MacAllister Heather - Miłosne manewry.pdf

SAVE OFFLINE

Heather MacAllister

Miłosne Manewry

Rozdział 1 Organy grały cicho, a powietrze przesycał słodki zapach gardenii. Promienie słońca przenikały przez szyby. Czerwiec w Galveston był jak zwykle piękny. Druhny stały juŜ w przedsionku kościoła, a goście cicho rozmawiali. Panowała uroczysta atmosfera wyczekiwania. Pager pana młodego zabrzęczał natrętnie raz, a potem drugi. – A niech to! – Carter Belden z irytacją wdusił przycisk i w tej samej chwili uświadomił sobie, Ŝe obok stoi z powaŜną miną pastor Royer, mający za chwilę powieść go do ołtarza. – Przepraszam bardzo – zreflektował się. Brwi pastora ściągnęły się z dezaprobatą. – MoŜe lepiej... wyłączyć pager na czas ceremonii? – Tak, naturalnie – mruknął Carter, ale kiedy zerknął na odczyt, drgnął. – To z mojego biura. Muszę zadzwonić – rzucił niecierpliwie. – Panie Belden! – Mój druŜba jeszcze się nie pojawił. MoŜe to właśnie wiadomość od niego – powiedział do osłupiałego pastora. Pastor Royer odsunął rękaw swej szaty i spojrzał na zegarek. – Jeśli się nie pospieszy, nie zdąŜy na ceremonię! – W kaŜdym razie mamy jeszcze parę minut, prawda? – Tak, ale... – zająknął się pastor, lecz Carter juŜ go nie słuchał. Wielkimi krokami ruszył w stronę kościelnej kancelarii. Duchowny pognał za nim, powiewając połami sutanny. – Co mam powiedzieć narzeczonej? Carter zatrzymał się na moment z ręką na klamce. – Proszę powiedzieć Dee Ann, Ŝe telefon dotyczy moich interesów. Zrozumie. Dee Ann mogła zrozumieć, ale sam Carter – nie. Znał poświęcenie i lojalność współpracowników, ale nawet on nie spodziewał się, Ŝe wyciągną go sprzed ołtarza, aby omawiać sprawy firmy. Musiało zdarzyć się coś nadzwyczajnego, choć z drugiej strony dzwonili przecieŜ dzisiaj do niego od rana cztery razy, niepotrzebnie zawracając mu głowę. Domyślał się, Ŝe nie byli zachwyceni jego ślubem z córką konkurenta, ale, do licha cięŜkiego, to jeszcze nie powód, Ŝeby bezczelnie spóźniali się na uroczystość. A juŜ na pewno powinien tu być Saunders – prawnik, przyjaciel i druŜba Cartera w jednej osobie.

Gdzie się ten facet podziewa? Prawdopodobnie namawia Nikki Morrison, by zechciała się tu zjawić. Odruchowo zwolniwszy kroku, Carter przywołał w myśli obraz szczupłej kobiety, wiecznie w ruchu, z zielonymi oczami i piegami, dobrze widocznymi, choćby nie wiem jak starannie tuszowała je pudrem. - Ach, Nikki... – uśmiechnął się do własnych myśli. W gruncie rzeczy nie zdziwiłby się, gdyby nie przyszła, choć wiadomość o ślubie szefa przyjęła w swój zwykły, chłodny i profesjonalny sposób. Podszedł do stojącego na biurku w kancelarii telefonu i szybko wystukał numer. Czekał, wsłuchując się w dochodzący z głębi budynku dźwięk organów. Jeszcze nie grały marsza weselnego. – Carter? To był głos Nikki, napięty i zdyszany. Poczuł, Ŝe kołnierzyk nagle stał się za ciasny. – Do diabła, co tam się dzieje, Nikki? Gdzie jest Saunders? – Czy jesteśmy spóźnieni? Carter ze świstem wypuścił powietrze przez zęby. – Za trzy minuty mam stanąć przy ołtarzu. Gdzie on się, do cholery, podziewa? – Zaklął i rozejrzał się natychmiast, czy nikt nie słyszy. Tylko jakiś święty z obrazu patrzył na niego z dezaprobatą. Na wszelki wypadek odwrócił się do niego plecami. – Carter? – odezwał się inny głos. – Saunders?! Dlaczego cię tu jeszcze nie ma, draniu? – Jesteśmy w samochodzie. – W głosie przyjaciela dało się wyczuć znuŜenie. – Nie zaczynaj bez nas. Dobrze, Ŝe przynajmniej jego druŜba nie miał wypadku. Jeszcze nie... – Lepiej, Ŝebyś się nie spóźnił na mój ślub! – warknął Carter. – Nie! – Zgodny chór zaskoczył go. – Czy Julian i Bob jadą z wami? – Tak. – Z daleka dotarł do niego głos Nikki. – ZauwaŜyłem w kościele Ŝonę Boba i dzieciaki. O co tu chodzi? – Carter, czekaj na nas. Musisz najpierw dowiedzieć się, co wykryliśmy. – Czy coś na temat przejęcia... – Cicho! Rozmawiamy przez komórkę. Carter zacisnął wargi. Łatwość podsłuchiwania rozmów z telefonu komórkowego była powszechnie znana. Nie powinien zapominać, Ŝe nie moŜna

poruszać takich tematów. – Czekaj, aŜ się zjawimy – powtórzyła Nikki. – Zrozum, muszę porozmawiać z tobą, zanim oŜenisz się z Dee Ann. – Posłuchaj jej – wtrącił Saunders. – Nie rób nic, dopóki się nie dowiesz, co mamy do powiedzenia. – Nic z tego nie rozumiem. – Carter drgnął, słysząc niecierpliwe pukanie w szybę. Odwrócił się i zobaczył, Ŝe pastor Royer z panną Hicks, pełniącą rolę mistrza ceremonii, dają mu niespokojne znaki. Wzruszył ramionami i wskazał na telefon. Panna Hicks otworzyła drzwi. – Panie Belden, mamy juŜ opóźnienie. – Moment – szepnął w słuchawkę i z wymuszonym uśmiechem zwrócił się do zdenerwowanej kobiety: – Proszę powiedzieć wszystkim, Ŝe zapłacę im dodatkowo. – Tu nie chodzi o pieniądze, panie Belden, tylko o czas. Kąciki ust męŜczyzny opadły w cynicznym uśmieszku. Z doświadczenia wiedział, Ŝe tak naprawdę zawsze chodziło o pieniądze. – Niech kamerzysta zrobi jeszcze kilka ujęć szczęśliwej narzeczonej. – Wiedział, Ŝe Dee Ann bardzo lubi pozować. – Przydadzą się do rodzinnego albumu. – Na razie filmuje gości na galerii – odęła się panna Hicks. Carter spróbował innego uśmiechu. – Mój druŜba się spóźnia – wyjaśnił przepraszającym tonem. – Po pańskim ślubie mamy jeszcze w planie dwa – poinformował go sucho pastor. – PrzecieŜ to czerwiec – dodał znacząco. – Przez pana opóźnią się tamte uroczystości – wtórowała mu z naganą w głosie panna Hicks. Carter mógłby zaproponować gościom innych par rekompensatę finansową, ale wiedział, Ŝe w ten sposób nic nie zyska. – Nikki, naprawdę nie moŜna juŜ dłuŜej przeciągać – rzucił w słuchawkę. – Powiedz im, Ŝeby zaczęli bez ciebie – doradziła. – Jesteśmy zaledwie o parę ulic od kościoła. – Odkładam teraz słuchawkę i wyłączam pager. Macie dziesięć minut i ani sekundy więcej. Jeszcze dziesięć minut, dobrze? – zwrócił się przymilnie do pastora i jego asystentki. Oboje zerknęli nerwowo na zegarki. Sam zaczynał juŜ mieć dosyć. PrzecieŜ to w końcu jego ślub! Wepchnąwszy ręce w kieszenie szarego ślubnego garnituru, Carter wielkimi krokami ruszył do poczekalni dla kawalerów. Był pewien, Ŝe Dee Ann będzie wściekła, choć nie pokaŜe tego po sobie. Ta zimna teksańska piękność rozumiała

doskonale, na czym ma polegać związek z zamoŜnym i wpływowym męŜczyzną, i jaka rola jej przypada. Tak ją wychowano: na wzorową małŜonkę przemysłowego rekina, która nigdy nie pyta o interesy męŜa. Nie znaczy to, Ŝe nie oczekiwała Ŝadnej rekompensaty za swoją wyrozumiałość i tolerancję. Jednak przyszły małŜonek zbytnio się tym nie przejmował. Bawiło go obserwowanie, jak Dee Ann próbuje nim manipulować, i pozwalał jej na małe zwycięstwa. Poślubienie Dee Ann uznał za jeden ze swoich najlepszych pomysłów. Była materiałem na znakomitą Ŝonę, a tego właśnie potrzebował – tradycyjnego układu, gdzie kobieta rządzi domowym ogniskiem, a męŜczyzna zajmuje się zarabianiem pieniędzy. I choć entuzjastycznie odnosił się do walki o prawa kobiet, musiał przyznać, Ŝe nie nadawałby się na męŜa kobiety wyzwolonej. JuŜ raz tego próbował i mocno się sparzył. Kiedy dwoje partnerów koncentruje się na swoich karierach, oboje zapominają o małŜeństwie. Carter nie miał zamiaru znów popełnić tego błędu. Dee Ann nie ukrywała, Ŝe uwaŜa małŜeństwo i działalność charytatywną u jego boku za karierę. Carter cenił ją za szczerość. Wiedział równieŜ, Ŝe nie będzie musiała pracować, jak wiele kobiet obecnie, gdyŜ jego dochody wystarczą. Znając ją, uznał, Ŝe będzie się znakomicie czuła, zasiadając w radach róŜnych dobroczynnych organizacji, korzystając z jego pieniędzy dla wsparcia swoich chwalebnych przedsięwzięć. Będzie to znakomita harmonia oczekiwań i potrzeb. Tak, mają szansę na świetne ułoŜenie sobie Ŝycia. Oczywiście pod warunkiem, Ŝe Saunders i reszta wreszcie się pojawią... Carter stanął przy oknie i nerwowo wyglądał, starając się nie patrzeć na zegarek. Po raz kolejny poprawił krawat i mankiety, a potem poklepał się po kieszeni, wyczuwając kształt ślubnej obrączki. Na całe szczęście uznał, Ŝe lepiej, jeśli on będzie miał ją przy sobie. Jak się okazało, na Saundersa nie moŜna było liczyć. – Carter? Jesteś tam? – Zadyszany i czerwony na twarzy druŜba zajrzał do pokoju. – No, macie szczęście. – Carter pokręcił głową, tłumiąc głośne westchnienie ulgi. Za Saundersem do pokoju wkroczyli Julian, Bob – i Nikki. Nieoczekiwanie dla samego siebie, bardzo ucieszył się na jej widok. Pomimo rozpadu ich burzliwego związku pozostali dobrymi przyjaciółmi. Nikki była jedyną kobietą, z którą się przyjaźnił. Widocznie zaleŜało mu na jej obecności na ślubie, na jej akceptacji bardziej, niŜ sądził. – AleŜ się przez was denerwowałem. – Carter bez cienia pretensji poklepał

Saundersa po ramieniu. Mniejsza o to, co było, teraz juŜ wszystko pójdzie dobrze. – Musimy porozmawiać – nalegała Nikki. – Jasne, jak tylko ceremonia się skończy, urwę się i dołączę do was w holu – zapewnił Carter, popychając druŜbę do drzwi. – Musimy porozmawiać teraz – stwierdziła stanowczo Nikki, a Saunders zaparł się i nie chciał zrobić kroku. Carter obejrzał się zaskoczony i zobaczył, Ŝe pozostali mieli równie powaŜne miny. Nikki podeszła do niego, wymachując teczką z papierami. – Julian, pilnuj drzwi – nakazała, rozkładając je na klęczniku, który podsunął jej usłuŜnie Saunders. – Co jest grane? – Dobry humor Cartera prysł. – Chodzi o transakcje giełdowe – poinformowała go Nikki. – O, nie, dosyć juŜ na dzisiaj – warknął z irytacją. Przez całe rano suszyli mu głowę tymi teoriami na temat przejęcia akcji. – Posłuchaj – Bob, jego główny księgowy, poprawił okulary na nosie i popukał palcem w kartkę z kolumnami cyfr – to jest wykres aktywności Belden Industries na giełdzie w ciągu ostatnich dwóch miesięcy w porównaniu z analogicznym okresem zeszłego roku. Carter pobieŜnie obejrzał wyniki. – No i co z tego? – Wzruszył ramionami, patrząc na ich powaŜne twarze. Chyba nie oczekiwali, Ŝe zacznie się teraz wgłębiać w wykresy! – W kaŜdym razie nie widzę tu niczego, co miałoby opóźnić mój ślub. – Tu są kupujący, a tu sprzedający – kontynuował niewzruszenie Bob. Carter milczał. – Twój przyszły teść zakupił duŜy pakiet. – Nikki wskazała mu wyniki Karrenbrock Ventures. – I co z tego? UwaŜam to za dowód zaufania. Nikki wymieniła spojrzenia z Saundersem. – Zgodnie z umową przedślubną obiecałeś przekazać Dee Ann dziesięć procent swoich udziałów w Belden Industries, jeśli ślub zostanie zawarty – przypomniał Saunders. Carter doskonale pamiętał, jak Saunders i Nikki wybrzydzali na tę umowę. – Wiedzieliście o tym od dawna – stwierdził. Nikki chwyciła arkusze Bobu. – Te dziesięć procent dodane do udziałów Karrenbrock uprawnia ich do zasiadania w radzie nadzorczej.

– PrzekaŜę akcje imiennie Dee Ann, więc pozostaną w rodzinie. W oczach Nikki dostrzegł rozczarowanie i poczuł wyrzuty sumienia. Wiedział, Ŝe postąpił niedelikatnie, podkreślając nową pozycję Dee Ann, ale przecieŜ oni, do licha, rujnowali mu ślubną ceremonię! Saunders odchrząknął z powagą. – Ten pakiet moŜe być uznany za osobistą własność twojej Ŝony, z którą będzie mogła zrobić co zechce. – I nic nie powstrzyma jej przed sprzedaniem udziałów tatusiowi – odezwał się Julian spod drzwi. – A jeśli tatuś wpadnie na pomysł, by wyegzekwować swoje prawa, Karrenbrock moŜe powaŜnie zagrozić pozycji Belden Industries. – To się nie stanie – orzekł pewnym głosem Carter. – Albo inaczej: tatuś mógłby jej odstąpić swoje udziały – dorzuciła Nikki. O tym nie pomyślał. – W porządku, załóŜmy, Ŝe właśnie to zrobi – powiedział lekko. – Taki ślubny prezent. Wówczas próbowałbym odkupić część akcji Belden. Nie wyglądali na przekonanych. Westchnął i rozłoŜył ręce. – Słuchajcie – zaczął, zmuszając się do swobodnego uśmiechu, który dziwnie wyglądał w zderzeniu z ich iście pogrzebowymi minami. – Dee Ann nie jest zainteresowana biznesem. Nie jest podobna do ciebie. – Popatrzył znacząco na Nikki. Nikki z pogardą uniosła podbródek. – Tak mi teŜ mówiono. Jej spojrzenie powiedziało Carterowi, Ŝe nie była tak pozytywnie nastawiona do jego małŜeństwa, jak przypuszczał. – Okay, rozumiem, Ŝe macie uzasadnione obawy – stwierdził. Wyraz ulgi przemknął po zatroskanych twarzach. – W takim razie pozwólcie, Ŝe szybko wezmę ten ślub i zaraz sobie to przedyskutujemy. – Wtedy będzie za późno! – W głosie Saundersa zabrzmiała panika. Carter, ignorując go kompletnie, pogrzebał w stercie róŜnych pudełek na starej sofie, wyciągnął opakowanie z kwiatem do butonierki i wyjął go. Kwiat był jeszcze świeŜy. – Masz – wręczył roślinę Bobowi, odpiął swój własny i rzucił go Nikki. – Przypnij go Saundersowi, dobrze? – Ale. . chyba nie moŜesz pozwolić sobie na ślub z nią po tym, co usłyszałeś? – wyjąkała. – Nie przesadzajcie – zbagatelizował, z trudem układając sobie w butonierce

świeŜy bukiecik. Powinien robić to Saunders albo jeszcze lepiej – Nikki. – Jest coś jeszcze, o czym powinieneś wiedzieć – dodała Nikki z nutą desperacji w głosie. Jej ton napełnił Cartera dumą. Ich troska o firmę wykraczała daleko poza zwykłe zaangaŜowanie urzędników. UwaŜali ją równieŜ za swoją. Dobra, dobra, upomniał się nagle, a jednak firma jest moja i czas przerwać tę nonsensowną dyskusję. – Później, moja droga – rzucił niecierpliwie. – Nie! – Nikki uwiesiła się u jego ramienia, Saunders chwycił go za drugie. – Hej, pognieciecie mi garnitur! – Carter, słuchaj. – Bob wyciągnął inne wykazy. – Lacefield Foods naleŜą do Karrenbrock Ventures. Dwa tygodnie temu Lacefield kupiły akcje Belden Industries. To dopiero przykuło uwagę Cartera. – PokaŜcie. – Wziął do ręki plik kartek i przejrzał go uwaŜnie, po czym oddał z westchnieniem. – Nie tak duŜo, Ŝeby się martwić. – Owszem, w tym jednym przypadku – przyznał Bob. – Ale podejrzewam, Ŝe jeszcze niejedna firma z tego wykazu moŜe się okazać przybudówką Karrenbrock Ventures. – A w takiej sytuacji nie naleŜałoby się wyzbywać dziesięciu procent udziałów – dokończył Julian. Carter przyjrzał się uwaŜnie twarzom swoich zaufanych urzędników i przyjaciół zarazem. Julianowi, swojemu zastępcy, wyrafinowanemu znawcy kobiet i sztuki. Bobowi, łysiejącemu księgowemu, zawsze niespokojnemu Saundersowi i Nikki... Stała sztywno, zaciskając palce na teczce. Było w wyrazie jej twarzy coś więcej niŜ zwykła troska o przedsiębiorstwo. Na nią Carter patrzył najdłuŜej, poruszony spojrzeniem i kryjącą się w nim... czyŜby paniką? Nie, to nie miało sensu. Zupełnie jakby pragnęła, by odwołał ślub za wszelką cenę. Smętny uśmiech zagościł na chwilę na jego wargach. Nasz czas był i minął, dziecinko. Gdyby byli sami, powiedziałby to głośno. Zamiast tego zwrócił się do pozostałych: – Jednym słowem chcecie, Ŝebym odwołał swój ślub tylko z tego powodu, Ŝe jakaś kompania kupiła mało znaczący pakiet akcji? Spojrzeli po sobie, po czym odezwała się Nikki: – Nie odwołał, tylko przełoŜył, dopóki nie sprawdzimy, ile dokładnie udziałów kontroluje Karrenbrock i przez jakie firmy. – Chyba Ŝartujecie... Stanowczo pokręciła głową.

– Dam sobie rękę uciąć, Ŝe jej ojciec zrobi ruch w poniedziałek, kiedy ty będziesz odbywał podróŜ poślubną. – Absurd – powiedział Carter, patrząc na ich miny, które mówiły coś zupełnie przeciwnego. – Pomyśl, kaŜdy by tak zrobił na jego miejscu. Idealny moment! – Ale nie człowiek, który będzie moim teściem – oburzył się Carter. Nikki najwyraźniej udało się przekonać innych do swojej paranoidalnej oceny sytuacji. – To nie ma sensu. Dlaczego miałby mi to robić? Julian wzruszył ramionami. – Być moŜe dlatego, Ŝe nadarza się dobra okazja. – Zgoda, stary Karrenbrock jest bezwzględny, ale przecieŜ nie będzie podstępnie pogrąŜał męŜa córki – nie dowierzał Carter. – Dee Ann nigdy by mu tego nie wybaczyła. – Ona teŜ pewnie macza w tym palce – powiedziała zjadliwie Nikki. Carter miał ochotę podrzeć w strzępki ich wykazy. Zamiast tego zacisnął palce na krawędzi klęcznika. – Macie pretensje, Ŝe daję jej dziesięć procent, tak? – Nawet jeśli nie dasz, teŜ się odsłonisz – odparowała Nikki. – Radziłem, Ŝebyś nie sprzedawał akcji dla sfinansowania tego projektu poszukiwań ropy – włączył się Bob. Zabrzmiało to właściwie jak „a nie mówiłem”. – A ja scedowałam twoje udziały na Cartera, własne teŜ – pokiwała głową Nikki. – MoŜe ona za mało próbowała cię... – zaczął Bob, ale Carter uciszył go spojrzeniem. – Nadchodzi pastor! – zdąŜył ostrzec Julian, a juŜ wielebny Royer wpadł jak burza do pokoju. – Pan Belden... i druŜba? – Jestem! – Saunders wystąpił naprzód, mnąc w ręku nieszczęsny bukiecik. – Saunders! – syknęła Nikki. – Chodźmy. – Carter ujął swojego druŜbę za łokieć. – Carter! – wrzasnęła tak głośno, Ŝe wszyscy zamarli. Pobladła, a piegi wystąpiły na jej twarzy wyraźnie jak płatki cynamonu w porannym capuccino Cartera. Nie akceptowała jego małŜeństwa z Dee Ann. Serce zabiło mu Ŝywiej. – Da nam ojciec jeszcze kilka minut? – zapytał pastora. – Młody człowieku – wielebny Royer głęboko nabrał powietrza – panna Karrenbrock czeka w przedsionku kościoła z druhnami. Organista juŜ przynajmniej piąty raz gra „Niebiańskie pastwiska”, świece się wypalają, a biedna panna Hicks

usiłuje ratować tort. Dlatego chciałbym uprzejmie pana prosić, Ŝeby pan był łaskaw odłoŜyć interesy na później. Carter przygryzł wargi. – A moŜe byście tak zaczęli beze mnie? – zaproponował. Usłyszał zduszony dźwięk, dobiegający od strony Nikki, ale nie śmiał na nią spojrzeć. – Będę się za ciebie modlił, synu. – Pastor poboŜnie złoŜył ręce, wycofując się z pokoju. – Widzisz, co zrobiłaś? – Carter napadł na Nikki, kiedy tylko pastor zniknął za drzwiami. – Przez ciebie obraziłem osobę duchowną! – Nikki – wtrącił Saunders – powiedz tylko... Uniosła rękę, prosząc o ciszę. – Jeśli... jeśli zatem jesteś zdecydowany na to małŜeństwo... – Jestem. – Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko zaproponować ci toast – oznajmiła. Julian wręczył butelkę szampana, która pojawiła się nie wiadomo skąd. Korek, który juŜ musiał wystrzelić, wetknięto z powrotem. – Powariowaliście wszyscy. – Carter zamrugał ze zdumienia. Saunders pospiesznie wetknął im w ręce papierowe kubki. – Chyba nie myślicie, Ŝe będę całował moją narzeczoną, zionąc alkoholem! – zirytował się Carter. Nikt nie patrzył mu w oczy. – Poza tym to jakaś podróbka, a nie prawdziwy szampan – skrzywił się. – Nikki nie chciała narazić... Au! – jęknął Julian, łapiąc się za kostkę. – Przepraszam. – Nikki, potrząsnąwszy lekko butelką, rozlała szampana do kubków. Wszystkim po trochu – z wyjątkiem Cartera, którego kubek napełniła aŜ po brzegi. – Aa, więc taki jest wasz nowy plan? – powiedział znacząco, unosząc w górę kubeczek. – Upić mnie, Ŝebym nie mógł dojść do ołtarza, co? – Milczeli, wpatrując się kaŜde w swój kubek. Przejrzałem was, pomyślał z satysfakcją i wyzywająco uniósł swoje naczynie w toaście. – Za Dee Ann Karrenbrock, która pokaŜe, jak się myliliście – oznajmił, wypijając swoją porcję jednym haustem. Pseudoszampan smakował doprawdy paskudnie. Nie mógł uwierzyć, Ŝe Julian zdolny był kupić tak mamy gatunek. CzyŜby ten człowiek, jeden z jego najbliŜszych przyjaciół, uwaŜał, Ŝe Dee Ann nie zasługuje na lepszy toast? Zaledwie Carter opuścił kubek, dostrzegł, Ŝe nikt z nim nie wypił, i zaczerwienił się z gniewu.

– Nie wzniesiesz toastu za moje szczęście, N-Nikki? – zapytał napastliwie. W gardle czuł dziwną suchość, od której sztywniał mu język. Ohydny sikacz. Wzdrygnął się, ale podstawił swój kubek Nikki, która tak kurczowo ściskała butelkę, Ŝe zbielały jej kłykcie. – Nalej jeszcze – zaŜądał. Znów napełniła kubek po brzegi. Nikt nie odezwał się słowem. – Czekam na toast – zaznaczył z naciskiem. – Obyś znalazł szczęście wbrew sobie – powiedziała, śledząc, jak wychyla następną porcję do dna. Tym razem alkohol niespodziewanie mocno uderzył mu do głowy. Musiał uchwycić się krawędzi klęcznika, gdyŜ cały pokój zawirował mu przed oczami. Cholerne świństwo! – Carter? Widział dwie Nikki. Przymknął oczy. Miał juŜ dosyć jednej, a co dopiero dwóch. – Gorąco – próbował rozluźnić krawat, ale nie pozwoliła na to szpilka z perłową główką. – MoŜe usiądziesz? – Saunders troskliwie ujął go za ramię. Wyrwał mu się ze złością. – Zostaw, bo pogniotę spodnie. – Och, fatalnie, jęknął w duchu. Suchy język zdawał się rosnąć w ustach. Jak będzie teraz wygłaszał przysięgę? Musi poćwiczyć, moŜe się uda. – Ja, Cahter, biorę cieebie Dee Jaann za... za Ŝo... – Co on mówi? – Ciicho. Woda, potrzebuje wody. Zimnej wody, Ŝeby ugasić to cholerne pragnienie i ochłodzić rozpaloną twarz. Odstąpił krok do tyłu, bo pokój wywinął mu nagle powolne salto przed oczami. – Upiłem się? Dee Ann będzie wściekła. – Nie, niemoŜliwe – wymamrotał, trzeźwiejąc na moment. – To były tylko dwa jednorazowe kubki szampana. – Carter, lepiej usiądź. – Saunders ujął go pod ramię i poprowadził gdzieś. – Nie! – Znów przymknął powieki, Ŝeby nie widzieć tańczącego mu przed oczami pokoju, i próbował ustawić równo stopy. Musi przecieŜ zjawić się przed ołtarzem i poślubić Dee Ann... – Carter! Carter... Caaarteerrr!

Dźwięk dochodził zewsząd. Zrobił krok i podłoga umknęła mu spod nóg. Spazmatycznie chwytając powietrze, opadł cięŜko na kolano, a potem padł bezwładnie na posadzkę. Przeraził się, Ŝe zgniótł kwiat w butonierce, więc ostatkiem sił przekręcił się na plecy. Otworzył oczy. Cztery twarze wpatrywały się w niego z niepokojem. I z poczuciem winy. A on jeden leŜał na podłodze. Zanim twarze zaczęły odpływać w mrok, nagle, w przebłysku przytomności, zrozumiał wszystko. – T-ten szampan... Domieszaliście mi czegoś – wyjąkał. Próbował unieść rękę, ale była za cięŜka. Chłodna dłoń dotknęła jego czoła. Pole widzenia wypełniły wielkie zielone oczy. – Zaufaj mi – dobiegło do niego z ogromnej odległości. Świat znów zawirował. Ostatnim wysiłkiem woli Carter krzyknął w ogarniającą go ciemność: – Wyleeam was! Wszy... kich wyleeam!

Rozdział 2 – Wylewa nas? Dobrze słyszałem? – Saunders cisnął na podłogę resztki bukieciku. – Ja słyszałam to samo – przytaknęła Nikki, kucając przy leŜącym. – O, nie – jęknął główny księgowy Bob. – Spłacam kredyt hipoteczny i nie mogę teraz stracić pracy! Julian uspokajająco poklepał go po ramieniu. – Carter jest pijany. Nie podejmuje się takich decyzji po pijanemu. – PrzecieŜ dobrze wiesz, Ŝe nie jest – Ŝachnął się Bob. – AleŜ skąd. – Julian, nie zdejmując ręki z ramienia Boba, popychał go w stronę drzwi. Bob wybałuszył na niego oczy. – Ale... – Bob! – Stanowczy ton Nikki sprawił, Ŝe zamilkł. Ruchem głowy dała znać Julianowi. Otworzył drzwi. – Czy zaobserwowałeś coś niezwykłego, zanim Carter wypił szampana, Bob? – zapytał oszołomionego księgowego. – Nie, ale... – My teŜ nie – uspokoił go Julian. Razem wyszli z pokoju. – Przypomnij mi, Ŝebym nigdy nie wymagała od Boba decyzji na najwyŜszym szczeblu – powiedziała cicho Nikki. – Oni jeszcze wrócą, prawda? – Saunders zaczął nerwowo oddychać. – Co, ciebie teŜ wzięło? – Nikki popatrzyła na niego z niepokojem. Saunders pozbył się resztek kwiatu w butonierce. – Dlaczego mu tego po prostu nie powiedziałaś? Nikki zerknęła na Cartera i w zamyśleniu odgarnęła mu z czoła kosmyk brązowych włosów. Oczy miał przymknięte, ale wiedziała, Ŝe mają ten sam piękny orzechowy odcień. UwaŜała taką kombinację za wyjątkowo atrakcyjną. – Nikki? – Niedoszły druŜba przykucnął obok niej. – Nie uwierzyłby mi – westchnęła. – Uwierzyłby, gdybym cię krył. – JuŜ teraz mnie kryjesz – odparła smętnie. – Zresztą wolałam, Ŝeby nikt inny nie wiedział. – Czy... czy chcesz powiedzieć, Ŝe nie wiedział o tym nawet Julian? – wyjąkał. Przytaknęła w milczeniu.

– Jak w takim razie wciągnęłaś go w całą sprawę? – Juliana trzeba było tylko odpowiednio podejść. Przypuszczałam, Ŝe spotyka się z Dee Ann, więc przedstawiłam ją Carterowi. Oczywiście natychmiast rzuciła Juliana, bo zwęszyła lepszą partię. – Teraz rozumiem, dlaczego tak łatwo kupił naszą teorię o przejęciu kontrolnego pakietu akcji – stwierdził Saunders. Nikki chwyciła go za rękę. – Wszystko będzie dobrze. Carter oczywiście dostanie szału, ale jestem pewna, Ŝe jeśli się dobrze pogrzebie i tak okaŜe się, Ŝe Karrenbrock planuje przejęcie. – Jak myślisz, kiedy on dojdzie do siebie? – zapytał z obawą Saunders. – Nie mam pojęcia. – Nikki uwaŜnie popatrzyła na Cartera. – PrzecieŜ to były twoje proszki na sen. Saunders złapał się za głowę. Kosmyk włosów osunął się, odsłaniając łysinę. – On nas poda do sądu! – wykrzyknął. – Przeciwnie, da nam premię. – Wyleje mnie! JuŜ nigdy nie zechce mnie na druŜbę! – rozpaczał Saunders. Nikki z irytacją wzruszyła ramionami. – Czy naprawdę myślisz, Ŝe Carter po tym wszystkim oŜeni się z Dee Ann? Nawet kiedy... kiedy wszystko się wyjaśni? – W ogóle nie chciała rozwaŜać takiej moŜliwości. Według niej ten małŜeński układ nie miał juŜ szans. Kiedyś, moŜe w następnej dekadzie, Carter podziękuje im wszystkim za to, co dla niego zrobili. Pochyliła się nad nim, rozluźniła kołnierzyk koszuli i poszukała pulsu na szyi. Był powolny, ale równy i mocny, tak samo jak oddech. Niedługo powinno nastąpić przebudzenie. Rozległo się ciche puknięcie w drzwi, po czym pojawił się Julian z wózkiem inwalidzkim. – Ani śladu wielebnego pastora – szepnął z miną spiskowca, rozglądając się po korytarzu. – A gdzie jest Bob? – Nikki zręcznie chwyciła koc, który jej rzucił. – W samochodzie. – Chyba nie ma zamiaru jechać, co? – Wątpię. Kazał sobie dać szampana. – Julian łapał oddech. – O, właśnie. – Nikki zerwała się i szybko zebrała kubki oraz butelkę. Resztki trunku wylała do kwietnika. – Ciekawe, czy to uśpi kwiatki – zaśmiała się. – One są sztuczne – zauwaŜył Saunders. – Panowie, moŜe wzięlibyście się wreszcie do roboty? – Nikki przymknęła oczy,

licząc do trzech. Stanowczo nie byli zgraną szajką. – Trzeba posadzić tego faceta w wózku. Bezwładne ciało było tak cięŜkie, Ŝe musiała im pomóc. – Julian, zobacz, czy jest jakieś boczne wyjście – poleciła, otulając Cartera pledem tak, Ŝe zakrywał go aŜ po czubki butów. Na głowie udrapowała mu apaszkę, starając się przysłonić twarz. – No, jak? – Odstąpiła krok do tyłu, patrząc na swoje dzieło. Saunders nie wyglądał na zachwyconego. Jednak było juŜ za późno, by się wycofać. Wrócił Julian z zadowoloną miną. – Jest tylne wyjście, ale potem będziemy musieli objechać budynek wkoło. – Lepiej tak niŜ wyjeŜdŜać głównym wejściem, nie uwaŜacie? Jedziemy, panowie. Gumowe koła wózka poskrzypywały w ciszy korytarza. Byli juŜ blisko wyjścia, kiedy odezwały się organy. Majestatyczne dźwięki wypełniły budynek. Nikki nerwowo wciągnęła oddech. – To fanfary! – szepnęła z przeraŜeniem. – Początek marsza weselnego. – Cholera, pospieszmy się. – Głos Saundersa drŜał. Najwyraźniej puszczały mu nerwy. – Nie podoba mi się to granie. Teraz juŜ na pewno zaczną go szukać – stwierdził Julian, manewrując wózkiem w załomkach korytarza. – Musisz tam iść, Nikki. – Co takiego? – przeraził się Saunders. Julian zmusił go, by przyspieszył kroku. Nikki popędziła z powrotem. W oddali zobaczyła pastora, spieszącego w stronę szklanych drzwi w końcu korytarza. Dobrze. MoŜe powstrzyma organistę. Czekała kilka chwil, oddychając szybko. Muzyka nie ucichła, więc Nikki ruszyła do przodu, śladem pastora. Zza drzwi padał strumień światła. Wstrzymując oddech, otworzyła je powoli, modląc się w duchu, by nie prowadziły do sanktuarium. Z pomieszczenia nie dochodził Ŝaden dźwięk. Ośmielona, wkroczyła do środka. Zaskoczyła ją brzoskwiniowo-błękitna tonacja pomieszczenia, w którym królowało duŜe, obramowane światłami lustro. W powietrzu wisiała woń perfum i lakieru do włosów. Wokół walały się plastykowe torby na suknie, opakowania po kwiatach i inne pozostałości, świadczące, Ŝe znalazła się w pokoju dla panny młodej. Był pusty. – O BoŜe – wyszeptała. – Musieli zacząć bez niego! W pośpiechu wybiegła na korytarz i szarpnięciem otworzyła drzwi naprzeciwko. Nagle znalazła się w kościelnym przedsionku, skąd właśnie ruszał orszak, z pierwszą druhną i panną młodą, niepewnie uwieszoną u ramienia ojca.

Dee Ann, królewska, lodowata piękność, prezentowała się wspaniale w sukni z satyny, podkreślającej jej smukłą sylwetkę. Na wysoko upiętych, jasnych włosach tkwił misterny wianek. Z tyłu ciągnął się imponujący tren. Nikki zrobiło się niemal przykro. Dee Ann najwyraźniej uznała, Ŝe dźwięk muzyki ściągnie Cartera do ołtarza. Musiała natychmiast rozwiać te złudzenia. Ale jak? Przez jeden krótki moment pomyślała, Ŝe wykrzyczy im prawdę – ale wiedziała, Ŝe i tak nikt by jej nie uwierzył. Sama z trudem mogła w nią uwierzyć. Drobna, ubrana na czarno kobieta nerwowo poprawiała tren panny młodej. Zapewne była mistrzynią ceremonii. Nikki podeszła bliŜej, dając jej znaki, ale została zignorowana. – Muszę z panią porozmawiać! – syknęła zniecierpliwiona. Teraz dopiero kobieta w czerni odwróciła się do niej gwałtownie. – Cicho! Zaczęliśmy filmować. Organista uderzył w wyŜsze tony i pierwsza druhna uścisnęła Dee Ann, dodając jej otuchy. Orszak ruszył ku ołtarzowi. To było straszne. Czy oni nie zauwaŜyli, Ŝe nie ma Cartera? – Musicie ją zatrzymać! – Nikki szarpnęła kobietę za łokieć. – Nie mogę zrobić czegoś takiego! Zdesperowana Nikki ruszyła w stronę Dee Ann, ale dama w czerni powstrzymała ją z niespodziewaną siłą. – PrzecieŜ nie ma pana młodego! – wyszeptała ze zgrozą Nikki. – Kim ty jesteś? Jego dawną dziewczyną? Dawną dziewczyną... a czy w ogóle kiedykolwiek nią była? – Ja... on jest chory. – Co to znaczy: chory? – Nagle poczuł się źle... chyba atak wyrostka. Palce kobiety wpiły się w ramię Nikki, a jej twarz stęŜała. – Proszę powiedzieć Dee Ann, Ŝeby się nie martwiła. – Nikki strząsnęła z ramienia chude palce. – Zabieramy go do lekarza. Ale... – wymownie wskazała na kroczący orszak. Kobieta juŜ jej nie słuchała. Wybiegła przez drzwi zakrystii. Nikki wolała nie wiedzieć, co się dalej działo. Potykając się w pośpiechu na marmurowych stopniach kościoła, w kilku susach dopadła jednej z trzech limuzyn, zaparkowanych przy krawęŜniku. – ZdąŜyłaś ich powstrzymać? – zapytał Julian, otwierając przed nią drzwi.

Spazmatycznie łapiąc oddech, skinęła głową. – Ale numer – sapnął Saunders, podtrzymując ciągle jeszcze bezwładne ciało Cartera. – Ale numer? Tylko tyle masz do powiedzenia? – Bobowi głos załamał się z oburzenia. – Po tym... po tym, jak... – nie dokończył. Rozpaczliwie wcisnął głowę w ramiona. Julian wsunął się za kierownicę i wrzucił bieg. Nikki usiadła obok niego i uspokajająco połoŜyła mu rękę na ramieniu. – Czy Bob ma teraz coś przeciwko? – zapytała ściszonym głosem. Julian wzruszył ramionami, zrobił tragiczną minę i wymownie wzniósł oczy do nieba. Bob jęknął udręczonym głosem. W tym momencie Nikki podjęła decyzję, mając nadzieję, Ŝe nie będzie jej Ŝałować. – Bob, a moŜe tak byś został i wrócił do domu z Ŝoną i dziećmi. Przynajmniej nam opowiesz, co się dalej działo. – Och, dzięki. – W głosie Boba brzmiała tak niekłamana ulga, Ŝe poŜałowała, iŜ w ogóle wciągała go w sprawę. Ale tylko on był w stanie przedstawić Carterowi odpowiednie argumenty. Trudno, musiała przejąć odpowiedzialność za wszystko, nawet gdyby miała się posunąć do kłamstwa w obronie innych. Trzeba mieć nadzieję, Ŝe Carter zachowa się rozsądnie, gdy się ocknie, myślała, patrząc to na zgarbionego, spieszącego ku kościołowi księgowego, to na twarz śpiącego Cartera. Kiedy tylko Bob zniknął za drzwiami, zatrzaskując je za sobą z hukiem, Julian ruszył. Nikki z ulgą opadła na oparcie. – Zdajesz sobie sprawę, Ŝe mogą być trudności – odezwał się Saunders zatroskanym tonem. – Dlaczego? – Złamaliśmy prawo. Nikki przygryzła wargi. – W jakim sensie? – MoŜna uznać, Ŝe dokonaliśmy porwania. – Nonsens. Poczuł się źle i wieziemy go do lekarza. – Podanie tego świństwa jako szampana było prawdziwą zbrodnią – wtrącił z naganą Julian. Saunders rozłoŜył ręce w geście mającym wyraŜać bezradność. – Nie mieliście kłopotów? – spytała. – Nie. – Julian skręcił w prawo, na bulwar. – Powiedzieliśmy kierowcom z

tamtych wozów, Ŝe mamy starszą panią, która zasnęła i chrapie. Starsza pani... Nikki uśmiechnęła się. – A jak tobie poszło? – zagadnął Saunders, juŜ spokojniejszym tonem. Nie odpowiedziała od razu. Spoglądała przez okno, nie widząc ani bujnych palm rosnących wzdłuŜ chodnika, ani pieczołowicie odrestaurowanych wiktoriańskich domów, a tylko Dee Ann, kroczącą w stronę ołtarza. – Jak... jak daleko... ? Wiedziała, o co chce zapytać Saunders. – JuŜ zaczęła iść do ołtarza, kiedy wreszcie zmusiłam mistrzynię ceremonii, Ŝeby mnie posłuchała. A kiedy tylko zobaczyłam, Ŝe do kobiety wreszcie dotarło to, co usiłowałam jej wyjaśnić, uciekłam. – A co jej powiedziałaś? – śe Carter nagle zachorował. Chyba wspomniałam coś o ataku wyrostka. – Wyrostka? – odezwali się chórem. Nikki wzruszyła ramionami. – To jedyna nagła choroba, jaka przyszła mi do głowy. – Słusznie, dzięki temu Dee Ann zachowa twarz skomentował z aprobatą Julian. Zapadło milczenie. Wóz pędził przez Seawall Boulevard. Jaskrawe południowe słońce lśniło na ciemnych falach Zatoki Meksykańskiej. Na horyzoncie sterczały wieŜe wiertnicze, a nad plaŜą krąŜyły mewy, wypatrując jadalnych resztek w śmieciach. Wbrew własnej woli Nikki przypomniała sobie, ileŜ to razy jeździła tędy z Carterem, zawsze w tym samym kierunku: na ich jacht, „Pszczółkę”. Najszczęśliwsze chwile ich krótkiego w sumie związku spędzili właśnie tam. Zostawiali za sobą Belden Industries, często w okamgnieniu. Carter potrafił zaglądać do jej pokoju z miną, na widok której natychmiast wyłączała komputer, chwytała torebkę i pędziła, by spotkać się z nim w windzie. Na „Pszczółce” nie było telefonu, komputera ani faksu. Mieli do dyspozycji tylko radio i przenośny telewizor, ale rzadko je włączali. śycie na łodzi było proste i leniwe. Zostawali we dwoje i tylko to się liczyło. Czule zerknęła na śpiącego męŜczyznę, wspartego o ramię Saundersa. Carter szedł przez Ŝycie od sukcesu do sukcesu i nigdy nie było mu dosyć. Kiedy tylko osiągnął jeden cel, juŜ wytyczał sobie następny, jeszcze ambitniejszy. A Nikki stanęła u jego boku. Była zafascynowana nim, jego absolutnym poświęceniem dla przedsiębiorstwa, które stworzył. Dopiero później zrozumiała, Ŝe ten kult był przesadny. Po pewnym czasie zalety, które przyciągnęły ją do niego,

zaczęły odpychać. Carter się nie zmienił. Ona – tak. ChociaŜ... Teraz chyba jednak się zmienił. Był czas, Ŝe nie zawahałby się odwołać własnego ślubu z powodów błahszych niŜ te, które mu dziś przedstawili. Belden Industries było dla niego wszystkim i bez niego nie mogłoby istnieć. Carter Belden nie potrafiłby pracować dla nikogo – ani dla męŜczyzny, ani dla kobiety. Gdyby Victor Karrenbrock zgarnął kontrolny pakiet akcji, Carter wycofałby się, ale to oznaczałoby dla niego utratę sensu Ŝycia. – Którędy teraz? – Głos Juliana wyrwał Nikki z zamyślenia. – Nad Zatokę Delfinów. Wjechali na zapyloną boczną drogę, wzdłuŜ której rząd plaŜowych domków znaczyły zardzewiałe skrzynki pocztowe. Nazwy ulic wyryto w szarym, wytrawionym słońcem drewnie. Wszystko wyglądało tak samo jak zawsze. Nawet w klimatyzowanym wnętrzu samochodu zrobiło się gorąco. Nie byli ubrani odpowiednio na plaŜę. Nikki marzyła, by wejść juŜ na jacht i załoŜyć kostium kąpielowy. Im bliŜej plaŜy, tym droga stawała się węŜsza i bardziej piaszczysta. Grupka dzieci z kolorowymi plaŜowymi ręcznikami przystanęła, gapiąc się na czarną limuzynę, dziwnie wyglądającą w tym miejscu. – Skręć w prawo – nakazała Nikki. CięŜki wóz zarzucił na pokrytym warstwą piasku zakręcie, ale Julian wyrównał jednym ruchem kierownicy. Nikki odetchnęła z ulgą, kiedy dostrzegła smukłą sylwetkę „Pszczółki”, kołyszącą się na wodzie prywatnego porciku, który wynajmowali od właściciela domku, nie zainteresowanego pływaniem. Julian podjechał tak blisko pomostu, jak tylko było to moŜliwe i wyłączył silnik. Kiedy klimatyzacja przestała działać, wnętrze wozu momentalnie nagrzało się jak puszka. – I co teraz? – zapytał Saunders, widząc, Ŝe Nikki nie wysiada. – Nie wiem – odpowiedziała w nagłym poczuciu bezradności. Dopiero teraz uświadomiła sobie, Ŝe jest późny czerwiec i do tego sobota, słowem, szczyt sezonu. Jak mogła o tym nie pomyśleć? Jakim cudem liczyła, Ŝe w tej wypoczynkowej okolicy, pełnej odpręŜonych, mających duŜo czasu ludzi, nie zwróci niczyjej uwagi zajeŜdŜająca na plaŜę czarna limuzyna i dwaj faceci w eleganckich garniturach taszczący trzeciego na łódź? – Nikki? – Cicho, myślę.

Czekali, a krople potu występowały im na czoła. Cholera, czy zawsze ona musi podejmować wszystkie decyzje? – Dobra – powiedziała wreszcie, patrząc na ciekawskich plaŜowiczów, zerkających ku nim. – Moja kochana babcia ze starego kraju przyjechała zobaczyć Amerykę. – Mówiąc to poprawiła chustę na głowie Cartera. – Racja, juŜ raz sprzedaliśmy taką bajeczkę – ucieszył się Saunders. – Julian, otwórz bagaŜnik. Kiedy Nikki uchyliła drzwiczki, do wnętrza wozu wdarła się fala upału. Eleganckie czarne pantofle zapadły się w rozgrzany piasek. Wyciągnęła z bagaŜnika wózek inwalidzki i klnąc pod nosem, usiłowała go rozłoŜyć, pocąc się w eleganckim ciemnym kostiumie. PoŜałowała teraz, Ŝe go załoŜyła, choć według niej pasował doskonale do sytuacji. W sumie wszyscy wyglądali niczym gangsterzy z kiepskiej komedii kryminalnej. Wreszcie uporała się z wózkiem, ale koła zapadły się w piachu, choć jeszcze nikt na nim nie usiadł. Z trudem podepchnęła go ku otwartym drzwiczkom limuzyny. Saunders szarpał się z kocem. Twarz Cartera była juŜ czerwona z gorąca, a kosmyki na czole zlepił pot. – To beznadziejne – stwierdził zniechęcony Julian. – Jak moŜemy go posadzić na wózek, kiedy wszyscy się gapią? – A nie moŜemy go wyciągnąć bez wózka? – Nie zapominajcie, Ŝe to ma być ukochana babcia – trzeźwo przypomniał Saunders. – Nie moŜemy jej taszczyć jak paczki. Nikki podtoczyła wózek do otwartych drzwiczek samochodu, najbliŜej jak tylko mogła. – Stanę od tej strony i zasłonię, a wy go posadzicie – rozkazała. Starali się jak mogli. Sapiąc szarpnęli bezwładne ciało i przerzucili je na wózek. Koła natychmiast ugrzęzły w piachu. Wszyscy troje spojrzeli po sobie. Julian westchnął i otarł pot z czoła. Saunders zatopił nerwowo wzrok w zamglonej dali. – Dlaczego to się zdarza właśnie mnie? – powiedział zdegustowany. – Kiedy mam wreszcie Ŝycie, o jakim marzyłem, i pracę, która daje mi satysfakcję pod kaŜdym względem – to ja, skończony idiota, usypiam swojego szefa i porywam go! A potem zostawiam go na rozpalonym piachu, Ŝeby się podpiekł jak prosię na pikniku! Carter poruszył głową, dając pierwszy znak Ŝycia. Trzy zduszone okrzyki uleciały z porywem wilgotnej bryzy.

– Jesteśmy skończeni – ponuro obwieścił Saunders, cięŜko opierając się o samochód. – Och, nie histeryzuj. – Nikki energicznie szarpnęła rączkami wózka. – SpręŜmy się, we troje damy radę popchnąć to świństwo. Kiedy wózek potoczył się wreszcie po drewnianym pomoście, Carter zaczął pojękiwać. Nikki zdawało się, Ŝe za chwilę usłyszy wycie policyjnych syren. Odetchnęła z ulgą, kiedy dotarli do burty „Pszczółki” i uniósłszy bezwładne ciało, zsunęli je do kokpitu, a potem do kabiny. Julian zawrócił do samochodu po resztę rzeczy. Nikki weszła do sterówki. Zapuściła silnik i sprawdziła, czy działa radio. Wszystko było w porządku. Po tym, co musieli przeŜyć, Ŝeglowanie to była pestka – zwłaszcza dla „Pszczółki”. – Nikki? – Saunders wetknął głowę do kabiny. – Zaraz będzie trzeba mu powiedzieć. Sama o tym wiedziała. – Zostaw go mnie. Wy dbajcie o stronę prawną. – W porządku. Jako prawnik radzę ci, Ŝebyś nie wypływała na wody międzynarodowe. – Wypłynę tylko na tyle daleko, by Carterowi nie przyszło do głowy wyskoczyć za burtę i wracać wpław. Saunders rzucił jej surowe spojrzenie, zupełnie jak gdyby byli na sali sądowej. Nie lubiła takich spojrzeń. – Nie wiadomo, czy Karrenbrock nie wezwie policji – ostrzegł. – Nie wiemy teŜ, czy nie wydamy się podejrzani któremuś z plaŜowiczów. KaŜdy normalnie myślący człowiek uznałby nas za podejrzanych. Kroki Juliana zadudniły na pokładzie. – Załadowałem wszystko w luki. MoŜesz wypływać. – A papiery? – Mam tu – pokazał skórzaną teczkę. – Jedziemy, moŜe czegoś się dogrzebiemy. A ty urabiaj Cartera. Nikki wzdrygnęła się mimo woli. – Wiem. – Saunders pocieszająco poklepał ją po ramieniu. – Nie martw się. Zamelduj się przez radio. Będziemy czekać. Skinęła głową. Czuła się nieswojo, wiedząc, Ŝe zaraz odejdą. Obaj zdjęli marynarki. Sama równieŜ ściągnęła Ŝakiet z przepoconej jedwabnej bluzki. Przed wyjściem zajrzeli do Cartera. Znów zapadł w cięŜki sen.

– Wygląda na to, Ŝe jeszcze sobie pośpi – ocenił Julian. – Będziesz mogła spokojnie wyjść w morze. No, na nas czas. Pomyślnych wiatrów! Patrzyła tęsknie, jak obaj z Saundersem wychodzą na keję, z marynarkami zarzuconymi na ramiona. Odcumowali, odepchnęli jacht na wodę i pomachali Nikki na poŜegnanie. Nikki pomachała im równieŜ i zapuściła silnik. „Pszczółka” wypłynęła z przystani i skierowała dziób w morze. Po raz pierwszy od trzech lat, siedmiu miesięcy i dwudziestu dwóch dni Nikki była sam na sam z Carterem Beldenem. Ze swoim męŜem.

Rozdział 3 Najszczęśliwsze chwile swego Ŝycia Carter spędził na pokładzie „Pszczółki” z Nikki. JuŜ kiedy wsiadali do samochodu i kierowali się na południe, czuł, Ŝe zostawia za sobą wszystkie problemy związane z prowadzeniem firmy. Głęboko wdychał rześkie, słone powietrze, dzięki któremu lepiej się czuł i jaśniej myślał. Gdy ciepły piasek pieścił bose stopy, serce i ciśnienie krwi uspokajały się. Stres zdawał się wyparowywać w ostrych promieniach słońca, zostawiając tylko błogą senność. Kiedy tylko dziób jachtu zaczynał pruć fale, układał się do drzemki, zostawiając Nikki u steru. Fale Zatoki Meksykańskiej kołysały go do głębokiego, uzdrawiającego snu. Spokojnie powierzał swój los wprawnemu sternikowi. Ufał Nikki tak, jak nie ufał nikomu. Dzielił z nią Ŝycie i myśli. Kiedy tylko jej potrzebował, zawsze była przy nim. Zawsze i bez pytania gotowa wesprzeć go i zrobić co trzeba. Ach, Nikki... JuŜ sama myśl o niej zdolna była wypełnić pustkę jego Ŝycia, z której dotychczas nie zdawał sobie sprawy. Nie pamiętał nawet, co było przed Nikki. Głęboko wciągnął powietrze, z upodobaniem wdychając charakterystyczny, nieco stęchły zapaszek kajuty „Pszczółki”. Nikki, choć starała się dbać o porządek na łodzi, nigdy nie miała czasu, by wywietrzyć jak naleŜy materace. Kiedy tylko wypłynęli w morze, zapominali o całym świecie. Na wspomnienie tych szalonych chwil Carter westchnął, wtulając głowę w poduszkę. Zastanawiał się, gdzie jest Nikki, ale nie chciało mu się wstawać z koi, Ŝeby to sprawdzić. Chyba nie w kambuzie, bo nie czuł zapachu przyrządzanego jedzenia. Wyobraził ją sobie – ubraną w szorty z obciętych dŜinsów i stanik od kostiumu. Opalona skóra, szczodrze usiana piegami, miała zawsze ten sam brzoskwiniowy, piękny odcień. Zachwycała go jej zdolność do natychmiastowego przeistaczania się z partnerki w interesach w boginię domowego ogniska. Na łodzi nigdy nie brakowało Ŝywności. Kiedyś zapytał Nikki, jakim cudem, przy tak niespodziewanych wyjazdach, zawsze ma w zapasie świeŜą sałatę, steki i jego ulubione mleko do kawy. Odparła, Ŝe trzyma odpowiednie produkty w lodówce w firmie i ciągle je wymienia. Był zachwycony i głęboko jej wdzięczny. Tyle razy miał jej o tym powiedzieć, ale zapominał. Musi wreszcie nagrać na dyktafonie, Ŝe ma to zrobić. Pomacał wokół siebie. Gdzie ten cholerny dyktafon? Ręce miał jak z drewna i z trudem zmuszał je do ruchów.

Ukołysany przez monotonny poszum silnika, znów zamknął oczy. Pojawiły się dziwne sny. Nikki nie wyglądała juŜ w nich jak Nikki. Kasztanowe włosy przybrały odcień złotoblond. Oczy, zielone jak oceaniczna głębia, stały się niebieskie. I jakimś cudem wreszcie pozbyła się piegów. Lubił te piegi. Kilka razy usiłował je policzyć, ale zawsze coś mu przeszkadzało. Teraz teŜ byłoby miło, gdyby Nikki trochę mu poprzeszkadzała. Bardzo miło. Czekał, a sen biegł dalej, mieniąc się odcieniami bieli. Zafalował tren ślubnej sukni Nikki. Dobrze, ale Nikki nigdy nie miała na sobie tradycyjnej ślubnej sukni. Kwiaty. PrzecieŜ głównie zdobiła ją wiązanka. Z białych róŜ. Carter uśmiechnął się, a za chwilę zmarszczył brwi. Pamiętał, Ŝe z róŜami było coś nie w porządku, tylko nie pamiętał co. We śnie próbował spytać o to niewyraźne postacie, snujące się wokół, ale nikt nie mógł mu nic powiedzieć. Z tego wszystkiego rozbolała go głowa – a moŜe od hałasu. Nie pamiętał, by ta łódź była aŜ tak pełna róŜnych odgłosów. Zwłaszcza to dudnienie... A moŜe to łomotało jego własne serce? Musi leŜeć spokojnie, wtedy wszystko ucichnie. Szybko jednak stwierdził, Ŝe nie da się leŜeć spokojnie. Jego nieruchome ciało kołysało się w górę i w dół, bez końca, uparcie. Zdenerwowany, usiłował przełknąć ślinę, ale gardło wyschło na wiór. Pomyślał o łyku wody, ale wtedy zaczął buntować się Ŝołądek. Zaraz, co to za objawy? Choroba morska?! Do licha, Carter Belden nigdy nie cierpiał na chorobę morską. Musi coś z tym zrobić. Usiłował wyobrazić sobie stek, soczysty, prosto z grilla, przypieczony na brzegach, krwisty w środku... och, tylko nie to! śołądek podszedł mu do gardła. Był w rozpaczy. On, stary Ŝeglarz, kompromitował się jak nowicjusz. MoŜe brak treningu? Od jak dawna nie był z Nikki na „Pszczółce”? Od tygodni, miesięcy, lat? Od lat. Ta świadomość napełniła go wielkim smutkiem. Coś kazało mu trzymać się z dala od tej łodzi. Dobrze, ale dlaczego w takim razie jest na pokładzie? Zmusił się, by otworzyć oczy, ale zamknął je natychmiast, gdy zobaczył paskudny Ŝółto-czarno-biały wzorek obić, który wybrała Nikki. Tak, jest na pokładzie „Pszczółki”. Niestety, w ogóle nie pamiętał, jak się tu znalazł. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, było... – Nikki! – ryknął i natychmiast poŜałował, bo w czaszce poczuł eksplozję bólu. – Carter? – Głos Nikki rozległ się gdzieś z góry. – Znikaj i daj mi umrzeć w spokoju – jęknął.

– Trzymaj. Poczuł, Ŝe wciska mu w rękę szklankę. – Czy muszę coś połknąć? – przeraził się. – Tylko aspirynę. – Nie ma mowy. – Carter, ból głowy jest normalny w takim przypadku. Aspiryna pomaga. – Normalny? PrzecieŜ poczęstowaliście mnie jakimś świństwem... a moŜe dosypałaś mi czegoś na sen?! – Przyznaję, dosypałam. – Trucie ludzi nie jest sprawą normalną. Więc ból głowy po czymś takim teŜ nie moŜe być zwyczajny. – Twoja logika jest, jak zwykle, druzgocąca – przyznała radośnie. – A widzisz? – ryknął, natychmiast łapiąc się za obolałą głowę. – Carter, weź aspirynę. Posłusznie usiłował usiąść, czepiając się ściany. DrŜącą ręką, rozlewając płyn, wypił rozpuszczoną aspirynę. Miał wraŜenie, Ŝe buzuje mu w Ŝołądku. Gwałtowne ruchy łodzi doprowadzały go do mdłości. – Co jest, sztorm? – burknął ze złością. – Nie, morze jest spokojne – odpowiedziała Nikki tym denerwująco cierpliwym tonem, jaki przyjmują osoby mające często do czynienia z cudzymi humorami. Zdecydował się otworzyć oczy. Kabina zawirowała, ale Carter zdąŜył się skupić na obcisłych szortach Nikki. W następnej chwili jednak głowa opadła mu bezwładnie do tyłu. Nikki uklękła, zdjęła mu krawat i odpięła kołnierzyk koszuli. Trudziła się z następnym guzikiem, kiedy nagle męŜczyzna unieruchomił jej ręce swoimi dłońmi. Zamarła i uniosła ku niemu wzrok. Poraziła go moc tego zielonego spojrzenia. Puls załomotał w uszach, bo obudziła w nim uczucia, które juŜ dawno uznał za wygasłe; pragnienia, których nie miał prawa odczuwać. – Zaraz wrócę – szepnęła, zręcznie wysuwając się z uścisku. Zniknęła w drzwiach, by za chwilę powrócić z parującym kubkiem w ręku. – Wypij jeszcze to. Potrzebujesz duŜo płynów – powiedziała, wtykając mu w ręce ciepłe naczynie. Posłusznie uniósł je do ust, wiedząc, Ŝe i tak wreszcie zmusi go do wypicia. – BoŜe, co to jest? – wzdrygnął się. – Dietetyczny rosołek z kury – odpowiedziała poufnym szeptem, jakby zdradzała wielką tajemnicę. – Dobrze ci zrobi.

Spiorunował ją spojrzeniem. – Uśpiłaś mnie podstępnie, a teraz nagle martwisz się o moje zdrowie – prychnął. Zacisnęła usta w cienką, zaciętą linię. Nie lubił tej miny. – Sam jesteś sobie winien. Skąd miałam wiedzieć, Ŝe będziesz wlewać w siebie szampana na moment przed pójściem do ołtarza? – Zostałem sprowokowany, wmanewrowany w to picie – zaprotestował, pociągając łyk rosołu. Niemiły smak zaczął ustępować z ust. – Słuchaj – powiedział niepewnie – nie bardzo pamiętam, co się działo. Czy ja jestem Ŝonaty? Nikki popatrzyła na niego z ukosa. – To trochę skomplikowane, ale w sumie – tak. Jesteś jak najbardziej Ŝonaty. – Niech to szlag. – Carter wysiorbał resztki bulionu. – Nie pamiętam ceremonii, ale pamiętam, Ŝe mnie ścięło. Powiedz mi lepiej, czy narozrabiałem? MoŜe obraziłem teścia albo teściową? Nikki wzięła od Cartera filiŜankę, unikając jego wzroku. To był bardzo zły znak. – Jeśli jestem Ŝonaty, co w takim razie tu robię? Gdzie jest Dee Ann? Na pokładzie? – Nie. – Jeszcze w kościele? – Wątpię. Próbował przypomnieć sobie Dee Ann w ślubnej sukni, ale nie mógł. Coraz gorzej. – Co jej zrobiłaś? – AleŜ nic – oburzyła się. Usiadł prosto, załoŜył ramiona na piersi i skupił wzrok, aŜ podwójne obrazy zlały się w jeden. – Dobrze, Nikki, mów, o co chodzi. Odpowiedziała mu smutnym, zmartwionym spojrzeniem. Przymknął oczy. – Teraz juŜ moŜesz powiedzieć mi wszystko. – Powiem, kiedy będziesz gotowy – zapowiedziała wstając. Błyskawicznie wyciągnął rękę. Zdołał złapać ją za nogę. – JuŜ jestem gotowy. Mów. – Ale ja nie jestem. – Wyrwała mu się. – Poczekaj, zaraz wrócę i przyniosę ci klina. Klina... Wcale nie miał ochoty stawać na nogi. Czekając na jej powrót, zdjął skarpetki i z ulgą rozpiął do końca koszulę. Kiedy znów pojawiła się w kabinie, właśnie mocował się ze spinkami.

– JuŜ dobrze? – zapytała z troską. Zamiast odpowiedzi cisnął spinki na półkę. Jedna trafiła, druga nie. Nikki, o dziwo, nie podniosła jej. – Wolisz obejrzeć papiery tutaj czy w jadalni? – odezwała się rzeczowym tonem. – Tutaj – odparł, podwijając rękawy i nie spuszczając z niej wzroku. Podziwiał, jak znakomicie udawało się jej wejść znowu w rolę kobiety biznesu, tu, na spacerowym jachcie. Nikki przysiadła na krawędzi koi i rozłoŜyła na kolanach niebieską teczkę. – To są te same papiery, które pokazywał mi Bob w kościele, tak? – Tak, ale wtedy je zlekcewaŜyłeś. – Teraz widzę, Ŝe popełniłem błąd taktyczny. Niedostrzegalny uśmiech przemknął po jej wargach, kiedy wskazała na kolumnę nazwisk. – To jest lista głównych udziałowców Belden Industries. Teraz masz trzydzieści osiem procent akcji, co czyni cię głównym udziałowcem, ale... – Posłuchaj, Nikki, mam dosyć tych wszystkich „ale” i „dlaczego”. Lepiej od razu przejdź do rzeczy. – Dobrze, skoro sobie Ŝyczysz. – Spojrzała na niego powaŜnie. – Grozi ci utrata kontroli nad własną firmą. – NiemoŜliwe – zaprzeczył, ale poczuł w Ŝołądku skurcz niepokoju. Nikki wymownym gestem wskazała na niebieską teczkę. – Nie wierzę ci – powiedział uparcie. – Wiem, Ŝe nie wierzysz – skrzywiła się z irytacją. – I dlatego właśnie jesteś tutaj, zamiast spędzać miesiąc miodowy z Miss Teksasu! – wypaliła. – Miss? MęŜatek nie dopuszczają do konkursu. – No... niezupełnie. Nie wiedział, co ma o tym wszystkim sądzić. Im słabiej protestował przeciwko temu, co sugerowała, tym bardziej Nikki była opanowana – w tym chłodnym, rzeczowym stylu kobiety interesu, nad którym tak usilnie pracowała od czasu ich separacji. Nie znosił tej zimnej fasady, ale rozumiał racje Nikki. PrzecieŜ napięte po rozwodzie stosunki między nimi stopniowo ocieplały się i normalniały. Ale tylko do czasu ogłoszenia oficjalnych zaręczyn z Dee Ann Karrenbrock. Wówczas Nikki znów się usztywniła. Zresztą nie ona jedna krytykowała pomysł jego małŜeństwa z córką Victora Karrenbrocka. Nikt z jego pracowników nie lubił Dee Ann, ale czy w takich decyzjach musiał się liczyć z ich zdaniem? – Nikki, wiem, Ŝe nie lubisz Dee Ann, więc moŜe przestańmy o niej rozmawiać –

zaproponował pojednawczo. – Bardzo chętnie. Carter uśmiechnął się lekko. – A teraz – oświadczył, naśladując jej ton – chcę wiedzieć, jaki jest prawdziwy związek między tym – wskazał niebieską teczkę – a utratą Belden Industries. – Aktualnie – podkreśliła to słowo – dysponujesz trzydziestoma ośmioma procentami udziałów w Belden. – Aktualnie chcę odkupić ich więcej – odparł z naciskiem. – Na razie bez powodzenia. Ja mam sześć procent, a Julian, Saunders i kilka innych osób razem – pięć. To daje czterdzieści dwa procent. – Wiem, Bob rozpaczał nad tym w zeszłym tygodniu. Przesada. Owszem, jeszcze nie mam całkowitej kontroli, ale w końcu niewiele mi brakuje do pięćdziesięciu, nie? – Niewiele, pod warunkiem, Ŝe wszyscy będą głosowali po twojej myśli – zauwaŜyła trzeźwo. Carter drgnął nerwowo. – Co chcesz... – Spokojnie – przerwała – jeszcze nie doszło do buntu w szeregach. – W takim razie w czym problem? – Zaczął juŜ wyraźnie mieć dosyć tej rozmowy. Wszystko to juŜ słyszał. – Przed ślubem miałeś... – Miałem? – Carter, do cholery, czy moŜesz się wreszcie zamknąć i posłuchać, co chcę powiedzieć? – wrzasnęła. Jego głowa natychmiast zareagowała na krzyk. – Okay – wyszeptał zbolałym głosem. – Słucham. – Postanowiłeś przekazać dziesięć procent udziałów Dee Ann. Po tej operacji miałbyś juŜ tylko dwadzieścia osiem procent. JuŜ wcześniej nie podobały mu się te szacunki, ale wolał teraz nie mówić o tym głośno. Dlatego teŜ próbował skupować akcje, Ŝeby zrównowaŜyć przekazanie Ŝonie dziesięciu procent. – Ale nadal, jak twierdzisz, mogę liczyć na czterdzieści dwa procent w razie głosowania. – Nadrabiał miną. – Poza tym jestem załoŜycielem i głównym udziałowcem spółki, a to teŜ nie pozostaje bez znaczenia. Ludzie nie będą głosować przeciwko mnie. – Rany boskie, czy ty jesteś skończonym idiotą? – Nikki zaczęła wściekle przerzucać papiery. Wreszcie wyszarpnęła jeden z pliku i podetknęła mu pod nos.

– Proszę bardzo, popatrz. Tu jest ewidencja naszych prób kupienia akcji według aktualnych kursów. Carter zerknął od niechcenia, ale po chwili wpatrzył się uwaŜnie w kolumny cyfr. Nie zdawał sobie sprawy, jak wiele ofert wystosował dział Nikki. Powinny być warte więcej. – Jest zupełnie tak, jak gdyby ktoś wiedział, kiedy będzie dostępna oferta, i sprzątnął nam ją sprzed nosa – orzekł i nie spuszczając oczu z wykazu, wyciągnął rękę po następny papier, który mu podsuwała. I tam znalazł informację, jakiej potrzebował. Dziwnym trafem Nikki zawsze wiedziała, w jaki sposób mu pomóc, często nawet wcześniej, niŜ sam zdał sobie sprawę, co powinien zrobić. JuŜ dawno naleŜało skoncentrować się na tym, co ciągle usiłowała mu wyjaśnić – zamiast uparcie twierdzić, Ŝe ona się myli, a on jak zwykle ma rację. – Kupującymi są wyłącznie inne spółki – zauwaŜył, marszcząc brwi. – Do czwartku zdołaliśmy tylko odkryć związek pomiędzy Lacefield Foods i Karrenbrock Ventures. W piątek sprawdzaliśmy innych. Carter nadal z troską przeglądał dane. – Mając trzy procent z Lacefield oraz dziesięć Dee Ann, Karrenbrock kontroluje dwadzieścia siedem procent. Czyli prawie tyle co ty – podsumowała Nikki, patrząc mu w oczy. – Chcesz powiedzieć, Ŝe moja Ŝona moŜe się połączyć z ojcem, by głosować przeciwko mnie? – Albo przeciwnie, głosować z tobą przeciwko tatusiowi. Dotychczas nie przyszło mu to do głowy. Wiedział, Ŝe nie ma przewagi, ale liczył, Ŝe zdoła wzmocnić swój pakiet. W głębi duszy czuł rosnącą panikę. Nagle uświadomił sobie, Ŝe Belden Industries po raz pierwszy od czasu swojego załoŜenia znalazła się w tak ryzykownej sytuacji. Kartka papieru zadrŜała w jego rękach i upadła na podłogę. Popadanie w panikę jest reakcją na poczucie utraty kontroli, powiedział sobie w duchu. A on, Carter, zawsze panował nad sobą i swoimi sprawami. Głęboko wciągnął oddech, mobilizując się do działania. Nie kończące się przygotowania do ślubu równieŜ osłabiły jego odporność, ale teraz juŜ wszystko będzie dobrze. – Oczywiście Saunders, Julian i ja przyłączymy się do ciebie, co zagwarantuje ci trzydzieści dziewięć procent bez udziałów Dee Ann – zapewniła go Nikki. – Dręczy nas jednak obawa, Ŝe Karrenbrock przez podstawione firmy mógł przejąć więcej udziałów w Belden, niŜ się spodziewamy.

– Obawiacie się, ale nie jesteście pewni. – Potrzebujemy jeszcze trochę czasu, by to sprawdzić. Carter patrzył, jak Nikki z powrotem układa papiery w teczce, zamykają, po czym otwiera następną. Spróbował zdystansować się na moment, by właściwie ocenić całą sytuację i motywy zaangaŜowanych w nią osób. Ile z tego, co powiedziała mu Nikki, wynikało ze szczerej troski o dobro firmy, a ile ze zwykłej zazdrości? Nie mógł tak po prostu uwierzyć, Ŝe jego przyszły teść zagrozi jego spółce. Więcej sensu tkwiło w przypuszczeniu, Ŝe będzie chciał ją umocnić dla dobra córki i oczekiwanych wnuków. – Dlaczego powinienem się martwić, Ŝe odstąpiłem część udziałów własnemu teściowi? – zapytał zaczepnie. – Czemu nie miałbym liczyć na jego wsparcie? – Dziwne, Carter, Ŝe muszę ci tłumaczyć takie rzeczy – odparła Nikki znuŜonym tonem. – Victor Karrenbrock jest potentatem w kilku dziedzinach i bardzo nie lubi konkurencji. Ostatnio wszedłeś mu w drogę, zahaczając o przemysł naftowy, który jest jednym z jego głównych źródeł dochodu. Ta działka jest wąska i obstawiona. Stary musi szybko pozbywać się kaŜdego rywala. – CóŜ, biznes to biznes – westchnął sentencjonalnie Carter. – Święte słowa – przytaknęła Nikki, grzebiąc w następnej teczce. – Dlatego właśnie podejrzewamy, Ŝe szykował podstępne przejęcie, kiedy ty będziesz w podróŜy poślubnej. – I postanowiliście sami zadbać, Ŝebym nigdzie nie wyjechał? Ładnie, nie ma co! – Doszliśmy do wniosku, Ŝe tak będzie najlepiej – powiedziała z pełnym satysfakcji uśmieszkiem, który natychmiast go zirytował. – Posunęliście się za daleko! – wybuchnął, gwałtownym ruchem ręki wytrącając Nikki papiery. Kartki zasłały podłogę kabiny. – Podejrzewaliście? Tak sobie myśleliście? Wydawało się wam prawdopodobne? – wykrzykiwał coraz głośniej, choć głowa rezonowała pulsującym bólem. – Z powodu jakiegoś wyssanego z palca wymysłu zepsuliście mi ślub! Nikki popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. – Potrzebujemy czasu, Ŝeby... – Zawróć tę łódź i zawieź mnie do Ŝony! – ryknął, łapiąc się za skronie. W odpowiedzi usłyszał ciche, ale bardzo stanowcze: Nie. – Co to znaczy „nie”? Rozkazuję ci zawracać do portu! Zaśmiała się.

– Jakim prawem mi rozkazujesz? „Pszczółka” naleŜy teraz do mnie, więc na pokładzie rządzę ja. Takiej Nikki nie znał. PrzecieŜ nadal pracowała dla niego... – W takim razie jako twój szef nakazuję ci odwieźć mnie na brzeg – powiedział słuŜbowym tonem. – Nie pracuję juŜ dla ciebie, Belden – oświadczyła. – PrzecieŜ mnie wylałeś. A właściwie – dodała w zamyśleniu – wylałeś nas wszystkich. W tej sytuacji lepiej nie licz na jedenaście procent naszego wsparcia. Pulsujący ból w skroniach stał się nie do zniesienia. Gdyby nie to, juŜ dawno wyplątałby się z tej idiotycznej sytuacji. – Odwołuję zwolnienia. A teraz mnie odwieź. – To nie byłoby mądre, wierz mi – powiedziała, nerwowo splatając palce. – Okay. – Niespodziewanie złość wyparowała. – Trudno, stało się, Nikki, i nie ma co załamywać rąk. Teraz muszę się martwić, jak to załatwić z Dee Ann, bo inaczej będzie głosować przeciwko mnie. – Carter... – Po raz pierwszy na twarzy Nikki pojawił się ślad zakłopotania. – Ona będzie miała tylko tyle akcji, ile sobie sama kupi. Ślub się nie odbył. – Ale przecieŜ powiedziałaś... – urwał i zerknął na swoją lewą dłoń. Na palcu nie dostrzegł ślubnej obrączki. Popatrzył na Nikki z otwartymi ustami. Zagryzła wargi. – Nie oŜeniłeś się z Dee Ann. Jesteś moim męŜem.

Rozdział 4 – To ma być Ŝart? Nikki z powagą pokręciła głową. Ręka Cartera bezwładnie opadła na posłanie, a jego twarz przybrała po kolei wszystkie kolory: szary, zielony, karmazynowy i biały. Najbardziej zmartwił ją szary, niezdrowy odcień. Nie miała pojęcia, jak długo jeszcze i w jaki sposób będą oddziaływały na jego organizm pigułki Saundersa. – Saunders teŜ tak uwaŜa? Znów przytaknęła. – NiemoŜliwe, przecieŜ widziałem papiery. – Nie te, co trzeba. Nasz rozwód jest jeszcze w toku – wyznała w końcu, zbierając się w sobie, by odeprzeć lawinę pełnych oburzenia pytań i wyrzutów. Tymczasem Carter popatrzył na nią przez chwilę, a potem zamknął oczy i osunął się na poduszkę. Pięknie, nie ma co. Zemdlał na samą myśl, Ŝe ciągle jeszcze jest jej męŜem. Powinna się domyślić, Ŝe będzie zaskoczony, ba, nawet zaszokowany – ale miała nadzieję, Ŝe Carter odetchnie z ulgą na wieść, Ŝe nie wziął ślubu z Dee Ann. Przynajmniej mógłby się starać ukryć swoje rozczarowanie, uznała w duchu. W końcu, skoro nadal była jego Ŝoną, powinien dbać o jej uczucia, czyŜ nie? A tymczasem wyglądał, jakby los go niepomiernie skrzywdził. Podrapała go w bosą stopę. – Zostaw mnie – wzdrygnął się. – Dobrze – powiedziała, patrząc, jak kolory wracają na jego pobladłe policzki. – Jeśli zechcesz porozmawiać, będę w sterówce. – Wyszła, zostawiając papiery walające się na podłodze. I czego się spodziewałaś, idiotko? – strofowała się, zasiadając w fotelu sternika. Sprawdziła, czy autopilot nie zboczył z kursu, i powiodła wzrokiem po linii horyzontu. Za pół godziny zarzuci kotwicę. Taka odległość od brzegu powinna zniechęcić Cartera do powrotu wpław. To smutne, Ŝe konieczne były aŜ takie środki. Stanowczo nie doceniła przeciwnika – złotowłosej Dee Ann z jej uwodzicielskimi sztuczkami. Mylnie załoŜyła, Ŝe dla Cartera nadal najwaŜniejsze jest Belden Industries i wystarczy tylko, by wskazała mu zagroŜenie, a zareaguje natychmiast. Tymczasem niebezpieczne było nie tylko małŜeństwo z Dee Ann, ale i sama Dee Ann. Zdołała odseparować Cartera od jego wiernego stada, jak wprawny owczarek

oddziela barana, gdy owce się kocą. W jakiś sposób udało się jej przekonać Cartera, Ŝe związek z nią umocni Belden Industries. Musiała wyczuć to, co Nikki wiedziała dzięki bolesnym doświadczeniom – Ŝe moŜna manipulować Carterem wyłącznie poprzez odwołanie się do korzyści firmy. Poza tym moŜna go było jedynie uśpić. Źle się stało, Ŝe musieli sięgnąć po tak drastyczne środki. Dawny Carter przerwałby ceremonię na jedno ich słowo. CzyŜby... czyŜby naprawdę kochał Dee Ann? Nikki poczuła ukłucie Ŝalu i zazdrości, ale zaraz je stłumiła. Carter nie był zdolny kochać kogokolwiek poza sobą samym. Kiedy uznała, Ŝe jest juŜ dość daleko od brzegu, zmierzyła głębokość i spuściła kotwicę. Wprawnie operując obrotami śruby, ustawiła jacht i oceniwszy, Ŝe kotwica wbiła się w dno, poluzowała nieco linę, a potem zamocowała ją na pokładzie. Wreszcie wyłączyła silnik i ustawiła zegar na godzinę kontaktu radiowego z lądem. Teraz pozostało juŜ tylko czekać, aŜ Carter z krzykiem wybiegnie na pokład i zacznie się kolejna szarpiąca nerwy rozgrywka. Zamyśliła się, patrząc w bezmiar oceanu. OŜyły wspomnienia niezliczonych rejsów, jakie odbyli razem. Ile razy przygotowywała kolację, a potem budziła Cartera z głębokiego snu. Budzenie kończyło się zawsze tak samo i w końcu nauczyła się, Ŝeby nie rzucać od razu steków na grill. Inaczej stygły, gdyŜ obydwoje musieli zaspokoić najpierw inny głód. Kiedy wreszcie zaczynali kolację, niebo było juŜ usiane gwiazdami. Carter otwierał na pokładzie butelkę wina, a Nikki rzucała steki na miniaturowy grill umieszczony w piecyku w kambuzie. Potem wracał po sałatki, a ona niosła na talerzach parujące steki, apetycznie przypieczone na wierzchu i krwiste w środku, takie jakie lubił. Tam, pod sklepieniem gwiazd, jedli i pili, prowadząc leniwe rozmowy, przyglądając się światłom przepływających statków i podziwiając platformy wiertnicze, wyrastające z głębin oceanu jak rozjarzone świąteczne choinki. W takich chwilach ten męŜczyzna istniał tylko dla niej i naleŜał do niej. śadnych telefonów, Ŝadnych umówionych spotkań, Ŝadnej papierkowej roboty. Po prostu piękne, beztroskie Ŝycie. A jednak go straciła. Tylko czy kiedykolwiek miałam go naprawdę? – pomyślała w przypływie gorzkiej refleksji. Wstała i ostroŜnie zajrzała do kajuty. Carter leŜał na plecach, z bezwładnie rozrzuconymi rękami, a jego pierś unosiła się i opadała w równym rytmie. Rozpięta

biała koszula odsłaniała brązową skórę. Nikki nagle zapragnęła poczuć ją pod palcami, zanurzyć palce w złote kędziorki. Tak bardzo chciała go dotknąć i wiedziała, Ŝe to moŜe ostatnia okazja. Pochyliła się nad śpiącym męŜczyzną i czule odgarnęła mu włosy z czoła. Nawet ten prosty gest sprawił, Ŝe serce zabiło jej Ŝywiej. Skórę miał ciepłą, ale juŜ nie gorącą. Nie drgnął pod jej dotknięciem, więc powiodła opuszkami palców wzdłuŜ linii jego szczęki i w dół szyi. Carter miał piękne ciało – silne, muskularne, lecz nie kościste, bez przesadnie węźlastych mięśni – takie, jakie uwiecznili staroŜytni rzeźbiarze. Kiedyś powiedziała mu, jak bardzo lubi na nie patrzeć, ale nie potraktował tej pochwały serio, więc udała, Ŝe Ŝartowała. Wcale nie Ŝartowała. To było zauroczenie. Skrzywiła się i cofnęła rękę, zła na siebie. Jak moŜna pieścić nieświadomego męŜczyznę? I to męŜczyznę, który jej nie chce. śałosne. To wreszcie dało jej impuls, by wrócić do sterówki. Zaledwie tam weszła, radiostacja odezwała się skrzeczącym, niecierpliwym głosem Saundersa. Nikki chwyciła mikrofon. – Tu „Pszczółka” WZB 6195. Co tam u ciebie, Saunders? – Nikki! – Po okrzyku nastąpiła cisza. WyobraŜała sobie, jak Saunders łapie oddech. – JuŜ zacząłem się martwić. – A co, pomyślałeś, Ŝe wyrzucił mnie za burtę? – powiedziała z humorem. – Tak. – Spokojnie, kolego. On jeszcze śpi. – A... Domyśliła się, Ŝe Saunders chce zapytać, czy Carter wie, Ŝe nadal jest jej męŜem. Julian musiał być w pobliŜu, gdyŜ słyszała, jak wymieniają po cichu uwagi. – Poinformowałam go, tak jak radziłeś – wyjaśniła. – Chce podyskutować o tym później. A jakie reakcje po waszej stronie? Włączył się Julian. – Karrenbrockowie podtrzymują wersję o ataku wyrostka. Dee Ann ponoć ma czuwać w szpitalu u wezgłowia narzeczonego. – To bardzo się jej chwali, ale czy powiedzieliście przynajmniej, gdzie jest ten szpital? – Nie. Nie mogliśmy jej znaleźć. Nikki wcale nie była zdziwiona. Kobieta, która została porzucona, nie powinna się z tym afiszować i naraŜać na współczucie innych. – Ale przecieŜ musieliście coś komuś powiedzieć? – nalegała, mając nadzieję, Ŝe

domyśla się, o co chodzi. – Niezupełnie – bąknął Julian. Nikki nie była zachwycona. Plan, układany w pośpiechu, był wyraźnie nie dopracowany w szczegółach. – Co mam przez to rozumieć? PrzecieŜ Dee Ann i jej bliscy musieli się straszliwie zdenerwować. – Nie na tyle, by odwołać przyjęcie. – Dee Ann teŜ na nim była? – Nie, ale pozostali goście – tak. – Chyba Ŝartujesz. – Nikki obejrzała się za siebie, by sprawdzić, czy Carter nie słucha, ale nie zobaczyła nikogo. – Bawili się, wiedząc, Ŝe pan młody jest w szpitalu? – Dlaczego nie? PrzecieŜ przyjęcie był zapłacone. Miało się zmarnować? – Ale... – Nikki nie bardzo wiedziała, jak naleŜało postąpić w takiej sytuacji, lecz czuła, Ŝe na pewno nie tak. – Bob opowiedział nam, Ŝe wyŜerka była wspaniała, a szampan prawdziwy. – Bob był na przyjęciu? AleŜ ten facet musi mieć nerwy! Rozległy się trzaski, a potem z szumu wypłynął uraŜony tenor Boba. – .. . tak jak ja musiała Ŝywić rodzinę? Co będą jedli, jeśli wylecę z roboty? Ona nie zdaje sobie sprawy... Najwidoczniej zapomniał zamknąć mikrofon i przejść na odbiór. Dopóki trzymał wciśnięty guzik, nie mogła odpowiedzieć i musiała wysłuchiwać jego komentarzy. Znów zatrzeszczało, a potem zapadła cisza. Nikki, uśmiechając się, wcisnęła guzik. – Bob, nie martw się, Carter odwołał nasze zwolnienia. Dosłyszała w tle okrzyk, w którym brzmiała ulga. – Czy myślisz, Ŝe będziemy mogli pokazać się u ciebie jutro? – Mam nadzieję, Ŝe tak. – Tęskniła za towarzystwem. – Zaraz podam wam współrzędne. – PosłuŜyła się specjalnym kodem, który ustalili na wypadek, gdyby podsłuchiwała konkurencja, a zwłaszcza Karrenbrock, usiłujący ustalić miejsce pobytu niedoszłego zięcia. – Okay, przyjąłem – oznajmił Saunders. – Przywieźć ci coś? Nikki myślała przez chwilę, wpatrując się w falujący horyzont. – Owszem, parę ładnych steków i główkę sałaty. Najpierw poczuł woń jedzenia. Potem otworzył oczy i próbował uporządkować rzeczywistość. Wszystko wskazywało na to, Ŝe nadal jest na pokładzie „Pszczółki”.

Uniósł lewą rękę i podsunął ją sobie pod oczy. Koszmar trwał – nie było na niej ślubnej obrączki. Zebrał siew sobie i usiadł. Ból głowy juŜ prawie przeszedł, ale nadal źle znosił kołysanie. Musieli stać na kotwicy. Przede wszystkim Carter był głodny. Nic dziwnego, przecieŜ było juŜ prawie wpół do ósmej, jak wskazywał kapitański zegar na ścianie. Przeczesał palcami włosy, a potem wstał ostroŜnie, niepewny, czy nie zawiodą go nogi. Chwilę stał nieruchomo, zanim zdecydował się na pierwszy krok. Opłukał twarz w łazience i wiedziony niezawodnym węchem, ruszył w kierunku kambuza. Nikki znalazł w aneksie jadalnym. Ciepły blask małego telewizorka oświetlał stół z jej samotnym talerzem. – Co to za breja? – zagadnął Carter zamiast powitania. Nikki musnęła go chłodnym spojrzeniem zielonych oczu i przełknęła kęs. – Kolacja, nie widzisz? – burknęła, odwracając wzrok do ekranu. – Wygląda paskudnie. – Jeśli jesteś naprawdę głodny, nie powinieneś wydziwiać – ucięła. – Słusznie, nie będę wydziwiać. Jestem cholernie głodny – oznajmił, sadowiąc się naprzeciwko niej. – W takim razie wybierz coś sobie. – Widelcem wskazała mu półeczkę nad głową. Rozejrzał się, ale nie dostrzegł drugiego talerza. – O czym ty mówisz? – O kolacji, oczywiście. Powinieneś mieć do wyboru indyka, stek salisbury, gulasz wołowy w słodko-kwaśnym... – Ja chcę prawdziwego jedzenia! – obruszył się, kiedy zobaczył, Ŝe Nikki ma na myśli pudełka, które początkowo wziął za ksiąŜki. – Wzruszyła ramionami. – Gotowe dania. Najnowsza technologia. Nie trzeba rozmraŜać, wystarczy włoŜyć na kilka minut do kuchenki mikrofalowej i gotowe. – Właśnie to jesz? – wzdrygnął się. Przytaknęła ochoczo. – Wolałbym jednak coś świeŜego – zaznaczył z naciskiem i krzyŜując ramiona, patrzył wyczekująco. Tymczasem Nikki, zamiast jak zwykle zerwać się, by mu coś upichcić, spokojnie odcięła kęs steku salisbury i podsunęła mu na widelcu. – Masz, spróbuj – zachęciła. – A jeśli chcesz czegoś świeŜego, sam sobie zrób – uśmiechnęła się, widząc jego minę. – Chyba Ŝartujesz.

– Wcale nie. – Widząc, Ŝe nie bierze mięsa, zjadła je sama. – Wyruszaliśmy w ogromnym pośpiechu, więc zdąŜyłam chwycić tylko parę rzeczy z lodówki. Jeśli się uprzesz, moŜesz usmaŜyć sobie jajka, ale wtedy nie będzie nic na śniadanie. • Carter zabębnił palcami w plastykowy wierzch stolika. – Niech będą jajka – powiedział ugodowo. Propozycja nie zrobiła najmniejszego wraŜenia na Nikki. Siedziała naprzeciwko niego, systematycznie pochłaniając swoje nieapetyczne danie. – Nikki, jestem głodny – zakomunikował dobitnie. – W kambuzie wszystko jest w tym samym miejscu – poinformowała go, pociągając łyk czegoś w rodzaju lemoniady. – No, tak, przecieŜ rzadko tu bywałeś – powiedziała ze współczuciem. Wreszcie dotarło do niego, Ŝe jest zła i nic mu nie ugotuje. Ciekawe, przecieŜ to on powinien być wściekły! Trudno, jakoś da sobie radę. Niechętnie wstał i zaczął zaznajamiać się z tym cudem techniki, jakim był jachtowy kambuz. Otwierał nawet schowki i szufladki, znajdując tam wiele dziwnych rzeczy, o których istnieniu nie miał zielonego pojęcia. Fakt, właściwie dotychczas nie zdołał zapoznać się z kambuzem. Na jachcie bywał po to, by odpocząć i „naładować baterie”, tak by podołać giełdowym rozgrywkom i zarobić pieniądze – na przykład na utrzymanie tak luksusowego jachtu jak „Pszczółka”. Znalazł małą patelnię i z namysłem obracając ją w ręku, usiłował rozszyfrować zasadę działania jachtowego piecyka. Później otworzył małą lodówkę i długo patrzył na rząd jajek – tak długo, Ŝe Nikki zwróciła mu uwagę, by nie wypuszczał chłodnego powietrza. Z trzaskiem zamknął drzwiczki i odstawił patelnię. Nikki wstała i ruszyła do wyjścia. – Jeśli będziesz chciał porozmawiać o interesach, znajdziesz mnie na pokładzie – rzuciła. – Hej, poczekaj, mówiłaś coś o gulaszu... Skinęła głową, podeszła do półki i szybko przejrzała opakowania, ustawione pionowo jak ksiąŜki – gdzie udawały strawę dla ducha. Wyciągnęła jedno i rzuciła Carterowi. Po dziesięciu minutach miał juŜ na talerzu parujący gulasz. Nie rozumiał, czemu Nikki uwaŜała, Ŝe gotowanie to taka filozofia. Wystarczyło przecieŜ otworzyć, podgrzać – i gotowe. Usiadł na składanym krześle na pokładzie i zaczął jeść, mimo woli rozkoszując się zachodem słońca. Z przodu czerniała sylwetka Nikki, siedzącej z nogami opartymi o reling. Danie okazało się całkiem niezłe, prawdopodobnie

dlatego, Ŝe był wściekle głodny. Na razie nie myślał, nasycał głód. Dopiero kiedy poczuł przyjemne ciepło w brzuchu, stwierdził, Ŝe trzeba uporać się z problemami. – Nikki? – Co? Gotów do rozmów? – Biznes moŜe poczekać – stwierdził, odstawiając talerz i odwracając się ku niej. – Powiedz mi, czemu nadal jesteśmy małŜeństwem? Dobrze pamiętał, Ŝe jeździła do Meksyku. Oboje chcieli, Ŝeby sprawę załatwić jak najszybciej i jak najdyskretniej. – Dobrze – wstała i przeniosła swoje krzesło, by usiąść naprzeciwko niego. Zapowiadało się na dłuŜsze wyjaśnienia. – Kiedy Saunders układał twoją przedślubną umowę z Dee Ann, poprosił mnie o kopię naszego orzeczenia rozwodowego, by wpisać odpowiednią datę – zaczęła, zakładając ręce na piersi. – Musieliśmy wyliczyć dokładną wartość twoich akcji. – I? – Nie mogłam znaleźć tych papierów. – Saunders miał dostęp do mojego osobistego archiwum. Musiała tam gdzieś być kopia. – Ty jej teŜ nie miałeś – powiedziała, nie odwracając głowy. – Coś jednak było – upierał się. Owszem, nie czytał dokładnie tamtego dokumentu, bo prawie cały napisany był po hiszpańsku. – Tak, tak, wiem – westchnęła Nikki. – Mówisz o kopii listu prawnika z Meksyku, poświadczonego przez meksykański urząd. Oboje to mamy. I prawdopodobnie w Meksyku jesteśmy rozwiedzeni. Niestety, facet nie potwierdził niczego w Stanach. – I co z tego? PrzecieŜ nie musisz zawiadamiać kaŜdego kraju na świecie, Ŝe jesteś rozwódką, nie? – Zgoda, ale braliśmy ślub w Stanach Zjednoczonych i tu Ŝyjemy – a dopóki do władz nie dotrze informacja, Ŝe jesteśmy rozwiedzeni, nasze małŜeństwo będzie dla nich waŜne – tłumaczyła cierpliwie. To było tak upiornie proste. – O BoŜe... – Właśnie. – Nikki przymknęła oczy. – No, juŜ, szalej. Czekam. Carter popatrzył w zachodzące słońce. Fale klaskały o burty. Ciszę wieczoru rozrywały ostre krzyki mew goniących za rybami. Mulista woda zatoki przybrała złocisty odcień. Dlaczego, kiedy jemu zawalił się świat, wszystko jest tak spokojne i malownicze?

– Od jak dawna to wiesz? – Postanowił wziąć się w garść. – Od trzech tygodni. – I milczałaś? – Saunders sądził, Ŝe zdoła wszystko wyjaśnić przed waszym ślubem, ale, jak widzisz, nie udało mu się. – Cholera, za to, co mu płacę, mógłby przynajmniej zwrócić uwagę na taki drobiazg jak brak orzeczenia o rozwodzie! – wybuchnął Carter. Będzie musiał porozmawiać z Saundersem. – Carter, zrozum. – Nikki wyciągnęła rękę i łagodnie – dotknęła jego ramienia. – Saunders bardzo to przeŜył. Nie musisz mu nic mówić, i tak się tym gryzie. – A jednak spróbuję. Zerwał się na równe nogi, strząsając jej rękę i podszedłszy do relingu, chwycił zbielałymi palcami poręcz. – Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wczoraj? Albo chociaŜ dziś rano? – ryknął, waląc pięścią, aŜ zadźwięczały stalowe liny. – Po co to w ogóle zrobiłaś? – Odwrócił się ku niej z wściekłością. – Sprawy się skomplikowały – zaczęła, patrząc na niego niepewnie. – Zaproszenia zostały wysłane, data wyznaczona. Ja i Saunders pomyśleliśmy, Ŝe jeśli stanie się najgorsze i nasz dokument rozwodowy nie zostanie przedstawiony na czas, powiemy ci po prostu, o co chodzi, a ty i Dee Ann przystąpicie do ceremonii. W końcu to tylko ślub kościelny. Później moglibyście iść do ratusza i dokonać ostatecznych formalności. Byłoby o czym opowiadać wnukom – uśmiechnęła się smętnie. Wcale nie było mu do śmiechu. MoŜe Dee Ann by się to podobało. Dee Ann! Rany boskie, jak się z tego wytłumaczy? – Wtedy jednak Bob wykrył, ile akcji wykupił twój przyszły teść – kontynuowała nerwowo – a to, w połączeniu z jego inną działalnością, sprawiło, Ŝe nabraliśmy podejrzeń. – I zaczęliście się o mnie troszczyć, jak zwykle – dokończył z przekąsem. – Jednak pozostaje faktem, Ŝe Belden Industries nazywa się Belden Industries, a nie Saunders Industries albo jeszcze inaczej. To powinna być moja decyzja, Nikki. Wyprostowała się, zaciskając zęby. – Byłeś za bardzo ogłupiony całą tą przedślubną zabawą, Ŝeby podejmować jakiekolwiek sensowne decyzje! – wypaliła. Nie odpowiedział jej tak, jakby chciał, wyłącznie ze względu na starą przyjaźń. – Myślę, Ŝe wasz pierwotny plan, byśmy spokojnie przystąpili do ślubu

kościelnego, a potem, kiedy będzie komplet dokumentów, wzięli ślub urzędowy, był całkiem dobry. Nikki pokręciła głową. – Nie. Saunders powiedział, Ŝe twoja umowa przedślubna mogła być interpretowana tak, Ŝe scedujesz na Dee Ann dziesięć procent udziałów nawet bez cywilnego ślubu. Dlatego musieliśmy być pewni, Ŝe ceremonia się nie odbędzie. Gniew Cartera doszedł do zenitu. – Sugerujesz, Ŝe ona chce mnie poślubić dla moich akcji? – syknął wściekle. – Nie... – Nikki wyraźnie chciała coś dodać, ale ugryzła się w język. – Tak – oświadczyła następnie z mocą. – Dokładnie to właśnie chciałam powiedzieć. To był absurd, szaleństwo, bzdura. Oznajmił Nikki, co o tym myśli. – Nie sądzę – odparła po zastanowieniu. – Widziałeś wykazy. Ktoś złośliwie chce przejąć twoje wpływy. UwaŜamy, Ŝe tym kimś jest Victor Karrenbrock. – I uwaŜacie, Ŝe człowiek, który w jednym tygodniu oddaje mi rękę swojej córki, w następnym przejmie kontrolę nad moją spółką? Milczała wymownie. Carter zaczął nerwowo krąŜyć po pokładzie. – Spróbuj na chwilę zapomnieć, Ŝe on jest ojcem Dee Ann – zaproponowała Nikki. – To rekin w interesach, gotów zniszczyć kaŜdego – a ty jesteś odsłonięty. Ma swoje sposoby i nie zawaha się ich uŜyć. Wiedział, Ŝe w czasie miodowego miesiąca oderwiesz się od spraw swojej firmy. Zresztą nie musi to być on sam, moŜe kogoś podstawić. – Twoim zdaniem zrobiłby coś takiego własnej córce? – Interes jest interesem – stwierdziła filozoficznie. – Poza tym jej by się nic złego nie stało. Carter chwycił się ostatniej deski ratunku. – Nie masz konkretnych dowodów. – Jeszcze nie mam, ale Bob, Saunders i Julian ślęczą teraz nad swoimi laptopami w domku plaŜowym i szukają. Jutro rano powinni się tu stawić, Ŝeby ci je pokazać. JuŜ chciał protestować, ale powstrzymał się. Bob, Saunders, Julian i Nikki współpracowali z nim od lat. Ba, przecieŜ jest nadal jej męŜem. Wiedział, Ŝe nie wszczęliby alarmu z byle powodu. On sam zaś reagował zwykle szybciej na sygnały niebezpieczeństwa. Rzeczywiście, ciągnące się przygotowania do ślubu musiały przytępić jego czujność. Przestał trzymać rękę na pulsie. Odwołał wiele zebrań z pracownikami, przełoŜył niejeden waŜny obiad słuŜbowy. Ale oni czuwali. Przypomniał sobie pełną niepokoju twarz Nikki, kiedy przerwał jej sprawozdanie, bo dzwoniła Dee Ann.

Wiedziony impulsem zbliŜył się do niej, jeszcze niepewny, czy ma ją udusić, czy pocałować. – Nikki, a co będzie, jeśli się mylicie? – zapytał zgnębiony. – Jak ja wtedy spojrzę w oczy Dee Ann? PrzecieŜ jaja porzuciłem! Nikki sprawiała wraŜenie, jakby połknęła coś bardzo gorzkiego. – Zadbaliśmy o to. Powiedzieliśmy wszystkim, Ŝe nagle zachorowałeś. – Na co? MoŜe zatrułem się jedzeniem? – Szkoda, Ŝe mi to nie przyszło do głowy. Nie, powiedziałam, Ŝe miałeś atak wyrostka. – Wyrostka? – Carter zesztywniał nagle. – Powiedziałaś Dee Ann, Ŝe to wyrostek? – Nie jej, tylko mistrzyni ceremonii. Julian mówił, Ŝe tę wersję przekazano gościom – wyjaśniła zdumiona Nikki. Gniew Cartera powrócił ze zdwojoną siłą. Postąpił krok naprzód i zaczął rozpinać spodnie. Nikki cofnęła się, przeraŜona. Chciała coś powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle na widok zaciętej twarzy męŜczyzny. ZbliŜył się jeszcze o krok. – Co robisz? – wyszeptała. Przez chwilę czuła niemal obezwładniający lęk, jak dziecko na widok rozsierdzonego ojca. Jednym gwałtownym ruchem Carter opuścił spodnie i podniósł w górę koszulę. – Widzisz to?

Rozdział 5 – Niestety, nie wiedziałam o tym – przyznała pokornie Nikki, wpatrując się w bliznę po operacji wyrostka, demonstrowaną jej przez Cartera. – Jak rozumiem, narzeczona ją widziała? – zapytała zbolałym tonem. Carter spiorunował ją wzrokiem i poprawił spodnie. – Czy będziesz mi teraz wmawiać, Ŝe cały ten plan nie był wyrafinowaną zemstą? – wycedził. Ostry głos smagnął ją jak biczem, a posądzenie zabolało. Jak mógł w ogóle pomyśleć, Ŝe byłaby zdolna zrobić coś takiego. Ona, która poświęciła kawał swojego Ŝycia Carterowi Beldenowi i Belden Industries! NajwyŜszy czas zacząć Ŝyć samodzielnie. Bez Cartera. Powtarzając to w myślach, zdołała opanować się na tyle, by wykrztusić: – Spróbuj pomyśleć obiektywnie, Carter. Gdybym tak jak uwaŜasz, pragnęła tylko zemsty, opowiedziałabym wszystko Dee Ann, a nie tobie. I moŜe się rozczarujesz, ale w ciągu ostatnich kilku lat miałam waŜniejsze sprawy na głowie niŜ studiowanie róŜnych detali twojego ciała. Zresztą, nie bardzo było co zapamiętać – zakończyła bezlitośnie. Carterowi najzwyczajniej w świecie odjęło mowę. Po chwili, zaciskając pasek spodni, odwrócił się i cięŜkim krokiem zszedł pod pokład. Nikki wiedziała, Ŝe po takim ciosie poniŜej pasa powinna mieć wyrzuty sumienia – a tymczasem czuła się całkiem dobrze. Rano ogarnęło ją jednak poczucie winy, dlatego na znak pokoju zrobiła Carterowi śniadanie. W końcu był jej męŜem i szefem i trudno było udawać, Ŝe się go nie widzi na dwunastometrowej łodzi. Długo marudził w łazience, ale Nikki miała nadzieję, Ŝe smakowity zapach jajek i bułeczek odgrzewanych w kuchence mikrofalowej zwabi go wreszcie do jadalni. Brakowało tylko bekonu. Westchnęła i zaczęła rozbijać jajka. Carter lubił takie w sam raz i musiała uwaŜać, Ŝeby nie przesmaŜyć. Nagle poczuła za sobą jego obecność. – O, przyszedłeś w samą porę, Ŝeby... – Obejrzała się i drgnęła. Wyglądał niebezpiecznie – z zarostem i nagą piersią, odziany tylko w szorty, niedbale oparty o framugę. – ... Ŝeby zjeść śniadanie – dokończyła pospiesznie. Obrzucił ją spojrzeniem. – Och, naprawdę nie musisz się dla mnie trudzić. Sam potrafię sobie usmaŜyć

jajka. – W jego głosie brzmiały uraz i sarkazm. – Po co, skoro juŜ są usmaŜone. Ja zwykle jadam bułkę i owoce. – W takim razie dziękuję, i wybacz strój, a właściwie brak stroju. Znalazłem tylko to. – Zganiła się w myśli. Nikt z nich nie pomyślał o odpowiednim na łódź ubraniu dla Cartera. – Przepraszam – bąknęła, stawiając przed nim talerz. – Nalać ci kawy? – Tak, proszę. Chciwie pociągnął łyk i skrzywił się. – Co to, bezkofeinowa? – Nie, tylko dodałam mleka skondensowanego. – Nie masz śmietanki? Ze skruchą pokręciła głową. Carter westchnął i zabrał się do jedzenia. Nie ma co, obiecujący początek dnia, pomyślała z przekąsem. Jeśli Carter będzie dalej w takim nastroju, nigdy go nie przekona. – Zorganizowałam na dzisiaj spotkanie – przypomniała. – Z Saundersem, Julianem i Bobem. Carter poderwał głowę znad talerza. – I uwaŜasz, Ŝe miałbym ich przyjąć w takim stanie? – MoŜesz się ogolić. – Czym? Maszynką, którą golisz nogi? Dziękuję! – A czy masz jakieś inne wyjście? Jesteś bezsilny, mój drogi, boja tu rozkazuję. – A niech cię! – I nie wyobraŜaj sobie, Ŝe mógłbyś zawładnąć łodzią. Natychmiast zawiadomię straŜ przybrzeŜną, Ŝe została skradziona. – A ja złoŜę zeznanie, Ŝe zostałem porwany wbrew swojej woli. Przez chwilę mierzyli się gniewnym wzrokiem, a potem, jak na komendę, wstali zza stołu. Dobrze znali zasadę, Ŝe przy trudnych negocjacjach nie naleŜało pozwalać, by przeciwnik górował. Na całe szczęście, to ona rządziła na tej łodzi i mogła dyktować warunki. – Mam propozycję – powiedziała pojednawczo. – Obiecaj, Ŝe wysłuchasz spokojnie wszystkiego, co mamy do powiedzenia, a potem, jeśli nadal będziesz chciał wrócić na brzeg, natychmiast cię odwiozę. Umowa stoi? – Stoi – zgodził się natychmiast. Nie na darmo był biznesmenem z krwi i kości. – Bardzo się cieszę. W takim razie, w kabinie dla gości znajdziesz torbę z przyborami toaletowymi. Powinna tam być maszynka do golenia, szczoteczka do

zębów i inne drobiazgi. Potem moŜesz albo przebrać się w swój ślubny strój, albo poŜyczę ci którąś ze swoich bawełnianych koszulek. – Tę z rybkami? Spiorunowała go spojrzeniem. – Dobrze, wszystko lepsze niŜ te gacie – prychnął. – Ahoj, kapitanie! Prosimy o pozwolenie wejścia na pokład! Chyba nigdy Nikki tak nie ucieszył charakterystyczny, przeciągający spółgłoski głos Juliana. – Z przyjemnością udzielam pozwolenia! – odkrzyknęła. ChociaŜ Carter nie pojawił się na deku, by powitać delegację z firmy, atmosfera i tak była gęsta – jak nie przymierzając miód. Nikki przez całe rano siedziała przy stole nawigacyjnym, siłą powstrzymując się od zebrania papierów, rozrzuconych wczoraj w złości przez Cartera na podłodze sterówki. Skoro rozrzucił, niech je sam pozbiera. Wreszcie przestała być jego niewolnicą. Zabawne, ale wcale nie czuła tego jarzma do momentu zaręczyn Cartera z Dee Ann. A właściwie juŜ na kilka tygodni wcześniej zaczęła nienawidzić tej roli. Ona, dbająca o jego interesy aŜ do najmniejszego szczegółu, poczuła się wykorzystywana. A niechęć zaczęła zatruwać ich tak starannie wypracowane relacje. Pomogła Julianowi przycumować motorówkę do burty „Pszczółki”. Zanim wysiedli, podali na pokład turystyczną lodówkę z zapasami, o które prosiła. Julian, w białych szortach i trykotowej koszulce, prezentował klasyczną sportową elegancję. Saunders równieŜ załoŜył szorty, choć byłoby lepiej, gdyby raczej ukrywał nogi pod długimi spodniami. Natomiast Bob przebił ich wszystkich. Wyglądał olśniewająco w białym admiralskim mundurze ze złotymi szamerowaniami. Chciałoby się go widzieć na mostku okrętu flagowego. Nikki musiała go podtrzymać, kiedy wchodził po drabince, gdyŜ lśniący i oczywiście biały but o skórzanej podeszwie obsunął mu się na śliskim metalowym szczeblu. – Będziemy rozmawiać w salonie? – zagadnął Saunders. – Ehm... tak. – Zaniosę lodówkę do kambuza i zaraz do was dołączę. Chodź, Bob – poklepał księgowego po epolecie – oprowadzę cię po tej ślicznej łódeczce. Nikki zerknęła porozumiewawczo na Juliana, mocującego obijacze. – Czy on nie moŜe chociaŜ zdjąć czapki? – szepnęła. – Nie, bo mówi, Ŝe chroni go przed udarem słonecznym. – Carter jest w paskudnym nastroju – ostrzegła – więc pewnie będzie was paskudnie traktował. – Bob nie da się wyprowadzić z równowagi, a ja z Saundersem będziemy się

starali łagodzić sytuację. Aha, przywiozłem parę ubrań – dodał, wręczając jej torbę. – Cudowny jesteś! – ucieszyła się. – Nikki? Powiedz, czy naprawdę wszystko w porządku? – zapytał. – AleŜ tak – zapewniła Ŝywo, jakby chciała przekonać samą siebie. – Na pewno? Wzruszył ją ton rzeczowej troski w jego głosie. Przytaknęła z uśmiechem. Julian był prawdziwym przyjacielem. Oceniając kobiecym okiem jego przystojną postać, mimochodem zastanawiała się, dlaczego nie pociąga jej choćby w niewielkim stopniu. – Powiedz lepiej, czy znaleźliście więcej firm powiązanych z Karrenbrockiem? – zagadnęła z ciekawością. – Niestety tak. Chodź – otoczył ją ramieniem – admirał Bob opowie ci o tym szczegółowo. Bob czekał w pełnej gotowości na środku salonu. Nikki pomyślała, Ŝe koniecznie powinien się zrelaksować, zanim zjawi się Carter. – Bob, moŜe napijesz się czegoś? MroŜonej herbaty? Lemoniady? Kawy? Nie? W takim razie moŜe szkockiej z lodem? – Nie, dziękuję. – W innej sytuacji męczeńska mina Boba mogłaby ją rozśmieszyć. Saunders, który uwaŜnie przeglądał zawartość małego barku, dokonał wreszcie wyboru i ze szklaneczką w ręku usadowił się na sofie. – Usiądź tu, Bob – zachęcił. Księgowy, zerknąwszy na Juliana, który z rękami załoŜonymi do tyłu przyglądał się ksiąŜkom i gotowym daniom na półkach, sztywno przysiadł obok Saundersa. Cały czas kurczowo ściskał teczkę. – A ja się napiję lemoniady – oznajmił Julian. Nikki przygotowała napoje i przysiadła na fotelu. Przez dłuŜszy czas w saloniku słychać było tylko szum fal uderzających o burty i grzechot kostek lodu w szklankach. A potem wkroczył Carter. Na chwilę zatrzymał się w progu, ogarniając wzrokiem niewielkie pomieszczenie. Czujna Nikki dostrzegła moment wahania, zanim z trzaskiem połoŜył na stoliku niebieską teczkę – co oznaczało, Ŝe zebranie zostaje otwarte. – Och, Nikki, jaka gustowna koszulka – szepnął Julian. Saunders głośno przełknął ślinę. Tymczasem Carter patrzył na Boba. Obaj męŜczyźni znieruchomieli.

Tylko spokojnie, Carter, błagała w myśli Nikki. Bosonogi Carter w fikuśnej koszulce i jego księgowy w admiralskiej gali tworzyli interesujący kontrast. Nawet jednak nie wtajemniczony obserwator nie miałby wątpliwości, kto tu nadaje ton. Torba z ubraniem, którą przywiózł Julian, leŜała wciśnięta w kąt. – Dzień dobry – pozdrowił ich Carter. Bob w odpowiedzi zasalutował, podnosząc się z miejsca. – Spocznij, marynarzu – zakomenderował jego szef i otworzył teczkę. – Wreszcie miałem okazję dokładnie przejrzeć dane, które uznaliście za tak waŜne – oświadczył, szeleszcząc pomiętymi papierami. – Nikki powiedziała mi, Ŝe ciągle sprawdzacie firmy obracające ostatnio akcjami. Mogę prosić o raport? – Wal, admirale. – Julian zrobił gest w kierunku Boba. Bob zaczerwienił się i połoŜył swoją teczkę na stoliku. Nikki z zadowoleniem zobaczyła, Ŝe nie usiadł, podobnie jak Julian. Uprzedzali w ten sposób stary chwyt Cartera, polegający na patrzeniu na przeciwnika z góry. Mało tego, Bob w butach i czapce okazał się wyŜszy od szefa, co wyraźnie go deprymowało. Pomimo to dzielnie zabrał się do raportu. – Poza Lacefield Foods z ich trzema procentami odkryliśmy, Ŝe Medlock Chemical z Ohio i podlegające im Lucas Properties mają razem cztery procent. A macierzystą kompanią Medlock są Karrenbrock Ventures. Twarz Cartera była nieruchoma, lecz Nikki wiedziała, Ŝe liczy. – Ponadto w ciągu ostatnich trzech miesięcy – kontynuował Bob, ośmielony brakiem reakcji – Karrenbrock wykupił SKS Manufacturing, a ci mieli dwa procent. Zbadaliśmy teŜ... a właściwie Julian, Ŝe Galit Industries sprzedała swój dział wydobycia ropy naftowej i zmieniła nazwę na Wright Equipment Corporation. Wszystkie spojrzenia skierowały się na Juliana. Wzruszył ramionami. – Byłem na ich boŜonarodzeniowym przyjęciu. – Wobec tego Wright, choć nie pojawił się na ostatniej liście udziałowców, posiada... – Wiem, nasze akcje – przerwał Carter. – Parę lat temu dałem Galitowi trochę w rozliczeniu za urządzenia. Ile teraz ma Wright? – Trzy procent – poinformował Bob. Carter ze świstem wciągnął powietrze. – Przypomnij mi, Ŝebym zadzwonił do nowego dyrektora wykonawczego Wright Equipment Corporation. Bob momentalnie stracił spokój i rozejrzał się nerwowo. Saunders natychmiast

przejął pałeczkę. – Wright to najnowsza strefa wpływów Karrenbrock Ventures. Atrament jeszcze nie wysechł na ich nowym porozumieniu. „Pszczółka” zakołysała się gwałtownie. Carter chwycił się stołu i cięŜko opadł na ławę. Nikki wiedziała, . Ŝe raport Boba poruszył go głęboko. Sama nie spodziewała się, Ŝe będzie aŜ tak źle. Bob wziął się w garść i ciągnął dalej: – John Karrenbrock, syn Victora, ma własne cztery procent. – Skąd to wiecie? – ryknął Carter tak, Ŝe biedny Bob z wraŜenia upuścił papiery, a pot wystąpił mu na czoło. – Spokojnie, on się wścieka tylko na siebie samego – zapewniła Nikki, podając zebrane z podłogi papiery. Bob uśmiechnął się blado. – Jeszcze nie zostałem zwolniony? – Jeśli tak się stanie, zadbamy, Ŝebyś dostał najwyŜszą odprawę w całych Stanach – zapewnili go chórem. – John Karrenbrock robi interesy jako JK Interests – wyjaśnił Saunders, spokojnie patrząc na zaciśnięte pięści Cartera. – Jak dotąd, te interesy nie przybrały jakiejś konkretnej formy. – To po prostu zasłona dymna dla Karrenbrocka, pozwalająca mu kontrolować więcej udziałów – wtrąciła Nikki. Carter obrzucił ich cięŜkim spojrzeniem. – Czy to juŜ wszystko? – zapytał Boba. – Na razie tak. – Podsumujcie mi to teraz – polecił. Bob juŜ otwierał usta, ale Nikki wyrwała mu arkusz. Z powodów, których nie potrafiła sprecyzować, wolała sama oznajmić hiobowe wieści. – Według stanu na dzisiaj Karrenbrock osobiście lub poprzez rodzinę i róŜne spółki kontroluje trzydzieści procent w stosunku do twoich czterdziestu dziewięciu. OŜeń się z Dee Ann, a spadniesz do trzydziestu dziewięciu. Carter spojrzał na nią, a w głębi jego brązowych oczu błysnęły nieokreślone emocje. Julian włączył się do kółka otaczającego mały stolik. Tym razem Carter siedział, a reszta stała, otaczając go kręgiem. Julian oparł się cięŜko pięściami na stoliku i pochylił do przodu, bezczelnie parodiując ulubioną pozycję Cartera przy rokowaniach.

– I zgadnij, kto będzie tu rządził? – zapytał ironicznym tonem. – Twoja Ŝona i jej dziesięć procent. Spojrzenie Cartera pomknęło ku Nikki, ale ona zachowała kamienny wyraz twarzy. Tymczasem Julian był bezlitosny. – JuŜ to widzę... Kotku, kup mi te rysie u Neimana albo będę głosować z tatusiem – zagruchał słodkim głosem. – Carter, pomyśl tylko, przecieŜ przed kaŜdym głosowaniem będziesz musiał tańczyć tak, jak ona ci zagra. Nie ośmielisz się odmówić jej czegokolwiek. Wreszcie doprowadzą do tego, Ŝe wypuścisz z rąk Belden i... – Julian! – Nikki przerwała mu gwałtownie, zaniepokojona ceglastymi wypiekami na policzkach Cartera. – On jeszcze nie wziął ślubu z Dee Ann. MoŜe zechce teraz renegocjować umowę przedślubną. – Nikki – Carter przemówił spokojnie, a jego twarz wróciła do normalnego wyglądu – doceniam twoje zaangaŜowanie, ale pozwolisz, Ŝe sam będę odpowiadał za swoje postępowanie. – Wstał, jakby chcąc podkreślić znaczenie tych słów. – Pomimo tak druzgocących dowodów nie zamierzam obarczać winą mojego przyszłego teścia – oświadczył. – Coo? – Carter... – Jak moŜesz... Przemówili wszyscy naraz, jak grecki chór wieszczący tragedię. Boba tak poniosło, Ŝe zerwał z głowy czapkę i cisnął ją na podłogę, a potem zaczął szamotać się z guzikami munduru. – Uspokójcie się. – Carter rozłoŜył szeroko ręce. Nadal uwaŜam, Ŝe Karrenbrock chce nam dać udziały w prezencie ślubnym. Z drugiej strony, juŜ wam mówiłem, Ŝe będę próbował zwiększyć swoje udziały i... Saunders zaklął i odwrócił się do barku. – W ogóle nie sądzę, by Dee Ann orientowała się choć trochę w interesach ojca. Jej takie rzeczy nie obchodzą. Nikki próbowała przypomnieć sobie Dee Ann, ale pamięć podsunęła jej jedynie niewyraźny obraz blondynki w ślubnej sukni, trzymającej się ramienia ojca. – Carter, ty Ŝałosny naiwniaku, przecieŜ ona z premedytacją posłuŜyła się mną, Ŝeby dotrzeć do ciebie. – Julian stanął naprzeciwko Cartera z ręką w kieszeni, nerwowo obracając w drugiej dłoni szklankę z grzechoczącą resztką lodu. – To jasne, Ŝe wszystko było ukartowane. KrąŜyła wokół mnie, aŜ dałem się omotać, ale gdy tylko przedstawiono

jej ciebie, zaraz wysłała mnie, Ŝebym przyniósł szampana. Kiedy wróciłem, juŜ jej nie zobaczyłem. Kręciłem się jak idiota z dwoma kieliszkami w rękach, aŜ ktoś się wreszcie zlitował i wyjaśnił, Ŝe wyszła z przyjęcia z tobą. Nikki znała tę historię. Tym litościwym „kimś” była ona sama. Wypiła z nim tego szampana i współczuła mu. Carter postąpił krok naprzód i stanął z rękami opartymi na biodrach, mocno wpierając stopy w podłogę. Wydał się jej teraz większy i potęŜniejszy, przypominał dzikie, zjeŜone zwierzę, broniące swego terytorium. – Dee Ann to wspaniała kobieta – powiedział zimno do Juliana. – Kiedy juŜ mnie poznała, nie okazałeś się na tyle męski, by utrzymać ją przy sobie. Teraz się zacznie, pomyślała z trwogą Nikki. Ale Julian umiał zachować klasę, nawet w gniewie. Spojrzenie jego szarych oczu powędrowało ku Nikki, zapewniając, Ŝe wszystko będzie w porządku, a potem, nabierając twardości lodu, wróciło do Cartera. Powoli odstawił swoją szklankę na stół, odwrócił się i bez słowa wyszedł na pokład. Nikki czuła, Ŝe pięści same się jej zaciskają. Nieszczęsny Bob był po prostu uosobieniem przeraŜenia. Bladość jego twarzy dorównała niemal bieli jego munduru, a usta ułoŜyły mu się w osłupiałe „o”. Saunders powoli wysączył swojego drinka do dna. – Czy była tego warta, Carter? Carter Belden nie odpowiedział. – Biorę kurs na Galveston – oznajmiła Nikki, najbardziej lodowato-zjadliwym tonem, na jaki ją było stać. Niech się Ŝeni z Dee Ann i da im spokój. Stanowczo miała juŜ dosyć. Wyszła na pokład. Julian, oparty o reling, patrzył na fale. Zamiast iść do sterówki, stanęła przy nim. – Dee Ann jest idiotką – powiedziała. Julian nagrodził ją smętnym uśmiechem. – Dlaczego tak sądzisz? – Bo jesteś nie lada kąskiem. – Naprawdę? – Odwrócił się ku niej. – Dlaczego w takim razie ty się nie skusiłaś? – Bo... – No właśnie, dlaczego? Dlaczego nie Julian? PrzecieŜ jest przystojny, elegancki i błyskotliwy, a w wielu trudnych sytuacjach dowiódł swojej mądrości i uczciwości. W szarych oczach, wpatrujących się w nią, pojawił się ciepły błysk czegoś więcej niŜ sympatii. Julian był równie dobrym biznesmenem jak Carter. Carter preferował styl byka – atakował, zwycięŜając siłą i impetem. Julian był o wiele bardziej wyrafinowany, ale

mimo to skuteczny. W kaŜdym razie nie chciałaby być jego przeciwnikiem. Na szczęście zawsze był przyjacielem. Nikki wręcz desperacko chciałaby poczuć coś do tego męŜczyzny. Lubiła Juliana. Usiłowała wyobrazić sobie dotyk jego wyrazistych warg, jego ciała... Niestety, nie czuła absolutnie nic poza szacunkiem i przyjaźnią. Szare oczy spowaŜniały i znów pojawił się w nich gorzki wyraz. Julian ze smutnym uśmiechem powiódł opuszkiem szczupłego palca po jej policzku. – Bo kochasz Cartera – dokończył. Och, co by dała, Ŝeby móc zaprzeczyć! Julian cofnął rękę, odwrócił się i znów zapatrzył w morze. – W porządku, Nikki. Zapomnij o tym. Nie było juŜ nic do powiedzenia. Zgnębiona Nikki powlokła się do sterówki. Jak mogła się łudzić, Ŝe udało się jej ukryć przed wszystkimi uczucie do Cartera? Po niedługiej chwili na pokładzie pojawił się Bob. PoniewaŜ nie było Cartera ani Saundersa, domyśliła się, Ŝe rozmawiają o sprawie rozwodu. Przygotowywała się właśnie do podniesienia kotwicy, kiedy obaj wyszli. Carter podszedł do Juliana. – Julian – zaczął, kładąc rękę na ramieniu przyjaciela – mieliśmy cięŜką sytuację i jeśli powiedziałem w złości coś, co cię obraziło, przepraszam. Cały Carter, pomyślała. Pełen dobrych chęci, ale kompletnie bez wyczucia. Zawsze zbyt późno zdawał sobie sprawę, Ŝe zrobił coś, za co trzeba przepraszać. Smutne... Po tylu latach powinien przestać grać z nimi z pozycji siły. Najmniej dotyczyło to Boba, gdyŜ nie naleŜał do ich ścisłego kółka – ale przecieŜ ich trójka to chyba więcej niŜ tylko współpracownicy? Zawsze im to powtarzał, gdy trzeba było spędzać dnie i noce nad jakimś projektem. Nikki odpowiadała za finanse, Saunders za stronę prawną, a Julian brał na siebie cięŜar negocjacji. – Wciągam kotwicę! – wrzasnęła, kierując się do sterówki, by ustawić łódź. – Nikki, czekaj – powstrzymał ją gestem Carter. – Postanowiłem, Ŝe pokotwiczymy tu jeszcze przez parę dni. Zobaczymy, co się będzie działo na giełdzie w poniedziałek i wtorek, a potem, jeśli będzie trzeba, opracujemy plan. – Nikki domyśliła się, Ŝe Saunders potrzebuje jeszcze czasu, by uporać się ze sprawą rozwodu, i Carter posłuŜył się giełdą jako pretekstem, by przedłuŜyć bezpieczne schronienie na łodzi. – A co do Dee Ann – ciągnął, starannie unikając wzroku Juliana – to oczywiście wie, Ŝe nie mogłem mieć ataku wyrostka. Nikki, doradź mi jako kobieta, jak najlepiej wytłumaczyć jej moje zniknięcie sprzed ołtarza.

– Śmiercią – powiedziała, patrząc mu w oczy. – Słusznie – przytaknął z aprobatą. – A czyją? – Twoją. Popatrzyli na siebie. Saunders odchrząknął. – MoŜe perforacja nie wykrytego wrzodu, wywołana nagłym zatruciem pokarmowym – podsunął fachowo. – Z początku myśleliśmy, Ŝe to wyrostek... i tak dalej. – A jeśli ukochana zechce go odwiedzić w szpitalu? – zapytał Julian. – Nie, Belden nie zniesie myśli, Ŝe mogłaby go widzieć w takim stanie – improwizował Saunders. – Zresztą pozwoliłem sobie zawczasu posłać jej wielki bukiet róŜ z odpowiednim przęsła... – RóŜe? – ryknął dziko Carter. – Rany boskie, durniu, przecieŜ ona jest uczulona na róŜe! – Dosłownie trząsł się z wściekłości. Bob teŜ się trząsł. Najbardziej zdziwiła Nikki reakcja Juliana. Nie pojmowała, jak moŜna być jednocześnie zadowolonym i wstrząśniętym – ale taką właśnie miał minę. Główny winowajca wyjąkał tylko „och”. Carter spiorunował ich wzrokiem i odwróciwszy się, zniknął pod pokładem. Z dołu dobiegły tylko głuche przekleństwa. – No, robota skończona, czas odpływać – orzekł Julian, zacierając ręce i łapiąc za linę. – I co, głupio ci, Saunders? – zagadnęła. – Nie ma sprawy, zadzwonię do Dee Ann i powiem jej, Ŝe to był mój pomysł. – Ale wtedy będziesz musiał wytłumaczyć, gdzie jest Carter i dlaczego sam się z nią nie skontaktuje. – Fakt, chyba pogorszyłbym tylko sytuację. Choć swoją drogą, nic juŜ chyba nie jest w stanie jej pogorszyć. – Saunders, wskakuj! – zawołał Julian. Obaj z Bobem załoŜyli juŜ kapoki. – Kontakt dziś o osiemnastej, pamiętaj – przypomniał Julian, sadowiąc się za kołem sterowym. – I nie daj się! – Tchórze! – krzyknęła, gdy odbijali od burty „Pszczółki”. – Zostawiacie bezbronną kobietę sam na sam z Carterem! – Tylko ty moŜesz sobie z nim poradzić, Nikki! – odkrzyknął Julian z uśmiechem.

Rozdział 6 Nikki roześmiała się pomimo złego humoru i zasalutowała im. Długo patrzyła, jak motorówka pruje fale. RóŜe... Co za pech, Ŝe Dee Ann była uczulona na róŜe. Zastanawiała się, czy Julian wiedział o tym wcześniej. Bardzo prawdopodobne. Uśmiechnęła się złośliwie, ale za chwilę zmarszczyła brwi. Brak skrupułów wymagał jednak treningu. – Odpłynęli? – Tak. – Nie zauwaŜyła, kiedy stanął obok niej. Przez chwilę razem wpatrywali się w ciemny punkt na horyzoncie. Nikki zerknęła na Cartera. Nie sprawiał wraŜenia kogoś, kto siłą powstrzymuje atak wściekłości. Chyba nadszedł czas przeprosin. Postarała się, by zabrzmiało to jak najbardziej formalnie. – Carter, bardzo nam przykro za tę niezręczność z róŜami. Wyszedł z tego głupi dowcip – zająknęła się przy ostatnim słowie, bo wargi jej drŜały od skrywanego śmiechu. MoŜe pomyśli, Ŝe zbiera się jej na płacz. Carter nie dał się jednak zwieść. – Jeśli w ogóle będę miał jeszcze okazję porozmawiać z Dee Ann, co właściwie mógłbym jej powiedzieć? – MoŜe po prostu prawdę? – Nikki niewinnie zatrzepotała rzęsami. Carter westchnął i mocniej oparł się o poręcz. – Chyba nie – stwierdził i wychylił się, by spojrzeć na białą, lśniącą burtę omywaną falami. Nikki obserwowała, jak ogląda „Pszczółkę” od dziobu do rufy, z wyraźnym zadowoleniem dostrzegając świeŜą farbę i wyczyszczone do połysku mosięŜne okucia. – Ciągle jest piękna – uśmiechnął się. Nikki z trudem udało się ukryć przyjemność, jaką sprawiły jej te słowa. Dla niepoznaki zaczęła polerować rękawem nie istniejącą plamkę na lśniącej poręczy. – Dwunastometrowa motorówka to chyba za duŜo dla jednej drobnej kobiety – zauwaŜył. – Czy nigdy nie chciałaś jej sprzedać? – Nie było chętnych. – Nikki wzruszyła ramionami. – Zresztą z tą łódką związanych jest wiele wspomnień. – A więc tym bardziej powinnaś ją sprzedać.

Zacisnęła wargi. Najwyraźniej Carter dawno juŜ wyzbył się cieplejszych uczuć do niej. – To nie były złe wspomnienia. – Jednym słowem, utrzymujesz kosztowną pamiątkę naszego... – Zrobił niewyraźny gest. – Naszego małŜeństwa? – poddała. – Tak, tak, Carter. Było coś takiego, bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. Albo raczej nadal jest. – Jedna z moich najmniej udanych fuzji – stwierdził z cynicznym humorem. – Nikki nie miała ochoty do śmiechu. Fuzja. Umowa w interesach. Tylko tyle. W ten sposób myślał o ich małŜeństwie. Mogła sobie wyobrazić, jak podsumowuje kolumnę za i przeciw, przychodów i rozchodów, szacowanych kosztów i ostatecznych zysków. Dla niego była tylko jedną pozycją w wykazie. Kiedy patrzyła na „Pszczółkę”, zawsze myślała o małŜeństwie z Carterem. Mosiądz okuć nie lśni sam z siebie ani pokład nie pozostaje nieskazitelnie biały bez szorowania. W kaŜdy weekend przyjeŜdŜała na przystań i robiła co trzeba, by łódź była zawsze gotowa do rejsu. Wymagało to pracy. Równie wiele wysiłku wkładała w małŜeństwo. Carter wolał jego radosną, beztroską stronę. Zresztą sama mu na to pozwalała, robiąc wszystko za niego. AŜ wreszcie nadszedł dzień, gdy poczuła, Ŝe ma kompletnie dosyć. – Słuchaj – oŜywił się – skoro nadal jesteśmy połączeni tym szacownym węzłem, to naleŜy mi się połowa „Pszczółki”, czyŜ nie? Teraz łódź musiała zyskać na wartości. Mogę wziąć lepszą cenę za swoją połowę. Natychmiast poŜałował tej uwagi. – Pamiętaj, Ŝe nadal posiadam dziesięć procent akcji Belden Industries, co pomniejsza twój majątek – przypomniała chłodno. Uśmiech natychmiast zniknął mu z twarzy. – O czym ty mówisz? – Oddałam ci cztery procent w zamian za twój udział w łódce, nie pamiętasz? Belden Industries teŜ zyskały na wartości. Teraz będzie cię więcej kosztowało, jeśli zechcesz mnie wykupić. – To wcale nie jest śmieszne, Nikki. – I nie miało być. Carter popatrzył na nią tak, jakby widział ją po raz pierwszy w Ŝyciu. I w jakimś sensie tak właśnie było. Wcześniej była dla niego tylko kompetentną, pełną energii Nikki, jaką znał z pracy. Tę radosną Ŝyciową sprawność wniosła równieŜ w ich małŜeństwo.

A potem popełnili błędy. Oboje. – Czy kochasz Dee Ann? – zapytała impulsywnie. Nozdrza Cartera zadrgały niebezpiecznie. – Nie mam zamiaru dyskutować o moich uczuciach do Dee Ann, zwłaszcza z tobą. Ten pokaz arogancji nie zrobił na niej wraŜenia. – W takim razie idę do sterówki posłuchać prognozy pogody. Czuj się jak w domu – rzuciła zjadliwie i okręciwszy się na pięcie, odeszła bez jednego spojrzenia. Carterowi niespodziewanie zachciało się łowić ryby. Jeśli dobrze pamiętał, wędki powinien znaleźć w schowku dziobowym. W ciasnym pomieszczeniu znajdowały się dwie dodatkowe koje do spania, zwykle przeznaczane dla dzieci. Zgarbiony, zaczął wyciągać ekwipunek. Nie tylko był na miejscu, ale – ku jego zdumieniu – w świetnym stanie, zupełnie jak gdyby wczoraj osobiście go tam włoŜył. Czy Nikki sama dbała o „Pszczółkę”? Nagle wyobraził ją sobie z kimś innym – z potęŜnie zbudowanym, wyŜszym od niego facetem, opalonym, demonstrującym w uśmiechu olśniewający garnitur białych zębów. Palce Cartera mimowolnie zacisnęły się na wędzisku. Naturalnie, mógł być ktoś inny, moŜe nawet niejeden ktoś. Trudno się spodziewać, Ŝeby przez ponad trzy lata od ich rozstania Ŝyła jak zakonnica. Nikki była nadal atrakcyjna, choć juŜ nie tak młoda. MoŜna raczej powiedzieć, Ŝe interesująca i inteligentna. A poza tym miała tę cudowną łódź. MęŜczyźni lubili łodzie i kobiety, które umiały nimi sterować. Czy teraz spotyka się z kimś? Znalazł pudło z haczykami. Kiedy je wyciągał, na podłogę upadł kawałek wymiętego materiału, który wetknięto tam, by pudło nie obijało się o burtę. Kiedy go podniósł i rozprostował, z radością rozpoznał swój stary rybacki kapelusik w kolorze khaki. – Hej, weteranie, zupełnie o tobie zapomniałem – mruknął i z satysfakcją włoŜył na głowę nakrycie, które bardziej pasowałoby do stracha na wróble. Nikki nie znosiła tego kapelusza. I bardzo dobrze! Skompletowawszy sprzęt, skierował się do jadalni. Tam wyciągnął z półki pudełeczko ze stekiem salisbury. Sam był ciekaw, jaka ryba da się złapać na to paskudztwo. Miał nadzieję, Ŝe duŜa. Wreszcie wyszedł na pokład, usadowił się na mostku i zaczął rozkładać sprzęt.

Zobaczył, Ŝe Nikki opuszcza sterówkę i schodzi pod pokład. Widać przy ładnej pogodzie zdecydowała się polegać na autopilocie. Carter zmontował wędkę, wyjął nóŜ, odkroił pokaźny kawałek steku, po czym nabił go na hak i spuścił przynętę w wodę. Na wszelki wypadek ustawił jeszcze drugą wędkę. Teraz pozostało mu tylko zasiąść na rozkładanym krzesełku, wcisnąć kapelusz na oczy i czuwać. Momentalnie poczuł się zrelaksowany, tak jak dawniej, w leniwe niedzielne przedpołudnia na „Pszczółce”. Zupełnie jakby kawałek układanki trafił na swoje miejsce. Popełnił błąd, pozwalając Nikki na wykupienie swojej połowy łodzi. Powinien raczej wykupić jej połowę. Zresztą w teorii nadal mógł to zrobić. Utrzymanie takiej łajby musiało być uciąŜliwe i kosztowne. Nikki powinna być zadowolona, Ŝe jej ukochana „Pszczółka” trafi we właściwe ręce. Tak, to dobry pomysł. Oparł wygodnie nogi o reling i napawał się spokojem. Za duŜo było ostatnio szumu z tym ślubem. Zaledwie zdąŜył się oświadczyć, juŜ machina przygotowań ruszyła pełną parą, wciągając go w swoje tryby. Doszło do tego, Ŝe jego opinia o ślubnym serwisie była równie waŜna jak negocjacje cen stali. Chwilami miał wraŜenie, Ŝe zwariuje. Teraz te sprawy stały mu się nagle dziwnie obojętne. Zastanawiał się, czy Dee Ann czuje to samo. Nie miał złudzeń, dlaczego chciała za niego wyjść – pragnęła Ŝyć w pewnym stylu i na poziomie, który on, Carter Belden, był w stanie jej zapewnić. Ciekawe, czy zastanawiała się kiedykolwiek, jakie są jego racje? Czy teŜ sądziła po prostu, Ŝe to jej uroda rzuciła go na kolana? Nie miał zamiaru się z nią kontaktować, dopóki nie wyjaśni się sprawa rozwodu z Nikki. Skupił się na łowieniu. Sprawdził wędki i znów rozsiadł się na krześle, ale smakowity zapach, który przyniósł wiatr, zaczął go coraz bardziej rozpraszać. Odruchowo rozejrzał się za inną łodzią, ale na horyzoncie czerniały tylko platformy wiertnicze. Wciągnął powietrze. TuŜ pod nim znajdował się wylot wentylacji z kambuza, co oznaczało, Ŝe działa tam Nikki. Steki. Zawsze smaŜyła steki, kiedy byli głodni po kochaniu się. Ach, seks z Nikki... – uśmiechnął się błogo na samo wspomnienie. śeglarskie spodenki stały się nagle za ciasne. Zmienił pozycję, ale nic nie pomogło. Pech chciał, Ŝe były z nierozciągliwego płótna. – Carter? – Głowa Nikki wyłoniła sie zza krawędzi dachu. Błyskawicznie opuścił stopy na pokład, a kapelusz umieścił na podołku. – Złapałeś coś? – Wspięła się ku niemu po drabince, przynosząc ze sobą woń steku, wspanialszą niŜ najlepsze perfumy.

– Nie – wykrztusił z trudem. Najlepsze ze wszystkiego miała nogi – lekko opalone i tak długie, Ŝe trzeba było wytrwale wędrować spojrzeniem ku postrzępionym brzegom szortów. Efekt był zaskakujący u osoby zaledwie średniego wzrostu. – Julian przywiózł zapasy. Jeśli jesteś skłonny zawrzeć pokój, moŜesz zjeść ze mną lunch. – CzyŜbyśmy byli w stanie wojny? – Zachowujesz się, jakbyś tak uwaŜał. – W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin praktycznie przekonałaś mnie, Ŝe wydałem wojnę kaŜdemu. – Radzę, Ŝebyś szybko dokonał wyboru. Niezdecydowani przegrywają, zawsze to powtarzasz – powiedziała. Nie spuszczał wzroku z jej nóg. AŜ za dobrze pamiętał, jak mocno obejmowała nimi jego biodra. Zdradziecki kapelusz drgnął. – Masz rację, rozejm to wspaniały pomysł – przyznał, wiercąc się na krześle. Odpowiedziała uśmiechem promiennym jak słońce nad Zatoką Meksykańską. Carter poczuł, Ŝe w jego cieple mięknie jak wosk. – A więc gotów do lunchu? – spytała nieco prowokującym tonem. – Steki? – zapytał, choć doskonale wiedział, co przygotowała. Chciał odwrócić jej uwagę od nieszczęsnego kapelusza. – Owszem. Zrumienione po wierzchu, krwiste w środku. – Takie jak lubię – rozmarzył się. – Jasne. Jeszcze pamiętam. – Popatrzyła mu w oczy, a potem powoli powędrowała spojrzeniem w dół, docierając do kapelusza. Kurczowo ścisnął spotniałymi palcami rondo. Pierś Nikki uniosła się i opadła gwałtownie. W tym momencie jedna z wędek zadrgała i wygięła się. – Chyba złapałeś swój lunch – zaśmiała się. – Nie – zaprzeczył aŜ nazbyt skwapliwie. – NajwyŜej kolację. Kręcenie kołowrotkiem i jednoczesne przytrzymywanie kapelusza było nie lada zadaniem. W rezultacie musiał darować Ŝycie rybie. – MoŜe następnym razem ci się poszczęści. – Nikki zawróciła do kambuza. – Idziesz? – Dobrze, za chwilę – wyszeptał z męczeńską miną. Fakt, Ŝe Nikki nadal tak go podniecała, wywarł na nim kolosalne wraŜenie. W pracy z powodzeniem utrzymywali przyjacielskie stosunki. Julian wprawdzie wątpił, czy to jest moŜliwe,

ale Julian zawsze był niedowiarkiem. – Tak czy inaczej, nie było nic platonicznego w spojrzeniu, jakim przed chwilą obdarzyła go Nikki. To pewnie duch „Pszczółki” sprawił, Ŝe zachciało im się dawnych szaleństw. I Nikki się zmieniła. Tu nie była rzetelną, oficjalną, kompetentną pracownicą w eleganckim kostiumie. Tu nosiła obcisłe szorty i kuse koszulki. Swobodniejsza, bardziej świadoma swojej kobiecości, niezaleŜna. Carter odczekał jeszcze chwilę, wsadził kapelusz na głowę i zszedł do jadalni. Nikki uznała, Ŝe jest za gorąco, by jeść na pokładzie. W ciasnym przejściu otarła się o niego, niosąc misę sałaty na stół. Ten dotyk był równie nęcący jak widok skwierczącego steku na talerzu. Szybko wcisnął się za stół, gdyŜ zdradzieckie spodenki znów zaczęły go cisnąć. – Chcesz wina? – Nie, jest wcześnie i za gorąco. – Dopiero teraz zdjął kapelusz i połoŜył obok siebie. – Słusznie. – Usadowiła się naprzeciwko. – A ja mam jeszcze dzisiaj robotę. Po południu muszę uszczelnić iluminator w salonie, za długo juŜ z tym zwlekałam – poinformowała, z zapałem zabierając się do jedzenia. Był jej wdzięczny za to miłe, niezobowiązujące paplanie. Ochoczo podjął temat. – Pamiętam, Ŝe juŜ kiedyś go uszczelniałaś. – Właśnie, i. to jest dziwne. MoŜe woda zbiera się gdzie indziej. Trzeba będzie wreszcie tam zajrzeć i zbadać, co się dzieje. Zamilkli w końcu, delektując się stekiem. Carter zastanawiał się, co myśli Nikki. Wydawała się całkowicie pochłonięta jedzeniem. Dopiero kiedy zjadła wszystko i starannie wytarła talerz chlebem, odchyliła się na oparcie i uniosła wzrok. – Ciekawa jestem, co z naszym rozwodem? – zagadnęła niespodziewanie. Carter z westchnieniem odłoŜył widelec. – Saundersowi nie udało się dotychczas odszukać twojego prawnika. Szkoda, Ŝe musiałaś akurat wybrać faceta o nazwisku Garcia. W Meksyku jest ich tylu, ilu Smithów w Stanach. – Saunders go dla mnie wyszukał. Ciekawe, tego mu Saunders nie powiedział. – Niestety, ten Garcia przepadł jak kamień w wodę. Saunders kontaktował się z róŜnymi prawnikami w Meksyku, ale nie trafił na najmniejszy ślad naszych rozwodowych papierów. Minęły juŜ trzy lata, a na dokumentach, które mamy, nazwisko sędziego jest niewyraźne. – W takim razie trzeba znaleźć innego sędziego, Ŝeby poświadczył rozwód. W

końcu papiery mogą zaginąć. – To właśnie robi Saunders – przytaknął. – Ile jeszcze trzeba będzie czekać? – Nie mam pojęcia. – Wyglądało na to, Ŝe Nikki niecierpliwi się bardziej niŜ on. Ubodło go to. – A swoją drogą doceniam, Ŝe zdołaliście z Saundersem zatrzymać to dla siebie. – Nie było to łatwe, bo z chęcią zasięgnęłabym rady Juliana – przyznała. – Paskudnie go potraktowałeś – powiedziała z wyrzutem. Carter miał poczucie winy, ale nie zamierzał się do tego przyznawać. Był zaskoczony, bo dotychczas Nikki nie krytykowała go tak otwarcie. – PrzecieŜ przeprosiłem – burknął. – Nieprawda – odparowała. – Zrobiłeś to tylko dlatego, Ŝe tak było ci wygodnie. – Mówisz jako moja Ŝona czy jako pracownik? – Jako Nikki! – zareagowała ostro. Zaskoczyła go zupełnie. Teraz dopiero zdał sobie sprawę, Ŝe dotychczas myślał o niej albo jako o Ŝonie, albo jako o swojej współpracownicy, o kimś, kto raz pełnił tę, raz inną rolę. Nawet nie wiedział, co Nikki naprawdę myśli. I dotąd, w gruncie rzeczy, mało go to obchodziło. Nagle okazało się, Ŝe siedzi przed nim nieznajoma kobieta.

Rozdział 7 – Co się stało? – Nikki momentalnie dostrzegła dziwny wyraz twarzy Cartera. Gdyby go nie znała, pomyślałaby, Ŝe cierpi na chorobę morską. – Ee... miałaś rację co do Juliana – wydusił z siebie. – Złość mnie poniosła. Wiedziałem, Ŝe wcześniej widywał się z Dee Ann, ale nie wspomniała mi, Ŝe był aŜ tak zaangaŜowany. Julian spotykał się z wieloma kobietami. Nie przyszło mi do głowy, Ŝe ta sprawa z Dee Ann tak go zaboli. – Musisz to wszystko powiedzieć Julianowi. Nie moŜesz dopuścić, by wasze stosunki się popsuły. Chyba zdajesz sobie sprawę, jakim skarbem jest Julian dla twojej firmy? – Jest za to odpowiednio wynagradzany – stwierdził sucho. – Carter – nozdrza Nikki zadrgały – nie wiem, czy dostrzegłeś, Ŝe Julian naleŜy do ludzi, którzy chcą od Ŝycia czegoś więcej niŜ tylko forsy i stanowisk. Mógłby z powodzeniem prowadzić swoją własną firmę albo – przejść do kogoś innego. Miał niejedną ofertę. A jednak tego nie zrobił. – Nie wiedziałem. – Carter zamrugał, zaskoczony. – Tak, tak, ofiarowywano mu wyŜsze stanowiska i zarobki – wyjaśniła z satysfakcją. – Nigdy mi o tym nie mówił. – I nigdy tego nie zrobi. – Nikki westchnęła i oparła łokcie na stole. – Carter, zrozum, jesteś dobrym, dynamicznym szefem i ludzie uwielbiają pracować dla ciebie. Bardzo wiele wymagasz od nich, ale i od siebie, a kiedy ci się uda jakieś wielkie przedsięwzięcie, promieniejesz szczęściem i bratasz się z kaŜdym, od portiera do zastępców. W ten sposób kaŜdy z nas ma poczucie, Ŝe jest dla ciebie niezwykle waŜny, nawet niezbędny. – Bo tak jest naprawdę – wyznał z rozbrajającą szczerością. Ta szczerość była jedną z jego wielkich zalet. Miał ich jeszcze więcej, ale wszystkie starannie ukryte. Tylko ci, którzy dobrze go znali, zdawali sobie z nich sprawę, tak jak i z jego słabości. – Nasza czwórka tworzy fantastycznie zgrany zespół. – Prawie jak rodzina, dodała w myślach. – Julianowi brakowałoby tego, gdyby poszedł gdzie indziej. – Skąd wiesz? – Bo znam Juliana. A ty nie? – Widocznie nie. – Zamyślił się ponuro, bębniąc widelcem po pustym talerzu.

– Biedny Carter – uŜaliła się. – Nie przejmuj się tak bardzo. Lepiej weźmy się do roboty. – Energicznie wstała od stołu. – Spróbuję załatać ten przeciek, a ty mógłbyś pozmywać. – Wątpiła, czy biedak w ogóle potrafi zmyć naczynia. Trudno, niech spróbuje. Otworzyła drzwi do komory silnika i zeszła po drabince do ciasnego wnętrza. W skrzyni z narzędziami znalazła wyciskarkę i wsadziła do niej ładunek uszczelniającego kitu. Lubiła prace na jachcie. Podczas weekendów na „Pszczółce” mogła rozwaŜyć spokojnie wiele spraw. Tamta podróŜ do Meksyku była nieprzemyślana i pospieszna – teraz widziała to jasno. W sumie nie miała poczucia, Ŝe jej związek z Carterem naprawdę się skończył. Nie było nawet ostatecznej awantury i sceny rozstania. Dobro firmy wymagało, aby błyskawicznie przerzucili się na stosunki słuŜbowe. Rozstali się, gdyŜ Nikki Ŝądała od Cartera więcej, niŜ był w stanie jej dać. Wówczas wycofał się. Za szybko i za daleko. Mieli więc oboje nie rozwiązane sprawy. Ona nie mogła uwierzyć, Ŝe jej małŜeństwo jest skończone. A co właściwie pociągało go w Dee Ann? – myślała, uwaŜnie oglądając spojenia zęzy i ścian w świetle lampy. Co takiego innego, nowego mogła mu dać ta kobieta? Odruchowo ścisnęła szprycę, aŜ z czubka wypłynęła kropla uszczelniacza. Nie, nie odpuści mu tego małŜeństwa, dopóki nie przekona się, co właściwie było w nim złego. I musi się tego dowiedzieć, zanim wrócą na brzeg. Carter klnąc wspiął się na mostek. Jak moŜna jeść na zwykłych talerzach, skoro istnieją jednorazowe! Zmagając się ze zmywaniem, zmarnował cenny czas wędkowania. Ryby zdąŜyły ściągnąć przynętę z obu haczyków. CóŜ, przynajmniej przekonał się, Ŝe stek salisbury im smakuje. ZałoŜył nowe kawałki i wcisnąwszy na głowę nieodłączny kapelusz, rozsiadł się na krzesełku. W zasadzie powinien przejrzeć papiery, które zostawił mu Bob, ale zupełnie nie miał na to ochoty. Kątem oka uchwycił ruch na jachcie. Zgrabna postać w Ŝeglarskiej czapeczce kręciła się przy rufie. To Nikki szukała przecieku, zaglądając w szpary i przesuwając się ku przodowi. Jak mogła pracować w taki upał? – myślał, obserwując, jak Szpachlówką wydłubuje stary kit spod ram okienek w salonie. Miała teraz na sobie rozciągniętą roboczą koszulkę, narzuconą na skąpy, dwuczęściowy kostium. Kiedy się pochylała, widać było zgrabną pupę. A pochylała się często, gdyŜ w szale naprawiania zdecydowała się na odkręcanie ram okiennych.

Carter nerwowo przełknął ślinę. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Nadal nie miała Ŝadnych problemów z tuszą. Nie uszedł jego uwagi płaski brzuch i wyrobione mięśnie ramion. Widać było, Ŝe musi być częstym gościem na siłowni. W przeciwieństwie do niego. Obiecał sobie w duchu, Ŝe wreszcie zacznie odwiedzać regularnie salę ćwiczeń, którą urządził w firmie. Nikki chyba się na niego uwzięła. Odkręciwszy ramę, zdjęła czapeczkę i wrzuciła do niej śrubki. Wpatrzył się w jej opalony kark, ale juŜ po chwili poczuł, Ŝe gardło wyschło mu na wiór. Nikki sięgnęła po wyciskarkę i pochylona, odwrócona do niego tyłem, zaczęła starannie uszczelniać okno. Carter męczeńsko zacisnął powieki. Absolutnie nie powinien myśleć o tej kobiecie w tak erotyczny sposób – a jednak nie mógł przestać. Wyzywał się w duchu od najgorszych. PrzecieŜ był zaręczony z inną. Z Dee Ann. Jako antidotum na obraz, który nadal miał przed oczami, choć zamknął oczy, usiłował sobie wyobrazić Dee Ann na pokładzie „Pszczółki”. Na próŜno. Nie mógł przywołać w pamięci jej piersi, nóg, a nawet, o zgrozo, twarzy. Tymczasem Nikki kucała, wstawała, wyginała się i sięgała, co chwila odsłaniając nowe, fascynujące obszary swego ciała w róŜnych pozycjach. Musiał przyznać, Ŝe ten pokaz był bardzo seksy. Dla kaŜdego męŜczyzny, nawet zaręczonego, tak jak on. Obiektywnie naleŜało stwierdzić, Ŝe Nikki była piekielnie ponętna. Ale tylko obiektywnie stwierdzić. Właśnie stanęła i przechylając głowę, oceniała swoje dzieło. Jednocześnie palcem jednej ręki, wsuniętym pod gumkę, poprawiła majtki kostiumu. Carter wciągnął powietrze i opierając stopy o reling, przechylił się na krzesełku tak, Ŝe balansowało na dwóch nogach. Spektakl trwał dalej. Nikki przygotowała wyciskarkę, stanęła na palcach i sięgnęła wyŜej, by uszczelnić krawędź dachu kabiny. W tym momencie zapięcie stanika strzeliło i otworzyło się. Carter podskoczył z wraŜenia, krzesełko wysunęło się spod niego i z łomotem rymnął na mostek. – Hej, co się stało? – krzyknęła, odwracając się ku niemu. – To przeklęte krzesło się złoŜyło – bąknął, gramoląc się niezdarnie i rozcierając plecy. – Trzeba się było na nim nie bujać – ofuknęła go. – Mogłeś uszkodzić farbę. – Kiedy się znów usadowił, stanik był juŜ zapięty, a Nikki przyśrubowywała uszczelnioną ramę i zabierała się do następnego okna. Teraz była prawie dokładnie pod nim i mógł podziwiać ocieniony dołek pomiędzy piersiami. Wolał jednak nie

patrzeć. Wiedział juŜ, czym to grozi. Nie był tak podniecony od czasów, gdy liczył sobie osiemnaście wiosen. I co miał, do cholery, zrobić? Ciągle się jej przyglądał. Widać nadal uwaŜał ją za atrakcyjną. Uśmiechając się do siebie skrycie, Nikki odkręciła ramę okna. Była zupełnie szczelna, ale znajdowała się niemal dokładnie pod mostkiem, na którym królował Carter. Przerwała na chwilę, by poprawić kostium. Właściwie nie lubiła go i nie nosiła od paru lat, ale dziś wcisnęła się w niego ze względów wyłącznie sentymentalnych. Ocierając pot z czoła, zaatakowała mocno wkręcone śruby. Było piekielnie gorąco i normalnie wyznaczyłaby sobie taką robotę na wczesny ranek albo na późne popołudnie. Jednak Carter uparcie tkwił na pokładzie, a ona chciała być w pobliŜu niego. Nagle usłyszała plusk i zobaczyła, jak Carter zrywa się z krzesła i chwyta jedną z wędek, która natychmiast wygięła się w łuk. Musiało się złapać coś sporego. Teraz miała okazję otwarcie popatrzeć na Cartera, który w skupieniu walczył z rybą, aŜ napinały się mięśnie ramion. Był mocnym, solidnie zbudowanym męŜczyzną. Z przyjemnością patrzyła, jak pracują wyrobione muskuły. Ciągle jeszcze pamiętała, jak kobieco i bezpiecznie czuła się w uścisku tych ramion. Kropla potu spłynęła rowkiem pomiędzy jej piersiami, a jednocześnie Nikki wzdrygnęła się. W tym upale było jej zarazem gorąco i zimno. – Mam ją! – Carter z okrzykiem triumfu poderwał z wody dziko wijącą się rybę. Nikki osłoniła oczy ręką, przyglądając się zdobyczy. – Omal mi się nie urwała, ale ze mną nie tak łatwo. Popatrz, co za okaz! – cieszył się Carter, wciskając głębiej na głowę niemoŜliwie sfatygowany kapelusz. – Musi mieć z sześć kilo! Przesada, pewnie trzy albo cztery. – Świetnie, właśnie złapałeś kolację – pochwaliła. Z rozbawieniem patrzyła na jego pełną satysfakcji minę. Oto męŜczyzna – łowca, i kobieta, którą Ŝywi. Podstawowa komórka społeczna od czasów prehistorycznych. – Masz pod ręką patelnię, tłuszcz i mąkę? – Raczej nie. – Nikki popatrzyła na śrubokręt, trzymany w brudnej dłoni. – W takim razie rybka poczeka – oznajmił i bez ostrzeŜenia podał jej wędkę z rzucającą się rybą, a sam sięgnął po wiadro do zmywania pokładu. – Fuj! – W pierwszym odruchu Nikki gwałtownie odsunęła od siebie śliskie

ciało. Bynajmniej nie miała ochoty na kontakt ze swoim posiłkiem, kiedy ten był jeszcze Ŝywy. Musiała się przemóc, Ŝeby przytrzymać rybę. Tymczasem Carter spuścił wiadro na linie za burtę, nabrał wody, przejął swoją zdobycz i zaczął zdejmować ją z haczyka. W tym momencie ryba cisnęła się w ostatnim, rozpaczliwym zrywie, wyrwała i zaczęła tłuc po pokładzie. – Łap! – wrzasnął. Rzucili się na zbiega jednocześnie i jednocześnie chybili. Ryba w podskokach przesuwała się w stronę burty. Nikki, zamiast ją łapać, przykucnęła i zaczęła się śmiać. – To nasza kolacja! – zaprotestował Carter, nie dając za wygraną. W ostatniej chwili złapał rybę, cisnął ją do kubła, a potem wytarł ręce w koszulkę, którą mu poŜyczyła. – Hej, przestań! To moja ulubiona koszulka. Nie chcę, Ŝeby śmierdziała rybą. – W co w takim razie mam wytrzeć ręce? – zapytał z podstępnym błyskiem w oku. – MoŜe w ciebie, kotku, co? – Ruszył ku niej z wyciągniętymi ramionami. – Nie! – Uskoczyła do tyłu, ale potknęła się i z rozpędu siadła na pojemnik z tratwą ratunkową. Carter nieodwołalnie odciął jej drogę ucieczki. – Zaraz cię dotknę i będziesz cała w łuskach – groził. Zapiszczała, kuląc się z udanym przestrachem, ale Carter juŜ pochwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. – Zaraz zrobię z ciebie syrenę – mruknął gardłowo, przeciągając śliskimi palcami od jej warg ku rowkowi między piersiami. Nikki drŜała jak z zimna, choć powiew gorącego wiatru zmarszczył wody zatoki. Nad ich głowami ze skwirem zanurkowała mewa. Napięcie, które wisiało między nimi, narastało. Ich spojrzenia zderzyły się z sobą w jednym momencie. Przez nieskończenie długą chwilę patrzyli na siebie, a Nikki miała wraŜenie, Ŝe w rozpalonym powietrzu zabrakło juŜ tlenu. Wreszcie Carter przesunął wzrok w dół, ku jej ustom. Odruchowo rozchyliła wargi. Czekała. Kiedy ich wargi się zetknęły, Carter zadrŜał, a potem otoczył ją ramionami. Nareszcie... Od rozstania z nim nie miała kochanków. Nie poŜądała innych męŜczyzn. I teraz, kiedy ją objął, wiedziała, Ŝe nie mogłaby pokochać nikogo innego. Zsunął dłonie, przez chwilę obejmując ją w pasie, a potem z radością ogarnął nimi kształtną pupę, przyciągając ją do siebie. Chciał jej, czuła to. A ona chciała jego. Zrzuciła mu kapelusz z głowy i chciwie zanurzyła palce we włosach, a potem przylgnęła do niego całym ciałem, poddając się

erotycznemu rytmowi fal kołyszących „Pszczółkę”. Pocałunek Cartera, pierwszy od ponad trzech lat, okazał się znajomy, a jednak inny. Niestety, uświadomiła sobie, sama nie miała kochanków, za to Carter na pewno nie czekał do ślubu, by lepiej poznać Dee Ann. Ogarnęła ją fala wściekłej zazdrości. Zacisnęła palce na włosach Cartera, aŜ syknął z bólu, i dziko wpiła się w jego usta, by wybić mu z głowy pamięć o tej kobiecie. Stłumiony jęk odebrała całym ciałem, jako erotyczne wibracje. Nareszcie poczuła satysfakcję. Carter był jej, tylko jej. Teraz, spokojna o swoją władzę nad nim, mogła nagrodzić go delikatną pieszczotą. Napawała się swoją siłą i sama wyznaczała jej moc. JuŜ nie jako pracownica Cartera ani jego Ŝona, tylko wolna kobieta, jaką chciała być. A ta wolna kobieta miała zachciankę, by ukąsić Cartera Beldena w wargę. – Nikki! – szarpnął się gwałtownie. W jego oczach dostrzegła rozkoszne zaskoczenie. – O, tak, Nikki – potwierdziła, zarzucając mu ramiona na szyję i przyciągając go do siebie. Na próŜno. JuŜ stała na palcach, a on jeszcze cofał głowę. – Nikki – powtórzył, ale juŜ innym tonem. Poczuła jego dłonie, zaciskające się na przegubach. – Nikki – powiedział jeszcze raz, bardziej stanowczo. Teraz wreszcie pojęła i opuściła ramiona. MęŜczyzna powiódł językiem po wargach, jakby chciał ocalić smak jej pocałunku. DłuŜej zatrzymał się przy lekko zaczerwienionej dolnej wardze. – Nikki... – tym razem westchnął. Jeszcze chciała przylgnąć do niego, ale zamarła, widząc stanowczy ruch jego głowy. – Nie... nie moŜemy. – AleŜ moŜemy! A nawet musimy, i to nie raz – zaprotestowała. – Pamiętam – szepnął, przymykając oczy. – Carter, przecieŜ my... Powstrzymał ją gestem, kładąc palec na jej wargach. – To nie byłoby w porządku. MoŜe i jesteśmy małŜeństwem, ale jestem zaręczony z inną. Nikki, teraz juŜ na serio wściekła, odstąpiła krok do tyłu. – PrzecieŜ nie kochasz Dee Ann! – wypaliła. – Miłość nie była wymieniona w moim przedślubnym kontrakcie.

To wyznanie wcale nie przyniosło jej satysfakcji. – Ale mam zobowiązania wobec tej kobiety – ciągnął. – Masz je równieŜ wobec mnie! – Miałem, Nikki – podkreślił z naciskiem. – Tak, rozumiem – szepnęła bezsilnie i cofnąwszy się, niepewnym gestem odgarnęła kosmyk z czoła. – W takim razie mam nadzieję, Ŝe będziesz szczęśliwy z Dee Ann Karrenbrock.

Rozdział 8 Po raz pierwszy w Ŝyciu Carter nie mógł się skoncentrować na Belden Industries. Nikki w milczeniu przekazała mu torbę z rzeczami, a potem zostawiła go samego. Czuł się rozbity. Nie przewidział, Ŝe nagle zacznie tak pragnąć Nikki. CzyŜby dawne emocje nie wygasły i teraz rozpaliły się na nowo? Nawet w czasie małŜeństwa nie czuł tak palącej namiętności. Zawsze potrafił kontrolować swoje pragnienia. Ale dlaczego Nikki? Dlaczego nie Dee Ann? PrzecieŜ z Dee Ann miałby równie satysfakcjonujący związek jak z Nikki – z tą jedną róŜnicą, Ŝe tym razem Ŝona nie pracowałaby dla niego przez całe dnie. Na szczęście! Podejrzewał, Ŝe właśnie to przyczyniło się do rozpadu ich związku. Ciągły kontakt w domu i w pracy nie jest dobry dla małŜeństwa. I jeszcze dzieci. Dee Ann powiedziała, Ŝe chce dwoje. Zgodził się. UwaŜał, Ŝe dojrzał juŜ do dzieci. PrzecieŜ po to w końcu męŜczyźni Ŝenią się z kobietami. Dzieci potrzebują ojca i jego nazwiska. Kobieta potrzebuje prawnego zagwarantowania swojej pozycji i zaspokojenia potrzeb. Carter rozumiał te zasady i gotów był się im podporządkować. Tymczasem Nikki burzyła ustalony porządek, łamała zasady. I zachęcała go, by łamał je razem z nią. Zerknął na kapitański zegar na ścianie kabiny i skrzywił się. ZbliŜała się osiemnasta – czas na kontakt radiowy. Z westchnieniem zagłębił się w papierach, próbując się mimo wszystko skoncentrować. Teraz, po dokładniejszej analizie, dostrzegał juŜ wyraźny trend w transakcjach akcjami jego firmy. Przy tym komuś musiało bardzo zaleŜeć, by ów trend ukryć – i tylko przenikliwości Nikki i pozostałych przyjaciół zawdzięczał, Ŝe sprawa w porę wyszła na jaw. Dziwne wydało im się bowiem, czemu Lacefield Foods jest zainteresowana spółką, która dostarcza tylko duŜe elementy wyposaŜenia. W Belden Industries nie produkowano małych kontenerów, a właśnie takich poszukiwano. Karrenbrock musiał uznać, Ŝe nikt nie zwróci uwagi na taki drobiazg. Było jeszcze coś, do czego Carter niechętnie przyznawał się przed samym sobą: Dee Ann i jej mamusia do tego stopnia zawracały mu głowę detalami ślubu, Ŝe jego czujność znacznie osłabła. CzyŜby robiły to z premedytacją? Przez moment rozwaŜał i tę moŜliwość. Czy Dee Ann naprawdę dałaby się

wciągnąć w taką intrygę? Co by zyskała, podkopując interesy swego przyszłego męŜa? Zresztą nie wykazywała dotąd najmniejszego zainteresowania tym, co się dzieje w Belden Industries. Pragnęła Ŝycia na określonym poziomie i Carter był gotów jej to zapewnić. W zamian liczył, Ŝe stworzy mu dom i zadba o obowiązki towarzyskie. Nie. Ambicje, by mieć znaczący głos w radzie nadzorczej, były zupełnie nie w stylu Dee Ann. Zresztą, gdyby utracił kontrolę nad swoim przedsiębiorstwem, powstałoby ryzyko, Ŝe przepadnie cały majątek i będzie musiał zaczynać wszystko od nowa – a tego chyba sobie nie Ŝyczyła. A swoją drogą, powinien powiedzieć Julianowi – albo, nie, Saundersowi, Ŝeby skontaktował się z Dee Ann i przekazał jej wiadomość. Powie jej, Ŝe stan spraw w Belden Industries wymaga teraz pełnej gotowości. Będzie nadal wściekła, ale przecieŜ jest córką biznesmena i wreszcie zrozumie. Usatysfakcjonowany, zebrał papiery i postanowił wziąć się do czyszczenia ryby. – Carter, ryba uciekła! – Zdyszana Nikki pojawiła się w drzwiach kambuza. Kiedy zobaczyła, co robi jej eksmąŜ, aŜ otworzyła usta ze zdumienia. – Czyścisz rybę?! – Zgadza się. – Zerknął na nią szelmowsko. – Zamierzam ją równieŜ usmaŜyć. A ściśle mówiąc, mam zamiar przyrządzić całą kolację, od a do zet. – Otworzył drzwi małej lodówki, wyciągnął butelkę białego wina i odkorkował je. – Skąd to wziąłeś? – zdziwiła się, widząc nalepkę. Jeszcze nie pili trunku tej klasy na pokładzie „Pszczółki”. – Znalazłem dwie butelki w torbie z ubraniem, którą przywiózł Julian – wyjaśnił nalewając. – Musiał myszkować w moim barku. – Julian zna się na winach. – Nie tylko on – uśmiechnął się. – A teraz usiądź sobie na pokładzie i zrelaksuj się. Zaraz przyniosę ci kolację. Nikki powoli sączyła trunek, rozkoszując się jego chłodną cierpkością. To był ten wspaniały, ale i zdradliwy gatunek wina, który lekko się piło, za to cięŜko potem było wstać. – Gotowanie nigdy nie było twoją mocną stroną stwierdziła. Carter wpatrywał się w rybę. – I nadal nie jest, ale mam nadzieję, Ŝe po paru kieliszkach tego wina będziesz mniej wymagająca. Nikki zaśmiała się. – Skoczę tylko na chwilę do sterówki, a potem wrócę tu, Ŝeby popatrzeć, jak

sobie radzisz. – Chcesz poczuć nade mną przewagę? – AleŜ skąd! Po prostu przed chwilą zrobiłam odkrycie: męŜczyzna w kuchni wygląda bardzo seksy – wyjaśniła z szelmowskim uśmiechem i nie czekając na jego ripostę, poszła do sterówki. Co za nowość... Carter gotował dla niej. Nigdy nie robił tego w czasie ich małŜeństwa. CzyŜby to wpływ Dee Ann? Odpędziła od siebie tę myśl. Włączyła radio i nastawiła częstotliwość, na której podawano prognozę pogody. Od ostatniego połączenia z Saundersem nie miała jeszcze czasu sprawdzić przyrządów. Saunders, Julian i Bob wynajęli domek plaŜowy niedaleko przystani Nikki. Tam spędzali całe godziny, dzwoniąc do akcjonariuszy i sprawdzając, co się działo na giełdzie w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Na razie, jak donosili, nie wykryli niczego nowego, poza sygnałem, Ŝe ktoś kontaktował się wcześniej z głównymi udziałowcami. Nikki przedyskutowała z Carterem moŜliwe strategie postępowania, ale nie byli w stanie ustalić niczego konkretnego przed poniedziałkową sesją giełdy. PrzeŜyła niemiłą chwilę, kiedy Carter podyktował Saundersowi wiadomość dla Dee Ann, która wyraźnie świadczyła o jego lojalności. Przeciągnęła się w fotelu i wpatrując się w zachodzące słońce, pociągnęła łyk wina. śadnych sztormów, Ŝadnych huraganów. Stali spokojnie na kotwicy i mieli solidne zapasy Ŝywności. I byli sami. Wymarzona sceneria do romansu... Carter napełnił kieliszek, po czym odlał trochę na patelnię, by uszlachetnić smaŜące się filety. Zaskwierczały. Przestraszył się, Ŝe ogień jest za duŜy i przykręcił go pospiesznie. – Wspaniale pachną – odezwał się miękki głos za jego plecami. To Nikki przyszła, by odstawić pusty kieliszek. Zadowolony, wziął łopatkę i przewrócił filety na drugą stronę. Przylgnęły tylko odrobinę i na szczęście się nie rozleciały. – Jeszcze chwila, zaraz będziemy jeść – obiecał i wyjąwszy wino z lodówki, ponownie nalał Nikki i sobie. Poszukał jej wzrokiem, by wręczyć kieliszek – i zamarł. Nikki stała u wejścia z rękami załoŜonymi na piersi, a cała jej sylwetka była

podświetlona złotym blaskiem zachodu. Mógł wyraźnie dostrzec zarysy jej szczupłego ciała pod koszulką. Delikatnym, kobiecym gestem zgarnęła włosy z karku. Dopiero teraz zauwaŜył, Ŝe je skróciła. Właściwie wolał kobiety o długich włosach – ale w ten szalony weekend łamał wszelkie reguły i przyzwyczajenia. Jeszcze raz odgarnęła włosy i skrzywiła się, bo kosmyk zaplątał się w złoty łańcuszek na szyi. Nagły błysk jego ogniwek oŜywił Cartera. Niewiele myśląc, odstawił kieliszek i w dwóch susach stanął przy Nikki. O patelni zapomniał zupełnie. – Poczekaj, pomogę ci. Zaskoczona odwróciła głowę, ale posłusznie pochyliła kark, poddając się jego palcom. Skórę miała gładką i miękką. Zapragnął jej posmakować. Pochylił głowę... – Ryba! – Nikki z krzykiem wpadła do kambuza, pełnego dymu i swądu. Carter zawahał się, ale chwycił ze stołu swoje wino i ruszył za nią. ZdąŜyła juŜ zdjąć patelnię i wyjść z nią na pokład. – MoŜe wyrzucić to do morza? – zaproponował z rezygnacją. – Ach nie, nie jest aŜ tak źle – pocieszyła go. – Zeskrobiemy spaleniznę i będzie moŜna jeść. Wrócili na dół, a po chwili Nikki mościła sobie na pokładzie wygodne siedzisko z poduszek. Rozsiadła się w nim jak turecka nałoŜnica, pociągając nową porcję wina małymi łykami i czekając, aŜ Carter podsunie jej jedzenie pod nos. On tymczasem kręcił się bezradnie z patelnią w ręku, więc zlitowała się w końcu i wzięła ją. Uwolniony od brzemienia, wrócił do kambuza i zaczął myszkować we wszystkich szafkach w poszukiwaniu tacy. Na czym Nikki nosiła dania na pokład? Z rozpaczą pomyślał, Ŝe czeka tam na niego, trzymając patelnię z przypaloną rybą. Uspokój się, idioto, to nie krach na giełdzie, nakazał sobie, robiąc głęboki wdech. Myśl! Powpychał widelce do kieszeni, jedną ręką ryzykownie chwycił talerze i stojącą na nich miskę z sałatą, a drugą wino i koszyczek z chlebem. Nikki ustawiała krzesła przy relingu. Skośne promienie słońca znów przeświecały przez jej koszulkę, podkreślając kontury ciała. Gorzko poŜałował, Ŝe nie moŜe zasłonić się zbawczym kapeluszem. Cudem udało mu się ustawić dania i usiąść na krześle. – Poczekaj, wszystko ci podam – zaproponował skwapliwie, usilnie starając się odzyskać kontrolę nad sobą. Usadowiła się na krześle i czekała, obserwując wyrozumiale jego kelnerskie wyczyny. Ryba była dobra, sałatka teŜ. Wino wydawało się po prostu nektarem bogów,

który sprawiał, Ŝe świat tonął w cudownej złotej poświacie. – Jakie masz plany na jutro? – zagadnęła Nikki. – Hmm? – Chcesz zakupić więcej akcji Belden? – poddała z uśmiechem. – Nie mam ochoty rozmawiać o interesach – uciął. Nikki juŜ się nie uśmiechała. – Co takiego? – To, co słyszałaś. Kiedy jem kolację z piękną kobietą, chcę rozmawiać tylko o niej. – Z jaką kobietą? – No przecieŜ z tobą, Nikki – zniecierpliwił się. Nie rozumiał, czemu jest taka zdumiona. – Rozmawiać o mnie? – dociekała podejrzliwie. Niedowierzanie, jakie zabrzmiało w jej głosie, zraniło jego dumę. Nie mógł sobie po prostu z nią poflirtować? Widocznie nie mógł. PrzecieŜ nigdy ze sobą nie flirtowali. Nie pozwalały na to rozbudzone namiętności. Burza zmysłów zaczęła się, kiedy po kilkunastu wyczerpujących godzinach wspólnej pracy nad prezentacją firmy brali udział w przyjęciu w hotelu Galvez. Kiedy oferta firmy została zaakceptowana, rozległy się oklaski i zaczęto sobie ściskać ręce, obejmować się i całować. Zwłaszcza całować. A potem był szampan w salonie gościnnym Belden Industries. I jeszcze więcej pocałunków. Pod koniec Carter zajmował się juŜ tylko całowaniem jednej osoby – Nikki. Była taka bystra, mądra i pełna entuzjazmu. Jeszcze tej nocy poszli do łóŜka i nie wychodzili z niego przez trzy dni. A w dwa tygodnie później wzięli ślub. – Carter? O czym myślisz? – O tym, kiedy się pierwszy raz kochaliśmy. I o naszym ślubie – wyznał szczerzej, niŜ zamierzał, i znów ją zaskoczył. Przez chwilę trwało wymowne milczenie. – Pamiętam, jak wyglądałeś ... – zaczęła mówić urywanym głosem. Jej oczy pociemniały. – Ja miałam na sobie biały sarong, a na szyi girlandę – szepnęła rozmarzona. – Wyglądałaś jak zjawisko... – westchnął. Nikki rzuciła mu spojrzenie z pozoru tylko rozbawione. – Widzę, Ŝe te wspomnienia wprawiają cię w ponury nastrój. – Nie ponury, tylko nostalgiczny. – I to mówi człowiek, który zawsze twierdził, Ŝe kto ogląda się za siebie, ten nie

dostrzeŜe problemów, aŜ w nie wdepnie. – Wyprostowała się i uniosła dłoń naśladując gest Cartera. – I tak się w nie pakuję, bez względu na to, czy się oglądam, czy nie. – Hmm... – Nikki nie spuszczała z niego zamyślonego wzroku. – Coś nie tak, Nikki? Mogła odpowiedzieć na róŜne sposoby, ale czuła, Ŝe chodziło mu o ich małŜeństwo. – Nie sądzę, Ŝebyśmy tak naprawdę byli małŜeństwem – powiedziała wolno. – Wobec tego równie uprawnione jest stwierdzenie, Ŝe tak naprawdę się nie rozwiedliśmy. Objęła palcami kieliszek. – Przywykłeś do działania, Carter. Boisz się zastoju, więc szybko podejmujesz decyzje i nie oglądasz się za siebie. Ale pewne sprawy potrzebują czasu, by dojrzeć i rozwinąć się. – Wzniosła w górę kieliszek i popatrzyła na opalizujący płyn. – Na przykład wino. I głębokie związki. – PrzecieŜ znaliśmy się na długo wcześniej – zaprotestował. – Naprawdę uwaŜasz, Ŝe się znaliśmy? Dobre pytanie, pomyślał. – No, przynajmniej do tego weekendu tak uwaŜałem – przyznał. Nikki potrząsnęła głową. – Nie, znałeś tylko cząstkę mnie. Właściwie sama się do tego przyczyniłam. Pokazywałam ci tylko to, co chciałam. – CzyŜbyś miała swoją ciemną stronę? – Nie ciemną, po prostu inną. – Uniosła brwi. – A moŜe nawet wiele stron. – Dlaczego więc je ukrywałaś? – Bo myślałam, Ŝe nie będą cię interesować – odparła, wzruszając ramionami. – A więc byłaś wyrachowana. Grałaś przede mną jakąś rolę. – MoŜe... A moŜe nie. Carterowi coraz bardziej nie podobał się obrót, jaki przyjmowała rozmowa – choć sam ją zaczął. Nie miał najmniejszej ochoty rozwaŜać, jakie błędy popełnili, a zwłaszcza jakie błędy on popełnił. Było, minęło, kropka. – Pomyśl o naszym ślubie – zaproponowała. Carter wcale nie miał ochoty na takie wspomnienia. – Na plaŜy o zachodzie słońca – ciągnęła Nikki. – Białe kwiaty, pochodnie, naokoło nas rodzina... – Jak to, przecieŜ ja nie mam rodziny – przerwał. – Wychowywali mnie obcy

ludzie. – Ale ja mam. Poznałeś moich rodziców na ślubie, pamiętasz? – Oczywiście – potwierdził, nie patrząc jej w oczy. Tak naprawdę nawet nie pamiętał ich twarzy. – Cudem udało im się tam zjawić. Bilet na samolot musiał ich zrujnować. Siostra w ogóle nie przyjechała. Było jej strasznie przykro. – BoŜe, nawet nie pamiętał, Ŝe miała siostrę! – Dlaczego wtedy nic nie powiedziałaś? PrzecieŜ mogliśmy opóźnić ślub o parę tygodni i jakoś inaczej zorganizować ich przyjazd. Nikki ze smutkiem pokręciła głową. – Bałam się, Ŝe jak będziesz musiał czekać, to zmienisz zdanie i juŜ się ze mną nie oŜenisz. – Ach, Nikki. – Carter ze wstydem musiał przyznać, Ŝe kiedy juŜ się raz na coś zdecydował, nie znosił tracić czasu. Upił łyk wina i długo go smakował, w zamyśleniu patrząc na ostatnie promienie słońca. Zachodziło równie pięknie, kiedy brał ślub z Nikki. Spojrzał na nią. Siedziała przechylona i wpatrywała się w niego milcząco. A potem wyciągnęła rękę i leciutko musnęła palcami jego policzek i szczękę. – O, tak, popełniłam błędy – powiedziała, smutno kiwając głową. Carter przytrzymał delikatną dłoń w swojej i ucałował jej wnętrze. – RóŜnisz się ode mnie tym, Ŝe to zauwaŜasz. Szybko zmieniła temat. – Lepiej zmyję naczynia. – Proponuję spółkę – roześmiał się, chwytając patelnię. Chwilę się droczyli, a potem zgodnie zeszli do kambuza. Później naturalną koleją rzeczy przenieśli się do salonu. Tam Nikki ułoŜyła się na kanapce, a Carter przysiadł w przeciwległym kącie, na innej. Była dobrym słuchaczem i nagle poczuł, Ŝe ma ochotę opowiedzieć jej mnóstwo rzeczy, z których nigdy nikomu się nie zwierzał. I mówił – o dzieciństwie spędzanym w zastępczych rodzinach. Dzieciństwie smutnym, bo choć nigdy nie znęcano się nad nim, nie wytrzymywał z jedną rodziną dłuŜej niŜ rok czy półtora. – Pewnie dlatego lubisz wszystko robić tak szybko – zauwaŜyła. – Boisz się, Ŝe zaraz mogą się zmienić układy. – MoŜliwe. A jakie było twoje dzieciństwo? Nikki opisała je jako typowo amerykańskie, z paradami w Dniu Niepodległości, obozami skautowymi, szkołą, a potem uczelnią. Myślała, Ŝe jest typowe, a tymczasem dla Cartera było czymś egzotycznym.

Chłonął jej opowieść i jednocześnie zastanawiał się, czemu wcześniej tak nie rozmawiali. Co jeszcze stracił z ich związku? Obserwował, jak Nikki podkreśla zdania Ŝywą gestykulacją. Kiedy poruszała głową, połyskiwały kolczyki. Nie malowała ust, ale jej wargi miały naturalny kolor wnętrza muszli. Im dłuŜej trwała ta rozmowa, tym bardziej zaczynał pragnąć Nikki, a im mocniej jej poŜądał, tym większy Ŝar płonął w jej oczach. Rozmawiając, dokończyli butelkę wina i gadali dalej. Zrobiło się późno, ale Ŝadne nie myślało o śnie. Carter nie przyjmował do wiadomości, Ŝe ten wieczór mógłby się skończyć. Jak mógł pozwolić odejść tej fascynującej kobiecie? I dlaczego nie zauwaŜył wcześniej, Ŝe jest tak wspaniała? Wreszcie Nikki podniosła się z kanapki, przeciągnęła się rozkosznie i ziewnęła. Z Ŝalem pomyślał, Ŝe zaraz zostawi go i pójdzie spać. – Słuchaj, a moŜe... moŜe zagralibyśmy w karty? Nigdy nie graliśmy razem, prawda, Nikki? – Nie – zawahała się, ale podeszła do szafki i pogrzebawszy w niej, wyciągnęła pudełko z kartami. Carter odetchnął z ulgą. – Zagrasz w kierki? – zapytała, sadowiąc się przy stoliku. – Nie umiem. – MoŜe w takim razie w remika? Jego dzieciństwo było bardziej ubogie, niŜ myślał. Nikki wyjęła jedną talię i przetasowała. – MoŜe pokerka? – zachęciła, mrugając szelmowsko. O, to była gra, którą znał, i to w róŜnych wariantach. – Tylko w jakiego? Nikki połoŜyła karty przed sobą na stole i popatrzyła na niego, podparłszy głowę rękami. – Ja kto w jakiego? W rozbieranego!

Rozdział 9 – Co takiego? – Rozbierany poker. – Uśmiech Nikki był niemal lubieŜny. W rzeczywistości nigdy przedtem nie grała w takiego pokera. Warto było go zaproponować, by móc ujrzeć speszoną minę Cartera. Trudno, sam ją sprowokował. Po co dosłownie poŜerał ją wzrokiem, zwłaszcza przez ostatnią godzinę? Chyba nie myślał, Ŝe zachowa się jak mniszka. – Słuchaj, moŜe jednak zagramy na pieniądze? – Nerwowo zakręcił się w miejscu. – Albo chociaŜ na punkty. Czekaj, wezmę zapałki. – Zerwał się skwapliwie i zaczął przeszukiwać szuflady. – Chodź tu, Carter, i siadaj. – Nikki kiwała na niego palcem. Im bardziej protestował, tym czuła się śmielsza. – To naprawdę nie jest dobry pomysł – westchnął, ale usiadł posłusznie. – A ja myślę, Ŝe wspaniały – oznajmiła radośnie, tasując karty. Opór męŜczyzny i wizja rozgrywki pociągały ją jak zakazany owoc. Zerknęła na Cartera spod opuszczonych rzęs. Miał tęskną, poŜądliwą minę. Czy kiedykolwiek widziała go takim? Nie, bo zawsze dostawał to, czego chciał, zanim jeszcze zdąŜył tego zapragnąć. Tym razem poczeka. DrŜała z podniecenia. Och, jak miło być kobietą wyrachowaną i rozpustną! Nie miała pojęcia, Ŝe coś podobnego tkwiło w jej osobowości. Po prostu rwała się do rozgrywki. – PrzełóŜ – powiedziała do Cartera. PrzełoŜył. – Naprawdę umiesz grać w pokera? – upewnił się jeszcze. – Jasne. No, moŜe nie mam wielkiej wprawy – poprawiła się. – W takim razie moŜesz przegrać. – Nozdrza zaczęły mu drgać. – ZaleŜy, jaką masz definicję przegranej – rzuciła beztrosko i zaczęła rozdawać karty. – Proponuję, Ŝebyśmy zagrali najprostszy wariant – rozdanie, wymiana kart, jedno otwiera, drugie zagrywa, wykładamy i okazuje się, kto daje fanta. Po co się na to zgadzałem? Pot wystąpił Carterowi na czoło. Ciągle jeszcze się łudził, Ŝe Nikki Ŝartuje. – MoŜe ty jesteś lepszym graczem, ale ja mam na sobie więcej ubrania. To wyrównuje nasze szanse, prawda? – zauwaŜyła, układając karty w ręku.

Carter nie mógł zebrać myśli. Bał się spojrzeć w swoje karty. Nikki poruszyła się na kanapce. – Napijmy się jeszcze wina, zanim zaczniemy – zaproponowała. Niezła myśl, olśniło go nagle. Niech pije, aŜ padnie pod stół, i problem będzie z głowy. Ale wcześniej musi zobaczyć ją nagą... BoŜe, co się z nim dzieje! PrzecieŜ miał być lojalny wobec tamtej... jak jej tam? Gwałtownie zerwał się od stołu. – Zaraz otworzę butelkę – powiedział i jednym skokiem znalazł się przy lodówce. Nalał szczodrze sobie i Nikki. – Wznoszę toast – oznajmił, podając jej kieliszek. – Za co? – Za... – odchrząknął – za przyjaźń. – Za przyjaźń – odpowiedziała jak echo Nikki. Wypili duszkiem. Wreszcie Carter odwaŜył się spojrzeć w karty. – Naprawdę je tasowałaś? – mruknął. Miał trójkę dziesiątek, waleta i dwójkę. Postanowił wymienić dwie ostatnie karty, ale nie liczył na szczęście. Nikki czekała. To było podejrzane. Pomyślał, Ŝe trzeba szykować zegarek. – No, wykładamy. Przegrany decyduje, jaki daje fant – powiedziała niecierpliwie. Miała dwie pary. Carter ze wspaniale udawaną niechętną miną wyłoŜył karetę, którą udało mu się skompletować. – Grasz dalej? – upewnił się. – Jasne! – odpowiedziała z entuzjazmem, odpinając kolczyk i rzucając go na stół. Carter zgarnął fant ku sobie. Teraz jego rozdanie. Nikki patrzyła wyczekująco, skubiąc koniuszek ucha. Nie przypuszczał, Ŝe widok ucha moŜe być tak podniecający. Spojrzeli w karty. Nie lubił takiego układu. Król pik, dama pik, walet karo, dziesiątka trefl i dwójka karo. Mógł wyjść z tego strit, ale równie dobrze i ful. A ful jest silniejszy... Próbował odczytać coś z twarzy Nikki, ale była pokerowo nieprzenikniona. Znów nic nie wymieniała. To go juŜ zaczęło denerwować. Wreszcie dobrał swoje karty i pchnął kolczyk na środek stołu. – DuŜy strit – ogłosił. – Dwie pary – powiedziała, zagryzając dolną wargę. – Zwariowałaś? – ofuknął ją. – Chyba wiesz, ile to jest warte? – Fakt, sama jestem sobie winna – przyznała pokornie i pozbyła się drugiego

kolczyka. Grali dalej. Wkrótce Carter miał w swojej kolekcji łańcuszek na szyję i espadrila. Nigdy tak mu się nie szczęściło w kartach – choć w gruncie rzeczy nie był pewien, czy ma nazywać to szczęściem. A jednak ręce mu się trzęsły, kiedy po raz kolejny rozdawał karty. Dla uspokojenia pociągał wina. Nikki teŜ sobie nie Ŝałowała. W pewnym momencie popatrzyli na siebie znad kieliszków. Miała jasne, wszystkowiedzące spojrzenie. Wcale nie była pijana i musiała dokładnie wiedzieć, co robi. Dlaczego jej na to pozwalał? Bohatersko postanowił, Ŝe zostawi wszystko w rękach losu i nie będzie nic dobierał. Los dał mu fula. Los dał Nikki trójkę. Carter dorzucił drugi but do swoich zdobyczy. Bez obawy dokończył wino. Czuł się oŜywiony, serce mu waliło, a myśli w pośpiechu przelatywały przez głowę. Między udami narastało bolesne napięcie. Złoty łańcuszek na szyi był jedyną biŜuterią, jaka pozostała Nikki. Palce Nikki pieszczotliwie objęły kieliszek. Patrzył zafascynowany, jak powoli upiła łyk, a potem zwilŜyła językiem wargi. Teraz było jej rozdanie. Nikki czuła gorąco parzące przez skórę. Jej ciało reagowało tak, jak gdyby męŜczyzna jej dotknął. Powietrze było wprost naładowane napięciem. Lekki nastrój, w jakim zaczynała grę, stał się nagle powaŜny. Miała wraŜenie, Ŝe wszystkie odgłosy zostały nagle zwielokrotnione – jej oddech, oddech Cartera, plaskanie kart o stolik, łomot jej serca. Gardło miała suche, więc wypiła łyk wina, mimo napięcia delektując się jego smakiem. W ciszy rozdawała karty. Kiedy skończyła, uniosła wzrok i napotkała hipnotyzujące spojrzenie Cartera. Pragnął jej, ale to juŜ jej nie wystarczało. Musiała sprawić, by się do tego przyznał. Przewidywała, Ŝe nie będzie to łatwe. Znając Cartera, wiedziała, Ŝe traktuje grę jako test samokontroli – test, który dotąd zawsze zdawał celująco. Tym bardziej choć jeden raz powinien oblać. Tłumiąc oddech, rozłoŜyła karty w ręku i od razu dostrzegła, Ŝe ma fula. Poczuła ukłucie rozczarowania. Musiałaby mieć duŜo szczęścia, Ŝeby przegrać. Carter zaledwie musnął wzrokiem karty i czekał, patrząc na nią zrezygnowany.

Niki wyłoŜyła fula. Carter wyłoŜył karetę. Los znów mu sprzyjał. Nikki dotknęła złotego łańcuszka na szyi, ale uznała, Ŝe drugi raz okazja moŜe się nie nadarzyć i skorzystała z moŜliwości wyboru fantów. Powoli wstała, skrzyŜowała ramiona i uchwyciła dół koszulki, a potem jednym płynnym, obliczonym na efekt ruchem ściągnęła ją przez głowę. – NaleŜy do pana – oznajmiła, powiewając nią przed nosem Cartera. Ten nawet nie drgnął. Po prostu zamarł. Nikki wypuściła z palców lekki ciuszek, który upadł mu na kolana. Teraz stała przed nim, pozwalając się dokładnie obejrzeć. Wiedziała, Ŝe jest co oglądać. – Nigdy nie nosiłaś takiej bielizny – powiedział dziwnym głosem. Miał rację, nie nosiła. Jednak zaręczyny z ubierającą się w najdroŜsze ciuchy Dee Ann Karrenbrock stały się dotkliwym ciosem w kobiecą ambicję Nikki. W odruchu szaleństwa puściła się w rajd po najlepszych butikach i zastąpiła swoje poczciwe bawełny bielizną tak luksusową, Ŝe aŜ niefunkcjonalną. Dopiero kiedy ochłonęła, uświadomiła sobie, Ŝe i tak nikt nie będzie jej w tym oglądał. Szybko wyperswadowała sobie, Ŝe nie w tym rzecz. Po prostu odczuła nagłą potrzebę utwierdzenia się, Ŝe jest atrakcyjną, zmysłową kobietą, choćby nawet Carter tego nie zauwaŜał. Ale juŜ pracowała nad tym. Wciągnęła głęboko powietrze, aŜ jej piersi zafalowały pod stanikiem z brzoskwiniowej koronki, który był bezczelnie, obłędnie i rozkosznie drogi. Sądząc z poŜądania, jakim płonęły orzechowe oczy Cartera, był absolutnie wart swojej ceny. Nikki, uspokojona, rozparła się malowniczo na kanapce z kieliszkiem w ręku. Napawała się świadomością, Ŝe męŜczyzna śledzi kaŜdy jej ruch. – Rozdajesz – powiedziała, podciągając nogi i siadając po turecku. Carter w milczeniu zgarnął karty, potasował je sprawnie i rozdał. Za kaŜdym razem, kiedy karta uderzała o stół, oddech Nikki przyspieszał. Strumień powietrza z wentylatora chłodził jej rozpaloną skórę. Jak on moŜe to wytrzymać? A moŜe nie pragnie jej tak szaleńczo jak ona jego? Zmuszając się do powolnych, obojętnych ruchów, niedbale zgarnęła karty. Zerkając na Cartera, próbowała odczytać jego minę, zanim zajrzała, co sama ma w ręku. Nie dowiedziała się jednak niczego poza tym, Ŝe nadal jest mistrzem samokontroli i trzyma się w garści. No, moŜe w trochę drŜącej garści... Uśmiechnęła się, kiedy sięgnął po wino. Na razie trzymała karty nisko, by mógł bez przeszkód

podziwiać jej piersi pod brzoskwiniową koronką, która odsłaniała akurat tyle, by wzmagać poŜądanie i obiecywać spełnienie. A potem obejrzała swoje karty. Miała karetę króli i przeczuwała klęskę. Carter musiałby mieć pokera. WyłoŜyła karty, usiłując ukryć rozczarowanie. Carter miał tylko strita. Nikki poczuła, Ŝe stanik ją ciśnie. Oczekiwanie i powolne rozbieranie się sprawiło, Ŝe miała jak nigdy zmysłową świadomość swego ciała. Teraz chciało się wyzwolić z wszelkich więzów ubrania. Palce męŜczyzny musnęły koszulkę i Nikki z rezygnacją pomyślała, Ŝe będzie zapewne musiała ją nałoŜyć. A jednak odsunął ją tylko, chwycił jeden z kolczyków i podał jej. Pytająco uniosła brew. – Twoje nagie ucho jest nieprzyzwoite – powiedział zmysłowym głosem. Z uśmiechem przypięła kolczyk. Gra stawała się coraz bardziej interesująca. JuŜ dawno zapadły ciemności, ale oni trwali, pochyleni nad stołem w ciepłym kręgu światła lampki. Nikki znów miała fula i ponuro myślała, Ŝe odzyska drugi kolczyk. – Kareta z asów – oznajmił tymczasem Carter. Odetchnęła i zaczęła od niechcenia bawić się złotym łańcuszkiem, tak Ŝe dziwnym trafem co chwila zsuwał się do rowka między piersiami. Carter odchylił się na oparcie i śledził złote lśnienia spod cięŜkich, przymkniętych powiek. Wstrzymał oddech, kiedy rozchyliła łokcie i sięgnęła na tył szyi, ku zapięciu łańcuszka, i odruchowo wypuścił powietrze, kiedy znieruchomiała, a potem przeciągnęła się jak leniwa kocica. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zobaczył, Ŝe Nikki wstaje. Teraz jej palce zsunęły się niŜej i zaczęły igrać od niechcenia ze sznureczkami u spodenek. Oddech męŜczyzny stał się urywany i głośny. Nikki postąpiła krok ku Carterowi, potem drugi, aŜ wreszcie zdecydowanym gestem szarpnęła zapięcie stanika z przodu. Ręce Cartera, które trzymał ciasno u boków, zacisnęły się w pięści. Stanik rozchylił się lekko w rękach Nikki, ale ciągle go przytrzymywała, patrząc na partnera wyzywająco. Podejrzanie napięte spodenki i rozchylone wargi Cartera powiedziały jej, Ŝe ma całkowitą władzę nad tym męŜczyzną. Po raz pierwszy czuła, Ŝe jego uwaga skupia się wyłącznie na niej, jakby świat wokół nie istniał. A zwłaszcza Belden Industries i Dee Ann Karrenbrock. Uczciła swoje zwycięstwo, nagle opuszczając ramiona i pozwalając

koronkowym ramiączkom powoli obsunąć się do łokci. Było to mistrzowskie posunięcie, bo miseczki nadal tkwiły na piersiach. Tak wyczekiwała reakcji Cartera, Ŝe zdumiał ją własny dreszcz podniecenia, przeszywający ciało. Carter nigdy nie patrzył na nią tak jak teraz – jak kochanek najbardziej spragniony miłości. A Nikki nigdy przedtem nie zdobyłaby się, by tak go kusić, demonstrując swoją zmysłowość. Ich spojrzenia spotkały się i dostrzegła w jego oczach wyzwanie. Czy myśli, Ŝe ona się nie ośmieli? Triumfalnie uniosła podbródek i otworzywszy stanik tak, jakby otwierała serce, odsłoniła piersi... Carter wciągnął powietrze przez rozchylone wargi. – Wyglądasz jak pogańska bogini – powiedział ochrypłym głosem. – Poczekaj, jeszcze nie widziałeś mojej świątyni – mruknęła i cisnąwszy niedbałym ruchem stanik na stos rzeczy, usiadła przy stole gotowa do dalszej rozgrywki. – Ja... nie pamiętam, czyje teraz rozdanie – wykrztusił Carter. – Moje – stwierdziła pogańska bogini. Ucieszyło go to, bo bał się, Ŝe karty rozsypią mu się w rękach. Zawsze wiedział, Ŝe Nikki jest atrakcyjna, ale była jednak ogromna róŜnica pomiędzy kobietą atrakcyjną a tą zmysłową pięknością, która siedziała naprzeciwko, Ŝonglując kartami jak stary szuler. Gdzie zdąŜyła nabyć takiej piekielnej pewności siebie? – zastanawiał się, dręczony zazdrością. Wiedziała, jak go podniecić do nieznośnego poŜądania, wobec którego na nic nie zdała się jego słynna samokontrola. Gra stała się pojedynkiem woli i był coraz mniej pewien wygranej. Nikki rozdawała energicznie. Złote lśnienie łańcuszka przyciągnęło jego uwagę. Najchętniej omotałby ją całą złotymi łańcuchami, pod warunkiem, Ŝe będzie naga. Przez dłuŜszy czas grali o kolczyk ze zmiennym szczęściem, aŜ wreszcie Carter nieodwołalnie odegrał go od Nikki. A potem w kolejnej rozgrywce rozłoŜył przed nią na stole pokera. Nikki wstała. Miał ochotę wziąć ją w ramiona i ponieść do kabiny sypialnej, ale powstrzymał go wyraz determinacji w jej oczach. Chciała od niego czegoś więcej niŜ tylko nostalgicznego powrotu do wspólnego łóŜka. Nie miał pojęcia, o co mogło chodzić, ale gotów był dać jej wszystko, czego oczekiwała. Wszystko, byle rozładować to nieznośne napięcie. Jej palce szybkimi ruchami rozplątywały sznureczki ze złotymi końcami.

Jednym szarpnięciem rozluźniła troczki i białe spodenki opadły na ziemię, odsłaniając satynowe, skąpe figi. Carterowi wyrwał się z gardła dziki, niekontrolowany pomruk. Przyjęła go z satysfakcją. Ruchem zawodowej striptizerki wystąpiła ze spodenek, zaczepiła je palcami nogi i podsunęła pod nos wygrywającemu. Carter odrzucił spodenki na stół, a potem ujął jej łydkę w dłonie i przytrzymał, gdy usiłowała cofnąć nogę. Zachwiała się, tracąc równowagę, i opadła na kanapkę. Pocałował wewnętrzny łuk jej stopy, miło zaskoczony podnieconym westchnieniem Nikki. Potem zaczął sunąć wzdłuŜ łydki, składając pocałunek za pocałunkiem, dokąd tylko mógł sięgnąć. Kiedy dotarł po kolano, wychylił się do przodu i przyciągnął ją mocniej. Szarpnęła się i spojrzała na niego czujnie. – Powiedz, Ŝe mnie chcesz – zaŜądała. – Chcecie. – Na pewno? – Chcę cię – powtórzył dobitniej. – Spróbuj jeszcze raz. Teraz dopiero zrozumiał. – Chcę ciebie. Tylko ciebie, Nikki. – O, tak. JuŜ była w jego ramionach i juŜ całowała go z dziką namiętnością. Zanurzył palce jednej ręki w jej włosy, a drugą wsunął pod pośladki. Zdecydowanym ruchem uniósł Nikki i posadził ją sobie na kolanach, przyciągnąwszy tak, Ŝe nie miała juŜ wątpliwości co do jego zamiarów. Krew szumiała mu w uszach, aŜ wydawało się, Ŝe zaraz eksploduje. Serce łomotało, a kiedy całował wygiętą w łuk szyję Nikki, poczuł, jak tętno pulsuje jej tak samo gwałtownie. – Nikki... musimy... Jęknęła gardłowo i odwróciła się, by drŜącą ręką poradzić sobie z suwakiem jego szortów. Zakrztusił się z wraŜenia, a Nikki zachichotała. I właśnie wtedy odezwał się sygnał wywoławczy radionadajnika, który Nikki przyniosła ze sobą wcześniej do kabiny. – Poczekaj, dokończysz później. – Poklepała go po ramieniu i sięgnęła do pokrętła. – Carter? – zachrypiał szumiący zakłóceniami głośnik. – To chyba Julian – szepnęła i przylgnęła do niego znów. Miękki dotyk jej piersi sprawił, Ŝe gotów był na nowo zapomnieć o całym świecie.

Naglący trzask spowodował, Ŝe wyprostowała się i zaklęła pod nosem. – Niiikkii.... – zatrzeszczało. Wdusiła przycisk i warknęła do mikrofonu: – Co jest? – Obudziłem cię? – zdziwił się Julian. – Dopiero dziesiąta. Myślałem, Ŝe jeszcze nie śpisz. . – Dobrze, mów, co się dzieje – westchnęła. – Jest tam Carter? Carter odruchowo zapiął szorty. Nikki pełnym rezygnacji gestem wręczyła mu mikrofon. – Jestem, Julian. – Przykro, Ŝe muszę cię niepokoić – Carter przysiągłby, Ŝe Julianowi wcale nie jest przykro – ale Saunders właśnie wrócił z biura. Dziś po południu posłaniec doręczył paczkę od Dee Ann. – Bomba? – Nie tyka. – Otworzyliście ją? – Saunders ostrzegł mnie, Ŝe prawo federalne zabrania otwierania poczty przeznaczonej dla innej osoby. – Daj mi spokój z Squndersem – burknął Carter. – Zapamiętam ci to, Carter – włączył się Saunders. – Czy mamy twoje pozwolenie na otwarcie przesyłki? Wyraźnie myśleli, Ŝe ta cholerna paczka jest waŜna. – Okay, otwierajcie. W eterze zapadła cisza. Carter nie patrzył na Nikki. Spojrzał dopiero, kiedy usłyszał szelest. Ubierała się. Czuł się jak idiota. – Carter? – Saunders był juŜ przy mikrofonie. Wiesz, to jest chyba pierścionek zaręczynowy. Poczuł niemal namacalnie, jak ogromny cięŜar spada mu z serca. Tym razem śmiało spojrzał na Nikki i zobaczył, Ŝe ma na sobie jego koszulę. – Tylko Ŝe... – ciągnął z wahaniem Saunders – diament został wyjęty. Przykro mi. Uznał, Ŝe jeśli moŜe się wreszcie uwolnić z tego bagienka, nie będzie to cena zbyt wygórowana. – Napisała coś? – Tak, jest kartka.

– Czytaj. – Na pewno? – Saunders wyraźnie czuł się bardzo niezręcznie. – Czytaj! Cisza. Co tam było aŜ tak strasznego? CzyŜby Dee Ann posunęła się do gróźb? Teraz rozległ się głos Juliana. – Oto wiadomość: „Carter, zamiast wnosić oskarŜenie o niedotrzymanie obietnicy małŜeństwa, zatrzymuję diament jako gwarancję dostatniej przyszłości”. – BoŜe, Ŝeby tylko nie wniosła tego do sądu, bo go zniszczy – w tle słychać było lament Saundersa. – Dziwne, Ŝe ta „dostatnia przyszłość” jest napisana duŜymi literami. Nie wiesz czasem dlaczego? – dopytywał się Julian. Carter napotkał spojrzenie Nikki. Wzruszyła ramionami i odwróciła się od niego. – Nie odchodź, Nikki. – Jestem zmęczona. – Jeszcze parę minut temu nie byłaś. – Właśnie dlatego, Ŝe to było parę minut temu. – Chodź do mnie. Zawahała się, ale zbliŜyła się z ociąganiem. Kiedy tylko znalazła się w jego zasięgu, błyskawicznie zdarł z niej koszulę. – No, tak juŜ lepiej. Lubię złoto na twojej skórze. – Carter? Jak myślisz, o co jej chodziło z tą przyszłością? – denerwował się Julian. Carter jedną ręką przyciągnął Nikki do siebie, a drugą ujął mikrofon. – Nie wiem. I nie mam zamiaru dzisiaj się nad tym zastanawiać – oznajmił. – Ale musimy coś wiedzieć na jutro – zaprotestował Julian. – Najlepiej będzie, jeśli pójdziecie teraz grzecznie do łóŜek – doradził, wodząc opuszkami palców po gładkiej kobiecej skórze. – Ja w kaŜdym razie tak zrobię.

Rozdział 10 Wygrała. Naprawdę wygrała. Jeszcze nie mogła w to uwierzyć, ale Carter zdecydowanym ruchem wyłączył radio. – Widzisz? Czasami wyłączniki mogą się przydać – powiedział, biorąc ją w ramiona i pochylając ku niej głowę. – Teraz przychodzę do ciebie jako męŜczyzna wolny. Zanim zaczął całować, Nikki zapytała: – Naprawdę nie interesuje cię, co Dee Ann miała na myśli? – Nie. – Jednym ruchem uniósł ją do góry. – I ciebie teŜ zaraz przestanie to interesować. Rzeczywiście, zdąŜyła zapomnieć o wszystkim, gdy niósł ją do kajuty sypialnej. Tam połoŜył ją na łóŜku i obsypał pocałunkami, nie szczędząc ich zwłaszcza płatkom uszu. – Masz cholernie seksowne uszy – szepnął. – Teraz to widzę, bo ścięłaś włosy. Po chwili poczuła ciepło jego dłoni, przesuwającej się po udzie, ku koronkowemu brzegowi majteczek. – Czy nie są za ciasne? – O, tak, bardzo – zamruczała. – W takim razie uwolnię cię – oznajmił i natychmiast zaczął je ściągać. – A twoje? Nie jest ci niewygodnie? – nie pozostała dłuŜna. – O, tak, tak. Oparła się na łokciu i z rozbawieniem patrzyła, jak szarpie się z opornym suwakiem szortów. Ale juŜ po chwili stanął przed nią, dumny i męski. Otworzyła ramiona i rzuci} się w nie, by całować – najpierw usta, potem uszy, wreszcie jego wargi zsunęły się ku napiętym sutkom. Z początku całował czule i delikatnie, potem mocniej, natarczywiej, czym doprowadził ją do szaleństwa. – Carter – wymówiła to imię głosem nabrzmiałym od poŜądania i tęsknoty, nie spełnionych od dawna, a rozbudzonych tego wieczoru. Z głębokim westchnieniem objęła męŜczyznę nogami. – Chodź! Carter ani na chwilę nie przestał patrzeć jej prosto w oczy. Nikki dostrzegła w jego spojrzeniu wszystko, czego oczekiwała – pragnienie, oddanie, siłę, pasję i coś jeszcze... lęk. Lęk?! – Co się stało? – Zdziwiła się, Ŝe tak szybko był w stanie przejść od zmysłowego

podniecenia do niepokoju. – Ja... my... ty nie... – jąkał się bezradnie. Najwyraźniej był zdenerwowany jeszcze bardziej niŜ ona. Nikki wysunęła się z jego ramion. – Niczego nie załoŜyłem – wydukał wreszcie. – Wiem. – Wbiła mu paznokcie w pośladki. – A ty się zabezpieczyłaś? – nalegał. Dawno jej tak nie zirytował. – Jasne, Ŝe nie – warknęła. Co się z nim, u licha, działo? – Apteczka jest w kambuzie, jak zwykle? – upewnił się, ocierając pot z czoła. – Tak. Źle się czujesz? – Wyglądał kiepsko, zupełnie jakby za chwilę miał dostać zawału. Chyba dostarczyła mu ostatnio za duŜo atrakcji. Poszła za nim, a gdy zajrzała do kambuza, zobaczyła, jak niecierpliwie otwiera apteczkę i wyrzuca jej zawartość na stolik. – Skompletowałem ten zestaw na róŜne okoliczności – wyjaśnił, widząc, Ŝe mu się przygląda. – A jakie są teraz okoliczności? – Seksualne! – wykrzyknął, triumfalnie unosząc w palcach mały pakiecik. – Teraz będzie w porządku? – Dopiero za chwilę – mruknął, obejmując ją i popychając niecierpliwie ku kabinie. Nikki rzuciła się na łóŜko. W chwilę później dołączył do niej. – No, na czym to skończyliśmy? – zapytał z łobuzerskim uśmiechem. – Jeśli dobrze pamiętam, to na tym. – Znów oplotła go nogami. – Słusznie, proszę pani. A zatem do dzieła! Oboje jak na komendę wciągnęli głęboko powietrze. A potem zapomnieli o całym świecie. Byli zbyt niecierpliwi i spragnieni, by wytrwać długo w pieszczotach. Po chwili Nikki zsunęła ręce po plecach Cartera. Nie spodziewała się po nim aŜ takiej gwałtowności, ale sama odpowiedziała równie wybuchowo. Carter pieszczotliwie zburzył jej włosy. – Chciałem tego za wszelką cenę. I marzyłem, Ŝe ty będziesz pragnąć mnie równie szaleńczo – powiedział gardłowym szeptem. Nikki, rozkosznie wyczerpana, przeciągnęła się i ziewnęła mimowolnie. – I udało ci się doskonale. Carter leniwie przewrócił się na bok. – Nikki? Która godzina?

– Czas na miłość. – Aa... ja nie... co robisz? – Co za interesujący obszar! – EjŜe, kotku, mam łaskotki! – Mmm... A tutaj teŜ? – Posłuchaj, maleńka, doceniam twoje. , i zapał... ale chyba nic juŜ z tego... Nikki! – Mmm... starania. – JuŜ dzień – powiedziała Nikki, oślepiona ostrym blaskiem słońca. Nie potrafiła jednak ocenić, która moŜe być godzina. – Wiem. – Głos Cartera brzmiał beztrosko. LeŜała na plecach. Carter obok, w tej samej pozycji. śadne z nich nie drgnęło. – Jesteś głodny? – O, tak, ale poŜądam jedzenia. – Tylko jedzenia... – Nie moŜna Ŝyć samą miłością. – W kaŜdym razie próbowaliśmy – zachichotała, a potem przeciągnęła się i syknęła boleśnie. – Czuję kaŜdy mięsień. Roześmiali się i objęli, szczęśliwi. – Carter? – Ciicho. Chce mi się spać. – Ale jest poniedziałek rano! A moŜe nawet południe. – I co z tego? Musiała mu wszystko przypomnieć, choć najchętniej o niczym by nie wspominała. – Akcje. Belden Industries. Przejęcie. Julian, Saunders, Bob. – Bob jest w porządku. Wyrabia się. – Jeśli się z nimi nie skontaktujemy, podpłyną do nas i nakryją nas w łóŜku. – Znajdziemy jakieś prześcieradło. – Carter! – Nikki usiadła wyprostowana i szarpnęła go za ramię. – Okay, okay – burknął i podniósł się. – Gdzie jest mój zegarek? – Pewnie na stoliku w jadalni – odparła Nikki, z obawą zerkając na zegar kapitański. – Rany boskie, juŜ kwadrans po dziesiątej! Giełda działała od dobrych paru godzin. Julian i Saunders musieli być na pełnych obrotach. Nikki wstrzymała oddech, gdyŜ przez chwilę zdawało jej się, Ŝe słyszy

odgłos silnika ich łodzi. Carter ją znienawidzi, jeśli straci Belden Industries na rzecz klanu Karrenbrocków. BoŜe, co jej wpadło do głowy z tą rozbieranką? – Powiadasz, Ŝe jest kwadrans po dziesiątej? – upewnił się. Zerknęła na niego z obawą, oczekując najgorszego. – W takim razie czas na kawę. – Przeciągnął się leniwie i wstał. – Zrobię, nie trudź się – dodał z uśmiechem. Nikki ogarnęła fala ciepłego wzruszenia, niosąca odpręŜenie napiętemu ciału. Nigdy przedtem Carter nie mówił do niej w ten sposób. Nigdy. Nikki nie zdawała sobie sprawy, Ŝe moŜe jeszcze bardziej się w nim zakochać, ale taka była prawda, cudowna prawda, którą się delektowała. – Spokojnie, Saunders, nie krzycz tak. – Carter odruchowo ściszył radio. Nikki wyszła do sterówki. Po chwili wyłoniła się stamtąd, niosąc talerz jajecznicy z pomidorami, który postawiła przed nim. – AŜ tak źle? – zapytała z troską, przysiadając się do niego. Carter łakomie przełknął pierwszy kęs i popił kawą. – Nie mogą kupić Ŝadnych akcji. Karrenbrock przestał się ukrywać i złoŜył otwartą ofertę. Julian nie moŜe się opędzić przed dziennikarzami. – Przykro mi, Carter. – Nie przejmuj się. – Z uśmiechem przyciągnął ją do siebie. – Co masz zamiar teraz zrobić? – Jak to co? – Popatrzył na nią łobuzersko. – Zjeść jajka, dopić kawę, a potem popatrzeć na fale i zastanowić się spokojnie nad sytuacją. – Mogłabym zastanowić się z tobą? – Jasne, potrzebny mi ktoś zdolny do trzeźwych sądów. Saunders daje się ponosić nerwom. – Carter nadział na widelec ćwiartkę pomidora. – Wolałbym porozmawiać z Julianem. Nikki pokręciła gałką regulując głośność. – ... i co mamy robić? – napłynęło z eteru. – Saunders, chcemy porozmawiać z Julianem – powiedziała z naciskiem. – To niemoŜliwe. Ciągle rozsnuwa zasłonę dymną przed dziennikarzami. – A co z Bobem? – wtrącił Carter. – MoŜe on jest zdolny do myślenia? – Wątpię. – Nikki pokręciła głową. – Jest zbyt nerwowy, w trudnej sytuacji traci głowę. – Niedobrze. – Carter zdecydowanym ruchem przejął od niej mikrofon. – Saunders, słuchaj, podsumuj wszystkie udziały, którymi mogę dysponować, i podaj

mi tę magiczną liczbę, dobra? – Tak jest, szefie, juŜ się za to zabieramy. – W głosie Saundersa wyraźnie brzmiała ulga. Carter uśmiechnął się i z apetytem dokończył jajecznicę. – Ty juŜ wiesz, ilu udziałów potrzebujesz, prawda? Nie musisz czekać na dane Saundersa – domyśliła się Nikki. – Kilka setek. NajwaŜniejsze, Ŝe facet ma coś konkretnego do roboty. – W porządku. – Wstała od stołu. – Zmyję naczynia, a potem podniesiemy kotwicę. Carter spowaŜniał i przytrzymał jej rękę. – Poczekaj chwilę. Ciekaw jestem, co o tym wszystkim myślisz. Teraz wiemy juŜ na pewno, Ŝe Karrenbrock chce przejąć moją spółkę. Pierwsze ruchy wykonał, zanim jeszcze poślubiłem jego córkę, którą podobno bardzo kocha. Dlaczego to robił, naraŜając jej szczęście? Nikki wzruszyła ramionami. – Najpierw twierdziłeś, Ŝe chciał jej dać twoją firmę w prezencie ślubnym. Teraz oczywiście Ŝąda krwi i zrobi wszystko, Ŝeby cię pogrąŜyć. Carter zapatrzył się w horyzont, bezwiednie bębniąc palcami w kubek z kawą. – Zmieniłem zdanie co do prezentu ślubnego. Teraz martwię się tylko, Ŝeby utrzymać pakiet kontrolny. Swoją drogą, jeśli Karrenbrock chciał sprawdzić, czy mam kontrolę nad firmą, juŜ dawno mógł to zrobić swoimi sposobami. Nie musiał wykupywać moich akcji. – MoŜe chciał zapewnić sobie głos w radzie nadzorczej Belden? – podsunęła. – W końcu miałeś zostać członkiem rodziny, a on myślał o przyszłości, moŜe nawet o wnukach. Zawsze zwykł trzymać rękę na pulsie. – Uhm. Z tym Ŝe jest róŜnica pomiędzy zasiadaniem w radzie a przewodniczeniem jej. Dopiero to dałoby mu pełną kontrolę. Tylko po co? – Carter znów zapatrzył się w fale. – PrzecieŜ ten facet ma własną, wielką korporację. Po co miałby jeszcze tracić czas na angaŜowanie się w interesy mojej grupy? – Mogłaby to za niego robić Dee Ann. Carter z rozmachem odstawił Ŝółty kubek i odwrócił się do Nikki. – Dee Ann naleŜy do kobiet, które pragną jedynie, by męŜczyzna zagwarantował im juŜ w kontrakcie ślubnym dostatnią przyszłość. I gotów byłem to zrobić, rozumiesz? Wiem, co o tym sądzisz, ale nie wszystkie kobiety są takie jak ty. Nikki juŜ otworzyła usta, Ŝeby odpowiedzieć, ale nagle je zamknęła. W tym samym momencie Carter uderzył się w czoło, jakby przyszła mu do głowy jakaś myśl.

– Dostatnia Przyszłość! – wykrzyknęli razem. Carter natychmiast złapał mikrofon i włączył wywołanie. – Czy teŜ myślisz, Ŝe Dostatnia Przyszłość moŜe być nazwą firmy? – zapytała Nikki. Przytaknął. Widział błysk podniecenia w jej oczach i wiedział, Ŝe sam wygląda podobnie. Znów, tak jak dawniej, poczuł głęboką więź z tą kobietą. – Julian? Saunders? Bob? Zgłoście się! – nawoływał niecierpliwie. – Jestem, stary – odezwał się Julian. – To nieładnie zostawiać swoich współpracowników na pastwę drapieŜników, a samemu wylegiwać się na pokładzie. – Tak bardzo źle? – Kosztownie. Carter zaklął pod nosem. – Zwiększyłem ofertę wykupu na pięć dolców od akcji. – Pięć dolców! – Carter złapał się za głowę. – Nie moŜemy pozwolić, Ŝeby Karrenbrock sprzątnął nam jakiekolwiek akcje sprzed nosa. Carter nerwowo pocierał sobie palcami skronie. Nikki trąciła go w łokieć. – Ach, właśnie – przypomniał sobie. – Julian, poszukaj firmy zwanej Dostatnia Przyszłość. Zobacz, jaką mają ofertę, a Bob niech sprawdzi, co robią na rynku. Julian mruczał coś, najwidoczniej stukając w komputer, aŜ wreszcie oświadczył z nutką podziwu w głosie: – Zwracam honor, Carter. Nie straciłeś nosa. Mam tę firmę i jest cholernie podejrzana. Popatrzyli na siebie w milczeniu, a potem Carter zaczął ją całować. Nikki była zaskoczona, ale oddała pocałunek. Przypomniała sobie podobne momenty. Carter kochał wyzwania. I tak się właśnie zaczynało – całował ją, gdy rozpierało go podniecenie grą w interesach. Niestety, te porywy uczucia trwały krótko, i dawno przestała juŜ się łudzić, Ŝe oznaczają coś trwalszego. Zapomniała o zebranych talerzach. Wysunęły się z jej rąk i rozsypały po pokładzie. Na szczęście były plastykowe. Carter przerwał pocałunek i uprzejmie je pozbierał. – Teraz, kiedy sprawa się wyjaśniła, moŜemy porozmawiać o nas. – Spojrzał na nią wymownie i przyciągnął do siebie. Serce Nikki zadrŜało, ale wewnętrzny głos ostrzegał ją, Ŝe nie ma na co liczyć, bo i tak za chwilę Belden Industries znów znajdzie się na pierwszym miejscu. No, uśmiechnęła się do siebie, moŜe z wyjątkiem ostatniej nocy, kiedy to niewątpliwie

ona była, choć raz, waŜniejsza niŜ firma. Później podzielili się rolami. Nikki przygotowała łódź, a Carter konferował przez radio w sterówce. PoniewaŜ wścibscy dziennikarze nie zdołali na razie dotrzeć do domku plaŜowego, który stał się sztabem całej akcji, Julian uwaŜał, Ŝe Nikki i Carter powinni przypłynąć jak najszybciej na naradę w sprawie ostatecznych decyzji. Nikki zjawiła się z ostatnią butelką lemoniady dla Cartera, w samą porę, by wysłuchać najświeŜszego komunikatu Saundersa. – Spółka Dostatnia Przyszłość weszła na giełdę w zeszłym tygodniu. JuŜ wypuściła akcje – oznajmił z przejęciem. – Ciekawe czyje – mruknęła do siebie Nikki. – Cicho! – syknął Carter, w pośpiechu notując coś na kartce. Odezwał się Julian. – Podano tylko nazwisko prezesa, Ŝadnych innych. Nie zgadniecie kto to. – Victor Karrenbrock – powiedział Carter. – Błąd. – W takim razie kto? – Carter wyprostował się i nerwowo zabębnił palcami po stole. – No, kto, mów! – Dee Ann Karrenbrock. Nikki jeszcze nigdy nie widziała Cartera w stanie takiego kompletnego osłupienia. Teraz miała okazję. Najwyraźniej w ogóle nie przyszło mu do głowy, Ŝe narzeczona mogłaby prowadzić wobec niego podwójną grę. Stanowczo był zbyt łatwowierny, zwłaszcza w stosunku do kobiet. Nie potrafił spojrzeć głębiej, wyjść poza to, co oczywiste, co zewnętrzne. To stwierdzenie odnosiło się takŜe do niej. Na Julianie równieŜ sienie poznał. Myśląc o tym wszystkim, Nikki doznała olśnienia. Carter ufał ludziom ze swojego otoczenia, gdyŜ sam ich nie oszukiwał i zawsze był sobą. W interesach obowiązują zupełnie inne reguły gry. Carter był stanowczo zbyt prostolinijny. Znów skupiła się na rozmowie. – Kupuje twoje akcje całymi pakietami – informował Julian. – Dostatnia Przyszłość juŜ przebiła twoją pięciodolarową ofertę. – Zwiększ jeszcze o pięć. Nikki zaczęła się niepokoić. – Hej, Carter, jako twój doradca finansowy muszę... – Zdobędę pieniądze. Ciekawe skąd, pomyślała Nikki i wyciągnęła rękę po mikrofon. Carter będzie potrzebował funduszy i musi mu to załatwić. – Julian, daj mi Boba. Chcę z nim pogadać. – Problem w tym, Ŝe nie wiemy, gdzie jest. Oboje wymienili spojrzenia. – Jesteście tam sami?

– Na to wygląda. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo zmęczony głos miał Julian. – Carter, nie mogę tu sterczeć bezczynnie. Oni mnie potrzebują. – W porządku. Zaraz podnosimy kotwicę. Zanim zacumowali „Pszczółkę” w porcie, Victor Karrenbrock zdąŜył juŜ przerzucić większość swoich udziałów w Belden Industries do Dostatniej Przyszłości. Nikki była zaskoczona, Ŝe Carter nie zszedł z łodzi, dopóki nie zrobili pełnego klaru na pokładzie. Spodziewała się, Ŝe zeskoczy, zanim jeszcze dobiją, i puści się pędem do zaimprowizowanej kwatery głównej. Ten „nowy” Carter zadziwiał ją coraz bardziej. Słońce niemiłosiernie paliło im plecy; gdy obładowani teczkami, papierami i sprzętem z łodzi szli w kierunku domku. Jak większość nadbrzeŜnych budowli, wzniesiono go na palach. Carter wszedł bez pukania. Julian rozmawiał przez telefon. Oczy miał przymknięte, a nogi oparte o biurko. Nosił to samo ubranie co na pokładzie „Pszczółki”, teraz wymięte i nieświeŜe. Julian nie ogolony przy pracy – to było nie do pomyślenia! Nikki nawet czasami zastanawiała się, czy w ogóle rośnie mu zarost. Saunders, zatykając ucho, rozmawiał przez drugi telefon. Jemu równieŜ przydałoby się golenie. Jeśli jednak cień zarostu nadawał gładkiej zwykle twarzy Juliana interesujący, nieco tajemniczy wyraz, Saunders wyglądał po prostu niechlujnie. – Uszy do góry, chłopcy – powiedział od progu Carter. – Przybyły posiłki. śaden nawet nie odwrócił głowy. Dopiero po chwili Julian odłoŜył słuchawkę. – Gratulacje – powiedział do swego szefa. – Masz najbardziej gorącą ofertę na Wall Street. – Ile z tego jest moje? – O osiemset akcji więcej niŜ miałeś dziś rano. – Tylko tyle? – Carter zaczął krąŜyć jak zwierzę w klatce. – Zaoferuj jeszcze o trzy dolary więcej. – Carter! – Nikki sięgnęła po słuchawkę. Musiała koniecznie porozmawiać z Bobem, Ŝeby zdobyć pieniądze. – Za późno. – Julian przetarł zmęczone oczy. – Sam juŜ dawałem o pięć więcej. – Julian! – syknęła. – Nikki, juŜ niewiele zostało do wykupienia – pocieszył ją. Carter usiadł na sofie tak gwałtownie, Ŝe nieszczęsny mebel zatrzeszczał.

– W porządku – powiedział cicho. – Jeśli będę musiał, sprzedam swoje mieszkanie. – Jego opalona cera przybrała teraz odcień popiołu. Nikki pytająco spojrzała na Juliana. Zrozumiał momentalnie. – Niestety, nie widzę nikogo, kto miałby dosyć forsy, by przebić Karrenbrocka w naszym imieniu – oznajmił z posępną miną. – Bob jest w biurze? – zapytała, sięgając po telefon. – Bob się nie pokazał. Nie wiemy, gdzie jest. – Dziwne – odezwał się z sofy Carter. – W takiej sytuacji ja na jego miejscu tkwiłbym tu ofiarnie razem z wami. – MoŜe jest chory – zasugerowała. – Zbyt chory, Ŝeby zadzwonić i zawiadomić o tym? Coś tu jest nie tak. – Carter zmarszczył brwi. – Carter, czy nie masz teraz większych problemów? – spytał z niezadowoleniem Julian. – Niech to szlag! Wszyscy spojrzeli na Saundersa, który z trzaskiem odłoŜył telefon na biurko. – Właśnie ktoś mi sprzątnął sprzed nosa osiemnaście setek udziałów. Osiemnaście setek! – jęknął. – Tak duŜy pakiet ma jeszcze tylko jakiś Robert Smith. Macie pojęcie, ilu Robertów Smithów jest na obszarze od Galveston do Houston? Odpowiedziała mu ponura cisza. – Powiedz, jak bardzo jest źle? – zapytał spokojnie Carter. – Nie da się ukryć, Ŝe Karrenbrock posiada teraz większą część twojej spółki. Nadal jednak twoje udziały plus nasze, plus udziały pracowników zapewniają ci kontrolę. Nie masz jednak pięćdziesięciu procent. – Ile mają pracownicy? – Mniej niŜ jeden procent – odparła Nikki. To była jej specjalność. Carter wstał z kanapy i wyprostował się na całą wysokość. – Saunders, staraj się dalej kupować, co się da. Za kaŜdą cenę. I znajdź Roberta Smitha. Ty, Julian, obdzwonisz razem ze mną wszystkich pracowników, którzy mają akcje Belden. Musimy zyskać pewność, Ŝe będą głosować za mną albo zgodzą się odprzedać mi akcje. Nikki, ty wykombinuj fundusze. Po kilku godzinach Saunders z zapuchniętymi z niewyspania oczami zwalił się na tapczan w drugim pokoju, a Julian zasnął na siedząco, na kanapie, z telefonem w ręku. Nikki i Carter pracowali jeszcze długo w nocy. Carter sam dzwonił do pracowników. Niestety, połowa z nich juŜ wyzbyła się akcji. Cena oferowana przez

Dostatnią Przyszłość okazała się nie do pogardzenia. – A ja, dureń, myślałem, Ŝe lojalność nie jest na sprzedaŜ – westchnął Carter, najwyraźniej uznając posunięcia swoich urzędników za zdradę. – Daj spokój, nie bądź niesprawiedliwy. – Nikki potarła obolały kark. – PrzecieŜ nie mieli pojęcia, o co tu naprawdę chodzi. Nie przyszło im do głowy, Ŝe odsprzedając akcje, postępują nielojalnie. Pojawiła się okazja do zysku, więc skorzystali z niej. Sam byś tak zrobił. Czy nie byli zdziwieni, kiedy czyniłeś im wyrzuty? – Byli – przytaknął, zrezygnowany. Nikki wstała, podeszła do niego i troskliwie zaczęła masować mu kark i ramiona. – OdpręŜ się. I tak juŜ dzisiaj nic nie da się zrobić. Wracajmy na „Pszczółkę”. Musimy się przespać. – Ze sobą czy w łóŜku? Nikki pochyliła się i pieszczotliwie ugryzła go w ucho. – I to, i to, szefie.

Rozdział 11 Wczesnym rankiem Carter i Nikki szli ramię w ramię ku domkowi na plaŜy. Nikki chłonęła odgłosy oceanu – skwir mew, łoskot fal i poszum porannej bryzy w trawach. Nagle zakłócił je nierówny warkot silnika. Jakiś samochód skręcił w drogę dojazdową. Opony zachrzęściły na pokrytej tłuczonymi muszlami nawierzchni. – Ktoś z firmy? – Przysłoniła oczy dłonią, ale nie była pewna. – MoŜe dziennikarze – ostrzegł Carter, chwytając ją za rękę. Patrzyli z daleka, jak z wozu wysiadł Bob. Wydawał się dziwnie nieswój. Zawahał się na chwilę przed drzwiami, a potem wyprostował z determinacją i wszedł. Był ubrany jak do biura. Biedny Bob, nigdy nie miał wyczucia, pomyślała Nikki. Kiedy nadeszła z Carterem, w środku rozbrzmiewały podniesione głosy. Saunders wymyślał Julianowi, który udawał spokój, stojąc z ręką w kieszeni. – Witaj, Bob. – Carter z uśmiechem wyciągnął rękę do księgowego. Bob odpowiedział słabym uściskiem spoconej dłoni. – Piłeś juŜ kawę? Boja nie. Wiedziała, Ŝe Carter chce rozładować napięcie. – Nie, dziękuję – wykrztusił Bob, a potem odchrząknął. Kiedy znów przemówił, w jego głosie brzmiał bardziej zdecydowany ton. – Przyjechałem tylko, by wręczyć ci to – obcym mu, zamaszystym gestem wyciągnął w stronę Cartera kopertę. Carter nie dotknął jej. – Tak naprawdę wcale nie chcesz, Ŝebym to przyjął. MoŜe najpierw porozmawiajmy? – zaproponował. – Nie ma o czym rozmawiać – upierał się Bob, ignorując podsunięte mu krzesło. Nikki zerknęła zdumiona na Juliana. – Rezygnacja – szepnął z ponurą miną. Bob rezygnuje? On, który jeszcze niedawno tak trząsł się o swoją posadę i byt rodziny? Przysunęła się bliŜej, by nie uronić ani słowa z rozmowy. – Bob, nie chcę, Ŝebyś podejmował decyzję, której będziesz potem Ŝałować. Przyznaję, sytuacja jest teraz bardzo napięta, ale wiesz doskonale, Ŝe to się zdarza od czasu do czasu. – Carter wyraźnie starał się uspokoić zbuntowanego księgowego. – Bardzo cenię twoje doświadczenie i pracę. – Dotychczas nawet mnie nie zauwaŜałeś. To nie fair, pomyślała Nikki. Carter wiedział bardzo duŜo o swoich współpracownikach. Przyjął niesprawiedliwy zarzut ze zdumiewającym spokojem.

Próbował nawet uspokajająco poklepać Boba po ramieniu. Księgowy uchylił się gwałtownie. ^ MoŜe zabierzesz to – Carter nie zraŜony wskazał na kopertę – i przemyślisz jeszcze raz całą sprawę do piątku? Bob przecząco pokręcił głową z wyraźnym uporem i rzucił kopertę na biurko. – Przyjąłem juŜ inną propozycję pracy. – Ustnie? – Saunders nigdy nie zapominał, Ŝe jest prawnikiem. – To juŜ moja sprawa – odparował ze zdumiewającą arogancją Bob. – A moją sprawą jest dowiedzieć się, dlaczego tak źle się czułeś w Belden Industries – oświadczył Carter. – Czy inni pracownicy teŜ są niezadowoleni? – Niezadowoleni? A jak moŜna być zadowolonym, kiedy się jest zmuszonym do uczestnictwa w porwaniu, kiedy trzeba pracować na morzu i w najbardziej zwariowanych porach? – Bob zdenerwował się na dobre. Podbródek drŜał mu, kiedy mówił. – Pracowałem dla Belden przez czternaście lat. Wierzyłem w twoje silne kierownictwo i zdolność do podejmowania najkorzystniejszych finansowo decyzji. Dlatego kaŜdego miesiąca za część wypłaty kupowałem twoje akcje. – Akcje? – zakrzyknęli chórem. – Ile teraz masz? – Pierwszy nie wytrzymał Saunders. – Pięćset czterdzieści trzy udziały – oznajmił z dumą Bob. W ciszy, jaka zapadła, dał się słyszeć sceniczny szept Juliana: – Robert Smith. – Jesteśmy gotowi je odkupić z premią pięciu dolarów za udział – zaproponował Carter. – Bob roześmiał mu się w nos. Nikki zmartwiała. Niewielu ludzi ośmielało się zrobić coś takiego. Carter zacisnął pięści, ale natychmiast się opanował. – Podaj swoją cenę. Bob wzruszył ramionami i zawrócił do drzwi. – Właśnie sprzedaję moje akcje Dostatniej Przyszłości, po sto dwadzieścia dolarów za udział – oznajmił na odchodnym. Carter tylko mrugnął. Nikki była zdumiona jego opanowaniem. – Twoją rezygnację przyjmuję natychmiast. A teraz znikaj – powiedział chłodno. Na jego byłym księgowym nie zrobiło to najmniejszego wraŜenia. Mało tego, wbił jeszcze ostatni gwóźdź do trumny. – Proszę, Ŝebyś odsyłał moją pocztę do Karrenbrock Ventures – powiedział ze zjadliwą uprzejmością. – Chyba znasz adres. Carter postąpił krok do przodu. Nikki uwiesiła się u jego ramienia. Bob

pospiesznie zatrzasnął za sobą drzwi. W chwilę później zarzęził sfatygowany silnik jego wozu. – Rany boskie – szepnął Saunders – przecieŜ to dziewięćdziesiąt dolarów więcej, niŜ kiedykolwiek dawaliśmy! Nikki dopadła najbliŜszego laptopa i zaczęła stukać w klawisze. Czy uwzględniła udziały Roberta Smitha w sumie udziałów pracowniczych? – Teraz facet będzie mógł sobie sprawić nowy samochód – skomentował cierpko Julian, zerkając przez okno. Carter stał obok niego w milczeniu, patrząc, jak Bob znika w oddali. Nikki sprawdzała trzy razy, ale rezultat, niestety, był zawsze ten sam: Carter Belden wraz z przyjaciółmi i zwolennikami kontrolował czterdzieści dziewięć koma osiem procent akcji swojego przedsiębiorstwa – ale nie pięćdziesiąt. – No i jesteśmy załatwieni – podsumował Julian. – Wiecie, od początku mi się wydawało, Ŝe Bobowi źle patrzy z oczu – stwierdził Saunders ze swojego kąta. Pismo Victora Karrenbrocka, które przekazano z biura Cartera, do reszty wytrąciło ich z równowagi. – Przydałoby się dobre wino – powiedział Julian, przeglądając skromne zapasy. – Myślisz, Ŝe nas na nie stać? – burknął Saunders. Znalazł gdzieś torebkę cukierków ślazowych i teraz ssał jeden za drugim, tępym wzrokiem spoglądając na milczący telefon. Carter zabrał komputer Nikki i zaszył się na „Pszczółce”. Wyczuła, Ŝe woli być sam. Pozostało jej tylko czuwać i po raz kolejny katować się odczytywaniem fatalnego listu Karrenbrocka: „PoniewaŜ ponad pięćdziesiąt procent akcji Belden Industries jest w posiadaniu bądź pod kontrolą Karrenbrock Ventures i Dostatniej Przyszłości, niniejszym Victor Karrenbrock w imieniu Karrenbrock Ventures oraz Dee Ann Karrenbrock w imieniu Dostatniej Przyszłości wnoszą o zwołanie rady nadzorczej Belden Industries na piątek, drugiego lipca, o godzinie dziesiątej rano, w celu statutowego wyboru nowego przewodniczącego”. Zadzwonił telefon. Odebrał Saunders. – Przykro mi, ale moŜemy zaoferować tylko siedemnaście dwadzieścia pięć za udział – powiedział do słuchawki, robiąc przy tym wściekłą minę. – Nie, oferta jest ostateczna. Przyjmuje pan? – Po chwili z westchnieniem rozłączył się. Znów zapadła dłuŜsza cisza, przerwana odgłosem kroków na werandzie. – Saunders, zamawiałeś pizzę? – zapytała Nikki, usiłując dojrzeć coś przez okno.

– Coś ty. – W takim razie muszę go odprawić – stwierdziła. – Przykro mi, ale chyba pomyliłeś adresy – powiedziała do młodego człowieka ze stertą pudełek. – Nie, nie pomylił – odezwał się głos z tyłu. Carter odebrał pizze i wszedł do środka. Pogrzebał w kieszeni i zapłacił chłopakowi, a potem rozłoŜył smakowicie pachnące pudełka na stole w kuchni. – Podano kolację! – zawołał wesoło. – To fajnie, bo chyba znalazłem wino! – odkrzyknął Julian, myszkujący po szafkach. – Cudownie. – Carter zdąŜył juŜ zdjąć z suszarki szklanki i naszykować korkociąg. – Chciałbym wznieść toast – oznajmił, kiedy tylko usiedli za stołem. – Za poŜytki z autostrady informacyjnej. Odbyłem po niej Całkiem owocną podróŜ. O czym on mówi, do licha, zastanawiali się. – Mam plan – wyjaśnił z uśmiechem, obserwując ich zaskoczone miny. Plan, jak większość projektów Cartera, zakładał harówkę bez przerwy na sen czy odpoczynek. W południe następnego dnia, po cięŜko przepracowanej nocy, Nikki poczuła, Ŝe musi się choć na moment połoŜyć. W przeciwnym razie zaśnie na siedząco. Przez cały ten czas sprawdzali wszystkie dostępne dane na temat Karrenbrock Ventures, szukając słabych punktów czy czegokolwiek, co moŜna by wykorzystać na zbliŜającym się piątkowym zebraniu rady nadzorczej. Nikki zasnęła ukołysana dochodzącym z rogu pokoju pochrapywaniem Saundersa. Tymczasem Julian i Carter, z tym samym wyrazem uporu i zaciętości na twarzach, zajadle stukali w klawisze swoich komputerów. W środę Carter kazał zainstalować jeszcze dwie linie telefoniczne, w tym jedną z faksem. Nikki zamieniła się w sekretarkę. Kobiecy głos budził większe zaufanie i ludzie byli bardziej skłonni udzielać informacji. Po pięciogodzinnej dawce snu obudzili się, nieprzytomnie łypiąc na sterty teczek, wydruków i zwoje faksów. Ocknęli się, dopiero kiedy usłyszeli pukanie do drzwi. To chłopiec z pizzerii dorabiał sobie jako dostawca i goniec. W zamian za kosz pełen zakupów przyjął torbę z brudnymi rzeczami do pralni. Nikki weszła do kuchni i jęknęła na widok pobojowiska brudnych szklanek, talerzy i opakowań po gotowych daniach. Od kilku dni tkwili w domku przy plaŜy i nie posunęli się naprzód.

– Cholera, tu musi być odpowiedź. – Carter ze złością przerzucał wydruki. – Ogłaszam przerwę na śniadanie – oznajmiła Nikki, zgarniając brudne naczynia z kuchennego blatu. – Szkoda czasu na... – zaczął Carter, ale zgasiła go – tak groźnym spojrzeniem, Ŝe tylko uśmiechnął się pokornie. – Tak jest, szanowna pani. Wygoniła ich na poranną kąpiel, a kiedy wrócili, mokrzy i zapiaszczeni, wszystko juŜ było gotowe. Pochłaniali z apetytem grzanki i boczek, popijając kawą – tym razem bezkofeinową. Potem zaś z nowymi siłami rzucili się do pracy. Jeszcze raz sprawdzali wszystkie informacje o jawnych i skrywanych posiadłościach Karrenbrocka. W rezultacie na podłodze wyrosły dwadzieścia trzy stosy papierów. Julian przechodząc trącił jeden z nich, a ten zaczął się rozsypywać. Nikki rzuciła się na ratunek. – Niewiele tu materiałów – zauwaŜyła, patrząc na mały stosik. – Fakt – stwierdził Carter. – A propos, co to za firma? – KK Koffee Shoppe. Nie wiadomo nawet, kiedy ją przejął. – A gdzie to jest? – zainteresował się z kolei Julian. – Rocky Falls, Teksas. – Nikki zmarszczyła brwi. – Płaci podatki, ale od 1973 roku przynosi straty. Wszyscy troje popatrzyli na siebie. – Julian – odezwał się Carter, ale Julian juŜ wyciągał kluczyki z kieszeni. – Wrócę wieczorem – rzucił, wybiegając w pośpiechu. – I co, Nikki, jak się czujesz jako właścicielka pralni, drogerii i kafejki? – zapytał Saunders, kiedy usiedli na pokładzie stojącej na cumach „Pszczółki”. – Nie wspominając juŜ o miłym starym domu na granicy miasteczka? – dodał z uśmiechem Carter, otaczając jej plecy ramieniem. – Fantastycznie. By ukryć sens transakcji, legalnym nabywcą nieruchomości w Rocky Falls została Nikki Morrison. Jej małŜeństwo z Carterem nadal trwało, więc w myśl prawa teksańskiego w rzeczywistości właścicielami byli oboje. Saunders, który nie na darmo mienił się najlepszym i osobistym prawnikiem Cartera, w rekordowym czasie przygotował umowy. – No dobrze, a jeśli to nie wypali? – Nikki była zaniepokojona wariackim tempem załatwiania tak waŜnej sprawy. – PoniewaŜ zarówno ty, jak i Carter sfinansowaliście zakup z osobistych funduszy, własność w Rocky Falls nie jest częścią Belden Industries. Karrenbrock nie moŜe tego kontrolować, więc macie szansę zostać prawdziwymi potentatami

biznesu w tej sennej dziurze. Nikki była zbyt przejęta, by się śmiać. – A teraz toast – zaproponował Julian. – Za sentymenty. – Za sentymenty – odpowiedziała jak echo cała trójka. Pili szampana, patrząc w daleki horyzont. Nikki i obaj panowie, oŜywieni nową nadzieją, śmiało wkroczyli na naradę zarządu zwołaną przez Victora Karrenbrocka. Zagranie wydawało się ryzykowne, ale Carter był pewien, Ŝe odniesie zwycięstwo – i zaraził swą wiarą pozostałych. Nikki nie pamiętała, kiedy ostatnio czuła się tak szczęśliwa. Parę lat temu, w początkach znajomości z Carterem, tylko jej się zdawało, Ŝe poznaje prawdziwe szczęście. Poprzedniego dnia wieczorem, po toaście, Carter swobodnym tonem poinformował pozostałych, Ŝe będą we dwoje z Nikki spać na „Pszczółce”. Słowo „spać” zabrzmiało w jego ustach bardzo niejednoznacznie. Nikki, uśmiechając się skrycie, zasiadła przy stole konferencyjnym na miejscu, które zwykle zajmował Carter. Uprawniało ją do tego nie tylko waŜne stanowisko w firmie, ale i świeŜo zyskana pozycja głównego udziałowca. Carter zrezygnował tym razem z efektownego wejścia, będącego demonstracją siły, na rzecz uścisku ręki z przybyłymi na posiedzenie i troskliwego pytania, czy wszyscy mają wodę i kawę. Karrenbrockowie spóźniali się, jakby chcieli pokazać, Ŝe ich czas jest cenniejszy niŜ wszystkich pozostałych. Carter nie dał jednak nic po sobie poznać. Powoli zasiadł u szczytu stołu konferencyjnego. Julian i Saunders, stosując się do niemego polecenia, równieŜ zajęli miejsca. Nikki usiadła, gdy tylko przyszła, chcąc podkreślić, Ŝe jest członkiem rady, a nie urzędniczką czy sekretarką. Na razie się nudziła. Rozglądając się dyskretnie wokół, zsunęła pantofel i palcami stopy zmysłowo musnęła łydkę Cartera. Była odpręŜona i szczęśliwa. Uśmiechnęła się do siebie. W tym momencie otworzyły się drzwi i na progu stanęła wysoka blondynka. Za nią wszedł siwowłosy męŜczyzna z ciemnymi brwiami. Nikki jednym rzutem oka oceniła wygląd przeciwniczki i wpadła w panikę. Strój Dee Ann – świetnie skrojony niebieski kostium – był doskonale dobrany na tę okazję, tak samo sposób bycia tej nieodrodnej latorośli rodu Karrenbrock. Emanowała z niej spokojna, wywaŜona pewność siebie. Nikki nie była w stanie dostrzec najmniejszego zmieszania czy wahania na widok Cartera, którego niedoszła oblubienica zobaczyła po raz pierwszy od czasu pamiętnych wydarzeń w kościele.

Ojciec i córka, podobnie jak przedtem Carter, obeszli pokój, witając się po kolei z kaŜdym z uczestników posiedzenia, po czym usiedli w drugim końcu stołu. Dee Ann dzierŜyła swoją aktówkę jak prawdziwa kobieta interesu. Stanowiło to kolejny powód do niepokoju dla Nikki. Zerknęła na Cartera. Był powaŜny i skupiony, ale nie sprawiał wraŜenia przejętego. UwaŜaj! – usiłowała ostrzec go w myśli. Popatrz, jak jest ubrana! Och, jacy tępi i mało spostrzegawczy bywają męŜczyźni! Strój Dee Ann był bowiem klasycznym strojem kobiety interesu, a nie kreacją, którą wytworna dama dobiera sobie na lunch. I co gorsza, choć bardzo drogi, wyglądał na juŜ noszony. Krawędzie skórzanej aktówki równieŜ były lekko wytarte. Nie tylko kaŜdy szczegół wyglądu, ale i opanowanie Dee Ann Karrenbrock świadczyły, Ŝe doskonale wie, jak się zachowywać w takich sytuacjach, Ŝe nie jest to dla niej nowe doświadczenie. Biedny Carter uwierzył, Ŝe taka kobieta będzie spędzała czas na rautach dobroczynnych i nigdy nie zainteresuje się jego spółką! – Dziękuję wszystkim obecnym za przyjście – zagaił Victor. – A zwłaszcza tobie, Carter. Obawialiśmy się, Ŝe stan zdrowia ci na to nie pozwoli. Niestety, pewne sprawy nie mogą czekać. – Och, dziękuję za troskę, ale juŜ czuję się świetnie. – W takim razie przejdźmy do interesów – powiedział Karrenbrock, sięgając po papiery, które wręczyła mu Dee Ann. Przejrzał je szybko, a potem skinął głową i podał sekretarce, by puściła je w obieg wokół stołu. Odczekał chwilę i kontynuował: – Mają państwo przed sobą dane potwierdzające moje prawo do Ŝądania kontroli nad Belden Industries. Moje osobiste udziały wynoszą dwadzieścia procent. Pozostałe trzydzieści jeden procent naleŜy do Dostatniej Przyszłości – korporacji, na której czele stoi moja córka, Dee Ann. Wnioskujemy zatem o wybór nowego przewodniczącego rady – zakończył efektownie Karrenbrock, siadając i splatając dłonie. Nikki szybko przejrzała doręczoną jej teczkę, ale nie znalazła tam niczego, o czym by nie wiedziała. – Carter Belden ma ponad trzydzieści osiem procent, co nadal czyni go największym udziałowcem – stwierdziła. – W takiej sytuacji nie widzę powodu do wyborów. – Jestem przygotowany na transfer na rzecz córki, co pozwoli jej skupić w ręku większość akcji. – Victor podniósł głos. – Niniejszym ogłaszam nominację Dee Ann Karrenbrock na prezesa Belden Industries. Wokół stołu rozległ się szmer. Pierwszy otrząsnął się Julian.

– Zanim zagłosujemy na temat kandydatury tej pięknej damy – powiedział uwodzicielsko – czy moglibyśmy poznać jej kwalifikacje? W końcu to nie kto inny jak Carter Belden stworzył tę spółkę i doprowadził ją do świetności, a zatem powinien mieć godnego następcę... przepraszam, następczynię. Dee Ann ze zrozumieniem skinęła głową. – AleŜ naturalnie. Ukończyłam Wydział Zarządzania na Uniwersytecie Teksańskim. Dyplom z zarządzania? Nikki była oszołomiona. Tymczasem Dee Ann zaczęła monotonnie recytować listę swoich osiągnięć i referencji, uzyskanych w ciągu ośmiu lat, gdy przechodziła na coraz bardziej odpowiedzialne stanowiska w firmie Karrenbrocka seniora. Wszyscy byli oszołomieni, nawet Julian, nie mówiąc juŜ o Saundersie i Carterze. – Trzy lata temu wycofałam się z interesów, by poświęcić się innym celom – zakończyła. – Dee Ann – przerwał ciszę Carter – dlaczego mi o tym wszystkim nie powiedziałaś? – A czy pytałeś? – Spojrzenie niebieskich oczu było jasne, a zarazem lodowato zimne. – Dziecko, załatw to wreszcie, bo parkiet czeka – zniecierpliwił się Victor. – Nie sądzę, by ktoś wątpił w wynik głosowania – odezwał się Carter, obracając niedbale w palcach złote pióro. – Zresztą nie jestem zainteresowany zarządzaniem Belden Industries w czyimś imieniu. – Mam jednak nadzieję, Ŝe zmienisz zdanie, i będę mogła na ciebie liczyć – powiedziała słodko Dee Ann. – I na was wszystkich. – Omiotła spojrzeniem zebranych. – Mam doradcę prawnego – skinęła głową w kierunku Saundersa – a nasz nowy nabytek, Robert Smith, przejmie twoje obowiązki – oznajmiła, skinąwszy głową w stronę Nikki. Nikki zacisnęła szczęki. Na szczęście zdąŜyła juŜ oswoić się z własną niechęcią do Dee Ann. – Julian – stalowe spojrzenie złagodniało – bardzo by mi zaleŜało, Ŝebyś został. Julian pokręcił głową i zerknął na swego szefa. – Jestem juŜ partnerem Cartera w nowym interesie – odparł. Spojrzenie Dee Ann natychmiast pobiegło w kierunku Nikki. Z przyjemnością podjęła wyzwanie.

– Nabyłam niedawno tereny w Rocky Falls i mam zamiar tam inwestować – poinformowała. – Trochę daleko od twojej strefy wpływów, co, Carter? – zauwaŜył złośliwie Victor. – Jestem otwarty na nowe wyzwania – odparł pogodnie Carter. – Sądzę, Ŝe inwestowanie w małych miasteczkach i pobudzanie lokalnych społeczności ma duŜą przyszłość. Victor i jego córka wymienili spojrzenia. – Gdzie są te twoje tereny? – Chyba przy Main Street, prawda, Nikki? Przytaknęła i wyciągnęła odpowiednie dokumenty. – Interesowały mnie tylko tereny, ale okazało się, Ŝe juŜ parę osób prowadzi tam małe interesy – rzuciła. – Oczywiście trzeba będzie się ich pozbyć. – Jakie interesy? – Ironiczny uśmiech Karrenbrocka nagle zgasł. Nikki z roztargnieniem zerknęła w papiery. Było zrozumiałe, Ŝe nie zapamiętała tak mało istotnych szczegółów. – Zaraz, zaraz – mruczała. – O, mam. Drogeria, pralnia i kafejka z taką śmieszną nazwą, KK Koffee Shoppe. – Niech cię szlag, Belden! – Victor rąbnął pięścią w stół. – Mają lokal babci? – Dee Ann drgnęła, jakby ją coś ukąsiło. JuŜ nie wyglądała na pewną siebie, Ŝelazną damę. – Jakim cudem? Kiedy to przejęli? Ojciec z córką nachylili się ku sobie i zaczęli szeptać. MęŜczyzna siedzący obok Juliana odchrząknął i powiedział niecierpliwie: – Jestem gotów do głosowania. Zaraz musimy wyjechać z Ŝoną z miasta i... – Głosowanie musi poczekać – warknął do niego Karrenbrock, ale opanował się i mówił dalej, uwaŜniej dobierając słowa: – Twoje mieszkanie, Belden, naleŜy do majątku spółki. Tak się składa, Ŝe Dee Ann szuka wygodnego lokum, więc bądź łaskaw opuścić je do jutra, do piątej. – Nie ma sprawy, trzeba tylko zawiadomić pocztę – odparł zgodnie Carter. – I będę musiał powiedzieć lokatorowi, który aktualnie tam mieszka, Ŝe musi się wyprowadzić wcześniej, niŜ było planowane. – Zawiadomię pocztę – zgodziła się usłuŜnie Dee Ann. – Wielkie dzięki! – rozpromienił się Carter. – Zapisz mój nowy adres: 8 Magnolia Road, Rocky Falls, Teksas. Tylko nie pamiętam, jaki jest kod... ale ty powinnaś wiedzieć. Ojciec i córka zamarli i jak na komendę popatrzyli na siebie. Otwierali usta i

wybałuszali oczy, zupełnie jak ryby, które Nikki z Carterem łowili na „Pszczółce”. – Kłamiesz – wykrztusił wreszcie Victor. – Sprawdź, jeśli chcesz. – Potrzebuję kwadransa przerwy. – AleŜ oczywiście. – Carter był uosobieniem uprzejmości. – Wokół stołu natychmiast wybuchł gwar. Julian wstał i przytomnie zaprosił wszystkich na lunch do sali obok. Victor Karrenbrock zgarnął papiery i wypadł jak burza. Córka ruszyła za nim, jednak bardziej dostojnym krokiem. Dopiero teraz Nikki odetchnęła głęboko. – Uff, jestem trochę za stary na takie stresy. – Saunders rozluźnił krawat. Nikki z Carterem przeszli do barku. Tam, wśród szmeru głosów, mogli spokojnie porozmawiać. – I co o tym wszystkim myślisz? – Stary dzwoni pewnie teraz do mamusi. – Nie wyeksmitowałbyś jej przecieŜ z domu, prawda? – Po pierwsze, to jest nasz dom, a po drugie, grubo za niego przepłaciłem. Poza tym ma syna, który o nią dba – powiedział, uśmiechając się ironicznie. Nikki westchnęła. – Mam nadzieję, Ŝe to wszystko zagra i Ŝe nie pójdę siedzieć za długi. Jeśli nie zagra, będzie musiała się zapoŜyczyć, Ŝeby zapłacić postojowe za „Pszczółkę” i czynsz za mieszkanie. Albo po prostu przeprowadzi się na łódkę. – OdpręŜ się, wszystko będzie dobrze – powiedział ciepło Carter, sięgając przez stół i ściskając jej dłonie. Nie minęło wiele czasu, a pojawił się Victor Karrenbrock. – Chcę pomówić z tobą na osobności – zwrócił się do Cartera. Julian zaprowadził gości na lunch, za to pojawił się rozpromieniony Saunders, a za nim Dee Ann, równieŜ w dobrym humorze. – Saunders, dobrze, Ŝe jesteś – ucieszył się Carter. – Victor, mogę z tobą porozmawiać osobiście, ale to nie znaczy, Ŝe sam, tylko z moim doradcą prawnym albo panią Morrison jako właścicielką spornej nieruchomości. Nikki wypięła pierś, próbując wyglądać jak powaŜna posiadaczka. – Jesteś pierwszą Ŝona Cartera, czy tak? – zagadnęła ją Dee Ann. – Zgadza się. – W takim razie gratuluję. Ciekawa jestem, jak udało ci się go zaciągnąć do ołtarza.

– Po prostu nie było ołtarza. Zaprowadziłam go na plaŜę i tam wzięliśmy ślub. – A, teraz rozumiem, gdzie tkwił mój błąd. – Dee Ann, nie poniŜaj się – skarcił ją ojciec. – Chyba cię nie doceniłem, Belden. Jesteś jeszcze bardziej bezwzględny niŜ ja. Chcesz pozbawić starą kobietę dorobku jej Ŝycia. Katrina Karrenbrock prowadziła swoją kafejkę przez pięćdziesiąt lat. KK Koffee Shoppe to wręcz symbol Rocky Falls. – Ale ten symbol od lat nie przynosi dochodu. – I co z tego! – Victor ledwo trzymał nerwy na wodzy. – Ona tym Ŝyje, tam czuje się potrzebna, moŜe sobie pogadać z przyjaciółmi. A ty jej chcesz to zabrać! Carter sprawiał wraŜenie, jakby starannie rozwaŜał jego słowa. – CzyŜbyś miał zamiar złoŜyć ofertę? – Podaj cenę. – Nie. – Głos Dee Ann zadźwięczał twardo. – Babcia robi się coraz bardziej niedołęŜna i za parę lat nie będzie – juŜ w stanie prowadzić tej kafejki. Lepiej niech się jej w porę pozbędzie. – PrzecieŜ nie chodzi tylko o mamę. – Victor odwrócił się do niej gwałtownie. – Nie słyszałaś? On ma teŜ pralnię Louise i drogerię. A przecieŜ niedawno zaczął tam pracować chłopak Tony’ego. Wszystko przepadnie. – Babcia sprzedała mu to z własnej nieprzymuszonej woli. – Oszukali ją. Dee Ann fuknęła wściekle i podsunęła mu dokument pod nos. – Za taką cenę? Byłaby kompletną sklerozą, gdyby nie sprzedała. – Jak śmiesz mówić tak o babci! – Tato – Dee Ann pochyliła się ku niemu – pomyśl o naszym celu. – Nie ma sensu – wzruszył ramionami. – Nie udało ci się wyjść za tego faceta, więc musimy sobie poszukać innej firmy. No więc, jaka jest twoja cena? – znów zwrócił się do Cartera. – Jestem gotów zbyć własność w Rocky Falls za ekwiwalentną sumę akcji Belden. Oczywiście po aktualnym kursie. – Proszę. – Saunders błyskawicznie podsunął Victorowi stosowny dokument do podpisu. Karrenbrock nie patrząc, pchnął papiery w stronę córki, ale Dee Ann potrząsnęła głową. – Nie jestem zainteresowana inwestowaniem w Rocky Falls – powiedziała spokojnie, patrząc na ojca. Szybko odwrócił wzrok. – Porozmawiajmy o liczbach, drodzy państwo – zaproponował Carter.

Niestety, liczby nie okazały się łaskawe dla Victora Karrenbrocka. Notowania spadły do poziomu, przy jakim zaczynał zagrywkę z przejęciem Belden Industries. Dwadzieścia procent jego własnych udziałów nie wystarczyło. Potrzebne były zasoby Dee Ann. – Dee Ann, kochanie, tu chodzi o twoją babcię – powiedział prosząco. – Babcia ma teraz wystarczająco duŜo pieniędzy, by spokojnie spędzić resztę Ŝycia bez pracy. – Ale jaki sens będzie miało Ŝycie bez przyjaciół i domu? – Sama wybrała. – Córeczko... – Chcesz koniecznie, Ŝebym zapłaciła za jej omyłkę? – Zgódź się, a wynagrodzę ci to – błagał z nadzieją. Dee Ann bezlitośnie pokręciła głową. – Nie sądzę, by to było moŜliwe.

Rozdział 12 – Chyba juŜ zapomniałeś, jak Carter mnie upokorzył! Zostawił mnie przed ołtarzem, wobec wszystkich przyjaciół i znajomych. Co za obraza rodziny! – wykrzykiwała Dee Ann do ojca, juŜ nie hamując złości. – Próbowałaś podstępnie przejąć moją spółkę! – zaprotestował Carter. – Wcale nie musiałabym tego robić, gdybyś nią lepiej zarządzał! – odparowała. Cios był świetnie wymierzony. Nikki aŜ za dobrze wiedziała, jak bardzo Carter obwinia siebie za wszystkie niepowodzenia. – UwaŜam – powiedział, starannie dobierając słowa – Ŝe w całej tej aferze wykazałem jednak więcej szacunku dla twoich uczuć niŜ ty dla mnie. – Taak? Ty nie musiałeś przyjmować nie kończących się wyrazów ubolewania i kondolencji. I nie musiałeś pocieszać rozpaczającej mamusi. – Nagła choroba pana młodego to ogromny kłopot, ale nie skandal – zauwaŜył. – Nie byłeś chory. – Był, naprawdę – przyszła mu w sukurs Nikki. Dee Ann obrzuciła ją chłodnym spojrzeniem. – PrzecieŜ doskonale wiem, Ŝe to nie mógł być wyrostek! Nikki wolała nie myśleć, skąd ta pewność. – Był podenerwowany i przedawkowaliśmy środek na uspokojenie. – Dee Ann, przecieŜ juŜ raz przeprosiłem. – W głosie Cartera irytacja mieszała się ze współczuciem. – Przepraszam jeszcze raz, ale więcej nie będę. – Córeczko – przemówił pojednawczo Victor – szkoda czasu, ten oszust nie jest ciebie wart. Jednak oczy jego córki płonęły podejrzanym ogniem. – On nie oszukał babci. Po prostu zaoferował jej sumę dwa razy wyŜszą, niŜ był wart ten interes – i dobrze o tym wiesz. – Nie zdawała sobie sprawy, Ŝe ma zamiar zrównać z ziemią jej dorobek. – Jeśli tak kochała tę knajpę, nie powinna jej w ogóle sprzedawać. Słabością Victora Karrenbrocka okazała się, o dziwo, zbytnia uczuciowość. W najmniejszym jednak stopniu nie przejęła jej córka. I oto ten twardy człowiek, który potrafił bezwzględnie usuwać ze swej drogi konkurencję, dosłownie miękł w oczach, kiedy chodziło o jego rodzinę. – Dam ci wszystko, czego chcesz – wyszeptał błagalnie. – Wszystko? – zapytała ostro jego córka.

– Tak jak powiedziałem – potwierdził ledwie słyszalnym głosem. – Ku zaskoczeniu Nikki Dee Ann łaskawie skinęła głową. – W porządku. Ile udziałów potrzebujesz? – zwróciła się do Nikki. To będzie sporo kosztować starego, pomyślała Nikki, dokonując szybkiej kalkulacji. Do sali zajrzał Julian, pytając, co dalej. – Chyba nie będzie niespodzianką, jeśli powiem, Ŝe wycofuję swoją kandydaturę – stwierdziła Dee Ann. – W takim razie poinformuję wszystkich, Ŝe zebranie się skończyło. Po kilku minutach Saunders miał juŜ gotowe papiery. – Chwileczkę – Dee Ann przestudiowała je uwaŜnie – jako nabywca wpisany jest Carter Belden, a jako właściciel – Nikki Morrison. – Po prostu chciałem ominąć niepotrzebne formalności prawne – wyjaśnił Saunders, chichocząc nerwowo. – Wszystko jest w porządku, zapewniam. – Ona była tylko figurantką, tak? Saunders przytaknął. – Teraz odsprzeda swoje udziały Carterowi. Nikki nie była zachwycona rolą pionka w tej grze. UwaŜne spojrzenie Dee Ann wytrąciło ją z równowagi. – Ile akcji Belden posiadasz? – zapytała córka Victora, oglądając starannie umalowane paznokcie. – Sześć procent – odparła szczerze Nikki, wiedząc, Ŝe tamta i tak musiała mieć dostęp do informacji. – Mogłaś negocjować więcej. – Mogłam, ale część sprzedałam, Ŝeby nabyć jacht. – To musiał być nie byle jaki jacht. – Owszem – potwierdziła Nikki, z uśmiechem zerkając na Cartera. – Dobrze. – Dee Ann pogładziła podbródek. – Sześć procent, plus dwadzieścia od mojego ojca, plus... – jej palce sprawnie wciskały klawisze kalkulatora – ... moje dwanaście – dodała, mierząc spojrzeniem Karrenbrocka – i będziesz miała trzydzieści osiem procent akcji Belden. Pięknie ci się zwróciła inwestycja. Ładny kawałek udziałów, nie sądzisz, Carter? – zapytała z uśmiechem. – Owszem – potwierdził nieufnie. Był w tym jakiś ukryty przekaz, ale Nikki na razie nie potrafiła go rozszyfrować. – A ty masz około trzydziestu ośmiu procent, tak? – upewniła się Dee Ann. – Coś koło tego. – W takim razie, Nikki, dorzucę ci jeszcze kilka udziałów – powiedziała z uśmiechem córka Karrenbrocka.

– To nie jest konieczne. – Saunders niespokojnie zakręcił się w miejscu. – Co ty wyprawiasz? – W Victorze odezwał się znów biznesmen. – Spokojnie, tato. – Dee Ann złoŜyła na dokumentach zamaszysty podpis, po czym podsunęła je Nikki. Podpisała równie szybko. Uczucie ulgi było tak nagłe, Ŝe w jednej chwili spociły się jej dłonie. – No, Carter, teraz twoja była Ŝona ma pakiet kontrolny – zauwaŜyła z satysfakcją Dee Ann. – Nikki, mam nadzieję, Ŝe dokonasz właściwego wyboru i dobrze wykorzystasz taką okazję. – Och, nie omieszkam. – Nie było sensu uświadamiać Dee Ann, Ŝe nadal są małŜeństwem. MoŜe teraz wreszcie ta straszna baba da im spokój. Zaszurały krzesła. Wszyscy wstali. – Dee Ann, powiedz mi jeszcze, dlaczego tak waŜne było dla ciebie przejęcie mojej firmy? – nie wytrzymał Carter. – PoniewaŜ chciałam mieć dzieci i czas potrzebny do ich wychowania. Kiedy kobieta ma małe dzieci i ograniczone pole manewru, szybko przestaje być niezaleŜna. Widziałam, jak rozsypywały się małŜeństwa moich przyjaciół i jak potem walczyli, Ŝeby przejąć dzieci. Gdybym razem z ojcem kontrolowała twoją spółkę, nigdy byś mnie nie opuścił. A dzieci dziedziczyłyby udziały. To było wprost przeraźliwie logiczne. Nikki wzdrygnęła się, bo aŜ za dobrze rozumiała tę wyrachowaną kobietę. Carter skinął głową, ale wątpiła, czy on rozumiał. – Mam nadzieję, Ŝe znajdziesz swoje szczęście – powiedział, wyciągając rękę do niedoszłej małŜonki. – Będę się starała. – Dee Ann oddała uścisk. Kiedy tylko drzwi zamknęły się za Karrenbrockami, Carter wyskoczył zza stołu i porwał Nikki w ramiona. – Udało się! Cieszyli się jak dzieci i dopiero po dłuŜszej chwili zauwaŜyli, Ŝe Saunders milczy. – Hej, Saunders, musimy to uczcić! – Carter z rozmachem poklepał go po plecach. Saunders uśmiechnął się krzywo. – Macie podwójną okazję – powiedział, machając im przed oczami grubą kopertą. – Wczoraj nadeszły wasze papiery rozwodowe. Rozwód...

Nikki zacisnęła dłonie na oparciu najbliŜszego krzesła. W czasie ostatnich, szalonych dni zapomniała o tym kompletnie. Carter stał, odwrócony do niej plecami. Dałaby wszystko, Ŝeby wiedzieć, co myśli. Patrzyła, jak powoli sięga po kopertę i rozerwawszy ją, wyciąga plik dokumentów. Tymczasem oczekiwała, Ŝe dramatycznym ruchem wyrwie kopertę z rąk zaskoczonego prawnika i nie otwierając, podrze ją na kawałki. A potem, jak w klasycznej scenie melodramatu, pochwyci ją, Nikki, w ramiona i pocałuje, unosząc w szalonym tańcu pośród fruwających jak płatki śniegu papierów. – Dla ciebie teŜ mam komplet, Nikki. – Saunders wręczył jej bliźniaczy zestaw. Równie powoli jak Carter sięgnęła po kopertę i rozerwała pieczęć. – Te dokumenty noszą środową datę – odezwał się wreszcie Carter. – Nadeszły wczoraj rano. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – warknął Belden. – Bo dopiero teraz wyciągnąłem je od sekretarki. Ciesz się, Ŝe nie zdąŜyła ich otworzyć. – Jasne. – Carter w zamyśleniu przeciągnął ręką po włosach. – MoŜe w takim razie dokończymy tamtą sprawę. Tylko tyle? Ani słowa na temat rozwodu? Dziwne. Wydawał o wiele mniej zaskoczony nadejściem papierów niŜ ona. MoŜe to oznacza, Ŝe... – Proszę, Nikki. – Saunders podsunął jej pióro. Przysięgłaby, Ŝe obaj męŜczyźni wstrzymali oddechy, gdy pochylała się nad dokumentami transferu. CzyŜby myśleli, Ŝe nie będzie chciała podpisać? Zaczęła uwaŜnie przeglądać kartkę po kartce. Nigdy, absolutnie nigdy nie podpisywała niczego w ciemno. – To tylko prosty transfer – powiedział Saunders z pozorną niedbałością, pod którą kryło się napięcie. Coraz mniej jej się to podobało. Liczba udziałów, które miałyby podlegać przekazaniu, była zastanawiająco wysoka. – Czekajcie, przecieŜ to oznacza przekazanie Carterowi... wszystkich moich akcji. – PrzecieŜ taki był układ, nie? Powiedział to trochę za szybko. Co tu było grane? – Ale miałam sześć procent, zanim zaczęła się cała ta sprawa. One nie powinny podlegać umowie. Saunders głośno odetchnął. – Ops, musiałem się pomylić. – Z przepraszającym uśmiechem wyjął Nikki

papiery z rąk i naniósł poprawkę. – Tak to jest, kiedy człowiek się spieszy – bąknął. Nikki popatrzyła to na jednego, to na drugiego, a potem odłoŜyła pióro. – Dlaczego włączyłeś całe trzydzieści dwa procent, Saunders? Zgodnie z komunalnym prawem własności Carter i tak jest juŜ właścicielem połowy nieruchomości. Saunders odchrząknął. – Ehm... w momencie transakcji komunalne prawo własności, Ŝe tak powiem... nie miało zastosowania. – Nie rozumiem? – Nikki spojrzała na Cartera, ale zbladł tylko i nic nie odpowiedział. Nie patrzył jej w oczy. Wreszcie zaczęła rozumieć i ogarnęło ją obrzydzenie. – Formalnie rozwód był potwierdzony, zanim jeszcze zakupiła Rocky Falls. Dee Ann rzeczywiście scedowała kontrolny pakiet akcji na byłą Ŝonę Cartera Beldena. A teraz Carter bał się, Ŝe nie odzyska swojej spółki. Tylko tyle znaczył dla niego ich rozwód! Nikki była tak wściekła, Ŝe czerwona mgiełka przesłoniła jej wzrok. Cholerne Belden Industries było dla niego wszystkim. Było i będzie, a ona, naiwna, powinna o tym wiedzieć. Ale dobrze, niech sobie ma tę głupią firmę. Sięgnęła po pióro i mrugając, by powstrzymać łzy, zamaszyście zaczęła podpisywać. Jednak po „N” zatrzymała się nagle. Tak naprawdę Carter niczego przed nią nie ukrywał, najwyŜej trocheja zwodził. PrzecieŜ oboje wiedzieli, Ŝe Nikki nie wyłamie się z umowy. Nagle zabrzmiały jej w myśli słowa Dee Ann: „Mam nadzieję, Ŝe dobrze wykorzystasz taką okazję”. Potem pomyślała o sześciu procentach, które Saunders „niechcący” zapomniał wyłączyć z umowy. Zazwyczaj nie robił takich błędów. JuŜ się zdecydowała. Spokojnie zamknęła pióro, a potem zebrała papiery i na oczach osłupiałych męŜczyzn rozdarła je na pół. – Co robisz? – wrzasnął Saunders. – Nikki! – Carter przyskoczył do niej, ale było za późno. – Jesteście obrzydliwi! – prychnęła. – Podli! – Nikki, bądźŜe rozsądna – prosił Carter. – Jestem rozsądna – warknęła. – Jestem rozsądną kobietą, która nie podpisze na siebie wyroku. Pomyśl tylko, gdybym weszła w spółkę z Dee Ann, mogłybyśmy z łatwością kontrolować połowę akcji. Ona miała dobry pomysł. A ja okazałam się nieprawdopodobnie głupia! – Nikki, co mam zrobić, Ŝebyśmy doszli do porozumienia? – poprosił błagalnie Carter.

– Daj mi spokój! – Chwyciła ze stołu torebkę i ruszyła do drzwi. W progu omal nie zderzyła się z Julianem. – Szampana? – zaproponował radośnie, nieświadom powagi sytuacji. – A tak, dziękuję. – Bezceremonialnie porwała butelkę z tacy i zabrała ze sobą. Wybór. Jestem kobietą, która ma szansę wyboru... Nikki powtarzała to sobie, siedząc na pokładzie i popijając szampana wprost z butelki. Julian byłby przeraŜony, gdyby ją tak zobaczył. Ale nie dbała o to. Nie dbała ani o jednego, ani o drugiego. O nic. Chwyciła się relingu i przyłoŜywszy cięŜką butelkę do ust, odchyliła głowę. Pociągnęła łyk i zaśmiała się gardłowo. Morrison Industries, cha, cha! Naturalnie Carter i ten podstępny Saunders z mety dostaną wymówienia. Zdrajca Bob juŜ odszedł. Zostanie tylko Julian. Hmm, Julian. Znów pociągnęła łyk i usiłowała sobie wyobrazić jego twarz. Miła, przystojna twarz. MoŜe powinna mieć z nim mały romans. Taki przyjemny, niekłopotliwy romansik. Ale faceci lubią trzymać się razem. Cholerna męska solidarność! Julian pewnie poszedłby za Carterem. I co? Powinna moŜe zadzwonić do Dee Ann. Tak, Dee Ann jest w porządku. Polubiła tę babę. Razem mogłyby pozbyć się z firmy wszystkich chłopów. Dopiero wtedy by się rozkręciła! Popołudniowe słońce paliło, a szampan robił się ciepły. Nikki popatrzyła na łódź. Kocha tę łajbę, choć zawsze będzie przypominała jej Cartera. Trzymała ją i pucowała przez trzy lata w nadziei, Ŝe znów popłynie w morze z Carterem. I co teraz ze starą „Pszczółką”? Sprzedać ją? Ale co będzie robić w weekendy? W takim razie trzeba ją przechrzcie, i to juŜ! Niech wpłynie nią w nowe Ŝycie z nową nazwą! Nikki chwyciła butelkę, załoŜyła buty i zeszła z pokładu na nabrzeŜe. Przed dziobem przystanęła w dostojnej pozie i uniosła butelkę. – Płyń po morzach i oceanach. Chrzczę cię „Wybór” – powiedziała z namaszczeniem, ciskając szampanem o burtę. Lecz butelka, zamiast się rozprysnąć, odbiła się od burty i uderzyła ją w ramię, oblewając resztką zawartości. Musiała być z twardego plastyku. – Nie mogę patrzeć, jak marnuje się dobry szampan – odezwał się męski głos zza jej pleców. Wiedziała, Ŝe wcześniej czy później Carter będzie jej tu szukał. Miała tylko nadzieję, Ŝe później.

Zignorowała go i wylała ostatnie krople na dziób. – No – stwierdziła z satysfakcją. – Teraz łódka oficjalnie nazywa się „Wybór”. – Skąd ten pomysł? – zdziwił się. – To juŜ moja sprawa. – Nikki postawiła stopę na pokładzie. – Mam zamiar równieŜ ją przemalować. Marzy mi się pastelowy, kwiatowy szlaczek. MoŜe nawet róŜ. I w ogóle pogodne kobiece akcenty, wiesz. – Chyba wiem. MoŜe od razu przemalujesz ją całą na róŜowo? – Zachowywał się wyjątkowo bezczelnie jak na kogoś w jego połoŜeniu. Odwróciła się do niego ze złością. – Chyba nie muszę ci przypominać, Ŝe naleŜy mnie zapytać o pozwolenie wejścia na pokład. – Nikki, przecieŜ wiesz, Ŝe musimy porozmawiać – wycedził, najwyraźniej tracąc cierpliwość. – Ja nic nie muszę, mój drogi. – Wycelowała mu palec w pierś. – Mów, jeśli chcesz, ale nie obiecuję ci, Ŝe będę słuchać. – PrzecieŜ nie jesteśmy sobie obojętni i... – Ha! Daleko ci było do tych sentymentów jeszcze godzinę temu, kiedy razem z Saundersem chcieliście mnie oszukać! – Opadła na fotelik i przymknęła oczy. – Nie oszukaliśmy cię. PrzecieŜ za twoją zgodą posłuŜyliśmy się tylko twoim nazwiskiem, Ŝeby Karrenbrock nie odkrył, kto naprawdę stoi za sprawą Rocky Falls. – O, nie tylko. PosłuŜyliście się równieŜ moimi pieniędzmi. – Będę musiał ci je zwrócić. – Tego punktu zabrakło w dokumentach transferu – przypomniała zjadliwie. – Masz rację – westchnął – a powinien być. Chyba nie wątpisz, Ŝe ci je oddam? – Tak jak ty nie wątpiłeś, Ŝe podaruję ci swoje akcje? Nikki poczuła na rozpalonej skórze przesuwający się cień, kiedy Carter usiadł na krzesełku obok. – S faszerowałem sprawę jak ostatni idiota – przyznał po chwili niechętnie. – Aha. – W takim razie, czego konkretnie chcesz, Nikki? – Łzy napłynęły jej do oczu. Przymknęła powieki. – Szczerze mówiąc, teraz sama juŜ nie wiem. Dawniej wiedziałam dokładnie. – Ja teŜ kiedyś wiedziałem. Czy posmarowałaś się czymś? – Nie. Chcę mieć piękną, złotą opaleniznę. – Przypalisz się. – A co cię to obchodzi?

– Obchodzi, bo nie chcę, Ŝebyś za trzydzieści lat wyglądała jak pomarszczona śliwka. – Wątpię, czy będziemy się jeszcze znali. – Chciałbym, Ŝeby tak było. – Och, proszę, nie traktuj mnie tak. – Wyprostowała się i spiorunowała go wzrokiem. – Oboje wiemy, Ŝe się boisz, czy przepiszę te udziały na ciebie. – A uwierzyłabyś mi, gdybym powiedział, Ŝe nie dbam o udziały? – Nie. – Wcale ci się nie dziwię, Ŝe nie wierzysz, ale to prawda. Tydzień, który spędziliśmy razem tu, na „Pszczółce”, nauczył mnie... – Stop. – Zrobiła stanowczy znak ręką. – Nic juŜ nie przyjmuję do wiadomości. Daj mi tylko te papiery. Podpiszę ci je. Wiem, Ŝe przyniosłeś ze sobą nowe egzemplarze. Carter pochwycił jej dłoń i przycisnął do ust. – Wyjdziesz za mnie? Wyrwała rękę gwałtownym gestem. – Dosyć, powiedziałam! Daj te papiery, a potem znikaj z pokładu i w ogóle z mojego Ŝycia. – Nie. Kocham cię, Nikki. – Kiedyś oddałabym wszystko, Ŝeby usłyszeć te słowa – westchnęła gorzko. – Ten czas juŜ minął. – Nie zdawałem sobie sprawy, Ŝe cię kocham, dopóki nie wybiegłaś z sali narad. – Zabierając ze sobą twoje akcje! – Tak! – Zerwał się z krzesła i zaczął chodzić po pokładzie wielkimi krokami. – Potem myślałem tylko o tym, jak cię skrzywdziłem. Zrobiłem to niechcący, rozumiesz? – CzyŜby? – szydziła. – Naprawdę! – Przystanął naprzeciwko niej i oparł się o reling. – Byłem tak zdenerwowany tym rozwodem, Ŝe zupełnie zapomniałem o akcjach. – Ja teŜ – przyznała niechętnie. – Wiem, Ŝe nie chciałabyś tego usłyszeć, ale muszę przyznać, Ŝe właściwie cię nie kochałem, kiedy byliśmy małŜeństwem. Nikki na moment straciła oddech. – Tylko myślałem, Ŝe cię kocham; tak przynajmniej sobie wyobraŜałem. Kiedy jednak raj małŜeński przestał być wygodny, co zrobiłem? – Wysłałeś mnie do Meksyku.

– Właśnie. Rzuciliśmy się w małŜeństwo i wyrwaliśmy się z niego, nie dając mu czasu, by dojrzało. Nikki musiała mu przyznać rację. Sama miała podobne przemyślenia. – Nigdy nie potrafiłam się przestawić z Nikki biurowej w Nikki domową – powiedziała w zamyśleniu. Nigdy nie rozmawialiśmy o przyszłości, nie robiliśmy planów, nie ustanawialiśmy sobie wspólnych celów. Nie znałeś mnie, bo bałam się przed tobą odsłonić. OŜeniłeś się z moją oficjalną wersją i taką usiłowałam utrzymać za wszelką cenę. – A kiedy próbowałaś coś zmienić, nie byłem tym zainteresowany – dodał jak echo. – Wybacz, Nikki, nie miałem wówczas pojęcia, czym naprawdę powinno być małŜeństwo. Co najwyŜej próbowałem cię uchronić przed biurowymi plotkami. – Uhm. – Nikki skuliła się na foteliku, obejmując rękami kolana. Była oszołomiona jego szczerością. – W tamtym cudownym tygodniu pokazałaś mi, co straciłem. I mówię ci zupełnie powaŜnie – teraz jestem gotów pracować nad naszym związkiem. Przyznaję, miałem nadzieję, Ŝe ułoŜę sobie Ŝycie z Dee Ann, ale popełniłem wobec niej te same błędy co wobec ciebie. Nie brałem pod uwagę miłości. – A teraz nagle zacząłeś brać. – Nikki nadal czuła się uraŜona. – Właśnie tak! – Szybko przysunął sobie krzesło i znów usiadł przy niej. Powiew bryzy rozwichrzył mu włosy. – Kiedy zobaczyłem te papiery rozwodowe, myślałem tylko o tobie – mówił gorączkowo. – Byłem przeraŜony. Teraz nie boję się tego przyznać. Nie wiedziałem, co ci powiedzieć. Nie wiedziałem, jakich słów ode mnie oczekujesz, a poza tym nie chciałem zaczynać rozmowy przy Saundersie. Dlatego próbowałem przepchnąć sprawę transferu, Ŝebyśmy mogli jak najszybciej stamtąd wyjść. Skończył, bo zabrakło mu oddechu. Wyglądał tak bezradnie i niepewnie, Ŝe Nikki poczuła satysfakcję. Skoro się oświadcza, trzeba go trzymać w niepewności. To mu tylko dobrze zrobi. – Przejrzyj to. – Wyciągnął plik papierów, które trzymał złoŜone we czworo w kieszeni szortów. Nikki wzięła je i wygładziła na stoliku. Spodziewała się zobaczyć duplikat tych, które wcześniej podarła. Tymczasem musiała dwa razy przeczytać wstępny akapit, nim dotarło do niej prawdziwe znaczenie słów. – To jest umowa przedślubna! Carter z powagą skinął głową. – Pozwala ci zatrzymać twoje udziały w Belden Industries jako osobną własność.

Zawsze będą twoje, Nikki. – Ale teraz dysponuję pakietem kontrolnym – przypomniała. – Wiem. I nie dbam o to. Chcę tylko ciebie, a nie potrafię w inny sposób tego udowodnić. Powoli zaczynała mu wierzyć. A moŜe po prostu był szalony? – A co będzie, jeśli się pokłócimy i sprzedam wszystko Dee Ann? Carter wstał, górując nad nią. – W takim razie sprzedaj je od razu i będziemy mieli tę sprawę raz na zawsze z głowy – powiedział lekkim tonem. – Widzisz? – ciągnął z uśmiechem – Belden Industries juŜ nie jest najwaŜniejszą rzeczą w moim Ŝyciu. Teraz jesteś nią ty. Pochylił się i pocałował ją z hamowaną namiętnością, przypominając jej o tym, co zawsze było między nimi waŜne. Nikki przymknęła oczy, poddając się jego wargom. Potrzebowała takiego przypomnienia. – Teraz wracam do biura. Będziesz miała czas, Ŝeby jeszcze raz przemyśleć to wszystko. Nie tracę nadziei i nie zamierzam z ciebie zrezygnować. Oszołomiona, przytaknęła. Carter pocałował ją jeszcze raz i odszedł. Zapewne pomyślał, Ŝe i te papiery podrze. Tak, musiał blefować. W takim razie wytnie mu numer. Podpisze ten przedślubny układ tylko po to, Ŝeby zobaczyć, jaką zrobi minę. Wtedy będzie juŜ wiedziała na pewno, jakie są jego prawdziwe uczucia. – Carter, poczekaj! – Zerwała się i pobiegła za nim. – Nie mam pióra. – Podpiszesz? Wyjdziesz za mnie? – Ogromna ulga i nadzieja rozjaśniły jego twarz. Nerwowo zaczął szukać po kieszeniach. – Czekaj, zaraz znajdę – mruczał. – O, jest! Ręka Nikki drŜała, gdy brała od niego pióro. Nerwy? Z powodu Cartera? – Jesteś pewien, Ŝe chcesz się ze mną oŜenić? – zapytała. – Niczego nie byłem tak pewien w swoim Ŝyciu – odparł, patrząc jej w oczy. Wzrok miał jasny, otwarty. Tym razem niczego nie udawał. Nikki rozpostarła papiery na złoŜonej tratwie ratunkowej i szybko nagryzmoliła swoje imię i nazwisko. Twarz Cartera dosłownie promieniała radością. Tak jak sobie to wcześniej wymarzyła, porwał ją w ramiona i uniósł w górę, aŜ straciła oddech. – Obiecuję, Ŝe nie będziesz tego Ŝałować, Nikki. – Carter, ty mnie naprawdę kochasz – wyszeptała w zadziwieniu.

– Tak, naprawdę cię kocham – potwierdził, okraszając swoje stwierdzenie pocałunkiem. – Mam tylko jedno pytanie. – Pytaj, o co tylko chcesz. – W tej chwili Nikki zrobiłaby dla niego wszystko. Carter przyciągnął ją do relingu. – Naprawdę chcesz zmienić jej nazwę? – A co, nie podoba ci się „Wybór”? – Nie. – Carter mocno otoczył jej talię ramieniem. – PoniewaŜ nasza stara „Pszczółka” powiezie nas wkrótce w długą podróŜ poślubną. I nie będzie innego wyboru.

EPILOG Słodkie tony harfy mieszały się szumem fal. Powietrze przesycały wonie kwiatów i morza. Złote promienie gorącego sierpniowego słońca Galveston przesiewały się jak mgiełka przez ścianki plaŜowego namiotu. W tle rozbrzmiewał szmer rozmów zaproszonych gości. Nagle odezwał się pager pana młodego. Carter Belden, stojący przy jednym z uginających się od potraw stołów, wyłączył brzęczyk i sięgnął po telefon komórkowy. – Moglibyście się pospieszyć – sarknął Saunders. – Mam juŜ piach w butach. – W takim razie je zdejmij – beztrosko poradził mu Carter, nie przerywając wystukiwania numeru. – Julian? – powiedział do mikrofonu. – Nikki juŜ prawie gotowa. – Ja teŜ – odparł Julian. – I co, nie będziesz stał za mną, na dobrą wróŜbę? – zapytał Carter, choć wiedział, jaka będzie odpowiedź. – Nie ma mowy – zachichotał Julian. – Jak długo się da, będę się trzymał z daleka od ołtarza. – Któregoś dnia zmienisz zdanie i mam nadzieję, Ŝe będę świadkiem tej chwili. – Najpierw oŜeń się ty – rzucił Julian, zanim się wyłączył. Carter z uśmiechem popatrzył w stronę pawilonu plaŜowego, gdzie Nikki i jej siostra przebierały się, a potem wrócił do namiotu. Jeszcze jeden, spóźniony gość wślizgnął się do wnętrza. Zamarł, gdy zobaczył, kto nim jest. – Dee Ann! – Witaj, Carter – pozdrowiła go wylewnie. Obcasy pantofli grzęzły jej w piachu. Ze śmiechem oparła mu się na ramieniu, by je zdjąć i ruszyć dalej boso. Carter zerknął ponad jej ramieniem na Saundersa. Obaj męŜczyźni wymienili spojrzenia. – No, juŜ lepiej. – Dee Ann wyprostowała się i popatrzyła z rozbawieniem na ich miny. – Spokojnie, chłopcy, Nikki mnie tu zaprosiła. – Wiem o tym – burknął niechętnie Carter, choć nie była to prawda. – Nie, nie wiedziałeś – zaprzeczyła pogodnie. – Nikki uwaŜała, Ŝe ukręcimy głowę plotkom, jeśli pojawię się na twoim ślubie. – Albo wywołacie nowe. – Saunders był sceptyczny. – O, widzę, Ŝe jednak się zdecydowałaś – rozległ się z tyłu głos Juliana. – Czy tylko ja nie wiedziałem, Ŝe Dee Ann jest zaproszona? – zapytał z

rozŜaleniem Carter. – Ja teŜ nie, naprawdę! – zapewnił Saunders z kwaśną miną. – Spokojnie – zakomenderował Julian, podając ramię Dee Ann. – Nikki pamiętała o twoim uczuleniu i dopilnowała, Ŝeby w bukietach nie było róŜ – zaznaczył, prowadząc ją na drugą stronę namiotu. – Ach, te kobiety – westchnął Carter do Saundersa. Nie słysząc odpowiedzi, podąŜył za jego zachwyconym spojrzeniem. Zobaczył Nikki i jej siostrę, zbliŜające się po białym, rozłoŜonym na piasku chodniku. Postanowili odtworzyć we wszystkich szczegółach ich pierwszą ślubną ceremonię. Z tą tylko róŜnicą, Ŝe tym razem była obecna cała rodzina Nikki. Panna młoda była ubrana w biały sarong, udrapowany tak, by odsłaniał ramiona. Oprócz tego zdobiły ją wyłącznie kwiaty wpięte we włosy, zwisające z szyi girlandą, i te najpiękniejsze, w wiązance, którą trzymała w ręku. Siostra miała podobny sarong, w odcieniu brzoskwini, przetykany złotą nicią. Carter i Julian wystąpili w białych tunikach i spodniach. Tylko Saunders nie chciał zrezygnować z garnituru i lakierków. Carter serdecznie mu współczuł i podejrzewał, Ŝe zrzuci je, zanim dojdzie do grupowego zdjęcia. A potem zapomniał o butach swego prawnika i o całym świecie, bo Nikki szła ku niemu z promiennym uśmiechem. Serce uderzyło mu mocno, jak oceaniczna fala rozbijająca się o brzeg. – Dziękuję – wyszeptał, stając u jej boku i ujmując ją pod ramię z miną pełną szczęścia i zachwytu. – Za co dziękujesz? – zapytała miękko. – Za to, Ŝe nie uciekłam sprzed ołtarza? Carter ujął jej dłoń – na której palcu miała za chwilę zabłysnąć złota obrączka. – Za to, Ŝe dałaś mi drugą szansę. – Musnął ustami jej dłoń. – Tym razem wszystko będzie dobrze. Stojący przed nimi pastor odchrząknął dyskretnie. – Jesteście gotowi? Czy moŜemy zaczynać ceremonię? – Tak – odpowiedzieli jednym głosem.