Kennedy Fox - Bishop Brothers 02 - Ten, którego pragnę

SAVE OFFLINE

Tytuł oryginału: Needing Him Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN Redaktor prowadzący: Ewa Orzeszek-Szmytko Redakcja: Lena Marciniak-Cąkała/Słowne Babki Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski Korekta: Anna Banaszczyk, Joanna Perończyk/Słowne Babki © 2018 by Kennedy Fox © for this edition by MUZA SA, Warszawa 2021 © for the Polish translation by Karolina Stańczyk Fotografia na okładce: © kiuikson/Shutterstock.com

ISBN 978-83-287-1693-3 Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA Wydanie I Warszawa 2021

Grzeczni chłopcy idą do nieba, niegrzeczni sprawią, że niebo przyjdzie do ciebie. Julia Michaels

Spis treści PROLOG • Emily ROZDZIAŁ 1 • Evan ROZDZIAŁ 2 • Emily ROZDZIAŁ 3 • Evan ROZDZIAŁ 4 • Emily ROZDZIAŁ 5 • Evan ROZDZIAŁ 6 • Emily ROZDZIAŁ 7 • Evan ROZDZIAŁ 8 • Emily ROZDZIAŁ 9 • Evan ROZDZIAŁ 10 • Emily ROZDZIAŁ 11 • Evan ROZDZIAŁ 12 • Emily ROZDZIAŁ 13 • Evan ROZDZIAŁ 14 • Emily ROZDZIAŁ 15 • Evan ROZDZIAŁ 16 • Emily ROZDZIAŁ 17 • Evan ROZDZIAŁ 18 • Emily ROZDZIAŁ 19 • Evan ROZDZIAŁ 20 • Emily ROZDZIAŁ 21 • Evan ROZDZIAŁ 22 • Emily ROZDZIAŁ 23 • Evan ROZDZIAŁ 24 • Emily

ROZDZIAŁ 25 • Evan ROZDZIAŁ 26 • Emily ROZDZIAŁ 27 • Evan ROZDZIAŁ 28 • Emily EPILOG • Emily

PROLOG

•

Emily CZTERY MIESIĄCE TEMU… – Doktor Bell! Unoszę powoli powieki, mrugam kilka razy, by odegnać mgłę, która zasnuwa mi oczy, i dopiero wtedy dociera do mnie, że znowu zasnęłam na kanapie w poczekalni. Oliwia, jedna z pielęgniarek na dyżurze, stoi przede mną z plikiem kart pacjentów w dłoni. Patrzę na nią zakłopotana, odbieram dokumenty i ruszam w stronę izby przyjęć. Chciałam zostać lekarką, odkąd skończyłam pięć lat. Wystrojona w  fartuch, z  zestawem młodego lekarza, wybrałam się do przedszkola na dzień kariery. Moja prezentacja w  ósmej klasie dotyczyła prawidłowego tętna i  ciśnienia krwi. W  liceum napisałam dwudziestostronicową pracę roczną o  tym, dlaczego chciałabym zostać lekarką i  jak zamierzałam osiągnąć swój cel. Ten zawód jest wpisany w  moje DNA, zwłaszcza odkąd mój ojciec został czołowym specjalistą w  leczeniu niepłodności w  Houston. Tylko najlepiej sytuowanych kandydatów na rodziców stać na konsultacje u  doktora Bella. Ma on najwyższy wskaźnik skuteczności w  kraju i  pary z  całych Stanów umawiają się na konsultację z  kilkumiesięcznym, a  czasami rocznym wyprzedzeniem. Odkąd pamiętam, jest moim idolem, co nie znaczy, że łatwo się żyje w jego cieniu. Moja starsza siostra Annie jest ginekolożką-położniczką, a  lista oczekujących na wizytę u  niej wypełniona jest na najbliższe osiemnaście miesięcy. Poszła w ślady taty i często podsyłają sobie wzajemnie pacjentów. Mój młodszy brat Daniel studiuje medycynę, chce zostać chirurgiem plastycznym. Już przyjęto go na staż, musi tylko zdać końcowe egzaminy. Mnie, jako miłośniczce adrenaliny, marzyła się bardziej ekscytująca

specjalizacja. Po stażu zrobiłam dyplom z  medycyny ratunkowej i  rozpoczęłam praktykę w  Houston. Nie sądzę, by cokolwiek mogło przygotować mnie na pracę w izbie przyjęć. To jak skok na głęboką wodę. Ratowanie ludzkiego życia jest największym hajem, jakiego doświadczyłam. Czuję to za każdym razem, gdy nieprzytomny pacjent zaczyna oddychać, a jego serce podejmuje pracę. Nic na świecie nie może się z  tym równać i  choć lekarze są ciągle na nogach, a  ich współmałżonkiem jest szpital, a  nie drugi człowiek, to niczego bym nie zmieniła. Mija dwadzieścia osiem godzin, odkąd objęłam dyżur. Sączę szóstą kawę i zaraz padnę ze zmęczenia. W  sylwestra zawsze znajdą się kretyni, którzy piją na umór, a  potem wydaje im się, że mogą latać z  dachów samochodów. Są też pacjenci posiniaczeni i z ranami kłutymi odniesionymi w barowych bójkach, którzy stracili przytomność, zanim zostali przyjęci na oddział. – Idę na dwudziestominutową przerwę –  oznajmiam Giorgii, stażystce, by mogła zastąpić mnie w izbie przyjęć. Muszę opłukać twarz zimną wodą i czegoś się napić. – Trzeba przygotować wypis dla pacjenta z czternastki –  przypominam jej. Wyjmuję telefon z kieszeni i ruszam w stronę wind. Sprawdzam wiadomości. Klikam w  imię Justina, mojego chłopaka, i  widzę, że nie odpowiedział na esemesa, którego wysłałam mu sześć godzin temu. Nie ma nic nadzwyczajnego w  tym, że czasami nie rozmawiamy ze sobą przez kilka dni, gdyż on też jest lekarzem. Oboje pracujemy po osiemdziesiąt godzin tygodniowo, a  randki spędzamy w szpitalnej stołówce, nadrabiając zaległości. Dla większości ludzi związek z  lekarzem byłby trudny, ale ponieważ oboje rozumiemy poświęcenie i  czas, jakich ta praca wymaga, u  nas to działa. Spotkaliśmy się, gdy byłam na pierwszym roku stażu. On na oddziale położniczo-ginekologicznym odbywał drugi rok praktyk pod okiem mojej siostry. Oboje pracują na to, by zostać specjalistami w leczeniu niepłodności, więc nie brakuje im tematów do rozmów podczas nielicznych rodzinnych obiadów. Justin i  mój ojciec z  łatwością zagłębiają się w wielogodzinne dyskusje. Uwielbiam to w nim. Jest wpatrzony w mojego ojca tak samo jak ja.

Wychodzę z  łazienki, wyjmuję butelkę wody ze swojej szafki i  idę na oddział położniczy, gdzie Justin pełni dziś dyżur. Prawdopodobnie spędzę z nim niespełna pięć minut, ale to i tak więcej niż przez cały tydzień. – Cześć, Mirando! – witam się z siedzącą za ladą recepcji pielęgniarką. –  Widziałaś ostatnio doktora Hayesa? – Chyba nie… –  Kącik jej ust opada, a  oczy się rozszerzają. –  Nie widziałam go od dłuższego czasu. – Przełyka ślinę, po czym oblizuje dolną wargę. – Sprawdzę w gabinecie. Może uciął sobie drzemkę w przerwie między pacjentkami. – Chichoczę. Gabinet jest pusty. Dzwonię do Justina, ale włącza się poczta. Ruszam w  kierunku wind, gdy intuicja podpowiada mi, by zajrzeć do dyżurki. Na samym początku wpadaliśmy tam na szybkie numerki, teraz jednak wolny czas wykorzystujemy na sen. Zawracam i zmierzam do dobrze znanego mi pokoju. Zza zamkniętych drzwi dochodzi hałas i  kiedy podchodzę bliżej, słyszę jęki i  dźwięk uderzających o siebie ciał. Nie zamierzam nikomu przeszkadzać i już mam odejść, gdy słyszę jego imię. – Justin! Tak, tak! Otwieram szeroko oczy ze zdumienia, a krew odpływa mi z twarzy. To nie może być prawda. Musiałam się przesłyszeć. Jestem niewyspana. A jednak podchodzę i przykładam ucho do drzwi. – Ty chciwa dziwko. Lubisz to, prawda? – Głos jest głęboki i znajomy. Zanim kobieta odpowie, słychać odgłos wymierzonego klapsa. Kobieta chichocze, kiedy w powietrzu rozbrzmiewa kolejne uderzenie. Teraz nie mam już wątpliwości, że w środku jest Justin. Z inną kobietą. Zawsze daje mi klapsa, gdy próbuje nadać szybsze tempo. W  takiej chwili większość kobiet by się rozpłakała, ale ja już dawno nauczyłam się nie dopuszczać do siebie złych emocji. Nawet nie jest mi smutno. Jestem cholernie wkurzona. Z uchem przyklejonym do drzwi, słysząc, jak ją posuwa, rozważam dwie opcje. Mogę odejść, udać, że nic nie słyszałam, i  żyć dalej nieświadoma

faktu, że Justin najprawdopodobniej zdradza mnie od dłuższego czasu. Mogę również wparować do środka i  przyłapać drania na gorącym uczynku. Znając uwielbienie Justina dla mojego ojca, przypuszczam, że chłopak powie mi, że to nic nie znaczy. Albo że to się więcej nie powtórzy. Albo że to jednorazowy błąd. Nie łyknę żadnego kitu, który będzie chciał mi wcisnąć. Uważam się za miłą osobę. Jestem troskliwa i  opiekuńcza, jasne, mam gorsze chwile, ale teraz jestem niewyspana, głodna i  cierpię na zespół napięcia przedmiesiączkowego. Nie wspominając o  tym, że od ponad miesiąca nie uprawiałam seksu, a ten dupek znalazł czas dla innej kobiety w  tym samym szpitalu, w  którym oboje pracujemy. „Miła” Emily nie jest wersją, którą Justin zaraz zobaczy. Przekręcam gałkę w  drzwiach – ten dureń nawet nie zadał sobie trudu, by je zamknąć – i je popycham. Justin z gołym tyłkiem na wierzchu posuwa pochyloną nad łóżkiem dziewczynę. Oboje jęczą, nie zdając sobie sprawy z  mojej obecności. Zaciskam mocniej zęby, gdy widzę, jak jego palce chwytają jej biodra z  każdym coraz gwałtowniejszym ruchem. Ma zamknięte oczy i sądząc po napiętych mięśniach twarzy, zaraz dojdzie. Patrzę na ich rozrzucone na podłodze ubrania i obmyślam plan. Pora jest idealna, czekam jeszcze chwilę, by zaznaczyć swoją obecność. Jego ręce wędrują na ramiona dziewczyny, wchodzi w nią coraz głębiej, co oznacza, że od orgazmu dzielą go sekundy. – Mam nadzieję, że nałożyłeś prezerwatywę –  rzucam. Odwracają się w moją stronę i zastygają nieruchomo. – Nie chciałabym, żebyś złapał jakąś chorobę weneryczną. – Emily. –  W  głosie Justina słychać napięcie, kiedy próbuje odzyskać miarowy oddech. – O mój Boże! –  piszczy dziewczyna, wstaje i  chowa się za jego postawną sylwetką. Wchodzę do środka, wypełniam sobą całą przestrzeń. Zapach brudnego seksu podsyca moją złość. – To nie tak, jak myślisz – broni się Justin, zasłaniając dłońmi członka. Aha. A nie mówiłam?

– Naprawdę? Czy seks z  pacjentką jest szczególną formą leczenia niepłodności? To sposób na oddanie nasienia? A  może alternatywny plan płatności? – To nie tak – upiera się. Robi krok w tył, w miarę jak się zbliżam. Zaciskam usta, potakuję, jakbym naprawdę wierzyła w  jego kłamstwa. Dziewczyna wygląda na przerażoną, i  słusznie, Justin natomiast sprawia wrażenie, jakby próbował gasić pożar alkoholem. Jest zupełnie nieświadomy. – Nie? To może mi powiesz, jak to jest. –  Prowokuję go, wiedząc, że i tak przegra. – Pozwól Izabeli wyjść, wtedy będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Wzdrygam się, gdy wymawia jej imię. – Hmm… –  zastanawiam się, szacując odległość, jaka dzieli mnie od sterty ich ubrań do drzwi. –  Nie sądzę. Jednak… –  Szybkim ruchem zgarniam ich ciuchy z podłogi, przyciskam je do piersi i ruszam do wyjścia. Czuję ciężar komórki i  pagera w  jego fartuchu. –  Możecie spędzić razem tyle czasu, ile wam się żywnie podoba! – Wychodzę na korytarz, wiedząc, że Justin nie może mnie gonić niezauważony. – Emily! – woła, zatrzymując się w progu. – Nie bądź śmieszna! – Ja jestem śmieszna? –  Rozważam jego słowa. –  Trzeba było o  tym pomyśleć, zanim użyłeś swojego kutasa do zapłodnienia jej komórki jajowej –  stwierdzam rzeczowo i  odchodzę. Słyszę, jak chłopak nadal wykrzykuje moje imię, gdy skręcam za róg i kieruję się do windy. Na izbie przyjęć wrzucam ich ciuchy do kosza na odpady i wracam do pracy.

ROZDZIAŁ 1

•

Evan – Zamknij się, do cholery! –  warczy Jackson, spoglądając na mnie z najwyższego stopnia drabiny. – Co będzie, jeśli spadniesz i  skręcisz sobie kark tuż przed ślubem? –   Próbuję bezskutecznie przemówić mu do rozsądku. Trzymam mocno drabinę, choć na nic się to zda, jeśli mój brat straci równowagę i spadnie. – Całe szczęście, że skończyłeś studia medyczne, będziesz mógł od razu udzielić mi pomocy. Przewracam oczami, słysząc jego złośliwy komentarz. – To niebezpieczne, poza tym to tak nie działa. Jeśli się połamiesz, nie znajdę cudownego rozwiązania, by do piątku postawić cię na nogi –  przypominam mu. – To, że jestem lekarzem, nie znaczy, że mam moc, by składać kości jak w jakimś pieprzonym Harrym Potterze. To dużo bardziej skomplikowane. – Niebezpieczeństwo to moje drugie imię. – Jackson spogląda na mnie z  szyderczym uśmieszkiem i  wraca do zawieszania sznurów lampek w namiocie. Nadal stoi na najwyższym szczeblu drabiny. Za dwa dni odbędzie się ślub naszego najmłodszego brata Aleksa, a Jackson prosi się o śmierć. Jeżeli przetrwa to popołudnie, nie robiąc sobie krzywdy, będę bardzo zaskoczony. – Wiesz, że tu jest naklejka z ostrzeżeniem? „Nie stawać na najwyższym szczeblu”. Tylko ty jesteś na tyle głupi, żeby wdrapać się na trzyipółmetrową drabinę, i stać na samej górze na palcach. Jackson macha lekceważąco ręką. – Dobra. Rób, jak chcesz, ale jeśli spadniesz, zrobię krok w  tył. Nie zamierzam być twoją poduszką ratunkową.

Jackson udaje, że traci równowagę, a  ja mam ochotę wejść na drabinę, chwycić go za koszulę i ściągnąć w dół, a następnie skopać mu tyłek, jak za starych, dobrych czasów. Oszczędziłbym mu twarz, w końcu nie może mieć podbitych oczu na ślubie. Patrzy na mnie bezczelnie z  drwiącym uśmieszkiem. Czasami nie rozumiem, jak możemy być ze sobą spokrewnieni. – Śmiało. Spadaj. Roztrzaskaj sobie łeb. Może wpadnie ci tam trochę rozsądku. –  Moje słowa zagłusza jego śmiech, kiedy kończy wieszać ostatnie pasmo lampek. – Zrobisz sobie krzywdę –  ostrzega John, idąc przez namiot ze składanymi krzesłami i patrząc na to, co wyprawia Jackson. – Obojgu wam przydałaby się odrobina luzu co jakiś czas. –  Jackson schodzi wreszcie z drabiny i przewraca oczami, spoglądając na Johna. Gdy stoją naprzeciwko siebie, wyglądają jak swoje lustrzane odbicia, ale pod względem osobowości są jak doktor Jekyll i  pan Hyde. Kompletne przeciwieństwa. Jackson jest zuchwały i lekkomyślny, a John powściągliwy i odpowiedzialny. To jedyny sposób, by odróżnić moich braci bliźniaków. – Czyżbyście się kłócili? – Mama jedną ręką chowa kosmyk włosów za ucho, w drugiej niesie tacę z kanapkami. – Prawie nic nie jest tu zrobione, poza ustawionymi kilkoma krzesłami i zawieszonymi lampkami. Czas nas goni. Jutro próba – przypomina nam, stawiając jedzenie na stole. Weselny stres zatacza coraz szersze kręgi. – Tak jest –  przyznaję i  rzucam ostrzegawcze spojrzenie braciom w nadziei, że będą siedzieć cicho i nas nie pogrążą, bo jeśli wkurzą mamę, to już po nas. Przez te wszystkie lata nauczyłem się, że najlepszym wyjściem jest przytakiwanie. Denerwowanie mamy na kilka dni przed ślubem nie jest dobrym pomysłem, bo tak jak mama potrafi usłać nasze życie różami, równie dobrze umie zamienić je w  piekło. A  w  tym momencie nikt z nas nie może sobie na to pozwolić. Rzucamy się na jedzenie jak sępy. Kanapki znikają w  mgnieniu oka, a mama przechadza się między nami i wyznacza nam kolejne niewdzięczne zadania. Sądząc po tym, jak wydaje rozkazy na lewo i prawo, powinna była zostać dyrektorką zarządzającą. Każdego dnia dociera do mnie, że nasz ojciec jest święty.

– Do wieczora wszystkie stoły i  krzesła mają być ustawione, parkiet ułożony, a  głośniki rozwieszone. Lampiony i  lampki powieście na dębie. Krzesła do ceremonii rozstawcie na zewnątrz. Czy mam tu stać i  was pilnować, chłopcy? –  mówi tonem, który w  niejednym wzbudziłby strach przed Bogiem. – Proszę, żebyście uwinęli się z tym do zachodu słońca. – Tak jest – odpowiada John z uśmiechem. – Wszystkim się zajmiemy, mamo. Jackson wybucha śmiechem, a  ja daję mu mocnego kuksańca w  bok. Mama kręci głową i  wychodzi z  namiotu, zostawiwszy nas z  długą listą zadań i terminem ich wykonania. – Pchasz się do gipsu – mówię do Jacksona. – Jak zawsze – przyznaje. – Życie jest wtedy barwniejsze. – I dlatego zawsze będziesz sam. Żadna kobieta nie wytrzyma twojej gadki –  dodaje John, po czym wychodzi z  namiotu i  kieruje się do ciężarówki wyładowanej stołami i krzesłami, które trzeba rozstawić. Tym razem to ja parskam śmiechem na widok Jacksona i jego rzednącej miny. – Ty też zawsze będziesz sam! – krzyczy za nim Jackson i wiem, że John go usłyszał, bo widzę, jak unosi środkowy palec. Wychodzę za nimi na zewnątrz. Podjeżdża Alex i wysiada z ciężarówki z szerokim uśmiechem na twarzy, który gości tam nieustannie od czasu ogłoszenia jego zaręczyn z  River. Przynajmniej jeden z  nas, Bishopów, nie będzie skazany na samotne życie. River i  Alex poznali się w  zeszłym roku na Key West i odkąd dowiedzieli się, że zostaną rodzicami Rileya, są nierozłączni. Ona przeprowadziła się tutaj z  Wisconsin, a  ich historia kończy się tak, jak przystało na prawdziwą powieść romantyczną. – Nareszcie! – woła John, przekrzykując złorzeczenia Jacksona. – Wiedziałeś, że przyjadę was pilnować –  droczy się Alex. –   Żartowałem. Nie mogłem pozwolić, byście sami odwalili całą czarną robotę. Musiałem tylko nakarmić zwierzęta –  wyjaśnia i  chwyta tyle krzeseł, ile zdoła unieść. Za nim stoi jego najlepszy kumpel Dylan, który kręci z niedowierzaniem głową. – Jestem ranczerem, nie organizatorem przyjęć – stęka.

– Jeśli mama cię usłyszy, dostaniesz po głowie – ostrzega go Alex. Wraz z  Jacksonem wnosimy do namiotu stoły i  ustawiamy je na miejscach oznaczonych symbolem „X”, który mama wymalowała sprejem. Organizację przyjęć wyniosła na wyższy poziom. Gdy wszystkie meble są już rozstawione, całość wygląda bardzo profesjonalnie. Jestem pewien, że jutro będziemy kłaść obrusy i  ustawiać stroiki. Podłączamy kable do generatorów prądu, kładziemy parkiet i następnie całą czwórką udajemy się do mamy, by powiadomić ją o postępach w pracach. Kwiaty, koronki i  inne ozdoby rozrzucone są po całym domu, który wygląda jak ślubne wymiociny. Mama wyjaśnia Jacksonowi i Johnowi, co jeszcze zostało do zrobienia, a my z Aleksem stoimy przy drzwiach. – Jak radzi sobie River? – pytam, bo wiem, jak dużo pracuje narzeczona brata, a  do tego zajmuje się dzieckiem, jednocześnie szykując swój ślub. Mieszkają na terenie posiadłości, więc mama jest blisko i  dużo pomaga przy Rileyu, ale River i tak traci dwie godziny dziennie na dojazd do pracy i powrót z niej. – Dobrze, ale jest wyczerpana. Jej rodzice i przyjaciółka zatrzymali się w pensjonacie, a ona czuje się zobowiązana dotrzymywać im towarzystwa. Do tego dochodzi opieka nad Rileyem i  River chyba przeceniła swoje możliwości. Razem z River pracujemy w tym samym szpitalu, stąd wiem, że ostatnio brała po dwie zmiany. Mimo że ona urzęduje na pediatrii, a ja na oddziale ratunkowym, często na siebie wpadamy, bo szpital nie jest duży. Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, zarzekała się, że przed ślubem weźmie kilka dni wolnego, ale wiedziałem, że nic z tego nie wyjdzie. – To tyle w temacie krótkiego urlopu. – Dokładnie. Będzie musiała wrócić do pracy, żeby odpocząć. – Alex się śmieje. – Chłopcy. –  Mama przerywa naszą rozmowę. –  Rozwieście więcej lampionów. To drzewo wygląda, jakby było nagie, a ma być nastrojowo. Z  listą kolejnych męczących zadań do wykonania kierujemy się z  Aleksem w  stronę drzwi. Dylan rusza za nami, wzrok ma utkwiony w  komórce i  nie zwraca uwagi na to, co się dzieje wokół niego. Pewnie

esemesuje z Jessicą, swoją dziewczyną, którą również poznał rok temu na Key West. Odkąd przeprowadziła się tu z  Ontario, ich związek nabrał powagi. John i  Jackson są zajęci umieszczaniem lampek w  kilkudziesięciu dodatkowych lampionach, które dała im mama. Wkrótce leży ich na ziemi jakaś setka, a my patrzymy na to z niedowierzaniem. Mama nie żartowała, kiedy mówiła, że chce więcej lampionów, ale tą liczbą można by oświetlić całe miasto. Cholera, żeby tylko straż pożarna się tu nie zjawiła. Przysuwam drabinę do drzewa, wchodzę na nią i  zaczynam rozwieszać światełka na gwoździach, które John z  Jacksonem wbijają w  korę. Alex i  Dylan formują prawdziwą linię montażową i  podają mi lampiony, jeden po drugim. – Denerwujesz się? – pytam Aleksa, biorąc od niego lampion. – Jestem gotowy na to, by oficjalnie uczynić River panią Bishop. Czekałem na to od dłuższego czasu. Nie wyobrażam sobie bez niej życia. To szaleństwo, kiedy wreszcie trafiasz na właściwą osobę i  wiesz, że to twoja druga połówka. – Nie bądź taki ckliwy – droczę się z nim, kiedy do mych uszu dochodzi od strony domu głos siostry wykrzykującej nasze imiona. – Tu jesteśmy! – odkrzykuje Alex. Choć jestem daleko, słyszę śmiech Johna, Jacksona i  Courtney, którzy ruszają w  naszym kierunku. Gdy Courtney dostrzega Aleksa, puszcza się biegiem w jego stronę i rzuca mu się na szyję. – Tak się cieszę! Cieszę się, że River w  końcu zostanie moją siostrą –  kontynuuje. – Teraz wasza kolej, macie znaleźć sobie kobiety i mieć dzieci. Chcę więcej sióstr i bratanków. – Och, zamknij się. Z  każdym dniem coraz bardziej przypominasz mamę, co jest przerażające –  mówię i  mocno ją przytulam. –  Dobrze wyglądasz, Court. Jakbyś przez ostatnie pół roku dawała Drew niezły wycisk. – Bo dawałam. –  Chichocze. –  Za to, że musiałam nosić trójkę dzieci, zasługuje na porządny wycisk. –  Milknie na chwilę, rozgląda się wokół,

patrzy na namiot i dekoracje i trochę się wzrusza. – Przypomniał mi się mój własny ślub. Mam wrażenie, jakby to było wczoraj. – A teraz sama zobacz. Nasza mała siostrzyczka dorosła, została mamą i  żoną –  wtrąca się Jackson, któremu Courtney posyła mordercze spojrzenie, by nie próbował dalej się z nią droczyć. – Odebrałam wasze garnitury z  wypożyczalni, kiedy pojechaliśmy po garnitur Drew. Są w  środku –  oznajmia Courtney. –  Pójdę sprawdzić, co u mamy i cioci Charlotte i czy u dzieci wszystko w porządku. – Tak naprawdę to chcesz mieć pewność, czy nie pożarły Drew i  nie wypluły resztek – dodaje Jackson. Courtney pokazuje mu środkowy palec i idzie do domu. Czas szybko leci i  orientuję się, jak jest późno, dopiero wtedy, gdy zapada zmrok. Pracujemy nad kolejnymi zadaniami z  listy do chwili, aż mama woła nas na kolację. Zanim wejdziemy do domu, włączamy lampki, by zobaczyć owoc naszej ciężkiej pracy. Drzewa migoczą i lśnią od światła i  już wiem, co mama miała na myśli, kiedy mówiła o  stworzeniu doskonałego romantycznego nastroju. Jest idealnie. – Wow, River będzie zachwycona. –  Alex staje za mną ze skrzyżowanymi na piersi rękami. – Cholera, stary. –  Jackson klepie go mocno po plecach. –  Ta impreza będzie zajebista! Zaprosiłeś jakieś samotne kobiety? – Nie mam pojęcia, kto się stawi na tej bibce. –  Alex kręci głową. –  Mama zaprosiła ze trzysta osób, krótko mówiąc, całe miasto. – Zaklepuję pierwszą gorącą laskę, jaką zobaczę –  oświadcza Jackson, a Alex się śmieje. – Nie wątpię. – Przewracam oczami. Kiedy idziemy w stronę domu, nie mogę przestać myśleć o tym, że Alex poślubi kobietę, którą kocha. Tak bardzo dojrzał w  ciągu ostatniego roku. Nie chce mi się wierzyć, że to ten sam facet, który wyszedł na miasto i  urżnął się w  trupa tamtej nocy, kiedy River myślała, że zaczyna rodzić. Zadzwoniła do mnie zrozpaczona, bo nie mogła go znaleźć. W  końcu pojechałem do niej i  pomogłem przejść przez skurcze Braxtona-Hicksa.

Nikt z nas nie przypuszczałby, że jako pierwszy ożeni się nasz najmłodszy brat, a ja cieszę się szczęściem całej trójki.

ROZDZIAŁ 2

•

Emily – Proszę. – Kiera trzepocze rzęsami i składa dłonie w błagalnym geście. – Nie każ mi iść samej. Kiera Young, moja przyjaciółka z  gimnazjum, do perfekcji opanowała żonglowanie spojrzeniem zbitego szczeniaczka, drżącą dolną wargą i piskliwym dziecięcym głosikiem, by osiągnąć swój cel. – Nikogo tam nie znam! –  protestuję po raz piąty od początku naszej rozmowy na FaceTimie. – To nawet lepiej! –  wykrzykuje. –  Nadarza się świetna okazja, byś nawiązała kontakty i poznała nowych ludzi. Bishopowie to potężna rodzina, Em. Mają ogromne ranczo położone na kilku tysiącach akrów ziemi, która należy do nich od pokoleń, poza tym znają wszystkich, co może być dla ciebie dobre. – Niby jak? – Marszczę nos nieprzekonana. – O ile nie chcesz żyć jak zakonnica do końca swoich dni, znajomość z  nimi może ci pomóc się rozwinąć i  nawiązać nowe kontakty. Emily, w  takich małych miejscowościach warto znać ludzi. Już nie mieszkasz w Houston – przypomina mi, choć wcale nie musi. Przeprowadzka z dużego miejskiego wieżowca do małego segmentu nie była łatwa, delikatnie mówiąc. Nie wspominając o  tym, że nie mogę już zamówić chińszczyzny na wynos w środku nocy czy kupić waniliowej latte bez cukru w Starbucksie, który miałam przecznicę od domu. – Sugerujesz, bym wkręciła się na ten ślub pod pretekstem nawiązywania kontaktów i poznawania nowych ludzi? – Nie ma mowy o  żadnym wkręcaniu, będziesz moją osobą towarzyszącą! –  Uśmiecha się coraz szerzej, gdy widzi, że zaczynam się łamać. – Poza tym tam będzie mnóstwo wolnych facetów. Najmłodszy się

żeni, ale w  grze nadal pozostaje trzech braci Bishopów. No, może poza Jacksonem. – Wierz mi, nie mam zamiaru ruszać twojej własności –  zapewniam z ironicznym uśmieszkiem. Kiera przygryza wargę i patrzy na mnie zachmurzona. – To jak…? –  Chrząka. –  Pójdziesz ze mną? Nie chcę się tam zjawić zupełnie sama, jak jakaś frajerka, zwłaszcza jeśli Jackson przyprowadzi dziewczynę. Zawsze, gdy opowiada o Jacksonie, z którym znają się od przedszkola, jej oddech przyspiesza. To dlatego, że ona chciałaby być dla niego kimś więcej. Od lat się w nim podkochuje, ale, jak sama mówi, Jackson z nikim się nie wiąże. – Powinnaś iść z jakimś chłopakiem, Kiera! Niech Jackson zobaczy, że twoje życie nie kręci się wokół niego. Może nawet będzie zazdrosny i  wreszcie zrozumie, kogo przez te wszystkie lata miał pod nosem. –  Mówiłam jej to już wcześniej, stąd wiem, że mnie nie posłucha. – To nic by nie dało. Jackson i Tanner byli kumplami w liceum, nadal się przyjaźnią, co znaczy, że dla Jacksona zawsze będę jak zakazany owoc. –  Tanner był jej szkolną miłością i najlepszym przyjacielem Jacksona. Choć działo się to prawie dziesięć lat temu i  dziś nie powinno mieć żadnego znaczenia, o  czym niejednokrotnie jej przypominałam, Kiera nie chce słuchać. – To zrozumiałe, że mnie tylko lubi – kontynuuje. – Przez połowę czasu nawet nie wiem, czy tak jest. On jest jak te pierścionki za pół dolara, zmieniające kolor w zależności od nastroju. – Tani i plastikowy – prycham. – Nie. – Patrzy na mnie krzywo. – Nieprzewidywalny i zmienny. Wzdycham i  nic więcej nie mówię. Odkąd pamiętam, Jackson grał główną rolę w jej marzeniach erotycznych, ale dopóki któreś z nich się nie wychyli i nie ujawni swoich prawdziwych uczuć, wciąż będą jechać na tym emocjonalnym rollercoasterze. – Dobrze. Pójdę. –  Poddaję się. Rodzina Kiery jest zaprzyjaźniona z Bishopami i wiem, że ona sama nie może się wymigać od tego wesela, ale

przynajmniej tak będę mieć ją na oku i  dopilnuję, żeby się nie upiła i  nie zrobiła głupstw, których potem będzie żałować. – Tak! O  mój Boże, dziękuję! –  Piszczy tak głośno, że muszę zasłonić uszy. – Pod jednym warunkiem… –  przerywam jej. –  Na weselu zatańczysz z jakimś chłopakiem i nie będzie to Jackson. Krzywi się przez chwilę, ale w końcu przytakuje: – Zgoda. – Który będzie przed czterdziestką – dodaję, bo znam swoją przyjaciółkę aż za dobrze. Zatańczy z jakimś staruchem i uzna, że to się liczy. – W porządku. – Opuszcza zrezygnowana ramiona. Triumfalny uśmiech gości na mojej twarzy. –  To samo dotyczy ciebie –  dodaje Kiera. –  Zatańczysz z facetem poniżej czterdziestki. – Ale ja tam nikogo nie znam – przypominam. – Nie zatańczę z jakimś przypadkowym kolesiem, żeby mógł mnie obmacywać na parkiecie. – Nie wspominam o  swojej ostatniej żelaznej zasadzie: żadnych randek. Odkąd ten palant, mój były, mnie zdradził, nie mam ciśnienia na randki. Skupiam się na nowej pracy i nowym początku. – Znajdę ci kogoś fajnego… Obiecuję. –  Uśmiecha się szeroko i  spogląda na zegarek. –  Dobra, spadam. Po południu mają przywieźć kolejne konie, więc muszę się przygotować. –  Kiera jest jedną z najlepszych trenerek koni w kraju, dlatego nie jest nam łatwo się spotkać. Mając na uwadze niespójne grafiki zajęć, musimy z  wyprzedzeniem planować nasze rozmowy. – Okej, na razie! –  żegnam się podekscytowana, że wkrótce się z  nią zobaczę. Rozłączam się. Otwieram kalendarz w  telefonie i  wpisuję datę wesela. Cholera. To już w następny weekend.

Kiera wygląda, jakby szła na rozdanie nagród Grammy, a nie na wiejskie wesele. W  sumie wcale mnie to nie dziwi. Prezentuje się wystarczająco

zabójczo w  upiętych włosach w  kolorze truskawkowego blondu i  z  obłędnymi długimi nogami, a  i  tak dołożyła starań, wiedząc, że na imprezie będzie Jackson. – Idziesz na wesele czy na pogrzeb? –  Kiera marszczy brwi na widok mojej sukienki. – Też się cieszę, że cię widzę – witam ją z kamienną twarzą i otwieram szerzej drzwi, by wpuścić ją do środka. Przewraca oczami i obejmuje mnie w powitalnym uścisku. – Wyglądasz ślicznie, jak zawsze, ale nie możesz iść na ślub cała na czarno. – Dlaczego nie? – Ściągam brwi. – Po prostu nie. Potrzebujesz jasnej, kolorowej sukienki koktajlowej. Czegoś, co podkreśli twoją figurę i biust. – Nie jestem koniem wystawowym. – Moje ramiona się napinają. – Poza tym ta sukienka jest wygodna. – Hawajska tunika też, co nie znaczy, że nosisz ją publicznie. – Chwyta mnie za rękę i  prowadzi do sypialni. –  Wiem, że wśród tych wszystkich szmat znajdzie się coś dobrego. – Szpera w mojej szafie, jakby jej życiową misją było znalezienie idealnej dla mnie kiecki. Uczestniczyłam w  dziesiątkach imprez charytatywnych mojego taty i  każda z  nich oznaczała nową kreację. Boże uchowaj, by lokalne wyższe sfery zobaczyły mnie dwa razy w  tej samej sukni. Lubię się wystroić, ale zważywszy na moją pracę i  brak życia towarzyskiego, robię to tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. – Ta sukienka załatwiła mi mnóstwo darmowych drinków, dziękuję bardzo –  zwracam się do Kiery z  dumą w  głosie i  sięgam do suwaka na plecach. – Może dlatego, że facetom było cię żal. Parskam i pozwalam sukience opaść. – Niech ci będzie. Co zatem proponujesz? Wyjmuje z szafy kilka wieszaków i pokazuje mi, jakie mam opcje.

– Te trzy mogę zaakceptować, o  ile nie włożysz do nich stanika. –  Wzrusza ramionami. – Super – odpowiadam sucho. W  końcu decyduję się na granatową sukienkę z  dekoltem w  kształcie serca i  czerwonym paskiem. Dobieram do niej moje ulubione czerwone szpilki i kopertówkę w tym samym kolorze. – Czy teraz wyglądam przyzwoicie? –  Spoglądam wyczekująco na Kierę, która mi się przygląda. – O, tak. Znacznie lepiej. – Unosi zawadiacko brwi. – Chodźmy, Julio. – Przewracam oczami i ruszam w stronę drzwi. – Szkoda, że Romeo to dureń. – Kiera dołącza do mnie. – Zwłaszcza jeśli postanowi cię odtrącić w  tej sukience. Zgaduję, że to sukienka. Śladowe ilości tkaniny podają to w  wątpliwość. –  Wrzucam do kopertówki komórkę i zgarniam klucze. – Testowanie siły woli Jacksona to moje ulubione zajęcie –  zapewnia przyjaciółka ze śmiechem. –  Jego konikiem jest natomiast wyrywanie przypadkowych lasek. – Jesteście porąbani. – Otwieram drzwi samochodu Kiery i wsiadam. –  Jak to możliwe, że dotąd nie bzyknęliście się gdzieś po pijaku? – Biorąc pod uwagę, jak Jackson lubi się napić, dla mnie to również pozostaje tajemnicą. – Ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziś wieczorem będę głównie siedzieć z boku, poprzyglądam się mu i ustalę raz na zawsze, czy on na ciebie leci. Od tak dawna krążycie wokół siebie, że wszystkich nas boli głowa od samego patrzenia na was. – Ciebie boli głowa? A  co ja mam powiedzieć? Raz jest opiekuńczy i kochany, a po chwili chłodny i zdystansowany. Gorszy niż laska w czasie okresu. – Jest gorszy niż laska, kropka. – Śmieję się. – Szkoda, że nie ma brata bliźniaka, z  którym mogłabyś się spotykać. Ej, zaraz… –  drażnię się odrobinę, patrząc na jej zaczerwienione policzki.

– Wyglądają identycznie, ale charaktery mają skrajnie różne –  odparowuje. – Poza tym John jest dla mnie jak starszy brat. Nie ma między nami innego rodzaju uczuć. Gadamy przez całą czterdziestopięciominutową drogę do Eldorado. Kiera opowiada mi o  klanie Bishopów i  dorastaniu z  braćmi Bishop oraz ich siostrą Courtney. – Polubisz Court. Jest zuchwała i szalona. – Zupełnie jak ty – kpię. – A jak myślisz, kto ją tego nauczył? –  Chichocze, skręcając na żwirowany podjazd z  ogromnym napisem „Circle B Ranch”. –  Wraz z mężem mają trojaczki, a Alex i River wychowują synka. – Zarzuca mnie kolejnymi informacjami, o których za moment nie będę pamiętać. – Chcesz powiedzieć, że skończę przy dziecięcym stole? – Patrzę na nią podejrzliwie. – Skąd! –  Wybucha śmiechem i  parkuje na wolnym miejscu. –  Będę przy tobie przez cały czas. Z jakiegoś powodu nie bardzo jej wierzę. Idziemy ścieżką w  kierunku rozłożystego dębu, gdzie odbędzie się główna ceremonia. Białe krzesła stoją w  równych rzędach, a  z  przodu znajduje się piękny łuk przystrojony kwiatami. Po drugiej stronie ustawiony został wielki biały namiot, wszędzie tłoczą się goście. – Wow… – Omiatam całość zachwyconym spojrzeniem. – Nikt nie urządza takich imprez jak Bishopowie –  kwituje Kiera rzeczowym tonem, w miarę jak podchodzimy bliżej. Mamy kwiecień, a  wczesną wiosną w  Teksasie jest już dość ciepło, na szczęście wkrótce trochę się ochłodzi. Dochodzi piąta, słońce zajdzie za kilka godzin. Kiera przedstawia mnie gościom, którzy siedzą obok nas. Zachowuje się jak przewodniczka, która każdego zna i  wie, czym się zajmuje. Po cichu zdradza mi ich sekrety i wskazuje, którzy faceci są singlami. Rozbrzmiewają pierwsze dźwięki rozpoczynające ceremonię i  wszyscy zajmują swoje miejsca.

– To mama chłopaków –  wyjaśnia szeptem Kiera. –  Prowadzi ją John, a za nimi idzie ojciec, Scott Bishop. – Jak ty ich odróżniasz? Rzuca mi pospieszne spojrzenie z ironicznym uśmieszkiem. – John jest dużo poważniejszy, no i Jackson ma dłuższe włosy. – Przystojny –  szepczę, podziwiając starannie przyciętą i wymodelowaną brodę. – Mogłabyś chodzić z  Johnem, a  ja z  Jacksonem, byłoby idealnie! –  Gdyby nie okoliczności, pewnie by krzyknęła. Wpatruje się we mnie jak ta emotka z  sercami zamiast oczu. –  Wyprawilibyśmy podwójne wesele i  w  tym samym czasie zaszłybyśmy w  ciążę. Nasze dzieci dorastałyby razem i zostałyby najlepszymi przyjaciółmi. Marszczę brwi, zastanawiając się, jakim cudem przyspieszyła od zera do setki w niespełna trzy sekundy. – Wyluzuj, Julio. Nie zamierzam czekać z  wyjściem za mąż, aż twój Romeo wreszcie się ogarnie. Chociaż, patrząc na mój fart do mężczyzn, pewnie mnie ubiegniecie. Siedząca przed nami kobieta odwraca się i  ucisza nas syknięciem, a Kiera chichocze. Źle z  nią. Powinna jak najszybciej dać się przelecieć i  zapomnieć o  Jacksonie Bishopie. Właściwie skoro jestem sama i  zaczynam wszystko od początku w nowym mieście i nowej pracy, mogłabym postawić sobie za punkt honoru znalezienie Kierze faceta. Kogoś, kto będzie poświęcał jej czas i umiał ją docenić. Siedzimy w ciszy i obserwujemy, jak weselny orszak zmierza do ołtarza. Patrzę przed siebie. Mężczyźni fantastycznie prezentują się w smokingach. Wszyscy mają na głowach czarne kowbojskie kapelusze, jedynie nakrycie pana młodego jest białe. Generalnie kowboje mnie nie kręcą, co jest ironią losu, jako że urodziłam się i  wychowałam w  Teksasie, ale dorastałam na przedmieściach dużego miasta. Chłopaki, z  którymi się spotykałam, pochodziły z porządnych rodzin, a choć mój ojciec akceptował te wybory, to żaden związek nie przetrwał. Niemniej ci kowboje wyglądają cholernie dobrze.

Ceremonia jest przepiękna, pogoda wspaniała, a  dekoracje oszałamiające. Panna młoda i weselnicy prezentują się obłędnie. Moje serce mięknie, gdy państwo młodzi wypowiadają słowa przysięgi. Zresztą wszystkim, wliczając najbliższych, łzy napływają do oczu. Kiedy nowożeńcy wreszcie się całują, nikt nie ma wątpliwości, jak bardzo się kochają. Goście zrywają się z  miejsc i  wiwatują. Kończy się część oficjalna, czas na imprezę. – Widok płaczącego Aleksa, gdy River zmierzała do ołtarza, kompletnie mnie rozwalił –  oświadcza Kiera, kiedy wchodzimy do namiotu. DJ już puszcza muzykę. – Chyba nigdy wcześniej nie widziałam żadnego Bishopa ze łzami w oczach. – Widać było, jak bardzo ją kocha –  dodaję, kierując się do baru. –  Patrzył na nią tak, jakby była całym jego światem. – Cholernie się kochają. – Kiera przykłada dłoń do piersi i wzdycha. –   A  ich sześciomiesięczny synek, wystrojony w  garnitur i  kowbojski kapelusz, to najsłodszy widok na świecie! Częstujemy się szampanem i  ruszamy w  stronę stołu z  przystawkami, gdzie nasz wzrok przykuły koktajle z  krewetek. Kiedy napełniam buzię jedzeniem, do Kiery podchodzą różni ludzie i się z nią witają. Zjawiają się również jej rodzice, których widziałam wcześniej kilka razy, więc gdyby moja przyjaciółka później zaginęła w  akcji, będę wiedziała, gdzie ich szukać. – Hej! Cześć! – Słyszę podniesione głosy i oklaski. Coraz więcej gości wchodzi do namiotu, zewsząd dochodzą okrzyki pozdrowienia. – O rany! – Kiera się śmieje. – To Dylan, najlepszy kumpel Aleksa. Rozglądam się po tłumie i  rozpoznaję chłopaka, który idąc w  orszaku weselnym, wymachiwał rękami nad głową, co wyglądało, jakby zarzucał lasso na bydło. Teraz pokrzykuje i pogwizduje, a reszta gości przygląda się młodej parze pozującej do zdjęć. – Wygląda jak piąty brat Bishopów – mówię, obserwując jego wygłupy i sięgając po kolejnego drinka. – Zdecydowanie. Jest taki sam jak Jackson –  oznajmia przyjaciółka. –  Imprezy i bzykanie kogo popadnie.

– Gdybym nie przekonała się na własnej skórze, powiedziałabym, że kowboje są gorsi od facetów z dobrych domów, z którymi randkowałam. Patrzy na mnie z miną, która utwierdza mnie w przekonaniu, że niewiele się mylę. Kiedy ponownie spoglądam na Dylana, obejmuje ciemnowłosą dziewczynę, która poprawia jego krawat. Przyciąga ją do siebie i  całuje w usta. Wygląda na to, że każdy Jackson na świecie prędzej czy później się ustatkuje. Muzyka sączy się z  głośników, a  my mieszamy się z  tłumem i rozmawiamy. Kiera przedstawia mnie niemal każdemu i zanim wesele na dobre się zacznie, głowa pęka mi od nadmiaru informacji. Kiedy DJ zapowiada parę młodą, większość gości czeka podekscytowana. Małżonkowie kroczą środkiem, trzymając się za ręce, ale po kilku krokach Alex przystaje i bierze River na ręce. Ona piszczy, mocno oplata ramionami jego szyję i  tak wchodzą na parkiet. Reszta orszaku weselnego już na nich czeka. Gdy muzyka cichnie, DJ zapowiada wspólny taniec nowożeńców. Rozbrzmiewają pierwsze dźwięki Slow Dancing in a Burning Room Johna Mayera. – Uwielbiam tę piosenkę –  szepcze do mnie Kiera, gdy siadamy na naszych miejscach, by na nich popatrzeć. – To nie jest piosenka o  miłości –  stwierdzam, zastanawiając się, dlaczego wybrali właśnie ją na pierwszy taniec. – Nie, ale widocznie ma dla nich specjalne znaczenie. Poznali się półtora roku temu na Florydzie i z tego, co pamiętam, właśnie do niej zatańczyli po raz pierwszy – wyjaśnia. – To takie słodkie. –  Rozpromieniam się, jednocześnie zazdroszcząc miłości tym dwojgu nieznajomym. Rodzice Kiery siedzą z nami przy stoliku. Dowiaduję się, że druga para jest zaprzyjaźniona z Bishopami. Jemy, pijemy i  rozmawiamy. Państwo młodzi krążą po sali i  witają się z gośćmi. Kiera z rodzicami czeka niecierpliwie na swoją kolej.

– Alex! – wykrzykuje moja przyjaciółka, rzucając mu się na szyję. – Nie mogę uwierzyć, że się ożeniłeś! Chłopak ściska ją serdecznie, nie wypuszczając z ręki dłoni River, która z kolei podtrzymuje na biodrze ich synka. – Gratulacje dla was obojga! –  Kiera przytula pannę młodą i  całuje malca w główkę. – Wasza trójka to spełnienie marzeń o rodzinie. Rozpromieniony Alex spogląda na River i  gdy ich spojrzenia się spotykają, uczucie aż iskrzy między nimi. Jest silne i  głębokie. Stanowi kwintesencję tego wszystkiego, o czym sama zawsze marzyłam. – To moja przyjaciółka… – Kiera nas sobie przedstawia, ale przerywa jej malec. Zaczyna marudzić, więc Alex i River przepraszają nas i odchodzą. Po kolacji idę zamówić kolejnego drinka. Tym razem sięgam po coś znacznie mocniejszego. Będę tego potrzebować, jeśli mam przetrwać tę noc w towarzystwie samych szczęśliwych par. – Czystą whisky. –  Słyszę obok siebie głęboki głos, kiedy odbieram zamówienie. Kątem oka widzę, że facet ma na sobie smoking i jest trochę markotny. Niesforne blond włosy zaczesał do tyłu i gdy przesuwa po nich ręką, układają się w artystyczny nieład. Odwracam się dyskretnie, by lepiej mu się przyjrzeć, i  wtedy rozpoznaję go z  weselnego orszaku. Zerkam na jego lewą dłoń, na serdecznym palcu nie ma obrączki, i  zastanawiam się, czy ten mężczyzna jest członkiem rodziny Bishopów. Nie mam szans, by się o tym przekonać, bo kiedy tylko zabiera szklankę, podchodzi do niego dziewczyna i zarzuca mu ręce na szyję. No jasne. Wracam z drinkiem do stolika, przy którym nikogo nie ma. Rozglądam się wokół w  poszukiwaniu Kiery, ale nigdzie jej nie widzę, następnie szukam wzrokiem Jacksona. Na tyle, na ile znam swoją przyjaciółkę, musi być gdzieś blisko niego. Emily: GDZIE JESTEŚ? Nie dostaję odpowiedzi na swojego esemesa, więc po kilku minutach wysyłam kolejnego.

Emily: ANI MI SIĘ WAŻ MNIE ZOSTAWIAĆ ALBO PRZYSIĘGAM NA BOGA, ŻE ZARAZ PÓJDĘ DO JACKSONA I  POWIEM MU, ŻE SIĘ W NIM POTAJEMNIE KOCHASZ. Emily: MÓWIĘ SERIO, KIERA. Emily: POWIEM MU, ŻE TWOJA NOWA SEKSZABAWKA NOSI JEGO IMIĘ. Kiera: O NIE! NIE ODWAŻYSZ SIĘ. Kiera: ZARAZ BĘDĘ. Emily: NO RACZEJ. Dziesięć minut później znów stoję przy barze i  odbieram kolejnego drinka. Nie wierzę, że mnie wystawiła. Zauważam Jacksona w  otoczeniu gromadki dziewczyn, więc zakładam, że Kiera jest jedną z nich, ale gdy podchodzę bliżej, nie widzę jej. Co jest, do cholery? Emily: GDZIE JESTEŚ? Emily: WSZYSTKO W  PORZĄDKU? MOŻEMY STĄD IŚĆ, JEŚLI CHCESZ. Wysyłam jej kolejne esemesy. Jeśli zobaczyła Jacksona otoczonego wianuszkiem kobiet, pewnie teraz siedzi gdzieś w kącie i płacze. Kiera: NIE! LOL! NIC MI NIE JEST, SŁOWO. Pochylam się nad ekranem, marszczę czoło i  zastanawiam się, co ona wyprawia. Albo raczej, z  kim wyprawia. Śmieję się sama do siebie na tę myśl. Alkohol krąży w moich żyłach i jestem na najlepszej drodze, by się wstawić. Emily: PLANUJESZ WKRÓTCE SIĘ ZJAWIĆ?

Piętnaście minut później nadal piję samotnie przy opustoszałym stole, pochylona nad talerzem po torcie, który bezceremonialnie pochłonęłam. – Rozumiem, że nie… –  mruczę do siebie, sprawdzając po raz kolejny telefon. Nadal nie ma żadnych nowych wiadomości. Zabiję ją. DJ ogłasza, że za chwilę panna młoda będzie rzucać bukiet, i  zaprasza wszystkie niezamężne kobiety na parkiet. Dziewczyny zmierzają na środek, rozpychając się łokciami i starając się zająć najlepsze miejsce. Opróżniam drinka do dna i po cichu kpię z tego rytuału. – Drogie panie… ostatnia szansa! Zapraszam! – zachęca DJ. Widzę Aleksa, który prowadzi na parkiet River i obraca nią jak w tańcu. Zgromadzeni goście uśmiechają się do nich serdecznie. – Bo cię ominie… – Do moich uszu dociera ten sam głęboki głos, który słyszałam wcześniej. Odwracam głowę i  widzę znajome niesforne blond włosy i  lśniący czarny smoking. Mężczyzna w  ręku trzyma szklankę z bursztynowym płynem i rozbawiony taksuje mnie wzrokiem. Teraz, gdy oglądam go w pełnej krasie, wygląda jeszcze lepiej. – Nie sądzę, by miało mnie ominąć coś ważnego… –  odpowiadam i zastanawiam się, co go to w ogóle obchodzi. Jego błękitne oczy świdrują mnie na wskroś. – Zakładam, że laski stawiają sobie za punkt honoru łapanie bukietów –  stwierdza rzeczowo i siada obok mnie, choć nikt go nie zapraszał, a moje serce przyspiesza. – Ja nie. – Wzruszam ramionami, zerkając na niego. Trudno go rozgryźć, ale coś w  nim intryguje mnie na tyle, by ciągnąć tę rozmowę. –  A  ty? Pójdziesz później na środek, by złapać podwiązkę? – rzucam mu wyzwanie. Na wpół się śmieje, na wpół prycha. – Dlaczego nie? – dopytuję. Wpatruje się we mnie, ale pytanie pozostaje bez odpowiedzi. – Zrobię to, jeśli złapiesz bukiet – oświadcza w  końcu i ruchem głowy wskazuje parkiet, gdzie River szykuje się już do rzutu, ale jedna z dziewczyn ją powstrzymuje, by przywołać swoje koleżanki. – Wyzwanie? – Unoszę brew i mrużę oczy.

– Siedzisz tu sama od pół godziny. – Wzrusza od niechcenia ramionami. – Co masz do stracenia? Odnotowuję w  myślach fakt, że obserwował mnie od jakiegoś czasu. Moje policzki płoną i  jestem w  szoku, że reaguję na niego w  ten sposób. Alkohol krąży w żyłach i gdyby nie ostatnie dwa drinki, nigdy w życiu nie przyjęłabym jego propozycji. Zaciskam usta i schylam się, by zdjąć buty. – W porządku, umowa stoi. Podejmuję wyzwanie. –  Widok tego wysokiego, tajemniczego mężczyzny walczącego o  podwiązkę będzie z pewnością niezłą rozrywką. Wstaje razem ze mną, a alkohol uderza mi do głowy z całą siłą. Niemal potykam się o własne stopy, ale z gracją ustaję. Idzie za mną przez labirynt stołów i krzeseł, aż docieram na parkiet, gdzie dołączam do sporego tłumu nadmiernie podekscytowanych kobiet. Od jego utkwionego we mnie wzroku rośnie mi adrenalina. Zajmuję strategiczną pozycję, a  on rzuca mi przebiegły uśmiech. Nie mam pojęcia, kim jest ten facet, ale moja obecność na tym weselu nagle nabrała sensu. Skoro Kiera zupełnie mnie olała, wybieram jego towarzystwo zamiast samotnego siedzenia przy stole. – Już czas, drogie panie! –  DJ przechadza się między nami z  mikrofonem w  ręku. –  Jesteście gotowe? –  Ruchem głowy wskazuje River, która przytakuje. Wtedy Alex chwyta ją za ramiona i  zaczyna nią obracać. River zamyka oczy i piszczy, gdy Alex przyspiesza. Kiedy panna młoda się zatrzymuje i unosi ręce, mój wzrok się wyostrza. Jedyne, czego pragnę, to złapać ten bukiet. Nie obchodzi mnie, co to oznacza, ale z  jakiegoś niewyjaśnionego powodu chcę udowodnić temu facetowi, że jestem twardzielką, która wywiązuje się z zakładów. Kiedy kwiaty już lecą, wszystko dzieje się jak w  zwolnionym tempie. Zawsze byłam pragmatyczna i teraz, nawet wstawiona, staram się spojrzeć na to z innej perspektywy. River wyrzuciła bukiet wysoko zamiast za siebie, co znaczy, że nie doleci on zbyt daleko. Widząc to, wyrywam się na przód i nie spuszczam z niego wzroku. Wygląda na to, że spadnie na lewą stronę parkietu.

Nie wiem, co we mnie wstępuje, ale odpycham stojącą obok mnie dziewczynę na sekundę przed tym, jak bukiet ląduje w  moich ramionach. Oplatam go mocno i  przyciskam z  całych sił do piersi. Dwie dziewczyny zerwały się do biegu, gdy tylko zobaczyły, w  którą stronę upadną kwiaty. Niestety, nie zdążyły wyhamować, wpadają na mnie i  powalają mnie na ziemię. Słyszę wrzaski i  śmiech DJ-a przez mikrofon. Dziewczyny wpadają na siebie jedna na drugą i po chwili tworzymy na podłodze gigantyczny stos. Czyjeś kolano wbija mi się w brzuch i ktoś leży na moich włosach. Wreszcie przygniatający mnie ciężar słabnie i kiedy spoglądam do góry, widzę wyciągniętą w  moim kierunku jego rękę. Wiem, że z  trudem powstrzymuje śmiech, patrzę na niego nachmurzona, a  wtedy on nie wytrzymuje i zaczyna się śmiać. Chwytam jego dłoń i  wstaję. Szybko poprawiam sukienkę, nie zamierzam świecić golizną i kompromitować się jeszcze bardziej. – To było… imponujące. –  Schodzimy z  parkietu, a  on nadal trzyma mnie za rękę. Część kobiet posyła mi złowrogie spojrzenia i  mogę sobie jedynie wyobrażać, co teraz myślą na mój temat. – Masz na myśli… upokarzające. Nie wierzę, że dałam ci się na to namówić –  kpię. Siadam na swoim miejscu i  usiłuję przywrócić jako taki wygląd zdewastowanej wiązance. – Namówienie cię wcale nie było takie trudne, chyba naprawdę tego chciałaś. – Mruga porozumiewawczo i siada na sąsiednim krześle. Kręcę głową, zaciskam usta i przypominam sobie, że zaraz jego kolej. – Teraz ty. –  Wskazuję na parkiet, gdzie DJ szykuje miejsce do rzutu podwiązką. –  Mam nadzieję, że dasz z  siebie wszystko. –  Krzyżuję nogi w oczekiwaniu na dalszy ciąg. – Zawsze daję. –  Puszcza do mnie oczko, zdejmuje marynarkę i odwiesza ją na oparcie krzesła, po czym nachyla się nade mną. – Jak masz na imię, kotku? Chciałbym wiedzieć, dla kogo będzie moja wygrana. Bliskość jego warg pozbawia mnie tchu. Czuję, jak całe moje ciało przeszywa dreszcz, i nie podoba mi się, że ten człowiek tak na mnie działa. Poza tym nie mam pojęcia, kim jest, no i zaczęłam przez niego zastanawiać

się nad swoim postanowieniem „żadnych mężczyzn”. Mogę go opisać jednym słowem –  niebezpieczny. Nie ufam sobie, kiedy jest obok, ale przede wszystkim nie ufam jemu. Skoro już i  tak zrobiłam z  siebie kretynkę, nie zamierzam podawać mu swojego prawdziwego imienia, żeby potem nie odbiło mi się to czkawką. Więcej go nie zobaczę, więc rzucam pierwsze imię, które przychodzi mi do głowy. – Stella.

ROZDZIAŁ 3

•

Evan – Stella. –  Delektuję się przez chwilę tym słowem. –  Bardzo ładnie –   stwierdzam, patrząc najpierw na jej wiśniowe usta, a  potem w  oczy. Przygryza kącik warg równymi zębami i kiedy odwracam się, by ruszyć na parkiet, ona wzdycha. Nie idzie za mną, więc przystaję, krzyżuję ręce na piersi i  unoszę brew. Posyła mi uroczy uśmiech, biorę ją za rękę i  przeciskamy się przez tłum. Pożądanie płonie między nami jak ogień i wiem, że oboje możemy się na tym sparzyć. Wychodzę na środek parkietu wraz z  innymi kawalerami. DJ puszcza zmysłową piosenkę, a  zebrani z  rozbawieniem patrzą na Aleksa, który niespiesznie zadziera suknię River. W końcu daje nura pod spód, a kiedy się wyłania, trzyma w zębach podwiązkę. Stoję na przedzie, strzykam palcami i po raz pierwszy w życiu bardzo chcę ją złapać. Alex kręci podwiązką na palcu, następnie odwraca się do nas plecami i  wyrzuca ją w  naszą stronę. Większość facetów robi krok w  tył i  się uchyla, gdy podwiązka jest w górze, ja natomiast po prostu wyciągam rękę i ją łapię. Alex podchodzi do mnie i ściska serdecznie, a fotograf uwiecznia nas na zdjęciu. River też zarzuca mi ręce na szyję, a z tłumu dobiega mnie głośny krzyk Courtney: – Postaraj się wreszcie o żonę i dzieci! Po sali rozchodzi się śmiech, DJ przygasza światła i  puszcza wolną muzykę do tańca. Podchodzę do Stelli. – To nie fair –  oburza się. –  Przedłużone włosy i  paznokcie ucierpiały w  walce o  bukiet, tymczasem faceci praktycznie oddali ci podwiązkę bez walki. Niezbyt uczciwa wymiana. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale podchodzi fotograf i pyta, czy może zrobić nam zdjęcie. Stella sięga po bukiet, który wygląda, jakby wrócił z  wojny. Obejmuję ją ramieniem i  trzymając w  dłoniach nasze

trofea, pozujemy do zdjęcia, które, mam nadzieję, nie będzie mnie później prześladować. – Muszę się napić – oznajmia Stella, roztaczając wokół siebie słodkawy zapach wina, które piła wcześniej. Drogę do baru zastępuje nam moja rodzina. Staram się szybko dokonać prezentacji, zanim zarzucą mnie pytaniami. – To są Alex, John i Drew. Dalej stoją Dylan, Jacob, Mason i William. A ten tam to Jackson. I tak nie zapamiętasz. – Widok jej zagubionej miny jest naprawdę zabawny. – Cześć. – Hej. – Siema. Wszyscy się z nią witają i widzę po nich, że nie mogą się doczekać, by spytać, kto to jest. Na imprezy rodzinne zazwyczaj chodzę sam, ale po tym, jak tym razem zmyli mi głowę, że nikogo nie zaprosiłem na wesele, postanowiłem wziąć przykład z mojego brata i po prostu świetnie się bawić. Z pewnością dobrze się składa, że nikt tutaj nie wie, kim ona jest. Nie będę musiał zabierać jej na rodzinny obiad. To jednorazowa przygoda, ale chłopaki patrzą na mnie z  ukosa i  mam nadzieję, że chociaż raz w  życiu będą trzymać gęby na kłódkę. – Jestem Stella – przedstawia się otaczającemu nas tłumkowi. – Zobaczmy, czy powtórzysz nasze imiona. – Dylan się śmieje, a Stella kręci głową. – Nie ma takiej opcji. To wina alkoholu. – No właśnie. –  Kładę dłoń na wgłębieniu jej pleców i  kieruję ją w stronę baru. Wszystkie pary tańczą, a  my ze Stellą siadamy przy barze i  sączymy drinki, jakbyśmy byli antyzwiązkowi. Może w  pewnym sensie jesteśmy. Obserwujemy gości i śmiejemy się z niczego. – Skąd jesteś? – Ciekawi mnie, bo wiem, że nie jest stąd. – Wschodni Teksas. Naprawdę, nie chcę się zagłębiać w  osobiste szczegóły. Nie bierz tego do siebie, po prostu nie mam na to ochoty.

– Umowa stoi. – Stukam swoim kieliszkiem o jej. – Popatrz na te wszystkie szczęśliwe pary. –  Wskazuje drinkiem w stronę parkietu. – Chrzanić związki – podsumowuję. – Otóż to. – Nachyla się i odstawia kieliszek na ladę. – To moje motto. Związki są przereklamowane. Co za wspaniałe uczucie móc się wyluzować z  kimś, kto nie wie nic o  mnie i  mojej przeszłości. W  tej chwili, tu i  teraz, ja jestem mężczyzną, a  ona piękną kobietą, i  tyle. Żadnych osobistych szczegółów. Żadnego zagłębiania się. Niemniej jest w  niej coś takiego, co sprawia, że czuję, jakbym ją znał całe życie. – Wydajesz mi się znajoma. –  Patrzę na nią znad wpół przymkniętych powiek i dopijam swoją whisky z tonikiem. – Ale nie wiem skąd. Odchyla do tyłu głowę i wybucha śmiechem. – Może to dlatego, że oboje jesteśmy takimi cholernymi cynikami, jeśli chodzi o związki. Szczerze? Większość wesel przyprawia mnie o mdłości. Ale nie to. Inne tak. Przeważnie staram się z nich jakoś wymiksować, dziś jednak nie miałam wyboru. Stawiam swoją szklankę obok jej. – Zatańcz ze mną. – Nachylam się do niej. – Nie ma mowy – oponuje Stella. – Bylibyśmy jak inni. – Proszę? – Wstaję i wyciągam w jej stronę rękę. – Jestem do bani w tańcu. – Śmieje się i potrząsa głową. – Po prostu nie miałaś dobrego nauczyciela. To wszystko. – Klękam na jedno kolano i trzymam rękę wyciągniętą w jej kierunku. – Proszę? – I tak oto zaczynam ją błagać. Cholerna whisky obróciła się przeciwko mnie. Stella przewraca oczami, ale w  końcu wstaje i  bierze mnie za rękę. Zbliżamy się do parkietu wraz z pierwszymi dźwiękami Thinking Out Loud Eda Sheerana. Choć to taki typowy weselny kawałek, wychodzę na środek. Stella się zatrzymuje. Kiwam na nią palcem, by do mnie podeszła, i  po chwili wahania rusza w moją stronę. Jedną rękę kładę jej na plecach, drugą ujmuję jej dłoń, splatam nasze palce i przyciągam ją do siebie. Czuję, jak

wstrzymuje oddech, patrzę jej w  oczy, nasze twarze dzielą zaledwie centymetry. – Wiedziałem, że mi nie odmówisz – mówię. Robi ruch, jakby chciała ode mnie odejść, ale przyciągam ją do siebie, obracam i przechylam przez kolano. – Kim ty, do diabła, jesteś? – szepcze, kiedy przywracam ją do pionu. – Kolejnym cynikiem tańczącym z  piękną kobietą. –  Ponownie ją obracam, a ona nie przestaje się śmiać. – Nie jesteś złą tancerką – mruczę w zagłębienie jej szyi. – To twoja zasługa. Zazwyczaj mam dwie lewe nogi. – Patrzy na mnie z takim ogniem i namiętnością w oczach, że mam ochotę zadać jej mnóstwo osobistych pytań, ale wiem, że nie mogę sobie na to pozwolić. – Stella… – Tak? – Mamy tylko ten wieczór. To wszystko. – Wiem. – Przeczesuje palcami moje włosy. – Chodź ze mną do pokoju. – Mam zasady. –  Wybucha śmiechem, udając, że rozważa moją propozycję. – Ja też. – Teraz to ja się śmieję. – Żadnych osobistych pytań. Tylko ta noc. Chemia między nami jest niezaprzeczalna i nie chcę się jutro obudzić z uczuciem żalu. Co ty na to? – Ja też nie – przyznaje. – Tylko ta noc. Kładę rękę na sercu, a potem delikatnie stukam palcem w jej nos. – Czyżbyś właśnie rzucił mi kolejne wyzwanie? –  żartuje, bo oboje wiemy, że tym razem to nie tak. – Hmm… – Waham się nieco zdezorientowany. – Nigdy nie przepuszczam żadnemu wyzwaniu –  stwierdza z przekonaniem. Puszcza do mnie oko i zwilża językiem wargi. Przeczesuję jej włosy palcami, a ona poddaje się mojemu dotykowi. – W takim razie tak, to było wyzwanie.

– Możemy już iść? – upewnia się, gdy cichnie piosenka. – Jak najbardziej. – Prowadzę ją na zewnątrz, gdzie kilku pracowników rancza podwozi gości małymi samochodami terenowymi do pensjonatu. – Serio? – przekrzykuje dudnienie silnika. – Dokąd jedziemy? – Zatrzymałem się w  pensjonacie na końcu drogi. Czyżbyś nie wiedziała, że jazda na rauszu to jazda po pijanemu? –  Mój głos jest poważny, bo byłem świadkiem wielu sytuacji spowodowanych przez pijanych kierowców. Charlie przewraca oczami, ale nic nie mówi. Chwilę później zajeżdżamy przed frontowe drzwi pensjonatu. Ciepły blask dobiegający z  wnętrza hoteliku wygląda jak światła latarni morskiej w środku nocy. – Dzięki, Charlie. – Klepię kierowcę po plecach. Stella rzuca mi zdziwione spojrzenie. Pewnie zastanawia się, skąd znam jego imię, i już chce coś powiedzieć, ale kiedy nie spieszę z wyjaśnieniem, zamyka usta. Żadnych osobistych pytań. Nie musi wiedzieć, kim jestem ani że to ranczo należy do mojej rodziny. Dziś wieczorem jestem zwykłym chłopakiem, a ona zwykłą dziewczyną. Kiedy wchodzimy po schodach, odwracam się i  patrzę na Charliego. Kładę palec na ustach. Kiwa mi porozumiewawczo głową i  zawraca na podjeździe. Stella jest moim sekretem i nie chcę się nim z nikim dzielić. Wyszliśmy z wesela jako pierwsi, więc wiem, że pensjonat będzie pusty, nie licząc pracowników. Nie zamierzam jednak się tym przejmować. Już samo wymknięcie się z  nią naładowało mnie adrenaliną i  wypełniło pożądaniem, jakiego nie czułem od bardzo dawna. Otwieram wejściowe drzwi, kładę dłoń na jej plecach i  delikatnie popycham ją do środka. Jest niesamowicie cicho, tak jak się spodziewałem. Stella rozgląda się wokół, ale szybko biorę ją za rękę i prowadzę na górę do mojego pokoju. Mogłem zatrzymać się w  domku Johna i  Jacksona, który znajduje się kilka minut na piechotę stąd, ale znam moich braci aż za dobrze, by wiedzieć, że impreza trwałaby dalej po zakończeniu wesela. – Bardzo rustykalne wnętrze –  stwierdza Stella, gdy idziemy korytarzem.

– I kwiatowe – dodaję ze śmiechem. Otwieram drzwi. Zanim wejdzie do środka, przytrzymuję ją za łokieć i  przyciągam do siebie. –  Jesteś tego pewna? – szepczę jej do ucha. Wstrzymuje oddech, w  końcu wypuszcza powietrze i  odwraca się w moją stronę. – Czyżbyś wycofywał się z rzuconego mi wyzwania? Przesuwam dłonią po jej nagim ramieniu, pod opuszkami palców czuję tworzącą się na jej skórze gęsią skórkę. – Absolutnie nie. Chciałbym jedynie, żebyś była tego pewna. Wiem, że trochę wypiłaś i może idea jednonocnej przygody wydała ci się ekscytująca, ale teraz, gdy już tu jesteśmy, zastanawiasz się nad tym. – Nie wiem, po co się tak nad tym rozwodzę, ale chcę to od niej usłyszeć. Zbyt szanuję kobiety, by wykorzystywać je po alkoholu, a ostatnie, czego potrzebuję, to skandal z udziałem całej mojej rodziny. Zamiast odpowiedzieć, Stella wchodzi do środka, odwraca się do mnie i  rękami sięga za plecy. Zamykam drzwi i  kiedy na nią patrzę, czuję, jak mój kutas napiera na materiał spodni, błagając, by go uwolnić. Stella pieprzy mnie wzrokiem i  bardzo powoli rozpina pasek, będący niczym innym jak ozdobą wokół jej talii, a  następnie rozsuwa zamek sukienki, która otulała jej ciało przez cały wieczór. Stoję nieruchomo na szeroko rozstawionych nogach i  z  założonymi na piersi rękami. Czekam, przewidując kolejny jej ruch. Gdy tkanina opada na podłogę, wpatruję się w  nią jak zahipnotyzowany. Nie dziwi mnie, że nie ma stanika, widok jej koronkowych czarnych majtek wstrząsa natomiast moim ciałem. – Czy odpowiedziałam na twoje pytanie? – Jej pewność siebie sprawia, że mój członek robi się twardy jak głaz. Stawiam dwa długie kroki i zatrzymuję się naprzeciwko niej. Opuszcza wzrok, a  gdy widzi bolesną wypukłość na moim podbrzuszu, przygryza dolną wargę. – Cholera, Stella. Jesteś niesamowicie piękna. –  Pochylam się nad nią, obejmuję dłonią jej pierś i  zamykam usta wokół brodawki, owijając językiem sterczący sutek. Z  jej ust wydobywa się jęk, Stella przeczesuje

palcami moje włosy, a  kiedy chwyta je mocniej, doprowadza mnie do szaleństwa. Pieszczę na zmianę obie jej piersi, w końcu się prostuję i patrzę na nią, jak próbuje wyrównać oddech. Chwytam ją za kark i przyciągam do siebie, wpijam się w  jej usta i  zatapiam język między jej pełnymi wargami. Ma słodki smak, jęczy wczepiona w  moje usta i  nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Jej palce coraz mocniej szarpią moje włosy, odchyla kark, więc korzystam z  okazji i  pogłębiam pocałunek. W  końcu się od niej odrywam, robię krok w tył, a w myślach zapamiętuję, jak obłędnie wygląda w czerwonych szpilkach i czarnych majtkach. – Słyszałem, że kobieta wkłada czarną bieliznę, gdy chce, by ktoś ją w niej zobaczył. – Zdejmuję marynarkę i rzucam ją na podłogę. – Wygląda na to, że to twój szczęśliwy dzień –  drażni się ze mną, wsuwając kciuk za lamówkę koronkowych majtek. Patrzę, jak się z nich wysuwa. Cholera, ależ jej pragnę. – Jakieś życzenia, kochanie? – Chwytam ją za biodra i wdycham świeży zapach jej szamponu. Zarzuca mi ręce na szyję i przyciąga do siebie. – Chcę, żebyś zerżnął mnie tak mocno, bym czuła cię przez następne dni – szepcze. Jej słowa powinny szokować, ale tak się nie dzieje. Zamiast tego trafiają bezpośrednio do mojego fiuta. Unoszę brew i zaczynam odpinać spinki od mankietów. – Nie masz pojęcia, o  co właśnie poprosiłaś, skarbie –  ostrzegam ją obiecującym tonem. – Chyba jednak mam. – Przygryza zębami dolną wargę. Cholera, ta kobieta może mnie zgubić.

ROZDZIAŁ 4

•

Emily Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale całe moje ciało drży w oczekiwaniu na to, co zaraz nastąpi. Przez tego mężczyznę krew szybciej buzuje mi w żyłach i chcę, żeby to trwało jak najdłużej. Moje wnętrze pulsuje od jego słów, jego obietnicy. Patrzę, jak rozpina spinki od mankietów, i  czuję zalewającą mnie falę gorąca. Nigdy nie pragnęłam faceta tak bardzo, jak pragnę go teraz. Być może to niezaprzeczalne pożądanie wynika z  dużej ilości wypitego alkoholu albo to dlatego, że zbyt długo byłam pozbawiona seksu. Bez względu na powód chcę wszystkiego, co on pragnie mi dać. Tylko tej jednej nocy. – Zostaw na nogach szpilki, kochanie –  rozkazuje, gdy zamierzam je zdjąć. –  Mam wobec ciebie plany. –  Rzuca mi rozbierające spojrzenie, co przypomina mi, że ja stoję przed nim naga, podczas gdy on nadal jest w ubraniu. – W porządku, o ile pozbędziesz się wreszcie ciuchów – przekomarzam się z  nim, nie mogąc doczekać się tego, co jest pod nimi. Nie mam wątpliwości, że jest dobrze zbudowany i  umięśniony, ale kiedy rozpina koszulę i  odsłania szerokie ramiona i  klatkę, mam ochotę paść na kolana i  dziękować Bogu, że pobłogosławił mnie tym grzesznym widokiem. Sześciopak na brzuchu, który układa się w smakowite V, przyprawia mnie o głośny jęk. – Podoba ci się ten widok? – Jego pyszałkowaty uśmieszek tylko dodaje mu uroku. Pewność siebie u mężczyzn jest seksowna, nie mam co do tego wątpliwości, ale ten facet wyniósł ją na zupełnie inny poziom. – Miałam spytać cię o to samo – odparowuję. Mojej uwadze nie uchodzi jego nabrzmiała erekcja. – Wyglądasz, jakby coś cię… uciskało.

Chwyta mnie za rękę i  kładzie ją na wybrzuszeniu w  spodniach. Nie mogę się powstrzymać i gdy pociera moją dłonią wzdłuż swojego członka, z moich ust wydobywa się jęk. Przyciska mnie do siebie. – Jak myślisz, ile razy dojdziesz, zanim w ogóle wyjmę fiuta ze spodni? –  szepcze mi do ucha. Przełykam ślinę, te nieoczekiwane słowa przyprawiają mnie o  pulsujące mrowienie w  dole brzucha. –  Sprawdźmy, dobrze? –  Jego rozbawiony ton nakręca mnie jeszcze bardziej. Przesuwa dłoń w dół i wsuwa mi ją między nogi. – Jesteś już mokra, kochanie? – Mmm… – mruczę. Odchylam do tyłu głowę, gdy przesuwa palcem po mojej szparce. Robi to ponownie, zanim wsunie palec do środka. –  Och, tak. – Cholera – mamrocze, nadając szybsze tempo. – Taka mokra i ciasna. –  Gwałtownym ruchem wysuwa ze mnie palec, by zaraz wsunąć z powrotem dwa. Zaczyna obracać nimi głęboko w mojej cipce. Wydaję z siebie kolejny jęk i zaciskam mięśnie wokół jego palców. – Jeszcze –  błagam. Owijam ramiona wokół jego szyi i  wpijam się wargami w  jego usta. Wolną ręką trzyma mnie za włosy i  całuje z  taką natarczywością, jakiej nigdy wcześniej nie zaznałam. – Co za wspaniały, pieprzony widok – wypowiada prosto w moje usta, przerywając tym samym pocałunek. –  Pieprzysz moje palce, i  to jak zachłannie. – Tak – dyszę. – Właśnie tak. Uśmiecha się na te słowa. Przesuwa kciuk w  górę i  okrąża moją łechtaczkę, mocno ją naciskając, jednocześnie jego dwa palce nadal mnie penetrują. Przymykam oczy, odchylam głowę, mój oddech przyspiesza, gdy mężczyzna zaczyna ssać i  całować mnie po szyi, a  orgazm zbliża się nieubłaganie. Czuję, jak miękną mi kolana, on przyspiesza i zanurza się we mnie jeszcze głębiej. Wbijam się paznokciami w jego bicepsy, zastygam na chwilę i  niedługo później ciepło eksplodującego orgazmu rozlewa się po moim ciele. Zwalnia ruchy, a ja wracam pomału na ziemię. – To może być nowy rekord – szepcze mi do ucha. Otwieram oczy. Widzę jego pyszałkowaty uśmieszek i choć przed chwilą szczytowałam z jego palcami wewnątrz, ten uśmieszek działa na mnie jak

mało co. O mój Boże. – Twoja kolej – mówię, sięgając do jego guzika i suwaka. Zrzuca buty i  pozwala mi rozpiąć spodnie, ściągam mu je, aż zostaje w  samych bokserkach, z  nabrzmiałą erekcją. Wsuwam rękę i  witam się z  aksamitnie gładkim fiutem. Kilka razy przesuwam ręką w  górę i  w  dół, a on jęczy pod wpływem mojego dotyku. – Cholera, rób tak dalej, a  nie zdołam zrobić niczego z  tego, o  czym myślałem, odkąd cię zobaczyłem –  dyszy, gdy nadaję moim ruchom szybsze tempo. – Stella… – Jego ostrzegawczy ton sprawia, że chce mi się śmiać. Podoba mi się kontrola, jaką mam nad nim w tym momencie. – Co chciałbyś ze mną zrobić? –  kpię, ale widząc jego wygłodniałe, ciemne spojrzenie, rozumiem, że to nie pora na żarty, co sprawia, że mam ochotę na znacznie więcej. – Cholernie dużo. – W jego głosie słychać napięcie, a ja nie przestaję go pieścić. Napieram na niego piersiami, czuję, jak tężeje i  zaciska zęby. –  Odwróć się – rozkazuje głosem nieznoszącym sprzeciwu. Zanim wykonam jego polecenie, chwyta mnie za ramiona i  obraca. Czuję jego erekcję na plecach, dłońmi sięga do mojej talii. – Widzisz, co ze mną robisz? Cholernie mnie kręcisz, ale chcę się trochę z tobą pobawić. Uśmiecham się, choć on tego nie widzi. Przesuwa dłoń w górę po moim brzuchu, obejmuje pierś i pieści sutek palcami. Zaczyna go skubać i mocno ściskać, odchylam do tyłu głowę i opieram ją na jego klatce. – Och… –  jęczę, gdy ból w  ułamku sekundy zmienia się w  rozkosz. Robi to ponownie, tym razem mocniej. – Tak. – Wzdycham. Uwielbiam to. – Pochyl się nad łóżkiem – szepcze mi do ucha. – Chciałbym przyjrzeć się twojej ślicznej cipce. – Jego słowa przyprawiają mnie o dreszcz, jakiego dawno nie czułam. Nie przypominam sobie, bym miała kiedykolwiek takiego roszczeniowego faceta, ale bardzo mi się to podoba. Nadal jęcząc, wykonuję jego polecenie i pochylam się, wypinając pupę. Dzięki moim szpilkom utrzymujemy biodra na tej samej wysokości. Kiedy pochyla głowę, czuję jego wargi sunące w dół pleców, co przyprawia mnie o  dreszcze. Prostuje się, chwyta mnie za biodra i  stopą rozsuwa mi nogi.

Klęka, klepie mnie otwartymi dłońmi w  pośladki i  szeroko je rozwiera. Jego głodny pomruk jest jedynym ostrzeżeniem, jakie dostaję tuż przed tym, jak jego język wdziera się w  moje wnętrze. Krzyczę zaskoczona zaciekłością, z jaką jego wargi mnie penetrują, opieram łokcie o łóżko, by złapać jakiś punkt podparcia. – Jasna cholera – mruczę, czując, jak jego język masuje moją łechtaczkę, a potem sunie wzdłuż sromu i wdziera się głębiej do środka. – O tak. – Klepie mnie w pupę, przyprawiając o kolejne jęki rozkoszy. Trzyma moje uda w  stalowym uścisku i  nie wypuszcza z  ust mojej cipki. Pożera ją, jakby to był jego ostatni posiłek w życiu, i nie zwalnia tempa do samego końca, aż się pod nim osuwam. Zanim złapię oddech, ustawia się za mną i  pociera czubkiem penisa o  moją szparkę. Nawet nie zauważyłam, że zdjął majtki i  założył gumkę, a kiedy wbija się we mnie, zapadam się w ciemność. Wypełnia mnie sobą, z każdym ruchem dociera głębiej, rozluźniam się i przyjmuję go całego. – Tak… – szepczę. Podoba mi się, jak jest we mnie. – Cholera, Stella… –  jęczy i  sunie ręką w  górę aż do mojego karku, chwyta mnie za włosy i  podciąga. Teraz jego klatka przyklejona jest do moich pleców. –  Fantastycznie smakujesz. –  Kontynuuje tę dręczącą przyjemność, kołysząc się we mnie i  uderzając w  zakończenia każdego możliwego nerwu. Odchyla moją głowę do tyłu, odsłania szyję, a jego usta chwytają skórę poniżej ucha. Drugą dłonią gładzi mnie po brzuchu i masuje łechtaczkę. – O Boże –  skomlę, gdy przyspiesza tempo i  uciska ją coraz szybciej i mocniej. – O tak, mała. Powiedz, jak bardzo lubisz mojego kutasa, który cię posuwa – dyszy mi do ucha i przyprawia o dreszcz na całym ciele. Cholera, sam jego szorstki głos mnie podnieca. – Nie przestawaj – błagam. – Mocniej. – Cała przyjemność po mojej stronie, kochanie. – Zatapia zęby w moim ramieniu, całuje nad znamieniem, zaciska palce na moich biodrach i  pcha mnie raz za razem, nieustępliwie.

– Proszę, tak, tak… –  Moje słowa przeplatają się z  innymi, serce bije coraz szybciej, gdy on spełnia moje wszystkie dotychczasowe fantazje. – Czego ci trzeba, ślicznotko? Mnie możesz powiedzieć – nakazuje. Jego kutas uderza miarowo w mojej cipce. – Chciałabyś dojść? – Mmm – mamroczę, jęcząc desperacko. Bez słowa obraca mnie przodem do siebie i upadam na łóżko. W ciągu kilku sekund moje nogi są nad jego ramionami, a jego usta z powrotem na mojej obrzmiałej łechtaczce. Językiem i palcami doprowadza mnie na skraj wytrzymałości, aż krzyczę w ekstazie. – Jasna cholera –  mruczę, próbując złapać powietrze. Moje gardło jest suche od słów i krzyków, które z siebie wydałam, ale nie mam czasu, żeby się nad tym rozwodzić, bo on zarzuca moje nogi nad swoimi ramionami, pochyla się i z impetem wchodzi głęboko we mnie. Obejmuje dłonią moją pierś i  dyszy w  zagłębieniu mojej szyi, goniąc szybko i  mocno za swoim orgazmem. Wpijam paznokcie w  jego plecy, zachęcam go. Nieruchomieje na sekundę, po czym pcha ostatni raz i spuszcza się we mnie. – Cholera, Stella… –  jęczy mi do ucha, obejmuje mój podbródek i  przyciska swoje usta do moich w  gorącym, pożądliwym pocałunku. Dopadają mnie wyrzuty sumienia, że okłamałam go co do swojego imienia, ale wiedząc, że to jednorazowa przygoda, odsuwam od siebie te wątpliwości. Nie sądzę, żeby go to w ogóle obchodziło. – Mniam, bita śmietana. – Oblizuje wargi, smakując deser, który zjadłam wcześniej. Kąciki jego ust się unoszą, a oczy błyszczą z rozbawienia. – Tort weselny – potwierdzam, wciąż próbując złapać oddech. – Smaczny. Pasuje do ciebie. – W jakim sensie? – Mrużę oczy, rozważając jego słowa. Oblizuje dolną wargę. – Ładny z  zewnątrz, słodki i  delikatny wewnątrz. –  Puszcza do mnie oczko i  wstaje, a  ja podziwiam jego piękny tyłek, gdy idzie do łazienki. Leżę na łóżku, próbuję usiąść, ale nogi mam jak z  waty. Wraca minutę później z ręcznikiem w ręku i mi go podaje. – Dzięki. –  Biorę go i  się wycieram, nie mogąc spojrzeć w  oczy facetowi, który właśnie przeleciał mnie na wskroś. Alkohol jeszcze do

końca ze mnie nie wyparował i  świadomość, że nawet nie pamiętam jego imienia, przyprawia mnie o rumieniec wstydu. – Dokąd się wybierasz? – Przytrzymuje mnie za ramię, gdy zbieram się do wyjścia. – Mam wobec ciebie plany, Bita Śmietanko. Jeszcze z tobą nie skończyłem. – Jakie plany? – drażnię się z nim, przygryzając dolną wargę. Przyciąga mnie do siebie, a ja siadam na nim okrakiem. – Mamy tylko tę jedną noc, prawda? –  Unosi brew w  oczekiwaniu na moje potwierdzenie, a  kiedy kiwam głową, kontynuuje: –  A  to znaczy, że liczy się każda minuta. –  Chwyta mnie za kark i  wpija się w  moje usta w namiętnym pocałunku. Jego natarczywe palce i język wędrują po moim ciele, bawiąc się nim, ssąc i liżąc, aż oboje się sobą nasycimy. Co wydaje się nie mieć końca, jako że przeleci mnie jeszcze trzy razy, zanim wzejdzie słońce.

Okropne łomotanie w  głowie to pierwsza rzecz, jaką odnotowuję po przebudzeniu. Drugą jest wschodzące i  oślepiające słońce, które zalewa mnie przez cienkie zasłony, gdy tylko otworzę oczy. Dawno nie wypiłam tyle alkoholu, co zeszłego wieczoru. Ostatni raz tak puściły mi hamulce lata temu, kiedy wraz z kolegami z klasy poszliśmy świętować zdane egzaminy. Zajęta pracą i rodzinnymi sprawami, przeważnie piłam jeden, dwa kieliszki wina, więc to, że się dziś nie porzygałam, jest prawdziwym cudem. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, gdzie jestem. Mrugam, by skupić wzrok, rozglądam się wokół i  przypominam sobie, że wieczorem zabrał mnie do swojego pokoju w tym pensjonacie. Zaraz. Czyli kto? Wiem, że mi się przedstawiał, i pewnie w  nocy nawet krzyczałam jego imię kilka razy. Na Boga, mam pustkę w głowie. – Ethan? Nathan? Drew? Kurna. To i  tak nie ma znaczenia, nie zamierzam kręcić się po okolicy. Sama złamałam swoją cholerną zasadę i  teraz muszę się stąd wydostać, zanim spotkam się z nim twarzą w twarz. Powoli wysuwam się z łóżka, podnoszę z  podłogi leżące tam prześcieradło i  owijam nim ciało. Chwytam

kopertówkę, na palcach idę do łazienki i  cicho zamykam za sobą drzwi. Siusiam, robię jako taki porządek z chaosem na głowie, a następnie sięgam po telefon. Widzę, że Kiera już zdążyła do mnie napisać. Kiera: BŁAGAM, NIE GNIEWAJ SIĘ. Kiera: WSZYSTKO WYJAŚNIĘ. SŁOWO! Kiera: CO SIĘ Z TOBĄ DZIAŁO? Emily: PÓŹNIEJ SKOPIĘ CI TYŁEK ZA TO, ŻE MNIE ZOSTAWIŁAŚ. TERAZ POTRZEBUJĘ PODWÓZKI! Kiera: GDZIE JESTEŚ? Emily: W PENSJONACIE. Kiera: ZARAZ BĘDĘ. SKĄD SIĘ TAM WZIĘŁAŚ? Emily: KIEDY MNIE OLAŁAŚ, OBUDZIŁAM SIĘ W JEGO ŁÓŻKU.

SPOTKAŁAM

FACETA

I…

Kiera: CO?! OMG! Emily: NO WIEM! MUSZĘ SIĘ STĄD WYDOSTAĆ, ZANIM SIĘ OBUDZI. Kiera: CO? DLACZEGO? NIE JEST PRZYSTOJNY? Przewracam oczami. Oczywiście, musiała o to spytać. Kiera: ZARAZ! KTO TO JEST? Emily: NIE PAMIĘTAM, JAK MA NA IMIĘ. TROCHĘ WYPIŁAM. CHYBA DREW? MIAŁ SMOKING I BYŁ W ORSZAKU WESELNYM. Kiera: MUSISZ JAK NAJSZYBCIEJ STAMTĄD WYJŚĆ, EM! NIE ŻARTUJĘ. PRZYPILNUJ, ŻEBY NIKT CIĘ NIE WIDZIAŁ.

Emily: O RANY, NIE STRASZ MNIE. DLACZEGO? Kiera: DREW JEST ŻONATY!!!!! Z COURTNEY! O Matko Boska! Zaczynam się trząść. Courtney jest siostrą Bishopów. Emily: TO NIE MOŻE BYĆ PRAWDA! NIE MIAŁ OBRĄCZKI… Kiera: ŻADEN PROBLEM ZDJĄĆ OBRĄCZKĘ, EM! JEŚLI SIĘ UPIŁ I  CIĘ PRZELECIAŁ, ZROBI SIĘ MEGAAFERA! SPADAJ STAMTĄD JAK NAJSZYBCIEJ! Emily: MUSZĘ SIĘ UBRAĆ. DAJ MI 5 MINUT. Kiera: WYŚLĘ CI ESA, JAK BĘDĘ NA MIEJSCU. Moje serce bije jak oszalałe i  nie wiem, czy chce mi się płakać, czy krzyczeć, czy jedno i drugie. Co jest, kurwa? Jaki człowiek zdradza żonę na weselu jej brata? Gdzie, do diabła, była Courtney i  dzieci? Zastanawiam się, kiedy widziałam ją po raz ostatni, i  za cholerę nie mogę sobie przypomnieć. Czyżby wyszła wcześniej, żeby położyć trojaczki spać? Poznałam ją w  przelocie, ale razem z  Drew byli w  orszaku weselnym i pamiętam ją, jak kroczyła środkiem roześmiana, z długimi blond włosami. O mój Boże, co ja zrobiłam? Wracam na palcach do pokoju, zgarniam sukienkę i  szpilki. Błyskawicznie wskakuję w  ubranie i  widzę smoking Drew leżący na podłodze. Zalewa mnie fala gniewu na myśl o tym, jaki numer wywinął mi mój były i jakie to paskudne uczucie, gdy wiesz, że zostałaś zdradzona. Po co ten facet miałby ryzykować całe swoje życie dla jednonocnej przygody? To był nasz wspólny pomysł, żadnych zobowiązań, ale żeby zdradzać żonę pod nosem całej rodziny? Co za pierdolony dupek. Przypominam sobie moment, w  którym zrozumiałam, że mój były jest niewiernym draniem, i  ten gniew teraz powraca, zmuszając mnie do działania. To, że nawaliłam, nie znaczy, że jemu ma się upiec. Kto wie, ile razy już ją zdradził i  ile jeszcze planuje w przyszłości. Szybko zbieram z podłogi jego ciuchy i buty i wychodzę z tą

odrobiną godności, która mi została, a zważywszy na okoliczności, jest jej naprawdę niewiele. W drzwiach upewniam się, że jego portfel i telefon leżą na stoliku nocnym. Bardzo chciałabym usłyszeć jego tłumaczenia. Żeby stąd wyjść, będzie musiał przyznać, że jego dziewczyna na jedną noc gwizdnęła mu ubranie. Dobrze ci tak, ty niewierny draniu. Zbiegam po schodach na dół, z  pochyloną głową, by nikt mnie nie zatrzymał. Nie chcę, aby ktoś mnie zobaczył i  zastanawiał się, dlaczego uciekam. Kiera jest już na zewnątrz, podbiegam na bosaka do samochodu, otwieram drzwi, szybko wsiadam i zatrzaskuję je za sobą. Wreszcie mogę odetchnąć. – Jedź! – krzyczę. Nie mam ochoty rozmawiać o całej tej popieprzonej sytuacji. Serce nadal mocno mi bije, gdy wyjeżdżamy z parkingu, i z całych sił przyciskam do piersi smoking i buty. Dopiero kiedy jesteśmy kilka mil dalej, biorę głęboki wdech. – Co tam trzymasz? – Kiera zauważa naręcze ubrań w moich ramionach. – Jego smoking. –  Wzdragam się, bo właśnie uświadomiłam sobie, co zrobiłam. Kiera wytrzeszcza oczy i  wybucha śmiechem. Ledwo panuje nad kierownicą i nad sobą, widząc mój śmiertelnie poważny wyraz twarzy. – Zajebałaś mu ciuchy? Co cię napadło, Em? – Nie przestaje się śmiać, nawet gdy mnie karci. – Wkurzyłam się, że jest żonaty! Zasłużył sobie na to –  wyjaśniam rzeczowo. Ciskam smoking i buty na tylne siedzenie i zakładam szpilki. – Jesteś pewna, że to był Drew? – Mruży oczy. – Nie. –  Kręcę głową. –  Wiem tylko, że był w  orszaku weselnym, bo miał na sobie taki sam smoking jak inni. – Było ośmiu drużbów. Rozgryźmy to drogą eliminacji. – Dobrze – przytakuję. – To nie był ani Jackson, ani John. – Rzuca mi pospieszne spojrzenie, które oznacza, że dla mojego własnego dobra byłoby lepiej, gdyby to, co mówię, okazało się prawdą. – Nie byłam aż tak pijana.

– Jednak wystarczająco, by nie zapamiętać jego imienia. –  Chichocze, mimo że mnie nie jest do śmiechu. – Okej, przepraszam. To było perfidne. – Mów dalej… – Zostaje nam starszy brat pana młodego Evan, jego szwagier Drew,  choć modlę się, by to nie był on, kuzyni Wiliam i  Mason oraz kumple Aleksa, Dylan i Jake. – Szczerze mówiąc, żadne z tych imion nie brzmi znajomo – przyznaję. – Droga eliminacji –  przypomina mi. –  Zacznijmy od Drew. Czy ten facet miał tatuaże na ramionach i klacie? Drew ma ciemne brązowe włosy i jest naprawdę dobrze zbudowany. Przywołuję we wspomnieniach jego nagie ciało i  usiłuję przypomnieć sobie, czy widziałam jakieś tatuaże. – Nie wydaje mi się – stwierdzam – ale nie mam pewności. – Zamykam oczy i wracam myślami do chwili, gdy pieprzył mnie mocno, wgryzając się w moje ramię, a ja wczepiałam się paznokciami w jego biceps. – Poczekaj, nie. Nie miał nic na rękach. – Jesteś pewna? – W jej głosie słychać nadzieję. – Tak – potakuję, jego obraz w  mojej głowie jest teraz wyraźniejszy. –  Pamiętam jego ramiona. Żadnych tatuaży. – W takim razie to nie był Drew. – Oddycha z ulgą i rozluźnia barki. –  Jedną rękę ma całą wytatuowaną, aż po nadgarstek. – Zapamiętałabym taką ilość tuszu – zapewniam. – Dzięki Bogu. – Wzdycha. – Dostałabym zawału, gdyby to był Drew. – Też mi ulżyło. – Rozluźniam się, wiedząc, że nie pomogłam żonatemu mężczyźnie zdradzić żony. – W takim razie kto to był? – Zostało pięciu. – Kiera chichocze, widząc moją przygnębioną minę. –  Pierwszy raz się puściłaś i nawet nie zapamiętałaś jego imienia. Bardzo mi przykro… nie przykro. Przewracam oczami. Nienawidzę siebie za to, że nie okazałam na tyle silnej woli, by trzymać się własnych zasad. – Dlatego obiecałam sobie żadnych więcej związków i  facetów. Tak to się potem kończy, że dostaję po tyłku.

– Nie wspominając o  tym, że buchnęłaś niewinnemu człowiekowi smoking. – Parska. – Wiesz, że one są do zwrotu, prawda? W przeciwnym razie koleś dostanie z pięćset dolców kary. – Nie zwrócę go! –  krzyczę. –  Miałabym tam wejść i  powiedzieć: „O, hej, zabrałam to, ale już oddaję. Przepraszam”. – Żaden z pozostałych drużbów nie jest żonaty, więc prawdę mówiąc, to ukradłaś ten smoking. Uderzam głową o  zagłówek i  przeklinam samą siebie, że wpakowałam się w tę sytuację. – Wyręczysz mnie? Powiedz, że go znalazłaś czy coś w tym stylu. – To nie będzie nawet w  połowie tak zabawne jak wtedy, gdy ty to zrobisz – ironizuje. – Kiero Georgino Young! Z  niejednego gówna cię wyciągnęłam, jesteś mi coś winna! – Celuję w nią palcem. – Czy mam ci przypomnieć Billy’ego Petersona, trzecią klasę liceum i stanik za dwieście dolców, który zostawiłaś u niego w pokoju i zmusiłaś mnie, bym się tam zakradła i ci go przyniosła? – Mmm –  stęka, wykrzywiając usta poirytowana. –  Nie znoszę, kiedy używasz mojego drugiego imienia. – Dobrze ci tak. – Niech będzie. Ale zapytam w  wypożyczalni, do kogo należy, i  tym samym rozwiążę tę zagadkę raz na zawsze. – Nawet nie chcę wiedzieć –  przyznaję. Wolałabym wymazać z  życiorysu ostatnią noc. Choć te chwile, które pamiętam, były naprawdę ostre. Patrzę na nią. – Hej. Powiesz mi, gdzie ty byłaś zeszłej nocy? Jej policzki się rumienią i już wiem, że to będzie soczysta opowieść. – Wypluj to z siebie.

ROZDZIAŁ 5

•

Evan Ból, który zaraz roztrzaska mi głowę na pół, wybudza mnie z głębokiego snu. Mój wewnętrzny doktor mówi mi, że wypiłem za dużo alkoholu i  powinienem był pić więcej wody. Przekręcam się na drugi bok, spodziewając się dotyku ciała leżącej obok mnie kobiety, jako że wspomnienia ostatniej nocy nadal są żywe. Odganiam resztki snu z  oczu i kładę rękę na pustym miejscu, które jest zimne, ale nadal nią pachnie. Rozglądam się wokół: nie widzę jej ciuchów na podłodze, co jedynie potwierdza, że już jej tu nie ma. To nawet lepiej, bo nie mam czasu na poważne związki. Stella jest jedynie wspomnieniem, dobrym, nie powiem, ale niczym więcej. Gdyby nadal tutaj była, mógłbym zachować się wbrew własnym postanowieniom i zaprosić ją na randkę. Było w niej coś, co mnie ujęło. Przeciągam się i uśmiecham na to wspomnienie. Na szczęście już jej nie ma i  każde z  nas może się zająć swoim życiem. Prawie rozumiem, dlaczego Jackson zawsze tak robi. Prawie. Spoglądam na telefon i  widzę, że dochodzi dziewiąta. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tyle spałem, ale najwyraźniej potrzebowałem odpoczynku, zwłaszcza po ostatniej nocy. Zrzucam kołdrę i  rozglądam się w poszukiwaniu moich butów, spodni i koszuli. Jestem zdezorientowany, bo nigdzie nie widzę swoich ubrań. Powinny leżeć na podłodze przy łóżku, dokładnie pamiętam, kiedy je z  siebie zrzucałem. Zakładam, że to jakiś okrutny żart. Wstaję i na golasa zaczynam przeszukiwać pokój. Sprawdzam szuflady, szafę i łazienkę i już wiem, że moja garderoba zniknęła tak samo jak Stella. – Kurwa! – krzyczę w akcie frustracji, mając nadzieję, że nikt mnie nie słyszy, bo ściany są dosyć cienkie. Pamiętam, że zostawiłem torbę z  ubraniami na zmianę w  domu rodziców i  nie miałem czasu, żeby ją

stamtąd zabrać. Teraz nie pozostaje mi nic innego, jak zadzwonić po pomoc. Wkurzony sięgam po komórkę, która leży na nocnym stoliku obok portfela, i sprawdzam wiadomości. Może znajdę coś, co podpowie mi, kim jest ta kobieta. Nic. Żadnej wskazówki. Wraz ze Stellą postanowiliśmy nie komplikować sobie życia i nie dzielić się żadnymi osobistymi szczegółami, a  teraz, niespełna dwanaście godzin później, ta decyzja obraca się przeciwko mnie. Nie mając wyboru, dzwonię do Jacksona w nadziei, że już nie śpi i  przyniesie mi jakieś ciuchy. Uratowałem go z  niejednej opresji, więc jest mi coś winien. Oczywiście nie odbiera, a ja muszę wysłuchać jego głupiego nagrania poczty głosowej, na którym po prostu cały czas się śmieje, a potem następuje piknięcie. – Jackson, do cholery! Odbieraj, gdy ktoś do ciebie dzwoni. To ważne. Oddzwoń. – Rozłączam się i wybieram kolejny numer z listy. Telefon Johna dzwoni i dzwoni, ale on również nie odbiera. Wysłuchuję jego bardzo profesjonalnego nagrania na sekretarce i  zostawiam tę samą wiadomość. – Oddzwoń do mnie. – Rozłączam się i siadam na krawędzi łóżka. Zastanawiam się, czy mogę owinąć się prześcieradłem i niezauważenie przemknąć do samochodu. Słabo to widzę, jako że w pensjonacie roi się od członków rodziny i przyjaciół. Kusi mnie, żeby zadzwonić do Aleksa, ale to zły pomysł, bo on najpewniej śpi po swoim wielkim dniu. Nie wiem, do kogo jeszcze zatelefonować. Wybieram numer Dylana, ale on, podobnie jak inni, też nie odbiera. Dzięki Bogu, nie jest to podbramkowa sytuacja, nie trzeba wyciągać mnie z  więzienia ani nic z  tych rzeczy. Pozostaje mi jeszcze skontaktować się z  mamą albo Courtney, ale nie chcę, by którakolwiek z nich mieszała się w moje sprawy. Już słyszę te pytania o to, co robiłem wczoraj w  nocy i  dlaczego potrzebuję, by ktoś przyniósł mi ubranie do pokoju. Rozglądam się ponownie z nadzieją, że coś przeoczyłem i  ciuchy leżą gdzieś w  kącie. Wtedy zaczyna do mnie docierać, co tak naprawdę oznacza ich zniknięcie. Stella zwinęła smoking i  jeśli go nie oddam, będę musiał zapłacić za nowy, i to całkiem sporo. Jestem wkurzony na maksa. Co ona sobie, do cholery, myślała? I najważniejsze: dlaczego to zrobiła?

– To jakaś ściema – mamroczę pod nosem i zbieram się na odwagę, by zadzwonić do Courtney. Znajduję jej telefon zapisany w „ulubionych”, ale kiedy już mam go wybrać, na ekranie wyświetla się połączenie przychodzące od Johna. Przynajmniej mogę liczyć na to, że ktoś oddzwoni. – Siema, co tam? – pyta John. – Muszę cię prosić o przysługę. – Wal. – Śmieje się. – Mógłbyś przynieść mi jakieś ciuchy i buty? Proszę? – Siadam nagi na skraju łóżka i czekam na odpowiedź. – Dlaczego? – Parska. – Czy mógłbyś po prostu zrobić to, o co proszę? – Przewracam oczami i kręcę głową. – Tylko jeśli powiesz dlaczego. Wzdycham. – Jesteś strasznie upierdliwy, wiesz? – Biorąc pod uwagę fakt, że musiałbym przerwać to, co właśnie robię, żeby przywieźć ci ciuchy, jest chyba zupełnie odwrotnie. Czekam… Wyjaśniam mu, że moje rzeczy zniknęły i  nie mogę opuścić pokoju. Wybucha szczerym śmiechem, który naprawdę mnie wkurza. – Wiesz, że smoking trzeba zwrócić w poniedziałek do dziesiątej rano? – Tak, wiem – syczę przez zaciśnięte zęby, starając się opanować nerwy. – Dobra. Będę za dwadzieścia minut. Mam ochotę spytać, dlaczego potrzebuje aż dwudziestu cholernych minut, ale tego nie robię. W zamian dziękuję mu i się rozłączam. Idę pod prysznic, by zmyć z  siebie wspomnienie Stelli. Wychodzę z  kabiny, wycieram się i  owijam ręcznik wokół bioder. Przechodzę do pokoju, gdy rozlega się pukanie do drzwi. Otwieram je, przede mną stoi Jackson. Wystarczy mi rzut oka na jego drwiący uśmieszek i spodnie schowane do butów i  mam stuprocentową pewność, że to nie John. Stary numer z podmianą na mnie nie działa. – Gdzie John? – pytam. – Marnie wyglądasz.

– Ciężka noc. – Przewraca oczami, wręczając mi kowbojki i plastikową siatkę z  ubraniem w  środku. –  Ale wygląda na to, że nie tak ciężka jak twoja – dodaje wyraźnie rozbawiony. Stawiam buty na podłodze i  wyjmuję ciuchy z  reklamówki. Nie mogę uwierzyć w  to, co widzę: kraciastą flanelową koszulę, białe majtki i niebieskie dżinsy z dziurami na kolanach. – To ma być żart? – Wpatruję się w niego. Jackson stoi ze skrzyżowanymi na piersi rękami i  przebiegłym uśmieszkiem na ustach. Świetnie się bawi. – John powiedział, że potrzebujesz ubrania. Określiłeś dokładnie jakiego? – Czy bokserki, T-shirt i spodnie to zbyt trudne zadanie? Plus sportowe buty? Albo coś normalnego? – Patrzę na leżący na łóżku typowo kowbojski zestaw. Wybrał go specjalnie, żeby zabawić się moim kosztem. Zbyt dobrze go znam, by myśleć inaczej. – To gacie taty? Co to, kurwa, jest? – Podnoszę bieliznę i spoglądam na brata. Próbuje powstrzymać śmiech do tego stopnia, że wygląda, jakby zwijał się z bólu. – Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Chyba tak to idzie. – Palant z  ciebie –  oświadczam, a  Jackson zanosi się donośnym śmiechem. Wypycham go z pokoju i zamykam drzwi na klucz. Dupek. Już ja sobie pogadam z  Johnem przy najbliższej okazji. Zrzucam ręcznik na podłogę i  zaczynam się ubierać. Poziom mojej złości osiąga maksimum, gdy spodnie opinają moje jajka jak elastyczna guma. Są tak ciasne, że ledwo mogę w  nich chodzić. Rzucam okiem na swoje odbicie w  lustrze i nie mam złudzeń co do tego, jak śmiesznie wyglądam. Jestem chodzącym teksańskim kowbojem we flanelowej koszuli, obcisłych dżinsach, które odcinają dopływ krwi do mojego kutasa, i  w  paskudnych butach. Brakuje mi tylko gigantycznego kapelusza i  pieprzonego paska ze złotą klamrą wielkości talerza. Kluczyki do samochodu leżą na nocnym stoliku. Na szczęście Stella zachowała resztki przyzwoitości i  ich nie gwizdnęła. Otwieram drzwi, wychylam się na korytarz i  sprawdzam, czy ktoś tam jest. Nikogo nie

widzę. Biorę to za dobry znak, by spróbować przemknąć niezauważenie. Niestety, nie mam tyle szczęścia. Gdy już jestem na  dole, wpadam na Jacksona, Courtney, mamę i  Johna. Za nimi widzę Drew z  dzieciakami i najlepszą przyjaciółkę River Natalie z mężem. Zupełnie zapomniałem, że byli umówieni na brunch i teraz szybko się od nich nie uwolnię. – Evan, kochanie, co ty masz na sobie? –  Mama jest ewidentnie zdezorientowana moim wyglądem. Wszyscy wiedzą, że nie noszę takich ubrań, odkąd w  trzeciej klasie szkoły podstawowej zacząłem się sam ubierać. Courtney wybucha śmiechem, wtóruje jej Jackson. – Jasna cholera –  mruczy John pod nosem i  kręci głową, bo właśnie zrozumiał, że Jackson wystawił mnie do wiatru. Patrzy na niego, ale Jackson wzrusza jedynie ramionami. – Muszę się stąd wydostać –  mamroczę, gdy wszyscy wpatrują się we mnie nieruchomo. – Nawet nie chcę wiedzieć. – Courtney mierzy mnie wzrokiem od góry do dołu. – Nie zostaniesz na brunchu? –  pyta mama, kiedy ruszam w  stronę drzwi. – Courtney, Drew i dzieci wkrótce wracają do domu. Ruchem ręki ucinam dyskusję i idę dalej. Wiem, że później będę musiał przeprosić za ten brak uprzejmości, ale teraz mogę myśleć jedynie o  tym, by jak najszybciej zdjąć z siebie te cholerne spodnie. Bez względu na to, jak szybko bym stawiał kroki, nie umknąłbym przed ich śmiechem. Wsiadam do samochodu i  od razu podwijam rękawy flanelowej koszuli. Jest gorąco jak w piekle, a ja już jestem cały spocony. Tak to się kończy, kiedy próbuję być jak moi bracia i  się wyluzować. Szczerze? Czuję się, jakbym sobie na to zasłużył. Droga do domu wydaje się dłużyć jak nigdy wcześniej, choć nie ma ruchu i  jadę szybciej, niż jest to dozwolone, czyli ponad sto dziesięć kilometrów na godzinę. Wszystko mnie ciśnie, wiercę się na siedzeniu i  marzę, by jak najszybciej zdjąć z  siebie te ciuchy. Jackson się doigrał. Następnym razem, kiedy zadzwoni do mnie i poprosi, bym krył go, bo jest zbyt skonany, by spotkać się z rodziną, odmówię. Jak sobie pościele, tak się wyśpi. Zadbam o to.

Oddycham z  ulgą, gdy w  polu widzenia pojawia się mój dom. Biorąc pod uwagę fakt, że praktycznie jestem żonaty z moją pracą, zdecydowałem się kupić dom bliżej szpitala niż rancza. Mama nie była zadowolona, ale taką podjąłem decyzję, bez względu na to, czy rodzina ją wspierała, czy nie. Moim marzeniem było zostać lekarzem. Od zawsze chciałem pomagać ludziom. Nie każdy rodzi się z  taką cechą, no i  jestem dobry w  tym, co robię. Parkuję i  wysiadam z  samochodu. Na zewnątrz jest już ponad dwadzieścia sześć stopni. Kręcę głową, wchodzę do środka, rozpinam koszulę i rzucam ją na podłogę, ściągam buty i wreszcie mogę odkleić od ciała spodnie. Przebieram się w  strój sportowy, chwytam klucze i  kieruję się do siłowni. Jest we mnie zbyt dużo frustracji, którą muszę rozładować, jeśli chcę w  poniedziałek iść do pracy z  trzeźwą głową. Cała ta historia ze smokingiem strasznie mnie wkurzyła. Na siłowni najpierw rozgrzewam się na bieżni, potem pracuję z  hantlami, aż moje mięśnie nie wytrzymują obciążenia. Gdy wychodzę, w  drzwiach wpadam na Alexis. Ma na sobie szorty, które ledwo zasłaniają pośladki, i  koszulkę na ramiączkach. Wyjmuję słuchawki z uszu. – Hej, dawno się nie widzieliśmy – mówi, odrobinę za długo wpatrując się w mój biceps, zanim spojrzy mi w oczy. Alexis jest kardiolożką w tym samym szpitalu. Rok temu zaproponowała, żebyśmy się umówili, ale odmówiłem, miałem swoje powody. Niemniej od tamtej pory czujemy się ze sobą niezręcznie. Nie wspominając, że mam żelazną zasadę nierandkowania z lekarkami czy pielęgniarkami, w ogóle z nikim, kto nosi szpitalny identyfikator. Mieszanie relacji seksualnych z  zawodowymi jest jak mieszanie wody z olejem. Te dwa składniki nigdy się nie połączą. – Tak, dawno. Co u ciebie? – pytam. – Właściwie całkiem nieźle. –  W  jej głosie słychać napięcie. –  Jak zawsze brakuje rąk do pracy, ale takie jest życie. Myślę, że potrzebuję urlopu. – Urlop? A  co to takiego? –  Śmieję się. Kilka osób chce wejść na siłownię, więc korzystam z  okazji, by się pożegnać. –  Fajnie było cię zobaczyć, Alexis. – Ciebie też. Trzymaj się.

Pozdrawiam ją ruchem głowy i idę do samochodu. Nogi mam jak z waty. Otwieram drzwiczki, wsiadam i  zapinam pasy. Pot spływa mi po policzkach, ścieram go rękawem koszuli i  spoglądam przez okno na chmury. Myślę o minionej nocy i czuję, jak znowu zalewa mnie fala złości. Czy przygoda na jedną noc nie powinna mieć właściwości uwalniających? Czy nie powinienem był obudzić się rano z  poczuciem, że wszystko jest tak, jak należy? Dokładnie o  to poprosiłem, wiedząc, że mam do zaoferowania tylko tę jedną noc, ale jej konsekwencje nie były tego warte. Naprawdę nie wiem, jak moi bracia dają radę. Ja taki nie jestem i nigdy nie będę. To uczucie wewnętrznej pustki daje mi więcej udręki niż przyjemności. Jad Stelli nadal krąży w moich żyłach, zatruwając mi myśli, a  w  zasięgu wzroku nie widzę żadnego antidotum. Okazała się śmiertelną dawką.

Budzę się o  świcie, a  zważywszy, że ostatnich kilka dni byłem na urlopie, postanawiam iść wcześniej do pracy. Nikt nie będzie miał mi tego za złe, a  i  tak wiem, że zostanę dziś dłużej niż zwykle, żeby nadrobić zaległości i  ponownie wpaść w  szpitalny rytm. Niemożność bycia na bieżąco to jedyne, czego nie lubię w  urlopach. Nigdy nie wiem, jaką sytuację zastanę po powrocie. Po przyjściu otrzymuję informację o  każdym przebywającym na oddziale pacjencie i  przeglądam ich karty. Brooklyn, pielęgniarka z  izby przyjęć, idzie obok mnie, zdając mi szczegółowy raport, a  ja sączę kawę. Czwarta rano to wczesna pora, ale życie na ranczu przygotowało mnie na poranne wstawanie i długie dni. Zawsze będę za to wdzięczny. – Kilkoro pacjentów czeka na przyjęcie. Mamy też ośmiolatkę z ciężkim zapaleniem płuc i  opłucnej. Mielibyśmy dla niej miejsce w  izolatce. Niedawno spadła jej gorączka, więc jeśli dasz zgodę, możemy przenieść ją na oddział intensywnej terapii pediatrycznej, ale nadal musi przebywać w izolatce. – Która sala? – pytam. Stawiam kawę obok komputera, nawet nie chce mi się logować do poczty, żeby dokończyć czytanie mejli, których nie zdążyłem przejrzeć w nocy.

– Siódma. Jest tam od północy – dodaje. Nie chcę dłużej zwlekać, biorę maseczkę i  po drodze przeglądam dokumentację dziewczynki. Razem z  Brooklyn wchodzę do sali. Staramy się być tak cicho, jak to możliwe, żeby nie obudzić małej. Patrzę na kartę pacjenta i  najnowsze zapisy. Jej matka się porusza i  mruga kilka razy, posyła mi niepewny uśmiech. Kiwam jej głową na powitanie i robię notatki. Nie podoba mi się oddech dziewczynki. Wraz z Brooklyn wychodzimy na korytarz. – Za kilka godzin możemy przenieść ją na OIOM na pediatrii, ale chcę od razu zacząć leczenie oddechowe i  fizjoterapię klatki piersiowej. Musi być pod stałą obserwacją. Nie chciałbym, żeby to przerodziło się w zapalenie oskrzeli, zwłaszcza że mała już ma zapalenie opłucnej. – Oczywiście – zgadza się Brooklyn. Przez kolejne dwie godziny robię obchód i  sprawdzam stan pacjentów. Korzystam z  tego, że w  izbie przyjęć są dostępni inni lekarze, i  idę na oddział intensywnej opieki pediatrycznej, by uprzedzić dyżurnego lekarza o ośmiolatce, którą im podeślemy. Gdy kończę rozmawiać z pediatrą, widzę River, która wychodzi z  windy z  szyderczym uśmieszkiem na twarzy. Cholera, chyba coś wie. Jasne, że wie. Moi bracia mają najdłuższe języki w tej części kraju. Nie mogłem gorzej zgrać się z nią w czasie. Spoglądam w dokumenty, które trzymam w ręku, licząc, że mnie nie zauważy. – Hej… jak tam twój weekend? –  W  jej głosie wyczuwam nutkę słodyczy, ale swoje wiem. River doskonale pasuje do mojego brata Aleksa, jest niezależna, ale ma jaja i  umie postawić do pionu każdego Bishopa. Naprawdę nie chcę rozmawiać o tym weekendzie i najchętniej bym o nim zapomniał. – A jak myślisz? –  Staram się zachować kamienną twarz, bo River bardzo dobrze wie, jaki był. Najpierw wspaniały, potem koszmarny, zwłaszcza gdy przypomnę sobie, że będę musiał zapłacić pięćset dolców za cholerny smoking. Już mam odejść, ale podchodzi do nas Amelia, pielęgniarka z oddziału dziecięcego. Dla obu staję się świetnym tematem do żartów. Przynajmniej ktoś się śmieje, niestety, nie ja. Nie widzę nic zabawnego w tym, co się stało.

Biorę głęboki wdech i powoli wypuszczam powietrze. River należy teraz do rodziny i nie mogę być palantem albo mama mnie zabije. Jej zasady, nie moje. River kontynuuje opowieść, nie pomijając żadnego szczegółu, zwłaszcza tego dotyczącego ubrania. – W mordę. –  Amelia szeroko otwiera oczy ze zdumienia. –  Kto tak robi? – Chichocze. – Stella! – Śmieje się River. – Lepiej by zrobił, gdyby owinął się w pasie prześcieradłem i  zwiał, bo oni nigdy mu tego nie odpuszczą –  wyjaśnia Amelii. Co do tego ma cholerną rację. Nie powinienem był polegać na moich braciach i  prosić ich o  pomoc w  potrzebie. Próbuję zamknąć temat i  się ulotnić. – Nie sądzisz, że moi bracia wystarczająco spieprzyli mi ten weekend? Że chcę jeszcze wałkować ten temat w pracy? No dalej, śmiejcie się. Cieszę się, że was rozbawiłem. – Zbieram się do odejścia, ale wtedy rozsuwają się drzwi windy i widzę ją. Wstrzymuję oddech. – Kto to? – Amelia przenosi wzrok ze mnie na nią i z powrotem. – To chyba ta nowa lekarka z  oddziału ratunkowego, o  której mówili nam w  zeszłym miesiącu. Doktor Emily Bell. Właśnie skończyła staż i będzie pracować u Evana. Czuję, jak napina się każdy mięsień mojego ciała. Amelia i River patrzą na mnie, a  potem na kobietę, która wychodzi z  windy z  szerokim uśmiechem na twarzy. Ma brązowe włosy upięte w  koński ogon i  czarną ołówkową spódnicę, tak wąską, że wygląda, jakby miała się rozpruć, gdy jej właścicielka się pochyli. Ja pierdolę. Nie pomaga, że kremowy top wpuściła w  spódnicę, co podkreśla smukłą talię, którą ciasno oplatałem ramionami, pieprząc zapamiętale tę kobietę. No jasne, oto mój fart. Jest tak komiczny, że tłumię w sobie sarkastyczny śmiech. – Uspokój się, bo odstraszysz tę biedną dziewczynę. –  River szturcha mnie łokciem, ale najwyraźniej nie ma pojęcia, kim, do diabła, jest ta kobieta. Słyszę, jak pyta o doktora Bishopa, i kręcę głową. – Co jest z tobą nie tak?

Patrzę na River z zaciśniętymi zębami. – To ona. To jest kobieta, która gwizdnęła mi cholerne ubranie. –  Z każdym słowem czuję, jak narasta we mnie irytacja. Przesuwam dłonią po szczęce, próbując zrozumieć, dlaczego skłamała na temat swojego imienia i dlaczego ukradła moje pieprzone ciuchy. Milion pytań kłębi mi się w głowie, a River mnie wypytuje. Jestem wkurzony. Krzyżuję ramiona na piersi, gdy kobieta zbliża się do mnie z uśmiechem na twarzy. W  jej oczach maluje się zaskoczenie, a  pewność siebie, z  jaką wysiadła z  windy, pomału ulatuje. Cała ta sytuacja jest do bani. Jednorazowe numerki z  nieznajomymi powinny na zawsze pozostać w przeszłości. Kiedy jednak dziewczyna zmierza w moją stronę, wiem, że ta przygoda się nie skończyła. Kobieta już ma się odezwać, ale nie dopuszczam jej do głosu. Zdaję sobie sprawę, że czuje mój gniew. Do diabła, w tym momencie chyba cały szpital go czuje. – Emily? To naprawdę bardzo ładne imię. –  Jej uwadze nie uchodzi wyraźny sarkazm w  moim głosie. Niewielu rzeczy żałuję w  swoim życiu, ale spotkanie Stelli tudzież Emily, czy jak tam się ona nazywa, jest na szczycie mojej listy. Mogłem sobie darować ten przypadkowy seks, a teraz będę za to płacił każdego pieprzonego dnia mojej pracy. Prawda jest taka, że ona też zapłaci za to, co zrobiła. Wyraz jej twarzy mówi, że wie, ile ją to będzie kosztować.

ROZDZIAŁ 6

•

Emily Budzę się z  szerokim uśmiechem na twarzy. Oczyszczam umysł ze wszystkich wydarzeń minionego weekendu. Dziś jest nowy dzień i pierwszy dzień mojej nowej pracy. Kiedy odbywałam staż w Houston, mój tata i siostra już mieli wyrobione nazwisko, a  mnie ciągle do nich porównywano i  żyłam w  ich cieniu, ale z tym wreszcie koniec. Nowe miasto, nowa praca, nowa ja. Przynajmniej tak sobie powtarzam. Wiem, że jestem dobra w  tym, co robię, ale wiele osób traktowało mnie jak kruchą istotę. Bycie córką doktora Jasona Bella wiązało się z  tym, że ojciec znał mój każdy ruch,  dobry czy zły. Nie mogłam pozwolić sobie na żadne potknięcie, bo informacja o tym od razu do niego docierała, choć pracowałam na innym oddziale i na innym piętrze. Uważam, że mam ugruntowaną wiedzę w swojej specjalizacji, przez to jednak, że ludzie z  mojego zawodowego otoczenia wiedzieli o  moich porażkach i  sukcesach, zapragnęłam się rozwijać i  pracować na własny rachunek, w szpitalu, gdzie nikt nie zna mojej rodziny i historii. Chcę być traktowana jak inni, żadnego faworyzowania ani taryfy ulgowej. Chcę udowodnić ojcu, a  co ważniejsze, samej sobie, że umiem samodzielnie sprostać wszelkim oczekiwaniom. Przyłapanie swojego byłego na zdradzie cztery miesiące temu stanowiło ostatni impuls, jakiego potrzebowałam, aby dokonać zmiany. Myślałam o  tym, odkąd skończyłam staż, ale ponieważ mój tata pomachał czarodziejską różdżką i  załatwił mi etat w  szpitalu, czułam się winna, że chcę odejść i poszukać pracy gdzie indziej. Nie pozwoliłam jednak, by lęk trzymał mnie tam dłużej. Tata usłyszał plotki o moim byłym, zanim sama

zdążyłam mu o  tym powiedzieć, i  kiedy wspomniałam, że potrzebuję zacząć wszystko od nowa, udzielił mi błogosławieństwa, a  ja następnego dnia złożyłam podanie o pracę w San Angelo General Hospital. Przeprowadzka z dużego ruchliwego miasta do małego miasteczka jest, mówiąc delikatnie, sporym wyzwaniem, ale wierzę, że z  czasem się tu odnajdę. Pierwsze potknięcie, czyli jednonocną przygodę z  nieznajomym, mam już za sobą, tym bardziej jestem teraz zdeterminowana jak nigdy wcześniej, by skupić się na karierze i  zapuścić tu korzenie. Wydarzenia ostatniego weekendu nadal pamiętam jak przez mgłę i jestem gotowa, aby zapomnieć o wszystkim, co się tamtej nocy wydarzyło. Kiera: POWODZENIA DZISIAJ! SKOP IM TYŁKI! Kiera: UPS, SORRY. NIE BIERZ TEGO DOSŁOWNIE. Uśmiecham się pod nosem i  kręcę głową, czytając wiadomości od przyjaciółki. Po sobotniej ucieczce z łóżka nieznajomego i gwizdnięciu mu ubrań resztę weekendu spędziłam z Kierą. Koniecznie chciała rozpracować tożsamość tajemniczego mężczyzny, poza tym wiedziałyśmy, że nieprędko uda nam się ponownie spotkać. Wiosna i  lato to pracowity okres w  życiu trenerki koni, a  moje godziny pracy w  szpitalu jeszcze długo nie będą unormowane. Emily: DZIĘKI! DAM ZNAĆ, JAK POSZŁO, JAK TYLKO BĘDĘ MOGŁA. TRZYMAJ KCIUKI, ŻEBY WSZYSCY LEKARZE BYLI STARZY I BRZYDCY. NIE POTRZEBUJĘ WIĘCEJ ROZRYWKI. Kiera: NIE MA MOWY! SAMYCH GORĄCYCH LEKARZY! ŻYJĘ TWOIM ŻYCIEM, OCZEKUJĘ RAPORTU PO KAŻDYM DYŻURZE! Emily: NIC BARDZIEJ MYLNEGO! MOJE ŻYCIE JEST NUDNE, TO JA POWINNAM ŻYĆ TWOIM… I WETERYNARZA :-) Kiedy wreszcie emocje opadły i  wróciłyśmy do mojego mieszkania, Kiera w końcu mi opowiedziała, co się z nią działo minionej nocy. Doktor Trent Laken jest weterynarzem, specjalistą od koni, i  współpracuje

z rodziną Kiery od lat. Youngowie zajmują się głównie trenowaniem koni, ale mają też ranczo, na którym organizują pokazy i  lekcje jazdy konnej. Laken jest również weterynarzem Bishopów, co tłumaczy jego obecność na weselu. Wpadli na siebie i  wypili kilka drinków, zanim Trent ją stamtąd zabrał. Według Kiery, choć chyba nie do końca jej wierzę, tylko rozmawiali przez całą noc, aż ona w końcu zasnęła w jego vanie. Nie mogłam mieć do niej pretensji, że mnie porzuciła, gdyż afirmuję każdą jej szansę na uleczenie się z  Jacksona i  znalezienie porządnego faceta. Nie znam Jacksona na tyle dobrze, by mieć na jego temat wyrobione zdanie, ale widziałam, jak przez te wszystkie lata doprowadzał Kierę do szaleństwa, i jeśli dotąd nie wykonał żadnego ruchu w jej kierunku, to już tego nie zrobi. Wolałabym, żeby znalazła kogoś, kto ją uszczęśliwi, i  na dobre zapomniała o Jacksonie. Kiera: ZADZWONIŁ DZIŚ RANO. IDZIEMY NA LUNCH! JUPI! Emily: YEAH! JUŻ WIEM, NA CO BĘDĘ CZEKAĆ. CHCĘ ZNAĆ WSZYSTKIE PIKANTNE SZCZEGÓŁY! MUSZĘ LECIEĆ. POGADAMY PÓŹNIEJ! PA! Rzucam telefon na łóżko, podchodzę do lustra, które obejmuje całą moją sylwetkę, i  po raz kolejny sprawdzam swój wygląd. Kremowa bluzka, czarna ołówkowa spódnica i  czerwone szpilki świetnie współgrają z odważną szminką. Włosy zaczesałam do tyłu i zebrałam w koński ogon, zamiast szkieł kontaktowych założyłam okulary w  czarnej oprawce. Normalnie miałabym na sobie szpitalny uniform i fartuch, ale rano jestem umówiona z  dyrektorem placówki, a  dopiero potem spotkam się z ordynatorem oddziału ratunkowego. Wieczorem spakowałam torbę ze wszystkimi rzeczami, więc teraz chwytam jedynie torebkę i  mogę wychodzić. Dochodzi ósma, dojazd do szpitala zajmie mi około pół godziny. Zabieram kubek termiczny z  kawą, zarzucam na ramię torebkę i torbę, zamykam drzwi i idę do samochodu. W  drodze do pracy dzwoni tata, żeby życzyć mi powodzenia w pierwszym dniu pracy. Dziękuję mu za to i za wszystko, co do tej pory

dla mnie zrobił i czego mnie nauczył. Powtarza, że wolałby, żebym została w Houston, ale rozumie, że w moim życiu nadszedł czas na zmianę. Szpital jest znacznie mniejszy od tego, w  którym pracowałam. Wiedziałam o  tym wcześniej, ale fakt ten dociera do mnie dopiero wtedy, gdy widzę go na własne oczy. Specjalizuje się w  leczeniu urazów, co zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że jest to jedyna lecznica w  promieniu kilkudziesięciu kilometrów. Wszelkie urazy oraz pacjenci transportowani helikopterami ratunkowymi trafiają tutaj. To jeden z powodów, dla których starałam się o pracę w tym miejscu. Podchodzę do punktu informacyjnego, a  recepcjonistka wyjaśnia mi, dokąd mam iść. Jestem zdenerwowana i czuję, jak pocą mi się dłonie, kiedy wspinam się po schodach. Doktor Abbott wita mnie i zaprasza do gabinetu. Omawia ze mną szczegóły kontraktu i mojego stanowiska oraz wprowadza w  arkana pracy w  szpitalu. Tylko on wie, kim jest mój ojciec i  skąd przyjechałam, a  ja nie zamierzam dzielić się tymi informacjami z  nikim innym. – To pani szpitalne fartuchy. –  Wręcza mi zestaw złożonych nowych ubrań owiniętych w  folię. Po jednej stronie widnieją wyhaftowane nazwa i logo szpitala, po drugiej moje nazwisko: Dr Bell. Dziękuję i przyciskam pakunek do piersi, starając się nie uronić ani słowa z  tego, co mówi dyrektor. –  Doktor Umbridge jest szefem oddziału i  zapozna panią z procedurami. Z pewnością różnią się one od tych, z którymi miała pani do czynienia w  Houston. –  Puszcza do mnie oczko, a  ja wiem, że ma rację. Choć mam już pewne doświadczenie w pracy, to każdy szpital ma własne procedury i  zasady, co powoduje moje zdenerwowanie. W  ciągu tych wszystkich lat musiałam się nauczyć reguł panujących tylko w  jednym szpitalu, jako że zostałam zatrudniona tam, gdzie robiłam staż, i niestosowanie się do zasad, które mi wpojono, nie będzie dla mnie łatwe. – Jeszcze raz bardzo dziękuję – mówię, ściskając jego dłoń. – Cieszę się, że będę tu pracować. – Odnajdzie się tu pani, moja droga. Zawsze brakuje rąk do pracy, tym bardziej teraz, odkąd doktor Lockhart odszedł na emeryturę. –  Znowu do mnie mruga, a ja biorę to za sygnał do wyjścia, zanim zrobi się niezręcznie.

Wychodzę z jego gabinetu, schodzę na dół po schodach i kieruję się do izby przyjęć. Ta część szpitala jest dosyć spora, zważywszy na całą jego powierzchnię, co jednocześnie mnie przeraża i rajcuje. Na oddziale pytam pielęgniarkę o  przełożonego. Kobieta wskazuje na wysokiego mężczyznę, który przegląda dokumentację medyczną pacjentów. Przepraszam go i  się przedstawiam. Po jego szerokim uśmiechu na twarzy wnoszę, że się mnie spodziewał. – Miło panią poznać, doktor Bell. –  Ściska moją dłoń, a  jego oczy leniwie skanują moje ciało. Wzdragam się i zaczynam kwestionować swój strój. Chciałam wyglądać profesjonalnie, ale teraz zastanawiam się, czy należało wybrać hawajską tunikę. – Nawzajem, doktorze Umbridge. Cieszę się, że tu jestem. –  Zabieram rękę i przesuwam dłonią po spódnicy. – Pokażę pani, gdzie są szafki, w  których może pani zostawić swoje rzeczy. Doktor Bishop zapozna panią z procedurami. – Nie będę pracowała z panem? – Jestem zaskoczona. – Nie. Jutro idę na urlop, więc do mojego powrotu będzie zastępować mnie doktor Bishop. – Rozumiem. –  Idę za nim do szatni i  zajmuję pustą szafkę. Wyjmuję z  plastikowego worka nowy fartuch i  wkładam go. Z  ulgą stwierdzam, że ładnie leży. Na wszelki wypadek wzięłam ze sobą swój własny granatowy strój, ale ponieważ nie wiem, co będę dziś robić, na razie się nie przebieram. – Doktor Bishop ma obchód na czwartym piętrze –  informuje mnie Umbridge. – Może pani iść prosto do niego, żeby wiedział, że już pani jest. Spodziewa się pani. Odprowadza mnie do windy i upewnia się, czy nie mam żadnych pytań. Mam ich całe mnóstwo, począwszy od tego, kim jest doktor Bishop i  czy jest członkiem tej samej rodziny, którą poznałam w weekend. Byłoby miło kogoś tu znać albo przynajmniej zobaczyć znajomą twarz, choć pewnie i  tak bym nikogo nie rozpoznała. Nie po tej ilości alkoholu, jaką wtedy w siebie wlałam.

Dziękuję doktorowi Umbrigde’owi i wsiadam do windy. Gdy drzwi się zamykają, robię głęboki wdech. Dam radę. Nowy początek, przypominam sobie. Winda zatrzymuje się na oddziale pediatrycznym. Jest tu cicho i spokojnie, kilkoro pracowników stoi niedaleko punktu pielęgniarskiego. – Przepraszam –  zwracam się do siedzącej za ladą kobiety. –  Szukam doktora Bishopa. Powiedziano mi, że go tu znajdę. –  Kobieta patrzy na mnie podejrzliwie spod wpół przymkniętych powiek, oczywiście nie ma pojęcia, kim jestem. – Jestem nową lekarką na oddziale ratunkowym i pan doktor ma mnie oprowadzić – wyjaśniam, by rozwiać jej obawy. – Och! Witamy! – Jej nastrój momentalnie się zmienia. – Doktor Bishop jest tam. Ten wysoki blondyn. – Robi ruch głową w prawą stronę. Patrzę we wskazanym przez nią kierunku i moje serce zamiera. Nie wierzę, kurwa. – To ciacho –  mruczy pod nosem pielęgniarka, wzdychając rzewnie, choć jestem niemal pewna, że miałam nie usłyszeć tych słów. Przełykam ślinę i  staram się zachować fason. To, że mój przygodny kochanek okazał się doktorem Bishopem, wcale nie znaczy, że musi być niezręcznie. Och, kogo ja chcę oszukać? Wystarczy rzut oka, od razu go rozpoznaję. Oto odpowiedź na wszystkie pytania, które od sobotniego ranka kłębiły mi się w głowie. Facet, z którym się przespałam, to Evan Bishop, starszy brat Aleksa. Ja pierdolę. Przywołuję na twarz uśmiech, tłumię targające mną uczucia i  pewnie ruszam w  jego stronę. Stoi w  towarzystwie dwóch pielęgniarek w  jasnoniebieskich uniformach i  gdy nasze spojrzenia się spotykają, krzyżuje ręce na klacie. Cholera. Rozpoznał mnie. I jest wkurzony. Trochę żałuję swojego postępowania następnego ranka, ale może przy odrobinie szczęścia możemy puścić to w niepamięć i iść dalej. – Emily? To naprawdę bardzo ładne imię. Chyba nie.

Te słowa, wypowiedziane jego głębokim głosem, brzmią jak nagana, a ja przypominam sobie, że nie podałam mu prawdziwego imienia. Ma prawo być na mnie zły, zwłaszcza za to, że gwizdnęłam mu ubranie, ale nie pozwolę, by traktował mnie źle tylko dlatego, że poszłam z nim do łóżka, po czym go w  nim zostawiłam. Nic nie jestem mu winna, poza smokingiem, który dałam Kierze z prośbą, by odniosła go do wypożyczalni. Biorę głęboki wdech i powoli wypuszczam powietrze. – Doktor Bishop, zgadza się? Przez lata obcowania z różnymi ludźmi do perfekcji opanowałam sztukę sztucznego uśmiechu i nie dam się sprowokować. A już na pewno nie dam po sobie poznać, jak niewiele brakuje, by mu się to udało. Mierzymy się spojrzeniami, żadne z nas nic nie mówi i napięcie między nami rośnie. – Cześć – rzuca jedna ze stojących obok niego kobiet i wyciąga do mnie rękę. – Jestem River Bishop, szwagierka Evana. – Tak, pamiętam. –  Ściskam jej dłoń. –  Byłam na twoim weselu. –  Zastanawiam się, dlaczego, do cholery, jest już w  pracy, ale zanim zdążę spytać, ona ponownie się odzywa. – No tak, to ma sens. –  Chichocze. –  Właśnie wylewałam na Evana wiadro pomyj z powodu jego tajemniczej dziewczyny. – Jego kogo? – Unoszę brwi ze zdziwienia. – Nie masz roboty, którą powinnaś się zająć? – wtrąca się Evan swoim tubalnym głosem i po jego reakcji już wiem, o kim mówiła. O mnie. – Chodź, Amelio. –  River zwraca się ze złośliwym uśmieszkiem do stojącej z nimi kobiety i obie odchodzą. – Evan, przep… – Doktor Bell, będziesz się do mnie zwracać per doktor Bishop. – Gniew na dobre zagościł na jego twarzy, a  jego lodowaty ton przyprawia mnie o dreszcze. – W porządku, doktorze Bishop, bardzo przepraszam za… Zanim dokończę, chwyta mnie za łokieć i odciąga mnie w stronę windy. – Hej! –  Wyrywam rękę z  jego uścisku. –  Nie masz prawa mnie tak szarpać.

– Chcesz, żeby całe piętro zostało wprowadzone w  nasze sprawy? –  cedzi przez zaciśnięte zęby. – No, nie. Wchodzimy do windy i Evan czeka, aż zamkną się za nami drzwi. – To uważaj na to, co mówisz, bo tu wszyscy wszystko o sobie wiedzą –  odzywa się wreszcie. – Małe miasto, długie języki. – Dobrze. –  Potrząsam głową i  zamykam oczy, muszę odzyskać panowanie nad sobą. – Przepraszam – wyrzucam z siebie. – Mogę wszystko wyjaśnić, jeśli tylko dasz mi szansę. –  Może nawet uzna całą sytuację za zabawną, gdy zrozumie, że to było niewinne nieporozumienie. Szczerze wątpię. Mijają sekundy, które wydają się wiecznością. Drzwi się otwierają i jesteśmy z powrotem na oddziale ratunkowym. – Nie potrzebuję żadnych wyjaśnień, doktor Bell. –  Zaciska usta i wychodzi z windy. – Chodźmy. – Doktorze Bishop… –  Podchodzi do niego pielęgniarka z  wózkiem komputerowym. Na przyczepionej do górnej kieszonki fartucha plakietce jest napisane Veronica. Odnotowuję to w  pamięci. Im szybciej nauczę się imion współpracowników, tym szybciej przestaną mnie traktować jak nowicjuszkę. – Mamy czteroletniego chłopca z bólem brzucha. Jego matka twierdzi, że mógł coś połknąć, więc zrobiliśmy prześwietlenie. Evan przystaje, by zerknąć na zdjęcia na ekranie komputera. – Od jak dawna boli go brzuch? – pyta, przyglądając się zdjęciom. – Od trzech dni – odpowiada Veronica. – Wygląda na to, że połknął całkiem sporo rzeczy. Powinny były już dawno przejść przez jego przewód pokarmowy. Pochylam się i  patrzę z  bliska na przypominające kawałki marmuru przedmioty w  brzuchu chłopca. Znajdują się w  pobliżu klatki piersiowej. Jest ich chyba z dziesięć. – Czy pacjent ma jakieś alergie? – wtrącam się bez namysłu. Evan sztywnieje, najwyraźniej niezadowolony z mojej interwencji. – Żadnych, o  których wiedziałaby matka –  odpowiada sceptycznie Veronica. Widocznie mowa ciała Evana nie uszła jej uwadze.

– Trzeba zrobić wziernikowanie przełyku. Po dwóch dniach ciała obce mogą powodować wewnętrzne uszkodzenia lub prowadzić do zakażenia, o ile organizm sam nie przepchnie ich przez układ trawienny. Im dłużej te przedmioty będą w środku, tym gorzej może się to skończyć. – Dziękuję, doktor Bell –  ucina Evan, odwracając ekran komputera w  stronę pielęgniarki. –  Ale to mój pacjent. Przygotuj go do zacewnikowania –  zwraca się do Veroniki, która kiwa głową na jego decyzję. – To zbyt niebezpieczne w przypadku dziecka – protestuję. – Granice – warczy. – Być może to powinna być twoja pierwsza lekcja. Przewracam oczami, a  on odchodzi. Ledwo nadążam za nim w szpilkach, ale chwytam go za ramię i z trudem zatrzymuję. – Posłuchaj, wiem, że to niezręczna sytuacja, ale nie jestem idiotką. Byłam najlepsza na roku i na stażu pracowałam z setką dzieci. Czterolatek nie wyleży bez ruchu podczas tego zabiegu, zwłaszcza gdy jest obolały i  przestraszony. Jeśli się poruszy, możesz uszkodzić mu przełyk albo inny narząd. – Nie znasz mnie na tyle dobrze, by podważać moje umiejętności. Będziesz musiała się nauczyć szanować moje decyzje, doktor Bell. Nie rozważałbym narkozy u  dziecka, gdybym nie musiał, ponieważ może to prowadzić do poważniejszych komplikacji. Jeśli więc pozwolisz mi wykonywać moją robotę, możesz zostać i popatrzeć, jak się tu pracuje, albo możesz wyjść frontowymi drzwiami. Tak czy inaczej, będę postępować według własnego uznania, co dla pacjenta będzie najbezpieczniejszą opcją. Przełykam nerwowo ślinę. Jego ton jest szorstki i  nieznoszący sprzeciwu, oczy zwężone, gdy stoi pochylony nade mną. – Jesteśmy kolegami –  argumentuję głupio. –  Czy nie powinniśmy przedyskutować najlepszych dla pacjenta rozwiązań, trzymając nasze pierwotne instynkty na wodzy? –  rzucam wyzywająco, kładąc ręce na biodrach. Podnosi dłoń do brody i pociera nią o jednodniowy zarost, przyglądając mi się z krzywym uśmieszkiem.

– Wyjaśnijmy coś sobie, skarbie. Jestem twoim szefem, dopóki doktor Umbridge nie wróci z  urlopu, ale nawet wtedy nie będziemy na równorzędnych pozycjach. Przez lata wypruwałem sobie żyły, żeby dostać tę pracę, i nie pozwolę, byś podważała moje decyzje. Czy to jasne? Przyglądam się bez słowa jego protekcjonalnej postawie. Jeśli tak chce to rozegrać, w porządku. Dostosuję się. – Jak słońce, szefie.

ROZDZIAŁ 7

•

Evan Po zabiegu, który odbywa się bez żadnych komplikacji, Emily, nie wiedzieć czemu, stoi w  rogu pokoju bardzo z  siebie zadowolona. W  pewnym momencie próbowała ponownie coś zasugerować, ale wystarczyło jedno moje spojrzenie, by się zamknęła. Niejednokrotnie miałem do czynienia z  dziećmi, które połknęły zabawki, i  wiem, jakie rozwiązanie zadziała, a jakie nie. To wymaga doświadczenia. A ja nie mam pojęcia, czy ona zdobyła go wystarczająco dużo. Nigdy nie zrobiłbym niczego, co mogłoby narazić moich pacjentów na ryzyko powikłań, zwłaszcza dziecko, więc jej insynuacje strasznie mnie wkurzyły. Nie zaczęliśmy dobrze. Wyjaśniam matce, jak ma się opiekować synem po zabiegu, i  odpowiadam na jej pytania. Gdy wraz z  Emily idziemy korytarzem, spoglądam na nią. – To wyglądało tak, jakbyś chciała, żebym się pomylił. Otwiera szeroko usta, ale zaraz je zamyka. Stara się dotrzymać mi kroku. – Nigdy bym tego nie chciała. Byłam zaniepokojona. – Niepotrzebnie. Wiem, że jesteś nowa, ale jestem jednym z najlepszych lekarzy w tym szpitalu, na co sam zapracowałem. – Nie jestem nowa. Rezydowałam u  jednego z  najbardziej wymagających lekarzy w  jednym z  największych miast w  Stanach. Niejedno widziałam. Ciężko pracowałam, żeby się tu znaleźć. Nie chcę, byś traktował mnie, jakbym była gorsza od ciebie. – A ja nie chcę, żebyś zachowywała się jak ktoś, kto wszystko wie najlepiej. Atmosfera robi się tak gęsta, że można by ją kroić nożem.

– Czy pozwolisz mi kiedyś wyjaśnić, co zaszło w ten weekend, czy też nadal będziesz traktować mnie jak największą niedogodność swojego życia? – Świetnie to ujęłaś – mówię i po raz pierwszy patrzę jej w oczy. Kręci głową i mnie wymija. – Jesteś niemożliwy. – Ty też. Zjedz lunch. Widzimy się z powrotem za pół godziny, doktor Bell. – Nie czekając, co mi odpowie, odwracam się i ruszam do stołówki. Wspomnienia z  piątkowego wieczoru wracają w  krótkich obrazach. Jej ciało wciśnięte w  moje. Dotyk jej ust, gdy ślizgały się po mojej skórze. Stoję w kolejce po sałatkę z grillowanym kurczakiem i próbuję odegnać od siebie te powidoki, ale one uparcie wracają, co jest cholernie frustrujące. Na szczęście dzień mija dużo szybciej, niż się spodziewałem, wciąż jednak niewystarczająco szybko. Siadam przy stoliku pod oknem, wyjmuję telefon i zabrawszy się do jedzenia, czytam wiadomości od Jacksona. Jackson: UCZCIWE OSTRZEŻENIE, TWÓJ TYŁEK WŁAŚNIE ZAPISANY NA AUKCJĘ KAWALERÓW.

ZOSTAŁ

Jackson: TO ZNACZY WSZYSCY ZOSTALIŚMY ZAPISANI. NAWET ALEX. Jackson: ŚWIETNIE. ZNOWU BĘDĘ MUSIAŁ IŚĆ NA PIEPRZONĄ RANDKĘ BEZ HAPPY ENDU. Jackson: KURWA! UNIKAJ MAMY. ZAPISUJE NAS NA WSZYSTKO. Evan: DZIĘKI ZA OSTRZEŻENIE. Cholera. Myślałem, że w tym roku nie będę musiał brać w tym udziału, mama o  niczym nie wspomniała. Pewnie sprawdziła, że mam tego dnia wolne, w końcu zna wszystkich w promieniu stu kilometrów. Wielokrotnie używałem pracy jako wymówki, ale w przypadku tego wydarzenia to nigdy nie zadziałało. Zamykam aplikację z  esemesami i  otwieram mejle, kiedy ktoś siada naprzeciwko mnie. Z ulgą stwierdzam, że to River.

– Jak leci? – zagaduje i polewa sałatkę sosem ranczerskim. Wystarczy jej rzut oka na mnie, by poznać odpowiedź. – Ten dzień już dał mi się we znaki i jak dla mnie może się skończyć –  mówię szczerze. – Nie może być aż tak źle. – Uśmiecha się. – Zostało jeszcze tylko parę godzin. – Masz na myśli pięć. – Parskam. – To znacznie więcej niż parę. – Umiesz zepsuć dobry nastrój. –  Pochyla się nade mną. –  Jestem pewna, że znalazłoby się tu kilka osób, które podzielają mój pogląd. – Ciesz się, że należysz do  rodziny. To wszystko, co mam do powiedzenia. –  Jestem znany z  tego, że czasami bywam zbyt poważny, z  kolei River lubi drążyć każdy temat, jeśli tylko nadarza się taka okazja. Żaden inny Bishop z wyjątkiem River nie zna obu aspektów mojego życia. Tylko ona pojmuje medycynę i  jako jedyna w  rodzinie rozumie również mnie, co jest miłe. Niestety, to nie chroni mnie od wiadra pomyj, które codziennie na mnie wylewa, tak w pracy, jak i na ranczu. Niekiedy, gdy River zaczyna mówić, nie sposób wtrącić słowo, ale dziś taka odskocznia jest mi bardzo potrzebna. Opowiada o podróży poślubnej, dziecku i kłopotach w pracy. Po lunchu wracam na oddział. Mój pager się rozładował. Podchodzi do mnie pielęgniarka i  pospiesznie przedstawia mi bieżącą sytuację. Tu nigdy nie jest nudno. – Mamy pacjenta, u którego doszło do nagłego zatrzymania akcji serca tuż po tym, jak został przyjęty z powodu bólu w klatce piersiowej. Jest tam teraz doktor Bell. – Co? –  Przyspieszam kroku i  wchodzę do pogrążonego w  chaosie pokoju. Pielęgniarka trzyma maskę ochronną na twarzy pacjenta, którego próbuje się reanimować przy użyciu defibrylatora. – Naładuj do trzystu – nakazuje Emily. Rozciera żel między elektrodami, pocierając je o  siebie, i  przykłada je do klatki piersiowej pacjenta. Zapis czynności serca jest płytki, więc Emily prosi o kolejne ładowanie, a potem o jeszcze jedno. W  końcu serce zaczyna powoli bić i odzyskuje normalny rytm. Pielęgniarki kręcą się po sali, jedna z nich podaje pacjentowi tlen.

– Ciśnienie krwi rośnie – oznajmia Veronica. Patrzę na Emily, która jest tak spokojna, jak to tylko możliwe. Wydaje polecenia, a  pielęgniarki postępują zgodnie z  jej wskazówkami. Chwilę później stan pacjenta się stabilizuje i do sali wchodzi kardiolog. Odsuwam się i  obserwuję, jak Emily z  nim rozmawia, udzielając szczegółowych wyjaśnień na temat tego, co się stało. Gdy pacjent odzyskuje przytomność i  zostaje poinformowany o  tym, że będzie przeniesiony na oddział kardiologiczny, wychodzę z sali. Emily rusza w ślad za mną. – Doktor Bell. – Odwracam się, ale zanim zdążę powiedzieć coś więcej, Emily daje upust swojej wściekłości. – Nie jestem pieprzoną stażystką, więc przestań mnie traktować i patrzeć na mnie, jakbym nią była. Jeśli kiedykolwiek będę musiała wybierać między uratowaniem komuś życia a wkurzeniem ciebie, no cóż… będziesz musiał się wkurzyć. Nie jestem pewien, czy rzeczywiście zasłużyłem sobie na ten wybuch, ale przypisuję to temu, że znalazłem się pod ręką w  najbardziej newralgicznej chwili. Serce tego mężczyzny nie chciało podjąć pracy, mógł umrzeć na jej zmianie, więc ją rozumiem. – Pracujesz tu dokładnie jeden dzień i  masz wiele do udowodnienia. Wybacz, skarbie, ale nie jesteś już w Houston i jeśli o mnie chodzi, równie dobrze możesz być cholerną stażystką. Niedawno skończyłaś rezydenturę. – Co Houston ma do rzeczy? – Patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Biorąc pod uwagę, kim jest twój ojciec, myślę, że ma, i  to dużo. Najważniejsze jest to, że jeśli chcesz szacunku, musisz sobie na niego zapracować, doktor Bell. Po prostu. Wszyscy tutaj mają gdzieś, kim jest twój ojciec, i  nie będziesz miała żadnych forów z  tego tytułu. Nie zamierzam lizać cię po tyłku jak inni, którzy znają twojego tatę. Doskonale wiem, jak to wszystko działa. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, już bym nie żył. Na szczęście jesteśmy na oddziale ratunkowym, więc prawdopodobnie ktoś szybko by mnie reanimował. Sądząc po tym, jak Emily na mnie patrzy, ona akurat pozwoliłaby mi umrzeć. Zaciska zęby i pięści i odchodzi szybkim krokiem. Nie mam wątpliwości, że dotknąłem czułego punktu.

I dobrze. Na studiach medycznych ciężko pracowałem, a na stażu wcale nie było łatwiej. Nie miałem żadnej taryfy ulgowej, bo mój ojciec nie jest renomowanym lekarzem. Na każdą szansę, którą dostałem, sam zapracowałem. Nie pozwolę, by ktoś, tylko dlatego, że urodził się w  uprzywilejowanej rodzinie, przychodził tu i  zachowywał się tak, jakby kierował tym oddziałem. Przy każdej nadarzającej się okazji będę ucierał jej nosa. Przynajmniej tak mogę utemperować jej rozbuchane ego. Zanim Emily została tu zatrudniona, poproszono mnie, bym zapoznał się z jej historią. Ukończyła studia z najlepszym wynikiem na roku, dostała się na staż do jednego z  najbardziej obleganych szpitali w  Houston i,  jak się okazało, była córką słynnego doktora Jasona Bella. Jej kwalifikacje nie są adekwatne do stanowiska, które tu zajmuje, są znacznie wyższe. Przez te wszystkie lata nauczyłem się jednak, że wymagająca i nieustępliwa postawa wobec ludzi czyni ich lepszymi. To dzięki temu odniosłem sukces. Przez kolejne godziny niemal się do siebie nie odzywamy. Kiedy Emily musi coś powiedzieć, mówi krótko i  na temat. Jeżeli uda nam się to utrzymać, być może zdołam z  nią pracować bez większych problemów. Podczas obchodu jest tak cicho, jakby jej w  ogóle nie było, co bardzo mi odpowiada. Może w  końcu zrozumiała, gdzie jest jej miejsce w  tym szpitalu. Kiedy stoimy przy stanowisku pielęgniarskim, przystaje przy nas doktor Creevey. Jest starszą lekarką, zaprzyjaźnioną z moją rodziną, ale pracuje na oddziale dializ, więc prawie nigdy jej nie widuję. Była jedną z pierwszych osób, do których zadzwoniła mama, gdy oznajmiłem, że wybieram się na studia medyczne. Gdyby nie przekonała rodziców do mojej decyzji, nie wiem, czy wspieraliby mnie tak bardzo w przeprowadzce. – Evan, dawno się nie widzieliśmy. Co słychać? – zagaduje i uprzejmie wita się z Emily. – W porządku. Generalnie bez zmian. Praca, ranczo, jeszcze więcej pracy. – Nadal pomagasz na ranczu w wolne dni? Jak tam twoja mama? Muszę do niej zadzwonić.

– Tak, proszę pani. Tata potrzebuje każdej dodatkowej pary rąk. Dzięki temu wiedzą, że nadal mi zależy. Mama ma się naprawdę dobrze. Szykuje się do wielkiej zbiórki pieniędzy dla banku żywności. – No tak. Też tam będziesz? – pyta retorycznie. Chętnie bym zapłacił za to, żeby nie musieć tam iść, ale to raczej nie wchodzi w grę. Pewnie jeszcze byśmy przez chwilę porozmawiali, ale przerywa nam pielęgniarka. Żegnamy się pospiesznie, a kiedy doktor Creevey znika nam z pola widzenia, spoglądam na Emily i zauważam gniew malujący się na jej twarzy. Jest na mnie tak wściekła, że ledwo udaje mi się powstrzymać śmiech. Chyba zalazłem jej za skórę. Ona zalazła za moją w  chwili, gdy obudziłem się bez ciuchów i  żadnego pomysłu na to, co się, do cholery, stało. Do tego będę musiał zapłacić kilkaset dolarów za smoking i  chciałbym wiedzieć, gdzie on jest. Stawiam sobie za cel znalezienie odpowiedzi na to pytanie przed końcem dyżuru, nie bacząc na to, że Emily mnie ignoruje. Kończymy papierkową robotę przy stanowisku pielęgniarskim i  kiedy zostajemy sami, nadarza się okazja, by o  tym wspomnieć. – Mam pytanie. –  Spoglądam na nią. –  Gdzie, do cholery, jest mój smoking? – Teraz zebrało ci się na rozmowę? – Przewraca oczami. – Niezupełnie, ale ponieważ moja karta kredytowa zostanie obciążona za smoking i  buty, których aktualnie nie mogę zwrócić, ponieważ jakaś wariatka mi je gwizdnęła, chciałbym wiedzieć, gdzie, do diabła, są te rzeczy. Emily wreszcie podnosi głowę znad dokumentów, które zbyt długo studiowała, i posyła mi mordercze spojrzenie. – Nie chciałbyś wiedzieć. Patrzy mi prosto w oczy i atmosfera się zagęszcza. Nie ma wątpliwości, że między nami jest chemia, ale spycham ją w piekielne czeluści, gdzie jej miejsce. Gdybym wiedział, kim naprawdę jest ta dziewczyna, tamta noc by się nie wydarzyła. Może gdybyśmy nie pracowali razem, sprawy mogłyby się ułożyć inaczej, ale prawda jest taka, że pracujemy i nie ma szans na to, bym mógł jej unikać. Biorąc pod uwagę, że nasza wspólna noc opierała się głównie na kłamstwach, nie sądzę, byśmy w  przyszłości mogli zostać

choćby przyjaciółmi. Jasne, Emily próbowała się wytłumaczyć, ale żadne słowa nie wymażą faktu, że mnie okłamała i ukradła moje ubranie. – Owszem, chciałbym wiedzieć –  odzywam się w  końcu, przerywając ciszę. – Tym gorzej dla ciebie. – W jej głosie słychać jad. Nadal jest na mnie wkurzona za to, co się stało wcześniej. Odchodzi, kręcąc głową. Właśnie sama rozpętała trzecią wojnę światową. Jeśli myśli, że dziś było źle, to cóż, mam dla niej złą wiadomość: będzie jeszcze gorzej.

ROZDZIAŁ 8

•

Emily Chcę, żeby ten dzień już się skończył i  żebym mogła zanurzyć się w  wannie. Jestem przyzwyczajona do bycia przez kilkanaście godzin na nogach, ale nie o  to chodzi. Pewien doktor Dupek podsycał moją złość przez cały cholerny dzień. Otwieram swoją szafkę i sprawdzam telefon po raz pierwszy od kilku godzin. Mam kilka wiadomości od Kiery. Kiera: ODDAŁAM RANO SMOKING I  POPYTAŁAM TROCHĘ, BY SIĘ DOWIEDZIEĆ, KIM JEST TWÓJ TAJEMNICZY MĘŻCZYZNA… Kiera: JEZU, MAM NADZIEJĘ, ŻE ZOBACZYSZ TO NA CZAS. SMOKING NALEŻAŁ DO EVANA… STARSZEGO BRATA ALEKSA. SINGIEL, NIEŻONATY, LEKARZ. Kiera: PRACUJE W TYM SAMYM SZPITALU, CO TY… UWAŻAJ. Z  mojego gardła wydobywa się jęk. Szkoda, że nie zobaczyłam tego esemesa wcześniej. Pewnie niewiele by to zmieniło, jako że Evan mną gardzi i  zamierza zamienić moje życie w  piekło. Odwieszam fartuch, zabieram swoją torbę i  ruszam do drzwi. Nie chcę wpaść na Evana, więc upewniam się, że korytarz jest pusty, i  dopiero wtedy wychodzę. Przerzucam torebkę przez ramię, wzrok mam utkwiony w komórce, bo chcę odpisać Kierze. Nagle na coś wpadam. – Cholera –  mamroczę, gdy tylko czyjeś silne ręce lądują na moich ramionach. Jego paznokcie zatapiają się w mojej skórze, a piżmowy zapach wypełnia moje nozdrza i  nie muszę podnosić głowy, by wiedzieć, kto to jest. – Rozumiem, że chcesz jak najprędzej stąd wyjść, ale mimo wszystko musisz uważać, dokąd idziesz, bo skończysz jako pacjentka, a  ja będę

musiał przyjąć cię na oddział. – Słyszę rozbawienie w jego głosie, ale gdy podnoszę głowę, napotykam kamienny wyraz twarzy. – To nie będzie konieczne, doktorze Bishop. –  Jego ręce nadal leżą na moich ramionach, ale kiedy nie spuszczam z  nich oczu, zabiera je. Bez słowa schodzi mi z  drogi i  się oddala. Robię głęboki wydech i  próbuję odzyskać równowagę, gdy znowu słyszę swoje nazwisko. – Doktor Bell. – Odwracam się i patrzę na niego. – Do zobaczenia jutro – rzuca przez ramię. Zwilżam językiem wargi. Pamiętam dotyk jego ust na moim ciele, ale odpycham od siebie te wspomnienia i się prostuję. – Dobranoc, doktorze Bishop. –  Odchodzę, zanim powiem lub zrobię coś głupiego. Ten człowiek doprowadza mnie do furii, co nie znaczy, że mnie nie pociąga. Cholernie mi się to nie podoba. Wsiadam do samochodu, wybieram numer Kiery i do niej dzwonię. – No, wreszcie, cały dzień czekam. – W  jej głosie słychać zadyszkę. –  Zakładam, że nie odebrałaś wiadomości na czas? – Niestety. –  Wzdycham. –  To była bardzo miła niespodzianka pierwszego dnia w pracy. – Boże, przepraszam, Em. Gdybym tylko brała pod uwagę Evana, dałabym ci znać wcześniej, ale naprawdę, nigdy nie podejrzewałabym go o przygodny seks. – Ja siebie też nie – przypominam jej. – Byliśmy pijani i głupi. Jestem pewna, że on uważa tak samo… To znaczy wiem, że tak uważa. – Czyli dzisiaj nie poszło najlepiej? –  Słyszę obawę w  jej głosie i odtwarzam w myślach nasze wspólne chwile z dzisiejszego dnia. – Można tak powiedzieć. Był wkurzony, delikatnie mówiąc, nie pozwolił mi nic wyjaśnić i  traktował mnie, jakbym była nosicielką wirusa ebola. Najgorsze jest to, że River też tam była i wszystko widziała. – Cholera, zapomniałam, że ona również tam pracuje. – Zgadza się. – Przewracam oczami. – O wszystkim wiedziała. Nazwała mnie „jego tajemniczą dziewczyną” i roześmiała się, gdy Evan spojrzał na nią z mordem w oczach.

Z ust Kiery wydobywa się chichot, z moich – kolejny jęk. – Przepraszam, Em. Wiem, że to nie jest zabawne, ale patrząc na okoliczności całego zdarzenia i  to, że twój kochanek okazał się lekarzem, z którym będziesz pracować, trudno się nie śmiać. – Do powrotu mojego przełożonego on jest moim szefem – informuję ją z goryczą w głosie. – Szkoli mnie z tutejszych procedur, więc będę z nim non stop, dopóki nie uznają, że jestem gotowa, by zacząć pracę na własną rękę. – Poważnie? Robi się ciekawie. – Teraz Kiera śmieje się na całego, a ja mam ochotę dostać się na drugą stronę kabla i palnąć ją w głowę. – Jesteś najgorszą najlepszą przyjaciółką na świecie –  oświadczam śmiertelnie poważnym tonem. –  Jak mam udowodnić swoją wartość w  nowym mieście i  nowej pracy, gdy mój przygodny kochanek pracuje w tym samym szpitalu co ja? – Powiedziałabym, że nowe miasto na tym zyska, ale… –  Przewracam ponownie oczami. Jak mogłam wpakować się w  takie bagno. Kiera kontynuuje: –  Może nie jest tak źle, jak myślisz. Kiedy minie pierwszy szok, możecie pracować razem, jakby nic się nie stało. Albo… wykorzystaj sytuację i  daj się przelecieć w  dyżurce. –  Jej ton jest lekki, ale wiem, że mówi poważnie. – On mnie nie znosi –  wyjaśniam. –  Nieprędko zapomni, że ukradłam mu ubranie i że okłamałam go co do swojego imienia. – Skłamałaś co do swojego imienia? –  Zaskoczenie w  głosie Kiery przypomina mi, że zapomniałam jej o tym opowiedzieć. – Oczywiście! Nie wiedziałam, kim jest, i nie chciałam, by mnie poznał. – Poza twoim ciałem. – Chichocze. – Evan bywa upierdliwy, ale jestem pewna, że bardzo szybko się do ciebie przekona. Prawdopodobnie wkurza się o smoking i o to, że zbłaźnił się przed braćmi, ale prędzej czy później się z tego otrząśnie. Nie mam co do tego wątpliwości. – Wiem, że próbuje mnie pocieszyć, ale nie jestem przekonana. – Bracia mieli używanie, co nie? – Powinnam była się tego domyślić. – Noo. –  Kiera się śmieje. –  Evan zadzwonił do Johna z  prośbą o ubrania, ale to Jackson mu je przyniósł. Ranczerskie ciuchy, których Evan

sam nigdy by na siebie nie włożył. Potem, kiedy próbował wydostać się z hotelu, na dole natknął się na całą swoją rodzinę. – O Boże. –  Rumieniec oblewa moje policzki. Teraz czuję się jeszcze gorzej niż wcześniej. – Nic dziwnego, że mnie nie znosi – jęczę, starając się głęboko oddychać. – Gdy rano zrozumiałam, że to Evan, napisałam do Jacksona i  on o wszystkim mi opowiedział. Cały czas pękał ze śmiechu i myślę, że Evan najchętniej by się na nim odegrał. – Otóż to. Zmuszę go, żeby mnie wysłuchał. Przeproszę go i powiem, że to było nieporozumienie. To jedyny sposób, żeby przestał mnie tak traktować. – Wiem, że Evan poprosił mnie o wyjaśnienie przed wyjściem, ale ciągle byłam na niego zbyt zła, by rozmawiać. – Powiedz mu, co się stało z  Justinem i  że gwizdnęłaś mu ciuchy, bo myślałaś, że jest niewiernym draniem. – Nie zamierzam mówić mu o moim byłym ani o żadnych prywatnych sprawach. – Dlaczego nie? Będziesz z  nim codziennie pracować. Prędzej czy później pojawią się osobiste szczegóły. – Nie pojawią się, jeśli nie będziemy rozmawiać – kpię. – Jest wiele innych rzeczy, które możecie robić, nie rozmawiając. Usiłuję powstrzymać śmiech, ale słabo mi to wychodzi. – Niech cię szlag. Kiera chichocze i ten dźwięk przywołuje uśmiech na mojej twarzy. – Niełatwo jest rozgryźć Evana, ale to dobry facet. Spędza godziny na pracy w  szpitalu, udziela się jako wolontariusz podczas imprez charytatywnych i  organizuje zbiórki pieniędzy, a  w  swoje nieliczne dni wolne pomaga rodzicom na ranczu. Pewnie dlatego nie prowadzi bujnego życia towarzyskiego, ale idę o  zakład, że w  głębi duszy ma sporo do zaoferowania. Z  pewnością na ostrym dyżurze widział wiele zła. Jego matka trochę mi o  tym opowiadała. Ja mam jednak wrażenie, że to tylko wierzchołek góry lodowej tego, czego był świadkiem.

– Może gdyby nie był takim dupkiem, miałabym ochotę lepiej go poznać, ale teraz cała jego uwaga skupiona jest na tym, żeby wyprowadzać mnie z równowagi i zachowywać się jak dureń. – W twoim głosie wyczuwam napięcie seksualne – droczy się Kiera. – Okej, skończyłam z tobą gadać. Wybucha śmiechem, zupełnie ignorując moje ostatnie słowa. – To ty będziesz z  nim codziennie pracować, więc mogłabyś to wykorzystać. – Zrobiłabym to, gdyby nie traktował mnie jak idiotki. – No to będziesz musiała mu pokazać. – Wie o  moim ojcu –  dodaję przygnębiona. –  Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, a przynajmniej nie od razu, aby nikt nie zakładał, że wszystko, co osiągnęłam, zawdzięczam jemu. – Tylko głupiec by tak pomyślał, bo jesteś świetna. – Te miłe słowa na chwilę poprawiają mi humor. – Evan nie miał problemu z  tym, żeby rzucić mi to w  twarz przy pierwszej nadarzającej się okazji. Powiedział, że znalazł się w tym miejscu, w  którym jest, wyłącznie dzięki swojej ciężkiej pracy, a  nie pracy kogoś innego. To mnie naprawdę dotknęło. –  Zaciskam zęby na samo wspomnienie jego słów. – O mój Boże! – Jej okrzyk mnie zaskakuje. – Co za kutas! – Mówiłam! Nie znosi mnie – jęczę. – Cóż, w  takim razie pieprzyć go. –  Śmieję się, słysząc zmianę w  jej głosie. –  A  nie, zaczekaj, już to zrobiłaś! –  Wybucha tak głośnym śmiechem, że muszę odsunąć telefon od ucha. – Teraz to już naprawdę skończyłam z tobą gadać – odpowiadam sucho. – Wcale nie. – Zaraz. Musisz opowiedzieć mi o  lunchu z  Trentem –  mówię, przypominając sobie jej wiadomość z dzisiejszego ranka. – Oooch… – Wzdycha rozmarzona i biorę to za dobry znak. – Chyba się zakochałam.

– Naprawdę? –  Unoszę brwi ze zdumienia, słysząc, jak Kiera mówi w ten sposób o innym facecie. – Tak niewiele było trzeba, żebyś wyleczyła się z niesławnego Jacksona Bishopa? – droczę się. – Och, zamknij się – warczy. – Trent jest taki kochany. I taki seksowny. Poza tym mamy wiele wspólnego, więc nie brakuje nam tematów do rozmów. Gadaliśmy przez cały lunch, ciągle mnie rozśmieszał i  wprawił w dobry nastrój. – To wspaniale – cieszę się. – Potem wysłał mi wiadomość i  tak esemesowaliśmy przez całe popołudnie. – Wow, wygląda na to, że sprawa nabiera rozpędu. – Dopiero się poznajemy na prywatnej stopie. Od wielu lat jest naszym weterynarzem, ale nie myślałam o nim nigdy wcześniej, aż zaprosił mnie na drinka na weselu. Wtedy zaiskrzyło. – Super, naprawdę. Zasługujesz na to. – Mam tylko nadzieję, że to nie jest jednostronne. – Wzdycha. – Bardzo długo byłam w  takiej sytuacji i  nie jest to przyjemne. –  Wiem, że mówi o Jacksonie, i robi mi się smutno, gdy pomyślę, jak długo czekała na to, by on wreszcie przejrzał na oczy i  zrozumiał, kogo przez cały ten czas miał pod nosem. – Oczywiście nie mam pewności, ale z tego, co mówisz, nie wydaje mi się, żeby to miało być jednostronne. Faceci nie piszą z laskami, na które nie lecą. – To prawda. Jeśli chodzi o esemesy, Jackson był do bani. – Jackson jest idiotą – prycham. – Myślisz, że nie wiem? Ha! – Podjeżdżam pod dom. Napiszesz do mnie jutro? – Pewnie! Chcę być na bieżąco. – Dobra, zobaczymy. –  Parskam, zastanawiając się, jak mam jutro skopać im tyłki. Rozłączam się, wchodzę do domu i idę prosto do łazienki. Gorąca woda obmywa moje obolałe mięśnie, nadwyrężone od obcasów, w  których

chodziłam przez cały dzień. Jutro wkładam szpitalny strój i  zamierzam pokazać Evanowi Bishopowi, z kim zadarł.

– Dzień dobry. –  Veronica wita mnie z  ciepłym uśmiechem na twarzy, gdy tylko przekraczam próg. Jest pielęgniarką, na moje oko po trzydziestce. Blond włosy ma uczesane we francuski warkocz, a zielone oczy błyszczą w świetle szpitalnych lamp. – Dzień dobry. – Odwzajemniam uśmiech. – Co słychać? – Jak zwykle pełno roboty. – Wzrusza ramionami, przyciskając do piersi plik kart pacjentów. – Doktor Bishop prosił, bym ci przekazała, że czeka na ciebie na urazówce, w sali numer dwa. – Cóż. – Unoszę kąciki ust rozbawiona. – Możesz powiedzieć doktorowi Bishopowi, że będę w szatni i może tam przyjść, kiedy już będzie gotowy. – W porządku. –  Wygląda na zdenerwowaną i  niezręcznie się czuję, stawiając ją w takiej sytuacji, ale nie pozwolę Evanowi mi rozkazywać ani przekazywać wiadomości za pośrednictwem pielęgniarek. Jeśli chciał się ze mną gdzieś spotkać, mógł poinformować mnie osobiście przez pager. Otwieram swoją szafkę, zmieniam buty i  poprawiam włosy. Rozpakowuję różne rzeczy ze swojego worka i  układam je w  środku. Sięgam po torebkę czarnej lukrecji, rozrywam ją, wyjmuję kawałek i odkładam resztę na samą górę. – Doktor Bell. –  Słyszę za plecami urywany głos Evana, głęboki i  nieprzyjazny. Mam dwie opcje, by sobie z  nim poradzić: postępować dokładnie tak samo jak on, niech wie, jak okropne jest jego zachowanie, albo być supermiłą i udawać, że jego złowieszcza postawa mnie nie rusza. Decyduję się na drugie rozwiązanie. Jeśli nie zadziała, spróbuję wdrożyć plan B. – Dzień dobry, doktorze Bishop. Piękny dzień, prawda? – Odwracam się do niego z  promiennym uśmiechem na ustach i  zawieszam na szyi stetoskop. Rysy jego twarzy łagodnieją, ewidentnie jest zaskoczony moją uprzejmością. Kiedy się orientuje, że wyszedł z  roli i  pokazał prawdziwe emocje, ponownie zaciska usta i rusza w moją stronę długimi krokami.

– Kolejny dzień w raju – mruczy pod nosem, patrząc na mnie i paczkę lukrecji. – Co ty, do diabła, jesz? – Lukrecję. –  Podnoszę paczuszkę i  mu ją podaję. –  Chcesz? –  Wyraz jego twarzy sprawia, że wybucham śmiechem. – Rozumiem, że nie. – Powinnaś wiedzieć, że to świństwo nie jest dla ciebie dobre. Nie mówiąc o tym, że śmierdzi i paskudnie wygląda. – Cóż, nie wszystko, co wkładamy sobie do ust, jest dla nas dobre, a mimo to wielu z nas to robi. – Posyłam mu zadowolony z siebie uśmiech i kiedy słyszę jego jęk, wiem, że zrozumiał, co mam na myśli. Odchrząkuje i wsuwa ręce do kieszeni fartucha. – Miałaś się ze mną spotkać dziś rano. – No i proszę, jesteś tu. – Musisz nauczyć się przestrzegać zasad, doktor Bell. –  W  jego głosie pobrzmiewa frustracja. –  Kiedy mówię, że masz być w  jakimś miejscu, spodziewam się, że twój tyłek tam będzie. – Przekazywanie mi wiadomości przez pielęgniarkę to nie to samo, co poinformowanie mnie osobiście. Możesz wysłać mi wiadomość na pager lub komórkę, jeśli chcesz się ze mną spotkać. Nie zamierzam informować cię o  czymkolwiek za pośrednictwem osób trzecich. Nie jesteśmy w podstawówce. – Nie, ale jestem twoim przełożonym i  masz słuchać moich poleceń –  warczy. – Daj mi więc swój telefon. –  Wyciągam dłoń, a  kiedy patrzy na nią, jakby miała go ugryźć, kontynuuję: – Żebym wpisała ci swój numer. W ten sposób nie będzie więcej nieporozumień – wyjaśniam spokojnie, wiedząc, że zagoniłam go w kozi róg bez możliwości ucieczki. – W porządku. –  Podaje mi aparat. Wpisuję swój numer i  wysyłam do siebie esemesa, żeby mieć jego namiary. – Proszę. –  Oddaję mu telefon. –  To nie było takie trudne, prawda? –   Przesuwam spojrzeniem po jego kroczu, zanim znowu popatrzę mu w oczy.

– A teraz się pospiesz, żebyśmy mieli ten dzień jak najszybciej za sobą. –  Odwraca się na pięcie i  rusza przed siebie, nie dając mi okazji, bym odpowiedziała na ten złośliwy komentarz. Co za dupek. Nawet nie mam wyrzutów sumienia, że z  jego numeru wysłałam do siebie esemesa o treści „Kocham kutasy”. Nie spieszę się, dojadam kolejny kawałek lukrecji, przepłukuję usta płynem do płukania i  dopiero wtedy opuszczam szatnię. – Czeka nas dziś dużo roboty i  w  twoim interesie będzie uważnie słuchać –  oznajmia, nie patrząc w  moją stronę. Idę obok niego, ale on porusza się znacznie szybciej, niż wymagają tego okoliczności; chyba często mu się to zdarza. Jest dużo wyższy ode mnie, co oznacza, że muszę iść dwa razy szybciej, żeby za nim nadążyć. – Pozwolisz mi wyjaśnić, co zaszło w  ostatni weekend? Proszę? –  nalegam, bo chciałabym to z siebie wyrzucić, żebyśmy mieli już tę sprawę za sobą i zachowywali się jak cywilizowani ludzie, zwłaszcza że mamy ze sobą pracować. – Nie będziemy o  tym rozmawiać, doktor Bell. Już ci to mówiłem. Potrzebujesz aparatu słuchowego? Chyba masz niedosłuch. Wrr! Mam ochotę mu przywalić. Próbuję wyjść z  tej sytuacji z  klasą i być dla niego miłą, ale on to utrudnia. Bardzo utrudnia. – Dla twojej informacji: przed zmianą pracy zrobiłam sobie kompleksowe badania i  mój słuch jest nienaganny. Moja tolerancja na palantów jest natomiast bardzo niska. W  odpowiedzi Evan jedynie chrząka i  za wszelką cenę unika kontaktu wzrokowego. – Szpital urazowy różni się od szpitala, w  którym dotąd pracowałaś. –   Najwyraźniej przeszliśmy do kolejnego tematu. –  Zwykle dostajemy powiadomienie na pager o pacjencie, który do nas jedzie, najczęściej są to ofiary wypadków. Wtedy wszyscy stajemy w  pełnej gotowości i  nie marnujemy czasu, gdy pacjent dociera do szpitala. Jesteśmy jedynym szpitalem urazowym w  promieniu stu kilometrów, co oznacza, że często

helikoptery i  karetki przybywają do nas jednocześnie. Kiedy zostaje ci przydzielone stanowisko, trzymasz się go i robisz, co do ciebie należy. Prowadzi nas do gabinetu urazowego, w którym byłam wczoraj. – Wszystko, czego potrzebujemy, jest na wyposażeniu każdego gabinetu i  ważne, żeby materiały były zawsze na stanie. Mamy pełną obsadę chirurgów urazowych, specjalistów dróg oddechowych, radiologów i techników, więc nigdy nie musimy czekać na przyjazd lekarza z zewnątrz. To również oznacza, że ten gabinet szybko się zapełnia i naszym zadaniem jest dopilnowanie, by cały proces przebiegał bez zakłóceń. – Rozumiem, że ty tu dowodzisz? –  Zalewa mnie fala wspomnień z  naszej wspólnej nocy i  tego, jak przejął kontrolę. Zanim przegnam te myśli z głowy, rumienię się. Marszczy brwi na widok mojej reakcji, ale nie komentuje tego. – Teraz tak, kiedy jednak doktor Umbrigde jest na miejscu, on kieruje personelem i całą operacją. – Brzmi jasno. – Zazwyczaj robi się gorąco, więc naszym zadaniem jest ustabilizowanie pacjenta i  przygotowanie go do operacji, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zatrzymanie krwawienia, podawanie leków przeciwbólowych. – Wiem, też skończyłam medycynę. –  Parskam zirytowana, że traktuje mnie jak stażystkę na pierwszych w życiu praktykach. – To nie jest łatwa praca, doktor Bell, i muszę mieć pewność, że przez cały czas będziesz dawać z siebie wszystko. – W takim razie daj mi szansę się wykazać, zamiast mnie krytykować. –   Ruszam przed siebie. Mam dość słuchania tych bzdur, ale Evan nie pozwala mi się oddalić, chwyta mnie za ramię i zawraca. – Ten szpital jest całym moim życiem, a ja źle znoszę zmiany. Spoglądam na jego zbolały wyraz twarzy. – To zabrzmiało prawie jak przeprosiny. Zanim zdąży odpowiedzieć, włączają się nasze pagery. Sięgamy po nie jednocześnie. – Pacjent w drodze. Zaczynamy.

Ruszam razem z nim do punktu oceny stanu i selekcji pacjentów, gdzie pielęgniarki szykują już łóżka. – Jaki jest szacowany czas przyjazdu karetek? – pyta Evan. – Sześć minut – oznajmia Veronica. – Jak wygląda sytuacja? – wtrącam się. – Zderzenie czterech samochodów, pięciu poszkodowanych w  drodze. Stan trzech osób jest stabilny, dwie są nieprzytomne –  wyjaśnia pielęgniarka, zaglądając do notatek. – Wśród nich znajduje się dziecko. Moje serce zamiera za każdym razem, gdy w  wypadku poszkodowane jest dziecko, i tym razem nie jest inaczej. – Dobra, Claire i  Landen, zabieracie pierwszego nieprzytomnego pacjenta na urazówkę numer jeden do doktora Moody’ego. Veronica i  Heather, jesteście ze mną w  drugiej sali urazowej. Grant, Brooklyn i  Fiona, weźmiecie pozostałe trzy osoby, oceńcie najpierw ich obrażenia, a  potem dajcie znać doktor Bell lub mnie, jeśli będzie potrzebna konsultacja. –  Evan gładko udziela instrukcji, całą operację ma pod kontrolą. Deleguje pielęgniarki na ich stanowiska, gdzie w  pośpiechu się przygotowują. Wraz z  Evanem wkładamy fartuchy chirurgiczne, rękawiczki i  maski. Zanim zdążę poprosić kogoś o  pomoc, on już stoi za mną i  wiąże troczki fartucha wokół mojej szyi i talii. – Dzięki. W  odpowiedzi kiwa tylko głową, nie patrząc na mnie. Widzę, że Veronica z kolei sznuruje jego fartuch, i domyślam się, że ona jest tu jego prawą ręką. Zawsze ma przygotowane dla niego karty pacjentów, przekazuje mu wiadomości i jestem niemal pewna, że wczoraj po południu przyniosła mu kawę. Jest jego żoną w pracy. Uśmiecham się do siebie na wspomnienie tego terminu, który mój tata kiedyś ukuł w odniesieniu do swojej asystentki. Kiedy pracujesz w szpitalu tak dużo jak my, więcej czasu spędzasz z kolegami z pracy niż ze swoimi partnerami. – Coś cię bawi? – Evan wbija mi kolejną szpilę.

– Naprawdę zamierzasz karcić mnie za to, że śmieję się do własnych myśli? – Nie chodzi o śmiech. Mamy robotę. Przewracam oczami, ale Evan odchodzi, nie zaszczyciwszy mnie spojrzeniem. Patrząc na jego zachowanie, można by pomyśleć, że facet dawno nikogo nie przeleciał. Chwilę później na oddział wpadają ratownicy medyczni i  sytuacja diametralnie się zmienia. Na trzech noszach leżą poszkodowani z lżejszymi obrażeniami i Evan kieruje ich do pielęgniarek, które mają się nimi zająć. Pierwszy nieprzytomny pacjent zostaje przewieziony do sali urazowej numer jeden, a kiedy ratownicy przywożą również drugiego pacjenta, idę za Evanem do sali urazowej numer dwa. – Przenosimy na trzy –  zarządza Evan przed odliczaniem i  wraz z pielęgniarkami pomagam mu przełożyć ranną z noszy na szpitalne łóżko. – Pacjentka to dwudziestodziewięcioletnia kobieta, siedziała na fotelu pasażera, kiedy z  boku uderzył w  nią drugi samochód. Kierowca powiedział, że uderzyła się w głowę i nie mógł jej ocucić. Miała ciśnienie krwi dziewięćdziesiąt na siedemdziesiąt – objaśnia ratownik. Veronica już podłącza kobietę do mankietu ciśnieniomierza i  do monitora tętna. – Ciśnienie krwi jest za niskie – mruczy Evan. Zdejmuje z szyi stetoskop i  słucha pracy serca pacjentki. –  Bicie serca powolne, oddech niestabilny. Podajcie jej tlen. Po chwili Veronica podaje mi sprzęt do ręcznej resuscytacji, a  Evan przygląda się, jak wsuwam rurkę intubacyjną do gardła i  dalej do płuc kobiety. Robiłam to setki razy, ale gdy tak patrzy mi na ręce, denerwuję się. – Doktor Bell… – Jego ostrzegawczy ton doprowadza mnie do szału. – Zrobione –  mówię. Przyczepiam worek do maski i  zaczynam pompować powietrze. Sprawdza osobiście, a ja przewracam oczami, gdy wyraz jego twarzy nie ulega zmianie. Nakazuje Veronice sprawdzić ranę głowy, w której zbiera się krew. Heather zakłada wenflon na ręku kobiety, aby móc podać jej leki.

– Ma głębokie nacięcie w  pobliżu prawej skroni. Oczyszczę ranę, pewnie trzeba będzie założyć szwy – informuje Evana Veronica. – Może mieć krwawienie wewnętrzne, zróbmy prześwietlenie, póki jej oddech jest stabilny – zarządza Evan. Ponieważ radiologia znajduje się obok, kilka minut później aparat rentgenowski jest już na sali. Po zrobieniu i przetworzeniu zdjęć widzimy, że w śledzionie jest krew. – Pęknięta śledziona. – Evan potwierdza to, co sama zauważyłam. – Musiała zostać mocno uderzona w  brzuch –  stwierdzam. Wręczam worek respiratora Heather, by móc lepiej przyjrzeć się zdjęciom rentgenowskim. – Albo nie miała zapiętych pasów. –  Evan napina ciało, a  jego oczy ciemnieją. Zaszła w  nim nagła zmiana i  zastanawiam się, o  co chodzi. –   Veronica, trzeba ją przygotować do operacji. Powiadom mnie, gdy pacjentka będzie już na sali pooperacyjnej –  zwraca się do pielęgniarki, następnie patrzy na mnie. –  Zostań z  Veroniką i  pomóż jej przygotować pacjentkę, potem przyjdź do mnie. Zanim zdążę odpowiedzieć, wychodzi. Robię, o  co prosił, i  pomagam Veronice. Po chwili zjawia się chirurg urazowy. Razem przewozimy kobietę na salę operacyjną. Zostawiamy ją tam i  obie z  Veronicą opuszczamy pomieszczenie. – Dobra robota, doktor Bell. –  Jej pochwała mnie zaskakuje. Nie uważam, żebym zrobiła wyjątkowo dużo, ale przyjmuję komplement z uśmiechem. – Dzięki. Nawzajem. Jesteś superbohaterką wśród pielęgniarek. – Dziękuję. –  Rumieni się, a  w  kącikach ust pojawia się uśmiech. –   Kocham swoją pracę. Doktor Bishop sprawia, że jej wykonywanie jest prawdziwą przyjemnością. Mój żołądek zaciska się na te słowa i zastanawiam się, czy znaczą one to, co myślę. Czyżby Veronica czuła coś do Evana? W  najmniejszym stopniu bym jej nie winiła, ale to dopiero mój drugi dzień, więc kto wie. – To oczywiste, że tworzycie świetny zespół. Zazdroszczę wam tego.

– Tak, tworzymy. To miłe. –  Uśmiecha się szeroko, czym potwierdza moje przypuszczenia, że on nie jest jej obojętny. Wracamy na izbę przyjęć. Odnajduję Evana i  czekam na jego dalsze wskazówki. Pozostała trójka pacjentów leży w  łóżkach, ich stan jest stabilny, mają jedynie drobne obrażenia. Drugim nieprzytomnym pacjentem jest dziewczynka. Na prośbę Evana szybko podbiegam z pomocą. – Tracimy ją – woła jedna z pielęgniarek, dając sygnał do podjęcia akcji ratunkowej. Evan chwyta wózek reanimacyjny, a  ja nakładam żel na łyżki defibrylatora, zanim naładuję go do trzystu. – Odsunąć się! – krzyczy Evan. Potrząsa klatką piersiową dziewczynki i po chwili jej serce znowu zaczyna bić. Jest taka mała. Oddycham z ulgą, że nie musimy robić tego ponownie. – Podaj jej tlen – zarządza doktor Moody. Veronica podaje mi rurkę intubacyjną i pozostałe akcesoria, ale rurka jest za duża. – Ma zbyt opuchnięte gardło – tłumaczę. – Proszę. – Wręcza mi mniejszą rurkę. Chwytam ją szybko i podejmuję kolejną próbę, ale bez powodzenia. – Veronica, zastąp doktor Bell. – Głos Evana jest zimny i szorstki. – Dam sobie radę –  odgryzam się, próbując jeszcze raz, ale cały czas czuję na sobie jego karcący wzrok, co doprowadza mnie do szału. Umiem to zrobić z  zamkniętymi oczami, teraz jednak moja frustracja jest tym większa, im dłużej to trwa. – Veronica, natychmiast. – Powiedziałam, że dam sobie radę! – krzyczę, ale to nie ma znaczenia, bo Veronica odbiera mi rurkę i staje na moim miejscu. Gładko umieszcza ją w przełyku dziewczynki i podłącza pozostałe elementy. – Ściśnij worek. –  Evan kieruje do mnie polecenie, nie odrywając wzroku od ciała dziewczynki. Ocenia pozostałe obrażenia. Veronica odsuwa się na bok, żebym mogła przejąć resuscytację. Krew buzuje mi w żyłach, ale wiem, że muszę się opanować.

Sześć godzin później na izbie przyjęć znów panuje spokój, co nie znaczy, że moja złość uleciała. Evan nadal zachowuje się apodyktycznie i jestem wściekła na siebie za to, że tak mu się wystawiłam. Przez tyle lat pracy wielokrotnie przeprowadzałam cały proces resuscytacji i  nigdy nie miałam problemów, ale dziś, gdy Bishop stał nade mną i pokrzykiwał, górę wzięły nerwy i nie udało mi się pokazać z jak najlepszej strony. Siedzę naprzeciwko swojej szafki i  wściekle pogryzam lukrecję, kiedy otwierają się za mną drzwi. Od razu wiem, że to on, gdyż czuję, jak jeżą mi się włoski na karku, i szykuję się na to, że zaraz dobierze mi się do tyłka. – To okropny nawyk –  mówi, podchodząc do szafki, która, jak się okazuje, jest tuż obok mojej. – Jedzenie? – Parskam. – To nie jest jedzenie –  kpi, grzebiąc w  torbie. –  Ma pełno sodu, węglowodanów i syropu kukurydzianego. – Cóż, mogłabym być nałogową palaczką albo alkoholiczką –  stwierdzam kwaśno. – Albo mogłabym… – Albo mogłabyś jeść produkty, które pomogłyby ci utrzymać odpowiedni poziom energii, żebyś nie zasypiała w pracy. – Nie zasnęłam w pracy! – Zrywam się na równe nogi, zbulwersowana jego oskarżeniami. – Zatem mnie nabrałaś. – Twoje krzyki i  wrzaski nad moją głową, gdy próbowałam zrobić, co należało, nie pomagały. Ja tak nie pracuję! – Chcesz być lekarzem pogotowia ratunkowego w szpitalu urazowym? –   drwi, robiąc krok w  przód i  naruszając moją przestrzeń osobistą. –  To zachowuj się tak. Nie ma czasu na emocje i zranione uczucia. Skupiasz się na pacjencie i robisz, co do ciebie należy. Resuscytacja ręczna to podstawa, uczą tego na kursie pierwszej pomocy, więc wybacz, jeśli mam co do ciebie wątpliwości, doktor Bell. Oboje ciężko oddychamy, a  moje serce bije z  zawrotną szybkością. Świadomość tego, co kryje się pod jego szpitalnym ubraniem, spowalnia pracę mojego umysłu i  nie pozwala na błyskotliwą ripostę. Mam ochotę

wziąć w  dłonie jego twarz i  wpić mu się w  usta, wysysając z  niego tę szefowską postawę, ale nie dam mu wygrać. – Biorąc pod uwagę twoje nazwisko, spodziewałem się po tobie czegoś więcej. Jego słowa ranią i wiem, że je powiedział, by sprawić mi przykrość, ale nie daję po sobie poznać, jak bardzo mnie zabolały. Nie dam mu tej satysfakcji. Po prostu go ignoruję. – Do widzenia, doktorze Bishop. Dobrej nocy –  mówię z  wyższością i odgryzam kolejny kęs lukrecji. Widzę, jak kąciki jego ust drgają, i świadomość, że doprowadzam go do szału tak samo, jak on mnie, sprawia, że w myślach odstawiam krótki taniec zwycięstwa. – Kolorowych snów, doktor Bell. – Sięga po swoją torbę, ale zanim się odwróci, wyjmuje mi z dłoni resztę lukrecji i wychodzi z pomieszczenia. Drań.

ROZDZIAŁ 9

•

Evan Wszędzie jest krew. Na rękach. Na ubraniu. Na skórze. To wszystko, co widzę. Ciemnoczerwona, niemal czarna ciecz jest ciepła. Próbuję ją zmyć, ale krew zostaje. Zawsze zostaje. Do mych uszu docierają pełne bólu jęki półprzytomnej kobiety, leżącej na szpitalnym łóżku. Jej ciało jest w rozsypce, a ja robię, co w mojej mocy, by ją uratować. Nie może umrzeć. Jeszcze nie. Nie tutaj. Opuchlizna jest wszędzie, podobnie jak jasnofioletowe siniaki. Rany na jej ramionach, nogach i  twarzy są tak głębokie, że chcę zabić skurwysyna, który jej to zrobił. Próbowała uniknąć czołowego zderzenia, ale było już za późno. To mężczyzna, który zdecydował się na drinka, a  potem wsiadł za kółko, powinien tutaj leżeć i walczyć o każdy oddech, walczyć o życie. Tymczasem wścieka się w  pokoju obok, klnąc i  oskarżając innych o  spowodowanie wypadku. Kątem oka widzę stojącego przy drzwiach policjanta. Mam nadzieję, że ten drań będzie się smażyć w piekle. Kiedy patrzę na kobietę, jest prawie nie do rozpoznania. Ma splątane od krwi włosy i  jęczy z  bólu. Ten ogłuszający dźwięk będzie mnie nawiedzał w kolejnych latach. Ona jest czyjąś córką, siostrą, przyjaciółką. Patrzę na nią, nie mogę pomóc i zadaję sobie pytanie, dlaczego złe rzeczy spotykają dobrych ludzi. Jej życie wisi na włosku i  wiem, że muszę coś zrobić. Spróbować. Potrzebuje więcej krwi, zbyt dużo jej traci, gdzieś w głębi duszy zdaję sobie sprawę, że jest już dla niej za późno. Mimo to się nie poddaję, wierzę, że

mogę ją uratować. Cuda w medycynie się zdarzają. Jeden może się zdarzyć teraz. Chcę coś powiedzieć, wykonać jakiś ruch, ale nie mogę, choć liczy się każda sekunda. Jej szanse są niewielkie i  z  każdą chwilą maleją, musimy jednak spróbować ją uratować, bo to właśnie robimy. Otwieram usta, by coś powiedzieć, wykrzyczeć, ale nie wydobywa się z  nich żaden dźwięk. Próbuję się poruszyć, ale czuję się tak, jakbym został przyklejony do szpitalnej podłogi w kolorze skorupki jajka. Dookoła panuje cisza. Po raz pierwszy w izbie przyjęć czuję się bezradny. Budzę się w  panice i  dopiero po kilku sekundach dociera do mnie, że jestem w szpitalu i znowu zasnąłem. Dzień się dłużył, więc się wymknąłem i znalazłem pusty, cichy pokój, gdzie mogłem odpocząć. Błąd numer jeden. Pieprzone koszmary zawsze wracają. Nieważne, jak bardzo się staram je od siebie odsunąć, pewnych obrazów nie da się uniknąć. Stres i  brak snu zachęcają potworności, których byłem świadkiem przez tyle lat, do nawiedzania mnie we śnie. Pocieram rękami twarz, próbując wrócić do rzeczywistości i myśleć o czymś innym. Nie jest łatwo być lekarzem na izbie przyjęć w  szpitalu urazowym. Gdyby tak było, więcej osób aplikowałoby na to stanowisko. Nie każdy nadaje się do takiego życia, a rzeczy, które widziałem, doprowadziłyby do płaczu niejednego dorosłego mężczyznę. Do diabła, czego ja nie widziałem. Zostałem lekarzem, żeby ratować ludzkie życie i zmieniać świat, choć nie można uratować wszystkich pacjentów. To gorzka pigułka do przełknięcia. Wstaję i się przeciągam, a potem wychodzę na korytarz i idę do pokoju socjalnego. Kończę pracę za piętnaście minut, ale zanim ruszę do domu, muszę się napić kawy. Oczywiście dzbanek z  kawą jest pusty, więc zaparzam świeżą. Opieram się o blat i obserwuję, jak z ekspresu sączy się brązowy płyn. Mam nadzieję, że kofeina szybko zadziała, naprawdę tego potrzebuję. Po siedmiu dniach pracy z  rzędu i  kilkunastu nadgodzinach jestem wykończony. Kiedy ostatnia kropla kawy wpada do dzbanka, do pokoju wchodzi Emily z  telefonem przyklejonym do ucha. Na mój widok szybko wsuwa go do kieszeni fartucha. – Doktorze Bishop. –  Szorstkość jej tonu nie uchodzi mej uwadze. Zanim zdążę sięgnąć do dzbanka, ubiega mnie. Bierze filiżankę, napełnia ją

do pełna i dodaje tonę cukru i śmietanki. – Taką pijesz kawę? –  Wpatruję się w  jasnobrązowy płyn. Napełniam swój kubek i patrzę, jak gorący napój paruje. Dopiero po chwili zaczynam sączyć czarną kawę. Kiedy pracowałem na stażu, nie było czasu na cały ten cukier i  śmietankę. Kawa była koniecznością, a  czas ograniczony, więc pobyt w  pokoju socjalnym zajmował nam niespełna minutę. Po studiach medycznych wszystko toczyło się tak szybko, że czułem się, jakby napędzała mnie jakaś zewnętrzna siła. – Zawsze jesteś taki krytyczny. –  Emily upija łyk swojej kawy, delektując się nią z przesadą. Już mam coś powiedzieć, ale dzwoni jej telefon. Wyjmuje aparat z  kieszeni i  odbiera. Od razu jaśnieje na buzi i  ciekawi mnie, z  kim rozmawia. Może ma kogoś w  Houston, chłopaka, o  którym zapomniała wspomnieć. To sprawia, że zaczynam się zastanawiać nad naszą wspólną nocą i nad tym, dlaczego okłamała mnie co do swojego imienia. Zarazem świetnie się bawię, nie dopuszczając jej do głosu za każdym razem, gdy próbuje się wytłumaczyć. Chciałbym myśleć, że nie jest kobietą, która zdradza swoich partnerów, że nie jest kobietą na jedną noc. O  niektórych sprawach lepiej nie wiedzieć. Sączę powoli kawę, patrzę na nią i słucham jej rozmowy. – Też się nie mogę doczekać spotkania –  mówi, zakładając za ucho niesforne kosmyki swoich orzechowo-brązowych włosów. –  Przepraszam. Też cię kocham. Tak, jasne. Obiecuję. Pa. „Kocham”? To mocne słowo, zachowuję jednak swoje myśli dla siebie. – Co? –  pyta i  zabiera kawę z  blatu. Unosi kubek wysoko, jakby wznosiła toast tą rozwodnioną, słodką cieczą. Upija łyk i wypuszcza cichy gardłowy jęk, który przypomina mi naszą wspólną noc. Robię, co w mojej mocy, by odsunąć od siebie te myśli i zapomnieć, że doszło między nami do czegokolwiek, ale kiedy Emily stoi tak blisko mnie, jest to po prostu niemożliwe. Słodki zapach jej mydła wymieszany z nutką perfum wypełnia pomieszczenie. Ta mieszanka jest tak cholernie odurzająca, że idę o zakład, iż doktor Bell robi to specjalnie. Nie mogę się powstrzymać, by nie spojrzeć na jej usta, do tego czuję, jak moje ciało reaguje na jej obecność, i  nie znoszę siebie za to. Ona też to widzi. Poznaję po tym, jak bawi się

brzegiem szpitalnego fartucha. Jakaś magnetyczna siła popycha nas ku sobie, a chemia między nami jest elektryzująca i niezaprzeczalna. Właśnie to nas połączyło. Emily Bell jest niebezpieczna, bo naciska moje czułe punkty i drażni się ze mną przy każdej możliwej okazji. – Tak właśnie myślałam –  stwierdza w  końcu, przerywając niezręczną ciszę, która z taką łatwością wypełniła pokój. Część mnie chciałaby zetrzeć jednym pocałunkiem ten cholerny sarkastyczny uśmieszek z  jej twarzy, a  druga część wolałaby zachować się jak drań i  powiedzieć coś nieprzyjemnego. Wybieram pośrednie rozwiązanie i zbieram się do wyjścia. To, co się między nami wydarzyło, nie może się nigdy więcej powtórzyć. Przenigdy. – To bez znaczenia, doktor Bell. Dobranoc. – Dopijam kawę i ruszam do drzwi. Gdy jestem na korytarzu, słyszę jej jęk i  uśmiecham się kpiąco. Dobiorę się do niej i krok po kroku rozłożę ją na łopatki. Idę o zakład, że zastanawia się, które z  nas pierwsze pęknie. Na pewno nie ja. Od chwili, kiedy zobaczyłem, jak wysiada z windy, robiłem wszystko, by ją do siebie zrazić. Chciałem, żeby mnie znienawidziła, ale ta kobieta jest niemożliwa. Sama myśl o  niej jednocześnie mnie wkurza i  podnieca. Winą za to obarczam ogólne zmęczenie organizmu. Zmieniam ubranie i  wychodzę ze szpitala, nie wpadając ponownie na Emily. Kiedy idę przez parking do samochodu, mój telefon dzwoni w  kieszeni jak oszalały. W  pierwszej chwili chcę go zignorować, ale tego nie robię, bo zawsze w takich sytuacjach myślę: „A co, jeśli?”. To lekarz we mnie zakłada, że każdy telefon oznacza nagłe wezwanie. Moje myśli odruchowo najpierw idą w tym kierunku. Niełatwo się z tym żyje, jeszcze trudniej jest pozbyć się tego nawyku. Wsiadam do samochodu i  zapinam pasy. Telefon znowu dzwoni i tym razem od razu odbieram. – Co jest, kurwa? – atakuje Jackson. – Wiem, o której kończysz pracę. – Obaj wiemy, że moje godziny pracy gówno znaczą. O co chodzi? – Dziś wieczorem ty i  ja idziemy na drinka do Duke’a –  oznajmia rzeczowo. – Nie, dzięki. – Kręcę głową. – Jestem wykończony. – Jesteś mi coś winien. Pamiętasz, jak przyniosłem ci ciuchy, gdy zostałeś z gołym tyłkiem?

– A pamiętasz, jakie ubrania mi przyniosłeś, wiedząc, że nie mam wyboru i muszę je na siebie włożyć? – przypominam mu. – Masz rację. – Wybucha śmiechem, co mu nie pomaga. – Ale naprawdę muszę się wyrwać. John odmówił, a Alex jest zajęty ojcostwem. Spytałbym Dylana, ale wiem, że dziś harowali jak woły. – A ja, twoim zdaniem, nie? –  Uruchamiam silnik i  wyjeżdżam z parkingu. – Czy ktoś umarł? – Nie dziś. – Na szczęście to prawda. – No to nie harowałeś jak wół. Jeden drink, tylko o  tyle cię proszę. Obiecuję. –  Niemal błaga i  wiem, że potrzebuje z  kimś pogadać. Jackson w  dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach jest uosobieniem zabawy i  rozrywki, ale zawsze zostaje ten jeden procent, który jest tego przeciwieństwem. Sądząc po jego tonie, dziś ten jeden procent jest górą. – Jeden drink i  potem wychodzę. Nie żartuję. Zostawię cię na pastwę tych wszystkich kocic, które chcą cię mieć w swoim łóżku – ostrzegam. – Myśl o tym jest niemal pociągająca. – Śmieje się. – Do zobaczenia na miejscu za piętnaście minut. Kieruję się w stronę Duke’a, restauracji znajdującej się w połowie drogi między moim domem a  ranczem. To nasza małomiasteczkowa wersja sportowego baru, gdzie podają jedzenie i  drinki, a  w  czasie sezonu futbolowego lokal pęka w  szwach od kibiców drużyny Dallas Cowboys. Dojazd na miejsce zajmuje mi więcej czasu niż zazwyczaj, a to z powodu tych wszystkich cholernych świateł po drodze. Kiedy podjeżdżam, Jackson już na mnie czeka na zewnątrz. – Strasznie wyglądasz – mówię mu. – A ty śmierdzisz. –  Szczerzy zęby. Wchodzimy do środka i  siadamy przy barze. Nie jestem tu stałym gościem, barmanka zna jednak Jacksona z imienia i  tak się do niego zwraca, gdy odbiera od nas zamówienie. Rzucam mu pospieszne spojrzenie, ale brat tylko wzrusza ramionami. – Co się dzieje? –  pytam, czytając jednocześnie menu. Jeśli zjem teraz kolację, po powrocie do domu będę mógł iść prosto pod prysznic, a potem

do łóżka. Potrzebuję dwudziestu godzin, by solidnie odpocząć, zwłaszcza że w  tym tygodniu spałem raptem po kilka godzin. Ostatnich parę nocy budziłem się i  nie mogłem z  powrotem zasnąć. To błędne koło. Miałem nadzieję, że samo się to ułoży, ale po ostatnim tygodniu wcale nie jestem tego pewien. – Masz zamiar opowiedzieć mi, co się stało ze Stellą po weselu? – Krótko mówiąc, ukradła moje ubrania. Wtedy zjawiłeś się ty z pieprzonym naręczem ciuchów, w których nie chciałbym umrzeć – skarżę się. –  Ale to dopiero początek –  dodaję. Jackson uwielbia plotki i  spija słowa z mych ust, gdy opowiadam mu ze szczegółami ciąg dalszy historii, której finał zna tylko River. Właściwie to jestem zaskoczony, że nic nie powiedziała Aleksowi i tym samym nie dotarło to do Johna i Jacksona. – Zgadnij, kto wchodzi do szpitala w poniedziałek rano? – Wpatruję się w niego. – Nie! – Jego twarz się rozjaśnia. Stuka otwartą dłonią o blat baru. – Tak jest. Stella, która okazuje się doktor Emily Bell. Mnie i  innym gościom na weselu podała nieprawdziwe imię. Tak się składa, że Emily jest nową lekarką na oddziale ratunkowym i  przez najbliższy miesiąc mam ją wdrażać w nasze procedury. – Prawie mi jej żal, bo wiem, że potrafisz być draniem, ale biorąc pod uwagę numer, jaki ci wywinęła, pewnie sobie na to zasłużyła. Wzruszam ramionami i  nie zaprzeczam. Barmanka stawia przed nami drinki i  zamawiamy jedzenie. Próbuję dokończyć temat, ale widzę, że Jackson wpatruje się w jakiś punkt na drugim końcu sali. Początkowo jest skołowany, gdy jednak uświadamia sobie, co widzi, jego wyraz twarzy diametralnie się zmienia. – Co jest? – Próbuję zobaczyć, na co patrzy mój brat, i kiedy mój wzrok pada na Kierę, roześmianą i w świetnym nastroju, już wiem, skąd to dziwne zachowanie Jacksona. Ona nie jest sama. Nie widzę, kto jej towarzyszy, ale to oczywiste, że Kiera jest na randce. – Świetnie – mamrocze pod nosem Jackson i jego zachowanie całkiem się zmienia. Ma do niej słabość, odkąd byli dziećmi, ale nie przyzna się do tego nawet na torturach. Wszyscy o  tym wiedzą. Wszyscy, z  wyjątkiem

tych dwojga. Chciałbym, żeby wreszcie poszli na randkę i mieli to za sobą, ale oboje są na to zbyt uparci. – Wygląda na szczęśliwą – stwierdzam, na co mój brat jedynie chrząka. – Z kim ona, kurwa, jest? – Wychyla się i próbuje coś dostrzec między ludźmi stojącymi po drugiej stronie baru. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, chowa się za barem. – Co ty wyprawiasz, do cholery? – Patrzę na niego z góry. – Chyba mnie widziała – przyznaje. – I co z tego? Wie, że mam rację, więc powoli się podnosi. Siada na barowym stołku, spuszcza głowę, a mnie cała scena wydaje się bardzo zabawna. – To mógłbyś być ty. Siedzieć tam z nią, śmiać się i dobrze bawić. Wiesz o  tym, prawda? Może powinieneś dać sobie spokój z  tym durnym braterskim kodem i  zaprosić ją na randkę? Durzysz się w  niej, odkąd skończyłeś pięć lat, a  to, co teraz robisz, to jedynie strata czasu –  powtarzam to, co mówiłem mu już z tysiąc razy. – Przyganiał kocioł garnkowi. –  Przewraca oczami. –  Nie jesteś kimś, kto powinien udzielać sercowych porad –  oznajmia Jackson i  jednym haustem opróżnia pół kufla piwa. – Masz rację, ale jeśli będziesz zbyt długo zwlekać, może ominąć cię coś dobrego. Mnie ominęło – przyznaję, myśląc o Alicji. Ostatnio dużo o niej myślę, zbliża się rocznica jej śmierci, co nie pomaga. Nastrój naszego spotkania momentalnie siada i  nic na to nie poradzę, ale zastanawiam się już tylko nad „a co, jeśli?”. Codziennie rano w  drodze do pracy zatrzymywałem się w  The Grind Café, gdzie zamawiałem na wynos świeżo paloną czarną kawę. Po rozpoczęciu pracy w  szpitalu szybko stało się to moim nawykiem. Alicja była baristką i  zwykle zamienialiśmy ze sobą parę słów, aż w  końcu się zaprzyjaźniliśmy. Zawsze ciepło mnie witała i  wkrótce zrozumiałem, że jeżdżę tam tylko po to, by ją zobaczyć. Idealny uśmiech, wspaniała osobowość, inteligencja –  Alicja miała te wszystkie cechy w  pakiecie. Wpatruję się w  swojego drinka i  wracam myślami do chwili, kiedy postanowiłem zaprosić ją na randkę. Nigdy do tego nie doszło,

a zastanawianie się nad tym, co by było, gdyby tak się stało, omal mnie nie zniszczyło. – Przepraszam, stary. Nie chciałem… – Jackson urywa. Wie, jak bardzo dotknęła mnie jej strata. Przez długi czas nie byłem sobą. Chcę mu powiedzieć, że nie ma sprawy, ale Jackson zeskakuje z krzesła i kuca za barem. – Jesteś pieprzonym dziwakiem. – Spoglądam na niego. – Idzie tu? – upewnia się. – Czy ona tu idzie? Widzę, że uśmiechnięta Kiera zmierza w  naszą stronę i  macha na nasz widok. – Nie, jesteś bezpieczny. – Zaraz zrobi się ciekawie. – To dobrze. – Oddycha z ulgą. Kiera obchodzi bar i dostrzega przycupniętego Jacksona, który zauważa ją dopiero wtedy, gdy dziewczyna staje naprzeciwko niego. – Co ty, do diabła, wyprawiasz? – pyta. Jackson wstaje i rzuca mi mordercze spojrzenie. – Soczewka mi wypadła. – Nie nosisz soczewek. – Kiera kręci głową i nie spuszcza z niego oczu. – Skąd możesz wiedzieć? – Brat sadowi się z powrotem na stołku. – Bo znam cię, odkąd dłubałeś w  nosie, Jacksonie Bishopie. Wszystko o tobie wiem. Możesz wracać do swojej pozycji siedzącego w buszu, idę się wysiusiać. Fajnie było cię zobaczyć. –  Kiera posyła mu słodki uśmiech, a gdy on w odpowiedzi kiwa jedynie głową, odchodzi. – Cholera! Mogłeś mnie uprzedzić. – Daje mi kuksańca w ramię. – Pamiętasz flanelową koszulę i  obcisłe spodnie, które mi przyniosłeś? Teraz jesteśmy kwita – wyjaśniam. Trochę mi głupio, ale nie aż tak bardzo. Kiera wychodzi z toalety, wybiera jednak powrotną drogę z drugiej strony baru, by nas ominąć. Nie dziwię się jej. Jackson zachował się jak świr. Teraz odprowadza ją wzrokiem, patrzy, jak dziewczyna siada przy stoliku po drugiej stronie sali, i przenosi wzrok na kogoś innego. Dopija piwo, ale nie zamawia kolejnego, trzymając się obietnicy, co, zważywszy na

obecność Kiery, bardzo mnie zaskakuje. Przeważnie Jackson pije, żeby o niej zapomnieć, choć głośno nigdy się do tego nie przyzna. Dostajemy zamówione jedzenie i wtedy przechodzę do sedna. – O czym chciałeś pogadać? – To pewnie głupie, ale czy kiedykolwiek czułeś się tak, jakbyś codziennie przeżywał ten sam dzień? –  Po tonie jego głosu wnioskuję, że mówi szczerze. Niewielu moich braci uważa, że może ze mną poważnie porozmawiać, ale Jackson zawsze to robił, mimo że skrajnie się różnimy. Chyba dlatego tak dobrze się dogadujemy, choć uważam, że przeważnie zachowuje się jak palant, ale najprawdopodobniej on myśli to samo o mnie. Jak wszyscy moi bracia. Jestem bezkompromisowy, co na to poradzę? – Szczerze? –  Upijam łyk piwa. –  Tak. Dlatego poszedłem na studia medyczne. Kocham tu być, bo to jest mój dom. Ale wiedziałem, że potrzebuję czegoś, co wypełni moje życie, czegoś, co nie będzie codziennie tym samym. Dlatego lubię izbę przyjęć. Każdy dzień jest inny i nigdy nie wiem, co się wydarzy. Jackson trzyma piwo w dłoni i szuka odpowiednich słów. – Uwielbiam pracować z  końmi. Łamać je, trenować, ale czuję, że coś mnie omija. Nic na to nie poradzę, patrzę jednak na Aleksa szczęśliwego z  River i  dzieckiem i  zastanawiam się, czy kiedykolwiek spotka mnie to samo. – To nie jest zwykła męska gadka o laskach – mówię ze śmiechem. – Tak, masz rację. –  Chichocze. –  Może po prostu potrzebuję trochę więcej ekscytacji w życiu, aby przełamać jego monotonię. Nie planuję się żenić w najbliższym czasie, wierz mi – przyznaje. – Jedź na Key West na dwa tygodnie. Najwyraźniej tam są wszystkie laski – żartuję, a Jackson przewraca oczami. Kiedy Alex wrócił z wakacji, na których poznał River, przez kolejne pieprzone trzy miesiące mówił tylko o  niej. Teraz, gdy wreszcie się pobrali, cieszymy się, że nie musimy już tego słuchać. Jemy, gadamy o ranczu i aukcji kawalerów i godzina mija nie wiadomo kiedy. Barmanka stawia przed Jacksonem kolejne piwo, ale na mnie już czas.

– Nie zamawiałem piwa, Shay. – Jackson uwodzicielskim tonem po raz pierwszy zwraca się do dziewczyny po imieniu. Zaczynam myśleć, że jest kimś więcej niż tylko stałym klientem lokalu. – Ja stawiam. – Barmanka puszcza do niego oczko. – Wiesz, co jeszcze powinnaś postawić? –  Jego pytanie wywołuje jej śmiech, a  moje podejrzenia się potwierdzają, choć nie jestem zupełnie przekonany. Jackson jest tak pewny siebie w  kontaktach z  kobietami, że trudno powiedzieć, czy już z  nimi spał, czy dopiero zamierza. Kiedy słucham tandetnych frazesów na podryw, cieszę się, że za nikim się nie uganiam i  nie muszę się bawić w  te tanie gierki. Shay i  Jackson rozmawiają, a ja patrzę na drugi koniec sali i widzę, jak Kiera i jej partner zbierają się do wyjścia. Nadal nie mam pojęcia, z  kim przyszła, ale mężczyzna kładzie rękę na jej talii i oboje idą w kierunku wyjścia. Jackson też ich zauważa i  przygląda im się uważnie, zanim ponownie spojrzy na barmankę. – O której dziś kończysz? –  zagaduje, gdy dziewczyna szykuje drinka dla innego klienta. – Za godzinę. Dziś nie zamykam. – Podchodzi do komputera, a Jackson nie odrywa oczu od jej tyłka. Choć dziewczyna jest urocza, nie sądzę, żeby miała się okazać kobietą jego życia, ale co ja tam wiem. – Świetnie –  mruczy Jackson na tyle cicho, że tylko ja go słyszę i  nie wiem, czy chodzi mu o barmankę, czy o to, że Kiera wychodzi z innym. Shay kończy obsługiwać klientów i  wraca do nas. Pochyla się nad barem, zmuszając Jacksona, by się do niej przysunął, i szepcze mu coś do ucha. Jego brwi się unoszą i jedynie po jego minie mogę się domyślać, co mu powiedziała. – Mogę prosić o rachunek? – przerywam ich randkowe plany, bo jestem naprawdę zmęczony. – Jasne, skarbie –  odpowiada barmanka, nie odrywając oczu od Jacksona. Podaję jej kartę i Shay się oddala, a ja patrzę na brata. – Zabezpieczaj się. Nie będę leczył cię z opryszczki – mówię mu. – Zawsze jestem zabezpieczony. – Wybucha śmiechem.

– Idę o zakład, że Alex powiedział dokładnie to samo przed wyjazdem na Key West, a teraz ma żonę i dziecko. O ile więc nie jesteś na to gotowy, nie bądź głupi. No i lepiej, żebyś jutro stawił się punktualnie w pracy. – Nie kracz, draniu – zaklina Jackson pod nosem. Wraca Shay, a  on uśmiecha się do niej szeroko. Kręcę głową. Plan bzykanka już został uruchomiony, to oczywiste. Przed wyjściem klepię brata po plecach i  mówię, żeby na siebie uważał i  bezpiecznie wrócił do domu, chociaż mam przeczucie, że resztę nocy spędzi u Shay.

ROZDZIAŁ 10

•

Emily Po dziesięciu dniach pracy wreszcie mam pierwszy dzień wolny. Dzięki Bogu. Praca ramię w ramię z mężczyzną, który robi wszystko, bym zapałała do niego nienawiścią, bardzo się dłużyła. Teoretycznie nadal jestem pod jego nadzorem. Choć nie trzeba już patrzeć mi na ręce, to on ciągle mnie obserwuje, jakbym w  każdej chwili mogła puścić z  dymem cały szpital. Teraz to bez znaczenia, bo mam dzień wolny i  planuję zanurzyć się w wannie, nadrobić zaległości filmowe i pić wino do utraty świadomości. Evan też ma dziś wolne, bo pracuję zgodnie z jego harmonogramem, ale szczerze wątpię, by miał się bawić tak dobrze jak ja. Śpię do dziesiątej, co sprawia, że jestem w  siódmym niebie. Wiesz, że przekroczyłeś granicę między okresem dojrzewania a  dorosłością, gdy sześć godzin snu z  rzędu daje ci poczucie wygranej w  lotto. Na dobry początek mojego wolnego dnia wreszcie oddzwaniam do taty, by zaspokoić jego ciekawość i zdać relację z tego, co u mnie słychać. – Jak się ma moja dziewczynka? – W jego głosie słychać zmęczenie. Im jest starszy, tym bardziej się o  niego martwię, bo pracuje bardzo dużo i w ogóle nie bierze urlopów. Ziewam i przeciągam się w swoim ogromnym małżeńskim łóżku. – Cieszę się wolnym dniem –  stwierdzam z  uśmiechem. –  To były ciężkie dwa tygodnie – przyznaję. – Jak ci się podoba? – Izba przyjęć w szpitalu urazowym to zupełnie inna bajka, ale ja lubię ten dreszczyk emocji. Adrenalina skacze jak nigdzie indziej –  mówię podniecona i tata się śmieje.

– Mogłaś zapisać się na jakieś sporty ekstremalne, zamiast się wyprowadzać –  przekomarza się, ale wiem, że w  tych słowach jest wiele prawdy. Było mu smutno z  powodu mojego wyjazdu, ale rozumiał, że musiałam to dla siebie zrobić. – Też za tobą tęsknię, tato – odpowiadam miękko. – Jak się mają Annie i Daniel? – W porządku. Zapracowani jak my wszyscy. Słyszę w tle odgłos jego pagera. – To na razie, tato. Pozdrów mamę. –  Na wzmiankę o  mamie cała się spinam i czekam, czy mnie upomni, bym do niej nie dzwoniła. – Pozdrowię, kochanie. Trzymaj się. –  Oddycham z  ulgą, że nie wspomniał o mamie. – Kocham cię. Kończę połączenie i  przewracam się w  łóżku na drugi bok z  błogim uśmiechem na twarzy. Mogłabym tu spędzić cały dzień bez poczucia winy. Sięgam po pilota, włączam telewizor i  przewijam długą listę nagranych programów. Zanim zdecyduję się, co obejrzeć, z  komórki rozlega się dźwięk przychodzącej wiadomości. Kiera: OBYŚ NIE SPĘDZAŁA SWOJEGO DNIA WOLNEGO NA WYLEGIWANIU SIĘ W ŁÓŻKU. Przewracam oczami. Emily: DO TWOJEJ WIADOMOŚCI: NIE WYLEGUJĘ SIĘ W  ŁÓŻKU, BO NIE MAM NIC INNEGO DO ROBOTY, ALE DLATEGO, ŻE ŚWIĘTUJĘ SWÓJ WOLNY DZIEŃ. Kiera: NIECH ZGADNĘ… SKACZESZ PO KANAŁACH I ZASTANAWIASZ SIĘ, CZY NIE ZOSTAĆ W ŁÓŻKU CAŁY DZIEŃ. Cholera, dobra jest. Emily: NO TO CO? POTRZEBUJĘ SIĘ ZRELAKSOWAĆ W  STARYM STYLU. ZOSTAW MNIE.

Kiera: NIE MA MOWY. WSKAKUJ POD PRYSZNIC I  ZA GODZINĘ WIDZIMY SIĘ NA RANCZU. Unoszę brwi, jęcząc pod nosem. Emily: A NIBY DLACZEGO MIAŁABYM TO ZROBIĆ? Kiera: PONIEWAŻ MUSZĘ DZIŚ PRZEWIEŹĆ KONIA I BĘDZIE TAM TRENT, WIĘC JEŚLI CHCESZ GO POZNAĆ, NADARZA SIĘ OKAZJA. A niech ją szlag. Emily: TO NIE FAIR. GRASZ NA MOICH SŁABOŚCIACH. Wie, jak bardzo chciałam go poznać, ale wziąwszy pod uwagę moje godziny pracy, nie zanosiło się, aby miało to nastąpić w najbliższym czasie. Kiera: DO ZOBACZENIA ZA GODZINĘ :). Niechętnie wstaję z łóżka i biorę prysznic. Wiedząc, że jadę na ranczo, gdzie będę załatwiać z  Kierą różne sprawy, zaglądam do szafy w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego, ale szybko się okazuje, że nie mam się w  co ubrać. Ze względu na wysokie temperatury rzadko noszę dżinsy. Dziewięćdziesiąt procent czasu spędzam w  szpitalnym uniformie, pięć procent w  stroju do jogi i  kolejne pięć w  eleganckich sukienkach na specjalne okazje. Po dalszych intensywnych poszukiwaniach w  końcu znajduję dżinsowe szorty, zdecydowanie za krótkie, ale nie mam innych opcji, więc wciągam je na siebie. Tu i  ówdzie są podarte, a  przednie kieszenie zwisają poniżej rantu materiału. Świetnie. Wyglądam jak zdesperowana gospodyni domowa. Pieprzyć to. Zamierzam w  tym iść, jednocześnie odnotowuję w pamięci, by w ciągu najbliższych dziesięciu lat wybrać się na zakupy. Gdy spodnie mam już z  głowy, wyciągam jeszcze starą koszulkę z college’u, która jest trochę przyciasna, ale musi się nadać. Suszę włosy, upinam je wysoko w koński ogon i nakładam na twarz cienką warstwę podkładu. Prezentuję się względnie przyzwoicie, a jak znam Kierę, przyjaciółka i tak zagoni mnie do roboty.

Wkładam swoje znoszone kowbojskie buty, chwytam torebkę i kluczyki i wychodzę z domu. Włączam muzykę i cieszę się na wspólne popołudnie z Kierą. Dawno nie byłam na jej ranczu i będzie to miła odmiana. Zwalniam do żółwiego tempa, przejeżdżam pod wielkim napisem „Ranczo Zaklętych Ścieżek” i  jadę żwirowaną drogą do okazałej posiadłości rodziców mojej przyjaciółki. Po ukończeniu studiów Kiera wróciła do rodzinnego domu, co było rozsądnym posunięciem, jako że całe jej życie kręci się wokół rancza. Wiem, jak bardzo lubiła tu dorastać. To zupełnie inny styl życia niż w  mieście, ale mimo tych różnic czułam, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami, gdy tylko się poznałyśmy. – Jesteś wreszcie! – piszczy Kiera i pędem rusza w moją stronę. Wysiadam z samochodu. – Jezu, Kiera. –  Śmieję się, kiedy dziewczyna na mnie wpada. –   Widziałyśmy się dwa tygodnie temu –  przypominam jej. W  dniu, gdy poznałam tego, którego imienia nie powinno się wypowiadać. – Jasna cholera. Niech ci się przyjrzę. – Kiera wytrzeszcza oczy na mój widok. – Przyjechałaś pomóc czy będziesz tańczyć na rurze? – Ty suko –  mruczę, wybuchając śmiechem. –  Moja szafa nie jest wypchana levisami i podkoszulkami. – Łatwo można temu zaradzić. –  Mruga do mnie. –  Chodź. –  Chwyta mnie za rękę i ciągnie za sobą. – Ładuję konia i zaraz możemy jechać. Mam nadzieję, że zastaniemy Trenta. Niemal słyszę pożądanie w  jej głosie. Za każdym razem, gdy szli na lunch lub obiad, wysyłała mi wiadomości, a  w  zeszły weekend Trent zaprosił ją na pierwszą oficjalną randkę. Fajnie było widzieć ją tak szczęśliwą, nawet jeśli sprawy toczyły się bardzo szybko. Zasługiwała na to jak mało kto. – Nie mogę się doczekać spotkania z  niesławnym Trentem Lakenem –  kpię. – On jest idealny, Em. Kochany i czarujący, do tego ma głowę na karku. Prowadzi własną lecznicę weterynaryjną. Ma wszystko, czego mogłabym kiedykolwiek pragnąć.

– Cholera. – Wachluję się i patrzę na jej rozmarzoną twarz. – Czy on ma brata? – Tak się składa, że ma. Niestety, to czterdziestolatek żonaty ze swoją szkolną miłością. – No jasne. – Parskam. Moje cholerne szczęście. – Ile lat ma Trent? – Trzydzieści sześć –  odpowiada zakłopotana, jakby to, że jest od nas o  tyle starszy, było powodem do wstydu. –  Ale naprawdę wcale nie wygląda na swój wiek. Jest megaseksowny. – Jest starszy i  dobrze usytuowany –  stwierdzam. –  Nie ma w  tym nic złego. – Masz rację. Różnica między nami wynosi raptem pięć lat. To w sumie niewiele. Idę za nią do stajni po konia, którego mamy przewieźć na inne ranczo. Zanim Kiera wyprowadzi go z  boksu, wsuwa mu do pyska marchewkę. Tłumię śmiech, gdy słyszę, jak przyjaciółka mu mówi, żeby nie wygadał się przed innymi końmi. Kiera jest jedną z najlepszych trenerek koni w okolicy i na tym zbudowała swoją karierę. Od zawsze była to jej pasja i dziewczyna miała klientów już jako nastolatka. Potem zrobiła przerwę na studia. Poszła na zarządzanie, by nauczyć się od podszewki mechanizmów prowadzenia rancza i własnego biznesu. Od dziecka rodzice uczyli ją wszystkiego. Była pierwszą od trzech pokoleń osobą w  rodzinie Youngów, która poszła na studia i je ukończyła. – Chodź, Spirit. Nie bądź takim uparciuchem. –  W  końcu wprowadza konia do przyczepy i  zamyka drzwiczki. –  Dobry chłopak. Zanim się zorientujesz, znów będziesz w domu. Siadam na siedzeniu pasażera i ruszamy w dół żwirowaną drogą. – Co jeszcze powinnam wiedzieć o Trencie? – Świetnie całuje. – Nie musiałam tego wiedzieć, ale tak czy inaczej, to dobra wiadomość. Przynajmniej dla ciebie. – Śmieję się, widząc jej zarumienione policzki. –  To bardziej despota czy dżentelmen? – Jest tak idealnie kochany. Szuka byle pretekstu, żeby mnie dotknąć, nawet w  rękę czy ramię, uwielbiam to w  nim. To mnie upewnia w  jego

uczuciach. Wiem, że odwzajemnia moje, i nie mam co do tego wątpliwości. – A seks? –  Jestem ciekawa. –  Dużo chemii i  namiętności, dobrze mówię? – Byliśmy dopiero na jednej randce, Em! – Rumieni się. – Och, sorry. –  Chichoczę. –  Po prostu założyłam, że przy tej ilości omdlewającej słodyczy i dobra do czegoś między wami doszło. – Czekamy, okej? Nie chcemy się spieszyć, wolimy się lepiej poznać, ale za każdym razem, jak go widzę, coraz trudniej mi się powstrzymać, żeby nie zerwać z niego ubrania – jęczy, jakby odczuwała fizyczny ból na samą myśl, że ma czekać. – A niech mnie. Wpadłaś po uszy. – Och, zamknij się. Kiera skręca i  przed nami rozpościera się kolejny żwirowany podjazd. Zamieram, gdy rozpoznaję, że wjeżdżamy na teren rancza, na którym zorganizowane było wesele. Po chwili mijamy napis „Pensjonat Circle B” i już nie mam wątpliwości, że jesteśmy w posiadłości Bishopów. – Co my tu, do diabła, robimy? –  Rozglądam się spanikowana po pastwiskach. – Mówiłam ci. Miałam przewieźć konia, no i  chciałam zobaczyć się z Trentem. Co w tym złego? – Jak to „co w tym złego”? Jak mogłaś mi nie powiedzieć, że jedziemy właśnie na to ranczo? – Em, nie martw się. Evan pracuje tu tylko, kiedy ma wolne. – Dzisiaj ma wolne! – krzyczę. Tracę panowanie nad głosem. – Naprawdę? –  Kiera niby się dziwi, ale w  kącikach jej ust błądzi szelmowski uśmiech. – Ty wstręciucho – mruczę. – Powinnam była się domyślić. – Krzyżuję ręce na piersi i  dąsam się jak dziecko. –  On mnie nie znosi i  wkurzy się jeszcze bardziej, gdy będzie musiał na mnie patrzeć w swój wolny dzień. –   Nie wspominając o  tym, że ja też wolałabym nie oglądać jego naburmuszonej miny, kiedy mam wolne.

– Oj tam. Jesteśmy w północnej części rancza, a on pewnie już pracuje na pastwiskach na tyłach domu – próbuje mnie pocieszyć przyjaciółka, ale i tak wiem lepiej. Nie dane jednak jest mi nic powiedzieć, bo podjeżdżamy pod stajnię i  Kiera piszczy na widok Trenta. Wyskakuje niemal w  biegu i pędzi mu naprzeciw. Zanim wysiądę z samochodu, upewniam się, czy okolica jest bezpieczna. W  końcu otwieram drzwi i  ruszam w  stronę Kiery, która śmieje się z czegoś, co powiedział jej Trent. – Em, chodź! – Macha do mnie energicznie. – Trent, poznaj Emily, moją najlepszą przyjaciółkę. – Siemka. –  Mężczyzna unosi rondo kapelusza i  posyła mi czarujący uśmiech. – Dużo o tobie słyszałem. Miło cię wreszcie poznać. – Jego ramię ciasno oplata talię Kiery, która stoi przy nim i wpatruje się w niego takim wzrokiem, jakby był najlepszą rzeczą po czekoladowym ciastku. – Ja też o  tobie dużo słyszałam –  zapewniam, co przyprawia Kierę o rumieniec. – Pewnie same kłamstwa –  droczy się Trent i  spogląda na moją przyjaciółkę takim wzrokiem, jakby to ona była powodem, dla którego dziś rano wzeszło słońce. A niech mnie. Po dwóch tygodniach znajomości, i to bez seksu, można poczuć między nimi erotyczne napięcie. Jest niezaprzeczalne i  mam wrażenie, że samą swoją obecnością naruszam ich intymność. – Większość była pochlebna, nie martw się. –  Mrugam i  posyłam mu zalotny uśmiech. – Pomóc ci ze Spiritem? –  pyta Trent, gdy Kiera rusza w  kierunku przyczepy. – Jasne, byłoby wspaniale. Rozglądam się wokół, by się upewnić, czy ten konkretny Bishop nie wyskoczy skądś niespodziewanie. Idę w  stronę samochodu Kiery, gdy dostrzegam bardzo zirytowanego Jacksona zmierzającego w  naszym kierunku. – Nie dotykaj mojego konia, Laken! – Jego ton jest nieprzyjemnie ostry, ale nie robi wrażenia na Kierze.

– Jackson! – Głos przyjaciółki brzmi ostrzegawczo, a ona sama kładzie dłoń na jego piersi. – Jaki masz problem? W  jego oczach widać wściekłość, mamrocze pod nosem ciche groźby pod adresem Trenta. Domyślam się, że nie miał pojęcia, iż ta dwójka się spotyka, i najwyraźniej mu się to nie podoba. – Żaden – syczy w końcu przez zaciśnięte zęby. – Wyprowadzę go. Trent ma robotę. – Nie patrząc na nikogo, Jackson otwiera drzwi przyczepy. – Mogę pomóc – wyrzucam z siebie, chcąc rozładować sytuację. Jackson patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami, jak zmierzam w ich kierunku. – Kim jesteś? – Unosi brwi zdumiony. Świetnie. – To Emily – przedstawia mnie Kiera. – Była ze mną na weselu… „Błagam nie mów tego, proszę, nie wspominaj o  tym”, zaklinam ją w myślach. – To ta tajemnicza dziewczyna Evana. Zamorduję ją. – Nie gadaj! – Jackson wybucha głośnym śmiechem, a ja chcę się zapaść pod ziemię. – Zajebiście. Już rozumiem, dlaczego zachował się inaczej niż zwykle. Co to miało znaczyć? – Miło cię poznać, Tajemnicza Dziewczyno. – Jackson wyciąga do mnie rękę. – Nawzajem. Wystarczy Emily. – Ściskam jego dłoń i wywołuję u niego kolejny uśmiech. Uff. Sytuacja rozładowana, nawet jeśli moim kosztem. – Mój brat wie, że tu jesteś? – pyta rozbawiony mężczyzna i niepokoję się, że coś knuje. – Nie, i  nie musi o  tym wiedzieć, Jacksonie Bishopie! –  Kiera odpowiada za mnie niskim ostrzegawczym tonem. –  Pomóż mi wyprowadzić Spirita i już nas nie ma.

Trent przytrzymuje otwarte drzwi od przyczepy, Kiera i  Jackson wchodzą do środka i  nakłaniają konia do wyjścia. Słyszę, że Jackson szepcze coś do Kiery, na co ona w  odpowiedzi przewraca oczami. On co chwila posyła Trentowi mordercze spojrzenia i mogę jedynie przypuszczać, że chodziło o jakiś złośliwy komentarz pod jego adresem. – Zuch chłopak – chwali konia Kiera i głaszcze go po pysku, a Jackson trzyma uzdę. –  Będziesz się teraz zachowywał najlepiej, jak umiesz, słyszysz? Zwierzę prycha i  skubie ramię Kiery, która wybucha śmiechem. Spoglądam na Jacksona i  widzę, z  jakim zachwytem w  oczach na nią patrzy. Ma napięte mięśnie szczęki i  ciężko przełyka ślinę, kiedy Kiera całuje Spirita w  czubek nosa. To jasne, że coś do niej czuje, ale woli zachowywać się jak palant i nic z tym nie robić. Co więcej, odpycha Kierę od siebie, aż zjawia się inny facet, który potrafi docenić, jakim skarbem jest ta dziewczyna. I bądź tu mądry. Takie rozwiązanie też go nie satysfakcjonuje. – Będzie grzeczny. Prawda, mały? – Jackson szarpie za uzdę i prowadzi konia do stajni. Trent pomaga Kierze zamknąć drzwi od przyczepy, a gdy już to zrobią, obejmuje ją w talii i składa słodki pocałunek na jej ustach. Patrzę na nich i  naprawdę bardzo się cieszę, że Kiera znalazła kogoś takiego jak Trent, wielbiącego ziemię, po której ona stąpa. Znam ją od dzieciństwa, jest dla mnie jak siostra i  jeśli Jackson woli się zachowywać jak dureń i  pozwolić jej odejść, to niech cierpi. Po chwili Bishop wraca z zaciętym wyrazem twarzy, stawiając długie kroki. Jego wzrok wędruje za dłonią Trenta, która ześlizguje się na pośladek Kiery, i  w  jego oczach maluje się mord. Zanim straci panowanie nad sobą, postanawiam interweniować i zachodzę mu drogę. – Jest szansa, żebyś oprowadził mnie po stajni? Dawno nie byłam na ranczu i chętnie się przejdę. Zaciska zęby, ale kiedy na mnie patrzy, rysy jego twarzy w  końcu miękną. – Pewnie.

Ruszam za nim i  wchodzimy do środka. Idąc wzdłuż boksów, Jackson wymienia imiona wszystkich koni. Chwilę później dołączają do nas Trent i Kiera. Szykuje się kolejne spięcie. – Laken, możesz dokończyć robotę, żebym mógł wypuścić Cienia na pastwisko? –  Jackson nawet na niego nie patrzy, gdy wykrzykuje swoje pytanie. – Zadzwonię później, kochanie. –  Trent zwraca się do Kiery, po czym całuje ją na pożegnanie. – Dobra, chłopaki, wracajcie do pracy. –  Kiera wspina się na palce i całuje Trenta w policzek. – Cześć, Jackson. – Macha mu i ruchem głowy daje mi znać, że czas na nas. Jackson chrząka coś w odpowiedzi i macha nam ręką przez ramię. – Miło było was poznać – żegnam się i wracamy do samochodu. – Cóż, to było okrutne. –  Parskam, jak tylko zatrzasną się za nami drzwiczki. – Myślałam, że Jackson rozszarpie Trenta na strzępy. – Dostanie mu się za to ode mnie – syczy, kiedy wyjeżdżamy na drogę. –   Przysięgam, że on ma dwubiegunówkę. W  jednej chwili jest zupełnie normalny i  wszystko gra, w  drugiej staje się apodyktycznym, nadopiekuńczym dupkiem. – Wiesz dlaczego, prawda? – Bo jest facetem. –  Milknie na chwilę, by zaraz dodać: –  Do tego głupim. – Jest opiekuńczy, bo nie podoba mu się, że spotykasz się z  innym. –   Kręcę głową. –  Teraz, kiedy poznałam niesławnego Jacksona Bishopa, moje podejrzenia się potwierdziły. On pragnie cię tak samo, jak ty chciałaś jego. Kiera bierze głęboki oddech i krztusi się, kiedy kończę zdanie. – Naprawdę tego nie widzisz? – Dziwię się. – On coś do ciebie czuje, ale trzyma cię na dystans, w  bezpiecznej strefie przyjaźni, i  nie chce, żeby ktokolwiek inny się z  tobą spotykał. Kiedy widzi cię z  innym facetem, dociera do niego, czego nie ma: ciebie.

Przyjaciółka powoli odwraca głowę w  moją stronę i  marszczy brwi, a intensywny wyraz jej oczu mówi, że jej zdaniem oszalałam. – Serio! – Unoszę ręce. – Po wysłuchaniu wszystkich historii, które mi opowiadałaś, i widząc jego dzisiejsze zachowanie, nie mam wątpliwości, że jest o ciebie zazdrosny jak diabli. – Jeśli jest taki zazdrosny, to dlaczego, do cholery, nic z tym nie zrobił przez te wszystkie lata? –  W  jej głosie rozbrzmiewa rozdrażnienie. –  Przecież dawałam mu znaki. Niemal rzuciłam się mu w ramiona tylko po to, by pozwolić się odepchnąć. O co chodzi, do diabła? – Może uważa, że nie jest dla ciebie wystarczająco dobry. Albo że byś go odrzuciła? A  może nie chce zniszczyć waszej przyjaźni, bo boi się, że jeśli wam nie wyjdzie, straci cię na zawsze. – Jezu, jak długo o tym myślałaś? – Niestety, zbyt długo. Nie mam własnego życia. –  Wzruszam ramionami. – Mówisz o Jacksonie od dnia, w którym się poznałyśmy, i po tych wszystkich latach czuję się, jakbym znała go osobiście, a  dzisiejsze oficjalne spotkanie potwierdziło moje przypuszczenia. – Chodziłam na randki, ale on nigdy nie lubił moich chłopaków, co tłumaczyłam sobie tym, że oni zawsze okazywali się palantami. Reakcji podobnej do tej dzisiejszej przy Trencie nigdy wcześniej u  niego nie widziałam. Zna go, wie, że to porządny facet, nie ma powodu, żeby go nie lubił. – Bo on cię pragnie, Kiero – stwierdzam oczywistość. – To się cholernie źle składa. Spóźnił się. Naprawdę lubię Trenta i  nie pozwolę, by Jackson to zniszczył. Trent jest pierwszym od bardzo dawna facetem, przy którym tak dobrze się czuję, i  Jackson będzie musiał się nauczyć, że jest tylko moim kumplem, i jakoś to przeboleć. – Kiwa głową z przekonaniem. Poważny wyraz jej twarzy przyprawia mnie o śmiech. – Dokąd jedziemy? –  pytam, gdy Kiera skręca w  kolejną żwirowaną drogę prowadzącą do okazałej posiadłości. – Chcę wpaść na chwilę do pani Bishop i  się przywitać. Nie masz nic przeciwko? – Nie, o ile to dla mnie bezpieczne.

– Nie martw się. – Teraz to ona się śmieje. – Wszyscy mężczyźni pracują poza domem. Oby miała rację. Kiera parkuje samochód, a ja omiatam spojrzeniem okolicę i podziwiam, jak wspaniale prezentują się dom i  otaczające go pola. Ciągną się kilometrami i całkowicie zapierają dech w piersiach. – Co za widok – zachwycam się, idąc w stronę domu. – Wspaniały. Kiera nie zawraca sobie głowy pukaniem, po prostu wchodzi do środka. Podążam za nią i podziwiam piękne rustykalne zdobienia willi. – Pani Bishop? – woła Kiera. – Cóż to za wspaniała kobieta przyjechała mnie odwiedzić? –  Pani Bishop odwraca się do nas, gdy wchodzimy do kuchni. –  Kiera Young! Najwyższa pora, żebyś mnie odwiedziła! Pani Bishop ma na sobie fartuch, blond włosy upięła. Na weselu wyglądała oszałamiająco, ale nawet w kuchni, gotując i piekąc, prezentuje się znakomicie. – Minęły raptem dwa tygodnie –  przypomina jej Kiera ze śmiechem, przytulając ją na powitanie. – Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko, ale przywiozłam swoją przyjaciółkę, Emily. Pomagała mi ze Spiritem. – Oczywiście, że nie. –  Pani Bishop podchodzi do mnie i  serdecznie mnie ściska. – Miło mi cię poznać, moja droga. – Nawzajem. –  Niechętnie ją przytulam, czując, jakie byłoby to niezręczne, gdyby tylko wiedziała o mnie i swoim synu. – Co pani piecze? Czyżbym czuła szarlotkę? –  Kiera głęboko wciąga powietrze w nozdrza. – Dobrze mnie znasz. Wyjęłam ją z piekarnika pół godziny temu. – Pachnie pysznie – potwierdzam. – Siadajcie, nałożę wam po kawałku. Panowie powinni wrócić lada moment na obiad. O cholera, tylko nie to.

Kiera wyczuwa moje zdenerwowanie i  posyła mi pełen współczucia uśmiech. – Mogłaby pani dać nam ją na wynos? W domu czeka na mnie mnóstwo roboty, a Emily… – Co ty tu, kurwa, robisz? Na dźwięk tego głębokiego, udręczonego warknięcia włoski na karku stają mi dęba. Nie muszę się odwracać, wiem, że Evan właśnie wszedł do kuchni. Niech to szlag.

ROZDZIAŁ 11

•

Evan – Evanie Tylerze Bishopie! Uważaj na język – beszta mnie mama, ale jej słowa ledwo do mnie docierają, jako że nie mogę oderwać wzroku od tego tyłka, który zakrywają śladowe ilości materiału. Początkowo rzuciłem jedynie okiem na jej sylwetkę, ale gdy usłyszałem jej głos, już wiedziałem kto to. Do jasnej cholery, co ona robi w domu moich rodziców? – Evan! –  piszczy Kiera, idąc w  moim kierunku ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Staje przede mną, zaciska dłoń w pięść i szturcha mnie w ramię. – Jak się masz? Ani drgnę na jej żałosną próbę uderzenia mnie. – Co ona tu robi? – cedzę słowa, a moje oczy ciskają gromy w jej stronę. – Spokojnie, Hulk. Pomogła mi wyładować konia. Parskam, próbując wyobrazić ją sobie przy jakiejkolwiek pracy fizycznej. – Evan, nie bądź niegrzeczny. Nigdy nie będziesz zbyt duży, żebym nie mogła przełożyć cię przez kolano i przylać drewnianą łyżką. – Przepraszam, mamo. – Chrząkam. – Przeproś panią Emily. Jest naszym gościem, a my nie traktujemy gości w ten sposób – nakazuje mama. Zaciskam zęby i napinam mięśnie całego ciała, a Emily odwraca się do mnie. Krzyżuje ramiona na piersi, wypychając jednocześnie biust do przodu, co sprawia, że nie mogę oderwać od niego wzroku. Zadowolony uśmiech błądzi po jej ustach, bo Emily wie, że mama zagoniła mnie w kozi róg. Poprawiam kapelusz i  pocieram dłonią twarz, by zniwelować intensywność jej spojrzenia.

– Przepraszam, po prostu nie spodziewałem się ciebie tutaj. – To żałosne wytłumaczenie, ale mam to gdzieś. Nie powinno jej tu być. – Wierz mi, dla mnie to też jest niespodzianka – zapewnia z przesadnym entuzjazmem. – Właśnie miałam częstować moją słynną szarlotką. Siadaj, nałożę ci. –  Mama nie czeka na odpowiedź i podsuwa jej talerz z ciastem. Do kuchni wpadają Jackson i Alex, śmieją się i gadają o głupotach, nie mając pojęcia, jaka niezręczna scena właśnie się tu rozegrała. – Cholera! – woła Jackson. – Chyba coś nas ominęło. – Obaj chichoczą, jakby przed chwilą właśnie o niej rozmawiali. – Miło cię poznać. –  Alex zwraca się do Emily przesadnie słodkim tonem. Zdejmuje kapelusz i przykłada go do klatki piersiowej. – Poznaliśmy się na weselu, ale to była szalona noc. – Emily ściska jego rękę. – No tak, wesele. Pamiętam cię, ale czy nie mówiłaś, że masz na imię… – Nie masz nic do roboty? –  wtrącam się, przykuwając uwagę Aleksa i dając mu znak, żeby się zamknął. Mama nie musi znać szczegółów mojego życia osobistego. – Mam przerwę, dupku. – Chłopcy! – W głosie mamy brzmi ostrzeżenie. Ruchem ręki każe nam usiąść przy stole. Kroi szarlotkę i podaje nam talerze. – Jackson, kapelusz –   przypomina mu. Też zdejmuję bejsbolówkę z  głowy i  ręką przeczesuję włosy, które lepią się od potu. – Gdzie wasz ojciec? – pyta mama, a Jackson wyjaśnia, że kończy coś robić w stodole. – Pani Bishop, to jest przepyszne –  jęczy Kiera, zwracając na siebie naszą uwagę. Spoglądam na Jacksona, który jest spięty jak cholera. Odkąd wszedł, ledwo na nią patrzył, co mówi mi, że coś tu nie gra. – Kiera, jak będziesz tak dalej jęczeć, Jackson spuści się w  spodnie –  mówię na tyle cicho, żeby usłyszała mnie tylko nasza piątka. Emily krztusi się jedzeniem, zanim zdążę skończyć, na szczęście Alex wykazuje się refleksem i klepie ją po plecach.

– Wszystko okej? –  upewnia się. Drań ma szczęście, że jest żonaty, w  przeciwnym razie odrąbałbym mu rękę za to, że ją dotyka. Po jego pewnym siebie uśmiechu wnoszę, że wie o  Emily, naszej wspólnej nocy i  o  tym, że razem pracujemy. Pieprzony Jackson. Nie mogę więcej opowiadać mu o  swoich sprawach. A  może to była River. Najpewniej i  jedno, i  drugie. Jackson kopie mnie pod stołem, a  Kiera się rumieni. Odkąd pamiętam, tych dwoje gra w  przeciąganie liny. To już zaczyna się robić nudne. – Nic mi nie jest. Po prostu wpadło nie tam, gdzie trzeba –  zapewnia Emily zakłopotana uwagą, którą niezamierzenie na sobie skupiła. – Z tego, co słyszałem, dławienie się to twoja specjalność. – W chwili, gdy Jackson wypluwa swoje słowa, zrywam się z krzesła. – Ty skurwysynu! – Chwytam go za koszulę i pcham na lodówkę. – Evan! – krzyczy mama, ale wie, że lepiej nie wchodzić w sam środek walki. – Stary, kurwa, wyluzuj –  rzuca Jackson, zaciskając palce na moich nadgarstkach. –  Sam zacząłeś z  tym swoim komentarzem, więc się teraz ode mnie odpierdol. – Kładzie dłonie na mojej klacie i mnie odpycha, więc go puszczam. – O co tyle zamieszania? –  Głos taty jest niski i  głęboki. Wszedł do kuchni i  przyglądał się całej scenie. –  Czy nie mówiłem wam, chłopcy, żebyście swoje błazenady załatwiali na zewnątrz? – To tylko Evan i Jackson robią to, co zawsze – narzeka Alex. – Chłopcy! Wyszoruję wam usta mydłem, jeśli dalej będziecie używać takiego słownictwa. –  Mama jest wkurzona i  ciężko oddycha. Wiemy, że nie wolno jej doprowadzać do takiego stanu. Zerkam na Jacksona, który posyła mi aroganckie spojrzenie. W  końcu wracamy na swoje miejsca. Mama patrzy na nas surowo i  nakłada tacie ciasto na talerz. Kończymy deser w  ciszy. Kiedy wstaję, żeby umyć talerz, mama ponownie zabiera głos. – Kiero, czy chłopcy mówili ci o  aukcji kawalerów w  najbliższy weekend? – Och, to już? Prawie zapomniałem!

Aukcja kawalerów to coroczna zbiórka pieniędzy mamy, która zawsze zmusza wszystkich do wzięcia w niej udziału, nawet jeśli twierdzę, że nie mogę. Jestem z  niej dumny, że organizuje tak ważne wydarzenie, ale nie znoszę tego, że każe mi w nim uczestniczyć. – Tak. Emily, też powinnaś przyjść. Będzie kolacja, cicha aukcja i aukcja kawalerów. Jeśli nie masz chłopaka, może sobie znajdziesz. –  Puszcza do niej oczko, a mnie żołądek wywraca się na drugą stronę. – Aukcja kawalerów? Co to takiego? – Dziewczyny licytują chłopaków i  ta, która złoży najwyższą ofertę, wygrywa randkę z  kawalerem! –  oświadcza mama lekko. To jest, kurwa, najgorszy dzień mojego życia. – Wow! Brzmi świetnie. – To jest super –  wtrąca się Kiera. –  Goście są elegancko ubrani, w suknie i smokingi, a po kolacji zaczyna się aukcja i wszystkie laski tracą głowy! Jackson, stary flirciarz, skupia wokół siebie tłumek oszalałych kobiet i co roku dostaje najwyższą ofertę. – Nie dziwi mnie to. – Emily chichocze. – Sama rozumiesz, mała. – Jackson puszcza do niej oczko, a moje dłonie zaciskają się w pięści. – Kto jest wystawiany na licytację? – Oczywiście wszyscy moi synowie. Również chłopcy z  okolicy i  przyjaciele rodziny. Zazwyczaj jest ich około piętnastu, dwudziestu –  wyjaśnia mama. – Trent i pracownicy rancza też będą. Jackson chrząka pod nosem, ale nikt nie zwraca na niego uwagi. Nie wiem, dlaczego jest wkurzony, ale przeczucie mówi mi, że ma to coś wspólnego z Kierą. – Mamo, River nie będzie chciała, żebym wystawiał swoje wdzięki na sprzedaż – wtrąca Alex, ale mama zbywa go machnięciem ręki. – No to będzie musiała cię licytować. Alex wzdycha, rezygnując z dalszej walki. – Kim jesteś? – Tata wreszcie zauważa Emily i dociera do niego, że to ktoś nowy.

– To Emily, przyjaciółka Kiery –  wyjaśnia mama. –  Pracuje razem z Evanem w szpitalu. Ja pierniczę. Ona też wie. – Jesteś lekarką? – zwraca się do niej tata. – Tak, proszę pana. Jestem lekarką pogotowia. – To tak jak Evan –  stwierdza z  niesmakiem. Nieważne, ile istnień uratuję ani jak ciężko pracowałem, by się znaleźć w tym miejscu, on nadal ma do mnie żal, że nie zostałem na ranczu. Chciałbym, żeby wreszcie zrozumiał, że nie mam w  sobie ranczerskiej smykałki, jak on czy moi bracia. Kochałem tu dorastać, ale nie chciałem, by to było moje życie. Chciałem czegoś więcej, czegoś, co sprawi, że poczuję, iż robię coś ważnego, i  dopóki mój tata tego nie zrozumie, nigdy nie uszanuje mojej decyzji. – Cóż, jestem mądrzejsza i  lepsza od Evana, ale proszę mu tego nie mówić. – Emily puszcza do niego oczko i rysy twarzy mojego ojca od razu łagodnieją. Cholera. Zaraz nastawi przeciwko mnie całą rodzinę. Jackson i Alex świetnie się bawią moim kosztem, na co przewracam oczami. – Czas wracać do roboty – przypominam im. – Chodźmy. Wstają z krzeseł, podają mamie puste talerze i machają na pożegnanie. – Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy, Emily. – Jackson posyła jej uwodzicielski uśmiech, a  ona w  odpowiedzi puszcza do niego oko. Facet już nie żyje. – Może na aukcji kawalerów –  droczy się Emily. –  Chociaż nie wiem, czy zasobność mojego portfela wystarczy na ciebie. Może będę musiała licytować kogoś innego. – Bez urazy, kochanie. Po prostu powiedz słowo, a  skoczymy gdzieś razem i miło spędzimy czas. Kiera chichocze, dobrze wiedząc, co robi Jackson. Prowokuje mnie, a Emily mu wtóruje i oboje świetnie się bawią moim kosztem. – Chodźmy, dupku. – Kładę dłoń na ramieniu Jacksona i popycham go zachęcająco w stronę drzwi. – Cześć, Jackson! – woła Emily za nami.

– Pa, skarbie! Do zobaczenia wkrótce! Alex kręci głową i idzie za Jacksonem, a ja ruszam na końcu. – Evan, ona jest świetną laską z ekstratyłkiem. Nic dziwnego, że ostatnio trochę ci odbija. Też by mi odbijało, gdybym każdego dnia musiał na nią patrzeć i nie mógł jej puknąć – drwi Jackson w drodze do ciężarówki. – A kto powiedział, że nie pukam? – pytam zaczepnie. Alex chichocze, patrząc na mnie. Zna odpowiedź, ale nic nie mówi. – Jasne. Ona jest dla ciebie za dobra –  kpi Jackson, gdy wsiadamy do ciężarówki. Jeśli nie przestanie, przysięgam, że za testowanie granic wytrzymałości przekona się o sile moich ciosów. Alex zawozi nas z powrotem na pastwisko, gdzie kończymy oczyszczać zarośla i okolice drzew wzdłuż ogrodzenia. Pracujemy przez kolejne cztery godziny, gadając o  różnych rzeczach, aż udaje nam się skończyć przynajmniej jeden sektor. Za każdym razem, gdy przyjeżdżam pomóc na ranczu, mama szykuje porządny obiad i wiem, że wcześniej nie uda mi się wrócić do domu. – John chce, żebyśmy w  drodze do mamy zabrali go z  pensjonatu –  informuje nas Jackson, gdy jesteśmy już w samochodzie. John zarządza hotelem, przez co ciągle ma jakieś infekcje wynikające z przebywania w klimatyzowanych pomieszczeniach. – Co, do cholery? – warczę, kiedy docieramy na miejsce i widzę Emily, stojącą na stołku i  pochylającą się nad koniem. Spod jej szortów, które ledwo zasłaniają pupę, wyzierają pośladki, a moi bracia nie mogą oderwać oczu od tego widoku. – Ja pierdolę! – gwiżdże Jackson, gapiąc się przez okno. – Gały w drugą stronę, dupku. – Trzepię go w głowę. – Dlaczego? Nie miałeś jej od tamtej nocy, więc… – Nie przeginaj – ostrzegam. – Bo co? – drwi. – Pokażesz jaja i znowu ją pukniesz? – Jesteś idiotą – mamroczę. – Obaj jesteście idiotami –  dodaje Alex i  wyłącza silnik. –  Powiedz Johnowi, że przyjechaliśmy.

– Nie trzeba. To on pracuje nad Emily. – Jackson tłumi parsknięcie. – To znaczy pomaga Emily. Zaciskam zęby i  kręcę głową. Z  trudem panuję nad rękami, bo mam ochotę znowu mu przyłożyć. Wysiadam za Jacksonem z  ciężarówki i  idę prosto do Emily. Oplatam ręce wokół jej bioder i  zdejmuję ją ze stołka. Krzyczy z zaskoczenia, a potem uderza mnie w pierś, kiedy widzi, że to ja. – Co ty, do cholery, robisz? –  syczy, gdy stawiam ją na ziemi. –  Nie możesz mnie tak dotykać! – Dlaczego wciąż tu jesteś? – dopytuję, ignorując jej protesty. – Jakie to ma znaczenie? John zaproponował, że mnie oprowadzi po okolicy, a Kiera powiedziała, że mogę zostać. Rozglądam się, ale nigdzie jej nie widzę. – Gdzie jest Kiera? – Musiała wracać do siebie, miała robotę, przyjedzie po mnie później. W czym problem? Chwytam Emily za ramię i  prowadzę nas z  dala od gumowych uszu moich braci. Znowu krzyczy, ale nie puszczam jej, dopóki nie schowamy się za szopą, gdzie mamy odrobinę prywatności. – Problem w tym, że jesteś tutaj, jesteś w pracy, ciągle jesteś w pobliżu. Kręcisz tyłkiem pod nosem moich braci i spoufalasz się z moją rodziną. Nie wystarczyło, że zostawiłaś mnie na lodzie tamtego ranka, musiałaś stawić się w pracy w poniedziałek i zrujnować mi życie. – Zrujnować ci życie? Przewracam oczami w odpowiedzi na jej bezczelną postawę. – Wiesz, o czym mówię. Nie sposób zapomnieć jednorazowej przygody, gdy ta osoba cały czas jest w zasięgu wzroku. – Może gdybyś pozwolił mi najpierw wyjaśnić, dlaczego zniknęłam tamtego ranka, nie wzbudzałabym w  tobie takiej nienawiści i  to, że widujesz mnie codziennie, nie zmieniłoby cię w cholernego prostaka! – W porządku. –  Twarz mi tężeje. Spoglądam na nią zwężonymi źrenicami. – W takim razie wyjaśnij mi to. Wyjaśnij, dlaczego pieprzyliśmy

się całą noc, po czym obudziłem się w pustym łóżku, bez swoich ubrań. –  Krzyżuję ręce na piersi i patrzę na nią wyzywająco. – Tamtej nocy za dużo wypiłam, a  gdy się obudziłam, nie pamiętałam twojego imienia i  nie wiedziałam, jak zareagujesz na moją obecność. Zadzwoniłam do Kiery z łazienki, bo miała mnie odwieźć do domu, i kiedy przedstawiłam jej swoją sytuację, próbowała pomóc mi ustalić twoją tożsamość. Myślałam, że nazywasz się Drew, wiedziałam, że byłeś drużbą. – Drew? – Unoszę brwi. – Tak, nie wiem dlaczego. Pomyliłam imiona, gdy przedstawiałeś mnie wszystkim przy barze. To imię jako pierwsze przyszło mi do głowy i kiedy Kiera powiedziała, że Drew jest mężem Courtney, spanikowałam. Wiedziałam, że nikt nie może zobaczyć, jak wychodzę z  pokoju, a  już na pewno nie zamierzałam cię budzić, byś stawił czoło sytuacji, zwłaszcza że to ja byłam kochanką. – To wyjaśnia, dlaczego wyszłaś, a co z ciuchami? – Nie zamierzałam być tym, kto ogłosi złe wieści. W  pokoju nie zauważyłam twoich osobistych rzeczy ani żadnej torby, więc uznałam, że skoro nie masz nic na zmianę, to zostaniesz przyłapany na gorącym uczynku i  nie wywiniesz się od odpowiedzialności za zdradzanie żony. Musiałeś zadzwonić do kogoś po pomoc i się wytłumaczyć. – Pozwól, że się upewnię. Myślałaś, że jestem Drew, mąż mojej siostry, i żeby odegrać się na mnie za „zdradę”, zabrałaś moje ubrania z nadzieją, że zostanę złapany? Zastanawia się nad tym przez chwilę, w końcu kiwa głową. – Właśnie tak. – Jezu Chryste. – Splatam ręce za głową i robię głęboki wdech. – Przepraszam, nie wiedziałam! Nie miałam pojęcia, kim jesteś, a kiedy zrozumiałam, że ty to nie Drew, było już za późno. Kiera powiedziała, że Drew ma pełno tatuaży i  brązowe włosy, dlatego poprosiłam ją, żeby zwróciła smoking w poniedziałek rano. Wtedy ona odkryła, że to byłeś ty, ale nie zdążyła mnie uprzedzić, bo byłam już w pracy. – Nie mogła podać ci tych wszystkich szczegółów wcześniej?

– Wiem, uwierz mi. Powinnam była poprosić ją, żeby dokładniej mi go opisała, albo sama powinnam była opisać ciebie, ale spanikowałam, okej? Nie zdarzają mi się przygody na jedną noc… – To dlaczego, do diabła, się na to zgodziłaś? – warczę. Wbijam w nią spojrzenie i  robię krok do przodu, naruszając jej przestrzeń osobistą. Wstrzymuje oddech, gdy opieram obie ręce na ścianie szopy, zakleszczając ją między nimi. Opiera się plecami o  zimny metal i  patrzy mi prosto w oczy. – Nie wiem… Chyba chciałam się zabawić. Kiera mnie wystawiła, wypiłam, a ty byłeś taki… – Jaki? – Ściszam głos i pochylam się nad nią. – Taki… zabawny i czarujący. Świetnie wyglądałeś w smokingu, przez cały wieczór uwodziłeś mnie wzrokiem. Nic na to nie mogłam poradzić, ale zaczęłam sobie fantazjować o  tym, jakby to było, gdybyś na mnie leżał, przyciskał mnie swoim ciężarem, całował mnie, dotykał. Flirtowałeś ze mną. Pierwszy raz od miesięcy zwrócił na mnie uwagę facet, którego nie miałam ochoty pogonić przy pierwszej okazji. Ostatni bastion mojej silnej woli upada, gdy Emily opowiada o  tamtej nocy, i  moje usta napierają na jej wargi w  desperackim, namiętnym pocałunku. Stoi unieruchomiona, jedną ręką obejmuję jej policzek i wdzieram się językiem do jej buzi, czekając na pozwolenie. Rozluźnia się i jęczy prosto w moje usta, pozwalając mi na wszystko, czego potrzebuję. To pocałunek pełen namiętności i  żądzy. Gdy chwyta mnie za koszulę i  przyciąga do siebie, podniecenie spływa prosto do mojego fiuta. Wciąż stoi oparta o  zimną metalową ścianę szopy i  napiera na moją klatkę, łapczywie przyjmując wszystko, co jej daję. Ssę jej dolną wargę i  jęczę, kiedy wsuwa dłoń pod moją czapkę i  wplata palce we włosy. Tracę nad sobą kontrolę i dopiero śmiech moich braci w oddali przypomina mi, gdzie jesteśmy i co robimy. Odrywam się od niej. Emily próbuje uspokoić oddech, a  ja wygładzam koszulę, by jakoś doprowadzić się do porządku. Sytuacja zdecydowanie wymknęła się spod kontroli. Cholera. Nie planowałem tego, chociaż nie mogę powiedzieć, żebym kilka razy w  pracy nie miał ochoty uciszyć jej pyskówki pocałunkiem.

– Zakładam, że nie możesz opędzić się od facetów. –  Przerywam milczenie i wracam do rozmowy, którą prowadziliśmy, zanim straciłem nad sobą panowanie. – Zobacz, jak zachowują się moi bracia. Jak psy w rui. Emily chichocze cicho. Ten słodki dźwięk sprawia, że znowu mi staje. – Cztery miesiące temu przyłapałam swojego byłego na zdradzie. Gdy zobaczyłam go z  tamtą kobietą, zabrałam jego szpitalny strój, pager i  zwiałam. To było w  szpitalu, w  którym razem pracowaliśmy. Utknął w dyżurce. Unoszę brwi zaskoczony jej szczerością i faktem, że jakiś facet mógłby być na tyle głupi, by ją zdradzać. – Zabrałaś jego rzeczy i  zostawiłaś go w  dyżurce? –  Kręcę głową z niedowierzaniem. – Tak. – Przygryza dolną wargę. – Byłam tym kompletnie przytłoczona i  jeszcze się z  tego nie otrząsnęłam, dlatego kiedy się spotkaliśmy, nie szukałam poważnego związku. Gdy zaproponowałeś tę jedną noc, zgodziłam się. – Spuszcza wzrok, jakby wstydziła się swojego wyznania. Biorę ją za podbródek i unoszę jej głowę, by znów na mnie spojrzała. – Twój były jest pieprzonym idiotą, że cię zdradził, i jeszcze większym idiotą, że zrobił to w pracy. Najwyraźniej nie umiał docenić tego, co miał. –  Słowa same ze mnie wypływają, choć nie planowałem mówić ich na głos. – Po jakimś czasie dowiedziałam się, że złapał opryszczkę, co trochę ukoiło mój ból. – Unosi kąciki ust, nieznacznie się uśmiechając. – Jak się wydostał z tamtego pokoju? – pytam zaciekawiony. – Zdjął prześcieradło z łóżka, owinął się nim i poszedł do szatni, która była trzy piętra niżej. – Wybucha zaraźliwym śmiechem i po chwili też jej wtóruję. –  Naprawdę mi przykro –  zapewnia, biorąc mnie pod rękę. –  Słyszałam o Jacksonie, o tym, jakie ubranie ci przyniósł i że cała rodzina była na dole, gdy próbowałeś wymknąć się niezauważony. Wzdrygam się. Nie jestem zachwycony, że zna tę historię. Dlaczego nikt tu nie umie trzymać gęby na kłódkę? – Nie przejmuj się. Planuję wyrównać z  tobą rachunki. – Puszczam do niej oko, choć żartuję tylko w połowie.

– Evan! – piszczy i unosi rękę, żeby uderzyć mnie w klatkę, ale jestem szybszy i  chwytam ją za nadgarstek. Przyciągam ją do siebie, drugą ręką obejmuję w talii tak mocno, że między nami nie ma wolnego miejsca. Gdy sunę nosem po jej policzku i  przysuwam usta do jej ucha, wstrzymuje oddech. – Od tej pory będziesz nosić ubrania, które będą zasłaniać twój tyłek i  cycki, zrozumiano? Nie chcę, żeby moi bracia się na ciebie gapili i  non stop rzucali w moją stronę swoje pieprzne komentarze. – Co za różnica, w co jestem ubrana? Mam wolne – przypomina mi. Spoglądam w dół, mam doskonały widok na jej wspaniałe cycki. – Ponieważ, doktor Bell, gdy widzą cię w  tych spodenkach, które nazywasz szortami, i w kowbojskich butach, przychodzą im do głowy różne fantazje. Fantazje, jak wyglądałyby twoje cycki podskakujące nad nimi albo twoje nogi w  kowbojskich butach oplatające ich szyje, gdy oni nurkują głową między nimi. –  Czuję, jak cała drży. –  Jak mówiłem. Brzydkie, bardzo brzydkie fantazje. Przełyka ślinę, jej piersi unoszą się i opadają, gdy mnie słucha. Wzdryga się na dźwięk swojego nazwiska, co nie uchodzi mojej uwadze. Nieważne, że ze sobą spaliśmy. Prawda jest taka, że nadal jestem jej szefem i  nadal pracujemy razem. – Jesteś pewny, doktorze Bishop, że to nie twoje fantazje? – Nie potrzebuję takich fantazji. – Parskam. – Już je zrealizowałem.

ROZDZIAŁ 12

•

Emily Po wczorajszych wydarzeniach trochę się denerwuję, jak to będzie dzisiaj w pracy. Na ranczu sprawy potoczyły się bardzo szybko i namiętnie i  nie wiem, czy jestem gotowa na spotkanie z  Evanem twarzą w  twarz. W  drodze do szpitala myślę o  nim, o  jego słowach i  smaku jego warg napierających nieustępliwie na moje usta. Za każdym razem, gdy go wspominam, moje serce przyspiesza, co mnie w  sumie nie dziwi. Jest seksowny i  bystry, a  sposób, w  jaki wymawia moje imię, z  głębokim aksamitnym południowym akcentem, nie pozostawia mojego wiarołomnego ciała obojętnym. Szczerze? Nie znoszę go za to. Kiedy się tu przeprowadziłam, hołdowałam dwóm zasadom i  jestem wkurzona na siebie, że obie złamałam w  niespełna tydzień. Żadnego przypadkowego seksu i  żadnych randek z  kolegami z  pracy. To miał być bardzo prosty plan. Parkuję samochód przed szpitalem, zabieram swój marynarski worek, wysiadam i  ruszam w  stronę wejścia dla personelu. Przebieram się w  szpitalne ubranie i  uświadamiam sobie, że zostawiłam telefon na siedzeniu pasażera. Cholera. Dobra, przyniosę go podczas przerwy. Choć nie korzystam z telefonu w pracy, to bez niego czuję się zagubiona. Idę korytarzem do punktu pielęgniarskiego i  widzę, że Evan rozmawia z Veronicą. Na mój widok lekko unosi brew, a cień uśmiechu błądzi na jego ustach. Na wspomnienie wczorajszego dnia fala gorąca zalewa moje ciało, staram się odepchnąć od siebie te myśli, ale one uporczywie wracają. Cholera, jestem skazana na zagładę, naprawdę jestem, a wystarczyło jedno spojrzenie. Przypinam pager do kieszeni fartucha i kiwam Veronice głową na powitanie. Evan momentalnie przybiera surowy wyraz twarzy i  natychmiast wraca do swojej wcześniejszej postawy zimnego drania, ale

mnie już nie oszuka. Wczoraj, dzięki kowbojkom i króciutkim szortom, znalazłam szczelinę w jego zbroi. – Doktor Bell, miło, że do nas dołączyłaś. – Spogląda na zegarek. – Nie jestem spóźniona –  bronię się. Wyszłam z  domu ze sporym zapasem. Veronica zaciska usta i patrzy na nas oboje. – Dziesięć minut wcześniej oznacza punktualnie. Jeśli przychodzisz o  godzinie, o  której zaczyna się twoja zmiana, jesteś spóźniona. Jeżeli znowu się spóźnisz, zwolnię cię. Potraktuj to poważnie, doktor Bell. Nie jesteś stażystką, prawda? Mamy robotę, więc ważne, żebyś była na czas. Wzdycham sfrustrowana, bo dziś jest większym dupkiem niż zazwyczaj. Wczoraj nie przyszłoby mu to do głowy, prawda? Całował mnie, jakby od tego zależało jego życie, a dziś… to. Przewracam oczami. – Jak sobie życzysz, doktorze Bishop. – Wracając do tego, o czym mówiłam – wtrąca Veronica, zanim wdamy się w dalszą dyskusję. W ciągu ostatniego tygodnia uodporniła się na nasze ciągłe kłótnie i znalazła sposób na to, jak odwrócić naszą uwagę od szpil, które instynktownie w sobie wbijamy. Kiedy nosimy szpitalne fartuchy, jest tak, jakby nic nas nigdy nie łączyło, jakby intymne chwile nigdy się nie wydarzyły. Nie oczekuję, że Evan będzie trzymał mnie za rękę w pracy lub ogłaszał całemu światu, co robiliśmy za zamkniętymi drzwiami, ale do cholery, odrobina szacunku byłaby mile widziana. Ton, który przybiera w  ciągu dnia, mnie irytuje. Naprawdę sama nie wiem, czego się spodziewałam, ale miałam nadzieję, że nie będzie powtórki z ubiegłego tygodnia. Niestety, nie sądzę, żebym miała tyle szczęścia. Poranek mija cholernie wolno, a  Evan ma mnóstwo okazji, by z  byle powodu jeździć po mnie jak po łysej kobyle. Gdy nadchodzi czas na przerwę, jestem tak zmęczona, że muszę się przejść. Przypominam sobie o telefonie w samochodzie, więc postanawiam iść po niego i sprawdzić, czy nie mam jakichś wiadomości od Kiery. To jedna z niewielu rzeczy, na które ostatnio czekam. Równie dobrze mogłabym przygarnąć pięć kotów i nauczyć się robić na drutach. Jestem tak samotna, że zostanie starą panną

otoczoną kotami jest mi chyba pisane. Cotygodniowe zaręczyny i  publikowane w  mediach społecznościowych informacje o  ciążach moich znajomych jedynie potwierdzają moje przypuszczenia. Podchodzę do samochodu. Na widok bukietu kolorowych tulipanów na masce uśmiech pojawia się na moich ustach. Szukam bileciku lub innej wskazówki, która powie mi, od kogo są kwiaty, ale nie znajduję żadnej podpowiedzi. Szybko otwieram drzwi samochodu, sięgam po komórkę i  robię zdjęcie. Oczywiście Kiera zdążyła mi już przesłać z  dziesięć esemesów o  lunchu z  Trentem i  o  tym, jak bardzo on się jej podoba. Wysyłam jej fotkę i natychmiast dostaję od niej odpowiedź. Kiera: O! OD KOGO? Emily: NIE WIEM. ŻADNEGO BILECIKU. Kiera: STAWIAM NA EVANA :). Wybucham śmiechem, gdy to czytam. Emily: LOL… WĄTPIĘ. DZIŚ BYŁ WIĘKSZYM DUPKIEM NIŻ ZAZWYCZAJ. Kiera: MOŻE TAK CHCE CI TO WYNAGRODZIĆ ;). Już mam jej napisać, żeby nie wysyłała mi tych uśmiechniętych i mrugających emotikonów, ale zaczynam rozważać opcję, że kwiaty mogą być od Evana. Emily: CZY ON JEST Z TYCH, CO DAJĄ KWIATY? DLA MNIE JEST POPAPRANYM PALANTEM. Nie ma potrzeby wciągać Kiery w szczegóły jego zmiennych nastrojów, ale gdy opowiedziałam jej o  naszym spotkaniu w  cztery oczy wczoraj na ranczu, była równie skonsternowana jego zachowaniem jak ja. Mężczyźni mówią, że do kobiety powinna być dołączona instrukcja obsługi. Akurat. To oni potrafią w  ułamku sekundy wyłączyć swój emocjonalny radar i przejść z trybu gorącego do lodowatego.

Kiera: NIE WIEM. NIE PAMIĘTAM, KIEDY OSTATNIO Z  KIMŚ SIĘ SPOTYKAŁ, WIĘC TU CI NIE POMOGĘ, ALE BIORĄC POD UWAGĘ TO, DO CZEGO DOSZŁO MIĘDZY WAMI WCZORAJ, NIE WYKLUCZYŁABYM GO JAKO POTENCJALNEGO NADAWCY. Hmm. Cieszy mnie myśl, że Evan od dłuższego czasu z  nikim nie randkował, choć w życiu bym się mu do tego nie przyznała. Kiera: MOŻE W  TEN SPOSÓB WYCIĄGA DO CIEBIE RĘKĘ NA ZGODĘ ZA TO, ŻE W  PRACY, GDZIE JEST TWOIM SZEFEM, ZACHOWUJE SIĘ, JAKBY NIC SIĘ MIĘDZY WAMI NIE WYDARZYŁO. JAKBY TO BYŁ SEKRET, KTÓREGO MUSI DOCHOWAĆ, I  W  TEN SPOSÓB CHCE CI ZREKOMPENSOWAĆ SWOJE PASKUDNE ZACHOWANIE W SZPITALU. Może ona ma rację. Kiedy się nad tym zastanowię, jej słowa brzmią sensownie. Jeśli tak jest, pewnie nie powinnam zanosić tych kwiatów na oddział, ale i  tak to zrobię, bo chcę zobaczyć wyraz jego twarzy i  ocenić jego reakcję. Albo będzie udawać, że nic nie widzi, albo o  nie spyta, a wtedy poznam odpowiedź. Zamykam samochód i ruszam z powrotem do szpitala. Ze swojej szafki z  szatni wyjmuję kanapkę i  torebkę czarnej lukrecji i  udaję się do stołówki. Po drodze, z  kwiatami w  dłoni i z uśmiechem na twarzy, mijam Evana. Oczywiście mnie zauważa. Słyszę, jak idzie za mną. Przedstawienie czas zacząć. Siadam przy stoliku i bez słowa wyjmuję z  torebki kanapkę. Stoi obok mnie, patrzy na kwiaty, potem na mnie. Zaciska usta w wąską linię, kładzie ręce na biodrach i uporczywie się we mnie wpatruje. – Od kogo te kwiaty? Wybucham śmiechem. – Nie twoja sprawa. –  Odgryzam kęs kanapki, udając, że ta rozmowa mnie nuży. Przechyla głowę i studiuje uważnie moją twarz, w  końcu opiera dłonie na blacie stolika i mówi na tyle cicho, że tylko ja go słyszę.

– Emily. – Jego głos brzmi ostrzegawczo, ale ja nie daję się nabrać. – Doktor Bell – poprawiam go rozbawiona jego irytacją. – Nie przeginaj – warczy. Przewracam oczami, sięgam po lukrecję i biorę gryza. – Przestań się zgrywać, Evan. Wiem, że są od ciebie. Mruży oczy, przygląda mi się badawczo i krzyżuje ręce na piersi. – Nie są ode mnie. Przełykam ślinę i  nie mam wątpliwości, że Evan mówi poważnie. Szybko przeglądam w myślach listę osób, które potencjalnie mogły wysłać mi kwiaty, ale donikąd mnie to nie prowadzi. Gdyby to był mój wstrętny eks, dołączyłby liścik z tekstem wykradzionym z internetu i zadbałby o to, żeby dostarczono kwiaty tam, gdzie inni mogliby zobaczyć, czego dokonał. Egoistyczny palant. Gdyby to byli moi rodzice, dołączyliby bilecik i dostarczyli kwiaty do szpitala. To, że kwiaty leżały na masce, jest trochę dziwne, ale teraz nie chcę się nad tym zastanawiać. Może ktoś położył je tam przez przypadek, pomylił samochód. Nie powiem tego jednak głośno. Nie musi wiedzieć, że to pewnie najlepsze wytłumaczenie, jako że mój świat kręci się wokół pracy, a  moje życie towarzyskie poza szpitalem ogranicza się do Kiery. – No to chyba mam jakiegoś tajemniczego adoratora. Ciekawe, kto to może być? –  drażnię się, widząc, jak zżera go zazdrość. –  Może to Matthew, asystent chirurga? – Biorę kolejny kęs wstrętnej lukrecji. Z każdą sekundą jego spojrzenie staje się coraz bardziej mordercze. Wszyscy ci cholerni Bishopowie są tacy sami. Wczoraj Jackson zachowywał się identycznie, zaborczy i  wkurzony, ale różnica polega na tym, że Kierę i  jego łączą nić przyjaźni i  wspólna historia. A  to, co jest między mną a Evanem, to… szczerze, sama nie wiem, co to jest. Skomplikowane? Widzę, że Evan ciągle nade mną stoi, więc dalej się nad nim pastwię. – Może to Jeffrey. Kardiolog. Ostatnio ze mną flirtował – dodaję bardzo poważnym tonem, rzucając mu badawcze spojrzenie. – On jest, kurwa, żonaty – syczy Evan przez zaciśnięte zęby. Jego oczy ciemnieją i wiem, że zaraz straci nad sobą panowanie. Ups.

– Hmm. – Dotykam palcem warg i myślę o wszystkich ludziach, którzy byli dla mnie nad wyraz mili, odkąd tu przyjechałam. Wzruszam ramionami i  wracam do jedzenia, jakby mnie to nic nie obchodziło. Z  ust Evana wydobywa się jęk, wygląda, jakby miał zaraz wybuchnąć, w  końcu odwraca się na pięcie i  kręcąc głową, wychodzi ze stołówki. Jego reakcja sprawia, że mam ochotę dostarczać sobie kwiaty raz w  tygodniu, by móc zaleźć mu za skórę, ale nie jestem potworem. Ta myśl wywołuje jednak mój śmiech. Kończę kanapkę i  patrzę na kwiaty. Ich słodki zapach wypełnia niewielką stołówkę i kiedy wciągam go głęboko w nozdrza, wracają odległe wspomnienia. Gdy jechałam do domu pogrzebowego, mocno padało. Nigdy nie zapomnę, ile było wody na drodze, kiedy przemierzałam miasto, by złożyć wyrazy szacunku zmarłej pacjentce Susan i  jej rodzinie. Powinnam była odpuścić. Nie powinnam była tam jechać, ponieważ lekarzowi nie wolno przekraczać pewnej granicy. Ale to było co innego, to była sprawa osobista. Gdy weszłam do środka, pokój tonął w tulipanach, a ich zapach, aż do dziś, kojarzył mi się z Susan. Gdybym mogła cofnąć czas do tamtego dnia i  zmienić jego bieg, nie wahałabym się. Wszystko sprowadzało się do niedokładnych informacji przekazanych przez lekarza z  dyżuru, ale ponieważ kobieta nie zmarła na jego zmianie, umył ręce od odpowiedzialności. Powiedziano mi, że chora ma objawy grypopodobne z wysypką, a jej stan nie zagraża życiu. Nie była pacjentką priorytetową, no i mieliśmy poczekalnię pełną ludzi czekających na wizytę. Poinstruowano mnie, żebym monitorowała gorączkę, która była zbyt wysoka i dopóki nie udałoby nam się jej zbić, nie mogliśmy wypisać Susan ze szpitala, poza tym jej stan był stabilny. Podano kobiecie płyny, żeby utrzymać stan nawodnienia, i  lekarstwa na złagodzenie objawów infekcji. Grypa rozprzestrzeniała się jak pożar i mieliśmy rekordową liczbę pacjentów, którzy zgłaszali się z jej symptomami na izbę przyjęć. Zrobiłam obchód i wtedy zaczął się prawdziwy armagedon związany z karambolem, w  którym wzięło udział siedem samochodów. Przyjęliśmy na oddział szesnaście osób, przez co mieliśmy znacznie więcej pracy niż zwykle. Richard, mąż pacjentki, upierał się, że jego żonie dolega coś innego. Wysypka się rozprzestrzeniła, ale lekarz z wcześniejszej zmiany przekazał

mi, że wykonał kobiecie wszystkie badania i  przeprowadził wywiad dotyczący historii jej chorób. Nie było powodu, by podejrzewać u  niej zakażenie bakteryjne, więc nic więcej nie mogłam zrobić. Richard nalegał, żebyśmy wykonali kolejne badania, i choć próbowałam wyjaśnić mu, że ten szczep grypy był jednym z  najgorszych, jaki widzieliśmy od lat, znacznie agresywniejszy od poprzednich, mężczyzna pozostawał nieugięty i domagał się dalszej diagnostyki. Objawy były oczywiste, a  przynajmniej tak myślałam, i  wskazywały na ciężki wirus. Mój przełożony odmówił dalszych testów, zwłaszcza że już i  tak zajmowaliśmy się dodatkowymi pacjentami i  mieliśmy braki kadrowe z  powodu zachorowań na grypę wśród lekarzy i pielęgniarek. Mąż Susan był zbulwersowany, ale nic więcej nie można było zrobić. Miałam związane ręce i  mogliśmy jedynie monitorować jej stan. Wirus musiał sam opuścić jej organizm, a ona potrzebowała kilku dni, aby dojść do siebie. Upewniłam się, że niczego jej nie brakuje, i poszłam sprawdzić pozostałych pacjentów. Gdy ponownie do niej wróciłam, była osłabiona, a  jej stan znacznie się pogorszył. Gorączka podskoczyła, a  parametry życiowe wyraźnie spadły. Zanim zrozumiałam, co się dzieje, że to najprawdopodobniej zespół wstrząsu toksycznego, ciśnienie krwi Susan spadło na tyle nisko, że doszło do zatrzymania akcji serca. Natychmiast uruchomiłam kod alarmowy i  opuściłam wezgłowie łóżka. Pielęgniarka przyniosła zestaw do resuscytacji, a  ja próbowałam reanimować Susan cztery razy, ale było już za późno. Richard wpadł w  histerię. Pielęgniarki musiały siłą wyprowadzić go z sali, gdy stwierdzaliśmy zgon. Zaczął rzucać groźby pod moim adresem i  szarpać się z  pielęgniarkami, które starały się go do mnie nie dopuścić. Współczułam mu, wiedziałam, że cierpi, ale nie spodziewałam się tak gwałtownej reakcji. Właśnie stracił żonę, więc rozumiałam jego złość, nigdy jednak bym nie przypuszczała, że urządzi taką scenę na pogrzebie. Obwiniał mnie. Pewnie nadal obwinia. Sprawy szybko wymknęły się spod kontroli, a  Richard groził mi przy każdej nadarzającej się okazji. Doszło do tego, że musiałam postarać się dla niego o  sądowy zakaz zbliżania się. Jeśli Richard przyszedłby do szpitala albo w  pobliże mojego domu, mogłam wezwać policję i  zostałby aresztowany. Od momentu, gdy wręczono mu zakaz,

zostawił mnie w  spokoju. Dzięki Bogu. Ale to nie pomaga zapomnieć o  stracie Susan. Też byłam zła, zraniona i  zdezorientowana. Lekarz, który przyjął ją na oddział, skłamał, że zrobił jej wszystkie badania. Gdybym wiedziała, że w  ciągu ostatnich siedemdziesięciu dwóch godzin miała objawy i  istniejącą infekcję skóry, zleciłabym dodatkowe badania na obecność bakterii we krwi. Tych danych nie było w  karcie, kiedy lekarz przekazał mi pacjentkę. Wracam myślami do tamtego dnia i żałuję, że nie zadałam więcej pytań. Powinnam była staranniej przeprowadzić wywiad, a  nie od razu wyciągać wnioski, ale miałam zaufanie do tamtego lekarza. Ślepo wierzyłam wszystkim pracownikom, a skończyło się na tym, że dostałam nauczkę. Zaciskam powieki i staram się odepchnąć te myśli, ale zapach leżących na stole tulipanów mi to uniemożliwia. Przywodzi zbyt wiele złych wspomnień. Wstaję, by wyrzucić kwiaty do kosza. Jednocześnie zaczyna piszczeć mój pager i  natychmiast wracam do rzeczywistości. Biegnę korytarzem i widzę, że pielęgniarki odpowiedzialne za ocenę stanu zdrowia pacjentów są już na swoich pozycjach. Odnajduję Evana, który szybko nakreśla mi sytuację. – Pożar domu. Cała rodzina jest bardzo poparzona, ale w  najgorszym stanie jest ojciec. Niewykluczone zaczadzenie. Dwoje dorosłych, troje dzieci. – Następnie zwraca się do pielęgniarek: – Potrzebuję tu natychmiast techników chirurgicznych, chirurgów plastyków, anestezjologów i  pielęgniarki zajmującej się oparzeniami. Wszyscy mają zająć swoje stanowiska. Gdy zjawią się poszkodowani, będzie bardzo mało czasu. Evan zachowuje spokój, a każdy jego ruch jest wykalkulowany. W ciągu kilku minut podjeżdżają dwie karetki, a  ja łapię kontakt wzrokowy z ratowniczką medyczną, która rozmawia z pielęgniarką Missy. Po wyrazie jej twarzy wiem, że nie jest dobrze. Poszkodowani zostają wywiezieni z karetek i Missy potrzebuje niespełna pół minuty, by ogłosić czerwony kod dla całej rodziny. To oznacza, że żadne z  nich nie przeżyje bez natychmiastowej pomocy. Ratownicy pchają nosze przez korytarz, a  Evan kieruje pielęgniarki i stażystów do gabinetów urazowych. Na izbie przyjęć panuje teraz kontrolowany chaos, działa ona jak dobrze wyregulowana maszyna. Patrząc jednak na ojca rodziny, czuję niepokój. Niewiele miałam do czynienia z  ofiarami pożarów. W  Houston istniał renomowany oddział

poparzeń, gdzie kierowano pacjentów z ciężkimi obrażeniami. Wiem, że to nie moja działka, i  zaczynam panikować, bo dociera do mnie, w  jak poważnym stanie są ofiary. – Będziemy potrzebować zaawansowanych systemów podtrzymywania życia, on ma problemy z  oddychaniem. Ogromny obrzęk. Potrzebna jest intubacja albo jego drogi oddechowe się zamkną –  zarządza Evan, gdy nosze wraz z  mężczyzną wjeżdżają do gabinetu urazowego. Pielęgniarki sprawnie poruszają się po pomieszczeniu, realizując polecenia Bishopa. Otwieram usta i  zaraz je zamykam, nie znajduję słów na widok stopnia zwęglenia i stopienia skóry tego człowieka. Jasne, uczyłam się na studiach o ofiarach poparzeń, ale nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego na własne oczy. Jego nogi pokryte są krwią, która moczy to, co zostało z jego dżinsów. Dźwięki, które wydobywają się z  jego gardła, są przeszywające. Jestem pewna, że mężczyzna odczuwa potworny ból, ale taka jest naturalna reakcja organizmu. – Doktor Bell, ogarnij się! Rusz się –  warczy Evan, a  ja przyspieszam i idę za nim. Pielęgniarka podłącza kroplówkę, by podać pacjentowi ogromne ilości płynów, które pomogą uratować mu nerki. Zostają mu również podane środki przeciwbólowe. Evan staje nad nim i  delikatnie umieszcza w  jego przełyku rurkę intubacyjną. Respirator się włącza i  pomaga mężczyźnie oddychać. Poziom tlenu wzrasta niemal natychmiast. Pielęgniarki poruszają się wokół Evana i  zaczynają mierzyć procent oparzeń na ciele. Stoję z boku, nie chcąc im przeszkadzać, ale czuję się taka bezużyteczna. – Proszę tu podejść, doktor Bell –  nakazuje Evan. Mam wrażenie, że wokół mnie rozpętało się piekło. Muszę zmusić moje nogi, by się ruszyły. Podchodzę bliżej i tym razem naprawdę widzę, jak poważne są oparzenia. Przesuwam wzrokiem po ciele mężczyzny i  uświadamiam sobie, że dolna część jednej nogi jest w bardzo złym stanie. Ogień dosłownie strawił skórę. – Ma osmalone nozdrza – dodaje Veronica. – Sześćdziesiąt pięć procent skóry jest poparzone, w dolnej części ciała jest najgorzej. Naskórek i skóra właściwa są poważnie uszkodzone. Duże pęcherze. W  zasadzie to mamy poparzenia zarówno drugiego, jak i trzeciego stopnia.

– Zawiadom doktora Dursleya i  wezwij tu chirurgów urazowych –   zwraca się Evan do innej pielęgniarki. Wszystko dzieje się tak szybko, a  jednak mam wrażenie, jakbyśmy poruszali się w  zwolnionym tempie. Pacjent znajduje się pod wpływem środków uspokajających. Stan jego nóg bardzo mnie niepokoi. Krwawienie i  stopień ich odsłonięcia narażają mężczyznę na wysokie ryzyko infekcji i amputacji. – Powinieneś wezwać chirurga ortopedę – sugeruję i napotykam twarde spojrzenie Evana. Noga pacjenta jest w złym stanie i bez wątpienia będzie potrzebował operacji. – Potrzebuję sterylnych prześcieradeł, butelek z  solą fizjologiczną i  koców. NATYCHMIAST! –  krzyczy Evan, zupełnie ignorując moje słowa. W  kilka minut dostaje wszystkie materiały, o  które prosił. –  Jest w szoku. Ciśnienie krwi spada – wyjaśnia pospiesznie. – Wstrząs hipowolemiczny? –  stawiam diagnozę, ale w  odpowiedzi Evan jedynie przewraca oczami i  dalej wydaje polecenia. –  Musimy natychmiast rozpocząć transfuzję. Stracił już zbyt wiele krwi. Grupa zero! Claire wybiega z sali zabiegowej, by przynieść krew. – Potrzebujemy kroplówki z  dopaminą –  sugeruję, gdy Evan kończy wydawać polecenia. Tym razem przytakuje i  Fiona zaczyna kompletować niezbędne narzędzia, a  Claire wraca z  krwią. Mężczyzna zostaje przygotowany do wlewu dożylnego i gdy rozpoczyna się przetaczanie krwi, Fiona zaczyna podawać lek. Dołącza do nas doktor Dursley, specjalista od oparzeń, by ocenić stan pacjenta. W  ślad za nim do sali wchodzi doktor Vance, chirurg urazowy. Oparzenia są rozległe. Gdy wszystkie niezbędne narzędzia mają już pod ręką, specjaliści zaczynają czyszczenie spalonej tkanki. Głośno przełykam ślinę i  patrzę, jak zdejmują warstwy skóry, niczym płaty surowego mięsa. Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego. Zawartość żołądka podchodzi mi do gardła, ale połykam zbierającą się żółć i staram się zachować przytomność umysłu. Tętno pacjenta zaczyna stopniowo rosnąć, podobnie jak ciśnienie krwi. Uważam to za małe zwycięstwo, do sukcesu jednak jeszcze daleka droga. Rurki i przewody są wszędzie. Życie mężczyzny wisi na włosku, ale przynajmniej na razie jego stan jest ustabilizowany.

– Jego prawa stopa jest bardzo biała –  mówi cicho doktor Dursley do Evana, ale ponieważ stoję tuż obok niego, słyszę smutek w jego głosie. – Krew nie dopływa – potwierdza Evan, kręcąc głową. – Cholera. – Jeśli krew nie zacznie płynąć, wzrośnie ryzyko zakażenia. Im dłużej jego stopa będzie niedokrwiona, tym większa szansa, że infekcja dostanie się do krwi – dodaje doktor Vance. – Być może już ma infekcję –  stwierdza Evan. –  Nadal czekamy na wyniki badań krwi. – Możesz mieć rację. Wziąwszy pod uwagę te oparzenia i ilość spalonej skóry, jest wielce prawdopodobne, że nie unikniemy amputacji. Uszkodzenia są bardzo rozległe. Nawet jeśli udałoby się nam je odbudować, będzie cierpiał z  bólu do końca życia. Zakończenia nerwowe są uszkodzone, miałby problemy z chodzeniem. Po amputacji będzie mógł nosić protezę, a  dzięki rehabilitacji nauczy się z  nią poruszać –  podsumowuje doktor Vance. – Zalecałbym amputację powyżej kolana, by uniknąć dalszych komplikacji związanych z  koniecznością przeszczepu skóry, ale niech ostateczną decyzję podejmie chirurg ortopeda – dodaje doktor Dursley. Moje serce pęka i  mimowolnie z  moich ust wydobywa się głośnie westchnięcie. – Chciałabyś coś dodać, doktor Bell? – zwraca się do mnie Evan, ale nie swoim codziennym protekcjonalnym tonem. –  Bardzo chciałbym usłyszeć twoją opinię w tej kwestii. Och, cały on. Dupek.

ROZDZIAŁ 13

•

Evan – Amputacja powyżej kolana utrudnia chodzenie z  protezą, ponieważ brak kolana komplikuje stabilizację protezy i biodra – oświadcza Emily. – Zgadza się – potwierdza doktor Dursley. Emily wystawia na próbę moją cierpliwość, a przy ogólnym zamieszaniu nie wiem, jak długo powstrzymam się przed skarceniem jej za niesubordynację. – Doktor Bell. – Rzucam jej ostrzegawcze spojrzenie, ale ona nie zwraca na mnie uwagi, co wkurza mnie jeszcze bardziej. Traci nasz czas, dyskutując na ten temat, a  ja wiem, że doktor Dursley jest ekspertem najwyższej klasy w dziedzinie oparzeń. – To trzydziestopięcioletni ojciec rodziny. Proszę przynajmniej rozważyć amputację poniżej kolana, dzięki której będzie miał szansę względnie normalnie chodzić i  bawić się z  dziećmi –  kontynuuje Emily. Posyłam jej kolejne ostrzegawcze spojrzenie, by przestała się wykłócać, ale oczywiście mnie ignoruje. – Do przeszczepu można pobrać skórę z pośladków i zakryć oparzenia, gdy się zagoją. Jeśli uratujemy mu kolano, będzie mógł postarać się o  protezę i  nawet wrócić do pracy. –  Dolna warga Emily drży, co utwierdza mnie w  przekonaniu, że jej reakcja opiera się na czystej adrenalinie. Powinna się uspokoić, zanim zrobi scenę. – Doktor Bell – ostrzegam zdecydowanie głośniej. – Ostateczna decyzja należy do doktora Wooda, chirurga ortopedy. Przekażę mu swoje uwagi, a  on zbada pana Brauera przed podjęciem decyzji – wyjaśnia doktor Dursley. – Ale może go pan zachęcić do amputacji poniżej kolana – nalega Emily. – Amputacja poniżej kolana nie będzie tak skuteczna, ponieważ pacjent ma bardzo dużo oparzeń pod kolanem –  wtrącam. Muszę przerwać to

nieustanne odbijanie piłeczki. –  Amputacja powyżej kolana daje mu największą szansę na wyleczenie. – Proszę to przynajmniej rozważyć, doktorze Dursley. Miałam bardzo dużo do czynienia z amputacjami w czasie swojej rezydentury – kontynuuje Emily, całkowicie ignorując moje słowa. – Naprawdę? –  Dursley unosi brew, ale nie przerywa oczyszczania ran pacjenta. Emily przełyka ślinę, napięcie wypełnia salę zabiegową. Veronica i  Fiona nadal są na miejscu, ale sądząc po ich zachowaniu, czują narastający niepokój. Kusi mnie, by przerzucić Emily przez ramię i wynieść stąd jej tyłek. – To nie czyni cię ekspertką – warczę, po czym zwracam się do doktora Dursleya: –  Przepraszam. Jest nowa i  wciąż się uczy, gdzie jej miejsce. –  Patrzę na Emily spod przymrużonych powiek, mając nadzieję, że zrozumie moje ostateczne ostrzeżenie. – Gdzie moje miejsce? –  Jej głos podnosi się o  oktawę. –  To, że nie pracowałam wcześniej w  szpitalu urazowym, nie znaczy, że jestem tępą idiotką. Gdybyś kiedykolwiek spytał o  historię mojej pracy, zamiast zakładać z góry, wiedziałbyś, że pracowałam ramię w ramię z najlepszymi chirurgami ortopedami w  kraju. Widziałam zaplanowane amputacje kończyn, które zostały uznane za trwale uszkodzone i  nieoperowalne, a  jednak udało się je uratować. Na własne oczy widziałam mężczyznę z  odciętą kostką, dosłownie wiszącą na cienkiej nitce naczynia krwionośnego. Chirurg przyszył ją po szesnastogodzinnej operacji, a  rok później ten człowiek przebiegł pięciokilometrową trasę. Ofiara wypadku motocyklowego, do którego doszło przy prędkości osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, miała prawie dwa metry wzrostu i  kiedy noga mężczyzny utknęła w  kole samochodu drugiego kierowcy, chirurg zrobił, co w  jego mocy, by amputować nogę w  połowie łydki, aby uratować kolano. Długie nogi pacjenta niemal to uniemożliwiły, jako że nerwy zostały naderwane od kolana w  dół, ale lekarz zrobił wszystko, by ocalić jak najwięcej. Mężczyzna ma kolano i bez problemu porusza się z protezą, dzięki czemu może chodzić do pracy i  bawić się z  trójką swoich małych dzieci. Tak więc z  całym szacunkiem, ale uważam, że powinni panowie

rozważyć uratowanie temu człowiekowi kolana, by nie musiał polegać jedynie na wózku inwalidzkim, i to zanim jeszcze osiągnął wiek średni. –   Jej oddech jest szybki, twarz zrobiła się czerwona od długiej przemowy, którą właśnie wygłosiła. Przełyka nerwowo ślinę, jej klatka piersiowa unosi się i opada w oczekiwaniu na odpowiedź. – Ma pani kilka świetnych uwag, doktor Bell. – Doktor Dursley w końcu zabiera głos, ale zanim rozwinie swoją wypowiedź, wtrącam się. – Każdy lekarz musi ocenić ryzyko i  zdecydować, czy jest ono warte potencjalnej utraty pacjenta, czy nie. Pan Brauer nie jest stary, ale nie jest też młody ani wysportowany. Dwadzieścia lat pracy na różnych budowach odcisnęło na jego ciele piętno. Ciśnienie krwi jest naturalnie wysokie, dlatego lekarz zalecił mu przyjmowanie leków. Z  wywiadu medycznego wiemy, że w  jego rodzinie występują choroby serca. Przy podejmowaniu decyzji w  sprawie dalszej opieki należy wziąć pod uwagę wszystkie te czynniki. Jako lekarz musisz patrzeć na całość z szerszej perspektywy, a nie opierać się jedynie na jednym aspekcie. –  Moje słowa są szybkie i szorstkie, ale nie dbam o to. – Rozumiem, doktorze Bishop. –  Wymawia moje imię z  przesadną ekspresją. – Ale fakty potwierdzają również, że ludzie po amputacjach lub przywiązani do wózków inwalidzkich są bardziej podatni na choroby psychiczne, które często prowadzą do samobójstwa. Stoję z  rękami skrzyżowanymi na piersi i  kręcę głową. Niepotrzebnie doprowadziła mnie do takiego poziomu złości. – Te czynniki mogą wystąpić w każdej postaci choroby, doktor Bell, bez względu na to, czy pacjent może chodzić, czy nie. Człowiek, który prowadzi własną firmę i zarządza setkami pracowników, pewnego dnia ma udar, po którym zostaje całkowicie uzależniony od  żony. Jego życie zmienia się w  ciągu sekundy, co często powoduje depresję, niepokój, a nawet myśli samobójcze. Veronica odchrząkuje, kończąc ostrą kłótnię, która rozgrywa się na oczach wszystkich. – Doktor Wood już do nas idzie – oznajmia. – Proszę, doktorze Dursley – błaga Emily. – On potrzebuje kolana.

– Naprawdę doceniam pani troskę – zaczyna doktor Dursley. Wyraz twarzy Emily się zmienia, gdy rozumie, że nie postawi na swoim. – Nauczyłam się wielu rzeczy w  życiu, odebrałam niejedną życiową lekcję i niejednej lekcji udzielił mi ojciec. Zawsze powtarzał, że gdy jestem do czegoś przekonana, zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby to wyrazić. Nie pozwolę nikomu się deprecjonować, bez względu na tytuły i staż pracy, ponieważ szczerze wierzę, że to jest słuszne rozwiązanie, zwłaszcza w tym przypadku –  stwierdza rzeczowo. –  Choć stan pana Brauera jest teraz stabilny, może on nie przeżyć operacji, ale może również przejść przez to wszystko i  żyć następnych czterdzieści lat. Czyż nie zasługuje na to, by mieć możliwie jak najlepsze życie? Jeśli po zabiegu noga będzie sprawiać mu problemy, można przeprowadzić kolejny i  amputować ją powyżej kolana, więc dlaczego nie spróbować na początek najlepszego rozwiązania? Zgrzytam zębami tak mocno, że ból przeszywa mi głowę. – Doktorze Wood – słyszę powitalne słowa Fiony. Cisza między nami narasta, kiedy lekarz podchodzi do pana Brauera. – Dzień dobry –  wita się lekko. –  Kto przekaże mi najważniejsze informacje? – Doktor Dursley to zrobi – wyrzucam z siebie, zanim ktokolwiek inny się odezwie. –  Przepraszamy na chwilę. –  Chwytam Emily za ramię i kieruję nas w stronę drzwi. – Zaraz wrócimy. – Co ty wyprawiasz? –  syczy przez zaciśnięte zęby, gdy tylko wychodzimy z gabinetu. – Co ty sobie, kurwa, myślisz? Nie wolno ci ze mną polemizować –  warczę i cały aż gotuję się ze złości. – Puść mnie –  prycha, próbując wyrwać rękę, ale trzymam ją mocno i prowadzę nas do dyżurki. – Jaki, do diabła, masz problem? Sprawdzam, czy pokój jest pusty, wpycham ją do środka i zamykam za sobą drzwi na klucz. – Przegięłaś, Emily. –  Przysuwam swoją twarz do jej. –  Nie będziesz podejmować decyzji w sprawie moich pacjentów. Może uchodziło ci to na sucho w poprzedniej pracy, ale tu mamy granice i wkurza mnie to, że ciągle je przekraczasz.

– Mówiłam o  innych opcjach! –  krzyczy mi w  twarz, jej policzki są mocno zaczerwienione. W  naszych żyłach nadal buzuje adrenalina wywołana wcześniejszymi wydarzeniami. –  Granice czy nie, jakość życia pacjenta będzie dla mnie zawsze na pierwszym miejscu. – Będziesz słuchać poleceń swojego przełożonego albo skończy się tym, że doprowadzisz do śmierci pacjenta! Czego tu nie rozumiesz? Nie bez powodu mamy procedury, ale musisz ich, kurwa, przestrzegać albo wszystko szlag trafi. Robi krok w tył, na co ja ruszam do przodu i wchodzę w jej przestrzeń osobistą. – Nie wtedy, gdy wasze procedury nie są jedynym rozwiązaniem! –   Dźga mnie palcem w  klatkę dla podkreślenia wagi swoich słów. –  Mam dość twojego zachowania w  stylu macho i  nieliczenia się z  moimi sugestiami, bo nie daj Boże, mogą się one okazać lepsze od twoich! –   Podnosi głos i  wiem, że pielęgniarki na korytarzu mogłyby nas usłyszeć. Ostatnie, czego mi trzeba, to żeby wtykały nos w nasze sprawy. – Mów ciszej, doktor Bell – syczę przez zęby. – Och, odpieprz się! –  krzyczy. Żyły na jej szyi pulsują ze złości. Jest czerwona na twarzy i chyba przekroczyła punkt krytyczny, jest wkurzona. Ta rozmowa musi się zakończyć, a ja powinienem wrócić do pracy. – Słuchaj poleceń i  rób, co do ciebie należy. Nie dyskutuj ze specjalistami, którzy mają większe doświadczenie od ciebie i  znają właściwe procedury. Rozumiesz? – Robię, co do mnie należy. Do diabła, tylko ja coś robię, gdy ty stoisz i  wydajesz polecenia. A  kiedy proponuję alternatywne rozwiązanie i  przemawiam w  imieniu pacjenta, który nie może mówić za siebie, ty robisz z igły widły, bo to nie po twojemu! – Prosiłem, żebyś była ciszej –  ostrzegam. Nikomu nie pozwolę, żeby zwracał się do mnie w ten sposób, a już na pewno nie w pracy, gdzie jestem szanowanym lekarzem i ludzie oczekują ode mnie konkretnych decyzji. – Wal się, Evan! – Głośno wypluwa z siebie słowa. – Mam dość… Chwytam jej twarz w dłonie i pcham ją, aż plecami oprze się o ścianę, następnie zamykam jej usta swoimi, czym natychmiast ją uciszam. Nie

zamierzała mówić ciszej, więc nie pozostawiła mi innej opcji. Waha się tylko przez chwilę, zanim się podda. Oboje walczymy o przejęcie kontroli. Oplata mnie ramionami w  pasie i  przyciąga do siebie. Wsuwam język między jej wargi i ją smakuję. – Chcesz mi się sprzeciwiać, Emily? – szepczę jej prosto w usta, gdy ona dyszy. –  Rób to poza pracą. Słyszysz? –  Całuję ją wzdłuż kości policzkowych i po szyi, aż moje wargi docierają do jej ucha. – Rozumiemy się? – Zsuwam dłoń wzdłuż jej ciała, chwytam jej tyłek w dłoń i ściskam. – Nie możesz używać pocałunków, żeby mnie rozpraszać, doktorze Bishop –  stwierdza odważnie, a  ja uśmiecham się z  ustami wczepionymi w jej skórę. – Jesteś tego pewna? – Przyciskam pachwiny do jej brzucha, żeby mogła poczuć, jaki jestem twardy. – Myślę, że lubisz, kiedy ci się sprzeciwiam –  szydzi, owijając palce wokół mojego penisa przez materiał spodni. – Naprawdę myślę, że bardzo to lubisz. Myślę, że to dlatego jesteś twardy jak głaz. Do diabła. – Emily… – ostrzegam, przygryzając jej dolną wargę. – Igrasz z ogniem. – Co? Wolisz mówić, niż działać? – Unosi głowę, a ja chwytam jej usta swoimi. Niech ją szlag, smakuje tak cholernie dobrze. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz –  jęczę zdesperowany, gdy Emily zaczyna pieścić mnie coraz szybciej. – Nie zamierzam się z tobą bawić w te gierki. – Kto mówi, że się bawię? – szepcze prosto w moje usta. – Jestem tak cholernie mokra. Wydaję z siebie głęboki pomruk i zamykam oczy w bezsensownej próbie odzyskania nad sobą panowania. – Sam się przekonaj, doktorze Bishop –  droczy się ze mną niskim, uwodzicielskim głosem. Wsuwa moją dłoń w  majtki, gdzie czuję, jak mokra jest jej nabrzmiała cipka. – Jezu Chryste –  mruczę. Przyciskam czoło do jej czoła i  przesuwam opuszką palca wzdłuż jej szparki, a wilgoć pokrywa moją skórę. – Cholera. –  Walczę między tym, by się od niej oderwać, wiedząc, jakie to

niewłaściwe dla naszych zawodowych relacji, a tym, by wziąć od niej to, co mi daje. Tak na mnie działa, że nawet nie mogę myśleć racjonalnie. –  Pieprzyć to – mamroczę wbrew własnemu rozsądkowi. Chciwie wpijam się w jej usta i wysysam z niej soki. Dłonie i usta wędrują po naszych ciałach, a ciężkie oddechy wypełniają pomieszczenie. Obejmuję jej pierś jedną ręką, a drugą niecierpliwie rozwiązuję jej spodnie. Gdy wyswobodzi się z butów i  szpitalnego ubrania, wsuwa rękę w  moje majtki i  uwalnia pulsującego kutasa. Sięgam ręką za szyję, ściągam koszulkę i rzucam ją na podłogę. Emily opada na kolana, jednocześnie zsuwając ze mnie spodnie. Owija swoje kuszące wargi wokół czubka mojego fiuta. Odchylam do tyłu głowę, gdy liże go po całej długości, zaczynając od podstawy, i szybko wkłada go całego do ust. – Niech cię szlag, Emily – syczę i spuszczam wzrok, by popatrzeć, jak po mistrzowsku mi obciąga. Wsuwam rękę w jej włosy i kontroluję tempo, mając świadomość, że później opierniczy mnie za przejęcie inicjatywy. –   Wstań –  rozkazuję, puszczając jej głowę i  pomagając jej się podnieść. –  Odwróć się, kochanie. Obracam ją w  kierunku ramy łóżka i  patrzę z  zachwytem w  dół na jej tyłek. Prawdopodobnie nie raz przyłapała mnie na tym, jak się na nią gapiłem, ale do diabła, miałem powód. To cholernie fajny tyłek. Nie mogę się powstrzymać i  wymierzam jej klapsa. Jej niespodziewane jęknięcie podnieca mnie jeszcze bardziej. – Pozwól, że coś ci wyjaśnię, doktor Bell –  szepczę jej do ucha i ustawiam fiuta przy jej szparce. Jedną rękę owijam wokół jej szyi, a drugą trzymam swojego kutasa i  wsuwam go w  nią na centymetr. –  To ja tu rządzę. –  Wsuwam centymetr dalej. –  W  pracy… –  Kolejny centymetr. –  I w tobie. – Kolejny centymetr. – Jeszcze raz podważysz moje polecenie… – Kolejny centymetr. Puszczam jej szyję i przesuwam rękę wzdłuż brzucha do łechtaczki. – A będę pracować nad twoją cipką tak długo, aż zaczniesz błagać o  ulgę, ale… –  Jednym pchnięciem wsuwam całego kutasa do jej ciasnej cipki, która zaciska się wokół niego. Emily wydaje z  siebie przeciągłe jęknięcie. –  Ale ja wtedy przestanę. –  Mój palec pociera jej łechtaczkę coraz szybciej, dostosowując się do rytmu, w jakim ją posuwam. – Doprowadzę cię do krawędzi, będziesz błagać o orgazm, ale dopóki nie nauczysz się respektować moich decyzji, będę torturować tę twoją słodką

cipkę. –  Wysuwam się z  niej i  szybciej przebieram palcami na jej łechtaczce, a  ona z  trudem łapie powietrze. Sięga ręką do tyłu, chwyta mojego kutasa i głaszcze go. – Jesteśmy umówieni? Odchyla głowę do tyłu, opiera ją na mojej klacie i kręci nią. – Nie? – upewniam się rozbawiony. Wygina plecy w  łuk i  wsuwa w  siebie mojego kutasa. Poddaję się, pozwalając jej przejąć na chwilę kontrolę. Łapie plastikową ramę łóżka i wciska swój tyłek w moją miednicę. Chwytam ją za biodra i zwiększam tempo. – Tego właśnie chciałaś? –  Pochylam się nad jej ciałem i  przyciskam usta do ucha. – Czy mój kutas musi ci przypominać, kto tu rządzi? – Pcham głębiej, dostając w odpowiedzi gardłowy jęk. – Wal się – syczy. – Ajajaj – droczę się, pchając ją jeszcze mocniej. Prawie upada na łóżko, ale obejmuję ją ramieniem w talii i przytrzymuję. – Zamierzam wypieprzyć z  ciebie tę bezczelną postawę, bo mam już dość twojego niewyparzonego języka. – Nie jestem marionetką, którą możesz kontrolować, Evan. Mam prawo do własnych opinii i sugestii, a one nie zawsze będą zbieżne z twoimi. Więc musisz sobie z  tym, kurwa, jakoś poradzić –  oświadcza, choć wyraźnie brakuje jej tchu, co jednak nie powstrzymuje jej przed pyskowaniem. Jak na ironię, cholernie mnie to kręci. – Możesz mieć własne opinie, ale kiedy ja dowodzę, masz słuchać moich poleceń. To nie podlega dyskusji. – Zobaczymy. Tak mnie irytuje jej nieposłuszeństwo, że nie mogę tego dłużej znieść. – Zaraz przez ciebie stracę nad sobą panowanie, Emily. Zanim zdąży odpowiedzieć, klękam między jej nogami i  rozsuwam pośladki, przysuwam usta do jej nabrzmiałej cipki. Uginają się pod nią kolana, ale ją prostuję i zatapiam język głęboko w niej. – O mój Boże… – dyszy, jej nogi się trzęsą.

Nie mogę jej wziąć tak, jak bym chciał, bo zdaję sobie sprawę, że im dłużej tu siedzimy, tym bardziej podejrzliwi będą nasi koledzy, ale nie mogłem wypuścić jej stąd, nie spróbowawszy jej ponownie. Wiem, że jest bliska orgazmu, bo jej cipka zaciska się wokół mojego języka, ale nie zamierzam dawać jej tego, czego chce. Jeszcze nie teraz. Wstaję i znowu całuję ją w usta, żeby mogła poczuć, jak dobrze razem smakujemy. Emily jęczy, gdy ponownie w  nią wchodzę. Unoszę jej nogę wysoko i posuwam ją głęboko i zaciekle. – Evan, proszę – błaga, obejmując mnie ramionami za szyję. – Czego byś chciała, mała? – Chcę dojść. Proszę. – Więc wiesz, co chcę usłyszeć –  kpię. Nie mam żadnych wyrzutów sumienia, że nie pozwalam jej dojść. – To nie fair – syczy, wyginając biodra i szukając ulgi. – Nigdy nie twierdziłem inaczej – przypominam jej. Przyciskam usta do jej szyi i ssę. – Jak bardzo tego chcesz? – Wal się. – Gotuje się. Uśmiecham się. – Lepiej trzymaj tę swoją śliczną buźkę na kłódkę albo przyciągniemy niechcianą publiczność –  ostrzegam. Podnoszę jej nogę jeszcze wyżej, żebym mógł wejść w nią głębiej. Jej cipka tego właśnie chce, czuję to, a to oznacza, że jestem coraz bliżej celu. – Proszę, proszę, proszę – skamle. Uwielbiam słuchać jej rozpaczliwych jęków. Boże, wygląda wspaniale, kiedy jest w  takim stanie, bezbronna i podniecona. – Powiedz to, Emily –  żądam szorstko. Zsuwam dłoń do jej łechtaczki i  delikatnie muskam ją opuszkiem kciuka, na tyle, by doprowadzić ją do szaleństwa. –  Zaraz skończę, więc jeśli chcesz, żebym pozwolił ci dojść, lepiej żebyś… – W porządku! –  jęczy, odchylając głowę do tyłu w  poszukiwaniu spełnienia.

– Co w  porządku? –  warczę, a  moja cierpliwość się wyczerpuje, ponieważ nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Za chwilę eksploduję. – Kiedy będziesz dowodzić… Zwiększam tempo, uderzając w nią głębiej. – Mów dalej – zachęcam ją, czując, że zaraz dojdzie. Jej cipka zaciska się wokół mojego kutasa. Emily zgrzyta zębami i  przygryza dolną wargę, próbując powstrzymać jęki. Wiem, że jest na krawędzi, więc wysuwam się z  niej gwałtownie. Otwiera oczy zszokowana. – Zaraz spuszczę się na twoje sterczące cycki, jeśli nie dokończysz zdania –  ostrzegam. Trzymam w  dłoni penisa i  go pompuję. –  Jestem tak cholernie blisko, Emily. –  Prowokuję ją, wiem o  tym, ale zawsze dotrzymuję słowa. Jeśli nie pokażę jej, kto teraz rządzi, nigdy nie będzie traktować mnie poważnie, ani w  pracy, ani poza nią. Widzę, jaka jest wściekła, gdy dociera do niej, że nie dam jej orgazmu, dopóki nie powie tego, co chcę usłyszeć. – Nienawidzę cię –  mamrocze pod nosem, a  jej oczy ciskają we mnie gromy. – Mogę dojść sama. – Dobrze – odpowiadam natychmiast. Powoli pompuję swojego kutasa, przysuwam się bliżej i wbijam w nią wzrok. Emily cofa się aż do ściany. –  Ale oboje wiemy, że to nie będzie tak dobre, jak ze mną. Jej wargi drżą, żadne z  nas nie odwraca spojrzenia. Emily rozważa uważnie słowa, ale bez względu na to, co powie, nie ustąpię. Wiem, że potrzebuje orgazmu tak samo jak ja, i  nie wyjdę stąd, dopóki tego nie przyzna. Opieram dłoń na ścianie tuż przy jej uchu i przysuwam głowę tak blisko, że nasze usta niemal się stykają. Oddycha ciężko, czekając na mój kolejny ruch. Wyginam biodra i  czubkiem penisa pocieram jej cipkę, uderzam w łechtaczkę raz za razem. Wydaje z siebie jęk, a ja przyciskam usta do jej warg. Wbija paznokcie w  moje ramiona i  owija nogę wokół mojej talii, desperacko szukając ukojenia. Zsuwam kutasa do jej szparki, wprowadzam go delikatnie do środka, ale tylko kawałek, a ona jęczy ze złością, gdy nie

pcham go do końca. Przygryzam jej ucho, muskam zębami szyję, jednocześnie cały czas drażniąc jej cipkę. – Kiedy ja dowodzę, masz mnie słuchać. Jasne? –  Mój głos brzmi głęboko i  zdecydowanie. To jej ostatnia szansa na poprawną odpowiedź i ona o tym wie. – Tak – odpowiada wreszcie, wypinając biodra w poszukiwaniu mojego kutasa. – Dobra dziewczynka. –  Uśmiecham się zwycięsko w  jej usta. To był bezczelny ruch, wiem, ale nigdy nie twierdziłem, że będę grał fair. – Teraz – skamle, jej głos jest miękki i błagalny. – Proszę, Evan. – Trzymaj się, mała. Zacieśnia uścisk wokół mojej szyi, a  ja wchodzę w  nią gwałtowniej i głębiej. Chwytam ją za biodra i pieprzę najmocniej, jak mogę. Z trudem stara się zachować cicho, więc przyciskam swoje usta do jej i  wysysam z  niej każdy gardłowy jęk, gdy szczytuje długo i  zapamiętale na mojego kutasa. – Kurwa – przeklinam, bo czuję, jak jej cipka zaciska się wokół mnie jak imadło. Od orgazmu dzielą mnie sekundy, więc gwałtownie się z  niej wysuwam i spuszczam się na jej brzuch. W  gabinecie słychać tylko nasze ciężkie oddechy. Teraz, kiedy oboje wróciliśmy na ziemię i  stoimy nadzy i  nasyceni, widzę wahanie w  jej oczach. Gdy wyprowadzałem ją z sali zabiegowej, nie planowałem tego, ale nie mogę również powiedzieć, bym tego żałował. Emily zalazła mi za skórę jak mało kto i  zanim nauczymy się ze sobą współpracować, najpierw musimy wyplenić z  siebie całą złość, jaką do siebie czujemy. To jedyne rozwiązanie, jakie przychodzi mi teraz do głowy, kiedy krew przestała wreszcie we mnie buzować. Emily rusza się pierwsza i krąży po pokoju, zbierając fragmenty swojej garderoby. Podnoszę z  podłogi swój podkoszulek i  podaję go jej, żeby mogła się wytrzeć. Wciągam na siebie szpitalne ubranie najszybciej, jak mogę. Nie możemy wyjść stąd jednocześnie, jakbyśmy właśnie zapamiętale się pieprzyli. Emily stoi w  samym staniku, gdy spoglądam w  dół i  widzę

cienkie koronkowe majtki, które miała na sobie. Zamiast podać je jej, podnoszę je szybko i chowam do kieszeni. – Wyjdę pierwszy, żeby to nie wyglądało na… – To dobry pomysł – przerywa, nie patrząc na mnie. Postanawiam, że najlepiej będzie wyjść, zanim zrobi się niezręcznie. Przed nami jeszcze kilka godzin pracy i nie pozwolę, żeby to, co się właśnie wydarzyło, miało wpływ na mnie lub mój zespół. – Wyrzuć podkoszulek, jak skończysz – mówię, ponieważ absolutnie nie zamierzam łazić w  nim po szpitalu. Przed wyjściem spoglądam na nią pospiesznie. Otwieram drzwi i  wychodzę z  jej majtkami bezpiecznie schowanymi w  mojej kieszeni. Uśmiecham się, wiedząc, że za chwilę będzie wkurzona tak samo jak ja tamtego ranka, gdy zostawiła mnie bez pieprzonego ubrania.

ROZDZIAŁ 14

•

Emily Odprężam się i  oddycham z  ulgą, gdy tylko za Evanem zamkną się drzwi. O  mój Boże, co się właśnie stało? Albo raczej: co ja właśnie zrobiłam? Ugięłam się. Ja pierdolę. Ugięłam się, a  on myśli, że ma nade mną kontrolę i  jest darem niebios. Świetnie, do diabła. Nie pozwolę mu manipulować sobą za pomocą seksu. Nie może być aż tak mądry, jeśli uważa, że to zadziała. Zgodziłam się pod wpływem chwili, naprawdę potrzebowałam tego pieprzonego orgazmu, ale to nie znaczy, że tak myślę. Do diabła, powiedziałabym mu, że niebo jest zielone, gdybym w ten sposób miała dostać to, czego chciałam. Niezależnie od wszystkiego, było meganamiętnie. To, jak jęczałam, jak on jęczał i jak rzuciliśmy się na siebie nawzajem. Odtwarzałam w  myślach każdą minutę naszej wspólnej nocy, ale to… wściekły Evan będzie nawiedzał mnie we snach. Wściekły Evan jest cholernie podniecający i  roszczeniowy i  wie, jak rozgrzać mnie do czerwoności. Niemal go za to nienawidzę. Tyle że nie mogłabym znienawidzić mężczyzny, który wielbi moje ciało tak jak on. Ale, Jezu, czy on naprawdę jest takim apodyktycznym palantem, który musi wszystko mieć pod kontrolą? Podnoszę z podłogi moje ciuchy i buty i poprawiam zmierzwione włosy. Wkładam bluzkę i  szukam majtek. Nigdzie ich nie widzę, przetrząsam spodnie, ale tam też ich nie ma. Co jest, do diabła? W miarę jak dociera do mnie, że zgubiłam majtki, zaczynam panikować. Cholera. Mój pager pika i  już wiem, że muszę wciągnąć spodnie na goły tyłek. Błyskawicznie kończę się ubierać, wkładam buty, chwytam fartuch,

brudny podkoszulek i  wybiegam z  dyżurki. Wyrzucam T-shirt Evana do kosza, zanim ktokolwiek mnie zobaczy i  zacznie zadawać pytania. Pędzę do stanowiska pielęgniarskiego po najświeższe informacje, ale rozglądam się wokół i nie widzę żadnego zamieszania ani kręcącego się personelu, jak to zwykle bywa w alarmowych sytuacjach. – Co się dzieje? Wysłałaś mi powiadomienie na pager? – Z trudem łapię oddech. Fiona patrzy na mnie jak na wariatkę. Przełyka ślinę i spuszcza wzrok, zanim ponownie na mnie spojrzy. Była świadkiem gorącej kłótni w gabinecie urazowym i teraz ewidentnie czuje się niekomfortowo. – Doktor Bishop poprosił, bym cię wezwała. Miałam ci przekazać, że twoja przerwa już się skończyła i żebyś wróciła do pracy. Widzę, jak niezręcznie się czuje, przekazując mi tę wiadomość, ale to nie powstrzymuje narastającej we mnie złości. Żyła na moim czole zaraz pęknie, ale przywołuję się do porządku. Czyli wszyscy się dowiedzieli, że Evan wysłał mnie na przerwę, żebym się uspokoiła, a  teraz wychodzę na największego obiboka. – W porządku, dzięki. –  Zaciskam usta, żeby nie wymsknęło mi się żadne nieodpowiednie słowo. Nikt nie może się dowiedzieć, że ja i  Evan jesteśmy… czymkolwiek jesteśmy. Podjęłam się pracy w  tym szpitalu, by samodzielnie wyrobić sobie nazwisko, i  ostatnie, czego bym chciała, to, żeby ludzie myśleli, że do wszystkiego doszłam przez łóżko. Ale szajs. – Doktor Bell –  warczy Evan z  drugiego końca sali. Trzyma w  rękach plik dokumentów, najpewniej kart pacjentów, ofiar pożaru, które trafiły do szpitala. Biorę głęboki wdech, zakładam fartuch, wyjmuję z  kieszeni stetoskop i  zawieszam go sobie na szyi. Publicznie musimy zachowywać się wobec siebie obojętnie, ale cholera, nie sądziłam, że to będzie takie trudne teraz, kiedy jesteśmy razem. – Tak, doktorze Bishop? Nawet na mnie nie patrzy, gdy podchodzę. Wkurza mnie to i bardzo mi się to nie podoba.

– Potrzebuję cię przy łóżkach od siódmego do piętnastego do czasu kolejnej zmiany. Uzupełnij te karty, zanim wyjdziesz. –  Przechyla głowę, zaciska mocno usta i  wręcza mi stertę papierów. –  Melduj mi również co godzinę, jaki jest stan dzieci Brauera. Przełykam ślinę, układam w  dłoniach karty pacjentów, żeby mi się nie rozsypały. Nie pozwolę, by duma przeszkodziła mi w wykonywaniu moich obowiązków, i  jeśli mam uzupełniać dane, nie będę o  to kruszyć kopii. Przynajmniej nie publicznie. Gdy jednak zostaniemy sami, nie omieszkam powiedzieć mu, co myślę o  tym, że znowu traktuje mnie jak cholerną stażystkę. – Oczywiście. Coś jeszcze, panie doktorze? –  Mój ton jest pełen fałszywej słodyczy, ale Evan pozostaje niewzruszony. – Właściwie tak. – Robi krok do przodu, pochyla się nade mną, aż jego usta znajdują się tuż przy moim uchu. –  Upewnij się, że karty zostaną poprawnie uzupełnione. Będę je bardzo dokładnie przeglądał. – Oczywiście. –  Zgrzytam zębami, żałując, że nie mogę od razu powiedzieć mu, co o tym myślę. – Ponieważ wiem, że chodzisz bez bielizny, wolałbym, żebyś nie przeprowadzała wywiadów lekarskich. –  Puszcza do mnie oczko i odchodzi, a we mnie krew się gotuje. Ten drań ukradł mi majtki! Im bliżej końca pracy, tym bardziej rośnie moja irytacja w stosunku do Evana. Uzupełnianie dokumentacji medycznej nie jest trudnym zadaniem, zwłaszcza że mógł mi zlecić jakąś prawdziwą czarną robotę. Kiedy jednak przypomnę sobie naszą dyskusję z  dwoma lekarzami dotyczącą pana Brauera i  to, że Evan tak mnie za nią karze, ponownie zalewa mnie fala gniewu. Może nie pracowałam przez ostatnie pięć lat w szpitalu urazowym jak on, ale ten palant nawet nie wziął pod uwagę moich sugestii, choć dokładnie je umotywowałam. Przebieram się w swoje cywilne ubranie, idę przez parking i wsiadam do samochodu. W  drodze do domu odtwarzam w  myślach wydarzenia dzisiejszego dnia. To była istna kolejka górska. Przeklinam i mamroczę pod nosem, gdy dociera do mnie, że jadący za mną samochód pokonuje tę samą trasę co ja, odkąd ruszyłam spod szpitala. Normalnie nie zawracałabym

sobie tym głowy, ale ponieważ dziś rano ktoś zostawił mi kwiaty na masce, zaczynam się niepokoić. Postanawiam zadzwonić do Kiery. Sięgam po telefon, wybieram jej imię i ona natychmiast odbiera. – Jesteś pewna? – pyta, kiedy dzielę się z nią swoimi podejrzeniami, że to Richard mnie śledzi. Opowiadam jej o kwiatach i o tym, że samochód za mną zmienia pas za każdym razem, gdy to robię. Staram się nie wpadać w paranoję, ale gwałtowne przyspieszenie bicia serca lekko mnie przeraża. – Nie widzę twarzy, ponieważ osłona jest opuszczona, ale jestem niemal pewna, że to on. To nie może być zwykły zbieg okoliczności – stwierdzam, zerkając co rusz we wsteczne lusterko. – Trzyma się na tyle daleko, że nie mogę odczytać jego tablic, ale i na tyle blisko, żebym zauważyła, że jedzie za mną od ponad piętnastu minut. – Zadzwoń po gliny, Em. Narusza sądowy zakaz zbliżania się. – Słyszę niepokój w jej głosie i zastanawiam się, czy ma rację. – Jak tylko ich zobaczy, zwieje. – Czy nie o to chodzi? – No tak, ale chciałabym się dowiedzieć, czego on chce. – To niebezpieczne, Em. On jest niebezpieczny – przypomina mi, choć nie musi, bo pamiętam tamte wydarzenia, jakby zdarzyły się wczoraj. – Jeśli napuszczę na niego gliniarzy, będzie wiedział, że go rozpoznałam. A co, jeżeli to jeszcze bardziej go wkurzy? Kto wie, co zrobi dalej. – Ale jeśli nie będzie żadnego śladu po tym, że znowu cię nęka, ujdzie mu to na sucho. Przygryzam dolną wargę, jednocześnie obserwuję jadący za mną samochód i zastanawiam się, co robić. – Nie jedziesz do domu, prawda? – Jadę. Taki miałam zamiar, ale cholera, teraz chyba już nie mogę. – Wygląda na to, że cię śledzi, więc będzie wiedział, gdzie mieszkasz. –  Jej nerwowy ton wywołuje we mnie falę paniki. – Cholera. Nie pomyślałam o  tym. Skąd on w  ogóle się dowiedział, gdzie teraz pracuję?

– Bo to psychol! – Cierpi na zespół stresu pourazowego –  wyjaśniam, choć to nie tłumaczy jego zachowania. – Jest w żałobie. – Nazywaj to, jak chcesz, ale nie jedź do domu. Możesz zaparkować w jakimś publicznym miejscu, żeby sprawdzić, czy odjedzie? – Wyjechałam już z  miasta, jadę wiejską drogą. Dwa pasy i  wąskie pobocze. Nie wiem, dokąd jechać. Okolica wygląda jak w  Teksańskiej masakrze piłą mechaniczną. –  Zaczynam panikować. Co ja teraz zrobię? Zostawiłam za sobą światła domów, jest ciemno i  nawet nie widzę, co znajduje się w okolicy. – A Evan? – Co z nim? – Wyszedł z pracy razem z tobą? – Tak, chyba wychodził tuż po mnie. – Mieszka pół godziny drogi od szpitala, może cię pokierować, którędy jechać, i wyjedzie ci na spotkanie. – Kurwa. – Oddycham głęboko. – Zadzwoń do niego, powie ci, jak jechać do niego do domu albo na stację, albo gdziekolwiek indziej. Choć mieszkam tu już od kilku tygodni, nie znam żadnych bocznych dróg ani okolicznych miasteczek. Kiera wiozła nas na wesele i  nie zwracałam uwagi na drogę, a sama jeżdżę tylko do pracy i z powrotem. – Dobra, zobaczę, czy w ogóle odbierze ode mnie telefon. – Przewracam oczami. Jestem wkurzona, że muszę go prosić o pomoc. – Jeśli nie odbierze, dzwoń po gliny, powiedz, gdzie jesteś, to przynajmniej trochę nastraszą faceta. – Tak zrobię. Światła samochodu są coraz bliżej. Kierowca przyspieszył, odkąd opuściliśmy miasto. Cholera. Szybko wybieram numer Evana i dzwonię. – Doktor Bell – odbiera znudzonym głosem.

– Evan, potrzebuję twojej pomocy –  przechodzę od razu do sedna, bo w miarę, jak zbliża się do mnie jadący z tyłu samochód, mocniej bije moje serce. – Emily, co się dzieje? – W jego głosie słychać panikę. W  kilku słowach opowiadam mu o  mężu mojej pacjentki i  o  tym, jak mnie prześladował, gdyż obwiniał mnie o jej śmierć. Mówię, że ktoś mnie śledzi, odkąd ruszyłam spod szpitala, i  że jestem niemal pewna, że to on. Evan pyta o  tamte wydarzenia i  gdy opowiadam, co wyprawiał Richard, wstrzymuje oddech. – Zadzwoń na policję i pod żadnym pozorem się nie zatrzymuj. Jestem już w  drodze do domu, jakieś dziesięć minut za tobą, ale przyspieszę, jak tylko będę mógł. – Jeśli to zrobię, będzie wiedział, że go rozpoznałam. –  Używam tych samych argumentów, co w rozmowie z Kierą. – Wolałabym go zgubić, żeby nie dawać mu kolejnego powodu do ataku. – Powinien wiedzieć, że go rozpoznałaś, Emily! –  warczy. –  Powinien wiedzieć, że to nie ujdzie mu na sucho i że nie będziesz tego tolerować. Cholera, ma rację. Nie mam pojęcia, co się działo z  Richardem przez ostatni rok i  czy teraz jest jeszcze bardziej niebezpieczny. Groził mi słownie, mówił, że mój ojciec lub chłopak powinni umrzeć, bo „oko za oko”. Na początku jego groźby były tylko pustymi słowami, ale potem pojawił się w  mojej pracy i  przyłapałam go, jak kręcił się przed moim domem. Zawiadomiłam policję o  jego prześladowaniach i  słownych groźbach, ale jedyne, co mogli zrobić, to wydać mu zakaz zbliżania się. Dopiero gdyby go naruszył, mogli go aresztować. To go jednak powstrzymało albo po prostu zmądrzał. Tak czy inaczej, teraz wrócił i tym razem szuka krwi. Nie jechałby za mną przez całe miasto, gdyby nie chciał zemsty. – Dobrze, już do nich dzwonię – zgadzam się. – Oddzwoń do mnie najszybciej, jak będziesz mogła. – Okej. – Jedź dalej tą drogą. Nie zatrzymuj się ani nie zwalniaj. – W porządku. – Moje wargi drżą.

– Emily –  wypowiada moje imię niskim chrapliwym głosem, który przyprawia mnie o dreszcze. – Tak? – Wszystko będzie dobrze. Będę za tobą już za kilka minut. Rozłączam się i  dzwonię na policję. Wyjaśniam sytuację, w  której się znalazłam, podaję operatorce mój numer rejestracyjny, opis samochodu Richarda i  numer słupka kilometrowego, by mogli mnie znaleźć. Kobieta zapewnia mnie, że wóz patrolowy będzie na miejscu w  ciągu piętnastu minut, co mnie nie uspokaja, bo zdaję sobie sprawę, jak długo już jestem śledzona. Spoglądam we wsteczne lusterko w  chwili, gdy jakiś pojazd zaczyna wyprzedzać jadący za mną samochód. To terenówka i już wiem, że Evan nas dogonił. Oddycham z ulgą na myśl, że nie jestem sama. – Emily. – Evan odbiera natychmiast, gdy oddzwaniam. – Policja jest w drodze – informuję go. – Dobrze. Ten dupek nie pozwala mi się wyprzedzić. Patrzę i widzę, że Richard jedzie tuż za mną. – Cholera. Co mam robić? Przyspieszyć, żebyś go wyprzedził i wjechał za mnie? – Nie. Przyspieszę i  wyprzedzę was oboje. Gdy będę przed tobą, zwolnię, żebyś z  kolei ty mogła mnie wyprzedzić. Kiedy już będziesz na przedzie, ograniczę odległość między nami do minimum, żeby nie mógł między nas wjechać. Będzie musiał wyprzedzić nas oboje albo zostać z tyłu. Wciągam głęboko powietrze i przystaję na jego plan. – Co potem? – Potem czekamy na policję. Facet albo odjedzie, albo zostanie zatrzymany. Staniemy i  porozmawiamy z  gliniarzami. Będziesz mogła oskarżyć go o naruszenie zakazu zbliżania się. – W porządku. – Nie rozłączaj się – nakazuje. – Zaraz cię wyprzedzę. Evan zwiększa obroty silnika i  wyprzedza samochód Richarda. Dodaje gazu, mijając mnie, i zjeżdża z powrotem na nasz pas. Zwalnia na tyle, bym

teraz to ja mogła go wyprzedzić. – Uważaj – ostrzega. – Sam uważaj – droczę się. – Uważaj, żebyś nie zawadziła o mój samochód. To mój skarb. Chichoczę cicho, słysząc, jak woła na swoją terenówkę. – Oczywiście, widzę, że darzysz ją prawdziwym uczuciem. – Kusi mnie, żeby powiedzieć coś o tym, że potrafi obdarzyć uczuciem przedmiot, a nie kobietę, ale trzymam buzię na kłódkę. Nie pora na to. – Ona ma imię – informuje mnie, ale słyszę w jego głosie śmiech. – Pewnie na cześć jakiejś gwiazdki porno. – Parskam. Jadę tuż za nim, stopniowo nabierając prędkości. – Jak możesz tak mówić, gdy jestem jedyną osobą, która ci pomaga? –  zastanawia się, ale przekora w jego głosie nie uchodzi mojej uwadze. Tacy jesteśmy. Nie możemy zachować powagi wobec siebie zbyt długo. –  Zamierzasz mnie kiedyś wyprzedzić? – Tak! –  bronię się, wciskając gaz. We wstecznym lusterku widzę, że Richard trzyma się bardzo blisko, gdy przymierzam się do wyprzedzania. Wiedziałam, że mi tego nie ułatwi. Wiem, że jesteśmy na drodze dwupasmowej z  niebezpiecznymi zakrętami, ale wciskam mocniej gaz i przyspieszam. – Czy ten palant myśli, że go wpuszczę? –  warczy Evan, widząc, że Richard również zaczyna wyprzedzać. – Zaraz mu pokażę. – Evan zjeżdża na pas Richarda, zmuszając go do gwałtownego hamowania. – O mój Boże, Evan! – To się dzieje zbyt szybko. – Chyba mu trochę namieszałem. Wiem, że Richard jest niemiło zaskoczony, bo gwałtownie chowa się za terenówką Evana. We wstecznym lusterku widzę, że Evan trzyma się kilka centymetrów od mojego zderzaka, skutecznie blokując Richarda. Oddycham z ulgą, bo wreszcie czuję się bezpiecznie. – Już. – Dobrze. Teraz zwolnij, a ja podczepię się pod twój tyłek. – Nie mogę się powstrzymać i  wybucham śmiechem na ten dobór słów. –  Co za

świństwa chodzą ci po głowie, doktor Bell. – Ja nic nie mówię. Ty to powiedziałeś, więc może ta uwaga jest do ciebie, nie do mnie. – Cóż… –  zaczyna, ale nie kończy. –  A  to skurwysyn –  mruczy pod nosem i wiem, że coś jest nie tak. – Co się dzieje? – pytam zdenerwowana. – Znowu próbuje mnie wyprzedzić. – Co on wyprawia, do cholery? –  jęczę, bo zupełnie nie rozumiem, co ten facet chce tym osiągnąć. – Jedź spokojnie. Trzymam się tuż za tobą, więc on nie ma jak się wcisnąć. Może jedynie wyprzedzić nas oboje i ustawić się przed tobą. – Dobrze. –  Patrzę w  boczne lusterko i  widzę zbliżające się reflektory samochodu Richarda. Chcę zobaczyć jego twarz, gdy będzie przejeżdżać obok mnie, ale on zostaje na lewym pasie. – Co on, do diabła, wyprawia? –   szepczę, choć wiem, że mnie nie usłyszy. Jeśli z  naprzeciwka nadjedzie jakiś samochód, zderzą się czołowo. Tu jest zbyt dużo zakrętów. To niebezpieczne. Panika otula mnie jak ciepły koc i  modlę się, by jakaś niewinna osoba nie ucierpiała przez tego idiotę, który jedzie złym pasem. – Czeka, żebym go wpuścił. Nie ma takiej opcji, kutasie – mruczy Evan, zwiększając obroty silnika. – Co on sobie… – Urywam, gdy słyszę lekkie uderzenie z boku. – O mój Boże, czy on właśnie… – Kurwa! –  Słowa Evana odbijają się echem w  moim uchu, a  Richard nadal jedzie obok mnie. – Uderzył w  mój samochód! –  wrzeszczę. –  Evan, co mam robić? –  Chwytam kierownicę z całych sił i oddycham głęboko, próbując odzyskać spokój. Zanim Evan zdąży cokolwiek odpowiedzieć, połączenie zostaje przerwane. Chcę wcisnąć przycisk ponownego wybierania, ale Richard znowu zjeżdża na mój pas, tym razem w  znacznie szybszym tempie. Nim zareaguję, najeżdża na mnie, a  ja uderzam głową w  okno. Koła mojego samochodu jadą okrakiem po jezdni i  żwirowanym poboczu, na szczęście jakimś cudem odzyskuję kontrolę nad pojazdem. Na przeciwległym pasie pojawiają się reflektory. Ktoś kieruje się prosto na nas i  aby uniknąć

czołowego zderzenia, Evan jest zmuszony zrobić miejsce. Ryzykowanie czyjegoś życia nie jest tego warte. Nie mając innego wyboru, Richard szybko chowa się za mnie, trochę nim zarzuca i na chwilę traci panowanie. Wróciliśmy do punktu wyjścia. – Cholera! – Nie wiem, co innego mogłabym zrobić, więc przyspieszam i  obserwuję w  lusterkach, co się dzieje z  tyłu. Chcę zadzwonić do Evana, ale Richard włącza długie światła i całkowicie mnie oślepia. Pstrykam we wsteczne lusterko, by uratować wzrok i przerwać ciąg myśli, gdy jadący za mną samochód uderza we mnie ze sporą prędkością. –  Kurwa –  klnę. Głowa odskakuje mi do tyłu i  uderzam w  zagłówek. Poziom adrenaliny w  moim ciele gwałtownie się podnosi, a  ja próbuję skupić całą uwagę na drodze, co chwila zjeżdżam z  jezdni na pobocze i  z  powrotem. Jestem w szoku. Nie spodziewałam się po nim, że zrobi coś takiego. Na lewym pasie podjeżdża Evan i przez opuszczoną szybę daje mi znać, żebym się zatrzymała. Nie wiem, jak miałabym to zrobić z  Richardem na plecach. Jeśli zwolnię, uderzy we mnie jeszcze mocniej niż ostatnim razem. Serce wali mi w  piersi i  zastanawiam się, czy wyjdę z  tego żywa. Za zakrętem zjeżdżam na pobocze i  Evanowi jakimś cudem znowu udaje się odseparować ode mnie mojego prześladowcę. Zwalniam i  szykuję się na boczne uderzenie, ale Richard mija mnie, jakby nigdy nic. Mój samochód zatrzymuje się na żwirze, ustawiam drążek zmiany biegów na „parking” i  próbuję złapać oddech. Z  tyłu widzę migające policyjne światła, a  zaraz potem dociera do mnie dźwięk syren. Nic dziwnego, że Richard pojechał dalej. Cykor. Wysiadam z  samochodu, muszę zaczerpnąć tchu, poza tym czuję ucisk w  klatce. Zalewa mnie fala wspomnień z  przeszłości, która prawie mnie przewraca. Jak to wszystko może się znowu dziać? Cały świat wali mi się na głowę i  wysiłek, jaki muszę włożyć, by utrzymać się na powierzchni, prędzej pogrzebie mnie żywcem. Kiedy dotykam stopami ziemi, stawiam kilka kroków i  tracę równowagę. Bez względu na to, co będę próbowała zrobić, nic nie uchroni mnie przed upadkiem. Staram się zebrać siły, ale na próżno. Lecę w  dół, zaciskam mocno powieki tuż przed tym, jak uderzam czołem o  ostrą krawędź dużej skały wystającej z  ziemi. Może jeśli tu poleżę, wszystko zniknie, a ja się obudzę i okaże się, że to był tylko zły sen. Choć czuję się

słaba, próbuję zebrać w sobie siły i wstać. Słyszę odgłos zatrzymującego się samochodu i po chwili szybkie kroki Evana po żwirze. Silnymi ramionami stawia mnie na nogi i mocno mnie trzyma. – Emily! – Dociera do mnie jego krzyk, choć wydaje się bardzo odległy. Krew pulsuje mi w  uszach i  nie mam siły utrzymać otwartych oczu. –   Emily, wszystko w  porządku? –  Evan trzyma mnie w  żelaznym uścisku i szuka wzrokiem mojej twarzy. – Cholera, masz rozciętą głowę. Jęczę, próbując złapać oddech i  uspokoić tętno. Podnoszę rękę i  czuję ciepło krwi. Następnie przyglądam się jej na czubkach palców, ale niewiele do mnie dociera. – Powiedz coś – żąda Evan. – Nie zamykaj oczu. – Nie dam rady – mamroczę niewyraźnie. – Czuję ucisk w klatce, głowa mi pulsuje. Mam zawroty. –  Chce mi się wymiotować, ale tę informację zachowuję dla siebie. – Jezu. – Prowadzi mnie do swojego samochodu i ruchem ręki daje znak policjantowi. – Zostań ze mną, Emily. Wygląda na to, że masz atak paniki. Oddychaj powoli, miarowo. Miałam wcześniej ataki paniki, ale nie tak silne. Świat zaciska się wokół mnie, wysysając powietrze z moich płuc. Moje powieki są ciężkie, a dłonie spocone. Ciało sztywnieje na skutek uderzenia. To nie może się dziać. Nie tutaj. Nie teraz. – Czy ona jest ranna? Potrzebuje pomocy medycznej? –  upewnia się policjant, zanim skontaktuje się przez radio. Evan wyjaśnia, że zabierze mnie do szpitala i  że na miejscu złożymy wyjaśnienie. – Jedźcie za mną – decyduje policjant. Evan umieszcza mnie w swoim samochodzie i zamyka drzwi. Wskakuje za kierownicę i ruszamy. – Co z  moim autem? –  mamroczę, próbując z  całych sił zachować przytomność i nie zemdleć. – Zadzwonię po pomoc drogową. Ten dupek stłukł ci tylne światło i uszkodził zderzak.

Skurwysyn. Światła miasta odbijają się wewnątrz terenówki i wiem, że jesteśmy już blisko. Nie chcę wchodzić do tej samej izby przyjęć, w której pracujemy, bo to zrodzi pytania, zwłaszcza że jest ze mną Evan. Prawie na pewno powie wszystkim, by zajęli się własnymi sprawami, ale jak już niejednokrotnie słyszałam: małe miasto, długie języki. – Evan – odzywam się, kiedy wjeżdża na parking. – Tak? – Dziękuję. Nie odpowiada, ale po chwili stoi obok i wyciąga mnie z samochodu. – Mogę iść sama. –  Próbuję stanąć, ale on w  odpowiedzi jedynie zacieśnia swój uścisk. – Trzymam cię. Zarzucam mu ręce na szyję i opieram głowę na jego klatce, skupiam się na szybkim biciu mojego serca. Tyle że teraz nie wiem, czy jest ono spowodowane atakiem paniki, czy tym, że Evan Bishop trzyma mnie tak, jakby od tego zależało jego życie.

ROZDZIAŁ 15

•

Evan Veronica zauważa mnie, kiedy tylko przekraczam próg szpitala z Emily na rękach. Podbiega do mnie, a  ja od razu pytam, które łóżka są wolne. Zachowuję spokój przez wzgląd na Emily, ale w  środku aż gotuję się ze złości, gdy uświadamiam sobie, co się właśnie wydarzyło. Richard mógł ją zepchnąć z  jezdni, jej samochód mógł koziołkować i  teraz byłaby w znacznie poważniejszym stanie. – Połóż ją na łóżku trzynastym – kieruje mnie Veronica. – Co się stało? Skoro policjant stoi obok nas, w  kilku słowach wyjaśniam jej okoliczności zdarzenia. Emily jest blada, rana na jej czole krwawi. Może mieć wstrząśnienie mózgu od urazu szyi bądź upadku, w  zależności od tego, jak mocno uderzyła głową. Najpierw jednak muszę ją położyć i uspokoić bicie jej serca. Doktor Moody wchodzi wraz z  Fioną. Uciskam ranę na czole Emily, Veronica podaje mi niezbędne narzędzia, bym mógł oczyścić skaleczenie i zobaczyć, czy będą potrzebne szwy. Zadaję Emily te same pytania, które ona tyle razy stawiała swoim pacjentom. – Nie powinieneś tego robić – oznajmia doktor Moody. – Jesteś już po pracy. Pozwól mi na nią spojrzeć. – Wiem –  ucinam. –  Uderzyła się w  głowę, może mieć uraz szyi. Na czole ma rozcięcie, które trzeba oczyścić. Miała też kłopoty z oddychaniem. – To tylko atak paniki – mamrocze Emily, patrząc w kierunku policjanta, który stoi na korytarzu. – Veronica, podaj jej płyny i alprazolam. – Często ci się to zdarza? – Doktor Moody zwraca się do Emily. Oddycham z ulgą, gdy kobieta zaprzecza ruchem głowy.

– Miałam kilka takich epizodów w zeszłym roku, ale nic regularnego –  przyznaje. – Chcesz, żeby przeprowadzono wywiad psychologiczny? –  Moody trzyma dłoń na jej nadgarstku, a ja powstrzymuję się z całych sił, żeby jej nie strącić. –  Może pomóc, jeśli popracujesz nad przyczyną ataków i zniwelujesz ich dotkliwość. Odwracam głowę i  przewracam oczami. Emily nie jest zwykłym pacjentem, jest lekarką, do cholery. Wie, jakie są narzędzia. – Ta przyczyna walnęła w jej samochód, omal nie wyrzucając go z drogi –  wybucham, zwracając na siebie uwagę wszystkich zebranych. Przedstawiam im szybko Richarda, kim jest i dlaczego ściga Emily. – Evan ma rację – odzywa się Emily, przerywając niezręczną ciszę, która zapadła po tym, jak nakreśliłem im sytuację. – Nic mi nie jest. – Jej klatka piersiowa szybko unosi się i opada, i wiem, że Emily próbuje być dzielna. – Czy doktor Bell mogłaby dostać trochę prywatności? –  warczę. –  Publiczność w niczym jej teraz nie pomoże. – Evan ma rację – wtrąca się Veronica. – Po kroplówce podam jej xanax, jak tylko papiery zostaną wypełnione. Doktor Moody patrzy na mnie wymownie. Zdaję sobie sprawę, że nie jest zadowolony z  mojej obecności, ale nie dbam o  to. Oboje z  Emily większość czasu skaczemy sobie do gardeł, nigdy bym jednak nie chciał, żeby coś jej się stało. – To mój telefon. – Policjant wchodzi do pokoju i wręcza mi wizytówkę. – Proszę zadzwonić, gdy pani Bell poczuje się lepiej i będzie mogła złożyć oświadczenie. – Dziękuję – odpowiadamy chórem. – Odezwiemy się w  ciągu najbliższych dwóch, trzech dni –  uściślam. Temu draniowi nie ujdzie to na sucho. Veronica podaje Emily tabletki i  wychodzi. Zostajemy sami w  pustym pokoju. Emily przechyla głowę i patrzy na mnie, podczas gdy ja ponownie oceniam jej rozcięcie. – Będzie siniak –  mówię miękko i  szykuję narzędzia do założenia szwów. – Ale na szczęście przeżyjesz – pocieszam ją.

– Dzięki tobie –  przyznaje. –  Gdybym jednak dziś wieczorem zginęła, byłabym naprawdę wściekła, że nie miałam na sobie bielizny, a  koroner mógłby się patrzeć do woli. Wybucham śmiechem. Kompletnie zapomniałem, że nadal mam je w kieszeni. – To cię nauczy, żeby zawsze mieć przy sobie zapasową parę. – Jesteś bezlitosny, wiesz o tym? – żartuje. – Powinniśmy porozmawiać o  tym, co się dziś wydarzyło –  mówię poważnie. – Nie teraz, później. – Nie, nie musimy. –  Przymyka powieki, gdy pochylam się nad jej czołem i zabieram się do zakładania szwów. – Rana jest głęboka, ale raczej nie zostanie po niej blizna – oznajmiam po zakończeniu szycia, głównie po to, by przerwać panującą ciszę. – Cholera. Żadnej seksownej rany bojowej? –  drwi, dotykając palcem czoła. Chyba xanax zaczyna działać. – Boli cię głowa albo szyja? Chcę się upewnić, że nie masz wstrząśnienia mózgu. – Nie, doktorze Bishop. Jestem tylko obolała –  oznajmia z  uniesioną brwią. – W takim razie wypiszmy cię stąd. – Staram się zachować powagę na widok jej głupkowatego uśmiechu na twarzy. Chwytam ją za rękę i pomagam jej przejść na skraj łóżka. – Teraz odwiozę cię do domu, a rano wezwę pomoc drogową, dobrze? – Nie ma potrzeby. Poproszę Kierę. Patrzę na nią badawczo i dochodzę do wniosku, że to pewnie najlepsze rozwiązanie, bo jeśli odwiozę ją do domu, będzie mnie kusiło, żeby zostać i nad nią czuwać. – Zadzwonię do niej – decyduję i sięgam po telefon. Wypis Emily jest już gotowy, Veronica jeszcze raz sprawdza wszystkie parametry przed odłączeniem kroplówki. Rytm serca się ustabilizował, a zawroty głowy ustąpiły. Siedząca na szpitalnym łóżku Emily wygląda tak bezbronnie, że mam nieodpartą ochotę wziąć ją w  ramiona. Wydarzenia

dzisiejszej nocy były bardzo intensywne i z ulgą myślę, że nic jej nie jest. Jeśli kiedykolwiek stanę twarzą w twarz z tym Richardem, nie odpowiadam za siebie. Drań ma szczęście, że odjechał. – Gotowa? –  upewnia się Kiera, kiedy wszystkie dokumenty zostają podpisane i  Emily może już wyjść. Zgodziła się zostać na noc u  Kiery i  wziąć jutro wolne. Nie była zachwycona, zwłaszcza tym ostatnim rozwiązaniem, ale nie dałem jej wyboru. – Evan – zwraca się do mnie Emily, gdy Kiera jest na tyle daleko, że nie może nas usłyszeć. Unoszę brwi ciekawy, co ma mi do powiedzenia. – Nie myśl, że skoro uratowałeś mi dziś życie, nie odpłacę ci się za kradzież mojej bielizny – oświadcza z uśmieszkiem igrającym w kącikach jej ust. Odwzajemniam uśmiech. Lubię w niej tę zadziorność, nawet jeśli przez większość czasu doprowadza mnie ona do szału. – Bez obawy, doktor Bell. To niczego nie zmienia. – Puszczam do niej oko. W  ten weekend odbędzie się aukcja kawalerów i  jeśli do tej pory czegoś nauczyłem się o Emily, to tego, że nie można jej lekceważyć.

Minęło kilka dni od wypadku Emily, a ona sama na szczęście czuje się już lepiej, choć nadal jest trochę oszołomiona. Wzięła kilka dni wolnego i ucieszyłem się na jej widok po powrocie, bo wyglądała naprawdę dobrze. Pracowaliśmy ramię w  ramię jak zawsze, ale muszę przyznać, że była trochę przygaszona, choć zapewniła, że przyjdzie wieczorem na aukcję kawalerów, by się ze mnie ponaśmiewać. Mama co roku upiera się, żebyśmy byli w eleganckich spodniach i pod krawatem, jakbyśmy sami nie potrafili się ubrać. Ale zaraz przypominam sobie Jacksona. Cholera, jemu faktycznie nie można ufać, więc w sumie ją rozumiem. Wkładam granatowe spodnie i białą koszulę. Podwijam rękawy do łokci, bo jest gorąco jak w piekle. Uzupełnienie mojego stroju stanowi ciemnoniebieski krawat. Przeczesuję dłonią włosy i  wychodzę. Słońce ledwo chowa się za horyzontem i  mam nadzieję, że ta noc szybko minie. Choć uwielbiam wspierać tę akcję, to najchętniej wypisałbym czek, zamiast wystawiać się na aukcję. Zastanawiam się, czy licytowanie samego siebie

jest niezgodne z  przepisami. Śmieję się do swoich myśli, bo wiem, że mama zmyłaby mi głowę, gdybym tylko spróbował. Wchodzę do środka i  nie mogę uwierzyć, co mama zrobiła ze starym gmachem banku. Lampiony i  lampki oplatają wysokie stropy ceglanego budynku, tworząc niepowtarzalną atmosferę. Główną atrakcją jest scena z  aksamitnymi czarnymi zasłonami, na których błyszczą kolorowe światełka. W  tle gra nastrojowa muzyka, która sprawia, że impreza zapowiada się megafajnie. Okrągłe stoły z krzesłami ustawione są na skraju pomieszczenia, a kelnerki krążą z koktajlami między gośćmi. Mama mówi, że jeśli ludzie mają wydać pieniądze, trzeba dobrze napoić ich alkoholem, wówczas chętniej sięgną do portfeli. Rozglądam się za mamą, by dowiedzieć się, jaki jest program wieczoru, gdy czuję dłoń na moim ramieniu. – Niemal cię nie rozpoznałem bez tego grymasu na twarzy. –  Jackson próbuje żartować, ale bez powodzenia. – Och, zamknij się –  odpowiadam i  częstuję się drinkiem, który niesie kelnerka. – Nienawidzę tych ciuchów. – Brat poprawia na sobie ubranie. – Czuję się jak kretyn. – I tak wyglądasz –  potwierdzam w  chwili, gdy dołącza do nas John. Widać, że jest wkurzony, i  kiedy patrzę uważniej na Jacksona, już rozumiem, że to dlatego, iż są identycznie ubrani. – Jak kobiety mają was odróżnić? – Z trudem powstrzymuję śmiech. – Biorąc pod uwagę niewyparzony język Jacksona, nie będzie to takie trudne – kwituje John. Do sali wchodzą Alex i  River. Ona zachwycona, on zdegustowany. Nawet małżeństwo nie uwolni nas od aukcji kawalerów. – Nienawidzę tego gówna –  oświadcza Alex, podchodząc do nas. –  To śmieszne, że w ogóle muszę brać w tym udział. – Robisz to w szczytnym celu – przypomina mu River. – Bądź miły. Ja jestem. Alex przewraca oczami, po czym bierze ją w ramiona.

– Lepiej licytuj wysoko. Wszystkie kobiety tego pragną – zapewnia pół żartem, ale ona tylko się śmieje. – Myślę, że jeśli pójdziesz na randkę z jakąś starszą panią z kościoła, to będzie to naprawdę urocze. Poza tym mama mówiła mi, że Jackson wyciąga najwięcej kasy z  was wszystkich, więc nie przesadzaj. –  River patrzy na Jacksona, który oczywiście pęka z  dumy ze swojego wielkiego osiągnięcia. – Aktualny mistrz, pięć lat z rzędu. Dziś wieczorem będzie szósty. – Już próbuje zrobić z  tego zawody, ale żaden z  nas się na to nie nabierze. Nie jesteśmy tacy głupi. – To tylko dlatego, że nie masz zasad i sypiasz z każdą, która wygra –   przypominam mu. –  Wszystkie to wiedzą, a  rozwiedzione tygrysice są zdesperowane. – I są po sześćdziesiątce –  dodaje John i  wszyscy się śmiejemy, na co Jackson pokazuje nam oba środkowe palce. – Niedługo tu będą – szepcze Jackson, nachylając się. Marszczę brwi i patrzę na niego. Mruga do mnie, jakbym wiedział, o co mu chodzi. Sala szybko się zapełnia. Mama jest zajęta witaniem gości i  wydawaniem poleceń wolontariuszom. Przyłapuję się na tym, że spoglądam w  stronę drzwi częściej, niżbym chciał, i  kiedy ruszamy w  stronę naszego stolika, do środka wchodzą Kiera i Emily. Na jej widok zapiera mi dech w piersiach. – Mówiłem. – Jackson klepie mnie w ramię. – Wygląda zajebiście. Baw się dobrze. – Chichocze i odchodzi. Chrząkam, żeby rzucić mu jakąś ripostę, ale moje usta są suche jak wiór. Emily ma na sobie długą, błyszczącą granatową sukienkę. Ramiączka owijają się wokół jej szyi, odsłaniając zbyt głęboki dekolt. Zazwyczaj mi to nie przeszkadza, ale nie podoba mi się, że inni też mają ten widok. Włosy, zakręcone na końcach, są częściowo upięte, a  z  uszu zwisają długie kolczyki. Wygląda oszałamiająco. Kiedy patrzę na nią, taką elegancką, przypominam sobie, jak ją poznałem na weselu i co robiliśmy tamtej nocy. Smak jej warg, zapach jej włosów, jedwabistość jej napierającej na mnie

skóry. Cholera. Mam przerąbane. W  końcu nasze spojrzenia się spotykają i na jej twarzy pojawia się zabarwiony czerwienią uśmiech. Kiera idzie do stolika, przy którym stoją mama z chłopakami i River, a Emily rusza prosto do mnie. W miarę jak się zbliża, mój oddech robi się płytszy. Czuję, jakbym dostał cios prosto w  brzuch, i jest to uczucie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem, ale jej widok przyprawia mnie o wiele nowych emocji. – Wyglądasz wspaniale – komplementuję ją, nie mogąc oderwać od niej oczu. – O wiele za wspaniale. Odgarnia z  twarzy kosmyk włosów, i  o  ile się nie mylę, widzę słaby rumieniec na jej policzkach. – Też się postarałeś –  odpowiada. –  Niebieski to zdecydowanie twój kolor. – Tak. Dlatego namówiłem szpital na zakup niebieskich strojów. Chciałem mieć pewność, że będę dobrze wyglądał o każdej porze. – Jestem pewna, że wygłosiłeś bardzo przekonującą mowę. – Śmieje się i ten dźwięk dociera prosto do mojego kutasa. Niech to szlag. – Owszem. Jestem niemal pewny, że w  poprzednim życiu byłem prawnikiem. Umiem argumentować, żeby dostać to, czego chcę. –  Puszczam do niej oko, na co ona przewraca oczami. – Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. – I jak? Jesteś gotowa wydać trochę swoich ciężko zarobionych pieniędzy? – droczę się z nią po drodze do stolika. – Jak najbardziej. Z  tego, co słyszałam, Jackson to pewniak, więc planuję licytować na tyle wysoko, by uszczknąć coś dla siebie z tej aukcji. Słysząc jej słowa, Jackson gwiżdże przeciągle. – No cóż, czyż nie wyglądasz zachwycająco? – Wstaje, ujmuje jej dłoń i  składa na niej pocałunek, a  ja zaraz nie wytrzymam i  go odepchnę. Na szczęście wtrąca się Kiera. – Jackson to pewniak, więc szkoda twoich pieniędzy. Załóż sobie dzwonek pasterski na szyję, a on zjawi się przy tobie w te pędy. – To trochę niepokojący obraz – prycha Emily, zabierając rękę.

Kiedy mama stuka w mikrofon ze sceny, zajmujemy miejsca. Tata siada obok River, która trzyma Aleksa kurczowo za rękę, jakby był jej ostatnią deską ratunku. Biedna River. Wiem, że jest gotowa wydrapać oczy każdej kobiecie, która spróbuje ją przelicytować. – Witam wszystkich bardzo serdecznie! Dziękuję za przybycie na szóstą coroczną zbiórkę funduszy na zakup żywności! Tak się cieszymy, że tu jesteście, i  dziś wieczorem spodziewamy się pobić zeszłoroczny rekord, więc mamy nadzieję, że nie zapomnieliście wziąć portfeli. –  Mama mówi jeszcze kilka słów o dobroczynności, po czym wszyscy klaszczą. Kelnerzy roznoszą jedzenie, a  my rozmawiamy niezobowiązująco. Cały czas trwa również cicha aukcja, podczas której można licytować przedmioty znajdujące się w koszyku. – Gdzie Trent? – Słyszę, jak Emily zadaje pytanie Kierze. – Siedzi przy stole ze swoimi rodzicami. Jeszcze nie pokazaliśmy się oficjalnie, ale po dzisiejszym wieczorze zamierzam głosić wszem wobec, że Trent Laken jest mój. – Śmieją się do siebie. Patrzę na Jacksona, który tak mocno zaciska zęby, że szczęka zaraz pęknie mu na pół. Głupi palant. Kręcę głową z niedowierzaniem. – Jak podoba ci się praca w  szpitalu? –  zwraca się River do Emily. –   Szkoda, że nie widuję was częściej. Od kilku tygodni jesteśmy zawaleni robotą. – Tak, ostry dyżur to praca non stop, ale naprawdę bardzo mi się podoba. – Odwraca twarz w moją stronę. – Przeważnie. – Czyli dobrze wam się współpracuje? – Alex chichocze. – Dlaczego miałoby być inaczej? – dziwi się tata. Niemal zapomniałem, że siedzi razem z nami, do tej pory się nie odzywał. – Jest w  porządku –  wypala Emily. –  Po prostu przez większość czasu Evan zachowuje się jak egoistyczny drań. – To w  stylu mojego syna –  mruczy tata pod nosem. Jego słowa mnie zaskakują. – To w stylu wszystkich twoich synów – dodaje Kiera. – Hej, ja jestem żonatym człowiekiem, mam rodzinę – protestuje Alex.

– Aha, a  co z  twoimi pierwszymi dwudziestoma pięcioma latami? –  dokucza mu Kiera. Alex patrzy River w oczy. – Czekałem na tę jedyną, to wszystko. – Obejmuje ją ramieniem i całuje w policzek. – Na miłość boską –  oburza się Jackson. –  Niektórzy z  nas próbują tu zjeść. – Ja uważam, że to słodkie – broni ich Emily. – To słodkie –  zgadza się River. –  Poza tym jest taki seksowny jako ojciec. Naprawdę, mówię serio. Mdli nas od tej ich słodyczy i  dziękuję w  duchu, gdy mama znowu podchodzi do mikrofonu. Ogłasza, że aukcja kawalerów zacznie się za dziesięć minut, i zachęca kobiety, by postawiły wszystkie swoje pieniądze. – Evan Bishop! –  Słyszę swoje imię, a  głos, który je wykrzykuje, przyprawia mnie o  mrowienie na karku. Rozpoznaję go i  na moje nieszczęście jest to głos, którego naprawdę nie chcę słyszeć, zwłaszcza gdy wymawia moje imię. –  Evan, o  mój Boże! Miałam nadzieję, że cię tu zobaczę! –  April przeciska się między stolikami. Odwracam się, by zobaczyć, jak daleko jest kobieta i czy zdążę uciec, ale ktoś nagle odsuwa krzesło przy stoliku obok, zawadzając o April, która się potyka i ląduje na moich kolanach. – Cóż, to jeden ze sposobów przywitania się. – Chichocze i jest to najbardziej irytujący dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem. – Wszystko w porządku? – Spycham ją z kolan. – Mam zamiar licytować cię dziś wieczorem. W  tym roku mi się nie wywiniesz. –  Pstryka mnie w  nos, jakbym był dzieckiem. Znowu chichocze, choć nikt inny się nie śmieje. Emily najwyraźniej widzi moje zażenowanie i  na szczęście postanawia się nade mną zlitować. – Cześć, jestem Emily. –  Wyciąga rękę, którą April niechętnie ściska. Patrzy na Emily, jakby ta była jej konkurentką. – April. Znamy się z Evanem od lat. „Od długich, nędznych lat”, myślę.

– Jak fajnie. Wspaniała z ciebie przyjaciółka, że będziesz go licytować. –  Słyszę protekcjonalny ton w głosie Emily i z trudem powstrzymuję śmiech, ale April niczego nie wyłapuje. – Ostatnim razem mi się wymknął, ale oszczędzałam przez cały rok i  mam zamiar wreszcie umówić się na randkę z  tym tutaj Panem Nierandkowym. Boże, zabierz mnie stąd. – Pan Nierandkowy? – dopytuje Emily ze złośliwym uśmieszkiem. – Nie wiedziałam, że ma taką ksywkę. – O tak. Nie chodzi na randki. Ilekroć proponowałam, zawsze odmawiał. Mówił, że ma mnóstwo pracy, co rozumiem, ale chyba może wziąć dzień wolny, nie? – bredzi April bez chwili przerwy i modlę się, by moje uszy się zatkały, bo nie mogę już dłużej tego słuchać. – Myślę, że tak mu jest wygodniej –  zgadza się Emily. –  Cóż, mam nadzieję, że wygrasz i wreszcie pójdziesz na swoją randkę. – Mruga do niej, wywołując kolejny podekscytowany pisk April. – No dobra, czas na nas –  oznajmia Alex, przerywając tę niezręczną sytuację. – Na razie, April. Muszę iść. – Do zobaczenia wkrótce! – woła, odchodząc w podskokach. Biorę głęboki oddech. Właśnie się zastanawiam, czy mogę upozorować zawał albo coś innego, byle się wymiksować z  aukcji, kiedy podchodzi mama i mówi, że mamy się ustawić. Wstaję. Przy stole zostają tata i reszta dziewczyn. Wszyscy faceci się dąsają, i  słusznie. Zanim odejdę, przystaję za krzesłem Emily. – Emily… –  szepczę jej do ucha. –  Zrobię wszystko, jeśli mnie wylicytujesz. Mówię poważnie, naprawdę wszystko. Widzę, jak jej policzki płoną, gdy rozważa moje słowa. – Hmm, sama nie wiem. Lubię patrzeć, jak się pocisz. – No weź, nie możesz mnie aż tak nienawidzić. Poza tym jesteś mi coś winna za uratowanie ci życia. –  To cios poniżej pasa, wiem, ale jestem

zdesperowany. Nie mogę iść na randkę z  April Devin. Wbije się we mnie swoimi szponami i przyczepi jak rzep psiego ogona. Emily lekko odwraca głowę w moją stronę i zaciska zęby. – Pół dnia pracowałam bez majtek na tyłku –  przypomina mi. –  Nienawiść to mało powiedziane. Jęczę, już się szykuję, by ją błagać, ale Jackson łapie mnie za ramię i odciąga. – Powodzenia! – krzyczy Emily z pyszałkowatym uśmiechem, salutując mi na pożegnanie jednym palcem. Pieprzyć moje życie.

ROZDZIAŁ 16

•

Emily Warto było szykować się trzy godziny na dzisiejszy wieczór, by móc oglądać zdenerwowanego Evana. Do zakręcenia włosów, zrobienia paznokci, makijażu i  ubrania się potrzebowałam niemal sztabu ludzi. Do pracy przeważnie wiążę włosy w  kucyk albo upinam je w  koczek i  robię minimalny makijaż. Błyszczyk, tusz do rzęs i  gotowe. Gdy nie mogę znaleźć kontaktów, wkładam okulary i  wychodzę. Raz na jakiś czas lubię się odstawić, dobrze się przy tym bawię. Tym razem Kiera była przeszczęśliwa, mogąc przeobrazić mnie w „gorącą laskę” – jej słowa, nie moje. – Trent dobrze wygląda w  garniturze –  szepczę do Kiery, kiedy jej chłopak wchodzi na scenę. – Aż się chce go przelecieć – oświadcza z szerokim uśmiechem. – Pierwszym kawalerem do wzięcia dzisiejszego wieczoru jest Trent Laken. To trzydziestosześcioletni weterynarz, który w  wolnym czasie lubi grillować i  oglądać futbol. Sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, brązowe włosy, brązowe oczy, ucieleśnienie wysokiego i  przystojnego bruneta. –  Młoda dziewczyna, która prowadzi aukcję, czyta ze swoich notatek. – Kim jest prowadząca? –  Nachylam się nad Kierą, bo dziewczyna wydaje mi się dziwnie znajoma. – Chyba widziałam ją na ślubie. – Tak. To Jessica, partnerka Dylana. Pamiętam jak przez mgłę, że go poznałam, i to pewnie ona towarzyszyła mu tamtego wieczoru. – I jak, moje panie? Co wy na to? –  Jesscia wywołuje aplauz wśród zebranych kobiet. – Cena wywoławcza pięćdziesiąt dolarów. – Sto dolarów! – odzywa się natychmiast Kiera.

Trent spogląda w naszą stronę, dyskretnie puszczając do niej oko. – Czy ktoś da sto pięćdziesiąt? – pyta Jessica. – Dwieście! – Pada oferta z sali, która wywołuje gniew na twarzy Kiery. – Trzysta! – podbija Kiera, zanim Jessica zdąży cokolwiek powiedzieć. – Trzysta, drogie panie! Czy ktoś da trzysta pięćdziesiąt? Kiera wstaje, ciskając gromy, gdyby któraś ośmieliła się podbić jej ofertę. Bawi mnie jej morderczy wzrok i zastanawiam się, czy Trent już coś zaplanował na tę wyjątkową randkę. – Trzysta dolarów po raz pierwszy, po raz drugi i… sprzedane Kierze Young! Kiera odstawia krótki taniec zwycięstwa i  podchodzi do sceny, by pogratulować Trentowi, który zeskakuje, mocno ją obejmuje i całuje. – Cholera, gdybym wiedziała, że w  wygraną wliczony jest pocałunek, sama coś bym postawiła –  droczy się Jessica. –  Żartowałam, kochanie! –   krzyczy w  stronę kulis, gdzie Dylan czeka na swoją kolej z  resztą chłopaków. Trent zajmuje miejsce przy naszym stoliku, a  Kiera siada mu na kolanach. – Następny kawaler jest z  Bishopów. Słyszałyście o  braciach Bishop, prawda? – Jessica wywołuje kolejną salwę śmiechu wśród gości. – Chodź, pokaż się. Na scenę wychodzi niepocieszony John. – John Bishop. Może wydawać się tym skrytym i  powściągliwym bratem bliźniakiem, ale wiecie, co mówi się o  skrytych facetach, prawda, moje panie? –  Jessica się przekomarza, jednocześnie przykuwając uwagę publiczności. –  Sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, jasnozielone oczy i,  jak głoszą plotki, stalowy sześciopak oraz kilka tatuaży w  bardzo intymnych miejscach. Na sali rozbrzmiewa śmiech, a  Jessica zaczyna aukcję. John idzie za pięćset dolarów do kobiety, która, jak wyjaśnia mi Kiera, uczy w  liceum. Wzdrygam się, ale zaraz odpędzam od siebie myśli, które przychodzą mi do głowy.

– Alex Bishop – ogłasza Jessica, gdy Alex wchodzi dumnym krokiem na scenę. Ma na sobie garnitur, kowbojki i  kapelusz. –  To prawdziwe kowbojskie ciacho, którego znakiem firmowym są szeroki uśmiech i lodowate, niebieskie oczy. Na widok jego flirciarskiego uśmieszku majtki same spadną wam w dół, więc jeśli macie ochotę na platoniczny romans –  o ile nie jesteście jego żoną – zacznijmy aukcję. Gotowe? River od razu podbija stawkę do dwustu dolarów, ale żadna dziewczyna nie ma odwagi z nią konkurować, co uszczęśliwia oboje. Alex zeskakuje ze sceny, obejmuje żonę w niedźwiedzim uścisku i ją całuje. Oczekiwanie na kolej Evana przyprawia moje organy wewnętrzne o  drgawki. Zamierzam rozegrać to twardo i  czekać do ostatniej chwili na wejście do licytacji. Evan nie wie, że od początku planowałam na niego postawić, ale teraz jego kolej, żeby trochę pocierpiał. – Doktor Evan Bishop. Drogie panie… jesteście na niego gotowe? –  Jessica wywołuje jego imię i Evan niechętnie wchodzi na scenę. W koszuli i  spodniach wygląda megasmakowicie. Jego podwinięte do łokci rękawy przyprawiają mnie o  naprawdę brzydkie myśli. –  Evan Bishop ma sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, niebieskie oczy i  zmierzwione blond włosy, które aż się proszą, byście przeczesały je palcami. Evan rzuca spojrzenie Jessice, która mruga do niego kpiąco. Kręci głową z niedowierzaniem i przechadza się po scenie. – Pięćset dolarów sześćdziesiąt dziewięć centów! –  krzyczy April z pierwszego rzędu. Zrywa się na równe nogi z krzesła i macha ręką, jakby była uczestniczką programu Dobra cena. Mój Boże. – Świetnie – Jessica się śmieje. – Kto da sześćset? – Siedemset! – woła jakaś dziewczyna z końca sali. A to suka. Patrzę na April, która daje nura do torebki w poszukiwaniu kasy. – Osiemset! – licytuje uradowana. – Dziewięćset! – Dziewczyna z tyłu nie odpuszcza. – Brawo, moje panie. – Jessica gwiżdże. – Aktualna cena to dziewięćset dolarów. Czy usłyszę tysiąc? – Tysiąc czterdzieści dwa! – krzyczy April i idę o zakład, że więcej nie wysupła.

Dziewczyna z  tyłu się nie odzywa i  wiem, że nadszedł ten moment. April tak strasznie chce tej randki, że niemal czuję wyrzuty sumienia z  powodu tego, co planuję. No ale jeśli to zrobię, Evan będzie moim dłużnikiem, i ta myśl przyprawia mnie o dreszczyk podniecenia. – Kto da tysiąc dwieście? –  pyta Jessica. –  Tysiąc czterdzieści dwa po raz pierwszy… Kiera przygląda mi się uważnie, sprawdzając, czy zamierzam wejść do gry. Patrzę na April, która jest tak cholernie pełna nadziei. Przenoszę spojrzenie na Evana. Jego zaciśnięte usta i  męczeński wyraz twarzy mnie rozbrajają, ale zachowuję pokerową minę, żeby nie pomyślał, że wygra. – Po raz drugi… Przełykam ślinę i podnoszę rękę. – Tysiąc pięćset! – krzyczę głośniej, niż zamierzałam, i wszystkie oczy zwracają się na mnie. – Sprzedany za tysiąc pięćset dolarów! – oznajmia Jessica. April patrzy na mnie wzrokiem, w  którym maluje się mord. W  odpowiedzi wzruszam jedynie ramionami, uśmiechając się przepraszająco. Zdrowa rywalizacja dobrze jej zrobi, ale zanim będę miała okazję coś jej powiedzieć, April chwyta swoją torebkę i jak burza wypada z sali. – Napędziłaś mi prawdziwego stracha. –  Słyszę głos Evana za swoimi plecami. Zaskakuje mnie jego obecność, a  ciepły oddech muska mój policzek. – Myślałem, że zostawisz mnie tam na pastwę losu. – Gdy staje bliżej, pokrywam się gęsią skórką. – Rozważałam to – droczę się z nim i odwracam twarz, co okazuje się złym pomysłem, bo teraz nasze usta dzieli raptem kilka milimetrów. –  Wisisz mi randkę za półtora tysiąca dolarów. – Nie martw się, mała. Zadbam, by ci się to zwróciło. – Puszcza do mnie oko i siada obok. – Dylan Hart. Twoja kolej, kochanie. – Głos Jessiki sprowadza mnie na ziemię. Dylan w  dopasowanym garniturze wkracza dumnym krokiem na scenę. Jest wysoki i szczupły, ma kapelusz i kowbojki. – Jeśli któraś z was,

drogie panie, jest na tyle odważna, by licytować mojego mężczyznę, lepiej, żebyście były po pięćdziesiątce. Publiczność wybucha śmiechem. – Dylan to ciężko pracujący ranczer z  sześciopakiem na brzuchu, na widok którego chciałybyście od razu zlizywać z  niego miód. Jego ciemne włosy i  zarysowane kości policzkowe przyprawią was o  natychmiastową utratę zmysłów. Nie mówiąc o  jego silnych szerokich dłoniach. Mięśnie, które widzicie, są owocem ciężkiej fizycznej pracy, a odciski na jego rękach w połączeniu z waszą nagą skórą pleców są jak kojący balsam. – Jessica! – beszta ją Dylan. Podchodzi do niej i daje jej klapsa w pupę. – No co? Podaję fakty. – Chichocze. – Kochanie, moja babcia tu jest – wyjaśnia jej Dylan. Publiczność się śmieje, bo żadne z  nich nie zdaje sobie sprawy, że słychać ich przy włączonym mikrofonie. – No dobra. Zaczynamy licytację. –  Jessica ustawia Dylana na środku sceny. – Wiem, ile jest wart, moje panie. Pytanie, ile wy jesteście skłonne zapłacić za randkę z moim mężczyzną? Cena wywoławcza sto dolarów. Na sali zapada absolutna cisza. Nikt nie ma odwagi zadrzeć z  Jessicą. Cała sytuacja jest w  sumie zabawna, ale trochę mi żal Dylana, bo wiem, jacy są faceci i jakie wrażliwe mają ego. – Sto dolarów! – odzywa się wreszcie jakaś kobieta i wszyscy odwracają się w jej kierunku. – Dziękuję, ciociu Katie – bąka Dylan, rumieniąc się, a my wybuchamy śmiechem. Licytację, która trwa jeszcze chwilę, wygrywa w  końcu mama Dylana kwotą trzystu pięćdziesięciu dolarów. Następnie licytowanych jest jeszcze kilku ranczerskich pomocników i  wreszcie Jessica ogłasza ostatniego kawalera. Wiem już, że chodzi o Jacksona, bo stado kobiet pędzi pod scenę. – Rany. – Nie wierzę własnym oczom. Kiera przewraca oczami i kręci głową. – Czas na prawdziwą maszynkę do zarabiania pieniędzy –  ogłasza Jessica. – Moje panie, przygotujcie się na Jacksona Bishopa.

Wokół rozbrzmiewają pohukiwania i  gwizdy, jak przed męskim striptizem. Atmosfera niewiele odbiega od takich okoliczności, zwłaszcza że mnóstwo rozentuzjazmowanych, wymachujących rękami kobiet stoi pod sceną, na którą wchodzi Jackson z pewnym siebie uśmieszkiem na twarzy. Ma na sobie garnitur, który leży na nim jak ulał. Jackson rzadko ubiera się elegancko, ale gdy już to robi, wie, jak się do tego zabrać. – Sto dziewięćdziesiąt centymetrów doskonałości. Jackson jest trenerem koni, dużo pracuje i równie dużo się bawi. Jest dziki w sypialni i poza nią. Jeśli szukasz dobrej zabawy, Jackson jest tym, czego ci trzeba, więc później nie mów, że nie ostrzegałam – żartuje Jessica. Bawi mnie jej poczucie humoru w roli prowadzącej. Nachylam się nad Kierą. – Wydaje mi się, że mogłabym się zaprzyjaźnić z  Jessicą –  mówię, a Kiera kiwa głową, zgadzając się ze mną. – Nie znam jej dobrze, ale z tego, co słyszałam, jest naprawdę dobra dla Dylana. – Jest wytrwała –  wtrąca się Evan. Odwracam się do niego. –  Pokiereszowała Dylana pierwszego dnia, kiedy się poznali, i wbiła w niego swoje szpony. – Czasami tego właśnie trzeba. – Wzruszam ramionami. – Ustalam cenę wywoławczą na czterysta dolarów, w przeciwnym razie noc nas tu zastanie. Kto da czterysta dolarów? Tłum kobiet przekrzykuje się nawzajem i  nie mam wątpliwości, że wszystkie opowieści o Jacksonie są prawdziwe. Licytacja zdaje się nie mieć końca, ale ostatecznie staje na dwóch i pół tysiącach dolarów. – Słodki Jezu –  mamroczę, kiedy wreszcie jest już po wszystkim. –  Czekałam, aż zaczną tu fruwać części garderoby. – Poczekaj kilka minut – prycha Kiera. Pani Bishop podchodzi do mikrofonu i  dziękuje Jessice, której goście biją brawo. Ogłasza całkowitą zebraną tego wieczoru kwotę i podkreśla, że jest ona wyższa niż w ubiegłym roku. Na sali wybucha aplauz. – Szósty rok z  rzędu! –  Jackson wykrzykuje ze sceny z  uniesioną wysoko ręką na znak zwycięstwa, jakby trzymał w  niej puchar. Kręcę

głową na te wybryki i zastanawiam się, jak on i John mogą być bliźniakami. Są tak różni, że aż to komiczne. – Pójdę pożegnać się z  Trentem i  możemy iść –  zwraca się do mnie Kiera, gdy wstaję i odstawiam krzesło. Kiwam głową, sięgam do portfela po książeczkę czekową i  wypisuję darowiznę. Evan patrzy na mnie rozbawiony. – Tak? – Unoszę brew. – Tylko myślę. – O czym? – Pochylam się nad czekiem, by złożyć podpis. – O tym, jakie majtki włożysz na naszą randkę. Chyba zacznę je kolekcjonować. – Jedyne majtki, jakie będziesz mógł dodać do tej kolekcji, to te, które sam sobie kupisz. –  Posyłam mu groźne spojrzenie. Wyrywam czek i przekazuję wolontariuszowi, który zbiera zwycięskie oferty. – Przekonamy się. – Evan puszcza do mnie oko. – Jesteś pełen pychy. –  Śmieję się, bo nie umiem się na niego złościć, kiedy posyła mi ten swój pyszałkowaty uśmieszek. – To się nazywa pewność siebie, skarbie. Ale, o ile sobie przypominam, nie tak dawno byłaś mnie pełna, więc nie mów, że to jest aż tak złe. Słysząc jego bezczelne słowa, mam ochotę zetrzeć mu z  twarzy ten zadowolony z siebie uśmiech. Co za dupek.

Następnego ranka w  drodze do pracy kupuję dwie kawy w  The Grind Café. Zazwyczaj zabieram ze sobą kubek termiczny, ale gdy się dziś obudziłam, okazało się, że w  całym domu nie ma ani ziarenka kawy. Nie powiem, kilka razy zaklęłam pod nosem. Wiedząc, jak Evan lubi swoją kawę, zamówiłam jedną również dla niego. Postanowiłam być dziś miła, jako że zbliża się nasza randka. Jeśli jednak on zachowa się jak palant, zawsze mogę zagrozić, że mu ją wyleję na krocze. No dobra, nie zrobiłabym tego. To grzech marnować taką smaczną kawę.

– Dzień dobry –  wita mnie Veronica, gdy tylko wejdę w  jej pole widzenia. Przysięgam, że ta kobieta nigdy nie śpi. Idę o zakład, że spędza tu więcej czasu ode mnie, co jest nie lada wyzwaniem, jako że pracujemy w cyklach od dziesięciu do czternastu dni z rzędu. – Jest dobry, prawda? –  Uśmiecham się szeroko i  upijam łyk kawy. Widzę, jak otwiera szeroko oczy na widok mojego kubka. – Coś nie tak? – Nie, przepraszam. – Macha ręką i przywołuje uśmiech na twarz. Dobra, to było trochę dziwne. Wyczuwam obecność Evana, zanim go jeszcze zobaczę. Podchodzi do mnie od tyłu i kładzie mi rękę na plecach. – Ponieważ przyniosłaś mi kawę, nie zbesztam cię za spóźnienie. Odwracam się do niego i przewracam oczami. – Skąd wiesz, że dla ciebie? – Unoszę kubek i mu go podaję. Mruga do mnie i upija łyk. – Czarna –  potwierdza ze znaczącym uśmiechem. Bierze kolejny łyk i  ściąga brwi, jakby coś było nie tak… –  Smakuje jak… –  Nie kończy zdania, za to odsuwa od siebie kubek i sprawdza umieszczone na nim logo. Otwiera oczy szeroko, dokładnie tak samo, jak zrobiła to chwilę wcześniej Veronica, i już wiem, że coś przegapiłam. – Coś się stało? –  Widząc ich reakcję, czuję niedorzeczność całej sytuacji. –  Złą kawiarnię wybrałam? Czy jej właściciele to republikanie, mordercy szczeniąt albo coś w  tym stylu? –  Kiedy Veronica spuszcza wzrok, dociera do mnie, że problem jest znacznie poważniejszy. – Nie – ucina Evan. – Dzięki. – Odstawia kubek i odchodzi, zanim zdążę cokolwiek powiedzieć. – Veronica – zwracam się do niej błagalnym tonem. – Wytłumaczysz mi, proszę, co źle zrobiłam? – Nie ja powinnam ci o  tym mówić –  odpowiada, zaciskając usta. Już myślę, że niczego się od niej nie dowiem, ale ona pochyla się do przodu i kontynuuje: – Pracowała tam dziewczyna imieniem Alicja, a on zachodził tam codziennie w  drodze do szpitala. Z  tego, co wiem, zaprzyjaźnili się, a  któregoś ranka przywieziono ją tutaj jako ofiarę wypadku samochodowego.

– O mój Boże. – Robię gwałtowny wdech, czując wyrzuty sumienia, że właśnie przypomniałam mu o tamtych wydarzeniach. – Tamtego ranka był spóźniony i  nie zdążył wpaść po kawę. Przywieziono ją kilka godzin później w  bardzo ciężkim stanie. Ot i  cała historia. Evan ze wszystkich sił starał się ją uratować, ale niewiele mógł zrobić. – Umarła –  kończę pustym, smutnym głosem. –  O  rany. –  To dlatego Evan trzyma innych na dystans i zamyka się, gdy ktoś próbuje się do niego zbliżyć? Możliwe. Zarazem strata pacjenta jest wpisana w  zawód lekarza. O ile relacja między nimi nie staje się zbyt osobista. – Nigdy nie powiedział tego głośno, jestem jednak niemal pewna, że bardzo lubił tę dziewczynę. Evan zawsze był poważny w pracy, ale każdego ranka przychodził tu z  tym swoim kubkiem kawy i  zadowolonym uśmiechem na twarzy i to ustawiało atmosferę na cały dzień. Po jej śmierci nigdy więcej nie poszedł do tamtej kawiarni i  cała jego postawa uległa zmianie. Bardzo długo się obwiniał i myślę, że jakaś jego część nadal czuje się odpowiedzialna za to, co się stało.

ROZDZIAŁ 17

•

Evan Wychodzę spod prysznica, szybko się osuszam i owijam ręcznik wokół bioder. Idę do sypialni, krople wody kapią mi z  włosów na klatę. Staję przed łóżkiem, na którym leżą rozłożone ubrania, i zastanawiam się, czy nie przesadziłem. Od lat nie byłem na prawdziwej randce. Studia medyczne, a  potem rezydentura wypełniały mi każdą wolną chwilę i gdy wreszcie odważyłem się zaprosić dziewczynę, okazja przeszła bokiem. W  pełni zasługuję na ksywkę Pana Nierandkowego. Myślę o  Alicji i  zalewa mnie fala smutku. Nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie nasz czas, ale ja wiem, że jej życie zostało przerwane przedwcześnie. Dzień po aukcji kawalerów, kiedy Emily przyniosła mi kawę, zamarłem. Smak kawy i  logo kawiarni odgrzebały wszystkie stare bolesne wspomnienia. Unikałem tego miejsca od lat i  aż do tamtej chwili wykonałem kawał dobrej roboty. Nie powinienem był tak zareagować, ale jestem tylko człowiekiem. Czasami trudno nie okazać emocji, gdy niezabliźniona rana zostaje ponownie otwarta. Na szczęście Emily odpuściła i nie zadawała pytań. Wiem, że należy się jej wyjaśnienie, ale na razie nie jestem jeszcze na to gotowy. Od aukcji kawalerów minęły dwa tygodnie. Tyle musieliśmy czekać na wolny dzień. Pociągnąłem za kilka sznurków, byśmy jutro oboje mogli przyjść na późniejszą zmianę. Zamiast zrywać się o  świcie, zaczniemy przed południem. W  miarę, jak zbliżał się dzień randki, coraz bardziej się denerwowaliśmy, choć widywaliśmy się codziennie w pracy. Emily rzucała mi znaczące spojrzenia, kilka razy skradła mi buziaka, czym jednocześnie drażniła mnie i  podniecała. Raz zaciągnęła mnie do schowka i  namiętnie wpiła się w  moje usta, by po chwili wyjść i  zostawić mnie z  obolałymi

jądrami. Nie powiedziałem jej, co na dziś zaplanowałem. Wie tylko, że zabieram ją o siódmej, czyli za czterdzieści pięć minut. Powiedzieć, że jestem starym próchnem, jeśli chodzi o randki, to nic nie powiedzieć. Teoretycznie robimy to z powodu zbiórki funduszy, ale w tym przypadku to coś znacznie więcej. To osobista sprawa. Wiem, że wiszę jej ogromną przysługę za to, że mnie wylicytowała i  uratowała przed moją główną szurniętą fanką, ale jestem pewien, że sama świetnie się przy tym bawiła. Pewnie nigdy tego nie przyzna, myślę jednak, że od początku planowała na mnie postawić. Przy okazji poprzednich aukcji wychodziłem z  kobietami, które były ode mnie dwa razy starsze. Szliśmy na kolację, rozmowa zawsze toczyła się wokół kościoła i ich wnuków, i to by było na tyle. Tym razem sytuacja jest zupełnie inna i bezpośrednio koliduje z naszą niewypowiedzianą umową, że to, co nas łączy, zostaje między nami. Wygrana Emily zachęciła mamę do wścibiania nosa tu i  ówdzie, co znacznie komplikuje sprawy. W ramach żartu spytałem, czy mogę podwoić ofertę Emily i pójść na randkę sam ze sobą. Mama trzepnęła mnie w głowę, że w  ogóle sugeruję możliwość niewywiązania się z  umowy. Zaczęła obdzwaniać znajomych i  rozpytywać o  naszą współpracę w  szpitalu, aż musiałem grzecznie ją poprosić, by przestała. Jeśli mama tak się zachowuje jeszcze przed oficjalną randką, zaraz całe miasto będzie huczało od plotek na temat mój i Emily. Właśnie tak to się tu zaczyna. A ponieważ widziano nas razem na weselu, potem zaś Emily ochoczo i  bezproblemowo przelicytowała April, to miasteczko pewnie już huczy. Wkładam koszulę w  spodnie, zapinam pasek i  wsuwam buty. Nawet półbuty dla niej włożyłem. Świadomość, jak bardzo zależy mi na tej randce, dociera do mnie z  całą siłą. Emily Bell mnie zrujnuje. Oznacza wszystko, czego tak usilnie próbowałem uniknąć. Wpadła z  impetem w  moje życie i nie mam jak od niej uciec. Jest w pracy, poza nią i w moich fantazjach. Ta kobieta jest niebezpieczna. Osuszam włosy ręcznikiem, zakładam zegarek i  sprawdzam komórkę. Moi bracia przez cały dzień starali się za wszelką cenę zniechęcić mnie do tej randki. Drwili z  mojej Tajemniczej Dziewczyny i  podpuszczali, czy sfinalizuję wieczór tak jak ostatnim razem. Mam ochotę posłać im wszystkim emotkę ze środkowym palcem i na tym skończyć. Chcąc jednak, żeby ta randka się udała, musiałem poprosić ich o  pomoc, w  końcu cały

tydzień sam ciężko pracowałem, bo prawda jest taka, że nie zamierzam tego spieprzyć. A oni w życiu nie pisnęliby słówka ani mamie, ani Kierze o tym, jak bardzo mi na tym wieczorze zależy. Nie będę palantem, więc nie wysyłam im środkowego palca. Chowam telefon do kieszeni, biorę kluczyki i idę do samochodu. Gdy tylko wychodzę, zalewa mnie fala gorąca i  wilgoci. Podwijam rękawy koszuli do łokci i  wsiadam do samochodu. Wyjeżdżam z  garażu. Czuję się jednocześnie podekscytowany i  odrobinę zdenerwowany. Po drodze zatrzymuję się w kwiaciarni po bukiet róż. – To dla mamy? – upewnia się Mary, właścicielka. Czasami faktycznie kupuję mamie kwiaty, bo wiem, jak bardzo je lubi, ale nie dziś. – Nie. – Czyli to dla jakiejś wyjątkowej damy? – Owija bukiet w biały papier i mi go wręcza. – Coś w tym stylu. – Puszczam do niej oko i płacę. Piętnaście minut później parkuję przed domem Emily. Na podjeździe stoi jej zaparkowany samochód. Serce zaczyna bić mi mocniej, gdy z kwiatami w dłoni zmierzam do drzwi wejściowych. Nerwowo przełykam ślinę i  pukam. Emily otwiera po chwili i  jest tak zajebiście piękna, że zapiera mi dech w  piersiach. Świadoma wrażenia, jakie na mnie robi, spogląda w  dół, przez co jej ciemne włosy opadają na oczy. Muszę powstrzymać się z całych sił, by się na nią nie rzucić i nie wpić w jej usta. Czarna sukienka opada na ramiona i  mocno otula ją w  talii. Omiatam spojrzeniem jej ciało, przesuwam wzrokiem po długich, gładkich nogach i  zatrzymuję się na czarnych „pieprz mnie” szpilkach. Kusi mnie, żeby sunąć ustami po całym jej ciele i  darować sobie kolację. Jeśli jej wygląd jest zapowiedzią tego, jak zamierza mnie dziś dręczyć, już mam przejebane. – Cześć –  odzywa się w  końcu i  lustruje mnie od stóp do głów. –  Wyglądasz naprawdę ładnie. – Cześć. – Całuję ją w policzek i wręczam kwiaty. – To dla mnie? Prawie jak na prawdziwej randce – drażni się, ale widzę, że róże szczerze ją ucieszyły. Odsuwa się na bok i  wpuszcza mnie do środka.

– Cóż, zrobię wszystko, by twoje pieniądze nie poszły na marne. W przeciwnym razie mama da mi popalić. Poza tym jestem ci to winien. Emily się śmieje, ale to o mamie to wcale nie był żart. Od razu wpadamy w  naszą codzienną rutynę dokuczania sobie nawzajem i  moje zdenerwowanie natychmiast ulatuje. Patrzę, jak Emily przechodzi przez salon, idzie do kuchni i bierze wazon. Obrazy, w których zdzieram z niej tę sukienkę, zalewają mój umysł, zanim zdążę je od siebie odpędzić. To coś więcej niż jedna noc i nie zamierzam tego spieprzyć tylko dlatego, że nie potrafię nad sobą zapanować. Choć ta mała obcisła sukienka może zniweczyć moje postanowienia. Patrzę, jak Emily napełnia wazon wodą i wstawia do niego kwiaty. – Dziękuję za róże. Są naprawdę piękne. – Piękne kwiaty dla pięknej kobiety – stwierdzam i wcale nie żartuję. –  Zanim wyjdziemy, spakuj jakieś ubranie na zmianę. I weź kurtkę albo coś w tym stylu – dodaję. – Nie podoba ci się moja sukienka? – Emily wychyla się zza kuchennej wyspy. – Podoba mi się jak cholera i  już fantazjowałem, jak na kilkanaście różnych sposobów ją z  ciebie zdejmuję, ale ze względu na to, co zaplanowałem później, w tym stroju możesz czuć się niekomfortowo. – Czy ja w  ogóle chcę wiedzieć, co wymyśliłeś? –  Kręci głową z niedowierzaniem. – Nie powiedziałbym, nawet gdybyś spytała. – Mrugam. – Niech będzie. –  Emily przewraca oczami i  idzie do sypialni. Kiedy przechodzi obok mnie, nie mogę oderwać od niej oczu. Gdy znika za drzwiami pokoju, rozglądam się wokół. Moją uwagę przyciągają ustawione na dekoracyjnym stoliku zdjęcia. Na kilku jest Emily na wakacjach, na jednym z jakimś starszym mężczyzną, pewnie ojcem, a na kolejnym chyba z bratem i siostrą, są przebrani za Trzech Muszkieterów z okazji Halloween. Cała trójka jest do siebie bardzo podobna, nie ma wątpliwości, że są spokrewnieni. Jedna fotografia przedstawia małą Emily z  jej rodzicami. Musiało zostać zrobione ponad dwadzieścia lat temu. Oprócz tego, co przeczytałem w jej papierach, niewiele wiem o jej życiu prywatnym i dziś

wieczorem zamierzam to zmienić. Zaskakuje mnie, że na żadnym współczesnym zdjęciu nie ma jej mamy. Jestem tak skupiony, że nie słyszę, kiedy Emily wraca. Odnotowuję jej obecność dopiero, gdy kobieta staje obok mnie. – To mój tata. –  Bierze do ręki pierwsze zdjęcie, na które zwróciłem uwagę, i  przygląda mu się przez chwilę. –  Jedyny mężczyzna, któremu ciągle próbuję coś udowodnić. – Odstawia ramkę na miejsce. Jej słowa brzmią bardzo prawdziwie i nagle zaczynam rozumieć ją dużo lepiej niż wcześniej. Dorastała w  cieniu ojca, ze świadomością, że jest jednym z  najlepszych specjalistów w  kraju. Jej rodzeństwo poszło w  jego ślady. Dla niej to od zawsze musiało być współzawodnictwo i konieczność udowodnienia własnej wartości. Żałuję tego, co powiedziałem o  jej ojcu pierwszego dnia w  szpitalu. Zasugerowałem, że nie zapracowała samodzielnie na swoje stanowisko, choć wiem, że to nieprawda. Emily jest jedną z  najciężej pracujących lekarek, jakie znam, do tego jest empatyczna i  bardzo ambitna. Próbuje udowodnić swojemu ojcu, tak samo jak ja mojemu, że bycie lekarzem to nie tylko kariera, lecz także życiowe powołanie. To zawsze będzie nas ze sobą łączyło. – Na pewno jest z ciebie bardzo dumny. – Tak. – Patrzy na mnie, a ja chowam jej niesforny kosmyk włosów za ucho. Dziś będzie trudniej, niż myślałem, ale obiecałem sobie, że nie wylądujemy w łóżku. Kiedy jednak Emily stoi obok mnie i wygląda tak, że nie można się jej oprzeć, nie jestem pewien, czy dotrzymam słowa. – Powinniśmy iść. Mamy rezerwację. – Spoglądam na zegarek i znowu na nią. – A ja wiem, jaki jesteś punktualny –  stwierdza odrobinę złośliwie, bierze swój żeglarski worek i wychodzimy. Kiedy zamknie dom na klucz, kładę dłoń na jej talii i  prowadzę ją do samochodu. Otwieram przed nią drzwi, a  ona patrzy na mnie i  nasze spojrzenia się spotykają. Uczucie jest takie, jakby wszystko wokół zamarło. – Dziękuję. – Wsiada do środka.

Zamykam za nią drzwi, odzyskuję równowagę i  wsiadam od strony kierowcy. Jedziemy przez miasto, a między nami zapada niezręczna cisza. O czym, do diabła, będziemy rozmawiać? O pracy? – Tak więc… –  zaczynamy oboje jednocześnie, nerwowe napięcie wypełnia samochód. Wybuchamy śmiechem. – Powiesz mi, dokąd jedziemy i co będziemy dziś robić? – Nie, proszę pani. Nie powiem. –  Rzuca mi pospieszne spojrzenie. –  Nie lubisz niespodzianek? – Nieszczególnie. Wolę mieć kontrolę – przyznaje. – Coż, dziś wieczorem nie będziesz miała kontroli. Ale pamiętaj, skarbie, że sama się na to pisałaś. –  Mijamy Stare Miasto San Angelo i  parkuję przed Da Nonna, starą włoską restauracją, która jest w  tym miejscu, odkąd sięgam pamięcią. Mimo to trzeba rezerwować miejsce. – Da Nonna? Co to za nazwa? – dziwi się Emily. – Po włosku znaczy „U Babci”. To najlepsze, co mamy w tej mieścinie, ale idę o  zakład, że jedzenie tu jest znacznie smaczniejsze niż w wyszukanych lokalach w Houston. – Houston wcale nie ma takich miejsc –  obrusza się. –  Właściwie to nigdy nie byłam w  prawdziwej włoskiej restauracji, chyba że za taką uznamy Olive Garden. Żartobliwie przewracam oczami, wysiadam z samochodu i idę otworzyć jej drzwi. Emily bierze mnie pod rękę i  wchodzimy do środka. Lampy w restauracji są przygaszone, a na każdym stoliku pali się świeczka. – Pachnie wspaniale – szepcze do mnie. Podaję hostessie nazwisko, na które zrobiona jest rezerwacja. – Doktorze Bishop! –  wykrzykuje rozpromieniona kobieta. –  Jak miło cię znowu widzieć. – Podchodzi i mnie obejmuje. – Jak się masz? –  Kilka miesięcy temu trafiła do szpitala z  ciężkim zapaleniem płuc. – Dzięki tobie znacznie lepiej. – Puszcza do mnie oko i lustruje mnie od stóp do głów. – Miło mi to słyszeć – zapewniam.

Rzuca okiem na Emily i z powrotem na mnie. – Chyba powinnam wskazać wam wasze miejsce. Prowadzi nas przez restaurację do stolika usytuowanego w  głębi sali. Siadamy i  od razu dostajemy menu. Po chwili przychodzi kelner przedstawić nam dania dnia i kartę win. Zamawiam butelkę merlota. Kiedy zostajemy sami, Emily uśmiecha się do mnie znacząco. – O co chodzi? – Hostessa na ciebie leci – stwierdza, spoglądając znad menu. – Tak, jasne. – Sarkazm w moim głosie nie uchodzi jej uwadze. – Naprawdę. Zawsze jesteś taki nieświadomy, jeśli chodzi o kobiety? –  Zamyka menu i odkłada je na stolik. Uśmieszek nie schodzi z jej twarzy. – Nie wiem, o czym mówisz. Na szczęście kelner przynosi wino i rozlewa je do kieliszków. Składamy zamówienie, Emily upija łyk i kontynuuje rozmowę. – Bardzo dużo o  tobie wiem, Evanie Bishopie. Może nawet rzeczy, których wolałbyś, żebym nie wiedziała. – Naprawdę? Kiera pewnie zasięga języka u  Jacksona. –  Patrzę na nią spod przymrużonych powiek i  wybucham śmiechem. –  Nie jestem głupi, wiem, skąd czerpiesz informacje. Na twoim miejscu nie wierzyłbym w ani jedno jego słowo. No chyba że mówi o mnie same dobre rzeczy. – Mrugam do niej, a ona próbuje stłumić śmiech, ale słabo jej to wychodzi. – No cóż, wiem na przykład, że nikt z twojej rodziny nie chciał, żebyś szedł na medycynę i został lekarzem. Życie ranczera jest wpisane w twoje DNA, ale ty, jako jedyny, postanowiłeś się temu przeciwstawić. Kiedy nie harujesz w szpitalu, pracujesz na ranczu, bo nadal zależy ci na rodzinie i ich biznesie. Wszyscy, którzy cię znają, postrzegają cię jako twardziela, ale masz też łagodną stronę swojej natury, gdy chodzi o  dzieci, zwierzęta i  pomaganie innym. Za punkt honoru stawiasz sobie, by zrażać do siebie ludzi, ale tak naprawdę nie jesteś taki. Poza tym… –  Nachyla się w  moją stronę. – Powinieneś wiedzieć, że się ciebie nie boję. Ani trochę. – Cholera. Trafiłaś w samo sedno. Wygląda na to, że mam prześladowcę –  droczę się, unosząc brew. –  Nie trzeba wielkiego mózgu, żeby dojść do tych wniosków. Gdzie są te mroczne, głęboko skrywane sekrety? Pikantne

szczegóły, których nikt nie chce zdradzać? – Emily blednie. – O co chodzi? – dopytuję zaciekawiony. – O nic – ucina. – Zapomnij. – Nie, poważnie, o  co chodzi? –  Nagle nastrój się zmienia, a  moja ciekawość osiąga apogeum. – Kiedy indziej o tym porozmawiamy, dobrze? – proponuje. Postanawiam odpuścić, zwłaszcza że cokolwiek to jest, Emily ewidentnie nie chce teraz o tym rozmawiać. Wracamy do tematu pracy i  studiów. Słuchając jej, odkrywam coraz więcej drobiazgów z nią związanych. To, jak się uśmiecha, oblizuje dolną wargę i przygryza kąciki ust. Jest cudowna, ale ma w sobie coś więcej, jest inteligentna, zabawna i dobrze się z nią rozmawia. Gdyby okoliczności były inne, rano po naszej pierwszej wspólnej nocy poprosiłbym ją o  numer i zabrał na prawdziwą randkę. W końcu kelner stawia przed nami parujące talerze z  makaronem. Emily je bardzo poprawnie, co wzbudza mój uśmiech. – Co jest? –  Pomagając sobie łyżką, nawija nitki spaghetti na widelec i wsuwa niewielką porcję do buzi. – Nigdy nie widziałem, by ktoś potrafił prawidłowo jeść makaron –  przyznaję. – Wiesz, kim jest mój ojciec, prawda? Nie miałam zwykłego dzieciństwa, wychowywały nas nianie i  gospodynie. Zazdroszczę ci, że żyłeś inaczej. Dorastając na ranczu, musiałeś być normalnym dzieckiem. – Zgadza się – przytakuję. – Ale też ciężko harowałem. Bardzo wcześnie nauczyłem się, że najpierw jest praca, a potem zabawa. Przerzucałem łopatą końskie łajno i pracowałem na podwórku w upalnych temperaturach. Przez lata miałem całe mnóstwo głupich obowiązków, zanim dorosłem na tyle, by móc naprawdę pomagać na ranczu. A kiedy moi bracia dorośli, postarałem się, by to oni przejęli po mnie te niewygodne zajęcia. – Przypominam sobie dzień, kiedy wreszcie zrobiłem prawo jazdy, wywiozłem ich na pastwisko i odjechałem. – Mimo to świetnie się bawiłem i kochałem tę robotę. Myślę, że to właśnie dlatego wszyscy byli tacy zszokowani, gdy wybrałem inną drogę.

– Zazdroszczę ci. Naprawdę. Odkąd pamiętam, chodziłam do prywatnych szkół. Nianie były mi bliższe niż rodzona matka. Gdy miałam pięć lat, musiałam nauczyć się właściwego zachowania, by zaimponować wysoko postawionym znajomym mojego ojca podczas publicznych wystapień, takich jak imprezy charytatywne i zbiórki pieniędzy. Jasne, jako nastolatka jeździłam po świecie na konferencje medyczne, ale widziałam jedynie widoki z hotelowych okien. Miałam luksusowe samochody i drogie rzeczy, ale to nauczyło mnie tylko tego, że za pieniądze nie kupisz miłości, więc zaczęłam to wszystko kontestować. Dopiero w  college’u mogłam wybrać sobie znajomych i chłopaków, ale nawet wtedy nie czułam, że mam kontrolę nad swoim życiem. Przynajmniej jednak mogłam przekonać się, kim jestem, nie będąc perfekcyjnym dzieckiem swoich rodziców przez dwadzieścia cztery godzinę na dobę siedem dni w  tygodniu. Bycie księżniczką medycyny, jak mnie nazywano, było naprawdę do dupy. Każdy oczekiwał ode mnie wielkich czynów, każdy był przyjacielski, bo chciał się zbliżyć do mojego ojca. Niedobrze mi się robi, gdy to przyznaję, ale jestem niemal pewna, że każdy facet, z  którym się spotykałam, bardziej kochał mojego ojca niż mnie, a  znajomi chcieli się po prostu znaleźć w  towarzyskim kręgu mojej rodziny. Dlatego tak lubię tu mieszkać i  dlatego razem z  Kierą zostałyśmy prawdziwymi przyjaciółkami. Ona nigdy nie dbała o  te wszystkie rzeczy i  to było oczyszczające. Po raz pierwszy od bardzo dawna czuję się sobą. – Nie miałem pojęcia. –  Staram się przeprocesować w  głowie te wszystkie informacje. Nie wyobrażam sobie takiego życia. Im więcej mi o sobie opowiada Emily, tym więcej chcę wiedzieć. – To po prostu nie jest takie fajne, na jakie wygląda – stwierdza smutno. –  Ale ma też swoje dobre strony. Mogłam iść na wymarzone studia medyczne, a po ich skończeniu byli tacy, którzy błagali mnie, bym u nich pracowała. Po ukończeniu rezydentury uparłam się, by choć raz zrobić to, czego pragnęłam. Jednak piętno córki doktora Bella ciągnie się za mną bez względu na to, gdzie pracuję. Sam to udowodniłeś. – Przepraszam cię za to, naprawdę. Nie jesteś taka, jak myślałem. – Mam nadzieję, że w dobrym znaczeniu. – Unosi brew i upija łyk wina. – W najlepszym z możliwych.

Wracamy do jedzenia. Emily przy każdym kęsie jęczy z  rozkoszy i  zaczynam się zastanawiać, czy nie przeżywa właśnie makaronowego orgazmu. Pochylam się nad stołem w jej kierunku i mówię na tyle cicho, by tylko ona mnie usłyszała. – Jeżeli zaraz nie przestaniesz tak jęczeć, wyjdziemy z  tej restauracji i pójdziemy prosto do twojego mieszkania. – To jest takie smaczne. Miałeś rację, to najlepsze jedzenie, jakie jadłam. – Upija kolejny łyk wina i przygryza dolną wargę, co doprowadza mnie do szaleństwa. – Cholera. – Wzdycham, nie odrywając od niej wzroku. Patrzy na mnie niewinnie, choć doskonale wie, jak na mnie działa. Zanim powiem coś jeszcze, podchodzi kelner z rachunkiem. Emily go przechwytuje. – O nie, moja pani, ja zapraszam. – Wyciągam rękę po rachunek. – Nie, ja. Jesteś tu tylko dlatego, że ci za to zapłaciłam, więc żeby ci to wynagrodzić, mogę chociaż postawić ci kolację – wyjaśnia ze śmiechem. Kelner słysząc naszą sprzeczkę, zostawia nas samych. – Jesteś uparta. – Rzucam jej znaczące spojrzenie. – Doktorze Bishop, powinieneś już wiedzieć, że „uparta” to moje drugie imię. – Wyjmuje z torebki kartę kredytową. – Emily Uparta Bell. Brzmi całkiem nieźle –  żartuję. Wstaję, wyjmuję jej z dłoni rachunek i siadam z powrotem. – To nie fair. – Przewraca oczami. – Nie spodziewałam się tego po tobie. – Prawdziwy dżentelmen nigdy nie pozwala płacić kobiecie za posiłek. – Zrobię, jak pan sobie życzy, sir. – Kładzie rękę na sercu. – Och, zamknij się. –  Śmieję się i  podaję kelnerowi swoją kartę wraz z rachunkiem. Podpisuję wydruk, wstajemy i ruszamy do drzwi. Emily idzie przede mną, kręcąc pupą w krótkiej sukience. Pochylam się nad nią. – Kuś mnie tak dalej, a  jeszcze zapłacisz dziś wieczorem – szepczę jej do ucha. Zerka na mnie przez ramię i zwilża językiem wargi.

– Wiesz, jak kocham dobre wyzwania. Oczywiście, co innego mogła odpowiedzieć?

ROZDZIAŁ 18

•

Emily Kiedy wychodzimy z  restauracji, słowa Evana rozbrzmiewają mi w głowie. „Kuś mnie tak dalej, a jeszcze zapłacisz dziś wieczorem”. To ma być kuszenie? Chyba jeszcze niewiele widział. W  drodze do samochodu nasze ramiona stykają się na chwilę, co przyprawia mnie o  gęsią skórkę. Serce bije mi szybciej i nie pamiętam, kiedy ostatnio czułam się przy kimś w  ten sposób. Cieplejsze uczucia, jakie żywię wobec niego, tylko komplikują sprawę. Jest moim kolegą z  pracy, a  ja obiecałam sobie, że więcej nie powtórzę tego błędu. Poza tym Evan wykorzystuje każdą nadarzającą się okazję, by zachować się w  stosunku do mnie jak palant. Dziś jednak dał z  siebie wszystko: róże, dobra restauracja, eleganckie ubranie. Koszula i  spodnie opinają go dokładnie w  tych miejscach, w  których powinny, do tego pachnie obłędnie. Nie wiem, czego się spodziewałam po dzisiejszym wieczorze, ale na pewno nie tego. Choć jest tu z  poczucia obowiązku i  konieczności wypełnienia zobowiązań, to wszystko wygląda bardzo prawdziwie. Kiedy zmierzamy w  nieznanym kierunku, postanawiam, że cokolwiek dalej zaplanował, przez resztę wieczoru będę udawała, że jesteśmy dwójką zwykłych ludzi na randce. Po tym, jak Evan patrzy na mnie, gdy zapina pasy, wnioskuję, że nie będzie miał nic przeciwko. Słońce już zaszło i ulice zalane są miejskimi światłami. Jedziemy przez miasto i  w  końcu zostawiamy je za sobą. – Dokąd jedziemy? – Spoglądam na niego. – Zobaczysz. Pół godziny później wjeżdżamy na ranczo. Otwieram szeroko usta ze zdumienia.

– Pamiętasz, jak powiedziałem, żebyś wzięła dodatkowe ubranie? Oto dlaczego – wyjaśnia i ruszamy kamienistą drogą, która prowadzi prosto do pensjonatu. Wszystkie uczucia związane z  moją wcześniejszą bytnością w tym miejscu teraz do mnie wracają. Evan parkuje, a ja nie mogę przestać myśleć o  naszej pierwszej wspólnej nocy. O  rozkoszy, jakiej wtedy zaznałam, i  o  panice następnego ranka. To był prawdziwy emocjonalny kocioł. – Gotowa? – Evan sięga na tylne siedzenie po swój plecak i podaje mi moją torbę. – Jak nigdy dotąd – zapewniam, odbierając bagaż. Wysiadamy z samochodu i ruszamy do środka. Światła są przygaszone. Przypuszczam, że większość gości szykuje się do snu w swoich pokojach. Rozglądam się wokół i widzę Johna, który krząta się po głównym lobby. Na nasz widok uśmiecha się znacząco. – Tam jest łazienka. Możesz się przebrać. – Evan pokazuje mi drzwi po drugiej stronie holu i idzie przywitać się z bratem. Moje serce trzepocze, gdy czuję na sobie jego wzrok. To tak, jakby widział prawdziwą mnie, taką, jaką zna niewielu. Życie w  tej części Teksasu, z  dala od zgiełku Houston i  mojej rodziny, naprawdę mnie ekscytuje. To skrawek raju na ziemi. Zdejmuję sukienkę, wkładam dżinsy, T-shirt i  sportowe buty. Kiedy wychodzę, zauważam, że Evan zamienił swoje eleganckie półbuty na solidne buty za kostkę. To pewnie je miał w swoim plecaku. – Na zewnątrz będzie zimno, więc nie zapomnij o kurtce. – Wiesz, co on kombinuje? –  Spoglądam pytająco na Johna, po czym wyciągam z torby polarową bluzę i wkładam ją przez głowę. – Nie. I nie zamierzam pytać. – John się śmieje. – Będziesz się dobrze bawić, gwarantuję. Patrzę na Evana. – Jeśli nie, będę domagać się zwrotu kosztów – żartuję, zasuwając torbę. John wyciąga po nią rękę i chętnie mu ją wręczam. – Mówiłem ci, co mnie czeka, jeśli mama dowie się, że nie byłaś zadowolona. – Evan bierze mnie za rękę i ciągnie w stronę drzwi na tyłach

pensjonatu. W  drugiej ręce niesie plecak. Bawi mnie to, jaki jest przejęty. Kiedy przekraczam próg, potykam się, ale Evan mnie łapie. Wpadam na jego klatkę piersiową, podnoszę wzrok, a  powietrze wokół nas nieruchomieje. – Mam cię –  szepcze, a  ja wstrzymuję oddech. Brakuje mi słów, gdy wpatruję się w jego jasnoniebieskie oczy. Stoimy nieruchomo jak w transie, z którego wyrywa nas stający w drzwiach John. – Zapomniałeś. – Podaje Evanowi komórkę. – Zostawiłeś na stole, gdy zmieniałeś buty. Evan odchrząkuje i wypuszcza mnie z objęć. – Dzięki – zwraca się do brata. John posyła nam szelmowski uśmiech, wraca do pensjonatu i zamyka za sobą drzwi. – Chodźmy. –  Evan wyciąga rękę w  moją stronę. Biorę ją bez chwili wahania i ruszam za nim po schodach w dół. Na zewnątrz jest tak ciemno, że ledwo co widzę. – Nic nie widzę –  przyznaję. Ściskam go mocniej za rękę i  mam nadzieję, że się nie potknę ponownie. – Ufasz mi? – Nie. –  Ton mojego głosu jest śmiertelnie poważny, ale zaraz wybucham śmiechem. –  Oczywiście, że ufam. –  Tym razem odpowiadam zgodnie z  prawdą. Evan jest człowiekiem, który nie daje sobie dmuchać w kaszę i wie, czego chce. Jak można nie ufać takiemu facetowi? – Za kilka minut twoje oczy przyzwyczają się do ciemności i  będziesz widziała lepiej. – Jego uścisk zacieśnia się na mojej dłoni. Evan prowadzi mnie obok stodoły i  ścieżką w  dół. Świerszcze są tutaj takie głośne. Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek słyszała je w  mieście. Faktycznie, po chwili zaczynam lepiej widzieć i  mogę dostrzec ścieżkę przed nami, która zaraz się kończy i  otwiera się na duże nieogrodzone pole. Lekki wiaterek muska moją twarz, przymykam powieki i się mu poddaję. Podoba mi się to, z jaką dbałością Evan zaplanował tę randkę. Naprawdę bardzo się dla mnie postarał, przez co teraz czuję, jak motyle harcują mi w  brzuchu. Evan przystaje, otwiera plecak i  wyjmuje z  niego lornetkę i  koc. Po raz

pierwszy dzisiejszego wieczoru spoglądam w  niebo i  otwieram usta ze zdumienia. Widać tyle gwiazd, a każda z nich lśni jak brylant. – O mój Boże – szepczę, starając się uwiecznić w pamięci ten widok. – Piękne, prawda? – Tak – przyznaję oszołomiona. Rozkłada na trawie koc, siada i klepie miejsce obok siebie. Natychmiast do niego dołączam. – Połóż się na plecach. Robię, co każe, i widzę jedynie niebo. Evan kładzie się obok mnie, nasze ręce się stykają i moje serce zaczyna bić tak szybko, że zaraz wyskoczy mi z piersi. – Widzisz skierowany do tyłu znak zapytania? –  szepcze aksamitnym głosem, wskazując na niebo. – Tak. Ale ekstra. Nigdy wcześniej nie oglądałam gwiazd w ten sposób –   przyznaję, zerkając na niego. Nasze twarze są bardzo blisko siebie, tak cholernie mocno go pragnę, ale nie zamierzam robić dziś pierwszego kroku. On będzie musiał przekroczyć tę linię, jeśli pożąda mnie tak samo rozpaczliwie, jak ja jego. – To gwiazdozbiór Lwa. Najjaśniejsza gwiazda na samym dole konstelacji nazywa się Regulus, była również zwana Sercem Lwa. Domyślałem się, że nigdy wcześniej nie widziałaś takiego nieba. W miastach zanieczyszczenie powietrza jest tak duże, że trudno uwierzyć, iż niebo w takiej odsłonie w ogóle istnieje. Ludzie uznają to za oczywiste, ale ja, ilekroć mam okazję, przychodzę tu i  wpatruję się nocą w  gwiazdy. Lubię myśleć, że gdybym nie został lekarzem, byłbym astrofizykiem. – Byłby z ciebie bardzo seksowny astrofizyk. – Chichoczę. Wpatruję się w niebo, do tej pory coś takiego widziałam tylko na zdjęciach. Ten widok zapiera mi dech w piersiach. Evan przykłada lornetkę do oczu i zaraz mi ją podaje. – Spójrz na ten obszar nieba. Przestudiuj go uważnie, aż zobaczysz coś na kształt litery V. To gromada jasnych gwiazd, które świetnie widać przez lornetkę. Nazywa się Gromada Ul, a  właściwie jej naukowa nazwa brzmi

Messier 44. To był jeden z  pierwszych obiektów, które Galileusz badał swoim teleskopem. Obracam się i opieram głowę na jego brzuchu. Przykładam lornetkę do oczu i  postępuję zgodnie z  jego wskazówkami. Trochę mi to zajmuje, już mam się poddać, ale wtedy zauważam gwiazdozbiór. – O rany! – Nie mogę uwierzyć w to, co widzę. – Nie spiesz się, obserwuj gwiazdy dokładnie. Pierwszy raz jest najlepszy. –  Śmieje się, a  moja głowa podskakuje na jego brzuchu. Odsuwam lornetkę od oczu i na niego patrzę. – Pokaż mi coś jeszcze – proszę, siadając. Przysuwa się do mnie i wskazuje na horyzont. – Widzisz tamtą gwiazdę? Spróbuj umieścić ją w swoim polu widzenia, a gdy w jej pobliżu znajdziesz cztery inne gwiazdy ułożone w linii prostej, zobaczysz całość. Kieruję lornetkę w  tę stronę i  przeszukuję niebo tak, jak mi nakazał. Opieram łokcie na kolanach, by ją ustabilizować. Trwa to kilka minut, ale gdy znajduję gwiazdy, nie mam wątpliwości, że to te. Kiedy wzdycham, Evan wie, że je odnalazłam. – To Jowisz i jego księżyce – kontynuuje. Mogłabym słuchać całą noc, jak o  nich opowiada. Jestem zaintrygowana, a  na widok jego ekscytacji chciałabym dowiedzieć się więcej. – To niesamowite móc oglądać Jowisza w ten sposób. Chyba jedyne, co mogę w  tej sytuacji powiedzieć, to, że jesteś nieziemski, prawda? –  Odwracam się i patrzę na niego. – Kochanie, oboje już to wiemy. – Mruga do mnie. Przysuwa się bliżej, jego głowa jest obok mojej, dzięki czemu widzi, na co patrzę, gdy skanuję niebo przez lornetkę. Za każdym razem, kiedy się dotkniemy, przez moje ciało przebiega prąd i wiem, że on też to czuje. Cichym głosem mówi mi, gdzie mam patrzeć, by zobaczyć więcej gromad i konstelacji. Chciałabym, żeby ta noc nigdy się nie skończyła. Czegoś takiego jeszcze nie doświadczyłam, zwłaszcza na pierwszej randce. Podczas gdy urzeczona wpatruję się w niebo, Evan sięga ręką do swojej torby i coś z niej wyjmuje.

– Mam dla ciebie niespodziankę. –  Wręcza mi małą torebeczkę prezentową. Biorę ją od niego, wkładam rękę do środka i wybucham śmiechem, gdy tylko wyczuję, co to jest. – Czarna lukrecja. Naprawdę? –  Wyjmuję ją z  torebeczki i  odgryzam kawałek. – Wiesz, jak trafić do kobiecego serca. – Kochanie, gdyby to było tak proste, zapukałbym do twoich drzwi z torbą lukrecji w dłoni i wieczór byłby zaliczony. – Jasne. – Szturcham go. – Zapukałeś do moich drzwi tylko dlatego, że za to zapłaciłam. Evan patrzy na mnie miękko, chowa kosmyk moich włosów za ucho. Pochyla się nade mną, a jego usta znajdują się zaledwie kilka centymetrów od moich. – Gdybyś nie wymknęła się tamtego ranka i nie zostawiła mnie z gołym tyłkiem, pewnie zaprosiłbym cię wtedy na randkę. Z trudem przełykam ślinę, jestem zaskoczona jego szczerością. – Evan, ja… Tylko tyle zdołam powiedzieć, zanim jego usta gwałtownie wylądują na moich wargach. Nie sądzę, by dziś wieczorem którekolwiek z nas mogło się powstrzymać. Zatracamy się w  sobie nawzajem. Gwiazdy, świerszcze, wszystko wokół zamiera, gdy jego język splata się z  moim. Evan chwyta moją dolną wargę swoimi ustami i  ją ssie. Iskry między nami wzniecają pożar w  moim wnętrzu. Czubkami palców gładzi mój policzek, pogłębia pocałunek, a ja czuję, że spadam wraz z nim w ciemną otchłań. Nie mogę złapać oddechu. Nie mogę się nim nasycić. Moje serce zaraz eksploduje, ale ja niespiesznie zapamiętuję dotyk jego ust, miękkość jego włosów, gdy zatapiam w  nich swoje palce, i  jego smak. Desperacko pragnę jego pocałunków, dotyku jego dłoni na moim ciele i przyspieszonego bicia jego serca tuż obok swojego. Pragnę go tak, jak nigdy wcześniej nie pragnęłam ani jego, ani nikogo innego. Delikatnie mierzwię jego włosy. Wypuszcza z siebie głębokie, gardłowe jęknięcie. – Na tobie kończy się moje postanowienie –  szepcze w  moje usta, muskając je swoimi wargami.

– I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od wyzwania. Całuje mnie pospiesznie w  usta, odsuwa się i  kładzie na kocu z otwartymi ramionami. – Chodź tu – zaprasza mnie. Przysuwam się do niego, opieram głowę na jego ramieniu i patrzę w przepastne rozgwieżdżone niebo. – Och –  wykrzykuję i  wskazuję na lecącą w  poprzek nieboskłonu gwiazdę, która zostawia za sobą mleczny ślad. Odwracam się i  patrzę na Evana. Jego zmierzwione włosy i  seksowny uśmieszek wystarczą, by powalić na kolana każdą kobietę. Myślę, jakie mam szczęście, że jestem teraz właśnie tu, a  nie gdzieś indziej na świecie. Nigdy nie zapomnę tej nocy. Będę o niej pamiętać do końca życia. – Rój Lirydów miał miejsce tydzień temu, więc obserwuj tę część nieba. –  Jego słowa wyrywają mnie z  zamyślenia. –  Jeśli miałoby nam się udać zobaczyć coś więcej, to właśnie w  tym miejscu. To twoja szczęśliwa noc. Niebo jest bezchmurne, a widoczność świetna. Evan tuli mnie mocno do siebie i  jedyne, co słyszę, to nasze nierówne oddechy i  ciche zawodzenie świerszczy. Kolejna gwiazda spada z  nieba. Gdybym w  tym momencie mrugnęła, nie zauważyłabym jej. Jego palce głaszczą moje ramię, on sam pochyla się nade mną. – Pomyśl życzenie – szepcze mi do ucha. – Już pomyślałam. Im dłużej leżymy, tym bardziej oczywiste jest, że żadne z nas nie chce, żeby ta noc się skończyła. Mimo ziewania, które dopada nas w  coraz krótszych odstępach czasu. Jest późno, a jutro musimy być w pracy. Siadam i się przeciągam. Evan idzie w moje ślady. – Pora się zbierać, prawda? – Spogląda na zegarek. – Chyba tak – przytakuję. – Może któregoś dnia to powtórzymy? Evan wstaje i wyciąga do mnie rękę. Chwytam ją, a  on podciąga mnie do góry, prosto w swoje ramiona. – Bardzo chętnie. Przymykam powieki, kiedy Evan całuje mnie delikatnie. Nie mogę przestać myśleć o  tym, że dzisiejszy wieczór jutro będzie odległym

wspomnieniem. Wszystko wróci na swoje miejsce, a my będziemy udawać, że nic się nie stało. Jak zawsze. W takich momentach, kiedy Evan odsłania swoją wrażliwą naturę, widzę, jaki jest naprawdę. Podaje mi torebkę z  lukrecją, podnosi koc, wytrzepuje go, składa i  chowa z  powrotem do plecaka. Wyjmuję lukrecję i odgryzam kawałek. – Wgryzasz się w  to jak dzikuska. –  Śmieje się. –  Podobno to gówno powoduje raka. – Jasne. – Wzruszam ramionami. – Kawa też. – Podsuwam mu torebkę z lukrecją. – Spróbuj. – Nie ma mowy. W  dzieciństwie spróbowałem czarnych żelków z  lukrecji i  omal nie zwymiotowałem. Musisz być pozbawiona kubków smakowych, jeśli uważasz, że to jest pyszne. Dla mnie smakują jak syrop na kaszel. Teraz to ja się śmieję. – Próbowałam się od nich odzwyczaić, zwłaszcza że mają w  sobie mnóstwo cukru, ale poległam. Nie mam w sobie tyle silnej woli. – Jeśli potrzebujesz pomocy, z  przyjemnością będę ci towarzyszył w trzystopniowym programie rzucania nałogu. – Bardzo uprzejmie z twojej strony – prycham, biorąc go pod rękę, gdy ruszamy w drogę powrotną do pensjonatu. – Zawsze jestem dżentelmenem. – Puszcza do mnie oko. – Tak słyszałam. –  Śmieję się, chociaż to nieprawda. Przez dłuższą chwilę idziemy w  milczeniu. W  pewnym momencie Evan poważnieje i pociera dłonią szczękę. – Chciałem cię o  coś zapytać –  zaczyna. –  Zakładam, że za twoją nieugiętą postawą wobec pana Brauera i jego nogi kryje się jakaś osobista historia. Wtedy nie zwróciłem na to uwagi, dlatego zachowałem się jak palant, ale teraz to widzę. To było wypisane na twojej twarzy. To poczucie klęski, gdy doktor Dursley nie mógł ci obiecać, że da się ją uratować. –  Obejmuje mnie ramieniem. Wypuszczam z ust długie westchnienie, bo nie wiem, czy chcę się w to teraz zagłębiać. To był taki fantastyczny wieczór. Ale Evan jest moim kolegą z pracy, kimś więcej niż tylko przyjacielem i ufam mu. Zasługuje na

to, by poznać prawdę. Nie mam niczego do ukrycia, a  już na pewno nie przed nim, ale to nadal bolesna karta mojej przeszłości, którą niechętnie się dzielę. – Kiedy miałam piętnaście lat, prowadziłam samochód z tymczasowym uczniowskim prawem jazdy i wraz z mamą miałyśmy gwałtowną dyskusję. Chciałam doskonalić swoje umiejętności za kierownicą i najczęściej mama byłą jedyną osobą, która mogła mi towarzyszyć. Niestety, zazwyczaj spędzałyśmy ten czas na kłótniach o  mój udział w  zajęciach pozalekcyjnych, które miały dobrze wyglądać w  podaniu na studia. Wolałam naukę od sportu, a  mama ciągle miała mi za złe, że moje zainteresowania nie są wystarczająco różnorodne. W  każdym razie, od słowa do słowa, kłótnia trwała w  najlepsze, odciągając moją uwagę od otoczenia. Stałyśmy na światłach i  gdy tylko zmieniło się na zielone, ruszyłam, by przejechać przez skrzyżowanie. Z  prawej strony wjechała w  nas ciężarówka, która przeskoczyła na czerwonym świetle. Zanim ruszyłam, powinnam była spojrzeć w lewo i w prawo, co zawsze robiłam, zwłaszcza jako początkujący kierowca, ale wtedy chciałam jak najszybciej wrócić do domu, uciec od jej zrzędzenia. Ciężarówka wjechała w  moje małe bmw od strony mamy. Nic nie mogłam zrobić. Siła uderzenia uwięziła ją między drzwiami a deską rozdzielczą. Ciśnienie zatrzymało dopływ krwi do jej nogi. Zanim ją oswobodzili i  przewieźli do szpitala, było już za późno. Noga była biała, lekarze nie mogli znaleźć pulsu. Skóra od kostki do uda była okaleczona. –  Przerywam, by wziąć głęboki oddech, nim przywołam wszystkie wydarzenia, które na zawsze zmieniły nasze życie. –  Skończyło się na operacji. Ponieważ ustało krążenie, musiano amputować nogę, by zapobiec infekcji. Chirurg dokonał amputacji powyżej kolana i od tej pory wiem z  pierwszej ręki, jakie to niesie ze sobą konsekwencje. Na mamie i  naszej rodzinie ta decyzja odcisnęła ogromne piętno. Tata, by unikać mamy, zaczął pracować jeszcze więcej. Ja zostałam w domu, aby się nią zająć, i jednocześnie przyjmowałam wszystkie emocjonalne ciosy, które mama nam rozdawała. Z  początku była zbyt dumna, by pozwolić ojcu na zatrudnienie opiekunki, i polegała na nas, dzieciach, przez większość czasu. Nie miałam nic przeciwko temu, żeby jej pomagać, ale to zniszczyło jej życie. Szybko się poddała, wpadła w depresję, zrobiła się zgorzkniała, stała się cieniem kobiety, którą kiedyś była.

– Emily, nie miałem pojęcia. Naprawdę bardzo mi przykro –  szepcze. Smutek w  jego głosie jest wyraźny. Większość ludzi nie wie, co odpowiedzieć na taką historię, i  zdaję sobie sprawę, jak trudno się tego słucha. – Nie muszę mówić, że rozumiem, czym to dla niej było. Obserwowałam jej zmagania z  codziennymi czynnościami. Nie było jej łatwo, zwłaszcza że przed wypadkiem była bardzo samodzielną osobą, a  teraz musiała polegać na innych prawie we wszystkim. Amputacja odebrała jej dumę i  wpłynęła na jej zdrowie psychiczne. A  ja nadal się zastanawiam, jak inne mogłoby być jej życie, gdyby lekarze spróbowali przeprowadzić amputację poniżej kolana, a  proteza byłaby realnym rozwiązaniem. Głęboko wierzę, że życie mamy i nasze z nią relacje byłyby zupełnie inne. Próbowała chodzić z protezą, ale to było zbyt bolesne. Sam wiesz, równie dobrze jak ja, że bez kolana to wykonalne, ale prawie niemożliwe. Tata miał pieniądze, by kupić wszystko, czego mama potrzebowała, ale ból był nie do zniesienia i więcej nie chciała próbować. Fakt, że mama nie mogła chodzić, położył się cieniem na naszej relacji, bo czułam się tak, jakby to była moja wina. Ze skutkami tego wypadku mama będzie musiała żyć już do końca życia, podobnie jak ja. – To dlatego pracowałaś z chirurgami ortopedami w czasie rezydentury? – Wchodzimy do pensjonatu, skąd zabieram swoją torbę, którą zostawiłam Johnowi. Po kilku godzinach spędzonych w ciemnościach w środku wydaje się bardzo jasno, choć wszystkie światła są przygaszone. Za ladą recepcji siedzi dziewczyna, która przyszła na nocną zmianę. Między jednym ziewnięciem a  drugim kiwa nam głową na powitanie. Odpowiadamy jej jednoczesnym „cześć”. Kiedy ruszamy w stronę wyjścia i oddalamy się od recepcjonistki na tyle, że nie może nas usłyszeć, kontynuuję: – Tak, to stało się moją pasją. Chciałam nauczyć się o  ortopedii jak najwięcej, bym w  przyszłości mogła pomóc innym i  oszczędzić im tego, przez co przeszła moja mama. Chciałam być ich głosem, kiedy sami nie będą mogli mówić w  swoim imieniu. To było coś więcej niż pomaganie pacjentom, stało się osobiste. Wiem, że jako lekarze powinniśmy umieć się odciąć od osobistych przeżyć, ale na widok pana Brauera odżyły wszystkie wspomnienia.

– Rozumiem to. Zachowałbym się tak samo. – Evan otwiera przede mną drzwi i  puszcza mnie przodem. Przy samochodzie bierze mnie za rękę, przyciąga do siebie i obejmuje. – Jestem tu, jeśli będziesz chciała o czymś porozmawiać –  zapewnia. –  Jeżeli taka sytuacja miałaby się kiedyś powtórzyć, weź mnie na bok i  opiernicz. Przypomnij, żebym nie zachowywał się jak palant. Czasami w  takich chwilach mam klapki na oczach, ale wtedy miałaś rację. Naprawdę miałaś rację i  bardzo cię za to przepraszam. Całuje mnie delikatnie w  czoło. To zupełnie nowe oblicze Evana, do którego mogłabym się szybko przyzwyczaić. Jednakże nie robię sobie wielkich nadziei, bo wiem, że jako lekarze jesteśmy dumni z  bycia profesjonalistami. Dziś wieczorem opuścił przede mną gardę, ale mam świadomość, że gdy tylko wrócimy do szpitalnej codzienności, postawi swój mur obronny z  powrotem. Tak czy inaczej, przyjmę go takim, jakim jest, i  jeśli Evan chce być miły i  wspierający poza pracą, nie będę go powstrzymywać. – Tym razem ci wybaczę, ale dopilnuj, by to się więcej nie powtórzyło –  żartuję. – Nie igraj, Bell. – Klepie mnie w pupę, gdy wsiadam do jego terenówki. W  drodze powrotnej do mojego domu rozmawiamy o  gwiazdach i  Drodze Mlecznej. Evan wyjaśnia, że gdybyśmy poczekali jeszcze kilka godzin, zobaczylibyśmy, jak ona wschodzi. Proszę, by obiecał, że kiedyś mi ją pokaże, a  on zapewnia, że to zrobi. Kiedy wjeżdża na mój podjazd, wiem, że dzisiejsza noc dobiegła końca. Jak na prawdziwego dżentelmena przystało, Evan odprowadza mnie do drzwi. Ujmuje moje policzki w dłonie i  całuje tak miękko, że niemal mdleję. Otwieram drzwi, a  on patrzy, jak wchodzę do środka. – Dobranoc, Emily – żegna się i rusza do samochodu. – Evan… –  Zdobywam się na odwagę i  dopuszczam do głosu serce, wyrzucając całą logikę przez pieprzone okno. Zdaję sobie sprawę, że nie powinnam, ale naprawdę teraz o to nie dbam. – Zaczekaj… Evan przystaje, odwraca się i patrzy na mnie. Gdy nasze spojrzenia się spotykają, uświadamiam sobie, że nie mogę pozwolić, aby ta noc się skończyła.

– Zostań, proszę.

ROZDZIAŁ 19

•

Evan Widzę błaganie w  oczach Emily i  nadzieję, z  jaką na mnie patrzy. Jej piersi unoszą się i  opadają w  niecierpliwym oczekiwaniu na moją odpowiedź. Nie bzykaliśmy się od tamtego razu w  dyżurce, ale odtąd nie było dnia, żebym o tym nie myślał. Ma w sobie to coś, co doprowadza mnie do szaleństwa, więc ruszam w jej stronę, by dać jej to, o co prosi. – Chcę czegoś więcej niż tylko jednej nocy z tobą, Emily. – Muskam jej wargi. – Po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna chcę… więcej. Przesuwam kciukiem po jej kościach policzkowych, czuję miękkość jej skóry. Noce w  Teksasie są chłodne, jej policzki mają teraz ładny różowy odcień. Nieznacznie kiwa głową, więc robię krok w tył, by upewnić się co do jej odpowiedzi. – Tak – potwierdza. – Co „tak”, mała? Muszę to od ciebie usłyszeć. Przygryza dolną wargę. – Wchodzę w to – oświadcza z szerokim uśmiechem. – Dzięki Bogu. – Oddycham z ulgą i odchylam do tyłu głowę. Ujmuję jej twarz w dłonie, przywieram do jej warg i głęboko ją całuję. Jęczy prosto w  moje usta, oplata mnie w  pasie i  przyciąga do siebie. Gwałtowne pragnienie, by jak najszybciej pozbyć się ubrań i  się w  niej zanurzyć, przejmuje nade mną kontrolę. Popycham nas do środka i  zamykam drzwi stopą. W  mieszkaniu jest ciemno jak w  grobie i  kiedy idziemy korytarzem, co i rusz wpadamy na jakieś przedmioty, strącamy je i co chwila się o nie potykamy. – Mam nadzieję, że to nie było nic cennego – mruczę prosto w jej usta, gdy słyszę, że znowu coś wylądowało na podłodze. Kiedy jej kolana

dotykają rantu łóżka, wiem, że jesteśmy w sypialni. – To tylko kwiatek, który dostałam od mojego byłego. – To będzie pierwsza rzecz, która jutro wyląduje w koszu – warczę w jej roześmiane usta. – Dlaczego? Ta roślinka nic nie zrobiła. Jest niewinna. – Jej palce bawią się guzikami mojej koszuli. – To pamiątka po zbrodni. Jeśli naprawdę chcesz roślinę, kupię ci nową. – W sumie lubię tę twoją zaborczą stronę. –  Kładzie dłoń na moim policzku. –  O  ile nie wydajesz rozkazów szczekającym tonem i  mnie nie wkurzasz. – Nadal planuję ci rozkazywać – Puszczam do niej oko, a ona przewraca oczami w  odpowiedzi. –  Ale wiesz, że w  pracy będziemy musieli zachowywać się profesjonalnie, w  przeciwnym razie nigdy nie przestaną o nas plotkować. – Jestem niemal pewna, że Veronica ma nas na oku od pierwszego dnia. – Niewykluczone. Ona wie wszystko. –  Wzruszam ramionami. Jest mi obojętne, czy pielęgniarka coś wie, bo ufam jej na tyle, by mieć pewność, że nie puści pary z ust. – Jest Gretchen Wieners naszego szpitala. – A we włosach przechowuje tajemnice innych – dodaję. Podoba mi się, jak Emily powoli odwija rękawy mojej koszuli. – Jestem zaskoczona, ty fanem Wrednych dziewczyn? – Chichocze. – Bynajmniej. Nie bądź taka pewna siebie, doktor Bell. – Wiesz, kiedy zwracasz się tak do mnie w  sypialni, zaczynam myśleć o moim ojcu, więc… – Cholera – mamroczę, odpędzając od siebie ten obraz. – Mogłaś ostrzec mnie wcześniej. – Ostrzegam teraz – oświadcza, zdejmując ze mnie koszulę. Przysuwam się do niej, wypełniając wolną przestrzeń między nami, i muskam wargami jej ucho.

– No dobrze, mała. Twoja kolej. – Zsuwam dłonie na dół jej polarowej bluzy i  ściągam ją z  niej przez głowę. Następnie zdejmuję jej koszulkę, rozpinam stanik i rzucam go na podłogę. Gdy rozpinam jej dżinsy, mam na tyle miejsca, by móc wślizgnąć tam rękę. – Nie masz majtek? – Odchylam głowę i patrzę na nią uważnie. – Nie. Po ostatnim razie nie miałam do ciebie zaufania. – Śmieje się, ale gdy tylko wsuwam w nią palec, momentalnie nieruchomieje. – Do diabła, kochanie – jęczę, przyciskając głowę do jej czoła. – Jesteś taka mokra. – Nie mogłam się doczekać, kiedy znowu mnie dotkniesz –  przyznaje, wypychając biodra. –  Myślałam nawet o  tym, żeby spróbować znowu cię wkurzyć, byś ukarał mnie jak ostatnio. Jej wyznanie przyprawia mnie o  mrowienie w  kutasie, który pulsuje ocierając się o materiał bokserek. – Lubisz, gdy cię karzę? – Wsuwam w nią drugi palec i zanurzam oba głębiej. – Boże, tak – jęczy i odchyla głowę. – To niesamowite, jak kilka klapsów i jeden orgazm potrafią ustawić cię do pionu – droczę się z nią, przyspieszając ruchy palców. – Tak… i jedno, i drugie. – Niech cię, Emily. –  Wysuwam z  niej palce i  klękam między jej nogami. Zdejmuję z  niej buty i  dżinsy. Kiedy już nic nie stoi mi na przeszkodzie, zanurzam w niej język. Palcami chwyta mnie za włosy, a ja pracuję nad jej ciałem, prowadząc ją coraz bliżej na skraj krawędzi. – Evan, proszę… –  Wypycha biodra w  kierunku moich ust, domagając się uwolnienia. Zmieniam położenie naszych ciał, układam ją na wznak na łóżku i  rozsuwam na boki jej nogi, bym mógł smakować ją tak, jak na to zasługuje. – Trzymaj się mocno, kochanie. –  Wsadzam jej do buzi dwa palce i  patrzę jak je ssie, zanim ponownie zanurzę je w  jej cipce. Mój język odnajduje jej nabrzmiałą łechtaczkę i  pieszczę ją równocześnie. Emily

jęczy i  błaga o  więcej. Wije się i  usiłuje zakleszczyć moją twarz między swoimi udami. Wolną ręką unieruchamiam jej nogę i wsuwam w nią palce tak głęboko, jak tylko mogę, zwiększając tempo. Liżę jej szparkę i owijam język wokół jej wrażliwego wzgórka. Jest już blisko, ale ja jeszcze nie skończyłem jej smakować. Wygina biodra w  łuk, jej nogi drżą i  wbija paznokcie w  moje ramiona, gdy jej ciało zalewa ciepła fala orgazmu. Oblizuję usta, całuję ją delikatnie w wewnętrzną stronę uda i odchylam się, by na nią spojrzeć. – Wyglądasz przepięknie. – To było bardzo intensywne. –  Jej piersi szybko unoszą się i  opadają, kiedy ona sama próbuje złapać oddech. – Dopiero się rozgrzewam, mała. –  Wstaję, zdejmuję buty, spodnie i  bokserki. Nagi unoszę się nad jej ciałem i  całuję ją w  usta. –  Mógłbym przespać całą zimę między twoimi nogami. – Naprawdę? – Tam jest ciepło i  miękko. Smakujesz jak Boże Narodzenie. Nie przychodzi mi do głowy lepsze miejsce, gdzie można by się schować na kilka miesięcy. Emily wybucha śmiechem, oplata mnie w  pasie nogami i  biodrami ociera się o mojego kutasa. – A jak smakuje Boże Narodzenie? – pyta. Przywieram ustami do jej warg i wsuwam jej język do środka, by mogła posmakować samej siebie. Jęczy przeciągle, gdy mój fiut napiera na jej szparkę. – Do diabła, mała. Twoje jęki kręcą mnie jak mało co. Bez ostrzeżenia sięga ręką do mojego penisa i oplata wokół niego palce. Głaszcze go kilka razy, wygina biodra w łuk i czeka, aż w nią wejdę. – Tak. – Lekko odchyla głowę do tyłu. Chwytam jej nogę i zarzucam ją sobie na ramię, bym mógł wślizgnąć się w  nią głębiej. Oplata ręce wokół mojej szyi, a  ja posuwam ją rytmicznie. Po chwili przyspieszam, teraz pieprzę ją mocno i szybko, ponownie doprowadzając ją na skraj orgazmu, i kiedy czuję, jak jej cipka zaciska się wokół mojego penisa, wiem, że jest blisko. Szybko zmieniam ułożenie naszych ciał, kładę jej drugą nogę na

swoim ramieniu i  pochylam się nad nią, aż jestem tak głęboko w  niej, że czuję, jak ponownie się wokół mnie zaciska. – O mój Boże! – krzyczy, pieści swoje piersi, a orgazm zalewa jej ciało. Kiedy się odpręża, wiem, że jest całkowicie zaspokojona, ale ja z  nią jeszcze nie skończyłem. Ani trochę. Zsuwam jej nogi ze swoich ramion. Opadają bezwładnie na łóżko. Przywieram wargami do jej szyi, zaczynam całować ją i  ssać po kościach policzkowych, obojczykach, między piersiami i schodzę niżej do jej pępka. Wiem, że jej ciało potrzebuje wytchnienia, więc nie idę niżej. Wędruję z  powrotem w  górę, całuję ją po brzuchu, owijam język wokół jej sutka i  mocno ssę, po chwili sięgam do drugiej piersi i  powtarzam pieszczotę. Uwielbiam jej cycki, zwłaszcza z twardymi i sterczącymi sutkami. Wstaję, biorę ją za rękę i  podciągam w  górę. Całuję ją w  usta, obejmuję ją ramionami i chwytam w dłonie jej pośladki. – Masz obłędny tyłek – mruczę prosto w jej usta. – Naprawdę? – Wodzi mnie na pokuszenie każdego cholernego dnia. – Nawet go nie widzisz, zawsze mam na sobie fartuch. – Może nie, ale odtwarzam go sobie w myślach na podstawie tego, jak wygląda, i wyobrażam go sobie pod twoim szpitalnym mundurkiem. – Jak szpitalne ciuchy mogą wydawać ci się seksowne? – Są seksowne tylko wtedy, gdy leżą na podłodze. –  Emily wybucha śmiechem, kiwając głową na znak, że podziela moje zdanie. – Z wyjątkiem tych, które leżą na tobie. Otulają twoje krągłości i za każdym razem, jak na ciebie patrzę, mój kutas salutuje bogom. – Och, mój biedaczku. Domyślam się, że przez cały ten czas chodziłeś z obolałymi jądrami. – Od jej szyderczych słów cała krew odpływa mi do krocza. – Nie masz pojęcia, Emily –  warczę. –  Przez ostatnie dwa tygodnie waliłem konia częściej, niż gdy byłem nastolatkiem i zbierałem magazyny z gołymi panienkami. – W takim razie spróbuję ci to jakoś wynagrodzić. – Klęka i bierze do ręki mojego sterczącego członka. Patrzę, jak sunie po nim językiem. Gdy

jęczy, mój kutas pulsuje w jej dłoni. – Lepiej uważaj – ostrzegam ją. – Nie zamierzam spuścić się w tę piękną buźkę. Ssie dolną wargę, wygląda jak mistrzyni na seksualnej misji. Dłonią pieści mojego kutasa, wargi owija wokół jego czubka i  nadaje swoim ruchom taki rytm, który wprowadza w  drżenie moje biodra. Jej gorące wargi pracują nade mną niezmordowanie, a  widok jej samej klęczącej przede mną doprowadza mnie do szaleństwa. Ta kobieta jest moją zgubą. Nie sądziłem, że jeszcze kiedyś będę się tak czuć. Przestałem w to wierzyć lata temu, ale Emily coś we mnie obudziła i tym razem zrobię wszystko, by to zatrzymać. – Kurwa – jęczę, odchylam głowę do tyłu, a Emily dalej drażni czubek mojego kutasa. Jeśli jej nie powstrzymam, zaraz eksploduję. – Zatrzymaj się, mała. – Spoglądam na nią i wplatam palce w jej włosy, by ją od siebie odsunąć, ale ona uparcie nie wypuszcza mnie z ust. Łapię ją za ramiona i  podciągam do góry. –  Dlaczego zawsze musisz mi się przeciwstawiać? – Bo lubię patrzeć, jak pulsuje ta żyła na twoim czole. – Oblizuje wargi. – Masz niewyparzony język – droczę się z nią, całując ją po szyi. – I co zamierzasz z  tym zrobić, doktorze? –  Prowokacja w  jej głosie zachęca mnie do tego, by zaraz pokazać jej dokładnie, co zamierzam z tym zrobić. Odwracam ją tyłem do siebie. Jedną dłonią ujmuję jej pierś, drugą zsuwam między jej uda. Odchyla głowę na moją klatkę, a  ja pocieram jej łechtaczkę i szczypię sutek. – Twoje nieposłuszeństwo zaczyna mnie denerwować. Widzę, że nadal nie wiesz, kto tu dowodzi. Jej ciało drży pod moim dotykiem, pieszczę jej łechtaczkę i  znowu wsuwam w  nią swoje palce. Kiedy czuję, jak zaciska się wokół nich, przywieram ciałem do jej pleców i popycham ją na łóżko. – Evan! –  piszczy, podpierając się ramionami. Unoszę się nad nią na łokciach, pochylam głowę i  całuję ją w  to miękkie miejsce za uchem. Potem przesuwam wargami po jej szyi i ramionach.

– Rozpaliłaś mnie do czerwoności, kochanie – warczę, gdy wygina plecy i przyciska swój tyłek do mojego kutasa. – To mnie zerżnij – jęczy, wbijając swoje ciało w moje. Chwytam w dłoń swojego fiuta, ustawiam go przy jej szparce i  wślizguję się w  nią bez problemu. Emily pojękuje i sapie, gdy posuwam ją rytmicznie. – Twoja cipka jest taka ciasna. Ja pierniczę –  dyszę jej w  szyję. –  Trzymaj pupę w górze, mała. – Sięgam nad jej głową, chwytam wezgłowie łóżka i  zwiększam częstotliwość ruchów. Posuwam ją coraz głębiej i  mocniej, nasze ciała przesuwają się w  górę łóżka od mocnego rytmu. Odgłos uderzania ciała o  ciało roznosi się po pokoju. Kiedy z  jej gardła wydobywa się krzyk, daję jej szybkiego klapsa w  pupę. Jej cipka zaciska się wokół mojego fiuta i  Emily szczytuje wśród pojękiwań i  krzyków. Popycham ją jeszcze dwa razy i  zatracam się razem z  nią. Opadam obok niej na łóżko i biorę ją w ramiona. Jedyny dźwięk, jaki słychać, to odgłos naszych przyspieszonych oddechów. Czuję szybsze bicie mojego serca. To, że myślę o  niej o  wiele za dużo, że zawsze chcę być w  pobliżu niej, że szukam wymówki, by jej dotknąć i  z  nią pobyć, dowodzi, że jeśli chodzi o  Emily Bell, to wpadłem po uszy. Jest absolutnie piękna, dowcipna, inteligentna i wystarczy, że tylko spojrzy na mojego kutasa, by ten od razu twardniał. Jest wszystkim, od czego starałem się trzymać z  daleka, ale dłużej już nie dam rady. Tym razem nie przegapię swojej szansy.

Pobudka z  Emily w  ramionach jest dla mnie czymś zdecydowanie nowym, ale nie mam nic przeciwko temu. Jej ciepłe ciało wbija się w moje i kiedy celowo kręci tyłkiem, mój kutas momentalnie się rusza i napiera na dolną część jej pleców. Odsuwam na bok jej ciemne zmierzwione włosy i odsłaniam kark. – Na twoim miejscu przestałbym tak robić –  warczę jej do ucha. Oplatam ramieniem jej talię i ujmuję w dłoń pierś. – W przeciwnym razie spóźnimy się do pracy jakieś trzy godziny. W odpowiedzi sięga ręką do tyłu, wsuwa ją między nas, chwyta mojego sztywnego fiuta i gładzi go szorstko. Wsuwam rękę między jej uda i czuję, że jest cała mokra.

– Cholera – mruczę w jej szyję. – Masz na mnie zły wpływ. – Nie wiem, czy taki zły, skoro oznacza to, że zaraz zaliczysz – droczy się. – Okej, z  tym nie będę dyskutować. –  Chichoczę, poruszając palcami w  jej cipce. Ociera się o  moją dłoń i  oboje jesteśmy coraz bardziej podnieceni. Znowu chcę ją poczuć, unoszę jej nogę i uginam ją, aż cała się odsłoni, po czym wsuwam się w jej ciasną cipkę. Posuwam ją rytmicznie, chwytam palcami jej biodra i  zwiększam tempo, wchodząc w  nią coraz głębiej. – O tak, mała. Smakujesz tak cholernie dobrze. – Właśnie tak – mruczy. – Nie przestawaj. – Odchyla do tyłu rękę i owija ją wokół mojej szyi, a ja obejmuję ją coraz mocniej i pieprzę tak, jakby od tego zależało moje życie. Trzyma się mnie kurczowo, gdy prowadzę nas oboje na szczyt. Po chwili słychać jedynie nasze przyspieszone oddechy. – Chodź. – Klepię ją w tyłek. – Weźmy prysznic, zbereźna dziewczynko. – Lubisz zbereźne – przekomarza się, gdy prowadzę ją do łazienki. Myjemy się, ubieramy i idę do kuchni przygotować kawę. Na szczęście w szafce w szpitalu mam zapasowe ciuchy, więc nie muszę podjeżdżać do domu w drodze do pracy. Tak czy inaczej, jeśli z Emily będziemy spędzać więcej czasu razem poza szpitalem, powinienem trzymać dodatkowe ubranie w samochodzie. Na wszelki wypadek. – Hej, ruszałeś moje zdjęcia? – Emily woła do mnie z salonu. – Jakie zdjęcia? – Podchodzę do niej. – Te z  moją rodziną, które oglądaliśmy wczoraj. Weszłam do salonu i wszystkie były odwrócone ramką do dołu. – Nie. Byłem w  tym pokoju tylko z  tobą, wczoraj przed wyjściem. Myślisz, że się poprzewracały, gdy błądziliśmy w  nocy w  drodze do sypialni? – Może. –  Oddycha zrelaksowana. –  Chociaż to trochę dziwne, że wszystkie upadły zdjęciami do dołu. Spodziewałabym się, że poprzewracają się w drugą stronę. – Wiem tylko, że rzuciłaś się na mnie jak tygrysica w rui, więc możliwe, że wstrząsnęliśmy całym domem.

– O mój Boże. – Śmieje się. – Ty pierwszy się na mnie rzuciłeś. Obracam ją do siebie, teraz stoimy naprzeciwko siebie, i  biorę ją w ramiona. – Możliwe, ale jeśli nasi koledzy z pracy się o nas dowiedzą, powiem, że to była twoja inicjatywa. Nie potrzebuję skarg dotyczących molestowania seksualnego w swoich papierach. – Jasne, to by było bardzo wiarygodne. –  Przewraca oczami. –  Jeśli pójdę na dno, pociągnę cię za sobą. –  Sięga ręką do tyłu i  klepie mnie w tyłek. – Lepiej się zbierajmy, jeżeli chcemy, żebyś był punktualny, albo od razu wszyscy się domyślą, że coś jest na rzeczy. Zwłaszcza że dziś wraca doktor Umbridge.

ROZDZIAŁ 20

•

Emily – Zanim zapomnę. –  Evan zatrzymuje mnie przed samochodem. Wreszcie odebrałam go z naprawy. Szaleńczy pościg tego drania kosztował mnie tysiąc pięćset dolarów. – Tak? Opiera obie dłonie o  szybę samochodu, unieruchamiając mnie między nimi. – Moja siostra Courtney przyjeżdża w przyszły weekend razem z mężem i trojaczkami z okazji ich pierwszych urodzin. Urządzamy przyjęcie. Będą przyjaciele z dziećmi i cała moja rodzina. – Mam zniknąć, to chcesz mi powiedzieć? – Nie. – Łaskocze mnie w bok, więc przysuwam się bliżej niego. – Chcę, żebyś ze mną poszła. Chcę cię im przedstawić. – Już poznałam prawie całą twoją rodzinę – przypominam mu. – Wiem, ale teraz chcę cię przedstawić jako moją dziewczynę. Moje oczy się rozszerzają, a usta rozciągają się w szerokim uśmiechu od ucha do ucha. – Dziewczynę, naprawdę? – To znaczy, „dziewczyna” brzmi dość szczeniacko, ale gdybym całował cię i  nazywał koleżanką w  obecności mojej rodziny, nie uszłoby mi to na sucho. Jeśli nie wyznaczę granic na samym początku, zaczną planować nasz ślub i imiona naszych przyszłych dzieci. – I tak zaczną nimi sypać, jak przedstawisz mnie jako swoją dziewczynę – droczę się z nim, bo ja już uwielbiam jego rodzinę. Są tak różni od mojej, że nie mam nic przeciwko ich gierkom.

– Poza tym bardzo bym chciał, żebyś poznała Courtney. Przez większość czasu ma ręce pełne roboty przy trojaczkach, ale tu opiekę nad dziećmi przejmie mama i  reszta rodziny, więc będziemy mieli czas, żeby usiąść i spokojnie pogadać z moją siostrą. – Dobra, brzmi fajnie. Muszę odświeżyć swoje umiejętności prowadzenia rozmowy, ale chyba dam sobie radę. – Polubi cię. – Całuje mnie w czoło. – Nie martw się. Cała rodzina cię polubi. Evan otwiera przede mną drzwi od samochodu i  czeka, aż wsiądę. Dopiero gdy jestem gotowa do drogi, zamyka je. Do szpitala jedziemy osobno, żeby na razie odgrywać każde swoją rolę. Pod prysznicem przypomniałam mu, że w pracy nie może zachowywać się inaczej niż do tej pory, ale wiem, że to będzie trudne. Sama będę musiała pamiętać, by od czasu do czasu zaimprowizować jakąś sprzeczkę albo po prostu dać mu powód do złości, to może wtedy uda nam się dochować tajemnicy. Śmieję się na samą myśl, jadąc karnie za jego samochodem. Rozzłoszczony i  zirytowany Evan jest naprawdę seksowny i  przeważnie nie mam nic przeciwko, gdy wpada w taki nastrój. Muszę oczyścić głowę z myśli, więc dzwonię do Kiery, by o wszystkim jej opowiedzieć. – No wreszcie! Czekam z  niecierpliwością, żeby poznać szczegóły twojej randki! –  wykrzykuje przyjaciółka, gdy tylko odbiera telefon. –  Opowiadaj wszystko. – Wszystko wszystko? – droczę się. – Och, tak, błagam. – Jesteś szalona. –  Śmieję się. –  To była niesamowita randka –   zaczynam, gotowa przedstawić jej wczorajszy wieczór ze szczegółami. Opowiadam o kolacji i niespodziewanej wyprawie pod gwiazdami. Mówię o  konstelacjach i  planetach, które mi pokazał Evan, i  o  tym, jakie to było niesamowite. – Cholera, kto by pomyślał, że w żyłach Evana Bishopa płynie odrobina romantycznej krwi? A  niech mnie! –  Kiera gwiżdże przeciągle. –  Zrobiliście to pod gwiazdami?

Parskam śmiechem i  przewracam oczami na myśl o  tym, z  jaką łatwością moja przyjaciółka przekracza wszelkie granice. – Nie, ale został u mnie na noc. – Ooo… – I pewnie ucieszy cię informacja, że jesteśmy… razem. Chyba. – Razem? – dopytuje Kiera z nutką rozbawienia w głosie. – No tak. Razem. – To był najwyższy czas – stwierdza. – Wiem, wiem –  stękam. –  Tak czy inaczej, było idealnie. Idealna noc z kolacją, gapieniem się w gwiazdy i dużą dawką oszałamiającego seksu. – Zadbam, by te informacje znalazły się w  karcie Evana podczas przyszłorocznej aukcji kawalerów. – Śmieje się. – Lepiej przyniosę dodatkową kasę, na wypadek, gdyby zjawiła się żądna odwetu April. – Chichoczę. Sorry, April. Evan jest mój. Gadamy przez całą drogę do szpitala. Spoglądam we wsteczne lusterko i widzę, że jadący za mną samochód towarzyszy mi, odkąd ruszyłam spod domu. Czuję się jak paranoik, więc próbuję się odprężyć, by uniknąć kolejnego ataku paniki. – Co się dzieje? –  Kiera natychmiast zauważa moją nagłą zmianę nastroju. – Jakiś samochód za mną jedzie. Byłam rozkojarzona i nie zwróciłam na niego uwagi, ale teraz uświadomiłam sobie, że trzyma się za mną od dłuższego czasu. – Myślisz, że to Richard? – To inny samochód, choć to o niczym nie świadczy. Mógł wypożyczyć nowy po tym, jak wjechał w mój. – Nie rozłączaj się, dopóki nie dojedziesz do szpitala. – Evan jedzie przede mną, zaparkuję obok niego. – Dobrze. – Wjeżdżam na parking. – Spoglądam w lusterko i widzę, że jadący za mną samochód zawraca. Przyglądam się uważniej kierowcy. Oddycham

z ulgą. – To kobieta – mówię do Kiery. – Fałszywy alarm. – Dzięki Bogu. – Dobra, dojechałam do pracy. Napiszę do ciebie później, jak będę miała przerwę. – Żegnamy się i rozłączamy dokładnie w chwili, kiedy Evan staje przy moim samochodzie. – Nie możesz otwierać mi drzwi i  być taki troskliwy. Ludzie nabiorą podejrzeń, zanim przekroczymy próg szpitala. – Powiedziałem, że będę uważać w  szpitalu. Nie mówiłem nic o parkingu. – Puszcza oko, pochyla się nade mną, by mnie pocałować, ale ja kładę palec na jego wargach i go powstrzymuję. – Szczegóły techniczne, doktorze Bishop. –  Evan mruży oczy z dezaprobatą. – Ktoś mógłby nas tu zobaczyć, więc jeżeli nie chcesz, żeby wszyscy o nas mówili, sugerowałabym samokontrolę. – Chrząka, sięga ręką do krocza, żeby się poprawić. Śmiać mi się chce na widok jego zbolałej miny. Zabieram z siedzenia swoją torbę i zamykam samochód. – Tak lepiej –  drażnię się z  nim, oblizując wargi. –  Pamiętaj, bądź zirytowany i  humorzasty. To nie powinno być zbyt trudne. –  Mrugam do niego. Spoglądam na wybrzuszenie w okolicach pachwiny i klepię go po policzku. – Igrasz z ogniem, kobieto – ostrzega mnie niskim chropowatym głosem. Ta mieszanka za każdym razem przyprawia mnie o wilgoć między nogami. Klepie mnie w tyłek i rusza w stronę wejścia dla personelu. – Chyba kupię sobie krem na odparzenia – kpię. Idę przed nim, żebyśmy nie wchodzili do szpitala razem. Wyjmuję z  szafki kilka kawałków lukrecji i  chowam do środka swoje rzeczy. Evan poszedł do doktora Umbridge’a zdać mu raport i  sprawdzić, co działo się wczoraj, gdy mieliśmy wolne. Motyle harcują w  moim brzuchu, kiedy myślę o ostatniej dobie, jak wszystko się zmieniło i dokąd zmierzamy wraz z Evanem. Niewątpliwie trochę się denerwuję, biorąc pod uwagę ostatni raz, kiedy spotykałam się z  kolegą z  pracy, i  jak to się skończyło. W głębi duszy wiem jednak, że Evan jest inny. Nie umawia się ze mną, żeby być bliżej mojego ojca albo żeby rozwijać własną karierę. Interesuję go tylko ja.

W  miarę jak zbliżam się do punktu pielęgniarskiego i  widzę Evana razem z doktorem Umbridge’em, przybieram pokerowy wyraz twarzy. Szef pewnie i  tak nic by nie zauważył, wyjechał przecież następnego dnia po moim przyjeździe, ale inni lekarze i  pielęgniarki od razu by się zorientowali, jeśli nie zachowałabym pozorów. – Doktorze Umbridge, minęło kilka tygodni. Jak się udał urlop? – Podaję mu rękę, którą mężczyzna ujmuje w obie dłonie i serdecznie nią potrząsa. Kątem oka zerkam na Evana, którego szczęka zaraz pęknie, tak mocno zaciska on zęby. Śmieję się w  duchu, widząc, jakie zaborcze spojrzenie posyła doktorowi zza jego pleców, więc dla zabawy postanawiam sprawdzić, jak daleko mogę się posunąć. – Powiedzmy, że to były bardzo potrzebne wakacje. – Bardzo się cieszę. – Pochylam się w stronę Umbridge’a i wolną dłoń opieram na jego piersi. – Naprawdę. Jestem pewna, że pana małżonka była zadowolona, mogąc mieć pana tylko dla siebie. – Nie jestem żonaty. Większość kobiet nie rozumie, jakich wyrzeczeń wymaga nasza praca, i na dłuższą metę tego nie wytrzymuje. – Wypuszcza moją dłoń i krzyżuje ręce na piersi. – Całkowicie to rozumiem – zgadzam się z nim. – Też nigdy nie miałam szczęścia na tym polu. Zanim zdąży coś powiedzieć, dostaje powiadomienie na pager. Patrzy na ekran, by odczytać wiadomość, a Evan posyła mi mordercze spojrzenie. – Muszę was przeprosić… – Nie ma sprawy – wchodzi mu w słowo Evan i chwyta mnie za ramię. –  Mamy problem, który musimy przedyskutować. Wyrywam ramię z  jego uścisku, gdy prowadzi mnie korytarzem z powrotem do naszych szafek. Na szczęście w szatni nikogo nie ma i gdy tylko Evan zamyka za nami drzwi, wybucham śmiechem. – Co ty, do cholery, sobie wyobrażasz? – Patrzy na mnie twardo, kładąc ręce na biodrach. – Myślisz, że to jest zabawne? – Czy ty mówisz teraz poważnie? –  Robię krok w  jego kierunku. –  Testowałam cię i bardzo mi przykro, ale oblałeś na całej linii. – Testowałaś mnie? Nie zamierzam bawić się z tobą w te gierki, Emily.

– Okej, przepraszam. – Unoszę rękę, żeby go powstrzymać. – Chciałam sprawdzić twoją reakcję. Kiedy jesteśmy w pracy, powinieneś zachowywać się obojętnie, a nie jakbyś był gotów zamordować każdego, kto się do mnie uśmiechnie. – Nic by się nie działo, gdybyś nie próbowała go uwodzić – upiera się. – Och, proszę cię… Doktor Umbridge mógłby być moim ojcem, więc twoja reakcja była nieproporcjonalna. – Zatem nie próbowałaś celowo wzbudzić we mnie zazdrości? – Nie chodziło o  zazdrość –  obstaję przy swoim. –  Ustaliliśmy, że w  pracy będziemy się zachowywać jak wcześniej, a  żeby to się udało, powinniśmy sprzeczać się jak zawsze. – No właśnie… –  Przerywa, gdy w  końcu łapie, o  co mi chodzi. –  Chciałaś mnie wkurzyć. To chcesz mi powiedzieć? – Myślisz, że gdybym tego nie zrobiła, zachowywałbyś się jak wcześniej? Kiedy szłam w waszą stronę, rozbierałeś mnie wzrokiem. Przeczesuje dłonią włosy, mierzwiąc je jeszcze bardziej. – Szczerze mówiąc, dopiero co widziałem cię nagą, więc ten obraz nadal jest żywy w mojej głowie. Klepię go w  klatkę piersiową. Chwyta moją rękę i  przyciąga mnie do siebie. – Wątpię, żebyśmy byli pierwszą romansującą parą w  tym szpitalu, zwłaszcza że to małe miasto. – Owszem, ale o ile tamte pary nie próbują udowodnić własnej wartości i  zyskać szacunku wynikającego z  ich ciężkiej etycznej pracy, o  tyle nie mają powodów do zmartwień – przypominam mu. Evan wie, jak ważne jest dla mnie zapracowanie na swoje nazwisko na podstawie własnych zasług. –   Chcę, by inni widzieli we mnie przede wszystkim profesjonalistkę, a dopiero później nową panią doktor, która sypia z najgorętszym lekarzem w szpitalu. – Jesteś profesjonalistką i  masz zabójczą etykę pracy, nikt w  to nie wątpi. – Evan całuje mnie czule w  nos. – Ale rozumiem. Jak tylko dowie się o nas moja rodzina, kilka dni później będzie wiedziało całe miasto. Tu

każdy zna każdego, nawet jeśli dzieli ich godzina jazdy samochodem. Zwłaszcza moja mama. Ona jest królową plotek. Śmieję się, owijając ramiona wokół jego szyi i przyciągając jego usta do swoich. – Czyli mam jeszcze tydzień, żeby pokazać wszystkim, ile jestem warta.

Ranek mija spokojnie, mam tylko kilku pacjentów. Postanawiam zjeść wcześniej lunch, idę więc do stołówki po jedzenie. Dzwonię do Kiery, ale nie odbiera. Kilka minut później przysyła mi esemesa. Kiera: SORRY, BYLIŚMY ZAJĘCI Z TRENTEM… Emily: WŁAŚNIE STRACIŁAM APETYT. Kiera: CO TAM? WSZYSTKO OKEJ? Emily: TAK, W  PORZĄDKU. JEM LUNCH. EVAN ZAPROSIŁ MNIE NA URODZINOWE PRZYJĘCIE SWOICH SIOSTRZEŃCÓW W  PRZYSZŁY WEEKEND. CIESZĘ SIĘ, ŻE POZNAM COURTNEY I  JEJ RODZINĘ, ALE TEŻ SIĘ DENERWUJĘ. POWIEDZIAŁ, ŻE PRZEDSTAWI MNIE JAKO SWOJĄ DZIEWCZYNĘ, I MARTWIĘ SIĘ, ŻE ZROBIĘ NAJGORSZE PIERWSZE WRAŻENIE NA ŚWIECIE. Wciskam przycisk „wyślij” i  pół minuty później dzwoni mój telefon, a na ekranie wyświetla się nasze wspólne zdjęcie. – Sztab kryzysowy – odbieram ze śmiechem. – Powiedz, dlaczego panikujesz. – Nie panikuję. To znaczy, nie na poważnie. Jestem zdenerwowana, może niespokojna. Chciałabym, żeby mnie polubili. Evan ma tylko jedną siostrę i fajnie by było, gdybyśmy się dogadywały, co nie? – Mówiłam ci, że Courtney jest najmilszą osobą, jaką kiedykolwiek znałaś. Bez wahania zaakceptowała River, a  pamiętaj, że ta dziewczyna praktycznie stanęła w  drzwiach mieszkania Aleksa i  oświadczyła, że nosi

jego dziecko, więc jeśli nie jesteś patologiczną kłamczuchą, Courtney cię pokocha. – Nawet jeśli gwizdnęłam Evanowi ciuchy po naszej jednorazowej nocy, bo myślałam, że on to Drew? – Masz rację. Może o tym nie wspominaj. – Zadbam o  to, by rozmowa nie zeszła na ten temat. –  Śmieję się. Zbieram opakowania po jedzeniu, wyrzucam je do kosza i idę do windy. – Poza tym będziemy tam razem z  Trentem i  zawsze możemy cię wesprzeć, jeśli będziesz tego potrzebowała – oświadcza Kiera rzeczowo. – À propos, czy razem z  Trentem zaliczacie bzykanko w  środku dnia? Wygląda na to, że to coś poważnego. – Będę szczera i  po prostu to powiem. –  Parska. –  On jest naprawdę świetny w łóżku. – O rany. – Śmieję się, wchodząc do windy. – Mówisz, że umie używać swojego drążka? Pochylam się, by wcisnąć guzik z  moim piętrem, a  kiedy podnoszę głowę, nie mogę złapać tchu. Drzwi się zamykają, ale w  holu widzę jego twarz. Telefon wyślizguje mi się z ręki i upada na podłogę. Gdy zamkną się drzwi i winda ruszy, wypuszczam z siebie powietrze. Słyszę, że Kiera coś mówi, ale jestem zbyt sparaliżowana, by się poruszyć. Gdy podniosłam głowę i  ujrzałam twarz Richarda, spanikowałam. W  końcu zbieram z  podłogi telefon i  przykładam go do ucha, mając nadzieję, że głos Kiery uspokoi mnie na tyle, że nie dostanę ataku paniki. – Przepraszam – odzywam się w końcu. – Co się stało? Upuściłaś telefon? – Tak… Ja… – Co się stało? – przerywa mi przyjaciółka natarczywie. – Nie wiem. Może mam przywidzenia, ale mogłabym przysiąc, że widziałam Richarda. – Co? W szpitalu? – Tak, w holu na dole, tuż przed tym, jak zamknęły się drzwi windy. Był dosyć daleko, ale rozpoznałam jego sylwetkę.

Winda zatrzymuje się na oddziale ratunkowym, wysiadam i  idę prosto do szatni. Muszę zapanować nad nerwami, zanim wrócę do pracy. – Nie podoba mi się to, Em. Powiedz o wszystkim Evanowi i zawiadom tego policjanta. Może to Richard jechał za tobą rano, przebrany za kobietę? Nie przyszło mi to do głowy, ale teraz, gdy o  tym myślę, jestem cholernie przerażona. – O mój Boże –  mówię pod nosem, składając wszystkie elementy układanki do kupy. – Zdjęcia na moim stoliku. – Co z nimi? – Wczoraj wieczorem, przed wyjściem, pokazywałam je Evanowi. Po powrocie właściwie zerwaliśmy z  siebie ciuchy i  utknęliśmy na noc w  sypialni, więc niczego nie zauważyłam. Dziś rano, gdy weszłam do salonu, wszystkie fotografie leżały ramkami do dołu. – Kurwa, Em. –  Kiera z  trudem łapie oddech. –  To jakaś masakra. Myślisz, że Richard był u ciebie w mieszkaniu? – Śledził mnie, więc chyba nie można tego wykluczyć, ale nie było żadnego śladu włamania. Uznałam, że zdjęcia się przewróciły, bo ciągle się o coś obijaliśmy w holu. Wywaliliśmy również kwiatek, więc… – No dobra, a co, jeśli jest tak, jak nam się wydaje, i ten wariat nie tylko za tobą jeździ, lecz także cię obserwuje? Wystaje przed twoim domem, może ma lornetkę albo noktowizor i  widział, jak pokazujesz te zdjęcia Evanowi? Mógł zobaczyć, jak razem wychodzicie, i  wślizgnąć się do mieszkania przez otwarte okno albo jakoś inaczej. To chyba nie jest zbieg okoliczności, że dziś rano ktoś za tobą jechał, a  teraz zobaczyłaś go w szpitalu. – Chyba zaraz zwymiotuję. Ten facet był w moim mieszkaniu. Obserwował mnie, nie wiadomo, od jak dawna. Kto wie, co widział. Minęły trzy tygodnie od dnia, kiedy omal nie zepchnął mnie z  jezdni i  zwiał. Boże, czuję się taka zbrukana. Śledzi mnie, obserwuje, ma obsesję na moim punkcie. Ta świadomość przyprawia mnie o nieprzyjemny dreszcz na plecach, moje ciało pokrywa gęsia skórka. Jestem przerażona.

– Em, musisz natychmiast powiedzieć Evanowi. Zadzwoń do tego oficera i nie wracaj do domu sama. – Nie rozumiem, czego on chce! –  krzyczę sfrustrowana. –  Czy on naprawdę myśli, że jeśli mnie skrzywdzi, jego żona wróci? – On jest szalony, Em. Strata żony przewróciła mu w głowie. Potrzebuje pomocy, ale to nie twoja wina. – On myśli, że moja. – Kogo obchodzi, co on myśli? To psychol. To mało powiedziane. – Dobra, idę po Evana. – Świetny pomysł. Zadzwoń do mnie później, dobrze? – Zadzwonię – obiecuję i się rozłączam. Zostało mi jeszcze kilka godzin pracy, ale nie wiem, czy zdołam się na niej skupić. Ciągłe oglądanie się za siebie i  niepokój, że Richard nagle wyskoczy gdzieś zza rogu, nie pomagają. Stukam nerwowo stopą, sięgając do szafki po lukrecję. Torebka jest niemal pusta i  odnotowuję w  pamięci, żeby uzupełnić zapas, kiedy będę następnym razem w  sklepie. Zaczynam układać w głowie listę zakupów i pozwalam błąkać się myślom przez parę minut, gdy nagle wyczuwam obecność kogoś za plecami. Moje dłonie robią się lepkie. Serce zaczyna łomotać mi w  piersi ze strachu, ogarnia mnie panika, moja klatka piersiowa się zaciska i czuję się znowu tak jak wtedy, gdy Richard ścigał mnie samochodem. Instynktownie wyrzucam do tyłu łokieć i gdy wbijam go w stojącego za mną mężczyznę, słyszę pełen bólu jęk. Odwracam się na ławce, na której siedzę, i  wytrzeszczam oczy ze zdumienia na widok zgiętego wpół z bólu Evana. – O mój Boże! – krzyczę. Podbiegam do niego w chwili, kiedy upada na podłogę. –  W  porządku? –  Evan leży w  pozycji embrionalnej z  rękami zaciśniętymi na kroczu. – O cholera, walnęłam cię w jajka? – Kiwa głową i  czuję się jeszcze gorzej, gdy widzę, że łzy podchodzą mu do oczu. –  Cholera. Przepraszam. Przynieść ci lód albo coś innego? – Nie… – Wypuszcza powietrze. – Daj mi chwilę. Kiedy wraca do siebie, pomagam mu wstać i nie przestaję przepraszać. Nie chciałam go uderzyć i czuję się jeszcze gorzej, bo wiem, co za chwilę

będę musiała mu powiedzieć. – Już dobrze. Chyba wróciły na swoje miejsce –  mamrocze Evan niewyraźnie. – Dlaczego się skradałeś? – zastanawiam się, gdy siadamy przy jednym z okrągłych stołów. – Nie skradałem się –  oponuje. –  Zawołałem cię po imieniu dwa razy, ale nawet nie drgnęłaś. – Wołałeś mnie? –  Cholera. –  Przepraszam… Byłam o  krok od kolejnego ataku paniki, więc pewnie dobrze się stało, że wszedłeś. – Dlaczego? Co się dzieje? – Jego zaniepokojony głos przyprawia mnie o  szybsze bicie serca, a  kiedy opowiadam mu całą historię, Evan pod koniec wygląda, jakby chciał kogoś zamordować. – Mam dosyć tego skurwysyna – wypluwa przez zaciśnięte zęby. – Nie zamierza się poddać, a policja nic z tym nie robi. Dostał zakaz zbliżania się, a on jak gdyby nigdy nic łazi za tobą i cię obserwuje. – Zadzwonię do tego gliniarza i dam mu znać. Może mogą przysłać do szpitala dodatkowego strażnika, dopóki nie złapią Richarda. Albo może popracują trochę ciężej, żeby go znaleźć, gdy przekażę im najnowsze informacje – proponuję. – Powinienem się domyślić, że coś jest na rzeczy. Ostatnich kilka tygodni było zbyt spokojnych. Pewnie załatwił sobie nowe auto. W końcu Evan się uspokaja i zostaje ze mną, gdy dzwonię do policjanta, który przy okazji poprzedniego zdarzenia spisał moje zeznania, i  o  wszystkim mu opowiadam. Funkcjonariusz zapewnia mnie, że jego ludzie cały czas pracują nad Richardem, że ponownie sprawdzą jego mieszkanie i  inne nieruchomości, których jest właścicielem. Stale monitorują jego karty kredytowe, ale ostatnio nie było żadnych nowych transakcji. Richard żyje na tyle odizolowany od sieci, by nie dać się złapać. Policjant zaprasza mnie na komendę, bym złożyła kolejne doniesienie o naruszeniu zakazu zbliżania się, śledzeniu mnie i wtargnięciu do mojego mieszkania. I  choć nie mogę udowodnić żadnej z  tych czynności, to przynajmniej pozostanie ślad w  papierach. Im więcej dokumentów świadczących o tym, że Richard stanowi dla mnie zagrożenie, będę mogła

przedstawić, tym większe będą szanse na postawienie go w stan oskarżenia, gdy już zostanie zatrzymany. Bez problemu mogliby mu zarzucić podejrzane zachowanie i  kiedy tylko dostaną nagrania ze szpitalnych kamer, będzie można mu udowodnić, że tu był. Wracamy do pracy, ale Evan widzi, że jestem roztargniona. Nie chciałam uszczuplić personelu na oddziale ratunkowym, więc został ze mną do końca zmiany. Tyle w temacie nierzucania się w oczy jako para. Wkurzył się, że opuściłam oddział, nic mu nie mówiąc, ale byłam strasznie głodna i  naprawdę nie sądziłam, że wyjście do stołówki może narazić mnie na niebezpieczeństwo. Wiedząc już, że Richard nie ma żadnych zahamowań, i  nie mając pojęcia, do czego jeszcze jest zdolny, jestem coraz bardziej przerażona. – Jeśli mamy zdążyć na komendę, lepiej już chodźmy – przypomina mi Evan, gdy szperam w swojej szafce. – W porządku –  przytakuję. Biorę swoją torbę i  zarzucam ją sobie na ramię. Evan pojedzie ze mną na policję, a potem odwiezie mnie do domu. Wychodzimy wyjściem dla personelu. Na zewnątrz jest już ciemno, ale drogę oświetlają nam parkingowe latarnie. Kiedy tylko widzę swój samochód, dociera do mnie, że coś nie gra. – O mój Boże. Evan mnie wyprzedza i klęka przy kołach. – Są, kurwa, pocięte. –  Przesuwa dłonią po gumie, potrząsa głową i zaciska zęby. – Skurwysyn. – Dopiero co odebrałam samochód z naprawy! – krzyczę. Torba zsuwa mi się z ramienia i upada na ziemię. – Chodźmy. –  Wstaje, podnosi moją torbę i  bierze mnie za rękę. Jeśli wcześniej myślałam, że Evan był wkurzony, to teraz aż gotuje się ze złości. Nigdy nie widziałam, żeby był tak czerwony na twarzy i  spięty. Idę o zakład, że gdyby nie moja obecność, wyładowałby tę złość na miejscu. Na komendzie składamy obszerne wyjaśnienia, włączając do zeznań również ponacinane opony. Policjant informuje nas, że dom Richarda jest pod obserwacją, która będzie trwała aż do skutku, i zapewnia, że robią, co w ich mocy.

– Możemy również postawić patrol przed pani domem. Policjant nie dopuści do kolejnego włamania i będzie miał panią na oku, gdy będzie pani u siebie. – Jej nie będzie u siebie – wchodzi mu w słowo Evan. Patrzę, jak zaciska zęby. Biorę go za rękę, żeby zwrócić na siebie jego uwagę, ale on ani drgnie. – Zostanie u mnie, dopóki ten drań nie wyląduje za kratkami. Ona nie jest tam bezpieczna. Przyznaję, że w  domu nie czułabym się pewnie, ale nie mówię tego głośno. – Tak pewnie będzie najlepiej – zgadza się policjant. – Proszę zostawić adres i numer telefonu, na wszelki wypadek. Wychodzimy z komendy i jedziemy do mnie, bym mogła się spakować. Nie mam zielonego pojęcia, jak długo będę mieszkać u  Evana, więc zabieram ze sobą po trochu wszystkiego. W drodze do jego domu atmosfera w  samochodzie jest napięta, panuje cisza i  żadne z  nas nie wie, co powiedzieć. Wszystko zaczęło się tak wspaniale układać, a teraz czuję się, jakbym siłą wpakowała go na minę. Gdy dojeżdżamy na miejsce i  rozpakuję już swoje rzeczy, nie umiem dłużej znieść naszego milczenia. Evan siedzi na krześle w  rogu salonu. Pokój tonie niemal w  ciemności. Wyjątkiem jest mała lampka, która pali się obok niego. – Przepraszam. –  Siadam na podłodze między jego kolanami. –  Nie pisałeś się na coś takiego i nie będę miała pretensji, jeśli… Pochyla się w  moją stronę, chwyta mnie za ramiona, podciąga w  górę i  sadza sobie na kolanach. Instynktownie zarzucam mu ręce na szyję i siadam na nim okrakiem. Kładzie dłonie na moim karku i przyciąga moje usta do swoich. Całuje mnie tak miękko i delikatnie, że wtapiam się w jego silne ciało. – Evan… – szepczę jego imię, niczym cichą prośbę, prosto w jego wargi. Muszę wiedzieć, co myśli, co to oznacza dla nas i jak przez to przejdziemy. – Jestem cały twój, mała. Pamiętasz? –  To tak, jakby wiedział, co chciałam usłyszeć. Moje oczy zachodzą łzami, gdy uświadamiam sobie, że ten człowiek nie ucieknie. Bez względu na wszystko będzie stał u  mego boku i walczył.

– A ja cała twoja – potwierdzam z pełnym wdzięczności uśmiechem. – Nigdy w to nie wątp. Jasne? Kiwam głową, bo nasze usta przywierają do siebie w  gorącym pocałunku. Jego język wsuwa się między moje wargi. Evan wygina miednicę i  zachęca mnie do tego samego, a  moje podbrzusze zalewa fala pożądania. Ocieram się o  niego biodrami, czuję elektryzujące napięcie, które przeszywa nasze ciała, a gdy z jego gardła wydobywa się głośny jęk, wiem, że dzieli go kilka sekund od zerwania z nas ubrań. – Zaczekaj… – mówię, gdy sięga dłońmi do dołu mojej koszulki. – Nie miałeś oprowadzić mnie po mieszkaniu? – pytam niewinnie, bo czuję, jak jego erekcja wbija mi się w nogę. – Jasne. –  Posyła mi przebiegłe spojrzenie, wsuwa dłonie pod moje pośladki i  podnosi mnie, jednocześnie wstając. –  Zaczniemy od sypialni, dobrze? –  Klepie mnie w  tyłek, a  ja śmieję się przez całą drogę do jego łóżka.

ROZDZIAŁ 21

•

Evan Siedem dni minęło jak z bicza strzelił, a ja każdego ranka budziłem się z  Emily w  ramionach. Szybko wpadliśmy w  rutynę. Codziennie pijemy kawę przed wyjściem do pracy, robimy na zmianę śniadanie i  często bierzemy wspólnie prysznic, by zaoszczędzić wodę. No dobra, to taki żart. Choć cała sytuacja z  Richardem strasznie mnie wkurza, to dała nam ona nieoczekiwaną okazję, aby przenieść nasz związek na inny poziom. Normalnie wolałbym, żeby sprawy nie toczyły się tak szybko, ale teraz, kiedy Emily praktycznie ze mną mieszka, nie chcę, żeby się wyprowadzała. Dziś mamy pierwszy wolny dzień, odkąd wszystko się wydarzyło, i wkrótce powinniśmy jechać na ranczo na urodzinowe przyjęcie, chociaż ja najchętniej ściągnąłbym z siebie ciuchy i wrócił do łóżka. – Jesteś prawie gotowa? –  Staję w  drzwiach i  obserwuję Emily, która krąży między ubraniami, zastanawiając się, co na siebie włożyć. Odrywa się od studiowania letnich sukienek, leżących na łóżku, i  patrzy na mnie z  wyrazem frustracji na twarzy. –  W  porządku. –  Podnoszę ręce. –  Idź w tym, co masz na sobie. Wyglądasz świetnie. – Podchodzę do niej, biorę ją w ramiona i całuję w usta. Emily wciąga głęboko powietrze. – Wysłałam Kierze kilka zdjęć, ale jej pomoc okazała się bezużyteczna. Gdyby to od niej zależało, przez całą dobę wyglądałabym jak tancerka gogo. – Choć raz się z nią zgodzę. Emily uśmiecha się lekko. – Wiem, pewnie przesadzam, ale chcę wyglądać ładnie. To tylko przyjęcie urodzinowe z  całą twoją rodziną, która pewnie już wszystko o mnie wie. – Wzrusza ramionami, jakby się poddała. Rzucam jej znaczące

spojrzenie. –  Chcę po prostu zrobić dobre wrażenie, zwłaszcza na twojej siostrze, której jeszcze nie poznałam. Przeczesuję palcami jej włosy, ujmuję jej twarz w dłonie i zmuszam, by na mnie spojrzała. – Courtney jest najbardziej wyluzowaną osobą z  nich wszystkich. Jak tylko ją poznasz, będziesz miała wrażenie, że znasz ją całe życie. Zaufaj mi. Ona ma taki sposób bycia. – Wierzę ci na słowo. – Lekko się rozluźnia. – Mama wypożyczyła dmuchany zamek, będzie mnóstwo dzieciaków, jedzenia, ciastek i słodkich soków. Jeśli więc wiesz, co dla ciebie dobre, nie wkładaj niczego zbyt eleganckiego. Emily wreszcie się śmieje, a  ja biorę ją za rękę i  prowadzę do salonu, gdzie leżą prezenty. Któregoś dnia po pracy pojechaliśmy po zakupy dla trojaczków. Emily uparła się na tablety edukacyjne i jeździki, które później będziemy musieli wysłać Courtney do Kalifornii kurierem. – Nie zapomnij o kartach urodzinowych – przypomina mi Emily i bierze jedno z wielkich pudełek owiniętych w różowy papier. Zabieram kartki ze stołu i  pozostałe dwa prezenty. Zamykam za nami drzwi do domu i w drodze do garażu już wiem, że będzie gorąco jak diabli. Wsiadamy do terenówki i  ruszamy. Podczas drogi na ranczo rozmawiamy o  różnych rzeczach. W  towarzystwie Emily czuję się swobodnie i  komfortowo. Uświadamiam sobie wtedy, jak bardzo będę tęsknić za byciem z  nią każdego dnia w  ten sposób. Choć przez tyle lat żyłem sam, szybko przywykłem, że Emily jest obok mnie. Nie wspominając o  porannym seksie. Wczesne wstawanie nie stanowi już dla nas żadnego problemu. Niewiele osób tutaj rozumie taki rytm pracy, więc miło jest mieć u  boku kogoś, dla kogo jest to oczywiste. Kiedy policja w końcu złapie Richarda i Emily powróci do swojego mieszkania, dziwnie będzie wracać do pustego domu. Gdy docieramy do rodziców, nerwy Emily znowu dają o  sobie znać. Parkuję samochód, biorę ją za rękę, całuję jej knykcie i patrzę jej w oczy. – Nie martw się. Zrobią ci się zmarszczki – żartuję. – Wszyscy już cię kochają.

– Trzeba było kupić wódkę. – Żadnego podkręcania ponczu. – Kręcę głową. – Cholera. Nie ma z tobą zabawy. Puszczam do niej oko, mając nadzieję, że wreszcie się odpręży i  po prostu będzie sobą. Nie ma powodu, żeby jej nie polubili, więc w ogóle się tym nie martwię. Zabieramy prezenty z tylnego siedzenia i prowadzę Emily do ogrodu na tyłach domu, gdzie wszyscy siedzą przy piknikowych stołach ustawionych w pobliżu wielkiego dmuchanego zamku ze zjeżdżalnią. Tata stoi przy grillu. Słyszę śmiech Courtney, która rozmawia z  Jessicą i  Dylanem. Gdybym nie miał rąk zajętych paczkami, ścisnąłbym dłoń Emily, żeby dodać jej odwagi. – To Jessica, prawda? Dziewczyna, która prowadziła aukcję? – Tak, to ona. Kobieta Dylana. Mama uwielbia jej ekscentryczną osobowość. – Mogłaby napisać o  was wszystkich książkę, bardzo dobrze was scharakteryzowała. – Emily patrzy na mnie znacząco. – Nie bądź taka mądra. – Trącam ją łokciem. Dołączamy do zebranych, odkładamy na bok prezenty, a  Courtney na mój widok zrywa się z krzesła i rzuca mi się w ramiona. – Mój starszy brat! Tęskniłam. – Ściska mnie mocno. – Upiłaś się? – Chichoczę. – Nie. –  Rzuca mi swoje charakterystyczne spojrzenie, które mówi: „Och, zamknij się”. – Po prostu cieszę się, że cię widzę. – Kątem oka zerka na Emily. – Court, poznaj moją dziewczynę Emily. Po moich słowach wokół zapada cisza, a  uwaga wszystkich kieruje się w naszą stronę. Staram się to ignorować, bo nazywanie jej w ten sposób jest dla mnie jak najbardziej naturalne. Prąd, który nas przeszywa, gdy biorę ją za rękę, jest tak silny, że szeroko się uśmiecham. Kiera, siedząca obok Benity i  cioci Charlotte, wydaje z  siebie pełen zachwytu okrzyk. Po raz pierwszy przyznałem to publicznie, ale od teraz chciałbym, żeby o  tym

wiedział cały świat. Emily jest moja, właśnie tak, jak być powinno. Courtney natychmiast przytula Emily. – Tak się cieszę, że się poznałyśmy! Tyle o tobie słyszałam. – Mam nadzieję, że same dobre rzeczy. –  Emily się śmieje. –  Też się cieszę, że cię poznałam. – Tylko dobre rzeczy. Musisz poznać mojego męża, Drew. –  Courtney macha do niego ponad głowami zebranych. Drew trzyma na rękach jedno z dzieci. Pozostałą dwójkę niosą John i River. – To jest Drew. –  Patrzę na Emily i  na widok jej rumieńca z  trudem tłumię śmiech. Rano po weselu była niemal pewna, że ja to on. Jesteśmy podobnie zbudowani, ale na tym kończy się podobieństwo. – Cześć – wita się Drew. – O rany, jakie słodziaki –  zachwyca się Emily, patrząc na trojaczki. Courtney ubrała całą trójkę w  takie same koszulki z  napisem „Mam rok” i muszę przyznać, że wyglądają w nich uroczo. Jak na zawołanie zjawia się mama. – Więcej wnuków by mi nie zaszkodziło. – Mruga porozumiewawczo do mnie i do Emily. – Jesteś chciwą babcią –  stwierdza Alex na tyle głośno, żeby wszyscy wokół usłyszeli, a River wybucha śmiechem, co na chwilę odwraca uwagę mamy od nas. – Najwyższy czas na więcej. Chciałabym co najmniej dwadzieścioro wnucząt, by mieć kogo rozpieszczać, więc musicie brać się do roboty. –  Wskazuje na wszystkie swoje dzieci po kolei. Kiedy się od nas oddala, głos zabiera Courtney. – Do diabła, nie. Ja mam już dosyć. Do-syć. – Powiedziałam dokładnie to samo –  przytakuje jej Viola. Obok niej siedzi Kayla z  córeczką na rękach. To koleżanki Courtney z  college’u. Ostatnio widziałem je na jej ślubie trzy lata temu. Szybko przedstawiam gościom Emily. Zdaję sobie sprawę, że od natłoku imion kręci jej się w  głowie, ale na szczęście tym razem jest trzeźwa, więc ma szansę przetworzyć te informacje.

Cieszę się, że jest tu tyle osób. Mama uparła się, żeby wyprawić przyjęcie urodzinowe dzieci na ranczu, bo w ciągu roku rzadko je widuje, a  Courtney zdecydowała, że tego dnia chce mieć wszystkich wujków i ciocie w jednym miejscu, więc zaciągnęła tutaj swoich przyjaciół: Travisa, Violę, Kaylę i Logana, z dziećmi. Widzę Logana i Travisa rozmawiających z Johnem i macham do nich. – Już wiemy, skąd masz tyle dzieci. –  Courtney zwraca się do Violi i zerka na jej męża Travisa, który unosi obie ręce, jakby nie miał z tym nic wspólnego. – Uważaj na to, co mówisz. Nie wywołuj wilka z lasu – ostrzega Viola. –  Jak raz otworzysz te przeciwpowodziowe śluzy… – Właśnie tak –  wtrąca się Kayla. –  Przysięgam, że to wina kalifornijskiej wody. – Jesteś następna w kolejce, Kay – mówi do niej Courtney. – Serio. My mamy trójkę, Viola też. Musisz wypchnąć na świat jeszcze dwójkę. Emily śmieje się, słuchając, jak dziewczyny przekomarzają się w kwestii kolejnych ciąż i kolejnych dzieci. – Technicznie rzecz biorąc, mamy dwoje dzieci, więc się zamknij. –  Kayla celuje w Courtney palcem, ale moja siostra ani drgnie. – Skylar jest moją pasierbicą, a nasza Abigail ma ledwie rok, więc wierz mi, mamy ręce pełne roboty – zwraca się do Emily. – Widzisz, co cię czeka? – Courtney spogląda na Emily, krzyżuje ręce na piersi i wybucha śmiechem. Emily otwiera zdumiona usta. – Evan chyba faktycznie nie żartował, gdy mówił, że wasza mama będzie wypytywać o ślub i dzieci. – Czy ktoś mówił, że Courtney jest w  ciąży? –  Jackson wstaje i wrzeszczy na całe gardło, sprowadzając uwagę innych na nas. – Zamknij się, Jackson! – Courtney ściąga brwi. – Nikt nie jest w ciąży. – No dalej, Court-Court, nie ma się czego wstydzić. Courtney pokazuje mu środkowy palec i  już otwiera usta, by coś mu powiedzieć, gdy jedno z dzieci zaczyna płakać. Drew próbuje je uspokoić,

ale bezskutecznie. Emily pyta, czy może wziąć małego na ręce, i  Drew podaje jej synka. Gdy tylko Emily go przejmie, chłopczyk się uspokaja. – Jesteś taki śliczny i  masz takie piękne, wielkie niebieskie oczy –  przemawia do niego Emily, a malec wpatruje się w nią bez słowa. – Wygląda na to, że masz konkurencję. –  Courtney szturcha mnie ze śmiechem. – Jak ma na imię? – Emily zwraca się do Court. – Anderson. River trzyma Creeveya, a John Delaneya. Wyraz twarzy Emily się rozjaśnia, gdy składa do kupy elementy układanki. – Wszyscy mają nazwiska jako imiona –  dziwi się, a  Courtney potwierdza skinieniem głowy. – Razem z Drew nie mogliśmy dojść do porozumienia, co sprawiło, że nazwanie trójki dzieci okazało się niemożliwe. Zamiast więc próbować wybrać trzy przypadkowe imiona, zdecydowaliśmy się na motyw. Miały być albo imiona prezydentów, albo nazwiska i  ostatecznie padło na to drugie rozwiązanie. – Fajny pomysł. Podoba mi się. – Emily robi minkę do Andersona, który chichocze. Wszystkie dzieci Bishopów mają niebieskie oczy i wyglądają tak samo jak my, gdy byliśmy mali. Anderson jest dokładną repliką małej Courtney. Rozglądam się wokół, patrzę na Aleksa, który trzyma Rileya, i  myślę, ile serca oddałem swoim siostrzeńcom i bratankom. Bycie wujkiem jest jedną z  najlepszych rzeczy, jakich kiedykolwiek doświadczyłem. Podchodzą Kiera i Benita, więc zostawiam dziewczyny same, żeby sobie pogadały, ale zanim odejdę, patrzę jeszcze raz na Emily z  dzieckiem na ręku i uwieczniam w myślach ten widok. Zbliżam się do stolika, przy którym siedzą wszyscy faceci, i  zajmuję wolne krzesło. Drew, Travis, Logan, mąż Benity Aaron i John rozmawiają o sporcie, więc oczywiście zmieniam temat. – Jak lot? – pytam Drew. Wracam myślami do dnia, kiedy go poznałem i praktycznie zagroziłem mu, że go zabiję, jeśli skrzywdzi moją siostrę. Cieszę się, że tego nie zrobił.

Co więcej, okazał się idealnym dla niej facetem. Jest policjantem i wiem, że bardzo o nią dba. Jej zamążpójście było dla mnie trudne, bo to moja jedyna siostra, ale świadomość, że Court wychodzi za kogoś takiego jak Drew, trochę to ułatwiła. – Nie ma to jak latanie z  trójką małych dzieci. –  Drew się śmieje. –  Gdyby nie dodatkowe ręce do pomocy, nie wiem, czy byśmy dali radę. Na szczęście Skylar jest już na tyle duża, że może się zająć córeczką Logana, więc on razem z Kaylą na zmianę pomagali nam z dziećmi. – Podobno potem jest łatwiej –  wtrąca Travis, obserwując swoją córkę i dwóch synów na dmuchanym zamku. – Całe szczęście, że nie są już tacy mali, bo ten lot zamieniłby się w pieprzony koszmar. – Tatusiu! Patrz na mnie! – woła córka Travisa Ginny ze szczytu zamku. Próbuje podskoczyć i  jednocześnie dotknąć czubków palców u  nóg. Wszystkie dzieciaki śmieją się i  krzyczą, skacząc dookoła. Skylar i bliźniaki Benity też tam są. – Super, kochanie. Bardzo dobrze ci idzie. – Travis podchodzi bliżej. –  Śmiało, James. Dobra robota, chłopie – chwali synka, gdy ten robi salto. – Chodź, tatusiu. Chodź tu do nas –  prosi Ginny, a  w  ślad za nią pozostałe dzieci. Travis patrzy na mnie i na Drew, więc ręką dajemy mu znak, by szedł do maluchów. Dziecięca presja w najlepszym wydaniu. – Dorośli mogą wchodzić do środka, spytaj Jacksona. Kilka lat temu Jackson wynajął taki dmuchany zamek dla żartu na urodziny swoje i  Johna. Niezapomniany to był widok: zgraja dorosłych bawiąca się w wielkim dmuchanym różowym zamku księżniczek. Travis zdejmuje buty i  dołącza do dzieciaków. Po chwili dobiegają stamtąd głośne piski, wrzaski i śmiech. – Więc ty i  Emily jesteście już oficjalnie razem? –  John upija łyk słodkiej herbaty. W tej samej chwili podchodzi Jackson i siada obok mnie. – O czym gadacie? Ta świetna dupa jest teraz oficjalnie twoją laską? –  Jackson patrzy na mnie z głupkowatym uśmiechem na twarzy.

– Gdyby nie to, że wyglądasz identycznie jak on, przysiągłbym, że zostałeś adoptowany. John wybucha śmiechem. – Nie jest łatwo mieć taką samą twarz, wierz mi. Wczoraj w  sklepie jakaś kobieta podeszła do mnie i złapała mnie za tyłek obiema rękami. – Kto to był? – Ciekawość Jacksona bierze górę. – Może powinienem do niej zadzwonić. – Nie mam pojęcia. Zwiałem stamtąd tak szybko, jak tylko mogłem. –   John rzuca mi wymowne spojrzenie. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, jak to jest mieć do czynienia z  jakąkolwiek kobietą, którą przeleciał Jackson. Większość z nich to psychopatki. Albo stają się nimi po spotkaniu z nim. – Jedzenie gotowe – oświadcza tata, stawiając na stole dwie kolejne tace. Na sąsiednim stole stoją upieczone przez mamę trzy urodzinowe ciasta dla trojaczków i jeszcze jedno dodatkowe, dla nas wszystkich. Podchodzę do Emily. Obejmuję ją i  ustawiamy się w  kolejce, by napełnić swoje talerze. – Miałeś rację – szepcze, zerkając na Courtney. – Czy nie zawsze mam? – Popatrzcie na te dwa gołąbeczki. –  Jackson gwiżdże i  klepie mnie mocno po plecach. Próbuje mnie zawstydzić, ale jeśli dalej będzie to robić, zaraz sam znajdzie się w niezręcznej sytuacji. Jak na zawołanie podchodzi Kiera i Jackson momentalnie milknie. – A co u ciebie i Trenta? – zwracam się do Kiery uprzejmie, acz głośno. – Nawiasem mówiąc, gdzie on się podział? Emily tłumi śmiech, do mych uszu dochodzi jęk Jacksona. Idę o zakład, że mój brat zaciska dłonie w pięści. Kiera jest albo całkowicie nieświadoma sytuacji, albo po prostu go ignoruje. – Fantastycznie. Miał rano alarmową sytuację i musiał jechać do pracy. – Jaka szkoda – mruczy pod nosem Jackson, ale grymas na twarzy Kiery mówi mi, że dziewczyna go usłyszała.

– To wspaniały facet. Bardzo miły i dobrze mnie traktuje. – W jej oczach maluje się blask, który nie uchodzi mojej uwadze. –  Nie boi się mówić o swoich uczuciach, co jest miłą odmianą – dodaje. Nie mam wątpliwości, że te ostatnie słowa miały być szpilą wbitą Jacksonowi. – To fantastycznie, Kiero. – Obejmuję ją, bo choć nie bywałem tu często, gdy była młodsza, jest dla mnie jak druga siostra. –  Każdy zasługuje na kogoś, kto da nam szczęście –  stwierdzam i  w  tym samym momencie podchodzi do nas mama. – Hej, skarbie. –  Mama przytula Emily, a  potem patrzy na nas z uśmiechem, ale nie mówi nic więcej. Wcale nie musi. Wiem dokładnie, co sobie myśli. Jest przeszczęśliwa, że przywiozłem tu dziś Emily, i jeśli mam być szczery, to ja też bardzo się z tego cieszę. Mama podchodzi do cioci Charlotte i słyszę, jak rozmawiają o pogodzie. Słońce grzeje niemiłosiernie, na szczęście wieje lekki wiaterek. Mamy dopiero maj i  jeżeli to jest zapowiedź nadchodzącego lata, to chłopaki na pastwiskach będą wylewać z siebie hektolitry potu. Podchodzimy do stołu. Tata przygotował tyle hamburgerów i  hot dogów, że można by nimi nakarmić armię. Tata nie przejmuje się liczbą gości, po prostu lubi grillować. Biorę papierowy talerz i  podaję drugi Emily. Nakładamy jedzenie i siadamy przy stole razem z Aleksem, River i Rileyem. – Cieszę się, że tu jesteś – zwraca się River do Emily. – Ja też. –  Emily patrzy na dmuchany zamek. –  Do tego dzień jest wprost idealny na taką imprezę. – Potem powinniśmy pójść poskakać – proponuję. – Nie ma mowy – odmawia Emily i wgryza się w swojego hamburgera. – Powinnaś spróbować, to naprawdę świetna zabawa – zachęca ją Alex. – Riley cały czas się śmieje, gdy z nim tam wchodzę. – Zastanowię się – obiecuje Emily. – Jesteście tacy słodcy. –  River patrzy na nas, Emily się rumieni, choć chowa twarz za hamburgerem. – Dobrze, że Evan ma kogoś, kim może się zaopiekować – przekomarza się. John siada obok Emily, do naszego stolika dołącza również Kiera. Jackson jest zbyt zajęty dokuczaniem Courtney, ale wiem, że siostra w głębi

duszy bardzo to lubi. Tych dwoje zawsze sobie dokazuje, dobrali się jak w  korcu maku, już gdy byliśmy dziećmi. Kładę dłoń na plecach Emily i przysłuchuję się jej rozmowie z Johnem o Houston. Opowiada o tym, jak lubiła tam dorastać. Po raz pierwszy od bardzo dawna słyszę, żeby John wypowiedział tyle słów naraz do osoby, którą ledwo zna. W  sumie nie powinno mnie to dziwić. Emily umie sprawić, by człowiek wyszedł ze swojej skorupy. Między innymi dlatego jest taką dobrą lekarką, ludzie czują, że mogą jej zaufać. – Idę umyć ręce, zaraz wracam – szepczę jej do ucha. Kiwa głową i wkłada do ust korniszona. Idąc do domu, rozglądam się wokół; patrzę na ludzi, którzy przyszli na to urodzinowe przyjęcie, i  tak cholernie się cieszę, że to moja rodzina. Czasami sobie dokuczamy, ale to właśnie w  nas kocham. Różne osobowości i  temperamenty, wymieszane razem –  oto recepta, jak miło spędzić wspólnie czas. Pokonuję stopnie prowadzące na ganek i  wchodzę do środka. Odkręcam kran w kuchni i nalewam mydło na dłonie. Nagle zza rogu wyłania się Benita, a jej niespodziewana obecność mnie zaskakuje. – Cholera – mruczę pod nosem. Opiera się o blat i unosi brew. – Nie bądź taki nerwowy. – Chichocze. – Słuchaj… – Trochę zbyt długo przeciąga sylaby, a ja chyba wiem, co zaraz powie. Jeśli chodzi o plotki, Benita jest chyba jeszcze gorsza od mamy, ale mam do niej zaufanie. Gdy chcę się dowiedzieć czegokolwiek o  tym, co się dzieje w rodzinie, to właśnie do tej kuzynki dzwonię. – Tak? – Spoglądam na nią. – Nie mogę uwierzyć, że się z  kimś umawiasz. Naprawdę bardzo się cieszę, Evan. – Dzięki, Bi. Minęło trochę czasu. –  Zakręcam wodę, wycieram ręce i  patrzę na nią. –  Musiałem po prostu znaleźć właściwą kobietę. To wszystko. – Myślę, że znalazłeś – zapewnia Benita i ruszamy do drzwi. – Jesteście dla siebie stworzeni. – Dawno nie byłem tak szczęśliwy.

Wracamy na przyjęcie i  siadamy przy stole. Patrzę na Emily, która rozmawia z River, i myślę o tym, jak mi się poszczęściło. Może wyrwanie kartki z „Randkowej książki braci Bishop” nie było takim złym pomysłem. – Jest wybredny – stwierdza Alex, gdy Riley nie chce jeść. Chłopiec pokazuje palcem na zamek i mamrocze coś pod nosem. – Chce z powrotem do środka. – Śmieję się. – Wezmę go. – Jesteś pewien? – River ma wątpliwości. – Jasne. –  Wstaję i  biorę na ręce Rileya, który szczerzy się do mnie szeroko, pokazując swój jedyny ząbek. Emily patrzy na mnie, więc puszczam do niej oko. –  Chodź, kolego. –  Zdejmuję buty i  wchodzę do środka. Mały śmieje się i  piszczy podekscytowany, gdy tylko zaczynam podskakiwać. – Wszystko w  porządku? –  Alex zagląda do nas. –  To kiedy ślub? –  Ścisza głos. – O czym ty, do cholery, mówisz? – Twój z Emily – żartuje. – Pilnuj się, żeby mama cię nie usłyszała. –  Patrzę na niego spod przymkniętych powiek. – Albo skopię ci tyłek. Alex wybucha śmiechem, a Riley mu wtóruje. Jaki ojciec, taki syn.

ROZDZIAŁ 22

•

Emily Na widok Evana idącego z Rileyem do dmuchanego zamku moje jajniki wariują. Gdy słyszę, z jaką czułością i miękkością w głosie zwraca się do chłopca, serce bije mi szybciej. Zastanawiam się, czy tego właśnie pragnie: dzieci, rodziny i  białego drewnianego płotu wokół domu. Oboje jesteśmy oddani pracy, którą uwielbiamy, i  zdaję sobie sprawę, z  jaką odpowiedzialnością będzie się wiązała decyzja o  posiadaniu dzieci. Teraz praca jest całym moim życiem, ale gdy rozglądam się wokół, myślę, że to również mogłoby stanowić jego część i  że z  łatwością bym to zaakceptowała. Można mieć to, co najlepsze z  obu światów, prawda? Karierę i rodzinę? Kiedy tak sobie rozmyślam, Kiera odbiera telefon i  wydaje z  siebie okrzyk pełen zachwytu. Słyszę radość w  jej głosie. Odchodzi na bok, by mieć trochę prywatności, więc domyślam się, że dzwoni Trent. John i Alex również odchodzą od stołu i zostaję sama z River. – Cieszę się, że zakopaliście topór wojenny – zwraca się do mnie River. –  Kiedy dowiedziałam się, że gwizdnęłaś mu ciuchy, nie sądziłam, że kiedyś ci to wybaczy. – To było nieporozumienie. – Czuję, jak fala gorąca oblewa mi policzki. – To mu dobrze zrobiło. Każdy potrzebuje odrobiny przygody w życiu. Dałaś mu uczciwe ostrzeżenie, Bishopowie są bezwzględni. Kiedy wiedzą, czego chcą, nigdy nie odpuszczą. –  Chichocze. –  Przynajmniej tak było z  Alexem i  wydaje mi się, że to dotyczy wszystkich braci, gdy na horyzoncie pojawia się ta właściwa. – Spogląda na Aleksa pełnym miłości wzrokiem. Chciałabym się dowiedzieć więcej o niej i Aleksie. Słyszałam to i owo przy różnych okazjach, ale chętnie poznałabym ich historię z  pierwszej

ręki. Już mam zadać pierwsze pytanie, kiedy na krzesło obok mnie wślizguje się Courtney i serdecznie mnie ściska. – Tak się cieszę, że Evan wreszcie kogoś poznał – oznajmia szczerze. Jej słowa przyprawiają mnie o  motyle w  brzuchu, bo wiem, że jej rodzina akceptuje mnie i nasz związek. – Dzięki, Courtney. Twoje słowa dużo dla mnie znaczą. Wypuszcza mnie z objęć i zagłębia się w rozmowę o dzieciach z River. Muszę powiedzieć, że łączy je naprawdę bliska relacja. Podchodzi do nas ciemnowłosa dziewczyna. Courtney wstaje i obejmuje ją mocno. – To jest Benita, nasza kuzynka –  przedstawia nas sobie. –  Kolejna matka wieloraczków. – Miło mi cię poznać – witam się. – Miło poznać wreszcie ciebie. –  Uśmiecha się promiennie. River zaprasza ją, by się do nas przysiadła. – Muszę pomóc Aaronowi – odmawia Benita. –  Bliźniaki zaraz doprowadzą go do rozpaczy. –  Wskazuje na swoich chłopców, którzy usiłują wykraść lukier z  tortów. Nie mogę się powstrzymać i wybucham śmiechem. Benita macha mi ręką na pożegnanie i odchodzi. Cała rodzina Evana jest ze sobą bardzo zżyta, a  to przyjęcie jest tego dowodem. Zastanawiam się, czy on zdaje sobie sprawę z  tego, jakie ma szczęście. Nie pamiętam, kiedy po raz ostatni mieliśmy takie rodzinne spotkanie. Patrzę w stronę dmuchanego zamku i widzę, jak Alex rozmawia z  Evanem, który stoi nieruchomo, trzymając Rileya mocno w  ramionach. Courtney też się im przygląda. – Dawno nie widziałam takiego roześmianego Evana –  zwraca się do mnie niemal szeptem. – Bałam się, że nie otrząśnie się po Alicji. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek sobie z tym poradzi. Biorę głęboki wdech i  zmuszam się do uśmiechu, ale ponieważ ta kwestia ostatnimi czasy znowu została poruszona, wiem, że prędzej czy później będę musiała porozmawiać o  niej z  Evanem. Na szczęście wraca Kiera i zmieniamy temat, a ja oddycham z ulgą. – Chce dziś wieczorem iść na randkę. – Radość w głosie Kiery jest po prostu zaraźliwa.

– Ty i  Jackson? –  pyta Courtney rzeczowo. Dla wszystkich wokół jest oczywiste, że oboje podkochują się w  sobie od zarania dziejów, więc jej pytanie ma sens. – Hm, nie. – Kiera się spina. – Spotykam się z Trentem Lakenem. – Trent Laken? – upewnia się Courtney. – Ten weterynarz od koni? – Pracuje u  nas od dłuższego czasu –  przyznaje Kiera. –  U  twoich rodziców też. – Tak, pamiętam go. Był kilka klas wyżej od Evana, prawda? – W głosie Courtney nie ma niczego stygmatyzującego, ale myślę, że Kiera tak to odbiera. – Zgadza się. – Kiera kiwa głową. – Im starsi, tym bardziej są dojrzali. –  Courtney puszcza do mnie oko i podejrzewam, że Drew też jest od niej starszy. – To fajnie, Kiera. – Dzięki, Court. – Kiera wyraźnie się odpręża. – Naprawdę go lubię. Ktoś gwiżdże. To pani Bishop, która stoi przy stoliku z  tortami i zaprasza wszystkich do siebie. – Czas na tort! – woła. – Raczej czas na bałagan – kwituje Courtney i wstaje, by zebrać swoje dzieci z objęć różnych ludzi. Evan ostrożnie wychodzi z  dmuchanego zamku z  Rileyem na rękach, a kiedy Alex próbuje go od niego wziąć, chłopiec odsuwa się i mu na to nie pozwala. Alex wzrusza jedynie ramionami i po wyrazie jego twarzy mogę stwierdzić, że nie ma nic przeciwko temu, by dać Evanowi więcej czasu z  bratankiem. Czekam na niego, by razem dołączyć do pozostałych gości zebranych wokół stołu z tortami. – Do twarzy ci z nim – stwierdzam, gdy Evan do mnie podchodzi. Pochyla się nade mną i szepcze mi do ucha: – Możemy popracować nad takim dziś wieczorem. – Jakoś się nie spodziewałam, że powiesz coś innego. –  Przygryzam dolną wargę i kręcę głową ze śmiechem. Courtney i  Drew nakładają urodzinowe czapki na głowy trojaczków. Pani Bishop umieszcza na środku każdego tortu świeczkę z cyfrą „jeden”,

ale jeszcze ich nie zapala. Kayla i  Viola rozdają zebranym spiczaste urodzinowe czapki, nakazując je założyć. Wspaniale jest widzieć tylu ludzi, którzy przyszli tu, by uczcić ten ważny dzień w życiu trojaczków. Wiem, że Courtney i Drew mieli problem z poczęciem dzieci, więc mogę sobie tylko wyobrażać, jaki to dla nich szczęśliwy moment. River odbiera Rileya z rąk Evana, który tym razem nie protestuje jak wcześniej. – Jestem zaskoczona, że pozwoliłeś go sobie odebrać – dziwię się. – Chyba trzeba było zmienić mu pieluchę –  przyznaje. –  Albo puścił bąka. – Jesteś okropny. – Kręcę głową. Kiedy już każdy gość ma na głowie czapkę, a  pani Bishop, Courtney i  Drew trzymają przed każdym dzieckiem tort z  zapaloną świeczką, zaczynamy śpiewać Sto lat. Strasznie fałszujemy, ale dzieci i  tak są zachwycone. Po odśpiewaniu dorośli pomagają zdmuchnąć świeczki i  maluchy jak na sygnał zaczynają dewastować ciasta. W  ciągu kilku sekund kolorowy lukier pokrywa ich twarze i  włosy. Upaćkane tortem wyglądają rozkosznie. Niektórzy wyciągają telefony i robią im zdjęcia, przy okazji stroją głupie miny, by je rozbawić, co wcale nie jest trudne, bo wszyscy wokół się śmieją. Pan Bishop kroi dodatkowe ciasto, a  Viola i  Kayla podają talerzyki najpierw starszym dzieciom, a  potem nam. Odbieram swoją porcję i od razu zabieram się do jedzenia. Zanim skończę, Jackson rzuca ciastem w Johna i wtedy rozpętuje się piekło. – Zapłacisz za to – odgraża się John. Kawałki ciasta fruwają w  powietrzu. Gdy Jackson rozmazuje je na twarzy Evana, nie mogę się powstrzymać od śmiechu. Był tak szybki, że nawet nie zauważyłam, kiedy do niego podszedł. – Dupek – mruczy pod nosem Evan, strząsając z włosów ciasto. Dylan niesie przerzuconą przez ramię Jessicę, która łapie ze mną kontakt wzrokowy. – Pomóż mi – błaga ze śmiechem, z buzią umazaną lukrem. W  tym momencie trudno stwierdzić, kto rzuca ciastem w  kogo. Nie mogę przestać się śmiać. Evan patrzy na mnie przewrotnie, zabiera z mojego talerza resztki tortu i rozmazuje mi je na twarzy.

– Ty draniu! –  Wycieram się. Wiem, że będę się lepić przez resztę popołudnia. – W odwecie za to, że się ze mnie śmiałaś. – Naprawdę? – Pani Bishop zwraca się do dorosłych, którzy zachowują się jak dzieci. – Jesteście gorsi od tych maluchów. Evan pochyla się nade mną i zlizuje lukier z mojej twarzy. – Nie może się zmarnować. Podnoszę głowę i nasze wargi się spotykają. Całuje mnie, nie zważając na to, kto na nas patrzy, a  świat wokół znika. Evan smakuje słodko i pysznie. – Mmm, bita śmietana – mruczy w moje usta. – Zapomniałem, jak lubię smak lukru na tobie. –  Przypomina mi o  naszej pierwszej wspólnej nocy, gdy jadłam weselny tort, a  on czuł jego posmak podczas naszych pocałunków. – Wygląda na to, że torty to twój fetysz – droczę się. Im więcej mamy za sobą takich czułych chwil, tym bardziej pragnę być blisko niego. Dziś, będąc tu z  jego rodziną, zobaczyłam zupełnie nowe oblicze Evana, wrażliwe i obnażone. Moja uczuciowa przeszłość jest pełna okropnych związków i  złych decyzji, i  choć jestem już tym trochę zmęczona, mam świadomość, jak szybko i całą sobą się w nim zakochuję. Choć zabrzmi to banalnie, nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam. To na tyle silne i intensywne uczucie, że jestem niemal pewna, iż zostałam na nie skazana już po naszej pierwszej wspólnej nocy. Chociaż spędzamy długie godziny razem w  pracy, podobnie jak czas wolny, zwłaszcza teraz, kiedy u niego mieszkam, nadal nie mam go dosyć. – Te imprezy zawsze się kończą bitwą na ciastka –  zdradza Evan, gdy wreszcie przestajemy się całować. – Za każdym razem. Ta rodzina naprawdę umie się bawić i  cieszyć życiem. Przechodzące obok nas starsze dzieci też są całe umazane tortem. Travis przybija piątkę ze swoimi maluchami, a  Viola kręci głową z  dezaprobatą. W  końcu wszyscy jakoś doprowadzają się do porządku, choć nadal każdy z  nas się lepi. Courtney i  Drew pomagają trojaczkom otwierać prezenty i przypominają im, by za nie podziękowali. To długi proces, zważywszy na

stertę zabawek, która leży wokół nich, ale ten widok jest rozbrajający. Przyjęcie dobiega końca i  wreszcie zaczynają się pożegnania. Kiedy Courtney do mnie podchodzi, mocno mnie przytula. – Naprawdę mam nadzieję, że wkrótce znów się zobaczymy – zapewnia. – Na pewno – obiecuję. – Cieszę się. – Patrzy na Evana. – Ona mi się podoba. Zaobrączkuj ją. – Przestań. –  Evan przewraca oczami, ale w  końcu obejmuje siostrę. –  Wystraszysz ją i ucieknie – droczy się. Courtney jest naprawdę kochana i zabawna, dokładnie taka, jak mówiła mi Kiera. Uwielbiam ją i to, jak wszyscy są ze sobą blisko, choć ona już tu nie mieszka. Zresztą przepadam za całą rodziną i cieszę się, że Evan mnie tu zaprosił. Nie chcę, żeby ten dzień się skończył, chociaż muszę przyznać, że dzieci zaczynają marudzić i dokazywać. Pani Bishop i Benita zabierają się do sprzątania, a  Courtney i  Drew pakują torby z  prezentami. Evan obejmuje mnie ramieniem i żegnamy się ze wszystkimi po kolei. Na końcu żegnamy się z mamą i idziemy do samochodu. – Nie było źle, prawda? –  Evan otwiera przede mną drzwi od strony pasażera. – Nie. – Kręcę głową. – Było fantastycznie. Evan ujmuje moją dłoń i delikatnie całuje mnie w knykcie. – To dobrze. W  drodze powrotnej opuszczamy szyby, wiatr rozwiewa mi włosy. Słuchamy radia. Patrzę na niego i  widzę, jak uśmiecha się sam do siebie. Na zawsze chciałabym zapamiętać ten widok. Wyluzowanego i szczęśliwego Evana. Podjeżdżamy pod dom. Cała lepię się od lukru i nie mogę się doczekać prysznica. Wysiadamy z samochodu i biegniemy prosto do łazienki. – Mówiłam, że chcę pierwsza pod prysznic. – Udaję, że się dąsam. – Kto śpi, ten nie wygrywa –  przekomarza się Evan, ściągając przez głowę koszulkę. Nigdy nie mam dość jego ciała i tego seksownego V, które prowadzi do „ziemi świętej”.

– To nie fair. Znasz moje słabości –  skarżę się i  też zdejmuję z  siebie podkoszulek. Na sekundę Evan nieruchomieje, ale zaraz zaczyna rozpinać spodnie. Wkrótce oboje stoimy w  łazience w  samej bieliźnie. Nasze usta przyciągają się wzajemnie i  od tej chwili nic nie może nas powstrzymać. Jesteśmy wygłodniali i  spragnieni siebie, i  mam nadzieję, że ten pociąg nigdy nie zmaleje. Jego palce muskają moją skórę, gdy Evan rozpina mi stanik i  zdejmuje ze mnie majtki. Niespiesznie zsuwam jego bokserki z bioder, aż opadają na podłogę. Evan pochyla się nade mną, odkręca kran i  wchodzimy razem pod prysznic. Ciepła woda obmywa nasze ciała, nie potrafimy oderwać od siebie rąk. – Tak bardzo cię pragnę –  jęczę, sunąc dłońmi w  dół po jego klatce piersiowej. – Najpierw się wyszorujemy, a  potem znowu ubrudzimy –  mruczy, całując mnie po karku i muskając namydlonymi dłońmi moje piersi. – Żartowniś z  ciebie. Wiesz, że w  tę grę mogą grać dwie osoby? –  Pozwalam mu, by dokończył mnie myć. Nakłada szampon na dłoń i wciera mi go we włosy. Wkładam głowę pod strumień wody i go spłukuję przed nałożeniem odżywki. Kiedy już jestem umyta i  czysta, odbieram mydło z  ręki Evana i  odwdzięczam mu się tym samym. Ujmuję w dłoń jego naprężony członek, a jego oddech gwałtownie przyspiesza. Evan opiera ręce o  glazurę i  poddaje się mojemu dotykowi. Teraz gładzę go po klatce. Robi krok w przód, jego kutas ociera się o mój nagi brzuch. Ustawiam się w  takiej pozycji, by móc go dalej drażnić. Wędruję dłońmi wzdłuż jego pleców i wbijam paznokcie w pośladki. Jęczy, a  jego ciało się napina. Pożądam go coraz bardziej i  nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Nie mogę się doczekać, kiedy we mnie wejdzie. – Pieprzyć to –  poddaje się. Wychodzi spod prysznica, owija ręcznik wokół bioder i sięga po drugi, dla mnie. Podchodzę do niego i przyglądam mu się z  zachwytem. Jest chodzącym seksem i  nie mogę uwierzyć, że pragnie mnie tak samo silnie, jak ja jego, zwłaszcza że dorobił się ksywki Pana Nierandkowego. Evan stoi na dywaniku z  ręcznikiem w  ręku i  delikatnie osusza każdą część mojego ciała. Kiedy kończy, owijam się nim i ruszam do sypialni. On idzie w ślad za mną.

– Na łóżko – rozkazuje, gdy odwracam się przodem do niego. Jego usta unoszą się nad moimi, aż w  końcu ich dotykają. Całuje mnie zachłannie i namiętnie, a  kiedy przestaje, moje wargi są spuchnięte, za to ciało błaga o więcej. – Jak zawsze apodyktyczny. –  Unoszę brew i  patrzę prosto w  jego niebieskie oczy. – Lubię to. – Wiem. – Pochyla się nade mną, obejmuje mnie mocno w talii i zaczyna całować moje ucho. Pod wpływem jego dotyku miękną mi kolana i muszę się bardzo postarać, by nie stracić równowagi. – I jak będzie? – Czeka, aż zrobię dokładnie to, co powiedział. Upuszczam ręcznik na podłogę i kładę się na wznak na łóżku, z włosami rozrzuconymi wokół głowy. Evan się nie spieszy, studiuje uważnie moje ciało, a  gdy wreszcie na mnie patrzy, jest jakoś inaczej. Bardziej emocjonalnie, jakby próbował zapamiętać mnie właśnie taką. Podchodzi do rantu łóżka, opiera dłonie na moich kolanach i rozchyla mi nogi. Przygryza dolną wargę i  klęka naprzeciwko mnie. Wsuwa ręce pod moje pośladki i  przyciąga mnie na skraj materaca. Zanim jeszcze mnie dotknie, w  oczekiwaniu na to, co zaraz nastąpi, mój oddech i  tętno znacznie przyspieszają. – Cały dzień na to czekałem – mruczy, niespiesznie całując wewnętrzną stronę moich ud. – Ja też –  przyznaję niemal szeptem. Przymykam powieki, gdy Evan delikatnie dmucha w  moją łechtaczkę, by po chwili pieścić ją językiem. Zatracam się w nim, niczym się nie przejmuję, pozwalam, aby przejął nade mną pełną kontrolę i drażnił się ze mną w ten sposób. Evan wydaje z siebie gardłowy jęk, po czym sunie językiem w dół po mojej szparce i zatapia go coraz głębiej. – Zajebiście smakujesz –  zachwyca się, pieszcząc mnie coraz łapczywiej. Chwytam kołdrę dłońmi i  zaciskam je w  pięść, próbując powstrzymać zbliżający się orgazm, ale Evan ani na moment nie zwalnia. Zna moje ciało na wylot i  wie, co lubię. To daje mu nade mną przewagę, która jednak w ogóle mi nie przeszkadza. – Evan – szepczę i czuję, jak uśmiecha się między moimi nogami.

– Tak? – Zamiera. – Nie, nie przestawaj. – Unoszę się na łokciach i spoglądam na niego. – Nie mógłbym ci odmówić, nawet gdybym chciał. –  Wykrzywia usta w grymasie, ale nie daje mi od razu tego, czego pragnę, co tylko sprawia, że ciężej oddycham. Już mam zacząć błagać, gdy jego usta ponownie lądują na moim ciele. Mija krótka chwila i  moje ciało ugina się pod naporem jego języka. Zwinnym ruchem Evan unosi się na łóżko i  kładzie na mnie. Nie spieszy się, a  ja niecierpliwie czekam na jego wtargnięcie. Wchodzi we mnie powoli, wydając cichy jęk. Napieram na niego, chcę, by nasze zakończenia nerwowe się spotkały, byśmy byli tak blisko siebie, jak to tylko możliwe. Poruszam rytmicznie biodrami, biorę go całego, a on oddycha głośno. – Emily –  mówi drżącym głosem Evan, zwiększając częstotliwość ruchów. Zamykam oczy, pragnę go, całego, aż w  końcu ponownie się pod nim rozpadam. Jest wszystkim, za czym w  życiu tęskniłam, wszystkim, czego pragnęłam w  mężczyźnie: delikatny i  jednocześnie na tyle nieustępliwy, bym chciała błagać o więcej. Evan patrzy mi prosto w oczy, kiedy wchodzi we mnie ponownie. – Chcę się tobą nacieszyć, tak cholernie dobrze jest być w tobie. – Mmm… –  jęczę bez tchu, gdy on porusza się we mnie wolno i miarowo. Zatracam się w nim bez pamięci i nic nie może mnie zatrzymać, tylko Evan. Nasze usta się stykają, a języki natychmiast splatają się ze sobą. Nigdy nie mam go dosyć, jego ciała i  dotyku jego ust na mojej skórze. Próbuję wyobrazić sobie swoje życie bez Evana Bishopa i wydaje mi się to niemożliwe, co jest również przerażające. Mówi się, że tylko szaleńcy rzucają się na głęboką wodę bez namysłu i  jeśli to jest ten przypadek, to pierwsza się do tego przyznam: tak, jestem szalona. Kiedy napina mięśnie, wiem, że jest już blisko. Owijam nogi wokół jego bioder i  otwieram oczy, by patrzeć, jak będzie we mnie szczytować. Orgazm przeszywa jego ciało, Evan jęczy w  mój kark i  ten dźwięk jest muzyką dla mych uszu. Po chwili jedynym odgłosem wypełniającym sypialnię są nasze nierówne oddechy. Wycieramy się ręcznikiem, po czym wtulam się w  Evana. Leżąc w  jego ramionach, myślę o  tym, co Courtney

powiedziała mi o Alicji na przyjęciu. Wydaje mi się, że teraz moment, by poruszyć tę kwestię, jest równie dobry, jak każdy inny. Poza tym uważam, że prędzej czy później będziemy musieli o tym porozmawiać, jeśli chcemy, by ten związek dokądś nas zaprowadził. Przez kilka minut próbuję znaleźć w sobie odwagę i odpowiednie słowa. Przypominam sobie jego reakcję na widok kawy, którą mu przyniosłam, słowa Veroniki i komentarz Courtney i  zdaję sobie sprawę, że chodzi o  jakieś kluczowe wydarzenie w  życiu Evana, które je całkowicie odmieniło. W tym momencie nieznajomość jego przeszłości jest bardziej szkodliwa dla naszego związku niż jej poznanie. – Muszę cię o coś spytać – zaczynam nerwowym głosem. – Jasne. O co chodzi? Biorę głęboki wdech i kontynuuję: – Dziś na przyjęciu Courtney powiedziała coś, o czym nie mogę przestać myśleć. – Jestem pewien, że powiedziała ci całkiem sporo różnych rzeczy. –  Evan się śmieje. Patrzę na niego, studiuję jego twarz i  uświadamiam sobie, że już nie mogę się wycofać z tej rozmowy. – Powiedziała, że nie sądziła, iż otrząśniesz się po historii z  Alicją, i dlatego tak się ucieszyła, gdy zobaczyła nas razem. Evan nabiera głęboko w  płuca powietrze i  patrzy w  sufit zamiast na mnie. – Nie lubię o tym rozmawiać – odzywa się w końcu. – Wiem, że to niełatwe, ale możesz mi zaufać. Dzieliłam się z  tobą różnymi przeżyciami, bo czuję się przy tobie bezpiecznie, i  chciałabym, żebyś ty też tak się czuł ze mną. Musisz dopuścić mnie do swojej przeszłości, jeśli mamy być razem i budować wspólną przyszłość. – To nie jest kwestia braku zaufania, mała. Ufam ci. To bardzo bolesny czas w moim życiu, który odcisnął na mnie swoje piętno. Nie było w tym niczego dobrego –  przyznaje. Serce mnie boli, gdy widzę, jak trudno mu o tym mówić. – Nie poruszałabym tego tematu, gdybym nie uważała, że jest on dla nas ważny. Wspomniała o  tym więcej niż jedna osoba. Veronica trochę

wprowadziła mnie w temat, ale wolałabym usłyszeć całą historię od ciebie – mówię miękko, ale zdecydowanie. Prawda może boleć, Evan jednak się odpręża i  obraca na bok, by na mnie spojrzeć. –  Masz tyle czasu, ile potrzebujesz – szepczę, widząc malujące się na jego twarzy emocje. Bierze głęboki wdech i kiwa głową. – Alicja była barmanką w  The Grind Café, gdzie codziennie rano w  drodze do pracy wpadałem po kawę. Szybko stało się to naszym rytuałem. Zaglądałem tam każdego dnia i  w  końcu zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Zaprzyjaźniliśmy się i wkrótce zaczęło chodzić o coś więcej niż tylko o  poranną kawę. Dzień bez Alicji był dla mnie dniem straconym. Stało się dla mnie oczywiste, że lubię ją znacznie bardziej niż tylko jako przyjaciółkę, i  byłem pewien, że ona czuje podobnie, dzięki różnym drobnym wskazówkom, które mi dawała. Nawet jeśli rano piłem kawę w  domu, i  tak podjeżdżałem do baru, żeby ją zobaczyć i  usłyszeć. Pracowałem do późna i  wiedziałem, że nigdy nie zdołam utrzymać prawdziwego związku ze względu na zaangażowanie i  zobowiązania względem szpitala, a  mimo to ciągle o  tym myślałem. Po jakimś czasie zdecydowałem się spróbować i  obiecałem sobie, że przy pierwszej nadarzającej się okazji zaproszę ją na randkę. Patrzę na niego i widzę ból w jego oczach. Evan kontynuuje: – Pewnego ranka byłem spóźniony do pracy i nie dałem rady podjechać do kawiarni. Kilka godzin później dostaliśmy informację o  kobiecie poszkodowanej w wypadku samochodowym. Mocno zaciskam powieki i  przypominam sobie drobne szczegóły, którymi podzieliła się ze mną Veronica tamtego ranka, gdy przyniosłam Evanowi kawę. Jego ochrypły głos wyrywa mnie z zamyślenia. – Kiedy przywieziono ją na oddział, od razu ją poznałem i  się załamałem. Była w bardzo złym stanie. Nie chciałem pozwolić jej umrzeć i  zrobiłem wszystko, co mogłem, by ją uratować. Facet, który w  nią wjechał, nie wytrzeźwiał jeszcze od poprzedniej nocy i  jego jeep uderzył w  jej mały samochód. W  szpitalu co chwilę traciła i  odzyskiwała przytomność, jej ciało zostało zmasakrowane, wszędzie była krew. Za wszelką cenę próbowałem ją reanimować i  zrobiłem, co w  mojej mocy. Przeszedłem samego siebie, aż w  końcu ktoś powiedział mi, żebym

odpuścił i nie marnował sił. Tyle że nie chciałem dać jej odejść. Doszło do obrzęku mózgu i  nic nie można już było zrobić. Uderzenie było zbyt mocne, Alicja od początku nie miała szans z  tego wyjść. W  niespełna dwadzieścia cztery godziny od wypadku stwierdzono śmierć mózgu. – Głos mu się łamie. –  To była jedna z  najgorszych rzeczy, jakich kiedykolwiek w życiu doświadczyłem. Bardzo długo się obwiniałem, choć wiedziałem, że nic więcej nie mogłem zrobić. Ta rana nadal się nie zabliźniła. – Evan –  szepczę. –  Tak mi przykro. –  Nie umiem sobie nawet wyobrazić takiego bólu ani tego, jakie to musi być uczucie patrzeć, jak umiera osoba, na której ci zależy. Byłam świadkiem wielu tragedii, w tym mojej własnej matki, ale gdybym miała czuć odpowiedzialność za życie tych ludzi, też odcisnęłoby to na mnie swoje piętno. Evan mocno zaciska powieki. – Od tamtej pory nawiedzają mnie koszmary. Przez wiele tygodni analizowałem w  myślach każdą swoją decyzję, być może mogłem coś zrobić inaczej. To mnie prześladowało przez lata. Zatem nie chodzę już do tamtej kawiarni, bo to przywołuje zbyt bolesne wspomnienia. Miałem plany, obiecałem sobie, że w końcu zdobędę się na odwagę i zaproszę ją na randkę, i to się nigdy nie stało. Wyrzucałem to sobie miesiącami, drwiłem z siebie, dlaczego tak długo się z tym nosiłem i że gdybym umówił się z nią wcześniej, może tamtego ranka byłaby gdzie indziej. Te wszystkie „co by było, gdyby było” doprowadzały mnie do szaleństwa. Od tamtej pory cały wolny czas spędzałem w pracy i nie miałem ochoty z nikim się umawiać, stąd wzięło się to głupie przezwisko. – Nawet nie umiem sobie tego wyobrazić. –  Opieram głowę na jego piersi, wsłuchując się w miarowe bicie jego serca, i oplatam go ramionami. – Tak mi przykro, że musiałeś przez to wszystko przejść. Dziękuję, że się ze mną tym podzieliłeś. Nachyla się nade mną i  całuje mnie w  czoło. Delikatnie przeczesuje palcami moje wilgotne włosy i  przytula tak mocno, że nie wiem, czy kiedykolwiek wypuści mnie z objęć, ale wcale mi to nie przeszkadza. – Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że spotkam jeszcze odpowiednią dla siebie kobietę albo taką, z  którą chciałbym się związać, aż zjawiłaś się ty i wtargnęłaś do mojego życia. Teraz nie wyobrażam go sobie bez ciebie.

ROZDZIAŁ 23

•

Evan Kolejny dzień, kolejna trauma. Czasami sam się dziwię, jak wiele dzieje się w tym mieście. Z pewnością nie jest to bardzo małe miasteczko, ale nie należy też do dużych. Mimo to na oddziale ratunkowym tutejszego szpitala nigdy nie panuje nuda. Minęły dwa tygodnie od przyjęcia urodzinowego, na którym Emily poznała całą moją rodzinę, i muszę szczerze przyznać, że dawno nie czułem się taki szczęśliwy. Martwiłem się, jak ułożą się między nami sprawy w  pracy i  czy ktokolwiek z  naszych kolegów coś zauważy, ale oboje jesteśmy mądrzy i  profesjonalni, dlatego zadbaliśmy o  zdrową atmosferę w czasie naszych dyżurów. – Wiozą do nas dwie dorosłe kobiety i jednego mężczyznę z obrażeniami narządów płciowych i okolic odbytu – informuje mnie Veronica poważnym głosem. – Szacowany czas przybycia to około czterech minut. – Przepraszam, co? Czego obrażenia? Veronica odchrząkuje. – Genitaliów i okolic odbytu – powtarza głośniej, by mnie uspokoić. – Jakiego rodzaju obrażenia? – W odbycie kobiety umieszczono zabawkę seksualną, a  penis mężczyzny utknął w pochwie drugiej kobiety. Jego piercing zahaczył o coś wewnątrz i  kiedy mężczyzna próbował wyjąć członka, kobieta odczuwała rozdzierający ból. Czekam, aż Veronica wybuchnie śmiechem, ale ona mówi tonem pozbawionym emocji, jakby tacy pacjenci zdarzali się codziennie i nie było to absurdalnie niedorzeczne.

– Żartujesz, prawda? Chodzi o  coś innego. –  Krzyżuję ręce na piersi i czekam na jej potwierdzenie. – Nie. Trzy minuty. –  Robi obchód po izbie przyjęć, informując o bieżącej sytuacji pozostałych lekarzy i pielęgniarki. – To coś nowego –  mruczę do siebie pod nosem. Rozglądam się za Emily i  przypominam sobie, że nadal jest na przerwie. –  Veronica! –  krzyczę. – Wezwij, proszę, doktor Bell. – Oczywiście, doktorze Bishop. W ciągu kilku minut izba przyjęć pogrąża się w kontrolowanym chaosie. Na pierwszych noszach leży kobieta z wyrazem zażenowania na twarzy. Na drugich znajdują się mężczyzna i  kobieta. A  dokładnie to kobieta leży na noszach, a mężczyzna na niej. Jezu Chryste. Chyba trójkącik nie poszedł zgodnie z oczekiwaniami. Doktor Umbridge prosi ratowników, by przewieźli kobietę do gabinetu urazowego numer jeden, a zakochaną parę do dwójki. Potem patrzy na mnie i z zadowolonym uśmieszkiem na twarzy kieruje mnie do gabinetu numer dwa. – Doktor Bell idzie ze mną – informuję go, ale wtedy dociera do mnie, że Emily nadal nie ma. – Veronica, wezwałaś ją? – Tak, ale mogę to zrobić jeszcze raz. – Dzięki. Później dołącz do mnie i Fiony. – Jasne. Wkładam lateksowe rękawiczki i  wchodzę do gabinetu urazowego. Fiona, w oczekiwaniu na moje instrukcje, robi, co w jej mocy, by uspokoić poszkodowanych. Na jej twarzy maluje się przerażenie. Przesuwam wzrokiem po noszach i  momentalnie tego żałuję. Pacjenci są przykryci cienkim prześcieradłem, które spada na podłogę, gdy facet się przesuwa. – Nie ruszaj się, Justin! –  krzyczy kobieta, starając się bezskutecznie zakryć dłońmi piersi. –  Boli, kiedy robisz jakikolwiek ruch –  uściśla podniesionym głosem.

Fiona podnosi prześcieradło i  starannie ich przykrywa. Posyła mi zdezorientowane spojrzenie. – Pomoże nam pan czy będzie się pan dalej gapił? – syczy Justin przez zaciśnięte zęby. Zważywszy na sytuację, w  jakiej się znajduje: leży na kobiecie w  pozycji na misjonarza, goły jak go Pan Bóg stworzył, facet raczej powinien sobie darować bezczelne zachowania. Zamiast coś mu odburknąć, jak mam ochotę, postanawiam go zignorować. – Jak ma pani na imię? – Debra Johnson – odpowiada kobieta, rumieniąc się. – Debra? Mówiłaś, że Kandi – wtrąca się Justin. – To mój sceniczny pseudonim, okej? Wszystkie posługujemy się zmyślonymi imionami. – W porządku, Debra –  zwracam się do kobiety, ignorując reakcję Justina. – Powiedz, proszę, co dokładnie cię boli. – Jego piercing zaczepił o coś we mnie. – Czy masz coś wewnątrz, o co mógł zahaczyć kolczyk? – pytam. – Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to wkładka domaciczna. – W porządku, a co czujesz, kiedy Justin próbuje się wysunąć? – Przenikliwy ból, coś jak szarpanie. Czy jego kolczyk naprawdę mógł zaczepić o wkładkę? – Wkładka domaciczna jest oczywiście bardzo bezpieczna w  użyciu podczas stosunku, ale jeśli penetracja jest wyjątkowo głęboka albo gwałtowna, nici wkładki, które rozciągają się w pochwie, mogą się wplątać w piercing albo nawet wyślizgnąć. Kiedy miałaś zakładaną wkładkę? – Po co te wszystkie pytania? To ma jakieś znaczenie? Niech nas pan rozłączy, doktorku, okej? –  Justin znowu na mnie warczy, a  jego zachowanie działa mi na nerwy. – To właśnie próbuję zrobić, ale muszę poznać medyczną historię pacjentki, zanim usunę pana penisa z  jej pochwy, więc proszę wziąć na wstrzymanie, to może uda mi się uwolnić pana członka w jednym kawałku.

Mężczyzna patrzy na mnie wrogo. Słyszę chichot stojącej obok mnie Veroniki, który pielęgniarka maskuje udawanym kaszlem. Jak gdyby nigdy nic, robi notatki ze spuszczoną głową. – Zakładałam ją niespełna rok temu – odzywa się kobieta. – Dobrze, dziękuję. Panie… – Odwracam się do Justina i czekam. – Hayes – mruczy ten pod nosem. – Jakiego rozmiaru jest pana piercing? – Ósemka. – Ma kształt obrączki? – Tak, to książę Albert. Odchrząkuję i spoglądam na nich oboje. – Coś jeszcze, o  czym powinienem wiedzieć? Jakieś alergie czy inne rzeczy, które mogą się okazać kluczowe podczas próby uwolnienia pańskiego penisa? – No więc… –  zaczyna Justin. –  Żadnych alergii, ale mam zatyczkę analną i gdy się podnoszę, boli. Ja pierdolę. – W porządku. Fiona, możesz mi asystować podczas badania? –   Zaciskam usta, by się nie roześmiać, ale mam dziwne uczucie, że nie jestem w tym pomieszczeniu jedyną osobą, która usiłuje zachować powagę. – Ja panu pomogę, doktorze Bishop – wtrąca się Veronica. – Gdzie jest doktor Bell? – pytam. – Wezwałaś ją? – Tak, dwa razy. – Wezwij ją jeszcze raz. Podchodzę do noszy, do wypiętego w górę tyłka Justina. – Dobrze, panie Hayes, podniosę prześcieradło, żeby zobaczyć, jak wygląda sytuacja. – Niech pan robi, co do pana należy – warczy mężczyzna. Kiedy widzę, co mnie czeka, kręcę z niedowierzaniem głową. Zatyczka analna wielkości ogórka sterczy z  tyłka Justina i  wygląda jak indyk wciśnięty w ananasa.

– Proszę unieść biodra jak najwyżej, starając się jednocześnie nie poruszać miednicą. Wiem, że to brzmi skomplikowanie, ale im wyżej się panu uda, tym lepiej. Facet klnie pod nosem, wykonuje jednak moje polecenie. Gdy kobieta zaczyna krzyczeć, każę mu przestać. – Mogę to wyciągnąć teraz albo później, gdy was rozłączę. W  obu przypadkach będzie bolało. – Niech pan to zrobi jak najszybciej. – Fiona, podaj mi, proszę, lubrykant. – Oczywiście – odpowiada pielęgniarka słodkim głosem. Czterdzieści pięć minut później mogę dodać do swojego curriculum vitae usunięcie zatyczki analnej i  uwolnienie pochwy od obrączki księcia Alberta. – Jak dotąd, to był najdziwniejszy przypadek, z  jakim miałem do czynienia –  dzielę się z  Fioną, gdy zostajemy sami w  gabinecie. Uświadamiam sobie, że Emily do nas nie dołączyła. – Pewnie została wezwana do doktora Umbridge’a –  sugeruje Fiona. –  Widziałam, jak Veronica wzywała ją przez pager kilka razy. – To nie w stylu Emily, żeby w ogóle nie dać znaku życia. Nawet jeśli skierowano ją gdzie indziej, dopilnowałaby, żeby ktoś mnie o  tym powiadomił. – Zdejmuję rękawiczki i myję ręce. – Zaraz się tym zajmę. Wychodzę z  gabinetu zabiegowego. Oddział ratunkowy jest niemal pusty. W  punkcie pielęgniarskim zastaję Veronikę, która przegląda dokumentację. – Czy Emily jest z doktorem Umbridge’em? – pytam. – Nie. – Veronica spogląda na mnie i kręci głową. – Nie zareagowała na żadne z moich wezwań. – To do niej niepodobne. Sprawdziłaś może w pokoju socjalnym? – Nie. Gdzieś posiałam swoją kartę i  podczas przerwy chciałam iść do kadr po nową. – Cholera. – Przeczesuję palcami włosy. – Emily nigdy nie bierze takich długich przerw. Może się zdrzemnęła? Pójdę sprawdzić w  dyżurce. Daj

znać, jeśli się tu zjawi podczas mojej nieobecności –  proszę ją i  się oddalam. Wyjmuję z kieszeni telefon i dzwonię do Emily. W pracy ma przeważnie wyłączoną komórkę, ale może włączyła ją w czasie przerwy, by sprawdzić esemesy od Kiery. Po kilku sygnałach włącza się automatyczna sekretarka, więc piszę wiadomość. Evan: GDZIE JESTEŚ? Idę korytarzem i zaglądam do każdego pomieszczenia, wszystkie jednak są puste. W  szatni również nie ma nikogo, ale jej szafka jest otwarta. Zaglądam do niej i widzę napoczętą paczkę lukrecji, więc Emily na pewno tu była w  czasie przerwy. Rozglądam się wokół, szukając innych wskazówek, i wtedy zauważam jej komórkę. Cholera. Telefon leży na podłodze, a ja zaczynam się naprawdę niepokoić. Emily nie ma w zwyczaju rozrzucać swoich rzeczy, a już na pewno nie zostawia telefonu gdzie popadnie. Dotykam ekranu, na którym wyświetla się moja wiadomość i  kilka innych, nieprzeczytanych, od Kiery. Pierwsza z  nich została wysłana ponad godzinę temu. Gdzie ona się, do diabła, podziewała przez ostatnią godzinę? Patrzę ponownie na ekran i czytam esemesy od Kiery. Kiera: OMG! NAPRAWDĘ? Kiera: MÓWIŁAŚ JUŻ EVANOWI? Kiera: JAK MOŻESZ ODPALIĆ TAKĄ BOMBĘ, A  POTEM NIE ODPOWIADAĆ NA MOJE ESEMESY! O czym ona mówi? Rozglądam się po pustym pomieszczeniu i wówczas do moich nozdrzy dociera zapach. Bardzo wyraźny słodki zapach. Gdy tylko go rozpoznaję, wypadam z  szatni i  pędzę z  powrotem na oddział ratunkowy. W  punkcie pielęgniarskim są Fiona i Claire.

– Dzwoń natychmiast na policję – mówię do Fiony. – Zgłoś porwanie. – Co? – wykrzykuje Veronica. – Porwanie? Kogo? – dopytuje Claire. – Emily –  odpowiadam, używając jej imienia, na co wszystkie trzy się wzdrygają. –  Doktor Bell. Zniknęła. W  szatni znalazłem jej telefon, nie odebrała żadnego wezwania. – Już dzwonię. – Jesteś pewien? Może się zdrzemnęła? – sugeruje Veronica. – Sprawdziłem wszystkie dyżurki i  pomieszczenia socjalne, ale niezależnie od tego, Emily nie zostawiłaby otwartej szafki i  telefonu na podłodze. Musi być w to zamieszany Richard, kto wie, jak dawno temu ją zabrał. – Na widok pobladłej Veroniki rośnie mi adrenalina. – Idę sprawdzić cały szpital. Zadzwoń do ochrony i powiedz im, co się stało. Niech przejrzą zewnętrzne kamery monitoringu i  obstawią wszystkie wyjścia awaryjne –  zwracam się do Claire. – Jeśli Richard ją zabrał, Bóg jeden wie, jakie ma wobec niej plany. Kiedy już każdy wie, co ma robić, ruszam przed siebie. Serce bije mi coraz szybciej, a moim jedynym celem jest odnalezienie Emily. Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Jeśli Richard zrobi jej krzywdę, skończę z nim. Rozpoczynam poszukiwania od schodów awaryjnych, które prowadzą mnie na wyższe piętro, gdzie zaglądam do każdego pokoju socjalnego i  schowka gospodarczego. Wołam ją po imieniu w  nadziei, że jeśli mnie usłyszy, odezwie się. Wbiegam na kolejne piętro, które przeszukuję w  ten sam sposób, i powtarzam tę czynność aż do ostatniego poziomu. Szpital jest całkiem spory, ale to nie jedyny budynek na tej działce, co uświadamia mi, że ona naprawdę zaginęła. Gdy wracam na oddział ratunkowy, na miejscu jest już policja, a  Veronica i  Fiona wprowadzają funkcjonariuszy w sytuację. Claire rozmawia z ochroną szpitala i wszystko to nie wygląda najlepiej. – Jej samochód nadal stoi na parkingu – informuje doktor Umbridge. –  Czyli stąd nie odjechała. – Przynajmniej nie samodzielnie – mruczę pod nosem. Kurwa.

– Detektyw Willoughby. Przeczesujemy okolicę i  czekamy, aż ochrona sprawdzi kamery monitoringu –  oznajmia policjant. –  Czy może opowiedzieć mi pan coś więcej o mężczyźnie, który mógł ją uprowadzić? Chociaż wiem, że detektyw usłyszał podsumowanie okoliczności zniknięcia Emily, przedstawiam mu szczegóły związane z  zakazem zbliżania się, pościgiem samochodowym i  stalkingiem. Wyjaśniam, że Emily mieszkała u mnie, odkąd Richard włamał się do jej domu i śledził ją w drodze do pracy. Na te słowa głowy moich współpracowników odwracają się w  moją stronę, ale mam to gdzieś. Emily jest moja i  nie zamierzam dłużej tego ukrywać. – Wyczułem zapach chloroformu w  szatni –  informuję policjanta. –  Prawdopodobnie w ten sposób udało mu się ją stąd zabrać. – Dobra. Zacznijmy od tego. Kiedy prowadzę go do szatni, ogarnia mnie irytujące uczucie, że powinienem robić coś więcej, niż stać w pokoju socjalnym, ale w tej chwili czuję się tak cholernie bezradny. Pragnę chronić Emily każdą cząstką mojego ciała, a  to, że nie mogę tego zrobić, doprowadza mnie do wściekłości. – Żeby tu wejść, trzeba zeskanować swoją kartę, prawda? – upewnia się policjant, gdy otwieram przed nim drzwi. – Tak. Każdy pracownik ma kartę i  dostęp do wszystkich pomieszczeń z elektronicznym czytnikiem – wyjaśniam. – Jest zatem mało prawdopodobne, że dostał się tu sam. – Chyba że miał kartę-klucz lub ktoś zostawił otwarte drzwi – dodaję. – Czy jest jakieś inne wejście lub wyjście? – Tylko wyjście awaryjne na tyłach, które prowadzi do wejścia dla personelu. –  Serce wali mi w  piersi, ogarniają mnie niepokój i  presja. Gniew, który się we mnie gotuje, zaraz eksploduje, ale jeśli chcę ją znaleźć, muszę zachować spokój. Mimo to zdaję sobie sprawę, jak niewiele dzieli mnie od tego, bym stracił nad sobą panowanie. – Proszę mi je pokazać – zwraca się do mnie detektyw. Kieruję go do tylnych drzwi i na korytarz, który prowadzi do wyjścia na parking dla pracowników. Wtedy to zauważam.

– Czy to… ? – Policjant nie kończy pytania i przystaje. – Krew – potwierdzam.

ROZDZIAŁ 24

•

Emily – Pobudka, księżniczko! Jęczę, głowa boli mnie jak diabli. O co chodzi? A raczej: gdzie jestem? Moje ostatnie wspomnienie dotyczy tego, jak siedziałam w  pokoju socjalnym, esemesowałam z Kierą i jadłam. Skąd więc się tu wzięłam? – Powiedziałem: wstawaj! – Ponownie słyszę ten sam głos i tym razem otwieram oczy. Przed sobą widzę swój najgorszy koszmar. Richarda. – O mój Boże –  dyszę. Przykładam rękę do ust i  czuję smak krwi na wargach. – Gdzie ja jestem? – Serce łomocze mi tak mocno, że słyszę jego uderzenia w  uszach. Moje ciało się trzęsie, wargi drżą, a  oczy łzawią. Jestem o krok od ataku paniki i nic nie mogę zrobić, by go powstrzymać. – To bez znaczenia, bo tam, dokąd się wybierasz, jest znacznie gorzej. –  Mężczyzna posyła mi lodowate spojrzenie. – Czego chcesz? – Obejmuję ramionami brzuch. Za chwilę zwrócę cały lunch. – Nie możesz dać mi nic, co byłoby równoważne temu, co mi zabrałaś –  oświadcza nad wyraz opanowanym głosem. – Dlatego zamierzam wziąć od ciebie to, czego chcę. – Czyli co? –  dopytuję pełna obaw. Wypluwam krew, która zebrała się w  ustach. Czuję ból w  całym ciele, choć nie mam pojęcia, co Richard mi zrobił, gdy byłam nieprzytomna. Musiało dojść między nami do jakiejś szarpaniny, kiedy próbował wyciągnąć mnie z szatni. – Niebawem się dowiesz, księżniczko. –  Wybucha obłąkańczym śmiechem. – Naprawdę niebawem.

– Wypuść mnie, a  nikt się o  tym nie dowie. –  Próbuję się z  nim jakoś dogadać. – Masz poczucie humoru. Zabawna jesteś. – Sposób, w jaki wypowiada słowa piskliwym głosem, przyprawia mnie o  nieprzyjemne dreszcze na całym ciele. – Proszę –  błagam. –  Przysięgam, że nikomu nie powiem, jeśli mnie teraz wypuścisz. Richard kuca i pochyla głowę, by spojrzeć mi prosto w oczy. – Zamknij się, suko, albo znowu uciszę cię chloroformem. – Sięga ręką do kieszeni. – Nie. W porządku. – Otwieram szeroko oczy i z ulgą oddycham, gdy ją wyjmuje. – Powiedz, dlaczego myślisz, że moja śmierć zwróci ci Susan? Cios spada na moją twarz, zanim zdążę zareagować. – Nie wymawiaj, kurwa, jej imienia. Zabiłaś ją. Nie masz prawa o niej mówić. Miałam kilka zajęć z  psychologii i  skoro targowanie się z  Richardem zawodzi, nie pozostaje mi nic innego, jak zastosować technikę odwróconej psychologii. – Masz rację. Zasłużyłam na to. No, dalej –  mówię głuchym, pozbawionym emocji głosem. Nie chcę, by żywił się moim strachem. Jeśli naprawdę ma zamiar mnie zabić, nie dam mu satysfakcji z  tego, jak śmiertelnie jestem przerażona. – Cieszę się, że się zgadzamy. – Posyła mi nikczemny uśmiech, chwyta mnie za ramię i  podciąga do góry. Gdy tylko staję, zaczyna mi się kręcić w głowie. – Już pora. Dopiero teraz widzę, gdzie jestem. – Dach –  mamroczę pod nosem. Wokół widzę małe okna dachowe i kratki wentylacyjne. Nawet gdybym zaczęła drzeć się wniebogłosy, nic by to nie dało. Nikt nie usłyszałby mojego wołania, które nie przebiłoby się przez świszczący dźwięk buchającej pary. A nawet jeśli, nikt nie zdążyłby przybiec mi z  pomocą. Ten budynek ma dziesięć pięter, a  na dach nie można się dostać bez karty.

Mogłabym rzucić się biegiem, ale Richard by mnie dogonił, zanim dotarłabym do drzwi. Przez chloroform czuję się skołowana, a on na pewno na to liczył. – Kto ci pomógł? –  pytam, bo wiem, że nie ma takiej opcji, żeby wszystko zrobił sam. – Skąd ci to przyszło do głowy? – Karta –  mówię. –  Dzięki niej wszedłeś do szatni, prawda? –  To ostatnie miejsce, jakie pamiętam, więc zakładam, że tam odurzył mnie chloroformem, a potem wyprowadził. – Mogłem ją ukraść. – I tak mnie zabijesz, więc jakie to ma znaczenie, jeśli mi powiesz? – Słuszna uwaga. Prowadzi nas na skraj dachu, a ja widzę, że to nie budynek izby przyjęć. Jesteśmy na szczycie gmachu, w  którym znajdują się oddział rehabilitacyjny i oddział dla pacjentów przewlekle chorych. Nie mam pojęcia, ile czasu minęło od mojego zniknięcia, ale mogę sobie tylko wyobrazić, jak bardzo zdenerwowany jest Evan. Na pewno odchodzi od zmysłów. Jestem zła, że to się stało teraz, kiedy dopiero co dowiedziałam się o jego przeszłości. Tak strasznie za nim tęsknię i żałuję, że nie skradłam mu buziaka przed pójściem na przerwę. – Veronica Nans. – Co? Veronica? – dopytuję zszokowana. – Wcale za tobą nie przepada, księżniczko. –  Richard śmieje się nieprzyjemnie, jakby to była najzabawniejsza rzecz na świecie. Myślę jedynie o tym, jak zdradzony poczuje się Evan, gdy się o tym dowie, a mnie nie będzie przy nim, żeby go pocieszyć albo, do diabła, ostrzec. Richard popycha mnie bliżej krawędzi i  robię wszystko, by nie wpaść w  panikę. Staram się skupić jego uwagę na rozmowie. Może jeśli się zdekoncentruje, uda mi się wyplątać z  jego uścisku, choć trzyma mnie tak mocno, że nie robię sobie nadziei. – Jak poznałeś Veronikę? – Czuję zimny powiew wiatru na policzku.

– Przyszła do mnie – przyznaje. – Któregoś dnia zobaczyła mnie przed szpitalem i zaoferowała pomoc. – Co dostanie w zamian? – Przełykam nerwowo ślinę. Richard obraca mnie w swoją stronę. Teraz stoimy naprzeciwko siebie. – Dostanie Evana. – Pochyla się nade mną ze złośliwym uśmieszkiem. Serce niemal zamiera mi w klatce. Nie mogę w to uwierzyć. – Evan nie pozwoli, by uszło ci to na sucho – wypluwam z siebie. – Właź –  rozkazuje Richard, kiwając głową w  kierunku stopni prowadzących na górną półkę dachu. – Powinieneś się modlić, żeby gliny dorwały cię przed nim. – To bez znaczenia, Emily. Nie rozumiesz? – Jego głos jest pozbawiony wszelkich emocji i  dopiero wtedy to do mnie dociera. Zamierza umrzeć razem ze mną. – Proszę cię, Richard. –  Po raz pierwszy zwracam się do niego po imieniu i widzę, jak pulsuje żyła na jego czole. – Nie musisz tego robić –  szepczę, gdy popycha mnie na pierwszy stopień. – No, dalej – żąda szorstko. – Na samą górę, żebyś dokładnie widziała miejsce, gdzie zakończy się twoje życie. Boże. Czuję, jak nadchodzi panika, i staram się zachować spokój. Może uda mi się uśpić jego czujność i  się od niego uwolnić. Wtedy dociera do mnie, że wszyscy, których kocham, stracą mnie, a  ja nie jestem jeszcze gotowa, by się pożegnać. „Walcz albo uciekaj”, mówię sobie. Próbuję wyrwać rękę z jego uścisku, szarpię się na wszystkie strony, ale gdy czuję dotyk ostrego przedmiotu na środku kręgosłupa, przestaję. Richard ma nóż. – Nie robiłbym tego na twoim miejscu – grozi mi, wypowiadając słowa prosto do mojego ucha. –  Możemy to załatwić w  prosty sposób… –  Przyciska nóż mocniej do moich pleców. – Albo w trudniejszy. Szybko albo boleśnie. Wchodzę na ostatni stopień, skąd widzę całe miasto. Richard jest tuż za mną, wciska nóż głębiej w moje plecy.

– Stań na gzymsie, księżniczko. – Spogląda w  dół i zauważa policyjne światła, które mogą się okazać moim zbawieniem. – Już czas. Trzęsąc się ze strachu, wykonuję jego polecenie. Robię ostatni krok, który prowadzi mnie na krawędź dachu. Obawiam się, że jeśli nie spełnię jego żądania, wbije mi nóż w plecy. Muszę go trochę przetrzymać do czasu, aż zobaczą mnie gliniarze. – Odwróć się –  rozkazuje, uwalniając mnie z  uścisku. –  Chcę widzieć twoją twarz, gdy do ciebie dotrze, że twoje życie właśnie dobiega końca. To nie moje życie miga mi teraz przed oczami, ale ostatnich kilka tygodni spędzonych z  Evanem. Bawiliśmy się w  dom, codziennie rano budziliśmy się w  swoich ramionach i  każdej nocy zasypialiśmy wtuleni w siebie. Wstawał wcześniej, by wziąć prysznic, a gdy ja się szykowałam, przynosił mi kawę, taką, jaką lubię. Omawialiśmy wydarzenia poprzedniego dnia i  zastanawialiśmy się, co może nas czekać w  pracy podczas najbliższego dyżuru. Godzinami mogliśmy rozmawiać o  medycynie, co nas bardzo do siebie zbliżyło. Mieszkaliśmy razem tymczasowo, ale to było jak przedsmak wspólnego życia, a  choć umeblowanie i wygląd jego domu nie były w moim stylu, to czułam się tam swobodnie, jak u siebie. Otulaliśmy się kocami i kochaliśmy do świtu, do pierwszych ptasich treli. To była czysta rozkosz. Zaraz to wszystko się skończy. Nie będzie wspólnej przyszłości. Nawet nie zdążyłam podzielić się z nim nowiną. Przełykam ślinę, oplatam brzuch ramionami i wreszcie pozwalam sobie na łzy. Ze spuszczoną głową ostrożnie przesuwam stopy na gzymsie i odwracam się przodem do Richarda. – Spójrz na mnie – żąda. Powstrzymuję łzy, podnoszę głowę i  widzę jego uśmiechniętą twarz. Pieprzony psychol. Coś za jego plecami przykuwa moją uwagę. Wstrzymuję oddech na widok Evana i dwóch policjantów. O  mój Boże. Evan. Rozluźniam się, wiedząc, że mnie znalazł. Wiedziałam, że będzie mnie szukał, ale nie miałam pewności, czy zdąży na czas. Nigdy nie widziałam go tak zrozpaczonego, ale gdy rusza w  naszą stronę, jego spojrzenie jest lodowate. Wszystko rozgrywa się tak szybko, że

ledwo mogę pojąć, co się dzieje. Richard zauważa, że wpatruję się w  coś ponad jego ramieniem, i szybko się odwraca, dokładnie w tej samej chwili, w której chwyta go Evan. Podchodzi do mnie policjant i pomaga mi zejść z gzymsu, wreszcie mogę odetchnąć. Funkcjonariusz odciąga mnie na bok, a  drugi policjant podbiega do Richarda, by go zaaresztować. Sekundę później słyszę rozdzierający serce ryk Evana. Upada na plecy z  rękami w górze i wtedy dostrzegam nóż wystający z jego piersi. – Nieeeee! –  Z  mojego gardła wydobywa się zwierzęce wycie, podbiegam do niego pędem i  padam na kolana u  jego boku. Policjanci chwytają Richarda i pchają go na ziemię, ale dla mnie liczy się tylko Evan. Jeden z gliniarzy wzywa przez radio ratowników medycznych i potwierdza zatrzymanie podejrzanego. Kątem oka widzę Richarda w kajdankach. – Kochanie, spójrz na mnie. –  Przytrzymuję jego głowę, Evan chwyta mnie za udo, i  oddycham z  ulgą. Jego powieki opadają. –  Otwórz oczy, Evan. Pomoc jest już w  drodze. – Próbuje je otworzyć, ale nie potrafi ich tak utrzymać, co mnie przeraża. Traci przytomność, a  to oznacza, że traci zbyt dużo krwi w zbyt krótkim czasie. – Wiem, że cię boli, kochanie. Tak mi przykro. – Opieram dłonie na jego klatce piersiowej i zwiększam nacisk w okolicach rany. Jeśli wyciągnę nóż, Evan wykrwawi się na śmierć. Jęczy, gdy uciskam mocniej, a ja się krzywię, bo wiem, jaki musi odczuwać ból. –  Wytrzymaj, dobrze? Oddychaj spokojnie i miarowo. Do mych uszu dochodzi odgłos kół sunących po betonie. To ratownicy biegną do nas z noszami. Zadają mi pytania, na które szybko odpowiadam, podając szczegóły całego zdarzenia. Nie miałam pojęcia, jak wielki jest ten nóż, dopóki nie zobaczyłam jego rękojeści wystającej z  klatki piersiowej Evana. – Niewykluczone, że ostrze przecięło płuco –  wyjaśniam, gdy powieki Evana znowu się zamykają. – Jego płuco może się zapaść w każdej chwili. Jeśli do tego dojdzie, będzie go trzeba jak najszybciej zaintubować. Ratownicy przejmują Evana, jeden z  nich zwiększa nacisk na ranę, a drugi nakłada mu maskę tlenową na twarz. Dopiero teraz widzę, ile stracił krwi. Jego koszula jest nią przesiąknięta. Medycy opuszczają nosze do poziomu gruntu i  stabilizują nóż przy pomocy taśmy i  gazy. Wyjmą go dopiero na sali operacyjnej, ale najpierw muszą ściągnąć Evana z  dachu

i  przewieźć go przez parking do budynku, w  którym znajduje się oddział ratunkowy. – Jego tętno spada. Musimy przenieść go na nosze – zwraca się do mnie jeden z  ratowników. Pochylam się nad Evanem i  całuję go w  czoło. Łzy spływają mi po policzkach i lądują na jego twarzy. – Kocham cię, Evanie Bishopie. Słyszysz mnie? Nie zostawiaj mnie! –   Łez przybywa, gdy postanawiam powiedzieć mu to, czego nie miałam okazji zrobić wcześniej. –  Nie zostawiaj naszego dziecka. Potrzebuję cię. My cię potrzebujemy.

ROZDZIAŁ 25

•

Evan Monotonne brzęczenie jest pierwszą rzeczą, którą słyszę i  rozpoznaję. Dźwięk pracującej aparatury znam od lat, ale nigdy sam nie byłem do żadnej podłączony. Czuję, że coś leży mi na twarzy, i po chwili już wiem, że te odgłosy pochodzą od maski tlenowej. Szepty odbijają się echem, zgaduję, że nie jestem sam. Czyjaś miękka dłoń trzyma mnie za rękę. Ściskam ją. – Evan. –  Głos Emily jest delikatny. Ciepło zalewa moje ciało. Jest bezpieczna. – Słyszysz mnie, kochanie? Ponownie ściskam jej rękę. Lekarstwo działa na tyle, że słyszę i  mogę odpowiadać na żądania, ale nie mam siły unieść powiek. – Czy on się budzi? – Do mych uszu dochodzi męski głos, którego nie rozpoznaję, co sprawia, że drżę z niepokoju. – Evan, kochanie –  szepcze mi do ucha mama. –  Wszyscy bardzo cię kochamy, wiesz? – Jej chłodne palce ściskają moją dłoń. Odpowiadam jej takim samym uściskiem. – Chyba mnie słyszy. – Często się zdarza, że ludzie tracą i  odzyskują przytomność, by móc słyszeć otoczenie –  wyjaśnia Emily. –  Prawdopodobnie Evan nie zdoła odpowiedzieć, dopóki będzie pod wpływem leków. Reszty rozmowy nie słyszę, bo zapadam w sen. Pikanie znowu przywraca mnie do rzeczywistości, ale nie mam pojęcia, ile czasu minęło od ostatniego przebudzenia. Próbuję otworzyć oczy i udaje mi się to na tyle, że przez wąską szczelinę widzę wpadające przez okno promienie słońca. – Witaj, nieznajomy. – Odwracam głowę w kierunku, z którego dochodzi dźwięk. Przy moim łóżku stoi Fiona z  plikiem dokumentów w  ręku. –  Dobrze wyglądasz.

Kiwam głową i uśmiecham się do niej słabo. Nadal jestem senny, ale nie chcę znowu zasnąć, zanim się nie dowiem, gdzie jest Emily i  czy jest bezpieczna. Rurka do oddychania jest na swoim miejscu. Rozglądam się po sali. – Odesłałam ją do domu, żeby się trochę przespała –  informuje mnie Fiona, dobrze wiedząc, kogo szukam. –  Siedziała przy tobie pięć dni z rzędu, to nie było zdrowe. Jestem pewna, że wkrótce wróci. Marszczę brwi. Chcę zapytać, jak ona się czuje, ale Fiona chyba czyta mi w myślach, bo zanim się odezwę, odpowiada na moje nieme pytanie. – Ona i dziecko mają się dobrze – zapewnia ciepło. Dziecko? Szeroko otwieram oczy ze zdumienia, ale zanim Fiona zdąży cokolwiek mi wyjaśnić, znowu odpływam. Kiedy czuję na policzku dotyk czyjejś dłoni, wyciągam rękę i nakrywam ją w nadziei, że to Emily. – Evan. – Jej cichy głos jest muzyką dla moich uszu. Zerkam na nią z  niewyraźnym uśmiechem. Maska tlenowa została usunięta, ale przewód tlenowy pod moim nosem nadal znajduje się na swoim miejscu. – Cześć, mała. –  Mój głos jest słaby i  chrapliwy, a  gardło wysuszone i obolałe, ale czuję taką ulgę na jej widok, że nic mnie to nie obchodzi. – Cześć. –  Przysuwa się. –  Miałam nadzieję, że się dziś obudzisz. Od ośmiu godzin zmniejszają ci dawkę leku i  wreszcie odłączyli maskę tlenową. – Czy wszystko w porządku? – Chwytam ją za rękę. – Teraz już tak. – Robi głęboki wydech i wtedy zauważam ciemne cienie pod jej oczami. – Czekałam i się martwiłam. – Przepraszam, kochanie. – Podnoszę jej dłoń do ust i całuję. – Nie masz za co przepraszać, skarbie. Uratowałeś mi życie. – Zrobiłbym dla ciebie wszystko, Emily. Jej oczy zachodzą łzami, które po chwili spływają jej po policzkach. – Wiem. – Ociera twarz wierzchem dłoni. – Pamiętasz, co się stało?

– Tak jakby. Ostatnie, co pamiętam, to Richarda, którego powaliłem na ziemię, i ciebie, jak się nade mną pochylasz. Pamiętam jeszcze ból w klatce piersiowej, potem straciłem przytomność i obudziłem się tutaj. – On cię dźgnął –  wyjaśnia. Przerażenie na jej twarzy mówi mi wszystko, co potrzebuję wiedzieć. – Policja go zaaresztowała, a ratownicy przewieźli cię na oddział ratunkowy. Trafiłeś od razu na stół operacyjny i żeby zapobiec infekcji i powikłaniom, podłączyli cię pod respirator. Widziała całe zdarzenie i  dobrze wiedziała, co robić, by zatamować krwawienie. Całe szczęście, że tak szybko zadziałała, bo oboje wiemy, że od rany kłutej mogłem się łatwo wykrwawić. – Mocno uderzyłeś głową o  beton podczas upadku, więc przez tydzień bardzo dokładnie monitorowali twój stan. – Przez tydzień? – Tak. – Wypuszcza powietrze. – Najdłuższy tydzień w moim życiu. – Chodź tu. Przysuwa się do mnie i całuję ją w usta. – Ty też uratowałaś mi życie – mówię. – Gdybym tylko mogła temu zapobiec… –  Ból malujący się na jej twarzy przyprawia mnie o szybsze bicie serca. To nie jej wina, choć wiem, że tak się czuje. Cała odpowiedzialność za to zdarzenie spoczywa na Richardzie i nie pozwolę, by Emily myślała inaczej. – Gdybym cię stracił, nie podniósłbym się po tym –  oświadczam szczerze. –  Przyjąłbym każdy cios nożem i  każdą kulkę, żebyś tylko była bezpieczna. Spuszcza wzrok i przełyka ślinę. – Byłam pewna, że umrę. – Mocno trzyma mnie za rękę. – W tamtych chwilach myślałam o  tobie i  o  tym, jak to się na tobie odbije. O  tym, że nigdy nie powiedziałam ci, co naprawdę czuję. Pamiętam te dwa słowa, które do mnie wyszeptała. – Powiedz mi to jeszcze raz –  zachęcam ją, bo desperacko pragnę usłyszeć to ponownie. – Jeszcze raz? Słyszałeś mnie? – Szeroko otwiera oczy ze zdumienia.

– Niewiele pamiętam po tym, jak upadłem na ziemię, ale pamiętam twój głos. Trzymałem się tych słów, bo też nie chciałem cię opuścić. Śmieje się i  szlocha na zmianę. Nie zauważyłem, że znowu zaczęła płakać. – Nie płacz, kochanie. – Kciukiem ocieram jej łzy z policzka. – Tak bardzo cię kocham, Evan. Nigdy nie byłam niczego bardziej pewna i miałam sobie za złe, że nie powiedziałam ci tego wcześniej. Jej słowa są czystą radością dla mojego serca. Gdyby nie to, że wracam do zdrowia po operacji, wciągnąłbym ją do tego łóżka i  kochał się z  nią przez całą noc. – To dobrze – mówię. – Ponieważ zakochałem się w twoich bezczelnych ustach i czerwonych szpilkach w  chwili, gdy cię pierwszy raz ujrzałem. –   Posyłam jej zuchwały uśmiech. –  Tylko wtedy jeszcze tego nie wiedziałem. – Jaki ty uprzejmy –  droczy się. Pochyla się nade mną i  całuje mnie miękko. – Już nie muszę być uprzejmy, odkąd znalazłem właściwą dziewczynę. –  Puszczam do niej oko. – Cieszę się, że nic się nie zmieniło – kpi. – Poza moją godnością. Emily prycha, kręcąc głową. – Świadomość, że ktoś przez ostatni tydzień wymieniał mi torebkę z sikami, naprawdę kwestionuje moją męskość – uściślam. – Jak zawsze dumny i poetycki. – Emily chichocze. – Proszę, proszę, kto się wreszcie obudził. –  Fiona wchodzi do sali z moją dokumentacją w ręku. – Wyglądasz znacznie lepiej. – Dzięki –  odpowiadam. –  Jak to się stało, że zostałaś tą szczęściarą, która się mną zajęła? – Walczyłam z  kilkoma pielęgniarkami z  OIOM-u –  żartuje. –  Ale przeważnie sprawdzałam, co u ciebie, i informowałam naszych kolegów na oddziale ratunkowym. Wszyscy bardzo za tobą tęsknią.

– Ja też za wami tęsknię. Dziwię się, że Veronica nie zwyciężyła z tobą w tym boju. – Śmieję się, bo wiem, jak opiekuńcza potrafi być Veronica. W pokoju zapada cisza. Emily spuszcza oczy ze smutkiem. – Co się dzieje? Wszystko z  nią w  porządku? –  Od lat pracuję razem z Veroniką i gdyby coś się jej stało, byłbym zrozpaczony. Fiona robi, co do niej należy, a Emily kręci głową i zaczyna opowiadać. Słyszę jej słowa, ale nie mają one dla mnie sensu. Veronica nigdy by mnie nie zdradziła. Choć domyślałem się, że liczyła na coś więcej niż tylko przyjaźń, nigdy nie dałem jej do zrozumienia, że odwzajemniam jej uczucia. – Nie mogę w to uwierzyć. – Jestem oszołomiony, gdy opowieść Emily dobiega końca. Ściska mocno moją rękę i  wiem, że była tym tak samo zaskoczona jak ja. – Co się z nią stało? – Została zaaresztowana. Ciążą na niej zarzuty za współudział w moim porwaniu, choć Richard twierdzi, że to ona zaproponowała mu uprowadzenie i  zabicie mnie, więc prokurator naciska na zmianę kwalifikacji czynu na usiłowanie zabójstwa. – Jezu – mruczę pod nosem, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Co się stanie z Richardem? Emily przewraca oczami. Przez ostatni tydzień miała na głowie nie tylko mnie. – Jego prawnik naciska na uznanie go za niepoczytalnego. – Gówno prawda. – Wiem, ale nie martw się. Prokurator jest po naszej stronie. Udokumentowaliśmy każde wymierzone we mnie działanie Richarda w  ciągu ostatniego roku, nie wspominając o  zakazie zbliżania się, który notorycznie łamał, mimo że znał wszystkie ograniczenia. – Sprawiedliwości stanie się zadość – zapewniam ją. – Wierzę w to. – Możemy wejść? – Słyszę ten sam męski głos, co wcześniej. Emily podchodzi do drzwi i macha ręką. – Bishopowie też tu są – dodaje mężczyzna.

– Tak, wchodźcie – zaprasza Emily. – Obudził się i rozmawiamy. Moja mama wkracza do środka, pochodzi do mnie i zarzuca mi ręce na szyję. Tata staje z drugiej strony łóżka i ściska mnie za ramię. – Cześć, mamo, cześć, tato. – Synu. – Tata kiwa głową. – Cieszę się, że się wreszcie obudziłeś. – Ja też – przyznaję. – Tak się o ciebie martwiłam. Dzięki Bogu, że nic ci nie jest. Wszyscy w kościele modlili się o twój powrót do zdrowia – oświadcza mama. – Dziękuję, mamo. Nic mi nie będzie. – Potwornie mnie wystraszyłeś! Nigdy więcej tego nie rób – karci mnie, klepiąc pieszczotliwie po policzku. – Evan, chciałabym ci przedstawić mojego tatę. –  Emily ściąga moją uwagę na mężczyznę, który stoi obok niej. – Przyjechał kilka dni temu. – Miło mi pana poznać. –  Wyciągam rękę na tyle, na ile mogę, a  tata Emily ściska ją serdecznie. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Jego głos jest głęboki i szorstki, ale słychać w nim szczerość. Zaskakujące, jak bardzo Emily jest do niego podobna. Mają te same ciemne włosy i rysy twarzy. Z tego, co mi mówiła, są ze sobą dość blisko. Po sposobie, w  jaki na nią patrzy, widać, że bardzo ją kocha i  się o  nią troszczy. – Chciałem przyjechać i  osobiście ci podziękować za uratowanie życia mojej córeczce. Biorąc pod uwagę okoliczności, oboje mogliśmy ją stracić tamtego dnia i zawsze będę ci wdzięczny za to, że przybyłeś jej na ratunek. Patrzę na Emily i moje serce bije mocniej, gdy słyszę szczerość w jego słowach. Tak bardzo ją kocham. Gdyby nie dane mi było jej o  tym powiedzieć, nigdy bym sobie tego nie darował. Więcej takiej okazji nie przegapię. – Bez wahania zrobiłbym to po raz drugi –  zapewniam go zgodnie z prawdą. Fiona wchodzi do pokoju i  informuje nas, że za kilka dni będę prawdopodobnie mógł iść do domu, co jest nie lada ulgą. Gdyby zatrzymali

mnie dłużej, chyba bym zwariował, choć wiem, że takie są procedury. Moi rodzice wracają na noc na ranczo, ale odwiedzą mnie jeszcze, zanim wyjdę ze szpitala. Jestem pewien, że na bieżąco informują o  moim stanie całą rodzinę i faktycznie, kiedy Emily podaje mi komórkę, widzę mnóstwo esemesów i wiadomości głosowych. – No dobrze, zostawię cię w  spokoju i  wrócę do hotelu –  oznajmia doktor Bell. – Wpadnę przed powrotem do Houston – zwraca się do Emily. –  Kocham cię. –  Emily mocno go obejmuje. –  Zapomniałbym. –   Zatrzymuje się w  drodze do drzwi i  odwraca się do nas. –  Gratulacje. Bardzo się cieszę. – Puszcza do nas oko, wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Zostajemy sami. – Gratulacje? – pytam skonsternowany. – O czym on mówi? – No więc… – zaczyna Emily, ale nie daję jej skończyć. – Zaczekaj – przerywam. Wytężam mózg i coś mi świta. – Pamiętam. –  Spoglądam na Emily i szeroko się uśmiecham. – Będziemy mieli dziecko. Kiwa głową i wybucha płaczem. Zakrywa usta, by powstrzymać łkanie, ale wcale tego nie chcę. Biorę ją za rękę i  przyciągam do siebie na tyle blisko, że nasze głowy się stykają. – Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę tak szczęśliwy, ale ty nadal mnie zaskakujesz i każdego dnia uszczęśliwiasz mnie coraz bardziej. Nie miałem pojęcia, co oznacza prawdziwe szczęście, dopóki nie zjawiłaś się w moim życiu i  mi tego nie pokazałaś. Na wieść, że nosisz nasze dziecko, moje serce może eksplodować w  każdej chwili. –  Ujmuję w  dłoń jej policzek i  przyciągam jej usta do swoich. Czuję słony smak jej łez na wargach. –  Cholernie mocno kocham ciebie i nasze dziecko. Nigdy w to nie wątp. – Od razu mi lepiej, gdy tak mówisz, bo prawdę powiedziawszy, na początku trochę wariowałam. Zanim zdążyłam ci o  tym powiedzieć, Richard mnie porwał, a kiedy dźgnął cię nożem, pomyślałam, że nie dane nam będzie zostać rodziną. Nigdy więcej nie chciałabym brać tego za coś pewnego. – Pamiętam twoje słowa –  zapewniam ją. –  Po prostu wcześniej nie dotarło do mnie ich znaczenie. – Myślisz, że jesteś na to gotowy? Że jesteśmy na to gotowi?

Patrzę w jej obłędnie zielone oczy. – Nigdy niczego nie byłem tak pewien.

ROZDZIAŁ 26

•

Emily TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ… Evan jest spełnieniem wszelkich marzeń i  czasami szczypię się, by się upewnić, że jest prawdziwy. Uwielbiam jego radość związaną z dzieckiem, choć codzienne poranne mdłości mnie wykańczają. Zawsze wtedy jest przy mnie, przytrzymuje mi włosy i  daje mi wszystko, czego potrzebuję, włącznie z czarną lukrecją, na widok której się wzdraga. Zdecydowanie ma w  sobie również łagodność, którą kocham tak samo mocno, jak nieustępliwą i twardą stronę jego osobowości. Nasze początki nie były łatwe, ale wszystko, co się dotąd wydarzyło, było warte zachodu. Czekam, aż z  szafy Evana wypadną jakieś trupy, on sam okaże się potworem o  trzech oczach albo powie mi, że ma dziecko z wcześniejszego związku, ale nic takiego oczywiście się nie dzieje. Choć nie jest doskonały, muszę przyznać, że dla mnie jest idealny. Każdego dnia moja miłość do niego jest coraz silniejsza i wiem, że będzie najlepszym tatą na świecie. Razem zapewnimy naszemu maleństwu cudowne życie na ranczu. Będzie ono otoczone kochającą rodziną i bezwarunkową miłością. Obiecałam sobie, że kiedy będę miała dzieci, dam im wszystko, czego pragnęłam, gdy byłam mała –  miłość, czułość i  mnóstwo przygód. Nie planowałam teraz dzieci, chciałam skupić się na karierze, ale moje plany uległy zmianie i nie mam z tym problemu. Całe szczęście, że Evan rozumie rytm życia lekarza i to zawsze będzie nas ze sobą łączyło. Do tego jest seksowny jak diabli, na każdym kroku okazuje mi swoją lojalność i troskę oraz ma rodzinę, która mnie kocha. To pełen pakiet i cieszę się, że jest mój. Kiera była zachwycona, gdy się dowiedziała, że jestem w  ciąży. Kiedy minął pierwszy szok wywołany wydarzeniami z  Richardem i  obrażeniami

Evana, weszła w  tryb planowania. Już przesłała nam listę swoich ulubionych imion dla dzieci, link do słodkich dekoracji pokoi dziecięcych i pomysły na przyjęcie bociankowe, które uparła się dla nas zorganizować, choć o  to będzie pewnie musiała stoczyć bój z  panią Bishop. Kiera całkowicie zwariowała, ale w ogóle mi to nie przeszkadza. – Muszę ci się do czegoś przyznać –  mówię Evanowi, szykując się do wyjścia. – Że kochasz mnie bardziej od czarnej lukrecji, masz ze mną najlepszy seks i  z  żadnym facetem nigdy nie miałaś tylu orgazmów, co ze mną. –   Evan z  taką łatwością wymienia te rzeczy, że zastanawiam się, czy nie przygotował sobie wcześniej tej przemowy. – Tak, coś w tym stylu. – Parskam, kręcąc głową nad jego arogancją. –  Chodzi o dokumentację medyczną pacjentów z tego tygodnia, gdy nie było mnie w  pracy. Przejrzałam ją sobie i  natknęłam się na coś bardzo interesującego. – Naprawdę? – Sięga po koszulę i narzeka pod nosem, że moje ubrania zajmują ponad połowę jego szafy. Kiedy Evana wypisano ze szpitala, zostałam u  niego w  domu, żeby się nim opiekować. W  końcu sprzedałam swoje mieszkanie i  wprowadziłam się do niego na stałe. Potem postanowiliśmy wybudować dom bliżej jego rodziny i  ta perspektywa bardzo mnie cieszy. – Czy Justin Hayes coś ci mówi? –  Tłumię śmiech. Omal się nie udławiłam, gdy wczoraj przeczytałam jego kartę. Evan chwilę się zastanawia, a po chwili otwiera szeroko oczy. – Czy chodzi o Pana Zatyczkę Analną i jego księcia Alberta? – Bingo. – Cmokam i wskazuję na niego palcem. – I co z nim? – No cóż… – Waham się, ale tylko przez chwilę. – Nie tak wyobrażałam sobie twoje spotkanie z  moim byłym chłopakiem, ale cieszę się, że mnie przy tym nie było. – Wybucham śmiechem i nie mogę przestać się śmiać, gdy widzę wyraz twarzy Evana. – Żartujesz?

– Chciałabym. O  czym on, do cholery, myślał? Ale tak, to był on. –  Wzdragam się, gdy przypominam sobie dotyk jego dłoni i warg na moim ciele. Brr. Co za pojeb. – Co on tu w  ogóle robił? –  Evan zadaje mi to samo pytanie, na które usiłowałam znaleźć odpowiedź, gdy zobaczyłam nazwisko Justina. – Nie mam zielonego pojęcia. Ma kumpli z  college’u i  uczelni medycznej rozsianych po całym stanie, ale to kawał drogi jak na szybki numerek. – Właśnie. – Evan chichocze. – O Boże. –  Nagle coś sobie uświadamiam. –  Raz na parę miesięcy wyjeżdżał w odwiedziny do przyjaciół i właśnie się zastanawiam, czy tym się zajmował podczas tych wypadów. – Biorąc pod uwagę, że przyłapałam go na zdradzie, mój wywód wcale nie jest naciągany. Nigdy niczego nie podejrzewałam, bo większość jego kumpli była gejami, ale teraz zastanawiam się, czy to nie była przykrywka, dzięki której mógł poznawać nowe laski i uprawiać z nimi dziwny, perwersyjny seks. – Jest ewidentnie idiotą – stwierdza Evan. – Nie poznał się na skarbie, który miał. Powinienem uścisnąć mu rękę i  podziękować, że sobie ciebie odpuścił. – Śmieje się, a ja przewracam oczami. – Do twojej wiadomości: nigdy nie miałam do czynienia z  zatyczką analną. Na wypadek gdybyś się nad tym zastanawiał… – Szkoda. –  Podchodzi do mnie. Wygląda tak cholernie seksownie w opiętym podkoszulku. – Chętnie zabawiłbym się taką zatyczką w twoim małym, ciasnym tyłku. – Jesteś okropny – droczę się z  nim. – Czy to dziwne, że zastanawiam się, jak głęboko trzeba wsadzić komuś zatyczkę analną, żeby nie móc jej wyjąć? Evan potrząsa głową i  odsuwając kciuk od palca wskazującego, pokazuje mi, jak długa była zatyczka. – Jakieś dwanaście, piętnaście centymetrów. Wzdragam się na samą myśl. – Gdybym wcześniej nie zwymiotowała z  powodu porannych mdłości, zrobiłabym to teraz.

Evan pochyla się nade mną ze śmiechem i miękko całuje mnie w usta. – Chyba powinniśmy się już zbierać. – Jestem gotowa. Evan ma na sobie levisy i  kowbojskie buty. Choć większość wolnego czasu spędza, pomagając na ranczu, nadal nie przyzwyczaiłam się do jego farmerskiego wyglądu. Chcąc dotrzymać mu kroku i  w  miarę możliwości pomóc na miejscu, też stawiam na kowbojskie ciuchy: botki, dżinsy i obcisłą koszulkę, która podkreśla mój ciążowy brzuszek. – Wiesz, że nie będziesz pracować z  nami na pastwiskach, prawda? –   upewnia się Evan, gdy objęci idziemy do samochodu. Odkąd dowiedział się, że jestem w ciąży, pilnuje, żebym się nie przepracowywała, choć nic mi nie jest i dałabym radę. – Dlaczego nie? Twój tata powiedział, że mogę. – Chciał ci zrobić przyjemność. – Evan zerka na mnie z ukosa. – Mama na pewno cię nie puści, i to z jej wnukiem, którego nosisz w łonie. – Zobaczymy. –  Przygryzam dolną wargę, a  Evan przyciąga mnie do siebie i całuje. – Jesteś taka uparta, a wiesz, jak to na mnie działa. Możemy się spóźnić – mówi, dociskając mnie biodrami, bym poczuła jego erekcję. – Nic z  tego, proszę pana. –  Resztkami silnej woli odpycham go od siebie. –  Wiesz, że punktualność to twoje drugie imię. Nie możemy się spóźnić. Poza tym twoja mama szykuje lunch i mamy być na czas. – W porządku. – Chrząka. Pani Bishop nalegała, żebyśmy przyjechali na lunch, i  nie mogłam jej odmówić. Z  tego, co zauważyłam, prowadzi rozmowę w  taki sposób, że ludzie zawsze robią to, czego chce. To część jej południowego uroku. W  drodze na ranczo nie mogę przestać się śmiać, gdy Evan sugeruje, byśmy wrócili do domu, pozbyli się ciuchów i  spędzili cały dzień nago w łóżku. – Mamy inne plany – przypominam mu. – Jest gorąco jak w piekle – upiera się. – A jaka jest twoja propozycja, możesz powtórzyć?

Nie musi nic więcej mówić. Unosi jedynie brew, a  ja dobrze wiem, co wolałby robić, zamiast jechać teraz na ranczo. W ciąży mój popęd seksualny doprowadza mnie do szaleństwa i niemal rozważam jego propozycję, ale rezygnacja z  lunchu nie wchodzi w  grę. Wybucham śmiechem, ale gdy Evan posyła mi to swoje żarliwe, seksowne spojrzenie, kusi mnie, by kazać mu zawrócić do domu i zrobić dokładnie to, co sam sugeruje. Kiedy w  zasięgu mojego wzroku pojawia się posiadłość Bishopów, rozpromieniam się, co nie uchodzi uwadze Evana. Patrzy na mnie kątem oka i parkuje samochód. – Uwielbiam tu z tobą przyjeżdżać – oświadczam. Evan bierze mnie za rękę i  jak zawsze całuje moje knykcie. Bardzo to lubię. Prąd, który nas przeszywa, jest gorętszy od teksańskiego skwaru. Evan zauważa moje napięcie, bo w  tym momencie niczego nie pragnę bardziej od niego. Pochyla się nade mną, przyciąga moją twarz do swojej i  nasze wargi łączą się w  powolnym, rytmicznym tańcu. Obejmuje dłonią moją pierś, a  gdy ściska sutek, zalewa mnie fala gorąca. Ma nade mną kontrolę, nad każdą częścią mojego ciała, i wystarczy jeden jego dotyk, by rozpalił mnie do czerwoności. Pomału jego ręka wędruje do moich spodni, Evan rozpina je i  odsuwa suwak i  zanim zdążę zaprotestować, wślizguje dłoń w  moje majtki. Gdy tylko dotknie mojej łechtaczki, tracę wszelkie zahamowania. Świadomość, że w  każdej chwili ktoś może obok nas zaparkować, nakręca mnie jeszcze bardziej. – Niech cię, mała – warczy Evan, wsuwając we mnie palec. Zatapiam się w nim, chcę go czuć, chcę więcej. Jęczę prosto w jego usta, zamykam oczy, a on wsuwa drugi palec i oboma napiera głębiej. – Evan – oponuję bez przekonania, bo wcale nie chcę, żeby przestał, ale wiem, że powinniśmy wejść do środka. – Jesteś taka mokra. Niegrzeczna dziewczynka. – Jego niski głos, dotyk jego warg na mojej szyi i jego ręka w moich majtkach doprowadzają mnie do utraty zmysłów. Kciukiem drażni moją łechtaczkę i  orgazm zaczyna zbliżać się tak szybko, że sama jestem tym zaskoczona.

– Dojdziesz dla mnie, kochanie? – mruczy Evan pomiędzy pocałunkami. Jego gorący oddech owiewa moje usta, policzki, szyję. Zdyszane jęki wypełniają wnętrze terenówki, w miarę jak Evan pracuje nad moim ciałem coraz bardziej zapamiętale. Zaraz całkiem się w nim zatracę. – Tak, tak, jeszcze. Moje ciało jest zachłanne, chce więcej, błaga, wręcz się tego domaga. Serce bije mi coraz szybciej i  mówię Evanowi, oddychając nierówno, że zaraz dojdę. Z  diabelskim uśmiechem na twarzy zwalnia ruchy palców, pozwala, by moje wnętrze napełniło się ciepłem i  po chwili rozlało strumieniem po całym ciele. Po raz ostatni wsuwa i  wysuwa swoje palce. Intensywność tego doznania przejmuje nade mną kontrolę. Czuję, jakbym dryfowała w  przestrzeni, gdy rozpadam się pod jego dotykiem. Kiedy wreszcie otwieram oczy, widzę, że wpatruje się we mnie z uśmiechem. Po chwili wsuwa swoje palce do ust. Boże, to jest tak cholernie podniecające. – Wyśmienicie smakujesz, mała. Nigdy nie mam cię dosyć. Przyglądam się jego twarzy, próbuję ją zapamiętać. Chcę, żeby ta chwila trwała wiecznie. – Powinniśmy iść do środka, zanim ktoś do nas wyjdzie i  wyczuje zapach twojego orgazmu unoszący się w  moim samochodzie –  oznajmia z zadziornym uśmieszkiem. – Czy wyglądam na winną? –  Dotykam dłońmi policzków. Wiem, że mam czerwoną twarz i nabrzmiałe wargi. – Winną wszystkich zarzucanych ci czynów – przyznaje. – Nie mogę teraz tam wejść. Twoja mama od razu się zorientuje, że coś jest na rzeczy. – Wpadam w paranoję. – Nic ci nie będzie. Udawaj, że nic się nie stało. Pomyśl o przerzucaniu końskiego łajna i jak okropnie będziesz potem śmierdziała. – Evan dodaje mi otuchy, choć świetnie wie, że to na nic. Złączam kolana, czuję pulsowanie między nogami, robię głęboki wydech i  wysiadam. Evan bierze mnie za rękę i  ruszamy po schodach prowadzących do domu. Zanim przekręci gałkę, spogląda na mnie. – Winna jak diabli. – Drań – szepczę.

Dom pachnie smażonym jedzeniem z  nutką cukru. Idąc korytarzem w  kierunku kuchni, zwalniam, by przyjrzeć się zdjęciom wiszącym na ścianie. Zastanawiam się, jak to możliwe, że nie zauważyłam ich wcześniej. Pani Bishop jest bardzo dumna ze wszystkich swoich dzieci. Ich oprawione w  ramki fotografie z  okresu od przedszkola do szkoły średniej ozdabiają ściany korytarza. Odnajduję zdjęcie Evana i  nie mogę powstrzymać śmiechu na widok jego głupkowatej fryzury i  szelek. Ma na sobie zapiętą na guziki westernową koszulę. – Sexy. – Krzyżuję ręce na piersiach i patrzę na niego. – Wszystkie kobiety za mną szalały. Tylko popatrz na te włosy. – Tak, lata dziewięćdziesiąte były dla ciebie łaskawe. – Parskam. Wolę go w dłuższych włosach, pasują do jego osobowości. Przyglądam się kolejnym fotografiom i  widzę, jak bardzo wszyscy się zmienili przez lata. Jest Jackson na rodeo, John walczący z  cielakiem i  Courtney na koniu. Jest też kolaż zdjęć państwa Bishopów z  dziećmi w różnym wieku. – Twoja mama jest jak pani z telewizji – zauważam. Na każdym zdjęciu wygląda schludnie i elegancko. – Ale potrafi też warczeć i  gryźć jak pies. –  Evan się śmieje. –  Bywa przerażająca, zwłaszcza jeśli ktoś zadziera z jej dziećmi. – Bierze mnie za rękę i prowadzi do kuchni. Na mój widok pani Bishop przerywa nakrywanie do stołu, podchodzi do nas i mnie obejmuje. Ściskam ją mocno i cieszę się, że żywi do mnie takie ciepłe uczucia. – Och, kochanie, jak dobrze, że przyszliście. Jak się czujesz? Lepiej? –  dopytuje. Jej troska jedynie potwierdza moje przypuszczenia, że Evan na bieżąco informował ją o tym, jak fatalnie się czułam. – Jakoś się trzymam. Mam nadzieję, że mdłości ustąpią w  drugim trymestrze i zdołam wreszcie zatrzymać jedzenie w żołądku. – Wzdycham, ale posyłam jej pocieszający uśmiech, żeby nie martwiła się o  mnie tak bardzo. – Wiele myślałam o  ostatnich wydarzeniach i  cieszę się, że po tym wszystkim potraficie iść dalej. –  Wiem, że ma na myśli Richarda, choć

ogólnie staramy się o nim nie rozmawiać. Dobrze jest wiedzieć, że pani Bishop się o  mnie troszczy, ale zarazem boleśnie uświadamia mi to, że ona przejmuje się mną bardziej niż moja własna matka. Staram się wyglądać na silną, ale na myśl o  Richardzie i o tym, jak mogło się to skończyć, nadal czuję przerażenie. – Słyszałam, że został przeniesiony do szpitala psychiatrycznego na leczenie. To dobrze, że wreszcie otrzymał pomoc, której potrzebował –  przyznaję. – Im dłużej tam będzie, tym lepiej – stwierdza stanowczo pani Bishop, kiwając głową. – I  jak tam? – Zmienia temat, klepiąc mnie po brzuchu. –  Jak się ma mój mały wnuczek lub wnuczka? – Świetnie! Jest wielkości cytryny i  wysysa ze mnie całą energię. Podczas ostatniej wizyty wszystkie parametry były zgodne z  oczekiwaniami –  informuję i  spoglądam na Evana, na którego twarzy maluje się czysta radość. – Teraz czas na ślub. – Pani Bishop zwraca się do Evana, który wzrusza ramionami. Fala gorąca oblewa moje policzki i jestem wdzięczna, że w tym momencie otwierają się tylne drzwi, które odwracają ode mnie uwagę. Na widok Johna momentalnie się rozpromieniam. Ze wszystkich braci on jeden skrywa jakieś tajemnice. Milknie, gdy pojawiają się osobiste pytania, a  ja nauczyłam się, że ludzie nigdy nie milczą bez powodu. Zawsze jest dla mnie bardzo miły i zastanawiam się, co kryje pod tą zewnętrzną powłoką. – Cześć, Emily – wita się ze mną. Ciemne cienie pod oczami zdradzają, jak bardzo jest zmęczony. – Cześć, jak się masz? – Przyglądam mu się uważnie. Evan również nie odrywa wzroku od brata. Nie tylko ja zauważyłam, że coś jest na rzeczy. – Naprawdę świetnie –  zapewnia John. –  Widziałem fundamenty pod dom. Fajnie, że zamieszkacie bliżej nas. Mam nadzieję, że częściej będę widywać starszego braciszka. – Kiwa głową w stronę Evana. – Jestem podekscytowana budową naszego wymarzonego domu i urządzeniem go pod kątem potrzeb dziecka – cieszę się. – Poza tym super

będzie mieszkać bliżej rodziny –  dodaję i  widzę, jak moje słowa cieszą mamę Evana. – Mam nadzieję, że na piętrze będzie wystarczająca liczba pokoi, by pomieścić kolejne dzieci. Wybucham śmiechem, bo wiem, jak Evan nie znosi, kiedy mama uderza w ten ton. Przewraca oczami, ale się nie złości. – Mamo, czy pozwolisz nam mieć najpierw jedno dziecko, zanim zaczniesz planować kolejne? – Nie młodnieję, ty zresztą też nie. –  Pani Bishop celuje palcem w Evana. – I chcę móc cieszyć się widokiem moich wnucząt, patrzeć, jak rosną. Jedyne, co macie zrobić, to postarać się o  więcej dzieci. –  Posyła surowe spojrzenie również Johnowi. Typowa mama z  Południa. Zawsze będzie domagała się więcej wnuków. John już ma coś powiedzieć, ale do kuchni wchodzi Jackson, objaśniając Aleksowi, w jaki sposób dzisiejszego ranka uwolniły się konie. – Cholera. –  Jackson gwiżdże na widok Johna. –  Myślałem, że to ja jestem niewyspany po twoich nocnych hałasach. –  Macha rękami nad głową, jakby ujeżdżał byka. John mruży oczy, a ja spoglądam na Evana, który z założonymi rękami na piersiach z trudem tłumi śmiech. – O czym, chłopcy, mówicie? – Pani Bishop przenosi pytające spojrzenie z jednego bliźniaka na drugiego. – O kurw… – mruczy Jackson pod nosem. Oczy mamy się rozszerzają, gdy słyszy przekleństwo, i Jackson urywa w połowie. Ta kobieta w każdym potrafi wzbudzić strach. – Nic, mamo, tak sobie gadamy. Gdy pani Bishop odwraca się do zlewu, John pokazuje Jacksonowi środkowy palec. Biorąc pod uwagę różne historie, które opowiadał mi Evan, mama wróci do tego tematu później. Jest jak słoń, nigdy niczego nie zapomina. Nie chciałabym zadrzeć z tą kobietą. – Cześć, Emily – wita mnie Alex. Siada na krześle i kładzie kapelusz na stole. Też wygląda na wyczerpanego, ale jestem pewna, że jego zmęczenie wynika z pracy na ranczu albo opieki nad Rileyem, a nie z nocnej randki. Choć słabo znam Johna, to nigdy nie podejrzewałabym go o  sekretne

schadzki, ale zaczynam zdawać sobie sprawę, że jeszcze dużo muszę się o nich wszystkich nauczyć. – Mamo – zaczyna Alex. – Tata powiedział, że się nie wyrobi. Coś mu wypadło w ostatniej chwili. Pani Bishop odwraca się w  jego stronę z  rękami na biodrach. Nie wygląda na zadowoloną. – W takim razie naszykuję mu jedzenie i  wstawię do piekarnika, żeby było ciepłe. Siadamy do stołu, zdejmujemy pokrywki z  półmisków i  podajemy je między sobą, jak na rodzinny obiad przystało. – Emily, słyszałem, że po południu będziesz mi pomagać w pensjonacie – zwraca się do mnie John między kęsami. Odwracam się i patrzę na Evana. – Myślałam, że jadę z Evanem na pastwiska. – Nigdy nie mówiłem, gdzie będziesz mogła pomóc – uściśla Evan. Biorąc pod uwagę moją ciążę, naprawdę nie sądziłam, że w  ten upał pojadę z nim na pastwiska. Po prostu lubię go trochę podrażnić, bo wiem, jak bardzo się denerwuje, gdy mam wykonywać jakąkolwiek fizyczną pracę. Patrzę na zmęczonego Johna i uświadamiam sobie, że nie wzgardzi dodatkową parą rąk do pomocy. – Możesz mi pomóc w  sprzątaniu stajni. Jesteś idealnie ubrana do tej roboty – dodaje Jackson. Unosi znacząco brwi i spogląda z uśmieszkiem to na mnie, to na Evana. – Przebywanie z tobą sam na sam jest wystarczającą karą. Nikomu bym tego nie życzył – wypala Evan. Jackson uwielbia prowokować Evana, jeśli chodzi o mnie. Uważam to za zupełnie nieszkodliwe, a wręcz zabawne. Tak samo podpuszcza Aleksa w  kwestii River. Rozbrajające jest to, z  jaką łatwością Bishopowie wpadają w gniew. John przewraca oczami i  kręci głową. Rozmowa się toczy do końca lunchu. Na deser mama podaje lody i domową szarlotkę i choć jestem już pełna, nie umiem odmówić sobie skrawka nieba w  gębie. Kiedy na podniebieniu czuję smak cynamonu i  świeżo upieczonych jabłek, wydaję z siebie cichy jęk. Evan spogląda na mnie z uniesioną brwią, uśmiecha się

pod nosem i wraca do jedzenia. Mój oddech przyspiesza i cieszę się, gdy do kuchni wchodzi pan Bishop, przerywając napięcie. Pot pokrywa jego twarz i kark. Kiedy zdejmuje kapelusz, widzę, że jego włosy i czoło również są mokre. Siada przy stole, a pani Bishop podaje mu jedzenie. – Dziękuję, kochanie –  zwraca się do niej. Podnosi głowę, puszcza do niej oko i  dopiero potem zabiera się do jedzenia. Tyle uwielbienia w  jednym spojrzeniu. Uświadamiam sobie, czego brakowało moim rodzicom: bezwarunkowej miłości. Myślę, że w pewnym sensie bardzo się o siebie troszczyli, ale to ma się nijak do tego, co łączy państwa Bishopów. To dzięki temu Evan jest, jaki jest. Nauczył się traktować kobiety z  szacunkiem, obserwując swojego ojca, który zachowywał się w  ten sposób przez całe życie. Jeśli chodzi o Jacksona, pozostaje on tajemnicą dla nas wszystkich. Przysłuchuję się rozmowie Aleksa z tatą o rzeczach, które muszą zostać zrobione dzisiejszego popołudnia. Evan dołącza swoje plany i  zgłasza się na ochotnika do niektórych zadań. Gdy słucham o  spędzaniu bydła i  usuwaniu chwastów, cieszę się, że będę pomagać Johnowi w  klimatyzowanym wnętrzu, ubrana w  niedorzeczne kowbojki i  obcisłe niebieskie dżinsy. Pomagamy pani Bishop posprzątać po jedzeniu. Evan całuje mnie na pożegnanie i  posyła Johnowi porozumiewawcze spojrzenie. Widać, że rozumieją się bez słów, i idę o zakład, że Evan dał mu całą listę czynności, które mogę i których nie wolno mi wykonywać, ale o nic nie pytam. Obaj są do siebie tak bardzo podobni, że jest to aż przerażające. – Jeśli jedziesz ze mną, to powinniśmy się zbierać –  zaznacza John i  ruszam za nim w  stronę tylnych drzwi wyjściowych. Przy dróżce stoi dwuosobowy samochód użytkowy, na widok którego omal nie wybucham śmiechem, bo takich pojazdów nie uświadczysz nigdzie w Houston. – Chcesz poprowadzić? – Pewnie. Rzuca mi kluczyki. Łapię je i podchodzimy do szoferki. – Czy to jak jazda na rowerze? – Wkładam klucz do stacyjki i odpalam zapłon.

– Bardziej przypomina prowadzenie samochodu. – Chichocze. – Z ciebie też jest mądrala, co nie? –  zagaduję, spoglądając na niego z ukosa. – Gdybyś tylko wiedziała. – Wzdycha, odwracając się w moją stronę. – To chyba u  was rodzinne. –  Wciskam gaz i  trochę nas szarpie do przodu. John się śmieje pod nosem, a ja kręcę głową, ale niedługo później ruszamy ścieżką w kierunku pensjonatu. Kiedy przed nami pojawia się hotel, John pokazuje mi, gdzie zaparkować. Wjeżdżam do stodoły, wysiadamy i wychodzimy na zewnątrz. Na tylnej werandzie pensjonatu widzę kilkoro gości grających w  gry planszowe i  popijających mrożoną herbatę. Podchodzi do nas Jackson, na widok którego John kręci głową. – Na pewno nie chcesz pomóc mi w  stajni? Ostatnia szansa –  drwi Jackson, rozkładając szeroko ręce. John kładzie mi dłoń na ramieniu i prowadzi mnie dalej, nie zwracając uwagi na brata. Przed wejściem do środka odwraca się i  pokazuje mu środkowy palec. – Chyba na to zasłużyłem! – wrzeszczy Jackson. – O co chodzi? –  zwracam się do Johna, choć to nie moja sprawa, ale jestem po prostu ciekawa. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Przytakuję. – No cóż, Jackson nie umie trzymać języka za zębami. Słyszałaś, z czym wyskoczył podczas obiadu. Teraz mama tego tak nie zostawi i  będzie drążyć, aż się poddam, albo, co gorsza, mama dotrze do Jacksona i to on się wygada. No tak, ich mama jest naprawdę nieustępliwa. – Kłamał? John nie odpowiada na moje pytanie. W zamian za to prowadzi mnie do biura, które przylega do głównego holu. Bierze do ręki kalendarz i wracamy do lady recepcji. Chyba zamierza powołać się na piątą poprawkę.

– Trzeba potwierdzić rezerwacje na przyszły tydzień – wyjaśnia, mając nadzieję, że tym samym odbiegniemy od tematu, ale gdy posyłam mu znaczące spojrzenie, rozumie, że to nie będzie takie proste. Wzdycha i wzrusza ramionami. – Wiele można powiedzieć o Jacksonie, ale nie to, że jest kłamcą. Cholera, tego się nie spodziewałam. – Nie twierdzę, że jest. Byłam po prostu ciekawa –  bronię się, John jednak nie ma ochoty ciągnąć tematu. – Zaczniemy od początku listy. Bądź miła i  potwierdź, proszę, daty pobytu wszystkich gości. To nie powinno być trudne zadanie. – Jasne, nie ma sprawy – zgadzam się chętnie. Chrząkam i sprawdzam brzmienie swojego głosu. Po kilku telefonach John przynosi mi butelkę wody. – Jeśli kiedyś znudzi ci się praca w  szpitalu, zatrudnię cię tutaj –  proponuje. Bawi mnie jego oferta. Niespełna godzinę później wszystkie rezerwacje zostają potwierdzone, a ja czuję satysfakcję. Nie tracąc czasu, John znajduje kolejne zadania, które trzeba wykonać, gdyż osoba, która zazwyczaj mu pomaga, w  tym tygodniu jest na urlopie. Już wiem, dlaczego skierowano mnie dziś tutaj. John naprawdę potrzebuje dodatkowej pary rąk do pomocy. Na jego liście znajdują się pranie, zmiana pościeli i  świeże ręczniki w  pokojach, w  których na klamkach nie wiszą karteczki z  napisem „Nie przeszkadzać”. Jestem tu bardzo krótko, ale zaczynam zdawać sobie sprawę, ile czasu wymaga prowadzenie pensjonatu i jak wygląda praca za kulisami. Schodzimy po schodach do bocznego pomieszczenia, gdzie John wkłada pościel i  koce do pralki. Po załadowaniu całego bębna dodaje płyn do prania i spogląda na mnie. – Jak się naprawdę mają sprawy między wami od czasu wypadku? Dajecie sobie radę? – Jeśli odpowiem na twoje pytanie, będziesz musiał odpowiedzieć na moje.

John zastanawia się przez chwilę, przymyka powieki, w  końcu kiwa głową. – Dobrze, ale wszystko, co powiem, zostanie między nami. – Obiecuję –  zapewniam z  ręką na sercu. –  Zaufanie na linii pacjent– lekarz –  żartuję, ale właśnie tak uważam. Nigdy nie zdradziłabym jego tajemnic. – Po prostu nie chcę, żeby moi bracia wtykali nos w moje życie osobiste. – Rozumiem to znacznie lepiej, niż myślisz. – Moja rodzina zawsze była dobrze zorientowana w  moim życiu, wiedzieli, co robię i  z  kim się umawiam, więc rozumiem, o co mu chodzi. – Umowa stoi. – John wyciąga do mnie rękę. Ściskam ją i potrząsam. – Jakie było pytanie? –  zwracam się do niego, wyjmując ręczniki z suszarki. – Jak się układają sprawy między tobą a  moim bratem po ostatnich wydarzeniach? Minęło kilka miesięcy, ale widziałem was raptem parę razy. Faktycznie, ostatni raz widzieliśmy całą rodzinę na pierwszych urodzinach Rileya dwa miesiące temu. Raz w  tygodniu przyjeżdżamy sprawdzić postępy na budowie, a  poza tym cały czas pracujemy. Evan zagląda tu, gdy ma wolne, a ja wtedy przeważnie umawiam się z Kierą. – No tak – przypominam sobie pytanie. – Na początku było trudno, bo nie czułam się bezpieczna, choć nic mi nie groziło. Wszystko było bardzo świeże i  nie mogłam pozbyć się uczucia, że ktoś mnie obserwuje albo że w każdej chwili mogę stracić Evana. Oboje staraliśmy się nie brać niczego za pewnik. Ale teraz jest super. Świetnie się bawimy, szykując się do narodzin dziecka i planując urządzanie domu, więc głowę mam stale czymś zajętą. Evan jest moją opoką, ciągle sprawdza, czy wszystko u  mnie w  porządku i  czy oprócz lukrecji jem normalne posiłki. –  Któregoś razu znalazłam w  swojej szafce koszyk z  owocami i  karteczką, którą dla mnie zostawił: „Kochana Mamusiu, muszę jeść również owoce i  warzywa. Tak powiedział Tata. Kocham Cię, Twoje Maleństwo. PS Tata uważa, że jesteś najpiękniejszą kobietą na świecie”. –  Szczerze mówiąc nie sądziłam, że tacy mężczyźni istnieją –  dzielę się swoimi przemyśleniami na temat człowieka, którego kocham ogromną miłością.

– Jesteście dla siebie stworzeni – przyznaje John. – Potrzebował kogoś takiego jak ty. Fajnie widzieć go takiego szczęśliwego i  bardzo się ucieszyłem na wieść o  dziecku. Nie mogę się doczekać, żeby zacząć je rozpieszczać. Podaję mu złożone ręczniki, on układa je w pustym koszyku i ruszamy z powrotem na górę. – Dzięki. To wiele dla mnie znaczy. Moja rodzina nie była ze sobą tak zżyta i  bardzo chcę, żeby moje dziecko miało u  swego boku licznych i kochających krewnych. – Chciałem cię tylko ostrzec: jeśli stracisz czujność, mama lada dzień zacznie planować wasz ślub. Uwielbia cię. – Już mnie przed tym ostrzegano i  już tego doświadczyłam na własnej skórze. – Ja nie żartuję. Kilka dni temu powiedziała, że powinienem znaleźć sobie taką fajną dziewczynę jak ty. – Naprawdę? – Tak. Courtney i Alex już się ustatkowali, są po ślubie i doczekali się dzieci, teraz ty z  Evanem będziecie mieli dziecko i mama postawiła sobie za punkt honoru znalezienie dla mnie kogoś odpowiedniego. – A co z Jacksonem? Jest singlem – zaczynam, ale zaraz uściślam: – To znaczy singlem w tym sensie, że ma same przygodne panienki. John wybucha śmiechem. – Mama uważa, że jego przypadek jest beznadziejny. – Ale w  głębi duszy wcale w  to nie wierzy. –  Przechylam głowę i spoglądam na niego. – Wie, że Jackson nie jest gotowy na to, aby w  najbliższym czasie się ustatkować. – Patrzy na mnie znacząco. – A ty jesteś? – Chciałbym, żeby te sprawy potoczyły się naturalnym biegiem, a  nie dlatego, że mama je ustawiła. Poza tym to, że nie chwalę się swoimi koleżankami jak Jackson, o  niczym nie świadczy. Uważam, że niektóre rzeczy powinny zostać w sferze prywatnej.

– Ha! –  Słyszę za nami czyjś okrzyk. Odwracam się i  widzę Jacksona z głupkowatym uśmiechem na twarzy. – Ostatniej nocy nie wyglądało na to, jakbyś chciał coś zachować dla siebie. Wezgłowie łóżka waliło o  ścianę z takim impetem, że nikt w mieście nie mógł spać. – A zły bliźniak przypuszcza kolejny atak. – John chrząka. Jackson podchodzi bliżej i opiera się o ladę recepcji. Naciąga kowbojski kapelusz na głowę i posyła mi zawadiacki uśmieszek. – John miał w  łóżku więcej kobiet niż ja. Wszyscy uważają, że to ja dzierżę palmę pierwszeństwa, i nie mam nic przeciwko, ale John bije mnie o głowę. Jest po prostu zbyt skromny, by się do tego przyznać. John podchodzi do brata i uderza go w ramię. – Naprawdę powinieneś się zamknąć – ostrzega. – Popisujesz się przed Emily. Jackson się prostuje i krzyżuje ręce na piersi. – Teraz będę musiał ci oddać. Wybucham śmiechem i  chyba tylko to powstrzymuje ich przed dalszą przepychanką. Staram się zachować powagę, ale patrząc na ich potyczkę, nie potrafię. Dorośli ludzie, a zachowują się jak dzieciaki na placu zabaw. Obaj milkną i patrzą na mnie. – Co cię tak bawi? – dziwi się Jackson, bardzo z siebie zadowolony. – Wyglądasz, jakbyś kłócił się z  samym sobą przed lustrem. Jesteście farciarzami, że macie siebie nawzajem. To błogosławieństwo – zapewniam ich. – Albo przekleństwo – dodaje John. Jackson mocno go obejmuje, ściska z  całych sił i  udaje, że chce go pocałować, ale John go od siebie odpycha i sięga po szczotkę, żeby zmieść brud, który Jackson wniósł do środka. W  końcu Jacksona nudzi nasze towarzystwo, dlatego wraca do stajni. – Czy on zawsze jest taki? – Gdyby nie był, pomyślałbym, że coś mu się stało –  przyznaje John i wraca do studiowania listy z rzeczami do zrobienia.

– Nikomu nie powiem o twoich zajęciach pozalekcyjnych. Chociaż mam przeczucie, że Jackson trochę przesadza. John unosi brew, a ja zachowuję kamienną twarz. Choć z Jacksonem są identyczni jak dwie krople wody, przyglądając mu się uważniej, widzę podobieństwo do Evana. Jest zdystansowany i profesjonalny, ale wydaje mi się, że gdy sobie trochę odpuści, umie się zabawić. Kolejne godziny upływają nam na zamiataniu, myciu, odkurzaniu i  organizowaniu. John w  pełni wykorzystuje moją pomoc. W  ogóle mi to nie przeszkadza, bo lubię być produktywna. Poza tym zleca mi same lekkie prace, co pewnie nakazał mu Evan. Stojąc na palcach, przecieram szyby w oknach, gdy nagle czyjeś ręce oplatają mnie w talii i gładzą po brzuchu. Spoglądam przez ramię na Evana. – Wspaniale pachniesz – szepcze mi do ucha i całuje w kark. – Jak wybielacz i  płyn do mycia szyb. –  Śmieję się. Odwracam się do niego. – A ty pachniesz jak spracowany facet po przyjściu z dworu. – Masz na myśli pot? – Chichocze w moje usta. – Przyszedłeś zabrać moją pomoc? – wtrąca John. – Jasne. Mam dla niej kilka innych zadań do zrobienia –  informuje go Evan i bierze mnie na ręce. John kręci głową. – Dzięki za pomoc, Emily. Jesteś tu zawsze mile widziana, zwłaszcza gdy się będziesz nudzić albo będziesz chciała zejść z oczu Evanowi. – Nie ma za co. Zawsze do usług – zapewniam. Evan niesie mnie przez hotelowe lobby i  stawia na ziemi dopiero, gdy docieramy do drzwi. – Lubię, kiedy czasami zachowujesz się w  stosunku do mnie jak troglodyta. – Gdybym cię stamtąd nie wyniósł, John nigdy by cię nie puścił. – To jakie masz dla mnie zadania? –  pytam, gdy przechodzimy przez frontową werandę. Evan odwraca się do mnie, unosi brew i  zaczyna przygryzać dolną wargę. Już wiem, jakie zadania ma na myśli.

ROZDZIAŁ 27

•

Evan Budzę się z  Emily przyciśniętą do mojego ciała i  zanurzam twarz w zagłębieniu jej szyi. – Dzień dobry – szepczę, zbierając siły na nowy dzień. Przewraca się na drugi bok i oplata swoją nogę wokół mojej. – Możemy wziąć dzisiaj chorobowe? – mamrocze sennym głosem. – Znasz odpowiedź na to pytanie. –  Przesuwam kciukiem po jej policzku. – Wiem – mruczy i się przeciąga. Pozwalam jej jeszcze pospać, wstaję i  idę pod prysznic, ale gdy wychodzę, zastaję Emily w kuchni gotową do wyjścia. – Szkoda, że musiałam odstawić kawę. – Lekarz powiedział, że możesz pić jedną dziennie – przypominam jej. Ona jednak uparła się, żeby dla dobra dziecka całkiem z niej zrezygnować. – Oboje wiemy, jakie to niesie ze sobą ryzyko. Poza tym jedna filiżanka jedynie narobiłaby mi smaku, skoro normalnie piję trzy albo cztery dziennie. – Nalewa kawę do podróżnego kubka, wdycha głęboko w nozdrza jej zapach i wręcza mi ją. – Za to cię kocham. – Nachylam się nad nią i całuję w usta. – Bo znam statystyki? – Właśnie. W  drodze do samochodu patrzę na Emily. Uwielbiam naszą poranną rutynę, uwielbiam spędzać z tą kobietą każdą wolną chwilę. Cieszę się, że widujemy się w  pracy, a  codzienny wspólny lunch jest najlepszą rzeczą w ciągu całego dnia. Gdy docieramy do szpitala, słońce jest już wysoko nad

horyzontem. Parkuję, zabieramy z  tylnego siedzenia nasze torby ze szpitalnym ubraniem i wchodzimy do środka. – Co jest? – Zerka na mnie, gdy się przebiera. – Nic, doktor Bell. Absolutnie nic. – Puszczam do niej oko i idziemy do punktu pielęgniarskiego. Meldujemy się i zabieramy pagery. Doktor Umbridge informuje nas o  karetce, która jedzie do szpitala, i dodaje, że Fiona poda nam więcej szczegółów. Reszta personelu jest zajęta innymi pacjentami, więc to my z Emily zajmiemy się poszkodowaną. – Dwudziestoośmioletnia kobieta w  siódmym miesiącu ciąży –   przekazuje nam Fiona. –  Ma ból głowy i  mdłości, jest poważnie odwodniona. Zemdlała w pracy, więc koledzy wezwali karetkę. Szacowany czas przyjazdu: trzy minuty. – Brzmi nieźle – stwierdza Emily. – Zajmę się nią. Spoglądam na nią. – Pomogę doktor Bell. Wezwij mnie, jeśli będę potrzebny – zwracam się do Fiony, która daje mi znak skinieniem głowy i odbiera dzwoniący telefon. Wraz z Emily opuszczamy stanowisko pielęgniarek. – Wiesz, że poradzę sobie sama – zwraca się do mnie Emily ściszonym głosem. Kładę dłoń na jej ramieniu i czuję, jak napięte ma ciało. – Oczywiście, że wiem. Jesteś jedną z lepszych lekarek w tym szpitalu. –  Mrugam do niej, by załagodzić moją nadopiekuńczość. Zanim zdąży zareagować, na oddział wpadają ratownicy medyczni z pacjentką. Emily podchodzi do noszy, a ja ruszam za nią. – Pacjentka to Bailey Kensington, w  siódmym miesiącu ciąży. Tętno płodu jest silne – informuje nas ratownik. – Proszę przewieźć ją do sali zabiegowej numer dwa – wydaje polecenie Emily. Uwielbiam obserwować ją, gdy przejmuje dowodzenie, zwłaszcza wtedy, kiedy ma na nosie swoje seksowne okulary w  czarnej oprawce. Naprawdę to ostatnie, o  czym powinienem teraz myśleć, ale odkąd jej popęd seksualny znacząco się zwiększył, ciągle mam go na uwadze.

W każdej chwili jestem gotowy udać się z nią do jednej z dyżurek i na jej rozkaz ściągnąć spodnie. Praca z własną dziewczyną ma swoje zalety. Kiedy kobieta leży już na łóżku, podłączamy ją do aparatury i sprawdzamy wszystkie życiowe parametry. Podłączamy również KTG, by mieć na oku dziecko. Wchodzi Claire, która skończyła pracę przy innej pacjentce, i podaje kobiecie kroplówkę z płynami. Bailey patrzy na naszą trójkę i  na jej twarzy maluje się dyskomfort. Emily zadaje kolejne pytania, by poznać lepiej medyczną historię kobiety i zlokalizować źródło bólu. Nie chcę wtrącać się w jej wywiad, więc stoję z  boku i  monitoruję pracę aparatury. Emily chce osłuchać płuca pacjentki i  gdy prosi ją, aby się pochyliła, ta się krzywi. Moja dziewczyna każe jej oddychać głęboko, ale Bailey z trudem utrzymuje się w pozycji siedzącej, bo zaczyna kręcić się jej w głowie. – Od jak dawna masz te bóle głowy? – pyta Emily. – Od kilku miesięcy, ale problemy ze wzrokiem zaczęły się parę tygodni temu – przyznaje Bailey. – Dobrze, zbadam ci wzrok. Z tego, co mówisz, to stamtąd pochodzi ból –  wyjaśnia Emily i  kładzie rękę za jej uchem. –  Powiedz, jak tylko zobaczysz mój palec. –  Emily zaczyna go przesuwać w  pobliże oczu kobiety, która odzywa się dopiero wtedy, gdy ten znajduje się przed jej twarzą, co bardzo mnie niepokoi. Emily rzuca mi pospieszne spojrzenie, w którym maluje się lęk. – Od jak dawna masz mdłości? Od początku ciąży? –  wtrącam, podchodząc do łóżka. – Nie. –  Kobieta kręci głową. –  Zaczęły się kilka tygodni temu. Zauważyłam też zachwiania równowagi, ale przypisywałam je bólom głowy, które były tak uporczywe, że ledwo mogłam je znieść. – Musimy natychmiast zrobić rezonans magnetyczny. –  Spoglądam na Emily, która przyznaje mi rację skinieniem głowy. – A co z dzieckiem? Czy to badanie jest dla niego bezpieczne? – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. – Emily bierze Bailey za rękę i  mocno ją ściska, dodając kobiecie jak najwięcej otuchy. –  Rezonans w  najmniejszym stopniu nie zagraża dziecku, zbadamy tylko głowę, co

pozwoli nam ustalić przyczynę bólu. Jesteś w  najlepszych rękach w  San Angelo i  jak tylko będziemy wiedzieli coś więcej, pierwsza się o  tym dowiesz. Bailey wraca do pozycji leżącej i  zamyka oczy. Niewiele więcej możemy dla niej teraz zrobić poza podaniem jej paracetamolu, ale jeśli jest to coś poważniejszego niż zwykły ból głowy, lek i tak nie pomoże. Musimy potwierdzić diagnozę. Wychodzę z  sali zabiegowej. Emily wydaje jeszcze kilka poleceń i dołącza do mnie. – To może być stan przedrzucawkowy połączony z  odwodnieniem, ale ciśnienie krwi ma w  normie –  mruczy Emily pod nosem i  robi notatki w  karcie pacjenta. Muszę przyznać, że jej szare komórki pracują na najwyższych obrotach, gdy próbuje zdiagnozować stan Bailey. – Jak dostaniemy wyniki rezonansu, będziemy mieli więcej informacji. Sądząc po tym, jak jej wzrok łączy się z innymi objawami, obawiam się, że to coś znacznie poważniejszego –  dzielę się swoimi przypuszczeniami z Emily, ale ona świetnie zdaje sobie z tego sprawę. – Mam nadzieję, że nie. – Nasze spojrzenia się spotykają i Emily bierze głęboki wdech. – Przede wszystkim ze względu na dziecko. – Wiem. – Ściskam ją za ramię. – Powiedziałam, że najprawdopodobniej zatrzymamy ją na noc na obserwację. Czeka w kolejce na badania. – Dobrze – zgadzam się, gdy Fiona odciąga mnie na bok. – Doktor Umbridge potrzebuje twojej pomocy w  gabinecie urazowym numer jeden – informuje mnie. Spoglądam na Emily, nie chcąc jej zostawiać samej. Posyła mi uspokajający uśmiech, że wszystko będzie dobrze, ale ja wiem, że objawy jej pacjentki zaprzątają jej myśli. Kiwam głową i  biegnę do gabinetu, w którym panuje totalny chaos i wszędzie jest pełno krwi. – Doktorze Bishop, już pan jest. Trzeba zminimalizować straty i  rozpocząć operację w  celu powstrzymania krwawienia. –  W  głosie Umbridge’a pobrzmiewa nonszalancja, jakby rozmawiał o  codziennych sprawach nad filiżanką kawy, a nie nad przytomnym mężczyzną, który leży

na boku z  nożem tkwiącym w  jego ciele. Chirurg urazowy, doktor Vance, stoi w głębi sali i szoruje ręce. – Rana kłuta. –  Pielęgniarka, która zazwyczaj asystuje doktorowi Umbridge’owi, nakreśla mi sytuację, gdy myję ręce i nakładam rękawiczki. – Rentgen wykazał, że ostrze omal nie musnęło najważniejszych organów. Mężczyzna krzyczy z  bólu. Wracają przebłyski z  mojego własnego wypadku z  udziałem noża, ale szybko odsuwam od siebie te myśli. Na szczęście prawie nic nie pamiętam. – Możemy podać mu coś przeciwbólowego? – pytam. – Dostał pełną dawkę morfiny i antybiotyk, by nie dopuścić do infekcji. Ma alergię na klasyczne preparaty znieczulające. Obie sale operacyjne są zajęte. Próbował samodzielnie wyjąć nóż i teraz krwawi do jamy brzusznej. Jeśli chcemy zatamować krwawienie, musimy natychmiast wyjąć nóż –  wyjaśnia doktor Umbridge i spogląda na mnie. – Jak to się w ogóle stało? – Patrzę pytająco na mężczyznę. – Żona przyłapała mnie na zdradzie. Powiedziała, że postara się, żebym więcej tego nie zrobił –  jęczy pod maską tlenową. Na szczęście jest pod wpływem środków odurzających, więc czuje tylko lekki ból, ale mogło być znacznie gorzej. – Gdyby dźgnęła odrobinę bliżej, zabiłaby pana – informuję go. – Tu jest aorta brzuszna. –  Chwytam za rękojeść i  upewniam się, że doktor Vance i  doktor Umbridge są gotowi. –  Poczuje pan ucisk. Jak tylko wyjmiemy nóż, chirurg zlokalizuje miejsce krwawienia i  założy szwy –  wyjaśniam w  nadziei, że moje słowa go uspokoją. Nie mamy dużo czasu, teraz albo nigdy. – Na trzy – zwracam się do kolegów. Zaczynam odliczanie i  wyciągam nóż z  ciała mężczyzny. Na powierzchnię wypływa krew i doktor Umbridge wraz z doktorem Vance’em oczyszczają ranę. Pielęgniarka cały czas monitoruje stan pacjenta i podaje lekarzom narzędzia. Doktor Vance kiwa głową w  moją stronę, po czym wraca do pacjenta. Zdejmuję rękawiczki, wyrzucam je do pojemnika na odpady i podchodzę do umywalki, by zmyć ślady krwi z rąk. Staję z boku i patrzę, jak obaj pracują w skupieniu, szybko i sprawnie. Oczyszczają ranę i  podają pacjentowi kolejną dawkę leku przeciwbólowego. Gdy ustaje

krwawienie i rana jest dokładnie oczyszczona, doktor Vance zabiera się do zakładania szwów. Kolejny udany zabieg urazowy. Wychodzę z  gabinetu i  wpadam na Emily, która idzie korytarzem z plikiem badań w ręku. – Już są wyniki –  informuje mnie i  zawraca do pokoju, gdzie na monitorze komputera wyświetlane są zdjęcia z rezonansu. – To nie wygląda dobrze – dodaje, gdy wchodzimy do środka. Na widok wyników wyświetlonych na dużym ekranie zamieram. – Wygląda mi to na guza mózgu. Zobacz na tę mglistą plamę. To powoduje u  niej zaburzenia wzroku i  migreny, wpływa na jej zdolności motoryczne. Musimy wezwać neurologa, by potwierdził naszą diagnozę, ale jestem prawie pewien, że mamy rację. Rozwiązaniem mogłaby być operacja mózgu, ale biorąc pod uwagę rozmiar zmiany i  ciążę, nie wiem. Kto ma dziś dyżur? – Doktor Patil. Powiadomiłam go przez pager i już tu idzie – wyjaśnia mi Emily. Biorę ją za rękę i mocno ściskam, potem całuję w czoło. – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. Chwilę później do pokoju wchodzi doktor Patil i  potwierdza nasze przypuszczenia. – Chciałbym zrobić jej tomografię komputerową – oświadcza. – Da nam dokładniejszy obraz. – Ta kobieta jest w ciąży. Tomografia nie wchodzi w grę – tłumaczy mu Emily. – W tej sytuacji, dopóki pacjentka nie urodzi, nie mamy dużego pola manewru. – O ile wytrzyma tak długo –  dodaję. Guz jest duży i  w  każdej chwili może pęknąć. – Operacja mogłaby być jedną z  opcji –  zgadza się doktor Patil –  ale byłaby zbyt dużym ryzykiem dla dziecka. Jeżeli mam być szczery, sądząc po rozmiarze i  położeniu guza, jest on w  dość zaawansowanym stanie.

Operacja byłaby sukcesem, nawet jeśli udałaby się w minimalnym stopniu – oświadcza. Wiem, co ma na myśli. Sukcesem byłoby, gdyby kobieta nie umarła podczas operacji. –  Jeśli nie możemy usunąć guza w  całości, pacjentka musi się poddać chemioterapii, a  to ciągnie za sobą kolejne ryzyko. – Jakie więc ma teraz opcje? – zwraca się do niego Emily. – Cóż, jeśli nie będzie chciała poddać się operacji, może spróbować chemioterapii i  zobaczymy, czy pod jej wpływem guz się zmniejszy. To jednak nie pozostanie bez wpływu na ciążę, a biorąc pod uwagę, że to już trzeci trymestr, terapia raczej nie okaże się sukcesem. Jeśli jednak pacjentka zdecyduje się na operację, musi się ona odbyć jak najszybciej, zanim guz urośnie – kontynuuje Patil. – Co, jeśli będzie chciała poczekać z  operacją do porodu? –  dopytuje Emily. – Od jak dawna występują u niej te objawy? – Twierdzi, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy sytuacja się pogorszyła. – Biorąc pod uwagę nasilenie objawów, guz jest agresywny i  szybko rośnie. Nie sądzę, żeby mogła czekać kolejne dwa lub trzy miesiące. W tym czasie guz mógłby podwoić swoją objętość, pęknąć albo ją oślepić. –  Doktor Patil wpatruje się w zdjęcia i marszczy brwi. – Tak czy inaczej, to nie będzie łatwa decyzja dla przyszłej mamy. Dziękuję mu za konsultację. Prosi, by dać mu znać, co zdecyduje pacjentka. Operacja mogłaby uratować jej życie, ale zabiłaby dziecko. A  nawet wtedy nie byłoby gwarancji, że operacja się uda. Do tego pacjentka musiałaby się poddać chemioterapii, wciąż bez żadnej gwarancji, że przyniesie ona oczekiwany skutek. Emily spogląda beznamiętnie na doktora, który się żegna i wychodzi. – To jedyna część mojej pracy, której nienawidzę – mamrocze. – Jeśli chcesz, ja z nią porozmawiam – proponuję. – Nie, sama muszę to zrobić –  decyduje, biorąc głęboki wdech. Zdejmuje z podświetlanej tablicy zdjęcia i wychodzi. Ruszam za nią. Emily przystaje na chwilę przed salą, mając świadomość, że wiadomości, które powinna przekazać pacjentce, zmienią jej życie. Puka do

drzwi, uchyla je i widzi, że kobieta śpi. Wchodzi po cichu do środka, by jej nie zbudzić, ale Bailey otwiera oczy. – Witam, doktor Bell –  odzywa się z  niewyraźnym uśmiechem. W oczekiwaniu na wyniki badań podaliśmy jej leki przeciwbólowe. Emily przywołuje na twarz uśmiech, przysuwa krzesło do łóżka i siada. Stoję z tyłu i słuchając Emily, która naświetla kobiecie sytuację, robi mi się niedobrze. – Ale mojej córeczce nic nie jest? – dopytuje pacjentka. – Zgadza się. Wszystkie parametry są w  normie. Serce jest silne i  zdrowe, a  badanie USG nie wykazało żadnych niepokojących zmian –  potwierdza Emily. – A co, jeśli poczekam do porodu? Emily pochyla głowę, zanim spojrzy jej w oczy. – Guz może się okazać nieoperowalny. Twoim jedynym wyjściem jest chemio- albo radioterapia, ale nie ma gwarancji powodzenia. Niewykluczone, że guz by się zmniejszył i  wtedy mogłabyś poddać się operacji, ale wszystko wskazuje na to, że jest on bardzo agresywny i nieprzewidywalny. – A jeżeli zdecyduję się teraz na chemię lub naświetlania zamiast na operację? – Obie terapie zabiłyby dziecko –  wyjaśnia Emily. Po jej słowach w  pokoju zapada kompletna cisza. –  Prawdopodobnie operacja byłaby ryzykowna dla was obu, chemia natomiast na pewno stanowiłaby zagrożenie dla życia małej. Najlepszym rozwiązaniem jest operacja, a  w  zależności od jej wyniku kolejnym krokiem byłaby chemio- lub radioterapia. To dałoby najlepsze rokowania. – Emily przedstawia otwarcie wszystkie możliwe rozwiązania, choć wiem, jak trudno jest jej o  tym mówić. – Operacja i chemia nie są dla mnie żadną opcją. – Bailey kręci głową. –  Nawet gdyby się powiodły, straciłabym dziecko i sama mogłabym umrzeć, więc tak czy inaczej bym przegrała. – Rozumiem, Bailey, naprawdę. Chcesz o tym porozmawiać z rodziną?

– Nie. –  Jej oczy się rozszerzają, a  krew odpływa z  twarzy. –  Nie dogaduję się z rodzicami, nie mam rodzeństwa. Jestem sama. – A ojciec dziecka? – Nic nie wie. –  Spuszcza wzrok i  kładzie ręce na brzuchu. –  Planowałam wychować ją samodzielnie. – Wzrusza ramionami. Oddech Emily przyspiesza i widzę, że z trudem przychodzi jej pogodzić się z decyzją swojej pacjentki. – Chcę urodzić i  nacieszyć się nią przez te kilka miesięcy, które mi zostały –  oznajmia Bailey, z  trudem przełykając ślinę i  starając się być silną. Emily milczy. Chciałbym zadać pytanie z  gatunku tych, których nie mogę zadać jako doktor, ale które nurtuje mnie ze względu na dziecko. Skoro ta kobieta nie ma rodziny, a ojciec dziecka nie wie o ciąży, co się stanie z małą, gdy jej matka umrze? – Jej życie jest ważniejsze od mojego –  oświadcza Bailey z  dłońmi na brzuchu. Po policzkach płyną jej łzy. –  Zasługuje na to, by żyć. Przynajmniej tyle mogę jej dać. – Bailey, możemy znaleźć ci najlepszych specjalistów w Houston, którzy się tobą zajmą. Nie musisz decydować w tej chwili – przypomina Emily, ale ja wiem, że każda decyzja Bailey będzie dramatyczna. Kobieta kręci głową. – Ile mam czasu, jeśli nie podejmę żadnego leczenia? – Cztery miesiące. –  Emily z  trudem przełyka ślinę, a  wszystko w  pokoju zamiera. –  Najwyżej sześć. –  Łzy płyną po policzkach Bailey szerokim strumieniem. –  Ale objawy będą się nasilać. Wkrótce migreny staną się bardziej uciążliwe, a  wzrok się pogorszy. Musisz być bardzo ostrożna. Bailey chowa twarz w dłoniach i szlocha. – Wystarczająco dużo czasu, by urodzić dziecko i  zaplanować swój pogrzeb.

– Mamy świetnych pracowników socjalnych, którzy w  razie potrzeby mogą ci pomóc – informuje ją Emily. – Nie, dzięki. – Bailey spogląda na nas zaczerwienionymi i spuchniętymi oczami. – Dam sobie radę. – Bardzo mi przykro. –  Emily kładzie dłoń na ramieniu kobiety. –   Chciałabym, żebyś wróciła, jeśli ból się nasili, dobrze? –  Bailey kiwa głową. – Pielęgniarka przyniesie ci wypis. Wychodzimy z  Emily z  sali. Jej oczy zachodzą łzami, biorę ją za rękę i prowadzę do szatni, gdzie ją obejmuję i mocno przytulam. – Oddaje własne życie, by uratować swoje dziecko. – Emily łka w moją pierś. –  To niesprawiedliwe. Nie powinna przechodzić przez to sama. Nie powinna musieć wybierać. Jest za młoda. – Wiem, kochanie. Jest uosobieniem matczynej miłości. –  Całuję ją w czoło, a potem w usta. – Zrób sobie przerwę, a ja wrócę do izby przyjęć. Kiwa głową, ale wtedy na mój pager przychodzi powiadomienie i  zostawiam ją samą. Reszta dnia upływa między nowymi pacjentami a  tymi, którzy już są na oddziale, i  spotykam Emily jedynie w  przelocie. Idziemy razem na szybki lunch do stołówki i  widzę, jak bardzo jest wyczerpana. Tego się obawiałem. Im bardziej zaawansowana będzie ciąża, tym bardziej zmęczona będzie Emily. – Dzwonił mój tata – odzywa się wreszcie między kęsami. – Tak? –  Rzadko wspomina rodziców, choć trochę częściej od czasu incydentu z  Richardem i  wiadomości o  dziecku. Zawsze była blisko związana z  ojcem, który ostatnio wielokrotnie podkreślał, jak cieszą się z powodu ich pierwszego wnuka. – Chce, żebym przyjechała na rodzinny obiad. Powiedział, że weźmie kilka dni wolnego, i  spytał, czy przyjadę. Spróbuje też ściągnąć mojego brata i siostrę. – No to jedź. Spędź trochę czasu z rodziną. Wkrótce nie będziesz mogła latać, a kilkugodzinna podróż samochodem będzie nie lada wyzwaniem. – Pojedziesz ze mną? – Emily wpatruje się we mnie. – Oczywiście, kochanie. – Patrzę na nią. – Jeśli tylko chcesz. Dawno nie byłem w  Houston, a  i  tak jeździłem tam głównie służbowo. Sprawdzę

grafik i poproszę o urlop. – Puszczam do niej oko. – Mówiłam ci już dzisiaj, że cię kocham? – Hmm. – Pocieram ręką krótki zarost na brodzie i kręcę głową. – Kocham cię –  wyznaje Emily prosto z  mostu. –  Bardzo mocno cię kocham. – Ja ciebie też, mała.

ROZDZIAŁ 28

•

Emily Po godzinie lądujemy w  Houston na lotnisku Hobby. Minęły trzy tygodnie, odkąd zaplanowaliśmy tę podróż, i  mimo że nie mogę się doczekać, aż znowu zobaczę rodzinę, jestem też bardzo zdenerwowana przed spotkaniem z  mamą. Czekając na wyjście z  samolotu, Evan bierze moją rękę i  całuje mnie w  knykcie, co nadal przyprawia mnie o  motyle w  brzuchu. Krople deszczu spływają po szybie. Szkoda, że pada, ale na szczęście nie jesteśmy już w  powietrzu. Po opuszczeniu samolotu odbieramy nasze bagaże, wypożyczamy samochód i  ruszamy do domu moich rodziców. – Trochę się denerwuję – przyznaje Evan, wjeżdżając na autostradę. – Przecież poznałeś już mojego tatę – przypominam mu, bo to zazwyczaj mój ojciec wzbudza lęk w  innych ludziach, zwłaszcza w  tych, którzy są zawodowo związani z medycyną. – Owszem, jego poznałem, ale nie resztę rodziny. To duża sprawa. Po raz pierwszy zapraszasz mnie do swojego domu. A jeśli mnie nie polubią? Wybucham śmiechem. – Zaufaj mi, pokochają cię! Poza tym chyba wiedzą, że nie mają wyboru, nasze dziecko jest w  drodze. Naprawdę nie musisz się martwić. Największym wyzwaniem był mój ojciec, a  ty zdałeś ten test śpiewająco. Zresztą to nie może być gorsze od poznania twojej rodziny po tym, jak po jednonocnej przygodzie ukradłam ci ubrania i zostawiłam gołego na pastwę losu. Dodajmy, że większość członków twojej rodziny wiedziała, co się stało. Nic ci nie będzie. – Czule gładzę go po policzku. Podjeżdżamy pod bramę, za którą rozciąga się posiadłość moich rodziców. Po wprowadzeniu kodu brama natychmiast się otwiera.

– Na wypasie –  żartuje Evan. –  Powinniśmy zainstalować sobie coś takiego na naszym ranczu. Może to powstrzyma Jacksona, choć on nie boi się przeskakiwać przez płoty, więc pewnie nie. Wybucham śmiechem na te słowa, a mój żołądek podskakuje. Evan gasi silnik i wpatruje się w dom. – Witaj w  Rive Oaks –  przedstawiam mu luksusową willę, w  której dorastałam. – Moi rodzice mają kosztowny gust, postaraj się nie zwracać na to uwagi. Ja tak robię. Wysiadamy z  samochodu i  ruszamy w  górę po szerokich schodach. Spoglądam ukradkiem na Evana, otwieram frontowe drzwi i wchodzimy do środka. Mój chłopak wytrzeszcza oczy na widok marmurowej posadzki i  szklanych żyrandoli Tiffany’ego. Wszystko jest śnieżnobiałe, jak w szpitalu. – To przytłaczające, wiem. Niezliczoną ilość razy krzyczałam w  holu tylko po to, by usłyszeć, jak mój głos odbija się echem od ścian. Jako dziecko czułam się tutaj taka nieistotna, tym bardziej cieszę się z  domu, który wspólnie budujemy na ranczu. Będzie piękny i nie tak wielki, by połknąć dziecko w całości. – Poczekaj, aż zobaczysz luksusowy salon, ogród i tarasy. – Przewracam oczami, bo wymieniam miejsca, o  których zawsze wspominano podczas wystawnych przyjęć organizowanych przez mojego ojca dla jego wysoko postawionych przyjaciół. – Halo? –  wołam, prowadząc nas w  głąb korytarza. Zapach jedzenia szykowanego przez szefów kuchni roznosi się po całym domu. Mama przestała gotować po wypadku, a  tata zawsze był zbyt zajęty pracą, więc oprócz niań wychowywali mnie również kucharze, którzy nauczyli mnie gotować. – Tutaj! – krzyczy tata ze swojego gabinetu na końcu korytarza. Nasze buty stukają rytmicznie po posadzce. Ściskam rękę Evana, dodając mu odwagi, ale w  miarę jak zbliżamy się do pokoju taty, jestem coraz bardziej zdenerwowana. Nie wiem, czy przypisać to długiej nieobecności w  rodzinnym domu, czy huśtawce hormonalnej, ale faktem jest, że moje serce zaczyna przyspieszać.

Gdy tylko przekraczamy próg gabinetu, tata zdejmuje okulary i podchodzi do mnie z szeroko otwartymi ramionami. – Jesteś wreszcie –  wita się i  mocno mnie przytula. Odwraca się do Evana i  ściska jego dłoń. –  Miło cię znowu widzieć. Słyszałem, że wszystko u ciebie w porządku. – Zgadza się, proszę pana. Jest znacznie lepiej. – Jak lot? Mam nadzieję, że dobrze. Evan kiwa głową. – Wiesz, że pierwszą klasą lata się tylko dobrze – wtrącam się. Tata się uparł i kupił nam bilety w pierwszej klasie. Evan zerka na biurko, a  ja w  ślad za nim i  oboje zauważamy, że tata czytał prasę medyczną. Nawet kiedy jest na urlopie, pracuje. Mam nadzieję, że po latach praktyki lekarskiej nadal mam w  sobie tyle pasji i zainteresowania tym zawodem, co mój tata, ale pragnę również wierzyć, że kiedy trzeba, potrafię się od tego zdystansować. – Twoje rodzeństwo jest w drodze. Mama jest u siebie, ogląda telewizję –  oznajmia tata. –  Jestem pewien, że ucieszy się na twój widok, wreszcie pozna twojego chłopaka. Nie wiem, czy wierzę w  jego zapewnienia. Mama od lat nie wykazuje zainteresowania moim życiem. W drodze do jej pokoju tata kładzie rękę na moim ramieniu i pyta o ciążę. – Wszystko idzie zgodnie z  planem. Żadnych komplikacji, żadnych problemów – zapewniam go. – Jest super. – Znalazłaś dobrego lekarza, który cię prowadzi? – Tak, tato, bardzo dobrego. –  Powstrzymuję się, by nie przewrócić oczami, ale tata jest specjalistą w leczeniu niepłodności i niewykluczone, że w jego oczach żaden lekarz spoza Houston nie jest dla mnie wystarczająco dobry. Wchodzimy do apartamentu mojej matki, a ja cała sztywnieję na widok jej nieruchomej sylwetki. – Sally – zwraca się do niej tata. – Emily przyjechała. Mama ścisza telewizor i odwraca się w moją stronę z uśmiechem.

– Cześć, mamo. – Biorę Evana za rękę i podchodzimy do niej. Wygląda na to, że dziś mama jest w dobrym humorze, co trochę mnie uspokaja. Nie chciałabym, żeby zrobiło się niezręcznie. Choć Evan zna historię naszej rodziny, wolałabym, żeby odniósł pozytywne wrażenie przy pierwszej wizycie. – To musi być Evan Bishop –  oświadcza mama. –  Mężczyzna, który skradł serce mojej córeczce. – Zgadza się, proszę pani – potwierdza Evan. – Do tego jest uprzejmy. –  Mama spogląda na mnie. –  Chodź tu. –  Klepie dłonią miejsce obok siebie na kanapie. Podchodzę bliżej i siadam. Patrzy na mój brzuch z czułością. – Który miesiąc? – Prawie osiemnasty tydzień. – Kiedy masz termin? – Koniec marca. Robi się niezręcznie, ale wtedy mama mocno mnie przytula. – Tęskniłam za tobą, Emily – szepcze mi do ucha, a emocje przejmują kontrolę nad moim ciałem. – Też za tobą tęskniłam, mamo. Gdy uwalniamy się z  objęć, do pokoju wpadają roześmiani Daniel i  Annie. Na mój widok rzucają się pędem w  moją stronę, ale zanim mnie przewrócą, powstrzymuję ich. – Ostrożnie, dziecko na pokładzie. – Wskazuję palcem na swój brzuch. Wstaję i  mocno ściskam każde z  nich. –  Poznajcie mojego chłopaka. –   Odwracam się do Evana, chcąc dokonać formalnej prezentacji, ale moje rodzeństwo od razu serdecznie go ściska. Evan stoi sztywno jak słup soli. W  duchu śmieję się z  jego reakcji, bo biorąc pod uwagę jego rodzinę, powinien być przyzwyczajony do takich bezpośrednich zachowań. – Umieram z głodu – oświadcza Annie. – Jedzenie gotowe? Cały dzień marzyłam o tej zapiekance z kurczaka. – Czekają tylko na nasz sygnał – zapewnia tata. – Zatem chodźmy jeść –  dodaje mama, klepiąc mnie po dłoni. Podjeżdżam wózkiem do krawędzi kanapy, by mogła się na niego przesiąść.

Potem tata przejmuje pałeczkę i pcha go przez pokój i hol. – Twój chłopak to prawdziwe ciacho – szepcze mi do ucha Annie. – Wiem! – odpowiadam cicho, jak wtedy, gdy byłyśmy nastolatkami. –  Serio, jest mega. – Tutaj lekarze tak nie wyglądają – skarży się siostra. – Bo nigdy nie musieli pracować fizycznie na ranczu – przypominam jej, na co kiwa ze zrozumieniem głową. W jadalni zajmujemy miejsca przy stole i niemal natychmiast dostajemy jedzenie. Evan siedzi obok mnie. Biorę go za rękę, a  on kontynuuje rozmowę z Danielem. – Więc naprawdę dorastałeś, jeżdżąc konno? –  zagaduje mój brat, przełamując na pół kromkę chleba. – Zgadza się –  potwierdza Evan. –  Konie, wiązanie bydła, sprzątanie stodoły. Moje dzieciństwo było prawdziwym teksańskim stereotypem –  żartuje i wszyscy wybuchamy śmiechem. Po chwili padają kolejne pytania. Mam wyrzuty sumienia, że Evan głównie opowiada, zamiast jeść, ale uwielbiam słuchać jego historii o ranczu, gdy mówi z tym swoim południowym akcentem. Większość ludzi nie rozpozna we mnie Teksanki, ale wystarczy raz usłyszeć Evana, a  nikt nie ma wątpliwości co do jego pochodzenia. Podczas jedzenia myślę o tych wszystkich drobiazgach, które tak w nim kocham. O drobnych zmarszczkach w kącikach oczu, gdy się śmieje, o tym, że patrzy na mnie, jakbym była całym jego światem, i  o  tym, jak potrafi zjednywać sobie ludzi. Kocha całym sobą i nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że to, co nas łączy, jest wyjątkowe. Wszyscy przy stole rozmawiają, ale nie słucham o czym. Patrzę na Evana, jak dobrze się bawi i  pasuje do mojej rodziny. Nie żebym się o  to martwiła, ale mogę z  całą stanowczością stwierdzić, że szczerze go uwielbiają. Jestem z  niego taka dumna. – Emily, jaki masz plan po urodzeniu dziecka? –  Annie zmienia temat rozmowy. – Planuję wziąć trochę wolnego, a  potem wrócić do pracy –   oświadczam. Z  Evanem dyskutowaliśmy o  tym niezliczoną ilość razy. –

 Moja kariera jest dla mnie ważna, ale dziecko również. Mam nadzieję, że uda mi się wziąć z obu światów to, co najlepsze, być mamą i lekarką. Nie chciałabym być zmuszona do wyboru, bo wcale nie jestem pewna, czy wygrałaby kariera. – Nie spodziewałbym się niczego innego –  wtrąca Daniel głosem dumnego młodszego brata. Wkrótce skończy studia medyczne, więc rozumie tę pasję. – Mama Evana zgłosiła się na ochotniczkę do opieki nad dzieckiem, wiem zatem, że maleństwo będzie w dobrych rękach – wyjaśniam. – Byłam pełna obaw w  związku ze żłobkiem i  z  tym, jak sobie ze wszystkim poradzę, więc cieszę się, że będziemy mieli pomoc. – Znacie już płeć? – pyta Annie między kęsami. – Jeszcze nie – wtrąca się Evan. – Miejmy nadzieję, że poznamy ją na następnym badaniu USG. –  Evan puszcza do mnie oko. Nie może się doczekać, żeby poznać płeć, ale ja nie mam preferencji. Ważne, by dziecko było zdrowe. – Odwiedzisz nas z maleństwem, prawda? – Mama wpatruje się we mnie z troską. – Oczywiście. W pierwszej kolejności. Mam nadzieję, że wy też do mnie przyjedziecie. Planujemy przeprowadzić się do nowego domu przed porodem, będzie w  nim mnóstwo pokoi. Poza tym na terenie rancza znajduje się pensjonat Bishopów, jeżeli wolelibyście zatrzymać się gdzie indziej. Tam jest tak pięknie, mamo. Pokochałabyś to miejsce, zwłaszcza jesienią –  zapewniam. Mam nadzieję, że mama naprawdę rozważa odwiedziny u  nas. Zdaję sobie sprawę, jak męczące są dla niej dalekie podróże. – Będziemy musieli to zrobić. – Mama spogląda na tatę, który przyznaje jej rację skinieniem głowy. – Przyjedziemy do ciebie po porodzie, ale to oznacza, że musisz nas o wszystkim informować na bieżąco – zastrzega tata. – Będziecie dowiadywać się jako pierwsi – obiecuję, kończąc jedzenie. – Nie mogę się doczekać, żeby zostać ciocią – oświadcza Annie. – Będę rozpieszczać małego bąka.

– Nie wątpię. –  Śmieję się. –  Będę potrzebować dodatkowych miejsc w  domu, by pomieścić wszystkich, którzy zamierzają go rozpuszczać. –   Jestem pewna, że to dziecko będzie bardzo mocno kochane przez członków obu rodzin, Bellów i Bishopów, i tak powinno być. Rozmowa toczy się dalej i  obiecuję sobie, że będę ich na bieżąco informować o  przebiegu ciąży, aż do samego porodu. To pierwszy wnuk moich rodziców i wiem, że jest to dla nich ważne wydarzenie. Po kolacji idziemy do salonu. Niestety, Annie dostaje wezwanie na pager i z jej gardła wydobywa się jęk zawodu. – Muszę iść. –  Wzdycha. –  Mam dyżur w  ten weekend i  zaplanowany poród. – Wstaje, podchodzi do mnie i mocno mnie obejmuje. – Dzwoń do mnie częściej. Tęsknię za tobą. – Telefon działa w obie strony – przypominam jej. – Życie lekarza – mówimy jednocześnie ze śmiechem. Annie podchodzi do Evana i jego też serdecznie ściska. – Jeśli złamiesz mojej siostrze serce, nie ujdzie ci to na sucho. –   Chichocze, ale nie wątpię w  prawdziwość jej słów. Evan chyba również nie. Przed wyjściem Annie przytula mamę i znika. Tata, Evan i  Daniel rozmawiają o  badaniach, nad którymi aktualnie pracuje tata. W  końcu postanawiają iść do jego gabinetu, by sprawdzić ustalenia. – Emily. – Głos mamy wyrywa mnie z zamyślenia. – Tak? – Widzę, jaka jesteś szczęśliwa. Promieniejesz. Tak się cieszę. – Dziękuję, mamo. –  Z  trudem przełykam ślinę. –  Nigdy w  życiu nie byłam taka szczęśliwa. – Jestem z ciebie bardzo dumna. Nawet jeśli ci tego nie mówię często, to tak jest. Odkąd się wyprowadziłaś, miałam dużo czasu na przemyślenie różnych spraw. W  końcu zdecydowałam się pójść na terapię. Dzięki niej zrozumiałam, jak niszczyłam samą siebie po wypadku i  jaki to miało wpływ na was. To było nie fair w stosunku do ciebie i innych, wiedziałam o  tym, ale wtedy byłam emocjonalnym wrakiem i  nic mnie to  nie

obchodziło. Nie spodziewam się, że mi wybaczysz albo zapomnisz, ale mam nadzieję, że przynajmniej przyjmiesz moje przeprosiny. Jest mi naprawdę bardzo przykro, Emily. Bardzo cię przepraszam. Za wszystko. Przytulam ją, starając się zapanować nad emocjami, ale od tak dawna nie rozmawiałyśmy ze sobą w ten sposób, że nie potrafię. – Dziękuję, mamo. Bardzo się cieszę, że postanowiłaś pozwolić sobie pomóc. Kocham cię, zawsze cię kochałam. –  Kilka łez spływa mi po policzkach i ocieram je wierzchem dłoni. – Nie płacz, kochanie. – Mama przechyla głowę i patrzy na mnie. – To hormony, mamo. Ostatnio jestem emocjonalnym wrakiem. – Kiedy byłam w ciąży z tobą, jedyne, co mnie interesowało, to jedzenie korniszonów maczanych w  musztardzie. To była najobrzydliwsza rzecz, jaką kiedykolwiek jadłam, ale tylko ona mogła mnie usatysfakcjonować. – O rany. Korniszony uwielbiam, ale bez musztardy. Jakim potworem byłam w  twoim łonie? –  Wybuchamy śmiechem. W  końcu moją uwagę odwraca rozpromieniony Evan, który wchodzi do pokoju. – Co się dzieje? – pytam zaciekawiona. – Twój tata to geniusz – oświadcza. Tata z zadowoleniem klepie go po plecach. – Nie praw mu zbyt wielu komplementów, jeszcze w nie uwierzy, a jego ego i bez tego jest wystarczająco rozbuchane – droczę się, zerkając na tatę. Godzinę później zaczynam ziewać i  czuję, jak dopada mnie zmęczenie po całym intensywnym dniu. – Powinnaś odpocząć. –  Mama klepie mnie po udzie. –  Musisz być bardzo zmęczona. Kiwam głową i patrzę na Evana, który też ziewa. – Zbieramy się? – pytam. – Tak – odpowiada, po czym spogląda na mojego tatę i brata. – Musimy to kiedyś powtórzyć – zwraca się do nich. – Koniecznie –  zgadza się Daniel i  podchodzi do mnie, by mnie przytulić. –  Nie alienuj się, dobrze? Jeśli znikniesz po urodzeniu dziecka, przemierzę cały Teksas, by cię znaleźć i sprać na kwaśne jabłko, jasne?

Gdy wypuszcza mnie z objęć, patrzę mu prosto w oczy. Upływ czasu jest dla niego łaskawy, ale na twarzy widać lata przepracowanych nadgodzin. Przydałby mu się dobry urlop w zachodnim Teksasie. – Nie zamierzam nigdzie znikać, bo wiem, że zapukałbyś do moich drzwi, co zresztą powinieneś zrobić. Chciałabym pokazać ci tamtą okolicę. Zabrać cię na konną przejażdżkę. – Sama jeszcze nie jeździłaś konno – wtrąca się Evan. – No to co?! Skoro Jackson potrafi nauczyć dziecko, jestem pewna, że poradzi sobie również z rodziną Bell. – W porządku, w porządku. – Evan unosi ręce w obronnym geście. – Ty tu rządzisz. Naprawdę powinieneś przyjechać – zwraca się do Daniela. – Chętnie skorzystam z tego zaproszenia – przyznaje mój brat. Evan obejmuje moją mamę na pożegnanie i  zapewnia, jak bardzo się cieszy, że wreszcie ją poznał. – Lubię go, Emily – oznajmia mama na tyle głośno, by Evan ją usłyszał. Tata bierze mnie w ramiona i mocno przytula. – Kocham cię, córeczko. – Ja ciebie też. Gdy już się ze wszystkimi pożegnamy i  ruszamy do wyjścia, uśmiech nie schodzi mi z twarzy. – Twoja rodzina jest super – oświadcza Evan. Otwiera przede mną drzwi samochodu i  całuje mnie, zanim wsiądę. Obiega maskę i  zajmuje miejsce od strony kierowcy. – Cieszę się, że przyjechaliśmy –  stwierdzam, kiedy wyjeżdżamy na główną drogę. –  Bałam się ponownego spotkania z  mamą, które mogło okazać się katastrofą, ale poszło naprawdę dobrze. – Jestem zaskoczona, że mama tak się przede mną otworzyła, ale to daje nam pole do pracy nad naszą relacją. – Oni bardzo cię kochają, Emily. Wskoczyliby za tobą w ogień. Wiem, jakie miałaś dzieciństwo, przez co musiałaś przejść, ale dziś zobaczyłem rodzinę, która naprawdę się o ciebie troszczy. – Evan zerka na mnie, kiedy wracamy do hotelu.

– Myślę, że to wiadomość o dziecku tak ich zmiękczyła. – Być może – potakuje. – Ale założę się, że tu chodzi o ich miłość do ciebie. Było dla mnie oczywiste, że są z  ciebie dumni i  cieszą się twoim szczęściem. Naprawdę się starają. –  Czule ściska moją dłoń. Och, tak bardzo go kocham.

Następnego dnia postanawiamy wracać do San Angelo, by mieć dzień na odpoczynek po podróży. Bez problemu zmieniliśmy bilety lotnicze, niestety, jedyny lot, jaki wchodził w  grę, był o  szóstej rano. Nie przeszkadzało mi to, bo wiedziałam, że gdy dotrzemy do domu, będziemy mogli się przespać, a potem będę miała z Evanem cały dzień dla siebie. Po powrocie do domu mamy przed sobą leniwy dzień, czyli dokładnie to, czego nam było trzeba. Następnego ranka budzimy się wcześnie, nasze organizmy nadal są w trybie pracy. – Dzień dobry, moja piękna. – Evan muska moją szyję. – Chciałabym pojechać zobaczyć dom – szepczę. – Zaczęli stawiać szkielet. Jackson podesłał mi zdjęcia. – Evan siada. –  Zrobię śniadanie, później możemy ruszać. Akurat koguty zaczną piać. – Nie żartujesz z tymi kogutami, prawda? – Śmieję się. – Ani trochę. Po przepysznym śniadaniu, na które złożyły się chrupiący bekon i  świeże jaja, jedziemy na ranczo. Słońce właśnie wschodzi, a  niebo ma fioletowo-różowy odcień. Takie poranki nigdy się nie znudzą. Skręcamy w starą żwirowaną drogę, mijamy posiadłość rodziców Evana i  jedziemy do końca drogi, skąd zakurzony podjazd prowadzi do naszego nowego domu. Krew szybciej krąży mi w  żyłach na widok drewnianego szkieletu. Evan parkuje, a  ja nie mogę opanować podekscytowania. Nachylam się nad nim, a on miękko całuje mnie w usta. – Chodźmy obejrzeć nasz dom – niecierpliwię się. Kiedy wreszcie wysiadamy z  samochodu i  przechodzimy w  miejscu, gdzie wkrótce staną drzwi wejściowe do naszego domu, zalewa mnie fala

szczęścia. – Pozwól, że cię oprowadzę, moja droga. – Evan podaje mi ramię. Biorę go pod rękę, a on prowadzi nas do środka. Oczywiście widziałam plany i  znam na pamięć rozkład pomieszczeń, ale zupełnie inaczej się to ogląda z rozstawionymi słupami tworzącymi szkielet domu. – Tu będzie kominek, tam kuchnia. Taki będzie widok z tego wielkiego okna. –  Evan pokazuje wzgórza. Następnie ciągnie mnie do przeciwległej części domu. –  Tu będzie działa się magia. –  Unosi brwi, a  ja wybucham śmiechem. –  Twoja wielka szafa –  kontynuuje. –  Nasza łazienka, a  obok pokój dziecka. Przystajemy w  drzwiach i  zaglądamy do środka. Zamykam oczy, próbując wyobrazić sobie, jak będzie wyglądało to pomieszczenie z  pomalowanymi ścianami. Wkrótce zamieszkamy tu razem i  wraz z dzieckiem zaczniemy nowy rozdział życia w nowiutkim domu. Otwieram oczy i widzę, że Evan się we mnie wpatruje. – Jesteś taka piękna. – Zakłada mi luźne kosmyki włosów za ucho. Drżę pod wpływem jego dotyku. Gdy nasze usta się stykają, między nami płynie potężny strumień miłości. Zatracam się w nim, w nas, w naszej małej rodzinie, na myśl o której przepełnia mnie radość. – Kocham cię, Evanie Bishopie. Kocham cię całym sercem. – Ja też cię kocham, Emily. Bardziej, niż myślisz. Evan znowu mnie całuje, a gdy w końcu się od siebie odsuwamy, patrzę prosto w jego błękitne oczy. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, wiem, że znalazłam swoją drugą połówkę, brakujący klucz do mojego serca. Odnalezienie go zajęło mi lata i  nie ma mowy, żebym kiedykolwiek pozwoliła mu odejść.

EPILOG

•

Emily CZTERY MIESIĄCE PÓŹNIEJ… Nigdy nie lubiłam świętować swoich urodzin. Gdy byłam mała, mama co roku planowała ekstrawaganckie przyjęcie, które zawsze było bardzo wystawne. Kiedy podrosłam, ubłagałam ją, by przestała je wydawać. Po wypadku natomiast przeszła jej ochota na obchodzenie moich urodzin w jakikolwiek sposób. W  college’u więcej się uczyłam, niż imprezowałam, a  po skończeniu medycyny zazwyczaj w urodziny brałam dwunastogodzinny dyżur. W tym roku jednak będzie inaczej. Po raz pierwszy cieszę się z nadchodzących urodzin. Evan postarał się, byśmy oboje tego dnia mieli wolne, i  umieram z  ciekawości, co zaplanował. W  ósmym miesiącu ciąży mam jedynie nadzieję, że jego niespodzianka nie wywoła przedwczesnego porodu. – Wszystkiego najlepszego, mała. –  Evan muska wargami mój kark. Budzę się, czując jego naprężony członek między swoimi pośladkami. –  Jak się mają moje dziewczyny dziś rano? – Hmm, czy to, co czuję, to mój pierwszy prezent? –  kpię, poruszając biodrami, by go trochę potorturować. Od kilku miesięcy czuję się zupełnie nieatrakcyjnie, mój brzuch urósł wraz z innymi częściami ciała: piersiami, nogami, pupą. To gigantyczne dziecko zamieniło moje ciało w  swój bufet z jedzeniem. – Tak, więc ściągaj majtki –  żąda Evan, wsuwając dłoń między moje uda. – Jestem wielka jak stodoła – jęczę.

– Ale wyglądasz seksownie jak diabli –  szepcze, całując mnie po szyi i  ramionach. Po tylu miesiącach jego słowa wciąż przyprawiają mnie o dreszcze. – Seks mogę mieć z tobą codziennie. – Odwracam się do niego przodem. –  Dziś chciałabym czegoś więcej niż seksu, więc obyś zaplanował coś dobrego. –  Nachylam się nad nim i  całuję go w  usta. Te dni, gdy przejmowałam się nieświeżym oddechem, rozczochranymi włosami i resztkami makijażu na twarzy, dawno minęły. – Lubię, kiedy jesteś taka roszczeniowa –  mruczy. –  Ściągaj majtki. Teraz. – Skubie płatek mojego ucha. Uderzam go w pierś i się śmieję. – Zostawmy to na wieczorne uroczystości. –  Mrugam do niego i  obracam się na bok, żeby wstać, ale wtedy zdaję sobie sprawę, że utknęłam. – Cholera. Mam za duży brzuch – jęczę. Zaraz się rozpłaczę nad tym, jak żałośnie wyglądam. – Pomóż mi. Evan podchodzi do mnie i na widok mojej bezradnej miny zaczyna się śmiać. – Nienawidzę cię teraz –  mruczę, wyciągając w  jego stronę ręce. –  Pomóż mi wstać. – Kochasz mnie. – Podciąga mnie do góry, przyciska do piersi i całuje w czubek nosa. – River ostrzegała mnie przed noszeniem w  łonie dziecka Bishopów. Powinnam była wziąć jej słowa na poważnie. – To jak musiała się czuć mama? – Evan chichocze. – Idź pod prysznic, a ja zrobię śniadanie. – Klepie mnie w tyłek. – Trzeba nakarmić córcię. – Wierz mi, ona jest dobrze odżywiona. – Przewracam oczami i idę do łazienki. Pół godziny później jestem wyszorowana i prawie ubrana. Z tak wielkim brzuchem w  szpitalnym uniformie jest mi bardzo wygodnie, więc nie zaopatrzyłam się w  zbyt wiele ciążowych ubrań. Teraz mogę nosić co najwyżej sukienki i długie spódnice. – Kochanie? –  wołam, wchodząc do kuchni, gdzie w  moje nozdrza uderza symfonia zapachów. – O rany, pachnie obłędnie! – W kącie kuchni

przy piekarniku dostrzegam Evana, który jest bez koszulki. – Prawie gotowe! –  krzyczy przez ramię i  kiedy nasze spojrzenia się spotykają, puszcza do mnie oko. – Wiem, co robisz. To nie zadziała. – Szykuję tylko śniadanie – broni się. – Akurat. – Patrzę, jak swobodnie porusza się po kuchni. Boże. Jak on to robi, że z  każdym dniem jest coraz bardziej seksowny? Kusi mnie swoją opaloną skórą, wyrzeźbionymi mięśniami i  szerokimi ramionami. Wie, że nie umiem oprzeć się jego smakowitemu sześciopakowi i  tej grzesznej literze V, która wskazuje na najlepsze miejsce na ziemi. Evan zaprasza mnie do stołu, stawia przede mną talerz i dużą szklankę soku. Przygotował omlet z  szynką i  serem, tosty i  placki ziemniaczane. Uwielbiam jego omlety, co widać wyraźnie po tym, jak dziecko zaczyna tańczyć w moim brzuchu. – Chodź szybko! –  wołam do niego i  łapię go za rękę. –  Kopie jak szalona. – Kładę jego dłoń z tej strony brzucha, gdzie mała się rusza. – To chyba sok – zgaduje Evan. – Prawdopodobnie. –  Śmieję się. –  To jedyny sposób, by obudzić ją rano. Evan klęka, opiera obie dłonie na moim brzuchu, następnie odsłania go i  całuje. Uwielbiam to, jak bardzo już kocha swoją córeczkę. Nie umiem sobie wyobrazić, jak to będzie zobaczyć go po raz pierwszy z dzieckiem na rękach. – Elisabeth Rose, posłuchaj –  przemawia do mojego brzucha, za czym przepadam. – Dziś jest święto twojej mamy i chcę cię prosić o współpracę. Zadbaj, by mama nie miała nudności, żebym później mógł dostać się do bazy. Wybucham śmiechem, brzuch podskakuje mi do góry, gdy Evan czule przemawia do naszego dziecka. Kiedy dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli córkę, przez kilka kolejnych tygodni głowiliśmy się nad imieniem. W końcu padło na Elizabeth, na cześć pierwszej lekarki w historii Stanów Zjednoczonych Elizabeth Blackwell, i  na Rose, po mamie Evana. Oba imiona zdają się dla małej idealne i lepiej nie mogliśmy trafić.

Po śniadaniu szykujemy się do wyjścia, Evan zakłada mi opaskę na oczy i prosi, bym jej nie zdejmowała podczas jazdy. Nie mam pojęcia, dokąd nas wiezie, ale coś mi mówi, że będzie chciał, żebym miała tę opaskę na oczach również dziś wieczorem. – Gotowa? – Pomaga mi wysiąść z wozu. – Tak! Bierze mnie za rękę i  prowadzi. Mam nadzieję, że się nie potknę i  nie upadnę. Evan to prawdziwy romantyk. To kolejna cecha, za którą go kocham. Udaje, że nic sobie nie robi ze specjalnych okazji, ale wiem, że wszystko planuje kilka tygodni wcześniej. – Jesteś gotowa, żeby zobaczyć nasz dom? –  szepcze mi do ucha, trzymając mnie w ramionach. – Co?! Myślałam, że będzie gotowy dopiero w  przyszłym miesiącu. –   Budowa trochę się opóźniła z  powodu załamania pogody kilka tygodni temu i cały harmonogram prac szlag trafił. – Nie, to było takie niewinne kłamstewko, żebym mógł zrobić ci niespodziankę. – Zdejmuje z moich oczu opaskę i wtedy widzę, że stoimy na progu naszego domu, wykończonego i pięknego. – O mój Boże – piszczę, zakrywając usta dłonią. Na werandzie stoją dwa drewniane bujane fotele, a z sufitu zwisają donice z kwiatami. – Naprawdę wszystkie prace zostały zakończone? – Tak. – Evan całuje mnie w policzek. – Ale to nie jest twoja urodzinowa niespodzianka. – Rusza pierwszy i otwiera przede mną drzwi. – Oto ona. Wchodzę do środka –  dom jest w  pełni umeblowany. Od miesięcy przeglądaliśmy magazyny wnętrzarskie i zdjęcia, próbując zdecydować, co byśmy chcieli mieć. Bałam się, że będę wykańczać dom w zaawansowanej ciąży i jak sobie z  tym poradzę, ale już nie muszę się o to martwić. Evan przestudiował moje tablice na Pintereście i  zastosował rozwiązania, które najbardziej mi się podobały. – Nie wierzę, że sam to wszystko zrobiłeś. – Wzdycham. Przemierzam hol, który prowadzi do kuchni i jadalni. – Jest przepięknie. – Obracam się wokół własnej osi, żeby przyjrzeć się całemu wnętrzu. Zachwycam się każdym detalem zdobiącym ściany, wielką narożną kanapą, którą chciałam

mieć, i  oświetleniem. Mam tu wszystko, o  czym marzyłam. –  Jest absolutnie przepięknie. – Łzy spływają mi po policzkach, ale nie dbam o to. Emocje we mnie buzują i w tym momencie nad nimi nie panuję. – To dobrze –  cieszy się Evan, obejmuje ramionami mój brzuch i  przyciąga mnie do siebie. –  Chciałem oszczędzić ci pracy i  stresu związanego z wykańczaniem domu. – Jak udało ci się to wszystko zrobić w  tajemnicy przede mną? –  Odwracam się przodem do niego i zarzucam mu ręce na szyję. – Zwerbowałem pomoc – przyznaje. – I poprosiłem o wiele przysług. – Jestem w  szoku. –  Kręcę głową, mój umysł jeszcze nie ogarnia tego wszystkiego. – Naprawdę nie mogę w to uwierzyć. – Uwierz, mała. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. – Ujmuje moją twarz w dłonie i składa na moich ustach gorący pocałunek. – Pozwól, że cię oprowadzę teraz, gdy dom jest już oficjalnie nasz. Evan pokazuje kolejne pomieszczenia. Na koniec prowadzi mnie do naszej sypialni i pokoju dziecinnego. – Jej pokój jest przepiękny. – Zdejmuję z łóżeczka miękki różowy kocyk i przykładam go do twarzy. – Nie mogę uwierzyć, że będzie z nami już za sześć tygodni. – Evan nawet zawiesił na ścianach puste ramki, gotowe, by włożyć w nie zdjęcia małej. Nie mogę się doczekać. – Zjawi się, zanim się zorientujemy. – Kładzie dłonie na moim brzuchu, klęka i czule go całuje. – Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. – Nie mogę sobie wyobrazić niczego lepszego od tego, co już mi dałeś –   zwracam się do niego całkiem szczerze. Ujmuję jego twarz w  dłonie i całuję go w usta. – Naprawdę, to moje najlepsze urodziny. – Tę ostatnią niespodziankę przygotowywałem od dawna, więc postaraj się. –  Mruga do mnie. Bierze mnie za rękę i  prowadzi do kuchni. –  Nie planowaliśmy tego, ale wiem, że ci się spodoba. –  Otwiera szafkę kuchenną, która tak naprawdę wcale nie jest szafką. – Nie! – Śmieję się, gdy dociera do mnie, co to jest. Podchodzę bliżej, by zajrzeć do środka. – Wbudowałeś mi kostkarkę do lodu? – Wiem, jak lubisz kostki lodu, teraz będziesz mogła je mieć w  każdej chwili.

– Jest idealnie. – Kręcę głową z niedowierzaniem, jakie to wszystko jest niesamowite. – Ty jesteś idealny. – Nie, ty. – Całuje mnie w usta. – Zadbałem nawet, byś miała na stanie swoją obrzydliwą lukrecję. – Naprawdę? – wykrzykuję. – Gdzie? – W szufladzie obok spiżarni. – Wskazuje palcem i ruszam szybko, by to sprawdzić. – O wszystkim pomyślałeś, co nie? – Otwieram szufladę, ale w środku leży tylko jedna laska lukrecji. Dopiero gdy ją wyjmuję, zauważam, że oplata ją pierścionek z brylantem. – Co to jest? – Odwracam się i szeroko otwieram oczy ze zdumienia na widok Evana, który klęka. – Co ty robisz? –  wyduszam z siebie zszokowana. Przyglądam się jego pięknej twarzy, Evan patrzy na mnie z dołu z tym swoim zabójczym uśmieszkiem. – Emily, najdroższa. –  Ujmuje moją rękę w  dłonie. –  Kocham cię bardziej, niż słowa mogą to wyrazić, i  nie potrafię opisać, jak bardzo zmieniłaś moje życie. Zanim się zjawiłaś, w  moim życiu były jedynie ból i rozczarowanie. Teraz, kiedy codzienne rano budzę się u twego boku, życie nabrało sensu. Chcę, żebyś była w  nim obecna każdego dnia, do końca moich dni, jako moja żona. –  Wyjmuje z  mojej dłoni lukrecję, zdejmuje z niej pierścionek i trzyma go między nami. – Wyjdziesz za mnie? – Mówisz poważnie? Naprawdę? –  Zasłaniam usta obiema rękami, nie mogę uwierzyć w  to, co się dzieje. Rozpromieniony Evan kiwa głową, czekając na odpowiedź. –  Tak! Tak! Oczywiście! –  Zalewa mnie fala tak silnych emocji, że zaraz eksploduję. Oczy zachodzą mi łzami, gdy Evan wstaje, ujmuje moją twarz i  całuje mnie w  usta. Kiedy się od siebie odrywamy, bierze moją dłoń i  wsuwa na palec pierścionek. –  Nie mogę w to uwierzyć – mówię, wpatrując się w brylant. – Nie miałam pojęcia. – Umiem dochować tajemnicy. – Puszcza do mnie oko. – Owszem! Niczego się nie domyślałam. Jesteś cwany! –  Śmieję się, a  Evan mnie obejmuje. –  Miałem swoje powody –  przyznaje, zanurzając twarz w  moich włosach. –  Skoro na chrzest musimy czekać do narodzin małej, pomyślałem, że jeśli wprowadzimy się wcześniej, to przynajmniej ochrzcimy dom.

– Czy ty kiedykolwiek nie myślisz o  seksie? –  Odchylam się, by spojrzeć w jego pełne winy oczy. – Zapłodniłem cię w kilka miesięcy. Czego się spodziewałaś? – Jak zawsze romantyczny. – Śmieję się. – No już, przyszła żono. Czas ochrzcić nasze nowe łóżko. – Pochyla się, bierze mnie na ręce, a ja krzyczę, gdy niesie mnie do naszej nowej sypialni.

Kiedy małżeńska sypialnia zostaje oficjalnie rozdziewiczona, postanawiamy jechać do rodziców Evana, by podzielić się z nimi nowiną. Pani Bishop jak zwykle krząta się w kuchni, a pan Bishop siedzi przy stole i czyta gazetę. – Wszystkiego najlepszego! Nie spodziewałam się was dzisiaj! –  Pani Bishop przytula mnie, po czym gładzi mnie po brzuchu. – Jak się ma nasza kuleczka? – Bardzo dobrze. Evan obejmuje mnie w  pasie, a  mnie przepełnia taka radość, że nie uchodzi ona uwadze jego mamy. – Tak? –  Pani Bishop szeroko otwiera oczy, jakby przeczuwała dobrą wiadomość. – Śmiało, pokaż – zachęca mnie Evan. Unoszę lewą rękę i  prawie oślepiam ją swoim zaręczynowym pierścionkiem. – O mój Boże! – piszczy, chwytając moją dłoń. – Jaki piękny! – Kiwa głową z  aprobatą. –  Dobrze się spisałeś. –  Z  dumą klepie Evana po policzku. Pan Bishop wstaje, ściska rękę Evanowi i mnie przytula. – Cieszę się, że oficjalnie dołączasz do naszej rodziny. – Dziękuję. Też się cieszę. –  Odwracam się do Evana. –  Skoro już tu jesteśmy, poszukajmy twoich braci i powiedzmy im o tym.

– Dobrze, ale potem wracamy z  powrotem do domu, żeby ochrzcić kolejny pokój – szepcze mi do ucha, a ja czerwienię się w obecności jego rodziców. Odnajdujemy Jacksona i  Aleksa i  dzielimy się z  nimi nowiną. Obaj serdecznie mnie ściskają i  zapewniają, jak bardzo się cieszą z  kolejnej siostry w  rodzinie. River pracuje w  szpitalu, a  Kiera pojechała za miasto odebrać konia, ale później zamierzam wysłać im obu zdjęcie. Evan obiecuje, że wieczorem zadzwonimy do Courtney na FaceTimie, i wyjaśnia mi, skąd moi rodzice już o  wszystkim wiedzą. Wygląda na to, że ten bezczelny drań poprosił tatę o  moją rękę, gdy byliśmy w  Houston. Prawdziwy dżentelmen z Południa. – Możemy przed wyjazdem zajrzeć do pensjonatu? – proszę. Jackson i  Alex postanawiają dołączyć, więc we czwórkę pakujemy się do samochodu Evana i jedziemy podzielić się wiadomością z Johnem. – Co to, do diabła, jest? –  John zastyga zdumiony, gdy widzi nas w  drzwiach. –  To nie wróży niczego dobrego. –  Krzyżuje ręce na piersi i patrzy na nas przejęty. – To nie są złe wiadomości –  uspokajam go i  wyciągam w  jego stronę rękę, by mógł zobaczyć pierścionek. – Cholera. –  Momentalnie się odpręża. –  Chyba musimy zaplanować kolejne wesele. Moje gratulacje dla was obojga. –  John klepie Evana po plecach i kiwa głową z aprobatą. – Najpierw dziecko, potem ślub – potwierdzam. – Nie zamierzam iść do ołtarza w dziewiątym miesiącu ciąży! – Kolejna impreza! –  prycha Jackson. –  Juhuu! –  Biodrami pompuje powietrze, na co Evan daje mu kuksańca w ramię. – Podam ci jakiś środek uspokajający – odgraża się. – A ja ci pomogę – dodaje Alex. – Nie mogę przestać i nie przestanę – drażni się z nimi Jackson. Obraca się wokół własnej osi i potrząsa tyłkiem. Zerka przez ramię, klepie się po pośladkach, by jeszcze bardziej sprowokować swoich braci. – O mój Boże – jęczy John. – Przestań! Przynosisz mi wstyd.

– Tylko dzięki mnie w ogóle bzykasz i wiesz o tym. – À propos bzykania, mamy plany z Emily, które nie obejmują żadnego z was. – Evan bierze mnie za rękę i ciągnie w stronę drzwi. – Nie bądź niegrzeczny. – Klepię go po ramieniu i się śmieję. – Wierz mi, John chce, żebyśmy sobie poszli, tak samo mocno, jak my. –   Evan ruchem głowy wskazuje na brata, który potwierdza jego słowa skinieniem. – Zabierzcie ze sobą złego bliźniaka. – Kocham cię, braciszku! – Jackson obejmuje Johna i robi wielkie show, całując go w policzek. Alex kręci głową i odciąga Jacksona za ramię. – Chodź, konie same się nie nakarmią. John idzie z  nami przez lobby, jeszcze raz nam gratuluje i  składa mi urodzinowe życzenia. Przytulam go niezgrabnie, starając się, by nie zgniótł mi brzucha, i śmieję się, gdy uzmysłowię sobie, jak takie zwykłe codzienne czynności stały się nie lada wyzwaniem. – Moja bratanica wkrótce będzie na świecie. –  John puszcza do mnie oko. Evan kładzie rękę na moich plecach i otwiera drzwi. Oboje zamieramy na widok tego, co czeka na nas w progu. – Co do cho… – Alex pierwszy przerywa milczenie. – Jezu – mamrocze Evan. – Czy to jest dziecko? – sapie Jackson. – Że co? –  John wchodzi między nas i  zamiera na widok dziecka śpiącego w samochodowym foteliku ustawionym na werandzie. – Tak, to jest dziecko – potwierdzam oszołomiona. – Czyje? – Evan stawia pytanie, które wszyscy sobie zadajemy. Alex, John, Evan i ja spoglądamy na Jacksona. – Myślicie, że to jest moje dziecko? –  ryczy. –  Zawsze podwójnie się zabezpieczam, wielkie dzięki. – Krzyżuje ręce na piersi.

– Jest liścik! – Dostrzegam kopertę przyklejoną do uchwytu fotelika. –  O nie. – Co? –  Evan pochyla się, by przeczytać, co jest na niej napisane. –  Cholera. – To dla ciebie. – Wręczam kopertę Johnowi. – Jak to? – Krew odpływa mu z twarzy, gdy dociera do niego znaczenie moich słów. Atmosfera robi się gęsta, kiedy John niechętnie odbiera z moich rąk list. – Cholera, nie spodziewałem się tego – zawodzi Jackson. Alex szturcha go w  ramię, by go uciszyć. John otwiera kopertę i  wyjmuje z  niej złożoną na pół kartkę. Wpatrujemy się w  niego, gdy wzrokiem przebiega tekst. Wydaje nam się, że minęła wieczność, kiedy w końcu opuszcza rękę i wpatruje się pustym wzrokiem przed siebie. – Ta mała jest moja.

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA ul. Sienna 73 00-833 Warszawa tel. +4822 6211775 e-mail: [email protected] Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz