Fox Kennedy - This is War.pdf

SAVE OFFLINE

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

PROLOG VIOLA Dawno, dawno temu w dalekiej krainie, mieszkała młoda księżniczka, czekająca na księcia, który podaruje jej wszystko o czym, czego kiedykolwiek marzyła... miłość, namiętność, lojalność. Byłby najsłodszym, najmilszym, najbardziej sympatycznym dżentelmenem, o jakiego mogłaby kiedykolwiek prosić. I byłby doskonały. ... przepraszam wymiotuję. Absolutnie, niepodważalnie, nie ma mowy, żeby taki facet żył na tej ziemi. Kiedyś myślałam, że istnieje, ale oczywiście byłam w błędzie. Byłam młoda i naiwna, i nie wiedziałam wiele. Był Travisem Kingiem. Pamiętam, jak czyste było niebo, kiedy siedziałam na dachu na zewnątrz swojej sypialni. Lato się kończyło i zaczynałam siódmą klasę. Liczyłam gwiazdy, które były super jasne i słyszałam, jak ojciec Travisa wydziera się w domu naprzeciwko mnie. Robił to często i od czasu do czasu widziałam Travisa, jak zakłada słuchawki, żeby wyciszyć hałas, jakby już do tego przywykł. Ale tej nocy nie poszedł do swojej sypialni. Wybiegł przez frontowe drzwi, zatrzaskując je za sobą i chodził w kółko po podwórku. Przełknęłam, obserwując go uważnie, kiedy zacisnął dłonie w pięści. Kiedy Kingowie wprowadzili się naprzeciwko, Travis i mój starszy brat, Drew, natychmiast się zaprzyjaźnili. Oboje szli teraz 2

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

do liceum i byłam smutna, że nie będziemy w jednej szkole. Cóż, głównie chodziło o Travisa. Drew wyraził się jasno, że nie lubi siostry włóczącej się za nim krok w krok, ale Travis nigdy nie sprawił, że czułam się jak ciężar. Obserwowałam, jak kopnął śmieć na chodniku i dostrzegł na mnie. Wygiął usta i gniew zapłonął w jego oczach. Wstrzymałam oddech, kiedy patrzył, jak go obserwuję i byłam pewno, że naskarży bratu, że szpieguję. Zamiast tego przeszedł przez ulicę, wspiął się po trejażu i usiadł obok. Przez dłuższą chwilę milczał, ale w końcu odwrócił się twarzą do mnie i powiedział. 

Czasami nienawidzę taty.



Dlaczego się tak wścieka? — spytałam.

Odwrócił wzrok i oparł ramiona na kolanach. — Pije. Czasami za dużo. 

Bije cię? — Nie spojrzał na mnie. — Albo twoją mamę?

Skrzywił się. — Nie. Po prostu krzyczy. Siedzieliśmy w milczeniu, obydwoje leżąc na plecach i podziwiając gwiazdy, niebo nad nami.   

Możesz przychodzić tutaj w każdej chwili, wiesz? Moi rodzice nie będą mieli nic przeciwko. Drew miałby — powiedział jakby to było oczywiste. — Nazywałby mnie ciotą — zachichotał. Drew wszystkich nazywa ciotami.

Roześmiał się ponownie. Odwróciłam głowę i popatrzyłam na niego. — Nie sądzę, że jesteś ciotą.

3

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Travis przechylił głowę i spojrzał mi poważnie w oczy. Patrzyłam, jak przełyka ciężko. Zwilżył usta i zbliżył się. Czując jego oddech na swojej skórze, byłam tak zdenerwowana, że instynktownie odwróciłam głowę. 

Jesteś podekscytowany nową szkołą? — Wydukałam, próbując zmienić temat. Przysięgłabym, że Travis chciał mnie pocałować. To byłby mój pierwszy pocałunek.

Minęła chwila zanim odpowiedział. — Chyba tak. Będzie fajnie wrócić do koszykówki i zostawać na treningach i grach. Wiedziałam, co sugeruje. Mniej czasu w domu. 

Dlaczego ona się na to godzi? — Ciekawość wzięła górę. — Nie może go zostawić? — Zapytałam.

Wzruszył ramionami. Przypuszczałam, że dla dorosłych nie jest to takie proste, ale dla mnie brzmiało sensownie. Dlaczego ktoś chciałby być z kimś, kto traktował go jak gówno? Nie był to ostatni raz, kiedy Travis wskakiwał na dach i siedział ze mną pod gwiazdami. Dzieliliśmy się ze sobą szczegółami, których nie znał nikt inny. To było nasze tajne miejsce, gdzie mogliśmy rozmawiać albo po prostu siedzieć i gapić się w niebo. Proste. Nie był najlepszym przyjacielem mojego brata. Nie byłam młodszą siostrą jego najlepszego przyjaciela. Granice między nami nie były rozmazane. Miałam zaledwie dwanaście lat, więc naprawdę wierzyłam, że uroczy książę istnieje. Z wiekiem, zdawałam sobie sprawę, że tak naprawdę nigdy go nie było. A jeśli tak, to z pewnością nie byłby dostępny. I zdecydowanie nie byłby zainteresowany dziewczyną jak ja. Nie mówię tego, ponieważ domagam się komplementów, ale gdyby taki facet istniał, nie miałby u mnie szans. Bo tylko, Bóg 4

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

wie dlaczego, moje serce bije tylko dla jednego człowieka. Moje tętno skacze, kiedy wchodzi do pokoju. Policzki czerwienią, a ciało szarpie, kiedy na mnie zerka. Czuję krew buzującą w moich żyłach, rozgrzewającą się. Jest uosobieniem doskonałości. ...Pechowo dekadę później, jest kompletnym dupkiem. Travis King. Nie jest rycerzem w lśniącej zbroi, bardziej jak królewskim błaznem. Może i wygląda na księcia z zewnątrz, ale wewnętrznie jest zarozumiałym, aroganckim kobieciarzem, którego chcę zepchnąć z urwiska. W porządku, może to dramatyczne, biorąc pod uwagę to, że przyznałam się do uczuć jakimi go darzę, ale to uczucia związane z nienawiścią... nie miłością. Od bycia całkowicie zakochaną w nim jako mała dziewczynka, do nienawidzenia go jako kobieta, Travis King musi pamiętać o złotej zasadzie — nigdy nie przyznawać się do porażki. Gra toczy się dalej.

5

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ PIERWSZY TRAVIS Kocham dziewczynę, która potrafi mistrzowsko ssać fiuta. Obserwując jej język liżący moją grubą żyłę, pompującą krew do najlepszej i największej zalety, jaką posiadam, stawia moje ciało w ogniu. Obejmuje mnie dłonią i ssie mocno czubek, dopóki nie spuszczam się jej w ustach.



Mmmm... słone — Oblizuje wargi i palec, czyszcząc go.



Przepraszam za bałagan. — Odchylam się i zapinam pasek.



Większość złapałam. — Uśmiecha się, jakby połknięcie było jakimś szczególnym osiągnięciem.

Chwytam ją za rękę i podnoszę, pochylając się, by ją pocałować. — Dzięki, kochanie. 6

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

Nie, to ja dziękuję tobie. — Chichocze miękko.

Oblizuję usta. — Mmm... masz rację. Marszczy brwi w niezrozumieniu.  



Słone. — Wytrzeszcza oczy, domyślając się o czym mówię. Więc... w przyszłym tygodniu o tej samej godzinie? — przymyka powieki, trzepocząc sztucznymi rzęsami, a ja walczę z ochotą, roześmiania jej się w twarz. Sprawdzę swój harmonogram. — Otwieram drzwi i swobodnie rozglądam się po korytarzu, żeby upewnić się, że nie ma nikogo w pobliżu. — Czysto, kochanie.

Podąża za mną, ale rozchodzimy w różnych kierunkach. Idę do windy i wciskam przycisk. Wchodząc, odwracam się i uśmiecham się, kiedy zauważam kołyszące się biodra Alyssy Crawford, kiedy idzie w stronę wyjścia ewakuacyjnego. Tak. Przeleciałem córkę Sloana Crawford — dyrektora generalnego Crawford Marketing. I było to dobre pieprzenie.    

Usuń z twarzy głupi uśmiech, King. — Słyszę, jak tylko wychodzę z windy. Blake James, mój przełożony. Nie bądź zazdrosny, kutasie — odpowiadam, idąc w stronę biura. Nie zazdrosny, stary. Byłbyś, gdybyś wiedział, po czym się tak uśmiecham. — Odwracam się i szczerzę, przechodząc przez moje drzwi. Odwraca wzrok z westchnieniem, śmieję się, gdy zamyka drzwi.

Odkąd spędziłem przerwę obiadową w łazience na dziewiątym piętrze, umieram z głodu. Nie mogę jednak wyjść z biura, więc piszę do mojego współlokatora, Drew. 7

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Stary, przynieś mi kanapkę! Umieram z głodu! Nie jadłeś na obiadu? Natychmiast reaguje. Nie całkiem... Odsyłam, wiedząc, że zrozumie, co mam na myśli. Czy ja w ogóle chcę wiedzieć? Uśmiecham się. Powiedzmy tylko że... byłem posiłkiem i kochała każdy łyk. Jak możesz pieprzyć w miejscu pracy i nie wylecieć z niej, nie rozumiem. Wyobrażam sobie, jak potrząsa głową. To cały urok, bro. Mało prawdopodobne. Więc przynieś mi coś do zjedzenia, zanim umrę. Nie mogę... mam papierkową robotę do piątej. Jęczę. Przez ostatnie dwa lata, odkąd ukończyliśmy studia, pracował w Sacramento PD1. Pomiędzy długoletnią dziewczyną a nadgodzinami w pracy, ledwo się widywaliśmy. Kurwa.

W

porządku.

Nieważne.

Dlaczego nie zamówisz z dostawą? Ponieważ każda laska, która przynosiła mi jedzenie, kończyła jako dodatek... To nie jest kompletne kłamstwo. Zapomniałem portfela, ale oszczędzę mu tego szczegółu. Nie mogę tego słuchać. Więc widzisz z czym się mierzę? Śmieję się. Sorry, stary. Zobaczę, czy znam jakąkolwiek samokontrolę i siłę woli.

kogoś,

kto

ma

Przewracam oczami. Dzięki, odpisuję. 1

czyli w policji.

8

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wracam do pracy, wykonuję telefony i czytam e-maile przed popołudniową konferencją. Mniej niż godzinę później recepcjonista powiadamia mnie, że obiad dotarł. Tak! Wiedziałem, że Drew mnie nie zawiedzie. 

Wpuść go — odparłem.

Poprawiam krawat i prostuję się, kiedy drzwi się otwierają. Patrzę, jak niecały metr siedemdziesiąt czystej nienawiści przechodzi przez próg. Dobry ruch, Drew. Samokontrola i silna wola są jej konikami. Viola Fisher. 

Proszę, proszę... — Wyciągam się, zakładając ramiona na klatce piersiowej. — jeśli to nie niespodzianka stulecia. — Mały Wzór Wszelkich Cnót, przynosi mój lunch, jakbym był największym problemem jej życia. Musiała wisieć Drew przysługę.

Rzuca brązową torbę na biurko i spojrzeniem. — Skończ z tym gównem, Travis.    

piorunuje

mnie

Jak zawsze rozkoszna, V. — Cały czas się uśmiecham, kiedy jej usta ściągają się w gniewną linię. Viola — koryguje, jak za każdym razem. Ale V jak dziewica brzmi tak znacznie lepiej. Nie zgadzasz się? Nie jestem dziewicą — syczy. Wyrzuca ręce w górę i obraca się. — Nie muszę ci niczego tłumaczyć. Ciesz się lunchem, dupku. Zatrułam go. — Otwiera drzwi i szturmem opuszcza pokój, pozwalając drzwiom trzasnąć.

Chwytam torbę i wyciągam indyka i chipsy. Analizuję jedzenie, wiedząc dobrze, że chętnie by mnie zatruła, gdyby miała taką okazję. Dla bezpieczeństwa, wsuwam kanapkę do woreczka i chwytam chipsy. Przynajmniej wiem, że ich nie ruszyła. 9

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Nie mogę nic poradzić na uśmiech, który rozprzestrzenia się na mojej twarzy, kiedy widzę, że wzięła dla mnie grillowane chipsy o smaku barbecue. Wie, że są moimi ulubionymi pomimo tego, że wolałaby umrzeć, niż to przyznać. Cóż, tak się dzieje, kiedy znasz dziewczynę przez większość swojego życia. Dzieli DNA z Drew, który był moim najlepszym przyjacielem od dwunastego roku życia. Wychowaliśmy się razem, graliśmy w tych samych drużynach sportowych, a nawet mieszkaliśmy naprzeciwko. Na drugim roku studiów wyprowadziliśmy się z akademika. Teraz wynajmujemy dom poza terenem uczelni, gdzie zawsze czai się Viola. Jest cholernie dobrze zorientowana w każdym aspekcie mojego życia. Nie muszę dodawać, że nie mieliśmy jakiejś świetnej relacji. Nienawidzi mnie. Chociaż wcale jej nie winię. Ja również za nią nie przepadam. Jest idealną, małą prymuską, która uważa, że wie wszystko tylko dlatego, że jest klasowym mózgiem. Osądza wszystko, co robię, będąc kompletnym złośliwcem. Przynajmniej wiem, jak nie robić z gęby cholewy. Byłbym zaskoczony, gdyby wiedziała, gdzie znajduje się jej punkt G. 

King... — Blake wchodzi do mojego biura z błyszczącymi oczami. — Kim była ta laska? — Kąciki jego ust unoszą się w podekscytowanym uśmiechu. — Była gorąca!

Przewracam oczami. Viola nie jest gorąca. Jessica Biel — gorąca. Megan Fox — do pieprzenia. Eva Mendes — piekielnie seksowna. Scarlett Johansson — gorąca gwiazdka porno.

10

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Ale Viola Fisher — wspaniała, olśniewająca, absolutnie zapierająca dech w piersiach. Znacznie więcej niż gorąca. Choć mogłaby trochę poluzować majtki. Zarówno w przenośni, jak i dosłownie. Nawet jeśli zatrzepotała by w moim kierunku rzęsami, Drew prędzej by mnie zabił, niż pozwolił dotknąć swojej młodszej siostry. 

To młodsza siostra mojego Właśnie przyniosła mój lunch.

współlokatora,

Viola.

Uśmieszek mu więdnie. — Och, już pewnie do niej uderzałeś, nieprawdaż? Kącik moich ust unosi się w górę i wypuszczam mały chichot. — Nie, nie. Nawet nie byłem blisko. Marszczy brwi. — A więc dlaczego przyniosła ci jedzenie? 



Ponieważ Drew jest moim najlepszym przyjacielem i znam ich od dzieciństwa. Pewnie poprosił ją o to, a kiedy powiedziała mu, żeby się pieprzył, zagroził, że zmieni zamki. Ach, szantaż.

Śmieję się. — Może. Potajemnie kocha robić to dla mnie. 



Jesteś aroganckim kutasem, King. — Potrząsa głową i oddala się, ale mały uśmiech pojawia się na jego ustach. Arogancja jest kluczem do sukcesu, James! — Powtarzam się, ale on już odchodzi i kręci głową.

No cóż... nie wszyscy mogą wygrać.

11

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

VIOLA Musisz pieprzenie sobie ze mnie żartować! Chcę krzyczeć i uderzyć brata w szczękę za jego prośbę. Możesz zanieść Travisowi kanapkę do pracy? Nie miał czasu podczas przerwy. Przewracam oczami. Nędzna próba krycia tyłka Travisa. Nie miał czasu... naprawdę? Nie urodziłam się wczoraj. Drew znaczy dla mnie wiele, dlatego ciężko mu się odmawia. Jako dzieci nie byliśmy blisko, ale z wiekiem, stawał się dla mnie kimś więcej niż tylko bratem. Jest moim najlepszym przyjacielem. I tak bardzo jak chcę powiedzieć, żeby przekazał Travisowi, żeby się odpieprzył, nie robię tego. Zamiast tego się zgadzam. Ale do majonezu dodaję mu truciznę na szczura. Cokolwiek, żeby dodać smaczku. Uśmiecham się, czytając sms. Drew wie, że nienawidzę Travisa. Nie jak, nienawidzę cię, ale jak: prędzej zjem własne ramię niż znajdę się w twoim pobliżu. Ale Travis jest jego najlepszym przyjacielem, więc kiedy potrzebuje przysługi, zwykle jestem w to zamieszana. Po tym, jak rzucam mu lunch na biurko, szturmem wychodzę się z jego biura. Byłam trzy sekundy od starcia mu z twarzy tego głupiego uśmieszku. Oficjalnie nie jest taki gorący. Jest pieprzonym diabłem i wspaniałym bogiem w jednym i o tym wie. Dzięki wyrzeźbionemu sześciopakowi, tatuażom i wspaniałym, brązowym oczom, jest typem, który nigdy nie musi na nic zapracować. Ćwiczy regularnie i przypomina o tym za każdym razem, kiedy przechadza się po domu bez koszuli. Oprócz ćwiczeń, jego zajęcia obejmują bycie nagim pomiędzy nogami jakiejś laluni. 12

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Gdyby tylko dbał o dziewczyny, które przyprowadza do domu tak, jak dba o swoje ciało, prowadzilibyśmy inną rozmowę. Wiem to tylko dlatego, że mieszka z moim bratem. Wyjeżdżam z parkingu i zmierzam do szkoły. Chociaż to mój ostatni rok, nadal mieszkam na kampusie. Otrzymałam pełne stypendium za oceny i wyniki SAT, więc wydawanie dodatkowych pieniędzy na mieszkanie poza kampusem nie miało sensu. Na szczęście w zeszłym roku mogłam wybrać mieszkanie na dziedzińcu, co oznacza, że dostałam własną sypialnię i łazienkę, a jedynie pokój dzienny i kuchnię dzielę z trzema innymi współlokatorkami. Za dodatkową kasę, korepetuję osiłków. Nigdy nie brakuje wątpliwych sportowców.    

Hej, Viola! — krzyczy Ashley, jak tylko przechodzę przez drzwi. Hej! Wróciłaś wcześniej. — Odkładam swoje rzeczy na stół i przeszukuję. Zwolnili nas, jak tylko skończyliśmy egzamin — mówi między kęsami lunchu. Co za marnotrawstwo zajęć. — Kocham szkołę. Tak, jestem jednym z tych studentów, którzy absolutnie kochają naukę, odrabiają pracę domową i uczestniczą w zajęciach dodatkowych. Nawet poświęcam cały weekend na zakupy materiałów szkolnych i ułożenie wszystkiego według koloru i tematów.

Jestem mądra, pozwij mnie. Właściwie, nie. Nie mogę sobie pozwolić na adwokata. 

Nie przeszkadza mi to! — Wstaje z kanapy. — Jezu, Viola. Co to za gówno?

Marszczę brwi. — To gówno nazywa się podręcznikami, notatnikami i materiałami do czytania. Słyszałaś o nich?

13

„This is War” Kennedy Fox 





tłum. nieof.: malpka43210

Przysięgam na Boga, Viola. Jesteś zbyt skupiona na szkole. Nie sądzę, że kiedykolwiek widziałam cię bez książek na rękach. Mnóstwo razy. Ale widzisz ten budynek, w którym mieszkamy? — Kręcę palcem w powietrzu. — I wszystkie większe budynki, które nas otaczają? Nazywają się kampusem... tam ludzie się uczą. Tam także ludzie przychodzą na imprezy i zaliczają, a nigdy nie widziałam, żebyś robiła którąś z tych rzeczy — mówi z uśmiechem.

Szydzę. — Zaliczyłam wiele razy. — Nie, nie zaliczyłam. Chrapie, śmiejąc się i prawie się dławi. — To największa bzdura, jaką kiedykolwiek słyszałam. Wzdycham. — Wychodzę teraz. Paa — Wkładam swoje rzeczy z powrotem do torby i skieruję się w stronę drzwi. 

Kocham cię! — Woła, ale pokazuję jej środkowy palec przez ramię i trzaskuję za sobą drzwi.

Naprawdę nie jestem sztywniarą, za jaką mnie ma, ale można śmiało powiedzieć, że jestem skupiona na szkole. Co ważniejsze, jestem skoncentrowana na przyszłości. Jestem dwie godziny od domu i żeby po zakończeniu studiów pozostać z dala od tego małego miasteczka, będę musiała kontynuować naukę albo znaleźć dobrze płatną pracę. Staram się zachować otwarte możliwości, bo naprawdę nie chcę wracać do domu. Odkąd nasi rodzice się rozwiedli, dom, w którym dorastałam, został sprzedany. Mama ruszyła dalej, zakochała się w miłym facecie o imieniu Larry. Pozwoliliby mi wprowadzić się bez problemu, ale nie mogłabym tego zrobić. Byłoby dziwnie mieszkać pod jednym dachem z obcym mężczyzną. Tato jest nadal szczęśliwie związany ze swoją pracą w kancelarii, co nie jest zaskakujące. Przez większość dni czuję, jakbym miała tylko Drew. Główny kierunek studiów, biznes międzynarodowy uszczęśliwia mnie. Zawsze muszę pozostać skupiona i kocham, 14

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

metody prowadzenia biznesu przez inne narody. Przeglądam mikro i makroekonomię, jedynie wzmianki o zagranicznej polityce handlowej wzbudzają we mnie niepokój. Wcześniej w semestrze dr Johnson odciągnęła mnie na bok po zajęciach i zapytała, czy po zakończeniu rozważam praktykę zawodową. Już zaczęłam się o nie ubiegać, ale nie byłam przeciwna jej sugestii. Jeśli myśli, że korzystnie wpłynie to na moją przyszłość, zdecydowanie to wezmę pod uwagę. Podała mi z uśmiechem stos dokumentów i napisała rekomendacje dla każdej z firm. Po obejrzeniu ich, postanowiłam wysłać wniosek do kilku z nich. Byłam na krawędzi czekając na odpowiedzi, ale jak dotąd nic. Po przeprowadzeniu dalszych badań nad tymi korporacjami i rozważeniu zalet tego, co te doświadczenia mogą oznaczać dla mojej przyszłej kariery, mam obsesję na punkcie planowania każdej możliwej drogi. Te oferty same decydują o mojej przyszłości po ukończeniu studiów. Ukrywam to przed Drew i czuję się z tym źle, ale wiem, że jak mu powiem, albo spróbuje mnie uspokajać, albo codziennie będzie wypytywał o wieści. Presja i rozczarowanie są czymś, czego chcę uniknąć, więc dopóki nie wiem na pewno, nic mu nie mówię. Wiem, że ostatecznie będę zmuszona mu to wyznać. Po prostu czekam, do czasu, aż będzie to konieczne. Kiedy rodzice zaczęli regularnie się kłócić, a ich skupienie przeszło z rodziny na wzajemne sabotowanie się, Drew dbał o mnie. Nawet, kiedy irytował się moimi książkami i niechęcią do uprawiania sportu, miał na mnie oko. Byłam w drugiej klasie szkoły średniej, a on ją kończył, kiedy kłótnie rodziców stały się okropne. Nie mogłam już sobie przypomnieć, kiedy wszyscy usiedliśmy wspólnie o stołu, czy nawet dopingowaliśmy Drew podczas gry. Gdzieś pomiędzy tym coś się zmieniło, nie wiedziałam, co i dlaczego, ale zbliżyłam się do Drew. Jeśli cokolwiek dobrego wyłoniło się z ich rozwodu, to właśnie to. Po ostatnich zajęciach, wracam do pokoju, wkładam ubrania do koszyka i jadę do domu Drew. Ponieważ on i Travis wynajmują 15

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

dom zaledwie dziesięć minut od kampusu, odwiedzam Drew po zmianie i piorę swoje rzeczy w każdą środę wieczorem. Odkąd Drew patroluje teren całe dnie, przychodzę jak kończy, żebyśmy mogli spędzić razem trochę czasu. 

 

Hej, Vi — wita się, jak tylko wchodzę. Jego ciemne loki jak zwykle są dzikim bałaganem, a oczy przyklejone do telewizora, podczas gdy jego palce wściekle poruszają się po konsoli. Nie zgadlibyście, patrząc na jego muskularną postać, że jest totalnym maniakiem gier komputerowych. Jeśli nie ma munduru albo zabija zombie na ekranie, albo ćwiczy z facetami ze swojej jednostki. Hej. Pralka jest wolna? Myślę, że Travis wstawił ja parę minut temu.

Przeklinam pod nosem. — Wie, że przychodzę w środę, żeby zrobić pranie. Dlaczego to utrudnia? Nie odpowiada, ale oboje wiemy dlaczego. Ponieważ Travis jest pieprzonym aroganckim dupkiem, który uważa, że świat kręci się wokół niego. 

 

Dobra, cokolwiek. Poczekam. — Z hukiem opuszczam kosz na podłogę i wskakuję na kanapę obok, pytając czy też mogę zagrać. Nie umiesz — odpowiada. No cóż, naucz mnie. To nie może być takie trudne.

Chichocze. — W porządku. Jeśli uważasz, że możesz grać z dużymi chłopcami. 

Przestań być seksistowski i daj mi cholerny kontroler.

Walczymy jakieś pół godziny, zanim Travis zjawia się w salonie w nisko opuszczonych dżinsach. Zagryzam policzek, żeby tego nie skomentować, ale to trudne zadanie. Nienawidzę tego, że kiedy chodzi bez koszuli, poruszają się jego napięte mięśnie i V, które biegnie poniżej jego talii. 16

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Jakby nie był już chodzącym, mówiącym frazesem, ma rękaw ciągnący się przez całą rękę i pół rękawa na drugiej. Łapię się na podziwianiu go bardziej niż powinnam, więc szybko odwracam wzrok.       

Co się stało, V? Dlaczego mi nie powiesz, dupku? Twoje ubrania już się wyprały? Nie piorę ubrań — mówi półgłosem, ale widzę, lekko uniesiony kącik jego ust. Więc co? Wiesz, że robię pranie w środę. Prześcieradła. — Uśmiecha się, a ja muszę przełknąć parsknięcie wstrętu. — Wkrótce przybywa mój gość. Cóż, jeśli spowolniłbyś paradę gości, nie mielibyśmy konfliktu. Albo mogłabyś robić swoje pranie gdzieś indziej, wtedy wcale nie mielibyśmy konfliktu.

Odkładam kontroler na stolik i idę do kuchni, kiedy on podchodzi do kanapy. — Jesteś obrzydliwy. Siada na moim miejscu i woła: — Aha, czyżby ktoś był zazdrosny? Przewracam oczami tak mocno, że przysięgam, mogłyby wypaść. — Wal się, Travis. — Chwytam mój kosz i idę do piwnicy. 

 

Miałem nadzieję, że to twoja specjalność! — Słyszę, jak krzyczy, ale jak tylko to robi, słyszę również dźwięk pięści Drew zderzającą się z jego ramieniem. Stary, przestań uderzać do mojej siostry. W jego snach! — Wrzeszczę, otwierając drzwi i schodząc po schodach.

Boże, nie mogę się doczekać, aż zajadę własne miejsce i ograniczę te nie tak piękne wizyty.

17

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ DRUGI TRAVIS Oglądanie policzków Violi zmieniających się w kolor jasnej czerwieni, zawsze mnie emocjonuje. Jest łatwym celem do drażnienia, a nawet zawstydzania. Udaje, że mnie nienawidzi, ale bądźmy szczerzy, nie czuje do mnie nic związanego z nienawiścią. Nawet, kiedy miała zaledwie dziesięć lat i dopiero co się spotkaliśmy, sprawiałem, że się rumieniła, nie wymawiając słowa. Ćwiczę, kiedy tylko mogę, zdrowo się odżywiam i zapracowuję swój tyłek na, jak i poza siłownią. Kiedy nie ćwiczę albo pracuję, cieszę się innymi formami rekreacji. Obecnie nazywa się Rachel i w zasadzie ślini się, czekając, aż dam jej, o co prosi. Daję, oczywiście. W końcu jestem facetem. Kiedy oboje siedzimy i dyszymy, wycieram się i wciągam bokserki. Rozciąga się wokół mnie i składa szybki pocałunek na moim ramieniu. — Wyrzucasz mnie? 18

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Zerkam przez ramię i posyłam jej sympatyczny uśmiech. — Wybacz, kochanie. Żadnego nocowania. To nie jakaś żelazna zasada, ale wolę spać sam. Zwłaszcza, jeśli następnego dnia nie mam szansy na poranny seks. Wstaję o piątej rano i idę na siłownię, zanim lecę do pracy na ósmą. 



     









W porządku. — Wstaje i szuka ubrań. Gotowa, chwyta torebkę i daje mi pożegnalny pocałunek. — Zadzwoń do mnie później. Jasne — wyprowadzam ją z domu i całuję raz jeszcze przed zamknięciem drzwi. Odwracam się i prawie biegnę za Violą, która idzie korytarzem. Aww... kolejna ofiara uwolniona. Jak miło z twojej strony. Nie są ofiarami, jeśli są chętne — odpowiadam rzeczowo. Cóż, w takim razie są ptasimi móżdżkami. — Wciąż idzie do kuchni i niechętnie za nią podążam. Brzmisz na zazdrosną. Nie jestem. To współczucie. A to różnica. — Otwiera lodówkę i sięga po butelkę wody. Zaufaj mi... ona nie czuje nic w pobliżu rozczarowania. — Opieram się o framugę i przyglądam się, jak bierze łyk. Jeśli nie współczucie, to na pewno mi jej żal. Może teraz zastanawia się, gdzie znajduje się najbliższa klinika, żeby mogła zrobić testy. — Bierze kolejny łyk i ignoruje moje piorunujące spojrzenie. Tylko dlatego, że kobieta lubi seks, nie robi z niej ptasiego móżdżku. Ale nie wiesz o tym, prawda? Nie, kiedy pilnujesz swojego dziewictwa jak diamentu wartego milion dolarów. Po raz setny, nie jestem dziewicą! — Ostrzega ostro. — Tylko dlatego, że nie rozkładam nóg jak gimnastyczka, nie znaczy, że jestem pruderyjna. Cóż, na pewno nie masz frajdy. 19

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wyrzuca butelkę i przechodzi koło mnie, trącając moje ramię. — Wiedza, jak używać kutasa nie uczyni cię bogiem, Travis. Odwracam się do niej twarzą. — Mówisz, jakbyś wiedziała z doświadczenia.  

Zaufaj mi. Ściany są cienkie. Cała okolica ma takie doświadczenia — mówi przez ramię. Więc mówisz, że powinno mi być przykro, bo wiem, jak używać kutasa?

Przystaje i zwraca się ku mnie. — Nie, powinno być ci przykro, że mieszasz im w głowach, a potem pakujesz się do ich łóżek. — Przybiera fałszywy uśmiech i idzie korytarzem do Drew. Nie wiem, jaki jest jej problem, ale chcę się dowiedzieć. Dochodzi dziesiąta, jutro przede mną długi dzień w biurze, ale nie mogę pozbyć się Violi z umysłu na tyle długo, żeby zasnąć. A propos to nigdy się nie dzieje. Okej, może tak. Tylko wtedy, kiedy dostaje się pod moją skórę, co się dzieje cholernie często. Ale nie możecie mnie winić. Zawsze jest doskonała i ułożona, nigdy nie popełnia błędów i zawsze zna odpowiedź. Jest tym denerwującym inteligentnym dzieciakiem, który ocenia innych. Tym, które nosi skromne ubrania, ale jakoś zawsze kończy wyglądając seksownie, jak cholera. Z zewnątrz Viola Fisher jest niewinności i czystości. Ale wiem lepiej.

dzieciakiem

z

plakatu

Viola Fisher ma tatuaże i prawy sierpowy, który sprawi, że dorosły facet zapłacze.

20

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

VIOLA Och, nienawidzę go! Nienawidzę go tak bardzo, że chcę krzyczeć, aż bębenki mu popękają. Za każdym razem, kiedy jest blisko, podnosi temperaturę mojego ciała. Wie, jak sprawić, żebym wylądowała w punkcie, w którym tracę kontrolę. Pewnego dnia, kiedy byłam pierwszakiem, usłyszałam plotki o niektórych żartach, które o mnie opowiadał. Natychmiast widziałam na czerwono, już wkurzona na niego, że zaprosił jedną z moich koleżanek na randkę, więc podeszłam do niego i potknęłam się, co sprawiło, że cała moja taca z jedzeniem wylądowała na jego kolanach. To nie był kompletny przypadek, ale mimo wszystko, zasłużył. Biorąc pod uwagę, że było to spaghetti z mięsem, wkurzył się przez mój mały przejaw nienawiści. Ale jako lojalna siostra, którą kontrolować. Staram się to słowo klucz. 



jestem,

staram

się

O co poszło? — Pyta Drew z oczami wciąż przyklejonymi do ekranu, kiedy dołączam do niego na kanapie. O jego seks eskapadach lepiej nie zakłócających mojego snu. — W piątek mam ostatnie zajęcia, a potem planuję pobyt u Drew podczas wiosennej przerwy, zamiast wracać do domu, ponieważ w tym roku kampus zostanie zamknięty przez cięcia budżetu i nie chceniu płacić za dodatkową ochronę.

Unosi kąciki ust, ale nadal skupia się stwórze, którego chce zabić. — Eh, powinnaś się już przyzwyczaić. Wkrótce będzie to jak uspokajająca muzyka, pozwalająca ci zasnąć.  

Ew, obrzydliwe, Drew. Poważnie. Miej standardy. Mam! Co chcesz, żebym zrobił? Powiedział mu, że nie może przyprowadzać tu dziewczyn? 21

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Och, tak. To też twój dom. Oboje płacimy czynsz. Nie mogę nic poradzić na to, co robi w swoim pokoju albo z kim.

Jęczę. — To będą najgorsze dwa tygodnie mojego życia. — Dlaczego ferie muszą być w tym roku o tydzień dłuższe? Zatrzymuje grę i wreszcie na mnie patrzy. — Zawsze możesz wrócić do domu do mamy i Larry’ego. Albo pojechać do taty. Marszczę się. — Wolałabym zjeść szczura. 

Cóż, więc przełknij to, jaskierku. Dwa tygodnie męskiej rozkoszy. — Mruga i wraca do gry.

Jęczę na prawdę w jego słowach i porzucam temat. Moje ubrania kończą się prać dopiero o jedenastej. Grzmot i dźwięk nagłej ulewy zwracają moją uwagę. Wzdycham, na swoje szczęście.       



Wspaniale. Możesz rozbić się na kanapie, jeśli chcesz — odzywa się Drew z kuchni. — Idę spać. Już? Tak... Jeszcze nie zacząłem się pakować. Po co? Do Mii. Czekaj, co? — Marszczę brwi, kiedy wspomina o swojej dziewczynie, studiującej kilka godzin dalej. — Wyjeżdżasz? — Pierwszy raz, o którym słyszę. Tak, nie mówiłem ci? — Potrząsam wściekle głową. — Biorę kilka dni urlopu, żeby spędzić z nią jej ferie.

Moje oczy rozszerzają się z gniewu. — Co? Będę tu sama z Travisem?  

Tak. Mógłbym przysiąc, że ci mówiłem. Czy moja twarz wygląda, jakbym wiedziała? — Pytam, głośno, zirytowana. 22

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wzrusza ramionami. — Przepraszam. Myślałem, że tak. To się nie dzieje. To nie może się dziać.  



Więc utknę tu z Travisem? — doprecyzowuję. Zgaduję, że tak. Może jego randki dotrzymają ci towarzystwa — Naśmiewa się. Chwytam poduszkę z kanapy i rzucam w niego. Nieśmieszne!

Łatwo jej unika. — Uważam, że jestem zabawny. Jęczę i opadam na kanapę z przesadnym westchnieniem. 

 

Jeśli to pomoże, możesz spać w moim łóżku. Nawet założę czyste prześcieradła. — Słyszę sarkazm w jego głosie. Ojej dzięki. Jak miło — odpieram sucho. Wszystko dla młodszej siostry! — Woła przed wejściem do swojego pokoju. — Dobranoc!

Chwytam koc z podłogi i przykrywam się, płonąc z wściekłości, utknęłam w jednym domu z Travisem Kingiem — pierwszorzędnym dupkiem i łamaczem serc. Deszcz uderza w dach i okna domu, a ja opatulam się i staram zasnąć. Wreszcie mi się udaje, chociaż jest to niespokojny sen.

Alarm w moim telefonie budzi mnie i chociaż minęło wiele godzin, wydaje się jakby było to kilka minut. Chwilę mi zajmuje, zanim przypominam sobie, gdzie jestem. Na ślepo szukam komórki i otwieram oczy, żeby zobaczyć, jak Travis stoi przy telewizorze, bez koszulki w spodniach od piżamy ledwo wiszących na jego biodrach. On nie jest tym, co pragnę zobaczyć z rana. W ciszy ogląda wiadomości, odwraca głowę w moją stronę, dopóki nie naciskam przycisku, żeby wyłączyć jeden z najbardziej 23

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

irytujących dźwięków na świecie. Jęczę i przewracam się na bok, mając nadzieję, że odejdzie, ale czy kiedykolwiek zrobił coś, czego chciałam? Nigdy. Wczoraj miałam nadzieję, że wezmę swoje rzeczy i zakradnę się do domu przed zajęciami, nie musząc go ponownie oglądać do weekendu, ale szczęście nigdy nie jest po mojej stronie, ani matka natura. Głupi deszcz. 

Miałaś o mnie słodkie sny, księżniczko? — Pyta z pewnością siebie.

Jego słowa rozgniewają mnie, może trochę bardziej, niż powinny, ale nie powinien mówić takiego gówna, szczególnie rano, zanim napiję się kawy. — To byłby koszmar. Śmieje się, pokazując swoje idealne zęby, a ja gapię się na jego usta trochę za długo. Na szczęście nie zauważa. Moje nozdrza rozszerzają się, zrzucam koce z ciała i wstaję. Zakładam dłonie na biodra, ale zanim mogę cokolwiek odparować, Drew wchodzi do salonu i się wtrąca. 

Proszę, nie pozabijajcie się, kiedy wyjadę.

Travis patrzy na niego tępo. — Gdzie jedziesz? — Spogląda na mnie, potem na Drew i jego uśmiech znika.  

Do Mii, pamiętasz? W ten weekend? — W jego głosie słyszę szok.

Uśmiech, który wypełnia moją twarz, jest diabelny i wiem, że zepsułam mu, planowany seks, co czyni mnie szczęśliwą. Tylko my dwoje, sami przez dwa tygodnie — to nie może dobrze się skończyć. 

Myślę, że nie będziesz mógł się pieprzyć na kanapie, jak planowałeś — mówię, zgarniając swój kosz.

Posyła mi śmiałe spojrzenie, a potem odpala. — Dopilnuję, żeby patrzeć ci w oczy, kiedy to zrobię — mówi, podekscytowany.

24

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

O Boże. Więc tak smakują wymiociny w ustach, do tej pory nie znałam tego smaku. — Posyłam bratu uśmiech i poważnieję, zerkając na Travisa. Krzyżuje ramiona na piersi i wiem, że to oznacza wojnę.

Czuję, że kolejne dwa tygodnie będą czystym piekłem, z diabłem nadzorującym o imieniu Travis.

25

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ TRZECI TRAVIS Jestem człowiekiem rutyny. Lubię rozkłady i harmonogramy. Każdego ranka, kiedy miksuję swojego proteinowego szejka, oglądam wiadomości i ogarniam aktualności przed udaniem się na siłownię i rozpoczęciem pracy. Obserwuję spokojnie śpiącą na kanapie Violę i to zaburza mój układ. Kiedy włącza się alarm jej telefonu, cały spokój znika. Ale nie trudno zauważyć, że kiedy nie zaciska warg i oczami nie strzela we mnie sztyletami to wygląda naprawdę słodko. Niemal jak wtedy, kiedy spotkaliśmy się jako dzieci.

Byłem przybity, kiedy rodzice powiedzieli mi, że przeprowadzamy się z Arizony do Kalifornii, ponieważ tata znalazł lepiej płatną pracę. Przez cały tydzień z nimi nie rozmawiałem, ale w wieku dwunastu lat nie miałem dużej władzy. Pozostawienie przyjaciół i jedynego domu, jaki kiedykolwiek znałem, nie uspokajało mnie. Tej pierwszej nocy, kiedy oficjalnie się wprowadziliśmy zauważyłem parę dzieciaków w swoim wieku, bawiących się po drugiej stronie ulicy. Wciąż unikając rodziców, ukryłem się w sypialni i podglądałem z okna. Chłopiec wyglądał 26

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

na mojego rówieśnika, a dziewczynka była o kilka lat młodsza, ale było coś w tej dwójce, co sprawiło, że wyszedłem z pokoju i poszedłem do nich. Dziewczynka natychmiast przestała chichotać i oboje na mnie spojrzeli. Ostatecznie przedstawiłem się i natychmiast przyjęli mnie do siebie. Viola miała tylko dziesięć lat, ale wydawała się dojrzalsza. Drew zdawał się denerwować, że zawsze za nami chodziła, ale ja nie miałem młodszej siostry, więc myślałem, że to słodkie. Drew nie bardzo. Przez kilka następnych lat Drew i ja byliśmy kolegami z drużyny koszykówki i piłki nożnej. Jego rodzice pozwalali mi jeździć ze sobą, Viola zawsze wlokła się z tyłu na nasze treningi i mecze, była całkiem fajna przez większość czasu. Zacząłem cieszyć się jej towarzystwem, a część mnie chciała ją chronić. Za każdym razem, kiedy Drew kazał jej się odczepić, wstawiałem się za nią. Wiedziałem, że w szkole nie ma wielu przyjaciół i zacząłem traktować ją jako jednego ze swoich najbliższych przyjaciół. Drew nie chciał, żeby się koło nas plątała, ale nie miałem nic przeciwko. W rzeczywistości często przesiadywaliśmy razem i to były chwile, za którymi tęskniłem. Ale potem pewnego lata nasza relacja się zmieniła i nigdy nie wróciła do normy. Na siłowni, naciskam na siebie bardziej niż zwykle. Podnoszenie ciężarów to ujście, którego pilnie potrzebuję. Od studiów ćwiczyłem gorliwie. Potrzebowałem sposobu, żeby spuścić parę i zrozumiałem, że ćwiczenia są dobrym sposobem, uzależniłem się. Dzisiaj dodaję dodatkowe dziesięć kilogramów i biegnę pięć km bez przerwy. Ociekam potem, więc biorę szybki prysznic na siłowni, a potem spieszę się do domu. Mam w sobie wiele tłumionej agresji. W drodze do domu nie mogę przestać myśleć o Violi i o tym, jak będziemy mieszkać pod jednym dachem przez dwa tygodnie bez mediatora. Choć miło będzie patrzeć jak się zawstydza, kiedy przebiję się przez jej idealnie dobraną tarczę, ma tendencję do 27

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

nagminnego wchodzenia mi w drogę. Mam nadzieję, że jej pogarda i nienawiść nie odbiją się na moich jajkach. Myślę jednak, że moją misją będzie pchnięcie jej na granicę. Albo naprawdę mnie nienawidzi albo potajemnie chce mnie pieprzyć. Jestem pewien, że to drugie. Kiedy wracam do domu, chwytam torbę z siłowni wypełnioną brudnymi ubraniami i rzucam na podłogę, a potem kieruję się prosto do sypialni. Biorę jeden z garniturów z szafy i rzucam na łóżko. Tak bardzo jak nienawidzę noszenia ich każdego dnia, jestem zdeterminowany wspiąć się po drabinie kariery i udowodnić sobie i innym, że mogę to zrobić. W firmie jestem jednym z najmłodszych pracowników i chcę zostać jednym z najmłodszych dyrektorów w historii Crawford Marketing. Jestem na dobrej drodze, wiele udowodniłem i uczę się o tej branży tyle, ile tylko mogę. Uwielbiam wyzwania. Praca sama w sobie może być czasem nudna, ale fakt, że córka dyrektora generalnego obciąga mi co tydzień, pomaga. Samo to sprawia, że czuję się jak król. Jest czwartek i jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, mogę jutro wziąć wolny dzień i zacząć weekend wcześniej. Nie ma powodu, żeby Viola niszczyła moje plany. Szorstka biała koszula, czarny krawat, garnitur i dopasowane buty sprawiają, że wyglądam na właściciela tego miejsca. Dodatkiem są kobiety padające na kolana w pięć sekund. Kiedy wlewam gorącą kawę do kubka podróżnego, kątem oka zauważam iPhone Violi na stole w salonie. Z diabelskim uśmiechem, łapię go i wkładam do kieszeni na piersi, zanim wychodzę z domu. Chwilę później, kiedy idę do samochodu, Viola wybiega na podjazd jak rażona piorunem. Wygląda na zirytowaną, ale może to jej regularny wyraz twarzy. Uśmiecham się do niej szeroko, ponieważ wiem, że to pożre jej zdrowy rozsądek. 

Widziałeś mój telefon? — Pyta. 28

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wkładam dłoń w kieszeń i dotykam jej telefonu, kiedy opieram się o drzwi Challengera. Obserwuje mnie, spoglądam na zegarek, żeby sprawdzić czas. Viola mamrocze coś, prawdopodobnie obscenicznego, kiedy odwraca się na pięcie i wraca do domu. Nie muszę być w pracy jeszcze przez dwadzieścia minut, więc mogę się zabawić. Wkładam termos z kawą do samochodu i idę za nią. Gorączkowo przesuwa poduszki na kanapie i biega po domu jak wariatka. To słodkie, kiedy się męczy, co głównie zdarza się przy mnie. Stoję i obserwuję ją jeszcze parę minut, potem wyciągam go z kieszeni i przytrzymuję w powietrzu. Zatrzymuje się natychmiast, pochylam głowę i patrzę na nią. Bierze głęboki pełen ulgi oddech i podchodzi do mnie, ale wkładam go z powrotem w kieszeń. To nie będzie takie łatwe, kochanie.   

Jeśli go chcesz, chodź i weź. Odpieprz się — syczy. — Naprawdę potrzebuję komórki. Oddaj ją. Cóż, obydwoje wiemy, że nie czekasz na zaproszenia na seks. — Uśmiecham się, ale ona wygląda na bardzo nie rozbawioną. — Wiesz w ogóle co to znaczy? — Mój urzekający ton tylko ją drażni.

Jęczy i ciągnie się za kasztanowe włosy. — Travis, policzę do pięciu, a potem oddasz mi telefon, albo dopomóż mi Boże, wyrwę ci jaja i nimi nakarmię. 

Wyzywam cię — szepczę i zrobię krok naprzód. Bawię się z nią, ale wcale nie wydaje mi się to zabawne, co przestaje mi się podobać.

Wyciąga dłoń przed siebie. — Jeden.  

Nie jestem dzieckiem. Więc nie zachowuj się jak ono — odparowuje.

Robię kolejny krok naprzód. 29

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Dwa. — Unosi brew. — Jestem poważna, Travis.

Kolejny krok. Wzdycha. — Nie żartuję. Kolejny krok. 

Cztery — irytujący.

wypuszcza

jęk.

—

Przestań,

jesteś

Jestem niewygodnie blisko, przestępuje z nogi na nogę.  

 

Proszę — szepcze. Jest taka spokojna, że to prawie straszne. Powiedz mi, dlaczego — mówię. Zbliżam się, czuję jej włosy i mydło na skórze. Zbliżenie się do niej jest niebezpieczne, ale nie mogę się powstrzymać. Jesteś dupkiem. Dziś nie mogę sobie z tobą radzić. Nie sądzę, że kiedykolwiek będziesz w stanie sobie ze mną poradzić, księżniczko — Podaję jej telefon, wyrwa go z mojej ręki, a następnie jak burza wybiega z domu. Drzwi zatrzaskują się za nią i zastanawiam się, co zrobiłem lata temu, że tak bardzo mnie teraz nienawidzi.

Wychodzę, potrząsa na mnie głową, po czym wycofuje się z podjazdu i wciska gaz do dechy. Przesyłam jej pocałunek.

W biurze czuje się jak w poniedziałkowy poranek. Blake wchodzi ze stosem plików i spojrzenie na jego twarz, mówi więcej niż musi. Rzuca je na papierki, które muszę dzisiaj skończyć, jeśli chcę wziąć dzień wolnego. 

Możesz dzisiaj spojrzeć na te dokumenty?

Przestaję pisać, zerkam na stos, a potem patrzę na niego. Nie jestem pieprzonym cudotwórcą. — Dzisiaj?

30

„This is War” Kennedy Fox 



tłum. nieof.: malpka43210

Rano odbędzie się nieplanowane spotkanie i pan Crawford chce, żebyśmy mieli pełne podsumowania. Przeglądają zapowiedzi i prognozy rynkowe i chcą wiedzieć, z jak wieloma potencjalnymi klientami możemy podpisać umowę przed następnym kwartałem. Stacy nie ma czasu, a Julie jest chora. A co z Alyssą ?— Pytam.

Blake przewraca oczami, oboje wiemy, że nie robi nic innego niż paradowanie w biurze w super krótkich spódniczkach i nisko wyciętych bluzkach. Musi być miło być bezużyteczną córeczką dyrektora generalnego. Przytakuję, wiedząc, że nie mam wyboru. — W porządku. 

Przed końcem dnia — Blake przypomina mi, zanim zamyka za sobą drzwi.

Opieram się o krzesło i zaciskam na czubek nosa. Jestem tutaj tylko dwadzieścia minut i cały dzień już się pieprzy. Drzwi otwierają się i wkracza Alyssa. Nie była w moim biurze od czasu rozmowy, kiedy zgodziliśmy się spotkać na innym piętrze niż nasze własne. Jej odwaga jest irytująca, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że wykonuję przez nią dodatkową robotę. Następnym razem dam jej nauczkę, kiedy będę pompował kutasem w jej usta. Opiera się o drzwi i uśmiecha się. Alyssa jest seksowna jak diabli z dużymi oczami i małym ciałkiem. Może mi obciągać, ale nie może spalić naszej przykrywki. Oblizuję usta i patrzę na nią jakby straciła swój pieprzony rozum. 

Myślałam o tobie — mówi, przebiegając językiem przez dolną wargę.

Przerywam pracę i łączę palce. — Alyssa, co ty robisz? 

Pragnę cię, Travis. — Szepce słodko i gorączkowo. — Nie mogę już dłużej czekać.

31

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przełykam. Czuję, że mój kutas lekko twardnieje jej słowa i staje. Podchodzę do niej i przeciągam palcami przez jej włosy chwytając za głowę i zbliżając do mojej. Słyszę jęk przyjemności. Alyssa to seksowny kociak, który lubi seks równie mocno jak ja. Jest niezaprzeczalnie pieprzenie seksowna i fakt, że jest córką szefa, sprawia, że mój kutas unosi się nieco wyżej. 

Jeśli wyjdziesz z mojego biura i nie odstawisz więcej takiego gówna, spotkam się z tobą w pokoju zaopatrzeniowym na drugim piętrze w porze lunchu i sprawię, że będzie to warte każdej sekundy.

Pochyla się, bierze moją dolną wargę między zęby i mruczy. — Zgoda. Kiedy wychodzi, zasysam powietrzę i prostuję się. Prawie momentalnie, zatapiam się gównianym zadaniu, które Blake mi podarował, myśląc, że się nie wyrobię. Pewnego dnia dostanę jakiś projekt, który pozwoli mi udowodnić swoją wartość dla Crawford Marketing, ale dzisiejszy dzień nim nie jest.

VIOLA Jestem wkurzona i winię za to Travisa Kinga. To nie pierwszy raz i jestem pewna, że nie ostatni. Ubrany w ten idealnie dopasowany garnitur, który opina go we wszystkich właściwych miejscach, sprawia, że jeszcze bardziej go nienawidzę. Moja matka zawsze mówiła mi, że życie nie jest sprawiedliwe, a jego wygląd jest tego dowodem. Chciałabym mu wydłubać te piękne, ciemnobrązowe oczy. Przez niego i jego głupie gierki, pędzę, żeby dostać się na drugą stronę kampusu. Travis zniszczył mój cały dzień. Dupek! Lubię czytać rozdziały przed zajęciami, żeby upewnić się, że wiem, o czym mowa. Sprawdzam ponownie swój sylabus w telefonie, który wywalczyłam dziś rano i przyspieszam. Nazwij mnie nerdem, ale nie mam doskonałych wyników przez 32

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

podlizywanie się. Szczerze mówiąc, prawdopodobnie mogłabym prowadzić zajęcia, na które się zapisałam, bo tak dużo się uczyłam. Cudownym sposobem udaje mi się skończyć rozdział i wchodzę na salę z pięcioma minutami zapasu. Moje ramię jest praktycznie zdrętwiałe z powodu ogromnej torby z książkami, którą ciągnęłam przez kampus. Siadam, zakładam włosy za uszy i staram się uspokoić. Moje serce bije milion uderzeń na godzinę i kiedy zamykam oczy, co widzę? Głupią twarz Travisa, uśmiechającego się i niemal słyszę szorstki ton w jego głosie. Mocno zaciskam oczy, biorę głęboki wdech, a następnie wydycham powoli. Mój profesor od ekonomii zaczyna brzmieć jak nauczycielka z Charliego Browna i wiem, że muszę wziąć się w garść. Na koniec pyta o podaż i popyt, więc podnoszę rękę, żeby odpowiedzieć. 

Dobrze, pani Fisher — mówi z wszystkowiedzącym uśmiechem. Uśmiecham się, zadowolona z siebie. Nie przeszkadza mi bycie Hermioną Granger wydziału ekonomii. Pięć punktów dla Gryffindoru.

Czas płynie, a ja nie mogę uwierzyć, że pozostał jedynie dzień do ferii wiosennych. Jeszcze jeden dzień i zostanę sama z Travisem, pierdolonym, Kingiem. Chciałabym szybko przebrnąć te dwa tygodnie i mieć to za sobą. Idę przez kampus do akademika, zmieniając ramię, na którym niosę książki. Kiedy mijam do bibliotekę, słyszę znajomy głos, wołający moje imię. 

Lola! Poczekaj! — krzyczy Courtney, biegnąc za mną, a jej blond włosy ściągnięte w koński ogon podskakują. Z każdym krokiem, grzechocą bransoletki na jej nadgarstkach. Nazywa mnie Lolą od lat. Courtney narzekała, że Viola kojarzyła jej się z Violet, pierwszą i jedyną dziewczyną, z którą kiedykolwiek randkowała. Zaczęła więc nazywać mnie Lolą i tak się przyjęło.

33

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Uśmiecham się do niej. Dyszy i nie mogę się opanować, więc wybucham śmiechem.

 



 



 

Jezu, kobieto. Jak szybko chodzisz? Próbowałam cię dogonić, odkąd wyszłyśmy z sali wykładowej. Och, przepraszam. — Unoszę brwi, zastanawiając się, jak mogłam tak zatracić w myślach, żeby zagłuszyć resztę świata. — Jestem dzisiaj trochę rozkojarzona. Co się stało? — Ciągle idziemy. Lecę do Dallas w niedzielę, żeby spotkać się z rodziną i nie wracam do czwartku, więc musimy spędzić razem trochę czasu w ten weekend. Będziesz w pobliżu? — Szturcha mnie w ramię, wiedząc dokładnie, jakie są moje plany. Tak. Zostanę w domu mojego brata. — Z facetem, którego absolutnie nienawidzę, myślę sobie. Z Drew i Travisem? — Docieka, a jej głos załamuje się na imieniu Drew, jej uczucia do niego są całkiem przeciwne niż moje do Travisa. Drew wyjeżdża z miasta. Więc tak. Będę żyła w piekle przez dwa tygodnie z Travisem. — Wstrzymuję oddech i zaciskam zęby. — Tylko Travisem. Mówisz, jakby to było złe. — Zaciska usta, starając się powstrzymać głupi uśmiech. To najgorsza rzecz, jaka mogłaby mi się przydarzyć.

Courtney spotkała Travisa kilka razy w przeszłości i od razu pomyślała, że jest chodzącym seksem, ale wie, co o nim myślę. Tylko ona wysłuchuje mojego użalania się nad jego błazenadą. Mój nastrój zmienia się na coraz bardziej pochmurny, co zauważa. 

Pojedź ze mną do Teksasu. Mogę obiecać kowboi i pyszne węglowodany. — Uśmiecha się lekko.

Śmieję się. — Chciałabym, ale mam mnóstwo rozdziałów do przeczytania i głupich sportowców do korepetytowania. 34

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Dobrze — mówi, przeciągając słowo. — Wybierz książki dla swojej najlepszej przyjaciółki.

Courtney jest najlepszą przyjaciółką, o jakiej każda dziewczyna może tylko pomarzyć. Pragnie jej każda dziewczyna, a ja mam szczęście zaliczyć ją do grona swoich przyjaciół, nawet jeśli nie mamy ze sobą wiele wspólnego. Jest lojalna, miła i udaje jej się mnie celowo rozśmieszać, kiedy się uczę. Piszczy, kiedy komórka jej wibruje. Jestem pewna, że to Toby, miłość jej życia. — Muszę lecieć. Napisze ci smsa, jak z tym weekendem. — Przytula mnie, a potem odwraca się i odchodzi drugą stronę. 

Doskonale — mówię ze śmiechem.

Wiatr obija się o moje policzki, a słońce pieści skórę, kiedy idę przez trawnik do akademika. Chcę zapamiętać to uczucie. Myślenie o przyszłości, możliwościach i opcjach jest takie pogodnie. Za niespełna dwa miesiące życie studenckie będzie nie więcej niż miłym wspomnieniem. Życie się zmieni, a ja i moi przyjaciele rozpoczniemy nowy rozdział. Wchodzę do pokoju i znajduję Ashley siedzącą na kanapie, słuchającą muzyki tak głośno, że niemal rozróżniam słowa. Upuszczam torbę przy drzwiach, pozwalając ramieniu odpocząć, a potem idę w jej stronę machając rękami, żeby zwrócić jej uwagę.  

Co? — Mówi, wyciągając słuchawkę. Będziesz głucha zanim skończysz trzydziestkę, jeśli nadal będziesz słuchała muzyki tak głośno.

Odwraca się do mnie. — Nie zdawałam sobie sprawy, że dzielę pokój z matką. 

Zamknij się. — Piorunuję ją spojrzeniem. — Więc mam ogromną prośbę. — mówię słodko, mrugając.

Wkłada słuchawkę z powrotem do ucha, a potem śmieje się na widok wyrazu mojej twarzy. Kładę dłonie na biodrach, więc 35

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ponownie je wyciąga. — Co jest? Jutro lecę do domu, więc cokolwiek chcesz musi zdarzyć się dzisiaj. 

Naprawdę, naprawdę, naprawdę potrzebuję pomocy przy przenoszeniu pudeł i toreb do domu Drew. Nawet wstąpimy do Starbucksa po drodze. Po dużą kawę. Całe menu, jeśli zechcesz.

Wytrzeszcza oczy. — Jak dużo ze sobą bierzesz? 

Tylko te najpotrzebniejsze rzeczy. Ubrania, Harry'ego Pottera, podręczniki i kilkanaście innych książek, które chcę przeczytać przez przerwę.

Chichoczę, wiedząc, że zabieram więcej niż to konieczne. 

Nie chcę wracać się tam dwa razy, dlatego potrzebuję ciebie — Uśmiechnęłam się słodko.

Wzdycha. — Dobrze, najpierw muszę pójść po zadania na zajęcia, ale to nie potrwa więcej niż dziesięć minut. Plus, wiesz, że zawsze jestem za darmową kawą — mówi Ashley i zaciska usta w uśmiechu. — W ogóle to zdecydowałam, że chcę tą mega dużą.   

Nie spodziewałabym się niczego innego. To dlatego, że grasz na moich słabościach. Tylko dlatego, że jesteś najlepszą współlokatorką. Ale proszę, nie mów innym, że to powiedziałam.

Unosi kciuki w górę, zakłada słuchawki i kołysze się do jakiejś piosenki, której nie mogę rozpoznać, ponieważ rytm jest za szybki, a tekst się rozmywa. Opadam na kanapę obok, przesuwa nogi, żeby zrobić mi miejsce. Odrzucam głowę do tyłu i gapię się na sufit, a potem zamykam oczy. Wczoraj w nocy prawie nie spałam i zmęczenie zaczyna mnie dopadać. Moją pięciominutową drzemkę przerywa wiadomość od Drew. Wiesz, że jesteś najlepszą siostrą na całym świecie? Jasne, Drew potrzebuje przysługi, ale po jego ostatnich bombach, nie jestem pewna, czy chcę pomóc. Właściwie kiedy o 36

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

tym pomyślę, to był początek całego dramatu z Travisem. W przeciwnym razie mogłabym go unikać. Czego chcesz? Odpisuję podejrzliwie. Po kilku sekundach słyszę sygnał. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo cię kocham i jesteś najlepszą i ulubioną siostrą. Siadam na kanapie i jęczę. Jestem twoją jedyną siostrą. Dawaj. Cóż, Travis napisał i zapytał, czy mogę mu znowu przynieść lunch, bo jest bardzo zajęty, ale utknąłem w pracy i nie mogę wyjść. Przysięgam, że nie zapytam przez resztę roku. Wizja zamazuje mi się na czerwono, a palce gorączkowo latają po ekranie. NIE MA PIEPRZONEJ MOWY! NIECH ZDYCHA Z GŁODU, NIE DBAM O TO! Powinien lepiej sobie wszystko planować. Wziąć kanapkę, jakiś koktajl, cholera, przecież może zamówić na wynos. Proszę, siostra. To zupełnie nie w twoim stylu pozwalać ludziom głodować. Wzdycham i zamykam oczy. Dlaczego on mi to robi? To się stanie, Drew. Ckliwe opowiastki nie działają. Może coś zamówić. I nie pytaj mnie więcej. Wiem, że to okrutne, ale mam to w dupie. Czy Travis przyniósłby mi lunch, gdybym głodowała i nie mogła się urwać? Prostuję się ponownie, czując się trochę winna, bo chociaż nienawidzę jego odwagi, wiem, że zrobiłby to dla mnie. Czekam kilka minut, a potem odpisuję Drew. W porządku. Dostanie najbardziej tuczący posiłek, jaki można kupić albo gorzej. Dzięki, sis. Wiedziałem, że mogę na tobie polegać. Kocham Cię! Kusi mnie, żeby wysłać parę brzydkich słów, ale 37

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

zamiast tego wstaję, idę do kuchni, przygotowuję coś naprędce, a potem chwytam kluczyki od samochodu. Co się ze mną dzieje? Coś w środku podpowiada, że powinnam pozostać przy pierwotnej odpowiedzi.

38

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

RODZIAŁ CZWARTY TRAVIS Dokumenty są porozrzucane na moim biurku, co doprowadza mnie szału. Ale bardziej zirytował mnie mus pracy w czasie lunchu. Albo raczej „lunchu” z Alyssą. Blake zrzucił swoją robotę na mnie, jak kutas. Jest przestraszony postępem, jaki uczyniłem odkąd zacząłem tę pracę. Powinien się cieszyć, że dobrze mi idzie, ale myślę, że boi się, że wygryzę go z posady. Więc udaje, że odniosę sukces, kiedy tylko czeka, żeby mnie wylać. Może mieć rację, jeśli chodzi przejęcie jego stanowiska, jeśli wciąż będzie sobie tak gównianie pogrywał. Gubię się podczas czytania raportu, kiedy słyszę otwierające się ze skrzypnięciem drzwi. Spoglądam na Alyssę. Nie mam ochoty teraz sobie z nią radzić.  

Tak? — Pytam, nie patrząc na nią. — Jestem zajęty. Wystawiłeś mnie — mówi, ostrym tonem.

39

„This is War” Kennedy Fox 



tłum. nieof.: malpka43210

Taaa, cóż... — Zerkam w górę i widzę, że stoi bezpośrednio przed biurkiem, jej cycki również. Przełykam. — Jestem zawalony robotą. To niedobrze... — Zniża głos. — Mogłam pomóc ci się zrelaksować.

Kusi mnie, kurwa, naprawdę. Ale Blake mnie zamorduje, jeśli tego nie zrobię.  

 

Nie dzisiaj, Alyssa — mówię, jęcząc. — Wynagrodzę ci to — obiecuję, mrugając do niej. Cóż... — Okrąża biurko. Obracam się na krześle i wciągam ją między nogi. — to nie znaczy, że nie mogę cię trochę zmotywować... — Klęka w obcisłej spódnicy i przesuwa palcem wzdłuż mojego uda. — Nawet nie będziesz wiedział, że tu jestem. — Mruga, wiem, że to gówniane, ale głupieję, kiedy otacza mnie dłonią przez spodnie. Opada na kolana, wsuwając fotel pod biurko. Chowa się pod nim i poluźnia pasek, żeby dostać się do zamka. Alyssa... — Ostrzegam, chwytając ją za łokieć. — Nie możemy... Cii — syczy. — Wracaj do pracy, panie King. — Słyszę rozbawienie w jej słowach.

Próbuję wyprostować się na fotelu i skończyć czytanie sprawozdań, ale to niemożliwe. Nie ma absolutnie żadnego sposobu, żebym się skoncentrował na czymkolwiek innym poza mokrymi ustami owiniętymi wokół penisa. W chwili, kiedy otacza mnie dłonią i zaczyna gładzić, pokój zaczyna się rozmyć. 

Jezu, Alyssa... — Staram się oddychać. — Nie mogę się skupić.

Odsuwa usta, ale nadal porusza ręką. — Czego potrzebujesz, kochanie? Może to omówimy? — Omówimy? Żartuje?

40

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie sądzę... — jęczę, kiedy przebiega językiem wokół czubka i drażni każdy pojedynczy nerw w moim ciele. — Kurwa.

Zaciskam pięści, starając się oprzeć się chęci szarpania palcami jej włosów i pociągnięcia, żeby na mnie spojrzała, kiedy pieprzę jej gorące usta. Kiedy jestem na krawędzi spełnienia, telefon brzęczy i Betty informuje mnie: 

Masz gościa, Travis.

To jakiś pierdolony żart?      

Och... — Dyszę, próbując złapać oddech. — Nie teraz. Jestem zajęty. To twój lunch, dupku. — Słyszę głos Violi na drugim końcu. Kurwa, to nie może się dobrze skończyć. Zaraz tam będę — mówię, odsuwając się od Alyssy. Co robisz? — Jęczy, oblizując usta. Musisz wyjść. Poważnie? — Wstaje, poprawiając spódnicę i bluzkę. — Zwinęłam się wcześniej ze spotkania o budżecie, żeby się z tobą spotkać, a ty mnie wyrzucasz, zanim nawet skończę? — Marszczy brwi i wiem, że jest wkurzona.

Zaczynam wyrzucać ją za drzwi. — Nigdy tu nie przychodź. Spotykamy się gdzie indziej. — Przypominam jej zasady. — Zabijasz mnie. Przechyla głowę, głaszcząc mnie po policzku. — Może to cię nauczy, żeby mnie nie zatrzymywać. — Mruga, chwytając za klamkę i wychodząc. Wzdycham z ulgą, zapinając kamizelkę. Zamierzałem spotkać się z Violą w recepcji, kiedy widzę, jak idzie. Och, pieprzyć piekło. 

Jaka część „zaraz tam będę” jest dla ciebie niezrozumiała? — Pytam, wiedząc, że jeszcze bardziej ją wkurzam. 41

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Nie zaczynaj ze mną. Przyniosłam ci cholerny obiad. — Rzuca we mnie brązową torbą. Czy zabije cię bycie uprzejmą? — Pytam, wiedząc, że to Drew ponownie sprowadził Violę do mojego gabinecie.

Mierzy wzrokiem moje ciało i zatrzymuje się dłużej w okolicy kutasa. — Czy zabiłoby cię nie przelecenie każdej laluni, jaką spotkasz? Spoglądam w dół i widzę namiot. 

Właściwie tak.

Przewraca oczami i odwraca się w stronę recepcji. — Mogłam bądź nie dodać coś specjalnego do kanapki. Ciesz się dodatkową śliną — krzyczy przez ramię. Uśmiechnę się. — Zawsze to robię! Pokazuje mi środkowy palec i odwraca się do windy. Śmieję się i potrząsam głową. Kłótnia z Violą to najlepsza gra wstępna, jaką miałem przez długi czas. Kiedy siadam przy biurku, otwieram brązową torbę i wyciągam kanapkę. Jest niechlujna i waham się, czy ją zjeść. Co, do cholery? Podnoszę ją i widzę, rozgniecione Cheetos na maśle orzechowym z nasionami słonecznika. Wygląda równie obrzydliwie, jak brzmi. Ale pieprzyć to, głoduję, więc biorę gryza.

Blake pojawia się o czwartej. I pyta, czy wszystko skończyłem. W jakiś sposób udało mi się kilka minut przed jego wizytą, więc dumnie potakuję. 

Wszystko skończone, sir — mówię, kpiąc. 42

„This is War” Kennedy Fox   

tłum. nieof.: malpka43210

Naprawdę? — Jest pod wrażeniem, ale zaciska szczękę, myślał, że zawalę. Tak. Nie łatwo jest być pięknym i mądrym, ale ktoś musi dźwigać ten ciężar. Jesteś pełen gówna.

Śmieję się i potrząsam głową. — Nie, człowieku. Prawie się powiesiłem, ale nie chciałem cię zawieść. 

 

Albo chciałeś podlizać się panu Crawfordowi — słyszę jak mruczy, wyczuwam żal w jego tonie. — Dobrze, podam to szefowi i dam ci znać, jak poszło. Świetnie. — Prostuję palce. — Czy to znaczy, że mogę jutro wziąć urlop? Och, jasne. — Słyszę zawahanie, ale nie kwestionuję tego. — Powiem panu Crawfordowi.

Pakuję swoje rzeczy i chętnie wychodzę. — Dzięki. Do zobaczenia w poniedziałek. Czeka na mnie niecały metr siedemdziesiąt wściekłości. Tym razem będę się tym bawił. Będąc w domu, rozpinam koszulę i rozpinam pasek. Nie wytrzymam w tych ubraniach dłużej niż to konieczne. Nie widzę ani słyszę nigdzie Violi, chociaż samochód jest zaparkowany na podjeździe, więc ściągam koszulę i spodnie, po czym przerzucam je przez kanapę. Idę do kuchni i otwieram lodówkę, szukając piwa. Kiedy je znajduję, odkręcam je i zatrzaskuję drzwi. Kiedy biorę łyk, dziewczyna wchodzi do środka, ale nie Viola i zamarza. 

Kim jesteś? — Pytam, w pełni świadomy, że jestem w bokserach. Wreszcie mruga i patrzy mi w oczy. — Słyszałaś mnie?

Przełyka. — Tak, przepraszam. Po prostu mnie przestraszyłeś. Viola powiedziała, że jej brata nie ma w domu. 43

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie jestem jej bratem. — Biorę kolejny łyk, przyglądając się małemu ciałku. — Jestem jego współlokatorem, Travis. — Mówię, podchodząc do niej. — Musisz być przyjaciółką Violi?

Nim zdąży odpowiedzieć, słyszę Violę. — Nie dotykaj go, Ash. Złapiesz STD. Wytrzeszczam oczy, jestem przyjaciółka cofa się o krok. 

pewien,

że

widzę,

jak

jej

Jestem zaskoczony, że wiesz, co to STD, biorąc pod uwagę, że jesteś dziewicą i tak dalej. — Mrugam do niej, kiedy jej koleżanka nie patrzy.

Wzdycha. — Nie jestem dzie och, nieważne. Pieprz się, Travis. I załóż coś, do cholery.   

Nie sądzę, że twoja przyjaciółka tego chce. — Odwracam się do niej i uśmiecham się. — Prawda? Och... ja... — jąka się, a część mnie czuje się źle, wykorzystując ją. Nie myślisz tak. — Uśmiecham się, podchodząc do Violi. — Wygląda na to, że jesteś w mniejszości, księżniczko.

Siadam na kanapie i włączam telewizor. Słyszę, jak Viola rozmawia ze swoją przyjacielem, kiedy kończą znosić całe jej gówno. Spoglądam i widzę torby walające się po podłodze. 



Zdajesz sobie sprawę, że zostajesz tu tylko przez kilka tygodni, prawda? — Krzyczę. — Nie musisz nerdować tego miejsca wszystkimi tomami Harrego Pottera i pelerynami. Nie zaimponujesz tym moim gościom. Jesteś idiotą — Chlapie. — I odkąd to wiesz, jak traktować gości „na jedną noc”?

Odwracam się do niej całym ciałem. Jest zarumieniona, a ja wiem, że zabija ją mus mieszkania ze mną sam na sam. — Chcesz zobaczyć, jak dobrze traktuję swoich gości? — Błyskawicznie się uśmiecham, wiedząc, że to ją wkurzy. 44

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie wpuściłabym nawet największego wroga w twoje pobliże. — Odpiera, zwężając oczy. Cholera, jest gorąca, kiedy się wkurza. Mocniej naciskam na guziki.

Mlaskam językiem. — Jeśli mogłabyś ich utrzymać z dala... Odwracam się, kiedy mówi przyjaciółce, że czas na nią. Szepce kilka przekleństw i wiem, że będę miał o wiele więcej zabawy niż się spodziewałem.

VIOLA Nie mogę tego zrobić. Nie mogę tam wrócić i spędzić z nim dwóch tygodni. A jaki mam wybór? Pytam siebie. Nie mam. Nie zostanę z mamą ani tatą. Nie wróciłabym tam nawet gdyby nadeszła apokalipsa zombie. Zgaduję, że muszę przecierpieć. Ale to nie znaczy, że nie mogę być pijana przez ten czas.  Posłuchaj, Travis — Zaczynam po przekroczeniu progu domu. — Musimy ustalić jakieś zasady, jeśli planujesz torturować mnie przez ten czas.  Większość dziewczyn nie przejmuje się grą wstępną, ale jeśli nalegasz…  Fuu, zamknij się. To zasada pierwsza.  Co?  Żadnych więcej seksualnych podtekstów. Nie opowiadaj też o swoich ofiarach. Śmieje się.  I ubrania. Włóż coś na siebie. Uśmiecha się szerzej. — Coś jeszcze, księżniczko? 45

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Jęczę. — Nie przyprowadzaj ich. Nie, kiedy tu jestem.  Taa, jasne. To mój dom, Viola.  Cóż, nie chcę słyszeć twoich wstrętnych zabaw, kiedy się uczę.  Włącz muzykę. — Sugeruje twardo.  Nie chcę, żeby paradowała przede mną jakaś pół naga lalunia, kiedy jem śniadanie.  Dobra, więc żadnego nocowania. W każdym razie dla mnie bomba. — Wzrusza ramionami. Boże, jest bezlitosny.  Cokolwiek. Jeśli masz randki, to ja też. Parska. I zaczyna się śmiać. Skurwysyn się śmieje.  Co jest takie zabawne?  Och przepraszam. Nie żartowałaś?  Pieprz się, Travis. — Chwytam jedną z toreb i przerzucam przez ramię. Dwoje mogą grać w tę grę. Po rozpakowaniu i urządzeniu się w pokoju Drew, biorę kosmetyczkę i ubrania. Zamierzam ukryć się w łóżku i uczyć się cały dzień przed ostatnimi zajęciami. Mam dwa egzaminy i chociaż kułam cały tydzień, wykorzystam wszelkie wymówki, żeby unikać Travisa. Kiedy kończę płukać włosy, wyłączam prysznic i wyciskam nadmiar wody z końcówek włosów. Odsuwam zasłonę, sięgając po ręcznik i wdycham, kiedy zdaję sobie sprawę, że zniknął. Co, do cholery? Rozglądam się, nie widzę ręczników ani ubrań, nawet tych brudnych. Argh! Pieprzony Travis. Wychodzę na matę i osuszam o nią stopy, zanim lekko uchylam drzwi. 46

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

 Travis! — Krzyczę, chowając się za drzwiami od szyi w dół. — Travisie King! — Wrzeszczę ponownie. Wreszcie się pojawia.  Tak, księżniczko? — Pyta płynnym, spokojnym głosem. Podchodzi bliżej.  Gdzie, cholera, są moje ciuchy? Opuszcza usta. — Skąd mam wiedzieć? Zwężam oczy. — Zamknij się, dupku. Przynieś mi moje ręczniki i ubrania! Natychmiast!  O och... co, jeśli nie? — Wyzywa mnie, krzyżując ramiona i naprężając bicepsy.  Przysięgam na Boga, Travis — Grożę. — Pożałujesz, że mnie spotkałeś. Uśmiecha się, zadowolony, jak zaszedł mi pod skórę. — Czego się spodziewałaś, V? — Wzrusza ramionami. — Zrobiłaś mi pyszną kanapkę i po prostu chciałem ci się ładnie odpłacić. — Stuka się palcem w klatkę piersiową, udając szczerego. Jęczę, policzki płoną mi z gniewu. Wiem, że nie wygram tej rundy. Albo poczekam tu, dopóki nie pójdzie do łóżka bądź nie wyjdzie z domu, albo wyjdę pokazując tyłek, dając Travisowi Kingowi dokładnie to, czego chce — swoje upokorzenie. Myślę chwilę, martwiąc się marnowaniem czasu tutaj, zamiast przeglądać notatki dotyczące międzynarodowego zarządzania finansami. To nie tak, że wcześniej nie widział nagiej kobiety. Po prostu nie planowałam, że pokazywać się mu nago.  Cóż, V... — drwi. — Jak będzie? Wie, że nienawidzę, kiedy mnie tak nazywa. Moje ciało drży z zimna, ale w środku jestem rozpalona, wrę.  Nie mam na imię V — Ostrzegam. — po raz setny.  Myślę, że to bardzo dobre przezwisko... 47

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

 Nie jestem dziewicą! — Otrząsam się, domyślając się, co chciał powiedzieć! To jest to! Wychodzę. Nie słucham go więcej!  Cóż, tak mówisz, ale... — Urywa, kiedy rozwieram drzwi i odsłaniam się. Wytrzeszcza oczy, chociaż próbuje grać niewzruszonego.  Pierdol się, Travis. — Przechodzę obok niego, wystawiając swój ulubiony palec i kieruję się do pokoju Drew.

48

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ PIĄTY TRAVIS Viola Fisher, Przewodnicząca Związku Pruderyjności i Królowa Perfekcji, ma kilka tatuaży, jeden na ramieniu, drugi na udzie, którego nie zdążyłem rozpoznać, ponieważ ruszyła prosto przed siebie. Wytrzeszczyłem oczy, wstrząśnięty i pełen podziwu, kiedy znikała mi z oczu. Zwykle nie tracę słów, szczególnie, kiedy chodzi o irytowanie Violi, ale wszystko, co mogę teraz robić to mrugać. Stoję jak sparaliżowany w drzwiach, Viola pruje korytarzem z wodą ociekającą po idealnym, nagim ciele. Zatrzymuje się w drzwiach i patrzy mi prosto w oczy. — Niegrzeczne jest się gapić. — Dogryza, zgryzając wargi. Uśmiecha się diabelnie. Przełykam, pozornie niewzruszony, przyjemności z wiedzy, jak na mnie działa. 



ale

nie

dam

jej

Zaufaj mi, księżniczko. Nie masz nic, czego wcześniej nie widziałem. — Stoję przy swoim, mocniej zapierając się na nogach. Byłbyś o wiele bardziej wiarygodny, gdybyś najpierw wytarł ślinę z podbródka. — Zauważa przed zatrzaśnięciem drzwi. 49

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wycieram usta i podbródek. Cholerna Viola. Sprawiła, że mój fiut jest zdezorientowany, bo jeśli nie wiedziałbym lepiej, to pomyślałbym, że podobało jej się równie mocno jak mnie. Przyznałem więcej niż powinienem, ale mogę winić za to tylko słodką małą rzecz, jak ona. Widziałem Violę w strojach kąpielowych wiele razy, kiedy byliśmy młodsi, ale minęły lata, odkąd razem pływaliśmy. Ubrania nie ukazują jej krzywizn. Ma małe wgłębienie w dolnej części pleców, tuż nad tyłkiem — który jest idealnie zaokrąglony i, aż prosi o lanie. Jej cycki prawie zniszczyły moje postanowienia, dziarskie i napięte. Różowe sutki trudno było przegapić. Pieprz mnie. Teraz jestem całkowicie twardy. Stojąc na korytarzu. Myśląc o krzywiznach Violi Fisher i o tym, jakie byłyby w dotyku. Drew pojawia się w mojej głowie, wiem, że byłby zdecydowanie przeciwny. Nie dlatego, że nie jestem dobrym facetem — spójrzmy prawdzie w oczy, jestem dobrą partią — ale dlatego, że zna moją historię i zna swoją siostrę. Nic z tego nie byłoby dobre. Ale nie mogę przestać myśleć uciszeniu jej inteligentnych ust raz na zawsze. Być może za podręcznikami i przemądrzałymi ustami, Viola Fisher ma ukrytą, dziką stronę. Stronę, którą wyciągnąłem na powierzchnię i jestem zdesperowany, zrobić to ponownie. Kiedy tam stoję, patrząc na mokre ślady jej stóp, myślę o następnym ruchu. Jeśli chce się bawić, jestem za. Idę do kuchni i natychmiast sięgam po szklankę do szuflady. Obraz jej wychodzącej z łazienki, prześladuje mnie. Absolutnie zapiera dech w piersiach i teraz znalazła sposób, żeby odpłacić mi za wszystkie dogryzki, które powiedziałem — nie, żebym ją winił. Wyciągam butelkę tequili z zamrażalnika i nalewam sobie. Odchylam głowę do tyłu, wlewam ciekłe złoto i zdławiam palenie w gardle.

50

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Znając Violę i jej nienawiść do mnie, oznacza to wojnę. Ale zastanawiam się, czy w ogóle znam Violę. Kiedy byliśmy dziećmi, wiedziałem o niej wszystko, teraz mam wiele do nadrobienia. Viola, z którą dorastałem uwielbiała stokrotki i masło orzechowe na wszystkim. Jej ulubioną porą roku była jesień, ponieważ mogła wskakiwać w ogromne stosy liści. Zanim wyszły jej wszystkie stałe zęby, kiedy się uśmiechała, górne jedynki spoczywały na dolnej wardze, oczywiście drażniłem ją tym. Wiem, że pewne rzeczy nigdy się nie zmienią. Kiedy naprawdę, szczerze się śmieje, zaraża wszystkich w pokoju. Wiem, że ma piegi na ramionach i pieprzyk na lewym ramieniu. Mimo że chełpi się postawą „wiem wszystko”, dwuznaczne dowcipy są jej niezrozumiałe. Kiedy byliśmy młodsi, rzucała jak chłopak i biegała szybciej niż Drew czy ja. Ale teraz? Kim jest Viola Fisher poza nerdem książkowym i miłośnikiem Harry’ego Pottera? Chęć poznania prawdy, doprowadza mnie do pieprzonego szaleństwa. Biorę kolejny łyk, nie ma nic lepszego niż autodestrukcja. Słyszę za sobą kroki, więc odwracam się do Violi, ubranej w top i czarne legginsy. Mokre włosy związała w niechlujnego koka, policzki ma zarumienione. Opieram się o blat i unoszę brwi.  

 

Ledwo poznałem cię w ubraniach. Wypchaj się, dupku. — Otwiera lodówkę i wyciąga butelkę wody. Odkręca korek i bierze ogromny łyk, po czym odkłada ją na blat. Milczy, ale po chwili, staje na palcach i sięga po szklankę z szafki. Jest tak blisko, że czuję jej świeży, czysty zapach. Pachnie jak truskawki i świeży deszcz. Obserwuję ją, kiedy odkręca tequilę i próbuje. Cholera, ale pali. — Wypuszcza powietrze i trzaska szklanką, odstawiają ją na ladę. Byłaś kiedyś pijana?

51

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Gromi mnie wzrokiem, owijając palce wokół szklanki. — Tak, piłam wcześniej alkohol. — Przewraca oczami.  



Nie o to pytałem. Poczekaj — mówi dramatycznie, opuszczając szczękę. — Czy tak magicznie moje majtki odlecą, potknę się i wpadnę na twojego kutasa? — Jest zupełnie poważna, chociaż jestem na dziewięćdziesiąt procent pewny, że ze mnie, kurwa, kpi. Cóż, nie powiedziałbym, że odlecą... — Wyginam usta, bawiąc się naszą małą kłótnią. — ale jeśli wolisz być na górze, nie mam nic przeciwko. — mówię, zadowolony z siebie, wiedząc, że to podniesie jej ciśnienie.

Krztusi się i cofa. — W twoich snach, King. Nie muszę udawać orgazmu, żeby wiedzieć o czym mówisz. 

Chwila, chwila, chwila... — Przechodzę do obrony, doganiając ją, kiedy wchodzi do salonu. — Nie ma, pieprzonej mowy, że dziewczyna kiedykolwiek przy mnie udawała. Dostają stuprocentową gwarancję satysfakcji. — Wiem, że brzmię jak zarozumialec, ale Viola sprawia, że się zacinam.

Wybucha śmiechem, potrząsając głową i zgarniając pilota od telewizora.       

Wiedziałam, że jesteś arogancki, ale Chryste. Co? — Pytam. Zwracasz koszty? Zarażasz STD, a majtki nadają się do spalenia. Nigdy nie miałem żadnych skarg. — mówię, krzyżując ramiona i opierając się o ścianę, żeby lepiej ją widzieć. Jestem pewna. — Przewraca oczami, przerzucając kanały. Miałaś go kiedykolwiek? Co? — Pyta, unikając mojego wzroku.

Unoszę kąciki ust. — Orgazm. 52

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Obserwuję, jak pilot wypada jej z dłoni i ląduje na podłodze. — Nie odpowiadam na to! — Krzyczy, sięgając po niego.  

Dlaczego nie? — Wzruszam ramionami. — To ważne pytanie. Nie twój, cholerny, interes. — syczy.

Chichoczę. — Czyli nie.  

Nie, to nie znaczy nie. Więc po prostu odpowiedz na cholerne pytanie — jęczę.

Wzdryga się i wstaje, kipiąc. — Odpieprz się. Uśmiecham się, patrząc, jak odchodzi korytarzem. To Viola, którą znam. Ukrywa się w pokoju Drew przez całą noc, co jest w porządku. To nasz pierwszy wspólny dzień, a już jestem zdesperowany, żeby wyjść i pozbyć się jej nagich obrazów sprzed oczu. W końcu się pokazuje, ignorując mnie.      

Myślałem, że ukryjesz się w łóżku. Wierz mi albo nie, ale muszę jeść — Otwiera lodówkę. Złość tak na ciebie działa? — Pytam, zaciskając usta. Możesz się wyłączyć? Właściwie... Nieważne. — Szybko przerywa. — Zapomnij. — Jęczy, wiedząc dokładnie, co pomyślałem.

Starając się zaleźć jej pod skórę jak najlepiej, pytam milutko: — Potrafisz doprowadzić się do orgazmu? Wzdycha i wytrzeszcza oczy w szoku. — Ty po prostu pleciesz pierwszą rzecz, która dociera do twojego malutkiego mózgu? 

Jeszcze nie zawiódł. — Wzruszam ramionami. Śmieję się, kiedy przewraca oczami. — Chcesz, żebym coś ugotował? 53

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie — Odmawia instynktownie. — Nie chcę twoich dłoni w pobliżu tego, co wkładam do ust.

Natychmiast się łapie i zamyka oczy, ale jest za późno. 



Cóż, nigdy wcześniej o tym nie wspominałem, ale hej, zawsze musi być ten pierwszy raz. — Mówię nonszalancko. Muszę to powiedzieć. — Zwykle jednak, kiedy oferuję dziewczynie kolację, przechodzimy od razu do deseru. To nie ma znaczenia, skoro musisz je narkotyzować — Odpowiada automatycznie. Chryste, ta dziewczyna ma w sobie wiele tłumionej agresji. Mógłbym sobie z nią poradzić, ale mam wrażenie, że skończyłoby się z kolanem w kroczu i glebą.

Kontynuuje szperanie po kuchni, udając, że jestem niewidzialny. Sądzę, że na to zasłużyłem, ale nie zamierzam pozwolić jej zepsuć nocy. Jakby na zawołanie, mój telefon brzęczy, zanim go podnoszę, zdążyła już spojrzeć na ekran i marszczy brwi.  



Sarah z baru? — Pyta, wzruszając ramionami z pogardą. — Z klasą. Nie bądź zazdrosna, księżniczko. Dla ciebie też mam pseudonim. — Uśmiecham się szeroko, wiedząc, że domyśli się, co mam na myśli. V jak dziewica. Pod „nigdy, nawet za pierdolone milion lat”?

Łapię się za klatę, jakby jej słowa naprawdę mnie zraniły. — Nawet za milion lat? 

Dorośnij, dupku. kuchni.

— Bierze kanapkę, wychodzi z

Odbieram telefon, zanim Viola wyjdzie poza zasięg słuchu. — Hej, mała. 

Jestem w okolicy. Pomyślałam, że wpadnę. Może być? — Przypominam sobie jej jęki i świetny tyłek. 54

„This is War” Kennedy Fox    

tłum. nieof.: malpka43210

Tak, skarbie. Oczywiście. Nie mogę się doczekać. Mam na sobie... krótką spódniczkę, nisko wycięty top, zero majteczek... — Dodaje gładko. Jeszcze lepiej. — Uśmiecham się, przypominając sobie, jak wiele zabawy mieliśmy ostatnio. Będę niedługo. Nie jestem daleko. — mówi Sarah, zanim się rozłącza.

Viola obraca głowę, najwyraźniej przysłuchiwała się całej rozmowie. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, byłbym już dwa metry pod ziemią. 

Co? — Mówię, uśmiechając się.

Podchodzi do mnie nabuzowana. 

 

Co? Naprawdę? Minęło zaledwie kilka godzin, a ty już łamiesz zasady! Mam jutro dwa egzaminy. Nie potrzebuję twoich seks eskapad, przeszkadzających mi całą noc. Pochlebiasz mi, myśląc, że mogę całą noc, ale... Żadnych. Gości. W. Domu. — Jest nieugięta, wrze z wściekłości. — Rozumiesz?

Podchodzę do niej, aż czuję promieniujące od niej ciepło. Nie mam siły już dzisiaj z nią walczyć. — Na nic się nie zgodziliśmy. — Syczę, zniżając głos. Spoglądam w dół, jak jej piersi podnoszą się i opadają z każdym oddechem, który bierze, a tętno szybko bije. Jest poważnie wkurwiona.   



Bycie tutaj jest pieprzoną torturą. — jęczy. No cóż, z tobą też nie jest łatwo, księżniczko. — mówię, nie pozwalając jej wygrać tej rundy. Boże, nie mogę uwierzyć, że muszę tu przetrwać dwa tygodnie. Wolę spać w samochodzie niż oddychać tym samym powietrzem, co ty. Przy wychodzeniu, uważaj, żeby drzwi nie walnęły cię w ten zuchwały tyłek. — Zaplatam ramiona na piersi i przebiegam językiem po dolnej wardze. Uważnie mnie 55

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

obserwuje. Rzuca spojrzeniem z moich oczu na usta, ośmielam się przekroczyć linię. Zbliżam się, testując ją. Nie rusza się. Nasze wargi dzielą centymetry. Ciepło jej oddechu jest łaskocze mój policzek i przez moment, prawie przyciągam ją do siebie i daję to, o co prosi jej ciało. Łatwo byłoby przeciągnąć palcami przez jej włosy i przyciągnąć usta do swoich. Kłamałbym, gdybym powiedział, że o tym nie pomyślałem. To siostra mojego najlepszego przyjaciela. Zawsze była zakazanym owocem, dziewczyną, której nie powinienem pragnąć. Wkurzałem ją i spychałem na krawędź, dorastała, a wraz z nią nienawiść do mnie. Ma płytki oddech, podczas gdy nasze ciała się zbliżają. Leci na mnie, niezależnie od tego, czy się przyzna, czy nie, ale nie dam jej nic, dopóki nie będzie błagała. Cofam się, wyszczerzając zęby. Uwalnia głęboki jęk, mruży oczy i jak burza pędzi z powrotem do pokoju Drew. Nie trzaska tym razem drzwiami, a ja odczuwam ulgę, że wreszcie mam trochę swobody. Nie myślę o jej ustach, piersiach i o tym, jak paradowała przede mną nago.

VIOLA Muszę mieć guza mózgu czy coś, ponieważ czułam, że Travis prawie mnie pocałował. Ha! To szalone. Ostatni raz, kiedy poleciałam na jego gadkę, złamał moje młode, delikatne serce. Nie ma mowy, żebym pozwoliła na to ponownie. Miałam wtedy dwanaście lat, ale to nie jest coś, o czym łatwo zapominasz. Nie byłam tylko zakochaną, młodszą siostrą jego najlepszego przyjaciela. Nie traktował mnie jak dzieciaka. Naprawdę sprawiał, że czułam się wyjątkowo. Nigdy nie zapomnę, kiedy Drew nazywał mnie głupią przed przyjaciółmi. Wybiegłam na podwórko i popłakałam się. Travis zostawił ich i przysiadł się do mnie, kiedy wyrywałam kwiaty z 56

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ziemi. Sprawiał, że wszystko wydawało się proste, łatwe, nawet, gdy ocierał moje łzy. Chwycił mnie za rękę, podniósł z ziemi i patrzyliśmy na chmury. Byłam ważniejsza niż jego przyjaciele i gry wideo. Wtedy Travis King nie był pewny siebie i nie zajmował się bałamuceniem każdej gorącej dziewczyny, jaką spotykał. Był chłopcem z nienagannymi manierami. Byłam naiwną dziewczynką. Teraz to wiem. Ale kiedy przejrzysz na oczy, zauważając swojego uroczego księcia stukającego każdą dziewczynę wokół — włącznie z twoją najlepszą przyjaciółką od drugiej klasy — łatwo zrozumieć, że coś z tobą nie tak. Myślałam, że może gdybym była mądrzejsza. Albo chudsza. Albo miała większe piersi i dłuższe nogi. Coś więcej, zobaczyłby mnie w innym świetle niż siostrę swojego przyjaciela. W zasadzie, nienawidziłam siebie w gimnazjum i jego w liceum. Bawił się poczuciem mojej wartości. Wiedziałam, że to drobnostki. Niedojrzałe i kiepskie, ale teraz będąc odrzuconą lata temu, nie mogę znieść jego towarzystwa. Jest ciągłym przypomnieniem, że nigdy nie będę wystarczająco dobra. Zachodzi mi pod skórę, nie akceptuję tego — nawet jeśli dotyka mnie, tak jak tego pragnęłam. Spędzenie kolejnych dwóch tygodni w domu z Travisem Kingiem, będzie czystą torturą. Pomimo tego, że udało mi się go unikać, kiedy on i Drew wyjechali na studia, musiałam tolerować go, kiedy odwiedzałam Drew. Potem dostałam pełne stypendium na tą samą uczelnię i wszystko się zmieniło. Bliskość Drew była dla mnie ważna: rodzice się rozwiedli, w ich domach nie czułam się jak we własnym, moje współlokatorki w weekendy się bawiły, więc po prostu potrzebowałam miejsca, żeby się ukryć i uczyć. Oprócz sypiania w bibliotece szkolnej, dom Drew i Travisa był moją jedyną opcją. W weekendy Travis znikał, więc dom stawał się moim sanktuarium. Ale oczywiście później wracał i wszystko psuł. 57

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Po powrocie do pokoju Drew, otulam się kołdrą. Chichoczę, czując gładką tkaninę, bo wiem, że Drew naprawdę zmienił dla mnie pościel. Nie mogę się skupić. Zaznaczyłam sobie ważne rozdziały na jutrzejszy egzamin i już trzykrotnie je wkuwałam. Mam to dosłownie wykute na blachę. Próbuję czytać, ale słowa mi się rozmazują. Odkładam książkę na pierś i odtwarzam każdą chwilę z drogi od łazienki do salonu. Rumienię się, zdając sobie sprawę, że Travis widział mój nagi tyłek. O mój Boże. Nie mogę nic poradzić, ale potrząsam głową. Mam nadzieję, że obraz moich atutów zapisał się w jego siatkówce. Przełknij to, Królu Dupku. Dzwoni dzwonek do drzwi, a moje serce opada. Ofiara Travisa na dzisiejszą noc, nie cierpię tego przyznawać, ale przepełnia mnie zazdrość. Ktoś się śmieje i brzmi jak umierająca hiena. Przewracam oczami, zastanawiając się, jak głęboko musi wierzyć, że go zmieni. Oczywistym jest, że spotykają się na seks — tak jak każda inna dziewczyna, zgadza się na to — i na pewno jest na tyle głupiutka, że myśli, iż to doprowadzić do czegoś więcej. Travis nie bawi się w związki, proszę pani. Uciekaj. Przewracam oczami na denerwujący chichot. Słyszę jego niski głos, ale nie potrafię zrozumieć, co mówi. Potem słyszę zamknięcie drzwi sypialni, znajdującej się obok Drew. Naprawdę nie mogę tu leżeć, kiedy pieprzy się za ścianą. Ściany są tak cienkie, że słyszę wszystko. Po chwili stłumione jęki stają się bardziej słyszalne i to czyni mnie chorą. Pieprzyć to. Pieprzyć Travisa Kinga.

Zrzucam koce z ciała i natychmiast wychodzę z pokoju. Potrząsam głową i staram się coś zmyślić. Travis rozpoczął tę małą grę i nie wycofam się. Chce się bawić, do usług. 58

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Pukam do drzwi Travisa. Słyszę, jak lalunia wciąż chichocze, a Travis coś mówi, więc mocniej uderzam w drzwi.    

Odejdź! — Krzyczy, a moja krew wrze. Nie chce przestrzegać zasad gry, dobrze. Walić go. Cholera, Travis! Czy ty mnie zdradzasz? — Naciskam na klamkę, grożąc wejściem. Co, do diabła? — Słyszę pytającą kobietę. To młodsza siostra mojego współlokatora. — Odpowiada Travis, jakby to wszystko wyjaśniało. Nienawidzę tego, jak wymawia słowo „młodsza” jakbym była gorsza. Zamierzam udawać szaloną eks.

Przekręcam gałkę i wchodzę do środka. Oboje są nadzy pod cienką narzutą. 



Myślałam, że dzisiaj będziemy sami? — Patrzy na Travisa zmieszana, ale on wpatruje się we mnie, oceniając. Nie słyszy, co tamta mówi i całkowicie ją ignoruje. Czuję się źle, przerywając, ale Travis nie wydaje się mieć nic przeciwko, kiedy się uśmiecha i umieszcza dłonie za głową, prawie tak, jakby cieszył się przedstawieniem. Nie tak, sobie to wyobrażałam. Biorę głęboki wdech, z nadzieją, że zagram na miarę Oskara. Właściwie to jestem jego dziewczyną. — Wyjaśniam. — Nie mogę uwierzyć, że mi to robisz, Travis! Jak mogłeś? — Krzyczę, a policzki mi się czerwienią. Dzięki Bogu za semestr kursu teatralnego podczas pierwszego roku.

Wiem, że nie jestem dobra, jak wtedy, ale muszę być wystarczająco przekonująca, ponieważ Sarah podskakuje i w pośpiechu łapie swoje rzeczy. Wciągam głęboki oddech, uśmiech, który miał na twarzy zaledwie kilka sekund temu, zastępuje niedowierzanie, gdy Sarah się ubiera. Zaciska szczęki i wiem, że nie jest dobrze, ale jestem zbyt pochłonięta małym zwycięstwem. 59

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Dzisiejsza noc była oczywistym błędem. — Sarah wybiega w panice. Ledwie mam czas, żeby się cofnąć, gdy rzuca się do wyjścia. Travis nie próbuje wyjaśniać prawdy, biec za nią, chociaż jestem pewna, że nie będzie miał kłopotów ze znalezieniem kolejnej. To tylko kolejna zaleta bycia Travisem Kingiem.

Travis siedzi spokojnie, krzyżując ramiona i wpatrując się we mnie, jakby pytał, czy skończyłam. To przerażające milczenie. Jakby cisza przed burzą, ale nic nie może powstrzymać złego uśmiechu pojawiającego się na mojej twarzy. W końcu udało mi się go zepchnąć na krawędź. Zaczynałam wierzyć, że nic mu nie przeszkadza. Wstaje, zupełnie nagi. Rumienię się. Travis się nie ukrywa, ponieważ wie, że ma doskonałe ciało i najpiękniejszy męski tyłek, jaki widziałam. Zgryzam wargi, aby powstrzymać jęk, widząc, mocne mięśnie na opalonych plecach. Powoli zakłada dresy, przywracając mnie do rzeczywistości. Chcę uciec, ale wmurowało mnie w miejsce. Jestem teraz tak napędzona adrenaliną, że czuję, jakbym mogła poradzić sobie z nim i jego mięśniami. 

Dziewczyna? Nie sądzę, księżniczko. Nie mogę uwierzyć, że to najlepsze, co masz. — W jego głosie pobrzmiewa frustracja i irytacja.

Kiedy zdaję sobie sprawę, że wciąż się zbliża, zaczynam się cofać, aż moje plecy dotykają ściany naprzeciwko wyjścia. Przez chwilę myślę o ucieczce do pokoju Drew i zaryglowaniu zamka, ale nie. Moje zdradzieckie ciało zastyga. Oczy mu ciemnieją, jest równie wkurzony jak ja. Kiedy czuję bryłę w żołądku, powstrzymuję westchnienie. W ułamku sekundy Travis chwyta moje nadgarstki i przytrzymuje je ponad moją głową. Dociska biodra do moich, pokazując swoją ewidentną złość.

60

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przechylam głowę, dzielą nas centymetry, ledwo mogę oddychać. Travis King dusi mnie, powoduje, że nie mogę się ruszyć. Spoglądam w jego złote oczy, studiuje moją reakcję, prawdopodobnie kalkulując następny ruch. Wiem, że jest zły, ale w jego oczach jest coś innego, czego nie mogę nazwać. 

Powiedz mi coś, V — mówi ochrypłym tonem. Nie dotyka moich ust, ale jest niebezpiecznie blisko, będąc dupkiem, drażni mnie i kusi każdym oddechem. Chcę walczyć i domagać się, aby nigdy więcej tak nie mówił, ale skradł mi głos i słowa, razem z rozumem. Kontrola, którą nad posiadam, jest żałosna. Serce wali mi jak młot, czuję jego charakterystyczny zapach, którego nie chciałabym znać tak dobrze. Słodki i męski, jak Travis, ale zmieszany z perfumami innej kobiety, co uderza mnie w twarz.

Zaciskam pięści, bo nie wiem, czy go uwielbiać, czy nienawidzić. Kotłuje się we mnie tyle skrajnych emocji. Jeśli nie puści, kopnę go w jaja. Na placu zabaw byłam znana z niezłego kopa i powinien o tym pamiętać. Zamiast mnie puścić, Travis zaciska palce na moich nadgarstkach, wypuszczam wstrząśnięte chrząknięcie, próbując się uwolnić. 

 



Jaki masz plan, Travis? Będziesz mnie trzymał w niewoli całą noc? — Odwracam oczy i potrząsam głową, unikając jego wzroku. To dobry pomysł. — Przytrzymuje mnie jedną ręką, drugą opiera na ścianie. — Pomyślę o tym. Jesteś takim dupkiem. — mruczę, zamykając oczy. Ciało mnie zdradza. Staram się udawać, że jestem gdzieś indziej, gdzie nie czuję zapachu i ciepłej skóry Travisa. Zrujnowałaś mi wieczór, co mam teraz robić? — Przeszukuje moją twarz, czekając na wybuch, bo 61

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

zwykle jego bliskość, aktywizuje instynkt walki. Ale nie chcę przyznać, że nasz pozycja jest niewygodna i niekomfortowa. Staram się zrelaksować, bo to może trwać całą noc. A jeśli znam Travisa, tak będzie. Facet ma wszystko w dupie. Wyświadczam jej tylko przysługę. Słyszałam, że wszy łonowe to zdziry. Wysypka i swędzenie. — Wzruszam ramionami, pozornie nie dbając o nasze zbliżenie. — Powinieneś to wiedzieć.

Uśmiecha się. — Opowiadasz o moim kutasie, jakbyś wcześniej na nim jeździła. 

Jesteś obrzydliwy. — Syczę, zwężając oczy.

Przygryza dolną wargę perfekcyjnymi zębami. Szkoda, że takie atuty marnują się na dupku. Gdybym nie nienawidziła go tak bardzo, uznałabym te wargi za całuśne. Szepcze mi do ucha: — Nie masz pojęcia, jak nikczemny mogę być. Zaciągam zęby i odpycham go z całej siły. Spinam się, skręcając nadgarstki, starając się wyrwać z jego objęć. Włosy tworzą chaos wokół mojej twarzy, a dekolt i szyja robią się czerwone. Wiem, że wyglądam śmiesznie. Adrenalina pędzi moimi żyłami, kiedy staram się kontrolować. Podkurczam nogi, jeśli chce mnie tu trzymać, będzie musiał podtrzymać mnie swoimi dużymi mięśniami. Nie pozwala mi wisieć zbyt długo. Uwalnia mnie, ale na swoich warunkach — kiedy jest gotowy — opadam na podłogę z głośnym hukiem. 

Ojjj, mała V jest wkurwiona. — Uśmiecha się bezczelnie.

Podciągam się na nogi i przyciskam palec do jego klaty. — Dotknij mnie tak ponownie, a będzie to ostatnie, co zrobisz. 

Na pewno, księżniczko? — W ogóle nie przejmuje się groźbami, a to irytuje mnie bardziej. 62

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Pieprz się! — Warczę. Teraz mówisz o pieprzeniu — mówi z rozbawieniem. — Wszystkie te sygnały stają się mylące. — Zerka na moje ciało i zatrzymuje się na twardych sutkach.

Szybko skrzyżuję ramiona, ale jest za późno. Zauważył. Obczaja mnie. Ucieka z niego sarkastyczny śmiech, drwi. Rozszerzam nozdrza i staram się mówić spokojnym głosem, kiedy odwracam się do wyjścia. Dłonie łapią mnie w biodrach, zatrzymując. Nie tym razem. Nie kiedykolwiek.  

To oznacza wojnę, King. Gra się rozpoczęła, księżniczko zamyka mi drzwi przed nosem.

— mówi, zanim

63

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ SZÓSTY TRAVIS Viola postawiła moje ciało w ogniu, w piątkowy poranek ćwiczyłem wyjątkowo ciężko. Mam wolne, więc nie jestem zabiegany i mogę przebiec dodatkowe pięć km na bieżni. Może to odciąży mi głowę. Koncentruję się na ekranie przed sobą, ale nie ważne jak próbuję, wspomnienia wypalają mi mózg. Latem, kiedy poznałem Violę i Drew, od razu poczułem się mile widziany w ich domu. Ich rodzice często zapraszali mnie na obiady, ale zawsze czułem się zbyt zdenerwowany, dopóki nie zabrakło mi wymówek. Wiedziałem, że moi rodzice nie mają nic przeciwko, więc w końcu się zgodziłem. Viola siedziała przy stole, brązowe włosy ściągnęła w warkocze. Obracała je wokół palców i nerwowo przygryzała wargę. Drew siedział obok mnie, stukając stopą w nogę od stołu, dopóki jego ojciec nie odchrząknął znacząco.  

Obiad jest gotowy — powiedziała ich mama z kuchni. Potrzebujesz pomocy, kochanie? — spytał pan Fisher zza stołu. 64

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Chwilę później pani Fisher wróciła z talerzem żeberek. — Nie, dziękuję, kochanie. Obserwowałem, jak pan Fisher położył na środku stołu. Chwycił ją ustach szybki pocałunek, dziękując za posiłku. Miłość, którą czuli, była widziałem jej we własnym domu.

wyjął talerz z jej dłoni i za podbródek i złożył na przygotowanie wspaniałego oczywista, ale nigdy nie

Czy tak wyglądała prawdziwa rodzina?      

Przestań ssać mamie twarz — wypalił Drew. Policzki pani Fisher zarumieniły się, gdy Viola zachichotała. Drew — ostrzegł pan Fisher. Drew opadł w porażce. W porządku — zapewniła pani Fisher. — Cieszymy się, że dołączyłeś, Travis. Cieszę się, że tu jestem. — Wyprostowałem się. Wiesz, zamierzałam zaprosić twoich rodziców na kolację... Och, nie zawracałbym sobie tym głowy — Wyrzuciłem pośpiesznie. Wszyscy zamarli, gapiąc się na mnie. — Nie są fanami grilla.

Raczej nie potrafią siedzieć przy jednym stole, jak rodzina, ale nie chciałem przyznać tego głośno. Ze skinięciem i lekkim uśmiechem zmieniła temat. Patrzyłem, jak pan Fisher zajął jeden koniec stołu, a pani Fisher drugi. Obrazowali idealną rodzinę z lat pięćdziesiątych. Patrzyli na siebie spokojnie, całkowicie zsynchronizowani, kiedy podawali sobie talerze. Obserwowałem, jak mrugnął do niej, ta uśmiechnęła się szeroko. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego. Nie było krzyku. Napięcia w powietrzu. Nie czułem się, jakbym stąpał po grząskim gruncie i nie musiałem uważać, co mówię. To było miłe. Swobodne. 65

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Drew i Viola jedli, nie zwracając uwagi na rodziców, którzy zachowywali się, jak nowożeńcy w podróży poślubnej. To było dla nich normalne. Normalne rodzinne zachowanie. Dla nich. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio widziałem rodziców zachowujących się podobnie. Nie przypominałem sobie, bo to się nigdy nie zdarzało. Nie w mojej rodzinie. Wiedziałem, że moi rodzice nie byli zakochani. Ich związek był pokazówką, a to bolało. Przyglądanie się rodzinie Fisher pokazało mi, co straciłem przez te wszystkie lata. Uwielbienie w pokoju było prawie zaraźliwe. Patrząc wstecz, pamiętałem czasy, kiedy moja matka przynajmniej udawała szczęśliwą. Uśmiechem maskowała ból i zranienie, jakie czuła i udawała, że jest okej. Potem w końcu przestała udawać. Byłem tylko dzieckiem, ale wiedziałem. Słyszałem, jak ojciec krzyczy przez nieistotne sprawy i dostrzegałem, jak to wpływało na matkę. Nie zdawałem sobie sprawy, że byliśmy dysfunkcyjną rodziną. Dopóki nie zobaczyłem, co znaczy rodzina, jak mężczyzna powinien traktować swoją żonę i jak Fisherowi się kochali. Drew i ja wychowywaliśmy się razem, ale nie dorastaliśmy tak samo. Był twardy na zewnątrz, ale serce miał jak na dłoni. Po tej kolacji modliłem się o rodzinę równą Fisherom. Ale każdego dnia budziłem się w domu, który uważałem za osobiste więzienie. Żeby stać się mężczyzną trzeba ukryć wszelkie uczucia. Okazywanie emocji oznaczało, że jesteś słaby, a jeśli mój ojciec zauważał jakąś słabość, wykorzystał ją. Nauczyłem się odcinać. Mówił, że mężczyźni nie płaczą. Mężczyźni zdecydowanie nie okazują skruchy. Nawet jako nastolatek wiedziałem, że mój tata był twardzielem. Nigdy nie powiedział, że mnie kocha czy mamie. Nie wyznawał miłości ani nie okazywał uczuć, w ogóle nie pokazywał, że chciałby tego od nas. Byliśmy ciężarem, a krzyk jego sposobem 66

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

komunikacji. Żelazną pięścią uczył właściwego postępowania. Kiedy wyjechałem, przysiągłem, że nigdy nie wrócę do domu, bez względu na to, jak będę się walczył. Walka była lepsza niż przebywanie wokół mężczyzny, którego nienawidziłem. Pierwszą dziewczynę polubiłem w wieku jedenastu lat. Była w szkółce niedzielnej, do której mama kazała mi chodzić co tydzień. Wiedziałem, że mnie lubi, bo za każdym razem, kiedy siadałem obok, unikała kontaktu wzrokowego i zawsze się rumieniła. Dziewczynka, która siedziała po drugiej stronie, chichotała i wpatrywała się we mnie. Im głośniej się śmiała, tym bardziej chciałem krzyczeć, żeby się zamknęła. Przestań się śmiać. Nie patrz na mnie. Dlaczego ona się, do cholery, śmieje? Po raz pierwszy odczułem niekontrolowany gniew. Nie rozumiałem tego. Wymamrotałam wymówkę, że muszę do łazienki i ukrywałem się, do zakończenia zajęć. Pociły mi się dłonie, a ciało trzęsło się ze strachu. Moją pierwszą reakcją na uwagę dziewczyny był krzyk. Wiedziałem, że to niegrzeczne i byłoby całkowicie nie na miejscu, ale to był instynkt. Dopiero kilka lat później zrozumiałem, co się stało. Krzyki i gniew były jedynymi emocjami, których nauczyłem się, dorastając. Jedyny znany mi sposób reagowania na niewygodną sytuację. Wtedy, kiedy poznałem Violę, pragnienie ochrony przytłaczało mnie i przez chwilę myślałem, że może nie jestem jak ojciec. Ale potem zaczęła wypytywać o chłopców i jak stwierdzić, czy chłopak ją lubi, a ja widziałem na czerwono. Gardło się zacisnęło, dłonie zacisnęły w pięści, a ja prawie przegryzłem wargę zębami. Ledwo powstrzymałem się od wydarcia się na nią. Uspokajała mnie, delikatnym głosem, ale od tamtego dnia wiedziałem, że część mojego ojca zawsze będzie częścią mnie. Traktował tak matkę przez wiele lat, a teraz wiedziałem — stworzyłem plan. Nie musiałem chronić Violi przed chłopcami ze szkoły. 67

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Musiałem ją ochronić przed sobą. 

Hej, Travis. — Głos Jeni sprowadza mnie do teraźniejszości ze wszystkowiedzącym uśmieszkiem. — Wyglądasz całkiem nieźle.

Odchrząkuję, zbierając myśli. — Dzięki. Też nie wyglądasz źle, dziecinko. — Mruczę, wiedząc, że to ją podnieci. Kończę czyścić bieżnię i odkładam spray. Podąża za mną.  





Jak leci? — Pytam, wspominając ostatni wspólnym prysznic. Nieźle. W nocy wylatuję na Florydę na ferie, ale dzisiaj nie mam planów. — Wiem dokładnie, co sugeruje, a po akcji Violi zeszłej nocy, chętnie złapię przynętę. No cóż, musimy cię pożegnać. — Uśmiecham się, a jej oczy błyszczą. Pozwalam wziąć się za rękę i zaciągnąć do jednej z kabin prysznicowych. Czego sobie życzysz, dziecinko? — Pytam, ściągając ubrania.

Uśmiecha się, rozbierając, gdy spogląda w dół na moje ciało. — Bez ograniczeń. — Odpowiada, co sprawia, że mój kutas podskakuje. 

Super... — Odkręcam wodę i przyciągam ją do siebie. Strumień wody uderza w mój kręgosłup, nie mam czasu na nic, kiedy chwyta mojego kutasa w dłoń.

Unoszę jej podbródek i całuję. Odpowiada mocnym pocałunkiem. Czuję się niesamowicie. Po ledwie dwudziestu czterech godzinach bzdur z Violą, potrzebuję uwolnienia. Skręcam palcami jej sutki. Sposób, w jaki jej ciało reaguje na moje, powoduje, że płonę. W jednej chwili, całuję i dotykam Jeni, dziewczynę, która nie znaczy dla mnie nic, w kolejnej, widzę Violę: mokrą i nagą Violę, jej wspaniałe cycki i czadowy tyłek, kiedy odchodzi. Czułem, że mnie pragnęła. Wiem, że nakręciła się tak samo, jak ja. Mój kutas był tak, pierdolenie ciężki, że musiałem sobie strzepać przed snem. 68

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Travis... — Jeni mruczy mi do ucha. Czeka na mój ruch, ale nie potrafię.

Pamiętam, jak sutki Violi ocierały się o tkaninę stanika i pragnienie ich posmakowania. Cholerna, Viola Fisher! Nawet, kiedy nie ma jej w pobliżu, jest fiutoblokerem.  

Jeni... — zaczynam, starając się odepchnąć. Tak, kochanie? Mam się nachylić?

ją

delikatnie

Pierdolone piekło. 



Jeni, nie. — W końcu ją zatrzymuję i zmuszam do spojrzenia w oczy. — Przepraszam. Nie mogę. — Nie mogę uwierzyć, że to mówię. To jakiś pierdolony żart? — Czerwieni się z gniewu.

Przebiegam ręką przez mokre włosy, równie zdenerwowany, jak ona. — Chciałbym. 





Sukinsyn! — syczy, popychając mnie. Ślizgam się i potykam się, próbując odzyskać równowagę, ale kończę uderzając twarzą w natrysk. Cholera — przeklinam, próbując wstać. — Za co to, kurwa, było? — Przyciskam dłoń do policzka, już wyczuwając tworzącego się siniaka. Wiesz dokładnie za co, dupku. — Chwyta zasłonę prysznicową, odsłania ją i chwyta jedyny ręcznik na haczyku. Odwraca się i piorunuje mnie wzrokiem. Okrywa się i szturmem opuszcza łazienkę. Cudownie.

Zamykam oczy, wchodzę pod strumień i przecieram twarz. Co, do diabła, jest ze mną nie tak? I dlaczego pozwoliłem Violi Fisher zakotwiczyć w głowie? Na podjeździe dostrzegam inny samochodu. Wiem, że Viola miała ostatni dzień zajęć, jej samochód również stoi, więc musiała z kimś wrócić. 69

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Łapię torbę z samochodu, wpadam do środka i jestem zaskoczony, widząc Violę na kanapie z facetem. Kącik moich ust unosi się, kiedy zauważam, że jest chudy jak patyk.     

Jak tam, V? — Pytam zbyt przyjaźnie, kładąc torbę na stole i łapiąc uwagę dupka. Uczymy się — mówi sucho, nawet na mnie nie patrząc. — Nie przeszkadzaj. Pamiętasz, że to mój dom, prawda? Nie muszę nigdzie iść. Ja… możemy pouczyć się kiedy indziej… — chudy chłopak wtrąca. Nie, jesteśmy w środku lekcji — mówi do niego, ignorując fakt, że stoję za nią. — Travis nie będzie problemem.

Unoszę brew. — Żadnym. — Chwytam pilota z kanapy i włączam telewizor. Natychmiast wzdycha. — Musisz to teraz robić?    



Codziennie oglądam wiadomości, księżniczko. Więc obejrzyj je w swoim pokoju. Idź, ucz się w pożyczonym pokoju. — Poprawiam. — Ja płacę czynsz. Może powinienem wyjść. — Chudy chłopak zaczyna odkładać książki, przygotowując się do wstania, aż Viola chwyta go za nadgarstek i sadza z powrotem. Nawet ona jest od niego silniejsza. Nie. — Zaciska usta. — Udawaj, że go tutaj nie ma.

Parskam. Naprawdę. Gdyby było to możliwe, nie mielibyśmy wojny. Idę do kuchni po mrożony groszek i tylko dlatego, że potrzebuję dodatkowego lekarstwa na ból, butelkę tequili. Siadam na fotelu przylegającym do kanapy, gdzie siedzą Viola i jej mały przyjaciel. Ignoruje mnie, kiedy przechodzę obok i szturcham go w ramię. 70

„This is War” Kennedy Fox 

 

tłum. nieof.: malpka43210

Przewodnik profesora Gable'a to tylko połowa materiału na kolokwium końcowe — wyjaśnia, pochylając się, żeby pokazać mu kartkę. Pochylając się, daje mu idealny wgląd pod koszulkę. Z całą pewnością celowo, biorąc pod uwagę fakt, że kiedy się wszedłem dzieliło ich pół metra. — Więc będziemy musieli skoncentrować się na notatkach, które zrobiłeś. Nie mam żadnych notatek — stwierdza, przewracam oczami. Jasne, że nie ma. Powinnam mieć jakieś w swoich rzeczach. Możemy iść do mojego pokoju, jeśli chcesz. — Akcentuje dramatycznie, układając na kolanach notesy. — Plus, to będzie mniej rozpraszające.

W końcu odwraca się i zerka na mnie, dłużej zatrzymując się na policzku. 

Co ci się stało? — Pyta szczerze, martwi się, ale nie łapię przynęty. Obraca się, żeby mieć lepszy obraz i stęka. — Jezu. — Unosi dłoń, ale szybko się łapie i opuszcza ją na kolana.

Męska zabaweczka wygląda na zirytowaną i korzystam z tego. Zerkam między nimi i oczywiście zauważam, co tutaj robi. Nie przyszedł na korki. Prawdopodobnie pieprzył ją wzrokiem i rozbierał w głowie, zanim przyjechałem. Nie mogę go winić. Unoszę kąciki ust i wpatruję się w jej niebieskie oczy, wypełnione szczerym zmartwieniem, wzruszając ramionami. — Kontuzja seksualna. Nic wielkiego. Wzdycha, zwężając oczy, jakby gotowa mnie uderzyć i podrapać niczym dzikie zwierzę. To reakcja, na którą liczyłem. 

Och, chyba już pójdę, Viola. Zobaczymy się w przyszłym tygodniu. — Zabawka zabiera swoje rzeczy, tym razem go nie powstrzymuje. 71

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Krzyżuje ramiona i utrzymuje moje spojrzenie, dopóki nie zamykają się za nim drzwi. Znów jesteśmy sami, co jak już się przekonaliśmy, nie jest dobre. 

Nie mrugasz — marszczę brwi.

W końcu się porusza, zbiera książki i wybiega. 

Okej! — Krzyczę, kiedy tupie głośno po korytarzu. — Fajna rozmowa.

Potrząsam głową, decyduję się wyłączyć telewizor i wskoczyć pod prysznic. Potem potrzebuję uwolnienia, żeby ponownie się z nią zmierzyć.

VIOLA Słyszę trzaskające drzwi od łazienki, a chwilę później prysznic. To moja szansa. Czekam kilka minut i planuję zemstę. Po złapaniu kilku dużych worków na śmieci, idę do jego pokoju i opróżniam dwie szuflady. Potem udaję się do szafy po wszystkie drogie garnitury i koszule do kolejnego worka. Zgarniam wszystko od bokserków po prześcieradła. Skoro ten skurwiel śmiał wziąć mój ręcznik i ubranie, żeby mnie upokorzyć, będzie musiał wyjść z cholernego domu, żeby odzyskać swoje pierdoły. Diabelski uśmiech tworzy się na mojej twarzy i wkrótce adrenalina przejmuje ciało. Idę do szafy z pościelą, biorę wszystkie ręczniki i wkładam do innego worka. Wiem, że mam mało czasu, więc szybko zbieram wszystkie torby i przeciągam je do drzwi. Zanim wychodzę, wbiegam do domu, zamykam drzwi od sypialni Drew i wskakuję do łazienki. Zabieram ręcznik i ubranie z podłogi, zostawiając go z absolutnie niczym. Wtedy po prostu dla zabawy, spłukuję toaletę i wystrzeliwuję tak szybko, jak tylko potrafię, słysząc, jak krzyczy w oddali. 72

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Proszę bardzo, dupku. Pędzę do drzwi, chwytam trzy worki i wybiegam. Otwieram bagażnik od samochodu i wsuwam je do środka. Jeśli chce ich, będzie musiał po nie przyjść — nago. 

Viola! — Słyszę krzyk z łazienki, krótko po wejściu do domu. — Jasna cholera, Viola.

Przygryzam wargę, żeby ukryć zadowolony uśmiech. — Co? — Krzyczę z drugiej strony.    

Wiesz co. — warczy. Nie wiem. Sądzisz, że nie wyjdę? — Otwiera drzwi i wychodzi. — Zrobię to. Rób, co musisz. — Wzruszam ramionami, jakbym nie miała problemu z nagim Travisem. — Ale to będzie kolejnym naruszeniem zasad domu — mówię rzeczowo, dobrze wiedząc, że ma je w dupie.

Odwraca wzrok i otwiera drzwi, odsłaniając mokre umięśnione i wytatuowane ja. Kurwa. Nie pomyślałam o tym. — Naprawdę dojrzałe, V. 

Nie wiem, o czym mówisz — Spoglądam w dół, opierając się chęci ponownego zerknięcia na niego.

Puszcza wiązankę przekleństwa, zanim obchodzi mnie i rusza korytarzem. Och, Travis. Zabawa dopiero się zaczęła. Nikt nie wspominał o dojrzałości. Chodzi o zwycięstwo. Travis King potrzebuje lekkiego stąpnięcia na ego. Opieram się o ścianę, czekając na moment, kiedy zda sobie sprawę, co zrobiłam. Jeśli od razu nie zauważył, że jego szmaty zniknęły, w krótce to zrobi.

73

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Czekam, czekam i zastanawiam się, co robi. Wreszcie słyszę otwierane drzwi i kroki. Powoli podnoszę wzrok, przygotowując się na śmierć, ale wygląda zupełnie obojętnie. Mrugam, myśląc, że muszę to sobie wyobrażać, ale potem spoglądam w dół i wzdycham. O mój Boże. Przełykam, nie mogąc oderwać od niego wzroku, tatuaże łączą się na piersi, a woda wciąż z niego spływa, wprost na twardego kutasa. Dlaczego, do cholery, jest twardy? Pogubiłam się, próbuję się ruszyć, ale nie potrafię. Moje stopy są zablokowane w miejscu, a powietrze wyssane. 

Zaczynam myśleć, że masz coś do mnie. — Uśmiecha się, najwyraźniej dumny z siebie. — Jeśli chciałaś zobaczyć mnie nago, wystarczyło poprosić. — Mruga, uśmiechając się półgębkiem i idąc do salonu.

Chwilę zajmuje mi zebranie się do kupy. Jak, do cholery, może być taki obojętny? Dlaczego ten facet jest taki skomplikowany? Kurwa. Muszę podnieść stawkę. Ale nic na dupka nie działa. Ma doskonałe ciało i o tym wie, więc oczywiście nie przeszkadza mu, chwalenie się nim. Ale prędzej czy później będzie potrzebował pościeli i ubrań. Idę do kuchni z zamiarem unikania go. Otwieram lodówkę, pozwalając chłodnemu powietrzu schłodzić rozpalone policzki. Jestem rozgrzana, a w tym wypadku pomoże jedynie kąpiel w lodzie. Obrazy jego twardego kutasa prześladują mój umysł, nawet gdy próbuję je wypchnąć. Domyśliłam się, że Travis jest duży, ale widząc to w pełnej chwale, grubego i rozciągniętego, moje ciało mrowi w miejscach, które chciałabym kontrolować. Po kilku minutach prób ochłodzenia się, decyduję się na kanapkę, więc wyciągam pojemnik z masłem i butelkę soku 74

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

pomarańczowego. Może potrzebuję trochę cukru, żeby mózg zaczął pracował. Z pełnymi dłońmi, łokciem, zamykam lodówkę. Zanim zdaję sobie sprawę, co się dzieje, Travis więzi mnie między twardą klatką piersiową a drzwiami od lodówki. 



Co, do cholery? — Zachłystuję się powietrzem, upuszczając obie rzeczy na stopy. Czuję kutasa przyciśniętego do dolnej części pleców i otaczające mnie silne ramiona. O co chodzi?

Przełykam. 

Myślę, że musimy ustalić granice. — Udaje mi się wydukać.

Schyla głowę i przebiega twarzą wzdłuż mojego karku. Dygocę, wkurzona, że tak na mnie działa. Zbliża usta niebezpiecznie blisko mojego ucha, kiedy szepcze: — Jeśli to tylko korepetycje, nie chcę robić sobie nadziei. — Czuję, rękę wsuwającą się pod ramię i przebiegającą wzdłuż obojczyka, zanim ociera się o moją szyję i unosi mi twarz. To dziwnie kojące i przez chwilę zapominam, że Travis jest tym, który mnie złapał. 

 



Nie byłbym przeciwny nauczeniu cię rzeczy bądź dwóch — śmieje mi się do ucha, niskim i głębokim głosem, który mnie dręczy. Zabierz swoje nagie ciało z dala ode mnie — mówię przez zaciśnięte zęby. Nigdy wcześniej tego nie słyszałem. — Porusza biodrami, mocniej na mnie naciskając. Zamykam oczy i skomlę. Dłonią przebiega po mojej piersi i łapie ją, sprawiając, że wypuszczam kolejny gardłowy jęk. Drugą ręką ściska moje biodro, złączając nasze ciała, głowa mi opada, kiedy czuję gorący oddech na skórze. Więc powtórz, kto tu rządzi? Ponieważ jestem pewien, że właśnie doszłaś. 75

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Moja skóra szczypie, kiedy wypowiada te słowa.  

Pierdol się, Travis. Przykro mi, księżniczko. Nie pierdolę dziewic. — Przygryza płatek mojego ucha. — Ale jeśli kiedykolwiek zapragniesz uczyć się ssać fiuta, chętnie cię nauczę. Zrezygnuję nawet z opłaty za korepetycje.

Tężeję na uprzejmy ton. Zaczynam w końcu myśleć i wyrywam się spod klątwy. Wyginam się na tyle, żeby wbić mu łokieć w żebra. Cofa się z przekleństwem, dając mi możliwość wyjścia z kuchni. Jestem wkurzona, że zawsze skutecznie popycha mnie na granice. Ale bardziej wkurwia mnie, że wplątałam się w tę sieć. Zdradzieckie ciało złapało przynętę i teraz czuję, jakbym się paliła.

76

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ SIÓDMY TRAVIS Viola Fisher może wydawać się typowym książkowym nerdem, ale to jedno wielkie oszustwo. Jest równie inteligentna, co zadziorna, i cholera jasna, jeśli nie grzesznie gorąca. Nęka moje myśli i jeśli nie pozbędę się jej z głowy, pieprzenie zeświruję. Drew zamordowałby mnie we śnie, gdyby wiedział, jakie mam sny o jego siostrze. Oczywiście, jeśli Viola nie zrobiłaby tego wcześniej. Od spotkania w kuchni chodzę po domu nago, po to, żeby jeszcze bardziej ją wkurzyć. Przyłapuję ją, jak wpatruje się we mnie, rumieni się i odwraca głowę, jakby nie podziwiała widoków. 

Doceń to, księżniczko. Wszystko. — Wyśmiewam, idąc do pokoju po telefon, cholernie dobrze wiedząc, że gapi się na mój tyłek.

Wracam do salonu, jęczy i zaczyna wrzucać książki do torby. Zastanawiam się, kiedy zamacha białą flagą i zwróci mi ubrania, ale skoro się pakuje, to pewnie zawita do biblioteki na całą noc i ukryje się jak w jaskini. Chociaż mógłbym paradować nago cały dzień i pokazać każdyy centymetr ciała, to trochę irytujące. Ale nigdy się o tym 77

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

nie dowie. Mam zbyt wiele zabawy w żenowaniu jej. Nie mam czego ukrywać, nie wstydzę się swojej pracy. Nie mogę przestać myśleć o płomieniu, miotającego moje ciało, kiedy naciskałem na nią, cholernie dobrze wiedząc, że czuje to samo. Energia między nami nie jest czymś, co można zignorować. Jej ciało odpowiadało na dotyk i tyle, choć będzie zaprzeczała, do śmierci, że mnie pragnie. Jęk, który wydała prawie zniszczył resztki mojej kontroli. Może nie powinienem był tego robić, ale cholera, popchnęła mnie za daleko. Prosiła o to, kradnąc wszystko, co posiadam. Upewniła się, że zabrała wszystkie prześcieradła i poszewki, jakby seks na materacu był mi straszny. Oficjalnie niczego nie żałuję. W koło mógłbym dociskać nagie ciało do jej. To pamiątka, której użyję później. Przeszukuję szafę Drew i szukając czegoś, co jest nieco bardziej w moim stylu i rozmiarze, przeszukuję ubrania Violi i zabieram wszystko poza skandalicznymi skrawkami. Jeśli będzie chciała wyjść gdziekolwiek, wyjdzie na laskę z klubu ze striptizem. Chociaż tego nie doceni, ja na pewno. Zarzucam na siebie dżinsy Drew i koszulkę polo, ponieważ odmawiam spędzenia z nią piątkowej nocy. Muszę jak najszybciej pozbyć się Violi z myśli, ale za każdym razem, kiedy zamykam oczy, myślę o małej, napiętej pupci, płaskim brzuchu i odstających, różowych sutkach. Kurwa. Piszę do Drew, wiedząc, że to wymaże brudne myśli, które mam o jego młodszej siostrze i, która chętnie wydrapałaby mi oczy. Facet. Jak leci? Kropeczki pojawiają się prawie natychmiast, więc czekam. Wszystko jest świetnie. Nie zdawałem sobie sprawy, jak brakowało mi Mii. Mia i Drew spotykali się od ostatniego lata. Trafiliśmy ją piłką, kiedy graliśmy w siatkówkę plażową. Zagadał pierwszy, co jest dobre, ponieważ zrobiłbym swój ruch widząc, jak mi się przypatrywała. Od tamtego czasu byli razem i jestem szczęśliwy 78

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

dla niego, ponieważ jest ładna, ma fajne ciałko i wie, jak się bawić. Nie boi się powiedzieć, czego chce, co wynika z opowieści Drew. To świetnie, stary. Nie rób nic, czego ja bym nie zrobił, czyli rób wszystko, co bym zrobił. Śmieję się i wysyłam. Nie mogę uwierzyć, że Viola cię jeszcze nie zabiła. Śmieję się. Na pewno chce. Zatrzymuję się trochę dłużej przy jej imieniu, mając poczucie winy. Świetnie się bawimy. Ha. Poczuj sarkazm? I to dopiero pierwszy dzień. To najlepsze i najgorsze dwadzieścia cztery godziny mojego życia. Więc przeżyjesz. Gratki. Jestem pewien, że możecie przynajmniej być wobec siebie serdeczni. Może pozwoliłaby ci pożyczyć pelerynę niewidkę? A jeśli zaginiesz, będę wiedział, kogo zapytać. Potrząsam głową i uśmiecham się. Dzięki stary. Wracaj do swojej kobiety. Powiedz Mii „cześć” ode mnie. Zgadamy się później. Później. Viola i ja mili wobec siebie? Niemożliwe. Będziemy bawić się w popieprzonego kotka i myszkę, i w końcu zdamy sobie sprawę, że to pułapka. Nie jestem głupi, ani ona. Powinniśmy złożyć broń, zanim zabrniemy za daleko, ale oboje jesteśmy zbyt uparci, aby przyznać się do porażki. Chodzi o to, kto ma być na szczycie – zawsze ja. Zgarniam kluczyki i piszę do Jasona, przyjaciela z uniwerku, że możemy zacząć wieczór wcześniej. Mam wiele do zrobienia i zapomnienia. Beforek jest u niego, wchodząc, od razu czuję, że coś jest na rzeczy, jakbym miał szósty zmysł czy inne gówno. Cztery dziewczyny wychodzą z kuchni, chichocząc i obczajając mnie jak jakieś danie. Jeśli są farciarami, może zaliczą. Rzucam uśmiech każdej z nich, szukając swojego połowu. Blondynka 79

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

oblizuje rubinowo- czerwone usta, rozpoznam ten gest na kilometr. Pragnie tego, co oferuję. Idealnie.   





Co się stało? — Pyta Jason, biorąc długi łyk piwa i idzie do salonu. Co masz na myśli? — Pytam, zdezorientowany pytaniem. Dlaczego jesteś spięty jak stringi striptizerki w piątkową noc. Cholera. Strzel sobie piwo i zrelaksuj się — mówi, podając mi Heinekena. To babskie piwo — uśmiecham się, biorąc łyka. Jason wie, co czuję do małej, zielonej butelki. Smakuje jak siki z ładną etykietą. Muszę przyznać, że to dobry wybór, ale cholera, dajcie mi prawdziwe piwo, coś ciemnego jak Guinness czy Krombacher. Żebracy nie powinni być wybredni — mówi, rozsiadając się na kanapie i sprawdzając telefon. — Wkrótce wychodzimy. Mam jeszcze kilku znajomych, którzy spotkają się z nami w „Good Times”.

Spogląda przez ramię na dziewczyny, po czym obniża głos. — Więc powiesz mi, co cię tak spięło czy udasz, że nic się nie stało? Kończę piwo jednym pociągnięciem i odpowiadam. — Drew wyjechał do Mii na jej ferie, a ja utknąłem z jego młodszą siostrą na dwa tygodnie. To pieprzona tortura. — Niekoniecznie się ze mną zgadza. Śmieje się i prostuje się. — Viola? Nadal jest singielką? Co u niej? Nadal cię nienawidzi? Wygląda na trochę za bardzo szczęśliwego, pytając o nią. Co alarmuje mnie i czuję się jak ostatni kutas, nie znając odpowiedzi. Spotyka się z kimś? Zaciskam szczękę i staram na nim nie wyżyć. Unosi brew. 

Tak, nadal mnie nienawidzi i nie znam odpowiedzi na resztę pytań. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Nie opowiadamy sobie o pierdolonym życiu prywatnym — 80

„This is War” Kennedy Fox



 

tłum. nieof.: malpka43210

mówię szczerze przez zaciśnięte zęby. Wszyscy wiedzą, że mnie nienawidzi, bo tego nie ukrywa. Jest cholernie gorąca. Jeśli Drew nie wpieprzyłby mi, totalnie bym do niej uderzał — mówi, poruszając brwiami. Nie jest w twojej lidze. — Warczę, prawie trochę zbyt protekcjonalnie. Cholera — Śmieje się i kończy piwo. — Wiem, że jesteście przyjaciółmi od lat, ale przez chwilę pomyślałem, że rzeczywiście jesteś Drew. To było przerażające. Nie rób tego więcej. — Żartuje, ale nie widzę nic zabawnego w swoich słowach. Viola jest poza ligą, koniec.

Wydycham powietrze przez nos, próbując się uspokoić. Dziewczyny wchodzą do salonu i siadają na kanapie obok. Rozmawiają o nocy i facetach, którzy tam będą. Blondyna jest trochę zbyt pewna siebie w czerwonej minispódniczce i białej koszuli, ale mrugam do niej. Wydaje się, że jest idealnym rozproszeniem. 

Jestem Amber — mówi, chwytając telefon z mojej ręki i wpisując swój numer. Wiedziałem, że powinienem zabezpieczyć się hasłem.

Uśmiecham się. — Dzięki kochanie. Jestem Travis. — Kiedy słowa opuszczają moje usta, rozpromienia się. Słodkie zdrobnienia muszą być jej rzeczą. Chwytam ją za rękę i przeciągam ustami po wierzchu, zanim ją całuję. Jej przyjaciółki odchodzą, łapiąc aluzję, zbliża się i kładzie mi dłoń po wewnętrznej stronie uda. Przez głowę przebiega mi myśl, czy lubi ciągnięcie za włosy. Wtedy nawiedzają mnie obrazy Violi przy lodówce, kiedy dotknąłem jej nagim ciałem. Ja pierdolę! Zniszczy mi podryw. Jason wraca z kolejnymi piwami. — Więc poznałeś Amber — mówi, podając mi Heinekena. Wypijam jednym tchem. Im szybciej 81

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

się nawalę, tym szybciej pozbędę się Violi z głowy, a przynajmniej taką mam nadzieję. Jason paple zabijając czas, ale nie mogę skoncentrować się na jego słowach. Amber jest brudną istotką, wykonuje dobrą robotę, łapiąc mnie w kroku. Ociera się o moje udo, jeśli pokój byłby pusty, byłaby na kolanach, ssając mnie. Mogę powiedzieć, że przyglądała mi się dobre pół godziny. Cztery piwa później, zaczynam odczuwać jakieś efekty. Odprężyłem się i czuję się dobrze. Zanim otwieram kolejne piwo, Jason ogłasza, że już czas. Kierowca z Ubera prawie dotarł. Parking przy „Good Times” jak zwykle jest pełen. Większość ludzi w moim wieku przyjeżdża tu w weekendy, żeby wyluzować się po długim tygodniu. Mocny bas pobrzmiewa tak głośno, że słychać go na zewnątrz. Dziewczyny chodzące w skandalicznie krótkich spódniczkach i sukienkach sprawiają, że o wiele łatwiej zapomnieć o Violi. Ramię owinąłem wokół Amber i wchodzimy do środka, śmiejąc się. Próbuje prowadzić głupią, półprzytomną rozmowę, ale nie słyszę absolutnie nic przy głośnej muzyce. Jason dołącza do kolesi za rogiem i zdaję sobie sprawę, że zgodziłem się dołączyć do typowo męskiej imprezy. Wspaniale. Dzięki, kurwa, za dziewczyny, które Jason zaprosił do stołu. Każdy znajduje swojego nocnego przyjaciela i jedynie Jason jest bez pary. Jestem pewien, że znajdzie tu kogoś. Amber idzie do łazienki, więc uderzam do baru po kolejnego drinka, ale tym razem chcę czegoś mocniejszego. Whisky będzie moją trucizną na resztę nocy. Potrzebuję więcej alkoholu, żeby móc zasnąć na niepościelonym łóżku i mieć pustkę w głowie. Opieram się o bar i rozglądam. Dziś wieczorem jest tu mnóstwo pięknych kobiet, uśmiecham się wszystkowiedząco, że mogę zabrać do domu każdą... Dopóki moje oczy nie lądują na Violi, pierdolonej, Fisher, wchodzącej przez drzwi. Wypuszczam powoli powietrze, kiedy zauważam skandaliczny strój, który pokazuje wystarczająco dużo skóry, żeby stała się pożądana, ale nie wydała łatwa, wyrazy uznania. 82

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Odwraca się i uśmiecha się do bramkarza, który zawiesza na niej oko stanowczo za długo i wtedy dostrzegam faceta, na którego ramieniu wisi jak ozdoba. Co, do kurwy?

VIOLA Cieszę się, że Travisa nie ma w domu, kiedy wracam z korków. Pomyślałam, że będzie lepiej, jeśli poproszę wszystkich o spotkanie w bibliotece, a nie w domu z szalonym nagim facetem. Mogłam oddać mu ubrania, ale to byłoby zbyt łatwe. Ja i łatwo nigdy nie występujemy w jednym zdaniu, więc pojechałam do biblioteki z gównianym uśmieszkiem wiedząc, że wszystkie jego ciuchy, pościele i poszewki zalegały w moim bagażniku. Kiedy wróciłam, Travis zniknął i poczułam, że mogę wreszcie oddychać. Wcześniej biorąc oddech, ciało mnie zdradziło. Gdybym nie była Fisher i gdyby nie był dupkiem King, może sprawy miałyby się inaczej, ale tak nie jest. Kiedy wtulam się w kanapę, mając nadzieję na spokojną noc pełną romansów i męskich ciach, otrzymuję sms. Sięgam po komórkę i widzę imię Courtney. Mogę zarobić na drinkach? „Good Times” organizuje Ladies Night! Choć nie chcę wychodzić, myślę, że dobrze mi zrobi rozerwanie się. Wyjeżdża za dwa dni, więc chcę spędzić z nią tyle czasu, ile mogę. Pewnie. O 9? Odpisuję. Im szybciej wyjdziemy, tym szybciej wrócimy. Idealnie. Odbiorę cię. Śmieję się i dla żartów piszę. Och, czyli idziemy na randkę? 83

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

LOL! Nie. Wiesz, że eksperymentowałam z dziewczynami. Nie, że nie jesteś gorąca, bo jesteś dziesiątką, kochanie. Prawie słyszę, jak to mówi i wybucham śmiechem. Nie jestem pewna, czy będę dobrym towarzystwem, ale będzie miło potańczyć i zatracić się w muzyce. Pędzę do łazienki i włączam prysznic. Wchodzę pod ciepły strumień, uśmiecham się, wycieram, suszę włosy i wchodzę do pokoju Drew z ręcznikiem owiniętym wokół siebie. Idę do komody Drew, gdzie ułożyłam ubrania i opada mi szczęka. 

Co, do cholery? TRAVIS! — Krzyczę sfrustrowana.

Brakuje mi dżinsów i koszulek. Zostały stroje na niespodziewane dziewczęce wyjścia, czyli niewiele. Z gniewem zaciskam szczękę. Jeśli chce kontynuować tę małą grę, dobrze. Może wybiorę się na randkę po wszystkim, zostawił mi spódniczki, bluzki z odkrytym brzuchem i obcisłe sukienki. Drew by się posikał, jeśli by mnie w tym zobaczył. Wsuwam się w czarną sukienkę, która ledwo zakrywa pół uda i odsłania dekolt. Irytuję się. To nie mój styl. Zakładam parę wysokich obcasów, które wydłużają mnie o osiem centymetrów i podkreślają tyłek. Ubierając się, mam ochotę zobaczyć Travisa wchodzącego przez drzwi. Prawdopodobnie dałby mi swoją koszulkę i dżinsy i zamknął w pokoju Drew. Ale ani dziś wieczorem, ani nigdy się to nie wydarzy Sprawdzam telefon i zdaję sobie sprawę, że nie mam za wiele czasu, więc spieszę się i robię smoky-eye i nakładam czerwoną szminkę. Jestem fajną dupą i prawie się nie poznaję, kiedy przeglądam się w lustrze na korytarzu. Kim jest kobieta, która przejęła moje ciało i przekształciła je w seksownego kociaka? Prawie się nie rozpoznaję. Jestem pewna, że Travis pomyślał, że ten mały żart zadziała, ale mam przeczucie, że nosząc te ubrania wyniósł by z tego wiele korzyści. Nie mija minuta i słyszę dzwonek do drzwi. Oczywiście Courtney jest punktualna. To właśnie jedna z jej najlepszych cech. 84

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Biorę telefon, wkładam kartę kredytową i dowód do torebki. Otwieram drzwi, a usta Courtney opadają. — Cholera, kobieto. Postarałaś się! — Błyskawicznie się uśmiecha. Zmrużam oczy. Nawet nie ma pojęcia.  

 

Och... gdzie masz koszulkę i dżinsy? — Śmieje się. — Co zrobiłaś z moją najlepszą przyjaciółką? To nie mój wybór — mruczę, nawet nie chcąc się tłumaczyć ani przyznać się do nieczystego zagrania Travisa. Wymiatasz! — mówi, idąc w kierunku Jeepa. Zaprosiłam Marcusa! — Courtney mówi przez muzykę. Marcus jest jednym z jej przyjaciół gejów i naprawdę go lubię. Jest super przyjazny i zabawny. Kiedy zbliżamy się na miejsce, w końcu się relaksuję, bo teraz nie ma odwrotu. Courtney nie pozwolił mi wykręcić się z dziewczęcego wieczoru.

Kilka razy kręcimy się po parkingu, zanim znajdujemy miejsce, taki tłum mnie zdumiewa. 

Jeśli będziesz chciała, żebym cię uratowała od jakiś dziwaków, daj znać — mówi Courtney, mrugając z dużym uśmiechem. Jest gotowa do picia i tańca, ja też jestem gotowa zatracić się w muzyce.

Zaczynam się śmiać. — Jestem pewna, że poradzę sobie sama. 

Oferta aktualna.

Wychodzimy z jeepa i idziemy do wejścia. Marcus wyskakuje z BMW, i podchodzi do nas z dużym uśmiechem. 

Panie, cholera. Gdybym nie był gejem...

Courtney wskakuje na niego i przytula, po czym biegnie do kolejki. Marcus i ja pokazujemy dowody, a bramkarz komentuje moje seksowne nogi, odwracam się, śmiejąc z niego i owijam ramię wokół Marcusa. Muzyka gra, a parkiet jest pełny. 85

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Courtney chwyta mnie za rękę 

Najpierw drinki — mówię i przechodzę przez „Good Times” z wigorem. Zamawiam martini, bo jestem ubrana za fantazyjnie na piwo i otwieram kartę. Marcus podąża za mną i rozmawiamy, a on skanuje klub w poszukiwaniu swojego typu. To nie trwa długo.

Uśmiecham się. — Leć, wpadłeś mu w oko — mówię, popychając go do przodu. Odwraca się i patrzy na mnie, a ja przytakuję i popycham go. — Koleś. Jest okej, poradzę sobie. Potrafię ugryźć. 

Jesteś laską, Lola — mówi Marcus i potrząsając tyłkiem, idzie na parkiet.

Kończę martini i czuję, że ktoś staje zbyt blisko. Odwracam się i widzę, Jasona, przyjaciela Drew i Travisa, pochylonego. — Viola, skarbie! Wyglądasz... gorąco! — mówi. Wybucham śmiechem. — Tak? Dzięki, chyba. 

To znaczy, zawsze wyglądasz świetnie, ale to... — swobodnie ocenia mnie wzrokiem. — Wow. — Zaciska usta i zagapia się na moje piersi. Chcę mu przerwać i powiedzieć, że oczy mam wyżej, ale milczę.

Uśmiecham się do niego, a potem obracam się i zamawiam kolejnego drinka, tym razem shota, ponieważ, Boże, potrzebuję go. Jason wyciąga portfel i płaci, zamawiając też sobie. — Twoje zdrowie. 



Dzięki — mamroczę i piję z chęcią. Gardło mi płonie, po dwóch drinkach jestem gotowa do tańca. Jakby czytał mi w myślach, zaprasza mnie do tańca. Ma śliczny uśmiech, ale nie jest w moim typie. Tak, chciałabym — mówię, chwyta moją rękę i prowadził przez pomieszczenie. Piosenka jest szybka, ale zaraz zmienia się w powolną i seksowną. Jason chwyta mnie za biodra i przyciąga do siebie, oboje 86

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

wiemy, że jeśli Drew byłby tutaj, złamałby mu nos, ale Drew jest daleko. Przysięgam, taniec jest jak seks przez ubrania. Kiedy odwracam się i przyciskam tyłek do jego krocza, czuję twardość. To nieoczekiwane, ale piosenka nadal trwa i jestem zdeterminowana, żeby się rozluźnić. Odwracam się, patrząc mu w oczy, przebiega dłońmi wzdłuż mojego ciała, aż zostawia je na tyłku. Utwór się kończy i zaczyna się drugi.   

Chcesz wyjść czasem na drinka? —pyta. Może — mówię. Podasz mi numer?

Podaję, zapisuje go w telefonie, ale nadal porusza w rytm muzyki. 

W porządku. Wysłałem ci wiadomość, więc masz teraz mój numer. — Wkłada telefon do kieszeni. — Co robisz jutro? — Pyta Jason, przyciągając mnie bliżej.

Zanim mogę otworzyć przemawia: — Wystarczy.

usta,

głęboki

głos

zza

mnie

Szorstki ton i bliskość jego ciała sprawia, że mam gęsią skórkę. Już wiem, kto to jest, nie muszę się nawet odwracać. Travis, pierdolony, King. Wściekły.  

Hej, facet! — Twarz Jasona wyraża ulgę, zanim zauważa minę Travisa. — Właśnie tańczymy. A teraz kończycie.

Jason odsuwa się i unosi ręce w geście poddania. — Ok, ok. Cokolwiek. Ochłoń, człowieku. Biorę głęboki wdech i zwężam przewidzieć, że się pojawi. Nieuchronnie.

oczy.

Powinnam

była

87

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Czemu zawdzięczam tę przyjemność? — warczę, potrząsając głową, na to jak odstraszył Jasona.

Nic nie mówi, chwyta mnie za rękę i prowadzi na środek parkietu, podczas gdy gra powolny, hipnotyzujący bit. Łapie mnie za biodra i przyciska do piersi, roszcząc sobie prawa przed wszystkimi. Jesteśmy jak puzzle, poruszamy się w synchronizacji i tak, jak bardzo chcę usunąć tę myśl z umysłu, kołyszę się w tę i z powrotem. Szlag by to trafił. Pochyla się i szepce mi do ucha: — Nie będę patrzył, jak inni faceci pieprzą cię na parkiecie. Jesteś poza granicami dla każdego faceta tutaj. Łapiesz, księżniczko? Cofa się, chłodny i opanowany, z zaciśnięta szczęką. Błądzi oczami po mojej twarzy, zanim patrzy mi w oczy. Przez alkohol i intensywny rytm muzyki, pytam. 

Nawet do ciebie?

Zaciska zęby. — Dla wszystkich. Zwłaszcza ubrana jak teraz. — Spogląda na moje ciało, podkreślając swój punkt widzenia. Traktuje mnie jak małe dziecko. Zachowuje się, jakby miał wpływ na to, co robię. Ale wiem, że ma ukryty motyw. Nie mogę zaprzeczyć, że przez jego bliskość zasycha mi w ustach. Potrzebuję mocnego drinka i ucieczki, bo emocje przebiegające przeze mnie są niebezpieczne. Nasze ciała powoli poruszają się wspólnym rytmem i na chwilę zapominam, że to Travis - bo się nie odzywa i tylko tańczymy. Uwodzicielsko. Czuję pulsowanie między nogami i obiecuję sobie po tym utworze, odejdę. Ale tego nie robię, on też, zatracamy się w niewypowiedzianych słowach i muzyce sprzyjającej robieniu dzieci. Biuściasta blondyna podchodzi do nas i wydyma usta. — Travis, skarbie. Moja kolej? — Travis odwraca się i gapi się na 88

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

nią, ale nie pożądliwie. Zirytowany, że nam przerwała. Biorę to za wskazówkę i szansę na ucieczkę, cofam się i pozwalam zająć swoje miejsce. Idę do baru po kolejny drink, zerkam przez ramię i widzę, gapiącego się Travisa. Odwracam się, chcąc oczyścić głowę, co oznacza, kolejny drink. Większy, mocniejszy, który pomoże przetrawić ostatnie wydarzenia. Courtney podchodzi do mnie z ogromnym uśmiechem na twarzy. — Yyy, czy ty właśnie pieprzyłaś współlokatora swojego brata, albo raczej swoje łuskowate nemezis na parkiecie, czy sobie to wyobraziłam? Poważnie Lola, każdy facet teraz chce cię zabrać do domu. Szydzę. — To się nigdy nie zdarzy. — Biorę wielki łyk podwójnej wódki z żurawiną, a skóra mi mrowi od dotyku Travisa. — Musiałaś to sobie wyobrazić. 

 

Och, cóż, okej — przytakuje z sarkazmem. — Hej, myślę, że zamierzam wyjść, jeśli wszystko w porządku. Myślałam, że jestem w nastroju do tańca, ale bez Toby’ego, to do niczego. — Ma te smutne oczy szczeniaczka, chcę, żeby się została, ale nie mogę jej błagać, kiedy posyła mi to spojrzenie. Chcesz, żebym z tobą poszedł? — Pytam. Nie, zostajesz! Marcus nie wychodzi, może się z tobą zabrać Uberem, jeśli chcesz.

Biorę kolejny łyk. — Dobra, napisz, jakby coś się działo. — Uśmiecham się, alkohol przejął mój krwiobieg. 

Luzik — Przytula mnie i wychodzi.

Zerkam za siebie na Marcusa i wreszcie zauważam go przytulającego się do ciemnoskórego ciacha. Uśmiecham się pod nosem i wracam do picia. Kiedy sprawdzam telefon, zdaję sobie sprawę, minęły już trzy godziny od naszego przyjazdu. Klub będzie otwarty jeszcze przez 89

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

dwie, ale nie jestem pewna, czy wytrzymam dłużej. Travis nadal jest z blondynką na parkiecie, nie chcę obserwować rozwoju sytuacji. Kończę drinka i właśnie, kiedy zamierzam zapłacić, Patrick, facet, którego uczyłam w ostatnim semestrze, siada obok. 

Jesteś tutaj sama? — Pyta.

Wzruszam ramionami, oszczędzając szczegółów. — Moja przyjaciółka wyszła, więc myślę, że tak.   

Niedobra przyjaciółka. — Chichoczę. Nie, dobra. Właśnie miałam wychodzić. Cóż, poczekaj. Pozwól, że postawię ci shota czy coś.

Patrzę na niego, starając się odczytać jego motywy. — Czemu? Bo nie jestem wystarczająco pijana? — Chichoczę, śmieje się ze mną.  

Nie, wyglądasz, jakbyś potrzebowała więcej przyjemności. Spoko, nie gryzę. Cóż, dobrze. Nie mogę odmówić darmowemu drinkowi.

Patrick pozwala mi wybrać i zamówić dwie galaretki.  

To taki babski drink. — Jęczy i potrząsa nim, ściągając usta, kiedy kwaśny smak wypełnia mu usta. Są niebezpieczne. — Oblizuję wargi. — Smakują jak cukierki, co oznacza, że zamawiasz ich więcej niż powinieneś i kończysz zarzygując łóżko współlokatorki.

Wytrzeszcza oczy i uśmiecha się zachwycony. — Mówisz z doświadczenia. 

Tak. — Prawie zapomniałam o tej nocy. — To było moje łóżko.

90

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Jego głowa opada ze śmiechu. — Brzmi jak prawdziwe doświadczenie z uniwerka. — Daje sygnał barmanowi i zamawia kolejne kieliszki. — Dobra, moja kolej. Jesteś gotowa? Niepokoję się, gdy widzę, że barman sięga po alkohol większego kalibru. X tak kończę, dzieląc się najbardziej żenującymi historyjkami. Najwyraźniej alkohol zmniejsza próg upokorzenia. Zwykle nie piję dużo, ale to przez Travisa. Frustruje mnie do tego stopnia, że muszę wymazywać wspomnienia alkoholem. 



Teraz, kiedy znasz już mój rozmiar biustonosza i imię gościa, z którym się całowałam po raz pierwszy, myślę, że nadszedł czas na wyjście. — Jest wstawiony jak ja, więc nie martwię się zbytnio o to, ile zapamiętał. — Muszę złapać Ubera. Tak, ja też. Jutrzejszy Patrick skopie mi tyłek. — Parskam na sposób, w jaki o sobie mówi. — Możemy zamówić jeden samochód, jeśli chcesz.

Wstajemy z krzeseł, kręci mi się w głowie. — Ach — mówię, chwytając za krzesło.    

Wszystko w porządku? Tak, po prostu za szybko wstałam. — Kilka razy mrugam oczami. — I wypiłam za dużo. Tak, przypuszczam, że miałaś rację co do tych galaretkowych shotów. Mówiłam ci! — Chichoczę, sięgając po telefon i szukając aplikacji Ubera.

Tracę równowagę i potykam się o osobę siedzącą obok. Patrick łapie mnie za łokieć i podtrzymuje, zanim upadam. — Może powinnaś usiąść, poczekamy. — Wyciąga stołek z powrotem, ale zanim zdążę usiąść, ramię owija się wokół mojej talii. 

Viola... — Słyszę swoje imię z ust Travisa. — Szukałem cię wszędzie. 91

„This is War” Kennedy Fox   

 



tłum. nieof.: malpka43210

Była ze mną. — Zerkam na Patricka i widzę stanowczą minę. Cholera. Próbują się wzajemnie zastraszyć. Co ty, do cholery, robisz? Travis — szczebioczę, wyrywając mu się, ale nie puszcza. — Czy ty musisz być dupkiem cały, cholerny czas? Czy ty wiesz, kto to jest? — Pyta mnie. Tak. Nazywa się Patrick. Dawałam mu korki w ostatnim semestrze, więc ogarnij się. — Patrzę na Patricka i przepraszam. Nieprawda. — Drży z wściekłości. — Został oskarżony o próbę gwałtu na pierwszym roku. Dziewczyna zeznała na niego, bo jej ojciec jest prawnikiem, dostał wyrok.

Szczęka Patricka pulsuje, a wzrok twardnieje. Nie miałam o tym pojęcia. Patrick jest o rok starszy ode mnie, więc Travis chodził z nim do szkoły. 



Na nas czas. — Travis łączy nasze dłonie i ciągnie za sobą. Nie mogę się nawet wściekać o zachowanie jaskiniowca po tym, co opowiedział. Mieliśmy dzielić Ubera — zaczynam wyjaśniać, choć nie zapytał. — Nie jechałam z nim do domu.

Nic nie mówi, sznuruje usta. Wychodzimy na parking klubu, a chłodna nocna noc otrzeźwia mnie, chociaż te ostatnie drinki były naprawdę złym pomysłem. 

 

Nigdy nie powinnaś tyle pić z facetem, którego ledwie znasz, a zwłaszcza z jechać z nim Uberem. To niebezpieczne. Wtedy o tym nie wiedziałam. Zawsze był miły. Oni zawsze są mili, Viola. W ten sposób znajdują dziewczyny, z którymi wracają do domów.

Jasne, że tego nie wiedziałam. 92

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Cóż, nie musiałby się za mocno starać. Już jestem praktycznie naga.

Opieram się o budynek, zatrzymuje się przede mną, przebiegając dłonią przez włosy. — Nie powinnaś tak mówić Viola. Faceci cię zauważają i widzą dobre pieprzenie. Nie widzą prawdziwej ciebie. 

Cóż, przecież masz w tym temacie spore doświadczenie, prawda? Nie spotykasz się z dziewczynami, żeby je lepiej poznać. Idziecie na szybkie jebanko i wyrzucasz je przed poranną kawą.

Pochyla głowę, ale wpatruje się we mnie. — Powiem to tylko dlatego, że wiem, że tego nie zapamiętasz. Faceci, jak on, nie chcą jednonocnej przygody. Nie znajdują dziewczyn, żeby przeżyć ogromną przyjemność. Chcą władzy i kontroli. Zakładam, że nalegałby, żebyście jechali do niego, sporządziłby ci swój specjalny drink, który sprawi, że odpłyniesz na tyle, żeby mógł cię w pełni wykorzystać. Faceci jak on są żałosnymi tchórzami, więc nie szufladkuj nas razem. Mogę zabawiać się z seksownymi laskami, jak ty, ale za obopólną zgodną. Biorę co dają, nie naciskam na więcej. Oddycha urywanie i napina usta, podczas tego wyznania. Nie jestem pewna, skąd to pochodzi, ale to była strona Travisa, która faktycznie brzmiała autentycznie. 

Więc mówisz, że prawdziwa ja nie jest wystarczająco dobra, żeby spędzić z kimś noc? Byłabym dobra, będąc nieprzytomna... — Wiem, że sprawdzam jego granice, ale płynna odwaga czyni mnie śmielszą niż zwykle.

Przeklina pod jego nosem i wiem, że zabrnęłam za daleko. Słyszę podjeżdżający samochód. Owija dłoń wokół mojego łokcia i prowadzi nas do tylnych drzwi. — Wsiadaj do samochodu. 93

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Mrugam. — Co? Sięga za mnie i chwyta za samochodu, Viola. Idziemy do domu.

klamkę.

—

Wsiadaj

do

Robię, jak mówi i zamykam się. Cisza jest ogłuszająca i jestem pewna, że będę tego żałowała. Kładę głowę na fotelu i zamykam oczy. Jak, do cholery, noc tak się spieprzyła? 

Nie mogę uwierzyć, że tyle wypiłaś — słyszę, jak mruczy.

Odwracam głowę i zerkam, obserwuje mnie. — Zamierzasz mnie uziemić, tatusiu? — Wyluzowany śmiech wypływa z mojego gardła.  

 

Zrobiłbym coś więcej niż tylko uziemienie. Och, mam wielkie kłopoty, co? Tak się boję — Wyśmiewam, kopiąc głębszy i głębszy dołek. Wymawiam słowa, zanim mogę je przefiltrować przez mózg. Powinnaś, V. Naprawdę powinnaś — mówi i jestem pewna, że widzę, jak unosi kąciki ust. Nie nazywaj mnie tak ponownie, Travis — Czkam. — Pokażę ci, jaką dziewicą jestem — mówię, a ciało mi wiotczeje i padam, świat mi się zmienia. Nie jestem pewna, czy to alkohol czy Travis King. Być może śmiertelna kombinacja obu.

94

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ ÓSMY TRAVIS Niech to szlag. Im więcej mówi, tym trudniej utrzymuję język za zębami. W chwili, kiedy zauważyłem ją z tym gównem, Patrickiem, natychmiast otrzeźwiałem. Drew jest moim najlepszym przyjacielem i zabiłby mnie, jeśliby wiedział, co się stało. Wiem, że jeśli miałbym młodszą siostrzyczkę, oczekiwałbym się, że też jej popilnuje. (Oczywiście bez namiętnego tańca) Viola to — królewski ból tyłka, niegrzeczne, inteligentne usta i cholerna Miss Pruderyjności, ale nie jest dziewczyną, która lekkomyślnie się puszcza i zgadza się wrócić do domu z mężczyzną, którego ledwie zna. Nawet po tych wszystkich latach ciągłych kłótni, nie zostawiłbym jej z facetem jak Patrick. Kiedy opiera się o mnie w ciszy, staram się znaleźć ostatnią uncję silnej woli, żeby się zachowywać. Może mnie irytować i drażnić, ale wciąż jestem facetem. A wygląda, pieprzenie, niesamowicie dziś wieczorem, lepiej niż kiedykolwiek, a na parkiecie, praktycznie mnie przeleciała.

95

„This is War” Kennedy Fox   

tłum. nieof.: malpka43210

Czasami cię nie nienawidzę, Travisie Kingu — mówi, a potem unosi oczy do nieba. Myślę, że uznam to za komplement. Byłeś taki miły jako dziecko, ale wtedy dorosłeś i stałeś się królewskim dupkiem.

Przewracam oczami, wiedząc, że prawdopodobnie o tym zapomni.  



W porządku z nią? — pyta facet, kiwam głową. Za dużo wypiła — Wyjaśniam. — Przez następne kilka tygodni jest moją współlokatorką i chciałem się upewnić, że wróci bezpiecznie do domu. Jesteś dobrym człowiekiem — Pochwala. — Widziałem wiele niebezpiecznych dla kobiet rzeczy o tak późnej porze.

Sznuruję usta, bo gdyby wiedział, o czym myślę, nie powiedziałby tego. Viola Fisher może być zakazana, ale to nie oznacza, że moja głowa i ciało na nią nie reagują. Uwielbiam ją wkurwiać, ale nie mogę zaprzeczyć, że zawsze wzbudza we mnie uczucia, nawet wtedy, gdy byliśmy jeszcze dziećmi, nierozumiejącymi słowa miłość. Kiedy przyjeżdżamy pod dom, chcę ją rozbudzić, żeby usiadła. Dopada mnie wyczerpanie, ale nie mogę jej tak zostawić.     

Travis... — mruczy, kiedy rzucam ją na łóżko. Co, Viola? — Klękam obok, opierając się na piętach. Viola? — Powtarza. — Och, tak oficjalnie — mówi wyśmiewającym tonem, śmiejąc się. Możesz się rozebrać? — Pytam z nadzieją. Wolałabym, żebyś... — Chichocze.

Chwytam się za mostek na nosie, wypuszczając powietrze. — Viola... po co tyle piłaś? 

Żeby cię wkurzyć i dlatego, że mogę.

96

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Zaciskam usta w wąską linię. — Podnieś ręce — Proszę. — Musimy ściągnąć to co nazywasz sukienką. 





Cóż, chciałeś, żebym to założyła — mówi żartobliwie, ale jak prawdziwie. W końcu unosi ręce nad głowę i czeka. Nawet nie wiedziałem, że wychodzisz dziś wieczorem. — Nie ukrywam irytacji. Unoszę palcami rąbek jej sukienki i podciągam za biodra, talię, klatkę piersiową, a potem przez ramiona i głowę. Dlaczego wziąłeś moje ubrania? — Unosi brew, w czasie, kiedy rzucam jej ciuchy na podłogę. Pochyla głowę, wyzywając mnie.

Przełykam. Zdejmowanie sukienki było złym pomysłem. Ma na sobie koronkowy biustonosz i majteczki do kompletu. Walczę z ochotą, by jej dotknąć, a w jej spojrzeniu widzą tę samą walkę. 

Nie wspominając, o tym, że zostawiłeś mi tylko stringi i jeden koronkowy stanik.

Unoszę kącik ust, myśląc o tym, jak wkurzona była odkrywając niespodziankę. — Tak, obecnie tego żałuję. — Naprawdę żałuję swojej decyzji. 

Och, Travisie Kingu — wyrzuca z siebie, gryząc dolną wargę. — Widziałeś mnie już nagą, pamiętasz?

Och, pamiętam. Obraz wypalił się w moim mózgu. 



To znaczy, jeśli wolisz mnie oglądać w seksownej bieliźnie, wystarczyło zapytać — Diabelskie ogniki świecą w jej oczach i jestem przekonany, że o wszystim zapomni. Pierdolone piekło — mamroczę pod nosem, potrząsając głową. Teraz poważnie testuje moją kontrolę. 97

„This is War” Kennedy Fox    

tłum. nieof.: malpka43210

Myślę, że powinnaś iść spać — mówię, podnosząc kołdrę. — Rano to cię zabije. Och, oczywiści, szefie! — Drwi, wydymając usta. Viola... — Warczę, błagając ją, żeby mnie nie sprawdzała. — pod kołdrę. Zmusisz mnie? Żałuję, że nie.

Kurwa, chciałbym mieć teraz przy sobie telefon, żeby nagrać te słowa. To nie Viola, którą znam. Ta spędziła ostatnią dekadę, nienawidząc mnie. Znam ją jednak na tyle dobrze, że wiem, że jutro znowu mnie znienawidzi.  

Czego chcesz, Viola? Powiedz mi — wyzywam. Pocałuj mnie — mówi, spoglądając na błagalnym wzrokiem.

mnie

Marszczę czoło, wstrząśnięty, że ma jaja. Część mnie skłania się ku pocałunkowi i seplenieniu prośby, ale druga wie, że jeśli zacznę, nigdy nie będę w stanie się powstrzymać. Uśmiecham się do niej, zbliżając. Nadal mnie obserwuje, jakby czekała. Pochyliwszy się, pozwalam ustom zatrzymać się nad jej. Jej klatka piersiowa unosi się i opada, a płytkie oddechy uderzają w mój kilkudniowy zarost. 

Księżniczko... — Powtarzam szeptem. — nie całuję dziewic. — Uśmiecham się zarozumiale, wiedząc, że zaraz pęknie.

Niebieskie oczy zwężają się i odpycha mnie obiema rękami. — Pieprz się, Travis. Viola, którą znam. Wstaję z łóżka i chichoczę. — Nie poradziłabyś sobie ze mną. — Podciągam kołdrę do jej obojczyka. — Prześpij się. 

Założę się, że nie masz jaj, żeby mnie pocałować, Travisie King. Dużo szczekasz, mało gryziesz. Nie powiem, że jestem zaskoczona. Rozczarowana, może... ale... 98

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Uciszam ją ustami, atakując ją swoim językiem. Nie czekam na jej zgodę. Biorę to, czego chcę, wiedząc, że dokładnie tego, pragnie. Uwalnia głęboki, gardłowy jęk, ale uciszam go ustami, co tylko zachęca ją do kontynuowania pocałunku. Ma ciepłe wargi, smakujące jak wódka żurawinowa, którą piła. Owija ramiona wokół mojej szyi, przyciągając mnie. Czuję, jak porusza biodrami. Teraz nie mam już żadnej kontroli nad sobą, ale muszę nas powstrzymać. Niechętnie uwalnia moje wargi, cofam się. — Wystarczająco dużo szczekania? — Pytam, potrzebując przywrócić granice. Blednie i zanim jestem w stanie zapytać, co się stało, potykając się biegnie do łazienki. Chwilę później słyszę, jak opróżnia żołądek. 



Viola! — Pędzę za nią, klęczy nad toaletą, jęcząc. — Jezu. — Przytrzymuję jej włosy w pięści. Czekam, aż kończy i siada, wyglądając na pokonaną. Zamierzam nie odbierać tego osobiście — mówię, chichocząc.

Zwęża oczy i patrzy na mnie. — Przezabawne, dupku. Podnoszę się i biorę ręcznik.  

Nigdy więcej nie będę piła. Wszyscy tak mówią.

Strzela we mnie zimnym spojrzeniem. 

Chodź. — Wyciągam rękę. — Wracamy do łóżka.

Obserwuje mnie chwilę i przyjmuje dłoń. Moje oczy wędrują po jej ciele, zauważa to. 

Naprawdę? Teraz, kiedy przed tobą wymiotowałam, mnie obczajasz? — Znajoma Viola, wraca na powierzchnię. 99

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Pocieram dłonią podbródek i błyskawicznie się uśmiecham. — Właściwie to zastanawiałem się, czy powiedzieć ci, że masz trochę... na piersi, ale nie przeszkadza mi to, możesz spać w wymiocinach. Uwalnia dłoń i odwraca się, żeby spojrzeć w lustro nad umywalką. Chwyta ręcznik i wyciera się, cały czas patrząc mi w oczy. 

Powinnaś się przespać — mówię. — I napić się wody, zanim się odwodnisz.

Podchodzi do kranu i rozpryskuje wodę na twarzy, a potem wpatruje się we mnie w lustrze. — Nie martw się. Jest okej. Chcę powiedzieć coś o tym, przypadkowym facetem z baru i drodze do domu, ale gryzę się w wściekłością, po czym wychodzę z bez prześcieradeł.

jak prawie wyszła z jakimś jak ledwo świadoma była w język i wpatruję się w nią z łazienki i zmierzam do łóżka

Potem wyciągam dodatkowy koc z szafy i kładę się, budzę się coś koło 4 nad ranem. Przez hałas dobiegający z łazienki. Cholera, Viola. Znużona, siedzi przy toalecie, rozkopana, z włosami na twarzy i szyi.  

Ja pierdolę, V. — Łapię jej włosy i dłonią masuję plecy. — Kiedy tutaj wróciłaś? Nigdy nie wyszłam.

Cholerny uparciuch, uświadamiam sobie. — Odwodnisz się. Przyniosę ci wodę.  

Nie. — Ledwie się wykrzywia. — Nie zostawiaj mnie. — Kładzie głowę na desce, blada jak duch. Zaraz wracam. Obiecuję. — Zgarniam kilka butelek wody z lodówki i wręczam jej zaraz po powrocie. — Pij.

Potrząsa głową. 100

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Viola — mówię ostrzej. — Powiedziałem wypij.

Bierze ją ode mnie i zaczyna pić. — Czuję się jak śmierć. 

Taa, cóż, to się dzieje, kiedy pijesz i całą noc. — Rozmasowuję kark. — Co ty, do diabła, sobie myślałaś?

Zamyka oczy. — Nie chcesz wiedzieć. W milczeniu podnoszę ją z podłogi i zanoszę z powrotem na łóżko. Zaciskam dłonie, na jej chłodnej skórze. Okrywając ją, nie mogę zmusić się do zostawienia jej samej. Postanawiam wyciągnąć dodatkowy koc z szafy Drew i położyć się obok na podłodze. Wtedy po prostu, podam jej kosz, jeśli gorzej się poczuje. Uśmiecham się i kładę dłonie za głową, słuchając jej powolnego oddychania. Idę do swojego pokoju, zbieram jej ubrania i odkładam je, skąd zabrałem. Chętnie położył bym się obok niej na łóżku, ale leżę na podłodze. Godzinę później nadal nie mogę zasnąć. Wspomnienia jej warg nadal nawiedzają mój umysł i wiem, że kiedy się obudzi, zetnie mi głowę za pocałunek.

VIOLA Umarłam. O Boże. Nie, nie umarłam, ponieważ czuję się okropnie. Udaje mi się otworzyć oczy i okazuje się, że Travisa nie ma. Nie mam pojęcia, która jest godzina, ale pamiętam, że spał tu w nocy. Tak przynajmniej myślę. Szukam telefonu, w końcu znajduję go na podłodze. 11:18.

101

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Tak późno nie położyłam się od… cholera. Rzucam się do pobliskiego kosza i opróżniam żołądek. Kiedy wreszcie czuję, że mogę usiąść, wspomnienia z ostatniej nocy wirują w mojej głowie. Zerkam w dół i zdaję sobie sprawę, że jestem jedynie w biustonoszu i pasujących majtkach. I Travis King mnie w nich widział. Po prostu świetnie. Potem przypominam sobie pocałunek i jego twarz unoszącą się nad moją. Czy to naprawdę się wydarzyło? Może alkohol i wyrzyganie wnętrzności sprawiły, że wyobraziłam sobie to wszystko, ponieważ nie ma mowy, że odwzajemniłam pocałunek. Jeśli coś to, uderzyłabym go. To znaczy prawdopodobnie. Dotykam palcami ust. To wszystko zwala się na mnie i na bank mieliśmy pocałunek. Miękki, głęboki, odurzający. Kurwa. Jestem prawie pewna, że ten pocałunek mnie zrujnował, ale nie mogę tego pokazać. Jak, do diabła, mam teraz sobie z nim poradzić? Myśli, że wygrał. Nie zamierzam pozwolić mu myśleć w ten sposób. Zbliżenie się do Travisa to zły pomysł. Nic dobrego nie mogło z tego wyniknąć, zwłaszcza, gdybym wmieszała w to serce. Potrzebuję rozproszenia, decyduję się na sms do Drew. Twój współlokator rozebrał mnie wczoraj do biustonosza i majtek. Gdzie jest kawa? Uśmiecham się, gdy naciskam „wyślij”. Kilka sekund później mam odpowiedź. Jest martwy. W szafce nad zlewem. Chichoczę do siebie, ale wkrótce zdaję sobie sprawę, że brzuch nie akceptuje śmiechu. Jest pusty i burczy z głodu. 102

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Musiałabym stawić mu czoła prędzej czy później, po prostu żałuję, że to zdarzy się znacznie wcześniej. Wreszcie udaje mi się wydostać się z łóżka i uśmiechnąć, widząc swoje rzeczy, ale zakładam jedną z długich koszulek Drew, zanim wezmę prysznic. Najpierw muszę coś zjeść. Wreszcie opuszczam sypialnię, dom jest zupełnie cichy. Dzięki Bogu. Wychodzę na korytarz i przechodzę do kuchni, rozglądając się za jakimkolwiek ruchem. Po upewnieniu się, że jest czysto, podkradam batonik musli i poszukuję kawy. Jak tylko ekspres zaczyna parzyć kawę, słyszę go.    

VIOLA! — Drze się, ale nie wystraszony. Ukrywam uśmiech, kiedy szturmuje do kuchni. Żartujesz sobie ze mnie? Powiedz, że doświadczyłaś jakiegoś rodzaju urazu głowy. To jest możliwe. Och, zamknij się.

Nie patrzę na niego. Nie wiem, czy potrafię, ale przypominam sobie, że gramy. Nie ułatwię niczego.  

Uspokój swoje cycki, King. — Odwracam się i patrzę na niego. — Jeszcze nie wypiłam porannej kawy. To gówno nie jest tego warte — mamrocze przed odejściem. Dobrze. Punkt dla drużyny gości.

Biorę prysznic i ponownie czuję się jak człowiek, ubieram się w ulubioną parę niebiesko- zielonych legginsów i czerwony podkoszulek. Związuję włosy w niechlujny węzeł, biorę książkę i zwijam się w łóżku oficjalnie zaczynając leniwą sobotę. Zaraz po tym, jak książę spotyka Kopciuszka, słyszę ruch na korytarzu. Siadam, starając się dosłyszeć, co to, do diabła, gdy słyszę jęk kobiety, mój najgorszy koszmar odżywa. Po zamknięciu drzwi sypialni następuje głośny upadek na ścianę. Więcej jęków. Więcej uderzeń w ścianę. Więcej hałasu. 103

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Czy on jest poważny? W środku dnia przyprowadził sobie laleczkę do mieszania? Pieprzony drań. Potrząsam głową, nie chcąc, aby to mnie niepokoiło. Wtykam nos w książkę i ponownie czytam ostatni akapit. 

Och, Travis... taaak kochanie... — „Tak, kochanie?” Jak oryginalnie. Wciąż skomle i wykrzykuje jego imię podczas pieprzenia przy ścianie.

Zaciskam szczękę, wiedząc, co zrobić. Spędził ostatnie 10 lat zachodząc mi za skórę. Ale bez względu na to, jak go nienawidzę, niezaprzeczalnie dzielimy chemię. Nawet jeśli wziąć pod uwagę, sposób, w jaki mnie roztrzaskał, i wszystko, w co wierzyłam, nigdy nie zdołamy naprawić lat tortur i wzajemnej nienawiści. Będąc dorosłą 22-letnią kobietą, podłączam iPhone do systemu stereo Drew i załączam Mary Poppins. Jeśli to ich nie uciszy, nie wiem co zdoła. Technicznie rzecz biorąc powiedział, żebym włączyła muzykę, żeby zagłuszyć jego seks eskapady. Więc, tak naprawdę postępuję zgodnie ze wskazówkami. Pogłaśniam na maksa, a ich jęki giną w muzyce. Mogę wrócić do książki, gdzie książę jest zaskoczony, dowiadując się , że jego Kopciuszek jest najlepszym mechanikiem w kraju. Wyobrażam sobie. Opieram się o poduszki, prawie wyskakując ze skóry, kiedy Travis wpada przez moje drzwi, zupełnie nagi i twardy. Nie patrzy na mnie, gdy chwyta mój telefon i coś klika. 

Co ty, do diabła, robisz? — Krzyczę ponad basem „Supercalifragilisticexpialidocious”2. — Wyjdź!

Ignoruje mnie, przytrzymując telefon nad głową, kiedy domyślam się, że chce ją wyłączyć.  2

Tytuł piosenki

I tak ją włączę. — rzucam. 104

„This is War” Kennedy Fox   

tłum. nieof.: malpka43210

Nie, jeśli tego nie odzyskasz. — Odwraca się i idzie do drzwi. Oddawaj. — Proszę. Nie. — Wchodzi na korytarz i wraca do swojego pokoju. Idę za nim, ale spóźniam się, bo zamyka drzwi. Czekaj... czy on ją pieprzy przy ścianie, bo jego łóżko nie ma jeszcze prześcieradeł? Drwi ze mnie?

Prawdopodobnie. Ale Travis ponownie mnie nie docenił. Jeśli chce łamać wszystkie zasady domu i pieprzyć dziewczynę, dobrze. Idąc do kuchni, zabieram ze sobą krzesło. Wyciągam zapalniczkę z szuflady, ręcznik papierowy i staję na krześle, bezpośrednio pod czujnikiem dymu. Wszystkie są połączone. Jeśli włączy się jedna, włączą się wszystkie. Uśmiecham się złośliwie, zapalając ręcznik i czekam, wystarczy moment, po tym jak dmucham. Podkładam go pod czujkę i czekam na alarm. Jak tylko to robię, zeskakuję z krzesła i rzucam ręcznik do umywalki. Słyszę kroki w holu, a dziewczyna krzyczy, żeby „wyłączył ten hałas”. 

Viola! — Krzyczy, wyraźnie wkurzony.

Wybiegam z kuchni, dopóki mnie nie widzi. 

Jasna cholera, Viola — Słyszę, jak mamrocze, zanim wyłącza alarm. — Wybacz, kochanie. Powinnaś iść.

Tak, kurwa, powinna. Kilka minut później słyszę, jak drzwi się zamykają, oddycham z ulgą. Z wyjątkiem nowego uczucia, które mnie oblepia: strach. Travis jest już daleko ponad wkurwieniem. 

Gdzie jesteś, do cholery? — Krzyczy.

Nie odpowiadam. 105

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Więc co? Możesz niszczyć mi randkę, ale nie pokażesz twarzy?

Ma rację. Tchórzę. Musimy stanąć twarzą w twarz. Celowo robię hałas, żeby zwrócić jego uwagę. Zanim mogę się ukryć, stoi przede mną w samych dżinsach, które miał na sobie wczoraj, z głodem w oczach, a dłońmi zaciśniętymi w pięści. Stoimy naprzeciw siebie, obserwując się w bezruchu. Jedynymi dźwiękami są nasze oddechy, zanim mogę go odczytać, rzuca się na mnie.

106

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY TRAVIS Trzeci raz w ciągu trzech dni Viola jest fiutoblokerem. Nigdy w swoim życiu nie byłem tak wkurwiony tą głupią grą, w którą pogrywa. Chce wojny, to ją dostanie. 





Przysięgam, Viola. — Ściskam jej biodra i pcham na ścianę. — Jeśli musimy się pieprzyć, żeby się ogarnąć, zrobię to. — Łapię jej włosy w pięść, przechylając głowę, aby na mnie spojrzała. — Potrzebujesz tego, księżniczko? Dojść? Jesteś aroganckim dupkiem — pluje, ale nie zaprzecza. — Nie pozwoliłabym ci się tknąć nawet kijem. — Napina się, zdaję sobie sprawę, że jest równie wzburzona, jak ja. Och, naprawdę? — Kładę dłoń na jej szyi i wsuwam między piersi. — W takim razie powiedz mi. Dlaczego twoje sutki są twarde jak kamyki?

Obserwuję, jak jej gardło porusza się, kiedy przełyka. — Jest chłodno. 107

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Śmieję się. — Czyli wmawiasz mi, że jeśli teraz ściągnąłbym ci majtki, nie byłyby wilgotne? Usta jej drgają.  





Tak myślałem. Co cię to w ogóle obchodzi? Nie możesz zaczekać dwóch tygodni, dopóki się nie wyprowadzę, żeby wrócić do tabunu dziewczyn? Naprawdę potrzebujesz dziewczyny co noc? — Wyzywa, ręką łapię ją w pasie i zbliżam do siebie. Drżenie ją zdradza. Pragnie tego tak bardzo, jak ja tego potrzebuję. Lubienie seksu nie czyni mnie potrzebującym — mówię rzeczowo. — Ale nic o tym nie wiesz, prawda V? — Wyśmiewam, wiedząc, że doprowadzi ją to do szaleństwa. Dobrze — mówi pewnie i gorliwie. — Chcesz się dowiedzieć? — Pochyla się, zsuwając legginsy. Nie spuszczam z niej oka, kiedy praktycznie robi mi striptiz, wyzywając mnie, żebym coś zrobił.

Skopuje je i stara się pozbyć majtek. Czuję, że mój kutas drga, świadomy, że Viola Fisher się dla mnie rozbiera. 

Co dalej, King? Wolisz w biustonoszu czy bez?

Szczeka mi się zacięła i nie mogę odpowiedzieć. 



Bez? — Odpowiada za mnie, rozbawiona. — Dobra. — Przeciąga koszulkę przez głowę i rzuca na rosnącą, na podłodze, kupkę. Wyciąga się i wędruje ramionami za plecy, żeby rozpiąć stanik. Po kilku sekundach opuszcza go z ramion i bez przerywania kontaktu wzrokowego, opuszcza na podłogę. Jestem gotowa — ogłasza, jakby była jakąś nagrodą. Viola Fisher to coś więcej niż pieprzone trofeum. — Czyń swoją Kingowską magię czy cokolwiek, po której kobiety padają na kolana. 108

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Krew mi wrze, walczę z irytacją. Jestem spięty. Połowa mózgu mi obumarła i pragnie ją przechylić przez ladę i dać, o co prosi, podczas gdy druga połowa stara się zracjonalizować sytuację i odejść. Wreszcie, dokonuję wyboru. Ściągam dżinsy, obserwując każdy jej ruch, czekając, czy się złamie. Przygląda się uważnie, jak je odrzucam i staję przed nią zupełnie nagi. Całkowicie twardy. Mruga, oczami wędrując do mojej imponującej długości. Twardej, od nocy, w której przyjechała. 

Cóż? — Unosi brew. — Czekam na twój ruch.

Zaciskam zęby, zbliżam się do niej i wypełniam wolną przestrzeń między nami, aż fiutem naciskam na jej miękką skórę. Kładę dłoń na ścianie za nią, pochylam się, a drugą rękę łapię ją za biodro. — Mam dość tych przemądrzałych ust. Pokaż mi, co jeszcze potrafisz nimi robić, albo zamknę je po swojemu. 

Nie, dziękuję. Wolę uniknąć opryszczki, zważając na to, że jeszcze dziesięć minut temu pieprzyłeś inną laskę...

Przerywam, zanim kończy. — Nie pieprzyłem jej.  

 

Byłam tuż obok. Słyszałam. Słyszałaś jęki — wyjaśniam. — To zwykle się dzieje, gdy dziewczyna mnie ssie. To przyjemne dla obu stron. Boże, jesteś taki obrzydliwy — syczy. Chcesz zobaczyć, jak bardzo obrzydliwy, mogę być? — Wciskam palec między jej wargi. — Ssij, księżniczko. Muszę wiedzieć, z czym pracuję.

Spełnia rozkaz i otwiera usta. — Schyl się i dotknij mnie. 

Nie — mówi z palcem w ustach. 109

„This is War” Kennedy Fox   



tłum. nieof.: malpka43210

Zamierzasz mnie popychać przy każdej cholernej okazji, Viola? Mogę próbować. — Przygryza mi opuszek palca, więc szybko go wysuwam. Przestań być uparta i połóż na mnie dłonie — żądam, z przekonaniem. — Wiem, że o tym marzyłaś, V. — Pozostawiam centymetr odległości od naszych ust. Pierdol się, Travis — Szepcze. — Nie marzyłam o egoistycznej męskiej dziwce. Jeślibym tego pragnęła, zrobiłabym to, ale obawiam się, że, pod moją ręką odpadnie.

Zaciskam szczękę, moja cierpliwość Przyciskam się mocniej fiutem do jej cipki. 

cały czas ubywa.

Tak cholernie trudna. — Okrążam się ręką, głaskając. — W porządku. Powiedz, że mogę cię dotknąć. — Jesteśmy tak blisko, że nie waham się przebiec językiem wzdłuż jej dolnej wargi. — Chcę dotknąć twojej cipki. Powiedz to, księżniczko. — Rozkazuję przy jej ustach.

Napiera na mnie, dając mi wszystko, czego potrzebuję. Uśmiecham się w jej usta w zwycięstwie, przygotowując się do złamania jej raz na zawsze. 



Grzeczna dziewczynka — pochwalam, opuszczając dłoń na jej gładkie ciało, powoli dotykając jej sutka. Wstrzymuje oddech, walcząc z przyjemnością, która ją ogarnia. Drugą ręką wędruję między jej nogi. Pocieram kciukiem wrażliwy kłębek nerwów, obserwując, jak jej oczy zachodzą mgłą. Odrzuca głowę do tyłu z jękiem, czuję, że spłonie zanim nawet wsadzę w nią palec. Dla mnie taka gładka cipka? — Pytam, zwiększając nacisk. Opuszczam usta na jej szyję i składam pocałunki wzdłuż obojczyka. — Odpowiedz na pytanie, Viola. 110

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Słyszę, jak zasysa oddech, zanim reaguje. — Wierz lub nie, nie wszystko kręci się wokół ciebie. Przygryzam jej szyję. Pociągam za płatek ucha i ssę. — Tak? — Bez ostrzeżenia zanurzam w niej palce. Wzdycha, łapiąc się mojej ręki, żeby złapać równowagę. 







Kurwa, masz ciasną, małą cipkę. To tak cholernie mokrą. — Spoglądam na nią, obserwując, jak porusza biodrami, szukając ulgi. Całuję ją po ramieniu, trzymając blisko. Wpycham drugi palec, otwiera usta i wypuszcza głęboki jęk. Mm... to jest to, księżniczko. — Zanurzam się głęboko, kciukiem masując łechtaczkę. — Miałaś tam już kiedyś męskie palce? — Ignoruje mnie, uśmiecham się, całkowicie ją ogłuszyłem. — A co z ustami faceta? Miałaś tak wcześniej orgazm? Mm... — to wszystko, co mówi, poruszając się na moich palcach. — Mam ochotę usiąść na twojej twarzy, żebyś się zamknął. Kurwa, księżniczko. Ta myśl przeleciała mi przez głowę, zaufaj mi, ale chcę poczuć pierwszy orgazm, który ci zafunduję. Chcę poczuć, że twoją cipkę zaciskającą się wokół moich palców, twój orgazm spływający mi na dłoń, kiedy palcem pieprzę cię mocniej. Tak więc, Viola. Pozwól się usłyszeć. Wiem, że tego potrzebujesz. — Wierci się, czuję, że za minutę wybuchnie.

Albo się powstrzymuje, albo potrzebuje większej zachęty. Szybko obracam ją wokół, więc stoi twarzą do ściany, napieram na nią klatą. Kutas twardy jak skała wbija się w miękką część jej pleców. Owijam ramię wokół jej talii i toruję sobie drogę do jej łechtaczki. Drugą dłonią otaczam jej szyję, przechylając głowę, aż ustami ocieram się o jej ucho. 

Masz pojęcie, co zrobiłaś, księżniczko? Spędziłem połowę nastoletnich lat, wmawiając sobie, że mnie nie 111

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

pociągasz. Dorastałaś i pogardzałaś wszystkim, co się ze mną wiązało, a ja pragnąłem cię jeszcze bardziej. Teraz? Chcę pierdolić cię tak cholernie mocno, że nie będziesz mogła chodzić przez tydzień. Ale wiesz co? — Mówię, poruszając dwoma palcami w jej wnętrzu, natychmiast wilgotnieje. — Nawet mimo gniewu i osądzaniu, myślę, że ty również potajemnie mnie pragnęłaś. Nie patrzy na mnie, ale szczęka jej tężeje. — Przepraszam, że muszę rozbić twoje rozbuchane ego, ale gniew zawsze był prawdziwy. Pchnę cię pod autobus, jeśli to znaczy, że nigdy więcej nie zobaczę twojej aroganckiej twarzy. Uśmiecham się, przejrzałem jej kłamstwa. — Tsk, tsk. — Przyspieszam ruch palcami, wsuwając się i wsuwając na okrągło, podtrzymuje się ściany. — Twoje ciało mówi, co innego. Twoja cipka boleśnie tego potrzebuje. Nie możesz już z tym walczyć. 





Sama potrafię to zrobić — stwierdza rzeczowo. — Jedyna różnica polega na tym, że już dwa razy doszłam. Masz małe, brudne usta, Violu Fisher, przeważnie wypełnione kłamstwami. Wiem, że nigdy nie spojrzysz na to w ten sam sposób. Wibratory są cudowną rzeczą — mówi. — I nie gadają.

Usta mi drgają, a ciało ogrzewa. — Kurwa, Viola... Przysięgam na Boga, jeśli nie chciałbym tak bardzo zasmakować twojej cipki, pieprzyłbym cię, aż wyrwałabyś sobie wszystkie włosy i połamała paznokcie — Pcham głębiej i przyciągam ją bliżej, tak, że czubkiem fiuta dotykam jej cipki. — Czujesz? Słyszę jak przełyka, chce krzyczeć i błagać o ulgę, ale jest uparta, małą i waleczna. Jeśli nie chce polubownie, będę musiał ją zmusić.

112

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Odnajduję jej pierś, chwytam różowy, napięty sutek, rolując między kciukiem a palcem. Wstrzymuje oddech, dłużej nie wytrzyma. Ściskam jej pierś tak, że jęczy seksownie. 



 

Ahh... — Odrzuca głowę, straciła kontrolę, chociaż chce wierzyć, że nadal ją posiada. Viola Fisher jest w moich dłoniach. Mmm hmm, to jest to. Dojdziesz tak cholernie mocno, księżniczko. Pozwól mi to usłyszeć. Potrzebujesz tego. Drżysz — podpowiadam miękko. Wiem, że potrzebuje tego tak bardzo, jak ja. Travis... — niemal szepcze. — Boże, tak... — Jej biodra poruszają się w rytm palców. Zgadza się, księżniczko. Weź, czego potrzebujesz. Ujeżdżaj moje pieprzone palce i weź to.

Zamyka oczy i wydaje najgłośniejszy, najseksowniejszy jęk, jaki kiedykolwiek słyszałem. Zaciska się jak imadło na moich palcach i moczy je. Będąc tym chciwym draniem, nie daję jej więcej niż sekundy, żeby złapać oddech, zanim znowu dotykam jej łechtaczki. Wsuwam palce i naciskam mocniej na jej delikatny kłębuszek, wiedząc, że jeszcze nie skończyła.  





Kurwa, o mój... ja... nie mogę... — mruczy, kołysząc biodrami szybciej, potrzebując ulgi. Kto sprawia, że tak się czujesz, księżniczko? — Pytam, dodając nacisk. — Powiedz — wydaje kolejny jęk, ale ignoruje pytanie. Nie pozwolę ci dojść, dopóki nie odpowiesz. — Zaczynam wycofać palce, przypominając jej, kto tu rządzi. Jesteś takim pieprzonym dupkiem — Syczy, oddychając urywanie.

Strzelam na nią językiem, wysuwając odrobinkę palce. Dłonią ponownie ściskam jej pierś, przypominając, że całkowicie ją posiadam, a jej przyjemność zależy ode mnie. 113

„This is War” Kennedy Fox 

 

 

tłum. nieof.: malpka43210

Potrzebujesz tego, Viola... Czuję, jak bardzo. — drażnię się, dopóki nie odpadnie. — Więc, powiedz mi. Kto ci to zrobił, księżniczko? Dobra, sama to zrobię. — Sięga w dół, starając się usunąć moją rękę, żeby mogła się zaspokoić. Niezła próba. Nie dotkniesz się, dopóki nie przyznasz jak się czujesz, kiedy cię dotykam — Chwytam ją za nadgarstek i przyciągam do piersi. — Kto by pomyślał, że będziesz tak potrzebująca? — Cofam palce. — Teraz chcesz dojść, czy nie? Tak— błaga, szczękę zaciska. Dobra dziewczynka. — Składam pocałunek na jej szyi i poruszam palcami, głęboko i szybko, dopóki nie rozpływa się w moich ramionach. Wykrzykuje moje imię, dochodząc.

Uwalniam ją i okręcam, wyglądała tak cholernie przepięknie, zarumieniona, z włosami na całej twarzy. Przygląda się uważnie, oddychając szybko, kiedy ssę palce, degustując ją. Oblizuję wargi, wydaje miękki jęk. 

Twój ruch, Fisher. — Uśmiecham się, wychodząc i zostawiając ją bez słów. Punkt dla drużyny gospodarzy!

VIOLA Travis jest martwy. MARTWY. Po przyjściu do mnie jak głodujące zwierzę, wciąż pachnące perfumami innej dziewczyny, powinnam go odepchnąć. Był z dziewczyną kilka sekund przed znalezieniem mnie w korytarzu, ale nie mogłam znaleźć sił, żeby odejść. Miał fascynujące spojrzenie, a kiedy przejął kontrolę, nie mogłam nawet myśleć normalnie. 114

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Jestem wkurzona na siebie nie tylko dlatego, że uległam, ale ponieważ zostawił mnie stojącą samotnie i nago po tym, jak przeżyłam najlepszy orgazm swojego życia, czyniąc mnie słabą. Oczywiście, gdyby to była bajka, zabrałby mnie z powrotem do swojego pokoju i trzymał w ramionach całą noc, ale jak wszyscy wiemy, Travis nie jest pieprzonym księciem. Nie, Travis jest kutasem, a ja się odpłacę, choćby to była ostatnia rzecz, którą zrobię. Muszę się upewnić, że zagram idealnie, zachowując się tak, jakbym nie była zraniona, jakby wszystko było dobrze, żeby nie zauważył jak knuję za jego plecami. Będę Violą, której pragnie, niszcząc go za wcześniejsze wielokrotnie złamane serca. Będę jak kęs zatrutego jabłka, którym karmił mnie od ponad dziesięciu lat. Unikałam go przez resztę dnia w sobotę i połowę niedzieli. Po tym nie mogłam, spojrzeć mu w oczy. To była chwila słabości i tak jak próbowałam się ukryć, poślizgnęłam się i ujrzał, jak naprawdę się czułam. I choć pogrzebałam te uczucia, jak tylko mnie dotknął, wracały. Są chwile, że prawie miękną mi kolana, kiedy o tym myślę. Łatwo zatopić się w fantazjach, że mnie pragnie, doprowadzając na krawędź i patrząc, jak rozpływam się, szepcząc jego imię, ale poważnie? Zostawił mnie, stojącą samotnie i nago, ze względu na grę. Co do kurwy? Spałam niespokojnie i obudziłam się z diabelskim planem. Moje emocje nie są skrzypcami, na których można grać. Oko za oko, emocje za emocje. Mam wrażenie, że również mnie unikał. Kiedy otwierają się drzwi do jego pokoju i zamykają frontowe, ruszam. Mam dość, że pyszni się wokół, więc zabieram jego rzeczy z bagażnika i podrzucam mu. Koniec z takim pieprzeniem teraz. Włączam telefon i przewijam listę kontaktów. Przewijam Drew, wszystkie dzieciaki, które korepetytowałam, dopóki nie zatrzymuję się na numerze Jasona. Wiem, że postępuję niewłaściwie. Wprowadzanie innych do naszej wojny nie jest czymś, co zwykle robiłam, ale po piątkowej nocy wiem, że Jason jest zainteresowany, a Travis musi się skręcać. 115

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Zanim piszę do Jasona, zacieram ślady i wysyłam sms do Drew. Idę na drinka albo kolację z Jasonem. Chciałam, żebyś wiedział, zanim zaczniesz świrować. Odpisał coś, ale nawet nie przeczytałam. Drew nie kontroluje mnie. Nie jesteśmy już dziećmi i mogę robić cokolwiek z kimkolwiek. Zamiast tego piszę do Courtney przypinając sobie, że poleciała do domu. Dotarłaś do Dallas bez problemów? Mój samolot właśnie wylądował. Chciałam ci napisać i dać znać. Opóźnienia były straszne! Chciałabym, żebyś była tu ze mną. Uśmiecham się, też bym chciała. Nie byłabym teraz w trudnej sytuacji. Wiem. Będziesz się fajnie bawiła. Myślę, że zgodzę się na drinka z Jasonem. Bańka tekstowa pojawia się natychmiast. Mogę sobie wyobrazić jej twarz. ZRÓB TO!!!! To tylko drink! Cholera, moja torba się zbliża. Chcę szczegółów tak szybko jak to możliwe! Courtney dodaje mi tylko odwagi, której potrzebowałam. Uśmiecham się, znajdując jego sms z piątku. Było świetnie się spotkać. Chcesz wybrać się na tego drinka? Natychmiast dostaję odpowiedź. Cześć, kochanie. Co robisz dzisiaj wieczorem? Zły uśmiech tworzy się na mojej twarzy, gdy wysyłam prostą wiadomość. Mam wolny wieczór. Zjedzmy kolację w Romero o 7. Chciałbym nadrobić zaległości. Odbiorę cię. Mam poczucie winy, ale wiem, że to jedyny sposób, w jaki mogę poruszyć mieszane uczucia Travisa. Idealnie. Mieszkam u Drew. Widzimy się. 116

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Mam godziny na przygotowanie, ale czas mija szybko. Biorę prysznic i ubieram się w ciasną sukienkę, która sprawia, że mój tyłek wygląda świetnie. Mimo, że jest dopasowana, wciąż jest elegancka. Do kompletu dołączam naszyjnik z pereł i lekki makijaż. Jest doskonale, ponieważ wciąż wyglądam jak ja, ale ładnie, nie jak wtedy. Chwytam telefon i siadam na kanapie, żeby obejrzeć coś w telewizorze, czekając na przyjazd Jasona. Travis wchodzi do środka i gwałtownie się zatrzymuje. Ma klucze w dłoni i zszokowaną minę. Znam ten wygląd.   

Co, do diabła, Travis? Zrób zdjęcie i przestań się gapić. Jest i V, której mi brakowało. — Uśmiecha się, bawiąc się kluczykami. — Martwiłem się, że zniknęła na dobre. Nie jesteś takim szczęściarzem. I nazywaj mnie V, jeśli chcesz, nie będę się z tobą pieprzyła, żeby cię poprawić — mówię.

Uśmiecha się, ale nie żartuję. Mam zamiar otoczyć się murem, udając, że wszystko jest cudownie, ale serce mi wariuje, kiedy jest blisko, a teraz czuję się pozbawiona kontroli. Siada, uśmiecha się i pochyla się naprzód, wciąż wpatrując się we mnie. 

 

Ale chcesz mnie pieprzyć, prawda? — Jego głos jest głęboki i ochrypły, wie, że doprowadza mnie do szaleństwa. Nie pierdoliłabym cię nawet z cipką najgorszego wroga. Cholera, kocham, kiedy mówisz w ten sposób. — Błyska idealnymi, perłowo- białymi zębami.

Piorunuję go wzrokiem, kiedy dzwoni dzwonek do drzwi, wstaję, wychodząc, zanim może się odezwać. Czuję, że jego oczy wypalające dziury w tyle mojej głowy, kiedy otwieram drzwi. Prawdziwy uśmiech przecina moją twarz, kiedy Jason komplementuje mój wygląd. Otacza dłonią moją talię i umieszcza słodki pocałunek na moim policzku. Chciałabym mieć teraz oczy z tyłu głowy, żeby widzieć minę Travisa. Może byłam pijana w 117

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

piątkową noc, ale pamiętam, jak Travis spojrzał na Jasona, gdy rozmawialiśmy i tańczyliśmy. Zakładam się, że nie ma to porównania z teraźniejszym wyrazem twarzy.  

Chcesz wejść? — Pytam, machając ręką. — Muszę tylko wziąć torebkę. Jasne. — Wchodzi i rozgląda się.

Odwracam się i widzę, jak Travis skamieniał. Zacisnął szczękę, a jego twarz wypełniła się tysiącem uczuć. Dobrze. 

 

Hej, Travis. — Jason kiwa do niego, a potem spogląda na mnie. Jason drętwieje widząc minę Travisa. Zaciskam wargi, ukrywając zachwyt, który czuję. Powinniśmy iść — mówi Jason. — Mamy rezerwację na 7. — Sprawdza zegarek. Och, dobrze. Jasne, tak. Chodźmy — mówię uprzejmie, ale oczywiście przeciągam chwilę. Jason nie jest głupi i zrozumiał wskazówkę, z uśmiechem kiwa głową i wychodzi. — Widzimy się w samochodzie — mówi z mrugnięciem.

Po zamknięciu drzwi, strzelam sztyletami w Travisa. 

 

Co ty robisz, Viola? — Warczy. Wsuwa ręce do kieszeni. Z wargami zaciągniętymi w linię, mrocznym nastrojem i zimnymi oczami przypatruje mi się, czekając na odpowiedź. Miliony niewymienionych słów zderzają się podczas naszego małego zgrzytu, ale nie cofam się. Mam wrażenie, że też tego nie zrobi. Pytam, co ty, kurwa, robisz, Viola? — Wymawia słowa ostrzej. Nie jestem pewna, o czym mówisz — śpiewam. Gram w tę grę, ale to nie odpowiedź, której pragnie, bo wychodzę bez słowa i idę do samochodu.

Nie potrafię w pełni zrozumieć emocji w jego tonie, ale brzmiał prawie gorzko, na złego i może zazdrosnego? 118

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Nie jest moim bratem. Nie jesteśmy nawet przyjaciółmi. Travis powiedział, że czas na mój ruch. Cóż, proszę bardzo. Nie będę pionkiem w tej popieprzonej grze.

119

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY TRAVIS Drzwi zamykają się za nią, a ja jestem tak cholernie ożywiony wiedzą, że wyszła z Jasonem, że uderzam pięścią w ścianę. Kłykcie mi strzelają, jakbym rozbił płytę gipsową. Głęboka dziura jest nieunikniona. Wytrząsam dłonią i wtedy zauważam, że uszkodziłem skórę. Co się ze mną dzieje? Nigdy kobieta nie sprawiła, że straciłem kontrolę, ale Viola Fisher tego dokonała. Obrzęk i siniaki zaczynają się już tworzyć, ale ledwie czuję ból. Wchodzę do kuchni i wypijam dwa shoty, zły na siebie, że emocje przejęły nade mną kontrolę. Po kilku głębokich oddechach, biorę kolejny i czekam, aż tequila przejmie moje żyły. Zaczynam myśleć jaśniej, w przeciwieństwie do napięcie budującego się wewnątrz mnie, działającego niczym trucizna. Muszę się go szybko pozbyć. Biorę głęboki wdech i wyciągam telefon z kieszeni. Pierwszym numerem, który widzę, jest nikt inny, jak córka szefa, Alyssa. To niebezpieczna zagrywka, prawie dwa razy przemyślam wysłanie wiadomości, ale mimo wszystko tequila bierze górę. Jestem gotowy wywiązać się z zobowiązania, skarbie. Napisz mi tylko kiedy i gdzie. 120

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przesyła adres i kod, żebym od razu mógł wejść do budynku. Viola pomogła mi się podniecić, a dziś wieczorem, zrobię to, co powinienem robić przez ostatnie kilka dni: oderwać od niej myśli. Zamykam dom i idę do samochodu. Chłodna bryza uderza mi w skórę i zastanawiam się, czy Jason podał Violi swoją kurtkę. Zastanawiam się, gdzie są i co robią, a nie powinienem. Zanim wyszła, spojrzała na mnie, jakby był jej najgorszym wrogiem. Pierdolić to. Wiem, że nie powinienem prowadzić, ale robię to, okrążam samochód i wsłuchuję się w głęboki ryk Challengera. Wszystko dzieje się jak przez mgłę, wyjeżdżam z podjazdu, wciskam gaz i kieruję się do centrum miasta. Alyssa mieszka w jednym z luksusowych budynków z kodami i ochroniarzami oraz osobami, które naciskają przyciski windy. Nigdy wcześniej jej nie odwiedzałem — to pierwszy raz — ale będzie idealnym rozproszeniem uwagi. Parkuję w jednym z zarezerwowanych miejsc parkingowych i wpisuję kod do drzwi. Podaję starszemu panu numer piętra i jedziemy na szczyt budynku. Kiedy otwierają się drzwi windy, zdaję sobie sprawę, że Alyssa ma całe piętro dla siebie. Jest dokładnie taka, jaka powinna być córka dyrektora generalnego. Wita mnie jedynie w czarnym koronkowym biustonoszu i stringach. Jej cycki wylewają się z delikatnej koronki, uśmiecha się do mnie, jakbym był najpyszniejszym kawałkiem ciasta, jaki kiedykolwiek jadła. Nie mija dużo czasu, zanim odpina biustonosz i rzuca na podłogę. Ciemne sutki błagają o ssanie. Podchodzę do niej, obejmuję w talii i biorę jeden do ust. Odrzuca głowę do tyłu i jęczy moje imię z przyjemnością. Alyssa powoli rozpina mi koszulę i odpina zamek od spodni. Wkrótce stoję w jej salonie w samych bokserkach. Światła miejskie i samochody z autostrady oświetlają nas. 121

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Czekałam tak długo — mówi, sięgając po mojego kutasa i owija wokół niego palce. Nie tracę czasu i zdzieram z niej koronkowe majtki i rzucam na podłogę. Całuję ją, ale jestem wściekły, kiedy zdaję sobie sprawę, że nie czuję się tak jak z Violą. Nienawidzę, że pochłania moje myśli, a nawet bardziej irytuję się, że kiedy całuje mnie gorąca blondynka, widzę Violę w koszulce i okularach. Łapię Alyssę za piękny tyłeczek i cofam, dopóki udami nie dotyka zimnego drewna stołu w kuchni. Wzdycha i zsuwa mi z bioder bokserki, błaga, żebym ją pieprzył. Zanim zajdziemy za daleko, schylam się i wyciągam prezerwatywę. Alyssa uśmiecha się i bierze gumkę z mojej ręki. Jej wielkie, niebieskie oczy spotykają się z moimi, kiedy otwiera opakowanie zębami. Ostrożnie rozciąga ją na mojej długości i kładzie się na blacie.

Dręczę jeden z jej sutków, jednocześnie wchodząc w nią głęboko. Jest mokra, a kiedy wypełniam ją kutasem, krzyczy moje imię, nie dbając o to, kto słucha. Kładę głowę w zagięciu jej szyi podczas, gdy dźwięk obijających się od siebie ciał roznosi się po pokoju. Ciągle stara mnie pocałować, ale nie chcę tego, dlatego przenoszę ją na kanapę i zginam, żeby wziąć ją od tyłu. Poruszam się mocno i głęboko, niedługo później dochodzi na moim kutasie. Jęczę, przypominając sobie Violę topniejącą pod moim dotykiem. To przynosi oczekiwany orgazm na intensywniejszy poziom i wiem, że tylko przez myśl o niej nie będę w stanie wytrzymać dłużej. Alyssa wygina plecy i kręci biodrami, kiedy zwiększam tempo. Dochodząc, zamykam oczy i opadam na nią. Wysuwam się i patrzę na rozerwaną prezerwatywę, panikuję. Jej tyłek wciąż wisi w powietrzu, jakby czekała na pomoc. Słyszę uderzenia serca w uszach i przeżywam mały odlot. Odwraca się, spogląda na zniszczoną prezerwatywę w mojej dłoni i uśmiecha się.

122

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Jestem na pigułce, Travis. — Uśmiecha się. — Zdarza się.

Relaksuję się, wiedząc, że jest podwójnie chroniona. Mogę tylko myśleć o tym, że to się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Idzie do łazienki się wyczyścić, a kiedy wraca, zmienia wyraz twarzy.   

Kim jest Viola? — Pyta po chwili, zaciskając usta się w wąską linię. Co? — Pytam, zdezorientowany. Wykrzyknąłeś jej imię...

Ręce Alyssy są skrzyżowane, a spojrzenie przerażające. Posyłam jej uśmiech i podchodzę bliżej. 

niemal

Kim ona jest, Travis? — Docieka, jęcząc przy tym. Naprawdę nienawidzę, kiedy to robi.

Wsuwam się w bokserki. — To młodsza siostra mojego współlokatora. — Nie wygląda, jakby w to wierzyła. — Zaufaj mi, kochanie. Rozluźnia ramiona i błyska uśmiechem. Kładę dłoń na jej policzku i całuję ją tak, jak pragnie być całowana, namiętnie i pożądliwie. Chociaż dla mnie — bez emocji. Alyssa kończy pocałunek i oblizuje usta. Unosi kącik, jakby wpadła na genialny pomysł. Nie pytam, kiedy chwyta mnie za rękę i prowadzi do sypialni. 

Chcę sprawić, że poczujesz się dobrze. Chcę, żebyś zapomniał o Violi. Chcę, żebyś krzyczał moje imię, Travis. — Dźwięk imienia V na jej języku wywołuje u mnie niemiłą niespodziankę, ale odpycham ją, kiedy ponownie ściąga mi bokserki i prowadzi do łóżka. Liże w górę i w dół mojej długości, zanim całkowicie bierze mnie w usta. Po kilku minutach jestem gotowy dojść i wdzięczny, że jest chętnym kociakiem, ale martwię się, że wyszeptam imię Violi 123

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

i nawet nie zauważę. Zamykam oczy i staram się skoncentrować na jednym z najlepszych obciągań, jakie kiedykolwiek mi robiła. Alyssa upewnia się, że moje jaja dostają swoją uwagę. Słucha, kiedy mówię, żeby wzięła mnie głębiej. Pokój wypełniają jej jęki przyjemności i po tym, jak się napracowała, daję jej to, czego pragnie. Mmm. Boże, kocham twój smak — mówi, upewniając się, że wyliże czubek do sucha. Otwieram ramiona, ale zamiast wejść w nie, wyciąga z szuflady prezerwatywę, umieszcza na moim kutasie i siada na mnie. Kiedy mnie ujeżdża, podskakują jej cycki i jęczy moje imię. Kciukiem naciskam na jej łechtaczkę, chcąc zadowolić ją po raz drugi, a kiedy delikatnie trąca sutki, dochodzi kolejny raz, a potem wpada na moją klatę. Jest chciwa, ale właśnie tego teraz potrzebuję, kobiety, która nie boi się wziąć tego, czego pragnie. Obejmuję ją i leżymy, wciąż połączeni. Przynajmniej jest zadowolona.

Po tym, jak jesteśmy kompletnie wyczerpani, decyduję, że nadszedł czas się ulotnić. Minęło kilka godzin i chociaż dostałem dokładnie to, czego chciałem, nadal czuję się niekompletny. Ubieram się i wsuwam w buty.   

 

Travis — mówi, kiedy wyciągam klucze z kieszeni. Tak, kochanie? — Pytam, karmiąc jej ego na tyle długo, żeby wydostać się stąd żywy. Odkąd cię poznałam, zawsze fantazjowałam o tobie i o tym, jak niesamowicie byłoby, gdybyś przechylił mnie nad swoim biurkiem — mówi, liżąc dolną wargę. To dobra fantazja — odpowiadam, mrugając do niej. Może pewnego dnia się urzeczywistni — mówi głupio, ssąc dolną wargę. Nie odpowiadam, schylam się i całuję ją słodko przed wyjazdem. Snuje plany 124

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

na przyszłość, co nie jest dobre. Jadąc windą na dolne piętro, zdaję sobie sprawę, że igram z ogniem jak głupi i to tylko kwestia czasu, zanim walnie mnie w twarz.

VIOLA Chociaż Jason nie jest tak oślizgły, jak myślałam, wciąż kwalifikuje się jako kanalia. Gapił się na moje cycki ostatnie pięć minut i odkąd weszliśmy do samochodu, pieprzy mnie wzrokiem. Mam ochotę krzyknąć „oczy mam wyżej, kolego”, ale trzymam usta zamknięte. Wiem, że rozbierał mnie każdym spojrzeniem, i gdybym zaproponowała, żebyśmy pojechali do niego, natychmiast byłby twardy. Ta myśl mnie odpycha. Odkładam widelec na talerz i biorę duży łyk wina. Wyciągam telefon, żeby sprawdzić, ile czasu minęło, ponieważ czuję się, jak na uwięzi. Westchnę z ulgą, kiedy to się skończy, ale nikomu się do tego nie przyznam, szczególnie Travisowi. Uśmiecham się i kiwam głową, kiedy mamrocze z pełnymi ustami. Próbuję być uprzejma. Podczas gdy Jason nadal rozmawia z moimi piersiami o swojej pracy, wszystko, o czym mogę myśleć, to Travis. Gdzie poszedł? Co robi? Z kim jest? Muszę przestać myśleć, ale nie ważne ile razy to sobie przypominam, nie potrafię. 

Widzę, że jakaś rozkojarzona dzisiaj jesteś — mówi Jason, wpatrując się w moje oczy.

Posyłam mu uśmiech znad kieliszka Merlota. — Przepraszam. Wiesz, zamieszanie z ukończeniem studiów i w ogóle. — Kręcę, ale to nie szkoła, mnie teraz interesuje, to myśli o człowieku, który skradł moje serce. Kiwa głową, ale chyba mi nie wierzy. Ja też nie uwierzyłam. 

Drew skopie mi tyłek, prawda? — Jason wreszcie pyta, kiedy kelner zbiera nasze talerze. 125

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wybucham śmiechem pełnym ulgi, że ta randka jest początkiem i końcem nas — razem — Prawdopodobnie. Nastrój rozjaśnia się i nie czuję już, że moje piersi są w centrum uwagi.  



Myślałem, że Travis zamierza mnie zlać tamtej nocy. — Potwierdza dokładnie to, o czym myślę. Przykro mi, zachowuje się jak starszy brat, kiedy Drew wyjeżdża. — Ale nie wspominam o tym, jak sprawia, że się czuję, czy o brudnych rzeczach, które szepcze, gdy jesteśmy sami. Prawdę mówiąc — Jason zniża głos. — Myślę, że po prostu cię pragnie.

Ciepło wykwita na moich policzkach i mam nadzieję, że tego nie zauważa. Jeśli to zrobi, zrzucę winę na wino, ale szczerze mówiąc nie spodziewałam się, takich słów z jego ust. 

Szczerze w to wątpię. — Wyrzucam. — To się nie stanie.

Bierze drinka i zwęża wzrok. — Każdy wie, nienawidzisz. Dlaczego? Nigdy nikomu nie powiedział.

że

go

Czuję się, jakbym była pod mikroskopem Jasona, a ten dokładnie badał każdą moją warstwę, związaną z Travisem, co jest w porządku, bo przynajmniej przestał mnie rozbierać w głowie. Wymuszam uśmiech i zastanawiam się nad odpowiedzią. Prawda wydaje się niedojrzała i głupia, więc daję mu podstawową wersję. — Bo jest dupkiem. — To, że złamał mnie i moje serce przemilczam. Śmieje się. — Prawda. Ale jest dobrym facetem, ma dobre intencje. 

Dobre dla niego. — Kończę kieliszek wina i zamawiam kolejny.

Siedzimy i rozmawiamy dłużej, zanim kelner przynosi nam czek. Wkrótce po tym, jak kończymy napoje, Jason odwozi mnie 126

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

do domu. Jazda samochodem jest pełna rozmów na temat ukończenia studiów, profesorów i mojej przyszłości. Właściwie dobrze się bawiłam gadając z nim o szkole. Kiedy podjeżdżamy pod dom, siedzimy na podjeździe tak nastolatkowie. Niezręczna cisza trwa, dopóki Challenger nie wtacza się na podjazd, przełamując monotonię. Travis wysiada z samochodu wyglądając jak niesforny bałagan i po prostu patrzy na nas.  

 

Uch — wszystko, co mogę powiedzieć. Cicha wiadomość jest odebrana głośno i wyraźnie. Dzisiejszej nocy fajnie się bawiłem — mówi. Wyciąga rękę i potrząsam nią, wdzięczna, że nie próbuje mnie pocałować. Powodzenia z nim. — Jason śmieje się, odnosząc się do Travisa. Dzięki za wszystko. — Uśmiecham się, a potem wysiadam z samochodu. Jason czeka, odwracam się i macham na niego, nim odjeżdża.

Serce wali mi w klatce piersiowej i na chwilę myślę o wskoczeniu do samochodu i kilkukrotnej jeździe po okolicy, ale lepiej nie patrzeć na bestię ze strachem. Wciągam głęboko powietrze i wchodzę do środka. W salonie jest ciemno, jedyne światło świeci się w kuchni. Robię kilka kroków i widzę, Travisa pijącego tequilę z butelki. Potargane włosy spływają mu na oczy tak, jak kiedyś, kiedy byliśmy młodsi. Patrzy na mnie, jakby chciał coś powiedzieć, ale natychmiast wychodzę. Nie chcę sobie teraz z nim radzić. 

Co robisz do domu tak wcześnie? — Pyta surowo. — Nie wróciłaś do Jasona i go nie pieprzyłaś?

Odwracam się, Travis stoi w drzwiach kuchni, ciepły blask lampy otacza jego ciało, a cień rozpływa się na podłodze. Ściąga usta w kreskę i ciężko oddycha. 

Zaczekaj. Zapomniałem, że tego nie robisz. Wolisz być fiutoblokerem, oceniającym styl życia innych. 127

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przejeżdżam po nim wzrokiem i zwężam oczy. — Zazdrość ci nie pasuje — mówię, stwierdzając oczywisty fakt i ignorując ostatnie oświadczenie. Czuję się zdenerwowana, bo wszystko, co robi, to kolejny łyk alkoholi z butelki, którą mocno trzyma w ręku. Nie zaprzecza, co sprawia mi chorą satysfakcję. 

Myślałaś o mnie cały czas, kiedy byliście razem?

Stara się mnie zirytować, ale nie dam się tak łatwo. — Jesteś ostatnią osobą, o której myślę, kiedy jestem z atrakcyjnym, dostępnym mężczyzną, wiedzącym, jak mnie szanować. 

Kłamca. — Śmieje się i pije.

Podchodzę do niego, przygotowując się na wrzask, ale zauważam, że ma posiniaczone dłonie. 

Co się, do cholery, stało? — Wszystko, co chciałam powiedzieć, ulatnia się. — Co się stało? — Skupiam się, bo jego dłoń wygląda naprawdę źle, szkoda mi go.

Travis wkłada dłonie do kieszeni i unika mojego wzroku. — To nic. Zauważam, że czarna koszulka, na którą ma na sobie, otula jego mięśnie i ciało we właściwych miejscach. Tatuaże na ramionach opowiadają barwną historię, czuję się oszołomiona widząc takiego Travisa Kinga. Wszystko, czego potrzebuje, to skórzana kurtka złego chłopca a’la James Dean, zwłaszcza z tymi włosami. Cholera. Śmieje się złośliwie, kiedy przełykam ciężko. — Widzisz, skarbie. Mówiłem ci. Teraz o mnie fantazjujesz. Nasze zbliżenie sprawia, że skóra mi płonie. Myśl o jego dłoniach znów doprowadza mnie do szaleństwa, muszę odepchnąć niechciane myśli. Działa na mnie niebezpiecznie i nie mogę tego kontynuować. 128

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Są chwile, kiedy chciałabym cię zamknąć na zawsze. — Idę do kuchni i wsuwam tequilę do zamrażarki. To znaczy, że nie znasz takiej sztuczki? — Opiera się o framugę drzwi.

Odwracam głowę i patrzę na niego. — Gdybym znała, już bym ją wykorzystała. Kiedy przechodzę obok niego, nie porusza się, ale odwraca w moim kierunku i nadal obserwuje. Wtedy czuję słodycz zmieszaną z jego kolońską. 

Od kiedy używasz damskich perfum? — Oskarżam, ale już znam odpowiedź.

Odwraca lekko wzrok, zdradzając się. Zdaję sobie sprawę, co Travis robił dzisiejszego wieczoru. 

Boże, jesteś obrzydliwy. Miej jakąś cholerną samokontrolę. — Kiedy te słowa opuszczają moje usta, sznuruję je. Samokontrola, Viola. Musisz trzymać się z daleka od Travisa Kinga i jego królewskiego fiuta.

Nie odpowiada. Odsuwając się, odchodzi w drugą stronę. Walczę, ale nie mogę powstrzymać zazdrości, która we mnie uderza, a potem gniew. Przypominam sobie, dlaczego go nienawidzę od tak dawna. Jest królem wszystkich dupków, męskich dziwek i przygodnych zabaw. A ja nadal jestem dziewczyną z głupim zauroczeniem.

129

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ JEDENASTY TRAVIS Poniedziałkowy poranek okazuje się być gorszy, niż oczekiwałem. Ćwiczę i prosto z siłowni lecę do pracy, więc nie mam szansy wpaść na Violę. Wyłączam radio i jadę w ciszy. Przez głowę przebiega mi tysiące myśli, kiedy byliśmy dziećmi i po raz pierwszy Viola zapytała mnie o chłopców. Siedzieliśmy na naszym miejscu na dachu, kiedy zaczęła temat. Spojrzała na mnie słodko, zachowując się nieśmiało i będąc zakłopotaną, kiedy pytała mnie, jak stwierdzić, czy chłopak ją lubi. Wiatr rozwiewał jej włosy na twarzy i byłem zaskoczony, że ich nie splotła. Obserwowałem, jak zakłada kosmki za uszy. 



Faceci to proste istoty — wyjaśniłem, choć sam miałem niewielkie doświadczenie. Jedyna dziewczyna, którą się opiekowałem była ona, ale tego nie mogłem jej wyznać. — Znajdą okazję, żeby być blisko dziewczynki, którą lubią, nawet jeśli nikt inny tego nie aprobuje. Będzie się po prostu cieszył, że jesteś obok. Spodziewałam się, że powiesz mi, że będą mnie ciągnąć za włosy, śmiać się z moich ciuchów czy coś. — Roześmiała się i wreszcie się rozluźniła. 130

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

Uwielbiałem jej śmiech i starałem się, żeby często witał na jej ustach. To zależy. Zadurzyłaś się w pięciolatku?

Odrzuca głowę do tyłu, odsłaniając szyję i wypuszcza najczystszy, głośny śmiech, jaki słyszałem. Chciałem ją zamknąć i zatrzymać tylko dla siebie, żeby móc go słyszeć. 

Nie — w końcu udało jej się wydusić, ocierając łzy z policzków.

Nie myśląc, pochyliłem się i starłem jedną. Przełknęła ciężko, kiedy dotknąłem jej policzka. 

Jeśli facet cię lubi, nie będzie się bał tego okazać. — Kiedy słowa wyszły z moich ust, pożałowałem ich. Chciałem jej powiedzieć. Chciałem, żeby się dowiedziała, że cokolwiek czuje, ja czuję to samo, ale byłem pieprzonym tchórzem.

Nie wiedziałem, jak wytłumaczyć swoje uczucia. 

Och — odparła, spoglądając mi w oczy, dostrzegłem w nich rozczarowanie.

Byłem idiotą. 

Jesteś podekscytowana urodzinami? — Musiałem zmienić temat.

Wzruszyła ramionami. Wiedziałem, że nie ma wielu przyjaciół, więc chciałem zrobić coś, żeby poczuła się wyjątkowa. Viola Fisher była wyjątkowa. Przynajmniej dla mnie. Nie miałem dużo pieniędzy, ale udało mi się zaoszczędzić wystarczająco z koszenia trawników, żeby coś jej kupić. Rozmyślałem nad tym od kilku tygodni, chcąc kupić idealny prezent. Nie mogłem pozwolić, żeby Drew się dowiedział, bo wtedy na pewno by się nie zamknął, więc kiedy wreszcie znalazłem idealny 131

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

naszyjnik, zapakowałem go w stary papier prezentowy, który znalazłem na poddaszu i włożyłem jej pod poduszkę. W środku napisałem krótką notatkę: kiedy facet cię lubi, upewni się, że to wiesz. Wiedziałem, że przekraczam granice, ale nie obchodziło mnie to. Chciałem, żeby czuła się wyjątkowo w urodziny. Kiedy nie chowała głowy w książce albo recytowała wartość Pi, przez wiele godzin opowiadała o postaciach i różnych światach, o których czytała. Nigdy nie wiedziałem, o czym mówiła, ale to nie miało znaczenia. Po prostu lubiłem spędzać z nią czas, nawet jeśli Drew mnie wyśmiewał. Ale to były ostatnie urodziny, na które cokolwiek jej kupiłem. W kolejnych dniach odrzuciła mnie, jak wczorajsze śmieci. Zawsze, kiedy próbowałem z nią porozmawiać, ignorowała mnie albo odchodziła. Kiedy zaczęła się szkoła, w ogóle nie byliśmy przyjaciółmi. Byłem w pierwszej klasie szkoły średniej, ona nadal w gimnazjum. Pomiędzy weekendową pracą a treningami ledwie się widywaliśmy.

Parkuję i chwilę zostaję w samochodzie, wspominając. Myślę o różnych rzeczach, które jej powiedziałem. Sms Drew przerywa moje myśli. Stary, jakie masz plany na weekend? Ledwie się powstrzymuję od napisania, że planuję zająć się za jego siostrę, ale... no cóż nie byłby zadowolony. Żadnych planów, wszystko odpowiadam z uśmiechem.

na

swoim

miejscu,

Cieszę się, że nic się nie zmieniło w ciągu ostatnich kilku dni. Przyjedź nad jezioro w ten weekend. Będziemy wcześniej. Piątek. Zabawimy się. 132

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Myślę o Violi, która przebywa w naszym domu i nie jestem tego pewny. Może się sobą zająć, ale wolałbym być tutaj, jeśli coś się wydarzy. Ty i Mia jesteście sami. Ciesz się, stary. W jednej chwili jesteśmy szczęśliwi, a w następnej nie. Nie wiem, co się dzieje. Myślę, że w większej grupie będzie lepiej. Już się nie uśmiecham. Drew kocha Mię i zrobi dla niej wszystko. Nie lubię słuchać, że rzeczy nie idą zgodnie z planem. Jeśli mnie tam chcesz, będę. Dobrze. Chcę. Travis na ratunek. Zamierzam też zaprosić Violę. Nie martw się, zmuszę ją do bycia miłą. Mam nadzieję, że dostanie sms od Mii. Zrób rozpoznanie. W porządku. Kiedykolwiek przestajesz pracować? Powinieneś być detektywem, nie policjantem. Śmieję się, kiedy wysyłam, a potem zmuszam się do opuszczenia auta. Wchodzę do budynku, biorąc dwa schodki na raz, bo chcę pchnąć ciało na krawędź. Na swoim piętrze mijam biurko asystentki administracyjnej, uśmiecham się do niej, zanim kieruję się do siebie. Kiedy uruchamiam komputer, Blake wbija jak burza, bez pukania. 

King. — Bierze łyk kawy.

Naprawdę nie jestem w nastroju na jego bzdury, ale przybieram fałszywym uśmiech i czekam. 



Crawford był zachwycony sprawozdaniem. Właściwie zapytał, czy mógłbyś wstąpić do niego zaraz po przyjeździe. — Twarz Blake'a jest wykrzywiona, wiem, że drażni go, że mnie doceniono. Teraz?

Blake kiwa głową, zanim odchodzi zirytowany. Rzucam wszystko i pędzę na dziesiąte piętro, gdzie znajdują się biura 133

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

dyrektorskie. Próbuję zapanować nad sobą, kiedy pukam do zamkniętych drzwi. Pocą mi się dłonie, nie pamiętam, kiedy ostatnio się to przydarzyło. 

Wejść — mówi ostry głos z drugiej strony.

Uśmiecham się i otwieram drzwi. Widzę Sloana siedzącego za biurkiem w dopasowanym garniturze. Jego białe włosy są zaczesane na bok, a twarz świeżo ogolona. Kiedy wchodzę do środka, widzę, że Alyssa siedzi przed dębowym biurkiem taty. Mój nastrój natychmiast się psuje. Odwraca się, zerka na mnie i mruga. Nie pozwalam, by uśmiech zmienił się w grymas. Muszę zapomnieć o małym sekreciku i zachować się czysto procesjonalnie. 



Usiądź, synu. — Sloan jest typem człowieka, który nie marnuje czasu. Alyssa zakłada nogę na nogę, spódnica podjeżdża jej w górę, pochyla się ku mnie. Odsuwam się. Dałem Alyssie nadzór nad podziałem europejskich kont.

Czekam, bo wiem, że nie po to zostałem tutaj wezwany. Nadchodzi więcej. 

Ale twierdzi, że powinien to być projekt wspólny i że będziesz idealnym kandydatem. Przejrzałem raporty, które zrobiłeś w piątek i muszę się zgodzić z jej oceną.

Alyssa gra, trzyma ojca w garści. Uśmiecha się do niej z dumą i wiem, że trzyma jego jaja w jednej dłoni, a moje w drugiej. Ale to nie jest typ projektu, którego ktoś odmawia, więc przełykam bzdury i uśmiecham się. Myślę, że będziemy partnerami. Ta myśl mnie męczy. 

Travis będzie pomocny. Jestem naprawdę podekscytowana, że to on dołączy do projektu, Sloan. 134

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Na profesjonalnych spotkaniach Alyssa znana jest z nazywana swojego ojca po imieniu. Zawsze mnie to dziwi, ale on uśmiecha się do córki, jedynego dziecka, które odziedziczy to wszystko, jeśli udowodni, że jest godna. Oboje chcemy i potrzebujemy uznania w tej branży, chociaż nie podoba mi się ten pomysł, zrobię wszystko, co konieczne, bo zasługuję na tę okazję. Przepracowałem niezliczoną ilość nocy i weekendów zdobywając małe uznania od Blake’a. To moja jedyna szansa. Sloan uśmiecha się delikatnie. — Panie King, teraz częściowo nadzoruje pan cyfrowy podział kont europejskich. To duże przedsięwzięcie, ale wierzę, że pan i Alyssa doskonale wszystko zaplanujecie i wspaniale wykonacie. Czeka was mnóstwo godzin marketingu cyfrowego, kreowania marki, spotkań online i upewnienia się, że nasi klienci wiedzą, dlaczego jesteśmy jedną z najlepszych agencji marketingowych na świecie. Będziecie mieli zespół do pracy, ale później. Wy dwoje potrzebujecie solidnego planu. Chciałbym dostać raport do końca tygodnia. Dyrektor ds. marketingu cyfrowego prześle wam listę naszych obecnych klientów, żebyście mogli zacząć od razu sklecać strategię. 



Dziękuję za szansę, Sir. Nie zawiodę pana. — Wyciągam rękę, którą mocno ściska. To obietnica, której zamierzam zachować, ale ilość pracy, którą będę musiał odwalić w pojedynkę mnie przytłacza. Przewiduję sześćdziesiąt godzin tygodniowo przez czas nieokreślony. Biorąc pod uwagę, że Alyssa jest zaangażowana i moje nazwisko również, porażka nie wchodzi w grę. Już przekazałem panu Jamesowi, że bierzesz udział w projekcie i przydzielam ci inną pracę — mówi Sloan, wychodząc przez drzwi.

Chwilę później, Alyssa biegnie korytarzem ku mnie, ale idę dalej.

135

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Teraz możemy oficjalnie spędzać więcej czasu razem — mówi, zbyt podekscytowana projektem. Wiedziałem. Nie chcę odwalać całej roboty, kiedy ona będzie siedziała w swoim designerskim ubraniu, które kupił jej tatuś i dobrze wyglądała. To wspólny projekt, ale taki, który wymaga dwóch faktycznie pracujących osób. Wciąż kieruję się do windy, kiedy papla. Zrobiła to, żeby spędzić ze mną czas, co jest żałosne i nie podoba mi się. Ale pochłaniam niechęć.

Chwyta mnie za rękę, odsuwam się. — Alyssa — mówię spokojnie. Omiata mnie spojrzeniem, gotowa wskoczyć na mnie w windzie, jeśli jej pozwolę. Nie gram trudnego do zdobycia, ale z jakiegoś powodu uważam, że ona w to wierzy. Biorąc pod uwagę, że będziemy współpracować, zamiast robić sobie z niej wroga, po prostu oddycham powoli, powstrzymując wymioty. Może naprawdę wierzy, że będę dozgonnie wdzięczny za projekt, ale nigdy nie poznam prawdy. Denerwuje mnie to bardziej niż powinno. — Dziękuję za zaproponowanie mnie. Bardzo to doceniam. Unosi brwi i językiem przejeżdża po dolnej wardze. — Nie ma problemu, skarbie. Kiedy drzwi windy się zamykają, przyciska sztuczne cycki do mojej klaty i staje na palcach, skradając pocałunek. Kutas natychmiast reaguje, ale nie możemy tego zrobić. Nie tutaj, nie w windzie, która w końcu się zatrzyma i otworzy na naszym piętrze. W tym projekcie dynamika naszego związku musi się zmienić niezależnie od uwagi, jaką stara się zdobyć. Praca na pierwszym miejscu. Będę musiał powoli ją dystansować, podczas pracy nad projektem. Kładę dłoń na jej biodrze i szeptam do ucha, starając się ją odepchnąć. — Później. Winda zatrzymuje się, cofa się. — Obiecujesz? 136

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Szybko kiwam głową, kłamliwie, ale przechodzę obok niej, idę prosto do biura i zamykam drzwi. Chwytam mostek nosa i zdaję sobie sprawę, że życie wymyka mi się spod kontroli. Fundament, który zbudowałem, powoli zaczyna kruszyć się pod moimi stopami. Codzienna rutyna, nad którą ciężko pracowałem, zniknęła z powodu jednego projektu. Projekt powinien być spełnieniem marzeń, a w tych okolicznościach jest koszmarem. Dla mnie było to tylko dobre rżnięcie, dla niej coś więcej. Dzisiaj, przyznaję. Do tej pory nigdy nie żałowałem seksu. Ostatnia noc z nią była ogromnym błędem.

VIOLA Budzę się w staniku i majtkach w niezręcznie cichym domu. Ciepłe słońce rozpływa się na drewnianej podłodze Drew, podchodzę do okna i otwieram rolety, żeby wpuścić więcej światła. Przechodzę przez dom starając się zdecydować, jak spędzę spokojny dzień. Wyglądam przez okno i widzę, że samochód Travisa zniknął, uwalniam głębokie westchnienie ulgi. Dzięki Bogu. Mam trochę czasu zanim wróci. Wczołguję się do łóżka i decyduję się przeczytać wiadomość Drew, którą przysłał mi zeszłej nocy. Trzymaj się z dala od moich przyjaciół. Ha. Kocham Drew, i wiem, że ma dobre intencje, ale musi zdawać sobie sprawę, że już nie jesteśmy dziećmi. Nie sprawuje kontroli nad swoimi przyjaciółmi czy mną. Uśmiecham się i odpowiadam. Nie masz się czym martwić. To był tylko obiad. Jak Mia?

137

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Muszę tylko zwrócić jego uwagę na Mii. Tak naprawdę to nie obchodzi mnie za bardzo, ważne, że dobrze traktuje mojego brata. Och, hej, ona żyje. Łał. Dobra robota. Oficjalnie mnie wczoraj wkurzyłaś. Jest okej. Pytała o ciebie i co robisz w ten weekend. Uśmiecham się, czytając pierwszą część. Naprawdę nie znam Mii za dobrze, ale często zastanawiam się, co Drew w niej widzi. Jest tym, co uważam za zepsutego dzieciaka z funduszem powierniczym i całkowitym przeciwieństwo tego, kogo wyobrażałam sobie z Drew, ale mówi o niej z uczuciem, więc staram się nie oceniać. Czemu? Co tam? Odpowiadam. Wyjeżdżamy w piątek po południu do domku rodziny Mii nad jeziorem i chcemy, żebyś dołączyła. Jest mnóstwo miejsca. Ale powiedziałem, że będziesz zbyt zajęta zapamiętywaniem zaklęć i eliksirów. Śmieję się, niemal słysząc jego głos w głowie, parskający na moją miłość do Harry'ego Pottera. Och, on żartuje. Po prostu z tobą pogrywam :) Przewracam oczami. Dobrze, dolicz mnie. Będę wcześnie rano w sobotę. Travis też jedzie, więc po prostu się z nim zabierz. Jeśli wcześniej go nie zabijesz. Serce mi staje, kiedy myślę o jego ciele ociekającym wodą. Zamknąwszy oczy i przenoszę się do fantazji o jego wargach przebiegających po mojej skórze, prostuję się, a potem zatrzymuję myśli. Cokolwiek, Drew. No cóż, dobrze, w każdym razie uciekam. Wszystko w porządku? Laski Travis dotrzymywały ci towarzystwa? Wiem, że się uśmiecha. 138

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Dzięki Bogu nie przywiózł ich zbyt wiele do domu. Obserwowałam to więcej razy, niż chciałam, a kiedy już udało mi się tego uniknąć, robiłam to za wszelką cenę. Teraz, kiedy duch jego dotyku nawiedza moje usta, nie jestem pewna, czy fizycznie potrafię. Przełykam ciężko, wiedząc, że Drew czeka na odpowiedź, więc spoglądam na telefon. Czasami chciałabym móc wyznać, co czuję, ale teraz nie jest odpowiedni moment. W porządku, odsyłam, potem dodaje, coś w tym stylu: Dobrze. Ostrzegam. Mia jest trochę emocjonalna. Uch. Nie chcę przebywać blisko niej, jeśli jest w jednym ze swoich nastrojów. Raz popełniłam ten błąd i obiecałam, że więcej tego nie zrobię. Ale czuję się źle dla Drew i może nasz pobyt tam złagodzi trochę napięcia. Denerwuje mnie to, że zachowuje się wrednie, kiedy on tak ciężko pracuje, ledwie odpoczywając, bo kocha pracę. Polubiłam ją, kiedy zaczęli randkować, ale później było tylko gorzej. Wysyłam mu kolejną wiadomość. W takim razie zostanę w domu! Ha! Widzimy się w sobotę, sis! Expecto Patronum! Jesteś idiotą. Avada Kedavra 3! Przynajmniej mógłby spróbować użyć zaklęć w odpowiednim kontekście. I tak użyłam śmiertelnego zaklęcia, ponieważ myśl o Mii i nim kłócących się, sprawia, że chcę mordować. Szkoda, że Courtney nie ma w domu, więc nie może towarzyszyć mi w tej małej weekendowej przygodzie. Ale przynajmniej Travis tam będzie, żeby odwracać uwagę. Jest w tym świetny. Leżę w łóżku i zamykam oczy, starając się wypędzić Travisa z głowy. Stare uczucia, tak głęboko zakopane, ponownie odżywają. Czuję, jak kopią, pękają, a wkrótce, jeśli nie będę się kontrolować, wypłyną na powierzchnię. Starałam się zignorować iskierki podniecenia, które ogarniają mnie, kiedy się zbliża. Te odurzające

3

Wg. cioci Wiki jest to jedno z niewybaczalnych zaklęć, od którego zginęli rodzice Pottera

139

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

usta sprawiają, że czuję się, jakbym tonęła przez Travisa Kinga, bez szans przetrwania. Były momenty, kiedy myślałam, że Travis przychyli mi świata. Mimo że byliśmy młodzi, nie miało to znaczenia. Byłam Ginny Weasley, on - Harrym Potterem - byliśmy sobie przeznaczeni. Czasami, kiedy tylko spojrzysz na jakąś osobę, wiesz. Wtedy wiedziałam. Kiedy po raz pierwszy spotkałam Travisa, dziesięcioletnie serce powiedziało mi, że poznałam osobę, z którą spędzę resztę życia. Ale serce się pomyliło. Skłamało. Wiele lat naprawiałam szkody, które wyrządziło, ale jakoś zerwał bandaże, które trzymały mnie w kupie. I nienawidzę, że go pragnę. Czegoś nieprawidłowego nie powinno odczuwać się tak przyjemnie. Ustami i dłońmi sprawia, że zapominam o wszystkim. W tych momentach jesteśmy tylko my i dzikie uczucie pożądania. Przełykam ciężko i zamykam oczy. Ciało błaga mnie o uwolnienie, nie mogę zaprzeczyć. Potrzebuję wody na suche usta, ale zamiast wejść do kuchni, zatrzymuję się przed drzwiami Travisa. Przełykam, kiedy kładę dłoń na gałce i przekręcam. Nigdy specjalnie nie przyglądałam się wnętrzu i nie powinnam być wścibska, ale ciekawość przejęła górę. Podchodzę do komody i studiuję twarde drewno. Otwieram górną szufladę, pełną zdjęć, kart baseballowych i drobiazgów. Na szczycie stosu znajdują się zdjęcia z dzieciństwa, z Drew z różnych lat, a głęboko schowane jest polaroidowe zdjęcie mnie z nim siedzący pod dużym dębem na podwórzu. Nie patrzymy w aparat, ale on patrzy prosto na mnie. Na gęste włosy założył czapkę z daszkiem. Zawsze fajnie w niej wyglądał. Odrzuciłam głowę do tyłu i śmieję się z tego, co powiedział. Nie pamiętam tego zdjęcia. Odwracam je szukając daty, a na odwrocie widzę jedynie dwa słowa, zapisane paskudnym pismem: „Moja Księżniczka”. Myślę o lecie, podczas którego to wszystko się zepsuło i jak odmiennie mogły potoczyć się rzeczy. 140

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Odkładam zdjęcie do komody i idę do łóżka. Siadając na krawędzi, przebiegam ręką po ciemnobłękitnej kołdrze, która przypomina letni deszcz. Więc tutaj dzieją się czary. Pokój wypełnia zapach jego wody po goleniu i mydła. Czuję się osaczona, a potrzeba, ogarnia mnie po koniuszki palców u stóp. Podkradłam się do jego pokoju i położyłam na łóżku w samej koszulce i figach. Staram się zwalczyć pragnienie, ale potrzeba mnie pokonuje. Pędzę do pokoju Drew, biorę małą czarną torbę i ubranie, a potem idę do łazienki. Odkręcam prysznic i stoję pod nim kilka minut, myśląc o Travisie. Myję się, piana spływa mi po brzuchu i nogach. Nie mogę przypomnieć sobie ostatniego razu, kiedy tak się oddałam przyjemności. Rękoma wędruję po ciele. Sutki mam twarde jak kamienie. Szczypię jeden, wyobrażając sobie dłonie Travisa, dotykające mnie wszędzie. To prawie za wiele. Odsuwam zasłonę prysznicową, wyciągam wibrator z torebki i włączam na niskim poziomie. Naciskam na drugi sutek i przygryzam dolną wargę. Opieram się o ścianę i opieram nogę na krawędzi wanny, poruszając wibratorem po spuchniętej łechtaczce. Wzdycham z przyjemności. Nie mogę powstrzymać jęku. Obraz palców Travisa głęboko wewnątrz mnie, popychania mnie na granicę możliwości, wypełnienia myśli, nie wiem, jak długo wytrzymam. Wsuwam wibrator wewnątrz siebie, pozwalając się wypełnić, nigdy nie byłam taka mokra ani nakręcona. Moje palce są śliskie, kiedy przesuwam nimi w górę i w dół, wiem, że to z powodu Travisa. Fantazja mnie przejmuje, ciągnę się za sutek, pozwalając, żeby przebiegła przeze mnie przyjemność zmieszana z bólem. Wibrator przeciwko delikatnym nerwom powoduje, że ciało reaguje mi niemal natychmiast. Travis miał rację, nie czuje się tak samo, jak, kiedy mnie dotyka. Wie, czego moje ciało potrzebuje i pragnie, jakby zawsze był moim kochankiem. Ciało błaga mnie o uwolnienie, kiedy głęboko w środku zaczyna tworzyć się orgazm, wciąż się drażnię, pozwalając 141

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

nadciągającej przyjemności pozostać w pamięci. Jestem blisko krawędzi i wyobrażam sobie Travisa stojącego przy drzwiach łazienki, milczącego, obserwującego mnie z uśmiechem na twarzy. Fantazja jest prawie równie dobra jak rzeczywistość. Zaczynam drżeć, poruszam wibratorem wzdłuż cipki, myśląc o nim, tracąc kontrolę pod prysznicem. Potężny orgazm wybucha we mnie i kończę z jego imieniem na ustach.

142

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ DWUNASTY TRAVIS Czuję wszechogarniającą ulgę, wychodząc z pracy. Dzisiaj było... ciekawie... co najmniej. Zostałem przydzielony do bezterminowego projektu, któremu podołam, ale oczywiście chodzi o dodatek — Alyssę Crawford. Jadę na siłownię na kolejny trening. Pamiętam, żeby zabrać ze sobą słuchawki. Nie potrzebuję już więcej rozproszenia, a im głośniejsza muzyka, tym lepiej. Na szczęście, na siłowni jest dzisiaj spokojnie, haruję dobrą godzinkę, zanim wybywam. Potrzebuję gorącego prysznica i jedzenia, ale pamiętam, że Viola będzie w domu. Po tym, jak wczoraj w nocy zostawiliśmy niedokończone sprawy, nie jestem pewien, czy chcę się z nią zmierzyć, ale nie chcę uciekać od tego, co się między nami dzieje. Rzeczy z Violą Fisher były skomplikowane i pieprzone przez lata. To nic nowego, ale ta noc to zupełna nowość. Ta gra, którą prowadzimy jest niebezpieczna, ale dużo gorsza jest ta z Alyssą. Jeśli ją wkurzę, może kosztować mnie to karierę. Jeśli jednak spieprzę z Violą, to może kosztować mnie wszystko. Obie opcje są ryzykowne, żeby zaryzykować — tu się znajduję. 143

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Cholera, dopiero poniedziałek, a już potrzebuję drinka. Jak tylko podjeżdżam pod dom, widzę samochód Violi na podjeździe, część mnie się uspokaja, druga jest przerażona, która wersję Violi zastanę. Naciskam klamkę, ostrożnie wchodzę, nasłuchując jakichkolwiek oznak życia. Idę po kuchni, ale nie widzę żadnego ruchu, idę w stronę salonu i widzę, jak siedzi spokojnie na kanapie z książką. Włosy na splątane z kitkę, ale wygląda na mokrą, jak gdyby właśnie wyszła spod prysznica. Jest w normalnych, czarnych legginsach i koszulce uczelnianej, czarne okulary okrążają jej twarz w kształcie serca. Nadal czyta nawet, gdy się zbliżam, albo się wciągnęła, albo całkowicie ignoruje moje istnienie.   

Hej... — mówię, testując jej na reakcję. Cześć — mruczy, nie ruszając się. Jak leci?

Porusza swoim Kindle, trzymając na nim oczy. — W porządku. Ściągam usta, przestępując z nogi na nogę. — Okejj — mruczę do siebie, schodząc jej z drogi. Z jakiegoś powodu jej obojętność sprawia, że czuję się ogrzej, niż kiedy krzyczy: hej, dupku czy pieprz się, Travis. Odwracam się na piętach i kroczę do swojego pokoju, żeby się przebrać. Z czystą parą krótkich spodenek i koszulką w dłoni, zauważam, że moja szuflada była otwierana. Przeszukuję pokój, szukając jakiegokolwiek innego dowodu, że ktoś tu był i kiedy podchodzę bliżej łóżka, czuję to. Czuję ją. Viola

była

w

moim

pokoju.

Prawdopodobnie na moim łóżku.

144

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Dlaczego Viola Fisher, prezeska klubu „Nienawidzę Travisa” i grzeczna dziewczynka, postawił stopę w mojej sypialni? Unoszę kącik ust, zastanawiając się, czego szukała i co znalazła. Ta dziewczyna może strzelać we mnie sztyletami, ale ciało zawsze ją zdradza. Może mnie nienawidzi, ale coś ukrywa. Idę korytarzem i rozglądam się – nadal siedzi na kanapie i czyta. Skręca mnie, żeby zapytać, dlaczego była w moim pokoju, ale zostawię to na później. Wchodząc do łazienki, uderza mnie świeży zapach, który natychmiast przejmuje moje zmysły. Mieszanka świeżych malin i coś jeszcze pożerają mnie, kiedy rozbieram się i włączam prysznic. Czy ona musi być, kurwa, wszędzie? Praca mnie stresuje, siłownia pomogła mi spuścić trochę pary, ale za mało. Chcę skręcić Alyssie kark za to, że wykorzystała Sloana na swoją korzyść. Ma mnie w garści i wie o tym. Wiedziała, że próbuję awansować do większych projektów. Ale jak odmówić? Jak odpuścić awans, na który tak ciężko pracowałem? Czy raczej lepsze pytanie brzmi: jak przetrwać projekt bez pożarcia przez Alyssę Crawford? Jestem tak rozproszony myślami, że zajmuje mi chwilę, uświadomienie sobie, co znajduje się za butelką szamponu na jednej z półek. Co to, do diabła, jest? Rękami przecieram mokre oczy i widzę wyraźnie. Kiedy go biorę i przytrzymuję w dłoni, już wiem. Zadowolony uśmiech rozciąga mi twarz na myśl o niej, używającej tego pod prysznicem i krzyczącej jej przyjemności. Naciskam przycisk, czuję wibracje, i wyobrażam sobie Violę myślącą o mnie, kiedy się zabawiała. Teraz inspiracja.

wiem,

dlaczego

przyszła

do

mojego

pokoju

—

145

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Kiedy kończę, wyłączam prysznic, biorę ręcznik i wycieram się. Nie wychodzę bez małej zabawki w dłoni. Zamierzam dać Violi Fisher posmak jej własnego leku. Z ręcznikiem wciąż owiniętym wokół talii, ruszam korytarzem do miejsca, w którym siedzi z nosem w ebooku. Dwa razy upewniam się, że żyje. 

 

Więc, V... — Stoję za nią i krzyżując ramiona na oparciu kanapy, w miejscu, gdzie spoczywa jej głowa. — Dobra książka? Czego chcesz, Travis? — Nie przegapiam pogardy w jej głosie. Śmieję się. Cóż, pomyślałem, że możemy trochę pograć. — Mruga, ale nie odwraca głowy od Kindle. — Zwycięzca dostaje niekwestionowane prawo do przechwałek przez resztę tygodnia.

Opuszcza rzęsy, ledwie zmienił się wyraz jej twarzy. — Niezainteresowana. 

Hm... — udaję, że naprawdę o tym myślę. — Myślę, że będziesz bardzo zainteresowana tą grą. Widzisz, dostajesz pełne korzyści, ja tylko częściowe.

Przełyka. — Więc, dlaczego chcesz zagrać? 

Dreszczyk emocji, księżniczko. Wiesz, że nie mogę przegapić wyzwania.

Jej ramiona poruszają się w górę i w dół, a oddech przyspiesza. — W porządku. Co mam robić? Nie podnosi wzroku znad Kindle, ale zamierzam to szybko zmienić. 

Zamknij oczy.

To zwraca jej uwagę. Zerka na mnie, marszcząc brwi. — Żartujesz? 

Co? Nie ufasz mi? — Pytam, unosząc kącik ust. 146

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Nie zaufała bym ci nawet, jeśli przyszedłby Jezus i cię błogosławił z Biblią w ręku. Zabawne, że wspominasz o rękach... bo okazuje się, że mam coś, z czego naprawdę będziesz się cieszyć.

Mruży oczy, wiedząc, że do czegoś zmierzam. 

Viola... — Obniżam głos. — Zamknij oczy.

Czeka chwilę, przeszukując moją twarz, ale nie odkrywam kart. Wreszcie wzdycha i zamyka je. 

Dobra dziewczynka — chwalę. — Teraz zrelaksuj się.

Słucha i wypuszcza delikatny oddech. — Jeśli rozbijesz ciasto czy coś na mojej twarzy, nakarmię twoimi jajami ptaki — grozi, uśmiecham się. 

Nie śmiałbym — Wyśmiewam. — Nazwa gry to „Zgadnij, co to”. Jesteś gotowa?

Wzdycha. — Pewnie. Podchodzę bliżej jej szyi i wdycham czysty zapach. Jeśli nie chciałbym ukręcić jej karku przez większość czasu, byłbym skłonny zrobić coś więcej niż tylko ją powąchać. Przybliżam usta, tuż za jej ucho i delikatnie całuję. Drży. Widzę, że ma gęsią skórkę. 

Zgadniesz? — Pyta, nierozbawiona. szorstkie, suche i obiecuje STD?

—

Co

jest

Odsuwam się, starając się ją rozszyfrować. Wiem, że za mnie, kurwa, żartuje i udaje, że jej ciało nie reaguje tak, jak oboje wiemy, że reaguje. 

To będzie twoja dziewicza pochwa — odpowiadam, zanim sama to robi.

Zaciska zęby. — To nawet nie ma sensu. Jak miałabym mieć STD, jeśli jestem dziewicą? 147

„This is War” Kennedy Fox       

tłum. nieof.: malpka43210

Więc przyznajesz, że jesteś dziewicą? Nie, dupku. Nie mam więcej pytań. Żadne dowody nie popierają twojej teorii. Jesteś popieprzony czy coś w tym stylu? Nie. Bezsensowne. Dobrze, a co z tym? Co jest grube, długie i wibruje? — Nie czekając na odpowiedź, dotykam zabawką jej twardych sutków. — I sprawia, że dochodzisz mocniej niż gwiazda porno?

Otwiera oczy i zauważa zabawkę przed sobą. 

Z moją pomocą, oczywiście — dodaję.

Zaciska szczękę i widzę, jak sztywnieje. — Nie wiedziałbyś, co z tym zrobić — syczy, wyrywając go z mojej ręki.      

Jestem pewien, że nie wiesz, co z tym zrobić. Wiem wystarczająco, żeby cię nie potrzebować. — Kurwa. Dzisiaj jest zadziorna. Nie tak to wyglądało ostatnio. To była chwila słabości. Czyli mówisz, że wolisz dojść z jakimś fałszywym fiutem niż prawdziwym? Jeśli muszę. Co tobie do tego?

Unoszę brwi, naprawdę dostrzegam Violę w zupełnie innej perspektywie. Spodziewałem się, że poczuje się upokorzona, kiedy zrozumie, że zostawiła go pod prysznicem, ale ledwo się zirytowała. Zamiast tego całkowicie przejęła sytuację. Na pewno nie jest niewinną dwunastoletnią dziewczynką. To jedna dziewczyna, która potrafi przejrzeć moje bzdury i urok. 

Dla mnie to ważne, czy możesz dojść czy nie — mówię prawdę i szydzę za razem. — Jako twój tymczasowy współlokator, moim obowiązkiem jest zadbać o to, żebyś dobrze się sobą zaopiekowała. Jeśli ta mała, 148

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

zasilana na baterie rzecz nie działa, musimy poszukać innych wyjść. Wibrator wykonuje tylko część roboty — informuje mnie, twardo. — Kiedy się pieprzę, drugą ręką pocieram łechtaczkę, szybciej i szybciej, aż kolana mi miękną i krzyczę.

Zasycha mi w gardle, ledwo mogę wydukać słowa. — Pogrywasz ze mną. Uśmiecha się i opuszcza oczy do swojego Kindle. — Powinieneś wiedzieć lepiej, nie pogrywa się z księżniczką, King. Uważa, że wygrała, ale zabawa dopiero się zaczyna.

VIOLA Nie mogę uwierzyć, że Travis po prostu przyszedł tu z moim wibratorem, zarozumiały i pewny zawstydzenia mnie. Zaprzeczę tej sprawie do dnia, w którym umrę, ale byłam tak rozproszona, jak bardzo czułam się, jakbym wtedy zapomniała. Wiedząc, jak dobrze może mnie zmusić, Travis King i wibrator może oznaczać tylko niebezpieczne rzeczy — niebezpieczne rzeczy i niebezpieczne myśli. Akurat kończę czytać rozdział, kiedy telefon mi wibruje, widzę, że mam wiadomości od Jasona i Courtney. Uśmiecham się, jak tylko czytam jej sms. Przegapiasz gorących kowbojów. Dwukrotnie mi się oświadczano. Tęsknię za nią odkąd wyjechała. Gdybym wcześniej, zmieniłabym zdanie. Odpowiadam.

wiedziała

Nie miałabym nic przeciwko, jeśli przywiozłabyś mi jednego do domu. Chociaż w moim obecnym stanie może lepiej nie. Przestraszyłabym ich.

149

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Zerkam na Travisa, który komfortowo rozsiadł się w fotelu obok. Po tym, jak się ubierał, przeniósł tu całą robotę i zaczął przeglądać laptopa. Pomijając szorty do koszykówki i koszulką, wygląda czystko biznesowo. Nadal czuję jego świeży zapach tuż po prysznicu, drażni mi zmysły. Chcesz powiedzieć, że pobyt u Travisa nie sprzyja twojemu randkowaniu? Odczytuję sms i wręcz słyszę sarkazm płynący z jej ust. Travis wkurzył się, kiedy wyszłam z Jasonem. Zerkam na niego, czy domyśla się, że o nim piszę. Ledwo się rusza, całkowicie zatopiony w pracy. Udaję, że czytam coś w telefonie, gdy czekam na odpowiedź. Wie wszystko o Travisie od lat ubiegłego lata, kiedy została ze mnie przez kilka tygodni. Zawsze byłam z Drew, ale Travis i ja mieliśmy obopólną zgodę, żeby przebywać z dala od siebie tak długo, jak to możliwe. To dlatego, że tak bardzo cię pragnie. Mogę ci to powiedzieć nawet stąd! Nie, jest cholernie szczęśliwy z rujnowania mojego życia. Cóż, oferta wciąż aktualna. Rezerwuj lot i będziesz tu jutro! Żałuję. Nie mogę. Już obiecałam Drew i Mii, że pojadę do Lake Tahoe w ten weekend. Naprawdę musiałaś wspominać o tej suce? Chichoczę, przewidując dokładnie tą reakcję. Odkąd cztery lata temu pierwszy raz spotkała Drew, wpadała. Drew jest przystojnym facetem, policjantem, ale nie ma pojęcia, jaki ma wpływ na dziewczyny. W przeciwieństwie do Travisa, nie uważa się za dar Boski dla kobiet. LOL, przepraszam. 150

„This is War” Kennedy Fox

Chcę wrócę!

usłyszeć

wszystkie

tłum. nieof.: malpka43210

soczyste

szczegóły,

kiedy

Zaufaj mi, nie będzie szczegółów. Bardzo w to wątpię. Buziak! Wzdycham i przewracam oczami. Courtney zawsze wie, jak rozjaśnić mój nastrój, nawet jeśli działa to na jej koszt. Wracam do wiadomości i czytam tę od Jasona. Jesteś zainteresowana przyłączeniem się do „Bitwy Zespołów” w środę wieczorem? Obiecuję, że nie jest to takie słabe, jak się wydaje. Jestem trochę zaskoczona, że zaprasza mnie ponownie. Zauważyłam, że Travis go przestraszył i gdyby nie to, że patrzył na mnie jakby chciał mnie zjeść na deser, jak cholera, przyjęłabym jego zaproszenie. Ale Jason nie działa na mnie. Nie ma iskry. Wyrwał mnie z domu na noc i dał mi więcej amunicji przeciwko Travisowi. Ponieważ nie wykorzystuję facetów i nie uwodzę ich, mówię Jasonowi prawdę. Jeśli będę chciała odegrać się za wyczyn z wibratorem, przetestuję też jego poziom zazdrości. Chciałabym pójść! Ale tylko jako przyjaciele. Okej? Nawet jeśli zgodzi się zostać przyjacielem, Travis nie musi tego wiedzieć. W rzeczywistości, myślę, że nawet wybiorę się do centrum handlowego po podstawowe rzeczy. Szczerze mówiąc, cieszę się, że o tym wspominałaś. Myślałem to samo, więc cieszę się, że się zgadzamy. Jesteś spoko laską, z którą mogę gdzieś wyjść i jeśli mogę dodatkowo uniknąć stopy Drew na tyłku, wybieram tę drogę. Wypuszczam nerwowy chichot i odsyłam buźkę. Odbierz mnie koło siódmej. Brzmi nieźle! Do zobaczenia. 151

„This is War” Kennedy Fox 

  

tłum. nieof.: malpka43210

Pieprzone cholerstwo! — Głęboki ryk Travisa sprawia, że podskakuję, na chwilę zapomniałam, że tu jest. — Do diabła, jak na tym pracować? — Palcami wściekle dźga klawiaturę. Chcesz powiedzieć, że nie wykonuje poleceń mimo twojej słodkiej gadki? Nie teraz, Viola. — Napina się. Oooch, Viola. Mówię poważnie. — Wyśmiewam się, ignorując jego surowy ton.

Piorunuje mnie wzrokiem, wcale nie pod wrażeniem. Odwracam się do książki, gotowa zignorować go po raz kolejny. Ale wtedy mnie zaskakuje i przykuwa uwagę znacznie łagodniejszym, bezradnym tonem.      

Jest szansa, że znasz restrykcyjne przepisy dotyczące reklam na rynku europejskim? Możliwe — mówię, nawet nie zerkając znad książki. Myślisz, że mogłabyś mi pomóc, zanim rozbiję pięścią ekran? Chcesz mi powiedzieć, że czegoś nie wiesz? — Pytam, rozkoszując się. — Ale myślałam, że wiesz wszystko? Zawsze musisz być sarkastycznym dzieciuchem...? Cóż, nie muszę, ale myślę, że to dodaje mi uroku — uśmiecham się.

W końcu spoglądam na niego i widzę zdenerwowanie na twarzy. Wygląda na bardziej zmęczonego niż zwykle, może nawet psychicznie wyczerpanego. Cholera, to tylko trzy dni z dwutygodniowego współmieszkania i ja też jestem wyczerpana umysłowo, niezależnie od tego, co robimy. Dręcząc się wzajemnie, emocjonalnie się wyczerpujemy. Oczyszczam gardło, aby odwrócić uwagę od tych myśli. Wyjawienie jakichkolwiek oznak słabości przy nim spowodowałoby tylko pogorszenie sytuacji. Użyłby ich, żeby się jakoś zemścić. 152

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

W porządku, mądralo. Więc pomożesz mi, czy nie? — Jego ton nie jest tak szorstki, ale widzę, że jest sfrustrowany.

Hmm... trochę frustracji mogłabym... — Przerywam.

dobrze

mu

zrobi

—

Cóż,

Wzdycha, zaciskając uchwyt na oparciu fotela. — Zrobisz to? — Zaciska szczęki, frustracja ma wypisane na czole wielkimi literami. Czuję się źle, bawiąc się z nim. Prawie.   

Jakie będę miała z tego korzyści? — Pytam, korzystając z okazji, żeby odzyskać część władzy. Um... dach nad twoją głową? Lodówkę wypełnioną jedzeniem? Łóżko do spania? Drew też płaci czynsz. Wobec tego, nadal będziesz płacić za te rzeczy, nawet jeśli mnie tu nie będzie, więc twój argument jest nieważny.

Przewraca oczami. — Dobra, cokolwiek. Czego chcesz? Przesuwam się lekko, siadając naprzeciw niego. Musi wiedzieć, że jestem poważna. — Pomogę w projekcie, nad którym pracujesz, ale musisz przestrzegać wszystkich zasad domu. Bez wyjątku. Głowa opada mu na oparcie fotela i mogę powiedzieć, że przewraca oczami. — Więc zasadniczo chcesz, żebym zachowywał się jak mnich w swoim cholernym domu? 

Kiedy tu jestem... — poprawiam. — Kiedy wyprowadzę, możesz wrócić do nagich imprezek.

się

Parska, a twarz w końcu mu się rozluźnia. — W porządku. Zgoda. 

Wow, spójrz na nas! — Wstaję z szerokim, sztucznym uśmiechem. — Mamy kompromis jak stara rozwiedziona para. — Przynajmniej poczyniłam pewne postępy na resztę czasu, kiedy tu przebywam. 153

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Mam jednak poczucie, że w ten weekend nie będzie tak miło.

154

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ TRZYNASTY TRAVIS Viola może być przemądrzałym dupkiem, ale zna się na rzeczy. Obserwuję jej usta, kiedy szczegółowo opisuje artykuły traktatu Wspólnoty Europejskiej. Zauważa, że się gapię i przerywa.  



Co? — Zwęża oczy, uśmiecham się lekko i potrząsam głową. Głównym celem jest brak reklam wprowadzających w błąd. To nie rynek amerykański, w którym możemy w zasadzie wmówić, że urosną ci cycki, stracisz pięćdziesiąt kilogramów w ciągu tygodnia, czy wyrwiesz laski, jeśli wypijesz Bud Light. To bardziej rygorystyczne. Mamy Federalną Komisję Handlową, ale Europejczycy traktują to poważniej — kontynuuje, a potem nagle się zatrzymuje. — Słuchasz mnie w ogóle? Nawet nie masz pojęcia. — Unoszę kąciki ust.

Kręci się nerwowo pod moim wzrokiem. — Coś jeszcze?

155

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

W zasadzie, tak. Twoje zasady. Czy nie są trochę śmieszne?

Otwiera usta, a następnie zamyka. — Nie. 

Jakie są zasady? — Pytam, zamykając laptopa. — Może zechcesz wyjaśnić, ponieważ powinienem ich przestrzegać przez najbliższe półtora tygodnia.

Viola wstaje i chwyta swój Kindle z kanapy. 

 

Noś ubrania. Żadnych laluni w domu. I nie chcę, żebyś mówił coś, co jest nawet w najmniejszym stopniu podtekstem seksualnym. Zasadniczo trzymasz się ode mnie z daleka, a ja od ciebie. Poza czasem, kiedy potrzebuję twojej pomocy, prawda? — Unosi brew i skanuje moje ciało. Czy ty mnie właśnie zlustrowałaś? — Błyskawicznie się uśmiecham. — To totalnie było pieprzenie oczami!

Wzdycha. — Zasady! 

 

Nie zachowuj się tak. Jeśli muszę przestrzegać tych zasad, to samo tyczy się ciebie, księżniczko. — Jestem rozbawiony. Widzę, że już skończyliśmy. Powodzenia. Wygląda na to, że go potrzebujesz. Tobie również — odpowiadam, spoglądając na jej fajne ciałko, a ona dokładnie wie, o czym mówię — reakcjach na mnie.

Ponownie otwieram laptopa, wyszukuję firmy i ich wcześniejsze działania marketingowe. Jeśli chcemy wyróżnić się w tłumie, nie mogę wymyślić jakiegoś przeciętnego planu. Naprawdę jestem wkurzony, że nie zwracałem większej uwagi na zajęciach z handlu zagranicznego i polityki. Choć chciałem i marzyłem o takim projekcie, teraz wydaje mi się raczej obciążeniem zamiast błogosławieństwem. Ale Viola może być moją tajną bronią. 156

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Czuję się lepiej po zanotowaniu detali i pracy, jaką do tej pory wykonałem. Zamykam laptopa i widzę różowy wibrator lezący na kanapie, tam, gdzie go zostawiłem. Pakuję swoje rzeczy i pełną garścią ruszam korytarzem. Obrazy wypełniające mój umysł są brudne, ale kurwa, kocham je. Pukam i poczekam. Po kilku sekundach Viola otwiera drzwi, celuję kutasem prosto w jej twarz.  

Zapomniałaś o czymś? — Pytam z uśmiechem. Zasady. — Piorunuje mnie wzrokiem. — Przestań. Je. Łamać. — Zauważam, że jej głos nie jest tak pewny jak zwykle, gdy zabiera wibrator z mojej ręki.

Teraz chcę złamać ją. 

Nie wiesz, że niektóre reguły są po to, by je łamać? — Mówię jedwabiście i gładko, oczami wędrując po jej ciele. Kiwam głową w stronę jej sutków, które błagają, żeby je zassać, a potem trzaska mi drzwiami przed twarzą.

Z drugiej strony drzwi krzyczy. — Możesz być bardziej szablonowy? Nie mogę powstrzymać uśmiechu, gdy wchodzę do pokoju i wspinam się na łóżko. Docieram do niej. Ostatecznie mnie złamie. Ostatecznie znajdę jej granicę. Zamykam oczy i zasypiam, czas leci szybko i niedługo później słyszę budzik. Odbębniam codzienną rutynę treningową, jadę do domu i stoję w salonie, szczotkując zęby w niczym poza dresami. Słońce nawet jeszcze nie wzeszło, a czuję się bardziej energiczny niż zazwyczaj, choć irytujące iskierki krążą po moim ciele. W zasadzie boję się dzisiaj pracować. To pierwszy raz, odkąd zacząłem tę robotę. 157

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Zanim wracam do pokoju, zatrzymuję się przed drzwiami Drew. Stoję tam przez prawie minutę, zanim je otwieram i wchodzę do środka. Viola śpi jak zabita z ciałem rozrzuconym na łóżku. Czuję się źle za to, że wpatruję się w nią, podczas gdy śpi, ale wydaje się, że to jedyny przypadek, kiedy mogę to zrobić bez słuchania jej sukowatej natury. 

Travis — szepcze i przez chwilę myślę, że zostałem przyłapany. Ale blask lampy zdradza ją. Śpi, szepcząc moje imię. Gdybym miał teraz telefon, nagrałbym to na później, ale nie. Zamiast tego, kończę się ubierać i wychodzę. Nie zacząłem jeszcze dobrze pracować, a Alyssa już bombarduje mój telefon. Czy to nadal jest molestowanie seksualne, kiedy jest córką dyrektora generalnego?

Pierdolona cholera. Możemy spotkać się dzisiejszego ranka? ;) Nie mogę się doczekać. Tęsknię

za

Tobą.

Tworzymy świetny zespół. Cholera. Wiem, co znaczy to mrugnięcie. Spotkanie nie ma na celu omówienia naszego projektu, ale raczej mnie jako jej projektu. Wsiadam do samochodu i słucham wycia silnika, kiedy decyduję się, co odpisać. Kroczę niebezpieczną droga, która staje się coraz bardziej niepewna z każdym krokiem. Tak, o której godzinie? Spotykam się z Blakem o 10. Im wcześniej, tym lepiej. Czuję pragnienie. Jeśli wiesz co mam na myśli. Nie lubię tego. Twoje biuro czy moje? Moje. Będę czekać na ciebie na kolanach.

158

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

A teraz moje podejrzenia się potwierdziły. Alyssa chce, żebym się odwdzięczał. Teraz, muszę wykombinować, jak przekazać jej wiadomości bez utraty projektu. Irytacja musiała być wypisane na mojej twarzy, ponieważ asystentka administracyjna zapytała mnie, co się stało, kiedy przechodziłem obok. Nie byłem w zwykłym flirciarskim nastroju i nie przywitałem się z nikim. Idę do biura, zamykam za sobą drzwi i patrzę na ciemny ekran komputera z jasnozieloną karteczką z biura Blake’a Jamesa. Chce się spotkać teraz, nie później. Pierdolenie cudownie. Nie przejmuję się włączaniem komputera i idę do Blake'a. Ma otwarte drzwi, jest zajęty dziobaniem na komputerze palcami wskazującymi. Ten facet musi się sprężyć, ale zamiast żartować, stoję w drzwiach. 

Siadaj — żąda, ale nadal pisze.

Nie odzywam się słowem. Zamiast tego siadam na wielkim fotelu, który najprawdopodobniej stoi w tym budynku od lat 70. i czekam aż skończy. Moja cierpliwość wyczerpuje się z każdą sekundą.  

Musimy porozmawiać o nowym projekcie — mówi z nutą zazdrości w głosie. Okej. — Chciałbym mu powiedzieć, żeby wziął sobie projekt, ponieważ wiem, że go pragnie. Chociaż jest moim szefem i szanuję go z tego względu, jest jednym z tych pragnących uwagi. Chce zostać wysłuchanym w pokoju pełnym ludzi i przyjmuje zasługi za nieswoją pracę. Ale ludzie potrafią przejrzeć fasady i gadają, a to, co mówią, nie jest dobre. Świat korporacji to staw pełen ryb i rekinów i jeśli nie uważasz na swoje plecy, łatwo jest zostać zjedzonym żywcem. Staram się ustawić od pierwszego dnia, odkąd wszedłem do tego biura. 159

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie zgadzam się z pomysłem przydzielenia cię do tego. Myślę, że jesteś pracowity i masz wiele do zaoferowania firmie, ale...

Zwykle, gdy ludzie mówią „ale” to negują każdą pozytywną rzecz, którą wcześniej powiedzieli. Kontynuuje, ale przestaję słuchać. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję, jest dziś podwójny cios. Alyssa z jednej i Blake z drugiej. 

...nadal będziesz odpowiedzialny za bieżące zlecenia. Sloan zgodził się, że wszystko w porządku i że poradzisz sobie z badaniami marketingowymi wraz z codziennymi sprawami, o czym oczywiście z nim rozmawiałem.

W tym momencie kipię ze wściekłości. Moje obciążenie pracą podwoiło się, ale płaca nie. Zaciskam zęby i spokojnie mówię. — Dziękuję za możliwość. Nie zawiodę cię. Jestem cholernie wkurwiony, ale próbuję się uspokoić. 

Wiedziałem, że mogę na tobie polegać — mówi Blake, ale znam jego zagrywki. To oblepi moją reputację i zmieni sposób, w jaki kierownictwo mnie postrzega. Zawsze na mnie naciskał i wielokrotnie próbował mnie popychać, ale udowodniłem, że się myli. Od pierwszego tygodnia w Crawford Marketing ma ze mną problem. Wiem, że moja pewność siebie może być zastraszająca, ale może się pieprzyć.

Rozmowa jest całkowicie klarowna, więc wstaję i posyłam mu zły uśmiech, zanim wracam do biura. Nie chcę dać mu satysfakcji z widoku jak tracę kontrolę. Najlepszą motywacją jest ta, kiedy ktoś mówi lub insynuuje, że czegoś nie potrafię zrobić. Z końcem kwartału będę cholernym zombie, ale przynajmniej kopnę jego głupi tyłek i pokaże Sloanowi, że jestem świetnym pracownikiem. 160

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

O dziewiątej walczę ze sobą i kusi mnie, żeby odwołać spotkanie z Alyssą, ale prawda jest taka, że muszę wiedzieć, co skończyła, a czego nie. Więc po wysłaniu kilku e-maili i spróbowaniu skończenia zwykłych obowiązków, wstaję, chwytam laptopa i idę do jej biura. Jest jedyną na naszym piętrze z biurem narożnym z oknami na całej ścianie. Posiada mały stół konferencyjny i kanapę. Dlaczego potrzebuje całej tej przestrzeni, nikt nie wie, ale biorąc pod uwagę jej pozycję nie zarobiła żadną z tych rzeczy. Dyrektorzy na piętrze potajemnie jej nienawidzą, ale uśmiechają się grzecznie ze względu na to, kim jest i jak codziennie pokazuje cycki. Jestem zaskoczony, że ludzie nie oferują jej dwudziestek za pokaz, który odstawia w godzinach pracy. Wchodzę i zamykam drzwi, siedzi przy biurku z rozpiętą jedwabną koszulą, pokazując pełne piersi. Myślę, że przyszła dzisiaj do pracy bez stanika. Jestem pewien, że wszystkie kobiety będą plotkowały o jej sutkach podczas przerwy nad kawą. Prawie śmieję się, myśląc o tym.  

Hej, kochanie — mruczy, podchodząc. Jest polującym tygrysem. Hej — odpowiadam, ale można odgadnąć, że dzisiaj tego nie mam.

Przygryza dolną wargę i zaczyna paplać jak dziecko. — nie. Ktoś nie jest szczęśliwy. Jak mogę ci pomóc?

O

Chwytam ją za rękę, wiedząc, że czeka, żebym ją dotykał. — Przepraszam. Nie mam dobrego dnia. Drugą rękę kładzie na guziku moich spodni i porusza wzdłuż zamka. — Wiem, co sprawi, że poczujesz się lepiej. — Alyssa opada na kolana i ściska mojego miękkiego kutasa. Widząc ją w ten sposób, nawet nie reaguje. Świetnie, Viola oficjalnie złamała mojego kutasa. Alyssa zauważa, że nie jestem twardy, wstaje i krzyżuje ramionami na cyckach. Zastanowienie miga na jej twarzy. 161

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Co się stało? — Jej głos przypomina odgłos drapania paznokciami po tablicy. — Kogo tatuś ma zwolnić?

Przechylam głowę i obserwuję ją pół sekundy, zdając sobie sprawę, że nie jest taka głupia, jaką udaje i może ja jestem tym, z którym pogrywa. Jak, do cholery, doprowadziłem do tej sytuacji? 

Mam gorszy dzień. To jest to. Naprawdę chcę być sam. Przykro mi, kochanie. To nie przez ciebie. Wiesz, że jesteś wspaniała. — Jest ładną dziewczyną. Nie kłamię, kiedy to mówię, ale ona nie jest ładną dziewczyną, którą chcę pieprzyć. Zrobiłem to, teraz muszę się jej pozbyć. Przez chwilę myślę o Violi w korytarzyku, ale wypieram te wspomnienia.

Alyssa zapina koszulę, ja rozporek. Wtedy właśnie Blake otwiera drzwi do biura, stoimy, daleko od siebie — ubrani. Dzięki Bogu. 





Tak? Nie widzisz, że jesteśmy zajęci? — Warczy. Naprawdę podoba mi się sposób, w jaki się z nim rozmawia, ale nie zwraca na nią uwagi, podchodzi prosto do mnie i wręcza mi stos papierów. Pamiętasz projekt, który zrobiłeś w zeszłym tygodniu? Czy możesz zrobić go dla mnie ponownie? Dzisiaj przed wyjściem. Potrzebuję go na rano. Sam sobie to zrób. Travis ma wystarczająco dużo roboty — mówi Alyssa, biorąc papiery z moich rąk i rzucając je Blake’owi. Nie wiem co powiedzieć.

Otwiera usta i zamyka je. Kipi, ale przypuszczam, że wie lepiej, żeby z nią nie zaczynać. Chwilę później zamyka drzwi i zostawia nas w spokoju. 

Alyssa, to jest niesubordynacja. wszystko, o co prosi.

Muszę robić 162

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Łapie za mój krawat i przyciąga do swoich ust. — Zrobisz wszystko, co ci każę zrobić, Travis. A chcę tego kutasa. Kiedy tylko będziesz gotowy. — Całuje mnie i zmuszam się, żeby odwzajemnić pocałunek. Wzdycham z ulgą, wiedząc, że kupiłem sobie trochę czasu, ale nie jestem pewien ile. Podchodzimy do owalnego stołu i pokazuję wszystko, co zrobiłem. Ku mojemu zdziwieniu, Alyssa rzeczywiście odwaliła swoją połowę. Również nie jest biegła w polityce zagranicznej i prawie wygadałem, że pomogła mi Viola. Nasze spotkanie kończy się pozytywnie i czuję się trochę lepiej. Mam niewielką nadzieję, że może faktycznie udźwignie swój ciężar. Biorę granolę na obiad. Kiedy wracam do biura, na biurku leżą dwa stosy dokumentów. Na szczycie znajduje się notatka, z biura Blake'a Jamesa, a wszystko co mówi, to: do rana ma być gotowe. Podwoił mi nakład pracy. Sprawdzam czas i wiem, że będę tu siedział do późna. Reszta dnia jest spieprzona, tak jak przewidziałem, że będzie.

VIOLA Słońce zachodzi, więc wykreślam kolejny dzień w swoim wyimaginowanym kalendarzu. Jeszcze jedenaście dni i wrócę do akademika, swojego łóżka, gdzie nie ma Travisa, zasad czy pokusy. Naprawdę nie mogę się doczekać, dlatego zaczytuję się w książki o ekonomii i finansach i próbuję przekonać się, że Travis King jest zarazą. Ale wszystko o czym mogę myśleć to on w całej swojej seksownej kracie, bez koszulki i oblizujący dolną wargę, tuż przed tym jak chlapnie coś niewłaściwego. Ugh! W szkole średniej Travis należał do towarzystwa wzajemnej adoracji. Kutas, przystojny, zawsze mający o sobie wysokie mniemanie. Chętnie pyskował nauczycielom i wędrował do 163

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

dyrektora, ale rzadko ponosił konsekwencje. Pani Klein była dyrektorką z niewielkim stażem, więc jestem pewna, że nie miała nic przeciwko przyjmowania gościa, jak Travis w swoim biurze, tak często, jak tam był. Bycie początkującym kapitanem drużyny koszykarskiej również nie szkodziło. Potrzebując przerwy w rozmyślaniach, więc zamawiam pizzę serową. Czekając na dostawę, podchodzę do drzwi. Sprawdzam wizjer, ale weranda jest pusta. Nie myślę o tym i wracam do czytania. Kiedy kończę czytać kolejny rozdział, dzwonek dzwoni ponownie. Tym razem jest to dostawca pizzy i jak tylko wręczam mu gotówkę, schyla się i podnosi małe pudełko z ładną, czerwoną kokardką.  

Myślę, że to dla ciebie — mówi, umieszczając je na pudełku z pizzą. Och... dziękuję — mówię, wpatrując się w pudełeczko z niezrozumieniem. Kiwa głową i wraca do samochodu.

Zamykam za sobą drzwi i odkładam pizzę na stół. Gapię się na pudełko, żując dolną wargę i zastanawiając się, od kogo może być. Nie ma żadnego podpisu ani imienia, a im dłużej na nie patrzę, tym bardziej chcę je otworzyć. Nie mogę nawet myśleć o jedzeniu, bo ciekawość odebrała mi najlepsze. Sprawdzam telefon i widzę, że już po ósmej. Travisa nie ma jeszcze w domu, więc może nie zaszkodzi zajrzeć? Chcę zerwać kokardkę i sprawdzić zawartość. Ściągam starannie zawiązaną wstążkę, ale potem waham się przez moment. Podważam róg brązowego papieru i wsuwam palec pod taśmę. Powoli otwieram i widzę parę koronkowych majtek i kopertę. Ostrożnie przenoszę majtki na palcu i układam je na stole, mając nadzieję, że przez nie czegoś nie złapię. Odwracam kopertę i widzę słowa „ Dla Mojej Dziecinki”. Moje młodzieńcze serce uderza niczym młot w klatce piersiowej. Jestem pewna, że ten prezent nie jest dla mnie i powinnam przestać, ale racjonalna część mnie nie jest wystarczająco silna, żeby odwrócić 164

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

wzrok, zwłaszcza jeśli pochodzi od jednej z słodkich idiotek Travisa.

Wyciągam zdjęcia z koperty i zaczynam je przeglądać. 

O mój Boże... — mamroczę do siebie, nie potrafiąc odwrócić wzroku. Wszystkie są z tą samą biuściastą blondynką, nagą w dużym łóżku tylko w parze śmiałych czerwonych szpilek. Poznaję ją, co naprawdę nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę, ile nocnych przygód Travisa spotkałam twarzą w twarz po tym, jak nieprzypadkowo je wyrzucał.

Z wyjątkiem tego, że kiedy bliżej się jej przyglądam, uświadamiam sobie, ze nie spotkałam jej w domu. Dziewczyna z biura... wychodziła z jego biura, kiedy przyniosłam mu lunch. Im dłużej o tym myślę, tym więcej pamiętam. Gdybym weszła jakieś pięć sekund wcześniej, byłabym świadkiem czegoś, co pozostawiłoby blizny na całe życie. Zauważyłam, że zmienia swoje pozycje na każdym zdjęciu, nie pozostawiając nic do wyobraźni. Na końcu stosu znajduje się seria zdjęć z facetem, który ma rozmazaną twarz. Zbliżam zdjęcie do twarzy i rozpoznaję tatuaż na ramieniu. To ona i... Travis. Przełykam, czując ogromną gulę w gardle. Te fotografie nie są polaroidowe jak inne, prawie ziarniste, jakby wydrukowane z kamer bezpieczeństwa, a po dłuższej inspekcji widzę z tyłu napis — Alyssa + Travis. Gula w gardle narasta, gdy w głowie składam kawałki układanki. Doprowadza mnie do absolutnego szaleństwa, dotyka mnie, całuje, przekraczając każdą granicę, którą nałożyłam i powtarza to z dziewczyną z pracy — Alyssą, dając jej nadzieję, którą kiedyś czułam. 165

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Z wyjątkiem tego, że ta nadzieja odżyła pogrzebane uczucia sprzed lat wzbudziły się.

i wszystkie

Zdjęcia wypadają mi się z rąk i rozwalają się na stole jak talia kart. Alyssa gapi się na mnie przeszywającymi, zielonymi oczami, jakby coś przekazywała. Niewypowiedzianą wiadomość, w której twierdzi, że Travis jest jej. Stoję nieruchomo, patrząc na zdjęcia i czując odrętwienie. Nigdy nie powinnam tego otwierać. Żołądek mi się buntuje, przypominając, że muszę zjeść. Otwieram pudełko z pizzą, wiedząc, że nie mam apetytu, ale zmuszam się do kilku gryzów. Siadam przy stole i staram się nie patrzeć na blondynkę, z szeroko-rozwartymi nogami, pokazującą wszystko, co ma do zaoferowania. Biorę pierwsze i obracam, potem drugie i kolejne, na odwrocie każdego zdjęcia są słowa. Wszystko dla Ciebie. Mokra dla ciebie, kochanie. Uwielbiam sposób, w jaki smakujesz. Zapomnij o Violi. Jesteś mój. Prawie dławię się kawałkiem pizzy, który żuję. Dlaczego, do cholery, zna moje imię? Skąd w ogóle o mnie wie? Przewracam ostatnie, gdzie pisze: Druga noc była idealna! Obracam ponownie, ściąga usta patrząc prosto w aparat. Co, do cholery? Druga noc? Która noc? W noc, kiedy zatraciłam się w jego dotyku? Druga noc, kiedy rozebrał mnie i położył do łóżka? Noc, kiedy zachował się jak palant przy Jasonie? Tej samej nocy, kiedy pachniał jak kobiece perfumy? Nagle wszystko zaczyna mieć sens. Kiedy myślę, że w końcu się do niego dostaję, dzieje się coś takiego i przypomina mi, kim naprawdę jest - graczem, który ma 166

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

inną kobietę każdego dnia tygodnia. Nigdy nie odwzajemniał moich uczuć i wyrażał to jasno. Przeniósł mnie z powrotem do naszych nastoletnich lat, kiedy ja go pragnęłam, a on miał wszystkie poza mną. Nigdy nie powinnam pozwalać sobie na takie myśli ani jego dotyk. Wspomnienia sprawiają, że jest mi niedobrze. To znajome uczucie, które znam za dobrze. Gniew i zranienie wrą we mnie, kiedy myślę o tym, jak czułam się wtedy i teraz. Wiem, że majtki i zdjęcia nie są czymś, co przysyłają jednonocne numerki jako prezent. Travis ma wiele cech, ale nie byłby głupi na tyle, żeby sypiać z dziewczyną w pracy, wie, że może zagrozić wszystkiemu na co pracował, ale może dał sobie za duży kredyt zaufania. Mówimy o Travisie Kingu — myślącym kutasem i niczym więcej. Chwytam komórkę, uwieczniam zdjęcia rozproszone po stole i wysyłam mu. Obrzydzasz mnie, Travis. Wyłączam telefon, zanim odpowiada, bo już mnie to nie interesuje. Już nie chcę się o to martwić. Siadam przy stole i wpatruję się w pustą ścianę. Przypominam sobie czasy, kiedy byłam w nim tak bardzo zakochana. Byłam głupią dziewczynka z głupim zadurzeniem, ale nawet wtedy zasłużyłam na więcej. Kiedy Travis zaczął się randkować, czułam, jakby ktoś miliony raczy wbijał mi nóż w plecy. Nie mogłam słyszeć jego imienia i nie chciałam ich razem oglądać. Dlatego swoją misją uczyniłam unikanie go. Myślałam, że jestem wystarczająco silna, żeby zagrać w tę grę, ale tylko pozwalam sobie na ponowne zranienie. Przez kilka chwil, w jakiś pieprzony sposób, myślałam, że byłam czymś więcej niż tylko kolejnym nacięciem na łóżku. Umieszczam pudełko z pizzą w lodówce i zostawiam książki na miejscu. Po wyłączeniu wszystkich świateł idę prosto do pokoju Drew i zamykam drzwi. Nie powinnam dodawać swoich dwóch groszy do postępków Travisa, ale teraz zaczynam unikać go 167

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

jak za dawnych czasów. Dla mnie tak będzie lepiej, nawet jeśli oznacza to, że do wieczora posiedzę sobie w kawiarni w pobliżu kampusu. Pozostało tylko jedenaście dni do końca przerwy, a jestem krok od spakowania toreb i pobytu u mamy i jej chłopaka. Może zaliczyć każdą dziewczynę, nie będę tego świadkiem. Nauczyłam się dawno temu, że lepiej stawić czoła problemom niż uciekać od nich. Ale spotkanie Travisa, nie oznacza, że muszę z nim rozmawiać. Żadnych więcej gier. Żadnego bycia miłą. Oficjalnie z nim kończę. Stare, znane uczucia — zazdrość i nienawiść — wracają i świadomość, że nigdy nie będziemy przyjaciółmi. Byłam głupia, nawet biorąc pod uwagę, że to możliwe. Miałam nadzieję, że wszystko się zmieni, ale to nigdy się nie wydarzy i nienawidzę go jeszcze bardziej, bo dał mi nadzieję, a potem ją wytargał.

168

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ CZTERNASTY TRAVIS Nie wiem, co jest bardziej rozpraszające. Dławiąca się moim kutasem Alyssa wyobrażenie sobie Violi Fisher na kolanach.

Crawford

czy

Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że to drugie. Po obiedzie wyłączam telefon i pewnie popracuję do czwartej rano. kiedy Alyssa wtacza swoją okrągłą dupę do mojego biura. 

Czego chcesz? — Pytam.

Kołysze biodrami i przysiada krawędzi biurka. — Przyszłam sprawdzić, czy chcesz zjeść kolację? Możemy to wpisać w koszty pracy. — Uśmiecha się, kręcąc czarną kartą kredytową między palcami.  

Jestem pod odstrzałem. Blake podwoił mi nakład pracy — mówię bez patrzenia na nią. Och, chodź, kochanie. Musisz mieć chwilę przerwy. — Krwawią mi uczy od sztucznego dziecięcego głosiku. — Nie możesz odwalić całej roboty bez chwili dla siebie. 169

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie mogę, Alyssa — mówię twardo. — Nie wszyscy pracujemy jak córka dyrektora generalnego. Posiedzę tu całą noc.

Wydyma dolną wargę, niezadowolona z mojej surowej odpowiedzi. — No cóż... — Wychyla się, łapie ramię mojego krzesła i obraca je ku sobie. — Pozwól, że sprawię, że dodatkowe godziny będą bardziej znośne. Zanim mam czas na opór jest na kolanach i wyciąga mojego fiuta, wkładając do ust. Tracę słowa, kiedy przebiega językiem po całej długości. 

Alyssa... — Mówię, starając się kontrolować siebie, ale bezsensownie. Dziewczyna może być półgłówkiem w biurze, ale jej prawdziwe talenty pozostają niezauważone.

Obracam krzesło, chcąc upewnić się, że nie widać jej na pierwszy rzut oka po wejściu do gabinetu. 

Kocham słuchać, jak wymawiasz moje imię... — mruczy, patrząc na mnie. Jej oczy mówią mi wszystko, co powinienem wiedzieć. Uważa, że ma mnie owiniętego wokół małego palca, a im więcej oddaję, tym większą kontrolę dostaje. Ale teraz jest za późno, żeby coś z tym zrobić. Odpychając ją, mogę zniszczyć sobie karierę. — Brzmi lepiej w twoich ustach niż tej suki Violi.

Bierze mnie całego do ust, tracę słowa, które chciałem powiedzieć. Wspomnienie Violi sprawia, że to jest gorsze. Teraz wyobrażam sobie jej cycki przede sobą i wilgoć jej ust. 

Cholera — powstrzymać.

przeklinam,

nie

potrafiąc

się

Jęczy, kiedy połyka i oblizuje kącik ust. — Mm... — Porusza się między moimi nogami i podpiera ramiona na podłokietnikach. 170

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

— Teraz miejmy nadzieję, że nie będziesz mniej spięty. — Ściska usta, prosząc o pocałunek. 

Alyssa — warczę, wsuwając się z powrotem do spodni. — Muszę wracać do pracy.

Wreszcie łapie i wychodzi z mojego biura, a ja natychmiast zatapiam się w dokumentach. Pracuję przez przerwę obiadową, mimo że jestem głodny i skłonny poprosić Violę, żeby mi coś przywiozła, nie mogę się rozpraszać. Tuż po 20:00 sprawdzam telefon i widzę, że Viola wysłała mi wiadomość. Spodziewam się, że pytania, czy dziś wrócę do domu, czy jakiś przemądrzały komentarz na temat bycia z inną laską, ale w tym momencie, czytam jej wiadomość: Jesteś obrzydliwy, Travis. Dołączyła zdjęcie kilkunastu fotografii rozłożonych na stole. Trudno dokładnie wyobrazić sobie, co to jest, ale rozpoznaję długie blond włosy Alyssy i chyba jest naga. Co, do cholery, zrobiła? Nie mam czasu na wyjaśnienia, a nawet polowanie na Alyssę i zapytanie jej, o co, do cholery, chodzi. Przestań być taką cnotką, księżniczko. Pamiętam, że ktoś paradował przede mną nagi. Odpowiadam przed zamknięciem papierów i wyjściem z biura. Dzisiaj mogą pocałować mnie w dupę. Blake próbuje mnie zamęczyć, ale nie pozwolę na to. W domu wszystkie światła są wyłączone, co może oznaczać, że Viola jest już w łóżku. Niemożliwe, żeby wyszła korzystać z życia. Kiedy wchodzę, jest zupełnie cicho i czarno. Nawet TV nie chodzi, więc włączam światło w holu i idę do kuchni, żeby włączyć kilka innych lampek. 

Viola? — Wołam, ale nie odpowiada. Idę więc korytarzem i wgapiam się w pusty pokój Drew. 171

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

Sprawdzam swój pokój, salon i łazienkę. Kiedy wracam do kuchni, widzę te same zdjęcia co w wiadomości. Ja pierdolę — mamroczę, chwytając zdjęcia i analizując je. — Co jest z tą laską? — Potrząsam głową na wydruki z kamer. To zupełnie nowy poziom szaleństwa, którego się nie spodziewałem.

Zbieram je wszystkie i idę wyrzucić, kiedy widzę jej pismo na odwrocie. Obracam je, czytam i przeklinam. 

Jasna cholera! — Targam się za włosy i zaciskam szczękę. Gdzie ona jest?

Sięgam po telefon, wciąż bez odpowiedzi, wysyłam kolejną wiadomość. Jestem w domu. Musimy porozmawiać. Gdybym wiedział, nigdy bym jej tak nie odpisał. Teraz czuję się jak dupek. Po piętnastu minutach bez odzewu, decyduję się zadzwonić. Przekierowuje mnie na pocztę. „Hej, tu Viola. Zostaw wiadomość, oddzwonię!” „Viola, wiem, że tam jesteś. Zabierz dupę do domu. Musimy porozmawiać.” Piszę drugi raz. Widziałem zdjęcia. Przepraszam. Wróć do domu. Przekopuję lodówkę i wyciągam pudełko z zimną pizzą. Jestem zbyt przejęty, żeby się nią smakować, ale nie jadłem od dłuższego czasu, więc biorę kilka kęsów. Nie mogę nawet uspokoić się na tyle, żeby obejrzeć wiadomości o dziesiątej, więc po prostu stoję w kuchni z puszką piwa i pustym pudełkiem po pizzy. Sprawdzam telefon — nic. Dzwonię — poczta głosowa. Wysyłam sms, prawie błagając, żeby przynajmniej dała znać, że 172

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

jest okej. Wściekła, czy nie, była na tyle sprytna, żeby uspokoić Drew, ze jest bezpieczna. Skończ z tym gównem, Viola. Miałem długi dzień. Zabierz dupę do domu. Musimy porozmawiać. Biorę kolejne piwo z lodówki i zastanawiam się, czy zadzwonić do Drew, żeby sprawdzić, czy z nią w porządku. Po kolejnej godzinie milczenia i dzwonię do niego. 



 

 



 

Cześć, stary. Co tam? — Brzmi naprawdę szczęśliwie, nienawidzę tego, że muszę mu teraz przeszkadzać. Mam nadzieję, że on i Mia pogodzili się. Hej, nic. Miałeś może jakieś wieści od swojej siostry? — Staram się brzmieć obojętnie, ale dobrze mnie zna. Co zrobiłeś? — Odpowiada natychmiast. Nic! — Odpowiadam trochę zbyt szorstko. — Przez całą noc pracowałem, a kiedy przyjechałem, nie było jej w domu. Nie odbiera moich smsów ani połączeń. Kto to, kochanie? — W tle słychać Mię. — Wszystko w porządku? Tak, wszystko w porządku. Travis wkurzył Violę i teraz nie może jej znaleźć — odpowiada, jakby nie słyszał, co przed chwilą powiedziałem. Człowieku — jęczę. — Po prostu zadzwoń do niej, dobra? Muszę wiedzieć, że jest bezpieczna, zanim tu zejdę. Dobrze, zadzwonię do niej i dam ci znać. Dzięki.

Odkładam słuchawkę i czekam. Zdążyłem rozebrać już spodnie i koszulę, obawiając się, że będę musiał znowu je ubrać. Zadzwoniłem i napisałem sms. Brak odpowiedzi. Niech to szlag. Gdzie ona może być?! 173

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Ochłoń, człowieku. Jest dużą dziewczynką. Prawdopodobnie po prostu wyszła z przyjaciółmi. Przewracam oczami. Oboje wiemy, że to prawdopodobne. Albo obmacuje ją jakiś dupek, odsyłam.

mało

Wiem, że to dramatyczne, ale w ogóle to nie przypomina Violi. W zwykłe dni ściąga włosy w niechlujny kok, zakłada czarne okulary, jasne legginsy i zatapia się w książce albo dwóch. Odpowiada z opóźnieniem. Nooo, prawdopodobnie nosi gaz łzawiący tuż obok pudełka prezerwatyw. Nienawidzę tego, że nie traktuje mnie poważnie. W szkole średniej, jeśli którykolwiek z jego przyjaciół podszedł w pobliże Violi… Czekaj. Przerywam i od razu piszę. — Żartujesz sobie ze mnie? Wiesz, gdzie jest i nic nie mówisz? Nie, nie wiem. Nie mogę stwierdzić, czy kłamie, czy nie, więc nie naciskam. Zakładam parę dresowych spodni i pakuję tyłek na kanapę. Wyczerpany czy nie, nie zasnę, dopóki będę pewien, że jest bezpieczna w domu. Po obejrzeniu paru odcinków „Kronik Seinfelda” wciąż nie mogę zmrużyć oka, za każdym razem widzę Violę, obmacywaną przez jakąś kanalię. Kiedy zaczyna się kolejny odcinek, słyszę huk. Praktycznie wyskakuję z kanapy i pędzę do drzwi. Pierwsze co dostrzegam, to Viola z facetem otaczającym ją ramionami. Chichocze. Od razu widzę, że to dupek przez duże „D”.  

Pierdolenie sobie ze mnie żartujesz — krzyczę, zaciskając pięści i szczękę. Travis? — To oczywiste, że jest pijana. — Hej, to jest Travis! — Chichocze. 174

„This is War” Kennedy Fox  

   







tłum. nieof.: malpka43210

Co ty, do cholery, robisz? Kim jest ten koleś? — Kiwam głową na mikrusa obok niej. Nazywa się... — Potyka się, wybuchając śmiechem, kiedy ją łapię. — Aaron! — Patrzy na niego, tamten marszczy brwi. — Chodziło mi o… — Pstryka palcami. — Andrew! Wspaniale. Andrew musi teraz wyjść. Stary, pierdol się. — Piorunuje mnie wzrokiem. — Nigdzie nie idę. Jesteś w moim pieprzonym domu, człowieku. Nie prowokuj mnie. Travis, nie bądź dupkiem. — Lekko popycha dłonią moją klatę. — Spotkaliśmy się „The Lounge”. Nie chciałam wracać sama, więc przyjechał ze mną. Jak miło — mówię śmiertelnie poważnie, wiedząc dokładnie, dlaczego się zaoferował. — Teraz jesteś w domu. Może wyjść. Czy nie powinieneś być w łóżku — szydzi, popychając mnie i idąc w stronę salonu. — Albo raczej w łóżku kogoś innego. Viola! — Krzyczę, zwracając na siebie uwagę. Obraca się na obcasach i przytrzymuje ściany, żeby nie upaść. — Masz pojęcie, jak się martwiłem? Albo jakie myśli przebiegły przez moją głowę? Nie odpowiadałaś na moje telefony ani sms. Myślałem, że coś ci się stało. — Gniew pod skórą przeraża mnie, ale nie mam wystarczającej siły, żeby się powstrzymać.

Czuję rękę na ramieniu. — Była ze mną bezpieczna. — Słyszę protekcjonalny głos za sobą. Ściska mi ramię, dławiąc chichot. 

Zabierz ze mnie swoje ręce! — Szarpię się, ale musi mieć problemy ze słuchem, ponieważ nie ustępuje. Widzę na czerwono i nie myśląc wiele, chwytam go za nadgarstek i blokuję ramię za plecami, 175

„This is War” Kennedy Fox

  

tłum. nieof.: malpka43210

jednocześnie ściskając gardło. — Pierdolenie cię ostrzegałem — Uwalniam go i opada na ziemię. — Wypierdalaj z mojego cholernego domu! Travis! Przestań! — Piszczy Viola, ale brzmi odlegle, ignoruję ją. Pieprz się, dupku. — Wstaje, poprawiając koszulę. — Nie jest tego warta. Niewłaściwa odpowiedź. — Viola Fisher jest warta każdej cholernej rzeczy. Mózg mi się zablokował, dlatego zamiast myśleć od razu reaguję.

Skaczę na niego z pięściami, które obijają jego twarz w kółko, aż pada na podłogę jaki długi. Zasłania twarz ramionami, ale to mnie nie powstrzymuje. Gniew jest za wielki, a ten facet zasługuje na każdy cios, którym go uraczę. 

Nie jest pieprzonym kawałkiem mięsa, pieprzony idioto!

Viola szarpie mnie za biceps i próbuje odciągnąć. Ledwo mnie rusza, ale wystarczająco, żeby wyrwać mnie z amoku. Tracę przewagę i dupek rzuca się na mnie. Unikam uderzenia, skręcając jego ramię i przechwytując cios. Czuję, jak macha nogami, próbując znowu zaatakować. Słyszę krzyk Violi i jednocześnie ciężkie uderzenie w ścianę. Odwracam się i widzę, jak ściska prawe ramię, kiedy zjeżdża po ścianie. 





Viola — krzyczę, zrzucając Andrew i ruszając do niej. — Wszystko w porządku? Co się boli? — Klękam i szukam krwi. Nie, nie jest w porządku! — Krzyczy. — Kiedy wy idioci biliście się, pchnęliście mnie na cholerną szafkę. Nie obwiniaj mnie. Obwiniaj swojego psychotycznego chłopaka, który próbował rozkwasić mi twarz — syczy Andrew. 176

„This is War” Kennedy Fox 

  

tłum. nieof.: malpka43210

Próbujesz zakwestionować, że mi się nie udało, a patrząc na twój krwawiący nos, wydaje mi się, że jednak, tak. — Piorunuję go wzrokiem. Pierdol się, dupku! — Ociera dłonią twarz i podchodzi do frontowych drzwi. Sukinsyn! — Krzyczy Viola, kiedy frontowe drzwi się za nim zatrzaskują. Pozwól mi spojrzeć — staję przed nią i próbuję odciągnąć rękę, żeby zerknąć. Czuję się strasznie, że wtrąciła się w to i skończyła zraniona.

Kurwa, nie powinienem straciłem kontroli od lat.

reagować w ten sposób.

Nie

Zbliżam się, ale nie rusza się. — Viola — Powtarzam. — Po prostu chcę spojrzeć. — Wreszcie kapituluje, odwracając się, więc mogę zbadać szkody. Przesuwam ręką po jej kręgosłupie i unoszę rąbek koszulki. Powoli podnoszę ją i obserwuję, jak drży. — Podnieś rękę, żebym mógł podciągnąć ją wyżej. Wzdryga się, próbując podnieść ramię. — Kurewsko boli. W końcu widzę miejsce, którym uderzyła w róg półki. Powoli pocieram je kciukiem, czując jak miękka i gładka jest jej skóra. Obszar jest zaczerwieniony i trochę wypukły, ale nie ma rozcięcia ani krwi. — Cóż, to nauczy cię nie przyprowadzać dupków podobnych do niego do domu. — Komentuję szorstko.  

Pieprz się — syczy, odsuwając się ode mnie. Przepraszam? — Pytam, podążając za nią do kuchni. — Wracasz do domu o trzeciej pierdolonej nad ranem z jakimś pojebem, który chciał cię tylko użyć i się na mnie wkurzasz?

Przekopuje szafki i wyciąga Advil. Zatrzaskuje drzwiczki i gromi mnie wzrokiem. — Może chciałam być użyta. Czy kiedykolwiek o tym pomyślałeś? Może po prostu chciałam, żeby facet mnie pragnął, nawet jeśli tylko przez noc, tylko na seks. 177

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Obchodzi mnie i zmierza do lodówki, gdzie odkręca butelkę wody. Stoję tam jak idiota z opadnięta szczęką. Pękam, oczywiście, że musi mnie testować. 

Faceci robią to cały czas. — Powtarza od niechcenia, wytrząsając dwie kapsułki. — Cholera, jesteś chodzącym, oddychającym dowodem. Więc dlaczego ja nie mogę? — Połyka pigułki, unosi zamyślone oczy, próbując mnie wyzwać.

Zaciskam szczękę, robiąc krok w jej stronę. — Nie jesteś taka, Viola — mówię szczerze. 

Skąd wiesz? — Podchodzi, zamykając dystans między nami. — Zakładasz tylko, że nie. Tylko dlatego, że lubię czytać i nie eksponuję ciała nie znaczy, że nie chcę mieć bezsensownej, jednonocnej przygody.

Wstrzymuję oddech, obserwując jej opadające i unoszące się piersi. Jest równie podminowana jak ja. Obserwuję ją uważnie, próbując odczytać jej ciało, bo wiem, że nigdy nie wypowie słów, które naprawdę chce wypowiedzieć.  

Złamałaś własne zasady — informuję ją, potrzebując złamać napięcie. Cóż... — Wzrusza ramionami. — Jeśli nie możesz ich wyegzekwować, złam je.

Unoszę brwi. — Więc przywiozłaś go tutaj, żeby mnie wkurzyć? — Przesuwam ramiona na pierś, czując, jak ciało spala mi wściekłość. — Chcesz reakcji? 

Chciałam, żebyś spróbował z czym ja się mierzę — odpowiada, żując jej dolną wargę. — Nie czujesz się fajnie, co?

178

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przełykam i cofam się. — Nie wiem. Ty mi powiedz. Ty jesteś tą z bolącą łopatką, księżniczko. Przewraca oczami. — To nie jest rana, chociaż początkowo bolało jak cholera. Zagoi się. Plus, ty jesteś tym, który złamał jego nos. Szydzę. — Nie jest złamany — zapewniam.  Ale ranem będzie go piekielnie bolało.  

Więc planujesz pobić każdego faceta, z którym zechcę uprawiać seks? Nie powaliłem Jasona. Chociaż mógłbym. — Wzruszam ramionami.

Wzdycha. — Cokolwiek, Travis. Jesteś takim hipokrytą. Mija mnie, ale chwytam ją za ramię i przyciągam do piersi. — Jak to? Obserwuję jak przełyka. Oddycha urywanie, stojąc blisko mnie. 

Sypiasz ze wszystkimi dziewczynami na planecie, ale kiedy ja przyprowadzam faceta do domu, chcesz go zlać. Jesteś jedynym, który dostaje jednonocne zabawy, ale Boże uchroń, żeby ktoś wypieprzył mój mózg.

Fiut drga mi na jej słowa i czuję, jak twardnieje. Sposób, w jaki mówi, jest tak do niej niepodobny i staram się ze wszystkich sił, powiedzieć, co myślę.  

Nie jesteś taką dziewczyną — szepczę. Może chcę być — odszeptuje. — Nawet jeśli tylko na noc. — Jej ciało błaga i widzę pożądanie w jej oczach.

Pochylam głowę, patrząc jej w oczy, a nasze usta niemal się stykają. — Przepraszam, księżniczko. Nie pieprzę się dziewic, 179

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

pamiętasz? — Wiem, że to chujowy ruch, ale nie mogę zaliczyć młodszej siostry swojego przyjaciela. 

Dobrze, że nie jestem dziewicą. — Mówi odważnie i zastanawiam się, skąd ta odwaga pochodzi. — Ale jeśli tak naprawdę, boisz się, że nie dorosłeś do nazwiska Travis King, to...

Niepokoję się, ale zanim się powstrzymuję, chwytam ją za biodra i przyciągam do siebie, uciszając ustami. Otwiera się na mnie. Wbijam palce w jej biodra, mocno i chciwie. 



Chcesz, żeby ktoś wypieprzył ci mózg, księżniczko? — pytam w jej usta, popychając nasze ciała na ścianę w kuchni. — Czy tego potrzebujesz, żeby przestać być przemądrzałą „pozjadałam wszystkie rozumy” laską? Pozwól mi dojść i zobaczymy, dupku.

Jęczę w jej usta. — Jasna cholera, Viola — Wiem, że powinienem przestać. Jest pijana, ale teraz nie jestem w dobrym nastroju, żeby podejmować mądre decyzje. Naciska ustami na moje i owija dłoń wokół kutasa przez moje dresy. Owijam dłoń wokół jej szyi, jęcząc w ustach, kiedy zaczyna mnie dotykać.   

Viola... — mówię niemal błagając. — Kurwa, tak dobrze. Mmm hmm... Księżniczko, nie możemy... — Nienawidzę siebie, gdy to mówię.

Zatrzymuje się i zerka na mnie. — Wypieprzysz mnie wszędzie oprócz cipki? Co ty na to? 

Nie — warczę. — Jesteś młodszą siostrą mojego przyjaciela.

180

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Więc jeśli byłabym tylko laską z baru, wypieprzyłbyś mnie na tysiąc sposobów? Tak? — Jest wkurzona. — Jesteś pieprzonym dupkiem.

Chwytam ją, zanim bardziej się oburzy. — Jesteś cholerną kusicielką- cnotką, która wykorzystuje każdą okazję, żeby mi o tym przypomnieć.  

Cóż, jeśli się udaje... — Odchyla się. Dobra, chcesz zostać potraktowana jak jedna z moich dziewczyn? Wypieprzona do zapomnienia, a potem wyrzucona jak wczorajsze śmieci? Bo gwarantuję, że nie będzie tego całego szajsu, o którym czytałaś w swoich romansach.

Patrzy na mnie z otwartymi ustami i piersiami unoszącymi się przy każdym głębokim oddechu. 

Tak myślałem.

Zanim zdążę się odsunąć, rzuca się na mnie. Wargami naciskając na moje, otwierając usta swoim językiem, a rękami szarpiąc za spodnie i dopadając do penisa. Głodny jęk wydobywa się z mojego gardła, kiedy mnie dotyka. Wykalkulowanym i pewnym ruchem doprowadza mnie do szaleństwa. Nigdy wcześniej nie widziałem tej strony Violi, a część mnie zastanawia się, czy to jest strona, którą z niej wydobywam, czy zawsze była taka.    

Pieprz mnie jak jedną ze swoich dziwek, Travis — mówi, kiedy obcałowuję jej szyję. Nie jesteś dziwką — odpowiadam. Nie mogę być przez jedną noc? — Brzmi zdesperowanie i nie mogę jej odmówić. Gramy według moich zasad, Viola. — Pociągam zębami za jej ucho, czuję, jak drży. Nie odpowiada. — Rozumiesz? — Odchylam jej podbródek, żeby na mnie spojrzała. — Walcz ze mną, a skończymy. Rozumiesz? 181

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Mruga, ale kiwa głową. — Nie złamię się. 





Nie bądź taka pewna — mówię, całując ją. Owijam dłoń wokół jej szyi, poruszając językiem w jej ustach, kiedy drugą ręką głaskam jej piersi. Wszystko w Violi Fisher krzyczy perfekcyjnością. Jej cycki pasują do mojej dłoni, pełne usta oddają każdy ruch, który jej daję, a ciało reaguje we właściwy sposób. Nawet jęki mówią mi, co muszę usłyszeć. Ile razy możesz doprowadzić się do orgazmu sama? — Pytam przy jej wargach, ale nie odpowiada. — Chcę znać magiczny numer. Powiedz mi. Nie wiem... trzy, może?

Uśmiecham się i wciągam jej dolną wargę między zęby. — Trzy mogę dać ci przez sen, księżniczko. Mam nadzieję, że jesteś gotowa. Nie ma pojęcia, o co poprosiła.

182

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY VIOLA Umięśnione ramiona Travisa owijają się wokół mojej talii, kiedy ciągnie mnie na kuchenny blat. Całe moje ciało stoi w ogniu, płonie z ulgi. Sposób, w jaki mnie całuje, przejmuje mój umysł - nie mogę dłużej walczyć z pragnieniem. 

Potrzebujesz tego, kochanie. Czyż nie? — Pyta w moje usta. Nigdy wcześniej tak do mnie nie mówił, czyli muszą być to przezwiska zarezerwowane dla jego dziwek. Ale nie dbam o to. Wezmę cokolwiek mi da.

Owijam nogi wokół jego talii i przyciskam do siebie. Wykrzywia usta i mogę powiedzieć, że się uśmiecha. 

Tak myślałem.

Cofa się lekko i utrzymując moje spojrzenie, wkłada palce za pasek mojej spódniczki i zaczyna ściągać wraz z majtkami. — Złammy twój rekord. W porządku? — Klęka między moimi nogami i uśmiecha się do mnie. — Poczekaj, księżniczko. — Uśmiecham się. Rozszerza mi nogi i oblizuje wargi. Czuję gorący oddech i język przesuwający się po mojej szczelince i okrążający 183

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

łechtaczkę. Czuję dziwną intymność tej chwili, ale nie pozostaję przy tej myśli długo. Przyjemność jest chwilowa i moje ciało wie, że to on sprawuje kontrolę. Mruczę na doznania. Zarzuca sobie jedną z moich nóg na ramię i ciągnie tyłek na krawędź lady. Kładę się i zapieram się płasko dłońmi, ale ssie tak mocno, że ledwo mogę się utrzymać. 



 

O.Mój.Boże! — krzyczę, głowa mi opada. Zginam dłonie, gdy językiem zatacza koła na mojej łechtaczce, sprawiając, że oczy uciekają mi z głowy i tracę kontrolę. — Jasna cholera. — Nigdy wcześniej nie doszłam tak szybko. Moje ciało płonie pierwszy raz od wydarzeń na korytarzu. Wiedziałam, że to nie potrwa długo, ale było intensywnie. Jesteś tak cholernie mokra. — Ma ochrypły głos, gdy spotyka się ze mną oczami, zwalnia rytm. — Licz — rozkazuje. Podnosi palec i zaczyna mnie drażnić, obserwując reakcję. Co? — Pytam, prawie niesłyszalnie. Zamykam oczy, kiedy zatapia we mnie palec. Licz ze mną, Viola.

Czy on jest poważny? 

Zrób to — żąda. Przyspiesza rytm palca, pieprząc mnie mocniej. — Licz ile razy dojdziesz.

Moja głowa opada, przygryzam wargę, czują każdy jego ruch.   

Viola — śmieje się, zagarniając z powrotem moją uwagę. Dlaczego? — Pytam, poruszając biodrami i wywierając nacisk. Gramy według moich zasad, pamiętasz? — Zwalnia tempo, grożąc całkowitym zatrzymaniem. — Teraz licz. 184

„This is War” Kennedy Fox 

Uśmiecha księżniczko.

tłum. nieof.: malpka43210

Jesteś takim kutasem — pluję, starając się kontrolować oddech. Dlaczego musi mnie upokarzać? się,

nieprzepraszająco.

—

Ostrzegałem

cię,

Wzdycham. Nie walczę dłużej. — Jeden. Uśmiecha się i chwyta mnie za uda przysuwając do ust. Pieprzy mnie językiem i przejmuje pełną kontrolę. Mam urywany oddech, gdy obraca we mnie palec, cały czas poruszając nim na zewnątrz i do środka, aż nie mogę oddychać, a moje ciało trzęsie się, kiedy się odsuwa.  



Dwa — jęczę drżącym głosem. Dobra dziewczynka — chwali, przebiega językiem wzdłuż dolnej wargi z przyjemnym uśmiechem na twarzy. — Cokolwiek zrobię, nie ruszaj się. Co? — Nie mogę oddychać.

Czuję palec zabawiający się moją łechtaczką, zataczający powolne koła. Przenosi drugą rękę i w tym samym czasie powoli pociera kolejnym palcem wzdłuż mojej szczelinki, ledwo dając mi czas, żeby ogarnąć się po ostatnim orgazmie. Nie jestem pewna, ile jeszcze wytrzymam. Chcę go w sobie. 

Cierpliwości, księżniczko. — Zerka na mnie krótko. — Pamiętaj, nie ruszaj się.

Zanim mogę zapytać, dlaczego, czuję, że palec przesuwający się na południe, aż obiega drugą dziurkę. Gwałtownie łapię powietrze, kiedy wciskający się do środka. Co, do diabła? 

Travis — jęczę z roztargnieniem. Spinam się, nieprzyzwyczajona do takiego uczucia. Kiedy wpycha palec głębiej, drugim nadal dręczy łechtaczkę. — Nie mogę... jasna cholera.

Rozszerzam nogi, dając mu zgodę na kontynuowanie. 185

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Jasna cholera, smakujesz niesamowicie.

Porusza palcem, przyspieszając tempo, wciąż masując łechtaczkę. Nie kontroluję odruchów, kiedy kolejna fala przyjemności przechodzi przeze mnie. Zlizuje moje uwolnienie. Nie zatrzymuje się, nawet gdy nogi mi słabną. Zakłada je na ramiona i przytrzymuje w górze.  

Viola... — warczy, a ja dokładnie wiem, o co chodzi. Trzy! — wzdycham.

Odprawia swoją magię i nie odpuszcza, dopóki nie doliczam się pięciu. Moje ciało jest całkowicie wyczerpane i jestem pewna, że straciłam głos. Wstaje, ocierając usta i podbródek. Pociera szczękę z chytrym uśmiechem. Boże, nienawidzę tego uśmiechu. Nie, nie. Kocham go, ale cholera, nienawidzę. Do tej pory alkohol wyparował z mojego systemu. Powinnam odchodzić od zmysłów i powstrzymać go, ale jestem pod działaniem jego uroku.  

Więc jak to porównujesz? — Nachyla się i pyta. Chcę zetrzeć z jego twarzy ten uśmieszek. Do czego? — Biorę trzęsący się oddech.

Kiwa głową. — Porównujesz z tym, jak się czujesz, kiedy robisz to sama. — Teraz nie może być poważny... Wkurza mnie swoją arogancją. Nie jestem jedną z tych dziewczyn, które będą karmić jego ego, żeby zatrzymać go w pobliżu. Wzruszam ramionami, wiedząc, że się wkurzy. — Było przeciętnie   

Przeciętnie? — Marszczy brwi. W najlepszym — kontynuuję, unosząc się na ladzie. Kłamiesz. 186

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Jesteś pewien siebie. — Patrzę mu w oczy, wyzywając. Mniej niż minutę temu miałaś w sobie mój język.

Szydzę. — Nie schlebiaj sobie. To nie tak, że jesteś jedynym facetem, który oglądał porno i nauczył się nowych sztuczek. Odrzuca głowę do tyłu w prawdziwym „travisowskim” stylu i śmieje mi się w twarz. Przeciąga palcami po zaroście i opuszcza rękę. 





Twoja cipka ledwie dała radę, księżniczko. Doszłaś tak mocno, że prawie zemdlałaś — stwierdza rzeczowo, podżegającym i kontrolującym głosem. — Przyznaj. Nie. — Trzymam się mocno, starając się zacisnąć nogi. Biorąc pod uwagę nacisk jego fiuta na moje nagie uda, doprowadza mnie do szaleństwa i potrzebuję ulgi. Więc dlaczego masz teraz drżące nogi?

Moje usta zaciskają się, bo nie mam na to odpowiedzi.  

Tak myślałem. Czy ty dajesz dziewczynom orgazmy, żeby powtarzały ci, że jesteś bogiem? Bo jeśli tego potrzebujesz, to się nie stanie.

Zaciska usta i chwyta mnie w biodrach, sadzając na krawędzi blatu. — Myślę, że zapomniałaś reguł gry, księżniczko. — Przygryza dolną wargę, wsuwa głowę w zagłębienie mojej szyi i szepcze mi na ucho: — Dzisiaj jesteś moja, więc powiesz mi, co będę chciał, bo obydwoje wiemy, że chcesz być pieprzona jak głupia dziwka. Więc jeśli nie chcesz, żebym cię zostawił, wilgotną i błagającą, powiesz dokładnie, co chcę usłyszeć. Przełykam, kiedy gorącym oddechem łaskocze moją płonącą skórę. 

Umowa? 187

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Muszę być opętana, ponieważ odpowiedź zajmuje mi mniej niż sekundę. — W porządku. Przyciska usta do mojego policzka. — Moja grzeczna dziewczynka. Drżę. 

Chcę twoich ust, Viola. — Mrugam, kiedy się cofa. — Na kolana.

Chwyta mnie za rękę i ściąga z lady. Od pasa w dół, jestem naga, więc ściągam koszulkę przez głowę i rzucam ją na podłogę. — Stanik też — rozkazuje, zanim klękam. Zakładam ramiona za plecy i rozpinam go. Unosi dłoń do mojego ramienia i powoli zsuwa pasek. Składa pocałunki wzdłuż mojego ramienia, powoli rozpalając moje zmysły. Przechodzi do drugiego ramienia i powtarza ten ruch swoimi doskonałymi ustami. Kiedy opada na ziemię, obejmuje dłońmi moje piersi i ściska je. Głowa mi opada, biorę głęboki wdech. 

Twoje cycki są niesamowite — mówi, zbliżając się. — Chcę pieprzenie na nich dojść. — Skrada pocałunek, którym zagłusza mój jęk. Łapię sutek między palec wskazujący i kciuk, doprowadzając go do twardości. Czuję, że jego twardego fiuta naciskającego na mnie, jestem chętna spróbowania go.

Ponownie przynoszę rękę do sznureczka do ściągania i tym razem całkowicie go rozluźniam, więc ciuchy opadają mu do kostek. Skopuje je, gdy łapię w dłoń jego wał i czuję, jak rośnie. 

Jasna cholera, Viola — syczy mi w usta, przyciskając czoło do mojego. — Jeśli twoje usta są w połowie tak dobre, jak twoja ręka, zabijesz mnie — Czuję, każdy jego drżący oddech. — Jeszcze nie dojdę w tych małych, brudnych usteczkach. — 188

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Otacza dłońmi moją talię, unosząc tak, że nogami obejmuję go w pasie. — Zostawimy to na rundę drugą — Słyszę uśmiech jego głosie, nie mam wystarczająco siły, by mu odmówić. Wyprowadza nas z kuchni, przez korytarz do swojego pokoju. Popycha otwarte drzwi i nie zamyka ich za sobą. Wiem, że nikogo innego nie na w domu, ale to nadal ryzykowne. Do czasu, kiedy Travis kładzie mnie na łóżku i więzi pod sobą, wszystkie myśli uciekają mi z głowy. Nadal mam owinięte wokół niego nogi, kiedy całuje mnie wzdłuż gardła i obojczyka. Jęki wibrują po mojej skórze, kiedy schodzi w dół na klatkę piersiową i obejmuje mój sutek mokrymi ustami. Wyginam plecy w łuk, błagając, aby nie przestał. 





Cholera, Viola. — Jęczy między ssaniem. Jego usta, wargi i dłonie są wszędzie, a nadal nie czuję się spełniona. — Smakujesz tak dobrze, dobrze. Pieprz mnie, Travis — proszę, zaciskając wokół niego nogi. — Muszę zobaczyć o co całe zamieszanie. Nie każ mi pieprzyć w zamian swoich przemądrzałych usteczek, księżniczko — ostrzega z uśmiechem. Wyślizguje się spomiędzy moich ud i wychodzi z łóżka. Obserwuję, jak wyciąga z komody paczkę prezerwatyw. Na wiedzę, że będę tylko jedną z wielu, część mojego żołądka zaczyna się oburzać.

Ma rację co do jednej rzeczy. To nie ja. Zamykam oczy i zastanawiam się nad tym, jak cierpiałam lata temu. Byłam dzieckiem, ale bez względu na wiek, było to prawdziwe. Czy mogę oddać się Travisowi i nadal zachować nienaruszone serce? Czy to wszystko zmieni? Czy tego chcę? 189

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przyglądam się jak nakłada prezerwatywę na fiuta i przez ciało przechodzą mi dreszcze. Travis King. Stoi przede mną, nagi i twardy, gotowa mnie pieprzyć jak swoje dziwki. Tak źle jak to brzmi, nie mogę zaprzeczyć, że bardzo chcę, żeby mnie wykorzystał. Chcę go wykorzystać w ten sam sposób. Chcę, żeby zobaczył i poczuł, co przegapił, a jeśli oznacza to oddanie części duszy, żeby zrozumiał, zrobię to. Ponieważ prawdą jest, że spanie z Travisem lub nie spanie z Travisem, nic nie zmienia. To dla niego gra, a ja nie planuję przegrać. Unosi się nade mną i czuję jak czubkiem naciska na moją łechtaczkę. Błądzę oczami po jego twarzy, klacie i tym wspaniałym szlakiem, aż do kutasa, o którego moje ciało błaga. Rozstawia ramiona po dwóch moich stronach, naprężając mięśnie, ale przede wszystkim ta pięknie wyrzeźbiona szczeka sprawia, że niemożliwe jest opieranie się temu, co oferuje. Pieprzyć standardy. Dzisiaj idę na całość.  



Jesteś pewna? — Przekrzywia usta z jednej strony i unosi brew w pewności siebie. Przestań być zarozumiałym dupkiem i pieprz moją ciasną cipkę. — Słowa wypływają z moich ust bez zastanowienia, ale przez gardłowy jęk, który uwalnia, wiem też, że tego nie oczekiwał. Jezu — mówi na wdechu, wbijając się we mnie. Wyginam plecy w łuk, witając go, zachęcając, żeby wszedł głębiej. — Kurwa, jesteś taka ciasna.

Nie czeka długo, żeby wślizgnąć się do środka i ustala rytm. Chwyta moją nogę i przyciąga mi kolano do piersi, wprowadzając się jeszcze głębiej. Uczucie jest prawie zbyt intensywne i wiem, że nie minie dużo czasu, zanim dojdę ponownie. Nie kontroluję swoich jęków, kiedy czuję go w sobie. Wbija się we mnie bez wyrzutów sumienia, biorąc to, czego chce i zwalnia, gdy tylko czuję, że zaczynam dochodzić. On też to wie i jestem pewna, że to część jego gierki. 190

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Twoja cipka jest taka mokra. — Nachyla się, moją kostkę ustawiając równo z twarzą i ręką obejmuje moje gardło. — Mógłbym cię pieprzyć godzinami.

Przechylam szyję, pozwalając, żeby wbił mi palce w ciało. Wie, że jestem blisko i przytrzymuje nas mocniej, kiedy tylko czuje, że zaczynam pod nim drżeć. O. Mój. Boże. O mój Boże. O mój Boże. Cholera jasna. Nie mam słów, próbuję oddychać, bo im szybciej się poruszamy, tym mocniej zaciska palce wokół mojego gardła. Brak tlenu potęguje mój orgazm i czuję przyjemne dreszcze. Słyszę, głośny, głęboki, zwierzęcy ryk, gdy jego ciało napręża się i stara się kontrolować. Uwalnia moje gardło i zanim mogę dojść ponownie, odsuwa się i chwyta mnie za biodra. 

Twoja cipka prawie zgniotła mi kutasa — huczy, pot spływa mu z szyi na ramiona. — Teraz odwróć się i wypnij tyłek. I licz.

Nadal próbuję złapać oddech. — Nie jesteś moim szefem, Travis. Rozbawiony unosi kąciki ust, potem rzuca mnie na czworaki i ponownie ustawia się między moimi nogami. Kiwa głową i szepcze mi do ucha: — Może nie, ale posiadam tę cipkę i obydwoje to wiemy. — Przesuwa dłoń wzdłuż mojego kręgosłupa, wciskając moją klatkę piersiową w łóżko i rozkładając nogi tak, że jestem wypięta. 

Sześć — szepczę.

Boże, chciałabym go nienawidzić. Nienawidzę go, ale teraz udało mu się zmanipulować każdą komórkę mojego mózgu, nawet te waleczne. Ale nie oddam swojego serca, bo nie. Pozwolenie 191

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Travisowi Kingowi wygrać byłoby tylko pożywieniem dla jego ego, a ja nie jestem pewna, czy może być większe. Ustawia się za mną i tym razem nie jest miły ani łagodny. Wsuwa się do środka, głęboko i mocno, dokładnie tak, jak chce. Wzdycham i zaciskam pięści w pościeli. Wychodzi i powtarza ruch, mocniej i szybciej. 

 

Kurwa... — dyszę. Jest głęboko i chciwie, wykorzystuje moje ciało dokładnie tak, jak pragnie. Zaciska palce na moich biodrach, wchodząc we mnie szybciej i szybciej. Pozwoliłaś się wziąć tak swoim innym podbojom? — Pyta, z ciężkim oddechem. Pieprz się — wypluwam, rozszerzając uda.

Mocno uderza mnie w tyłek. Pali, ale nie mam czasu zareagować, bo robi to ponownie. — Tsk, tsk, księżniczko. Ciągle tak do mnie mówisz, upewnię się, że nie usiądziesz przez tydzień — grozi niskim tonem. Nie wątpię w ani jednej sekundzie, że Travis King może zepsuć moją cipkę, ale nie dam mu satysfakcji z takiej wiedzy. — Na każdym kroku, będziesz sobie przypominać, że byłem w tobie. Tego chcesz? Chcesz mieć pamiątkę po moim fiucie, który pierdolił cię jak dziwkę za 50 dolarów? Boli, ale chcę to usłyszeć. — Policzyłabym ci podwójnie za bezczelność. 

Czy to zawiera jakieś dodatki? — Pyta, ciągnąc mnie za włosy do tyłu. Drugą ręką obejmuje mnie w talii, przytrzymując. — Zapłaciłbym potrójnie tylko po to, żeby zobaczyć, jak się dotykasz, może z zatyczką w tym dziarskim tyłeczku. — Dźwięki wibrują pod moją skórą, powodując dreszcze na kręgosłupie. Zsuwa dłoń niżej, docierając do łechtaczki. Dodaje nacisk, kreśląc małe kółeczka i powoli wbijając się do środka, niemal mnie torturując. 192

„This is War” Kennedy Fox 



Nie poradziłbyś sobie z dodatkami — mówię, pewna siebie. — Jestem dość elastyczna…— ciągnę, słysząc jego urywany oddech. Brudna, mała cipo — Czuję, że się uśmiecha w moją szyję. — Nie zaczynaj czegoś, czego nie możesz skończyć, księżniczko. — Czuję, jak przyspiesza i zanim odpowiadam, naciera na mnie wbijając się głębiej i szybciej, uderzając we właściwy punkt. Krzyczę: — Siedem!

Czuję, jak dochodzi za paznokciami drapiąc mi plecy. 



tłum. nieof.: malpka43210

mną,

rycząc

i

chrząkając,

Jezusie Chrystusie — syczy, przesuwając dłonie na moje biodra i obejmując. — Wiedziałem, że będziesz cholerną krzykaczką — Chwali się. — Wysiliłem się trochę, ale jak już mówiłem, mam stuprocentową gwarancję satysfakcji. — Ponownie uderza mnie w tyłek, prawie tak, jakby mówił „dobra byłaś”. Jesteś takim dupkiem — mamroczę, kiedy ze mnie wychodzi. Moje ciało jest zwiotczałe i czuję się zdrętwiała od pasa w dół, ale nie pozwalam, żeby urokiem przejął moje emocje. — Może trwało to tak długo, że musiałam udawać.

Kładę się na plecy, dając sobie czas na regenerację. Stoi obok łóżka, obserwując mnie, kiedy zdejmuje prezerwatywę i wyrzuca ją. Włosy są mokre od potu, a policzki zarumienione. Jest cały napięty, a żyły na jego ramionach są rozpraszające. Podziwiam jego tatuaże, ale skupiam się, gdy przypominam sobie, jak skończyłam w jego łóżku. 

Jesteś zabawna, Viola. — Podpiera się jednym kolanem na łóżku i pochyla się z ponurym uśmiechem. Mówi cicho i nisko: — Nie możesz kłamać, twoje ciało na mnie reaguje, niezależnie od tego, ile będziesz zaprzeczać. 193

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Nasze usta dzielą centymetry. Przebiegam językiem wzdłuż dolnej wargi, ciągnąc ją między zęby. Nie mogę się zdecydować, czy powinnam go pocałować czy uderzyć. Jęczę, biorąc przypominam sobie. 

głęboki

oddech.

Bądź

silna,

Viola,

Boże, nienawidzę cię. — Dygocąc, popycham go. Wstaję i przerzucam włosy przez ramię. Przynajmniej zachowuję się cool.

Przechodzę przez jego pokój, nie mając pojęcia, gdzie są moje ubrania, ale muszę się stąd wydostać. 

Tak, ja też cię nienawidzę, księżniczko — oddaje. Spoglądam na niego, gdy podnosi bokserki, wyraz samozadowolenia na jego twarzy popycha mnie do szaleństwa.

Cholerny, Travis. Odwracam się i wchodzę na korytarz. 

Nie potrzebuję. Twoja ciasna cipka mnie wykończyła — krzyczy, gdy jestem w korytarzu, czując ból między nogami. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam czegoś takiego. Będę zaprzeczać do śmierci, ale Travis King i jego królewski kutas zniszczyli mnie dla kogokolwiek.

194

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ SZESNASTY TRAVIS Kurwa. Jest 4:15, budzik włączy się za niecałe trzy godziny. Mój fiut nie uspokoił się i wszystko, czego pragnę, to wziąć ją ponownie. Nienawidzi mnie, ale czy to coś nowego? W tym momencie to tylko naturalne zachowanie Violi. Martwię się, kiedy się nie złości. Pomijam siłownię i śpię do siódmej. Po przebudzeniu wszystko, o czym myślę to bycie głęboko zakopanym w cipce Violi. Chcę rundy drugiej, trzeciej i, kurwa, skłamię, jeśli powiem, że nie chcę czwartej. Chcę, żeby błagała, a na tę myśl mój kutas drga. Biorę prysznic i ubieram się. Przed wyjściem na zewnątrz, zgarniam termos i zdjęcia ze stołu z miejsca, w którym je zostawiłem. Gówno z Alyssą musi być dzisiaj załatwione. Przekroczyła granicę zbyt wiele razy i musi być tego świadoma, zanim wymknie się spod kontroli. Jadę w milczeniu i czuję się jak zombie, kiedy przechodzę przez parking. Wychodzę z windy na bezludne piętro. Drukarka nie wyrzuca stosu papierów i nikt nie plotkuje. Wszystkie szafki i biura są puste. Czy nastała pieprzona apokalipsa kiedy jechałem do pracy? 195

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wchodzę do swojego biura i widzę na wiadomość od Blake’a o spotkaniu personelu. Idę do sali konferencyjnej obok jego biura. Rozmowy ustają, kiedy wkraczam, a Blake patrzy na zegarek z uśmiechem na twarzy. Uśmiecham się do pustych twarzy siedzących wokół stołu i moje oczy zatrzymują się na jedynym pustym miejscu obok Alyssy, która jest rozpromieniona. Siadam i odwracam do niego głowę, ignorując jej spojrzenie i daję ciche pozwolenie, żeby kontynuował cokolwiek jest tak pieprzenie pilne.   

Jak mówiłem, mój ostatni dzień w tym dziale wypada za dwa tygodnie. Co? — Przerywam głośno. Zostałem awansowany do zarządzania kierownikami sprzedaży — kontynuuje. — Chociaż przejdę na nowe stanowisko, nadal będziesz odpowiadać przede mną, dokąd stanowisko nie zostanie osadzone.

Podczas gdy Blake mówi, ręka Alyssy wędruje w górę mojego uda, aż ściska w dłonie moje jaja. Gram zadowolonego, ale prawda jest taka, że jestem tak sfrustrowany, że chcę wypchnąć ją z krzesła i wytrząsnąć z niej głupotę. Nienawidzę tego, że sprowadza mnie na ten poziom. Nienawidzę, że uaktywnia moje najgorsze cechy. Ustaliliśmy, że się nie ujawniamy, ale jest zdecydowana odkryć się przed całym działem. Chwytam ją za rękę i ściskam mocno, dopóki cicho nie piszczy i nie zabiera łapy. 

Złożyłem rekomendacje kilku z was na to stanowisko. Rozmawiałem prywatnie z kilkoma z was przez ostatnie dni. Proponuję podpisanie kontraktu z biurem i przesłanie CV, jeśli jesteście zainteresowani szansą. — Oczy Blake'a kierują się prosto na mnie, co wyraźnie sugeruje, że nie mówi o mnie. Pierdolić go. Kończy spotkanie i każdy składa mu gratulacje, ja wychodzę. Alyssa depcze mi po piętach, obcasami stukając po kafelkowej podłodze, a wszystko, o czym mogę myśleć to te obrazy wypalające dziurę w mojej kieszeni. Idę do 196

„This is War” Kennedy Fox





tłum. nieof.: malpka43210

swojego gabinetu, robi to samo. Kiedy wchodzi, zamykam drzwi i przekręcam zamek. Przyszpilam ją do drzwi, uśmiecha się. Och, Travis. Zamierzasz mnie pieprzyć przy drzwiach? Gorące. — Zaczyna rozpinać koszulę i podnosić spódnicę, ale chwytam ją za ręce. Skończyliśmy, Alyssa. Mam dość twoich bzdur. — Wyciągam zdjęcia z kieszeni i rzucam w nią. Nawet jeśli Viola nie pochłonęłaby mojego umysłu, to i tak zakończyłbym ten układ.

Zerka na fotografie, pochyla głowę i śmieje się. — Więc nie podoba ci się mój prezent? Tak mi przykro. Pozwól, że coś z tym zrobię. — Alyssa kontynuuje rozbieranie, aż jej piersi są nagie. Podchodzi do mnie i przebiega palcami wzdłuż ramion. Łapię ją za nadgarstki i przytrzymuję je mocno.  

Czy ty jesteś pieprzenie szalona? Nie chcę tego, co oferujesz. Nie słuchasz mnie. To twój problem. Słyszę cię głośno i wyraźnie — mówi groźnym tonem.

Zwalniam uchwyt i zasysam głęboki wdech, starając się odzyskać spokój. Nienawidzę, że popycha mnie na krawędź, powodując, że cała kontrola znika mi między palcami. Jestem dwie sekundy od rozebrania jej i zlania na kwaśne jabłko. Nie obchodzi mnie, czy jej tata jest właścicielem firmy, czy nie. Zamiast tego biorę głęboki oddech i staram się odzyskać postawę, chociaż czuję, że będzie ciężko. 

 

Mam nadzieję, że kochasz swoją pracę, King. Ponieważ po tym, jak powiem tacie, że mnie wykorzystałeś, wątpię, czy cokolwiek ci zostanie. Nawet twój ojciec nie uwierzy w te kłamstwa. Wynoś się z mojego biura. Nie musi. — Pochyla się i zbiera zdjęcia rozrzucone po podłodze. — Pokażę mu to. 197

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Napędzany adrenaliną, jestem oszalały, kiedy mi grozi, dlatego łapię ją za ramię i wyprowadzam z biura. Najpierw się szarpie, ale im bliżej do drzwi, tym bardziej zdaje sobie sprawę, że nie wygra. Wyrzucam ją i zamykam drzwi przed jej twarzą, zdając sobie sprawę, że właśnie rozpocząłem bitwę, którą na pewno przegram. Choć obawiam się, co zrobi, czuję się, jakbym mógł swobodnie oddychać, pierwszy raz od tygodni. Nie na już żadnych niedomówień. Przebywanie w jej pobliżu wszystko pogorszy, zanim stanie się lepsze, więc jeśli muszę sam skończyć ten projekt, zrobię to. Pieprzyć ją. Nikt mnie nie kontroluje. Nikt nie będzie mi groził. Jestem tak wkurzony, że ledwo mogę pracować. Otwieram projekt, wiedząc dobrze, że ponownie będę tu siedział dłużej niż zwykle, a to nie sprawia, że jestem szczęśliwszy. Nie mogę skoncentrować się na gównie i to tylko mnoży moją frustrację. Właśnie dlatego unikałem wszelkiego rodzaju relacji. Oglądanie sposobu, w jaki ojciec traktował matkę, skaziło uczucia, jakie miałem do „bycia parą”. Kupuję paczkę chipsów w automacie, ponieważ ominąłem lunch, ale mój apetyt prawie wyparował. Kiedy siadam przy biurku, wpatruję się w ekran i usuwam ostatnie okruchy z ust. Myślę o Violi i nastrój natychmiast mi się rozjaśnia. Walczę z chęcią, żeby do niej napisać, ale cholera, muszę się ogarnąć, więc chwytam komórkę i wysyłam sms. Wiem, że wszystko, co wyjdzie z jej ust, sprawi, że się uśmiechnę. Wiem, że wczoraj rzeczy nie skończyły się bajkowo, kipiała ze złości, ale to mnie nie powstrzymuje.

198

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Więc w skali od jednego do dziesięciu, jak zazdrosny jest twój wibrator? Uśmiecham się po tym jak naciskam „wyślij”. Po raz pierwszy tego dnia naprawdę się uśmiecham. W ogóle nie jest zazdrosny. Był w miejscach, o których ty możesz tylko pomarzyć i NIENAWIDZĘ CIĘ! Jak słodko, to odpowiedź, na którą miałem nadzieję, teraz jestem zaintrygowany. Tak? Zgadnij, co? Będziesz musiała mi to narysować, skoro mogę o tym tylko pomarzyć. Nie bądź idiotą. Nie pasuje ci to. Czy to znaczy, że normalnie wyglądam dobrze? Zamknij się. Chichoczę, odkładam telefon i wracam do pracy. Jestem wyczerpany, ale walczę i ciągnę godzinę za godziną. Kiedy robi się ciemno, zapisuję kopie plików i wyłączam wszystko. Idę do samochodu, spokojny, że wreszcie wrócę do domu na noc. Parking jest praktycznie pusty, a ciepły blask zachodzącego słońca odbija się od błyszczącego czarnego lakieru Challengera. Kiedy odblokowuję samochód, widzę: PIEPRZ SIĘ, napisane na tylnej szybie ciemnoczerwoną szminką. Jestem wściekły przez sposób, w jaki oznaczyła mój samochód, ale pękam, kiedy zauważam, że każda opona jest sflaczała. Alyssa nie była na tyle głupia, żeby je przebić, tylko na tyle zła, że wypuściła powietrze. Tak czy inaczej, to wielki kłopot.

VIOLA Przebudzając się, odczuwam ból mięśni, który przypomina mi, co wydarzyło się wczorajszej nocy. Wymacuję ręką skaleczenie na ramieniu. Jest wrażliwe na dotyk, ale nie jakieś wielkie. Wiem, że będzie widoczne, jeśli w ten weekend ubiorę kostium kąpielowy, więc muszę wymyślić jakiś pretekst. Potknięcie czy 199

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

walnięcie się nie jest dalekie od prawdy, a dopóki Drew niczego nie podejrzewa, wszystko powinno być w porządku. Im więcej myślę o Travisie i tym, co zrobiliśmy wczoraj w nocy, tym bardziej zaczynam wariować. Nadal nie wierzę w to co się stało. Energia płynąca z naszego połączenia przebiega przez moje ciało. To niskie brzęczenie, które staram się ignorować, ale nie potrafię. Nawet po zmuszeniu się do nauki po południu, nie mogę pozbyć się tych wspomnień. Czytałam to samo zdanie w kółko. Za każdym razem, gdy zamykam oczy, widzę, jak unosi się nade mną — pieprzy mnie tak, jakby był moim właścicielem, a ja jedną z jego dziwek — i zarówno to kocham jak i nienawidzę. To takie frustrujące. Potrzebując rozproszenia, decyduję się napisać do Courtney i zapytać, co robi, ale nie odpowiada, co może oznaczać, że jest zbyt zajęta gorącymi kowbojami. Krążę po domu, czując jego ręce i usta przy każdym kroku. Wreszcie, zmuszam się, żeby usiąść, ponieważ nie mogę tak dłużej. Wszystko mnie boli, rozpaczliwie przypominają mi się nocne wydarzenia. Seks był taki, jak sobie wyobrażałam. Dziewczyny w mojej szkole nie ukrywały jak dobry był i na co miał chętkę, ale nie był tak skłonny do drugiej rundy. Nie zdobył reputacji boga seksu za nic. I ten drań o tym wie. Jednak to się nie powtórzy. Nieważne, jak bardzo tego chcę, wiem, że to się nie skończy. Nie potrafię oddzielić emocji od pieprzenia się jak króliki. Fakt, że jest najlepszym przyjacielem Drew, czyni to dość skomplikowanym. Ale tylko w połowie żałuję. Znam go na tyle dobrze, żeby wiedzieć o jego przeszłości. Lepiej byłoby dla mojego emocjonalnego samopoczucia, gdybym wydostała się z tego bałaganu, zanim znowu mnie zrani. Zero oczekiwań jest jedynym sposobem, w jaki wyjdę z tego żywa. Jestem po prostu kolejną kreską na jego łóżku. Zanim zdoła mnie zmiażdżyć, muszę wpisać na nic innego jak listę „rzeczy, które musze zrobić”. Witaj, podrywaczko. 200

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Biorę butelkę wody i siadam na kanapie, kiedy przychodzi wiadomość. To Drew. O cholera. Jeśli się dowie, wpadnie w szał. Co, do cholery? Przez chwilę patrzę na wiadomość. Serce mi staje. Wie? Zaprzeczałabym do śmierci.

Travis

mu

to

powiedział?

Jaki masz problem? Odsyłam. Co, do cholery, się stało zeszłej nocy? Upadłaś i doznałaś urazu, który spowodował, że przyprowadziłaś do domu przypadkowego kolesia?! Cieszę się, że Travis tam był, żeby cię chronić. Przewracam oczami, wiedząc, że nie ma pojęcia o całej sytuacji. Jestem dorosła, Drew. Nie możesz mnie chronić przed penisami na zawsze. Gdyby tylko wiedział, co naprawdę się dzieje pod jego nieobecność. To tylko potwierdza, że nigdy nie powinien się dowiedzieć. Czułabym się okropnie, jeśli ich przyjaźń od ponad dziesięciu lat skończyła by się przeze mnie. Zobaczymy. Jestem podekscytowany zobaczeniem Was w piątek! Żadnych więcej obcych kolesi w domu, słyszysz mnie? Czy to tyczy się też twojego zdzirowatego współlokatora? Musze pamiętać, żeby zachowywać się tak samo, jak zwykle, żeby nic nie podejrzewał. Nie mam nad tym kontroli, przepraszam. Więc co tam u przyszłej pani Fisher? Drażnię go, bo wiem, że Mia jest nachalna, ale Drew nie jest na to gotowy. To nawet nie jest śmieszne. Chichoczę do siebie, nawet nie czując się źle. 201

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Zgaduję, że nie za kolorowo? ;) Wszystko w porządku. Kończę rozmowę i kładę głowę na kanapie. Wciągam głęboki wdech i zanim mogę wypuścić powietrze przychodzi sms. Tym razem to Travis. Uważa, że jest śmieszny i że wygrał tę małą bitwę, którą ciągniemy, czy co to, do diabła, jest. Tak czy inaczej, nie twierdzę, że zamierzam odpuścić, niezależnie od tego, co robi czy mówi. Przypominają mi się trzynaste urodziny i wspomnienie zmieniającego wszystko prezentu Travisa. Spędzanie czasu z mamą i tatą rzadko się zdarzało, ze względu na ich harmonogramy, ale w moje urodziny wszyscy poszliśmy na film i zatrzymaliśmy się na późny obiad. Mama zabrała mnie nawet dzień wcześniej na zakupy, więc kiedy wróciliśmy do domu, poszłam do pokoju, żeby przymierzyć je wszystkie ponownie. Nie miałam żadnych koleżanek, z którymi mogłam się bawić, ale tak naprawdę nie miałam nic przeciwko. Miałam książki i wiedziałam, że Travis jest po drugiej stronie ulicy, co mnie uspokajało. Kiedy zaczęłam przekopywać torby, zauważyłam, że coś wygląda spod poduszki. Wyciągnęłam i zobaczyłam swoje imię napisane na małym pudełku. To było pismo Travisa, więc z szerokim uśmiechem na twarzy zabrałam się za rozpakowywanie. Nie mogłam uwierzyć, że dał mi prezent. Kiedy otworzyłam pudełeczko, wytrzeszczyłam oczy w szoku. Był to naszyjnik w kształcie serca z moimi inicjałami wyrytymi z przodu: VF. Wyjęłam go z pudełka i zapięłam na szyi. Idealnie pasował, byłam taka podekscytowana, żeby pokazać mu, że go założyłam. 202

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Nigdy przedtem nie miałam medalionu, a otrzymanie go od Travisa było absolutnie wyjątkowe. Kiedy skończyłam przymierzać nowe ubrania, schowałam karteczkę w kieszeni koszuli i poszłam na dół. Mama zrobiła moje ulubione potrawy na obiad i nie mogłam się doczekać zobaczenia Travisa i podziękowania mu. Przyjdzie na obiad, tak jak w każdą sobotę. Po paru powtórkach „Kochanych kłopotów” usłyszałam otwieranie frontowych drzwi i wiedziałam, że to musi być on. Drew wyskoczył z sofy pierwszy, więc usiadłam i czekałam na chwilę z nim sam na sam. Nie chciałam powiedzieć nic przed bratem, bo wiedziałam, że powie coś głupiego, jak zawsze. Drew nie lubił mnie chodzących za nim, kiedy był z przyjaciółmi, ale Travis nigdy nie miał nic przeciwko. Poszłam do kuchni, żeby zobaczyć, czy mama potrzebuje pomocy w ustawianiu stołu, po drodze usłyszałam, jak Drew i Travis rozmawiają. 



  

Nie ma przyjaciół. Jest outsiderem. Żal mi jej... — Minęła chwila, zanim zdałam sobie sprawę, że to były słowa Travisa. To nie znaczy, że musisz być jej przyjacielem z litości. Ma trzynaście lat, dorasta i w końcu zda sobie sprawę, że jest idiotką. Cóż, zawsze jest w pobliżu. Co powinienem zrobić? Ignoruj ją tak, jak ja. — Roześmiał się, Travis też się roześmiał. Myślę, że bycie twoim przyjacielem wiąże się z konsekwencjami. — Zachichotał.

Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Travis nigdy tak do mnie nie mówił, nie dał mi odczuć, że byłam irytująca. Jasne, że był o kilka lat starszy od mnie, ale czy wszystkie te chwile na dachu, nie miały dla niego znaczenia?

203

„This is War” Kennedy Fox 



tłum. nieof.: malpka43210

Nie, lituj się nad nią. Ona wybrała bycie wielką idiotką. Poza tym, spotykanie się z dziewczyną, jak Viola byłoby nudne na śmierć. Stary, nie randkuję z nią. Łazi za mną jak zagubiony szczeniak. — Jego słowa zabolały, przebijając mi serce.

Usłyszałam wystarczająco. Odwróciłam się i poszłam w drugą stronę, ściągając naszyjnik z szyi i wrzucając go do kosza przy wyjściu z kuchni. W trzynaste urodziny dostałam gorzką lekcję. Travis King był najgorszym rodzajem dupka i nigdy mu nie wybaczyłam. Tego dnia złamał mi serce. Nigdy nie skonfrontowałam się z pajacem. Nie zasługiwał na szanse, żeby wyjaśnić. Kilka tygodni później zaczęła się szkoła i nie musiałam go widywać tak często. To pomogło mi z bólem serca, uzdrowiło się z jedynego bólu, jaki kiedykolwiek wcześniej czuło. Szkoda, że nie trwało to wiecznie. W następnym roku poszłam do ogólniaka i musiałam obserwować, jak moje przyjaciółki się z nim spotykają. Oczywiście to uwielbiał. Zawsze znalazł sposób, żeby uczynić moje życie piekłem, więc mu odpłacałam. Unikałam dłuższych kontaktów. Mogę być nerdem książkowym, ale nie jestem niczyim przyjacielem z litości. Chociaż nigdy nie dowiedział się, że podsłuchałam ich rozmowę tamtego dnia, wspomnienie pozostawało żywe. Ignorował mnie, umawiał się z moimi przyjaciółkami i zachowywał się jak całkowity pozer. Wyśmiewał mnie za dobre stopnie i nienaganne maniery. Nie potrzebowałam udawać kogoś, kim nie byłam dla jego aprobaty. Nie pozwoliłbym sobie wpaść pod jego urok, jak reszta szkoły.

204

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Postanawiam, że nie mogę dłużej się nad nim rozwodzić. Biorę prysznic i ledwo mam czas na owinąć się ręcznikiem, zanim dzwoni dzwonek do drzwi. Po irytującym „ding-dong” następuje pukanie do drzwi. Co do cholery? Przechodzę przez dom, zostawiając za sobą kałuże. Idąc, czuję miejsca, które dotykał Travis, ale nie przyznam tego. Rzuciłby mi to w twarz i powiedziałby „mówiłem ci”, a tego bym nie zniosła. Mogę oddać mu ciało, ale nie chcę oddać serca. To się nigdy nie zdarzy. Zerkam przez wizjer i widzę Courtney stojącą na zewnątrz z ogromną torba przewieszoną przez ramię. Otwieram drzwi, praktycznie nago i w szoku, gdy widzę, że to naprawdę ona.  

Viola! — Piszczy, ściskając mnie. — Niespodzianka! — Uwalnia mnie i uśmiecha się szeroko. Co tu robisz? Myślałam, że nie wracasz do jutra?

Courtney mieszka poza kampusem w naprawdę uroczym mieszkanku tuż obok księgarni z używanymi książkami, więc nie musi wracać do domu w trakcie przerw, ale robi to, kiedy tylko ma okazje. 

 



Czas dla rodziny minął, trzy dni stanowczo wystarczą. Tylko tak długo jestem w stanie wytrzymać na spotkaniu rodzinnym Brooksów. Nie było Jacksona i Johna? — To jej super gorący bracia bliźniacy. Byli, ale Jackson przyprowadził swoją dziewczynę, a John był bardzo zajęty, pokazując nowym studentom z wymiany zagranicznej gospodarstwo. — Przewraca oczami, a ja się śmieję. — Plus, ponieważ Toby wkrótce wraca, pomyślałam, że przylecą wcześniej i poczekam na niego. Czekanie na niego oznacza, że nie zobaczymy się do rozpoczęcia zajęć, bo będziesz z nim w łóżku. — Toby był jej zadurzeniem z liceum, któremu dała szanse.

Opuszcza torbę na stół w kuchni i wzdycha. — Wyślę ci sms, kiedy da mi trochę przestrzeni. 205

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Proszę, oszczędź szczegółów.

Ściska usta i potrząsając na mnie głową. — Czasami zastanawiam się, jak do cholery udało się stracić dziewictwo. — Szydzi, ale wiem, że się drażni. 

Na plecach z nogami za głową, bardzo dziękuję — siadam.

Śledzi wzrokiem moje ciało, studiując mnie. — Mówiąc o plecach, masz siniaki po seksie na całych udach i ramionach. Zechcesz wyjaśnić? Przyciska mi wargi i odwraca się od niej, idąc w stronę salonu. 

Violu Annabelle Fisher — krzyczy matczynym tonem, idąc za mną szybko. — Jeśli dałaś się przelecieć, chcę to wiedzieć.

Siadam na kanapie i chwytam pilota. — Nie wiem, o czym mówisz. Siada obok mnie, skupiając się na moich nogach. — Dla mnie te siniaki wyglądają jak kciuki. Więc to nie był tylko seks, ale naprawdę gorący, dziki seks. Po chwili milczenia, chwyta mnie za rękę i zmusza mnie do spojrzenia na nią. 

Dobrze, uprawiałam seks . Szczęśliwa?

Unosi kącik ust. — Nie tak szczęśliwa, jak ty powinnaś. Przewracam oczami i odwracam wzrok. 



Chodź, muszę się wysikać. — Łapie mnie za rękę i ciągnie. — Możesz mi opowiedzieć wszystkie brudne szczegóły. Nie opowiem ci o swoim życiu seksualnym, kiedy sikasz! 206

„This is War” Kennedy Fox 

Och, więc teraz masz wszystkich szczegóły.

tłum. nieof.: malpka43210

życie

seksualne?

Chcę

Wciąga mnie do łazienki, nie mając nic przeciwko temu, że jestem tuż przed nią, kiedy ściąga spodenki i siada.  

Wiesz, że już nie jesteś już na prostackim odludziu. Och proszę. Widziałaś mój nagi tyłek. Sikanie jest niczym. Nie bądź głupia.

Wybucham śmiechem, bo jest śmieszna. Kończy, myje ręce i sprawdza, czy czegoś nie ma między zębami.  

Więc jakie masz plany na wyprowadzając nas z łazienki. Będę oglądać kilka zespołów.

wieczór?

—

Pyta,

Odwraca się i patrzy na mnie, gdy wchodzimy do kuchni. — Och, jak na randce? — Pyta, kopiąc w lodówce. — Z „Panem Szorstkim - maszyną od dzikiego seksu”? Courtney nie ma absolutnie żadnego filtra. To jedna z jej wielu zalet. 

Nie, to nie jest randka, więc możesz do nas dołączyć, jeśli chcesz. Prawdopodobnie sprawi to, że rzeczy będą mniej niezręczne.

Zamyka drzwi od lodówki, pustej. — Chciałabym być piątym kołem u wozu, ale zmęczyłam się lotem. Mogę przesunąć to na później? — Pyta, otwierając szafki i przesuwając puszki. 

Myślisz, że znajdę coś do zjedzenia w domu dwóch dorosłych mężczyzn?

Chichoczę. — Wsunęli wszystko. Śmieje się, zamykając drzwiczki i poddając się. — Więc lepiej się ubierz. Jestem głodna i wkrótce się wkurzę, jeśli nie zjem. 

Cholera. Zapomniałam, jak szalona się stajesz, kiedy robisz się głodna. 207

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Śmieje się ponownie, idąc za mną do pokoju Drew i zaczyna gadać o strasznym locie z Dallas i opóźnieniach, jakie przeżyła. Patrzy na doskonałe zaścielone łóżko i wzdycha. 



    





 

Co bym dała, żeby przeżyć z twoim bratem w tym łóżku jedną noc. Totalnie wykorzystała bym na niego weekendową przepustkę. Dorośnij — mówię, potajemnie myśląc o łóżku Travisa i wcześniejszych wydarzeniach. — I o czym ty gadasz? Weekendowa przepustka? — Unosi brwi. — Możliwość jednorazowego seksu z osoba w związku. To nie jest prawdziwe — mówię. — Czy jest? Jest, ale większość par nie byłaby z tego zadowolona. Cóż, nawet jeśli, to powodzenia z pozbyciem się Mii wystarczająco długo, żeby ściągnąć swoje ciuchy. Chciałabym, żeby już z nią zerwał. Ona nawet nie jest w jego typie. Kontrolująca. Snobistyczna. Prawdopodobnie nigdy nie pracowała. I jej śmiech. Jest okropny — Courtney ciągle kręci głową. — Zasługuje na więcej. Może i tak, ale nie zdziwiłabym się, gdyby się pobrali. — Wkładam dżinsy i koszulkę i odwracam się, żeby zobaczyć, jak opiera się o ścianę z dłonią przyciśniętą do piersi. Moje serce by tego nie zniosło — mówi dramatycznie. — W takim razie będę ślubnym niszczycielem. Nie sądzę, że zdołam zamilknąć na wieki. Nie sądzę, żebyś była zaproszona. To ta niszczycielska część... — uśmiecha się.

Potrząsam głową i uśmiecham się. — Brakowało mi twojego szaleństwa. Miło przebywać ze swoimi ludźmi.  

Dobrze, więc będę twoją osobą towarzyszącą. Oczywiście. Ale oficjalnie, byłabym zachwycona, gdybyś została moją szwagierką. 208

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Uśmiecha się, idąc korytarzem do salonu. — Zapisz mnie! Pieprzyłabym twojego brata tak cholernie dobrze. To znaczy, jeśli byłabym singlem. 

Fuj. Nie. Nie łącz nigdy tych słów z moim bratem w tym jednym zdaniu . — Śmieję się i zamykam za nami drzwi. Przysięgam, że mówi takie rzeczy, bo mnie to obrzydza.

Dach jeepa jest opuszczony, a słońce leniwie grzeje na popołudniowym niebie. Silnik ryczy do życia, Courtney włącza radio tak głośno, jak się da. Podtrzymujemy typowy stereotyp dziewczyn z uniwerku, w jeepie, słuchając hip hopu, ale nie przeszkadza mi to. Naprawdę się cieszę, że mam swoje osobiste rozproszenie do powrotu Drew. Może będzie wtyczką między mną a Travisem. Czuję telefon wibrujący w kieszeni i kiedy wyciągam, widzę imię Travisa na ekranie. Courtney zauważa go i uśmiecha się. 



Czego chce? — Unosi brew, gdy nie odpowiadam, mówi. — Cześć? Od kiedy się kumplujecie? — Wie, jakie żywię do niego uczucia i wiele godzin wysłuchiwała o mojej nienawiści. Odwracam od niej głowę, mając nadzieję, że ukryję dowody, które wyryły się na mojej twarzy. Nie musi widzieć rumieńca, żeby się domyślić, że tam jest. O mój Boże — Piszczy. — Proszę, powiedz mi, że Travis King nie jest „Panem Szorstkim- maszyną od dzikiego seksu” — prosi, mocniej ściskając kierownicę.

Zerkam na nią, wiedząc, że i tak się dowie. Wzruszam ramionami i zaciskam usta, nie mogąc zaprzeczyć.  

Jasna cholercia. — Południowy akcent jest bardziej słyszalny Nie osądzaj — mówię, zanim zdoła powiedzieć coś innego. 209

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Och, tak, teraz cię oceniam, ale co ważniejsze, chcę szczegółów, a nie zwykłych szczegółów, chcę szczegółów Travisa Kinga — mówi rzeczowo.

Staram się wyglądać nonszalancko i wyluzowanie, ale jak tylko podjeżdża pod kawiarnię i zerkam na siebie w lusterku, widzę marną twarz pokerzysty. To mała miejscowa kawiarnia, co oznacza, że w pobliżu nas zaparkowały inne samochody. 

Więc, kiedy to się stało? — Ćwierka rozpromieniona.

Wzdycham.   





Widziałam! Wiedziałam. Powiedz mi, że jest jak cholerny taran. O mój Boże. — Zamykam oczy i staram się wybrnąć. — Nie mogę mówić o tym publicznie, Court. Masz rację. Zamiast tego podjedziemy do baru dla zmotoryzowanych. — Wykręca jeepa z parkingu i dołącza do kolejki. To się stało wczoraj w nocy. — Zamykam oczy na chwilę przed ponownym ich otwarciem i kontynuuję. — Piłam, wkurzył się, że nie powiedziałam, gdzie jestem i weszłam w środek zaciętej walki... Wstrzymuję się, starając się znaleźć właściwe słowa. — I chciałbym, żeby to się nie wydarzyło. Nienawidzę go. Teraz nawet bardziej go nienawidzę. — Powtarzam to sobie w kółko, więc może ciało w końcu przestanie wzdychać na myśl o nim. Totalnie pieprzenie z nienawiści. — Jej szczęka opada prawie tak, jakby była pod wrażeniem.

Jęczę. — To był najlepszy kiedykolwiek miałam w życiu.

seks

z

nienawiści,

jaki

Marszczy brwi. — Masz na myśli pierwszy seks z nienawiści. Odwracam wzrok, ale zgadzam się z nią. 210

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Kiedy podjeżdżamy do okienka, bierze dwa latte sojowe, babeczki jagodowe i ciasto cytrynowe. Grzebię w torebce w poszukiwaniu gotówki, kiedy opuszcza okno. Płacimy, przycisza radio, ale wciąż pyta. — Więc co to znaczy? — Przejeżdża, czekamy na napoje. — Czy to znaczy, że jesteście razem? 

Och, Boże, nie! — Szybko odpycham ten pomysł. — To był jednorazowy numerek i nigdy się nie powtórzy.  Nigdy? — pyta z niedowierzaniem.  Nie. Nie mam czasu na komplikacje w życiu, a Drew by mnie zabił, albo jego, albo nas oboje. Nie wiem. Tak czy owak, to był wielki błąd i nigdy się nie powtórzy. — Wiem, że mówię do niej, ale wydaje mi się, że teraz próbuję przekonać sama siebie.

Kiwa głową z niedowierzającym uśmiechem. — Całkowicie ci wierzę. Wzdycham, rezygnując z próby wyjaśnień. Moja głowa jest kompletnie rozpierdolona i nie potrzebuję znowu o tym myśleć. Dziewczyna w oknie przerywa moje wewnętrzne rozterki i podaje nasze latte i ciasto Courtney. Kiedy jedziemy, kontynuuje grę w dwadzieścia pytań z kawałkami babeczki w ustach. Niebo zmienia się w głęboko purpurowe, a chmury są całkiem różowe. Jedziemy przez ponad godzinę i odczuwam ulgę, że wróciła wcześniej i może mi pomóc przetworzyć gorący bałagan, jaki naważyłam. 

 

Wiem, że nienawidzisz go jakoś od zawsze, ale może to jest w porządku — mówi, gdy wjeżdżamy do sąsiedztwa Drew. — Może to miało się wydarzyć. Coś jak zrządzenie losu. Jeśli los jest alkoholem — warknęłam. Cóż, alko jest powodem, przez który jesteś teraz w tej sytuacji, nieprawdaż? — Uśmiecha się.

Piorunuję ją wzrokiem, chociaż ma rację. 211

„This is War” Kennedy Fox 



 







tłum. nieof.: malpka43210

Zaufaj mi, kiedy mówię, że tak nie jest. Największy błąd w historii. Nie jestem pewna, czy mogę na niego spojrzeć. Muszę mieszkać z nim jeszcze półtora tygodnia. Wszyscy byliśmy kiedyś w takiej sytuacji. Ale przynajmniej to Travis. Ten facet to chodzący seks, więc nie jest tak, jakbyś przeżyła jednonocną przygodę z jakimś przypadkowym facetem. — Próbuje mnie pocieszyć, ale prawda jest taka, że tego jest więcej. Żałuję, że profesor Snape nie może wymazać mi pamięci — wzdycham. Huh? Kim jest profesor Snape? Czy to jakiś znany profesor? — Naprawdę próbuje zrozumieć, muszę się roześmiać. Poważnie nie wiem, jak możemy się przyjaźnić. Jeśli nie przeczytasz Harry'ego Pottera w przyszłym roku, to się rozstaniemy. Ehe. Mówię tylko, żebyś się nie denerwowała. Wyluzuj. Baw się. Korzystaj z życia. Jesteś młoda, piękna i jesteś moją najlepszą przyjaciółką na całym wielkim świecie, zasługujesz na szczęście. Zapomnij o przeszłości i skoncentruj się na tym seksownym abs-ie i wspaniałych oczach. — Spogląda w górę, jakby go sobie wyobrażała w głowie. — Właściwie cieszę się, że Travis pomógł ci usunąć pajęczyny. Po czyjej jesteś stronie? Mam dużo seksu. — Tak naprawdę nie mam i dobrze to wie. Tylko się śmieje, po chwili dołączam do niej.

Courtney ma rację. Powinnam skupić się na teraźniejszości, nawet jeśli nie mogę przestać myśleć o ostatniej nocy. Przypominam sobie, ze Travis przysłał kolejnego sms. Gdy wjeżdżamy na podjazd, odblokowuję mój telefon i otwieram.

212

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wiem, że prawdopodobnie jesteś bardzo zajęta myśleniem o mnie i w ogóle, ale potrzebuję ogromnej przysługi. Przewracam oczami i piszę: Zdefiniuj ogromną... Wiem, że igram z ogniem, i tak wysyłam. Istnieje szansa, że zabierzesz mnie z biura? Marszczę brwi, ciekawa. Czemu? Jeden z mężów twoich laluni ukradł ci koła? Szczerzę się, wysyłając. Odpowiada niemal natychmiast. Nie całkiem. Wzdycham. W porządku. Będę za 15 min. Dzięki i dla jasności nie pieprzę mężatek. Płaczę wewnętrznie. Tylko te z STD i bogatymi tatusiami. Nie przemyślałam tego. Próbujesz mi coś powiedzieć? Powinienem się teraz martwić? Zaciskam zęby. Pieprz się, Travis! Do zobaczenia wkrótce, V! :) Rzucam telefon na kolana. 

Dang. Musieliście wypieprzyć z siebie dużo nienawiści, nawet ja czuję tę intensywność. — Courtney spogląda na mnie z uśmiechem.

Zerkam na nią. — Potrzebuje podwózki.   

Oczywiście. — Chichocze, poruszając brwiami. Wszystko ma dla ciebie seksualny podtekst? Nie przebywasz ze mną wystarczająco długo. — Uśmiecha się, zawraca i kieruje do centrum.

Jedziemy, gra muzyka, a nasze włosy unoszą się na wietrze na tle zachodzącego słońca, myślę o swoich możliwościach. 213

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Mogę ignorować Travisa przez resztę przerwy, co wydaje się prawie niemożliwe, biorąc pod uwagę, że wyjeżdża w ten weekend nad jezioro i jest Travisem, będzie mi dokuczał przy każdej możliwości. Albo mogę zapomnieć o naszej historii, jego słowach, o gniewie i nienawiści i skorzystać w przyszłym tygodniu, grając w jego gierki. W końcu, jeśli ja ustalam zasady, nie ma mowy na przegraną.

214

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY TRAVIS Kiedy opieram się o Challengera, czekając na Violę, widzę, Alyssę i pana Crawforda wychodzących. Trzyma go za ramię, uśmiecha się i śmieje się, jakby od tego zależało jej życie. Sposób, w jaki na nim wisi, jest dość niepokojący. Jest całkowicie zapatrzona w pieniądze i naprawdę nie chce na nie zapracować, ale jeśli jeszcze raz zobaczę, jak on zerka na jej piersi, zwymiotuję. 

Dobranoc, panie King — pan Crawford krzyczy, zaskakując mnie. Nawet nie wiedziałem, że mnie zauważył.

Kiwam głową. 

Dobranoc, panie King — Alyssa powoli wymawia moje imię, oblizując się. — Powodzenia z powrotem do domu. — Wygina usta, czym mówi mi wszystko, co już wiedziałem.

Gdyby moja praca nie wisiała na włosku, zrobiłbym coś więcej niż tylko stał i patrzył. Karma jest suką, a jeśli coś o niej wiem, to, że pojawi się we właściwym momencie.

215

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Kiedy pan Crawford wyjeżdża, widzę, wjeżdżającego jeepa z Violą na fotelu pasażera ze spuszczonym oknem. Patrzy na mnie i potrząsa głową ze znanym uśmieszkiem. 

Pieprz cię — czyta. — Z klasą.

Przyjaciółka Violi przesuwa się do przodu i uśmiecha się. — Uwielbiam niestandardowe malowidła.   



 

 



Jesteście bezwzględne — jęczę. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko jeździe z sukami — mówi, wychylając się przez okno. Cieszycie się tym za bardzo — mówię, kręcąc głową i odpychając się od Challengera. Chwytam teczkę, otwieram drzwi i wsuwam się do środka. Bardziej niż myślisz — Ćwierka. — Travis, pamiętasz moją przyjaciółkę, Courtney? — Macha między nami ręką. Oczywiście. — Nie mam pieprzonego pojęcia kim jest. Lepiej, żeby tak było! Jestem niezapomniana, Viola. — Kręci kierownicą i wyjeżdża z piskiem opon z parkingu. Viola się śmieje, a ja zastanawiam się, czy nie powinienem zamówić taksówki. Muszę tylko zabrać kompresor z domu — krzyczę przez wiatr i muzykę. — Potem wracamy. Hm... nie wiem, ładny chłopcze. To będzie cię kosztować. — Courtney droczy się. Widzę jej kpiarski uśmiech w lusterku wstecznym. Co takiego, słodkie policzki? Przejażdżkę na ogierze Kinga? — Zapytam.

Violi opada szczęka, ale szybko się koryguje, kiedy zdaje sobie sprawę, że widzę jej odbicie. Courtney śmieje się. — Przepraszam, nie zadowalam się resztkami! — Jej włosy uderzają mnie w twarz, gdy wjeżdża w ostry zakręt. 216

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

O mój Boże — słyszę, jak Viola lamentuje, a jej policzki rumienią się i odwraca głowę.

Czekaj. To znaczy, że opowiedziała jej o wczorajszej nocy? 

Cóż, to nie byłyby resztki... — Zaczynam się bronić, ale unosi rękę i zatrzymuje mnie.

Zanim mogę kontynuować, Viola kręci głową i docina. — Poważnie? Tuż przed moim nosem? 

Co? — Jestem naprawdę zmieszany.

Przewraca oczami. — Pewnie rzeczy nigdy się nie zmieniają. — mruczy, odwracając wzrok, ale słyszę ją głośno i wyraźnie. 

Księżniczko? — zagaduję, spina się. — Poza tym, że urosły ci cycki, nie zmieniłaś się ani trochę. Jesteś tą samą mądralą... co lata temu.

Courtney parska, powstrzymując śmiech. Viola sztyletuje mnie spojrzeniem, ale milczy. Uśmiecham się, aż wracamy do domu i przypominam sobie, dlaczego tu jesteśmy. Przez sukę, Alyssę. Po znalezieniu kompresora w garażu, wrzucam go do bagażnika i wysuwam się na tylną kanapę. 





Na pewno nie potrzebujesz niczego innego, ładny chłopcze? — Zapyta Courtney, patrząc na mnie w lusterku wstecznym, kiedy rusza. Nie, to wszystko — odpowiadam. Viola chichocze, wciąż odwracając wzrok, jakbym przeoczył jakiś żart lub coś takiego. — Co jest takie zabawne? Poza całą tą sytuacją? — pęka, ramiona jej drżą ze śmiechu.

Wzdycham i rozsiadam się na skórzanym fotelu. — Tak przezabawne. — Wiem, że nie ma innego winnego, ale cholera, Alyssa wprowadziła mnie w psychopatyczny nastrój. Przypuszczam, że w końcu karma do mnie wróci. Pieprzenie córki 217

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

dyrektora generalnego nie jest na mojej liście wielkich osiągnięć, ale kurwa, pomyślałbyś, że jej cipka jest z diamentów przez sposób w jaki mnie teraz traktuje. 



Oj nie bądź niemiła, Viola. — Courtney zerka w lusterko. — Niełatwo jest być chodzącą, mówiącą słodkooką maszyną. Prawdopodobnie jest pod dużą presją, wiesz bycie gorącym 24 na 7. — Drgają jej kąciki ust. Wiem, że na to zasłużyłem, ale to nie znaczy, że chcę mieć twarz wyścielaną gównem. Och, zaufaj mi — Viola zaczyna, zanim zdołam się obronić. — Doszedł do perfekcji w tym byciu bożkiem. W szkole średniej zdołał się umówić z każdą moją znajomą. Uważa, że jest mistrzem i zdobywa każdą dziewczyną, której pragnie. Nie żałuj go. — Mówi, jakbym nie siedział za nią. Jej głos wypełnia obrzydzenie i gniew. Cholera, nienawiść Violi jest głęboka.

Chrząkam. — Mała Miss Pruderyjności zapomniała wspomnieć, że jej znajome same mnie zaczepiały. Kiedy złośliwie o mnie plotkowała i chowała głowę w książce każdej piątkowej nocy, ja zapracowywałem swój tyłek na boisku i żyłem. 



Pieprzenie każdej czirliderek nie oznacza, że miałeś życie. Oznacza, że masz niskie standardy i były łatwe. Pieprzyłem ciebie — Odpieram. — Co to znaczy?

Courtney prawie umiera ze śmiechu, wytrzeszcza oczy i czerwieni się. Jestem pewien, że to najgorszy czas na kłótnię z Violą, ale Courtney wydaje się cieszyć się przedstawieniem. Zaraz potem docieramy na parking i praktycznie widzę parę wychodzącą z uszu Violi. Tak, jest wkurzona. Kiedy mam zamiar otworzyć drzwi, Courtney patrzy na telefon i krzyczy, żebym poczekał. 218

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Kurde! Szef chce, żebym szybko omówiła z nim harmonogram pracy.

Widzę, że ekran jej komórki jest pusty, kłamie. 

Miałabyś mi za złe, gdybym wysadziła cię i wróciłabyś z Travisem? — Musiała mieć zajęcia z aktorstwa czy coś, bo Viola łyka każde jej słowo. — Przepraszam. — Marszczy usta.

Otwieram drzwi. — Chodźmy, V. Tyłek, gotówka albo trawka. Nic za darmo! — Uśmiecham się, kiedy gromi mnie wzrokiem.  

 

Nie to Lacey Benkins powiedziała mi na pierwszym roku! — Krzyczy, wychodząc i trzaskając drzwiami. Cóż, od tamtej pory stałem się lepszym biznesmenem. — Mrugam, kochając sposób, w jaki doprowadzam ją do szaleństwa. Wyciągam urządzenie i dziękuję Courtney za podwózkę. Możesz już zacząć? — Viola stoi ze skrzyżowanymi rękami. Śpieszysz się? Twój wibrator czuje się samotny?

Ustawiam wszystko i włączam, zagłuszając kolejne słowa Violi. Dziesięć minut później wszystkie cztery opony są napompowane. Znajduję zakrętki od zaworów w środkowej konsoli. Alyssa jest głupsza, niż myślałem, albo chciała po prostu mnie wkurzyć. Tak czy owak, wkładam kompresor do bagażnika podchodzę do siedzenia kierowcy, gdzie siedzi Viola.  

i

Nie ma szans — mówię, otwierając drzwi. Dlaczego nie? — pyta, mocno zaciskając wokół kierownicy.

Pochylam się, dłonie kładąc na dachu. — Nie poradzisz sobie z tym samochodem, księżniczko. Teraz rusz się. — Kiwam głową na fotel pasażera. 219

„This is War” Kennedy Fox

Oblizuje poradziłam.

wargi

i

potrząsa

tłum. nieof.: malpka43210

palcami.

—

Z

tobą

sobie

Jęczę, wiedząc dokładnie w co gra. — To się nie stanie. Nawet nie wiesz, jak prowadzić samochód z drążkiem.  



Właściwie... — zaczyna, przygryzając dolną wargę. Powiesz kolejny podtekst seksualny, a zamierzam zlać ci tyłek i przeciągnąć na twoje miejsce. Zasady, pamiętasz? Dobra... ale nie zapomnij o grze wstępnej— mruczy, przesuwając się i wskakując na miejsce.

Wsiadam i reguluję siedzenie. — Ciesz się, że nadal masz wszystkie palce po wczorajszej zabawie. 

Nie jesteś taki zajebisty, jak myślisz, Travis — mówi sucho. Silnik budzi się do życia. — Mężczyźni z błyszczącymi, głośnymi samochodami zazwyczaj coś sobie rekompensują.

Cofam Challengerem z miejsca parkingowego i z piskiem opon wyjeżdżam z parkingu. 



Nie mam czego sobie rekompensować — mówię, zmieniając biegi i przyspieszając. — A po dźwiękach, które wychodziły z twoich ust wczoraj wieczorem, powiedziałbym, że się zgadzasz. Cóż, uczciwie, alkohol zmniejsza zahamowania, więc nie jest dobrym sędzią charakteru czy czegokolwiek.

Wyśmiewam ją. — Uwierz mi, Viola. Zeszłej nocy ociekałaś wilgocią, a kiedy wypadłaś jak burza na zewnątrz, jeśli dobrze sobie przypominam, byłaś słaba — uśmiecham się, zastanawiając się, jak bardzo musiała być obolała dzisiejszego poranka. Parska dramatycznie. — Obrzydzasz mnie. 

Skoro tak mówisz. 220

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Dlaczego całowałeś mnie w nocy? — Odwraca się i pyta z wściekłością w oczach. Bo się nie zamykałaś — mówię bez patrzenia na nią. To kłamstwo i dobrze to wie. Pocałowałem ją, bo cholernie tego chciałem. — Jeśli tak bardzo cię obrzydzę, dlaczego na mnie wskoczyłaś?

Nie odpowiada od razu. Kątem oka dostrzegam, jak żuje dolną wargę, rozważając odpowiedź.  

Zdaje się, że — mówi, brzmiąc na pokonaną. — Nie powinnam była przyprowadzać Alexa do domu. Andrew — poprawiam. Patrząc na nią, znowu myślę o jej ramieniu. Myśl o tym mnie irytuje, ale staram się to odepchnąć.

Chichocze. — Taa, cokolwiek. 

Więc dlaczego?

Wzrusza ramionami, ściągając usta. — Miło było poczuć się chcianą. Miałam nadzieję, że zostaniesz w pokoju i obudzisz się przez hałas, kiedy wrócimy. Chciałam, żebyś cierpiał, jak ja. — Mówi miękko, ze wzruszeniem, po raz pierwszy od dawna widzę tą jej wrażliwą stronę. Zjeżdżam na bok i przesuwam bieg na luz. 

Co ty robisz? — Pyta, rozglądając się.

Odpinam pas, nie odpowiadam. Pochylam się nad środkiem, ją też rozpinam i czekam, aż pas wróci na miejsce.   

Zapytaj ponownie — mówię, odwracając się tak, że jesteśmy twarzą w twarz. Zapytać o co? — Marszczy brwi. Zapytaj mnie, dlaczego cię wczoraj pocałowałam.

Oblizuje wargi i wzdycha, patrząc mi w oczy. Nachyla się ku mnie i mruga. — Dlaczego pocałowałeś mnie ostatniej nocy? 221

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Unoszę kącik ust, posłuchała mnie. — Ponieważ nie mogłem czekać kolejnej minuty bez posmakowania twoich ust.

VIOLA O mój Boże. Nie mogę oddychać. Biorę głęboki wdech. Serce bije mi szybciej i mocniej z każdą minutą, podczas której milczy. Odtwarzam słowa Travisa w głowie, cały czas czując pocałunek na ustach. To pierwszy raz, kiedy przyznał, że chce mnie całować. Zawsze drwił z mojego braku doświadczenia, przeważnie insynuując, że byłam dziewicą, ale nigdy nie powiedział głośno, że pragnie mnie w ten sposób. Wczoraj wieczorem zdarzyło się to, ponieważ nacisnęłam guziki i wyzwałam go. Dopóki nie wymówił tych słów, nigdy nie wierzyłam, że w ten sposób się mną interesuje. Wciąż nie wierzę. Brak mi słów i gubię się w myślach. Wspomnienia naszego dzieciństwa i ostatniej nocy to niemal za wiele do ogarnięcia. Mięśnie brzucha zaciskają mi się na dźwięk jego głosu i myślę, że jestem w szoku. Gapię się na niego, robi to samo, starając się mnie odczytać. Czekałam na te słowa ponad dziesięć lat. Teraz mam zamęt w głowie. Wpatruje się we mnie i przez chwilę widzę coś w jego oczach, co powoduje, że cała się spinam. Coś na kształt żalu.  

Nie chcę twojego miłosiernego pieprzenia, Travis. — Wzdryga się, jakbym uderzyła go w twarz. Miłosiernego pieprzenia? Tym według ciebie była wczorajsza noc? — Prawie warczy i zaciska szczękę. 222

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wzruszam ramionami, trzymając emocje w ryzach. Nieważne, jak moje ciało na niego reaguje, muszę się kontrolować. 

Powiedziałam ci. Chciałam być użyta i pieprzona jak głupia jednonocna przygoda, więc oczywiście tak się stało. Wiem, że to nie było nic więcej. Zobaczyłeś Andrew i widziałeś na czerwono. Chciałeś biednej, dramatycznej Violi tylko dla siebie, nawet jeśli nigdy tak naprawdę mnie nie dostaniesz.

Wiem, że jestem hipokrytką, ale muszę zrobić wszystko, żeby go odepchnąć. Nie mogę sobie pozwolić na złamane serce.   



Naprawdę? — Wyzywa. — Więc to było tylko wielkie pragnienie, które chciałaś zaspokoić? Tak. Pieprzysz — pluje, spoglądając na mnie. — Użyłaś Andrew tylko jako pionka, żeby się do mnie dostać. Nie możesz mi wmówić, że nie prosiłaś o to, zanim jeszcze nie urosły ci cycki, a z ust pozbyłaś się metalu. Dlatego mnie tak znienawidziłaś? Kiedy prosiłam cię o cokolwiek przeżywałam moment słabości i głupoty wywołanej alkoholem. Moja nienawiści do ciebie sięga głębiej.

Kaszle, żeby zatuszować sarkastyczny śmiech i szeroko otwiera oczy z niedowierzania. — Moment słabości, dupa. Gdybym teraz sięgnął między twoje nogi, byłabyś mokra, prawda? Możesz mnie okłamywać cały cholerny dzień, ale ciało zawsze cię zdradzi, księżniczko. 



Nawet jeśli, nic z tym nie zrobisz. Nie wracasz przecież na drugą rundę? Zaliczyć i wyrzucić pamiętasz? Dobry panie, to tak, jakbyś była geniuszem książkowym, ale jeśli chodzi o zdrowy rozsądek twój umysł nie pojmuje więcej niż studencką wiedzę. 223

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

To nieprawda — bronię się słabo. Więc pocałuj mnie — żąda. — Pocałuj mnie, a udowodnię ci, że masz tyle silnej woli, co fistaszek.

Parskam, przewracając oczami. — Jesteś żałosny. Naprawdę myślisz, że zamierzam zniżyć się do twoich standardów i zagrać w głupią gierkę? Pochyla się nad dźwignią i muska mój policzek, nosem pocierając wzdłuż szyi, składając pocałunki tuż pod uchem. Dotykiem wysyła energię elektryczną po moim kręgosłupie i chwilowo paraliżuje struny głosowe. Czuję ciepły dotyk jego ust na szyi i ramionach. Oczy zachodzą mi mgłą a głowa opada, zapewniając mu dostęp, jakiego potrzebuje.  

Każ mi się zatrzymać — żąda, piętnując moją skórę. Podszczypuje ją zębami, wstrzymuję jęk. Odepchnij mnie — wychyla się, zaciskając usta na małżowinie.

Cholera. Cholera by wzięła te doskonałe, miękkie usta i perfekcyjne, ciepłe dłonie dotykające mojej twarzy. Chcę go powstrzymać. Chcę mieć przewagę, ale ma rację. Mam zerową siłę woli, jeśli chodzi o niego. Nawet myśli rozpraszają się po mojej głowie. 

Smakujesz jak ciepły miód — szepcze w mój obojczyk. — Godzinami mógłbym całować tę szyję.

Dłonią ściska mi pierś, nie mam już żadnej samokontroli, dlatego napieram na jego dłoń i jęczę. 

uncji

Wiedziałem, że jesteś chętna, księżniczko. Ale cholera, jesteś chętną małą lisiczką, prawda?

Drżę, kiedy mruczy mi w szyję. Gorący oddech tuż przy mojej skórze uniemożliwia mi formowanie słów. Wydaję głęboki jęk. 

Kurwa, Viola — warczy, przenosząc usta na moje, ale pozostawia dystans. — Powiedz to — szepcze. 224

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

— Powiedz, że pragniesz mnie tak bardzo jak ja ciebie. Po jego wcześniejszych słowach chcę wierzyć, że mówi prawdę. Czuję się zupełnie bezbronna w jego ramionach, ale nie wiem, czy to wystarczy by mu zaufać.  

Nie jesteś moim szefem — wyrzucam z ironicznym uśmiechem. Gdybyśmy nie byli na ruchliwej ulicy, zgiąłbym twój tyłek tak szybko, że nie miałabyś nawet czasu, żeby się schować.

Uśmiecham się delikatnie, chcąc pchnąć go na granice. Nachylam się w jego stronę i dyszę w usta. — Więc improwizuj. Całuje mnie potrzebująco i z pragnieniem. Obejmuję go i przyciągam bliżej. 

Usiądź — mówi, przerywając pocałunek. Robię jak mówi i obserwuję, jak wspina się na tylną kanapę Challengera. Odpina spodnie i zsuwa je do kostek. Zauważam dużą wypukłość w bokserskich, a wspomnieniach zeszłej nocy wywołują ból między moimi nogami. — Na koń, księżniczko.

Unoszę brwi z zaskoczenia. — Tutaj? Teraz? 



 

Przyciemniane szyby — mówi tak, jakby to wystarczało. — Co? Martwisz się, że ktoś zobaczy, że nie jesteś idealnie święta? Nie bądź dupkiem — mówię, czołgając się do tyłu. — Nie jestem idealnie święta. — Zaczynam rozpinać dżinsy i ciągnę je w dół. Siadam mu na kolana i czuję erekcję na majteczkach. Udowodnij. — Opiera się o siedzenie z rękami założonymi za głową i krzywym uśmiechem. Pieprzenie cię na tylnym siedzeniu Challengera ma być dowodem? Że nie mam standardów? 225

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Chwyta za moje nagie uda i ociera o siebie. Ból rośnie. — Że tak naprawdę jesteś złą dziewczynką ukrytą za głupkowatymi okularami i koszulkami z Harry'ego Pottera. 





Musisz wciskać każdy mój cholerny guzik? — Rozkraczam nogi, mocniej opierając się na nim. Kręcę biodrami i czuję, jak rośnie. Nie pogrywaj tak ze mną, księżniczko — ostrzega, unosząc biodra, żeby wywołać tarcie. Wbija palce w moje ciało. Zaczynam poruszać się szybciej, wydaje gardłowy jęk. Dlaczegóż to? — Szepczę pewnie. — Zamierzasz...

Przesuwa palec pod tkaninę moich majtek i odsuwa je na bok. Zaciska kciuk na kłębuszku nerwów, który jest już wrażliwy i obolały. Dodaje tylko odpowiednią ilość pragnienia, żeby moje ciało śpiewało. Zaciskam dłonie na jego ramionach, kiedy wsuwa we mnie palec. Potrząsam biodrami i czuję, jak zakopuje się głębiej. — Więc zechcesz mi powtórzyć, dlaczego że nie jestem twoim panem? Chcę zetrzeć uśmieszek z jego twarzy, ale w zamian pochylam się i całuję go. Przynajmniej się zamyka. Wsuwa we mnie drugi palec, poruszając nimi szybciej i głębiej. Ucisza moje jęki swoimi ustami i całuje z bezwzględną brutalnością. 

Nie zapominaj o zasadach, Viola — ostrzega, kiedy moje ciało tężeje.

Wypuszczam ciężki oddech, opierając czoło o jego, gdy zwalnia, a następnie wysuwa je ze mnie. Zagryzam zęby i mówię: — Jeden. Śmieje się. — Moja dobra dziewczynka. Potrząsam głową, egoistycznym dupkiem.

zwężając

wzrok.

—

Jesteś

takim 226

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Cokolwiek podtrzyma ogień — odpyskowuje, ponownie zatapiając we mnie palce. — Myślisz, że byłoby równie dobrze, gdybyśmy się tak nie nienawidzili?

Ocieram się o niego, czując, jak przyjemność się zwiększa. 

 

Każdy ma własne sposoby osiągnięcia orgazmu, księżniczko. Irytowanie cię, widok tego wkurzonego wyrazu twarzy sprawia, że jestem twardszy. Więc mówisz, że pieprzenie z nienawiści jest jakimś fetyszem? Tylko z tobą, Viola. — Uśmiecha się, ciągnąc mnie bliżej i łącząc nasze usta. — Tylko z tobą.

Doliczam do trzech, zanim nie wytrzymuję i zażądam, żeby mnie pieprzył. Każe mi sięgnąć za siebie i wziąć prezerwatywę ze schowka. 



Prezerwatywy w samochodzie? Naprawdę? — Pytam, kiedy mu je podaję. — Nie mógłbyś być bardziej prostacki? Nie mogłabyś być bardziej zdesperowana, żeby mnie ujeżdżać? — Dogryza, chytrze się uśmiechając, zeru wstydu.

Odwracam wzrok, zaciskając usta, żeby powstrzymać rozbawiony chichot. Dlaczego mówiąc najbardziej prostackie rzeczy, brzmi jak godny politowania, usychający z miłości szczeniaczek? Obserwuję go, kiedy spuszcza gacie i zakłada prezerwatywę na ogromną długość. Łapie mnie za biodra i ustawia nad sobą, wsuwając się powoli. Uważnie śledzi moje reakcji. Zamykam oczy, kiedy silna przyjemność przebija się przeze mnie i wszystko staje się rozmazane. Boże, uczucie jest nie do opisania. Nienawidzę go i jego bezczelności. Sposobu, w jaki potrafi dokonać dokładnie tego, czego chce, nawet kiedy najmocniej walczę. 227

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Całkowicie się w nim zatracam. Serce bije mi coraz szybciej i opada coraz niżej z kolejnymi pocałunkami. Niemal zapominam jak złamał mnie w przeszłości. 



 



Twoja cipka ściska mojego kutasa tak kurewsko mocno — warczy, zatapiając dłoń w moich włosach, a drugą ręką przytrzymuje mi biodro, kołysząc. Przyspieszam, chcąc zobaczyć przyjemność na jego twarzy. Kurwa, księżniczko. Lubisz szorstko, prawda? — Opiera głowę o siedzenie, obiema rękami trzymając mnie w pasie, kiedy przyspiesza i bierze mnie mocniejszymi pchnięciami. Taktaktaktak... — Płaczę, czują całą jego długość. Jeszcze raz — mówi, wiedząc dokładnie, czego ode mnie chce, ale nie jestem pewna, czy dam radę. Jestem wykończona. Nie mogę — dyszę. Doszłam już siedem razy.

Już widzę formujący się zarozumiały uśmiech. — Dawaj, nawet nie spróbowałaś. 

Pieprz się — syczę, wiedząc, że na taką reakcję liczy.

Chichocząc, podnosi się i ciągnie za moją koszulkę i biustonosz. Siada, trzymając mnie na kolanach i liżąc szczyt brodawki, która automatycznie się prostuje. Dmucha na nią, a dłonią dręczy drugą. Poruszam biodrami, gdy zaczyna ssać jeden z sutków. Jęczy na zgodę i zabiera się za drugi. I mamy numer osiem. Jestem kompletnie wyczerpana. Mam zdrętwiałe nogi i zastałe plecy od niewygodnej pozycji. 

Zostań ze mną, Viola — mówi, patrząc na mnie. Musi wyczuwać moje wyczerpanie, bo w mgnieniu oka łapie mnie w talii i zamienia nas miejscami. Wkrótce leżę na siedzeniach, a on mnie otacza. — 228

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Widzę, że lata gimnastyki się opłacają. — Szerzej rozciąga moje nogi i wbija się do środka, zanim mogę dojść do siebie. Nie ma nic słodkiego ani romantycznego w tym, co Travis King robi mi dalej. Wpatruje się we mnie, wbijając się we mnie, jakby coś udowadniał. Z każdym ruchem, twierdził, że jestem jego. Dłońmi podtrzymuję się panelu za głową, kiedy mocno naciska na moje piersi, pewnie zostawiając siniaki. Ale to nijak porównuje się do tego, co robi mi swoim kutasem. Jest tak cholernie twardy, a ja cholernie wrażliwa i nie potrafię dotrzymać mu kroku. 

Jasna cholera, Viola — warczy, nie zwalniając. — Jest mi tak pieprzenie przyjemnie. Nie mogę się przy tobie kontrolować.

` Poruszam biodrami w odpowiedzi, czując, jak wślizguje się jeszcze głębiej. Trafia we właśnie miejsce i dochodzę milionowy raz, krzycząc jego imię, chwilę później dołącza do mnie z warknięciem. Czuję, jak tężeje, ściskając moje uda. 

Jasna cholera — Słyszę, jak mruczy, a jego klatka piersiowa unosi się i opada. Moje oddechy wydają się krótkimi wybuchami, starając się nadrobić zaległości w braku tlenu.

Zanim mamy czas się odezwać, jasne światła mrugają przez tylną szybę. Głowa mi podskakuje, podczas gdy Travis wysuwa się ze mnie i wygląda. 

O mój Boże. — Wreszcie widzę, na co patrzy i oboje staramy się doprowadzić do porządku. Zakłada spodnie, wsuwam koszulkę, przeskakujemy na nasze miejsca, szaleńczo walcząc z czasem. 229

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Jak tylko zapinam pas, słyszę pukanie w okno, podskakujemy zaskoczeni, policjant ukazuje się po Travisa stronie.

230

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY TRAVIS 



Kurwa — mruczę pod nosem, kiedy oślepia mnie światło z latarki. Opuszczam szybę, a policjant świeci mi prosto w twarz. Wszystko w porządku?

Samochód pachnie seksem, okna są zaparowane, nie wspominając już o napisie na tylnej szybie. Jestem cholernie fantastyczny i całkiem oczywistym jest, co robiliśmy. Mam półtwardego kutasa i ciało wciąż napędzane adrenaliną po seksie z Violą. Uśmiecham się, gdy oficer kieruje strumień światła w jej stronę. Zauważam, że jej włosy to seksowny bałagan. Im dłużej na nią patrzy, tym czerwieńsze ma policzki i zacisnęła spuchnięte usta. Powstrzymuję chichot. 

Właśnie rozmawialiśmy — mówię, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. Na szczęście nie poznaję w oficerze żadnego kolegi Drew, ale to nic nie znaczy. Spotkałem się z nim i jego kumplami w barze tylko kilka razy, nie zapamiętałem każdej twarzy, z którą mnie zapoznał. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy to kogoś, kto rozpozna Violę czy mnie w dwuznacznej sytuacji, kiedy on jest na wakacjach. 231

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Na boku ulicy? Nie najmądrzejsza decyzja, synu.

Potakuję. 

Potrzebuję twoje prawo jazdy i ubezpieczenie.

Podnoszę tyłek i sięgam po portfel, którego nie ma już w tylnej kieszeni. Rozglądam się za nim i widzę go na tylnym siedzeniu wraz z opakowaniem prezerwatyw. 

Mam portfel na tylnym siedzeniu — wyjaśniam. — Mogę go wziąć?

Kiwa głową, marszcząc brwi z irytacją. 

Ciekawe przesłanie masz tam z tyłu. — Dodaje karcąco.

Zgrzytam zębami, starając się powstrzymać reakcję i sięgnąć za fotel pasażera. Natychmiast łapię, co potrzebuję i podaję policjantowi. Patrzę na Violę, która wciąż oddycha urywanie z wielkim oczami. Oficer podświetla moje dokumenty i czyta. — Wrócę za parę minut, panie King — mówi i odchodzi. Spoglądam w lusterko wsteczne, obserwując migające światła. 





Boże — mówi, wypuszczając głęboki oddech. — Drew nie może się dowiedzieć, że byliśmy razem w samochodzie. To zbyt podejrzane, biorąc pod uwagę, że myśli, że wolę zjeść trutką na szczury, niż przebywać z tobą na osobności. Cholera, wiedziałem, że mnie znienawidziłaś, ale trutka na szczury? Naprawdę? — Unoszę brwi, próbując rozjaśnić atmosferę. Zamknij się — mówi, przewracając oczami i opierając głowę o zagłówek. Nie chcę, żeby Drew dowiedział się o nas w ten sposób, ale im bardziej o tym myślę, tym bardziej zastanawiam się, jaka byłaby jego reakcja. 232

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Przekroczyłem granice naszej przyjaźni? Czy pomyśli, że nie jestem dla niej wystarczająco dobry? Albo, że wykorzystam ją jak inne? Jeszcze za wcześnie, żeby ujawnić nasz mały brudny sekrecik. Gliniarz wraca i wręcza mi moje papiery. — Dostajesz ostrzeżenie, dzieciaku. Nie pozwól mi złapać się ponownie na parkowaniu na poboczu ruchliwej ulicy, poza sytuacjami kryzysowymi. Posyłam mu mały uśmiech pełen zrozumienia i pamiętam o sznurowaniu ust, chociaż chcę mu powiedzieć, że rozpaczliwa chęć przelecenia Violi była sytuacją kryzysową. Szarpie głową w stronę ulicy. — Wypad mi stąd, zanim zmienię zdanie. Kiwam głową, zamykam okno i ruszam. W końcu się rozluźnia i wybucha śmiechem. — Nie sądzę, żebym kiedykolwiek w swoim życiu miała takiego adrenalinowego kopa. — Uśmiecha się. 

Przygotuj się na wiele pierwszych razów.

Viola ponownie opiera głowę o zagłówek. Silnik ryczy, kiedy wjeżdżamy na autostradę i przyspieszam. Chwila minęła, a cisza niszczą ją jak ostry nóż. 



O czym myślisz? — Pytam. Jest cicho i czuję, że buduje ścianę, tę którą doskonaliła na przestrzeni lat. Odwraca głowę i patrzy na mnie. Jeśli mógłbym zatrzymać samochód na autostradzie i znowu ją znowu pieprzyć, chciałbym. Jest uzależniająca. Co my robimy, Travis?

Uśmiecham się. — Wracamy do domu na rundę drugą. 233

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Chcę prawdy. Nie przemądrzałych odpowiedzi Travisa Kinga. — W jej głosie słyszę frustrację i dezorientację. Zakłada włosy za ucho, jak wtedy, kiedy byliśmy młodsi i się denerwowała. Bez przekleństw i nienawistnych uwag, Viola naprawdę chce wiedzieć, co robimy, ale nie znam odpowiedzi. Napięcie seksualne między nami było oczywiste od lat, ale teraz, kiedy wreszcie przekroczyliśmy granicę, nie sądzę, że możemy do tego wrócić.

Skupiam się na drodze, myśląc, jak samolubny byłem. Pragnę jej, ale obawiam się, że to coś więcej niż to, co jest mi dobrze znane i w ostateczności ja zranię. Nie mogę dać jej, czego chce, a zwłaszcza tego, na co zasługuje. Nie pozwolę sobie być swoim ojcem. To jedna z moich największych obaw i największych powodów, przez które muszę ją przed sobą chronić. Wyjeżdżam z autostrady i wjeżdżam w znaną okolicę. Myślę, jak odpowiedzieć, ale wiem, że to będzie dla niej za mało. — Nie wiem — milkną, starając się znaleźć właściwe słowa, ale nic nie brzmi dobrze. — będąc z tobą… Czeka z zapartym tchem na następne słowa, ale nigdy się nie pojawiają, ponieważ widzę Jasona, który zaparkował na podjeździe, moim podjeździe, opierającego się o samochód z rękami wbitymi w kieszeń. Widzę na czerwono. 

Cholera — klnie pod nosem Zapomniałam, że się umówiliśmy.

Viola.

—

Zwalniam przed wjazdem na podjazd i parkuję na swoim zwykłym miejscu. Zatrzymuję auto, ale Jason, będąc tchórzem, nie patrzy na mnie. Zostawiam samochód na biegu jałowym, zaciskając szczęki z wściekłością.  

Jesteś, kurwa, poważna? Travis, ja... — zaczyna, ale przerywam, śmiejąc się sarkastycznie. 234

„This is War” Kennedy Fox 

  

tłum. nieof.: malpka43210

Idź, Viola. Twoja randka czeka. — Nie mogę uwierzyć, że to robi, ale nie mam na nią wpływu. Nie jest moja, bez względu na to, co się między nami wydarzyło. Travis... — błaga rozpaczliwie, żebym pozwolił jej wyjaśnić, ale nie chcę tego słuchać. Wypad. — Mówię zimno i bez emocji. Nawet nie patrzę jej w oczy. Travis, proszę.

Pochylam się nad jej ciałem i chwytam klamkę od drzwi, aż się otwierają. — Pamiętaj, żeby mu powiedzieć, że dobrze cię przeleciałem i rozciągnąłem na niego. Pieprzyłem cię mocno i niemal zmasakrowałem ci cipkę. Zasysa oddech i zwęża na mnie oczy. Moje słowa są surowe, ale o to chodziło. Chcę, żeby czuła to samo, co ja w tej chwili — złość, zranienie i zdezorientowanie. Myśl o nich razem boli. 

Wypierdalaj.

Ostrożnie popycha drzwi i przed zamknięciem ich, pyskuje. — Pieprz się, Travis. 

Nie, dziękuję. Już to zrobiłem.

Viola uderza mocno w drzwi i odchodzi, w stronę zadowolonego z siebie Jasona. Błyska fałszywym uśmiechem, ale nie czekam, żeby obserwować rozwój wypadków. Zamiast tego, wycofuję samochód z podjazdu i odjeżdżam, jakby mnie gonili. Uderzam pięścią w kierownicę. Nawet nie wiem jak to wszystko ogarnąć. Zatraciłem się i muszę się czegoś złapać. Na tym polega nasz związek. Nie możemy przebywać w jednym miejscu bez kłótni. W jednej chwili pieprzymy się i jest idealnie, w następnej skaczemy sobie do gardeł. Wszystko to zwiększa presję, albo na siebie wskakujemy albo zabijamy. Kończą w „Good Times” i zdecydowanie potrzebuję drinka albo dwóch. Jestem jeszcze w spodniach i koszuli, którą z pracy, 235

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

moje włosy są rozczochrane, a gniew widoczny na twarzy. W tym momencie potrzebuję czegoś więcej niż drinka. Kręci mi się w głowie, odtwarzam każdą chwilę dzisiejszego dnia, idąc do pustego stołka przy środku baru. 



Co dla ciebie, kochanie? — Barmanka opiera się o blat w koszulce z niskim dekoltem. Jest ładna i Obczaja mnie, jakby chciała zabrać mnie do domu i robić niegrzeczne rzeczy. Whiskey z colą.

Nalewa drinka i mruga do mnie, kiedy mi go podaje. Oferuję jej słaby uśmiech, oblizuje wargi. Niedawno jeszcze flirtowałbym i skomentował jej spojrzenie, ale teraz mogę myśleć tylko o Violi z tą ciotą, Jasonem. Czuję, wibracje w kieszeni, ale je ignoruję. Potrzebuję czasu, żeby pomyśleć. Albo raczej muszę się upić i nie myśleć w ogóle. Biorę kilka wielkich łyków drinka. Barmanka wskazuje na mój kieliszek, kiwam głową na drugą kolejkę. Kiedy je ustawia barze, słyszę za sobą znajomy głos. 

Travis? — Odwracam się i widzę Courtney. — Co tu, u diabła, robisz?

Wygląda na naprawdę zmieszaną, siorbiąc martini. Muzyka jest głośna, więc krzyczy. 



Co ty tu robisz? — Naprawdę mnie to nie obchodzi. Odwracam się do whisky. Bierze to za zaproszenie i siada na stołku obok. Powinieneś być teraz w sypialni, uszczęśliwiając moją najlepszą przyjaciółkę.

Śmieję się sarkastycznie. — Nie. Ona jest zbyt zajęta pieprzeniem kogoś innego. 

Jezusie Chrystusie — mruczy. — Obydwoje jesteście tak cholernie uparci. — Wzruszam 236

„This is War” Kennedy Fox

 

  

 

tłum. nieof.: malpka43210

ramionami, nie zgadzając się z jej oświadczeniem, ale też nie zgadzając się. Koniec. — Wyciąga telefon z torebki, podnosi martini i odchodzi. Nie... — Zwracam się ku niej, ale już zniknęła w tłumie ludzi na parkiecie. Pieprzenie cudownie. Nie mam siły jej ścigać, ale nie wygląda na typ posłusznej dziewczyny. Topisz smutki w alkoholu? — Pyta barmanka z uśmiechem na twarzy. Coś w tym stylu. — Nie jestem w nastroju. Jest szczęściarą. — Dolewa mi tequili. — Ten jest na mnie. Jestem Krystal. — Wyciąga dłoń, niechętnie ją przyjmuję. Dzięki, Krystal. Jestem Travis. Travis — powtarza. — Cóż, cokolwiek pijesz, zostać tak długo, jak chcesz. — Mruga, zanim podchodzi na drugą stronę baru.

Dynamika pomieszczenia zmienia się wraz z upływem czasu. Na parkiecie jest mnóstwo pijanych par, które kopulują ze sobą, więc pochylam się i biorę kolejny łyk. Kiedy zaczynam trzeci drink, spoglądam w lustro, wiszące nad barem i widzę Violę przechodzącą przez drzwi w tych samych niebieskich dżinsach i koszulce, co wcześniej. Obiera najkrótszą trasę do Courtney, która czeka z boku parkietu z ogromnym uśmiechem na twarzy. Courtney przyciąga Violę do wielkiego pijackiego uścisku, a potem wskazuje na bar. Nie wiem, co powiedziała Courtney, ale i tak staram się wtopić w tłum. Jeśli teraz wstanę, wyjdę niezauważony, ale mam otwarty rachunek, a Krystal jest zajęta na drugim końcu baru. Sztywnieję, bo nie chcę, żeby Viola mnie zauważyła, więc skupiam się na piciu. Po kilku chwilach słyszę, chrząknięcie, ale ignoruję je. 

Travis — mówi Viola, zła.

237

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wciągam głęboki oddech i przełykam, zanim się odwracam. Widzę Courtney, brnącą przez tłum i ciała rozstępujące się jak czerwone morze. Jej wargi są ułożone w szeroki uśmiech, przeklinam, zdając sobie sprawę, że ona wezwała tu Violę. 







Gdzie twoja randka? — Pytam niezadowolonym tonem, patrząc za nią, jakby miał zaraz wejść do środka. Przestań. W porządku? Zamknij się, kurwa i posłuchaj mnie choć raz. — Kładzie ręce na biodra. Migające światła otulają jej sylwetkę i chociaż nie jest ubrana wyjściowo, jest najgorętszą kobietą w tym całym klubie. Nie musi się nawet starać. Hej, Travis. Nie wiedziałam, że tu jesteś. Zamówiłaś mi drinka, Lola? — Courtney mruga do mnie, a potem odwraca się do Violi. Nie. — Viola nie jest rozbawiona, ściągnęła usta w prostą linię.

Courtney tańczyła ponad pół nocy i pachnie jak gin, perfumy i pot. Potrząsam głową i uśmiecham się delikatnie, kiedy Courtney kładzie się na barze, jak typowa pijana dziewczyna i zamawia kolejnego drinka. Klepie mnie po plecach, zanim wraca na parkiet. Viola nawet nie tego zauważa. Jedyną osobą, na którą patrzy teraz, jestem ja. Przyszpila mnie spojrzeniem. Oblizuję usta i patrzę jej w oczy. Jest zdenerwowana i zgaszona, studiuję jej twarz.   

Płakałaś? — Jestem naprawdę zaniepokojony. Nie. Kłamczucha.

Przewraca oczami. — Cokolwiek. Rozchylam usta, żeby odpowiedzieć, gdy zdaję sobie sprawę, że zrobiłem dokładnie to, czego nigdy nie chciałem zrobić — skrzywdzić Violi. Powinienem pozwolić jej się wytłumaczyć i 238

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

prawdopodobnie przegadać całą sytuację, ale jeśli chodzi o Violę Fisher, nie mogę jestem impulsywnym dupkiem.   

Zapomnij o tym. Jesteś dupkiem, Travis. Powinnam się już zorientować. Dobra, zasłużyłem na to. — Kieruję się do Krystal, żeby zapłacić. — Ale w swojej obronie... Swojej obronie? — unosi brwi. — Pieprz się! — Okręca się na piętach i szturmuje przez tłum.

Cholera. Nie czekam na podliczenie rachunku, po prostu rzucam kilka dwudziestek i biegnę za nią. — Viola, poczekaj! Ignoruje mnie i unosi rękę w powietrzu, pokazując mi fucka i podchodzi do Courtney, tańczącej w kółku z innymi dziewczynami. Nie zamierzam pozwolić jej tym razem odejść.

VIOLA Nie mogę dłużej patrzeć na Travisa. Moje serce galopuje i rozdziera się, wszystko czego pragnę to znaleźć Courtney i wydostać się stąd. Jest jedynym powodem, dla którego się tu pojawiłam. Kiedy poprosiła mnie o podwózkę w domu, bo jest pijana, włożyłam buty i oto jestem. Po aferze z Travisem odesłałam Jasona i siedziałam samotnie w łóżku. Nie chciałam być głupią dziewczyną, płaczącą nad chłopcem, ale sposób, w jaki zareagował, kiedy zobaczył Jasona, nawet nie pozwolił mi wyjaśnić, przelał czarę goryczy. Tam i z powrotem, od dobrych chwil po złe momenty i bolesne chwile. To dla mnie za dużo. Nie wiem, ile jeszcze zniosę. Plan był prosty. Zgarnąć Courtney, wróć do domu i zakopać głowę w książce. Kiedy tu wchodziłam, ostatnią osobą, którą spodziewałam się zobaczyć był, siedzący przy barze Travis. 239

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

To nie czas i miejsce na konfrontację, nie, kiedy jestem taka niestabilna, więc odwracam się i przebijam przez tłum, kiedy mnie woła. Nie mogę już tego robić i muszę to zatrzymać, zanim upadnę niżej. Choć jestem wkurzona na niego, jestem też zła na siebie. Co, do diabła, sobie myślałam? Travis nadal mnie woła, ale go ignoruję. Zanim docieram do Courtney, chwyta mnie za ramię i przyciąga do siebie. Napiera na mnie twardą klatą, zasysam głęboki oddech, zanim patrzę mu w oczy. Travis szuka czegoś na mojej twarzy i przez chwilę nie mogę znaleźć żadnych słów. Zaginęliśmy w morzu ciał, nie poruszając się w takt muzyki, wpatrujemy się w siebie. Jego skóra parzy, muszę uciec, zanim powiem coś, czego później pożałuję.  

Puść mnie — mówię głosem pełnym jadu. To się nie stanie.

Próbuję się wyrwać, ale wzmacnia uścisk. 

Teraz — syczę, naśladując jego tonację.

Nie słucha. Nie daje mi wyboru. Popycham go, aż się potyka. Zwalnia uchwyt, dając mi szansę ucieczki i złapania Courtney. 

Nadszedł czas — krzyczę ponad muzyką.

Odwracam się i patrzę na Travisa, który wciąż stoi, w którym go zostawiłam.   

 

Jedziemy — powtarzam, ciągnąc ją przez tłum. Jeszcze nie — mamrocze. Wypiła o wiele za dużo. Nie mogę zostać tu ani minuty dłużej, Courtney. Muszę wyjść. — Powietrze jest gęste, a moje serce gotowe wyskoczyć z klatki piersiowej. Gdzie jest Travis? — Potyka się, łapię ją. Skończyliśmy. Nie obchodzi mnie, gdzie jest.

240

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wyciąga rękę i zatrzymuje mnie. — Wrócę z Chelsea. Jest tam. — Courtney wskazuje na przyjaciółkę, który do mnie macha, jestem bardziej sfrustrowana niż przedtem. 

Wiedziałaś, że on tu jest? — Pytam. Dopiero teraz rozumiem, że to podstęp. Powinnam była wiedzieć lepiej, że to sprawka Courtney.

Chichocze. — Jesteście swoimi najgorszymi wrogami. Ale ja cię kocham, Lola. Nie jak dziewczynę, dziewczynę. — Chichocze. — Chociaż, jeśli kiedykolwiek chciałabyś... 



 

 

 

Och, Boże — przerywam, zanim kontynuuje jazdę. — Jesteś śmieszna. — Jestem nią zirytowana, ale pochyla się i mnie przytula. Zobaczymy się później, w porządku? Mamy wyznaczonego kierowcę. Dam sobie radę. Zrób to prawidłowo. — Courtney kręci swoim małym tyłkiem na parkiecie i macha mi, gdy wychodzę przez drzwi. Mogę tylko potrząsnąć głową. Kiedy chłodna bryza uderza mnie w twarz, w końcu czuję, że mogę odetchnąć. Idę w kierunku samochodu, zmącona myślami, a moje ciało nadal wspomina Travisa. Boże. Gdyby tylko mnie wysłuchał i pozwolił wyjaśnić. To jest olbrzymi, pieprzony bałagan. Viola — krzyczy Travis przez parking. Możesz się odczepić? — Wzdycham, otwierając samochód, ale łapie mnie, zanim mogę otworzyć drzwi. Czuję zapach whisky, kiedy zbliża się. Nie. Nie będziesz prowadził w takim stanie, Travis. Niezależnie od tego jak cholernie wściekła jestem na ciebie, nie pozwolę na to. Wściekła na mnie? O co dokładnie, księżniczko? Jeśli dobrze pamiętam, ty miałaś randkę. Nie ja. Dla cholery, Travis. To jest zupełnie jak z Anthonym. 241

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Andrew — poprawia mnie.

Wzdycham. — Och, cokolwiek. Chodzi o to, że ty możesz robić cokolwiek zechcesz, ale w chwili, kiedy wychodzę z kimś, zachowujesz się jak świr. Ogarnij się. Nie chcesz mnie, ale nie chcesz też, żeby ktokolwiek inny był ze mną? To głupie. Jestem zmęczona twoimi podwójnymi standardami. Moje serce nie jest do jednorazowego użytku. To nie pierwsze raniące słowa, które mi powiedziałeś, ale teraz postaram się, żeby były ostatnimi. Patrzy na mnie z pustą twarzą. Wykorzystuję okazję, żeby wsunąć się do samochodu. Otwieram okno i obserwuję, jak stoi z rękami w kieszeniach. 

Zabieram cię do domu. — Parskam. — Zabawne, że to mówię, biorąc pod uwagę, że to dokładne przeciwieństwo tego, co powiedziałeś wcześniej.

Travis pochyla się, kładąc dłonie na szybie, z nieprzytomną twarzą. — Potrzebuję samochodu do pracy. Chyba że zamierzasz być moim osobistym szoferem? — Kącik jego ust unosi się błyskawicznie. 

W porządku. Daj mi kluczyki. — Wyciągam dłoń. — Nie możesz prowadzić w takim stanie.

Chichocze i macha nimi przed moim nosem. — Nie sądzę, żebyś sobie z nim poradziła. Jęczę. — Jesteś takim dzieciakiem.  



Nie to mówiłaś wcześniej. Jeśli poradziłam sobie z tobą, poradzę sobie z cennym samochodem — mówię, wyrywając mu kluczyki. Zamykam okno i zatrzaskuję drzwi samochodu przed zamknięciem. Nie czekam na niego i idę do Challengera, odblokowuję go, wsiadam i ustawiam fotel. Zapnij pas. Nie chcę być odpowiedzialna, jeśli Travis King zrobi sobie „ał ał”. — Potrząsam głową i 242

„This is War” Kennedy Fox



tłum. nieof.: malpka43210

naciskam sprzęgło. Biegi chodzą gadko i zanim się zorientuję, mam już na liczniku sześćdziesiąt. Silnik błaga, żebym go wypróbowała, ale nie. Patrzę w lusterko wsteczne na tylną kanapę i wzdycham ciężko. Viola, przepraszam. Nigdy nie powinienem cię tak traktować. Jestem pieprzonym dupkiem. I kiedy powiedziałaś, że cię nie chcę…

Wjeżdżam na podjazd i wyłączam silnik. Daję mu kluczyki i wysiadam z samochodu. Tak bardzo, jak chcę usłyszeć, co ma do powiedzenia, wiem, że lepiej zostawić to tam, gdzie jest. Idę do domu i skopuję buty przy drzwiach. Travis wchodzi, zdejmuje marynarkę i przerzuca ją przez kanapę. Powinnam odejść. Ale nie potrafię. 



Wiesz, Travis, to przeprosiny, na które czekałam od lat. — Idę do kuchni i wyciągam butelkę wody z lodówki. Stoi w drzwiach w rozpiętej koszuli. Zmuszam się, żeby odwrócić wzrok od jego absu i nisko-wiszących. Od lat? — Krzyżuje ramiona i studiuje mnie. — Na co? — Wygląda na naprawdę zmieszanego, ale to mnie nie zaskakuje.

Odwracam wzrok i popijam wodę. Nawet nie wiem, czy warto o tym wspominać. Kiedy próbuję przejść obok niego, blokuje przejście i zmusza mnie do spojrzenia na siebie. 

Nie wiem, o czym mówisz, Viola.

Nie pozwala mi się wymigać. 

Nie udawaj głupka — ostrzegam szorstko. — Wiesz dokładnie, o czym mówię. Byłam twoją koleżanką z litości, nie pozwolę sobie ponownie stać się taką 243

„This is War” Kennedy Fox

 





tłum. nieof.: malpka43210

dziewczyną... — Tężeje i zaciska szczękę. Człowiek jest ludzką ściana. Nieprawda. Cokolwiek. — Nie mam teraz siły na kłótnię. — Proszę, przepuść mnie — Gryzę się w język. Muszę odejść, zanim nadejdą łzy. Nie wiem, jak długo mogę je zatrzymać. Poczekaj cholerną minutę — żąda. — Kiedykolwiek powiedziałem, że jestem twoim przyjacielem z litości? — Jest niebezpiecznie blisko krawędzi. Wzdycham. W moje trzynaste urodziny. Zrobiłeś to w najgorszy sposób. Dzięki, dupku.

Emocje zaczynają wychodzić na powierzchnię, więc staram się przejść, zanim będzie mógł odpowiedzieć, ale uniemożliwia mi to. — Nigdy nie powiedziałem… Przerywam mu, zanim zdoła zaprzeczyć. — Rozmawiałeś z Drew. Powiedziałeś, że nigdy nie będę kimś więcej niż tylko młodszą siostrą najlepszego przyjaciela. Byłam outsiderem, bez przyjaciół. Miałem tylko książki i głupie postaci i wiele innych cholernych rzeczy. Było ci mnie żal i tylko dlatego się ze mną zaprzyjaźniłeś.  

Viola... Złamałeś mi serce, Travis. Byłam tylko dzieckiem, ale ci ufałam. Miałam nadzieję, że spotkam cię codziennie, choćbyśmy się mieli tylko minąć. Nie sprawiłeś, że czułam się jak ciężar. Sprawiłeś, że czułam się wyjątkowo. — Zamykam oczy, powstrzymując łzy.

Zastyga. — Nigdy nie byłaś ciężarem, Viola. — Słyszę szczerość w jego słowach, ale potrząsam głową. Nie chcę tego słuchać. 

Co innego wysłuchiwać takie rzeczy od brata, co innego od ciebie. Zniszczyłeś mnie. 244

„This is War” Kennedy Fox  

tłum. nieof.: malpka43210

Musisz wiedzieć, nie miałem na myśli tego, co powiedziałem, Viola. Nigdy tak nie myślałem. Wiesz, to zabawne, ponieważ nawet gdy cię słuchałam, ciągle trzymałam się nadziei, że być może po prostu żartujesz.

Relaksuje się i potrząsa głową z niedowierzaniem. — Dlatego się ode mnie odcięłaś? Bo podsłuchałaś naszą rozmowę? 

 

Co miałam zrobić? Byłam w tobie zakochana, a ty wyznałeś swoje prawdziwe uczucia. Czułam się jak idiotka. Dlaczego nic nie powiedziałaś? Nic nie powiedziałam? — Powtarzam. — Byłam upokorzona! Poszłam cię znaleźć, żeby podziękować za prezent, kiedy usłyszałam, jak mówisz, że ci mnie żal. Później wyglądało to tak, jakbyś celowo nadskakiwał każdej dziewczynie, żeby udowodnić mój punkt widzenia i głębiej wbijałeś nóż. — Serce obija mi się o żebra, adrenalina pędzi przez moje żyły, kiedy wspominam przeszłość. — Wszystko, co wydawało mi się prawdziwe, skończyło się. Byłam zdruzgotana.

Przesuwa palcami po zaroście. Mocno zacisnął usta, staram się go odczytać, ale nic nie przygotowuje mnie na to, co nadchodzi.   



Byłaś zdruzgotana? — Zwęża oczy. — Zniszczyłaś mnie, Viola. Pieprzenie mnie rujnowałaś. Co ty, do cholery, mówisz? Nigdy nie było mi cię nie żal, Viola. Nigdy. Jesteś głównym powodem, dla którego przez cały ten cholerny czas byłem blisko. Jak mogłaś tego nie zauważyć? Cóż, stado dziewcząt wokół ciebie nie zostawiło mi dobrego widoku. 245

„This is War” Kennedy Fox 

 





tłum. nieof.: malpka43210

Znałaś mnie, jak mogłaś pomyśleć, że mówię prawdę. Drew i niektóre chłopaki ciągle z ciebie żartowali i wyśmiewali się, że spędzamy razem czas, po prostu chciałem ich powstrzymać. Drew wyśmiewał cię za plecami, jak tylko mógł, a ja zrobiłem, jedyną rzeczą jaka mogła go zamknąć. Brzmiało prawdziwe — mówię, niepewnie. Więc po tym wszystkim, co razem przeszliśmy, tak łatwo mnie odpuściłaś? — Pyta, poruszony. — Tak? Żartujesz sobie? Przepłakałam miesiące! Tęskniłam za tobą za cholernie mocno i nienawidziłam tego. Moje uczucia były jednym wielkim bałaganem, a kiedy zaczęłam liceum, wszystkie moje koleżanki o tobie gadały. To była tortura! Starałem się zwrócić na siebie uwagę, Viola — warczy, jego wargi są niebezpiecznie blisko. — Ignorowałaś mnie zawsze, gdy próbowałem z tobą gadać. Odchodziłaś, jakbym w ogóle wcale nie miał dla ciebie znaczenia. Patrzyłaś na mnie, jak na najbardziej obrzydliwego człowieka na świecie. To mnie zniszczyło.

Jego słowa uderzają we mnie jak cegła, nie mogę oddychać. — Nie chcę słuchać twoich wymówek. 



Czy nasza przyjaźń nie była wystarczająco silna, żebyś chociaż rozważyła dać mi szansę naprawienia rzeczy? — Szczęka mu drga i widzę pulsującą żyłkę. Czułam się już jak żałosna przegrana. Nie chciałam się z tobą konfrontować. Nie chciałam być nikogo przyjacielem z litości.

Potrząsa głową, zaciskając palce na karku. — Jak mogłaś nie widzieć, Viola? Jak mogłaś nie zauważyć, że byłaś dla mnie kimś wyjątkowym? — Drży, gdy kontynuuje: — Byłaś jedyną 246

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

osobą, która mnie zrozumiała. — Bierze głęboki oddech. — Nawet nie powiedziałem Drew o ojcu. Byłaś jedyną, której kiedykolwiek to wyjawiłem. Szczeka mi opada. Kręci mi się w głowie, a serce mnie zdradza. 

Nie wiedziałam. Zawsze zakładałam, że Drew wiedział.

Kręci głową, wyglądając na pokonanego. 

Viola, przysięgam na życie, że tego dnia kłamałem. Byłem głupim dzieckiem, zakłopotanym, bo zabujałem się w młodszej siostrze najlepszego przyjaciela, ale nigdy nie byłem tobą zażenowany. Szalałem za tobą.

Wstrzymuję oddech, gdy obserwujemy się wzajemnie. 

Nadal za tobą szaleję. — Zbliża się, przytulając mnie do twardej klatki piersiowej i otulając dłonią moją szyję, całując.

To pocałunek pełen desperacji i otwarty, namiętny, głęboki i miękki. Jest wszystkim. Drugą ręką obejmuje moją twarz, całkowicie się w nim zatracam, oddając każdy ruch. Cały ból i emocje są zawarte w tym jednym pocałunku. Jest inny niż jakikolwiek wcześniej, który dzieliliśmy. Opiera czoło o moje, odciągając na tyle, żeby złapać oddech. — Te wszystkie lata jednonocnych przygód i przypadkowych numerków nic nie znaczyły. Miały zagłuszyć ból, jaki czułem przez ciebie. Przełykam, nie potrafiąc w pełni pojąć jego słów. Trzymam oczy zamknięte, obawiając się, że jeśli je otworzę, popłyną łzy. Chcę się wtopić w jego ramiona. 247

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Dlaczego więc nie walczyłeś o mnie? Jeśli jesteś uczciwy i mówisz co czujesz, to dlaczego nie naciskałeś na mnie mocniej, nie zapytałeś, co się stało? Poddałeś się.

Wciąga głęboko powietrze, potrząsając głową o moją. — Byłem przerażony. 

Czym?

Cofa się o krok, trzymając dłoń na moim policzku i wpatruje się w moje oczy. — Widziałem jaj ojciec traktował matkę przez lata. Byłem pewien, że będę taki sam i gdybyśmy się zbliżyli, ostatecznie będę draniem. Zacząłem przekonywać się, że być może twoja nienawiść to najlepsza rzecz, jaka się mi przytrafiła, więc nigdy cię nie skrzywdzę. Nie wiedziałem, jak emocjonalnie poradzić sobie ze sposobem, w jaki porzuciłaś naszą przyjaźń, więc kiedy sztyletowałaś mnie wzrokiem, oddawałem to, żeby coś z ciebie wydusić, nawet negatywne uczucia. Łzy stają mi w oczach. Kłuje mnie serce. — Nie jesteś swoim ojcem — szepczę. — Nigdy nie będziesz swoim ojcem, Travis. Wzrusza ramionami, nieprzekonany. — Nigdy się do nikogo nie zbliżyłem na tyle, żeby się przekonać. — Stale pracuje w trybie obronnym. Studiuje mój wyraz twarzy, pocieram kciukiem jego dłoń. — Przepraszam, że tak zareagowałem. To było niewyjaśnione i kompletnie przesadzone. Nie mam usprawiedliwienia. Nigdy nie widziałam takiego Travisa. Wygląda wrażliwie i prawie na zdesperowanego. Przeczesuje mi włosy i instynktownie reaguję, lgnąc do jego dotyku. 

Przepraszam, Viola. Tak mi przykro, że cię skrzywdziłem, że nie walczyłem o naszą przyjaźń. Byłem tchórzem przepełnionym nastoletnimi hormonami, który nie potrafił się kontrolować. — 248

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Patrzy na mnie z taką szczerością, że nie mogę oderwać od niego wzroku. — Spieprzyłem. Jestem w szoku, jak szczery jest. Wyobrażałam sobie taką sytuację setki razy w głowie, ale nigdy naprawdę nie wierzyłam, że się wydarzy. 





Myślę, że obydwoje spartoliliśmy — mówię szczerze. — Nienawidzenie ciebie było jedynym sposobem na poradzenie sobie ze złamanym sercem. I jesteś zbyt cholernie piękna, żeby cały czas się wściekać. — Uśmiecha się. Sposób w jaki na mnie patrzy, mówi wszystko, na co rozpaczliwie czekałam całe lata. Jest przytłaczający. Lata praktyki — żartuję, wzruszając ramionami.

Spogląda na mnie, otacza ramieniem i przyciąga do piersi. Drugą dłonią unieruchamia mi szyję i delikatnie ją masuje. — Viola — szepcze i lekko się odchyla, aby spojrzeć mi w oczy. Palcami przesuwa wzdłuż mojego ramienia i na skórze pojawia mi się gęsia skórka. Wolną dłonią przejeżdża mi po dolnej, wciąż opuchniętej wardze. — Powiedziałaś, że cię nie chcę. — Chwyta ją między zęby i pociąga. Wzdycham kiedy się oddala. — To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem. — Całuje mnie, uwalniam jęk, prosząc o więcej.

249

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY TRAVIS Owijam wokół niej ramiona i podnoszę, aż otacza mnie nogami w talii. Przytulam ją mocniej i całuję, dopóki się nie relaksuje i namiętnie oddaje pocałunek. Wyprowadzam nas z kuchni do sypialni. Zanim otwieram drzwi, przychodzi mi na myśl świetny pomysł i zawracam do pokoju Drew. 

Co ty robisz? — Pyta, oddychając ciężko. — Nie zrobię tego w łóżku brata — stwierdza poważnie. — Albo gdziekolwiek w jego sypialni.

Śmieję się i podchodzę do starego biurka Drew. — Musimy zrobić krótki przystanek. Czuję, jak obserwuje każdy mój ruch, kiedy przekopuję jej torby. Kiedy znajduję to, czego szukam, wracam do niej. Patrzy mi w oczy, nierozbawiona. — Serio? Uśmiecham się, spoglądając na wibrator, który niedawno znalazłem pod prysznicem. — Na sto procent. Zabieram ją do swojego pokoju i nie marnując czasu, pokazuję dokładnie to, o czym marzyłem, wspominając jej niegrzeczny wibrator. Budzę się w środku nocy z Violą śpiącą spokojnie w moich ramionach. Kurwa, nie zdziwiłbym się, gdyby spała do piątku po tym, jak ją wymęczyłem. Jestem wyczerpany, ale nie mogę spać. 250

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Ta adrenalina jest za przyjemna na sen, sprawia, że chcę powtórzyć zeszły wieczór. Niezależnie od tego, wciąż nie wydaję się dla niej wystarczająco dobry. Jak najdelikatniej wysuwam spod niej ramię i wychodzę z łóżka. Zakładam bokserki i spoglądam na nią. Uśmiecham się, przykrywając ją i podchodzę do drzwi. Gdybym tak cholernie nie musiał się wyszczać, nigdy bym jej nie puścił. Kiedy myję ręce, słyszę zamykanie frontowych drzwi. Co, do cholery? Wychodzi? Ucieka jak żałosny jednonocny numerek? Ale gdzie, do diabła, pójdzie? Tysiące myśli przebiegają mi przez głowę, kiedy idę w stronę frontowych drzwi. Włączam lampę i niemal schodzę, kiedy widzę stojącego tam Drew. Och, cholera.  

Hej, brachu! — woła i robi krok naprzód, żeby mnie objąć. — Przepraszam, że cię obudziłem. Nie... — kaszlę, oczyszczając gardło, potrzebując czasu na szybkie myślenie. — W porządku. Szedłem po coś do picia.

Puszcza mnie, a ja zauważam torby na podłodze u jego stóp. — Wróciłeś wcześniej. — Próbuję mówić obojętnie, ale serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Myślę o Violi w końcu korytarza, owiniętą w moją pościel. Ściska kark, widzę napięcie w jego oczach. — Tak, zmiana planów. Obserwuję go. — Co się stało? — Pytam, idąc w kierunku kuchni, potrzebując utrzymać dystans między nim a osobą, obecnie śpiącą nago w moim w łóżku.

251

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Mia mnie wyrzuciła. W jednej minucie była na mnie, w następnej? — Wzdycha głęboko. — Kurwa, nie wiem.

Napełniam szklankę wodą i podaję mu. 

Pokłóciliście się czy coś?

Bierze duży łyk i odstawia szklankę na ladę. Wzrusza ramionami. — Kiedy się nie kłócimy?  



Cóż, bardziej niż zazwyczaj? — Pytam, chwytając szklankę. Tak. Zaczęła się dziwnie zachowywać, a kiedy jej to wypomniałem, nazwała mnie niewrażliwym dupkiem i kazała wyjść. Zazwyczaj uspokaja się w ciągu godziny, ale dziś wieczorem wyrzuciła całe moje gówno i kazała się wynosić. Cholera — To wszystko, co mówię, biorąc duży łyk.— Przykro mi stary.

Wzrusza ramionami, jakby się nie przejmował, ale widzę ból wypisany w jego oczach. — Cokolwiek. Myślę, że przestrzeń dobrze nam zrobi, ale cholera, spędziliśmy większość jej przerwy osobno. 

Myślisz, że ma kogoś? — Pytam, grając na zwłokę.

Krzyżuje ramiona na piersi, wgapiając się w blat. — Nie jestem pewny. Możliwe. Spędzamy więcej czasu osobno niż razem. Kiwam głową, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. Jestem rozproszony, kiedy zdaję sobie sprawę, że Drew podszedł do swojej torby i podniósł ją. 

Och, cokolwiek. Po prostu rozwalę się na kanapie, dopóki Viola nie wstanie.

Rozluźniam się, gdy idę za nim do salonu. Rzuca torbę i ściąga buty. — Szczerze mówiąc, dziwię się, że nadal tu jesteś. — 252

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Chichocząc, rozpina dżinsy i zsuwa je. — Wyobrażałem sobie, jak Vi wyrzuca cię na dupę. Śmieję się lekko, z ulgą. — Próbowała, uwierz mi. Śmieje się, układając głowę na poduszce. — Na pewno wszędzie było jej pełno. Albo musiałbym was rozdzielić siłą. Ściągam usta, mając nadzieję, że nie zobaczy dowodów na mojej twarzy z wypisanym poczuciem winy. 



Cóż, kładę się. Muszę być na nogach za kilka godzin — mówię, odwracając się, żeby ukryć uśmiech. Do zobaczenia później.

Wychodzę z szybkością podchodzącą pod bieg. Viola musi wrócić do pokoju Drew, nie budząc go. Kołdra owinęła się wokół niej. Jest rozłożona w moim łóżku i tak, jak pragnę ją przytulić, muszę jakoś ją obudzić. 



 

Viola — szepczę jej do ucha. Oddech ma płynny i zrelaksowany. — Viola — szepczę, głośniej. — Musisz wstać. Hmm? — jęczy, ledwie się poruszając. Zaczynam powoli ją odkrywać, wiem, że pod spodem jest naga i muszę się zmusić się do powściągliwości. Travis... — zarzuca. Twój brat wrócił — wyjaśniam. — Powinnaś wstać i wrócić do swojego pokoju, zanim zorientuje się, że cię tam nie ma.

Otwiera szeroko oczy, widzę w nich przerażenie. — Co? Uciszam ją, kładąc dłoń na jej ustach. — Pokłócił się z Mią, kazała mu się wynosić. Jęczy, zakopując głowę głębiej w poduszce. — Nie znoszę jej — mruczy i przewraca się na bok. 

Chodź, musisz wstać. 253

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Nie sądzę, że mogę się ruszyć — mówi z odrobiną humoru.

Uśmiecham się, wiedząc, że cholernie dobrze napracowałem się nad jej ciałem. — Cóż, będziesz musiała spróbować. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, jest to, żeby cię tu znalazł i czepiał się przez resztę życia. W końcu zaczyna się podnosić, przyciągając kołdrę z powrotem do piersi. — Ponieważ jesteś zbyt zakłopotany, żeby przyznać, że spałeś z jego głupią siostrą? — Jej głos jest protekcjonalny, nie mogę stwierdzić, czy jest typowo przemądrzała, czy naprawdę się obraziła, że poprosiłem ją, żeby wyszła. 

Co? Nie, nie chcę po prostu zaliczyć pięścią w twarz.

Wstaje i owija się nakryciem, szukając ubrań na podłodze. — Cokolwiek, Travis. Chętnie opuszczę legowisko rozpusty. Nie chciałabym zhańbić twojego imienia czy czegokolwiek. Podchodzi do drzwi, zanim mogę ją powstrzymać. Odwraca się, patrzy na mnie i uśmiecha się. Nie mogę biec za nią z Drew w salonie, nawet jeśli cholernie tego pragnę. Obydwoje wiemy dokładnie, dlaczego Drew nie może się dowiedzieć, przynajmniej nie teraz. Przechodzi z Mią kryzys, ale również wyraźnie stwierdził, że nigdy nie zgodziłby się, żeby był z jego siostrą, chociaż tydzień temu nie było takiej możliwości. Patrzę na zegarek i zdaję sobie sprawę, że mój budzik włączy się za niecałe trzy godziny. Przecieram twarz, wyczerpany. W rzeczywistości był to najbardziej wyczerpujący i wycieńczający tydzień mojego życia. Ale nie mogę powiedzieć, że zamienił bym chwile z Violą na cokolwiek.

254

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

VIOLA Słyszę pukanie zza drzwi, wyrywające mnie z marzeń sennych. Oczywiście chodzi o Travisa. Normalka. Przewracam oczami, jestem taka oczywista. Śnię o facecie i nawet żałuję, że nie leży przy mnie w łóżku. 



Viola, obudziłaś się? — Słyszę głośniejsze uderzenie i zdaję sobie sprawę, że to Drew. Zajęło mi chwilę przypomnienie sobie, że wrócił do domu wcześnie rano, więc teraz prawdopodobnie będzie potrzebował swojego miejsca. Tak, moment — wołam, szukając jakiś ciuchów. Pędzę do torby i wciągam parę starych spodni od piżamy i koszulkę od koszykówki Drew. — Wchodź.

Otwiera drzwi i marszczy nos, rozglądając się. — Dziwnie pachnie. 



Chcesz powiedzieć, że pachnie czystością? Przyzwyczaiłeś się do smrodu przepoconych ubrań i butów. Och, Viola — mówi sarkastycznie, przykładając dłoń do piersi. — wiesz, że wolę termin „sportowy zapach”.

Parskam. — Jak wolisz, ale twój pokój śmierdzi jak kutas staruszka. Śmieje się i otacza mnie ramionami. — Wiedziałem, że brakowało mi ciebie.  

Oczywiście, że tak. — Uśmiecham się. — Też za tobą tęskniłam. Przepraszam, że wróciłem wcześniej do domu i zrujnowałem co nocny układ — mówi, rozglądając się. Zamarzam, zastanawiając się, czy mówi o Travisie. 255

„This is War” Kennedy Fox  



tłum. nieof.: malpka43210

Nocny układ? — Pytam. Wie, że wczoraj przemknęłam do jego pokoju? Tak, mam na myśli, spanie tutaj. Mogę wykopać stary materac z piwnicy, jeśli chcesz? Wyśpisz się na nim lepiej niż tej cholernej kanapie — mówi, masując kark. Och — Komentuję. — Cokolwiek będzie okej.

Przygryzam wargę, żeby nie uśmiechać się głupio. Cholera, gdyby tylko wiedział. Nie. Nie może się nigdy dowiedzieć. 

Więc wszystko po staremu? Ostatnie co słyszałem, to wkurwiony Travis, bo przez całą noc byłaś poza domem i przyprowadziłaś jakiegoś przypadkowego faceta z baru?

Staję przed nim i mruczę. — Nie wyskakuj z gadką starszego brata. Nie potrzebuję pozwolenia, żeby wyjść. 

Być może — mówi, wzruszając ramionami. — Ale dla mnie nadal jesteś 9-letnią siostrą, która nasikała do basenu Millersów.

Wzdycham, śmiejąc się i szturchając go. — Jesteś takim dupkiem! Śmieje się i odsuwa się. — Co z tobą? Ty jesteś tym, który nasikał na ogrodzenie elektryczne! Odrzuca głowę do tyłu, wybuchając śmiechem. — Cholera, zapomniałem o tym. — Ręką instynktownie zakrywa krocze. — To kurewsko bolało. Kiedy zbieram rzeczy, biorę telefon z szafki nocnej i widzę nieprzeczytaną wiadomość od Travisa. Mówię Drew, że muszę iść pod prysznic i wybiegam, zanim dostrzeże poczucie winy na mojej twarzy. W łazience zamykam za sobą drzwi i odblokowuję ekran. 256

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Nie mogłem zasnąć bez ciebie obok. cholernie zmęczony. Ale było cholernie warto.

Jestem

tak

Moja twarz pali i wiem, że rumienię się jak idiotka. Przepraszam, Casanovo. Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, wygląda na to, że zostałam wyrzucona na materac. Mija mniej niż kilka sekund i przychodzi odpowiedź. Wyrzucił cię na materac?! Co, do cholery. Możesz wziąć moje łóżko. Przekimam się na kanapie. Nie, to będzie podejrzane! Nie możemy zachowywać się inaczej, niż normalnie albo domyśli się, że coś się wydarzyło. Och, więc teraz jesteś zakłopotana? Ok, na to zasłużyłam. Nie, naprawdę. Dzisiaj rano byłam zmęczona. Nie chciałam dramatyzować. Poczekaj minutę. Czy piekło właśnie zamarzło? Co?! Przyznałaś się do dramatyzowania? Viola, to na pewno ty? Przygryzam wargę i chichoczę. Jestem szczęśliwa. Travis zna mnie na wylot. Zna wszystkie moje dziwactwa, nawyki, język ciała. Ponownie przejmuje moje serce i myśl o tym mnie przeraża. Tak, to ja, idioto! Okej, to bardziej do ciebie podobne. Ha ha. Idę pod prysznic. Nie zapomnij o wibratorze. Śmieję się i odkładam telefon. Cholera.

257

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Naprawdę pokazał mi swoją drugą stronę, ale to nie znaczy, że mu całkowicie ufam. W rzeczywistości cała ta sprawa z Alyssą nadal mnie martwi. Kończę i ubieram się. Drew siedzi w salonie., wiem, że coś go gryzie.  

Wszystko w porządku? — Pytam cicho, wiedząc, że to raczej głupie pytanie. — Biorąc pod uwagę... Biorąc pod uwagę, że dziewczyna wyrzuciła mnie z walizkami na bruk w środku nocy, a teraz nie odpowiada na sms czy telefony?

Milknę, trzymając się tego, co naprawdę chcę powiedzieć. — Tak, to. Wzrusza ramionami się, spięty. Zarost na szczęce sam za siebie mówi, że nie ogolił się parę dni. Rzeczy nie idą dobrze. Widzę zmarszczki szpecące jego czoło i czarne okręgi pod oczami. Nie spał. 



Chcesz pójść na śniadanie? — Pytam, zmieniając temat. Wygląda na to, że potrzebuje rozproszenia. Cholera, ja też mogę użyć go jako rozproszenia. Jasne, chodźmy, młoda.

Po odebraniu samochodu z „Good Times”, skończyliśmy w IHOP, gdzie obydwoje zamówiliśmy duże śniadanie. Naleśniki, jajka, szynka, placki ziemniaczane, tosty i oczywiście miska owoców. Nasz stół wygląda jakby osoby przy nim nie jadły od tygodnia. W rzeczywistości jest to prawdopodobnie więcej niż zjadłam przez cały tydzień. Ale jedzenie jest pocieszające i jesteśmy zachwyceni. Nie wraca do Mii, więc znajduję sposób, żeby wplątać ją w rozmowę.

258

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Przypuszczam, że na weekend zmieniamy plany? — Nie łatwo o to zapytać, ale cokolwiek. Jestem napędzana węglowodanami.

Zasadniczo muszę wiedzieć, jak spędzę resztę ferii z facetem, którego pieprzę od tygodnia bez wiedzy brata. Albo bez wplątania w to serca.     





Prawdopodobnie — mamrocze, wcinając. Od chwili, gdy przyjechał, zachowuje się jak zaspany. Czy chcesz o tym porozmawiać? — Pytam cicho. — Posłucham, jeśli chcesz. Nie bardzo. — Przeżuwa naleśnika. Daj spokój, Drew. Może mogę pomóc. Daj ci trochę porad z innej perspektywy. Chcesz wiedzieć? Dlaczego dziewczyny są humorzaste bez powodu? Dlaczego w ciągu pięciu sekund zmieniają się z gorących na zimne? Albo jak mogą przejść od „kocham cię do jesteś najgorszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła”? No dajesz? — Kończy sarkastycznie. Oczywiście, wyciąganie Mii było złym pomysłem. Okej, przepraszam, nie martw się — wycofuję się powoli, tylko częściowo żałując. Być może to oznacza, że będzie zbyt rozproszony, żeby zauważyć, co się dzieje między Travisem a mną. Wiedza, że muszę zachowywać się tak, jakby nic się nie zmieniło, niepokoi mnie, kiedy jesteśmy razem. Przepraszam, po prostu nie wiem, dlaczego przynajmniej mnie nie opisze. Myślę, że może być definitywny koniec.

To nie pierwszy raz, kiedy Drew i Mia kłócą się w ten sposób. Kiedyś nawet zerwali, ale tylko na jeden czy dwa dni. Nie pamiętam. Mia jest trochę kosztowna w utrzymaniu, a jeśli nie sprawia, że jest szczęśliwy, gdy między nimi jest okej, byłabym 259

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

zirytowana, że zawsze do niej wraca. Tym razem jednak mogę trochę nim potrząsnąć. 





Może to lepiej — mówię, wzruszając ramionami, próbując zdobyć się na szczerość. — Ciągle do niej wracasz. Może zerwanie będzie dla ciebie dobre. Ciągle się rozstajemy. — Przesadza, ale wiem, o co chodzi. Ich związek jest bardziej toksyczny niż zdrowy. Cóż, zagraj trudnego do zdobycia. Zawsze tak szybko do niej wracasz. Wie, że może cię traktować jak psa, dopóki nie zachowasz się bardziej męsko.

Ściąga usta i wiem, że nadchodzi przemądrzały komentarz. 

Jesteś ekspertem? —- unosi brwi. Nawet jeśli wiem, że tylko się drażni, nie myli się.

Wzdycham, rezygnuję. — Słusznie. Jemy w ciszy, aż mój telefon oznajmia nową wiadomość. Zerkam i widzę, że to z Courtney. Czy mogę bezpiecznie założyć, że nie zadzwoniłaś, żeby kopnąć mnie w dupę, bo ty i Travis skończyliście nago? Uśmiecham się słabo i odpisuję. Twoją kara będzie brak szczegółów. NIEEEEEEEE! Nie mam po co żyć!!!!! Chichoczę na jej dramatyzm, spoglądam na smutną minę Drew i mam pomysł. W porządku. Przyjdź do mnie dziś wieczorem i dotrzymaj towarzystwa Drew. On i Mia zerwali. Dopiero teraz mi to mówisz?! O MÓJ BOŻE. O MÓJ BOŻE. O MÓJ BOŻE.

260

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Uśmiecham się, kiedy czytałam sms. Słyszę ten pisk w głowie. Chociaż jest z Tobym, porzuci go, żeby spędzić czas z Drew, nawet platonicznie. Biorę to za tak. 7?  



O co chodzi? — pyta Drew, przyciągając moją uwagę. — Sporo się uśmiechasz. No i? Zawsze się uśmiecham — Nie wierzę słowom, kiedy wychodzą mi z ust. — To Courtney. Zaprosiłam ją na wieczór. Może być? Zależy. Urządzicie sobie w koszulkach bitwę na poduszki i będziecie plotkować o graczach NFL?

Prawie wypluwam sok. 

Czasami jesteś takim kretynem — mówię, oboje się śmiejemy. Po raz pierwszy widzę uśmiech na jego twarzy.

261

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRAVIS Nawet wyczerpany idę na siłownię. Zanim wyjeżdżam, ścieram napis Alyssy z samochodu. Tak w ogóle szminka chujowo schodzi. Ćwiczę przez godzinę, oczyszczając umysł. To ulga, której potrzebuję, brakowało mi jej przez ostatnie kilka dni. Za każdym razem, kiedy mrugam moje oczy krzyczą w proteście. Zanim docieram do pracy, jestem napełniony kofeiną i adrenaliną i to jedyna rzecz, która trzyma mnie w pionie. Cóż, to i myśli o Violi rozpadającej się pod moim dotykiem. Klikam niezliczone foldery na komputerze i otwieram udostępniony dysk. To oczywiste, że Alyssa nie dołożyła nic do naszego projektu, ponieważ ostatnia zmiana została dokonana przeze mnie. Biorę kilka głębokich oddechów, próbuję odzyskać kontrolę i wymyślić solidny plan działania. Godzinami zapieprzałem z nadzieją, że skończę ten raport na koniec dnia, ponieważ ma to mniej niż dwadzieścia cztery godziny. Przeszukuję wcześniejsze projekty, kontrakty, a nawet konkurentów badawczych, ponieważ jeśli moje nazwisko zostanie gdzieś dopisane, musi być na szczycie.

262

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Kurwa. Jestem umysłowo i fizycznie wyczerpany. Tak jak reszta dni, odkąd otrzymałem ten wymodlony projekt, jest gównianie. Przebiegam palcami po włosach, a potem spoglądam na telefon i widzę, że prawie czas na lunch, ale nie mam czasu, żeby zjeść prawdziwe jedzenie, więc wyciągam awaryjny baton proteinowy, który trzymam w szufladzie biurka i wcinam. Kołysząca biodrami Alyssa krąży przed moim biurem, testując mnie i niemal uległem pokusie i poszedłem do niej, by wyrzucić dokładnie, co o niej myślę. Między zdjęciami, oponami i jej nie przykładaniem się do pracy, zasługuje na to. Sama myśl o tym wszystkim, sprawia, że krew mi się gotuje. Wystarczająco już napieprzyła. Zaczynam wstawać, odwraca się, wchodzi do środka i zamyka drzwi. Uśmiecha się słodko, co jest pierdoloną zmyłką. Jest diabłem ukrytym pod ciuchami od projektantów i szminkach. Zaciskam szczękę, opanowując się. 





Dlaczegóż to zawdzięczam tę przyjemność, Alyssa? — Sarkazm spływa po każdym słowie, rozsiadam się wygodnie w fotelu. Jak idzie nasz projekt? — Pyta spokojnie, siadając na krawędzi biurka. Wygląda całkiem nieźle, gdy spódnica podjeżdża jej na udach, a potem ma odwagę, zlustrować mnie wzrokiem, jak kiedyś, ale teraz wiem lepiej. Używa swojego ciała, żeby dostać czegokolwiek zechce. Niestety wygląd nie zatuszuje sukowatego charakteru. Mój projekt idzie cholernie cudownie. Będzie gotowy rano i skoro nie potrafisz dokończyć swojej pracy, zrobię to za ciebie. Powinienem był się tego po tobie spodziewać. — Krzyżuję ramiona na klacie i wlepiam w nią spojrzenie. — Gdybyś tylko brała swoją pracę tak poważnie, jak ssałaś mojego kutasa — mówię sucho. 263

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Śmieje się, jakbym powiedział pieprzony żart. Wstaje i uśmiecha się. — Och, Travis. — Jej głos jest przeszyty litością. — Wczoraj oddałam projekt. — Przebiega sztucznymi pazurami po blacie. 

O czym ty, do diabła, mówisz? — Zaciskam pięści.

Jej twarz rozświetla się jak choinka. — Tato był pod wrażeniem. — Wykrzywia się. — Szkoda, że nie byłeś w stanie wnieść do niego nic pożytecznego. Nie mógł uwierzyć, że nie włożyłeś wysiłku w coś tak ważnego. Jeśli dobrze pamiętam, powiedział „Travis King jest rozczarowaniem” a ja się z nim zgodziłam. 

Co ty, do cholery, zrobiłaś, Alyssa? — Odpycham krzesło i wstaję.

Zły uśmiech nie słabnie. — Niektóre lekcje ciężko pojąć, Travis. Tej powinieneś nauczyć się dawno temu. Nie do wiary. Niewiary-kurwa-godne. Kręci mi się w głowie, jestem tak wkurzony, że ledwie się powstrzymuję. Alyssa rusza w moją stronę. Staje tak blisko, że czuję zapach jej zbyt drogich perfum. Przebiega dłonią po mojej klatce piersiowej, aż łapie przez spodnie kutasa. Próbuję kontrolować gniew, ale zaczyna się uwalniać. Chwytam jej nadgarstki i ściskam. Wbijam kciuki w jej nadgarstki, wije się, ale zaraz się uspokaja. Zużywam resztki samokontroli, żeby nie wywlec jej na korytarz i wypierdolić z biura. Uwalniam jej ramiona, opanowując temperament. 



Jesteś największym pieprzonym błędem, jaki kiedykolwiek popełniłem — mówię, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo wytrąciła mnie z równowagi - nawet jeśli jestem częściowo winny. Wiedziałem, że igrałem z ogniem, ale nie zasłużyłem na to. Jestem pewna, że nie będę ostatnim. — Odrzuca głowę i śmieje się, podobnie jakby spieprzenie 264

„This is War” Kennedy Fox

 





tłum. nieof.: malpka43210

mojej kariery to dla niej jakiś rodzaj gry. Uśmieszek na jej twarzy i błysk w oczach sprawia, że wygląda na szaloną, ale nawet się nie wzdrygam. Jest przykładem doktora Jekylla i pana Hyde'a. Jej czyny mogą zrujnować moją przyszłość, zepsuć wszystko, na co ciężko pracowałem. Biorąc pod uwagę, że nigdy w całym swoim życiu nie przepracowała całego dnia, doprowadza mnie do gniewu, jakiego nie odczuwałem przez długi czas. Zanim mogę coś powiedzieć, przerywa nam pukanie do drzwi. Zwęża na mnie oczy. Myślę, że to znak, żebyś wypierdalała. Och, Travis jest wściekły — mówi z przesadnie wyolbrzymionym głosem, ale natychmiast zmienia swój ton na bardziej poważny. — Mogłeś przynajmniej pogratulować mi awansu, zanim wyjdę. Masz zaszczyt rozmawiać z nowym dyrektorem sprzedaży. Szanuj mnie, Travis, bo w końcu zostanę twoim prezesem. Jaja sobie robisz? Dostałaś awans? Twój ojciec musiał stracić cholerny rozum. — Jestem zszokowany. Nie ma możliwości, by mogła poradzić sobie z odpowiedzialnością. Nie ma doświadczenia i jest równie godna zaufania, jak sprzedawca samochodów używanych. Może z łatwością zrujnować wszelkie możliwości firmy na rynku światowym. Nieszczęśliwie dla niej nie będzie mogła ssać kutasów, żeby wybrnąć. Dobrze. Wspaniale. Świetnie. Fantastycznie. Alyssa jest cholernym dyrektorem. Jesteś taka suką — mówię przez zaciśnięte zęby.

Zanim zdoła odpowiedzieć, drzwi się otwierają, a Blake wchodzi do środka. Pokój cichnie. Jest zirytowany, co pokazuje cała jego twarz. Zamarzam, starając się odzyskać spokój i głęboko odetchnąć, zanim całkowicie odwołuje Alyssę. Trzyma w zbielałej dłoni kartkę papieru tak mocno, że niemal ją gniecie. 265

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Jasna cholera. Nie pisałem się dzisiaj na wrestling — mówię do siebie.

Blake podchodzi bliżej, tuż przed moją twarz. Śmierdzi jak parzona kawa i starzec po przebudzeniu. — Co to, do diabła jest, King? — pyta pogardliwie. Biorę papier z jego ręki i widzę, że to moja aplikacja, którą zgłosiłem na – jego dawne - teraz wolne stanowisko. Marszczę brwi i patrzę na niego. — Co z tym? 

Twoim obowiązkiem jest poinformowanie swojego przełożonego przed ubieganiem się o jakiekolwiek stanowisko. To norma w firmie i z jakiegoś powodu uważasz, że jesteś zbyt dobry, żeby jej przestrzegać. Ta pewna siebie postawa w końcu cię ogłupi, mam tego dość.

Alyssa krzyżuje ramiona i uśmiecha się. Cholernie to uwielbia. Jego słowa niemal mnie zaskoczyły, ale nie całkiem. Wiem, że powinienem pójść do niego i porozmawiać o tym wcześniej, ale po pominięciu mnie na spotkaniu zdecydowałem się go również pominąć itp. Chuj z nim i jego podłym podejściem do mnie. Blokuje każdą moją próbę, którą podejmuję niezależnie od tego, że jestem bardziej wykwalifikowany niż ktokolwiek w naszym dziale. Więc zgłoszenie było wielkim „PIERDOL SIĘ” ode mnie. Cofa się o krok, zauważając gniew na mojej twarzy. — Kazałem działowi HR usunąć twój wniosek. Nie masz moich rekomendacji na to stanowisko i dopóki jestem w pobliżu, nie zmienisz miejsca pracy. Przełykam ciężko, wiedząc, że to odpowiedź, na którą zasługuję za olanie go. Jestem pewien, że to był szok, kiedy odebrał telefon z HR. Uśmiecham się do niego, pozwalając posmakować mu nienawiści, którą żywię wobec niego, zachęcając, żeby podszedł bliżej i wyrzucił mi to w twarz, ale wycofuje się. Blake kręci głową, a potem odwraca się i wychodzi z mojego biura, 266

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

trzaskając za sobą drzwi. Zaciskam pięści, walcząc z chęcią podążenia za nim i wykrzyczenia mu, żeby się pieprzył. Alyssa wybucha głośnym śmiechem. Zanim łapie za gałkę, odwraca się i patrzy na mnie. — Nie, pieprz się ze mną, Travis. Zwyciężę za każdym razem. Mocno zaciskam szczękę, zgryzając zęby. Rzeczy, które chcę jej wyrzucić zatruwają mi umysł i chcą się uwolnić. Prawdopodobnie cały czas pierdolili mnie za plecami.  

Kontynuuj tę grę, a sprawię, że pożałujesz, iż kiedykolwiek mnie spotkałaś. Czy to groźba, King?

Uśmiecham się do niej. — To pieprzona obietnica. Kiedy drzwi się zamykają, zaciskam pięści i krążę po pokoju. Jestem tak cholernie nabuzowany. Moje życie zawodowe spłynęło prosto do piekła i nie mam kontroli nad swoją przyszłością. Zanim mogę się powstrzymać i wziąć głęboki wdech, uderzam pięścią prosto w ścianę. Tynk i pył opadają na ziemię, a moje kłykci szczypią, kiedy krople krwi lądują na podłodze. To za dużo. Cholernie za wiele.

VIOLA Dom jest pusty i cichy, więc poświęcam chwilę na jedną ze swoich ulubionych powieści, „Dumę i Uprzedzenie”. Kartkowałam ją tak wiele razy, że strony są już pożółknięte i poprzecierane. Czuję jakbym była z Jane Austen po imieniu. Jane to moja ziomalka. Kiedy myślę o panu Darcy i Elizabeth Bennet, zawsze wzdycham. Przeżywam słowa, jakbym czytała je po raz pierwszy. Po godzinie zmieniam pozycję na wygodniejszą, ale wciąż czuję się niespokojna. Mam tak odkąd Drew wrócił do domu bez zapowiedzi. Bajka się skończyła, prawda? 267

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Sms wyrywa mnie z rozmyślań i sprawdza go natychmiast. Obiecuję, że wpadnę na imprezę piżamową w innym terminie. Dziś jest wieczór walk, oglądam je u Jasona. W porządku. Uśmiecham się niemal natychmiast. Mam pewność, że Drew nie będzie przez kilka kolejnych godzin, a Travis pojawi się lada chwila. Serce zaczyna mi drżeć, a w ustach zasycha. Nie powinnam czuć się w ten sposób i nienawidzę się za to, ale odsuwam te myśli na bok. Część mnie lubi dreszczyk adrenaliny wiążącej się z ukrywaniem. Jakby wiedział, że o nim mowa, Challenger Travisa wtacza się na podjazd. Szybko zakładam włosy za uszy, oblizuję usta i podnoszę książkę. Zamek w drzwiach otwiera się i cicho zamyka. Zamykam książkę i otwieram usta, gdy widzę Travisa. Jest zdenerwowany, a jego włosy są poplątanym bałaganem. Przełykam ciężko, czekając aż podejdzie, ale nie robi tego. Idzie do kuchni i słyszę otwierające się i zamykające drzwiczki od zamrażarki. Tequila.  

Travis? — Jestem naprawdę zaniepokojona jego zachowaniem. Miałem gówniany dzień.

Jest na krawędzi i nie nawiązuje ze mną kontaktu wzrokowego. Obserwuję, jak bierze kolejny łyk tequili prosto z butelki. 

Okeej? I?

Telefon zaczyna wiadomości. Wielu. 

mi

dzwonić

i

informuje

o

przyjściu

Prawdopodobnie powinnaś odebrać — mówi Travis i bierze kolejny łyk.

Wzdycham i idę do salonu po komórkę. Courtney wysłała mi piętnaście SMS-ów w ciągu minuty. Odblokowuję telefon i zaczynam czytać. 268

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

OMFG!!!!!!! Nigdy nie uwierzysz, co się właśnie stało. Toby tak po prostu za mną zerwał. ZE MNĄ! Smsem. Co za pieprzony DUPEK! POWAŻNIE LOLA! JESTEM WKURWIONA! SPOTYKA SIĘ Z INNĄ KOBIETĄ. Widziałam ich zdjęcia na Facebooku i zapytałam, kim ona jest. ZERWAŁ ze mną! JESTEM TAKA WŚCIEKŁA! Sms przychodzą nieustannie. Tak mi przykro. Wszystko będzie dobrze. Za minutkę Ci napiszę. Nie ignoruję Cię, obiecuję. I tak właśnie wiadomości tymczasowo się urywają. Dzięki Bogu. Rzucam telefon na kanapę, gdy Travis wychodzi z kuchni, ściągając marynarkę. Rzuca ją na tył kanapy i poluzowuje krawat jedną ręką, ponieważ w drugiej trzyma butelkę Jose Cuervo. Mimo że nie jest sobą w tej chwili, wciąż jest piekielnie gorący. Chcę żeby ze mną porozmawiał, powiedział, co się dzieje, ale jest tak szczelnie zamknięty, że wątpię, żeby CIA się do niego dostało. 





Chciałabym, żebyś powiedział mi, co się dzieje — mówię, ale niepewnie. Od lat nie widziałam takiego Travisa. Odkąd przyszedł pokonany, słysząc krzyki ojca na matkę. Nie chcę o tym rozmawiać. — Zrzuca buty z nóg, podpiera je na kanapie i zamyka oczy. Wyobrażałam sobie, że kiedy wróci do domu, wszystko się zmieni. Mamy tylko kilka godzin, które możemy spędzić razem, ale oczywistym jest, że teraz chce zostać sam. Dobrze. — Staram się brzmieć jakby mnie nie skrzywdził, ani rozczarował, ale głos mnie zdradza. 269

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Chciałabym, żeby ze mną porozmawiał, ale nie zmuszę go. Podchodzę do kanapy i schylam się po komórkę. Courtney znowu zaczęła pisać wiadomości. Drew wyszedł obejrzeć walki do przyjaciela, więc przybywam. Mogę wpaść na noc? TAK! OCZYWIŚCIE! PRZYCIĄGNIJ TUTAJ SWÓJ TYŁEK! PRONTO! Zanim wychodzę, Travis chwyta mnie za rękę i ciągnie do siebie. Kiedy się nie ruszam, pociąga mocniej, aż znajduję się przed nim. Kącik jego warg nieco się uniesiony, ponieważ wie, że zamierzam zmusić go, żeby to zrobił. Owija ramiona wokół mojej talii i przyciąga do siebie. Opadam na niego, topniejąc natychmiast. Widzę ból w jego oczach, gdy przeszukuję jego twarzy, chcąc, żeby ze mną porozmawiał. Przeciąga palcami przez moje włosy i nie mogę zaradzić westchnięciu i poddaniu się jego dotykowi. Wdycham zapach jego wody kolońskiej zmieszanej z odrobiną tequili. Travis unosi się i muska moje wargi swoimi. Pragnienie i potrzeba usadzają się w dole mojego żołądka. Nie będąc w stanie odpychać go dłużej, napieram na niego ustami. Pocałunki nie powinny kraść tchu, ale w jakiś sposób to robią. Rozdzielamy się i poświęcam chwilę, żeby zbadać jego twarz, kiedy ma zamknięte oczy. 

Viola — szepcze Travis, kiedy nasze oczy wreszcie się spotykają. Mówią mi wszystko, co chce powiedzieć i nic jednocześnie. Ma proszący głos, chciałabym, żeby mnie wpuścił.

W końcu łamię ciszę. — Zostanę na noc u Courtney. Jej szkolna miłość zerwała z nią dla innej i jest gorącym bałaganem. Muszę ją powstrzymać przed jedzeniem galonu lodu. — Samej w każdym razie.

270

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Pierwszy uśmiech, odkąd wrócił do domu wykwita na jego twarzy, nie przeszkadza mi, że jest ledwo widoczny. 

Nie musisz iść — mówi, szczerze. — Nie chcę, żebyś wychodziła. — Jego słowa trafiają prosto do mojego serca.

Wzruszam ramionami, czując się pokonana. — Teraz mnie potrzebuje. Kiwa głową. — Przepraszam, że na ciebie warczałem. 

Porozmawiamy, kiedy wrócę — zapewniam go, ale ja również potrzebuję zapewnienia.

Przytakuję z małym uśmiechem i przebieram się w pokoju Drew. Jak znam Courtney to naprawdę je jakby świat miał się jutro skończyć. Głośne basy Taylor Swift „We Are Never Ever Getting Back Together” odbijają się od ścian, kiedy do niej wchodzę. Najwyraźniej jest gorzej niż myślałam. 

Courtney? — wołam, kładąc torebkę na stół i skopując buty. Szukam źródła muzyki, żeby ją wyłączyć, ale zanim znajduję sprzęt stereo, widzę, Courtney siedzącą pośrodku swojego salonu i otaczające ja zdjęcia.



Co ty robisz? — Krzyczę przez muzykę, szukając pilota, żeby ją wyłączyć. Piosenka kończy się i wzdycham z ulgą. Nie pozwól mi siedzieć tutaj samej — mówi, trzymając w ręce zdjęcie swoje i Toby'ego i rozdziera je. Kiedy zaczyna się „Blank Space”, zamykam oczy.

Gorzej.



Załamała się. 271

„This is War” Kennedy Fox 

 

tłum. nieof.: malpka43210

Court — zaczynam, siadając obok. Podnosi pilota i w końcu wycisza muzykę. — Mów do mnie. Co się stało? Jest zdrajcą, który nie miał jaj, żeby choćby się ze mną spotkać, zanim prześpi się z kimś innym. Idiota. — Wyciągam zdjęcie z jej ręki i wyrzucam. — Nie zasługuje na to.

Przewraca oczami i mogę powiedzieć, że mocno płakała. Są czerwone i nabiegłe krwią. 

Tak, wiem. Ale to nie zmniejsza bólu.

Przytulam ją. — Wiem. Przez chwilę siedzimy w milczeniu, słuchając Taylor. — Chcesz rozwalić jego samochód? Znajdziemy parę kijów golfowych i odstawimy mu T-Swift? Chichocze i ściera łzę z policzka. — Tak. — Uśmiecha się lekko. Chichoczę. — Nie jest wart twoich łez. Albo kaucji, którą stracimy wydostając się z więzienia. Pociąga nosem, ponownie wycierając twarz. — Nigdy nie wyobrażałam sobie, że ktoś kogo kochasz, może cię tak bardzo skrzywdzić. Powtarzał mi w zeszłym tygodniu, że nie wyobraża sobie życia beze mnie, jak szczęśliwy jest i jak podekscytowany jest naszą przyszłością. Myślałam, że chce się oświadczyć, ale teraz to? Jak to się stało, do diabła? 

Brzmi jakby próbował przekonać samego siebie. Jest głupcem pozwalając odejść najlepszej rzeczy, jaka kiedykolwiek mu się przydarzyła. — Chwytam ją za rękę, żeby zwrócić jej uwagę. — Wiesz, że to dobrze? Nie był dla ciebie wystarczająco dobry.

Potakuje, chociaż nie jestem pewna, czy naprawdę w to wierzy. Wiem, że cierpi i ma do tego wszelkie prawo, ale chcę ją pocieszyć. 272

„This is War” Kennedy Fox 



tłum. nieof.: malpka43210

Chcesz wyjść? Na jakieś lody? Nie pozwolę, żebyś rozpaczał nad nim samotnie — mówię z mocą, ale i z uśmiechem, kiedy pogrywam z nią słabością do lodów. Możesz mi opowiedzieć wszystkie brudne szczegóły o sobie i Travisie? — Unosi brwi z nadzieją.

Wzdycham, przewracając oczami. — Poważnie? Słuchanie szczegółów seksualnych moich i Travisa nie pomoże. 

Sprawdźmy.

W końcu wychodzimy z mieszkania. Jeździmy po trochę, aż znajdujemy uroczy mały sklepik z lodami. Wyjawiam jej szczegóły dotyczące Travisa i siebie, ale nie ma za wiele do powiedzenia, ponieważ naprawdę nie wiem co się między nami dzieje. Jestem po prostu tak zdezorientowana, jak po raz pierwszy, kiedy poszliśmy do łóżka, ale część mnie nie chce tego jeszcze kwestionować. Im bardziej angażuję się emocjonalnie, tym większe ryzyko ponownego zranienia. 

Więc teraz, kiedy jestem starą panną, jak ludzie w moim wieku spotykają się z facetami? — Pyta, zlizując lody z łyżki.

Śmieję się. — Masz dwadzieścia dwa lata! — Prawie krzyczę, ale przypominam sobie, ze wokół są ludzie. — Nie dostajesz nawet jeszcze zniżki na ubezpieczenie samochodu. 



Ale czuję się staro, wkraczając ponownie do gry. Byłam z Tobym od osiemnastki. Nigdy nie musiałam korzystać z Tinkera, czy jak to się, do cholery, nazywa. Myślę, że masz na myśli Tinder — śmieję się. — Wkrótce skończysz naukę, więc potraktuj to jako błogosławieństwo! Będziesz singielką i będziesz robiła cokolwiek zechcesz. Możesz podróżować, zaliczyć jednorazowe numerki, albo po prostu obejrzeć film, który chcesz zobaczyć. 273

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Mruczy. — Tak, był dupkiem, kiedy chodziło o wybieranie filmów. 

Mówiąc o tym, powinnyśmy kupić masę śmieciowego jedzenia i pożreć je podczas oglądania romansów. — Wiem, że ją nakręcam, ale poczuje się lepiej.

Odsuwa puste naczynie i dramatycznie wzdycha, kładąc głowę na stole. — Nawet nie wiem jak to jest być sama. Nadal muszę przypominać sobie, żeby do niego nie pisać, jak to robiłam. 

Powiadamianie kogoś o każdym sowim kroku nie jest zdrowe, Court. Powinnaś być w stanie pójść do sklepu, restauracji czy łazienki bez jego wiedzy.

Gapi się na mnie, nie poruszając. — Jestem żałosna.   

Przestań. Nie uważam, że jesteś żałosna. Nadal planujemy coś zjeść? — Drażni się, biorąc torebkę i pozwala mi się podnieść. Och, taa. To główny powód, dla którego przyszłam dziś wieczorem.

Przez jedną noc odkładam swoje myśli na bok. Koncentruję się na Courtney i żartuję, żeby poczuła się lepiej. Kończymy oglądając wykupiony film „Jak robią to single” na iTunes z otaczającymi nas cukierkami i popcornem. Wiem, że rano obudzę się z mdłościami, ale dzisiejszego wieczora, nie obchodzi mnie to. Zanim zasypiam, sprawdzam telefon i wysyłam Travisowi: Dobranoc. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej. Zjadłam wystarczająco dużo śmieci, żeby nakarmić małą wioskę i prawdopodobnie rano będzie mnie mdliło. Nie sądzę, że spojrzę jeszcze na lody. Po odczekaniu dwudziestu minut i braku odzewu, zdecydowałam się wyciszyć komórkę. Może prześpi gówniany nastrój i porozmawiamy o tym jutro. Courtney opada obok mnie 274

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

na podłogę, ale nie mogę wyłączyć mózgu na tyle długo, żeby zasnąć. Gdzieś między rozpamiętywaniem o spotkaniu Travisa po raz pierwszy i nas razem, w końcu udaje mi się zasnąć. Kiedy się budzę na mojej twarzy wykwita uśmiech i nie mogę się doczekać zobaczenia Travisa, kiedy wróci z pracy dzisiaj wieczorem. Fakt, że nie możemy zachowywać się inaczej wokół Drew, jest swego rodzajem ekscytujący. Zerkając na telefon widzę, że nie mam żadnych nowych wiadomości, rozczarowanie wypełnia moje serce i nienawidzę, że to czuję. 

Jesteś głodna — Słyszę Courtney z kuchni. — Mogę zrobić naleśniki. Albo jajka. Gdzieś powinnam mieć bekon... — Słyszę jak przekopuje lodówkę.

Jęczę. — Nie mogę nawet myśleć o jedzeniu.   

Naprawdę? — Pyta, z pełnymi ustami. Może po prysznicu. Czuję, że cukier wycieka z moich porów. — Rozciągam się i wstaje z podłogi. Śmiało. Nie mam zamiaru kąpać się przez cały weekend. — Smutek w jej głosie nie pozostaje niezauważony.

Idę od niej, związała włosy na czubku, w ręce trzyma kawałek tostu, a w ustach galaretkę. Wygląda na to, że muszę zostać dłużej niż oczekiwałam. 

Nie patrz tak na mnie. — Wzdycha. — Po prostu potrzebuję paru dni, żeby się przyzwyczaić, a potem obiecuję, a nie pogrążę się w mroku.

Nie mogę się z tym kłócić. Każdy potrzebuje kilku dni, żeby wyrzucić to z systemu. 

W porządku, ale w poniedziałek spodziewam się normalnej, zwariowanej Courtney. 275

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Obiecuję.

Uśmiecham się. — Dobra, lecę pod prysznicem. 

Pewnie, nie ma problemu — mówi, biorąc gryza.

Odkąd Travis zabrał moje ubrania i kazał mi chodzić po korytarzu nago, branie prysznica ma zupełnie nowe znaczenie. Wspomnienia naszej przeszłości i wspomnienia teraźniejszości sprawiają, że wszystko się konfliktuje, ale nie mogę przestać o nich myśleć. Zamykam oczy i pozwalam gorącej wodzie uderzać w swoje mięśnie. Ostatni tydzień był nieco bardziej ruchliwy, niż przywykłam i spałam na twardej podłodze Courtney, co nie pomogło. Spędzam tam trochę więcej czasu niż to konieczne. Jej płyn do kąpieli pachnie niesamowicie i korzystam z jej drogiego szamponu. Kiedy woda zaczyna się schładzać, płuczę się. Czuję się lepiej, niż się spodziewałem, ale wiem, że poczuję się jeszcze lepiej, kiedy pogadam z Travisem. Kiedy wychodzę, słyszę, jak Courtney puka do drzwi. — Lola, jest cenzuralnie? 

Tak, wejdź. — Otaczam się ręcznikiem i potrząsam włosami. Zaczynam przekopywać szuflady szukając szczotki do włosów. Kiedy ją znajduję, kładę ją na ladzie i zauważam, że Courtney za sobą.

Jej oczy są szeroko otwarte, a twarz zbladła. Coś jest nie tak. Odwracam się i widzę, ze trzyma w dłoni mój telefon. — Co jest nie tak?  

Ja... ja… — jąka się. Co jest?

276

„This is War” Kennedy Fox 

tłum. nieof.: malpka43210

Twój telefon wibrował na stole, więc sprawdziłam, kto dzwoni. — Przełyka, wreszcie łapiąc oddech. — To był Drew.

Przeszukuję jej twarz, zaniepokojona. — W porządku? 

  

Chodzi o Travisa. — Jej słowa uderzają mnie w brzuch. — Wczoraj w nocy miał wypadek samochodowy. Albo raczej dzisiaj wczesnym rankiem, jak przypuszczam — moje serce opada. O mój Boże! — Krzyczę, sięgając po telefon. — Co z nim? Ja... nie znam szczegółów, ale... Zadzwonię do Drew. Nie, muszę się ubrać. Powinnam jechać do szpitala.

Rozpakuję torbę, która leży bezczynnie i zaczynam przerzucać ubrania, wyrzucając wszystkie inne bzdury. 

Viola...

Kiedy mam to, czego potrzebuję, opuszczam ręcznik i zaczynam się ubierać. Mój umysł kręci się i myślę o najgorszym. Powinnam była do niego zadzwonić, gdy nie odpisał, nawet nie upewniłam się, że jest w porządku zanim wyszłam. Nie wiem, co się stało w pracy, ale nigdy wcześniej się tak nie zachowywał.  

Viola, zaczekaj — Courtney krzyczy, kiedy łapię torby i chcę wyjść. Kradnę ci gumkę do włosów. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. — Przeszukuję jej szufladę i znajduję jedną, żeby związać wilgotne włosy w koński ogon. — Cholera, moje klucze. Muszę sprawdzić, gdzie je zostawiłam.

Przechodzę obok niej przez korytarz do salonu, gdzie zostawiłam torebkę. Zaczynam w niej grzebać i słyszę Courtney idącą za mną. 

Nie był sam. 277

„This is War” Kennedy Fox

tłum. nieof.: malpka43210

Wyciągam kluczyki z torebki i idę do drzwi po buty. — Wiesz, do jakiego szpitala go zabrali? W przeciwnym razie muszę zadzwonić do Drew.  

  

Viola! — Krzyczy, przyciągając moją uwagę. — Słyszysz, co mówię? Co? Tak, powiedziałaś, że nie jest sam. — Zakładam torebkę na ramię i wtedy docierają do mnie jej słowa. — Co masz na myśli? Był z przyjacielem? Nie dokładnie. — Spoglądając na jej twarz, wiem, że jest źle. Powiedz mi. Był z dziewczyną. — Urywa, serce bije mi głośniej, ale musze usłyszeć wszystko. — Była na tylnym siedzeniu naga.

W moim gardle pojawia się ogromna bryła. Nie. Nie ma mowy. Potrząsam głową. 

Kto to był? — Pytam, część mnie nie chce wiedzieć. — Znasz jej imię?

Mocno zaciska wargi, litość i żal, wypisane są na jej twarzy. Zamykam oczy, bo jestem pewna, że wiem. Wysoka, biuściasta blondyna. Ta, która wysłała mu swoje nagie zdjęcia. Czuję, jak serce łamie mi się w piersi. 

Courtney, powiedz mi. Jak ma na imię? — Błagam. Muszę to usłyszeć.

Patrzy na mnie, wdychając głęboko powietrze. Zamykam oczy, ale nic nie może przygotować mnie na taki szok. 

Mia.

278