Kathryn Andrews - Hale Brothers - Starless Nights 2.pdf

SAVE OFFLINE

Proszę o nieudostępnianie i nierozpowszechnianie mojego tłumaczenia.

Moim chłopcom… Dziękuję, za to, że jesteści moją codzienną inspiracją, Nigdy nie przestawajcie wierzyć w gwiazdy. I zawsze pamiętajcie, że kocham was o wiele bardziej, niż stąd do księżyca i z powrotem.

GWIAZDY Super, żeby w nie wierzyć. Migoczące na ciemnym niebie, Niesamowite kule gazu i światła, Odsłaniające konstelacje, Świecące tak jasno.

DAVY Z

PROLOG - Co robisz? – Słyszę dziewczęcy głos i spoglądam delikatnie przez ramię, nie patrząc w jej twarz. Ma na sobie fioletowe, lśniące japonki i każdy jej paznokieć u stóp jest pomalowany na inny, błyszczący kolor. - Buduję zamek z piasku. A na co to wyglada? – Chciałbym, żeby po prostu sobie poszła i zostawiła mnie samego. Tata ponownie jest dzisiaj w jedynm ze swoich złych nastrojów. Tak szybko, jak mogłem wydostać się z domu, zrobiłem to. Odkąd mały Matt wrócił ze szpitala do domu, tata zaczął zachowywać się jak inna osoba. Stał się taki złośliwy wobec wszystkich. Zeszłej nocy Matt płakał, ale nikt do niego nie podszedł i go nie podniósł, tylko mój tata na niego wrzeszczał. To sprawiło, że płakał jeszcze bardziej. Tata nienawidzi, jeśli coś zakłóca jego sen. Wiem, że nie powinienem tego robić, ale zakradłem się do jego pokoju, wspiąłem do jego łóżeczka i zwinąłem się koło niego w kłębek, żeby mógł znowu zasnąć. On jest takim przyjemnym, małym dzieckiem. Nie wiem, dlaczego oni nie kochają go bardziej. - Cóż, to nie wygląda za bardzo jak zamek. Mogę pomóc? – pyta. Trochę sztywnieję. To było poniekąd złośliwe i nie prosiłem o jej opinię. - Dlaczego? – Kątem oka widzę, jak wykręca palce. - Ponieważ chcę się z tobą pobawić – mówi, jak dla mnie trochę za bardzo entuzjastycznie. - Ale dlaczego? - Ponieważ dopiero co się tutaj przeprowadziliśmy i chcę się zaprzyjaźnić. Mieszkasz tutaj? – Zastanawiam się, czy miała na myśli tymczasowo, czy na stałe. Większość ludzi, którzy zatrzymują się w tych wynajmowanych domach używa wyrażenia „wprowadzić się w dzień” i „wyprowadzić się po dniu”, więc to, co właśnie powiedziała o wprowadzeniu się

tutaj może znaczyć różne rzeczy. To właśnie jest problem mieszkania na plaży. Nikt nigdy nie zostaje. Drew i ja cały czas zawieramy przyjaźnie, ale sześć dni później, oni wyjeżdżają. - Taa, mieszkam tutaj. W dół tej ścieżki dla pieszych, o tam. Wprowadziłaś się tutaj na tydzień, czy na dobre? – Biorę moje wiaderko i wypełniam je piaskiem. - Na dobre. Jesteśmy tutaj, żeby zostać. Jutro mam poznać moją nową nauczycielkę. - Och. Kto jest twoją nauczycielką? - Pani Paggio. – To musi znaczyć, że jest w klasie Drew. Rok przede mną. - Ile masz lat? – pytam ją. - Osiem. - Odjazdowo, ja też – mówię jej, wciąż zajęty moim piaskiem. – Ale ja chodzę tylko do drugiej klasy. Gdzie się wprowadziłaś? - Do domu wzdłuż ulicy, o tam. Spoglądam, kiedy wskazuje na ulicę obok mojej. Zgaduję, że miło byłoby zaprzyjaźnić się z kimś, kto nie wyjeżdża, nawet jeśli tym przyjacielem jest dziewczyna. - Dlaczego masz tutaj te żółwie ninja? - Ponieważ, kiedy skończę z zamkiem, one będą go broniły – odpowiadam, wylewając trochę wody na górę piasku, który jest w wiaderku i ubijam go rękami. - Przed kim? O matko, ona zadaje dużo pytań. - Przed wrogimi najeźdźcami, a kim innym? – Czy ta dziewczyna nic nie wie? - Gdzie jest księżniczka? Każdy zamek musi mieć księżniczkę. – Nie mogę powstrzymać się od śmiechu. Wywracam wiaderko, żeby dodać do zamku wieżę i piasek wychodzi idealnie. - Nie, nie musi. Drew i ja nigdy nie mieliśmy księżniczki w żadnym z naszych zamków. - Kim jest Drew? - Moim starszym bratem – mówię, kiedy przykuca obok mnie i zaczyna kopać fosę. - Och, ja nie mam żadnych braci, ani sióstr. Lubisz go? Myślę sobie, że to dziwne pytanie. - Tak, bardzo go lubię. Jest najlepszy.

- Cóż, wciąż uważam, że potrzebujesz księżniczki. – Ta dziewczyna musiała zwariować. W końcu na nią patrzę i czuję, jak mój oddech zamiera w gardle. Dziewczyna ma rudawe warkocze i patrzy prosto na mnie, najjaśniejszymi niebieskimi oczami. Ma miły uśmiech i delikatne piegi na całej twarzy. Jest najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem. Odwzajemniam jej uśmiech i odwracam wzrok. Nawet pomimo tego, że mam osiem lat, wiem, że właśnie wydarzyło się coś dużego. Nagle czuję w mojej klatce piersiowej zabawne rzeczy, a moje serce wali naprawdę szybko. Bycie tylko przyjaciółmi wydaje się prawie zbyt proste. Nagle stała się czymś o wiele więcej. Od razu zdecydowałem, że tak długo, jak ta dziewczyna jest w moim życiu, zamierzam spróbować uczynić ją szczęśliwą. Zawsze. - Ok… ale ty i tylko ty stajesz się księżniczką – mówię, ponownie na nią patrząc. Jej oczy się powiększają, a uśmiech jeszcze bardziej się rozszerza. - Jak masz na imię? – pyta. - Beau, a ty? - Leila.

ROZDZIAŁ 1 BEAU Korytarz jest ciemny i przebiegam palcami po ścianie, kiedy na palcach zmierzam do swojego pokoju. Wiem, że nie powinienem był się wymykać, ale obiecałem Leili, że się z nią spotkam i w ciągu ostatnich sześciu lat nigdy nie złamałem złożonej jej obietnicy. Kiedy docieram do moich drzwi orientuję się, że są zamknięte. Nie przypominam sobie, żebym je zamykał i nie mogę się oprzeć myśli, że on to zrobił celowo. Wie, że wyszedłem i nie było mnie tutaj. To jego sposób, żeby dać mi do zrozumienia, że wie i że mnie nasłuchuje. Wcześniej tego dnia, Leila i ja zaplanowaliśmy, że spotkamy się o północy i pojedziemy na rowerach do Bean Point. 1 W szkole uczyliśmy się o Quadrantids – pierwszym w roku deszczu meteorytów. Zwykle można go zobaczyć w pobliżu Wielkiego Wozu. Zaczyna się w ciągu ostatniego tygodnia grudnia i kończy się gdzieś w połowie stycznia. Głupi ja, zapomniałem zostawić pod oknem drabinę. Przesuwając ją w środku nocy, żeby wspiąć się do środka przez okno, narobiłbym za dużo hałasu, więc zamiast tego wszedłem i wyszedłem przez okno pokoju Drew. On nie przejmuje się tym, że się wykradam, martwi się tylko, że zostanę przyłapany. Powoli, cicho i bardzo ostrożnie, moja trzęsąca się ręka nieruchomieje, żeby przekręcić gałkę i otworzyć drzwi do mojego pokoju. Co, jeśli on jest po drugiej stronie drzwi, czekając na mnie? Z niepokoju i strachu o to, co może nadejść, na moim czole pojawia się pot. Zaciskając zęby otwieram drzwi, zaglądam do środka i widzę, że pokój jest pusty. Ucieka mi małe westchnienie ulgi i kropla potu spływa w dół mojej szyi. Nie chcę, żeby usłyszał jakiś trzask, czy skrzypnięcie, więc otwieram drzwi tylko na tyle szeroko, żebym mógł się prześlizgnąć, poruszając się tak powoli, jak to możliwe. Kiedy jestem już w pokoju, zamykam delikatnie drzwi, wciągam piżamę i kieruję się prosto w stronę szafy.

1

Bean Point- jest najbardziej wysuniętym na północ końcem wyspy Anny Marii. Jest lokalnym sekretem i zapewnia zapierający dech w piesiach widok zachodu słońca 

Myślę sobie, że szafa powinna być najbezpieczniejszym miejscem i ukrywam się za wiszącymi na wieszakach koszulami. Starając się jakoś ułożyć, potrącam wieszaki, które zgrzytają o drążek. Rzeczywistość mówi mi, że ten hałas nie był głośny, ale każdy mój mięsień zamarł w bezruchu i zawładnęła mną niekontrolowana panika. Słyszał mnie? Moje dłonie zaciskają się w pięści, mocno zamykam oczy, oddychanie staje się trudne i każda część mnie się trzęsie. Obudziłem go? Moje serce wali tak dziko, bije w całym moim ciele. Czuję je w mojej piersi, żołądku, w moich palcach u rąk i nóg i w uszach. Łomocze tak mocno, że zagłusza gwizdanie białego szumu, którym jest noc. Muszę się uspokoić … muszę uciec. Siedząc na rękach, dotarłem do miejsca w mojej głowie, gdzie wszystko, co mnie otacza odcina się i odpływa. Gwiazdko jasna, gwiazdko promienna, pierwsza gwiazdko, którą widzę tej nocy. Chciałbym móc, chciałbym móc, mieć życzenie, które sobie zażyczę tej nocy. Moje usta się poruszają, ale nic z nich nie wychodzi, powtarzam to w kółko w mojej głowie, do czasu, aż moje serce zaczyna zwalniać. Moje życzenie jest zawsze takie samo, a jest nim to, żeby być z nią. Lato, podczas którego poznałem Leilę, było latem, w którym zakochałem się w gwiazdach… i w niej. Wracając myślami, nie mam wątpliwości, że to jest dokładnie to, co się wydarzyło i cieszyłem się każdą minutą tego. Każdej nocy możemy gapić się w gwiazdy, wykrzykiwać rymowanki z dzieciństwa i wymyślać tak dużo życzeń ile jesteśmy w stanie. Otwierając oczy, widzę przedzierające się przez szczelinę drzwi światło. Nie zamknąłem ich do końca i światło księżyca, padające z okna rozświetla pokój. Mijają minuty, nie jestem pewny jak wiele, ale to nie ma znaczenia. Strach trzyma mnie schowanego w tym rogu. Zastanawiając się, czy powinienem wspiąć się do łóżka i iść spać, pochylam się do przodu i zaglądam przez szczelinę w drzwiach od szafy, żeby rozejrzeć się po pokoju i sprawdzić, czy cokolwiek wygląda jakby było nie na miejscu. Spoglądam w stronę okna i jestem zaskoczony widząc, że nocne niebo jest czarne jak smoła. Poza księżycem jest bezgwiezdna noc. Gdzie są gwiazdy? Muszę zobaczyć gwiazdy! Gwiazdy zawsze sprawiają, że czuję się lepiej. Czy one zniknęły? Jak mogły zniknąć? Były tam chwilę temu. Złe rzeczy zawsze dzieją się w bezgwiezdne noce. Leila i ja nie tak dawno temu komentowaliśmy to, jak jasne są i jak wiele ich jest.

Tętno mojego serca trochę się uspokaja, kiedy myślę o Leili. Ona jest moją jasną gwiazdką. Zawsze błyszczy i świeci. Nigdy więcej nie będę w stanie myśleć o gwiazdach, nie myśląc o niej. Drzewa przed moim oknem kołyszą się na wietrze, przerywając smugi księżycowego światła i rzucając na mój pokój cienie. Podążam za światłem księżyca, które świeci w róg mojego pokoju. Siedzi tam moja mama. Kiedy się tutaj dostała? Dlaczego tutaj jest? Dlaczego się nie rusza? Moje serce ponownie zaczyna pędzić i prawię podskakuję, żeby do niej podejść. Coś jest nie w porządku. Przypatrując się bardziej, widzę, że jej głowa jest trochę odchylona do tyłu, a jej oczy są otwarte, ale nie mruga. Z jej głowy sączy się krew, spływa z boku jej twarzy i kapie na koszulkę. Ciągle się na nią gapię, ale ona się nie rusza. Całe moje ciało zaczyna się ponownie trząść. Czy ona nie żyje? Coś uderza w ścianę w korytarzu i sapię trochę za głośno, szarpiąc się do tylu, podciągając nogi do góry i chowając twarz w kolanach. Nadchodzi! Wiem to! Strach we mnie wydłuża swój uchwyt i jego palce powoli zaczynają prześlizgiwać się w górę moich nóg, przez kolana, w dół pasa i w górę prosto do mojej szyi. Ściska, a ja nie mogę oddychać. Obudziłem go. Idzie po mnie, jestem tego pewien. Nasłuchuję skrzypnięć na drewnianej podłodze, kiedy będzie dopasowywać się do jego ciężaru. Mija czas. Sekundy, minuty, godziny, po prostu nie wiem. Straciłem zdolność spójnego myślenia. Skupiając się na tym, co mogę usłyszeć, nasłuchuję dopóki nie mogę już dłużej wyłapać żadnego skrzypnięcia, ani żadnego odgłosu. Zamiast tego, czuję znajomą ciężkość dymu. Unosząc głowę z kolan, otwieram oczy i natychmiast zaczynają palić, z powodu chmury dymu, która napełniła moją małą szafę. Wypełnia mnie panika i kopnięciem otwieram drzwi, zapominając o tym, że powinienem być cicho. Większość ludzi ma tą jedną rzecz, która napełnia ich irracjonalnym strachem i dla mnie tym czymś, obok mojego ojca, jest ogień. Dzwonki alarmowe w mojej głowie krzyczą. Dom się pali! Muszę się stąd wydostać! Wyskakując z szafy, sapię na widok mojego pokoju. Płomienie całkowicie otaczają moje łóżko i drzwi. Strach przed ogniem powoduje, że zamieram. Nie wiem gdzie patrzeć, ani co robić. Rzucam szybkie spojrzenie dookoła pokoju i to wtedy ją widzę. Leila siedzi na środku mojego łóżka. Kiedy tutaj dotarła? Jak tutaj dotarła? Szła za mną do domu?

Gapi się na mnie, wykręcając palce, ale się nie rusza. Dlaczego się nie rusza? - Leila! Musisz się stad wynosić! – wrzeszczę na nią. Jej oczy są spuchnięte i czerwone. Płakała, a ja nie wiem dlaczego. - Leila? – Nie odpowiada. Co mam robić? Ciepło płomieni nasila się i jest tak, jakby ona nawet ich nie widziała. Ogień rozprzestrzenia się po całym pokoju i gdybym nie wiedział lepiej, pomyślałbym, że ściany zbliżają się do mnie. Są jakby bliżej, naciskając na mnie, chcąc mnie udusić. Nie rozumiem! Coś tutaj jest nie w porządku! Natychmiast płomienie wokół łóżka stają się większe i wyższe. Chowam głowę w ramieniu, żeby nie zostać poparzonym. Płomienie trzaskają, syczą i przecinają powietrze. Ich ciepło jest tak przytłaczające, zaczynają parzyć moją skórę, a moje serce bije nierówno. Na moich rękach zaczynają się tworzyć pęcherze, a z oczu wyrywają się łzy, na skutek tego dotkliwego bólu, który czuję. W tle słyszę cichy płacz. To płacz Matta. Spoglądam w róg, w którym jest moja mama, ale jej już tam nie ma. Kiedy opuściła pokój? Czy wciąż byłem wtedy w szafie? Jak mogłem nie zauważyć, że wychodzi i dlaczego nie zabrała mnie ze sobą? Dlaczego nie idzie po Matta? On ma tylko siedem lat. Nie powinien płakać w swoim pokoju! Gdzie są wszyscy? Próbuję się ruszyć, ale nie mogę. Czyste przerażenie, które mnie rozrywa sprawia, że jestem kompletnie nieruchomy. Moje stopy są przykute do podłogi. Nie mogę ich unieść, nie ważne jak bardzo się staram. Co mam zrobić? Próbuję wymyślić plan jak mamy uciec, ale wszystko na czym mogę się skupić, to to, że spalimy się żywcem. Spływające po mojej twarzy łzy są chłodne w porównaniu do ognia. Płacz Matta zwiększa się i zaczyna krzyczeć, żeby ktoś mu pomógł. Muszę do niego iść, ale jeśli to zrobię, to co stanie się z Leilą? Nagle zdaję sobie sprawę, że podejmuję decyzję. Muszę wybrać, pomiędzy ratowaniem jego czy jej. Moje łzy zamieniają się w szloch. To nie jest kara czy tortura. To jest życie i śmierć, która pozostanie na moich rękach i sumieniu na zawsze. Smolisty dym okrywa mój nos i usta. Nie mogę złapać tchu, oddychanie staje się ciężkie i płytkie i pojawiają się zawroty głowy, zniekształcając pokój jeszcze bardziej, niż już jest. Obrazy Matta błyskają przede mną w dymie i rozgrywają się jak stare, rodzinne filmy. Biegnie wokół plaży ścigając mewy, leży na łóżku słuchając jak czytam grecką mitologię i uśmiecha się do mnie, kiedy widzi lornetkę, którą mu dałem tak, jak codzienny przypadkowy prezent. Matt nigdy się nie uśmiecha, więc tamtego dnia moje serce spuchło ze szczęścia.

- Beau… - Leila mówi do mnie spokojnie. Poprzez otaczające łóżko płomienie, moje oczy strzelają i blokują się na niej. Łzy teraz toczą się w dół jej twarzy. – Idź. Zapomnij o mnie. - Co? Nie chcę iść Leila! Nigdy nie mógłbym cię zapomnieć! Proszę! Owiń się kocem i zejdź z łóżka. Musimy się stąd wynosić! – proszę i błagam ją, ale się nie rusza. Słyszę, jak za mną otwierają się drzwi. Zalewa mnie ulga, ponieważ jest tutaj ktoś, żeby nas uratować, a potem słyszę jego śmiech. To ten śmiech, który stał się centralnym punktem wszystkich moich koszmarów i wszystkich moich lęków. Jest nikczemny, złowieszczy, przebiegły, mściwy i zaborczy. Oddziałuje na każdą komórkę w moim ciele. Wiem, że kiedy słyszę ten śmiech, nadejdą złe rzeczy i ból. Ponownie myślę o bezgwiezdnej nocy. - Ts, ts, ts, Beau. Naprawdę myślałeś, że zamierzałem pozwolić ci ją mieć? Należysz do mnie i robisz to, co powiem. Ona jest rozproszeniem twojej uwagi, a rozproszenie musi zostać usunięte i wyeliminowane. – Nie mogę na niego spojrzeć, po prostu nie mogę. Utrzymując oczy na Leili widzę go, jak przechodzi przez ogień w stronę łóżka. Dlaczego nie został poparzony? Albo może został, tylko się tym nie przejmuje? Jego celem jestem ja, to dlatego tutaj jest. Matt płacze teraz głośno i histerycznie. Zaczyna krzyczeć z bólu, nie ze strachu i wiem, że dosięgnął go ogień. Serce tak mocno trzaska w mojej piersi, że to boli i moje palce mrowią. - Matt… - szepczę, spoglądając w stronę drzwi. Więcej łez spływa po mojej twarzy i czuję, jakby moje ciało roztrzaskiwało się i pękało z rozpaczy. Nie uratowałem go. Płonie żywcem. Mój ojciec zatrzymuje się obok łóżka, patrzy na mnie i z mściwym uśmieszkiem mówi. - On nigdy nie był chciany i nikt nie będzie za nim tęsknił. On był pomyłką i co więcej niemile widzianą. Nie widzisz? Ten ogień był idealnym rozwiązaniem. Mogę się pozbyć tak wielu, ale nie martw się… ciebie zatrzymam. – Śmiech powrócił, a płacz Matta się skończył. Jestem w takim stanie szoku, że obrazy przede mną poruszają się w zwolnionym tempie. Mój ojciec błyskawicznie wyciąga zza siebie moją rakietę tenisową, podnosi ją nad głowę i potężnie opuszcza na Leilę. - NIE! Moje ręce strzelają przede mnie, sięgając do niej, ale moje stopy wciąż się nie poruszają. Bije ją ciągle i ciągle, a jej rozdzierające krzyki wypełniają każdą, malutką przestrzeń w mojej głowie. Nie mogę myśleć o niczym innym, poza jej krzykiem i o tym, jak zawiodłem również ją.

Opadając na podłogę, zakrywam uszy i zaciskam oczy. On ją zabija, a ja nie robię nic, żeby go powstrzymać. Kołysząc się do przodu i do tyłu, moja głowa w końcu uderza o podłogę. Ciepło, dym, przerażenie, bezradność, poddanie się, to wszystko mnie pochłania. Oni wszyscy umierają i to jest moja wina. Zawiodłem ich… - Boże, proszę zabierz mnie również… BOOM!

Tłumaczenie nieoficjalne daga.b_17 Korekta : tombienowa

ROZDZIAŁ 2 BEAU Głośny hałas dochodzący z zewnątrz przestraszył mnie i obudził. Jestem na ziemi, obok łóżka, całkowicie zaplątany w prześcieradle. Siadając, rozglądam się po pokoju. Pot pokrywa mnie od głowy, po palce u stóp, a moje oczy są spuchnięte i zamglone łzami. Moje serce pędzi nierówno. W moim nosie pozostał zapach dymu, wciąż mogę poczuć jego wwiercające się we mnie oczy i ten strach powoduje, że mój i tak już odczuwający nudności żołądek przewraca się. Gramoląc się z prześcieradła, pędzę do łazienki, żeby opróżnić żołądek. Ze wszystkich tych snów, które miałem na przestrzeni lat, ten jest najgorszy. Pojawia się co najmniej dwa razy w miesiącu i sprawia, że pozostaję roztrzęsiony przez kilka dni. Siedząc na ziemi, koło toalety, rozciągam ręce na muszli i opuszczam głowę. Słuchając dźwięków nocy, próbuję oczyścić moją głowę z jego śmiechu, krzyku i z Leili, która mówi żeby o niej zapomnieć. Zaciskam mocno oczy, a moje serce się chmurzy. List Leili szybko błyska w mojej głowie. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego myślała, że kiedykolwiek będę w stanie o niej zapomnieć. Na zewnątrz śmieciarka opróżnia kontener i ten hałas wyrywa mnie z moich myśli. Z oddali słyszę trąbienie samochodów dostawczych, kiedy podjeżdżają do lokalnych sprzedawców i klaksony kilku samochodów, rozbrzmiewające głośno na okolicznych drogach. Z otwartymi ramionami witam to rozproszenie uwagi. Gwiazdko jasna, gwiazdko promienna, pierwsza gwiazdko, którą widzę tej nocy. Chciałbym móc, chciałbym móc, mieć życzenie, które sobie zażyczę tej nocy. Spoglądam w okno. Świecą w nim neonowe światła szyldu, klubu jazzowego z przeciwnej ulicy. Nie ma gwiazd. Słusznie, po raz kolejny sobie przypominam. Jestem w lofcie, w Nowym Jorku. Jego tutaj nie ma. Jest w więzieniu i był tam przez ostatnie czternaście miesięcy. Nic mi się nie stanie. Nie ma pożaru. Jestem bezpieczny, jest ze mną dobrze tak samo, jak z ludźmi, których kocham.

Wstając z podłogi, opieram się o blat, kiedy gapię się na patrzące na mnie odbicie w lustrze. Ledwo już siebie rozpoznaję. Chlapiąc wodą w twarz, próbuję zetrzeć zmęczenie, które wydaje się na stałe zamieszkać pod moimi oczami. Myję zęby i spoglądam na zegar, pokazuje, że jest 4:45. Nie ma mowy, że będę w stanie ponownie zasnąć. Równie dobrze mogę się pozbierać i wyjść. Wciągam na siebie sportowe spodenki, koszulkę, pulower, japonki i czapeczkę bejsbolową. Mam w planach rozegrać dziś rano kilka setów z Nate’m, więc wpycham do plecaka ubrania na zmianę i rakietę tenisową. Rozglądając się po otwartej przestrzeni mojego loftu, który tworzą kuchnia, jadalnia i salon, widzę, że Matt ciągle jest zwinięty w kłębek na rozkładanej kanapie. Jestem wdzięczny, że dzisiejszy, poranny incydent go nie obudził – działo się tak w przeszłości. Na lodówce znajduje się zmywalna tablica. Zostawiam mu szybką wiadomość, żeby wiedział, iż wrócę na lunch. Zabieram z biurka brązowy, oprawiony w skórę notatnik, portfel, telefon i klucze i szybko wymykam się z mieszkania. Kilka dni temu, zauważyłem niedaleko bloku, lokalną kawiarnię. Z pewnością musi być otwarta o 5:00. Zamykam drzwi i przeskakuję w dół po pięciu kondygnacjach schodów, zmierzając do frontowych drzwi mojego budynku z czerwonego piaskowca, który nie posiada windy. Na zewnątrz powietrze jest delikatnie wilgotne i dzisiejszą mieszankę, którą można w nim poczuć jest zapach świeżego pieczywa i czekolady. Drew nigdy nie zrozumie, dlaczego do zamieszkania wybrałem tę dzielnicę, ale budzenie się każdego dnia przy innym, pysznym zapachu jest jednym z powodów.

Dla mnie, Greenwich Village1 jest jak dom. Wiem, że prawdopodobnie powinienem mieszkać bliżej kampusu, ale hej, od tego jest metro. Kocham unikalność sklepów, smaki różnych potraw z całego świata i ten eklektyczny tłum ludzi, którzy żyją i przemieszczają się codziennie przez tę dzielnicę. Pozostawienie mojej mamy na Florydzie było słodko-gorzkie, ale przez lata chciałem uciec z tamtego domu i teraz, kiedy jestem tutaj, tęsknię za nim. Cóż, tęsknię za nią. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak o wiele gorsze będzie to uczucie, kiedy Matt również wyjedzie. Szkoła nie zacznie się aż do przyszłego miesiąca, ale zdecydowałem przenieść się tutaj pierwszego lipca. Mój brat, Drew planuje imprezę urodzinową dla siebie i jego dziewczyny 1

Greenwich Village - inaczej West Village lub w skrócie The Village - dzielnica mieszkalna na Manhattanie w Nowym Jorku.

Ali w zachodnim Hamptons. Wiem na pewno, że zraniłbym ich uczucia i sprawił, że byliby ogromnie rozczarowani, gdybym się nie pojawił. Zatrzymuję się przed kawiarnią , The Grind, wygląda na pustą, ale światła są włączone. Otwieram drzwi i dzwonek daje im znać, że wszedłem. Wybieram duże, skórzane, wypoczynkowe krzesło przy oknie i siadam w nim. To miejsce bardzo przypomina mi kawiarnię Beachside, cioci Elli, ale ta zdecydowanie pasuje do swojej lokalizacji. Rozglądając się wokoło widzę, że jedna ściana jest pokryta podpisanymi fotografiami sławnych ludzi, którzy byli w tej kawiarni, a inna jest pokryta czymś, co zakładam jest lokalnymi malowidłami na sprzedaż. Kładąc mój notatnik na małym stoliku obok krzesła, pochylam się do przodu, opierając łokcie na kolanach. W ciągu ostatnich kilku miesięcy, koszmary zaczęły pojawiać się częściej i tym razem zostałem całkowicie wycieńczony i z większym uczuciem dyskomfortu niż zazwyczaj. Prawdopodobnie powinienem z kimś o tym porozmawiać. Wiem, że te koszmary nie są normalne, ale jeśli to zrobię, wiem, że będę musiał na nowo przeżywać tak wiele momentów, o których staram się zapomnieć. Obniżając trochę bardziej moją czapeczkę, sięgam i pocieram kark, wypuszczając w tym samym czasie głębokie westchnienie.

LEILA Każdego ranka, dziesięć minut przed piątą rano otwieram drzwi i wchodzę do kawiarni. Większość ludzi mówi, że nie mogą rano funkcjonować, jeśli nie dostaną swojego kubka kawy. Jak dla mnie, nie czuję się w pełni obudzona do czasu, kiedy nie wezmę głębokiego oddechu i nie poczuję aromatu, który tworzy to wyjątkowe i przyjazne miejsce. To tak zaczynam mój dzień i kocham to. Mówiąc o byciu we właściwym miejscu, o właściwym czasie. Pewnego dnia zeszłej jesieni, wracałam ze szkoły do domu, kiedy zdecydowałam, że dziś jest dla mnie ten dzień, żeby wstąpić i kupić latte. Mijałam tę małą kawiarnię od tygodni i naprawdę, bez żadnego powodu, nigdy wcześniej tutaj nie wstąpiłam. Kiedy przeszłam przez drzwi, usłyszałam nad sobą dzwonek i rzuciłam jedno spojrzeniem dookoła, byłam oczarowana. Kocham kawiarnię mojej cioci Elii w domu na Florydzie. Ma ten osobliwy urok, który można znaleźć tylko na plaży. Kolory są uspokajające, meble są celowo postarzone i nie ma mowy, żeby dało się całkowicie usunąć z podłogi cały piasek. Ma swoją część stałych, regularnych klientów, ale w większości jest wypełniona turystami i podróżnikami z całego świata. Ta mała kawiarnia, tutaj w mieście wydaje się być przeciwieństwem. To jest okoliczna kawiarnia, w większości bardziej wypełniona stałymi, lojalnymi klientami, niż przechodniami. Ogólny wystrój jest ciemny. Jest zachęcający i ciepły. Ściany są z cegły, stoliki z drewna i znajduje się tutaj ciężki barowy blat, w typie drewnianego stołu, który biegnie wzdłuż jednej ściany, przez tył i wzdłuż kolejnej. Są tutaj krzesła z wysokim oparciem, rozmieszone strategicznie tak, jak gniazdka elektryczne. W poprzek podłogi ustawionych jest kilka stolików z dużymi, skórzanymi krzesłami, przygotowanymi dla indywidualnych grup klientów. Na podłodze, koło okien znajdują się ciężkie tablice z wypisanym menu i specjałami dnia. Ściany są stylowo udekorowane i wiedziałam w ciągu minuty, że się zakochałam. Podeszłam do kobiety za ladą z tyłu, żeby zmówić latte i wtedy usłyszałam, jak mówiła, że ktoś właśnie zrezygnował i będzie teraz musiała znaleźć nową osobę do otwierania. Bez zastanawiania się dwa razy powiedziałam. - Ja to zrobię. – Przerwała w pół zdania, zmierzyła mnie wzrokiem i powiedziała osobie, po drugiej stronie linii, że oddzwoni. - Chcesz codziennie otwierać kawiarnię? Jesteś pewna? – Jej spojrzenie było sceptyczne.

- Tak, proszę pani. - Czy kiedykolwiek wcześniej pracowałaś w kawiarni? – Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który rozciągnął się na mojej twarzy. - Właściwie, tak. Moja ciocia jest właścicielką kawiarni na Florydzie, skąd pochodzę. Pracowałam tam przez lata. - Hmmmm. Jesteś studentką? - Tak, w Parson.1 – Mogę zobaczyć, obracające się w jej głowie zębatki. - W tygodniu, twoje godziny pracy byłyby od 4:50 do 10:00. - Co pani powie na 9:45, żebym mogła zdążyć na czas na zajęcia, a będę mogła to odrobić w weekendy, jeśli będę potrzebna. Wahała się i rzuciła na mnie jeszcze jednym spojrzeniem, podejmując decyzję. Z podekscytowania kołysałam się na palcach. - Cóż, w takim razie w porządku, jeśli dla ciebie brzmi to dobrze, to dla mnie też. Dajmy temu szansę. – Nie mogłam uwierzyć, że od tak dostałam pracę. Zamówiłam kawę i spędziłam kolejne cztery godziny, ucząc się wszystkiego na temat kawy. Tego ranka muszę tylko otworzyć kawiarnię, uruchomić ekspres do kawy i iść na tył, żeby wyciągnąć świeże muffinki, które zostały zrobione poprzedniej nocy, wtedy słyszę dźwięk dzwonka nad drzwiami. Większość porannego tłumu zaczyna się schodzić około 5:30, więc jestem trochę zdziwiona, że ktoś jest już tutaj tak wcześnie. Przechodzę przez drzwi, prowadzące na salę i zauważam klienta, siedzącego na przodzie, przy oknie. Moje ciało reaguje, zanim umysł może to zrobić i zamieram w pół kroku. Moje serce rozbija się w piersi, a ręce zaczynają się trząść i jestem pewna, że moje oczy ze mną pogrywają. Nie ma mowy, że ze wszystkich kawiarni w mieście on wszedł właśnie do mojej. To po prostu jest niemożliwe. Ale oto jest, wyglądając prawie tak, jak go zapamiętałam. Ali, moja najlepsza przyjaciółka musiała mu powiedzieć, że tutaj pracuję. Zamierzam ją zabić. Zamiast podejść, żeby go przywitać, gapię się na niego. Minął prawie rok, odkąd go widziałam i nagle cały ten czas zmalał i wydaje się, jakby to było wczoraj. Nawet nie wiedziałam, że on jest tutaj, w mieście. Ali nigdy mi nie powiedziała. Po prostu założyłam, że pojawi się jakoś późnym lipcem. Czuję się, jakby mój świat właśnie się przechylił. Nie byłam przygotowana, żeby go zobaczyć. 1

Tak dla przypomnienia Parson jest prywatną szkołą mody i projektowania, znajdującą się w Greenwich Village,

w Nowym Jorku.

Poranne słońce nie zaczęło jeszcze wschodzić, więc okna za nim serwują tylko ciemne tło, a błyszczące nad nim światło oświetla go, jak poświata. Gdybym była fotografem, czuję, że byłoby to cudowne zdjęcie. Tak jak jest, robię tylko mentalną fotografię i teraz już na zawszę będę go widziała, jak siedzi na tym krześle. Gdybym nie wiedziała lepiej, stąd gdzie stoję, powiedziałabym, że jest większy, wyższy. Jego nogi są delikatnie wyciągnięte przed nim i wydają się takie długie. Jego ramiona i klatka piersiowa są szerokie i silne, a jego włosy są trochę dłuższe, kiedy wykręcają się spod jego czapki. Każda, pojedyncza część w moim wnętrzu krzyczy. Krzyczy na mnie, żebym podeszła i go przytuliła, krzyczy, żebym zażądała odpowiedzi i krzyczy na mnie, żebym okazała mu obojętność i zachowała się, jakby w ogóle się nie liczył. Jednak problemem, z tą ostatnią myślą jest to, że…. on się liczy. Jakiś czas temu, Ali wspomniała, że on rozważa dołączenie do Drew na Columbia, ale potem już więcej o tym nie wspomniała. W mojej głowie w kółko wyobrażałam sobie moment, w którym ponownie się zobaczymy. Wyobrażałam sobie rzeczy, które mogłabym powiedzieć i rzeczy, o które mogłabym go zapytać. Byłabym silna i miałabym kontrolę. Uświadomiłabym mu, że nie ma już dłużej tego przyciągania, które do niego czułam i że skończyłam. Tylko, że w tym małym scenariuszu nigdy nie wyobrażałam sobie kiedy i gdzie to nastąpi. Teraz, kiedy dzieje się to tutaj, ta cała rozmowa wydaje się zła. Powoli kieruję się w jego stronę. Nie spogląda na mnie. Pochyla się do przodu i pociera swój kark. - Co ty tutaj robisz? – Ręka Beau przestaje się poruszać. Powoli jego głowa się obraca i jego oczy blokuję się na mnie. - Leila… - mówi zszokowanym szeptem. Podnosi się z gracją i widzę, że faktycznie, urósł. Żadne z nas nic nie mówi. Po prostu kontynuujemy gapienie się na siebie, jakbyśmy byli w impasie. Nie mogę nie zauważyć ciemnych okręgów pod jego oczami. Wygląda na tak zmęczonego, prawie, jakby nie spał. - Beau, co ty tutaj robisz? – pytam go ponownie. Starałam się, żeby to wyszło trochę silniej, ale zabrzmiało to słabo. Moje emocje szaleją. Jestem zdenerwowana, jestem zła, a w moim brzuchu latają motyle. Czuję się spokojna po raz pierwszy od dawna, ale w tym samym czasie mam złamane serce. To na tym ostatnim uczuciu się skupiam, ponieważ on zrobił coś, czego nigdy nie zrobił nikt inny, a tym czymś jest łamanie mojego serca ciągle na nowo. - Wszedłem, żeby napić się kawy. Co ty tutaj robisz? – Czuję, jak moje brwi się marszczą. Może Ali mu nie powiedziała i nie wiedział, że tutaj pracuję.

- Pracuję tutaj. – Przejeżdża dłonią po szczęce, która jest pokryta delikatnym zarostem. Jest taki przystojny. - Dlaczego? – Co ma na myśli mówiąc dlaczego? I dlaczego wydaje się taki zszokowany tym, że mogłabym pracować w kawiarni? Nie różni się to bardzo od pracy u cioci Elli. - Potrzebuję pracy. Z jakiego innego powodu? - Och – mówi, patrząc na mnie, jakby był zmieszany. – Czy nie dostałaś stypendium? Jak to może być jego sprawa? - Tak, dostałam. – Mam nadzieję, że mój ton dał mu do zrozumienia, że ta rozmowa jest skończona. Moje oczy opadają w dół i ponownie mu się przyglądam. Nienawidzę tego przyznawać, ale jak dla mnie, on wygląda jak dom. Ten ostatni rok był ciężki i nie zdawałam sobie aż do niedawna sprawy, jak bardzo tęskniłam za domem. Spoglądam na stolik i widzę jego telefon, klucze i brązowy, oprawiony w skórę notatnik. Natychmiast go rozpoznaję, a on widzi moją reakcję w minucie, kiedy to robię. Oboje po niego sięgamy. On jest pierwszy i szybko go podnosi, wsadzając za siebie. - To ten notatnik, który ci kupiłam? Na całej jego twarzy jest wypisana panika. - Tak, dlaczego? Nie mogę uwierzyć, że zatrzymał ten notatnik. Dałam mu go pięć i pół roku temu, zaraz przed tym, jak moja rodzina przeprowadziła się z wyspy. Był przeznaczony dla niego, żeby zapisywał w nim wszystkie swoje przygody, żeby podzielić się nimi ze mną, tylko że tego nie zrobił i nie rozmawialiśmy ze sobą ponownie prawie przez trzy lata. - Mogę go potrzymać? - Nie – wychodzi z jego ust prawie natychmiast. Jego oczy twardnieją, usta zaciskają się w cienką linię, a szczęka jest mocno napięta. - Dlaczego nie? – To nie tak, że planuję to czytać. Myślę, że po prostu chcę to poczuć, ponieważ łączy nas to z czasem, kiedy byliśmy szczęśliwi. - Ponieważ, to jest prywatne. - Jak dziennik? - Czy to nie jest to, do czego powiedziałaś mi, że jest przeznaczony? – Robi krok w tył, powiększając dystans między mną, a notatnikiem.

- Nie, właściwie jeśli dobrze pamiętam, to nie jest to, co powiedziałam. – W jego oczach błyska zrozumienie. Wypuszczam głębokie westchnienie i opuszczam wzrok na jego talię, wiedząc, że dziennik jest dokładnie za jego plecami. Jego klatka piersiowa unosi się i opada gwałtownie, jakby naprawdę ciężko oddychał. - Taa, cóż tak naprawdę nigdy nie dałaś mi szansy, żebym mógł się podzielić z tobą rzeczami, prawda? – Słyszę w jego głosie zmieszany ze złością smutek. - Nie mogę uwierzyć, że trzymałeś go przez te wszystkie lata – mówię, patrząc ponownie w jego piękną twarz. - Dałaś mi go. Dlaczego nie miałbym go zatrzymać? – I jest. Właśnie tutaj. To jedno zdanie podsumowuje mój cały związek z Beau Hale’em. Minęło już dwanaście lat, a on ciągle wysyła mi mieszane sygnały. Przez lata rzucił mi wiele takich komentarzy, jak ten, ale nigdy nie chciał ze mną być, ani tak naprawdę nie był dla mnie miły. Nigdy nie byłam dla niego wystarczająca. - Cokolwiek. Ty tutaj przyszedłeś. Chciałeś coś? Nie mogę już dłużej tutaj stać i na niego patrzeć. Przypomnienie o latach odrzucania sprawia, że muszę od niego odejść. - Kawa byłaby super. Każdy rodzaj – mówi cicho. - Wciąż lubisz czarną, dwie łyżeczki cukru? – Nienawidzę tego, że wiem jaką pije kawę. - Yep. – Jego oczy podróżują w górę i w dół mojego ciała. Mogę stwierdzić, poprzez wygląd jego twarzy, że on nie tylko na mnie patrzy, on mnie zapamiętuje. Chciałabym powiedzieć, że życzyłabym sobie o nim zapomnieć, ale to byłoby kłamstwo. Większość najlepszych wspomnień, które kiedykolwiek miałam, zawierają jego. Mam dość i idę na zaplecze. Ekspres jest za ladą, ale potrzebuję minuty, żeby się zebrać. Moje oczy wypełniają się łzami. Łzami przez miłość, którą czułam do niego tak długo i łzami przez miłość, która nigdy nie była chciana i odwzajemniona. Myślałam, że radzę sobie lepiej. Myślałam, że się z niego otrząsnęłam. Nope. Jedno spojrzenie tych pięknych, piwnych oczu i ponownie wracam do miejsca, w którym jestem przez niego pochłaniana. Biorąc głęboki oddech, zbieram się w sobie. Wychodzę na salę i widzę, że nie usiadł na miejscu. Staram się najmocniej, jak potrafię nie patrzeć na niego, ale czuję, jak mnie obserwuje. Chwytam dużą filiżankę, wsypuję do niej dwie łyżeczki cukru i wypełniam ją po brzeg. Czas się skończył. Nie mogę już dłużej tego przeciągać. Jedna po drugiej, stawiam stopy przed siebie i podchodzę do niego. Bierze ode mnie filiżankę, ale nie pije, ani nie siada. - Jak się masz? – pyta mnie. - Dobrze. A ty? – To nie tak, że miałam zamiar udzielać tak krótkich i zwięzłych odpowiedzi, po prostu nie wiem, co mu powiedzieć.

- Ze mną dobrze. - Kiedy to mówi, odwraca ode mnie wzrok, wtyka dziennik pod pachę i przekłada kawę do drugiej ręki. Nie mówi mi prawdy. Uświadomienie sobie tego trochę boli, ponieważ były czasy, kiedy nigdy by mnie nie okłamał. Zawsze mówił mi prawdę. - Nie zdawałam sobie sprawy, że już się tutaj przeprowadziłeś. Ali nic nie wspomniała. - Och, taa, oni jeszcze nie wiedzą. Planowałem to na połowę miesiąca, ale po prostu musiałem się tutaj dostać i zadomowić. Matt przyjechał ze mną. Zostaje na kilka tygodni, a potem wróci z mamą do domu, po weekendzie w domku na plaży, który planuje Drew. - Jak ma się Matt? – Nie znam go tak dobrze, jak Drew. Matt jest o wiele młodszy od nas. Nie mówi za dużo, ale za każdym razem, kiedy go widzę, uśmiecha się do mnie. Beau i Drew zawsze byli bardzo opiekuńczy w stosunku do niego. - Właściwie jest taki, jak trzynastoletni chłopak powinien być: osiąga okres dojrzewania płciowego, gapi się na dziewczyny, myśli, że wie wszystko i jest arogancki. – Beau delikatnie się uśmiecha i to sprawia, że moje serce się zaciska. – Jest idealny. Otwierają się drzwi i dzwonek odbija się echem po kawiarni. Powinnam się odwrócić i powitać tego, ktokolwiek to jest, ale nie mogę oderwać oczu od Beau. To tak, jakbyśmy byli zablokowani w konkursie na gapienie się, który tak naprawdę nie jest konkursem. Nasze oczy nadrabiają stracony czas. Wokół mojej talii owija się ramię i do mojego nosa unosi się wyraźny zapach Charlie’go, kiedy całuje mnie w czoło. Nachylam się do niego. Oczy Beau twardnieją i opuszczają moje. Jego całe ciało sztywnieje, kiedy obserwuje każdy dotyk i każdy ruch, który robi Charlie. Znam moment, w którym Charlie go rozpoznaje, ponieważ jego dłonie mnie ściskają. Tak się cieszę, że Charlie tu jest. Potrzebuję siły, żeby być w pobliżu Beau, a Charlie jest osobą, która mi do daje. Obracam się w jego ramionach tak, że jesteśmy twarzą w twarz. Patrzy na mnie, a moje oczy się rozszerzają. On chichocze. On wie. - Dzień dobry, skarbie. Dlaczego mnie nie obudziłaś zanim wyszłaś? Przyszedłbym tu z tobą. O mój Boże, wiem dokładnie, jak to zabrzmiało. - Wiem, ale do późna nie spaliśmy i chciałam pozwolić ci odespać – mówię cicho. Nawet pomimo tego, że Beau mnie słyszy. Czuję, jakby mówienie tego choć trochę głośniej było jak rzucenie mu tego w twarz. - Ale jednak tutaj jesteś, wyglądając tak pięknie jak zawsze. – Uśmiecha się do mnie i widzę w jego oczach szczere uczucie. Oferuję mu mały uśmiech, opada na mnie uczucie jego pewności siebie i energii i myślę sobie… mogę to zrobić.

Tłumaczenie nieoficjalne daga.b_17 Korekta : tombienowa

ROZDZIAŁ 3 BEAU Słyszałem, że ktoś do mnie podszedł. Prawdopodobnie powinienem był spojrzeć w górę, żeby go przywitać, ale w tym momencie po prostu miałem to gdzieś. Moje oczy są zmęczone, moja głowa pulsuje i potrzebuję kawy. Ze wszystkich głosów na całym świecie, nigdy nie oczekiwałem, że usłyszę jej. Po słyszeniu jej krzyków, przez sekundę myślę, że wciąż jestem w łóżku i ciągle śnię. Jej głos zawsze był dla mnie jak ciepła bryza, która mnie owija i uspokaja. Słysząc go tak szybko po koszmarze, po tak długim czasie niesłyszenia jej, dosłownie sprawia to, że chce mi się płakać. Na ułamek sekundy zamykam oczy, żeby zatrzymać ten moment. Myślę, że moje ciało doznało szoku, kiedy spojrzałem w górę i zobaczyłem jej piękną twarz. Wiem o tym, że przez miesiące trochę się prześlizgiwałem. W ubiegłym roku, bycie na wyspie bez Drew, Ali i Leili było o wiele cięższe, niż myślałem, że będzie. Chociaż ja i Drew byliśmy razem na co dzień, to w większości tylko się mijaliśmy i przez lata byliśmy bardzo zamknięci w sobie. Dopiero na kilka miesięcy przed jego przeprowadzką, w końcu zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. I chociaż technicznie Leila i ja nie byliśmy razem, to nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo nie widywanie jej regularnie, może przyprawić mnie o taki niepokój. Za każdym razem, kiedy ją widzę, przypomina mi o tym, jak nieciekawe jest moje życie. Nieustannie przechodzę przez życie w ciemności. Czuję jakby wszystko było w odcieniach szarości, czerni i bieli. Potem ona wchodzi w moje pole widzenia i wszystko wybucha kolorami. Ten miniony rok obszedł się z nią łagodnie i jest jeszcze piękniejsza, niż kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić. Jej włosy ciągle są w najbardziej niesamowitym kolorze truskawkowego blond, są długie i pełne loków. Jest chuda, ale wymodelowana, nie jak po ćwiczeniach kardio, bardziej jak po jodze. Nie ma na sobie żadnego makijażu, tylko trochę błyszczyka i reaguje na nią każda część mnie. Jak to możliwe, żeby w mieście o takich rozmiarach i spośród wszystkich kawiarni, które się tutaj znajdują wszedłem właśnie do tej, w której pracuje? Nigdy nie byłem tym,

który wierzył w przeznaczenie, ale dlaczego jest tak, że kiedy wydaję się kiedykolwiek kogoś potrzebować, nagle pojawia się ona? Czuję, jak jej oczy przesuwają się po mnie i moje serce wraca do ostatniego momentu, kiedy byliśmy razem. Nigdy nie powinienem był odejść od niej tamtej nocy, ale nie mógłbym po raz kolejny znieść jej odrzucenia. Widzę, że zauważa na stole obok krzesła mój dziennik i nagle wszystko odbywa się w zwolnionym tempie. Sięga po niego i wszystko co wiem, to to, że muszę ją ubiec. Nie może go widzieć – tym bardziej go otworzyć. Szczerze mówiąc nigdy nawet nie chciałem, żeby o nim wiedziała. Szybko go chwytam i chowam za plecami. - To ten notatnik, który ci kupiłam? – Przez jej głos przechodzi ciekawość i zdumienie. - Taa, więc? - Mogę go potrzymać? – Za cholerę nie ma szans! Nie chcę nawet, żeby na niego patrzyła. Wiem, że nie ma mowy, żeby mogła przeczytać jego treść, kiedy jest zamknięty i schowany, ale sama myśl o tym, przeraża mnie jak cholera. - Nie. – Prawdopodobnie powiedziałem to trochę za ostro, niż było to konieczne, ale musi zrozumieć, że nie ma mowy, żebym pozwolił go jej dotknąć. - Dlaczego nie? - Ponieważ to jest prywatne. – Moje palce ściskają go tak mocno, że skóra na moich knykciach rozciąga się. - Jak dziennik? – Dlaczego nie może odpuścić? - Czy to nie jest to, do czego powiedziałaś mi, że jest przeznaczony? – Potrzebując większego dystansu, robię krok w tył. To nie tak, że myślę, iż się na mnie rzuci, żeby go dostać. Po prostu chcę, żeby trzymała się od niego z daleka. - Nie, właściwie jeśli dobrze pamiętam, to nie jest to, co powiedziałam. – Wspomnienie nas, siedzących na plaży, na końcu pomostu w Bean Point uderza mnie z taką jasnością, że przez ułamek sekundy czuję, jakbym cofnął się w czasie.

Bean Point jest naszym miejscem. Znajduje się na samym koniuszku wyspy i niewiele osób tutaj przychodzi, ponieważ prądy są w tym miejscu za silne, żeby wejść do wody. Drewniany pomost ciągnie się nad wydmami, otoczony jest przez owies morski i biegnie w dół plaży. Nadbrzeżne sosny tworzą linię na horyzoncie i w czasie letnich miesięcy można znaleźć tu wiele niezmąconych żółwich gniazd. Plaża jest cicha i dla nas jest to nasze sekretne miejsce, do którego możemy uciec. Rodzina Leili wyprowadziła się kiedy mieliśmy czternaście lat. Ostatniego dnia, kiedy ją widziałem, dzieliliśmy się paczką słodko-słonych ciągutek, śmiejąc się z jakichś głupich rzeczy, które zrobiliśmy razem na przestrzeni lat i to wtedy wyciągnęła dziennik z torby. - Więc, kupiłam to dla ciebie. Mieliśmy lata wspólnych przygód i cóż, wciąż chciałabym być częścią tych, których dopiero doświadczysz. Jeśli będziesz je zapisywał, a potem się nimi ze mną podzielisz, będzie tak, jakbym nigdy nie wyjechała. – Biorę dziennik i patrzę na niego. Jest skórzany, jasno brązowy i ma długie, skórzane paski, które się wokół niego owijają i zawiązuje je, żeby go zamknąć. Troskliwość zawarta w jej prezencie tak mocno mnie porusza, że bez myślenia pochylam się i ją całuję. To mój pierwszy pocałunek. Nasz pierwszy pocałunek. Wiem, że ją zaskoczyłem, ale się nie odsuwa. Jej usta są ciepłe, a jej oddech, który dmucha w moją twarz smakuje słodko, tak jak ciągutki. Nie chcąc nigdy zapomnieć tego momentu, opieram czoło na jej i zamykam oczy. - Dziękuję Leila. Obiecuję w nim pisać, tak dużo, jak to możliwe. – Odsuwa się ode mnie, a jej oczy błyszczą ze szczęścia.

Mrugam, a wspomnienie znika. Omiata mnie świeży napływ złości i smutku. - Taa, cóż tak naprawdę nigdy nie dałaś mi szansy, żebym mógł się podzielić z tobą rzeczami, prawda? Obserwuje mnie i to wyprowadza mnie z równowagi. - Nie mogę uwierzyć, że trzymałeś go przez te wszystkie lata – mówi cicho.

- Dałaś mi go. Dlaczego nie miałbym go zatrzymać? – Ona milczy, a potem nagle kończy rozmowę i odchodzi. Nienawidzę obserwować, jak ode mnie odchodzi. To taki znajomy widok i prawie krzyczę do niej, żeby się zatrzymała, ale tego nie robię. Zamiast tego jeszcze raz rozglądam się po kawiarni i widzę co teraz stało się częścią życia Leili. Wślizguje się na zaplecze, a ja wzdycham. Potrzebuję minuty, żeby się w sobie zebrać. Wiem, że powinienem robić coś innego, niż stanie tutaj, ale mój rozum na mnie krzyczy. Co ja jej powiem? Czy ona chce, żebym w ogóle cokolwiek powiedział? Jest tak blisko miejsca, w którym mieszkam. Czy teraz powinienem tutaj wstępować i się z nią widywać? Czy ona w ogóle chce, żeby wstępował? Minął rok, nie jesteśmy nawet przyjaciółmi. Nie byliśmy od długiego czasu. Czy chcę się z nią przyjaźnić? Wiem, że na końcu ona mnie zrani tak, jak zawsze to robi. Wychodzi z zaplecza, robi kawę i podchodzi do mnie. Jest tak piękna, że nawet po tych wszystkich latach, patrzenie na nią wciąż boli. Odbiera mi oddech. Podaje mi kawę i jakoś odpycham moje nerwy i usiłuję z nią rozmawiać. Jej odpowiedzi są krótkie, a potem czar tej chwili zostaje złamany przez otwierające się drzwi. Obserwuję, jak jakiś koleś wchodzi i owija swoje ramiona wokół Leili. Myślę, że część mnie umiera. Wiedziałem, że najbardziej prawdopodobne jest to, że ma chłopaka. Jak mogłaby nie mieć? Jest taka piękna. Ale nagłe rzucenie mi tym w twarz powoduje, że mógłbym ponownie zwymiotować. Obraca się w jego ramionach i patrzy w jego twarz, a ja czuję się jak piąte koło u wozu, jak intruz. Mogę zobaczyć, przez wyraz twarzy tego faceta, że głęboko zależy mu na Leili. Kontynuują rozmowę, która mnie nie uwzględnia i nienawidzę każdej minuty tego. Nie muszę wiedzieć, że nie spali do bardzo późna i że on został na noc. Ktoś równie dobrze może wziąć tępy widelec i wielokrotnie dźgać mnie w serce, ponieważ to jest właśnie takie uczucie. - Wiesz co Leila, wezmę to po prostu na wynos – mówię. Mam już dość i nie mogę tutaj dłużej stać i być tego świadkiem. Obraca się dookoła, żeby na mnie spojrzeć, a moje serce trzaska w piersi. Jej krystaliczne, niebieskie oczy są przeszywające i wydają się być wypełnione przeprosinami. - Och, wasz dwójka się zna? – mówi ten facet. Uśmiecha się do mnie naprawdę szeroko, wychodząc zza niej i wyciągając rękę. – Cześć, jestem Charlie. Będąc uprzejmym potrząsam jego ręką, kiedy wszystko czego chcę, to wyrwać mu ją, ponieważ dotykała Leili. - Beau. Leila nic nie mówi. Po prostu mnie obserwuje.

- Więc, skąd wasza dwójka się zna? – pyta z zaciekawieniem. Spoglądam na nią i widzę, że czeka, żeby usłyszeć moją odpowiedź. Jej twarz się rumieni. - Dorastaliśmy razem – mówię, nie zrywając z nią kontaktu wzrokowego. - Naprawdę, cóż to fantastycznie. Kochanie, dopiero co mówiłaś, jak tęsknisz za domem. Musi być miło zobaczyć znajomą twarz. – Leila rzuca mu spojrzenie, a on jej uśmieszek. Nie rozumiem tego spojrzenia, ale mówi mi ono, że oni nie są nowymi przyjaciółmi. Jest z nim od jakiegoś czasu. Muszę się stąd wydostać. Sięgając do torby, wyciągam portfel. Leila to widzi i zabiera filiżankę do lady i przelewa kawę to kubka na wynos. - Więc, mieszkasz w pobliżu? – pyta mnie Charlie. Moje oczy przeskakują do niego. - Um, taa, mieszkam zaraz za rogiem. – Bez Leili stojącej przede mną, jestem w stanie dobrze rzucić okiem na tego faceta. Mogę powiedzieć, że jesteśmy podobnego wzrostu. On ma naprawdę ciemno brązowe włosy i ciemne, brązowe oczy. Wygląda tak, jak mógłbym oczekiwać po nowojorczyku, ma nawet akcent. - Jak wygodnie – mówi z delikatną ostrością w głosie. – Będziesz mógł wpadać i widywać Leilę regularnie. - Może. – Czuję, że próbuje mnie odczytać i nie podoba mi się to. Przepływa przeze mnie za dużo emocji i będę przeklęty, jeśli pozwolę jakiemuś facetowi, którego nie znam, wyciągać na mój temat wnioski, albo jeśli będzie się czuł przeze mnie zagrożony. Wyciągając portfel, odchodzę od niego i kieruję się w stronę lady. Leila widzi pieniądze i podnosi rękę. - Ja stawiam. Miło było cię zobaczyć Beau. Miło cię zobaczyć? To wszystko, co ma do powiedzenia? Oczywiście, że tak, łatwa odprawa. Musi utrzymać twarz przed chłopakiem. Moja ręka drży, kiedy sięgam po kawę. Widzi to i jej brwi trochę się marszczą. - Dzięki Leila. – Odwracam się, podchodzę do krzesła, zbieram swoje rzeczy, kiwam do faceta, ponieważ nie dał mi żadnych powodów, żeby być niemiłym i przepycham się przez drzwi. Nie mogę wyjść stamtąd wystarczająco szybko. Uderza we mnie letnia wilgotność i biorę głęboki oddech. Drzwi się zamykają i odwracam się w prawo, żeby odejść. Ściskam kubek trochę za mocno, on się wygina i gorąca kawa się rozchlapuje. Moje serce zostało właśnie wyrwane z piersi, mój żołądek jest zaciśnięty w supeł. Nie ma mowy, że będę pił tę kawę. Nie chcę jej dłużej, wyrzucam ją do najbliższego kosza i ruszam naprzód. Nie jestem pewny, gdzie zmierzam, wiem tylko, że muszę iść.

Słońce zaczęło rozjaśniać niebo i więcej ludzi tłoczy się na chodnikach. Kto wie, gdzie oni wszyscy idą, muszę się po prostu w nich zgubić. Zobaczenie jej ponownie wyciągnęło te znajome emocje, których nie czułem od bardzo dawna. To jest trzeci raz, kiedy nieoczekiwanie pojawiła się w moim życiu. Pierwszy raz był, kiedy mieliśmy osiem lat, drugi, kiedy mieliśmy szesnaście. Wokół mnie dużo się dzieje: taksówki pędzą wzdłuż drogi, klaksony trąbią, psy są wyprowadzana na spacer, ludzie się śmieją, autobusy przelatują obok ze świstem. Ale kiedy skupiam się na waleniu mojego serca, wszystko to znika.

Po tym, jak Leila i jej rodzina wyprowadziła się z wyspy, szczerze mówiąc nigdy nie oczekiwałem, że ponownie ją zobaczę. Grant i ja byliśmy na plaży uprawiając skimboarding 1kiedy wyszedł Chase i nas zawołał. Grant zmył się w jego stronę, kiedy pobiegłem za deską. - Hej, Grant, pamiętasz moją kuzynkę Leilę, prawda? – powiedział za mną Chase. Moje serce się zatrzymało i potykam się na desce. Proszę, powiedzcie mi, że on nie powiedział tego, co myślę, że właśnie powiedział. - Och, taa, dobrze cię widzieć. Jesteś w odwiedziny, czy wprowadziłaś się z powrotem?

- Wprowadziłam się z powrotem. - Moje oczy się zamykają. Czuję się wycieńczony, a nawet nic nie zrobiłem. - To zajebiście! Beau, musisz tutaj przyjść i zobaczyć ,kto tutaj jest. – Czuję, jak cała ich trójka odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. Oczywiście, że Grant myśli, że to jest dobra wiadomość. Mogę nawet zrozumieć, dlaczego jest taki tym podekscytowany… nigdy mu nie powiedziałem, co zrobiła zanim stąd wyjechała. W kółko, w ciągu tych dwóch i pół roku, marzyłem o tym, jakby to było znowu ją zobaczyć. Jaki rodzaj ponownego spotkania byśmy mieli, albo czy w ogóle tego chcę. To interesujące, ponieważ załamanie spowodowane jej odejściem przeminęło i zapanowała złość. 1

skimboarding - sport wodny polegający na jeździe (ślizgu) na desce po fali lub płytkiej warstwie wody.

Ale po tak długim czasie złość została uśmierzona i wydaje się, że pamiętam tak wiele z dobrych czasów. Wiedząc, że ona jest w końcu blisko, to cierpienie, które spowodowała podsyciło niespodziewaną wściekłość. Biorę głęboki oddech, patrzę na nich. Grant się uśmiecha i coś do mnie mówi, ale go nie słyszę. Moje uszy brzęczą od krwi, która przez nie pędzi. Wszystko w tej chwili wydaje się takie surrealistyczne. Czas się zatrzymuje. Kiedy byliśmy dziećmi, zawsze myślałem, że ona jest ładna, ale kiedy patrzę na nią teraz, „ładna” nie jest właściwym słowem. Jest piękna. Dojrzała w sposób, który sprawia, że wygląda klasycznie i olśniewająco. Jest wyższa, szczuplejsza i ma krągłości. Jej twarz jest chudsza i straciła to, co zgaduję, że większość nazwałaby dziecięcą pulchnością. Przecina mnie ból. Po tym całym czasie, ona stojąca obok mnie odświeża to, jak bardzo mnie zraniła. - Hej, Beau. – Jej głos mnie dotyka. Jest to uczucie, jakby jej palce ocierały się o moje serce. Patrząc na nią, czuję się, jakbym patrzył na siebie. Przez tak wiele lat byliśmy nierozłączni i wszystkie moje dobre wspomnienia zawierają ją. Nigdy nie zrozumiem, jak po tym całym czasie mogła potraktować mnie tak, jak to zrobiła. Jednak to co wiem? Nigdy więcej nie pozwolę jej, ani nikomu innemu zranić mnie tak, jak zrobiła to ona. Właśnie to powoduje, że mrużę na nią oczy, odwracam się i odchodzę od nich. - Beau! Gdzie idziesz? – Słyszę, jak Grant woła za mną. Tak naprawdę nie wiem, gdzie idę, poza tym, że to musi być gdzieś daleko od niej. Moje oczy palą. Nie będę płakał. Nigdy więcej nie będę przez nią płakał. Z nikąd, Matt podskakuje obok mnie. Wokół jego szyi wisi lornetka, więc musiał widzieć, że idę. - Co robisz?- On nigdy nie mówi, więc słysząc w jego głosie zmartwienie i widząc sposób, w jaki na mnie patrzy wiem… że on widzi, że coś jest nie tak. Ponownie, może oddaje to wygląd mojej twarzy. - Chodzę. - Dlaczego?- Jego krótkie nogi starają się nadążyć. - Leila wróciła. – Przestaje iść, ale ja nie. Muszę się ruszać i muszę się ruszać jak najdalej od niej.

Dźwięk piszczących opon autobusu przywraca mnie do rzeczywistości. Poruszanie się… to coś co zrobiłem tamtego dnia na plaży i to jest to, co robię teraz. Przecznica za przecznicą i ulica za ulicą. Z rękami wciśniętymi w kieszenie spodenek rozciągam odległość między mną a kawiarnią.

LEILA Nie mogłam się doczekać końca mojej zmiany. Przez ostanie kilka godzin moje serce nie przestało pędzić i lanie kawy jest bardzo trudne, kiedy twoje ręce nie mogą przestać się trząść. Nie wiedział, że tutaj pracuję. To było jasne, kiedy już się otrząsnęłam z szoku, spowodowanego jego widokiem. Był równie zaskoczony jak ja. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego nasze ścieżki ciągle się krzyżują. Jest tak, jakby gwiazdy ustawiały się w taki sposób, że widzą jak wiele razy mogą schrzanić moje życie. Oczywiście, że Charlie też go rozpoznał. Nie tak długo po tym, jak zostaliśmy przyjaciółmi pewnej nocy był w moim mieszkaniu na kolacji i po dwóch sześciopakach wine cooler1, zaczął pytać o moje życie miłosne. Załamałam się, brzydkie łzy i wszystko, i powiedziałam mu, dlaczego nigdy nikogo nie było. To znaczy, nikogo poza Beau. Wyciągnęłam nawet kilka naszych zdjęć, które mam i nie wydaje się, żebym mogła się ich pozbyć. Charlie powiedział, że marnuję najlepsze lata swojego życia i może to robię, ale kiedy obserwowałam, jak gapi się na jedyne oprawione zdjęcie Beau, które kiedykolwiek postawiłam na widoku, wiedziałam, że moje życie nie mogło potoczyć się inaczej. Kocham to zdjęcie. Było zrobione, kiedy kończyłam szkołę. Drew, Ali i ja pozujemy razem w biretach i togach i zaraz przed tym, jak mama Drew pstryknęła zdjęcie, Beau wskoczył pomiędzy Drew i mnie. Jego ramiona były owinięte w olbrzymim uścisku wokół całej naszej trójki i śmialiśmy się. To takie beztroskie zdjęcie. On jest piękny. Odkrywam, że się chmurzę, kiedy myślę o Beau. Przez tak wiele lat, robiłam świetną robotę ignorując go i blokując wszystkie wspomnienia i emocje, które się z nim wiązały. Jeśli tylko mogłabym sobie przypomnieć, jak to zrobić teraz.

Jeden po drugim, klienci wypełniają kolejkę przy ladzie, a ja realizuję ich zamówienia. Poruszam się na autopilocie, będąc cięgle zagubioną w myślach. Widzenie przebłysku morskiego koloru zabiera mnie z powrotem do naszego małego domu przy ulicy Magnolia. Mam szesnaście lat i jest ciepłe, słoneczne, czerwcowe popołudnie.

1

Wine cooler- napój alkoholowy zrobiony z wina i soku owocowego.

Mój tata dorastał na wyspie Anny Marii i po studiach on i brat cioci Elli postanowili wstąpić do wojska. Kiedy jego służba się skończyła znalazł się ponownie w bazie MacDill Air Force, w Tampa i kiedy tam stacjonował, poznał moją mamę. Razem oszczędzali każdego centa, którego mogli i kiedy miałam osiem lat ich marzenia się spełniły, kiedy kupili nasz dom na wybrzeżu, na wyspie Anny Marii. Sześć lat później nasz dom spłonął. Zgaduję, że większość zapomina dlaczego wyjechaliśmy, ale kiedy po dwóch i pół roku wróciliśmy na wyspę opanowały mnie nerwy. Wyspa Anny Marii i miasto Long Boat Key posiadają łączną populację mieszkańców około dziesięciu tysięcy. To jest wystarczające, żeby dostać uprawnienia na posiadanie własnych sklepów spożywczych i banków, ale wciąż jesteśmy wystarczająco małym obszarem, żeby każdy wiedział wszystko o każdym. Plotki zawsze były ogromne i na porządku dziennym. Nowa ciekawostka napłynęłaby z poranną falą, tylko po to, żeby odpłynąć pod koniec dnia. Planem zawsze było, żeby wrócić. To tutaj jest nasz dom, wspomnienia, rodzina i nasze życie. Moi rodzice w nieskończoność rozmawiali o dniu, w którym byśmy wrócili i w zeszłym tygodniu, kiedy powiedzieli mi, że dzisiaj będzie ten dzień, mała część mnie piszczała z radości. Wiem, że rzeczy pomiędzy Beau i mną nie będą już takie same, ale tylko myśl o ponownym zobaczeniu go wypełnia mnie szczęściem. Nie mam wiele ubrań, większość zrobiłam sama, ale przymierzam każdą sukienkę którą mam i decyduję się na jedną w morskim kolorze. Moja mam mówi, że podkreśla moje oczy. Nie jestem pewna, kiedy nadejdzie ten czas, w którym ponownie się zobaczymy, ale na wszelki wypadek chcę wyglądać ładnie. Nie skłamałabym również, jeśli powiedziałabym, że mam nadzieję, iż znajdzie się jakaś mała część niego, która mnie zobaczy i pożałuje sposobu, w jaki zakończył rzeczy pomiędzy nami. Nerwy i motylki wypełniają mój żołądek, kiedy widzę go na plaży z Grantem. Jest o wiele wyższy, niż zapamiętałam, jego włosy są dłuższe, a ciało szczuplejsze. Ma na sobie spodenki kąpielowe, koszulkę na deskę i tylko przez chwilę, uśmiech. Śmieje się z czegoś, ale nie mogę oderwać od niego oczu, żeby zobaczyć z czego. Chase woła do nich, ale tylko Grant podchodzi. Kiedy Beau w końcu się odwraca, patrzy na mnie i nasze oczy się blokują… mogłabym płakać z radości. Tak rozpaczliwie za nim tęskniłam. W tym momencie wybaczyłabym mu wszystko.

- Hej Beau – mówię do niego. Mijają sekundy. Nie podchodzi bliżej i nie mówi nic w odpowiedzi. Obserwuję, jak wyraz jego twarzy zmienia się w złość. Jego spojrzenie staje się groźne zaraz przed tym się szarpie i odchodzi. Grant woła za nim, ale się nie ogląda. Moje oczy wypełniają łzy. Więc tak to wygląda, kiedy obserwuję jak ode mnie odchodzi. Pod wieloma względami to w taki sposób powinien był to zrobić dwa i pół roku temu. Przynajmniej w ten sposób mogę to widzieć, a nie być pozostawioną z kilkoma słowami i niczym więcej. Mimo wszystko zobaczyć, znaczy uwierzyć, prawda? Obserwując go, zaczyna obmywać mnie nasze zakończenie. Nigdy nie zrozumiem, co takiego mu zrobiłam, co sprawiło, iż tak mnie traktuje, ale to co wiem, to to, że zasługuję na więcej. Zasługuję na lepsze traktowanie. Po pożegnaniu się z Grantem i Chase’m, cicho idę w stronę ulicy, dopóki nie znikam z pola widzenia. Wtedy puszczam się biegiem ze łzami spływającymi mi po twarzy. Moje stopy w cienkich sandałach uderzają o gorący chodnik, zabierając mnie do jedynego miejsca, w którym czuję się bezpiecznie. Zbiegam z pomostu, na piasek i okręcam się, żeby pod nim usiąść, w cieniu pomiędzy wydmami. Nie chcę, żeby ktoś mnie widział. Muszę się po prostu ukryć. Nigdy nie miałam żadnych oczekiwań, jak to ponowne spotkanie z nim może wyglądać, ale nie sądziłam, że mogłoby być właśnie takie. Sposób, w jaki na mnie patrzył był prawie przerażający. Ani razu przez te wszystkie lata, kiedy byliśmy przyjaciółmi nie spojrzał na mnie w sposób, który krzyczał gniewem, czy z niesmakiem, tak, jak to dzisiejsze spojrzenie. Trzęsąc się, podciągam kolana do piersi, owijam wokół nich ramiona i zakopuję w nich twarz. Wyjazd z wyspy był najgorszym doświadczeniem w moim życiu. Tata stracił pracę, więc planem było zamieszkanie w mniejszym domu na kontynencie i wynajęcie przez jakiś czas naszego. Z dochodami pochodzącymi od turystów zarobilibyśmy potrójną kwotę miesięcznej raty kredytu hipotecznego, które pozwoliłoby nam spłacić zaległe rachunki i zachować coś na życie. Ale zamiast tego nasz dom jakoś, przypadkowo stanął w ogniu i spłonął. Z zaległymi ratami hipotecznymi również nie zostało opłacone towarzystwo ubezpieczeniowe i odmówili nam ubezpieczenia od pożaru i na życie. Nasz dom przejął bank. Byliśmy oficjalnie bezdomni i spłukani. Moja rodzina i ja nadal opuszczaliśmy wyspę, ale z powodu tych okoliczności, skończyliśmy opuszczając również Florydę. A potem, na koniec tego wszystkiego… straciłam Beau. W pewnym momencie podnoszę głowę i zaglądam przez drewniane belki pomostu. Jestem w szoku widząc Beau, siedzącego samotnie na plaży. Jego kolana również są podniesione i gapi się na wodę.

Powinnam do niego podejść? Powinnam spróbować z nim porozmawiać? Mam pytania, na które potrzebuję odpowiedzi. Chcę wiedzieć dlaczego? Przepływa przeze mnie adrenalina, kiedy przesuwam się, żeby wyjść spod pomostu. Nagle zamieram, kiedy gdzieś zza mnie dochodzą kroki. Pomost skrzypi, kiedy ktoś idzie po nim w moim kierunku, ponad mną i w stronę plaży. Ponownie zaglądając przez szczeliny widzę, że jest to Drew. - Hej stary, co tu robisz? – Drew pyta Beau, siadając obok niego. - Nic – mówi Beau, podnosząc piasek koło swoich stóp i pozwalając mu przesypać się przez palce. Jego głos się zmienił. - Matt powiedział mi o Leili – mówi. - Matt jest paplą. – Złość przesącza się przez ton Beau. Moje usta i serce chmurzą się z niezadowolenia. - Serio, powiedz mi chociaż co myślisz. - Drew potrąca go ramieniem. - Myślę, że jej nienawidzę! – mówi z taką siłą i kompletną pogardą. Powietrze w moich płucach przestaje się poruszać i czuję, że chwilowo się duszę. On mnie nienawidzi? Dlaczego mnie nienawidzi? Ja nigdy nie mogłabym go nienawidzić. Miażdży mnie słyszenie, jak to mówi. Moje oczy się zaciskają, a dłonie przyciskają do klatki piersiowej. Pochylam się z nieznośnego bólu, który mnie rozrywa. Po przybiegnięciu tutaj, do Bean Point i usłyszeniu jego słów całe moje ciało jest przegrzane i zarumienione. Łzy spływają po mojej twarzy, a pot ścieka mi po plecach. Każda myśl, którą miałam o stanięciu z nim twarzą w twarz po prostu się rozmywa. Siedząc tutaj, na tym brudnym piasku wiem, że moja sukienka jest zrujnowana i wyglądam obrzydliwie. - Nie masz tego na myśli – mówi cicho Drew. - Och tak, mam! – Patrząc ponownie przez szczeliny widzę, że Beau wyrzuca resztę piasku i wstaje. Zaczyna krążyć przed Drew tam i z powrotem. Drew go obserwuje. - Nie rozumiem. Dlaczego? Dlaczego nie powiesz mi co się wydarzyło? – Głos Drew jest błagający i delikatnie ożywiony. Beau się zatrzymuje i staje przed nim. – Dlatego! Nie ma sensu! Chcę po prostu zapomnieć o tym wszystkim i zapomnieć o niej! – Beau krzyczy, wyrzucając ręce na boki. Słysząc, jak mówi o mnie w ten sposób, sapię i przyciskam dłonie do twarzy, zanim te dźwięki uciekną z moich ust.

Oboje słyszą hałas i patrzą w moją stronę. Nie poruszając żadnym mięśniem, mam nadzieję, że jestem schowana wystarczająco dobrze, żeby nie mogli mnie zauważyć . - W porządku, cokolwiek. Musimy wracać, zanim ojciec zacznie nas szukać. – Drew wstaje i kieruje swoją uwagę ponownie na Beau. Bracia mierzą się przez chwile wzrokiem. Niema rozmowa przepływa między nimi i chciałabym wiedzieć, jak ona brzmi. Beau wzdycha. - Ok. On jest ostatnią rzeczą, z którą chcę się dzisiaj użerać. - Dobrze gadasz. – Drew klepie Beau w plecy. Powoli zbliżają się do mnie. Wtapiam się w najdalszy, najbardziej zacieniony kąt, w który mogę i obserwuję ich stopy, kiedy przechodzą nade mną. Tak szybko, jak nie mogę już usłyszeć ich kroków łzy ponownie wylewają się z moich oczu. Chociaż mój szloch jest bezgłośny, to wstrząsa moim ciałem. Jestem zdruzgotana. W kółko odtwarzam jego słowa w mojej głowie. Powiedział, że mnie nienawidzi. Powiedział, że chce o mnie zapomnieć. Wierzyłam w nas i wierzyłam w niego. Jak mógł się ze mną przyjaźnić przez tyle lat i teraz mówić coś takiego? Ale ponownie, pamiętam, że to jest to, o co prosiłam. Moje serce roztrzaskuje się i czuję jakbym straciła duszę. Jaki typ osoby traktuje w ten sposób kogoś, na kim rzekomo mu zależy? Może to jest to, o co powinnam była pytać siebie dawno temu, czy jemu w ogóle kiedykolwiek na mnie zależało? Rozmowy zalewają moją głowę, kiedy mija czas i słońce obniża się na niebie. Odtwarzam mój ostatni dzień tutaj, sprzed dwóch i pół roku. Powinnam była posłuchać tego, co mi powiedziano i nie być tak pełna nadziei. Prawda gapiła mi się w twarz przez ten cały czas, a ja trzymałam się kurczowo niczego i bez żadnego powodu. Czuję się głupio i naiwnie. Złość osiada w moim żołądku i powoli łzy się zatrzymują. Nie jestem taką dziewczyną. Nie jestem dziewczyną, która płacze przez chłopaka. Gdzieś, jakoś, ześlizguje się na mnie chłodny spokój, prawie jak lód. Wokół mojego serca budują się i twardnieją ściany. Wiem, że widzenie go codziennie prawdopodobnie spowoduje, że to się pogorszy, ale w tym momencie decyduję, że w końcu nadszedł czas, żeby ruszyć naprzód od Beau Hale.

Tłumaczenie nieoficjalne : daga.b_17 Korekta : tombienowa

ROZDZIAŁ 4 BEAU Pot kapie z moich włosów, spływa mi po czole i w dół twarzy. Jestem w swojej strefie i nic nie zdoła mnie z niej wyciągnąć. Podrzucam wysoko piłkę, serwuję i obserwuję w zwolnionym tempie, jak leci ponad siatką, a Nate odpowiada. Jego stopy są szybkie, ale moje są szybsze. Mięśnie w moich rękach są napięte. Są tak ciasno skręcone i tylko czekają na uderzenie. Piłka ciągle na mnie naciera. Jej prędkość musi dochodzić do około siedemdziesięciu kilometrów na godzinę i wszystko o czym mogę myśleć to, im szybciej, tym lepiej! Tenis zawsze był moją ucieczką. Mój brat, Drew pływa i w ciągu ostatnich kilku lat zauważyłem, że Matt poprawił się w bieganiu, ale dla mnie… potrzebuję siły uderzenia, żeby rozładować frustrację, złość i cierpienie, które mnie zżerają. To było mądre ze strony mojego taty, że popchnął mnie w stronę tenisa. Chociaż nigdy nikogo nie uderzyłem, ani nie uderzę, to uderzanie małej, żółtej piłki przynosi wielką ulgę. Nate uderza w piłkę, odwzajemniając serw o ona ciągle w zwolnionym tempie zmierza w moim kierunku. Trafiam w nią, machając rakietą tak mocno, jak potrafię. Jest tak, jakbym mocniej uderzając uwalniał więcej napięcia. Nie mogę nawet zliczyć, jak wiele razy wyobrażałem sobie, że tą piłką jest głowa mojego ojca. Boks prawdopodobnie również zrobiłby robotę, ale wtedy musiałbym uderzać moimi pięściami i sama myśl o tym sprawia, że mój żołądek skręca się. - Dalej, supergwiazdo! To wszystko co masz? – Nate wrzeszczy do mnie z przeciwnej strony siatki. On kocha mi docinać, sprawiać, że się irytuję, ale nie jest świadomy, że tego ranka moje emocje się wyczerpały. Moje oczy łączą się z jego, całkowicie przestałem skupiać się na tym, co powiedział i jedynym słowem, które do mnie przylgnęło to gwiazda. Moje myśli przeskakują do Leili i zaciskam zęby. Powinienem był wiedzieć, że nie ważne jak wielkie jest to miasto, nie mogę jej uciec. Leila jest wszędzie. Jest w mojej przeszłości, w moich snach, w moich codzienny myślach i w całym otaczającym mnie świecie. Kiedy widzę cukierki, rowery, włosy w kolorze truskawkowy blond, ławki w parku, ręcznik plażowy, błyszczące rzeczy, dekoracje świąteczne, praktycznie cokolwiek, w jakiś sposób zawsze wiąże się to z jakimś wspomnieniem o niej. A jedną z najgorszych rzeczy są… gwiazdy.

Spędziliśmy godziny analizując gwiazdy, konstelacje i grecką mitologię, starając się nauczyć każdej z tych rzeczy. Noce były naszym sekretnym czasem i przez sześć lat spędziłem prawie każdą z nich leżąc z nią na zewnątrz, opowiadając historie i dzieląc się marzeniami. Noce bez niej były najcięższe. Przynajmniej teraz, żyjąc w mieście, blask świateł budynków zakłóca i zamazuje zaciemnione niebo, usuwając każdą możliwość zobaczenia gwiazd i za to jestem wdzięczny. Pomimo, że wciąż łapię się na patrzeniu w górę to fakt, że nie ma gwiazd jest dla mnie przypomnieniem, że jej również już nie ma. Nate i ja rozgrywamy kilka setów. Powinienem skupiać się na grze, ale nie przykładam się do tego za bardzo i przebiegam przez wspomnienia o niej. To właśnie się dzieje, kiedy ją widzę, czuję ją, dotykam jej… napływają wspomnienia i zostaję uwięziony, wspominając inne życie. Życie, którego chciałem, a teraz go nie mam. Kiedy byliśmy dziećmi, przychodziła po szkole i obserwowała, jak trenuję. Kiedy zacząłem brać udział w zawodach, siadała na szczycie rzędu znajdującego się za ławką przy której zostałem umieszczony i dopingowała mnie. Kiedy się przeprowadziła, łapałem się na tym, że ciągle szukałem jej na stanowisku, mimo że wiedziałem, że jej tam nie będzie. I kiedy wróciła, na każdym meczu, który rozgrywałem zawsze jej szukałem, mając nadzieję, że pewnego dnia może się pojawić. - Hale, chodź tutaj! – Głos trenera odbija się echem po korcie, wytrącając mnie z moich myśli. Grając na autopilocie, nie mam pojęcia jak wiele czasu minęło. Podchodząc do ławek, podnoszę ręcznik i wycieram twarz. Trener stoi w pobliżu wejścia do szatni, z rękami na biodrach. Jego usta są zaciśnięte w cienką linię i wstrząsa mną panika. Nie ma znaczenia, że jesteśmy tej samej wielkości i że technicznie jestem dorosły. Czy kiedykolwiek będę w stanie otrząsnąć się z tego strachu, który wywołują u mnie mężczyźni w średnim wieku? Jestem zdenerwowany. On to widzi i marszczy brwi. -Tak trenerze? - Co do cholery dzisiaj w ciebie wstąpiło? – Macha ręką w stronę kortów. - Co ma pan na myśli? - Dzieciaku, jesteś w świetnej formie. Utrzymaj ją, a możesz osiągnąć wszystko. Nawet pomimo tego, że mój ojciec jest w więzieniu od ponad roku, ciągle oczekuję najgorszego. Po dziesięciu latach emocjonalnego znęcania się, słuchania jak okropny i bezwartościowy jestem, jego komplement totalnie mnie zaskakuje. - Dziękuję panu.

- Jutro o tej samej porze, dzieciaku. Będę oczekiwał powtórki tego Trener klepie mnie w ramię i kieruje się w stronę swojego biura.

wyczynu. –

Nate podskakuje obok mnie i przygląda mi się z niepewnością. Marszczę brwi. Dlaczego tak na mnie patrzy? Nate i ja poznaliśmy się mojego pierwszego dnia na tym korcie. Zadzwoniłem do trenera, żeby dać mu znać, że przyjechałem wcześniej, a on następnego dnia o 7:00 w centrum sportowym połączył mnie z nim w parę. Mecz który rozegraliśmy był wyczerpujący i taki, jakiego potrzebowałem. Od razu zostaliśmy przyjaciółmi. Nate urodził się i wychował w Bronx1. Wie o tym mieście wszystko i spędził ostatnie kilka tygodni bawiąc się w przewodnika dla mnie i Matta.

- Więc, jak ma na imię? – Rzuca mi złośliwy uśmieszek. - Co masz na myśli? – Zrywam kontakt wzrokowy i odchodzę, żeby zabrać moje rzeczy. - Odbijałem z tobą piłką przez trzy tygodnie i ani razu nie zagrałeś tak, jak dzisiaj. Więc, pytam ponownie, jak ona ma na imię? Przebiegając dłonią przez włosy, rozważam, jak dużo powinienem mu powiedzieć. On jej nie zna i czasami myślę, że miło byłoby porozmawiać o niej z kimś, kto jest całkowicie poza naszym kręgiem przyjaciół. - Leila – wzdycham. - Ach, co zrobiła tym razem? – Uśmiecha się do mnie porozumiewawczo tylko, że on naprawdę nie ma pojęcia. - To, o co powinieneś pytać, to czego ona nie zrobiła. – Mój ton daje mu do zrozumienia, że jestem całkowicie niezadowolony. Nate chichocze. - Nie sądziłem, że masz dziewczynę. - Nie mam. – Odchodząc od niego mam nadzieję, że skończył z pytaniami. Jednak on ciągle na mnie patrzy, czuję jak jego oczy wwiercają się w moje plecy. - Huh. - To nic. Tylko pewna dziewczyna z mojej przeszłości. – Jeśli tylko byłaby to prawda, jest bardziej jak z przeszłości, teraźniejszości i każdej sekundy pomiędzy. 1

Bronx- jeden z pięciu okręgów Nowego Jorku, położony jest w północnej części miasta, głównie na stałym lądzie, choć obejmuje swoim zasięgiem także parę mniejszych wysp.

- Po sposobie, w jaki dzisiaj grałeś, nie wydaje się, że to przeszłość. - Cóż, ona jest przeszłością i poznałem dzisiaj jej nowego chłopaka. Myśl o Leili z chłopakiem sprawia, że mój brzuch boli. Głos mojego ojca rozbija się w mojej głowie. Nikt nigdy cię nie zechce. Nawet ta twoja mała dziewczyna cię zostawiła, ona również cię nie chciała. Kiedy się w końcu nauczysz i jak wiele razy muszę ci powtarzać, że nie jesteś nikim specjalnym i nikt cię nigdy nie pokocha. Przez większość czasu przekonywałem sam siebie, że on się mylił, ale po tym, jak dzisiaj rano zobaczyłem ich razem, natychmiast przypomniałem sobie jak się czułem, kiedy ona wyjechała, jak miałem czternaście lat. Wtedy mu uwierzyłem. Ostatecznie, jeśli nawet mój ojciec nie mógł mnie pokochać, dlaczego ona miałaby to zrobić? Nate chwyta moje ramię, żebym się zatrzymał, wyciągając mnie z moich depresyjnych myśli.

.

- Czekaj, ona mieszka tutaj, w mieście? - Yep, chodzi do Parson. - Huh. - Powiedziałeś to już drugi raz. - Wszystko o czym kiedykolwiek mówiłeś, to twój brat i jego dziewczyna. Ani razu nie wspomniałeś o Leili. Po prostu zastanawiam się, jak skłonimy tą dziewczynę, żeby pojawiała się częściej, zawłaszcza po dzisiejszym dniu. - Nie jesteśmy przyjaciółmi. – Myliłem się. Nie jest miło rozmawiać z kimś o niej. Sposób, w jaki wypowiedział jej imię, ciekawskim, ale jednak kpiarskim tonem spowodował, że mój brzuch ciągle boli. On nie rozumie, jaką mamy historię i nigdy nie zrozumie. Posiadanie jej w pobliżu sprawi, że będę się denerwował. - Serio? - Serio. – Ton mojego głosu sugeruje mu, że skończyłem tą rozmowę. Jeszcze raz mruży oczy i wzrusza ramionami. - Cóż, w takim razie w porządku. Umyjmy się, skoczmy po Matta i jedźmy na lunch. - Lunch brzmi dobrze. Matt będzie podekscytowany, że cię zobaczy. Szczerzy się do mnie. - Jakie plany na jutro?

- Nie śmiej się, ale Matt ma tą zajawkę na bieganie. Znalazł pięciokilometrowy maraton, który odbędzie się jutro w nocy w Central Parku. Powiedziałem mu, że z nim pobiegnę. Dzieciak jest całkiem szybki. Powinieneś do nas dołączyć, jeśli myślisz, że nadążysz. Nate się śmieje. - To, że możesz skopać mi tyłek na korcie nie znaczy, że pokonasz mnie w wyścigu. Wyzwanie przyjęte! - To nie mnie musisz się obawiać. – Klepię go w plecy. - Och, to będzie dobre. Twój mały braciszek jest fantastyczny. Będzie mi smutno, kiedy wyjedzie. - Taa, jest fantastyczny i mnie też będzie smutno. - Och hej! Wiedziałeś, że samice kangurów mają trzy waginy? Ten komentarz jest tak nieoczekiwany, że odrzucam głowę do tyłu i wybucham śmiechem. - O czym ty gadasz? - Cóż, słyszę, jak cały czas rozgłaszasz te przypadkowe rzeczy, więc pomyślałem, że podzielę się jedną, którą znam. – Nate się do mnie uśmiecha. - To interesujące i obrzydliwe w tym samym czasie. Dlaczego nie jestem zaskoczony, że fakt, który znasz obraca się wokół kobiecej anatomii? - Co mogę powiedzieć, w tym temacie jestem ekspertem. - Jedyną częścią tego stwierdzenia, z która zamierzam się zgodzić jest cokolwiek powiesz. Wiedziałeś, że zimne prysznice są zdrowsze od tych ciepłych? Szczerzy się do mnie. Wchodząc do szatni, Nate uderza mnie w ramię i rozchodzimy się, żeby się umyć. Stojąc pod prysznicem wszystko, o czym mogę myśleć to to, jak powiedziałem mu, że ja i Leila nie jesteśmy przyjaciółmi. To właściwie boli mnie fizycznie i przypomina mi również o wyglądzie jej twarzy, kiedy pierwszy raz powiedziałem jej, że nie jest moją przyjaciółką. Nigdy nie zapomnę tego wyglądu.

Po moim spotkaniu z Leilą na plaży, unikam jej za każdym razem, kiedy ją widzę, bez względu na to, czy jest to na plaży, w kawiarni, na imprezie, czy w szkole. Zachowuję się, jakby ona w ogóle nie istniała, ale istnieje. Szukam jej każdego ranka. Powtarzam sobie, że nie będę tego robił, ale potem i tak to robię. Jest tak, jakby mój mózg działał na autopilocie i nie ważne, jak wiele mów dopingujących sobie powiem, w minucie, w której zatrzymuję się na parkingu przed szkołą, zaczynam jej szukać. W tym konkretnym dniu, w październiku, kiedy Drew, ja i nasi przyjaciele zmierzaliśmy do drzwi wejściowych zadzwonił dzwonek ostrzegający o apelu. Natychmiast zauważyłem Leilę idącą w przeciwną stronę. Głowę ma opuszczoną i nie wygląda na tak opanowaną, jak zazwyczaj. Coś jest z nią nie tak. Widzę ją w ciągu dnia i za każdym razem wygląda gorzej, niż poprzednio. Wiem, że nie powinienem, ale oglądanie jej w tym stanie, kiedy wygląda na tak przygnębioną sprawia, że czuję się nieswojo. Wychodząc z męskiej szatni widzę ją przede mną w korytarzu. Jej postawa nie zmieniła się przez cały dzień. Idąc szybciej, doganiam ją i owijam ręce wokół jej ramion, przyciągając ją do siebie. Wzdryga się, ale tylko trochę i mój bok niespodziewanie rozgrzewa się od tego kontaktu. Szybko i w ciszy nakierowuję ją do szkolnej ciemni, zamykam drzwi i przekręcam klucz. - Co się dzisiaj z tobą dzieje? – pytam ją, zakładając ręce na piersi i opierając się o blat. Obserwuje mnie bardzo uważnie. Jej oczy są spuchnięte i ma pod nimi ciemne kręgi. - Jestem tutaj od pięciu miesięcy i ani razu się do mnie nie odezwałeś. Dlaczego powinnam ci cokolwiek powiedzieć? – Jest zła i ma rację. Nie myślałem. Kiedy zobaczyłem ją na korytarzu, po prostu zareagowałem. Podczas tego mojego małego ruchu ani razu nie przypomniałem sobie, że nie rozmawiałem z nią od prawie trzech lat. Wstyd i gniew uderzają we mnie w tym samym czasie. Powinienem odejść, ale widząc jej wypełnione łzami oczy, po prostu nie mogę. Nic jej nie odpowiadam. Nie ma nic do powiedzenia. Jej oczy mnie opuszczają i łzy spływają po jej twarzy. Uczucia w sercu są zabawną rzeczą. Nie ma znaczenia, jak dotkliwie mnie zraniła, oglądanie jej w tym stanie mnie miażdży i powoduje, że chwilowo zapominam o wszystkim. Delikatnie przyciągam ją do siebie i staje pomiędzy moimi nogami. Obie moje ręce owijają się wokół jej głowy, kiedy odchylam jej twarz, żeby na mnie spojrzała. Jej krystalicznie niebieskie oczy są wyraźne, wilgotne i piękne. Używając kciuków ocieram jej łzy. Serce wali mi w piersi. Bycie tak blisko niej, dotykanie jej, sprawia, że czuję, jak miękną mi kolana. Chcę zacisnąć zęby, ponieważ nienawidzę mojej fizycznej reakcji na nią.

Na ułamek sekundy moje oczy opadają na jej usta. Jej wargi są rozchylone i wyglądają tak zachęcająco. Nie, oczyszczając myśli moje oczy wędrują przez jej twarz i ponownie do oczu. Obserwując mnie ostrożnie, powoli pochyla się i opiera głowę na mojej piersi. Owijam wokół niej ramiona i uczę się na pamięć, jakie to uczucie trzymać taką Leilę, szesnastoletnią Leilę, która ma krągłości, jest olśniewająca i już dłużej nie jest moja. - Jesteś o wiele wyższy – mówi cicho. W powietrzu pomiędzy nami utrzymuje się cisza. Boję się poruszyć, oddychać, czy mówić, ponieważ pomimo tego, że jesteśmy tutaj dla niej, tak bardzo, jak nienawidzę tego przyznawać … ja także tego potrzebuję. - Moja babcia umarła. – Jej głos łamie się na ostatnim słowie, moja klatka piersiowa natychmiast boli. Zacieśniam uścisk. Nie jestem gotowy, żeby się odsunęła. - Nie wiedziałem, że byłaś z nią blisko. – Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek mówiła o jakichś innych krewnych poza ciocią Ellą i kuzynem Chase’m. - Nie byłam, do czasu, aż przenieśliśmy się do Atlanty. Atlanta. - To tam byłaś, w Atlancie? Słyszy, jak mój ton się zmienia i sztywnieje w moich ramionach. - Tak, zamieszkaliśmy z nią. - Dlaczego? - Ponieważ nie mieliśmy dokąd pójść. Z jakiegoś powodu nigdy nie przyszło mi do głowy, że nie mieli innego domu, do którego mogliby pójść. Przed pożarem pierwotnym planem była przeprowadzka na kontynent. Po prostu założyłem, że tam była. Cały czas myślałem, że była gdzieś w pobliżu, kiedy tak naprawdę jej nie było. - Och. Cóż, to miłe, że mogłaś spędzić z nią trochę czasu. - Spędziłam. Była wspaniałą kobietą. Nauczyła mnie szyć i spędziłyśmy godziny patrząc na tkaniny i wykroje. - Świetnie, tak sądzę. Co uszyłaś? Koce, poduszki i tego typu rzeczy? Wzdycha.

- Nie, ubrania. – Jej dłonie prześlizgują się po mojej piersi i delikatnie chwyta mnie w pasie. Jej ręce na mnie prawie sprawiają, że staję się bezładny. - Dla kogo? - Dla mnie. Wyrosłam z moich wszystkich ubrań, a nie było nas stać na więcej. Moja babcia zawsze kochała szyć, ale przez lata jej ręce zaczęły się za bardzo trząść i w końcu musiała z tego zrezygnować. Miałam szczęście, ponieważ zatrzymała wszystko i miała cały pokój wypełniony resztkami tkanin. Nie było jej stać na więcej? Nie wiem co powiedzieć, więc nie mówię nic. To dziwne, bo pod wieloma względami znam tę dziewczynę, wiem o niej wszystko, ale potem mówi coś takiego i zastanawiam się, jak dobrze ją teraz znam? - Beau, dlaczego ze mną nie rozmawiasz? Musisz wiedzieć, jak bardzo rani to moje uczucia. Jej słowa wytrącają mnie z biegnących w mojej głowie myśli „a co jeśli?”, uderza we mnie rzeczywistość i odskakuję od niej. Natychmiast ją puszczam, odpycham od siebie i patrzę w jej twarz. Wzdryga się na tą zmianę mowy mojego ciała i wyrazu mojej twarzy. - Rani twoje uczucia? Leila, to ty mnie od siebie odcięłaś i powiedziałaś, że zamierzasz o mnie zapomnieć. Nigdy tego nie zapomnę, a ty nigdy się nie dowiesz co mi tym zrobiłaś. - Przepraszam, myślałam, że tak będzie najlepiej. - Najlepiej! Najlepiej dla kogo? Nie, nie jest ci przykro inaczej byś tego nie zrobiła. Czy ty szczerze myślisz, że po tym wszystkim co się stało wrócisz tutaj, a ja przyjmę cię z otwartymi ramionami? Nie ma mowy. Nie ma już więcej nas i to ty o to zadbałaś. Już wcześniej była blada, ale te resztki koloru które miała właśnie odpłynęły. Wygląda na trochę zdezorientowaną, ale potem kosmyk włosów opada jej na twarz i jej oczy ponownie wypełniają się łzami. Oglądanie jej w tym stanie łamie moje serce i muszę wydostać się z tego pokoju i to jak najdalej od niej. - Słuchaj, przykro mi słyszeć o twojej babci i z powodu twojej straty. Możemy już dłużej nie być przyjaciółmi, ale to nie znaczy, że ciągle mi na tobie nie zależy. - Więc to wszystko, nie jesteśmy już przyjaciółmi? - Nie. – Chciałem, żeby to zabrzmiało bardziej stanowczo, ale zamiast tego wyszło prawie jak szept.

Wzdryga się i robi kolejny krok z dala ode mnie, kiedy po jej twarzy spływa więcej łez. Przez sposób, w jaki się odsunęła i objęła rękami wiem, że pogorszyłem jej dzień i teraz czuję się jak najgorsza osoba na świecie. Chociaż nie powinienem, ona jest tą, która zapieczętowała nasz los, nie ja. - Ok, Beau. – Pokonana. Jedyne słowo, żeby opisać sposób, w jaki zabrzmiała.

LEILA Portier sprawdza listę, widzi, że przyszłam do Ali i mnie przepuszcza. Naciskam na przycisk w windzie, wybierając jej piętro i pragnę, żeby poruszała się szybciej. W końcu drzwi się otwierają, biegnę sprintem przez korytarz do jej mieszkania i walę w drzwi. Ali otwiera. Na jej twarzy widnieje szok i obawa. - Nie mogę uwierzyć, że mi nie powiedziałaś! – wrzeszczę na nią. - Nie powiedziałam czego? – Widzi, że jestem w złym humorze. - Że Beau już tutaj jest. – Przepycham się obok niej, wchodzę do salonu i rzucam się na kanapę. - Nie ma go – mówi podążając za mną. - Och, wow, więc naprawdę nic nie wiedziałaś? Cóż, jest tutaj! Przyszedł dzisiaj rano do kawiarni i poczułam się, jak w zasadzce. Nie byłam gotowa, żeby go zobaczyć i z całą pewnością nie byłam gotowa, żeby po tym całym czasie z nim rozmawiać. - Nie wiedziałam, że tutaj był i skąd wiedział, gdzie pracujesz? – Ali nie siada. Po prostu się na mnie gapi. - Nie wiedział. To był całkowity przypadek, zaraz po tym jak rano otworzyłam. - O 5:00 rano? - Yep i wyglądał okropnie. – Twarz Ali powoli przecinają zmarszczki. - Wytłumacz mi to – mówi, kiedy zaczyna krążyć przede mną tam i z powrotem. - Nie wiem, po prostu nie wyglądał jak on. Jego zwyczajna iskra zniknęła. Wyglądał na zmęczonego i zestresowanego. - Może jest. Zastanawiam się dlaczego nam nie powiedział, że już tu jest. Ali podchodzi do okna i wygląda na zewnątrz, choć wątpię, że naprawdę na coś patrzy. - Matt z nim przyjechał, powiedział też, że chciał po prostu się zadomowić. – Na jej twarzy widoczny jest ból i teraz czuję się źle. Myślałam, że ona trzymała to przede mną w tajemnicy, kiedy tak naprawdę to on ukrywał to przed nami wszystkimi. Nie to, żeby kiedykolwiek powiedział mi, ale chciałabym wiedzieć, że jest w mieście.

- Zastanawiam się, czy Drew wie – mówi bardziej do siebie niż do mnie. - Nie powiedziałby ci? Z rozmowy z Beau odniosłam wrażenie, że nie powiedział nikomu. Przyszedł też Charlie i poznał go. Odwraca się do mnie i jej twarz rozjaśnia się trochę z zainteresowaniem. - Jak poszło? - Oczywiście Charlie zachowywał się, jakby nie wiedział kim on jest, ale wiedział. Było niezręcznie. - Biedny Beau. – Zmarszczki pojawiają się ponownie. - Co masz na myśli mówiąc biedny Beau? Zapomniałaś… on jest tym, który mnie zostawił. – Nie mogę już dłużej usiedzieć, więc wstaję i też zaczynam krążyć po pokoju. - Ciągle nie rozumiem, dlaczego nigdy go nie zapytałaś, dlaczego cię zostawił. - Ponieważ to nie ma znaczenia. – Ali uważnie mnie obserwuje. To ma znaczenie. Wiem to i ona także. - Chodź, zrobię ci margaritę. Siadając na zewnątrz, na jej małym balkonie, moje serce pędzi. Ali wyszła, żeby odebrać telefon od swojego ojca i teraz siedzę tutaj gapiąc się na otaczającą mnie linię horyzontu Nowego Jorku. To miasto zawsze wydawało mi się takie duże, ale teraz, kiedy wiem, że on tutaj jest, czuję, że jest bardzo małe. Robiąc łyk margarity, wspominam ten jeden, jedyny raz, kiedy byłam pijana.

Przyjaciel Beau, Grant wyprawia jedną ze swoich osławionych imprez i ta konkretna jest z okazji ukończenia szkoły. Jest początek lata, przed moim ostatnim rokiem, prawie ten sam dzień, w którym wróciłam rok wcześniej. Tak naprawdę nie chciałam iść na tą imprezę, ale Chase, mój kuzyn przekonał mnie, że będzie fajnie. I jest, do około połowy wieczoru. Każda szkoła ma grupę facetów i grupę dziewczyn, którzy bez względu na wszystko zawsze są na topie. Oczywiście Beau, Drew i ich przyjaciele są tymi facetami, ale dziewczynami są Cassidy, Lisa i ich przyjaciółki.

Oni wszyscy siedzą i śmieją się razem i z biegiem minut, Lisa zbliża się coraz bardziej do Beau. Zawsze krążyły plotki o Drew i Beau z tą czy inną dziewczyną, ale to pierwszy raz, kiedy widzę to na własne oczy. Margarity, które są drinkami wieczoru, wchodzą we mnie trochę zbyt łatwo. W pewnym momencie, wchodzę do środka, żeby pójść do łazienki. Drzwi nie są do końca zamknięte, więc popycham je, żeby się otworzyły i widzę siedzącą na blacie Lisę z rękami i nogami owiniętymi wokół Beau. Nie słyszeli otwierających się drzwi i sposób, w jaki się całują łamie każdy kawałek mojego serca. Ucieka mi dźwięk, oboje podrywają głowy w moją stronę i oczy Beau blokują się z moimi. Jestem pewna, że wyglądam jak jeleń w światłach reflektorów, ale zamarłam i nie mogę się ruszyć. Beau nic nie mówi, po prostu się na mnie gapi. Obok niego Lisa zaczyna pstrykać palcami. - Ziemia do Leili – mówi sarkastycznym tonem, przeciągając samogłoski. Moje oczy przeskakują do niej. - Jesteśmy trochę zajęci. Możesz wyjść? – Z jej słów kapie całkowity niesmak. Moje oczy skaczą do Beau. Drży mi broda. Moje oczy wypełniają łzy, a on marszczy brwi. Dlaczego? Dlaczego musiałam to zobaczyć? Może to jest to, czego potrzebowałam, ostateczny gwóźdź do trumny, który sprawi, że otrząsnę się z niego, z tego wszystkiego – z tego uczucia nadziei, które dla niego dźwigam. Cały ten czas, wszystkie te lata, naprawdę nie było sensu. - Przepraszam. - To wszystko, co mogę wyksztusić. Opada jedna łza i oddech Beau przyspiesza. Nie mogę stwierdzić, czy wygląda na złego czy zmartwionego. To nie ma znaczenia, już nie. Powoli wycofuję się z łazienki. Jego oczy ani razu mnie nie opuściły. Kiedy zamykam drzwi, słyszę jak Lisa nazywa mnie dziwaczką. Opuszcza mnie moja nagła potrzeba pójścia do łazienki i wracam na imprezę. Chcę, żeby Chase odwiózł mnie do domu, ale nie mogę go znaleźć. Podchodząc do baru, podnoszę dwa kolejne drinki i zabieram je w dół pomostu. Wszędzie są ludzie, ale mam to gdzieś. Zanim wyjechałam, Beau był moim jedynym przyjacielem. Spędzałam z nim mój cały czas i odkąd wróciłam, ciężko mi znaleźć nowych. Tak bardzo chciałam tutaj wrócić, żeby go zobaczyć, być blisko niego, do wszystkiego co jest z nim związane, ale widząc go dzisiaj, żałuję, że wróciłam. W ciągu tego całego roku, nie ważne jak bardzo próbowałam , nie potrafiłam się z niego otrząsnąć. Ignorował mnie,

śmiał się ze mnie i po raz kolejny mnie zranił. A to, co smuci mnie najbardziej, to to, że on ma to gdzieś. Kończąc ostatniego drinka, odstawiam kubek i przyciskam dłonie do oczu. Zaczynam się czuć odrętwiała i cieszę się z tego. Chcę po prostu wrócić do domu. - Leila. Zamieram na dźwięk jego głosu. Jest za mną. Czuję, jak moje tętno przyspiesza. Nic nie mówiąc, przykładam do ust drugiego drinka i odchylam głowę, żeby przełknąć każdą kroplę. - Leila, dlaczego nie pozwolisz, że zabiorę cię do domu? – mówi cicho. Czy on żartuje? Dlaczego do cholery on to proponuje? I jestem całkiem pewna, że to, co zobaczyłam parę minut temu oznaczało, że jest za bardzo zajęty, żeby sobie ze mną radzić. Albo może skończyli – ta myśl napawa mnie obrzydzeniem i łamie mnie jeszcze bardziej. - Co sprawia, że myślisz, że gdziekolwiek z tobą pojadę? – Nie patrzę na niego. Ciągle gapię się na wodę, życząc sobie, żeby mój kubek ciągle był pełny. - Chase wyszedł - mówi Co? Moja głowa się obraca i rzucam mu szybkie spojrzenie. - Co masz na myśli mówiąc, że wyszedł? - Oczy Beau podróżują po mojej twarzy i czuję rozchodzące się po moich policzkach ciepło. Jego spojrzenie zmienia się w litość. Nie musi się tak czuć w stosunku do mnie. - Nie mógł cię znaleźć i powiedział Grantowi, żebyś wiedziała, żeby znaleźć podwózkę do domu. Wściekłość pali w moich żyłach. Zabiję Chase’a. W ogóle nie chciałam przychodzić na tą głupią imprezę. Przetacza się przez mnie mieszanka emocji – złość, upokorzenie, smutek, samotność. Cała wola walki, która we mnie pozostała, zniknęła. Nie wiem, kogo zapytać, a naprawdę nie chcę wracać na nogach. - Dobra. Ale chcę jechać teraz. - Ok. Wstaję zupełnie bez wdzięku. Teraz, kiedy się ruszam zdaję sobie sprawę, że te drinki wpłynęły na mnie bardziej, niż początkowo myślałam. Potykam się, idąc w stronę Beau, a on sięga, żeby mnie złapać. Przez ułamek sekundy, jego ręce na mnie uspokajają mnie, ale potem czuję perfumy Lisy. - Nie dotykaj mnie – mówię niskim głosem.

Cofa dłonie, jakbym go użądliła i ma czelność wyglądać na zasmuconego. Razem idziemy w górę pomostu i przechodzimy przez imprezę. Muzyka jest za głośna, a światła za jasne. Boli mnie głowa. Boli mnie żołądek. Moje serce jest złamane. Nie mogę dostać się do domu wystarczająco szybko. Przez większość drogi jedziemy w ciszy. Dyskretnie na niego spoglądam i próbuję nauczyć się na pamięć każdego jego szczegółu – jego profilu, jego dłoni na kierownicy, sposobu, w jaki jeansy opinają jego uda. Nigdy wcześniej nie byłam z nim w samochodzie, kiedy prowadził. Jak bardzo chciałabym, żeby to miejsce na siedzeniu pasażera było moje, ale wiem, że nie jest i nigdy nie będzie. Myśl o siedzącej tutaj Lisie powoduje, że ściska mi się żołądek. Opuszczam szybę, żeby świeże powietrze uderzało w moją twarz. Beau zatrzymuje się przed moim małym domem. Nie wiem nawet, skąd on wie gdzie teraz mieszkam, z całą pewnością ja mu nigdy nie powiedziałam. Odwraca się i skupia na mnie. Całe moje ciało się rumieni i nagle czuję, jak cała przestrzeń w Tahoe1 się kurczy. Ciągle patrzę w stronę mojego małego domu. - Przepraszam, jeśli rani cię to, co dzisiaj zobaczyłaś – mówi w cichą przestrzeń pomiędzy nami. Rani mnie? Nie ma pojęcie jak bardzo mnie zranił. Wyciągając każdą ilość samokontroli i siły, którą mam, odwracam się, żeby na niego spojrzeć. - Nie zraniłeś mnie. Nie możesz mnie zranić. Przestałam na to pozwalać trzy i pół roku temu, w dniu, w którym wyjechałam. Straciłeś swoje prawo do ranienia mnie. – Miałam nadzieję, że to wyjdzie bardziej twardo i stanowczo, ale tak się nie stało i znając go, prawdopodobnie jest w stanie przejrzeć moje słowa. Jego nozdrza się rozszerzają, a oczy mrużą, kiedy wypuszcza głębokie westchnienie. - Cokolwiek powiesz, Leila. - Cokolwiek powiem? –powtarzam za nim. Słyszy ton mojego głosu, ale nie okazuje tego. Mija chwila ciszy i żadne z nas nie zrywa kontaktu wzrokowego. Napięcie między nami jest ogromne, a powietrze wokół nas się rozgrzewa. Trzęsą mi się dłonie, kiedy sięgam, żeby otworzyć drzwi zanim jego ciepła ręka chwyta moje ramię, zatrzymując mnie od wyjścia z auta. - Leila, naprawdę mi przykro, że to widziałaś. - Wróciła litość i powietrze natychmiast się ochładza.

1

Chevrolet Tahoe – duży SUV.

- Przestań to do mnie mówić! W ogóle nie jest ci przykro! Od długiego czasu gówno cię obchodzę! – Jego oczy się rozszerzają i wylewają się łzy, które pływały w moich oczach.Nigdy mnie nie okłamywałeś Beau, więc nie zaczynaj teraz. – Wyrywam ramię z jego uścisku, ale ciągle siedzę, wyglądając przez okno. Część mnie wie, że to jest to. Jesteśmy w martwym punkcie. Teraz, albo nigdy. Powinnam wysiąść, odejść i trzymać gębę na kłódkę, ale te margarity sprawiły, że stałam się super odważna, albo super głupia. - O Boże, Beau, dlaczego ciągle się tak czuję? Kiedy to wszystko odejdzie? – Patrzę na niego i mocno poklepuję swoją klatkę piersiową, dokładnie nad sercem. – Dlaczego w ogóle się ze mną zaprzyjaźniłeś? Dlaczego nazwałeś mnie swoją najlepszą przyjaciółką, kiedy tak naprawdę nią nie byłam? Dlaczego pocałowałeś mnie tamtego dnia na ławce? Mogłam oddać ten moment komuś, kto by go docenił, tak jak i mnie. Dlaczego? – Moje łzy ciągle opadają. Twarz Beau jest pusta. Obserwuje mnie, ale nic nie zdradza. Moje dłonie zaciskają się w pięści i opadają na kolana. - Ja tylko… nie łapiesz? Wiem doskonale, jakie to uczucie nie mieć niczego, ani nikogo. Dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? Straciłam wszystko, nawet te rzeczy, które miałam od ciebie. Trzymałam je w pudełku i zabrałam je do domu, żeby ci pokazać przed wyjazdem, ale spłonęło w pożarze. Wtedy myślałam, że to było najgorsze co mogło się stać. Ale nieeeeee, w ciągu tego ostatniego roku sprawiłeś, że czułam się o wiele gorzej. – Trochę zaczynam ocierać się o histerię, ale on musi ze mną porozmawiać, dać mi odpowiedzi, cokolwiek. - Leila, musisz przestać – mówi Beau, jego dłonie przeniosły się na kierownice i jego knykcie bieleją, kiedy je na niej zaciska. - Nie. Wiem, że mówię chaotycznie, ale odezwałeś się do mnie raz w ciągu tych trzech i pół roku, żeby powiedzieć, że już dłużej nie jesteś moim przyjacielem. Cóż, teraz moja kolej. Ostatniego lata, po tym jak wróciłam i zobaczyłam cię na plaży, wiesz co zrobiłeś… odszedłeś ode mnie. Powinieneś to zrobić lata temu, zamiast ignorować mnie i milczeć. Przez długi czas tak bardzo za tobą tęskniłam i po co? Mogłeś zakończyć to we właściwy sposób, zamiast traktować mnie jakbym była nikim. Jesteś tchórzem! Jego oczy gwałtownie wracają do moich i na jego policzkach wykwita rumieniec. Temperatura w samochodzie ponownie wzrasta. Jest wściekły i to z niego promieniuje. Dobrze, niech będzie wściekły, wiem, że ja jestem! - Jesteś pijana i powinnaś wejść do środka – mówi przez zaciśnięte zęby. - Może, ale co, nie możesz znieść prawdy? – warczę na niego. - Nie wiesz co mówisz. Bełkoczesz i całkiem szczerze, kompromitujesz się. - Kompromituję się? Przepraszam, że mój przekaz nie jest dla ciebie wystarczająco idealny, ale ponownie, ja też nigdy nie byłam, ani nie będę i przypominasz mi o tym każdego

dnia. Nigdy się nie dowiem, dlaczego kiedykolwiek myślałam, że byłeś kimś ważnym, kimś wyjątkowym. Wiesz co? Skończyłam. Już tak dłużej nie mogę. W końcu się poddaję, po tym całym czasie… ty, moja stracona nadzieja i wszystko inne co wiąże się z zeszłym rokiem, wliczając twoją snobistyczną, sukowatą dziewczynę możecie po prostu spłonąć w piekle, mam to gdzieś. Beau sapie i jego spojrzenie zmienia się w pełne bólu. Zraniłam go. Chciałam jakiejś reakcji z jego strony i teraz, kiedy ją mam, żałuję tego. Trzęsą mi się dłonie, a ekspresowa zmiana jego mowy ciała na moje słowa jest prawie alarmująca. Jego oczy koloru whisky lśnią do mnie, a potem je mruży. - Skończyłaś? Ciągle gniewnie na niego patrzę i nic nie mówię. - Wysiądź z mojego auta. – Jego głos jest cichy, ale ocieka czystą nienawiścią.

I tak jak zawsze, on ma ostatnie słowo. Wysiadam i zatrzaskuję drzwi, nigdy się nie oglądając się za siebie.

Tłumaczenie nieoficjalne : daga.b_17 Korekta : tombienowa

ROZDZIAŁ 5 BEAU Postanowiłem nie wpadać ponownie do kawiarni. Myślałem o tym wiele razy, nawet łapałem się na tym, że idę w tamtą stronę, ale jaki byłby tego cel? Ona ma chłopaka i wiedząc o tym, przypominam sobie, że nigdy jej nie zależało na mnie wystarczająco, żebym to ja mógł nim być. W większości moje dni opierają się na tej samej rutynie: rano tenis z Nate’m, lunch w lofcie z Mattem, a potem wyruszamy zwiedzać. Latem Nowy Jork jest świetnym miejscem na spędzanie czasu. Jest tutaj pełno ulicznych targów, festiwali i koncertów na świeżym powietrzu. Jak do tej pory naszym ulubionym zajęciem było przechodzenie w niedziele wzdłuż Brooklyn Bridge Park 1 do Washington Square Park 2 na Smorgasburg, żeby posłuchać za darmo muzyki. Smorgasburg jest cotygodniowym festiwalem jedzenia, w którym bierze udział ponad stu różnych sprzedawców. W ciągu każdej naszej wycieczki do parku, Matt i ja próbowaliśmy czegoś nowego i unikalnego. Nie jest sekretem dla każdego, kto mnie zna, że kocham jedzenie, ale tutaj jest ono wybitne. Do teraz moim ulubieńcem jest falafel burger z sosem tzatziki. Jestem zdeterminowany, żeby nauczyć się, jak go przyrządzać. O ciągu ostatnich kilku dni obserwowałem Matta bardzo dokładnie. Znowu jest małomówny. To dziwne. Myślimy, że przechodzi przez te fazy, w których wychodzi ze swojej skorupy, rozmawia i bardziej udziela się towarzysko, ale potem wraca do punktu wyjścia. Nie mogę rozgryźć przyczyny tego wszystkiego. - Młody co z tobą? - mówię, wyciągając nogi na trawie w parku. Dzisiaj świeci słońce. Wieje delikatny wietrzyk i na szczęście dla nas, znaleźliśmy miejsce w cieniu. Patrzy w dół i robi łyka swojej lemoniady z syropek klonowym. - Chciałbym tutaj z tobą zostać. – Wspominał o tym kilka razy, ale wiem, że mama nigdy by na to nie poszła. Nie miałbym nic przeciwko. Jest dobrym dzieciakiem i zawsze mógłbym go nastraszyć, że odeślę go z powrotem, gdy popełni jakiś błąd.

1 2

Brooklyn Bridge Park – 34-hektarowy nadbrzeżny park, obok mostu Brooklyńskiego. Washington Square Park - park miejski znajdujący się na Manhattanie w Nowym Jorku.

- Wiem, że chcesz kumplu i jeśli chociaż przez minutę wiedziałbym, że mama się zgodzi, to nie byłoby dalszej dyskusji. Chcę, żebyś tu był, musisz to wiedzieć. – Wszyscy troje spędziliśmy tak dużo naszego życia, czując, że jesteśmy niechciani. Bardziej niż cokolwiek, pragnę, żeby życie Matta było inne i o wiele lepsze. Rozumiem skąd mu się to bierze. Sama myśl o byciu w tym domu tylko z mamą sprawia, że czuję się nieswojo. Nasz ojciec był bardzo obelżywym człowiekiem, zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie. Cóż, to znaczy fizycznie w stosunku do mnie. Przez lata żyliśmy w strachu przed nim i staraliśmy się trzymać od niego tak daleko, jak to było możliwe. Jednak z miesiąca na miesiąc, z dnia na dzień, wydawało się, jakby ojciec stawał się gorszy. Kochał bycie w centrum opinii publicznej i żył, jakby był utytułowany. Oddziaływał swoim chorym, pokręconym urokiem na niczego niepodejrzewających ludzi i z czasem prawie całe środowisko zaczęło mu śpiewać pieśni pochwalne. Prawie całe. Drew jest pływakiem. Ojciec nigdy nie wyładowywał swojej frustracji na nim. Wyłączenie na mnie. Minęło tak wiele czasu, że jedynymi rzeczami, które pamiętam z mojego dzieciństwa są Leila i to, jak ojciec mnie bił. Ostatecznie, żałuję, że mu się nie postawiłem, a zamiast tego kuliłem się ze strachu. To Drew ostatecznie zakończył dekadę naszych tortur. Tego kwietniowego popołudnia, Drew wszedł do kuchni, rzucił jedno spojrzenie na to co ojciec zrobił mamie i mnie i w końcu coś w nim przeskoczyło. Drew dosłownie zmiażdżył naszego ojca i tym samym nas uratował. Kiedy wszystkie oświadczenia zostały złożone, w połączeniu ze wszystkim co powiedział ojciec, wystosowane przeciwko niemu zarzuty były wystarczające, żeby wsadzić go do więzienia na resztę życia. Matta tam nie było i każdego dnia dziękuję za to Bogu. Krew, zniszczenia, strach w powietrzu, policja, karetka zabierająca naszą mamę, żaden dwunastolatek nie powinien być świadkiem czegoś takiego. Może Drew i ja możemy namówić mamę na sprzedanie tego domu i kupienie nowego. Takiego, który nie jest nawiedzony i skażony tak wieloma okropnymi wspomnieniami. Matt spogląda na mnie, ciemne włosy opadają mu na oczy i uśmiecha się do mnie. Boże, kocham tego dzieciaka.

W końcu nadszedł weekend wyjazdowej imprezy urodzinowej Drew i Ali. Matt i ja spakowaliśmy się zaraz po śniadaniu i przyjechaliśmy niedługo po lunchu. Spodziewałem się, że korek na Long Island1 będzie gorszy, niż rzeczywiście był, więc właściwie mieliśmy całkiem niezły czas. Drew powiedział nam, że dom, który wynajął znajduje się na nadbrzeżu w West Hamptons. Chociaż nigdy nie byłem na żadnej plaży w Nowym Jorku, minął prawie miesiąc odkąd stałem na piasku i moje ciało nuci z podekscytowania. Kiedy wjeżdżamy na okrągły podjazd, zwalniam i dwa razy sprawdzam, czy jesteśmy w dobrym miejscu. Jestem całkiem pewny, że Matt i ja oniemieliśmy. Dom jest ogromny i nie mogę się powstrzymać od zastanawiania się, jak wiele kosztowało Drew jego wynajęcie. Dom jest solidny, biały, wznosi się na palach i jest wysoki na trzy piętra. Ma szary, zrobiony z gontów dach i tarasy, które ciągną się dookoła pierwszego i drugiego pietra. - Wow, to miejsce jest fantastyczne! – Matt wyskakuje z auta i przeskakuje po schodach prowadzących do frontowych drzwi. Ali wychodzi, żeby nas przywiać i Matt wskakuje w jej ramiona. Wiem doskonale, jak on się czuje. Jej uśmiechnięta twarz i ciepłe oczy wpływają na mnie w sposób, który trochę uspakaja tę wrzącą we mnie burzę. Ali pojawiła się w naszym życiu prawie dwa lata temu. Jej ojciec przeniósł ich na wyspę Anny Marii, kiedy umarła jej mama. Drew zawsze mówił, że nie wierzy w takie rzeczy jak miłość od pierwszego wejrzenia, ale to zmieniło się w sekundzie, w której położył swoje oczy na Ali. Wszystko to wydarzyło się w ciągu najciemniejszego okresu życia naszej rodziny, a wraz z mijającymi miesiącami Ali odegrała wielką rolę, pomagając nam wszystkim uleczyć się i powoli światło ponownie zaczęło przedostawać się do naszego życia. Dla mojego brata jest drugą połówką i jest idealna dla nas wszystkich. Nie mógłbym kochać jej bardziej, nawet jeślibym próbował. - Hej Malutka. Niezła miejscówka – mówię, chwytając nasze torby. - Więc, słyszałam, że byłeś w mieście o wiele dłużej, niż zdawaliśmy sobie sprawę. – Kładzie ręce na biodrach. Na jej twarzy widoczna jest mieszanka złości i rozczarowania. Wchodzę po schodach i staję przed nią. Ciągle zapominam, jaka jest mała i chociaż próbuje sprawiać wrażenie wkurzonej, tak naprawdę jej to nie wychodzi. - Co? Żadnego cześć, hej, witaj, jak się masz? – Unosi na mnie brwi, co sprawia, że zaczynam chichotać. – Od razu do rzeczy, huh? Taa, przepraszam, że nie zadzwoniłem. Musiałem po prostu dotrzeć do Nowego Jorku i się zadomowić. Musiałem zrobić to samodzielnie. - Patrzę jej prosto w oczy, mając nadzieję, że zrozumie.

1

Long Island - wyspa u wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, w stanie Nowy Jork, częściowo w obrębie miasta Nowy Jork

- Ale nie jesteś zdany na siebie, masz nas. – Nie przesuwa się, więc odstawiam torby na ziemię. Muszę sprawić, że zrozumie. - Wiem… ale musiałem to zrobić. – Przygląda mi się od głowy po palce u stóp, rzuca mi mały uśmiech, a potem podskakuje. Jej ręce i nogi owijają się wokół mojego ciała i ściska mnie. Powinienem już do tej pory się przyzwyczaić, że ona tak robi, ale za każdym razem mnie zaskakuje. Odwzajemniam uścisk. - Z tobą ok? – pyta, odchylając się do tyłu, żeby spojrzeć w moją twarz. - Oczywiście, że tak! – Daję jej jeden z moich popisowych uśmieszków, a ona mruży oczy, kiedy studiuje moją twarz. - Leila powiedziała, że nie wyglądałeś za dobrze, kiedy cię widziała. I po tym opuszczam ją na ziemię. - Wydaje mi się, że Leila powinna pilnować swoich spraw. – Podnosząc torby, wchodzimy razem do domu. - Czy kiedykolwiek zamierzasz mi powiedzieć, co się wydarzyło pomiędzy waszą dwójką? – Wiem, że ciągle mnie obserwuje, ale moje oczy przyswajają kolosalny rozmiar tego miejsca. Kładąc torby u podnóża schodów, idę w stronę końca salonu. Cała ściana jest zrobiona z okien i wchłaniam widok. - Dlaczego chcesz wiedzieć? – Gapiąc się na ocean rozważam, czy o wszystkim jej nie powiedzieć. Nigdy nie powiedziałem nikomu wszystkiego. Myśl o tym mnie przeraża i nie potrafię tego zrobić. Nie chcę ponownie wracać do tamtych czasów i nie chcę również mówić Ali, co jej przyjaciółka mi zrobiła. To jest pomiędzy mną i Leilą i nikim więcej. - Ponieważ tak się składa, że kocham was oboje i nie rozumiem. Kiedy wasza dwójka jest razem pojawia się ta szalona, biegnąca tam i z powrotem wibracja. To dezorientujące. Widzę sposób, w jaki ona patrzy na ciebie, a ty patrzysz na nią i myślę, że bylibyście idealna parą. Odwracając się, żeby na nią spojrzeć, rozglądam się i widzę, że Matt siedzi przy stole w kuchni. On również przysłuchuje się tej rozmowie. - Odpuść, Ali. To się nigdy nie wydarzy. - Ale dlaczego? – Wiem, że nie rozumie, ale po prostu nie mogę się w to zagłębiać. - Leila nie jest osobą, za jaką ją miałem, ok? Ponownie mnie analizuje. - Ona przyjeżdża w ten weekend – mówi nerwowo.

Nie chcę, żeby Ali się czuła, jakby nie mogła mieć przy sobie przyjaciółki. Nie ma ich dużo. Jest bardzo zajęta tańcem, szkołą i Drew, a co do Leili wiem z pierwszej ręki, że kiedy jest czyjąś przyjaciółką, to jest w tym naprawdę dobra. - Oczywiście, że przyjeżdża – mówię dorzucając do mojego głosu trochę sarkazmu. Ali się chmurzy, a ja się uśmiecham. - Cokolwiek, przyzwyczaiłem się do tego, że ona jest w pobliżu. Cieszę się, że ją zaprosiłaś. To twoje urodziny, a ona jest twoją przyjaciółką. To nie tak, że nie możemy ze sobą wytrzymać bez stwarzania problemów. - Wiem, po prostu chciałam ci powiedzieć, zanim tutaj dotrze. - Nie martw się, ok? – owijam rękę wokół jej ramion i ściskam. – Gdzie jest Drew? - Pojechał odebrać waszą mamę. Chodź, pozwól, że pokażę tobie i Mattowi wasze pokoje. - Malutka! Wiedziałaś, że krowy mają cztery żołądki? Chichocze. - Nie, nie wiedziałam. Wiedziałeś, że Amerykanie zjadają średnio około siedemdziesiąt trzy tysiące metrów kwadratowych pizzy dziennie? - Wiesz, myślę, że to nikczemne z twojej strony, że wypowiadasz przy mnie słowo pizza, a jej nie serwujesz. - Naprawdę, czyżby? – Żartuje ze mnie. - Wiesz, że tak. - Cóż, tak się składa, że w każdą sobotę jest tutaj farmerski targ. Podobno najlepszy w Hamptons i tak sobie myślałam, że może będziesz chciał pójść ze mną i wybrać jakieś warzywa. Marszcząc na nią brwi wypuszczam niezadowolone westchnienie. - Warzywa? To zdecydowanie nie jest kierunek, w który miałem nadzieję, że zmierzamy. – Ona ponownie chichocze. - Myślałam, że chciałeś pizze? Będę potrzebowała kilku rzeczy, jak np. pomidory. - Domowej roboty pizza! – Zacieśniam mój uchwyt na jej ramionach i ponownie ściskam. Właśnie poprawiła mi humor, bez względu na to, czy Leila tutaj będzie, czy nie. Ali potakuję i się uśmiecha. - A ten farmerski targ oficjalnie jest teraz moim ulubionym farmerskim targiem.

Kiedy poszliśmy na targ, Matt postanowił zostać i pobiegać na plaży. Targ jest całkiem fajny. Z tymi białymi namiotami przypomina mi o ulicznych kiermaszach, które widzieliśmy w mieście, ale zamiast gotowego jedzenia, są tutaj produkty rolne, sery, oleje, mydła i chleby. - Wiec, jak do tej pory podoba ci się miasto? - pyta Ali, przeglądając pomidory. - Właściwie, to bardzo mi się podoba. Jest inaczej niż oczekiwałem. Podaje mi koszyk, więc obie jej dłonie są wolne. - To samo powiedział Drew. Światła i hałas. - Taa, te rzeczy, ale to też brak otwartej przestrzeni. Nie możesz tak naprawdę zobaczyć nieba. Ali spogląda na mnie, ale ja ciągle patrzę w dół oglądając warzywa. - Tęsknisz za gwiazdami. – To nie było pytanie, to było stwierdzenie. - Nie. Uderza mnie w ramię. - Kłamca. - Może. – Uśmiecham się ironicznie. Prawdą jest, że próbuję zapomnieć o gwiazdach. Po tym jak Leila odeszła, godzinami gapiłem się w nocy przez okno i obserwowałem, jak migoczą i poruszają się na niebie. Każdej nocy zastanawiałem się, czy ona też je obserwowała. Czy one przypominały jej o mnie? Czy kiedykolwiek o mnie myślała? Płacę za jedzenie i zmierzamy do namiotu z serami. - Powiedziała, że poznałeś Charlie’go. Co myślisz? - A co mam myśleć? Wydaje się wystarczająco miły. Jak długo ona go zna? - Poznali się na imprezie, zaraz po naszym przyjeździe tutaj. Mój żołądek opada. Miałem rację, nie byli nowymi przyjaciółmi. Znają się od jakieś czasu. - Och. – To wszystko co mogę wymyślić, żeby powiedzieć. - Mówiąc o poznawaniu kogoś, jest ktoś, kogo chciałabym, ci przedstawić. – Trzepocze na mnie rzęsami i szeroko się uśmiecha. - Proszę powiedz, że żartujesz, prawda? - Nope. Wkrótce to zaaranżuję.

- Naprawdę nie chcę nikogo poznawać. Chcę się tylko zadomowić i grać w tenisa. – Jestem zirytowany, nie tak bardzo na nią, jak na sam pomysł, żeby jakaś laska została mi wpychana do gardła. Nigdy nie miałem problemu z poznawaniem dziewczyn, więc dręczy mnie to, dlaczego Ali czuje potrzebę, żeby to zrobić. - Myślałam, że już się zadomowiłeś, to dlatego przeniosłeś się tutaj wcześniej i nikomu nic nie powiedziałeś. – Odzwierciedla to samo zirytowanie w głosie, które wyraziłem wcześniej. Spoglądam na nią i widzę, że wciąż jest smutna, że nie zadzwoniłem do niej ani do Drew, kiedy tutaj dotarłem. - Dlaczego ja? - Ponieważ ona dopiero co się tutaj przeprowadziła i nie ma wielu przyjaciół. - Więc przedstaw ją Leili, ona może być jej przyjaciółką. - W porządku, Beau. Nie ważne. – Jej irytacja zmieniła się w rozczarowanie. Nienawidzę myśli o rozczarowywaniu jej. Nigdy mnie o nic nie prosiła i z jakiegoś powodu to musi być dla niej ważne, więc cokolwiek… - Dobra, powiedz mi tylko kiedy i gdzie. Jej twarz się rozjaśnia i to sprawia, że się uśmiecham. Zrobiłbym dla niej wszystko i ona o tym wie. - Jej! Dziękuję. Chodźmy wybrać ser i dzisiaj wieczorem zrobię ci twoją własną pizze. Nie będziesz się musiał nawet nią dzielić. - Jejku, dzięki. Miło wiedzieć, że zamierzałaś mnie ukarać, jeśli powiedziałbym nie. - Kiedy chodzi o ciebie i pizze, wiem jak grać nieczysto. - Zapamiętam to. - Lepiej tak zrób.

LEILA - Ali! Och mój Boże, dziewczyno, jestem taka podekscytowana, że tutaj jestem. Ten dom jest cudowny – mówię, kiedy przechodzę przez frontowe drzwi i ją przytulam. - Wiem, prawda? Drew go dla nas znalazł i jest idealny. Tylko poczekaj aż zobaczysz tylny pomost. Spędzałam tam większość czasu. Tak się cieszę, że tutaj jesteś. – Uśmiecha się do mnie promiennie. - Za nic bym tego nie przegapiła. Rety, zobaczmy… to twoje urodziny i weekend na plaży. Jejkuuuu! Ali się ze mnie śmieje, kiedy wchodzimy do środka. Dom ma otwartą przestrzeń i jest pięknie pomalowany w odcieniach jasnej żółci, szarości i granatu. Wchodząc na tylny taras widzę, co miała na myśli i ja również zamierzam spędzić w tym miejscy mój weekend. Widok jest spektakularny, a taras jest udekorowany tak samo uroczo, jak wnętrze. Obracam się, żeby przyswoić pełny widok i z moich płuc szybko umyka całe powietrze, ponieważ na ostatnim wypoczynkowym krześle siedzi Beau. Jego oczy blokują się z moimi i mój żołądek opada. Wiedziałam, że on tutaj będzie, w ten weekend, ale widzenie go ponownie i osobiście sprawia, że moja klatka piersiowa i żołądek bolą. Jest taki przystojny. Żadne z nas nic nie mówi. - Widzisz, co mam na myśli? Czyż to nie jest najbardziej relaksujące miejsce na świecie? – mówi Ali, przerywając ten milczący moment pomiędzy mną i Beau. Zrywając kontakt wzrokowy, odwracam się w jej kierunku. - Kto jest właścicielem tego miejsca? - Chłopak dziewczyny, od której wynajmujemy mieszkanie w mieście. - Wow. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, w jaki sposób on zarabia na życie. - Wiem, prawda? Gdzie jest Charlie? Myślałam, że też przyjedzie. - Miał zamiar, ale jego rodzice zadzwonili w ostatniej chwili i poprosili, żeby wpadł z wizytą do domu, więc to zrobił. Pokochałby to miejsce. – Ponownie rozglądam się po wystroju i śmieję się do siebie. Będę musiała zrobić zdjęcia i mu wysłać. Będzie taki zazdrosny. Tak bardzo, jak nie chcę nie mogę się powstrzymać i spoglądam w stronę Beau. Obserwuje naszą dwójkę ze zmarszczonymi brwiami. Wygląda na złego, chociaż nie mogę sobie wyobrazić dlaczego.

Ali ciągnie za moje ramię. - Chodź, rozgościsz się, a potem możesz mi pomóc z pizzami. Wypuszczając głębokie westchnienie, delikatnie się do niej uśmiecham i wiem, że ona wie…. że widok Beau jest dla mnie ciężki. - Ok, prowadź.

Nie tak długo po tym, jak zaczęłyśmy robić pizze, przyjechał Drew z ich mamą, Diane. Ona mocno mnie przytula i jest w każdym calu tak samo dla mnie uprzejma, jak zwykle, ale tym razem czuję, jakby była w niej jakaś ukryta ostrość. Zawsze myślałam, że mnie lubiła, ale przez lata sprawiła, że czułam się, jakby coraz bardziej nie chciała mnie w pobliżu. Nie rozumiem co ja jej kiedykolwiek zrobiłam. Składający się z pizzy obiad Ali jest jak zwykle przepyszny i uważam, że to urocze, że Drew dołożył do tego swoją część, sprawiając, że pizza jest jeszcze smaczniejsza – grilluje ją. - Więc, mam wiadomość. – Wszyscy przy stole przestają mówić i odwracają się w moją stronę. Dlaczego jestem taka zdenerwowana? Ta wiadomość jest ekscytująca. - Och, lubimy dobre wiadomości, a ten weekend zdecydowanie przeznaczony jest na świętowanie. Możesz uwierzyć, że mamy dwadzieścia jeden lat? Kiedy to się stało? – Ali spogląda na Drew, a on do niej mruga. Biorąc głęboki oddech, rozglądam się wokół stołu i zatrzymuję spojrzenie na Beau. Patrzy na mnie, a ja chwilowo zapominam co mówiłam. - Wyduś to z siebie, Starling – mówi Drew. - Ok, ok, ostatniej wiosny brałam udział w konkursie, mając nadzieję, że zostanę wybrana jako „Wschodzący Projektant” na tegoroczny, jesienny Tydzień Mody i cóż, wygrałam. Ali piszczy i wyskakuje zza stołu, żeby mnie przytulić. - To niesamowite! Pamiętam jak mówiłaś o tym miesiące temu. Powiedz nam więcej.

- Cóż, musiałam przedstawić pięć projektów i wszystkie spodobały im się tak bardzo, że mam zaprojektować całą kolekcję, która będzie otwierała pokaz. - Czyj pokaz? - BLK1. – Ali sapie i przy stole zapada cisza. Cała piątka gapi się na mnie i czuję rozchodzący się po moich policzkach rumieniec. - To ona będzie cię zapowiadać? Wow, to jest coś wielkiego! Rozgłos i możliwości będą nieskończone – mówi do mnie Ali. - Wiem, dzwonili dzisiaj rano z Vogue. Otrzymam dwie strony w ich sekcji najważniejszych wydarzeń Tygodnia Mody. - Vogue! O mój Boże, zamierzam wykupić całe stanowisko z gazetami i powiedzieć wszystkim, których znam. – Ali podskakuje na swoim krześle. Chichoczę z powodu jej ekscytacji. Charlie już wie, że wygrałam, ale nie mogłam się doczekać, żeby powiedzieć Ali. Mój uśmiech opada, kiedy Beau pochyla się nad stołem i kładzie swoją ciepłą dłoń na mojej. Nie dotknął mnie od ponad roku i ten kontakt jest prawie wystarczający, żebym się rozpłakała. - Zawsze wiedziałem, że możesz to zrobić. Jestem z ciebie taki dumny – mówi cicho. Mogę również zobaczyć, że jest. Emocje w jego oczach stanowią mieszankę życzliwości i podziwu. Nigdy się nie dowie, jak wiele te słowa wychodzące od niego dla mnie znaczą. Moje oczy wypełniają się łzami. - Dziękuję – odpowiadam mu miękko. Delikatnie się do mnie uśmiecha, ale nie mówi nic więcej. Wiem, że chwila się skończyła, ale pozostawia swoją dłoń na mojej jeszcze kilka sekund dłużej. W środku mnie wszystko promienieje. Wszyscy przy stole przestali rozmawiać i obserwują naszą dwójkę, ale mam to gdzieś.

1

BLK - projektantka posiadającą własną, bardzo popularną w USA markę odzieżową.

Po tym, jak kuchnia jest posprzątana, Diane odpoczywa w swoim pokoju, Matt rozgryzł xboxa w pokoju gier, a Ali i Drew poszli na spacer po plaży. Zasysając nerwy, wędruję w stronę tylnego tarasu i siadam na krześle wypoczynkowym obok Beau. Nie patrzy w moją stronę i znając go tak dobrze, jak ja, jeśli nic nie powiem, możliwe jest, że będziemy tutaj siedzieć całą noc nic nie mówiąc. - Więc, co tutaj robisz? - pytam go. - Chcesz prawdy? – mówi, tak naprawdę nie zwracając na mnie uwagi. - Oczywiście. - Patrzę w gwiazdy. On ciągle patrzy w gwiazdy. Moje serce się zaciska. Po tym, jak przenieśliśmy się do Atlanty, każdej nocy leżałam na zewnątrz, pod gwiazdami. Podnosiło mnie to na duchu, kiedy wiedziałam, że on również jest gdzieś tam pod nimi. - Ciągle na nie patrzysz? – Wie, o co pytam i wstrzymuje się na chwilę, myśląc nad odpowiedzią. - Nie. Mieszkając w mieście, w ogóle nie można ich zobaczyć. Nie. Jego odpowiedź kłuje i moja klatka piersiowa zaciska się. Zawsze zastanawiałam się, czy on ciągle się w nie wpatruje i teraz mam swoją odpowiedź. Dlaczego te wspomnienia, które z nim mam są dla mnie tak ważne i znaczące, kiedy najwyraźniej dla niego nie są? Siedząc tutaj, koło niego, po prostu nie mogę tego robić. Myślałam, że po jego miłych słowach przy stole, może zacznie traktować mnie trochę inaczej, ale nope. Spoglądam na niego i wstaję, żeby odejść. Jego obecność zawsze była dla mnie bardzo znacząca. Tak przytłaczająca. Bycie obok niego sprawia, że czuję się mała, nieistotna. Dlaczego po tym całym czasie on ciągle przejawia się w mojej głowie jako wspaniała osoba? Nie jest wspaniałą osobą, jest po prostu jakimś facetem, którego znałam jako dziecko i okazał się być kimś zupełnie innym. - Dobranoc, Leila. – Kiedy odchodzę, ledwo słyszę, jak mówi to pod nosem.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 6 BEAU Kiedy przyjechała, słyszałem zatrzaskujące się drzwi samochodu i wiedziałem w którym momencie weszła na taras. Myślę, że moje serce przestało bić. Nie tylko mogłem usłyszeć jej piękny głos, ale było tak, jakby każde moje zakończenie nerwowe weszło w stan gotowości. Mogłem fizycznie poczuć, że jest w pobliżu. Moje oczy mimowolnie ją odszukują. Czuję się jak ćma, która nieustannie jest przyciągana do ognia. Jej włosy są rozpuszczone i delikatnie powiewają na wietrze, który wieje od wody, ma na sobie letnią sukienkę w jasnoniebieskim kolorze, takim samym, jak jej oczy. Dlaczego za każdym razem, kiedy widzę tę dziewczynę, coraz bardziej zapiera mi dech w piersiach? Zauważa mnie i nasze oczy łączą się. Jestem tak zajęty patrzeniem na nią, że nie zwracam uwagi na ich rozmowę, do czasu, kiedy słyszę, jak Ali pyta dlaczego Charlie nie przyjechał. Natychmiast widzę na czerwono. Leila miała zamiar przyprowadzić faceta na nasz rodzinny weekend? Jak mogłaby? Część mnie miała nadzieję, że będę mógł z nią trochę porozmawiać, zobaczyć, jak się miewa, ale po usłyszeniu tego… nie ma mowy. Fakt, że ona tak mało troszczy się o moje uczucia, że mogłaby go tutaj przyprowadzić, kolejny raz potwierdza, że nie jest dziewczyną, za jaką ją uważałem. Wszystko jedno. Dziewczyny wchodzą do środka, a ja pocieram to miejsce na mojej klatce piersiowej tuż nad sercem.

Po tym, jak ostatniej nocy Leila poszła do łóżka, zostałem na tarasie, żeby wpatrywać się w niebo. Okłamałem ją na temat patrzenia w gwiazdy. Szukam ich i patrzę

na nie przy każdej nadarzającej się okazji. Nie wiem dlaczego ciągle to robię. Przestałem robić większość rzeczy, które robiłem jako dziecko, ale nie to. Większość ludzi odczuwa nostalgię za czymś związanym z ich dzieciństwem, dla mnie są to gwiazdy. To o tym myślę najczęściej i szczerze mówiąc, wtedy byłem najbardziej szczęśliwy. Brakowało mi wpatrywania się w gwiazdy. Moje oczy natychmiast przyciąga Syriusz, najjaśniejsza gwiazda na nocnym niebie. Syriusz, inaczej znany jako Psia Gwiazda, znajduje się w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa. Czas, w którym gwiazda jest najbardziej widoczna, Grecy nazwali Psimi Dniami. Dla nich to były najgorętsze i najbardziej znienawidzone dni roku. Ale z Leilą zawsze inaczej myśleliśmy na temat tej gwiazdy. Kiedy mieszkaliśmy na wyspie, był przepis mówiący to tym, żeby w nocy wyłączać światła z powodu żółwi morskich Karetta, które wychodzą na brzeg, żeby uwić gniazdo. Kiedy młode wykluwają się znajdują drogę z gniazda na piasek. To światło księżyca i gwiazd prowadzi je do wody. Leila i ja obserwowaliśmy jedno z takich gniazd przez miesiące, czekając, aż wyklują się młode. Oczywiście, w tą jedną noc, kiedy nie wyszliśmy, żeby sprawdzić gniazdo, była nocą w którą się wygrzebały i odpłynęły. Kiedy zobaczyliśmy na piasku wyryty od ich małych płetw szlak, Leila wyrzuciła w powietrze ręce i zadeklarowała, że od teraz będziemy się trzymać obserwowania gwiazd. Była wtedy takim małym złośnikiem, nawet teraz jest, kiedy musi, tak sądzę. Kocham obserwowanie gwiazd, zwłaszcza a nią. Powinienem był poprosić ją, żeby została. Skończyłem zasypiając w krześle, a rano obudził mnie Matt, żeby zapytać, czy chcę iść z nim pobiegać. Pomimo tego, że każda część mojego ciała jest zdrętwiała i zmęczona, nie potrafię powiedzieć mu nie. Jutro wyjeżdża i moje serce chmurzy się na tę nieuchronnie zbliżającą się rzeczywistość. Przez większość dnia każdy zajmował się swoimi rzeczami. W większości spędziłem czas z Mattem, ale czasami łapałem się na patrzeniu na Leilę, która opalała się na tylnym tarasie. Przez większość czasu była sama i czytała książkę. Od czasu do czasu dołączała do niej Ali, ale nie za często. Niedługo przed zmierzchem Ali i Drew wychodzą z domu, trzymając się za ręce. Drew wymyślił, że miło będzie pstryknąć kilka rodzinnych zdjęć i skoro jest tutaj Leila, to może je zrobić. Razem z mamą i Leilą zaczęli zmierzać w stronę plaży. Matt wybiega zza nich i obserwuję, jak moja rodzina śmieje się i porusza razem. Tylko Leila nie jest moją rodziną. Jest tylko dziewczyną, którą wszyscy znamy od długiego czasu.

Czasami, kiedy na nią patrzę ciągle mogę zobaczyć tą małą ośmioletnią dziewczynkę z moich wspomnień, a potem mrugam i jej miejsce zajmuje dorosła wersja. Kocham to, że znałem ją przez większość jej życia. Nie ważne co się wydarzyło, albo co się między nami dopiero wydarzy, zawsze będę za to wdzięczny i nikt nie może mi tego odebrać. Prawie każde dobre wspomnienie i moment w moim życiu wiąże się z nią i nie chciałbym, żeby było inaczej. Idę za nimi, rozglądam się i widzę, że dzisiejszego wieczoru plaża jest pusta. Woda jest spokojna, a złote światło jest idealne do zdjęć. Mama będzie szczęśliwa. - Więc, dziękuję wszystkim za przyjście tutaj – mówi Drew, patrząc na każdego z nas i zatrzymując się na Ali. – Chcę zrobić kilka rodzinnych zdjęć, ale prawdziwym powodem, dla którego chciałem, żebyście tutaj przyszli jest to… Drew opada na jedno kolano i myślę, że moja szczęka opada razem z nim. To, że oświadcza się Ali w żaden sposób mnie nie zaskakuje. Wiedziałem, że to się pewnego dnia wydarzy, po prostu nie przewidziałem, że to będzie dzisiaj. Moja mama sapie i pomiędzy naszą szóstką rozciąga się chwila ciszy, kiedy Drew sięga do Ali. - Ali… - mówi cicho i spokojnie, pocierając kciukiem jej dłoń. Bierze głęboki oddech i patrzy na nią ze łzami w oczach. Zamieram, obserwując go. Tak obce jest dla mnie oglądanie tej jego strony. To jak śnieg, padający w środku gorącego, letniego dnia. Drew nie płacze. On okazuje obojętność ponad emocjami. - Spędziłem lata myśląc, że nigdy nie będę wystarczająco dobry i że nikt mnie nigdy nie pokocha… jednak jesteś tutaj. Jestem pełen podziwu dla ciebie i każdego dnia tak bardzo wdzięczny. W chwili, kiedy cię zobaczyłem, wiedziałem, że coś w tobie zmieni moje życie i zrobiłaś to. Na zawsze mnie zmieniłaś. - Drew… - mówi Ali wzdychając. Opuszcza dłoń i przebiega nią przez jego włosy i w dół twarzy, ocierając łzę, która opadła. Drew wypuszcza drżące westchnienie. - Kocham cię. Kocham w tobie wszystko. Wiem, że zwykle, kiedy ludzie się oświadczają, to mówią o tym, jak nie mogą się doczekać, żeby zacząć wspólne życie z tą osobą, ale moje życie z tobą zaczęło się dawno temu. Chcę sprawić, że to będzie stałe. Chcę tego na zawsze. Ali, wyjdziesz za mnie? Pomimo tego, że wiem, iż powie tak, wstrzymuję oddech, czekając na jej odpowiedź. - Tak! Oczywiście, że za ciebie wyjdę. Ja też cię kocham – mówi tak cicho, że prawie jej nie słyszę. Uśmiechając się od ucha do ucha ze łzami kapiącymi jak szalone, pochyla się i owija wokół niego swoje ramiona.

Nawet moje oczy wypełniają się łzami, kiedy słucham i obserwuję, jak Drew wylewa dla niej swoje serce. Zawsze był typem faceta, który trzymał wszystko szczelnie w sobie zamknięte i nigdy nie był jednym z tych, którzy dzielą się swoimi emocjami. Zmiana w nim, w ciągu ostatnich dwóch lat była dramatyczna, nie mogę się oprzeć uczuciu lekkiej zazdrości, ale w tym samym momencie, jestem z niego bardzo dumny. Z tą myślą w mojej głowie spoglądam na Leilę. Jej dłonie są do siebie przyciśnięte i podciągnięte pod brodę. Łzy szczęścia spływają po jej twarzy. Leila nigdy nie płacze, więc to mnie mocno zaskakuje. Oglądanie jej w tym stanie, powoduje, że moje serce boli. To jest ta jej strona, którą nie często pokazuje i z całą pewnością już nie mnie. W tle moje uszy wyłapują dźwięk śmiechu Ali. Oglądając się w jej stronę widzę, jak podskakuje w górę i w dół i praktycznie przyszpila Drew do ziemi. Siedzą na piasku, kiedy wsuwa na jej palec pierścionek i przyciąga jej dłoń do ust. Oczy Drew ponownie błyszczą od łez, kiedy całuje palec, na którym jest pierścionek. To powinien być dla nich prywatny moment, ale widząc ich dwójkę tak szczęśliwą, nie mogę oderwać od nich oczu. To sprawia, że zastanawiam się, czy Leila kiedykolwiek o mnie myślała, myślała o nas. Musiała, ostatecznie, jak wiele razy odgrywaliśmy taką scenę, jak byliśmy dziećmi? Spoglądając na nią ponownie, zatracam się w myślach. Nie ma już dłużej dwudziestu lat, ma dziesięć i biega w białej, letniej sukience dookoła plaży, szukając polnych kwiatów, żeby zrobić bukiet.

- Beau, pobawmy się w ślub?- mówi do mnie Leila, kiedy buduję zamek z piasku w Bean Point. - Dlaczego kiedykolwiek miałbym chcieć się w to bawić? To robią dziewczyny – mówię nachmurzony. - Cóż, nie poślubię kiedyś dziewczyny, głupolu. Zamierzam poślubić ciebie. Więc poudawajmy. - Dobra, ale lepiej, żeby Drew i Grant się o tym nie dowiedzieli, bo będą się ze mnie nabijać w nieskończoność. - Ok. – Chichocze, a jej oczy lśnią.

Kocham ją uszczęśliwiać i zrobiłbym dla niej wszystko. Zaczynam myśleć, że ona o tym wie. Wstając, kieruję się w stronę wydm i znajduję kawałek ususzonego, palmowego liścia, żeby skręcić go w pierścionek. Jeśli zamierzam poślubić tą dziewczynę, to ona potrzebuje pierścionka.

Moje oczy skupiają się na pierścionku Ali. Czy Leila zachowała ten, który dla niej zrobiłem? Może tak, a może nie. Tak czy owak, najprawdopodobniej był w tym pudełku, które spłonęło w pożarze. Spoglądając w stronę wody nie mogę powstrzymać się od zastanawiania, czy marzyła o żyli długo i szczęśliwie ze mną. Wiem, że z pewnością ja tak, nawet po jej wyjeździe i tak bardzo jak nienawidzę tego przyznawać, ciągle marzę. Nawet pomimo tego, że nie byliśmy razem przez lata, nigdy nie widziałem siebie z kimś innym. Myśl, czy możliwość, że mógłby być ktoś inny, ktoś, kto nie jest nią nie istnieje i myśl, że ona mogłaby poślubić kogoś, kto nie jest mną wstrząsa mną wewnętrznie. Nie powinno tak być, ale jest. - Więc, to znaczy, że będziesz moją siostrą? Wszyscy patrzą na Matta. Jego twarz wyraża nadzieję i szczęście. - Tak – mówi do niego Ali. Matt się szczerzy, włosy opadają mu na oczy wskakuje na nich, lądując pomiędzy nimi, na kolanach Drew. Przytula ich oboje tak mocno, że moje serce się ściska. Matt nie jest uczuciowy. Poza przelotnymi uściskami na powitanie tu i tam. Nigdy wcześniej go takim nie widziałem. Słyszę, jak obok mnie mama pociąga nosem. Cała trójka wstaje, a ja kieruję się w ich stronę, żeby uściskać Ali i Drew. Nie mógłbym być bardziej szczęśliwy z ich powodu, niż jestem w tej chwili, ale to szczęście jest rozcieńczone smutkiem, który mnie pochłania. Czy przez cały ten czas żyłem w takiej mgle, że kompletnie straciłem kontakt z rzeczywistością? Spoglądam na Leilę, muszę od tego odejść, odejść od nich, od niej. Moja klatka piersiowa skurczyła się, nie mogę oddychać, a oczy palą mnie od niewylanych łez. Mam

gdzieś czy Drew, albo Ali zobaczą jak płaczę, ale nie ma mowy, żebym kiedykolwiek pozwolił Leili zobaczyć mnie w tym stanie. To jest miażdżący, wyniszczający ból, który mnie dusi. Ona mnie nie wybrała, nigdy tak naprawdę mnie nie wybierała i nie zamierza tego zrobić. Nigdy. Nawet nie wiem, czego ja się tak kurczowo trzymałem. Jesteśmy zupełnie różnymi osobami i byliśmy przez długi czas. Myśl, że ostatecznie buduje życie z kimś, kto nie jest mną sprawia, że dławię się z bólu. Nigdy nie chciałem nikogo poza nią. Tylko ją. Teraz czuję się jeszcze bardziej samotny i podatny na zranienia. Dlaczego nie zdałem sobie z tego sprawy wcześniej? Matko, czuję się, jakbym został walnięty w twarz z największym możliwym okrzykiem pobudka! Wszystkie te lata, cały ten czas, na co ja czekałem? Każdy rusza naprzód ze swoim życiem, ale nie ja. Drew się żeni, Leila ma chłopaka, mama wydaje się być szczęśliwa, a Matt w końcu zaczyna więcej mówić i bardziej udzielać się towarzysko. Zgaduję, że teraz moja kolej. Może nie powinienem był przyjeżdżać do Nowego Jorku. Och, cóż, teraz jest już za późno. Jesienne zajęcia są już opłacone. Myślę, że w nadchodzącym styczniu w końcu będzie odpowiedni dla mnie czas, żeby przejść na zawodowstwo. Większość profesjonalnych zawodników tenisa nawet nie studiuje. Zaczynają konkurować zaraz po szkole średniej. W lutym mogę rozpocząć National Indoor Tournament 1, a w marcu Sony Open2. To sprawi, że ruszę w drogę i naprzód z moim życiem.

1 2

National Indoor Tournament - profesjonalny turniej tenisa, który rozgrywany jest na zakrytych obiektach. Sony Open - doroczny turniej tenisowy rozgrywany w Miami.

LEILA W ten weekend Beau jest zamknięty w sobie. Spędza czas z Mattem albo na plaży. Ten Beau jest inny od tego, którego znałam na Florydzie. Nie jestem tak naprawdę pewna, jak wskazać na czym te zmiany polegają, ale są one widoczne. Próbowałam obserwować go bez jego wiedzy, ale za każdym razem się odwracał i mnie na tym przyłapywał. Może potrafi to poczuć, tak jak ja. Chociaż tego nie okazuję, to zawsze wiem, kiedy na mnie patrzy, a zdarza się to często. Wiedziałam, że Drew zamierzał oświadczyć się Ali. Kilka tygodni temu poprosił mnie o radę w kwestii kształtu diamentu, więc kiedy opadł na kolano nie byłam zaskoczona. Jednak to, co mnie zaskoczyło, to to, że płakałam. Patrzenie na nich, po tym wszystkim przez co przeszli było pięknym i poruszającym momentem. Jednakże, myślę, że płakałam dlatego, ponieważ w końcu uświadomiłam sobie, że to nigdy nie będę ja i Beau. Beau nigdy nie opadnie na kolano i nie powie mi, jak bardzo mnie kocha. Nie wiem, dlaczego ciągle marzę o tym, że to on jest dla mnie tym jedynym. Nienawidzę tego, że po dwunastu latach ciągle nie mogę go sobie odpuścić. Tak, pierwsze sześć lat było cudowne, ale te ostatnie sześć już nie. Ciągle od nowa udowadniał, że nie jestem dla niego tą jedyną. Charlie poprosił mnie kiedyś, żeby opisała mu swój wymarzony ślub, ale po prostu nie mogłam tego zrobić, więc skłamałam. Każda mała dziewczynka marzy o swoim ślubie i wyobrażam sobie, że dla większości wygląda on jak bajka, ale nie dla mnie. Moje marzenie było prawdziwe i gdzieś głęboko w środku wiedziałam, że pewnego dnia się spełni. Stojąc tutaj i obserwując, jak Ali i Drew przyrzekają sobie wieczność moje serce na nowo łamie się. W jednym momencie czuję, że Beau na mnie patrzy, ale odwzajemnienie tego spojrzenia byłoby dla mnie krzywdzące. Tak bardzo, że jestem pewna, iż załamałabym się i wywołała scenę. Zamiast tego, ponieważ jestem przyjaciółką Ali, odgrywam rolę zaskoczonej i poruszonej. Nikt nie musi znać prawdy. Ostatecznie, kto pozostaje zakochanym w tym samym chłopaku przez dwanaście lat? Czuję się głupio i jestem zrozpaczona. Ciągle myślałam, że jeśli się dla niego otworzę, dam mu siebie, to w końcu mógłby zobaczyć, jak wiele dla mnie znaczy. Matko, jak ja się myliłam. Co ja takiego złego zrobiłam? Nie rozumiem. Przez sześć lat byliśmy nierozłączni. Myślałam, że znaczyłam dla niego tak dużo, jak on dla mnie. Boli mnie wiedza, że tak nie

jest. Boli kochanie kogoś, wiedząc, że on nigdy nie odwzajemni twojego uczucia. To wszystko tak cholernie boli. Po tym, jak Ali powiedziała tak, ląduje w ramionach Drew i oboje zaczynają się śmiać. Matt nie posiada się ze szczęścia i dociera do nich pierwszy. Beau do nich podchodzi, przytula oboje, całuje Ali w policzek, a potem się odsuwa, żeby Diane mogła im pogratulować. Nasze oczy przelotnie się spotykają, kiedy jeszcze raz na mnie spogląda, wciska ręce w kieszenie i odwraca się, żeby odejść w dół plaży. Czy on nie widzi, jak ja się czuję? Nie widzi, że wewnątrz jestem zdruzgotana i że za nim tęsknię? Czy nie czuje wobec mnie żadnego współczucia? Ostatecznie to on jest tym, który łamie mnie raz za razem. Och, jak bym chciała, żeby wziął mnie za rękę i poprosił, żebym z nim poszła. Wszystko czego kiedykolwiek chciałam, to być z nim. Więcej łez opada, kiedy obserwuję jak odchodzi. W końcu wszyscy wchodzą do środka, to znaczy wszyscy oprócz Beau. Zawsze był taki otwarty i okazywał jak się w danej chwili czuje. Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo się zmienił, albo co mogło te zmiany spowodować. Powoli niebo ciemnieje, kiedy słońce chyli się ku zachodowi. Zamiast wejść z innymi do środka siadam na deptaku prowadzącym do domu i patrzę w kierunku, w który odszedł. Jutro wszyscy ruszamy z powrotem do miasta i naprawdę chciałabym z nim porozmawiać. Kto wie, kiedy ponownie go zobaczę. W końcu pojawia się samotna postać i wiem, że to on. Niebo jeszcze całkiem nie pociemniało, dając mi okazję na obserwowanie go, bez jego wiedzy. Beau jest piękny. Zawsze był, ale widzenie go tutaj wywołuje ten ból w moim wnętrzu, którego nie mogę się pozbyć. Ma na sobie białe, lniane spodnie, dopasowaną, granatową koszulkę i jest boso. Nawet nie zdaje sobie sprawy, jak te ubrania dobrze na nim wyglądają, ani co jego widok mi robi. Głowę ma opuszczoną, ręce trzyma w kieszeniach i jest całkowicie zatracony w myślach. Chciałabym wiedzieć o czym myśli, albo lepiej, chciałaby, żeby pragnął mi o tym powiedzieć. - Hej – mówię, kiedy dochodzi do schodów. Przestraszyłam go i na dźwięk mojego głosu jego głowa podskakuje do góry. - Hej, co tutaj robisz? – Marszczy brwi. Przez chwilę myślę, że wygląda na zatroskanego, ale wiem, że nie jest. - Czekam na ciebie – mówię do niego. Powiewa lekki wiaterek i włosy opadają mu na czoło, prawie zasłaniając oczy. Usta zaciska w cienką linię i wpatruje się we mnie. - Dlaczego?

- Nie wiem, po prostu pomyślałam, że miło byłoby z tobą porozmawiać. Przez jego twarz przechodzi cień, jego mowa ciała zmienia się i wygląda, jakby był na krawędzi. - Wiesz, jak się ze mną skontaktować - mówi ostro. Jak mam na to odpowiedzieć? Wiem, jak się z nim skontaktować, ale prawdopodobnie zraniłby mnie. Ponownie. - Przypuszczam, że wiem – mówię, wzdychając. Przechodzi pomiędzy nami moment ciszy. Beau przebiega dłonią przez włosy i siada na stopniu obok mnie. Jego noga ociera się o moją i zamykam oczy. Te interakcje, które z nim mam są tak odległe i rzadkie, że teraz mając z nim fizyczny kontakt chce mi się płakać. Beau w ciszy obserwuje rozbijające się o brzeg fale. Czuję wydobywające się z niego ciepło i tak strasznie chcę się do niego nachylić. - Przepraszam za tamten poranek. Byłam po prostu bardzo zaskoczona twoim widokiem – mówię mu. Spina się i natychmiast wiem, że ten nasz moment, który tutaj mamy właśnie się skończył. - Za którą część przepraszasz? Za tą, gdzie wyglądałaś jakbyś wolała być gdziekolwiek indziej, niż stojąc tam obok mnie, czy za tą, kiedy twój chłopak został mi wepchnięty do gardła? – Jest zły. - Co? Nie to się wydarzyło. – Wiedziałam, że ten mały pokaz Charlie’go spowoduje pomiędzy nami napięcie, ale nigdy nie spodziewałam się tego, że Beau będzie przez to zły. Myślałam, że dostanę od niego obojętność. Przynajmniej to jest to, co dałby mi stary Beau. - Och, naprawdę? – Przesuwa się, żeby na mnie spojrzeć. - To nie tak. - I nie chcę, żeby tak myślał. Moje oczy łączą się z jego. Kiedy byliśmy dziećmi i na mnie patrzył mogłam zobaczyć i poczuć przywiązanie, które do mnie żywił. Teraz, nie ma tam nic poza nieufnością i rezerwą. Ciągle nie rozumiem co tak naprawdę się stało, że on w ten sposób o mnie myśli. Był moim przyjacielem do samego końca i niestety myślałam, że ja dla niego też. - Wiesz co, to i tak nawet nie ma znaczenia. – Brzmi na zrezygnowanego, kiedy gwałtownie wstaje i wciska ręce w kieszenie. Ponownie patrzy w stronę wody, bierze głęboki oddech i wypuszcza westchnienie. - Cieszę się twoim szczęściem. Dobrze wyglądasz i wydaje się, że wszystko się świetnie układa… zamierzam wejść i iść pod prysznic. – Wchodzi kilka stopni wyżej i się zatrzymuje. – Och, proszę, zawsze je lubiłaś. – Wyciąga coś z kieszeni, pochyla się i opuszcza to na moje kolana. Jestem tak zaabsorbowana obserwowaniem go, że zapominam podziękować. Rzuca mi mały uśmiech i pokonuje resztę schodów.

Obserwowanie jak odchodzi odczuwam, jak coś ostatecznego i moje serce łamie się jeszcze trochę bardziej. Naprawdę miałam nadzieję, że będąc tutaj w ten weekend, rzeczy okażą się inne, ale tak się nie stało. Moje oczy pieką, kiedy patrzę w stronę oceanu. Skoro jesteśmy zwróceni w kierunku wschodnim, słońce zachodzi za nami, pozostawiając niebo przede mną w głębokim odcieniu lawendy. Spoglądając w dół widzę, że na moich kolanach leży kawałek słodko-słonej ciągutki. Łzy, które wypełniły moje oczy powoli zaczynają opadać. Niektórzy ludzie żują gumy, inni jedzą miętówki, ale Beau zawsze kochał ciągutki. Powoli odwijam woskowany papier, gryzę, zjadam połowę i postanawiam zapakować resztę i zachować na później. Przez lata, w niedzielę, kiedy byliśmy dziećmi chodziliśmy do sklepu ze słodyczami pani Kelly, żeby obserwować jak robi ciągutki. Każdego tygodnia pozwalała nam wybrać smak i kolor. Potem, kiedy słodycze były wystarczająco chłodne, żeby chwycić je do ręki smarowaliśmy dłonie tłuszczem do pieczenia i ciągnęliśmy za ciągutki, jak w zawodach w przeciąganiu liny, do czasu aż były błyszczące, a kolor stał się jasny. Ciągnięcie za ciągutki wypełnia je małymi bąbelkami powietrza, co sprawia, że słodycze mają lżejszą konsystencję. Proces naciągania zajmuje tylko około dziesięciu minut, ale każdego tygodnia przez te dziesięć minut śmialiśmy się i ciągnęliśmy. To jest jedno z moich ulubionych wspomnień z dzieciństwa. Pani Kelly rolowała ciągutki w długi, cienki sznur i cięła je na kawałki. Zawsze dawała nam za pomoc pełną ich torbę i razem z nimi i dwoma butelkami wody wskakiwaliśmy na rowery i jechaliśmy do Bean Point, żeby cieszyć się słodyczami. Ulubionym smakiem Beau zawsze był jagodowy, a moim słony karmel. Będąc ponownie w pokoju pakuję swoje rzeczy. Jeśli nie myślałabym, że byłoby to niegrzeczne, to wyjechałabym już teraz. Ali mnie kocha, wiem, że tak jest, ale będąc w tym domu z całą rodziną Beau czuję się wyjątkowo niechciana i nie na miejscu. Wyjadę tak szybko, jak nastanie ranek i będę mogła się pożegnać. Kiedy leżę na łóżku gapiąc się na plaże i pragnąc, żeby minut mijały, słyszę pukanie do drzwi. - Proszę. – Przez ułamek sekundy moje serce naprawdę podskakuje, kiedy myślę, że może to być Beau, ale to nie on. Drzwi otwierają się i wchodzi Matt. Wygląda na trochę zawstydzonego. - Hej Matt, wejdź. - Siadam i uśmiecham się do niego. Wchodzi głębiej do pokoju i gapi się na mnie. Musi tutaj być z jakiegoś powodu i moja ciekawość się wzmaga.

- Dobrze się bawiłeś w Nowym Jorku? – Podchodzi trochę bliżej i staje w nogach łóżka. - Tak. - Delikatnie się uśmiecha. - Jesteś podekscytowany, że wracasz do domu i zobaczysz swoich przyjaciół? – Jego uśmiech opada i znów wygląda nieswojo. - Nie szczególnie, wolałbym zostać tutaj. – Jego głowa opada i spogląda na swoje stopy. - Och naprawdę, dlaczego? – Matta tak ciężko rozszyfrować. Zawsze był bardzo zamknięty w sobie i cichy. - Ponieważ kocham być z Beau. – Ponownie na mnie patrzy i bardziej się prostuje. - Leila, dlaczego zawsze jesteś wobec niego taka złośliwa? Co? - Dlaczego myślisz, że jestem wobec niego złośliwa? - Ponieważ, za każdym razem, kiedy jest w twoim pobliżu wraca do domu smutny. To sprawia, że się chmurzę. - Nie rozumiem. Dlaczego myślisz, że on jest smutny? Odpycha z twarzy włosy i jego policzki delikatnie się rumienią. - Cóż, zobaczmy. Płakał, kiedy się wyprowadziłaś. Płakał, kiedy wróciłaś. Był smutny przez całą trzecią klasę liceum, zwłaszcza w ciągu lata. Był smutny po tym, jak zobaczył cię w kawiarni i był smutny przez ten cały weekend. Przestań być dla niego podła. Płakał, kiedy wyjechałam? To nie to mi powiedziano. I płakał, kiedy wróciłam? To dlaczego mnie ignorował i powiedział, że nie jesteśmy już przyjaciółmi? Nic z tego nie ma dla mnie sensu. Matt jest młody. Musiał to źle zrozumieć. - Matt, naprawdę nic nie wiem o tym, że jest smutny, ale mogę ci powiedzieć, że nie jestem wobec niego złośliwa… po prostu nie jesteśmy już przyjaciółmi. - Cóż, dlaczego nie? Znacie się od bardzo dawna i spędzaliście ze sobą strasznie dużo czasu! – Jest zdezorientowany i zaczyna być wytrącony z równowagi. - Miałeś kiedykolwiek dziewczynę? – Próbuję wymyślić przykład na podstawie którego najlepiej będzie mógł zrozumieć Beau i mnie. - Nie. - Cóż, pewnego dnia będziesz miał i jeśli waszej dwójce nie wyjdzie, zobaczysz jak trudno jest pozostać przyjaciółmi.

- Byłaś jego dziewczyną? - Tak jakby… kiedyś. - Co się stało? Wasza dwójka była najlepszymi przyjaciółmi. - Nie wiem. Zgaduję, że można powiedzieć, że on już dłużej nie chciał, żebym była jego przyjaciółką. – Boli mnie serce i moje oczy wypełniają łzy. Matt to widzi i zamiera. - Co zrobiłaś? – szepcze. - Nie wiem. – I to jest prawda. Nie mam pojęcia co ja mu kiedykolwiek zrobiłam, co sprawiło, że nie chciał się już ze mną przyjaźnić. - Powinnaś go zapytać. - Może. – Jeśli tylko to byłoby takie proste.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 7 LEILA Czas przemija i zanim się orientuję kończy się lipiec i zaczyna sierpień. Liście na drzewach w parku są zauważalnie ciemniejsze i okolica powoli staje się zatłoczona przez powracających z wakacji studentów. Kiedy zaczęły zmieniać się pory roku, Charlie i ja wpadliśmy ponownie w naszą komfortową rutynę. Powietrze wypełniła ekscytacja towarzysząca nadchodzącej jesieni. Z okazji zbliżającego się Tygodnia Mody każdą wolną sekundę, poświęciłam na pracę nad moimi projektami i na dokończenie kolekcji, oraz desperacko próbowałam nie myśleć o Beau. Tego ranka, po mojej rozmowie z Mattem cicho pożegnałam się z Ali i Drew i wymknęłam się z domu, żeby nie musieć oglądać Beau, Matta ani ich mamy. Niewiele spałam i przez większość nocy leżałam w łóżku, myśląc o tym, co powiedział Matt. Jeśli on myśli, że jestem złośliwa wobec Beau, to czy inni również tak uważają? Po prostu nic nie rozumiem. Nie mając nic do roboty skończyłam jadąc do domu rodziców Charlie’go i kiedy wysiadłam z samochodu przywitał mnie z otwartymi ramionami. W tym momencie będąc z nim, z kimś, komu na mnie zależy nie mogłam powstrzymać opadających łez. - Hej, co tam? Wziął moją twarz w dłoń i spojrzał mi w oczy. Emocje w jego głosie były takie szczere, że zaczęłam płakać jeszcze mocniej. - Skarbie, myślę, że w ciągu zeszłego roku widziałem jak płaczesz tylko jeden raz. Tak jakby teraz jestem zaniepokojony i myślę, że nadszedł czas, żebyś to z siebie wydusiła i powiedziała mi prawdę. - Prawdę na temat czego? – Pociągnęłam nosem, sekretnie pragnąc, żeby nie zapytał mnie o to, co wiem, że chce wiedzieć. Odsunął się i rzucił mi znaczące spojrzenie. - Beau. Moje ramiona opadły.

- Wiesz, że kiedy to zrobisz poczujesz się lepiej – powiedział cicho, ciągle patrząc na mnie z ciekawością. Nigdy z nikim nie rozmawiałam na temat Beau, nawet z Ali. Ona coś podejrzewa i mogłam mimochodem o czymś wspomnieć, ale nigdy o nim nie rozmawiałyśmy, tak od serca. Poza tym, ona i tak jest teraz jego rodziną. To wszystko zmienia. - Ok – powiedziałam pokonana. Charlie zasługuje, żeby poznać prawdę. Byliśmy razem – tuż obok siebie – przez prawie półtora roku i wydaje się, że to nie fair mieć przed nim tajemnice. Jeśli on by coś przede mną ukrywał prawdopodobnie również poczułabym się trochę zraniona. Wziął mnie za rękę, obeszliśmy dom jego rodziców, zwinęliśmy się na dużej, drewnianej huśtawce i wszystko mu opowiedziałam. Obserwowałam jego twarz, kiedy słuchał każdego szczegółu. - Leila, nienawidzę tego mówić, ale nic z tego nie trzyma się kupy. Nie zabijaj posłańca, ale mówiąc jako osoba postronna, ty nazwałaś go tchórzem, ale byłaś takim samym tchórzem jak on. Po tym całym czasie i po tych wszystkich wspólnych latach powinnaś była domagać się od niego odpowiedzi i tylko od niego, od nikogo innego. - Prawdopodobnie, ale teraz jest już za późno. - Nie sądzę. Widziałem, jak tamtego ranka w kawiarni na ciebie patrzył. - Jak na mnie patrzył? - Jakbyś była słońcem, księżycem… i gwiazdami. Moje łzy powróciły, kiedy Charlie użył słowa gwiazdy. Owinął rękę wokół moich ramion i odepchnął się nogą od ziemi. Huśtawka nas kołysała, a ja zamknęłam oczy. Charlie miał rację, poczułam się lepiej po tym, jak opowiedziałam mu o Beau. Przez lata ciężar tych wszystkich szczegółów dotyczących naszego „związku” odcisnął na mnie swoje piętno i mnie przygniatał. Wraz z tym ciągłym cierpieniem czułam się, jakbym się rozbijała. Chociaż co ciekawe, od czasu tamtego popołudnia Charlie i ja zbliżyliśmy się do siebie. To nie tak, że wcześniej nie byliśmy blisko, ale teraz zna wszystkie moje sekrety i nie mam już nic do ukrycia. Z nim nie muszę już dłużej udawać, że Beau jest tylko jakimś facetem z mojej przeszłości, kiedy wyraźnie jest również częścią mojej teraźniejszości. Charlie rozumie, że oglądanie go i przebywanie z nim może wprowadzić mnie w emocjonalny zamęt i tak bardzo, jak pragnęłabym móc powiedzieć, że już go nie kocham, to nie mogę, ponieważ ciągle go kocham. BLK często ode mnie wymagają, żebym wpadała do ich głównej siedziby i na szczęście dla mnie moja szefowa nie ma nic przeciwko. Kocha Tydzień Mody i okazała się bardzo wspierająca i chętna pójść na kompromis. Po prostu zmieniła mój grafik i teraz, żeby odrobić stracony czas otwieram kawiarnię w soboty.

Sobotni tłok jest inny od tego, który tworzy się w tygodniu. Przychodzą stali klienci i mają tendencję, żeby zostawać. Wszystkie stoliki i krzesła są zazwyczaj zajęte i miło jest widzieć tydzień w tydzień tych samych klientów. Charlie kocha przychodzić kiedy pracuję, siadać przy oknie, obserwować ludzi i grać w „Szpiega”1. Pewnej nocy po zbyt dużej ilości kieliszków wina siedzieliśmy przy stoliku na zewnątrz bistro i obróciliśmy klasyczną, dziecięcą grę w „Szpiega” w coś więcej. Wyłapywaliśmy z tłumu przypadkową, przechodząca osobę, a potem razem wymyślaliśmy wyszukaną historię o tym, kim jest ta osoba, dokąd zmierza, czy co robi w życiu. Od tamtej pory gra tak jakby z nami została i graliśmy w nią godzinami, śmiejąc się razem. - Leila czy nie jesteś już po godzinach? – pyta, kiedy idę w jego stronę z dwoma kubkami latte. - Yep, właśnie skończyłam. - Idealnie, usiądź na minutę. Tego ranka krajobraz jest niesamowity. Nie mogę powstrzymać chichotu. Jego oczy są figlarne i szczęśliwe. Siadam w pustym krześle obok niego. - Dostrzegam coś moimi dużymi, brązowymi oczami, a jest to pani po drugiej stronie ulicy, spacerująca z psem. A tym, co czyni tą panią tak interesującą jest fakt, że jedynym możliwym powodem dla którego ubrała pasujący do jej psa strój jest to, że zmierza do teatru, żeby wziąć udział w przesłuchaniu do dziecięcego przedstawienia pod tytułem „ Oto dlaczego mój właściciel jest szalony!” A najlepszą częścią jest to, że oboje mają na sobie zwierzęce wzory. Owinęła swoje zwierze w zwierze. To jest po prostu złe na tak wielu poziomach. Odrzucam głowę do tyłu i zaczynam się śmiać. Dopóki Charlie tego nie zauważył, nie zdawałam sobie sprawy, że oboje mają na sobie zwierzęce wzory. - Przesłuchanie do teatru, huh? - Zdecydowanie. Ponownie zerkam przez okno, ale moje oczy wyłapują kogoś innego. Całe powietrze w moich płucach się zatrzymuje i sapię. Beau zatrzymał się przed drzwiami do kawiarni i wygląda, jakby przeprowadzał ze sobą rozmowę na temat tego, czy wejść do środka. Od tygodni go nie widziałam, ani z nim nie rozmawiałam i moje emocje dzielą się na pół. Przyzwyczaiłam się do tęsknoty za nim, ale od czasu naszej ostatniej rozmowy na plaży, wydaje się, że ona się pogłębiła. To, że go widzę bardzo mnie uszczęśliwia. Czuję, że gdyby moja skóra nie trzymała mnie razem to bym wybuchła, ale w tym samym czasie moje serce zamiast zwalniać i osiągać spokój, który 1

W oryginale I spy - gra w zgadywanie, gdzie „szpieg” mówi „Dostrzegam moimi małymi oczami…” a druga osoba musi zgadnąć co ta pierwsza widzi. 

wiem, że Beau może mi dostarczyć, przyspiesza, ponieważ on przynosi również cierpienie. Tak mocne i nisko osadzone cierpienie, które nigdy nie odchodzi i ciągle przypomina mi o tym, czego nigdy nie będę miała. Przez krótką chwilę, kiedy go obserwowałam przez moją głowę przemknęła myśl, że mógł przyjść tutaj celowo, po to, żeby mnie zobaczyć. Natychmiast się besztam, ponieważ to wątpliwe i nierealne. Znam Beau i wiem, że przez jego nagłe pojawienie się dałam sobie tylko fałszywą nadzieję. Wciska jedną dłoń do kieszeni, sięga do drzwi i wchodzi do środka. Tak jak zawsze i tym razem kradnie mi oddech. Ma na sobie spodnie khaki, czarną koszulkę z dekoltem w szpic, która sprawia, że jego ręce wyglądają na szczupłe i silne oraz japonki. Niedawno musiał ściąć włosy, a na jego twarzy widać delikatny zarost. Z łatwością mógł właśnie wyjść z reklamy Calvina Kleina. Stojąc w drzwiach skanuje kawiarnię i jego spojrzenie przybiera gniewny wyraz, kiedy jego oczy lądują na mnie. Moje serce opada, ponieważ wygląda na złego i nie wiem co ja takiego zrobiłam. Uśmiechając się, podnoszę się z krzesła i powoli do niego podchodzę. - Hej, zobaczyłam jak stoisz na zewnątrz i zastanawiałam się, czy zamierzasz wejść do środka. - Taa, próbowałem zdecydować, czy tak naprawdę mam ochotę na filiżankę kawy, czy nie. – Jego spojrzenie mija mnie i kieruje w stronę Charlie’go. - Więc, co postanowiłeś? – pytam go. Jego oczy wracają do mnie i jest tak, jakby z jakiegoś powodu pociemniały i stały się twardsze. - Jestem tutaj, prawda? – Jego ton jest ostry i kłuje mnie. Wypuszcza głębokie westchnienie. – Przepraszam Leila, to źle zabrzmiało. – Spogląda w stronę drzwi i przebiega dłonią przez włosy. - W porządku. Usiądź, a ja pójdę przygotować ci kawę. – Odchodzę tak szybko, jak potrafię. Jestem na siebie zła za to, że zawsze o nim myślę, łaknę go i tak desperacko pragnę go widzieć. Za każdym razem kończy się to źle. Ani razu, od jak się wydaje wieczności, nie mieliśmy dobrego momentu, który by się nie popsuł. Jeśli już to do tej pory te złe momenty przewyższają liczbą te dobre. Nalewam kawy i zerkam na Beau i Charlie’go. Zajął moje miejsce i nie mogę się powstrzymać od obserwowania jak ta dwójka nawiązuje ze sobą kontakt. Charlie zaczyna się śmiać, a Beau przestaje rzucać groźnym spojrzeniem. W idealnym świecie nauczyliby się, jak być przyjaciółmi, ale ponownie, w idealnym świecie Beau zobaczyłby mnie jak kogoś więcej, niż tylko dziewczynę, którą kiedyś znał i za którą czuł się odpowiedzialny.

- Leila, zgadnij co? – mówi Charlie, kiedy wracam z kawą. - Co? – mówię nie odrywając oczu od Beau. - Beau właśnie mówił, jak to nie ma na dzisiejsze popołudnie żadnych planów i wiem, że ty również nie masz, więc wasza dwójka powinna spędzić razem czas. Moglibyście nadrobić zaległości i powspominać stare, dobre czasy. Nie jestem pewna, jaką minę przykleiłam do mojej twarzy, ale Charlie rzuca mi uśmieszek i odwraca głowę w stronę Beau. Moje oczy podążają za nim i widzę, że Beau patrzy na niego z całkowitym przerażeniem na twarzy. Cóż, to moja odpowiedź na pytanie, czy on kiedykolwiek zastanawiał się, jakby to było spędzić ze sobą trochę czasu. Moje serce opada. Dając mu łatwe wyjście z sytuacji mówię. - W porządku, jestem pewna, że jest coś, co musisz zrobić… - Poza tym muszę być całe popołudnie w mojej pracowni, przyszywając ręcznie korale do stroju wieczorowego, który jest częścią mojej kolekcji. Charlie to wie. Beau mruga i zasłony maskujące emocje w jego pięknych, piwnych oczach wskakują na miejsce. Cała nasza trójka zamiera, kiedy Beau mi się przygląda z czymś, co wygląda jak ostrożność i rozdrażnienie. - Pewnie, właśnie szedłem do domu, jeśli to dla ciebie w porządku? Chce, żebym poszła z nim do domu? Chce spędzić ze mną czas? Gapię się na niego, zagubiona w myślach do czasu, aż unosi pytająco brew. - Umm, pewnie, muszę tylko zabrać torbę z zaplecza. Szybko się odwracając, przelatuję przez kawiarnię i wpadam do kuchni, chwytam swoje rzeczy i do nich wracam. Beau już stoi przy drzwiach i kiedy mnie widzi, sięga i potrząsa dłonią Charlie’go. - Wszystko gotowe? – pyta mnie. - Yep. Kiedy podążam za Beau do drzwi, spoglądam po raz ostatni na Charlie’go. Pokazuje mi uniesione kciuki, a ja mrużę na niego oczy. Stojąc na chodniku, Beau rzuca mi mały uśmiech i zaczyna iść. Nie mówi do mnie ani słowa, kiedy skręcamy w przecznicę i stajemy przed budynkiem z czerwonobrunatnego piaskowca. - To tutaj. – Unosi głowę w stronę budynku i z połowicznym zainteresowaniem macha dłonią w jego stronę.

- Byłeś poważny, kiedy mówiłeś zaraz za rogiem. – Chichoczę i po raz pierwszy od jak się wydaje wieczności Beau się do mnie uśmiecha. Moje serce przewraca się w klatce piersiowej i zaciska. Wyciąga z kieszeni klucze i kieruję się za nim w stronę schodów. Biorąc głęboki oddech, mentalnie robię zdjęcie, żeby uwiecznić tę chwilę. Kiedy myślę o tym, jak będąc dziećmi bawiliśmy się razem, moje wspomnienia są tak obrazowe, że wydaje się, jakby to było wczoraj, a nie lata temu. A teraz jesteśmy tutaj, jako dorośli i podążam za nim, wchodząc przez frontowe drzwi i kierując się do jego mieszkania. Zerka na mnie i ponownie się uśmiecha. To już dwa uśmiechy, moje serce znów się ściska. - Więc, ten budynek jest raczej stary i mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko schodom, ponieważ do mojego mieszkanie prowadzi pięć kondygnacji. - Ani trochę. Przytrzymuje otwarte drzwi, a ja się wślizguję Nasze oczy łączą się, motylki w moim brzuchu podrywają się do lotu i czuję to fizyczne przyciąganie, które zawsze miałam tylko z nim. Prawdopodobnie poruszam się wolniej, niż to konieczne, ale będąc tak blisko niego nie mogę się powstrzymać od napawania się tym. Beau zawsze miał gorącą naturę i to promieniujące z jego skóry ciepło, och jak chciałabym móc po prostu się do niego nachylić. I pachnie świeżym praniem, powietrzem i cóż – po prostu nim. Razem w ciszy, mozolnie wspinamy się po schodach i dochodzimy na najwyższy poziom. Odblokowuje drzwi i otwiera je dla mnie. Kiedy wchodzę do środka opada mi szczęka. Ten loft w stu procentach odzwierciedla Beau. Większość mieszkania to jedna, duża, otwarta przestrzeń, tylna ściana jest zrobiona z cegieł, wszędzie są okna, żeby rozjaśnić wnętrze, a sufity znajdują się na wysokości co najmniej sześciu metrów i są dopełnione drewnianymi belkami. Meble są masywne i zużyte. Wygląda to zachęcająco. Stół jest wielki i drewniany, a trzy częściowa kanapa jest duża i zrobiona z jasno brązowej skóry. Leży na niej kilka poduszek, a na ziemi ciemnoniebieski dywanik. Nad kominkiem znajduje się, wielki obraz Jacksona Pollocka1, a na ścianie biegnącej do kuchni wiszą czarno-białe zdjęcia naszej plaży z Florydy. - Nie mogę uwierzyć, że tutaj mieszkasz i jak duże jest to miejsce. Moje mieszkanie w porównaniu z tym wygląda jak pudełko na buty. – I naprawdę tak jest. Idzie do kuchni, odstawia kawę, podłącza telefon do ładowarki i wyciąga z lodówki dwie butelki wody. - Gdzie mieszkasz? – pyta, wchodząc do salonu i siadając na kanapie.

1

Jackson Pollock - malarz amerykański, przedstawiciel ekspresjonizmu abstrakcyjnego.

Stojąc na środku pokoju, robię jeszcze jeden obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni, żeby przyswoić tę przestrzeń, a potem kieruję swoją uwagę na niego. - Kilka przecznic na zachód w stronę West Village. Jak znalazłeś to miejsce? – Idę w jego stronę i siadam na drugim końcu kanapy. - Przyjechałem wcześniej, na wiosnę. Moim planem było zdecydować w jakiej okolicy chcę mieszkać i jak się okazało, facet siedzący obok mnie w samolocie dostał właśnie ofertę pracy w Tampa1, wiec był zmuszony wynająć ten loft. Opisał to miejsce, wskoczyliśmy razem do taksówki i przyjechaliśmy z lotniska prosto tutaj. Rzuciłem jedno spojrzenie na mieszkanie, przeszedłem się po okolicy i już wiedziałem. Wstąpiliśmy na piwo do Irish 31 2 i godzinę później wypisałem mu czek z zaliczką. Po prostu wiedziałem, że to miejsce jest dla mnie. - To naprawdę świetna historia. To było dla ciebie takie proste. Myślę, że szukałam mieszkania w tej okolicy przez dwa miesiące. Większość z nich jest stara, mała i droga. - Wiem, miałem szczęście. Ten budynek był w jego rodzinie przez długi czas. To dlatego to miejsce jest takie duże. Pierwotnie były tu dwa mieszkania, ale zburzył ściany, tworząc to jedno. Kiedy przyjdziesz następnym razem pokażę ci najlepszą część. Następnym razem. Poza wyznaniem mi swojej dozgonnej miłości nie mógłby powiedzieć mi nic bardziej idealnego. - Dlaczego nie pokażesz mi teraz? – Moja ciekawość wzrasta. - Ponieważ jest to nieodpowiednia pora dnia. – Rzuca mi uśmieszek. - Ok i po prostu zakładasz, że pewnego dnia będę chciała tu wrócić. – Żartuję z nim, ale jego uśmieszek opada. Coś błyska w jego oczach, ale szybko znika. - Może, przypuszczam, że się przekonamy – mówi bez emocji. - Jeśli chcesz, żebym przyszła to powiedz tylko słowo, przyniosę nawet jedzenie. Jego twarz się relaksuje. Daje mi jeszcze jeden uśmiech i opiera się o kanapę. - Idziesz w ten weekend do Ali? – pytam, starając się ponownie skierować rozmowę na lżejszy temat. - Oczywiście, nie mógłbym tego przegapić. Poza tym, wyobrażasz sobie reprymendę, którą bym od niej dostał, gdybym się nie pokazał? Śmieję się. Znam ją i jak na kogoś tak małego potrafi być super zadziorna. Beau patrzy na mnie z wahaniem.

1 2

Tampa - miasto w USA, położone na zachodnim wybrzeżu Florydy. Irish 31 – pub w Hyde Park Village, w Tampa.

- Więc, naprawdę nie mam nic na dzisiaj zaplanowane. Chcesz zostać i obejrzeć ze mną film? Chce mnie tutaj. - Tak, bardzo bym chciała. – Podwijam pod siebie nogi i uśmiecham się do niego. Powinnam wykorzystać tę okazję, żeby zapytać go dlaczego, ale łaknę spędzania z nim czasu i potrzebuję do tego odpowiedniego mementu. Nie chcę zrujnować tego pytaniami. On tak rzadko mnie do siebie dopuszcza… może zapytam go następnym razem.

BEAU Zajęcia rozpoczęły się w ostatnim tygodniu sierpnia i jestem wdzięczny, za to rozproszenie uwagi. Po weekendzie na plaży Matt wrócił z mamą do domu i w lofcie zrobiło się całkiem cicho.Tak cicho, że łapię się na rozmyślaniu, że może przez te wszystkie lata mogłem inaczej sobie poradzić z wieloma rzeczami związanymi z Leilą, ale co dobrego daje mi to myślenie? Nie mogę zmienić tego, co już się stało, ani napisać od nowa naszej historii. Drew i Nate wpadli kilka razy, ale tak naprawdę każdy próbuje wejść w rytm nowego semestru. Wiem, że oni oboje się o mnie martwią, ale wkrótce się z tego otrząsnę. Zwiększenie dystansu pomiędzy Leilą i mną wyjdzie mi na dobre. Minęły trzy tygodnie odkąd ją widziałem i wiedza, że ona jest tak blisko doprowadzała mnie do szału. Nie powinienem tak często myśleć o pójściu do kawiarni, ale to była tylko kwestia czasu, aż znajdę się przed drzwiami. Może Leila dzisiaj pracuje, a może nie, ale nie powinienem być zaskoczony, że to właśnie tutaj poniosły mnie moje stopy. W domu na plaży słyszałem, jak mówiła Ali, że już dłużej nie pracuje w weekendy, więc najbardziej prawdopodobne jest, że nawet jej tutaj nie będzie. Muszę po prostu wejść do środka i mieć to już za sobą. Moje serce pędzi z niezdecydowania. Spoglądając na mijających mnie na chodniku ludzi zaczynam się śmiać na groteskowość tej chwili. Ogarnij się Hale. Ona jest najlepszą przyjaciółką Ali i zawsze będzie w pobliżu… więc przywyknij do tego! Trzymaj się planu i pamiętaj o celu. To czas, żeby ruszyć do przodu. Biorąc głęboki oddech, skupiam się na ostatniej części mojej małej mowy dopingującej, to czas, żeby ruszyć do przodu. Wciskam rękę w kieszeń i wchodzę do środka. Drzwi się za mną zamykają, robię szybkie rozeznanie, kto tutaj jest i moje oczy lądują na Leili i Charlie’m. Uśmiechając się, podchodzi do mnie Leila. - Hej, zobaczyłam jak stoisz na zewnątrz i zastanawiałam się, czy zamierzasz wejść do środka. - Taa, próbowałem zdecydować czy tak naprawdę mam ochotę na filiżankę kawy, czy nie. –Moje oczy przesuwają się obok niej i widzę siedzącego przy oknie Charlie’go. Nie przyszło mi nawet do głowy, że on może tu być. Byłem niezwykle skupiony na niej i teraz jestem na siebie wściekły. Jego widok jest kolejnym przypomnieniem, dlaczego nigdy nie powinienem tutaj przychodzić. - Więc, co postanowiłeś? – Jej głos wyrywa mnie z mojego wewnętrznego rugania się. - Jestem tutaj, prawda?

Wzdryga się, opuszcza oczy na podłogę i się chmurzy. - Przepraszam Leila, to źle zabrzmiało – mówię, wypuszczając westchnienie. Nie chcę zachowywać się wobec niej jak dupek. Naprawdę chcę się tylko otrząsnąć z niej, z niego, z tego jak to wszystko sprawia, że się czuję. - W porządku. Usiądź, a ja pójdę przygotować ci kawę. Odchodzi, a moje oczy podążają za nią. - Więc, jesteś Beau, prawda? – Słyszę jak Charlie mówi zza mnie. - Yep. – Spoglądając na niego widzę, że się do mnie uśmiecha, a ja zaciskam zęby. - Fantastycznie, usiądź. Podchodzę i siadam obok niego. Wydaje się wystarczająco przyjazny, po prostu nie potrzebuję, ani nie chcę się z nim zaprzyjaźnić. Przechodzi pomiędzy nami chwila ciszy, żaden z nas tak naprawdę nie wie, co powiedzieć. On obserwuje mnie, a ja jego. - Wiedziałeś, że szczury się nie pocą? – pytam go. Na jego twarzy pojawia się dezorientacja i humor. - Co? Dlaczego mi to mówisz? - Bez powodu. To miasto jest pełne szczurów… i pomyślałem, że możesz uznać to za interesujące. – Jestem pewien, że słyszy w mojej odpowiedzi podwójne znaczenie, przenosi ciężar swojego ciała, obserwuje mnie i zaczyna się śmiać. - Wiedziałeś, że pszczoły mają pięć oczu? Nie wiem jakiego rodzaju odpowiedzi się spodziewałam, ale na pewno nie takiej. Nic dziwnego, że Drew i Ali go lubią. Radzi sobie. Tak sądzę. Kącik moich ust drga, a on rzuca mi znaczący uśmieszek. Naprawdę nie chcę lubić tego faceta, ale sprawia, że ciężko tego nie robić. W obu przypadkach, kiedy był w pobliżu mnie, był miły i pomimo okoliczności, prawdopodobnie też powinienem być. - Taa, okazuje się, że mam alergię na te małe skurczybyki więc tak jakby mam na ich punkcie obsesję i w tym samym czasie panicznie się ich boję. - To jest do dupy. Co się dzieje, kiedy zostaniesz użądlony? - Cały puchnę. Myśl o kupieniu kilku pszczół pojawia się w mojej głowie i szybko znika. - Więc, masz jakieś wielkie plany na weekend? – pyta mnie.

- Nie, nic szczególnego. – Wiem, że uprzejmie byłoby zapytać go o to samo, ale nie chcę słuchać co wspólnie zaplanowali. Leila wraca i podaje mi kawę w kubku na wynos. - Leila, zgadnij co? – mówi do niej Charlie. - Co? – Patrzy na mnie swoimi krystalicznie niebieskimi oczami i mogę poczuć to aż na dnie mojego żołądka. - Beau właśnie mówił, jak to nie ma na dzisiejsze popołudnie żadnych planów i wiem, że ty również nie masz, więc wasza dwójka powinna spędzić razem czas. Moglibyście nadrobić zaległości i powspominać stare, dobre czasy. Co? Moja głowa przeskakuje do Charlie’go i nie mogę uwierzyć, że właśnie to powiedział. Musi wiedzieć, że Leila i ja mamy wspólną historię. Dlaczego miałby nas do siebie popychać? - W porządku, jestem pewna, że jest coś, co musisz zrobić… Jej głos wyciąga mnie z chwilowego szoku i powstrzymuję moje emocje. Patrząc na Leilę wiem, że mam tylko kilka sekund na podjęcie decyzji. Czy powinienem dopuścić ją i zaryzykować, że bardziej mnie zrani, czy może lepiej odejść? Może to, czego potrzebuję, to spędzić z nią trochę czasu. Może wtedy otrzymam inną perspektywę. Może wtedy zadecyduję, że budowałem w swojej głowie jakieś inne wyobrażenie o Leili. Tak czy owak, będzie ze mną, a nie z nim i podoba mi się to. Tyle jeśli chodzi o zwiększanie dystansu pomiędzy nami. - Pewnie, właśnie szedłem do domu, jeśli to dla ciebie w porządku? Jej oczy rozszerzają się. Zaskoczyłem ją. Myślała, że powiem nie, ale ponownie, po tym, jak odrzuciłem ją na plaży prawdopodobnie też bym tak pomyślał. - Umm, pewnie, muszę tylko zabrać torbę z zaplecza. Co ja właśnie zrobiłem? Część mnie jest w szoku. Zaprosiłem dziewczynę moich marzeń i z moich marzeń, do mojego mieszkania. Nigdy nie sądziłem, że to się wydarzy. Po prostu nie myślałem, że jesteśmy na tym etapie, ale może jesteśmy? Wchodząc z nią do loftu natychmiast czuję, że to miejsce jest inne, cieplejsze, bardziej jak dom. Nie powinno mi się tak bardzo podobać to, że ona tutaj jest, ale nie mogę nic na to poradzić. Po tym, jak rozejrzała się po mieszkaniu, wiem, że mój czas z nią prawie się skończył. Nie chcę, żeby poszła, chcę, żeby została, ale nie wiem o czym z nią rozmawiać. Po tych wszystkich latach i tym wszystkim, co już zostało powiedziane zapytanie jej dlaczeg nie wydaje się już być możliwe. Czy kiedykolwiek staje się za późno, żeby zadać konkretne pytania? Więc, tak jak to zrobiłem dwa i pół roku temu zapraszam ją, żeby obejrzała ze mną film.

Leila wkłada pod siebie nogi i zwija się na kanapie. - Proszę. – Sięgam do szuflady na końcu stołu i wyciągam torbę słodko-słonych ciągutek. Jej twarz rozświetla się, kiedy widzi co dla niej mam. - Ty naprawdę kochasz te słodycze, prawda? - Yep, nie wiem co w tym jest, ale mógłbym je jeść bez przerwy. Bierze ode mnie opakowanie i nasze palce się o siebie ocierają. Tętno mojego serca natychmiast przyspiesza. Jej oczy na sekundę łapią moje i jej policzki przybierają piękny, różowy odcień. - Wydaje mi się, że jesz je bez przerwy. Zawsze masz trochę przy sobie. - Taa, zgaduję, że tak. Masz jakieś preferencje co do filmu? - Nope, po prostu coś zabawnego, albo strasznego. – Mówiła tak, kiedy byliśmy dziećmi. Zawsze wybierałem coś zabawnego. Żyłem codziennie z czymś strasznym i nie potrzebowałem tego więcej w moim życiu. Miałem osiemnaście lat, kiedy przeżyłem moją ostatnią straszną noc. Ojciec w końcu przekroczył linię. Teraz, w więzieniu dostaje to, na co zasłużył. Leila pojawiła się następnego ranka. Potrzebowałem jej bardziej, niż kiedykolwiek i jakoś ona o tym wiedziała.

Ostatniej nocy mój ojciec został aresztowany. Ja spędziłem jej większość siedząc w szpitalu, przy mojej mamie i trzymając ją za rękę. Dużo płakała i nie wiem, czy było to spowodowane tym, że straciła męża, czy z bólu. Po kilku rzeczach, które powiedziała mam przeczucie, że płakała z powodu żalu. To naprawdę był pierwszy raz, kiedy słyszałem, że żałuje, iż wszystko nie ułożyło się dla nas inaczej. Przez lata zawsze trzymała usta zamknięte i nigdy nie próbowała zapewnić nam lepszego życia. Zlitowała się nade mną pielęgniarka, która była na dyżurze. Pomogła mi się wyczyścić i pozszywała moje rany. W tajemnicy dała mi również jakieś środki przeciwbólowe, których rzekomo odmówiła maja mama i pielęgniarka nie chciała, żeby się zmarnowały. Nie zamierzam kłamać, moja twarz, głowa, plecy, tam gdzie uderzył mnie patelnią, wszystko to wyje z bólu. W kółko odtwarzam w głowie to, co wydarzyło się wcześniej w domu. Drew zawsze czuł się winny przez rzeczy, które przydarzały się mnie i Mattowi, ale to czego nie rozumie, to

to, że zawsze był moim bohaterem. Nigdy nie będę w stanie odwdzięczyć mu się za to, co dla nas zrobił. Pod wieloma względami, ocalił mi życie. Kto wie, co mogło się wydarzyć i nie sądzę, że byłbym w stanie dłużej mieszkać w tym domu, kiedy Drew wyjedzie. Nie ma żadnego powodu, żeby czuł się winny i jestem taki szczęśliwy widząc, że ma Ali. Drew zasługuje, żeby być kochanym, a Ali jest dla niego idealną dziewczyną. Po tym, jak zostawiłem mamę w szpitalu pojechałem prosto do domu Ali. Drew powiedział, że tam będzie i tak jak on, w ogóle nie jestem zainteresowany powrotem do naszego domu. Sama myśl o przebywaniu w tym miejscu pozostawia w moim żołądku uczucie niepokoju. Ali matkuje mi, tak jak zawsze i krótko po tym, jak podała nam śniadanie słyszymy pukanie do drzwi. Ali je otwiera i moje serce przestaje bić, kiedy słyszę jej głos. Jest to uczucie, jakby spłynęła na mnie chłodna mgiełka i została osuszona przez ciepłe słońce. Nic nigdy w moim życiu nie brzmiało tak dobrze. Zeskakuję z kanapy i wchodzę do przedpokoju. Leila rozmawia z Ali, ale kiedy mnie widzi przerywa w pół słowa. - Beau – mówi niewiele głośniej od szeptu. Jej oczy wypełniają się łzami i pierwszy raz od długiego czasu czuję, jakby wróciła moja najlepsza przyjaciółka. Mogę mieć tylko nadzieję, że to nie są łzy litości wobec tego, jakie stało się moje życie, ale że są one spowodowane cierpieniem z powodu tego co musiałem przejść. Nie chcę, żeby było jej mnie żal, ale w tym samym czasie pragnę od niej współczucia. Potrzebuję, żeby ktoś się mną przejmował. I jeśli mam być szczery, nie chcę nikogo innego, chcę żeby to była ona. - Czego chcesz Leila?- pytam ją. Musi wiedzieć, że dzisiaj jest nieodpowiedni dzień, żeby ze mną zadzierać. - Ja tylko… dwadzieścia cztery godziny. – Wykręca palce. Robi to zawsze, kiedy jest zdenerwowana. - Dwadzieścia cztery godziny czego? – Przebiegam dłonią po karku. Jest zdrętwiały od siedzenia w szpitalnym krześle i od spania na kanapie. - Rozejmu, zawieszenia ognia, jakkolwiek chcesz to nazwać . Ja tylko… proszę Beau. Dwadzieścia cztery godziny. – Mogę usłyszeć w jej głosie, jak desperacko ma nadzieję, że powiem tak. Wszyscy wokół mnie kogoś mają – Drew ma Ali, Matt ma ciocię Ellę, mama ma nas wszystkich, ale kogo mam ja? Wiem, że nie jestem sam, ale tak się czuję. Stojąc tutaj i patrząc na nią, tak bardzo, jak nie chcę przyznać, że jej potrzebuję, to taka jest prawda. Ona zawsze była moja, tylko moja i właśnie teraz naprawdę jej potrzebuję. Potrzebuję kogoś dla siebie. - Ok. - Ok? – pyta z nadzieją, ale także w tym samym momencie z wahaniem. Potakuję, a następną rzeczą, którą wiem jest to, że ona ląduje w moich ramionach i czuję się jak w domu.

Uczucie jej przy mnie, sposób w jaki pachnie, miękkość jej włosów, wszystko… ona sprawia, że cała ta okropna sytuacja wydaje się troszkę lepsza. Nie chcę nigdy jej puścić. - Dziękuję, Lei – mówię w jej włosy. Ściska mnie mocniej, a ja wtulam twarz w jej szyję. Drew i Ali opuszczają pokój, a Leila się ode mnie odsuwa. Powoli patrzy na wszystkie uszkodzenia na mojej twarzy, a ja zamykam oczy. Nie chcę widzieć tego co czuję odbijającego się w jej oczach. Wystarczająco złe jest to, że ona prawdopodobnie widzi, jak bardzo wpływa na mnie jej obecność. Nie chcę dodawać jeszcze tego do mojej listy wspomnień. Jej dłoń delikatnie dotyka boku mojej twarzy. - Zostajesz tutaj? - Na razie tak. Mama wraca ze szpitala trochę później. Teraz kiedy tutaj jesteś, Drew i Ali pojadą ją odebrać. Naprawdę zamierzasz być tutaj ze mną przez dwadzieścia cztery godziny? - Tak, jeśli mi pozwolisz?- Jej palce powoli suną w dół mojej twarzy, przez szyję i do obojczyka. Ostatnim razem, kiedy podeszła na tyle blisko, żeby mnie dotknąć staliśmy w ciemni, w szkole. Nigdy się nie dowie, jakie to dobre dla mnie uczucie, kiedy mnie dotyka. - Muszę skoczyć do domu, zabrać trochę ciuchów i wziąć prysznic. Ostatniej nocy zostałem z mamą w szpitalu i szczerze mówiąc jestem brudny i zmęczony. - Ok, mogę iść z tobą? – pyta. - Pewnie. Zdecydowałem, że najlepiej będzie jeśli przejdziemy przez frontowe drzwi. Nie jestem gotowy, żeby stawić czoła temu, co jest w kuchni. Leila podąża za mną w górę schodów i do mojego pokoju. Nigdy wiele nie myślałem o niej w moim pokoju, ostatecznie minęły prawie trzy lata. Rozglądając się dookoła próbuję sobie wyobrazić, jak on dla niej wygląda. Na stoliku nocnym zauważam dziennik, który mi dała. Szybko do niego podchodzę i wciskam go do szuflady. Nie chcę, żeby go widziała. Chwytając ubrania odwracam się w jej stronę. - Niedługo wyjdę. Zaczekasz na mnie? – Nie wiem dlaczego ją o to pytam. Może czuję, że jeśli to zrobię to ona nie wyjdzie i szczerze, tego właśnie się spodziewam. Spodziewam się, że wyjdzie. - Tak, będę tutaj. Obiecuję. – Dając jej mały uśmiech idę do łazienki i zamykam drzwi. Stojąc pod wodą próbuję pojąć to, że Leila jest w moim pokoju. Nawet przed tym, jak wyjechała bardzo rzadko przychodziła do naszego domu. Nigdy nie chciałem, żeby ojciec ją widział. Było lepiej, kiedy myślał, że byłem po prostu na zewnątrz, robiąc chłopięce rzeczy. Im bardziej trzymałem ją z daleka, tym dłużej myślałem, że mógłbym ją przy sobie zatrzymać.

Wrzucając na siebie koszulkę z długim rękawem i sportowe spodenki z niepokojem otwieram drzwi i znajduję ją siedzącą na końcu mojego łóżka i patrzącą na czasopismo, które podniosła z biurka. Uśmiecha się do mnie i po raz pierwszy od bardzo dawna, czuję jakby wszystko miało być ok. Kiedy przechodzimy na drugą stronę ulicy, wślizguje swoją dłoń w moja. To taki prosty gest, ale sprawia, że czuję, iż nie muszę sobie radzić z tym wszystkim sam. Zacieśniam mój uchwyt. W tym momencie nie pozwolę jej odejść. - Śpisz w gościnnym pokoju, prawda? – pyta mnie, kiedy wchodzimy do domu Ali. On stał się moim drugim domem i to jest surrealistyczne uczucie, że Leila tutaj jest i ze mą rozmawia. Spędziłem tak wiele czasu myśląc o niej, że fakt, iż jest tutaj we własnej osobie miesza w mojej głowie i sercu. Wiem, że zgodziliśmy się na dwadzieścia cztery godziny, ale co ja mam niby zrobić, kiedy te dwadzieścia cztery godziny się skończą? - Taa. - Może tam pójdziesz, a ja wezmę dla nas wodę i jakieś przekąski. - Brzmi dobrze. Dziękuję. – Zanim może rozdzielić nasze dłonie, delikatnie przyciągam ją do siebie i opieram czoło na jej. Ta dziewczyna nigdy nie zrozumie ile jej obecność tutaj dla mnie znaczy. Leżąc na plecach z rękami pod głową zamykam oczy, kiedy słyszę jak idzie korytarzem. Otwiera drzwi i wślizguje się do środka. Łóżko się obniża, kiedy Leila na nie wchodzi i siada zaraz obok mnie. Jej obecność natychmiast atakuje moje zmysły. Ona tak dobrze pachnie. Jej palce ocierają się o mój policzek. Komfort, jaki mi to zapewnia, powoduje, że w gardle tworzy mi się gula. - Czy to boli? - Tak. Ale się wyleczy. Zawsze się leczy. - Masz na myśli to, że to nie jest pierwszy raz, kiedy cię uderzył? – Odwracam głowę tak, że mogę patrzeć w jej piękną twarz. Nic nie mówię. Nie muszę. - Dlaczego nigdy mi nie powiedziałeś? Mogłam być przy tobie, albo coś zrobić. Nie wiem… ja tylko… powinieneś był mi powiedzieć. - Kiedy miałem ci powiedzieć, Leila? Kiedy byliśmy małymi dziećmi i byłem przerażony, że on się dowie, iż powiedziałem komuś o tym, że żyłem w strachu? Albo, w ciągu tych dwóch lat, kiedy cię nie było i nie miałam jak się z tobą skontaktować? Och, wiem… kiedy wróciłaś i wznowiliśmy naszą przyjaźń z otwartymi ramionami. Nie łapiesz? Nigdy cię nie było, żeby się o tym dowiedzieć. Chmurzy się i jej oczy trochę matowieją ze smutku. - Chciałabym, żeby to wszystko inaczej się dla nas nie ułożyło.

Naprawdę? Czy naprawdę by tego chciała? Ponieważ jeśli tak jest, to dlaczego powiedziała to, co powiedziała, kiedy wyjechała? Dlaczego przysłała mi tamten list? Nigdy nie zapomnę sposobu w jaki zostawiła to wszystko i jak sprawiła, że cię czułem. W mój i tak już kruchy stan emocjonalny wślizguje się mieszanka irytacji i cierpienia. - Taa, cóż nie ułożyło się i dlatego za dwadzieścia cztery godziny to się skończy. – Tak bardzo, jak starałem się to powstrzymać gula w moim gardle się powiększa, klatka piersiowa się zaciska i łzy jedna po drugiej zaczynają wyciekać i spływać w dół mojej twarzy. Naprawdę nie chcę przed nią płakać, ale nie mogę tego powstrzymać nawet jeśli bym próbował. Jej kciuk delikatnie ociera moje łzy. Zamykam oczy, a wtedy jej kciuk zastępują usta. Przejeżdża ręką przez moje włosy, całuje każde bolące miejsce, siniaka i ranę na mojej twarzy, wliczając w to moją dolną, pozszywaną wargę. Może kiedy indziej i gdybyśmy byli w innym miejscu to mógłbym spróbować zgłębić ten pocałunek trochę bardziej, ale nie o to teraz chodzi. Czuję, jak się trochę odsuwa, więc otwieram oczy. Ciągle unosi się dokładnie nade mną. - Tęskniłam za tobą. – To sprawia, że moje oczy znów robią się wilgotne i z jej dzieje się to samo. - Zostań ze mną. – Mój głos się łamie, kiedy ją o to proszę. - Nigdzie się nie wybieram, Beau, zawszę tutaj będę, kiedy będziesz mnie potrzebował. – Kładzie się obok mnie i opiera głowę na mojej piersi. Odwracam się trochę i owijam wokół niej rękę. - Chcesz obejrzeć film? - Brzmi świetnie. Ty wybierz, ale niech to będzie coś śmiesznego, albo strasznego. Przyciągam ją bliżej i sięgam po pilota. Wiem, że jest mnóstwo rzeczy, o których moglibyśmy porozmawiać, ale jestem za bardzo zmęczony i tak naprawdę chcę tylko z nią leżeć. Jej obecność tutaj jest wystarczająca. Kiedy nastaje ranek nie muszę nawet otwierać oczu, żeby wiedzieć, że odeszła. Łóżko jest puste i to miejsce obok mnie, na którym leżała nie jest już nawet ciepłe. Wypuszczam głębokie westchnienie i pozwalam pochłonąć się bólowi, który czuję w tym memencie. Znów jestem sam. Patrząc na to realistycznie wiedziałem, że zamierza odejść, ale gdzieś w głębi serca miałem nadzieję, że ona mogłaby zostać. Myślę, że może jeśli miałbym szansę, mógłbym wybaczyć jej to, co zrobiła cztery lata temu. Ale ostatecznie, zgaduję, że nigdy się tego nie dowiem.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 8 BEAU Moje włosy stają dęba, kiedy wchodzę do mieszkania Drew. Wiedziałem, że Leila tutaj będzie i szczerze mówiąc, moja reakcja na nią nie jest niczym nowym. Mała część mnie jest podekscytowana tym, że ją dzisiaj zobaczę. Ostatnio częściej obawiałem się naszych spotkań, ale miło spędziliśmy czas, w moim mieszkaniu. Dobrze było ponownie z nią porozmawiać. Może dzisiaj też będę miał okazję. - Stary, patrz na te wszystkie gorące laski! Mówiłeś, że czym zajmuje się twoja szwagierka? – pyta Nate. Kocham to, że tak ją nazywa, nawet pomimo tego, że jeszcze nią nie jest. Sama myśl o tym wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Zaprosiłem Nate’a, ponieważ wiem, że Malutka coś kombinuje. Po naszej rozmowie w domu na plaży kilka razy mnie zapraszała, żebym „poznał jej przyjaciółkę.” Za każdym razem grzecznie odmawiałem, ale wiem, że dzisiaj prawdopodobnie nie będę miał tyle szczęścia. - Jest tancerką w Juilliard. - Racja. – Teraz, kiedy sobie przypomniał, potakuje głową i szeroko się uśmiecha. - Tancerki są giętkie… mmmm, mogę sobie to wyobrazić. - To obrzydliwe, dupku. Mówisz o dziewczynie mojego brata. - Wyluzuj, nie mówię o niej, jednakże ta mała blondynka, o tam… - Kiwa głową, a ja podążam spojrzeniem do dziewczyny po drugiej stronie pokoju. Stoi sama z rękami założonymi na piersi i spogląda przez okno. Muszę się z nim zgodzić, jest na co popatrzeć. - Beau. – Słyszę za sobą głośny pisk. Ali podchodzi do mnie w podskokach i zarzuca wokół mnie ręce. – Nie sądziłam, że przyjdziesz. - Jej twarz błyszczy, kiedy na mnie patrzy. - Malutka wiesz, że nie przegapiłbym żadnej z twoich imprez. Poza tym użyłaś magicznego słowa. - Pizza – mówimy równocześnie, a ona się śmieje.

- Tęskniłam za tobą – mówi, delikatnie przebiegając dłonią w górę i w dół mojego ramienia. To sprawia, że czuję się źle, ponieważ wiem, że Ali chce, żeby nasza trójka spędzała razem więcej czasu. - Dopiero co widziałaś mnie kilka tygodni temu. - Wiem, ale teraz, kiedy jesteś w mieście i wiem, że mogę cię częściej widywać to oboje z Drew chcemy to wykorzystać. - Miałem zwariowany okres ze szkołą i tenisem, ale obiecuję, że postaram się wpadać częściej. - Lepiej żebyś tak zrobił. – Uderza mnie pięścią w ramię, które przed chwilą pocierała. - Oww! – Zawsze zapominam, jaka jest silna. Rzuca mi znaczący uśmieszek. Nate odchrząkuje. Szczerzy się, widząc naszą wzajemną relację. - Malutka, to jest Nate Jackson, gra ze mną w drużynie. Nate to jest Ali. - Miło cię poznać. Zakładam, że jesteś jego szwagierką? - Yep, to ja. – Jej oczy błyszczą. – Jest tutaj moja koleżanka i kiedy będziesz gotowy chcę, żebyś ją poznał. Nie mogę powstrzymać jęku. - Dlaczego to jest dla ciebie takie ważne? - Ponieważ ona potrzebuje przyjaciół, a ty jesteś w tym naprawdę dobry. - W porządku, przyprowadź ją później. Najpierw pozwól mi wziąć piwo i znaleźć mojego brata, w tej kolejności. - Ok. – Odwraca się do Nte’a. – Miło było cię poznać. - Ciebie też, Ali. – Uśmiecha się do niej. Nie podoba mi się sposób w jaki wypowiedział jej imię, więc szturcham go łokciem w ramię. - Co! – mówi. - Wiesz co – mówię pod nosem. Ali się z nas śmieje i odchodzi. - Dalej, chodźmy po piwo.

Przechodzimy pomiędzy ludźmi i wychodzimy na balkon. Koło chłodziarki pełnej piwa stoi Leila… i Charlie. Jego ręka owinięta jest wokół jej ramion i śmieje się z czegoś, co powiedział Drew. Moje wnętrzności krzyczą, że mój brat jest zdrajcą, pomimo tego, że wiem, iż nim nie jest. To tyle jeśli chodzi o porozmawianie z nią dzisiaj. Leila spogląda na Nate’a, a potem na mnie. Obserwuje jak podchodzę, ale nic nie mówi. - Beau! Najwyższy czas. – Drew klepie mnie w plecy i uderzamy się przedramionami, udając, że są one mieczami. To coś, co robiliśmy odkąd byliśmy dziećmi. - Co masz na myśli? Impreza dopiero się zaczęła – odpowiadam mu. - Może dla ciebie, pizza wylądowała na grillu ponad trzy godziny temu. – Mrużę na niego oczy. - Cokolwiek, wypominaj dalej, ale podaj mi piwko kiedy to robisz. Śmieje się i wyciąga dwa piwa z chłodziarki. - Cześć, jestem Charlie, a to Leila. – Charlie mówi do Nate’a, zabierając z niej ramię i wyciągając do niego rękę. Dlaczego ten facet zawsze jest taki miły? Brwi Nate’a strzelają do góry. Musi pamiętać, jej imię z naszej rozmowy ponad miesiąc temu. I oczywiście jej imię musi być unikalne, nie jak Sarah czy Michelle. Spogląda w moją stronę i cokolwiek widzi na mojej twarzy sprawia, że uśmiecha się znacząco. - Nate. – Potrząsa dłonią Charlie’go i kieruje swoją uwagę na Leilę. – Beau i ja jesteśmy razem w drużynie tenisa. Miło mi cię poznać. – Jego oczy skaczą do Charlie’go i wracają do Leili. – I naprawdę miło mi poznać ciebie, Leila – mówi, uśmiechając się do niej. Chmurzy się na niego, ale chwyta jego dłoń. Wyobrażam sobie, że ja także się chmurzę. - Taa, jestem Drew. Starszy brat tego tutaj. – Ponownie klepie mnie w plecy i również rzuca mi uśmieszek. - Więc, jak idzie sezon? – pyta nas Charlie. - Dla Beau zajebiście. Jeszcze nie przegrał – mówi Nate, wciąż rzucając mi szelmowski uśmieszek. Wiem, że myśli o tamtym treningu i naszej rozmowie. Nigdy nie powinienem był zdradzać mu jej imienia. - Naprawdę? Ale w sumie to mnie nie dziwi. On zawsze miał talent i zdolności, żeby dostać dokładnie to, czego chce. – Oczy Drew błyszczą psotnie i wciąż ma na twarzy ten uśmieszek. Charlie obserwuje naszą trójkę. Wiem, że w tym co powiedział jest podwójne znaczenie, ale nie chcę już więcej słuchać. Patrzę na Leilę i delikatnie się uśmiecham.

- Hej – mówię do niej. Jej oczy się rozszerzają i trochę się rozpromienia. - Hej. A potem następuje niezręczny moment, kiedy cała nasza piątka stoi na ganku i żadne z nas nic nie mówi. Ich trójka nas obserwuje i jeśli czekają na to, ze Leila i ja podejmiemy jakąś rozmowę, to się nie doczekają. Nie ze stojącym tutaj Charlie’m. Wraca do mnie wizja jak ją obejmował i tak po prostu mam dość tej małej sceny na ganku. - Cóż, będę w środku, szukając pizzy. – Moje oczy jeszcze raz łączą się z oczami Leili i mój żołądek opada na samo dno, kiedy widzę, jak niebieskie i znajome są dla mnie jej oczy. Znam je tak dobrze, jak swoje własne i nienawidzę tego, że ona już mnie nie dostrzega, ale ponownie nie jestem pewny czy kiedykolwiek to robiła. Odwracam się i odchodzę. Nate’owi zajmuje około trzy sekundy, żeby zadać mi pytanie, które wiem, że umiera żeby mi zadać. - Więc, to jest Leila? – pyta, wchodząc za mną do mieszkania. - Yep. - Wow, widzę, dlaczego tak cię kręci. Zatrzymuję się i rzucam mu spojrzenie, które mówi, że przekracza linię. Nie chcę, żeby on, ani ktokolwiek inny na nią patrzył. - Serio? Wyluzuj stary. Uderzanie do dziewczyny przyjaciela, bez względu na to, czy jest obecną, czy byłą dziewczyną, to nie moja bajka. Wzdycham, a on widzi, że się relaksuję. - Zdajesz sobie sprawę, że dziewczyna, którą właśnie poznałem w żadnym wypadku z tobą nie skończyła. Widziałeś, jak ona na ciebie patrzyła? - Wszystko jedno, to i tak już naprawdę nie ma znaczenia. – Czy on nie wiedział sposobu, w jaki Charlie ją obejmował? - Jesteś tego pewny? – pyta. - Taa, jestem pewny. Każdy mały skrawek nadziei, który żywiłem od ostatniego weekendu, zniknął. Idąc w stronę kuchni moje oczy łapią Drew, który ponownie posyła mi uśmieszek. Coś kombinuje. - Hej Beau, chodź tutaj na minutę. Chcę cię przedstawić koleżance Ali, Camille – mówi do mnie.

No i jest. Zaczynamy…

Wzdycham z ulgą, kiedy opuszczam imprezę Drew i Ali. To zabawne, jak kiedyś kochałem chodzić na imprezy. Teraz chcę ich unikać tak bardzo, jak to możliwe. Trzy czwarte nocy spędziłem na myśleniu o Leili, a pozostałą część na tym, kiedy będę mógł uciec i pójść do domu. - Hej Beau! Czekaj! Odwracam się i widzę biegnącą do mnie Camille. Zatrzymuję się, żeby na nią poczekać i wciskam ręce do kieszeni. Ona naprawdę jest ładną dziewczyną, ale ja po prostu nie jestem dla niej i szybko muszę dać jej to do zrozumienia. - Widziałam jak wychodzisz i pomyślałam, że moglibyśmy się trochę razem przejść – mówi. - W porządku, właśnie szedłem do domu. Gdzie mieszkasz? - Prawdę mówiąc po zachodniej stronie. Dokładnie po drugiej stronie parku. - Prowadź. – Wskazuję ręką w tamtą stronę. Uśmiecha się do mnie. - Więc, grasz w tenisa na Columbia? – Nie jestem zaskoczony, że to wie. - Yep, co jeszcze powiedziała ci Ali? Camille chichocze. - Niewiele, tylko że nie znasz wielu ludzi w mieście, tak jak i ja i pomyślałam, że możemy się dobrze dogadać. - Taa cóż, Ali przeoczyła to, że to mój wybór, żeby nie poznawać wielu ludzi. Lubię wszystko tak, jak jest. – Prawdopodobnie wyszło to trochę ostrzej, niż było konieczne. Tak naprawdę nie było to skierowane do niej, ale bardziej odnosiło się do sposobu, w jaki chcę żyć własnym życiem. Kiedy spoglądam na Camille, widzę, że ma uniesione brwi. - Słuchaj, twój przekaz jest jasny i wyraźny, ale nie martw się, mam chłopaka.

- Masz? – Nagle czuję się jak idiota. – Czy Ali o tym wie, ponieważ przez ostatnie tygodnie była cała nakręcona na popycham Camille w stronę Beau. Chichocze. - Nie, nie powiedziałam jej. Tutaj, w mieście mogę być kimś całkowicie innym, niż muszę być w domu i cóż, tutaj… jestem wolna. - Nie ma to dla mnie sensu. – Dlaczego miałaby chcieć ukrywać swojego chłopaka? - Powiedzmy po prostu, że tam, skąd pochodzę, on jest chłopakiem, którego zaaprobowała moja rodzina i oczekują, że pewnego dnia będzie moim mężem. - Sprawiasz, że to brzmi, jakby było zaaranżowane. - Równie dobrze może być. – Chmurzy się i obejmuję w pasie rękami. - Więc, gdzie jest ten facet? - Na Harvardzie.1 Spoglądam na nią i wtedy to widzę. Ona nie jest tylko ładną dziewczyną, pochodzi z wyższej klasy społecznej. Wszystko w niej jest idealne – począwszy od jej południowego akcentu, przez jej postawę, lśniący, biały uśmiech i ubrania. Natychmiast mi jej żal. Dlaczego tak się dzieje, że pozwalamy naszym rodzicom mieć na nas taki wpływ? - Rozumiem. Może wskoczymy do taksówki, skoro jest już ciemno? Lepiej dmuchać na zimne, przechodząc przez park. - Pewnie. Dzięki, że zabierasz mnie do domu. - W dowolnym czasie Camille i może bycie przyjaciółmi nie będzie takie złe. – Patrzę na nią i delikatnie się uśmiecham. Oddaje mój uśmiech i widzę na jej twarzy prawdziwą ulgę. Ona naprawdę musi potrzebować przyjaciół i nie wie, jak ich zdobyć. W jej historii musi być więcej, niż mi mówi. Jazda taksówką jest szybka. Trochę rozmawiamy, ale niewiele. Większość rozmowy to podstawy, typu skąd pochodzisz. Camille wydaje się trochę smutna. Zdecydowanie muszę sprawić, żeby spędzała trochę czasu z Nate’m. On wywoła jej śmiech. Wysadzając ją przed budynkiem, macha na pożegnanie i wchodzi do środka. Wydaje się być naprawdę miłą dziewczyną. Zastanawiam się, czy ten jej facet w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, co ma, czy jest tak samo wkręcony w tę maskaradę, jak ich rodzice. Spoglądając w niebo, widzę pojedynczą, świecącą gwiazdę. Moje myśli natychmiast dryfują i zawłada mną głos trzynastoletniej Leili.

1

Harvard- uniwersytet w Newtown, koło Bostonu, pierwsza uczelnia na terenie USA.

- Widzisz to? – pyta, podając mi kawałek ciągutki. Znowu się wymknęliśmy i jesteśmy na plaży w Bean Point. - Co, Trójkąt Letni1? Oczywiście, że widzę. Szukamy go za każdym razem, kiedy tutaj przychodzimy. - Chciałabym, żebyśmy mogli go widzieć przez cały rok – mówi, kładąc się na ręczniku i patrząc w niebo. - No nie wiem, poniekąd lubię widzieć go tylko latem. To tak, jakby do nas należał. Przechyla głowę, żeby na mnie spojrzeć i światło księżyca sprawia, że jej oczy mają srebrny kolor. Są piękne. Ona jest piękna. - Beau, dlaczego tak bardzo lubisz gwiazdy? - Ponieważ przypominają mi o tobie – mówię, spoglądając w stronę wody, a nie na nią. Nie chcę, żeby widziała co dokładnie do niej czuję. Leila sięga po moją dłoń i przytula ją do swojej piersi. To powoduje, że się rumienię. Bardzo się cieszę, że jest ciemno. - Mnie również o tobie przypominają – szepcze. - Wiedziałaś, że Wega z gwiazdozbioru Lutni jest piątą, najjaśniejszą gwiazdą na nocnym niebie? Ona ciągle na mnie patrzy. - Która gwiazda jest drugą najjaśniejszą? - Dlaczego nie zapytasz mnie o najjaśniejszą? Spoglądam na nią, a ona chichocze. - Ponieważ mówiłeś o tym w zeszłym tygodniu, pamiętasz? Psie Dni w lecie? - Och taa, cóż Kanopus jest drugą, najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Widzimy ją tak dobrze, ponieważ znajduje się na południowym niebie. Ludzie którzy mieszkają w północnej 1

Trójkąt letni – asteryzmu złożony z trzech jasnych gwiazd, charakterystyczny dla nieba letniego na półkuli północnej.

części Wirginii w ogóle jej nie widzą. Jej nazwa oznacza „kil okrętu” i kiedyś należała do większego gwiazdozbioru, zwanego Argo. Historia mówi, że statek, który należał do Jazona i Argonautów, był wykorzystywany do polowania na złote runo, które przypuszczalnie miało mu pomóc stać się królem. Tylko wiesz, jak te historie się kończą, okres świetności nigdy nie trwa długo. - Dlaczego wiesz te wszystkie rzeczy? Zawsze mówisz mi interesujące fakty i historie. - Ponieważ lubię czytać. Kiedy jestem w domu, zawsze zostaje w swoim pokoju i skoro nie mam telewizora, czytanie jest kolejną najlepszą rzeczą do robienia. Mama dała mi stary zestaw encyklopedii, nie są prawdopodobnie najbardziej aktualne, ale jak dla mnie są w porządku. Niektóre rzeczy, które w nich przeczytałem są bardzo zabawne. Na przykład, czy, wiedziałaś, że tabliczka czekolady ma w sobie przeciętnie osiem owadzich odnóży? - Ewww, to obrzydliwe. - Leila chichocze, wciąż trzymając moją dłoń. - Tak czy siak, lubię uczyć się tych rzeczy i wydaje się, że zawsze lubisz ich słuchać, więc moim zdaniem w tej sytuacji nie ma przegranych. - Chyba tak. Jesteś jak do tej pory najmądrzejszą osobą, jaką znam. - Nic o tym nie wiem, ale skoro tak myślisz, to ok. Obserwowanie jej, pod gwiazdami, kiedy trzyma moją dłoń… nie mógłbym być szczęśliwszy.

LEILA Jest pierwszy tydzień września i Drew oraz Ali postanowili zorganizować imprezę. Wcześniej w tym tygodniu Ali zadzwoniła, żeby nam o tym przypomnieć i zapewniłam ją, że z Charlie’m przyjdziemy, pomimo tego, że muszę dopiąć na ostatni guzik wszystkie szczegóły mojej kolekcji na Tydzień Mody. Szczerze mówiąc, po spędzeniu popołudnia z Beau kilka dni wcześniej, potrzebowałam całego tygodnia, żeby przygotować się na ponowne spotkanie z nim. Jest inny, zmienił się i ten nowy Beau mocno mnie dezorientuje. Łatwo było go wcześniej ignorować. Zawsze był trochę głośny i w swoich wypowiedziach nie używał filtra. Lubił być w centrum zainteresowania. Był zabawny i dużo się uśmiechał. Każdy chciał być jego przyjacielem i on przyjaźnił się ze wszystkimi. Ale obecny Beau jest cichy i powściągliwy. Trzyma się z boku i wydaje się wzbraniać od bycia w centrum uwagi. Nadal jest zabawny, jeśli mu na to pozwolisz, ale już się nie uśmiecha ani nie śmieje. Nawet Drew i Ali skomentowali to, że Beau nigdy nie wspomina o żadnych przyjaciołach, w większości mówi tylko o Mattcie i dopiero tutaj, na imprezie Ali po raz pierwszy zobaczyliśmy i usłyszeliśmy o kimś takim, jak Nate. - Myślałem, że mówiłaś, iż dogadaliście się w ostatni weekend? – mówi Charlie, kiedy obserwujemy jak Drew podąża za Beau do mieszkania. - Tak było, przynajmniej tak myślałam. - Huh – Charlie opiera się o balustradę. Za każdym razem, kiedy z Beau jesteśmy razem, jest tak, jakbyśmy byli w bańce, w której nie ma nikogo poza nami. Ale w minucie, w której wrzucisz nas do „prawdziwego świata” bańka pęka. - Myślisz, że on uważa, że jesteśmy razem? – pyta Charlie. Rozważam to. Za pierwszym razem, kiedy nas zobaczył Charlie sprawił, że wyglądało to tak, jakbyśmy byli razem i nawet dzisiaj staliśmy bardzo blisko siebie. - Może, poza tym weekendem na plaży widział mnie trzy razy i za każdym razem byłam z tobą. - Więc powinnaś mu powiedzieć, że nie jesteśmy razem. - Naprawdę nie wiem, czy to by wiele zmieniło. W każdym razie zostały mi dwa tygodnie do pokazu i muszę się skupić na mojej kolekcji. Wiesz, że od lat chciałam zostać projektantką. To moja przyszłość i nie mogę pozwolić na to, żeby cokolwiek stanęło mi na drodze… nawet on.

- Wciąż uważam, że powinnaś mu powiedzieć, zwłaszcza zanim będzie za późno. – Kiwa głową, a ja spoglądam w stronę Drew, który przedstawia go bardzo pięknej dziewczynie. Beau potrząsa jej dłonią, uśmiecha się do niej i czuję, jak część mnie umiera. Odkąd prawie dwa miesiące temu po raz pierwszy go zobaczyłam w ogóle niewiele się do mnie uśmiechał, ale z nią przychodzi mu to tak łatwo. Kiedy byliśmy dziećmi, jego twarz rozjaśniała się za każdym razem, kiedy mnie widział. Mógł się uśmiechnąć, albo pomachać i było to najlepsze uczucie na świecie, wiedzieć, że był dzięki mnie szczęśliwy. Powinnam była wiedzieć, że Ali zaprosi jakieś swoje przyjaciółki, tancerki. Spędziłam tak wiele czasu myśląc o tym, że zobaczę Beau i jak na niego zareaguję, że nigdy nie wzięłam pod uwagę, że mogę go zobaczyć z kimś innym. Ali wchodzi na ganek i bez zastanawiania się pytam. - Kto to jest? Podąża za moim spojrzeniem i zatrzymuje się. - Och, ona jest moją koleżanką ze szkoły. Ma na imię Camille i jest razem ze mną na kierunku tanecznym. – Czuję, że Ali na mnie patrzy, więc przestaję gapić się na tę dziewczynę i kieruję swoją uwagę na Ali. Na jej twarzy widoczna jest skrucha. Nienawidzę tego, że ona tak dobrze mnie zna. - Jest miła czy fałszywa? - Jest miła – mówi cicho Ali. Camille to takie ładne imię i przypomina mi o tym, jak Beau zapytał mnie o moje.

- Skąd się wzięło twoje imię? Nigdy wcześniej nie znałem nikogo o imieniu Leila – pyta Beau. - Moi rodzice spędzili swój miesiąc miodowy na Hawajach. Kiedy dotarli do hotelu otrzymali naszyjniki zrobione z orchidei, które nazywają się lei. Moja mama stwierdziła, że skoro przeżyli tam takie pamiętne chwile i dlatego, że urodziłam się tylko na kilka miesięcy przed ich pierwszą rocznicą ślubu, to będzie to idealne imię. Powiedziała, że kocha moje imię ponieważ przypomina jej o jednym z najlepszych okresów w jej życiu.

- Widziałem wcześniej te kwiatowe naszyjniki. - Czyż nie są piękne? Orchidee to moje ulubione kwiaty. To dlatego tak bardzo kocham fiolet. - Och, nie wiedziałem o tym – mówi Beau, patrząc na mnie w zamyśleniu.

Następnego dnia Beau pojawił się w Bean Point z doniczkowym kwiatem orchidei. Pojechał na rowerze do lokalnej szkółki leśnej i kupił go dla mnie. Kiedy mi go wręczał uśmiechał się od ucha do ucha. Zawsze był taki troskliwy i kochałam tę roślinę. Kiedy przeszukiwaliśmy pozostałości po pożarze, szukałam doniczki, ale nigdy jej nie znalazłam. Odganiając wspomnienia ponownie się im przyglądam. Podchodzi do nich przyjaciel Beau, Nate i się przedstawia. Śmieją się, a moje serce się łamie, zawsze kochałam śmiech Beau. Naprawdę chcę tylko dla niego tego, co najlepsze. To jest do dupy.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 9 BEAU Ostatniej nocy miałem kolejny koszmar. Minęły prawie dwa miesiące odkąd przyśnił mi się aż taki straszny i nienawidzę tego, jak realne wydają się te sny. Nieuniknione przerażenie, płacz Matta i krzyki Leili – cały czas odbijają się echem w mojej głowie nie pozostawiając mi możliwości, żeby im uciec. Rozumiem te sny. Nigdy się nie zastanawiałem dlaczego je mam – one są moimi największymi lękami. Drew nigdy się w żadnym nie pojawił, ale ponownie, nigdy się o niego nie martwiłem. Zawsze robił dokładnie to, co musiał, żeby się nie wychylać i skupiał się na ucieczce. Wiedziałem, że mu się uda. Ale to o moją mamę, Matta i Leilę zawsze się bałem. Moja mama zawsze była słaba. Nigdy nie stanęła w swojej obronie i nie domagała się lepszego traktowania. Ojciec przechodził po niej, jak po wycieraczce, która była zużyta i odrzucona na bok i używał wobec niej siły fizycznej więcej razy, niż pamiętam. Nigdy nie zapomnę tego ostatniego dnia, kiedy wszedłem do kuchni i zobaczyłem jak ją dusi. Ten obraz został wypalony w mojej pamięci. Jej oczy były ogromne, usta otwarte, trzymał jej głowę przechyloną pod niewygodnym kątem. Zabiłby ją… a potem zobaczył mnie. Zwykle po szkole kierowałem się prosto na korty, żeby rozegrać kilka setów z Grantem, ale w tym konkretnym dniu w ostatniej chwili odwołał nasze spotkanie, żeby pomóc babci w ogrodzie. Zamiast znaleźć coś innego do roboty, jak na przykład wpaść do Beachside, postanowiłem wrócić do domu. Leila zawsze pracowała w kawiarni kilka godzin po szkole i zazwyczaj nie miałem nic przeciwko temu, żeby ją widywać, ale kiedy widziałem, jak Drew się zakochał i znalazł wewnętrzny spokój, po prostu nie mogłem tam pójść. Matt był taki mały i bezsilny. Zarówno moja mama, jak i tata udawali, że on nie istnieje i zawsze był pozostawiony sam sobie. Kiedy mogliśmy, Drew i ja próbowaliśmy z nim rozmawiać i okazywać mu uwagę, ale byliśmy również zajęci próbując przetrwać i dając sobie sami radę. Nikt nigdy nie rozmawiał z Mattem, ani nie okazywał mu miłości. Pamiętam, że zanim się urodził mama mnie przytulała, kochała i chroniła. Nie mogę sobie wyobrazić, jakie byłoby bez tego życie dziecka. No i Leila. Ona zawsze była moja, tylko moja. Każdego ranka budziłem się w strachu, że ojciec powie mi, że nie mogę jej już dłużej widywać. Po prostu wiedziałem, że on mi ją w jakiś sposób odbierze. Ona przynosiła mi szczęście w nie dający się opisać sposób i myśl o tym, że nie mógłbym jej mieć sprawiała, że byłem zaniepokojony.

Jeśli chodzi o ogień, ten strach jest oczywisty.

Dzisiaj wstałem i spędziłem dzień tak, jak zwykle – trening z Nate’m, potem zajęcia na uczelni, ale teraz… resztę dnia mam do swojej dyspozycji. Łapiąc metro do przedmieścia, wysiadam na stacji, przy ulicy 42 i idę na Times Square.3 Tutaj mogę być nikim pośród wszystkich. Drew kiedyś wspomniał , jak zawsze czuł, że wśród ludzi musiał nosić maskę, żeby utrzymać idealny wizerunek. Cóż, ja nosiłem swoją, ale z innego powodu. Kto by chciał, żeby ludzie wiedzieli, że tak mało dla kogoś znaczysz, że jesteś wykorzystywany jako osobisty worek treningowy? Zagubienie się w tym tłumie jest takie łatwe. Mówią, że Times Square jest najczęściej odwiedzanym miejscem na świecie i z tego powodu znalazłem miejsce, w którym mogę się ukryć, wciąż będąc na widoku. W parku, na plaży, na normalnej ulicy, w każdym tego rodzaju miejscu gdzie ludzie się relaksują i rozglądają, żeby zobaczyć co robią inni. Mam na myśli, kto nigdy nie leżał na plaży i nie przyglądał się przechodzącym obok ludziom? Ale tutaj, w tej części miasta to zwykle się nie dzieje. Tutaj zawsze jest dużo ludzi z tak wielu różnych części świata, że obserwowanie ich daje mi ucieczkę. Obserwowanie, jak rozglądają się w zdumieniu, jak śmieją się i jak są szczęśliwi z rodziną i przyjaciółmi. Nie udaję, że jestem kimś innym, albo, że otrzymałem inne życie. Takie dostałem karty i nimi grałem, ale widząc, że są inne sposoby na życie… daje mi to nadzieję. Billboard HBO przyciąga mój wzrok, a na nim reklama walki bokserskiej. Wiem, że boks to wielki sport i wielu ludzi naprawdę czerpie z niego przyjemność, ale po tak długim czasie bycia odbiorcą ciosów, po prostu nie mógłbym tego robić.

3

Times Square - plac na Manhattanie w Nowym Jorku znajdujący się na skrzyżowaniu Broadwayu i alei Siódmej, rozciągający się od ulicy 42 do ulicy 47. Jest to jedna z ikon Nowego Jorku. Słynie z wielkiej ilości reklam świetlnych.

Albo może mógłbym. To jest myśl, która regularnie mnie przeraża.

Moja mama nienawidzi węży. Tak bardzo się ich boi, że im bliżej się jakiegoś znajdzie tym bardziej panikuje. Pod naszą werandą mieszkał jeden, ale z jakiegoś powodu wypełzł i wygrzewał się na słońcu. Mama otworzyła drzwi, zobaczyła węża i po sposobie w jaki krzyczała mógłbyś pomyśleć, że ktoś próbował powyrywać jej paznokcie. Pewnego popołudnia Matt i ja wracaliśmy z naszego biegu i stało się. Coś się wydarzyło wcześniej tego dnia, nie pamiętam co to było, ale byłem w złym humorze i widząc tę scenę coś we mnie pękło. Poszedłem do garażu, chwyciłem łopatę, a potem uderzałem nią tak mocno, żeby zabić węża. Matt obserwował to z przerażeniem. Ojciec musiał usłyszeć hałas i wyszedł na zewnątrz. Usłyszałem za sobą oklaski i jego śmiech. Ten sam śmiech, który nawiedza mnie w snach. Za każdym razem jego śmiech pełznie po moim kręgosłupie i powoduje, że włoski stają dęba na moich rękach. To nie jest normalny śmiech. Ma w sobie tą złowieszczą intonację. - Proszę, proszę, proszę, co my tutaj mamy? Odwracam się w jego stronę. Wszyscy byliśmy uczeni, że kiedy on mówi, musimy okazać mu naszą niepodzielną uwagę. Na jego twarzy widniał protekcjonalny uśmieszek, a jego oczy były rozświetlone. Gdybym wierzył w istoty paranormalne, powiedziałbym, że wyglądały prawie, jakby się jarzyły. - Może mimo wszystko jesteś moim synem… - Ponownie się śmieje, a potem patrzy na Matta. – Nie martw się, ty nie jesteś. – Potem wszedł do domu. Strach ścisnął mój żołądek i poczułem się, jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody . Przez lata zawsze sobie myślałem, że nigdy nie mógłbym nikogo traktować w taki sposób, jak on traktuje nas, ale co jeśli mógłbym? Ma rację. Jestem jego synem. Tak bardzo, jak chciałbym to ignorować, w mojej głowie pojawia się myśl „niedaleko pada jabłko od jabłoni.”

Po tym, jak w zeszłym roku ojciec poszedł do więzienia, mama zdecydowała się w końcu wkroczyć i spróbować naprawić lata wyrządzonych przez niego szkód. Zabrała nas do rodzinnego psychologa i w typowym, profesjonalnym otoczeniu psycholog zadawała nam pytania, które natychmiast trafiły w moje sedno. Oczywiście, że jesteśmy stereotypową, maltretowaną rodziną i ta kobieta kształciła się po to, żeby pomóc nam ruszyć do przodu, ale zaniepokoiło mnie słuchanie jak werbalizuje moje lęki, jakby były zwykłą, codzienną rzeczą, ponieważ jak dla mnie, te rzeczy które czułem i których doświadczyłem nie są normalne. Słuchałem jak mówiła, że dzieci nad którymi się znęcano rzadko wyrastają na takich samych zwyrodnialców. To wszystko jest tylko mitem, który zazwyczaj jest wymyślany przez znęcające się osoby, żeby wywołać w dzieciach strach i zwątpienie. Powiedziała, że większość dzieci wyrasta na miłe i kochające osoby i na najlepszych rodziców, ponieważ mają zażartą motywację, żeby chronić tych, których kochają. Jedyną osobą którą kiedykolwiek naprawdę kochałem jest Leila. Spacerując ulicami, wpadają na mnie ludzie, ale mam to gdzieś. Przecznica za przecznicą, moje stopy cały czas się poruszają. Jakby miały jednotorowy umysł, który jest nastawiony na dotarcie do niej. Potrzeba zobaczenia jej jest tak przytłaczająca, w mojej klatce piersiowej jest gula, która popycha na przód moje serce. Do czasu kiedy docieram do kawiarni, słońce opadło, jest za mną i widzę swoje odbicie w oknie. Nie mogę zaglądnąć do środka, żeby się dowiedzieć czy ona tam jest i biorę to za znak. Znak, że nie powinienem się z nią widywać, nie powinienem o niej myśleć i ogólnie mówiąc powinienem pamiętać, że każdy ruszył do przodu. Wzdychając, odwracam się, odchodzę stamtąd i kieruję się do mojego mieszkania. Rzucam klucze na blat, skopuję buty i idę prosto do kanapy. Nie włączam nawet telewizora, opadam na to miejsce, w którym siedziała i zamykam oczy. Jestem zmęczony - fizycznie i emocjonalnie. Budzi mnie głośne pukanie do drzwi. Podchodzę, wyglądam przez wizjer i widzę kuriera. Otwieram drzwi i dzieciak mierzy mnie od głowy po palce u stóp. Rozumiem to, jestem wysoki, mam mocne ręce, klatkę piersiową i ramiona i mogę wydawać się onieśmielający. - Pan jest Beau Hale? – pyta, przełykając ślinę.

- Tak. - Proszę tutaj podpisać. – Podnosi małą podkładkę do pisania. Podpisuję się obok mojego imienia. Dzieciak podaje mi kopertę i ucieka. Koperta jest czarna z trzema, srebrnymi, wytłoczonymi na środku literami, BLK. W środku znajduje się czarne zaproszenie, wypisane tym samym, srebrnym pismem. Zaprasza ono do wzięcia udziału w premierowym pokazie BLK na Tygodniu Mody. Pokaz jest tylko dla zaproszonych osób i trzy czwarte strony niżej widzę, dlaczego je otrzymałem – wyróżnienie dla naszego „Wschodzącego Projektanta” roku, Leili Starling. Wypełnia mnie fala dumy. Tak ciężko i tak długo na to pracowała. Po tym pokazie liczba drzwi stojących przed nią otworem będzie nieograniczona. Podchodzę do lodówki i zawieszam na niej zaproszenie. Jestem trochę zaskoczony, że mnie zaprosiła, ale jeśli mnie tam chcę, to tam będę. Ostatecznie nigdy nie byłem w stanie niczego jej odmówić.

LEILA Po ogłoszeniu „Wschodzącego Projektanta” zadzwonił do mnie reprezentant BLK i zaproponował mi, żebym używała ich wolnej pracowni. Szczerze mówiąc miotałam się z pomysłem poszukania oddzielnego miejsca do pracy i ta propozycja nie mogła nadejść w bardziej odpowiednim momencie. Magazyn znajduje się kilka przecznic od szkoły, więc jest idealny. Wnętrze jest podzielone na indywidualne pracownie projektowe. Cała jedna ściana jest zrobiona z okien, wpuszczając do środka tak wiele naturalnego światła, jak to możliwe. Charlie nie posiadał się ze szczęścia z powodu tego nowego miejsca i natychmiast pobiegł i znalazł kilka charakterystycznych elementów, żeby wypełnić to miejsce i sprawić, że będzie bardziej moje. On zawsze myśli krok na przód i wiedział, że ostatecznie ludzie będą tutaj wpadać, żeby zobaczyć nad czym pracuję. Również modelki będą potrzebowały tutaj miejsca, żeby się przebrać. Moim ulubionym elementem, który przyniósł Charlie jest żyrandol . Wygląda na zabytkowy, wiktoriański i Charlie powiesił go na środku pokoju. Jest ogromny i pokryty kryształkami i lustrami. W nocy, światła odbijają się od sufitu i chociaż są to tylko małe odblaski, czuję się jakbym stała pod gwiazdami. - Mówiłem ci już, jak bardzo kocham to miejsce? – mówi Charlie. - Tak, mówiłeś. – Chichoczę z niego, kiedy przyswaja każdy szczegół tego pomieszczenia. – Nie mogę uwierzyć, że zaoferowali mi to miejsce i to za tak małą cenę. - Muszą widzieć w tobie coś wspaniałego… zawsze mówiłem, że pewnego dnia będziesz sławna. - Nic nie wiem na temat sławy, ale robiąc to bardzo dobrze się bawię i to się liczy, prawda? - Bezwzględnie. Więc to te stroje wybrałaś na pokaz? Pod ścianą, po obu stronach drzwi stoi po dziesięć manekinów. W ten sposób nie są narażone na promienie słoneczne i mogę pomiędzy nimi krążyć i dokonywać ostatnich poprawek. Prawdopodobnie powinny być pozapinane w pokrowcach, ale jestem wzrokowcem i muszę je mieć na widoku.

- Tak myślę. Gapiłam się na nie przez ostatni tydzień i zastanawiałam się, czy powinnam jeszcze coś w nich pozmieniać. Podchodząc do nich, dotkam palcem przezroczysty batyst, który okrywa pierwszy projekt. Spędziłam ostatnie trzy miesiące próbując wybrać idealny haft, który nie tylko poprawiłby figurę osoby noszącej ten strój, ale także znajdujący się pod spodem strój kąpielowy i nie mogłabym być bardziej zadowolona z tego, jak to wyszło. - Myślę, że powinnaś je zostawić takimi, jakie są. Jak dla mnie wyglądają idealnie. Szwy i dekoracje są znakomite, a wzory i kolory sprawiają, że są atrakcyjne do każdego rodzaju sylwetki. Chodzi mi o to, kto nie chciałby tego nosić? - Zawsze wiesz, jak sprawić, żebym się uśmiechnęła. – I naprawdę tak jest. Nie mogę sobie wyobrazić, jak mogłoby wyglądać bez niego moje życie przez ostatnie półtora roku Większość ludzi kończąc liceum idzie na studia nie znając nikogo i pomimo tego, że mam Ali i Drew, to życie w mieście zawsze było dla mnie trochę przytłaczające i przerażające. Tak bardzo jestem wdzięczna za Charlie’go. On sprawia, że wszystko jest lepsze. - Pokaż mi, w co planujesz się ubrać. – Charlie podchodzi do jednego z dużych, pluszowych, jedwabiście fioletowych krzeseł, które znalazł i na nim siada. Idę na tył pomieszczenia, otwieram szafę i wyciągam srebrną sukienkę do kolan, bez ramiączek. - Więc, kogo zaprosiłaś? - Tak naprawdę nikogo. Tylko ciebie, Ali i Drew. - Rozumiem. Wiem, że jest ciekawy jeśli chodzi o Beau, ale nie mogę o nim rozmawiać. Wchodzę za trzyczęściowy parawan, wciągam na siebie sukienkę i wychodzę. Oczy Charlie’go stają się miękkie i uśmiecha się. Chwilę milczy, a potem mówi. - Wyglądasz oszałamiająco w tej sukience. - Dziękuję. Podoba ci się ten dekolt w serce? - Bardzo, idealnie podkreśla wszystkie twoje piękne krągłości. Jaką biżuterią zamierzasz zaakcentować ten strój? Mój palec sunie do szyi i przebiega po obojczyku. Stojąc przed trzyskrzydłowym lustrem pochłania mnie myśl o naszyjniku i już dłużej nie widzę za sobą pracowni, ale stoję w drzwiach mojego domu, na wyspie Anny Marii.

Nie rozmawiałam z Beau od poranka, po tym, jak spędziłam z nim noc. Mogłam stwierdzić, że duża jego część miała nadzieję, że pomimo tego, iż ogłosiłam nasz dwudziesto cztero godzinny rozejm, to może tak pozostać na stałe. Nope, następnego dnia wyszłam z domu Ali i było tak, jakby pomiędzy nami nic się nie wydarzyło. To boli bardziej niż zdawałam sobie sprawę, ale jeśli dopuszczę do siebie Beau wiem, że po raz kolejny złamie mi serce. Przez ostatnie kilka tygodni starałam się nie być wobec niego niemiła, ale tak naprawdę dalej zachowywaliśmy się jakby nic się nie zmieniło. Beau próbuje ze mną rozmawiać, ale daję mu jeden z moich typowych spojrzeń „zostaw mnie w spokoju”, w których jest mistrzem. Zawsze wzdycha pokonany, a potem odchodzi. Słyszę zatrzaskujące się przed domem drzwi samochodu. Nasz podjazd jest przeznaczony tylko dla jednego auta i jest zadaszony, więc większość ludzi parkuje na ulicy. Podchodzę do zasłony, która jest wystarczająco cienka, żebym mogła przez nią widzieć, ale tym samym odpowiednio gruba, więc nikt nie może mnie zobaczyć. Obserwuję, jak przeskakuje po schodach prowadzących do ganku, otwiera drzwi z siatką na owady i puka. Moskitiera zamyka się, wydając głośny trzask i powodując, że podskakuję. Co on tutaj robi? Powoli podchodzę do drzwi i je otwieram. Po przeciwnej stronie siatki stoi Beau i kradnie mój oddech. Ma na sobie szare, eleganckie spodnie i fioletową koszulę, na guziki z podwiniętymi rękawami. Fiolet to mój ulubiony kolor i on o tym wie. Obserwuję, jak jego wzrok prześlizguje się po moim ciele i pomimo tego, że jestem w domu, nagle czuję się bardzo odkryta. Włosy mam zebrane w kucyk, mam na sobie fioletową koszulkę na ramiączkach i krótko obcięte, dżinsowe spodenki, które są na końcach postrzępione i wystają spod nich kieszenie. Jego oczy zatrzymują się na moich nogach i to powoduje, że nerwowo przenoszę ciężar ciała z nogi na nogę. Nic nie mówię. On tylko się we mnie wpatruje, a ja wpatruję się w niego. - Cześć – mówi cicho. Nie mogę się powstrzymać i unoszę na niego brwi.

- Czego chcesz? – Jeśli myślał, że będę się cieszyć na jego widok, albo co najmniej będzie to dla mnie miłe, to taka sytuacja się nie wydarzy. - Kolejnego rozejmu na dwadzieścia cztery godziny – mówi przechodząc do rzeczy. Natychmiast zalewa mnie panika, moje oczy opadają i przebiegają po jego ciele. Szukam urazów, a potem sobie przypominam, że jego ojciec jest w więzieniu, a on jest bezpieczny. Moje oczy wracają do jego i unosi na mnie pytająco brwi. Widzi, jak na mojej twarzy obawa zmienia się w ulgę, a potem w ciekawość. - Dlaczego? – Muszę wiedzieć. Bierze głęboki oddech. - Ponieważ chciałem wiedzieć, czy chciałabyś pójść ze mną na bal? Bal. Serce wali mi w piersi i czuję, jak drżą mi dłonie. Próbuję przetworzyć to, co mi właśnie powiedział i to po prostu nie ma żadnego sensu. - Chcesz, żebym poszła z tobą na bal? – Ton mojego głosu oddaje moje oszołomienie. Beau patrzy na mnie, jakby nie rozumiał dlaczego jestem taka zaskoczona. - Tak… proszę, powiedz tak. – Brzmi tak błagająco i w tym samym czasie na pełnego nadziei. - Ale nie rozumiem. Możesz iść z kimkolwiek chcesz. Jestem pewna, że jest masa dziewczyn, które mają nadzieję, że je zaprosisz. - Może. – Zastanawia się i delikatnie wzrusza ramionami, ale nie wygląda na ani trochę mniej zdeterminowanego. – Ale jedyną osobą z którą chcę iść jesteś ty.– Wzdycha i wygląda na pokonanego, jakby wierzył, że zamierzam odmówić. – Leila, przez te wszystkie lata zawsze wyobrażałem sobie, że pójdę tylko z tobą. I czyż to nie jest prawda. Ja zawsze widziałam siebie tylko z nim. Opieram się biodrem o framugę i powoli otwieram moskitierę. Łapie ją i popycha swoją stopą, żeby przytrzymać ją otwartą. Uderza w nas ciepły wietrzyk i dociera do mnie kokosowy zapach z jego skóry. Zawsze będę kojarzyła z nim zapach kokosów i olejku do opalania.

- Co, jeśli już mam parę na bal? – Z jakiegoś powodu nie przyszło mu to do głowy, ponieważ teraz wygląda na zdenerwowanego. Odwraca ode mnie wzrok i patrzy w ziemię. Wciska ręce w kieszenie i widzę, jak zwija je w pięści. - Ja… ummm… a masz? – Dlaczego tak mu to utrudniam? Och, cóż. Wystarczająco mocno mnie zranił, spowodowanie, że trochę się spoci nie jest taką złą rzeczą. - Prawie miałam, ale powiedziałam mu nie. – Widzę, jak jego ciało się relaksuje. Nagromadzona sztywność zniknęła. - Och. – Ponownie na mnie patrzy i nasze oczy się blokują. Jego oczy są mieszanką kolorów, które nadają im tak wyjątkowy, piwny odcień, że hipnotyzuje mnie nawet o tym nie wiedząc. Przechodzi pomiędzy nami chwila ciszy i obserwuję, jak przygryza swoją dolną wargę. Obserwuje mnie, kiedy myślę o swojej decyzji i czuję, jak uczy się na pamięć każdego szczegółu mojej twarzy. Nie mogę się powstrzymać i powoli zaczynam się uśmiechać. - Tak Beau, pójdę z tobą na bal. – Odwzajemnia mój uśmiech i przesyła do mojego serca iskry elektryczne. - Dziękuję Leila. Nigdy się nie dowiesz ile to dla mnie znaczy. – Sięga do tylnej kieszeni i wyciąga długie, wąskie pudełko. Jest owinięte ozdobnym papierem i związane fioletową kokardą. - To dla ciebie. Nie musisz tego zakładać, jeśli masz już coś zaplanowane, to nie dlatego ci to daję… po prostu, zobaczyłem to jakiś czas temu i przypomniało mi to o tobie, więc to kupiłem. – Biorę pudełko. Czuję, jak studiuje moje trzęsące się palce, kiedy zaczynam je odpakowywać. - Kupiłeś mi prezent? – Ponownie na niego spoglądam i jego oczy są ciepłe, kiedy rzuca mi nieśmiały uśmiech. - Tak. - Nigdy wcześniej nikt nie kupił mi żadnego prezentu. – Spoglądam na niego. – Cóż, przynajmniej od długiego czasu. – Kiedy byliśmy dziećmi, kupował mi różne rzeczy, gdziekolwiek byliśmy. Wciskam ozdobny papier do kieszeni i unoszę wieczko. Ucieka mi małe sapnięcie, kiedy wyciągam z pudełka najpiękniejszy naszyjnik, jaki w życiu widziałam. - Zawsze masz na sobie jasne kolory. Rozjaśniasz świat i prawdę mówiąc nawet o tym nie wiesz. To niewiele, ale pomyślałem, że jest piękny, tak jak ty. – Łzy wypełniają moje oczy, kiedy na niego patrzę. – Kilka miesięcy temu zabrałem mamę na zimowy festiwal sztuki w Sarasocie i jeden ze sprzedawców miał ręcznie robioną biżuterię z kryształków

Swarovskiego. Mam nadzieję, że ci się podoba. – Naszyjnik jest zrobiony z różnokolorowych kryształków, które są ukształtowane i ułożone razem w piękne kwiaty. Kwiaty są duże i połączone ze sobą. Naszyjnik jest tak błyszczący i piękny, że brakuje mi słów. W pudełku jest również para kolczyków. - Beau, to jest takie piękne. Kocham to bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. – Przytłoczona emocjami, pochylam się do przodu, opieram głowę na jego piersi, owijam ręce wokół jego pasa i go przytulam. Mogę stwierdzić, że się tego nie spodziewał i jego ciało sztywnieje, ale mnie nie odpycha. Odsuwam się i patrzę na niego. - Jestem zdezorientowana. Nic z tego nie rozumiem. Dlaczego ja? Nie jesteśmy dla siebie mili. Kpisz ze mnie, a ja cię nienawidzę. To nie jesteśmy my. Nie spędzamy razem czasu, nie planujemy nic razem i z całą pewnością nie kupujemy sobie prezentów. - Wiem. Ale to powinniśmy być my i to jest żal i decyzje z którymi muszę żyć. Nie nienawidzisz mnie. Bawi cię myśl o tym, ponieważ cię zraniłem. Przez ostatnie dwa lata byłem względem ciebie kompletnym dupkiem i przepraszam za to. Nie oczekuję, że coś się pomiędzy nami zmieni i nie oczekuję, że zrozumiesz powody, dla których zachowywałem się tak, jak to robiłem, ale jak powiedziałem wcześniej, zawsze wyobrażałem sobie że to ty pójdziesz ze mną na bal. Dwadzieścia cztery godziny. Dziękuję, że powiedziałaś tak. – Pochyla się z wahaniem i całuje mnie w policzek. Jego usta są ciepłe, a ja zamieram. Robi krok w tył i powoli zaczyna się wycofywać w stronę Tahoe. Obserwuję każdy jego ruch. Jeszcze raz delikatnie się do mnie uśmiecha, zanim wsiada do samochodu i zamyka drzwi. Nic więcej do niego nie mówię. Nie muszę.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 10 BEAU - Hej stary, dzięki, że mnie zaprosiłeś. Nie ma wielu innych rzeczy, które wolałbym robić w niedzielę niż wylegiwanie się i oglądanie piłki nożnej. - Taa, dzięki, że przyszedłeś. Nate przechodzi przez mieszkanie i kieruje się do kuchni, żeby wrzucić dwunasto pak do lodówki. - Kocham mieszkać w domu i to, że nie muszę się martwić o dodatkowe wydatki związane z wynajmem mieszkania, ale czasami muszę po prostu stamtąd wyjść. - Wiesz, że jesteś tu mile widziany, kiedy tylko chcesz. - Wiem i doceniam to, ale mama ciągle potrzebuje w nocy pomocy przy mojej siostrze. - Jak ona się ma? - Dobrze, jest smarkaczem, ale ma się dobrze. Nate kończy rozpakowywać piwo, zamyka lodówkę i zatrzymuje się, kiedy czyta wiszące na środku drzwi zaproszenie. - Co to? - A na co to wygląda? - Więc, ona będzie czymś w rodzaju supportu dla BLK? - Nie wiem. Zgaduję, że coś w tym stylu. - Wow. To zajebiście. - Jest dość podekscytowana. - Więc, rozmawiałeś z nią? - Trochę. Wiesz, że widziałem ją na plaży, a potem wpadła do mnie jakieś dwa tygodnie temu. - Więc widziałeś ją i spędziłeś z nią czas w weekend, przed imprezą u Drew?

- Yep. - Więc, dlaczego z nią nie porozmawiałeś? Myślałem, że wasza dwójka zasadniczo jest teraz dla siebie obca. - Nie wiem, ona była z tym facetem, Charlie’m i zgaduję, że w pewnym sensie jesteśmy teraz dla siebie obcymi osobami. - Od jak dawna ją znasz? - Odkąd miałem osiem lat. Nate gwiżdże i ponownie spogląda na zaproszenie. - To wygląda jak niezła zabawa i założę się, że cała się wystroi i będzie wyglądała cholernie gorąco. – Marszczę brwi. - Przestań myśleć o niej i o tym, jak wygląda. Zaczyna się śmiać i kręci głową. - Powinieneś przestać myśleć o przeszłości i ją odzyskać. - To nie jest takie proste. - Dlaczego? - Nie możesz kogoś zmusić, żeby chciał z tobą być. - Skąd wiesz, że ona nie chce z tobą być? - Nigdy wcześniej nie chciała. - I zapytałeś ją o to? - Cóż, nie. - Stary, skąd wiesz, że ona nie myśli o tobie tak samo? Przez chwilę bawię się pilotem, żeby zastanowić się nad jego pytaniem. - Ponieważ mogła mnie mieć i odeszła. - Odeszła dokąd? - Do Atlanty. - Ale wprowadziła się z powrotem, prawda? Mam na myśli to, że widziałem wasze wspólne zdjęcie, o tam. – Wskazuje na moje biurko. – Gdzie było zrobione? Na balu? - Taa, więc?

- Wszystko co chcę powiedzieć to to, że jeśli ta dziewczyna cię opuściła i nie chciała z tobą być, to dlaczego w ogóle miałaby pójść z tobą na bal? Jest wystarczająco olśniewająca i jestem pewien, że miała inne opcje. Tak, miała inne opcje i wybrała mnie. W dniu, kiedy zapraszałem ją na jej ganku, zapytała mnie „dlaczego ona”, potem powiedziała tak, powinienem był ją zapytać „dlaczego ja?” - Cokolwiek koleś, dość o niej. Weź dla mnie piwo i obejrzyjmy mecz. Kiedy wracam pamięcią do tych wszystkich dni i nocy, które przez lata spędziłem z Leilą, jak do tej pory, noc balu jest jedną z moich ulubionych. Nie mogłem uwierzyć, że powiedziała tak. Z jakiegoś powodu przekonywałem sam siebie, że może powiedzieć nie i byłem zszokowany i uszczęśliwiony, kiedy tych kilka prostych słów wyślizgnęło się z jej ust.

Drew i ja najpierw odebraliśmy Ali, skoro mieszka po przeciwnej stronie drogi i razem pojechaliśmy po Leilę. Już do niej zadzwoniłem, kiedy byliśmy w drodze, ale gdzieś głęboko w środku, mała część mnie boi się, że może zmienić zdanie. Pot kapie mi po plecach, kiedy podchodzę do frontowych drzwi. Jestem taki zdenerwowany. Słyszę klikniecie zamka i drzwi się otwierają. Leila stoi po drugiej stronie moskitiery i przysięgam, powoduje, że moje serce przestaje bić. Powinienem był się domyślić, że ubierze się w fiolet, ale ten kolor jest jaśniejszy, prawie jak lawendowy. Jej sukienka nie ma ramiączek i z przodu jest wystarczająco mocno wcięta, że pokazuje dużo jej kremowej skóry, wokół pasa przewiązany ma pasek/szarfę, a spódnica jest krótka, ale złożona z wielu warstw. Rozpuściła włosy i skręciła je w piękne loki. Na nogach ma wysokie, zapinane buty w cielistym kolorze i założyła biżuterię, którą jej dałem. Wygląda oszałamiająco, elegancko i pięknie w tym samym czasie. Wychodzi na zewnątrz i nigdy w całym moim życiu nie widziałem nic piękniejszego, niż widok, który mam przed sobą. Spędziliśmy większość nocy śmiejąc się i tańcząc z Drew i Ali. Kilka osób rzucało nam dziwne spojrzenia, ale byli inni, jak Grant który po prostu patrzył na nas porozumiewawczo.

Zanim noc się skończyła podrzuciłem Drew i Ali pod jej dom, żebym mógł spędzić z Leilą trochę więcej czasu. - Chcesz pojechać do Beau Point? – pyta. Jestem w szoku. Nie byliśmy tam razem od lat. Cieszę się, że ona chce przedłużyć naszą wspólną noc, ale myśl o wylądowaniu tam, w miejscu, które jest wypełnione tyloma wspomnieniami sprawia, że nie mogę powstrzymać ogarniającego mnie niepokoju. Parkuję Tahoe przy wejściu i gaszę silnik. - Mam zamiar zostawić buty w samochodzie, ok? - Taa, powinienem zrobić to samo. Leila podciąga nogi na siedzenie i jej sukienka zjeżdża do talii. Wiem, że nie powinienem jej obczajać, ale zawsze miała zabójcze ciało i te nogi powodują, że potrzebuję chwili. Ściskając kierownicę zamykam oczy i ponownie sobie przypominam, dlaczego ta dziewczyna i ja nigdy nie możemy być razem. Raz mnie złamała, już dwa razy mnie opuściła i jeśli ją do siebie dopuszczę jestem pewny, że zrobi to po raz kolejny. W głowie słyszę Szpet ojca „Nikt nigdy nie będzie cię chciał.” - Co się dzieje? – pyta mnie. - Nic, jestem tylko trochę zmęczony. – Patrzę na nią, a ona mnie obserwuje. - Och, przepraszam, możemy wracać do domu, jeśli chcesz – mówi cicho. - Nie, ze mną dobrze, potrzebowałem tylko chwili. - W porządku. Otwieram drzwi, ściągam buty i skarpetki i podchodzę do jej strony samochodu. - Na barana? – pytam. Leila chichocze. - Ok. Jej ręce wślizgują się wokół mojej szyi. Czuję, jak się do mnie nachyla i owija nogi wokół mojego pasa. Powoli, w ciemności zabieram nas w dół znanego szlaku, przez drewniany chodnik i na plażę. Kiedy docieramy do brzegu, ześlizguje się z moich pleców, do czasu aż jej stopy uderzają w piasek. Jej ręce ciągle pozostają na moich ramionach i przytula mnie od tyłu.

Zamieram od dzwonków alarmowych eksplodujących w mojej głowie. Przyciska twarz do moich pleców. Powinienem również ją przytulić, ale tego nie robię. Opuszcza ręce i odsuwa się. - Chodź, przejdźmy się. – Wyciągam do niej dłoń. Światło księżyca odbija się od jej naszyjnika, jej długie, piękne włosy są pokręcone i powiewają na wietrze, a jej oczy błyszczą ze szczęścia. Chcę wypalić ten moment w mojej pamięci. Jej palce łączą się z moimi i razem spacerujemy po plaży, słuchając cichych dźwięków zatoki, obmywającej brzeg. - Naprawdę świetnie się dzisiaj bawiłam. Dziękuję, że mnie zaprosiłeś Beau. Spoglądam na nią i ściskam jej rękę. - Czy kiedykolwiek tutaj przychodzisz? – Nie jestem pewny, dlaczego ją o to zapytałem, ale jestem ciekawy. - Cały czas. A ty? Jej odpowiedź mnie zaskakuje. - Tak, ja też. Lubię patrzeć na gwiazdy. – Leila podnosi głowę do góry, nasze oczy się łączą i uśmiecha się do mnie porozumiewawczo. Gwiazdy nie były tylko moją rzeczą, były naszą rzeczą. Obserwowanie gwiazd powoduje, że czuję się, jakbym był bliżej niej, pomimo tego, że już nie jesteśmy ze sobą blisko. - Zrobisz coś dla mnie? - Pewnie, co? Zatrzymuje się i pociąga za moją rękę, więc stoimy twarzą w twarz. - Pocałujesz mnie? – Patrzy na mnie niepewnie. - Lei… - Nerwy z dna mojego żołądka zaczynają się unosić. - Ja… ja nigdy tak naprawdę nie byłam wcześniej całowana – mówi zanim mogę jeszcze coś powiedzieć. Jej wzrok opada na ziemię i czuję, jak wykrzywia palce przy mojej dłoni. Jest zdenerwowana. - Co masz na myśli? Dlaczego nie? Leila jest zdecydowanie najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek widziałem. Słyszałem, jak kolesie w szkole o niej gadają i chociaż nigdy jej z żadnym nie widziałem, moim zdaniem cholernie ciężko jest uwierzyć, że żaden z nich nie miał jaj, żeby spróbować ją pocałować. - Chcesz prawdy? – szepcze, przechylając głowę na bok.

- Proszę. - Cóż, pocałowałeś mnie, kiedy miałam czternaście lat i nigdy nie chciałam pocałować nikogo innego. Zawsze chciałam, żebyś to był ty. Mówi mi coś takiego i chociaż moje serce się raduje, to również mocno mnie to dezorientuje. Jeśli zawsze chciała, żebym to był ja, to dlaczego tyle lat temu nie przyszła się ze mną zobaczyć i dlaczego przysłała mi ten list? Mrugając, usuwam zmieszanie i moje oczy opadają do jej ust. Nie musi prosić mnie dwa razy. Marzyłem o tej chwili więcej razy, niż jestem w stanie przyznać. Puszczam jej dłoń, przesuwam rękę na jej plecy i powoli ją do siebie przyciągam. Jej ciało czerwieni się z mojego powodu i wygina plecy w łuk, żeby mogła na mnie patrzeć. Chwytam jej twarz drugą dłonią i unoszę do góry. - Jesteś pewna? - Tak – odpowiada, ledwie szepcząc. Wiem, że powinienem być z nią delikatny, ale po prostu nie mogę. Chciałem ją pocałować przez lata i teraz, kiedy mam to zrobić wiem, że nigdy nie będę chciał przestać. Opuszczam głowę i moje usta unoszą się nad jej. Leila oblizuje wargi i tylko przez to małe mignięcie jej języka, jestem stracony. - Leila, to nie będzie słodkie, ani romantyczne. - Nie chcę tego, chcę po prostu żebyś… mnie pocałował. Ukryta w tym oświadczeniu wiadomość jest jasna i wyraźna i moje palce zaciskają się na jej włosach. Zmniejszając dystans między nami, nasze usta łączą się. Wstrząs elektryczny, strzela prosto do moich palców u stóp. Moje usta łączą się z jej górną wargą, ssę ją delikatnie, a potem przejeżdżam językiem po jej dolnej wardze. Leila otwiera usta i biorę to, co zawsze powinno być moje. Jej skóra, włosy, zapach, usta, język, smak… zatracam się w tym wszystkim. W pewnym sensie czuję się źle z tym, że nie dostaje ode mnie Hollywoodzkiego pocałunku na skutek którego unosi nogę, ale w tym samym czasie, prosiła o mnie i oto jestem. Nie tylko ją całuję. Ja ją chłonę. Kiedy szok po moim ataku na nią opada, owija wokół mojej szyi ręce i jeszcze ciaśniej przyciska do mnie swoje ciało. Leila całuje mnie, jakby była stworzona właśnie dla mnie. Nie ma tu niezręczności czy nieudolności. Sposób w jaki jej wargi, język i oddech wtapiają się w moje usta sprawia, że nie mogę powstrzymać uczucia dumy, że jestem pierwszym i jedynym facetem, który to z nią

robi. Oddała mi oba swoje pierwsze pocałunki i to jeszcze bardziej podsyca moją miłość do niej. - Beau… - wypowiada moje imię z uwielbieniem i moje serce pęka. Zwalniam trochę pocałunek, usiłując dać jej trochę słodyczy. Nie wiem ile czasu minęło, ale mógłbym tutaj stać i całować ją całą noc. Moje czoło ląduje na jej i oboje dyszymy. - Powinnaś pozwolić mi zabrać cię do domu – szepczę przy jej ustach. - Ale ja nie chcę jechać do domu. To najlepsza rzecz, jaką powiedziała mi w ciągu tej nocy. Odsuwając się, patrzę na nią i zakładam za jej ucho kosmyk włosów. - Och, cóż gdzie chciałaś jechać? Milczy przez chwilę i jej oczy ponownie opadają do moich ust. - Chcę jechać z tobą. Cholera, tak! Myśl o obściskiwaniu się z nią przez większość nocy powoduje, że moja krew pędzi. - Wracam do domu Ali. - Czy to będzie ok? Będzie miała coś przeciwko? – pyta niepewnie. - Tak, jest ok i nie, nie sądzę, żeby miała coś przeciwko. Odwracamy się i ze splecionymi palcami zaczynamy wracać w stronę mojego auta. - Nie mam nic na przebranie. – Rzuca mi zawstydzone spojrzenie. Nie mogę powstrzymać błyskającego na mojej twarzy uśmieszku. Leila mocno się czerwieni. - Nie martw się, dam ci koszulkę.

LEILA Krótko po tym, jak Ali i ja przeprowadziłyśmy się do miasta, spacerowałyśmy po Central Parku i przypadkowo zauważyłyśmy to miejsce po drugiej stronie ulicy, Sarabeth’s Central Park West. Okazało się, że ta restauracja jest całkiem dobrze znana, ale dla nas było to jak znalezienie skarbu i od tamtej pory pokochałyśmy to miejsce. Sarabeth’s jest wyjątkowa i urocza w tym samym czasie. Posiada pełne menu, ale my lubimy przychodzić tutaj na popołudniową herbatę. Siedzenia pokryte są materiałem w zebrę, a na ścianach wiszą stare, czarno-białe zdjęcia, na niektórych z nich widnieje Audrey Hepburn. Wnętrze jest pięknie oświetlone i zawsze przystrojone cudownymi kompozycjami kwiatowymi. W każdą drugą niedzielę miesiąca, spotykam się z Ali, żeby spędzić razem trochę dziewczyńskiego czasu. Jestem kilka minut spóźniona, więc kiedy przechodzę przez drzwi i widzę, że siedzi tutaj z Camille, prawie się odwracam i wychodzę. Dlaczego zaprosiła tę dziewczynę na nasz lunch? Nie żeby było z nią coś nie tak. Wydaje się wystarczająco miła, ale Ali musi wiedzieć, jak się czułam obserwując, jak tamtej nocy wychodzi za Beau. To mnie zżerało, sama myśl o nim będącym z nią. Jest taka maleńka i piękna i cóż, ja jestem tylko sobą. Nie jestem wystarczająco szybka, żeby zrobić unik. Ali mnie zauważa i macha do mnie. Lawiruję pomiędzy stolikami i rzucam jej spojrzenie, które mówi, że nie jestem szczęśliwa. - Jeej, tak się cieszę, że dotarłaś. Zaczynałam zastanawiać się, czy zamierzasz to odwołać. – Ali wstaje i mnie przytula. - Wiem, przepraszam. Czas mi ucieka a jazda autobusem wydawała się trwać dzisiaj wieczność. – Siadam przy małym, czteroosobowym stoliku. Ali jest po mojej lewej, a Camille dokładnie naprzeciwko. Po prostu świetnie. Teraz nie ma szans, żeby jej unikać. Równie dobrze mogę się po prostu na nią gapić. - Leila, pamiętasz moją koleżankę Camille, prawda? – Camille uśmiecha się tym swoim megawatowym uśmiechem za milion dolarów i chcę się wzdrygnąć. Przybierając moją najlepszą, fałszywą twarz, oddaję jej uśmiech. - Tak, pamiętam. Jak się masz?

- Świetnie. Bardzo dziękuję, że pozwoliłyście mi się wbić na wasz dzisiejszy lunch. Nigdy nie wychodzę, żeby się zabawić, więc jestem super podekscytowana. - Dlaczego nigdy nie wychodzisz? – Teraz, kiedy siedzi naprzeciwko mnie, właściwie jestem trochę jej ciekawa. Po imprezie Ali wszystko o czym mogłam myśleć, to jej wygląd, jak idealnie by razem wyglądali i przede wszystkim o tym, że to ona spędzała czas z Beau, a ja nie. Ale musi w niej być coś więcej, skoro Ali się z nią przyjaźni. - Brak czasu, tak sądzę. Kiedy dorastałam, moi rodzice byli ekstremalnie wymagający jeśli chodziło o mój harmonogram i to jest wszystko co tak naprawdę wiem jak robić – taniec, szkoła i taniec. – Opuszcza wzrok i podnosi filiżankę. Kiedy po raz pierwszy na nią patrzysz zostajesz oślepiony jej pięknem, ale kiedy spojrzysz ponad tym, to wydaje się naprawdę smutna. Zaczynam myśleć, że Ali miała rację, ona potrzebuje przyjaciół. - Cóż, powinnaś dać mi swój numer i powinnyśmy umówić się kiedyś na kawę. – Jej oczy się rozjaśniają i szeroko się uśmiecha, a ja oddaję uśmiech. - Naprawdę bym tego chciała, ale wystarczy o mnie, jesteśmy tutaj, żeby porozmawiać o tobie. – Bierze dzbanek i nalewa mi herbaty. - Ciężko mi wam powiedzieć, jak szalony był ten ostatni tydzień i jak szalony będzie następny. Za sześć dni to wszystko się skończy. Ali, dostałaś swoje bilety? – Wrzucam do herbaty kilka kostek cukru i mieszam. - Dostałam. Nagle czuję się źle, że wspomniałam o tym przy Camille. Prawdopodobnie bardzo chciałaby pójść na pokaz, tylko że nie mam biletów. Poprosili mnie o imiona i adresy i to było wszystko. Nie ma nic do rozdania. - Przepraszam, nie mam żadnych dodatkowych biletów Camille, inaczej dałabym ci jeden – mówię, patrząc na nią przepraszająco. - Jest ok. Zabiorę cię na tę kawę i będziesz mogła mi wszystko opowiedzieć. – Robi łyk herbaty. - Zaprosiłaś Beau? – pyta Ali. - Nie. – Ali chmurzy się i kątem oka widzę, że Camille nas obserwuje. Ali po prostu się we mnie wpatruje. - Mówiąc o Beau, jaka jest jego historia? – pyta Camille z trochę za dużym zainteresowaniem. Obie z Ali patrzymy na siebie, żadna z nas nic nie mówi, a Camille patrzy tam i z powrotem pomiędzy nami. - Och, rozumiem. Dla waszej informacji, nie jestem zainteresowana umawianiem się z nim. Mniej więcej byłam tylko ciekawa.

Ponownie na mnie patrzy i daje mi kolejny z jej autentycznie pięknych uśmiechów. - Poza tym, wyraził się całkiem jasno, że również nie jest zainteresowany. Chwila, czy ona do niego uderzała? Wszystko jedno, jeśli on nie był nią zainteresowany, to jest wszystko co musiałam usłyszeć. Obmywa mnie ulga i uśmiecham się do niej. Widzi mój uśmiech i to jej znak, żeby kontynuować. - Nie chcę zabrzmieć na zarozumiałą czy coś, ale wiem, że wyglądam całkiem dobrze. Faceci uderzają do mnie przynajmniej dziesięć razy dziennie i to sprawia, że łatwo jest zauważyć tych porządnych. To faceci, którzy robią wszystko, żeby było jasne, że nie szukają tylko szybkiego numerku i sprawiają, że moje serce jest szczęśliwe z powodu dziewczyny, która znajduje się na drugim końcu. I zawsze jest jakaś na drugim końcu, czy zdają sobie z tego sprawę, czy nie. – Przechyla głowę, żeby bliżej mi się przyjrzeć. - Tamtej nocy wyszłaś za nim, dlaczego? – Musiałam zapytać. Muszę wiedzieć. - Ponieważ nienawidzę być po zmroku sama na zewnątrz. Beau przywołał dla nas taksówkę i kazał kierowcy wysadzić mnie przed moim mieszkaniem. - Cóż, wybrałaś idealnego faceta, żeby zabrał cię do domu. Beau kocha ciemność i przebywanie w nocy na zewnątrz – mówię jej. Kręci na mnie głową, jakbym była szalona i wzdryga się. Tak jak Beau, ja również zawsze kochałam noc. Nie mogę sobie wyobrazić braku możliwości siedzenia na zewnątrz i patrzenia w gwiazdy. Zgaduję, że każdy ma jakąś rzecz, która go przeraża. Kiedyś myślałam, że byłam nieustraszona, to znaczy dopóki nie straciliśmy naszego domu i wszystkiego innego. Teraz boję się nie mieć niczego. Żadnych pieniędzy, żadnego domu, braku możliwości opłacenia szkoły, po prostu wszystkiego. Żyłam i widziałam, jak szybko rzeczy mogą zniknąć i pogorszyć się i nigdy więcej nie chcę ponownie przez to przechodzić. - Leila, jesteś pewna, że nie zaprosiłaś na pokaz Beau? – pyta Ali. - Tak, jestem pewna. Jedyny adres jaki podałam BLK to twój. - Huh. – Wygląda na zdezorientowaną i mam ją właśnie zapytać dlaczego, ale przerywa mi Camille. - Więc, opowiedz nam o modelkach. Zawsze chciałam nią być, ale jestem zdecydowanie za niska. - Właściwie w tym tygodniu byłam obecna na castingu dla modelek, które przeprowadzało BLK i sporo się nauczyłam. Było tam trzech różnych reżyserów, którzy będą robili ten pokaz, jedna osoba z marketingu, ja i oczywiście Brandeth – która jest BLK. Ona jest bardzo miła. Poniekąd spodziewałam się, że będzie trochę wyniosła, ale w ogóle taka nie jest. - BLK to jej inicjały?

- Yep, jeśli o tym pomyśleć, to całkiem genialne. Z marketingowego punktu widzenia, ona podkreśla wyjątkowość nazwy czernią, kiedy większość ludzi myśli, że to właściwie coś oznacza, są to po prostu jej inicjały. - Jej logo jest niesamowite. Dla mnie, poza kolorem skóry wszystkie te modelki z wybiegu wyglądają tak samo. Jak przebiega selekcja? Co robicie, na castingu? - Głównie, ludzie z BLK patrzyli na ich kolana, kostki i szyje. Możesz pomyśleć, że one wszystkie są bardzo podobne, ale kiedy zaczęli wskazywać różnice, natychmiast zobaczyłam to razem z nimi. Kolejną rzeczą, której szukali reżyserzy, była osobowość. Każdy może przejść się po wybiegu w odpowiednim stroju, ale BLK szukali iskry i szczerego zainteresowania byciem tam. Brandeth powiedziała, że modelki, które potrafią odpowiednio zaprezentować strój, dodatkowo go ożywiają. Na castingu było trzysta modelek i te, które wyszły z tępym wyrazem twarzy i z pustką w oczach, po prostu przyszły się przejść, nie były nawet brane pod uwagę. - Ten cały proces jest dla mnie szalony. – Camille mnie obserwuje i kręci z niedowierzaniem głową. - Wiem, prawda? Zazwyczaj w pokazie bierze udział od dwunastu do piętnastu modelek, ale BLK zdecydowała, że powinniśmy mieć dwadzieścia. Dla mojej kolekcji ubiorą się tylko raz, nie będzie zmiany stroju, ale wierzę, że będzie dla BLK. - Czym jesteś najbardziej podekscytowana? – pyta Ali. - Myślę, że najbardziej jestem podekscytowana tym, jak energia publiczności i podniecenie możliwością zaprezentowania czegoś tak nowego, świeżego i czego nikt wcześniej nie widział sprawia, że czuję się pełna życia. To może być bardzo satysfakcjonujące i przypuszczam że jest tak z każdym artystą, który pokazuje widowni swoją pracę po raz pierwszy. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek byłaś na pokazie mody – spoglądam na Camille, a ona potrząsa głową – ale kiedy zaczyna się muzyka i modelki czekają w kolejce czujesz, jakbyś wiedziała, że wydarzy się coś świetnego i magicznego. Za kulisami może być chaotycznie, nerwowo i stanowczo stresująco, ale tak szybko, jak pierwsza modelka wchodzi na wybieg jest to oszałamiający moment. - Wow. - Kilka dni temu, dziennikarz z Vogue przyszedł do mojej pracowni, żeby przeprowadzić wywiad i sfotografować kilka strojów, ale ta część jest poniekąd nudna. Tak, to ekscytujące wiedzieć, że będę w Vogue, ale to artykuł wstępny i jest opóźniony. Osoba, którą przysłali zachwycała się artykułem, co wspaniale było słyszeć, ale to tylko jedna osoba. Ekscytacja nie nadejdzie dopóki czasopismo nie zostanie opublikowane, ale nawet wtedy, to wciąż ja stojąca sama na rogu ulicy. Podczas pokazu, możesz poczuć z tłumu nasilającą się niecierpliwość i oczekiwanie i to sprawia, że obmywa cię natychmiastowa satysfakcja podczas tego typu wydarzenia na żywo.

Podchodzi kelnerka, stawia trzy warstwową tacę i odświeża nasz dzbanek z herbatą. Kiedy zamieszkaliśmy z naszą babcią zapoznała mnie z różnymi, pysznymi rodzajami herbaty i kocham je od tamtej pory. - Więc, BLK zamierza zrobić w tym roku coś naprawdę niesamowitego, będą nadawać na żywo pokaz w Internecie i po pokazie poświęcą blogerom dodatkową godzinę na zadanie każdego pytania jakie będą mieli. To szalone, jak bardzo rozwija się ta branża dzięki blogerom i wszyscy, których spotkałam są naprawdę bardzo mili. - Gdzie odbędzie się pokaz? – pyta Camille. - W tym roku BLK postanowiła wyrwać się z Lincoln Center1 i ponownie rozstawić namiot w Bryant Park.2 Pokazy kiedyś się tam odbywały. Przenieśli je w 2010 roku. - Pamiętam, jak moja mama mówiła coś na temat tego, że je przenieśli. Moja mama jest bywalcem salonów i wykorzystuje polityczne kontakty mojego ojca, żeby być na bieżąco w świecie mody. Niech Bóg broni, żeby ubrała coś, co nie jest obecnym trendem. Ale wracając do tematu, myślę, że to niesamowite, że przenoszą pokaz do parku. – W jej głośnie była delikatna ostrość, kiedy wspomniała o swojej matce i to sprawiło, że było mi smutno z jej powodu. Kocham moją mamę. - Wielu projektantów rozszerzyło działalność na różne plenery, ale pomysł z parkiem zdecydowanie wywołał szum wokół pokazu. - Powiedziałaś swojej mamie? Zamierza oglądać pokaz? – pyta Ali, kiedy robi łyk herbaty. - Och, ciocia Ella kupiła projektor i zamykają kawiarnię, żeby mieć swoją prywatną „imprezę modową.” Myślę, że się wystroją i będą serwowali szampana. - Ach, to miłe. Kocham twoją ciocię. Drew i chłopaki również ją kochają. - Jest całkiem niesamowita. Mam nadzieję, że wszystkim spodoba się pokaz. - Jak mógłby się nie spodobać? Jesteś szalona, nie wiem dlaczego się przejmujesz. Twoje projekty są genialne – mówi do mnie Ali. - Więc modelki będą wychodziły pojedynczo, potem na koniec pokazu cała kolekcja pojawi się równocześnie, a potem ja. Niektórzy projektanci tylko machają, inni przechodzą po

1 2

Lincoln Center – kompleks budynków na Loncoln Square, w których odbywają się widowiska sztuki. Bryant Park – duży, publiczny park w NY.

wybiegu. Jeszcze nie zdecydowałam co zrobię. Większość ludzi byłaby prawdopodobnie tym podekscytowana, ale skłamałabym mówiąc, że nie boję się tego, że upadnę na twarz. - Leila od tak dawna, jak cię znam, zawsze nosiłaś wysokie, fantazyjne buty. Nie masz się czym przejmować. - Mam taką nadzieję. - Cóż, myślę, że powinnyśmy wznieść toast – mówi Camille. Podnosi swoją szklankę, a my idziemy za jej przykładem. – Za ciebie, Leila, niech twój pokaz będzie nieskazitelny i niech spełnią się wszystkie twoje marzenia. - Dziękuję, Camille i za nowych przyjaciół. Jej uśmiech rozciąga się od ucha do ucha. Chichocząc, nasza trójka stuka swoimi szklankami.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 11 BEAU Wysiadając z taksówki w Bryant Park jestem pełen podziwu wobec okazałego efektu, który widzę przed sobą. Wiedziałem, że Tydzień Mody jest tutaj sporym wydarzeniem, ale to wszystko jest po prostu wow. Ali i Drew już na mnie czekają, kiedy podchodzę do grilla. Drew podaje mi piwo, a oczy Ali się rozjaśniają. - Och mój Boże! Zapomniałam jak ładnie wyglądasz kiedy się wystroisz. – Uśmiecha się do mnie. - Sama też nienajgorzej wyglądasz, Malutka. Drew z gniewnym wyrazem twarzy mocno popycha mnie w ramię. - Serio? – mówię do niego. Ali chichocze, a jego wyraz twarzy łagodnieje. Stukamy się butelkami i unosimy je w niemym toaście. - Więc, rozmawiałaś w ogóle z Leilą? – pytam Ali. - Nie od zeszłego weekendu. BLK zrobiło nalot i wzięło ją jako zakładnika. Ale wiem, że jest zarówno podekscytowana jak i zdenerwowana dzisiejszym dniem. - Świetnie sobie poradzi. Zawsze sobie radzi i jestem pewien, że to co stworzyła będzie niesamowite. Ali przechyla głowę i widzę, że chce zasypać mnie pytaniami ale dzisiaj tego nie zrobi. - Ciągle jestem zaskoczony, że przysłała mi bilet. Szczerze mówiąc nie oczekiwałem, że go dostanę. Żadne z nich nic nie mówi. Robię łyk piwa i patrzę na ten cały chaos po drugiej stronie ulicy. Czekamy jeszcze około piętnastu minut i decydujemy się wejść do środka. Wchodząc do namiotu widzimy, że jest tam mnóstwo osób: różni celebryci, prasa modowa, osoby interesujące się modą, blogerzy, kupujący i widzowie. Fotografowie tłoczą się i robią zdjęcia wszystkim i nikomu.

- Beau, wiedziałeś, że pierwszy pokaz mody w 1943 roku został wstrzymany, ponieważ w czasie Drugiej Wojny Światowej eksperci modowi nie mogli podróżować do Francji, żeby zobaczyć pokaz? - Malutka, wiedziałaś, że projektant bikini, Louis Reard powiedział, że dwuczęściowy kostium kąpielowy nie może być nazywany bikini „dopóki nie będzie wystarczająco mały, żeby można go było przeciągnąć przez ślubną obrączkę”? - Oczywiście, że facet powiedziałaby coś takiego. Uśmiecham się do niej złośliwie. - Jestem pod wrażeniem, że odrobiłeś swoje zadanie domowe jeśli chodzi o modę. - Nie mogłem przyjść tutaj z pustymi rękami. Pokazujemy zaproszenia i zostajemy zaprowadzeni w dół czarnego dywanu, który kończy się przed ścianą z rozciągniętym na niej logo Mercedes – Benz i przed fotografem. Pozujemy razem, a potem fotograf zaczyna się śmiać, kiedy podaję mu moją komórkę. Ja również chcę nasze zdjęcie. Nie często się zdarza, że się tak stroimy. Wnętrze namiotu podzielone jest na trzy sekcje. Jest tutaj główne, centralne miejsce w którym umieszczony jest wybieg dla modelek i po obu jego stronach znajdują się dwie mniejsze sekcje. Po lewej jest miejsce na spotkania towarzyskie, a po prawej znajduje się tak zwana Galeria, która zostanie otwarta dla widzów po pokazie, żeby mogli się przechadzać i oglądać prezentowane projekty. Dźwięk gongu, roznoszący się po namiocie ostrzega wszystkich, że za chwilę rozpocznie się pokaz. Kiedy z Ali podążamy za Drew w stronę naszych miejsc, pojawia się kelner serwujący szampana. Wybieg nie jest typowy. Jest zrobiony na kształt podkowy, zapewniając fotografom dostęp to środka. Dookoła wybiegu rozstawionych jest strategicznie około czterysta krzeseł. Kiedy siadamy w pierwszym rzędzie widzę, jak kilka osób wytyka nas palcami i chmurzy się. Jestem pewny, że nasze miejsca są prestiżowe i teraz kiedy tu jestem byłoby potrzeba stada dzikich koni, żeby mnie stąd wywlec. Kiedy wszyscy są na swoich miejscach, przygasają światła… - BLK pragnie z dumą zaprezentować „Wschodzącego Projektanta” Leilę Starling. W pomieszczeniu gasną wszystkie światła, powodując, że wszystko oprócz sufitu robi się czarne jak smoła. Na sklepieniu namiotu, przykrytego wielką, czarną draperią wyświetlane są maleńkie gwiazdy. Stworzyła spektakularną iluzję imitującą nocne niebo i ten widok sprawia, że sapię. Ali musi mnie słyszeć, ponieważ sięga i ściska moją nogę. Powietrze wypełnia lekka muzyka współczesnej symfonii i kiedy staje się głośniejsza, imię Leili pojawia się na tylnej ścianie po obu stronach wybiegu. Jest wypisane

elegancką czcionką i otoczone trzema spadającymi gwiazdami, ale nie mogę się powstrzymać i myślę o Trójkącie Letnim. Wpatrując się w jej imię, które stało się teraz jej marką w moim gardle tworzy się gula, a oczy zaczynają mnie palić. Wiem, że jestem świadkiem czegoś, co przerodzi się w jej bardzo długą i usianą sukcesami karierę. Jestem z niej taki dumny. Światło reflektorów pada w róg sceny, która biegnie wzdłuż tylnej ściany, a pod imieniem Leili siedzi z przygotowanymi skrzypcami Josh Vietti. 1 Energia w pomieszczeniu zwiększa się, kiedy przeciąga smyczkiem po strunach i wybieg się rozjaśnia. Ali delikatnie piszczy i nawet ja, który nic nie wiem o modzie, nie mogę opanować podekscytowania. Wejście na wybieg świeci mocnym różem i widzimy stojącą tam pierwszą modelkę. Ma na sobie bikini i długie, przezroczyste okrycie, duży kapelusz z rondem, trzyma w ręce jakiś rodzaj torby plażowej i przechadza się w naszą stronę w astronomicznie wysokich szpilkach. To bardzo klasyczny wygląd - bardzo w stylu Leili. Cały jej pokaz nie trwał dłużej, niż pół godziny. Z każdą wychodzącą na wybieg modelką jej projekty stawały się bardziej szczegółowe, misterne i piękne. Cała nasza trójka może usłyszeć zaskoczone i usatysfakcjonowane szepty i moje serce puchnie z dumy. Na koniec pokazu, na wybiegu pojawia się Leila i całe pomieszczenie eksploduje brawami. Uśmiech, który wybucha na jej twarzy jest zaraźliwy i jestem pewien, że każdy w tym pokoju uśmiecha się razem z nią. BLK wychodzi z przeciwnej strony i przytula Leilę, gratulując jej. Wskazuje na wybieg, a Leila się śmieje. Flesze aparatów strzelają w pomieszczeniu i napawam się tą chwilą, jej chwilą. Z gracją i pewnością siebie Leila robi swoje uroczyste przejście. Sukienka, która ma na sobie jest srebrna i oszałamiająca, jej szpilki są w granatowym kolorze i wtedy to widzę. Ma na sobie biżuterię, którą dałem jej półtora roku temu. Oddech zamiera mi w gardle i po prostu się gapię. Kiedy dociera bliżej nas, jej oczy blokują się z moimi i ani razu nie spogląda na Ali i Drew. Uśmiecha się do mnie i serce wali mi w piersi. To, co dzisiaj zrobiła było niesamowite – ona jest niesamowita.

1

Josh Vietti – amerykański, nominowany do nagrody Grammy skrzypek i kompozytor z Los Angeles.

LEILA Dźwięk gongu odbija się echem w namiocie. Reżyser krzyczy „pierwsze stroje” i natychmiast pomiędzy modelkami, garderobianymi, fryzjerami i wizażystami rozpoczyna się wrzawa. Nie mogę powstrzymać się od ostatniego zerknięcia zza kurtyny w stronę widowni. Czekałam na ten moment latami i w końcu moje marzenia stają się rzeczywistością. Przeszukuję publiczność w poszukiwaniu Ali. Powiedziała, że będzie, ale to, czego się nie spodziewałam, to jej stojącej pomiędzy Drew i Beau. Przyszedł Beau. Serce trzepocze mi w piersi i moje oczy wypełniają się łzami. Jestem taka szczęśliwa, że on tutaj jest. Nigdy mu nie powiem jak bardzo sprawił, że to całe wydarzenie jest dla mnie kompletne. Nerwy, które odczuwałam kiedy rozpoczęłam ten dzień rozproszyły się i ich miejsce zajęły motylki. - Dziewczyno! Na kogo się tak gapisz? – Charlie podszedł za mnie i zagląda mi przez ramię. – Ojej, pojawił się Pan Piękny we własnej osobie. Wiedziałaś, że przyjdzie? - Nie. – Nie potrafię oderwać od niego oczu. - Nie wiem dlaczego nalegasz na przeciąganie tego. Jesteś prawdopodobnie najbardziej upartą dziewczyną, jaką w życiu poznałem. Zdajesz sobie sprawę ile czasu zmarnowałaś nie będąc z nim? Pomyśl tylko o tych wszystkich wspomnieniach, które moglibyście razem stworzyć. - Nie rozumiesz. Wiem, że on się mną interesuje, zawsze się interesował. Problemem jest to, że mnie zostawia. Za. Każdym. Razem. Po prostu nie wiem, czy mogę to ponownie zrobić. - Leila, ten chłopak cię kocha. Kiedy zamierzasz zapytać go dlaczego? Z tego co widziałem, wydaje mi się, że powinnaś mu dać przywilej wątpliwości. - Nie wiem. - Co masz do stracenia? - Już to straciłam. - Cóż, może dokładnie wiesz, gdzie to znaleźć. Wiem, że Charlie ma rację. Beau i ja nigdy nie rozmawialiśmy o pożarze, albo dlaczego nie czekał, żeby się ze mną pożegnać. Im więcej czasu mija, tym bardziej łapię się

na tym, że wątpię w sposób, w jaki zostawiłam związane nim rzeczy. Wiem, że to, co napisałam mu w liście było złośliwe, ale mnie zranił. Bo zrobił to? BLK podchodzi do mnie razem z zakulisową reżyserką. - Jesteś gotowa? – pyta. - Bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. Urodziłam się gotowa na to. Jej twarz się rozjaśnia i daje mi całkowicie zadowolony uśmiech. Właśnie to, twoja krzycząca postawa „ta chwila jest moja” jest dokładnie tym, co sprawia, że osiągniesz ogromy sukces. Twoje projekty są oszałamiające i kiedy mówię, że jesteśmy z ciebie bardzo dumni to wiem, że przemawiam w imieniu wszystkich, tworzących tę markę. - Bardzo dziękuję. Nigdy się nie dowiesz, ile to dla mnie znaczy. - Gratulacje kochanie i powodzenia. – Pochyla się do przodu i całuje mnie w policzek. Wejście na wybieg zaczyna świecić, a modelki przygotowują się za mną. Reżyserka ściska ramię pierwszej z nich, ja jeszcze raz rzucam na nią okiem, a potem zostaje delikatnie popchnięta do przodu. Zaczął się pokaz. Następne pół godziny mija jak we mgle, jestem tak skupiona na każdym szczególe, że nawet nie zauważam, jak podchodzi do mnie Charlie i podaje mi moje szpilki. Blokując z nim oczy, chwytam się jego ramienia dla równowagi, skopuję płaskie buty i wciskam na nogi moje dwunastocentymetrowe szpilki. Podchodzi i staje koło mnie reżyserka i tak, jak w przypadku modelek ściska moje ramię, do czasu, aż nadchodzi moment w którym mam wejść na wybieg. Pokazując się publicznie, wdycham ten moment i moje serce rozrywa szczęście. Wszystkie plany o zachowaniu spokoju wyleciały właśnie przez okno. Uśmiecham się od ucha do ucha. Brandeth spotyka się ze mną na wybiegu, przytula mnie i zachęca, żebym się po nim przeszła. Wcześniej zdecydowałam, że tego nie zrobię, ale w tej chwili po prostu muszę to zrobić. Kiedy idę, widzowie kompletnie zamazują mi się w jedno. To znaczy, dopóki nie wiedzę Beau. On daje mi odwagę, której potrzebowałam, żeby trzymać głowę wyżej i iść trochę zagorzalej. Jestem bardziej niż uszczęśliwiona widząc, jak się do mnie uśmiecha i mogąc dzielić z nim tę chwilę.

Na końcu wybiegu znajduje się wydzielone miejsce dla fotografów. Przybieram coś, co na zawsze będę nazywała moją „zwycięską pozą” i aparaty szaleją. Flesze, pstryknięcia i aplauz, to wszystko jest takie niesamowite. W sekundzie, w której wracam na tył namiotu, światła gasną i ładunek w powietrzu zmienia się dla nowej, wiosennej kolekcji BLK. Charlie sięga po mnie, owija mnie swoimi ramionami i przyciąga do boku. W jego oczach są łzy. - Jestem z ciebie taki dumny – szepcze mi do ucha. - Dziękuję. Ściska mnie mocniej, bierze głęboki oddech i stawia mnie na ziemi, żebyśmy mogli obserwować jak modelki ponownie się przygotowują. Trzydzieści minut później pokaz się kończy i wszyscy się relaksują. Kiedy przenoszę się do mojej części namiotu, żeby upewnić się, że garderobiane odpowiednio spakowały te elementy, które zabieram ze sobą i przygotowały te, które będą wystawione w galerii, blogerzy i fotografowie wkraczają do akcji. Pokaz okazał się ogromnym sukcesem. Szampan leje się pomiędzy nami wszystkimi i kiedy przychodzi godzina spotkania z prasą, trzy różne czasopisma proszą mnie o wywiad. Nie sądzę, że mogłabym być jeszcze bardziej szczęśliwa. Stopniowo namiot pustoszeje. Większość mojego zespołu już udała się do Bin52 na after party, ale ja musiałam zostać i trochę dłużej napawać się atmosferą. Słysząc jak ktoś po mojej prawej odchrząkuje, odwracam się i widzę Beau. - Cześć. – Podskakuję z krzesła i staję przed nim. - Cześć. Uśmiecha się do mnie i czuję, jak różowieją mi policzki. Beau ma na sobie ciemno grafitowy garnitur, a pod spodem czarną, zapinaną na guziki koszulę. Jest rozpięta przy kołnierzyku, a spod rękawa wystaje srebrny roleks. Ma wystylizowane włosy i wygląda tak cholernie dobrze, że mogłabym gapić się na niego cały dzień. - Nie zajmę ci dużo czasu, ale chciałem ci pogratulować i dać to. – Wyciąga zza pleców piękny bukiet orchidei. Pamiętał i jestem bardzo wzruszona. - Dziękuję za to. Są piękne. I dziękuję, że przyszedłeś. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. Wciska ręce do kieszeni i robi krok w tył.

- Oczywiście. Kiedy przyszło zaproszenie byłem naprawdę szczęśliwy, że mnie uwzględniłaś. Dziękuję. Bez zastanowienia, robię dwa, dzielące nas kroki i wchodzę w jego ramiona. Owija je wokół mnie i po prostu mnie trzyma. - Gratulacje, Leila. – Ktoś mówi zza mnie i Beau się odsuwa. - Do zobaczenia, w porządku? – Uśmiecha się do mnie i zaczyna odchodzić. - Beau, czekaj! – Zatrzymuje się i odwraca. – W Bin52 jest after party. Chciałbyś ze mną pójść? Jego ciało jest w połowie odwrócone w moją stronę. - Jesteś pewna? Nie chcę przeszkadzać ci w świętowaniu z twoimi przyjaciółmi. - Ty jesteś moim przyjacielem. Nic nie mówi i zalega między nami chwila ciszy. - Hej, Leila! - Odwracam się i widzę, że Charlie kieruje się w moją stronę. – Tutaj jesteś. Zbierajmy się, potrzebuję drinka. - Podnosi mnie, przytula, okręca się ze mną dookoła i odstawia na ziemię. – Hej Beau. Idziesz z nami do Bin52? - Właśnie poprosiłam go, żeby poszedł. Nie sądzisz, że powinien z nami pójść? - Zdecydowanie tak. Wszyscy chcemy uczcić twój dzisiejszy sukces. Naprawdę byłaś fantastyczna. - Więc, pójdziesz? – pytam ponownie Beau. - Oczywiście, że idzie – mówi Charlie, a jego oczy błyszczą psotnie. – Słuchaj, zamierzam dogonić Jackoba. Spotkamy się na miejscu. – Po tym całuje mnie w czoło i wychodzi z namiotu, a ja i Beau gapimy się za nim.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 12 BEAU Miejsce, które wybrano na after party nie jest duże, ale nastrój zdecydowanie jest w stylu Leili. Ściany po obu stronach zrobione są z cegły, tylna pomalowana jest na rdzawoczerwony kolor, a front pokryty jest dwoma wykuszowymi oknami. Każde z nich znajduje się po obu stronach drzwi wejściowych, które otwierają się na sekcję wypoczynkową na chodniku. Na suficie wiszą różne rodzaje żyrandoli. Są naprawdę piękne i rozświetlają to miejsce. Grupa, która przybyła przed nami zaczyna wiwatować, kiedy przechodzimy przez drzwi. Siadam i obserwuję, jak po kolei każda z tych osób, a nie mam pojęcia kim oni są, podchodzi żeby przytulić Leilę i jej pogratulować. Moje serce ogrzewa się, kiedy obserwuję sposób w jaki się dzisiaj uśmiecha i śmieje. Jestem z jej powodu taki szczęśliwy. Nie mogę nic na to poradzić, ale czuję, że jestem pominięty. Wiem, że to moja wina – ostatecznie to ja jestem tym, który zdecydował utrzymać ten dystans pomiędzy nami. Może Nate ma rację. Może najwyższy czas, żeby zostawić przeszłość za nami i spróbować wrócić to bycia przyjaciółmi, albo może czymś więcej. Charlie przyjechał około piętnaście minut po nas. Natychmiast wszedł w tłum i zagarnął Leilę do siebie. Szepcze jej coś do ucha, a ona odrzuca głowę do tyłu i śmieje się. Kocham dźwięk jej śmiechu, jednakże, chciałbym być tym, który wywołuje u niej tego rodzaju śmiech, nie on. Obserwując ich dwójkę naprawdę nie rozumiem, jaki rodzaj związku ich łączy. Oboje wydają się szczerze o siebie troszczyć i są wobec siebie bardzo czuli. Słyszałem to na własne uszy, jak rozmawiali o tym, jak spędzali razem czas do późna w nocy, ale jest między nimi ten dystans, którego zazwyczaj nie ma pomiędzy parą. Manewrując między tłumem, kieruję się do baru. Podchodzi barman, zamawiam piwo i pociągam duży łyk. - Chcesz zapłacić teraz, czy otworzyć rachunek ? – pyta mnie.

- Właściwie otwórz rachunek na pięć stów dla tej grupy, o tam. Upewnij się tylko, żeby dziewczyna z rudoblond włosami dostała cokolwiek będzie chciała. - Nie ma problemu – mówi. - Cóż, to było bardzo hojne z twojej strony. – Odwracam się i widzę, że obok mnie stoi Charlie. - Jestem z niej dumny. Chcę, żeby dobrze się bawiła. Oglądam się do tyłu i widzę, że Leila siedzi bezpośrednio przy oknie. - Cieszę się, że zdecydowałeś się dzisiaj przyjść – mówi Charlie przyglądając mi się. - Myślę, że nie zdawałem sobie sprawy, że w ten czy inny sposób ci na tym zależało. - Żartujesz, prawda? – Odwraca ode mnie wzrok i spogląda na Leilę. – To ja wysłałem ci zaproszenie. Co? To nie ma dla mnie żadnego sensu. - Zaproszenie było od ciebie? Myślałem, że to Leila je przysłała. - Nope, byłeś dzisiaj dla niej bardzo mile widzianą niespodzianką. – Ściągam brwi. - Nie rozumiem waszej dwójki. - Co masz na myśli? – Rzuca mi ironiczny uśmieszek. Wie, dlaczego zadaję to pytanie. - Myślałem, że się umawiacie? – Odrzuca do tyłu głowę i zaczyna się śmiać. - Beau, musisz wiedzieć, że Leila, pomimo tego, że jest tak piękna jaka jest, po prostu na mnie nie działa. Nie jest w moim typie. Tobie z drugiej strony, nie powiedziałbym nie. – Mierzy mnie wzrokiem od głowy po palce u stóp i robię krok w tył. - Jesteś gejem – mówię to jako stwierdzenie, ale równie dobrze mogłoby to być pytanie. - Yep, byłem od tak dawna, jak pamiętam. – Opiera łokieć na barze i nachyla się do przodu. - Po prostu założyłem…- Przebiegam ręką przez włosy i biorę łyk piwa. - Wiem, że to zrobiłeś i to jest właśnie największy problem. Wasza dwójka nie komunikuje się i w ogóle ze sobą nie rozmawia, wy tylko zakładacie. – Nie doceniam jego tonu, ani sposobu w jaki do mnie mówi. Przerywa i patrzy na mnie z wahaniem, jakby nie był pewny co i ile chce powiedzieć. – Poznałem Leilę w zeszłym roku, na spotkaniu zapoznawczym, przed pierwszym dniem szkoły. Również chodzę do Parson , ale na kierunek

wystrój wnętrz. Ubóstwiam ją i natychmiast stała się jedną z moich najlepszych przyjaciół. Jest również moją współlokatorką. Współlokatorka. Potrząsam głową i ucieka mi lekki śmiech. - Cóż, zgaduję, że to wyjaśnia kilka pytań, nad którymi się zastanawiałem. – Charlie przechyla głowę na bok i przygląda mi się. - Zabawne, żadne moje pytanie, które miałem względem ciebie nie otrzymało odpowiedzi. - Dlaczego miałbyś mieć jakieś pytania, na mój temat? - Mówisz poważnie? Z irytacją unoszę na niego brwi. - Leila jest najbardziej niesamowitą dziewczyną, jaką kiedykolwiek poznałem. Jest piękna zarówno na zewnątrz, jak i w środku. Jest bystra, mądra, zabawna i bardzo miła. Co najmniej raz dziennie, żałuję, że nie interesuję się dziewczynami. Ponieważ jeśli by tak było, uczyniłbym ją swoją i nigdy bym jej nie wypuścił. - Nie musisz mi tego o niej mówić, już to wszystko wiem. Znałem ją większość mojego życia. Charlie staje prosto i patrzy mi w oczy. - Skoro wiesz, to co robisz? Nie mogę mu nic odpowiedzieć. Nigdy się nie dowie, ile razy zadawałem sobie to samo pytanie. Jednak rzeczywistość jest taka, że to, co wydarzyło się pomiędzy Leilą i mną jest naszą sprawą, nie jego. Rozumiem, że troszczy się o swoją przyjaciółkę, ale to wszystko to coś więcej, niż jego pytania i nieporozumienia. - Hej, co się tutaj dzieje? – Nawet nie zauważyłem, że Leila podeszła. Stoi obok nas i zdaję sobie sprawę, że Charlie i ja musimy wyglądać, jakbyśmy byli w środku starcia. Charlie zrywa kontakt wzrokowy i spogląda na nią. - Nic, po prostu odbywam miłą pogawędkę z naszym przyjacielem, Beau. – Uśmiecha się do niej, a ja nie mogę powstrzymać się od ostrego chichotu. Oboje na mnie spoglądają. – Słuchaj kochanie, zamierzam iść poszukać Jackoba. – Charlie klepie mnie w ramię, całuje ją w czoło i odchodzi. Leila przesuwa się na jego miejsce i patrzy na mnie. Moje serce trzepocze i zdaję sobie sprawę, że jestem zdenerwowany. Z nikim się nie umawia. Jest wolna. To, o czym muszę teraz zdecydować, to czy zamierzam coś z tym zrobić, czy nie.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi, że Charlie jest gejem i twoim współlokatorem? – pytam ją. Na jej twarzy widoczna jest dezorientacja, a potem zrozumienie. Mały uśmiech ozdabia kącik jej ust. - Po pierwsze, to poniekąd oczywiste, że jest gejem, więc nie sądziłam, że musiałam cokolwiek mówić, a po drugie, to nigdy nie wyszło w rozmowie. Dlaczego pytasz? Naglę czuję się trochę głupio. Wracając pamięcią do tych kilku interakcji, które mieliśmy, Charlie nie dał mi żadnego powodu żebym myślał, że się nią nie interesuje. Zawsze jej dotykał, zawsze całował ją w czoło, więc dlaczego miało to być takie oczywiste? - Myślałem, że jesteście parą. – Leila chichocze, ale przestaje, kiedy widzi, że nie uważam tego za zabawne. - Ach… cały ten czas byłeś zazdrosny? Chcę z niej zadrwić i powiedzieć nie, ale byłoby to kłamstwo. Zamiast tego nie mówię nic. Emocja, która przemyka po jej twarzy, zmienia się z rozbawienia, w ból. Wygląda na delikatnie zaniepokojoną i nie rozumiem co sobie przypomina, albo widzi. - Wiesz, Beau, przez lata obserwowałam , jak popisywałeś się przede mną innymi dziewczynami. Zawsze bardzo jasno dawałeś mi do zrozumienia, co o mnie myślałeś i przez wypieprzenie swojego szlaku panienek przez całą wyspę pokazywałeś, że nie jesteś mną zainteresowany. Nie zaczynaj być zły, czy zazdrosny, zwłaszcza o kogoś, kto jest tylko moim przyjacielem i to bardzo dobrym. Część tego, co powiedziała to prawda. Paradowałem przed nią z innymi dziewczynami. Jednakże, zawsze się nią interesowałem, ale co możesz zrobić, kiedy dziewczyna która posiada twoje serce, łamie je, nie chce z tobą rozmawiać i nie możesz jej ufać? Nic, oto co. Chciałem, żeby wiedziała, że pomimo tego, że ona mnie nie chciała, inne chciały. Jednak nie rozumiem, dlaczego myśli, że „wypieprzyłem swój szlak panienek przez wyspę.” Nie byłem takim facetem i nie ma ani jednej dziewczyny, która mogłaby powiedzieć, że byłem. Mogłem być zazdrosny o Charlie’go, ale teraz, po jej stwierdzeniu, jestem zraniony. Przyglądając się jej od głowy po palce u stóp, przypominam sobie dlaczego tu dzisiaj jesteśmy i to czas, żebym wyszedł. Nie chcę, żeby wspominając ten wieczór pamiętała o naszej kłótni, chciałbym, żeby pamiętała o swoim sukcesie. Ostatecznie, zasłużyła na niego. Była dzisiaj spektakularna. Moje oczy ją opuszczają i lądują na drzwiach wyjściowych. - Nic nie wiesz. Ale ponownie, nie jestem zaskoczony, nigdy nie zależało ci wystarczająco, żeby poznać prawdę. Gratuluję twojego dzisiejszego pokazu, Leila. Mam nadzieję, że miło spędzisz resztę wieczoru. – Nie mogę już tego więcej znieść. Odwracam się, żeby od niej odejść, ale łapie moją rękę.

- To dlaczego mi nie powiesz tego, o czym nie wiem, ponieważ wydaje się, że zapomniałeś, Beau… byłam tam! Nigdy nie byłeś sam. – To miejsce staje się coraz bardziej zatłoczone. Ktoś uderza Leilę w plecy, popychając ją na mnie. Odruchowo owijam wokół niej ramiona. Nie odsuwa się ode mnie. - Lei… - Jak wiele mam jej powiedzieć? Jak wiele zasługuje, żeby wiedzieć? Nie mogę patrzeć jej w oczy, kiedy to mówię. Pochylam się i przyciskam usta obok jej ucha. - Mogłaś mnie widzieć z innymi dziewczynami, ale jedyną osobą z którą kiedykolwiek byłem, jesteś ty. Byłaś moją pierwszą… i do teraz moją jedyną. – Leila sztywnieje i cisza pomiędzy nami zaczyna nas pochłaniać. - Nie rozumiem. Jak? – szepcze. Jej oddech jest ciepły, kiedy ociera się o mój policzek. - Co jak? – Odchylam się delikatnie, żeby widzieć jej twarz. - Jakim sposobem byłam twoją pierwszą? I nie rozumiem, dlaczego jestem twoją jedyną? - Dlatego Leila. Mogłem kręcić z innymi dziewczynami, ale to nie znaczy, że z nimi spałem. Byłaś moją pierwszą, ponieważ ja również uważałem, że jest mi przeznaczone spędzić tę chwilę z tobą. Nie byłaś jedyną, która się w ten sposób czuła. A jeśli chodzi o to, że jesteś moją jedyną, to mam swoje powody. - Jakie powody? – Jakoś w środku tej rozmowy zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Natychmiast jestem świadomy, jak blisko mnie się znajduje i jakie to dobre uczucie po tym całym czasie trzymać ją w ramionach. Ma na sobie dzisiaj naprawdę wysokie buty, które sprawiają, że jest ode mnie tylko kilkanaście centymetrów niższa i lawendowy zapach, który unosi się z jej włosów i skóry i jest prawie wystarczający, żeby posłać mnie na granicę. Kocham jej zapach. - Nie chcę już dłużej o tym dzisiaj rozmawiać. – Rękę, którą trzymam na jej krzyżu przyciągam ją jeszcze bliżej, a drugą owijam wokół jej twarzy i wplątuję we włosy. Moje oczy opadają do jej ust, a ona oblizuje swoją dolną wargę. Ten moment jest prawie jak deja vu. Mój kciuk podąża za jej językiem i pocieram jej dolną wargę. Powoli odchylam jej głowę i nachylam się do niej. Teraz dzielimy nasze oddechy i kiedy zamykam oczy, czuję na plecach dotyk jej palców. Nie zdawałem sobie nawet sprawy, że jej dłonie i ramiona wślizgnęły się pod moją marynarkę i zalewa mnie panika. Gwałtownie się od niej odsuwam, powodując, że jej dłonie opadają na moje biodra. Leila widzi panikę na mojej twarzy, a ja widzę dezorientację na jej. - Co się dzieje? – pyta mnie. Jedna jej dłoń przesuwa się do mojego ręki a ja ciągle się na nią gapię. Nikt nie dotyka moich pleców. Nigdy! Co jeśli poczuje blizny? Nie są

płaskie i gładkie. Jeśli przebiegłaby ręką w dół moich pleców, to by je poczuła. Są bardzo zauważalne. Ona wie, że one tam są, cholera każdy wie, ale nigdy mnie o nie nie zapytała i na pewno nie zaczniemy teraz o nich rozmawiać. - Nic. – Uśmiecham się do niej delikatnie, a ona zna mnie wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że kłamię. Ponownie się do niej pochylając, całuję ją w policzek i odsuwam się. – Słuchaj, jutro wcześnie rano mam trening, więc zamierzam spadać. Naprawdę jestem z ciebie dumny. To, co dzisiaj zrobiłaś było niesamowite. Naprawdę kocham obserwować tą osobę, którą się stajesz. - Dzięki, Beau. To bardzo wiele dla mnie znaczy. – Widzę, jak jej oczy błyszczą w świetle żyrandoli. Ta dziewczyna nigdy nie dowie się, co mi robi. Robię kolejny krok z dala od niej i odwracam się. Przepychając się przez tłum, zauważam Charlie’go. Widzi mnie i unosi brwi. Wzruszam ramionami, kręcę głową i wychodzę na zewnątrz. Stojąc na chodniku, robię głęboki wdech i przebiegam dłonią przez włosy. Temperatura trochę spadła i chłodne powietrze uspokaja moje nerwy. Nie mogę uwierzyć, że prawie ją pocałowałem. Co noc leżę w łóżku i myślę o tych kilku razach, kiedy ją pocałowałem i jakby to było ponownie ją pocałować, posmakować jej i potrzymać ją w ramionach. Pocieram ręką klatkę piersiową, w której odczuwam ostry ból. - Hej, Beau? Odwracam się i widzę, że Leila stoi za mną. Moje oczy blokują się z jej. - Taa? Wykręca palce i to przypomina mi o dniu w którym ją poznałem, kiedy mieliśmy osiem lat. Jest zdenerwowana i mocno stara się to ukryć. Wypuszcza głębokie westchnienie, jakby wstrzymywała oddech i spogląda na ziemię. - Mogę cię jutro zobaczyć? Jestem tak zajęty przyglądaniem się jej, że prawie nie słyszę jej pytania, - Tak. – Jej oczy strzelają z powrotem do moich i uśmiecha się. – Jeśli jesteś jutro wolna w porze kolacji, możesz do mnie wpaść, ja gotuję. – Jej oczy się rozszerzają. - Naprawdę? - Tak. - Bardzo chciałabym przyjść na kolację – mówi cicho. Powolny uśmiech rozciąga się na jej pięknej twarzy i tym razem nie mogę się powstrzymać. Nachylam się i całuję kącik jej ust.

- W takim razie, do zobaczenia jutro…

LEILA Obserwuję, jak Beau odwraca się i odchodzi. Miasto jest dzisiaj zatłoczone i nawet nie zwracam uwagi, kiedy ludzie mijają mnie na chodniku i potrącają. Moje oczy są zablokowane na jego plecach. Chce się ze mną zobaczyć. Powiedział tak. W środku wybucham ze szczęścia i jestem pewna, że uśmiech na mojej twarzy nigdy nie był większy. Czuję, jak ktoś do mnie podchodzi i natychmiast wiem, że to Charlie. - Cóż, ktoś tutaj wygląda, jakby znalazł garnek złota na końcu tęczy. Wybucham śmiechem na jego szalone stwierdzenie i odwracam się, żeby na niego spojrzeć. - Błyszczysz i wiem na pewno, że nic perwersyjnego nie wydarzyło się na tym chodniku. - Nie, ale zaprosił mnie jutro do siebie na kolację. – Szczerzę się do niego. - Dobra, dobra może to jest błyszczenie-przed1. – Kreśli palcem po mojej twarzy. Uderzam go w rękę, chichocze, a potem owija ją wokół moich ramion. – Tylko żartuję, piękna. Mam nadzieję, że wam wyjdzie. Wydaje się, że to nadchodziło już od długiego czasu. - Zobaczymy. Jeśli chodzi o mnie to przez lata utrzymywał tę nie do przebicia ścianę… po prostu nie wiem. - Cóż, ja wiem. To tam jest, tylko musisz z nim porozmawiać. W pewnym momencie wasza dwójka będzie musiała oczyścić powietrze. - Wiem. - I zrobię to. Charlie ma rację. Dzisiejszej nocy, dowiedziałam się, że cały ten czas Beau myślał, że Charlie i ja jesteśmy razem. Tak, jak niedorzeczny dla mnie jest ten pomysł to sprawia, że zaczynam się zastanawiać, jak wiele nieporozumień i innych błędów w komunikacji znajduje się jeszcze pomiędzy nami.

1

Małe wyjaśnienie, gdyby ktoś miał problem ze zrozumieniem sensu ;) Otóż Charlie pomyślał, że coś może się pomiędzy nimi wydarzyć, a ona błyszczy na myśl o tym. Coś jak błyszczenie przed seksem ;)

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 13 BEAU Dlaczego jestem taki zdenerwowany tym, że Leila ma do mnie przyjść? Znam ją od zawsze i już była tutaj wcześniej. To nic nowego, ale nawet jeśli tak myślę, wiem, że to nie jest prawda. Jakikolwiek okaże się dzisiejszy wieczór, może okazać się naszym początkiem. Ona ma rację. Nie jestem tą samą osobą, którą byłem wcześniej. Co, jeśli ona nie lubi tej wersji mnie? Mam na myśli, jak wytłumaczysz komuś jak inny jesteś? Kiedy na nią patrzę, widzę siłę, determinację, kreatywność, szklankę do połowy pełną i miłość. Jest idealna i kompletna, podczas gdy ja czuję się rozbity i przez większość dni walczę, żeby utrzymać wszystkie moje części razem. Zmiana nastąpiła w ciągu zeszłego roku, po tym jak mój ojciec poszedł do więzienia. Kiedy byłem młodszy myślałem, że zasługiwałem na to, co ojciec do mnie mówił i co mi robił. Że z jakiegoś powodu nie zasłużyłem na jego miłość i sympatię. Kiedy byłem dzieckiem pozwalałem, żeby z dnia na dzień było jak było, ponieważ mu wierzyłem. Teraz, kiedy jestem starszy, powoli jestem w stanie zobaczyć rzeczy z trochę lepszej perspektywy. Wiem, że wszystko co zrobił to całkowicie jego wina, ale to nie zmienia faktu, że to mnie wybrał na swój cel i nigdy nie byłem kochany. Kto nie chce kochać własnego dziecka? To gorzka pigułka do przełknięcia. Ale potem myślę, co jeśli ona również się zmieniła i nie spodoba mi się jej nowa wersja? Tak naprawdę nie wiem już o niej za wiele i może stworzyłem sobie wyobrażenie o kimś, kim nie jest. Dzwoni dzwonek i przebiegam dłonią przez włosy. Biorąc głęboki oddech, podchodzę i otwieram drzwi. Spotykam się z ogromnymi, błyszczącymi, niebieskimi oczami i dzikimi, długimi rudoblond lokami. Leila uśmiecha się do mnie i po raz kolejny cały mój świat wybucha kolorami. Ona rozjaśnia wszystko. Zawsze tak było. - Hej – mówię do niej. Jej uśmiech się powiększa i łapię się na tym, że również się do niej uśmiecham.

- Wejdź. - Dzięki, pachnie niesamowicie. Kiedy koło mnie przechodzi i uderza we mnie jej lawendowy zapach chcę jej powiedzieć, że to ona pachnie niesamowicie. - Więc, ciągle próbuję pojąć fakt, że gotujesz. – Podaje mi butelkę wina i rozgląda się po mieszkaniu. - Przyniosłaś wino? – Rzucam jej uśmieszek. - Taa, wpadła do mnie Ali i powiedziała, że nie mogę przyjść z pustymi rękami i muszę przynieść wino. To ona mi je dała. – Patrzy na mnie z lekkim zakłopotaniem, a ja się śmieję. - Zabawne, ponieważ przyszła tutaj wcześniej i przyniosła mi otwieracz do wina i cztery kieliszki, mówiąc, że zawsze muszę być przygotowany. Oczy Leili rozjaśniają się i szeroko się do mnie uśmiecha. - Wiesz cokolwiek na temat wina? – pyta, podążając za mną do kuchni po otwieracz Ali. - Nope. Zgaduję, że możemy razem się czegoś nauczyć. – Nalewam nam po kieliszku i podaję jej jeden. Stukamy się nimi i mówimy – Zdrowie. Uśmiecha się do mnie, kiedy to robimy. Nigdy nie znudzi mi się patrzenie, na jej uśmiech. - Wiedziałaś, że rytuał stukania się kieliszkami na zdrowie zaczął się w Starożytnej Grecji? Robili tak, żeby upewnić się, że nikt nie chciał ich otruć. Uderzanie o siebie kieliszkami pod odpowiednim kątem, powoduje, że napój wylewa się z jednego do drugiego. Zasadniczo gospodarza, aby okazać gościnność pił pierwszy, żeby pokazać gościom, że nie zamierzał ich otruć. Leila powoli potakuje tak, jakby poważnie rozważała mój nieznaczący fakt. - Nie wiedziałam o tym. Ale czytałam kiedyś, że jeśli kobieta pije wino, to zwiększa to jej popęd seksualny. Dławię się winem i chichoczę z tego. - Myślę, że bardziej podoba mi się twój fakt. - No i powinien. – mówi, szczerząc się do mnie i opierając się o blat kuchenny. - Więc, wracając do twojego pierwotnego pytania, skąd wiem, jak się gotuje. Po wyjeździe Drew i Ali i po tym jak mama wpadała w te swoje okresy depresji ktoś musiał zadbać o nią i o Matta.

Chmurzy się, - Jak tam Matt? - Z nim ok, tak sądzę. W ciągu dnia pisze do mnie bez przerwy. Nigdy tak naprawdę nie miał przyjaciół, o których wiem, więc zawsze staram się mu odpisywać tak szybko, jak mogę. Chce tu przyjechać na Święto Dziękczynienia i na święta. Powiedziałem mu, że nie ma sprawy. - Więc, nie planujesz jechać na święta do domu? - Nie. Myślę, że Drew i Ali wracają na Boże Narodzenie i Nowy Rok. W zeszłym roku przerobili to na Time Square i jeden raz jest dla nich wystarczający. - Ali o tym wspominała. Zgaduję, że po prostu założyłam, że ty również wracasz. - Nope. - Na jej twarzy pojawia się rozczarowanie. Miała nadzieję spędzić ze mną święta? Obraca w palcach kieliszek. Właśnie stała się nerwowa, a ja nie chcę, żeby się tutaj denerwowała. - Kolacja gotowa, jeśli jesteś głodna. - Umieram z głodu. Jak mogę ci pomóc? - Możesz wziąć wino i nasze kieliszki, ja zajmę się resztą. - Ok. Leila podchodzi do stołu i siada. Na środku stołu stawiam steki, szparagi, frytki i babeczki. Obserwuje mnie i się uśmiecha. Moje serce zamiera. Jestem taki szczęśliwy, że ona tu jest. Dla mnie, kolacja była wielkim sukcesem. Leila i ja spędziliśmy jej większość starając się nadrobić zaległości. Rozmawialiśmy o wszystkim, począwszy od tego, jak podoba mi się Nowy Jork, jak obojgu nam idzie w szkole, jaki rozgłos otrzymała po pokazie, o moim harmonogramie treningów tenisa, a kończąc na tym, kto serwuje najlepszą w okolicy pizze na wynos. Po kolacji decyduję, że czas przeprowadzić z nią kilka poważniejszych rozmów. Nie zamierzam zadać jej każdego nurtującego mnie pytania, ale jest wiele dziur i myślę, że musimy trochę bardziej otworzyć się na temat przeszłości. Jakieś odpowiedzi byłyby mile widziane. - Więc, opowiedz mi o Atlancie. Co ci się przydarzyło po tym, jak wyjechałaś? Mina jej trochę rzednie i zastanawiam się, czy zadałem złe pytanie. Odsuwa swój talerz na bok i sięga po babeczkę.

- Cóż, pamiętasz, jak mieliśmy zamiar przenieść się na kontynent i wynająć nasz dom? Potakuję. - Dlatego, że mój tata nie zapłacił hipoteki, po pożarze firma ubezpieczeniowa nie wypłaciła nam pieniędzy. Straciliśmy wszystko. Mój tata nie miał pracy, żyliśmy z jego małych oszczędności z emerytury wojskowej i straciliśmy cały nasz dobytek, z wyjątkiem tego, co zabraliśmy do cioci Elli. Co mogliśmy zrobić? Gdzie mieliśmy się podziać? Obserwowanie, jak na nowo to przeżywa łamie mi serce. Dla dziecka coś takiego jak pożar i spalenie domu jest naprawdę smutne, ale w tak młodym wieku nie rozumiemy odpowiedzialności jaką ponoszą dorośli w związku z tym co nastąpi później. Jeśli spłonąłby nasz dom, mieliśmy wystarczająco dużo pieniędzy, żeby przeprowadzić się do innego. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że rodzice Leili nie mieli takiej możliwości. - Tata sprzedał samochód mamy i cała nasza trójka przeniosła się do Atlanty. – Odwija papier z babeczki i odgryza kawałek. - Wow. - Taa, podsłuchałam jak rodzice rozmawiali w czasie jazdy. Myśleli, że spałam, ale tak nie było. Jeśli nie wypaliłoby zatrzymanie się u mojej babci, było tam pobliskie schronisko, które przyjmowało rodziny, do czasu, aż nie stanęły na nogi. - Schronisko? - Dla bezdomnych rodzin – szepcze, odwracając ode mnie wzrok. Myśl, o bezdomnej Leili, która nie miała gdzie mieszkać powoduje, że boli mnie żołądek. Zawsze miałem głęboko w sobie tę potrzebę, żeby się o nią troszczyć. To nie tak, że musiałem to robić, ale zawsze tego chciałem. - Więc, opowiedz mi o mieszkaniu twojej babci – pytam, próbując zmienić temat. - Mieszkała we wspólnocie domów spokojnej starości. No wiesz, jedno z tych miejsc dla ludzi mających pięćdziesiąt pięć lat i więcej. Zajmowała dom, który był połową domu bliźniaczego, były tam dwie sypialnie, łazienka, mała kuchnia i oszklona weranda, którą przerobiła na swój pokój do szycia. - Kto mieszkał w drugiej części. - Niewielki starszy pan, który jak sądzę podobał się mojej babci. – Uśmiecha się na to wspomnienie. - Jak się nazywał?

- Paul Douglas. – Wkłada palec w lukier na babeczce, ściera trochę i zlizuje. Patrzy na mnie, a ja zdaję sobie sprawę z tego, że nic nie powiedziałem, kiedy patrzyłem na jej usta, jak we mgle wywołanej osłupieniem. - To fantastycznie. – Chrząkam i udaje mi się w końcu coś wykrztusić. - Taa, ma syna, który pracuje w firmie Coca Coli i od razu znalazł mojemu tacie pracę. Nie mogliśmy być bardziej wdzięczni. - Więc, czy mieliście kiedykolwiek jakieś kłopoty przez to, że się tam zatrzymaliście? - Nie, mieliśmy tylko jeden samochód, który zatrzymaliśmy dla siebie, a pan Paul nas lubił, więc wszystko dobrze się ułożyło. - Powiedziałaś, że to miejsce miało dwie sypialnie, gdzie spałaś? - Na kanapie. Nie było tak źle, jak się już przyzwyczaiłam. Jedynym problemem, który kiedykolwiek mieliśmy było to, że kiedy tam dotarliśmy chciałam cały czas spać, a oni chcieli siedzieć w pobliżu i wałkować wszystko co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku tygodni. - Spałaś na kanapie przez dwa lata? Potakuje i gryzie babeczkę. - To musiało być do dupy. - Było. – Wypuszcza smutne westchnienie. - Więc, powiedz mi czego takiego nie mogłeś mi pokazać ostatnim razem, kiedy tu byłam. – Siada trochę prościej i w jej oczach błyszczy ciekawość. - Nie, nie zamierzam ci mówić, zamierzam ci pokazać. Chodź. Wrzuca do ust kolejny kawałek babeczki i patrzy na stół. - Co z naczyniami? – mówi z ustami pełnymi ciastka. Chichoczę. - Pozmywam później, albo jutro. Nie przejmuj się nimi. - Ty gotowałeś, ja powinnam pozmywać. - Następnym razem. – Wstaję od stołu i idę zabrać piwo z lodówki. Mam nadzieję, że wystarczająco jasno i wyraźnie przekazałem, że chcę następnego razu. Podąża za mną, chwyta swój kieliszek i ponownie go napełnia. Podchodzimy do szafy. Odsuwam na bok ubrania i pokazuję jej drzwi.

- Nigdy nie zapytałem właściciela, dlaczego drzwi znajdują się w szafie. Lubię myśleć, że za dnia odbywały się tu jakieś podejrzane zbiorowe działania. - Dla mnie brzmi dobrze. Podoba mi się twoja teoria i to jest naprawdę świetne. Przekręcam klucz, otwieram drzwi i razem wspinamy się po dwóch kondygnacjach schodów na sam szczyt. Na górze włączam przełącznik, odblokowuję zasuwę i otwieram drzwi. Te drzwi otwierają się do wewnątrz. Pewnie z powodu śniegu. Nie ma mowy, żeby odgarnąć go z drugiej strony i jeśli by się nagromadził, to nie dałoby się ich otworzyć. Leila i ja wchodzimy na dach, a ona sapie na ten widok. Po tym, jak się wprowadziłem, kupiłem zewnętrzny zestaw mebli wypoczynkowych, razem ze stołem i krzesłami. Matt pomógł mi je złożyć. Rozwiesiliśmy białe świąteczne światełka i spędzaliśmy tutaj godziny rozmawiając i słuchając dźwięków miasta. - Beau, to jest niesamowite. – Obserwuję, jak przyswaja to wszystko. - Dzięki, Matt pomógł. - Często tu przychodzisz? - Tak. Leila spogląda w górę, dzisiaj niebo jest zachmurzone, blokując jakikolwiek widok gwiazd. - Widzisz stąd gwiazdy? - Czasami, ale nie za często. Drży, a ja podchodzę i wyciągam ze skrzyni koc. Uśmiecha się do mnie, kiedy jej go podaję. - Wiesz kto jeszcze pokochałby to miejsce, Camille. - Och tak, dlaczego? - Pochodzi z południa. Zawsze mówi o tym, jak tęskni za szeroką, otwartą przestrzenią. - Cóż, nie zamierzam jej tu zapraszać, ale ty możesz to zrobić jeśli chcesz. Możecie bawić się tutaj ile tylko chcecie. - Mogłabym. – Jej oczy błyszczą, kiedy zwija się w kłębek na kanapie. Leila i ja spędziliśmy większość nocy śmiejąc się i wspominając wszystkie szalone rzeczy, które robiliśmy będąc dziećmi. Nie wiem, czy to wino, bycie na zewnątrz, czy fakt, że czuła się ze mną komfortowo, ale chichotała i śmiała się tak dużo, że chciałem zablokować i zachować tę noc.

Jakoś około pierwszej w nocy, Leila na mnie spogląda i mówi, że jest późno i musi iść. Tak bardzo, jak chciałbym poprosić ją, żeby została wiem, że żadne z nas nie jest na to gotowe. Odprowadzając ją do drzwi, energia pomiędzy nami zmienia się. Oboje to czujemy. Odwraca się, staje przodem do mnie i spogląda na mnie swoimi krystalicznie niebieskimi oczami. - Dziękuję, że mnie dzisiaj zaprosiłaś i że ugotowałeś kolację. Naprawdę świetnie się bawiłam. - Cieszę się, ja również świetnie się bawiłem. Może wkrótce znowu przyjdziesz. – Daję jej jednostronny uśmiech. - Chciałabym. – Delikatnie się uśmiecha, co powoduje, że moje oczy opadają do jej ust. Powinienem, czy nie powinienem pocałować ją na dobranoc? Czy to za wcześnie? Do diabła z tym. Zmniejszam dystans między nami i jej plecy uderzają o ścianę.

LEILA Nie zadzwonił do mnie. Myślałam, że to zrobi. Tak świetnie dogadywaliśmy się u niego na kolacji. Ali powiedziała mi, że był zajęty szkołą i tenisem, ale jednak myślałam, że do teraz się odezwie. Wiem, że minęło dopiero kilka dni, ale jeśli kogoś lubisz, czy nie powinieneś do niego zadzwonić? Ale ponownie, ja również do niego nie zadzwoniłam… Leżąc w łóżku odtwarzam w głowie, jak Beau pocałował mnie na dobranoc po kolacji w jego mieszkaniu i moje serce się zaciska.

Stojąc przy drzwiach spojrzałam na niego i poczułam przebiegający pomiędzy nami prąd. Cisza była naładowana elektrycznością i im dłużej staliśmy tam patrząc na siebie, tym mocniej dało się to poczuć. W jego przymrużonych oczach mieszało się wahanie, obserwowałam, jak kołysał się na palcach i w końcu zrobił ostatni krok w moją stronę, popychając moje plecy na ścianę. Pochylił się ostrożnie do przodu i oparł dłonie po obu stronach moich ramion, łapiąc mnie w pułapkę, jego piękne oczy nigdy nie opuściły moich. Nie wiem, czy kiedykolwiek byłam bardziej świadoma jego bliskości, niż w tamtej chwili. Powoli obniżył głowę i schował ją w zgięciu mojej szyi. Moje oczy zamknęły się na uczucie jego ciepłego oddechu, który kiedy oddychał łaskotał moje każde zakończenie nerwowe. Moje dłonie wylądowały na jego żebrach i ześlizgnęły się do jego pasa. Minęło trochę czasu i w końcu oboje się przy sobie zrelaksowaliśmy. Obrócił głowę i jego usta łagodnie zamknęły się na mojej szyi, ssąc ją delikatnie. Jego język otarł się o moją skórę i jęcząc wypuściłam powietrze, drżąc w tym samym czasie. Przesunął się trochę, nachylił do przodu i otarł się o mnie klatką piersiową. Bicie jego serca huczało w jego piersi i byłam upojona tym, że to działa na niego tak mocno, jak na mnie.

Beau opuścił jedną dłoń i owinął ją wokół mojego krzyża. Przyciągnął nas do siebie jeszcze bliżej, całując miejsce dokładnie pod moim uchem. Jego usta są ciepłe, a miękkie włosy ocierają się o mój policzek. Kocham być blisko niego. W jego ramionach, owinięta wokół niego, on jest jedyną osobą od której kiedykolwiek tego chciałam. Odsuwam się, przyglądam i uczę się na pamięć jego pięknej twarzy. Jego oczy kolory whisky, które zazwyczaj świecą do mnie, ściemniały do brązowego koloru. Jego policzki są różowe, a usta lekko otworzone i gotowe na moje. Powoli, nachyla się i mnie całuje. Ma pełne wargi, a jego pocałunek jest tak delikatny, miękki i czuły, że w moim gardle tworzy się gula, a oczy szczypią od łez. Beau zawsze miał sposób na to, że dając mi tylko jedno spojrzenie powodował, że natychmiast czułam się rozebrana i wilgotna. On, tak jak nikt inny, potrafi spojrzeć przez każdą moją warstwę. To właśnie w takich momentach wiem, że lata temu podjęłam złą decyzję. Powinnam była się z nim skonfrontować i zażądać odpowiedzi, dlaczego się nie pojawił. Dlaczego nie dotrzymał swojej obietnicy. Jego pocałunek nie pozostał długo delikatny, ale ponownie, to Beau i nie mogło być inaczej. On jest bardzo namiętnym mężczyzną, co w rezultacie sprawia, że jest bardzo wytrwały. Kiedy czegoś chce, to bierze to, nie przepraszając i kocham to w nim. Lata temu rozpalił ten płomień między nami i kiedy jego usta naciskają mocniej, jego język wdziera się głębiej, eksploduje we mnie ciepło. Wyginam plecy w jego stronę, a obie jego dłonie ześlizgują się do mojego tyłka, podnosząc mnie i dociskając do ściany. Naciska na mnie. Czuję jego najlepsze części, kiedy moje nogi i ręce owijają się wokół niego. Jeśli miałabym na to sposób, to nigdy bym go nie puściła.

Dzwoni mój telefon, wyrywając mnie ze wspomnień. Spoglądam na niego i widzę, że to Ali. Pyta, czy mam plany na dzisiejszy wieczór. Decydując, że biorę sprawy w swoje ręce i bez zbędnych wyjaśnień odpowiadam, że tak. Wyciągając terminarz meczów na Columbia, widzę, że Beau ma dzisiaj mecz. Muszę się z nim zobaczyć, a nie widzę innego sposobu. Muszę się przekonać, czy o mnie myślał i jest choć trochę mną zaabsorbowany, czy ruszył naprzód.

Charlie uważa, że powinnam po prostu ponownie iść do jego mieszkania, ale myli się. On nie zna Beau tak, jak ja. Jeśli chciałby, żeby wpadła, to by mnie o to poprosił. Zawsze był bardzo skryty jeśli chodziło o jego przestrzeń i boję się, że pokazując się bez zapowiedzi mogłabym go zdenerwować. Kompleks sportowy jest pełny. Ulżyło mi, ponieważ nie chcę, żeby wiedział, że tutaj jestem. Chcę tylko mieć możliwość obserwowania go. Przez ostatnie kilka miesięcy o Beau na kampusie zrobiło się bardzo głośno. Jest niepokonany i zyskał wsparcie większości studentów. Wszystkie dziewczyny wokół mnie gadają o tym, jaki jest cudowny. Spiker wywołuje jego imię i tłum eksploduje. Krąży we mnie adrenalina, po części dlatego, że jestem podekscytowana będąc tutaj, a częściowo dlatego, że nie ma możliwość nie dać się porwać energii tego miejsca. Rzucają monetą, a ona ląduje po stronie Beau. Posyła rywalowi złośliwy uśmieszek i wybiera odbiór serwisu. Wszyscy w tym miejscu wiedzą, że Beau jest wybitny, jeśli chodzi o serwis, ale będąc niepokonanym stara się wytrącić z równowagi i onieśmielić swojego przeciwnika. Przez ułamek sekundy na twarzy tego biednego faceta widać dezorientację, ale szybko ją maskuje. Beau krzyżuje ramiona na piersi i jego uśmiech powiększa się. On również to widzi. Sędzia podaje jego przeciwnikowi piłkę. Staje na środku swojej linii końcowej i odbija ją namierzając Beau. Beau przerzuca swoją rakietę w dłoniach i przenosi ciężar ciała z nogi na nogę. Jest w swojej strefie i ponownie rzuca uśmieszek temu biednemu facetowi po drugiej stronie siatki. Przeciwnik podrzuca piłkę wyżej, rakieta idzie w ruch i zaczyna się set. W ciągu pięciu minut sędzia krzyczy 0-30. Ten mecz nie potrwa długo. Minęło ponad półtora roku od kiedy widziałam, jak Beau gra i łatwo mi zauważyć, jak bardzo rozwinął się w tym sporcie. Sprawia, że to wszystko wygląda na takie łatwe i swobodne. Kończy się drugi set i Beau podchodzi do linii bocznej, żeby napić się wody. Podnosi ręcznik, przejeżdża nim po twarzy, szyi i zamiera. Patrzy wprost na trybuny i dokładnie na mnie. Skąd wiedział, że tutaj byłam? Ciepło rozprzestrzenia się po mojej szyi i policzkach. Czuję się złapana na robieniu czegoś złego, mimo, że tego nie robię. Nasze oczy są zablokowane, a on kradnie mój oddech. Powoli podnoszę dłoń, delikatnie macham i uśmiecham się. Odwzajemnia uśmiech i moje oczy wypełniają się łzami, łzami ulgi.

W liceum chodziłam na jego mecze, ale nigdy o tym nie wiedział. Tylko raz mnie zobaczył, ale wtedy się nie uśmiechnął, tylko gniewnie na mnie spojrzał. Od tamtej pory siedziałam w innym miejscu i więcej mnie już nie zobaczył. Widziałam jednak, że spoglądał w stronę miejsca, gdzie siadałam na każdym jego meczu. - Czekaj na mnie – mówi do mnie bezgłośnie. Potakuję myśląc, że mogłabym czekać na niego przez wieczność. Uśmiecha się do mnie jeszcze raz, a potem ponownie przybiera swoją twarz zawodnika. - Hej, znasz go? – pyta siedząca za mną dziewczyna, klepiąc mnie w ramię. To pytanie z podtekstem. - Yep – odpowiadam, nie patrząc na nią. - To fantastycznie, skąd? – mówi głośniej. Nachyla się bliżej mnie. - Dorastaliśmy razem. - Wow, więc naprawdę dobrze go znasz. -Tak, znam. Beau kończy trzeciego seta i cały mecz w rekordowym czasie. Tłum wiwatuje, a ja z dumą obserwuję jak się uśmiecha i macha. Spogląda na mnie raz, mruga, a potem biegnie do szatni. Jeden po drugim ludzie wychodzą na zewnątrz, poza siedzącymi za mną dziewczynami. Dwadzieścia minut później Beau wybiega na kort z tunelu prowadzącego do szatni. Widzi mnie i uśmiecha się od ucha do ucha. Ma na sobie te same dżinsy co tamtej nocy i zapinaną na guziki koszulę w szkocką kratę z podwiniętymi rękawami. Ma mokre włosy i wygląda cholernie dobrze. Przeskakuje po stopniach prowadzących w górę trybuny i staje przede mną uśmiechnięty. - Cześć. - Cześć. Niezłe zwycięstwo. – Powiewa lekki wiatr i powietrze wokół nas wypełnia zapach świeżego mydła. - Dzięki. Wiesz jak jest. Dziewczyny za mną chichoczą i Beau spogląda na nie. - Cześć – mówi i cała ich trójka zamiera.

- Mogę zrobić sobie z tobą zdjęcie? – Rozpoznaję głos dziewczyny, która mnie o niego pytała. Beau śmieje się i patrzy na mnie. Wzruszam ramionami. Odwracając się do tyłu widzę, że wszystkie trzy bardzo uważnie nam się przyglądają. - Ok – odpowiada. Dziewczyna podskakuje ze swojego siedzenia i owija wokół niego ramiona, podczas gdy jej przyjaciółka robi zdjęcie. - Dziękuję – mówi, trzepocząc do niego rzęsami. Jej przyjaciółki ponownie chichoczą. - Żaden problem. – Beau ponownie na mnie patrzy i wyciąga do mnie rękę. – Gotowa? Natychmiast ją chwytam i Beau splata nasze palce razem. - Tak. Razem schodzimy w dół i odchodzimy od tych dziewczyn. Wiem, że nie powinnam czuć tego napływu dumy, ale nie mogę nic na to poradzić. Nawet nie spojrzał na nie ponownie. Był niezwykle skupiony na mnie. - Nie wiedziałem, że dzisiaj przyjdziesz, powinnaś do mnie zadzwonić, albo napisać. - Może. Spogląda na mnie i wiem, że rozumie. Nie mamy tego rodzaju związku, w którym podnosimy telefon i do siebie dzwonimy. Przynajmniej… jeszcze nie. - Jeśli będziesz chciała przyjść na kolejne mecze, dasz mi znać? Ucieszyłem się, kiedy cię dzisiaj zobaczyłem. - Pewnie. Uśmiecha się ponownie i pociera kciukiem wierzch mojej dłoni. - Więc, co chcesz dzisiaj robić? – Wiem, że jestem zarozumiała, ale chcę, żeby wiedział, że pragnę spędzić z nim czas. Jego dłoń zaciska się na mojej i motylki w moim brzuchu podrywają się do lotu. - Mam pewien pomysł, ale najpierw muszę wiedzieć, czy jesteś głodna. Ja umieram z głodu. - Mogłabym coś zjeść. - Idealnie. W ciszy wychodzimy ze stadionu i Beau łapie dla nas taksówkę.

- Proszę nas zabrać na ulicę Canal i Mulberry, oraz wysadzić tak blisko festynu jak się da. Kierowca potakuje i ruszamy. - Co to za festyn? - Och, jeśli nie wiesz, to nie zamierzam ci mówić. Musisz zaczekać i sama zobaczyć. - Cóż, to nie fair. Szczerzy się do mnie, owija rękę wokół mojego ramienia i przyciąga mnie bliżej. Moja dłoń ląduje na jego udzie i jego uśmiech przybiera teraz pełną formę. Jest taki olśniewający. Jedziemy około piętnaście minut, zmierzając do centrum miasta. Żadne z nas nic nie mówi, ale jest to znajoma, komfortowa cisza. Po tym jak wysiadamy z taksówki, przechodzimy dwie przecznice wzdłuż ulicy Canal i całkowicie się zatrzymuję. - Gdzie jesteśmy? - Małe Włochy1 - mówi. - To wiem, ale co znaczy to wszystko? Rozglądając się wokoło widzę, że znajdują się tam setki stłoczonych na ulicy ludzi. Światła nad ulicą są wygięte w łuk i uliczni sprzedawcy jedzenia ustawieni są w linii jeden obok drugiego. Na zewnątrz restauracji znajdują się małe stoliki z obrusami w biało-czerwoną kratkę, w powietrzu rozbrzmiewa muzyka i przemawia do mnie ogólna atmosfera tego miejsca. - To Festyn San Gennaro. Jest on najdłuższym, odbywającym się religijnym festiwalem. Robią to wszystko przez jedenaście dni.

w mieście

- Gdzie o tym usłyszałeś? Jestem tutaj od ponad roku i to jest dla mnie coś nowego. - Lubię jedzenie. Nate o tym wiedział i powiedział mi o tym miejscu. On pochodzi z Bronx i wie wszystko o życiu w tym mieście. - Brzmi jak dobry przyjaciel, którego warto mieć. - Taki jest. Więc, wiem że to wszystko jest trochę tandetne i przesadzone, ale pomyślałem, że może być fajnie i będziemy mogli zjeść coś dobrego – mówi, odwracając się do mnie twarzą. - Nie, jest idealnie. Dziękuję, że mnie tutaj zabrałeś.

1

Jest to dzielnica na Manthattanie w Nowym Jorku, znana z tego, że zamieszkuje tam duża populacja Włochów.

- Jeszcze jedna rzecz… - Chwyta moją twarz w dłonie, podchodzi bliżej i opuszcza usta do moich. Całuje mnie stojąc na środku ulicy, pod światłami festiwalu, ze starą włoską muzyką grającą w tle i ten pocałunek nie mógłby być bardziej romantyczny. Beau pogłębi pocałunek na tyle, żeby nie był obraźliwy w miejscu publicznym, ale wystarczająco, żeby rozbudzić tysiące motyli w moim brzuchu. Kradnie mój oddech. Opierając swoje czoło na moim, odsuwa się delikatnie i spotykam się z jasnymi, piwnymi oczami. Uśmiecha się do mnie i przejeżdża kciukami po moich policzkach. - Taa, więc w sekundzie, w której zobaczyłem cię na korcie chciałem cię pocałować. To poniekąd wszystko o czym byłem w stanie myśleć. - Nie krępuj się, żeby całować mnie kiedy tylko chcesz. Jego uśmiech powiększa się, a kąciki oczu lekko marszczą. - Ok. – Pochyla się ponownie i ociera swoimi ciepłymi ustami o moje. Beau całuje mnie publicznie. Przed innymi ludźmi. Poza balem nigdy nigdzie nie byliśmy, ani nic nie robiliśmy przy innych ludziach. Moje serce ma skrzydła i w tym momencie szybuje wysoko. - W porządku piękna, jesteś gotowa, żeby zjeść trochę pulpetów i cannoli? - Całkowicie. Jego dłoń znajduje moją i razem wchodzimy przez rozświetlone, łukowate wejście San Gennero. - Mogę ci coś powiedzieć? - Oczywiście. – Ściska moją dłoń. - Nigdy wcześniej nie byłam na randce. Beau zatrzymuje się na ulicy i patrzy na mnie z zachmurzoną twarzą. - Przepraszam – mówi ledwie głośniej od szeptu. - Dlaczego przepraszasz? - Ponieważ w tym momencie, żałuję, że nie zabrałem cię na setki randek. Jego słowa są tak szczere, że nie wiem co mu odpowiedzieć. Przyciąga mnie do siebie, chowa twarz w mojej szyi i mnie przytula. Będąc przy nim i w jego ramionach, zastanawiam się co muszę zrobić i jak wiele życzeń muszę wypowiedzieć do gwiazd, żeby sprawić, aby to trwało wiecznie? - Dla twojej wiadomości, ja również nigdy nie byłem na randce.

Tłumaczenie nieoficjalnie: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 14 BEAU - Chcesz wejść na górę? Jestem pewny, że spędziłem właśnie jedną z najlepszych nocy w moim życiu. Nie umyka mi również, że spędziłem ją z Leilą. Wszystkie moje najlepsze noce były z nią związane. Spoglądając na nią, widzę powiewające rudoblond włosy i jej jasne, niebieskie oczy i jestem oczarowany. Bardzo chciałbym z nią pójść do jej mieszkania. Jednakże, wiedząc o tym wszystkim co chciałbym z nią robić, najlepiej będzie, jeśli tego nie zrobię. - Tak… ale nie zamierzam tego robić. - Och. – Opuszcza wzrok na swoje dłonie. Wygląda na zażenowaną. - Hej, słuchaj, nie rób tego – mówię i delikatnie przyciskam kciuk do jej brody, unosząc jej głowę, żeby na mnie spojrzała. – Naprawdę chcę wejść na górę, ale jeśli zamierzamy spróbować od nowa, to nie jest to odpowiedni czas… przynajmniej jeszcze nie. – Rzucam jej jednostronny uśmiech. Tak bardzo, jak chciałbym zobaczyć jak daleko może posunąć się ten wieczór, to wciąż mamy kilka rzeczy, o których musimy porozmawiać. Całkowicie unikaliśmy i ignorowaliśmy oczywistą prawdę. - Naprawdę świetnie się dzisiaj bawiłam. – Sięga i przebiega dłonią po mojej ręce. - Ja również. - Zadzwonisz do mnie? – Patrzy z taką nadzieją, że boli mnie klatka piersiowa. Chce, żebym do niej zadzwonił. Chce mnie. - Tak. Na jej twarzy pojawia się uśmiech i jej oczy rozjaśniają się. - Ok, więc dobranoc. – Staje na palcach u stóp i nachyla się do przodu. Jej usta delikatnie ocierają się o moje. Ten pocałunek jest słodki, tak jak ona. Och, co ta dziewczyna mi robi. - Dobranoc, Leila. – Wpycham ręce do kieszeni, a ona powoli odsuwa się ode mnie.

Obserwuję, jak Leila wchodzi do budynku i nienawidzę tego uczucia, które pojawia się w moim żołądku. Tak bardzo, jak staram się zostawić przeszłość za sobą, zastanawiam się, czy kiedykolwiek przeboleję to, w jaki sposób mnie zostawiła. Zaraz przed tym, jak drzwi się zamykają, Leila odwraca się i jeszcze raz delikatnie macha do mnie na pożegnanie. Mrugam do niej i moja klatka piersiowa boli ponownie. Kierując się w stronę mojego mieszkania, jestem pochłonięty myślą, że mógłbym być w tej chwili z nią na górze. Wiem, że to nie jest odpowiedni czas, ale jej skóra, krągłości, uczucie, które mam dotykając jej, dźwięki które wydaje… to wszystko powoduje, że wracam pamięcią do ostatniej nocy, którą z nią spędziłem zanim przeniosła się tutaj z Drew i Ali.

Grant, w typowym dla siebie stylu urządził imprezę na pożegnanie Drew, Ali i Leili. Drew i Ali wynajęli już swoje mieszkanie, a Leila planuje zatrzymać się u nich, do czasu aż akademiki w jej szkole będą już otwarte. Zdecydowali, że nie potrzebują dwóch samochodów, więc wszyscy troje pojadą autem Ali, a Drew zostawi tutaj jeepa. Mój brat wynajął ekipę od przeprowadzek, żeby przeniosła ich rzeczy i mieszkanie powinno być urządzone do czasu, aż dotrą na miejsce. Wchodząc na imprezę, skanuję tłum i robię głęboki wdech. Naprawdę nie chciałem tutaj dzisiaj przychodzić, ale próbuję odstawić na bok uczucia, które mam w związku z ich wyjazdem. Wszyscy są tak podekscytowanie ich przeprowadzką do Nowego Jorku i tak, ja również jestem, ale uczucie straty przewyższa jakąkolwiek radość. Przebiegając wzrokiem po tłumie, nie mogę powstrzymać nachmurzenia, kiedy myślę, jak inaczej będzie teraz wszystko wyglądało. Jest tutaj wielu absolwentów, którzy za kilka tygodni wyjadą. - Beau! Chodź tutaj!- Słyszę, jak Ali przekrzykuje muzykę. Znajduję ją razem z Drew w naszym stałym miejscu przy ognisku. Koło Ali siedzi Leila i moje serce przyspiesza od samego patrzenia na nią. Uderzamy się z Drew przedramionami i siadam. Patrzę na Ali, a ona się uśmiecha. Wie, co nadchodzi. - Wiedziałeś, że gwiazdy tak naprawdę nie błyszczą? Ich światło przechodzi przez atmosferę i zostaje odbite zanim dociera do naszych oczu, sprawiając, że wydają się, jakby błyszczały.

- Och Malutka, nigdy mnie nie pobijesz, jeśli chodzi o informacje o gwiazdach. – Uśmiecham się do niej ironicznie. – Wiedziałaś, że nie ma czegoś takiego, jak spadająca gwiazda? To co widzimy to meteor, który jest niczym innym jak skałą i odłamkami pozostawionymi po asteroidzie, który uderza w atmosferę i spala się. Efekt wygląda jak spadająca gwiazda. Więc wszystkie te lata, kiedy byliśmy dziećmi i wypowiadaliśmy życzenia były tak naprawdę poniekąd bezsensowne. Taa, po tym, jak to powiedziałem, słysząc ton własnego głosu zdaję sobie sprawę, jak bardzo jestem wkurzony. Może nie powinienem był przychodzić. Spoglądam na Leilę i widzę, że moje słowa musiały zranić jej uczucia. Wszystko jedno, ona zraniła moje wystarczająco dużo razy. Zaległa wokół nas cisza. Ali patrzy na mnie swoimi wielkimi, brązowymi oczami. Są smutne. Nie powinna być przeze mnie smutna. Jest, jak jest. - Wydry morskie trzymają się za łapki, kiedy śpią, żeby się od siebie nie oddaliły – mówi bardzo niewinnie, swoim słodkim głosem. Napięcie pęka, pada kilka „ach” i wszyscy wokół nas wracają do swoich poprzednich rozmów. - Czemu tak długo cię nie było? – pyta Drew. Relaksuję się w krześle. - Nie wiem. Początkowo nie planowałem przychodzić. – Patrzę na niego i on wie. Nic więcej nie musi być pomiędzy nami powiedziane. On mnie rozumie i wie, że ta ostatnia impreza jest dla mnie trudna. - Cóż, ja się cieszę, że przyszedłeś. – Ali nachyla się i ściska moją rękę. Delikatnie się do niej uśmiecham i ani razu nie patrzę na Leilę. Większość imprezy przebiega typowo, tak jak wszystkie inne. Przyrządzonym przez Granta drinkiem wieczoru jest Manhattan. Kupił tani Bourbon i zmieszał go ze słodkim wermutem i bitters1. Wyobrażam sobie, że jeśli jest odpowiednio przygotowany, to nie smakuje najgorzej, ale on zrobił tego cały pojemnik wielkości lodówki turystycznej i smakuje po prostu okropnie. W końcu domieszano do tego wiśniową grenadynę i powoli ludzie zaczynają to pić. Leila przez większość wieczoru jest zamknięta w sobie. Odzywa się, kiedy ktoś coś do niej powie, ale ogólnie jest dość cicha, bardziej niż zazwyczaj. Staram się nie zauważać jej i tego co robi, ale nie mogę się powstrzymać. Ma na sobie krótką, niebieską, letnią sukienkę, która idealnie na niej leży. Ta sukienka i jej długie nogi sprawiają, że mam różnego rodzaju myśli. Myślałem, że po balu sytuacja pomiędzy nami może się zmienić, ale ponownie, tak się nie stało. Nie wiem dlaczego mam taką nadzieję na zmianę, powinienem już do teraz wiedzieć lepiej. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy Leila zostawiła mnie rano dwa razy, jakby nic się nie wydarzyło. Z dnia na dzień ciągle traktuje mnie, jakbym był dla niej kolejnym, 1

Bitters- gorzkie wódki, posiadające specyficzny smak lub zapach, stosowane jako składnik cocktaili.

przypadkowym facetem, a nie kimś, kto rzekomo znaczył kiedyś dla niej tak wiele. Nie rozumiem tego, naprawdę nie. Schodząc w dół pomostu, wchodzę na naszą łódź. Cały ten śmiech na imprezie zaczyna mnie wkurzać i naprawdę muszę wycofać się na kilka minut. Kiedy myślę o jutrzejszym dniu, nie czuję żeby zostało cokolwiek, z czego można by się było śmiać. - Hej, co ty tutaj robisz? – Otwieram oczy i widzę stojącą na pomoście Leilę. Nie ważne, jak wiele razy na nią patrzę, za każdym razem powoduje, że moje serce zamiera. Smutek, który czuję tylko się nasila. Spoglądam w niebo i zauważam Trójkąt Letni. Wolę patrzeć na gwiazdy, niż na nią. Patrzenie na nią boli. - Nic wielkiego, po prostu na chwilę zdecydowałem się wycofać. - Masz coś przeciwko, żebym się przyłączyła? – Do dziś, Ali jest jedyną dziewczyną która kiedykolwiek była na tej łodzi. Ponownie na nią spoglądam i waham się. - Pewnie. - Właściwie… chodźmy stąd i przejdźmy się po plaży. Pójdziesz ze mną na spacer? – Przyglądam się jej ostrożnie. Przez tygodnie ledwo się do mnie odzywała, a dzisiaj w ogóle. - Dlaczego? – Musiałem ją zapytać. Rumieni się i odwraca wzrok. - Z pewnego powodu, po prostu wydaje się to ważne, skoro wyjeżdżam… nie wiem. Czuję, jakby jedno z moich ostatnich wspomnień związanych z tym miejscem powinno być z tobą. Nie mogę się z tym kłócić i szczerze mówiąc ja również chcę, żeby jej ostatnie wspomnienie dotyczyło mnie. - Ok. – Ciągle nie jestem w stanie jej odmówić. W ciszy, wracamy razem wzdłuż pomostu. Widzi nas Ali i obserwuje, jak przechodzimy przez boczne wyjście. Jej twarz nie ma żadnego wyrazu, więc nie mam pojęcia o czym myśli. Nie, żeby to miało jakieś znaczenie. Kiedy docieramy do Tahoe, otwieram jej drzwi, a ona wspina się do środka. Żadne z nas jeszcze nic nie powiedziało, kiedy wiozę nas w stronę końca wyspy. Powiedziała plaża, ale ja wiem, że miała na myśli Bean Point. Nie jestem pewny o czym myśli, ale to na czym skupia się mój mózg to to, że nie wiem kiedy ją znowu zobaczę. Wyjeżdża… znowu. I chociaż nigdy jej tego nie powiem, tym razem to również boli.

Parkuję samochód. Wysiadamy i chwytam koc z tyłu samochodu. Leila przeszła już przez wejście i po prostu stoi tam gapiąc się w ciemność. Powiewa bryza. Rozwiewa jej włosy i tył jej sukienki delikatnie unosi się, pokazując mi więcej jej zjawiskowych nóg. Kiedy do niej podchodzę, utrwalam w pamięci ten obrazek. Po długiej ciszy Leila w końcu na mnie patrzy, a w jej oczach pojawiają się łzy. - Beau… - Nie Leila. Jaki to ma sens? Smuci się i wzdycha. Rozumiem, jak ona się czuje, naprawdę, ale tak jak powiedziała, to ma być jej ostatnie wspomnienie z wyspy i nie chcę, żeby było złe. Chwytam jej dłoń, splatam nasze palce i razem przechodzimy pod baldachimem drzew, przez wydmy i w stronę wody. Jest czerwiec, to znaczy, że jest sezon lęgowy żółwi morskich, więc wszystkie światła na wyspie są wyłączone. Spoglądam w niebo i uśmiecham się widząc, jak jasny jest księżyc i gwiazdy. Oczywiście, że widać gwiazdy. - Pamiętasz te wszystkie razy, kiedy tutaj przychodziliśmy i obserwowaliśmy gwiazdy? - Mmm hmm. – Od ostatniego razu, kiedy tu byliśmy, już wie, że ja ciągle tu przychodzę, ale nie ma mowy, żebym jej powiedział, że przychodziłem tutaj co najmniej raz w tygodniu przez ostatnie cztery i pół roku. Zawsze się za to nienawidziłem, ale po prostu nie mogłem trzymać się z daleka. - Naprawdę miałeś na myśli to, co powiedziałeś o spadających gwiazdach? - Sam już nie wiem. – To najlepsza i najbardziej szczera odpowiedź, jaką mogę jej dać. Powoli obchodzimy wierzchołek wyspy i wracamy. Oboje jesteśmy cicho, obserwując jak fale obmywają brzeg. Ciągle trzymam jej dłoń i od czasu do czasu opiera się o moją rękę. Kiedy docieramy do ścieżki, Leila pociąga moją dłoń, powodując, że się zatrzymuję. - Nie chcę jeszcze wracać. Możemy po prostu posiedzieć tutaj, jak kiedyś? - Dlatego zabrałem koc. Nie byłem pewny, jak długo chciałaś tu być. - Nie obchodzi mnie jak długo… chcę po prostu być z tobą. Wchodzimy pomiędzy wydmy i rozkładam koc na płaskiej powierzchni. Leila siada pierwsza i nie mogę powstrzymać się od gapienia na nią. Część mnie jest bardzo szczęśliwa, że z nią tutaj teraz jestem, ale inna część mnie cierpi wiedząc, że kiedy wzejdzie słońce ona zniknie i będzie udawała, że ta noc nigdy nie istniała.

- Zamierzasz się do mnie przyłączyć? – Spogląda na mnie. - Taa, przepraszam. – Siedząc koło niej tutaj, gdzie nikogo nie ma i nikt nie może nas zobaczyć, pośrodku tego całego owsa morskiego, moje ciało zaczyna wrzeć ze świadomości. - Mogę ci zadać pytanie? – Nie patrzy na mnie. Wpatruje się w wodę. - Pewnie – mówię, kładąc się na kocu i wkładając ręce pod głowę. - Co się z nami stało? – pyta łagodnie. - Wiesz co się z nami stało. Byłaś tam… - Po prostu nie rozumiem. Dlaczego ty nie… Nie mogę się z nią w to zagłębiać. Nie teraz. Przesuwam dłoń i kładę ją na jej plecach. - Hej – mówię do niej. Odwraca swoje ciało w moją stronę i patrzy na mnie. Widzę w jej oczach błyszczące łzy i czuję się dokładnie tak samo. - Nie róbmy tego dzisiaj, ok? Jest naprawdę piękna noc i dlatego, że wyjeżdżasz… wolałbym zapamiętać to w ten sposób, z tobą pod gwiazdami, mogłabyś? Leila potakuję i pociągam ją. Przenosi ciężar ciała, zwija się w kłębek przy moim boku i kładzie głowę na mojej piersi. Mija czas, a ja przebiegam dłonią w górę i dół jej ręki, którą na mnie narzuciła. Jej dłoń przebiega po mojej klatce piersiowej i w dół mojego brzucha. Nie ma szans, żebym mógł powstrzymać reakcję, którą wywołuje ten ruch – mięśnie mojego brzucha napinają się i całe moje ciało zamiera. - Beau… - Mmm hmm. Waha się zanim mówi i jej palce wplątują się w moją koszulkę. - Chcę, żebyś był moim pierwszym – mówi to tak cicho, że jestem pewny, że nie powiedziała właśnie tego, co myślę. Nic nie odpowiadam i Leila sztywniej, odsuwa się ode mnie, siada i owija ręce wokół nóg. Ponownie patrzy w stronę wody, a jej twarz jest taka smutna. - Czekaj. Co? – Siadam, więc jestem bardziej na jej poziomie. Patrzy na mnie. Na jej twarzy wypisane jest zażenowanie i jestem pewien, że na mojej widzi dezorientację. - Chcę, żebyś to był ty – szepcze ponownie.

- Chcesz, żebym był czym? – Powiewa wiatr i zatykam jej za uszy kilka kosmyków włosów. Ona nic nie mówi. Patrzy na mnie z niepokojem. - Lei, nie wiesz o co mnie prosisz. - Wiem o co proszę. Nie robiłam nic, oprócz myślenia o tym i … proszę, to musisz być ty. Rozumiem dlaczego to mówi, naprawdę. Pomimo wszystkich problemów, które mieliśmy przez lata, zawsze było między nami to połączenie i przyciąganie. Wracam myślami do czasu, kiedy byliśmy młodsi. Wtedy zrobiłbym dla niej wszystko i wydaje się, że teraz również zrobię. Przez chwilę pochyla się i opiera czoło o moje. Ma zamknięte oczy, a jej dłoń dotyka mojej twarzy. Jej palce są nieruchome, a puls delikatnie uderza w moją skórę. Bije szybko i pasuje do mojego. Leila delikatnie wzdycha i wdycham słodycz jej oddechu. Jest zdenerwowana, ale ja również. Nie zamierzam sprawić, żeby błagała. Jestem pewny, że wystarczająco trudno jej było zapytać mnie o to i prawda jest taka, że ja również tego chcę. Zawsze jej chciałem. Pochylam się, moje kciuki unoszą jej brodę, a moje usta ocierają się o jej. Leila wplątuje palce w moje włosy, przyciągając mnie bliżej. To oficjalne… przepadłem. - Proszę, kochaj się ze mną – mamrocze przy moich ustach. Delikatnie się przesuwam, odchylam się od niej i patrzę w jej piękną twarz. Zawsze tak łatwo było mi ją odczytać, więc muszę mieć pewność, że ona naprawdę tego chce. Jej oczy są ciepłe i podekscytowane. Delikatnie się do mnie uśmiecha i właśnie tu, pod gwiazdami zakochuję się w niej na nowo. - Ok – szepczę. Jej uśmiech się powiększa. Moje palce kreślą szlak w dół jej szyi, przez obojczyk i do krągłości jej piersi. Spędziłem nieskończoną ilość czasu fantazjując o tym, jakby to było skosztować jej skóry, widzieć ją, być z nią i teraz w przeciągu dwóch miesięcy dała mi to wszystko – całą siebie. Powoli, drżącymi palcami pociągam za ramiączko jej sukienki i ześlizguję z jej ramienia. Tylko ten mały odcinek skóry, to wgłębienie gdzie łączy się jej obojczyk, szyja i ramię jest cholernie seksowny. Obniżam usta, mój język przesuwa się po jej skórze, a ona jęczy. Całuję i liżę szlak wzdłuż jej szyi, wracając do ust. Nie waha się oddając mi pocałunek. Ona naprawdę tego chce.

Leila leży na plecach, a ja się nad nią nachylam. W świetle księżyca, z takiego bliska mogę doskonale zobaczyć każdy jej szczegół – nawet jej malutkie piegi. - Jesteś taka piękna. - Ty również – szepcze w odpowiedzi. Moje serce się ściska, ponieważ zastanawiam się, czy ciągle by tak myślała, gdyby zobaczyła mnie całego. - Wszystko w porządku? - pyta mnie. - Taa, przepraszam – mówię, mrugając i odganiając ten obraz. - Myślałam, że na sekundę cię tu straciłam. - Nie, jestem tu. Bardzo tu jestem. Leila pociąga mnie w dół i jej wargi oraz usta kradną mój oddech. Staram się pamiętać o oddychaniu, ale będąc tak blisko niej i wiedząc co ma się wydarzyć, ciągle o tym zapominam. Moje dłonie przesuwają się po jej piersiach i zatrzymuję się, żeby przyswoić zmiany, które zaszły w jej ciele w ciągu ostatnich kilku lat. Jej ciało naprawdę jest czymś niesamowitym i jeszcze bardziej podnieca mnie myśl, że będę z nią to zrobić. Moje kciuki przebiegają po niej przez materiał sukienki i jej uścisk na mnie zacieśnia się. Ściągając drugie ramiączko, moje palce przesuwają się po piegach na jej obojczyku i zagłębiają się w krawędzi jej sukienki. Powoli ściągam ją w dół i zostawiam jej klatkę piersiową w niczym, poza stanikiem bez ramiączek. Jej oddech trochę przyspiesza, kiedy pochylam głowę i przejeżdżam nosem po jej skórze. Jest taka ciepła i pachnie cholernie dobrze. Odsuwając miseczkę jej biustonosza, otrzymuję moje pierwsze intymne spojrzenie na Leilę. Brak mi słów na jej perfekcję. Idealnie wypełnia moją dłoń. Delikatnie ściskam jej pierś i nie mogę już dłużej czekać, żeby jej spróbować. Moje usta zamykają się na niej, a ona wygina plecy w łuk i jęczy. To najbardziej seksowna rzecz, jaką w życiu słyszałem. Poświęcam taką samą ilość czasu na obie piersi, nie mogąc się nią nacieszyć. W końcu zakładam jej stanik na miejsce i wracam do jej ust. Kilka tygodni temu połączył nas idealny pocałunek i teraz nie ma pomiędzy nami żadnego wahania. Tylko całkowite pragnienie. Wplątuję palce w jej włosy i żadna część jej ust nie pozostaje niezbadana. Jej wargi są tak miękkie i smakuje lepiej, niż wszystko co do tej pory próbowałem. Moja potrzeba, żeby całkowicie pochłonąć każdą jej część jest przytłaczająca.

Leżę obok niej, jej dłoń przesuwa się z mojego biodra, przez mój brzuch i zjeżdża niżej. Nie da się ukryć, jak bardzo pragnę z nią być. Ostrożnie, jej palce ocierają się o mnie i chwyta mnie przez dżinsy. Naciskam na jej dłoń. To takie dobre uczucie, być przez nią dotykany. W tym samym czasie delikatnie pieszczę jej udo, przesuwając sukienkę do góry. Powoli moje palce suną pomiędzy jej nogi. Jej odruch zmusza ją do próby zaciśnięcia ich na ułamek sekundy, ale otwiera je dla mnie szeroko. Moje palce prześlizgują się coraz wyżej po jej gładkiej skórze, aż docierają do krawędzi jej koronkowej bielizny. Kładąc na niej dłoń, przejeżdżam nią na jej tyłek i z powrotem do przodu. Leila wzdycha, kiedy moje palce pocierają jej wrażliwe miejsce. Odsuwając się, patrzę w jej piękną twarz i uśmiecham się. Odwzajemnia uśmiech i odpina mój pasek. Skóra łatwo się poddaje. Odpina guzik i rozsuwa zamek. Nie mogę uwierzyć, że to ma się wydarzyć, a potem się dzieje. Jej dłoń znajduje swoją drogę do moich spodni i owija się wokół mnie. Chwilowo zamieram, kiedy zgłębia moje ciało, a potem zaczyna poruszać ręką w górę i dół. Przysuwa się do mnie jeszcze bliżej i moje palce wślizgują się pomiędzy jej nogi. To wytrąca mnie z mojego letargu. Delikatnie odsuwam na bok jej bieliznę, pocieram o nią palcami i daję im czas, żeby zapamiętały każdy szczegół. Jest taka miękka i wrażliwa, kiedy wślizguję się w nią tam i z powrotem. Jeśli myślałem, że będzie czuła się niekomfortowo, kiedy ją dotykam, to mój niepokój znika na widok błogości, która rozprzestrzenia się na jej twarzy. Nie jestem pewien ile czasu mija, kiedy leżymy tam, ucząc się i ciesząc tym, jak to jest czuć się nawzajem i jak reagujemy na swój dotyk. Jej dłoń porusza się w idealnym tempie i z idealną ilością natężenia, a jej usta, kiedy mnie całuje doprowadzają mnie do szaleństwa. Jestem tak blisko przekroczenia granicy i czuję, że ona również. Celowo odzwierciedlam ten ruch, a jej oddech przyspiesza. Leila odwraca głowę i chowa ją w mojej szyi, a jej dłoń zatrzymuje się na mnie. Kręcąc biodrami przy mojej dłoni, wygina plecy w łuk i delikatnie jęczy. Każdy jej mięsień napina się i ja robię to samo. Niezmiennie uważam, że jest to najseksowniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem. Jej ciało płonie. Mogę poczuć każde miejsce, w którym jej puls o mnie uderza w ogłuszającym tempie. Puls w jej szyi opartej na moim ramieniu, w nadgarstku, który znajduje się na moim podbrzuszu i oczywiście ten, który czuję na mojej dłoni. Na mojej twarzy rozciąga się uśmiech i przepływa przeze mnie fala dumy, że mogę sprawić, że ona czuje się

w ten sposób. Leila mnie posiada, zawsze tak było, ale w tym momencie, właśnie tu, właśnie teraz, czuję, że ona również do mnie należy. W końcu jest moja. Leila się relaksuje, a ja siadam. Nie mogę już tego dłużej znieść. Przesuwając się pomiędzy jej nogi, siadam na piętach i spoglądam na nią. Jej usta są spuchnięte, po gwałtownych pocałunkach, ma zaróżowione policzki i ciężko oddycha. Jej oczy są tak duże i rozpromienione, że jeśli nie wiedziałbym lepiej, to pomyślałbym, że błyszczy w nich miłość. Sięgając pod jej sukienkę, chwytam jej majtki i ściągam je w dół. Nie wiem które z nas bardziej drży. Wyciągam z portfela prezerwatywę, a ona obserwuje każdy mój ruch, kiedy ją zakładam. - Jesteś tego pewna? – pytam, pochylając się nad nią. - Tak – szepcze. Czubek mojego penisa ociera się o nią i myślę, że jest duża możliwość, że mógłbym umrzeć w tym momencie. Delikatnie się w nią wciskam, ona zamyka oczy i ponownie jęczy. - Beau, to takie cudowne uczucie. Chwytam w dłonie jej głowę i jej piękne, niebieskie oczy ponownie otwierają się i blokują z moimi. Wie, co nadchodzi i mam nadzieję, że widzi, jak jest mi przykro, że muszę ją zranić. Powoli poruszam się do przodu i do tyłu, pozwalając jej dopasować się do mnie, za każdym razem popychając głębiej, aż w końcu cały się w nią wślizguję i pokonuję ostatnią barierę. To niesamowite uczucie i moje ciało krzyczy na mnie, żebym się ruszył, ale moje serce każe mi się zatrzymać, kiedy zdaję sobie sprawę, że właśnie teraz, kiedy sprawiłem, że jest moja, ona wyjeżdża. W moim gardle formuje się gula, a ona sztywnieje pode mną. Przestaję oddychać, żeby utrzymać nas całkowicie nieruchomo. - Z tobą ok? – pytam ją, ledwie szepcząc. Ma mocno zaciśnięte oczy. - Mmm hmm. Tylko daj mi sekundę. – Jej głos drży. Sekunda. Mógłbym dać jej wieczność. Przesuwa się delikatnie, kiedy zaczyna się pode mną relaksować, a ja walczę ze sobą. - Lei, musisz leżeć całkowicie nieruchomo, albo pozwól mi się poruszyć ponieważ nie wiem, czy będę w stanie długo wytrzymać. Ponownie otwiera oczy i delikatnie się do mnie uśmiecha. - Jest ok. Już dostałam to o co prosiłam… ciebie.

Opuszczam głowę i moje usta ocierają się o jej. - Leila… - Moja klatka piersiowa boli. - Wiem Beau – mówi ze łzami w oczach. Chowając głowę w zgięciu jej szyi, powoli się z niej wysuwam. To takie dobre uczucie. Instynktownie, chcę ją chwycić i się poruszyć, ale tutaj nie chodzi tylko o mnie i ta chwila jest czymś o wiele więcej niż instynktem. Delikatnie, pod gwiazdami, zaczynam kochać się z jedyną dziewczyną, którą kiedykolwiek kochałem. Jej ruchy dopasowują się do moich, jakbyśmy urodzili się, żeby być razem w ten sposób. Czucie jej, jej dotyk, smak, dźwięki, które wydaje sprawiają, że wiem, że obudzę się w środku nocy wspominając i na nowo odtwarzając tę chwilę z nią. Całuję Leilę i nie wiem, gdzie zaczyna się jedno z nas, a kończy drugie. Jesteśmy całkowicie połączeni. W mojej głowie jesteśmy jakby okręgiem, pierścieniem, jesteśmy dwójką idealnych połówek, które tworzą całość. Leila unosi nogi , owija je wokół mojego pasa i jestem zniszczony. Nie mógłbym się powstrzymać, nawet jeślibym próbował. Poruszamy się razem dokładnie tak, jak tego potrzebuję. Każda część mnie jest napięta do takiego stopnia, że jest to prawie nie do wytrzymania. Potrzeba tego, potrzeba jej, ścigam uwolnienie na tak wiele sposobów. Trzymając jedną rękę koło jej głowy, dla podtrzymania mojego ciężaru, moją drugą dłoń ześlizguję pod nią, żeby unieść jej biodra w górę i mój świat eksploduje. Jak zawsze z Leilą, mój świat wybucha kolorami i te małe iskry, jedna po drugiej lądują na mojej skórze. Zwalniam, żeby przetrwać to znakomite uczucie i Leila zaciska wokół mnie nogi, żeby zatrzymać mnie w miejscu. - Nie wychodź jeszcze, proszę. - Ok, nie zrobię tego. – Ciągle ciężko oddycham i kładę głowę na kocu, obok niej. Coś mokrego uderza w mój policzek, odwracam się i widzę, że z zamkniętych oczu Leili wypływają łzy. Całuję jej twarz, scałowuję łzy i splatam nasze palce razem. - Dziękuję – mówi do mnie i wszystko co mogę wymyślić w odpowiedzi to to samo. - Dziękuję. Nie jestem pewny jak długo leżałem tam z Leilą w moich ramionach. Ta noc na stałe wyryła się nie tylko w mojej głowie, ale również w moim sercu – dźwięk wody, powiewający na wietrze owies morski i nieskończona ilość gwiazd na niebie.

W pewnym momencie, śpiąc, Leila odsunęła się ode mnie i przekręciła się na bok twarzą do mnie. To ten ruch mnie obudził, pozostawiając mnie z uczuciem całkowitej bezbronności. Nawet w moich najdzikszych snach, nigdy nie sądziłem, że ta noc może się tak skończyć. Z pewnością, to powinien być nasz początek. Światło księżyca jest wystarczająco jasne, że mogę wyryć sobie w pamięci każdy szczegół jej pięknej twarzy. Wieje delikatny wiatr, a jej włosy łagodnie unoszą się na jej skórze. Jej rzęsy opierają się na policzku, a usta są delikatnie otwarte. Dla mnie zapiera dech w piersiach. Nie ma na tej planecie kobiety, którą można by w ogóle z nią porównać. Przyglądam się jej, przez jak się wydaje godziny i w końcu przewracam się na plecy i wpatruję w gwiazdy. Natychmiast widzę Trójkąt Letni, Skupiając się na Wedze, piątej najjaśniejszej gwieździe, przypominam sobie, że gwiazdozbiór Liry także ma Mgławicę Pierścień. Pierścień. Tylko, że ten pierścień nie oznacza zjednoczenia, oznacza rozpad. Reprezentuje śmierć gwiazdy i kiedy się spala wydziela pierścień błyszczącego gazu. Moje serce chmurzy się, ponieważ to wszystko przypomina mi, że nieważne co, wszystko się kończy. Muszę wstać i od niej odejść. Nie mogę tu leżeć, spać i mieć nadzieję, że ona będzie tu rano. Wiem, że jeśli ja zostanę, to ona nie. A po dzisiejszym wieczorze, to by mnie zniszczyło. To dosłownie najgorsze uczucie na świecie, to ciągłe przypominanie, że nie znaczę dla niej wystarczająco dużo. To nie tak, że próbuję ją zranić, bo tak nie jest. I to nie tak, że mi na niej nie zależy, bo zależy. Zależy mi za bardzo. Ale w pewnym momencie muszę zacząć myśleć o sobie. Może chciałaby, żebym został, a może nie. Po tych kilku ostatnich porankach, które mieliśmy razem, może po prostu jej ulży, kiedy się obudzi i zobaczy, że mnie nie ma. Mogę mieć tylko nadzieję, że nie będzie odwrotnie. Ale ponownie, ona jutro wyjeżdża. Co dobrego wyszłoby z tego, gdyby teraz zmieniła swoje nastawienie… nic. Kiedy promienie słoneczne powoli zaczynają rozświetlać niebo, bardzo ostrożnie odsuwam się od niej. Boję się, że jeśli poleżę tu trochę dłużej to Leila się obudzi, ale nie było mowy, żebym zostawił ją tutaj samą w nocy. Odpinam i ściągam koszulę, którą miałem zarzuconą na t-shirt i delikatnie ją okrywam. Nie jest tak naprawdę chłodno, ale nie jest również ciepło. Kto wie, może będzie trzymać się tej koszuli, żeby o mnie pamiętać. Odchodząc od niej moja klatka piersiowa zaciska się aż do bólu. Wciskam dłonie w kieszenie i łzy zamazują moje oczy. Leila dzisiaj wyjeżdża i zabiera ze sobą moje serce. Nie wiem kiedy ponownie ją zobaczę, ani czy w ogóle do tego dojdzie. Tak, ona i Ali są przyjaciółkami, ale ludzie się zmieniają i oddalają się od siebie. Wiem, że jest duże prawdopodobieństwo, że pozna kogoś nowego i odsunie mnie w niepamięć razem z jej innymi wspomnieniami z przeszłości. Wspomnieniem, to tym się stanę.

To było pożegnanie. Teraz widzę, co próbowała powiedzieć. W tej nocy chodziło o pożegnanie i niczego nie żałuję. Cóż, może chciałbym potrzymać ją w ramionach trochę mocniej i trochę dłużej. Kiedy ją obserwuję, zaczyna się poruszać. W każdej minucie może się obudzić i wiem, że to czas, żebym odszedł. Łzy, jedna po drugiej zaczynają toczyć się po mojej twarzy. W sercu, mówię jej, że zawsze będę ją kochał i bez końca będę za nią tęsknił. Odwracam się i zmuszam stopy do poruszenia, stawiając jedną przed drugą. Chłód porannego piasku wnika w moje palce i mimowolnie drżę. Wracam myślami do bólu, który czułem cztery lata temu, za pierwszym razem, kiedy mnie zostawiła, chociaż teraz jest inaczej, to boli równie mocno.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 15 LEILA - Więc, co robimy w weekend? – pyta mnie Charlie, opadając na kanapę i włączając telewizor. Mieszkanie z nim przypomina mi trochę mieszkanie z moim tatą. Tak bardzo, jak Charlie kocha modę i projektowanie, jest też całkowitym facetem. ESPN1 rozbrzmiewa głośno po pokoju. Ścisza i rzuca pilota koło siebie. - Nic, wzięłam kilka zmian w kawiarni – mówię, wkładając naczynia po śniadaniu do zmywarki. Charlie i ja polowaliśmy na to mieszkanie przez dwa miesiące. Chcieliśmy mieszkać blisko szkoły, żebyśmy nie musieli przedzierać się przez wiele przecznic. Miejsce które w końcu znaleźliśmy znajduje się niedaleko ulicy MacDougal. Nie jest duże, ale dla nas w porządku. Budynek w którym mieszkamy mieści się po przeciwnej stronie co NYU 2 i wszystkie mieszkania które się w nim znajdują w większości są zajęte przez studentów. - Dlaczego? - Ponieważ potrzebuję pieniędzy. Wydałam więcej, niż powinnam na materiały potrzebne do pokazu i teraz za to płacę, gra słów była zamierzona. - Wiesz, założę się, że gdybyś przyjrzała się szczegółom twojego stypendium, to mogłabyś znaleźć tam informację, że uwzględnia ono coś takiego jak zaopatrzenie. Wiem, że większość stypendiów uwzględnia podręczniki, więc dlaczego materiały i nici również nie miałyby się liczyć? - Możesz mieć rację. Nigdy nie próbowałam rozgryźć tych wszystkich drobnych szczegółów. Skoczę później do budynku administracyjnego. - Więc, jak twój mężczyzna? – Charlie rzuca mi znaczący uśmieszek. Na wspomnienie o Beau na moich policzkach wykwita rumieniec. - Z nim dobrze – mówię, wchodząc do salonu, żeby usiąść z nim na kanapie.

1 2

ESPN - amerykańska całodobowa stacja telewizyjna poświęcona tematyce sportowej. NYU - Uniwersytet Nowojorski, największa szkoła wyższa w Nowym Jorku i jedna z największych w USA.

- To wszystko? Tylko tyle zamierzasz mi zdradzić? - Tak naprawdę nie ma jeszcze dużo do powiedzenia. - Ale spędziłaś z nim sporo czasu. – Sformułował to jako stwierdzenie ale mogłoby to być również pytanie. - Wiem. Powiedział, że nadrabia stracony czas w zakresie randek. - Cóż, to romantyczne. – Charlie ponownie się do mnie uśmiecha. - Tak myślę. Kupił mi nawet te kwiaty, o tam. – Wskazuję na nową, białą orchideę stojącą na oknie. Tak bardzo, jak kocham fiolet, cieszę się, że kupił białą. Jest świeża, czysta i nowa, tak jak my. Plan jest taki, żeby zimową porą trzymać ją w środku i blisko okna. Zobaczymy czy przetrwa, czy nie. - Każdego dnia lubię go coraz bardziej. - Ja również. - Więc, zapytałaś go już? Nie zdając sobie z tego sprawy, opuszczam dłonie na kolana i zaczynam stukać o nie palcami. Myśl o wracaniu do przeszłości z Beau, powoduje, że się denerwuję. - Nie, nie rozmawialiśmy o niczym. – Przerywam i ponownie spoglądam na orchideę. – Wszystko dobrze się pomiędzy nami układa. Rozmawia ze mną, chce spędzać ze mną czas i uczę się tego, jaki jest teraz. Boję się, że jeśli wspomnę o przeszłości, to przede wszystkim przypomnę mu dlaczego nie chciał ze mną być i to mogłoby wszystko zrujnować. - Powinnaś go wkrótce zapytać. Im więcej spędzasz z nim czasu, tym bardziej to co ma do powiedzenia może cię zranić. Poza tym, cokolwiek powie może wpłynąć na to, co do niego czujesz. Nie chciałabyś wiedzieć? - Czasami myślę, że tak, chciałabym wiedzieć dlaczego myślał, że nie zasługiwałam nawet na pożegnanie, ale potem przychodzą inne dni, kiedy wszystko wydaje się idealne i właściwe i po prostu nie chcę przebijać tej bańki. - Leila, bazując na tym, co mi powiedziałaś nie powinnaś się martwić, że bańka pęknie, ona eksploduje. Chmurzę się na niego, a on odwraca się ponownie w stronę telewizora. - Och! Widziałaś to? On nie tylko zablokował tego kolesia, on go zmiażdżył! Charlie zawsze kochał piłkę nożną, ale przyjaciel Beau, Nate powiedział nam na imprezie u Ali, że jego brat Reid gra w NFL1 dla drużyny z Jacksonville i to, oczywiście

1

NFL - największa zawodowa liga futbolu amerykańskiego.

zachwyciło Charlie’go. Kiedy wróciliśmy po imprezie do domu, oglądał filmiki na youtube, na których grał Reid i Charlie natychmiast stał się jego fanem. - Ty naprawdę mógłbyś siedzieć tutaj i oglądać to cały dzień, prawda? - Wiesz, że tak. Kręcąc głową, wstaję i podchodzę to stołu kuchennego, na którym leżą moje rzeczy. - Cóż, idę na zajęcia. - Weź płaszcz. Nadciąga zmiana pogody. - Dzięki… do zobaczenia później.

Dział rekrutacji jest dzisiaj zatłoczony. Po tym jak weszłam powiedziano mi, żebym wzięła numerek i usiadła. Siedziałam tam godzinę zanim mnie wezwano, tylko po to, żeby mi oświadczyć, że ponieważ wydział finansowy miał spotkanie, będę musiała czekać dłużej. Normalnie nie miałabym nic przeciwko, ale muszę dostać się do pracowni i zacząć mój projekt zaliczeniowy na koniec semestru. Pokaz mody zabrał dużo mojego czasu i chociaż kilku moich profesorów było przychylnych w związku z tym, inni nie byli. Dwie godziny później zostaję wezwana do innego biura na końcu korytarza i jestem delikatnie zła. - Dzień dobry panno Starling. Słyszałam, że masz kilka pytań związanych ze szczegółami twojego stypendium - mówi bardzo radosna pani zza biurka. - Tak. Zastanawiam się, co ono pokrywa. Wiem, że moje podręczniki są opłacane i moje mieszkanie w zeszłym roku również, ale czy zalicza się do tego również zaopatrzenie? - Cóż, pozwól, że wyciągnę i rzucę okiem na twoje konto. Notuje mój numer ubezpieczenia społecznego i obserwuję, jak przechodzi do innego pomieszczenia i zaczyna pisać na komputerze. Jej brwi strzelają do góry. Spogląda na mnie, kiedy podchodzi do szafy na dokumenty i wyciąga czerwoną teczkę.

- Ok panno Starling, nie jestem pewna dlaczego to nie było sprawdzone i dane ci wcześniej, ale zgaduję, że lepiej późno niż wcale. Otrzymałaś stypendium, ale nie jest ono tradycyjne. - Co ma pani na myśli? Kładzie teczkę na blacie pomiędzy nami i patrzy mi prosto w oczy. - To znaczy, że wszystkie twoje wydatki zostały opłacone przez dobroczyńcę. Dobroczyńcę? Ubiegałam się tylko o stypendium przez duże korporacje. Nie szukałam indywidualnej pomocy. Może jakiemuś członkowi zarządu którejś z tych firm spodobał się mój esej i zainteresował się. - Czy to jest powszechne? – pytam ją. - Mieliśmy kilka takich przypadków przez lata. Zwykle chodziło o jakiegoś absolwenta naszej szkoły, który chciał opłacić studenta. Nie powiedziano ci kiedy zostałaś przyjęta, że wszystkie twoje wydatki zostały pokryte? - Tak, to dlatego nie otrzymałam od szkoły żadnych rachunków. - Masz rację, ale nie powinnaś była za nic płacić. Twój dobroczyńca zaopatrzył cię w kartę kredytową. Nie jestem pewna, dlaczego ci jej nie wysłano, ale proszę, oto ona. – Wyciąga ją, żebym mogła zobaczyć. – Wszystkie twoje wydatki związane ze szkołą, wliczając koszty utrzymania na kampusie, czy poza nim, są opłacane z tej karty. - Co? Ale to szalone. Jak zostałam do tego wybrana? - Nagle w pokoju robi się cieplej, moje palce zaczynają się kurczyć i zaczynam je pocierać. - Nie jestem pewna. Och poczekaj minutkę, właściwie tu jest napisane, że dobroczyńca poprosił specjalnie o ciebie. - Kim on jest? – Muszę wiedzieć kto to zrobił, żebym mogła mu podziękować. - Nie powinniśmy ujawniać takich informacji. Jeśli dobroczyńca chciałby, żebyś wiedziała to by ci powiedział. – Uważnie mi się przygląda. – Oto twoja karta kredytowa. Wiesz, że jesteś szczęściarą. Bez zastanowienia, zamiast wziąć kartę, zabieram jej teczkę i odsuwam się poza jej zasięg. - Proszę mi to natychmiast oddać! – Kilka kartek wyślizguje się z teczki i upada na podłogę. Pochylam się, żeby je podnieść i spoglądam na jedną z nich. Jest to potwierdzenie przelewu środków pieniężnych dla szkoły od pana B. Hale. Pan B. Hale.

Sapię w szoku. Kobieta zamiera przede mną, ale ja nie mogę oderwać oczu od jego imienia. Powoli sięga i bierze ode mnie teczkę. Czerwienię się, kiedy ją oddaję, a moje oczy wypełniają łzy. Jak to zrobił? Dlaczego to zrobił? - Czy jest jakiś sposób, żeby zwrócić pieniądze? – pytam cicho. Moje gardło jest tak zaciśnięte, że boli kiedy mówię. - Nie, kochaniutka. – Patrzy na mnie współczująco. – Zakładam, że znasz tę osobę? - Tak. Czy jest jakaś możliwość, żeby zatrzymać te płatności? Ponownie kartkuje dokumenty. - Nie, on zapłacił całość. Oczywiście, że tak. Zaciskam dłonie w pięści. - Mogę proszę, dostać tę kartę kredytową? – Podnosi ją i podaje mi. – Dziękuję za poświęcony mi czas. Bez nawiązywania kontaktu wzrokowego, odwracam się i wychodzę ze szkoły, zmierzając prosto do pracowni. Charlie miał rację. Nadciągnęły chmury i temperatura drastycznie spadła. Owijam się szalikiem trochę ciaśniej i w moich oczach ponownie pojawiają się łzy. Nie rozumiem, dlaczego to zrobił. Po tym, jak ponownie przeprowadziliśmy się na wyspę, Beau bardzo jasno wyraził, że nienawidził mnie od lat. Od czasu do czasu, mogłam łapać go na tym, jak na mnie patrzył, ale zawsze się odwracał. Przez większość czasu udawał po prostu, że nie istnieję i to tak bardzo boli. Torturując mój mózg, staram się ustalić kiedy i gdzie Beau mógł w ogóle usłyszeć, albo dowiedzieć się o tym, że zostałam przyjęta do Parson. Nikomu nie powiedziałam, z wyjątkiem Chase’a, do czasu, aż miałam zapewnione pieniądze na szkołę. Chase nie powiedziałby mu. Zawsze byli przyjaciółmi, ale nie mogę sobie wyobrazić, że siedzą i o mnie rozmawiają. Chase był wkurzony tym, jak zmieniła się sytuacja pomiędzy Beau i mną. Na własne oczy widział, jak załamana byłam po pożarze, przed tym, jak się przeprowadziliśmy. Chodzi też o to, że Beau nawet nie rozmawiał ze mną w czasie, kiedy musiał opłacić moje czesne. Nie byliśmy przyjaciółmi. Dlaczego miałby to robić? I skąd wziął na to pieniądze? Szok, że to on stoi za tym wszystkim powoli przechodzi i zaczyna sączyć się złość. Jestem tak sfrustrowana, że cała się trzęsę. Beau, w ten czy inny sposób był częścią każdego ważnego wydarzenia w moim życiu. Byłam taka dumna, że zrobiłam to samodzielnie. Ciężko pracowałam, dostałam się do szkoły moich marzeń i sprawiłam, że to wszystko się wydarzyło. Ja. A teraz muszę stawić czoła świadomości, że tego nie zrobiłam. Jestem zdruzgotana i wściekła w tym samym czasie. Beau ma coś do wyjaśnienia. Wyciągam komórkę i wysyłam do niego sms

BEAU Właśnie kończyłem trening z Nate’m, kiedy przyszła wiadomość od Leili. Zaprasza mnie do swojej pracowni i chce wiedzieć czy i kiedy mógłbym wpaść. Oczywiście, że tam wstąpię. I tak próbowałem wymyślić jakąś wymówkę, żeby się z nią dzisiaj spotkać. Jej wiadomość trochę mnie zaskakuje, ale po ostatnich kilku tygodniach, może chce mnie zobaczyć tak bardzo, jak ja ją. Uśmiecham się na tę myśl. Biorę szybki prysznic i wychodzę ze szkoły. Na ziemi zalega lekki śnieżny pył i jestem zaskoczony, jak szybko spadła temperatura i zmieniła się pogoda. Jest dopiero październik. Czy to nie za wcześnie na śnieg? Wokoło kłębią się małe tumany śniegu. Zamiast jechać pociągiem, łapię taksówkę. W ten sposób szybciej się do niej dostanę, a naprawdę chcę ją zobaczyć. Magazyny nie znajdują się zbyt daleko od Parson. Sporządzam sobie mentalną notatkę, że ona naprawdę nie musi daleko chodzić pomiędzy pracą, szkołą, pracownią, a jej mieszkaniem. Wchodzę do budynku, zamiast windy wybieram schody i przeskakuję po dwa stopnie na raz. Leila znajduje się na trzecim piętrze. Pukam do drzwi i słyszę, jak woła zza nich. - Wejdź. Wchodzę do pracowni i moje serce uśmiecha się na widok tego, że wnętrze jest całkowicie w jej stylu. Od kolorów, dekoracji, organizacji na jej stanowisku pracy po sam żyrandol. Kolejna fala dumy wzbiera w moim sercu z jej powodu. Tak ciężko pracowała i świetnie sobie poradziła, żeby się tu dostać. Leila stoi przy tylnej ścianie, która cała zrobiona jest z okien i spogląda na ulicę. Długie loki opadają dziko na jej plecy. Ma na sobie obcisłe dżinsy, kremową koszulkę z długim rękawem i fioletowe buty. Jestem odurzony tym, jaka jest piękna. Zamykam drzwi, a ona odwraca się w moją stronę. Ręce ma założone na piersi i promieniuje z niej złość. - Co się dzieje? – pytam, podchodząc do niej. Mijają sekundy, a ona patrzy na mnie nic nie mówiąc. Widzę mieszankę emocji kotłującą się w jej oczach i czuję, jakby sięgała do mnie szukając rozwinięcia wszystkich moich sekretów. Znając Leilę tak jak ja, nic nie mówię i czekam na jej sygnał. W końcu wyciąga kartę kredytową i patrzy na mnie gniewnie ze łzami w oczach. Wie.

- Leila… - Nie Leiluj mi tutaj! Nie miałeś prawa! – Rzuca kartą, która przecina powietrze lecąc w moją stronę. Blokuję ją dłonią i opada na podłogę. Zawsze wiedziałem, że jest możliwość, że może się o tym dowiedzieć, ale nie spodziewałem się, że będzie taka zła z tego powodu. Została przyjęta do szkoły i potrzebowała pieniędzy na czesne, koniec historii. - A właśnie, że miałem prawo! - Kiedy życie stało się takie bezduszne i stęchłe, że robienie dla kogoś czegoś miłego jest wbrew normom? – Chciałem ci pomóc! Chciałem ci pomóc spełnić twoje marzenia. - Ale ja chciałam to zrobić sama! Rozumiem to. Przeprowadzka do Nowego Jorku też była czymś, co chciałem zrobić samodzielnie. Ale co jeśli nigdy nie zdobyłaby pieniędzy? Musiałaby stracić to wszystko przez coś, czego można było uniknąć, czego uniknięto. - Leila, zrobiłaś to sama, a to stypendium to nie jest wcale taka wielka sprawa! - A właśnie że jest! Skąd w ogóle wziąłeś na to pieniądze? - Nie przejmuj się tym. Są moje i mogę wydawać je na cokolwiek chcę. - Ale nie chcę, żebyś wydawał je na mnie. Nigdy nie prosiłam o twoją pomoc i nie chcę twojej pomocy! Zwłaszcza twojej. – Odwraca ode mnie wzrok, niezainteresowana moją odpowiedzią. Powietrze zamiera w moich płucach i ostry ból dźga mnie w pierś. Zwłaszcza twojej. Nie może mieć tego na myśli. - Co to ma niby znaczyć? Nic nie mówi i nie chce na mnie popatrzeć. - Dlaczego jesteś na mnie taka zła? Jej oczy przeskakują do mnie. - Ponieważ, Beau… czekałam na ciebie! Czekała na mnie? O czym ona mówi? - Kiedy? Kiedy na mnie czekałaś? Wyraz jej twarzy zmienia się w ból, a potem ściany zatrzaskują się. - To nie ma znaczenia. Teraz jestem ci winna i możesz być pewny, że oddam ci każdego centa.

- To ma znaczenie. Chcę wiedzieć o czym mówisz i nie zrobiłem tego, żebyś czuła się zobligowana aby się odwdzięczyć. - Zrobiłeś to, ponieważ myślisz, że możesz się teraz ze mną przespać? Że będziesz rościł sobie do mnie jakieś prawa? Zataczam się do tyłu, rzucając jej całkowicie zszokowane spojrzenie. - Co?! - Nie jestem dziwką. Sztywnieję zszokowany, kiedy kolejny szereg zimnych i brzydkich słów wypada z jej ust. Naprawdę nie powinienem być. - O czym ty mówisz? Nigdy nie zrobiłem, ani nie powiedziałem niczego po czym powinnaś czuć się w ten sposób. I zaufaj mi, jeśli chciałbym się z tobą przespać, to miałem na to wiele okazji w ciągu ostatnich kilku tygodni i dobrze o tym wiesz. - To zabawne, ponieważ dobrze pamiętam jak czułam się w ten sposób, kiedy obudziłam się sama na plaży. Zabrałeś ode mnie dokładnie to co chciałeś, a potem mnie tam zostawiłeś, jakby to co zrobiliśmy i to kim byłam nie było dla ciebie niczym ważnym. - Właśnie to myślisz, że się wydarzyło? To tak czułaś się przez cały ten czas? - Ja wiem, że to się wydarzyło. Byłam tam. Nie wiem co na to odpowiedzieć. Nigdy nie wziąłem pod uwagę, że mogłaby pomyśleć, że ją wykorzystałem. Ona była tą, która zaprosiła mnie na plażę. Przejeżdżam ręką przez włosy i głośno wzdycham. - Leila, nie wiem co powiedzieć. Przepraszam jeśli odchodząc tamtego ranka czułaś się w ten sposób. Mogę cię zapewnić, że ta noc na plaży, to co mi dałaś, znaczy dla mnie więcej niż kiedykolwiek się dowiesz. Nic nie mówi. Ciągle gniewnie na mnie patrzy. Wzdycham i podchodzę do niej bliżej. Jej plecy sztywnieją i obserwuje mnie ostrożnie. - Miałaś się nie dowiedzieć o tych pieniądzach. Chociaż nie żałuję, że zapłaciłem za twoją szkołę. Naprawdę chciałem tylko zrobić dla ciebie coś miłego. Leila zaciska zęby i jeszcze ciaśniej zakłada ramiona na piersi. - Coś miłego za określoną cenę, nie pasuje mi to. - Nie ma żadnej ceny! Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Nie miałaś się o tym dowiedzieć! – Doszedłem do mementu, w którym z irytacji ciągnę się za włosy.

- To nie ma znaczenia Beau! Dowiedziałam się i teraz czuję, jakby to całe przeżycie było skażone! To już nie jest moje. Nie wypracowałam tego samodzielnie. Nie dostałam się tu ze względu na siebie! Czuję się oszukana i smutna. Teraz muszę się tym z tobą dzielić. Mój mózg cierpi przez słowa które do mnie krzyczy, a moje serce boli przez fakt, że nigdy nie będzie pomiędzy nami lepiej niż teraz. To jest to. Chwila prawdy. - Coś miłego za określoną cenę… wow. Nie zdawałem sobie sprawy, że dzielenie czegoś z tobą będzie taką złą rzeczą. Wiesz co? Masz rację. To jest taki klasyczny moment między nami. Nie wiem dlaczego tak jest, że po tych wszystkich latach wciąż widzę cię przez różowe okulary. Prawda jest taka, że nigdy mnie nie doceniałaś i nie byłaś za mnie wdzięczna. Boże, mogłem zaoszczędzić sobie lata tortur, jeśli zorientowałbym się wcześniej jak wielką suką jesteś. Słyszę uderzenie zanim je czuję. Leila sapie i zasłania usta dłońmi. Powoli pojawia się ogień i pieczenie i nie mówię tylko o mojej twarzy. Mogę poczuć promieniujące ze mnie ciepło, kiedy pędzi przeze mnie kłębowisko emocji. Uderzyła mnie. Kiedy jej dłoń uderzyła w moją twarz nawet się nie wzdrygnąłem. Byłem wyszkolony, żeby tego nie robić. Okazywanie emocji oznaczało, że będzie tego więcej. Fizycznie jestem zmrożony. Emocjonalnie łamię się. Przypuszczam, że dziewczyna policzkująca faceta, po tym jak została nazwana suką jest naturalną reakcją. Ostatecznie widzi się to cały czas w filmach i telewizji. Jednakże znając mnie tak, jak ona i wiedząc co przeszedłem w przeszłości, nie mogę uwierzyć, że mnie uderzyła. Ze wszystkich ludzi właśnie Leila. - Beau… - Robi krok w moją stronę. Strzela we mnie strach i osuwam się. Mój policzek i bok ust pulsują teraz od uderzenia. Wiem, że to jest irracjonalne uczucie. Leila nigdy świadomie by mnie nie zraniła, ale jest tak, jakby ten policzek i obserwowanie jak podchodzi bliżej wywołało emocje związane z moimi przebytymi doznaniami. Mrugam i widzę jego, mojego ojca stojącego przede mną . Widzę w jego oczach głód, żeby mnie ukarać. Ma satysfakcję wiedząc, że mnie rani. Mrugam ponownie i widzę stojącą przede mną Leilę, która jest całkowicie przerażona tym co zrobiła. Po jej twarzy spływają łzy i kręci głową. Mrugnięcie. Mrugnięcie. Obrazy przeskakują tam i z powrotem i tętno mojego serca wzrasta. Jestem zatracony w tej chwili i desperacko próbuję wyciągnąć się z tej urojonej sceny i wrócić do rzeczywistości. Gwiazdko jasna, gwiazdko promienna, pierwsza gwiazdko, którą widzę tej nocy. Chciałbym móc, chciałbym móc, mieć życzenie, które sobie zażyczę tej nocy.

- Beau… - Leila jeszcze raz wypowiada moje imię i skupiam na niej uwagę. Moje usta są mocno zaciśnięte i rozszerzam nozdrza starając się zrobić wdech i złapać oddech. Serce wali mi w klatce piersiowej i czuję, jakby wszystko pękało. Kochałem tę dziewczynę prawie przez całe moje życie, a teraz w jednej chwili stała się taka, jak on. Moje oczy są ostre i dzikie, kiedy się w nią wwiercają. - Wygrałaś, Leila. Od tak dawna chciałaś się mnie pozbyć, cóż twoje życzenie właśnie się spełniło. Ciągle się w nią wpatruję, ale moje słowa przebrzmiały. Trzęsę się, moje oczy wypełniły się łzami, a w moim gardle uformowała się gula. Wiem, że w chwili, kiedy od niej odejdę, łzy wypłyną. Właśnie złamała mi serce. - Proszę Beau… tak bardzo mi przykro. – Szlocha i robi kolejny krok w moją stronę. Teraz łzy zalewają jej twarz, a ręce ma owinięte wokół brzucha. - To nie ma znaczenia Leila. Mnie nigdy nie było. – Po tym, przepycham się obok niej, łapię moją torbę, wychodzę przez drzwi, schodzę po schodach i wchodzę na śnieg.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 16 LEILA Co ja zrobiłam? Nie mogę uwierzyć, że go uderzyłam. Powinnam za nim pójść, czy powinnam tu zostać? Odrętwiała, podchodzę do ściany obok drzwi, opieram się o nią i ześlizguję się na ziemię. Chcąc schować się przed tą całą okropną sytuacją podciągam kolana do góry i zakopuję w nich twarz. Pochłania mnie poczucie winy i rozrywa niemy, bolesny szloch. Zraniłam go i wiedząc o tym moje serce pęka. Nie drgnął mu ani jeden miesień, kiedy moja dłoń złączyła się z jego twarzą. To nie był również dziewczyński policzek. Uderzyłam go. Jego oczy zablokowały się na moich i mogłam wyraźnie zobaczyć, co mu zrobiłam. Dokładnie w tamtym momencie obserwowałam, jak strach w jego oczach przesłoniła mgła. Wszystkie emocje i życie, które w nim było natychmiast się wyłączyły. Spodziewał się więcej ciosów i był gotowy je przyjąć. Ból w mojej piersi powiększa się i sapię, zdając sobie sprawę, że to jest to, z czym żył każdego dnia. Będąc świadkiem tej jego strony, strony którą widywała tylko jego rodzina, mogę sobie tylko wyobrazić, co ten policzek mu zrobił. Co ja mu zrobiłam. Ze wszystkich ludzi, to właśnie na Beau nigdy nie powinno się podnieść ręki i wiem o tym lepiej, niż ktokolwiek. Podnoszę głowę i spoglądam na drzwi. W moim sercu pragnę, żeby się otworzyły. Desperacko chciałabym, żeby wrócił, pomimo tego, że wiem, iż tego nie zrobi. Uderzyłam go. Zraniłam go.

Mija czas, a ja się nie ruszam. Cienie zachodzącego słońca prześlizgują się po podłodze i nie mogę odwrócić wzroku. Kątem oka widzę coś obok podstawy jednego z manekinów. Przesuwam się w tamtą stronę i natychmiast rozpoznaję brązowy, skórzany dziennik Beau, który dałam mu lata temu. Musiał wypaść, kiedy chwycił torbę i wyszedł. Podnoszę go, delikatnie przebiegam po nim kciukiem i widzę, że co najmniej trzy czwarte stron jest zapisane. Pisał w nim od dawna. Wiem, że nie powinnam go otwierać, ale nie mogę się powstrzymać.

Przygoda nr 1 Więc, powinienem używać tego dziennika, który mi dałaś, żeby zapisywać wszystkie moje przygody. Co za głupi pomysł. Ale dając się ponieść nastrojowi chwili, ruszamy… Leżałem na brzuchu, w szpitalu od trzech tygodni. Po tym, jak się obudziłem, płakałem w strachu o ciebie, ponieważ się martwiłem, ale potem powiedziano mi, że z tobą wszystko w porządku i zostałaś wypisana do domu. Zalała mnie ulga, ponieważ ja to zrobiłem. Ochroniłem cię. Uratowałem cię. Potem czekałem na ciebie. Czekałem przez nieskończenie długie dnie i noce. Na koniec każdego dnia, zanim poszedłem spać, płakałem. Płakałem za tobą. Płakałem, ponieważ tak bardzo za tobą tęskniłem i nie mogłem zrozumieć dlaczego nie przychodziłaś. Potrzebowałem cię bardziej, niż czegokolwiek innego w moim życiu. Po prostu wiedziałem, że w chwili, w której przeszłabyś przez te drzwi, byłabyś w stanie sprawić, że ta cała okropna, bolesna sytuacja stałaby się o wiele lepsza. Zawsze byłaś moim jasnym światłem w tym nieustannie ciemnym świecie. Potrzebowałem cię, żebyś pomogła wyciągnąć mnie z tej ciemności. Ale potem, kilka dni temu dostałem twój list. Teraz płaczę każdej nocy, ponieważ złamałaś mi serce. Złamałaś nie jest nawet wystarczająco mocnym słowem. Wzięłaś młotek i choć moje serce i tak już było zranione, kontynuowałaś uderzanie w nie i roztrzaskałaś je tak, jakby nigdy nic dla ciebie nie znaczyło. Naprawdę nie ma innej możliwość, żeby opisać to, co mi zrobiłaś. Jak mogłaś, Leila? Byłaś moja. Tylko moja i zostawiłaś mnie. Zostawiłaś mnie tutaj. Wszystko, co myślałem, że było prawdą o tobie, o nas nagle stało się kłamstwem. Każdego dnia modlę się do Boga, żeby się nade mną zlitował i skończył ze mną. Chcę umrzeć i chciałbym nie być takim tchórzem, żebym mógł zrobić to sam. Wszystko w moim życiu było do dupy i to od długiego czasu. Jest tyle rzeczy, które przez te wszystkie lata prawie ci powiedziałem, ale nie zrobiłem tego, ponieważ nie chciałem, żebyś się martwiła. Byłaś moją najlepszą przyjaciółką. Byłaś moimi dniami i nocami, ale przede wszystkim byłaś gwiazdami. Moimi gwiazdami. Jak kiedykolwiek ponownie spojrzę w gwiazdy nie myśląc o tobie? Byłaś powodem dla którego chciałem codziennie wstawać z łóżka, a teraz zniknęłaś. Kocham cię, a ty mnie opuściłaś. Zostawiłaś mnie z niczym i bez prawdziwego wyjaśnienia. Czy nie zasłużyłem chociaż na to? Najwyraźniej nie. Udało ci się sprawić, żebym prawdziwie poczuł, że jestem dla wszystkich nikim i chcę po prostu umrzeć.

Przestałam oddychać. Co to jest? Moje palce zaciskają się na dzienniku i czytam to jeszcze raz. Jego słowa, jego łzy, ten ból… to miażdży moją duszę i zaczynam się trząść. Nie rozumiem co czytam. Dlaczego miałby to napisać? To nie ma dla mnie sensu.

Przygoda nr 2 Mówią mi, że powinienem być wdzięczny, że miałem rękę w gipsie, ponieważ jest on niepalny. Gdyby tak nie było, prawdopodobnie straciłbym rękę. Miałoby to jakieś znaczenie? Jest jak jest, teraz jestem pokryty bliznami, które nie wyglądają, jakby miały się zagoić. Byłem tak podekscytowany, kiedy powiedzieli mi, że wychodzę, chciałem tylko wrócić do domu, do mojego łóżka, ale zamiast tego zostałem przeniesiony na oddział rehabilitacji po poparzeniach, gdzie będę żył przez kolejne kilka miesięcy. Najwyraźniej jestem wysoce podatny na zakażenie. Ciągle muszę mieć zmieniane opatrunki i powoli próbują włączyć fizykoterapię do mojego porządku dnia. Zgaduję, że blizny napną skórę i sprawią, że ciężko będzie mi się poruszać. Może teraz będę mógł zrezygnować z tenisa. Przynajmniej kiedy tu jestem w końcu ściągną mi gips. Nigdy nie miałem szansy powiedzieć ci o mojej ręce. Ojciec mi ją złamał. Kiedy wróciłem z naszej ostatniej wyprawy do Bean Point, poszedłem prosto do mojego pokoju, ponieważ byłem zły i smutny, że wyjeżdżasz. Chciałem być sam. Wtedy przyszedł ojciec i powiedział mi, że ma gdzieś moje zachowanie – powinienem powiedzieć, że to wykrzyczał, nie powiedział. Bił mnie moją rakietą tenisową dopóki moja kość ramienna nie pękła na pół. To wydarzyło się w noc przed pożarem, kiedy byłaś u cioci Elii na rodzinnej, pożegnalnej kolacji. Drew i Matt stali w drzwiach i płakali widząc, co robi. Szczerze mówiąc nie wiem co jest gorsze – bycie tym, który otrzymuje ciosy, czy tym, który musi obserwować jak ktoś, kogo kocha jest doprowadzany do cierpienia? Wcześniej tego dnia ostatni raz słyszałem, jak Matt mówi. Minął ponad miesiąc. Mama przyniosła mi ten dziennik do szpitala. Tak jak Matt, ja również nie mogę powiedzieć, żebym tak naprawdę z kimś rozmawiał. Mama myśli, że dziennik pomoże mi wyrazić moje uczucia. Co za brednie. Przyniosła również nasze wspólne zdjęcie zrobione przed sklepem ze słodyczami Kelly. Próbowała zostawić je w moim pokoju, ale kazałem jej zabrać je do domu. Jaki to ma sens? Każdego dnia czekam na pocztę. Całym sobą mam nadzieję, że będzie coś do mnie. Ale każdego dnia nic nie przychodzi. Mama pojawia się po pracy i obmywa mnie rozczarowanie. Więc każdej nocy, przed snem ponownie czytam twój list. Czy naprawdę byłem dla ciebie taki nieważny, że możesz z taką łatwością o mnie zapomnieć? Nie sądzę, że ja kiedykolwiek będę w stanie o tobie zapomnieć, nie tak długo jak żyję. Leila, to wszystko boli. Moja ręka, moje plecy, moje ciało, moje serce… nienawidzę tego życia. Nienawidzę tego, że cię w nim nie ma. Nigdy nie zrozumiem dlaczego. Byliśmy razem każdego dnia przez sześć lat. Co zrobiłem źle?

Nie wiem, jak powstrzymać łzy, które wylewają się z moich oczu. Zamykam dziennik i przyciskam go do piersi. Nie mogę więcej czytać. Trzymam go mocno, przytulam go, tak, jakbym w magiczny sposób mogła przytulić przeszłość. On jest taki złamany. Ja go złamałam. Jak mogłam o tym wszystkim nie wiedzieć? Mogę tylko przypuszczać, że mówi o pożarze, w którym byłam. Powiedział, że mnie uratował. Dlaczego nie pamiętam, że on w ogóle tam był? Dlaczego nikt mi nie powiedział? Dlaczego jego mama miałby mnie okłamać? Nic dziwnego, że Beau tak się wobec mnie zachowuje. Ja to zrobiła. Ja nas zniszczyłam. Przez lata zastanawiałam się dlaczego nie pojawił się, żeby się ze mną pożegnać i przez lata, on zastanawiał się dlaczego nie kochałam go wystarczająco. Zraniłam go w najokropniejszy sposób. Nie stało się to nawet twarzą w twarz. Stało się to przez list. Charlie ma racje, jestem tchórzem. Gramoląc się z podłogi, podchodzę do mojego stołu do projektowania i podnoszę komórkę. Zaczynam dzwonić i modlę się, żeby odebrała. - Hej skarbie, jak się masz? - Mamo. – Pociągam nosem. - Leila, co się dzieje? – Natychmiast w jej głosie słychać zmartwienie. - Opowiedz mi o pożarze. Cisza. - Mamo, opowiedz mi o pożarze! - Nie rozumiem Leila, przecież już wiesz co się wydarzyło. - Mamo, jak wydostałam się z ognia? - Beau cię wyciągnął. Wiesz o tym. Młotek o którym wspomniał Beau zawraca i zderza się z moją klatką piersiową. Opadam na podłogę koło stołu. - Nie, nie wiedziałam. - Jak myślisz, że się wydostałaś? - Po prostu założyłam, że wyciągnął mnie strażak. Dlaczego nikt mi nie powiedział? - Cóż, po pierwsze myślałam, że wiedziałaś, a po drugie próbowałam kilka razy porozmawiać z tobą o tamtej nocy, ale za każdym razem mnie odcinałaś.

Ma rację, odcinałam ją. Nie chciałam rozmawiać o chłopaku, na którego czekałam i który nie przyszedł się ze mną zobaczyć. - Och mamo… - Nie mogę powstrzymać łez i szlochu które wylewają się do telefonu. – Wiesz co stało się z Beau? - Tak, kochanie. Wiem co mu się stało. W ciągu miesięcy po pożarze rozmawiałam z jego mamą kilka razy. Myślałam, że o tym również wiedziałaś. - Nie mamo, nie wiedziałam. Nie widziałam go zanim wyjechaliśmy. Myślałam, że nie zależało mu wystarczająco, żeby się ze mną pożegnać. - Dlaczego miałabyś tak myśleć? Ten chłopak kochał cię od zawsze. Głęboko w środku wiem, że to co mówi to prawda. Mój żołądek się przewraca i czuję, jakbym miała się pochorować. Tak wiele elementów układanki wpada na swoje miejsce. - Jestem najgorszą osobą na ziemi. Przez wszystkie te lata byłam dla niego taka wredna. - Wiesz, nigdy nie rozumiałam dlaczego po naszej przeprowadzce przestałaś się z nim przyjaźnić. Twój tata i ja zawsze myśleliśmy, że wasza dwójka była czymś co zdarza się raz w życiu. Nie zamierzam ci tutaj słodzić i mówić, że wszystko będzie dobrze, ale zamierzam ci powiedzieć, że musisz się przed nim wytłumaczyć. Mogę tylko zakładać, że skoro ty nie znałaś wszystkich szczegółów, to on również nie. - Nie wiem jak. - Wymyślisz coś. Trzymaj się kochanie i powodzenia… Po tym się rozłączyła. Słońce zaszło i teraz w pracowni panuje ciemność. Wciąż jestem na podłodze i ciągle próbuję pojąć to wszystko. Wszystko co mogę zobaczyć w swojej głowie to czternastoletni Beau, który wbiega w ogień, żeby mnie uratować. Uratował mnie i ani razu mu za to nie podziękowałam. Nic dziwnego, że myśli, że jestem obojętna, niewdzięczna i że jestem suką. Nigdy nie zrozumiem dlaczego w ogóle ponownie ze mną rozmawiał.

BEAU Minęły dwadzieścia cztery godziny odkąd odszedłem od Leili i od jedynej osoby o której jeszcze raz zacząłem myśleć, że mogłaby być moja na zawsze. W ciągu ostatnich kilku tygodni było bardzo dobrze. Za dobrze. Jest we mnie mała część, która jest całkowicie mną rozczarowana, ponieważ pozwoliłem sobie mieć nadzieję. Nie nauczyłem się niczego przez lata? Jej słowa i czyny bolą. Nigdy nie dawała mi przywileju wątpliwości, ani nie dbała o to, jak te rzeczy na mnie wpływają. Mieszkanie jest ciche, kiedy leżę w łóżku i słucham dźwięków ulicy. Nate i trener dzwonili do mnie dziś rano, zastanawiając się gdzie byłem i co się dzieje, że opuściłem trening, ale po prostu nie mogłem stawić im czoła, samemu sobie także nie. Po weekendzie na plaży spędziłem tygodnie, próbując przekonać samego siebie, że to był czas, żeby ruszyć naprzód i wszystko co musiała zrobić to pomachać małą gałązką oliwną i ponownie wpadłem. Ale chodzi o to, że naprawdę chciałem ponownie wpaść. Przez te ostatnie kilka tygodni byłem szczęśliwszy, niż byłem od lat. Dzwoni mój telefon, ostrzegając, że dostałem wiadomość i podnoszę go z szafki nocnej. Drew – Stary! Nie wiem co do cholery dzieje się z tobą i Leilą, ale jest tutaj z Ali i jest rozhisteryzowana. Ja – Co masz na myśli? Drew – Płacze, dupku.

Ona płacze?

Ja – Och… od jak dawna tam jest? Drew - Co najmniej pół godziny. Nie da się jej pocieszyć. Ciągle nam powtarza, że jej przykro i mamrocze coś o tym, że nie wiedziała. Ja – Nie wiedziała o czym?

Drew – Zabij mnie nie wiem. Ponownie, wszystko co w kółko powtarzała to twoje imię i że nie wiedziała. To gówno smuci Ali i nie podoba mi się to. Napraw to.

Patrzę w sufit nad moim łóżkiem i nie rozumiem, dlaczego miałaby mówić, że nie wiedziała. Ustaliliśmy już, że teraz wie o pieniądzach, więc czego nie wie? I co to wszystko ma wspólnego z tym, co się wydarzyło. Ugh… chciałbym, żeby mi nie zależało, ale zależy. Nienawidzę świadomości, że ona jest taka smutna. Ponownie podnosząc telefon, biorę głęboki oddech i dzwonię do Drew. Odbiera po pierwszym dzwonku. - Hej, daj ją do telefonu. - W porządku. – Słyszę jak przechodzi przez mieszkanie, otwiera drzwi, a potem uderza we mnie dźwięk płaczu. Uderza mnie prosto w klatkę piersiową. Leila zawsze jest taka silna i wyluzowana. Jest pewna siebie i nigdy nie pozwala, żeby coś ją zasmuciło. Myślę, że w ciągu tych wszystkich lat, kiedy ją znałem widziałem jak płacze tylko kilka razy. - Proszę, do ciebie – mówi Drew. Podaje jej telefon. Po drugiej stronie słyszę nierówny oddech i zamykam oczy. - Leila… - Beau – szepcze przez cichy szloch – przepraszam. Nie wiedziałam… - Słuchaj, potrzebujesz, żebym po ciebie przyjechał, czy możesz złapać taksówkę i przyjechać do mnie? - Chcesz żebym do ciebie przyjechała? Dlaczego brzmi na taką zaskoczoną? -Tak. - Jesteś pewny? - Leila, proszę nie płacz. Przepraszam, że zostawiłem cię w pracowni, ale potrzebowałem trochę czasu dla siebie. Przyjedź do mnie i przegadamy to, ok? Pociąga nosem. - Ok. Wstaję z łóżka, biorę z podłogi wczorajsze dżinsy i zakładam je na siebie, myję zęby i wkładam czystą koszulkę. Odpuszczam golenie i czeszę włosy. W mieszkaniu jest bałagan, ale po prostu nie przejmuję się tym wystarczająco, żeby zrobić porządek z nim, czy ze sobą.

Piętnaście minut później, słyszę ciche pukanie do drzwi, więc wstaję z kanapy i idę otworzyć. W korytarzu nie stoi Leila, którą zostawiłem w pracowni. Tamta Leila była wściekła i pełna energii. Ale ta, stojąca przede mną jest wyraźnie załamaną dziewczyną. Ma plamy na twarzy, jej oczy są czerwone i spuchnięte, wygląda jakby nie spała od dni, a jej włosy są dzikie i opadają na jej twarz i ramiona. Wykręca swoje dłonie i wygląda na całkowicie pokonaną. Nie ważne co się pomiędzy nami wydarzyło nienawidzę oglądać jej w takim stanie. Delikatnie sięgam i chwytam ją za łokieć, wciągając do środka. Zamykam drzwi i stoimy tam, wpatrując się w siebie. Jej oczy wypełniają się łzami i jedna po drugiej zaczynają ześlizgiwać się w dół jej twarzy. - Proszę, nie płacz – mówię, patrząc na nią. Jej broda drży, zaciska oczy, zasłania dłońmi twarz i po prostu się łamie. Jej płacz rani mnie tak bardzo, że nie mogę się powstrzymać od owinięcia rąk wokół niej. Wpada w moje ramiona i chowa twarz w mojej piersi. - Beau… ja nie wiedziałam. - Nie wiedziałaś czego? - O pożarze. – Kompletnie nieruchomieję. To niemożliwe, żeby mówiła o pożarze, w którym braliśmy udział. - O jakim pożarze? – Puszcza mnie i robi krok w tył. - Beau, proszę powiedz mi co się wydarzyło w noc pożaru. - Wiesz co się wydarzyło. Byłaś tam. - Dlaczego wszyscy ciągle mi to powtarzają? Nie, nie wiem. Nikt mi nigdy nie powiedział. Nawet nie wiedziałam, że tam byłeś! Przez ten cały czas myślałam, że w ogóle nigdy nie pokazałeś się tamtej nocy. Sapię i odsuwam się od niej. Nie wiem co powiedzieć, ponieważ to znaczy, że wszystko co myślałem o niej przez ostatnie sześć lat było nieprawdą. Czuję się, jakby ktoś mnie nagle walnął. - Myślałaś, że kto wyciągnął cię z ognia? - Strażak. Jestem zszokowany i zdezorientowany. Chciałbym zadać jej tak wiele pytań, ale mój mózg przestał funkcjonować. Gapię się na nią, a ona obserwuje moją reakcję na bombę, którą właśnie upuściła. - Twoja mama nigdy o niczym nie wspomniała? – pytam ją.

- Nie. Ona również myślałam, że wiedziałam. Odchodzę od niej i kieruję się w stronę salonu, a ona podąża za mną. - Leila… ja… jak się o tym dowiedziałaś? – Sięga do swojej torebki, którą upuściła na podłogę i wyciąga mój dziennik. Natychmiast sięgam i wyrywam go jej z rąk. - Jak dużo przeczytałaś? – Jestem wściekły i zażenowany w tym samym czasie. W tym dzienniku znajdują się moje najciemniejsze myśli i godziny. Są moje i nikogo innego. - Czy to ma znaczenie? - Tak! Dla mnie ma. To jest moja osobista sprawa. Odczuwam w tej chwili tak wiele emocji, że nie wiem na której się skupić. Jestem na nią zły, za to co wczoraj powiedziała i że mnie uderzyła. Jestem zły, że przeczytała mój dziennik i jestem zły na to, że straciłem z nią sześć lat. Jestem smutny, że mnie uderzyła. Jestem smutny, ponieważ jeśli przeczytała dziennik to najprawdopodobniej to zraniło również ją i jestem smutny, ponieważ przez taki długi czas miałem złamane serce i bardzo prawdopodobne jest to, że można było temu zapobiec. Sześć lat zniknęło, tak po prostu… puff! - Beau, proszę powiedz mi co wydarzyło się tamtej nocy i co przytrafiło się tobie. Patrząc w jej piękne, niebieskie oczy, jestem przepełniony wyrzutami sumienia z powodu tego, jak się co do niej myliłem. Zaczynam opowiadać jej o najgorszej nocy mojego życia. O tej, o której tak naprawdę nigdy nie rozmawiałem i o tej, o której chciałbym po prostu zapomnieć.

Gdzieś w moim zaspanym umyślę słyszę małe piszczenie alarmu w moim zegarku. Wyciągam go spod poduszki, wyłączam i widzę, że jest prawie północ. Serce boli mnie w piersi, ponieważ wiem, że dzisiejsza noc będzie ważna z wielu powodów. To ostatnia noc, kiedy ją zobaczę. Muszę jej powiedzieć, że ją kocham i muszę pocałować ją przynajmniej jeszcze raz, zanim wyjedzie. Ona wyjeżdża. Ból w mojej piersi wzmacnia się. Wyślizguję się z łóżka, zakładam japonki i na palcach podchodzę do okna.

Zanim poszedłem do łóżka zostawiłem otwarte okno, poluzowałem siatkę i przekonałem Drew, żeby postawił na zewnątrz drabinę. Z ręką w gipsie i mocno obolały nie wychodziłem z pokoju cały dzień. Drew zaproponował, że pomoże mi się wydostać, żebym nie musiał próbować zakradać się do jego pokoju. Nie chcę ryzykować, że usłyszą jak się wymykam. Okno w pokoju Drew wychodzi na górny szklany taras. Jakiś czas temu zaproponował, że zamieni się ze mną pokojem, ale mama się nie zgodziła. Myślę, że ona wie, że się wymykam, ale nic nie mówi. Wystawiam głowę przez okno, żeby upewnić się, że wszystko jest tak, jak powinno. W powietrzu unosi się słaby zapach dymu, mówiący mi, że wybuchł kolejny pożar. Powoli przerzucam jedną nogę przez okno, a potem drugą. Mogę przytrzymać się tylko jedną ręką i staram się ruszać tą złamaną tak mało, jak to możliwe. Ciągle bardzo boli. Schodzę z drabiny, znajduję się na tylnym tarasie i schodzę po schodach. Jestem rozdarty, ponieważ jestem bardzo podekscytowany tym, że ją zobaczę, ale wiem również, że będzie to ostatni raz na jakiś czas. Minęły prawie dwa dni odkąd byliśmy na plaży. Co ja będę od jutra robił? Przebiegając przez podwórko za domem, prześlizguję się przez ogrodzenie sąsiadów i czuję się wolny. Za każdym razem, kiedy wydostaję się z naszego domu ogarnia mnie poczucie lekkości. Przedzieram się przez krzaki, biegnę na przód domu i staję jak wryty, kiedy widzę Matta po drugiej stronie ulicy. Mały Matt stoi dokładnie przed domem Leili. Jak się dostał na zewnątrz? Lunatykuje, a ja o tym nie wiedziałem? Podbiegam do niego i widzę, że gapi się na jej dom z szeroko otwartymi oczami i cały się trzęsie. - Matt co ty tutaj robisz? – Nie odpowiada mi, więc sięgam i chwytam jego ramię. Jego oczy przeskakują do mnie i widzę wylewający się z niego strach. – Powiedz mi co się z tobą dzieje? - Ogień – szepcze. - Wiem, czuję go. – Po twarzy Matta spływa łza i podchodzi do mnie, żeby się przytulić. Matt nigdy nikogo nie przytula i wskaźnik mojego niepokoju, który poczułem na jego widok natychmiast wzrasta. - Hej kolego, będzie dobrze, ale musisz mi powiedzieć co się dzieje. – W tym momencie eksplozja wstrząsa powietrzem za mną i szkło leci prosto na nas. Oboje z Mattem przykucamy na ziemi. Spoglądając na dom zdaję sobie sprawę, że Matt mówił mi, że w domu Leili jest pożar. Jak mogłem tego nie widzieć, kiedy wybiegałem zza rogu? Czy zatem został powstrzymany? Czy ogień przede wszystkim rozprzestrzenia się z tyłu? Może to dlatego, że dym współgra z nocnym niebem.

Właśnie wtedy mnie to uderza. Och mój Boże, Leila jest w domu. - Matt widziałeś Leilę? – krzyczę do niego Kręci głową. - Cholera. – Odpycham od siebie Matta, gramolę się z ziemi i wbiegam po schodach prowadzących do drzwi. - Beau! – Słyszę panikę w głosie Matta. - Leila jest w domu! Musisz znaleźć pomoc i zadzwonić pod 911! – On po prostu tam stoi i nie rusza się. Nie mogę dłużej czekać. - Idź! – krzyczę na niego ostatni raz. Chwytam gałkę, żeby otworzyć drzwi, parzy mnie i puszczam ją, nie przekręcając. Czuję wydobywające się spod drzwi ciepło. Zamachując się z całą siłą, która mam, kopię w drzwi, a one otwierają się. Gęsty, czarny dym kłębi się na zewnątrz i opadam na ziemię. Łokciem mojej złamanej ręki uderzam o framugę i krzyczę z bólu. Chwilowo jestem sparaliżowany. Gdzieś w domu następuje kolejna eksplozja. Tętno mojego serca pędzi i wali w tym samym czasie. Boli do takiego stopnia, że czuję jakbym miał dostać ataku serca. Czołgam się na brzuchu, starając się jak najbardziej odciążyć moją obolałą rękę i przedzieram się do salonu. Planowaliśmy rozbić namiot i udawać, że jesteśmy na kempingu. Jestem pewny, że tu będzie. - Leila! – Krzyczę, ale nie ma odpowiedzi, z wyjątkiem łez, które skrzypiąc wydaje dom i jęków z powodu niszczycielskich dłoni ognia. Oczy mnie palą, ciepło jest nieznośne, ale wszystko o czym mogę myśleć to – dostać się do Leili. Wiem, że tutaj jest, ponieważ jeśli by nie była, przyszłaby pod moje okno, żeby powiedzieć o pożarze. Pomarańczowe płomienie potwora znalazły swoją drogę do pokoju, wpełzły po ścianach i zaczęły pokrywać sufit. Dym jest tak gęsty, że ledwo mogę coś zobaczyć i nie mogę przestać kaszleć. Namiot rozstawiony jest na środku pokoju. Dalej się czołgam, dopóki do niego nie sięgam, otwieram go i widzę leżącą tam Leilę. Ulga i strach uderzają we mnie w tym samym czasie. - Leila! – Chwytam jej nogę i potrząsam, starając się ją obudzić. Nie rusza się. Och nie, czy ona nie żyje?

Po mojej twarzy spływają łzy. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że płakałem. Może to przez dym, ale wątpię w to. Chwytając za jej ramię, wyciągam ją z namiotu i odwracam nas w stronę przedpokoju, żeby wydostać się przez frontowe drzwi. W całym domu wszystko trzaska, łamie się i eksploduje. Zaczynają odpadać kawałki sufitu i razem z dymem, w powietrzu zaczyna unosić się popiół. Jak mogła nie obudzić się od tego dymu? Nie poczuła go? Żałuję, że nie pamiętam co w szkole mówili na temat wdychania dymu. Czy to właśnie się z nią stało? Bokiem, teraz już z całym ciężarem ciała opartym na mojej ręce w gipsie, używam stóp, żeby popychać nas przez podłogę i ciągnę Leilę moją wolną ręką. Kiedy sięgamy przedpokoju, spoglądam w górę i widzę, że ogień całkowicie otoczył drzwi. Blask jest tak jasny, że nie widzę co jest na zewnątrz. Zdaję sobie sprawę, że nie ma mowy, żebym przeciągnął nas w tej sytuacji przez drzwi i horror tej chwili pogarsza się. Pochylam się, owijam wokół jej pasa ramię i każdą cząstką siły i adrenaliny którą mam przyciągam ją do siebie. Jest zgięta w pasie jak szmaciana lalka, ale z moją złamaną ręką to wszystko co jestem w stanie zrobić. Nagle przedpokój wydaje się rozciągać – jest tak długi – i dystans do drzwi wyjściowych powiększa się. Wiedząc, że to jest teraz albo nigdy, pochylam się nad jej ciałem i przytulam ją do siebie tak mocno, jak potrafię. Krok za krokiem wynoszę nas przez ciepło i przez drzwi. Przez ułamek sekundy, kiedy robię pierwszy krok na przednim ganku, przepływa przeze mnie ulga, ale w następnej sekundzie wybucha za nami kolejna eksplozja, rzucając moje ciało do przodu. Próbuję odzyskać równowagę, ale nie mogę. W zwolnionym tempie widzę zmierzającą prosto na nas ziemię. Kiedy uderzamy głowa Leili odbija się, a moje ciało przygniata ją. Coś ląduje na moich plecach i wtedy czuję ból. Wiercę się i krzyczę, ale cokolwiek to jest naciska na mnie. Jestem uwięziony. Ogarnia mnie czyste przerażenie i zaczynam panikować do tego stopnia, że nie mogę oddychać. Dym jest ostry i rozrywa moje płuca. Moje ciało próbuje kaszleć, ale nie może. Duszę się. Moje oczy zaszły łzami i plama płomieni smaga wokół nas. Wszystko jest jasne i gorące. Ogień pali tak niezmiernie, że poniekąd czuję, jakby był zimny i kłujący i jakby w kółko wbijano we mnie pinezki i igły. Mogę poczuć, jak skóra na moich plecach topi się. To właśnie tak musi być w piekle. Moja głowa opada i uderza w Leilę. To wtedy sobie przypominam, że ona pode mną leży. Staram się najmocniej jak potrafię utrzymać ją z dala od płomieni. Muszę ją ochronić i uratować, ale moje ciało się nie rusza. Straciłem całe poczucie ruchu i nic się nie dzieje. Dym dobywający się z tego potwora całkowicie owinął się wokół nas i próbuje nas udusić.

Mój umysł wyłączył się i zawładnęło mną psychiczne odrętwienie. Skupiając się na jednej dobrej rzeczy, która kiedykolwiek mi się przydarzyła, łzy skapują z mojej twarzy i opadają na Leilę. Proszę, nie pozwól jej umrzeć. Zabierz mnie zamiast niej. Nie jestem pewny, jak długo tam leżymy, mogły to być sekundy, minuty, ale kiedy modlę się, żeby ktoś ją uratował widzę przed nami błysk i Leila zostaje spode mnie wyrwana. Zniknęła. Proszę, uratuj ją. Kocham ją. Ona jest ostatnią rzeczą w mojej głowie i sercu, kiedy biorę ostatni oddech, zanim poddaję się ciemności.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 17 BEAU Jestem zagubiony w moim własnym, osobistym piekle, kiedy na nowo opowiadam tę historię. Prawie zapomniałem, że Leila tu była. Musiałem działać na autopilocie, ponieważ w pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że przenieśliśmy się na kanapę, a ona zrzuciła swoje buty. Siedzi w miejscu, które nazywam już jej miejscem, z podciągniętym do góry nogami, prawie jakby była w kuli, próbując ochronić się przed moimi słowami. Pod łzami, jej twarz wyraża czyste przerażenie, ale ponownie, dlaczego miałoby tak nie być? - Pamiętam, jak obudziłem się po pożarze, leżąc na brzuchu w szpitalu. Piszczała jakaś maszyna i słyszałem dobywające się z zewnątrz głosy. Światła w pokoju były tak jasne i chciałem poruszyć głową, ale nic się nie wydarzyło. Nie wiedziałem, dlaczego tam byłem, ani co się działo. W środku mojego mini ataku paniki, spowodowanego otoczeniem, uderzył mnie ten zapach. Nigdy go nie zapomnę. On mnie prześladuje - szepczę - była to mieszanka szpitalnych środków antyseptycznych, dymu i spalonej skóry. To wtedy przypomniałem sobie o pożarze. Leila pociąga nosem i wyciera twarz w swoje ramię. Nie mam chusteczek higienicznych. Nigdy nie pomyślałem, żeby je kupić. Ciągle przyzwyczajam się do tego całego robienia zakupów i samodzielnego życia. Mama kupiłaby chusteczki. Rozglądam się i mój wzrok zatrzymuje się na ręcznikach papierowych, które mam w kuchni. Idę po nie i wracam, żeby dokończyć moją historię. - Obrazy i wspomnienia pożaru zaczęły mieszać się w mojej głowie – mówię jej – piszczenie maszyny stawało się głośniejsze i szybsze. Zacząłem płakać. Byłem taki przestraszony i martwiłem się o ciebie. Pielęgniarka przepchnęła się przez drzwi do mojego pokoju, a zaraz za nią moja mama. Tylko na mnie spojrzała i również zaczęła płakać. Pamiętam, że myślałem dlaczego ona płacze? Nie mogłem zobaczyć co robiła pielęgniarka. To nie miało znaczenia. Utrzymywałem oczy na mojej mamie. Moje ciało zaczęło się relaksować. Pielęgniarka musiała wstrzyknąć coś do kroplówki, ale pamiętam jak wyszeptałem twoje imię i mama powiedziała mi, że z tobą było dobrze i już wróciłaś do domu cioci Elli. – Uśmiecham się do niej miękko. – Nigdy nie czułem tak wielkiej ulgi, jak w tamtym momencie. Wiedząc, że byłaś bezpieczna. Teraz patrzę na Leilę i nawet po tych wszystkich latach wiem, że zrobiłbym dla niej to samo jeszcze raz. Uratowałem ją i jestem z tego dumny. Nie mam żadnych wątpliwości. Nawet przyjąłbym ponownie te blizny, jeśli znaczyłoby to, że ustrzegłbym ją przed nimi. Nie

mogę sobie nawet tego wyobrazić, żeby kiedykolwiek mogło ją coś tak pokaleczyć. Ma najpiękniejszą, nieskazitelną, kremową skórę. Zawsze jest tak miękka i pachnie tak dobrze. - Przepraszam Beau. Nie wiedziałam o niczym. Dlaczego nikt mi nie powiedział? Patrzy na mnie i w jej oczach widzę zdumienie. Ponownie wyciera swój nos. - Nie wiem. Przez te wszystkie lata myślałem, że wiedziałaś.

LEILA Obserwuję, jak Beau wchodzi do swojego pokoju i do szafy. Kieruje się na dach. Musiał ode mnie odejść. Rozumiem to. Po tym wszystkim co zostało właśnie powiedziane, ja również chciałabym od siebie odejść. Moje oczy skanują mieszkanie Beau. Wygląda inaczej. On wydaje się inny. To tak, jakbyś myślał, że kogoś znasz, ale potem zdajesz sobie sprawę, że tak nie jest. Każde wyobrażenie, jakie masz o tej osobie zmienia się, albo na lepsze, albo na gorsze. Siedziałam tu, słuchając o tym, jak mnie uratował i jestem pełna podziwu. Odtwarzam w głowie kawałki i elementy jego opowieści. Był tak odważny i nieustraszony, że wbiegł po mnie do domu. Ogień, dym, jego złamana ręka, jego ojciec… nikt nie powinien doświadczyć w swoim życiu tego, co Beau. Nagle czuję się, jak najgorsza osoba na świecie. Na samą myśl o tym, że Beau siedzi sam na dachu, mój żołądek zaczyna boleć. Nie chcę, żeby już dłużej był sam. Nie chcę, żeby kiedykolwiek czuł się znowu samotny. Chcę, żeby wiedział, że ma mnie w jakiejkolwiek roli mnie zechce. Wstaję z kanapy, łapię koc, owijam go wokół siebie i kieruję się prosto do jego szafy i w górę schodów. Otwieram drzwi prowadzące na dach i znajduję go siedzącego na środku kanapy. Jego głowa leży na jej oparciu, a jego złączone razem palce spoczywają na włosach. Ma zamknięte oczy i wygląda na głęboko skupionego. Żałuję, że nie wiem o czym myśli. Owija mnie chłodne powietrze zimnego frontu atmosferycznego i widzę, że Beau włączył dwa stojące za kanapą zewnętrze grzejniki. Spoglądam w górę na zachmurzone, zimne niebo i zauważam, pojedynczą, świecącą na nas gwiazdę. Zastanawiam się która to. Jestem pewna, że Beau by wiedział. Fakt, że gwiazda tam jest, w zasadniczo bezgwiezdną noc, daje mi nadzieję. Nadzieję, której trzymałam się przez długi czas. Beau słyszy, że podchodzę do niego i jego oczy łączą się z moimi. Błyszczą i nie mogę stwierdzić, czy to od niewylanych łez, czy po prostu od szturmu emocji z ostatnich dwudziestu czterech godzin. Tak czy siak, są piękne i dziś wieczorem są bardziej w kolorze whiskey, niż piwnym. Powili sięga, chwyta moją rękę i przyciąga mnie pomiędzy swoje nogi. Moje serce się ściska i powracają łzy. Żadne z nas nic nie mówi. Naprawdę, nic więcej nie musi być dzisiaj powiedziane. Tak, ciągle są rzeczy o których musimy porozmawiać i jestem pewna, że oboje wciąż mamy wiele pytań, ale teraz, w tym momencie – cisza naszego połączenia jest ważniejsza.

Beau powoli siada i pochyla się do przodu. Wzdychając, opiera głowę na moim brzuchu, owija ręce z tyłu moich nóg i po prostu mnie trzyma. To taki czuły ruch, że miłość którą już do niego czuję powiększa się jeszcze bardziej. Przesuwa swoim czołem i twarzą tam i z powrotem. Ciepło jego oddechu wdziera się przez materiał mojej koszulki, powodując, że mój żołądek zaciska się. Moje dłonie przebiegają po jego ramionach, szyi i wplątuję palce w jego włosy. Są takie miękkie. Jego dłonie suną w górę moich nóg, pod moją spódnicę i jego palce wślizgują się pod moją bieliznę. Chwyta mnie i przyciąga do siebie. Sapię, nie spodziewając się tego, z przyjemnością witam na sobie jego dłonie. Odchyla się i obserwuje mnie zamglonymi oczami, kiedy powoli ściąga majtki w dół moich nóg. Kiedy opadają, wychodzę z nich, a on siada i przyciąga mnie do siebie. Wspinam się na jego kolana i siadam na nim okrakiem. Bez zatrzymywania się, bierze moją twarz w dłonie i jego usta rozbijają się o moje. Beau zabiera wszystko co mogę mu dać w tym pocałunku i nie przeprasza za to. Posiada to, pochłania to, pochłania mnie i całuje mnie tak, jakby nadrabiał lata straconych pocałunków. Jego dłonie przebiegają po moim ciele, po plecach, szyi, głowie, udach, talii, żebrach i jego kciuki zatrzymują się, kiedy ocierają się o zewnętrzną część moich piersi. - Boże, kocham twój smak – mówi przy moich ustach. Biorąc w dłonie jego twarz, zostawiam niewielką odległość pomiędzy naszymi ustami i nasze oczy blokują się. Oboje ciężko oddychamy. Mogę poczuć, jak bardzo na niego działam i widzę w jego oczach głód. - Chcę ciebie. Chcę całego ciebie – szepczę. Potrafi czytać między wierszami? Rozumie co mówię? Chcę go całego – każdy jeden kawałek. Chcę jego ciało, serce, jego dobre i złe dni. Chcę jego lęki i marzenia i desperacko chcę, żeby był moją przyszłością. On jest moim życiem. Zawsze tego chciałam. Każdego dnia o nim myślę i o tym, jak inne byłoby życie, gdyby nic nigdy się pomiędzy nami nie zmieniło. Jeśli nigdy nie byłoby pożaru i jeśli nigdy nie przeprowadzilibyśmy się, chciałabym myśleć, że bylibyśmy razem, zawsze. Odtwarzam w kółko w głowie tę rozmowę z jego mamą, w dzień, kiedy wyjeżdżaliśmy i teraz, patrząc wstecz, zdaję sobie sprawę, że mnie okłamała. Przez lata okłamywała mnie, nas i nie wiem dlaczego. Nie zrywając kontaktu wzrokowego, Beau nachyla się do przodu, sięga do kieszeni i wyciąga portfel. Moje dłonie opuszczają jego twarz, ześlizgując się po jego klatce piersiowej do guzika dżinsów. Unoszę się na kolanach, odpinam zamek, a on ściąga wszystko w dół.

Nigdy nie widziałam nagiego Beau. Cóż, właściwie nie jest całkiem nagi, ale nigdy nie widziałam tej jego części. Ten jedyny raz, kiedy byliśmy ze sobą intymnie, on był na górze i był środek nocy. Pędzą przeze mnie nerwy na widok jego rozmiaru. Irracjonalna część mnie mówi, że nie ma mowy, żeby się zmieścił, ale przypominam sobie, że już to zrobił. Sięgam, żeby go dotknąć, a on ostro zasysa powietrze przez zęby. Beau rozrywa pakiecik i nakłada prezerwatywę. Delikatnie łapie mnie za biodra i prowadzi na siebie, przyjmując odpowiednią pozycję. - Jesteś tego pewna? – pyta, patrząc mi prosto w oczy. Uśmiecham się. To jest to samo pytanie, które zadał mi wcześniej. Kocham to, że zawsze wystarczająco mocno mu zależy, żeby sprawdzić moje uczucia, zanim cokolwiek się wydarzy, albo zmieni pomiędzy nami. - Jestem pewna ciebie, tak. – Naprawdę nie ma innego sposobu, żeby odpowiedzieć na to pytanie i uśmiech, który rozjaśnia jego twarz zapiera dech. Powili, opuszczam się w dół. Wślizguje się we mnie, kiedy w pełni na nim siadam, żadne z nas się nie rusza. Moje dłonie wibrują na jego piersi od intensywnego bicia jego serca. Jego oddech przyspiesza, a ja obserwuję zauroczona, jak oblizuje swoją dolną wargę. Każdy mięsień w moim ciele zaciska się na skutek tego, że znów jestem tak blisko niego. W miejscu, w którym nigdy nie myślałam, że będę. Beau jęczy i jego palce ściskają moje biodra. - Leila, nie możesz tego robić, albo wszystko się skończy zanim w ogóle się zaczęło. - Przepraszam. - Nie przepraszaj. Jesteś taka ciasna i tak dobrze cię czuć, że kiedy mnie ściskasz to prawie wysyła mnie to na granicę. - Ok… - Chichoczę. - Teraz nie jest czas na chichotanie – mówi, uśmiechając się złośliwie. - Wiem ale… to… my… razem, to sprawia, że jestem bardzo szczęśliwa. – Odsuwam z jego twarzy włosy i przebiegam kciukami po jego policzkach. Jest taki piękny. - Ja też Lei, ja też. Powoli zaczyna poruszać moim biodrami do przodu, w górę i w dół. Spotyka się ze mną w połowie każdego pchnięcia i to jest tak dobre uczucie.

Emocje, które we mnie wywołuje są tak zażyłe i intymne, że mogłabym zostać tak na zawsze. Pochylam się, całuję go łapczywie i natychmiast czuję jego dłoń na policzku, która przyciąga mnie bliżej. Jego usta i język dopasowują się do tempa naszych bioder. Jestem w nim zatracona. Jestem zatracona w tej chwili i uśmiecham się do siebie wiedząc, że to już drugi raz, kiedy jednoczymy się pod nocnym niebem. Kołyszemy się przy sobie i ten ruch wywołuje tysiące doznań. Nie mogę sobie wyobrazić, że cokolwiek mogłoby dać lepsze uczucie. Beau zacieśnia uchwyt na moich biodrach, podnosi mnie i obraca. Ląduję na plecach na kanapie, a on przejmuję inicjatywę. Jestem cholernie podniecona, kiedy łapie obie moje dłonie w jedną swoją i przyszpila je nad moją głową, podczas gdy druga zaczyna zgłębiać każdą część mojego ciała, zanim osiada pode mną. Jego rytm jest hipnotyczny, kiedy wciska się we mnie głębiej, zmuszając moje nogi do rozszerzenia. - Och Boże, Lei, czy ty w ogóle wiesz co mi robisz… - mamrocze przy moich ustach. - Nie przestawaj… chcę robić z tobą wszystko. Bierze to za swój znak, wciska głowę w moją szyję i zatraca się we mnie. Rytm, siła, jego zapach, ta chwila, wszystko to mną zawłada. Czuję, jakby moja skóra była rozgrzana od słońca, kiedy to płatki śniegu na nią opadają. Dreszcze przebiegają od jednego końca mojego ciała, do drugiego. Czuję się oszołomiona i euforyczna. Beau wyczuwa, jak moje ciało otwiera się i odpowiada na niego i szybko podąża za mną do stanu całkowitej rozkoszy. To ani trochę nie przypominało tej nocy na plaży. Wtedy byliśmy ostrożni, uważni i słodcy. Teraz, jest tak, jakbyśmy byli głodni siebie nawzajem, łaknęli głębokiej namiętności i mocno się tego trzymali. - Zostań ze mną na noc – mówi chropowatym głosem, z głową ciągle wciśniętą w moje włosy. To nie jest pytanie. To nie jest stwierdzenie. To polecenie. Jego oddech ciągle jest trochę ciężki, ale wszystkie jego mięśnie się rozluźniły i ciężar jego ciała na moim daje takie dobre uczucie. - Tak. – Nie ma innego miejsca, w którym chciałabym być bardziej. Świat mógłby się kończyć, a ja wciąż byłabym tam, gdzie chcę. Beau podnosi głowę i patrzy mi w oczy. - Naprawdę? Potakuję, zapamiętując jego wygląd. Jego włosy są całkowicie seksowne, jego policzki są zaczerwienione pod lekkim zarostem, jego usta ciągle wyglądają pysznie, a jego oczy są jaśniejsze – z powrotem piwne. Jest zachwycający zarówno na zewnątrz, jak i w środku i jestem szczęściarą, że to ze mną tu jest. - Dobrze, ponieważ nie skończyłem z tobą i chcę to robić ciągle od nowa.

Moja już zarumieniona skóra płonie. Widzi to i jego oczy opadają do moich ust. - Będziesz się tylko gapił, czy zamierzasz mnie pocałować? – pytam go. Bez wahania jego usta lądują na moich. - Och, zamierzam robić o wiele więcej, niż tylko cię całować – mamrocze, przygryzając moją dolną wargę. Jego ręka, która trzyma moje nad głową mocniej się zaciska, jego wolna dłoń wspina się do mojej pachy i zaczyna mnie łaskotać. Piszcząc i wiercąc się, jakoś zrzucam nas z kanapy na ziemię. Beau śmieje się ze mną i to jest taki piękny dźwięk . Tak rzadko słyszę żeby kiedykolwiek się śmiał. - Zemsta jest suką panie Hale. Weź pod uwagę, że zostałeś ostrzeżony. Jego oczy błyszczą czysto i szczęśliwie. Kocham wiedzieć, że to ja sprawiam, że tak się czuje. Wtykając włosy za moje ucho, mówi. - Gra się toczy panno Starling, tylko nienawidzę ci tego mówić… ja nigdy nie przegrywam.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 18 BEAU Kiedy otwieram oczy, pierwszą rzeczą jaką widzę, to napływające przez okno i padające na sufit promienie słoneczne. Zalewają mnie wspomnienia zeszłej nocy i jestem teraz blisko kolejnego fatalnego momentu. Zamykam oczy i nie poruszam żadnym mięśniem. Po prostu nie chcę wiedzieć. Boję się, że rzeczywistość zniszczy to przyjemne uczucie, które ogrzewa moje serce. Nie mogę jednak powstrzymać mojego umysłu, została, czy poszła? - Co się dzieje w tej twojej pięknej głowie? Całe twoje ciało się napięło. Moja głowa strzela w lewo na dźwięk jej głosu i oto jest. Zwinęła się w kłębek na boku, twarzą do mnie. Jej włosy rozrzucone są na poduszce, a te piękne, niebieskie oczy obserwują mnie. Serce zaczyna mnie boleć w piersi. Ona jest tak zachwycająco cudowna, że zapominając o oddychaniu, mrugam oczami. Czuję się, jakby największy ciężar został zdjęty z moich ramion. Przez lata, wszystko czego chciałem to żeby została. Żadnych wyprowadzek, żadnego odchodzenia i zostawiania mnie nad ranem. Leila marszczy brwi i w jej oczach błyska niepokój. Przysuwa się trochę bliżej i jej dłoń opada na mój policzek. Zamykam oczy i nachylam się do miękkości jej ręki, potem sięgam i wciągam ją pod siebie. Muszę mieć ją blisko. Muszę czuć jej ciepło i muszę wiedzieć, że to jest prawda. - Zostałaś. – Robię wydech. Odchyla się i patrzy mi w oczy, ponownie jestem uderzony tym, jak są jasne i niebieskie. Trzymam ją blisko, nie chcąc nawet centymetra przestrzeni pomiędzy nami. - Co masz na myśli? – Na jej twarzy pojawia się dezorientacja. - Zawsze mnie zostawiasz. Zostawiłaś mnie, kiedy się przeprowadziłaś, zostawiłaś mnie po naszym pierwszym rozejmie na dwadzieścia cztery godziny, po tym jak mój ojciec został aresztowany, zostawiłaś mnie rano po balu, zostawiłaś mnie następnego dnia po tym, jak Drew się oświadczył… zawsze mnie zostawiasz. A to nie uwzględnia wszystkich tych razów, kiedy ode mnie odchodziłaś.

Leila delikatnie sapie, a jej szczęka lekko opada. Jej dłonie prześlizgują się do moich ramion i zacieśnia uchwyt. Widzę tak wiele emocji, kłębiących się w jej oczach, kiedy przesuwają się tam i z powrotem szukając moich. Rozciąga się pomiędzy nami cisza, a potem głośno wzdycha. Zamyka oczy i potrząsa głową. - O rany, jak to się stało, że między nami wszystko się tak popieprzyło? - Patrzy na mnie, a w jej oczach błyszczą łzy. –Ja widziałam to inaczej, że to ty byłeś tym, który zawsze mnie zostawiał. Zostawiłeś mnie i nie pożegnałeś się ze mną przed moim wyjazdem do Atlanty, zostawiłeś mnie na plaży po tym, jak wróciłam, przez lata zostawiałeś mnie i odchodziłeś nieskończoną ilość razy w szkole i zostawiłeś mnie na plaży w tę noc po imprezie pożegnalnej. Odszedłeś. Moje usta zaciskają się w ciasną linię, a moje tętno przyspiesza. Ma rację. Jeśli myślę o tym z jej perspektywy, mogło to wyglądać tak, jakbym to ja był tym, który zawsze od niej odchodził. Leila zjeżdża dłonią w dół mojej ręki, łączy nasze palce razem i przykłada nasze dłonie do jej serca. Przytula moją dłoń, trzymając ją mocno i blisko. - Beau, przez lata zraniłeś mnie tak wiele razy. Zawsze mówiłam sobie, że to był ostatni raz, ale to nigdy nie wychodziło. Po tym, jak wróciliśmy z Atlanty byłam tak podekscytowana, że znowu cię zobaczę. Wiedziałam, że prawdopodobnie ruszyłeś do przodu i twoje życie było zupełnie inne, ale tak bardzo za tobą tęskniłam. Na plaży gniewnie na mnie spojrzałeś i nic nie mówiąc odwróciłeś się. Dla mnie, to było jak drugi raz, więc pobiegłam do Bean Point i schowałam się pod drewnianym pomostem, żeby się wypłakać. Znalazłeś się tam razem z Drew i podsłuchałam, jak mu mówiłeś, że mnie nienawidzisz. I naprawdę miałeś to na myśli. Poczułam się tak głupio. Było tak, jakby całe moje dzieciństwo było kłamstwem. Nie mogłam zrozumieć, jak mogłeś mnie nienawidzić. Bez względu na wszystko, ja nigdy nie mogłabym cię znienawidzić. Głęboko wzdychając, wyciągam swoją dłoń z jej, chwytam jej twarz i przejeżdżam kciukami po jej policzkach. Jej małe piegi są tak jasne, że mógłbyś ich nie zauważyć, gdybyś ich nie szukał. Jej oczy zamykają się, a rzęsy opadają na policzki. Wygląda na taką smutną i to przez wspomnienie, które nieświadomie spowodowałem. Przez lata było między nami wiele błędów w komunikacji. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogła cierpieć tak bardzo, jak ja. - Leila… przykro mi, że to słyszałaś. Ale wiedząc to, co teraz wiesz, czy możesz zrozumieć, jak się czułem? Te dwa i pół roku były dla mnie takie ciężkie. Strata ciebie, radzenie sobie codziennie z moim ojcem, ból, rehabilitacja i fizjoterapia, nie byłem tym samym człowiekiem… nie jestem tym samym człowiekiem. Jej stopy owijają się wokół moich łydek, dłonie przenoszą się do moich bioder i przysuwa się jeszcze trochę bliżej. Biorę głęboki wdech, czuję lawendę i to mnie uspokaja. Kocham jej zapach.

- I bardzo przepraszam za to, co powiedziałam w pracowni. Byłam zła i irracjonalna. Nie miałam tego na myśli. – Żal w jej głosie jest ewidentny. - Ja również przepraszam. Nie powinienem był nazywać cię suką. To było nie na miejscu i nigdy nie mógłbym tak o tobie myśleć. Wiesz o tym, że naprawdę nie miałem nic wspólnego z twoim sukcesem, prawda? Zrobiłaś to wszystko zupełnie sama. To ty dostałaś się do szkoły i zostałaś wybrana „Wschodzącym Projektantem”. To ty sprawiłaś, że wszystkie twoje marzenia spełniły się. Nie ja. - Teraz to wiem. Przepraszam, że cię uderzyłam, Beau. Nie wiem co mnie naszło. Proszę uwierz, kiedy mówię, że nigdy nie chcę cię skrzywdzić. – Jej oczy natychmiast wypełniają się łzami, które spływają po jej twarzy. Moja szczęka zaciska się na wspomnienie o tym i czuję, że mrużę na nią oczy. - Nie zamierzam kłamać, zraniłaś mnie. Przenigdy nie myślałem, że ze wszystkich ludzi to właśnie ty podniesiesz na mnie rękę. - Tak bardzo mi przykro. - Unosi dłoń, żeby zakryć twarz, a jej broda drży. - Lei, proszę nie płacz. Naprawdę nienawidzę patrzeć jak płaczesz. – Odciągam jej dłoń i ścieram łzy. Wiem, że moje kolejne słowa będą ostre, ale muszę to powiedzieć. Choćby po to, żeby uświadomić jej, jakie to ważne. – Muszę jednak powiedzieć, że jeśli zrobisz to jeszcze raz, z nami koniec. Kręci się przy mojej piersi i wciska głowę pod moją. Rudoblond loki lądują na mojej twarzy i uśmiecham się w duchu. Ma wspaniałe włosy. - Nie zrobię. Obiecuję – mamrocze przy moim obojczyku. Wzdycham. Moja dłoń sunie do jej pleców i zaczynam pocierać je w górę i w dół. Ma na sobie jedną z moich koszulek i majtki. Jestem wytrącony z równowagi przez naszą rozmowę, ale wciąż jestem gorącokrwistym mężczyzną i Lei w moich ciuchach jest seksowna jak cholera. Moja dłoń opada pod koszulkę i kontynuuję pocieranie. Jej skóra jest taka miękka i gładka. Jej gołe nogi biegną w górę moich i zaczepia je o moje biodra. - Skąd w ogóle wiedziałeś, że dostałam się do Parson? - To było całkowicie przypadkowe. Pewnego dnia w szkole, szedłem korytarzem za tobą i Chase’m i słyszałem, jak wspomniałaś o Parson.

- Hej, dostałaś już odpowiedź z Parson? – Chase nachyla się i pyta Leilę, myśląc, że nikt inny ich nie słyszy. - Nie, ciągle czekam na jakieś wiadomości co do ostatniego stypendium o które się ubiegałam. – Leila przyciska książki do piersi. - Oni są ostatni? – pyta. - Yep. – Jej głos brzmi na smutny. Żałuję, że nie widzę jej twarzy. - Co się stanie, jeśli go nie dostaniesz? - Nie wiem. Zgaduję, że wtedy nie pójdę do Parson. - Tak ciężko na to pracowałaś. To byłoby naprawdę do dupy. - Mnie to mówisz? To wszystko o czym marzyłam przez ostatnie trzy lata. - Daj mi znać, ok? – Chase uderza ramieniem w jej ramię. - Dam, ale proszę nic nikomu nie mów. - Wiesz, że nie powiem – mówi, patrząc na nią. Uśmiecha się do niej i skręca w następny korytarz.

Leila uważnie mnie obserwuje, kiedy opowiadam jej to wspomnienie. Chwytam ją za biodro i przytrzymuję w miejscu. - Nawet się nad tym nie zastanawiałem dwa razy. Wyszedłem na parking, wygooglowałem Parson i zadzwoniłem do szkoły. Nie interesowało ich skąd pochodzą pieniądze, więc, to było bardzo łatwe do załatwienia. - Ale dlaczego? Dlaczego to dla mnie zrobiłeś?

- Ponieważ, pomimo tego co myślałaś, nigdy cię nie nienawidziłem. Zawsze chciałem dla ciebie tego, co najlepsze i ponieważ mogłem. – Wzruszam ramionami. – Miałem pieniądze i cóż, jestem dumny z tego, na co je wydałem… na ciebie. - Dziękuję Beau. Nie pozostało nic z tego gniewu, który wylewał się z niej dwa dni temu. Kiedy jej oczy błyszczą do mnie, widzę w nich wdzięczność. - Nie ma za co – mówię, odsuwając jej włosy z twarzy i zakładając je za uszy. - Więc, skąd wziąłeś tyle pieniędzy? - Och, kiedy mój dziadek umarł Drew, Matt i ja otrzymaliśmy majątek powierniczy, do którego dostęp mieliśmy po ukończeniu osiemnastu lat. W ten sposób kupiliśmy również łódź. - Łódź jest wasza? – pyta, brzmiąc na zaskoczoną. - Taa, a myślałaś, że kogo? – Wzrusza ramionami. - Myślałam, że waszego ojca. - Nope. – Tylko wspomnienie o nim powoduje, że czuję się zirytowany. Patrzę w jej piękną twarz i widzę obracające się zębatki. Chce porozmawiać o czymś więcej i jej oczy przeszukują moje. Szukają czegoś, tylko nie wiem czego. Jej wzrok skupia się na mojej koszulce i kiedy zdaję sobie sprawę o co chodzi, mój żołądek opada. - Mogę je zobaczyć? – pyta cicho. - Czy możesz zobaczyć co? – Zamieram, wiedząc o co pyta, ale mając nadzieję, że się mylę. - Blizny. – Jej oczy są duże i niewinne. - Nie – wypalam natychmiast. Nie muszę się nawet nad tym zastanawiać. - Dlaczego nie? – Odchyla się, żeby lepiej mnie wiedzieć. Kręcę na nią głową w ostrzeżeniu. - Nie ufasz mi. – Próbuje się ode mnie odsunąć, ale chwytam jej biodro i przytrzymuję ją mocniej. Nie chcę, żeby szła. - Ufam ci, tylko że… nie pokazuję ich nikomu. Jak mam sprawić, żeby zrozumiała? Nie chcę zranić jej uczuć. - Nikomu?

- Nigdy. Czy kiedykolwiek widziałaś mnie bez koszulki odkąd wróciłaś z Atlanty? Nawet w tę noc na plaży, po imprezie pożegnalnej upewniłem się, żeby część naszych ubrań została na miejscu. Zawsze zakładam też minimum dwie koszulki. Nie chcę nawet, żeby ludzie czuli je, kiedy mnie potrącają. Trzymałem twoje ręce nad głową, kiedy się kochaliśmy. Wszystko ma swój powód. Jedynymi osobami spoza mojej rodziny, które widziały mnie bez koszulki to Grant i Ali. W jej oczach błyska dewastacja. Rozumiem to, mimo wszystko nasz seks na dachu i ostatniej nocy w łóżku to najbardziej intymna i ufna rzecz, którą możesz z kimś dzielić. Ona mi to dała, a ja jej nie. - Proszę. – Jej oczy mnie błagają. - Nie Lei, nie mogę. Nie jestem gotowy. Może kiedyś, ale nie dzisiaj, ok? - mówię jej trochę delikatniej. - Ok. Pochylam się i całuję kącik jej ust, policzek, miejsce pod uchem i przesuwam się coraz niżej do jej szyi. Wypuszcza głośny oddech i relaksuje się przy mnie. Jej skóra natychmiast rozgrzewa się i ciągle pachnie tak dobrze. Może poczuć, co mi to robi. Jej plecy wyginają się pode mną w łuk, chwyta kołdrę, nakrywa nas i wszystkie rozmowy się kończą.

LEILA Jakoś później tego ranka czuję, jak się wierci i spoglądam na niego. Beau jest zdecydowanie najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek widziałam. Sprawia, że moje serce przestaje bić. Zawsze tak było. Z zamkniętymi oczami wygląda o wiele bardziej jak chłopak, którego znałam lata temu i jestem wdzięczna, że mogłam go znać również wtedy. Chociaż kocham to, że obserwowałam, jak wyrósł na tego niezwykłego mężczyznę. Przytulając się trochę bardziej, wdycham jego ciepłą, senną skórę. - Jesteś głodna? – Jego głos jest zachrypnięty i uważam, że jest wyjątkowo seksowny. Jak na znak burczy mi w brzuchu, a on chichocze. - Cóż, mam swoją odpowiedź . Co powiesz na omlet? - Robisz omlety? - Robię wiele rzeczy. Jak powiedziałem wcześniej, pozmieniało się po tym jak wszyscy wyjechaliście i Matt potrzebował mnie, żebym był jego autorytetem i tym się stałem i nie zmieniłbym niczego. Ale czuję, jakbym podczas tego procesu zmienił się i część mnie tęskni za starym mną. - Zmieniłeś się. Wszyscy to widzimy. Ja nie tęsknię za starym tobą, ani za żadną wersją jaką myślałeś, że jesteś … ja po prostu tęskniłam za tobą, za całym tobą. – Beau pochyla się i delikatnie umieszcza swoje usta na moich. Moje serce zaciska się. - Chodź piękna. Zabieraj swój słodki tyłek z łóżka i pozwól mi dla siebie coś ugotować. – Uśmiecha się do mnie, odrzucając kołdrę. - Ok, spotkam się z tobą w kuchni. Muszę skorzystać z łazienki i mogę użyć twojej szczoteczki? - Oczywiście. – Szczerzy się do mnie. Beau wychodzi z sypialni, a moje oczy podążają za nim. Ma na sobie białą koszulkę i bokserki. Naprawdę świetnie w tym wygląda i myślę o tym, żeby uszczypnąć się i przekonać, że to jest realne. Gramolę się z łóżka, idę do jego łazienki i rozglądam się dookoła. Jest większa i ładniejsza od tej, którą mamy z Charlie’m. Ma dwie umywalki i na ułamek sekundy pozwalam moim myślom dryfować do miejsca, gdzie jedna z nich jest moja. Dziewczyna może mieć marzenia, prawda?

Gapię się na prysznic i decyduję się pod niego wskoczyć. Niecierpliwię się, żeby do niego wrócić, ale miło jest mieć chwilę dla siebie. Bycie tu, z nim i wszystkimi jego rzeczami ciągle wydaje się surrealistyczne. Muszę to wchłonąć, właśnie teraz, chcę zapamiętać każdy szczegół. Przez lata myślałam o byciu z nim i teraz, kiedy jestem, skłamałbym mówiąc, że się nie denerwuję i nie czekam na to, aż znowu wydarzy się coś złego. Wycieram się dużym ręcznikiem, wkładam jego koszulkę, szczotkuję zęby i włosy i idę do kuchni. Stoi tyłem do mnie przy kuchence i nie sądzę, że kiedykolwiek byłam świadkiem czegoś tak seksownego, jak gotujący dla mnie w samych bokserkach i koszulce Beau Hale. Zaciskam uda i zanim się ruszam wypuszczam głęboki oddech. - Wiedziałaś, że przeciętna osoba zjada rocznie sto siedemdziesiąt trzy jajka? Spogląda w moją stronę i rzuca mi jednostronny uśmiech. - Nie, nie wiedziałam – mówię, podskakując i siadając na blacie obok niego. - Yep i czterdzieści procent wszystkich jajek jest konsumowane w Chinach. - Naprawdę? To sprawia, że natychmiast myślę o tym, jak w różnych programach telewizyjnych, filmach dokumentalnych czy czymkolwiek innym dotyczącym Chin zawsze widać biegające po ulicach kury. - Trochę obrzydliwe, nie sądzisz? – pyta. - Tak. Beau spogląda na mnie po raz pierwszy odkąd weszłam do kuchni i zamiera na chwilę. Rzuca mi znaczący uśmieszek, wyłącza kuchenkę i staje pomiędzy moimi nogami. Uśmiecham się do niego uwodzicielsko, kiedy zdaję sobie sprawę, że moja obecność przyniosła efekt. Chwyta mój tyłek i pociąga mnie do przodu, więc znajduję się z nim na tym samym poziomie. Pozwala mi poczuć rozmiar tego, jak szczęśliwy jest, że mnie widzi. Oplatam ręce wokół jego szyi, a on się do mnie uśmiecha. Jego włosy są zmierzwione, piwne oczy jasne, a kilkudniowy zarost wygląda tak dobrze na jego twarzy. Jest szczęśliwy i wydaje się zrelaksowany i beztroski. To sprawia, że moje serce się uśmiecha. - Lubię to, że jesteś tu, w moim domu – mamrocze w moje ucho, kiedy przyciska się do mnie jeszcze bliżej. Jego oczy blokują się z moimi i motylki w moim brzuchu podrywają się do lotu. - Ja również lubię być tu z tobą. Ale nie ma znaczenia gdzie jesteśmy, chcę być tylko z tobą. – Przepływa przeze mnie bezbronność i moja twarz rozgrzewa się. Wiem, że wciąż mamy długą drogę do przebycia, ale w tym momencie nic z tego nie ma znaczenia. Decyduję się wziąć to, co potrzebuję i przyciągam jego usta do moich.

Kiedy Beau mnie całuje, pochłania mnie. To nie ważne, że ja to zaczęłam, on przejmuje kontrolę i zabiera każdą tego sekundę. To tak, jakby moje ciało go znało i natychmiast mnie zdradza, ulegając mu. - Mmm… mięta. – Jego usta odsuwają się od moich i kierują się w stronę szyi. Ten kontakt sprawia, że drżę z potrzeby. - Mmm… kawa – ripostuję, kiedy moje dłonie ześlizgują się z jego szyi, przez ramiona i docierają do pleców. Ja sapię, a on zamiera. Przez materiał koszulki czuję wypukłości, zagłębienia i nierówności jego skóry. Oddech Beau przyspiesza i zaczyna się trząść. - Leila… - szepcze, próbując się odsunąć. Moje ręce instynktownie zaciskają się wokół niego. Nie chcę, żeby się odsuwał. - Nie, przepraszam. Nie chciałam cię zmartwić, ani sprawić, żebyś czuł się niekomfortowo. Zapomniałam. Proszę nie idź. Odmawiasz pokazania mi blizn i szczerze mówiąc nie wiem czego mam się spodziewać. Ale to tylko ja, proszę nie idź. Beau bierze głęboki wdech i uspokaja nerwy, jego oczy są czujne, ale widzę w nich tak samo zaufanie, jak i pragnienie. Owijam nogi wokół jego pasa i nachylam się do niego, starając się go przekonać. Wzdycha, robi kolejny krok w tył i puszczam go, czując się trochę odrzucona. - Nie ruszaj się. – To ponownie nie jest prośba, to polecenie. Obserwuję, jak się cofa, mruga do mnie, odwraca się i znika mi z oczu. Może mnie nie odrzuca? Minęły sekundy zanim szybko wchodzi do kuchni z szelmowskim błyskiem o oczach i porusza się w moją stronę, jak pantera tropiąca swoją ofiarę. Siedzę zaszokowana, kiedy ponownie staje pomiędzy moimi nogami i pokazuje mi prezerwatywę. Moje tętno przyspiesza z podniecenia, moje dłonie natychmiast chwytają za jego biodra, przyciągając go bliżej i widzę, jak jego oczy ciemnieją, kiedy łączą się z moimi. Jedną dłoń wplątuje w moje włosy i przytrzymuje moją głowę tak, że nie mogę odwrócić wzroku. Powoli, całkowicie zmniejsza dystans pomiędzy nami i szepcze przy moich ustach. - Muszę się w tobie zatracić Lei i kiedy przejdziemy do sedna i wezmę cię na tym blacie… nie zamierzam się zatrzymać. Czuję rumieniec, który gwałtownie rozprzestrzenia się od czubka mojej głowy po koniuszki palców u stóp. O mój Boże, ból pomiędzy moimi nogami, który wywołał rozszerzył się po całym moim ciele i nie mogę zrobić nic, poza siedzeniem i czekaniem na jego kolejny ruch. Koniuszki jego palców prześlizgują się po moich biodrach do rąbka koszulki. Chwyta ją i unosi nad moją głowę. Chłód blatu kuchennego wbija się w moją gorącą, wrażliwą skórę, kiedy Beau delikatnie popycha mnie do tyłu, dopóki nie leżę na plecach. Jego dłonie prześlizgują się po moich piersiach, przez brzuch i jego palce zanurzają się za pasek

moich majtek. Nie zrywając ze mną kontaktu wzrokowego ściąga je w dół. Materiał i jego opuszki palców ocierają się o moje uda, kolana i łydki, pozostawiając za sobą szlak ognia. Moje majtki opadają na podłogę i jestem kompletnie naga, obnażona przed nim. Uśmiecha się do mnie i obserwuję, jak delikatność zmienia się w czyste pragnienie, kiedy nachyla się nade mną i całuje mnie w środek klatki piersiowej. Kiedy jego ciepłe wargi suną po moim ciele, włosy opadają mu na czoło, ocierając się o moją skórę i powodując, że drżę. Są miękkie i łaskoczą, kiedy docierają tam, gdzie wcześniej były jego wargi. To całkowite uczuciowe przeciążenie. - Jesteś taka piękna – mówi, kiedy jego usta poruszają się po mojej skórze. Ciepło jego oddechu wywołuje u mnie gęsią skórkę i wszystko co mogę zrobić to jęczeć w odpowiedzi. Zanim mogę zebrać myśli, on znika z pola mojego widzenia. Prawie siadam, żeby zobaczyć gdzie się podział, kiedy czuję jego oddech na moim najbardziej wrażliwym miejscu. Całkowicie zamieram. Chociaż jestem podekscytowana, żeby pozwolić mu spróbować czegoś nowego , jestem również delikatnie przerażona. Nie mam czasu, żeby wyrazić na głos moje obawy, bo czuję jak jego usta przesuwają się w górę po wnętrzu mojego uda i na mnie. To wystarczy, żebym pozostała leżąc płasko na blacie. Szepczę jego imię, a potem zdumiewa mnie dźwięk mojego własnego głosu. Beau zabiera mnie do miejsc, w których jeszcze nigdy nie byłam i nie mogę leżeć bez ruchu. - Lei, nie mam słów. Kocham każdą sekundę tego. Co ja mam na to odpowiedzieć? - Beau… proszę… nie przestawaj… Czuję jego uśmiech pomiędzy nogami i to popycha mnie na granicę. Nie mogłabym tego kontrolować, nawet gdybym chciała. Pod powiekami migają mi światła, kiedy fala gorąca wstrząsa moim ciałem i każdy nerw wydaje się tańczyć z powodu cudowności tego uczucia. - Leila? - Taa – szepczę. Czuję, jakbym wtopiła się w blat, kiedy uderzają we mnie wstrząsy po orgazmie. - Przytrzymaj się blatu. Przytrzymaj się? Przez kilka sekund jestem zdezorientowana, zanim słyszę jak rozrywa opakowanie prezerwatywy, a potem nachyla się i wchodzi we mnie. Przesuwam się do tyłu. To wyjaśnia jego żądanie. Chwytam się krawędzi blatu, kiedy zaczyna się poruszać. Słyszę jak jęczy moje imię, a ja instynktownie owijam ciaśniej wokół niego nogi, wciągając go głębiej. O cholera.

- Lei, tak niesamowicie cię czuć. – Jego głos jest chropowaty i delikatnie napięty. Uśmiecham się, kiedy przygryzam dolną wargę, żeby zatrzymać odgłosy przyjemności i czułe słówka, które walczą żeby wydostać się z mojej piersi. Jeszcze nie jestem gotowa, żeby powiedzieć mu co do niego czuję, ale kiedy jesteśmy razem w ten sposób, wszystko chce wyskoczyć na zewnątrz. - Beau… och… - Moje plecy wyginają się w łuk i on czuje zmiany zachodzące wewnątrz mnie. - Odpuść Lei. Będę zaraz za tobą. Jego słowa są moją zgubą i kilka sekund później, czuję jego. - Lubię jak robisz dla mnie śniadanie. – Uśmiecham się do niego. Zostaję nagrodzona najbardziej oszałamiającym widziałam. Ten moment nie mógłbym być bardziej idealny.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

uśmiechem, jaki kiedykolwiek

ROZDZIAŁ 19 BEAU Po późnym śniadaniu, Leila i ja zdecydowaliśmy się zwinąć pod kocem na kanapie i obejrzeć film. Nie mogę nic na to poradzić, ciągle myślę o tym, że nie wiedziała, że brałem udział w pożarze. Teraz to ma dla mnie sens, ale co z listem? - Lei? – Jej głowa leży na moich kolanach i widzę tylko jej profil. Jedną ręką odgarniam jej włosy za ucho, a drugą pocieram jej plecy i ramię. - Taa? – Przysuwa się trochę i patrzy na mnie. - Więc, rozumiem to, że nie wiedziałaś, że brałem udział w pożarze, ale to czego ciągle nie rozumiem to dlaczego napisałaś do mnie ten list? Dlaczego nie próbowałaś ze mną porozmawiać? Sztywnieje, przekręca głowę, żeby lepiej mnie widzieć, marszczy brwi i myśli nad odpowiedzią. - Ponieważ to co ona powiedziała, brzmiało tak prawdziwie. Ona? Przestaję przebiegać dłonią po jej ręce. - Kto co powiedział? - Twoja mama. Co? O czym ona mówi, moja mama? Włoski na moim karku stają dęba. W jakiś sposób wiem, że to co zamierza mi powiedzieć, nie będzie niczym dobrym. W pewnym sensie chciałbym móc to zatrzymać, ale muszę wiedzieć, a ona musi mi powiedzieć. - Nie nadążam za tobą. Powiedz mi co się wydarzyło – mówię do niej. Leila siada i patrzy na mnie, koc opada wokół jej talii, a ja zatrzymuję film. - Po tym, jak wypuszczono mnie ze szpitala moi rodzice zabrali mnie ponownie do domu cioci Elli. Ostatecznie zostaliśmy tam kilka dodatkowych dni, ponieważ musiałam chodzić na wizyty do pulmonologa z powodu pochłonięcia zbyt dużej ilości dymu, a mój tata musiał rozstrzygnąć sprawy z towarzystwem ubezpieczeniowym i bankiem. Nigdy nie zapomnę tego kaszlu. W moim nosie i ustach była zaschnięta sadza i kaszlałam przez wiele

dni. Miałam naciągnięty każdy mięsień, wszystko mnie bolało i ciągle musiałam używać inhalatora. Bolało mnie gardło, byłam zachrypnięta, a flegma była okropna. Czekałam, aż przyjdziesz mnie odwiedzić. Patrzy na mnie, a jej oczy pokazują zarówno smutek jak i żal. - W końcu nadszedł dzień, w którym moi rodzice byli gotowi do wyjazdu, a ja wymknęłam się, ponieważ musiałam cię jeszcze raz zobaczyć. Byłam taka zraniona i załamana, że nie przyszedłeś mnie odwiedzić i miałam złamane serce, ponieważ cię opuszczałam. Nigdy nie zapomnę, jak wchodziłam po schodach prowadzących na przedni ganek twojego domu. Gdybym tylko wtedy wiedziała, jak gwałtownie wszystko się zmieni.

Stojąc na ganku i patrząc na dom Beau robię mentalne zdjęcie. Pomimo tego, że nie spędziliśmy tutaj dużo czasu, to kiedy o nim myślę, chcę pamiętać jak najwięcej szczegółów z nim związanych. Nachylam się, pukam do drzwi i czekam. Jestem tak zdenerwowana, że motyle w moim brzuchu podrywają się do lotu. Dezorientuje mnie to, dlaczego jestem zdenerwowana, to tylko Beau i przez ostatnie sześć lat spędziłam z nim prawie każdy dzień. Drzwi w końcu się otwierają i pani Hale chmurzy się. Robi krok w moją stronę i prawie całkowicie zamyka za sobą drzwi. Nie chce, żebym spojrzała do środka, a na jej twarzy widnieje rozdrażnienie. Chmurzy się na mnie. - Witam pani Hale, jest Beau? – pytam ją. Słyszy mój zachrypnięty głos i jej nieuprzejma powierzchowność na chwile opada, ale zaraz wraca na miejsce. - Nie, nie ma go. – Zawsze była taka miła. Nie rozumiem dlaczego daje mi takie krótkie odpowiedzi i wygląda, jakby była poirytowana tym, że tu jestem. - Wie pani, kiedy będzie w domu? - Nie będzie go w najbliższym czasie. Jest na rybach z Grantem. Moje serce pęka i rozrywa się na pół. On nigdy nie zamierzał się pożegnać. - Och, cóż wyjeżdżamy dzisiaj i chciałam się pożegnać. – Patrzę na moje dłonie i zaczynam wykręcać i ściskać palce. Nie będę przed nią płakać.

- Myślę, że on uważał, że już wyjechałaś. – Moje serce zaczyna walić i zaciskać się w mojej piersi i tak bardzo jak próbuję to powstrzymać, zaczynam kaszleć. Zginam się w pasie, żeby ścisnąć żebra, ciekną mi łzy, a ona kładzie dłoń na moim ramieniu. Nie mogę na nią spojrzeć. - Nie, musieliśmy zostać kilka dodatkowych dni z powodu pożaru. - Och, prawda. Myślę, że coś o tym słyszałam. To dobrze, że byliście już w trakcie przeprowadzki. – Jej głos jest tak zimny. - Powie mu pani, że wpadłam i że zadzwonię do niego wkrótce? - Leila, chciałabym żebyś się zatrzymała i pomyślała o tym, naprawdę myślisz, że najlepiej będzie próbować to ciągnąć? - Co ma pani na myśli? - Czy Beau nie spędził już z tobą wystarczająco dużo czasu? On ma czternaście lat. Nie sądzisz, że powinien więcej czasu spędzać z chłopcami w jego wieku? Zimny pot pojawia się na moim karku. - Nigdy go nie zatrzymywałam, ani nie zapobiegałam temu, żeby spędzał czas z innymi osobami. - Tak, wiem skarbie… ale wiesz, jaki jest Beau. Jest bardzo odpowiedzialnym, młodym mężczyzną i zawsze czuł się za Ciebie odpowiedzialny. - To nie tak. On jest moim przyjacielem. - Może tak, ale chcę, żebyś pomyślała o innych dziewczynach z twojej szkoły. Jak wiele z nich ma przyjaciela, który jest chłopakiem i który czuwa nad nimi tak, jak on nad tobą? Może twoja przeprowadzka jest dobrą rzeczą dla was obojga. Jesteś w takim wieku, że powinnaś chodzić na zakupy z dziewczynami, a on powinien uprawiać sporty, albo wędkować z chłopakami. Zastanów się nad tym Leila, kiedy Beau nie jest z tobą, to gdzie jest? Z kim jest? Co robi? Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogę go wstrzymywać od robienia czegoś innego, czegoś co wolałby robić bardziej, niż spędzać ze mną czas. - Może ma pani rację. - Oczywiście, że mam. Jeśli chcesz zostawić swój nowy numer telefonu to jestem pewna, że on wkrótce do ciebie zadzwoni. - Nie znam numeru. - Och, cóż… kiedy już go poznasz, zawsze możesz tu zadzwonić, a ja mu go przekażę.

Coś w sposobie, w jaki to powiedziała, powoduje, że jestem pewna, że nigdy nie przekazałaby mu mojego numeru telefonu. Ogarnia mnie nagła panika – to jest to. On i ja, to koniec. Nigdy się tego nie spodziewałam i chwilowo jestem sparaliżowana bólem. Beau zawsze był jedynym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek potrzebowałam. Kiedy nie byliśmy razem, leżałam na plaży i czytałam książki. Pewnie, miałam inne przyjaciółki, z którymi od czasu do czasu coś robiłam, ale tak naprawdę zawsze byłam szczęśliwa dlatego, że miałam jego. Wracając pamięcią do poprzednich lat, zdaję sobie sprawę, że jego mama ma rację. Kiedy Beau nie spędza ze mną czasu, zawsze wychodzi gdzieś z Grantem, albo Ryanem. Czy byłam powodem tego, że dzielił swój czas? Sprawiałam, że musiał wybierać? - Ok. – Niechciana łza spływa po mojej twarzy. – Do widzenia pani Hale. - Do widzenia Leila. Wszystkiego dobrego. Odwracam się, schodzę po schodach i oddalam się od domu jedynej osoby na tym świecie, którą uważałam za swoją. Beau był moim najlepszym przyjacielem, był moją drugą połówką i chociaż tego nie wiedział… kochałam go. Ze spływającymi po mojej twarzy łzami spoglądam na nią jeszcze raz. W jej oczach również są łzy i pociera dłonią swoją klatkę piersiową. Zauważam małe poruszenie, spoglądam w górę i widzę Matta, siedzącego w oknie swojego pokoju. Obserwuje mnie i stwierdzam, że to dziwne, że wygląda na tak nieszczęśliwego i samotnego. Unosząc głowę, jeszcze raz delikatnie macham do pani Hale. Nie odwzajemnia tego, ale wchodzi do środka i zamyka drzwi.

Kiedy Leila kończy opowiadać mi o swojej rozmowie z moją mamą spogląda w górę. Po przeżyciu na nowo tamtej chwili jej oczy są wilgotne, ramiona zgarbione i widzę wylewający się z niej smutek – nie zmyśla tego. Nie rozumiem. Nic nie ma dla mnie sensu. Całkowicie mogę sobie wyobrazić, jak mój ojciec mówi do niej coś takiego, ale dlaczego miałaby to robić moja mama? Wiedziała, jak blisko byłem z Leilą i ile dla mnie znaczyła. Krew huczy w moim ciele i nie mogę już wysiedzieć na kanapie. Zrywam się do góry i zaczynam krążyć po pokoju.

- Więc, pozwól mi dobrze zrozumieć, wiedząc jak bardzo nienawidziłem mojego ojca i znając problemy, które ciągle miałem z obojgiem moich rodziców, postanowiłaś uznać za prawdę coś, co ona powiedziała? Dlaczego? Dlaczego Leila? – Zatrzymuję się przed nią i zakładam ręce na piersi. - Ja nie myślę… nie myślałam, że ona kłamała. – Jej oczy zablokowane są na moich i błagają mnie, żebym zrozumiał. - Nie myślałaś, że kłamała? – W moim głosie jest ostrość i Leila obserwuje jak przechodzę przez pokój, żeby powiększyć dystans pomiędzy nami. Na jej twarzy grają emocje, a dystans który odbija się w jej oczach nie jest tylko fizyczny, ale także emocjonalny. Właśnie w tym momencie, rzeczy pomiędzy nami zmieniają się… mogę to poczuć i ona także. - Czy chociaż zatrzymałaś się i pomyślałaś o tym wszystkim? Co ze mną? – Wskazuję na swoją pierś. – Co z tym wszystkim co ci mówiłem przez lata? Myślałaś, że kłamałem? Znałaś mnie lepiej niż ktokolwiek inny! Leila mruży oczy i wstaje z kanapy. Nie podoba jej się sposób, w jaki do niej mówię i prostuje się, żeby pokazać mi, że nie zamierza się wycofywać. Wciąż ma na sobie tylko moją koszulkę i majtki, a z jej potarganymi włosami nie mogę nie zauważyć jaka jest piękna, nawet jeśli jestem na nią wkurzony. - Beau, ona jest twoją mamą. Dlaczego miałabym nie uwierzyć w to, co do mnie mówiła? Wiedziałam, że nie byłeś w domu szczęśliwy, ale nigdy o tym ze mną nie rozmawiałeś. Miałam czternaście lat i w tamtym momencie, to co mi powiedziała miało sens. Spędzałeś więcej czasu z Grantem i Ryanem i pomyślałam, że może stałam się dla ciebie tylko odpowiedzialnością – mówi defensywnie, odzwierciedlając moją postawę i zakładając ręce na piersi. - Spędzałem więcej czasu z Grantem i Ryanem z kilku powodów. Po pierwsze, nie chciałem być w domu. Zawsze działo się tam gówno. Po drugie, oboje zostaliśmy zmuszeni, żeby grać więcej w tenisa. Grant chciał chodzić na ryby, a ja chciałem być z tobą. Moja mama o tym wiedziała, ponieważ ciągle się na to skarżyłem. - Nie wiedziałam o tym – warczy na mnie. - Nie musiałaś! Byłem z tobą każdego dnia i prawie każdej nocy. To powinno głośno do ciebie przemówić. Gdybym chciał być gdziekolwiek indziej, z kimś innym, to bym był. Nigdy nie byłaś odpowiedzialnością czy obowiązkiem. Byłaś moja i myślałem, że ja byłem twój. Widzę, że te ostatnie kilka słów ma na nią duży wpływ. Wzdycha i ogień, który był w jej oczach zmienia się w żal. Podchodzi do okna, spogląda na ulicę i wszystkie jej piękne, dzikie loki opadają wokół jej ramion.

- Byłeś… jesteś. – Jej głos jest pełen wyrzutów sumienia. Pociąga za rąbek koszulki, żeby trochę ją wydłużyć i spogląda na swoje stopy. – Chciałabym, żebyśmy mogli wrócić… - Leila… - Spogląda na mnie. – Nigdy nie będę tą osobą, którą byłem. Przeszedłem tak wiele i doświadczyłem tak wielu rzeczy w ciągu ostatnich kilku lat i to ostatecznie mnie zmieniło, po prostu nie ma na to szansy. I szczerze mówiąc, nie jestem nawet pewny dlaczego miałabyś mnie chcieć. Wzdycha i robi kilka kroków w moją stronę. Jej oczy błyszczą od łez i razem z moim pędzącym tętnem powoduje to, że moje serce się zaciska. - Beau, proszę nie pozwól pęknąć temu, co dopiero poskładaliśmy – szepcze, potrząsając głową . – Przepraszam. Tak bardzo przepraszam. Chcę być z tobą, zawsze chciałam z tobą być. To pierwszy raz, kiedy słyszę jak mówi, że mnie chce. To porusza mnie tak bardzo, że moje serce przestaje pędzić i trzęsę się od głowy po palce u stóp. Ale w tym samy czasie, mój umysł jest całkowicie owinięty wokół faktu, że to może nas złamać. Jestem taki zły na nią i na całą tę sytuację. Dlaczego nie mogła po prostu do mnie przyjść? Tak, rozumiem, że myślała, że byłem na rybach, ale nie byłem. Czekałem na nią w tym cholernym szpitalu. Jeśli dałaby mi możliwość odpowiedzi na ten list, to wszystko mogłoby się wyjaśnić dawno temu. Pocieram dłonią twarz i mocno wzdycham. - Chcę ci wierzyć. Naprawdę chcę. Chcę wierzyć, że to co tu mamy – klepię się w pierś - to, co zawsze mieliśmy jest wystarczająco silne, żebyśmy mogli mieć przyszłość, ale mam wiele warstw problemów z zaufaniem ci i teraz, nie jestem tego taki pewien. Uwierzyłaś jej bardziej, niż mnie. Minęły wszystkie te lata. Skąd mam wiedzieć, że jeśli znowu coś się wydarzy, to moje słowa i czyny będą miały znaczenie? - Rozumiem to, naprawdę. – Odrzuca swoje ręce. – Po tym, jak wczoraj wszystkie te szczegóły wyszła na światło dzienne, zdałam sobie sprawę, że to ja jestem powodem, przez który skończyliśmy tak, jak to zrobiliśmy, ale teraz ty także wiesz. Proszę, to jest przeszłość. Chcę ruszyć do przodu. Chcę ruszyć do przodu z tobą. Jak długo zamierzasz karać mnie za decyzje, które podjęłam kiedy miałam czternaście lat? Leila zaczyna wykręcać palce, a ja ponownie zaczynam krążyć tam i z powrotem przed oknem. - To nawet nie chodzi tylko o to, kiedy miałaś czternaście lat. Co z tym, kiedy wróciłaś i miałaś szesnaście lat? Co z tym, kiedy miałaś osiemnaście i spędziłaś ze mną noc, po aresztowaniu mojego ojca? A co teraz, kiedy masz dwadzieścia? Miałaś wiele możliwości, żeby ze mną porozmawiać i zapytać!

- Cóż, a co z tobą? Mogłeś zrobić to samo! – Jest sfrustrowana, ponieważ myśli, że nie biorę pod uwagę tego co mówi i szczerze mówiąc jestem teraz na nią tak wściekły, że mam to gdzieś. Podchodzę i staję przed nią, a ona trochę kuli się ze strachu. Dłonie mam zwinięte w pięści, a szczękę mocno zaciśniętą. Widzi, jak zły jestem, kiedy gniewnie na nią patrzę. - Zostawiłaś mnie, Leila! Ja ciebie nie zostawiłem. Nie zostawiłem ci nieodwracalnego, łamiącego serce listu. Nie zostawiłem cię bez możliwości kontaktu. Aż do tego dnia w szkolnej ciemni myślałem, że byłaś zaraz po drugiej stronie mostu. Nawet nie wiedziałem, że byłaś w Atlancie. Leila mruga i łzy, które pływały w jej dużych, niebieskich oczach, zaczynają spadać. Robi krok z dala ode mnie. - Przez lata każdej nocy, cholera nawet teraz, leżę w łóżku i gapię się w okno na gwiazdy, nasze gwiazdy i zastanawiam się, co zrobiłem źle. Ciągle odtwarzam w głowie ten ostatni dzień w Bean Point. Jedyną rzeczą, na którą kiedykolwiek wpadłem jest to, że byłaś na mnie zła dlatego, że cię pocałowałem. Wtedy nie wyglądałaś na wkurzoną, ale może zmieniłaś zdanie. Nie odwzajemniałaś moich uczuć i jakoś poczułaś, że już nie mogliśmy być przyjaciółmi. Nie wiem! A potem było kilka tych ostatnich miesięcy, zanim przeniosłaś się z wyspy tu do Nowego Jorku i wtedy też nie okazywałaś mi żadnych uczuć. Nigdy nie mogłem zrozumieć. Cały ten czas zastanawiania się dlaczego… - Ty również mogłeś zapytać. – Przyszpila mnie spojrzeniem, które mówi mi, że myśli, że wina powinna być podzielana na nas oboje. Zaciskam wargi i próbuję powstrzymać gniew, wściekłość, frustrację, cierpienie, samotność i rozczarowanie z ostatnich sześciu lat. - Tamtej nocy zrobiliśmy plany. Wiedziałaś, jak ważne było dla mnie , żeby się z tobą pożegnać i chcesz wiedzieć dlaczego? Musiałem ci powiedzieć, zanim wyjedziesz, jak bardzo cię kochałem. Naprawdę chciałem, żebyś wiedziała, że nie ważne gdzie pojedziesz, ja zawsze zamierzałem być z tobą. Boże, mógłbym czekać na ciebie przez wieczność. - Kochałeś mnie? – Jej oczy się rozszerzają z czymś, co myślę, że może być nadzieją. - Tak, kochałem. – Nie można przegapić tego, że użyłem czasu przeszłego. Z jej twarz odpływają kolory i powoli więcej łez zaczyna wypływać z jej oczu. - Kochałeś – szepcze, ponownie pociągając za koszulkę. - Jak mogłaś tego nie wiedzieć? Odwraca ode mnie wzrok, nic nie mówi i wtedy decyduję… to właśnie nas złamało. Po tych wszystkich latach, wątpliwościach, po tym jak ode mnie odchodziła i po tych wszystkich pytaniach bez odpowiedzi, w końcu to we mnie uderza…

- Ostatecznie Leila, kiedy mam przed sobą cały ten obrazek tak znakomicie namalowany i kompletny, sądzę, że zasługuję na kogoś lepszego, niż jakaś dziewczyna, która mnie rzuci i nigdy nie da mi przywileju wątpliwości. Trzy minuty za sześć i pół roku. Pozwoliłaś zrujnować nas jednej, trzyminutowej rozmowie z moją mamą na naszym ganku. Zrujnowałaś mnie. Nie ważne jak wiele minie lat, ten fakt przypomina mi, że ja nigdy ci czegoś takiego nie zrobiłem. - A nie zrobiłeś? – pyta, jej oczy są jasne i wypełnione mieszanką wyzwania i porażki. Ona ciągle myśli, że powinienem ją ścigać, że jakaś część odpowiedzialności za to wszystko również należy do mnie. - Nie, nie zrobiłem. Przez miesiące leżałem w szpitalnym łóżku i płakałem, ponieważ jedyna dziewczyna, którą kiedykolwiek planowałem kochać, nie odwzajemniała mojego uczucia. - Przepraszam. – Jej wargi drżą. Nie mogę już dłużej obserwować jak płacze i widzieć jej łez. Odwracam się. Podchodzę do okna i wyglądam na ulicę. Delikatna warstw śniegu roztopiła się, ale niebo jest zachmurzone i ciągle jest zimno. Zimno, to również dobre określenie tego, jak się czuję. - Chcę być sam. Powinnaś iść.

LEILA Potykam się kiedy wychodzę z mieszkania Beau, spacer wstydu przyjmuje całkiem nowe znaczenie. Na zewnątrz jest zimno, ale ja tego nie czuję. Jestem w całkowitym szoku. Dochodzę do rogu przecznicy, opieram się o budynek, wszystko się zamazuje, a ja próbuję złapać oddech. Bardzo cierpię. On bardzo cierpi. Odsunął mnie od siebie. Odszedł ode mnie, po raz kolejny. Jak może nie widzieć tego z mojego punktu widzenia? Jestem zdruzgotana, że nie widzi, przerażona, że nigdy nie zobaczy i wściekła, że całą winę zrzuca na mnie. Jak może to wszystko na mnie zwalać? Nie patrzy w lustro i nie widzi, że on również jest winny? Odpycham się od ściany i zaczynam iść. Nie widzę ludzi, samochodów, a nawet ulic. Odrętwienie jest tak silne, że nie jestem nawet pewna, jak dotarłam do domu. W kółko powtarzam w głowie, to się nie dzieje. To się nie dzieje. To się nie dzieje. Wspomnienie ostatnich osiemnastu godzin błyska w mojej głowie. To jak ze mną był, jak jego dłonie mnie trzymały, rzeczy które robiliśmy, to co powiedział, jak mógł mi tak po prostu kazać wyjść? To nie może się dziać. Stoję przed drzwiami do mojego mieszkania, a one w końcu otwierają się i widzę Charlie’go stojącego po drugiej stronie. - Słyszałem, jak próbowałaś włożyć klucz to zamka, co się stało? Na jego widok coś we mnie pęka i zaczynam płakać. - Och mój Boże Leila, co się stało? - Wciąga mnie w swoje ramiona i zatrzaskuje drzwi. - Beau. – To wszystko co mogę wykrztusić, szlochając w jego ramię. - Przysięgam, że ten facet wydobywa z ciebie więcej emocji, niż cokolwiek innego. Co zrobił tym razem? Ponieważ go zabiję. - Zniszczyłam nas. – Jąkam się. - Co to znaczy? Jak to zniszczyłaś?

- To znaczy, że kazał mi wyjść. – Odsuwam się od niego i patrzę w korytarz. – Nie mogę o tym rozmawiać, zamierzam po prostu pójść do pokoju, ok? - Ok, kochanie – mówi, chmurząc się na mnie i ścierając kilka łez. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, po prostu wrzeszcz. Potakuję, idę do mojego pokoju i zamykam drzwi. Jak przez te wszystkie lata mogłam się tak co do niego mylić? Jeszcze lepiej, jak mogłam się tak pomylić co do siebie? On ma rację, ten Beau, którego wtedy znała nigdy nie pozwoliłby mi wyjechać bez pożegnania. To ja ponoszę winę za moje decyzje. Charlie również ma rację, jestem tchórzem. Dlaczego jej posłuchałam? Uwierzyłam jej, a nie jemu. Przez lata nazywał mnie swoją najlepszą przyjaciółką i w bezceremonialny sposób powiedział mi, że nie był pewien co zrobi beze mnie. Wchodząc pod przykrycie, naciągam koc na głowę i pozwalam opadać łzom. Powiedział mi, że zrujnowałam jego i zrujnowałam nas. To zabawne, ponieważ tak naprawdę nie jestem pewna dlaczego teraz płaczę, ale nie mogę przestać. Odrętwienie i szok ciągle się utrzymują i boję się reperkusji którymi zostanę zaatakowana jutro, kiedy się obudzę. Trzy minuty za sześć i pół roku.

W poniedziałek rano dzwoni budzik i przez ułamek sekundy unoszę się w przestrzeni pomiędzy snem a jawą i wszystko w życiu wydaje się idealne, ciche i spokojne. Potem moje oczy otwierają się i widzę wszystko inaczej. Moje życie bez Beau. Zwijając się w kulkę, zaciskam powieki i pocieram pierś, kiedy pojawia się ból i żal. Nie rozumiem co się ze mną dzieje i czuję się chora. Nigdy się nie dowiem, jak zdołałam wstać z łóżka, ubrać się i iść otworzyć kawiarnię. Poruszam się na autopilocie i dziś rano ani jedna osoba nie pyta mnie co się stało. Każdy klient dziwnie na mnie patrzy i milczy. Cieszę się z tego, ponieważ nie ma mowy, że będę w stanie o tym rozmawiać, o nim lub o mnie. Kiedy mija poranek, to, co mnie ogarnia jest tak potworne, że po pracy odwracam się i idę prosto do domu. Ból w mojej piersi jest nie do wytrzymania, a ciężar który mnie przygniata powoduje, że muszę się położyć. Co

powinnam była zrobić inaczej? Co powinnam była powiedzieć? Czułam się osaczona, przez rozczarowanie którym emanował i w zamian jestem rozczarowana sobą. Wyraz jego twarzy ten załamany wygląd, który widzę za każdym razem, kiedy zamykam oczy - konkurował ze zdradą i to wszystko moja wina. Z nami nie jest koniec. Nie może być. Dopiero co odnaleźliśmy drogę do siebie. To musi być po prostu kolejna drobna przeszkoda. Muszę wierzyć, że to nas nie złamie i że jesteśmy wystarczająco silni, żeby to przezwyciężyć. Muszę kurczowo trzymać się nadziei, ponieważ jeśli tego nie zrobię, to się rozpadnę. Jak mam go odzyskać? Leżę w łóżku i przytulam do piersi telefon, pragnąc, żeby zadzwonił, zapiszczał, cokolwiek. W pewnym momencie słyszę, jak drzwi do mojego pokoju otwierają się i Charlie wtyka głowę do środka. Zamykam oczy i udaję, że śpię. Nie chcę z nim rozmawiać. Chcę rozmawiać z Beau. Trzy minuty za sześć i pół roku pytań bez odpowiedzi.

Budzę się we wtorek i jestem po prostu wściekła. Tupię po pokoju, przygotowując się do pracy i czuję jak gotuje się we mnie krew. Tak, posłuchałam jego mamy i tak, według Beau, napisałam ten nieodwracalnie niszczycielski list, ale tak naprawdę co jeszcze zrobiłam źle? Nie zapytałam dlaczego, ale on również tego nie zrobił. Jeśli byłam dla niego taka ważna, albo jeśli my, czyli on i ja byliśmy tak ważni to dlaczego nie próbował mnie znaleźć i zapytać? Dałam mu całą siebie, a on pozwolił mi odejść. Wynik końcowy. On zrzucił to wszystko na mnie i to nie jest fair. Przez lata on również złamał moje serce wystarczająco dużo razy. Zauważam na biurku nasze zdjęcie z balu, podchodzę i przewracam je. Jaki jest sens trzymać je na widoku? To on zakończył to co było między nami. On zrobił nam coś, co na zawsze pozostanie w przeszłości. Kazał mi wyjść, ale to coś więcej niż to, na swój sposób mnie wyrzucił. Noszę ze sobą tę złość w ciągu dnia. Praca sprawia, że jestem zajęta i moje myśli są zaabsorbowane czymś innym, a szkoła szybko mija. Nikt nie pytał o moją wczorajszą nieobecność i cieszy mnie to, ponieważ jeśli ktoś by to zrobił mogłabym wybuchnąć. Czuję się jak rakieta która ma eksplodować.

Zamiast pójść do pracowni idę na spacer. Muszę się ruszać, muszę przetwarzać, muszę ochłodzić to uczucie, które we mnie płonie. Do czasu, kiedy docieram do domu jest ciemno, a Charlie zamówił dla nas pizze. Opadam na kanapę, porywam kawałek i pożeram go. Próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jadłam i wtedy to do mnie dociera, w niedzielny poranek, w mieszkaniu Beau. Obraz tego, jak siedzę na jego blacie, a on się do mnie uśmiecha uderza we mnie jak młot kowalski. Natychmiast cała ta złość rozpływa się, spoglądam w stronę mojego pokoju i czuję panikę, ponieważ położyłam zdjęcie, próbując nas ukryć. - Co się dzieje w tej twojej głowie? – Charlie podaje mi piwo i wypijam połowę na raz. - Co masz na myśli? Unosi na mnie brwi. Wzdycham i odwracam się w jego stronę. - Nie wiem. Po prostu już nic nie wiem. - Zamierzasz mi powiedzieć, co się wydarzyło? - Nie. - Ok, ale wiedz, że cię obserwuję. Daję mu mały, wymuszony uśmiech i kieruję się do pokoju. Podnoszę zdjęcie i przejeżdżam po nim palcem. Beau jest taki piękny. Moje oczy ponownie wypełniają się łzami. Nienawidzę płakać. Ja nigdy nie płaczę. Skopuję buty i wspinam się na łóżko z telefonem i zdjęciem. Jestem taka zdezorientowana i już nie wiem co powinno wydarzyć się dalej. Trzy minuty za sześć i pół roku pytań bez odpowiedzi i rozczarowań.

W środę budzę się jeszcze przed budzikiem. Robiąc jeden oddech na raz gapię się na cienie na suficie. Przez noc, gniew całkowicie zniknął i w jego miejsce powoli wkroczył smutek. Boli, kiedy oddycham. Skończyłam moją zmianę w kawiarni, ale zamiast iść do szkoły poszłam do domu. Siedzenie samotnie w pokoju, w całkowitej ciszy jest moim preferowanym zajęciem. Żaluzje są zasłonięte, pościel na moim łóżku widziała lepsze dni, ale po prostu nie mam energii, ani motywacji, żeby to poprawić. Odtwarzam w kółko w mojej głowie sobotnią noc i niedzielny poranek. Ostatnie kilka tygodni było wspaniałe, a teraz, straciłam to. Myśląc o tym, co mi powiedział, a tym co mu zrobiłam, jedyną odpowiedzią jaka przychodzi mi do głowy jest to, że on zasługuje na coś lepszego. Lepszego ode mnie. Przypominając sobie, że mam jego zapinaną na guziki koszulę z ostatniej nocy, którą spędziliśmy razem na plaży, wyciągam ją z dolnej szuflady mojej komody i zakładam na siebie. Przez długi czas pachniała jak on i pomimo tego, że już nie pachnie, wciąż pocieram nią o twarz. Mój telefon, zdjęcie, koszula – kurczowo trzymam się wszystkiego co sprawi, że mogę być bliżej niego. Próbuję. Te rzeczy to wszystko co mi pozostało. O 18:30, do mojego pokoju wchodzi Ali i włącza światło. Jest tak jasno, że natychmiast pojawia się ból głowy. Widzi, jak krzywię się z bólu i wyłącza je. - Charlie do mnie dzwonił. Co się dzieje z tobą i Beau? – Czuję, jak łóżko się ugina, kiedy koło mnie siada. - On mnie nie chce. – Mówienie tego na głos powoduje gulę w moim gardle i łzy wyciekają z kącików moich oczu. - Czy on naprawdę tak powiedział? - Odsuwa włosy z mojej twarzy. Czułość tego gestu powoduje, że serce boli mnie jeszcze bardziej. - W wielu słowach. Powiedział, że zasługuje na coś lepszego i to prawda. – Ból jest teraz tak silny, że przewracam się na bok i zwijam w kłębek. - Cóż, nie zgadzam się z tym stwierdzeniem – mówi cicho. - Ali, co ja mam zrobić? Kochałam go i tylko jego przez ponad dwanaście lat. – Ucieka mi mały szloch. - Nie wiem. Ale myślę, że jeśli dasz mu trochę czasu, zmieni zdanie, zawsze tak robi. - Kazał mi wyjść. - Wiesz, że on uwewnętrznia wszystko i musi to zrobić sam. Cała ich trójka taka jest. Myślę, że to wiąże się z ich dzieciństwem i tym jak dużo czasu spędzali sami w swoich pokojach.

- Nie wiem. Był taki zły i smutny. Sposób w jaki ze mną rozmawiał wydawał się taki ostateczny. - Przykro mi Leila. - Mnie również. Ali zwija się obok mnie i pozwala mi płakać. Zawsze wiedziała, że głęboko zależy mi na Beau i chociaż nie zna wszystkich szczegółów, zawsze chciała, żebyśmy oboje byli szczęśliwi. Chciałam, żeby moje szczęście wiązało się z nim, ale wydaje się, że on tego nie odwzajemnia. Trzy minuty za sześć i pół roku pytań bez odpowiedzi, rozczarowań i cierpienia.

Jest czwartek. Osunęłam się w ciemność. Szok, wyparcie, wina, złość, ból, to wszystko odeszło, a w ich miejsce przyszła samotność, smutek, strata i całkowita dewastacja. Nic, ani nikt poza nim nie może sprawić, żeby było mi lepiej. Czuję się zmiażdżona i przygnębiona. Jak ja kiedykolwiek go przeboleję? W tym tygodniu nie poszłam na wiele zajęć i kiedy dzień zmienił się w noc wiedziałam, że nie ma mowy, że będę w stanie iść jutro do pracy. Nigdy nie dzwoniłam do pracy po wolne, więc musiałam zapewnić szefową, że ze mną wszystko w porządku i że wrócę w przyszłym tygodniu. Potrzebuję tylko kilku dni, ale czy kilka dni wystarczy? Nie chcę nikogo widzieć, ani z nikim rozmawiać. Trzy minuty za sześć i pół roku pytań bez odpowiedzi, rozczarowań, cierpienia i samotności.

Mijają dni, a ja nie usłyszałam od niego ani jednego słowa. Zaczynam zdawać sobie sprawę z ogromu tego co się stało i w głębi serca wiem, że najprawdopodobniej z nami koniec. Nie mam pojęcia co mam teraz zrobić. Nie znam życia bez niego. Tak długo trzymałam się kurczowo myśli o nim i kochałam go nawet, kiedy nie wiedział, że był

kochany. Nikt nigdy nie kochał go tak jak ja i nikt nigdy nie pokocha. Przez dwanaście długich lat kochałam go tak całkowicie, że dzisiaj ponad wszystkimi innymi emocjami które czuję, czuję się złamana. Sześć dni temu, wyszłam z jego mieszkania i czuję, jakbym się dusiła. Jestem owładnięta kocem całkowitej rozpaczy. Nie wiem, jak uciec fizycznemu bólowi, który wywołuje ta sytuacja. Oddychanie boli. Boli samo bycie. Nikt tak naprawdę nie może rozumieć, jak się czuję. Charlie rozumie, że jestem smutna, spodziewał sie tego, ale dziś rano w kawiarni powiedział mi, że to czas, żebym wróciła do świata żywych. Prawdą jest, że czuję, jakby część mnie umarła i z tym uszło ze mnie życie. Czuję się taka samotna i w tym samym czasie chcę być sama. Nikt tego nie rozumie. W ich głowach, byliśmy razem tylko przez kilka tygodni, ale to nie prawda. To co czuję obejmuje lata. Wstaję z łóżka i wyciągam spod niego walizkę. Wchodzę do szafy, chwytam garść ubrań i wrzucam je do niej. Zbierając kilka rzeczy z łazienki mam wszystko czego potrzebuję. - Gdzie się wybierasz? – Charlie stoi w drzwiach mojego pokoju, kiedy zbieram kilka ostatnich rzeczy i wygląda na zdezorientowanego. - Do domu – mówię tak naprawdę na niego nie patrząc. - Na Florydę? Ale dlaczego? – Krzyżuje ręce na piersi i gniewnie na mnie patrzy. - Po prostu muszę jechać. Muszę odetchnąć. Nie czuję, jakbym mogła to robić tutaj i łamię się. Nie jadę na długo, ok? Wypuszcza głębokie westchnienie i przejeżdża dłonią przez włosy. - Nie mam wielkiego wyboru, prawda? Chcesz, żebym z tobą pojechał? - Nie, muszę pojechać sama. Muszę się pożegnać. - Ale czy on nie jest tutaj? - Nie wiem, przypuszczam, że tak. Nie rozumiesz. Nie chodzi tylko o niego, chodzi o wszystko. – Patrzy na mnie, jakbym była szalona, ale ja muszę jechać. Kiedy tam jestem czuję, jakbym ciągle była z nim, a tu tak nie jest. Pomimo tego, że wiem, że będę musiała pozwolić mu odejść, muszę to zrobić w otoczeniu rzeczy, które nas stworzyły – Bean Point, piasek, owies morski, ławka, sklep ze słodyczami, kawiarnia… gwiazdy. Jedyny czas, kiedy czułam się naprawdę szczęśliwa był na wyspie Anny Marii i to jedyne miejsce o którym myślę, że muszę tam pojechać. Charlie podchodzi do mnie, mocno mnie przytula i podnosi moją walizkę. - Odprowadzę cię.

Trzy minuty za sześć i pół roku pytań bez odpowiedzi, rozczarowań, smutku, samotności i uświadomienia sobie bezwartościowości.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 20 BEAU Drzwi wejściowe otwierają się i głośno zatrzaskują. Nawet bez otwierania oczu wiem, że to Drew. On jedyny ma klucze. Słyszę, jak przechodzi przez mieszkanie, podnosi żaluzje, bierze z lodówki butelkę wody, a potem zdziera ze mnie kołdrę. Moje oczy otwierają się i blokują z jego. - Koleś, czy to wszystko naprawdę było konieczne? I co ty tu robisz? – Warczę na niego. - Wiesz dlaczego tu jestem. Wstawaj. – Ciska butelkę z wodą na stolik nocny obok łóżka i podchodzi do kanapy. Zarzucam ramię na oczy i jęczę z powodu światła. - Masz szczęście, że to ja się pojawiłem. Charlie szaleje i chce skopać ci tyłek – mówi, kiedy siada na kanapie. Charlie? - Za co do cholery? Co ja mu zrobiłem? – Przesuwam ramię i gapię się w sufit. - Doskonale wiesz co zrobiłeś. - Nie, nie wiem. – Siadam i biorę łyk wody. - Mówi, że Leila nie jadła od tygodnia, poza chodzeniem do pracy nie wychodziła ze swojego pokoju i w ciągu ostatnich pięciu dni była w szkole tylko raz. Wiem, że słuchanie, o tym, jak Leila jest nieszczęśliwa nie powinno poprawiać mi samopoczucia, ale tak jest. Miło wiedzieć, że nie jestem jedyny, który ciężko przeżywa to wszystko. - To nie moja wina. – I technicznie nie jest. To ona podjęła swoje decyzje. To spoczywa na niej. - Och naprawdę? – odpowiada mi sarkastycznie.

- Po prostu nie rozumiesz. - Nie, nie rozumiem więc dlaczego mi nie powiesz? – mówi, obserwując mnie. Wygrzebuję się z łóżka, podchodzę do biurka i otwieram górną szufladę, żeby odnaleźć list. Nauczyłem się go na pamięć. Podaję mu go i obserwuję, jak jego oczy przeskakują po liniach. Na nowo przeżywam te same emocje co za pierwszym razem, kiedy go czytałem.

Minęły dwa tygodnie. Leżałem na brzuchu w szpitalnym łóżku i byłem kompletnie znudzony. Cholernie mocno tęsknię za Leilą i na razie nie widać końca tej tęsknoty. Te oparzenia będą leczyły się wieczność i nikt nie może mi dać odpowiedzi, kiedy będę mógł wrócić do domu. To jest do dupy. Jestem realistą i wiem, że Leila prawdopodobnie już się wyprowadziła. Planowali wyjechać w dzień po pożarze. Nawet jeśli opóźnili wyjazd o kilka dni, to minęło za dużo czasu. Nie wiem, dlaczego nie przyszła się za mną pożegnać. Wiem, że trzymam się płonnej nadziei, ale chciałbym jej dać przywilej wątpliwości i myślę, że może nie miał jej kto tu przywieźć. Przypuszczam, że zadzwoniłaby. Musi być jakiś powód. Mama wchodzi do pokoju i bardzo uroczyście podaje mi list. Nie jestem pewny, dlaczego ona tak wygląda, ale wszystko jedno. Jestem przeszczęśliwy, kiedy widzę na kopercie pismo Leili. W końcu! Potrzebowałem od niej jakiejś wiadomości i wreszcie jest. To jak lina ratunkowa i natychmiast czuję się lepiej, niż w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Jestem zachwycony, uśmiecham się od ucha do ucha, a moje dłonie drżą. Odwracam kopertę i delikatnie ją otwieram. Nie chcę podrzeć listu. Wyciągam go i po tym, jak jest cienki mogę stwierdzić, że jest tylko jedna kartka. Jestem trochę rozczarowany z tego powodu, ale to uczucie szybko wyparowuje, ponieważ trzymam list od niej. Rozkładam papier i skanuję treść – nie ma tego dużo.

Drogi Beau. Miałam nadzieję, że będę mogła pożegnać się z tobą osobiście, ale widocznie to nigdy nie miało się zdarzyć. Jesteśmy gotowi do wyjazdu, ale nie mogłabym pojechać bez podziękowania ci. Wiem, że spędzanie takiej ilości czasu ze mną, z dziewczyną, prawdopodobnie nie było dla ciebie najłatwiejsze, ale doceniam wszystkie radosne chwile, które razem przeżyliśmy. Stanowisz moje dzieciństwo i dzięki tobie jest ono pełne świetnych wspomnień, więc dziękuje. Chcę, żebyś wiedział, że patrzę realistycznie na to, jak rozegra się nasza przyjaźń. Takie rzeczy nigdy nie trwają wiecznie. Może pewnego dnia z powrotem wprowadzimy się na wyspę, albo i nie, ale w międzyczasie chcę, żebyś wiedział, że to ok jeśli o mnie zapomnisz, ponieważ ja właśnie to zamierzam zrobić z tobą. Planowałam dać ci mój nowy adres, ale zmieniłam zdanie i teraz myślę, że tak będzie najlepiej. W ten sposób po prostu jest łatwiej. Nie jestem już dłużej twoją odpowiedzialnością. Czuj się wolny. Życzę ci, żeby w życiu spotykało cię wszystko co najlepsze. Nigdy nie dowiesz się ile dla mnie znaczyłeś… Twoja przyjaciółka Leila.

Co? To wszystko? Nie rozumiem! Podekscytowanie, które czułem natychmiast zmienia się w nerwowość. Zaczyna boleć mnie żołądek, a krew zaczyna mi huczeć w uszach. To jest list, który mi zostawiła? Odkąd zobaczyłem kopertę, myślałem, że to list pożegnalny, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że będzie to tego typu pożegnanie. Po tych wszystkich latach i czasie, który razem spędziliśmy jestem po prostu sparaliżowany niedowierzaniem. Odwracam list i patrzę na drugą stronę, nic tam nie ma. Zaglądam do koperty i też nic. Jak każde słowo i każda obietnica, którą sobie złożyliśmy mogą zostać tak po prostu odrzucone? Całkowicie odrzucone, jakby nigdy się nie zdarzyły, ani nie miały miejsca? Zalewa mnie panika i nie mogę oddychać. Moje oczy wypełniają się łzami i jedna z nich opada na list.

- Skarbie? –To moja mama. Nie zorientowałem się, że została w pokoju i wtedy słyszę, że piszczenie maszyny, która monitoruję tętno mojego serca przyspieszyło. - Musisz wyjść! – mówię nie patrząc w jej stronę. - Co? – W jej głosie słychać dezorientację, wiem że nie rozumie, ale ja mam to gdzieś. Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział, widział, albo słyszał co teraz czuję. - Zostaw mnie samego! – krzyczę. Mocno zaciskam powieki i wyobrażam sobie Leilę. Moja mama wzdycha, kiedy otwiera drzwi i zamyka je za sobą. Gwiazdko jasna, gwiazdko promienna, pierwsza gwiazdko, którą widzę tej nocy. Chciałbym móc, chciałbym móc, mieć życzenie, które sobie zażyczę tej nocy. Zaczynam szlochać. Nie mogę powstrzymać płaczu i nawet mnie to nie obchodzi. Gapię się na list, czytając go w kółko od nowa i kolejna łza upada i uderza w papier. Składam go i wkładam do koperty. Wciskam go pod pierś, leżę na nim i zdaję sobie sprawę, że najprawdopodobniej to ostatnia rzecz, jaką od niej kiedykolwiek dostanę. Po prostu nie rozumiem. Ona musi wiedzieć, że zostałem poparzony, wyciągając ją z pożaru, ratując ją i że każdego dnia nie robię nic poza leżeniem tutaj i czekaniem, aż przyjdzie mnie odwiedzić. Z każdym dniem czułem się coraz bardziej zaniepokojony. Ironią jest to, że gdzieś, jakoś, w głębi serca wiedziałem, że ona się nie pojawi. Jak może mi to robić? Jest moją najlepszą przyjaciółką, a ja jestem jej. Albo powinienem powiedzieć, byłem? Ona zamierza o mnie zapomnieć. Kochałem ją w każdej sekundzie, każdej minuty przez sześć ostatnich lat. Musiała o tym wiedzieć. Po prostu nie rozumiem. Nie byłem wystarczająco miły, szczery, czy troskliwy? Jest wściekła, bo ją pocałowałem? Robiąc to schrzaniłem wszystko pomiędzy nami? Odwracam głowę, żeby położyć ją na poduszce i po moich plecach przebiega ból. Skóra na nich ciągle jest słaba i wrażliwa. Te blizny będą niekończącym się przypomnieniem o niej, o dziewczynie, którą kochałem i która nie odwzajemniła mojej miłości. Czuję, jakby świat śmiał się ze mnie i testował mnie w tym samym czasie. Mój ojciec mnie nienawidzi, moja matka nie kocha mnie wystarczająco mocno, żeby poprawić moje życie, Drew i ja prawie już ze sobą nie rozmawiamy, mam teraz coś, co będzie najbrzydszymi bliznami kiedykolwiek, a jedyna osoba, o której myślałem, że bez względu na wszystko jest moja właśnie mnie zostawiła – chce o mnie zapomnieć. Zakrywam twarz wolną dłonią i płaczę. Płaczę godzinami.

Jak ona mogła mnie tak zostawić? Była jedyną osobą o której myślałem, że zawsze będę mógł na niej polegać. Nigdy, nawet za milion lat nie pomyślałbym, że może wydarzyć się coś takiego. Nie chcę już dłużej tu być. To było ostatnie ziarnko. Złamała mnie. Nie chcę być w tym pokoju, w tym mieście, na tej ziemi. Nigdy nie byłem osobą, która dużo myślała o samobójstwie, ale naprawdę chcę umrzeć. Nie chcę już dłużej żyć. Nie mam po co żyć. Nie jestem chciany ani tak naprawdę przez nikogo kochany. Jaki to wszystko ma sens? Proszę, czy ktoś mógłby skrócić moje cierpienie?

Co to jest? – pyta Drew wciąż patrząc na kartkę. - To list, który zostawiła mi Leila, kiedy przeprowadziła się do Atlanty. Mama mi go dała, kiedy byłem w szpitalu. Byłem tam już dwa tygodnie czekając, aż przyjdzie mnie odwiedzić. Przeżywając na nowo uczucia, jakie wywołał we mnie ten list, zaczynam krążyć po mieszkaniu, jak zwierze w klatce. Nigdy nie pokazywałem nikomu tego listu, ani o nim nie rozmawiałem. Ale ponownie, kto mi pozostał? Nikt. - Dlaczego miałaby ci to pisać i dlaczego nie pokazałeś mi tego wcześniej? – Podnosi go do góry i patrzy na mnie nieczule. Zatrzymuję się przed nim, wyrzucam ręce i patrzę na niego zirytowany. - Nie wiedziałem dlaczego to napisała, to znaczy aż do zeszłego weekendu a co do tego, że ci go nie pokazałem, jaki byłby tego sens? Ty i ja nie dzieliliśmy się takimi sprawami. Nie rozmawialiśmy o naszych uczuciach. Nigdy nie zapytałeś mnie o nic związanego z moim życiem. To po prostu nie było coś, co robiliśmy. Ona była wszystkim co miałem. Leżałem w szpitalnym łóżku czekając i czekając na nią, a ona nigdy nie przyszła! Potem dostałem to – mówię, wskazując na list. Drew przebiega dłońmi przez włosy i ponownie spogląda na list. - Musisz zacząć od początku. - W dzień przed tym, kiedy to wszystko się wydarzyło byliśmy jak zwykle na plaży i dała mi to w prezencie. – Podchodzę do biurka, podnoszę dziennik i macham nim, żeby zobaczył.

Rozpoznaje go i potakuje. - Byłem tak poruszony i tak bardzo w niej zakochany, że nachyliłem się i pocałowałem ją. To był nasz pierwszy pocałunek. Nie wiem… byłem zarówno uszczęśliwiony, że oddała pocałunek, jak i wkurzony, bo wyjeżdżała. To dlatego byłem taki zły, kiedy wróciłem w tym dniu do domu. To było niesprawiedliwe. Była wszystkim co miałem. Była dla mnie wszystkim. Drew ciągle na mnie patrzy i chmurzy się wiedząc, gdzie zmierza ta rozmowa. - Dotarłem do domu i musiałem po prostu pobyć sam. Ale nie! Musiał przyjść do mojego pokoju i mnie zlać. Nigdy nie zrozumiesz, co to dla mnie znaczyło. Boże, nie sądziłem, że życie mogłoby być jeszcze gorsze. Mama zabrała mnie do szpitala, owinęli moją rękę i dali jakieś środki przeciwbólowe, które mnie powaliły. Miałem tamtej nocy do niej zadzwonić, ale zasnąłem i tego nie zrobiłem. Następnego dnia byłem totalnie nieobecny. Mama zabrała mnie do ortopedy, żeby założył mi gips, a popołudniu udawałem, że wziąłem tabletki. Ręka cholernie mnie bolała, ale nie mogłem przegapić naszego spotkania. Musiałem ją zobaczyć. Nie rozmawiałem z nią i mieliśmy plany, żeby tej ostatniej nocy spać w namiocie w jej domu. W końcu nadszedł czas. Wymknąłem się z domu i wtedy odkryłem, że u niej się pali. Dalszą historię znasz. Przyjechali sanitariusze i zabrali nas oboje do szpitala. Czekałem i czekałem. - Wiedziałem, że na nią czekałeś – mówi wciąż chmurząc się. – Czy kiedykolwiek zapytałeś ją, dlaczego wysłała ci ten list? – Zaczyna pocierać brodę, składając wszystkie elementy układanki. - Po pierwsze, nie dała mi możliwości, żebym mógł to zrobić, nie napisała numeru telefonu, ani adresu. Po drugie, wyraziła się jasno, że nie chciała, żebym się z nią kontaktował, a po trzecie, po tym wszystkim przez co przeszedłem przez ostatnie tygodnie, czy ty byś to zrobił? Mam na myśli to, że ojciec zawsze nam mówił, że nikt nas nigdy nie pokocha. Czułem, że wszystko zatoczyło pełny krąg. - Wtedy… prawdopodobnie nie. Ale teraz, zdecydowanie. Kontynuuj. – Odchyla się na kanapie, wyciąga przed siebie nogi i krzyżuje je w kostkach. Biorę głęboki wdech, podchodzę do okna i wyglądam na zewnątrz. Nie chcę widzieć, jego reakcji. - Zapłaciłem za nią, żeby mogła pójść do Parson. Drew sapie. - Co! Co masz na myśli mówiąc, że zapłaciłeś za nią, żeby mogła pójść do Parson? Zapłaciłeś za wszystko? - Yep. – Odwracam się w jego stronę, oczy ma szeroko otwarte a jego szczęka opadła.

- Dlaczego? - Ponieważ to było jej marzenie i pomimo wszystkiego ciągle ją kochałem. To było jej marzenie, a ja chciałem je spełnić. Zrobiłbyś to samo dla Ali, więc nie patrz tak na mnie. Wszystko jedno, to tylko pieniądze. - Nie wiem co powiedzieć braciszku… - Nie ma nic do powiedzenia. Tak naprawdę to nie chciałem, żeby ona kiedykolwiek się o tym dowiedziała, ale pewnego dnia w szkole odkryła kto jest jej ofiarodawcą i właśnie to rozpoczęło tę całą gównianą burzę. Na twarzy Drew maluje się szok i podziw. Przebiega dłonią przez włosy i obserwuje mnie, kiedy podchodzę do biurka. - Wiesz o moim dzienniku. – Podnoszę i patrzę na niego. – Zgubiłem go, ona znalazła i przeczytała. To wtedy pojawiła się w twoim mieszkaniu mówiąc, że nie wiedziała. - Ok… mów dalej. - Okazuję się, że ona kompletnie nic nie wiedziała o tamtej nocy. Kiedy znalazłem ją w jej domu już była nieprzytomna i nikt nigdy tak właściwie nie powiedział jej co się wydarzyło. Nie wiedziała, że to ja ją znalazłem i wyciągnąłem na zewnątrz. Nie wiedziała, że zostałem poparzony. Nie wiedziała, że byłem w szpitalu. Myślała po prostu, że nie zależało mi wystarczająco, żeby się z nią pożegnać. - Jak mogła tego nie wiedzieć? Dlaczego nikt jej nie powiedział? - To jest ta część której sam nie mogę pojąć. Ona po prostu założyła, że wyciągnął ją strażak, a wszyscy inni założyli, że znała prawdę. To nigdy nie wyszło w rozmowie. Więc po tym, jak wróciła do domu cioci Elli, nie pojawiłem się, żeby się z nią pożegnać, a ona pomyślałam, że mi nie zależało. - Widzisz, to jest ta część, po przeczytaniu listu, której nie rozumiem. Dlaczego miałaby tak myśleć? Była twoją najlepszą przyjaciółką. - Mama powiedziała jej, że cieszyłem się z tego, że się przeprowadza, że w końcu będę mógł spędzać czas z chłopcami w moim wieku, jak Grant. - Co! – Zrywa się na nogi i marszczy brwi. – Ona by tego nie zrobiła. - Najwyraźniej zrobiła! Nie wiem. Cała ta sytuacja jest cholernie popieprzona. Była od dawna. I szczerze mówiąc nie wydaje mi się, żeby Leila to wszystko zmyśliła. Ona taka nie jest. Drew podchodzi do mojego biurka i podnosi zdjęcie moje i Leili zrobione na balu. - Wiesz, że jesteś dla niej jedyny. Wszyscy to widzimy, widzieliśmy od lat. Ona cię kocha.

- Cóż, w takim razie co to było za gówno z Camille, które razem z Ali próbowaliście wyciągnąć kilka miesięcy temu? Oboje popychaliście ją w moją stronę. Odkłada zdjęcie i na mnie patrzy. Jestem wkurzony i czuję rozchodzące się po moim karku ciepło. - Prawda jest taka, że ona naprawdę potrzebuje przyjaciół i Ali myślała, że jeśli Leila zobaczy was razem, to może w końcu wysili się i coś powie. - Jaja sobie robisz? To okropne! Czy którekolwiek z was chociaż przez minutę pomyślało, jak poczuje się ta dziewczyna? – Ciepło rozszerza się na moje policzki. Ta cała rozmowa z Drew doprowadza mnie na granicę. - Zaufaj mi, kiedy mówię, że nie jesteś nawet migającym punktem na jej radarze. U tej dziewczyny dzieje się o wiele więcej niż u ciebie czy u mnie, więc to naprawdę nie robi różnicy. – Wciska ręce do kieszeni. - Cóż, Leila nie kocha mnie wystarczająco, inaczej przyszłaby do mnie i zażądała odpowiedzi. - To samo można powiedzieć o tobie. – Przyszpila mnie zarozumiałym spojrzeniem. To mnie wkurza i zaczynam krążyć tam i z powrotem. - To nie fair. Ja jej nie zostawiłem. Ona mnie opuściła! Nie pamiętasz, jak źle ze mną było? Nawet gdybym chciał, utknąłem w szpitalu, potem na rehabilitacji i do czasu, kiedy wyszedłem byłem tak fizycznie i emocjonalnie osłabiony… po prostu nie widziałem sensu! - Tak, pamiętam jak się czułeś przez miesiące po pożarze. Wiem lepiej niż ktokolwiek inny. – Zaczyna potrząsać głową. – Wiedziałem, że chodziło o coś więcej, niż tylko o poparzenia. Żałuję, że ze mną nie porozmawiałeś. Może rozgryźlibyśmy coś z tego o wiele wcześniej. Podchodzi do okna i staje obok mnie. Ma smutne oczy. Mruga na to wspomnienie, a potem poklepuje mnie po ramieniu, dając mi półuśmiech. - I masz rację, opuściła cię. Ale jeśli to wszystko sprowadza się do okłamującej ją mamy, to oboje zostaliście okłamani i wina leży po środku. Leili powiedziano jedną rzecz, a przez to tobie powiedziano coś innego. Żadne z was nie szukało prawdy, to o tym powinieneś myśleć. Rzeczywistość jest taka, że oboje mieliście po czternaście lat. Czternaście. Jeśli to wszystko wydarzyłoby się jeszcze raz jutro, nie sądzisz, że poradziłbyś sobie z tym trochę inaczej? - Cokolwiek, to i tak już nie ma znaczenia. - Nie, nie ma. Wszyscy popełniamy błędy i wszyscy ruszamy po nich naprzód. Pytanie, które powinieneś sobie zadać, teraz kiedy znasz już prawdę brzmi, czy pozwolisz żeby ten cały bałagan odszedł i zdobędziesz w końcu dziewczynę, czy zamierzasz po prostu odejść i o niej zapomnieć?

- Drew… - Wzdycham głęboko. – Nie rozumiesz. Ona. Złamała. Moje. Pieprzone. Serce! Musząc zwiększyć pomiędzy nami dystans, podchodzę do kanapy i opadam na nią. - Nie, nie rozumiem i przykro mi z powodu tego całego gówna, przez które musiałeś przejść! Ale wiem, że pomimo tego wszystkiego kochałeś tę dziewczynę przez lata. Więc bądź facetem. Już czas. Zakłada ręce na piersi i zaciska usta. - Człowieku, kiedy wchodzisz w rolę starszego brata to idziesz na całość – mówię i ironicznie uśmiecham się do niego. Drew wzdycha i opuszcza ramiona. - Taa, żałuję, że nie zrobiłem tego wcześniej. Samolot Leili startuje za pół godziny. Natychmiast przykuwa moją uwagę i siadam prosto. - Co masz na myśli? Dokąd ona leci? - Do domu. – Obserwuje moją reakcję. Marszczę brwi. - Dlaczego? – W mój ton wkrada się niepokój, a Drew się uśmiecha. - Nie wiem. Charlie zadzwonił do nas zaraz po jej wyjściu i to wtedy zdecydowałem, że to najwyższy czas przyjść tu i sprawdzić co u ciebie. Leili nie ma w mieście. Mój żołądek robi salto i natychmiast staję się niespokojny. Nawet kiedy pomiędzy nami nie dzieje się najlepiej, ja ciągle potrzebuję jej w pobliżu. To powoduje, że czuję się niekomfortowo. Ona jest zbyt daleko ode mnie. Drew podchodzi do mojego biurka, bierze długopis i kartkę i notuje coś. - Musisz zdecydować. To czas, żeby zakończyć to wszystko, w ten czy inny sposób. Kiedy przerywa, żeby na mnie spojrzeć wyraz jego twarzy łagodnieje. - Kiedyś mi powiedziałeś, że zawsze mogę na ciebie liczyć. Cóż, to samo dotyczy ciebie. Nie zapomnij o tym. Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebował. – A potem, znika. Wstaję, podchodzę so biurka i chwytam kartkę. LaGuardia1 – Dela2 - 6:00 – jutro rano. 1 2

LaGuardia – lotnisko w Nowym Jorku. Delta Airlines - amerykańskie linie lotnicze.

LEILA Zeszłej nocy mama odebrała mnie z lotniska. Była zaskoczona, kiedy zadzwoniłam i powiedziałam, że przyjeżdżam do domu, ale po naszej ostatniej rozmowie w weekend, byłam wdzięczna, że nie zadawała żadnych pytań. Otworzyła swoje ramiona, dała mi bardzo potrzebny uścisk po którym zaczęłam płakać, a ona mi na to pozwoliła. Myślę, że przez całą drogę do domu powiedziałyśmy do siebie może pięć słów. Nie mogę przestać płakać. Wiem, że Charlie tego nie rozumie, ale cały czas po prostu siedziałam w swoim pokoju, czekając i wiem, że czekałam na nic. Beau nie zamierzał do mnie przyjść. Posłuchałam jego mamy, zwątpiłam w niego i ostatecznie w nas. On to powiedział, zniszczyłam nas. To moja wina, że nigdy nie będę miała szansy być z jedyną osobą, którą kochałam od zawsze. To wszystko moja wina. Chociaż go kochałam to przez lata czułam do niego delikatną nienawiść i tę złość, która nigdy nie odeszła. Złamał moje serce, a ja straciłam wiarę w niego. Wiarę w osobę, którą myślałam, że znałam tak dobrze. Sześć i pół roku temu odeszłam, czując się zwodzona i oszukana. Więź zaufania, która tak mocno nas trzymała została odcięta i winiłam za to jego. Winiłam jego. Te słowa odbijają się echem w mojej głowie, ponieważ teraz wiem, że nie mogę winić nikogo poza sobą. Zawsze starałam się być dobrą osobą. Dla mnie to charakter tak naprawdę określa człowieka. Nigdy nie byłam złośliwa, nie rozsiewałam plotek i starałam się być miła dla każdego. Ale to wszystko sprowadza się do tego, że żadnej z tych rzeczy nie okazuję osobie, która znaczyła dla mnie najwięcej. Przez lata traktowałam go ozięble i byłam do niego źle nastawiona. Nie odwróciłam głowy, kiedy określenie „dziwki Hale” po raz pierwszy pojawiło się w szkole i teraz czuję się źle z powodu tych wszystkich dziewczyn, do których również przylgnęła ta etykietka. To przezwisko sugerowało, że Beau i Drew nie byli honorowi względem tych dziewczyn, a wcale tak nie było. Byłam dla niego taka niemiła. Umyślnie próbowałam zranić go słowami i nic dziwnego, że patrzył na mnie tak, jak tamtej nocy, kiedy powiedziałam mu, że mógłby spłonąć w piekle. Nie sądzę, że mogłoby być coś bardziej obrzydliwego, niż to co do niego powiedziałam. On rzeczywiście się poparzył, a ja czuję się naprawdę bardzo zawstydzona.

Nie jestem osobą, za którą się uważałam i z dnia na dzień coraz trudniej mi oddychać. Jestem tak sobą rozczarowana i teraz, kiedy prawda w końcu wyszła na jaw, on również musi być mną rozczarowany. Rozpoczęłam związek pomiędzy nami tamtego dnia na plaży, kiedy mieliśmy po osiem lat i zakończyłam, kiedy Beau otrzymał ode mnie list. Myśląc o cierpieniu, które czułam przez lata teraz wiem, że to co czułam nie można nawet porównać do bólu i całkowitego zawodu miłosnego, który czuł Beau. Siedział na piasku tak starannie pracując nad zamkiem z piasku, że nawet nie wiedział, kiedy podeszłam i go obserwowałam. Nie wiem co takiego w nim było. Na plaży były inne dzieci, które mogłam zaprosić do wspólnej zabawy, ale coś przyciągnęło mnie do niego i pokierowało moje stopy w jego kierunku. Był opalony, jego włosy były bałaganem i chmurzył się. To, że był smutny sprawiło, że ja również byłam smutna. Chciałam sprawić, żeby był szczęśliwy – tylko, że nie zrobiłam tego, zniszczyłam go. To wszystko boli. Boli oddychanie, boli otwieranie oczu, boli ruszanie się i boli myślenie. Nie mogę przestać myśleć o tym, co mu się stało i że mnie przy nim nie było. Przy osobie, którą twierdzę, że kocham. Muszę przestać myśleć, żeby to wszystko wyłączyć. Ciągle widzę w głowie słowa z jego dziennika… Czekałem na ciebie. Czekałem dniami. Na koniec każdego dnia, zanim poszedłem spać, płakałem. Płakałem za tobą. Płakałem, ponieważ tak bardzo za tobą tęskniłem i nie mogłem zrozumieć dlaczego nie przychodziłaś. Potrzebowałem cię. Ale potem dostałem twój list. Teraz płaczę każdej nocy, ponieważ złamałaś mi serce. Jak mogłaś mi to zrobić? Byłaś moja. Każdego dnia modlę się do Boga, żeby się nade mną zlitował i skończył ze mną. Chcę umrzeć i chciałbym nie być takim tchórzem, żebym mógł zrobić to sam. Myśl o jego dzienniku ciągle powoduje, że zamieram w całkowitym przerażeniu. Ja mu to zrobiłam. Ja! Tylko mnie można za to winić. Potrzebował mnie tak cholernie mocno, a ja po prostu opuściłam go i odeszłam. Myślałam, że dając mu ten list i zwracając mu wolność byłam lepszą osobą, ale tak nie było. Zawiodłam go. Nigdy nie zapytałam o wyjaśnienie i nigdy nie dałam mu również możliwości, żeby sam mógł to zrobić. Rozumiem dlaczego za mną nie poszedł. Jeśli on wysłałby mi taki list to prawdopodobnie również bym tego nie zrobiła. Potrzebuję świeżego powietrza i wiem dokąd poprowadzi mnie serce i stopy, więc wkładam japonki, biorę telefon na wypadek, gdyby dzwonił Beau i wychodzę z domu. Nie mija nawet pięć minut i zanim słyszę dzwonek, czuję wibracje. Moje serce podskakuje z nadzieją, że to może być on, ale nie jest. - Hej Charlie.

- Hej piękna. Jak ma się moja dziewczyna? - Będziesz szczęśliwy kiedy się dowiesz, że wybrałam się na spacer. - Cóż, to dobrze. Czy twoja mama zmusiła cię do wyjścia na dwór? - Nie. – Mały uśmiech formuje się na moich ustach na skutek jego żartu- Cóż, w takim razie ok, to postęp. Może wchodzisz w fazę akceptacji. - Co? – Przestaję iść. - No wiesz… leczenie, godzenie się ze stratą. – W jego głosie pojawia się niepewność. Zastanawia się czy powiedział coś, czego nie powinien i tak jakby przekroczył granicę. Słysząc, jak mówi takie rzeczy czuję się, jakbym została uderzona w głowę kantówką. Nie mogę doszukać się w tej sytuacji niczego spokojnego ani leczącego i w pewien sposób mnie wkurzył. Nie wiem nawet co mu teraz odpowiedzieć i zapada pomiędzy nami cisza. - Chciałem tylko sprawdzić co u ciebie i upewnić się, że jesteś na miejscu i że z tobą w porządku. Zadzwonisz, jeśli będziesz mnie potrzebowała, prawda? – Wie, że mnie zasmucił. Głęboko oddycham, żeby uspokoić złość, on naprawdę nie próbował mnie zranić. - Oczywiście, że tak, dzięki Charlie. - Nie ma za co kochanie. Porozmawiamy wkrótce… - I potem rozłącza się. To zabawne, że użył słowa faza. Podczas lotu przyszło mi do głowy, że bardzo prawdopodobne jest to, że przelatywałam przez fazy straty, to tego doświadczałam w życiu. Ale jedynym problemem w tej logice jest to, że nie akceptuję niczego i nigdy nie pogodzę się z tym, że Beau ode mnie odchodzi. Ruszam przed siebie i idę dalej. Niebo na zewnątrz jest delikatnie zachmurzone, więc temperatura jest znośna i nie jest tak jasno, żebym musiała mrużyć oczy. Mijam sklepy, kawiarnię i domy, nic tak naprawdę nie zmieniło się i o dziwo to jest kojące. Kiedy moje stopy uderzają o piasek szlaku prowadzącego na plażę, nie wiem, czy to bycie tutaj, i przechodzenie przez fazy, czy rozmowa z Charlie’m, ale coś we mnie przeskakuje. Smugi światła zaczynają pojawiać się w mojej ciemności i zdecydowałam, że się nie poddam. Nie akceptuję tego wszystkiego. Miałam ten moment „aha” i nagle widzę nasz związek z szerszej perspektywy. Podchodzę do końca szlaku i przyswajam piękny widok przede mną. Woda jest niebiesko-zielona, piasek jest taki biały i jest tam nasza ławka. Podchodzę, żeby na niej usiąść, przebiegam dłonią przez owies morski, który kołysze się na wietrze i w pewnym sensie czuję, jakby machał do mnie na powitanie. Moje serce uśmiecha się po raz pierwszy od

tygodnia. Mogę być teraz smutna i złamana, ale jestem wytrzymała. Wiem co muszę zrobić i nie zamierzam się poddać.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 21 BEAU Taksówkarz zatrzymuje się pod domem, samochód mojej mamy stoi na podjeździe. Musiałem być dziś na lotnisku bardzo wcześnie rano, potem siedziałem trzy godziny w samolocie, a teraz tętni we mnie złość. Musiała wiedzieć, że ten dzień nadejdzie i oto jest. Potrzebuję od niej odpowiedzi i chcę ich teraz. Wysiadam z taksówki i widzę dom Ali. Część mnie nie chce się odwrócić, ale wiem, że muszę. Kiedy taksówkarz odjeżdża biorę głęboki oddech, podnoszę torbę i odwracam się, żeby spojrzeć na dom, który zawiera w sobie tak wiele złych wspomnień. Nagle nie wydaje się taki wielki i beznadziejny. Zawsze był dla mnie brzydkim domem. Teraz, widzę w nim trochę piękna. Mama odmalowała ściany na zewnątrz i wymieniła okiennice. Całokształt jest bardziej zachęcający i generalnie jest więcej koloru. Wygląda prawie kusząco, ale ponownie, znam prawdę, która kryje się za tymi ścianami. Jednak najbardziej znaczącą rzeczą na podwórku jest szyld głoszący na sprzedaż. Mama jeszcze o tym nie wspomniała, ale dla dobra Matta nie mogę powstrzymać się przed dziękowaniem Bogu. Wchodzę do domu z lekkim niepokojem, ale celowo zachowuję spokój i kieruję się prosto do kuchni. Mama stoi przy zlewie i odwraca się, słysząc hałas. Jej twarz wyraża szok na mój widok i przez ułamek sekundy rozjaśnia się, a potem opada. Jestem pewny, że wyraz mojej twarzy nie jest przyjazny. Wie dlaczego tu jestem. - Beau… - mówi wzdychając i podchodzi do piekarnika na którym wisi mały ręcznik i wyciera dłonie. Odwraca się w moją stronę, ale nic nie mówi. - Jak mogłaś? – mówię cichym głosem. Widząc, że jest taka opanowana, nie mam wątpliwości, że jest winna. Okłamała Leilę i okłamała mnie. - Przepraszam. – Jej oczy wypełniają się łzami, kiedy przygląda się mojej twarzy, ale nie rusza się, stoi całkowicie nieruchomo i jest zrównoważona. - Przez lata mamo! Lata! Musiałaś wiedzieć, że ją kochałem i przez lata obserwowałaś, jak płakałem przez jej stratę! Każdej nocy leżałem w łóżku, gapiąc się w okno i zastanawiając co zrobiłem źle. Nie rozumiałem i wszystko co chciałem wiedzieć to, dlaczego? Dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś? - Teraz już na nią krzyczę i mam to gdzieś. - Beau nie rozumiesz. – Krzyżuje ręce na piersi.

- Nie, nie rozumiem! Więc proszę, wytłumacz mi to. – Odzwierciedlam jej pozycję i krzyżuję moje. Nie będę już dłużej zastraszany przez rodzica. Kiedyś bałem się również jej, ale koniec z tym. Straciła swoją władzę nade mną i wiedząc o tym, czuję się wolny. Tak jak Drew, oficjalnie skończyłem z tym wszystkim. Mama zaczyna krążyć po kuchni, jakby próbowała wymyślić, co chce mi powiedzieć. Cóż, w tym momencie ma do przemyślenia lata. Z każdą mijającą sekundą moje mięśnie mocniej się napinają, a skóra rozgrzewa się coraz bardziej. Jestem tak cholernie wkurzony, że prawie osiągam temperaturę wrzenia. To za długo trwa! - Przestań krążyć i zacznij mówić! – Podskakuje na głośność mojego głosu. Może kiedyś poczułbym się z tym źle, ale nie dzisiaj. - Twój ojciec zmusił mnie, żeby jej to powiedziała – mówi tak cicho, że prawie jej nie słyszę. Po jej twarzy spływa kolejna łza, ale nie uginam się. Nie zaskakuje mnie również to, co powiedziała. Może dostanę dzisiaj więcej odpowiedzi, niż oczekiwałem. Ciągle na nią patrzę i jedyny ruch wykonują moje oczy, kiedy na nią mrugam. - Beau, musisz mi uwierzyć, kiedy mówię, że kocham Leilę. Wiedziałam, że była twoją najlepszą przyjaciółką i wiedziałam, że jej wyjazd będzie dla ciebie ciężki, zwłaszcza po pożarze. Kiedy powiedział mi, że mam się jej pozbyć i to pozbyć się na dobre, ogromna część mnie umarła za nas wszystkich, za nią, za ciebie i za mnie. - Dlaczego? – Na wspomnienie o nim moje ręce zwijają się w pięści. - Nie sądził, że Leila była dla ciebie wystarczająco dobra. Klasa robotnicza, z której wywodziła się jej rodzina nie była typem z którym chciał, żebyśmy byli wiązani. - Więc okłamałaś ją i mnie. Kłamałaś przez lata. Miałaś tak wiele okazji, żeby mi o tym powiedzieć, jednak nigdy tego nie zrobiłaś. Przez cały ten czas i przez ostatnie półtora roku kiedy pokazywałaś przed Leilą tę sztuczność… dlaczego mi nie powiedziałaś? - Nie rozumiesz. Te lata nie były dobre również dla mnie. Staram się o nich zapomnieć. Nie chcę o nich rozmawiać. - Nie chcesz rozmawiać o wielu rzeczach. Powiedz mi, czy on spowodował, że ojciec Leili został zwolniony? Czy to wszystko było ustawione? Sapie. - Dlaczego tam myślisz? - Wszyscy żyliśmy pod tym samym dachem! Nie był dyskretny w tym co robił. Znając go, świadomie wykorzystał swój despotyzm, żeby dostać to czego chciał i prawdopodobnie ma również coś wspólnego z tymi wszystkimi pożarami. To co przydarzyło się rodzinie Leili było po prostu zbyt wielkim zbiegiem okoliczności. To wszystko wydaje się

być zrobione z premedytacją i jestem zaskoczony, że nikt inny nie dodał dwa do dwóch. Nie wydaje ci się interesujące, że kiedy poszedł do więzienia pożary ustały? Przez półtora roku nie było żadnego. - Beau… - Jej twarz jest ostrożna, a mina rozmyślna. Wie o wiele więcej, niż mi mówi. - Wiem, że znasz odpowiedzi. Dlaczego mi ich nie dasz? Dlaczego mamo? Dlaczego z nim byłaś? Dlaczego przez lata pozwalałaś mu robić nam to wszystko? Dlaczego nigdy nie powiedziałaś mi prawdy? Muszę wiedzieć! - Dlaczego musisz wiedzieć? Czy nie możemy wszyscy ruszyć do przodu? - Bo muszę wiedzieć! I nie, nie mogę po prostu ruszyć do przodu! Nie rozumiesz? Wybrał mnie na swój worek treningowy. Wybrał mnie, żeby najgłośniej poniżać i nie tylko swoim głosem, ale również pięściami. Wybrał mnie na obiekt swojej największej nienawiści. Tak! Muszę wiedzieć dlaczego. Co ja kiedykolwiek zrobiłem takiego złego? Dlaczego nie kochałaś mnie wystarczająco mocno, żeby mnie ochronić? To wszystko… - omiatam ręką pokój – ukształtowało mnie w osobę, którą dzisiaj jestem. Dlaczego zmusiłaś do odejścia jedyną dobrą rzecz, którą miałem? - Ponieważ Matt nie jest synem twojego ojca.– Sapie, jej dłonie lecą do ust, a jej oczy są ogromne. Jestem oniemiały i zdezorientowany. Moja mama właśnie przyznała mi się, że miała romans. Nie żebym mógł ją winić, biorąc pod uwagę kogo poślubiła. Tak wiele myśli strzela w mojej głowie, ale tą, która do mnie przywiera, jest to, że Matt jest moim przyrodnim bratem. Nie żeby to robiło dla mnie jakąś różnicę, ale prawdopodobnie zrobi dla niego i to powoduje, że moja klatka piersiowa zaciska się z niepokoju o niego. Mama powoli opuszcza dłonie i prostuje się. - Nie zamierzam ci powiedzieć kto jest jego ojcem. Szczerze, to nie jest twoja sprawa i kiedy zdecyduję się powiedzieć o tym Mattowi, on będzie pierwszą osobą, która się dowie kim on jest. Ty nic mu nie powiesz. Nie mogę się z tym zgodzić i boli mnie serce na myśl o tym co przeszedł Matt, kiedy mógł być gdzieś indziej, z kimś innym, kto by go kochał. - Matt urodził się z anemią. Nie miał wystarczająco dużo czerwonych krwinek do rozprowadzania tlenu w jego ciele i potrzebował transfuzji krwi. Nie wiedziałam o tym. Dali mi środku uspokajające, żeby pomóc mi zasnąć i poprosili twojego ojca o krew. Cóż, możesz sobie wyobrazić co wydarzyło się potem. Nie pasował do Matta. Dwa tygodnie później umarł twój dziadek. Twój ojciec pracował dla niego przez dziesięć lat i był pewien, że kiedy nadejdzie czas to interes zostanie przekazany jemu… tylko że tak się nie stało. Ciągle miał swoje stanowisko i dochody, ale znasz swojego ojca, był oburzony. Ja wpadłam w depresję poporodową, która była spotęgowana rozpaczą po stracie mojego taty. Przed jego

śmiercią planowałam odejść od twojego ojca. Musiał coś zauważyć ponieważ kazał mi podpisać jakieś dokumenty, które niby miały mieć związek z interesem, tylko że tak nie było. Stanowiły przerwanie moich praw rodzicielskich. Powinnam była je przeczytać, ale wrzeszczał, żebym je podpisała, więc to zrobiłam. Jeśli rozwiodłabym się z nim, albo odeszła, wtedy wasza dwója należałaby do niego, a jeśli chodzi o Matta, cóż, to inna historia. Nie miałabym nawet prawa was odwiedzać. Kiedyś rozmawiałam o tym z prawniczką, ale powiedziała, że po romansie, depresji i po podpisaniu dokumentów, twój ojciec mógł udowodnić, że byłam niezdolna do opieki i najbardziej prawdopodobne jest to, że przegrałabym. Ostatecznie, podpisany dokument to podpisany dokument. W końcu postanowiłam nic nie mówić. Wiem, że przez kilka lat działy się złe rzeczy, ale każdej nocy szłam do łóżka myśląc o waszej trójce i o tym że w gruncie rzeczy ten okres waszego życia naprawdę jest krótki i prawie się skończył. Wiem, że prawdopodobnie podjęłam złą decyzję, ale co mogłam zrobić? Nie mogłam was zostawić, jakie mielibyście wtedy życie? Bardziej lękałam się niewiedzy o to, co mogłoby się wam przytrafić, niż bycia tutaj. Kocham cię Beau, wiem, że życie nie było dla ciebie łatwe i przepraszam za to. Nic z tego nie było twoją winą. Zawsze było moją. Po tym, jak ojciec poszedł do więzienia przepraszała nas kilka razy, ale to wszystko. Mama jest bardzo zamknięta w sobie i nigdy tak szczerze nie okazuje emocji, więc często zastanawiałem się czy naprawdę było jej przykro z powodu tego, przez co przechodziliśmy? Pomimo tego, że teraz jestem dorosły i mieszkam sam, kiedy mówi, że mnie kocha i że to nie była moja wina wciąż to na mnie działa. W moich oczach zbierają się łzy i potrząsam głową, żeby je odgonić. Mama wychodzi z kuchni, idzie do gabinetu i wraca ze stertą dokumentów. Kładzie ja na blacie, wyciąga długopis i podaje mi go. - Co to jest? – pytam, spoglądając na dokumenty. - Dziadek nie chciał, żeby wasz ojciec dostał jakąkolwiek część interesu. Nigdy tak naprawdę go nie lubił. W testamencie zapisał firmę swojej rodzinie, mnie, tobie, Drew i Mattowi. Każde z nas posiada dwadzieścia pięć procent udziałów. Jeśli wasz dziadek zostawiłby wszystko mnie, wtedy wasz ojciec mógłby się ze mną rozwieźć i wziąć połowę interesu i całą jego wartość netto. Ten sposób gwarantował, że on nie będzie miał do tego dostępu. Nie zrozum mnie źle, dziadek kochał całą waszą trójkę i zrobiłby dla was wszystko. Przez wszystkie te lata działałam jako wasza instytucja powiernicza i zarobione pieniądze szły na wasze indywidualne rachunki powiernicze. Zdecydowałam również sprzedać firmę. Z dniem pierwszego stycznia firma będzie sprzedana. Ty, Drew i ja natychmiast będziemy mieli dostęp do pieniędzy, a Matt uzyska go, kiedy skończy osiemnaście lat. - Czy Drew o tym wie? – Jestem zszokowany tym, co mi mówi. - Nie, właściwie planowałam zadzwonić do was jutro wieczorem. Przerzucając strony widzę, że jest to umowa kupna/sprzedaży. Podpisuję dokumenty i popycham je w jej stronę. Patrzę w górę i widzę, że uważnie mnie obserwuje.

- Przepraszam za twoje dzieciństwo Beau. Wierz lub nie, ale każda najmniejsza cząstka, każdej sekundy tego, raniła również mnie. Ale miejmy nadzieję, że z tym co już otrzymałeś ze spadku i co dostaniesz po sprzedaży firmy, w swoim dorosłym życiu będziesz mógł zostawić to wszystko za sobą i ruszyć do przodu. Mam nadzieję, że nie jest dla ciebie za późno, żeby ścigać każde marzenie, jakie kiedykolwiek miałeś. Ty, ze wszystkich ludzi zasługujesz na wszystko. Jest tylko jedna rzecz, którą chcę ścigać i jest tylko jedno marzenie, jakie kiedykolwiek miałem… i to jest czas ją zdobyć. Moje tętno przyspiesza trochę z podekscytowania. Delikatnie uśmiecham się do mamy, sięgam przez blat i ściskam jej dłoń. Ona nigdy nie była uczuciowa i to ją zaskakuje. Chwytam z haczyka klucze do jeepa i kiedy mam już wyjść z domu, mama woła moje imię. - Beau. – Odwracam się, żeby na nią spojrzeć. – Wtedy naprawdę nie sądziłam, że to wszystko tak się skończy. Myślałam, że kochałeś ją wystarczająco mocno, żeby o nią zawalczyć. Nigdy nie sądziłam, że pozwolisz jej odejść. - Kiedy codziennie słyszysz, że nigdy nie będziesz wystarczający i nikt nigdy nie będzie cię chciał, to poniekąd do ciebie przywiera. Czego tak naprawdę się spodziewałaś? Jej oczy są wilgotne. - Przepraszam. To czas, żeby zostawić to wszystko za mną i nie mogę już dłużej tu stać i słuchać tego. Muszę iść i jest tylko jedno miejsce do które zamierzam się udać i jest ono tam, gdzie ona.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

ROZDZIAŁ 22 BEAU Idę ścieżką do Bean Point coś w głębi mojego serca mówi mi, że ona tu będzie. Nie zatrzymałem się nawet w domu jej rodziców. Jeśli przyleciała tutaj, na wyspę, to będzie w naszym miejscu na plaży. Leila zawsze była typem osoby, która cierpi w ciszy i nie rozmawia o tym co czuje i dlatego nikt nie wiedział co dokładnie wydarzyło się, kiedy mieliśmy czternaście lat. Docieram do wydm i jestem pewny, że znajdę ją, siedzącą samotnie na naszej ławce. Dzisiaj nikogo nie ma w pobliżu przez co plaża i jej okolice są całkowicie spokojne. Leila jest taka piękna. Zatrzymuję się, żeby w tym momencie utrwalić jej obrazek w mojej głowie. To moment, w którym zamierzam wszystko z siebie wyrzucić. Moment, który mam nadzieję zmieni i utrwali wszystko pomiędzy nami. W typowym dla Leili stylu ma na sobie jasną, niebieską, letnią sukienkę, a włosy powiewają na wietrze wokół jej ramion. Jednak to, co mnie martwi, to fakt, że dłonie trzyma na kolanach i wykręca palce. Jej ramiona są lekko zgarbione i wygląda na pokonaną i smutną. Nie chcę, żeby dłużej była smutna. Chcę sprawić, żeby była szczęśliwa. Chcę widzieć jej uśmiech… nie, muszę zobaczyć jej uśmiech. Zmniejszam dystans pomiędzy nami i ona musi mnie słyszeć, ponieważ patrzy w górę. Jej oczy są czerwone, wilgotne, z ciemnymi kręgami pod nimi i na mój widok robią się ogromne. Wygląda na wyczerpaną. - Czy ja śnię? – szepcze, kiedy siadam obok niej. Wyraz jej oczu jest nie do opisania. Jeśli kiedykolwiek miałem wątpliwości co do szczerości jej uczuć, natychmiast zostają wymazane przez czułość i podziw które świecą w jej oczach. Podmuch wiatru rzuca kosmyk jej włosów w moją stronę, a lawenda wypełnia moje zmysły. Pachnie tak cholernie dobrze. Chowam jej włosy za ucho i poświęcam sekundę, żeby się nią napawać. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego tak długo czekałem, żeby nas naprawić. Nie ma dla mnie nikogo innego. Nigdy nie będzie. - Proszę – mówię w końcu – pomyślałem, że możemy podzielić się jak za dawnych czasów. – Umieszczam na jej kolanach przezroczyste opakowanie i z małej, papierowej, brązowej torby wyciągam dwie butelki wody. Leila spogląda na torbę wypełnioną słodkosłonymi ciągutkami, chwyta ją mocno i po jej twarzy zaczynają spływać łzy.

- Leila. – Jej oczy wracają do moich i moje serce łamie się i topi w tym samym momencie. – Proszę nie płacz. Ponownie spogląda na słodycze na swoich kolanach i pociąga nosem. Staram się wymyślić coś, co sprawi, że będzie szczęśliwa, albo poprawi jej humor i mówię pierwszą rzecz, która pojawia się w mojej głowie. - Wiedziałaś, że u większości osób, jeśli uszczypniesz skórę pod łokciem tak mocno, jak potrafisz, to nie będzie bolało? Jej oczy przeskakują do mnie i mały uśmiech ozdabia jej twarz. Wywołałem u niej uśmiech. - Więc, co ty tu robisz? – pytam i sięgam, żeby nakryć jej dłonie swoją. Spogląda na mnie przez rzęsy i jej oczy skanują moją twarz. Jest w nich niepewność ale i determinacja. - Knuję pięćdziesiąt różnych sposobów, w jakie planuję cię odzyskać – mówi rzeczowo. To sprawia, że chichoczę. Szczerze mówiąc nie spodziewałem się, że to powie. - Och taak? Więc co już do tej pory wymyśliłaś? Mocno wzdycha, ale rzuca mi malutki uśmiech. - Na początek, planuję siedzieć przed twoimi drzwiami dopóki mnie nie wpuścisz. I mam gdzieś jak długo to zajmie. Mój uśmiech powiększa się. - Trochę ciężko to zrobić stąd, nie uważasz? - Taa i dlatego właśnie skończyłam rezerwować mój powrotny lot. – Wyciąga jedną dłoń spod mojej i pokazuje mi telefon. – Wylatuję jutro. - Czyżby? - Przekręcam moje ciało trochę bardziej w jej stronę i nasze kolana dotykają się, odwracam jej drugą dłoń i splatam nasze palce razem. - Tak. Przyjdź jutro rano, a znajdziesz mnie na swoich schodach. – Jej głos łamie się. Przełyka, zwilża dolną wargę i odwraca głowę, żeby spojrzeć na wodę. - Byłbym szczęśliwy widząc cię – mówię cicho, obserwując ją. Jej palce ściskają moje i kolejna łza spływa po jej twarzy. - Lei proszę, proszę nie płacz. – Ciągnę za jej rękę, więc jej oczy wracają do moich.

- Nie mogę się powstrzymać. Jestem taka smutna – szepcze, opuszczając trochę głowę. - Nie chcę, żebyś dłużej była smutna. – Pocieram kciukiem o wnętrze jej dłoni. Jej dłonie są takie miękkie. Odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. - Beau… nie rozumiesz, to wszystko o czym mogę myśleć. Te wszystkie rzeczy, które ci się przytrafiły i ta część w której brałam udział, utknęłam w tym i nie mogę pójść dalej. Moje serce tak cholernie boli przez to co przeszedłeś. Jesteś jedyną osobą na tym świecie, której nigdy nie chciałam skrzywdzić, a zraniłam cię w najokropniejszy sposób. Opada więcej łez, wolną ręką sięgam i ocieram je. - Ale to już dłużej nie ma znaczenia i to wszystko wydarzyło się dawno temu. – Przysuwam się do niej trochę bliżej. Im bliżej mogę się dostać, tym lepiej. - Tak, ma znaczenie – wzdycha. – Miało znaczenie tydzień temu, kiedy kazałeś mi wyjść i muszę żyć wiedząc, że to jest całkowicie moja wina. Przeczytałam pierwszą część twojego dziennika. Nie było mnie tam dla ciebie… - Chmurzy się i jej broda drży. – Tak bardzo przepraszam. - Przepraszam za to, jak zostawiłem sprawy pomiędzy nami w zeszłym tygodniu. Byłem zły i zdezorientowany. Myślę, że suma wszystkich moich emocji z ostatnich sześciu lat w końcu mnie dosięgła i to nie był jeden z moich świetniejszych momentów. Zraniłem cię, kiedy kazałem ci wyjść i przepraszam. Wiem, że ten tydzień nie był dla ciebie łatwy. Dla mnie też nie był łatwy. W mojej głowie musiało krążyć z milion różnych myśli, które mnie dezorientowały, ale teraz to wszystko odeszło i jestem pewien kilku rzeczy. – Znowu się przesuwam i chwytam obie jej dłonie w moje. Muszę jej dotknąć i muszę się jej trzymać. – Rzecz w tym Lei, że wtedy nie wiedziałaś i to nie jest twoja wina. Nie możesz winić siebie za to wszystko, nie chcę tego dla nas obojga. Oboje zostaliśmy okłamani, ale teraz z tym koniec. To należy do przeszłości. Jedyną rzeczą, którą zawsze chciałem wiedzieć, było dlaczego? Dlaczego mnie zostawiłaś? I w końcu znam wszystkie odpowiedzi. Nie mogę żyć z pytaniami co jeśli i nie chcę żałować…. ty też nie powinnaś. Gdybym tylko wiedział wtedy jak będzie wyglądało tych sześć lat i że ostatecznie dotrę tu, na tę ławkę z tobą, to za każdym razem podjąłbym te same decyzje. Leila studiuje moją twarz, szukając czegoś, ale nie jestem pewien czego. W końcu mruga i przełyka ślinę. - Zraniłam cię. – Jej głos jest tak pogrążony w żalu, że wywołuje ból w mojej piersi. - Tak, a ja zraniłem ciebie. – Musi wiedzieć, że nie jest w tym sama. - To nie to samo. Głęboko w sercu wiem, że zasługujesz na coś o wiele lepszego, ale… nie mogę – jej oczy blokują się na moich – nie pozwolę ci odejść.

Kiedy słyszę, jak mówi, że nie da mi odejść zostaję nagrodzony ciepłem, które ogrzewa moją duszę. Wszystko czego zawsze pragnąłem, to żeby mnie chciała. To mnie bardzo uszczęśliwia. Unoszę się wysoko w powietrzu. - Tak, to jest to samo. I żeby wszystko było jasne, zasługujesz na mnie i ja również nie zamierzam dać ci odejść. Gwałtownie wciąga powietrze, a jej oczy rozszerzają się. Zapada pomiędzy nami cisza. Ona obserwuje mnie, a ja ją. Jej duże, niebieskie oczy błyszczą, a potem pochyla się i wciska głowę w moją szyję. Owijam wokół niej ramiona i po prostu ją trzymam. Chcę trzymać ją na zawsze. - Więc, w zeszłym roku, po tym jak mój ojciec poszedł do więzienia, mama pomyślała, że dobrym pomysłem będzie, żebyśmy ona, ja i Matt poszli do doradcy rodzinnego. – Leila odchyla się, żeby na mnie patrzeć. – Ta psycholog powiedziała kilka rzeczy, które pozostały w mojej pamięci. Powiedziała, że kiedy dzieci są nękane emocjonalnie, fizycznie, albo na oba te sposoby, to przez większość czasu mają trudności w związkach i problemy z zaufaniem. Jeśli nie możesz ufać własnym rodzicom, to komu możesz? I myślę, że może część z tego wślizgnęła się w nasz związek. Przez lata ojciec mówił mi, że nie byłem wart niczego i nikt mnie nigdy nie zechce, wliczając jego, zwłaszcza jego. Zawsze czułem, że nie byłem dla ciebie wystarczająco dobry, więc kiedy nie przyszłaś po pożarze – wzruszam ramionami i wzdycham – poddałem się temu. Leila przebiega dłonią po mojej twarzy i w dół mojego ramienia. - Tak bardzo przepraszam Beau. Nigdy nie powinnam była jej posłuchać. Zawsze uważałam, że jesteś najlepszą osobą w całym moim życiu i ogólnie mówiąc nie sądzę, że świat jest wystarczająco dobry dla ciebie. Jesteś życzliwy, hojny, troskliwy, lojalny i taki kochający. – Kiedy zbiera myśli znów dopada ją smutek. – Zniszczyłam nas i boję się. Wspomniałeś o zaufaniu i kiedy w związku zaufanie zostaje złamane, nigdy nie można go odbudować. Pochylam się trochę do przodu, opieram łokcie na udach i patrzę dokładnie na nią. Chcę być z nią na tym samym poziomie, a nie patrzeć na nią z góry. Muszę widzieć te jej piękne, krystalicznie czyste oczy. - Och Leila, nie zniszczyłaś nas i ufam ci. Wiesz lepiej niż ktokolwiek, że jest tylko kilka osób którym ufam, a robię to dlatego, ponieważ nigdy nie mieliby serca, żeby mnie okłamać. Ty mnie nie okłamałaś. Oboje posłuchaliśmy ludzi, którzy nigdy nie mieli serca we właściwym miejscu. Powinniśmy byli to wiedzieć. Pomijając to, co powiedziała ci moja mama i twój list, przez ostatnie lata naszym problemem był strach przed komunikacją, a nie zaufanie. Wierzę w ciebie i nawet przez jedną sekundę nigdy nie zawaham się podzielić z tobą moimi najgłębszymi uczuciami i obawami. W zasadzie, zrobiłem to. Pomimo tego całego bałaganu byłaś jedyną dziewczyną, której chciałem i jesteś jedyną przed którą kiedykolwiek się otworzyłem. Dla mnie zaufanie oznacza kogoś, kto jest szczery, wiarygodny, uprzejmy i dobry. Dla mnie jesteś wszystkimi tymi rzeczami.

- Beau… - Jej oczy stają się wilgotne i napięcie w nich, powoli łagodnieje. - Leila, nie chcę się już dłużej czuć złamany. Ty zawsze byłaś osobą, która składała mnie z powrotem. Ostatecznie, to wszystko sprowadza się do braku pewności siebie. Powinnaś była mieć więcej wiary we mnie, a ja w ciebie. Po odsunięciu na bok mojego złamanego serca po twoim liście i strachu, że mnie opuszczałaś, powinienem był wiedzieć, że coś musiało się wydarzyć i powinienem był mocniej próbować się z tobą skontaktować. Byłaś moją najlepszą przyjaciółką, a nie traktowałem cię w ten sposób. Zasługiwałaś na coś lepszego. Wypuszczając oddech, który wydaje się, jakby popchnął ją do przodu, opiera czoło na moim. - Nigdy nie powinnam była posłuchać twojej mamy – szepcze, kręcąc głową. – Patrząc wstecz widzę, że nie było mowy, żebyś odszedł bez pożegnania ze mną i jeśli usłyszałbyś, że brałam udział w pożarze to wiem, że przyszedłbyś do mnie. Popełniłam błąd odcinając cię i zamykając moje życie przed tobą. Jeśli porozmawiałabym z kimś innym, wiedziałabym. Byłeś moim najlepszym przyjacielem, a nie traktowałam cię w ten sposób. Zasługiwałeś na coś lepszego. Wplątuję palce w jej włosy i wdycham ją. Zamyka oczy, kiedy żuje swoją dolną wargę. Przez lata chciałem, żeby wzięła odpowiedzialność za ranienie mnie, ale teraz kiedy to zrobiła chcę tylko to od niej zabrać. Nie chcę, żeby czuła się winna i smutna. Powiedziała, że mnie chce, ale mogę stwierdzić, że ciągle denerwuje się tym, że mógłbym odejść. Rozglądam się wokoło i widzę, że plaża nadal jest całkiem pusta, jest tylko jeden sposób, który mogę wymyślić, żeby pokazać jej, jak bardzo jej ufam i to jest właściwy czas.

LEILA - Chcę ci coś pokazać. – Beau patrzy na mnie z wahaniem, a potem przesuwa się na krawędź ławki. Nie zrywając ze mną kontaktu wzrokowego, bierze głęboki wdech, sięga ponad głowę do swoich pleców i ściąga koszulkę. Przez ułamek sekundy widzę w jego oczach strach przed odrzuceniem, a potem znika. Wiedząc, jak trudne jest to dla niego, powstrzymuję się przed okazaniem mu jakichkolwiek emocji. Obserwując go, zamieram. Przez ponad sześć lat nie widziałam Beau bez koszulki i pomimo tego, że ma na sobie spodnie, jak dla mnie jest całkowicie nagi. Jego klatka piersiowa i brzuch są blade w porównaniu do jego rąk i twarzy. Łatwo zobaczyć, że nigdy nie ściąga koszulki. Delikatnie chwyta moją dłoń w swoją i umieszcza ją płasko nad swoim sercem. Czuję, jak wali w jego piersi. Bije szalenie i to powoduje, że przesuwam oczy z jego klatki piersiowej do jego oczu. Oczy ma ostrożne, ale widzę, że jest pewny, że chce to zrobić. Moja dłoń drży pod jego. Jego skóra jest ciepła i nie mogę powstrzymać się od ponownego nachylenia się do niego i położenia głowy na jego ramieniu. Owija wolną rękę wokół mnie, żeby przyciągnąć mnie bliżej, a moja druga ręka owija się wokół niego i mocno go przytulam. Moja dłoń ląduje na jego plecach i na części blizn. Oboje się spinamy. Żadne z nas nie rusza się. Powiewa bryza, mierzwiąc włosy na jego czole, a owies morki szumi na wietrze. Podnoszę głowę i jego oczy blokują się z moimi. Bardzo uważnie obserwuje moją reakcję na zmianę jego skóry. Unoszę głowę trochę wyżej i opieram czoło o jego. Powoli, przesuwam dłoń z jego piersi, pod jego ręką i docieram do pleców. Nawet nie widząc blizn mogę poczuć, jak są widoczne. Nic dziwnego, że jest nimi tak skrępowany. Delikatnie, płaską dłonią przebiegam w górę i w dół jego pleców. Uspokajam go podobnie, jak robi się z dzieckiem. Moje palce wślizgują się i prześlizgują po konturach jego skóry. Niektóre miejsca są gładsze niż inne i moje oczy zamykają się, kiedy przyswajam uczucie tego, że w końcu mam go w ramionach, tylko jego. - Nikt mnie nie dotyka. – Jego głos jest cichy i drżący. – Nikt nie dotykał mnie od dnia, kiedy skończyłem rehabilitację. - Chcesz, żebym puściła? - Nie Leila, nie chcę, żebyś kiedykolwiek mnie puściła. – Przechyla głowę i jego usta ocierają się i osiadają na moich. To jest tak czuły pocałunek, że moje serce zaciska się. Spokojnie i z czułością dalej przejeżdżam dłońmi w górę i w dół jego pleców. Trzęsie się i ciężko oddycha.

- Chcę ci pokazać – mówi, kiedy się odchyla. - Tylko, jeśli jesteś pewny. Nigdy nie chcę sprawić, żebyś czuł się niekomfortowo. Beau nic nie odpowiada. Odsuwa moje ręce i powoli odwraca się. Tłumię i przełykam sapnięcie, które chcę z siebie wydać. Moje oczy zamazują się łzami, ostrożnie unoszę dłoń i kładę na jego plecach. Zaciska dłonie na swoich udach, kiedy delikatnie zaczynam śledzić kontury Trójkąta Letniego. Tak, są tam blizny i to łamie moje serce, ponieważ wiem, że są tam przeze mnie, ale to nie przez nie oniemiałam. Wytatuował na plecach nasze gwiazdy. - Musisz zrozumieć – mówi – kiedy cię widzę, widzę piękno. Widzę spokój. Moje serce uśmiecha się. Nie ważne przez co przeszliśmy, sama myśl o tobie przynosi mi spokój. Tak, blizny tam są i będą na stałe, ale Leila, ty także. W złe dni, kiedy odwracam się i widzę to, co stało się najbrzydszą częścią mnie, nie widzę blizn, widzę gwiazdy. Widzę ciebie. Wytatuowałem te gwiazdy zanim wróciłaś na wyspę. Jesteś moją Gwiazdą Północną i z tobą zawszę czuję się stabilnie i jakbym był prowadzony do domu. Nie wiem, jak odpowiedzieć na to co mi właśnie powiedział i mam pustkę w głowie. Ma rację, blizny tam są, ale ja również ich nie widzę, widzę tylko gwiazdy. - Są piękne – mówię, ponownie przejeżdżając po nich palcami. Desperacko pragnę pocałować każdą z nich, ale wiem, że przekroczyłabym dzisiaj granicę. On i tak wykonał już monumentalny krok w moją stronę i nienawidziłabym tego, gdybym jeszcze bardziej wypchnęła go poza jego strefę komfortu. Odwraca się z powrotem do mnie i chwyta w dłonie moją twarz. - Ty jesteś piękna. - Przykro mi Beau. – I naprawdę jest. Tak bardzo mi przykro z powodu wszystkiego, przez co musiał przejść i z powodu wszystkiego, co przegapiłam. Chciałabym być tam dla niego, tak jak te gwiazdy. Moje gardło zaciska się. Beau patrzy na mnie pytająco i ściera kciukami moje opadające łzy. - Powiedz mi, jak to od ciebie zabrać. Nie chcę, żeby dłużej było ci przykro. Chcę, żebyśmy zostawili to za sobą. - Staram się, naprawdę. - Leila, wybaczyłem ci, wybaczyłem sobie. Musisz zrobić to samo. Wiem, że muszę sobie wybaczyć, ale to trudne, kiedy kochasz kogoś tak mocno, jak ja jego i czujesz się odpowiedzialny. Ale jestem lepsza i silniejsza, niż byłam wczoraj i zawsze będę o niego walczyła, ponieważ jest tego wart. - Chcesz ze mną być? – szepcze, patrząc ponad moim ramieniem, a nie na mnie.

- Jestem z tobą. Jeszcze tego nie rozgryzłeś? Nigdy nie było nikogo innego, tylko ty i planuję żeby tak zostało. Jego wzrok wracaj do mnie i spoglądam głęboko w jego piękne, piwne oczy. Są czyste. Czyste od bólu, czyste od złości i czyste od tego całego zamieszania. Kiedyś patrząc w nie widziałam niepewność. Teraz, kiedy opadły wszystkie jego mury i znalazł odpowiedzi na wszystkie swoje pytania, wszystko co w nich widzę, to całkowite uwielbienie. - Masz rację. Powinienem był dojść do tego wcześniej. – Bierze głęboki wdech i jego kciuki ponownie ocierają się o moje policzki. – Kocham cię. Kochałem przez całe moje życie. Nie było ani jednej minuty, sekundy, w której cię nie kochałem. Przechylam trochę głowę w jego dłoniach. Jego palce wywierają nacisk na moją skórę i chcę to poczuć przez całą długość mojego ciała, aż do żołądka. Jeśli mogłabym przestać oddychać, żeby zatrzymać czas, zrobiłabym to. Czekałam tak długo, żeby usłyszeć te dwa małe słowa pochodzące od tej pięknej duszy, siedzącej obok mnie, a moje życie właśnie zmieniło się na wiele sposobów. - I ja ciebie kocham. Kochałam cię od bardzo dawna. Jego oczy łagodnieją, a oddech przyspiesza. Mały uśmiech ozdabia jego usta, więc też się do niego uśmiecham wiedząc, że właśnie sprawiłam, że jest szczęśliwy. Chcę sprawić, żeby był szczęśliwy na zawsze. Zmniejszam dystans pomiędzy nami, moje usta spotykają jego i czuję, jakby dzisiejszy dzień był pierwszym dniem mojego życia. Ten pocałunek nie jest desperacki, ani wypełniony łzami tęsknoty, jest wypełniony wybaczeniem i zrozumieniem. Czuję się pełna nadziei. Czuję się dumna, że wybrał mnie i czuję się kochana, tak bardzo kochana. Beau opiera swoją twarz przy mojej, policzek przy policzku. Kocham z nim tę bliskość. Wzdycha, ale tym razem z ulgi, nie z rezygnacji. Ponownie owijam wokół niego ramiona, a on napina się w moich objęciach. - Przepraszam, po prostu jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłem. – Wypuszcza chwiejny oddech. - Jest ok. – Odchylam się i patrzę na niego. Podnosi koszulkę, żeby ją założyć. Ostrożnie, biorę ją od niego i przeciskam przez jego głowę, on wkłada ręce i opuszcza ją na miejsce. - Dzięki. – Widzę, że natychmiast czuje się bardziej komfortowo, jest mniej spięty i uśmiecha się do mnie. - Chcesz się przejść? – pytam. - Bardzo chętnie się z tobą przejdę. – Wstaje, wkłada do przedniej kieszeni kilka kawałków ciągutek, a potem chwyta butelkę wody i wciska ją do tylnej kieszeni. – Gotowa? – Sięga po moją dłoń.

Wsuwam dłoń w jego i nasze palce splatają się, przechodzimy przez wydmy i kierujemy się w stronę wody. - Więc, jak myślisz, który powinniśmy kupić? – Patrzy na mnie z uśmiechem. - Co który? - Który z tamtych domów. – Wskazuje w stronę nadbrzeżnych domów, które skierowane są w stronę Bean Point. Zaczynam się śmiać. Tak dobrze jest się śmiać. Godzinę temu czułam się, jakby moje życie wisiało na włosku, a teraz jestem tu z jedyną osobą, którą kocham bardziej niż cokolwiek innego, a on mówi o kupieniu dla nas domu. - Tak długo, jak jestem z tobą nie obchodzi mnie który to będzie dom. Beau zatrzymuje się, pochyla i podnosi mnie, trzymając w pasie. Nasze ciała stykają się i owijam ręce wokół jego szyi. - Jestem taki szczęśliwy słysząc to – mamrocząc przy moich ustach, całuje mnie. Kocham, kiedy mnie całuje. Nie ma wątpliwości co do tego, gdzie jest teraz moje miejsce. Beau przejmuje kontrolę i przypomina mi, że jestem jego, a on jest mój. Opuszcza mnie na ziemię i kontynuujemy nasz spacer. - Więc taa, wracając do decyzji o domu… ja nie żartowałem. - Nie stać nas na któryś z tych domów. – Patrzę na niego, jakby zwariował, a on odwzajemnia to spojrzenie, z zadowolonym z siebie wyglądem. - Okazuje się, że stać. Ty i ja mamy wiele rzeczy do przegadania. – Owija rękę wokół moich ramion i przyciąga mnie do siebie. - To dobrze, że kocham słuchać, jak mówisz – mówię, patrząc na niego. Uśmiecha się do mnie i jego oczy rozjaśniają się, kiedy o czymś myśli. - Lei, wiedziałaś, że… Zaczynam się śmiać, przerywając mu, a on śmieje się ze mną. - Wiesz, w końcu skończą ci się te wszystkie zabawne fakty. - Nigdy! – Rzuca mi ironiczny uśmieszek. – Mam zachowany dla ciebie dożywotni ich zapas. - Obiecujesz? - pytam. - Obiecuję. – Jego oczy łączą się z moimi i pochyla się, żeby złożyć na moich ustach delikatny, słodki pocałunek. Beau tak naprawdę nie bawi się w słodkości, więc ten pocałunek jest obietnicą i na swój sposób właśnie przypieczętował umowę.

Sięgając do kieszeni, wyciąga dla nas po kawałku ciągutki i podaje mi mój. Wrzucam ją do ust i rozglądam się po plaży, naszej plaży. Chmury zniknęły i wyszło słońce. Świeci na wodę i rozjaśnia piasek. Jestem w tym momencie taka szczęśliwa i zadowolona, że nie mogę powstrzymać uśmiechu. Myślę o wszystkich spadających gwiazdach i wszystkich życzeniach, o których przy nich pomyślałam i w końcu, moje marzenie się spełniło. Kochałam tego chłopaka przez dwanaście lat. W końcu mu o tym powiedziałam i w końcu jest mój.

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa

EPILOG BEAU - Ok, otwórz! – mówi, pchając w moją stronę małe pudełko i podskakując w górę i w dół. Jej krystalicznie niebieskie oczy uśmiechają się do mnie i szczerzy się od ucha do ucha. Minęły trzy tygodnie odkąd wróciliśmy z plaży. Leila spędza tu większość czasu i kocham każdą tego sekundę. Przyglądam się jej od głowy po place u stóp, ma na sobie długi sweter i obcisłe, czarne legginsy. Ma rozpuszczone włosy i jej loki latają wszędzie. Jest olśniewająca i moje serce zaciska się. Leila zaprosiła naszych przyjaciół na TBT, Wtorek Przed Świętem Dziękczynienia. Trzymając się tradycji naszego przyjaciela Granta, w zeszłym roku Ali organizowała spotkanie, a w tym robimy to my. Starając się nie wchodzić jej w drogę, siedziałem na kanapie i oglądałem Reida, brata Nate’a. Zawodowo gra w futbol dla drużyny w Jacksonville i jest naprawdę dobry. Drew, Charlie i ja czerpaliśmy przyjemność z dopingowania go w tym sezonie. Zatrzymuję mecz w telewizorze i uśmiecham się do niej. Jest taka szczęśliwa, że to zaraźliwe. - Kupiłaś mi prezent? – Patrzę na nią pytająco. - Yep i naprawdę mam nadzieję, że ci się spodoba. – Opada na kanapę obok mnie. - Jesteś pewna, że nie chcesz zachować tego na święta? - pytam, spoglądając to na pudełko, to na nią. - Nope, chcę, żebyś miał to teraz. – Podskakuje trochę w górę i w dół. Jest taka podekscytowana, to urocze. - Ok. – Ostrożnie ściągam papier i przejeżdżam palcem po delikatnej, czarnej skórze. – Kupiłaś mi kolejny dziennik? – pytam, patrząc na nią. - Tak. Myślę, że najwyższy czas pozbyć się tamtego. Mam nadzieję, że razem będziemy mogli wypełnić go nowymi przygodami, szczęśliwymi przygodami. – Sięga i pociera dłonią moją nogę. Kocham, kiedy mnie dotyka. Na mojej twarzy musi panować zdziwienie. Ona ma rację, to czas, żeby pozbyć się tamtego dziennika, ale również wie, że muszę zapisywać swoje myśli, te dobre i te złe. Mój

obecny dziennik zawiera wiele okropnych wspomnień, o których codziennie staram się zapomnieć i czasami kiedy tylko go zobaczę wypływają na powierzchnię. Ten nowy dziennik będzie o nas, tak jak powinien. - Dziękuję. Kocham to. – Tak jak dawno temu, tamtego dnia na plaży pochylam się, umieszczam usta na jej i daję jej mały, słodki pocałunek. Celowo staram się, żeby ten pocałunek był taki, jak nasz pierwszy, po tym jak dała mi brązowy dziennik. Leila chichocze, a ja rzucam się na nią i przewracam ją na plecy, tak że leży pode mną. - Hej, nie tak było! – Wierci się. Wiem, że również myśli o tamtym dniu. - A właśnie że tak – mówię, uśmiechając się do niej. – Dokładnie to działo się w mojej głowie tamtego dnia na plaży. - W twojej głowie… - Ponownie chichocze. Przyciągam usta do jej, a ona robi wydech. – Co ja mam z tobą zrobić? Mogę wymyślić kilka rzeczy, które może ze mną zrobić i wszystkie wiążą się z naszymi leżącymi na ziemi ubraniami. Kiedy jej miękkie usta poruszają się z moimi wiem, że nigdy nie znudzi mi się całowanie i smakowanie jej. Jeśli miałbym swój sposób, całowałbym ją tak dużo, jak to możliwe, przez cały dzień, codziennie. I ta myśl mówi mi, że to już czas. - Zamieszkaj ze mną – mamroczę przy jej ustach. Odsuwa się, ale tylko na kilka centymetrów. Na jej ustach formuje się mały uśmiech, a jej oczy błyszczą z podekscytowania. - Co? Minęło dopiero kilka tygodni. Odsuwam z jej twarzy kilka kosmyków włosów i przejeżdżam palcem po piegach na jej policzku. - To nieprawda. Byliśmy razem od dwunastu lat. Może czasami w trochę nietradycyjny sposób, ale chciałem cię w każdej sekundzie, każdego dnia i nie chcę marnować już więcej czasu. Chcę każdej nocy jeść z tobą kolację i dowiedzieć się, jakie jest twoje ulubione jedzenie. Chcę wybierać choinkę i palić zimne ognie na dachu. Chcę uczuć się z tobą o winie. Chcę budzić się każdego ranka zapachem kawy, wydobywającym się z dzbanka, spoglądać i widzieć ciebie. Chcę, żeby każdy mement mojego życia wiązał się z tobą. Jej oczy błyszczą. Sięga i chwyta moją twarz w dłonie. - Jak mogę powiedzieć na to nie? – szepcze. - Mam nadzieję, że nie powiesz.

Nie pozostawiając jej szansy na odpowiedź, zmniejszam dystans pomiędzy nami i przesuwam językiem po jej dolnej wardze. Smakuje jak cukierek, a ja kocham cukierki. Wślizguję dłoń pod jej tyłek i przyciskam ją do siebie. Chichocze. Czuje efekt, jaki na mnie wywiera. - Zdajesz sobie sprawę, że wkrótce będą tu nasi przyjaciele? - Yep – mówię, trącając nosem jej szyję. Jej palce odnajdują rąbek mojej koszulki. Pociąga za nią i ściąga. - W takim razie, lepiej się pospiesz – mówi do mnie. Spoglądam na nią i uśmiecham się ironicznie. Nie ma pojęcie, że jeśli chodzi o nią, mogę być naprawdę szybki. Odchylam się na kolanach, sięgam pod jej sweter i chwytam krawędź jej legginsów i majtek. Jestem zdeterminowany, żeby pozbyć się ich za jednym razem. Leila śmieje się, kiedy walczę, żeby ściągnąć je w dół. To cholerna rzecz opiera się i jest rozciągliwa. Kiedy w końcu jej ubrania leżą na ziemi, moje dłonie przebiegają w górę i w dół jej gładkich nóg. Ma najbardziej zachwycające nogi. Powietrze między nami zmienia się i cała żartobliwość szybko znika. Całuję wnętrze jej uda i wspinam się na nią, dając sobie czas na poczucie każdej jej krągłości. Jej dłonie znajdują swoją drogę do mojego paska. Nie zrywając ze mną kontaktu wzrokowego odpina klamrę, potem guzik spodni i rozpina zamek. Zahacza kciuki o ich krawędź i ściąga je z moich bioder. Podnosi stopę i z jej pomocą kontynuuje ściąganie moich spodni, następną rzeczą którą wiem jest to, że moje dżinsy i bokserki znajduję się przy moich kolanach. Owija wokół mnie dłoń. Jęczę na ten kontakt i przyciąga mnie bliżej, do miejsca, w którym mnie chce. Jestem na nią gotowy i kiedy się w nią wślizguję oboje wzdychamy z rozkoszy. - Kocham cię – mówi, owijając wokół mnie ramiona i mocno mnie przytulając. W tym momencie zdaję sobie sprawę, że już dłużej nie wzdrygam się, kiedy mnie dotyka. Nie jestem pewny, kiedy przestałem, ale znaczenie tego faktu jest dla mnie ogromne. Kiedy powiedziałem, że jej ufam, miałem to na myśli i to dodaje kolejną warstwę do tego zaufania. Ogarnia mnie zadowolenie, kiedy zatapiam się jeszcze bardziej w niej i jej ramionach. - Ja też cię kocham. Bardziej, niż kiedykolwiek się dowiesz.

- Beau wiedziałeś, że orgazm u świni może trwać aż trzydzieści minut? Możesz sobie to w ogóle wyobrazić!? – mówi Nate, szczerząc się do mnie. - Och mój Boże, nie wierzę, że właśnie powiedziałeś to na głos. – Camille chmurzy się na niego z całkowitym niesmakiem. Reszta z nas wybucha śmiechem. Uderza w nas delikatny wiatr i kołyszą się światełka, które zawiesiłem razem z Mattem. Pogoda na nasze spotkanie okazała się całkiem przyjemna. Tak, jest bardzo zimno, ale kiedy włączyliśmy grzejniki, dach zamienił się w idealne miejsce. Mam dzisiaj szczęście, bo niebo jest w połowie przejrzyste i cała nasza siódemka śmieje się, obserwując zachód słońca w West Village. Leila kupiła nam palenisko i kiedy wrzucam do niego kolejny kawałek drewna spoglądam przez krąg naszych przyjaciół na Nate’a. - Dlaczego nie jestem zaskoczony, że rzuciłeś czymś takim? – mówię, potrząsając na niego głową. - Po prostu mówię jak jest, człowieku. – Uśmiecha się do mnie ironicznie i mruga do Camille. - Mówiąc o tym, jak jest, przejdźmy dalej i powiedzmy o sobie kilka faktów, których ludzie nie wiedzą. – Sugeruje Leila. –Mogę zacząć. Patrzy na mnie i uśmiecha się. Unoszę brwi, jestem ciekawy. - W następny weekend wprowadzam się do Beau. – Jej oczy blokują się z moimi i błyszczą. Oddech zamiera mi w gardle. Dopiero co ją zapytałem i pomimo tego, że nie dałem jej szansy na odpowiedź, myślałem, że będzie potrzebowała trochę czasu, żeby to przemyśleć. Zgaduję, że jednak nie i jestem tak szczęśliwy, że mógłbym wybuchnąć. Siedzimy obok siebie na kanapie i kiedy wszyscy się na nas gapią mogę tylko złączyć nasze palce i ścisnąć jej dłoń. - Dzięki Bogu! Najwyższy czas – mówi Charlie – przynajmniej w ten sposób będę mógł znaleźć współlokatora, który naprawdę ze mną mieszka.

- Hej, nie było tak źle. – Leila zrywa ze mną kontakt wzrokowy i wypala w odpowiedzi. - Daj spokój! Kiedy nie jesteś z nim to albo z nim gadasz, albo o nim nawijasz… i szczerze – patrzy w moją stronę – bez obrazy Beau – potem patrzy na Leilę – to gówno jest dla dziewczyn i już dłużej tego nie zniosę. Wszyscy wybuchają śmiechem. Skoro wychodzi to od Charlie’go wiem, że musi być źle. - Ok, moja kolej – mówi, machając dłońmi w ekscytacji – właśnie dostałem pracę w Interior Design Magazine 4. - Naprawdę! To cudownie, nawet nie wiedziałam, że się o to starałeś. – Leila promiennie uśmiecha się do niego. – Chciałeś tego odkąd cię poznałam! - Wiem, nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. To nie jest wielka praca, ale to otwiera mi drogę do czegoś więcej. - Jestem z ciebie taka dumna. – Leila wstaje z kanapy i przytula go. - Gratulacje stary. – Wszyscy unosimy w jego stronę drinki, a on uśmiecha się. - Beau twoja kolej – mówi Leila, ponownie siadając obok mnie. Milczę i uśmiecham się do niej. Oddaje mi największy uśmiech i kiwa głową. Ona również myśli, że teraz jest odpowiedni czas. Spoglądam na Drew, jego brwi marszczą się z ciekawości. - Rzuciłem Columbia i dołączyłem do profesjonalnego tournee. Drew wyraźnie relaksuje się i wszyscy patrzą na niego, żeby zobaczyć jak zareaguje. - Myślę, że to świetny pomysł – mówi. Uśmiecham się do niego i przechodzi pomiędzy nami chwila ciszy. Nie potrzebowałem jego aprobaty, żeby to zrobić, ale widząc, że mnie wspiera jestem bardzo szczęśliwy. Inni gapią się na nas, ale powinni już do teraz wiedzieć, że to jest coś, co robimy. On wie, co mówię bez wypowiadania tego na głos i vice versa. - Czy nie było to zawsze twoim marzeniem? – pyta Ali. Moje oczy przeskakują do niej. - Nie byłem pewny. Musiałem tu przyjechać i sam podjąć tę decyzję. Przez długi czas nienawidziłem tenisa, ponieważ ojciec wybrał dla mnie ten sport. I chociaż zawsze 4

Interior Design Magazine – czasopismo związane z wystrojem wnętrz, Charlie studiuje ten kierunek.

wiedziałem, że byłem w nim naprawdę dobry, nie byłem pewny co to dla mnie znaczy. Musiałem wyrwać sie spod jego wpływu. Czy to ma sens? - Oczywiście, że ma i myślę, że wielu ludzi prawdopodobnie czuje się tak samo – mówi Camille. Przez większość wieczoru była bardzo cicha i wszyscy na nią patrzymy. Zapada się w krześle nie lubiąc tej uwagi. - Po prostu myślę, że to miłe, że masz szansę sam zdecydować co jest dla ciebie najlepsze. – Wzrusza ramionami i delikatnie się do mnie uśmiecha. - Cóż, ja myślę, że to do dupy. – Nate patrzy z nachmurzoną miną. - Och skończ z tym Nate. Wiesz, że cieszysz się z jego powodu. – Leila odwzajemnia jego grymas, ale ściska moją dłoń. Kocham to, że tak mnie wspiera. – Przestań się dąsać, twoja kolej. - U mnie nic wielkiego. Reid wraca do domu, kiedy skończy się sezon. Nie mogę się doczekać, żeby go zobaczyć. Dobrze będzie spędzić z nim trochę czasu. - Naprawdę! Myślisz, że będę mógł go poznać? – Podekscytowanie Charlie’go powoduje, że mało nie wystrzelił z dachu. - Pewnie, ale stary stonuj trochę to dziewczyńskie uwielbienie. Wszyscy ponownie się śmieją. - Obiecuję – mówi Charlie, uśmiechając się od ucha do ucha. Nate kręci na niego głową. - W porządku, teraz ja. – Drew patrzy na Ali, a potem na mnie. Chichoczę, ponieważ jest to całkowite deja vu sprzed kilku minut. - Z początkiem nowego roku będę trenował do olimpiady i za osiemnaście miesięcy odbędą się moje pierwsze kwalifikacje. W naszej grupie pojawia się kilka szeptów, ale wszystkie zostają zagłuszone, kiedy moje oczy rozszerzają się. - Naprawdę to lubisz. – Jestem tym zaskoczony, ale w tym samym czasie nie jestem. Jestem z niego taki dumny. Drew potakuje i uśmiecha się. - Na to wygląda. Wstajemy równocześnie i ściskamy się. - Jestem z ciebie dumny. – Klepię go w plecy. Odsuwa się.

- A ja jestem dumny z ciebie. – Klepie mnie w ramię. Zna mnie tak dobrze. Siadam ponownie obok Leili i widzę, że ma łzy w oczach. - Co się dzieje? – Natychmiast napełnia mnie niepokój. Ciągle nienawidzę kiedy płacze. - Nic, to było po prostu bardzo miłe – mówi. Patrzę na Ali i ona również ma oczy pełne łez. - Cokolwiek wy dwie robicie, koniec tego… – mówię, biorąc łyk piwa. Ali uśmiecha się do mnie i przesuwa się na swoim miejscu. - Cóż, zostałam właśnie wybrana do głównej roli w naszej wiosennej produkcji „Śpiąca Królewna.” - Tak i w pełni na to zasłużyła – mówi Camille, błyszcząc z dumy. - Gratulacje Ali! Nie możemy doczekać się, żeby to zobaczyć. – Szczerzy się do niej Leila. - Ta rola powinna być twoja – mówi cicho Ali, patrząc na Camille. - Nie, nie powinna. – Camille chmurzy się i mocno wzdycha. – Nic z tego nie będzie… w lutym wychodzę za mąż. - Co? – krzyczy na nią Ali. – Jesteś zaręczona? Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Kiedy to się stało? – Leila chmurzy się. W powietrzu buduje się napięcie pomiędzy Camille, a Ali i Leilą. Nie powiem, że je winię, przy takiej ilości czasu, jaki te dziewczyny razem spędzają, coś takiego jak wychodzenie za mąż powinno do teraz wyjść w jakiejś rozmowie. - Zanim przeprowadziłam się do Nowego Jorku i nie wiem, dlaczego ci nie powiedziałam. Szczerze mówiąc nie lubię o tym rozmawiać, ale chciałam zapytać, czy zechcielibyście przyjść. Pamiętam jak mówiła coś o tym facecie, kiedy odprowadzałem ją do domu po imprezie u Ali. Wtedy nie była szczęśliwa i teraz też na taką nie wygląda. Współczuję jej. - Oczywiście, że przyjdziemy – mówi bez wahania Ali. Wstaje ze swojego miejsca, spogląda na Leilę i ponownie na Camille. – Wejdźmy na chwilę do środka. Camille uśmiecha się i cała trójka wchodzi do mieszkania. - Cóż, jak dla mnie wystarczy na dziś tego dzielenia się. Po czymś takim potrzebuję następnego piwa – mówi Nate.

- Bez jaj – odpowiada Charlie. Drew sięga do lodówki turystycznej i podaje nam nowe piwo, mi podaje na samym końcu. - Więc, zamierzasz przejść na profesjonalizm – mówi, uśmiechając się do mnie. - A ty zmierzasz na olimpiadę. – Oddaję uśmiech. Pomiędzy naszą czwórką zapada chwila ciszy. Nikt nic nie mówi. Oczy Drew zablokowane są na moich i uśmiech znika z jego twarzy. Delikatnie przechyla głowę na bok i poważnie na mnie patrzy. - Myślę, że to najwyższy czas, nie uważasz? Wiem, że za tym stwierdzeniem kryje się o wiele więcej, niż tylko sport. Widzę to w jego oczach i czuję, jak wylewa się z jego serca. To czas, żeby wybaczyć im wszystkim. To czas, żeby odpuścić. To czas, żeby ruszyć do przodu. I to czas, żeby stworzyć naszą własną przyszłość. To czas. Wypuszczam głęboki oddech i na tak wiele sposobów czuję, jakby to było ostateczne uwolnienie. Uwolnienie, które mówi żegnaj do życia, którego się bałem i nienawidziłem, oraz do życia, któremu już dłużej nie zamierzam pozwalać mnie wyniszczać. Spoglądam w górę, na gwiazdy, a potem na Drew. - Tak, myślę, że to czas.

Wszyscy wyszli około 23:00. Z wyjątkiem Charlie’go reszta z nas rozumie poświęcenie konieczne do uprawiania sportu, czy tańca na wysokim poziomie. Treningi i próby zawsze odbywają się bardzo wcześnie i trwają kilka godzin. Dobry sen w nocy nie jest wymagany, ale jest wysoce mobilizujący i po tych wszystkich latach doświadczeń, konieczny. Zamiast wejść do środka, Leila i ja zdecydowaliśmy spędzić czas na kanapie, pod polarowym kocem i pozwolić spalić się w palenisku ostatniemu kawałkowi drewna. Teraz, kiedy jesteśmy tylko we dwoje noc jest tak piękna i spokojna. Słyszę hipnotyczne melodie unoszące się w powietrzu z baru jazzowego po przeciwnej stronie ulicy. W tej chwili jestem cholernie zadowolony i czuję się całkowicie spokojny.

Odkąd wróciliśmy do siebie, Leila spędziła ze mną większość nocy. Koszmary nie pojawiają się tak często, ale kiedy tak się dzieje, ona płacze. Nienawidzę, kiedy płacze. Więc, ponownie chodzę do psychologa. Powiedział, że sny i koszmary powiązane są z niepokojem i traumą i obie te rzeczy miały i nadal mają na mnie mocny wpływ. Powiedział również, że koszmary mogą być interpretowane na wiele różnych sposobów, ale po wysłuchaniu szczegółów związanych z moją przeszłością uważa, że nie jestem zmuszany do wybierania pomiędzy Leilą i Mattem, chodzi o to, że boję się stracić oboje, lub jedno z nich. Zawsze czułem wobec Matta poczucie odpowiedzialności i pomimo tego, że jestem tylko jego bratem nasza relacja zawsze była czymś o wiele większym. A jeśli chodzi o Leilę i o to, jak się czułem za każdym razem, kiedy mnie zostawiała, psycholog powiedział, że strach przed porzuceniem odgrywa w tym wielką rolę. Chcemy trzymać się tych, których kochamy i kiedy boimy się ich stracić z takiego czy innego powodu nasza podświadomość chwyta się tego i czasami ciężko temu uciec. Każdego dnia czuję, jak zbliżamy się do siebie coraz bardziej. To co mówi psycholog ma sens, ponieważ im bardziej pewny czuję się w naszym związku, tym rzadziej Leila pojawia się w mich koszmarach. Już się nie boję, że ją stracę. Zamiast tego, po raz pierwszy w życiu czuję nadzieję i ochoczo spoglądam w przyszłość. Krótko po tym, jak wróciliśmy z wyspy Anny Marii, usiadłem z trenerem i rozmawialiśmy o wstrzymaniu mojej nauki na Columbia. Chociaż było mu smutno, że odchodzę powiedział, że to jest to, co powinienem zrobić zamiast rywalizować na uczelnianym poziomie. Byłem również zaskoczony, kiedy powiedział, że pomiędzy innymi profesjonalistami zostałem opatrzony etykietką „ten do obserwowania.” Jestem podekscytowany tym, jakie możliwości przyniesie ta okazja nie tylko mnie, ale również Leili. Patrzę w dół, głowę opiera na moich kolanach i śpi. Odsuwam z jej twarzy włosy i po prostu ją podziwiam. Ma najpiękniejszą twarz i serce i jestem cholernym szczęściarzem, że jest moja. Codziennie myślę o pożarze. Myślę, jak szybko ta jedna noc, ta jedna rzecz, te krótkie dziesięć minut spowodowało w moim życiu efekt domina, który zmienił wszystko co sobie myślałem. Ale zgaduję, że takie jest życie. Złe rzeczy zawsze będą rzucane w naszą stronę i to, jak sobie radzimy z tymi zmianami kształtuje i definiuje nie tylko naszą przyszłość, ale również nasz charakter. Każdy ma coś z czym musi sobie radzić. Myślę o naszym kręgu przyjaciół i rodzinie dla których życie nie było łatwe. Przed każdym z nas stały wyzwania, które musieliśmy pokonać - nękanie, porzucenie, choroba, śmierć, rozwód, rozczarowanie, tworzenie stereotypów, osądzanie i strata. Walka jest codziennością i ciągle trzeba będzie sobie z nią radzić, ale wszyscy jesteśmy silni i ostatecznie wiemy, że zwyciężymy. Musimy. To jest przetrwanie, prawda? Albo powinienem powiedzieć… to jest życie. Patrząc wstecz, zdaję sobie teraz sprawę z tego, jak młoda była Leila i ja. Mieliśmy czternaście lat i byliśmy za młodzi, żeby zrozumieć, że powinniśmy postawić wiarę ponad

strachem. Wiarę w siebie nawzajem, wiarę w siebie samych i wiarę w to, że na końcu wszystko zawsze układa się tak, jak powinno. Drew ma rację, jeśli ten pożar wydarzyłby się wczoraj, nic by mnie nie powstrzymało przed znalezieniem jej. Naprawdę miałem to na myśli, kiedy powiedziałem na plaży, że wybaczyłem czternastoletniemu sobie za poddanie się tak szybko, ponieważ wiem, że… już nigdy tego nie zrobię. Ona jest warta tego, żeby o nią walczyć. Kładąc głowę na oparciu kanapy, patrzę w niebo. Jeszcze niedawno, spoglądając w nie, nie widziałem, żadnych gwiazd, ale obserwując je teraz wiem, że się myliłem. Patrząc przez mgłę, którą wydzielają światła miejskie i skupiając się na ciemności, zauważam je jedną po drugiej, te małe skupiska światła zaczynają zza niej wyglądać. A potem, zanim się zorientujesz, pojawia się nieskończona ilość migocących, srebrnych kropek, po raz kolejny zostawiając mnie w zachwycie nad ich pięknem. Nie jestem zaskoczony, że nigdy wcześniej nie widziałem tu gwiazd, może podświadomie je blokowałem. Życie z gwiazdami oznacza życie z Leilą. Bez niej, czułem się zagubiony, samotny i generalnie jakbym brnął przez ciemność. Ale z nią u mojego boku wszystko jest trochę jaśniejsze. Zawsze będzie moją Gwiazdą Północną i kiedy jesteśmy razem wiem, że mogę znaleźć moją drogę wszędzie. Sięgając do wewnętrznej kieszeni mojego płaszcza, wyciągam nowy dziennik, który dała mi Leila. Jestem tak przyzwyczajony do noszenia jakiegoś przy sobie, że zanim przybyli nasi przyjaciele, zastąpiłem stary tym nowym. Jest taki czysty, świeży i nieskalany. Strony są kremowe i nietknięte. Możliwości tego, dokąd zabiorą nas nasze przygody są nieskończone. Kładę dziennik na podłokietniku kanapy i wyciągam długopis. Otwieram na pierwszej stronie i przejeżdżam po niej dłonią. Jest taka gładka i niezapisana. Kiedy końcówka długopisu uderza w papier nie mogę powstrzymać zbierających się w moich oczach łez. Jestem taki szczęśliwy, ponieważ wiem, że ten dziennik będzie dokładnie tym, czym powinien być.

Nasze przygody. Przygoda nr 1 Często myślę o dniu, w którym cię poznałem kiedy mieliśmy po osiem lat. Wiem, że byliśmy tylko dziećmi i prawdopodobieństwo tego jest bliskie zeru, ale szczerzę wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Tym to dla mnie było. Kochałem cię każdego dnia w którym cię znałem, odkąd mieliśmy osiem lat. W tym momencie powinienem powiedzieć, że kochałem cię całe moje życie, ponieważ to jest takie uczucie. Już trzy razy wpadłaś do mojego życia i za każdym razem było tak, jakbym został na nowo porażony piorunem. To uczucie nie straciło ani trochę ze swojej intensywności, ono

stało się silniejsze. Pierwszy raz był wtedy, kiedy cię poznałem, drugi kiedy wróciłaś na wyspę, a trzecim był ten fatalny poranek w kawiarni. Jest po północy, co oznacza, że jutro jest Święto Dziękczynienia. Więc, leżąc pod gwiazdami, tu w naszym domu (tak, jestem bardzo podekscytowany mówiąc „naszym” domu ) myślę, że zacznę od powiedzenia ci za co jestem wdzięczny. Jestem wdzięczny za zamki z piasku. To one przywiodły cię do mnie. Jestem wdzięczny za nieprzydatne fakty. One zawsze wywoływały uśmiech na twojej twarzy, a ja kocham kiedy się uśmiechasz. Jestem wdzięczny za gwiazdy. Będziesz szczęśliwa wiedząc, że tak, wierzę, że spadająca gwiazda spełnia życzenia. Tak bardzo, jak gwiazdy były zawsze przypomnieniem o tobie, kiedy cię nie miałem, zawsze były pocieszeniem. Wiedziałem, że gdziekolwiek byłaś, kiedy spojrzałaś w nocne niebo patrzyliśmy na tę samą rzecz i najprawdopodobniej o mnie myślałaś. Jestem wdzięczny za plażę. Dała nam wiele wspólnie spędzonych chwil. Moje najlepsze wspomnienia związane z tobą wydarzyły się na plaży. Nawet to ostatnie, które ponownie nas do siebie przywiodło. Jestem wdzięczny za czas. To coś, co wydawało mi się, że wcześniej tego nie miałem, ale teraz mam. Możemy jeszcze nie wiedzieć, co przyniesie nam przyszłość, ale wiem, że będziemy trzymać się siebie, nie spiesząc się, żeby to rozgryźć. Jestem wdzięczny za ciebie. Rozjaśniasz mój świat i pozwalasz mi kochać. Mam tak wiele miłości którą chcę ci dać. Zasługujesz na to i myślę, że przy naszej kolejnej przygodzie wyjdę z dwudziestoma pięcioma sposobami na powiedzenie „kocham cię”, ponieważ tak jest. Ale to, za co jestem najbardziej wdzięczny i czego jestem najbardziej pewny jest bycie przy twoim boku, nie ważne co przyniesie nam życie, albo gdzie skończymy… Nigdy więcej nie będę miał kolejnej bezgwiezdnej nocy.

MATT Stojąc twarzą w stronę horyzontu zatoki, moje stopy zatapiają się w piasku, kiedy woda obmywa brzeg i oddala się. Słońce świeci na pomarańczowo i ciepło jego promieni przenika moją skórę. Rok za rokiem i dzień za dniem nieustannie odnajduję się dokładnie w tym samym miejscu, obserwując słońce, kiedy opada do wody i znika. Obserwuję, to właśnie robię. W tym stałem się najlepszy. Drew i Beau są moimi starszymi braćmi. Drew jest osiem lat starszy ode mnie, a Beau siedem. Kiedy miałem siedem lat, obserwowałem jak Beau prawie spłonął żywcem w pożarze. Kiedy miałem dwanaście lat, obserwowałem jak Drew zakochuje się i zostaje pokochany. Kiedy miałem trzynaście lat, obserwowałem jak Beau w końcu zdobywa dziewczynę swoich marzeń. Kiedy miałem czternaście lat, obserwowałem jak Drew się żeni. Kiedy miałem piętnaście lat, obserwowałem jak Beau wygrywa swój pierwszy profesjonalny turniej U.S. Open. Kiedy miałem szesnaście lat, obserwowałem jak Drew wygrywa dwa złote medale na olimpiadzie. Kiedy miałem siedemnaście lat, obserwowałem jak Beau poślubia miłość swojego życia. Kiedy miałem osiemnaście lat, Beau wrócił na wyspę. Kiedy miałem dziewiętnaście lat, urodziła się moja bratanica Quinn. Kiedy skończyłem dwadzieścia lat, w końcu zapytałem siebie, co się za mną dzieje? Odpowiedź brzmi, nic. Teraz mam dwadzieścia jeden lat. Obserwowałem jak życie innych ludzi poprawiło się, ewoluowało i zmieniło się. Ale nie moje. Moje jest dokładnie takie samo. Nigdy tak naprawdę nie byłem uwzględniony i nigdy nie czułem, żebym szczerze gdzieś przynależał. Ale ponownie, jak mógłbym? Widziałem i słyszałem zbyt wiele rzeczy. Kłamstwa i sekrety. One sprawiły, że zamknąłem się w sobie. One są prawdziwym powodem, dla którego stoję na krawędzi horyzontu i patrzę z daleka.

Nawet gdybym chciał zapomnieć, wiem, że nigdy nie będę w stanie. Każdego ranka, kiedy wychodzę na zewnątrz spotykam się z ciepłem promieni słonecznych i zatrzymuję się, pozwalając im parzyć moją skórę. To ciągłe przypomnienie życia o które nie prosiłem, ale zostało mi narzucone. Pomarańczowa poświata, ciepło, oparzenie… to nigdy się nie kończy. Nie ważne co robię, ani gdzie pójdę słońce zawsze tam będzie, czyniąc wszystko… niezapomnianym.

KONIEC

Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 Korekta: tombienowa