James Sophia - Upadły anioł (Harlequin Romans Historyczny (tom 309).pdf

SAVE OFFLINE

James Sophia

Upadły anioł

Anglia, okres regencji.

Nicholas Pencarrow, książę Westbourne, właściciel licznych posiadłości

i

majątków

ziemskich,

nie

miał

najmniejszych

wątpliwości, że bandyci, którzy napadli go na drodze, byli gotowi zabić. Uszedł z życiem dzięki przytomności umysłu i odwadze ślicznej nieznajomej, która znikła tak niespodziewanie, jak się pojawiła. Obiecał sobie, że dołoży wszelkich starań, aby ją odnaleźć. Natychmiast po powrocie do Londynu zlecił zebranie szczegółowych informacji. Okazało się, że jego wybawicielka to panna Brenna Stanhope, która wraz ze stryjem prowadzi sierociniec w ubogiej dzielnicy Londynu. Udał się tam niezwłocznie nie tylko po to, aby wyrazić wdzięczność. Zaintrygowała go ta niezwykła młoda kobieta...

Rozdział pierwszy Airelies, Kent - sierpień 1861 Brenna zastygła bez ruchu, wsłuchując się w przytłumione odgłosy letniego popołudnia. W oddali pluskała cicho rzeka i szumiały drzewa, poruszane łagodnym wiaterkiem. Jednak tym razem coś było inaczej niż zwykle, i nawet jej psy myśliwskie, Bellona i Mars, przystanęły, jeżąc sierść, jakby i one coś wyczuły. Zanim zdecydowała się ruszyć dalej, chwyciła strzelbę, odwiodła kurek i drżącymi palcami wsunęła nabój do lufy. Przed nią rozpościerał się spory zagajnik, oddalony o pół mili od Worsley i graniczący z londyńskim traktem. Drzewa rosły tu na tyle gęsto, że musiała rozgarniać gałęzie, aby dotrzeć do źródła hałasów, które była już w stanie rozpoznać. Były to męskie głosy. Groźne i przyciszone. Serce zabiło jej mocniej ze strachu, więc się cofnęła, dając znak psom, a potem przykucnęła w zaroślach, aby przed odejściem sprawdzić, co się dzieje. Na polance dwóch mężczyzn wlokło za ręce trzeciego, na wpół przytomnego, z zakrwawioną głową i opaską na oczach. Jego koszula z delikatnego płótna i eleganckie spodnie nie pasowały do siermiężnej odzieży pozostałych dwóch. Mój Boże, rozbójnicy! Brenna bezwiednie zakryła ręką usta, a drugą mocniej ścisnęła strzelbę. Słysząc za sobą warknięcie Marsa, chwyciła go za pysk, starając się natchnąć go spokojem, którego sama nie czuła. Wstrzymując oddech, patrzyła, jak napastnicy przywiązują nieprzytomnego mężczyznę do grubego wiązu, a potem odchodzą.

Wytężyła słuch, próbując odgadnąć ich dalszą trasę. Na pewno wrócą do pojazdu, bo nie miała wątpliwości, że była świadkiem napadu. Zuchwalstwo rabusiów musiało być ogromne, skoro odważyli się zaatakować na tak uczęszczanym odcinku drogi. Pełznąc do drzewa z przywiązanym nieszczęśnikiem, nasłuchiwała przez cały czas, czy aby napastnicy, których niewyraźne głosy dobiegały do niej z oddali, nie zechcą wrócić. Kiedy była już całkiem blisko, mężczyzna musiał wyczuć jej obecność, bo zwrócił głowę w jej stronę. Wtedy odezwała się najcichszym szeptem: - Dwóch uzbrojonych ludzi okrada w tej chwili pański powóz... Mężczyzna zamarł, a potem przerwał jej gniewnym tonem: - Może mi pani rozwiązać sznury i to coś, co mam na oczach? - Najpierw sznury. Tak będzie bezpieczniej na wypadek, gdyby tamci wrócili. Kiedy skinął głową, zaczęła rozsupływać węzły wokół jego nadgarstków, przeklinając swoją niezdarność. Ledwie się z nimi uporała, usłyszała tupot kroków na polance, i gdy napadnięty zerwał z oczu opaskę, Brenna opadła na kolana i wystrzeliła, celując w nogę jednego ze zbójców. Sięgnęła potem po drugi nabój, chcąc oddać kolejny strzał, ale nie zdążyła, bo silne ręce wciągnęły ją za drzewo w chwili, gdy nad jej głową świsnęła kula. Nagle wylądowała na szerokiej męskiej piersi, której imponującą muskulaturę mogła podziwiać dzięki rozpiętej koszuli. Zarumieniona, wyswobodziła się z uścisku i przykucnęła obok, zachowując bezpieczną odległość.

- Proszę dać mi strzelbę i uciekać - rozkazał nieznajomy. - Umie się pan obchodzić z bronią? Biorąc strzelbę z jej rąk, nieoczekiwanie się uśmiechnął. Brenna odsunęła się instynktownie i pomyślała, że nie wolno jej nikogo do siebie dopuszczać. - Będę ich trzymał na muszce, dopóki pani nie będzie bezpieczna - powiedział, wsuwając nowy nabój do lufy. Zauważyła na małym palcu nieznajomego złoty sygnet i złociste nitki we włosach, a potem puściła się biegiem, przez las i pola, szczęśliwa, że ma przy sobie psy, które mogą ją obronić. Zza drzew dobiegły ją echa wystrzałów: trzy, cztery, pięć. Potem zapadła cisza. Oczyma duszy zobaczyła nieznajomego, jak pada, patrząc w niebo niewidzącymi, złotozielonymi oczyma, i ogarnął ją bezbrzeżny smutek. - Proszę cię, Boże, pozwól mu żyć, ocal go - powtarzała jak litanię, biegnąc ścieżką ku Airelies Manor, a gdy dopadła domu, zatrzasnęła za sobą drzwi i oparła się o nie, ciężko dysząc. Zaniepokojona hałasem gospodyni, pani Fenton, wyłoniła się z kuchni i widząc Brennę w takim stanie, podbiegła do niej. - Na Boga, kochaneczko, co się stało? - W lasach grasują zbójcy. Trzeba pozamykać drzwi i okna i przynieść strzelby z gabinetu. Jeżeli zastrzelili człowieka, którego próbowali obrabować, Airelies może być następne. Boję się, że mogli mnie zobaczyć! Rose Fenton zamknęła drzwi wejściowe na mosiężne zasuwy.

- O mój Boże, co tu począć? - zaczęła desperować. - Jesteśmy całkiem same, niebogi, jeśli nie liczyć Alberta i młodego Stephena. Nie potrafiłybyśmy nikogo zastrzelić. - Właśnie to zrobiłam - odparła z westchnieniem Brenna, a gospodyni zaczęła się żegnać. - Zabiłaś człowieka?! - wykrzyknęła. - Chyba przestrzeliłam mu kolano. To powinno go powstrzymać. Nie wspomniała o drugim rabusiu. Była pewna, że napadnięty dżentelmen sobie poradzi. Wyglądał na silnego i sprawnego, zaś broń naładował z wielką wprawą. Spróbowała sobie przypomnieć herb na jego pierścieniu. Widniał na nim wspinający się lew na tle dwóch skrzyżowanych sztyletów. Groźny i majestatyczny. Zupełnie jak on, pomyślała z uśmiechem. Rzuciła się zamykać okna, a gdy sięgnęła po strzelbę stryja, poczuła się bezpieczniej. Cisza i pustka w dolinie dodawały jej otuchy. Czy powinna wrócić na miejsce napadu, żeby wesprzeć nieznajomego? Nie, doszła do wniosku. Swoim pojawieniem się mogłaby mu bardziej zaszkodzić, niż pomóc. Mimo to myśl o nim nie dawała jej spokoju i do końca dnia raz po raz spoglądała z lękiem w okno. Wieczornej ciszy nie zakłóciły żadne strzały, choć w pewnym momencie dały się słyszeć krzyki mężczyzn z miasteczka. Na widok pobladłej twarzy poczciwej gospodyni Brenna powiedziała, starając się nie okazywać zdenerwowania:

- Chyba nikt nie zakłóci nam teraz spokoju, żywy czy umarły, ale jutro z rana spakujemy się i wrócimy do Londynu. Poproszę też Alberta, żeby posłał Stephena do Worsley. Niech zasięgnie języka. Ledwie skończyła mówić, jakaś kariolka skręciła na podjazd i zatrzymała się przed domem. W wysiadającym z pojazdu mężczyźnie ze strzelbą w ręku Brenna rozpoznała dżentelmena, któremu pomogła wyswobodzić się z więzów. Bez namysłu rzuciła się ku schodom, polecając gospodyni: - Powiedz, że wyszłam. Podziękuj za zwrot strzelby i powiedz. .. że nie chcę go więcej widzieć - dokończyła, wbiegając na piętro, po czym zniknęła w pokoju w chwili, gdy rozległ się głuchy stukot kołatki. Rose Fenton wygładziła fartuch i z mało zachęcającym uśmiechem

otworzyła

drzwi,

by

stanąć

oko

w

oko

z

najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego zdarzyło jej się spotkać. Miał włosy koloru polerowanej miedzi, a oczy złocistozielone. Ciemny płaszcz był pognieciony i rozdarty na ramieniu. - W czym mogę panu pomóc? - zapytała, wbijając wzrok w strzelbę Brenny. Nieznajomy wręczył jej broń i skłonił się z przepraszającym uśmiechem. - W zajeździe w Worsley powiedziano mi, że mieszka tutaj panna Brenna Stanhope. Przypuszczam, że to jej własność, choć nie mam pewności.

- Panienka Brenna opowiedziała mi, co się stało, i kazała panu podziękować. - A więc jest tutaj? - zapytał, omiatając wzrokiem pusty hol. Mógłbym zamienić z nią kilka słów? Rose Fenton zastawiła mu drogę. - Nie, proszę pana, ona... właśnie wyjechała. - Wróciła do Londynu? - Na razie nie. Pojechała na południe. - Nie chciała się ze mną zobaczyć? - zapytał mężczyzna, marszcząc brwi. - Nie pozwoliła sobie podziękować? - Nie, proszę pana. - A mógłbym zostawić list? - Nie, proszę pana. Ona chce jak najszybciej o tym zapomnieć. Było, minęło, i niech tak lepiej zostanie. - Rozumiem. - Nieznajomy wyprostował się i cofnął od drzwi. Czy może jej pani powtórzyć, że tu byłem, i przekazać moje najgorętsze podziękowania? - Zrobię to, może pan być pewny - odparła pani Fenton z lekkim niepokojem, bo wzrok mężczyzny powędrował ku oknu na pierwszym piętrze. - Macie gości? - zapytał, przyglądając się bacznie gospodyni. - Nie, proszę pana. Po jego odejściu Rose Fenton zaryglowała drzwi i odetchnęła z ulgą. Na górze Brenna śledziła go zza firanki. Widział ją, to pewne. Dowiedział się nawet, jak się nazywa i gdzie mieszka. Czy jego

dociekliwość to zwykła ciekawość? Zasępiona patrzyła, jak powóz odjeżdża, by zniknąć w mroku na trakcie wiodącym na północ.

Rozdział drugi Nicholas Pencarrow, książę Westbourne i właściciel co najmniej pół tuzina największych majątków ziemskich w Anglii, siedział wygodnie rozparty w skórzanym fotelu i lekko zafrasowany czytał list od swego prawnika. Mimo usilnych starań udało nam się zdobyć bardzo niewiele informacji o Brennie Stanhope. Z całą pewnością nie ma o niej żadnych wzmianek do czasu, gdy ukończyła szesnaście lat, kiedy to zaczęła występować jako pianistka na wieczorach organizowanych dla socjety przez niejakiego sir Michaela De Lanceya, jej stryja. Panna Stanhope pojawiła się w londyńskich salonach przed pięciu laty jako debiutantka, po czym zniknęła bez śladu po jednym sezonie. Dalsze poszukiwania doprowadziły nas do sierocińca na Beaumont Street. Wygląda na to, że sir Michael prowadzi go wraz z panną Stanhope, która jest tam nauczycielką. Nicholas zmarszczył brwi. Sierociniec? Zaintrygowała go ta informacja, podobnie jak wszystko, co dotyczyło nieuchwytnej panny Stanhope. Pozostała część listu zawierała kilka skąpych wzmianek o sytuacji rodzinnej sir Michaela De Lanceya i niewiele ponadto. - Niech to diabli! - zaklął. - Dlaczego ta dziewczyna jest taka tajemnicza?

Wrócił myślami do swojej wybawicielki o hebanowych włosach, fiołkowych oczach i przyjemnie zaokrąglonym ciele. - Brenna Stanhope... - szepnął, wspominając tembr jej głosu, dołeczki w policzkach i ciepły oddech muskający jego nagi tors. Jakiś ruch na korytarzu wyrwał go z zadumy, podniósł się więc zza biurka. W tym samym momencie do gabinetu wkroczyła lady Letitia Carruthers - błękitnooka, z głową w blond loczkach, w modnej różowej sukni, podkreślającej talię tak cienką, że mógł ją objąć dłońmi. - Nicholas, najdroższy - powiedziała bez tchu, rzucając mu się w ramiona,

po

czym

opadła

na

najbliższą

sofę,

przybierając

wystudiowaną pozę. - Jestem kompletnie wykończona, ale ten bal, który zamierzasz wydać, będzie ukoronowaniem wielogodzinnej ciężkiej pracy. Sądzę, że swą wspaniałością przyćmi nawet najwspanialsze bale Christophera... Nicholas uśmiechnął się na wzmiankę o jej nieżyjącym od dawna mężu, po czym nalał dwie pełne szklaneczki brandy i włożył jedną w jej wyciągniętą dłoń. - Słyniesz z wyjątkowego gustu, Letty, i jestem ci wdzięczny za czas oraz wysiłek włożone w przygotowania. - Podszedł do biurka i wyjąwszy czarne aksamitne puzderko, położył je przed nią. - To dla ciebie w dowód wdzięczności. Letty aż pisnęła z uciechy i otworzyła je pospiesznie. - Rubiny! Och, Nicholas, jakie piękne! - zachwycała się. Ostrożnie wyjęła złoto-czerwony naszyjnik.

- Możesz mi zapiąć? - zapytała, odwracając się tyłem. Skinąwszy głową, stanął za nią i natychmiast osaczył go zapach kosztownych perfum spowijających ją jak obłok. Kiedy wprawnie zapinał naszyjnik, odezwała się nieoczekiwanie: - Nicholas, wiesz, że cię kocham, prawda? Odwrócił się, zaskoczony jej poważnym tonem i jak zawsze, kiedy mu to mówiła, ogarnęło go poczucie winy, bo nie był w stanie zrewanżować się podobnym wyznaniem. Dlaczego kobiety domagały się od niego tego, czego nie potrafił im ofiarować? Odpowiedź znał aż nazbyt dobrze: przyczyną tego stanu rzeczy była Johanna, jego matka. Ojciec ożenił się z miłości i źle się to dla niego skończyło. Owdowiały w wieku lat dwudziestu sześciu, z dwoma synkami i złamanym sercem, Gerald zaczął pić na umór, bo najlepiej funkcjonował w stanie kompletnego zamroczenia. Ośmioletni Nicholas robił, co mógł, aby pocieszyć ojca i pięcioletniego braciszka Charlesa, jednak bez Johanny rodzina przestała istnieć. Gerald zmarł po trzynastu latach, gdy wątroba odmówiła

mu

posłuszeństwa,

ale

jeszcze

przed

śmiercią

przepowiedział synom podobny los. Nicholas przysiągł sobie wówczas, że proroctwo to się nie ziści, i szukał zaspokojenia w ramionach doświadczonych wdów lub dziewcząt z wodewilu, ponieważ nie nalegały na małżeństwo, którego zdecydowany był uniknąć. Nachylił się i zgarnął leżące na biurku papiery. Potrzebował dystansu i życzliwości, ale niczego ponadto. Nawet jeśli czasami w

swoim rozumowaniu dopatrywał się pewnych wad, natychmiast przypominał sobie samotne dzieciństwo i przysięgę, że nie pozwoli się zranić tak dotkliwie. Odwrócił się do Letty i przerywając krępujące milczenie, rzucił jakby nigdy nic: - Pozwolisz, że odprowadzę cię do wyjścia. Był zadowolony, kiedy bez protestów ruszyła długim korytarzem, gdzie obecność służby wykluczała bardziej intymną rozmowę. Po spektaklu w operze tłumy wyległy do foyer. Nicholas był wręcz rozrywany, gdyż prawie każdy miał do niego pilny interes. Jedni chcieli mu wręczyć zaproszenie, zaś inni pogratulować kolejnego udanego przedsięwzięcia. Słynął bowiem z tego, że podobnie jak król Midas, czego by się dotknął, zamieniało się w złoto. Na każdej inwestycji zarabiał krocie i z roku na rok pomnażał stan posiadania: ziemie, konie, okręty... a także kobiety. Gdy pojawiał się Nicholas Pencarrow, książę Westbourne, ścigały go spojrzenia dam, które marzyły tylko o jednym - aby ujarzmić tego lwa

o

miedzianej

grzywie

i

zielonozłotych

oczach,

najprzystojniejszego mężczyznę na królewskim dworze i, co więcej, najbogatszego. Tego wieczoru, cały w czerni, z kieliszkiem w ręku, wydawał się obojętny na to, co działo się wokół, a jednak żywo zareagował na dźwięk pewnego nazwiska. - Michael De Lancey. - Jakaś dama przedstawiała starszego dżentelmena stojącej tuż obok parze.

Nazwisko to natychmiast skojarzyło się Nicholasowi z Brenną Stanhope. Czy to jej stryj? Zlustrował go wzrokiem i uśmiechnął się, słysząc jego akcent, spokojny i wytworny jak u bratanicy, po czym dał lokajowi znak, a gdy ten przedarł się przez tłum, wyjął z kieszeni wizytówkę. - Proszę przekazać sir Michaelowi De Lanceyowi, że chciałbym się z nim spotkać, kiedy będzie wolny - powiedział, a gdy lokaj oddalił się pospiesznie, podjął przerwaną rozmowę. Starszy pan pojawił się po kilku minutach i skłonił się niepewnie. Nicholas wyciągnął rękę i ściskając dłoń sir Michaela, powiedział: - Cieszę się, że mogę pana poznać. Pańska bratanica, Brenna Stanhope, z pewnością opowiedziała panu, jak wybawiła mnie z tarapatów. Michael De Lancey stropił się i potrząsnął głową. - Nie, Wasza Wysokość, nic mi o tym nie wiadomo. - Nie widział jej pan w ciągu ostatnich trzech tygodni? - zapytał. - Och, widziałem. Przecież Brenna mieszka ze mną. - Mimo to nic panu nie mówiła? - Niestety nie! - Szare oczy starszego pana spoglądały tak szczerze, że nie mógł kłamać, wobec czego Nicholas zmienił taktykę. - Sir Michaelu, czy zgodzi się pan, abym złożył wizytę pańskiej bratanicy? - Nie!

Nicholas nie wierzył własnym uszom. Czy ten człowiek nie wie, z kim rozmawia? Czy nie zna zasad etykiety? Spróbował jeszcze raz: - Nie zgadza się pan, abym odwiedził pańską bratanicę? - zapytał z niedowierzaniem raczej niż gniewem. - Przykro mi, ale nie. - Otrzymał pan moją wizytówkę? - Tak, Wasza Wysokość. Nicholasowi nagle coś przyszło do głowy. - Czy ona jest mężatką? - zapytał. - Nie, Wasza Wysokość. - Może zaręczona? - Nie, Wasza Wysokość. - Skoro tak, zgodzi się pan chyba ze mną, że może sama decydować o tym, czy chce się ze mną widzieć, czy nie. Sir Michael wyraźnie się zmieszał. - Tak. - Wobec tego zechce pan dać jej to. - Nicholas wyjął kolejną wizytówkę i szybko nakreślił kilka słów. - Proszę o odpowiedź. Michael De Lancey skinął głową, po czym kazał lokajowi przynieść płaszcz i cylinder i wyszedł. Następnego ranka Brenna wstała dosyć wcześnie. Narzuciła ciemnoniebieski szlafrok i zbiegła na dół, do jadalni, gdzie, ku swemu zdumieniu, zastała stryja. - Dzień dobry - powiedziała z uśmiechem, zajmując miejsce naprzeciw niego i nalewając sobie herbaty.

Stryj, wyraźnie zakłopotany, powiedział: - Muszę z tobą pomówić, Brenno. - A o czym? - O tym! - powiedział, kładąc przed nią wizytówkę. Podniosła kartonik o złoconych brzeżkach: NICHOLAS PENCARROW KSIĄŻĘ WESTBOURNE. - Kto to jest? - zapytała, tknięta złym przeczuciem. - Przeczytaj na odwrocie. Odwróciła wizytówkę: „Czy pozwoli Pani, abym Jej podziękował osobiście za udzieloną pomoc". Spojrzała niepewnie na stryja. - Nie mówiłam ci, bo nie chciałam cię niepokoić. - Ale teraz mi powiesz, prawda? - Tak - odparła, po czym zdała mu szczegółową relację z całego wydarzenia. Sir Michael wysłuchał jej w milczeniu i po dłuższym namyśle zapytał: - Rozmawiałaś z nim w Airelies? - Nie. - A czy chociaż dobrze mu się przyjrzałaś? - W głosie stryja wyraźnie brzmiało wahanie. - Nie. Czemu pytasz? - Obawiam się, że on może się okazać natarczywy. Cały Londyn kłania mu się w pas i wygląda na to, że pół miasta należy do niego.

- Mam rozumieć, że uratowałam niewłaściwego człowieka? Powinnam była zostawić go na pastwę losu, zwłaszcza że mógłby mnie nachodzić? - Uważam, że powinnaś się z nim spotkać. Możesz sobie przy tym być i skwaszona, i opryskliwa. Dobrze znam takich, jak on; pociąga ich tajemnica. - Myślałam, że skończyłam z tym raz na zawsze - oznajmiła Brenna, wstając od stołu. - Jeden sezon w Londynie w zupełności mi wystarczył. Skończyłam dwadzieścia cztery lata, jestem szczęśliwą starą panną, a więc panią siebie, i nie chcę, aby książę Westbourne składał mi wizyty. - Skoro tak, załatwmy to od ręki. Niech Kenneth natychmiast zaniesie mu twoją odpowiedź. Przy odrobinie szczęścia jeszcze dziś książę Westbourne zniknie raz na zawsze z naszego życia. Sir Michael wstał i z sekretarzyka pod ścianą wyjął arkusz papieru oraz pióro. - Napisz, że możesz się z nim zobaczyć o trzeciej. Ja wrócę do domu o wpół do czwartej i przypomnę ci, że jesteśmy zaproszeni na czwartą. W ten sposób w niespełna godzinę raz na zawsze załatwimy tę sprawę. Brenna niechętnie wzięła kartkę i napisała krótkie i bardzo oficjalne zaproszenie dla Nicholasa Pencarrowa. Około południa nadeszła odpowiedź: Nicholas Pencarrow z przyjemnością złoży wizytę o trzeciej po południu.

O wpół do trzeciej Brenna poszła do swojego pokoju, aby zrobić sobie jak najmniej twarzową fryzurę. Aksamitną suknię zapięła pod szyję i narzuciła na nią bezkształtny niebieski kitel, który zwykła nosić podczas zajęć w sierocińcu. Za pięć trzecia siedziała sztywno wyprostowana na krześle przy kominku, z rękami złożonymi na kolanach. Gdy usłyszała zajeżdżający powóz, z trudem zwalczyła pokusę, aby wyjrzeć przez okno. Wstała i czekała, zwrócona ku drzwiom. - Książę Westbourne do panienki Brenny. - Młoda służąca Polly wprowadziła gościa do pokoju, po czym wyszła, zamykając drzwi. Brenna spojrzała na Nicholasa. Uroda wszystkich uwodzicieli, prześladujących ją w sennych koszmarach, scaliła się w nim w jedno. W zwężających się spodniach, dwurzędowym żakiecie, z cylindrem i rękawiczkami pod pachą, stanowił uosobienie męskiego wdzięku i szyku. - Panno Stanhope - zaczął Nicholas, napotykając zimne spojrzenie fiołkowych oczu. Przyszło mu na myśl, że ona się go boi. - Jestem Nicholas Pencarrow i dziękuję, że zechciała mnie pani przyjąć. - Nie musiał pan przychodzić - odezwała się wreszcie głosem tak melodyjnym, jak to zapamiętał. - Ale chciałem. Czy mogę usiąść na chwilę? Brenna skinęła głową i wskazała mu najdalsze krzesło. Tego dnia wydała mu się jakby starsza, z ciasno zaplecionymi warkoczami upiętymi powyżej uszu. Nie pamiętał, by widział u kogokolwiek taką

fryzurę, i zadał sobie w duchu pytanie, czemu tak się uczesała, wiedząc, iż przyjdzie ją odwiedzić. Nagle doznał olśnienia: chciała, żeby ją zobaczył w takim stanie. Strój oraz fryzura miały dać mu do zrozumienia, że nie jest mile widziany. Poruszył się na krześle i podjął półgłosem: - Chciałem pani osobiście podziękować za pomoc udzieloną mi w ubiegłym miesiącu. - Spojrzenie fiołkowych oczu przelotnie spotkało się z jego wzrokiem. - Gdyby wtedy pani się nie pojawiła, z pewnością nie byłoby mnie tu dzisiaj. Cień zniecierpliwienia przemknął przez jej twarz, jakby uprzejmość przychodziła jej z trudem. Ona mnie tu nie chce, uznał Nicholas. Żałuje, że nie zostawiła mnie w lesie. Buntując się wewnętrznie przeciwko takiej prawdzie, ciągnął: - Człowiek, którego pani postrzeliła, stracił nogę. Boję się, że mógł się dowiedzieć, kim pani jest, bo konstabl w Worsley od razu podał mi pani nazwisko. Mam nadzieję, że nie będzie pani miała z tego powodu kłopotów. W oczach Brenny mignął strach. - On jest w więzieniu, tak? - Tak, i dopilnuję, żeby tam długo posiedział. - A co się stało z tym drugim? - Nie żyje. - Och. W pokoju zapadło milczenie; rozmowa wyraźnie się nie kleiła.

- Często pani bywa w mieście? - odezwał się po pewnym czasie Nicholas. Liczył na to, że dowie się czegoś o jej życiu i obyczajach. - Nie - odparła, marszcząc lekko brwi. - Może zechciałaby pani przyjąć zaproszenie na bal, który wydaję w przyszłym miesiącu? - Nie - rzuciła kategorycznym tonem Brenna. - Dziękuję - dodała po chwili. - A może jest inne miejsce w Londynie, gdzie zgodziłaby się pani ze mną wybrać? Opera? Moglibyśmy pójść na balet albo na koncert? Na dźwięk ostatniego słowa Brenna uniosła głowę i po raz pierwszy ujrzał w jej oczach błysk zainteresowania, mimo że potrząsnęła głową. - Lubi pani muzykę? - Tak. - Jest pani dobrą pianistką. Nie było to pytanie, lecz stwierdzenie. Brenna spojrzała podejrzliwie na księcia. Zbierał informacje na jej temat! Na jej twarzy odmalowało się przerażenie. Wstała pospiesznie. - Przyjęłam pańskie podziękowanie, Wasza Wysokość, ale teraz się pożegnam. Polly pana odprowadzi. Zadzwoniła na służącą, po czym odwróciła się do okna. Nicholas nie mógł długo kontemplować jej pleców, bo do pokoju wpadła młoda pokojówka. Sposób, w jaki został odprawiony, lekko go rozbawił. Ta dziewczyna miała za nic szacunek, jaki okazywano mu w towarzystwie. Prawdę mówiąc, nawet mu się to podobało. Przed drzwiami przystanął.

- Zostawię na stoliku wizytówkę, Brenno. Gdyby zmieniła pani zdanie i nabrała ochoty na koncert, z przyjemnością dotrzymam pani towarzystwa. Żachnęła się, kiedy pozwolił sobie zwrócić się do niej po imieniu, a po jego wyjściu dostrzegła swoje odbicie w lustrze nad kominkiem. Była blada, miała podkrążone oczy i czujne spojrzenie. Więc taką się stałam? - pomyślała, rozplatając nietwarzowe warkocze. Uwolnione włosy bujną falą opadły jej na ramiona. Łzy napłynęły jej do oczu i przez sekundę miała ochotę zawołać księcia, żeby wrócił i zapamiętał ją właśnie taką jak teraz, ale powstrzymał ją głos rozsądku. Gdyby ludzie poznali choćby najdrobniejszą cząstkę jej sekretu, patronat nad jej ochronką byłby zagrożony i mogłoby na tym ucierpieć dobro dzieci. Zdecydowanym gestem odgarnęła włosy za uszy i spojrzała w lustro. - Zapomnij o księciu Westbourne - nakazała sobie surowo.

Rozdział trzeci Tuż po jedenastej Nicholas wszedł do sierocińca na Beaumont Street. Wcześniej polecił swojemu sekretarzowi, aby umawiając go na spotkanie jako przyszłego sponsora, podał jego drugi tytuł: hrabia Deuxberry. Miał nadzieję, że Brenna Stanhope wybaczy mu ten drobny podstęp. Cały korytarz obwieszony był malunkami, a z głębi domu dobiegał dziecięcy gwar oraz dźwięki pianina.

Tuż za progiem powitała go drobna siwowłosa kobieta. - Nazywam się Betsy Plummer i jestem tu przełożoną przedstawiła się, wyciągając rękę. -

Domyślam się, że mam

przyjemność z hrabią Deuxberrym. Z tego, co zrozumiałam, byłby pan skłonny objąć patronatem naszą ochronkę. Bóg jeden wie, jak bardzo by nam się to przydało - dorzuciła, oblewając się rumieńcem. - Co za piękna melodia - zauważył Nicholas. - To gra panna Stanhope. - Czy mógłbym przyjrzeć się, jak prowadzi lekcję? - Zazwyczaj nie udzielamy zgody, ale jeżeli będzie się pan zachowywał bardzo cicho, moglibyśmy popatrzeć na nich z antresoli na piętrze. To nie powinno im przeszkadzać. Pani Plummer zaprowadziła Nicholasa wąskimi schodami na górę. - Tutaj jesteśmy wystarczająco daleko. Panna Stanhope jest bardzo przeczulona na punkcie swojej prywatności. Nicholas spojrzał w dół i ujrzał Brennę. Była piękna i jakże różna od tej skwaszonej kobiety, która dwa dni wcześniej powitała go w saloniku. Tego dnia czarne lśniące włosy opadały swobodnie aż do pasa. Właśnie wstała od pianina, ustawiła dzieci w krąg i wyjąwszy z rękawa

chusteczkę,

wytarła

zaczerwieniony

nosek

malcowi

wtulonemu w jej spódnicę. - Tim, czyżby teraz przyszła kolej na ciebie? Nie wystarczy, że Laura choruje? - Pogłaskała chłopca po głowie, po czym kazała

dzieciom wziąć się za ręce. - Zaśpiewajmy teraz „Koło młyńskie", dobrze? Ja zacznę. Weszła do koła i zaintonowała piosenkę, by się na koniec przewrócić razem z dziećmi. - Doskonale. Tylko tym razem nie musicie się wszyscy na mnie wywracać - odezwała się ze śmiechem, po czym wstała, ustawiła dzieci w koło i zaczęła od nowa. Nicholas poczuł, że pani Plummer ciągnie go do tyłu, więc niechętnie oderwał wzrok od rozgrywającej się na dole sceny. - Pozwoli pan, że zaprowadzę go teraz do kancelarii, aby przedstawić nadzieje, jakie wiążemy z tym miejscem, i oczywiście, naszymi podopiecznymi. Wzrok Nicholasa mimowolnie powędrował ku spękanemu sufitom i zardzewiałym rurom. Przypomniały mu się doniesienia o kłopotach finansowych sir Michaela De Lanceya. Gdzie bale i światowe rozrywki, należne pięknej kobiecie? Brenna ma zaledwie dwadzieścia cztery lata. Ciemnofiołkowe oczy, dołeczki w policzkach i piękna twarz stanęły mu przed oczami jak żywe. Bardzo niechętnie ruszył za panią Plummer do kancelarii. - Czy panna Stanhope często tu przychodzi? - zapytał z udaną obojętnością. - Nawet bardzo często. Odbywa lekcje trzy razy w tygodniu i spędza tu większość wieczorów. Jej stryj ufundował tę ochronkę, ale przyszły ciężkie czasy i teraz musimy zacisnąć pasa, że się tak

wyrażę. Staramy się obciąć koszty do minimum, ale jak sam pan widzi, jest to dosyć trudne zadanie, zważywszy na zużycie starego budynku oraz potrzeby naszych podopiecznych... Pani Plummer mówiła z coraz większym zapałem i Nicholasowi udało się jej przerwać dopiero po dziesięciu minutach. - Jestem pod wrażeniem tego, co zobaczyłem. Gdyby zechciała pani podsumować wydatki i przesłać je mojemu sekretarzowi, z całą pewnością będę mógł pomóc. Wymienił dużą kwotę, po czym nachylił się nad biurkiem i zapisał nazwisko i adres. - Była to bardzo interesująca wizyta, pani Plummer. - Muzyka w tle umilkła i nagle poczuł, że nie ma ochoty zostać przyłapany przez Brennę Stanhope. - Jestem pewny, że znowu się zobaczymy. Otworzył drzwi i eskortowany przez panią Plummer, ruszył korytarzem, a po wyjściu na zewnątrz, z zadowoleniem stwierdził, że jego stangret podstawił powóz. Betsy Plummer poczekała, aż wsiadł, i ledwie pojazd zniknął za rogiem, weszła szybko do domu. - Brenna! Kate! - zawołała podniecona. - Udało się! On nam tak dużo obiecał! - Kiedy podbiegły, piszcząc z radości, dodała: Żałujcie, dziewczęta, że go nie widziałyście. To niezwykle przystojny mężczyzna. W głowie Brenny odezwał się dzwonek alarmowy. - Możesz powtórzyć jeszcze raz, jak on się nazywa? - zapytała i z lękiem czekała na odpowiedź.

Odetchnęła z ulgą, gdy pani Plummer odpowiedziała: „Hrabia Deuxberry". Minęło lato i nastały listopadowe chłody. Brenna była zadowolona, że Nicholas Pencarrow zostawił ją w spokoju, choć zdarzało się, że po pracowitym dniu, wieczorem, leżąc w łóżku, pozwalała sobie o nim pomarzyć - z początku skromnie, a potem coraz śmielej. Złotozielone oczy i szelmowski uśmiech zawładnęły jej fantazjami, pozostawiając ją o poranku z lekkim poczuciem winy oraz mocnym postanowieniem poprawy. Na Beaumont Street sprawy przybrały korzystniejszy obrót, gdyż dzięki szczodrobliwości lorda Deuxberry'ego naprawiono większość przeciekających rur i ocieplono dormitoria przed spodziewanym atakiem zimy. Czeki przychodziły niezwykle regularnie. Wszyscy też mieli nadzieję, że nadal tak będzie, bo, poza pierwszą wizytą, nie kontaktował się z nimi bezpośrednio, lecz poprzez swojego sekretarza, skwaszonego, choć kompetentnego człowieka nazwiskiem Winslop. Tego dnia pan Winslop pojawił się z zaproszeniami dla Brenny, Betsy i Kate na kolację, którą lord Deuxberry zamierzał wydać w swoim domu w Kensington. Kiedy zaczął wyliczać, czego się po nich oczekuje, Brenna poczuła się nieswojo. - Jego lordowska mość życzy sobie, aby panie przybyły we trójkę. Boję się, że mógłby być bardzo niezadowolony, gdyby któraś z pań nie przyszła, jako że zadał sobie wiele trudu, aby zgromadzić gości

skłonnych objąć patronatem waszą ochronkę, jeśli tylko będziecie przekonujące. Nie będzie to oficjalne przyjęcie. Jeżeli pogoda okaże się łaskawa, będzie można się bawić również w oranżerii, a jeśli nie, do dyspozycji gości będą oddane trzy salony. Brenna wiedziała, czego może się spodziewać. Jedyny sezon w Londynie zapisał się tak wyraźnie w jej pamięci, że nie mogłaby zapomnieć. Służba będzie stała na baczność, a zblazowani mężczyźni i

wystrojone,

obwieszone

biżuterią

kobiety

będą

poddawać

drobiazgowej analizie ich stroje, maniery i wygląd. Najgorsze było to, że będzie musiała się pojawić, bo niezadowolenie sponsora mogłoby się odbić na Bogu ducha winnych dzieciach. Pan Winslop wręczył każdej z dziewcząt zaproszenie z jej nazwiskiem wydrukowanym tłustym drukiem i wstając, aby się pożegnać, dodał: - Datę ustalono na szóstego. Gdyby panie sobie życzyły, mogę poprosić o przysłanie karety jego lordowskiej mości. - Nie trzeba. Mój stryj pożyczy nam powóz. Pan Winslop pokiwał głową i wręczając Betty kolejny czek, powiedział: - Dobrze. Wobec tego, oczekujemy pań w przyszłym tygodniu. Pięć dni później Brenna, Betsy i Kate zajechały powozem pod rezydencję przekraczającą

swą wspaniałością ich

najśmielsze

wyobrażenia. - On musi być jednym z najbogatszych ludzi w Anglii stwierdziła Brenna. - Nic dziwnego, że może nas wspomagać.

Lord Deuxberry... Bezskutecznie próbowała przypomnieć sobie arystokratę o tym nazwisku z jej jedynego sezonu w Londynie. To dziwne, że nic o nim nie słyszała, bo takie bogactwo rzadko idzie w parze z anonimowością. Gdy powóz zatrzymał się przed frontowym wejściem, dwaj służący zbiegli po marmurowych schodach, aby im pomóc przy wysiadaniu, a następnie podprowadzili je do lokaja, który prężył się w drzwiach. Nicholas pojawił się w chwilę później. Na widok Brenny w prostej błękitnej sukni, ze związanymi włosami i twarzą jaśniejącą w świetle księżyca, dech mu zaparło z wrażenia. - Drogie panie - odezwał się, podchodząc do nich ze wzrokiem wbitym w Brennę Stanhope. - Miło mi panie powitać w moim domu. Brenna oniemiała. Książę Westbourne! W pierwszej chwili miała ochotę okręcić się na pięcie i odejść, jednak głos rozsądku przeważył i w tym momencie uświadomiła sobie, że pułapka została zastawiona nader przemyślnie. Kiedy Nicholas wyciągnął do niej rękę, zacisnęła dłonie w pięści. Na szczęście, Nicholas opuścił rękę, a jego łagodne spojrzenie oraz słowa zdumiały ją tym bardziej, iż nastąpiły po jej afroncie. - Podglądałem panią z antresoli, kiedy bawiła się pani z dziećmi odezwał się z uśmiechem. - Och, doprawdy, hrabio Deuxberry... - Czasami używam tego nazwiska, które także mi się prawnie należy, gdyż pozwala mi ono zachować anonimowość.

Spojrzał na nią, a ona uśmiechnęła się, rozbrojona jego szczerością. Twarz jej złagodniała, w policzkach pojawiły się urocze dołeczki i oczy jej zalśniły. Była taka piękna! Jak to możliwe, że sezon w Londynie okazał się klęską? - Czy mogę zabrać teraz panie i przedstawić moim gościom? zapytał. - Starałem się zebrać grono osób najmniej agresywnych spośród moich znajomych, a także najbardziej szczodrych - dorzucił cicho. Kate i Betsy pokiwały ochoczo głowami, a Brenna zacisnęła wargi, modląc się w duchu, aby wśród zaproszonych nie było nikogo, kogo mogłaby znać z dawnych czasów. Wielki salon był pełen ludzi, a płomienie gazowych lamp przykręcono tak, by świeciły nie jaśniej niż świece, tworząc ciepły, intymny nastrój. Widząc to, Brenna od razu poczuła się lepiej. Nicholas dał sekretarzowi znak, aby zajął się Kate i Betsy, a sam przejął opiekę nad Brenną. Kiedy z niewymuszonym wdziękiem przedstawiał ją zebranym, nie uszło jej uwagi, iż wszyscy, z którymi rozmawiał, zwracali się do niego z wielkim szacunkiem. Ułatwił jej też rozmowy o sierocińcu, przyznając się na wstępie, że został jego sponsorem. Towarzystwo Nicholasa chroniło ją przed pytaniami natury osobistej, dlatego odetchnęła z ulgą i przestała się obawiać kompromitacji. Gdy po przyjęciu poprosiła, aby przyniesiono im okrycia, nie mogła się wręcz nadziwić, że czas tak szybko minął.

- Czy zechciałyby panie obejrzeć mój dom przed odjazdem? zwrócił się do nich Nicholas, kiedy już stały w drzwiach. Kate i Betsy bez namysłu pokiwały głowami i oczy im się zaświeciły, natomiast Brenna zdawała się wahać. - Wobec tego tylko salon muzyczny? - zaproponował, po czym poprowadził całą trójkę na drugą stronę rezydencji, do pełnej palm i egzotycznych kwiatów oranżerii, w której kącie stał fortepian. Rozmiary i uroda tego miejsca zrobiły na paniach wielkie wrażenie. Brenna podeszła do fortepianu, i aby sprawdzić jego ton, delikatnie dotknęła klawiszy z kości słoniowej. Książę stał obok i przyglądał jej się w milczeniu. - Chciałaby pani coś zagrać? - zapytał przyciszonym głosem. Spojrzała na niego zmieszana. - Nie, dziękuję. To bardzo piękny instrument, ale musimy jechać. - Zabrzmiało to sztucznie i dosyć oschle. - Milordzie... - zaczęła, widząc w jego oczach cień zawodu, ale on przerwał jej, podnosząc rękę. - Proszę mi mówić Nicholas. - Milordzie - podjęła bardziej stanowczo Brenna - nie wątpię, że został pan sponsorem naszej ochronki w przeświadczeniu, mylnym zresztą, iż jest mi pan coś winien. Tam, w Worsley, pomogłam panu, bo miał pan kłopoty. Chciałabym usłyszeć, że pomaga pan naszym dzieciom dlatego, że one mają kłopoty. Gdybym wiedziała, że chodzi o pana, odrzuciłabym zaproszenie na dzisiejszy wieczór. Spłacił pan swój dług i okazał coś więcej niż

tylko zainteresowanie. Pańskie przekazy przychodzą regularnie i zaskakują nas wysokością kwoty. Proszę przyjąć do wiadomości, że nie będę częścią tego targu, milordzie. Nie ma takiej ceny, którą mógłby pan za mnie zapłacić. Widząc, że Betsy i Kate zmierzają w ich stronę, zapytał cicho: - Mógłbym poprosić o drobną przysługę? Brenna spojrzała na niego z wahaniem. - Czy gdyby udało mi się załatwić prywatny pokaz baletu „Sylfida" w teatrze Jej Królewskiej Mości, wyświadczyłaby mi pani ten zaszczyt i zechciała obejrzeć go wraz z dziećmi? Brennie aż dech zaparło z wrażenia, bo czytała recenzje ze spektaklu, w którym występowała słynna primabalerina Marie Taglioni. - Naprawdę mógłby pan to zorganizować? - zapytała zdumiona, że wziął pod uwagę taką możliwość. - Pieniądz pozwala kupić marzenia - powiedział cicho i zobaczył, jak uśmiech gaśnie w jej oczach. - To kwestia dyskusyjna, milordzie. Znacznie częściej je zabija. Gdy następnego popołudnia Charles Pencarrow wszedł do południowego salonu rodzinnej rezydencji, uradowany Nicholas wstał, aby powitać brata. - Charlie! - powiedział, ściskając mu kordialnie rękę. - Kiedy przyjechałeś z Hertfordshire i dlaczego mnie nie uprzedziłeś? Babcia nie wybrała się z tobą, prawda? - Rozejrzał się, czy gdzieś nie widać ich babki, owdowiałej księżnej Westbourne.

- Nie ma tu babci, a ja przyjechałem tylko na jeden dzień, ale spotkanie w klubie przeciągnęło się, wobec czego uznałem, że lepiej będzie przenocować w Londynie i jutro rano pojechać do domu. Nick podszedł do kredensu. - Napijesz się ze mną? Chcesz whisky? - Wolę brandy. Jedną już wypiłem w klubie, zanim usłyszałem najnowsze wieści. - Jakie wieści? - Dziewczyna, która się nosi jak zakonnica, odrzuciła zaproszenie księcia Westbourne' a na koncert. - Ach, to! - Nick roześmiał się. - Owszem, odmówiła, ale nie wygląda jak zakonnica. - Kto to jest? - Brenna Stanhope. To ta sama dziewczyna, która ocaliła mi życie wtedy, gdy mnie napadnięto podczas podróży. - Przecież mówiłeś, że nie chciała się z tobą spotkać. - Bo nie chciała. Musiałem użyć podstępu, żeby ją tu ściągnąć. Pomagam finansowo ochronce, którą ona prowadzi na East Endzie. Przyjęła zaproszenie, i to niechętnie, od sponsora, hrabiego Deuxberry'ego. - Nie podobasz jej się? Widocznie tracisz wyczucie. Nicholas spochmurniał i zniżył głos do szeptu, tak że brat musiał wytężyć słuch, aby go zrozumieć. - Kiedy nasz ojciec poznał Johannę, zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Wiedział od razu, że to ta jedyna, na zawsze... -

Jednym haustem wychylił szklaneczkę. - Mówił, że z nami będzie tak samo. - Mój Boże! - Charles momentalnie stracił chęć do żartów. - Nie powiesz chyba że... - Nic nie powiem - przerwał mu Nick. - Nie martw się, to tylko chwilowe zauroczenie. Za miesiąc będzie po wszystkim. Podszedł do okna i otworzywszy je, zaczerpnął świeżego powietrza. Brenna Stanhope sprawiła, że stał się niespokojny i niezdecydowany. - Mężczyźni w klubie mówili, że jest inteligentna. Nicholas znów nalał sobie alkoholu do szklaneczki. - Brenna Stanhope jest tak bystra, że zapędziłaby większość mężczyzn w kozi róg - zapewnił. - Gdybym miał ją opisać jednym słowem, powiedziałbym „niesamowita". Wczorajszego wieczoru oznajmiła, że nie będzie częścią żadnego targu i nie ma takiej ceny, za którą mógłbym ją kupić. - Jak ona wygląda? - Ma dołeczki w policzkach. - Alan Wrightson twierdzi, że jest piękna. - Mimo wszystkich jego wad trudno mu zarzucić zły gust, jeśli chodzi o kobiety. - Mówił, że ona ma fiołkowe oczy. - Owszem, to też - przyznał Nicholas - Kiedy ją poznam? - Nigdy. Zobaczymy się na kolacji.

Nicholas odstawił pustą szklaneczkę i wyszedł z salonu. Znalazłszy się w gabinecie, zamknął drzwi i rozsiadł się wygodnie w ulubionym fotelu. Przez dwanaście lat był celem zakusów wielu kobiet gotowych niemal na wszystko, aby go usidlić i poślubić. Przez dwanaście lat plotka łączyła jego nazwisko z coraz to inną damą, urabiając mu opinię człowieka bez serca. Letitia Carruthers. Deborah Hutton. Alison Smythe-Finch. Jego urodziwe faworyty pochodziły ze znakomitych rodzin, były wytrawnymi kochankami, a mimo to porzucał je bez żalu. Co takiego miała w sobie Brenna Stanhope, czym go tak urzekła? Piękna, inteligentna i tajemnicza, o oczach barwy fiołków. .. Nie podejrzewał, że drzemie w nim poetycka dusza. Pokręcił głową z ubolewaniem i pochylił się nad księgą rachunków.

Rozdział czwarty Następny poranek Nicholas spędził w siedzibie londyńskiego baletu, zamawiając na środowe popołudnie prywatny spektakl „Sylfidy". Potem przywołał kabriolet i pojechał prosto na Beaumont Street, gdzie tuż za progiem natknął się na Brennę. Tego dnia miała na sobie biały kitel poplamiony farbą, a w rękach trzymała tacę z pędzlami. - Witam! - powiedziała, lekko się rumieniąc. Wyglądała tak uroczo, że musiał schować ręce do kieszeni, żeby je utrzymać przy sobie. - Maluje pani?

- Tak... fresk w jednym z dormitoriów. Dzieci mi pomagają, stąd ten bałagan. - Mogę zamienić z panią słówko na osobności, Brenno? Nie chciała zostać z nim sam na sam, lecz nie wypadało odmówić. Z udawaną nonszalancją otworzyła drzwi do swojego gabinetu i dopiero gdy Nicholas usiadł, zajęła miejsce za biurkiem. - Zamówiłem przedstawienie baletowe na środę - oznajmił Nicholas. - Przedstawienie zaczyna się o trzeciej, ale trzeba być na miejscu co najmniej kwadrans wcześniej. Przedstawienie tylko dla nich... Oznaczało to, że książę ma wpływy i cieszy się przywilejami. Należało się tego spodziewać, a mimo to Brennę ogarnął niepokój. Trzeba się liczyć z tym, że książę nie napotka przeszkód, jeśli zechce poznać jej przeszłość, i może się okazać groźnym przeciwnikiem. Dlatego powinna mieć się na baczności, uznała. Nicholas przypisał rezerwę Brenny jej niechęci do pojawiania się w miejscach publicznych. - Panno Stanhope, myślę, że dzieci dobrze by się bawiły, nawet jeśli pani nie akceptuje tego pomysłu - powiedział i zabrzmiało to ostrzej, niż zamierzał. - Moje zdanie się tu nie liczy... - To dlaczego pani się waha? Brenna wstała z westchnieniem i podeszła do okna. - Świat, do jakiego pan nas zaprasza, to świat jak z bajki, odległy od szarej rzeczywistości na Beaumont Street.

- Czy pani uważa, że to źle, że chcę go pokazać dzieciom? Brenna odwróciła się i powiedziała z ogniem w oczach: - To jak opowiastki na dobranoc, których końce przeczą początkom; bajki możliwe tylko w książkach albo w środowisku ludzi bogatych. Przecież żadne z tych dzieci nigdy nie będzie miało tego, co pan ofiarowuje im bez wysiłku, a boję się, że niejedno z nich może później tego zapragnąć. Natomiast nikt nie będzie pożądał tego, czego nie zna. Ignorancja zabija pragnienia, tak jak wiedza je rozbudza. - A gdzie w tej filozofii miejsce na wolny wybór? - Żadne z tych dzieci nigdy go nie miało. - I dlatego chce pani za nie decydować? Przecież właśnie w ten sposób pozbawia je prawa wyboru. Uważa pani, że nawet gdyby dostały swoją szansę, powinny z niej zrezygnować, bo z góry są skazane na taką a nie inną przyszłość. Myśli pani, że nie można pokonać przeciwności losu?! - Zdenerwowany Nicholas podniósł głos. - Nie wierzę pani, bo gdyby pani rzeczywiście tak myślała, nie byłoby jej tutaj. Brenna wzdrygnęła się i pobladła. Utrata jego poparcia byłaby dla ochronki katastrofą, a jego pieniądze dawały mu prawo ingerowania w sprawy podopiecznych. Dyplomatycznie powstrzymała się od riposty i milczała. - Proszę to sobie przemyśleć i zawiadomić mnie jutro o decyzji oznajmił, po czym skinął lekko głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Brenna osunęła się na krzesło i ukryła twarz w dłoniach. Potrafiła przewidzieć reakcję Kate i Betsy na samą wzmiankę o prywatnym spektaklu; ich radość i niedowierzanie, które przecież podzielałaby z nimi, gdyby propozycja nie padła od Nicholasa Pencarrowa. Nagle doznała olśnienia. Wiedziała już, co powinna zrobić. Kate i Betsy pójdą z dziećmi we środę do teatru, a ona wyjedzie do Worsley, zabierając trzech najtęższych służących stryja, bo na drogach bywa niebezpiecznie. Jej nieobecność pomoże określić prawdziwe intencje księcia Westbourne’a. Jeżeli nadal chce wspierać ochronkę, i to bardziej niż hojnie, niech to czyni dla dobra dzieci, a nie z jakiegoś mylnego poczucia, że jest jej dłużnikiem. Trzeba położyć kres tej znajomości. On jest niebezpieczny, a ona zbyt wrażliwa. Dlatego byłoby najlepiej, gdyby Nicholas Pencarrow, książę Westbourne, hrabia Deuxberry, zniknął na zawsze z jej życia. Brenna zabawiła w Airelies od środy do piątku. Po powrocie do Londynu zastała stryja chorego, w łóżku, otoczonego nalewkami z cytryny i jęczmienia oraz środkami inhalacyjnymi na bazie kamfory. Niestety, jeden rzut oka wystarczył, aby skonstatować, że chodzi o coś znacznie poważniejszego niż zwykły katar, któremu sir Michael przypisywał kłopoty z oddychaniem. Miał bowiem sine wargi, a klatka piersiowa unosiła się i opadała w sposób wielce niepokojący. Przywołała więc Dumasa, wyjęła z szuflady biurka pióro i papier i napisała list do doktora, prosząc go o jak najszybszą wizytę.

- Zawieź to natychmiast do doktora Mclnnesa i poczekaj na odpowiedź. Powiedz mu, że to pilne i że byłabym bardzo wdzięczna, gdyby mógł przyjechać od razu. Aha, jeszcze jedno - dodała, idąc za lokajem do drzwi wyjściowych - pospiesz się, proszę. Jestem pewna, że stan sir Michaela jest znacznie gorszy, niż mu się wydaje. Dumas wyszedł, a Brenna wróciła do łoża chorego. W tym krótkim czasie zdołała przyoblec twarz w wymuszony uśmiech, gdyż nie chciała go straszyć. Ująwszy starszego pana za rękę, zauważyła: - Gdybym to ja leżała jak ty, gniewałbyś się na mnie, że nie wezwałam lekarza. Wyklepała poduszki i kazała dolać gorącej wody do kamfory, aby ułatwić stryjowi oddychanie. Minuty mijały, jedna dłuższa od drugiej. W końcu Brenna usłyszała podjeżdżający powóz, a potem kroki na chodniku. Odetchnęła z ulgą. - Doktor już jest - powiedziała. Zostawiła Michaela pod opieką pani White, a sama pospieszyła, aby wpuścić lekarza. Szarpnęła frontowe drzwi i omal nie zderzyła się z księciem Westbournem. Zaskoczenie i zdenerwowanie sprawiły, że zapomniała o dobrych manierach i nawet się nie przywitała. - Czekam na doktora - oznajmiła oschle. Wyjrzała na zewnątrz, aby sprawdzić, czy Dumas nie wraca. Na widok pustej ulicy łzy stanęły jej w oczach. Nicholas, który to spostrzegł, chwycił Brennę za rękę i zapytał: - Co się dzieje?

- Chodzi o stryja - odparła. - Jest bardzo chory, a doktora nie widać. Nicholas przywołał swój powóz i kazał stangretowi jechać na Harley Street, po czym podążył za Brenną do domu. Razem weszli do sypialni Michaela. Słysząc jego urywany, chrapliwy oddech, Nicholas podszedł do łóżka, rozluźnił mu nocną koszulę przy szyi i pomógł choremu wstać. - Proszę przysunąć fotel do okna - zwrócił się do Brenny, otwierając drzwi na balkon. Rześkie zimowe powietrze uderzyło w Michaela, jednak gwałtowna zmiana temperatury zdawała się mu nie szkodzić, raczej przyniosła ulgę, bo zaczął oddychać bardziej miarowo, a jego twarz przestała być kredowobiała. Brenna uklękła u stóp stryja i ujęła go za rękę. Łzy popłynęły jej po policzkach. Z tego stanu wyrwało ją po krótkiej chwili pojawienie się obcego, eleganckiego mężczyzny. - Clive. - Nicholas podszedł, aby go przywitać. Brenna z ulgą dostrzegła w rękach nieznajomego torbę lekarską. Lekarz wezwany przez Nicholasa Pencarrowa zjawił się w ekspresowym tempie i z miejsca wziął sprawy w swoje ręce. - Pani będzie uprzejma poczekać na dole, bo chciałbym zbadać pacjenta - zażądał. Nicholas natychmiast wyprowadził Brennę z pokoju i skierował się na dół, do salonu. Zaskoczona obcesowym potraktowaniem, Brenna otrząsnęła się z szoku, w jakim była od chwili, gdy uświadomiła sobie powagę stanu

Michaela. Usiadła w stojącym przy wygaszonym kominku fotelu, a książę podszedł do kredensu, nalał szklaneczkę brandy, ogrzał ją w dłoniach, po czym podał Brennie. - Clive Weston-Tyler jest bardzo sumiennym lekarzem, a pani stryj wyglądał znacznie lepiej, kiedy wychodziliśmy z pokoju zwrócił się do niej łagodnym tonem, a gdy skinęła głową, mówił dalej: - Na pewno widział wiele takich przypadków i zajmie się chorym w sposób nad wyraz kompetentny. Brenna zaczerpnęła tchu i spróbowała się uspokoić, ale wciąż drżała. Zdjęty współczuciem, Nicholas przytknął jej szklaneczkę do ust. - Jeżeli się pani nie napije, będzie następną pacjentką Clive'a. - On musi być bardzo drogi - wyrwało jej się bezwiednie. - Owszem. Skoro tak, oby poszedł sobie jak najszybciej, bo szok na widok rachunku może zaszkodzić Michaelowi bardziej nawet niż brak powietrza, pomyślała Brenna. - Czy to pański lekarz rodzinny? - zapytała po chwili. - Tak. Płacę mu pensję, aby był na każde wezwanie. Dziś wreszcie mi się to zwróci - odparł żartobliwie Nicholas. Zażenowana Brenna odwróciła wzrok. Czyżby czytał w jej myślach? Czy chciał jej w ten sposób dać do zrozumienia, że pokryje wszystkie rachunki? Te z sierocińca, a teraz te domowe? Nie może pozwolić, aby jego zobowiązania wobec niej nieustannie rosły.

Odstawiła szklaneczkę, obawiając się skutków trunku. Byłoby bardzo źle, gdyby przestała nas sobą panować. Podeszła do okna i wpatrzona w mrok spowijający dachy, podsumowała w myślach wydarzenia ostatnich miesięcy. Po chwili odezwała się cicho: - Dziękuję panu za dzisiejszą pomoc. Stryj jest mi bardzo bliski i bez niego... - Urwała, a Nicholas ze zrozumieniem pokiwał głową. Pański dług uważam za spłacony - dodała szybko, by nie dopuścić go do słowa. - Życie za życie; pańskie za Michaela. Jesteśmy kwita; nie ma pan względem mnie żadnych zobowiązań i... - Zawahała się, gdyż konkluzja, tak oczywista, nie chciała jej przejść przez usta. - Chce pani powiedzieć, że powinienem odejść - dokończył, podchodząc bliżej. - Czy dobrze zrozumiałem? Po tym wszystkim, co dla nich zrobił, słowa te zabrzmiały tak okrutnie, że ciężko jej było przyznać mu rację. Jednak kiedy Brenna spojrzała na twarz Nicholasa, ku swemu zdumieniu nie dostrzegła na niej wyrazu rozczarowania. - Dobrze, zostawię panią w spokoju, ale pod jednym warunkiem. Zmarszczyła brwi. O co mu chodzi? - Chcę, abyście wraz z pani stryjem wzięli udział w wydawanym przeze mnie balu. Spotkanie towarzyskie! Brenna się zaniepokoiła. - Dlaczego? - Bo pani dni są zbyt szare, a jest pani za młoda, aby żyć jak zakonnica.

- A pan uważa, że powinien to zmienić? - rzuciła, zaczerwieniona z gniewu. - Tytuł daje panu jedynie prawo rządzenia na swoich włościach, książę. A od tego do decydowania, co jest dla mnie najlepsze, daleka droga. - Więc nie weźmie pani udziału w moim balu? Nicholas po raz kolejny postawił ją w sytuacji bez wyjścia. Jeżeli odrzuci jego zaproszenie, on prawdopodobnie nadal będzie wtrącał się w jej życie, a jeżeli je przyjmie, istnieje możliwość, że powrócą demony przeszłości. - Jeżeli się zgodzę, to pod jednym warunkiem. - Mianowicie? - zapytał z uśmiechem. - Nie będę tańczyć. Roześmiał się cicho. - Jak sobie pani życzy, Brenno. - Wyciągnął rękę, ale jej nie uścisnęła, zła, że się z nią droczy. - Nie mam odpowiedniej sukni. - Zabrzmiało to dosyć dziecinnie, ale chciała choć odrobinę popsuć mu humor. - Wobec tego przyślę pani elegancką kreację. - Nie zrobi pan tego! - powiedziała, oburzona propozycją. - W takim razie proszę włożyć tę granatową. Jest pani w niej do twarzy. Jeżeli chodzi o mnie, może być nawet ten biały kitel poplamiony farbą, byle z panią w środku - dodał. Gdy pojęła aluzję, spłonęła rumieńcem. Czyżby Nicholas Pencarrow z nią flirtował? Z nią akurat, mogąc wybierać spośród tylu kobiet w Londynie?

- Zaczynam dochodzić do wniosku, że żyłoby mi się spokojniej, gdybym wtedy zostawiła pana na pastwę rozbójników. - Ton jej mimowolnie złagodniał, a w policzkach ukazały się dołeczki. - Spokój może czasami być równoznaczny z nudą, Brenno. Chcąc dostać to, czego się pragnie, trzeba ryzykować - odparł żartobliwym tonem, a kiedy się żachnęła, dodał szybko: - Brakowało mi pani towarzystwa we środę. - Musiałam załatwić ważne sprawy w Worsley - powiedziała z lekkim poczuciem winy. - Sprzedajemy Airelies - dodała rzeczowym tonem, starając się nie okazywać żalu. - To ten dom, do którego trafiłem, kiedy chciałem oddać strzelbę? - upewnił się. - Tak. Mieszkałam w nim od dwunastego roku życia. To mój rodzinny dom - dorzuciła z westchnieniem. - Bardziej niż ten, w którym teraz jesteśmy? - zapytał. - Stryj przywiózł mnie tam z Yorku... - Urwała w połowie zdania na widok doktora Weston-Tylera, zadowolona, że może zmienić temat. - Co ze stryjem? Czy on wydobrzeje? - zapytała drżącym głosem. - Ma astmatyczne zapalenie oskrzeli, panno Stanhope. Nie doszłoby do tego, gdyby zgłosił się wcześniej do lekarza. - To samo mu mówiłam, ale on jest taki uparty. - Nie jest też już młody. - Właśnie.

- Stan jego pogarszają dwa czynniki: wiek i troski - podsumował doktor. Brenna pokiwała głową. - Owszem, dokucza mu jedno i drugie. Obawiam się jednak, że niewiele mogę mu pomóc. - Niech go pani zabierze na wakacje - zaproponował doktor. Była to uniwersalna kuracja, jaką zalecał wszystkim zamożnym pacjentom. Dokąd mogliby pojechać? I przede wszystkim za co? Nagle Brenna zrozumiała, że ani doktor, ani Nicholas Pencarrow nie pojmują, jakim przekleństwem jest bieda. Honorarium za jedną konsultację doktora Tylera wystarczyłoby pewnie na tygodniowy pobyt w jednym z nadmorskich uzdrowisk, zaś legendarne bogactwo księcia Westbourne'a było powszechnie znane. - Nic więcej nie mogę zrobić - dodał doktor Weston-Tyler. Czy Clive nie zorientował się, że oni nie mają pieniędzy? zirytował się w duchu Nicholas. Może doktor już do tego stopnia wsiąkł w świat luksusów, że nie potrafi rozpoznać ubóstwa? - Jestem pewny, że sir Michael i panna Stanhope zastosują się do tej rady - odezwał się, aby przerwać niezręczną ciszę. - Czy trzeba kupić lekarstwa? Tyler skinął głową. - Sporządziłem listę... - Chciał ją wręczyć Brennie, ale Nicholas ją uprzedził.

- Ja to załatwię - zdecydował, chowając kartkę do kieszeni, zanim Brenna zdążyła zaprotestować. - Przy okazji podrzucę cię do domu, Clive. Brenna wyprowadziła ich do niewielkiego holu i z wyraźną ulgą otworzyła drzwi. Nicholas zatrzymał się w progu. - Przyślę Thomasa, jak tylko lekarstwa będą gotowe; dołączę też zaproszenia na bal - wyjaśnił, gdy spojrzała na niego pytającym wzrokiem. - Tak jak się umówiliśmy: bez sukni i tańców. Brenna nie była w nastroju do żartów. - Do widzenia panom. - Wykonała sztywny dyg, ale spojrzenie jej fiołkowych oczu złagodniało. - Dziękuję, że pomógł pan stryjowi, książę, i za doktora... i za lekarstwa - dodała zażenowana, bo wyglądało na to, że z wyjątkiem pierwszych chwil, to ona korzysta na ich znajomości. Nicholas otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Włożył cylinder i odszedł w nocny mrok, próbując znaleźć odpowiedzi na pytania, jak dawać prezenty, nie ofiarowując przy tym uczucia, którego Brenna tak wyraźnie sobie nie życzy? Jak ich wspierać, nie urażając przy tym ich dumy? I jak pomagać, żeby to nie wyglądało na wtrącanie się w ich życie?

Rozdział piąty Następne dwa dni zeszły Nicholasowi na przeglądaniu papierów dotyczących rodziny Michaela De Lanceya. Ku swemu zaskoczeniu,

natknął się na wzmiankę o jego bracie, Fentonie, którego los pobłogosławił sześcioma córkami, a potem długo oczekiwanym synem urodzonym w tym samym miesiącu i roku, co Brenna. Raz jeszcze przeczytał ostatni list od swojego prawnika, zawierający kilka dodatkowych informacji. Żona Fentona, Daphne, która postradała zmysły, mieszka pod opieką najmłodszej córki. Pozostałe siostry były zamężne i zrobiły może nie oszałamiające, ale całkiem przyzwoite partie. Marszcząc brwi, odpisał adres posiadłości o nazwie Farnley, położonej na obrzeżach Yorku, po czym wyjął z szuflady mapę i rozłożył ją na stole, aby zaplanować dokładną trasę. Pomyślał, że jego uczucia do Brenny Stanhope zaczynają brać górę nad zdrowym rozsądkiem. Przypomniała mu się niespodziewana wizyta, jaką minionej nocy złożyła mu Deborah Hutton, diva londyńskiej opery. Była kobietą w pełnym rozkwicie talentu oraz urody i zawsze mu się podobała, a jednak kiedy wziął ją do łóżka, wyobrażał sobie pukle nie miodowe, ale czarne jak heban i oczy nie błękitne, lecz fiołkowe. Ta ostatnia noc zmartwiła go, a nawet przeraziła. Chyba całkiem zgłupiał, skoro do tego dopuścił, aby Brenna tak na niego działała. Co gorsza, nie potrafił tego zmienić. Weź się w garść, Nick, zganił się w duchu. Pamiętaj, że Brenna Stanhope to tylko chwilowy kaprys, nic więcej. Zadzwonił na lokaja. Burton pojawił się w niespełna pół minuty. - Wasza Wysokość mnie wzywał?

Nicholas uśmiechnął się. - Jutro muszę pojechać do Yorku w interesach. Przekaż stajennym, że mają podstawić powóz około dziewiątej rano. - Zamilkł, zastanawiając się, jak sformułować następne zdanie. - Gdyby moja rodzina o mnie pytała, powiedz, że musiałem udać się na północ i wrócę w niedzielę. A gdyby pojawiły się jakieś problemy, o których, twoim zdaniem, powinienem wiedzieć, możesz wysłać wiadomość do hotelu Excelsior w Yorku, choć trudno mi sobie wyobrazić, aby zaszła taka potrzeba. Burton skinął głową, a na jego twarzy odmalowało się zdziwienie, ale Nicholas udał, że tego nie widzi. Dom De Lanceyów musiał niegdyś być imponującą rezydencją, teraz jednak popadł w ruinę, a dworskie zabudowania oraz czworaki były w takim samym żałosnym stanie. Nicka wcale to nie zdziwiło, gdyż wiedział, że po śmierci Fentona rodzina znalazła się w trudnej sytuacji. Gdy powóz zatrzymał się na podjeździe, wysiadł i podszedł do drzwi frontowych, które otworzyły się, zanim zdołał zapukać, i stanęła w nich młoda kobieta. Nie musiał pytać, bo jej uroda oraz powściągliwość, dziwnie znajome, wystarczyły mu za odpowiedź. Nie miał wątpliwości, że musi to być bardzo bliska krewna Brenny Stanhope. - Dzień dobry, chyba zgubiłem drogę do Smail's Mill - wymienił nazwę miasteczka oddalonego o kilka mil na zachód od Farnley i na poparcie swych słów wyjął z kieszeni mapę. - Jestem Nicholas

Pencarrow i jadę z Londynu. Byłbym niewymownie wdzięczny, gdyby zechciała pani wskazać mi kierunek. - Och... - Dziewczyna spłonęła rumieńcem i zawahała się, gdy nagle z głębi domu rozległ się donośny głos: - Kto to, Charlotte? Ktoś przyjechał nas odwiedzić? - Pan wybaczy. - Charlotte ukłoniła się i znikła w bocznym pokoju, by za moment wrócić, i w imieniu Daphne De Lancey zaprosić Nicholasa do środka. Daphne De Lancey, choć niemłoda, nadal była urodziwa, ale widocznie zaniedbana. Charlotte stanowiła niemal lustrzane odbicie matki, jednak Brenna była piękniejsza od nich obu. Wiszący na ścianie portret przedstawiał sześć podobnych do siebie dziewcząt oraz ich brata - piegowatego blondyna. - Witam w Farnley, panie Pencarrow - odezwała się kobieta, która musiała być matką Brenny. - Jestem Daphne De Lancey, a to moja córka Charlotte. Nicholas z uśmiechem odwrócił się do dziewczyny. - Miło mi pana poznać, sir. - Dygnęła z rezerwą, podobnie jak Brenna. Musiała to być dziedziczna cecha wszystkich kobiet w tej rodzinie, gdyż obie panie De Lancey sprawiały wrażenie osób równie niezależnych co Brenna Stanhope, a raczej Brenna De Lancey, która przyszła na świat tego samego dnia, co jej brat George, by tuż po urodzeniu zniknąć na dwanaście lat.

- Córka powiedziała mi, że pan się zgubił. - Głos Daphne przywołał Nicholasa do rzeczywistości. - Owszem, i gdyby zachciała mi pani udzielić paru wskazówek co do dalszej drogi, byłbym niezmiernie wdzięczny. Daphne wstała. - Zazwyczaj jadamy o tej porze, to znaczy, za jakieś pół godziny. Wiem, że to niespodziewane zaproszenie, w dodatku od osób obcych, byłybyśmy jednak wielce zaszczycone, gdyby pan się do nas przyłączył. Nicholas nie mógł odmówić takiej prośbie. Uśmiech, jakim obdarzył obie panie, po raz pierwszy objął również jego oczy. Pomyślał, że jeśli pokieruje odpowiednio rozmową, może się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy. Mógłby więc jeszcze tego samego dnia wyruszyć w drogę powrotną do Londynu. - Z największą przyjemnością, lady De Lancey, choć tylko na krótko, bo mam bardzo pilne sprawy do załatwienia. - Wobec tego, pospiesz się, Charlotte, i podaj panu Pencarrowowi coś do picia - zakomenderowała Daphne. Dziewczyna podskoczyła do stolika z trunkami, a kiedy się odwróciła do Nicholasa, jego wzrok powędrował ku skromnemu zestawowi alkoholi i spoczął na butelce porto. Poprosił o kieliszek tego trunku. - Mieszkają tu panie tylko we dwie? - zapytał, spoglądając na portret na ścianie.

- W tej chwili... tak - odparła Charlotte. - Moje siostry wyszły za mąż, a George, nasz brat, umarł wkrótce po tym, jak namalowano ten portret. Nasz ojciec także już nie żyje - dorzuciła i obie posmutniały. - Miały panie, wobec tego, szczęście, że majątek nie przeszedł na krewnego w linii męskiej - zauważył Nicholas. - Niektóre rodziny tracą wszystko w razie śmierci męskiego potomka - rzucił jakby od niechcenia i zobaczył, że Daphne zmieniła się na twarzy. Chwyciła kieliszek i wychyliła go jednym haustem. Charlotte spojrzała niepewnie na matkę. Widząc to, Nicholas uniósł swój kieliszek w toaście. - Za życie - powiedział powoli. Jedno zaczęte i jedno skończone, dodał w duchu. Dwójka dzieci, urodzona dokładnie tego samego dnia przez dwie kobiety. To wtedy Brenna straciła całą rodzinę. Nagle poczuł przejmujący chłód. Miał w zasięgu ręki rozwiązanie zagadki, lecz tak naprawdę nie chciał go poznać. Teraz rozumiał przyczyny lęków Brenny i jej skrytości, opiekuńczości Michaela oraz obłędu Daphne. Nie chciał jednak angażować się w te sprawy, więc aby odpędzić od siebie ponure myśli, zwrócił się do Charlotte: - Jeździ pani czasami do Londynu? - Och, prawie wcale - odparła. - Mieszka tam nasz krewny, brata mojego ojca. To sir Michael De Lancey. Może pan o nim słyszał? Nicholas wolał nie podejmować tego tematu, aby nie obudzić podejrzliwości Daphne lub nieopatrznie nie spłoszyć Michaela czy Brenny.

- To duże miasto - odparł, spoglądając na twarz fałszywego męskiego potomka na rodzinnym portrecie, na którym powinna widnieć podobizna Brenny. Droga powrotna do Londynu dłużyła mu się niemiłosiernie, gdyż całą jego energię pochłonęły próby rozwiązania zagadki Brenny De Lancey Stanhope. Gdy wreszcie wjechali do miasta, zamiast do domu, kazał się zawieźć do klubu. Klubowe salony świeciły pustkami; jednym z nielicznych gości był Francis Woodhams, hrabia Drummorne, który siedział w fotelu przy kominku, ze szklaneczką brandy w ręku, zatopiony w myślach. - O czym tak dumasz? - zagadnął go Nicholas. Przysiadł się i skinął na lokaja, aby mu przyniósł whisky. Woodhams podniósł na niego oczy. - Dosiadasz się na własne ryzyko, Nick. Ostrzegam cię, nie jestem dziś w towarzyskim nastroju. - Czy twój brat umknął z kolejną partią rodzinnej biżuterii? zapytał Nick, mając na myśli Bertranda, hazardzistę znanego ze swych ekscesów. - Nie, chodzi o Louisę. Postanowiła mnie opuścić! - Przecież dopiero co wróciliście z Paryża i z tego, co słyszałem, wycieczka była bardziej niż udana. - Też tak myślałem. Wygląda mi jednak na to, że życie eleganckiej kurtyzany już jej nie wystarcza, i zachciało jej się niezależności. - To nie takie proste - zauważył Nicholas.

- Zgadzam się z tobą. Ponoć ma przyjaciółkę z bardzo zamierzchłej przeszłości, mieszkającą we wschodniej części Londynu. Louisa twierdzi, że jest ona wzorem „niekonwencjonalnej kobiecości" i wspólnie mogłyby rządzić światem. - Opróżnił szklaneczkę. - Louisa pracująca w sierocińcu! Możesz to sobie wyobrazić? - A niech to! - Nicholas zerwał się na równe nogi. - Nie masz chyba na myśli ochronki na Beaumont Street, prowadzonej przez Brennę Stanhope? Na twarzy Francisa odmalowało się zdumienie. - Ależ tak. Jestem pewny, że wymieniła tę nazwę. - To bardzo ciekawe. Gdzie obecnie przebywa Louisa? - W domu. Mam tam z tobą zaraz jechać? - Francis stęknął i podniósł się z fotela. - Oby to było coś ważnego. - To bardzo ważne, możesz mi wierzyć - padła zagadkowa odpowiedź, po czym Nicholas ruszył do wyjścia, a Francis w ślad za nim. Droga wiodąca przez Hyde Park do Mayfair była dosyć długa, więc Brenna przystanęła w którymś momencie, aby się rozejrzeć. Było już późne popołudnie i miasto przygniatała czapa dymu. Londyn. Wspaniały i ponury, bogaty i biedny, elegancki i zaniedbany. Tutaj, w modnej dzielnicy zamieszkanej przez bogaczy, domy były większe i bardziej przestronne, stały w wypielęgnowanych ogrodach. Idąc wzdłuż Mount Street, Brenna dostrzegła z daleka Louisę czekającą cierpliwie na rogu, pod parasolem, mającym ją chronić od wilgoci.

- Brenna! - Dziewczyna podeszła do niej. - Nie widziałam cię od wieków. - Chyba tak. - Brenna pocałowała ją w policzek. - Ten pobyt w Paryżu bardzo cię zmienił. Wyglądasz prześlicznie. - Spojrzała na głęboko wycięty stanik jedwabnej sukni. Louisa uśmiechnęła się i poprawiła blond loczki, które wysunęły się spod koronkowego czepka. - Francis skompletował mi całą garderobę w Paryżu. I to też mi kupił. - Wskazała na naszyjnik ze złota i szmaragdów. - Jesteś szczęśliwa? - Staram się, choć czasami... - Błękitne oczy spochmurniały Czasami czuję, że chciałabym być panią siebie i decydować o swojej przyszłości, tak jak ty to zrobiłaś, Brenno. Ale nie mówmy o tym. Zaprosiłam cię tu dziś, bo mam dla ciebie prezent! - Dla mnie? - Tak. Ni mniej, ni więcej tylko z Paryża! Chodź ze mną, bo musisz go natychmiast przymierzyć. Francis dopiero co wyszedł i wróci najwcześniej jutro, więc mam cały dom tylko dla siebie. Brenna cofnęła się niezdecydowana. Zazwyczaj spotykały się w jakimś ustronnym miejscu i rzadko rozmawiały o wspólnej przeszłości. Louisa, zadbana teraz i wystrojona, nie chciała wspominać dawnych lat, a i Brenna nie miała najmniejszej ochoty wracać myślami do tamtych czasów. Ten obopólny pakt milczenia pozwalał im ocalić godność.

- Nie jestem pewna... - zaczęła Brenna, szukając w myślach wymówki, ale na widok zawiedzionej miny Louisy uległa - Niech będzie, ale na krótko. - To nie potrwa długo. Louisa ujęła przyjaciółkę pod rękę i pociągnęła w stronę eleganckiej willi otoczonej ozdobnym ogrodzeniem. Przed wejściem zatrzymała się i wyjąwszy z torebki klucz, otworzyła drzwi. Kiedy weszły do środka, owionął je zapach drogich perfum. - Szybko! Na górę! - zawołała, biegnąc po schodach pokrytych wschodnim kobiercem. - Chcę ci pokazać prezent. Brenna poszła za nią do sypialni zajmującej frontową część domu. - To twoja sypialnia? Tutaj śpisz? - zapytała ze zdumieniem, spoglądając na największe łóżko, jakie w życiu widziała. Przysunęła się do przyjaciółki i ukazując w uśmiechu dołeczki, zawołała: - Co za moralny upadek! Louisa roześmiała się i zaczęła otwierać szafy. - Poczekaj, aż zobaczysz resztę, ale nie waż się krytykować. Nie ukrywam, że to właśnie nasze ubogie dzieciństwo nauczyło mnie cieszyć się zbytkiem. Słowa te otrzeźwiły Brennę. Przeciągnęła ręką po niezliczonych jardach jedwabiów, aksamitów i tiulów. Garderoba przyjaciółki musiała liczyć co najmniej sto sukien. - Są takie piękne! Francis musi cię naprawdę kochać. Błękitne oczy Louisy zalśniły.

- O tak, i z pewnością któregoś dnia dotrze to do niego, ale na razie... - Przy końcu szafy przystanęła i wyjęła suknię wciąż owiniętą w ciemny papier dla ochrony przed światłem dziennym. - To dla ciebie. Znalazłam ją u Bussy'ego. Podobno zamówiła ją córka jakiegoś markiza, ale się po nią nie zgłosiła, więc od razu pomyślałam o tobie. Brenna zdjęła pokrowiec i zamarła z zachwytu na widok sukni balowej z purpurowego jedwabiu, z wykończonym szeroką koronką stanikiem w kształcie odwróconego trójkąta oraz suto marszczoną spódnicą. - Jaka piękna! - Naprawdę ci się podoba? - Rozpromieniona Louisa aż pisnęła z radości. - Przymierz ją. - Teraz? - Tak. - Jesteś pewna, że nikt nie przyjdzie? - Absolutnie pewna. Brenna nie potrzebowała dalszej zachęty. Zrzuciwszy granatową suknię z aksamitu, sięgnęła po cudo z czerwonego jedwabiu, a Louisa zapięła jej guziczki na plecach. Podeszła do szafy z lustrem i wspięła się na palce, aby obejrzeć dół sukni. Na koniec rozpuściła włosy i szczotką Louisy rozczesała lśniące czarne loki. - Naprawdę kupiłaś ją dla mnie? - wyszeptała, próbując podciągnąć nieco stanik, bo ciasno dopasowana góra za bardzo, jej

zdaniem, odsłaniała biust. - Jesteś pewna, że dobrze w niej wyglądam? - zapytała z powątpiewaniem. - Wyglądasz w niej wspaniale! - zapewniła ją Louisa i roześmiała się na widok rumieńca przyjaciółki. - Czas najwyższy, abyś zaczęła nosić coś innego, a nie tylko wciąż te granatowe aksamity. Mężczyźni nie są tacy, jak ci się wydaje, a starość może być samotna, jeśli się nie ma bratniej duszy. Brenna zamilkła, uwięziona pomiędzy przeszłością a przyszłością, co jej się często zdarzało w towarzystwie Louisy. Suknia z jedwabiu i koronek była niezaprzeczalnie symbolem luksusu. - Czy rzeczywiście nosi się teraz takie głębokie dekolty? zapytała po chwili. Jej znajomość mody była żadna. - Owszem, chociaż ten zostałby uznany za skromny nawet u młodej panny. Brenna po raz ostatni podciągnęła z westchnieniem stanik, wciąż odsłaniający tak wiele. - Moim zdaniem, wygląda to dosyć nieprzyzwoicie. - Nagle przyszło jej do głowy, że chciałaby mieć na tyle odwagi, aby się pokazać w tej sukni, o ile będzie mogła ją zatrzymać. - Wcale nie, choć może poczujesz się lepiej, jeśli obejrzysz się cała. Chodź ze mną na dół i pomóż mi przynieść lustro z salonu. Zazwyczaj trzymam je tutaj, ale Francis kazał naprawić zawiasy. Znajdziemy buty i kapelusz i wtedy będziesz mogła ocenić całość.

Entuzjazm Louisy okazał się tak zaraźliwy, że Brenna ochoczo się zgodziła i pięć minut później taszczyły przez hol ciężkie lustro w mahoniowych ramach. - Przechyl je bardziej w moją stronę - komenderowała Louisa - i trzymaj mocno. Może uda mi się położyć je na poręczy. Brenna wytężyła wszystkie siły i spróbowała podnieść lustro, czując, że zaczyna brakować jej tchu. - Jesteś pewna, że damy radę, Louiso? - wysapała. - Och, robiłam to już wcześniej, z pokojówką... a może z Francisem... - Louise urwała, bo niespodziewanie otworzyły się drzwi frontowe i w progu stanęło dwóch mężczyzn. Brenna z przerażeniem zobaczyła, że jednym z nich jest Nicholas Pencarrow. - Brenna... - powiedział z niedowierzaniem. Mając ręce zajęte ciężkim lustrem, nie mogła nawet podciągnąć wyżej stanika. Gdy podszedł bliżej, aby ją uwolnić od ciężaru, poczuła na sobie jego palący wzrok. Nicholas był wstrząśnięty. Brenna tutaj, w towarzystwie Louisy Greling, boso, z rozpuszczonymi włosami, w takiej sukni? Brenna z jedną z najsławniejszych londyńskich kurtyzan, prezentująca się równie wyzywająco w purpurowej jedwabnej kreacji? Już otwierał usta, aby ją o to zapytać, ale okręciła się na pięcie i popędziła na górę, czerwona ze wstydu. Suknia, która wydawała jej się uosobieniem luksusu, gdy ją mierzyła z Louisą, w oczach Nicholasa musiała być symbolem taniego blichtru.

Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, zaczęła ją z siebie ściągać. Łzy piekły ją pod powiekami, gdy usiłowała rozpiąć maleńkie guziczki. Trzęsącymi się rękami sięgnęła po granatowy aksamit, przytrzymując jednocześnie stopą pozbawione zamka drzwi. Przebrana w starą suknię, od razu poczuła się lepiej. Ręce już tak jej się nie trzęsły, kiedy zakładała pończochy i zaplatała warkocz. Wpatrując się w swoje odbicie w lustrze, zastanawiała się gorączkowo, co ma powiedzieć Nicholasowi? Jak wytłumaczyć przyjaźń z Louisą oraz swoją obecność w tym domu? Szczerość! To jedyne wyjście. Niestety, ledwie powzięła postanowienie, usłyszała pukanie i poczuła, że opuszcza ją odwaga. - Brenna? - rozległ głos Nicholasa. - Mogę wejść? Spanikowana, rzuciła się do drzwi i wypadła na korytarz, bo wolała stawić czoło jego pytaniom na schodach niż w sypialni. Nigdzie nie dostrzegła ani Louisy, ani Francisa i obleciał ją strach. Nicholas stał oparty o balustradę. Na widok przemiany, jaka zaszła w niej w ciągu kilku minut, wzrok mu złagodniał. Nie ruszając się z miejsca, czekał cierpliwie, aż Brenna na niego spojrzy i wytłumaczy mu, co się dzieje. Po dłuższej chwili wreszcie na niego popatrzyła. - To... to nie tak... jak by się mogło wydawać... - wyjąkała. - Ta suknia to prezent od Louisy, przywieziony z Paryża. Nalegała, żebym ją przymierzyła, bo nie spodziewała się tego popołudnia żadnych gości... - Urwała, aby zaczerpnąć tchu. - Wiem, że ta suknia jest bardzo frywolna i nie dla mnie, i zbyt... zbyt...

- Wydekoltowana? - podpowiedział Nicholas. - Musi pani zdawać sobie sprawę z tego, jak ucierpiałaby pani reputacja, gdyby zamiast mnie, zjawił się tu ktoś inny. Bez względu na powód, jaki panią tu sprowadził. Nicholas nigdy się nie dowie, jak świetnie rozumiała to zagrożenie i jak bliski był prawdy, postanowiła w duchu Brenna. - Z Louisą przyjaźnię się od dawna, ale dziś przyszłam tu po raz pierwszy. A ta suknia... nie mam zbyt wielu strojów, więc pomyślałam, że może nada się na bal... - Urwała, przeklinając własną głupotę, pewna, że ją wyśmieje. Nicholas jednak się nie roześmiał, bo jej wyznanie sprawiło mu przykrość. Już miał zaproponować, że sprezentuje jej bardziej odpowiednią toaletę, lecz ugryzł się w język, bo nie chciał urazić dumy Brenny. - Chodźmy - odezwał się łagodnie. - Odwiozę panią do domu. Zawahała się, zalękniona. - A ten drugi mężczyzna? - zapytała. - Wytłumaczy mu pan sytuację? Pokiwał głową, przyglądając jej się uważnie. Wewnętrzny głos nakazywał mu postępować z nią tak, jak przystało na dżentelmena. - Myślę, że powinniśmy już jechać - powiedział. Przepuścił Brennę i w milczeniu zszedł po schodach. Tak dalece sobie nie ufał, że nie chciał z nią rozmawiać, dopóki nie znajdą się na ulicy.

Brenna także milczała. Co będzie, jeśli książę rozpowie wszem i wobec, że zastał ją w kompromitującej sytuacji? Albo, co gorsza, cofnie wsparcie dla sierocińca? Kiedy wyszli na dwór, wzięła głęboki oddech i zaczęła: - Milordzie, zdaję sobie sprawę z tego, że zachowałam się dziś niewybaczalnie, a suknia... - Wyglądała pani pięknie! - przerwał jej ostrym tonem, a gdy Brenna obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem, zmitygował się i dodał: - Thompson zawiezie panią do Greerton, panno Stanhope. - Otworzył jej drzwi powozu, po czym się cofnął. - Zobaczymy się na balu. Nicholas dał stangretowi znak, by ruszał, po czym się odwrócił i wszedł do domu Louisy. Brenna zdrętwiała ze strachu, bo wiedziała, po co tam wracał. Czy przyjaciółka będzie na tyle rozsądna, aby nie odpowiadać na jego pytania? Pozostawało jej tylko mieć nadzieję, że tak.

Rozdział szósty Brenna ani się obejrzała, kiedy nadszedł dwudziesty szósty listopada. Tego wieczoru miał się odbyć bal, którego tak się obawiała, jednocześnie nie mogąc się go doczekać. Krążąc po pokoju, po raz kolejny czyniła sobie wyrzuty, że nie odmówiła Nicholasowi, kiedy nadarzyła się sposobność. Ostatni tydzień, nerwowy i dosyć męczący, minął pod znakiem szycia sukni - a raczej jej przeróbki. Jako osoba unikająca londyńskiej socjety, Brenna nie przywiązywała większej wagi do mody. Tym

razem jednak uległa naciskom stryja, który twierdził, że granatowy aksamit zdecydowanie nie nadaje się na taką okazję. Ostrzegał ją również, że jeśli wystąpi tak ubrana, zwróci na siebie powszechną uwagę, czego przecież chce uniknąć. Tak więc, w ostatecznym rezultacie, wybór padł na kremową suknię jego matki. Przyniesiono ją ze strychu i Brenna musiała ją na siebie włożyć. Była to kreacja z innej epoki, w stylu empire, z wysokim stanem, zdobiona aplikacjami z koronek i atłasu. Poza lekkim rozdarciem na rękawie i obrąbkiem, który trzeba było przedłużyć, leżała na niej jak ulał. W komplecie z topazowymi kolczykami po ciotce Michaela idealnie nadawała się na bal u księcia Westbourne. Popołudnie przed balem minęło na przygotowaniach będących, zdaniem Brenny, stratą czasu. Nie mogła spokojnie usiedzieć, kiedy pokojówka Polly nadawała ostateczny kształt jej fryzurze. Gdy wreszcie męcząca procedura dobiegła końca, Brenna poderwała się, wpięła w uszy kolczyki, założyła złote trzewiczki na niskim obcasie i zbiegła na dół. - Nie wiem, czy to rozsądne - zauważyła na widok ubranego we frak Michaela i leżących na stole zaproszeń. Czy Nicholas Pencarrow zajmie się nią, czy też po wydarzeniach, do których doszło w domu Louisy, ujrzy na jego twarzy wyraz potępienia? Całe szczęście, że będzie miała przy sobie stryja. Poza tym, nawet jeśli wszystko pójdzie nie tak jak należy, ona wywiąże się ze swojej części umowy, i nie będzie musiała brać

udziału w takich imprezach. Będzie to pierwsze i ostatnie zetknięcie się z londyńską socjetą, a także definitywne uwolnienie się od zobowiązań wobec Nicholasa Pencarrowa, wynikających z tego, że sponsorował jej ochronkę. Prawdę mówiąc, nie widziała go już od ponad tygodnia; nawet jego sekretarz omijał Beaumont Street. Czy to wróży dobrze, czy źle? - zastanawiała się, wracając myślami do dnia, kiedy stryj zachorował. Spodziewała się, że Nicholas osobiście dostarczy przepisane lekarstwa, za które uparł się zapłacić, więc zdziwiła się, gdy zamiast niego zjawił się służący. Następnego popołudnia doktor złożył ponowną wizytę i znów wypatrywała Nicholasa, obawiając się, że będzie chciał wymóc na niej kolejną zgodę na coś, na co nie miała najmniejszej ochoty. On jednak trzymał się z daleka. Może więc udział w balu nie okaże się tak kłopotliwy, jak się obawiała? Może Nicholas znalazł stosowniejszy obiekt zainteresowań i wreszcie potraktował pomoc, jakiej mu udzieliła w Worsley tak, jak go o to od początku prosiła. Wsiadając do powozu, pomyślała, że może jednak poniosła ją fantazja, kiedy sobie wyobrażała, że coś między nimi zaiskrzyło. Nicholas dostrzeże wreszcie jej przeciętność, i to już będzie koniec całej historii. Pół godziny później powóz skręcił na podjazd oświetlony dziesiątkami lampionów i pochodni, otoczony szpalerem służących w eleganckich liberiach. Brenna przybliżyła się do okna, żeby lepiej widzieć.

Wszystkie drzwi prowadzące na balkony udekorowano lampkami, a przy głównym wejściu, pod kolumnami, stali lokaje w czarnych frakach. Eskortowali oni nowo przybyłych gości po schodach i wprowadzali do wnętrza domu. Brenna rozpoznała lorda Palmerstona1, polityka ze stronnictwa torysów, oraz lorda Tennysona2, wybitnego poetę. Gdy drzwi powozu się otworzyły, dobiegła jej uszu muzyka, skoczne tony Straussa. Poczuła zapach gardenii. Gardenie w listopadzie? Nicholas Pencarrow musiał je specjalnie zamówić. Na jeden jego gest świadczący o niezmiernym bogactwie wyhodowano w szklarniach, u progu zimy, setki letnich kwiatów. Spojrzała na stryja, po czym oboje wysiedli i po wejściu do domu ustawili się na końcu formującej się w holu kolejki. Na jej początku dostrzegła Nicholasa Pencarrowa witającego przybyłych gości. Gardło ścisnęło jej się ze zdenerwowania i nie śmiała nawet spojrzeć na stojące przed nią towarzystwo. Znalazła się bowiem na widoku publicznym, tak jak się tego obawiała, i nawet uśmiech, który rozjaśnił oczy Nicholasa na jej widok, nie rozładował napięcia, jakie odczuwała. 1

Lord Palmerston (1784-1865) - wybitny angielski polityk,

premier i wielokrotny minister (przyp. tłum.). 2

Alfred

Tennyson

(1804-1892)

- największy ang.

poeta

postromantyzmu wiktoriańskiego, uhonorowany tytułem „Poety Laureata" (przyp. tłum.).

Nicholas zobaczył Brennę przypadkiem, kiedy na moment oderwał wzrok od kolejnego gościa. Ubrana w suknię z innej epoki, wyglądała, jakby przekroczyła granice czasu i przybyła na jego bal prosto z roku 1820. Nigdy jeszcze nie prezentowała się tak pięknie. Topazowe kolczyki rzucały błyski w kolorze jej oczu, a włosy opadały na ramiona kaskadą hebanowych loków. Ogromnie różniła się od innych obecnych na balu kobiet, w porównaniu z nią przesadnie wystrojonych lub zbyt obnażonych. - Dobry wieczór - przywitała się krótko, nieomal wyrywając dłoń z jego uścisku i marszcząc brwi, gdy pociągnął ją w stronę wiekowej damy, która tuż obok także witała gości. - Babciu, to Brenna Stanhope i jej stryj, sir Michael De Lancey. Brenno, to moja babcia, wdowa po księciu Westbournie. Na dźwięk nazwiska Stanhope księżna wdowa popatrzyła na przedstawionych jej gości, po czym się uśmiechnęła, i Brenna odetchnęła z ulgą. - Nick, jesteś równie niedbały jak twój brat, bo żaden z was nawet słówkiem nie wspomniał, jaką pięknością jest panna Stanhope. Nicholas przełknął odpowiedź, którą miał na końcu języka, i posłał babce ostrzegawcze spojrzenie. Tymczasem księżna była wyraźnie zaintrygowana panną w stroju z innej epoki, o twarzy różniącej się od kanonów współczesnej urody. Plotki, że Brenna Stanhope robiła wszystko, czego prawdziwa dama nie powinna, zdominowały całą resztę informacji na jej temat.

Była niezamężna, jej pierwszy i jedyny sezon okazał się nieudany, zajmowała się dziećmi z najuboższej części Londynu i nie miała towarzyskich koneksji. Nie powinna więc zainteresować jej wnuka. Wystarczyło tych kilka chwil, aby księżna zrozumiała, na czym polega atrakcyjność Brenny - była przeciwieństwem Nicholasa niczym ciemność w zderzeniu ze światłem i spokój naprzeciw energii. Głos Letitii Carruthers wyrwał z zadumy księżnę Elizabeth. - Beauchampowie już tu są, Nicholas, i chcieliby, abyś poznał ich synową. Nicholas powiódł wzrokiem po niekończącej się kolejce gości i puścił niechętnie rękę Brenny. - Niech to diabli! - mruknął pod nosem. Minie co najmniej godzina, zanim będzie wolny, a każda minuta była bezcenna w sytuacji, kiedy nie mieli się więcej zobaczyć. Sfrustrowany, wrócił na swoje miejsce, a Michael poprowadził Brennę w głąb domu. Kiedy przeszli do głównego salonu, Brenna z ulgą spostrzegła znajomą parę, Julię i Thomasa Cartwrightów. Pomyślała, że w grupie będą względnie bezpieczni, mimo to z każdą minutą czuła się gorzej. Spojrzała na zegarek stryja. Dopiero wpół do dziewiątej? Odniosła wrażenie, że tkwią tu od wielu godzin, a tymczasem minęło niespełna pół godziny! Wokół niej formowała się z wolna grupka młodych mężczyzn. Zaczęła więc przeczesywać wzrokiem hol w poszukiwaniu Nicholasa Pencarrowa. Jeżeli już ktoś miałby ją nękać,

niech to przynajmniej będzie on, bo to z jego winy znalazła się w takiej sytuacji. Julia Cartwright powitała ją wręcz entuzjastycznie, po czym stwierdziła: - Widzę, że masz powodzenie. Nic dziwnego, skoro wreszcie zdjęłaś te swoje ukochane granaty. Który z nich ci się podoba? Omiotła wzrokiem salon, przyglądając się młodym mężczyznom. Gdybym mogła znowu być młoda i wyglądała jak ty, zagięłabym parol na Nicholasa Pencarrowa albo jego brata Charlesa. Chociaż z tego, co słyszałam, żadnego z nich nie da się łatwo usidlić. W tym momencie wśród zgromadzonej wokół nich grupki zapanowało poruszenie. Brenna podniosła głowę i wzrok jej padł na mężczyznę niezwykłe podobnego do Nicholasa Pencarrowa. Kiedy ich oczy się spotkały, skłonił się lekko i powiedział: - Dobry wieczór, panno Stanhope. Jestem Charles Pencarrow, brat Nicholasa. Nasza babcia przysłała mnie tu z poleceniem, żeby panią do niej przyprowadzić. - Pańska babcia? - powtórzyła niepewnie, słysząc wokół siebie powtarzane szeptem nazwisko Pencarrow. - Tak. Pozwoli pani ze mną? Poprowadził ją do stolika pod ścianą, tuż obok orkiestry grającej jakąś skoczną melodię, i posadziwszy ją, przywołał księżnę, która natychmiast podeszła.

- Panno Stanhope... Brenno... Mogę mówić pani po imieniu? Nicholas opowiadał mi, jak go uratowałaś, więc chciałabym ci podziękować. - Och, to był przypadek raczej niż świadoma akcja. Ja tylko rozwiązałam pani wnuka, dałam mu strzelbę i uciekłam. Prawdę mówiąc, sam się uratował. - Powiedział, że celuje pani nie lepiej niż ja - zauważyła z uśmiechem księżna. Brenna oblała się rumieńcem. - To wszystko było takie niefortunne, ale miałam ograniczone możliwości. - Ależ ja cię nie krytykuję. - Księżna ściszyła głos. - Chciałam ci tylko podziękować. - Szare oczy spotkały się na moment z fiołkowymi, po czym księżna przeszła na lżejsze tematy. - Dobrze się bawisz, moja droga? Widzę, że zebrało się spore grono wielbicieli, z których każdy ma nadzieję z tobą zatańczyć. Ach... - Pomachała do kogoś za plecami Brenny. - Oto wreszcie mój wnuk. Bądź łaskawa zaszczycić go jednym walcem. Widząc, że to Nicholas, a nie Charles, Brenna zaczęła się wymawiać, ale księżna jej przerwała: - Nicholas, chciałabym, abyś poprosił pannę Stanhope do tańca. Brenna nie zdradza wprawdzie zbyt wielkiej ochoty, ale to nasz bal postukała wachlarzem w stolik, jakby chciała podkreślić swoje słowa i każdemu należy się przynajmniej jeden taniec. To moje życzenie dodała ciszej - więc proszę mi nie odmawiać.

Brenna spojrzała na Nicholasa, błagając wzrokiem, aby ją poparł, on jednak, spełniając wolę babki, wyciągnął rękę. Cóż jej więc pozostało? Wstała i pozwoliła się poprowadzić na środek salonu. Kiedy Nicholas ją objął, poczuła falę gorąca jak wtedy, w lesie. Zmieszana, żachnęła się lekko, co Nicholas natychmiast wyczuł. - Jeżeli to dla pani niemiłe, możemy zejść z parkietu. Odwróciła wzrok i spróbowała się rozluźnić. Wolała uniknąć scen na oczach wszystkich. - Myślałam, że zawarliśmy umowę - powiedziała cicho. Żadnych tańców, sukien i tylko cztery godziny na balu. Pana słowo traci znaczenie wobec pańskich zachcianek. - Zazwyczaj bywa inaczej - odparł - ale cztery godziny to niewiele, aby panią przekonać, że nie jestem aż takim ladaco, za jakiego mnie pani uważa. - Dlaczego miałoby panu zależeć na tym, abym myślała inaczej? Bo cię pragnę, Brenno Stanhope, chcę cię całować i dotykać, pomyślał Nicholas, a głośno powiedział: - Bo chciałbym mieć w pani przyjaciółkę. Brenna zdecydowała się zmienić temat. - Co za przepiękny dom, ale z tymi gardeniami to już, moim zdaniem, lekka przesada. - Słucham? - zapytał, nie nadążając za tokiem jej myśli. - Chodziło mi o... - Zawahała się, uznając, że nie wypada krytykować. - Jest zima, a one kwitną tylko latem. - Ach... - Nicholas odetchnął. - Uważa pani, że za dużo wydałem?

- Przepraszam. To nietakt z mojej strony sugerować coś takiego. - W przyszłym roku wykreślę je z listy. A jakie kwiaty mogłaby pani mi polecić? - Jagody ostrokrzewu i gałązki dzikiej jabłoni. O tej porze roku jest ich mnóstwo i są tanie. Pasowałyby kolorem do świec, mógłby też pan zapłacić chłopom za zrywanie. Na wsi jest ludziom teraz ciężko... - Podoba mi się pani suknia - wpadł Brennie w słowo Nicholas. Jest o wiele ładniejsza niż te wszystkie, które mógłbym pani posłać, choć znacznie mniej wymyślna od tej, w jakiej zastałem panią u Louisy. - Należała do mojej babki. - Brenna puściła mimo uszu drugą część jego wypowiedzi. - Wzbudziła pani sensację. Czoło Brenny przecięła zmarszczka. - Mam nadzieję, że nie. Jej skromność rozbroiła Nicholasa. - Nie lubi pani przykuwać uwagi? - zapytał. Nagle zrozumiał, że wymuszając na niej ten taniec, popełnił błąd. Źle sobie to wszystko rozłożył w czasie, a tymczasem muzyka umilkła i dostrzegł zbliżającą się Letitię. Podeszła do niego z wyciągniętymi rękami, skutecznie anektując go do następnego tańca. Przywołał Charlesa i powiedział: - Mógłbyś odprowadzić pannę Stanhope do jej stryja i dopilnować, aby nikt jej nie niepokoił? Ona nie ma ochoty tańczyć. - Przecież dopiero co z tobą tańczyła.

- To co innego - odburknął Nicholas i odszedł. Charles odprowadził Brennę do sir Michaela i został z nimi, zakładając, że jego obecność odstraszy potencjalnych tancerzy. Początkowo ta metoda okazała się skuteczna. Niestety, wkrótce znaleźli się w centrum uwagi, bo wszyscy chcieli wiedzieć, dlaczego panna Brenna Stanhope, skończywszy tańczyć z jednym z młodych Pencarrowów, natychmiast znalazła się u boku drugiego. Dwadzieścia minut później Nicholas, któremu udało się wepchnąć Letitię w ramiona jakiegoś francuskiego hrabiego, szedł przez zatłoczone salony, rozglądając się za Brenną. Dostrzegł ją w towarzystwie Charlesa oraz sir Michaela, w pobliżu szeroko otwartych drzwi na taras. Przez moment stał i patrzył na nią z daleka, bijąc się z myślami. W końcu odrzucił wątpliwości, bo tak czy inaczej był na straconej pozycji. Podszedł do nich, biorąc od mijanego po drodze lokaja kieliszek koniaku, który wychylił jednym haustem. - Panno Stanhope, wyświadczy mi pani ten zaszczyt i zechce ze mną zatańczyć? To już ostatnia tura przed kolacją. Brenna wyczuła obecność Nicholasa, zanim do nich dołączył. Jeszcze jeden taniec! Oznaczało to dodatkowe ryzyko. Postanowiła jednak nie okazywać obawy i traktować Nicholasa jak każdego innego mężczyznę, z którym łączą ją jakieś sprawy. To prawda, że złamał warunki umowy, zmuszając ją do dwóch tańców, ale czy aż tak wiele przez to straciła?

Nicholas tymczasem dał znak muzykom, aby zagrali ostatniego walca, i nie pytając o pozwolenie, przyciągnął Brennę do siebie. - Nie walcz ze mną, księżniczko. Rozbrojona, wtuliła się w jego objęcia. Tylko na ten jeden taniec, tylko raz w życiu niech będę taka jak inne kobiety, pomyślała. Chcę poczuć i poznać dotyk mężczyzny, który mnie pragnie. Zaczęli wirować w rytm muzyki, pośród tłumu rozmazanych twarzy, a wszystko to miało trwać tylko przez jeden taniec. Kiedy umilkły tony walca, obowiązki pana domu wezwały Nicholasa na specjalnie wzniesione podwyższenie, a Brenna została sama wśród innych gości, lecz tym razem ich ciekawość przestała ją obchodzić. Widziała, jak Nicholas szuka jej wzrokiem, ale nie starała się znaleźć w polu jego widzenia. Taniec ich dobiegł końca i odtąd będzie już dla niej tylko wspomnieniem. Myśl ta wcale jej nie zasmuciła, przeciwnie, bo zawsze będzie pamiętała rozjarzony wzrok Nicholasa. Usłyszała, jak stojąc na podwyższeniu, dziękuje gościom za przybycie i zaprasza ich do suto zastawionych stołów. Pojawiły się zastępy lokajów, niosących półmiski gorących dań. Sir Michael, który wrócił do Brenny, zasugerował, że powinni wziąć udział w kolacji, więc po napełnieniu talerzy przenieśli się w bardziej spokojne miejsce, pod oknem, gdzie dołączyli do nich Thomas i Julia Cartwrightowie. - Szukaliśmy was wszędzie.

Julia spojrzała znacząco na Brennę, dając jej do zrozumienia, że widziała jej taniec z Nicholasem Pencarrowem i nie zazna spokoju, dopóki nie pozna szczegółów. Brennie ulżyło, gdy sir Michael wyjaśnił: - Nicholas Pencarrow jest jednym ze sponsorów naszej ochronki na Beaumont Street. - Myślałam, że będę mogła opowiedzieć przyjaciołom bardziej romantyczną historyjkę. Chociaż, jak słyszałam, jeszcze przed latem Nicholas Pencarrow ma poślubić Letitię Carruthers. Brenna nie zamierzała angażować się w dyskusję o życiu miłosnym Nicholasa, a jednak bezwiednie omiotła wzrokiem salon. Zauważyła Nicholasa stojącego przy fortepianie i zatrzymała na nim spojrzenie. W jednej chwili opuścił towarzystwo, podszedł do niej i przeprosiwszy zaskoczonego sir Michaela, ujął ją pod rękę i wyprowadził do sąsiedniego pokoju. A tam, zatrzasnąwszy drzwi, przysiadł na brzegu biurka i powiedział: - Brenno, musimy porozmawiać. Czy zna pani człowieka, który się nazywa Redmund Osborne? - Nie i nie rozumiem, czemu pan pyta... - Ja też nie rozumiem - odparł, biorąc ją w objęcia. Przyciągnął ją do siebie i zawładnął jej ustami. Było to całkiem nowe, szokujące doświadczenie. Odsunęli się od siebie, gdy za drzwiami rozległy się podniesione głosy. Brenna grzbietem dłoni otarła usta, jakby chciała zetrzeć ślady pocałunku.

- To nie powinno było się wydarzyć. Czy wyglądam na kobietę łatwą? - Zrobiła krok w stronę drzwi. - Brenno, pragnę pani. Trudno powiedzieć, kogo te słowa bardziej zdumiały: ją czy jego. - Pan mnie pragnie? - Odwróciła się do Nicholasa. - W jakim celu? - zapytała, patrząc mu w oczy. Była inna niż reszta kobiet; inteligentna, poważna, jej niewinność go podniecała. Poczuł, że kapituluje w obliczu tej kombinacji. - Pragnę panią za żonę - oznajmił, mając w pamięci przepowiednię ojca, że on także ożeni się z miłości, ale będzie tego żałował. - Pragnie pan mnie za żonę? - powtórzyła ze zdumieniem. - Czy w ten sposób bogacze zdobywają kochanki? Pod pozorem konwenansu, który ma uwolnić ich od poczucia winy? - Tak. - Odsunął się od biurka i stanął przed Brenną. Musiała zadrzeć głowę, aby spojrzeć mu w oczy, które miały teraz złocisty odcień. - Niech pani za mnie wyjdzie. - Nie. - Dlaczego nie? - Nigdy nie wyjdę za mąż! - A mogę spytać dlaczego? - Nie. Brenna nie mogła uwierzyć, że Nicholas na serio poprosił ją o rękę. Po pierwsze, nic o niej nie wiedział, a po drugie, nie wspomniał ani słowem o miłości.

- Wiele obecnych na balu kobiet marzy o tym, aby wyjść za mąż za Nicholasa Pencarrowa. Dlatego proponuję, aby pan wrócił do salonu i poszukał sobie tej najodpowiedniejszej. A wybór, śmiem dodać, jest oszałamiający. - Czy chodzi o pocałunek? - zażartował. - Zazwyczaj wywierał wręcz odwrotny skutek. Puściła mimo uszu tę uwagę i ciągnęła: - Letitia Carruthers to właściwa kobieta dla pana i w przeciwieństwie do mnie, zna zasady tej gry. Jest pan księciem Westbourne. Tytuł daje panu prawo ustalania reguł. - Skąd u pani przekonanie, że to gra? Czy byłem kiedyś wobec pani nieszczery? Albo postąpiłem nie fair? - Nicholas odwrócił się do kominka. - Co takiego powiedziałem, że nie traktuje mnie pani poważnie? - Nagle go olśniło. - W pocałunku nie ma nic złego, Brenno. Tylko radość, a w naszym wypadku miłość. To żaden wstyd. Wstyd... To jedno słowo przyćmiło pozostałe. Nagle cofnęła się w czasie o trzynaście lat i znalazła się w tej ruderze w Yorku. Poczuła, że to ponad jej siły, i wybiegła z pokoju. Nicholas stał oparty o framugę, patrząc w ślad za Brenną. Gdzie podział się słynny spokój panny Stanhope? Gdzie dystans, który wykluczał rozmowę na prywatne tematy? Brenna znalazła pokój przeznaczony na odpoczynek pań. Z lustra spojrzała na nią blada twarz o wystraszonych oczach. W głowie miała kompletny mętlik. Jak do tego doszło? Co takiego zrobiła, aby sprowokować księcia Wetsbourne'a?

Co to za człowiek, który w jednym zdaniu prosi o rękę, aby w następnym obrócić oświadczyny w żart? I ten pocałunek! Wzięła głęboki oddech, aby się uspokoić, i ruszyła na poszukiwanie stryja. Kiedy wychodzili, jakiś starszy mężczyzna w tym samym momencie poprosił służącego o podanie płaszcza. Zauważył Brennę i jego oczach pojawił się błysk rozpoznania. Co za nazwisko wymienił Nicholas? Redmund Osborne? Nagle nieznajomy wymówił jej imię. W powozie panowało milczenie. Brenna była przygnębiona, a Michael zły. Stało się to, czego najbardziej się obawiali, i żadne słowa nie umniejszą świadomości zagrożenia. Brenna zdecydowała się zagadnąć z innej beczki: - Nicholas Pencarrow poprosił mnie o rękę. - Co takiego?! - Poprosił mnie, żebym została jego żoną. - Co odpowiedziałaś? - To, co musiałam. - Odmówiłaś, niczego nie wyjaśniając? - Tak. W tym momencie podjechali pod dom, lecz sir Michael nie wysiadł, tylko kazał Dumasowi wprowadzić do środka Brennę. - Chyba nigdzie się nie wybierasz o tej porze, stryju? - zapytała zdumiona. - Zobaczymy się jutro. Takie zachowanie było niepodobne do sir Michaela, więc Brenna spytała:

- A gdzie się udajesz? - Do Cartwrightów. Zaprosili mnie. Brenna żachnęła się. Jak stryj może zostawić ją i jakby nic się nie stało, pojechać do przyjaciół? Poczuła się zdradzona, lecz nic więcej nie powiedziała i pozwoliła, aby Dumas pomógł jej wysiąść i wprowadził do domu.

Rozdział siódmy Ledwie na horyzoncie pojawiły się pierwsze promienie słońca, w parku zaczął się jakiś ruch. Na jednym końcu polany ustawił się Michael De Lancey, któremu sekundował jego przyjaciel, Thomas Cartwright, obaj we frakach. Na drugim stał Redmund Osborne, także we fraku, w towarzystwie jakiegoś mężczyzny. - Jesteś gotowy, Michaelu? - upewnił się Thomas. - Człowieku, minęły lata, odkąd strzelałeś z pistoletu, prawda? - Prawda. W szabli byłem lepszy. - Dotyk zimnej stali przypomniał Michaelowi dawne czasy. Brian Cray. Yorkshire. Dzień, w którym wreszcie, po łzawych i spóźnionych wyznaniach Daphne, która zamieniła córkę na męskiego spadkobiercę, odnalazł swoją bratanicę. Ścisnął mocniej pistolet, nakazując sobie spokój. Zabił Briana Craya za krzywdę wyrządzoną Brennie. I oto znalazł się przed nim kolejny nikczemnik: Redmund Osborne. Wprawdzie postarzały i roztyty, lecz nadal groźny, gdyż mógł ujawnić przeszłość Brenny.

Sędzia stanął między adwersarzami i pomachał chustką. Na ten znak obaj mężczyźni, odwróceni do siebie plecami, zrobili po dwadzieścia kroków w przód. Przy ostatnim Michael szybko się odwrócił i wystrzelił, ale kula ze świstem ominęła cel. Z triumfującą miną Osborne uniósł pistolet i wycelował w pierś przeciwnika. Trafił w prawe ramię i Michael De Lancey osunął się na ziemię. Nagle, wbrew wszelkim regułom, Osborne podszedł do leżącego. Gdy mierzył do niego, aby dokończyć dzieła, z tyłu huknął wystrzał i Osborne runął jak długi na ziemię. To wściekły książę Westbourne zapobiegł zabójstwu. - Niech cię diabli, De Lancey! - zawołał Nicholas. - Julia Cartwright przysłała mi wiadomość, że tu jesteście. Nie wiesz, że pojedynki są zakazane? Michael podniósł się z trudem i pozwolił, aby sprowadzony przez Nicholasa chirurg opatrzył mu ramię. Był tak zaszokowany, że nie mógł wykrztusić słowa. Widząc to, Nicholas wziął sprawy w swoje ręce. - Zanieś go do mojego powozu, Thompson. Przywieziemy naszego bohatera do mnie i doprowadzimy do porządku, zanim odeślemy go do domu. Cartwright, dopilnuj, żeby ciało Osbornea zniknęło, zanim ktoś się tu pojawi i je zobaczy. A ty - zwrócił się do jego sekundanta - jeżeli piśniesz choć słówko, będziesz następny! Zrozumiano? Mężczyzna skinął głową i momentalnie się ulotnił, nie życząc sobie być wmieszanym w tę sprawę.

Nicholas przywołał stangreta i polecił mu, aby pomógł lordowi Cartwrightowi. Robertson pokiwał głową i przeciągnął zwłoki do czekającego nieco dalej powozu Cartwrighta. Nicholas zatarł ślady krwi na trawie, a potem skierował się w stronę swojego powozu stojącego po przeciwnej stronie ulicy. Michael dołączył do niego, kiedy Clive Weston-Tyler zabandażował mu ranę. - To wszystko, co mogłem zrobić w tych warunkach - powiedział lekarz. - Pojadę za wami do Pencarrow House i tam dokończę. Nicholas z roztargnieniem skinął głową. Śmierć człowieka, nawet takiego łotra jak Osborne, zaciążyła na jego sumieniu. Odkorkował srebrną piersiówkę, pociągnął długi łyk, po czym podał ją Michaelowi. - Niech się pan napije. Nie zaszkodzi - zaproponował. Michael upił whisky. - Powie mi pan dlaczego? - ponownie odezwał się Nicholas. - Nie mogę wyjawić przyczyn pojedynku, bo nie chcę zawieść pokładanego we mnie zaufania. Natomiast miałbym prośbę. Czy mógłby książę zabrać moją bratanicę do Airelies, oczywiście z przyzwoitką, i pomóc jej w nadzorowaniu pakowania? Ja wiem, że to z mojej strony śmiałość, bo prawie się nie znamy, ale po tym wszystkim, co się stało, wolałbym, aby miała przy sobie dżentelmena, w razie gdyby wynikły kłopoty. A ja z moją ręką... Nicholasowi zaświeciły się oczy. Zgodnie z umową zawartą pomiędzy nim a Brenną spotkanie na balu miało być ostatnim. W tej sytuacji prośba sir Michaela była mu jak najbardziej na rękę.

Choć nie będą z Brenną sami, na pewno uda mu się zamienić z nią kilka zdań na osobności. Chciał usłyszeć historię jej dotychczasowego życia. Trzeba będzie zrobić wszystko, aby odzyskać jej zaufanie. Brenna obudziła się z łomoczącym sercem i twarzą zalaną łzami. Powiodła wzrokiem po znajomych ścianach pokoju w Greerton i panika ustąpiła. Od lat nie męczyły jej nocne koszmary. Spojrzała na zegar na kominku. Wskazywał wpół do szóstej. Wstała i narzuciwszy szlafrok, zeszła do kuchni, gdzie ku swemu zdumieniu zastała Dumasa. - Co się stało? - zapytała, widząc jego zabrudzoną kurtkę i mokre buty. - Byłeś na dworze? A gdzie mój stryj? Wyraźnie zmieszany Dumas przestąpił z nogi na nogę. - Powiedział, że wróci po siódmej. - Po siódmej? - Czoło Brenny przecięła głęboka zmarszczka. Rano? Zostawiłeś sir Michaela u Cartwrightów na całą noc? Dlaczego? Czy źle się poczuł? - Pan kazał mi przyjechać po siebie o siódmej - odrzekł lokaj, nie odpowiadając na pytania Brenny. - Wobec tego, poczekam tu na jego powrót - zdecydowała, przekonana, że Dumas coś przed nią ukrywa. Zegar w holu wybił szóstą i na niebie pojawiło się blade słońce. Dobrze przynajmniej, że nadszedł świt, pomyślała Brenna. Stryj niedługo wróci. Dwie godziny później Brenna nerwowo krążyła po bawialni, co i rusz spoglądając w okno, coraz bardziej niepokojąc się o stryja. W

pewnym momencie zobaczyła, że przed domem zatrzymuje się powóz i wysiada z niego ten, na którego tak niecierpliwie czekała, w towarzystwie księcia Westbourne'a. Pobiegła do frontowych drzwi i nie zwracając uwagi na to, że wciąż ma na sobie szlafrok, otworzyła je szeroko. - Dzień dobry, wasza książęca mość - powitała Nicholasa, nie patrząc mu w oczy, po czym zwróciła się do stryja: - Masz rękę na temblaku. Na miłość boską, co się stało?! Ujęła Michaela pod zdrowe ramię i wprowadziła go do domu, po czym posadziła w fotelu przed kominkiem. Nicholasowi pozostało tylko zamknąć drzwi i pójść za nimi do bawialni. - Dobrze mu zrobi szklaneczka brandy. To rana postrzałowa. - O mój Boże, stryj bił się z księciem Westbourne’em? - wyrwało się Brennie, zanim zdążyła ugryźć się w język. - Owszem, biliśmy się, ale nie ze sobą - wyjaśnił spokojnie Nicholas. - Byliśmy obaj po tej samej stronie. Brenna odetchnęła z ulgą. - A kto był waszym przeciwnikiem? - Redmund Osborne - odparł sir Michael. - Nicholas go zastrzelił. Brennie zakręciło się w głowie. Zrobiła kilka chwiejnych kroków i osunęła się na krzesło. - Nie żyje? Stryj jest tego pewny? Nicholas spojrzał na nią uważnie. Jeszcze więcej tajemnic? Więcej strachów? Najwyraźniej świat panny Stanhope był zaludniony złymi duchami.

W odpowiedzi na jego pytające spojrzenie odwróciła wzrok, próbując stłumić w sobie uczucie radości. Oto los daje jej drugą szansę, aby zacząć wszystko od nowa w momencie, kiedy zupełnie się tego nie spodziewała. Przeciwnie, oczekiwała poważnych kłopotów. W ciszy, jaka zapadła, rozległ się głos sir Michaela: - Chcę, abyś pojechała z księciem do Airelies, aby nadzorować pakowanie. W tym stanie nie mogę podróżować, a Nicholas powiedział, że mnie zastąpi. Oczywiście będzie wam towarzyszyć ciotka Elsie w charakterze przyzwoitki. - Nigdzie się nie wybiorę, ponieważ... - Owszem, pojedziesz - przerwał jej sir Michael, zanim zdążyła powiedzieć za dużo. - Takie jest moje życzenie i nie chcę więcej słyszeć na ten temat. Stanowczy ton był tak nietypowy dla stryja, że nagle z Brenny uszedł gniew. Zamilkła ze wzrokiem wbitym w podłogę. Nicholas uznał, że powinien odejść, zanim ustalenia zostaną zmienione. Miał pretensje do Michaela za jego obcesowość, ale cieszyła go możliwość obcowania z Brenną. - Panno Stanhope - zwrócił się do niej, aby się pożegnać, ale ona nawet nie podniosła głowy, tylko niewyraźnie coś mruknęła. Kiedy turkot powozu ucichł, Brenna poderwała się z krzesła. - Nie pojadę z nim, stryj nie zmusi mnie do tego. To pomysł ze wszech miar oburzający. Mam dwadzieścia cztery lata i nie muszę słuchać ani stryja, ani Nicholasa Pencarrowa, ani nikogo innego!

- On mi ocalił życie. - Tym jednym zdaniem sir Michael uśmierzył gniew bratanicy. - Zastrzelił Osborne'a, kiedy ten, wbrew wszelkim zasadom, mierzył do mnie, gdy ranny osunąłem się na ziemię. Byłby mnie zabił, gdyby nie książę. Kiedy zapytał o przyczyny pojedynku, musiałem odmówić odpowiedzi. Nie, nie odwracaj się, Brenno... - Chwycił ją za rękę. - Twoje lęki to moja wina. Nie powinienem był trzymać cię pod kloszem przez tyle lat. Nie możemy żyć w ciągłym strachu przed różnymi Redmundami Osborne'ami. Na tym świecie żyje wielu dobrych ludzi, a Nicholas Pencarrow jest jednym z nich i zasługuje na to, aby go wysłuchać. - Miałabym słuchać jego argumentów? - Spojrzała mu w twarz, aby się upewnić, że mówi poważnie. - Na balu zaciągnął mnie do osobnego pokoju i pocałował. - I to wszystko? - zapytał sir Michael. - Czy cię puścił, kiedy sobie tego zażyczyłaś? Skinęła głową, a on odetchnął z ulgą. - Tak postępują dżentelmeni. Do pocałunku powinno dojść za obopólną zgodą; można dawać, a zarazem brać. - To powiedziawszy, sir Michael wyszedł z pokoju, odmawiając tym samym udziału w ewentualnej dyskusji i pozostawiając Brennę z uczuciem zawodu.

Rozdział ósmy Brenna spakowała ostatnie kawałki chleba i sera do wiklinowego koszyka, dorzuciła kilka pomarańczy oraz butelkę wina, po czym zamknęła przykrywkę. Ledwie skończyła, rozległ się dźwięk kołatki.

Sir Michael otworzył drzwi i ujrzała księcia Westbourne' a. Tego dnia ubrany był na brązowo: w tweedowy żakiet, dopasowane bryczesy i wysokie, wypolerowane buty. Na szyi zawiązał miękki fontaź. Sądząc po jego stroju, był przygotowany na to, aby jej pomóc w niektórych pracach. Wizja przesuwającego i sortującego meble księcia wywołała mimowolny uśmiech na twarzy Brenny. - Panno Stanhope. - Nicholas skłonił głowę i wskazał na karetę Pencarrowów, na której drzwiach figurował złoty herb. Wsiadając, czuła się, jakby przekroczyła jakąś niewidzialną granicę bezpieczeństwa. Uczucie zagrożenia pogłębiło się, kiedy książę znalazł się we wnętrzu powozu. Siedziała naprzeciw niego, z rękami przyciśniętymi do boków, zła, że została zmuszona do podróży w towarzystwie Nicholasa. Nie spuszczał z niej wzroku. - Życzy pani sobie pled? - zapytał uprzejmie. Brenna pokręciła przecząco głową i nadal milczała z obrażoną miną. Nicholas się tym nie przejął. Pomyślał, że bez względu na to, co się wydarzy w ciągu następnych kilku godzin, Brennie nie uda się wymigać od jego towarzystwa. Nie będzie Letitii, domagającej się jego uwagi, nie będzie gości, których trzeba przywitać czy pożegnać... Postanowił przerwać milczenie. - Moja wiejska rezydencja, Pencarris, jest oddalona o mniej więcej półtorej godziny od drogi, którą pojedziemy na południe. Czy zgodzi się pani na to, żebyśmy tam wstąpili? Chciałbym zabrać pewne

dokumenty. Pani ciotka wyruszy dopiero za trzy godziny, więc na pewno zdążymy przed nią do Airelies. Brenna skinęła głową, ale mina jej się wydłużyła. Czy w wiejskiej rezydencji Nicholasa zastaną członków jego rodziny? Jego babkę? A może brata? Mogliby opacznie zrozumieć ich Sam na sam. Z westchnieniem pomyślała, że niewiele mogła zrobić, aby uniknąć proponowanego objazdu. Po prawie siedemdziesięciu minutach wymuszonej rozmowy oczom Brenny ukazał się Pencarris. Wyłaniający się spomiędzy drzew zamek wyglądał jak żywcem przeniesiony z czasów króla Artura. Kiedy podjechali bliżej, ołowiane szybki w oknach wież rozjarzyły się na ich powitanie. - Jaki piękny zamek! - szczerze się zachwyciła. - Często pan tu przyjeżdża, milordzie? - Tak często, jak to tylko możliwe. Tutaj się wychowałem. Przejechali przez bramę, ale musiało minąć jeszcze piętnaście minut, zanim się zatrzymali przed głównym wejściem. Brenna spodziewała się szpaleru służby, tymczasem ku jej zdumieniu nikt się nie pojawił. Nicholas pomógł jej wysiąść, po czym kazał stangretowi odprowadzić karetę do wozowni. - To najmniej zaludniona z moich rezydencji. Przyjeżdżam tu w poszukiwaniu spokoju - wyjaśnił. - Kiedy zobaczyłam Pencarris, pomyślałam, że wygląda jak zamek króla Artura.

- Jako dziecko marzyłem, aby się przenieść w tamte czasy. Udawaliśmy z bratem rycerzy Okrągłego Stołu, i potajemnie wykradaliśmy ojcu ze zbrojowni miecze. Proszę spojrzeć na ten pawilon. Nicholas wskazał na staw i murowaną altanę zasłoniętą olbrzymim bezlistnym krzewem. - Wyobrażaliśmy sobie, że to jest Pencarris, i broniliśmy go przed siłami zła. A jak pani umilała sobie dzieciństwo w Airelies? - zapytał i zdziwiony dostrzegł, że posmutniała. Brenna chciała odpowiedzieć, ale w porę ugryzła się w język. Uroda tego miejsca sprawiła, że na moment się zapomniała. Z żalem i rozgoryczeniem wyobraziła sobie, jak mogło beztrosko upłynąć jej dzieciństwo. Niestety, tak się nie stało. Pozbawiono ją wszelkich praw, i to tuż po urodzeniu. - Nie miałam czasu na zabawę. Musiałam rozwiązywać realne problemy - odparła z goryczą. - Może chciałaby pani o tym porozmawiać? Zamiast odpowiedzieć, Brenna się rozpłakała. Zła na siebie za własną słabość, okręciła się na pięcie. W pobliżu stawu dostrzegła pawilon, a przed nim ławki, i tam się schroniła. Zaniepokojony niespodziewanym wybuchem, Nicholas ruszył śladem Brenny. Gdy dotarł na miejsce, przekonał się, że już nie płacze. - Panno Stanhope, gdybym miał sobie wyobrazić królową Ginewrę, wyglądałaby dokładnie jak pani.

- Heroiny takie jak Ginewra nie płakały, bo dostały od życia to, czego pragnęły. - A czego pani pragnie? - Niezależności! -

odparła

zdecydowanie Brenna,

czym

zaskoczyła Nicholasa. - Chciałabym samodzielnie, bez pomocy innych osób, zapewnić fundusze na utrzymanie ochronki. - Jako kobiecie samotnej trudno pani będzie to osiągnąć. - Słyszałam, że można zrobić dużo pieniędzy na mądrych inwestycjach, a podobno pan ma doskonałe wyczucie - stwierdziła, zastanawiając się, czy Nicholas nie poczuje się dotknięty tym, co za chwilę usłyszy. - Gdybym zainwestowała, powiedzmy tysiąc funtów, w jakiś projekt, który pan mi zarekomenduje... Rzecz jasna, wypłaciłabym panu określony procent - dorzuciła pospiesznie, widząc jego skonfundowaną minę. - Jakich dochodów mogłabym się spodziewać z takiej inwestycji? - Ryzyko miałoby być wysokie czy niskie? - zapytał. - Wysokie - odrzekła bez wahania. Nicholas wymienił sumę, która nawet po odjęciu należnych mu procentów, byłaby niemała. - Zdaje sobie pani sprawę z tego, że im większe ryzyko, tym większe prawdopodobieństwo strat? - upewnił się. Brenna skinęła głową. - Miałabym prawo wyboru, w co chcę zainwestować, prawda? Poinformowałby mnie pan o przypuszczalnych zyskach? - To normalna procedura. Takie sprawy omawia się z inwestorem.

- Nikt nie musiałby o tym wiedzieć? - Pieniądze, o których mówiła, dostała przed laty od stryja Michaela, a ponieważ były to ich ostatnie zasoby, nie chciała, żeby kredytodawcy wiedzieli o ich istnieniu. - I nie będzie żadnych podejrzanych interesów? Odwrócił się, bo coraz trudniej przychodziło mu zachować powagę. Brenna poderwała się z ławki, sądząc, że go obraziła. - Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało - powiedziała do jego pleców. - Wiem, że jest pan człowiekiem honoru. Rzecz w tym, że łatwe bogacenie się stawia mnie wobec poważnego moralnego dylematu. - Doprawdy? Dobrze, że Brenna nie może zobaczyć mojej rozbawionej miny, pomyślał Nicholas. - Przecież, aby ktoś zyskał, ktoś musi stracić - wyjaśniła. Nicholas nie zdołał dłużej powstrzymać się od śmiechu. Odwrócił się do Brenny, mówiąc: - Większość pieniędzy zainwestowałem w statki. Sprowadzam do Anglii towary ze Wschodu: przyprawy, jedwabie, herbatę i tak dalej. Zarabiam na tym, ale dobrze płacę dostawcom. - No tak, oczywiście - bąknęła zmieszana Brenna. - Dla mnie to całkiem nowa dziedzina. - Kobiety zazwyczaj nie interesują się finansami. - Najczęściej nie muszą. - Niektóre znajdują inny sposób na zapełnienie pustych kufrów.

Spojrzenie, jakim Nicholas obrzucił Brennę, w jej rozumieniu nie pozostawiało najmniejszych wątpliwości co do intencji księcia. Zgorszona tak nieprzystojną sugestią, surowo zmarszczyła brwi. - Mam na myśli małżeństwo - wyjaśnił. - Znajdują bogatego mężczyznę, rozwiązując tym samym wszystkie swoje problemy Żachnęła się, pamiętając oświadczyny Nicholasa: To niemożliwe, żeby nawiązywał do tamtej propozycji. Mimo to postanowiła jasno postawić sprawę i wytłumaczyć swoją sytuację. - Jestem starą panną z wyboru i pozycja ta mi odpowiada, gdyż daje mi swobodę, o jakiej nie mogłam nawet marzyć jako młoda dziewczyna. Zaliczyłam jeden sezon pośród sfer, dla których najważniejszy jest wygląd; gdzie nie ceni się charakteru, dobroci ani uczciwości, jeśli nie są poparte urodą. Spędziłam cztery miesiące w Londynie, przesuwana z kąta w kąt jak mebel; zagubiona wśród tłumu dziewcząt wyposażonych znacznie szczodrzej przez naturę, i znacznie bardziej chętnych, aby uczestniczyć w tej grze. Nie rozumiałam ich pragnień, nie dzieliłam ich aspiracji, nie interesowałam się osobami, o których istnieniu dowiadywałam się dopiero podczas balu. Nie oceniałam ludzi według ich pieniędzy, domów, tytułów czy koneksji. Tak było wtedy i tak jest teraz, więc pomysł zamiany kłopotów finansowych na wypchaną sakiewkę budzi, mówiąc oględnie, moją odrazę. Zamilkła, niepewna, czy powinna mówić dalej.

Nicholas ze zdumieniem wysłuchał tyrady Brenny. Czy ona naprawdę nie zdaje sobie sprawy ze swej urody oraz zalet charakteru? - Nie wszyscy oceniają bliźnich wedle tych kryteriów, jakie właśnie pani wymieniła. U niektórych słowo„debiutantka" budzi niechęć; jestem jednym z nich. - To niemożliwe - uznała Brenna, - Czy tacy jak pan nie czerpią największych korzyści z istnienia debiutantek? - Korzyści?! Niby jakich? - Przecież to wśród nich znajdujecie najodpowiedniejsze żony, prawda? - Ja takiej nie znalazłem - odparł. Nie mógł pojąć, dlaczego Brenna nie widziała siebie jako kandydatki. -Ponieważ pani ma za sobą debiut, chciałbym się dowiedzieć, za kim, pani zdaniem, powinienem się rozglądać. - Mnie się nie powiodło, więc nie jestem najodpowiedniejszą osobą do udzielania porad, ale uważam, że powinien pan wystrzegać się panien, których matki kontrolują każdy ich krok. Myślę, że te naprawdę piękne też nie są godne uwagi - dodała, a gdy zdziwiony uniósł brwi, wyjaśniła: - One tylko pielęgnują swoją urodę, zapominając o wnętrzu. - Pani zdaniem, kobieta nie może być i piękna, i mądra? Brenna zastanawiała się przez chwilę, po czym odparła: - Z mojego doświadczenia wynika, że jedno wyklucza drugie. - Znam taką, która ma obie te zalety, i to w nadmiarze.

On mówi o mnie! - pojęła Brenna. Uważa ją za piękną i mądrą! I jest jak najdalszy od żartów. Nicholas przedłożył ją nad wszystkie młode panny zaludniające każdy sezon, dając jej - choćby tylko na chwilę - pozycję tak daleką od tej, jaką zawsze zajmowała. Ogarnęło ją uniesienie i cała jej pieczołowicie kontrolowana rezerwa rozpłynęła się pod zmysłowym spojrzeniem jego zielonych oczu. - Nie mogę zrozumieć, co się z nami dzieje, ale trzeba położyć temu kres - powiedziała. - Zawsze będę panią chronił - odrzekł, delikatnie gładząc aksamitny policzek Brenny. - Przed czym? - zapytała, patrząc mu w oczy. - Przed wszystkim, co budzi pani lęk. Wzruszona, zapragnęła wtulić się w jego objęcia. Uosabiał siłę i władzę, gwarantując zarazem opiekę. Gdyby była Louisą... i miała więcej odwagi... Jednak, gdyby on się dowiedział. .. Spojrzała na niego zmieszana i zalękniona. I właśnie to kazało Nicholasowi zachować umiar. Cofnął się i wskazał na powóz: - Powinniśmy jechać, Brenno, bo na drogach jest niebezpiecznie po zmroku, i nie chciałbym, żeby noc zastała nas w podróży. Do Airelies zajechali przed zmierzchem. Brennę widok starego dworu uradował, a zarazem zasmucił, gdyż po raz ostatni przybywała tu jako pani tego domu. Sprzedaż została zaplanowana na koniec miesiąca i wtedy posiadłość przejdzie w ręce nowych właścicieli.

Kiedy przejeżdżali przez główną bramę, Brenna po raz pierwszy zobaczyła Airelies w nowym świetle: wyboisty podjazd z wystającymi korzeniami drzew, popękane dachówki i zardzewiałe rynny. - Po Pencarris wygląda to dosyć smętnie - powiedziała przepraszającym tonem. - Kiedy tu mieszkałam, uważałam, że jest to najpiękniejszy dom w całej Anglii. Nicholasa zainteresowały bardziej przyziemne problemy. - Gdyby pani była nową właścicielką i mogła robić, co się podoba, co by tu pani zmieniła? Uśmiechnęła się smutno, bo ostatnio dosyć często zadawała sobie to pytanie. -

Niewiele,

mówiąc

szczerze.

Naprawiłabym

dach

i

uporządkowała ogród. W sumie, podoba mi się tak, jak jest, ale stryj Michael mówi, że nowi właściciele przeprowadzą generalny remont. Pewnie zaczną od rozbiórki tej części. - Brenna wskazała na niską przybudówkę na końcu piętrowego dworu. - Byłby to jednak wielki błąd, bo jest to najbardziej nasłonecznione pomieszczenie w całym domu. Nawet w zimie jest tam mnóstwo światła. Trzymałam tam pianino. - Gdzie się podziało? - Sprzedaliśmy je. Mam teraz inne, w ochronce. Równie dobre dodała szybko, bo nie chciała, aby Nicholas zauważył, jak bardzo przeżyła stratę starego instrumentu.

Mimo to bez trudu ją rozszyfrował, i serce mu się ścisnęło. A ponieważ zdarzało mu się to rzadko, wiedziony instynktem samozachowawczym, postanowił zmienić temat: - A ogrody? Co chciałaby pani w nich zmienić? - Posadziłabym róże, lawendę, naparstnice i ostróżki, a tam... pokazała na rzekę - wybudowałabym pawilon widokowy i mostek nad strumieniem, prowadzący na łąkę pełną żonkili. - Niezła koncepcja - przyznał Nicholas. - Czy nie myślała pani o tym, aby się zająć projektowaniem ogrodów? - Nie, choć może powinnam. - Dlaczego? - Mogłabym zaproponować swoje usługi nowemu właścicielowi, a zarobione w ten sposób pieniądze zainwestować według pańskich wskazówek. Żartowała, on jednak potraktował serio jej słowa. - Chętnie pożyczę wam pieniądze, pani i sir Michaelowi. Wystarczy poprosić. Potrząsnęła energicznie głową, zażenowana propozycją. - Nie trzeba. Uzyskaliśmy bardzo dobrą cenę za Airelies, a reszta dóbr stryja jest zabezpieczona - zapewniła. Nie była to prawda, ale Brenna nie potrafiła wymyślić nic innego. Niepokoiły ją te wszystkie pytania. Czy Nicholas wie więcej, niż sądziła? A może rozmawiał ze stryjem? Jeżeli tak, to zorientował się, że go okłamała. Obrzuciła uważnym spojrzeniem jego twarz, próbując

coś z niej wyczytać. Gdy odpowiedział życzliwym uśmiechem, odetchnęła z ulgą i wprowadziła go do domu. Pani Fenton wyszła na powitanie, a na widok Nicholasa w jej oczach błysnęła ciekawość. - Och, to znowu pan. To pana uratowała panienka Brenna. Nicholas skinął głową. - We własnej osobie, tyle że tym razem udało mi się zdobyć zaproszenie. Obie kobiety zmieszały się lekko, po czym Brenna dokonała prezentacji: - Pani Fenton, to jest Nicholas Pencarrow. - Nie wymieniła jego tytułów, nie chcąc wprawiać poczciwej gospodyni w panikę. - Stryj doszedł do wniosku, że wobec tego, co się tu ostatnio działo, byłoby dobrze, aby mi towarzyszył jakiś... - zawahała się, próbując znaleźć stosowne słowo - opiekun. W jej słowach kryło się żartobliwe wyzwanie. W Airelies zdawała się odzyskiwać pewność siebie, której brakowało jej w Londynie. Poważna dama prowadząca ochronkę stawała się na powrót dziewczyną, która się tu wychowała. Ostatnie godziny przed kolacją poświęcili na oglądanie domu. Nicholasa interesowały nie tylko jego plany, ale i wspomnienia Brenny z dzieciństwa. W jednym z pokoi, po ciemniejszej stronie budynku, ściany obwieszono szkicami w złotych ramkach. Były to portrety Brenny: z

psami, na huśtawce, w łódce, w towarzystwie sir Michaela w ogrodzie. Nicholasa zaintrygował kompletny brak innych ludzi. - Czy przyjaźniłaś się z rówieśnikami z sąsiedztwa? - zapytał. Brenna powiodła wzrokiem po ścianie, i po raz pierwszy spojrzała na swoją samotność oczyma kogoś z zewnątrz. - Lubiłam przebywać w towarzystwie stryja, miałam też Dumasa i panią Fenton. Urządzała dla mnie pikniki, a latem, kiedy było gorąco, jadaliśmy na trawie pod drzewem. Albert, ogrodnik, woził mnie na taczkach nad brzeg stawu i groził, że mnie wrzuci do wody. Opowiadała z coraz większym zapałem, a z jej słów wyłaniał się obraz samotnej dziewczynki mieszkającej w Airelies z parą służących i stryjem, starym kawalerem. - Pamiętam, jak kiedyś zobaczyłam gromadę dzieci w sąsiednim miasteczku. Musiały być na szkolnej wycieczce - mówiła, marszcząc lekko brwi, jakby chciała sobie lepiej przypomnieć. - Mówiąc szczerze, przeraziła mnie ich energia i hałaśliwość. Z początku stryj chciał mnie oddać do prywatnej szkoły dla dziewcząt w Wickham i tak nalegał, że w końcu pojechaliśmy... - Urwała, bo mimo upływu lat wspomnienie wciąż było bolesne. - I co się stało? - Tak się rozchorowałam, że nauczycielka odwiozła mnie do domu jeszcze przed końcem dnia. Dwa kolejne miesiące spędziłam w łóżku. Byłam bardzo nerwowa. Wolałam tutejszy spokój i ład. Wskazała ręką wokoło. - Ty miałeś Pencarris i swoje zabawy, a ja Airelies. - I koszmary, chciała dodać, ale ugryzła się w język.

- To przykre, że musieliście sprzedać dom. Odwróciła się i zaczęła mówić sztucznie swobodnym tonem. - Dom jest tam, gdzie się go urządzi, a stryj się starzeje. Potrzebuje mniejszego, bardziej komfortowego mieszkania, bliżej Londynu i swoich interesów. Nagle zrobiło się jej przykro, że okłamuje Nicholasa, który niezbyt uważnie słuchał jej tłumaczeń. Znowu zaświtała jej myśl, że mógł wiedzieć więcej o sytuacji finansowej stryja, niż przypuszczała. Chcąc uniknąć dalszych pytań, odwróciła się i poprowadziła go do ogrodów na tyłach domu. - Moja babcia je zasadziła - powiedziała, wskazując na azalie i rododendrony, tworzące wielobarwne plamy na tle soczystej zieleni łąk. - Sądząc po tym, co o niej pisano, była wspaniałą kobietą. Mieszkała tu sama przez ponad pół wieku. Jej mąż zginął przed trzydziestką, a ona przeżyła dziewięćdziesiąt siedem lat, z czego sześćdziesiąt siedem we wdowieństwie, opłakując mężczyznę, który w chwili śmierci był młodszy od jej wnuków. Stryj opowiadał mi, że widział, jak co rano, przed śniadaniem, rozmawiała z portretem jego ojca; staruszka zwracająca się o poradę do podobizny ukochanego, który na portrecie zachował wieczną młodość. Uśmiechnęła się. - Długo uważałam, że to najsmutniejsza historia, jaką znam, dopóki się nie zorientowałam, że babcia miała swoją wizję mężczyzny, który jej nigdy nie opuści i nie zawiedzie.

- I nigdy nie rozgrzeje jej łóżka i nie będzie tulił podczas samotnych nocy? - zapytał, spodziewając się, że będzie zaszokowana. Tymczasem zobaczył uśmiech i dołeczki w policzkach. - Och, nie, źle mnie pan zrozumiał. Podobno ona i miejscowy pastor mieli się ku sobie. Co niedziela świętowali zakończenie tygodnia przy kolacji z winem i pieczystym, po której, jak głosiła plotka, on nie wracał do domu wcześniej niż o świcie. Nicholas się roześmiał. - Ta kobieta coraz bardziej mi się podoba. A jak ona się nazywała? - Charity De Lancey - odparła Brenna, po czym poprowadziła Nicholasa do założonych przez babkę ogrodów. Dochodziła północ, a Brenna wciąż przewracała się na łóżku i w oczekiwaniu na sen, który nie chciał nadejść, dokonywała w myślach podsumowania minionego dnia: Pencarris. Airelies. Było cudownie. Kolacja przy kominku w małej jadalni. Nawet ciotka Elsie dołączyła do nich na partyjkę kart, którą Nicholas zorganizował, aby je zabawić, a potem wśród śmiechów obie bezskutecznie próbowały go ograć. To dobrze, że pożegnanie z Airelies upływało w pogodnej atmosferze. A wszystko dzięki obecności Nicholasa. Westchnęła z zadowoleniem, gdy nagle jej uwagę przykuł jakiś ruch za drzwiami. Skrzypnęły deski podłogi - te, które nauczyła się omijać - a potem klamka w drzwiach się poruszyła. Usiadła w pościeli

przerażona; gotowa wstać, gdyby nocny gość posunął się jeszcze dalej. Po co ktoś miałby tu przychodzić, jeżeli nie po... ? - O mój Boże! - wykrzyknęła, wyskakując z łóżka na widok zamaskowanego mężczyzny, który wtargnął do pokoju i ruszył w jej stronę. - Pójdziesz ze mną, kochasiu. Nieźle nas wodziłaś za nos, ale teraz ktoś chce zamienić z tobą słówko. Ciemne oczy błysnęły przez otwory w masce. Mężczyzna chwycił ją jedną ręką za pierś, a drugą za tył nocnej koszuli. Krzyk uwiązł jej w gardle, a potem wyrwała mu się z taką siłą, że rozdarła sobie przy tym koszulę. Wypadła na korytarz i popędziła do pokoju Nicholasa. W panice, pchnęła drzwi tak mocno, że uderzyły z hukiem o framugę. Nicholas, nagle wyrwany ze snu, wyskoczył z łóżka i wtedy Brenna zobaczyła, że jest nagi, a jego skóra połyskuje złociście w świetle księżyca. Smukłe muskularne ciało znamionowało siłę. Zadrżała, kiedy przyciągnął ją do siebie. - Co się stało, księżniczko? - zapytał stłumionym głosem. - Ktoś tu jest... chciał mnie porwać. Nicholas wybiegł z pokoju, chwytając po drodze szlafrok. Usłyszała, jak wydaje polecenia swoim ludziom, a potem zniknął jej z pola widzenia, aby z posępną miną wrócić po kilku minutach. - Uciekł - powiedział. Podszedł do Brenny i osłupiał. Rozdarta do pasa koszula odsłaniała nagie plecy przecięte szramami - niewątpliwie śladami bata.

- Mój Boże! - wykrzyknął, pociągając ją do światła, żeby móc się lepiej przyjrzeć, bo nie wierzył własnym oczom. - Kto to zrobił? Kto panią skrzywdził? Odsunęła się, mówiąc: - Nie powinnam była tu przychodzić. Ruszyła ku drzwiom, przeklinając się w duchu za to, że w panice nie zauważyła podartej koszuli. Nicholas nie zamierzał jej jednak wypuścić. Pierwszy doskoczył drzwi i zamknął je na zasuwkę. - Dość sekretów - oznajmił cicho, lecz stanowczo, chwytając Brennę za nadgarstki. - Powie mi pani teraz, skąd u wypieszczonej panienki z dobrego domu takie straszne blizny. Lepiej, żeby to była prawda - dorzucił. - Nic nie powiem! - wykrzyknęła, próbując się wyrwać. Kiedy Nicholas przyciągnął ją do siebie i zamknął w ramionach, łzy popłynęły jej po policzkach. Stało się! Znienawidzi ją i zdemaskuje, i będzie nią gardził. Ogarnęła ją czarna rozpacz. Spojrzała błagalnie na Nicholasa. - Proszę, niech mnie pan puści - szepnęła. - Niech mnie diabli, ale nie mogę. Pomyślała, że jeśli niczego mu nie wyjawi, urazi go milczeniem. A jeśli wszystko mu wyzna, to go straci. Nie było dobrego wyjścia. Uświadomiła sobie, że jego przyjaźń znaczy dla niej więcej, niż gotowa do tego się przyznać. Dlatego postanowiła złamać daną sobie obietnicę i odsłonić rąbka tajemnicy.

- Urodziłam się jako Brenna De Lancey, by już w pierwszym dniu mego życia stać się Brenną Cray. Moi rodzice, Daphne i Fenton De Lanceyowie, mieli sześć córek, a ja byłam siódma... - Urwała, bo nie była w stanie mówić dalej. W ciszy rozległ się głos Nicholasa. - George De Lancey, jasny blondyn, tak różny od pani sióstr, zajmował należne ci miejsce aż do swojej śmierci. Zaś ojciec kilka miesięcy później poszedł w ślad za swoim jedynakiem, tak wielki był jego ból. A pani matkę rozpacz i wyrzuty sumienia wtrąciły w obłęd. Spojrzała na niego z lękiem. - Zbierał pan informacje na mój temat? - zapytała. Nicholas skinął głową. - Dwa tygodnie temu pojechałem do Yorku, gdzie poznałem pani matkę i siostrę Charlotte. Widziałem tam pewien ciekawy obraz. Uzmysłowił mi on pani nieobecność wśród rodziny, która powinna być twoja, ą także rodzinne podobieństwo. Wiem też, że bała się pani Redmunda Osborne’a, choć nie mam pojęcia dlaczego. - Osborne przychodził do domu uciech, który prowadzili moi przybrani rodzice. To tam się wychowałam... - Gdzie się pani wychowywała?! - zapytał Nicholas, przekonany, że się przesłyszał. - W domu uciech w Yorku - wyszeptała ze łzami w oczach. - Brenno... - powiedział drżącym głosem. - Byłaś... - To nie tak, jak myślisz. Nie byłam jak... - Urwała. Powstrzymała ją lojalność wobec Louisy, Heleny i Miriam. One nie miały wyboru. -

Pieniądze, które moja matka dała Crayom, raz czy dwa zaciążyły na ich sumieniu, a Brian Cray wiedział, jak wykorzystać swoją przewagę. Louisa, Helena, Miriam i ja mogłyśmy umrzeć albo przeżyć - i wybrałyśmy życie. - Louisa Greling? - upewnił się Nicholas. - Wybrałyście życie? Ale jakie?! - podniósł głos. Odwrócił się i zaczął walić pięścią w ścianę, rozkrwawiając sobie kostki. - Prowadziłaś ze mną grę? Wszystko to był jeden fałsz? - Nie...To nie tak - powtórzyła. - Nie tak jak mówił Redmund Osborne? Zastrzeliłem go jako kłamcę, bo ty go tak nazwałaś. Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć? A może nigdy? Gniew już ich rozdzielał, czyniąc z nich obce sobie istoty i nie pozostawiając żadnej drogi porozumienia. Próbując temu zapobiec, Brenna zaczęła mówić, z początku spokojnie, a potem z coraz większym wzburzeniem. - Czy nie ostrzegałam cię od samego początku? W Worsley, kiedy odniosłeś

mi

strzelbę,

w

Londynie,

kiedy

przyszedłeś

mi

podziękować, podczas balu. Próbowałam uchronić cię przede mną. Mówiłam ci to przez cały czas, ale ty słyszałeś tylko to, co chciałeś, podekscytowany moją tajemnicą. Wyobrażałeś sobie drobne wykroczenia, nieistotne skazy charakteru, o których nic nie wiedziałeś. Chciała, żeby sobie poszedł, ale nie skończyła jeszcze tłumaczyć mu się ze swojej przeszłości, za którą nie ponosiła winy.

- Miałam niespełna dzień, kiedy trafiłam do Crayów, i dwanaście lat, kiedy wreszcie stryj mnie odnalazł. Spędziłam dwanaście lat w miejscu, które na zawsze wyrzuciło mnie poza nawias przyzwoitego społeczeństwa, choćby wszyscy mówili, że jest inaczej. - Głos jej się załamał, podjęła po dłuższej chwili: - Zapytałeś mnie kiedyś, czego naprawdę pragnę, a ja ci odparłam, że niezależności. Bo tylko tyle mi pozostało. Nicholas... Nawet imię miał piękne. Chciała uchodzić w jego oczach za istotę silną i zmotywowaną, zmierzającą pewnym krokiem do celu, jaki sobie wyznaczyła w życiu, w którym nie mógł jej towarzyszyć. Nie chciała ani jego litości, ani żalu. Stanowiły marną przeciwwagę dla przesadnych komplementów, jakimi ją do niedawna zasypywał. Już wkrótce Nicholas odejdzie i nie wróci. Tymczasem patrzył na nią i próbował głęboko oddychać, żeby się opanować. Nic dziwnego, że odrzuciła jego oświadczyny, bo gdyby wiedział to, co mu teraz wyznała, nigdy by jej nie poprosił o rękę. Przeszłość Brenny Stanhope De Lancey raz na zawsze przekreśliła ich wspólną przyszłość. Ogarnęło go bezbrzeżne znużenie, a gniew przerodził się w poczucie niewyobrażalnej wręcz straty. Wycofując się do drzwi, zgarnął swoje ubranie. - Porozmawiamy jeszcze o tym, Brenno, kiedy będziemy w stanie sobie z tym poradzić. Wracam do Londynu. Robertson i Thompson mogą tu zostać i pilnować domu, a ja w stosownym czasie przyślę powóz po ciebie i Elsie.

Brenna nawet się nie odwróciła, tylko z zamkniętymi oczami słuchała jego oddalających się kroków. Resztę tej nocy oraz następny dzień Nicholas spędził w klubie White'a, gdzie przegrał w karty fortunę, na której mu nie zależało. Wieść o tym dotarła do Charlesa, przyjechał więc z Hertfordshire i pognał prosto do White'a. W sali unosił się zapach dymu i kwaśny odór wina. Ledwie przekroczył próg, usłyszał bełkotliwy głos Nicholasa: - Chodź, James! Jeżeli teraz nie zagrasz, ktoś inny zajmie twoje miejsce, a ja wolę przegrywać z przyjacielem. Słowom tym towarzyszył głośny rechot, a potem szurgot krzeseł, kiedy obaj mężczyźni wstali. Charles ze zdumieniem zobaczył, jak Nicholas, chwiejąc się na nogach, zamachnął się na lorda Jamesa Weatherby’ego, z którym przyjaźnił się od dwudziestu lat, a nie trafiwszy, runął na ziemię zbyt pijany, aby się podnieść. James spostrzegł Charlesa i podszedł do niego. - Dobrze, że jesteś - powiedział z ulgą. - Nie mogłem go stąd wyciągnąć, a nie odważyłem się zostawić go z ludźmi, którzy chcieliby wykorzystać jego stan. - Wyjął z kieszeni około pięćdziesięciu kwitów i wcisnął je Charlesowi do ręki. - Oto jego przegrane. Obawiam się, że jeśli będzie chciał wszystko spłacić, niewiele mu zostanie. Charles spojrzał na papiery. Jachty, domy, konie, złoto. - Dziękuję ci, James - powiedział cicho. - Pomóż mi tylko wsadzić go do powozu. Wiesz, co się stało?

- Mówił coś zdradzie. Z początku myślałem, że chodzi mu o kobietę, ale później zacząłem się zastanawiać, czy sobie tego nie wymyślił. W każdym razie, wymienił imię Brenna. Charles nigdy dotąd nie widział brata w takim stanie. Do tej pory w różnych, czasem niesprzyjających okolicznościach Nicholas potrafił zachować umiar i zimną krew. A teraz, potargany, z przekrzywionym fularem i kilkudniowym zarostem, w niczym nie przypominał jego starszego brata. - Chodź, Nick - powiedział cicho James, a potem wraz Charlesem wzięli na wpół przytomnego Nicholasa między siebie i wyprowadzili na dwór na oczach członków klubu, podekscytowanych najświeższym skandalem, którego bohaterem był sam książę Westbourne. Podróż do Hertfordshire zajęła im kilka godzin. Nicholas milczał przez całą drogę i nie chciał odpowiadać na żadne pytania brata. - Chodzi o Brennę Stanhope, prawda? - dociekał Charles. - James wspomniał, że wymieniłeś jej imię. Nicholas odpowiedział zbolałym spojrzeniem. - Masz flaszkę, Charlie? Muszę się napić. - W jego głosie wciąż brzmiała pijacka chrypka. - Myślę, że dość wypiłeś. - Nie, do cholery! - wybuchnął Nick. - Dużo mi jeszcze brakuje. Chcę o wszystkim zapomnieć. Tak strasznie jej pragnąłem, a nigdy nie będę mógł mieć. - Nie rozumiem, o co chodzi. - Charles spojrzał z troską na brata.

- Ja też nie rozumiem, i to jest w tym wszystkim najgorsze. Nikomu na niej nie zależało, oprócz stryja Michaela. A teraz Michaelowi grozi bankructwo, a ja nie mogę nic zrobić, żeby pomóc. Nie mogę. Charles słuchał cierpliwie, próbując poskładać fragmenty tej układanki w sensowną całość. - Czy ona cię kocha? - zapytał. Nicholas zamknął oczy. - Nie - wyszeptał tak cicho, że Charles musiał wytężyć słuch. - A teraz już mnie nie pokocha. - Ziściła się ojcowska klątwa, pomyślał. Przekonany o nieodwracalności tego, co się stało, zaczął gorączkowo rozważać, co mógłby zrobić. W przyszłym miesiącu na pokładzie Kristiny wybierze się do Indii. Dwanaście tygodni w tropikach to coś, czego mu teraz potrzeba, z dala od fiołkowych oczu i dylematów, z którymi nie potrafi sobie poradzić. Przeszłość Brenny Stanhope wyklucza kolejne oświadczyny. Oczywiście nadal będzie płacił na jej ochronkę, ale to wszystko. Świeże powietrze, które napłynęło przez otwarte drzwi, otrzeźwiło go, wyrywając z posępnych rozmyślań. - Jesteśmy na miejscu. - Głos Charlesa zdawał się dobiegać z daleka. - Mam ci pomóc? Nicholas spróbował wstać, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa i Charles musiał go podtrzymać. Niebo nad ich głowami było czarne; nigdzie ani gwiazdki, ani księżyca. Nick przytulił się na moment do brata, jakby szukał u niego obrony przed czymś, czego się właśnie dowiedział.

Rozdział dziewiąty Londyn - kwiecień 1862 Był piękny, słoneczny dzień. Brenna po raz kolejny sprawdziła adres na małej ozdobnej kartce, która przyszła cztery dni wcześniej. Dołączony do niej krótki list od lady Brentwood, znała już nieomal na pamięć: Czy mogłaby pani przyjść na mały lunch, który wydaję w piątek, aby porozmawiać o Beaumont Street? Nie mogę wprawdzie pani obiecać, że moi goście zechcą objąć patronatem pani ochronkę, ale ze swojej strony zobowiązuję się do wpłaty pewnych sum i bardzo proszę o wpisanie mnie na listę sponsorów. Czy można było odmówić takiej prośbie? Wysiadając z konnego omnibusu, Brenna, ubrana jak zwykle w granatowe aksamity, stwierdziła ze zdumieniem, że znikła gdzieś trema, która zwykła jej towarzyszyć przy każdym publicznym wystąpieniu. Minione cztery miesiące pomogły jej uwolnić się od strachu przed ujawnieniem przeszłości. Po odejściu Nicholasa przekonała się, że jej obawy były wyolbrzymione, gdyż nie sprawdziły się pesymistyczne przypuszczenia. Nie wycofał się żaden z darczyńców i nie dotarły do niej żadne plotki. Wręcz przeciwnie, nagle jej ochronka stała się niejako modna i niemal co dzień przychodziło zaproszenie na spotkanie, podczas którego miała opowiadać o podopiecznych. Spojrzała z uśmiechem w niebo, wystawiając twarz na promienie kwietniowego słońca. To, co stało się podczas jej ostatniego pobytu w

Airelies, zmusiło ją, aby wreszcie dojrzała w stopniu znacznie poważniejszym niż dotąd. Zakazała sobie też wszelkich dywagacji z rodzaju „co by było, gdyby", ponieważ na samą myśl o Nicholasie serce pękało jej z bólu. Stała się kobietą autentycznie niezależną, świadomą tego, kim jest i w co wierzy, i raz na zawsze przestała spoglądać z lękiem wstecz. Koszmarna przeszłość dopadła ją wprawdzie w Airelies, a jednak to przeżyła, podobnie jak dzieciństwo w Yorkshire u Crayów. Uśmiechnęła się i wzięła kilka głębszych oddechów. Czuła, że wciąż żyje, mimo iż jakaś jej cząstka obumarła wraz z odejściem Nicholasa. Tęskniła jednak za nim, i to bardzo. Zatrzymała się przed okazałym domem stojącym przy jednej z piękniejszych londyńskich ulic. Dźwięk kołatki przebił się przez odgłosy dziennej krzątaniny i już po chwili lokaj wprowadził ją do salonu, w którym siedziała spora grupa eleganckich starszych pań. Rozejrzawszy się wokół, dostrzegła w sąsiednim pokoju kilku panów pochłoniętych oglądaniem zawartości szklanej gabloty. Na widok Brenny lady Brentwood podniosła się z sofy i dała znak, aby uciszyć gwar. Brenna spojrzała na stojące najbliżej osoby, nie nadążając za nazwiskami wymienianymi przez hrabinę. Na dźwięk jednego z nich otrzeźwiała. - Książę Westbourne i jego babka, księżna wdowa. Z drugiego końca salonu spojrzały na nią oczy bardziej zielone, niż zapamiętała. Na moment zamarła, uznała jednak, że gdyby Nicholas chciał ją zdemaskować, zrobiłby to znacznie wcześniej.

Z drugiej strony, dotarły do niej wieści, że był przez cały czas w Indiach. Po namyśle doszła do wniosku, że jest bezpieczna. Przecież gdyby jej mroczna tajemnica wyszła na jaw, nie byłoby jej tutaj, a okazja była zbyt ważna, aby ją marnować na czcze domysły. Powinna zawierzyć intuicji, która podpowiadała jej, że może nadal Uczyć na dyskrecję księcia Westbourne'a. Poczekała, aż gospodyni usiądzie, a gdy w salonie zapadła cisza, patrząc na Nicholasa Pencarrowa, zaczęła mówić: - Ktoś mi kiedyś powiedział, że nikt nie jest bez szans, i nie ma takiej przyszłości, która nie dałaby się zmienić, bez względu na to, co działo się wcześniej, a ja chciałabym w to wierzyć. Rozpoznając własne słowa sprzed ponad pół roku, Nicholas uśmiechnął się lekko i pokiwał głową. Uspokojona Brenna mogła nareszcie przyjrzeć się pozostałym gościom. A potem, przez następny kwadrans, opowiadała o planach i nadziejach związanych z Beaumont Street, aby na zakończenie podziękować wszystkim obecnym za poświecony czas i wyrozumiałość. Świadomie jednak omijała wzrokiem miejsce, w którym stał Nicholas. W salonie rozległ się szmer aprobaty, a potem wszyscy zaczęli wychwalać urodę i skromność młodej założycielki ochronki. Wyraźnie przemówiła do nich wizja świata, w którym zło można zwyciężać dobrem, jak również ujmująca osobowość panny Brenny Stanhope.

Czując, że nadszedł właściwy moment, lady Brentwood podprowadziła Brennę do fortepianu i zapytała, czy zechciałaby zagrać coś dla gości, bo słyszała, że jest świetną pianistką. Nicholas nagle się ożywił, a Brenna spłonęła rumieńcem. Rozejrzała się niepewnie wokoło i napotkała jego wyzywające spojrzenie. To wystarczyło by usiadła przy instrumencie i przesunęła ręką po klawiaturze. Gdy spod jej palców popłynęły pierwsze tony „An die Musik" Schuberta, ogarnęło ją uniesienie. Grała z zamkniętymi oczyma, napawając się pięknem dźwięków, a gdy skończyła, w salonie było cicho jak makiem zasiał. Skonfundowana, rozejrzała się wokół i wtedy zagrzmiały oklaski. - Panno Stanhope, jest pani aniołem, a zarazem artystką, i jestem pewna, że sponsorzy będą dziś bardziej niż hojni, bo widzę, że już nadchodzą z propozycjami pomocy - stwierdziła gospodyni. Elizabeth, księżna wdowa, zbliżyła się do Brenny ostatnia i ująwszy jej dłoń, uścisnęła ją gorąco. - Moja droga, grasz o wiele lepiej niż Nick - powiedziała - a wszyscy uważaliśmy, że jest dobrym pianistą. Uśmiech znikł z ust Brenny, gdy ten, o którym była mowa, podszedł do swojej babki. - Nie wiedziałam, że książę gra na fortepianie - rzekła. Nie uszła jej uwagi jego świeża opalenizna.

- W porównaniu z panią nie gram - odparł, po czym zwrócił się do księżnej: - Babciu, możemy cię przeprosić na chwilę? Mam pewną sprawę do omówienia z panną Stanhope. - Oczywiście, mój drogi - odparła księżna, zaintrygowana podejrzaną rezerwą wnuka. Zbyt dobrze go znała, by w nią uwierzyć, jako że żadna piękna kobieta nie wyzwalała w nim dotąd takiej reakcji. Nicholas odkrył tymczasem, że w sąsiednim saloniku nie ma nikogo, bo wszyscy goście zgromadzili się przy stole, gdzie serwowano wykwintny lunch. Brenna pozwoliła się zaprowadzić do pustego pokoju. Gdy spojrzała pytającym wzrokiem, Nicholas nerwowym gestem ręki przeczesał włosy. Zdążył już zapomnieć, jak niesamowity kolor mają oczy Brenny. - Dobrze pani wygląda - powiedział. - Pan też. Chyba nie szukał jej towarzystwa tylko po to, aby prawić komplementy? - zadała sobie w duchu pytanie Brenna. Tamta gra się definitywnie zakończyła i oboje byli tego świadomi. - Od powrotu z Indii, gdziekolwiek bym poszedł, jest pani na ustach wszystkich. W moich kręgach nazywają panią Aniołem z Beaumont Street. Wiedziała pani o tym, Brenno? Zarumieniła się, przekonana że z niej żartuje, i chciała odejść, ale książę chwycił ją za rękę. - Proszę zostać. Musimy porozmawiać.

- O ile pamiętam, dawno już powiedzieliśmy sobie wszystko. Mówiąc to, zerknęła wymownie na swoją rękę. Gdy Nicholas ją puścił, zrobiła kilka kroków, aby wyjść z pomieszczenia, a potem nagle odwróciła się do niego. - Zbudowałam wokół siebie świat, którym odgrodziłam się od przeszłości. Staram się nie myśleć. - Słowa przychodziły jej z trudem. Nicholas patrzył, jak Brenna odchodzi, ale nie ruszył się z miejsca. Dopiero po pewnym czasie przeszedł do salonu, skinął na lokaja i kazał sobie przynieść podwójną szklaneczkę brandy. Księżna Elizabeth podeszła do niego w chwili, gdy wysączał ostatnie krople. - Kiedy mnie zapraszałaś, babciu, wiedziałaś, że będzie tu Brenna Stanhope, prawda? - zapytał, nie kryjąc wzburzenia. Księżna popatrzyła mu w oczy. - Zazwyczaj nie wtrącam się w twoje życie, Nicholasie, ale w tym wypadku zrobiłam wyjątek, bo wiem, co czujesz... - Co to ma znaczyć, do diaska? - Nicholas nie dał jej skończyć. Nie masz pojęcia, co czuję, i chciałbym, abyś obiecała, że to, co dziś zrobiłaś, się nie powtórzy. Był na nią zły jak nigdy dotąd i zdenerwowany nieoczekiwanym spotkaniem z Brenną. Wzrok jego poszybował w stronę stołu, ku tłoczącym się gościom. Zatęsknił za wsią, za otwartą przestrzenią, za życiem z dala od intryg i londyńskiej socjety. Spojrzał na babkę i uświadomił sobie, że sprawił jej wielką przykrość. A przecież powodowały nią jedynie miłość i troska. I

nagle, patrząc na tłum obcych mu w sumie ludzi, pojął, jak bardzo jest mu bliska. - Chodź, babciu, dołączymy do reszty - powiedział łagodnym tonem, a gdy ujęła go pod ramię, zrobiło mu się ciepło na sercu. Przywołany powóz wiózł Brennę w stronę Beaumont Street. W jego ciasnym wnętrzu brakowało jej powietrza. Nicholas... Nie była przygotowana na jego widok i dźwięk głosu... Drżącą ręka zakryła usta. Tego dnia wydał jej się tak pełen rezerwy, że niemal obcy. Zniknął gdzieś znany jej Nicholas Pencarrow, a pozostał jedynie wyniosły książę. Gdzie się podział mężczyzna, z którym dowcipkowała w Airelies i tańczyła w rezydencji Pencarrowów? Książę-żartowniś z Pencarris, który ofiarował jej znacznie więcej niż tylko zwykły szacunek? Kiedyś ją podziwiał, ale teraz… Co on takiego powiedział? Że jak ją nazywają w towarzystwie? Aniołem z Beaumont Street? Znając jej przeszłość, musiał się nieźle uśmiać. Wyjąwszy z torebki chusteczkę, wydmuchała nos i otarła oczy. Po co żywić płonne nadzieje? Świat Nicholasa Pencarrowa znajdował się dokładnie na drugim końcu jej skali wartości: powierzchowność londyńskiej socjety przeciwstawiona autentycznym potrzebom głodujących sierot z najbiedniejszych londyńskich dzielnic. - Zapomnij o nim! - Słowa te wyrwały jej się mimowolnie i odbiły echem od ścian powozu.

Nicholas Pencarrow zagrażał temu, na co ciężko pracowała. Ryzykiem, i to ogromnym, byłoby więc pozwolić w pełni rozkwitnąć uczuciom, jakie zakiełkowały w jej sercu na jego widok. Wzięła głęboki oddech, wyprostowała się i poprawiła suknię. Nikt i nic nie zdoła pozbawić jej niezależności. Zapukała w drzwi powozu. Od domu dzieliła ją jeszcze przynajmniej mila, ale szybki spacer ulicami Londynu pomoże jej rozładować nadmiar energii. Nicholas zobaczył ponownie Brennę jeszcze w tym samym tygodniu.

Wchodząc

do

foyer

Royal

Children's

Hospital

(Królewskiego Szpitala Dziecięcego) uświadomił sobie, że bez względu na to, jak bardzo chciałby to zmienić, ich światy zawsze będą ze sobą kolidowały. Letitia, trzymając się jego ramienia, odezwała się ze śmiechem: - To ta Stanhope, prawda, Nicholas? Mój Boże, co ona ma na sobie? Idąca obok Amanda Wharton wyjaśniła pospiesznie: - Chyba jakiś bury worek. Słyszałam na własne uszy, jak Belinda Turner mówiła, że Brenna Stanhope ma okropny gust. Letitia zachichotała złośliwie, natomiast Nicholas się odwrócił. Nie chciał znów stanąć oko w oko ze swymi wspomnieniami i po raz kolejny przeżywać frustracji i gniewu sprzed paru dni. Zacisnął usta, próbując zapanować nad zniecierpliwieniem. W tym samym momencie Brenna podniosła wzrok i dostrzegłszy wyraz irytacji na jego twarzy, wygładziła nerwowo suknię, udając że z zapałem studiuje program tego wieczoru. Na szczęście Nicholas

Pencarrow wyraźnie nie zamierzał podchodzić bliżej, więc odwróciła się do Fredericka Castletona, żeby mu oddać program, który był uprzejmy jej pożyczyć. - Czy to wygląda na potworne nudy? - zapytał i ku jej zdumieniu mrugnął znacząco. - Och, nie. - Brenna przysunęła się do Kate. - Bynajmniej. Casdeton był jednym ze sponsorów, więc nie mogła powiedzieć inaczej, chociaż lista przemówień zdawała się zbyt długa, a nazwisko księcia Westbourne’a, jak zauważyła, znajdowało się na samym początku. A więc on także był członkiem zarządu! Tego nie wiedziała, ale czemu nie miałby nim być, pomyślała, i spróbowała skupić się na tym, co działo się wokół niej. Letitia z coraz większą niechęcią patrzyła na zabiegi Fredericka Casdetona oraz paru innych młodych mężczyzn skupionych wokół Brenny. - Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że ona może nie zdawać sobie sprawy, jakim ladaco jest Freddy - zwróciła się do Amandy Wharton na tyle głośno, by Nicholas ją usłyszał. - Och, mówi się, że w towarzystwie Brenny Stanhope Freddy jest uosobieniem dżentelmena. Jak wszyscy mężczyźni, mówiąc szczerze. Ona wydaje się budzić w nich opiekuńcze instynkty. Nie mam pojęcia dlaczego, ale tak jest. Catherine Sloane słyszała, jakoby Freddy napełniał swoją piersiówkę herbatą, ilekroć jedzie do sierocińca na Beaumont Street, a Bramwell Carstairs napisał podobno poemat, specjalnie dla niej, i to

nie najgorszy. Któregoś dnia u lady Brentwood zagrała utwór Schuberta z takim uczuciem, że wszyscy padli na kolana i ucałowali rąbek jej sukni. Letitia skrzywiła się i zwróciła do Nicholasa: - Byłeś wtedy u lady Brentwood, prawda? Czy i ty brałeś udział w tej powszechnej adoracji? Nicholas spojrzał na nią zimnym wzrokiem i zaciągając się cygarem, odparł sucho: - Panna Stanhope grała na fortepianie i otrzymała zwyczajowe pochwały. Nie było to tak wulgarne, jak opowiada Amanda, ale jeśli w towarzystwie trzeba upiększać to, co nudne, aby stało się bardziej strawne, niech tak będzie. Amanda zmarszczyła brwi i nie pozostała mu dłużna: - Wśród jej podbojów wymieniają również twoje imię, Nicholasie, choć, patrząc na tę anielicę z Beaumont Street, nie potrafię jej sobie wyobrazić prezydującej za twoim zabytkowym stołem. Nicholas nie miał ochoty słuchać złośliwych uwag Amandy, bał się też, że w końcu nie zdzierży, i powie jej parę słów do słuchu. Przeprosił więc i poszedł przynieść sobie coś do picia. Godzinę później Brenna została sama i w tym momencie obok niej przy oknie stanął mężczyzna. Nie musiała się odwracać, bo wiedziała, że to Nicholas Pencarrow. - Witam, panno Stanhope. - Dobry wieczór panu - odparła lekko drżącym głosem.

Nie czuła się na siłach, aby z nim walczyć i wolałaby, żeby sobie poszedł. Wszystko, co się z nim wiązało, sprawiało jej tylko ból. - Podobał mi się pani występ - zagadnął. - Często gra pani w większym towarzystwie? - ciągnął. - Tylko jeżeli ktoś nalega jak lady Brentwood - zażartowała. - I tylko jeżeli fortepian to Schimmel. - Gdzie uczyła się pani grać? - Późno zaczęłam edukację, ale stryj dołożył wszelkich starań, abym nadrobiła braki. Potrafię wyrecytować z pamięci konstelacje gwiezdne na nocnym niebie albo podyskutować w trzech językach o filozofii Platona lub dziełach zebranych Szekspira. Mój umysł był zawsze wolny - dodała po łacinie. Nieoczekiwanie Nicholas się uśmiechnął. - Zapomniałem, że wciąż potrafi pani mnie zaskakiwać. Brenda oblizała wargi, próbując powstrzymać narastającą falę paniki. - A pan mnie - powiedziała. - Jak to? - zapytał. - Mam na myśli zachowanie dyskrecji w sprawach dotyczących mojego dzieciństwa. Doceniam to i jestem panu bardzo wdzięczna, Nicholasie. - Myślała pani, że ją wydam, Brenno? Wymówione szeptem imię zabrzmiało w jego ustach jak pieszczota. Znów przypominał Nicholasa, którego znała, zanim poznał jej bolesną tajemnicę. Wśród tłumu obcych ogarnęło ją nagle poczucie

bezpieczeństwa; poczuła przypływ odwagi, którą tylko on był w stanie w niej obudzić. - Inny mężczyzna mógłby tak zrobić. Ścisnął mocniej jej rękę i obrzucił jej twarz czułym spojrzeniem. Świat zawirował wokół nich i nagle było tylko ich dwoje. - Co mógłby zrobić inny mężczyzna? - Głos Letitii Carruthers wdarł się dysonansem pomiędzy nich, sprawiając, że odsunęli się od siebie. Jej oczy miotały błyskawice, a sposób, w jaki ujęła Nicholasa pod rękę, świadczył o zażyłości. - Dobry wieczór, panno Stanhope. Nadal gromadzi pani fundusze? Nic dziwnego, że mężczyźni, których bierze pani na cel, nie mają serca niczego pani odmówić... - Letitio! - rzucił ostrzegawczym tonem Nicholas. - Przepraszam, kochany. - Głos jej ociekał słodyczą. - Chodzi mi tylko o to, że ochronka na Beaumont Street powinna mieć nieskazitelną reputację, a wiesz, jak łatwo rodzą się plotki... Gdy Brenna zobaczyła, jak Nicholas nachyla się i składa przelotny pocałunek na karku Letitii, pociemniało jej w oczach. - Chodź, myślę, że już dosyć wypiłaś - powiedział jak do dziecka. - Odwiozę cię do domu. Pocałunkiem udało mu się oszukać Letitię, która uśmiechnęła się promiennie. Tylko Brenna zauważyła jego ostrzegawcze spojrzenie, gdy cofnął się, aby ją przepuścić, i zawrzała gniewem. Przed czym ją ostrzegał? Oboje są siebie warci, pomyślała, a zły humor jeszcze się

pogłębił, kiedy książę Westbourne nawet na nią nie spojrzał i nie powiedział „do widzenia. Nicholas patrzył, jak Brenna idzie przez zatłoczoną salę, i przeklinał w duchu Letitię. Jej zjadliwe uwagi uświadomiły mu, że powinien mieć się na baczności. Pocałunkiem uśmierzył jej zazdrość, lecz bezpieczeństwo Brenny Stanhope De Lancey było zagrożone. Gdy dołączyła do nich Amanda Wharton, skrzywił się z irytacją. Obecność Brenny obudziła w nim całą gamę uczuć, do których wolałby się nie przyznawać. Była istotą, która za nic miała wszystko, czego pragnęły inne kobiety, i z tego powodu pozostawała samotna. Poczucie odpowiedzialności nakazywało mu odtrącić Brennę, która mogła zaszkodzić jego pozycji. A jednak nie potrafił się na to zdobyć. Wystarczyło musnąć jej miękką skórę i wyszeptać imię, napotkać szczere spojrzenie fiołkowych oczu albo ujrzeć urocze dołeczki w jej policzkach... Nienawidząc własnej słabości, zaczął sobie przypominać wszystko, co w niej było mu drogie.

Rozdział dziesiąty Tej nocy Brenna śniła o Nicholasie: byli razem w Pencarris bliscy sobie, kochający się i spragnieni siebie. Po obudzeniu nie od razu opuściła świat zrodzony w wyobraźni. Do rzeczywistości przywrócił ją wyraźny zapach spalenizny. Zaraz potem zobaczyła dym sączący się spod drzwi i z przerażeniem uświadomiła sobie, że w domu wybuchł pożar.

Wyskoczyła z łóżka i wołając „Michael! Michael!", pobiegła najszybciej, jak zdołała, do pokoju stryja. Spał w najlepsze. Rzuciła się do łóżka i ściągnąwszy ze stryja okrycie, potrząsnęła nim, żeby go obudzić. - Wstawaj! Dom się pali! Michael otworzył oczy i w jednej chwili oprzytomniał. - Uciekaj! - wykrzyknął, błyskawicznie wstając z łóżka. - Nie zostawię cię. Płomienie zaczęły lizać drzwi pokoju. Niewiele myśląc, Brenna pociągnęła stryja do okna i pomogła mu się na nie wspiąć. Michael zawahał się, ale przełożył nogi przez ramę i skoczył. Brenna poszła w jego ślady, omal nie lądując mu na plecach. Na szczęście nie było wysoko. Ogień szybko się rozprzestrzeniał i objął piętro. Gdy dwie godziny później siedzieli w saloniku sąsiada, ubrani w to, co im pozostało, i okutani grubymi kołdrami, niespodziewanie ujrzeli Nicholasa Pencarrowa. Odszukał wzrokiem Brennę i od razu zauważył czerwone plamy na jej twarzy, zabandażowaną rękę oraz stopy czarne od popiołu. - Muszę zamienić parę słów na osobności z panną Stanhope i sir Michaelem - oznajmił. Właściciele domku bez słowa opuścili salonik, zamykając za sobą drzwi, a Nicholas przeniósł spojrzenie z Brenny na Michaela. W ciągu ostatnich miesięcy De Lancey wyraźnie się postarzał: na twarzy przybyły mu zmarszczki i bruzdy, oczy się zapadły i jakby skurczył się w sobie. Nicholas w mgnieniu oka podjął decyzję.

- Rozmawiałem ze strażakami - powiedział. - Dom nie nadaje się do zamieszkania, więc zawiozę was do Pencarris, a rano zastanowimy się co dalej. Brenna zaczerpnęła tchu, żeby zaprotestować, ale zrezygnowała, gdy uświadomiła sobie grozę ich położenia. Od nędzy dzieliła ich tylko wielkoduszność tych, których stać było na to, aby im pomóc. Dlatego też gdyby powodując się dumą, odrzuciła propozycję Nicholasa, postawiłaby stryja i siebie w godnej pożałowania sytuacji. Wstała, krzywiąc się z bólu, bo podeszwy stóp miała poparzone, a wtedy Nicholas podszedł i wziął ją na ręce. Był pewny, że będzie się opierać, tymczasem Brenna przytuliła się i z ulgą położyła mu głowę na ramieniu. Liczyło się to, że nie zostali ze stryjem sami, otrzymali wsparcie. Nicholas ostrożnie usadowił Brennę na kanapie powozu i naciągnął jej pled na kolana. Następnie sir Michael zajął miejsce i Nicholas dopilnował, aby było mu wygodnie. Dopiero potem sam wsiadł i ulokował się naprzeciw Brenny. Gdy światła Londynu znikły w oddali, odetchnął z ulgą. Sir Michael przerwał panujące milczenie, mówiąc: - Jestem niezmiernie wdzięczny za propozycję udzielenia nam gościny, książę. Nie zabawimy długo. Jutro wyjedziemy do... - Urwał, zastanawiając się, gdzie mogliby się udać. Brenna opiekuńczym gestem ujęła w dłonie jego dłoń. - Pojedziemy na Beaumont Street. W ochronce są stosy ubrań i kilka zapasowych łóżek.. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.

Nagle wstąpiła w nią energia. Nie są bezdomni, mogą pojechać do ochronki na Beaumont Street. Dlaczego wcześniej nie przyszło jej to do głowy? Nicholas milczał, z trudem panując nad ogarniającym go gniewem, który jedynie Brenna Stanhope potrafiła w nim wzbudzić. Jeżeli chodzi o niego i Brennę, nigdy nie będzie jak należy. Pragnął jej jak żadnej innej kobiety, świadomy, że nie będzie mógł jej posiąść. W panującym w powozie półmroku zauważył, że Brennie z ramienia zsunęła się kołdra, ukazując zarys piersi widoczny przez cienki batyst. - Wygodnie pani? - zapytał, nie komentując planów, o których mówili sir Michael i Brenna. - Tak. Dziękuję. - A ciepło? - Tak. Kiedy się zorientowała, na co patrzy, zarumieniła się i ciaśniej otuliła kołdrą. - Rozmawiałem z konstablem. Jego zdaniem to nie był wypadek odezwał się Nicholas, a kiedy Brenna nie odpowiadała, zapytał: Dlaczego ktoś miałby pragnąć pani śmierci? - Nie wiem. Może komuś nie podoba się, że opiekuję się dziećmi ulicy. - Naprawdę pani w to wierzy? - Jeśli mam być szczera, to nie. Myślę, że chodziło o mnie i Michaela - odparła po namyśle i dodała: - Wiedząc o tym, musimy na przyszłość bardziej uważać.

- W konfrontacji z zabójcami nie macie żadnych szans. Potrafi pani celnie strzelać? Walczyć szpadą? Urażona jego protekcjonalnym tonem, czując się bezradna, zacisnęła dłonie w pięści. - Nie - odrzekła niechętnie. - Postawię mojego człowieka na straży na Beaumont Street. Czuję się winny w związku z tym, co się stało, a pani i sir Michael jesteście łatwym celem. A więc dlatego postanowił im pomóc? Z powodu Worsley? Na poły uspokojona, na poły zawiedziona, Brenna powiedziała: - Nie ma potrzeby... - Jest! - wpadł jej w słowo. - Następnym razem możecie nie mieć tyle szczęścia. A będzie następny raz, Brenno, może mi pani wierzyć. Porozmawiam z sir Michaelem, jak tylko się obudzi. - Spojrzał na drzemiącego starszego pana. - Po co? - W nadziei, że ma więcej rozumu niż pani. Roześmiała się, ale widać było, że jest zła. - Zapomniałam o pańskich męskich uprzedzeniach, książę. Wiem, że dżentelmeni z wyższych sfer nie dopuszczają nawet myśli, że kobieta mogłaby sama o sobie decydować. Następne pięć dni Nicholas spędził w Londynie, gdyż musiał dopilnować rozładunku dwóch statków, które przypłynęły ze Wschodu, a także, choć niełatwo mu było się do tego przyznać, aby, przebywając z dala od Brenny Stanhope, wyzwolić się spod jej uroku.

Siedział w swoim gabinecie w Pencarrow House zły na siebie, bo mimo najszczerszych intencji, aby zachować dystans, coraz bardziej pragnął Brenny. Wystarczyło, że na nią spojrzał, a budziła się w nim namiętność. Wstał, marszcząc brwi, i wrzucił dokumenty, nad którymi pracował, do teczki. Zdecydował, że skoro nie potrafi się skupić, pojedzie do klubu. Może spotka Charlesa albo Jamesa? A potem, jak zwykle, Deborah Hutton chętnie zaspokoi pożądanie ogarniające go na samą myśl o fiołkowych oczach. Kiedy

przyjechał

dżentelmenów.

Ledwie

do

White'a,

przekroczył

w

klubie

próg,

zastał

zauważył

wielu ciekawe

spojrzenia rzucane w jego kierunku. Przywykł do tego, że niemal za każdym razem pojawienie się księcia Westbourne wzbudzało nadmierne zainteresowanie. Tego wieczoru poczuł się zażenowany, bo przemierzając sale klubu, słyszał wypowiadane półgłosem uwagi, w których padały dwa nazwiska: jego i Brenny. Charlesa spotkał w środkowej sali, przy barze. Po powitaniu brat od razu przeszedł do rzeczy: - Letitia Carruthers rozpowiada po całym Londynie, że anielica z Beaumont Street ma romans z Nicholasem Pencarrowem. - A na jakich to podstawach lady Carruthers opiera swoje przypuszczenia? - Podobno kilka dni temu złożyła wizytę w Pencarris i drzwi otworzyła jej Brenna.

- Nie przyszło jej do głowy, że Brenna przebywa w Pencarris z innego powodu? - Próbowałem jej to uświadomić, kiedy ją wczoraj spotkałem na balu u Carltonów, ale szkoda już się dokonała. Wiesz, że ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć. Letitii upadek panny Stanhope jest bardzo na rękę, a całe towarzystwo było wręcz spragnione pikantnych plotek. Może nie byłoby wokół tego tyle szumu, gdyby Brenna zachęcała innych adoratorów, ale ona tego nie robiła. Przeciwnie, stanowczo im odmawiała i poczuli się zawiedzeni lub oszukani. Kobiety także źle jej życzą, zazdroszcząc jej inteligencji i urody. Nicholas rozejrzał się wokół, dostrzegając ciekawskie spojrzenia. Dopił brandy, po czym powiedział: - Chodźmy stąd. Charles ruszył śladem brata. Po drodze dołączył do nich James Weatherby. Gdy zbliżali się do wyjścia, jakieś młodsze towarzystwo zaczęło im się przyglądać, a jeden z dżentelmenów odezwał się na cały głos: - Czym wytłumaczy pan obecność pańskiego anioła, książę? Nicholas

natychmiast

zareagował.

Podszedł

do

młodego

człowieka i oznajmił: - Jeżeli już musi pan mówić o czymś, o czym nie masz pojęcia, bądź łaskaw robić to ciszej, i zadaj sobie na tyle trudu, aby przedtem poznać prawdę. Panna Stanhope niczym sobie nie zasłużyła na to, aby stać się obiektem pomówień.

- Jeżeli jest choć w połowie tak dobra w łóżku jak przy fortepianie, sam bym chętnie do niej uderzył - odezwał się nieoczekiwanie podpity młodzieniec, z trudem utrzymujący się na nogach. Nicholasowi puściły nerwy. Jednym uderzeniem powalił młokosa na podłogę i już podnosił go, aby zadać następny cios, gdy Charles i James to udaremnili. Pozostali mężczyźni nie pozostali bezczynni i nagle rozpętała się ogólna bójka. Dwadzieścia minut później Nicholas, Charles i James wymknęli się z klubu i zniknęli w ciemnościach. - Cóż, bracie, nawet jeżeli wcześniej nie wszyscy wierzyli pogłoskom, to teraz w nie uwierzą, możesz być tego pewny stwierdził Charles. - Twoja gwałtowna reakcja będzie najlepszym argumentem dla plotkarzy. Nicholas milczał, w duchu przyznając bratu rację. Natomiast James powiedział prosto z mostu: - Zgłupiałeś przez tę Brennę Stanhope, ot co. Przynajmniej przy nas mógłbyś przyznać, że to prawda. Nicholas przełamał się i wyjawił: - Nie mogę stać z założonymi rękami i patrzeć na jej nieszczęście. Nie zasłużyła sobie na to; jest ostatnią osobą, którą coś takiego powinno spotkać. - Co zamierzasz? - zapytał James. - Będę musiał coś wymyślić - odrzekł Nicholas, po czym przywołał swój powóz, który czekał nieopodal. - Jadę do domu.

Nicholas dotarł do Pencarris po trzeciej nad ranem. Nie miał tego w planie, a mimo to kazał Robertsonowi skręcić w trakt londyński, zamiast wracać do Pencarrow House. Po przyjeździe odesłał służbę do łóżek. Wchodząc na górę, aby dostać się do swoich apartamentów, postanowił się upewnić, czy Brenna spokojnie śpi. Przed drzwiami zajmowanego przez nią pokoju zatrzymał się, ostrożnie nacisnął klamkę, która ustąpiła, i wślizgnął się do środka. Stał przez chwilę, słuchając miarowego oddechu śpiącej, a gdy wzrok przyzwyczaił mu się do ciemności, podszedł do łóżka. Brenna leżała wśród skłębionej pościeli, podwinięta koszula odsłaniała kształtne kostki, włosy rozsypały się na poduszce. Nachylił się aby się z bliska przyjrzeć jej twarzy, która w świetle księżyca wydała mu się nienaturalnie blada. Wyciągnął rękę, aby jej dotknąć, lecz szybko ją cofnął. Brenna przewróciła się na wznak, mrucząc coś przez sen. Co powinien uczynić, aby ochronić tę dzielną młodą kobietę, i nie pozwolić, żeby straciła to, na co tak ciężko i wytrwale pracowała? zadał sobie w duchu pytanie. Wiele osób przestanie wspierać jej ochronkę, skoro, jak głosili plotkarze, została najnowszą utrzymanką księcia Westbourne’a. To prawda, że dojmująco pożądał Brenny, ale wyłącznie za jej dobrowolną zgodą. Chciał wziąć w ramiona kobietę chętną, pragnącą go równie mocno jak on jej. Sięgnął do kieszeni po kartkę i szybko nakreślił kilka słów, po czym położył liścik w widocznym miejscu.

Brenna obudziła się, od razu zauważyła kartkę i domyśliła się, że zostawił ją Nicholas. Musiał to zrobić, kiedy ona spała. Szczerze mówiąc, trochę ją to zaniepokoiło, podobnie jak słowa: Proszę, aby pani jak najrychlej przyszła do mojego gabinetu. Włożyła domową suknię z niebieskiego aksamitu i związała włosy na karku. Nie zawracała sobie głowy akcesoriami eleganckiej damy, jakie dzięki hojności księcia Westbournea znalazły się w jej garderobie, mimo że usilnie wzbraniała się je przyjąć. Gabinet Nicholasa znajdował się na tyłach domu. Był to spory, przyjemnie urządzony pokój, w którym była tylko raz. Stanęła pod ciężkimi mahoniowymi drzwiami i zapukała. - Proszę - rozległ się znajomy głos. Nacisnęła rzeźbioną klamkę i weszła do środka. Nicholas siedział za biurkiem. Był w stroju wieczorowym, miał zaczerwienione oczy, ciemny zarost i, co najdziwniejsze, prawą rękę niedbale owiniętą szerokim zakrwawionym bandażem. - Ktoś na pana napadł? - zapytała z przestrachem. - Nie, to była moja wina. Drobiazg bez znaczenia - wyjaśnił Nicholas i wskazał jej krzesło stojące po drugiej stronie biurka. Proszę usiąść. Muszę z panią porozmawiać - oznajmił. Brenna się zaniepokoiła, bo jeszcze nigdy nie mówił do niej tak poważnym tonem. - Nie powiedziała mi pani, że była tu Letitia Carruthers... Zawiesił głos, w oczekiwaniu na odpowiedź. - Nie przyszło mi do głowy, że może to być ważne.

- Ludzie pokroju Letitii uwielbiają plotki, Brenno, a pani, mając na sobie męską koszulę nocną, podsunęła jej wdzięczny temat. Rozumiem, że ta część jej relacji była prawdziwa? - dodał, unosząc lekko brwi. Brenna poczerwieniała i skinęła głową. - Czy mogę, wobec tego, zapytać, dlaczego pani jej otworzyła, i na dodatek w tym stroju? - Parę minut wcześniej zobaczyłam w ogrodzie od frontu jedną ze służących z naręczem kwiatów, więc kiedy usłyszałam kołatkę, pomyślałam, że to ona. Ponieważ nikt nie otwierał, zeszłam na dół, żeby ją wpuścić. - Rozumiem. - Nick wychylił się do przodu, z rękami na kolanach i wzrokiem wbitym w ziemię. - Czy próbowała pani wytłumaczyć to lady Carruthers? - Tak, ale nie chciała mnie słuchać. - I nie przyszło pani do głowy, żeby mi o tym powiedzieć? - Nie. Jak wspomniałam, uznałam, że to nieistotne. Nicholas wstał i oparł się o blat biurka. - Rzecz w tym... Letitia Carruthers uznała pani obecność w moim domu za dowód szczególnej zażyłości. Brenna zmarszczyła brwi, zdezorientowana. Widząc, że nie rozumie w czym rzecz, Nicholas uściślił: - Uznała, że pani została moją kochanką. Podobnie myśli połowa Londynu. Brenna gwałtownie zbladła.

- Uważają, że ja... że my... - wyjąkała w osłupieniu. - Fundusze na ochronkę bardzo ucierpią - ciągnął. - Wprawdzie jestem w stanie uzupełnić braki, tak by ochronka mogła nadal funkcjonować, obawiam się jednak, że nie da się zmyć skazy z pani nazwiska. Brenna słuchała w milczeniu, porażona tym, co usłyszała. - Jest tylko jeden sposób, aby zamknąć usta plotkarzom. Moglibyśmy wyjechać, choćby dziś. Wybralibyśmy się na dłuższe wakacje. Oczywiście nikt nie musi o niczym wiedzieć. - Wymówił te słowa jakby od niechcenia, nienawidząc ich zarazem, ale niewiele więcej mógł zaproponować. Brenna słuchała go w odrętwieniu, czując, jak krew uderza jej do głowy. - Wspólny wyjazd nie wchodzi w rachubę. Bywałam w gorszych opałach i wychodziłam z nich zwycięsko, więc i teraz sobie poradzę, zwłaszcza że cała ta burza, która się wokół mnie rozpętała, opiera się na kłamstwie. - Nawet ja nie byłbym w stanie opierać się zbyt długo burzy, jak to pani nazwała, gdybym był kobietą przyłapaną w kompromitującej sytuacji. Nikt pani nie przyjmie w przyzwoitym domu, i gdzie byś się udała, będzie wlokła się za panią ta opinia. - Bo jestem kobietą, prawda? Podczas gdy moja reputacja legła w gruzach, pańska zalśni tym jaśniej. Tak właśnie wygląda świat z męskiej perspektywy: Jego prawo, jej wina. Letitia Carruthers nie dostrzegła tego w swojej głupocie.

Urwała, bo na nowo uświadomiła sobie grozę sytuacji, lecz gdy napotkała rozgniewany wzrok Nicholasa, zaczerpnęła tchu i ciągnęła: - Czy to nie ironia losu, że po tylu latach ukrywania prawdy zrujnowało mnie kłamstwo, i to wypowiedziane przez pańską damę, milordzie! - Nigdy nie była moją damą, Brenno. - Nie była pańską kochanką? Nie zajmowała pozycji, którą mnie pan proponuje? Łzy napłynęły jej do oczu. „Moglibyśmy wyjechać, choćby dziś... Nikt nie musi o niczym wiedzieć". - Kocha mnie pan? - zapytała przez ściśnięte gardło. - Słucham? - Czy kochałby mnie pan? - Chroniłbym panią - odparł Nicholas i chcąc zyskać na czasie, nalał sobie brandy. - Po co miałby pan to robić? Nicholas podszedł do okna, odstawił szklaneczkę i zapatrzył się w dal. - Bo pragnę pani od dnia, kiedy się poznaliśmy. - Odwrócił się i spojrzał na nią rozpłomienionym wzrokiem. - To ja musiałabym zapłacić za pańskie zachcianki, książę zauważyła z goryczą. - Damy zwykły odrzucać taką propozycję z większym taktem powiedział, podchodząc bliżej.

- A dżentelmeni zwykli przy tej okazji wypowiadać słowo „kochać". Chwycił ją za ręce i podnosząc je do ust, powiedział: - W takim razie kochaj mnie, księżniczko! Brennę przebiegł dreszcz. - Czy pani też to czuje? - Pogładził kciukiem wnętrze jej dłoni. - Nie. - Kłamczucha. Puścił ją, cofnął się i niespodziewanie się uśmiechnął. - James miał rację, panno Stanhope. Zgłupiałem przez panią, ale uratowała mi pani życie, więc teraz ja spróbuję panią ocalić. Dopiero później Brenna doszła do wniosku, że właśnie ten moment był decydujący. W porannym słońcu rozpalającym złote błyski w jego włosach i nadającym oczom aksamitną głębię książę Westbourne był przystojny aż do bólu i... nieosiągalny. Zyskała pewność, że nigdy nie będzie do niej należał. - Dziękuję za propozycję ochrony, ale nie będzie mi potrzebna oznajmiła i wyszła z pokoju, aby spakować swoje rzeczy. Londyn ją potępił. Była ladacznicą pozbawioną moralności, kurtyzaną bez protektora, nieszczęsną, bezwstydną panną Stanhope. Dowiedziała się o tym od Julii Cartwright, która przyjechała na Beaumont Street. Wszystko legło w gruzach, tak jak to przewidział Nicholas, i jedynie dzięki jego hojności mogła nadal prowadzić ochronkę. Za te pieniądze kupował sobie spokój sumienia, bo Julia Cartwright

powiedziała,

że

książę

Westbourne

nie

przestał

bywać

w

towarzystwie. Dlaczego się zgodziła, żeby Nicholas zawiózł ją do Pencarris, skoro mogła przyjechać na Beaumont Street? - zadała sobie w duchu pytanie, spacerując po znajdującym się na tyłach sierocińca ogrodzie. Prawdę mówiąc dlatego, że miała nadzieję na coś więcej, coś dobrego i pięknego. Tymczasem on poprosił, aby została jego kochanką. Zła na siebie za swoją głupotę, oparła się o mur, bo zakręciło jej się w głowie. Nagle jakiś ruch na końcu ogrodu kazał jej spojrzeć w tamtą stronę. Na widok Nicholasa Pencarrowa zbladła jak kreda. Szedł ku niej, a z całej jego postaci biło zdecydowanie. Betsy i Kate deptały mu po piętach. - Pan Pencarrow uparł się, żeby wejść. - Betsy była czerwona jak burak. - Nie mogłyśmy go zatrzymać. - Potrzebuję pięciu minut. - Nie zwracając uwagi na wzburzone kobiety, zwrócił się wprost do Brenny, która wyjęła z kieszeni zegarek stryja. Nicholas poczekał, aż Kate i Betsy odejdą, i wtedy zaczął mówić: - Straciła pani dobre imię, nie ma przed sobą perspektyw, a zasady, na jakich założyła pani ochronkę, przestają obowiązywać, skoro nie zgodziła się pani, abym się panią zaopiekował. Brenna nie wierzyła własnym uszom. - Przyszedł pan tu, żeby mi to oznajmić?

- Nie. Chcę powiedzieć, że nie może pani zostać w Londynie, nie mając opiekuna. Przyszedłem tu, aby prosić panią o rękę - wypalił. Cofnęła się; gniew przygasł pod wpływem zdumienia. - Bo jest panu mnie żal? - Nie, bo jestem dżentelmenem. Poza tym czuję się winny. W tej sytuacji dobry obyczaj i panujące reguły nakazują oświadczyny. - Jestem pewna, że każdy zwolniłby pana, książę, ze wszelkich zobowiązań, z uwagi na moją przeszłość. - Zostały pani trzy minuty, żeby powiedzieć „tak", Brenno. Rozbroił ją jego łagodny głos i złote błyski w oczach. Kiedy indziej byłaby silniejsza; bez wahania odrzuciłaby jego oświadczyny, domagałaby się miłości lub uwielbienia albo przynajmniej szacunku. Ale nie dziś. Po dwóch tygodniach, podczas których była opluwana przez wszystkich, z którymi się zetknęła, zabrakło już sił, żeby się bronić. - Chyba zdaje pan sobie sprawę z tego, jak dużo ryzykuje odezwała się po dłuższym milczeniu. - Tak. Odnotowała w myślach, że przynajmniej Nicholas nie udawał. Przysunął się do niej i poczuła bijącą od niego siłę. Zawsze dostawał to, czego pragnął. A teraz pragnął właśnie jej. Z jego oczu wyzierało pożądanie. A więc w grę wchodziła nie tylko litość. Uśmiechnęła się, bo ku jej zdumieniu podniosło ją to na duchu. -

Nie

musi

pan

niczego

mi

dawać

poza

funduszami

przeznaczonymi na moich podopiecznych. O nic więcej nie proszę.

- Doskonale. - Jeżeli moja przeszłość wypłynie w taki czy inny sposób, odejdę. - Przyjmę wszystkie warunki, ale tylko wtedy, gdy będę mógł dodać jeden od siebie. - Nachylił się i spojrzał jej w oczy. - Oczekuję, że w miejscu publicznym będzie pani zachowywała się jak dobra żona. Tajemnica o naszym pożyciu nie może wydostać się poza naszą sypialnię. Nikt nie może się dowiedzieć prawdy, bo mogłaby w nas ugodzić równie łatwo jak plotka. Brenna skinęła głową. -

Każę

mojemu

prawnikowi

skontaktować

się

z

pani

przedstawicielem. Moglibyśmy wziąć ślub za tydzień. Czy to pani odpowiada? - Tak. Nicholas nie dotknął jej ani jej nie podał ręki, nie pocałował w policzek ani nie wyszeptał czułych słów. Skłonił się tylko i odszedł. Spojrzała na zegarek. W ciągu czterech minut i czterdziestu siedmiu sekund jej życie zmieniło się nieodwracalnie.

Rozdział jedenasty Gdy zabrzmiały tony marsza weselnego, Nicholas spojrzał na Brennę i dech mu zaparło. W ślubnej sukni z kremowego jedwabiu, należącej niegdyś do jego matki, ani trochę nie przypominała dziewczyny, którą pożegnał przed tygodniem w ogrodzie na Beaumont Street.

Burza czarnych loków, wymykających się spod brylantowego diademu, otaczała bladą twarzyczkę o wielkich fiołkowych oczach i wysoko zarysowanych kościach policzkowych. Uśmiechnął się, bo w ślubnym bukiecie dostrzegł sporo polnych kwiatów z Pencarris. Brenna, z wyraźnym ociąganiem, podeszła, aby stanąć u jego boku, a gdy na niego popatrzyła, z jej spojrzenia wyzierał lęk zmieszany z rezygnacją. Na ten widok serce mu się ścisnęło. Prawda wyglądała tak, że jechali na tym samym wózku, oboje równie niezadowoleni. Brenna może nawet bardziej niż on, bo choć przystał na jej warunki, musiała zdawać sobie sprawę z tego, że Kościół wymaga od żony, aby była posłuszna mężowi. Niespodziewanie poczuł, że jej palce zaciskają się wokół jego palców, więc spojrzał w dół. Miała krótko obcięte paznokcie i skórę na dłoni tak białą, że widać było prześwitujące błękitne żyłki. - Możesz mi wierzyć, że nigdy cię nie skrzywdzę - wyszeptał. To właśnie chciała usłyszeć: słowa zapewnienia, że zgodnie z obietnicą pozostanie dżentelmenem. Ścisnąwszy go mocniej za rękę, dała znak pastorowi, który czekał, aby rozpocząć nabożeństwo. Ceremonia zaczęła się od przypomnienia wszystkiego, w co wkracza młoda para, nie lekkomyślnie czy pod przymusem, bez zdrady i kłamstwa na sumieniu, lecz za obopólną zgodą, świadoma spoczywającej na nich odpowiedzialności. Brenna pomyślała, że pastor niepotrzebnie przeciąga pouczenia. Zerknęła na Nicholasa i zobaczyła, że i on ma niecierpliwą minę.

Sama przysięga małżeńska była krótka. Nicholas wypowiedział ją pełnym głosem, a Brenna tak cicho, że goście, w liczbie około dwudziestu, musieli wytężać słuch, aby usłyszeć to, czego mogli się tylko domyślać, ilekroć pastor kiwał głową. Były też szepty i ciche pomruki tych, którzy uwierzyli plotkom i uważali, że małżeństwo to nie potrwa długo i może zaszkodzić nazwisku Pencarrow. A potem Nicholas wprawił ich wszystkich w zdumienie, bo ująwszy dłoń panny młodej, odwrócił się do niej i zaczął mówić cicho, lecz wyraźnie, z głębokim przekonaniem: - Przyrzekam ci, Brenno, w obecności świadków, że będę respektował wszystkie twoje potrzeby i życzenia. A także, iż uszanuję suwerenność twego wyboru. - Uśmiech rozświetlił na moment jego zielone oczy. Nachylił się do niej i wyszeptał: - Nie mogę odczytać publicznie treści naszej umowy, więc to chyba najlepsze, co mogę zrobić, aby rozwiać twoje obawy. Odpowiedziała bladym uśmiechem. W ciszy rozległ się donośny głos duchownego: - Skoro tak, ogłaszam was mężem i żoną. Z tych kilku ślubów, w których uczestniczyła, Brenna zapamiętała, że wszyscy spodziewają się, iż teraz pan młody pocałuje pannę młodą. Zerknęła nerwowo na Nicholasa, ale on potrząsnął głową i słowa zamarły na ustach pastora, a ona spłonęła rumieńcem.. Nicholas poczuł, że męczy go ten weselny rytuał, bo coraz natarczywiej gnębiło go pytanie, jaki będzie końcowy efekt tej nocy. Zakładając, że minie jeszcze mnóstwo czasu, zanim będą mogli

uroczyście udać się na górę, powściągnął swoją wyobraźnię i kiedy przeszli do salonu, wziął ze stołu kieliszek szampana. - Twoje zdrowie, żono, i za nasze małżeństwo zawarte w niebie powiedział, unosząc kieliszek i wychylając jednym haustem jego zawartość. A potem, otarłszy ręką usta, uśmiechnął się i pomógł Brennie zająć miejsce, zanim sam usiadł i odwrócił się, aby porozmawiać z bratem, który właśnie do nich dołączył. Brenna nie wierzyła własnym uszom. Co on takiego powiedział? Małżeństwo zawarte w niebie? Czyżby już żartował z tej farsy, jaką miał być ich związek? Poruszyła się na krześle i mimowolnie dotknęła ramienia męża. W innej sytuacji byłaby się odsunęła, ale tego wieczoru przy stole weselnym odkryła, że nie ma na to ochoty. Brenna Pencarrow... W przypływie złych przeczuć zadrżała i oparła się o Nicholasa, szukając schronienia. W pierwszej chwili zesztywniał, czekając, aż Brenna się cofnie, i był zdumiony, kiedy po minucie nadal się o niego opierała. Rozmawiając z Charlesem, każdym nerwem reagował na jej bliskość. Wreszcie, kiedy nie mógł już dłużej wytrzymać, odwrócił się i spojrzał na nią pytająco. Speszona Brenna odsunęła się pospiesznie. - Twoja babka cudownie zaaranżowała stół, kwiaty i świece. Nawet talerze są piękne - powiedziała i zauważyła, że Nicholas obrzucił obojętnym spojrzeniem porcelanę.

- Zatańczysz ze mną po kolacji? - zapytał ni stąd, ni zowąd, a gdy wbrew własnej woli skinęła głową, odwrócił się od niej bez słowa. Mowy weselne docierały do Brenny jak przez mgłę, kiedy szukała pocieszenia w winie. Niestety, perlisty szampan legł jej ołowiem na żołądku. Nagle poczuła, jak silne palce obejmują jej nadgarstek. - Obiecałaś mi ten taniec - odezwał się cicho Nicholas. - Wiele rzeczy dziś obiecałam - odparła drżącym głosem i śladem męża podniosła się z krzesła. Przeszli na środek pokoju, który służył za parkiet. - Więc było aż tak źle? - spytał Nicholas, gdy zaczęli tańczyć walca. - Tak. - Kiedy zobaczyłem twoją minę, w pierwszej chwili pomyślałem, że mimo wszystko uciekniesz. Bałaś się naszej nocy poślubnej? Brenna zbladła. - Nie sądzisz chyba, że do niej dojdzie, zważywszy na okoliczności naszego ślubu. - Nie muszą wykluczać nocy poślubnej, Brenno - powiedział, patrząc na nią wymownie. - Nie! - podniosła głos. - Obiecałeś przestrzegać warunków naszej umowy, a dziś zrobiłeś to po raz drugi przed pastorem. Jeżeli chodzi o mnie, nie chcę niczego zmieniać. Nicholas uśmiechnął się. - I zawsze jest tak, jak sobie życzysz? - zapytał. - Nie rozumiem.

- Ja też nie. Czyżby się z nią droczył? Spróbowała podjąć jego lekki ton. - Obyś nie odkrył poniewczasie, że poślubiłeś niewłaściwą kobietę. - Nie, kochanie. - Nicholas bliżej przygarnął żonę. - Chcę tylko ciebie. Im prędzej to zrozumiesz, tym lepiej dla nas obojga. W odpowiedzi Brenna wyrwała się z ramion męża, wprawiając go w zakłopotanie, i odeszła, nie zważając na zdumione spojrzenia gości i ich szepty. Minęła stryja, który próbował ją zatrzymać, i pospieszyła na górę, do swojego pokoju, a kiedy się w nim znalazła, zamknęła drzwi na zasuwkę. Nie będę płakać, postanowiła mimo fatalnego nastroju, w jakim się znajdowała. Nie rzucę się ze szlochem na łóżko, aby rozładować napięcie, narastające przez cały ten okropny dzień, który miał się zakończyć nocą poślubną. Nicholas nie ukrywał swoich zamiarów, tymczasem ona nie była gotowa. Nagle usłyszała kroki za drzwiami. - Brenno! - To był głos Nicholasa. - Otwórz! - Nie! - wykrzyknęła, zastanawiając się gorączkowo, co zrobi, jeśli drzwi ustąpią. - Otwieraj! Twoje zachowanie nie mieści się w ramach naszej umowy. - Tak samo jak twoje! - zawołała. Aż podskoczyła ze strachu, bo Nicholas tak silnie napierał na drzwi, że ze ściany posypał się tynk. Po chwili stanął w progu, dopadł

ją w czterech susach i pociągnął do swojej sypialni, po czym zamknął drzwi na zasuwkę. - To był ciężki dzień dla nas obojga - oznajmił z marsową miną. Wydawało mi się, że umówiliśmy się, iż będziemy przestrzegać pewnych zasad. Zaproszeni goście spodziewają się po nowożeńcach odpowiedniego zachowania, stosownego do sytuacji. Postawiłem ci tylko jeden warunek, a ty przyrzekłaś go spełnić. Tymczasem tego wieczoru złamałaś dane mi słowo. - Podszedł do Brenny i dodał: - Jeżeli nie zaczniesz postępować tak, jak przystało na szczęśliwą mężatkę, ja także złamię słowo. - To znaczy? - Możesz to sobie rozumieć, jak chcesz, ale pamiętaj, że twoja pozycja jest znacznie słabsza niż moja. Brennę opuścił bojowy duch. - Masz dwie minuty, żeby zejść na dół i do mnie dołączyć. Jeżeli tego nie zrobisz, ja przyjdę na górę i dołączę do ciebie - oświadczył kategorycznym tonem. Brenna poszła za Nicholasem, nie czekając, aż miną dwie minuty. Zdawała sobie sprawę z tego, że nie żartował. Czekał na nią pod drzwiami salonu. Na widok zmiany, jaka w niej zaszła, pokręcił głową ze zdumieniem. Znikła gdzieś naburmuszona złośnica, z którą dopiero co rozmawiał, a w jej miejsce pojawiła się uśmiechnięta oblubienica, która wzięła męża pod rękę, aby razem z nim wejść do salonu. Godzina mijała za godziną, aż wreszcie wybiła północ. Nicholas zwrócił się do siedzącej obok niego żony:

- Czas iść na górę. Brenna zesztywniała. Czy w rodzinie Pencarrowów, tak przywiązanej do tradycji, nadal kultywuje się dawny zwyczaj pokładzin? Najchętniej by uciekła, ale Nicholas zapowiedział, że ma być uległa. Nalegał na przestrzeganie pewnych form, bez względu na rozwój wydarzeń. Nawet groził konsekwencjami, gdyby się opierała. Mężowskie prawa... Rzeczywiście mu przysługiwały, gdyby uparł się je wyegzekwować. Uległość i posłuszeństwo - takie postawił jej warunki. Wiedziona instynktem samozachowawczym, nie przestała się uśmiechać, nawet gdy poczuła obejmujące ją w talii ramię Nicholasa. Przeszli wolno przez zatłoczony salon, tak by wszyscy zauważyli, że zamierzają wycofać się na górę. Po drodze Nicholas przystanął, aby porozmawiać z Charlesem. Gdy Brenna spojrzała za siebie na kolejnym półpiętrze, zobaczyła rodzinę Nicholasa u stóp schodów, zagradzającą drogę wszystkim, którzy chcieliby pójść za parą nowożeńców. Drzwi do jej sypialni wisiały pod dziwnym kątem, choć służba uprzątnęła gruz. Okrążywszy je, podeszła do łóżka i pospiesznie zgarnęła pozostawioną na nim cieniutką koszulę nocną, a następnie odwróciła się do Nicholasa, który wszedł za nią do pokoju, próbując wyczytać z jego miny, czy widział, co zrobiła. Jego jednak znacznie bardziej interesował stan drzwi.

- Nie da się ich naprawić od razu - powiedział, opukując wygięte zawiasy w miejscu, gdzie ciężar drewnianej płyty wyrwał je z futryny. - Będziesz musiała spędzić noc w mojej sypialni. - Będę spała w swojej. - Czy mam zostać tu z tobą? - Po co? - Będę pilnował drzwi, chyba że masz dla mnie jakąś propozycję dorzucił znaczącym tonem. - Nie - odparła pospiesznie. - Twój pomysł najzupełniej mi odpowiada. - Na razie możemy przejść do mnie - powiedział Nicholas i uśmiechnął się zadowolony, gdy Brenna skinęła głową. Kiedy znaleźli się w jego sypialni, dorzucił drew do płonącego w kominku ognia i przysunął dwa fotele. - Posiedź ze mną. Po raz pierwszy mam okazję pogawędzić o północy z moją piękną żoną. - Po co te pochlebstwa, drogi książę? Zgodnie z naszą umową wystarczy wzajemna szczerość, kiedy jesteśmy sami - odparła Brenna. - Nie mogę liczyć nawet na przyjaźń? Brenna spłonęła rumieńcem. - Ależ oczywiście, że tak. Porozmawiamy, skoro tego sobie życzysz. - Usiadła w fotelu, podkulając nogi, i wygładziła fałdy spódnicy. - A o czym, jeśli można wiedzieć? - O tobie - odrzekł bez wahania.

Brenna spuściła wzrok i drżącymi palcami zdjęła diadem, który nagle zaczął jej ciążyć. - Wiesz o mnie tyle samo, co wszyscy. - Chcesz powiedzieć, że wiedziałem, w co się pakuję? - Nicholas roześmiał się, wręczając żonie kieliszek. - Tej nocy wznieśmy toast za śmierć kłamstwa i narodziny prawdy. - Nie rozumiem. - I nie powinnaś przez pewien czas - mruknął i aby sobie poprawić humor, popatrzył na uwolnione z diademu wspaniałe włosy, opadające na ramiona żony. Brenna westchnęła i wypiła zawartość kieliszka, po czym pozwoliła, aby Nicholas nalał jej nową porcję. Trunek złagodził obawy przed tym, co miało nastąpić. - Jeżeli nie będziesz ostrożny, może się okazać, że dopatrzę się w twoich słowach głębszych podtekstów. Jestem szpetną starą panną i czasami miło jest wysłuchać komplementów. - Szpetną starą panną?! - zdumiał się Nicholas. - Czy przemawia przez ciebie kokieteria? Nie oglądasz się w lustrze? Jak możesz nie zauważyć tego, co widzę, ilekroć na ciebie patrzę? Jesteś piękną kobietą, która potrafi zawrócić mężczyznom w głowie, jeszcze zanim zrozumieją, jak wielu twoich zalet nie będzie im dane poznać. Uniosła ręce, jakby chciała się przed nim obronić. - Ostrzegano mnie, że potrafisz oczarować każdą kobietę, i gdybym miała słabszy charakter, mogłabym ci nawet uwierzyć. Z pewnością jutro żałowałabym, że dałam się wziąć na lep słodkich

słówek wygłaszanych przez mężczyznę, na którego czeka puste małżeńskie łoże. - Marszcząc brwi, popatrzyła na swój pusty kieliszek. - Tak czy inaczej, co to za napój? Nicholas podniósł butelkę i zerknął na etykietę. - Burbon. Jeden z najlepszych w Kentucky. Nawet doświadczeni marynarze uważają go za mocny trunek. Czy mogę mieć nadzieję, kochanie, że i tobie pozwoli pozbyć się zahamowań? Brenna zachichotała. - Pozostawiając między nami pole bitwy bez żołnierzy? Potrząsnęła głową, przyglądając mu się z rosnącym zaciekawieniem. Prawdę mówiąc, zrobiłeś dziś marny interes, jeśli chodzi o wybór żony, i choć nigdy nie będę mogła w pełni odpłacić ci za twoją opiekę, będę przynajmniej próbowała. Czy powinien wykorzystać okazję i zdobyć za pomocą burbona to, czego mu żona odmawiała? - zadał sobie w duchu pytanie Nicholas. Podszedł do okna i patrząc bez zainteresowania na odjeżdżające powozy, spróbował stłumić pożądanie. Lodowa oblubienica powoli topniała, a podpisany kontrakt małżeński pozwalał liczyć na coś bardziej konkretnego. Na myśl o tym uśmiechnął się do swego odbicia w szybie. Stwierdził samokrytycznie, że zaczyna się zachowywać jak jego ojciec,

a

przecież

Nicholas

doskonale

doprowadziła go bezgraniczna miłość do żony.

wiedział,

do

czego

Brenna spała skulona w fotelu. Długie rzęsy kładły się cieniem na porcelanowej skórze policzków, a pierś unosiła się we śnie, który potrwa pewnie do rana. - A niech to! - zaklął cicho, podchodząc do żony. W pierwszej chwili chciał ją obudzić, lecz na jej rozpogodzonej twarzy malował się taki spokój, że nie miał sumienia. Wziął ją delikatnie na ręce i usiadł wraz nią na łóżku, po czym rozpiął rząd delikatnych guziczków, podziwiając ten finezyjny detal ślubnej toalety. Spod sukni wyłoniła się koronkowa bielizna. - Brenno, moje kochanie - wyszeptał, przyciągając ją, aby zdjąć suknię przez głowę. Wzrok jego mimowolnie powędrował ku kształtnym piersiom. - Niezupełnie tak wyobrażałem sobie naszą noc poślubną, ale trudno... Na razie musi mi to wystarczyć. - Podciągnął jej kołdrę pod brodę i zdmuchnął osadzone w lichtarzu świece. Brenna obudziła się w zalanym słońcem pokoju. Uświadomiła sobie, że leży w łóżku Nicholasa w jego sypialni, i to bez sukni. Mąż musiał ją rozebrać i położyć do snu. Przypomniała sobie, że w pewnym momencie pod wpływem wypitego alkoholu oczy zaczęły się jej kleić. Nicholas prawił jej jakieś głupstwa, których sens ledwie do niej docierał. Zaczęła się zastanawiać, jak zniósł ten bądź co bądź afront. Czy z nim flirtowała, chwaląc go za wdzięk i czar? Wystarczyły dwa kieliszki burbona, aby zapomniała o ich umowie? Wstała i zaczęła się rozglądać po pokoju. Zobaczyła swoją suknię ślubną,

przerzuconą niedbale przez oparcie fotela, i wiszący na drzwiach szafy szlafrok Nicholasa. Pamiętaj, że on cię nie kocha, przestrzegła się w myślach, podchodząc do okna. Nicholas Pencarrow nie należy do mężczyzn, z którymi można bezkarnie igrać; krążyły liczne plotki o jego miłosnych podbojach. Ciężkie kroki w holu wyrwały Brennę z zadumy. Obawiając się, że to Nicholas, pobiegła po szlafrok. Niestety, za późno! Usłyszała pukanie do drzwi i zaraz potem stanęła oko w oko ze swoim mężem, który na widok jej negliżu uśmiechnął się szeroko. - Na twoim miejscu narzuciłbym coś na siebie - powiedział i czekał, aż Brenna zdejmie szlafrok z wieszaka. Szlafrok był długi, tak że Brenna nawet stopy miała zakryte fałdami materiału. Od razu poczuła się bezpieczniej. - Położyłeś mnie w nocy do łóżka? - zapytała. - Moje zaloty zazwyczaj nie kończą się w ten sposób, że dama zasypia. Burbon sprawia, że stajesz się łagodniejsza, Brenno. Pozwól, że ci przyniosę kieliszek przed śniadaniem. Odwróciła się, aby ukryć uśmiech. - Myślę, że więcej nie sięgnę po ten trunek. - Jest aż tak niebezpieczny? Nicholas stanął tuż za Brenną. Wstrzymała oddech, reagując każdym nerwem na jego bliskość. - Jest o wiele za wcześnie na przekomarzanie się, moja droga. Lepiej zabiorę cię na przejażdżkę powozem i pokażę ci moje włości.

Głos Nicholasa zabrzmiał tak zmysłowo, że Brenna się odwróciła i mimowolnie oparła piersiami o jego tors. Dopiero teraz zorientowała się, że mąż ma na sobie strój jeździecki. - Och, byłoby cudownie! - powiedziała rozpromieniona, dodając w myślach: „i bezpiecznie". W tym momencie służący wtoczył stolik na kółkach, zastawiony przysmakami, do których zaczynała się szybko przyzwyczajać w domu Nicholasa. Musiał znacznie wcześniej polecić służbie dostarczenie śniadania, pomyślała, skonfundowana zmiennością jego nastrojów. Nawet teraz - wstał nagle i bez słowa opuścił sypialnię, podążając za lokajem. Po trzygodzinnym objeździe posiadłości zatrzymali się w przydrożnym zajeździe w East Winton. Kiedy weszli do środka, przez salę przeszedł pomruk zdumienia. - Wasza Wysokość nie uprzedził nas o swojej wizycie powiedział, kłaniając się, oberżysta. Dał znak pomocnikom, aby nakryli stół w alkowie, i kazał postawić parawan, żeby zapewnić gościom namiastkę prywatności. Dziewczęta zakrzątnęły się żywo, ustawiając kwiaty i kładąc srebrne sztućce. Gdy prowadzono ich do stołu, Brenna z uśmiechem pomyślała, że w towarzystwie Nicholasa wszystko wydaje się łatwiejsze. Usiadła naprzeciw niego i zauważyła, że wpadające przez pobliskie okno promienie słoneczne oświetlają jego przystojną twarz.

Nie miał w sobie nic przeciętnego. Nawet stroje, które nosił, podkreślały jego męskość i wrodzoną elegancję, a omotujący luźno szyję fular nie przypominał skomplikowanych i fantazyjnych węzłów preferowanych przez londyńskich dandysów. Fascynowały ją jego złocistozielone oczy. Nie oczekiwał, że obecni w gospodzie rzucą się spełniać jego zachcianki. Cała ta scena okazywania respektu rozgrywała się pewnie tyle razy przed jego oczyma, że przestał zauważać, jakie wrażenie robi na ludziach jego nazwisko. Pochlebstwa, szepty i hołdy przyjmował bez uwag, ale i bez cienia arogancji. Czy mogła nie podziwiać człowieka podchodzącego z tak wielkim dystansem do wielbiącego go świata? -

Zawsze

wzbudzasz

takie

zainteresowanie?

-

zapytała

rozbawiona. - Rzadko jadam w nieznanych mi miejscach. - Teraz rozumiem dlaczego, książę. - Poza wszystkim to na ciebie patrzyli, nie na mnie. Twoja uroda zwróciła ich uwagę. W głębi duszy Brenna była zadowolona z komplementu, choć głośno by się do tego nie przyznała. - Nawet brzydka kobieta może się wydać piękna po kilku kieliszkach mocnego wina. Nicholas uśmiechnął się. - Gdybym cię nie znał tak dobrze, pomyślałbym, że prosisz się o komplementy.

- Uważaj, książę, bo po kłopotach ostatnich tygodni z głęboką wdzięcznością przyjmuję każdą pochwałę. - Pozwól sobie, wobec tego, powiedzieć, że nie tylko wino uderza mężczyznom do głowy, ale i kobieca uroda, a twoja jest jak boski nektar. Podniosła rękę, aby zaprotestować; Światło odbiło się od obrączki na jej serdecznym palcu. - Nic dziwnego, że twoje imię jest na ustach całej damskiej części Londynu, Nicholasie Pencarrow. Czy musiałeś chodzić do szkół, żeby się nauczyć prawić słodkie słówka, czy też każdy arystokrata rodzi się jako pochlebca? Nicholas spojrzał na nią z rozbawieniem. - Ktoś z niższych sfer potraktowałby te słowa jako przytyk, choć moje komplementy naprawdę nie są wyuczone, jak mi to zarzucasz. Mówię prawdę, którą widzą wszyscy oprócz ciebie. - Muszę ci chyba przypomnieć, że spada na mnie twój splendor. Ci ludzie widzą księcia, podziwiają więc i jego wybrankę. - A jesteś moja, Brenno? - spytał zmysłowym tonem Nicholas. Naszła ją pokusa, aby rzucić wszystko na jedną szalę i ulec jego pragnieniom, licząc na to, że miłość przyjdzie po pewnym czasie. Powstrzymały ją jednak wspomnienia z dzieciństwa. Przez dwanaście lat dorastała w miejscu, gdzie liczyła się tylko żądza, i przez dwanaście lat miała okazję się napatrzeć, jak bardzo potrafi być nienasycona. Westchnęła, a potem podjęła żartobliwie.

- Rzeczywiście tu, w gospodzie, jestem twoja. Gdybyś nie siedział obok mnie, nadal czekałabym, aż mnie ktoś obsłuży. - A więc bycie księciem czasami się opłaca - odparł Nicholas, odchylając się w krześle. Pukiel opadł mu przy tym na czoło, a gdy go odgarniał, na jego palcu zalśnił złoty sygnet. - Czy to herb Pencarrowów? - Nie, starożytnej dynastu królewskiej Dalraidan, z której wywodził się mój ojciec. - Kiedy on zmarł? - Dwanaście lat temu w Indiach. - Więc jesteś księciem od... - Spróbowała obliczyć w myślach jego wiek. - Odkąd skończyłem dwadzieścia jeden lat. - Musiało ci być ciężko na początku - powiedziała, a widząc jego zdumione spojrzenie, wyjaśniła: - Miałam na myśli bycie głową rodu Pencarrow. To wielka odpowiedzialność i wielki obowiązek. - Odkąd sięgnę pamięcią, zawsze się o kogoś troszczyłem. O brata, babkę, moich dzierżawców... - A teraz o mnie - dorzuciła. - Zbyt rzadko mi na to pozwalałaś. - A nasze małżeństwo...? - zawiesiła znacząco głos. Nicholas wychylił się i wziął ją za rękę. - Nasze małżeństwo to żaden ciężki obowiązek, możesz mi wierzyć.

Oczy mu się nagle rozjarzyły i Brenna przypomniała sobie, czego tak naprawdę Nicholas od niej oczekuje. Poczerwieniała i odsunęła się szybko. Z kłopotliwej sytuacji wybawił ją właściciel gospody, który zajrzał, aby porozmawiać z księciem. Nie była jeszcze gotowa na to, czego pragnął jej mąż. Wciąż nie potrafiła pozbyć się skrupułów. Nicholas nie obiecywał jej miłości ani też o nią nie prosił, choć czasami jego wyobrażenia na temat odpowiedzialności i opieki były zbliżone do jej oczekiwań. Pociągnęła długi łyk stołowego wina, udając, że nie dostrzega, iż Nicholas spogląda na nią ponad ramieniem oberżysty.

Rozdział dwunasty Następnego ranka Nicholas wybrał się w pilnych sprawach do Londynu. Brenna postanowiła pojechać z mężem i spędzić dzień w ochronce. Powitał ją radosny dziecięcy gwar. Zanim włączyła się do codziennych zajęć, kremowy stroik i wymyślna koafiura ustąpiły miejsca znajomym, luźno puszczonym lokom, a cienka bluzka Kate zastąpiła wyszywany koralikami żakiet. Włożona na sutą spódnicę bez krynoliny sprawiała, iż Brenna wyglądała w niej wręcz komediowa. Na szczęście, tego dnia na Beaumont Street nie oczekiwano gości, więc nie musiała się obawiać, że ktoś zobaczy ją w tym dziwacznym stroju. Późnym popołudniem pojawił się niespodziewanie Frederick Castleton, hrabia Lamont, i został poproszony do niewielkiego biura,

gdzie Brenna kończyła właśnie wpisywać ostatnie pozycje do księgi zakupów. Kiedy zostali sami, podszedł do niej, wziął ją za ręce i powiedział: - Wyglądasz na szczęśliwą mężatkę. - Bo nią jestem - odpowiedziała. Castleton nachylił się, aby pocałować Brennę w policzek, i w tym samym momencie w drzwiach stanął Nicholas Pencarrow. Na widok rozgrywającej się przed nim sceny wpadł w gniew. Całe ich zachowanie wydało mu się nazbyt poufałe, a strój żony absolutnie niestosowny na przyjmowanie wizyt. Brenna cofnęła szybko rękę i oblała się rumieńcem, utwierdzając Nicholasa w przekonaniu, że przyłapał ją na gorącym uczynku. - Och - wyjąkała. - Nie spodziewałam się ciebie tak wcześnie. - To widać - rzucił, skinąwszy zdawkowo Castletonowi. Zapadło milczenie, które przerwała Brenna: - Na pewno znasz Fredericka Castletona... - Urwała, po czym dodała: - Wpadł tu w interesach. Nicholas uniósł brwi i przeszył Castletona lodowatym wzrokiem. - Wygląda na to, że jego interesy dobrze idą - powiedział z przekąsem. Patrząc na męża, Brenna doszła do wniosku, w Pencarris był znacznie łagodniejszym człowiekiem, natomiast w Londynie stawał się szorstki w obejściu i drażliwy. Następne słowa jeszcze bardziej ją zaniepokoiły:

- To moja żona, Lamont. Spróbuj jeszcze raz jej dotknąć, a ręce ci powyrywam. - Ale, książę, ja nie... - Proszę wyjść! - Z groźnym błyskiem w oku Nicholas wskazał Castletonowi drzwi. Kiedy zostali sami, Brenna zwiesiła głowę. Mąż zachował się jak udzielny książę, a przecież jego podejrzenia były całkowicie nieuzasadnione. Trzasnęły frontowe drzwi; w pokoju panowało milczenie. Po dłuższej chwili zabrzmiał głos Nicholasa: - Myślę, że lepiej będzie poinformować Lamonta o naszym ślubie. Najwyraźniej uważa, że jesteś tak samo na sprzedaż jak towary, którymi handluje. - Tak uważasz? - Brenna poczerwieniała z oburzenia. - Freddy Castleton przyjechał tu jako sponsor mojej ochronki. A jeżeli ci się wydaje, że jest inaczej, miej na tyle przyzwoitości, żeby następnym razem zgłaszać pretensje w cztery oczy. Pochopnymi oskarżeniami i autokratycznym zachowaniem wprawiłeś Freddy'ego w zakłopotanie, a to zbyt miły człowiek, żeby go tak traktować. Odwróciwszy się do biurka, zaczęła porządkować papiery, po czym włożyła je do torby, w której rozpoznał swoją własność. - A jeżeli mi nie ufasz... - Nie ufam reakcjom, jakie budzisz w mężczyznach pokroju hrabiego Lamonta. - Przecież to jeszcze chłopak!

- Chłopak? Jest starszy od ciebie. - Odwiedził mnie, żeby mi pogratulować małżeństwa. - Nieprawda. Przyszedł, bo chce pójść z tobą do łóżka. - Zatem nie różni się aż tak bardzo od ciebie. - Przypominam ci, że jestem twoim mężem - rzucił oskarżycielskim tonem. - Tylko z nazwy. - Bo tak sobie zażyczyłaś. - Nie, bo ty mi nic innego nie proponujesz. - Ze wzburzenia zabrakło jej tchu. - A chciałabyś, żeby było inaczej? Pukanie do drzwi sprawiło, że się odwrócili. W progu stanęła Betsy Plummer. - Wasza Wysokość! - wyjąkała na widok Nicholasa. - Nie wiedziałam, że pan tu jest, - Wycofała się natychmiast, zamykając za sobą drzwi. Nicholas uśmiechnął się ponuro. - Mądra kobieta. Odwrócił się, aby dokończyć rozmowę z Brenną, która wciąż wpatrywała się w zamknięte drzwi. - Wszystkich ich wystraszysz. Nicholas wzruszył ramionami. - Skoro tak uważasz. Był zły, a zarazem zrezygnowany po tym, jak widział Brennę ściskającą rękę Castietona z uczuciem, jakiego jemu nigdy nie

okazała. A przecież jest jego żoną, do diaska! Dlatego, mimo zawartej przez nich umowy, nie mógł spokojnie patrzeć, jak przyprawia mu się rogi. Brenna nie powinna przyjmować zalotów innego mężczyzny, nie miała

też

prawa

wyglądać

tak

piekielnie

pociągająco:

z

rozpuszczonymi włosami, w bluzce tak cienkiej, że widać było prześwitującą koronkową bieliznę. Miał wrażenie, że wszystkie jego starania poszły na marne. Ujął w dłonie twarz Brenny i zmusił ją, aby spojrzała mu w oczy. - Pojedziesz teraz ze mną do domu - oznajmił nieznoszącym sprzeciwu tonem. Pod wpływem buntowniczego impulsu Brenna uderzyła go w twarz, zanim zdążyła pomyśleć. Nicholas cofnął się, tylko drgający mięsień policzka świadczył o wzburzeniu. - Zważywszy na okoliczności, jakie nas skłoniły do małżeństwa, wolałbym, żebyś się nie wzdragała za każdym razem, kiedy cię dotykam. Nie uważasz, że to zła prognoza dla naszego związku? Poza tym sądziłem, że uzgodniliśmy, że pozostajemy przyjaciółmi. Brenna jeszcze nigdy nie słyszała go mówiącego tak lodowatym tonem. Uświadomiła sobie, że chociaż go uderzyła i obraziła, on jej nie oddał; nie dał się sprowokować. W jednej chwili załamały się wszystkie teorie, jakie sobie wypracowała na podstawie doświadczeń z dzieciństwa. Nicholas tymczasem odwrócił się i wyszedł bez słowa, zamykając za sobą drzwi. Czy zamierzał wrócić? Czy przyjedzie później, aby zabrać ją

do domu, do Pencarris, wiedząc, że ona nie ma do dyspozycji innego środka transportu? Zakryła dłonią usta, aby stłumić szloch. Straciła dom, zanim na dobre go odnalazła. Nicholas dotarł do Pencarrow House i udał się wprost do swoich apartamentów. Nie odpowiedział na pytania Robertsona, czy będzie potrzebował powozu tego wieczoru, odprawił też wszystkich służących, którzy podchodzili do niego pod takim czy innym pretekstem. Na piętrze zastał dwie pokojówki, wymiatające popiół z wygasłego kominka. - Wyjdźcie! - rzucił ostro, zadając kłam wszelkim pogłoskom, jakoby złagodniał po zawarciu małżeństwa. Gdy spłoszone umknęły, trzasnął drzwiami tak głośno, że popędziły jeszcze szybciej. Opamiętał się, gdy został sam. Co się z nim dzieje? Pod wpływem żony zmienił się tak bardzo, że nie poznawał sam siebie. Zaczął się zastanawiać, co powinien uczynić, i doszedł do wniosku, że zostawi Brennę na noc w sierocińcu. Nie wróci tam, nie pośle też po nią Robertsona. Niech żona zrozumie, że są pewne granice. Może noc spędzona na Beaumont Street po luksusach Pencarris otworzy jej wreszcie oczy? Niech się zastanowi nad przyszłością. Niech się wreszcie zdecyduje, bo on nie będzie się przed nią płaszczył.

Nagle jego wzrok padł na stojący na kominku liścik od Deborah Huston, która zapraszała do Theatre Royale, i uśmiechnął się do siebie. Jeżeli towarzystwo przekona się, że książę Westbourne tuż po ślubie wrócił do dawnych zwyczajów, to co z tego? Kogo to obchodzi? Na pewno nie Brennę; przecież dała mu to wyraźnie do zrozumienia. Zdecydowany, szybko się wykąpał i przebrał. Spektakl zaczyna się za dwie godziny, a on nie zamierza się spóźnić. Brenna pościeliła starannie łóżko, uważając, aby nie zbudzić śpiących dzieci, i bezwiednie potarła skronie, w których narastał ból. Tej nocy prawie wcale nie spała, wciąż na nowo przeżywając scysję z Nicholasem. Naprawdę, gorzej już być nie mogło. Niestety, dwadzieścia minut później okazało się, że może być jeszcze gorzej. Powracająca z porannej przejażdżki Julia Cartwright, przyniosła z miasta wiadomość, co robił i gdzie spędził ostatnią noc książę Westbourne. - Czynię to bardzo niechętnie, możesz mi wierzyć, ale muszę ci o tym powiedzieć. - Ale o czym, Julio? - O twoim mężu, moja droga. - Julia spojrzała uważnie na Brennę. - Wczoraj wieczorem jadł kolację z Deborah Huston, tą śpiewaczką operową. To naprawdę nie wypada. Brenna zbladła, udawała jednak, że mało ją to obchodzi, a gdy Julia wreszcie zaczęła się zbierać do wyjścia, wstała z uśmiechem, aby ciężko usiąść, ledwie została sama.

Najwyraźniej Nicholas nie żałował swojego zachowania, nie cierpiał na bezsenność ze zmartwienia, nawet o niej nie pomyślał, tylko od razu znalazł pocieszenie w ramionach dawnej kochanki. Pojawienie się Betsy rozbudziło w Brennie chęć działania. - Mogłabyś posłać Arnolda z tym listem do księżnej wdowy w Milford House? Powiedz mu, że to pilne i że proszę o natychmiastową odpowiedź. Spojrzała na zegar na kominku; było wcześnie. - Poprosiłam o użyczenie powozu, który mnie odwiezie do Pencarris. Nadal przebywa tam Michael, muszę też zabrać swoje rzeczy. Oczywiście Londyn jest ostatnim miejscem, w którym chciałabym być w tej chwili... - Zawahała się. - Po moim wyjeździe wyślij wiadomość do Nicholasa na jego londyński adres. Chcę, aby wiedział, jak sprawy stoją między nami... - Głos jej się załamał. Betsy objęła ją czule i poradziła: -

Nie rób niczego pochopnie. Pierwsza kłótnia wydaje się

poważniejsza, niż jest w istocie, a takie plotkary jak Julia Cartwright robią z igły widły. Brenna skinęła głową, chociaż miała świadomość, że Betsy, nie znając prawdy o małżeństwie Brenny, nie może właściwie ocenić sytuacji. Nie chciała jej jednak martwić, więc wyszła szybko z pokoju, aby uniknąć dalszych pytań. Brenna powiodła wzrokiem po opustoszałych zielonych polach, po czym zamknęła oczy i wsłuchała się w odgłos końskich kopyt uderzających o rozmiękły trakt oraz szum deszczu bębniącego o dach

powozu. Od wyjazdu z Londynu nie wysiadła z powozu nawet wtedy, gdy służący zmieniali konie w zajeździe. Wcześniej ułożyła szczegółowy plan działania dla siebie i stryja Michaela. Zamieszkają w Londynie, ale tam, gdzie będzie nikłe prawdopodobieństwo spotkania Nicholasa. Z dala od towarzystwa, które mogłoby nią gardzić, gdy rozejdzie się wiadomość o rozwodzie. Pełna obaw, zaczęła miąć w palcach spódnicę, gdy nagle usłyszała na zewnątrz krzyk i powóz gwałtownie zwolnił. Wyjrzała przez okno i zobaczyła ścigający ich pojazd zaprzężony w spienione konie. Stangret na koźle dawał znaki jej woźnicy, aby się zatrzymał. Zmarszczyła brwi, usiłując rozeznać się w sytuacji. Miała nadzieję, że nie byli to rozbójnicy, gdyż zachowanie stangreta nie świadczyło o wrogich zamiarach. Dobiegający z góry głos wszystko wyjaśnił: - Zatrzymujemy się, jaśnie pani. Proszę się mocno trzymać! Konie nieomal zaryły się kopytami w ziemię, a Brenna uchwyciła się oburącz poduszek, zapierając się nogami o przeciwległe siedzenie. Potem nagle drzwi powozu otworzyły się na oścież i ukazał się w nich Nicholas w cylindrze osłaniającym mu oczy przed deszczem, który rozpadał się na dobre, i pelerynie z postawionym kołnierzem. - Można? - zapytał. Brenna skinęła głową, gdyż nie miała wyboru. Nie mogła go przecież wypchnąć, wciąż była jego żoną. Nicholas wsiadł i postukał laską w dach, dając znak stangretowi, aby ruszał.

- Dostałem to dziś rano - powiedział, trzymając w palcach kartkę. - Może zechciałabyś mi wyjaśnić, o co chodzi? Uniosła dumnie głowę, zła, że wysłała wiadomość. - To się chyba rozumie samo przez się - odparła wyniosłym tonem. - Nasze małżeństwo uważam za skończone. - Z powodu plotki, jaka dotarła do ciebie dziś rano? - zapytał chłodno. - Owszem! - Nie widziała powodów, aby owijać w bawełnę. Nocne sam na sam z jedną z najsłynniejszych londyńskich femmes fatales nie da się pogodzić z moim wyobrażeniem małżeństwa. Nicholas zmarszczył brwi. - Posłuchaj, Brenno... - Niech pan mnie teraz posłucha. - Brenna straciła cierpliwość. Poślubiłam pana w dobrej wierze i nigdy świadomie nie przyniosłabym wstydu nazwisku Pencarrow. Jeśli chodzi o Freddyego Castletona, pańskie insynuacje stały się dziś dla mnie bardziej zrozumiałe, jako pochodzące z ust człowieka pozbawionego hamulców moralnych. Śpiewaczka i kurtyzana, z własnej i nieprzymuszonej woli... Och, Nicholasie, chcąc mnie zranić, nie mogłeś wybrać lepiej. Moim zdaniem, publiczna zdrada za przyjacielski uścisk dłoni to kara nieadekwatna do przewinienia. Ale cóż, jestem tylko twoją żoną, a ty jesteś księciem.

- Nie doszło do zdrady - oznajmił Nicholas, a po namyśle dodał: Owszem, z początku miałem taki zamiar, ale nie mogłem. Wróciłem do domu o północy i piłem do rana. Wkrótce potem dostałem twój list. - Chcesz powiedzieć, że skończyło się na zamiarach? - Brenna zmarszczyła brwi, niepewna, czy dobrze zrozumiała męża. - Czego ode mnie oczekujesz, skoro cały Londyn sądzi, że było inaczej? Jak ja wyglądam w tej sytuacji? Mam być głuchą i ślepą żoną, pozbawioną uczuć? Głos jej się załamał i odtrąciła ze złością jego rękę. - Nie będę pośmiewiskiem ludzi, których jedyną zaletą są ich wielkie pieniądze, mających przy tym dosyć czasu, aby obrzucać błotem każdego, kto próbuje postępować honorowo. Kolacyjka z dawną kochanką mieści się w granicach przyzwoitości, jeśli wziąć pod uwagę twoją osławioną rozwiązłość. - Wystarczy, Brenno! - rzucił rozkazującym tonem Nicholas. - Wystarczy? Dlaczego? Bo nie chcesz usłyszeć prawdy? Uważasz, że to, co uchodzi księciu, nie przystoi komuś bez tytułu? Że pozycja społeczna decyduje o manierach i wyznacza kryteria przyzwoitości? Czy nie czujesz się odpowiedzialny za swoje postępki? - Owszem, tak. Dlatego jestem tutaj, a nie, jak zamierzałem, w ciepłym łóżku z dawną kochanką. To ciebie potrzebuję. Powiedziawszy to, odchylił się na skórzane oparcie i pogrążył w zadumie.

Dobre imię rodu Pencarrow zostało zamieszane w skandal, i to Brenna powstała w jego obronie. Ona, należąca od niedawna do tej rodziny, osoba, której przeszłość skrywała mroczne sekrety. Nicholas poczuł się upokorzony, w dodatku nie miał pojęcia, jak ostudzić gniew Brenny. Patrzyła na niego, nie wiedząc, co myśleć o mężczyźnie, który nie odpowiada krzykiem na krzyk, i uderzony, nie oddaje, wręcz mówi, że jej potrzebuje. Zaległo przedłużające się milczenie. Brenna pierwsza się odezwała: - Myślałam, że postanowiłeś zostawić mnie na zawsze na Beaumont Street. Powoli zaczynało do niej docierać znaczenie jego ostatnich słów; wyznał, że jej potrzebuje. Ona także go potrzebowała. To wprawdzie niewiele jak na początek, ale dobre i to. - Byłem zazdrosny o Castletona - wyjaśnił Nicholas. - Mnie nigdy nie trzymałaś w taki sposób za rękę. - Nigdy też nie wyszłam za Freddyego - zauważyła rozbawiona. - Jestem wzruszony, kochanie. - Wychylił się i ujął jej dłoń, zadowolony, że nie próbuje się wyrywać, a choć pragnął wtulić twarz w jej dłoń i błagać o przebaczenie, nie zrobił tego. Okręcił ślubną obrączkę na jej palcu, chcąc dać jej do zrozumienia, że uważa ją za symbol nierozerwalności ich związku. Po chwili wyjrzał przez okno i nagle coś mu przyszło do głowy.

- Może pojechałabyś ze mną konno do domu? Deszcz przestał padać. Stąd to zaledwie pół godziny, a chciałbym ci pokazać Pencarris widziany z góry. Zawahała się, a potem skinęła głową. Byłaby to wspaniała przygoda połączona z cudownym poczuciem wolności. Nicholas przyprowadził pięknego kasztanka. Brenna wysiadła z powozu i niepewnie wyciągnęła rękę, aby pogłaskać konia po pysku. Bała się koni i Nicholas o tym wiedział. - Jaki piękny! - zachwyciła się. - Jest twój! - Mówiłam ci, że nie będę przyjmować kosztownych prezentów przypomniała. - Jak chcesz, chociaż wedle prawa wszystko co mam, jest twoje. Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że nigdy bym tego nie kwestionował. Koń nazywa się Pegaz. Dostałam go jako małe źrebię. To syn Xantusa, ulubionego ogiera mojego brata. - Czy na pewno jest łagodny? - Zaraz ci pokażę. - Podsunął jej ramię, żeby ją podsadzić, po czym wskoczył na kasztanka. - A teraz - powiedział Nicholas, muskając oddechem kark Brenny - weź te wodze, o tak, i okręć je wokół palców. Dzięki temu ich nie zgubisz, nawet jeśli się zagapisz. Ruszyli przez pola w kierunku lasu. Brenna oparła się o Nicholasa. Po pewnym czasie mąż szarpnął lejce i koń przeszedł w kłus, by się w końcu zatrzymać. Wyprostowała się i odsunęła,

tymczasem Nicholas jeszcze przez chwilę siedział za nią, obejmując ją w pasie. - Dobrze jeździsz konno - powiedziała, odwracając wzrok - Miałem dużo okazji, żeby porządnie się nauczyć - odparł, po czym zeskoczył na ziemię i stanął u jej stóp. - Podaj mi rękę. - Po co? - żachnęła się, spłoszona. W popołudniowej ciszy zabrzmiał śmiech Nicholasa. - Ponieważ, moja droga, chcę ci pomóc zsiąść z konia. - Aha. Z głucho łomocącym sercem zsunęła się w jego objęcia, a on objął ją w talii i bez wysiłku postawił na ziemi. Spojrzał jej w oczy, potem na usta, a w końcu cofnął się, aby zająć się koniem. Brenna poczuła się zawiedziona. Czyżby nie widział jej reakcji? Nie wyczuł jej przyzwolenia? Pragnęła go, nie mogła jednak zrobić pierwszego kroku. - Zatrzymamy się tutaj? - zapytała, podchodząc do szczytu wzgórza, skąd można było podziwiać panoramę okolicy. - Nie podoba ci się ten widok? - Ależ bardzo, rzeczywiście przepiękny - odparł takim tonem, że odwróciła się, zaintrygowana, i spłonęła rumieńcem, kiedy się zorientowała, co Nicholas miał na myśli. - Zawsze tak bezwstydnie patrzysz na kobiety? - Bezwstyd, jak to trafnie nazwałaś, jest zarezerwowany wyłącznie dla mojej żony. Natomiast w miejscach publicznych będę najpoczciwszym mężem.

- A tutaj? - Tutaj będziesz tak bezpieczna, jak sobie zażyczysz. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czy to żart, ale sądząc po jego poważnej minie, mówił serio. Tą odpowiedzią zbił ją nieco z tropu. Na ile, tak naprawdę, chciała być bezpieczna? - Czy, twoim zdaniem, można mieć nadzieję, że moja przeszłość nigdy więcej nie wypłynie, że nie pojawi się kolejny Redmund Osborne? Ilu jeszcze ludzi jesteś gotów zabić tylko dlatego, że znają moje tajemnice? - Gotów jestem zastrzelić każdego mężczyznę w Londynie, żebyś była bezpieczna - odparł bez wahania Nicholas. - Nic nie rozumiesz. Nie pozwolę ci nikogo zabijać w obronie mojej czci, bo już wkrótce w miejsce parafialnych dewotek może się pojawić ktoś, kogo nie pozbędziesz się tak łatwo. - Czyżbyś się o mnie martwiła? - zapytał ze zdumieniem, a potem się uśmiechnął. - Pojedź ze mną do Londynu. Wytrzymała

jego

spojrzenie.

Tutaj,

na

tych

wzgórzach

otaczających Pencarris, czuła się bezpieczna. Może wreszcie przyszedł czas, aby się na nowo określić? Nicholas już to uczynił, dając jej swoje nazwisko. Mimo to trudno jej było pozbyć się dawnych obaw. - Na jak długo? - W piątek jest bal, na którym bardzo chciałbym być. A reszta zależy od ciebie. - Myślisz, że to dobry pomysł?

- Ależ tak! Powiedział to z takim przekonaniem, że na moment udzielił jej się jego entuzjazm. Jak wspaniale byłoby pojechać do Londynu jako księżna Westbourne. Jednak idąc za głosem rozsądku, oświadczyła: - Twoja pewność siebie zawsze wprawiała mnie w zdumienie. Pamiętam, jak kilka miesięcy po naszym poznaniu myślałam z podziwem o tym, z jaką swobodą idziesz przez świat, dostając wszystko, czego zapragniesz. Tymczasem ja mam niewielki wpływ na moje życie. - Pochlebiasz mi, moja droga. Pewne rzeczy są dla mnie wciąż tak samo niedostępne. Nagle podszedł do niej, wziął ją w ramiona i zaczął całować. Z początku delikatnie, a potem, nie wyczuwając oporu, coraz bardziej namiętnie. Długo badał językiem słodycz jej ust, a gdy się wreszcie odsunął, obwiódł palcem jej wargi. -

Droga księżno, pozwolę sobie zapytać, jak długo jeszcze

będziemy udawali, że nie dostrzegamy tego, co między nami się dzieje?

Gdzie

wśród

warunków,

jakimi

obwarowałaś

nasze

małżeństwo, jest miejsce na taką jak ta chwilę? Potrafisz mi na to odpowiedzieć? Na pewno nie. - Dotknął pulsującej żyłki na jej szyi. Wyobraź sobie, co jeszcze mogłoby się wydarzyć, gdybyś darzyła mnie wzajemnością. Nicholas odwrócił się, próbując zwalczyć nagły przypływ pożądania. Oszołomiła go słodycz i uległość żony, a także obietnice, niestety, na razie odległe. Poczuł, że nie może sobie ufać, dlatego nie

spojrzał już na Brennę. Bał się, że jeśli ujrzy w jej oczach wyraz przyzwolenia, przestanie nad sobą panować. Brenna potraktowała jego zachowanie jako objaw gniewu; jak policzek wymierzony za karę za ich pocałunek. Podniosła rękę do ust, wciąż czując na nich dotyk warg Nicholasa. Był tak delikatny i czuły, a zarazem namiętny. Obnażyła przed nim swoje emocje, jak nigdy dotąd, a on wolał tego nie widzieć? Łzy napłynęły jej do oczu. - Chciałabym, żebyś odwiózł mnie do domu. Nicholas podał jej rękę i pomógł dosiąść konia. Tym razem miała siedzieć z tyłu, za jego plecami. Drogę powrotną do Pencarris przebyli z zawrotną prędkością i Nicholas nie próbował już dawać żonie kolejnej lekcji konnej jazdy. Nazajutrz Nicholas wyjechał do Londynu, zanim Brenna się obudziła. Charles miał ją przywieźć później, tak więc, z dwoma kuframi strojów przytroczonymi z tyłu powozu, wyruszyli sprzed pałacu w Pencarris, gdy zegar w holu wybijał południe. W powozie Charles zasiadł naprzeciwko Brenny i zaczął jej się uważnie przyglądać. Tego dnia jego szwagierka znów miała na sobie granatowe aksamity, które zwykła nosić w Londynie. Posępne wrażenie było tym większe, że ostatnio miał okazję oglądać ją w jaśniejszych kolorach. Także jej kapelusz wydał mu do tego stopnia niemodny, że nie mógł się powstrzymać, aby nie zapytać o jego pochodzenie. - Czy Nicholas zamówił dla ciebie ten kapelusz, Brenno?

- Nie - odparła, oblewając się rumieńcem. - Kupiłam go na targu, kiedy poszłam z Betsy na spacer podczas mojej ostatniej bytności w Londynie. - Podniosła rękę, aby sprawdzić, czy się nie przekrzywił. Nie podoba ci się? Charles nie miał serca powiedzieć jej prawdy, a kłamać nie chciał, więc wybrał milczenie. Brenna przyglądała mu się przez chwilę, a potem wyjaśniła: - Nie interesowałam się modą. Na Beaumont Street te sprawy były nieważne, a teraz... Nicholas rozwiązał za mnie ten problem, dobierając mi garderobę. - Miała nadzieję, że nie zabrzmiało to jak krytyka. Charles zaśmiał się cicho. - Na twoim miejscu tak bym się nie przejmował. Nicholas, w przeciwieństwie do wielu mężczyzn, wyznaje zasadę, że nie suknia zdobi człowieka. Na szczęście, bo moda bywa zmienna. Większość żon, próżnych trzpiotek, budzi się już po roku w pustym łóżku. Brenna uśmiechnęła się, dostrzegłszy błąd w rozumowaniu Charlesa. - A kobiecie rozumnej to się nie zdarza? - Nie, jeżeli jest na tyle rozsądna, aby zostawić mężowi wybór. Brenna przypomniała sobie docinki Nicholasa i umilkła. Charles czekał przez chwilę, a potem zapytał z troską: - Czy ty i Nicholas macie jakieś problemy? Kiedy wyjeżdżał dziś rano, wyglądał okropnie.

Brenna uznała, że może mu się zwierzyć, bo widać było, że ich dobro leży mu na sercu. - Gdybyś był czegoś pewny - zaczęła cicho - a w innej sprawie miałbyś wątpliwości, przy czym obie te rzeczy mogłyby się nawzajem wykluczać, jaki byłby, twoim zdaniem, sens uganiania się za tą drugą rzeczą? - Czy to, czego nie jesteś pewna, pochodzi z serca czy z umysłu? - Z serca - odparła bez wahania, przypominając sobie, jak zareagowała na pocałunek Nicholasa. - A to drugie? - To fakty - odrzekła, myśląc o swoim dzieciństwie. - A więc uczucia przeciwko faktom - stwierdził Charles bez ogródek. - Są tacy, którzy uważają, że miłość zawsze zwycięży. Weźmy Daphnisa i Chloe albo Rozalindę i Orlanda z „Jak wam się podoba" Szekspira czy królową Wiktorię i Alberta, których przymierze polityczne zrodziło wielką miłość... - A Romeo i Julia, Tristan i Izolda, Otello i Desdemona? przerwała mu Brenna, wymieniając pary kochanków, którym się gorzej powiodło. - Brawo! - powiedział cicho Charles. - A Nicholas i Brenna? Po której stronie umieściłabyś ich historię? - To ja ciebie o to pytam, bo nie mam nikogo innego, komu mogłabym się zwierzyć. - Nagle Brenna poczuła, że nie jest w stanie dłużej ukrywać lęków. - Nie mam ani siostry, ani matki, a stryj Michael nie nadaje się do takich rozmów.

- A Nicholas? - zapytał Charles. - Nie uważasz, że mogłabyś z nim o tym porozmawiać? - To on jest problemem, nie rozumiesz tego? Nie mogę go kochać i nie mogę go nie kochać, a on nie pozwala mi na żadne półśrodki. - Mam nadzieję - odparł z błyskiem rozbawienia w oku Charles, po czym już bardziej poważnie wyjaśnił: - Nicholas powiedział mi kiedyś, że będzie jak nasz ojciec, i jeśli się kiedyś zakocha, to ostatecznie, raz na całe życie. A mówił mi to tuż po tym, jak poznał ciebie. Wtedy mu nie wierzyłem, ale teraz, owszem. Czy to ci pomoże rozwiązać twoje problemy? „Raz na całe życie", powtórzyła w myśli Brenna. Mimo to Nicholas podpisał warunki ich małżeńskiej umowy z taką samą ulgą jak ona. Spojrzała z powątpiewaniem na Charlesa, który mówił dalej: - Jako książę Westbourne nie mógłby zostać zmuszony do małżeństwa, gdyby tego naprawdę nie chciał. Miłość nie wiążę się z aż tak wielkim ryzykiem, jak ci się wydaje. Wystarczy być uczciwym. Brenna milczała. Ryzyko było ogromne, ale nie mogła Charlesowi o tym powiedzieć. Mogłaby przecież bez trudu zniszczyć Nicholasa i okryć hańbą nazwisko Pencarrow. Czy, gdyby Charles znał całą prawdę, udzieliłby jej takich porad? Czy rzuciłby wszystko na jedną szalę jak Nicholas? Nagle rozpaczliwie zatęskniła za mężem. Spojrzała przez okno, szukając świateł Londynu. Chciała sprawdzić, jak daleko zajechali i ile jeszcze pozostało im drogi do przebycia. „Raz na całe życie", jak cudownie brzmiały te słowa.

Kiedy wreszcie zajechali przed Pencarrow House, dom był rzęsiście oświetlony, a uprzedzona zawczasu służba czekała na ich przyjazd. Gdy otworzono drzwi powozu, pojawił się w nich Nicholas i ośmielony uśmiechem Brenny, pomógł jej wysiąść. - Przepraszam, że nie mogłem ci towarzyszyć, ale wyniknęły kłopoty z jednym z moich statków i musiałem pozałatwiać wszystkie sprawy tak, aby mógł wyruszyć wraz popołudniowym odpływem. Słowa

jego

przebiły

się

przez

szum

wiosennego

wiatru,

przypominającego o niedawnym odejściu zimy. Nicholas wyjął z powozu pled i otulił nim Brennę, wtedy też dostrzegł łzy w jej oczach. - Czy u ciebie wszystko w porządku? - zapytał zatroskany. Skinęła głową i odsunęła się, skrępowana jego dobrocią. Odetchnęła z ulgą, kiedy mąż zwrócił się do brata, który wciąż siedział w powozie. - Dziękuję, że przywiozłeś Brennę do domu. Może do nas wstąpisz? - Nie teraz. - Słowom Charlesa towarzyszyło znaczące mrugnięcie. Nicholas zmarszczył brwi, nie do końca pewny, co to miało oznaczać. - Wobec tego zobaczymy się jutro wieczorem u Lascellesów powiedział. - Będę na pewno - odparł Charles, spoglądając na brata i Brennę.

Cały parter okazałej rezydencji zajmowały salony w amfiladzie, pełne obrazów, ozdobione aksamitnymi kotarami i kryształowymi żyrandolami rozsiewającymi tęczowe błyski. Po prostocie Pencarris przepych tego miejsca był uderzający. Brenna pomyślała, że Pencarrow House odzwierciedlał życie pokoleń Pencarrowów, ale Pencarris należał wyłącznie do Nicholasa. Spojrzała na niego i zobaczyła, że jej się uważnie przygląda. - Minęło sporo czasu, odkąd byłaś tu po raz ostatni - powiedział. - To było wtedy, kiedy się ponownie spotkaliśmy. - Mimowolnie popatrzyła w okno, żeby sprawdzić, czy uda jej się wyczarować promienie księżyca, ale tej nocy było ciemno. - W porównaniu z Pencarris ten dom jest zbyt przeładowany - dodała. - Też tak uważam, ale niektóre pokoje są bardziej przytulne. W tym momencie podeszła grupka służących i stanęła za nimi, czekając na polecenia dotyczące wygód nowej księżnej Westbourne. - Musisz być zmęczona po podróży. Powiem pani Nixon, żeby cię zaprowadziła do twoich pokojów i przygotowała kąpiel. A później coś zjemy. W trakcie kolacji atmosfera była dosyć napięta, gdyż żadne z nich nie chciało naruszyć wątłego rozejmu; oboje byli też świadomi, że ich wzajemne relacje uległy zmianie. „Raz na całe życie". Te znamienne słowa wciąż dźwięczały Brennie w uszach, choć, gdy patrzyła na Nicholasa, wydawał jej się oficjalny. Uważał, żeby jej nie dotknąć, kiedy podsuwał krzesło, i ostrożnie dobierał tematy rozmowy, unikając spraw osobistych.

Nicholas przeszedł przez pokój i nalał sobie brandy, którą wypił jednym haustem, spoglądając przy tym na żonę. Wspomnienie wczorajszego namiętnego pocałunku sprawiło, że wpatrzył się w usta Brenny, mając nadzieję na powtórkę. - Mieliście dobrą podróż? - zapytał, bo nic lepszego nie przyszło mu do głowy. - Czas szybko upłynął, Charles to miły rozmówca - odparła i mimowolnie spłonęła rumieńcem. Nicholas zmarszczył brwi. - Mogę wiedzieć, o czym, rozmawialiście? - O strojach! - wyrwało jej się. - Przez całą drogę do Londynu? Nie wiedziałem, że ten temat tak was interesuje. - Nie przez całą drogę. Spora część rozmowy dotyczyła ciebie. - I moich ubrań? Uśmiech przemknął przez twarz Nicholasa i Brenna także się uśmiechnęła, spoglądając na jego białą koszulę i luźno zawiązany fular. Choć ubrany jak ktoś, kto się nie spodziewa gości, emanował męskością i miał swój styl. - Niezupełnie o ubraniach, książę. - Ale o noszącym je człowieku, księżno? To, że użył tytułu, zbiło ją na moment z pantałyku. Po chwili jednak zaczęła mu tłumaczyć:

- Nasze małżeństwo jest pełne sprzeczności, a ja chciałam tylko zwierzyć się komuś, kto ma jakieś pojęcie o podstawach naszego porozumienia. - A nie przyszło ci do głowy, żeby zwierzyć się komuś, kto wie znacznie więcej na ten temat? - O to samo spytał mnie Charles. Nicholas postanowił, że przy następnym spotkaniu zapyta brata o szczegóły podróży do Londynu, po czym, choć niechętnie, skierował rozmowę na tematy bardziej ogólne: - Bal u Lascellesów zacznie się koło dziesiątej wieczorem. Kilka dni temu obstalowałem ci stosowną suknię w salonie mody Gillesa i pani Nixon pokaże ci ją rano. Gdyby coś było nie tak, dasz mi znać, bo jedna z modniarek będzie tu o jedenastej, żeby wszystkiego dopilnować. Mogłabyś zrobić to dla mnie i rozpuścić jutro włosy? Wiem, że to niemodne, ale najbardziej podobasz mi się z taką fryzurą. Brenna zarumieniła się i skinęła głową. Chciała sprawić mężowi przyjemność, poczuć jego dłonie na swoich ramionach i jego wargi na swoich ustach. Bała się spojrzeć na Nicholasa, aby nie zorientował się w jej pragnieniach, lecz w końcu zerknęła na niego ukradkiem. Siedział rozparty wygodnie i po raz pierwszy zrozumiała, że należą do siebie. Przeraziła się, że jeśli zostanie trochę dłużej, nie skończy się na pocałunkach. Wstała pospiesznie i skierowała się w stronę drzwi. - Dobranoc, Nicholasie - powiedziała i nie czekając na odpowiedź, pomknęła na górę.

Po jej wyjściu Nicholas pociągnął hojny łyk brandy. Niech to diabli! Jak długo jeszcze będzie czekał? Postanowił, że nazajutrz zagra swoją kartą atutową.

Rozdział trzynasty Nicholas stał z kieliszkiem w jednej ręce i cygarem w drugiej, wpatrzony w ogień na kominku, gdy nagle cichy szelest jedwabiu kazał mu się odwrócić. Uprzejmy uśmiech znikł z jego twarzy, a jego miejsce zajął wyraz nabożnego zachwytu. - Mój Boże! - wyrwało mu się bezwiednie na widok żony. - Przepraszam, jeżeli się spóźniłam... - odezwała się Brenna, wygładzając nerwowo spódnicę ze złocistego jedwabiu. Wzrok jej spoczął z uznaniem na Nicholasie, całym w czerni, z miedzianymi błyskami we włosach. Tej nocy wyglądał jak dumny książę. Jej suknia doskonale komponowała się z jego strojem. Złoto i czerń. Mąż i żona. Nagle rzeczywiście stali się nimi nie dzięki ich umowie, ale niejako wbrew niej, i oboje zdawali sobie z tego sprawę. Nicholas zajął się cygarem, a potem powoli odstawił kieliszek na gzyms kominka, aby dać sobie trochę czasu na zebranie myśli. Miał wrażenie, jakby zobaczył Brennę po raz pierwszy w życiu, i był poruszony. Była tak niewiarygodnie piękna, promienna, olśniewająca! Objął jej postać rozognionym spojrzeniem i odsunął się od kominka. - Powinniśmy jechać - powiedział krótko. Brenna posmutniała. Dlaczego nie skomentował choćby jednym słowem jej całodziennych wysiłków?

Czyżby nic nie zauważył? Rozczarowana, poszła za Nicholasem. W drzwiach salonu przystanął, odwrócił się do niej i delikatnie dotknął jej niesfornego pukla, potem policzka, a później powiódł palcami po szyi, ramionach i dekolcie. - Trzymaj się mnie tej nocy, księżno - szepnął, gładząc różane pączki zdobiące bufki sukni. - Jak sobie życzysz - odparła zgodnie Brenna. Słysząc to, uśmiechnął się zadowolony. Wszystko zdawało się dobrze wróżyć na ten wieczór. Czy to pierwsze zwiastuny nocy poślubnej? Widok pałacowej służby, tworzącej szpaler w głównym holu, sprawił, że czar nagle prysł. Wszyscy chcieli w ten sposób uczcić pierwsze publiczne wyjście książęcej pary. W normalnych okolicznościach byłoby to wzruszające, jednak tego wieczoru Nicholas minął ich szybko. Brenna szła za nim znacznie wolniej, czując na sobie zachwycony wzrok dziewcząt podziwiających jej suknię. Chociaż było jej przyjemnie, że wysiłki, aby godnie się zaprezentować, zostały zauważone, to przede wszystkim zastanawiała się, dlaczego Nicholas jest w złym humorze. Czekał na nią na zewnątrz, obok karety. - Czy coś cię gnębi? - zapytała. - Owszem, wizja pięciuset mężczyzn pożerających cię wzrokiem, jak przed chwilą moja służba.

- Żartujesz sobie ze mnie, Nicholasie. Przecież oni podziwiali tylko moją suknię. - Nie suknię, ale ciebie. Głowę dam, że wszyscy młodzi mężczyźni będą się dobijać o to, aby zatańczyć z tobą walca. Natomiast starsi będą cię obserwować przez zapocone monokle. - A ty gdzie będziesz, mój książę? - zapytała, pewna, że usłyszy dowcipną odpowiedź, i nie doznała zawodu. - Będę się przedzierał przez tłum. - Uśmiechnął się i ciągnął: Kiedy zaczną grać, wyląduję ze śladami butów na twarzy. Może okażesz się na tyle łaskawa, że zgodzisz się ze mną zatańczyć jeden raz. Jeżeli o mnie chodzi, wolałbym walca. Brenna nie mogła się powstrzymać od śmiechu. -

Przestań! Zepsujesz

to,

nad

czym

tak

pieczołowicie

pracowałyśmy z pokojówką przez całe popołudnie. - Otarła łzy chusteczką i zapytała cicho: - Czy nadal wyglądam reprezentacyjnie? Nicholas momentalnie spoważniał. - Reprezentacyjnie i przepięknie - zapewnił i zerknął ukradkiem na stangreta czekającego w pobliżu, przy karecie. Czy wiecznie muszą mu towarzyszyć gapie? I w Pencarrow House, i w Pencarris. Kiedy wreszcie będzie mógł mieć żonę tylko dla siebie, aby się nią nacieszyć do woli? Myśl, że nastąpi to o wiele później, popsuła mu humor. Zrezygnowany podszedł do karety i wyciągnął rękę do Brenny, a ona ujęła ją z uśmiechem.

Wjeżdżali

przez

bramę

rezydencji

Lascellesów.

Brenna

bezwiednie wygładziła fałdy spódnicy i poprawiła włosy. Miał to być jej pierwszy publiczny występ w roli księżnej Westbourne. Wzięła głęboki oddech, aby się uspokoić, lecz gdy wysiadła z karety, ku swemu zdumieniu, zobaczyła, jak Letitia Carruthers odciąga Nicholasa na bok. Rozdzielona z mężem i porwana przez tłum wchodzących, Brenna wkroczyła do rzęsiście oświetlonego holu. W złocistej sukni połyskującej w blasku świec od razu zwróciła na siebie uwagę gości, czekających, aż majordomus wywoła ich nazwiska. Onieśmielona i coraz bardziej zirytowana, zaczęła przeczesywać wzrokiem tłum w poszukiwaniu Nicholasa. Spostrzegła go obok Letitii, pogrążonego w najwyraźniej poufnej rozmowie. Wyglądał, jakby wcale mu się nie spieszyło, aby dołączyć do żony. Niech go diabli! - zaklęła w myśli, czując jednak na sobie zaciekawione spojrzenia, splotła ręce i czekała z obojętną miną. - Czy punkt czwarty naszej umowy obowiązuje tylko mnie, książę? - zapytała sarkastycznie, gdy mąż wreszcie do niej podszedł. A może powinnam się przyzwyczaić do tego, że każda mijana piękność może cię porwać? Znudzony namolnością Letitii, Nicholas uśmiechnął się tylko, a kiedy wywołano ich nazwiska, ujął dłoń żony i chcąc ją udobruchać, powiedział: - Przysięgam, że przestałem się widywać z Letitią jeszcze przed twoim przyjazdem do Pencarris.

- Wobec tego, ona nie umie się pogodzić z przegraną, a ty dużo czasu poświęciłeś, aby ją pocieszyć. Brenna wyrwała rękę z mężowskiego uścisku i właśnie ten gest zobaczyła cała londyńska socjeta, gdy książęca para stanęła w progu sali balowej. Przez tłum przetoczył się pomruk dezaprobaty wymierzony w kobietę bez szlacheckiego tytułu, która, w opinii wielu, bezczelnie usidliła Nicholasa Pencarrowa, księcia Westbourne' a. Nicholas, w przeciwieństwie do Brenny, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje wokół. Żona szła przed nim, spięta i bez uśmiechu, zmuszona odgrywać rolę, w której nie czuła się dobrze. Musiała słyszeć złośliwe szepty, co na pewno pogłębiło jej nieufność. Kiedy wchodzili na salę balową, wziął Brennę za rękę, ale ją wyrwała i widać było, że jest bliska histerii. Zdesperowany, rozejrzał się wokół, próbując wypatrzeć wśród tłumu jakąś przyjazną duszę, nie znalazł jednak nikogo, kto nie spoglądałby na jego żonę co najmniej nieżyczliwie, więc pochylił się ku niej i powiedział cicho: - Powinniśmy zatańczyć. Potrząsnęła głową i odwróciła wzrok. Jej plany na ten wieczór legły w gruzach, i to na samym początku. Zgromadzeni na balu przedstawiciele towarzystwa nie kryli pogardy; czuła się wśród nich jeszcze bardziej obco niż zazwyczaj. Tego wieczoru u boku Nicholasa znalazła się w centrum uwagi, lecz nie było to życzliwe zainteresowanie. Krążyły niestworzone opowieści o jej rzekomych wybrykach w Pencarris i ludzie w nie

uwierzyli tylko dlatego, że nie należała do ich sfery. Na domiar złego miała czelność usidlić księcia i zostać księżną. - Nie masz wyboru, musisz ze mną zatańczyć - rzekł półgłosem Nicholas. Koniec końców, zrezygnowana skinęła głową i pozwoliła, by mąż zaprowadził ją na parkiet, gdzie mogli się ukryć wśród innych tańczących par. Objął ją i przyciągnął do siebie, a gdy spróbowała się odsunąć, ostrzegł: - Zawarliśmy umowę, Brenno, a ci tutaj oczekują przynajmniej pozorów. - Nie mam ochoty odgrywać komedii przed ludźmi, których opinia jest mi obojętna. - Kłamstwo miałoby zatriumfować? - uniósł się Nicholas i zaraz zniżył głos: - Mielibyśmy się wiecznie ukrywać jak ty dotąd, ale tym razem ze świadomością, że mogłaś to zmienić, lecz okazałaś się tchórzem? - Nie! - syknęła. - Tak - szepnął, mocniej zaciskając palce na jej dłoni. - Jeżeli dzisiaj pozwolisz tym ludziom wygrać, będą już zawsze górą. Nie mogę sam z nimi walczyć. Spojrzała mu w oczy i nagle ją olśniło. Nicholas rzeczywiście walczył o nią w tym salonie; patrzył oszczercom prosto w oczy i trwając nieugięcie u jej boku, zaprzeczał plotkom o końcu ich małżeństwa. Zawstydzona, przytuliła się do męża i zapytała: - Masz rację. Powiedz, jak ci pomóc?

Nicholas odetchnął z ulgą. - Naszym celem jest zasiać zamęt w ich duszach. Musimy postępować tak, aby zaczęli myśleć, że wbrew ich podejrzeniom pobraliśmy się z miłości. Oczywiście książę Westbourne nie mógł dopuścić do tego, aby szargano imię jego żony. Intuicja podpowiadała jednak Brennie, że chodziło mu o coś jeszcze. Odniosła wrażenie, że zależy mu na jej przyjaźni i ceni sobie jej towarzystwo. Poza tym, czyż nie pocałował jej, i to dwa razy, wkładając w to znacznie więcej uczucia, niż można było się spodziewać? Poczuła, że opuszcza ją napięcie. - Zawsze bronisz przegranej sprawy? - zapytała. Nicholas nie podjął żartobliwego tonu. - Uważasz nasze małżeństwo za przegrane? - Chyba widzisz, w czym problem. Zgromadzonym tutaj wyraźnie się nie pali, aby nam życzyć szczęścia. - Miałem z nimi na pieńku nieraz. Mogę cię jednak pocieszyć, że pamięć zbiorowa jest krótka, i dzisiejsza sensacja przestaje nią być jutro. Poza tym mówiąc między nami, co wolno księciu Westbourne... - Nie tak łatwo zatuszować skandal. - Niemal każdy z tych ludzi ukrywa wstydliwą tajemnicę, równie wielkiego kalibru jak moja... nasza - poprawił się szybko. - Mógłbym zniszczyć każdego z nich - dodał - i oni o tym wiedzą. Brenna po raz kolejny uświadomiła sobie, jak wysoką pozycję w towarzystwie zajmuje jej mąż i jak rozległe ma wpływy.

- Twoja pewność siebie, i to w naszej sytuacji, dodaje mi otuchy. Słyszałam jednak, że nawet Napoleon nie był w stanie uwierzyć w swoją klęskę, dopóki Wellington nie zwyciężył pod Waterloo. W tym momencie orkiestra przestała grać i tłum znów zaczął na nich napierać. Tym razem jednak, zamiast się odsunąć, Brenna przytuliła się do Nicholasa i pozwoliła, aby otoczył ją ramieniem. Po przybyciu Charlesa Pencarrowa i hrabiostwa Weatherby grupa osób

otaczających

Nicholasa

i

Brennę

jeszcze

wzrosła.

Najszacowniejsi i najbardziej utytułowani przedstawiciele socjety stanęli murem za Nicholasem, ucinając tym samym plotki na temat jego żony. Ludzie, którzy uwierzyli, iż książę został usidlony przez kobietę z niższych sfer, polującą na jego fortunę, zaczęli zmieniać zdanie. Pencarrowowie, cokolwiek by mówić, mieli wielkie wpływy i narażając się głowie rodu, można było sobie poważnie zaszkodzić. Tak więc wieczór, który zaczął się niezbyt fortunnie dla Brenny, zakończył się triumfem i miał się zapisać w jej pamięci jako najpiękniejszy w życiu. Tańczyła w upojeniu z mężem, który wystąpił w obronie jej honoru. Prowadziła ciekawe rozmowy z jego przyjaciółmi, a odkrycie, iż cieszy się on uwielbieniem dam, sprawiła jej niekłamaną satysfakcję. Zaskoczona, odkryła, że sama się zmieniła. Złagodniała i rozkwitła pod wpływem męża, który nie wymagał od niej niczego prócz rozmowy i paru skradzionych pocałunków.

Pozwolił jej być sobą i nigdy nie krytykował. Tej nocy, w blasku świec i przy dźwiękach muzyki, stała na poły wstrząśnięta, na poły podniecona zmianą, jak w niej zaszła. Nigdy dotąd nie była tak świadoma bliskości Nicholasa oraz stanu własnych uczuć. Resztką sił zwalczyła pokusę, aby rzucić mu się w ramiona, otarła spocone dłonie i złożyła wachlarz. - Moglibyśmy wrócić? Jest bardzo późno - powiedziała. Szczęśliwy, że za moment będzie miał piękną żonę tylko dla siebie, Nicholas natychmiast zwrócił się do hrabiego Weatherby’ego: - James, bądź łaskaw przekazać mojemu bratu, że pojechaliśmy bez niego. - Skoro opuszczasz Lascellesów tak wcześnie, musisz mieć na oku coś lepszego, bo zazwyczaj wychodzisz o świcie - stwierdził z uśmiechem hrabia. Brenna spłonęła rumieńcem. Widocznie w tych kręgach godzina druga oznaczała wczesną porę. Odwróciła wzrok i dlatego nie zauważyła uśmiechu na twarzy męża i znaczącego mrugnięcia Jamesa. Dopiero gdy zajęli miejsca w karecie, odważyła się spojrzeć na Nicholasa. Patrzył na nią z zachwytem. - Byłaś tej nocy przepiękna. Brenna milczała; wszelkie lęki zniknęły w jednej sekundzie. Nagle zapragnęła jeszcze większej bliskości i choć obce jej były kobiece sztuczki, oblizała zalotnie wargi. Nicholas zmarszczył brwi. Ten zmysłowy gest nie pasował do jego powściągliwej zazwyczaj żony. Odczytał go jednak jako wyraźne

zaproszenie i wyobraźnia natychmiast podsunęła mu wizje miłosnych rozkoszy. Żadna kobieta poza Brenną nie obudziła w nim tak silnej namiętności. Przez moment zmagał się sam ze sobą, a potem zmysły wzięły górę nad rozumem. Zanim zdążył pomyśleć, trzymał ją w ramionach i całował zapamiętale. Brenna tuliła się do niego, gładząc go po karku i plecach, lecz gdy wsunął rękę pod jedwabny stanik sukni, zadrżała i powiedziała: - Źle postąpiłam. Przepraszam. Zaskoczony, odsunął się i spróbował się opanować. - Brenno - odezwał się po chwili. - Przecież było nam tak cudownie. Jestem pewny, że i ty to czułaś. Dlaczego uważasz, że postąpiłaś źle? - Bo nie chcę tego, co przychodzi potem! - podniosła głos. Wiem, że nie skończy się na jednym pocałunku. - To prawda, ale to dobry początek - przyznał, gotów cierpliwie czekać na następną szansę, mając nadzieję, że tym razem żona się nie wycofa. Tymczasem Brenna przesunęła się dyskretnie ku drzwiom. Gdy kareta zatrzymała się przed Pencarrow House i lokaj podbiegł, aby otworzyć drzwiczki i pomóc im wysiąść, przemknęła obok niego, rzuciwszy „dziękuję" i wspięła się na schody prowadzące do frontowego wejścia. Nicholas szedł za nią, myśląc, że dobre wychowanie nie pozwoli jej ulotnić się bez paru słów na dobranoc. Nie pomylił się, bo gdy

znalazł się w holu, zastał żonę u stóp schodów prowadzących na piętro. - Chciałabym pójść do swojego pokoju. To była długa noc i jestem bardzo zmęczona - oznajmiła, podnosząc rękę do ust i udając, że ziewa. - Mam coś dla ciebie, zanim pójdziesz na górę. Powinienem był dać ci to w dniu ślubu, ale wolałem poczekać, aż przyjedziemy do londyńskiej rezydencji. Zaprowadził Brennę do niewielkiego salonu usytuowanego przy schodach, po czym podszedł do sekretarzyka, wyjął z szufladki czarne aksamitne pudełko i wręczył je Brennie. Podejrzewała, że w środku jest kolejny kosztowny bibelot, którego przyjęcia odmówi bez najmniejszego żalu. A przecież tej nocy nie chciała zwady. - Otworzysz je czy nie? - zniecierpliwił się Nicholas. Odciągnęła mosiężny zameczek. W środku leżał zwój pergaminu zapieczętowany woskiem. Ostrożnie przełamała pieczęć i rozwinęła dokument. Nie wierzyła własnym oczom - był to akt własności Airelies! Gdy zauważyła, że opiewa wyłącznie na jej nazwisko, z niedowierzaniem spojrzała na męża. Nie potrafiłaby mu odmówić i zrezygnować z ukochanego miejsca na ziemi. - To dla mnie? - upewniła się. Nicholas skinął głową.

- Gdybym musiał sprzedać Pencarris, pękłoby mi serce. Pomyślałem, że na pewno tak samo byś się czuła, gdybyś straciła Airelies. Brennę ogarnęło wzruszenie. - Airelies należy do mnie - wyszeptała. Wciąż nie docierało do niej, co się stało. - Nie rozumiem, dlaczego dajesz mi taki prezent, a zarazem nie potrafię odmówić, więc nie wiem, co powiedzieć. - Zwykłe „dziękuję" wystarczy na początek - odparł z uśmiechem Nicholas. Zarumieniła się, szukając w myślach stosowniejszej odpowiedzi. - Odwdzięczę ci się, możesz być tego pewny, przysięgam! - Jeśli wykreślisz pierwszy warunek naszej umowy, będziemy kwita. Popatrzyła na niego, próbując sobie przypomnieć szczegóły ich kontraktu, i wtedy Nicholas wyznał: - Pragnę cię czasami dotykać, mając pewność, że nie cofniesz się ze złością. W pierwszej chwili chciała odmówić, ale trzymany w ręku dokument sprawił, że propozycja Nicholasa wydała jej się łatwiejsza do przyjęcia. - Dotykać? Jak mam to rozumieć? - Chciałbym cię od czasu do czasu pocałować, przytulić, gdy jesteś smutna, potrzymać za rękę, to wszystko. - Dobrze.

Czując na sobie jego rozogniony wzrok, zadała sobie w duchu pytanie, czy zamierza ją posiąść i czy udzieliła mu swego przyzwolenia. Wstrzymała oddech i cofnęła się lekko, lecz gdy Nicholas wyciągnął rękę, ujęła ją bez słowa. - Jednego już nie ma i zostały tylko dwa - powiedział ze śmiechem Nicholas. Zmarszczyła brwi, zdezorientowana. - Mam na myśli warunki naszej umowy - wyjaśnił. - Chciałbym je wszystkie wykreślić. Jesteś zbyt piękna, żeby cię nie dotykać, a ja jestem za stary, żeby się uczyć czegoś innego. - Pogłaskał ją po policzku. - Airelies to dopiero początek. Przypuszczam, że twoje marzenia nie ograniczały się do odzyskania Airelies. - Chcesz się targować o moje względy, książę? - zapytała ze zdumieniem. Nicholas pokiwał głową. - Zdziwiłabyś się, gdybym ci powiedział, jak daleko gotów jestem się posunąć, a zawsze dostaję to, czego chcę. Jak dotąd jesteś jedyną kobietą w moim życiu, której nie mogłem kupić. Zarumieniła się i odpowiedziała szczerze: - Może i tak, ale prawda jest taka, że tej nocy kupiłeś mnie za ogromną cenę, ofiarowując mi Airelies. - Nie kupiłem cię. To był mój prezent ślubny, którego wcześniej nie dostałaś. W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi i pani Nixon wniosła tacę, oznajmiając:

- Kolacja, Wasza Wysokość. - Dziękuję, pani Nixon, jest pani wolna, dobranoc. Po wyjściu służącej Nicholas zobaczył, że żona spogląda tęsknie w stronę fortepianu. Poprosił ją więc, aby mu coś zagrała. Popłynęły dźwięki „Ich denke Dein" Mozarta. Brenna włożyła w swoją grę to wszystko, czego jeszcze nie była w stanie wyznać. Nicholas otwarcie napawał się jej urodą - oczyma w obramowaniu czarnych jedwabistych rzęs, pięknym owalem twarzy i czerwonymi ustami, na których błąkał się lekki uśmiech. Kiedy skończyła grać, przepełniało ją wzruszenie. Nicholas Pencarrow, książę Westbourne, ofiarował jej Airelies, prosząc w zamian jedynie o obietnicę pocałunku. Tej nocy czuła się bezpieczna w jego świecie tak odległym od tego, w którym od lat przyszło jej zmagać się z licznymi kłopotami i trudnościami. Miała świadomość, że się zmieniła. Myśl o pocałunkach i pieszczotach, o bliskości męża, budziła w niej nieznaną dotąd tęsknotę. - O czym myślisz? - zapytał Nicholas. Brenna wzięła się na odwagę i wyjawiła: - Myślałam o tym, że gdyby mnie ktoś zapytał o najszczęśliwszy wieczór w moim życiu, musiałabym wymienić dzisiejszy. Słysząc to nieoczekiwane wyznanie, poderwał się z fotela, chwycił żonę za ręce i przyciągnął do siebie. Wstrzymała oddech, a potem objęła go za szyję.

- Nicholasie - zdążyła wyszeptać, zanim zawładnął jej ustami w namiętnym pocałunku. Miesiące oczekiwania sprawiły, że przestał nad sobą panować. Pragnął jej rozpaczliwie i wcale nie próbował tego ukrywać. Ogarnęła ich gorączka i pewnie doszłoby w końcu do zbliżenia, gdyby drzwi nie otworzyły się nagle i w progu nie stanął Charles. Brenna oderwała się od męża, czerwona ze wstydu, i podniósłszy rękę do ust, wbiła wzrok w szwagra. Nicholas nie krył gniewu i obcesowo zwrócił się do brata: - Co tu robisz, do cholery? - Jak to? - odparł Charles. - Przecież zaprosiłeś mnie na drinka. Rzeczywiście, Nicholas przypomniał sobie, że poprosił brata, aby wpadł po balu do Pencarrow House, więc choć zdecydowanie wolałby trzymać w ramionach żonę, powiedział: - Masz rację. Napijesz się brandy? Widząc, że wyjmuje trzy szklaneczki, Brenna odzyskała nagle mowę: - Na mnie nie liczcie, nie zostanę z wami. - Przeprosiła i szybko wyszła, tuląc do piersi pudełko z aktem własności Airelies. Nicholas zawołał do Charlesa, aby nalał im obu brandy, po czym ruszył za żoną i dogonił ją na półpiętrze. - Nie musisz mnie odprowadzać - powiedziała niepewnie. - Wiem, ale chcę. Zabrzmiało to bardziej szorstko, niż zamierzał, i resztę drogi przebyli w milczeniu. Pod drzwiami sypialni Brenna przystanęła i

spojrzała ze smutkiem na męża. Intymny nastrój prysł; nie mieli czasu, aby sobie cokolwiek wyjaśnić. Nagle rozpaczliwie zatęskniła za własną rodziną, siostrą lub bratem, którym mogłaby się zwierzyć; za stryjem, który wziąłby ją za rękę i szepnął kilka słów otuchy, popartych jego mądrością i doświadczeniem. Dawne obawy stopniały pod wpływem męża, który w obronie jej czci gotów był stawić czoło całemu Londynowi i ofiarował jej Airelies za obietnicę pocałunku. A jednak nie powiedział, że ją kocha, a ona bardzo chciała usłyszeć to wyznanie z jego ust. - Dobranoc - pożegnała się krótko. Gdy drzwi zamknęły się za Brenną, Nicholas zacisnął pięści w poczuciu bezradności. Pragnął Brenny jak żadnej innej kobiety, a ona wciąż była dla niego niedostępna. Owszem, dzisiejszego wieczoru zaczęła patrzyć na niego łaskawszym okiem i pozwoliła się przytulić i pocałować, ale nadal nie była gotowa na skonsumowanie małżeństwa. Zgnębiony, mając do siebie pretensję, że nie umie postępować z żoną, zszedł na dół, ciekawy, jak szybko potrafi się upić.

Rozdział czternasty Elizabeth Pencarrow pojawiła się nazajutrz dosyć wcześnie i zaprosiła Brennę do Milford House na lunch. Wizyta okazała się bardzo udana i się przeciągnęła. Brenna wróciła do domu grubo po zmierzchu i wysiadła z powozu radośnie uśmiechnięta. Spędziła

naprawdę uroczy dzień w towarzystwie księżnej wdowy, która pokazała jej to oblicze Londynu, jakiego dotąd nie znała. Nicholas siedział w fotelu przed kominkiem we frontowym pokoju. Dostrzegła go przez wysokie okna, jeszcze zanim weszła do domu. Czyżby na nią czekał? Gdy stanęła w drzwiach, jego pierwsze słowa potwierdziły te przypuszczenia: - Spóźniłaś się! Był zły, choć nie rozumiała dlaczego. - Spóźniłam się? Na co? - Na kolację. Jadamy ją o siódmej trzydzieści. Jakże niepodobny wydawał się do tego Nicholasa z minionej nocy. Co go tak odmieniło? Pocałunek? Czy był nim rozczarowany? Może żałował, że się z nią ożenił? Pytania kłębiły się jej w głowie. Popatrzyła ze ściśniętym sercem na męża. - Przepraszam, ale jadłam już u twojej babki, a nie przyszło mi do głowy, żeby cię zawiadomić. Gdy tylko to powiedziała, mąż podniósł się z fotela i bez słowa opuścił pokój. Poczuła się jak skarcone dziecko albo zbesztana sługa. Pełna złych przeczuć, ruszyła w ślad za nim do jadalni. Po przekroczeniu jej progu zamarła ze zdumienia. Przybrany świecami i kwiatami stół, niezwykle elegancko nakryty na dwie osoby, został przygotowany na uroczystą kolację. Nicholas, który już usiadł, spojrzał na nią wyzywająco znad wazy z gorącą zupą. - Co za wspaniały stół! - pochwaliła Brenna i dodała: - Zrobiłeś to dla mnie. - Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Nicholas milczał, więc usiadła na krześle. - Poproszę trochę zupy - zwróciła się półgłosem do stojącego z tyłu służącego, który natychmiast postawił przed nią talerz. Nicholas poczekał, aż żona weźmie łyżkę do ręki, i dopiero wtedy zaczął jeść. Nie zapominał o dobrych manierach nawet wtedy, gdy był w złym humorze. Brenna pomyślała, że go za to lubi. - Po lunchu pojechałyśmy na zakupy, a potem twoja babka nalegała, abyśmy zjadły wczesną kolację w Milford House wyjaśniła, spoglądając na Nicholasa. - Byłam przekonana, że przysłała do Pencarrow House wiadomość o naszych planach. Przykro mi, jeżeli się o mnie martwiłeś. Naprawdę tego nie chciałam i przepraszam. Sądziła, że to wystarczy, aby udobruchać męża, tymczasem w zamian usłyszała gniewne słowa: - Niech to diabli! Oczywiście, że się niepokoiłem, i trudno mi się dziwić. Kiedy następnym razem będziesz chciała beze mnie wojażować po Londynie, miej przynajmniej na tyle rozumu, aby wziąć jednego z moich służących jako eskortę. Dwa wypadki, jakie dotąd przeżyłaś, powinny dać ci do myślenia. Szczerze powiem, że to czekanie godzinami i zastanawianie się, co mogło ci się przytrafić, było bardzo przykrym przeżyciem. Brenna spojrzała ze zrozumieniem na męża, wolała jednak milczeć w obliczu jego gniewu. Tymczasem Nicholas zmagał się z własnymi emocjami. Co się z nim dzieje?

Przecież do czasu poznania Brenny na dobrą sprawę nie obchodziło go, gdzie i co robią jego kobiety. Kilka dodatkowych godzin, w dodatku spędzonych w towarzystwie jego własnej babki, wystarczyło, aby odchodził od zmysłów! Brenna jednym spojrzeniem czy uśmiechem potrafiła sprawić, że tracił panowanie nad swoim zachowaniem. Odłożył sztućce i podniósł się z krzesła. - Wychodzę! - oznajmił krótko. Brenna wyraźnie się przestraszyła. - Dlaczego? Nie rozumiem. - Ja też nie, i w tej chwili nawet nie chcę próbować - odrzekł szorstkim tonem Nicholas. Opuścił jadalnię, mimo że Brenna za nim wołała, pozostawiając ją ze zdumionym służącym. Wykrztusiła przeprosiny, po czym także wstała od stołu i skryła się w swojej sypialni. Oczekiwała, że spędzi ten wieczór zupełnie inaczej. Cieszyła się na towarzystwo męża, dlatego poczuła się zawiedziona i rozżalona. Było już po drugiej w nocy, kiedy przy drzwiach do sąsiedniego pokoju zaczął się jakiś ruch - to Nicholas wrócił do domu. Brenna odłożyła książkę i owinąwszy się ciaśniej szlafrokiem, podeszła do drzwi łączących ich sypialnie. Usłyszała ciężkie kroki, po czym drzwi otworzyły się nagle i do jej sypialni wszedł Nicholas, potargany i w rozpiętej koszuli. Jego wygląd i zachowanie świadczyły o tym, że stracił miarę w piciu alkoholu.

Przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem wzrok Nicholasa prześlizgnął się po jej nocnym stroju. - Dobry wieczór, madame - odezwał się i w jego głosie Brenna wychwyciła nutę niepewności. - Uznałem, że pora wracać do domu i przeprosić za moje grubiańskie zachowanie. Myślę też, że powinniśmy porozmawiać. Brenna usiadła w fotelu, otulając się szczelnie szlafrokiem. Czy pod wpływem alkoholu zechce przekroczyć dopuszczalne granice? Już za chwilę przekonała się, że jej obawy nie były uzasadnione, bo Nicholas cofnął się i przysunął sobie krzesło, a widząc na podłodze porzuconą książkę, podniósł ją. - John Keats?3 „Wigilia świętej Agnieszki". Lubisz jego poezję? Otworzył

tomik

tam,

gdzie

Brenna

umieściła

zakładkę,

i

przerzuciwszy kilka stron, zaczął czytać z wyszkoloną dykcją: Tymczasem, poprzez wrzosowiska nadszedł młody Porphyro, A jego serce trawił żar na myśl o Madeline. U jej wrót przystanął, i w świetle księżyca Zaczął wzywać wszystkich świętych, aby mógł choć na chwilę Ujrzeć przecudną Madeline. Na jeden krótki moment, wśród godzin czuwania, Zerknąć bodaj i uwielbić to, co niedostępne oczom; 3

John Keats (1795-1821) - ang. poeta, jeden z głównych

przedstawicieli romantyzmu. Napisana w r. 1819 „Wigilia świętej Agnieszki" nawiązuje do ludowych wierzeń, iż w tę noc młode panny mogą zobaczyć we śnie przyszłego męża (przyp. tłum.).

A może, da Bóg zamienić kilka słów, Przyklęknąć, dotknąć, ucałować... Kiedy skończył, uniósł głowę i przez dłuższą chwilę spoglądał żonie w oczy, po czym zapytał łagodnie: - Jakiego rodzaju mężczyznę wyobrażasz sobie jako swojego Porphyra? Jaki to księżycowy kochanek potrafiłby pokonać twoje zrodzone ze strachu opory? A może nigdy nie stawisz czoła swoim demonom? Uśmiechnęła się niepewnie i powiedziała cicho: - Mylisz mnie z Madeline. - A nawet jeśli tak, czy aż tak bardzo się od niej różnisz? Brenna podniosła się z fotela i podeszła do okna. - Owszem - odpowiedziała. - Nie miałam okazji być stęsknionym dziewczęciem spoglądającym w niebo. - Zbyt nisko się cenisz, księżno - orzekł Nicholas, po czym wstał i podszedł do żony, pilnując się jednak, żeby jej nie dotknąć. Naprawdę myślisz, że zanim oczarowany mężczyzna zdecyduje się obdarzyć uczuciem wybrankę swego serca, będzie rozważał każdą skazę na swoim ideale? Wątpliwą poczytalność jej krewnych? Cień jakiegoś dawnego skandalu? Złe słowo? Złamaną obietnicę? Gdzie byłaby miłość, Brenno, gdyby trzeba ją było wynosić na taki piedestał? Nigdzie, bo uschłaby jak krucha cieplarniana roślinka, której wątłe korzenie nie oparłyby się zimnym wiatrom. Miłość potrzebuje powietrza i przestrzeni, aby mogła się rozwinąć. Potrzebuje także przeszłości, dnia dzisiejszego i jutra, jeśli

ma być kompletna. Nawet jeżeli ty uważasz, że jest inaczej. Mówiąc szczerze, upojne wizje z nocy świętej Agnieszki mogą nie przetrwać w dziennym świetle. Zrodziły się przecież z wyobraźni, a wyschnięty atrament nawet najbardziej ognistych kochanków uwięził na wieki w martwej nudzie. Gdy skończył mówić, popatrzył z uczuciem na Brennę, nie próbował jednak wypełnić milczenia słodkimi słówkami lub przysunąć się, aby pokonać dzielącą ich przepaść. To zupełnie inny Nicholas, uznała Brenna. Nie dokuczliwy zalotnik czy niechętny pan młody, lecz mężczyzna, który mógł wziąć od niej to, czego chciał, ale wolał poczekać. Mężczyzna, który zdecydował się z nią ożenić, wiedząc, iż nie będzie im łatwo z uwagi na jej przeszłość. Bezwiednie wyciągnęła rękę i powiodła palcem po twardych muskułach jego torsu, widocznych pod cienką koszulą. Drgnął lekko, lecz się nie ruszył, rozkoszując się nieśmiałą pieszczotą żony, która przez tak długi czas trzymała go na dystans. Brenna po raz pierwszy w życiu zapragnęła kochać się z mężczyzną. Gdy sobie to uświadomiła, spłonęła rumieńcem. Nicholas wziął ją za rękę i powiódł pakami od nadgarstka aż do ramienia. Kiedy rozsunął nieco szlafrok przy jej szyi, wyszeptała zalękniona: - Nicholasie, nie jestem pewna. - Ćśś - mruknął, zsuwając dłoń i ujmując pełną pierś. - Spójrz na mnie, najdroższa - dodał, kiedy odwróciła głowę, aby nie mógł wyczytać z jej twarzy emocji, jakie wywołały pieszczoty.

Tymczasem Nicholas rozwiązał jedwabne tasiemki nocnej koszuli Brenny, odsłaniając jej nagie ciało. - Jesteś taka piękna. - Wpatrywał się z zachwytem w żonę, a potem zaczął okrywać pocałunkami jej szyję oraz piersi. Obwiódłszy językiem stwardniałe sutki, zaczął je ssać, zdumiony, że pozwoliła mu posunąć się tak daleko. Brenna z jękiem przyciągnęła do siebie Nicholasa. Dotychczasowe opory zniknęły pod wpływem żarliwych pieszczot. Jednak gdy mąż wsunął dłoń pomiędzy jej uda, żachnęła się, zaskoczona. Odsunęła i ze łzami w oczach zaczęła zawiązywać tasiemki koszuli. Chciała, aby dał jej więcej czasu - rzecz dziwna w obliczu tego, na co mu już pozwoliła. Zerknęła na niego ukradkiem i zobaczyła, że i jemu trudno zapanować nad sobą. - Ten pocałunek... te emocje... dokąd nas zaprowadzą? - zapytała z powagą. - Jesteśmy na najlepszej drodze, aby stać się mężem i żoną, kochanie - odparł, z trudem tłumiąc pragnienie, aby dokończyć to, co zaczęli. Czy nie była chętna? Owszem, ale nie na tyle, żeby całkowicie się na niego zdać. - Jestem szczęśliwy, mogąc na ciebie popatrzeć, najdroższa, i czasami cię dotknąć. Nie musisz się mnie obawiać. W takiej sytuacji niełatwo jest odgrywać dżentelmena, ale ja to potrafię. - Umilkł, aby po chwili zmienić temat. - Pojedziesz ze mną rano do Airelies? -

zapytał, a widząc, że zaświeciły jej się oczy, ciągnął: - Tylko na jedną noc, bo pojutrze muszę być w Londynie. Zawahała się. - Będziemy tam sami? - Wolno nam, Brenno - odparł z uśmiechem. - Ale tam nie ma odpowiednich mebli - broniła się. - Może powinniśmy się zatrzymać „Pod Czerwonym Kogutem" w Worsley. Alice Templeton na pewno ma wolne pokoje. - Z całą pewnością, Brenno Pencarrow, ale muszę cię ostrzec, że przydzielą nam jeden pokój, w dodatku bez takich wygód jak w Airelies. Z drugiej strony, może nie powinienem cię zniechęcać, bo myśl, że będę dzielił z tobą łoże, podoba mi się bardziej, niż mogłabyś przypuszczać. Zarumieniła się i nerwowo wygładziła koszulę, podkreślając mimowolnie ukryte pod nią kształty. - Pora spać, kochanie - powiedział. - Czeka nas wczesna pobudka, jeśli mamy jechać do Airelies. Naciągnąwszy kołdrę aż po szyję, Brenna patrzyła, jak Nicholas gasi świece w lichtarzu stojącym na kominku, by później zniknąć w sąsiedniej sypialni. Odgłos zatrzaskujących się drzwi zabrzmiał jak podzwonne dla jej budzącej się namiętności. Mimowolnie położyła ręce na piersiach, tam, gdzie przed chwilą dotykały ich jego usta. Nagle poraziło ją odkrycie, że kocha Nicholasa Pencarrowa! Tak jak kobieta może kochać mężczyznę - namiętnie,

tęsknie i czule. Cierpliwością i oddaniem Nicholas podbił jej serce, nieomal wbrew jej woli. Nie oczarował jej komplementami czy czułymi słówkami. Najmocniejszą bronią w zdobyciu jej zaufania była uczciwość, niezłomność i honor męża. Drżącymi palcami obwiodła usta, tak jak on to robił zaledwie kilka minut wcześniej, po czym wyskoczyła z łóżka i podbiegła do lustra. Spojrzała niepewnie, lecz ku jej zdumieniu, odbicie nie różniło się od tego, jakie widziała codziennie. Odwróciła się bardziej do światła księżyca, szukając jakiegoś znaku, pewna, że ostatnie przeżycia muszą się odbić na jej twarzy. Łzy napłynęły jej do oczu i w tym samym momencie Brenna Elspeth Pencarrow uznała Nicholasa Rothursta Pencarrowa za męża, którego wybrałaby sobie spośród wszystkich innych. Przyjaźń, jaką go darzyła od chwili, gdy się poznali, przerodziła się w namiętność. W pierwszym odruchu chciała pójść do jego pokoju, aby znów poczuć na ustach jego wargi i jego dłonie na swoim ciele. Pomyślała jednak, że nie tutaj pragnie rozpocząć nowe życie, lecz w Airelies, gdzie dotrą już nazajutrz, około południa. Wróciła do łóżka z uśmiechem na twarzy. - Jutro, mój ukochany - powiedziała cicho w obawie, aby Nicholas jej nie usłyszał. - Jutro zrozumiesz, jak dobrze rozegrałeś tę partię i jak bardzo pragnę naszej wspólnej wygranej.

Rozdział piętnasty Brenna siedziała w powozie, czując obejmujące ją ramię Nicholasa, a kiedy się odwróciła, napotkała jego gorące spojrzenie. Słuchała jego głosu, gdy kazał stangretowi ruszać, i wyczekiwała chwili, kiedy zwróci się do niej z jakimś pytaniem. Wolałaby nie rozmawiać, chciała bowiem w spokoju zastanowić się nad dokonanym minionej nocy odkryciem. - Wygodnie ci? - zapytał bez ukrytych intencji, bąknęła więc coś pospiesznie i odwróciła się do okna w nadziei, że mąż nie zauważy jej rumieńca. Nicholas, rozczarowany jej małomównością, także zamilkł i z rosnącym znudzeniem oglądał krajobraz za oknem. Było dokładnie tak samo, jak podczas ich pierwszej wspólnej podróży do Worsley, a on w swej naiwności spodziewał się, że będzie zupełnie inaczej. - Mogłabyś przywieźć tu Michaela na przyszły weekend, co o tym sądzisz? - odezwał się. - Może byłby zadowolony? Brenna pokiwała głową, ale się nie odwróciła. - Mam wrażenie, że w Pencarris posmutniał. Uważasz, że jest szczęśliwy? - zapytał, a gdy wzruszyła ramionami, ciągnął: - Z początku myślałem, że się nudzi, ale Harris powiedział mi, że codziennie spędza sporo czasu w bibliotece. Gdy Brenna znów tylko skinęła głową, Nicholas poczuł się zniechęcony, mimo to zapytał: - Możesz mi powiedzieć, nad czym on tak pracuje? - Czyta i pisze. Chce ci zrobić prezent.

Nicholas popatrzył na plecy żony, marszcząc brwi. Długie włosy wysuwały jej się spod kapelusza. Wyglądała tego dnia młodziej i jakoś inaczej. - Łatwiej prowadzić konwersację, widząc twarz rozmówcy. Gniewasz się na mnie, Brenno? - dodał, kiedy się żachnęła. Potrząsnęła głową, nieświadoma jego zdumionego spojrzenia. Melancholijna i małomówna, tak mało przypominała Brennę, do której zdążył się przyzwyczaić. - Źle się czujesz? Chodzi ci o ostatnią noc? - próbował zgadywać, coraz bardziej zaniepokojony. Czy rzeczywiście nie będzie mógł kochać się z żoną? - zadał sobie w duchu pytanie Nicholas. Czy to kara za przekroczenie granic jej prywatności? Patrzeć, ale nie dotykać. Pragnąć, ale nigdy nie dostać. Serce ścisnęło mu się ze strachu, ale odetchnął, kiedy Brenna, odwróciwszy się twarzą do niego, powiedziała: - Jak to miło z twojej strony, że umożliwiłeś mi wyprawę do Airelies. Bardzo chciałam znowu zobaczyć te strony. Dlaczego zwraca się do niego, jakby był kimś obcym - niby grzecznie, ale oficjalnie? Nicholas pomału tracił rozeznanie w sytuacji. - Jestem miłym człowiekiem, Brenno - odparł żartobliwie i ujrzał na jej twarzy szkarłatny rumieniec. Skąd taka reakcja na niewinną uwagę? Jeszcze bardziej się zdumiał, gdy żona zaczęła się wachlować, jakby było jej gorąco. A

przecież poranek był raczej chłodny, o czym się przekonał, kiedy otworzył okno. Brenna z ulgą powitała powiew świeżego powietrza na rozpalonych policzkach. Była zła na siebie za to, że się odezwała, ale nie widziała innego wyjścia. Wiatr rozwiewał jej włosy, wyrywając pasemka z pospiesznie upiętej fryzury. Był tak przenikliwy, że nieomal pozbawiał ją tchu. Spojrzała ukradkiem na Nicholasa, który przyglądał jej się w wyraźnym rozbawieniem. Cztery godziny jazdy w milczeniu? Zdecydowała się sprostać wyzwaniu, mimo że nadal nie czuła się w pełni gotowa, aby stawić czoło swemu księciu z bajki. - Mam zaniknąć? - zapytał. Zarumieniła się i skinęła głową, znów porażona jego bliskością. Tak bardzo go kochała i drżała na myśl o konsekwencjach. Widząc, jak splata ręce na kolanach, w tak nietypowej dla niej pozie, Nicholas zdecydował, że musi poznać przyczyny tej niepojętej przemiany. Przypominała mu londyńskie panienki chcące zwrócić na siebie jego uwagę i zażenowane, kiedy im to się udało. Myśl ta podniosła go na duchu. Czy nieśmiałość Brenny bierze się stąd, że pragnie go równie mocno jak on jej, lecz nie może tego okazać? Przeciągnął się, jakby chciał rozluźnić zmęczone mięśnie, po czym, jakby nigdy nic, położył rękę na oparciu za plecami Brenny, a gdy spojrzała na niego pytająco, odpowiedział zdawkowym uśmiechem.

Czując za sobą jego ciepłe ramię, wychyliła się lekko do przodu. Jeśli nie chciała go dotykać, pozostawało jej siedzieć sztywno, w dosyć niewygodnej pozie. Odwróciła się z westchnieniem do okna i poczuła na karku oddech męża. Był jak pieszczota, więc się zarumieniła. Nicholas zauważył to i przysunął się bliżej, kładąc rękę na ramieniu Brenny. Kiedy się odwróciła i popatrzyła na niego z przestrachem, odechciało mu się dalszych sprawdzianów. - Przepraszam - powiedział, cofając rękę, lecz w jego głosie nie było cienia skruchy. Brenna ponownie pogrążyła się w rozmyślaniach i nagle ogarnęły ją wątpliwości. Czy kiedykolwiek zrozumie Nicholasa, mężczyznę, który z obawy przed nudą nigdzie dłużej nie zagrzał miejsca? Czy żona nie krępuje męża bardziej niż kochanka? Czy ciepło domowego ogniska jest wystarczającą nagrodą za wyrzeczenie się ryzyka i przygód? Czy może mieć nadzieję, że uda się utrzymać kogoś takiego przy sobie, bez obawy, iż jej przeszłość położy się cieniem na ich związku? Pytania mnożyły się w jej głowie i w jednej chwili plan rozsypał się jak domek z kart. Uprzytomniła sobie, że Nicholas nie wyznał jej miłości. Nawet ostatniej nocy, płonąc z namiętności, nie powiedział jej, że ją kocha, lecz wycofał się do swojego pokoju. A przecież ze swoim doświadczeniem musiał widzieć, że i ona go pragnie.

Nicholas w milczeniu przyglądał się żonie. Miał ochotę wziąć ją za ręce i przytulić, aby dodać jej otuchy. Powstrzymał go jednak lęk, że nie zdoła nad sobą zapanować, a ona znów go odtrąci, mimo że minionej nocy poddała się jego pieszczotom z zapamiętaniem, które go zarazem zdumiało i uradowało. Kochał ją, i to od pierwszego wejrzenia. Na dobre i złe. Raz na całe życie, jak mu to przepowiedział jego ojciec. Nawet przerażała go siła własnego uczucia, bo pewność, z jaką kroczył przez ten świat, legła w gruzach podczas jednej nocy będącej zaledwie zapowiedzią miłosnego zbliżenia. Czy można kochać kogoś bez pewności, że uczucie zostanie odwzajemnione? Nagle przypomniał sobie błagalne zaklęcia Letitii i innych kobiet, które poznał bliżej w minionych latach. Czyżby nadeszła jego kolej, aby poznać tę drugą stronę miłości? Ze smętnym uśmiechem pomyślał, że sprawiedliwości w końcu stało się zadość. Brenno Pencarrow, kochaj mnie choć trochę, poprosił w myślach, lecz gdy się odwróciła, jakby go usłyszała, mimo że chciał powiedzieć coś ważnego, zapytał tonem wyzutym z emocji: - Wygodnie ci? - Tak - odparła, marszcząc brwi, kiedy cofnął rękę z oparcia i wyjął z kieszeni cygaro. - Masz coś przeciwko temu? Owszem, odparła w duchu, chciałabym znów poczuć twoją siłę i bliskość. Natomiast, widząc, iż czeka na jej odpowiedź, głośno zapewniła:

-Ależ skąd. Zajarzył się czubek cygara i Nicholas z widoczną przyjemnością zaciągnął się dymem. Ostatnie dni były wybuchową mieszaniną dezorientacji i zrozumienia, a nad tym wszystkim górowała obawa, iż jego nadzieje mogą się okazać płonne. Przecież Brenna jest jego żoną! Powtarzał to sobie jak litanię przez dalszą drogę, ze wzrokiem wbitym w okno, w oczekiwaniu na kres podróży, która zdawała się nie mieć końca. Brenna, zbudzona jakimś hałasem, niechętnie otworzyła oczy, tak dobrze i wygodnie jej się spało. Chwilę potem zorientowała się, że wciąż siedzi w powozie, w dodatku wtulona w ramiona Nicholasa. Wysunęła się z objęć męża, zawstydzona bardziej niż powinna w tej sytuacji. - Musiałam zasnąć - powiedziała, by natychmiast pożałować swoich słów, bo Nicholas odparł: - Cieszę się, że tak się stało. Przynajmniej mogłem mieć cię blisko. Zakłopotana, skupiła się na dobiegających z zewnątrz odgłosach; okazało się, że wjechali do Worsley. - Jesteśmy już prawie na miejscu - oznajmił Nicholas. Brenna nałożyła kapelusz, zadowolona, że ma czym zająć ręce. Niebawem wszelkie jej obawy zeszły na dalszy plan, a ich miejsce zajęło osłupienie.

Ujrzała przed sobą Airelies jak z marzeń, których nie była w stanie zrealizować. Do ogrodów prowadziły dwie zupełnie nowe, kute bramy. Z kamiennych donic bujne kaskady geranium zwieszały się nad łanem błękitnych dzwonków, rosnących pod rzędami świeżo posadzonych kamelii i róż. Dom został pomalowany na jasnokremowy kolor, odnowiono też okiennice zdobiące frontową fasadę. Wzdłuż wyrównanego podjazdu, wokół platanów i czereśni, kwitły naparstnice, ostróżki i stokrotki. Brenna spojrzała z podziwem na Nicholasa. - To niewiarygodne! Zrobiłeś dokładnie tak, jak planowałam. Rzuciła mu się na szyję i ucałowała go w oba policzki. - Mam rozumieć, że jesteś zadowolona? - zapytał, kiedy się odwróciła, aby znów z zachwytem popatrzeć na Airelies. - Jak mogłabym nie być zadowolona, skoro wszystko jest tak, jak sobie wymarzyłam - odparła, nadal nie mogąc wyjść z podziwu. Kiedy byliśmy tu ostatnio, zapytałeś mnie, co bym zrobiła, gdybym miała szansę odnowić Airelies. Już wtedy byłeś jego właścicielem, prawda? - domyśliła się. Przypomniała sobie, jak zakończył się wówczas ten pobyt. Mimo to Nicholas nie sprzedał Airelies? Nie zrezygnował z niej nawet wtedy? Łzy napłynęły jej do oczu. - To nie był tylko prezent ślubny? - wyszeptała ze zdumieniem. Airelies zawsze było moje? Nicholas ujął ją za rękę. - Tak.

Brennę ogarnęło wzruszenie. - Dlaczego? - Uznałem, że potrzebujesz opieki i trzeba cię trochę porozpieszczać. Chciałem też zapewnić ci poczucie bezpieczeństwa, dając dom na twoją wyłączną własność. Oniemiała i przejęta wdzięcznością, patrzyła na feerię kolorów, rozciągającą się jak okiem sięgnąć. W Airelies był jej dom, jej azyl, tu czuła się silna, gotowa do zmagań z przeciwnościami życia. Czule pogłaskała męża po policzku, a następnie zbliżyła usta do jego warg nie po to jednak, aby je musnąć, lecz obdarzyć go namiętnym pocałunkiem. Nicholas przygarnął żonę do piersi, zachwycony zmianą jej nastawienia. Przesunął ręce z jej pleców na pośladki, aby dać jej do zrozumienia, czego od niej pragnie. Cofnęła się lekko, nie wyrwała się jednak, tylko czekała. Rozsądek podsuwał jej dziesiątki pretekstów do odmowy, ale nie była w stanie użyć ani jednego, bo bliskość Nicholasa zagłuszyła wszelkie wątpliwości i zepchnęła w nicość złe wspomnienia. Spojrzała mu w oczy. - Wprawiasz mnie w zażenowanie, Nicholasie - wyszeptała zarumieniona. - Jest dzień i ktoś może nas zobaczyć. Nicholas zrozumiał to jednoznacznie: że w nocy może się spodziewać czegoś więcej. Brenna także wybiegła myślami w przód, ku nocnym godzinom, dręczona napięciem, które tylko on mógł rozładować.

Pomyślała, że życie jej zatoczyło krąg. Straciła Airelies, aby je odzyskać, odrzuciła Nicholasa, który jednak się nie poddał, i w końcu stał się jej bliski. Wreszcie sama się zatraciła na skutek różnych życiowych komplikacji, aby teraz odzyskać własną tożsamość. Mając tę świadomość, przestała być oporną żoną i była jedynie niepewna, jak zgrać nowo odkryte potrzeby z mężem, który dotąd nieustannie spotykał się z odmową z jej strony. Reszta dnia minęła jej jak we śnie i nawet chęć dokładnego obejrzenia odnowionych wnętrz Airelies musiała zejść na dalszy plan w obliczu radosnego oczekiwania na wspólny wieczór. Brenna zyskała pewność, że tej nocy nie odmówi Nicholasowi Pencarrowowi i stanie się nareszcie jego prawdziwą żoną. Przy kolacji pokrywała milczenie uśmiechami, aby sprawić wrażenie, że pilnie słucha, choć myślała o czekających ją doznaniach. Nawet jeśli Nicholas to zauważył, powstrzymał się od uwag. Także wtedy, kiedy wychodząc z jadalni, żona poprosiła, aby wstąpił życzyć jej dobrej nocy. Podała mu nawet dokładną godzinę, bo chciała być dobrze przygotowana. Po kolacji wycofała się wcześnie do swojej sypialni, aby się przygotować. Po wieczornej toalecie wtarła olejek fiołkowy we włosy i skropiła się perfumami w miejscach, jakie by jej nigdy dotąd nie przyszły do głowy. Przedtem odesłała pokojówkę, aby pozbyć się świadka i uniknąć plotek. Batystowa koszula nocna była tak cienka, że ledwie zakrywała jej kształty, a głębokie rozcięcie pozostawiało bardzo niewielkie pole dla

wyobraźni. Włosy opadały jej w puklach na plecy, lekko wilgotne po kąpieli. Sięgnęła po ręcznik i w tym momencie usłyszała ciche pukanie do drzwi. Nicholas... Spojrzała na zegar na kominku, a potem drżącym głosem powiedziała: - Proszę. Nicholas wszedł do pokoju i zamarł na widok Brenny. Stała w blasku świec, szukając wzrokiem jego spojrzenia. Serce zaczęło mu walić jak młotem. Wstrząśnięty, nie śmiał wejść dalej, obawiając się, że ta urocza zjawa zniknie, a w jej miejsce pojawi się jego żona w jednej ze swych ulubionych flanelowych koszul nocnych. Czy miała to być kolejna próba, która do niczego nie doprowadzi? Był spięty i tak obolały z pragnienia, że jeśli tej nocy Brenna zechce znów z nim igrać, nie wiedział, jak zareaguje. - Kochanie - powiedział - jestem dżentelmenem, ale nie świętym. Uważaj, bo nie ręczę za siebie. Tymczasem Brenna opuściła ręce, nie próbując niczego zasłaniać przed jego palącym spojrzeniem. Wtedy podszedł do niej, przyciągnął ją mocno do siebie i zawładnął

jej

ustami,

wkładając

w

pocałunek

całą

swoją

niezaspokojoną namiętność oraz miłość. Objęła go za szyję i oddała mu pocałunek, pozwalając, aby mąż go pogłębił. Tej nocy stanie się prawdziwą żoną Nicholasa, co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości. Miłość do niego sprawiła, że

wymazała z pamięci złe wspomnienia, a w miejsce strachu pojawiło się radosne oczekiwanie na wspólne przeżycia. Nicholas zanurzył dłoń we włosach żony i zaczął okrywać pocałunkami jej szyję, a drugą rękę wsunął pod ramiączko, pytając wzrokiem o przyzwolenie. Czy i tym razem mu odmówi? Gdy bez słowa przysunęła się jeszcze bliżej, przestał nad sobą panować. Nachylił się i zaczął ssać jej pierś, budząc w niej rozkoszne dreszcze. Ciało jej wygięło się mimowolnie w łuk, w niemym błaganiu, aby nie przerywał pieszczot, o jakich istnieniu nie miała pojęcia. - Nicholasie - wyszeptała - co ty robisz? - Kocham się z tobą, Brenno - odparł stłumionym głosem, obsypując pocałunkami jej szyję i policzki. Jęknęła, gdy jego dłoń odnalazła drogę pomiędzy jej uda. - Kocham cię - powiedział. Na moment wstrzymała oddech, a potem łzy radości popłynęły jej po policzkach. - Jesteś pewny, że mnie ko... kochasz? - wyjąkała. - Absolutnie pewny - odparł, odgarniając jej kosmyk za ucho Kocham sposób, w jaki układają ci się włosy. Cień uśmiechu przemknął przez jej nabrzmiałe od pocałunku wargi. - Więc chodzi tylko o włosy? - Nie, Brenno Pencarrow. Kocham dotykać twoją skórę, a zwłaszcza tutaj. - Położył jej dłoń na piersiach. - Kocham twój umysł i

dumę, a także kolor twoich oczu. Kocham twoje milczenie i lojalność, a także mądry spokój, pod którym ukrywasz ognistą namiętność. Kocham też sposób, w jaki się czerwienisz, kiedy ci mówię takie rzeczy - dorzucił z uśmiechem, gdy oblała się rumieńcem. Z jaką łatwością potrafił wprawić ją w nastrój radosnego oczekiwania i podniecenia, którego wcześniej nie była w stanie sobie wyobrazić. Mimowolnie zadrżała, a Nicholas, widząc to, zmarszczył brwi. - Zimno ci? - zapytał i zrzuciwszy szybko ubranie, zaniósł ją do łóżka stojącego w pobliżu kominka. Brenna patrzyła na niego w milczeniu. Gdy ukląkł przed nią, jego ciało zalśniło złociście w blasku świec. Bała się, że nastrój chwili może prysnąć, a zarazem mimo wszystko lękała się tego, co miało nastąpić. Zdenerwowana, usiadła na łóżku. - Pewnie myślisz, że znam się na tych sprawach, ale... Nicholas nie pozwolił jej dokończyć. - Myślę, że jesteś piękna i że się boisz. Dlatego obiecuję ci, iż nie będę się spieszył. - Spojrzał jej z powagą w oczy. - Wystarczy, że powiesz „stop", a natychmiast przestanę, kochanie. - A możesz mi obiecać, że nie sprawisz mi bólu? - Tego nie mogę ci obiecać - odparł szczerze - ale przyrzekam, że zrobię wszystko, aby cię jak najmniej bolało.

Obrysował palcem jej wargi, uciszając ewentualne protesty, po czym dłoń jego zsunęła się wzdłuż jej szyi, musnęła pełne piersi i poprzez gładki brzuch trafiła między uda. Brenna patrzyła na niego przez cały czas, a miłość kazała jej zapomnieć o strachu. Nicholas Pencarrow jest jej mężem; obiecał, że ją obroni. - Nie jesteś gotowy? - zapytała niepewnie. Dlaczego zwlekał? W burdelu u Crayów, gdzie kazano jej patrzeć na dziewczyny z klientami, za moment byłoby po wszystkim. - Ależ jestem, najdroższa - odparł z powagą. - Natomiast z tego, co widzę, ty jeszcze nie. - Czy ma to dla ciebie znaczenie? - spytała z niedowierzaniem. Czy rzeczywiście zależy mu na tym, aby i ona była gotowa? Czyżby w panieńskich opowieściach, którymi zawsze gardziła, kryło się jednak ziarno prawdy? Nicholas osłupiał. - Brenno! Przyciągnął do siebie żonę, jakby chciał ją obronić przed całym złem świata. Tych kilka słów powiedziało mu bardzo wiele o miejscu, w którym nie z własnej winy musiała dorastać. - Moje kochanie - wyszeptał. - Pozwól, że ci pokażę. Dotknął kciukiem jej ust, widząc, że zamierza mu odpowiedzieć, bo nie chciał już o niczym słyszeć. Nie pozwoli, aby cokolwiek zakłóciło piękno tej chwili. Już wkrótce Brenna będzie należała do niego i wreszcie zrozumie, na czym polega jedność ciał i dusz.

- Dotknij mnie, kochanie - poprosił. Tymczasem sam odnalazł źródło kobiecej rozkoszy. Brennę przebiegł dreszcz, odpowiedziała na pieszczoty ruchami bioder, nieświadomie domagając się spełnienia. - Przestań - jęknęła, czując, że osuwa się w otchłań. Nicholas spojrzał jej w oczy. - Powiedz mi, że naprawdę chcesz skończyć, to skończę, kochanie, chociaż mogę ci jeszcze wiele pokazać i sprawić, że wzlecisz pod niebo. - Mówiąc to, nie zaprzestawał intymnej pieszczoty. - Poczuj, jak bardzo cię pragnę, Brenno, i wiedz, że ty także mnie pragniesz. Twoje ciało jest gotowe na moje przyjęcie. Po tej przyspieszonej lekcji, której udzielił swojej żonie, był pewny, że jeśli szybko się nie połączą, za minutę będzie po wszystkim. Był bowiem na granicy wytrzymałości. Zachowanie Brenny dowodziło jej braku doświadczenia, a jego dotychczasowe kochanki doskonale znały miłosne sztuczki. Delikatnie rozsunął jej uda, i zmarszczył brwi, gdy się usztywniła. Czy znów będzie z nim walczyć? Czy ma jej na to pozwolić? - Proszę cię, otwórz się przede mną, kochanie - powiedział. Oszołomiona doznaniami Brenna, pełna podziwu dla cierpliwości i delikatności Nicholasa, szepnęła: - Ufam ci. Słysząc to, zagarnął ją pod siebie. - Popatrz na mnie, Brenno. - Gdy spojrzała mu w pociemniałe z pożądania oczy, wszedł w nią, by po drodze napotkać opór.

A więc była dziewicą! Pozostała nietknięta! Przyciągnął ją jeszcze bliżej i doprowadził do spełnienia wśród spazmów niezwykłej rozkoszy. Gdy wrócili z obłoków na ziemię, zaczęli oddychać spokojniej, wciąż złączem. Brenna czułym gestem odgarnęła wilgotny kosmyk z czoła męża, który przyglądał się jej z zachwytem. Zazwyczaj, ledwie skończył, wstawał z łóżka i ubierał się, obawiając się, żeby jego partnerki nie żądały od niego zbyt wiele. Zwłaszcza słów, których nigdy nie zamierzał im mówić. Tymczasem z Brenną leżał spełniony i odprężony, i nawet mu przez myśl nie przeszło, żeby zostawić ją samą. - Nie powiedziałaś mi - odezwał się cicho. - Ale czego? - Mąż i żona nie powinni mieć przed sobą żadnych tajemnic. Odrzucił prześcieradło i pokazał jej krew. - Ach, to! - Tak, to. - Potrzebowali mnie tylko po to, aby wymusić posłuszeństwo na innych dziewczynach. Kiedy odmawiały, byłam bita. - Ale w tamten weekend, w Airelies... Powiedziałaś mi... Kazałaś mi wierzyć, że byłaś... - nie dokończył. - Że byłam dziwką? - Wzdrygnęła się, kiedy przesunął palcem po jej policzku. - Wszelkie tłumaczenia godziłyby w resztę dziewcząt, a przecież, podobnie jak ja, nie miały wyboru. Byłam ci bardzo wdzięczna, że już nigdy więcej o to nie pytałeś.

Nicholas odwrócił ją na brzuch i zamarł na widok szram na jej plecach. - Zawsze cię kochałem, najdroższa. Brenna poczuła, jak przesuwa wargami po jej bliznach. Po chwili odwróciła się i wtuliła w męża, czując, że jest szczęśliwa i bezpieczna. Usatysfakcjonowany Nicholas pomyślał, że oddała mu się z zapamiętaniem, dającym nadzieję, iż czeka ich więcej takich cudownych przeżyć. Kobieta, która wkroczyła w małżeństwo zimna i niechętna, obwarowując je wieloma zastrzeżeniami, okazała się zupełnie inną istotą obdarowaną wrodzoną zmysłowością. Nagle zalała go fala dumy, jakiej dotąd nie zaznał. Ta noc okazała się wspaniałą niespodzianką, takiego zakończenia nie przewidziałby nawet w najśmielszych marzeniach. Anioł Wcielony! Królowa Lodu! Słowa, jakimi ją określano, znów zadźwięczały mu w uszach. Uwielbiał tę jej dwoistość, bo poznał Brennę i od tej strony, gdy z salonowej damy zmieniła się w jego ramionach w ognistą kochankę. Tymczasem Brenna leżała osłabła, niezdolna mówić lub się poruszyć, tak bardzo była oszołomiona niedawnymi miłosnymi przeżyciami. Ta noc upłynęła jej wśród rozkoszy. Bez cienia skruchy pomyślała, że zachowywała się bezwstydnie w ramionach ukochanego męża, walecznego lwa. Jego herb widniał nad jej łóżkiem, wyhaftowany na gobelinie, czyniąc ją jego własnością. Jego nazwisko połączone z jej nazwiskiem stało się symbolem ich związku, podobnie jak miłość. W jego

ramionach dawna Brenna i ta nowa stopiły się w jedno. A ona z radością na to pozwoliła. Obudziło ją słońce wpadające do pokoju. Godzina musiała więc być późna. Przeciągnęła się, czując pulsowanie pomiędzy udami. Uśmiechnęła się, bo przypomniała sobie słowa, jakie Nicholas szeptał jej w miłosnym uniesieniu. Popatrzyła na niego. Leżał na brzegu łóżka, a jego złociste ciało wydawało się ciemniejsze na tle białych prześcieradeł. Twarz miał pogodną, jakby młodszą. Zwichrzone włosy opadały mu na czoło, jedno ramię podłożył pod głowę. Widywała dzieci śpiące w takiej pozie w swojej ochronce na Beaumont Street. Nagle otworzył oczy i musiał przypomnieć sobie zdarzenia minionej nocy, bo ująwszy ją za rękę, przyciągnął do siebie i obdarzył pocałunkiem, od którego puls jej od nowa przyspieszył. - Wyglądasz pięknie tego ranka, księżniczko - powiedział. - A ty byłeś piękny tej nocy. Serce mu szybciej zabiło i poczuł, jak znów budzi się jego męskość. Czy Brenna będzie zbyt obolała, aby go ponownie przyjąć? Tymczasem ona, jakby czytając w jego myślach, także zapragnęła powtórki miłosnych rozkoszy. Bez słowa przylgnęła do niego, dając jednoznacznie do zrozumienia, czego oczekuje. - Obawiam się, że jeszcze za wcześnie, najdroższa - wyszeptał Nicholas. - Proszę! Pragnę cię.

Kiedy odnalazł źródło jej kobiecości i zaczął je pieścić, jęknęła w zapamiętaniu. Do tego stopnia zatraciła się w swoim pragnieniu, że uda same się rozsunęły pod jego naporem. A skończyło się na tym, że zanim księstwo Westbourne zeszli wreszcie na śniadanie, zrobiło się późne popołudnie. Powitali dzień jako kochankowie i wszyscy mogli to poznać po spojrzeniu, jakim Nicholas wodził za Brenną, i pochyleniu głowy, z jakim przyjmowała jego słowa i rumieniła się pod jego palącym wzrokiem. Całe Airelies

zdawało się

rozbrzmiewać

ich

śmiechem.

Wieczorem, gdy Brenna zasiadła do fortepianu, dom wypełnił się muzyką. Jeszcze nie przebrzmiały pierwsze tony, kiedy przerwała, nasłuchując dźwięku instrumentu. - Przecież to mój stary fortepian! Kupiłeś go dla mnie, Nicholasie? Od Keneallych? - Osunęła się na kolana, wpełzła pod klawiaturę i zaczęła wodzić rękami po mahoniowej płycie, szukając inicjałów, które wydrapała w drewnie przed dwunastu laty. Kiedy je odnalazła, pociągnęła go za rękę, nalegając, aby i on je obejrzał. Nicholas przykucnął i schylił głowę, przyglądając się Brennie z uśmiechem. - Tutaj - powiedziała, rozradowana i naprowadziła jego palec na literę B, wyskrobaną dziecięcą ręką. - To wszystko, co mi przyszło wtedy do głowy, aby instrument ten stał się naprawdę moją własnością. - Samo imię, bez nazwiska? - zapytał.

- Bez nazwiska - odparła, marszcząc brwi. - W tym czasie nie nazywałam się już Cray, a nie mogłam pretendować do nazwiska De Lancey, bo pociągnęłoby to za sobą zbyt wiele pytań. - A Stanhope? - Wybrałam je, bo było nowe - odparła ze smutkiem. - Były takie miesiące, kiedy mi się wydawało, że nigdzie nie pasuję. - Nagle uśmiechnęła się, wyjęła z włosów spinkę i obok litery B wydrapała P. Nicholas poczekał, aż skończy, a potem wyznał: - Brenno Pencarrow, bardzo cię kocham. Przechyliła zalotnie głowę. - Pokaż mi - wyszeptała. Wstała, uniosła spódnicę i zsunęła jedwabne pantalony, a wtedy wziął ją w pokoju muzycznym, na podłodze, i nawet nie pomyślał o tym, że ktoś ze służby mógłby wejść, tak bardzo mu się spieszyło, aby się z nią połączyć. Kiedy skończyli, spojrzała na niego z żartobliwym wyrzutem. - Nicholasie, przy tobie zapominam o wstydzie - powiedziała, wygładzając spódnicę. - A ja przy tobie o rozwadze - odrzekł z westchnieniem. - Ty nierozważny? - Pokręciła głową. - To niemożliwe. Twoje sukcesy, jak wiadomo, nigdy nie były dziełem przypadku. - Byłem kimś zupełnie innym, zanim cię poznałem, kochanie wyjawił. Wciąż był pod wrażeniem tego, co robili kilka minut wcześniej. Wielkie nieba, w pokoju muzycznym! Co za lekkomyślność! A jednak

mu się to podobało. Podobnie jak to, że żona nie kwestionowała jego potrzeb i starała się je zgrać ze swoimi, równie naglącymi. Już sama myśl wystarczyła, aby znów obudziło się w nim pożądanie. Czy odtąd będzie mógł się z nią kochać wszędzie, kiedy tylko przyjdzie mu ochota? Brenna, jakby odgadując jego zamiary, cofnęła się ze śmiechem i pobiegła na górę, do małżeńskiej sypialni. Nicholas zjawił się tam chwilę po niej i zamknął drzwi na klucz. - Rozbieraj się! - rzucił stłumionym głosem. Gdy stanęła naga w blasku wpadających przez okno promieni słonecznych, ukląkł przed żoną i obdarzył ją wyrafinowaną pieszczotą, a Brenna, wczepiona w jego włosy, błagała, aby nie kończył.

Rozdział szesnasty Zmierzchało już, kiedy wyszli po obiedzie do ogrodów. Nad ich głowami wiatr cicho szumiał w koronach drzew. - Nie moglibyśmy tu zostać i już nigdy nie wracać do miasta? zapytała Brenna. Nicholas uśmiechnął się. Zamierzał wyjechać tego dnia z Airelies ze względu na ważne sprawy do załatwienia w Londynie, a jednak nie potrafił się stąd wyrwać. W Pencarrow House tyle osób będzie mu przeszkadzało, i czeka go mnóstwo pilnych obowiązków! Najchętniej spędzałby czas wyłącznie z Brenną, w jej domu, wśród jej wspomnień. Niestety, życie miało swoje wymogi.

- A nie znudziłbym ci się? - spytał, przyciągając ją do siebie. Nagle usłyszał tupot ciężkich kroków, lecz było za późno, aby powstrzymać dwóch ludzi, którzy się na nich rzucili. Jeden złapał Brennę od tyłu, unieruchamiając jej ręce, a drugi wycelował pistolet w pierś jej męża. Nicholas wziął rozmach i gdy kula, nie czyniąc mu krzywdy, przemknęła ze świstem nad jego głową, zaatakował napastnika, by go jednym ciosem ogłuszyć. W tym momencie rozległ się groźny głos: - Jeszcze jeden ruch, a rozwalę jej czaszkę! Nicholas odwrócił się i zamarł. Drugi z napastników stał z lufą przytkniętą do skroni zmartwiałej ze strachu Brenny. Cofnął się więc, wyciągając ręce. - Nie rób jej krzywdy! - zawołał. - Zrobię, co każesz. Mężczyzna skierował broń w jego stronę i pociągnął za spust. Brenna krzyknęła i przez moment wszystko było jak przedtem, poza smugą dymu, unoszącą się z lufy wycelowanej w pierś Nicholasa, który jednak nie upadł, tylko wolno ruszył ku nim. Na ten widok napastnik zaklął, po czym rzucił się do ucieczki. Brenna pobiegła w stronę męża. Zatrzymał się, słaniając się na nogach i nagle, zanim go chwyciła, osunął się na ziemię. Przyklękła przy nim i wzięła jego głowę na kolana. Gdy ściągnęła mu surdut, zobaczyła dziurę po kuli w lewym ramieniu i krew tryskającą z rozerwanej tętnicy. Strach o męża podyktował jej dalsze kroki: mocno ścisnęła jego ramię tuż nad raną i zapominając o własnym bezpieczeństwie,

wezwała służbę. Wolną ręką co chwila sprawdzała na szyi Nicholasa słabnące tętno. - Och, proszę cię, Boże, pozwól mu żyć! - zawołała zdesperowana. Nagle dobiegł ją odgłos otwieranych drzwi i tupot kroków. Po chwili z ciemności wyłoniły się twarze pani Fenton i Petera, jej siostrzeńca. Na widok leżącego księcia oboje zastygli z przerażenia. - Przynieście coś, na czym można by go położyć - zarządziła Brenna, gdy za nimi nadbiegła reszta służby. - Pospieszcie się! dodała i głos jej przeszedł w szloch, kiedy spojrzała na Nicholasa. Był coraz bledszy, jakby już witał się ze śmiercią. - Nie! - Potrząsnęła nim. - Nie wolno ci umierać! Tak bardzo cię kocham... Nicholasie... Kocham cię! Kocham cię! Nie umieraj! - Powtarzała w kółko słowa, których mu wcześniej nie powiedziała, zdjęta lękiem, że już nigdy nie będzie miała okazji, aby ukochanemu wyznać miłość. Z domu dobiegł ją dźwięk dzwonów na alarm; ruchome latarnie rozświetliły ciemność. Skrzydło drzwi posłużyło za nosze dla Nicholasa i mężczyźni unieśli go na komendę „raz, dwa, trzy". Brennie serce zamarło, gdy jęknął z bólu, chociaż nadal był nieprzytomny. Ucisnęła więc mocniej ranę na jego ramieniu. Kiedy ruszyli w stronę domu, zewsząd spoglądały na nich przerażone twarze. Jeden ze służących pobiegł po ogłuszonego napastnika, aby go zamknąć w szopie do przyjazdu konstabla z Worsley.

W domu położono ostrożnie Nicholasa na łóżku, na grubych podkładach, bo wciąż krwawił. Brenna kazała zdjąć mu buty. Miejscowa znachorka Ilona, która natychmiast się zjawiła wezwana przez lokaja, stanęła przy rannym. Jej pomarszczona twarz wyrażała zdecydowanie osoby, która wiele razy miała do czynienia z chorymi. - Niech jaśnie pani trzyma tutaj ręce - poinstruowała Brennę, po czym odwróciła się do ochmistrzyni i zażądała gorącej wody i rumu, a także bandaży oraz ściereczek, którymi można by obmyć ranę. Gemma, przynieś mi z domu torbę - dodała, przywołując pokojówkę. - I nie zapomnij o glinianym pojemniku na kominku, tym w różowe wzorki. Musimy porządnie oczyścić ranę, żeby nie wdała się gangrena. - Będzie żył? - Pytanie to z trudem przeszło Brennie przez usta. Ilona nie odpowiedziała, skupiając się na Nicholasie. Odsłoniła ranę i zaczęła ją uciskać, przyglądając się uważnie krwi, która z niej wypłynęła. Potem przewróciła Nicholasa na brzuch, rozcięła mu ubranie na plecach i na widok zakrwawionego otworu pokiwała głową. - To dobry znak, bo kula wyszła z ciała. Jeśli jaśnie pan nie dostanie gorączki, to może wywinie się śmierci. Brenna zadrżała. Słowa te były wątłą pociechą. Rozbierając męża, znowu zalała się łzami. Co będzie, jeżeli on umrze? Zrozpaczona, chwyciła go za rękę, pragnąc tchnąć w niego życie. Niech wie, że jest przy nim, i niech walczy tym bardziej zawzięcie.

Rana została oczyszczona i wypalona, a odór przypiekanego ciała przyprawił Brennę o mdłości. Nicholas jęczał, kiedy rozpalony nóż wbijał się w jego ranę, a trzech mężczyzn musiało go trzymać, żeby się nie rzucał. Brenna odwróciła się, zaciskając pięści tak mocno, że paznokcie wbiły jej się w dłoń. Nie była w stanie patrzeć na cierpienie ukochanego. Później pierś Nicholasa została zabandażowana. Alec Jamieson, lekarz, który dopiero teraz się zjawił, z uznaniem wyraził się o umiejętnościach Ilony. Następnie przyłożył ucho do piersi Nicholasa i się zasępił. - Czy są jeszcze jacyś krewni, których trzeba zawiadomić? Brenna pobladła. Co chciał przez to powiedzieć?! - Myśli pan, że on może... - Urwała, lękając się wypowiedzieć na głos swoje obawy. Doktor podsunął okulary, aby się jej lepiej przyjrzeć. - Rany postrzałowe są nieprzewidywalne, księżno. Na szczęście pani mąż to zdrowy i silny mężczyzna. To istotne, gdyby przyszła gorączka, bo ma dzięki temu pewne rezerwy sił. Teraz jednak najważniejszy jest spokój. Stracił dużo krwi i nie możemy ryzykować kolejnego krwotoku. - Oczywiście - przytaknęła Brenna. Doktor Jamieson wyjął z torby fiolkę z lekarstwem. - To dla pani, na sen - wyjaśnił, po czym, uprzedzając jej protesty, dodał: - Jeżeli pani nie odpocznie, nie będzie z pani żadnego pożytku. A przecież chce pani pielęgnować męża.

Brenna skinęła głową, choć nie miała najmniejszego zamiaru zażywać środków nasennych. Po wyjściu doktora uklękła przy łóżku Nicholasa, a służącą posłała po czyste ubrania i wodę, szczęśliwa, że przynajmniej przez chwilę będzie miała męża tylko dla siebie. Ujęła go za rękę i przytuliła ją do piersi, aby wiedział, że przy nim czuwa, troszczy się o niego i bezgranicznie go kocha. Godzina mijała wolno za godziną. Brenna nie położyła się do łóżka i uszczknęła tylko trochę z kolacji, którą postawiła przed nią pani Fenton. Około północy głowa opadła jej na ramiona. Wyczerpana zasnęła i obudziła się w porę, koło trzeciej w nocy, gdy przyszedł pierwszy atak gorączki. Dotknęła czoła rannego i przekonała się, że jest rozpalone. Nicholas bełkotał coś niewyraźnie i rzucał się w pościeli. - Leż spokojnie, kochany - powiedziała cicho Brenna, ocierając mu czoło i szyję wilgotną ściereczką i przykładając ją do tych wszystkich miejsc na piersi, których nie zakrywały bandaże. - Leż spokojnie - powtórzyła - odpędzę gorączkę. Niestety, gorączka wyraźnie się podniosła. Nicholas był tak rozpalony, że nie były w stanie temu przeciwdziałać nawet lodowate kompresy. Skrajnie zmęczoną i zgnębioną Brennę ogarnęły złe przeczucia. Wczesnym popołudniem gorączka jeszcze bardziej się podniosła, choć wydawało się to niemożliwe. Czerwony i rozgrzany Nicholas już się nie rzucał, leżał nieruchomo. Brenna musiała przyłożyć mu ucho do piersi, aby sprawdzić, czy jeszcze bije serce.

Ogarnęło

ją

przerażenie

i

opuściła

wszelka

nadzieja.

Wyzdrowienie męża wydawało się nierealne. - Boże, nie pozwól mu umrzeć - błagała zrozpaczona, ocierając rozpalone czoło męża. - Nicholasie, bez ciebie moje życie straci sens. Jeżeli umrzesz, nie będę miała po co żyć. Boże, proszę, nie zabieraj mi ukochanego! - modliła się z pokornie pochyloną głową. Nagle usłyszała szept tak cichy, że w pierwszej chwili uznała, że jej się przywidziało. Uniosła głowę i spojrzała na twarz męża - patrzył na nią całkiem przytomnie. - Nicholas? Nachyliła się nad nim, aby usłyszeć odpowiedź. - Kocham cię. Łzy szczęścia popłynęły po jej policzkach. - Ja też cię kocham. Nawet nie wiesz jak bardzo. - Wiem - szepnął, po czym zapadł w głęboki sen. - Będzie żył! - rozległ się pełen ulgi krzyk Brenny. Nagle z dręczącej rozpaczy wpadła w niewiarygodną radość. - Będzie żył! zawołała, wiedząc, że oddana księciu i jego młodej żonie służba niecierpliwie czeka na dobrą wiadomość. Nad ranem Nicholasa zbudziło ogromne pragnienie. Na jego ciche błagania o coś do picia Brenna nalała trochę wody do szklanki i przytknęła ją do ust męża, jednocześnie delikatnie unosząc mu głowę. - Ale tylko łyczek - zapowiedziała, bo nie miała pewności, ile rannemu wolno wypić.

Po chwili ostrożnie ułożyła głowę Nicholasa i przyniosła wilgotną ściereczkę, aby otrzeć znacznie już chłodniejsze czoło. - Miło, że wróciłeś, najdroższy - powiedziała, głaszcząc go po policzku. W odpowiedzi uśmiechnął się i spróbował podnieść, lecz zabrakło mu sił i opadł z jękiem na poduszki. Brenna musiała powstrzymać go od kolejnych prób. - Ilona, miejscowa znachorka, przestrzegła, żebyś się nie ruszał. Straciłeś masę krwi i nieprędko odzyskasz formę. Nicholas skinął głową. - Kiedy zostałem ranny? - Dwa dni temu. W jego oczach odmalowało się zdumienie. - Myśleliśmy, że nie przeżyjesz, kochany. Wczoraj wieczorem był tu pastor, aby ci udzielić namaszczenia. - Było ze mną aż tak źle? - Nicholas uniósł lekko głowę i zerknął na bandaże, próbując zorientować się, czy rana jest rozległa. Brenna pospieszyła z wyjaśnieniem. - Kula weszła tutaj - pokazała palcem - a wyszła na plecach. Masz w nich dużą dziurę. Ilona musiała ci ją wypalić. - A ci dwaj? - Jeden siedzi w więzieniu, a drugi uciekł. Aresztowanego przesłuchuje konstabl. Wygląda na to, że działali na zlecenie. To wszystko, co na razie wiadomo... - Urwała, widząc, że Nicholas się zaniepokoił.

- Czy ktoś przyjechał z Londynu, czy śledztwo prowadzą lokalne władze? - zapytał. - Konstabl z Worsley to przyzwoity człowiek. Przysłał nam swoich ludzi, którzy będą strzec Airelies i jego mieszkańców dopóty, dopóki całkiem nie wrócisz do sił. Możemy czuć się tutaj bezpieczni. Nicholas wyciągnął rękę do żony, notując zarazem w myślach, aby jeszcze tego samego ranka zawezwać służbę z Pencarrow House. - Nie opuszczaj domu, Brenno - nakazał zatroskany. - Nie powinnaś wychodzić nawet do ogrodów. Zwłaszcza sama - podkreślił. Przenikliwy ból zmusił Nicholasa do przybrania wygodniejszej pozycji. Gdy Brenna położyła się obok niego, objął ją zdrowym ramieniem i przytulił na tyle, na ile pozwalały okoliczności. Po chwili Brenna podparła się na łokciu i spojrzała z uczuciem na męża. - Kocham cię - wyznała. - Tej nocy, kiedy kochaliśmy się po raz pierwszy, mówiłaś mi to za każdym razem, kiedy mnie całowałaś. Uśmiechnęła się i znów oparła głowę na ramieniu Nicholasa. - A ja myślałam, że możesz umrzeć, i nigdy się nie dowiesz, jak bardzo cię kocham. Dlatego, mimo że leżałeś nieprzytomny, zapewniałam cię o swojej miłości. Nicholas się roześmiał. - Wyobraź sobie, że usłyszałem twoje wyznania. Zmobilizowały mnie do walki z gorączką, nie pozwoliły się poddać. - Leżał spokojnie przez chwilę, dokonując w myślach przeglądu ostatnich miesięcy. -

Kiedy mnie pokochałaś? - zapytał, biorąc w palce pasmo włosów żony. - Tej nocy przed pożarem - odparła bez wahania, rumieniąc się pod jego spojrzeniem. - Obudziłam się, bo śnił mi się przystojny zielonooki rycerz. Bałam się, że mogłeś to wyczytać z mojej twarzy, kiedy mnie zanosiłeś do powozu. - Teraz już rozumiem, dlaczego ze mną nie walczyłaś, jak się spodziewałem, lecz okazałaś znacznie więcej rozwagi niż ja. Nawiasem mówiąc, pokochałem cię od pierwszego wejrzenia. A gdy ujrzałem cię w holu Pencarrow House, z księżycową poświatą we włosach, przepadłem z kretesem. - Wtedy, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam cię w Pencarrow House? - Brenna nie wierzyła własnym uszom. A jednak tłumaczyłoby to dalszy ciąg wydarzeń. - Szybko podejmujesz decyzje, Nicholasie Pencarrow. - I ich nie zmieniam, Brenno Pencarrow.

Rozdział siedemnasty Mężczyzna siedzący naprzeciw księcia Westbourne'a patrzył z niepokojem, jak przegląda on jego ostatni raport. - Wróciliśmy z Airelies trzy miesiące temu - powiedział, kiedy odłożył raport - a pan mi mówi, że ten człowiek został osądzony i zesłany do Newgate, lecz do końca nie wymienił nazwisk organizatorów spisku, mimo iż mógłby w ten sposób uzyskać dla siebie złagodzenie kary?

- Tak, Wasza Wysokość. Ten człowiek padł ofiarą własnej chciwości, jeśli można tak powiedzieć, bo pieniądze miał otrzymać dopiero po wykonaniu zlecenia. Prawdopodobnie jego partner znał więcej szczegółów. - Chce pan powiedzieć, że schwytaliśmy niewłaściwego człowieka. Niech to diabli! Kolejny ślepy zaułek! Stawia mnie to w bardzo kłopotliwym położeniu. Po raz trzeci w ciągu roku dochodzi do napaści na moją żonę i nadal nie wiadomo, dlaczego ani kto za tym stoi. - Rzeczywiście, Wasza Wysokość. Nicholas schował dokumenty do grubej teczki, zawierającej wszystkie dotychczasowe raporty, po czym podniósł się z krzesła, krzywiąc się lekko, ponieważ nadal odczuwał skutki postrzału. Był zły, bo śledztwo, które zlecił, nadal tkwiło w martwym punkcie i nie przyniosło rozwiązania zagadki. Również policyjne dochodzenie nie dało spodziewanych rezultatów. Na myśl o żonie zalała go fala czułości. Nienawidził się z nią rozstawać. Nawet teraz, mimo że była w domu, lęk nie opuszczał go ani na minutę. Chciał odprawić detektywa, gdy po krótkim wahaniu zadał on pytanie: - Przepraszam, Wasza Wysokość, ale czy w przeszłości pańskiej żony nie ma czegoś, co mogłoby być przyczyną tych napaści? - Nie - odparł zdecydowanie Nicholas.

- Oczywiście, że nie. - Mężczyzna poczerwieniał. - To Hobbes kazał mi zapytać. Ludziom zdarza się czasami opuszczać ważne szczegóły, ponieważ nie wydają im się istotne. - Powiedz mu, że idzie złym tropem - odparł ze złością Nicholas i po wyjściu śledczego nalał sobie brandy. W tym rzecz, pomyślał. Nie mogę wyjawić nawet części tego, co wiem, z obawy, że odkryje wszystko. Odstawiwszy ostrożnie szklaneczkę z brandy, podszedł do szafki, w której trzymał pistolety. Wyjął największy z nich i wycelował w pożółkły liść za oknem. - Pif-paf! - powiedział sam do siebie, wyobrażając sobie niewidzialnego przeciwnika. Jedna wskazówka, jeden fałszywy krok, a dostanę cię w swoje ręce, bądź pewny, pomyślał, analizując dotychczasowe napaści. Dwa w Airelies i jeden w Londynie. A przedtem nic. Czy miało to związek z groźnym atakiem na niego, do którego doszło na drodze w Worsley? Wtedy, gdy Brenna ocaliła mu życie? Dlaczego jednak wplątano w to Brennę? I czemu planowano jego uśmiercić, a jego żonę uprowadzić jako zakładniczkę? Przecież nie można żądać okupu od nieżyjącego męża. A jeśli w grę nie wchodziła chęć wzbogacenia się, to co? Może zemsta? Komu hańba Brenny mogła przynieść największą korzyść? Komuś, kto znał jej przeszłość? Wrócił pamięcią do dramatycznych chwil w Airelies. Czy jeden z napastników nie kazał temu drugiemu uważać na Brennę, bo w przeciwny wypadku „ta wiedźma", jak się wyraził, im nie zapłaci?

Wiedźma? Kobieta, która do tego stopnia nie znosiła Brenny, że szukała zemsty nie dla pieniędzy, lecz z innych powodów. Z nienawiści? Kto to mógł być? Mary Cray! - myśl ta poraziła go jak grom z jasnego nieba. Mary Cray, która straciła męża, a potem przybraną córkę. Po incydencie w Worsley on odszukał Brennę i Michaela, po czym nalegał na spotkanie. Pamiętał, że Brenna się opierała. Teraz rozumiał dlaczego. Chciała pozostać w ukryciu, unikała bywania w towarzystwie. To się zmieniło, kiedy on przełamał jej opory. Zaczęły krążyć plotki, ukazały się artykuły w prasie, opisujące księcia Westbourne i jego najnowszą narzeczoną. Możliwe, że Mary Cray miała w ręku te gazety i zaplanowała zemstę. W jakim ona może być teraz wieku? Pewnie koło pięćdziesiątki. I gdzie jej szukać? Odłożył pistolet na miejsce, po czym wezwał swojego sekretarza, Winslopa, który natychmiast się stawił i poinformował chlebodawcę: - Księżna pani prosiła, aby przekazać, że obiecała sir Michaelowi, iż pojedzie z nim do biblioteki. Czy życzy sobie pan jej towarzyszyć, czy mam posłać Robertsona? Nicholas zasępił się. Każde opuszczenie Airelines oznaczało wystawianie się na ryzyko, ale czy mógł jej odmówić? Świat nie może stać się dla niej nowym więzieniem. Z drugiej strony, w obliczu najświeższych odkryć, niebezpieczeństwo mogło się czaić wszędzie. - Będę jej towarzyszył, Winslop - powiedział i poszedł poszukać żony.

Zastał ją w sypialni. Zamyślona stała przy oknie, trzymając rękę na brzuchu. - Brenna? Na głos męża drgnęła, strącając z parapetu na podłogę niewielki tomik. Kiedy się nachylił, aby go podnieść, zauważył, że na stronie, na której tomik się otworzył, figuruje lista imion i ich wpisane w narysowane serce inicjały. - Czy to jakiś sekret? - zwrócił się do żony, zaskoczony jej reakcją. Dawno nie wiedział u niej na twarzy wyrazu niepewności, więc zaniepokojony, spytał: - O co chodzi, kochanie? Nicholas odetchnął z ulgą, bo Brenna odpowiedziała uśmiechem. Następnie odłożyła tomik na stolik i podeszła do męża. - Pamiętasz ten dzień w Airelies, kiedy dochodziłeś do zdrowia i poszliśmy do pawilonu? Siedzieliśmy tam i rozmawiali godzinami, a potem... - Urwała zażenowana. - Kochaliśmy się - dokończył. - Tak - ciągnęła, niezadowolona, że brakuje jej słów w chwili, gdy chce zakomunikować ukochanemu tak ważną wiadomość. - No cóż... wygląda na to... Rzecz w tym... spodziewam się dziecka. - Jesteś pewna? - Nicholas z okrzykiem radości przyciągnął ją do siebie i zawirował w koło. - Nasze dziecko? Naprawdę? - Oczy mu zwilgotniały. - Od kiedy wiesz? - Ilona powiedziała mi w zeszłym tygodniu.

- Byłaś chora? - zaniepokoił się. - Nie, tylko ustały miesięczne krwawienia. Nicholas uświadomił sobie, że oboje niewiele wiedzą na temat przebiegu ciąży i niebezpieczeństw, jakie czyhają na brzemienną kobietę. Ich dziecko nie może paść ofiarą rodzicielskiej ignorancji, postanowił w duchu. Opiekuńczym gestem przygarnął żonę. - Każę naszemu doktorowi przyjechać jutro do Pencarris. Niech cię zbada i udzieli nam potrzebnych informacji. Musisz dużo odpoczywać i dobrze się odżywiać. Słyszałem, że spacery mają korzystny wpływ na dziecko i matkę. Brenna roześmiała się. Tak bardzo kochała Nicholasa i tak bardzo pragnęła ich dziecka! - Widziałam się z doktorem Mclnnesem. Dostałam od niego odpowiedni poradnik. Za nic w świecie nie pójdę z tą sprawą do Clive'a Weston-Tylera. Jeżeli już chcesz koniecznie wiedzieć, on wydaje mi się dosyć dziwny. - Dziwny? - powtórzył z niedowierzaniem Nicholas. - Kochanie, jako medyk jest profesjonalistą i gdyby kiedykolwiek coś ci się stało... Położyła mu palec na ustach, nie pozwalając dokończyć. - Nic mi się nie stanie. Według Ilony, ciąża przebiega zgodnie z planem, więc i z porodem nie powinno być inaczej. To są kobiece sprawy, nie rozumiesz, Nicholasie? Nie mogę się doczekać, kiedy pokażę ci małego człowieczka, który jest naszym dziełem. W tej sytuacji Nicholasowi zabrakło argumentów, powiedział tylko:

więc

- Gdybym cię utracił... - Nie stracisz. - Rozpięła mu koszulę i przytuliła się do jego ciepłej piersi. - Zawsze będziemy razem - wyszeptała z uśmiechem.

Rozdział osiemnasty Nicholas i Brenna leżeli w szerokim łożu, rozmawiając o dziecku, które miało się już niedługo urodzić. Nicholas czułym gestem pogładził brzuch Brenny, która nie mogła się doczekać rozwiązania. Cieszyła się z przyjścia na świat upragnionego maleństwa, owocu głębokiej miłości jego rodziców, którzy nawet teraz, zachowując konieczne środki ostrożności, kochali się równie namiętnie jak na początku małżeństwa. W pewnym momencie Nicholas wyczuł, że dziecko poruszyło się w brzuchu mamy. - Oho, ona zaczyna się już niecierpliwić - zauważył. - Nie, on próbuje ułożyć się wygodnie, ponieważ został obudzony - powiedziała Brenna. Nicholas uniósł się na łokciu i z niepokojem spojrzał na żonę. - Ale chyba nie zrobiłem jej krzywdy? - Nie, nic mu nie będzie - zapewniła go, a wtedy nachylił się i pocałował roześmiane usta Brenny, uważając przy tym, by opierać się całym ciężarem na łokciach. Żartobliwie przekomarzali się co do płci ich dziecka, mającego niebawem przyjść na świat. Brenna była pewna, że mąż będzie pragnął męskiego potomka, spadkobiercy fortuny Pencarrowów i

książęcego tytułu. Tymczasem Nicholas marzył o córeczce podobnej do ukochanej żony. - Pora wstać, moja miła, choć wolałbym jeszcze trochę poleżeć powiedział, a widząc zdumiony wzrok Brenny, wyjaśnił: - Chodzi o zimowy festyn. - Spojrzał na zegar na kominku. - Już jesteśmy spóźnieni. Brenna podniosła się z westchnieniem. Nicholas patrzył, jak odrzuca włosy i przeciąga się na powitanie poranka. - Przynajmniej mamy piękny dzień - stwierdziła, wyglądając przez okno. Blade słońce przeświecało przez poranną mgłę, która rozwiewając się, odsłaniała bezchmurne niebo. Nicholas wstał z łóżka i stanął obok żony, czułe ją obejmując. Uśmiechnął się z aprobatą na widok Charlesa wracającego z konnej przejażdżki. - Widzę, że brat jest od rana bardzo zajęty - stwierdził zadowolony. - Najwyraźniej potrzebuje równie pięknej żony jak moja. Z pewnością przytrzymałaby go w łóżku do bardziej przyzwoitej godziny. - Albo i dłużej, gdybym ci na to pozwoliła. Brenna wtuliła się w męża i uśmiechnęła się, gdy narzucił jej na ramiona swój szlafrok. Lubiła te wspólne poranne chwile, spędzane w zaciszu małżeńskiej sypialni, zanim wchłonie ich wir codziennych zajęć. Dwie godziny później wjechali do miasteczka Penmayne. Wzdłuż ulic rozstawiono kolorowe kramy, a barwne proporce i pęki wstążek

łopotały na wietrze. Wokół kłębił się tłum ciekawskich. Kiedy woźnica zatrzymał konie, Nicholas pomógł żonie wysiąść z powozu. - Nachodzi burmistrz z małżonką, kochanie - rzekł półgłosem. Z uprzejmym uśmiechem Brenna zwróciła się do stojących przed nią miejscowych notabli, aby ich powitać. Natomiast Nicholas został uprowadzony na podium. Brenna, która wraz z Caroline Weatherby obserwowała ceremonię otwarcia festynu, z dumą patrzyła na męża. Wysoki, przystojny i władczy, przemówił krótko, zanim przeciął wstęgę, po czym oddał nożyczki wpatrzonej w niego kobiecie, której Brenna nie rozpoznała. Uśmiechnęła się lekko. Zdążyła przywyknąć do tego, że jej mąż wciąż wywierał piorunujące wrażenie na przedstawicielkach płci pięknej. Nicholas opuścił podium i czekał na żonę przy wejściu do namiotu, wraz z Jamesem Weatherbym oraz Charlesem. Obserwowali stado potężnych byków, stojących na padoku. - Dobrze się czujesz? - zapytał cicho Nicholas, podczas gdy pozostali mężczyźni z zapałem rozprawiali o trzodzie. Brenna skinęła głową i ścisnęła go za rękę. - Jak na rolnika, jesteś bardzo małomówny. - Praktycznie nie znam się na uprawie roli i hodowli bydła. Mój świat to flota Pencarrowów, rolnictwo pozostawiłem Charlesowi. Dlatego jest tu dzisiaj i chce mi pokazać nową rasę bydła, która, jego zdaniem, sprawdzi się na terenach naszych północnych posiadłości. Brenna westchnęła. Męczył ją zgiełk i tłum. Poczuła się bardzo zmęczona i zaczęła się rozglądać za miejscem, gdzie mogłaby usiąść

w spokoju. Uwagę jej przykuł namiot rozstawiony obok kramu z wypiekami, gdyż oprócz ciast podawano w nim gorącą herbatę. Nicholas, zaczepiony przez jednego z dzierżawców, dał żonie znak, by poszła przodem, i patrzył, jak Caroline Weatherby dołącza do Brenny. Dwie minuty później usłyszał przeraźliwy krzyk. Jeden z farmerów trzymał w ramionach zemdloną Caroline. Miała guza na głowie i twarz zalaną krwią. Nicholas rzucił się ku Caroline i zaczął nią potrząsać, próbując ją ocucić. Jednocześnie przeczesywał wzrokiem drogi prowadzące z Penmayne, szukając obłoków kurzu lub oddalającego się pospiesznie powozu. Niczego takiego nie dostrzegł i znów spojrzał na Caroline, która zamrugała powiekami, gdyż podsunięto jej pod nos sole trzeźwiące. - Brenna! Porwali Brennę! - zawołała blada jak ściana. - Kto?! - wykrzyknął Nicholas, zarazem przerażony i wściekły. - Było ich dwóch. Mieli broń. Powiedzieli, że ją zabiją, jeżeli nie będzie posłuszna. W pierwszej chwili Nicholas oniemiał. Poraziła go świadomość, w jakim niebezpieczeństwie znalazły się dwie najdroższe mu istoty: żona i nienarodzone dziecko. Poruszając się jak automat, podszedł do Charlesa, który już wyprzęgał konie z powozu Pencarrowów. - Ty jedź na północ, a ja pojadę na południe - powiedział, odzyskując energię, która była mu potrzebna do ratowania bliskich. Musimy się bardzo spieszyć, żeby nie doszło do najgorszego.

Spojrzał na brata i głos mu się załamał. Siłą woli wziął się w garść, wiedząc, że od jego przytomności umysłu i szybkości działania zależy życie Brenny i dziecka. Wyrwał wodze z rąk brata, wskoczył na konia i pogalopował w kierunku Tonbridge. Trzy godziny później Nicholas miał już pewność, że porywacze nie uwieźli Brenny w tym kierunku. Tym samym na razie poszukiwania spełzły na niczym. Z ciężkim sercem zawrócił na północ, aby po godzinie spotkać się z Charlesem, który również nie wpadł na ślad ani przestępców, ani Brenny. Nikt nie widział powozu, szybko jadącego od strony Penmayne, ani o nim nie słyszał. Nie zauważono również dwóch mężczyzn i kobiety ani osób, które zachowywałyby się podejrzanie. Nie natrafiono także na uciekinierów ukrywających się gdzieś po drodze, w stajni czy gęstym zagajniku. W miarę jak zbliżał się wieczór, Nicholasa paraliżował coraz większy strach. O szóstej zapadła bezksiężycowa i wietrzna noc, utrudniając poszukiwania. Nicholas załadował broń, po czym osiodłał ogiera, sprawdzając uprząż. Cały czas towarzyszył mu dojmujący niepokój o ciężarną żonę. Myślał o niej również wtedy, gdy rozsyłał jeźdźców do wszystkich wsi i miasteczek położonych przy drodze z Penmayne do Londynu, a także na południowe wybrzeże, i później, kiedy wrócili z informacją, że nie zauważyli niczego podejrzanego. Dowiedział się, że Caroline umieszczono na plebanii w Penmayne i otoczono opieką. Gdy wrócił po kolejnej wyprawie, która nie

przyniosła w sprawie Brenny niczego nowego, udał się do plebanii, gdzie zastał Caroline bezpieczną w ramionach męża. Chętnie opowiedziała ze szczegółami, co się wydarzyło. - Szłyśmy właśnie do namiotu, żeby się napić herbaty, kiedy jakiś obcy mężczyzna podszedł do Brenny. Powiedział nam, że ma w kieszeni pistolet wycelowany w jej brzuch. Nicholas zamarł i ze ściśniętym sercem słuchał Caroline, która mówiła dalej: - Powiedział też, że i ciebie ktoś ma na muszce, Nicholas. Brenna nie odezwała się słowem, tylko za nim poszła... Mogłam coś zrobić, zwrócić czyjąś uwagę... - Zdruzgotana Caroline urwała, ukryła twarz w dłoniach i zalała się łzami. Nicholas nachylił się nad nią i ujął jej drżące dłonie. - Nie powinnaś się oskarżać. Przecież napastnik był uzbrojony. Znajdę ją, obiecuję ci. Nie spocznę dopóty, dopóki moja ukochana żona nie wróci do domu. Przewrócę do góry nogami każdą piędź tej ziemi, aby ją znaleźć. Dwa dni później już od rana zanosiło się na burzę. Nicholas z coraz większym niepokojem patrzył na zaciągające się niebo. Ciemny zarost na jego policzkach świadczył dobitnie o tym, iż próbując rozwikłać zagadkę zniknięcia żony, przestał zwracać uwagę na codzienne drobiazgi. Jeżeli Brennie stała się krzywda, każe poćwiartować tego, kto jej to zrobił, przyrzekł sobie w duchu. Rozum podpowiadał mu, że za uprowadzeniem Brenny musiała stać Mary Cray, ale poszukiwania w okolicy, gdzie wcześniej

mieszkała Brenna, niczego nie przyniosły, nawet skrawka informacji. Zupełnie jakby ta kobieta rozpłynęła się w powietrzu i mimo energicznych działań podejmowanych w wielu hrabstwach, nie udało się natrafić na nikogo o tym nazwisku. Brenna zniknęła. Z jego domu i z jego życia, pozostawiając po sobie niewyobrażalną pustkę. Każda rzecz mu ją przypominała: jej ukochany fortepian, ogrody z posadzonymi przez nią roślinami. Ilekroć przechodził przez pokój łazienkowy albo w garderobie zanurzał twarz w jej sukniach, czuł zapach fiołków - jawny dowód jej obecności. Był niby dobry omen przeciwko całemu złu. Z zadumy wyrwał go lokaj Harris, który, nie bacząc na dobre maniery, wtargnął do gabinetu. Tuż za nim pojawił się Charles, a także sir Michael. - To przyszło dziś rano do Pencarrow House, sir - poinformował lokaj, wręczając księciu list. Trzęsącymi się rękami Nicholas rozłamał pieczęć. Na kartce figurowało następujące żądanie: Jeżeli chcesz zobaczyć żonę żywą, przynieś dwadzieścia tysięcy funtów pod bramę Airelies Manor o północy. Zabijemy ją, jeżeli nie będziesz sam. Nicholas, ucieszony, że porywacze wreszcie się odezwali, a zarazem ogarnięty strachem o Brennę, gorączkowo rozmyślał, jak rozegrać tę sytuację, aby wyrwać żonę z rąk przestępców. Zgarnął na bok leżącą na biurku korespondencję i położył na nim arkusz papieru.

- Airelies jest tutaj, a tu prowadząca do niego ścieżka powiedział, jednocześnie sporządzając szkic. Popełnili błąd, planując spotkanie na znanym mu terenie, w miejscu tak porośniętym drzewami, że można było bez trudu ukryć obecność innych osób. Sięgnął do szuflady biurka po mapę i rozpostarł ją przed sobą. - Tutaj - powiedział z przekonaniem, podnosząc oczy na brata. Tutaj ich zaatakujemy. Musi nam się udać. Jeszcze tego samego ranka Nicholas skrzyknął grupę, może liczebnie niewielką, lecz zdeterminowaną. Gdy po południu siodłał konia, popatrzył na słońce zasnute chmurami i ogarnęło go przedziwne przeczucie, że gdzieś tam, daleko, Brenna także spogląda w niebo i modli się, aby po nią przyjechał. Mary Cray stanęła nad Brenną i wymierzyła jej siarczysty policzek. Z rozbitej wargi zaczęła się sączyć krew. - Ty dziwko! - wrzasnęła, obnażając pożółkłe zęby. - Myślisz, że możesz sobie kaprysić jak w jakiejś restauracji, a my mamy być na twoje rozkazy? Woda jest aż nadto dobra dla takich jak ty! A jeżeli zapomniałaś, co to głód, to sobie teraz przypomnisz. Będziesz żarła byle co, tak jak my musieliśmy robić, kiedy wzięliśmy cię na wychowanie. I po co? Żeby później twój stryj zabił mojego Briana, a twój mąż mojego syna. Przeklinam dzień, w którym przyjęłam propozycję twojej szalonej matki. Dwukrotnie zapłaciłam za nią krwią; teraz ty mi za to zapłacisz.

Brenna zaczęła się trząść, osłaniając wydatny brzuch. Dlaczego Nicholas się nie zjawia? Co się z nim dzieje? Czemu zostawił ją na pastwę wariatki i tych obmierzłych typów? Mary Cray zauważyła jej przerażony wzrok. - Opisałam im twoje wdzięki, ale muszę ich trzymać w ryzach dopóty, dopóki nie pojawi się Nicholas Pencarrow. Cały Londyn szepcze, że czerpiesz niezłe korzyści z bycia jego żoną. Nie mówiłaś mu o swojej przeszłości? Nie wyznałaś sekretów? Może twojego księcia zainteresuje informacja, że jego żona wychowała się w burdelu? Wycofała się ze śmiechem, zatrzaskując za sobą ciężkie drzwi. W izbie bez okien zapadła ciemność. Brenna podciągnęła nogi pod brodę, drżącymi rękami zakryła brzuch i zaczęła się żarliwie modlić, aby Nicholas wreszcie ją odnalazł. - Jeszcze nie, moje maleństwo - szeptała do dziecka. - Jeszcze nie, poczekaj, aż twój tatuś przyjdzie i nas stąd zabierze. Ćwierć mili dalej Nicholas poczuł słaby zapach dymu. Stara chata ogrodnika stała pusta, odkąd przeniósł Alberta do nowego domku na tyłach dworu. Zatrzymał konia i dał znak towarzyszom. - Jeżeli nadjedziemy z tej strony, będziemy mieli godzinę na zajęcie odpowiednich pozycji. Po zachodniej stronie również znajduje się opuszczona chata, którą chciałbym obejrzeć. Mężczyźni bez słowa wykonali jego polecenia, a dwóch podjechało, aby zająć pozycje po obu stronach jedynych dróg prowadzących do Airelies. Gdyby coś poszło nie tak, Nicholas chciał

od razu wiedzieć, dokąd porywacze uciekli, bo tym razem nie zamierzał pozwolić im uciec. Brenna ułożyła się pod ścianą i zaciskając zęby, usiłowała stłumić narastający w niej krzyk. Pot lał się jej strużkami z czoła i spływał pomiędzy piersiami. Dziecko wyrywało się na świat, czuła to instynktownie, ale tym razem nie mogła już zrobić niczego, aby je powstrzymać. Fala skurczów nadeszła ze wzmożoną siłą i nie była już w stanie dłużej milczeć. Kiedy dziecko zaczęło się rodzić, jej krzyk ściągnął do izby rozwścieczoną Mary Cray. - Zamknij się, bo cię zabiję! Trzymaną w ręku strzelbę wycelowała w Brennę, która zacisnęła usta i zaczęła ciężko dyszeć, wijąc się w bólach. - Jeszcze jeden dźwięk, a pociągnę za spust, zrozumiano? Brenna skinęła głową; łzy pociekły jej po policzkach. Czuła, że nie wyjdzie stąd żywa. Nagle zrozumiała, a jej dziecko prawie się już urodziło. Rozlegające się na zewnątrz podniesione głosy zwróciły uwagę Mary Cray. W jednej chwili przeniosła swą nienawiść z Brenny na człowieka, który szedł w stronę nędznej chaty. - Boże, to ty - wyszeptała Brenna, kiedy jej mąż stanął w drzwiach. Nicholas rozejrzał się po izbie. Nie wierzył własnym oczom. Jego żona leżała na ziemi, na garstce brudnej słomy, w rozerwanej sukni, i z taką trwogą na twarzy, jakiej jeszcze u niej nie widział, wijąc się w bólach.

Zobaczył strzelbę w rękach Mary Cray, wycelowaną w jego żonę, więc wypalił, zanim oszalała kobieta zdążyła się zorientować. Trafiona, runęła jak podcięta, a jej krew rozlała się po brudnej podłodze. Nicholas odrzucił strzelbę i w dwóch susach dopadł jęczącej Brenny. - Księżniczko, co oni ci zrobili? - Zaczął ją oglądać, szukając śladów krwi lub kuli, by się przekonać, że bóle żony mają inną przyczynę. - Kochanie! - wykrzyknął. - Jak ci pomóc? Spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. Jej napięte ciało odprężyło się na moment. - Nicholas - wyszlochała, chwytając go za rękę. - Nasze maleństwo zaczęło się rodzić i nie mogę go już zatrzymać. - Twarz jej stężała, bo chwyciły ją kolejne skurcze. Nicholas zbladł jak ściana, przerażony, że odbywa się coś, o czym on nie ma pojęcia. Wobec braku fachowej pomocy na nim spoczęła odpowiedzialność za życie jego żony i dziecka. Usiadł obok zbolałej żony. - Powiedz mi, co mam robić - wyszeptał. - Obejmij mnie - wyszlochała, chwytając go za rękaw. W tym momencie w progu stanął Charles i zamarł na widok martwej Mary Cray. - Zabierz ją stąd, Charlie, i wracaj jak najszybciej - rzucił Nicholas. - Wygląda na to, że nasze dziecko urodzi się lada chwila.

Krzyki Brenny stawały się coraz dłuższe i głośniejsze i przychodziły z regularnością szarpiącą nerwy. Dlaczego to dziecko nie chce się urodzić? - zadał sobie w duchu pytanie Nicholas, zdejmując kurtkę i narzucając ją na ramiona żony. Usiadł potem za nią, przyciągnął ją do siebie i zaczął jej masować plecy w krótkich przerwać pomiędzy bólami. Charles powrócił po chwili i, zamknąwszy za sobą drzwi, popatrzył bezradnie na brata, napotykając jego przerażone spojrzenie. - Postawiłem naszych ludzi przed domem. Z tamtych nikt nie żyje, a Kenneth pojechał po doktora. Powiedział, że wie, gdzie go szukać. Przyjrzał się bratowej i aż poczerwieniał z gniewu, gdy uświadomił sobie, jak źle była traktowana. Brenna uniosła głowę i spróbowała uśmiechnąć się do Charlesa, a potem, oblizując zaschnięte wargi, wyszeptała do Nicholasa: - Gdybym umarła przy porodzie, obiecaj mi, że zabierzesz mnie do domu, do Pencarris. Nicholas chwycił ją za rękę. Czyżby wiedziała coś, o czym on nie miał pojęcia? Spojrzał z rozpaczą na brata, jakby znów mieli osiem i pięć lat, a ich matka umierała w sąsiednim pokoju. Z gardłem ściśniętym trwogą patrzył, jak Charles odwraca się do drzwi. - Sam pojadę po doktora. A jeżeli pani Fenton jest w Airelies, też ją tu przywiozę - oznajmił i zniknął za drzwiami. W nocnej ciszy zabrzmiał odgłos jego kroków.

- Zdaje mi się, że Charles przestraszył się naszego dziecka i uciekł. - Nicholas spróbował rozładować napięcie. - Nie czytał pewnie tych podręczników, które my przeczytaliśmy. - Brenna podjęła żartobliwy ton męża, choć jej ostatnie słowa zniekształcił kolejny atak bólu. - Nie szkodzi, skoro my znamy je na pamięć. - Nicholas otarł jej czoło i odgarnął opadający na oczy kosmyk. Co dalej? - zastanawiał się, przeklinając własną bezradność. Przysiągł sobie w duchu, że już nigdy więcej nie narazi ukochanej żony na takie niebezpieczeństwo. Chrapliwy oddech Brenny przerodził się w przeciągły krzyk. Wsparła się na kolanach i odtrącając pomocne ramię Nicholasa, zaczęła przeć. Pięć minut później Madeleine Johanna Pencarrow urodziła się wreszcie, a gdy Nicholas wziął ją na ręce, zamiast pomarszczonego noworodka ujrzał prześliczną dziewczynkę o czarnych, wijących się włoskach. Słysząc kwilenie niemowlęcia, ludzie zgromadzeni na zewnątrz zaczęli głośno wiwatować. Brenna przytuliła się do męża i wyjawiła: - Byłam pewna, że będziesz mnie szukał i nas ocalisz. Dlatego kazałam dziecku czekać. Przez szpary w ścianach patrzyłam na księżyc i modliłam się, żebyś mnie odnalazł. Nicholas uśmiechnął się i musnął ustami włosy Brenny, czując znajomy zapach fiołków. Tak niewiele brakowało, a byłby ją na zawsze utracił. Wciąż nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu.

- Szukałem cię wszędzie, ale bez skutku - powiedział stłumionym głosem. - Dopiero dziś rano dostałem list. - Myślę, że, oprócz zemsty chcieli także dziecka - zauważyła Brenna. - Wiedzieli, że Pencarrowowie dobrze im zapłacą za skradzionego potomka. Nie przyszło im do głowy, że będziesz chciał odzyskać także i mnie. - Wszyscy zginęli, najdroższa, zabierając ze sobą do grobu twoją tajemnicę. W drzwiach ukazał się Charles, a za nim pani Fenton i Ilona. Na widok stanu ich młodej pani na twarzach kobiet odmalowała się troska. Szybko wypędziły obu mężczyzn za drzwi, twierdząc, że ich miejsce nie jest przy położnicy. Nicholas nie pozwolił tak łatwo się wyprosić. Podszedł do żony i podał jej córeczkę, mówiąc: - Będę tuż obok. Skinęła głową, a potem przystawiła domagającą się mleka Madeleine do piersi i patrzyła, jak mąż znika za drzwiami. Nareszcie obie były bezpieczne. Ilona przyklękła obok niej i zaczęła z wprawą obmacywać jej brzuch. - Księżno, musimy doprowadzić się do porządku. Kwadrans później kobiety uznały, że stan zdrowia Brenny jest zadowalający, i wpuściły zniecierpliwionego Nicholasa. Podszedł do żony, nachylił się i przygarnął ją do siebie. - Zaniosę cię do powozu, najdroższa - powiedział, a kiedy Charles do nich dołączył, podał mu śpiące maleństwo, owinięte w puchową

kołderkę przywiezioną z Airelies. - Całe Pencarris i Penmayne czeka z zapartym tchem na wiadomość, że jesteś bezpieczna. Brenna pozwoliła wziąć się mężowi na ręce. - A jednak dziewczynka - odezwał się cicho Nicholas. Dziewczynka, która już teraz zapowiada się na taką piękność jak jej matka. - Może następnym razem urodzi się nam syn o kasztanowych włosach i złotozielonych oczach. Taki, który jak już pokocha, to na całe życie.