Anthony Ryan - Draconis Memoria 02 - Legion płomienia.pdf

SAVE OFFLINE

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Osoby dramatu I. Żniwa Rozdział 1. Sirus Rozdział 2. Lizanne Rozdział 3. Hilemore Rozdział 4. Lizanne Rozdział 5. Hilemore Rozdział 6. Sirus Rozdział 7. Lizanne Rozdział 8. Clay Rozdział 9. Lizanne Rozdział 10. Sirus Rozdział 11. Lizanne Rozdział 12. Clay Rozdział 13. Lizanne Rozdział 14. Hilemore Rozdział 15. Lizanne Rozdział 16. Clay

II. Pod bezgwiezdnym niebem Rozdział 17. Sirus Rozdział 18. Lizanne

2

Rozdział 19. Clay Rozdział 20. Lizanne Rozdział 21. Clay Rozdział 22. Lizanne Rozdział 23. Sirus Rozdział 24. Clay Rozdział 25. Lizanne Rozdział 26. Clay Rozdział 27. Lizanne Rozdział 28. Clay Rozdział 29. Lizanne Rozdział 30. Hilemore Rozdział 31. Clay Rozdział 32. Lizanne Rozdział 33. Sirus

III. Wezwanie Rozdział 34. Clay Rozdział 35. Lizanne Rozdział 36. Clay Rozdział 37. Lizanne Rozdział 38. Clay Rozdział 39. Lizanne Rozdział 40. Clay Rozdział 41. Hilemore Rozdział 42. Lizanne Rozdział 43. Sirus

3

Rozdział 44. Clay Rozdział 45. Lizanne Rozdział 46. Clay Rozdział 47. Hilemore Rozdział 48. Clay Rozdział 49. Lizanne Rozdział 50. Sirus Rozdział 51. Clay Rozdział 52. Sirus

Dodatek Podziękowania O Autorze Mapy

4

5

Tytuł oryginału: The Legion of Flame. The Book Two of Draconis Memoria Copyright © 2017 by Anthony Ryan Copyright for the Polish translation © 2018 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Ilustracja na okładce: Christian Bravery Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-951-1 Wydanie II Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 228134743 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 227213000 www.olesiejuk.pl Skład wersji elektronicznej: [email protected]

6

Robin, Normanowi i Nickowi, bo kiedyś razem stanęliśmy do słusznej walki.

7

Osoby dramatu

OŻP DOBRA OKAZJA Wulfcot Trumane – kapitan OŻP Dobra Okazja. Corrick Hilemore – pierwszy oficer p.o. kapitana na OŻP Dobra Okazja. Dravin Talmant – podporucznik na OŻP Dobra Okazja. Naytanil Bozware – pierwszy mechanik na OŻP Dobra Okazja. Steelfine – pierwszy oficer na OŻP Dobra Okazja pochodzący z Wysp Barierowych. Claydon Torcreek – niezarejestrowany Błogosławiony, zatrudniony w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Braddon Torcreek – stryj Claydona Torcreeka. Kapitan i główny Udziałowiec w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Loriabeth Torcreek – córka Fredabel i Braddona, młodszy strzelec w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Cwentun Skaggerhill – główny żniwiarz w Niezależnej 8

Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Kaznodzieja – pozbawiony święceń duchowny Kościoła Proroka i snajper w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Zenida Okanas – Błogosławiona i była kapitan pirackiego statku Królowa Wiatru. Zakontraktowana Błogosławiona i nawigator na OŻP Dobra Okazja. Akina Okanas – córka Zenidy.

FEROS Lizanne Lethridge – Błogosławiona. Pełnoprawny Udziałowiec i tajna agentka Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych Żelaznego Syndykatu Handlowego. Jermayah Tollermine – technik i pracownik Żelaznego Syndykatu Handlowego. Profesor Graysen Lethridge – ojciec Lizanne Lethridge, który jednak nie utrzymuje z nią kontaktu. Niezależny technik. Syn Darusa Lethridge’a, wynalazca mikroskopu i współwynalazca napędu termoplazmowego. Pendilla Cableford – ciotka Lizanne i gospodyni Graysena. Tekela Akiv Artonin – osierocona córka corvuskiego burgrabiego Artonina. Wychowanica Lizanne. Arberus Lek Hakimas – były corvuski oficer kawalerii i major Cesarskich Dragonów. Potajemny członek radykalnego Bractwa Współwezwanych. Fredabel Torcreek – żona Braddona i współwłaścicielka Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Cralmoor – Wyspiarz, zawodowy bokser i były szef przestępczego półświatka w Kątach. 9

Gloryna Dolspeake – przewodnicząca Zarządu Żelaznego Syndykatu. Taddeus Bloskin – członek Zarządu Żelaznego Syndykatu i dyrektor Inicjatyw Nadzwyczajnych. Admirał Heapmire – szef Zarządu Morskiego Żelaznego Syndykatu, naczelny dowódca Morskiego Protektoratu. Elektorka Dorice Vol Arramyl – były corvuski jeniec i Błogosławiona. Późniejsza cesarska ambasadorka przy Żelaznym Syndykacie.

CESARSTWO CORVUSKIE Cesarz Caranis Vol Lek Akiv Arakelin – boski cesarz Cesarstwa Corvuskiego, pierwszy władca o tym imieniu. Wicehrabia Caled Vol Kalasin – Cesarska Krew na dworze cesarskim, dowódca Korpusu Krwi. Hrabina Sefka Vol Nazarias – dowódca Korpusu Cesarskiego, daleka kuzynka cesarza. Szambelan Avedis Vol Akiv Yervantis – dworzanin w Cesarskim Sanktuarium. Korian – przywódca corvuskiej komórki Bractwa Współwezwanych. Hyran – Błogosławiony i członek Bractwa Współwezwanych. Kraz – Błogosławiony i członek Bractwa Współwezwanych. Jelna – Błogosławiona i członkini Pierwszego Sojuszu Republikańskiego. Benric Thriftmor – członek Zarządu Żelaznego Syndykatu i dyrektor Spraw Pozakorporacyjnych. Zakaeus Griffan – Błogosławiony zatrudniony na kontrakcie na OŻP Dobra Okazja, mąż Sofiyi. 10

Sofiya Griffan – Błogosławiona zatrudniona na kontrakcie na OŻP Dobra Okazja, żona Zakaeusa.

SCORAZIN Elektorka Atalina – przywódczyni Furii. Makario Bovosan – muzyk grający na pianoli i członek Furii. Anatol – członek Furii, ochroniarz i przyboczny elektorki Ataliny. Melina – kierowniczka Wytchnienia Górnika, prawa ręka elektorki Ataliny, więzień w Scorazinie. Devies Kevozan – przywódca Węglarzy, znany powszechnie jako Król Węgla. Julesin – członek Węglarzy, przyboczny Króla Węgla. Simizon Ven Estimont – przywódca Grynszpanowców, znany powszechnie jako Rechoczący Sim. Varkash – były varestiacki pirat i przywódca Mądrych Głupców. Majsterkowicz – rzemieślnik o nieznośnych manierach. Darkanis – cesarski konstabl stacjonujący w Scorazinie.

POZOSTALI Sirus Akiv Kapazin – były kustosz Cesarskiego Muzeum w Morsvale. Katrya – była pokojówka Sirusa. Myratis Lek Sigoral – podporucznik Cesarskiej Piechoty Morskiej, p.o. kapitana na OFC Pierwszorzędny. Scrimshine – skazany przemytnik i więzień osadzony w Lossermark, późniejszy sternik na OŻP Dobra Okazja. Madame Hakugen – rewident Konglomeratu 11

Wschodniego w porcie Lossermark. Attcus Tidelow – kapitan ŻMP Brzask.

12

I Żniwa

13

Wywiadowca Sanoryjski SŁYNNA PIĘKNOŚĆ Z TOWARZYSTWA GINIE W POŻODZE W ZAKŁADZIE DLA OBŁĄKANYCH Powszechna żałoba po „królowej mandinorskiej socjety” Czarujący żywot kończy się szaleństwem i płomieniami Majętna rodzina Dewsmine przywdziała dziś żałobę po tragicznej śmierci swojej najsłynniejszej córki, niegdyś pięknej i czarującej, dwudziestopięcioletniej Catheline. Trudno uwierzyć, że zaledwie cztery lata temu właśnie to czasopismo ogłosiło Catheline Dewsmine niekoronowaną Królową Mandinorskiej Socjety. Catheline, jako błyskotliwa i pełna życia postać na każdym balu czy innym mandinorskim spotkaniu towarzyskim, podczas swojej błyskawicznej kariery dorobiła się licznych wielbicieli i wielu wrogów o ciętym języku. Wasz pokorny korespondent słyszał, jak opisywano ją zarówno jako „duszę obdarzoną niebiańską gracją i istotę o wielkim sercu”, jak i „jadowitą harpię o ostrych jak brzytwy szponach, której plecy jeszcze nie trafiły na materac, który by jej nie odpowiadał”. Jakkolwiek prezentowała się prawda, wraz z jej śmiercią mandinorska socjeta stanie się znacząco mniej ciekawym miejscem. Ród Dewsmine wybił się jeszcze za czasów cesarstwa, kiedy rodowe fortuny w znacznej części opierały się na różnych posiadłościach przyznanych przez królową Arrad III w uznaniu zasług podczas wojny z Corvusyjczykami. Z nastaniem Epoki Korporacyjnej rodzina jako jedna z pierwszych arystokratycznych dynastii kupiła udziały w rodzącym się podówczas Żelaznym Syndykacie. W ciągu następnych 14

dziesięcioleci doskonale prosperowała dzięki ciągle rosnącym zyskom z Posiadłości Arradsyjskich Syndykatu. Nie zadowalała się jedynie zbieraniem plonów z pewnych inwestycji i nigdy nie uchylała się od swoich kierowniczych obowiązków. Od każdego syna i córki noszących nazwisko Dewsmine oczekiwano, że wstąpią do Syndykatu jako pracownicy niższego szczebla, z założeniem, że dzięki wrodzonym talentom, takim jak ambicja i inteligencja, wespną się na bardziej stosowne dla nich stanowiska. Kilku takich potomków ostatecznie zasiadło nawet w Zarządzie. Catheline Dewsmine okazała się spektakularnym wyjątkiem od tej reguły, ku ogromnej (jak głosiły plotki) konsternacji swoich rodziców. Żadna rodzina, nawet tak świetna, nie jest zwolniona od udziału w Próbie Krwi, a Błogosławieństwo Krwi nie wybiera. O ile wśród rodów, którym szczęście mniej sprzyjało, odkrycie Błogosławionego dziecka to nieodmiennie droga z rynsztoka do dobrobytu, o tyle w przypadku dziecka z klasy dyrektorskiej Błogosławieństwo często uważa się za przekleństwo, które nieuchronnie przerwie jego związki z krewnymi i przyjaciółmi i pozbawi udziału w rodzinnej fortunie. Jednakże tak się nie stało z Catheline, gdy Próba Krwi ujawniła jej prawdziwą naturę. Kiedy wezwano ją, by spakowała się i udała się do Arradsii, gdzie miała wstąpić do Akademii Kształcenia Kobiet Żelaznego Syndykatu, natychmiast odmówiła i urządziła coś, co była służąca z rezydencji Dewsmine nazwała w rozmowie z waszym korespondentem „sceną, jakiej świat nie widział”. Chociaż każda jednostka w świecie korporacyjnym jest związana porozumieniami dotyczącymi edukacji i zatrudnienia Błogosławionych, Dewsmine’owie, dzięki niezwykle kosztownym poradom prawnym i pomysłowej interpretacji prawa korporacyjnego, zdołali uzyskać „nadzwyczajne zwolnienie” od standardowych praktyk, uzasadniając to zbyt „delikatnym usposobieniem” Catheline, które nie pozwoliłoby jej uporać się z brutalnym wyrwaniem z łona rodziny. Dlatego, zamiast latami uczyć się prawidłowego sposobu 15

wykorzystywania swoich talentów pod fachowym okiem renomowanego personelu Akademii, Catheline odebrała prywatne wykształcenie pod kierunkiem różnych Błogosławionych nauczycieli. Chociaż rzadko popisywała się swoimi darami publicznie, wiele relacji opisuje jej szczególne zdolności w wykorzystywaniu Czerwonej. Jedna ze służących wspomina, że Catheline potrafiła zapalić świecę z odległości pięćdziesięciu jardów, inna zaś opisała incydent, podczas którego młoda dama spaliła cały sad w przypływie złości. Zaznaczam jednak, aby nie zarzucono tej relacji jednostronności, że rodzina Dewsmine zaprzecza, jakoby ten drugi incydent kiedykolwiek nastąpił. Jedyna w swoim rodzaju pozycja Catheline w oczywisty sposób zwróciła uwagę prasy i społeczeństwa, a jej dorastanie stało się przedmiotem żywego zainteresowania licznych czasopism, które uznały za stosowne zamieszczanie na swoich łamach po wielokroć powracających relacji o pieczonych żywcem kociętach, patroszonych szczeniakach i pokojówkach wyrzuconych przez okna z wyższych pięter – relacji, którym systematycznie zaprzeczano. Ponieważ nigdy nie podjęto żadnych kroków prawnych w związku z tymi rzekomymi zajściami, nie można potwierdzić ich prawdziwości. Jednakże wasz korespondent odnotował, że niektórzy z byłych pracowników rezydencji Dewsmine w rzeczy samej żyją bardzo wygodnie na emeryturze, mimo kalectwa wynikającego z trwałych obrażeń. Status Catheline – intrygującej, acz nieważnej ciekawostki – zmienił się wraz z jej pierwszym pojawieniem się na ważnym spotkaniu towarzyskim. Miała dopiero siedemnaście lat, ale już rozkwitła, osiągając to, co kolega po fachu waszego korespondenta określił jako „bliski ideałowi kobiecy powab”, i po prostu oczarowała wszystkich, którzy brali udział w Balu Debiutanckim urządzonym w Sali Bankietowej Sanorah. Wieść niesie, że otrzymała nie mniej niż sześć propozycji małżeństwa w ciągu następnego tygodnia, wszystkie od wybitnych 16

przedstawicieli klasy kierowniczej zajmujących imponujące stanowiska, w tym jednego, który podobno już był żonaty. Jednakże Catheline nie dała się tak łatwo zwieść i jej błyskotliwa, acz krótka kariera w roli królowej mandinorskiej socjety odznaczała się całkowitym brakiem zaręczyn czy poważniejszego związku miłosnego (opowieści na temat mniej poważnych związków nie brakuje, ale takie plotki nie są godne pióra waszego korespondenta). W ciągu roku Catheline stała się najbardziej poszukiwanym gościem na każdym znaczniejszym spotkaniu towarzyskim i uzyskała całkiem znaczący dochód ze wspierania różnych domów mody i koncernów kosmetycznych. Wkrótce jej fotostaty zaczęły ukazywać się wszędzie, chociaż obrazy często nie były w stanie oddać niemalże eterycznej natury jej urody, jaką mogli docenić jedynie ci szczęśliwcy, którzy znaleźli się dostatecznie blisko Catheline. Jej piękno było bowiem czymś więcej niż jedynie zgodnością rysów z powszechnie akceptowanymi kanonami urody – Catheline promieniała odmiennością. Ryzykując, że narazi się na oskarżenia o przesadę, wasz korespondent pozwoli sobie orzec, że z racji swojego Błogosławieństwa Krwi Catheline w jakiś sposób wykroczyła poza ramy przyziemnej natury ludzkiej. Więcej niż jeden świadek wspominał o uzależniającej naturze jej towarzystwa, wrażeniu paraliżu, kiedy jej wzrok zatrzymywał się na kimś, niemal rozpaczliwym pragnieniu pozostania w jej towarzystwie i poczuciu osamotnienia wypełniającym serce po rozstaniu. Niestety to wszystko zbyt szybko się skończyło. Pierwsze sygnały, że być może nie wszystko dobrze się układa w świecie Catheline, pojawiły się podczas przyjęcia z okazji jej dwudziestych urodzin, prawdziwie wystawnej gali, całkowicie sponsorowanej przez dział Odzieży i Dodatków konglomeratu Alebond. Wedle wszelkich relacji Catheline była jak zwykle czarująca i fascynująca przez większość wieczoru, mimo paskudnego incydentu, kiedy jeden z zalotników stał się zbyt nachalny i musiano go siłą wyprowadzić. Nie sposób powiedzieć, 17

czy to ten epizod ją zdenerwował, czy też przyczyną była jakaś wcześniejsza, ukryta przypadłość umysłu. Tak czy inaczej, pod koniec wieczoru Catheline Dewsmine zaczęła bełkotać. Zaczęło się od pomruku, niskiego i gardłowego, słowa były niezrozumiałe, ale ich ton nadal mrozi waszego korespondenta do szpiku kości, nawet pięć lat później. Fakt, że nie był to pierwszy taki incydent, zdradziła skwapliwość, z jaką rodzina Catheline chciała wyprowadzić ją z sali balowej, i to najwyraźniej ostatecznie wytrąciło ją z równowagi. Jej pomruki zamieniły się w krzyki, jej idealna twarz stała się paskudną, szkarłatną maską. Catheline miotała się, pluła i gryzła, kiedy ją wywlekano, a jej słowa rozbrzmiewały echem wśród ciszy, jaka zapadła po jej wyjściu. Nigdy ich nie zapomnę: – On mnie wzywa! Obiecuje mi świat! Nigdy więcej nie widziano publicznie Catheline Dewsmine. Wszelkie zapytania odnośnie do jej stanu zdrowia spotykały się z twardą odmową odpowiedzi ze strony rodziny, chociaż służba wspominała później potworny okres, kiedy rodzice próbowali opiekować się nią w domu. Zjawiali się i odchodzili różni lekarze zarówno umysłu, jak i ciała, podawano przeróżne mikstury, nowatorskie i eksperymentalne destylaty Zielonej. Wszystko na próżno. Relacje wiarygodnych świadków zgodnie potwierdzają, że na tym etapie Catheline była całkowicie i nieuleczalnie chora umysłowo. Przed dwudziestymi pierwszymi urodzinami umieszczono ją w Ventworth, Domu dla Niezrównoważonych Emocjonalnie, instytucji sponsorowanej przez Żelazny Syndykat i specjalizującej się w opiece i leczeniu Błogosławionych cierpiących na choroby umysłowe. Wkrótce Catheline zniknęła niemal całkowicie z pamięci śmietanki towarzyskiej i nie licząc dowcipnych acz okrutnych uwag albo niepochlebnych karykatur, pewnie zostałaby całkowicie zapomniana, gdyby nie straszliwe wydarzenia sprzed dwóch dni. Przyczyny pożaru, który pochłonął Dom Ventworth, nie zostały jeszcze ustalone. Z powodów, które powinny być dla wszystkich oczywiste, nie zezwala się na obecność nawet kropli 18

Produktu na terenie instytucji i wszyscy pacjenci są stale monitorowani. Wiadomo jednak, że jakieś dwie godziny po północy w zachodnim skrzydle nastąpił potężny wybuch ognia, który wkrótce rozprzestrzenił się na pozostałe części budynku. Tylko sześć osób z personelu i trzej pacjenci uciekli. Niestety nie było wśród nich Catheline. Wstępny raport dyrektora Straży Pożarnej Żelaznego Syndykatu potwierdza, że pożar wybuchł wewnątrz budynku, ale nadal nie ustalono jego źródła. Ponadto – z racji stanu szczątków ludzkich – nie zdołano jeszcze przygotować pełnej listy zmarłych. I tak Catheline Dewsmine, niegdyś swego rodzaju królowa i niespotykana piękność, opuszcza ten świat w najpaskudniejszy sposób, jaki można sobie wyobrazić. Jej blask już nas nie opromienia. Zdaniem waszego skromnego korespondenta świat od tego czasu stał się znacznie mroczniejszym miejscem. Artykuł z pierwszej strony „Wywiadowcy Sanoryjskiego” z 35 verestera 1600 roku (211 roku Kompanii) pióra starszego korespondenta Sigmenda Talwicka.

19

Rozdział 1 Sirus

Znowu obudził go szloch Katryi. Ciche łkanie w ciemności. Do tej pory nauczyła się już nie płakać głośno, za co Sirus był wdzięczny. Majack zagroził, że ją udusi pierwszej nocy, kiedy stłoczyli się razem w cuchnącej strudze, a Katrya przywarła mocno do Sirusa i wypłakiwała łzy, którym najwyraźniej nie było końca. – Zrób coś, żeby się zamknęła! – warknął wtedy Majack, odsuwając się od zielonych od śluzu ścian kanału ściekowego. Mundur miał w strzępach, a w chaosie, który rozpętał się na górze, stracił karabin. Był jednak potężnym mężczyzną, a jego ręce żołnierza wyglądały na bardzo silne, kiedy rzucił się ku nim, sięgając po przemoczoną bluzkę Katryi, i syknął: – Milcz, durna suko! Zamarł, gdy nóż Sirusa docisnął się do jego mięsistego ciała poniżej podbródka. – Zostaw ją – szepnął chłopak, zdumiewając się pewnością swojego głosu. Nóż, rzeźnickie narzędzie o szerokim ostrzu z kuchni w domu jego ojca, był ciemnoczerwony od czubka aż po rękojeść: pamiątka po początku ich podróży do tego cuchnącego schronienia. Majack odsłonił zęby w wyzywającym grymasie, patrząc w oczy młodzikowi z zakrwawionym nożem, i dostrzegł w nich na tyle złowieszczą obietnicę, że zabrał ręce. – Ściągnie je tutaj – wychrypiał. – Wobec tego zostaje ci nadzieja, że biegasz szybciej od nas – 20

odpowiedział mu Sirus, zabierając nóż i wciągając Katryę głębiej do tunelu. Trzymał ją blisko, szepcząc jej do ucha pocieszające kłamstwa, aż płacz zamienił się w żałosne kwilenie. Było ich dziesięcioro tej pierwszej nocy, dziesięć zdesperowanych dusz tłoczących się w brudzie pod ziemią, kiedy powyżej umierało Morsvale. Mimo obaw Majacka płacz Katryi nie ściągnął wrogów. Ani wtedy, ani następnej nocy. Sądząc po nieustającej kakofonii dobiegającej przez kraty studzienek, Sirus spodziewał się, że najeźdźcy znaleźli dość ofiar, żeby mieć zajęcie, przynajmniej na razie. Ale, oczywiście, to nie mogło trwać w nieskończoność. Piątego dnia dziesiątka zamieniła się w dziewiątkę, kiedy głód wygnał ich na poszukiwanie jedzenia. Czekali aż do zmroku, zanim wymknęli się przez studzienkę przy ulicy Buchalterów, gdzie znajdowała się większość sklepów spożywczych w mieście. Początkowo wydawało się, że wszędzie panuje spokój, nigdzie nie rozbrzmiewały przenikliwe wrzaski zaniepokojonego smoka, żaden patrol Splugawionych nie zagnał ich z powrotem do brudu. Majack wyważył drzwi sklepu i napełnili kilka worków cebulami i ziemniakami. Sirus chciał wracać, ale pozostali – coraz bardziej przekonani przez trwającą ciszę, że potwory odeszły – zdecydowali, że zaryzykują i zajrzą do rzeźnika nieopodal. Szli właśnie wąską uliczką w stronę Targu Hailwell, obładowani wołowiną i wieprzowiną, kiedy to się stało. Nagły wibrujący warkot, rozmazana plama błyskającego ogona i jedno z nich przepadło. Kobieta w średnim wieku, mało ważna urzędniczka z Cesarskiego Pierścienia; jej ostatnie słowa były bełkotliwą prośbą o pomoc, zanim smok zniknął z nią za krawędzią dachu w górze. Nie czekali, aż rozlegną się jej krzyki, uciekli do obrzydliwego schronienia, gubiąc w pośpiechu połowę łupów. Kiedy już znaleźli się pod ziemią, uciekli głębiej w kanały ściekowe. Simleon, chudy jak patyk młodzieniec o przestępczych skłonnościach, znał nieco labirynt rur i tuneli; poprowadził ich do centralnego węzła, gdzie łączyły się różne rury, 21

a zgromadzone ścieki wyprowadzał do morza szeroki kanał. Początkowo ryczący nurt był brudny, ale w miarę upływu dni wody stawały się coraz czystsze. – Myślisz, że jeszcze ktoś został? – mruknął pewnego dnia Majack. Sirus uznał, że minął miesiąc albo więcej od ich nieudanego wypadu; na dole trudno było zachować rachubę upływających dni. Tępy wzrok Majacka był utkwiony w przepływających wodach. Uprzednia wrogość żołnierza zamieniła się w apatyczne przygnębienie, które – jak wiedział Sirus – wynikało z głodu i rozpaczy. Chociaż surowo przestrzegali wydzielania racji żywnościowych, zostały im może ze dwa dni do końca zapasów. – Nie wiem – odpowiedział Sirus, chociaż mocno podejrzewał, że dziewięć zagłodzonych dusz to wszystko, co ostało się z populacji Morsvale. – To nie była nasza wina, wiesz? – Apatia w spojrzeniu Majacka zniknęła, kiedy spojrzał na Sirusa, a w jego głosie zabrzmiała prośba o zrozumienie. – Było ich tak wielu. Tysiące tych bydlaków, tysiące smoków i Splugawionych. Morradin zabrał wszystkich do walki z korporacjonistami, w garnizonie została tylko garstka ludzi. Nie mieliśmy szans... – Wiem – odrzekł Sirus, a w jego głosie zabrzmiała ostateczność. Słyszał już tę przemowę i wiedział, że jeśli jej nie przerwie, użalanie się Majacka może ciągnąć się godzinami. – Sto nabojów każdy, tylko tyle mieliśmy. I tylko jedna bateria artylerii do obrony całego miasta... Sirus jęknął i odsunął się, idąc ostrożnie po cegłach do miejsca, gdzie Katrya kuliła się na półce obok wielkich rur. Włożyła rękę w wodę tryskającą z rury, jej smukłe palce rozbryzgiwały strumień. – Myślisz, że jest już dość czysta, żeby nadawała się do picia? – zapytała. Mieli jakieś półtorej butelki wina: jedyna nieskażona rzecz do picia, jaka im została. – Nie. 22

Usiadł, spuszczając nogi z półki i patrząc, jak woda znika w rozległej ciemności szybu. Już kilka razy zastanawiał się, czy nie skoczyć, ale nie z powodu ciągot samobójczych. Według Simleona szyb łączył się z rozległym podziemnym tunelem, który prowadził do morza. Gdyby przeżyli upadek, mogliby tamtędy uciec. O ile przeżyją upadek... – Znowu o niej myślisz, co? – zapytała Katrya. Sirus rzucił jej surowe spojrzenie, szorstkie przypomnienie o jej statusie cisnęło mu się na usta. „Pamiętaj, proszę, panienko, że jesteś jedynie służącą w domu mojego ojca”. Słowa jednak zamarły mu na ustach, kiedy spojrzał jej w oczy i zobaczył mieszankę nieposłuszeństwa i wyrzutu. Podobnie jak większość służby zatrudnionej przez jego ojca, Katrya miała pewne pojęcie o wstydliwej, lecz przemożnej obsesji Sirusa. Dziwiło go jednak, że przejmowała się czymś takim w ich obecnej sytuacji. – Prawdę mówiąc, nie – odpowiedział tylko i skinął głową w stronę szybu. – Simleon mówi, że do dna jest jakieś osiemdziesiąt stóp. – Zginiesz – orzekła beznamiętnie. – Możliwe. Jednak coraz trudniej mi dostrzec jakieś inne wyjście. Zawahała się, a potem przysunęła do niego i oparła mu głowę na ramieniu w coraz bardziej znajomym geście, który był nie do pomyślenia jeszcze kilka tygodni wcześniej. – Na górze zrobiło się teraz okropnie cicho – powiedziała. – Możliwe, że wszyscy odeszli. Poszli do Carvenportu. Parę innych osób też tak myśli. Poszli do Carvenportu. Czemu nie? Po co zostawać, skoro już wszystkich wyrżnęli? Ta myśl była wręcz niemożliwie kusząca, ale też niebezpieczna. Istnieje jakieś inne wyjście? – zadawał sobie pytanie, a całkowita ciemność szybu znowu wypełniła mu oczy. – Twój ojciec poszedłby przynajmniej sprawdzić – zasugerowała Katrya. Wypowiedziała te słowa cicho, bez złośliwości czy krytyki, ale wystarczyły, żeby odsunął się od niej 23

i wstał. – Mój ojciec nie żyje – odpowiedział jej. Wspomnienie ostatniego przesłuchania powróciło z całą siłą, kiedy odszedł kilka kroków. Agent Korpusu siedział w nogach jego łóżka, wbijając w niego spojrzenie przenikliwych oczu, i jakimś cudem był jeszcze bardziej przerażający od mężczyzn, którzy wcześniej torturowali Sirusa w piwnicy. „Gdzie ona jest? Dokąd mogła uciec?”. Sirus nie znał żadnej odpowiedzi oprócz „Byle dalej ode mnie”. Prawdę mówiąc, niewiele pamiętał z ucieczki Tekeli. Poprzedzające ją godziny były wypełnione takim bólem i strachem, że pamięć o nich została na zawsze zniszczona. Jego aresztowanie nastąpiło wkrótce po śmierci ojca, pół tuzina agentów Korpusu wyłamało drzwi, wywlekło go z łóżka, pięści i pałki były jedynymi odpowiedziami na jego wybełkotane pytania i protesty. Obudził się i odkrył, że przywiązano go do krzesła, a prosto w oczy patrzy mu major Arberus z twarzą twardą i wyrażającą ostrzeżenie. Arberusa, jak wkrótce zdał sobie sprawę Sirus, także przywiązano do krzesła, a na prawo od Sirusa podobnie usadzono Tekelę. Przypomniał sobie wyraz jej idealnej jak u lalki twarzy – nigdy, przenigdy nie spodziewałby się, że ujrzy na niej coś podobnego: przemożne i nieskalane niczym poczucie winy. „Przepraszam”, powiedziała, bezgłośnie poruszając ustami. Z oczu płynęły jej łzy. I wtedy to się zmieniło, ta jego obsesja, którą wolał nazywać namiętnością, urojenie zmuszające go do pisania wierszy, o których w głębi serca wiedział, że są okropne, i do robienia z siebie bezwstydnego głupca przy każdej okazji. Oto ona, jego prawdziwa miłość, zwykła, znękana poczuciem winy dziewczyna, przywiązana do krzesła, z którego miała patrzeć na jego śmierć. Zajmowało się nimi dwóch mężczyzn w skórzanych fartuchach, obaj byli w średnim wieku i zupełnie przeciętni z wyglądu. Wzięli się do pracy ze sprawnością praktykujących od lat rzemieślników. Zaczęli od majora. Sirus zaciskał kurczowo 24

powieki z powodu straszliwego spektaklu i wrzasków Tekeli. Potem, kiedy Arberus zemdlał, skupili się na Sirusie, który po raz pierwszy dowiedział się, co znaczy prawdziwy ból. Padały pytania, na które nie umiał odpowiedzieć, żądania, którym nie mógł sprostać. Wiedział, że to wszystko jest bez znaczenia, że to tylko jeszcze jedna forma nacisku, teatrzyk na użytek Tekeli. Ile to trwało, nigdy się nie dowiedział, ale wydawało mu się, że wieczność, nim jego serce zaczęło zwalniać, zamieniać się w słabo rozbrzmiewający bębenek w piersi i Sirus zdał sobie sprawę, że niedługo opuści ten świat. Piwnica zniknęła, zamieniając się w odległą mieszaninę dźwięków i doznań. W pewnym momencie usłyszał krzyki i dudnienie, odgłosy walki i szarpaniny, ale zakładał, że to tylko kolejny wytwór jego słabnącego umysłu. Mimo zamętu doskonale zapamiętał moment, w którym jego serce stanęło. Czytał o tych, którzy powrócili znad krawędzi śmierci i opowiadali o jasnym, przywołującym ich świetle, ale on nigdy go nie ujrzał. Widział tylko ciemność i słyszał potworną, nabrzmiałą ciszę, jaką zostawiło po sobie bicie serca, gdy to już znieruchomiało. Korpus go ożywił, chociaż niewiele brakowało, żeby go stracili, jak radośnie poinformował go lekarz. To był wesoły jegomość o śpiewnym akcencie, który Sirus skojarzył z północnymi prowincjami. Jednakże mimo wesołości jego spojrzenie było zimne, a Sirus wyczuwał, że lekarz wie równie dużo na temat odbierania życia, co jego ratowania. Przez wiele dni opiekowano się nim, aplikowano mu szczodre porcje Zielonej i precyzyjne dawki różnych leków, aż został wyleczony w stopniu, w jakim to było możliwe, a rozliczne szramy na jego piersi zamieniły się w bladą siateczkę łączących się linii. Rozumiał, że to tylko chwila wytchnienia. Korpus jeszcze z nim nie skończył – daleko mu było do tego. Mężczyzna, który przyszedł go przepytać, był drobnego wzrostu i szczupłej budowy. Nosił typowy, nijaki ciemny garnitur chętnie wybierany przez agentów Korpusu, chociaż wyróżniała go drobna, srebrna szpilka w klapie: regularne koło ozdobione 25

pojedynczym dębowym liściem, takim samym jak liście w cesarskim herbie. Sirus nigdy nie zetknął się z kimś, kto nosiłby taki znak, ale wszyscy poddani cesarza dostatecznie dobrze znali jego znaczenie: „Agent Korpusu Krwi”. – Zostawiła cię. – To były pierwsze słowa, jakie agent do niego wypowiedział z powściągliwym uśmiechem współczucia. – Nie ma to jak źle ulokowane uczucie, żeby wzmocnić serce mężczyzny. Agent zadał mu potem wiele pytań, ale z przyczyn, których Sirus jeszcze nie zgłębił, nie zastosowano wobec niego ponownie bardziej inwazyjnych metod. Może z powodu jego pełnej i pozbawionej wahania współpracy, ponieważ jego doświadczenia z piwnicy nie pozostawiły w nim żadnych pretensji do bezużytecznej odwagi. – Mój ojciec i burgrabia Antonin pracowali razem nad własnym projektem – powiedział agentowi. – Nie wtajemniczyli mnie w tę sprawę. – Przyrząd – naciskał agent, pochylając się w krześle. – Z pewnością musisz coś wiedzieć o przyrządzie. Zrozum, proszę, że twoje dalsze dobre zdrowie w ogromnej mierze zależy od tych informacji. Nic nie wiem, pomyślał Sirus, przypominając sobie, jak zazdrośnie ojciec strzegł tych artefaktów, które interesowały jego cenny krąg wybranych uczonych. Nic a nic nie wiem. Przez jakiś czas wmawiał sobie, że ta ojcowska ostrożność miała go chronić – im mniej będzie wiedział, tym mniej Korpus będzie się nim interesował. Wiedział jednak, że tego typu troska wykraczała poza możliwości ojcowskiego serca. To była zwykła zawodowa ostrożność. Ojciec natknął się na coś wielkiej wagi, coś, co mogło zupełnie odmienić ich rozumienie całego kontynentu i jego historii. Tak jak wielu uczonych, Diran Akiv Kapazin nie cieszył się na myśl o dzieleniu się zasługami z innymi. Sirus tylko przelotnie widział ów przedmiot, kilka razy ukradkiem zerknął do notatek ojca. Sprawa pozostała dla niego zbijającą z tropu, aczkolwiek ponętną zagadką. 26

– Znane mi były... pewne szczegóły – skłamał. – Dość, być może, aby odtworzyć przyrząd? – zapytał agent. – Gdybym miał... – Zadławił się wtedy, kłamstwa drażniły jego wysuszony język. Agent podszedł do łóżka, nalał szklankę wody i podsunął Sirusowi do ust. – Gdybym miał dość czasu – zdołał wykrztusić po wypiciu całej szklanki. Agent odsunął się, zaciskając w namyśle usta. – Obawiam się, że czas jest w tej chwili zarówno twoim, jak i moim wrogiem, młodzieńcze. Widzisz, wysłał mnie tutaj bardzo wymagający przełożony, abym zdobył to urządzenie. Z pewnością tak bystry młodzieniec jak ty zdoła wydedukować, kogo mam na myśli. Nie chcąc powiedzieć tego na głos, Sirus tylko skinął głową. – Dobrze więc. – Agent odstawił szklankę na nocny stolik. – Odeślę cię do domu, Sirusie Akiv Kapazinie. Przekonasz się, że w domu praktycznie nic się nie zmieniło, chociaż niestety moi koledzy uznali, że muszą aresztować kamerdynera twojego ojca. Niestety nie przeżył przesłuchania. Wszystkie dokumenty, jakie znaleźliśmy w biurach muzeum, będą czekały na twoją naukową analizę. I tak Sirus wrócił do domu, gdzie nie zastał żadnej służby z wyjątkiem Lumilli, od dawna pracującej u ojca gospodyni, oraz jej córki, Katryi. Najwyraźniej wizyta Korpusu wystarczyła, żeby przekonać pozostałych pracowników do poszukania zatrudnienia w innym miejscu. Całymi dniami ślęczał nad dokumentami ojca, sporządzając obszerne notatki i rysując diagram za diagramem, czyniąc jedynie maleńkie, stopniowe postępy. Agent zjawił się z wizytą kilka razy i za każdym razem był pod coraz mniejszym wrażeniem prac Sirusa. – Trzy koła zębate? – zapytał, unosząc brew i zerkając na najnowsze dzieło Sirusa, prosty, ale precyzyjnie oddany diagram. – Po dwóch tygodniach wysiłków pokazujesz mi trzy koła zębate. – To centralna część przyrządu – wyjaśnił mu Sirus, wkładając w te słowa tyle przekonania, ile zdołał wykrzesać. – Ustalenie ich dokładnych rozmiarów jest kluczowe dla 27

zrekonstruowania całego mechanizmu. – A te wymiary są prawidłowe? – Tak myślę. – Sirus pogrzebał w stosie papierów na biurku ojca i wydobył podniszczony notes. – Mój ojciec stenografował systemem, który sam obmyślił, więc potrzebowałem trochę czasu, żeby przetłumaczyć tę analizę. Jestem przekonany, że wymiary tych kół bezpośrednio wiążą się z orbitami trzech księżyców. Zauważył, że zainteresowanie agenta nieco wzrosło, przenikliwy wzrok skupił się ponownie na diagramie. – Podejrzewam, że możesz mieć rację, młodzieńcze, jednakże... – Westchnął i odłożył rysunek na bok. – Jestem umówiony na przekaz transowy z naszym pracodawcą już za kilka krótkich godzin i obawiam się, że nie będzie on oszołomiony twoimi dokonaniami. Chyba powinienem spodziewać się polecenia, by zachęcić cię do większego wysiłku. – Podszedł do drzwi gabinetu. – Przejdźmy do kuchni. W kuchni zastali Katryę, która szorowała garnki w zlewie, i Lumillę przygotowującą kolację. Sirus znał ją niemal całe życie, tę żwawą kobietę o pulchnych policzkach, zawsze skłonną do uśmiechu, który właśnie zamarł na widok agenta. – Którą mniej lubisz? – zapytał agent, wyjmując fiolkę z etui i wypijając krztynę Czarnej. – Proszę... – zaczął Sirus i ucichł gwałtownie, kiedy niewidzialna ręka zacisnęła się na jego gardle. Katrya zaczęła odsuwać się od zlewu i nagle zamarła, jej kończyny i pierś dygotały pod wpływem niewidocznego nacisku. – Zaryzykuję stwierdzenie, że pewnie ta ładna to twoja ulubienica – mówił dalej agent, przyciągając bliżej Katryę. Jej buty szurały po kafelkach kuchennej podłogi, aż znalazła się w jego zasięgu. – Zawsze uważałem to za ciekawe – agent uniósł dłoń, żeby pogłaskać Katryę po policzku – jak miła dla oka może być dziewka z rynsztoka, mimo swojego nędznego pochodzenia. Matka Katryi, wykazując się szybkością i determinacją, o jaką Sirus nigdy by jej nie podejrzewał, porwała leżący na desce do 28

krojenia nóż rzeźnicki i rzuciła się na agenta. Pozwolił jej zbliżyć się, zanim ją zamroził w bezruchu. Czubek noża dygotał cal od jego twarzy. – Wygląda na to, że wybór dokonał się bez twojego udziału, młodzieńcze – zauważył agent. Wypuścił Katryę z niewidzialnego uścisku. Dziewczyna padła na podłogę, łapiąc gwałtownie powietrze, wymachując rękami, żeby sięgnąć do matki, która z kolei została uniesiona w powietrze. – Tak, dobra kobieto... – powiedział agent, przekrzywiając głowę i podnosząc Lumillę jeszcze wyżej. Nóż, który wypadł jej z ręki, zabrzęczał jak dzwon, gdy uderzył o kafelki podłogi. – Nie jestem niepotrzebnie okrutnym człowiekiem. Dlatego dzisiaj odbiorę ci tylko jedno oko. Tylko które... Urwał, kiedy na zewnątrz rozległ się huk na tyle głośny, żeby szyby zadygotały w oknach. Obejrzał się błyskawicznie w stronę dźwięku, a po jego nijakiej twarzy przebiegł grymas irytacji i niepokoju. Przez kilka sekund nic się nie działo, potem rozległ się kolejny huk równie głośny jak pierwszy, a po nim szybko dwa następne. Mimo paniki Sirus zdołał rozpoznać hałas: ostrzał artyleryjski. – Ciekawe – powiedział agent i nadal trzymając Lumillę, podszedł do okna, żeby wyjrzeć na ulicę. Biegli nią ludzie, dziesiątki ludzi, wszyscy bladzi i rzucający przerażone spojrzenia w niebo. Potem rozległ się kolejny dźwięk, nie głuchy huk wybuchu armatniego, lecz wysoki i przenikliwy na tyle, że zabolały uszy. Sirus natychmiast go rozpoznał – jego jedyna w dzieciństwie wizyta w zagrodach hodowlanych w Morsvale pozostawiła niezatarte wrażenie. Smocze wezwanie. Urodzonym w niewoli smokom zawsze podcinano struny głosowe wkrótce po narodzinach, ale do chwili zabiegu młode krzykiem wyrażały swój niepokój. Jego płaczliwa reakcja jako dziecka wystarczyła, żeby zarobił karny kuksaniec od ojca, ale teraz wbrew sobie usłyszał w tym wrzasku potencjalny ratunek, bo agent najwyraźniej nie miał pojęcia, co się dzieje. 29

– A co to, w imię niezliczonych cesarskich odcieni...? – mruknął agent, patrząc, jak coraz więcej ludzi przebiega przed oknem. Wtedy właśnie Katrya porwała z podłogi upuszczony rzeźnicki nóż i wbiła mu go w plecy aż po rękojeść. Reakcja była natychmiastowa i niemal śmiertelna dla wszystkich zainteresowanych, bo Czarna w żyłach agenta wybuchła konwulsyjnie. Sirusem cisnęła o przeciwległą ścianę, aż popękał pod nim tynk. Osunął się na ziemię. Potrzebował paru sekund, żeby się otrząsnąć, wstał chwiejnie i zobaczył, że agent klęczy i krzyczy, wyginając ciało jak cyrkowiec w próbie wyjęcia noża z pleców. – Ty... mała... pieprzona... zdziro! – wrzeszczał na Katryę, która leżała półprzytomna kilka stóp dalej. Krzyknął ostatni raz z bólu, kiedy nóż wreszcie wyszedł z rany. – Ty podła suko! W jego głosie pojawiła się przedziwnie poirytowana nuta, jak u dziecka, które pierwszy raz dostało klapsa. Wstał chwiejnie i szlochając, wyjął etui, krew spływała mu po podbródku, kiedy wyrzucał z siebie bełkotliwe, nienawistne groźby: – Wyrwę flaki twojej matce i zmuszę cię do zjedzenia... Żelazna patelnia brzęknęła głucho, trafiwszy go w potylicę. Wylądował na czworakach, fiolki wysypały się z jego dłoni. Zerknął przez ramię na Sirusa, który właśnie podnosił patelnię do drugiego ciosu. Agent zmarszczył czoło w grymasie wyrażającym poczucie krzywdy i zdrady. – A ja... cię... wypuściłem... – wycharczał. – Nie – odpowiedział Sirus. – Nieprawda. Opuścił patelnię z całą siłą, jaką w sobie znalazł. Raz, drugi, uderzył kilkanaście razy, aż z głowy agenta została tylko miazga i jego nogi przestały wreszcie dygotać. Lumilla nie żyła; złamała kark, kiedy uderzyła w ścianę. Sirus zostawił Katryę płaczącą nad jej ciałem i podszedł do okna, gdzie zobaczył pierwszego wyrośniętego dzikiego smoka w swoim życiu. Czerwony wylądował pośrodku ulicy, przyszpilając łapami nieszczęsnego obywatela Morsvale. Miał co najmniej dwadzieścia 30

stóp długości od nosa po ogon i jaskrawo kontrastował z wychudzonymi, pozbawionymi skrzydeł nieszczęśnikami z zagród. Mięśnie nabrzmiewały pod szkarłatną skórą, skrzydła uderzały, kiedy smok wrzasnął krótko, ale triumfalnie, a potem zaczął posiłek. Sirus odwrócił gwałtownie wzrok i zobaczył kolejną niemożliwą rzecz – biegnące postaci, które, sądząc po ich całkiem obcych strojach, nie pochodziły z miasta. Jedna zatrzymała się przed oknem – wysoki mężczyzna ubrany w coś, co Sirus natychmiast rozpoznał jako utwardzoną zbroję z zielonej skóry, niemal dokładnie taką samą, jaką umieszczono na wystawie muzealnej poświęconej tubylcom z Arradsii. Jego podejrzenia natychmiast się potwierdziły, kiedy mężczyzna obrócił głowę. Splugawiony... Pokryta łuskami i kolcami twarz oraz żółte oczy nie pozostawiały wątpliwości – postać, którą Sirus widział, była żywym członkiem zdeformowanych plemion zamieszkujących ten kontynent. Odskoczył natychmiast wstecz, mając nadzieję, że Splugawiony go nie zauważył. Podbiegł do Katryi, podnosząc po drodze nóż. – Musimy uciekać! – powiedział jej. Uciekali więc ulicami wśród wszechobecnej zgrozy i chaosu. Panowało zamieszanie, smoki i Splugawieni zabijali wszystkich, napotykając w najlepszym wypadku niewielki (o ile w ogóle jakikolwiek) opór ze strony nielicznych policjantów i żołnierzy, jacy zostali w mieście, równie spanikowani i przerażeni jak cywile. Było jasne, że atak nadszedł bez żadnego ostrzeżenia. Sirus miał najpierw nadzieję dotrzeć do portu, ale prowadzące na nabrzeże uliczki były całkowicie zapchane ludźmi, którzy żywili te same złudzenia – że może znajdą statek, który ich zabierze. Tłum okazał się pokusą nie do odparcia dla dziesiątków Czerwonych latających w górze. Kiedy zaczęła się masakra, Sirus wciągnął Katryę w drzwi, uskakując przed gradem kończyn i trupów. To ona wpadła na pomysł, żeby uciekać do kanałów ściekowych – pomysł, na który wpadło jeszcze kilka osób obdarzonych dostatecznie rozwiniętym instynktem 31

samozachowawczym. Było ich najpierw dziesięcioro, potem dziewięcioro, a później, jak odkrył Sirus, gdy obudził go cichy płacz Katryi, tylko dwoje. *** – Zagłosowali – powiedziała Katrya. – Nie obudzili cię, bo pewnie wiedzieli, że odwiódłbyś ich od tego zamiaru. To pomysł Majacka. – Ale ty z nimi nie poszłaś – zauważył Sirus. Nie odpowiedziała, kręcąc się niespokojnie i zerkając w tunel, który prowadził do ujścia w pobliżu portu. – Ile czasu minęło od ich odejścia? – zapytał ją Sirus. – Kilka godzin. Niczego nie słyszałam. Może to dobry znak. – Albo wszyscy już nie żyją. Zobaczył, że jej twarz krzywi się z frustracji, kiedy Katrya walczyła ze sobą, żeby nie wybuchnąć. – Tu niczego nie ma! – krzyknęła wreszcie, rozbryzgując wodę tupnięciem. – Chcesz tu zostać i umrzeć z głodu wśród gówna, to bardzo proszę! Ja idę! To powiedziawszy, odwróciła się i zniknęła w tunelu. Sirus zerknął przez ramię na wysoki na osiemdziesiąt stóp szyb, zaklął bez przekonania i pobiegł za dziewczyną. Odpływ kończył się przy zachodniej pochylni, skąd rozciągał się widok na port, w którym ku swojemu wielkiemu zdumieniu Sirus zobaczył dwadzieścia statków nadal stojących na kotwicy. Niestety nigdzie nie dostrzegł śladu załóg. Na niektórych jednostkach było widać uszkodzenia albo ślady pożarów, ale większość zachowała się nietknięta. Kamienice, widoczne za statkami na szczycie wielkiego muru w porcie, zostały zniszczone, z niektórych zostały tylko fundamenty, inne były pozbawione dachu i spalone, całość więc przypominała poczerniałe zęby piły. Sirus uznał, że całkowita cisza przerywana tylko słabymi wrzaskami mew jest bardziej niepokojąca niż brak ludzi. Dał znać Katryi, żeby poczekała, a sam podkradł się cal po 32

calu do wyjścia. Wysunął głowę, żeby rozejrzeć się błyskawicznie. Nic, tylko cichy port. Żadnych ciał – pewnie z powodu smoczego apetytu, jak przypuszczał. Zatrzymał się, żeby spojrzeć raz jeszcze, tym razem skupiając się na niebie, i ujrzał jedynie łaty chmur. – Mówiłam – powiedziała Katrya i szturchnęła go mocno w żebra. – Odeszli. Pewnie dawno temu. Tygodniami głodowaliśmy bez powodu. – Czekaj – zaprotestował Sirus, łapiąc ją za rękę, kiedy wyszła z kanału, uniosła głowę i z zamkniętym oczami wystawiła twarz na słońce. – Puszczaj! – Strząsnęła jego rękę i odbiegła. – Poszukam czegoś do jedzenia. Idziesz czy nie? Sirus patrzył, jak idzie zdeterminowana do najbliższego magazynu, a potem dogonił ją, z ręką na nożu za pasem, cały czas zerkając na niebo. Magazyn był prawie pusty, jeśli nie liczyć paru skrzynek w kącie rozległego pomieszczenia. Katrya zaklęła siarczyście, kiedy Sirus za pomocą noża podważył wieko skrzyni i w środku znaleźli tylko zastawę stołową. Wędrowali od magazynu do magazynu, aż wreszcie znaleźli trochę jedzenia: transport owoców w brandy. – Powoli – przestrzegł dziewczynę, kiedy pochłonęła pół słoika mandarynek. – Jak zjesz za dużo na raz, to się pochorujesz. Ona tylko pokazała mu język i jadła dalej. Fakt, że była to brandy, miał większe znaczenie niż same owoce i Sirus musiał ją na wpół wynieść na nabrzeże, niosąc przewieszony przez ramię wór pełen słoików. – Moja ciocia Sal tam mieszkała – wybełkotała Katrya, patrząc na zniszczone kamienice. Sirus rozglądał się po nabrzeżu, aż wypatrzył najmniejszy statek, rybacką łódź długą na kilkanaście stóp z pojedynczym kominem na sterówce wielkości wartowni. Nie miał doświadczenia w żegludze, ale uznał, że im mniejsza łódź, tym lepiej. – Nie powinniśmy poszukać pozostałych? – zapytała Katrya, 33

kiedy zaprowadził ją na kuter. Nie odpowiedział, z każdą sekundą coraz mocniej odczuwając ciężar ciszy. Wszystkie instynkty mówiły mu jedno: musieli stąd uciekać, i to szybko. – A co z wrotami? – dopytywała się Katrya, kiedy rzucił worek na pokład i szarpnąwszy za cumę, przyciągnął łódź bliżej pomostu. Zerknął na wielkie wrota pośrodku portowego muru. Poziom odpadków i alg zbierających się w miejscu, gdzie woda stykała się z metalem, zdradzał, że nikt nie podnosił ich od tygodni. – Będziemy musieli uruchomić silniki – odpowiedział, kiwając głową na budki po obu stronach wrót. – Widziałem raz, jak to się robi. Ojciec zabrał mnie... Urwał, kiedy zobaczył wyraz jej twarzy, otwarte szeroko oczy i bladość skóry. Wpatrywała się w coś, co w jednej chwili ją otrzeźwiło. Walcząc z nagłym, paraliżującym strachem, Sirus wyciągnął nóż zza pasa i spojrzał w tym samym kierunku. Smok siedział w pobliżu na wozie do transportu towarów i przechylił głowę, jakby przyglądał im się z zaciekawieniem. Ogon zwijał mu się bezwiednie jak senny wąż. Dwa bardzo istotne spostrzeżenia pojawiły się w umyśle Sirusa. Pierwsze dotyczyło rozmiarów smoka. Był zdecydowanie mniejszy od tych, które chłopak widział wcześniej; właściwie był niewiele większy od przeciętnego psa, co doprowadziło Sirusa do wniosku, że musi to być pisklak. Drugie dotyczyło koloru. Nie był Czarny, Zielony ani Czerwony. Ten smok był całkowicie Biały. Smok przyglądał się im obojgu przez długą chwilę, a oni przyglądali się jemu. Sirus pomyślał później, że mogliby tak wpatrywać się w siebie bez końca, gdyby Katrya nie wydała z siebie cichego, przerażonego jęku. Smok spłoszył się wtedy, machnął ogonem, rozłożył skrzydła i otworzył paszczę, żeby wydać z siebie płaczliwy wrzask. Krzyk rozległ się echem w porcie i na ciągnących się dalej pustych ulicach. Dźwięczny alarm. – Muszę go uciszyć! – powiedział Sirus, ruszając do smoka 34

z nożem. Krzyki smoka zdwoiły intensywność i głośność, kiedy Sirus się zbliżył. Stworzenie zeskoczyło z wozu i uciekło, rzucając za siebie nienawistne spojrzenia jak mściwe dziecko, które ucieka przed dręczycielem. Rozzłoszczony niechcianym wrzaskiem Sirus popędził za smokiem, nie zważając na ostrzegawcze okrzyki Katryi. Smok zaczął wspinać się na ścianę magazynu, zanim Sirus go dopadł. Szpony ślizgały mu się na kamieniu, nie przestawał wrzeszczeć. Odsłonił małe, ostre jak igły zęby i syknął. Sirus zamachnął się nożem, czując, jak groza i cierpienie dodają sił jego ręce. To przez ciebie! Coś owinęło się wokół jego szyi i zacisnęło mocno, odrywając go od ziemi w ostatniej chwili, zanim nóż przebił smoczą skórę, i wlokąc po chodniku. Na próżno próbował nabrać powietrza w zaciśnięte gardło. Słyszał, jak Katrya krzyczy. Zamachnął się nożem, ale nie trafił w nic, a potem coś twardego uderzyło go w nadgarstek i broń wypadła mu z ręki. Zamknęły się na nim dłonie, łapiąc go za kończyny i głowę, dociskając go z nieustępliwą siłą. Twarze pojawiły się nad nim, kolczaste i zdeformowane sylwetki na tle nieba. Splugawieni. Wiedząc, że śmierć jest rychła, chciał krzyknąć na nich wojowniczo, ale sznur na szyi uniemożliwiał mu wydanie jakiegokolwiek dźwięku. Kiedy jedna z twarzy przybliżyła się, obrócono go na brzuch i niemożliwie silne ręce związały mu nadgarstki, a potem postawiono go na nogi. Zatoczył się, walcząc o oddech i odkrywając, że sznur na szyi nieco poluzowano. Widział teraz napastników; był ich z tuzin. Nosili różne ubrania, wskazujące pochodzenie z różnych plemion, chociaż Sirus wątpił, żeby to wpłynęło na jego ostateczny los. Trzeba było skoczyć do szybu, pomyślał. Jego wzrok zatrzymał się na jednym ze Splugawionych, którego wyróżniało odzienie z delikatnego materiału zamiast z szorstkiej konopnej tkaniny albo skóry. Sirus przyjrzał mu się uważniej i zobaczył, że ten strój to obszarpana i wybrudzona 35

kurtka od munduru corvuskiego żołnierza piechoty. Domyślił się, że musiano ją zedrzeć z jednego z żołnierzy z wymordowanego garnizonu, ale wtedy zobaczył twarz mężczyzny. Nie była tak zniekształcona jak u innych, łuski przy oczach i ustach były ledwie widoczne, fałd na czole składał się z raptem kilku małych guzków. Ponadto oczy Splugawionego – czarne szparki w żółtych tęczówkach – przyglądały się Sirusowi, jakby go poznawały. – Majack? – zapytał Sirus. Splugawiony skinął krótko głową, a zaraz potem on i jego towarzysze zamarli w odpowiedzi na jeszcze jeden krzyk, nie wrzask pisklaka, ale głos znacznie niższy i daleko bardziej władczy. Spojrzeli w niebo, z którego opadał bardzo wielki cień. Czarny? – zastanawiał się Sirus, zerkając w górę na cień przesłaniający słońce. Ta myśl przepadła, kiedy zobaczył, że rozpiętość skrzydeł tego smoka daleko przewyższa rozpiętość skrzydeł jakiegokolwiek smoka znanego nauce, za to odpowiada smokowi z legend.

36

Rozdział 2 Lizanne

Znowu śniła jej się ewakuacja, gdy obudził ją hałas najnowszego wynalazku ojca. We śnie unosiła się na wodzie. Nagle Niebieski wzniósł się nad nią, woda spłynęła kaskadą z jego splotów, a oczy zapłonęły złowrogim zamiarem, gdy pochylił się nad nią, żeby przyjrzeć jej się w sposób, w jaki można by przyglądać się łatwo złapanej rybie, i przemówił: – Nie możesz go powstrzymać? Chociaż na kilka godzin? Jęknęła, mrugając, aż obraz smoka przemienił się w czerwonookiego, potarganego i poirytowanego majora Arberusa. Skrzywiła się, kręcąc głową i zanurzając się głębiej w pościel. – To twój ojciec – naciskał Arberus. – A ty jesteś gościem w jego domu – odpowiedziała, zamykając oczy i odwracając się. – Jeśli ma jakieś jedno zasadnicze zajęcie w życiu, to robienie hałasu. Gdyby hałas można było butelkować i sprzedawać, bylibyśmy znacznie bogatszą rodziną. Jakąkolwiek ripostę zamierzał wypowiedzieć major, utonęła w nowej fali rytmicznego zgiełku dobiegającego z dołu. Lizanne zmełła w zębach przekleństwo i otworzyła jedno oko, żeby zerknąć na zegarek na nocnym stoliku. Kwadrans po dziesiątej, a o dwunastej miała bardzo ważne spotkanie. – Idźże stąd – powiedziała, szturchając stopą nagą postać Arberusa. – Wracaj do swojego pokoju, z łaski swojej. Trzeba zachować pozory. – Na pewno już się zorientował. Twoja ciotka z pewnością wie. – Pewnie, że ciotka wie, i on też wie. To kwestia szacunku. No 37

już! – Pchnęła go natarczywiej. – Zmiataj! Poczuła, jak materac się zakołysał, gdy major wstał. Usłyszała szelest ubrań. Potem szczęknęła zasuwka i na chwilę zapadła cisza, kiedy major zawahał się w progu. – Nie musisz iść – powiedział. – W końcu nie jesteś im nic winna. – Zawarłam kontrakt – przypomniała mu. – Lubię myśleć, że to jeszcze coś znaczy w tym świecie. Obróciła się na plecy, kiedy wymknął się z pokoju nie tak cicho, jak by sobie życzyła, i zapatrzyła się w sufit. Zdobił go spiralny wzór z ptaków i ważek, dzieło ciotki. Kolory nieco już wyblakły, ale wirująca masa latających stworzeń nie zmieniła się zasadniczo od jej dzieciństwa. Wpatrywała się w nie każdego ranka do czasu, kiedy z powodu Próby Krwi została odesłana do Akademii. Ta myśl przywołała wspomnienia związane z madame Bondersil i przewlekłym bólem, jaki sprawiła Lizanne jej zdrada. Ona też zawarła kontrakt, pomyślała Lizanne. *** Zastała Tekelę przy stole kuchennym zajadającą przyduże śniadanie pod bacznym okiem ciotki Pendilli. – To niezdrowe, żeby dziewczyna w twoim wieku była taka chuda – powiedziała Pendilla, nalewając herbatę i ruchem głowy wskazując talerz chleba z masłem. – Zajadaj. Nigdy nie złapiesz męża, jeśli będziesz wyglądać jak patyk. – Nie chcę męża – odpowiedziała Tekela; jej mandinorski brzmiał już niemal idealnie. – Lizanne doskonale sobie radzi bez męża. I jak widzę, pani także, panno Cableford. Widząc, jak pociemniała twarz ciotki, Lizanne szybko podeszła, żeby zabrać od niej imbryk. – Pozwól, ciociu. – Ostry język kiedyś zgubi tę dziewczynę – orzekła Pendilla. – Nie ty pierwsza poczyniłaś taką obserwację – powiedziała Lizanne, siadając obok Tekeli i nalewając sobie herbatę. Pendilla 38

zniknęła w spiżarni. – Ma obsesję na punkcie karmienia mnie – mruknęła Tekela. – To niepokojące. – Ma obsesję na punkcie karmienia wszystkich – odpowiedziała Lizanne. – To coś, co wielu ludzi z obozu dla uchodźców bardzo by doceniło. Z pewnością znalazłabym kogoś, kto chciałby zamienić się z tobą miejscami. Cień dawnego dąsu pojawił się na ustach Tekeli, nim zapanowała nad sobą i ze zdwojonym entuzjazmem zabrała się do śniadania. – Nie narzekałam. Lizanne napiła się herbaty i skrzywiła się, kiedy nowa seria hałasów dobiegła z okolic warsztatu. Trwało to jakieś trzydzieści sekund, zanim rytm zaczął się rwać i wreszcie ucichł z brzękiem. – Z tego, co słyszę, nadal tego nie naprawili – powiedziała. – Jermayah twierdzi, że chodzi o zawór wlotowy – odpowiedziała Tekela. – Profesor, że o komorę spalania. – Co znaczy, że będą grzebali się przy tym cholerstwie tygodniami, zaniedbując bardziej naglące sprawy. – Nadążamy z zamówieniami – zauważyła Tekela. – Produkujemy do sześciu grzmotników tygodniowo. Myślę, że zdołałabym już sama złożyć grzmotnik bez niczyjej pomocy, gdyby tylko mi pozwolono. I mam też pomysł, jak można by to robić szybciej. Lizanne zawahała się, nim powiedziała jej, żeby trzymała się ustalonych, powolnych metod produkcyjnych. Trzy tygodnie, odkąd ich flota obdartych uchodźców dotarła do Feros, nauczyły ją, że znudzona Tekela to bardzo męcząca Tekela. – Możesz mi go pokazać, gdy wrócę po południu – powiedziała, odsuwając się, kiedy ciotka Pendilla podeszła, żeby postawić przed nią wyładowany po brzegi talerz. – Dziękuję. – Wychodzisz tak ubrana? – zapytała Pendilla, obrzucając nieco krytycznym spojrzeniem dość prostą sukienkę z jasnoniebieskiego materiału, ozdobioną jedynie szpilką Udziałowca na piersi. – To nie odzwierciedla twojego obecnego 39

statusu. Mój obecny status? Lizanne zastanawiała się nad tą kwestią, odkąd postawiła stopę na nabrzeżu w Feros. Kim właściwie teraz była? Dla wielu bohaterką. Dla niektórych wybawicielką Tysięcy z Carvenportu. Uchodźcy nadal nazywali ją Panią Krew, odnosząc się do niej niekiedy z denerwującym wręcz szacunkiem, jakby nadal dysponowała władzą, jaką miała, kiedy odpierała atak smoków i Splugawionych. Bez względu na to, jakimi tytułami i jakim szacunkiem postanowiliby ją obdarzyć, oficjalnie była zawieszoną agentką Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych Żelaznego Syndykatu, która czeka na wyniki dochodzenia wszczętego na polecenie Zarządu. – Na spotkaniach Zarządu oczekuje się stonowanego stroju – odpowiedziała ciotce, zerkając na zegar nad kuchnią. Jeszcze godzina do wyjścia i najlepiej byłoby się nie spóźnić, pomyślała. – Dzień dobry, majorze. – Pendilla powitała Arberusa promiennym uśmiechem, kiedy zszedł po schodach. Zakrzątnęła się, żeby przygotować mu krzesło. Lizanne zauważyła już wcześniej, że przy majorze ciotka krząta się najlepiej, jak potrafi. Domyślała się, że Pendilla martwi się, że Arberus postanowi się wynieść, nie ożeniwszy się uprzednio z jej zrujnowaną siostrzenicą. Zarówno ciotka, jak i ojciec nadal żywili pewne męcząco przestarzałe przekonania. – Wygląda pan dziś bardzo elegancko – powiedziała Pendilla, poklepując Arberusa po zbyt drogim garniturze, przy którego zakupie major się uparł. Miał zastąpić złachmaniony mundur kawalerzysty. Lizanne często myślała, że to dziwne, że mężczyzna o tak głęboko egalitarnych przekonaniach tak bardzo przejmuje się swoim wyglądem. – Prawda, że major wygląda bardzo szykowanie, moje panie? – W zieleni bardziej ci do twarzy – mruknęła Tekela z ustami pełnymi bekonu. – Pomyślałem, że może trochę się postaram. – Arberus zmusił się do uśmiechu na widok istnej góry jedzenia, jaką Pendilla 40

przed nim postawiła. W przeciwieństwie do Tekeli nadal mówił z silnym corvuskim akcentem, chociaż poprawnie pod względem gramatyki. – W końcu nie co dzień człowiek wchodzi do jaskini korporacyjnej koterii. – Ty zostajesz tutaj – powiedziała Lizanne, zerkając na Tekelę. – Pamiętaj: plan awaryjny. Widziała, że Arberus chce zaprotestować, ale zaraz na jego twarzy pojawił się grymas niechętnej zgody. Ich plan awaryjny sprowadzał się do worka wypełnionego wszystkimi obligami Syndykatu i asygnatami, jakie zdołali zebrać, oraz dwoma rewolwerami. Mieli też w zanadrzu życzliwie nastawionego kapitana Niezależnego statku, który był gotów zabrać ich do przyjaznego portu. – Myślisz, że to może być konieczne? – zapytał. – Cała populacja wygnańców z Carvenportu zbuntuje się, jeśli tkną cię choćby palcem. – Desperacja może sprawić, że sięgną po ekstremalne środki. – Lizanne wzięła do ręki tost. – Muszę przyznać, że nie mam najmniejszego pojęcia, jak ten dzień może się potoczyć. Ale jeśli nauczyliśmy się czegoś w Arradsii, to właśnie wartości planu awaryjnego. – Posmarowała tost masłem i odgryzła spory kęs. – W domu naprzeciwko siedzi dwóch agentów Inicjatyw Nadzwyczajnych, a dwóch innych odgrywa włóczęgów w zaułku za warsztatem. Myślę, że tylko jeden jest Błogosławiony, kobieta udająca bezdomną. Jeżeli nie wrócę przed szóstą, a agenci z naprzeciwka się ujawnią, to znaczy, że mnie aresztowano. Będziesz musiał najpierw zabić Błogosławioną. Prototyp przenośnego stukacza Jermayaha powinien do tego wystarczyć. Jeżeli uchodźcy rzeczywiście wyświadczą nam tę przysługę i dojdzie do zamieszek, chaos powinien zapewnić wam dostateczną osłonę w drodze do portu. Dojadła tost i znowu zerknęła na zegar. – Wybacz, ciociu – powiedziała, wstając od stołu. – Wygląda na to, że nie mam czasu na skończenie śniadania. – Nie zobaczysz się z ojcem przed wyjściem? 41

Lizanne zerknęła na drzwi warsztatu i usłyszała podnoszące się głosy, gdy ojciec i Jermayah wdali się w kolejną kłótnię. – Jak zwykle robi wrażenie zajętego ważniejszymi sprawami. *** Chociaż Żelazny Syndykat Handlowy nigdy nie przepadał za ostentacją w architekturze, pierwsi członkowie Zarządu czuli, że muszą zrobić wyjątek w przypadku głównej siedziby w Feros. Budynek miał pięć pięter i przypominał zamek, a to z racji czterech wież umieszczonych w rogach i połączonych lekko cofniętym murem. Ten archaiczny wygląd nieco łagodziły wysokie przeszklone okna, za którymi niezliczeni urzędnicy, prawnicy i księgowi trudzili się, by utrzymać w ruchu biurokratyczną machinę największej korporacji świata. Lizanne na przestrzeni lat rzadko tam bywała, a natura jej obowiązków wymagała, aby minimalizowała ryzyko rozpoznania przez agentów Cesarstwa Corvuskiego albo jednego z licznych konkurentów syndykatu. Oczywiście teraz tego typu obawy były właściwie nieistotne. Jakkolwiek by na to patrzeć, stała się sławna. Zanim weszła głównym wejściem, odnotowała zmiany poczynione dla zwiększenia obronności budynku. Baterie grzmotników i stukaczy umieszczono na wieżach, a także na dachach wielu otaczających siedzibę dodatkowych biur. Mimo że Arradsia znajdowała się w znacznej odległości, Zarząd najwyraźniej nie był całkowicie głuchy na ostrzeżenia, jakie zawierał początkowy raport Lizanne. Normalnie musiałaby się zgłosić do recepcji i przez pół godziny nudzić się, krążąc po korytarzu, zanim wreszcie wpuszczono by ją dalej. Dzisiaj jednak sytuacja przedstawiała się inaczej. Dwóch oficerów Protektoratu (obaj byli uzbrojeni) wyszło jej naprzeciw, gdy tylko weszła przez drzwi obrotowe, i po ledwie pobieżnym powitaniu odprowadziło ją do prywatnej parowej windy Zarządu. Jazda do gabinetu Zarządu odbyła się 42

w całkowitym milczeniu, a Lizanne zauważyła blade plamy na skórze dłoni obu członków eskorty, pamiątkę po Próbie Krwi. Najwyraźniej Zarząd nie zamierzał dzisiaj w żaden sposób ryzykować. Tylko raz do tej pory wpuszczono ją do gabinetu Zarządu – w dniu, kiedy otrzymała szpilkę Udziałowca. To była oficjalna okazja, na którą wezwano tuzin innych młodych członków klasy kierowniczej, żeby odebrali nagrodę za przekroczenie przewidywanych zysków albo – jak to było w jej wypadku – za skradzenie projektów konkurencji. To niewiarygodne, że nastąpiło to niecały rok temu, a teraz zjawiła się tu, żeby poddać się osądowi Zarządu. Zdziwiła się, widząc, że aż siedmiu z dziesięciu członków Zarządu jest obecnych – niezwykła rzecz w przypadku zespołu, na którego naradach rzadko zjawiała się połowa uprawnionych. Prawdziwie globalny zasięg interesów Żelaznego Syndykatu oznaczał, że ci, których wybrano do zarządzania nim, często byli wzywani do odległych zakątków świata. Otrzymywali pełny zapis rozważań Zarządu przekazem transowym, zanim poddawano pod głosowanie ostateczną decyzję w jakiejkolwiek ważniejszej sprawie. Z praktycznych względów rutynowe decyzje podejmowało kworum liczące pięć lub więcej osób. Dzisiaj jednakże rozpatrywano kwestię, której daleko było do zwykłości i najwyraźniej większość Zarządu chciała osobiście usłyszeć zeznania Lizanne przed oddaniem głosu. Zarząd siedział przy półkolistym stole przed ogromnym witrażowym oknem przedstawiającym herb spółki. Dominującym kolorem był niebieski, przez co światło w ogromnej sali miało dziwnie nierealny odcień, przypominając Lizanne pewien trans, który dzieliła z innym agentem będącym o krok od śmierci w wyniku spotkania z corvuskim zabójcą. To nie zapowiadało niczego dobrego. Zajęła swoje miejsce – punkt, gdzie niebieskie światło z okna znikało i formowało się białe koło. Nie przygotowano dla niej krzesła, a dwóch członków Protektoratu stanęło po obu jej stronach akurat w takiej odległości, żeby 43

znaleźć się poza jej polem widzenia. Obrzuciła Zarząd badawczym spojrzeniem. Rozpoznała wszystkich, ale szukała konkretnej osoby. Ten mężczyzna siedział na lewym końcu półkola: zażywny brodacz o sporym brzuchu, w nieco sfatygowanym garniturze, w jakim Arberus za nic w świecie by się nie pokazał. Taddeus Bloskin, dyrektor Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych, który tego dnia stanie się albo jej największym sprzymierzeńcem, albo najgorszym wrogiem. Naprawdę nie wiedziała, kim się okaże. Nigdy nie był łatwym człowiekiem do rozszyfrowania. – Proszę podać nazwisko i status w Syndykacie. Spojrzała na przewodniczącą Zarządu. Co roku tę pozycję zajmowała inna osoba i obecnie funkcję przewodniczącego pełniła drobna kobieta o zwodniczo kruchym wyglądzie. Madame Gloryna Dolspeake spędziła większość swojej kariery zawodowej w dziale Fuzji i Przejęć, który zwykle sprzyjał rozwojowi pracowników o umyśle drapieżników, zaciekle lojalnych wobec firmy. Patrzyła na Lizanne ponad połówkowymi okularami, trzymając uniesione pióro nad dokumentami z taką gotowością, jakby to był sztylet. – Lizanne Lethridge. Udziałowiec i agentka na dożywotnim kontrakcie w Wydziale Inicjatyw Nadzwyczajnych, obecnie zawieszona w obowiązkach. Kilka piór zaskrobało na papierze, ale poza tym panowała cisza, dopóki madame Dolspeake nie odezwała się ponownie: – Ze względów formalnych proszę o potwierdzenie, że jest pani autorką tego raportu. – Podniosła plik papierów przewiązanych czarną wstążką, stustronicowy raport, który Lizanne przedstawiła po powrocie do Feros. – Akta numer sześć-osiemdwa przedłożone drugiego harvelluma dwieście jedenastego roku Kompanii. Tytuł brzmi „Raport z przeprowadzonych operacji oraz zaistniałych wydarzeń, jakich świadkiem była Udziałowiec Lizanne Lethridge po oddelegowaniu na Kontynent Arradsyjski”. Przed potwierdzeniem Lizanne zakonotowała sobie, żeby wymyślić bardziej frapujący tytuł, gdyby kiedyś zdecydowała się 44

opublikować raport w postaci książki. – Tak, to ja sporządziłam ten raport. – Wszyscy członkowie, zarówno obecni tutaj, jak i nieobecni, po przeczytaniu tego raportu uznali, że pewne istotne kwestie są warte dalszej dyskusji. – Dolspeake zaczęła odczytywać listę. – Punkt pierwszy: rzekoma zdrada interesów spółki oraz zmowa z corvuskimi agentami, jakich dopuściła się nieżyjąca już Lodima Bondersil, była dyrektor Posiadłości Arradsyjskich. Punkt drugi: wysłanie i przebieg „Ekspedycji Torcreek” do Interioru Arradsyjskiego oraz jej rzekomy sukces w odnalezieniu dotychczas uważanego za legendę Białego Smoka. Punkt trzeci: zdobycie oraz późniejsza utrata artefaktu zawierającego potencjalnie cenne informacje, który podobno został stworzony przez tak zwanego „Szalonego Rzemieślnika”. Punkt czwarty: atak na Posiadłości Arradsyjskie przez coś, co nazwała pani, cytuję, „połączoną armią smoków i Splugawionych, zniewolonych, jak przypuszczam, przez Białego Smoka niewiadomym mi sposobem”, koniec cytatu. Lizanne zachowała spokojny wyraz twarzy, kiedy Dolspeake zamilkła i spojrzała na nią pytająco. – Co jeszcze mogę powiedzieć? – zapytała, gdy cisza się przeciągała. – Macie mój raport. Poddałam się także przeprowadzonemu przez Wydział Bezpieczeństwa Wewnętrznego przesłuchaniu w transie, które, jak mniemam, potwierdziło prawdziwość raportu. Odezwał się jeden z członków zarządu, szorstki starszy jegomość, w którym rozpoznała dyrektora Produkcji Przemysłowej i Zaopatrzenia: – Wspomnienia można sfałszować. Zdolny Błogosławiony może umieścić kłamstwa w głowie innej osoby. – Tylko w głowie innego Błogosławionego – zauważyła Lizanne. – W obozie uchodźców przebywają tysiące byłych obywateli Carvenportu, którzy mogą poświadczyć prawdziwość mojego raportu. Pozwolę sobie także zasugerować, że krótki rekonesans na arradsyjskim wybrzeżu również potwierdziłby 45

wiele z moich słów. Zobaczyła, że admirał Morskiego Protektoratu, który zasiadał w Zarządzie Morskim, wymienił z Dolspeake szybkie, ukradkowe spojrzenia. Jako dowódca organu, który kontrolował wszystkie okręty wojenne Żelaznego Syndykatu, byłby odpowiedzialny za organizację takiej misji. – Widzę, że już przedsięwzięto takie kroki – ciągnęła Lizanne. – Mogę zapytać o wyniki? Dolspeake odczekała całe dziesięć sekund, zanim skinęła głową admirałowi w ledwie widoczny sposób. – Wysłaliśmy trzy szybkie fregaty, same nowoczesne jednostki napędzane krwią – powiedział. – Tylko jedna wróciła, utraciwszy połowę załogi. Ledwie zdążyli dostrzec arradsyjski brzeg, kiedy zaatakowały ich Niebieskie i Czerwone. – Wobec tego załoga zasługuje na uznanie za wybitne osiągnięcia w walce – odpowiedziała mu Lizanne, zanim spojrzała ponownie na madame Dolspeake. – Skoro doskonale zdaje sobie pani sprawę z dokładności mojego raportu, mogę zapytać, dlaczego tu jestem? Kobieta zerknęła na drugi koniec stołu, gdzie Taddeus Bloskin potrząsał zapałką i pykał właśnie zapaloną fajką. – W raporcie wspomina pani o corvuskiej kobiecie – powiedział głosem, w którym zdecydowanie nie pobrzmiewał dyrektorski akcent. Dyrektor Bloskin nie zawdzięczał swojej pozycji dobremu urodzeniu. – Błogosławionej. – Elektorka Dorice Vol Arramyl – potwierdziła Lizanne, spodziewając się nadciągającego oskarżenia o korporacyjną zdradę i natychmiast ruszając do zduszenia tej groźby w zarodku. – Przetrwała oblężenie i ewakuację, gdybyście chcieli ją przesłuchać. – Już ją przesłuchaliśmy. Mówiła bardzo szczerze. – Bloskin przyjrzał jej się spokojnie zza chmury fajkowego dymu. – Pozwoliła jej pani na trans z Cesarską Krwią. – Morsvale padło ofiarą smoków i Splugawionych. Zważywszy na okoliczności, uznałam, że wieści o wydarzeniach w Arradsii 46

mogą powstrzymać nadciągającą corvuską napaść. – I tym samym przekroczyła pani swoje uprawnienia – oznajmiła madame Dolspeake. – Istniało duże prawdopodobieństwo, że wszyscy zginiemy w najbliższej przyszłości – odpowiedziała Lizanne. – Miałam niewiele czasu i nie mogłam zawracać sobie głowy trywialnymi kwestiami związanymi z przepisami Syndykatu. – W każdym razie udało się pani – wtrącił się Bloskin, zanim Dolspeake zdążyła zripostować. – Cesarstwo Corvuskie wstrzymało dalsze działania wojenne. Można podejrzewać, że po części dlatego, że nie mają już floty na arradsyjskich wodach, ale z drugiej strony... – Odwrócił się i posłał admirałowi powściągliwy uśmiech. – My także jej nie mamy. Admirał spiorunował wzrokiem szefa szpiegów, ale najwidoczniej miał dość oleju w głowie, żeby zachować milczenie. – Chociaż nie podpisano jeszcze żadnego oficjalnego traktatu z Corvusyjczykami – ciągnął Bloskin – nawiązano z nami kontakt nieoficjalnymi kanałami. Najwyraźniej chcą rozmawiać. – Negocjacje wydają się rozsądną rzeczą w takim momencie – przyznała Lizanne. Bloskin uśmiechnął się szeroko, szczerząc zęby, w których trzymał fajkę. – Cieszę się, że tak pani uważa, ponieważ to pani poprowadzi z nimi rozmowy. Lizanne potrzebowała dłuższej chwili, żeby przyjrzeć się członkom Zarządu, wodząc wzrokiem po najróżniejszych twarzach mężczyzn i kobiet w średnim albo już podeszłym wieku. Niektórzy byli ciemnoskórzy, inni bladzi jak ona, a wszystkich łączyło coś, o czym kiedyś Lizanne myślała, że jest obce ludziom, którzy zaszli tak daleko. Wszyscy byli przerażeni. – Ja? – zapytała Bloskina, czując narastającą w piersi ciepłą falę pewności siebie. Przesunął fajkę z jednego kącika ust w drugi i Lizanne dostrzegła przelotny grymas urazy w zmarszczeniu krzaczastych brwi. Z nich wszystkich on najmniej się bał. 47

– Wygląda na to, że dwór cesarski był pod wrażeniem pani śmiałości – odparł. – Nie wspominając już o uczciwości. Cesarz, a prędzej jego starsi ministrowie najwyraźniej myślą, że mogą pani zaufać. – Odchylił się w krześle i rzucił wyczekujące spojrzenie madame Dolspeake. – Lizanne Lethridge – zaczęła przewodnicząca oficjalnym tonem, wyjmując nową kartkę papieru ze stosu dokumentów – niniejszym zostajesz w pełni przywrócona do swoich obowiązków jako agentka na kontrakcie Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych. W uznaniu twoich zasług podczas ostatniego Kryzysu Arradsyjskiego otrzymasz dwa dodatkowe udziały w firmie. Zostajesz również mianowana na Nadzwyczajnego Oficera Łącznikowego w Cesarstwie Corvuskim. Przy pierwszej nadarzającej się okazji masz pożeglować do Corvus i ustalić warunki wspólnego przedsięwzięcia mającego na celu odzyskanie kontynentu arradsyjskiego... – Nie. Madame Dolspeake uniosła gwałtownie głowę i zamrugała zaskoczona. – Słucham? – Nie – powtórzyła Lizanne. – Odmawiam przyjęcia tego stanowiska. – Obowiązuje cię kontrakt, młoda damo... – Niniejszym rozwiązuję go z własnej inicjatywy zgodnie z zapisem w ustępie trzydziestym czwartym, klauzula B. – Lizanne zamilkła, łapiąc się na tym, że nie potrafi powstrzymać uśmiechu na widok szoku i oburzenia malującego się na ich twarzach. – Wy... – Roześmiała się i pokręciła głową. – Ech, wy wszyscy władający połową świata przez ponad wiek za pomocą papieru, atramentu, statków i broni... Czy naprawdę myśleliście, że na tym polega wasza siła? – Uniosła rękę, odsuwając rękaw sukienki, żeby pokazać żyły na nadgarstku. – Oto gdzie leży wasza siła. We mnie. – Skinęła głową na Błogosławionych strażników z Protektoratu, którzy za nią stali. – W nich. A teraz przepadła. Produkt przestał płynąć, a wasz Syndykat jest 48

wzdętym trupem, który jeszcze nie uznał własnej śmierci. Radzę wam natychmiast rozwiązać wszelkie spółki i zawiązać sojusz militarny z każdym, kto zechce się do niego przyłączyć. Zapomnijcie o zyskach, zapomnijcie o stratach. One nie mają już znaczenia. Biały nie powiedział jeszcze ostatniego słowa i w końcu tu przybędzie. Przetrwanie to jedyna waluta, jaka ma teraz znaczenie. Skinęła oficjalnie głową, a potem odwróciła się do wyjścia. – Niniejszym wycofuję się z Żelaznego Syndykatu Handlowego. Miłego dnia. *** Nie zatrzymywali jej, a ona nie była tym szczególnie zdziwiona. Ostatecznie był to tylko pokój pełen przestraszonych ludzi, którzy nie mają pojęcia, co teraz począć. Poza tym Arberus miał pewnie rację – gdyby spróbowali ją zatrzymać, reakcja uchodźców z Carvenportu mogłaby się okazać wysoce nieprzewidywalna. Niemal codzienne popołudniowe wizyty w obozie weszły jej w nawyk; zmuszało ją do tego poczucie obowiązku pomieszane z masochistycznym poczuciem winy, bo większość ludzi, dla których tak wiele zrobiła, żeby ich uratować, miała teraz bardzo niewiele. Mniejszość – ci szczęśliwcy, którzy mieli za morzem krewnych mogących ich przyjąć – pożeglowała do innych portów wkrótce po przybyciu do Feros. Większość została z tego prostego powodu, że nie miała dokąd się udać i nie miała pieniędzy na dalszą podróż. Obóz zajmował kilka akrów nieuprawnej ziemi około mili od Feros. Namioty i prowizoryczne schronienia rozciągały się na niskich wzgórzach spowite obłokiem dymu i kurzu. Żelazny Syndykat nadal dostarczał żywność i opał, ale ledwie dość, żeby powstrzymać kłopoty, nie bacząc w dodatku na rosnącą niechęć ze strony miejscowej populacji Feros. Patrole Protektoratu skrupulatnie przepędzały wszelkich przybyszów z okolic portu i tylko paru uchodźców znalazło stałe 49

zatrudnienie. Szła między rzędami namiotów i szałasów witana wyrażającymi szacunek skinieniami głowy albo okrzykami przez tych, których pamiętała z czasów oblężenia, oraz wielu takich, których sobie nie przypominała. Jednakże w miarę upływu dni szacunek zamieniał się w gniew. – Powiedz tym łajdakom, że potrzebujemy więcej mleka! – zawołała do niej kobieta z jednego z szałasów, biorąc na ręce chudego malucha dla podkreślenia swoich słów. – Chcą nas zagłodzić? O to im chodzi? – Już dla nich nie pracuję, proszę pani – odpowiedziała jej Lizanne, zmuszając się do współczującego uśmiechu przed pójściem dalej. Znalazła Fredabel Torcreek w prowizorycznej klinice; uczyła właśnie Joyę prawidłowego bandażowania. Ciotka Claya zaopiekowała się dziewczyną po ewakuacji, po części dlatego, że Joya spędziła wiele niebezpiecznych lat dzieciństwa w Kątach z jej bratankiem. Ich pacjentką była młoda kobieta z maską białego makijażu jak u klauna, która nieustannie przeklinała, kiedy opatrywano jej ranę na ręce. – Znowu się biłaś, Molly? – zapytała Lizanne, stając obok jej łóżka. – Jak nie regulują rachunków, to zasługują na karę. – Molly Pins skrzywiła się, kiedy Joya zawiązała bandaż. – Na pewno nie macie Zielonej? Mogę zapłacić. – Przykro mi, Moll. – Fredabel pokręciła głową. – Ostatnie resztki skończyły się trzy tygodnie temu. – Podała jej małe papierowe zawiniątko. – Pół łyżeczki rozmieszane w czystej wodzie dwa razy dziennie. Jak pojawi się gorączka albo zrobi ci się niedobrze, to masz natychmiast przyjść, słyszysz? – Się wie. – Molly zsunęła nogi z łóżka i skinęła Lizanne głową w podziękowaniu, gdy ta pomogła jej wstać. – Cralmoor pozdrawia, Pani Krew – powiedziała. – Kazał mi powiedzieć, gdybym panią spotkała, że widzieli ostatniej nocy następną bandę od przymusowej branki. 50

Lizanne zdusiła westchnienie frustracji. Morski Protektorat ostatnio dość desperacko próbował ponownie zapełnić swoje szeregi. Prawo korporacyjne pozwalało wcielać do służby włóczęgi, ale już dawno zarzucono tę praktykę. Aż do tej pory. – Przykro mi to słyszeć – odparła. – Obawiam się jednak, że moje wpływy będą teraz jeszcze mniejsze niż dotąd. Molly wzruszyła ramionami. – Mówi, że nie zabili żadnego marynarzyka tym razem, ale jeśli znowu wrócą, to może się to inaczej zakończyć. Jeżeli może to pani komuś powiedzieć, to lepiej, żeby to pani zrobiła. Lizanne już dawno temu przestała tłumaczyć uchodźcom, jaki jest jej prawdziwy status. Dla wielu została Panią Krwią, ich wspaniałą Błogosławioną wybawczynią. Fakt, że była zaledwie szeregową pracownicą, a teraz nawet i tym nie, w ogóle nie przebił się do zbiorowej świadomości. – Dobrze – odpowiedziała więc tylko. Kiedy Molly wyszła, Fredabel zaparzyła kawę w swoim małym gabinecie-salonie o ścianach z płótna. – Co się stało z jej klientem? – zapytała Lizanne. – Nie przeżył – odpowiedziała Joya. – Jakiś gość z klasy kierowniczej, który wypadł z łask. Lubił wyżywać się na dziewczynach z Kątów. Powinien jednak mieć dość rozumu, żeby nie próbować nie uiścić Molly należności. Nie martw się, nikt za nim nie zatęskni. Cralmoor wszystkim się zajął. Lizanne ugryzła się w język, by nie wygłosić kolejnego wykładu na temat opłakanych skutków przemocy w obozie dla reputacji uchodźców. Teraz praktycznie nie miała żadnych wpływów i nie mogła już nikogo pouczać. – Ma pani jakieś wiadomości? – zapytała Fredabel, podając jej kubek z kawą. Lizanne była pod wrażeniem jej opanowania, tak długo czekała z zadaniem tego pytania. Dzięki Lizanne Fredabel wiedziała, że jej mąż, córka i bratanek przetrwali poszukiwania Białego, ale przerwy między transami bez wątpienia wykańczały ją nerwowo. 51

– Odbyłam trans z panem Torcreekiem trzy dni temu – odpowiedziała Lizanne. – On i Długie Karabiny są na pokładzie statku Protektoratu i płyną do Lossermark. Kapitan upiera się przy uzupełnieniu zapasów. Ponadto nie wie jeszcze, co robić dalej. – Trudno mieć do niego pretensje. – Fredabel opadła na stołek, składając ręce. – Ale rozumiem, że mój mąż nie zmienił zamiarów? – On i Długie Karabiny zamierzają zrealizować swój plan. – To szaleństwo – orzekła Joya. Lizanne zauważyła już wcześniej, że w chwilach stresu kierownicze pochodzenie przeważa nad jej nabytym w Kątach akcentem. – Żeglować na południe przez morze pełne wrogich Niebieskich... – Niebieskie koncentrują się na północnych wodach – powiedziała Lizanne, przypominając sobie słowa admirała na spotkaniu. – Długie Karabiny mają spore szanse, że im się uda. – O ile kapitan zgodzi się ich tam zabrać – zauważyła Fredabel. – W rzeczy samej. – Lizanne urwała i wyjęła zwitek obligów z kieszeni sukienki. – Na leki czy co pani uzna za potrzebne – powiedziała, podając jej banknoty. Fredabel uniosła brwi, kiedy przeliczyła zwitek, który składał się z jednej czwartej zysków z nowo powstałej Spółki Przemysłowej Lethridge i Tollermine. – Mam nadzieję, że nie odejmuje sobie pani jedzenia od ust z naszego powodu. – Interesy kwitną – zapewniła ją Lizanne. – Niedługo będziemy w stanie przyjąć nowych pracowników. Została jeszcze chwilę, poznała nowiny z obozu, które często sprawiały, że uznawała to miejsce za przeniesioną w nowe miejsce, pomniejszoną wersję Carvenportu. Mimo że wiele barier społecznych zniknęło podczas stresu oblężenia i ewakuacji, inne trwały z zadziwiającym uporem i wkrótce obóz podzielił się na strefy, które odzwierciedlały dawne układy. Byli mieszkańcy dzielnicy dyrektorskiej najbardziej niestrudzenie walczyli 52

o oddzielenie swojego królestwa z drewna i płótna od reszty, chociaż Lizanne uważała, że jest coś żałosnego w ich staraniach o utrzymanie utraconej pozycji. Mogli paradować w swoich wspaniałych, chociaż coraz bardziej poprzecieranych ubraniach, ile chcieli, ale ostatecznie i tak byli jedynie żebrakami. Kiedy chwilę później wyszła z kliniki, zatrzymała się na widok wysokiego, brzuchatego mężczyzny w sfatygowanym garniturze. – To było dość melodramatyczne, nie uważa pani? – zapytał ją Taddeus Bloskin. – Czego pan chce? – zapytała Lizanne boleśnie świadoma, że nie ma przy sobie ani produktu, ani broni, chociaż pocieszał ją nieco fakt, że Bloskin zdecydował się przyjść sam. – Chcę tego, co, jak przypuszczam, chciała pani osiągnąć, urządzając tę scenę. Lizanne zmusiła się do bezruchu, kiedy Bloskin sięgnął do wewnętrznej kieszeni i wyjął zwitek papierów przewiązanych czarną wstążką. – Myślę, panno Lethridge – oznajmił, wręczając jej dokumenty – że nadszedł czas, by renegocjować pani kontrakt.

53

Rozdział 3 Hilemore

– Latarnia morska w zasięgu wzroku, panie kapitanie – zameldował Steelfine, kiedy z lunetą przy oku wpatrywał się w poranną mgłę. – Zapalona. Zatem przynajmniej ktoś tam żyje, pomyślał Hilemore, ale jego ulgę umniejszało podejrzenie, że Splugawieni albo coś, co im rozkazywało, byli w stanie obmyślić podstęp, który wciągnąłby ich w zasadzkę. – Lepiej nie ryzykować, poruczniku – powiedział. – Proszę dać sygnał do zajęcia stanowisk bojowych, a także podzielić strzelców na dwie grupy i rozstawić wzdłuż obu burt. – Tak jest, panie kapitanie. – Steelfine zasalutował i zszedł z mostka, podczas gdy podporucznik Talmant dał trzy długie sygnały gwizdkiem parowym. – Kapitanie Torcreek – powiedział Hilemore, odwracając się do wysokiego mężczyzny w płaszczu z zielonej skóry. – Gdyby zechciał mi pan wyświadczyć tę przysługę, pańskie oczy najbardziej przydałyby się teraz na bocianim gnieździe. Na szorstkiej twarzy Pracownika Najemnego pojawił się cień uśmiechu, kiedy mężczyzna skłonił głowę, być może doceniając szacunek, jaki Hilemore okazywał mu nieustannie od początku ich rejsu z Hadlocku. – Z przyjemnością, kapitanie – odpowiedział, podnosząc karabin kaliber .422 silworth pobrany z okrętowej zbrojowni. – Wezmę też Kaznodzieję. Jego oczy niewiele przegapią nawet w takiej mgle. Lori i pan Skaggerhill staną ramię w ramię z pańskimi strzelcami. Nie chcę, by mówiono, że nie 54

zapracowaliśmy na swoje utrzymanie. – Ponadto – dodał Hilemore, kiedy Torcreek ruszył do wyjścia – bardzo docenilibyśmy obecność pańskiego bratanka. Kapitan Okanas musi pozostać w maszynowni, na wypadek gdybyśmy musieli natychmiast uciekać. Dostrzegł cień, który przepłynął po twarzy Najemnika, nim ten skinął powoli głową. – On teraz... odpoczywa. Ale postaram się go obudzić. – Doskonale, kapitanie. Zanim latarnia morska w Lossermark stała się doskonale widoczna, statek był już gotowy do walki – demonstracja drogo okupionego doświadczenia, która zapaliła maleńką iskierkę dumy w piersi Hilemore’a. Wbrew wszystkiemu Dobra Okazja pozostała zdatnym do walki okrętem Morskiego Protektoratu, chociaż Hilemore miał powody wierzyć, że to ostatnia taka jednostka w całym arradsyjskim regionie. Latarnia morska była mniej imponująca pod względem rozmiarów i projektu niż chroniący Hadlock cud o zakrzywionych ścianach, ponieważ została zbudowana znacznie wcześniej, przez inżynierów, którzy nie znali jeszcze zdobyczy nowoczesnej nauki. Wznosiła się na skupisku zalewanych falami skał na wysokość nieco ponad sześćdziesięciu stóp, zwykła ośmiokątna wieża pomalowana na czerwono i biało, żeby zwracać uwagę. Kolory z czasem wyblakły, światło jednak pozostało silne i jasne. Hilemore zamrugał, żeby pozbyć się wilgoci z oka, kiedy wycelował lunetę na szczyt wieży, dostrzegając w oślepiającym blasku dwie postaci. Pocieszał go nieco fakt, że wymachują rękami, ale nie potrafił powiedzieć, czy witają przybyszów, czy też ich ostrzegają. – Proszę nadać sygnał świetlny, panie Talmant. Proszę wysłać po prostu pytanie: „Czy port jest bezpieczny?”. – Tak jest, panie kapitanie. Talmant przekazał rozkaz rurą głosową i Hilemore usłyszał przez dach sterówki szczęk przesłony na lampie sygnałowej Okazji. Jednakże dwójka latarników zaczęła w odpowiedzi tylko 55

jeszcze gwałtowniej machać rękami. Hilemore próbował dostrzec ich twarze, ale mgła była zbyt gęsta. Nie miał szansy zorientować się, czy to Splugawieni, czy ludzie. – Mogę tam podpłynąć szalupą, panie kapitanie – zaproponował Talmant. – Zorientować się, co jest grane. – Nie – odpowiedział Hilemore, opuszczając lunetę po chwili zastanowienia. – Nie mogę pławić się na wodzie tak blisko skał. Ster, utrzymać kurs. Wyszedł na pokład i zapatrzył się w dal na mglisty zarys południowego wybrzeża Arradsii. Potrzebowali sześciu dni, żeby tu dotrzeć, głównie dlatego, że chciał jak najlepiej gospodarować Czerwoną. Wraz z utratą Carvenportu napływ produktu do posiadłości korporacyjnych zostanie zredukowany do strumyczka, a być może całkiem ustanie, co oznaczało, że nie miał już do niego pewnego dostępu. A przed rejsem musieli spędzić trzy nerwowe tygodnie w Hadlocku, podczas których pierwszy mechanik Bozware naprawiał liczne rany Okazji, a załoga zebrała wszelkie zapasy ze zniszczonego portu. Niewiele tego było – różna drobna broń, trochę baryłek prochu, które tylko częściowo odnowiły ich zasoby, parę tuzinów puszek z warzywami. Bardziej niepokojący od mizernych zbiorów był jednak fakt, że pośród zgliszczy nie znaleziono ani jednej osoby, która by ocalała. – Powinno być więcej ciał, panie kapitanie – powiedział mu jeden ze strzelców, kiedy przetrząsali pozostałości biur Żelaznego Syndykatu, mając nadzieję na trochę produktu schowanego w skarbcach. Zamiast tego znaleźli tylko kopiec poczerniałych obligów. – Więcej? – zapytał Hilemore. – Tak, panie kapitanie – upierał się mężczyzna. – Wchodziłem do tego portu i wychodziłem z niego więcej razy, niż potrafię zliczyć. To zawsze było tętniące życiem miejsce. Musiało tu mieszkać ze dwadzieścia tysięcy ludzi, i to nie licząc żeglarzy. Szybka kontrola ksiąg statku potwierdziła ocenę mężczyzny, chociaż zaniżył populację Hadlocku o jakieś trzy tysiące. Nie 56

chcąc zrzucać makabrycznego obowiązku na załogę, Hilemore osobiście zliczył trupy, chociaż musiał przybliżyć liczbę tych, które znaleźli po przypłynięciu dryfujące w zatoce, ponieważ większość już zatonęła. Kiedy dodał do tego gwałtownie rozkładające się szczątki walające się po ruinach miasta, otrzymał liczbę raptem ośmiu tysięcy. To była prawdziwa zagadka i wiedział, że tylko jedna osoba może znać jej rozwiązanie. – Splugawieni ich zabrali – odpowiedział po prostu Claydon Torcreek. Siedział, wpatrując się w Hilemore’a ponad stołem w mesie oficerskiej z tym samym mgliście zainteresowanym wyrazem twarzy, jaki gościł na jego przedwcześnie postarzałym obliczu od pierwszego spotkania Hilemore’a z jego Kompanią Pracowników Najemnych. – Dokąd? – dopytywał się Hilemore. – Po co? – Domyślam się, że są do czegoś potrzebni Białemu. – Do czego? – Wątpię, żeby to było coś dobrego. Hilemore powstrzymał oficerski odruch, żeby krzyknąć. Jakkolwiek by na to patrzeć, ten człowiek teoretycznie nie podlegał jego rozkazom. – Panie Torcreek – powiedział tak cierpliwie, jak tylko zdołał – wysłuchałem pańskiej historii ze wszystkimi szczegółami i chociaż w wielu kwestiach uważam ją za przekonującą, pańska nieustająca skłonność do zagadkowych odpowiedzi niewiele panu pomoże. Z twarzy Claya na chwilę zniknął wyraz zaabsorbowania i zamiast niego pojawiło się coś, co przywodziło na myśl rozbawionego i bezczelnego nastolatka. – Żadna z tych rzeczy nie ma znaczenia, kapitanie. Nieważne, czy pan mi wierzy. Nieważne, dokąd poszli ci biedni ludzie z miasteczka ani co zrobił z nimi Biały. Nie ma znaczenia, ile dni spędzimy w tej dziurze, naprawiając różne wichajstry i zdrapując gówno z kadłuba. – Pochylił się, a arogancja zamieniła się 57

w pełną żalu pewność. – Pan i ja popłyniemy na południe, na lód. Nic tego nie zmieni. – Żeby ocalić świat – powiedział Hilemore. Clay odchylił się, wzruszył ramionami i westchnął. – Po prostu powtarzam pańskie słowa. – Słowa, o których nie pamiętam, żebym je wypowiedział. – Jeszcze nie, ale wypowie je pan. Krew Białego. Hilemore nadal nie był pewien, czy wierzy, że ten człowiek miał wizję przyszłości po wypiciu krwi Białego Smoka, stworzenia, które niegdyś uważano za legendę. To było coś rodem z bajki, a nie racjonalna rzeczywistość nowoczesnego świata. „Jest takie miejsce”, powiedział Clay pierwszej nocy w Hadlocku, kiedy wędrowali razem po pustych, zdewastowanych ulicach, „miejsce, w którym znajdziemy odpowiedzi, w tym, być może, najważniejszą odpowiedź na świecie: jak to coś zabić”. Potem zaczął opisywać iglicę, którą widział w wizji; twierdził, że był tam również Hilemore. Kapitana ogromnie kusiło, żeby puścić te słowa mimo uszu, zaproponować Najemnikom koję na Okazji w zamian za ich usługi i surowo zabronić wszelkiej bezsensownej gadaniny o wizjach i ratowaniu świata. Jednakże nie zrobił tego. Wmawiał sobie, że uczynił to z powodu potwierdzających słowa chłopaka relacji stryja i pozostałych Najemników, ale w rzeczywistości przekonał go wyraz oczu Claya, kiedy pierwszy raz się spotkali. Nie dało się zaprzeczyć niezachwianemu rozpoznaniu, jakie odmalowało się na jego twarzy. On mnie zna, zrozumiał Hilemore. Zostali potem w porcie jeszcze tylko kilka dni, aż mechanik Bozware zameldował, że zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby przywrócić silniki Okazji do poprzedniego poziomu wydajności. – Przydałoby mi się znacznie więcej smaru – powiedział. – I więcej produktu. To znaczy, jeśli naprawdę płyniemy na południe. To twarda ptaszyna, kapitanie, ale nie została stworzona na lód. – A może ją pan przygotować na lód? 58

– Być może, gdybym miał odpowiednią ilość żelaza do wzmocnienia dzioba i rufy... Ale to ją znacząco spowolni. – Konglomerat Wschodni ma stocznię w Lossermark – przypomniał sobie Hilemore. – Tam budują większość smokowców, o ile dobrze sobie przypominam. Zobaczył błysk ekscytacji w oczach mechanika. – I są to doskonałe statki, panie kapitanie. *** Wyczuł aromat Lossermark, zanim je zobaczył – znajomy zapach palonego węgla, mieszający się z mdlącym smrodem, o którym wiedział, że unosi się z portowego zakładu pozyskującego produkt. Mimo nieprzyjemnej woni sączącej się przez mgłę uznał za pocieszający fakt, że w mieście ostali się jacyś ludzie. – Na jaja proroka, ależ cuchnie – powiedział Clay, krzywiąc się i mrużąc porażone smrodem oczy. Wreszcie zdecydował się zaszczycić mostek swoją obecnością, nawet zadał sobie dość trudu, żeby zaopatrzyć się w rewolwer. – Podobno człowiek się przyzwyczaja – odpowiedział Hilemore – ale potrzeba na to jakiegoś roku. Ciemna kurtyna muru portowego Lossermark wynurzyła się z mgły kilka minut później. To była nietypowa konstrukcja, ponieważ brakowało w niej centralnego wejścia. Zamiast tego zaopatrzono ją w serię ogromnych miedzianych wrót zawieszonych na żelaznej ramie rozciągniętej pomiędzy dwoma skalistymi klifami tworzącymi wejście do portu. Każde wrota były szersze niż dwa ustawione równolegle statki i można było otwierać je osobno. Dzisiaj wszystkie były zamknięte na głucho. – Silnik na luz! – rozkazał Hilemore, spoglądając przez lunetę wzdłuż szczytu ściany. Zobaczył garstkę ludzi przy jednym z pękatych urządzeń, w którym rozpoznał lampę sygnałową. Po krótkiej chwili lampa zaczęła migotać serią jasnych, szybkich rozbłysków. Wiadomość przesłano prostym kodem, więc bez trudu ją odczytał: 59

„Ten porty jest zamknięty. Przedstaw cel misji”. – Proszę odpowiedzieć, panie Talmant – polecił. – „OŻP Dobra Okazja pragnie wejść do portu w celu uzupełnienia zapasów. Mamy pokojowe zamiary”. Patrzył, jak światło ich własnej lampy migocze na pozieleniałej miedzi, kiedy skierował lunetę na grupkę ludzi, którzy pogrążyli się w ożywionej i długiej dyskusji, najwyraźniej uzgadniając odpowiedź. „Brak kontaktu z pozostałymi placówkami od miesiąca. Macie wieści?”. „Potwierdzam”, odesłał odpowiedź Hilemore. „Podzielimy się nimi po wejściu do portu”. Znowu poruszenie i gestykulacja, a potem kolejna wiadomość: „Czy macie na pokładzie Błogosławionego?”. Hilemore zerknął na Claya, który przyglądał się tej próżnej paplaninie z niewielkim zainteresowaniem. To nie ma znaczenia... Płyniemy na południe. „Potwierdzam”, odpowiedział Hilemore. „Mamy kontakt z Feros. Możemy negocjować nasze usługi w zamian za bezpieczne miejsce w porcie”. Patrzył, jak ludzie przy lampie omawiają różne możliwości. Wyczuwał więcej rezygnacji niż entuzjazmu w ich zachowaniu, o czym świadczyło wahanie, z jakim wysłano ostatnią wiadomość. „Udzielamy pozwolenia na wejście do portu. Zważcie, że kotwiczy tu także corvuska jednostka. Przypominamy, że to port neutralny”. – Kłopoty? – zapytał Clay, kiedy Hilemore i Talmant wymienili znaczące spojrzenia. – Myślałem, że to nie ma znaczenia – odpowiedział Hilemore, podchodząc do rury głosowej. Wezwał Steelfine’a, żeby przekazać mu wiadomość, i wydał ścisłe instrukcje, że nikomu nie wolno strzelać bez rozkazu. – Jeden strzał i osobiście powieszę tego, kto strzelał. – Zrozumiano, panie kapitanie. 60

Potężny zgrzyt i pisk poniósł się od wrót dokładnie naprzeciwko dzioba Okazji, para buchnęła z muru, kiedy silniki zaczęły się mozolić, żeby otworzyć wejście. – Ile ma pan Czarnej? – zapytał Hilemore Claya. – Dwie pełne fiolki. Ale ani kropli Czerwonej. Pańska Wyspiarka nie pozwoliła mi zachować nawet kropelki. – Taki wydałem rozkaz. – Hilemore skinął na wrota, które teraz mozolnie wynurzały się z morza. – Po drugiej stronie stoi corvuski statek. Wątpię, żeby zareagował na nas przyjaźnie, ale postanowiłem sobie, że nie strzelimy pierwsi. Gdyby oni zaatakowali, muszę mieć pewność, że spudłują. – Odwrócenie pocisku w locie. – Clay uniósł brwi, rozważając tę myśl. Jego twarz nie zdradzała niepokoju. – Pannie Lethridge to się udało. Dałbym jej lekki prztyczek w nos, gdybym powtórzył jej wyczyn. – Da pan radę czy nie? – dopytywał się Hilemore, tracąc cierpliwość. – Możliwe, że tak. – Clay sparodiował salut i odwrócił się do wyjścia. – Pewnie niedługo się dowiemy. Hilemore patrzył za nim, jak schodzi po drabinie i idzie w stronę dzioba. Clay zajął pozycję obok Skaggerhilla, żniwiarza Długich Karabinów, i wyjął fiolkę z kieszeni płaszcza, kiedy wrota osiągnęły najwyższy punkt – pięćdziesiąt stóp nad poziomem morza. – Bardzo wolno naprzód – rozkazał Hilemore, wpatrując się w port. Widział zarys smokowców zacumowanych przy nabrzeżu, ale nigdzie nie dostrzegł jeszcze corvuskiego okrętu wojennego. Okazja wolniutko przepłynęła przez wrota. Hilemore starał się robić wrażenie tak spokojnego, jak to tylko możliwe, chociaż strużka potu spływająca po policzku sternika zdradzała napięcie wśród załogi. – Spokojnie – powiedział mu Hilemore – skoro cała ich flota nie zdołała nas zatopić w Cieśninie, to niech mnie szlag trafi, jeśli teraz miałaby zatopić nas jedna ich balia. 61

– Wrogi okręt dwadzieścia stopni na sterburtę, panie kapitanie! – zameldował raptownie Talmant. – Jeden z tych nowych, sądząc po wyglądzie. Hilemore wkrótce zobaczył, że chłopak ma rację. Corvuski okręt unosił się wysoko na wodzie: smukła sylwetka bez kół łopatkowych, pojedynczy komin odchylony w stronę rufy. Długość i liczba dział wskazywała, że to fregata, mniejsza od Okazji i nie tak ciężko uzbrojona, ale pewnie równie szybka dzięki napędowi śrubowemu, a nawet szybsza, jeśli była napędzana krwią. Widać było, że walczyła, malowanie poczerniało, a kadłub miał wgniecenia w kilku miejscach. Ponadto wyglądało na to, że nadwodna część kadłuba od strony rufy została poważnie zniszczona, chociaż mostek zachował się nietknięty. Hilemore potrzebował chwili, żeby odczytać eutheryjskie litery wytłoczone za łańcuchem przedniej kotwicy: „OFC Pierwszorzędny”. – Zliczyłem tylko sześciu członków załogi na pokładzie, panie kapitanie – zameldował Talmant. – Nie ma ludzi przy działach i nie widać pary. Wzrok Hilemore’a przyciągnął maszt fregaty, na którym powiewała flaga. Rozwinęła się na wietrze, ukazując biały krąg na czarnym tle. Flaga rozejmu. Chyba nie można było spodziewać się, że się poddadzą, pomyślał. – Panie Talmant, proszę wciągnąć flagę rozejmową. I proszę powiedzieć panu Steelfine’owi, żeby ludzie zeszli ze stanowisk bojowych. *** Mały holownik pilotujący doprowadził Okazję do jej cumowiska, fragmentu nabrzeża na zachodnim krańcu portu, najdalej, jak się dało od corvuskiej fregaty. Mimo wymiany sygnałów rozejmu władze portu nie chciały ryzykować potyczki dwóch okrętów wojennych na wodach portowych. Pluton dwudziestu żołnierzy czekał na nabrzeżu, żeby ich powitać; wszyscy byli odziani 62

w zielone mundury Wojska Zaciężnego Konglomeratu Wschodniego, jak nazwano odpowiednik Protektoratu Żelaznego Syndykatu. Było to armia nieregularna, której trzon tworzyli zawodowi oficerowie na kontrakcie, wspierani przez marynarzy i cieśli okrętowych, którzy zaciągali się do wojska w czasie kryzysu. Widząc stan ich mundurów i brak spójności w szeregach, Hilemore uznał, że minęło trochę czasu od ostatniej inspekcji. Mimo to wzrok mieli hardy, a chociaż mundurom przydałoby się pranie, to karabiny były wyczyszczone i trzymane przez wprawne ręce. – Major Ozpike. – Dowódca plutonu powitał Hilemore’a precyzyjnym salutem, kiedy ten zszedł na nabrzeże. – Dowódca Sił Zaciężnych Obrony i Bezpieczeństwa w Lossermark. Major był krępym Mandinorczykiem z południa, jego czysty i wyprasowany mundur mocno kontrastował z wyglądem jego ludzi. Hilemore stanął na baczność i odpowiedział salutem. – Kapitan Corrick Hilemore z Okrętu Żelaznego Protektoratu Dobra Okazja. – Rozejrzał się po okolicznych budynkach i nie zobaczył śladu zniszczeń. – Cieszę się, widząc wszystko w tak należytym porządku, majorze. Ozpike zamrugał i zerknął z rezerwą na swoich ludzi – wszyscy przysłuchiwali się rozmowie z równie żywym zainteresowaniem. – Zatem w innych miejscach wygląda to inaczej? – zapytał jeden z nich, drobny mężczyzna dalcyjskiego pochodzenia, tak jak wielu marynarzy Konglomeratu Wschodniego. Hilemore spojrzał po ich twarzach, na których malowały się strach i niepewność. – Naprawdę nic nie wiecie o ostatnich wydarzeniach? – zapytał Ozpike’a. – Tylko tyle, ile powiedzieli nam Corvusyjczycy – wyrwał się Dalcyjczyk, zanim major zdążył odpowiedzieć. – Powiedzieli, że ogromna masa Niebieskich podniosła się z morza wokół Carvenportu i rozniosła ich flotę na strzępy. To prawda, 63

kapitanie? – Tę kwestię należy omówić z rewidentem – warknął Ozpike z całym swoim wojskowym autorytetem, który najwyraźniej niewiele tu znaczył. – Mam rodzinę w Carvenporcie – ciągnął Dalcyjczyk. – Poczta spóźnia się już trzy tygodnie i przez cały ten czas do portu nie wrócił ani jeden smokowiec. Mamy prawo wiedzieć, majorze. – I dowiecie się – odpowiedział Ozpike, siląc się, jak to oceniał Hilemore, na nietypową dla siebie pojednawczą nutę w głosie. – Jednakże najpierw z kapitanem musi porozmawiać rewident. Z piersi pozostałych członków plutonu wyrwało się warknięcie i już i tak luźna formacja zaczęła się zamieniać w grupkę rozgniewanych mężczyzn domagających się odpowiedzi. – Baczność! – krzyknął Hilemore, a jego głos najwyraźniej przywołał jakąś resztę dyscypliny, bo wszyscy zamarli jak jeden mąż. Ich posłuszeństwo mogło też wynikać z nagłego pojawienia się przy relingu Okazji Steelfine’a wraz z kompletem strzelców okrętowych. Hilemore odczekał kilka sekund, zanim znowu się odezwał, widząc, że gniew żołnierzy walczy w ich duszach z niepokojem. – Carvenport uległ połączonym siłom smoków i Splugawionych ponad miesiąc temu – oznajmił i zamilkł, czekając, aż dotrze do nich szokująca treść jego słów. – Jednakże większość mieszkańców z powodzeniem została ewakuowana do Feros. Proszę sporządzić listę bliskich i przekazać ją mojemu pierwszemu oficerowi. Nasz Błogosławiony skontaktuje się w transie z Feros, żeby się upewnić, że znajdują się wśród ewakuowanych. – Hadlock? – zapytał jeden z żołnierzy z pobladłą twarzą i proszącym wzrokiem. – Moja żona... Urwał, widząc minę Hilemore’a. – Przykro mi – odpowiedział mu kapitan. – Hadlock przepadł. Nikt nie ocalał. Odwrócił się do majora Ozpike’a, kiedy jego ludzie zamienili 64

się w nieuporządkowaną grupkę niepocieszonych ludzi; wdowiec płakał otwarcie, a towarzysze próbowali go bez przekonania pocieszyć. – Rozumiem, że zamierzał pan zaprowadzić mnie do rewidenta? *** – To miał być posterunek, na którym dotrwam do emerytury – mruknął Ozpike, kiedy prowadził Hilemore’a schodami do Siedziby Głównej Konglomeratu Wschodniego, rachitycznej, trzypiętrowej budowli, który musiała pamiętać pierwsze dni portu. – Piętnaście lat w Żelaznym Protektoracie, ale emerytura nie wystarczała, żeby utrzymać styl życia, do jakiego przywykła żona. Jest pan żonaty, kapitanie? Po raz pierwszy od tygodni twarz Lewelli pojawiła się w myślach Hilemore’a, równie śliczna i fascynująca jak zawsze. „Z najcięższym sercem piszę te słowa...”. – Nie – odpowiedział. I nigdy nie będę. – Tym lepiej dla pana – psioczył Ozpike. Podeszli do drzwi i weszli dalej. – Proszę posłuchać mojej rady i trzymać się z dala od małżeństwa. Po długich rozważaniach na ten temat uznałem, że kariera wojskowa i małżeństwo są zasadniczo nie do pogodzenia. Gabinet rewidenta znajdował się na najwyższym piętrze budynku, musieli więc pokonać kilka ciągów dość rozchwierutanych schodów. Rewidentem okazała się Dalcyjka około czterdziestki o wysokich kościach policzkowych i surowej urodzie, którą podkreślały schludnie związane z tyłu włosy i prosty kostium. – Madame Hakugen – powitał ją major Ozpike, kłaniając się lekko. – Przedstawiam kapitana Hilemore’a z OŻP Dobra Okazja. Hilemore wystąpił naprzód, żeby się ukłonić. Dalcyjczycy 65

słynęli ze swojego przywiązania do form. Zawahał się w trakcie ukłonu, widząc, że w pokoju jest jeszcze czwarta osoba, wysportowany młody człowiek w mundurze Marynarki Corvuskiej. Opierał dłoń w rękawiczce na rękojeści kordelasa, ale nie miał rewolweru. Jego twarz pozostała sztywna i całkowicie pozbawiona wyrazu, kiedy Hilemore skinął mu lekko głową. – Kapitanie – powitała go madame Hakugen w doskonałym mandinorskim języku. – Witamy w Lossermark. – Dziękuję pani – odpowiedział Hilemore, odrywając wzrok od Corvusyjczyka. – Wygląda na to, że mamy bardzo wiele do omówienia. – Tak. – Kobieta zerknęła na Corvusyjczyka. – Proszę wybaczyć moją nieuprzejmość. Pozwoli pan, że przedstawię porucznika Myratisa Lek Sigorala, pełniącego obowiązki kapitana OFC Pierwszorzędnego. – Panie poruczniku – powiedział Hilemore i sztywno skinął głową, kiedy powróciły do niego wspomnienia z Cieśniny. – Panie kapitanie – odpowiedział Corvusyjczyk po mandinorsku, ale z mocnym, obcym akcentem. Hilemore zauważył zaszytą ranę na jego czole. Blizna bardzo dodawała powagi mężczyźnie, ale Hilemore zdał sobie sprawę, że nie mógł być więcej niż rok albo dwa lata starszy od pana Talmanta. To raptem chłopiec, a jednak dowodzi okrętem. Ciekawe, jakie perypetie przywiodły ich tutaj? – Miałam nadzieję, że uzna pan za stosowne przyprowadzić swojego Błogosławionego – powiedziała madame Hakugen. – Zgodnie z naszą umową. – Myślałem, że najpierw omówimy warunki – odrzekł Hilemore. – Chociaż muszę przyznać, że jestem zaskoczony, iż port tej wielkości nie ma przynajmniej jednego własnego Błogosławionego. – Do niedawna mieliśmy dwóch. – Cienka zmarszczka pojawiła się na jej czole. – Współpracujący z nami od dawna agent na kontrakcie niestety zmarł na atak serca w trakcie 66

transowego połączenia z naszym biurem w Hadlocku. Cokolwiek zobaczył w ostatnim transie, najwyraźniej było tego dla niego za dużo. Jego kolega, znacznie mniej doświadczony i jeszcze mniej pracowity, próbował nawiązać ponownie kontakt, ale bez skutku. Połączenia transowe z innymi biurami wykazały jedynie, że nic tam nie wiedzą o ostatnich wydarzeniach. Niestety nasz jedyny Błogosławiony zdecydował się później przekraść na wychodzący z portu statek, jeden z ostatnich, jaki nas opuścił, SKW Przedsięwzięcie. Wiem, że zamierzali wypłynąć na wody dalcyjskie. Mam nadzieję, że macie jakieś wieści na ich temat. – Owszem – odpowiedział Hilemore, przypominając sobie makabryczną zawartość szalupy, jaką znaleźli zaraz po zacumowaniu w Hadlocku. – Nie przeżyli. – Szkoda. – Madame skrzywiła się z żalem. – Kapitan był moim kuzynem. – Westchnęła krótko i szybko odzyskała panowanie nad sobą. – A Hadlock? Hilemore opisał jej zniszczenie Hadlocku, a potem opowiedział o utracie Morsvale i Carvenportu. – Wygląda na to, że waszą wojnę wyparły bardziej naglące kwestie, panowie – zauważyła madame Hakugen, skinąwszy głową w stronę porucznika Sigorala, kiedy Hilemore skończył. Twarz marynarza pozostała bez wyrazu, a jego odpowiedź ograniczała się do krótkiego: – W rzeczy samej, madame. Hilemore uznał, że nadszedł czas, by dostać to, po co przyszedł. – Nasz Błogosławiony będzie do pani dyspozycji przez cały okres naszego pobytu tutaj – powiedział – jednakże w zamian będziemy oczekiwać produktu, całej Czerwonej, jaką może nam pani oddać. Ponadto potrzebujemy węgla i zapasów żywności na długi rejs. – To wysoka cena, kapitanie. – Konieczna ze względu na naszą misję. – Której szczegółami bez wątpienia nie może się pan podzielić. – Podziwiam pani domyślność. 67

W odpowiedzi madame Hakugen ledwie skinęła głową i zamilkła, a na jej czole znowu pojawiła się zmarszczka. – Czy mogę zapytać – odezwał się Hilemore, kiedy cisza się przeciągała – czy ten port został już zaatakowany? Madame Hakugen skinęła głową w stronę majora Ozpike’a, który odparł: – Nie wprost, ale pierwsze smokowce przestały wracać w wyznaczonym terminie już sześć tygodni temu. Kompanie Pracowników Najemnych przestały zjawiać się pod północnym murem z produktem na sprzedaż. Kilka dni temu tylko jeden mężczyzna zszedł chwiejnym krokiem ze wzgórz, łowca głów. Był na wpół oszalały i gadał od rzeczy. Musieliśmy przekonywać go wiele godzin, zanim wyciągnęliśmy z niego całą opowieść. Jego kompania została wybita przez Splugawionych i Zielone. Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej od niego, ale powiesił się, uprzednio zapewniwszy nas, że wszyscy umrzemy. Może pan sobie wyobrazić, jak wpłynęło to na ludzi. Widział pan moich żołnierzy, a są to najtwardsze dusze w tym porcie. Powietrze jest aż gęste od strachu. Nie dziwota. Hilemore zwalczył ukłucie wyrzutów sumienia. Najlepsza rada, jakiej mógł udzielić tym ludziom, to wyposażyć statki we wszelką broń, jaką dysponują, upchać na nich tylu ludzi, ilu zdołają, i popłynąć na varestiackie wody. Chociaż miał poważne wątpliwości, czy uniknęliby zainteresowania grasujących po drodze Niebieskich. Ale jakie miał szanse zdobyć zapasy i produkty w trakcie panicznej ewakuacji? – Żałuję, że nie mam lepszych wiadomości – powiedział więc tylko. – Miejmy nadzieję, że przekaz transowy dostarczy wam rozsądnych rozkazów z siedziby głównej, kiedy już zgodzicie się na naszą propozycję... *** Dostarczono im dziesięć fiolek Czerwonej, pięć Zielonej i dwie Czarnej – pięćdziesięcioprocentową zaliczkę z ostatecznej sumy, 68

która zależała od tego, na ile usługi pana Torcreeka zadowolą oczekiwania rewidentki. Co zaskakujące, madame Hakugen była znacznie bardziej skąpa w przypadku innych towarów, ograniczając ilość jedzenia, jaką Hilemore mógł zakupić, i żądając zawrotnej ceny za żelazne płyty, których potrzebował mechanik Bozware do swoich przeróbek. Zanim uzgodniono kontrakt, Hilemore zobowiązał się do wypłacenia połowy zawartości skarbca Okazji. – Podejrzewam, że niedługo ludzie z tego portu będą potrzebowali każdej okruszyny jedzenia i każdej kropli paliwa – orzekła rewidentka. – Mój kontrakt każe mi wykorzystać w pełni każdą okazję do zwiększenia zysków firmy. Nie widzę powodu, żeby porzucać wartości świata korporacyjnego nawet w tak niepokojących czasach. Hilemore wrócił do portu pod eskortą. Dwóch strażników poprowadziło go rzadko używanymi zaułkami, żeby uniknąć spotkań z desperacko wyczekującymi wiadomości mieszkańcami miasteczka. Nie cieszyła go perspektywa nieuchronnej rozmowy z Clayem, nie bardzo wiedział, jak chłopak zareaguje na nagły powrót do statusu Pracownika Najemnego. Na ile Hilemore się orientował, młodzik mógł po prostu spojrzeć na to jak na kolejną rzecz, która nie ma znaczenia. Może myśli, że ten statek dotrze do lodowej pokrywy za sprawą samej mocy przeznaczenia, zżymał się w myślach Hilemore. Dotarło do niego, że rzekomy dar kryjący się w krwi Białego to w gruncie rzeczy najokrutniejsze przekleństwo. Pozbawienie człowieka poczucia, że odkrywa coś nowego, odebranie mu zaciekawienia i możliwości niecierpliwego wyczekiwania wydawało mu się potwornym losem. Po powrocie na Okazję zastał załogę przy ciężkiej pracy. Z tuzin ludzi zwieszał się z lin i poprawiał malowanie na kadłubie, podczas gdy inni szorowali pokład albo polerowali okucia. – Cieszę się, widząc, że znalazł pan im zajęcie, poruczniku – powiedział do Steelfine’a, wchodząc na trap. – Ale malowanie 69

pójdzie na marne. Mechanik Bozware musi dokonać pewnych modyfikacji przy kadłubie. – To rozkaz kapitana – odpowiedział Steelfine z głosem zabarwionym słabo stłumionym tonem jawnej niechęci. – Kapitana...? – zaczął Hilemore i urwał, kiedy coś do niego dotarło. – Obudził się godzinę temu – mruknął Steelfine, zanim stanął na baczność. – Poruczniku Hilemore, kapitan Trumane rozkazał, żeby natychmiast zwolnić pana z wszelkich obowiązków. Mam odeskortować pana do kajuty. – Zawahał się i wyciągnął umięśnioną rękę. – Muszę także odebrać panu kordelas i broń osobistą.

70

Rozdział 4 Lizanne

– Imponujący widok, prawda? Lizanne omiotła spojrzeniem rozległą scenerię portu Feros. Dzisiaj niebo było bezchmurne i ogromna masa statków migotała w słońcu, zwłaszcza okręty wojenne z wypolerowanymi działami i wyszorowanymi pokładami. Większość Pełnomorskiej Floty Protektoratu stała teraz tutaj na kotwicy – pancerniki, krążowniki, fregaty i kanonierki wezwane początkowo z różnych portów do walki z Corvuską Marynarką. Teraz, rzecz jasna, przyszło im stawić czoło znacznie potężniejszemu wrogowi. – Widzę naprawdę dużo okrętów – odpowiedziała Lizanne Taddeusowi Bloskinowi – ale to nie wystarczy. Zwalisty dyrektor Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych usadowił się na jednej z ławek ustawionych przy starym pomniku i rozpoczął niekończący się rytuał ponownego zapalania fajki. Zaprosił Lizanne, żeby wybrała się z nim w to miejsce – na Górę Sygnalisty, najwyżej położone miejsce na południowym wybrzeżu tej wyspy. Nad nimi wznosił się na wysokość osiemdziesięciu stóp pomnik ku czci poległych na wojnie, przykład ostentacyjnej kamieniarki typowej dla schyłku Cesarstwa Mandinorskiego, zdobionej licznymi płaskorzeźbami i zbytecznymi filigranami. Na szczycie wielkiej kolumny stał posąg lorda admirała Fallmoora w przesadnie dramatycznej pozie. Wyzwoliciel Wysp Tyrellskich stał prosto, surowy w swojej determinacji, wysoko uniesionym kordelasem wskazując na morze. Wrażenie żołnierskiego heroizmu psuł nieco fakt, że w którymś momencie w ciągu stu dwudziestu lat, jakie upłynęły 71

od wzniesienia pomnika, admirał stracił palec. Fakt, że nikt nie zawracał sobie głowy naprawą, podsumowywał szacunek, jaki korporacyjny świat żywił dla symboli cesarstwa, które zastąpił. – Naprawdę? – zapytał Bloskin, pykając z fajki. – Ponad sto okrętów i czterdzieści tysięcy żołnierzy, sama elita Protektoratu uzbrojona w twoją piekielną, nowoczesną broń. Naprawdę myślisz, że Splugawiony motłoch i smoki są w stanie oprzeć się takiej sile? – Tak. A ponieważ flota stoi w porcie, Zarząd najwyraźniej myśli tak samo. – Tak naprawdę to zdania członków Zarządu w tej kwestii są podzielone. Bloskin odrzucił zużytą zapałkę i rozparł się na ławce. Mówił, jakby prowadził przyjazną rozmowę, a nie jak członek Zarządu, który popełnia właśnie haniebny czyn, zdradzając treść prywatnych obrad. – Admirał Heapmire z całą mocą forsuje opcję natychmiastowej inwazji i popiera go większość Zarządu Morskiego, mimo losu, jaki spotkał ich trzy pozostałe fregaty. Madame Dolspeake to bardziej ostrożna osoba, pragnie zawrzeć sojusze z innymi korporacjami i wypracować wspólną strategię, zanim rozpocznie jakiekolwiek działania wojenne. – A co pan myśli, dyrektorze? – A ja myślę – odpowiedział z bladym uśmiechem Bloskin – że to wielka szkoda, że podczas ewakuacji zaginęło urządzenie stworzone przez Szalonego Rzemieślnika. Kto wie, czego jeszcze zdołalibyśmy się z niego dowiedzieć? Lizanne powstrzymała westchnienie. Bloskin najwyraźniej doskonale wiedział, gdzie obecnie znajduje się urządzenie, bo inaczej nie poruszyłby tego tematu. Ponadto fakt, że nie próbuje w żaden sposób go odzyskać, wskazywał, że zadowalało go pozostawienie przyrządu pod troskliwą opieką jej ojca. Niestety ludzie ich profesji uwielbiali gierki. – To z pewnością niepowetowana strata – odpowiedziała, postanawiając nie psuć Bloskinowi zabawy. 72

– Zwłaszcza po tym, jakie postępy poczynił pan Tollermine w rozwikłaniu jego tajemnic. Z drugiej strony nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Zawsze powtarzam, że trzeba sobie nalać drugą szklankę. Lizanne nie odpowiedziała. Teraz, kiedy byli sami, jej wcześniejsze uczucie bezbronności powoli zamieniało się w kipiący gniew. Najwyraźniej wyszła z wprawy w ukrywaniu takich rzeczy, bo Bloskin nachmurzył się, odczytując wyraz jej twarzy. – Wiem, że masz do mnie wiele pytań – powiedział. – Nie wahaj się, proszę. W końcu nie jesteśmy już pracodawcą i pracownicą, ale dwojgiem znajomych z pracy, którzy podziwiają widoki. – Madame Bondersil – powiedziała. – Wiedział pan? Wykrzywił nieco twarz, kiedy poruszyła ten nieprzyjemny temat, i zaciągnął się mocno fajką, zanim odpowiedział: – Zastanawiasz się, jak jej niefortunne decyzje mogły ujść mojej uwagi. – Owszem. – Wobec tego z przykrością muszę cię poinformować, że twoja ocena moich zdolności była zbyt łaskawa. – Odchrząknął, kiedy nie przestała się w niego wpatrywać. – Pojawiły się... pewne nieprawidłowości – przyznał po krótkim, lecz kłopotliwym milczeniu. – Naprawdę drobiazgi. Drobne nieścisłości w meldowanych wydatkach, kilka niewyjaśnionych nieobecności. Przyznaję, że doszedłem do wniosku, że coś kombinuje, uznałem, że bierze udział w jakiejś intrydze mającej na celu poprawienie jej statusu i ostatecznie wprowadzenie jej do Zarządu. Nic zaskakującego w przypadku pracownika na wysokim stanowisku. Jednakże w obliczu narastających problemów z utrzymaniem stałego napływu produktu wysokiej jakości było to... niepokojące. – A mimo to przystał pan na jej prośbę przysłania mnie. – Wydawało się prawdopodobne, że cokolwiek knuła, jej działania weszły w ostatnią fazę, zwłaszcza jeśli wymagały 73

twoich szczególnych talentów. Podejrzewałem, że spróbuje wykorzystać sekrety zawarte w corvuskim przyrządzie, zachowując je dla siebie, póki będzie umacniać swoją pozycję. Posiadanie prawdziwego żywego Białego w zasięgu ręki oznaczałoby szybki awans do Zarządu. Oczywiście nie miałem pojęcia o skali jej oszustwa ani jego prawdziwej naturze. – A ja miałam je odkryć. – Żeby znaleźć królową, trzeba zniszczyć ul. Ty zawsze byłaś czymś w rodzaju katalizatora, moja droga. Gdziekolwiek cię wyślę, nieodmiennie dochodzi do godnych uwagi wydarzeń. Chociaż ani razu jeszcze nie wydarzyło się nic aż tak godnego uwagi jak utrata Arradsii. – Tak czy inaczej, doszłoby do tego. Bloskin wzruszył niezobowiązująco ramionami i znowu wyjął zza pazuchy pakiet dokumentów. Położył je na ławce. – Nie zainteresowałaś się jeszcze swoim nowym kontraktem. Lizanne zerknęła na pakiet, ale po niego nie sięgnęła. – Ale dlaczego myśli pan, że zależy mi na jakimkolwiek kontrakcie? – Ciekawość – odparł, pochylając się ku niej i zniżając głos do przesadnie konspiracyjnego szeptu. – Tu kryje się coś więcej niż tylko kontrakt. Nie chcesz tego zobaczyć? – Nie, jeśli to zagrozi mojemu bezpieczeństwu. Oparł się znowu i spojrzał na morze. – Wydaje się dzisiaj takie spokojne... Morze uciszone przez letnie słońce. Sprawia jednak, że biorę pod uwagę możliwość, iż pewnego dnia możemy się obudzić i zobaczyć coś bardzo niemile widzianego na horyzoncie. Myślę, że oboje dobrze wiemy, że niedługo może nie być na tym świecie bezpiecznego miejsca. Nie odrywał wzroku od morza, kiedy Lizanne podeszła, wzięła dokumenty do ręki i rozwiązała wstążkę. Kilka pierwszych stron to był standardowy kontrakt wzbogacony o bardzo specjalistyczne dodatkowe klauzule, specyficzne dla osób zatrudnianych przez Wydział Inicjatyw Nadzwyczajnych. Zauważyła też, że podwojono jej pensję i zwiększono wysokość 74

wypłat dla beneficjentów uprawnionych do odszkodowania w przypadku jej śmierci. Ale oprócz kontraktu znajdowało się tam coś jeszcze innego: szkic, a ściśle rzecz biorąc, projekt narysowany precyzyjnymi, schludnymi liniami na kawałku taniego pergaminu. Przedstawiał pękate ustrojstwo podobne do wydłużonego balonu z kilkoma urządzeniami, które przypominały corvuski system napędowy, jaki pierwszy raz ujrzała pod wodą w porcie Morsvale. Tyle że to nie był statek, o czym świadczyły eutheryjskie litery wypisane wzdłuż krawędzi rysunku. Czcionka była ozdobna, a zdanie sformułowane w archaiczny sposób, ale Lizanne bez większego kłopotu je przetłumaczyła: „Szybki i łatwy w sterowaniu transport powietrzny leży w zasięgu naszych rąk”. Było tam więcej informacji, dotyczących głównie rozmiarów i przewidywanych prędkości, ponadto pobieżna kalkulacja zatytułowana „Przewidywany opór atmosferyczny przy ruchu skierowanym do przodu”. Dostrzegła pewne cechy charakteru pisma przywodzące na myśl skrawki, które widziała w zbiorze dokumentów burgrabiego Artonina. – Tak – odezwał się cicho Bloskin. – To naprawdę charakter pisma Szalonego Rzemieślnika. Lizanne podniosła pergamin do światła. Był gruby i chropowaty, ale brakowało mu plamek i sztywności naprawdę starego dokumentu. – Jest zbyt nowy, żeby to był autentyk. Może to kopia jednego z jego projektów? – Być może. Został jednak przebadany przez najlepszych grafologów i uczonych, dyskretnie, rzecz jasna, i wszyscy zgodzili się, że albo jest to dzieło samego Rzemieślnika, albo kogoś, kto potrafił idealnie naśladować jego charakter pisma. Co więcej... – Bloskin popukał zażółconym palcem w obliczenia – ...ta konkretna formuła nie była znana nauce przed odkryciem tego dokumentu. Została gruntownie przebadana przez eksperymentatorów z Wydziału Badawczego i działa. 75

Lizanne raz jeszcze przyjrzała się projektowi. – Nie może mieć więcej niż pięć lat. – Nasi eksperci ocenili dokument na trzy. – A on umarł wieki temu. – Owszem, a jednak tu mamy dowód tego, że jego geniusz nadal żyje i jest równie prawdziwy jak ty czy ja. – Uśmiech powrócił na usta Bloskina, a Lizanne mogłaby przysiąc, że usłyszała głośny trzask pułapki, która zamknęła się na jej ręce. – Chciałabyś wiedzieć, skąd go mamy? *** – To niemożliwe. – W przekazie transowym trąby powietrzne Claya nabrzmiały, przybierając kształt jego twarzy, a cząsteczki pyłu odwzorowały jej pogardliwy wyraz. – Czyżby? – zapytała Lizanne, przywołując tornado, które zawierało jego wspomnienie spotkania z Białym. – Widział pan wiele cudów pod tą górą, o ile dobrze pamiętam. Wiemy, że Rzemieślnik kiedyś się tam udał. Wiemy, że te kryształy mają moc zmieniania nas. A jeśli zmieniły także i jego? Dreszcz przebiegł po powierzchni Nelphii, wzbijając księżycowy pył i tworząc kopie kopuł, które Clay widział w podziemnym mieście, i światła, które z nich biło – białego, czerwonego, niebieskiego i zielonego, ale nie czarnego. – Zielony – powiedziała. – Widział pan, co niebieski kryształ zrobił z ludźmi z Kopalni „Jasny Brzeg”. Przekształcił ich w Splugawionych samą mocą swojego światła. A jeśli Rzemieślnik znalazł zielony kryształ? Zielona krew to panaceum i środek wzmacniający. Jeśli te kryształy mają taką samą moc jak produkt, który je reprezentuje... – Co znaczy... – Clay zamyślił się, nieco mniej sceptyczny, ale tylko odrobinę – że Rzemieślnik dotarł do miasta i zdołał je opuścić. To może wyjaśniać, dlaczego zwariował. Mówi pani, że pani szef dostał to od Corvusyjczyków? – Wręczył mu ten dokument osobiście jego dawny adwersarz 76

z Korpusu Krwi. Najwyraźniej spotykają się od czasu do czasu, żeby powspominać. Nie znamy żadnych faktów na temat pochodzenia dokumentu, ale Corvusyjczycy nalegali, żeby mi go pokazać. – To przynęta. Chcą, żeby wzięła pani udział w tej ich misji dyplomatycznej. – Najwyraźniej. Pytanie tylko: dlaczego? – Ukradła pani solarograf Rzemieślnika, zabiła kupę ich agentów i powstrzymała ich wojsko w Carvenporcie. Wątpię, żeby powitali panią kwiatami i czekoladkami. Uładziła nieco myśli, jej tornada stały się spokojniejsze i straciły czerwone zabarwienie frustracji, która wypływała z kontaktu z ignorancją – czymś, czym pogardzała. – Rozumiem, że dotarliście do Lossermark? – Półtora dnia temu. Sytuacja nieco się zawikłała, ponieważ prawdziwy kapitan tej łajby wyszedł ze śpiączki. Muszę przyznać, że to naprawdę męczący jegomość. – Gdyby okazał się przeszkodą na drodze do naszego celu, to trzeba będzie się nim zająć. Nie ma już czasu na skrupuły. – Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Mój stryj ma pomysł, co zrobić. Wygląda na to, że przyszłość będzie potrzebowała pomocnej dłoni. Nastąpiła pauza, zanim Clay przekazał następną myśl; kilka rodzących się trąb powietrznych wystrzeliło, a potem rozpadło się, nim znalazł właściwe słowa. – Biały nadchodzi. Pani to wie. Kiedy do tego dojdzie, w Feros wielu ludzi będzie potrzebowało pani pomocy. Naszych ludzi. Nie musiał dzielić się wspomnieniami, żeby wiedziała, o kogo się martwi. Joya i Fredabel. – Bardziej im pomogę, jeśli odszukam Rzemieślnika – odparła wreszcie, przywołując obraz projektu, który pokazał jej Bloskin. – Jeśli nadal jakimś cudem żyje, to posiada wiedzę, która daleko przewyższa naszą. Muszę zaryzykować. Kopuły, które wzniósł Clay, rozpadły się natychmiast w pył, kiedy kolejny dreszcz przebiegł przez powierzchnię księżyca. 77

– Naprawdę zrobi to pani? Zda się pani na ich łaskę? – Nigdy nie byłam zdana na niczyją łaskę, panie Torcreek. I nie zamierzam tego zmieniać. *** Popołudniowa zmiana kończyła się, kiedy Lizanne wróciła do warsztatu; od zwykłej przemysłowej kakofonii kości już nie dygotały. Tekela i Arberus nadzorowali składanie ostatnich egzemplarzy grzmotnika w wersji II, jeszcze bardziej przerażającej bestii od swojego poprzednika. Miał wydłużone lufy dla zwiększenia zasięgu i strzelał szybciej dzięki efektywniejszej przekładni, którą zaprojektował jej ojciec. Ich siła robocza – dwudziestu rzemieślników z Carvenportu – trudziła się przy linii produkcyjnej, czyli ciągu stołów wijącym się przez niedawno wzniesioną dobudówkę do szopy, która była miejscem narodzin wielu cudownych, choć rzadko dochodowych wynalazków rodziny Lethridge’ów. Jermayah wdał się w kolejną gorącą debatę z wysokim mężczyzną w długim, potwornie poplamionym białym fartuchu. Wysoki mężczyzna stał z rękami skrzyżowanymi na piersi i patrzył lekceważąco na Jermayaha, który objaśniał szczegółowo właściwe ułożenie przewodów paliwowych pękatego, zawiłego przyrządu leżącego na stole między nimi. Sądząc po świeżych śladach przypalenia na blacie, Lizanne domyśliła się, że kolejna próba zakończyła się porażką. Wysoki mężczyzna zerknął na nią, kiedy podeszła do sąsiedniego stołu, ale zignorowała jego pytające spojrzenie i wyjęła ze stojącego obok kosza zwój papieru kreślarskiego. Wzięła gruby ołówek, obciążyła narożniki arkusza przypadkowymi drobiazgami i zaczęła rysować. Zgodnie z jej przewidywaniami wystarczyło kilka chwil, żeby obaj mężczyźni zapomnieli o kłótni i podeszli, by obejrzeć jej pracę. – Balon – powiedział ten wysoki, siląc się z całą determinacją na neutralny ton, kiedy diagram zaczął nabierać kształtu na papierze. Lizanne odtwarzała rysunek z pamięci z wyćwiczoną 78

łatwością. – Powłoka tak ukształtowana, żeby łatwiej było nim kierować w powietrzu. Nie nazwałbym tego oryginalnym pomysłem. Lizanne nie przestawała rysować, odtwarzając kiełbaskowaty kształt i żebra wzdłuż całej długości balonu, nim zabrała się do wypisywania znacznie schludniejszego od eutheryjskiego oryginału mandinorskiego tłumaczenia zapisków. – Ciekawe – powiedział Jermayah, pochylając się, żeby przeczytać słowa. – „Wykonaj konstrukcję ze stopu cyny i cynku”. Oczywiście, połączenie lekkości i wytrzymałości. Zadziwiające. – Popukał krótkim palcem w obliczenia. – Potwierdzono je? Lizanne nie odpowiedziała i dokończyła diagram, dodając napęd do głównej konstrukcji. – To prezent na pożegnanie, ojcze – powiedziała. Podniosła wzrok, żeby spojrzeć na wysokiego mężczyznę. – Wyjeżdżam na jakiś czas. Profesor Graysen Lethridge zesztywniał i spojrzał na nieforemne zbiorowisko żelaza i miedzi spoczywające na sąsiednim stole. – Nie mam czasu na wymysły. Silnik Cieplny LethridgeTollermine wersja I jest bliski ukończenia. A kiedy to nastąpi, świat po raz drugi zmieni się na przestrzeni jednego pokolenia... Nie mogąc ścierpieć jeszcze jednej przemowy, Lizanne odrzuciła ołówek i odeszła. – Zbuduj to albo nie – powiedziała, idąc w kierunku Tekeli i Arberusa. – Ja muszę się pożegnać. – Czekaj! Zatrzymała się i odwróciła, żeby spojrzeć na jego podenerwowane oblicze. Odkąd sięgała pamięcią, miała dar zamieniania tego niekiedy genialnego człowieka w ledwie komunikatywne uosobienie ojcowskiego gniewu i rozczarowania. Dzisiaj jednak próbował przynajmniej zapanować nad sobą. Przez chwilę zaciskał zęby i niepotrzebnie poprawiał fartuch, zanim powiedział: 79

– Czy twój ojciec może poznać cel twojej podróży? Czy też po raz kolejny zanurzysz się w grzęzawisku tajnych intryg Żelaznego Syndykatu? – Całkiem oficjalnych intryg tym razem. – Spojrzała wyczekująco na Jermayaha, rzucając mu kilka uporczywych, znaczących spojrzeń, zanim ten wreszcie pojął aluzję i wycofał się, żeby pomajstrować przy silniku cieplnym. – Objęłam szacowny urząd dyplomatki – powiedziała, wracając do stołu. – Wysyłają mnie do Corvus, żebym rzekomo pomogła prowadzić negocjacje w celu zawiązania sojuszu. A tak naprawdę... – wskazała rysunek – ...mam odnaleźć tego, kto to zaprojektował. Profesor przyjrzał się projektowi z nowym zainteresowaniem, a potem zmrużył oczy, kiedy coś rozpoznał. – Ta sama dłoń wykonała to przedziwne pudełko, które tu przywiozłaś, gdybym miał to oceniać. – W rzeczy samej, ojcze. – Cesarstwo Corvuskie jest rozległe. Jak możesz mieć nadzieję na odnalezienie autora? – Mamy pewne pojęcie... w jakim kierunku powinno podążyć śledztwo – odpowiedziała, nie chcąc ujawniać niczego, co mogłoby sprowokować protesty Bloskina. – To zadziała? – zapytała, wskazując rysunek. – Być może, jeśli znajdziemy odpowiednio lekki napęd... – Urwał i zerknął na nadal leżący bez życia silnik cieplny. – Widzę, że talent mojej córki do improwizacji wcale jej nie opuścił. Uśmiechnęła się. – Wierzę w ciebie, ojcze. Ponadto... – Wyciągnęła zapieczętowany kontrakt z kieszeni i położyła go na stole. – Zdołałam wynegocjować w twoim imieniu nową umowę. Spochmurniał. Nawet nie sięgnął po kontrakt. – Nie chcę... – ...mieć nic do czynienia z tą bandą złodziei. Wiem. Westchnęła i złamała pieczęć, rozkładając dokument podpisany przez wszystkich członków Zarządu przebywających 80

obecnie w Feros. – „Żelazny Syndykat Handlowy (w dalszej części dokumentu nazywany Syndykatem)...” – zaczęła czytać na głos pierwszy akapit – „...niniejszym potwierdza bez uszczerbku dla wszelkich poprzednich decyzji prawnych i uzgodnionych kontraktów, że profesor Graysen Lethridge jest jedynym twórcą silnika termoplazmowego wersja I (zwanego w dalszej części dokumentu silnikiem). Ponadto Syndykat zgadza się wypłacić rekompensatę w wysokości dziesięciu milionów obligów syndykatowych w miejsce należnych opłat licencyjnych. Syndykat zgadza się także wypłacić dwadzieścia milionów obligów syndykatowych za prawo do wyłącznego użytkowania, konstruowania, sprzedawania lub wykorzystywania w dowolny inny sposób w celach komercyjnych wszelkich innych oryginalnych projektów zawartych w projekcie silnika przez okres nieprzekraczający piętnastu lat od daty zawarcia niniejszego porozumienia. Pod koniec tego okresu obie strony podejmą rozsądne negocjacje mające na celu odnowienie tego kontraktu”. Pochyliła się nad stołem i położyła dokument przed ojcem. – To nie wszystko, ale reszta zapisków dotyczy głównie wygaśnięcia praw i kwestii tajności. Wymagany jest twój podpis, ale powinieneś najpierw poprosić prawnika, żeby to przejrzał. Profesor milczał przez dłuższą chwilę, wpatrując się w słowa na papierze srogo, niemal z urazą. – Dokument nie wspomina o twoim dziadku – wymruczał w końcu. – Ponieważ na to nalegałam – odpowiedziała. – W końcu to on był prawdziwym złodziejem. Silnik termoplazmowy był twój, nie jego. – Podeszła do ojca, wyjmując pióro z jego poplamionej atramentem kieszeni fartucha i podsuwając mu je pod nos. – Po prostu podpisz to, ojcze. Potrzebowałam na to prawie pięciu minut zaciętych targów. – Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. – Wyjeżdżam rano. Zrozumiem, jeśli mnie nie odprowadzisz.

81

*** OŻP Zyskowna Wyprawa – pancernik klasy Burza z ośmioma dwunastocalowymi działami i ogromnymi jak żagle kołami łopatkowymi w osłonach wielkości zamków – był największą jednostką, na jakiej Lizanne kiedykolwiek płynęła. Mała armia marynarzy uwijała się na pokładzie, kiedy weszła na statek, gdzie pierwszy oficer powitał ją, kazał zanieść jej kufer do kajuty, a potem poprosił, żeby udała się razem z nim do mesy oficerskiej. – Reszta delegacji znajduje się już na pokładzie, panno Lethridge. Wypłyniemy w ciągu godziny. – Chwileczkę, proszę. Lizanne odwróciła się i spojrzała wzdłuż długiego trapu na ludzi zebranych na nabrzeżu. Jermayah machał im na pożegnanie, ciotka Pendilla niezręcznie obejmowała za ramiona bliską płaczu Tekelę, a ojciec stał z boku, chociaż raz ubrany nie w okropny biały fartuch, ale rozsądnie elegancki, nawet jeśli niemodny garnitur, który pewnie od kilku dziesięcioleci nie wynurzał się z szafy. Nigdzie nie było widać majora Arberusa. Z nich wszystkich on zareagował z najmniejszym współczuciem. Lizanne patrzyła, jak ojciec skinął jej sztywno głową na pożegnanie, a potem odwrócił się żwawo. Nie rozpraszaj się, upomniała się w duchu, przywołując lekcję z treningu, chociaż podobnie jak wiele innych aspektów edukacji i te słowa pobrzmiewały teraz w jej uszach pusto i głucho. „Agent musi przywyknąć do samotności. Przyjaciele, rodzina, kochankowie wychodzą poza zakres jego obowiązków, mogą co najwyżej służyć za przykrywkę”. – Proszę prowadzić, komandorze poruczniku. – Ach, panna Lethridge, doskonale. – Siwy mężczyzna w cywilnym ubraniu wyszedł jej na powitanie, kiedy weszła do rozległej mesy oficerskiej. Wyraz jego szczupłej twarzy był znacznie bardziej przyjazny niż precyzyjnie nijaka mina, z jaką patrzył na nią dzień wcześniej. – Dyrektor Bloskin poinformował 82

nas, że zmieniła pani zdanie. – Witam, dyrektorze Thriftmor. Skłoniła się przed członkiem Zarządu odpowiedzialnym za Sprawy Pozakorporacyjne. Znała go tylko ze słyszenia. Sławny negocjator, który czuwał nad pomyślnym rozwiązaniem Kryzysu Dalcyjskiego, chociaż niemal całkowite zniszczenie floty autonomistów przez siły Protektoratu bardzo ułatwiło mu to zadanie. – O ile się nie mylę, zna pani panią ambasador. – Thriftmor odwrócił się do eleganckiej młodej kobiety we wspaniałej sukni z czarnego i białego jedwabiu, o włosach twarzowo ułożonych w złote pukle. – Elektorka Dorice Vol Arramyl. – Lizanne powitała ją po eutheryjsku, posługując się pełnym tytułem, jak wymagała etykieta dworu cesarskiego. – Pani Krew – odpowiedziała elektorka po mandinorsku z lekkim obcym akcentem i skinęła jej głową w płytkim ukłonie. Lizanne złapała się na tym, że nie potrafi odczytać wyrazu jej twarzy, wahającego się pomiędzy stłumioną urazą a niechętną wdzięcznością. Nawet jeśli trudno jej było się do tego przyznać, elektorka musiała wiedzieć, że zginęłaby w Carvenporcie, gdyby nie ewakuacja. – Ostatnio po prostu Lethridge – odpowiedziała Lizanne. – A pani, proszę, proszę... Widzę, że została pani, ni mniej, ni więcej, tylko ambasadorką. Jakże zmienne są ludzkie losy. – Cesarska Krew dopiero wczoraj poinformował mnie o moim nowym tytule – wyjaśniła elektorka. – Cesarz uznał takie rozwiązanie za stosowne. – Elektorka wykładała mi historię cesarstwa – powiedział dyrektor Thriftmor. – Fascynujący temat. Wiedziała pani, że dynastia Arakelin zajmuje tron od ponad czterech stuleci? – Od czterystu siedemdziesięciu sześciu lat – potwierdziła Lizanne. – Jeśli mam być dokładna. – Nadzwyczajny wyczyn, nie uważa pani? Żeby jedna rodzina tak długo utrzymała władzę. 83

Rodzina pokrzyżowanych wsobnie krwiopijców i tyranów, którzy ledwie przetrwali ostatnią rewolucję – Lizanne z trudem powstrzymała te słowa. Dyplomacja wymagała powściągliwości. – Owszem, to imponujące. – Chodźmy. – Thriftmor odwrócił się i wskazał gromadkę stojących nieopodal pracowników Żelaznego Syndykatu. – Przedstawię pani resztę delegacji. Była ich w sumie dziesiątka, grupka doradców ekonomicznych i kierowników dobrze znających corvuską sytuację oraz dwóch wysokich rangą oficerów Protektoratu – admirał i generał. Udzielali się towarzysko jeszcze przez godzinę, może więcej, popijając wino podane przez nieskazitelnie odzianych stewardów, rozmawiając z ożywieniem, dzieląc się korporacyjnymi ploteczkami i zabawnymi anegdotami. Dla Lizanne ich ogólna jowialność była cokolwiek niepokojąca, jakby nikt z nich tak naprawdę nie rozumiał wagi tej misji. Z drugiej strony z całej delegacji tylko ona i elektorka były w Carvenporcie. – Naprawdę nazwali panią „Panią Krwią”? – zapytał jeden z nich, młody ekonomista z Wydziału Strategii i Analiz, który już kilka razy wołał, żeby ponownie napełnić mu kieliszek z winem. – To brzmi – ciągnął, z przesadną uwagą wędrując wzrokiem po jej postaci – tak niestosownie. – W jeden dzień zabiła ponad setkę corvuskich żołnierzy – wtrąciła elektorka Dorice, mówiąc nieco bełkotliwie po eutheryjsku. Dopiła zawartość kieliszka i gestem upomniała się o następny. – Oraz pół tuzina agentów Korpusu Krwi. Jej tytuł rzeczywiście wydaje się niewłaściwy. – Uniosła toast w szyderczym toaście. – O wiele lepiej pasowałby „Pani Rzeź”. – Natomiast ochoczego obserwatora rzezi można, rzecz jasna, jedynie podziwiać – odpowiedziała Lizanne. – Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek zmuszał panią do wzięcia udziału w pani małej wyprawie. Proszę wybaczyć, jeśli wojenna rzeczywistość nie spełniła pani oczekiwań. Elektorka się zaczerwieniła. Straciła panowanie nad sobą, 84

kiedy teatralnym gestem podsunęła Lizanne rękę, pokazując kilka bladych blizn na dłoni wyleczonych Zieloną. – Widzi to pani? Pamiątka po mozole w pani brudnej fabryce. Zmuszono mnie do pracy jak jakiegoś flejtucha z przytułku. Nigdy nie wiedziałam, czy nowy dzień nie okaże się moim ostatnim. – W imieniu tych, którzy nie narodzili się, by wieść życie w bezużytecznej gnuśności, witam panią w świecie dorosłych. – Dorosłych? Wyobraża pani sobie, że ten horror w jakiś sposób mnie wzbogacił? – Elektorka szarpnęła kołnierzyk sukni, odsłaniając kolejną bliznę, szeroką i nie tak dobrze zagojoną. – To po tym, jak Niebieski chuchnął ogniem na nasz statek podczas ewakuacji. Osłoniłam dziecko w ramionach, ale mała i tak umarła. – Drogie panie! – wtrącił się dyrektor Thriftmor, odprawiając ruchem głowy nagle ogromnie zakłopotanego ekonomistę. Uśmiechnął się, rozkładając dobrotliwie ręce. – Znajdujemy się o krok od najważniejszego w historii pokoju. Po co psuć tę okazję niepotrzebnymi uszczypliwościami? Lizanne zdała sobie sprawę, że reszta towarzystwa ucichła, słysząc, jak narasta sprzeczka między kobietami. Za długo już działam poza cieniami, zbeształa się w myślach. Muszę się bardziej postarać. – W rzeczy samej, dyrektorze – powiedziała, odstawiając kieliszek z winem na tacę stewarda. Ukłoniła się przed elektorką. – Proszę o wybaczenie. Pani czyny były bardzo odważne i uchodźcy z Carvenportu nadal o nich pamiętają. – Skinęła głową do Thriftmora. – Przejdę się po pokładzie przed snem. *** Zyskowna Wyprawa, jak się okazało, miała aż trzy górne pokłady. Największy znajdował się na tym samym poziomie co krawędź kadłuba i obejmował obszar odpowiadający trzem 85

boiskom. Następne dwa otaczały centrum dowodzenia na statku i kajuty oficerskie; wielka żelazna wyspa jeżyła się działkami małego kalibru i świeżo zainstalowaną baterią grzmotników oraz stukaczy, z których wiele niewątpliwie nosiło znak Spółki Przemysłowej Lethridge i Tollermine. Kajuty Lizanne znajdowały się na środkowym pokładzie, do którego doradzono jej ograniczyć wieczorne spacery. Przez pewien czas opierała się o reling na sterburcie i patrzyła na morze przepływające za ogromną bryłą osłony koła łopatkowego. Wyprawę wyposażono niedawno w dwa najnowsze modele silników termoplazmowych. Płynęła na północny zachód z prędkością niemal trzydziestu węzłów. Lizanne wiedziała, że ten wydatek w postaci coraz trudniej dostępnego produktu jest konieczny. Im szybciej dotrą do Corvus, tym szybciej zawiążą sojusz – chociaż miała poważne wątpliwości, czy Corvusyjczycy szczerze pragną porozumienia. Cesarz przelał tak wiele krwi i poniósł tak wielkie wydatki, że było mało prawdopodobne, by ochoczo porzucił hołubioną ambicję zapanowania nad źródłem światowego bogactwa. Przeszła naprzód, łapiąc się na tym, że powraca myślami do ostatniej rozmowy z Tekelą. – Jeśli tam popłyniesz, umrzesz – powiedziała dziewczyna ze łzami w oczach. – Korpus nigdy nie zapomina i nigdy nie wybacza. Każdy Corvusyjczyk uczy się tego już jako dziecko. Oczywiście miała rację. Przez cały trening Lizanne wbijano do głowy, jak mściwy jest Korpus. W ciągu ostatniego stulecia paru od dawna będących na emeryturze agentów Inicjatyw Nadzwyczajnych zostało zamordowanych lub porwanych. To nie wróżyło najlepiej temu, jakie czeka ją przyjęcie. Kiedy zbliżyła się do przedniej części pokładu, rozproszył ją widok załogi stukacza, próbującej wyjąć magazynek, który zaciął się w mechanizmie ładującym. Chciała im coś doradzić i już ruszyła w ich kierunku, kiedy dwie silne ręce wynurzyły się z luku za jej plecami i ją złapały. Jedna zamknęła się na jej ustach, a druga objęła ją za szyję, ściągając z pokładu. Lizanne nawet nie próbowała się opierać. Pozostała bezwładna, czekając, 86

aż napastnik ujawni swoje intencje. – Dobrze więc – rozległ się głos w jej uchu. – Co taki smakowity kąsek jak ty robi nocą na pokładzie? Lizanne ugryzła dłoń zaciśniętą na swoich ustach. Napastnik zabrał rękę, cicho przeklinając. – Masz fatalny akcent – powiedziała Arberusowi. – Dostatecznie dobry, żeby zwieść innych marynarzy – mruknął, oglądając ślad po ugryzieniu na dłoni. Lizanne obrzuciła go spojrzeniem i uznała, że jego mundur wygląda odrobinę za schludnie jak na marynarza świeżo wcielonego przymusem do służby. – Jak się dostałeś tu na górę? – zapytała. – Bloskin powiedział, że zostaniesz odesłany na najniższy pokład. – I tak było. Przez cały dzień wybierałem wiadrem wodę z zęzy. Dotarcie na górę nie było zbyt trudne. Z wojskowymi zawsze jest tak samo: wystarczy, że idziesz pewnym krokiem, a nikt cię nie zaczepi. – Poruszył ręką i skrzywił się. – Ależ ty mocno gryziesz. – Przestań się dąsać, nawet nie przecięłam skóry. – Westchnęła i podeszła bliżej. Pogłaskała go po szczęce i odezwała się cicho: – To niemądre. Nikt nie może nas razem zobaczyć, jeśli masz nam się na coś przydać w Corvus. – Chciałem cię zobaczyć – odpowiedział i wzruszył ramionami, obejmując ją w talii. – Gdzie twoja kajuta? – O, nie. – Położyła mu dłoń na piersi i delikatnie, chociaż niechętnie, odepchnęła się od niego. – Nasze relacje pozostaną ściśle zawodowe na czas trwania misji. Muszę... przyzwyczaić się do nowej roli. – Szukanie Rzemieślnika może potrwać długie tygodnie – odpowiedział. – O ile ten łajdus rzeczywiście żyje. – Myślałam raczej o paru miesiącach. – Odsunęła się i władczym gestem wskazała żelazną schodnię na niższy pokład. – A teraz zmykaj i żebym więcej nie widziała, jak się narzucasz lepszym od siebie. Parsknął śmiechem i zaczął schodzić na dół. Zatrzymał się, 87

zanim jego głowa zniknęła Lizanne z oczu. Teraz już miał całkiem poważną minę. – Wiesz, że nadal uważam to przedsięwzięcie za całkowicie szalone. – Żyjemy w szalonym świecie. – Wyciągnęła stopę i popukała go czubkiem buta w głowę. – A teraz zejdź mi z oczu, ty niechlujny szczurze z zęzy.

88

Rozdział 5 Hilemore

– Zmowa z niesławną piratką Zenidą Okanas. Nieautoryzowane ułaskawienie rzeczonej piratki. Rażąco niewłaściwe użycie własności i personelu Protektoratu. Niewywiązanie się z zaleceń stałych obowiązujących w czasie wojny. Zgoda, aby zyski Syndykatu zostały umniejszone przez nieformalny kontrakt z niezależnymi cywilami, którzy opowiadają bajki. W miarę jak mówił, w głosie kapitana Trumane’a rozbrzmiewało coraz silniejsze drżenie, a jego zaczerwienione oczy płonęły gniewem w bladej masce o zapadniętych policzkach, którą stała się jego twarz. Zamilkł, wpatrując się zza biurka w Hilemore’a. Był znacznie pomniejszoną wersją człowieka, który powitał podporucznika raptem kilka miesięcy wcześniej. Chociaż postury kapitan nigdy nie miał imponującej, to jednak zawsze był człowiekiem energicznym, nawet jeśli często małostkowym. Teraz kołnierzyk wisiał luźno wokół jego chudej jak trzcinka szyi, a ręce trzęsły mu się tak bardzo, że musiał je trzymać złożone na biurku. Za to jego skłonność do małostkowości w żadnej mierze nie zmalała. – Poruczniku Hilemore, śmiało – powiedział, odsłaniając żółte zęby w czymś, co być może miało być uśmiechem, ale wyglądało bardziej jak grymas – proszę mnie poprawić, jeśli coś pominąłem. – Był pan niezdolny do służby, panie kapitanie – odpowiedział Hilemore, stojąc na baczność i starając się mówić jak najłagodniej. – Flota została zniszczona w Cieśninie. Musiałem podjąć trudną decyzję. 89

– Istnieje różnica między trudnymi decyzjami a zwyczajną zdradą interesów Syndykatu... – Atak kaszlu przerwał tyradę Trumane’a. Jego drobna postać cała się trzęsła. – Nic panu nie jest, panie kapitanie? – zapytał Hilemore, podchodząc. – Mogę posłać po doktora Weygranda... – Proszę nie podchodzić! Trumane wyjął chusteczkę z kieszeni i otarł różową ślinę z ust. – Zapewniam pana, poruczniku – wychrypiał po kilku ciężkich oddechach – że gdybyśmy stali w porcie Syndykatu, złożyłbym oficjalne oskarżenie, zobowiązujące pana do wytłumaczenia się ze swoich czynów przed sądem wojskowym. A tak mogę tylko zdegradować pana do stopnia trzeciego oficera w oczekiwaniu na śledztwo Zarządu Morskiego. Moim pierwszym rozkazem dla pana jest usunięcie z mojego okrętu tych obszarpanych Najemników. I... – Wyciągnął w stronę Hilemore’a drżący palec. – Może pan zapomnieć o tym szaleńczym pomyśle rejsu na południe. Po załadowaniu zapasów Okazja popłynie do Feros. Hilemore zacisnął zęby, żeby uwięzić niemądre słowa burzące mu się w piersi i uspokoić łomoczące serce. – A kapitan Okanas? – zdołał zapytać po chwili, cedząc słowa i panując nad każdym z nich z osobna. – Czy mogę wiedzieć, jaki jest jej status? – Ponieważ wygląda na nasz jedyny sposób odpalenia silnika na krew, to nie mam wyboru i muszę uhonorować umowę, którą pan z nią zawarł. – Nie będzie chciała płynąć do Feros. – Zrobi, co jej się każe, albo może zaryzykować i zostać tu ze swoim bachorem. Popłyniemy na napędzie pomocniczym, jeśli zajdzie taka potrzeba. A teraz proszę wyjść. *** – On zwyczajnie nie wierzy – powiedział Hilemore. Zenida Okanas obejrzała się na Okazję, na którą grupa 90

marynarzy pod nadzorem Steelfine’a wnosiła zapasy. Kapitan dał jasno do zrozumienia, że po załadunku Okazja wypłynie z wieczornym przypływem. – Trzeba go więc zmusić do uwierzenia – orzekła Zenida. – Nie pozwolę, żeby moja córka znalazła się choćby w pobliżu Feros. – Nie widział tego, co my – zwrócił jej uwagę Hilemore. – Obudził się w zmienionym świecie i jeszcze o tym nie wie. – Kiedy Niebieskie rozniosą statek na strzępy, szybko się zorientuje. – Nie chodzi tylko o Niebieskie. – Hilemore rzucił spojrzenie Clayowi, który stał w pobliżu razem ze stryjem. Reszta Długich Karabinów czekała kawałek dalej na nabrzeżu, z ciężkimi tobołkami wypchanymi własnym sprzętem i zapasami, które Hilemore całkiem nielegalnie wydał im z okrętowego magazynu. – Opowieść pana Torcreeka okazała się dla niego zbyt cudaczna. – Pozwoli więc pan, żeby nas tu zostawił? – zapytał Braddon. – To kapitan na moim okręcie – odpowiedział Hilemore, a w jego głosie zabrzmiała ostra nuta. – Wyznaczony przez Zarząd Morski i uznany za zdatnego do służby przez lekarza okrętowego. Moje obowiązki są jasne. – Pieprzyć pańskie obowiązki – powiedział Clay. – Jest pewne miejsce, w którym musimy się znaleźć. Znajduje się ono daleko stąd. – Odwrócił się i wskazał statek, gdzie nietypowo hałaśliwy Steelfine ponaglał ludzi do większego wysiłku. – Moim zdaniem sporej części załogi nie cieszy przebudzenie kapitana. W szczególności Wyspiarza. – Pan Steelfine także zna swoje obowiązki – warknął Hilemore. – I będę wdzięczny, jeśli nie będzie pan więcej czynił równie niehonorowych aluzji. – Pański kapitan nie wierzy – wtrącił Braddon, nieco bardziej pojednawczym tonem niż jego bratanek. – Ale pan tak, panie Hilemore. Naprawdę chce pan zaryzykować, że nie dotrzemy do celu z powodu zazdrosnej arogancji chorego człowieka? Ja to widzę, nawet jeśli pan nie. Nie chodzi o złamane przepisy ani umowy z piratami. Wie, że jeśli jedyny okręt Protektoratu, jaki 91

przetrwał Bitwę w Cieśninie, dotrze do Feros, nie on zbierze laury. Chyba że uda mu się w jakiś sposób pana zdyskredytować. Hilemore milczał. Odwrócił się, żeby przejść się nabrzeżem. Wiedział, że bunt nigdy nie zostanie mu wybaczony. Bez względu na powody. Powieszą mnie i tych, którzy do mnie dołączą, pomyślał. Zamknął oczy, kiedy napłynęły wspomnienia z ostatnich tygodni: zniszczenie OFC Cesarskiego, ogromna migracja Niebieskich na północ, ciała zaścielające ruiny Hadlocku. Jeśli mamy ocalić świat... Westchnął ciężko. – Załoga mnie nie poprze – odrzekł wreszcie, praktycznie mrucząc pod nosem. – Większość chce po prostu wracać do bezpiecznego, znajomego portu, nawet jeśli to bezpieczeństwo jest iluzoryczne. Prawdę mówiąc, w rejs na południe i tak zamierzałem zabrać tylko ochotników. Myślałem, że może z połowa się wtedy zgłosi, teraz myślę, że nie będzie ich nawet tylu. Zajęcie okrętu to jedno, żegluga ze zbyt nieliczną załogą, to całkiem co innego. Ponadto pojawia się pytanie dotyczące zaplanowanych przez Bozware’a modyfikacji. Bez nich Okazja nie wytrzyma nawet tygodnia na południowych wodach. Braddon podszedł do niego i opierając karabin w zgięciu ręki spojrzał na port. Zmarszczył czoło w zadumie. – Wydaje mi się, że w porcie stoi jeszcze jeden okręt. I to taki, który nie będzie wymagał licznej załogi. Żaden ze mnie marynarz, ale ten kadłub wygląda mi na całkiem gruby. Hilemore spojrzał w tym samym kierunku co Najemnik i wyprostował się, kiedy jego wzrok zapłonął na widok sylwetki OFC Pierwszorzędnego. Kapitan Najemników miał rację co do kadłuba – był dość mocny, żeby wytrzymać żeglugę z dużą szybkością po wzburzonych wodach północnych mórz. A to znaczy, że musi być napędzany krwią, pomyślał Hilemore. – Kazałem Kaznodziei i Lori obserwować go, odkąd tu przypłynęliśmy – mówił dalej Braddon. – Uważają, że na pokładzie jest nie więcej niż dziesięciu marynarzy. Wygląda na to, że mają za sobą ciężką przeprawę na północy. Domyślam się, 92

że zdoła pan zebrać więcej niż dziesięciu ludzi, co, panie Hilemore? Hilemore wyprostował się jeszcze bardziej, składając ręce za plecami, jakby wojskowa postawa mogła umniejszyć ogrom przedsięwzięcia, jakiego miał się podjąć. – Mury portu – powiedział. – To proszę zostawić mnie – odrzekł Clay. – Zapomina pan, że mamy jeszcze jednego sprzymierzeńca, na którego możemy liczyć. *** – Chcecie przepłynąć Gardziele, hę? – wychrypiał żeglarz głosem, który zdradzał dziesięciolecia dręczenia gardła grogiem i tytoniem. Nazywał się Scrimshine i był żylastym mężczyzną mieszanego pochodzenia: wydatne kości policzkowe zdradzały dalcyjską krew, ale jego niebieskie oczy i akcent wskazywały na człowieka z północnego Mandinoru. Według majora Ozpike’a był to niedawno zatrzymany przemytnik, który miał właśnie zacząć dłuższą odsiadkę w więzieniu w Lossermark. Hilemore jednakże zainteresował się nim, ponieważ służył uprzednio na smokowcach pływających po południowych morzach. Próby zwerbowania pilota wśród licznych żeglarzy w porcie okazały się bezowocne. Wystarczyło, żeby wspomniał o południowych morzach, a natychmiast kończyły się wszelkie rozmowy. Została im tylko jedna możliwość. Ozpike zażądał pokaźnej łapówki za rozmowę z więźniami i obietnicy jeszcze większej sumy po wypisaniu ułaskawienia, jeśli znajdą sobie odpowiedniego kandydata. – Owszem – odpowiedział Hilemore – i dalej, na Szelf. Żeglarz wytrzeszczył nieco oczy, ale jego głos zdradzał jedynie ostrożną dbałość o własny interes: – A co takiego jest na Szelfie, że trzeba po to wysłać okręt wojenny Protektoratu? 93

– Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy – odpowiedział Clay. – Chcesz się wydostać z tego gówna czy nie? – Clay udał, że nie widzi, jak Hilemore piorunuje go wzrokiem, i tylko patrzył szmuglerowi w oczy. – Znam ten typ z dawnych czasów, kapitanie – powiedział, przyjrzawszy się przemytnikowi spod zmrużonych powiek. – Poderżnie nam gardło, gdy tylko wypłyniemy z portu. Lepiej odesłać go do ciupy. – Wtedy na pewno popłyniecie na własną śmierć – zapewnił go Scrimshine. Siedział przykuty do stołu, który przyśrubowano do podłogi jego celi. Żelazne ogniwa zadzwoniły o drewno, kiedy żeglarz się poruszył, patrząc tylko na Hilemore’a. – Ten młody to nie ma zielonego pojęcia o morzu, co, szyprze? Ale pan to co innego. Pan ma sól w żyłach, jak ja. Widział pan kiedyś, jaką cenę musi zapłacić brawurowy kapitan za przejście przez Gardziele? Nie jest to ładny widok. Jeśli skały albo góry lodowe nie rozprują kadłuba, to lód na olinowaniu może stać się na tyle gruby, żeby wywrócić statek do góry dnem. No i są jeszcze Niebieskie. – Wszystkie Niebieskie popłynęły na północ – odpowiedział Clay. – A może o tym nie słyszałeś? – Słyszałem – odrzekł żeglarz, nie odrywając wzroku od Hilemore’a. – Smokowce czmychały do tej dziury już od tygodni i każdy ma inną historię do opowiedzenia. Na południu nadal jest mnóstwo Niebieskich, szyprze, możesz na to postawić roczne zarobki. I z całą pewnością znajdzie się wśród nich Jack Tokoniec. – Na Mozół, kto to jest Jack Tokoniec? – zapytał Hilemore’a Clay. – Legendarny Niebieski, smok monstrualnych rozmiarów. W tawernach huczy od ostrzeżeń przed tym ogromnym potworem i jego wilczym apetytem na statki i marynarzy. Chociaż, co ciekawe, nikt go nigdy nie widział. – A jak myślicie, skąd to imię? Nazywają go tak, bo jak go zobaczysz, to już jest twój koniec. Był potwornie niebezpieczny, zanim jeszcze smoki zaczęły nas atakować, a teraz podobno jego 94

głodu nic nie jest w stanie zaspokoić. – To pewnie oznacza, że wolisz zostać tutaj – powiedział Clay, odwracając się na krześle w stronę drzwi. – Poproszę, żeby wezwali następnego... – Niczego takiego nie powiedziałem! – warknął Scrimshine. – Przypłynę przez Mozół i z powrotem, byle wywlec stąd swój zewłok. Chcę mieć tylko pewność, że dobry kapitan rozumie ryzyko. – Odsłonił w wymuszonym uśmiechu dalece zdekompletowany garnitur zębów. – Nie znajdzie pan lepszego pilota po Gardzielach, szyprze. Pływałem tamtędy kilkanaście lat, jak nie więcej, i wszystko mam tutaj. – Popukał się w skroń. – Mogę zapomnieć panieńskie nazwisko mojej starej mamusi, ale mam tu każdy kurs, jakim kiedykolwiek płynąłem. – A Szelf? – zapytał Hilemore. – Tam też bywałem, chociaż nie tak często. Ale dam radę przepłynąć bezpiecznie w tę i z powrotem. – A dalej na południe? Przez lód? Łańcuchy zadzwoniły, kiedy przemytnik odchylił się w krześle, i w jego oczach pojawiła się większa ostrożność. – Raz. Miałem kapitana, któremu trochę odwaliło. Był przekonany, że jakiś dawny pirat zakopał skarb na południe od Szelfu. Nigdy go nie znaleźliśmy, a durny stary łajdak zamarzł w drodze powrotnej razem z czwórką innych. Na skinienie Hilemore’a Clay wyjął z kieszeni płaszcza szkicownik pełen niefachowych, ale czytelnych rysunków tego, co zapamiętał z wizji ujrzanej pod wpływem krwi Białego. Przekartkował strony, aż natrafił na wielką iglicę wznoszącą się na lodzie. Umieścił rysunek przed przemytnikiem, który zerknął na niego z nieskrywaną konsternacją. – Pewnie nigdy tego nie widziałeś w swoich podróżach – powiedział Clay. Żeglarz jęknął przygnębiony i pokręcił głową, garbiąc się na krześle. – Skądże. Znaczy, że się nie przydam, co? – Owszem. – Clay zabrał książkę i odwrócił się do Hilemore’a. 95

– Major ma jeszcze z tuzin więźniów, którzy mogą się nadać... – Ale widziałem górę – wtrącił Scrimshine. – Jaką górę? – zapytał go Hilemore. – Szczyt w tle tych bazgrołów. To Góra Reygnara. Nazwana na cześć jakiegoś starego boga czy kogoś takiego przez pierwszych Mandinorczyków, którzy dotarli na Szelf. Chociaż widziałem ją tylko z daleka. – Ale możesz nas tam doprowadzić? – zapytał Hilemore. – Pewnie. Chociaż, prawdę mówiąc, nie potrzeba do tego przewodnika. Jedyne większe wzniesienie w promieniu wielu mil. Zacumujcie w Stacji Kraghurst i idźcie na południowy zachód jakieś sześćdziesiąt mil, a z pewnością ją zobaczycie. To akurat łatwizna, szyprze. – Posłał im kolejny szczerbaty uśmiech, tym razem naprawdę wesoły. – Trudno będzie w ogóle dostać się w okolice Kraghurst. Ale od tego macie mnie. – Odwrócił się z uśmiechem do Claya. – Racja? *** – Nasz dług już dawno został uregulowany – powiedział Hilemore do Steelfine’a. Patrzył, jak Wyspiarz krzyżuje grube ręce i pochyla głowę w zadumie. – Nie powinien czuć się pan zobowiązany do towarzyszenia mi. Znajdowali się w zbrojowni, grube ściany chroniły ich przed ciekawskimi uszami. Steelfine zajmował prawie całą przestrzeń, zmuszając Bozware’a do wciśnięcia się w szczelinę między stojakami z bronią. Mechanik zgodził się bez wahania, ba, sprawiał wrażenie nieco niezadowolonego, że Hilemore tak długo zwlekał z tą rozmową. – Bylibyśmy na dnie Cieśniny, gdyby nie pan, kapitanie – odpowiedział ze wzruszeniem ramion. – Jeśli o mnie chodzi, pan wyznacza kurs, a ja dopilnuję, żebyśmy tam dotarli. Jednakże Steelfine – to zupełnie inna sprawa. Losy wojenne sprawiły, że awansował wyżej, niż marynarz z jego pozycją mógłby normalnie oczekiwać, o ile nie odsłużyłby całego życia. 96

Hilemore prosił go teraz, by porzucił bardzo wiele. Właściwie to w głębi serca Hilemore miał nadzieję, że Wyspiarz z miejsca pomaszeruje do kapitana i zgłosi przestępstwo. Z nawiązką spłacił dług za uratowanie mu życia w czasie pierwszego, niemal śmiertelnego dla niego w skutkach spotkania z Zenidą, ale najwyraźniej pewne długi zostają na zawsze. – Dwunastu marynarzy – powiedział Steelfine po długim namyśle. – Może piętnastu, jeśli dadzą się przekonać towarzyszom. Pan Talmant i młodsi oficerowie także, rzecz jasna. Hilemore zdusił westchnienie tyleż ulgi, co żalu. Chciał zapytać Steelfine’a, czy jest pewien swojej decyzji, ale wiedział, że dla Wyspiarza to byłoby jak plama na honorze. – Talmant i pozostali chłopcy nie wezmą w tym udziału – odrzekł Hilemore. – Nie zniszczę ich przyszłości, o ile jakąś jeszcze mają. – Odwrócił się do mechanika. – Porozmawia pan z doktorem Weygrandem? Bozware pokręcił głową. – On się nie zgodzi. Nie, dopóki ma pacjentów, którzy go potrzebują. – Dobrze więc. Będziemy potrzebowali chwili, żeby wszystko należycie zorganizować. Proszę powiedzieć kapitanowi, że mamy problem z silnikami, coś drobnego, ale naprawy potrwają do jutra. – Lepiej byłoby dopuścić się sabotażu. Wtedy nie próbowałby nas ścigać. – Nie. Nie chcę porzucać tu unieruchomionego statku. Hilemore oparł rękę na ścianie i poczuł wibrację napędu pomocniczego: palacze Bozware’a przygotowywali się do nadciągającego nieuchronnie rejsu. Wiedział, że ze wszystkich okrętów, na jakich pływał, najbardziej będzie tęsknił za Okazją. – I tak będzie miał ciężko pod dowództwem Trumane’a – dodał. Wyjął zegarek z kieszeni munduru, pozostali dwaj poszli za jego przykładem i wszyscy trzej zsynchronizowali zegarki. 97

– Operacja zacznie się o czwartej nad ranem, panowie. A teraz do swoich zadań, proszę. *** Hilemore resztę dnia poświęcił swoim obowiązkom z typową dla siebie sprawnością, ignorując nerwowe mrugnięcia i uśmiechy posyłane przez wybranych przez Steelfine’a współspiskowców. Zostawił dyskretne zebranie broni i zapasów Wyspiarzowi, świadom tego, że Trumane nieustannie bacznie go obserwuje. Ograniczył swój akt otwartego buntu do wyjęcia z sejfu dwóch trzecich zapasów produktu. Na szczęście nieufność kapitana nie doprowadziła do pozbawienia go kluczy. Rozważał przez chwilę, czy nie zabrać całej Czerwonej, ale uznał, że istnieje szansa, że Trumane znajdzie jakiegoś Błogosławionego w innym porcie. „Gdy już raz obierzesz kurs, nigdy się nie wahaj”. To kolejna lekcja dziadka, jaka przypomniała mu się, gdy przyglądał się zawartości sejfu i zastanawiał się, co staruszek powiedziałby na to wszystko. Buntownik, a teraz na dodatek złodziej. Stryczek byłby dla mnie za dobry, pomyślał. Zastał pierwszego mechanika czekającego przy relingu na bakburcie z Zenidą i jej córką. Akina sprawiała wrażenie niezwykle radosnej, jej zwykły grymas niezadowolenia ustąpił przed błyszczącym w oczach entuzjazmem. Praktycznie podskakiwała z emocji, kiedy pierwszą szalupę spuszczono na wodę. Steelfine zadbał o to, żeby nocna wachta składała się wyłącznie z zaufanych ludzi, w sumie szesnastu osób, głównie strzelców i palaczy. Wsparł ich także doktor Weygrand, który, mimo że nie zgodził się do nich dołączyć, dodał środek nasenny do nocnej dawki leków dla kapitana. – Doktor mówi, że będzie martwy dla świata przez co najmniej osiem godzin – zameldował Bozware. – Nawet jeśli ktoś inny podniesie alarm, to wątpię, czy znajdzie się na okręcie ktoś, kto miałby serce do nas strzelać. Hilemore skinął głową i zerknął za burtę, żeby się upewnić, że 98

pierwsza szalupa jest już na wodzie. – Pani kapitan – powiedział do Zenidy, wręczając jej małą impregnowaną sakiewkę ze sporym zapasem skradzionego produktu. – Wolałbym, żeby obeszło się bez ofiar śmiertelnych, jeśli to możliwe. Skinęła głową. Przyklękła i uściskała córkę, mówiąc cicho po varestiacku: – Zostań tu ze złomiarzem. Hilemore przeskoczył przez reling i zaczął schodzić. Dotarł do szalupy bez większej trudności i złapał za wiosła. Zenida dołączyła do niego chwilę później i siadła przy sterze. Hilemore zaczął wiosłować w stronę Pierwszorzędnego. Za nimi rozległ się brzęk łańcuchów w żurawikach, kiedy ludzie Steelfine’a zaczęli spuszczać na wodę kolejne trzy szalupy. Hilemore skupił się na wiosłowaniu, pracując rytmicznie, gładko, żeby nie narobić podejrzanego plusku. Pisk dulki stłumiono za pomocą sporej ilości smaru i płótna. Zenida trzymała się głównie cieni rzucanych przez inne statki w porcie, przez kilka minut sterując wzdłuż kadłubów, jakby płynęła pod nadmorskim klifem. Wreszcie skinęła głową do Hilemore’a, żeby zatrzymał się przy frachtowcu konglomeratu Alebond, jakieś pięćdziesiąt jardów od cumowiska Pierwszorzędnego. – Moglibyśmy podpłynąć bliżej – szepnął Hilemore, oceniwszy, że dzieląca ich odległość jest za duża jak na jego gust. – To zbyt ryzykowne. Zenida wstała i zaczęła się rozbierać. Hilemore spodziewał się, że zatrzyma się przy bieliźnie, i złapał się na tym, że odruchowo odwraca wzrok, kiedy zdjęła z siebie każdy skrawek materiału. – Tylko by mnie spowalniały – wyjaśniła, sięgając po sakiewkę z produktem. – Poza tym zauważyłam, że mężczyźni często czują opór, kiedy mają strzelić do nagiej kobiety. – Ja bym nie poczuł – mruknął – gdyby to mój statek był zagrożony. – Ale pan jest jedyny w swoim rodzaju, panie Hilemore. Było za ciemno, żeby dostrzegł jej twarz, ale słyszał uśmiech 99

w jej głosie. Wyjęła trzy fiolki z impregnowanego woreczka – pewnie Czerwoną, Zieloną i Czarną – i napiła się z nich szybko po kolei. Zaciągnęła mocno troczki sakiewki, zawiesiła ją sobie na szyi i ześlizgnęła się do wody. – Jeśli zginę... – zaczęła. W mroku widać było tylko ciemny zarys jej głowy. – Dopilnuję, żeby była bezpieczna – obiecał Hilemore. Chwila wahania i Zenidy już nie było; jej zniknięcie zdradził tylko ledwie słyszalny plusk wody o kadłub szalupy. Hilemore skupił się całkowicie na Pierwszorzędnym i czekał. Mgła, która najwyraźniej witała każdy poranek w tym porcie, zaczęła się gromadzić, kiedy noc bledła, przechodząc w dzień. Rzadki woal unosił się nad nieruchomymi wodami. Minęły może ze dwie minuty, zanim Hilemore dostrzegł bladą postać Zenidy u końca łańcucha przedniej kotwicy fregaty. Wspięła się na pokład w kilka sekund, poruszając się z siłą i szybkością Błogosławionej po solidnej dawce Zielonej. Dotarłszy do pokładu, zniknęła Hilemore’owi z oczu, chociaż mignęła mu raz przy górnych furtach działowych, kiedy biegła w stronę mostka. Była jak biała plama, niemal za szybka, żeby nadążyć za nią wzrokiem. Hilemore odliczył dziesięć sekund, zanim rozległy się pierwsze krzyki na alarm, a potem dwa szybkie wystrzały z pistoletu. Złapał za wiosła i zaczął wiosłować najszybciej, jak umiał, zerkając za siebie i upewniając się, że podąża za nim grupa Steelfine’a. Dwie minuty mozołu później dziób szalupy uderzył o kadłub Pierwszorzędnego. Hilemore wciągnął wiosła i sięgnął po zwój liny pod stopami. Z wyćwiczoną precyzją rzucił doczepionym do liny hakiem z zadziorami, który zaczepił o reling i już za pierwszym razem mocno się zablokował. Pewnych umiejętności jego ciało nie było w stanie zapomnieć. Podobnie jak większość okrętów wojennych, Pierwszorzędny zanurzał się mocniej niż statki handlowe, więc wspinaczka była krótka, ale wydawała się torturą z powodu kolejnej salwy oddanej na pokładzie. Postękując z frustracji, pokonał ostatnie kilka jardów i wspiął 100

się na pokład. Pierwsze, co go powitało, to widok ciała nieprzytomnego corvuskiego marynarza: leżał na boku obok jednego z dział na sterburcie, a jego słabe jęki wskazywały, że na razie Zenidzie udało się nikogo nie zabić. Hilemore wyciągnął rewolwer i pobiegł w stronę drabiny prowadzącej na wyższy pokład. W drodze na mostek minął jeszcze jednego Corvusyjczyka, krępego mężczyznę w średnim wieku, który zgięty wpół walczył z odruchem wymiotnym, a z nosa płynął mu równy strumień krwi. Uniósł głowę, żeby spojrzeć nieprzytomnie na Hilemore’a, ale zaraz wrócił do walki z torsjami, gdy tylko stało się jasne, że nie zostanie zastrzelony. Na mostku Hilemore znalazł jeszcze jednego Corvusyjczyka, praktycznie chłopca, pewnie w stopniu odpowiadającym chorążemu. Młodzik spiorunował go wzrokiem wściekłym, lecz bezradnym. Oba nadgarstki miał przywiązane do steru kawałkiem liny. Hilemore słabo mówił po corvusku, ale wychwycił więcej niż kilka inwektyw w potoku, który popłynął z ust chłopca. Zasalutował mu szybko i ruszył dalej, w kierunku rufy, gdzie rozległy się nowe hałasy. Porucznik Sigoral stał na niechlujnie naprawionej nadbudówce z kordelasem w jednej ręce i rewolwerem w drugiej, kiedy coś bladego i bardzo szybkiego poruszyło się wokół niego, zataczając szerokie koło. Powiódł rewolwerem za bladą smugą i pociągnął za cyngiel. Zaklął szpetnie, kiedy kurek szczęknął, ale magazynek okazał się pusty, po czym wykonał kilka imponująco dobrze wymierzonych w czasie i doskonale wyćwiczonych cięć kordelasem. Niestety, żadne nie zdołało dosięgnąć jego prześladowczyni, przez co chłopak klął coraz głośniej. Tym razem Hilemore wychwycił z jego tyrady słowo „suka”. Popukał lufą rewolweru o reling, wołając „Kapitanie!”. Kiedy Sigoral nie reagował i nadal wymachiwał kordelasem, chociaż coraz mniej finezyjnie, Hilemore wymierzył z rewolweru jakiś cal, może dwa od stopy Corvusyjczyka i raz wystrzelił. To wystarczyło, żeby zwrócić uwagę Sigorala. – Kapitanie – powtórzył Hilemore, celując teraz w czoło 101

mężczyzny. – Proszę spojrzeć na sterburtę, z łaski swojej. Sigoral spiorunował go wzrokiem. Oczy płonęły mu pod spoconym czołem, ale zrobił, co mu kazano. Zaklął znowu, widząc grupę Steelfine’a, która przez ten czas zbliżyła się na dziesięć jardów od okrętu. Wyspiarz stał wyprostowany na dziobie szalupy z hakiem abordażowym w ręku. – Wciągnął pan flagę! – syknął przez zaciśnięte zęby Sigoral, znowu piorunując wzrokiem Hilemore’a. – Owszem. Wciągnąłem. Ale jestem buntownikiem, który nie dba o honor. Zerknął na Zenidę, która się zatrzymała. Drżała na całym ciele, produkt kończył się w jej żyłach. Hilemore poczuł dumę, kiedy zdołał nie zatrzymać wzroku na jej mokrych, falujących piersiach, zanim ponownie spojrzał na Sigorala. – Poddaje się pan? *** – Co za sterta śmiecia. Bozware wykrzywił usta na widok monstrualnej kolekcji blachy kotłowej i rur tworzących zamontowany na Pierwszorzędnym silnik na krew. Nawet Hilemore swoim niefachowym okiem dostrzegał różnicę między nim a funkcjonalnym cudem, który napędzał Okazję. Maszynownia corvuskiego okrętu była ciasna w porównaniu z tą na Okazji, zasilany węglem silnik pomocniczy zajmował jeszcze więcej miejsca niż silnik na krew. Ponadto była znacząco brudniejsza i bardziej zabałaganiona od królestwa Bozware’a. Na kilku elementach instalacji pojawiała się już rdza. – Ruszy? – zapytał Hilemore. – Nie widzę żadnych uszkodzeń – powiedział Bozware, obrzuciwszy silnik krytycznym spojrzeniem. – Chociaż jest bzdurnie przekombinowany. Poza tym wygląda, jakby stał wygaszony od dobrych kilku tygodni. Potrzebuje też porządnego czyszczenia. 102

– Straciliście swojego Błogosławionego, co? – zapytał Hilemore pobladłego i sztywno wyprostowanego Sigorala. Porucznik oddał kordelas i broń palną, ale nie zgodził się dać słowa honoru, więc Hilemore musiał wyznaczyć dwóch strzelców, żeby go pilnowali. – My także – ciągnął Hilemore, kiedy Sigoral odmówił odpowiedzi. – W Cieśninie. Byliście tam może, przypadkiem? Sigoral spojrzał mu w oczy, a na jego usta wypłynął pozbawiony wesołości uśmiech. – Tak. Cóż to był za wielki, chwalebny dzień. – Nadzwyczajne zwycięstwo – przyznał Hilemore. – Nawet jeśli krótkotrwałe, jak dano mi do zrozumienia. Ponadto, jak pan widział, znaleźliśmy nowego Błogosławionego. Ma pan produkt na statku? Sigoral odpowiedział jedynie znużonym, złym spojrzeniem. – Proszę dać nam parę minut, panie kapitanie – powiedział jeden ze strzelców, podchodząc do Corvusyjczyka. – A już za chwilę zacznie śpiewać. – Nie. Zabierzcie go na górę i umieśćcie razem z innymi. Powiedzcie Steelfine’owi, żeby przygotował szalupę, w której odeśle się ich na brzeg, kiedy będziemy gotowi wypłynąć. Zobaczył przelotny błysk zdumienia na twarzy Sigorala. Najwidoczniej spodziewał się egzekucji albo długiej odsiadki w areszcie na okręcie. – I proszę oddać mu kordelas, kiedy wysadzicie ich na ląd – dodał Hilemore, gdy wyprowadzano porucznika z maszynowni. Podszedł do miejsca, gdzie Zenida siedziała ubrana w zdobyczny corvuski kombinezon i sączyła wzmacniającą mieszankę rumu i ciepłego mleka. – Dobrze się pani czuje? Skinęła ze zmęczeniem głową i spojrzała na Akinę, która razem z pierwszym mechanikiem oglądała corvuski silnik. W przeciwieństwie do inżyniera dziewczynka patrzyła na maszynę z fascynacją na drobnej buzi zamiast z zawodowym niesmakiem. – Moja córka zawsze uwielbiała mechanizmy – przyznała 103

Zenida. – Nigdy nie mogłam jej wyciągnąć z maszynowni Królowej Wiatru. – Świetnie – powiedział Hilemore. – Mam przeczucie, że w nadchodzącym rejsie przyda nam się każda pomoc, a pierwszy mechanik nie wzgardzi uczniem. – Wyrazy uznania od pana Steelfine’a, panie kapitanie! – zawołał z luku strzelec. – Właśnie podpłynęła łódź Pracowników Najemnych. – Zaraz przyjdę. – Hilemore wręczył Zenidzie skórzaną torbę z resztą skradzionego produktu. – Podniesiemy kotwicę, kiedy tylko pierwszy mechanik uruchomi silniki. Jest pani...? – Czuję się doskonale, dziękuję, że pan pyta, kapitanie. – Zenida wzięła torbę i wstała. – Corvusyjczyk... – zaczęła. Hilemore już ruszył w stronę wyjścia, ale się zatrzymał. – Obrzucił mnie kilkoma nad wyraz niefortunnymi epitetami. Darowałam mu życie ze względu na pana. Wiedział, że to nie jest trywialna rzecz. Varestiacy, a w szczególności varestiackie kobiety, słyną z niezwykle gwałtownej reakcji na obelgi. – Ogromnie doceniam twoją powściągliwość, morska siostro – odpowiedział jej w łamanym varestiackim. Uśmiechnęła się i odwróciła do silnika. – Nie ma sprawy. *** Mgła podniosła się pod wpływem słabych, ale jednak coraz mocniejszych promieni porannego słońca; gęsty, kryjący koc przykrył port, zasłaniając szczyt muru portowego. – Pański bratanek nieco się ociąga, kapitanie Torcreek – zauważył Hilemore. Stali z Najemnikiem na dziobie Pierwszorzędnego, wpatrując się w mur i nadstawiając uszu, żeby usłyszeć, jak silniki podnoszące wrota ożywają. Długie Karabiny weszły na pokład kwadrans wcześniej, odebrawszy uprzednio Scrimshine’a 104

z więzienia w Lossermark. Przemytnik przyglądał się przygotowaniom z nerwową podejrzliwością, aż Hilemore kazał młodej strzelczyni mieć go na oku. – Jeśli spróbuje wyskoczyć za burtę, strzel mu w nogę – polecił Loriabeth. – Potrzebujemy go żywego. – Clay nie zawali – powiedział Braddon bez śladu wątpliwości w głosie, chociaż Hilemore zauważył, że wypatruje muru równie żywo, jak on sam. Spojrzał na zegarek i zorientował się, że są już pięć minut spóźnieni w stosunku do planu. Jeszcze trochę i przypływ zacznie nam przeszkadzać, pomyślał. – Wyprowadzę więźniów – zaproponował i ruszył pośpiesznie na rufę. Zastał Sigorala i dziewięciu członków jego załogi pod strażą w zniszczonej nadbudówce. Natychmiast zwrócił uwagę na jednego ze strażników, młodego człowieka w niedopasowanym mundurze szeregowego marynarza, ze wszystkich sił próbującego ukryć twarz w cieniu czapki. – Panie Talmant! – warknął Hilemore. Młodzieniec zamarł, a potem wyprężył się na baczność. – Tak, panie kapitanie! Hilemore przełknął tyradę i podszedł do niego. – Co pan tu robi? Odpowiedź Talmanta była natychmiastowa i ewidentnie przećwiczona: – Podążam za swoim kapitanem, panie kapitanie. Na biurku kapitana Trumane’a zostawiłem list z rezygnacją, w którym dokładnie wyjaśniam swoje czyny. Hilemore nie przepadał szczególnie za karami cielesnymi, poza sytuacjami, kiedy było to absolutnie niezbędne, ale teraz ogarnęła go niemal nieodparta chęć wybicia całej naiwności z tego chłopaka na oczach więźniów i załogi. – Zostawił pan list? – Owszem, panie kapitanie. Honor tego wymagał. W tej samej chwili przenikliwy dźwięk gwizdka parowego 105

przeciął szarość. Okazja ginęła za mgłą, ale Hilemore poznał ten dźwięk jak głos starego przyjaciela. – Doktor Weygrand powiedział, że kapitan będzie spał jeszcze przez wiele godzin – odezwał się cieniutkim głosikiem Talmant. – Kapitan Trumane zawsze uwielbiał zaskakiwać – mruknął Hilemore, zanim odwrócił się, żeby spojrzeć Talmantowi w oczy. – Proszę iść na mostek i stanąć u steru. Niech pan da znać panu Bozware’owi, żeby uruchomił ten silnik, który zdoła. – Tak jest, panie kapitanie. – Talmant zasalutował i odbiegł. – Poruczniku Sigoral. – Hilemore podszedł do żołnierza. – Proszę zebrać swoich ludzi. Czas, żebyście opuścili okręt. Na te słowa jeden z corvuskich marynarzy warknął coś tonem zdecydowanej odmowy, który nie wymagał właściwie tłumaczenia. Pozostali szybko go poparli, zbierając się w zbitą, nastawioną obronnie gromadkę. – To nasz okręt – oznajmił Sigoral. – Dzięki mieszkańcom miasteczka moi ludzie doskonale orientują się w ostatnich wydarzeniach. Nie chcą tu zostać, a ja nie mogę spierać się z ich argumentami. – Znajdą miejsce na innych statkach. – Nie na okręcie wojennym. A wątpię, żeby pański kapitan znalazł dla nas miejsce. Hilemore spojrzał w kierunku cumowiska Okazji, kiedy we mgle rozległ się stłumiony warkot silnika pomocniczego. – Rejs, który zamierzamy podjąć – zaczął, odwracając się do Sigorala – będzie bardziej niebezpieczny niż wszystko, czemu przyjdzie wam stawić czoło na smokowcu na północnych wodach. – To nasz okręt – powtórzył Sigoral. – Cesarska Flota to nie Protektorat, kapitanie. Ci ludzie są związani ze swoim statkiem świętą przysięgą. Czy chętnie porzuciłby pan swój dom? Znowu rozległ się gwizd Okazji, trzy długie sygnały, którym akompaniował szum ruszających kół łopatkowych. – Musi mi dać pan słowo – powiedział do Sigorala Hilemore. – I będzie pan odpowiedzialny za tych ludzi. Nie będę tolerował nawet najmniejszej sugestii kłopotów. 106

Corvusyjczyk zerknął na swoją załogę, zaciskając zęby i walcząc z głęboko zakorzenionymi instynktami. Wreszcie wychrypiał z trudem: – Ma pan moje słowo. Hilemore spojrzał na pojedynczy komin Pierwszorzędnego. Komin nie dymił. – Ma pan inżynierów w tej grupie? – Shopak! Zerun! – warknął Sigoral i dwóch Corvusyjczyków wystąpiło naprzód. Obaj byli ubrani w brudne kombinezony typowe dla ludzi, którzy pracują przy silnikach. – Proszę zabrać ich do maszynowni – rozkazał Hilemore. – Mają pomóc pierwszemu mechanikowi uruchomić napęd. Będzie pan tłumaczył. Pozostali niech podniosą kotwicę. Sigoral skinął głową, ale nie ruszył się od razu, tylko wyciągnął rękę do strzelca, który trzymał jego kordelas. Hilemore skinął głową na znak zgody i mężczyzna oddał broń. Sigoral przypiął ją do pasa, odwrócił się i warknął, wydając serię rozkazów, po których wszyscy oprócz dwóch mechaników pobiegli do przedniej kotwicy. – Nie mogę się doczekać, kiedy poznam nasz cel – powiedział do Hilemore’a Corvusyjczyk, nim zaprowadził mechaników do luku i zniknął pod pokładem. – Chłopakom to się nie spodoba – odezwał się strzelec, który zaproponował, że torturami wyciśnie informacje z Sigorala. – Ci goście napsuli nam krwi w Cieśninie. Hilemore już miał warknąć do niego, żeby się zamknął, ale się zawahał. I tak już prosił tych ludzi o bardzo wiele i trzymanie się tradycyjnego porządku w tych okolicznościach wydawało się niemądre. – Nie mamy dość ludzi, żeby należycie obsadzić ten okręt – powiedział więc tylko i dodał: – Każdy, kto nie chce służyć razem z nimi, może wziąć szalupę i odpłynąć, ale lepiej niech zrobi to szybko. Ruszył naprzód i pokonał połowę drogi na dziób, kiedy pokład zaczął wibrować pod jego stopami. Spojrzenie na komin 107

potwierdziło, że Bozware zdołał podłączyć przynajmniej napęd pomocniczy. Hilemore zatrzymał się, żeby popatrzeć, jak Corvusyjczycy wyciągają kotwicę z wody, a potem stanął obok Braddona, który nadal wpatrywał się w mur. – Trzeba było po prostu przekupić kierownika portu – mruknął Hilemore, dostrzegając zamazany, pękaty kształt silników podnoszących wrota na szczycie muru. Braddon zesztywniał, a potem wyszczerzył zęby w uśmiechu, kiedy Corvusyjczycy zaczęli krzyczeć zaniepokojeni. Wszyscy spojrzeli w górę, gdy rozległy się spanikowane wrzaski: – SMOK! SMOK! – Przepraszam za zwłokę, kapitanie – powiedział Braddon, kiedy ogromy cień przeciął rzednącą mgłę w górze. – Mój bratanek musiał wspiąć się na najwyższą iglicę w porcie. A jego pupil z każdym dniem jest coraz mniej posłuszny. Hilemore patrzył, jak cień szybuje ku murowi i rozkłada szerzej skrzydła, żeby wylądować. Przenikliwy wrzask rozległ się we mgle, a potem buchnął krótki, ale gorący strumień ognia. – Potrzeba naprawdę odważnego człowieka, żeby odmówić prośbie Błogosławionego, który dosiada smoka – skomentował Braddon. Po chwili zwłoki dwa silniki na murze ożyły i wrota przed Pierwszorzędnym zaczęły podnosić się ze zgrzytem. – Panie kapitanie! Hilemore odwrócił się, słysząc wołanie Steelfine’a. Zobaczył, że Wyspiarz wskazuje znajomy kształt wynurzający się z mgły: Okazja sunęła w ich stronę z pełną prędkością zapewnianą przez napęd pomocniczy. – Obsadzić działa? – zapytał Steelfine, kiedy Hilemore ruszył na mostek. – Myślałem, że nie ma na pokładzie człowieka, który miałby serce do nas strzelać? – odparł pytającym tonem Hilemore. – Kapitan Trumane to przekonujący jegomość – odpowiedział Steelfine. – A szczerze mówiąc, jest na pokładzie paru chłopaków, którzy życzą nam obu śmierci. 108

– Kłamał pan, poruczniku? – Pomyślałem, że przyda się panu mała zachęta. Hilemore westchnął i pokręcił głową. – Nie będę strzelał do własnego statku, ale Trumane tego nie wie. Proszę załadować sam proch i zapewnić nam zasłonę dymną. – Tak jest, panie kapitanie. Pierwszorzędny już płynął, kiedy Hilemore dotarł do mostka i zastał Talmanta pracującego wprawnie przy sterze. – Pięknie chodzi, panie kapitanie – powiedział. – Dobrze wiedzieć, podporuczniku. Płyniemy prosto. Proszę trzymać kurs, z łaski swojej. Hilemore podszedł do schodni po stronie sterburty i patrzył, jak Okazja zbliża się na odległość stu jardów, a jej lampa mruga wściekle: „Stańcie w dryf. Przygotujcie się do naszego wejścia na pokład”. Zobaczył z niepokojem, że przednie działo obrotowe właśnie jest ładowane, chociaż nie tak szybko, jak by się tego spodziewał. Może pozostali członkowie załogi lubili go bardziej, niż myślał Steelfine. Niemniej jednak czas na subtelności minął. Wrócił na mostek, przyjrzał się różnym instrumentom i znalazł telegraf do maszynowni, ale litery na tarczy były kompletnie nieczytelne. – Czerwony kolor znaczy „cała naprzód” – podpowiedział mu Talmant. – Dziękuję, podporuczniku. Pchnął dźwignię w stronę czerwonej części tarczy i poczekał. Wrotom przed nimi brakowało co najmniej dziesięciu jardów do całkowitego uniesienia, Okazja zbliżała się z każdą sekundą. No, ruchy, panie Bozware, modlił się w myślach Hilemore. Silniki nie mogą aż tak bardzo się różnić. Na zewnątrz rozległ się stłumiony huk działa, a po nim natychmiast poniósł się wizg kuli przecinającej powietrze. Uderzyła kilka jardów na prawo od dzioba, odrobinę za blisko jak 109

na strzał ostrzegawczy. Albo załoga działa spudłowała celowo, albo strzelali gorzej niż Hilemore zapamiętał. Steelfine nie czekał na rozkaz i trzy działa na sterburcie Pierwszorzędnego huknęły w odpowiedzi, jedno po drugim. Dym wymieszał się ze snującą się mgłą, tworząc nieprzeniknioną zasłonę. Przenikliwy dźwięk dobiegł z telegrafu, wskazówka na tarczy odchyliła się i znowu wróciła do czerwonej części. Pierwszorzędny szarpnął się w już znajomy sposób – nie tak gwałtownie, jak kiedy ruszał silnik napędzany krwią na Okazji, ale dostatecznie mocno, żeby Hilemore się zatoczył. Pierwszorzędny ruszył ostro do przodu, sunąc przez mgłę i dym z dział dostatecznie gęste, żeby na chwilę przesłonić wrota, ale na szczęście Talmant zdołał utrzymać kurs. Opuścili port z prędkością piętnastu węzłów i błyskawicznie przyśpieszyli do dwudziestu, gdy Talmant wykierował ich przez kanał na otwarte morze. – Kurs na południe, panie Talmant – powiedział Hilemore. – Płyniemy całą naprzód dopóki nie będzie nowych rozkazów. – Tak jest, panie kapitanie. Hilemore wyszedł z mostku i zsunął się schodnią na pokład, kierując się na rufę, gdzie czuwały Długie Karabiny. Nie musieli długo czekać. Wielki cień Czarnego wynurzył się z zamglonego kanału i za sprawą kilku leniwych machnięć skrzydłami zbliżył się do statku. Hilemore usłyszał kilka niemal histerycznych okrzyków Corvusyjczyków i cichą dalcyjską modlitwę Scrimshine’a, kiedy smok się zbliżył. Lutharon rozłożył skrzydła i wylądował na pokładzie rufowym z hukiem i lekkim poślizgiem. Jego pazury zachrobotały o deski, złożył skrzydła i przykucnął, żeby Clay zszedł z jego grzbietu. – Cóż – powiedział chłopak, rozglądając się – ta łajba jest niewiele lepsza od poprzedniej.

110

Rozdział 6 Sirus

Najpierw zabił Simleona. Zamknął jedną łapę wokół chłopaka, a potem rozerwał go na pół szybkim szarpnięciem potężnych szczęk. Rzucił szczątki wrzeszczącym młodym, kręcącym się po omacku w pobliżu. Splugawieni wyciągnęli Simleona z szeregu więźniów i pchnęli go w stronę Białego, używając do tego względnie niedużej siły, bo chłopak był dość spokojny. Po prostu truchtał posłusznie ze zgarbionymi ramionami i spuszczoną głową. Sirus miał wrażenie, że Simleon stracił ostatnie resztki siebie w kanałach i teraz pozostała już tylko pusta skorupa czekająca na egzekucję. Sirus chciał, żeby chłopak krzyczał i walczył, bo może wtedy pojawiłaby się chociaż krztyna normalności w całej tej zgrozie. Ale Simleon nie krzyczał. Stał tylko i nawet nie podniósł głowy, kiedy legendarna bestia pochyliła się, żeby go obwąchać, wydając z siebie jakby zadowolony pomruk. Katrya, w przeciwieństwie do Simleona, nadal miała mnóstwo sił do wrzasku. Sirus próbował ją uspokoić, obawiając się, że któryś ze Splugawionych uciszy ją ciosem, ale ona nie przestawała zawodzić. Splugawionym jednak najwyraźniej odpowiadały jej wrzaski. Majack ze zdeformowaną twarzą zerknął na nich, a potem skupił żółte spojrzenie na niewiarygodnym stworzeniu, które teraz władało miastem. Biały owinął się wokół pomnika cesarza Voranisa zajmującego środek placu w sercu Cesarskiego Pierścienia. Powinien być majestatyczny w swoich rozmiarach i ewidentnej mocy, jak stworzenie, które wyszło prosto z kart mitu, ale jego nieodparta realność była raczej odrażająca niż budząca podziw pomieszany 111

z trwogą. Bestia miała szramy na skórze w paru miejscach, widać było czerwone żyły pulsujące w skrzydłach, kiedy te owijały się wokół spiżowej podobizny od dawna nieżyjącego Voranisa. Cesarz był pierwszym członkiem rodu Arakelin, który zasiadł na tronie. Teraz jego wizerunek ledwie dało się rozpoznać, bo niedawno nieco się nadtopił. Przyczyny wandalizmu stały się jasne, gdy Sirus zobaczył młode smoki zionące ogniem na pomnik. Wymachiwały przy tym skrzydłami i ogonami, jakby to była najwspanialsza zabawa na świecie. Te, które nie były zajęte zamienianiem posągu w żużel, zbierały liczne kości zaśmiecające plac. Paszcze miały pełne poczerniały patyków, które kiedyś były kończynami, i piłek, które kiedyś były czaszkami. Najwyraźniej robiły stos z tych makabrycznych pozostałości, sklejając kości jakąś parującą żółcią, którą wyrzucały z żołądków. Sirus obrzucił wzrokiem plac i zliczył już pięć stosów ustawionych w kręgu wokół Białego. Zanim zwymiotował, zauważył jeszcze, że większość kości była za drobna jak na szczątki dorosłych ludzi. W ich grupie było jeszcze ze czterdziestu innych jeńców – pewnie ostatni schwytani ludzie, jacy ocaleli wśród ruin Morsvale. Sirus był zaskoczony ich znaczną liczbą, ale miasto było ogromne, a stara architektura dostarczała licznych zakamarków, gdzie desperaci mogli się ukrywać, chociaż, jak widać, nie w nieskończoność. Jeńców i tak było znacznie mniej niż przeciwników; Sirus oceniał, że na placu zebrały się co najmniej trzy tysiące smoków. Kiedy jeńców – ze związanymi rękami, w każdej chwili spodziewających się śmierci – ciągnięto przez milczący tłum, Sirus zauważył, że wielu Splugawionych nosi ubrania mieszkańców miasta – żołnierzy, policjantów, służących i sprzedawców. Podobnie jak Majack mieli oblicza mniej zdeformowane od tych, którzy nosili plemienne stroje, wszyscy za to mieli ten sam wyraz twarzy, wyrażający lekkie, czujne zaciekawienie. Biały przez kilka chwil patrzył, jak młode sprzeczają się nad szybko znikającymi szczątkami Simleona, a potem powiódł 112

wzrokiem po obszarpanym szeregu klęczących jeńców. Krzyki Katryi wreszcie ucichły, przechodząc w ostatnie, pełne zgrozy sapnięcie, kiedy wzrok bestii przesunął się po nich. Sirus chciał odwrócił oczy, ale spojrzenie Białego go pochwyciło. Smok zmrużył ślepia i zmarszczył czoło w zadumie, a Sirus odkrył w sobie jeszcze głębsze pokłady strachu, kiedy coś pojął: To zwierzę potrafi myśleć! Spojrzenie Białego przesunęło się po nich kilka razy, zanim zatrzymało się na jednym jeńcu. Sirus zauważył, jak pogłębiła się zmarszczka na czole, jakby bestia rozpoznała tego człowieka: drobny mężczyzna, co najmniej pięćdziesięcioletni, ubrany w brudny kombinezon typowy dla ludzi pracujących w dokach, klęczał ze spuszczoną głową, a jego usta poruszały się w cichej modlitwie. Sirus zastanawiał się, czy modli się o boską interwencję cesarza, czy też, co, zważywszy na jego wiek, wydawało się bardziej prawdopodobne, zanosi beznadziejne błagania do jednego ze starszych bogów, których kult zdławiono. Tak czy inaczej, musiał wiedzieć, że modlitwa mu teraz nie pomoże. Niski pomruk dobył się z pyska Białego i dwóch Splugawionych natychmiast podniosło klęczącego. Jego modlitwy urwały się, kiedy pchnięto go w stronę smoka, a wszelkie resztki wiary, jakie jeszcze żywił, zostały zastąpione przez żałosny strach, gdy spojrzał w krytyczne ślepia bestii. Biały przekrzywił głowę, przyglądając się człowiekowi jeszcze baczniej. Doker tylko stał i trząsł się pod tym spojrzeniem. Sirus zauważył teraz, jak drżą mu związane z tyłu ręce. Na jednej z nich, na oliwkowej skórze, widniał jasny krąg. Błogosławiony, zdał sobie sprawę Sirus, pojmując już, w jaki sposób człowiek zdołał tak długo przeżyć. Jednakże bez produktu Błogosławiony był tylko jeszcze jednym posiłkiem dla zdobywcy. Biały gwałtownie odsunął łeb od dokera, warcząc z wyraźnie wyczuwalną nutą frustracji. Cokolwiek miał nadzieję znaleźć w tym nieszczęśniku, najwyraźniej mu się nie udało. Sirus wreszcie odwrócił wzrok, gdy łapy Białego zamknęły się na 113

mężczyźnie, a szpony przebiły pierś jak włócznie. Sądząc po natężeniu wrzasków młodych, chwilę później musiały dostać nową zabawkę. Kiedy Sirus znowu podniósł wzrok, zobaczył, że Biały przestał owijać się wokół niemal stopionego pomnika, odsłaniając dwa przedmioty, które wcześniej skrywały się pod jego skrzydłami. Słońce zabłysło na dwóch ogromnych kryształach mniej więcej wielkości człowieka. Jeden był zielony, a drugi niebieski. Oba pulsowały jakby wewnętrznym światłem. Pulsowanie natychmiast pochwyciło spojrzenie Sirusa; kryształy rozbłyskiwały i przygasały w stałym, zsynchronizowanym rytmie, dziwnie kojącym mimo swojej zdolności przyciągania wzroku. Sirus poczuł, że przyprawiający o mdłości dreszcz strachu słabnie, kiedy się w nie wpatrywał. Liczne bóle nadwyrężonego i głodzonego ciała umknęły wraz z poczuciem czasu. Było tylko światło, cudownie kojące światło... – Nie! Nigdy nie odkrył, skąd znalazł siłę i wolę, żeby oderwać wzrok, zacisnąć powieki i obrócić głowę. Dary kryształów były upajające, a on marzył o braku strachu i bólu, ale jakiś bardziej podstawowy instynkt wykrzykiwał ostrzeżenia w jego umyśle: „To coś odbiera więcej, niż daje!”. Silne ręce zacisnęły się na jego ramionach i głowie, zmuszając do spojrzenia przed siebie, podczas gdy nieustępliwe palce rozchyliły mu powieki. Próbował krzyczeć, ale dłonie trzymające mu szczęki stłumiły dźwięk, więc mógł tylko prychać gniewnie, gdy Splugawieni trzymali go i pozwalali światłu kryształów napływać do jego umysłu. Po kilku chwilach odkrył, że pragnienie odwrócenia wzroku zniknęło. *** ...nadal śpi. Pewnie znowu śni o niej... Sirus jęknął, kiedy głos Katryi przegonił resztki snu. Jej ton był posępniejszy i bardziej gorzki, niż to zapamiętał. Poruszył 114

się, zamrugał gwałtownie, gdy mętlik obrazów powitał jego oczy. Potrzebował dłuższej chwili, zanim pojął, co widzi. Było tyle kolorów, jakby leżał w pokoju zalanym światłem z wielobarwnego witrażowego okna. Pomrugał chwilę i obrazy stały się nieco bardziej zrozumiałe. Kolory, początkowo tylko smugi, wkrótce zamieniły się w ludzi. Otaczała ich czerwonawa poświata, jak blask wokół latarni, ale nadal dało się w nich rozpoznać ludzi. Nie, poprawił się w myślach, kiedy zaczął dostrzegać rysy twarzy. To nie ludzie. To Splugawieni. Leżeli albo siedzieli na ustawionych w zgrubnym porządku łóżkach i materacach w czymś, co przypominało koszary, chociaż mieszkający tu żołnierze musieliby żywić jedynie szczątkowy szacunek dla wojskowego ładu. Gdy bliżej przyjrzał się Splugawionym, zrobiło mu się niedobrze, bo ich rozpoznał. To byli pozostali jeńcy, chociaż teraz na ich twarzach pojawiały się deformacje jak na twarzy Majacka. Zwalczył narastającą panikę i położył drżącą dłoń na nowym fałdzie kopulastych wyrostków, który pojawił się pośrodku jego czoła i sięgał włosów: szedł przez czaszkę aż do karku, gdzie wyrostki stawały się większe, i ciągnął się dalej, wzdłuż kręgów. Szybkie badanie twarzy potwierdziło obecność miękkiej, ale pokrytej łuską skóry wokół oczu i ust. Wiedział, że gdyby miał lusterko, ujrzałby potwora o żółtych oczach. – Nie jest tak źle – powiedziała Katrya. – Przynajmniej już nie boli. Spojrzał gwałtownie na dziewczynę, która siedziała obok jego łóżka. Na jej twarzy pojawiły się takie same deformacje jak u innych. Kiedy próbował pokonać szok związany z jej wyglądem, dotarło do niego coś jeszcze. Ona nie mówiła, a jednak jej słowa rozbrzmiały wyraźnie w jego umyśle. Zobaczył, że jej usta otoczone łuską drgnęły rozbawione. – Cwane, co? Jak magia albo coś takiego. Ja myślę, a ty słyszysz. Sirus przypomniał sobie milczenie Splugawionych na placu i to, jak zgodnie działali, chociaż nie zamienili ani słowa. 115

– Kryształy – pomyślał, przypominając sobie pulsujące światło i to, jak w niego wpływało. – To one to sprawiły... – Też tak myślę – zgodziła się Katrya i uśmiechnęła się szerzej, kiedy drgnął zaskoczony. – To... – Z nowym obrzydzeniem zaczął badać dłońmi twarz, macać łuski, wyrostki. – To straszne... Nie mogę... Poderwał się, rozglądając się szaleńczo za jakąś bronią, czymkolwiek ostrym, żeby otworzyć sobie żyły. Dostrzegł porzuconą butelkę, więc ją podniósł. Zamachnął się, żeby ją stłuc. – Nie będę tym czymś! – STÓJ! Rozkaz rozbrzmiał w jego głowie jak dzwon, nieprzejednany i nieunikniony. Sirus zamarł i butelka wypadła mu z nagle pozbawionych czucia palców. Tym razem to nie był tylko jeden głos, chociaż słyszał głos Katryi pośród mrowia innych. Rozejrzał się po prowizorycznych koszarach i zobaczył pozostałych byłych jeńców, wpatrujących się w niego bacznie. Czuł ich myśli w głowie jak niskie buczenie rozdrażnionego ula. Słowa zaczęły formować się w bzyczeniu, w większości splątane, ale niektóre wyskakiwały na powierzchnię z siłą, od której aż się krzywił: – ...potrzebny... On nas potrzebuje... Ten jest bystry... Będzie cenny... Pod mieszaniną głosów wyczuwał coś więcej, coś, co ich mobilizowało do działania, wolę daleko potężniejszą od nich wszystkich razem wziętych. Zatoczył się pod tym atakiem i padł na kolana, łapiąc się w bólu za głowę. Potem nadeszło nowe odczucie – coś łagodniejszego, życzliwszego, podporządkowującego sobie rozkazujący bełkot i jego przytłaczający akompaniament. – Lepiej z tym nie walcz. Katrya uklękła, żeby delikatnie odsunąć jego ręce od skroni. Spojrzała mu w twarz oczami o źrenicach jak szparki. Napłynęło nowe uczucie. Głosy ucichły do szeptu, kiedy kolaż obrazów przemykał mu przez głowę. Mały chłopiec w ogrodzie, widziany oczami kogoś, kto nie 116

sięgał jeszcze głową ponad stary zegar słoneczny – zegar, któremu chłopiec przyglądał się w całkowitym skupieniu. Mała, ale uporczywa dłoń umieściła piłkę na zegarze słonecznym, wywołując u chłopca poirytowany grymas, który szybko złagodniał i przeszedł w uśmiech, a potem śmiech. Obraz zmienił się i Sirus ujrzał teraz tego samego chłopca, starszego już, widzianego przelotnie przez niedomknięte drzwi. Stał wyprostowany na baczność, walcząc ze łzami, kiedy ojciec ciskał gromy, zarzucając mu, że nie przykłada się do nauki. Sirus wyczuwał współczucie, które zabarwiało to wspomnienie, pragnienie niesienia pociechy. Obraz znowu się zamazał, przekształcając się w coś innego, coś zabarwionego ciemną plamą bólu i zazdrości. Chłopiec, teraz może osiemnastoletni, stoi z pochyloną głową w ogrodzie koło domu i jąkając się, deklamuje kiepsko napisany wiersz, a znudzona dziewczyna o twarzy lalki patrzy na niego ze źle skrywaną pogardą. Kiedy chłopiec kończy wiersz, dziewczyna przewraca oczami i odchodzi bez słowa... Sirus zadrżał, gdy obrazy wyblakły i ponownie znalazł się w magazynie. Klęczał, wpatrując się w przemienione oczy Katryi. – To cudowne, prawda? – powiedziała do niego umysłem. – Teraz możemy dzielić się wszystkim. Sirus omal się nie wzdrygnął, ale stłumił ten odruch, ukrywając odrazę i strach mieszające się w jego piersi. Wyczuwał coś w myślach Katryi, coś poza uczuciami, które ukrywała od tak dawna i którymi teraz bez wahania się podzieliła. To było jak dotykanie strzaskanej kości wystającej przez rozerwane ciało. Coś zostało złamane w Katryi, pewnie w nich wszystkich, kiedy napłynęło światło kryształów. Coś w jakiś sposób sięgnęło w głąb ich istoty i przerwało nić rozsądku i człowieczeństwa, która sprawiłaby, że znienawidziliby swoją przemianę. On też to miał, też to czuł – pulsujące, uporczywe pragnienie, żeby poddać się temu nowemu ciału z jego cudownymi darami. Katrya niewątpliwie miała więcej wspomnień, którymi mogłaby się podzielić, tak samo jak inni... 117

– Jesteś potrzebny. Sirus natychmiast spojrzał w kierunku wejścia do magazynu i zobaczył Majacka przyglądającego mu się spokojnie i wyczekująco. – W porcie. *** Sirus nie wyczuwał w myślach Majacka sympatii. Właściwie to Majack nie promieniował niczym poza ślepą determinacją, gdy prowadził Sirusa do portu. Katrya szła za nimi, podskakując od czasu do czasu. Jej myśli miały ton dziecięcego zadowolenia, które kazało się Sirusowi zastanawiać, dlaczego takie pogodzenie się z losem znajduje się całkiem poza jego zasięgiem. Po drodze minęli wielu innych Splugawionych zajętych układaniem wszelkich zapasów, jakie tylko zdołali znaleźć w mieście, w stosy wzdłuż ulic prowadzących na nabrzeże. Po kilku chwilach skupienia Sirus odkrył, że może wyczuć cel pośród nieartykułowanego pomruku wspólnych myśli. – Każe nam przygotować... – Morze jest rozległe, a droga daleka... Morze jest rozległe... Sirus poczuł, jak stale obecny w nim strach wzbiera nieco, kiedy dotarł do niego sens tych przygotowań, ale widok, jaki powitał go w porcie, całkowicie przegonił wszelkie wątpliwości. Splugawieni pracowali na pokładzie wszystkich statków, wciągając ładunek albo naprawiając uszkodzenia w skupieniu, z niemal gorączkową energią. Jednakże jego wzrok przykuł Biały, który przysiadł na pokładzie wielkiego frachtowca zacumowanego dokładnie przed nimi. Jego uwagę zwróciło zwłaszcza to, że smok patrzy prosto na niego. – Podejdź... Sirus natychmiast rozpoznał głos, który zaatakował jego umysł – rozbrzmiewała w nim ta sama nuta, co w nieodpartym ukrytym nurcie słyszalnym w myślach wszystkich 118

Splugawionych. Był cichy, daleki od basowego, rozbrzmiewający echem głosu, jakiego Sirus spodziewałby się po takiej bestii, ale sile jego rozkazu nie sposób było się oprzeć. Sirus pomaszerował prosto na statek i wszedł po trapie bez wahania, zatrzymując się dopiero w cieniu skrzydła Białego, który wygiął szyję jak wąż, żeby mu się przyjrzeć. – Inny... – zadumał się głos. Sirus poczuł ból jak ostrą serię dźgnięć w przedniej części czaszki. Stłumił okrzyk, kiedy tysiące wspomnień przebiegło przez jego głowę w kilka sekund. – Więcej – zadumał się Biały, grzebiąc w jego umyśle, a Sirus wyczuł nutę rosnącego zadowolenia. – Więcej myśli... Więcej wie... Nagle ból ustał i Biały wypuścił z nozdrzy dwa kółka dymu. Znowu głos bestii zadźwięczał w umyśle Sirusa, jedno słowo, tym razem całkowicie niezrozumiałe, nieprzypominające żadnego języka, w jakim Sirus mówił lub który rozpoznawał. Jednakże słowu towarzyszył przelotny obraz człowieka w białym stroju, czytającego książkę, stronicę wypełnioną skomplikowanymi diagramami i obliczeniami. – Naukowiec – pomyślał. – Uczony. Biały machnął lekko skrzydłami i nagle rozdrażniony odsłonił długie jak noże zęby. Sirus wychwycił czystą nutę frustracji w ich wspólnych myślach, kiedy smok się rozejrzał. – Nie, nie rozumiem – zdał sobie sprawę Sirus. Po kilku sekundach skrzydła Białego uspokoiły się i zwierzę zakreśliło łbem szeroki łuk obejmujący cały port. Sirus też się rozejrzał, reagując na ponaglenie, które się pojawiło w jego głowie. – Trzydzieści trzy statki – zliczył posłusznie. – Zdolne pomieścić może ze cztery tysiące ludzi. Poczuł rozbłysk gniewu Białego, wizje rozrywanych i palonych ciał wypełniły mu umysł. – Możemy wybudować więcej – odpowiedział Sirus, kiedy jego myśli popędziły spanikowanym strumieniem. – Proste łodzie... Barki, które można holować. Taktyka, jaką pierwszy raz posłużył 119

się cesarz Hulahkin podczas pierwszej wojny regenckiej... Urwał w pół zdania, gdy gniew Białego i straszliwe, zachęcające obrazy zniknęły zastąpione jednym słowem. – Buduj. – Dobrze... Tyle, ile będzie potrzeba. Biały odwrócił się i uniósł, żeby spojrzeć na wschód. Wyczuwając doskonale, że został odprawiony, Sirus zszedł trapem na nabrzeże, gdzie zaczęła się już zbierać grupa Splugawionych, pewnie wezwana przez Białego. Wszystko to byli dawni mieszkańcy miasta odziani stosownie do swoich zawodów: stolarze, rzemieślnicy, cieśle okrętowi, robotnicy. Sirus wyczuwał ich wyczekiwanie i posłuszeństwo. Biały dał mu siłę roboczą. Po chwili obliczeń skupił umysł na ilustracji, którą pamiętał z jednego ze starych tomów w bibliotece muzealnej – Historii wojen regenckich Marschenika. Ilustracja przedstawiała armadę wiosłowych galer wojennych, zbliżających się do wtedy niezależnego państwa-miasta Valazin. Każda galera ciągnęła za sobą dwie barki, wszystkie wypełnione po brzegi żołnierzami. – Za małe zanurzenie dla arradsyjskich mórz – odpowiedział przysadzisty mężczyzna w stroju cieśli okrętowego, a potem przedstawił własny obraz dłuższej i węższej łodzi o głębszym kadłubie. – Barka wojskowa Cesarskiej Floty – wyjaśnił, a jego myśli wypełniły się przekonaniem fachowca o swojej racji. – Mając dość drewna, zdołamy wybudować pięćdziesiąt w miesiąc. – Drewno? – Sirus wysłał myśl do nich wszystkich. Otrzymał chór odpowiedzi: – Mnóstwo drzew za murami... – Można zburzyć domy... – Rozebrać mniejsze łódki... Sirus skinął głową i obejrzał się na Białego, który nadal obserwował wschód. Przywołał wspomnienie jego rozkazu i przekazał swojej nowej sile roboczej: – Wybudujcie pięćdziesiąt w tydzień. *** 120

Pierwszą barkę ukończono przed zmierzchem, dziesięć kolejnych już powstawało w stoczniach Morsvale. Sirus wbrew sobie czuł absurdalną dumę na widok barki zsuwającej się po pochylni okrętowej na wody portu, witanej falą satysfakcji ze strony patrzących robotników. Jego strach nie ustąpił, tak samo jak odraza wobec tego, czym się stał, ale nie sposób było zaprzeczyć potędze tego, co stworzył tu Biały. Był zdolny przejąć całe miasto pełne jednostek i przekształcić je w spójną całość, wolną od rywalizacji, chciwości czy zazdrości, potrafiącą pracować w absolutnej zgodzie. Do tego dochodziły jeszcze zmiany fizyczne. Sirus nigdy nie był szczególnie wysportowanym młodzieńcem, a teraz dźwigał ciężary, które wcześniej go przerastały, pracował całymi godzinami, potrzebując zaledwie króciutkich przerw. Był też szybszy, poruszał się po swoim nowym królestwie błyskawicznie i zwinnie. I jeszcze te nowe umiejętności: nigdy w życiu nie wbił gwoździa ani nie oheblował deski, a teraz pracował przy drewnie jak mistrz ciesielki, i to nie tylko on jeden. Każdy Splugawiony pod jego rozkazami zyskał takie same umiejętności. W jakiś sposób została im wszystkim przekazana wiedza cieśli okrętowego. Pracowali całą noc z zaledwie dwugodzinną przerwą na sen. Sirus cieszył się, że odpoczynku nie zakłócały mu sny ani koszmary, które często prześladowały go od czasów pobytu w podziemiach. Biały najwyraźniej zarządził, że jego armia ma spać spokojnie. Kilka minut po świcie spuścili na wodę trzecią łódź. Sirus rzucił ostrożne spojrzenie Białemu. Smok przeniósł się na najwyższą budowlę na murach wokół portu i teraz jego przykucnięta sylwetka rysowała się na tle wschodzącego słońca. Nadal patrzył na wschód. W słabym nurcie jego myśli nie było ani jednej nuty zadowolenia z ich osiągnięć, dominowało niecierpliwe wyczekiwanie. Sirus zadygotał, kiedy Biały się wyprostował i wszyscy Splugawieni w zasięgu wzroku skrzywili się zgodnie wraz z nagłą zmianą nastroju bestii. Smok rozłożył skrzydła i wydał 121

z siebie głośny, lecz na szczęście krótki ryk, po czym wzbił się w powietrze. Krążył nad portem, aż nowy dźwięk z przeszywającą siłą dobiegł do uszu Sirusa. To nawoływania smoków, zdał sobie sprawę, przenosząc spojrzenie z Białego na wschodnie niebo, które nagle pociemniało. Tysięcy smoków. Nadleciały wrzeszczącą szkarłatną masą, kołując nad portem i burząc powierzchnię wody łopotem skrzydeł. Biały machał skrzydłami i krążył w powietrzu, Czerwone zgromadziły się wokół niego. Kolejny ryk, zdecydowanie głośniejszy i dłuższy niż pierwszy, dobył się z jego paszczy. Sirus nadal słyszał jego myśli, ale wrażenie było teraz inne, przypominało mu nieprzetłumaczalne słowo, którego smok próbował go nauczyć. Rozumiał, że to wydarzenie przekracza możliwości ludzkiego pojmowania. Smoki dzieliły się czymś, czego on i pozostali Splugawieni nigdy nie mogli doświadczyć. Czy to są teraz bogowie? – zastanawiał się. Czy taki będzie cały świat, kiedy skończą? Po jeszcze kilku rykach i zatoczeniu kilku kręgów Biały wylądował na nabrzeżu niedaleko od pochylni. Niebo stopniowo pustoszało, w miarę jak Czerwone lądowały w mieście, z wyjątkiem jednego, który usiadł naprzeciwko Białego. To był największy Czerwony, jakiego Sirus widział w swoim życiu, równie duży jak wyrośnięty Czarny – chociaż, rzecz jasna, przy Białym nadal wydawał się mały. Lewą stronę pyska miał poznaczoną głębokimi bliznami, a jego skóra nosiła ślady niedawnej walki. Sirus zauważył, że opiera się tylko na trzech łapach, i uznał, że czwarta musiała zostać zraniona, ale wtedy zauważył, że smok trzyma coś w pazurach. Pochyliwszy się nisko, Czerwony wydał pokorny, basowy warkot i wyciągnął łapę, żeby położyć coś przed Białym. Tamten pociągnął nosem nad ofiarowanym mu darem, a potem szturchnął go łapą, na co rozległ się jęk i Sirus uświadomił sobie, że to człowiek. Jeniec leżał nieruchomo przez kilka sekund, zanim podniósł głowę, ukazując pobrużdżoną, ale niezdeformowaną twarz. Rozglądał 122

się przez chwilę, w końcu powoli wstał – wysoki, barczysty mężczyzna w średnim wieku nie zdradzał najmniejszego lęku, kiedy spojrzał na Białego. – Dobrze mnie przeżuj, skurwysynie. – Sirus usłyszał szorstki eutheryjski język. – Bo najpewniej się mną udławisz. To jeden z żołnierzy rozpoznał mężczyznę i wiedza szybko rozprzestrzeniła się wśród całej gapiącej się hordy Splugawionych, kiedy wspomnienie rozlało się po ich umysłach. Sirus nigdy nie widział tego człowieka na własne oczy, ale każdy Corvusyjczyk znał jego imię. Marszałek Wielki Morradin wrócił do Morsvale.

123

Rozdział 7 Lizanne

W ostatnim dniu rejsu elektorka Dorice odszukała Lizanne. Stanęła obok niej, kiedy Lizanne zatrzymała się podczas porannego spaceru dla zdrowia po śródokręciu. Ładna twarz arystokratki była tego ranka blada, nie zdobił jej róż ani żadne inne kosmetyki. Elektorka miała na sobie prostą suknię z jasnego muślinu. – Panno Lethridge – powiedziała głosem pozbawionym typowej dla siebie protekcjonalności czy urazy. Starały się unikać swojego towarzystwa w czasie rejsu – z wyjątkiem wieczornych posiłków, podczas których dyrektor Thriftmor nalegał, aby do stołu siadali wszyscy członkowie delegacji. Lizanne domyślała się, że próbuje scementować jakąś więź między nimi i tworzy okazję do jałowych rozmów, z których wyłoni się „subtelna strategia”, pomocna w prowadzeniu rozmów z Corvusyjczykami. Dyrektor Thriftmor był pełen takich fraz jak „przyjazna zgodność” i „synergia rezultatów”, ale „subtelna strategia” zdecydowanie należała do jego ulubionych. Lizanne starała się minimalizować swoją obecność na tych wieczorkach dzięki pomysłowym wyimaginowanym przypadłościom i zręcznie konstruowanym eufemizmom takim jak „kobiecy cykl”. Odkryła, że perspektywa dotarcia do Corvus wydaje jej się przedziwnie atrakcyjna, bo przynajmniej nie będzie musiała zadawać się ze swoimi towarzyszami-dyplomatami. – Witam, elektorko – odpowiedziała z oficjalnym skinieniem głowy, a potem spojrzała na dziób, gdzie morze bieliło się przed kadłubem Zyskownej Wyprawy. – Szare niebo i szare morze – 124

powiedziała. – Najwyraźniej nie zaznamy pięknej pogody w ostatnim dniu rejsu. – To bardzo stosowne, zapewniam panią. Corvus to dość posępne miasto, jeśli mam być szczera. Elektorka zamilkła, a Lizanne dostrzegła coś nowego w jej spojrzeniu, jakąś niezwykłą zadumę. Oczy miała zapadnięte i mocno podkrążone. – Dobrze się pani czuje? – zapytała Lizanne. Elektorka uśmiechnęła się niespodziewanie, choć przelotnie; jej idealne zęby pozostały ukryte za ustami bez szminki. – Na ile to możliwe – odpowiedziała, a jej uśmiech zgasł całkowicie, zanim dodała: – Powinnam coś pani powiedzieć. Na temat oblężenia. – Zawahała się, a zaduma w jej oczach stała się jeszcze wyraźniejsza. – To dziecko... – zaczęła, mówiąc cicho i wymawiając słowa z wymuszoną precyzją. – To dziecko, którego nie zdołałam ocalić podczas ewakuacji... Znalazłam je tej nocy, kiedy Splugawieni pokonali mury. Płakało w ruinach domu, jego rodzice uciekli albo zostali zabici. Zamierzałam je zostawić. Potwornie się bałam, rozumie pani. Byłam na barykadzie, kiedy Splugawieni i Zielone wypadli z płomieni... I uciekłam. Biegłam i biegłam, najszybciej jak potrafiłam. Ale zatrzymałam się, gdy usłyszałam płacz dziecka. – Ocaliła je pani – powiedziała Lizanne. – Podniosłam małą, opatuliłam ją i próbowałam znaleźć jakieś miejsce, żeby ukryć się do rana. Czerwone znalazły nas jednak wcześniej. Została mi odrobina produktu. Na szczęście wystarczyła, chociaż muszę przyznać, że zwierzę stawiło duży opór. Rano zabrałam dziecko do szpitala pani Torcreek, zamierzając zostawić je w bardziej fachowych rękach. Jednakże szpital był w strasznym stanie, a jakie ręce mogły lepiej o nią zadbać niż moje własne? – Znowu się uśmiechnęła, a jej twarz rozpromieniła się pod wpływem miłych wspomnień. – Dlatego zatrzymałam dziewczynkę. Nazwałam ją Aledina, po mojej babce. Zamierzałam oficjalnie ją adoptować po powrocie do cesarstwa, gdybyśmy przetrwały ewakuację... – Emocje zniknęły 125

z jej twarzy, gdy znów zawiesiła głos. Odczekała kilka chwil, zanim podjęła opowieść. – To nie płomienie ją zabiły. Ochroniłam ją przed nimi. Niestety żar wyssał całe powietrze z kajuty, na kilka sekund raptem, ale jej płuca były za małe... Elektorka Dorice odwróciła się w stronę morza. Zamknęła oczy. Twarz miała pozbawioną wyrazu, jeśli nie liczyć łzy, która spłynęła jej z kącika oka. Lizanne spuściła wzrok, tłumiąc grymas, gdy powróciły wspomnienia z upadku Carvenportu. – Przykro mi... – zaczęła. – Nie – przerwała jej elektorka – proszę nie przepraszać. Sama do pani przyszłam. Miała pani rację. Przypłynęłam do Arradsii w poszukiwaniu podniety. Potwornie się nudziłam w Corvus. Życie wśród cesarskiej elity to niekończący się mozół plotek i małostkowych rywalizacji. Ledwie znałam własnych rodziców, tak odlegli i pochłonięci byli własnym prestiżem. Miałam paru kochanków, żadnego nie kochałam. Dopiero pośród grozy wojny odkryłam, co to znaczy kochać. Życie bez miłości jest jałowe, zmarnowane, panno Lethridge. Dzięki pani przynajmniej ten los mnie ominął. Wyjęła z kieszeni sukni maleńkie srebrne pudełeczko na biżuterię. – Chciałabym, żeby to pani wzięła – powiedziała, podając je Lizanne. – Myślę, że może się pani przydać w przyszłych przedsięwzięciach. Lizanne wzięła pudełko do ręki, otworzyła i zobaczyła okrągłą, prostą broszkę ze srebra ozdobioną dębowym liściem, symbolem cesarskiego herbu. – To należało do pani? – zapytała, nie potrafiąc powstrzymać nuty niedowierzania w głosie. – To pani była agentką Korpusu Krwi? – To w znacznej mierze tylko honorowa pozycja – odparła elektorka, najwyraźniej nieporuszona sceptycyzmem Lizanne – ale wiąże się z pewnymi obowiązkami, których nie da się uniknąć. – Spojrzała Lizanne w oczy, zanim powiedziała coś więcej. Jej twarz wyrażała skupienie i, na ile Lizanne potrafiła to 126

ocenić, całkowitą szczerość. – Dziś rano nawiązałam łączność transową z Cesarską Krwią. Polecono mi zapoznać panią z pewnymi faktami dotyczącymi dworu cesarskiego. Po pierwsze, wszyscy, których tam pani spotka, to wyrachowani kłamcy, chociaż domyślam się, że to pani zbytnio nie zaskoczy. Po drugie, od niemowlęctwa cesarz Caranis cierpi na bardzo niezwykłą przypadłość. Często sprawia wrażenie zupełnie racjonalnej osoby, chociaż może o nieco chłodnym, praktycznym umyśle. Jednakże zdarzają mu się epizody, kiedy jego zachowanie można w najlepszym wypadku określić jako nieobliczalne. Pouczono mnie, bym poinformowała panią, że trzy dni temu zaczął się najnowszy epizod nietypowego zachowania u cesarza. – Chce pani powiedzieć, że jest obłąkany? – zapytała Lizanne. Widząc, jak cesarz podżega do wojny, domyślała się, że musi cierpieć na pewne urojenia, ale fakt, że jest całkiem stuknięty, do tej pory uszedł uwagi Inicjatyw Nadzwyczajnych. – To znaczy – odparła elektorka – że perspektywa nawiązania sojuszu z Cesarstwem Corvuskim stała się dla pani nadzwyczaj odległa. – Nie ma regenta albo pełnomocnika, z którym moglibyśmy negocjować? – Od wieków cesarstwo funkcjonuje w oparciu o jedną prostą regułę: cała władza leży w rękach jednego człowieka. Może być pani pewna, że wszelkie rozkazy wydane przez Caranisa w czasie szaleństwa zostaną wypełnione co do joty. Podczas ostatniego takiego epizodu rozkazał zniszczyć wszystkie zachowane świątynie starszej bogini Sethamet i oczyścić kraj z jej wyznawców. Kiedy jeden z jego szambelanów zwrócił uwagę, że nigdy nie istniała starsza bogini imieniem Sethamet, Caranis kazał go wypatroszyć za zdradę stanu. Dlatego ze zrozumiałych powodów podenerwowani ocalali szambelanowie zaczęli tworzyć kult Sethamet od zera, wybudowali świątynie, wynajęli biedaków, żeby ją czcili, zatrudnili nawet grupę teologów do stworzenia podstawowych ksiąg. Bogini zaczęła naprawdę przyciągać wiernych, a wtedy zaczęto czystkę. Z cesarskiego 127

rozkazu setki ludzi zginęły, nowo wybudowane świątynie zniszczono. Kiedy Caranis odzyskał zdrowie, utrzymywał, że nic mu nie wiadomo na temat tych rozkazów. – Zatem nasza misja jest beznadziejna – powiedziała Lizanne. – Równie dobrze możemy od razu zawrócić do domu. – Cesarska Krew bardzo chce, żeby kontynuowała pani swoją misję. Chce się podzielić z panią sprawą ogromnej wagi, ale tylko z panią. Lizanne powróciła myślami do projektu, który dał jej Bloskin, i ciekawej opowieści o jego pochodzeniu. Czyżby stał za tym Cesarska Krew? Urządzenie, które miało ją tu ściągnąć w nieznanym celu. Jako agentka przyzwyczajona do polegania na sobie odbierała fakt, że jest pionkiem w cudzej grze, jako coś nad wyraz nieprzyjemnego. Za bardzo jej to przypominało madame Bondersil. – Nie może powiedzieć mi pani teraz? – Nie wiem, o co chodzi. Poza tym... – elektorka Dorice wskazała pudełko ze srebrną szpilką – ...moja kadencja w Korpusie Krwi właśnie dobiegła końca. Cesarska Krew uważa, że nie bardzo nadaję się do tej pracy. Nie potrafię spierać się z tą oceną. Odsunęła się od relingu, ale przystanęła jeszcze. – Pochowałam Aledinę na cmentarzu przy kościele Proroka w pobliżu urwiska na wschód od Feros. Byłoby mi lżej, gdybym wiedziała, że ktoś dba o ten grób. – Proszę wrócić z nami i samej się o niego zatroszczyć – zaproponowała Lizanne. – Jest pani w końcu ambasadorką. Elektorka znowu uśmiechnęła się leciutko i pokręciła głową. Odwróciła się, by odejść, ale zawahała się znowu, jakby czuła, że musi podzielić się czymś jeszcze. – Wiedziała pani o tym – odezwała się cicho i ze smutkiem, który był widoczny także w jej uśmiechu – że moja rodzina władała niegdyś królestwem większym od całego kontynentu arradsyjskiego? Kiedy cesarstwo je wchłonęło, rodzinie panującej pozwolono zachować tytuły, mimo że całkowicie straciła władzę. 128

Ja także mogę nazywać się elektorką. Dawniej elektor był kimś, kto władał milionami ludzi. Teraz bez względu na tytuły i stroje, jakie mogę przywdziać, nie różnię się niczym od dowolnego innego poddanego cesarza, a on wydał mi rozkaz. Skinęła głową i odeszła, pozostawiając Lizanne z podarunkiem. Szpilka leżała w pudełeczku, w małym kawałku srebra odbijał się słaby promyk stłumionego słońca. Znak poważania? – zastanawiała się Lizanne. Czy znak jakiegoś nikczemnego planu Cesarskiej Krwi? Bardzo mocno wahała się, czy chce przyjąć podarunek od najwyżej stojącego Błogosławionego w Cesarstwie Corvuskim, w obawie, czy ten gest nie będzie oznaczał podporządkowania się. Wyglądało na to, że dyplomacja może być równie nieznośnie skomplikowana jak szpiegostwo. Z westchnieniem odłożyła szpilkę do pudełka i znowu zapatrzyła się na morze, dostrzegając pierwszy, zamglony zarys lądu na horyzoncie. Zawsze podejrzewała, że jej profesja doprowadzi ją kiedyś do corvuskiej stolicy, chociaż nie myślała, że dojdzie do tego w tak dziwnych okolicznościach. Nie miała celu, który trzeba zabić, ani sekretów, które trzeba ukraść. Miała tylko zwodniczą sugestię istnienia czegoś, co jest niemożliwe. *** Zyskowna Wyprawa zacumowała w Corvus następnego ranka. Lizanne dołączyła do reszty delegacji, kiedy holowniki wprowadzały statek do portu. Wszystkich strzelców ustawiono wzdłuż bakburty w nienagannym porządku, a każdy świeżo wypolerowany kawałek okucia okrętu lśnił w słońcu. Na nabrzeżu czekała cała brygada Cesarskiej Gwardii Przybocznej. Nie zabrakło nawet orkiestry, która w dość pompatycznym stylu odgrywała hymn Żelaznego Syndykatu. – Postarali się – powiedziała do dyrektora Thriftmora Lizanne, ruchem głowy wskazując co najmniej trzy tysiące żołnierzy ustawionych na nabrzeżu. 129

– To raczej demonstracja siły niż powitanie – odpowiedział niezwykle przygaszonym głosem. Lizanne dostrzegła ponury wyraz jego twarzy, który udzielił się także reszcie delegacji – z wyjątkiem jednej osoby, która najwyraźniej pozostała nieobecna. – Gdzie jest elektorka? – zapytała. – Dziś rano steward znalazł ją w jej kajucie – odpowiedział Thriftmor. – Lekarz okrętowy zidentyfikował truciznę: arszenik wymieszany z laudanum, pewnie dla złagodzenia bólu. „Czuję się tak dobrze, jak to możliwe...”. Lizanne dotknęła pudełeczka w kieszeni. Najwyraźniej był to prezent pożegnalny. Zdusiła przypływ poczucia winy i żalu, woląc raczej myśleć o śmierci elektorki jak o użytecznym przypomnieniu. Powróciła do roli agentki Inicjatyw Nadzwyczajnych, a w tej roli nie było miejsca na sentymenty. – Zostawiła list? – zapytała. Dyrektor pokręcił głową. – Na iluminatorze w jej kajucie był popiół. Wygląda na to, że spaliła wszelkie dokumenty, jakie znajdowały się w jej posiadaniu. Rozkazano jej popełnić samobójstwo, żeby ją uciszyć czy z powodu kaprysu szalonego cesarza? – zastanawiała się Lizanne. Na razie nie sposób było to stwierdzić, ale zamierzała się tego dowiedzieć. – Powiedziała mi coś wczoraj – odezwała się, uznając, że nie ma sensu ukrywać informacji. – Cesarz oszalał i nasza misja to strata czasu. Proponuję, żeby załatwił pan formalności najszybciej, jak się da, i potem przy pierwszej okazji wrócił do domu. Odwrócił się do niej z marsem na twarzy. Otaczająca go zwykle aura życzliwego autorytetu ustąpiła chłodnej kalkulacji. – Dziękuję, panno Lethridge – powiedział – ale sam zdecyduję, jak najlepiej postępować. Zarząd upoważnił mnie do wszelkich decyzji w tej kwestii. – Nie, o ile dotyczą także mnie. 130

Od dzioba i rufy dobiegł charakterystyczny brzęk i plusk kotwic wpadających do portowych wód. Marynarze szybko ustawili na miejscu trap i oficer dyżurny wystąpił, żeby dać przenikliwy sygnał gwizdkiem. Gwardia honorowa złożona ze strzelców Protektoratu zeszła po trapie na nabrzeże. Ustawili się naprzeciwko oddziału bardzo wysokich Gwardzistów Cesarskich otaczających corvuskich dygnitarzy w różnych krzykliwych, odświętnych strojach. – W jakimkolwiek celu Bloskin panią tu wysłał – mruknął Thriftmor, robiąc krok w stronę trapu – jeśli zakłóci to przebieg naszej misji, zapewniam panią, że nie zawaham się wyprzeć się wszelkiej wiedzy na ten temat i pozwolę, żeby Corvusyjczycy zrobili z panią, co zechcą. – Nie spodziewałabym się niczego innego, dyrektorze. *** Przewieziono ich do Cesarskiego Sanktuarium w konwoju ozdobnych powozów, złoconych i zaprzęgniętych w białe konie. Sanktuarium było rozległym kompleksem pałaców, parków i świątyń zajmującym całą jedną piątą stolicy. Wzdłuż trasy przyjazdu stało jeszcze więcej żołnierzy, zwykle w dwóch szeregach, tam gdzie tłum gapiów był największy albo otaczające budowle mniej imponujące. Lizanne dostrzegła wiwatujących ludzi, w miejscach, gdzie szeregi żołnierzy były najwątlejsze, za to na tych odcinkach, gdzie trasa była silniej strzeżona, tłum stał cichy i pełen podejrzliwości. Wypatrzyła też charakterystyczne ślady niedawno usuniętych uszkodzeń na niektórych domach – załatane dachy i świeżą farbę na ścianach, która nie zdołała jednak ukryć śladów od ognia. Doszło do zamieszek, domyśliła się. I to niedawno. Klęska wojskowa nigdy nie pomaga w utrzymaniu porządku publicznego. Oczywiście wszystko się zmieniło, kiedy wjechali do Sanktuarium. Otaczał je mur, wysoki na dwadzieścia stóp, 131

szeroki na piętnaście i wyglądający na bardzo stary. Barbakan, przez który wjechali, był tak naprawdę fortecą nieustępującą rozmiarami niczemu, co wznoszono za feudalnych czasów w Mandinorze. Wewnątrz murów powitały ich rozległe połacie schludnych trawników oraz zagajniki klonów i kwitnących wiśni. – Cesarskie Ogrody – wyjaśnił pulchny mężczyzna siedzący naprzeciwko Lizanne. Zaprowadzono ją do ostatniego powozu w konwoju. Siedział w nim jegomość, który przedstawił się jako szambelan Avedis Vol Akiv Yervantis. Wieloczłonowe nazwisko wskazywało na to, że jest zarówno uczonym, jak i potomkiem arystokratycznego rodu, czego dowodziły także wyraźnie zabarwione zainteresowaniem historią komentarze, jakie wypowiadał po drodze. – A tu widzimy pomnik generała Jakarina, pogromcy drugiej wielkiej rebelii. Zginął tragicznie, podstępnie zamordowany przez buntowników, którym okazał łaskę na polu bitwy po swojej wiktorii. Lizanne dobrze wiedziała, że generał Jakarin został zasztyletowany w burdelu. Była to zemsta prostytutki, której brata dzień wcześniej publicznie torturowano i stracono na rozkaz generała. Szambelan był jedynym pasażerem w jej powozie i Lizanne nie potrafiła zdecydować, czy jest zwyczajnie zniewieściałym, nadmiernie uprzywilejowanym głupcem, na jakiego wygląda, czy też szczególnie zdolnym agentem Korpusu w przebraniu. – To może być trudne do uwierzenia, moja droga – ciągnął Yervantis, jakby jej lekko uniesiona brew była oznaką głębokiego zainteresowania – ale ogrody i całe Sanktuarium wybudowano na moczarach. Budowę zlecił cesarz Larakis Dobry, który oznajmił, że nie będzie okradał swoich ludzi z cennej ziemi. Zamiast tego osuszono bagna, które od pokoleń były wylęgarnią gorączki. Było to działanie zarówno na chwałę cesarską, jak i w służbie narodu. – Czy Larakis to ten cesarz, który poślubił swoją 132

dwunastoletnią siostrę? – zapytała Lizanne. – A potem otruł ją, kiedy nie zdołała urodzić mu męskiego potomka? Szambelan zamrugał zaskoczony i choć uśmiech nie zniknął z jego gruszkowatej twarzy, Lizanne zauważyła pot perlący się wśród rzadkich włosów na czaszce. – Widzę, że pani także jest poniekąd uczoną, panno Lethridge – odpowiedział, siląc się na jowialny śmiech. – Nieszczególnie, ale często odkrywam, że warto znać corvuską historię. Proszę mi powiedzieć, szambelanie, czy miał pan kiedyś szczęście poznać burgrabiego Artonina? Mężczyzna najpierw wytrzeszczył oczy, a potem znowu zamrugał. Jego powieki zatrzepotały kilka razy i na skórę wystąpił mu świeży pot. – Artonina? – powtórzył słabym głosikiem. – Tak. Burgrabiego Leonisa Akiv Artonina, nieżyjącego bohatera Cesarskiej Kawalerii i uczonego o nieskazitelnej reputacji. Pomyślałam, że z racji podobnych zainteresowań mógł pan korespondować z nim w pewnym okresie. Yervantis nic nie powiedział, a jego poważne już teraz rysy zadygotały, kiedy pokręcił głową. – Szkoda – podjęła Lizanne, patrząc znowu na mijane ogrody. Wiedziała, że teraz będzie mogła cieszyć się jazdą w ciszy. – Myślę, że wiele mógłby się pan od niego nauczyć. Za ogrodami znajdował się Niebieski Labirynt – zawiła plątanina przecinających się kanałów otaczających małe miasto pałaców i świątyń – położony w centrum Sanktuarium. Lizanne dzięki swoim studiom wiedziała, że labirynt pełni zarówno funkcję estetyczną, jak i obronną. Wiele mostów i malowniczo rozmieszczonych sztucznych wysp z pewnością cieszyło oko, ale zauważyła, że kładki nigdy nie leżą w jednej linii, a skonstruowano je w taki sposób, żeby większe grupy ludzi musiały przechodzić wąskimi, łatwymi do obrony przesmykami. Ponadto, w miarę jak zbliżali się do właściwego Sanktuarium, coraz więcej Cesarskich Gwardzistów rzucało się w oczy. Szambelan Yervantis odzyskał głos, kiedy zaczęli kluczyć po 133

zewnętrznym pierścieniu świątyń. Stały ich tam dziesiątki – niektóre wielkie i pyszne, inne były ledwie marmurowymi pudełkami, a wszystkie wzniesiono ku czci byłych cesarzy, którzy stawali się bogami już przez sam fakt, że umarli. – Gdybym mógł zwrócić pani uwagę na szczególnie ciekawą rzecz, moja droga – odezwał się Yervantis, a potem zakaszlał, żeby pozbyć się drżenia głosu. Lizanne uniosła drugą brew, ale mężczyzna dzielnie brnął dalej: – Mijamy właśnie po lewej świątynię cesarza Azireh. Myślę, że w szczególności zainteresuje panią posąg. Lizanne zerknęła przez okno i zmarszczyła brwi na widok świątyni. W porównaniu z innymi była średniej wielkości, ale wyróżniało ją to, że zdobił ją posąg kobiety, podczas gdy wszędzie indziej widnieli mężczyźni. – Azireh to kobiece imię – powiedziała zaskoczona. – W rzeczy samej – potwierdził Yervantis, a w jego napiętym głosie pojawiła się gorliwa nuta. – Jednakże w efekcie masakr, do których doszło pod koniec trzeciej i ostatniej wojny regenckiej, była jedynym potomkiem cesarskiego rodu. – Jednak żadna kobieta nigdy nie zasiadła na tronie – powiedziała Lizanne. – Owszem. – Yervantis poprawił się na siedzeniu powozu, pochylając się bardziej ku Lizanne, aż ta poczuła aromat olejku lawendowego pomieszany z zapachem potu na skórze. Nie było to przyjemne. – Zgodnie z zarządzeniem pierwszego cesarza – mówił dalej szambelan. – Ale kiedy nie pozostał nikt inny, w kogo żyłach płynęłaby Boska Krew, Azireh zdołała pokonać tę przeszkodę dzięki temu, że arcyprałat Cesarskiej Boskości ogłosił ją żywym wcieleniem samego Arakelina Wielkiego, czyniąc ją zasadniczo mężczyzną w kobiecym ciele. W efekcie mogła z powodzeniem rządzić przez prawie dwadzieścia lat. Lizanne zapatrzyła się na posąg. Jeśli wierzyć rzeźbiarzowi, Azireh była drobną kobietą, chociaż o dość wydatnym nosie i podbródku. W spojrzeniu, jakim obrzucała innych cesarzy, 134

widoczna była nieprzejednana stanowczość. – Musiała być imponującą kobietą – powiedziała Lizanne. – O, tak. Yervantis przysunął się jeszcze bardziej, więc Lizanne rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Szambelan posłał jej słaby i zupełnie nie uwodzicielski uśmiech, a potem dodał już niemalże szeptem: – I lubiła też zagadki. Podobno gdzieś w jej świątyni ukryto wielki skarb, który widoczny jest tylko w świetle Nelphii. Wielu próbowało go znaleźć, ryzykując własne życie, dodam, ponieważ rodzina cesarska zawsze chroniła świętość swoich przodków. Jednakże upłynęło wiele wieków, a skarbu nadal nie odnaleziono. Teraz w jego głosie i spojrzeniu pojawił się znaczący ciężar. Mężczyzna próbował przekazać Lizanne coś poza słowami, chociaż ogromnie się bał. Światło Nelphii, pomyślała. Tej nocy jest widoczny tylko jeden księżyc, właśnie Nelphia. – Poświęciłam aż nazbyt wiele życia na szukanie ukrytych skarbów – odpowiedziała szambelanowi, patrząc mu w oczy odrobinę dłużej, niż to było konieczne. – I muszę przyznać, że przeważnie do niczego to nie prowadzi. Ledwie widocznie skinął głową i odchylił się, wyjmując z górnej kieszeni jedwabną chusteczkę, żeby otrzeć twarz. – Dziś jest niezwykle gorąco jak na tę porę roku. O! – Wskazał w prawo na kolejną świątynię, która właśnie pojawiła się za oknem. – A to pomnik cesarza Hevalkisa. Proszę zwrócić uwagę na morskie motywy na płaskorzeźbach, ponieważ Hevalkis znany był jako Pogromca Mórz... *** Jeden z mniejszych pałaców oddano całkowicie do dyspozycji delegacji Żelaznego Syndykatu. Według szambelana Yervantisa został zbudowany trzysta lat temu dla ulubionej konkubiny 135

ówczesnego cesarza. Lizanne wbrew sobie zastanawiała się, czy fakt, że obecny cesarz umieścił gości w domu kurtyzany, nie jest subtelną zniewagą. Prosto ubrana służąca zaprowadziła ją do jej apartamentów we wschodnim skrzydle. Były to cztery pokoje ustawione wokół sadzawki z ozdobną, nieco erotyczną fontanną. – To wizerunek pierwszej pani tego pałacu? – zapytała Lizanne, wskazując ruchem głowy spiżową kobietę pośrodku zmysłowej sceny. – To Yesilda, proszę pani – odpowiedziała służąca, kłaniając się nisko. – Starsza bogini namiętności i płodności. – Myślałam, że nieprzychylnie traktuje się tu wizerunki starszych bogów. – Tylko tych, którzy znajdują się poza zasięgiem wzroku cesarza, moja pani. Ci w obrębie Sanktuarium nie ośmielą się zakwestionować jego boskości, jako że jest to centrum jego świętej władzy. Lizanne przyglądała się twarzy kobiety, szukając śladów kpiny, i stłumiła śmiech, gdy zdała sobie sprawę, że służąca mówi całkiem szczerze. – Hmm... Rozumiem – powiedziała, rozglądając się. – A mój bagaż? – Zaraz się zjawi, moja pani. Niewątpliwie, kiedy zostanie już dokładnie przeszukany. Lizanne podeszła do fontanny, usiadła na okrągłym murku i zanurzyła dłoń w wodzie. – Można ją podgrzać, moja pani – zaproponowała służąca. – Gdyby zechciała się pani wykąpać przed ubraniem. Bal powitalny zacznie się za niecałe trzy godziny. – Nie, to wystarczy, dziękuję. Będę jednak wdzięczna za herbatę. Jej bagaż dostarczono tuż po herbacie – bogatej mieszance liści z zachodnich gór cesarstwa. Lizanne nie zawracała sobie głowy wąchaniem naparu ani nie wahała się przed jego skosztowaniem. Cesarz, nawet ogarnięty szaleństwem, nie wezwałby jej z tak daleka, żeby zwyczajnie ją otruć. Zresztą 136

wolała, żeby służąca, która patrzyła zbyt bystrze i była za bardzo wysportowana jak na kobietę na takiej posadzie, uznała, że Lizanne nie martwi się o swoje bezpieczeństwo. Po herbacie przez chwilę kąpała się w sadzawce. Było dość głęboko, żeby Lizanne mogła swobodnie dryfować na wodzie z szeroko rozłożonymi rękami, zamkniętymi oczami i włosami unoszącymi się na powierzchni. Mimo kojących pieszczot wody irytował ją stale powracający do niej obraz twarzy elektorki Dorice. Rozpieszczona, leniwa i bezużyteczna przez większość życia... Z wyjątkiem ostatnich paru miesięcy. Ta myśl obudziła w jej piersi żar. To samo poczuła, kiedy Korpus porwał Tekelę w Morsvale. Gniew rozprasza uwagę, upomniała się. Zemsta jest dla amatorów. Żar jednak nie gasł. Po kąpieli sprawdziła bagaż i rzeczywiście drobne nici, które przykleiła w pewnych miejscach, zostały zerwane. Fakt, że ten, kto przeszukiwał jej rzeczy, nie zawracał sobie głowy zastąpieniem nitek, zaniepokoił ją bardziej niż samo przeszukanie. Nie przejmują się tym, że wiem, pomyślała. Na szczęście, chociaż przeszukano bagaż dokładnie, to niezbyt fachowo. Z satysfakcją dotknęła szkatułek na kosmetyki i biżuterię znajdujących się w jej kufrze, zanim niechętnie zerknęła na suknię balową, na której zabranie nalegał Bloskin. – Będą oczekiwać chociaż względnie strojnej toalety – powiedział przed wyjazdem i wręczył jej monstrum z falbankami. – To podobno ostatni krzyk mody w Corvus i nie rozczaruje cesarza. Ponoć ogromnie zainteresowała go legenda Pani Krew. Postaraj się go nie zawieść.

137

Rozdział 8 Clay

Silverpin uśmiechała się, krwawiąc, zupełnie nieprzejęta ciemnoczerwonym strumieniem tryskającym z dziury, którą w niej wyrwał pociskiem. – Wezwał mnie tu nie bez powodu – przemawiał jej głos w jego umyśle, spokojny i przepełniony przekonaniem. – Realizacja niezmiernie starego i niezmiernie ważnego planu została zakłócona. Teraz zostanie wznowiona. – Nie chciałem – powiedział Clay, wyciągając do niej ręce, kiedy upadła, a jej krew rozlała się po podłodze komory, tworząc teraz już znajomy kształt szkarłatnych skrzydeł. Tym razem jednak było inaczej, bo Silverpin nie umarła. Zamiast tego wpatrywała się w niego z twarzą spokojną i pogodzoną. – Byłam potworem, Clay. Zasłużyłam na to... – Nie. – Zginęłyby miliony ludzi. Kolejne miliony zostałyby zniewolone. Ocaliłeś ich w ostatniej chwili. Potężny syk wciąganego powietrza przyciągnął jego wzrok i Clay spojrzał prosto w pysk Białemu. Jego oczy były wypełnione złem i gniewem, w otwartej paszczy pojawiła się mgiełka podgrzanego powietrza, gdy smok przywołał płomienie z wnętrzności. Ognisty strumień trysnął, pochłaniając Claya, który wrzeszczał z bólu. Skóra pokrywała mu się pęcherzami i złaziła, ciało zwinęło się i zdeformowało od żaru, a on przez cały czas słyszał basowy, zgrzytliwy warkot i wiedział, że to śmiech Białego...

138

*** – Niech to szlag, obudźże się, dzieciaku! Clay zadygotał, kiedy sen odpłynął, i tak długo mrugał, aż wyraźnie ujrzał szerokie, szorstkie rysy twarzy Skaggerhilla. W kajucie, którą dzielili, nadal panowała ciemność, jeśli nie liczyć słabego księżycowego blasku wpadającego przez iluminator. – Jeszcze nie rano – jęknął Clay, spychając z ramienia rękę żniwiarza. – Ten twój zwierzak znowu rozrabia. Twój stryj musiał już powstrzymać jednego Corvusyjczyka, żeby go nie zastrzelił. Clay zaklął pod nosem, zsunął nogi z koi i sięgnął po ubrania. Znalazł Lutharona na rufowej części pokładu. Smok przykucnął w obronnej pozycji w kręgu zebranych z fal kawałków drewna i skradzionych beczułek, z których zrobił sobie gniazdo. Stryj Braddon, Kaznodzieja i Loriabeth stanęli w kordonie przed smokiem naprzeciwko pół tuzina Corvusyjczyków. Wszyscy byli uzbrojeni w różną broń białą i najwyraźniej nie zamierzali zwracać uwagi na uspokajające słowa młodego oficera. Ku swojemu zaskoczeniu Clay odkrył, że rozumie większość ich gadaniny, chociaż nigdy w życiu nie mówił po varsalsku. To pewnie przez trans, pomyślał. Panna Lethridge zna ten język, więc ja teraz też. To był dziwny, ale miły aspekt Niebieskiej, o którego istnieniu nie wiedział. – Ten łajdak omal mnie nie usmażył! – Jeden z Corvusyjczyków, najbardziej krzepki z grupy, wymachiwał przypalonym rękawem kurtki przed porucznikiem Sigoralem. – To wbrew naturze trzymać tę bestię na pokładzie. To wręcz bluźniercze. Clay zatrzymał się i postanowił zaeksperymentować ze swoją nowo odkrytą umiejętnością. – Nie bez powodu kazano wam trzymać się z dala od niego – powiedział po varsalsku z silnym obcym akcentem, ale względnie poprawnie. – Nie lubi, kiedy się na niego gapić. 139

– Rzuciłem mu tylko trochę żarcia, to wszystko! – żachnął się krzepki mężczyzna, wychodząc naprzód z marynarskim toporkiem. Sigoral stanął mu na drodze i warknął szorstko, żeby się zatrzymał. Jego towarzysze mruczeli gniewnie, co zapowiadało wybuch przemocy. – I nie lubi, gdy go karmić. Clay przeszedł obok Corvusyjczyków i podszedł powoli do Lutharona. Czarny mruknął basowo z niezadowoleniem, ale pozwolił, żeby Clay położył dłoń na jego boku. – Lubisz polować, prawda, staruszku? – dodał cicho Clay, przechodząc z powrotem na mandinorski. Lutharon szarpnął się pod dotykiem Claya, który wyczuł, że smok zwalcza instynktowne pragnienie wzdrygnięcia się i odsunięcia. Nigdy nie zachowywał się w taki sposób przy Ethelynne Drystone, ale ona w zasadzie wychowała go od małego. W ciągu kilku pierwszych dni po śmierci Ethelynne Lutharon podążał za Clayem bez pytania. Sprawiał wrażenie, jakby doskonale rozumiał nastroje nowego pana i reagował na jego niewypowiedziane życzenia dzięki więzi, jaką stworzył ostatni rozkaz Ethelynne – jakkolwiek brzmiał. Wiele dni spędzili, krążąc nad Górami Miedzionośnymi, podczas gdy kapitan Hilemore nadzorował naprawy na Dobrej Okazji. Wcześniejsze obawy Claya przed lataniem wkrótce zniknęły, kiedy kołowali i szybowali nad górami, a chwilowa radość była miłym wytchnieniem od ich wspólnej żałoby. Jednakże od czasu opuszczenia Hadlocku Clay czuł, że ich więź słabnie z każdym dniem. Lutharon był coraz mniej łagodny w obecności ludzi, coraz bardziej skłonny do groźnych warknięć i wypuszczania ostrzegawczych kłębów dymu, kiedy zbliżał się do niego ktokolwiek poza Clayem. Clay próbował wzmocnić ich więź, spędzał ze smokiem tyle czasu, ile się dało, nawet pił Niebieską i próbował nawiązać podobne połączenie transowe, jakiego doświadczył z Silverpin. To nie zadziałało, więź słabła, a Clay 140

miał przeczucie, że wie, jaki jest powód. – Krew z serca – mruknął, gładząc dłonią hebanowe łuski Lutharona. – Tego właśnie potrzebuję, prawda, staruszku? A nie mamy ani odrobiny. Został z Lutharonem przez kilka godzin. W końcu smok uspokoił się na tyle, żeby corvuski oficer przekonał swoich marynarzy do powrotu do obowiązków. Długie Karabiny poszły spać, kiedy stało się jasne, że marynarze raczej nie wrócą, chociaż Braddon na wszelki wypadek dał Clayowi rewolwer. – Wolelibyśmy, by kapitan zostawił ich w porcie – powiedział. Clay wzruszył ramionami i zapiął pas z bronią. – Pewnie niedługo sami pożałują, że popłynęli. Patrzył, jak Braddon opiera ręce na relingu rufowym i wpatruje się w morze, które pokonali. Tej nocy było spokojniejsze, chociaż powietrze stawało się zimniejsze z każdą milą przepłyniętą na południe, a kapitan Hilemore zapewniał, że czekają ich bardziej niespokojne wody. – Nie wiem, co tam jest – powiedział Clay. – Wiem tylko, co widziałem w wizji, a nie ma tego wiele. Może będzie dobrze. Ale zważywszy na to, jak ostatnio sprzyja nam szczęście, obaj wiemy, że będzie źle. – Na całym świecie jest źle. Ty jesteś jedyną wskazówką dotyczącą tego, jak to naprawić. – Braddon zamilkł i pochylił głowę, jakby zbierał siły do następnych słów. – To była moja wina – wyznał wreszcie. – Silverpin... Wiedziałem, że coś jest nie tak. Głód, jaki mnie ciągnął do Białego... To była jej sprawka. – Zrobiła wiele rzeczy wielu z nas – powiedział Clay, mając nadzieję, że beznamiętność jego słów utnie dalszą dyskusję. Nie rozkoszował się wspomnieniami ani snami, jakie mogłaby przywołać rozmowa o Silverpin. – Przyjąłem ją do własnego domu – mówił cicho stryj. – Traktowałem jak własną córkę. A ona przez cały czas czekała... Jej krew, rozlewająca się jak skrzydła... – Aha – mruknął Clay. – Cóż, teraz już nie żyje. Ona, Scribes, panna Foxbine i tysiące innych ludzi. I zginie jeszcze wielu 141

więcej. Nie chcę tylko, żebyście ty albo Lori znaleźli się wśród nich. Lepiej będzie, jeśli zostaniecie na statku, kiedy ruszymy na Szelf. Stryj zesztywniał i odwrócił się, żeby spiorunować go surowym spojrzeniem. – Twoja kuzynka to teraz dorosła kobieta. I doświadczony strzelec. Ma swoje zdanie. Tak samo jak jej ojciec. Nie pozbędziesz się nas. Lepiej się do tego przyzwyczaj. Lutharon pozostał niespokojny po powrocie Braddona do kajuty. Drapał pazurami pokład i mrużył oczy, nieustannie rozglądając się po statku, jakby obawiał się ataku. Co więcej, Clay wyczuwał drżenie pod jego skórą, które nie miało nic wspólnego ze strachem. „Czarne nie obawiają się zimna tak bardzo jak Zielone lub Czerwone” – powiedział mu wcześniej Skaggerhill – „ponieważ gniazdują w górach. Ale zimno to jedno, a mrozy na morzach południowych to co innego. To coś całkiem innego”. – Nie mogę cię zatrzymać – powiedział Clay. Poklepał Lutharona po raz ostatni i się odsunął. Smok mruknął i spojrzał na niego, wyczuwając zmianę nastroju. – Panna Ethelynne chciałaby, żebyś był bezpieczny – dodał Clay, mając nadzieję, że wypowiedzenie słów na głos ułatwi dotarcie ich sensu do zwierzęcia. – Ile trzeba czasu, żeby więź między nami zniknęła na dobre? Wtedy nie będę w stanie ich powstrzymać przed zastrzeleniem cię, o ile zimno nie zabije cię pierwsze. Poza tym, jak będziesz polował tak daleko od lądu? Musisz odejść, staruszku. Lutharon znieruchomiał, wpatrując się w Claya. Jego spojrzenie nie wykazywało zrozumienia ani gotowości do zareagowania. Clay westchnął sfrustrowany. Przecież nie mogę go przepędzić, pomyślał. Powrócił wspomnieniami do Ethelynne, szukając wskazówki, jak przeciąć więź łączącą go ze smokiem, i wtedy zdał sobie sprawę, że to ona ich połączyła. – Wiesz, że ona nie żyje – powiedział, wypełniając umysł 142

obrazami Ethelynne walczącej z Białym, ostatnich sekund jej życia, gdy jej drobna postać zniknęła w wirze młodych smoków. Lutharon warknął i szarpnął się jak szturchnięty ostrą klingą. – Nie żyje – powtórzył Clay, podnosząc głos i wskazując północny horyzont. – A ty nie możesz tu zostać! Lutharon obnażył zęby i warknął krótko, przechylając się z boku na bok, wyrywając pazurami kolejne drzazgi z pokładu. – Odleć, do licha! – Clay wyciągnął pistolet i wystrzelił trzy razy w powietrze, przez co warczenie Lutharona zamieniło się w wyzywający ryk. Smok rozłożył gwałtownie skrzydła i pochylił się gotowy zaatakować, zwijając ogon tak, żeby ostrym jak grot koniuszkiem mierzyć w pierś Claya. – Zgadza się – odpowiedział mu Clay. – Nie jestem ci przyjazny. Odciągnął ponownie kurek broni, ale Lutharon obrócił się błyskawicznie. Jego cielsko zamieniło się w rozmazaną ciemną plamę, ogon owinął się wokół piersi chłopaka. Smok ścisnął go mocno, wypychając całe powietrze z płuc. Rewolwer wypadł Clayowi z ręki, kiedy smok przyciągnął go do siebie. Wizja, pomyślał Clay, bardziej z nadzieją niż pewnością. To jeszcze nie mój czas. Oddech Lutharona grzał mu twarz, był dość gorący, żeby natychmiast pot zlał mu skórę. Warczenie smoka zamieniło się w zaciekawione grzechotanie, nozdrza rozdęły się, kiedy obwąchał Claya, oddychając głęboko. Na sekundę ich spojrzenia się spotkały i Clay nie dostrzegał już gniewu w oczach Czarnego. Szparki źrenic rozszerzyły się, jakby smok zrozumiał. Ogon natychmiast się rozwinął i Clay osunął się na czworaki, dysząc ciężko. Zgrzyt pazurów na deskach pokładu, a potem grzmot skrzydeł. Clay uniósł głowę i zobaczył Lutharona wzbijającego się w nocne niebo. Smukły księżyc rozbłysnął na jego łuskach, na krótką sekundę obrysowując wielkie skrzydła srebrem, a potem Lutharon skręcił na północ i zniknął Clayowi z oczu. 143

*** – Kapitan nadal jest strasznie na ciebie zły – zauważyła Loriabeth, stając obok Claya przy relingu na bakburcie. Minął tydzień od odejścia Lutharona, po którym to wydarzeniu akcje Claya u Hilemore’a spadły o kilka punktów. – Smok ogromnie by się przydał tam, dokąd się wybieramy – powiedział wtedy do Claya, który zauważył, że kapitan mówi tym ciszej, im bardziej jest zły. – Będę wdzięczny, jeśli w przyszłości skonsultuje się pan ze mną przed podjęciem równie drastycznej decyzji. – Nie należał do pana, by mógł mu pan rozkazywać, kapitanie – odpowiedział Clay, wzruszając przyjaźnie ramionami. – Ani do mnie, skoro już o tym mowa. Poza tym miałem ogromny dług wdzięczności wobec jego pani i teraz go spłaciłem. Hilemore zostawił ten temat w spokoju, chociaż było jasne, że ciągły brak szacunku ze strony Claya pozostaje drażliwą kwestią. W następnym tygodniu widać było, że bardzo stara się unikać jego towarzystwa. – Marynarze mówią, że to tutaj Myrdin spotyka się z Oceanem Oretyckim – powiedziała Loriabeth, wpatrując się w szare, wzburzone wody południowych mórz. – Przez to podobno jest tam dużo sztormów, chociaż jeszcze żaden nas nie dopadł. Clay naprawdę mało znał się na żegludze, ale oceniał, że Pierwszorzędny płynie obecnie znacznie szybciej od jakiegokolwiek statku z napędem na węgiel. – Wygląda na to, że kapitanowi śpieszy się, żeby jak najszybciej dowieźć nas do Gardzieli. – Więc po prostu zgarniemy to twoje wielkie, spiczaste ustrojstwo i będzie po wszystkim, hę? – Naprawdę nie mam pojęcia, Lori. Wątpię jednak, żeby to było tak proste. – Gdyby pan Scriberson zdołał wydostać się z wnętrza góry... – zaczęła Loriabeth, ale urwała w pół słowa i spochmurniała. – Z pewnością miałby coś mądrego do powiedzenia na ten 144

temat – zapewnił ją Clay. – Mnie też go brakuje. Loriabeth spojrzała na morze i otarła kciukiem oko. – To głupie – mruknęła. – Znałam go ledwie parę tygodni. – To wystarczy – odparł Clay, a w głowie kłębiło mu się od niechcianych obrazów Silverpin. „Ale nie bój się” – zapewniła go wtedy. „Pozwoli mi cię zatrzymać. Tacy jak on zawsze lubili zwierzątka domowe”. – Widzisz to? – zapytała Loriabeth. Stała teraz wyprostowana i czujna, wpatrując się w fale. – Co takiego? – Clay spojrzał w tym samym kierunku i zobaczył tylko fale na wiecznie niespokojnym morzu. – Coś tam było – odpowiedziała. – Może ze sto jardów stąd. Coś się wynurzyło, ale tylko na sekundę. – Niebieski? – Możliwe. – Zmrużyła oczy. – To mogły być kolce na grzbiecie. Clay wpatrywał się w morze przez długą chwilę, ale cokolwiek Loriabeth dostrzegła, drugi raz się nie pokazało. Wiedział, że w tych wodach żyje mnóstwo różnego rodzaju wielorybów, ale przestrogi Scrimshine’a sprawiły, że stał się ostrożniejszy. – Lepiej idź powiedzieć panu Steelfine’owi. Na wszelki wy... Słowa zamarły mu na ustach, kiedy pokład poruszył się pod ich stopami i oboje przekoziołkowali i grzmotnęli o ścianę. Clay krzyknął, uderzając posiniaczonymi plecami o żelazną przyporę, ale zaniepokojony krzyk Loriabeth przegnał wszelki ból. Statek wierzgnął znowu, tym razem przechylił się na bakburtę pod niepokojącym kątem i Loriabeth zsunęła się ku relingowi. Uderzyła mocno o burtę i złapała się jej, ale statek nadal kołysał się na boki. Stopy Loriabeth wisiały za burtą. Clay zobaczył fale w dole: spieniony kilwater Pierwszorzędnego nagle buchnął w górę, kiedy ogromny łeb Niebieskiego smoka z rozwartą szeroko paszczą wynurzył się z morza.

145

Rozdział 9 Lizanne

– Panna Lizanne Lethridge, ambasadorka Żelaznego Syndykatu Handlowego! – Cesarski Herold w olśniewającym długim białym płaszczu zdobionym złotym szamerunkiem uderzył hebanowym kosturem w marmurową posadzkę, ogłaszając w dźwięcznym języku eutheryjskim wejście Lizanne. Stała w swojej potwornej sukni na szczycie schodów do sali balowej, starając się nie wiercić, kiedy wszystkie spojrzenia skierowały się na nią. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi, irytowało ją to ze względu na wieloletni nawyk dbania o swoją anonimowość. Szmer rozmów ucichł, kiedy goście (w liczbie co najmniej trzystu) poświęcili chwilę na milczącą kontemplację legendarnej Pani Krew. Mimo stosów zabitych przez nią Corvusyjczyków w Carvenporcie, nie dostrzegła żadnych oczywistych oznak wrogości wśród tych dworskich osobistości. Na większości twarzy malowała się żywa, niemal drapieżna ciekawość, na pozostałych zaś było widać rozbawienie albo – w jednym, może w dwóch przypadkach – wręcz jawne pożądanie. „Wszyscy, których tam pani spotka, to wyrachowani kłamcy”, przestrzegła ją elektorka Dorice i teraz jedno spojrzenie powiedziało Lizanne, że mogła mieć rację. – Moja droga panno Lethridge. – Dyrektor Thriftmor uprzejmie oderwał się od stadka corvuskich dam, żeby ją powitać. Podał jej ramię, które przyjęła, jak należało, i dała się sprowadzić schodami. – Jak ślicznie pani wygląda – powiedział, przez co zaczęła się zastanawiać, czy Thriftmor czerpie przyjemność z jej dyskomfortu. 146

– Dziękuję, dyrektorze – odpowiedziała. – Już od dawna marzyłam o tym, żeby wziąć udział w cesarskiej uroczystości w przebraniu zmokłego flaminga. – Oj tam, oj tam! – zbeształ ją. – Chociaż ja wybrałbym ciemniejszy odcień czerwieni. To tylko wzmocniłoby efekt, przez skojarzenia z pani legendą. Nasi gospodarze zawsze przywiązywali wielką wagę do symboli. – Nawet jeśli to banalne – mruknęła. – Cóż... – Poprowadził ją do grupy dworzan w pobliżu środka parkietu i przeszedł gładko na eutheryjski. – Bardzo ważna osobistość wyraziła żywe zainteresowanie pani osobą. Cała grupa powitała ich oficjalnymi ukłonami, kiedy się zbliżyli. Byli to czterej mężczyźni w randze szambelana i jedna kobieta – stała z wysoko uniesioną głową, elegancka w sukni ze szkarłatnego jedwabiu. Suknia idealnie pasowała do jej typu urody, podkreślając jasną skórę i ciemnorude włosy w sposób godny podziwu. Lizanne znała jej nazwisko, ponieważ przez wiele lat widywała jej twarz na fotostatach. Zdołała jednak odegrać stosownie wielkie zdumienie, kiedy Thriftmor przedstawił je sobie. – Hrabino, przedstawiam pani pannę Lizanne Lethridge, do niedawna przebywającą w Carvenporcie i Feros. Panno Lethridge, proszę poznać hrabinę Sefkę Vol Nazarias, szlachetną dowódczynię Cesarskiego Korpusu. Lizanne dygnęła nisko i z szacunkiem pochyliła głowę. – Hrabino. – Panno Lethridge. Cudownie wreszcie panią poznać. – Głos kobiety był zaskakująco ciepły. Jej eutheryjski brzmiał tak, jak mógł brzmieć tylko język osoby wychowanej na cesarskim dworze. – Proszę, niech pani wstanie – dodała hrabina, wyciągając do Lizanne rękę w szkarłatnej rękawiczce. Tak blisko, pomyślała Lizanne, ujmując podaną jej dłoń i podnosząc się. Jej wzrok zawodowca zatrzymał się na odsłoniętej szyi hrabiny i słabych punktach, w które wystarczyłoby zadać jeden cios, żeby zabić. Ciekawe, czy 147

jakikolwiek agent zbliżył się do niej tak bardzo? – To musi być dla pani frustrujące – powiedziała hrabina Sefka, jakby czytała w jej myślach. – Tak, hrabino? – Bale, spotkania, parady i temu podobne. To wszystko jest okropnie męczące dla tych z nas, których zajmują nieco bardziej praktyczne kwestie, nie uważa pani? – Z radością ścierpię to wszystko, byle zdobyć zgodę cesarza. Zważywszy, że ta misja jest tak ważna dla nas wszystkich. – O, świetna robota. – Hrabina zerknęła na Thriftmora, unosząc brew. – Przygotowywał ją pan, dyrektorze? – Zapewniam panią, że panna Lethridge ma własne poglądy. – Och, nie musi mnie pan zapewniać. – Hrabina wzięła Lizanne pod ramię i poprowadziła na bok. – Pozwoli pani, że ją uratuję od tych cymbałów. Moim zdaniem męskie towarzystwo szybko staje się nudne. Poprowadziła Lizanne do wysokich okien wychodzących na werandę. Lizanne odruchowo rozejrzała się po wszystkich ocienionych niszach, w których mógłby kryć się zabójca. – Jesteśmy całkiem same, zapewniam – powiedziała hrabina Sefka, znowu wyczuwając myśli Lizanne z denerwującą precyzją. – Chodźmy, pokażę pani widoki. Wypuściła rękę Lizanne, kiedy doszły do balustrady werandy, i oparła dłonie na marmurze, żeby spojrzeć na rozległe ozdobne jezioro poniżej. Ciągnęło się od zachodniego skrzydła pałacu na co najmniej dwie mile, a jego powierzchnię przerywały od czasu do czasu sztuczne wyspy z kolejnymi świątyniami. W każdej płonął pęk latarni, przywodząc na myśl roje świetlików, które zamarły nad lustrem. – Pięknie, prawda? – zagadnęła hrabina, odwracając się do Lizanne z uśmiechem. – Czego pani chce? – odpowiedziała pytaniem Lizanne, a w jej głosie zabrakło już oficjalnego szacunku. Bez świadków kontynuowanie teatrzyku byłoby pozbawione sensu, jeśli nie wręcz obraźliwe. 148

Hrabina zaśmiała się krótko; najwyraźniej niełatwo było ją obrazić. – Czy dwoje zawodowców nie może cieszyć się pięknym widokiem i wymienić się jedną, może dwiema anegdotkami? – Od lat próbowała mnie pani zabić, a teraz chce pani pogawędzić? – Oczywiście. – Hrabina Sefka przysunęła się bliżej, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu. – Sanktuarium jest pełne najgorszych imbecyli w cesarstwie. Pewnie stulecia chowu wsobnego robią swoje. Nie ma pani pojęcia, ile czasu minęło, odkąd odbyłam naprawdę interesującą rozmowę. – Jestem pewna, że każdy pani agent, który wrócił z Morsvale, miał wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia. – Tak się składa, że żaden z nich nie uciekł, zanim doszło do tej straszliwej katastrofy. Jednakże raporty, jakie otrzymałam przed ich śmiercią, stanowiły rzeczywiście ciekawą lekturę. – Hrabina oparła się plecami o balustradę i wesołość na jej twarzy zgasła, gdy zmarszczyła krytycznie brwi. – Naraziła się pani, żeby uratować rozpuszczoną dziewczynę. – Uratowałam corvuskiego zdrajcę dysponującego kontaktami, które mogły mi pomóc opuścić miasto. Dziewczyna była jego ceną za współpracę. – Kłamstwo. – Hrabina skrzywiła się. – Dała się pani ponieść uczuciom. To wielkie rozczarowanie. – Nie ma słów – odparła Lizanne, a gniew, który czuła wcześniej, powrócił teraz i zabarwił jej głos – które wyraziłyby, jak bardzo obojętne jest mi pani rozczarowanie. – Powinna pani bardziej docenić moje słowa, ponieważ wypowiadam je tylko jako przyjazną radę. Sentymenty to luksus, na jaki nie stać nikogo w naszej profesji. Więcej nawet: to destrukcyjna choroba. Weźmy mnie za przykład. Była pewna młoda kobieta w Morsvale, członkini Korpusu Krwi, więc nie znajdowała się bezpośrednio pod moją kontrolą, ale mimo to połączyła nas bliska, osobista więź, zanim kobieta ta została wysłana z misją. – Hrabina zamilkła i uśmiechnęła się do swoich 149

wspomnień, zanim podjęła opowieść tym samym przyjaznym tonem: – Po pani wizycie w jej kryjówce powiedziano mi, że nie zostało z niej dość, żeby wypełnić pół trumny. A jednak stoję tu i nie trzymam w dłoniach pani nadal bijącego serca. Krawcowa, przypomniała sobie Lizanne, ale nie zdołała znaleźć powodów, żeby żałować jej śmierci. – Na moje oko byłyście dla siebie stworzone. – Sentymentalność i jeszcze poczucie wyższości moralnej. – Hrabina się nadąsała. – Spodziewałam się, że kiedy wreszcie panią spotkam, spojrzę na własne odbicie w lustrze, tyle że nieco młodsze. Pani dokonania tworzą zupełnie inny obraz. – Nic, czego dokonałam, nie równa się pani czynom. – Doprawdy? Tortury i morderstwo to jedno i to samo, nieprawdaż? Niezależnie od ilości. Wspomnienie ostatniej wizyty w domu burgrabiego Artonina powróciło do Lizanne – uczony leżący martwy w swoim gabinecie, służący siedzący przy stole, każdy z kulką w potylicy. – Wszystko zależy od tego, kim jest ofiara – odpowiedziała, raz jeszcze zerkając na szyję hrabiny. To byłoby takie proste nawet bez produktu w żyłach. – Proszę się nie wygłupiać! – warknęła hrabina Sefka, bardziej poirytowana niż rozgniewana. Lizanne wzięła głęboki wdech i odwróciła się, patrząc na jezioro i jego liczne migoczące wysepki. – Dyrektor Bloskin powinien panią zwolnić – powiedziała hrabina. – Ewidentnie doświadczenia zbytnio... panią zmieniły. Z jakąkolwiek misją panią wysłał, sprawa już jest przegrana, musi to pani wiedzieć. – Moja misja to ta sama misja, z jaką zjawił się dyrektor Thriftmor. Cesarstwo i świat korporacyjny znalazły się o krok od zniszczenia... – A, tak, pani armia smoków i zdeformowanych dzikusów. – Hrabina Sefka wzruszyła smukłymi ramionami. – Kolejna burza, która uderzy w to cesarstwo. Całe wieki opieraliśmy się najróżniejszym zagrożeniom. 150

– Nie takiemu jak to. Wyobraża pani sobie, że ta wspaniała tyrania jest wieczna, niezmienna, ale to, co nadchodzi, nie dba o historię. – To pani wielkie zagrożenie znajduje się cały ocean stąd, pewnie właśnie pracowicie pożera własnych wyznawców. – Nie jest pani tak głupia, żeby w to wierzyć – odpowiedziała Lizanne – bo w przeciwnym wypadku dlaczego poświęciłaby pani tyle czasu i energii na poszukiwanie urządzenia Szalonego Rzemieślnika? – Głównie z powodu coraz bardziej niepoczytalnych nalegań madame Bondersil. To pani ją zabiła, tak nawiasem mówiąc? Okoliczności jej śmierci pozostają nieco mgliste. – Została pożarta. Przez Niebieskiego. – Widząc lekkie rozbawienie malujące się na twarzy hrabiny, Lizanne dodała: – Proszę mi powiedzieć, naprawdę zamierzała pani pozwolić jej samodzielnie władać Carvenportem? – Nie zostałam wtajemniczona w tę kwestię. Wszelkimi aspektami współpracy z nią zajmował się cesarz wraz z Cesarską Krwią. Przez otwarte okna napłynęło głośne bicie w wojskowe bębny, do którego dołączył chór trąbek. – Może Jego Boskość osobiście to pani wyjaśni – powiedziała hrabina Sefka, a Lizanne dostrzegła, że jej jowialny ton nagle zaczął sprawiać wrażenie nieco wymuszonego. – Wkrótce do nas dołączy. Ruszyła z powrotem w kierunku sali balowej, ale zatrzymała się i uśmiechnęła do Lizanne. – Mimo wszystko cieszę się, że wreszcie się spotkałyśmy, panno Lethridge. Proszę wziąć sobie do serca moją przestrogę: czegokolwiek Cesarska Krew chce od pani, proszę powiedzieć temu wulgarnemu łajdakowi, żeby się odpieprzył, i wracać do domu. Inaczej ściągnie pani na siebie śmierć. ***

151

– Cesarz Caranis Vol Lek Akiv Arakelin! – ryknął herold i wszyscy obecni na sali przyklęknęli na jednym kolanie. – Pierwszy o tym imieniu. Boski cesarz cesarstwa corvuskiego, najwyższy admirał Floty Cesarskiej, najwyższy marszałek Cesarskich Zastępów... Herold potrzebował co najmniej dwóch minut, żeby wyrecytować pełną listę tytułów cesarza, i Lizanne zaczęło już boleć kolano. Kiedy litania tytularna wreszcie się skończyła, nie potrafiła powstrzymać jęku ulgi, gdy wstała, żeby popatrzeć, jak cesarz Caranis nieśpiesznym krokiem zstępuje po schodach do sali balowej. Był wysokim mężczyzną, olśniewającym w marszałkowskim mundurze w odcieniu kości słoniowej i długim płaszczu z czarnego futra. Podobne do cierni kolce srebrnej korony lśniły w świetle żyrandoli. Corvuska propaganda często mówiła o tym, że cesarz jest przystojny, nadworni poeci wypisywali przydługie wersy wychwalające jego imponującą prezencję i wyczyny wymagające fizycznej tężyzny. Patrząc na niego teraz, Lizanne uznała, że pochwały mogły wcale nie być przesadne. Kiedy cesarz wszedł do sali, starszawy szambelan wystąpił naprzód, ukłonił się i wskazał stojącego nieopodal dyrektora Thriftmora. – Boski, czy mogę błagać o zaszczyt przedstawienia... – Gdzie ona jest? – przerwał mu cesarz, rozglądając się po sali. Jego głos zabrzmiał słabo dla Lizanne, zwłaszcza w kontraście z wyglądem. Był niski, ale też fałszywie brzmiący, jakby cesarz z trudem utrzymywał jeden ton. – Gdzie jest ta, którą zwą Panią Krew? – mówił, przeciągając ostatnie słowo, jakby je smakował na języku. Szambelan ukłonił się ponownie i odwrócił do Lizanne, przywołując ją. – Panna Lethridge, Boski – przedstawił ją. – Ambasadorka... – Wiem, jaki tytuł jej nadali – warknął Caranis, a szambelan pobladł i odruchowo się cofnął. Jednakże cała uwaga cesarza skupiła się na Lizanne, która podeszła i dygnęła nisko. 152

– Tak... – mruknął Caranis, obrzucając Lizanne przeciągłym spojrzeniem od stóp do głów. Nie odwzajemniła spojrzenia, odbierając ewidentny podziw cesarza jako nad wyraz niepokojący. – Oto ona. Ucieleśniona Zguba Sethamet. Sethamet. Lizanne przypomniała sobie ostrzeżenie elektorki Dorice. Jego wymyślona mroczna bogini. – Powstań! – rozkazał cesarz, machając na nią ręką. – I chodź ze mną. Caranis odwrócił się i ruszył przez salę balową, zostawiając za sobą ogromną ciszę. Lizanne zerknęła na dyrektora Thriftmora, który ledwie widocznie pokręcił głową: „Nie mogę ci pomóc”. Zdusiła westchnienie, podkasała idiotyczną suknię i ruszyła za szalonym cesarzem w noc. Znalazła go idącego zdecydowanym krokiem żwirową ścieżką wzdłuż brzegu jeziora. Musiała niezgrabnie truchtać, żeby za nim nadążyć. Oddział Gwardii Przybocznej patrolował teren, każdy gwardzista był uzbrojony w wielostrzałowy karabinek i zawsze znajdował się nie dalej niż trzydzieści jardów od cesarza. – Wybrałaś imponującą formę – powiedział Caranis. Rzucił jej przelotne spojrzenie i podjął zdecydowany marsz. Mówił teraz energicznym, rzeczowym tonem, jakby witał się z zaufanym towarzyszem, a nie sługą odwiecznego wroga. – Miłą dla oka, ale nie ostentacyjną. Podejrzewam, że to się przydaje. On mnie nie uważa za człowieka, zdała sobie sprawę Lizanne. Raczej za przejaw jego wymyślonej religii. Miała już wcześniej do czynienia z ludźmi opętanymi przez urojenia i zwyczajnie szalonymi. Niektórych trzeba było okłamywać, jeśli chciało się mieć z nich jakiś pożytek, podczas gdy inni lepiej reagowali na brutalną, szczerą prawdę. Żaden z nich nie miał jednak takiej władzy, jaka spoczywała w rękach tego konkretnego wariata. – Często tak to odbieram, Boski – odpowiedziała, uznając, że najlepiej będzie we wszystkim się z nim zgadzać. – Czy ona się starzeje? – zaciekawił się. – Ta skorupa, którą nosisz. 153

– Ehm... Starzeje się jak u wszystkich innych ludzi, Boski. Mruknął i skinął głową. – Oczywiście. Nienaturalnie długa młodość ściągnęłaby niestosowną uwagę. – Moje misje często wymagają zachowania anonimowości, Boski. – Dość tego udawania! – warknął cesarz. Zatrzymał się nagle i odwrócił do Lizanne, która zachowała niewzruszony wyraz twarzy. Zamrugała tylko, gdy powiedział szorstkim, pośpiesznym szeptem: – Koniec z tą pompą. Nie jestem lepszy od ciebie, tak jak robak nie jest lepszy od słońca. Sethamet wypuściła swoje bestie na ziemię, a Opiekunowie zesłali cię, żebyś nas ocaliła. Chociaż próbowała to ukryć, jakaś odrobina konsternacji musiała pojawić się na jej twarzy, bo cesarz spochmurniał, a jego oblicze pociemniało, wyrażając niepewność i podejrzliwość. – Bo zostałaś przysłana przez Opiekunów, prawda? Zdając sobie sprawę, że czas półśrodków minął, Lizanne wyprostowała się i spojrzała w szeroko otwarte oczy cesarza, zanim odpowiedziała najbardziej beznamiętnym i pewnym siebie głosem, na jaki umiała się zdobyć: – My znamy ich pod innym imieniem. Cesarz gwałtownie nabrał powietrza w płuca i rozejrzał się, jakby się upewniał, że nikt nie słucha. – Czy... Czy wolno mi poznać to imię? – Poznasz je w swoim czasie. Na taką wiedzę trzeba zapracować. – Oczywiście – mruknął. – Nie... nie ośmieliłbym się zagalopować. Musisz jednak zdawać sobie sprawę, ile już poświęciłem. Moi najlepsi żołnierze zostali wysłani na śmierć tysiącami jako zaledwie przynęta dla hord Sethamet. Zrobiłem to, ponieważ Opiekunowie mi rozkazali; nękali mnie w snach, dopóki tego nie zrobiłem, ryzykując wybuch kolejnego buntu. Zdaję sobie sprawę, jak ważne było wywabienie jej sług, ale czy Opiekunowie nie pojmują, w jak trudnym położeniu się znajduję? 154

– Cały świat znalazł się w trudnym położeniu narażony na atak hordy Sethamet – odpowiedziała spokojnie Lizanne. – Oto co wiedzą Opiekunowie. – Naturalnie. Nie myśl, że kwestionuję ich rozkazy. Kiedy dotarły do mnie wieści, że powstałaś w Carvenporcie, wiedziałem, że obrałem właściwą drogę. Kto inny jeśli nie Zguba Sethamet mogła pokonać zarówno moją armię, jak i jej plugawą hordę? – Twoja przenikliwość jest godna uznania, ale daleko nam do końca. Skinął głową. – Żeby uniemożliwić Straszliwej Bogini zagarnąć świat, oddam wszystko, co mam. – Tego będą oczekiwać Opiekunowie, jednakże w tej chwili wymagają tylko dwóch rzeczy. Po pierwsze, podpiszesz traktat pokojowy z Żelaznym Syndykatem Handlowym, sprzymierzając się z nim dla obrony przed hordami Straszliwej Bogini. Będą naciskać na zgodę na natychmiastową inwazję na Arradsię, ale odmówisz. Kieruje nimi chciwość, palą się do odzyskania źródła bogactwa. Podczas gdy tobą, wielki cesarzu, kierują współczucie i miłość dla ludzkości. To właśnie dla tych cnót wybrali cię Opiekunowie. Pochylił pokornie głowę, a Lizanne rozejrzała się przezornie po żołnierzach. Cesarz nigdy nie ukłoniłby się przed korporacyjnym podwładnym. – Przestań – syknęła. – Inni nie mogą znać twojej prawdziwej roli. Nie zrozumieliby. Wyprostował się z twarzą jak maska wyniosłości, ale Lizanne widziała łzy błyszczące w jego oczach. – Wybacz mi – szepnął. – Po prostu... jestem tak pokornym sługą. – Pokora nas nie uratuje, ale może zdołają nas ocalić siła i mądre przywództwo. Od tej pory musisz być Caranisem Wielkim, cesarzem-wojownikiem, który ocali cały świat. Nie będziesz już mówił o Sethamet, bo samo wspominanie jej imienia 155

zwiększa jej siłę. Wyprostował się, mrugając, żeby pozbyć się łez. – Tak. To... to wyjaśnia mi teraz sporo rzeczy. Wydawało mi się dziwne, że jej siła rośnie z każdym ostrzeżeniem, jakie wypowiadałem. – Spojrzał Lizanne w oczy z twarzą stężałą z determinacji. – Jakie jest moje drugie zadanie? – Chodzi tylko o informację. Musisz przekazać mi wszelkie informacje, jakie posiadasz na temat człowieka znanego w historii jako Szalony Rzemieślnik. Na twarzy cesarza odmalowało się zdumienie. – Chodzi o tę starą legendę, o której pisał Kalasin? Jedna z jego licznych obsesji. – Caranis skrzywił się ze smutkiem. – Prawdę mówiąc, myślę, że Cesarskiej Krwi trochę odbiło. – Odbiło czy nie odbiło, Rzemieślnik jest przedmiotem zainteresowania sługusów Sethamet i dlatego interesuje także nas. – Wobec tego z przykrością wyznaję, że mam niewiele do powiedzenia. Kalasin przychodzi do mnie od czasu do czasu ze swoimi tajemniczymi historiami, błaga o fundusze na wyprawy albo uczone badania. Zwykle staram się spełniać jego zachcianki, zwłaszcza że jego inne cechy czynią go bardzo użytecznym. Każę zająć jego archiwa i natychmiast ci je przekazać... – Nie – przerwała mu Lizanne. Mimo szaleństwa szok na twarzy cesarza jasno wskazywał, że pewnie pierwszy raz w życiu ktoś mu przerwał. Lizanne nie straciła rezonu, patrzyła mu spokojnie w oczy, aż cesarz się otrząsnął. – Musimy zachować ostrożność. Na dworze jest zdecydowanie zbyt wiele nieufnych oczu. Choćby hrabina Sefka. – Myślisz, że knuje przeciwko naszej sprawie? – W głosie Caranisa nie było specjalnego zdumienia. – Nie byłaby pierwszym przywódcą Korpusu, który uległ zdradzieckim intencjom. Pewnie ciche zniknięcie byłoby lepsze od publicznego procesu i egzekucji. Bądź spokojna, wydobędziemy od niej wcześniej wszelkie informacje. Zemsta to pobłażanie własnym słabościom, upomniała się 156

w myślach Lizanne, chociaż nie bez odrobiny żalu. – Lepiej zostawić ją na razie na swoim miejscu – odrzekła. – I bacznie obserwować. Z czasem może doprowadzić nas do pozostałych spiskowców. Cesarz skinął głową i uśmiechnął się z podziwem. – Opiekunowie ewidentnie dobrze wybrali. – Nie zostałam wybrana. Zostałam stworzona. – Lizanne obejrzała się na pałac, skąd dobiegały dźwięki starego walca. – Powinniśmy wracać na bal. – A co z informacjami, których potrzebujesz od Kalasina? Dygnęła nisko, pochylając głowę, jakby cesarz ją odprawiał. – Zostaw go mnie i pamiętaj, jak sprzyjają ci Opiekunowie. – Podniosła wzrok, patrząc cesarzowi w oczy i przemawiając głosem, w którym pobrzmiewał rozkaz: – Pamiętaj: nigdy więcej nie wypowiadaj jej imienia. A teraz wracaj na dwór i gotuj się do ratowania świata, Caranisie Wielki. *** Została na balu jeszcze przez godzinę. Zauważyła, jak pozostali goście bardzo starają się unikać jej wzroku. Jedynie dyrektor Thriftmor zaprosił ją do tańca. Hrabina Sefka także zachowała się podejrzanie, bo nagle przepadła. Najwyraźniej ciesząca się łaskami cesarza Lizanne stała się niebezpieczną znajomą. – Niestety czuję się zmęczona po wydarzeniach dzisiejszego dnia, dyrektorze – powiedziała Thriftmorowi po zakończeniu ich pierwszego i jedynego tańca. – Chyba powinnam się położyć. – Oczywiście – odpowiedział z pełnym szacunku uśmiechem, który nie przesłonił obawy w jego oczach. – Rano musimy porozmawiać dokładnie o pani kontaktach z cesarzem. – Nie ma tu o czym rozmawiać. Poza tym, że jest tak szalony, jak nam powiedziano. Mam jednak przeczucie, że będzie otwarty na negocjacje z panem. Życzę panu dobrej nocy. Po powrocie do apartamentów w pałacu konkubiny w pierwszej kolejności ogłuszyła swoją bystrooką i wysportowaną 157

służącą. Wymagało to tylko jednego dobrze wymierzonego ciosu w potylicę, kiedy kobieta z szacunkiem pochyliła się nierozważnie nisko. Lizanne zawlekła nieprzytomną służącą do sypialni i zostawiła na łóżku w pozycji na brzuchu, z głową odwróconą tak, żeby nie udusiła się we śnie. Szybko zrzuciła ohydną sukienkę i ubrała się w nijakie ciemne bawełniane spodnie i bluzkę. Wiedząc, że później będzie musiała się przebrać, włożyła do nieprzemakalnej torby strój typowy dla corvuskich kobiet średniego stanu. Potem skupiła się na kosmetyczce, którą nieprzytomna teraz służąca usłużnie postawiła na jej toaletce. Na szczęście okazało się, że agenci hrabiny Sefki niewiele wiedzą o pomysłowości Jermayaha, bo przegapili trzy osobne ukryte przegródki, z której każda otwierała się po naciśnięciu określonych punktów we właściwej kolejności. Najpierw Lizanne otworzyła schowek w wieczku i wyjęła metalowe części oraz wąski skórzany pasek, z których szybko złożyła przyrząd przypominający pająka. To był poprawiony projekt Jermayaha, efekt krótkiej, ale owocnej współpracy z ojcem Lizanne. Mniej ważył i łatwiej rozkładał się na proste do ukrycia części, miał także bardziej wydajny mechanizm wstrzykujący i większe fiolki. Lizanne przypięła Pająka do lewego przedramienia, a potem skupiła się na dużej butelce pośrodku przegródki z perfumami. Korpus niewątpliwie sprawdził wszystkie butelki, szukając produktu, i najbardziej skupił się na czterech najmniejszych. Na pierwszy rzut oka największy flakon wyglądał na przyjemną, lecz zupełnie zwyczajną mieszankę pachnącą różami i cynamonem, a sam płyn był przezroczysty, jasny i nieciekawy w porównaniu z bardziej mętnymi i kolorowymi mniejszymi buteleczkami. Bloskin zapewnił ją o skuteczności tej nowej sztuczki opracowanej przez plazmologów Żelaznego Syndykatu, ale Lizanne nie mogła stłumić niepokoju i niedowierzania, kiedy otworzyła inny schowek i wyjęła fiolkę z zatyczką wypełnioną ciemną, kleistą cieczą. 158

– To ma ponoć coś wspólnego z wagą molekularną – powiedział jej Bloskin w Feros w dniu wyjazdu. – Po związaniu z odpowiednią mieszaniną czynników chemicznych powstaje obojętna, bezbarwna ciecz; podobno jest bardzo gorzka w smaku, więc nie próbuj jej pić. Wystarczy dodać coś, co rozpuści wiążące czynniki i wszystkie cztery kolory natychmiast wrócą do swojego oryginalnego stanu. – Czy korzystano już z tej metody w terenie? – zapytała i zobaczyła z pewnym zaskoczeniem, że dyrektor Bloskin jest kiepskim kłamcą. – Ależ oczywiście, moja droga – odpowiedział, zapalając kolejną cygaretkę. – Nie wysłałbym najlepszego agenta na misję z niesprawdzonym związkiem chemicznym, prawda? Dlatego z pewną ulgą dostrzegła, że płyn w buteleczce zmienił się, kiedy tylko dodała do niego zawartość fiolki. Po krótkiej chwili wirowania cztery kolory ułożyły się posłusznie w warstwach. Wyjęła długą pipetę ze schowka i zaczęła ostrożnie wyciągać dość produktu, żeby napełnić fiolki Pająka. Robota była frustrująco delikatna, ale ponieważ Lizanne nie zamierzała stawić czoła kolejnemu spotkaniu bez produktu, nie miała innego wyjścia. Skończywszy, otworzyła trzeci schowek w szkatułce i wyjęła smukły sztylet z siedmiocalowym ostrzem w skórzanej pochwie. Przypięła go do kostki. Jermayah zaproponował, że przerobi szkatułkę tak, żeby zmieścił się tam zmodyfikowany Szept, ale nie było na to czasu. Zaproponował jej też kilka miniaturowych rodzajów broni palnej, ale Lizanne zawsze wystrzegała się tego typu zabawek – były zbyt hałaśliwe i nie na tyle skuteczne, żeby warto było ryzykować. Dlatego sztylet był jedyną realistyczną alternatywą. Zatrzymała się na chwilę koło łóżka, żeby się upewnić, że służąca nadal miarowo oddycha, a potem poszła na wyższe piętro, opróżniając po drodze do fontanny resztki zawartości flakonika od perfum. Weszła na balkon, po czym wspięła się na dach, gdzie przykucnęła nisko i wstrzyknęła sobie trochę 159

Zielonej, żeby dokładnie przyjrzeć się otaczającym ją terenom pałacowym. Widok był przygnębiający – liczni gwardziści patrolowali okolicę i nawet z pełną dawką Zielonej i Czarnej wątpiła, czy zdołałaby przekroczyć dwa mosty w Niebieskim Labiryncie, zanim zostałaby odkryta. Mogła oczywiście ruszyć przez labirynt, metodycznie zabijając albo obezwładniając po drodze strażników, ale wtedy szybko skończyłby jej się produkt, nie wspominając już o opłakanych skutkach, jakie miałoby to dla nadchodzących negocjacji dyrektora Thriftmora. Jęknęła cicho, podeszła do krawędzi dachu i zaczęła schodzić po północnej ścianie pałacu. Nie cieszyła się z zadania, jakie ją czekało, ale nie miała wyjścia; miała bardzo długą drogę do przepłynięcia. *** Wyszła z labiryntu jakieś dwie godziny później. Płynięcie przez labirynt kanałów było umysłowo i fizycznie wyczerpujące. Musiała regularnie wstrzykiwać sobie małe dawki Czerwonej, żeby chronić się przed chłodem wody i trzymać się mapy, której wyuczyła się na pamięć na pokładzie Zyskownej Wyprawy. Patrole także stanowiły niemałą uciążliwość: regularnie pojawiały się nad kanałami i sprawdzały je z godną pochwały, acz denerwującą skrupulatnością, przez co musiała siedzieć pod wodą po kilka minut za jednym razem i jeszcze bardziej uszczuplać zapasy Zielonej i Czerwonej. Nie traciła czasu, opuściwszy labirynt; wstrzyknęła sobie więcej Zielonej, żeby pobiec sprintem do marmurowej dżungli pierścienia świątyń, gdzie mogła się ukryć. Potrzebowała tylko chwili, żeby znaleźć grób cesarzowej/cesarza Azireh, bo zapamiętała jego położenie dzięki porannym niezręcznym sugestiom szambelana Yervantisa. Obeszła szerokim kołem budowlę, zanim się do niej zbliżyła, nie widząc nigdzie śladu niczyjej obecności. Podchodząc, odczytała archaiczną eutheryjską inskrypcję nad wejściem do grobu: „Wielkość może spoczywać 160

w nawet najbardziej kruchym naczyniu”. Zatrzymała się, żeby przyjrzeć się marmurowym rysom Boskiej Azireh z jej sokolim nosem i władczą miną. Wątpiła, żeby ta kobieta kiedykolwiek w życiu okazała choćby odrobinę kruchości. Przyłożyła delikatnie palec do solidnych dębowych drzwi i nie zdziwiła się, kiedy okazało się, że nie są zamknięte. Przyszedł wcześniej, domyśliła się, rozciągając palce na przyciskach Pająka, zanim pchnęła drzwi mocniej. Przez sekundę widziała tylko ciemność, dopóki słabe księżycowe światło nie oświetliło wnętrza na tyle, żeby ukazała się wielka rzeźbiona bryła sarkofagu Azireh i siwa kaskada włosów na głowie zgarbionego mężczyzny opierającego się ciężko na lasce. Długie, jasne pasma poruszyły się, kiedy odwrócił się do niej, ale rysy twarzy ginęły w ciemności. Przez moment przyglądali się sobie bacznie; Lizanne miała wrażenie, że trwało to dłuższą chwilę, chociaż w rzeczywistości nie mogło trwać dłużej niż kilka sekund. Wreszcie siwe włosy poruszyły się znowu, kiedy zgarbiony mężczyzna machnął poirytowany laską. – Zamknij te pieprzone drzwi, gołąbeczko – powiedział Cesarska Krew; mówił po varsalsku z mocnym, wiekowym akcentem, któremu zdecydowanie brakowało arystokratyczności. – Miejmy to już za sobą, dobrze?

161

Rozdział 10 Sirus

– Ognia! Salwa huknęła jak jeden potężny wystrzał, każdy pocisk został wystrzelony dokładnie w tej samej chwili. Cele – drewniane podobizny ludzi – zostały jednocześnie trafione w sam środek piersi. Sirus patrzył, jak Splugawieni przeładowują karabiny z niepokojącą, w pełni zsynchronizowaną zgodnością. Początkowo ich kontyngent strzelców składał się z byłych żołnierzy i policjantów; wszyscy mieli głęboko zakorzenioną znajomość broni palnej. Teraz liczba strzelców wzrosła do ponad sześciu tysięcy, obejmując zarówno dzikusów Splugawionych z urodzenia, jak i przemienionych mieszkańców miasta. Strzelali jak jeden mąż, przeładowywali jak jeden mąż i tak samo maszerowali, wszyscy kierowani przez fachowy, nawet jeśli często udręczony umysł ich nowego generała. Marszałek Wielki Morradin źle zareagował na swoją przemianę. Najpierw wydał z siebie narastający ryk wściekłości i niesmaku, gdy jego palce badały odmienione rysy, a potem rzucił się na Sirusa. Wielgachne ręce marszałka zacisnęły się na tchawicy Sirusa jak imadło, nim zaatakowała zbiorcza wola pozostałych Splugawionych. Sirus dostrzegł zmianę w oczach Morradina, gdy ręce mu opadły i morderczy impuls utonął pod gradem cudzych myśli. Mimo to nadal stawiał opór, a Sirus wyczuwał wściekłość i sprzeciw gotujące się w ukryciu, w głębi jego umysłu. – To niemądre, marszałku – ostrzegł go. – On będzie oczekiwał całkowitego posłuszeństwa. 162

Marszałek spojrzał na niego z błyskiem w oku, obietnica śmierci błyszczała w nich jasno i wyraźnie przez krótką sekundę, zanim jego gniew znowu osłabł. Sirus czuł, że gotowość sprzeciwu zmniejszyła się jeszcze bardziej, zmalała do migoczącej iskierki, słabej, ale nadal płonącej. – Doskonale – powiedział Sirus. – A teraz czas, żebyś zajął się swoim zadaniem. Dzięki wpływom ojca Sirus uniknął powołania do cesarskiego wojska, ale rozległa wiedza historyczna mówiła mu, że porządne wyszkolenie grupy żołnierzy wymaga miesięcy, jeśli nie lat. Jednakże Marszałek Wielki Morradin zdołał tego dokonać w raptem dwa dni. Możliwość przekazywania rozkazów bezpośrednio, bez podwładnych lub posłańców, ogromnie przyśpieszyła wszystkie aspekty procesu. Umiejętności najlepszych snajperów natychmiast były przekazywane wszystkim żołnierzom. Kanonierzy przydzieleni do ich małej kolekcji dział nauczyli się sztuki artyleryjskiej od jedynego artylerzysty, jaki przetrwał upadek miasta. Teraz wszyscy posiadali także śmiercionośne umiejętności walki wręcz – dzięki wiedzy, jaką podzielili się z nimi plemienni wojownicy. Sirus wyraźnie wyczuwał dumę Morradina ze swoich osiągnięć – bez względu na to, jak bardzo duma ta mogła być przepojona nienawiścią do samego siebie. Stali razem na podwyższeniu, patrząc na plac defiladowy garnizonu w Morsvale i masy Splugawionych żołnierzy wykonujących kolejne sekwencje manewrów: ustawiali się w kompanie, w kwadraty i szeregi z szybkością i precyzją, która zawstydziłaby nawet Gwardię Przyboczną. – Armia, która podbije świat, nie uważasz? – zagadnął go Sirus. Rozbłysk gniewu zabarwił odpowiedź marszałka wraz z niechętną, ale nieuniknioną dla fachowca świadomością siły, jaką stworzył w tak krótkim czasie. – Osobiście szkoliłem Gwardię Przyboczną. Długie lata musztry, marszobiegów i chłosty. Stworzyłem z nich najlepsze 163

trzy legiony, jakie kiedykolwiek maszerowały pod cesarskim sztandarem. Ale to... – Machnął szponiastą ręką na nienaturalnie równe szeregi kompanii na placu defiladowym, a jego pokryte łuską usta wykrzywiły się w pozbawionym wesołości uśmiechu. – Takiego legionu jeszcze nigdy nie widziałem. To legion płomienia, którym nasz bóg-potwór spopieli świat. Sirus początkowo próbował przestrzegać Morradina przed nieodpowiednimi myślami, ale szybko to sobie darował, bo Biały najwyraźniej z całkowitą obojętnością traktował ich osobiste wymiany poglądów. Każde zadanie, jakie im postawił, zostało wykonane szybko i kompetentnie. Jeśli ci, którym je zlecił, postanowili nienawidzić się wzajemnie, to niech im będzie. Sirus często zastanawiał się, jak bardzo ambiwalentny stosunek miał ich pan do swoich niewolników. – Nie jesteśmy niczym więcej niż użytecznymi zwierzętami jucznymi? Patrzy na nas tak, jak my patrzyliśmy na jego rodzaj? – Nie pochlebiaj sobie, chłopcze – warknął w jego umyśle Morradin. – Dla tego czegoś jesteśmy czymś gorszym od robaka. – A mimo to nas potrzebuje. Sirus skinął głową na żołnierzy, kiedy ich szeregi rozstąpiły się, a potem znowu zeszły w odpowiedzi na niewypowiedziane komendy marszałka. – Na razie – odrzekł Morradin. – Aż się człowiek zastanawia, co ta bestia z nami zrobi, kiedy dopnie swego. *** Dwa dni później spuścili ostatnią barkę na wodę. Początkowa liczba pięćdziesięciu została zwiększona do stu – znacznie więcej niż było potrzeba do przetransportowania ich wszystkich. – Spodziewa się posiłków – wyjaśnił Morradin. Marszałek nadal przebywał na placu defiladowym, podczas gdy Sirus stał teraz na nabrzeżu i patrzył, jak jego Splugawieni robotnicy mocują liny holownicze między statkami i barkami. Z czasem zaczął rozumieć, że moc umożliwiająca im dzielenie się 164

myślami nie jest ograniczona przez odległość, ale związek z niektórymi jest silniejszy niż z innymi. Umysł Katryi był jak otwarta skrzynka, każda emocja i wspomnienie leżały w nim gotowe do wzięcia. Co innego Majack, który był właściwie pustym naczyniem wypełnionym celami Białego, podobnie jak większość Splugawionych, zwłaszcza tych z prymitywnych plemion. Wspomnienia tubylców z Arradsii były mieszaniną nieznajomych zwyczajów, przemocy i niedoli, której najlepiej było unikać. O dziwo, mimo wzajemnej antypatii najsilniejsza więź poza Katryą łączyła Sirusa z Morradinem. Zupełnie jakby niechęć albo – mówiąc szczerze – nienawiść mogły zbliżać równie mocno jak miłość. Wspomnienia marszałka tworzyły ciekawą mieszankę, płonącą jasno, kiedy dotyczyły jego licznych zwycięstw, a jeszcze jaśniej, gdy odnosiły się do rzezi i masakry. Przygasały jednak za każdym razem, gdy dotykały czegoś osobistego. Zaaranżowane małżeństwo z kobietą, którą ledwie znał i która wkrótce zaczęła nim pogardzać. Dzieci, które im się urodziły, syn i córka. Wyrosły na rozczarowujące, rzadko dostrzegane cienie jego wielkości. Okrutna obojętność Morradina wobec własnych dzieci sprawiła, że Sirus zastanawiał się, czy jego własna uraza wobec ojca była w pełni uzasadniona. Bywał niekiedy surowy, to pewne, ale widząc tego kochającego wojnę potwora, Sirus z całą wyrazistością zrozumiał, że jego ojciec był jedynie wdowcem, który starał się na swój własny, nieudolny sposób wychować syna najlepiej, jak się da. Głośny i znajomy krzyk poniósł się nad portem, kiedy Biały wzbił się w niebo. Stado Czerwonych poleciało w ślad za nim; przewodził im ogromny smok o pobliźnionym pysku. Sirus zaczął go nazywać Katariasem na cześć najmroczniejszego ze starych corvuskich bogów. Według legendy zły, zdeprawowany Katarias władał całym światem przez setki lat, zanim inni bogowie zrzucili go w ogień pod ziemią. Ten Katarias miał w sobie całe okrucieństwo swojego boskiego imiennika, zabił co najmniej tuzin Splugawionych podczas tyluż dni, wybierając fachowym 165

okiem drapieżnika słabych albo chorych. Podczas gdy wspólne dla wszystkich połączenie pozwalało Splugawionym wyczuć intencje umysłu Białego, Katarias i inne służące mu smoki pozostawały niedostępne dla Sirusa i pozostałych. Chociaż nie mógł słyszeć myśli Czerwonego, wrogość, z jaką Katarias patrzył na niegdyś ludzkich mieszkańców miasta, była doskonale widoczna w każdym nienawistnym spojrzeniu i ewidentnej radości, jaką okazywał za każdym razem, gdy spożywał posiłek wybrany z ich szeregów. Biały usadowił się na częściowo zrujnowanym budynku na szczycie muru portowego, gdzie zbudował sobie gniazdo. Lęg młodych Białych zaskrzeczał na powitanie, kiedy dorosły smok wylądował wśród nich. Młode tłoczyły się, żeby trącać pyskami jego boki, trzepotały skrzydłami w podnieceniu i uwielbieniu. Biały zamknął skrzydła na stadku i wydał basowy warkot rodzicielskiej miłości. Po chwili cofnął się, zerkając na krążącego w górze Katariasa. Czerwony posłusznie złożył skrzydła i opadł, żeby złożyć coś w gnieździe, coś dwunożnego i dwurękiego, co zdołało wydać płaczliwy, bezradny krzyk, zanim zostało rozerwane na strzępy przez młode Białe. – Kolejny nieszczęśnik z Carvenportu – uznał Sirus. – Albo jakiś zabłąkany Najemnik znaleziony w Interiorze. Zastanawiał się, czy miało to jakieś znaczenie, że młode Białego żywią się tylko ludźmi. Widział, że inne smoki żerują także na bydle, ale nigdy młode Białego. – Uczy je – wyjaśnił mu Morradin – żeby tylko to chciały jeść. Kiedy stąd ruszymy, pożrą cały świat, chłopcze. *** Katrya przyszła do niego po zmroku, co stało się już ich rytuałem. Ich spółkowanie – odbywające się na oczach innych Splugawionych, ponieważ prywatność stała się teraz pozbawionym sensu konceptem – wydawało się nieuniknioną konsekwencją głębokiego połączenia ich umysłów. Kiedy zwijali 166

się razem, wyczuwał innych Splugawionych zajętych w podobny sposób w całym mieście, ich pożądanie mieszało się, czyniąc to doświadczenie jeszcze bardziej wciągającym. Wiedział, że to powinno budzić w nim niesmak; że powinny go odpychać kolce i łuski, które znaczyły twarz i ciało Katryi; że fakt dzielenia się każdym doznaniem z wieloma innymi istotami narusza jego prywatność – ale upojenie, jakie go wtedy ogarniało, było przytłaczające i nie sposób było mu się oprzeć. Specjalnie takimi nas uczynił? – zastanawiał się później, kiedy leżeli razem, wreszcie wyczerpani, a pełen zadowolenia sen Katryi był jak cichy szmer w jego umyśle. To dodatkowy aspekt, który podporządkowuje nas jego woli? Katrya jęknęła słabo, zaniepokojona, kiedy myślami powrócił do dzisiejszych słów Morradina: „Pożrą cały świat”. Nauczył się, że poważne rozważania zwykle przytępiają zainteresowanie innych Splugawionych, a brak emocji po części maskuje jego przemyślenia, ale pozbycie się uczuć z głowy nie zawsze było łatwe, zwłaszcza gdy przewidywania marszałka prowadziły do nieuniknionych myśli o Tekeli. Wiedział, że najpewniej już nie żyje, o ile nie zginęła podczas ucieczki z Morsvale do Carvenportu, tak jak wielu innych. Jednakże uporczywa nadzieja przekonywała go, że jest inaczej. Żyła gdzieś poza zasięgiem jego wzroku, ale nie poza zasięgiem ambicji Białego. Pogrążył się w pozbawionym marzeń śnie, wyobrażając sobie jej twarz, tak samo żrąco obojętną, jak ją zapamiętał, ale tym razem zlaną krwią. *** Posiłki zjawiły się następnego popołudnia. Wynurzyły się z dżungli za południowym murem. Dziesiątki, potem setki i wreszcie tysiące. Wezwano z Interioru kolejnych Splugawionych od urodzenia. Zróżnicowanie plemienne było widoczne w różnorodności strojów, jakie nosili. Niektórzy mieli pióra we włosach, inni skórę pożłobioną ozdobnymi bliznami. 167

Wszyscy – mężczyźni i kobiety – byli w takim wieku, że nadawali się do walki; Sirus nie znalazł wśród nich ani jednego dziecka albo staruszka. Przelotne muśnięcie ich umysłów wszystko wyjaśniło: dzieci biegnące za milczącymi, obojętnymi rodzicami, maszerującymi stale na północ. Pozbywano się ich, kiedy stawały się zawadą, i wkrótce wszystkie dzieci zostały w tyle i musiały same sobie radzić. Biały nie miałby żadnego pożytku ze Splugawionych zbyt małych, żeby walczyć. Przed zmrokiem liczebność hordy Białego urosła do dziesięciu tysięcy, a z następnym rankiem do dwudziestu. Morradin wchłonął ich do swojej armii z typową dla siebie efektywnością i wkrótce wykonywali ćwiczenia wojskowe z taką samą jednolitą precyzją jak pozostali, chociaż tylko połowa z nich miała broń palną. Na flotę statków i barek załadowano zapasy i amunicję, działa wciągnięto na pokład, uruchomiono silniki. Przygotowania do rychłego rejsu trwały. Sirus wyczuwał pełne wyczekiwania podniecenie wśród innych, nawet po części sam je podzielał, chociaż perspektywa tego, co ich czekało, budziła w nim w równej mierze zgrozę. Wyczuwał też zmianę w nastroju Morradina – samooskarżenia osłabły w obliczu nadciągającego konfliktu. Dla mężczyzny, którego duszę najwyraźniej poruszały jedynie triumfy wojenne, nadchodzące zgryzoty były czymś równie ponętnym jak dla Sirusa conocne uleganie żądzy. Biały obserwował przygotowania w ciszy, aż ostatni Splugawiony wszedł na pokład statku lub barki, a wtedy uniósł głowę i wydał z siebie potężny wrzask. Jego rozkaz natychmiast ogarnął ich wszystkich, najpotężniejsza i najbardziej nieprzejednana komenda, jaką do tej pory wydał swoim niewolnikom: „Na północ”.

168

Rozdział 11 Lizanne

– Co powiedziała ci ta suka, Sefka? – zapytał Cesarska Krew. Jego palce z długimi paznokciami zadrgały nerwowo na zakrzywionej rączce laski. Zachowywał się jak starzec, który z trudem trzyma się mimo licznych bólów i dolegliwości. Oczy miał jednak jasne i spokojne za woalem prostych, siwych włosów. – Zaleciła ci powiedzieć mi, żebym się wypchał, co? – Może usiądziemy? – zaproponowała Lizanne, wskazując niszę w głębi grobowca. Cesarska Krew naburmuszył się, ale podszedł powoli do niszy. Lizanne rzuciła niespokojne spojrzenie na drzwi, kiedy jego zakończona mosiądzem laska stukała na kamiennych płytach. – Nikt tu nie przyjdzie, gołąbeczko. – Starzec westchnął i opadł na marmurową ławkę w niszy. – Możesz być tego pewna. Lizanne przysiadła na brzegu cokołu pod sarkofagiem cesarzowej/cesarza Azireh i przez chwilę przyglądała się uważnie wnętrzu. – Znalazł go pan kiedyś? – zapytała. – Wielki skarb, który ujawnia jedynie światło Nelphii? – Lata temu – odpowiedział, masując kolano. – I nie był to właściwie skarb, ale zwój ukryty w nadprożu. Niektóre litery są płycej, a inne głębiej, wycięte w kamieniu, co widać tylko wtedy, kiedy Nelphia jest odpowiednio wysoko na niebie. Potrzebowałem wielu lat, żeby obmyślić właściwą kolejność naciskania. Kiedy mi się udało, zwój wypadł z ukrytego schowka. Sprytna stara krowa, ta Azireh. – Co było na zwoju? 169

– Lista wszystkich ludzi, jakich zabiła na przestrzeni lat. Nie w ramach egzekucji, rzecz jasna, bo Azireh słynęła z miłosierdzia. Nie, to byli szlachetnie urodzeni zasrańcy i wichrzyciele, których otruła albo dla których zaaranżowała nieszczęśliwy wypadek. To długa lista. Pewnie była to swoista spowiedź, Azireh zrzuciła ciężar z duszy przed ostatnią podróżą ku boskości. Lista całkowicie odmieniłaby nasze rozumienie jej rządów, gdybym jej nie spalił. – Dlaczego pan to zrobił? Dostrzegła drgnienie jego ust za siwym woalem. – Poznałaś dzisiaj boskiego cesarza. Szalony jak nawalona nieświeżą Niebieską małpa, nie? Lizanne odpowiedziała neutralnym tonem: – Podzielił się ze mną ciekawymi spostrzeżeniami. – Niech zgadnę: jesteś swego rodzaju świętą inkarnacją, która ma mu pomóc pokonać demoniczną hordę Sethamet. – Cesarska Krew pokręcił głową. – Za każdym razem, kiedy wpada w ten stan, jego urojenia stają się nieco bardziej skomplikowane, ale przynajmniej pozostają spójne. Jego ojciec zawsze powtarzał, że powinniśmy byli utopić tego małego popaprańca, a sam nie był najprostszą strzałą w kołczanie. Oto jak wyglądają sprawy w tym cesarstwie, gołąbeczko. Szaleńcy i nieudacznicy zostają bogami. To absurdalna i starożytna farsa, ale działa, o ile tylko wszyscy trzymają się swoich ról. Azireh, jedyna kobieta, jaka zasiadła na tronie, była mądrą i wspaniałomyślną władczynią, założycielką dynastii, z której kiedyś narodził się nasz obecny ukochany Caranis, i tak pozostanie zapamiętana. Lizanne zauważyła, że ręce przestały mu drżeć, zaczęła się więc zastanawiać, na ile rzeczywiście jest zniedołężniały. – Zabiłaś mnóstwo moich najlepszych ludzi – powiedział. – Korpus Krwi jest trochę jak rodzina, bo jest nas tak niewielu w porównaniu z resztą. Wszyscy traktują mnie poniekąd jak ojca i wiele moich dzieci domaga się sprawiedliwości za zamordowanie ich braci i sióstr. – Zabijanie podczas wojny nie jest morderstwem – odparła 170

Lizanne. – A ja straciłam wielu dobrych ludzi w Carvenporcie, jeśli chcesz porównywać rachunki od rzeźnika. – Och, nie zrozum mnie źle. – Wzruszył ramionami i machnął lekceważąco laską. – Minęło wiele lat, odkąd którąkolwiek z tych rzeczy wziąłem do siebie. Tylko ostrzegam, że podczas naszej misji nie można liczyć na pomoc ze strony wszystkich moich dziatek. – A na czym właściwie polega ta misja? – Rzecz jasna, chodzi o to, by pokonać Białego Smoka i jego straszliwe sługi. Z pomocą Szalonego Rzemieślnika, czy kim tam jest autor tego cudownego projektu, który wysłałem dyrektorowi Bloskinowi. Jak się miewa ten stary łajdak, nawiasem mówiąc? Nadal tak dużo pali? – Sporo. Skoro to pan przysłał projekt, to rozumiem, że może mnie pan skierować do jego twórcy. – Chciałbym, żeby to było takie proste. Widzisz, dotarł do mnie okrężną drogą. Przeszedł przez kilkanaście rąk, zanim jedno z moich dzieci natknęło się na niego, wykonując dla mnie małą robótkę na północy. To było pudełko z dokumentami, którego były właściciel już nie potrzebował. Żmudne śledztwo doprowadziło nas wreszcie do emerytowanego członka Cesarskiej Policji, który po pewnych delikatnych naciskach wyjaśnił, że projekt należał do wielu pamiątek, jakie wziął sobie podczas służby na ostatniej placówce. – A gdzie ona się znajdowała? Cesarska Krew się uśmiechnął, odsłaniając przedziwnie białe zęby jak na człowieka w jego wieku. – W Scorazinie, gołąbeczko. Znajdziesz tego, kto to narysował, w Scorazinie. Spoglądała na niego przez dłuższą chwilę, obserwując, jak mruży wyczekująco oczy i jak jego uśmiech blednie. – Spodziewa się pan, że przeniknę do cesarskiego miasta więziennego. – W rzeczy samej. – Ma pan własnych agentów. Niech się pan nimi posłuży. 171

– Już próbowałem. Wysłałem dwójkę najlepszych. Pierwszy przetrwał trzy dni, drugi cztery. Może nie słyszałaś, ale Scorazin to niezbyt przyjemne miejsce, a wprowadzenie produktu poza bramę jest praktycznie niemożliwe. Jeśli jednak ktoś może tam się dostać i znaleźć Rzemieślnika, to właśnie ty. Jak myślisz, dlaczego posłałem projekt Bloskinowi? – Każę cesarzowi przeczesać to miasto. Zrobi przecież wszystko dla Zguby Sethamet. – To nie zadziała, gołąbeczko. Istnieje spora szansa, że rankiem cesarz już będzie przy zdrowych zmysłach i nie będzie nawet pamiętał rozmowy z tobą. A nawet jeśli tak się nie stanie, to musisz zdawać sobie sprawę, że nie wszyscy na dworze podzielają moje pragnienie utrzymania obecnego stanu rzeczy. Hrabina Sefka knuje przeciwko mnie, odkąd przejęła kontrolę nad Korpusem. I nie jest osamotniona. Pewnym wpływowym osobistościom nie podoba się to, że parweniusz z rynsztoka zdobył takie wpływy u cesarza. Ani to, że tyle władzy spoczywa w rękach Błogosławionego. Woleliby, żebyśmy znowu byli niewolnikami elit, a ja na to nie pozwolę. Możesz przekonać Caranisa, żeby przetrząsnął cały Scorazin w poszukiwaniu Rzemieślnika, ale czy to w ogóle będzie wykonalne wśród chaosu, jaki się rozpęta? Poza tym to będzie jasny sygnał dla Sefki i jej popleczników, że coś wielkiej wagi kryje się w tym mieście, a na razie udało mi się przed nią ukryć tę informację. Nie, moja droga panno Lethridge. Jeśli chcesz Rzemieślnika, będziesz musiała sama po niego tam pojechać. – A potem oddać go panu, jak się domyślam? – Lepiej mnie niż Sefce, możesz mi wierzyć. Ona uważa smocze zagrożenie za drobną uciążliwość. Ty i ja wiemy swoje. Zapewniam cię jednak, że podzielę się z Żelaznym Syndykatem wszelkimi użytecznymi informacjami, jakich Rzemieślnik udzieli. Pewnie kłamie, uznała Lizanne, ale wiedziała, że to nie ma dużego znaczenia, ponieważ zamierzała zabrać Rzemieślnika tylko do Feros i nigdzie indziej – zakładając, że w ogóle go 172

znajdzie. Wszystko, co wiedziała na temat Scorazinu, mówiło, że to kloaka dla upodlonych ludzi zmuszonych do pracy w kopalniach pod miastem w zamian za ochłapy jedzenia. Jednakże jej profesja doprowadziła ją do wielu strasznych miejsc i żadne jeszcze nie zdołało jej zabić ani udaremnić jej wykonania zadania. – Dobrze więc – zgodziła się. Włosy Cesarskiej Krwi rozdzieliły się, kiedy skinął z zadowoleniem głową, odsłaniając oczy, jasne i spokojne jak u młodego żołnierza, zdradzające inteligencję nieosłabioną przez wiek ani kruchość. – Będziesz tego potrzebować – powiedział, wyjmując złożony kawałek papieru z kieszeni i wręczając go Lizanne. – Nie wejdziesz do więzienia bez zbrodni. Lizanne rozłożyła dokument i ujrzała oficjalny wyrok corvuskiego sędziego z długą listą oskarżeń, w której każdą pozycję ostemplowano czerwonym tuszem: „winna”. – Prostytucja? – zapytała, unosząc brew. – I wymuszenie. Jesteś drogą kurtyzaną, która nierozważnie postanowiła zaszantażować klienta, starszego rangą urzędnika Cesarskiego Ministerstwa Skarbu. Niestety odbierze sobie życie za jakąś godzinę, zostawiając stosownie obciążający cię list samobójczy. Corvuski Sąd zajmie się sprawą należycie dyskretnie, żeby oszczędzić wstydu rodzinie. Moi ludzie już czekają, żeby odeskortować cię prosto do Scorazinu. – Koścista dłoń ponownie zniknęła w kieszeni i wynurzyła się z małą fiolką produktu. – Kiedy już nawiążemy kontakt... Zamilkł, widząc, że Lizanne powoli przedarła na pół dokument sądowy i upuściła kawałki na podłogę. – Proszę mnie zrozumieć – odezwała się cichym, spokojnym głosem, patrząc mu w oczy równie pewnie, jak on patrzył na nią. – Nie pracuję dla pana. Sama dotrę do Scorazinu i nie wezmę udziału w tej amatorskiej farsie udającej porządną przykrywkę. A jeśli choćby przez sekundę wyobraził pan sobie, że nawiążę z nim kontakt w transie, to jest pan równie szalony jak cesarz. 173

Wstała i ruszyła do drzwi. Doszła do ostatniego stopnia, kiedy koniuszek jego laski zadzwonił głośno o kamienne płyty. Zatrzymała się, gdy nieprzyjemny zgrzyt jego głosu, który teraz zdecydowanie nie brzmiał staro, zadźwięczał w grobie: – A ty wyobrażasz sobie, że po prostu pozwolę ci poruszać się swobodnie po cesarstwie? Odwróciła się do niego z palcami na Pająku. – Owszem, jeśli zależy panu na Rzemieślniku. Był teraz tylko ledwie widocznym kształtem w mroku, ale widziała jego blade ręce zaciśnięte na lasce, kiedy z trudem panował nad gniewem. Po chwili uspokoił się, jego dłonie rozluźniły się, ale Lizanne wiedziała, że to sztuczka. Naprawdę wierzę, że ten człowiek zamierza mnie zabić, kiedy będzie po wszystkim, pomyślała, czerpiąc perwersyjną pociechę z tego olśnienia. W przypadku kogoś takiego jak on wchodziły w grę albo uległość, albo śmiertelna w skutkach niechęć, a ona wolała to drugie rozwiązanie z racji swojej prostoty. – Jak sobie życzysz, gołąbeczko – powiedział znowu tym samym zgrzytliwym głosem prostaka. Wstał powoli i pokuśtykał do niej bez gniewu w oczach. – Ale zanim odejdziesz, wyświadcz mi tę przysługę i zaspokój ciekawość starego człowieka. Położyła rękę na drzwiach i uchyliła je nieco, spoglądając na ciche groby. Na pewno umieścił tam paru swoich ludzi, Błogosławionych pałających chęcią zemsty. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie podejmą żadnych działań bez jego bezpośredniego rozkazu. – O co chodzi? – zapytała. – Ekspedycja, którą madame Bondersil wysłała na poszukiwanie Białego. Domyślam się, że jedna z was albo obie porozumiewałyście się w transie z ich Błogosławionym, tym chłopcem, młodym Torcreekiem, zgadza się? Moje ostatnie informacje na temat ich położenia pochodzą od agenta z Ujścia, tuż przed tym, jak odstrzelono mu głowę. Dyrektor Bloskin był na tyle uprzejmy, by wyjawić mi, że ostatecznie odnaleźli Białego, ale zastanawiam się, co się stało z nimi później. 174

– Zostali zaatakowani przez Splugawionych podczas podróży z gór na południe. Mój ostatni trans z panem Torcreekiem wskazywał, że wszyscy jego towarzysze nie żyją, a on sam jest śmiertelnie ranny. – Aha. Po tym, w jaki sposób odwrócił wzrok, Lizanne zorientowała się, że nie uwierzył w ani jedno jej słowo. – Co za szkoda. Ktoś, kto rzeczywiście spotkał Białego i to przeżył, byłby bardzo cennym nabytkiem. Dlatego właśnie chcę uchronić go przed twoim zgubnym wpływem, pomyślała Lizanne. – Czas na mnie – powiedziała, otwierając drzwi i rzucając mu ostatnie spojrzenie przez ramię. – Odezwę się, kiedy już będę miała Rzemieślnika. – A jeśli zawiedziesz? – To pozostanie panu tylko nadzieja, że wasz szalony cesarz zbierze dość sił, by powstrzymać to, co nadchodzi. Po tych słowach wstrzyknęła sobie Zieloną i odbiegła w mrok. *** Ucieczka z Sanktuarium zajęła jej resztę nocy i słońce wspinało się już nad dachy, kiedy dotarła do właściwego miasta. Kilka razy zawróciła i gwałtownie zmieniła kierunek, przekonując się, że żaden agent Cesarskiej Krwi nie zdołał jej wytropić. Albo byli tak świetnie wyszkoleni, że nie zdołała żadnego spostrzec, co uznała za mało prawdopodobne. Mimo to zachowała wszelkie środki ostrożności, zanim ruszyła do celu. Po zejściu z zewnętrznego muru Sanktuarium przebrała się w nijaki strój i szła zgarbiona zmęczonym krokiem źle opłacanej robotnicy po nocnej zmianie w fabryce albo przędzalni. O tej porze na ulicach było sporo takich ludzi, więc doskonale się kamuflowała, idąc do herbaciarni. Kobieta za ladą była przyjemnie pulchna i uśmiechnęła się przyjaźnie, kiedy Lizanne się przywitała. Jej rumiana wesołość 175

nieco przybladła, gdy Lizanne zapytała, czy ma Czarną Suwerenkę. To była pikantna i droga mieszanka herbat z północnej Dalcii, niemal niemożliwa do znalezienia od czasu Kryzysu. Co znaczyło, że bardzo niewielu klientów o nią zapyta. – Nie mamy – odpowiedziała herbaciarka, zerkając przez okno na ulicę. Nie nadaje się do tego, oceniła ją Lizanne, widząc, jak kobieta nerwowo porusza rękami na ladzie. – Za to mamy, ehm... – Kobieta zmarszczyła czoło, próbując przypomnieć sobie właściwą odpowiedź. – Za to mamy Oddech Czerwonego Smoka. – To mi odpowiada. Kobieta znowu zerknęła na ulicę, zanim uniosła klapę w ladzie i zachęciła Lizanne do wejścia do magazynu. – Proszę tu poczekać – szepnęła i weszła do mrocznego wnętrza. Lizanne usłyszała dźwięki umówionego pukania, dwa szybkie uderzenia, a potem trzy, po którym rozległ się zgrzyt drewna o drewno, gdy odciągnięto coś ciężkiego na bok. Krótka, cicha wymiana zdań i herbaciarka wróciła. – Proszę wchodzić – powiedziała, przepuszczając Lizanne, a sama wróciła do sklepu. Lizanne zastała Arberusa czekającego w wejściu do ukrytego pokoju. Mała latarenka płonęła za jego plecami, a on sam przytrzymywał regał, który ukrywał wejście. – Masz trop? – zapytał po mandinorsku i uśmiechnął się lekko. – Tylko po varsalsku – zbeształa go, podchodząc. – Sprzedawczyni robi wrażenie trochę zbyt podenerwowanej jak na rewolucjonistkę. – Może i jest nerwowa, ale w pełni oddana sprawie. Korpus zabił jej narzeczonego za posiadanie prasy drukarskiej. Sklep należy do jej rodziców, ale na szczęście są za starzy, żeby do niego często przychodzić. Poza tym miejscowa policja ceni sobie darmową herbatę, którą tu dostaje. 176

Lizanne zatrzymała się, żeby pocałować go w policzek, zanim weszła do ukrytej niszy. Panował tu zwykły porządek. Arberus pewnie nigdy nie pozbędzie się wojskowych nawyków, nawet jeśli cała jego kariera była tylko przykrywką. – Ten pokój jest dźwiękoszczelny – powiedział z nutką nadziei w głosie, kiedy przesunął regał na miejsce. – Jasno wyraziłam się na ten temat już na pokładzie statku – odpowiedziała. – Rozumiem, że bez problemu zdezerterowałeś? – Człowiek dyrektora przewiózł mnie na brzeg w pustej beczułce po rumie. Spodziewam się, że do tego czasu wymazał już moje nazwisko z rejestrów okrętowych. – A twoje kontakty w Bractwie? – Osłabione, ale aktualne. Obawiam się, że będę musiał złożyć parę obietnic, żeby zapewnić nam ich pomoc. – Chyba rozumieją wagę naszej misji? Jeśli świat upadnie, wszystkie ich naiwne ambicje stracą wszelki sens. – Arradsia znajduje się tysiące mil stąd, a krucjata Bractwa toczy się od pokoleń. Możesz być pewna, że rewolucja zawsze będzie dla nich najważniejsza. Lizanne westchnęła z niezadowoleniem. Nigdy nie lubiła zadawać się z ludźmi, którzy przesiąkli dogmatami, ale czas naglił, a ona nie miała innych sprzymierzeńców pod ręką. – Zorganizuj spotkanie – powiedziała. – Będę potrzebowała wszelkich informacji, jakimi dysponują na temat Scorazinu. Wpatrywał się w nią nieruchomo przez kilka sekund. – Scorazinu? – powtórzył wreszcie i przykra nuta zabrzmiała w jego głosie. – Rzemieślnik najprawdopodobniej tam przebywa. Dlatego muszę tam jechać. – Albo mógłbym od razu cię zastrzelić i zaoszczędzić na czasie. – Znaleźliśmy się w sytuacji, w której naprawdę nie mamy innego wyjścia. Rozwiązała buty, zdjęła je i położyła się na łóżku, zasłaniając ręką oczy. Wszelkie resztki produktu zniknęły z jej żył i ciało zaczynało odczuwać wysiłek minionej nocy. 177

– Muszę odpocząć, majorze. Proszę pójść i załatwić to, o co proszę. *** – Milion w złocie, nie w asygnatach albo walucie cesarskiej. Młody człowiek mówił cicho, ale ostrym tonem. Był drobnej budowy, miał bladą, piegowatą skórę i strzechę rudych włosów, które nauczyciele Lizanne kazaliby mu ufarbować na czarno, gdyby został zwerbowany do Inicjatyw Nadzwyczajnych. Arberus przedstawił go jako Koriana. Pseudonim został zapożyczony z corvuskiej starożytności: Korian był jednym z siedmiu boskich braci, którzy mieli wybudować Corvus po tym, jak zostali wyrzuceni z niebiańskiej siedziby bogów. Jeśli Lizanne dobrze pamiętała, to Korian został zamordowany przez braci za zbrodnię pokochania śmiertelników, którzy pracowali w ich służbie. Jego śmierć zapoczątkowała rewolucję, która obaliła królestwo braci i ustanowiła pierwszą dynastię corvuskich władców. Historycy uważali całą opowieść za zmyślony mit, ale od wieków stanowił on wielką inspirację dla corvuskich wywrotowców. – Plus dwadzieścia tysięcy karabinów z dwustoma kulami każdy – ciągnął Korian. – Będziemy także oczekiwali wszelkich informacji, jakie posiada Żelazny Protektorat na temat ruchów sił cesarskich. Nadciąga kolejne powstanie, uznała Lizanne. Czy im się to nigdy nie znudzi? – Załatwione – powiedziała, powstrzymując uśmiech na widok jego zaskoczenia. Najwyraźniej spodziewał się ciężkich targów, ale Lizanne nie widziała w tym sensu. Chociaż teoretycznie negowała dobre intencje dyrektora Thriftmora związane z negocjacjami, zgadzając się wspomóc rebeliantów, to podejrzewała, że zanim dostarczy Rzemieślnika na statek, bardziej naglące kwestie przesłonią wewnętrzne problemy cesarstwa. 178

– Bez słowa sprzeciwu wręczycie nam to wszystko? – zapytał Korian. – Kryzys wymaga szybkiego działania – odrzekła Lizanne – a ja mam wszelkie pełnomocnictwa i mogę zawrzeć wszystkie umowy, jakie uznam za konieczne do osiągnięcia celu. Korian zerknął pytająco na Arberusa, który strzegł wejścia do magazynu. Major uśmiechnął się powściągliwie i zdecydowanie skinął głową, co najwyraźniej uśmierzyło niepokój rewolucjonisty. – Czego potrzebujecie? – zapytał. – Zręcznego fałszerza. Ponadto mundurów Cesarskiej Kawalerii w takiej liczbie, żeby odziać całą kompanię mężczyzn. Do tego odpowiednia liczba koni. Będę także potrzebować ceramika, który zna się na delikatnej robocie. – Lizanne zawiesiła głos i unosząc brew, spojrzała na jego zdziwioną twarz. – Zakładam, że spełnienie tych wymogów nie przekracza możliwości Bractwa. Bo w przeciwnym wypadku może powinnam porozmawiać z innym ugrupowaniem. Według akt moich pracodawców Pierwszy Sojusz Republikański jest bardziej skuteczny, gdy w grę wchodzi infiltracja... – Pierwszy Sojusz – przerwał jej Korian – stracił wszelkie prawa do spuścizny Bidrosin w czasie rewolucji. To zwykli złodzieje pozujący na radykałów. Wszelkie inne grupy, z którymi może się pani skontaktować, są raptem cieniem tego, czym były; zastraszeni marzyciele, którzy nie robią nic innego, jak tylko bez końca powtarzają wielki epos o swojej klęsce. Tylko Bractwo nadal walczy o swoich ludzi. Nasze starania nigdy się nie skończą, dopóki stary porządek nie zostanie usunięty z tych ziem i wizja Bidrosin nie zostanie urzeczywistniona. Chociaż pogardzam światem korporacyjnym i wszystkim, za czym on przemawia, to przepełznę nawet przez najplugawszy rynsztok, byle wygrać tę walkę. Lizanne zawsze uważała radykalne inwektywy za irytujące, zwłaszcza gdy wypowiadano je bez śladu ironii. – Jakież to szlachetne z pańskiej strony – orzekła, nie 179

potrafiąc ukryć znudzenia w głosie. – Dacie radę to załatwić czy nie?

180

Rozdział 12 Clay

Clay prześlizgnął się po pokładzie, wpatrując się ze zgrozą w smoka, którego szczęki zaczęły zamykać się na nogach Loriabeth. Nie miał broni ani produktu, brakowało mu nawet siły, żeby zatrzymać się i nie pokoziołkować na złamanie karku. Dlatego ogarnęła go obezwładniająca ulga, kiedy usłyszał nieprzyjemny dla uszu trzask zębów Niebieskiego zamykających się na pustce, bo Loriabeth udało się przerzucić ciało przez reling. Statek wyprostował się akurat kiedy Clay uderzył w reling. Chłopak krzyknął z bólu i frustracji. Wymachiwał kończynami, drapał deski dłońmi, próbując wstać. Bez skutku. Podniósł wzrok, słysząc, że Loriabeth wstała z pistoletami w obu dłoniach i wystrzeliła szybką serię w łeb Niebieskiego, kiedy ten zaatakował po raz wtóry. Zwierzę wzdrygnęło się; pociski trafiły je w pysk i popłynęła krew, ale nie zdołały go zniechęcić do drugiego ataku. Loriabeth rzuciła się w bok i odturlała od kłapiących szczęk, a potem obróciła się i z bliska opróżniła oba magazynki prosto w pysk smoka. Niebieski cofnął się jak użądlony, krew siknęła z uszkodzonego oka. Znowu otworzył szeroko paszczę, wściekłe ryki ucichły i mgiełka rozgrzanego powietrza zakwitła mu w gardle. I wtedy zamarł. Clay zagapił się na nieruchomą głowę zwierzęcia, widząc, że reszta jego ciała miota się i zwija w wodzie. Spojrzał na pomost wyżej i zobaczył varestiacką piratkę wpatrującą się w Niebieskiego. Jej twarz wyrażała pełne skupienie, które podpowiedziało Clayowi, że musiała zużyć wiele Czarnej, aby unieruchomić smoka. 181

Coś wylądowało na pokładzie przed Clayem – otwarte etui z dwiema fiolkami produktu. Chłopak podniósł wzrok i zobaczył Hilemore’a wpatrującego się w niego nieprzejednanym, rozkazującym wzrokiem. – Pośpiesz się! – warknął kapitan i ruchem głowy wskazał etui. Clay sięgnął po omacku po fiolki i odkrył, że nie ma w palcach dość siły, żeby wyjąć zatyczki. Klnąc, Hilemore przykucnął, żeby mu pomóc, zdjął zatyczki kciukiem i niezbyt delikatnie wcisnął obie fiolki w usta Claya. Połączony produkt, dwie pełne dawki Zielonej i Czarnej zapłonęły na języku chłopaka, zanim spłynęły ognistą strugą do gardła. Skutek był natychmiastowy. Zielona przegnała wszelką słabość. Clay zerwał się na równe nogi widząc, że łeb Niebieskiego już drży: Czarna w żyłach varestiackiej kobiety słabła, płomień wymykał się spomiędzy smoczych kłów, szczęki zaczynały się rozwierać. Hilemore odsunął się, wykrzykując rozkazy, a Clay skupił wzrok na Niebieskim, zaciskając mu ponownie szczęki za pomocą Czarnej. Od strony sterburty dobiegł głośny huk, gdy ciało smoka uderzyło w kadłub. Clay czuł jego siłę, daleko większą od siły wszystkich ludzi, których kiedykolwiek unieruchomił, wyczerpującą produkt w przyśpieszonym tempie. – Jeśli ma pan pomysł, co zrobić – rzucił przez zęby do Hilemore’a – to niech pan zrobi to szybko! Pot zlał mu skórę, gdy Zielona zaczynała znikać z jego żył. Usłyszał, że Hilemore wykrzyknął jeszcze kilka rozkazów, zanim głos kapitana utonął w armatnim huku. Clay poczuł pęd powietrza, kiedy pocisk śmignął dosłownie dwie stopy na lewo od niego, zaraz po nim napłynęła gęsta chmura dymu. Resztki produktu rozwiały się wraz z dymem i Clay znowu padł na pokład, wpatrując się w niezwykły widok, jaki przedstawiał bezgłowy Niebieski. Krew sikała z poszarpanego kikuta szyi, a ciało nadal miotało się i zwijało. Clay usłyszał krzyki, kiedy strumień nierozcieńczonego produktu trafił w nieszczęsnego członka załogi. Wijący się trup smoka zsunął się po nadburciu 182

Pierwszorzędnego od wewnątrz i zatrzymał na pokładzie rufowym, nadal drgając i barwiąc czerwienią kilwater. – Silniki stop! Clay odwrócił się i zobaczył Hilemore’a obok jednego z dział na sterburcie. Z lufy buchał dym. Wyglądało na to, że działo pośpiesznie odciągnął i wycelował Steelfine razem z podporucznikiem Talmantem. Wyspiarz uniósł lufę na stosowną wysokość, zwyczajnie wchodząc pod nią i podpierając ją plecami. – Panie Skaggerhill! – zawołał Hilemore na żniwiarza, który kucał obok Loriabeth i nakładał maść na małe oparzenie na jej nadgarstku. – Spuszczał pan może kiedyś krew z Niebieskiego? *** Wyczerpanie zmusiło Claya do powrotu na koję, gdzie przespał kilka godzin wykończony wydarzeniami dnia. Obudził się późnym wieczorem i wyszedł na pokład, gdzie Skaggerhill i Scrimshine pracowali przy pozyskiwaniu produktu z Niebieskiego. Najwyraźniej były przemytnik był jedyną osobą na pokładzie, która miała dość doświadczenia, żeby pomóc żniwiarzowi. Bezgłowy trup smoka leżał na impregnowanym materiale – ogromny, makabryczny, czerwono-niebieski półksiężyc. Tym razem zwykła metoda Skaggerhilla z toczeniem krwi z tętnicy szyjnej była niespecjalnie użyteczna, skoro pocisk armatni otworzył już naczynie, pozbawiając ciało co najmniej połowy krwi. Żniwiarz zostawił truchło, żeby chwilę poleżało, a w tym czasie wykonał serię głębokich nacięć w miejscach, gdzie krew najbardziej wezbrała, łapiąc tryskające strumienie produktu w stalowe wiadra dostarczone przez pierwszego mechanika Bozware’a. Scrimshine zaś wziął się do wydobywania cennych organów. – Najlepiej zatkaj teraz nos – odezwał się głosem stłumionym przez maskę spawacza, którą założył na twarz; poza tym był odziany tak jak Skaggerhill od stóp do głów w grubą skórę. – To 183

właśnie ten moment, w którym dowiemy się, co ten skurczybyk jadł na kolację. Po tych słowach zatopił szerokie ostrze noża w niższej części smoczego brzucha i wykonał głębokie i długie cięcie. Od smrodu, który wtedy buchnął, Clayowi zrobiło się niedobrze, chociaż siedział na skrzynce bite piętnaście stóp dalej. Scrimshine odsunął się, kiedy parująca kupa wnętrzności wylała się na pokład, a potem przez chwilę grzebał w nich obitym stalą butem, komentując: – Wygląda na to, że nie jesteśmy pierwszym statkiem, na jaki natknął się w ostatnich dniach. Kopniakiem wyłuskał coś z góry trzewi, coś jasnego i okrągłego, co potoczyło się do stóp Claya. Czaszka była w większości pozbawiona ciała, ale zachowało się jedno oko: puste i zmętniałe wpatrywało się w niego, przywołując nieprzyjemne wspomnienie innej odciętej od ciała głowy, którą podarowano mu w worku. – Na Proroka, okaż odrobinę szacunku! – warknął na Scrimshine’a Skaggerhill zza maski. Przemytnik tylko wzruszył w odpowiedzi ramionami, po czym odwrócił się, żeby pogrzebać w brzuchu smoka, rozchylił rozcięcie i sięgnął do środka, pomrukując: – Znajdźmy twoje przewody żółciowe, łajdaku. – To on? – zapytał Clay. – To Jack Tokoniec? – Dupa Króla Głębin, a nie Jack Tokoniec – odpowiedział Scrimshine, nadal grzebiąc w smoku. – To raptem pędrak, chłopcze. Gdyby stary Tokoniec znalazł tę łajbę, to on urządziłby nam żniwa, a nie odwrotnie. Clay patrzył, jak Skaggerhill przykłada rękę do skóry Niebieskiego obok ostatniego rozcięcia, które zrobił, i do wiadra tryska kilka ostatnich kropel. – To by było tyle, jeśli idzie o łatwy zarobek – orzekł żniwiarz, odsuwając się. – Musiałbym teraz rozpruć go do kości, żeby wyzyskać do cna, ale nie mamy do tego sprzętu. – Ludzie z Kraghurst wezmą to, co zostanie – odparł 184

Scrimshine, wynurzając się z truchła z ciemnym obiektem z grubsza wielkości i kształtu jabłka, który wrzucił do wielkiego słoja na marynaty. – Nawet zgniły Niebieski ma swoją wartość. – A co z sercem? – zapytał Clay. Skaggerhill odwrócił się do niego, odsuwając się od rozlewającej się krwi i zsuwając maskę z twarzy. – A co ma być? – zapytał, marszcząc podejrzliwie brwi. – Możesz je wyciąć? – Chyba tak. Chociaż potrzeba będzie chwili, żeby przepiłować żebra. – Żniwiarz mocniej zmrużył oczy. – A czemu pytasz, dzieciaku? Clay podniósł się ze skrzynki i ruszył z powrotem do swojej kajuty. – Z ciekawości. *** – To – powiedziała mu Lizanne, a jej trąby powietrzne zwijały się nieco z niepokoju – jest bardzo zły pomysł. – Panna Ethelynne powiedziała mi, że piła ją dwa razy – zwrócił uwagę Clay. – I nic jej się nie stało. – Tyle że pan to nie ona. Krew z serca jest wysoce nieprzewidywalną i ledwie rozumianą substancją. Plazmologowie od dziesiątków lat próbowali ją rafinować, żeby otrzymać produkt zdatny do użytku; jedyną nagrodą za ich wysiłki był całkowity brak sukcesu. Nalegam, panie Torcreek, aby porzucił pan wszelkie tego typu pomysły i skupił się na zadaniu, które leży przed panem. – Jak sobie pani życzy. Miał nadzieję, że jego nieszczerość nie odzwierciedliła się w myślobrazie. Chociaż nabierał coraz większej wprawy w kontrolowaniu go, wiedział, że nie potrafi tak jak panna Lethridge całkowicie ukrywać swoich myśli. Tym razem jednak najwyraźniej jego rosnące umiejętności sprawdziły się, bo jej tornada uspokoiły się, ustawiając się w zwykłym dla siebie 185

porządku. – Pańskie położenie? – spytała. – Trzy dni na północ od Gardzieli. Kapitan przestał palić Czerwoną ze względu na góry lodowe. Muszę powiedzieć, że nie podoba mi się zbytnio ten klimat. Wiedziałem, że będzie zimno, ale to trudno znieść. – Na pewno będzie gorzej, kiedy dotrzecie do Szelfu. Najlepiej zachować trochę Czerwonej pod ręką, gdyby wydarzyło się coś nieoczekiwanego. – Oczywiście. Gdzie jest pani teraz? – W połowie drogi do Scorazinu. Zauważył, że tornada znowu pociemniały na myśl o nadchodzących wyzwaniach, i uznał to za niepokojące; strach zwykle nie pojawiał się w tych transach. – To kiepskie miejsce, co? – Niektórzy mówią, że najgorsze w cesarstwie. Więźniom zdarzało się popełniać samobójstwa, gdy skazywano ich na dożywocie w Scorazinie. – Ktoś kiedykolwiek stamtąd uciekł? Tornada Lizanne zadygotały, kiedy przebiegła przez nie słaba fala rozbawienia. – Nic mi o tym nie wiadomo, ale wywodzę się z rodu innowatorów. – Mogłaby pani poczekać, zobaczyć, co znajdziemy za Szelfem. Może nie będzie musiała pani tego robić. – Mam przeczucie, że czas jest naszym wrogiem, panie Torcreek. – Jej myśli nabrały energicznego tonu, wskazując bliski koniec transu. – Możliwe, że nie będzie za wielu okazji do transu, kiedy już dostanę się do Scorazinu. Jeśli nie zdoła się pan skontaktować ze mną po miesiącu, proszę uznać, że nie żyję, i działać dalej wedle własnego uznania. I niech pan wybije sobie z głowy wszelkie pomysły picia krwi z serca. ***

186

Pożyczył narzędzia z maszynowni i przez ponad godzinę rąbał mostek Niebieskiego siekierą. Minęły dwa dni od transu z Lizanne i Clay czuł dziwną dumę, że opierał się pokusie aż tak długo. Jednakże im dalej na południe płynęli i im zimniejsze stawało się powietrze, tym bardziej serce Niebieskiego go przyzywało. Stęknął i zamachnął się siekierą raz jeszcze. Ostrze zanurzyło się we włóknistej ranie, którą wyciął w kawale kości. Kość była gruba jak dębowe drzwi i niemal równie twarda. Westchnął z zadowoleniem, kiedy mostek wreszcie pękł. Sięgnął dłońmi w grubych rękawicach, żeby rozdzielić kość. Przez różowo-szarą jatkę dostrzegał, że klatka piersiowa Niebieskiego zacisnęła się, łuki kości zwarły się, żeby ukryć wewnątrz cenną zdobycz. Podniósł piłę i wziął się do roboty, walcząc z żołądkiem podchodzącym mu do gardła z powodu smrodu rozkładających się wnętrzności. Musiał pracować kolejną godzinę, zanim wyciął przyzwoitej wielkości dziurę w ścianie żeber, a do tego czasu na pokładzie pojawiła się poranna wachta. – Co pan robi, panie Torcreek? Clay zerknął przez ramię i zobaczył stojącego nieopodal Hilemore’a. Na jego masywnej twarzy malowała się podejrzliwość. – Zgarniam swoją zdobycz, kapitanie – odrzekł Clay, wrzucając kawałki kości do wiadra. – To zwierzę to zdobycz statku – poinformował go Hilemore. – Zyski z niego zostaną podzielone między załogę. – Wątpię, żeby chcieli cokolwiek z tego, na czym mi zależy. Clay uniósł latarnię, poświecił sobie w wyciętą dziurę i dostrzegł coś błyszczącego, w czym odbiło się światło. Gdy przyjrzał się uważniej, okazało się, że jest to równie wielkie jak jego głowa i połączone z resztą wnętrzności Niebieskiego potężną żyłą, grubą jak męskie przedramię. – Proszę odpalić mi trochę Czarnej, a załatwię to szybciej – powiedział Hilemore’owi. – Panna Ethelynne wyrwała raz serce prosto z piersi Czerwonego po wypiciu Czarnej. 187

– Na razie dostał pan cały produkt, jaki mógł pan dostać. – Cóż. – Clay sięgnął po wielki nóż leżący wśród różnych narzędzi. – W takim razie załatwię to w tradycyjny sposób. Po części spodziewał się, że Hilemore go powstrzyma, odciągnie od trupa i może nawet skaże na kolejną karę cielesną. Kapitan jednak tylko stał i patrzył, jak Clay wycina serce i ostrożnie wyjmuje je z klatki piersiowej. – Lepiej, żeby stanął pan odrobinę dalej – poradził Hilemore’owi, niosąc serce do stalowego wiadra. – Poinformowano mnie, że jedna kropla tej cieczy na skórze nieBłogosławionego może mieć opłakane skutki. Hilemore wpatrywał się w niego przez chwilę, a potem cofnął się powoli i z rozmysłem dwa kroki. – Naprawdę zamierza się pan tego napić? – Zamierza mnie pan powstrzymać? Clay umieścił serce w wiadrze, a potem znowu wziął nóż i wykonał dwa głębokie nacięcia, tworząc krzyż na powierzchni organu, który natychmiast nabrzmiał krwią. – Odkrywam, że czuję w tej kwestii przedziwną ambiwalencję – odpowiedział Hilemore. Clay patrzył, jak krew spływa leniwie z nacięć i tworzy gęstą jak atrament kałużę wokół serca. Była ciemniejsza i bardziej kleista niż produkt, który pozyskał Skaggerhill, jaskrawo kontrastowała z jaśniejszą, rozcieńczoną substancją, której zażywał Clay. Ile? – zastanawiał się, próbując przypomnieć sobie każde słowo Ethelynne na ten temat. Z przygnębieniem zdał sobie sprawę, że to naprawdę było tylko kilka słów. Rozkazywała Lutharonowi, ponieważ wypiła krew jego matki, przypomniał sobie. Zatem pewnie był przy tym, kiedy to zrobiła. Teraz nie było tu żadnego Niebieskiego. Sięgnął po pusty słoik od przypraw, który ukradł z kambuza: dwa razy większy od standardowej fiolki na produkt, ale nadal dostatecznie mały, żeby dało się go nosić w kieszeni. Zanurzył słoik w wiadrze i napełnił po brzegi, a potem zakręcił pokrywkę i zmył nadmiar produktu wodą z manierki. 188

– Nareszcie – powiedział Hilemore, odwracając się i ruszając na mostek – Krztyna zdrowego rozsądku. *** Następnego dnia ujrzeli Gardziele. Początkowo wyglądały jak długa poszczerbiona piła na południowym horyzoncie, ale wkrótce rozwinęły się w archipelag skalistych wysepek, z których każda wznosiła się na wysokość co najmniej osiemdziesięciu stóp i była przykryta grubą lodową czapą. Pod wpływem nalegań Scrimshine’a Hilemore zwolnił do jednej trzeciej, czekając na przypływ i podniesienie się poziomu morza na odpowiednią wysokość. – Potrzeba co najmniej dwuksiężycowego przypływu, żeby pokonać Gardziele – wyjaśnił. Clay miał na oku byłego więźnia, kiedy ten pracował przy sterze. Wiedział, że jego niczym niezmącona nieufność to najpewniej efekt uprzedzeń wyniesionych z Kątów, ale nauczył się wierzyć temu instynktowi. Kąty zostają w człowieku na zawsze, powiedział sobie, patrząc, jak Scrimshine fachowo kręci kołem, żeby przeciwstawić się nagłemu prądowi. – Trzeba uważać na tutejsze wiry – powiedział przemytnik, zerkając na Hilemore’a. – Lepiej niech pan to powie obserwatorom, szyprze. Niech wrzasną, gdyby zobaczyli przed nami duży wir. Hilemore skinął głową Steelfine’owi, który za pomocą rury głosowej przekazał rozkaz na bocianie gniazdo. – Jesteśmy za daleko na wschód – mówił tymczasem Scrimshine, mrużąc oczy i wyglądając przez okno sterówki, zanim popukał w kompas. – Trzeba będzie trochę pohalsować na zachód. – Trzymaliśmy się kursu, który nam podałeś – wytknął mu Hilemore. – Nie bez powodu nigdy nie stworzono mapy Gardzieli, szyprze. – Scrimshine wyszczerzył zęby i obrócił koło na 189

sterburtę. – Zmieniają się. Morze eroduje skałę, lód drąży nowe kanały, a zamyka stare. Prawie jakby to było żywe stworzenie, które pożera nieuważne statki. Płynęli północnym obrzeżem Gardzieli przez kolejne dwie godziny. Clay szybko docenił upór, z jakim Hilemore obstawał przy znalezieniu pilota, który ich tędy poprowadzi. Przez szczeliny między zewnętrznymi wysepkami widział wiele kolejnych, zbyt wiele, żeby dało się je łatwo zliczyć. Tworzyły ciasno upakowany labirynt gruby na kilka mil. Widział też, że łańcuch wysepek układa się w szeroki łuk i znika w oddali, gdzie na horyzoncie rysowała się cienka biała linia. – To pewnie Szelf, co? – zapytał Hilemore’a. Kapitan skinął głową, nie spuszczając oka ze sternika, którego policzki, jak zauważył Clay, mimo zimna pokryły się potem. – Coś nie tak? – spytał Hilemore. Scrimshine nie odpowiadał przez długą chwilę, gorączkowo przyglądając się paradzie mijanych wysepek. – Ehm... Kanał... – zaczął, przełknął ślinę, a kiedy odezwał się znowu, głos miał ochrypły z nerwów – ...przepadł. Kanał, w który celowałem. Widzi pan? – Wskazał szczelinę między dwiema wysepkami, za którymi widać było wielką górę lodową wirującą powoli w morskich prądach. – Wygląda na to, że się zawalił, odkąd ostatni raz tu byłem. – Mówiłem, żeby zostawić go w ciupie – powiedział Clay do Hilemore’a. Kapitan udał, że go nie słyszy, i zrobił krok w stronę Scrimshine’a. Stanął nad nim i odezwał się spokojnym, kontrolowanym głosem: – Znalazł się pan tu nie bez powodu. Na pokładzie tego statku nie ma miejsca dla bezużytecznych ludzi. – Może jest inna droga – odparł Scrimshine jeszcze bardziej zachrypłym głosem. – Dalej na zachód, gdzie Gardziele stykają się z Szelfem. Chociaż jest dość zdradziecka. Ryzykowna. Hilemore przyglądał się przez długą chwilę zlanemu potem skazańcowi. 190

– Wygląda na to, że mamy niewielki wybór – orzekł w końcu. – Ze względu na pana mam nadzieję, że nie udowodni pan po raz kolejny, że nie powinienem był panu zaufać. *** Dotarcie do Szelfu zajęło im czas niemal do wieczora. Płynęli powoli, bo Scrimshine musiał walczyć z potężnymi prądami pomiędzy wysepkami Gardzieli. Kiedy światło zaczęło przygasać, Szelf z cienkiej białej linii zamienił się w masywną bladozielononiebieską ścianę, która wznosiła się nad Pierwszorzędnym na co najmniej pięćdziesiąt stóp. – To naprawdę coś – powiedział Skaggerhill, z kryształkami lodu na krzaczastych brwiach wpatrując się w zamarznięte urwiska. Długie Karabiny zebrały się na pokładzie dziobowym, kiedy statek zbliżał się do zamarzniętego gmaszyska. Wszyscy owinęli się w różne ubrania zrabowane z niepotrzebnych rzeczy nieżyjących członków załogi Pierwszorzędnego. Loriabeth wyglądała nieco komicznie w obszernym, grubym płaszczu i czapie z foczego futra. Znaleźli się bardzo daleko od dżungli i pustkowi Arradsii. – Miałeś nadzieję na ciekawą podróż – przypomniał Clay. Miał na sobie ciężki płaszcz, który należał do sternika Pierwszorzędnego, ale mimo to szczękał zębami, gdy mówił. Żniwiarz odwrócił się i skinął głową na południe. – To prezentuje się znacznie ciekawiej, niż miałem nadzieję. Patrząc na przejście przed nimi, Clay podzielał jego trwogę. Kanał między Gardzielami a Szelfem był ledwie dwa razy szerszy od kadłuba Pierwszorzędnego, a woda burzyła się od bystrych prądów uderzających w lód. Na jego oczach kawał lodu wielkości domu oderwał się od Szelfu i wpadł do wzburzonej wody. Z niechęcią zaczął doceniać umiejętności Scrimshine’a w pilotowaniu statku, ale nie wierzył w to, że jakikolwiek sternik zdoła tędy przepłynąć. 191

Kaznodzieja coś powiedział, pierwsze słowa, jakie Clay usłyszał z jego ust od Hadlocku. Recytował cicho pismo święte, słowa prawie przepadły na zimnym wietrze: – „Strzeż się łatwych dróg, bo wabią gnuśnych do Mozołu”. Snajper miał pogodną twarz, jakby witał czekającą ich próbę ze spokojną akceptacją. Zawsze był wariatem, upomniał się w myślach Clay, widząc ostre spojrzenie, jakie stryj rzucił Kaznodziei, i wiedząc, że obaj myślą to samo. Pewnie trzeba było go zostawić w Lossermark. – Chyba nie będą próbowali płynąć nocą, co? – zapytała Loriabeth, zerkając niespokojnie na ciemniejące niebo. Clay odwrócił się w stronę mostka. Przez szybę widział Scrimshine’a gestykulującego żywo i Hilemore’a, który znowu nad nim stanął. – Wygląda na to, że właśnie trwa dyskusja na ten temat – odparł i ruszył w stronę śródokręcia. – Za godzinę będzie całkiem ciemno! – usłyszał słowa Scrimshine’a, kiedy wspinał się schodnią na mostek. W głosie przemytnika brzmiała ciekawa mieszanka surowej odmowy i przypochlebnej prośby. – Niech pan nas tam wprowadzi, a przed rankiem ze statku zostanie złom! – Mamy noc z dwoma księżycami – odrzekł Hilemore tonem, który wyrażał jedynie rozkaz. – Będzie dość jasno, żebyśmy widzieli bez świateł, a ja nie stanę tu na kotwicy. – Możemy cofnąć się milę albo dwie na spokojniejsze wody – zauważył Scrimshine. Gardło mu się zaciskało. – Zataczać powolne kółka aż do południa następnego dnia. Wtedy powinniśmy dać radę przeprowadzić okręt. Clay zatrzymał się w wejściu na mostek, patrząc jak zdesperowany Scrimshine wpatruje się w Hilemore’a. Zdusił nagłą potrzebę wyrażenia swojego zdania, wiedząc, że reakcja kapitana na nieproszoną radę, zwłaszcza od niego, nie będzie miła. Po chwili zastanowienia Hilemore przeniósł wzrok na varestiacką kobietę stojącą w głębi mostka ze skrzyżowanymi na piersi rękami i kamienną twarzą. Odpowiedziała spojrzeniem na 192

jego spojrzenie i skinęła głową krótko, prawie niezauważalnie. Clay zaczął się zastanawiać, czy nie płynie na statku, który w rzeczywistości ma dwoje kapitanów. – Dobrze więc – ustąpił Hilemore, podchodząc do Scrimshine’a. – Proszę zawrócić. Panie Talmant, proszę dać sygnał pierwszemu mechanikowi, żeby zwolnił do jednej piątej. – Tak jest, panie kapitanie, jedna piąta prędkości. – Panie Steelfine, podwójne wachty tej nocy. Ja wezmę pierwszą. – Tak jest, panie... – NIEBIESKI NA STERBURCIE! – Krzyk przerwał Wyspiarzowi i wszyscy spojrzeli w stronę rufy, gdzie stał obserwator i wskazywał coś w sporej odległości od nich. Początkowo Clay myślał, że widzi kolejne zderzenie fal spowodowane tamtejszymi nieprzewidywalnymi prądami morskimi. Potem zdał sobie sprawę, że to tak naprawdę kilwater, potężna fala, która zdradzała obecność czegoś zdecydowanie większego niż gnijący trup leżący na rufowym pokładzie. Widział kolce grzbietowe co najmniej dwa razy większe od człowieka, wynurzające się z fali i kilwateru bestii, która sunęła nieśpiesznie w stronę Pierwszorzędnego. – Och, niech mnie wyłomocą w tę i z powrotem do Mozołu – szepnął Scrimshine. – To on.

193

Rozdział 13 Lizanne

– Hyran – przedstawił się młody człowiek nieco drżącym głosem i spuścił wzrok. Lizanne oceniała jego wiek na mniej więcej osiemnaście lat, chociaż przez szczupłą sylwetkę i wymizerowaną twarz wyglądał młodziej. Blada cera i ciemne włosy oznaczały, że jego rodzina pochodziła z północy, chociaż akcent, gdy mówił po varsalsku, był mocno chropawy, zrodzony na ulicy – coś takiego trudno podrobić. Hyran, powtórzyła Lizanne w myślach. Kolejny pseudonim z corvuskiego mitu. Mistyczny posłaniec, który kroczy mrocznymi ścieżkami między światem boskim i ludzkim. Naprawdę trafny wybór. Korian przedstawił chudego młodzieńca, niecierpliwym poklepywaniem po ramieniu ponaglając go do wejścia do kryjówki w magazynie herbaciarni. – Nie mamy całego dnia, obywatelu. – Może pan odejść –poinformowała Koriana Lizanne tonem nieznoszącym dyskusji. – Proszę zamknąć za sobą wejście. Została sama z chłopcem, który wiercił się pod jej bacznym spojrzeniem. Zauważyła, że powstrzymał chęć ukrycia rąk, gdy przesunęła po nich wzrokiem, nie znajdując żadnych śladów. – Nigdy nie wziął pan udziału w Cesarskim Sprawdzianie? – zapytała, mając na myśli corvuski odpowiednik Próby Krwi. – Moim rodzicom to się nie podobało – mruknął Hyran, nadal nie podnosząc wzroku. – Mówili, że z powodów religijnych. – Są świadomi pańskich obecnych... działań? Pokręcił głową. 194

– Chyba że patrzą z nieba, o którym ciągle mówili. Przedostatnia czystka. Cesarzowi nie podobały się ich święte księgi, rozumie pani? – Przykro mi. Wzruszył ramionami, nadal przestępując nerwowo z nogi na nogę. – Nigdy wcześniej pan tego nie robił, prawda? – Bractwo nie pozwala swoim Błogosławionym wchodzić w trans. Za bardzo się martwi, że Korpus może słuchać. Wskazała mu stołek obok łóżka. – Proszę usiąść. Po chwili nerwowego wahania usiadł posłusznie na stołku, ale nadal wbijał wzrok w podłogę. – To nie będzie bolało – zapewniła go. – Chociaż pierwszy raz może być nieco dezorientujący. Złożył ręce i ścisnął tak mocno, że pobielały mu kostki. – Duchowny rodziców mówił, że trans wykrada człowiekowi cząstkę duszy – odmruknął pełnym napięcia głosem. – Mówił, że gdy straci się kawałek duszy, to bramy nieba pozostaną dla człowieka zamknięte. Dlatego nie zgodzili się zabrać mnie na Cesarski Sprawdzian. – Myślałam, że Bractwo odrzuca takie pomysły – powiedziała Lizanne. – Czy Bidrosin nie nazwała religii „triumfem urojenia”? – Owszem, ale nie tak łatwo jest odrzucić to, czego człowiek uczył się od małego, proszę pani. – Z pewnością. Mamy jednak do wykonania misję, pan i ja, misję, która wymaga obustronnego zrozumienia i zaufania. – Sięgnęła po Pająka i odłączyła od niego fiolkę Niebieskiej, wyjęła zatyczkę i podała chłopcu. – Może mi pan zaufać, Hyranie. Po chwili wahania wziął fiolkę i po raz pierwszy podniósł wzrok, żeby spojrzeć Lizanne w oczy. – I-ile? – Dzisiaj wystarczy tylko łyczek. – Nie powinniśmy wcześniej porozmawiać? Zaprzyjaźnić się, czy coś takiego? 195

– Krótka znajomość wystarczy do prostego kontaktu. – Uśmiechnęła się zachęcająco. – Proszę się napić. Zrobił to, krzywiąc się, gdy zapiekło go w gardle, i oddał jej fiolkę. – Mówili, że pani spróbuje odebrać mi wszystko, co wiem – powiedział, patrząc, jak Lizanne unosi fiolkę do ust. – Korian powiedział, że to całe szczęście, że prawie nic nie wiem. Lizanne zdusiła śmiech i wypiła odrobinę Niebieskiej. Wszyscy widzimy więcej, niż wiemy, chłopcze, pomyślała. *** Arberus wszedł z powrotem w rolę dowódcy kawalerii z wyćwiczoną łatwością, a opaska na oku i szpiczasty wąsik zdecydowanie zmniejszyły ryzyko, że znajomy oficer rozpozna w nim skompromitowanego majora Cesarskich Dragonów. Ciemnozielony mundur i czarna czapka wskazywały, że jest porucznikiem osiemnastego pułku Lekkiej Kawalerii, niewyróżniającego się regimentu, który często wzywano, żeby wspierał policję w kwestiach dotyczących bezpieczeństwa wewnętrznego. Jechał na czele tuzina mężczyzn, członków Bractwa, którzy mieli dostateczne doświadczenie wojskowe, żeby ujść za żołnierzy. Lizanne jechała w więźniarce z litego dębu, z zakratowanymi oknami i otworem w podłodze dla załatwiania naturalnych potrzeb. Miała na sobie tylko szorstką wełnianą koszulę, a włosy nosiła rozpuszczone i brudne od kilkudniowego kurzu i potu. Po dwóch tygodniach podróży musiała wyglądać dość przerażająco – to dobrze. Ponadto dzięki bolesnej, lecz niezbędnej procedurze, której dokonano przed opuszczeniem Corvus, czuła uporczywy i dojmujący ból w dolnej części żuchwy. Spotykali po drodze innych podróżnych, głównie handlarzy wiozących towary na targi w stolicy, którzy szybko zjeżdżali na pobocze i spuszczali wzrok na widok cesarskich żołnierzy eskortujących więzienny wóz. Czasem natykali się na posterunek policyjny, co nieodmiennie wymagało od Arberusa 196

wymiany uprzejmości z dowódcą, zanim wręczył mu podrobione rozkazy. Widok herbu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych zwykle wystarczał żeby zniechęcić do dalszych pytań, ale nie wszystkich członków policji dało się tak łatwo zastraszyć. – Nie mogę ryzykować, kapitanie – powiedział dowódca pewnego punktu kontrolnego. – Zważywszy na kłopoty w stolicy. – Jego buty zadudniły na stopniu z tyłu więźniarki, kiedy wspiął się na niego, żeby zerknąć na Lizanne przez zakratowane okienko w drzwiach. – Zdrajczyni, tak? – zapytał Arberusa. – A może też dziwka przy okazji? Bo na dziwkę mi wygląda, a na zdrajczynię jakoś nie bardzo. Chociaż nie dałbym więcej niż parę drobniaków za te usteczka, biorąc pod uwagę, w jakim jest stanie. – Odsunął się, zerkając w bok. – Chyba że proponuje pan darmowy numerek. – Niech pana nie zwiodą pozory, inspektorze. – Lizanne usłyszała, jak Arberus odpowiada z godną podziwu łagodnością. – Skończyłby pan o parę cali krótszy. Inspektor odchrząknął i spuścił wzrok, żeby coś odczytać. – Nie ma nazwiska na nakazie – zauważył bez specjalnego zaskoczenia. – Jeszcze jedna z licznych szeregów tych, którzy zaginęli bez śladu, hmm? – Otrzymałem rozkazy bezpośrednio z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. – Ton Arberusa stał się powściągliwy i ostrożny. – Doświadczenie nauczyło mnie, że głupotą jest zbyt uważne przyglądanie się szczegółom. – W rzeczy samej, kapitanie. – Zwyrodniały pysk mężczyzny spoglądał przez kraty jeszcze przez chwilę. Lizanne odpowiedziała na jego drapieżną pożądliwość z wystudiowaną obojętnością. Więcej niż kilka cali, uznała. Klejnoty też bym mu odgryzła. – Dobrze więc. – Inspektor zniknął i wydał kilka rozkazów, które słychać było przez ściany wozu. – Podnieść szlaban! – Dębowe deski obok jej głowy zadudniły, gdy policjant walnął w ścianę pięścią. – Baw się dobrze w Scorazinie, moja miła! – krzyknął ze śmiechem. – Słyszałem, że dziwka może tam 197

wytrzymać co najmniej miesiąc, jeśli jest dostatecznie hojna! *** – Zatrzymam się w drodze powrotnej i go zabiję – zapowiedział Arberus. Stanęli na noc, żeby jak co dzień Lizanne mogła wykonać ćwiczenia rozciągające, dzięki czemu jej mięśnie nie osłabną w trakcie podróży. Arberus stał w drzwiach wozu, kraty okna stanowiły oprawę dla jego twarzy. Nie zgodziła się, żeby wypuszczał ją nawet na chwilę, bo takie złamanie protokołu mogłoby zwrócić czyjąś uwagę. – Nic z tego. – Lizanne jęknęła cicho, unosząc pierś i pilnując, żeby nogi pozostały proste, a ręce wyciągnięte. – Chociaż ogromnie doceniam twoją rycerskość, to osobiste wendety stanowią przeszkodę w wypełnieniu misji. – Nie cierpię, kiedy tak mówisz. Podniosła wzrok, słysząc szorstki ton jego głosu, i zobaczyła, że na jego twarzy maluje się powściągany gniew. – Naprawdę? – Naprawdę. Jakbyś odsuwała się od tego, kim jesteś, i stawała się... kimś innym, kimś stworzonym przez Inicjatywy Nadzwyczajne. – Oni mnie nie stworzyli. Oni tylko udoskonali to, co już we mnie było. – Wygięła plecy, przesuwając ręce nad głową, aż jej ciało wygięło się jak naciągnięty łuk. – A gdyby tego nie zrobili, wątpię, czy któreś z nas znajdowałoby się teraz tutaj. Nie odpowiedział, patrzył tylko, jak Lizanne utrzymuje pozycję przez kilka sekund, zanim się rozluźniła. Usiadła i zaczęła pracować nad mięśniami szyi, powoli obracając głowę. – Wspomniał, że w stolicy mają kłopoty – odezwała się. – Doszło do zamieszek, kiedy cesarz ogłosił podpisanie sojuszu z Żelaznym Syndykatem. Krewni poległych podczas kampanii w Arradsii dołączyli do konserwatystów, którzy gardzą przymierzem ich niegdyś wspaniałego cesarstwa ze 198

znienawidzonym korporacyjnym wrogiem. Władze musiały wysłać cały garnizon, żeby zaprowadzić porządek. Podobno cesarz był jeszcze bardziej zapracowany niż zwykle, podpisując później wyroki śmierci. – Zatem nadal jest obłąkany – zamyśliła się na głos Lizanne. – Przynajmniej na razie. Możemy mieć tylko nadzieję, że potrwa to dostatecznie długo, żeby jego wojska przydały się na coś, kiedy Biały zjawi się na północy. – Czyli nasze losy zależą od szaleństwa głupca, który jest owocem chowu wsobnego. – Jeśli wykonamy naszą misję, to może nie będziemy od niego zależni. Daleko jeszcze? – Półtora dnia. – Lizanne patrzyła, jak twarz Arberusa staje się jeszcze bardziej ponura. – Kiedy cię przekażę, nie będę już mógł w żaden sposób ci pomóc. – Przeciwnie – odparła, uśmiechając się, ale on nie zdołał odwzajemnić uśmiechu. – Będziesz dalej zbierał informacje i przygotowywał się na mój powrót oraz na ewentualność, że jednak nie wrócę. Twoje Bractwo musi zrozumieć, jakie niebezpieczeństwo nam grozi. Odszukaj tylu jego członków, ilu zdołasz, opowiedz im, co widziałeś na Arradsii. Powiedz im, że jeszcze jedna beznadziejna rebelia zaszkodzi nie tylko naszej, ale także ich sprawie. Westchnął i skinął niechętnie głową. – To chyba lepsze niż po prostu czekać na twoje umówione transy z Hyranem. – Koniecznie przekaż jasne instrukcje swoim ludziom odnośnie do umówionych kontaktów. Jeśli nie zdołam nawiązać kontaktu w transie w ciągu czterech tygodni, uznaj, że zginęłam, i przekaż wieść o mojej porażce dyrektorowi Bloskinowi. Ponadto... – Zawahała się, zamykając oczy. – Gdyby do tego doszło, proszę, żebyś wrócił do Feros. – Sprowadziłaś mnie tu ze względu na moje użyteczne powiązania i kontakty. Teraz, kiedy wróciłem, nie możesz oczekiwać, że znowu porzucę swoich ludzi. 199

– Tekela jest córką twojego najbliższego przyjaciela i towarzysza broni. Czy nie zasługuje bardziej na twoją opiekę niż ci beznadziejni marzyciele? Poprzez pręty kraty spojrzał jej w twarz. Jego wzrok stał się tak nieprzejednany i nieugięty jak nigdy przedtem. – Jeżeli oczekujesz uroczystej obietnicy, to się rozczarujesz. Nie pozbawię cię jeszcze jednej zachęty, żeby przetrwać w tej przeklętej kloace. Jeśli chcesz strzec Tekeli, to musisz przeżyć i sama się tym zająć. Po tych słowach odszedł, zostawiając ją samą z rozmyślaniami o tym, jak bardzo głupie jest dla kogoś takiego jak ona wchodzenie w zażyłe relacje. *** Wyczuła dym na dłuższą chwilę przed tym, jak wóz dotoczył się do murów Scorazinu. Początkowo był to słaby zapach, mieszanka palonego węgla i drewna zabarwiona siarką. Wkrótce zapach zgęstniał i przeszedł w przesłodzony, gryzący odór. Nie śmierdziało tak strasznie jak w garbarni zielonych skór w Carvenporcie, ale niewiele brakowało. Usłyszała stłumione odgłosy wojskowych pozdrowień, kiedy więźniarka się zatrzymała, a potem tupot buciorów na stopniu. W zamku zazgrzytał klucz. – Wychodź! – rozkazał Arberus niecierpliwie. Lizanne upewniła się, że kajdany na rękach ma należycie zamknięte, i powoli się podniosła. – Pośpiesz się, zdradziecka suko – rzucił Arberus ze znużeniem i niechęcią, kiedy Lizanne wyszła i zamrugała oślepiona światłem. Rozejrzała się oniemiała, jak kobieta, która nie potrafi ogarnąć tego, jak bardzo zmieniło się jej położenie. Mury więziennego miasta wznosiły się nad nią co najmniej trzy razy wyżej od murów, które ostatecznie nie zdołały uchronić Carvenportu. Buchający z miasta żółtawy dym przesłaniał ich 200

szczyt. Przed nią stała wartownia, a właściwie osobna twierdza, która wystawała z murów jak brzydki guz z cegły i drewna. – Myślisz, że chcę tracić w tym smrodzie więcej czasu niż to niezbędne? – burknął Arberus i brutalnie wyszarpnął ją z wozu. Jej bose stopy zetknęły się z ubłoconym brukiem, poślizgnęła się i upadła, szlochając ze strachu. – Nie widzę u niej żadnych blizn – odezwał się stłumionym głosem inny mężczyzna. Lizanne rzuciła przerażone spojrzenie przysadzistemu intruzowi – starszemu konstablowi. Jego ciemne oczy spozierały zaciekawione spoza maski, mającej zapewne chronić od smrodu, który wyciskał Lizanne łzy z oczu. – Kiedy Korpus przysyła nam zdrajców, to zwykle są potwornie pokaleczeni – dodał. – Najwyraźniej była bardzo skora do współpracy – wyjaśnił mu Arberus. – Sprzedała przyjaciół w zamian za życie. Prawie jej nie tknęli. – Życie? – Konstabl się zaśmiał. – No to dałaś się nieźle nabić w butelkę, moja droga. No dobra, wstawaj. Był zaskakująco delikatny, pomagając jej wstać. Lizanne ogarnęła przelotna dezorientacja, kiedy wyczytała z jego oczu głębokie, czyste współczucie. – Nie ma nazwiska, jak się domyślam? – zapytał Arberusa. – Tylko numer: sześć, jeden, cztery. – Odnotowano. – Konstabl nabazgrał coś na trzymanym dokumencie i wręczył go Arberusowi. – Transfer dokonany i poświadczony, kapitanie. Życzę miłej podróży. No dobra, kochaniutka. – Konstabl odwrócił się, łapiąc Lizanne za rękę i prowadząc ją do małych drzwiczek u podnóża małej twierdzy. – A teraz zajmiemy się tobą. Lizanne nie obejrzała się na Arberusa, kiedy ją odprowadzano, i miała nadzieję, że on również ma dość rozsądku, żeby po prostu zamknąć drzwi więźniarki i odjechać. Skądś jednak wiedziała, że zawahał się i patrzył, jak ona znika za drzwiami. Starszy konstabl poprowadził ją przez całą serię strzeżonych 201

drzwi; otwierał je i zamykał za nimi na klucz. Pod maską nucił cichą, ale żwawą melodię, kiedy zagłębiali się w labirynt korytarzy i cel. Zatrzymywał się czasem, żeby zamienić kilka słów z jakimś strażnikiem, zwykle wywoływał śmiech jakimś dowcipnym powiedzeniem albo ploteczką. Robił wrażenie lubianego jegomościa. Lizanne miała zaszokowaną, skonsternowaną minę, podczas gdy jej wytrenowany umysł rejestrował ich trasę, wszelkie nazwiska i informacje ujawniane przez strażników. Wyglądało na to, że niedawno nominowany naczelnik więzienia, w którego słuszny osąd powątpiewano, miał niemądry nawyk opuszczania murów koszar. – Wrócił wczoraj cały w gównie – poinformował starszego konstabla jeden ze strażników, uśmiechając się półgębkiem. – Ma szczęście, że to było tylko gówno. – Racja. Podobno nie przeszedł więcej niż dwóch ulic, kiedy wpadł w zasadzkę. Głównie Mądrzy Głupcy. Kazał swoim ludziom zastrzelić trzech łajdaków w ramach odwetu. – Cudownie. – Starszy konstabl jęknął. – Tym większa szansa na kolejne krwawe zamieszki w Dniu Urobku. Ruszyli dalej i w końcu dotarli do małego pomieszczenia wyłożonego płytkami, w którym znajdowały się krzesło i stół; oba meble przyśrubowano do podłogi. Na stole stała para prostych, ale solidnych butów, obok leżał złożony w kostkę kombinezon i kawałek mydła. Pośrodku pokoju, obok odpływu, stało wiadro z wodą. – Usiądź, kochaniutka – powiedział starszy konstabl, wskazując krzesło i zamykając drzwi. Kiedy Lizanne usiadła, zdjął maskę, odsłaniając szeroką, mięsistą twarz z nawykowym grymasem współczucia. – Twój numer więzienny to sześć, jeden, cztery – mówił dalej, zdejmując jej kajdany i odkładając je na stół. – Zapamiętaj go. Będziesz go potrzebować w Dniu Urobku, inaczej nie dostaniesz jedzenia. Rozumiesz? Lizanne spojrzała na niego pustym wzrokiem, a po chwili z wahaniem skinęła głową. 202

– Dobrze. – Jego grymas się pogłębił. – Musisz się teraz rozebrać. Lepiej, żebyś nie robiła kłopotów. Nie martw się, widziałem wszystko, co masz, tysiące razy i ani razu mnie nie kusiło. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie odegrać ataku histerii, ale uznała, że potulna uległość będzie lepiej pasować do jej obecnej roli. Konstabl był cierpliwy, kiedy wstała i powoli zdjęła przez głowę wełnianą koszulę, odłożyła ją na stół i stanęła zgarbiona, zasłaniając jedną ręką piersi, a drugą krocze. – Przekonasz się, że woda jest zimna – powiedział konstabl, wskazując wiadro i podając jej mydło. – Przykro mi z tego powodu. Umyj się dokładnie. Umyła się zatem, chociaż przy kontakcie z lodowatą wodą zaparło jej dech w piersi. Przesuwała tanim, pozbawionym zapachu mydłem po skórze, a konstabl przyglądał jej się z zawodową uwagą. W jego oczach nie było krztyny lubieżności. Nie wiedziała, czy ma ją to uspokoić, czy też wprost przeciwnie. Specjalnie przeciągała mycie, wiedząc, co czeka ją później; brak wahania wzbudziłby podejrzenia. – Wystarczy – orzekł wreszcie. – Opłucz się. Kazał jej stanąć pod ścianą z uniesionymi rękami i w rozkroku. – No dobrze, kochaniutka – powiedział. Lizanne zadrżała i zdusiła szloch. – Jeśli coś schowałaś, to czas, żebyś mi o tym powiedziała, a zostanie to między nami. Jeśli jednak nie powiesz mi, a ja coś znajdę, to sytuacja będzie wyglądała inaczej. Ostatnia dama, która próbowała coś przemycić, weszła przez bramę bez ubrania i koca. Zaufaj mi, nie chcesz tego. – N-nic nie mam! – wymamrotała Lizanne. – Przysięgam! – Miejmy taką nadzieję, hę? Kontrola, która potem nastąpiła, była szybka, ale dostatecznie dokładna, żeby Lizanne raz albo dwa przeszedł dreszcz. – Dobrze – orzekł konstabl z pewną satysfakcją. – A teraz cię ubierzmy, hmm?

203

*** – Lepiej, żebyś nie myślała o Scorazinie jak o więzieniu – powiedział jej jakiś czas później konstabl. Szła przed nim, kiedy schodzili ciągiem schodów w głąb wartowni. Kombinezon ją ocierał. Uszyto go z grubej, ciasno tkanej bawełny i mimo niedawnego prania miał wyblakłe, ale nadal rozpoznawalne plamy krwi na wysokości brzucha. – To prawdziwe miasto – tłumaczył. – I tak jak każde miasto, ma swoje zasady. Szczegóły zmieniają się zależnie od tego, kto wymusza ich przestrzeganie, ale zasadniczo sprowadzają się do dwóch rzeczy: nie bierz tego, czego nie zdołasz utrzymać, i nie walcz z nikim, kogo nie zdołasz zabić. Doszli do końca ostatnich schodów, gdzie czekały ciężkie, okute żelazem drzwi. Konstabl położył rękę na ramieniu Lizanne i obrócił ją do siebie. Jego spojrzenie miało w sobie tyle samo litości, co przed wartownią. – Kilka dobrych rad, kochaniutka. Znajdź sobie przyjaciół szybko i nie bądź wybredna. Będziesz potrzebowała ochrony. Jest pewne miejsce, do którego możesz chcieć się udać. To swego rodzaju gospoda. Kiedy przejdziesz przez kraty, poszukaj ulicy Śluzowniczej, to najszersze ulica we wschodniej dzielnicy. Idź nią aż do Kilofowej. Trzymaj się z boku i nie rozmawiaj z nikim, kto cię zagadnie. Jeżeli ktoś będzie natarczywy, uciekaj. Miejsce, którego szukasz, nazywa się Wytchnienie Górnika, ale szyld dawno wyblakł. Zorientujesz się, bo to zdecydowanie największy budynek przy ulicy. Zapytaj o Melinę. – Ujął jej podbródek niemal ojcowskim gestem. – Powiedz jej, że przysłał cię konstabl Darkanis. Lizanne zakaszlała, odetchnęła i spytała cieniutkim głosikiem: – Czy to... czy to burdel? Opuścił rękę i westchnął ciężko. – Uwierz mi, to zdecydowanie lepsze od kopalń. Odwrócił się i włożył klucz do zamka w ciężkich drzwiach, po czym je otworzył i odsłonił tunel. 204

– Zanim tu trafiłem – mówił konstabl Darkanis, podnosząc lampę naftową i oświetlając tunel – na początku każdego tygodnia nowych wpuszczano główną bramą. Jedna wielka paczka biednych skurczybyków, jak mięso rzucane w porze karmienia w menażerii, zwłaszcza, kiedy były tam kobiety. Zaczęło to źle wpływać na liczebność siły roboczej, więc teraz załatwiamy to w bardziej cywilizowany sposób. Odsunął się, wskazując jej, żeby szła pierwsza. Lizanne prawie podskoczyła na widok szczura, który czmychnął przed światłem, a potem mocniej ścisnęła koc i weszła do tunelu. Brnęli w głębokiej na cal cuchnącej wodzie, szczury rozbiegały się przed nimi, a konstabl monologował, dzieląc się radami, które pewnie musiał wypowiadać już setki razy: – Niedługo się ściemni. Lepiej poczekaj kilka godzin, zanim wystawisz głowę. Karczmy zdążą się napełnić, a z ulic znikną ci, którzy skończyli dzienną zmianę. Po około stu jardach tunel rozwidlił się i strażnik wskazał Lizanne drogę w lewo, radząc, że stamtąd będzie miała bliżej do Wytchnienia Górnika. Po pięćdziesięciu krokach doszła do solidnej żelaznej bramy. Pręty sięgały od podłogi do sufitu tunelu i wchodziły głęboko w cegły. Za bramą zobaczyła strużkę światła wpadającą przez otwór w sklepieniu. – Jest kilkadziesiąt wejść, z których możesz wybrać – powiedział Darkanis, podchodząc, żeby otworzyć bramę. – Po prostu podnieś kratę i wyczołgaj się, ale wybierz dobrze, bo krata zamknie się za tobą. Unikaj tych blisko rzeki, bo bez względu na porę dnia zawsze kręci się tam paru błociarzy. Przykucnął nieco, żeby otworzyć bramę, zwracając ku Lizanne odsłoniętą szyję. Nawet bez kropli produktu we krwi pozbawienie go przytomności albo życia nie byłoby szczególnie trudne. Jego klucze i wszelkie cenne rzeczy, jakie miał w kieszeniach, mogłyby przydać się w nachodzących dniach, a garnizon raczej nie przeszukałby całego miasta z powodu napadu na konstabla. Ryzyko jest zbyt duże, uznała jednak Lizanne, wmawiając sobie, że jej decyzja nie ma żadnego 205

związku z sentymentem. Rzadko spotyka się tak porządnych ludzi w takich miejscach. – Życzę szczęścia, kochaniutka – powiedział konstabl Darkanis, otwierając bramę i odsuwając się na bok. Lizanne odczekała kilka sekund, zanim przeszła przez bramę i odwróciła się, żeby popatrzeć, jak zamyka ją za nią. – Pamiętaj, żeby odczekać chwilę, tak jak ci powiedziałem – powtórzył i mrugnął do niej porozumiewawczo, po czym odwrócił się i zaczął oddalać. – Dziękuję – odezwała się. Konstabl zatrzymał się i odwrócił zdumiony. Zrozumiała, że nikt mu do tej pory nie dziękował. – Pańskie... współczucie przynosi panu zaszczyt. I za to dziękuję. – Nie ma za co, kochaniutka – odpowiedział beznamiętnie. Dla Lizanne było jasne, że nie przywykł do sytuacji wykraczających poza utarty scenariusz. Skinęła głową i odwróciła się, żeby odejść. – Czekaj. Odwróciła się i zobaczyła, że konstabl wyjmuje coś z kieszeni spodni. – To wbrew regulaminowi – mruknął – ale chrzanić regulamin, za trzy miesiące przechodzę na emeryturę. – Podał jej przez kraty przedmiot, w którym rozpoznała scyzoryk mający może ze cztery cale długości. – Żadna to broń, sam wiem – dodał ze wzruszeniem ramion – ale zawsze coś. Poza tym... – Na sekundę na jego twarz powrócił grymas współczucia. – Istnieje tylko jedna droga wyjścia ze Scorazinu i scyzoryk może się przydać, gdybyś poczuła, że potrzebujesz się stąd... wcześniej wyrwać. Lizanne sięgnęła po nożyk. Chciała jeszcze raz podziękować konstablowi, ale on już zaczął odchodzić tunelem, nucąc żwawą melodię. Światło lampy zniknęło i została sama w ciemnościach.

206

Rozdział 14 Hilemore

– Na stanowiska bojowe! – warknął Hilemore. Steelfine pociągnął za linkę gwizdka parowego, zanim jeszcze słowa zdążyły dobrze opuścić usta kapitana. Hilemore oderwał wzrok od ogromnego kolczastego grzbietu przecinającego wody i odwrócił się do Zenidy. – Do maszynowni, pani kapitan. Skinęła głową i pobiegła do schodni. – Panie Talmant – mówił dalej Hilemore – proszę dać sygnał mechanikowi Bozware’owi: cała naprzód, dwie fiolki! – Tak jest, panie kapitanie, cała naprzód, dwie fiolki! Hilemore wbił wzrok w Scrimshine’a, który stał plecami do koła sterowego, wpatrując się w morze za tylnym oknem mostka. Był wstrząśnięty, miał pobladłą twarz i wytrzeszczone oczy. – Proszę wrócić do swoich obowiązków, panie Scrimshine – rozkazał mu spokojnym głosem Hilemore. – Nie... – Scrimshine wpatrywał się w niego. – Nie mogę wpłynąć tam z taką prędkością. To samobójstwo. – Przeciwnie. – Hilemore wyciągnął rewolwer i przycisnął lufę do czoła Scrimshine’a. – To niewykonanie mojego rozkazu byłoby samobójstwem. Może gdy wyrzucę pańskiego trupa za burtę, taki smaczny kąsek spowolni trochę naszego przyjaciela. Scrimshine przeniósł rozgorączkowany wzrok z Hilemore’a na zbliżającego się potwora i z powrotem, a potem odwrócił się i położył ręce na kole. – Jest dla nas za szybki, nawet gdy damy całą naprzód. Hilemore poczuł, jak pokład zadygotał, kiedy Zenida zapaliła 207

dwie fiolki, które mechanik Bozware dodał do silnika zasilanego krwią. W ciągu sekund wskazówka na prędkościomierzu pomknęła poza dwadzieścia węzłów i nadal się przesuwała. – Pozwoli pan, że ja będę się tym martwił – powiedział Hilemore. – Panie Steelfine! – Tak jest, panie kapitanie! – Niech pan zbierze strzelców i wyrzuci trupa Niebieskiego za burtę. A potem proszę obsadzić działa rufowe. Strzelać bez rozkazu. – Tak jest! – Panie Torcreek. Hilemore odwrócił się do młodego Błogosławionego, który ściskał słoik z krwią z serca pozyskaną z trupa Niebieskiego i mrużył oczy, patrząc na potężny kilwater za rufą Pierwszorzędnego. Na twarzy młodszego Torcreeka nie było śladu przerażenia Scrimshine’a, a jedynie niezdecydowanie. – Panie Torcreek! – powtórzył Hilemore, wreszcie zwracając jego uwagę. – Tak, kapitanie? – Jedna Czerwona i jedna Czarna. – Hilemore wręczył Clayowi etui z produktem. – Niech pan nie pozwoli temu zwierzęciu zbliżyć się do mojego statku. I niech pan poprosi swojego stryja i tego szalonego duchownego, żeby wyszli na pokład z karabinami. – Jasne. – Clay skinął głową, ruszył do schodni i ześlizgnął się na podkład z wprawą, która dużo mówiła o czasie, jaki spędził na statku. Hilemore skupił się na kanale między szelfem a Gardzielami, który – widziany z okna mostku – wydawały się coraz większy. Zerknął na prędkościomierz, z którego wynikało, że Pierwszorzędny przekroczył właśnie czterdzieści węzłów i nadal przyśpiesza. Scrimshine cały czas mruczał coś pod nosem, kierując okręt w stronę kanału: przede wszystkim były to przekleństwa i marynarskie wyzwiska, ale dorzucił także kilka dalcyjskich modlitw-zaklęć. 208

– Tak trzymać, panie Scrimshine – powiedział Hilemore. Schował rewolwer i splótł dłonie za plecami. – Doskonale pan sobie radzi. – Umrzemy, kurwa... – mruknął przemytnik, obracając koło, żeby ustawić Pierwszorzędnego pośrodku kanału. – Niech przodkowie czuwają nad swoim upadłym synem... Podwójny strzał padł z rufy, Hilemore obejrzał się i zobaczył dwie fontanny na falach tuż za ogromnym kilwaterem. Być może w odpowiedzi na ostrzał ogromny grzbiet zniknął pod powierzchnią i wzburzona fala opadła nieco, kiedy ogromne cielsko skryło się w głębinach. – Może go odstraszyliśmy, panie kapitanie – zasugerował podporucznik Talmant, co wywołało natychmiastowy, niemal histeryczny śmiech Scrimshine’a. – Przestraszyliśmy... Głupi gnojek – mruknął i wrócił do swoich przesądnych błagań. – Pradziadowie i Prababki, spójrzcie przychylnie na tego oto zbłąkanego nieszczęśnika... Mimo przerażenia Scrimshine zachował dość przytomności umysłu, żeby bezpiecznie wprowadzić Pierwszorzędnego do kanału. Koło sterowe rozmazywało się w jego rękach, kiedy walczył z potężnymi prądami. Mimo jego wysiłków Hilemore wkrótce dostrzegł, że przestrogi przemytnika nie były przesadzone. Jakieś pięćdziesiąt jardów w głąb kanału potężna fala napłynęła od strony Gardzieli i uderzyła w bakburtę Pierwszorzędnego. Statkiem zarzuciło w stronę Szelfu, a pokład przechylił się pod niepokojącym kątem. Przez chwilę wydawało się, że zamarznięty masyw znalazł się dosłownie na wyciągniecie ręki, ale Scrimshine przechylił dziób, by unieść okręt na fali, która odbiła się od lodu, i wypłynęli na prostą. – Niebiańscy kuzynowie, okażcie litość temu zhańbionemu głupcowi... Przemytnik pociągnął ster na sterburtę i Pierwszorzędny odskoczył od skalistego ramienia wysepki. Prędkościomierz wskazywał już prawie czterdzieści pięć węzłów. Grad strzałów z karabinów przyciągnął uwagę Hilemore’a 209

z powrotem do rufy. Strzelcy stali przy relingu i strzelali zaciekle w falę podnoszącą się raptem pięćdziesiąt jardów za rufą. Steelfine ponaglał osady dział do szybszego przeładowywania, ale Hilemore ocenił, że bestia najpewniej ich dopadnie, zanim artyleria będzie gotowa. Wysoki grzbiet znowu wystawał z fal, teraz jeszcze wyżej niż wcześniej i Hilemore’owi wydawało się, że dostrzega pod wodą łeb Niebieskiego. Może to było złudzenie wywołane przez gasnące światło, ale dostrzegł w oczach zwierzęcia czerwonawą poświatę. Charakterystyczny huk karabinów rozległ się nad sufitem sterówki, kiedy starszy Torcreek i szalony duchowny spróbowali szczęścia. Pociski uderzyły blisko grzbietu, ale jeśli wpłynęły na smoka, to w stopniu niezauważalnym, bo kurs zwierzęcia nie zmienił się ani odrobinę. Hilemore zobaczył, że Clay stoi pomiędzy dwoma działami, nadal ściskając słój z krwią z serca. – O, kurwa! Hilemore odwrócił się i stwierdził, że Scrimshine obraca koło sterowe na bakburtę. Zerknął przez okno i zrozumiał, co jest przyczyną niepokoju przemytnika. Nierówna, ale poza tym nieprzerwana linia Szelfu nagle się zmieniła i ogromny, podobny do ostrza cypel sterczał w głąb kanału, zostawiając Pierwszorzędnemu wąziuteńką szczelinę. – Nie dam rady! – krzyknął Scrimshine, wytrzeszczając oczy i łypiąc błagalnie na Hilemore’a. – Musisz – odpowiedział kapitan. Sam również wpatrywał się w miejsce styku cypla z wodą. Widział, że jest węższe u podstawy niż u szczytu. Sprawdził sytuację za rufą i zobaczył, że Niebieski skrócił dzielący ich dystans do nieco ponad dwudziestu jardów. Znajdował się za blisko, żeby dało się dostatecznie obniżyć działa i strzelić. Steelfine był zajęty kierowaniem artylerzystami, którzy przesuwali działa na krawędź pokładu, gdzie dałoby się bardziej pochylić lufy. Smoczy łeb był doskonale widoczny w wodzie, a oczy błyszczały mu jeszcze mocniej. – Idę na dziób – powiedział Talmantowi Hilemore, kiwając 210

głową na Scrimshine’a. – Jeśli zdejmie ręce ze steru, ma pan go zastrzelić i przejąć ster. – Tak jest! Zsunął się po drabinie i popędził do obrotowego działa na fordeku. – Załadowane? – zapytał głównego artylerzystę. – Załadowane i gotowe, panie kapitanie. – Mężczyzna nieco pobladł, ale trzymał się prosto w godny pochwały sposób, kiedy zerknął ponad ramieniem Hilemore’a w stronę rufy. – Ale trzeba wykonać zwrot, jeśli mamy trafić tego skurkowańca. – Macie inny cel. – Hilemore wskazał podstawę cypla przed nimi. – Tuż nad linią wody, gdzie łączy się z Szelfem, z łaski swojej. – Tak, kapitanie? – zapytał artylerzysta, marszcząc czoło. – Wykonać! – warknął Hilemore. Artylerzysta skinął głową i wykrzyknął serię rozkazów do swojej trzyosobowej załogi, która szybko wycelowała działo. Pocisk trafił w Szelf kilka stóp nad poziomem wody, kaskada strzaskanego lodu posypała się do morza. Hilemore wziął lunetę i wycelował ją w cypel. Zobaczył drobną szczelinę w miejscu trafienia. – Jeszcze raz! – rozkazał. – W ten sam punkt. Tyle razy, ile zdołacie. Zaraz wrócę. Pobiegł do dział na sterburcie, rozkazując, żeby wszystkie załadować i opuścić na odpowiednią wysokość. – Strzelać na mój rozkaz – polecił załogom. Z działa obrotowego zdołano wstrzelić jeszcze dwa razy, zanim Pierwszorzędny wśliznął się w szczelinę między cyplem i najbliższą wysepką. Paskudny, piskliwy jęk żelaza trącego o skałę rozległ się na bakburcie, wskazując, że Scrimshine nieco pomylił się przy obieraniu kursu. Okręt zadygotał od dzioba po rufę, ale płynął dalej, a cypel wznosił się nad nimi jak uniesiony topór. Miejmy nadzieję, że jest dostatecznie ostry, pomyślał Hilemore, zanim wydał rozkaz działom na sterburcie: – Ognia! 211

Cztery działa wystrzeliły jednocześnie na odległość mniejszą niż piętnaście jardów, więc musieli chować się przed gradem potrzaskanego lodu, gdy kule trafiły w cel. Hilemore spojrzał na wielki, zamarznięty klin, mając nadzieję, że przodkowie Scrimshine’a usłyszą jego modlitwy, bo sam nie miał powodu podejrzewać, że jego pomysł zadziała. Po kilku sekundach gorączkowych nadziei stało się jasne, że przodkowie drania są tego dnia głusi. – Jeszcze raz! – krzyknął do obsady działa obrotowego. Spojrzał na rufę, gdzie armaty wystrzeliły ponownie. Zobaczył, że fontanny wody zlały Steelfine’a i jego ludzi od stóp do głów. Miał nadzieję dostrzec rozbłysk czerwieni, która wskazywałaby trafienie, ale najwyraźniej Jack Tokoniec był albo zbyt zręczny w pościgu, albo miał mnóstwo szczęścia. Potężny, przeszywający wrzask rozległ się, kiedy zwierzę wreszcie się wynurzyło – ogromny, czerwonooki łeb wyłonił się z fal dosłownie kilka jardów od rufy. Zwolnił nieco, kiedy uniósł cielsko i został odrobinę w tyle, ale nadal znajdował się dość blisko, żeby oblać strumieniem ognia swoją zwierzynę. Ludzie na rufie rozbiegli się, kiedy płomienie spłynęły na nich z góry. Hilemore nie był w stanie powstrzymać okrzyku frustracji, gdy dwóch spowitych ogniem mężczyzn wypadło za burtę. Rozległ się huk: to eksplodował stos amunicji i jedno z dział wyleciało wysoko w powietrze. – Panie Torcreek! – zawołał Hilemore, pędząc w stronę jatki. Błogosławiony klęczał, kaszląc i dławiąc się dymem. Hilemore pociągnął go na nogi. – Kazałem trzymać go z dala od okrętu! – Jest za silny – odpowiedział Clay, wpatrując się w bestię, gdy zanurzyła się z powrotem w falach. – Mamy teraz już tylko jedną szansę. – Uniósł słoik z krwią z serca i zdjął pokrywkę. – Jeśli umrę, kapitanie – powiedział, podnosząc naczynie do ust – proszę nie mówić o mnie źle. Jego słowa utonęły w potężnym, straszliwym trzasku, który wypełnił powietrze nad ich głowami. Hilemore spojrzał na cypel, 212

przesuwając wzrokiem po szczelinie, która nagle pojawiła się w lodzie. – To może nie być konieczne – powiedział, łapiąc Claya za przedramię. Jack Tokoniec zaczął znowu się wynurzać, a Hilemore po raz pierwszy docenił jego prawdziwe rozmiary. Smok wznosił się nad nimi na dwadzieścia stóp, a większość jego cielska nadal znajdowała się pod wodą. Szczęki rozwarły się potężnie, czerwone ślepia płonęły głęboką, nienasyconą nienawiścią, której nie dało się z niczym pomylić. Cypel oderwał się od Szelfu z kolejnym dudniącym trzaskiem i ogromne lodowe ostrze spadło, trafiając potwora w miejsce tuż za łbem. Jack Tokoniec zniknął w eksplozji piany, gdy cypel zetknął się z wodą. Pierwszorzędny uniósł się wysoko na fali, która przebiegła przez kanał. Hilemore’owi wydawało się, że słyszy krzyk z mostka, kiedy Scrimshine dokonywał cudów, żeby utrzymać ich na kursie. Za rufą nowo powstała góra lodowa zanurzyła się na dwie trzecie wysokości, wklinowana między Szelf i Gardziele, i zablokowała przejście na wiele kolejnych lat. *** Ofiary: trzech zabitych, czterech rannych. Hilemore zanurzył pióro w kałamarzu i dodał kilka ostatnich linijek do dziennika okrętowego: „Niebieski znany jako Jack Tokoniec prawdopodobnie nie żyje, chociaż jego śmierć nie została potwierdzona. Mamy nadzieję pokonać Gardziele przed porankiem”. Dodał swoje inicjały do wpisu i odchylił się od biurka. Przeglądając dziennik w dwóch trzecich zapisany po eutheryjsku, a w pozostałej części po mandinorsku, pomyślał, że historia okrętu mogłaby przyszłym historykom dostarczyć aż nadto dowodów na to, jak gwałtowne zmiany dokonały się w świecie w niezmiernie krótkim czasie. Był przekonany, że reszta zapisków byłaby ciekawą lekturą, gdyby lepiej znał 213

eutheryjski. Połowę wpisów wykonano wąskim charakterem pisma oryginalnego kapitana Pierwszorzędnego, który po Bitwie w Cieśninie zastąpiły mniej staranne i często ledwie czytelne gryzmoły pierwszego oficera. Kilka tygodni później na ich miejscu pojawiła się zamaszysta kaligrafia Sigorala. Chociaż komentarze umykały Hilemore’owi, listy ofiar z niczym nie dało się pomylić. Wyglądało na to, że Pierwszorzędny stracił ponad jedną trzecią załogi w Cieśninie, a jeszcze więcej w Carvenporcie. Opis straszliwych wypadków przedstawiony przez Sigorala kilka dni później był zaskakująco krótki, ale Hilemore zdołał przetłumaczyć frazę „cała flota zniszczona”. A jednak jakimś cudem dopłynął aż do Lossermark, dysponując jedynie szczątkową załogą, nie tracąc ani jednego człowieka więcej, zamyślił się Hilemore. Uznał, że należy dokładniej przesłuchać Sigorala, gdy tylko okoliczności na to pozwolą. Do kajuty weszła Zenida. Zamknęła drzwi za sobą i klapnęła ciężko na krześle naprzeciwko. Takie uprzejmości jak pukanie i pytanie, czy można wejść, ewidentnie były poniżej jej godności. W końcu też była kapitanem, tyle że bez statku. – Wygląda pani na zmęczoną – zagadnął Hilemore, zauważając zaczerwienie oczu. – Przejęłam ster od tej szumowiny z zęzy na kilka godzin – wyjaśniła, ziewając. – Prawie padał z nóg. Nawigowanie na takim kursie daje się we znaki. Pan Talmant ma teraz ster. Kanał jest szerszy, a chłopak ma dostatecznie pewną rękę. Hilemore zobaczył, że Zenida zaciska usta, a jej zgarbiona sylwetka mimo zmęczenia zdradza pewne napięcie. – Chce pani coś omówić, pani kapitan? – zapytał. – Dołączenie do pana w tym przedsięwzięciu było błędem – odparła. – Chociaż znałam ryzyko. Już przetrwaliśmy tak wiele, że nie mogę wyobrazić sobie, że może być gorzej. I mam u pana dług wdzięczności. Ale muszę myśleć o córce. – Ucieczka z Lossermark mogłaby nie okazać się dla niej bezpieczniejsza – zwrócił uwagę Hilemore. – A pozostawienie 214

was obu w rękach kapitana Trumane’a nie wchodziło dla mnie w grę. – Mimo to ten Niebieski... Nigdy nawet nie podejrzewałam, że coś takiego może istnieć. To mi się każe zastanowić, co jeszcze znajdziemy w tych stronach. – Nie mogę zawrócić. – Nie prosiłabym o to. – Zenida odwróciła wzrok, a Hilemore zrozumiał, że dla niej ta rozmowa to coś wstydliwego. Przyznanie się do strachu nigdy nie było proste dla Varestiaka. – Jednakże – dodała z ogromną niechęcią – kiedy dotrzemy do Stacji Kraghurst, nie ruszę z wami przez lód. Prawdę mówiąc, zastanawiał się, jak przekonać ją, żeby została; spodziewał się wybuchu gniewu wobec tak haniebnej sugestii. – Rozumiem – powiedział, uznając, że ton ponurej zgody będzie bardziej stosowny niż gdyby dał wyraz uldze. – Będzie nam brakowało pani umiejętności. Skinęła głową, wstała i podeszła do drzwi. – Morska siostro – odezwał się Hilemore po varestiacku, kiedy Zenida położyła rękę na klamce. Znieruchomiała. – Ten okręt będzie należał do pani, kiedy wyruszę. Poczeka pani cztery tygodnie. I ani dnia dłużej. Jeśli nie wrócimy, proszę uznać ten statek za zapłatę za wcześniejszą służbę i popłynąć, dokądkolwiek pani zechce. – Myśli pan, że załoga to zaakceptuje? – Wierzę, że zdoła ją pani przekonać. Zmrużyła oczy, kiedy coś do niej dotarło. – Mówi to pan, ponieważ uważa, że to nie ma znaczenia, kto przejmie ten statek. Uważa pan, że jeśli nie zdoła pan wrócić, wszystko przepadnie, więc to nieistotne, czy pański okręt wpadnie w ręce pirata, prawda? – Korsarza – poprawił ją, co sprawiło, że uśmiechnęła się przelotnie. – W takim razie cztery tygodnie, morski bracie – odpowiedziała, otwierając drzwi. – I ani dnia dłużej. 215

*** Przed świtem Pierwszorzędny płynął już przez wody, które Scrimshine nazywał Wirami – szeroki na pięćdziesiąt mil pas morza pomiędzy Gardzielami i Szelfem. Hilemore przypuszczał, że nazwa wzięła się od wirów burzących spokojną poza tym wodę. Rozkazał maksymalnie zwolnić, kiedy wypływali z kanału, po części po to, by zaoszczędzić na produkcie, ale także po to, żeby wystrzegać się gór lodowych, które z niepokojącą regularnością przecinały ich kurs. Podwoił także wachty, aby jak najwięcej par oczu obserwowało morze i wypatrywało ewentualnego powrotu Jacka Tokońca, chociaż Steelfine z całym przekonaniem twierdził, że smok musiał zginąć. – To rzeczywiście była przerażająca bestia, panie kapitanie – powiedział – ale to tylko ciało i krew. Tyle że nie było żadnej krwi, chciał odpowiedzieć Hilemore, przypominając sobie widok lodu spadającego na olbrzymi kark Niebieskiego. Zauważył także, że Scrimshine nadal jest przerażony i stojąc za sterem, gorączkowo popatruje na boki. Na szczęście jego błagania do przodków ograniczały się teraz do okazjonalnych pomruków. – Statek przed nami! – rozległ się okrzyk z rury głosowej z bocianiego gniazda. – Dwadzieścia stopni na bakburtę! Hilemore wyszedł na pomost i wycelował lunetę we wskazanym kierunku. Delikatna mgiełka unosiła się nad wodą i minęło kilka sekund, zanim skupił soczewkę na ciemnym kształcie o szerokim kadłubie i rozmiarach przeciętnego smokowca. Widząc połączenie kół łopatkowych i żagli, zorientował się, że ma do czynienia ze starszą jednostką. Z komina nie unosił się dym, a grotżagiel falował leniwie wydymany apatyczną poranną bryzą. – Dwadzieścia stopni na bakburtę! – zawołał przez okno mostka. – Proszę przyśpieszyć do jednej trzeciej. Panie Steelfine, proszę wciągnąć żółto-czarną, przywitajmy się ładnie. Steelfine w niecałą minutę wciągnął flagę, żółto-czarny 216

proporczyk, którą wszystkie statki uznawały za pokojowe powitanie. Hilemore znowu wycelował lunetę w smokowca i mruknął z ulgą, gdy identyczny sygnał pojawił się na grotmaszcie. Widział, że część załogi zbiła się w gromadkę na rufówce, machając entuzjastycznie. Wkrótce Pierwszorzędny podpłynął dostatecznie blisko, żeby zobaczyć mandinorskie litery wypisane na kadłubie: ŻMP Brzask. – Żegluga Mórz Południowych. – Hilemore odwrócił się i stwierdził, że dołączyła do niego Zenida. Przyglądała się statkowi z drapieżnym błyskiem w oku. – To zawsze byli moi ulubieńcy. Ładownie pełne produktu i załogi nieskore do walki. Kapitanowie zwykle liczyli na rozsądną ugodę. – Miejmy nadzieję, że i dzisiaj będą równie przychylnie usposobieni – odrzekł Hilemore. Widział teraz twarze załogi Brzasku i z ponurym przeczuciem obserwował malującą się na nich radosną ulgę. Myślą, że ich ocalimy, zrozumiał, dławiąc nagłą chęć, żeby zwyczajnie odpłynąć. Mogli mieć jakieś użyteczne informacje. Kapitan smokowca był wysokim Mandinorczykiem z południa o siwej brodzie, która sięgała mu do połowy piersi. Stał wśród załogi przy relingu na sterburcie, kiedy Pierwszorzędny zatrzymał się obok. Nie przyłączył się do wiwatów załogi. Rzucono liny i statki powoli się zbliżyły. Pierwszorzędny miał mniejsze zanurzenie niż smokowiec, więc brodaty kapitan musiał zadzierać głowę, żeby spojrzeć na Hilemore’a, w chwili gdy kadłuby się zetknęły. Skinął głową, kiedy Hilemore zasalutował uprzejmie, a potem rzucił rozkaz dostatecznie głośno i z odpowiednim autorytetem, żeby uciszyć załogę. Hilemore zauważył, że wyglądają mizernie, pewnie minęło kilka dni, odkąd zjedli porządny posiłek. – Ma pan nadzwyczajny okręt, kapitanie – zauważył dowódca Brzasku. – Nigdy nie widziałem czegoś takiego. – Żyjemy w epoce dziwów, kapitanie – odrzekł Hilemore, widząc, jak wzrok tamtego zatrzymuje się na jego twarzy; 217

charakterystyczny błysk rozpoznania zapłonął w jego oczach. – Spotkaliśmy się już, kapitanie? – Nie, ale wydaje mi się, że służyłem kiedyś pod dowództwem pańskiego krewnego. Nazywał się Racksmith. Stary, dobry dziadek, pomyślał Hilemore. Nie ma zakątka świata, gdzie nie natrafiłbym na twojego starego kamrata. – Zatem służył pan w Protektoracie? – zapytał, przywołując uśmiech na twarz. – Przez pewien czas. – Mężczyzna wyprostował się nieco i przedstawił oficjalnym tonem: – Attcus Tidelow, kapitan ŻMP Brzask. – Corrick Hilemore, dowódca OŻP Pierwszorzędny w drodze do Stacji Kraghurst z rozkazu firmy. Uśmiechy natychmiast zgasły na twarzach załogi Brzasku, a poważna twarz kapitana Tidelowa przybrała jeszcze bardziej ponury wygląd. – Zatem lepiej będzie, jeśli pan zawróci, kapitanie, bo Stacja Kraghurst już nie istnieje. *** – Sam zawsze myślałem, że to mit. – Tidelow przerwał, żeby głęboko zaciągnąć się fajką, którą nabił liśćmi z zapasów Pierwszorzędnego. Wypuścił dym pod sufit mesy oficerskiej. – Polowałem na Niebieskie na tych wodach przez prawie dwadzieścia lat i nigdy nie zobaczyłem ani jednego jego śladu. Żeglarze uwielbiają swoje opowieści, im bardziej niewiarygodne, tym lepiej, a każda historia o Jacku Tokońcu, jaką słyszałem, pochodziła z ust ludzi, którzy nigdy go nie widzieli. Zawsze słyszeli je od kogoś innego, kto słyszał je od jeszcze kogoś. – Na sekundę zacisnął zęby na cybuchu, usta mu lekko zadrgały. – A teraz mam własną historię i to taką, którą widziałem na własne oczy. Ale oddałbym duszę Królowi Głębin, żeby odebrał mi to wspomnienie. – Jack Tokoniec zaatakował Stację Kraghurst? – zapytał 218

Hilemore. Tidelow skinął głową. – Jakieś trzy tygodnie temu. Pewnego wieczoru wyszedł z morza bez ostrzeżenia. Nie był sam. Towarzyszył mu co najmniej tuzin Niebieskich i wszystkie pragnęły zniszczenia. Kraghurst miało swego rodzaju garnizon, głównie przebywali tam marynarze, którzy akurat nie byli zaokrętowani. Robili, co mogli, ale mieli tylko karabiny i parę dział. My i parę innych smokowców próbowaliśmy coś zdziałać harpunami, załatwiliśmy kilka mniejszych sztuk, ale nie starego Jacka. Udało nam się wbić w niego dwunastostopowy oścień ze stalowym grotem, ale to było tak, jakbyśmy próbowali ukłuć konia wykałaczką. Potrwało to co najwyżej pół godziny, zanim cała osada stanęła w ogniu, a port przepadł wraz z niemal wszystkimi statkami. Na szczęście dla nas Tokoniec skierował swój ogień na domy wykute w Szelfie. Tidelow zamilkł i znowu zadrgały mu usta. – Daliśmy całą naprzód i odpłynęliśmy. Wiem, że niektórzy nazwaliby nas tchórzami i może mieliby rację, ale pozostanie tam, żeby walczyć, byłoby samobójstwem. – Słusznie pan zrobił, kapitanie – zapewnił go Hilemore. – Od tego czasu pływamy wzdłuż Gardzieli, szukając drogi, która wyprowadziłaby nas na otwarte morze. Na razie odkryliśmy, że wszystkie zwykłe trasy są zablokowane przez góry lodowe, prawie jakby specjalnie nas tu odcięto. Kiedy jedzenie zaczęło się kończyć, ruszyłem do kanału między Szelfem a Gardzielami, chociaż nie bez powodu nazywa się tę drogę Pośpiechem Szaleńca. Ale jakie mieliśmy wyjście, skoro jedzenie zaczęło się kończyć, a Tokoniec mógł w każdej chwili powrócić? A teraz mówi mi pan, że on nie żyje. – Tidelow zmarszczył sceptycznie brwi. – Muszę wyznać, że z trudem przychodzi mi w to uwierzyć. – To zrozumiałe – zgodził się Hilemore – ale z pewnością jest co najmniej ranny. Być może dostatecznie poważnie, żeby zostawić nas w spokoju podczas naszej misji. 219

– Nadal chce pan płynąć do Kraghurst? Tam niczego nie ma. – Zniszczona czy nie, Stacja Kraghurst pozostaje naszym celem. – Jak pan uważa, kapitanie, ja nie mogę z panem płynąć. Moja załoga do tej pory była lojalna, ale rozkazać im wrócić to prosić się o bunt. I nawet nie potrafiłbym mieć do nich pretensji. – Rozumiem pańskie położenie, jednakże myślę, że istnieje rozwiązanie korzystne dla nas obu. Proszę powiedzieć, czy ktoś z pańskich ludzi zna się na materiałach wybuchowych? *** Talmant stał sztywno na baczność na fordeku, a wyraz jego twarzy zdradzał, że ledwie panuje nad emocjami. To był dziwny widok; Hilemore jeszcze nigdy dotąd nie widział go tak rozgniewanego. – Muszę... – zaczął Talmant i załamał mu się głos, więc zaczął raz jeszcze: – Muszę sprzeciwić się pańskim rozkazom, panie kapitanie. Moje miejsce jest na tym statku. – Pański sprzeciw zostanie odnotowany, panie Talmant – odpowiedział Hilemore – ale wymogi naszej misji zmuszają pana do zajęcia nowego stanowiska. – Za pozwoleniem, chciałbym zauważyć – odezwał się nieco drżącym głosem Talmant – że podążyłem za panem na tę misję, podejmując niemałe ryzyko, stawiając na szali nie tylko własne bezpieczeństwo, ale i swoją przyszłość... – To także zostało odnotowane i docenione, podporuczniku – przerwał mu Hilemore nieco ostrzejszym tonem – ale podjął pan decyzję jako człowiek dorosły, godną swojego stopnia. Natomiast kwestionowanie rozkazów kapitana i nieumiejętność odłożenia na bok osobistych preferencji to coś całkiem innego. Patrzył, jak Talmant powstrzymuje kolejne niemądre słowa, i nagle uderzyło go to, o ile starszy wydaje się ten młody człowiek. Żarliwy chorąży sprzed paru miesięcy bardzo się zmienił pod wpływem tego wszystkiego, co widzieli i zrobili, 220

chociaż pozostał w nim jeszcze ślad chłopca. Hilemore westchnął, podszedł i zniżył głos: – Nie mogę w tej kwestii zaufać nikomu innemu. Z pańskich akt wynika, że przeszedł pan rozległe szkolenie w dziedzinie materiałów wybuchowych w Akademii. W połączeniu z tym pańskie nadzwyczajne umiejętności za sterem sprawiają, że nadaje się pan idealnie do tej misji. Poza tym – zerknął na ludzi przenoszących połowę zapasów prochu z Pierwszorzędnego na Brzask po trapie między statkami – potrzebuję kogoś, kto dopilnuje, że kapitan Tidelow wypełni swoją część umowy. Jak pan myśli, dlaczego odsyłam też czterech artylerzystów? Talmant potrzebował chwili, żeby odpowiedzieć sztywnym skinieniem głowy, chociaż Hilemore dostrzegł iskierkę dumy wśród gniewu nadal płonącego w oczach młodzieńca. – Kiedy już wybuchami oczyścimy sobie drogę przez Gardziele, ci ludzie nie będą chcieli dłużej czekać. – Z całą pewnością – przytaknął mu Hilemore. – Jednakże pańskim zadaniem będzie wtedy wytyczenie dla nas drogi powrotnej. Wybór metody zostawiam już pańskiej ocenie. Talmant wyprostował się trochę bardziej. – Oczywiście, panie kapitanie – powiedział i pięknie zasalutował. Hilemore odpowiedział salutem, a potem wyciągnął rękę. – Powodzenia, panie Talmant. Młodzieniec zawahał się, zanim uścisnął dłoń Hilemore’a. Drobny uśmieszek wypłynął mu na usta, kiedy Steelfine poklepał go ogromną ręką po ramieniu. – Jak przyjdzie co do czego – powiedział, pochylając się mocniej – najpierw zastrzel bosmana, a dopiero potem kapitana. Każdy bunt, o którym słyszałem, zaczynał się od bosmana. – Będę o tym pamiętał, panie poruczniku. Godzinę później Hilemore stał na rufie i patrzył, jak Brzask płynie na północ, a jego koła łopatkowe obracają się powoli dzięki węglowi, którego dostarczył mu Pierwszorzędny; musiał także oddać ponad jedną czwartą żywności oraz trochę innych 221

zapasów. Kapitan Tidelow ostro się targował; mieli szczęście, że Pierwszorzędny był tak dobrze zaopatrzony, kiedy go przejęli. Jednakże Hilemore postawił granicę, kiedy stary kapitan zażądał na dokładkę jeszcze pięciu fiolek Zielonej. – Będę potrzebował całego produktu, jakim dysponujemy, żeby wypełnić moją misję – odpowiedział Hilemore – ale nie brakuje nam Niebieskiej, za którą na pewno uzyskacie doskonałą cenę w każdym cywilizowanym porcie. Możecie wziąć dwie trzecie. Rozdrażnienie starego kapitana było wyraźnie wyczuwalne, ale ustąpił po przeciągającej się kłótni. – Pański dziadek też był dusigroszem – burknął. – Potrafił zedrzeć człowiekowi skórę z grzbietu za przekroczenie wyznaczonej racji rumu choćby o kropelkę. – Przypadkiem doskonale wiem, że w czasie całej swojej kariery dziadek ani razu nie kazał wychłostać człowieka – odparł Hilemore. – Sam to panu powiedział, co? – Tidelow uśmiechnął się szeroko. – Najwyraźniej też miał parę bajek w zanadrzu. Mam pręgi na plecach na dowód, jeśli chce pan je zobaczyć. Hilemore nigdy nie był skory do gniewu, ale obraza pamięci komodora Jakamore’a Racksmitha sprawiła, że uniósł się gniewem, pewnie dlatego, że tak rzadko coś podobnego miało miejsce. – Nie, dziękuję – odpowiedział Tidelowowi cichym głosem, ledwie głośniejszym od warknięcia. – Ależ proszę się nie denerwować, kapitanie. – Tidelow uśmiechnął się szerzej, przytykając zapałkę do główki fajki. – Był lepszy od większości dowódców, a ja w życiu nie widziałem wspanialszego żołnierza na morzu, ale mili ludzie nie zwyciężają w wojnach. – Zaciągnął się z przyjemnością dymem, a potem odwrócił się do relingu, stawiając stopę na trapie. – Zaopiekuję się pańskim chłopakiem – dodał, dotykając cybuchem do czoła. – I może być pan pewien, że nie będzie potrzebował broni, żeby dopilnować, abym dopełnił swojej części umowy. – Wiem o tym – odparł Hilemore. 222

– To czemu go pan ze mną wysyła? Hilemore nie odpowiedział, składając ręce za plecami i unosząc podbródek. – No cóż... – Tidelow wzruszył ramionami i ruszył po trapie, rzucając przez ramię ostatnie słowa: – Powodzenia w pańskiej misji, na czymkolwiek polega. I proszę pamiętać, co powiedziałem na temat wojny i miłych ludzi.

223

Rozdział 15 Lizanne

Za bramą tunel rozgałęział się w trzech kierunkach. Lizanne wybrała środkowy, uznając, że większość nowo przybyłych instynktownie kierowała się w prawą lub lewą odnogę. Miała wrażenie, że najrozsądniej będzie wybrać najrzadziej używane wejście. Światło wpadające przez wąskie dziury w sklepieniu tunelu rozpraszało częściowo mrok, ale to nędzne oświetlenie słabło, w miarę jak zbliżał się zmierzch. Środkowa droga także rozgałęziała się po pięćdziesięciu krokach i znowu Lizanne wybrała drogę na wprost i szła nią przez następne sto kroków, dopóki nie dotarła do kolejnego skrzyżowania. Zatrzymała się, widząc, że tunel ciągnie się w lewo i w prawo szerokim łukiem, zapewne okrążając centrum Scorazinu. Pod wpływem kaprysu wybrała skręt w lewo i wkrótce doszła do pierwszego wejścia. Składało się z ciasnego kanału wznoszącego się pod kątem do wstawionej ukośnie żelaznej kraty. Cuchnące powietrze miasta więziennego zgęstniało, łata światła za kratą była przyćmiona snującym się dymem. Lizanne przeczołgała się kanałem, aż znalazła się o stopę od kraty i ostrożnie uniosła głowę, żeby pierwszy raz spojrzeć na swój nowy dom. Początkowo wyglądało to jak nijaki zaułek, nieróżniący się od wielu innych uliczek, w jakie kariera zawodowa zaprowadziła ją na przestrzeni lat. Bruku nie zamiatano od dłuższego czasu, a tynk na okolicznych ścianach odpadał płatami, odsłaniając podniszczoną cegłę, przez co budynki wyglądały trochę jak chore. W swoim czasie widziała jednak zdecydowanie gorsze miejsca, a szybki rzut oka nie ujawnił żadnych oczywistych zagrożeń. 224

A potem zobaczyła trupa. Leżał skulony pod ścianą tak skurczony i wychudzony, że wzięła go za kłąb wyrzuconych szmat. Teraz widziała białą kość wyzierającą przez przetarty kombinezon, w który odziane były szczątki, i zlepiony kłąb długich ciemnych włosów zasłaniający czaszkę. Włosy i drobne rozmiary ewidentnie wskazywały, że było to ciało kobiety. Lizanne zastanawiała się, czy była to nowo przybyła tak jak ona, która odważyła się wyjść tylko po to, żeby zginąć w odległości kroku od kraty. Było też jednak możliwe, że to wycieńczona weteranka zostawiona tu na pewną śmierć. Tak czy inaczej, Lizanne postanowiła poszukać innego wejścia. Przez następną kratę wyjrzała z jeszcze większą ostrożnością, bo usłyszała podniesione głosy, kiedy pełzła kanałem, głośne, sprzeczające się i bełkotliwe od alkoholu. Pośród burkliwej paplaniny wychwyciła dwa odrębne akcenty, jeden o rozwlekłych samogłoskach północnego cesarstwa i drugi, bardziej rwany i obfitujący w nosowe dźwięki typowe dla środkowo-zachodniej części kraju. – To twoja wina, skurwysynie – warknął nerwowo ten z zachodu. – Musiałeś otworzyć tę swoją zasraną jadaczkę. Dwa worki do rana. Na jaja cesarza, skąd mamy je wytrzasnąć? – Pocałuj mnie w dupę – odparł ten z północy tonem pełnym agresji, ale też lekkiego znużenia. – To ty jej podałeś złe wyliczenia. Wiesz, jaki ona ma łeb do liczb. Nigdy nie zapomina. Powiedziałem ci to już pierwszego dnia. – Krótka pauza. – Daj mi to, masz już dość. – Odpierdol się! Lizanne podniosła się, kiedy za kratą rozległy się odgłosy bójki. To wejście znajdowało się blisko wylotu rury, z której stały strumień żółtej wody płynął do błotnistego kanału prowadzącego do rzeki. Smród był dla zmysłów ciosem, który wstrząsał wnętrznościami. Lizanne musiała zapanować nad żołądkiem podchodzącym do gardła i łzami, które napłynęły jej do oczu. Widziała brzeg rzeki jakieś trzydzieści jardów na prawo, łachę błota, gdzie dostrzegła niewyraźne sylwetki wśród mgiełki: to 225

byli błociarze, przed którymi ostrzegał ją konstabl Darkanis. Dwaj mężczyźni wdali się w bójkę pod rurą, zataczając się w parodii tańca z butelką, którą ściskali pomiędzy sobą. – Dawaj, ty zachłanny pijaku! – warknął ten z północy, ciągnąc mocno za butelkę. Był większy od swojego towarzysza, miał grzywę ciemnych, kudłatych włosów i poczerwieniałą, nalaną twarz człowieka, który już od lat folguje nałogowi. Jego przeciwnik był mniej więcej tego samego wzrostu, ale wychudzony – choć mimo tej wyraźnej różnicy w budowie fizycznej zdecydowanie odmawiał oddania butelki. Lizanne zwróciła uwagę na ich ubiór – standardowe kombinezony, takie same jak jej własny, na które narzucili sięgające do kolan kurtki wyglądające na uszyte z płótna na worki. Jej zainteresowanie zwrócił fakt, że obaj nosili identyczne emblematy naszyte na ramionach, jakiś czerwonożółty symbol, którego za dobrze nie widziała. – Ha! Mężczyzna z północy zaśmiał się triumfalnie, kiedy w końcu zdołał wyrwać przeciwnikowi butelkę. Chudzielec rzucił się na niego, ale padł twarzą w błoto, a jego kompan ryknął zachwycony, zanim uniósł butelkę do ust. Wtedy jednak zamarł, bo Lizanne wstała i podeszła do kraty. Ściskała mocno koc i zerkała ponad nim szeroko otwartymi i nic nierozumiejącymi oczami. Mężczyzna zaś natychmiast zmrużył ślepia z wyrachowaniem szakala. – Dawaj to! – warknął chudzielec, doskakując, żeby wyrwać kumplowi butelkę. Odsunął się jednak w pełnym rezerwy zdumieniu, kiedy przeciwnik nie zareagował, a potem odwrócił się, żeby spojrzeć na przedmiot zainteresowana tamtego. Szybko wymienili porozumiewawcze spojrzenia, podejmując wspólną decyzję, a potem zaczęli powoli podchodzić do kraty. Chudzielec próbował się uśmiechnąć, ale ten grymas nie wzbudziłby zaufania nawet w najbardziej otępiałym kretynie. Jego towarzysz nie był zdolny do takiej sztuczki, starał się więc nie okazywać po sobie niczego, 226

ale jego oczy błyszczały łapczywym zainteresowaniem. – Nowa, co? – zapytał chudzielec. Lizanne nadal wpatrywała się w nich tępo, wytrzeszczając nieruchome oczy. Ku jej irytacji obaj zatrzymali się o stopę od kraty i przykucnęli, żeby zerknąć przez żelazne pręty. – Ależ z ciebie szczęściara, złociutka – powiedział chudzielec, a jego niewprawny uśmiech poszerzył się, odsłaniając zdekompletowany garnitur zepsutych zębów. Nawet wśród bijącego od rzeki smrodu Lizanne nadal czuła odór jego oddechu. – Że nas tu znalazłaś, mam na myśli – dodał, przysuwając się ciut bliżej. – Trudno trafić w tych murach na porządnych ludzi. Lizanne nic nie powiedziała, nadal wpatrując się w nich i zaciskając pięści na kocu. – Już dobrze, złociutka – ciągnął chudzielec – nie ma co się nas bać, prawda, Dralky? Zerknął na kumpla, który bez uśmiechu pokręcił głową. Lizanne nie podobała się intensywność spojrzenia wyższego mężczyzny; miała nadzieję, że będzie bardziej przytępiony alkoholem. – Pan... – zaczęła, pamiętając o drżeniu w głosie – ...pan konstabl powiedział, że mam iść do Wytchnienia Górnika. Mężczyzna z północy prychnął stłumionym śmiechem, a chudy zdołał ukryć uśmieszek, zanim odpowiedział zachęcającym kiwaniem głową. – Oczywiście, że tak powiedział, złociutka. Dobrze znamy to miejsce. Więcej powiem: pracujemy tam przez większość czasu. Nie kopiemy dla Furii. Widzisz? – Popukał palcem w żółtoczerwoną łatę na ramieniu i teraz Lizanne zobaczyła ją wyraźnie: płonąca zapałka. – To jest jak klub – tłumaczył. – Klub dla ludzi z umiejętnościami. Masz jakieś umiejętności, złociutka? – Tak. Spojrzenie Lizanne przeskoczyło z jednego na drugiego, kiedy cofnęła się krok albo dwa. Okazanie za szybko zbytniej ufności byłoby nierozsądne. Tacy mężczyźni jak ci mogli większość życia spędzić podchmieleni, ale zwykle takie typy cechowały wrodzony 227

spryt i instynktowne wyczucie zagrożenia. – Jestem szwaczką – powiedziała, cofając się jeszcze bardziej. Ręce większego mężczyzny drgnęły nerwowo, kiedy ledwie powstrzymał odruch, żeby złapać ją przez pręty. Towarzysz rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. – Dobrze – odpowiedział chudy, znowu odsłaniając straszliwy widok, jaki przedstawiały jego zęby. – To dobrze. Ludzie, którzy coś potrafią, mają tu swoją wartość, rozumiesz? Chodź z nami do Wytchnienia Górnika, a my przedstawimy cię miłej pani, która najlepiej będzie wiedziała, jak wykorzystać twoje umiejętności. – Wyciągnął kościstą rękę przez pręty, przywołując Lizanne. – Chodźże, złociutka. – Nie był w stanie powstrzymać impulsu i oblizał usta, kiedy zbliżyła się nieco. – Chodź ze mną i Dralkym. Lizanne przykucnęła, sięgając do krat, już, już prawie gotowa je pchnąć, kiedy się zawahała. – Chociaż jak się zastanowię – powiedziała, odwzajemniając uśmiech chudzielca – wolałabym nie. Cuchniesz tak bardzo, że dziwi mnie, że twój przyjaciel nadal jest w stanie wsadzić ci swojego wacka do gęby. Jak zawsze w przypadku nędznych zbirów, gniew wygrał ze sprytem. Obaj rzucili się jednocześnie, a Lizanne odskoczyła, kiedy wsunęli ręce między pręty, żeby ją dorwać. Koc rozwinął się w jej rękach z furkotem i owinął wokół ich nadgarstków, zanim zdążyli cofnąć dłonie. Posłużyła się na dodatek swoimi dobrze wyćwiczonymi mięśniami, zaciskając węzeł z taką siłą, że obaj krzyknęli z bólu. Mieli jeszcze czas, żeby wyrazić kilka niecenzuralnych gróźb, zanim ich krzyki zamieniły się we wrzaski, gdy zbliżyła się, podskoczyła najwyżej, jak się dało w tunelu, i całym ciężarem wylądowała na ich uwięzionych kończynach. Jej waga nigdy nie była szczególnie imponująca, więc musiała dwa razy spróbować, zanim w nagrodę usłyszała satysfakcjonujący trzask łamanych kości. – A teraz, panowie – powiedziała, rozwiązując koc z ich nadgarstków; obaj osunęli się na ziemię, bełkocząc z bólu – 228

porozmawiajmy sobie troszkę. *** Nie miała szczególnych kłopotów z odnalezieniem Wytchnienia Górnika. Trzymała się rad konstabla Darkanisa i poczekała do zmierzchu z wyjściem z tunelu. Wybrała też inne wyjście, z dala od rzeki. Zgodnie z jego opisem szyld wiszący nad drzwiami był nieczytelny – obryzgany błotem kwadrat nie zdradzał nawet sugestii nazwy wrzaskliwej gospody, której strzegł, ale wskazówki dostarczone przez jej dwuosobowy komitet powitalny wystarczyły, by trafiła na miejsce. Stała przez chwilę na zewnątrz, nasłuchując głośnej, ale przeważnie pozbawionej śmiechu paplaniny sączącej się przez oświetlone okna i złożonej głównie z podniesionych męskich głosów zajętych rywalizacją albo kłótnią. Karty, alkohol i kobiety zawsze stanowiły silnie działającą mieszankę. Pośród wrzawy wychwyciła słabe dźwięki pianoli, na której ktoś grał z nieoczekiwanym artyzmem. Rozpoznała melodię – kadencja Górska Bryza z trzeciego koncertu Illemonta, klasycznej kompozycji z północnego Mandinoru. Ciekawe, czy grajek zna całość, pomyślała, podnosząc zawiniątko w workowej tkaninie i ruszając do wejścia. Miło byłoby znowu jej posłuchać. We wnętrzu Wytchnienia Górnika było gęsto od zapachu taniego tytoniu i dymu z zaniedbanego komina. Odziani w robocze kombinezony mężczyźni stali zbici w grupki, każdy z fajansowym kuflem w ręce, potrącając się i rozmawiając przytłumionymi głosami. Dzięki Dralky’emu i Jemusowi wiedziała, że parter jest tylko dla pijących, których nie interesowały albo których nie było stać na rozrywki proponowane na piętrach. Zgodnie z przewidywaniami rozmowy jeszcze bardziej przycichły, kiedy Lizanne weszła do środka. Wielu klientów zamilkło i przyglądało jej się z różnymi odcieniami żądzy, 229

niektórzy zdesperowani, inni z urazą, bo nigdy nie jest miło pragnąć czegoś, czego nie możesz mieć. Jeden mężczyzna, przysadzisty jegomość o żółtawej skórze, wypił spory haust z kufla i ruszył w jej kierunku, ale zaraz zatrzymał się gwałtownie, kiedy rozległ się ostry kobiecy głos zza baru. – Znasz zasady, ciemna pało! Przysadzisty mężczyzna wahał się chwilę. Odsłonił zęby w grymasie frustracji, obrzucając Lizanne spojrzeniem od stóp do głów, zanim cofnął się w tłum. – Patrzcie w kufle, jeśli nie chcecie, żebym ściągnęła tu na dół Anatola – mówiła dalej kobieta. Tłum rozstąpił się, przepuszczając wysoką kobietę w czerwonej spódnicy i zaskakująco czystej koronkowej bluzce. Podeszła do Lizanne pewnym krokiem i zatrzymała się przed nią. Przewyższała ją o co najmniej dziesięć cali. Przez długą chwilę stała w milczeniu, taksując nową wzrokiem. Lizanne zauważyła bliznę po oparzeniu szpecącą ciało wokół prawego oka, oczodół wypełniony wygładzonym żółtym kryształem. Kobieta była pięknie zbudowana i miała smukłe członki, dzięki którym mogłaby zostać modelką w jakiejś korporacji – gdyby nie ta blizna. – Domyślam się, że przysłał cię konstabl, co? – zapytała. Lizanne rozpoznała akcent z Corvus, chociaż nie tak chrapliwy i wyraźny jak u Hyrana. – Który? – Darkanis. Kobieta skinęła z zadowoleniem głową. – Dobrze. Nie bierze tak dużo jak inni. Jestem Melina. – Jej zdrowe oko padło na trzymany przez Lizanne tobołek. – Co tam masz? – To dla elektorki Ataliny. Mogę się z nią zobaczyć? Usta wysokiej kobiety drgnęły z konsternacją i rozbawieniem. – To tak nie działa, moja droga. Zobaczy się z tobą, kiedy uzna, że nadszedł czas. – To od Dralky’ego i Jemusa. Powiedzieli, że to spłata ich długu. 230

Melina zmarszczyła brwi. – Skąd znasz tych dwóch durniów? – Byli na tyle mili, żeby mnie tu skierować. Wpatrywały się w siebie przez pewien czas. Lizanne od pierwszego wejrzenia wiedziała, że to niebezpieczna kobieta; dostrzegła zarys ukrytego pod bluzką noża. Można było spokojnie uznać, że Melina ukrywa znacznie więcej sekretów, Lizanne oceniła ją jednak jako dostatecznie bystrą, żeby rozpoznała kogoś równie niebezpiecznego. – Jeśli uzna, że marnujesz jej czas – powiedziała wreszcie Melina – to każe ci pracować przez pierwszy tydzień za darmo i bez kubła do mycia. – Rozumiem. – Jak sobie chcesz, to twój pogrzeb. – Melina odwróciła się w stronę schodów za barem, a Lizanne ruszyła za nią, nie zwracając szczególnej uwagi na wiele par oczu spoglądających w ślad za nią. – Jak się nazywasz, kochaniutka? – zapytała Melina, kiedy wchodziły po schodach. – Sześć-jeden-cztery. – Zapomnij o tych bzdurach. Potrzebujesz imienia, jeśli masz tu pracować. Nie musi być prawdziwe, chociaż to nie ma tu żadnego znaczenia. Ale najlepiej, jeśli będzie ładne, bo tak wolą klienci. Nie ma żadnych Grubnili i Egath w Wytchnieniu Górnika. – W takim razie Krista – powiedziała Lizanne. Posługiwała się już wcześniej tym imieniem, ale ci, którzy przeżyli, żeby o tym opowiedzieć, znajdowali się daleko stąd. – Trochę zbyt zwyczajne – odpowiedziała Melina. – Będziesz miała więcej klientów, jeśli wybierzesz coś arystokratycznego. Stąd się wzięło moje imię. Księżniczka Melina. To ze starej opowieści o jakieś durnej dziwce, która zgodziła się wyjść za Króla Głębin. – Znam tę historię – odpowiedziała Lizanne. – I Krista mi wystarczy. Weszły na pierwsze piętro, gdzie mężczyźni ogarnięci 231

w różnym stopniu podnieceniem lub rozpaczą skupili się wokół stolików do gry. W kącie smukły młody mężczyzna grał na pianoli teraz znacznie prostszą i skoczniejszą melodię niż kadencja, którą Lizanne rozpoznała na zewnątrz. Mimo prostoty melodii muzyk zdołał popisać się naturalną wirtuozerią, kiedy jego dłonie szybowały nad klawiszami. Przy większości stolików oddawano się tradycyjnej corvuskiej grze w karty i kości zwanej pastazch. Było też parę ruletek dla tych, którzy woleli bardziej przypadkową metodę tracenia pieniędzy. Do obstawiania używano drewnianych liczmanów, których długość oznaczała wartość. Po rozsądnym przesłuchaniu Jemus był szczególnie pomocny w wyjaśnieniu Lizanne obowiązującego systemu walutowego w Scorazinie. Jeden worek wydobytego minerału stanowił podstawę wymiany, a długość liczmana odzwierciedlała wartość urobku. Miedź jako najcenniejsza oznaczała kawałek długi na pięć cali, piryt – cztery, siarka – trzy, a węgiel dwa cale. Liczmany można było podzielić na krótsze części – pół worka, ćwierć i tak dalej. To wszystko było zadziwiająco logiczne i według Jemusa dobrze działało, dopóki miało się minerał na pokrycie liczmanów. – Każdy, kto fałszuje liczmany, w Dniu Urobku skończy przywiązany do słupa z flakami wokół szyi – powiedział, śmiejąc się rozpaczliwie i przypochlebnie w sposób, który absolutnie nie zdołał wzbudzić choćby cienia współczucia w piersi Lizanne. – Witamy w Sanktuarium Ziemskich Rozkoszy – powiedziała Melina, kiedy weszły na ostatnie piętro. Składało się z okrągłego pomieszczenia z miejscami do siedzenia w postaci aksamitnych kanap, otoczonego licznymi pokojami. Jakaś jedna trzecia drzwi była zamknięta. Parę pracownic w różnym stopniu roznegliżowania wylegiwało się na kanapach; wszystkie były mocno umalowane, z różem na policzkach i ustach, przez co trudno było ocenić ich wiek, chociaż Lizanne uznała, że najmłodsza ma nie więcej niż szesnaście lat, a najstarsza dobiega pięćdziesiątki. – Świeże mięso, Mel? – zagadnęła krępa kobieta z masą 232

sterczących kasztanowych loków, które tworzyły na jej głowie coś na kształt zaniedbanego ptasiego gniada. Podeszła do Lizanne z cygaretką w ustach i otwartą metalową piersiówką w ręku. – Wyświadcz sobie przysługę i spieprzaj do kopalń, kochaniutka – poradziła. – Widzę, że nie masz kręgosłupa do tej roboty. – Przymknij się, Silv – warknęła Melina, wpatrując się ostro w przysadzistą kobietę, aż ta odwróciła wzrok i wróciła na kanapę. – Tędy – powiedziała Melina do Lizanne, ruszając korytarzem naprzeciwko schodów. – Nie przejmuj się Silvoną. Po prostu nie chce mieć konkurencji. Postawny mężczyzna wstał z krzesła obok drzwi na końcu korytarza, kiedy się zbliżyły. Był na tyle wysoki, że jego głowę od sufitu dzielił raptem cal albo dwa, nie więcej. Miał szerokie, nieregularne rysy zawodowego boksera. To wrażenie pogłębiał wklęśnięty nos, który Lizanne zauważyła, gdy odwrócił się i pochylił, żeby pocałować Melinę w policzek. – To jest Anatol – powiedziała, ściskając rękę wielkoluda ze szczerą sympatią. – Jest mój, więc łapy precz od niego. Lizanne zwróciła uwagę, kiedy Anatol obrzucił ją spojrzeniem, że w jego oczach nie było tępej desperacji, jaka wyraźnie malowała się na twarzach Jemusa i Dralky’ego. – To nie dziwka – odezwał się do Meliny cichym głosem, który mimo to zadudnił. – Darkanis ją przysłał – odpowiedziała Melina i wzruszyła ramionami. – Więc powinien lepiej jej się przyjrzeć. – Anatol przechylił głowę, mrużąc oczy, kiedy przeniósł wzrok z twarzy Lizanne na zawiniątko w jej rękach. – Co to jest? – To dla elektorki – powtórzyła Lizanne. – Dług Jemusa i Dralky’ego – wyjaśniła Melina. – Przynajmniej ona tak twierdzi. – Muszę to sprawdzić, zanim się z nią zobaczysz – powiedział Anatol, wyciągając wielką jak łopata dłoń. Jedno szybkie spojrzenie na jego twarz powiedziało Lizanne, że nie ma sensu się kłócić, więc podała mu zawiniątko. Wziął 233

tobołek, zajrzał do środka i tylko mruknął usatysfakcjonowany. Zamknął worek i raz jeszcze wyciągnął rękę, patrząc wyczekująco na Lizanne, aż oddała mu nóż, który odebrała Dralky’emu, i obciążoną skórzaną pałkę, którą zabrała Jemusowi. – Resztę też – dodał Anatol. – To był prezent – powiedziała Lizanne, podając mu scyzoryk od Darkanisa. – Chciałabym go odzyskać po wyjściu. – I odzyskasz – odpowiedział, odwracając się i pukając do drzwi – jeśli elektorka ci pozwoli. Po krótkiej zwłoce zza drzwi dobiegł poirytowany głos: – Do chuja pana, Anatol, już późno. Anatol przekręcił klamkę, uchylił odrobinę drzwi, wsunął głowę i odezwał się ostrożnie, z ogromnym szacunkiem: – Nowa dziewczyna, elektorko. Mówi, że przyszła spłacić dług Jemusa i Dralky’ego. Krótka pauza, a potem westchnienie. – Co, u diabła?! – odparł głos, teraz wyraźniejszy. Lizanne zdziwiła się, słysząc, że właściwie jest pozbawiony plebejskiego akcentu, wskazujący niemal na dobre wychowanie. – Wprowadź ją. Zawsze mówię, że nigdy nie jest za późno, żeby się porządnie uśmiać. Anatol otworzył drzwi i odsunął się na bok, wskazując Lizanne, żeby weszła. – Ręce cały czas na widoku – przestrzegł ją, gdy go mijała. Pokój był duży i jaskrawo kontrastował ze wszystkim, co Lizanne widziała do tej pory w Scorazinie. Pod ścianą stał regał z książkami, aksamitne zasłony wisiały w oknach, wielgachne mahoniowe biurko zajmowało środek pokoju, a za nim siedziała największa kobieta, jaką Lizanne w życiu widziała. Wyciągała się w skórzanym fotelu, a imponująco szerokie stopy opierała o biurko. W tej chwili pochyliła się i postękując nieco z wysiłku, przesuwała po stopach metalowym pilnikiem. – Wybacz – powiedziała, kiedy Lizanne zatrzymała się przed biurkiem – jestem ofiarą nagniotków. 234

Lizanne znowu zwróciła uwagę, że jej akcent i słowa nie pasują do siebie. Jakby hrabina mówiła językiem ulicznicy, pomyślała. Nie odezwała się jednak ani słowem, trzymając ręce przy bokach, i patrzyła, jak ogromna kobieta spiłowuje skórę, a ta osypuje się na biurko. Wyglądała na osobę po pięćdziesiątce, miała wydatne łuki brwiowe i szerokie ramiona. Nosiła suknię bez ramiączek z fioletowego jedwabiu. Ciało na ramionach dygotało, kiedy zajmowała się toaletą. Mimo nadwagi Lizanne dostrzegała w niej siłę i uznała, że w próbie wymagającej siły fizycznej elektorka mogłaby stanowić wyzwanie nawet dla Anatola. – Kiedy przybyłaś? – zapytała elektorka, nadal piłując stopy. – Kilka godzin temu. – Kilka godzin, hmm? I już zdołałaś odebrać dług od dwóch najgorszych gnojków z Furii. Imponujące. – Odwróciła się do Anatola. – Co ma? Wielkolud podszedł do biurka i położył przed nią zawiniątko wraz z nożem i pałką. Elektorka jęknęła, zdejmując nogi z blatu, i odłożyła pilnik, żeby rozwiązać tobołek. Przez chwilę oglądała zawartość w obojętnym milczeniu, a potem spojrzała na Lizanne. – Tylko jedna. Gdzie Dralky? – Miał grubszą szyję – odpowiedziała Lizanne. – Ręka mi się zmęczyła, a robiło się późno. – To skąd mam wiedzieć, że nie kryje się gdzieś w mieście? Lizanne odwróciła się do Anatola. – Muszę sięgnąć pod ubranie. On i elektorka spojrzeli po sobie. Kobieta skinęła głową. – Tylko powoli – ostrzegł Anatol. Lizanne rozpięła pierwsze trzy guziki kombinezonu i rozwiązała materiał, którym owinęła się w pasie. W przeciwieństwie do Jemusa Dralky miał komplet zębów, tyle że połowa z nich była zrobiona ze złota. Elektorka sapnęła z zadowoleniem, kiedy Lizanne położyła zęby na biurku. – Zamierzałam zmusić go, żeby sam je sobie wyrwał cęgami – zamyśliła się na głos elektorka – albo zmusić jego i Jemusa do 235

walki na śmierć i życie. Nie mogłam się zdecydować. Odchyliła się w fotelu, patrząc na Lizanne, ale mówiąc do Anatola: – Daj jej krzesło. A potem zostaw nas same. Lizanne starała się nie rozkoszować wygodą wyściełanego, skórzanego krzesła, kiedy się w nim zapadła. Pierwszy raz od opuszczenia Corvus czuła coś podobnego. – Jak się nazywasz? – zapytała elektorka. – Krista. Usta grubej kobiety drgnęły. – Nieprawda. – Melina powiedziała, że to nie jest istotne. – Owszem, w przypadku większości nowych, które zjawiają się u moich drzwi, ale wyczuwam, że ty stanowisz specjalny przypadek. – Elektorka sięgnęła po obite srebrem pudełko na biurku i wyjęła cygaretkę. – Dostałam je od strażników – wyjaśniła, zapalając zapałkę. – To jedna z kilku przysług, które mi wyświadczają z powodu tego, co dla nich robię. Chcesz wiedzieć, co to takiego? – Przypuszczam, że ich przekupujesz. – Owszem. – Dym buchnął, kiedy kobieta się uśmiechnęła. – To banda chciwych łajdaków, z wyjątkiem Darkanisa, ale on też się spodziewa, że od czasu do czasu coś mu skapnie. Zdziwiłabyś się, ile można dostać za niezaksięgowany worek siarki. Ale nie chodzi o to. Cieszę się pewnymi przywilejami, ponieważ rozumiem potrzebę utrzymania porządku, w stopniu, w jakim można go oczekiwać w miejscu wypełnionym najgorszymi szumowinami cesarstwa. Zawiesiła głos, obracając pudełko w stronę Lizanne i unosząc pytająco brew. – Nie, dziękuję. – Martwisz się, że mogłam coś dodać do tytoniu? – zapytała elektorka. – Staram się sobie nie pobłażać w takich sytuacjach. Elektorka wsparła łokcie na biurku, opierając jedną dłoń na 236

drugiej, z cygaretką między grubymi palcami. – Czym się zajmowałaś na zewnątrz? – zapytała po długiej przerwie. – I nie próbuj mi wmówić, że byłaś guwernantką, kurwa, albo kimś w tym guście. – Kradłam i zabijałam. – Dla kogo? – Dla tych, którzy płacili. – A Korpus kiedyś ci płacił? Lizanne pokręciła głową. – Nie stać ich było. Poza tym wątpię, żeby uznali mnie za odpowiednią osobę do swoich celów. Cichy śmiech wyrwał się elektorce z piersi, kiedy zaciągnęła się cygaretką. – Ach, więc to tak. Kolejne dziecko rewolucji. – Przyznaję, że w młodości zwiodły mnie pewne naiwne poglądy, ale zapewniam, że wszelkie polityczne powiązania dawno już porzuciłam. Jednakże dzięki tamtym doświadczeniom zyskałam pewne umiejętności. Umiejętności, które jestem gotowa zaoferować tobie. – Jakie to hojne z twojej strony. Może jednak zauważyłaś, że to więzienie. Jeśli będę potrzebowała złodzieja albo mordercy, to rzucę kamieniem w dowolną stronę i na pewno jakiegoś trafię. – Ale nie takiego jak ja. Elektorka skinęła głową w stronę makabrycznego podarku na biurku. Głowa Jemusa leżała na boku zwrócona twarzą do Lizanne. Na ustach zamarły szczątki ostatniego, desperackiego uśmiechu. – Myślisz, że pierwsza przyniosłaś mi głowę jakiegoś skurwiela i zażądałaś przysługi? – Nie żądam przysługi – odpowiedziała Lizanne – a jedynie proponuję swoje usługi. Jeśli uznasz, że nie są dostateczne, to z radością odejdę. – I bez wątpienia zaoferujesz je któremuś z moich rywali. Domyślam się, że wyciągnęłaś listę stosownych kandydatów od tego łajdaka, zanim go zabiłaś. 237

Lizanne nie odpowiedziała, wiedząc, że potwierdzenie zabrzmiałoby jak groźba. – Zdecydowałam się przyjść tutaj – powiedziała tylko. Elektorka jeszcze raz obrzuciła ją spojrzeniem, a potem skonsternowana pokręciła głową. – Sporo się dzieje za tymi twoimi ładnymi oczami. Więcej, niżbym chciała. I szczerze mówiąc, pewnie dłużej pożyłabyś jako dziwka. Dobrze traktuję swoje dziewczyny. – Z pewnością, ale to nie mój fach. Elektorka wzruszyła ramionami i zgasiła cygaretkę. – Wiesz, jak rozdaje się karty w pastazchu? – Znam Corvuski Przekręt i Varestiackie Rozdanie. – W Scorazinie mamy własne zasady, wariant „Podwójny Rzut”. To praktycznie to samo co Corvuski Przekręt, ale z trzema dodatkowymi dżokerami. Na pewno szybko się nauczysz. – Mam zostać krupierką? – Na razie. Skoro masz wstręt do pracy na plecach... Nie mogę pozwolić, żebyś się po prostu tu kręciła, ludzie zaczną gadać. – Elektorka odwróciła się do drzwi i zawołała, podnosząc głos: – Anatol! Znajdź tej suce pokój!

238

Rozdział 16 Clay

Stacja Kraghurst była obsługiwana przez pływający drewniany pomost, unoszący się na wodzie wzdłuż ciągu boi. Został przymocowany do lodu potężnymi łańcuchami, dzięki czemu mógł unosić się i opadać wraz z pływami. Clay uznał, że przed wizytą Jacka Tokońca pomost musiał wyglądać imponująco – wspaniały przykład ludzkiej pomysłowości w nawet najgorszym klimacie. Teraz jednak zostało tylko potrzaskane i nadpalone drewno, trzymające się brzegu poczerniałymi łańcuchami, które nie zdołały spłonąć w smoczym ogniu. Siedział na dziobie szalupy, a obok niego kuliła się Loriabeth. Z każdym dniem z coraz większym trudem znosiła chłód, ale reagowała gniewem na wszelkie sugestie pozostania na statku. Kapitan Hilemore dopilnował, żeby wyprawa składała się z jak najmniejszej liczby ludzi. Poza Długimi Karabinami i samym Hilemore’em w skład ekspedycji weszli: potężny Wyspiarz, czterech najbardziej zaufanych strzelców, Scrimshine (który, jak można było przewidzieć, był kupką nieszczęścia) oraz – ku zaskoczeniu Claya – corvuski porucznik i dwóch jego ludzi. Clay podejrzewał, że obecność Sigorala wynikała z obaw Hilemore’a o to, co mógłby uknuć pod jego nieobecność. Za zniszczonym portem Clay widział ciemne, ginące w cieniu wejścia wykute w Szelfie, gdzie według Scrimshine’a zadomowili się mieszkańcy Stacji Kraghurst. – Mają własną firmę – wyjaśnił wcześniej. – Spółdzielnię Handlową Kraghurst, jak ją nazwali. Banda potępieńców, wyrzuconych z większych korporacji za różne przewinienia, ale 239

niewątpliwie nieźle przędą. Żegluga Mórz Południowych od lat próbowała ich wykupić. – Jego wzrok spochmurniał, kiedy spojrzał na zniszczony port. – Teraz chyba nie będą musieli zawracać sobie głowy. Szalupa opłynęła zachodni kraniec portu i podpłynęła do Szelfu, gdzie do lodu umocowano kilka żelaznych drabinek. – Wiosła spław! – rozkazał Steelfine, kiedy szalupa znalazła się kilka stóp od Szelfu. – Proszę umocować kotwiczkę do tej drabiny, z łaski swojej, panie Torcreek. Clay rozruszał odrętwiałe mimo grubych rękawic palce i podniósł leżącą u stóp linę z kotwiczką. Woda była spokojna i szalupa podpłynęła dostatecznie blisko, żeby rzut był łatwy. Żelazo zaczepiło o jeden z niższych szczebli przy pierwszej próbie. Kaznodzieja i Braddon pomogli mu dociągnąć łódź do podnóża drabiny, a potem Clay zaczął wstawać. – Obłożyć cumę! – warknął Hilemore. – Pan Steelfine i porucznik Sigoral pójdą pierwsi. – Nie obawiam się ryzyka, kapitanie – powiedział mu Clay, czując, że uraził nieco jego dumę. – Jest pan naszym jedynym Błogosławionym – przypomniał mu Hilemore. – Bez pana to byłby koniec tej misji. Skinął głową na Steelfine’a, który przepchnął się obok Claya i wszedł na drabinę z typową żeglarską zręcznością. Sigoral wspiął się tuż za nim. Żołnierz piechoty morskiej miał wielostrzałowy karabinek przewieszony przez plecy, podczas gdy Steelfine był uzbrojony w morski toporek i pistolet. Obaj szybko pokonali szczeble, weszli na półkę i wyciągnęli broń, zanim zniknęli we wnętrzu. Po kilku chwilach Steelfine wychylił się z powrotem: – Droga wolna, panie kapitanie! Z powodu nalegań Hilemore’a Clay i Długie Karabiny weszli po drabinie jako ostatni, poświęciwszy trochę czasu na obwiązanie zapasów sznurami. Pomny rady Scrimshine’a kapitan dopilnował, żeby jedzenie składało się głównie z solonego mięsa z dodatkiem skrzynki marynowanych limonek dla 240

zapobieżenia szkorbutowi. Wydawało się, że wzięli zdecydowanie za duże zapasy, ale skazaniec nalegał. – Kiedy człowiek wędruje po lodzie, je dwa razy więcej niż zwykle i nadal pod koniec dnia pasek na nim luźniej wisi. W tym klimacie zimno traktuje człowieka jak kamień szlifierski. Kiedy Clay wreszcie wspiął się po drabinie, znalazł się przed szeroką, prostokątną jaskinią z dziesiątkami odchodzących na boki tuneli. Hilemore i Steelfine oglądali coś, co wyglądało jak stos poczerniałych patyków w głębi pieczary, podczas gdy reszta wyprawy rozpakowywała zapasy. – Musieli pod koniec zgromadzić się razem – komentował Hilemore, kiedy Clay podchodził. Widział teraz, z czego składa się stos; pozbawione ciała czaszki szczerzyły do niego zęby przed masą częściowo stopionych kości. – Ilu? – zapytał. – Trudno powiedzieć – odparł Steelfine. – Tutaj co najmniej dwudziestu. Znalazłem z porucznikiem Sigoralem jeszcze kilkunastu w następnej jaskini. – Nieprzerwany strumień ognia – powiedział Hilemore, rozglądając się po szklistej gładkości otaczającego ich lodu. – Wygląda na to, że Jack Tokoniec był bardzo staranny. – Czyli nikt nie przeżył – mruknął Clay, odwracając się od spalonego okropieństwa. – Przynajmniej w pewnym sensie pomścił ich pan, kapitanie. Hilemore ledwie na niego zerknął, zanim zwrócił spojrzenie na wejście do jaskini i dalej, na Pierwszorzędnego stojącego na kotwicy. Clay wiedział, że kapitan się zastanawia, czy jeszcze kiedyś zobaczy ten statek, i żałował, że nie może dodać mu jakoś otuchy. Jednakże im bliżej celu się znajdowali, im bliżej spełnienia ich wspólnej przyszłości, tym mocniej czuł, że pewność go opuszcza. Zawsze było wiadomo, że mamy się tu znaleźć, myślał. Ale co dalej? Zauważył, że Hilemore zamrugał, zanim oderwał wzrok od statku i odszedł, wykrzykując serię rozkazów. – Bierzmy się do pakowania, panowie. Chcę zniknąć stąd 241

przed zmrokiem. *** Ocena Claya okazała się niestety trafiona. Podróż tunelami i jaskiniami Stacji Kraghurst ukazała tylko kolejne ciała w różnym stopniu zwęglenia oraz wiele spalonych mebli i zapasów. Znaleźli tylko jedno niespopielone ciało – wysokiego mężczyzny w średnim wieku, który ukrył się w bocznym tunelu. Włosy i skórę miał zmrożone na kamień, oczy jak dwie puste kulki w wysuszonej skórzanej masce. – Mróz go dopadł – uznał Scrimshine. – I to szybko. Tak to jest, kiedy człowiek traci wszelką nadzieję na wybawienie. – Uratował się – zauważy Braddon. – Znalazł zakątek, gdzie ogień nie mógł go dosięgnąć. – Fakt – zgodził się Scrimshine – ale co potem? Żaden statek go stąd nie zabierze. Całe jedzenie spłonęło, mógł odejść tylko na otwarty lód. – Przykucnął, żeby przeszukać sztywne, pokryte szronem ubranie zmarłego i schował do kieszeni mały rulonik asygnat. – Jemu już na nic się nie przydadzą, co? – powiedział w reakcji na pełen dezaprobaty grymas Braddona. Parli dalej, a powietrze stawało się tym zimniejsze, im bardziej się zapuszczali w głąb kompleksu. Scrimshine zawołał do Hilemore’a, żeby się zatrzymał, kiedy weszli do wielkiej jaskini, gdzie przez wąski otwór na końcu wpadało dzienne światło. – Wygląda na to, że wreszcie sprzyja nam szczęście, szyprze – powiedział, podchodząc do przykrytego nieprzemakalnym płótnem kopca. Odciągnął plandekę i odsłonił kolekcję wąskich przedmiotów, każdy miał długość około siedmiu stóp. Były to wykonane z drewna i wikliny ramy osadzone na parach żelaznych płóz. – Domyślam się, że psy skończyły tak samo jak reszta. Chociaż niezbyt tego żałuję. Wredne zwierzęta, te psy pociągowe. Potrafią poobgryzać człowiekowi palce, jak nie zajmie się nimi należycie. 242

– Na co nam się przydadzą bez psów? – zapytał Clay. – Człowiek też może je ciągnąć. – Scrimshine pochylił się i podniósł uprząż od pierwszych sań. – Chyba że wolisz nieść ten tobół na własnych plecach aż do gór. Wywlekli pięcioro sań na lód i wyłożyli na nie całe zapasy. Hilemore podzielił wyprawę na zespoły i każdemu przydzielił sanie, oprócz Loriabeth, która chociaż raz nie podniosła sprzeciwu. Stała z boku, kiedy zakładali uprzęże, i wpatrywała się w rozległą połać południa. Lód ciągnął się w stronę zamglonego horyzontu pod ciemnoniebieskim niebem, na którym już migotały gwiazdy. Od czasu Czerwonych Piasków Clay nie widział krajobrazu równie pozbawionego życia i punktów charakterystycznych. Widział, jak twarz Loriabeth zmienia się od niechętnej do zdeterminowanej, kiedy stanęła wobec ogromu czekającego ją zadania. Cała odwaga i wszystkie umiejętności na świecie nie dołożą mięsa na te kości, pomyślał, zastanawiając się, czy nie lepiej było przykuć kuzynkę do koi przed opuszczeniem statku. – Nie na wiele się zda tak daleko na południu, szyprze – powiedział Scrimshine, kiedy Hilemore otworzył mały kompas. – Odkryjesz, że igła za bardzo tańczy, żeby wskazać kierunek. – To jak mamy utrzymać kurs? Scrimshine skinął głową w stronę gwiazd na ciemniejącym niebie. – Góry znajdują się między Południowym Klejnotem i Skrzyżowanymi Mieczami. Myślę, że zostały nam ze dwie godziny dziennego światła. Hilemore rozejrzał się, żeby się upewnić, że wszyscy założyli już uprzęże, machnął ręką i ruszył. Trzech mężczyzn z jego zespołu poszło za nim. – W takim razie lepiej dobrze je wykorzystajmy. *** Do zmroku przeszli nieco ponad pięć mil. Lód był zwodniczą 243

powierzchnią do wędrówek. Z pozoru gęste śnieżne wały często okazywały się luźnymi stosami pyłu przykrywającego śliskie łaty, przez co więcej niż kilku członków wyprawy miało obolałe tyłki. W innych miejscach powierzchnia wznosiła się, tworząc wysokie, nieregularne kopce szerokie na kilka jardów i zmuszając ich do długich obejść. Oprócz irytującego terenu męczyło ich zimno, które z każdym krokiem pozbawiało Claya sił. Wydawało się, że to wręcz coś namacalnego, co napiera ze wszystkich stron i sprawia, że każdy oddech był jak inhalacja z maleńkich igiełek. Tak jak pozostali, wkrótce on także obwiązał chustą usta i nos, ale to nie na wiele się zdało. Ponieważ Scrimshine nalegał, rozbili obóz, obracając sanie do góry płozami i ustawiając je w koło. Rozbili namioty pomiędzy saniami, tworząc dach z dziurą w środku, a Steelfine za pomocą nafty rozpalił ogień. Wieczorny posiłek składał się z gotowanej solonej wołowiny z czarną kawą z potężną porcją cukru. Zgodnie z zapowiedzią Scrimshine’a Clay złapał się na tym, że po pochłonięciu posiłku nadal burczy mu w brzuchu, ale oparł się pokusie poproszenia o dokładkę. Siedział, obejmując kuzynkę za ramiona, kiedy trzymała w drżących dłoniach parujący cynowy kubek kawy. Scrimshine siedział nieopodal, małym nożykiem strugając kawałek kości z trupa Niebieskiego, z którego pomógł Skaggerhillowi zebrać produkt. – Co to było? – zapytał go Clay, przypominając sobie opowieść z ich rozmowy w więzieniu w Lossermark. – Ten wielki skarb, po który tu przybyliście? Scrimshine nie oderwał się od strugania, chociaż jego koścista twarz zdradzała zażenowanie, kiedy mruknął w odpowiedzi: – Skarb Bledthorne’a. Clay usłyszał, jak siedzący po drugiej stronie ogniska Steelfine się śmieje, co rzadko mu się zdarzało. Zaraz zawtórowało mu paru innych marynarzy. Hilemore odwrócił się do przemytnika, unosząc z rozbawieniem brew. – A miał pan przypadkiem mapę, która wskazywała dokładną lokalizację? Może taką, która była ukryta przez lata? 244

– To nie był mój pomysł – bronił się Scrimshine, lekko się krzywiąc. – I stało się to dawno temu, zanim wszyscy poznali tę historię. – Historię? – zaciekawił się Clay. – Chce pan powiedzieć, że nigdy nie słyszał o Arneasie Bledthornie? – zapytał z kpiarskim zdumieniem Hilemore. – Czerwonym Biczu Wschodnich Mórz? Piracie tak straszliwym, że sama królowa Arrad zaoferowała milion złotych koron temu, kto przyniesie jej jego głowę? Przez dziesięć lat albo więcej Flota Królewska ścigała go to tu, to tam, ale on zawsze im się wymykał, przejmował statki, kiedy zechciał, i wyrzucał załogi do morza dla czystej rozrywki. Zgromadził tak ogromny majątek, że podobno jego statek, Pożoga, omal nie zatonął pod własnym ciężarem. Ostatecznie, kiedy wszystkie porty zamknęły się przed nim, popłynął na południe i ukrył skarb gdzieś na tym zamrożonym odludziu, a potem wymordował całą załogę, żeby nie zdradziła kryjówki. Oszalał z powodu swoich zbrodni i chciwości, a nie mając załogi, nie był w stanie stąd odpłynąć i zginął śmiercią szaleńca wśród swoich bogactw. – Niezła bajka – zauważył Braddon. – W rzeczy samej – przytaknął Hilemore. – I przez wiele lat pozbawieni skrupułów kartografowie zarabiali spore pieniądze na sprzedaży map, które rzekomo zdradzały dokładne miejsce ukrycia Skarbu Bledthorne’a. Wreszcie historia ta przyciągnęła uwagę uczonego z Połączonej Kompanii Badawczej, który odkrył, że wywodzi się z powieści z epoki późnego cesarstwa. Okazało się, że to w większości fikcja literacka. Był sobie pomniejszy pirat Arneas Bledthorne, który przepadł ze swoim statkiem gdzieś na południowych morzach. Jednakże lista zdobyczy w jego krótkiej karierze sprowadzała się raptem do trzech statków, z których żaden nie przewoził skarbu. Nie ma także dokumentów, które potwierdzałyby, że królowa Arrad kiedykolwiek o nim słyszała, nie wspominając już o wyznaczeniu nagrody za jego schwytanie. To jednak nie powstrzymuje głupców i naiwniaków przed ryzykowaniem własnego życia w zamian za obietnicę oferowaną 245

przez postarzony pergamin, który wygrali przy karcianym stoliku. – Kapitan Sturwynd nie był człowiekiem, z którym się zadziera – odrzekł Scrimshine, krzywiąc się na to wspomnienie. – Zwłaszcza gdy coś sobie postanowił. Wydał większość łupu na mapę i nie zamierzał dać sobie wmówić, że to czyni z niego głupca. – Rozumiem, że niczego nie znaleźliście – powiedział Clay. – Tylko mnóstwo lodu. A biedny kapitan Sturwynd znalazł własną śmierć. – Scrimshine westchnął ze smutkiem. – Chociaż był okrutnym wariatem, to parę razy ocalił mi skórę, więc kiedy w końcu wydał ostatnie tchnienie, nie pozwoliłem pozostałym go zjeść. W pewnym momencie zrobiło się naprawdę nieprzyjemnie, poszło na noże. Ale jak już było po wszystkim, to jedzenia już nam nie brakowało. Rodząca się wesołość w obozie szybko zgasła. – Twoja załoga zjadała swoich zmarłych? – zapytał Steelfine, wpatrując się surowym wzrokiem w Scrimshine’a. Przemytnik wzruszył ramionami, nie ponosząc wzroku znad dłubaniny. – Zdziwiłby się pan, jak szybko człowiek zaczyny przypominać półtuszę wieprzową, kiedy przez wiele dni szło się przez lód o pustym żołądku. Kilka osób mruknęło z niesmakiem, ale zamilkli, kiedy Hilemore spiorunował ich wzrokiem. Scrimshine – najwyraźniej nieświadomy tego, że mógł kogoś urazić – dalej strugał. Clay zasnął wkrótce przy wtórze nieustannego skrobania ostrza przemytnika o smoczą kość. *** Minęło pięć dni, zanim ujrzeli Górę Reygnara wznoszącą się wśród porannej mgiełki. Przegoniła zmęczenie Claya już samym faktem, że mógł patrzeć na coś, co przerywało niekończącą się monotonię lodu. Przed wieczorem dotarli do niższych partii 246

zboczy i rozbili obóz pośród gromady masywnych głazów po części zanurzonych w schodzącym ze stoku lodowcu. Góra Reygnara wznosiła się nad nimi, budząc nieprzyjemne wspomnienia smukłego szczytu, który skrywał leże Białego, chociaż obie góry bardzo różniły się od siebie. Gwóźdź to był ogromny skalisty szpic, podczas gdy Góra Reygnara była spłaszczonym kopcem, który przypominał przyprószoną śniegiem skórę śpiącego potwora. Mimo to Clay nie mógł stłumić dreszczu niepokoju, kiedy wędrował wzrokiem po stokach. – Zastanawiasz się, co może kryć się w środku? – zapytał stryj, stając obok niego. – Możliwe – odpowiedział Clay, wzruszając ramionami. – Przemytnik mówi, że wulkan, chociaż nie budził się od lat. W środku nie ma niczego poza stopioną skałą. – Pod Gwoździem było mnóstwo stopionej skały. Myślę, że ludzie wybudowali tam miasto właśnie z tego powodu. – Chodzi o coś, co widziałeś w wizji? Clay zamknął oczy, kiedy zalał go kolaż wspomnień. Więcej niż raz próbował je posortować, jednak do głowy wepchnięto mu tyle obrazów, że odnalezienie w nich jakiegoś sensu nigdy nie było łatwe, a wysiłki zawsze kończyły się potwornym bólem głowy. – Tylko zgaduję, stryju – odpowiedział. *** Następnego dnia Hilemore i Długie Karabiny wspięli się na szczyt. Loriabeth nie było z nimi; stryj rozkazał jej zostać w obozie i zjeść wszystko, co Steelfine dla niej przygotował. Z każdym dniem była coraz bardziej wychudzona i Clay wiedział, że to tylko kwestia czasu, kiedy trzeba będzie ją umieścić na saniach i ciągnąć. Na widok poczucia winy malującego się na twarzy stryja Clay uznał, że lepiej nie wypowiadać swoich obaw na głos. Góra Reygnara nie była szczególnie wysokim szczytem 247

w porównaniu ze stromymi olbrzymami w Miedzionośnych, ale zimno skutecznie utrudniało wędrówkę. Na szczęście stoki składały się głównie z czarnego, mocno ubitego popiołu, który w większości nie był oblodzony, więc trasa nie była zbyt zdradliwa. Po czterech godzinach wspinaczki przeplatanych licznymi odpoczynkami dotarli na szczyt, gdzie ziemia opadała w głąb krateru szerokiego na około pięćdziesiąt stóp. Dno krateru składało się ze stosu głazów, które wyglądały, jakby nikt ich nie ruszał od wielu lat. – Chyba iskierka już w niej zgasła – zauważył Skaggerhill, osuwając się na popiół i z trudem łapiąc rwany oddech. – I to jakiś czas temu, gdybym miał to oceniać – dodał Hilemore, obrzucając krytycznym spojrzeniem krater. – Inaczej patrzylibyśmy na połać otwartej wody. – Odwrócił się na południe i wyciągnął rękę do Claya. – Zechce mi pan dać szkic, z łaski swojej, panie Torcreek. Clay wyjął papier z głębin ciężkiego płaszcza i podał kapitanowi. – Moim zdaniem miejsce, z którego widział pan tę górę, znajduje się kawałek na południowy wschód stąd – orzekł Hilemore po chwili przyglądania się otoczeniu. – Zważywszy na kształt szczytu, który tu przedstawiono. – Nieco ponad dwadzieścia mil na południowy wschód – uściślił Kaznodzieja, stając z karabinem opartym o zgięcie ręki i wskazując kierunek. – Pan to widzi? – zapytał Hilemore, marszcząc sceptycznie brwi. – Orzeł nie dorównałby Kaznodziei, kapitanie – wyjaśnił Braddon. – Jak mówi, że widzi, to widzi. Hilemore rozłożył lunetę i stanął obok Kaznodziei, patrząc w kierunku, który tamten wskazywał ręką. – Imponujące oczy – powiedział z pewnym uśmieszkiem zadowolenia. – Panie Torcreek, myślę, że znaleźliśmy nasz cel. Clay stanął obok Hilemore’a, który podał mu lunetę. Potrzebował chwili, żeby złapać ostrość we właściwym miejscu; 248

z tej odległości ogromna, skręcona iglica wyglądała trochę jak zniekształcony róg. Jednakże była to niewątpliwie ta sama budowla, którą ujrzał w swojej wizji. Nie poczuł radości, kiedy jego twierdzenia się spełniły i otrzymał potwierdzenie, że wizje nie były jedynie wymysłem straumatyzowanego umysłu. Widok iglicy co najwyżej przyprawił go o bolesny skurcz żołądka. Ogarnęło go poczucie bezradności w obliczu mocy wizji. Od zawsze wiadomo było, że mamy się tu znaleźć, pomyślał. *** Na południe od góry wędrówka po lodzie okazała się łatwiejsza, bo pokrywał go cienki dywan sypkiego śniegu i szło się po równiejszym gruncie. Sanie ślizgały się po powierzchni z łatwością, więc posuwali się dość szybko i odległość dzielącą ich od iglicy pokonali w trzy dni. Wielkość budowli stawała się coraz bardziej ewidentna z każdą pokonaną milą; iglica wznosiła się nad nimi w mgiełce na taką wysokość, że musieli odchylać głowy, żeby zobaczyć czubek. Podstawę ujrzeli w połowie trzeciego dnia; Clay uznał, że musi mieć ponad sto jardów szerokości w miejscu, gdzie styka się z lodem. Sądząc po pochyłych ścianach, musiała być jeszcze szersza pod powierzchnią lodu. Na ten widok cała wyprawa zatrzymała się bez słowa zachęty. Stali w milczeniu, a ich oddechy malowały się chmurkami w powietrzu. Clay rozumiał, dlaczego są pod wrażeniem. Wizja nie oddawała ani skali iglicy, ani poczucia znikomości człowieka wobec jej ogromu. Wędrował wzrokiem po powierzchni. Była ciemna i w większości nijaka. Dopiero kiedy przyjrzał się uważniej, dostrzegł, że odcienie różnią się nieco, że proste linie i ostre kąty tworzą wzór, co potwierdzało, że nie jest to wytwór natury. Ktoś lub coś stworzyło tę iglicę. W miarę jak wędrował wzrokiem w górę, ściany budowli skręcały się i zwężały, tym mocniej, im bliżej czubka, gdzie tworzyły ostry szpikulec. – Czymś takim niewątpliwie można oko wykłuć – powiedział Skaggerhill, wywołując jedynie stłumiony śmiech. 249

Clay oderwał wzrok od iglicy, słysząc skrzypienie butów na śniegu. Złapał się na tym, że drży, kiedy odwrócił się do Hilemore’a i nowy ból zapłonął mu w głowie. Wizja i teraźniejszość stały się jednością. – A teraz, panie Torcreek – powiedział Hilemore – ocalimy świat.

250

II Pod bezgwiezdnym niebem

251

Wywiadowca Sanoryjski „BŁOGOSŁAWIONY DEMON” PONOWNIE UDERZA Śmierć nawiedza Płaskowyż Bagienny Podejrzany: wynaturzony Błogosławiony „Policja Protektoratu jest niekompetentna” – twierdzi radykalna bojowniczka o prawa wyborcze Wczoraj mieszkańców Płaskowyżu Bagiennego ponownie ogarnęła zgroza, gdy dokonano kolejnego makabrycznego odkrycia pośród zwykle spokojnych pól ich sielskiego siedliska. Tym razem ofiarami była cała rodzina Shrivemill, troje dorosłych i sześcioro dzieci wraz z kilkoma osobami zatrudnionymi w rodzinnej posiadłości znajdującej się w samym sercu Płaskowyżu. Wierni czytelnicy orientują się, że to już czwarty taki akt przemocy w tych rejonach w ciągu tyluż tygodni, co znaczy, że łączna liczba ofiar wynosi trzydzieści sześć osób, z czego co najmniej połowa należy do klasy kierowniczej. Straszliwe wypadki w majątku Shrivemillów wiernie powtarzają schemat, jaki zaobserwowano przy poprzednich masakrach; z głównej rezydencji i mniejszych budynków zostały tylko popioły, a tych, którzy uciekli z pożarów, znaleziono w okolicy w różnych stadiach wypatroszenia. Większość obrażeń, jakie otrzymali ci nieszczęśliwcy, jest zbyt makabryczna, żeby opisywać je tu dokładniej, ale jeden ze świadków następstw potworności w posiadłości Shrivemillów opisał je korespondentowi Wywiadowcy następującymi słowami: „drzewo 252

zbudowane ze zmasakrowanych i skręconych razem ciał...”. Zaraz po wypowiedzeniu tego zdania świadek tak się zdenerwował wspomnieniami, że zmuszony był wyrzucić z siebie śniadanie. Natura tych zbrodni w sposób nieunikniony doprowadziła do stwierdzenia, że masakra była dziełem wynaturzonego Błogosławionego. Postać ta szybko uzyskała status lokalnej mrocznej legendy i dorobiła się ponurego przezwiska „Błogosławiony Demon”. Podejrzenia, że te okropieństwa mogą być dziełem Błogosławionego, dodatkowo potwierdza fakt, że wszystkie zaatakowane do tej pory domostwa należały do dobrze sytuowanych rodzin, znanych z tego, że przechowują na swoich ziemiach prywatne zapasy produktu. To dość częsty nawyk wśród klasy kierowniczej, ponieważ rafinowany produkt nie psuje się i można liczyć na to, że zachowa swoją wartość bez względu na wahania rynku. Czy to możliwe, że ten obrzydliwy oprawca jest w równym stopniu zainteresowany kradzieżą, co rzezią? Policja Protektoratu szybko rozwiała te podejrzenia, gdy paru oficerów – którzy nie chcą, by wymieniać ich nazwiska – zasugerowało, że to obcego pochodzenia bandyci albo członkowie klasy pracującej działają razem pod osłoną nocy, pragnąc wywrzeć krwawą zemstę na tych, którzy mają kierowniczy status. Na razie jednak żaden podejrzany nie został aresztowany, a przeciwnicy Protektoratu wyśmiali tego typu teorie. Panna Lewella Tythencroft, niedawno wybrana na przewodniczącą radykalnego Stronnictwa Walki o Prawo Głosu, odrzuciła koncepcję plebejskiego pochodzenia agitatorów jako „skończone bzdury najniższych lotów”. W liście do redaktora tego czasopisma panna Tythencroft oznajmiła, że „Policja Protektoratu próbuje uniknąć skutków własnej niekompetencji, zaszczepiając strach i niezgodę w społeczeństwie. Powinno być rzeczą oczywistą nawet dla najbardziej przygłupiego błazna, że ludzie z Płaskowyżu Bagiennego stali się celem ataków przynajmniej jednego oszalałego Błogosławionego, najpewniej 253

jakiejś biednej, udręczonej duszy doprowadzonej do szaleństwa przez służbę w którejś z nieskończonych wojen Żelaznego Syndykatu, spośród których niedawna arradsyjska katastrofa jest możliwością najbardziej prawdopodobną”. Panna Tythencroft żąda wyznaczenia bardziej doświadczonych śledczych z jednego z miejskich komisariatów i przysłania zakontraktowanych Błogosławionych, żeby złapali owego nieuchwytnego „Demona”. Dla zachowania bezstronności w tej dyskusji obowiązkiem waszego korespondenta jest zwrócić uwagę, że poglądy panny Tythencroft mogą kształtować się pod wpływem tragicznych wieści na temat jej narzeczonego, porucznika Corricka Hilemore’a, oficera Morskiego Protektoratu i odznaczonego bohatera Kryzysu Dalcyjskiego, który w wyniku niedawnych wydarzeń na południowej półkuli został obecnie uznany za zaginionego i prawdopodobnie zmarłego. Należy także odnotować, że policja podwoiła liczbę funkcjonariuszy na Płaskowyżu Bagiennym i wprowadziła regularne patrole konne. Ich zadanie nie jest łatwe, Płaskowyż to trudny teren dla policji ze względu na rozliczne kanały i przepusty. Dodatkową trudnością jest fakt, że zeznania świadków dostarczają niewielu wskazówek co do prawdziwej tożsamości sprawcy. Jak zawsze natura takich spraw powoduje, że w nieodpowiedzialnych lub pijanych umysłach mnożą się fałszywe doniesienia i nieprawdopodobne opowieści. Waszego korespondenta przekonywano z całą powagą, że te okropieństwa są dziełem dzikiego smoka, którego corvuscy agenci w jakiś sposób przetransportowali z Arradsii i wypuścili na Płaskowyżu. Bardziej widmowy podejrzany wyłania się pod postacią „Billy’ego Piromana” słynnego podpalacza powieszonego za swoje zbrodnie dwieście lat temu, który teraz najwyraźniej wstał z grobu i szuka zemsty. Dodatkowo krąży jeszcze mnóstwo bajek o wskrzeszonych bogach z Epoki Cienia oraz o ciekawej postaci zwanej „Annie Strach na Wróble”, najnowszym dodatku do panteonu miejscowych duchów, który ma przybierać postać 254

kobiety-szkieletu w spalonej sukni. Wielu przysięga, że Annie wędruje nocami po mokradłach, wyrzucając z siebie nieskończony strumień bełkotu. Jakakolwiek prawda kryje się w tych bajkach, jasne jest, że niebezpieczeństwo grożące mieszkańcom Płaskowyżu Bagiennego jest jak najbardziej realne, a zważywszy na to, jak blisko Sanorah znajduje się Płaskowyż, nie można odrzucić perspektywy jeszcze gorszych rzezi. Wywiadowca zachęca swoich czytelników, aby zachowali czujność i niezwłocznie zgłaszali wszelkie podejrzenia policji. Artykuł z pierwszej strony „Wywiadowcy Sanoryjskiego” z 13 roselluma 1600 roku (211 roku Kompanii) pióra starszego korespondenta Sigmenda Talwicka.

255

Rozdział 17 Sirus

Wyspiarz wydał z siebie okrzyk bojowy i wziął zamach toporem. Podobnie jak większość mieszkańców Wysp Barierowych, był wysoki i jasnoskóry. Długie blond włosy unosiły się za nim w pędzie, kiedy gnał do walki, krew lała się z licznych ran na muskularnym torsie. Sirus w pierwszym odruchu chciał go zastrzelić, tak jak zastrzelił już trzech innych wyspiarskich wojowników tego ranka, ale wyczuwał, że Biały jest coraz bardziej niezadowolony z liczby zabitych. Martwi wrogowie nie przydadzą się do rozbudowy armii. Dlatego kiedy topór opadł jak rozmazana plama w kształcie łuku ku jego głowie, Sirus zrobił unik i uderzył Wyspiarza kolbą karabinu w podbródek. Jego nowo nabyta siła Splugawionego wystarczyła, żeby wojownik padł nieprzytomny na piach, z bezwładnymi kończynami i rozluźnioną twarzą. Sirus przykucnął, dotknął jego piersi, żeby się upewnić, że nadal oddycha, a potem związał mu ręce i nogi kawałem sznura. Jego pierwszy jeniec tego dnia i dziesiąty w tym tygodniu. Wyprostował się, kiedy dosięgła go myśl-rozkaz Morradina, równie lapidarna i zgrzytliwa jak wypowiadane słowa: – Zbierają się w wiosce. Zajdź ich od północy. Sirus przekazał rozkazy swojej kompanii – trzem setkom ludzi wywodzących się głównie z mieszkańców Morsvale. Majack i Katrya przyjęli role jego zastępców, chociaż struktura wojskowa często nie miała znaczenia w armii, w której wszyscy żołnierze mogą natychmiast usłyszeć każdy rozkaz. Mimo to w chaosie walki często trudno było zachować scentralizowaną 256

kontrolę, a Morradin odkrył, że łatwiej mu się komunikować z poszczególnymi jednostkami, kiedy walka rozgorzeje na dobre. Sirus dał sobie chwilę, żeby się upewnić, że plaża jest zabezpieczona, i rozkazał dobić poważnie rannych Wyspiarzy leżących na piasku. Zostawił kilkunastu Splugawionych, by strzegli jeńców i barek, a pozostałych miarowym truchtem poprowadził w dżunglę. Kiedy biegli, umysł Morradina przekazał im strumień obrazów przedstawiających wyspę z góry. Duża grupa wojowników zorganizowała barykadę wokół wioski i odwalali kawał imponującej roboty, odpierając główne siły Morradina. Broń Wyspiarzy stanowiła mieszanina broni palnej, kusz i toporów, a wszyscy byli wychowani od małego na wojowników. Zakorzenione od dzieciństwa umiejętności walki sprawiały, że byli przerażającymi przeciwnikami, ale także cennymi rekrutami. W efekcie siły Morradina starały się nie strzelać zbyt wiele podczas ataku, pragnąc zachować przy życiu jak najwięcej przeciwników. Jeśli jednak bitwa potrwa zbyt długo, Sirus wiedział, że Biały przekaże swoje zniecierpliwienie ich powściągliwością i walka szybko zamieni się w masakrę. Po dotarciu do północnego obrzeża wioski ustawił kompanię w ciasnym szyku i poprowadził do ataku w miejscu, gdzie Wyspiarzy było najmniej. Wszyscy obrońcy, na których tam trafili, okazali się kobietami, matkami broniącymi swoich dzieci przed atakiem zdeformowanych potworów. Wyspiarki walczyły dzielnie, nieszczególnie martwiąc się o własne bezpieczeństwo. Zabiły wielu Splugawionych Sirusa, zanim im uległy. Większość z nich walczyła z taką zaciekłością, że wzięcie ich do niewoli okazało się niemożliwe i Sirus pozwolił, aby je zastrzelono, a dzieci same się dalej broniły. Szybko odkryli, że wyspiarskie dzieci potrafią być równie niebezpieczne jak ich rodzice, zwłaszcza gdy było ich dość, by atakowały jednolitą gryzącą i drapiącą masą, tak jak to właśnie wyglądało w tym przypadku. Sirus stracił kolejnych pięciu Splugawionych, zanim dzieci zginęły. Nie było powodu wstrzymywać się w walce z dziećmi, bo Biały nie miałby z nich żadnego pożytku. 257

Patrząc, jak Splugawieni dobijają bagnetami drobne, drgające ciała, Sirus zastanawiał się nad tym, że nie odczuwa odrazy. Na świadomym poziomie wiedział, że teraz jest takim potworem, jakim nigdy nie spodziewał się zostać; że jeśli miał jakąś duszę, to na zawsze została splamiona i nie da się jej już ocalić. Mimo to stał i patrzył na rzeź niewiniątek bez najmniejszych mdłości. Wiedział, a właściwie miał nadzieję, że to robota Białego, że w jakiś sposób proces przemiany zniszczył jego zdolność do odczuwania wstrząsu. A może po prostu to jego umysł zaadaptował się do nowych warunków? Był i pozostanie więźniem we własnym ciele, więc na co mu teraz współczucie albo poczucie winy? – Przebiliśmy się – powiedział mu Morradin. – Biegnący zbliżają się do ciebie. Złapali większość uciekających. Było ich tylko trzydziestu, łatwo dało się ich pokonać i ogłuszyć. Niestety garstka wymknęła się do dżungli. Zostawią ich Czerwonym i Zielonym, żeby polowały na nich w nadchodzących dniach, podczas gdy Morradin przeorganizuje siły przed kolejnym atakiem. Zajęli trzy wyspy w niecałe pięć dni, ale z następną nie będzie tak łatwo. Najwyższy czas stawić czoło Królowi-Szamanowi z Wysp Północnych. *** – Dlaczego tyle o nich myślisz? Myśli Katryi były zabarwione lekką irytacją, kiedy grzebała wśród obrazów tłoczących się w jego głowie: stosy ciał Wyspiarzy, starych ludzi, wojowników, których nie zdołali wziąć do niewoli, dzieci. Wielu dzieci. Rzucono je na plażę w dwóch wielkich stosach, jeden dla Czerwonych krążących w górze i jeden dla Zielonych ujadających głośno na barkach, które wiozły je do brzegu. Biały zawsze ochoczo nagradzał swoich smoczych braci, nawet kiedy zwycięstwo słusznie należało się armii Splugawionych. 258

– Kiedyś nimi byliśmy – odpowiedział Sirus. – Albo oni nami. – To już minęło. Przytuliła się mocniej, ocierając się o niego grzbietem, co zawsze sprawiało jej przyjemność, chociaż Sirusa to nudziło. Leżeli razem w jednej z wioskowych chat, zmęczeni po gorączkowym spółkowaniu. Zawsze była napalona po bitwie, jakby rzeź jeszcze bardziej rozbudzała jej żądzę. – Pewnego dnia będziemy mieli własne – powiedziała mu, a jej myśli ogarnęło senne zadowolenie. – Czuję, że on tego chce. Ale jeszcze nie teraz. Mamy tyle do zrobienia... Czuł, jak jej umysł pogrąża się we śnie wolnym od wszelkich koszmarów, jakie mogłyby zrodzić ich dzisiejsze czyny. Jego własny sen jednakże nie będzie tak spokojny. Ona w nim będzie, jej twarz lalki zalana krwią, jej błyszczące oczy pełne pogardy. Czasem śmiała się z niego. Czasem po prostu wpatrywała się i ignorowała jego żałosne błagania o wybaczenie. Nigdy jednak z nim nie rozmawiała. Nie chcąc ulec kolejnemu koszmarowi, wyplątał się z objęć Katryi i wstał z ich skradzionego łóżka. Ubrał się w kombinezon dokera, który znalazł w porcie w Morsvale. Splugawieni żołnierze Białego nie mieli szczególnego pożytku z mundurów i nosili to, co znaleźli i co im się spodobało. Katrya wzięła sobie mundur pułkownika kawalerii. Uważała, że złote frędzle ładnie wyglądają. Opuścił chatę i przez pewien czas wędrował po mroczniejącej wiosce, próbując odciąć się od dźwięków dobiegających z plaży, gdzie Czerwone i Zielone żarły i sprzeczały się nad nadmiarem mięsa. Często uważał to za dziwne, że mimo przemienionego ciała smoki budzą w nim tyle samo strachu i odrazy, co kiedy był prawdziwym człowiekiem. Myśli przesączające się od innych Splugawionych mówiły mu jasno, że jego odczucia są w pełni podzielane. Smoki zaś traktowały Splugawionych albo z obojętnością, albo z nieufną agresją. Nikczemny Katarias stanowił wyjątek, najwyraźniej z radością żerował na poważnie rannych Splugawionych, którzy przestali być użyteczni. 259

– Shiveh ka. Sirus odwrócił się na dźwięk głosu i zorientował, że w swojej wędrówce doszedł aż do klatek z jeńcami. Około sześćdziesięciu Wyspiarzy leżało związanych za prowizoryczną palisadą, czekając na ranek, kiedy, jak wiedział Sirus, Biały odsłoni kryształy i doda kolejnych rekrutów do swojej hordy. – Shiveh ka – rozległ się ponownie głos i Sirus szybko odkrył jego źródło. Wyspiarz leżał na boku blisko ogrodzenia, wpatrując się w Sirusa przez szczelinę między palami. Był starszy od innych więźniów, jego długie blond włosy pokryło na skroniach srebro, a na twarzy malowały się blizny po dawnych bitwach. Był także wyższy i bardziej muskularny od innych Wyspiarzy. Może wódz? – zastanawiał się Sirus, kiedy mężczyzna powtarzał te same słowa, coraz bardziej nagląco, a w jego oczach błyszczała rozpaczliwa prośba. – Shiveh ka! Sirus był zaskoczony, że nie potrafi tego przetłumaczyć. Absorbował język innych Wyspiarzy w trakcie ich przemiany, odkrył jednak, że wiele plemion ma własne, nieznane dialekty. – Chce, żebyś go zabił. Sirus podniósł wzrok i zobaczył stojącego nieopodal Morradina. Marszałek Wielki w jednej ręce trzymał róg wyspiarski, w drugiej zaś coś, co wyglądało jak cygaretka, chociaż aromat zdradzał coś silniejszego niż dalcyjski tytoń. – Nadal działa – powiedział Morradin, wypił potężny haust z rogu i zaciągnął się głęboko cygaretką. – Chociaż nieco słabiej. Sirus wyczuwał pewne splątanie w umyśle marszałka, ale osłabła też jego zwykła skłonność do osłaniania wspomnień. Niedawne bitwy jaśniały wyraźnie, sceny rzezi zabarwione były niechętnym triumfem. Wyglądało na to, że Morradina zaczyna bawić jego praca. – Musi się wstydzić przegranej – ciągnął tymczasem Morradin, przysuwając się bliżej, żeby zerknąć na błagającego Wyspiarza. – Tych dzikusów obowiązuje bardzo surowy kodeks honorowy, 260

wiesz? – Jutro poczuje się inaczej – odparł Sirus. – Możliwe. A może nasz smoczy bóg rzuci go swoim młodym. Chociaż ciekawie byłoby się dowiedzieć, co wie o Królu-Szamanie. Morradin przykucnął, pochylając się w stronę ogrodzenia i odezwał się na głos. Dobywające się z jego zmodyfikowanego gardła słowa brzmiały gardłowo i chrapliwie, jakby wąż próbował mówić po ludzku. – Ullema Kahlan – wypowiedział imię, które najwyraźniej miało znaczenie dla każdej wyspy, którą zajęli. Twarz Wyspiarza stężała, sprzeciw nagle zastąpił malującą się na niej rozpacz. Wymruczał coś w swoim języku, a potem spuścił wzrok i odsunął się od ogrodzenia, przeturlał się i leżał zgarbiony, pokonany. – Widzisz? – powiedział Morradin, prostując się. – Wierny do śmierci. Te plemiona walczą i kłócą się ze sobą od pokoleń, ale zapominają o tym wszystkim, kiedy Król-Szaman wzywa do zjednoczenia. Już na pewno o nas usłyszał, chłopcze. Można spokojnie założyć, że gromadzi wojowników. – Wesoła nuta pojawiła się w myślach Morradina, kiedy znowu zaciągnął się cygaretką. – Podejrzewam, że tym razem może nas czekać prawdziwa bitwa. – Cieszysz się na to? Morradin wzruszył ramionami. – Łatwe zwycięstwa są nudne. Carvenport. – Odsłonił zaostrzone zęby w nostalgicznym uśmiechu. – O, to było coś. Zająłbym to miasto w trzy dni, gdyby nie ta przeklęta mechaniczna broń i ich Błogosławieni. Przepchnął wspomnienie do głowy Sirusa, obraz mętny i pozbawiony ostrości, dopóki Sirus nie zdał sobie sprawy, że patrzy na zaciekłą walkę przez lunetę. Postaci wyskakiwały nienaturalnie wysoko, pistolety błyskały przy strzale, a powietrze wokół nich migotało od gorąca. – Błogosławieni w walce – zdał sobie sprawę Sirus. Nigdy dotąd nie widział czegoś takiego. Był to ponury widok, choć 261

imponujący. – Tak. – Wspomnienie Morradina było pełne ciepłej satysfakcji. – Dzień, w którym wysłałem Korpus Krwi, żeby przebił się przez obronę Protektoratu. Nie udało się, rzecz jasna. Jak widzisz, wysłali własnych Błogosławionych. Tylko pół tuzina agentów Korpusu wróciło. Ale to był fantastyczny popis w starym stylu, a ja miałem przyjemność zobaczyć, jak ginie wiele ukochanych dzieci Kalasina. Miasto byłoby moje następnego dnia... Jego myśli pociemniały, wypełniając się scenami rzezi, hordami smoków atakującymi z dżungli i roznoszącymi jego wojska na strzępy. Morradin dopił w kilku łukach zawartości rogu, a wspomnienia jeszcze bardziej zamazały się pod wpływem alkoholu. – Na jaja cesarza, co za obrzydliwość – pomyślał, odrzucając róg i odwracając się, żeby odejść na chwiejnych nogach. – Mówią, że on też jest Błogosławiony – pomyślał Sirus. – KrólSzaman. Jedyny, jaki urodził się na Wyspach od sześciu pokoleń. Może dlatego tak bardzo go czczą. – W takim razie mam nadzieję, że opił się produktem – odpowiedział Morradin, nadal odchodząc chwiejnie. – Bo mam nadzieję na kolejny fantastyczny popis w starym stylu.

262

Rozdział 18 Lizanne

Palce Makario tańczyły po klawiszach, gdy posłał Lizanne uśmiech. Oczy błyszczały mu wśród długich ciemnych włosów opadających na szczupłą twarz. – No i? – zapytał, unosząc pytająco brew i zdejmując dłonie z pianoli, żeby ostatnie kilka nut wybrzmiało. – Preludium do drugiej symfonii Hubersona – odpowiedziała szybko Lizanne. – Przeciętne, moim zdaniem, chociaż zauważyłam, że odrobinę je ozdobiłeś. Zmrużył nieco oczy. – Moja droga, jestem artystą, nie automatem. – Ponownie skupił się na klawiaturze, z twarzą ściągniętą w wyrazie determinacji. – To z pewnością cię skołuje. Ta melodia była daleko bardziej dramatyczna. Seria niskich, wyciągniętych nut, a po nich nagłe, niemal fałszywie brzmiące dźwięki z drugiego końca skali. Ręce Makaria, które zwykle szybowały nad klawiszami, teraz dosłownie śmigały w powietrzu. Palce rozłożył szeroko, aż przypominały odnóża pająka. Melodia była złożona i nieznajoma, wyrażała melancholię przełamywaną gniewnym ponagleniem. Był to także bez wątpienia najbardziej wstrząsający utwór muzyczny, jaki Lizanne kiedykolwiek usłyszała, skrzywiła się więc poirytowana, kiedy z góry poniosło się głośne, rytmiczne walenie. – Dajcie spokój, do kurwy nędzy! – rozległ się przez sufit stłumiony krzyk elektorki. – Głowa mi pęka! – Chyba musimy przełożyć na później naszą małą rozgrywkę – powiedział Makario, zamykając pianolę. – Zgadłaś? 263

Lizanne się uśmiechnęła i pokręciła głową. – Początkowo aranżacja przypominała mi Illemonta, ale melodia jest... dziwna. – Jak zawsze, okazuje się, że masz doskonały słuch, najdroższa Kristo. Rzeczywiście skomponował to sam wielki muzyk. Solo na pianolę z jego niedokończonej symfonii, której komponowanie doprowadziło go do samobójstwa, jeśli wierzyć pogłoskom. – Oda do rozpaczy – przypomniała sobie Lizanne. – Myślałam, że całość przepadła. Podobno spalił wszystkie zapiski przed wypiciem trucizny, a przynajmniej tak się mówi. – To prawda, ale Illemont miał ucznia o dobrym słuchu i zamiłowaniu do podsłuchiwania przez dziurki od klucza. Z czasem dotarł do cesarstwa i pragnąc zaimponować przystojnemu młodzieńcowi, który znalazł się pod jego opieką, nauczył go tego zaginionego arcydzieła, a raczej jego fragmentu. Od tamtego czasu próbowałem wypełnić luki, ale cóż, żaden ze mnie Illemont. Lizanne odwróciła się, słysząc nerwowe kroki Meliny. Wysoka kobieta rzuciła worek liczmanów na karciany stolik i zaczęła je liczyć. – Czas, żebyś oddała swoje napiwki – powiedziała do Lizanne. – Niczego nie chowaj, bo ona i tak się zorientuje. Lizanne poszła do swojego pokoju i przyniosła woreczek z niezbyt imponującymi napiwkami, które zebrała podczas minionego tygodnia. – To wszystko? – zapytała Melina, wpatrując się sceptycznie w Lizanne. – Wolą nagradzać damy z wyższego piętra – wyjaśniła Lizanne. – I nie wszyscy hazardziści lubią krupiera, który widzi, że będą kantować, zanim choćby tego spróbują. – Nie zaszkodziłoby, gdybyś się więcej uśmiechała – mruknęła Melina, odliczając połowę napiwków i oddając jej resztę wraz z jednym pełnym miedzianym liczmanem. – Premia – wyjaśniła. – Twój stolik znowu zarobił o jedną trzecią więcej niż pozostałe. 264

Ale nie spodziewaj się, że inni krupierzy będą cię za to lubić. Powód, dla którego jej stolik więcej zarabiał, był prosty: w przeciwieństwie do swoich kolegów po fachu Lizanne nigdy nie kradła. Była pewna, że elektorka wie o tym drobnym przekręcie, na który pozwalają sobie pozostali krupierzy, ale najwyraźniej przymykała na to oko. Dyskretne pytanie skierowane do Makaria na temat tego niezwykle tolerancyjnego podejścia dało prostą odpowiedź: – Prędzej czy później będzie potrzebowała pretekstu, żeby się ich pozbyć – odparł muzyk, wzruszając ramionami. – To się dzieje co kilka miesięcy. Szczerze mówiąc, moja droga, jesteś jedyną krupierką od lat, w przypadku której zawracałem sobie głowę pytaniem o imię. – Będę jutro potrzebna? – zapytała Lizanne Melinę. – Nie, elektorka chce, żebyś trzymała się jak najbardziej z boku. Jeśli będziesz stała w pobliżu podczas swojego pierwszego Dnia Urobku, to przyciągniesz za dużo spojrzeń. Idź sama z dziewczynami, ale bądź uzbrojona. – Spodziewacie się kłopotów? – To Scorazin, zawsze spodziewamy się kłopotów. Ale Węglarze byli ostatnio trochę niespokojni, więc zachowaj czujność. Węglarze, jak dowiedziała się Lizanne, to był gang, który w największym stopniu kontrolował trzy głębinowe kopalnie węgla w Scorazinie i zajmował trzecią pozycję w tutejszym niemal plemiennym układzie sił. Odkryła, że polityka wewnątrz Scorazinu to fascynujący, choć brutalny mikrokosmos, gdzie wiecznie trwa walka o wpływy. Istniały różne gangi, które podlegały nieustannym zmianom, zatargi i sojusze pojawiały się i znikały w miarę jak zmieniała się równowaga sił. Obecnie wydawało się, że dominuje Grynszpan, najstarszy gang w Scorazinie, rządzący jedyną kopalnią miedzi. Jego pozycja opierała się głównie na tym, że ich ruda była najwyżej ceniona. Furie pod sprytnym, ale bezwzględnym przywództwem elektorki zajmowały obecnie drugą pozycję pod względem bogactwa 265

i liczebności, a zawdzięczały ją całkowitej kontroli nad dwiema kopalniami siarki. Czwarte miejsce zajmowali Mądrzy Głupcy – gang zdecydowanie najsłabiej zorganizowany, ale zarazem najbardziej skłonny do przemocy, który niedawno zdołał przejąć kontrolę nad trzema odkrywkowymi kopalniami pirytu po paskudnej ogólnej bijatyce znanej jako Bitwa na Placu Blendy Smolistej. – Mam się rozglądać za kimś w szczególności? – zapytała Lizanne. – Wszyscy luminarze tam będą – wtrącił Makario. – Niepojawienie się podczas Dnia Urobku to straszliwa gafa towarzyska. – Wstał ze stołka i podszedł, żeby wziąć Lizanne pod rękę. – Nie martw się, moja droga, ja poprowadzę cię przez tłumy tutejszych łajdaków. Zresztą lepiej, żebyś za bardzo nie zbliżała się do pań. – Pochylił się bliżej i szepnął: – I bez tego są tak zazdrosne, że gotowe wydrapać ci oczy. *** Parada z okazji Dnia Urobku zaczęła się na błotnistej połaci ziemi zwanej – najwyraźniej bez cienia ironii – Parkiem Kwiecia Jabłoni. Makario zaprowadził Lizanne do rzędu kurników przylegającego do parku, żeby mogła zobaczyć ponury spektakl gromadzenia się populacji Scorazinu w ramach cotygodniowego rytuału. Główne gangi zjawiły się dokładnie w tym samym momencie. Lizanne nie widziała jeszcze zegarka w Scorazinie, ale wszyscy więźniowie najwyraźniej mieli zakorzenioną świadomość rutyny stanowiącej fundament ich egzystencji. Cztery grupy nadeszły zbitymi masami i zgromadziły się wokół ręcznych wózków z cenną rudą. Największe gangi zajęły cztery narożniki pola, każdy w sporym odstępie od pozostałych, dzięki czemu Lizanne mogła ocenić ich liczebność. – Którzy to Węglarze? – zapytała Makaria. Kucali w szparze między kurnikami, ignorując poirytowane gdakanie wychudłych, parchatych kur po obu stronach. 266

– Ci po prawej – powiedział i wskazał ręką. – Mają czarne łaty na ramionach. To ma być kosz na węgiel, chociaż w życiu byś się nie zorientowała. Hafciarstwo to tutaj rzadka umiejętność. Lizanne oceniała liczbę Węglarzy na około trzystu, chociaż muzyk zapewnił ją, że ich prawdziwa liczba jest niemal dwukrotnie większa. – Musieli zostawić część swoich, żeby strzegli kopalni, na wypadek gdyby ktoś wykorzystał rozejm – wyjaśnił. – Przyjaciele wezmą należność za nieobecnych. Widzisz tego przysadzistego gościa z przodu? – Lizanne spojrzała tam, gdzie pokazywał palcem, i dostrzegła rumianego mężczyznę, który wyglądał, jakby miał raptem pięć stóp wzrostu, ale był imponująco szeroki. – To Devies Kevozan – powiedział Makario. – Obecny Król Węgla. Zdobył tę robotę, kiedy udusił poprzedniego. To było uczciwe wyzwanie, więc właściwie nikt nie miał nic przeciwko temu. Ma niewiele rozumu, tak samo jak brakuje mu wzrostu, ale jego nieufna natura sprawia, że niełatwo jest knuć przeciwko niemu. I jest zdecydowanie zbyt ambitny jak na gusta elektorki. Wzrok Lizanne zatrzymał się na chwilę na Królu Węgla, zanim jej uwagę zwrócił wyższy mężczyzna stojący na lewo od niego. Był kilka lat młodszy od Kevozana, miał jasną jak na Corvusyjczyka cerę oraz pozbawioną blizn, niewątpliwie przystojną twarz. Jednakże to nie twarz zwróciła uwagę Lizanne, ale sposób, w jaki stał nieruchomo, podczas gdy jego wzrok przeczesywał tłum z nieustającą bacznością. – A on? – spytała. – Ten wysoki? – Ach, ten... – Makario znowu uśmiechnął się szeroko. – Aż chciałoby się go schrupać, co? Niestety, najwyraźniej on pragnie tylko krwi. Zwie się Julesin. Można rzec, że to narzędzie, za pomocą którego Król Węgla zaspokaja swoje ambicje i ucisza podejrzenia. Może były członek Korpusu? – zastanawiała się w duchu Lizanne, wpatrując się w jasnoskórego mężczyznę i uznając, że stłumiona skłonność do przemocy widoczna w jego postawie jest odrobinę zbyt oczywista jak na jednego ze sług hrabiny Sefki. 267

Bez względu na to, czy należał do Korpusu, czy nie, nie wątpiła, że patrzy na jedną z najbardziej niebezpiecznych osób, jakie spotkała w Scorazinie. – Och, a ona uwielbia go drażnić. – Makario westchnął. Lizanne spojrzała w tym samym kierunku co on i zobaczyła, że elektorka Atalina pochyla się w parodii ukłonu, wpatrując się w przywódcę Węglarzy. Posiadła niezwykłą umiejętność patrzenia na ludzi zarazem pogardliwie i ponętnie. Lizanne zauważyła, że rumieniec na twarzy Króla Węgla pociemniał, kiedy spiorunował ją wzrokiem w odpowiedzi. – Nie jestem pewien, czy to rozsądne – dodał Makario. Rozgniewany gracz ma skłonność do zdradzania swoich kart, pomyślała Lizanne, patrząc, jak Kevozan odwraca się i rzuca kilka zwięzłych słów swojemu blademu podwładnemu. Krupier uczy się tego już pierwszego dnia. Kiedy cztery główne gangi zajęły swoje miejsca, pojawiły się mniejsze grupy i stanęły na ziemi niczyjej między tymi największymi, zbijając się w ciasne, czujne stadka. Makario nazwał kilka z nich: Czerwone Pęcherze, Zapomniani Synowie i tak dalej, ale to ostatnia grupa najbardziej zainteresowała Lizanne. Składała się z około trzydziestu osób i wyróżniała się obecnością kilkunastu kobiet, podczas gdy większość innych gangów zgromadziła w swoich szeregach głównie mężczyzn. Chociaż nosili łachmany tak samo jak pozostali więźniowie, postawę mieli niemal królewską, kiedy z wyższością patrzyli na otaczającą ich tłuszczę. – Uczeni Skazańcy – nazwał ich Makario. – Uczeni? – Względnie uczeni. Podczas gdy większość z nas została tu zamknięta z powodu skłonności do przemocy lub pracy dla niewłaściwych ludzi, Uczonych Skazańców zamknięto ze względu na ich bardziej wyniosłe dążenia. – Rewolucjoniści – zrozumiała Lizanne. – Tak. – W głosie Makaria była niemal namacalna pogarda, kiedy patrzył na więźniów politycznych. – Republikanie, 268

Współwezwani, Neoegalitaryści, wszelkiej maści malkontenci. Wbrew pozorom są tak samo niebezpieczni jak pozostali i lepiej nie wchodzić im w drogę. Rewolucja najczęściej rodzi niebezpiecznych ludzi i dlatego zwykle zostawia się ich w spokoju. Zamilkł, kiedy w szeregach Mądrych Głupców wybuchła bójka. Większość miała odsłonięte torsy, ogolone na łyso głowy i mocno wytatuowaną skórę – i najwyraźniej brakowało im dyscypliny. Szybko utworzyli krąg wokół dwóch przeciwników, którzy przykucnęli z nożami w dłoniach i świeżymi rozcięciami na rękach. – To nie jest wbrew zasadom? – zapytała Lizanne. – Mądrzy Głupcy ciągle walczą między sobą – odparł Makario. – Dopóki nie pakują się z tym do cudzego ogródka, czym się tu przejmować? Jednakże – dodał, gdy szeregi Mądrych Głupców rozstąpiły się, żeby zrobić przejście dla potężnej postaci – krzywo się na to patrzy. Dwóch walczących wyprostowało się na widok wielgachnego mężczyzny idącego w ich kierunku i obaj upuścili noże. Był wyższy nawet od Anatola, jego naga pierś stanowiła kolaż wielobarwnych abstrakcyjnych wzorów wykonanych tuszem, a muskuły na niej osiągnęły doskonałość, jaką zwykle widywało się tylko na klasycznych rzeźbach. Ten wizerunek męskiego ideału psuła nieco twarz, a zwłaszcza błyszczący, metalowy nos przymocowany rzemykiem. – Poznaj Varkasha – powiedział Makario. – Słynny varestiacki pirat. Wieść gminna niesie, że to Niebieski smok odgryzł mu nos, chociaż lepiej, żebyś nie wspominała o tym, kiedy znajdziesz się w jego towarzystwie. Najwyraźniej żyje w przeświadczeniu, że nikt nie zauważył, że nosi nos z czystego pirytu. Lizanne patrzyła na ogromnego Varestiaka, podczas gdy dwaj niedawni pojedynkowicze mamrotali pod nosem, tłumacząc się mętne. Skinął głową, podrapał się w zadumie po podbródku, a potem ruchem szybszym, niż wydawało się to możliwe dla tak wielkiego mężczyzny, jego ręce wystrzeliły na boki i trafiły 269

mężczyzn w głowy z taką siłą, że obaj upadli nieprzytomni w błoto. – Nie lubi, kiedy ktoś mu przynosi wstyd – wyjaśnił Makario. – Varestiacy słyną ze swojej dumy. Zaszczyt dowodzenia paradą przypadł Grynszpanowcom, największej i najbardziej wystawnie odzianej z obecnych grup. Na znak swojej przynależności nosili miedziane opaski na szyjach. Według Makaria nigdy ich nie zdejmowali, a plamy zgaszonej zieleni na ich szyjach wyjaśniały pochodzenie nazwy gangu. Przywódcą Grynszpanowców był gruby mężczyzna średniego wzrostu o wesołej, rumianej twarzy. Nosił surdut i wysoki kapelusz z wąskim rondem, obie rzeczy co najmniej od dziesięciu lat niemodne, ale niewątpliwie dzięki nim był najlepiej ubraną osobą w mieście. Uchylił kapelusza przed elektorką Ataliną, kiedy prowadził swoich ludzi przez park; Lizanne zauważyła, że z jej twarzy zniknęła jawna kpina, gdy odpowiedziała mu skinieniem głowy. – Rechoczący Sim sprawia wrażenie przyjaznego, co? – zagadnął Makario. – Patrząc na niego, w życiu byś nie pomyślała, że przez prawie dziesięć lat zarządzał jaskiniami hazardu w Corvus i, o czym wiem z dobrze poinformowanych źródeł, zawsze osobiście zabijał i to bez zbytniego pośpiechu. Im więcej rechotał, tym dłużej mu się schodziło. Poczekali, aż park opustoszeje i wielki pochód wypełni większość ulicy Śluzowniczej, którą więźniowie poszli w kierunku głównej bramy. Brama wznosiła się mniej więcej do połowy wysokości miejskich murów i według Makaria żaden skazaniec nie pamiętał, żeby kiedykolwiek ją otworzono. Znajdowała się za drugim wewnętrznym murem, tworzącym półkole wokół potężnego kamiennego kompleksu, który Makario nazwał „cytadelą”. To z tej właśnie twierdzy konstable czasem dokonywali wypadów na teren miasta albo wysyłali ciężkozbrojne oddziały porządkowe, kiedy nieporządki w mieście zaczynały wpływać na produktywność. Jednakże przede wszystkim czuwano z cytadeli nad rozdziałem zapasów w Dniu 270

Urobku. Lizanne i Makario dołączyli do pochodu na samym końcu wraz z kilkoma setkami maruderów, którzy nigdzie nie przynależeli. Była to obszarpana i zdesperowana gromada: błociarze znad rzeki, gnojarze z hałd odpadów. Niektórzy byli tak chudzi i wymizerowani, że ledwie można było uwierzyć, że nadal są w stanie iść. Wszyscy ściskali małe woreczki z odrobiną rudy, jaką zdołali zebrać albo wymienić w ciągu minionego tygodnia, i brnęli w stronę bramy powolnym krokiem, ze wzrokiem wbitym w cytadelę i obietnicą pożywienia, jaką stanowiła. Lizanne i Makario nie nieśli worków, bo oddali swoją część liczmanów Melinie, która miała je wymienić na stosowną ilość rudy, a potem uzyskać za nią odpowiednią ilość zapasów. Jeden z błociarzy odpadł z pochodu w połowie długości ulicy Śluzowniczej – zgarbiony mężczyzna w średnim wieku, o długich pasmach siwo-czarnych włosów zwieszających mu się na twarz. Dla Lizanne wyglądał na człowieka nieco mocniejszej budowy niż pozostali, ale najwyraźniej rozpacz go pokonała. – Pieprzyć to wszystko – usłyszała jego westchnienie. Osunął się na ziemię obok stosu pustych baryłek po piwie przed Wytchnieniem Górnika, z prawie pustym workiem między kolanami. Lizanne zdążyła zarejestrować stare ślady oparzeń na rękach i fakt, że brakowało mu dwóch palców u prawej dłoni, zanim Makario ponaglił ją, żeby szła dalej. – Nie ma sensu się zatrzymywać, najdroższa – powiedział, ujmując ją pod łokieć. – Nie możesz nikomu tu pomóc, tak jak nikt tu nie pomoże tobie. Zawsze byłeś taki bezduszny? – zastanawiała się Lizanne. Muzyk był do tej pory jedynym więźniem, jakiego spotkała, który okazywał chociaż odrobinę litości i uprzejmości. Domyślała się, że przetrwał tyle czasu głównie dzięki swoim umiejętnościom; elektorka doceniała jego wartość dla klienteli, która była właściwie pozbawiona kontaktu z muzyką. Lizanne wiedziała jednak, że jego obecność w Scorazinie wskazuje na mroczną przeszłość, bo w tym mieście nie trzymano drobnych 271

rzezimieszków. Oparła się pokusie, żeby po prostu zapytać, za jakie zbrodnie został zamknięty w tych murach, ponieważ nieodmiennie była to drażliwa kwestia dla skazańców. Makario wskazał jej dach, z którego mogli obserwować przebieg rytuału. Wspiął się po koślawej ścianie pustej szopy zręcznie i szybko. Przypomniał tym Lizanne Claya, więc zaczęła się zastanawiać, czy nie trafił do Scorazinu z powodu włamań. Dystrybucja zapasów okazała się uporządkowaną, chociaż rozwlekłą procedurą. Urobek umieszczało się w tuzinie wielkich żelaznych wiader, które czekały u podnóża cytadeli umocowane łańcuchami do dźwigów wystających ponad murami. Zespoły policjantów wciągały rudę na górę, a potem napełniały wiadra odpowiednią ilością zapasów. Według Meliny do oficjalnego urobku dołożono pewną liczbę mniejszych woreczków. Trafią one szybko do kieszeni policjantów, którzy w zamian za nie dorzucą kilka towarów luksusowych: głównie mydło, tytoń i narkotyki. Lizanne oddała cały miedziany liczman za kostkę pachnącego mydła i grzebień. Grynszpan potrzebował prawie godziny, by zakończyć wymianę, po czym Rechoczący Sim uchylił policjantom staromodnego kapelusza i odprowadził swoich ludzi, zabrawszy wózki ze stosami towarów. Następne były Furie i Lizanne szybko nabrała przekonania, że elektorka Atalina specjalnie przeciąga wymianę, skrupulatnie sprawdzając każdą partię urobku, zanim została odesłana na górę, i kontrolując, czy Melina zapisała każdy otrzymany w zamian artykuł. – Tym razem naprawdę doprowadzi go do białej gorączki – zauważył Makario. Skinął głową na Króla Węgla, którego twarz przywodziła teraz na myśl niedojrzałego buraka. Patrzył na elektorkę z zaciśniętymi pięściami, Mądrzy Głupcy zaś stawali się coraz bardziej zrzędliwi; ich narzekania z upływem czasu zamieniły się w gniewne okrzyki. – Robi tak za każdym razem? – zapytała Lizanne. – Dopiero odkąd Kevozan został królem. Sprawdza w ten 272

sposób siłę jego charakteru, a on źle wypada. Minął jeszcze kwadrans, zanim przysadzisty król wreszcie nie wytrzymał i z purpurową twarzą wybuchnął: – RUSZŻE SIĘ, TY STARA PARCHATA MACIORO! Zapadła cisza. Kevozan stał i trząsł się ze złości, podczas gdy Furie rozstawiły się za plecami elektorki, chowając ręce w zakamarkach ubrań, gdzie trzymały noże i pałki. Węglarze unieśli się na to gniewem, gromadząc się w gotowości za swoim królem. Elektorka nie robiła jednak wrażenia ani trochę zaniepokojonej, zerknęła tylko beznamiętnie na Kevozana i wróciła do zapisków Meliny. Gniewne warczenie wyrwało się z piersi Węglarzy, kiedy Kevozan zrobił krok naprzód. Zatrzymał się, gdy kula z karabinu roztrzaskała ubłocony bruk dosłownie jard przed nim. Król i Węglarze zamarli, podnosząc natychmiast wzrok na cytadelę. Z góry dobiegł donośny głos: – Pamiętaj, co to za dzień! Lizanne wkrótce rozpoznała właściciela głosu: to konstabl Darkanis stał na murach z megafonem przy ustach. Po obu jego stronach ustawili się policjanci z karabinami na ramieniu i celowali w tłum na dole. – Zachowujcie się jak należy! – powiedział Darkanis, a potem wycelował megafon w elektorkę. – Miałaś już dość czasu, Osiemdziesiątko Szóstko! Masz dziesięć minut, żeby odesłać resztę rudy albo nie dostaniesz ani ziarenka więcej! W odpowiedzi elektorka dygnęła wdzięcznie i zaraz wymiana zaczęła przebiegać w przyśpieszonym tempie. Kiedy sprawę załatwiono, poprowadziła Furie z powrotem ulicą Śluzowniczą, mijając piorunującego ją wzrokiem Króla Węgla. Nawet nie zerknęła w jego stronę pogrążona w pogawędce z Meliną. Rozległo się kilka gwizdów i wyzwisk między gangami, ale dopóki policjanci z karabinami patrzyli, nie doszło do żadnych aktów przemocy. – Nie ma już na co dłużej patrzeć – powiedział Makario, wstając i podając Lizanne rękę. – Lepiej wracajmy. Będzie 273

oczekiwała, że pomożemy przy wyładunku piwa. Lizanne wzięła jego dłoń i wstała. Zamarła, kiedy omiotła wzrokiem Wytchnienie Górnika i wyrobiony instynkt uruchomił alarm w jej głowie. – Nie ma go – mruknęła, wpatrując się w stos beczułek. – Kogo? – zdziwił się Makario. Lizanne wyrwała rękę i zaczęła biec po dachach. – Mężczyzny bez dwóch palców. Podbiegła do krawędzi dachu i skoczyła. Z Zieloną w żyłach byłby to skok niewymagający wysiłku, ale w jej obecnym stanie ledwie doleciała do następnego dachu. Uderzyła boleśnie brzuchem o krawędź i zawisła, trzymając się kurczowo dłońmi. Stęknęła, podciągnęła się i pobiegła po dachówkach w stronę kolejnego budynku. Widziała przed sobą elektorkę, niecałe trzydzieści stóp od stosu beczek. Zmusiła się do szybszego biegu i znowu skoczyła. Na szczęście odstęp był mniejszy i wylądowała na nogach. Przeturlała się, żeby zmniejszyć wstrząs. Znajdowała się już tylko kawałeczek za elektorką, a beczki były raptem dwadzieścia stóp dalej. Następny dach był zbyt spadzisty, żeby po nim przebiec, więc tym razem klapnęła boleśnie na tyłek, zanim zsunęła się po dachówkach na ulicę, lądując dokładnie na ramionach elektorki. Wielka kobieta zatoczyła się, ale okazała się zbyt solidnie zbudowana, żeby upaść z powodu takiego dodatkowego ciężaru. – Padnij! – wrzasnęła Lizanne. Zrobiła salto w tył i podcięła elektorkę okrężnym kopnięciem. – Ty dwulicowa mała pindo! – ryknęła elektorka, piorunując ją wzrokiem pełnym najgorszych obietnic. Lizanne rzuciła się na głowę i ramiona kobiety, zasłaniając własną rękami, zaciskając powieki i otwierając usta, żeby oszczędzić uszy. Wybuch był potężniejszy, niż się spodziewała, i towarzyszył mu dźwięk, który rozpłatał ją od głowy po koniuszki palców u stóp – takie przynajmniej miała wrażenie. Fala żaru oblała ich sekundę później wraz gradem drzazg ze strzaskanych beczek. 274

Lizanne sturlała się z elektorki, kiedy żar osłabł, gasząc płomień na rękawie i nabierając wody z kałuży, żeby wygładzić dymiące włosy. Wszędzie wokół niej ludzie leżeli na ziemi, większość poraniona odłamkami albo osmolona ogniem; niektórzy tkwili nieruchomo, inni wili się z bólu. Na szczęście dzwonienie w uszach odcięło ją od krzyków. Anatol wynurzył się z dymu z bladą twarzą i krwią spływającą z rozcięcia na czole. Trzymał ogromną pałkę w jednej ręce i nóż o zakrzywionym ostrzu w drugiej. Na widok jego ponurej, zawziętej miny Lizanne przykucnęła w gotowości i sięgnęła po nożyk schowany na krzyżu. Anatol zatrzymał się, gdy elektorka stanęła między nimi. Lizanne nie słyszała rozkazu, jaki mu wydała, ale cokolwiek powiedziała, to wystarczyło, żeby ochroniarz schował broń. Elektorka odwróciła się, żeby spojrzeć na Lizanne z beznamiętną miną. Kawał drewna wbił jej się w mięsiste ramię, ale nie okazywała bólu, gdy przyglądała się osobie, która uratowała jej życie. Lizanne niemal słyszała trybiki obracające się w jej głowie. Skąd wiedziała? Czy specjalnie to zaplanowała, żeby wkraść się w łaski? Powinna ją zabić i mieć to z głowy? Wreszcie Atalina stęknęła i odwróciła się w stronę Wytchnienia Górnika. Stała przez chwilę nieruchomo i spoglądała na popękane szyby w oknach i poczerniałe drewno, zanim pewnym krokiem skierowała się do wejścia, machnąwszy na Lizanne i Anatola, żeby szli za nią. *** – Węglarze – powiedziała Melina. Nożyczkami przycięła nitkę z ostatniego szwu na czole Anatola i przesunęła czule dłonią po jego zniekształconej twarzy, zanim odwróciła się do elektorki. Jej twarz i głos stały się bardziej harde i nieprzejednane: – To muszą być oni. Powinniśmy wybić wszystkich skurwysynów. 275

Elektorka siedziała za biurkiem z dużym zakrwawionym opatrunkiem na ramieniu i cygaretką przy ustach. W popielniczce na jej biurku leżał tuzin zgaszonych niedopałków i wydawało się, że elektorka ledwie słyszy Melinę. Ściągnęła w zadumie mocno zarysowane brwi i paliła. – To było za sprytne – zadudnił Anatol, opadając na krzesło i uśmiechając się z wdzięcznością, kiedy Melina podała mu kubek brandy. – Król Węgla nie ma dość rozumu, żeby coś takiego obmyślić. – Ale Julesin ma dość. – Julesin to zabójca do szpiku kości, fakt – przytaknął ochroniarz – ale nie zna się na ładunkach wybuchowych. Coś takiego wymaga wielu konkretnych umiejętności. – Zerknął na Lizanne. – Jakie mógłby posiadać buntownik. – Była ze mną przez cały czas – odezwał się Makario. Siedział w kącie, bawiąc się starą wiolą. Czasem rozlegała się fałszywa nuta, gdy szarpnął za strunę. – Poza tym – dodał, wskazując na elektorkę – myślę, że udowodniła swoją lojalność. – Są inni rewolucjoniści w mieście – zwróciła uwagę Melina. – Nie zdziwiłabym się, gdyby Uczeni Skazańcy dali się nająć za odpowiednią cenę. – Spojrzała na elektorkę, tłumiąc grymas poirytowania, gdy nie doczekała się żadnej reakcji. – Zbiorę tuzin chłopaków i wyślę do tego ich dworku – dodała. – Przekonamy się, co wiedzą. Elektorka Atalina spojrzała na nią, mrużąc lekceważąco oczy. Wpatrywała się w nią tak długo, aż ta cofnęła się krok od biurka. Elektorka zgasiła cygaretkę w popielniczce, a potem przeniosła wzrok na Lizanne, której polecono usiąść na małej kanapce pod ścianą, za daleko od okna lub drzwi, żeby mogła szybko uciec. – Jak twoje uszy? – zapytała elektorka. – Nie tak źle, żebym nie słyszała. Elektorka wpatrywała się w nią przez długą chwilę, trybiki wirowały za jej oczami. – Dobrze więc – powiedziała wreszcie. – Skąd wiedziałaś? – Wygląda na to, że w tym mieście brakuje czasomierzy – 276

powiedziała Lizanne. Nie dodała nic więcej, więc na kilka sekund zapadło pełne konsternacji milczenie. – No i? – zapytała Melina. – Wybuch zaplanowano na określoną porę – domyśliła się elektorka. – Właśnie – przytaknęła Lizanne. – Wyobrażam sobie, że nietrudno zgromadzić składniki potrzebne do przygotowania materiału wybuchowego w tych murach. Siarkę i węgiel łatwo dostać. Z saletrą byłoby trudniej, ale są zamienniki, na przykład suszone ptasie łajno to doskonały utleniacz. Jednakże skala wybuchu wskazuje na twórcę bomby, który ma ogromne doświadczenie i jest prawdziwym fachowcem. Tak samo jak posłużenie się czasomierzem. – Co wymaga posiadania zegara – dodała elektorka. – Albo umiejętności zbudowania go od podstaw. Lizanne patrzyła, jak elektorka, Anatol i Melina spoglądają po sobie. – Nie zrobiłby tego – powiedziała Melina, a Lizanne wychwyciła obronną nutę w jej głosie. – Nie skrzywdziłby nawet muchy, sama wiesz. Już prędzej ktoś podsunął policjantom niezaksięgowany woreczek w zamian za zegarek. – Co zwróciłoby uwagę – sprzeciwiła się elektorka. – W końcu kto wydałby fortunę, żeby mierzyć czas w tym bagnie? – Spojrzała na Lizanne. – Nadal nie powiedziałaś nam, skąd wiedziałaś. – Oparzenia na twarzy i brakujące palce u ręki – odpowiedziała Lizanne. – Ryzyko związane z produkcją bomb. Obstawiam, że zaprojektował bombę i wymieszał proch, ale potrzebował pomocy, żeby podłączyć czasomierz do detonatora. Melina zesztywniała nieco, podchodząc do biurka. – Elektorko... – Nie osądzam nikogo pochopnie, Mel – zapewniła ją elektorka Atalina – ale myślę, że powinnaś chociaż pogawędzić z tym młodym człowiekiem. – Znowu spojrzała na Lizanne. – Weź ze 277

sobą naszą nową pracownicę. Przekonamy się, co myśli o Majsterkowiczu.

278

Rozdział 19 Clay

– Czyli naprawdę go widziałeś? – zapytał Scrimshine. Było to jedno z wielu pytań, jakie zadał w ciągu minionych godzin. Poznanie celu, w jakim się tu zjawili, sprawiło, że ogorzałe rysy szmuglera ściągnęły się w wyrazie fascynacji i obudziło w nim dość męczącą ciekawość. – Tak, naprawdę go widziałem – mruknął w odpowiedzi Clay, wbijając wzrok w linię między lodem a iglicą. Obszedł tę część podstawy już kilkanaście razy z kilofem w ręku, ale nie znalazł śladu niczego, co można by nazwać wejściem. – I piłeś jego krew? – dopytywał się uporczywie Scrimshine. – To też. Clay przykucnął i odrąbał kawałek lodu, wycinając maleńkie wgłębienie w powierzchni. Hilemore już zorganizował marynarzy, żeby wyrąbali głębszą dziurę przy południowej ścianie iglicy. Zeszli na pięć stóp, zanim kazał im przestać. Na razie ich wysiłki nie ujawniły żadnego wejścia do środka ani wskazówek na temat pochodzenia konstrukcji. Steelfine sprawdził powierzchnię kilkoma uderzeniami młota, ale ślady zostały tylko na obuchu. Próby odrąbania kawałka, żeby mu się przyjrzeć, okazały się równie bezowocne. Czegokolwiek użyto do budowy, wykraczało to daleko poza ich wiedzę i doświadczenie. – Jak ci się to udało? – zapytał Scrimshine. – Strzeliłem do niego. – Clay żachnął się sfrustrowany i wstał. – Nie zdechł. Westchnął, wypuszczając obłoczek powietrza z płuc, i spojrzał na szczyt wieży. Zobaczył gwiazdy migoczące na ciemniejącym 279

niebie za szpicem. Czym jesteś? – zapytał iglicę, znowu powracając do obcych obrazów w głowie. Podczas podróży zakładał, że dopełnienie wizji odkryje przed nim zalew odpowiedzi, skarbnicę oświecenia, która przegna wieczną konsternację. Zamiast tego znalazł tylko tę potężną budowlę, która, jak to coraz mocniej odczuwał, jedynie szydziła z niego swoją obojętnością. Spuścił wzrok i powlekł się z powrotem do obozu. Steelfine stał przy garnku z gulaszem, nadzorując przygotowanie wieczornego posiłku, podczas gdy pozostali stłoczyli się wokół ognia. Zimno nasiliło się, odkąd tu dotarli, i Scrimshine był zdania, że mają może jeszcze z tydzień, dopóki zbyt duży mróz nie zmusi ich do powrotu. Mimo że ich profesje uczyniły z nich twardych ludzi, było ewidentne, że wyprawa zaczyna ulegać grabieżczemu klimatowi. Oczy im błyszczały zmęczeniem, które graniczyło z wyczerpaniem, a ich ruchy zdradzały coraz głębszy letarg. Loriabeth była w zdecydowanie najgorszym stanie, prawie w ogóle się nie ruszała, zawinięta w grube warwy ubrań praktycznie nie odsuwała się od ognia. Widząc jej uporczywe dreszcze i coraz większe wychudzenie twarzy, Clay nie chciał czekać nawet jednego dnia, nie mówiąc o tygodniu. – Mamy dwie beczułki prochu – powiedział Hilemore, kiedy Clay klapnął koło ognia. – Wysadzenie sobie wejścia wygląda na jedyną możliwość. – Proch nawet nie zrobi wgłębienia w tym czymś – odpowiedział Clay, przyjmując miskę gulaszu od Steelfine’a. Przełknął kilka kęsów, nim zareagował na pytające spojrzenie Hilemore’a. – Mamy teraz tak naprawdę tylko jedną opcję, kapitanie. Myślę, że sam pan wie. *** – Ile jest pan w stanie przyjąć naraz? Clay wziął miarkę Czerwonej od Hilemore’a i wyjął zatyczkę z butli. W sumie mieli pięć miarek, dość, żeby pędzić 280

Pierwszorzędnym przez cały tydzień z maksymalną prędkością. – Właściwie nie wiem – przyznał, unosząc butlę do ust. Pociągnął duży haust, zaraz potem drugi. Zatoczył się lekko, kiedy produkt spłynął mu do brzucha i zaczął natychmiast rozlewać się w żyłach. Panna Lethridge miała ogromną wiedzę na temat wpływu smoczej krwi na ludzkie ciało, ale on nie czuł szczególnej potrzeby, żeby ją o to pytać. Teraz mógł tego pożałować. – Chyba zaraz się dowiemy – dodał. Zmusił się do jeszcze jednego łyku, a potem skupił wzrok na półokrągłym zagłębieniu, jakie marynarze Hilemore’a wyrąbali u podnóża iglicy. Uwolnił Czerwoną, początkowo powoli. Powietrze zamgliło się od pary, która buchała wysoko, zanim porwał ją wiatr. Chmura przepłynęła kilka jardów w lewo, zamieniła się w śnieg i opadła, tworząc sporą zaspę. Clay dalej topił lód. Zanim wyczerpał całą Czerwoną w żyłach, zagłębienie zwiększyło się o co najmniej dziesięć stóp i dwukrotnie poszerzyło. – Nadal nic – powiedział Hilemore, zerkając w dół, na odsłoniętą powierzchnię iglicy. Clay widział, że lód już zaczyna się ścinać w kałuży stopionej wody zbierającej się na dnie zagłębienia, więc znowu podniósł butlę do ust i wypił do końca. – Lepiej niech pan ustawi ludzi z wiadrami, kapitanie – powiedział. – Domyślam się, że to będzie długi dzień. Pracowali na zmianę przez następną godzinę. Clay topił lód, a potem czekał, aż marynarze wybiorą wodę. Po trzech fiolkach zaczął czuć zawroty głowy i z trudem się koncentrował. Scrimshine odskoczył i bluznął wiązanką przekleństw, kiedy strumień żaru Claya zbyt długo zatrzymał się na czubku jego buta. – W porządku – powiedział Hilemore, łapiąc Claya, gdy ten się zatoczył. – Wystarczy na dzisiaj. Clay zrzucił jego rękę z ramienia i podszedł do brzegu zagłębienia. Zamieniło się w gładką nieckę szeroką na piętnaście stóp i co najmniej dwa razy głębszą. 281

– Zostało mi jeszcze kilka kropel. Ześlizgnął się na dno i przykucnął, żeby zerknąć na iglicę pod lodem. Teraz był on bardziej przezroczysty, pod wpływem żaru zaczął przypominać szkło, więc Clay widział, w jaki sposób iglica poszerza się tym bardziej, im głębiej sięga. Z miejsca, w którym przykucnął, dostrzegł też widoczny kilka stóp głębiej ciemny, okrągły kształt na powierzchni konstrukcji. – Coś tu mamy! – zawołał przez ramię. – Przynieście mi następną miarkę. *** Przed zmrokiem Clay prawie padł z wyczerpania. Tak duże zużycie Czerwonej pozbawiło go energii jeszcze szybciej niż sam ziąb, ale nie słuchał żadnych próśb, żeby przestać. Potrzebował jeszcze dwóch miarek, żeby przetopić się do górnej krawędzi kręgu, który dostrzegł przez lód. Okazało się, że głęboka wnęka – sądząc po zarysie krzywizny, idealnie okrągła – widnieje w całkowicie poza tym gładkiej powierzchni iglicy. Clay był w stanie wsunąć rękę w szczelinę między lodem a krawędzią kręgu, ale wnętrze okazało się zbyt ciemne, żeby cokolwiek wypatrzyć. – Jeszcze jedna powinna wystarczyć – powiedział, wyciągając rękę do Hilemore’a. – Została nam tylko jedna – odpowiedział kapitan, zdecydowanie kręcąc głową. – I kto wie, kiedy nam się przyda. – Za daleko zaszliśmy, żeby teraz się poddać – zaprotestował Clay, zwalczając falę zmęczenia. Hilemore przykucnął, przyglądając się krytycznie lodowi i odsłoniętej szczelinie. – Wiemy, że proch nie uszkodzi iglicy – powiedział – ale powinien strzaskać lód na tyle, żebyśmy się tutaj przebili. O ile jest dokąd. Braddon z pomocą Steelfine’a podłączył zapalniki. Wyrąbali dziurę w lodzie na dnie zapadliska stworzonego przez Claya, 282

ułożyli obie beczki obok siebie i włożyli lonty, po czym wyczołgali się z niecki i odsunęli na bezpieczną odległość. – N-nie strzaskamy lodu pod n-nami? – zapytała Loriabeth, szczękając zębami; obłoczek oddechu buchał jej spod kaptura, który zakrywał większość twarzy. – Trzeba do tego więcej niż paru beczek prochu, panienko – odpowiedział jej Scrimshine, odsłaniając nieliczne zęby w próbie pocieszającego uśmiechu – Lód głęboko tu sięga. – Niech wszyscy skulą się najbardziej, jak zdołają, i zakryją uszy – polecił Braddon. Zapalił zapałkę i przytknął ją do lontu. Clay patrzył, jak kula iskierek tańczy na lodzie, a potem znika w zagłębieniu. Pochylił głowę i zasłonił uszy dłońmi w rękawicach. Wybuch nastąpił dwie sekundy później z siłą wystarczającą, żeby oderwać go na chwilę od lodu i pokryć wszystkich drobnym puszkiem poruszonego śniegu. Zanim huk przebrzmiał, Clay podniósł się i podbiegł do zagłębienia. Ześlizgnął się na dno, gdzie wybuch wyrwał szczelinę głęboką na trzy stopy. Całe dno zagłębienia było popękane. Zawołał Hilemore’a, żeby dał mu fiolkę Czarnej, i posłużył się nią, żeby uprzątnąć kawały lodu i podważyć lodowe odłamki; odrzucał je w ciemniejące niebo, kopiąc coraz głębiej. Posługiwanie się Czarną zawsze było dla niego mniej męczące niż Czerwoną, więc praca szybko mu szła i zanim skończył, pogłębił nieckę o kolejne pięć stóp. Pozostali ześlizgnęli się do niego, kiedy stał i wpatrywał się w to, co odsłonił. – Na Mozół, co to jest? – zapytał Skaggerhill. Widzieli już górną połowę czegoś, co wyglądało jak ogromne koło zębate w okrągłej niszy. Ponieważ zapadał zmierzch, Hilemore kazał zapalić lampy, zanim podszedł, żeby przyjrzeć się z bliska. – Może część jakiegoś mechanizmu? – zastanawiał się Braddon, przesuwając ręką po powierzchni urządzenia. Wyglądało na wykonane z takiego samego materiału co iglica, tyle że o ciemniejszym odcieniu. 283

Clay sprawdził szczelinę między zębami koła i ścianą obok i wyprostował się zdumiony swoim odkryciem. – Wygięte – zrozumiał, podnosząc lampę, żeby oświetlić wielkie wgniecenie. Tryb wyglądał, jakby wbiła go do środka jakaś niemożliwie ogromna pięść. – Co mogło tego dokonać? – zdumiał się Skaggerhill, wytrzeszczając oczy pod krzaczastymi brwiami. – Lód – odpowiedział Hilemore. – Ciśnienie lodu. Ale to musiało trwać wieki. – Jest szczelina – stwierdził Clay, gdy światło lampy ujawniło przestrzeń między trybem a ścianą. Znajdowała się kilka stóp nad jego głową, będą więc potrzebowali lin, by do niej sięgnąć, ale była dość szeroka, żeby dorosły człowiek mógł wejść do środka. – Wygląda na to, że znaleźliśmy wejście. *** Hilemore nalegał, żeby poczekali do rana z wejściem do środka. Decyzja ta gryzła się z palącym pragnieniem Claya dowiedzenia się, co znajduje się za wielkim kołem zębatym, ale niewątpliwe zmęczenie sprawiło, że nie zgłosił sprzeciwu. Wiercił się i jęczał podczas niespokojnego snu, obudził się z bólem głowy i obolałym ciałem, protestującym po wysiłku poprzedniego dnia. Potrzebował sporego łyku Zielonej, żeby przegnać różne bóle, i jeszcze jednego, żeby w pełni odzyskać mobilność. – Poruczniku Sigoral – powiedział Hilemore, po raz kolejny zabraniając Clayowi narażać się na bezpieczeństwo i wejść pierwszemu. – Kiedy będzie pan gotowy. Corvusyjczyk założył karabinek na ramię, a potem chwycił się mocno liny. Dotarł do szczeliny w paru ruchach i zatrzymał się, żeby wciągnąć latarnię. Oświetlał szczelinę przez krótką chwilę, a potem wsunął lampę do środka. – Niewiele widzę – zameldował Hilemore’owi. – Jakieś przejście, ale za daleko się ciągnie, żeby zobaczyć koniec. – Proszę poczekać, kiedy pan wejdzie – polecił mu Hilemore. – 284

Zaraz do pana dołączymy. Sigoral skinął głową i rozwinął linę, którą niósł na plecach, zamocował kotwiczkę i zrzucił sznur w mrok za szczeliną. Wejście było łatwe dla mężczyzny tak zbudowanego jak on, więc szybko to załatwił. Po chwili przerwy usłyszeli jego uspokajające wołanie. – Ja pójdę następny – powiedział Hilemore. – Potem pan, panie Torcreek. – A co z nami? – zapytał Braddon. – Nie mamy pojęcia, co nas tam czeka – odpowiedział Hilemore, wyciągając rewolwer. Obrócił bębenek kilka razy, żeby się upewnić, że ten nie zamarzł, i schował broń z powrotem do kabury. – Nie będę ryzykował życia większej liczby ludzi niż to konieczne. Przynajmniej do chwili, kiedy będziemy mieli rozsądne wyobrażenie o tym, co nam tu grozi. – Odwrócił się do Steelfine’a. – Poruczniku, dowodzi pan podczas mojej nieobecności. Proszę poczekać do jutrzejszego ranka. Jeśli nie wrócimy, proszę nie iść za nami. – Przez chwilę patrzył Wyspiarzowi w oczy, aż tamten skinął krótko głową. – N-nie mogę zostać t-tutaj – powiedziała Loriabeth. Kuliła się między Braddonem i Skaggerhillem. Obaj stali blisko, żeby dać jej więcej ciepła. Hilemore już zamierzał ją zbyć uspakajającą prośbą, ale zamarł, widząc jej pustą i drżącą twarz. Było jasne dla wszystkich obecnych, że nocne zimno może ją zabić. – Da pani radę się wspiąć? – zapytał więc tylko. – Ż-żeby zejść z tego z-zimna... wspięłabym się nawet na pprzeklętą górę. – Dobrze więc. Proszę za mną. Odwrócił się i zaczął się wspinać po linie, dotarł na koniec i zagłębił nieco w szczelinę, a potem poczekał na Loriabeth. Musiał złapać ją za rękę i wciągnąć kilka ostatnich cali, bo dłonie zaczęły jej się ześlizgiwać. Kiedy zniknęli w szczelinie, Clay złapał linę, ale jeszcze przystanął i zwrócił się do stryja: – Kapitan ma rację. Nie czekajcie za długo i nie idźcie za 285

nami. – Zerknął na Steelfine’a. – Bez względu na to, co on zrobi. Braddon nie odpowiedział i Clay wiedział, że mówi po próżnicy. Ani stryj, ani Skaggerhill, ani Kaznodzieja nie odejdą tak po prostu, gdyby oni nie wrócili. I miał też świadomość, że Steelfine nie zamierza wypełnić rozkazu kapitana. – Dobra, mniejsza z tym – żachnął się i zaczął się wspinać, postękując z wysiłku. – Miejmy nadzieję, że to draństwo nie jest puste w środku. *** Wylądował obok Hilemore’a kilka minut później. Kapitan i Sigoral trzymali latarnie w rękach i oświetlali podobne do rury przejście. Loriabeth siedziała oparta o tryb, a jej głęboki oddech rozbrzmiewał echem w przejściu. – Wszystko w porządku, kuzyneczko? – zapytał Clay. – Tu jest... – zaczęła i zmusiła się do uśmiechu – ...jak w cieplarni. W gruncie rzeczy wewnątrz było ledwie odrobinę mniej zimno niż na zewnątrz, ale nawet mały wzrost temperatury był mile widziany. – Podejrzewam, że będzie coraz cieplej, w miarę jak będziemy się zagłębiać – odparł Clay, pomagając jej wstać. – Gdzie twoje gnaty? – zapytał ostrym tonem. – Nadal jesteś strzelcem, nie? – Goń się, kuzynie – mruknęła, sięgając pod ubrania, żeby wyciągnąć jeden z rewolwerów. – Gotowi? – odezwał się Hilemore. – Proszę prowadzić, kapitanie. – Clay wyjął swoją broń i podszedł do Hilemore’a. – Ja pójdę pierwszy – orzekł kapitan – porucznik i pan Torcreek osłaniają boki, a pannę Torcreek poproszę o pilnowanie tyłów. – Uniósł latarnię. Promień światła został pożarty przez ciemność raptem dwadzieścia stóp dalej. – Rozejrzyjmy się nieco. Ruszył przed siebie wolnym krokiem, cały czas przesuwając promieniem światła z latarni z lewej do prawej i z powrotem. Co 286

kilka jardów w ścianach pojawiały się wgłębienia i Clay wkrótce zrozumiał, że tunel zbudowano z ciągu zestawionych ze sobą ogromnych pierścieni. Poza wgłębieniami ściany były tak samo gładkie jak zewnętrzne, dopóki lampa Sigorala nie oświetliła czegoś, co przerwało ich monotonię. – To napis? – zapytał Sigoral. Zatrzymał się, żeby oświetlić symbol wyryty w przejściu. Był ogromny, szeroki na bite dziesięć jardów i dwa razy wyższy. Clay nie dostrzegał znaczenia, ale sposób, w jaki napis wyginał się i splatał, obudził natychmiast wspomnienia pisma, które widział w mieście pod iglicą. – Panie Torcreek? – zapytał Hilemore, kiedy Clay wpatrywał się w symbol. – Ma pan pojęcie, co to znaczy? – Wiem tylko, że to znaczy, że jesteśmy we właściwym miejscu – odparł Clay. – Poza tym nie mam pojęcia. Ruszyli ponownie i po kilku minutach musieli się nagle zatrzymać. – Nie ma mowy, żeby lód to zrobił – powiedziała Loriabeth, przyglądając się stosowi gruzu przed nimi. Clay uznał, że jeden z pierścieni zawalił się i gruz wypełnił całą średnicę rury. – Może jakiegoś rodzaju wybuch? – powiedział Sigoral, przykucając, żeby podnieść garść pyłu z podłogi. Gdy wypuścił go w świetle latarni, pył opadł migoczącą kaskadą. – Cokolwiek to było – odezwał się Clay – wystarczyło, żeby zamienić to coś w proch. – Podczas gdy my nie byliśmy nawet w stanie zadrapać tego materiału – dodał Hilemore. Clay poniósł swoją latarnię i oświetlił zawalisko. – Nie widzę żadnej szczeliny. – Ja ją znajdę – zaproponowała Loriabeth, zrzucając wierzchnią warstwę ubrań – jeśli tylko jakaś istnieje. Zaczęła się wspinać, zanim zdążyli zaprotestować. Poruszała się tak pewnie, że przeczyło to jej wcześniejszej słabości. Clay odkrył, że miał rację: powietrze było tu zdecydowanie cieplejsze. 287

– Nie da się przejść – zawołała Loriabeth po krótkich oględzinach rumowiska – ale czuję powietrze napływające zza gruzu. A niektóre z tych głazów nie wyglądają nawet na szczególnie ciężkie. – To chyba czeka mnie jeszcze trochę roboty – stwierdził Clay, wyciągając rękę do Hilemore’a. – Tylko tyle, żebyśmy przeszli – zastrzegł kapitan, podając mu buteleczkę Czarnej. – Wolałbym, że ten cały gruz nie zwalił się na nas. Clay powiedział Loriabeth, żeby zeszła, a potem kazał wszystkim skierować światło latarni w jedno miejsce. Zużył dość Czarnej, żeby przesunąć kilka najwyżej położonych głazów, odsunął kilka odłamków i odstawił je ostrożnie u podnóża stosu, aż wreszcie uzyskali sensownych rozmiarów szczelinę. – Przejście nadal zablokowane – powiedziała Loriabeth, gdy znowu się wspięła na rumowisko. – Ale myślę, że jedno solidne pchnięcie wystarczy. Clay wdrapał się obok niej i zobaczył, że przejście przed nimi zagradza duży głaz. Wypił łyczek Czarnej i skupił się na kamulcu, który jednak utknął na dobre. Jeszcze kilka łyczków i przeszkoda wreszcie zaczęła ustępować, z chrobotem przesuwając się po gruzie, aż wreszcie sturlała się na dół. – Ja pierwszy – powiedział Clay. Wczołgał się do przejścia, udając, że nie słyszy surowego rozkazu Hilemore’a, że ma się zatrzymać. Przeczołgał się kawałek, popychając przed sobą latarnię, i ujrzał czarną pustkę. Promień jego lampy przesuwał się w ciemności, nie znajdując niczego przez kilka sekund, aż wreszcie natrafił na brzeg wąskiej powierzchni w dole. – Jest tu pomost! – zawołał Clay przez ramię i zszedł. Podszedł do miejsca, gdzie pomost stykał się z gruzowiskiem, i szturchnął go na próbę stopą. – Mnie się wydaje, że grunt jest pewny – powiedział, kiedy pozostali zeszli do niego. Patrzył, jak Hilemore przygląda się pomostowi, mrużąc oczy; 288

zapewne zastanawiał się, czy sprowadzić tu resztę wyprawy, zanim pójdą dalej. – Musi dokądś prowadzić – dodał Clay, zwalczając chętkę, żeby po prostu ruszyć dalej w pojedynkę. Hilemore wahał się jeszcze chwilę, a potem skinął głową. – Pojedynczo. Panna Torcreek... – Osłania tyły. – Loriabeth westchnęła. – Tak, wiem. Pomost nie ciągnął się długo, chociaż echo, jakim rozbrzmiewały ich kroki, świadczyło o głębokiej przepaści otwierającej się z obu stron, był to więc nerwowy spacer. Po mniej więcej trzydziestu jardach pomost się rozszerzył, tworząc okrągłą platformę szeroką na dwadzieścia stóp. Jedyną rzeczą, na jaką tam natrafili, był samotny cokół wysoki na jakieś cztery stopy. Stał w miejscu, gdzie pomost łączył się z platformą. – Musimy znajdować się w szybie – powiedział Hilemore, wznosząc latarnię i pokazując, że platforma stanowi wierzch cylindrycznej kolumny, która schodzi głęboko w pustkę poniżej. – To coś innego – powiedział Sigoral, tupiąc butem o powierzchnię platformy i budząc stłumione echo. Clay spuścił wzrok i zobaczył, co Corvusyjczyk ma na myśli. Platformę wykonano ze znajomego kamienia, jakiegoś rodzaju granitu, na ile był to w stanie ocenić, a nie z niezniszczalnego materiału, który tworzył iglicę. Powierzchnię tworzyły zazębiające się zakrzywione bloki, przywodzące na myśli labirynt, co świadczyło o nadzwyczajnej precyzji tej konstrukcji. W życiu nie widziałem niczego podobnego, pomyślał Clay. W każdym razie od czasu miasta pod górą. Podszedł do cokołu i zorientował się, że zrobiono go z takiego samego granitu, jak platformę. Miał niezwykle elegancką formę, prawie jakby wyrastał z kamienia, chociaż po dokładniejszych oględzinach okazało się, że on także się składa z zazębiających się bloków. – Co to jest? – spytała Loriabeth, stając obok i oświetlając latarnią górną część cokołu. Cokół się rozszerzał i na jego szczycie, pośrodku niemal 289

całkiem płaskiej powierzchni, leżał kryształ wielkości pięści. W Clayu znowu obudziły się wspomnienia – tym razem posągów i szybujących kryształów w legowisku Białego. – Może to diament – podsunęła Loriabeth i pochyliła się, żeby popukać kryształ palcem. Oboje z Clayem krzyknęli odruchowo, gdy jasnożółte światło zabłysło w krysztale przy akompaniamencie niskiej, niemal melodyjnej nuty, która wypełniła powietrze. Cała czwórka stała w bezruchu, aż dźwięk i jarzący się czubek kryształu zgasły. Wszyscy ściskali broń i czekali. Clay zobaczył pot błyszczący na skórze kuzynki; nieco pocieszał go fakt, że przynajmniej tu nie zamarzną. – Lepiej byłoby, gdyby więcej panienka tego nie robiła – powiedział do Loriabeth Hilemore, otrzymując w odpowiedzi przepraszający uśmiech. Porucznik Sigoral podszedł do krawędzi platformy i wyjął z kieszeni małą monetę. – Cała korona – powiedział, rzucając ją w pustkę. – Mam nadzieję, że w swoim czasie zwróci mi pan wydatki, kapitanie. Clay odliczył całe dwadzieścia sekund, zanim wychwycił słaby brzęk monety, uderzającej w coś, co znajdowało się poniżej. – Jest gdzie spaść – powiedział Sigoral. – Dobrze więc – odezwał się Hilemore, chowając broń do kabury i podchodząc do chodnika. – Dam rozkaz reszcie wyprawy, żeby do nas dołączyła. Założymy obóz w przejściu i przygotujemy się do dalszych przeszukiwań jutro. – Będziemy potrzebowali całej liny, żeby dotrzeć do dna – zauważył Sigoral. – Zatem lepiej, żebyśmy zawiązali mocne węzły. – Hilemore wyszedł na pomost, zatrzymał się i odwrócił się do Claya z grymasem zniecierpliwienia na twarzy. – Nie zniosę żadnych sprzeciwów z pana strony w tej kwestii, panie Torcreek. Clay rzucił ostatnie spojrzenie na platformę, zatrzymując wzrok na teraz martwym krysztale połyskującym słabo na powierzchni cokołu. 290

– To pan wydaje rozkazy, kapitanie – powiedział, ocierając pot z czoła i strzepując go z ręki, zanim ruszył za Hilemore’em. Zamarli, gdy kryształ znowu ożył, światło zabłysło jasno i seria nut poniosła się w powietrzu. Światło było tak mocne, że Clay na chwilę oślepł. Mrugał rozpaczliwie, żeby odzyskać wzrok, w końcu zorientował się, że kryształ teraz migocze z szybkością, od której boli go głowa. Przysunął się, zerkając przez łzy, i dostrzegł kilka ciemnych kropelek wilgoci na jarzących się fasetach. Mój pot, zrozumiał. Poczuł mój pot... Wszystko zbliżone do racjonalnej myśli zniknęło, kiedy platforma zadygotała pod jego stopami i potężny huk poniósł się echem z dołu. Niemal ogłuszająca kakofonia zgrzytów wypełniła szyb, przywodząc na myśl maszynownię Pierwszorzędnego, gdyby całą tamtejszą maszynerię wykonano z kamienia zamiast z metalu. Wyciągnął rękę do Loriabeth, zamierzając ją wciągnąć na pomost, ale platforma zaczęła spadać, zanim zdążył zrobić choćby jeden krok, i runęła w dół z taką prędkością, że niemal unieśli się w powietrze. Clay zdołał jeszcze spojrzeć w oczy Hilemore’owi, który stał bezradnie na skraju pomostu i patrzył na nich wstrząśnięty. Wkrótce jednak twarz kapitana zniknęła całkowicie w ciemności, kiedy światła zamigotały, zgasły i pochłonął ich mrok.

291

Rozdział 20 Lizanne

Nie sposób było zobaczyć całą kopalnię z powodu chmur dymu i pary, ale Lizanne oceniała, że rozległa niecka musi zajmować kwadrat o boku dobrej ćwierci mili. Jedna strona zbudowana była z ziemi ułożonej warstwami w stopnie: tam złożone z Furii ekipy przekopywały żółte łaty ziemi. Druga strona była z litej skały, a jej powierzchnię przecinały dziesiątki szybów i zdobiła sieć rusztowań tak chwiejnych, że Lizanne po części spodziewała się, że w każdej chwili mogą runąć. Dno niecki było brązowożółtą łezką długą na setkę jardów. Z małej sadzawki nieustannie buchała para. – To gorące źródło? – zapytała Melinę, kiedy zatrzymały się na szczycie rusztowań. – Zgadza się. Stąd bierze się siarka. Ale nie próbowałabym się tam kąpać. Woda jest dostatecznie gorąca, żeby odgotować ciało z kości, o ile wcześniej człowieka nie zabije smród. Proszę. – Podała Lizanne skórzaną maskę. – Lepiej załóż to, zanim wejdziemy do szybu. Lizanne przyjrzała się masce, zanim ją założyła. Była zadziwiająco pomysłowo zaprojektowana, dość duża, żeby zasłonić usta i nos, z rozcięciami od zewnętrznej strony i gęstą gazą od środka. – Ściśle tkana bawełna nasączona starymi szczynami – wyjaśniła Melina, zakładając maskę. To tłumiło nieco jej głos, ale nadal dało się ją zrozumieć. – Nic przyjemnego, ale lepsze to niż mieć płuca pełne pyłu siarkowego. Podeszła do drabiny i zaczęła schodzić. Zeszły przez kolejne 292

poziomy rusztowań; Lizanne zauważyła, że musi się śpieszyć, żeby nadążyć za krokami długonogiej towarzyszki. Melina witała się po drodze skinieniem głową i paroma stłumionymi słowami z górnikami. Większość starała się zachować pełny szacunku dystans, chociaż w pewnym momencie Melina musiała się zatrzymać i w ramach ostrzeżenia huknąć na odlew jegomościa z zapuchniętymi oczami, który namacalnie wyraził swoje zainteresowanie Lizanne. Mężczyzna zatoczył się do tyłu, krew splamiła cienką chusteczkę, którą nosił jako maskę. Spadłby z rusztowania, gdyby towarzysz nie złapał go i nie przytrzymał. – Nie bierz tego do siebie – powiedziała Melina przez maskę, kiedy ponownie ruszyły w dół. – To rtęć, wyrabia straszne rzeczy z umysłem człowieka. – Rtęć? – Po tamtej stronie jest sama siarka – odpowiedziała Melina, wskazując na ziemisty stok naprzeciwko. – Po tej stronie też jest jej sporo, ale w tej samej skale występuje również cynober, związek rtęci i siarki. Wyrabia się z niego barwnik także zwany cynobrem, więc ma sporą cenę, ale wydobywanie go to paskudna robota. Jeśli Furia źle się zachowuje, to elektorka wysyła ją do pracy przy złożach cynobru. Większość nie pożyje dłużej niż rok albo dwa. Pokonały kolejne poziomy chodnika i drabinę, aż Melina zatrzymała się przy wąskiej sztolni blisko dna niecki. Dym był tu gęsty i nawet przez maskę Lizanne czuła kwaśny odór powietrza. Tunel wyróżniał się, bo był pierwszym, do którego wejście zagradzała krata zamknięta na potężną kłódkę. Dostęp do niego – jak zauważyła ze zdziwieniem Lizanne – był tylko od jednej strony. – Nie lubi gości – wyjaśniła Melina, sięgając między pręty i ciągnąc za sznur od dzwonka powieszonego pod sklepieniem szybu. – Jest dość wybredny w kwestii tego, kogo wpuszcza, a kogo nie. – Ale ciebie wpuści? Melina nic nie mówiła przez kilka sekund, aż wreszcie 293

mruknęła w odpowiedzi, co lewie było słychać przez maskę: – Jesteśmy przyjaciółmi. – Podniosła wzrok, kiedy słabe światło zamigotało w ciemnej sztolni. – Jego maniery są nietypowe. Potrafią być irytujące, jeśli człowiek do nich nie przywykł. Nie ma sensu się na niego gniewać. On nie rozumie takich rzeczy. Za kratą pojawił się młody człowiek, mniej więcej w wieku Lizanne, z lampą naftową w ręce. Był średniego wzrostu, smukły, ubrany w standardowy kombinezon mocno ubrudzony smarem i upstrzony drobnymi plamkami. Lizanne rozpoznała ślady po chemikaliach, które przypaliły materiał. Mimo takiego stroju twarz miał wyszorowaną do czysta – Lizanne jeszcze nie widziała takiej czystości w tym miejscu – i miłe dla oka, regularne rysy, które natychmiast skojarzyły jej się z lalkowatą buzią Tekeli. Jednakże o ile Tekela zawsze miała kłopot z ukryciem emocji malujących się na jej twarzy, o tyle ten mężczyzna nie zdradzał żadnych odczuć. Patrzył na nie spokojnie i w beznamiętnym milczeniu. – Majsterkowiczu – odezwała się Melina – muszę z tobą porozmawiać. – Otworzyła worek, który niosła w ręce, i wyjęła książkę, podsuwając mu ją do obejrzenia. – Instrukcja konserwacji lokomotyw kolei cesarskich, tom III. Majsterkowicz przeniósł beznamiętne spojrzenie na Lizanne, nadal nic nie mówiąc. – To Krista – wyjaśniła Melina. – Nowa. Jest taka jak ty, zna się na rzeczach. Może się dogadacie. Majsterkowicz wpatrywał się w Lizanne przez długą chwilę, zanim odstawił na bok lampę i zaczął grzebać przy kłódce na kratach. Lizanne zauważyła, że kłódka nie ma dziurki na klucz i zamyka się za pomocą serii wbudowanych w bęben trybików. Widziała już zamki szyfrowe, ale zawsze stanowiły drogą rzadkość. Większość składała się z sześciu trybów, a ten miał dwanaście, co oznaczało, że nawet Błogosławiony nie byłby w stanie go pokonać. Palce Majsterkowicza poruszały się z wyćwiczoną szybkością, za szybko, żeby Lizanne zdołała choćby 294

w przybliżeniu odgadnąć sekwencję cyfr. Zdjął kłódkę i odsunął kratę, a potem podniósł lampę i zniknął w sztolni. – Trzymaj się za mną – powiedziała Melina, wchodząc do tunelu. – Stawaj tam gdzie ja. Założył tu pułapki, żeby zniechęcić nieproszonych gości, a ty naprawdę nie chcesz na żadną natrafić. – Myślałam, że nie skrzywdziłby muchy – odpowiedziała Lizanne, idąc za nią w mrok. – Nie skrzywdziłby, chyba że któraś chciałaby skrzywdzić jego, bo to już całkiem inna historia. Nie można przeżyć całego życia w Scorazinie, nie nauczywszy się jednej albo dwóch rzeczy. – Całe życie? Chcesz powiedzieć, że się tu urodził? – Podobno. Jedyny więzień, jaki się tu urodził i dożył dorosłości. Noworodki zwykle szybko umierają w tutejszym powietrzu. Po kilkuset krokach tunel zamienił się w okrągłą komorę. Widząc trzy inne przejścia, Lizanne uznała, że kiedyś to musiało być skrzyżowanie. Przestrzeń była wypełniona fragmentami mechanizmów, trybami, kołami, łańcuchami ułożonymi w schludnych stosach wzdłuż wieszaków z narzędziami. Majsterkowicz usiadł przy warsztacie i zaczął pracować nad jakimś urządzeniem, mrużąc oczy w skupieniu, kiedy zręcznie dokonywał drobnych poprawek za pomocą śrubokręta. – Czego chcesz, Melino? – zapytał, nie podnosząc wzroku znad pracy. Jego mowa stanowiła ciekawą mieszaninę różnych corvuskich akcentów, które niewątpliwie podłapał na przestrzeni lat od różnych więźniów. Mówił jednakże z precyzją, jakby każde słowo wypowiadał z taką samą uwagą, jaką poświęcał swoim urządzeniom. Melina zdjęła maskę i skinęła na Lizanne, żeby zrobiła to samo. Powietrze okazało się zatęchłe, ale zdecydowanie lepsze od smrodu na zewnątrz. – Ktoś podłożył bombę przed Wytchnieniem Górnika – powiedziała Melina, kładąc książkę na warsztacie. – Bombę z urządzeniem zegarowym. Ciekawa jestem, czy masz jakieś 295

uwagi na ten temat. – Nie zajmuję się takimi rzeczami – odparł Majsterkowicz. – Odrzuciłem kilka lukratywnych propozycji skonstruowania bomby. Lizanne rozglądała się po pomieszczeniu, wypatrując czegoś znajomego, jakiegoś skrawka papieru, który mógłby przypominać pracę Rzemieślnika. Na pierwszy rzut oka wnętrze wyglądało jak bardziej uporządkowana wersja warsztatu Jermayaha, ale bez najmniejszego skrawku dokumentu. Nie jest z tych, co bazgrolą, pomyślała, przyglądając się pustym ścianom i nie widząc żadnych planów ani diagramów, do których widoku przywykła w pracowni ojca. Graysen Lethridge miał denerwującą skłonność do przypinania projektów do ścian warsztatu, gdzie każdy mógł je zobaczyć. – Czego szukasz? Spojrzała gwałtownie na Majsterkowicza i spostrzegła, że bacznie jej się przygląda. Mogłaby się poczuć urażona tym, jak obrzucił ją spojrzeniem od stóp do głów, gdyby nie brak pożądania w jego wzroku. Ostrożnie, pomyślała, on widzi wszystko, co robisz. – Mechanizmu wychwytowego zmodyfikowanego tak, żeby uruchamiał detonator oparty na rtęci. Usta Majsterkowicza drgnęły w sposób, jaki mógł być potencjalnym sygnałem irytacji. – Wyobrażasz sobie, że zrobiłbym coś równie nieeleganckiego? – Funkcja jest ważniejsza od elegancji – odpowiedziała, cytując ojca. – Nie dla mnie. – Spojrzał na Melinę. – Ona jest bardzo niebezpieczna. Powinnaś być ostrożna. – Zawsze jestem ostrożna, sam wiesz. – Nie zawsze. – Odwrócił się do warsztatu i znowu podniósł śrubokręt i urządzenie, nad którym pracował. – Inaczej nadal miałabyś oboje oczu. Na twarzy Meliny pojawił się grymas nawykowej irytacji, ale zmusiła się do pojednawczego uśmiechu. 296

– Wiesz, że musimy się rozejrzeć. Jeśli nie, to elektorka przyśle swoich ludzi, którzy nie będą tak uprzejmi. Usta Majsterkowicza znowu drgnęły, ale nie zaprotestował, tylko z irytacją i lekceważeniem machnął śrubokrętem, a potem wrócił do pracy. – Niczego nie popsuj – ostrzegła Lizanne Melina, kierując się do jednego z bocznych wyjść. Pozostałe pomieszczenia okazały się równie spartańskie i uporządkowane jak warsztat. W jednym znajdowała się schludna prycza z nienagannie złożonym kocem, w drugim stały dwa wiadra – jedno do mycia, drugie na nieczystości, które przysypano ługiem dla zamaskowania zapachu. Trzecie było inne i w pierwszej chwili Lizanne serce zabiło szybciej z podniecenia. Książki. Wypełniały przestrzeń od podłogi do sufitu, wszystkie ułożone w stosy równej wysokości. Kiedy podeszła bliżej, zobaczyła, że są to głównie techniczne podręczniki, takie jak ten, który przyniosła Melina. Przechyliła głowę, żeby zobaczyć grzbiet jednego z nich, leżącego na wierzchu stosu: Traktat o prawidłowej obsłudze kondensatorów pary w okrętowym systemie napędowym. – Nie rusz – ostrzegła Melina, kiedy Lizanne wyciągnęła rękę, żeby zdjąć książkę ze stosu. – Potwornie się wzburza, kiedy odkrywa, że coś choćby trochę przesunięto z właściwego miejsca. Lizanne wzruszyła ramionami i opuściła rękę, rozglądając się dalej. Zobaczyła tylko lektury, które zachwyciłyby Jermayaha i jej ojca, ale jej praktycznie wcale nie interesowały. Może i odziedziczyła część słynnego dla Lethridge’ów rozumienia inżynierii, ale ani odrobiny ich inżynierskiej pasji. Studiowała takie tematy tylko kierowana konkretną potrzebą i rzadko z autentycznym zaciekawieniem. – Skąd on je wszystkie wytrzasnął? – zastanawiała się na głos. – To całe jego bogactwo – odparła Melina. – Naprawia różne mechanizmy, głównie pompy i urządzenia wyciągowe, a rudę, którą w ten sposób zarabia, wymienia na książki dostarczane przez konstabli. Najdziwniejsze jest to, że czyta je zawsze tylko 297

raz. A mimo to podejrzewam, że mógłby zacytować każdą z nich bez choćby jednego błędu, dodała w duchu Lizanne, wędrując wzrokiem po tomach. Miała nadzieję natrafić na coś, co wiązałoby się z Rzemieślnikiem, ale zobaczyła tylko kolejne księgi na temat wydajnego ustawienia wałów pędnych i różnych dźwigni. Najwyraźniej Majsterkowicz nie interesował się historią. – To strata czasu – powiedziała Melina, odrywając wzrok od biblioteki. – Gdybyśmy miały coś znaleźć, to byłoby tutaj. Stała ze skrzyżowanymi rękami, przyglądając się szerokiej, prostokątnej łacie na ścianie pomieszczenia. Łata różniła się od reszty ściany, bo była w przeważnej części gładka. Lizanne oceniła, że musiano ją ciosać i szlifować przez miesiące albo lata, żeby dało się na niej pisać. Była pokryta meandrami z białej kredy – linie proste, krzywe i liczby tworzyły abstrakcyjną i niemal niemożliwą do odczytania plątaninę. – Co to jest? – zapytała, podchodząc do Meliny. – Wytwór umysłu Majsterkowicza – odpowiedziała Melina, kręcąc lekko głową. – Większość zatrzymuje w głowie, ale nawet on musi czasem coś z tego ulać. Widzisz coś, co mogłoby wyglądać na to twoje wychwytowe... coś tam? Lizanne przyjrzała się uważniej, przeskakując wzrokiem od jednych obliczeń i diagramów do następnych. Niektóre linie wyblakły już, podczas gdy w innych miejscach kreda była świeża i jasna. Najwyraźniej Majsterkowicz nie czuł potrzeby wycierania poprzednich zapisków, po prostu nakładał na nie nowe, tworząc ten przedziwnie fascynujący, ale pozbawiony sensu gobelin. Lizanne przyglądała się mu uważnie przez kilka minut, wypatrując czegoś znajomego albo związanego z bombami, ale niczego nie znalazła. Już miała się odwrócić, kiedy dostrzegła bardzo mały diagram na obrzeżach prostokąta. Trzy nakładające się na siebie okręgi różnej wielkości, ustawione tak, że w jej głowie odezwał się dzwonek alarmowy, jakiego nie słyszała od czasu warsztatu Jermayaha w Carvenporcie. Trzy 298

kręgi... Trzy księżyce. Koniunkcja. – Znalazłaś coś? – zapytała z niedwuznacznym zniecierpliwieniem Melina. – Tylko fragment rachunku, którego uczyłam się w szkole – odparła Lizanne, odsuwając się. – Pewnie znalazł to w którejś z książek. – Albo, co bardziej prawdopodobne, sam to wymyślił. To mu się bardzo często zdarza. – Jesteście tu dostatecznie długo, żeby ustalić mój brak związku ze sprawą. Odwróciły się i zobaczyły Majsterkowicza stojącego w wejściu do pomieszczenia. Znowu wbijał wzrok w Lizanne z tą samą zajadłą bacznością. – Chcę, żebyście już wyszły. Mówił równie beznamiętnie jak wcześniej, ale Melina wyraźnie zesztywniała, spodziewając się zagrożenia, chociaż Majsterkowicz nie miał żadnej broni. – W porządku – powiedziała, przysuwając się. – Pójdziemy już sobie. Lizanne zauważyła, że Melina uniosła rękę, żeby dotknąć ramienia Majsterkowicza, ale zawahała się i ją opuściła. – Zawsze... Zawsze miło cię widzieć. Majsterkowicz wpatrywał się w Lizanne. – Chcę, żebyście już wyszły – powtórzył i każde słowo wypowiedział dokładnie takim samym tonem jak wcześniej. Krata zadzwoniła głośno, kiedy zatrzasnął ją za nimi, a potem rozległ się szczęk zakładanej z powrotem kłódki. – To była prawdziwa strata czasu – powiedziała Lizanne, oglądając się na pusty tunel, nim założyła z powrotem maskę. – Co powiemy elektorce? – Prawdę – odparła Melina. Jej jedyne oko zabłysło nagle gniewem pod maską. – Uwierz mi, kochana, to jedyna rzecz, jaką kiedykolwiek chcesz jej mówić. *** 299

Rozległ się wilgotny trzask, kiedy pięść Anatola uderzyła w twarz Węglarza. Siła ciosu sprawiła, że mężczyzna obrócił się, a sznur łączący jego nadgarstki z sufitem się napiął. Zęby Węglarza posypały się szerokim łukiem na ziemię. Więzień zatoczył się i wszelkie pozostałości jego determinacji całkiem zniknęły ze spuchniętej maski twarzy. Krew kapała z rozciętych ust, kiedy pokonany jęczał i kręcił głową. – Trzy ciosy – skomentowała elektorka przez chmurę dymu z cygaretki. – Jestem pod wrażeniem. Większość zaczyna gadać po dwóch. Lizanne nigdy nie uważała, żeby tortury były szczególnie efektywnym sposobem wydobycia wiarygodnych informacji. Groźba natychmiastowej śmierci miała tendencję rozwiązywać języki w kluczowym momencie, ale nawet wtedy efekty były nieprzewidywalne. Kiedy Inicjatywy Nadzwyczajne potrzebowały szczegółowych informacji, preferowały bardziej subtelne podejście – porwanie i przeciągające się przesłuchanie, zwykle doprawione rozsądną ilością braku snu i osłabiających opór leków. Jednakże okazało się, że elektorka Atalina preferuje bardziej bezpośrednie podejście. – No dobrze, Azarin – powiedziała, wstając z krzesła, żeby stanąć nad nieszczęsnym Węglarzem. Spojrzała w jego zapuchnięte, przekrwione oczy. – Zacznijmy od Kevozana. Z kim ostatnio spotykał się Król Węgla? Azarin prychnął czerwoną mgiełką, próbując odpowiedzieć. Jego słowa były ledwie zrozumiałym charkotem: – Nigdy... nie spotyka się z... nikim spoza Węglarzy... – Tak słyszałam – odpowiedziała elektorka. – Zostawia wszystkie kontakty na zewnątrz takim wazeliniarzom jak ty. Jednak jakoś trudno mi uwierzyć, że zaplanował ruch przeciwko mnie bez osobistego spotkania z zabójcą. Jeńcem wstrząsnęły konwulsje, kiedy próbował pokręcić głową, i udało mu się tylko strząsnąć kilka kolejnych kropli krwi z twarzy. – To... nie my... 300

– O rety. Elektorka odsunęła się trochę i zaciągnęła głęboko cygaretką, a potem zgasiła ją w oku Azarina. Lizanne była zaskoczona siłą widoczną w krzyku, jaki z siebie wydał. – Myślałam, że już się dogadaliśmy. Anatol, spróbujmy kolejnych trzech ciosów. Tym razem w korpus, gdybyś był tak miły. Trzy łamiące żebra ciosy i parę pytań później stało się jasne, że jeśli Król Węgla zorganizował zamach bombowy, to ten sługus nie miał o tym zielonego pojęcia. – Zostało mu jeszcze trochę tchu w piersi – powiedział Anatol, kładąc rękę na ledwie poruszającej się piersi Azarina. – Mam go zabrać do kopalni? – Nie. Poczekaj do zmroku, a potem podrzuć go pod hotel, który Kevozan nazywa pałacem. Musimy zadbać o jasny przekaz. Elektorka ruszyła do piwnicznych schodów, przywołując gestem Lizanne. – Domyślam się, że to nie twój pierwszy taniec – zauważyła, spoglądając na niewzruszoną twarz Lizanne, kiedy wchodziły na ostatnie piętro gospody. – Nawet Melina wymiotowała za pierwszy razem, kiedy kazałam jej być świadkiem jednej z moich pogaduszek. Z drugiej strony nie miałam wtedy Anatola, więc to była bardziej chirurgiczna zabawa. – Widziałam gorsze rzeczy w cesarskim areszcie – odpowiedziała Lizanne. – Chociaż metody Korpusu są nieco bardziej... pomysłowe. – Serio? – Doszły do gabinetu elektorki, gdzie ta padła na fotel za biurkiem i jak zawsze sięgnęła po cygaretkę. – A przećwiczyli swoje sztuczki na tobie? Lizanne milczała przez chwilę z ponurą twarzą, zanim odparła: – Oczywiście. Elektorka potrząśnięciem zgasiła zapałkę i uśmiechnęła się wargami pełnymi dymu. –Miejmy więc nadzieję, że nauczyłaś się paru rzeczy. Jutro 301

możesz się wybrać do siedziby Uczonych Skazańców. Udawaj niezadowoloną, jakbyś szukała nowego domu. Nie powinnaś mieć trudności ze zdobyciem ich zaufania przy swoich dawnych doświadczeniach. – Jeśli mają za sobą cokolwiek podobnego do moich poprzednich doświadczeń, to zabiją mnie w tej samej sekundzie, w której otworzę usta. – Och, szczerze w to wątpię. Nie zdołają oprzeć się takiemu łakomemu kąskowi jak ty, wygłaszającemu wszystkie właściwe dogmaty. Widzisz, w głębi serca oni wszyscy nadal są idealistami. Złudzenia nigdy nie umierają w człowieku, który naprawdę wierzy, nawet tutaj. Mam nadzieję, że pamiętasz wszystko, co trzeba? Credo Bidrosin i resztę tego gówna. Lizanne ostentacyjnie stłumiła westchnienie. – Tak. Wszystko to pamiętam. – Świetnie. W takim razie lepiej odpocznij przed jutrem, hm? Lizanne skinęła głową i ruszyła w stronę drzwi, ale zatrzymała się, gdy elektorka dodała: – Majsterkowicz... Jesteś pewna, że nie miał w tym udziału? – Jak już powiedziałam, nie widziałam żadnych dowodów. A Melina poręczyła za niego. – Melina ma do niego za dużą słabość. Jak wiesz, uratował jej życie, kiedy tu trafiła. Była wtedy chudym chuchrem i nie miała dość rozumu, żeby po prostu się poddać, gdy ją dopadli. Nawet nieźle sobie poradziła, ale skończyła bez oka i przyjaciół. Umarłaby z głodu, gdyby Majsterkowicz jej nie przygarnął, chociaż sam był wtedy ledwie chłopcem. Można by powiedzieć, że razem dorastali, dopóki ona nie znudziła się egzystowaniem na marginesie i nie postanowiła zacząć prawdziwego życia w tych murach. – Powiedziała, że się tu urodził. – Tak mówią. Odsiaduję tu już piętnasty rok, a on był tu przede mną. Niewielu nas zostało z tamtych czasów, tyle ci mogę powiedzieć. Konstable nie byli wtedy szczególnie mili. – Jego rodzice? 302

Elektorka wzruszyła ramionami. – Nigdy ich nie poznałam. Pewnie urodziła go jakaś biedna krowa, którą wrzucono tu już z brzuchem. I pewnie znienawidziła siebie za to, że nie udusiła małego skurwiela zaraz po tym, jak z niej wyskoczył. – Skrzywiła się, uniosła umięśnioną nogę na biurko i zrzuciła but, odsłaniając spuchniętą i zaczerwienioną stopę. – Przeklęte nagniotki. Przyślij Makaria, dobrze? Niech wreszcie zrobi porządny użytek z tych swoich zręcznych palców. *** Lizanne przez następne parę godzin szkicowała w swoim pokoju. Wymieniła się z jedną z pań z drugiego piętra – oddała ćwierć swojego mydła w zamian za ogryzek ołówka i kawałek pergaminu. Ołówek był za gruby do tego typu pracy, a pergamin szorstki, ale nie miała dużego wyboru. Scorazin nie był najlepiej zaopatrzony w artykuły papiernicze, a ona nie chciała zwrócić uwagi elektorki swoimi poszukiwaniami lepszych materiałów. Jedną z cech, jakie odziedziczyła po ojcu, był dryg do rysowania. Umiejętność tę udoskonaliły w niej później Inicjatywy Nadzwyczajne, bardzo ceniące sobie zdolność odtwarzania różnych szczegółów z pamięci. Mimo to wiedziała, że jej szkicowi brakuje precyzji i mistrzostwa oryginału, i musiała ufać, że odtworzyła dostatecznie dużo szczegółów, aby kopię dało się rozpoznać. Kiedy wreszcie uznała, że rysunek ją satysfakcjonuje, zwinęła go w ciasny rulon i ukryła w kieszeni, którą wszyła pod pachą kombinezonu. Zmrok w Scorazinie oznaczał głęboką ciemność rzadko widywaną w innych miastach. Brak świateł ulicznych i nieustannie przesłaniający księżyce obłok dymu owocowały mrokiem, który normalnie ucieszyłby Lizanne, gdyby dysponowała wzmacniającą wzrok Zieloną. Dlatego bardzo ostrożnie wyczołgała się przez okno na dach. Rozpłaszczyła się na dachówkach i nadstawiała uszu, żeby wychwycić niewidoczne 303

niebezpieczeństwa. Leżała nieruchomo przez długi czas i słyszała tylko pomruk chrapiących dziwek i regularne postękiwania wspólnej chwili uniesienia Anatola i Meliny. Usatysfakcjonowana podpełzła do krawędzi dachu przy północnej ścianie gospody i zaczęła schodzić. Wybrała tę ścianę, bo ostało się tam niewiele tynku – gołe cegły dawały lepsze oparcie dla rąk, chociaż wypatrzenie ich w ciemności wymagało sporo czasu. Kiedy dotarła do poziomu ulicy, przykucnęła i znowu poczekała. Ulice Scorazinu nocą były wręcz legendarnie niebezpieczne i nawet najbardziej sprawni i najlepiej uzbrojeni ludzie zostawali w domach. Nocą ulice należały do Kreatur, skazańców zajmujących najniższy szczebel w drabinie społecznej więziennego miasta; te szalone albo okaleczone dusze, zesłane tu z rozkazu cesarza, z powodu paskudnego wyglądu albo nieobliczalnego charakteru nie znajdowały sobie miejsca w gangach. Melina mówiła, że nawet błociarze i śmieciarze od nich stronią. – Tu jest wiele kryjówek – tłumaczyła. – Ci, którzy nie umrą z głodu, znajdują sobie sposób na przetrwanie, wychodzą nocami i zbierają, co im wpadnie w ręce. Nie są wybredni w wyborze źródła mięsa. Lizanne ruszyła w kierunku kopalni siarki, kuląc się i trzymając najciemniejszych cieni. Miała nóż przymocowany do kostki na wszelki wypadek, ale odkryła, że scyzoryk stanowi nikłą pociechę. Tej nocy ze szczególną wyrazistością odczuwała brak produktu. Ostatecznie przez całą drogę zobaczyła tylko jedną Kreaturę. Już miała przeskoczyć nad niskim murkiem na rogu przy ulicy Złomowników, kiedy ciche drapanie sprawiło, że zamarła. Przykucnęła najniżej, jak zdołała. Chrobot narastał. Jedną rękę trzymała na rękojeści noża i skupiała się na tym, żeby oddychać jak najpłycej. W chwili zagrożenia instynkt sprawia, że człowiek wstrzymuje oddech, ale podczas szkolenia dawno ją tego oduczono. Brak powietrza przyśpiesza pracę serca i osłabia mięśnie, które mogą być potrzebne, jeśli zostanie się odkrytym. 304

Drapanie po drugiej stronie muru ucichło zastąpione serią głośnych pociągnięć nosem, kiedy ktoś zaczął węszyć. Lizanne cieszyła się, że oparła się pokusie i nie umyła się porządnie swoim cennym, pachnącym mydełkiem, bo węszenie wkrótce ucichło i znowu rozległo się skrobanie. Kilka sekund później zobaczyła wysoki, przygarbiony cień, który wyszedł zza muru i ruszył wzdłuż Kablowej. Sylwetka nie rysowała się zbyt wyraźnie, maskowana peleryną albo innym okryciem wierzchnim, ale Lizanne zauważyła, że postać coś za sobą ciągnie. Poczekała całą minutę po tym, jak cień zlał się z otaczającą go ciemnością, zanim przeskoczyła przez mur i podjęła wędrówkę do siarkowej niecki. W miarę jak zbliżała się do niecki, ciemność rzedła. Od gorącego źródła biła blada poświata i barwiła na żółto buchającą parę. Światło odbijało się od dymu w górze z powrotem do niecki. Kręciło się tam parę Furii, strażnicy z pałkami, którzy mieli odstraszyć intruzów i uniemożliwić przejęcie kopalni przez inny gang. Lizanne z radością przekonała się, że to leniwi amatorzy, którzy kręcą się po obrzeżach niecki grupami po trzech albo czterech, a poszczególne patrole dzielą długie przerwy. Potrzebowała niecałej godziny, żeby zorientować się w ich nawykach i prześlizgnięcie się między strażnikami było wręcz śmiesznie łatwe. Pokonanie trzeszczącego, rozchwierutanego rusztowania okazało się większym wyzwaniem. Musiała zwiesić się z krawędzi platformy, kiedy trzask desek wywołał zaciekawiony okrzyk w jednym z szybów. Na szczęście zaniepokojony górnik był albo zbyt zmęczony, albo zbyt otumaniony rtęcią, żeby zbadać sprawę dokładniej, i resztę drogi do Majsterkowicza Lizanne pokonała już bez żadnych przygód. Pojawił się, kiedy przykucnęła przed kratą – wiedziała, że zamek szyfrowy ją przerasta – i zastanawiała się, jak najlepiej zwrócić jego uwagę. Przez kilka sekund wpatrywał się w nią poprzez pręty, zanim zapytał cichym, beznamiętnych szeptem: – Przyszłaś mnie zabić? Pokręciła głową i złapała się na tym, że zawodowa ciekawość 305

zmuszą ją do zadania pytania: – Usłyszałeś mnie? – Śpię tylko dwie godziny dziennie i mam bardzo bystry słuch. Uważam, że to niezbędna cecha do przetrwania w tym środowisku. Lizanne skinęła głową i wstała. Uniosła dłonie, a potem powoli sięgnęła do ukrytej kieszeni, żeby wyjąć rulon. – Myślę, że to będzie dla ciebie znajome. Majsterkowicz wziął szkic i rozwinął. Obrzucił pękaty mechanizm napędowy jednym beznamiętnym spojrzeniem. Odpowiedział bez wahania, ale Lizanne po raz pierwszy wychwyciła pewną intonację w jego słowach, delikatne drżenie, które wyjawiło jej, że nadzwyczajne umiejętności tego człowieka nie obejmują talentu do kłamania. – Mylisz się – odparł. – Nigdy wcześniej tego nie widziałem. Lizanne podeszła do kraty. Udało jej się powstrzymać uśmieszek zadowolenia. – Chcesz się stąd wydostać? Spojrzał jej w oczy. Twarz miał pozbawioną wyrazu, ale oczy nagle mu zabłysły. – Zbadałem wszelkie możliwości. Nie da się uciec z tego miasta. – Oczywiście, że się da. Ja mogę uciec i każdy, kogo postanowię ze sobą zabrać. A z radością znajdę miejsce dla ciebie... – sięgnęła przez pręty i popukała palcem w szkic – ...oraz dla niego.

306

Rozdział 21 Clay

Clay nie miał pojęcia, jak długo trwał zjazd platformy – może godzinę, może kilka minut – tak potworna zgroza początkowo nim owładnęła. Kiedy pierwszy atak paniki zaczął mijać, kryjący się pod nią strach tak naprawdę tylko się nasilił. Mimo wszystkiego, co widział, wiedział, że cokolwiek czeka na nich na dole, daleko wykracza poza jego wiedzę. Mimo swojego przyprawiającego o szaleństwo zamętu wizja z krwi Białego przynajmniej dała mu poczucie pewności, niezachwianą determinację, z jaką dążył do tego punktu przecięcia przeszłości i przyszłości. Teraz był tylko jedną z trzech bardzo malutkich duszyczek w trzewiach ogromnej tajemnicy. Przerażenie osłabło, kiedy platforma zaczęła zwalniać, i do Claya dotarło, że jednak nie jest im pisane w tej chwili zginąć. Loriabeth potrzebowała więcej czasu, żeby pokonać niepokój. Cały czas trzymała się go kurczowo i zaciskała zęby, żeby krzyk nie wyrwał jej się z ust. Clay mógł tylko ją trzymać i oświetlać otoczenie swoją latarnią. Światło ukazało serię symboli wyrzeźbionych w ścianie szybu; początkowo przesuwały się zbyt szybko, ale w miarę jak zwalniali, coraz wyraźniej je dostrzegał. Zauważył w nich pewną prawidłowość, zawijasy stawały się tym mniej skomplikowane, im niżej zjeżdżali. To liczby, zdał sobie sprawę. Są coraz mniejsze. Myślami cały czas wracał do cokołu i kropelek swojego potu na krysztale. Loriabeth go dotknęła i tylko się rozjarzył, przypominał sobie. Wystarczyła jedna kropla mojego potu i platforma ruszyła w dół. Porucznik Sigoral trzymał swój wielostrzałowy karabinek 307

pewnie oparty o ramię, tylko palce drgały mu nerwowo na spuście. Widząc dziki wyraz jego oczu, Clay uznał, że minimalnie lepiej panuje nad własną paniką. – Nie widzę nic, do czego można by strzelić – powiedział. – A ty? Corvusyjczyk spojrzał raptownie na niego i twarz poczerwieniała mu przelotnie z gniewu, ale zaraz wyprostował się i opuścił karabinek. – To twoja robota? – zapytał. – To było niechcący. Potężny zgrzyt ogromnych przekładni znowu zawibrował w szybie, a platforma zadygotała i się zatrzymała. Przez całe dziesięć sekund nikt nie odezwał się słowem. Wszyscy popatrzyli tylko kolejno na cokół, wyrzeźbiony symbol na ścianie i ledwie widoczny szyb w górze. Clayowi wydawało się, że słyszy słaby głos nawołującego ich Hilemore’a, i wyobraził go sobie stojącego przy krawędzi pustego szybu i krzyczącego rozpaczliwie w ciemność. – Żyjemy, kapitanie! – ryknął, zadarłszy głowę, żeby jego głos poleciał najwyżej, jak się da. Nie miał pojęcia, czy Hilemore go usłyszał, bo odpowiedziała mu jedynie cisza. – Powinniśmy tego dotknąć – powiedział do Claya Sigoral, wskazując cokół. – Może zabierze nas z powrotem na górę. – Albo jeszcze niżej – odezwała się Loriabeth. – Nie. – Clay wskazał symbol na ścianie. To był najmniej skomplikowany znak z tych, które do tej pory widział, prosta, nieozdobna forma podobna do wydłużonej łzy. – Myślę, że znajdujemy się na samym dnie. – Tym bardziej warto spróbować – nalegał Sigoral. Podszedł, przycisnął dłoń w rękawiczce do kryształu i zaraz się cofnął. Czekali. Platforma nie drgnęła, a kryształ nadal jarzył się i nawet nie zamigotał. – Niech pan spróbuje – powiedział Sigoral, skinąwszy na Claya kolbą karabinku. 308

Słysząc zdecydowany upór w jego głosie, Clay uznał, że nie czas się spierać. Zresztą skoro kryształ raz zareagował na jego pot, sensownie było przypuszczać, że znów to zrobi po dotknięciu. Podszedł i popukał palcem wskazującym w kamień. Tym razem kryształ zamigotał bardziej intensywnym światłem i znowu rozległ się niski, melodyjny dźwięk. Jednakże platforma się nie poruszyła. Potem spróbowała Loriabeth, ale nie wywołała żadnej reakcji. – Może powinniśmy zaczekać – powiedziała, zerkając w górę. – Kapitan na pewno pójdzie po linę... Obrócili się gwałtownie, kiedy na lewo od nich rozległ się nowy dźwięk. Znowu zazgrzytały przekładnie, ale ciszej. Ukryty mechanizm sprawił, że fragment ściany odsunął się na bok, ukazując prostokąt zielonkawo-niebieskiego światła. Sigoral znowu uniósł karabinek, a Loriabeth wyciągnęła oba rewolwery, nic jednak nie pojawiło się w przejściu. – Myślę, że otrzymaliśmy zaproszenie – powiedział Clay, ruszając przed siebie. – Stać! – warknął Sigoral. Clay odwrócił się i zobaczył, że Corvusyjczyk wpatruje się w niego z niewzruszoną niezłomnością. Zauważył też, że lufa karabinku celuje prosto w jego pierś. – Nie chcę zrobić panu krzywdy, panie Torcreek – oznajmił Sigoral – ale nie wyjdzie pan tymi drzwiami. Zostaniemy tutaj i poczekamy na ratunek... Urwał, kiedy usłyszał, że Loriabeth odciąga kurki obu rewolwerów. Celowała prosto w niego, gotowa wystrzelić salwę, która z tak bliska zapewne przecięłaby go na pół. – Myślę, że czas, abyś przestał celować w mojego kuzynka, żołnierzyku – powiedziała, a z jej głosu zniknęły wszelkie ślady wcześniejszego niepokoju. – Spokojnie, kuzyneczko – powiedział Clay, stając między nimi i patrząc na Loriabeth, aż ta opuściła broń. Zaciekawiony popatrzył na otwór w ścianie i pokręcił głową. – On ma rację. Gdy już kapitan przymocuje liny, będziemy mogli sprowadzić na 309

dół pozostałych. Poczuję się znacznie lepiej, wchodząc tam z większą liczbą broni. Odwrócił się do Sigorala i patrząc mu w oczy, poczekał, aż tamten również opuści karabinek. – Jestem marynarzem – powiedział Corvusyjczyk do Loriabeth – a nie zwykłym żołnierzem... Słowa zamarły mu na ustach, kiedy platforma zadrżała pod ich stopami. Clay początkowo myślał, że zaraz się wzniesie, ale ten wniosek rozpadł się w proch, kiedy drżenie przeciągało się, narastając z każdą kolejną sekundą. – Może coś zepsuliśmy – zasugerowała Loriabeth, rozkładając ręce, żeby nie stracić równowagi. Głośny huk rozległ się echem w szybie. Clay spojrzał w górę i zobaczył bardzo duży, nieforemny kształt spadający ku nim zbyt szybko, żeby mogli pozwolić sobie na jakiekolwiek wahanie. Odwrócił się i popędził do przejścia, popychając przed sobą Loriabeth. Potykając się, wpadli w powódź światła; Clay ledwie miał czas, żeby ogarnąć nowe otoczenie, rozległą podłogę z chropowatego kamienia otoczoną przez wysokie kolumny, bo zaraz wpadł na niego Sigoral i obaj się przewrócili. Otwór zasunął się za nimi w tej samej chwili, w której spadający z góry obiekt uderzył w platformę. Odgłos zderzenia ucichł, kiedy przejście się zamknęło, ale dygot trwał jeszcze co najmniej przez kolejną minutę. Clay rozejrzał się bardzo nieufnie po otaczających ich kolumnach, spodziewając się z lękiem, że mogą zaraz się na nich zwalić. Wreszcie drżenie ustało i wszyscy odetchnęli z ulgą. – Teraz znaleźliśmy się w pułapce – powiedział Sigoral, wstając. – Cudownie. – Nie jestem pewien, czy „pułapka” to właściwe słowo – odrzekł Clay. Również wstał i pierwszy raz rozejrzał się porządnie. Stali w miejscu, które wyglądało jak początek olbrzymiej alei. Kolumny ciągnęły się po obu stronach, tworząc szpaler, który niknął w gęstwinie drzew jakieś dwadzieścia stóp dalej. Widząc 310

kolaż światła i cienia kładący się na podłodze, Clay podniósł wzrok i ujrzał krzyżujące się gałęzie drzew, tworzące baldachim w górze. Przez szpary widział blady błękit czegoś, co najpewniej było niebem. W powietrzu unosił się delikatny kwiatowy aromat, który przywodził na myśl dżunglę, chociaż ten zapach był zdecydowanie bardziej przyjemny. – Na Mozół, Clay, co to jest? – zapytała Loriabeth, rozdarta pomiędzy strachem a zdumieniem. – Nie bardzo właściwie wiem, czego się tu spodziewałem na dole, kuzyneczko – odpowiedział – ale z pewnością nie tego. – To wygląda jak Cesarska Domena – powiedział Sigoral, patrząc na drzewa z największą nieufnością. – Co takiego? – Prywatny las cesarza rozciągający się na północ od Corvus – wyjaśnił marynarz. – Trzy tysiące mil kwadratowych, gdzie mogą polować tylko ci, w których żyłach płynie boska krew. Miałem kiedyś zaszczyt eskortować kuzyna cesarza, udającego się tam na polowanie na dzika. – Zawiesił głos, zerkając w głąb labiryntu z drzew. – Prawdę mówiąc, bardzo marny był z niego strzelec. Przez chwilę stali nieruchomo, patrząc przed siebie, a Claya znowu ogarnęło nieprzyjemne uczucie, że to odkrycie go przerasta. Podszedł do jednej z kolumn i stwierdził, że porasta ją gruba sieć pnączy i listowia. Odsunąwszy na bok liście, zobaczył, że kamień pod spodem pokrywają wyryte w nim napisy, symbole podobne do tych w szybie i w mieście pod górą, a także stanowiące odległe echo hieroglifów, jakie widział w ruinach na brzegu Jeziora Krystalicznego. Panna Ethelynne potrafiła je odczytać, przypomniał sobie, przesuwając palcami po wijącym się piśmie. Ciekawe, czy to także by odczytała. – Patrzcie – powiedział Sigoral i Clay oderwał wzrok od kolumny. Corvusyjczyk wskazywał coś w koronach drzew nad zamkniętym teraz przejściem. Clay przyjrzał się uważniej 311

i zobaczył drzwi w podstawie bardzo solidnej budowli. Podobny rodzaj architektury widział ostatnio oblany czerwonym blaskiem stopionej skały – te same ostre kąty i zazębiające się kamienne bloki, które kontrastowały z chaotyczną siatką otaczającego go listowia. – Logika wojskowa – odezwał się Sigoral – każe szukać dobrego punktu obserwacyjnego, kiedy człowiek znajdzie się na nieznanym mu terenie... Urwał, gdy przenikliwy krzyk rozległ się echem w lesie. Trwał tylko sekundę i zdaniem Claya brzmiał trochę nienaturalnie, ale on i Loriabeth bez trudu go rozpoznali. – Co to było? – zapytał Sigoral, widząc, jak oboje spojrzeli po sobie i sięgnęli po broń. – Zielony – wyjaśniła Loriabeth, wpatrując się błyszczącymi oczami w las, który nagle wydał się gęstszy niż przed chwilą. Kiedy po kilku długich minutach okrzyk Zielonego nie rozległ się ponownie, Loriabeth schowała broń do kabury i ruszyła do porośniętego pnączami kamienia okalającego drzwi. – Żołnierzyk ma rację – stwierdziła, łapiąc za pnącze i rozpoczynając wspinaczkę. – Musimy dobrze przyjrzeć się temu miejscu. Clay pośpieszył za nią, kiedy zręcznie wspięła się między korony drzew. Omal nie stracił jej z oczu, gdy brnął przez sieć pnączy. Gałęzie były grube i tym bardziej poskręcane, im bliżej znajdowały się budowli, przez co trudno było między nimi lawirować. Widział liczne szczeliny w kamieniu, gdzie roślinność zdołała zakorzenić się wiele lat temu, sądząc z tego, jak to wyglądało. Trudno było dostrzec prawdziwy kształt budowli, ale zorientował się, że jej ściany są nachylone. Nie widział żadnych okien ani innych możliwych wejść. Zobaczył, że Loriabeth przerwała wspinaczkę, kiedy wynurzyła się ponad korony drzew i przysiadła na wąskim konarze, spoglądając w dół. – Co widzisz, kuzyneczko?! – zawołał do niej Clay. Długo nie odpowiadała, a kiedy się odezwała, w jej głosie 312

brzmiały zdumienie i rozpacz: – Lepiej sam to zobacz. Clay wspiął się do niej i zamarł wobec rozmiarów i niemożliwości tego, co ujrzał. Potrzebował kilku chwil, aby w pełni to ogarnąć, a nawet wtedy widok był równie zbijający z tropu, co spektakularny. Las rozciągał się w obie strony na kilka mil, a przed nimi po dziesięciu milach ustępował czemuś, co wyglądało jak naga równina. Dalej krajobraz był zbyt zamglony, żeby dostrzec jakiekolwiek szczegóły, ale Clay był przekonany, że widzi słabe migotanie wody. Spojrzał w lewo i w prawo. Dostrzegł, że linia lasu stopniowo wygina się przy styku z ogromnym, pozbawionym jakichkolwiek cech charakterystycznych murem. Mur był tak samo ciemny jak powierzchnia iglicy i Clay domyślał się, że musi być wykonany z takiej samej substancji. Obrócił się i zamrugał ze zdumienia na widok czegoś, co wyglądało jak ogromny monolit wyrastający spomiędzy drzew. Kiedy przyjrzał mu się uważniej, zobaczył, że wznosi się na porośniętej drzewami konstrukcji. To szyb, który nas tu sprowadził, zdał sobie sprawę Clay. Powiódł wzrokiem w górę, spodziewając się zobaczyć jakieś sklepienie, ale ogromny monolit rozmywał się w dali okryty błękitną mgiełką, która gęstniała wraz z wysokością. – Spójrz – powiedziała Loriabeth z uniesioną twarzą. – Trzy słońca. Clay podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i zamrugał zdumiony na widok trójki płonących słońc. Ich światło wystarczało, żeby oświetlić cały krajobraz, chociaż większą jego część nadal przesłaniała mgiełka. Osłonił oślepione blaskiem oczy i zamrugał, próbując ocenić rozmiary trzech słońc i ich wysokość nad horyzontem, ale okazało się to niemożliwe. Nie widział też konstrukcji, która mogłaby trzymać je na miejscu. Znowu wrócił pamięcią do legowiska Białego i kryształów, które tam widział – kryształów, które świeciły i unosiły się w powietrzu. – To nie słońca – mruknął cicho. 313

– To co w takim razie? Spojrzał w dół i stwierdził, że Sigoral zaczął się wspinać do nich z twarzą zaczerwienioną z wysiłku i głębokiego niepokoju, który wyglądał na większy nawet od lęku Loriabeth. – Mechanizmy – odparł lakonicznie Clay, uznając, że dokładne wyjaśnienia przekroczyłyby nieco granice tego, w co Corvusyjczyk był zdolny uwierzyć. – Poniekąd. Pomyślane tak, żeby las przeżył. W końcu rośliny potrzebują światła do życia. – Mechanizmy wymagają inżynierów – odparł Sigoral. – A to znaczy, że ktoś jeszcze musi tu przebywać. – Jeśli tak, to nie byli w stanie nas powitać. – Clay rozejrzał się po raz ostatni i przykucnął, żeby zejść z konara. – Lepiej więc ruszajmy, jeśli chcemy ich znaleźć. – Którędy? – spytała Loriabeth. Clay zatrzymał się i skinął głową na równinę za lasem. – Tam nie ma niczego poza murem, a po nim się nie wespniemy. Wygląda na to, że pozostaje nam tylko iść przed siebie. *** Poświęcili chwilę na zbadanie konstrukcji, ale nie znaleźli żadnego wejścia. Tu i ówdzie wyrzeźbione pismo zdobiło kamień, niestety nie niosło ze sobą żadnych informacji ani pomocnych wskazówek w ich kłopotliwym położeniu. Po mniej więcej godzinie Clay zarządził koniec oględzin i ruszyli w las. Poszedł pierwszy, Loriabeth zabezpieczała tyły, a Sigoral znalazł się w środku. Leśne poszycie okazało się zdradliwym podłożem, zbyt duża liczba korzeni i ciasnych przejść uniemożliwiała im zachowanie przyzwoitego tempa. Ptaki ćwierkały wśród drzew: nieustanna mieszanina różnych treli, które nie cichły mimo obecności ludzi. Kiedy zatrzymali się na krótki odpoczynek, ptaszek o czerwonej piersi wylądował na ziemi u stóp Claya, mrugając czarnymi paciorkami oczu z wyraźnym zaciekawieniem. Clay przykucnął i wyciągnął do 314

ptaka rękę. Stworzenie odskoczyło na kilka cali, ale nie odleciało. – Nie boi się człowieka – podsumował Sigoral, kiedy ptak podfrunął do dłoni Claya i go dziobnął. Zabolało bardziej, niż Clay się spodziewał. Musiał zlizać kropelkę krwi z rozciętej skóry. – Widzę – mruknął. – Dlaczego się nas nie boją? – zaciekawiła się Loriabeth. – Zaryzykowałbym stwierdzenie, że nigdy nie widziały przedstawicieli naszego rodzaju – odrzekł Sigoral. – I to od wielu pokoleń. – Mówi trochę jak Scribes, co? – odezwał się do Loriabeth Clay, ściągając na siebie zaciekawione spojrzenie Corvusyjczyka. – Kto taki? – Przyjaciel, którego straciliśmy na szlaku – odpowiedziała Loriabeth tonem, który nie zachęcał do dalszych dociekań. Wyprostowała się i rozejrzała po otoczeniu krytycznym wzrokiem. – Jeśli on ma rację, to nie jest dobrze, kuzynie. – Aha. – Clay pstryknął kropelką krwi w ptaszka o czerwonej piersi, który wreszcie zaniepokoił się na tyle, żeby odlecieć. – Pewnie lepiej będzie, jeśli spróbujemy nieco przyśpieszyć nasz marsz. – Dlaczego? – zapytał Sigoral. – Wiemy, że są tu Zielone – odparła Loriabeth. – Rozsądek mówi, że one także nie będą się nas bały. Oczywiście te, z którymi normalnie się stykaliśmy, też specjalnie się nas nie bały. Pokonali kolejne cztery mile, zanim Clay zauważył, że światło zaczyna przygasać. Znalazł szparę w sklepieniu z koron drzew i przekonał się, że blask trzech słońc rzeczywiście osłabł. – Myślę, że niedługo zapadnie noc – powiedział do pozostałych. – Czas przygotować obóz. Sigoral wybrał miejsce odpoczynku – ogromne drzewo, którego splątane korzenie były dostatecznie grube, żeby stworzyć podwyższoną platformę. Dawało im tylko odrobinę lepszy widok, ale było to jedyne miejsce, które zapewniało im jakąś możliwość 315

obrony w przypadku ataku. Siedzieli blisko pnia i dzielili się jedzeniem, jakie mieli – kilkoma paskami solonej wołowiny i okrętowymi sucharami tak twardymi, że bolała szczęka. Sigoral nosił je przy sobie, odkąd opuścił Pierwszorzędnego. – Nie tak – powiedział, kiedy Clay omal nie złamał sobie zęba na kawałku sucharka. – Trzeba go najpierw zwilżyć wodą. Pokazał, jak to zrobić, wylewając kilka kropel z manierki na suchar. Clay spróbował i odkrył, że suchar da się teraz zgryźć – chociaż wcale nie zaczął lepiej smakować. – Myślę, że niedługo będziemy musieli zapolować – powiedział, przełykając z trudem kęs. – Wokół jest mnóstwo ptaków, nietrudno będzie je złapać. – To znaczy, że trzeba będzie rozpalić ogień, żeby je ugotować – odezwała się Loriabeth. – A Zielone potrafią zwęszyć dym z odległości wielu mil. Całkiem możliwe, że już nas zwietrzyły, ale wolałabym nie wysyłać im zaproszenia. – Powinniśmy spać na drzewach – zasugerował Sigoral. – Przywiązać się do gałęzi. Zmarszczył brwi, kiedy Clay i Loriabeth spojrzeli po sobie z rozbawieniem. – Zielone wspinają się lepiej niż ludzie – wyjaśnił Clay. – Jak przywiążesz się do drzewa, to tylko podsuniesz im łatwą zwierzynę. – To co zrobimy, kiedy po nas przyjdą? – Zastrzelimy je – odparła Loriabeth, poklepując rękojeść jednego z rewolwerów. – Palniemy im prosto w łeb, żołnierzyku. Wszystko inne byłoby marnowaniem amunicji. – Mówiłem już, że jestem marynarzem. – A co to za różnica? Sigoral spiorunował ją wzrokiem, czerwieniejąc na twarzy. – Zasadnicza. – Będziemy czuwać na zmianę – powiedział Clay, widząc, jak jego kuzynka się najeża. Miał nadzieję uprzedzić kłótnię. – Dwie osoby śpią, trzecia obserwuje. Ja będę pierwszy. Zerknął na ciemniejące niebo przez plątaninę gałęzi. Szkoda, 316

że oprócz słońc nie zrobili też księżyców, pomyślał. *** Sigoral obudził go po nerwowej drzemce, która nie mogła trwać dłużej niż dwie godziny, ale mimo to cienie wydłużyły się i powietrze zdecydowanie się ochłodziło. – Słyszałem kolejne krzyki – zameldował Sigoral, kiedy Clay budził Loriabeth. – Ale wydawały się odległe. – Miejmy nadzieję, że tak pozostanie – odpowiedział Clay. Napił się wody z manierki, zauważając, że została mu już tylko ćwiartka. – Trzeba niedługo znaleźć strumień albo coś podobnego. Musi tu być woda, bo jak inaczej wszystko by rosło? Odpowiedź nadeszła niedługo potem. Deszcz spadł bez ostrzegawczego bębnienia pierwszych kropel ani zmiany w powietrzu. Gwałtowna, niezapowiedziana ulewa lunęła z nieba z siłą wystarczającą, żeby zrywać liście z drzew. Ziemia w jednej chwili zamieniła się w błoto, zmuszając trójkę wędrowców do zatrzymania się i poszukania schronienia pod konarami szczególnie rozłożystego drzewa, które Sigoral nazwał cisem. – Cisy żyją całe wieki – powiedział, marszcząc twarz, kiedy spływały po niej strumienie deszczówki. – Sądząc po rozmiarach, oceniałbym, że ten ma co najmniej dwieście lat. – Żadnych chmur – zauważyła Loriabeth, patrząc w górę i mrugając z powodu strug wody zalewających jej oczy. – Zatem skąd ta ulewa? Clay nie potrafił wymyślić odpowiedzi, a ulewa wkrótce ustała równie szybko, jak wcześniej się rozszalała. Ruszyli naprzód, brnąc przez błoto i potykając się o śliskie korzenie, aż ziemia wreszcie zaczęła twardnieć. Miał nadzieję, że opuszczą las, nim trzy słońca zgasną, ale stało się jasne, że przyjdzie im znieść jeszcze jedną noc wśród drzew. Długie, ciemne cienie zaczęły się zlewać i z każdą sekundą robiło się coraz chłodniej. – Nie ma sensu się szarpać – powiedział Clay, zrzucając plecak. – Nie damy rady iść przez las po ciemku. 317

– Zielone polują nocą? – zapytał Sigoral. – Zależy od stada – odpowiedziała Loriabeth. – Niektóre polują za dnia, inne nie. Jednak każdy Zielony widzi w ciemnościach o niebo lepiej od nas. Znaleźli kolejne gęsto ukorzenione drzewo, żeby się pod nim skryć. To miało smuklejszy pień, więc mogli się nawzajem widzieć. Ciemność zapadła z nienaturalną szybkością, przypominając Clayowi, że to nie jest prawdziwa noc – przynajmniej nie w tradycyjnym rozumieniu. Światło sztucznych słońc nie zgasło całkowicie; delikatny blask jarzył się w kropelkach wilgoci na liściach, przez co przypominały w mroku gwiazdy. – Pewnie nie masz przy sobie ani kropli produktu, co? – zapytała szeptem Loriabeth. – W miarce od kapitana jest jeszcze z ćwiartka Czarnej. I mam krew z serca Niebieskiego. Nie tknę ich jednak, chyba że nie będzie innego wyjścia. – Na pewno lepiej nie rozpalać ognia? – zwrócił się do Loriabeth Sigoral. – Zapal, jeśli chcesz – odparła. – Byle z dala ode mnie. Sigoral burknął coś sfrustrowany, ale nie ruszył się z miejsca. Clay widział kropelkę wody na celowniku karabinka. Zalśniła, kiedy broń zadrżała w dłoni Corvusyjczyka. – Domyślam się, że pochodzisz z cieplejszych okolic, co, poruczniku? – zagadnął go. – Z Ziemi Takmarina – odpowiedział Sigoral. – To duża wyspa granicząca z varestiackimi wodami. I owszem, latem robi się tam bardzo ciepło, ale minęło wiele lat, odkąd tam byłem. – Nie czeka tam na ciebie żadna rodzina? Na przykład żona i dzieci? – Zaciągnąłem się jako chorąży piechoty morskiej w wieku czternastu lat. To takmariński zwyczaj, oddać trzeciego syna do służby cesarskiej. Mój ojciec chciał, żebym wstąpił do wojska, ale duma kazała mu się upierać przy tym, bym został oficerem. Niestety patenty oficerskie słono kosztują i skąpstwo przeważyło 318

nad dumą. Piechota morska to jedyna służba, gdzie awans zdobywa się dzięki zasługom, a nie kupując patent, zatem na tym stanęło. – Trzeba było powiedzieć mu, żeby się wypchał – wtrąciła Loriabeth – i pójść własną drogą. – Szacunek dla autorytetu rodzicielskiego to fundament corvuskiego społeczeństwa – odpowiedział Sigoral, chociaż jego sztywne słowa wydały się wymuszone. – To lekcja, którą wy, korporacjoniści, powinniście sobie przyswoić. – Jesteśmy niezależni – odrzekła Loriabeth. – Wszystko, co mamy, sami zarabiamy, a moi starzy nigdy nie próbowali mnie zmusić do obrania drogi, której sama nie wybrałam. – Wcale nie. Przez całe życie gonicie za zyskiem, podczas gdy ci, którym się nie powiodło, gniją w rynsztoku. Zawinąłem do dostatecznie dużej liczby korporacyjnych portów, żeby to wiedzieć. – Odpie... Przenikliwy, znajomy wrzask przerwał ripostę Loriabeth, głośniejszy i bliższy niż wcześniejsze krzyki do tej pory. Zaraz potem rozległ się następny, nieco dalej od nich i na prawo, a potem kolejny po lewej. – Zbiera stado – szepnęła Loriabeth. Clay usłyszał, że przykucnęła, a potem rozległ się odgłos metalu przesuwającego się po skórze, gdy wyciągnęła rewolwery. – I przywabia nasze spojrzenia – odpowiedział szeptem, też wyciągając broń i odwracając się plecami do pleców Loriabeth. – Co macie na myśli? – dopytywał się Sigoral, przysuwając się do nich. – Hałasy mają odwrócić naszą uwagę – powiedziała Loriabeth. – Na każdy wrzask, który słyszysz, przypada inny, którego nie słyszysz. Myślę, że czas, żebyś rozpalił to swoje ognisko. – Nie ściągnie ich do nas? – Już wiedzą, że tu jesteśmy, a nie damy rady ich zastrzelić, nie widząc ich. Loriabeth obserwowała las, podczas gdy Clay i Sigoral zajęli 319

się zbieraniem opału w leśnym poszyciu. Znaleźli kilka pęczków gałązek i złamanych konarów, które szybko połamali na krótsze kawałki i ułożyli w stosy pod ręką. – Pośpieszcie się – syknęła Loriabeth, kiedy kolejne trzy wrzaski rozdarły mrok, tym razem bliżej. Sigoral wyciągnął krzemień z kieszeni i wykrzesał kilka iskier na zgromadzone drewno, które nie zajęło się ogniem. – Potrzebujemy podpałki – powiedział. – Papieru, czegoś, co się łatwo zapali. Loriabeth zaklęła cicho, chwilę potem rozległ się dźwięk dobywanego noża. – Macie – powiedziała, rzucając im pasmo włosów. Sigoral spróbował raz jeszcze: strumień iskier natychmiast podpalił włosy. Zebrali więcej drewna, gdy płomień się rozrósł, oblewając otaczające ich drzewa pomarańczowym blaskiem. – Lepiej, żeby zjawiły się szybko – powiedział Clay, wyciągając znowu rewolwer i zajmując pozycję za plecami Loriabeth. – Ogień zgaśnie za kilka minut. – Jak twoja amunicja? – zapytała Loriabeth. – Trzydzieści kul. – Poruczniku? – Sześć w karabinku i czterdzieści cztery w bandolierze. – Ja i Clay strzelimy pierwsi, a ty będziesz je powstrzymywać, kiedy my będziemy przeładowywać. Pamiętaj, co mówiłam, trzeba trafiać w głowę. Czekali, wpatrując się w ciemność za drzewami. Ogień przygasał z każdą sekundą. Clay zaczął się zastanawiać, czy nie poszukać więcej opału, kiedy dostrzegł ruch w cieniu. Natychmiast skierował tam broń; rękę miał wyprostowaną i nieruchomą, wytrenowane odruchy powstrzymywały jej drżenie. Wiedział, że teraz, kiedy Zielony zorientuje się, że go dostrzeżono, nastąpi atak. Odetchnął, trzymając palec na spuście i spodziewając się nieuchronnej szarży – lecz zamiast tego cień zatrzymał się na chwilę, a potem przysunął się nieco. Był mniejszy, niż Clay się 320

spodziewał, i przez chwilę Clay myślał, że widzi tylko zarys smoczego łba. Potem jednak Zielony wyszedł na światło, mrużąc oślepione nim żółte ślepia. Był to niewątpliwie Zielony, ale inny od tych, które Clay widział. – Myślałem, że są większe – rzekł Sigoral, celując w zwierzę. – Bo są – odpowiedział Clay, nadal wpatrując się w stworzenie, które miało całe dwanaście cali w kłębie i nie mogło być dłuższe niż jard. Zielony przechylił łeb i też mu się przyjrzał. Długi różowy ozór zwisał mu z otwartej paszczy, kiedy doskoczył bliżej i wydał z siebie krótki trel. – To pisklę? – zdumiał się Sigoral. Clay obrzucił Zielonego spojrzeniem od stóp do głów, widząc rozliczne szramy i zmarszczki na pokrytej łuskami skórze. To ewidentnie było zwierzę mające za sobą wiele lat życia, a jednak on widział większe sztuki wśród smoków, które dopiero co się wykluły. – Wątpię. Zielony znowu zaćwierkał, podskakując na krótkich łapach i merdając ogonem na boki z entuzjazmem szczeniaka. – Wygląda na to, że mały chce się bawić – zauważył Sigoral. – Mała – poprawiła go Loriabeth. – I niezależnie od tego, czy to maluch, czy nie, to nadal jest Zielona. – Pewnie nawet nie wie, czym jesteśmy. – Wie dość, żeby na nas zapolować. – Loriabeth obróciła się do smoka, unosząc ręce z rewolwerami. – Strzelaj, Clay. Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy. Clay wycelował broń w głowę stworzenia, ale zawahał się, gdy nadal wpatrywało się w niego szeroko otwartymi, zafascynowanymi oczami. – Nie jestem pewien – powiedział, zerkając przez ramię na kuzynkę. – Może jeśli zostawimy je w spokoju... Zdanie urwało się, zamieniając się we wrzask, kiedy maleńki Zielony skoczył błyskawicznie i zacisnął szczęki na jego nodze, rozcinając ciało i kość jednym kłapnięciem. 321

Rozdział 22 Lizanne

– Zrób dziesięć kroków w głąb tunelu, a potem się zatrzymaj – polecił Majsterkowicz, otwierając kratę i odsuwając się na bok. – Nie odwracaj się. Lizanne wypełniła polecenie, odliczyła kroki i przystanęła. Powstrzymała chęć, by się odwrócić, kiedy usłyszała brzęk zakładanej kłódki i kilka szczęknięć, które podpowiadały jej, że Majsterkowicz zamyka szyfrowy zamek. – Jeśli mnie zabijesz – powiedział, przechodząc obok niej – pozostaniesz tu uwięziona, a Melina cię zabije, kiedy przyjdzie mnie odwiedzić. – Odnotowano – odpowiedziała Lizanne. Poszła za nim do głównej komory, w której urządził warsztat. Majsterkowicz przystanął, żeby zapalić małą lampkę naftową pomysłowej konstrukcji, z wypukłymi soczewkami, które zwielokrotniały blask. Ruszył bez słowa przejściem prowadzącym do komory, w której spał, i przyklęknął koło pryczy. Lizanne patrzyła, jak odsunął deskę prostego, drewnianego pudła, które stanowiło podstawę pryczy, i sięgnął do środka. Rozległ się głośny szczęk, kiedy obrócił ukrytą dźwignię. Wstał, a prycza uniosła się i odchyliła o trzydzieści stopni. Lizanne usłyszała brzęk łańcuchów gdzieś w ścianach. – Bardzo sprytne – pochwaliła, kiedy poświecił lampą, ukazując dziurę i zgrubnie wyciosane w kamieniu stopnie. – Muszę przyznać, że nie zauważyłam niczego, co by zdradzało to przejście. Majsterkowicz ledwie na nią zerknął. Jego piękne rysy nie 322

zdradzały ani wdzięczności za jej pochwałę, ani pogardy. – Ty pierwsza – powiedział, oświetlając schody. Zawahała się. Chociaż Majsterkowicz był drobny, przypomniała sobie niepokój Meliny. Złapała się na tym, że myśl o odwróceniu się do niego plecami po raz drugi jest jej zdecydowanie niemiła. – Miałeś rację – powiedziała, podchodząc i patrząc mu w oczy. – Kiedy powiedziałeś, że jestem bardzo niebezpieczna. – Gdybym chciał cię skrzywdzić, już bym to zrobił – odparł, a Lizanne pocieszył fakt, że w jego głosie nie było fałszywej nuty kłamstwa, jaką wychwyciła kilka chwil temu. – Dobrze – powiedziała. Pochyliła głowę i zaczęła schodzić po schodkach. Zejście było krótkie, już po kilkunastu stopniach natrafiła stopami na poziomą powierzchnię, a latarnia Majsterkowicza, który zszedł za nią, oświetliła szeroki tunel. Minął Lizanne bez słowa. Szła za nim przez kilka długich chwil, aż dotarli do szerokiej, okrągłej komory. Wzdrygnęła się gwałtownie, kiedy światło zamigotało na czymś, co bez wątpienia było trupem. Dostrzegła go tylko przelotnie, bo snop światła już się przesunął, ale zdążyła zobaczyć nagie kości i szmaty od dawna martwego nieszczęśnika. – Co to za miejsce? – zapytała, zatrzymując się w wejściu do komory i zaciskając dłoń na nożu ukrytym na krzyżu. – Azyl Rzemieślnika. A przynajmniej tak przedstawiono mi to miejsce osiemnaście lat temu. Majsterkowicz stał pośrodku komory, przesuwając powoli snopem światła po ścianach. Niepokój Lizanne pogłębił się, kiedy latarnia oświetliła kolejne ciała, każde bardziej wysuszone od poprzedniego. Zliczyła ich czternaście, zanim światło zatrzymało się na jednym w szczególności. Trup sprawiał wrażenie starszego od pozostałych, ubranie zgniło, a kości pociemniały. Lizanne przysunęła się, nadal ściskając nóż, i zobaczyła zardzewiałe kajdany na kostce szkieletu. Kawał grubego łańcucha łączył obręcz z grubą klamrą w ścianie. 323

– Przybyłaś tu, żeby uratować człowieka, który zmarł sto czterdzieści lat temu – poinformował ją Majsterkowicz, przesuwając lampę tak, żeby oświetlić jej twarz. – Dlaczego uznałaś, że nadal może żyć? – Przestań oślepiać mnie tą latarnią, bo cię zabiję – rozkazała Lizanne, mrużąc oczy. Opuścił lampę i stał wyczekująco w milczeniu, podczas gdy Lizanne znowu spojrzała na ginącego teraz w mroku trupa. – Mam uwierzyć, że to Rzemieślnik? – zapytała. – W co wierzysz, to twoja sprawa. Ja tylko przedstawiam fakty. Minęła go i przyklęknęła obok szkieletu, wędrując wzrokiem po kościach i czaszce. Zęby z pewnością należały do starego człowieka, z wielu zostały tylko spróchniałe kikuty, a na siekaczach widniały ciemne plamy zdradzające nadmierne zamiłowanie do kawy. Zatem taki spotkał cię los? – zapytała w myślach trupa, wpatrując się w ciemne dziury oczodołów. Poświęciłeś dziesiątki lat przygodom i wynalazkom, żeby skończyć przykuty do ściany w kopalni w najgorszym zakątku cesarstwa. – Jaki masz dowód, że to naprawdę on? – zapytała. – Wspomnienie. – Czego? – Dni, które spędził na Arradsii. Jego licznych odkryć i wynalazków, jakie stworzył dzięki zdobytej wiedzy. Kobiet, które kochał, i mężczyzn, których nienawidził. Tego, co zobaczył pod górą. Głosu, który wzywał go przez większość lat i doprowadził do szaleństwa. Dnia, kiedy przykuł się do tej ściany, żeby nie ulec głosowi. Potem wspomnienia się urywają. Lizanne wstała powoli, wpatrując się w spokojną maskę, która była twarzą Majsterkowicza. – W jaki sposób? – Dzięki transowi. – Jesteś Błogosławiony? – Tak samo jak ty. 324

Zignorowała jego słowa i skinęła na trupa. – Zmarł na długo przed twoim urodzeniem. Jak mogłeś połączyć się z nim w transie? – Nie połączyłem się. – Skierował światło na najmniej wysuszonego trupa, którego dostrzegła jako pierwszego przy wejściu do komory. – Połączyłem się z nim. A on... – snop przesunął się na kolejnego trupa – ...połączył się z nią. Ona zaś... – snop znowu się przesunął – ...z... – Rozumiem, co masz na myśli – przerwała mu Lizanne. – Chociaż trudno mi w to uwierzyć. – Nie ma innego wiarygodnego wyjaśnienia. Niezdolność do zaakceptowania konkluzji popartej dowodami to dogłębnie irracjonalne zachowanie i oznaka psychicznego niezrównoważenia. – Czy ktoś może kiedyś przywalił ci solidnie w twarz? Zdumiał się. – Tylko Melina. Kiedy odeszła, żeby dołączyć do Furii. – Mam nadzieję, że to porządnie zabolało. Odsunęła się od niego, wędrując po komnacie i szukając śladów, które potwierdziłyby słowa Majsterkowicza albo im zaprzeczyły. Pomysł, że Rzemieślnik może nadal żyć, był tak cudaczny, że teraz ją żenował. Jednakże idea, że jego wspomnienia były przechowywane przez kolejne pokolenia Błogosławionych, którzy w jakiś sposób znaleźli się w Scorazinie, wydawała się niewiele bardziej wiarygodna. – Mówisz, że przekazano ci wspomnienia jego wynalazków – powiedziała po dłuższym zastanowieniu. – Zaprojektował raz solarograf. Opisz mi go. – Udoskonalona forma sonicznego mechanizmu spustowego, który opracował kilka lat wcześniej w oparciu o projekt wyrzeźbiony na kamiennej tablicy wykopanej w zamieszkanej niegdyś jaskini na zachodnim wybrzeżu Arradsii. Początkowo mechanizm składał się z trzech kół zębatych ustawionych tak, aby naśladowały obroty trzech księżyców... – A szkic, który ci pokazałam? – przerwała mu Lizanne. 325

– Sterowny aerostat. To w głównej mierze jego własny wynalazek, ale zainspirowany obliczeniami, które znalazł w grobie na brzegu Morza Górnotorquilskiego. Dotyczyły właściwości wodoru. – To on narysował ten szkic? – Nie. – Majsterkowicz znowu wskazał najświeższe ciało. – On. Ten szkic i wiele innych. Uzależnił się od alkoholu i sprzedawał rysunki strażnikom w zamian za wino. Jego wspomnienia są nieprzyjemnym doświadczeniem. Myślę, że nazywa się je zgorzknieniem. – I to on przekazał ci wspomnienia? – Tak. – To znaczy, że musiał mieć dostęp do Niebieskiej. – Tak i zużył ją na ostatni trans ze mną. Potem na dłuższy czas całkowicie oddał się swojej słabości, co, jak mniemam, było główną przyczyną jego śmierci. Lizanne już chciała zadać kolejne pytanie, ale Majsterkowicz wszedł jej w słowo. – Powiedziałaś, że możesz uciec z tego miejsca. W jaki sposób? – Najpierw muszę się przekonać, czy jesteś wart zachodu. A to... – wskazała na ciała – ...budzi więcej pytań, niżbym chciała. Jakim cudem trafiło tu tak wielu Błogosławionych? – Informacja traci wartość, kiedy się nią podzielić. – Majsterkowicz mówił jak zawsze beznamiętnie, ale Lizanne dostrzegła błysk determinacji w jego oczach. – Domyślam się, że jesteś szpiegiem przysłanym przez korporację, mającym za zadanie odnaleźć postać znaną w historii jako Szalony Rzemieślnik. On zaś, jak widzisz, nie żyje, i wszystko, co zachowało się z jego umysłu, znajduje się teraz we mnie. Jeśli chcesz tego, musisz wyciągnąć mnie z tego miasta. – Palisz się, żeby zobaczyć świat za murami, co? – Myślę, że jest tam wiele interesujących rzeczy. Ponadto tamtejsze środowisko najpewniej bardziej sprzyja długowieczności. – Wobec tego możesz się rozczarować – mruknęła Lizanne, 326

kiedy obrazy upadku Carvenportu rozbłysły w jej myślach. – Trwa wojna – dodała – dopiero co się zaczęła, ale myślę, że wkrótce osiągnie straszliwe rozmiary. – Skinęła na szkielet Rzemieślnika. – Jeśli masz jego wspomnienia, to musisz wiedzieć o Białym Smoku. Po raz pierwszy Majsterkowicz okazał prawdziwe zaniepokojenie, przeszedł go dreszcz, chociaż jego twarz pozostała beznamiętna. – Widzę, że wiesz. – Lizanne podeszła. – Może więc cię zainteresować to, że się obudził i jest bardzo głodny. Majsterkowicz wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę bez słowa, odrobinę marszcząc czoło. Jego spojrzenie nie do końca ogniskowało się na niej. Lizanne już pomyślała, że to jakiś napad choroby, kiedy ją olśniło. On przeprowadza obliczenia. – Przybyłaś tu w poszukiwaniu wiedzy, która może pomóc go pokonać – orzekł wreszcie Majsterkowicz. – Myślę, że posiadam taką wiedzę. A ty znasz już cenę. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wyciągnąć od niego jeszcze jakichś informacji, ale wiedziała, że nic z tego nie wyjdzie, a może wręcz okazać się niebezpieczne. Poza tym wszystko, co jej teraz powie, na niewiele się zda, jeśli ona nie zdoła wyciągnąć ich z miasta. – Dobrze więc – powiedziała, odwracając się i wskazując wyjście. – Jeśli zechcesz mnie stąd wyprowadzić, to zacznę przygotowania. – A na czym polegają te przygotowania? – Na początek będę musiała posłużyć się twoimi umiejętnościami. – W jaki sposób? Lizanne zaśmiała się niewesoło. Chociaż to miejsce było złe do szpiku kości, podejrzewała, że los, jaki zamierza zgotować Majsterkowiczowi, może zaciążyć jej na sumieniu. – Dość powiedzieć, że zamierzam rozpalić płomień rewolucji. *** 327

– Jaka jest prawdziwa definicja pieniędzy? – zapytał mężczyzna stojący na lewo od niej. Lizanne odpowiedziała stosownym cytatem, robiąc tylko jedną małą pauzę na zastanowienie, ponieważ był to jeden z lepiej znanych naiwnych kawałków Bidrosin: – O pieniądzach najlepiej myśleć jako o podzielanym przez wielu urojeniu. Niepisane kłamliwe porozumienie między bogatymi i biednymi przypisujące wartość bezwartościowym sztonom w zamian za iluzję społecznego bezpieczeństwa. – Kto dowodził twoją komórką w Corvus? – zapytała kobieta na prawo od niej. Lizanne siedziała na krześle przed pustą ścianą w piwnicy, a obie przesłuchujące ją osoby stały poza jej polem widzenia. Pytali na przemian: mężczyzna o dogmaty rewolucyjne, a kobieta o konkretne szczegóły z fikcyjnej kariery Lizanne w charakterze buntowniczki. Była to subtelniejsza technika niż ta, którą stosowała elektorka Atalina, ale Lizanne podejrzewała, że Uczeni Skazańcy nie zawahają się zastosować bardziej bezpośrednich metod, jeśli nie zdoła ich przekonać. Zrezygnowała z bardziej wymyślnego podejścia i zwyczajnie przyszła do domu, który zajmowali. Stał na zachodnich obrzeżach Parku Kwiecia Jabłoni – trzypiętrowa rezydencja, która według Makaria należała kiedyś do najbogatszego właściciela kopalni, zanim cesarz wybrał Scorazin na swoje główne więzienie. Dwóch młodych ludzi stanęło jej na drodze, zanim zdążyła dojść po schodach do frontowych drzwi. Krótkie pytanie o obecność innych członków Bractwa Współwezwanych wystarczyło, żeby szybko i niezbyt delikatnie odprowadzono ją do piwnicy. – Znałam go tylko pod imieniem Severil, a on mnie jako Valinę – odpowiedziała Lizanne. Imiona te wychwyciła z myśli Hyrana w czasie ich jedynego transu wraz ze skarbnicą informacji na temat Bractwa, z których posiadania młody Błogosławiony pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy. – On już nie żyje – dodała. – Ludzie Korpusu mi go pokazali, a potem strzelili mu 328

w głowę. Rozegrało się to, nawiasem mówiąc, w piwnicy bardzo podobnej do tej. – Odpowiadaj tylko na pytania – warknęła kobieta. – Nie wdawaj się w szczegóły. – Co odróżnia chłopa od robotnika z fabryki? – zapytał mężczyzna. Podchwytliwe pytanie, które łatwo było wyłapać. – Tylko przesądy, jakie jeden żywi wobec drugiego. Pod każdym innym względem chłop i robotnik są zasadniczo tacy sami, różnią ich wyłącznie metody, jakimi się ich wykorzystuje i zniewala. Po krótkiej pauzie kobieta zadała następne pytanie i Lizanne wyczuła nie do końca stłumiony opór w jej głosie. – Jakie sekrety zdradziłaś w zamian za swoje życie? Dostrzegła pułapkę także i w tym pytaniu. Odruch kazałby zapewnić o swojej niezachwianej lojalności wobec sprawy i wiecznej nienawiści dla wszystkich zdrajców i informatorów. Oni jednak natychmiast zorientowaliby się, że to kłamstwo, bo żaden rewolucjonista nie wyszedłby żywy z rąk Korpusu, gdyby nie zaczął mówić, nawet jeśli jedyną nagrodą było dożycie końca swoich dni w tej nędznej dziurze. – Pewnie takie same jak wy – odpowiedziała. – Podałam im nazwiska żyjących członków komórki, powiedziałam o nielegalnej prasie drukarskiej w piwnicy mojego ojca. Jego też zabili na moich oczach. Po tej odpowiedzi zapadła przeciągająca się cisza; pewnie mężczyzna i kobieta zamyślili się nad własnymi zdradami. – Dlaczego tu jesteś? – zapytał mężczyzna z urazą w głosie. W końcu nikt nie lubi, gdy przypomina mu się o jego słabości. – Elektorka Atalina przysłała mnie na przeszpiegi – odpowiedziała Lizanne. – Podejrzewa, że przyłożyliście rękę do niedawnego zamachu na jej życie. Wyczuła, że tamci wymienili porozumiewawcze spojrzenia, i złapała się na tym, że musi powstrzymywać uśmiech. Niespodziewane powiedzenie prawdy to zawsze skuteczna 329

taktyka. – Jeśli o mnie chodzi – ciągnęła – mam w nosie, czy obetniecie tej starej krowie łeb zardzewiałą piłą. Ja mam tu własny interes. Poczuła zimny pocałunek stali na szyi, kiedy kobieta pochyliła się i szepnęła jej do ucha: – Rozwaga każe nam od razu cię zabić. – Wtedy odmówilibyście sobie okazji, jaka rzadko nadarza się takim nieszczęśnikom jak my. Nóż naparł mocniej na skórę, ale wtedy znowu odezwał się mężczyzna: – Jaka to okazja? Tym razem Lizanne się uśmiechnęła. – Okazja do odkupienia, obywatelu. Myślę, że zniszczenie największego więzienia cesarza to znaczący gest. Nie uważasz? *** Kobieta nazywała się Helina, a mężczyzna Demisol. Ona była niska, miała ledwie pięć stóp wzrostu, on zaś był wysoki i chudy jak patyk. W innych okolicznościach tworzyliby komiczną parę. Jednakże w tej sytuacji robili wrażenie takich, jakimi naprawdę byli – dwójka zblazowanych, ale bezsprzecznie niebezpiecznych ludzi, chudych, o policzkach zapadłych z niedożywienia. Lizanne znajdowała pociechę w słabym błysku wciąż trwającego idealizmu, jaki dostrzegła w ich wzroku. Na niewiele by się zdali, gdyby rewolucyjna gorączka zgasła w nich pod wpływem trudów życia za murami. – Oszalałaś – powiedziała Helina, kiedy Lizanne przedstawiła im swój plan. Siedziała naprzeciwko nich przy szerokim mahoniowym stole – najpewniej cennej pamiątce po oryginalnym właścicielu domu. Blat, który kiedyś połyskiwał wieloma warstwami politury, teraz był cały oszpecony radykalnymi inwektywami, cytatami z Bidrosin lub innych ideologów. Wyryto je głęboko w drewnie, jakby kpiąc ze służących, którzy kiedyś pracowicie je polerowali. 330

– Wasza grupka najwyraźniej uwielbia szpecić – zauważyła Lizanne, przesuwając dłonią po szorstkiej powierzchni stołu. – Tysiące umarły w tym miejscu, zanim jeszcze cesarz zrobił z niego więzienie – odpowiedział Demisol. – Mozoląc się w kopalniach za nędzne grosze i wciągając truciznę do płuc, podczas gdy ich pracodawca przez długie lata obżerał się przy tym stole. – Pochylił się i położył palec na blacie, przesuwając po liście wydrapanych nazwisk. – Oto nazwiska kilkunastu pracowników, którzy zostali powieszeni przez przekupioną przez niego policję, bo próbowali założyć związek. A tu... – wskazał palcem inną listę – ...przywódcy powstania, w którym ta świnia zginęła. Poćwiartowali jego ciało i wrzucili do siarkowej jamy. – Stosowny koniec – powiedziała Lizanne – ale o ile dobrze pamiętam historię, powstanie zakończyło się całkowitą klęską i sprowokowało cesarza do wzniesienia murów wokół miasta i zamienienia go w kloakę dla najgorszych szumowin cesarstwa. – Powstanie w Scorazinie stało się inspiracją dla Pierwszej Rewolucji – odpowiedział Demisol, kładąc dłoń na blacie. – Robimy, co możemy, żeby uczcić pamięć poległych, nawet jeśli to skromny gest. To więcej niż tylko błysk, pomyślała Lizanne, słysząc przekonanie w głosie mężczyzny. Tym lepiej. – Nie kpię z tego, obywatelu – powiedziała bez śladu wesołości w głosie. Pochyliła się, złożyła ciasno ręce i z całkowitą powagą spojrzała mu głęboko w oczy. – Mój plan oferuje tylko nikłą szansę na ucieczkę, ale niemal na pewno zakończy się śmiercią każdego, kto weźmie w nim udział, i wielu innych, niezaangażowanych. Jeśli jednak zrobimy to jak trzeba, może raz jeszcze uda nam się rozniecić ogień, który ogarnie całe cesarstwo. Byłam w Corvus niedługo przed tym, jak mnie tu przewieziono. Co rusz wybuchały zamieszki. Przegrana cesarza w wojnie z korporacjonistami podsyciła gniew ludzi. Wielu synów straciło życie z powodu ryzykownego pomysłu szaleńca. Żałoba i gniew będą paliwem dla naszego pożaru. Demisol zamknął na chwilę oczy, oddychając głęboko, 331

a Lizanne wiedziała, że trwająca całe życie miłość do rewolucji walczy z jego rozsądkiem. Wreszcie odwrócił się do Heliny i powiedział cicho: – Od dawna szukaliśmy takiej szansy. – Szansy ucieczki – odpowiedziała tamta, patrząc ponuro na Lizanne. – Nie samobójstwa. – Pozostając tutaj, popełniacie samobójstwo – argumentowała Lizanne. – Tyle że powolne. Ja zaś nie jestem gotowa spędzić lat, jakie mi zostały, na gotowaniu się w tym błocie. Wszyscy mamy swoją listę za i przeciw do rozważenia, prawda? Helina zamrugała zaskoczona i powstrzymała się od riposty, kiedy słowa do niej w pełni dotarły. Jej wcześniejszy opór przy wypowiedzeniu pytania o zdradę dużo mówił o rozmiarach jej własnych win. – Twój plan obejmuje dużo zmiennych – powiedziała. – Wiele może się nie udać. – Złożoność podziała na naszą korzyść – odparła Lizanne. – Jeśli nawet jeden aspekt zostanie ujawniony, potrzebny będzie geniusz, żeby rozpracował resztę. – Król Węgla i elektorka nie są głupi – zauważył Demisol. – A Rechoczący Sim jest bystrzejszy od nich obojga. – Dobrze więc, że zajmują ich inne sprawy. – Lizanne odchyliła się na oparcie i przyjrzała się obojgu rozmówców ze spokojnym wyczekiwaniem. – Porozmawiam z innymi obywatelami – orzekł Demisol po kolejnej przedłużającej się wymianie spojrzeń z Heliną. – Musimy zagłosować. Spodziewam się, że dyskusja... się przeciągnie. Chociaż większość z nas należała do Współwezwanych, są także wśród nas Republikanie, dwóch Neoegalitarystów i jeden Święty Zrównywacz. Wszyscy oni najchętniej pozabijaliby się wzajemnie w dniach po upadku rewolucji. Zwykle wśród Uczonych Skazańców dawne spory odkłada się na bok, ale nikt o nich nie zapomniał. Ten plan na pewno rozbudzi dawne żale. – Istnieje też ryzyko zdrady – dodała Helina. – Wszystkimi 332

zagorzałymi odszczepieńcami trzeba będzie się zająć. – I dostarczyć zapewnień pozostałym – powiedział Demisol, odwracając się do Lizanne. – Dowodu, który potwierdziłby szczerość twoich intencji. Pamiętaj, że cię nie znamy. Z naszego punktu widzenia równie dobrze mógł cię przysłać Korpus. – Po co miałby to robić? – zapytała Lizanne i znowu zapadła cisza. – Najlepiej będzie, jeśli zostawię was, żebyście to sobie przedyskutowali – orzekła, wstając. – Wrócę jutro z dowodem, którego potrzebujecie. Na razie poinformuję elektorkę, że zdobyłam wasze zaufanie i chociaż nie dostrzegłam niczego, co potwierdzałoby wasz udział w zamachu na jej życie, to podejrzewam, że zdołam dowiedzieć się czegoś więcej. Byłoby lepiej, gdybym dostała jakiś ochłap informacji, którym będę mogła się podzielić. Nie musi to być prawda. Tak jak mówiłam, nie obchodzi mnie, czy próbowaliście ją zabić. – Nie próbowaliśmy – odpowiedział Demisol. A potem skinął głową na Helinę. – Powiedz jej. – Zwrócono się do nas – powiedziała kobieta posępnie, z oporem zdradzającym nieufność. – Cztery miesiące temu. Było to dyskretne i zawoalowane zapytanie o nasze ewentualne umiejętności skonstruowania bomby. Odesłaliśmy tego człowieka do diabła z bardzo wyraźnym ostrzeżeniem, aby więcej się do nas nie zwracał. Naszą grupę obowiązuje ściśle przestrzegana polityka nieangażowania się w walkę o władzę w obrębie tych murów. – Pewnie Król Węgla albo któryś z jego ludzi – powiedziała Lizanne. Kobieta po raz pierwszy zareagowała uśmiechem – drobnym skrzywieniem ust zdradzającym zadowolenie z siebie, przyjemność płynącą z faktu, że wie więcej od Lizanne. – Nic z tych rzeczy. To był ten fircyk, co gra na pianoli w burdelu, który nazywasz domem.

333

Rozdział 23 Sirus

Majack zginął pierwszy. Kula świsnęła obok głowy Sirusa i strzaskała przemienione rysy byłego żołnierza, kiedy ten zeskoczył z barki. Zwalił się do wody jak marionetka, której obcięto sznurki, jego krew zabarwiła fale na czerwono. W ciągu sekund z ciemnej masy drzew za plażą buchnęła następna salwa z karabinów. Sirus wzdrygnął się, kiedy pociski wzbiły fontanny w otaczającej go wodzie i powaliły kolejnych trzech jego towarzyszy. Wysłał surowy rozkaz myślami, żeby powstrzymać nagłą falę zamieszania wśród Splugawionych towarzyszy. Mimo że przemiana uodporniła ich na panikę, to nawet wpływ Białego nie mógł pozbawić ich instynktownego strachu przed śmiercią. Ich reakcję pogłębił szok związany z nieoczekiwanie zaciekłym oporem. Dotychczasowe zwycięstwa często wiele ich kosztowały, ale tak naprawdę nikt w nie nigdy nie wątpił, w czym pomagał fakt, że tak niewielu Wyspiarzy miało broń palną. Jednakże plemię zamieszkujące tę wyspę ewidentnie różniło się od pozostałych. To była największa i najgęściej zaludniona wyspa, jaką do tej pory zaatakowali. Jej nazwa w lokalnym dialekcie znaczyła „Kolebka Ognia”, zapewne z powodu ogromnego wulkanu, który wyrastał pośrodku zarośniętego lasem lądu. Dzięki niedawnym rekrutom Sirus wiedział także, że wyspa zdobyła w niedawnych latach jeszcze jedno imię – Kahlanah Dassan, Królewska Kolebka. – Nie zatrzymywać się! – rozkazał swojej kompanii, unosząc karabin i strzelając w stronę drzew. – Odpowiedzieć ogniem! Natychmiast zareagowali, ruszając naprzód po obu jego 334

stronach, gdy brnął przez wodę w stronę plaży. Strzelali i przeładowywali przy każdym kroku. Wokół nich kolejne barki przybijały do brzegu. Wylewali się z nich żołnierze, wspierając natarcie. Jednakże Wyspiarze ukryci wśród drzew sprawiali wrażenie nieporuszonych tym widokiem. Nadal strzelali ze śmiercionośną precyzją przez długie trzy minuty, których Sirus potrzebował, żeby przebrnąć przez wodę. Do tego czasu stracił połowę swojej kompanii, a fale przybrały blady odcień szkarłatu. – Padnij! – rozkazał Morradin. – Kontynuować ostrzał! Sirus posłusznie rozkazał swojej kompanii paść i strzelać tam, gdzie wśród drzew rozbłyskiwał ogień przeciwnika. Przekształcone oczy ułatwiały mu dostrzeżenie niewyraźnych sylwetek obrońców wyspy. Zliczył co najmniej setkę dokładnie przed sobą, więcej niż setkę po bokach. Ogień jego kompanii – same fachowe strzały – zbierał stałe żniwo, podczas gdy reszta natarcia parła niepowstrzymanie przez plażę, płacąc za to słoną cenę. Jakieś trzy tysiące ludzi wyszły z morza, zostawiając za sobą dziesiątki ciał kołyszących się na falach wokół barek. Zgodnie z rozkazem Morradina rozstawili się po obu stronach kompanii Sirusa i padli na piach, skąd prowadzili miażdżący ostrzał. Na kilka minut powietrze wypełniło się hukiem strzałów z broni ręcznej. Sirus zobaczył, że ginie także wielu Wyspiarzy. A potem Morradin wydał następny rozkaz: – Bagnet na broń! Do ataku! Cały szereg Splugawionych wstał jak jeden mąż, stal zalśniła, kiedy założyli bagnety na karabiny. Żadne dźwięki trąbki sygnałowej ani okrzyki nie towarzyszyły atakowi, tylko huk butów uderzających o piach i teraz już sporadyczne strzały ze strony obrońców. Sirus wyczuwał podniecenie Morradina. Zerknął w górę i ujrzał wielgachny cień Czerwonego smoka, którego dosiadał marszałek. Czerwony zleciał nisko, żeby obserwować walkę. Morradin miał nadzieję na kolejny fantastyczny popis w starym stylu. Zostało im już tylko trzydzieści jardów do linii drzew, kiedy odpalono pierwsze działo. Powietrze wokół Sirusa natychmiast 335

rozbrzmiało brzęczeniem jakby tysiąca wściekłych szerszeni. Wiedział, co to znaczy, dzięki wspomnieniom zaczerpniętym od byłego żołnierza, który zdążył nazwać nowe zagrożenie, zanim jego pierś została rozerwana na strzępy. Kartacze. Pięciu Splugawionych biegnących na lewo od Sirusa zamieniło się w czerwoną mgiełkę krwi i skrawków ciała. Ci na prawo skończyli niewiele lepiej. Padł na ziemię, tym razem nie potrzebując do tego rozkazu Morradina. Wylądował twarzą w twarz z Katryą. Tak jak on wyszła z tego bez szwanku, ale kolce na jej czole wybrzuszyły się w gniewnej konsternacji. Skąd oni wytrzasnęli działa? Schowali głowy, kiedy kolejna salwa z dział wystrzeliła zza drzew, ścinając tych Splugawionych, którzy oparli się instynktowi każącemu im paść na ziemię. Sirus widział, że natarcie zatrzymano, a linia napastników została poznaczona kilkoma wielkimi, zlanymi czerwienią lukami. Karabiny obrońców odezwały się z nową intensywnością, z łatwością trafiając cele z tak małej odległości. Czuł wokół siebie umierających Splugawionych kamratów. To było ciekawe, pozbawione bólu doświadczenie – jak patrzenie na setkę świec gaszonych jedna po drugiej przez wiatr. – Sprytne sukinsyny – zachwycał się z góry Morradin. – Poczekali na natarcie i dopiero wtedy ujawnili działa. Coraz bardziej mi się podoba ten Król-Szaman. Sirus patrzył, jak Czerwony z Morradinem na grzbiecie przekrzywia skrzydła i leci teraz równolegle do linii drzew. Tuzin Czerwonych opadł z nieba i ruszył w szyku za obniżającą lot bestią, która otwierała paszczę, by omieść płomieniem drzewa. Smoki za nią wzięły z niej przykład i zalały las ogniem wzdłuż całej długości plaży. Sirus patrzył na piekło, które rozpętało się przed nim, i mimo huku płomieni słyszał krzyki obrońców. – Zostawiłem wam przejście – poinformował go Morradin, przesyłając obraz nietkniętej drogi przez las jakieś sto jardów na lewo od Sirusa. – Podejmijcie natarcie. Około mili w głąb lądu wznoszą się jakieś umocnienia. Otoczcie je i czekajcie na rozkazy. 336

Resztki desantu zebrały się za plecami Sirusa, który poprowadził je pomiędzy drzewa. Zostało mu nieco ponad tysiąc pięciuset ludzi; niektórzy byli mniej lub bardziej poważnie ranni. Nie było niczego niezwykłego w tym, że Splugawieni słudzy Białego walczyli mimo śmiertelnych ran. Splugawiona na prawo od Sirusa, drobna młoda kobieta, którą pewnie za dawnych czasów opisano by jako „osóbkę delikatnej budowy”, w biegu zaciskała rękę na ranie brzucha. Sirus widział różowe wybrzuszenie między jej palcami i stały strumyk krwi sączący się z ust, ale jej twarz nie krzywiła się ani odrobinę z bólu. Napotkali opór, gdy opuszczali plażę – wojownicy wybiegali z kłębiącego się dymu pojedynczo albo w małych grupkach, z okrzykami wojennymi na ustach, tnąc i dźgając. Sirus wychwycił słowa „Ulema Kahla” pośród wściekłego jazgotu, kiedy Wyspiarze ginęli zastrzeleni lub zadźgani bagnetami. Ich samobójczy atak był kosztowny, ale prawie nie spowolnił natarcia Splugawionych. Sirus rozkazał się zatrzymać, gdy zobaczył Czerwonego z Morradinem krążącego nad wysoką palisadą. Znowu napotkali opór, kiedy otoczyli palisadę. Wyspiarze zrezygnowali z szaleńczych ataków na rzecz ostrzału z koron drzew. Sirus poczuł podmuch przelatującej obok kuli, która odłupała kawał drewna od pnia znajdującego się zaledwie kilka cali w bok od jego głowy. Jego Splugawione oczy i instynkt zareagowały z niebywałą szybkością. Spostrzegł mglisty cień na wysokiej palmie – i pół sekundy później kula Sirusa trafiła strzelca między oczy. Podbiegł do zabitego i zabrał mu broń, żeby ją obejrzeć. Na mosiężnej tabliczce przymocowanej do kolby widniały mandinorskie słowa: „Niezależna Wytwórnia Broni Silworth, wersja VI, kaliber .422”. Przesłał ten obraz Morradinowi. – Standardowa broń Protektoratu – rozważał w zamyśleniu marszałek. – Wygląda na to, że Żelazny Syndykat zawarł nowe przyjaźnie. To wyjaśnia, skąd tubylcy mają działa. Sirus skierował spojrzenie na palisadę, która okazała się 337

w gruncie rzeczy solidną fortecą o grubych, drewnianych ścianach wysokich na dwadzieścia stóp. – To znaczy, że mogą mieć tego więcej – pomyślał. – Oczywiście, że mają. – Sirus wyczuwał niecierpliwe podniecenie Morradina. – To znaczy także, że dysponują znaczną ilością prochu. Niszcz nadal wszelki opór wzdłuż palisady. Może uda ci się złapać paru jeńców. Wyczuwam, że nasz smok nie jest zadowolony z naszego dzisiejszego rachunku od rzeźnika. *** Bateria dział wystrzeliła jednocześnie, ogień z luf rozbłysnął jasno w mroku, a pociski poleciały ku fortecy. Sirus widział, jak trafiają w cel; każde działo wycelowano z fachową precyzją w to samo miejsce. W ciągu ostatnich kilku godzin ponawiane salwy wyrwały wielką, poszarpaną ranę w południowej ścianie twierdzy, ale nie udało im się jeszcze przebić jej na wylot. Morradin początkowo zamierzał przypuścić zmasowany atak, rozkazał wojsku ściąć drzewa i zrobić z nich drabiny, ale wtedy przybył Biały. Sirus wyczuwał jątrzące się niezadowolenie wielkiej bestii, kiedy szybowała wysoko nad drzewami, aż znalazła sobie dogodne miejsce na stoku wulkanu. Chociaż czasem Biały formował myśli w postaci zrozumiałych słów, zwykle przekazywał swoje zamiary poprzez emocje. Były to głównie różne odcienie gniewu i – czasem – impuls zadowolenia. Na razie jedyna radość, jaką okazywał, pojawiała się, gdy patrzył na stadko piskląt, ale nawet wtedy było to mroczne, niemalże obce uczucie, bardziej fala współodczuwanego głodu, gdy patrzył, jak młode pożerają kolejnego nieszczęsnego jeńca. Teraz jednak jego odczucia były dalekie od radości. Cała horda Splugawionych zamarła, gdy Biały przesłał im obraz licznych ciał zaściełających brzeg, barwiąc to ostrą nutą niezadowolenia skierowanego głównie do Morradina. Dlatego odłożyli na bok drabiny i przyciągnęli małą artylerię, 338

by zacząć długi proces przebijania się przez grube drewniane ściany fortecy. Morradin, mimo że nie potrafił ukryć frustracji i żądzy krwi płonących w jego myślach, pragnął udobruchać Białego, rozkazał więc Sirusowi zabrać jedną trzecią wojska i rozpocząć polowanie na jeńców. Większość żywych Wyspiarzy, jakich znaleźli, odniosła poważne rany albo była mocno poparzona. Zdrowi albo lekko ranni okazali się trudną zwierzyną, szybką i znającą wiele kryjówek w gęstych lasach wyspy i na skalistym wybrzeżu. Przyparci do ściany często stawiali samobójczy opór przed pojmaniem, kilku poderżnęło sobie gardła. Przed zmrokiem zebrali zaledwie trzystu Wyspiarzy, związanych i czekających na nawrócenie – mniej niż jedną piątą tego, jakie straty Splugawieni odnieśli podczas pierwszego natarcia i późniejszych walk. Ogólny brak sukcesu w tym ataku sprawił, że Sirus zaczął się zastanawiać nad prawdziwym poziomem inteligencji Białego. Smok był dostatecznie sprytny, żeby darować życie Morradinowi i wykorzystać jego doświadczenie wojskowe, ale najwyraźniej nie potrafił dostrzec konkretnych cech, które sprawiły, że kiedyś właśni żołnierze nadali marszałkowi przydomek „Rzeźnik”. – Jest ograniczony – zdał sobie sprawę Sirus, uważając, żeby osłonić myśli tak wieloma obrazami dzisiejszej rzezi, jak tylko zdołał. Nauczył się, że im więcej bodźców wzrokowych zaśmieca jego myśli, tym trudniej Splugawionym śledzić jego tok rozumowania. – Wcale nie rozumie nas lepiej niż my jego. – Musisz? – zapytała Katrya i odsunęła się ze zbolałym grymasem. – Przepraszam. Sirus stłumił myśli i Katrya znowu przytuliła się do niego. Znaleźli sobie legowisko koło działa, w zagłębieniu między korzeniami wielkiego drzewa, które zapewni im miły cień, gdy rankiem wstanie słońce. – Zabił swoją żonę, wiesz? – zapytała Katrya, kiedy rozległa się kolejna salwa z dział. – Kto? 339

– Majack. Udusił ją kilka lat temu, po pijanemu. Myślał, że posuwa jego sierżanta. Zawinął ciało w stary dywan i porzucił w dżungli, Zielonym na pożarcie. Powiedział wszystkim, że uciekła z marynarzem. To go nie przestało dręczyć. Myślę, że chciał umrzeć. – No to spełniło się jego marzenie. To konkretne wspomnienie Majacka umknęło Sirusowi, bo nigdy nie odczuwał potrzeby wymieniania się z byłym żołnierzem czymś więcej niż najbardziej podstawowymi myślami. – Podzielił się tym z tobą? – zapytał. – Śnił o tym. Trzymał to głęboko ukryte na jawie, ale nie był w stanie ukryć podczas snu. Sirus przywołał kolejny kolaż obrazów, kiedy jej myśli sprowadziły na niego nieuniknioną konkluzję. Tym razem jednak tarcza wspomnień nie wystarczyła. – Tak – powiedziała, splatając pokrytą łuskami dłoń z jego własną. – Twoje też widzę, kochany. Widzę, o kim śnisz każdej nocy. Ale widzę też, że w snach nareszcie dostrzegasz, kim naprawdę była, a nie to, jaką chciałeś ją widzieć. *** Kolejny dzień ostrzału i wreszcie się przebili. Zdaniem Sirusa wyłom wyglądał na zdecydowanie za wąski, aby przeprowadzić udany szturm, ledwie dość szeroki dla dwóch mężczyzn obok siebie, ale rozkaz Morradina nie pozostawiał miejsca na dyskusję. Podobnie jak przy poprzednich atakach, kompania Sirusa została wybrana do pierwszego natarcia. Kiedy ustawiał żołnierzy w wąskim szyku, ogarnęło go podejrzenie, że może Morradin pod wpływem obopólnej antypatii próbuje doprowadzić do jego śmierci. – To nie mój wybór – poinformował go marszałek, z łatwością czytając w jego umyśle. – Najwyraźniej cieszysz się przychylnością naszego Białego boga. Pewnie to niebezpieczeństwo płynące z posiadania tak zdyscyplinowanego 340

umysłu. Reszta tych kretynów nie reaguje nawet w połowie tak szybko jak ty. Przykucnęli w wysokiej trawie, która dominowała na terenie między drzewami a fortecą, i czekali na zmrok. Splugawieni bez większego trudu widzieli w ciemności, co dawało im przewagę nad Wyspiarzami, chociaż Sirus wątpił, żeby miało to duże znaczenie w ciasnym wyłomie. Rozkaz Morradina padł, gdy pierwsze gwiazdy zamigotały na niebie. – TERAZ! Sirus poderwał się i poprowadził swoich Splugawionych. Biegiem pokonali odległość dzielącą ich od wyłomu w mniej niż minutę. Spodziewał się natychmiastowego ostrzału karabinowego ze strony obrońców na palisadzie, ale nikt nie zareagował na atak. Manewr przeprowadzono w upiornej ciszy zakłócanej jedynie przez szelest trawy. – Oszczędzają amunicję – pomyślał Morradin, kiedy Sirus dotarł do wyłomu. – Ostrzał może się zacząć w każdej chwili, chłopcze. Lepiej się na to przygotuj. Sirus przyśpieszył i przemknął przez szczelinę tak szybko, jak pozwoliło mu na to jego potworne ciało. W każdej chwili spodziewał się salwy z góry. Przebiegł jednak przez wyłom w kilka sekund i ujrzał rzeź. Wszędzie leżeli Wyspiarze, co najmniej trzystu na rozległym wewnętrznym dziedzińcu. Wszyscy mieli poderżnięte gardła. – Wiedzieli, co ich czeka – domyślił się Morradin. – Nie chcieli powiększyć naszych szeregów. Najwyraźniej się uczą. Sirus przykucnął obok ciała kobiety. Była młoda i wysoka, miała gibkie mięśnie i blizny typowe dla wyspiarskiego wojownika. Ciemna, zakrzepła krew pokrywała jej gardło i ostrze noża, który tkwił w jej bezwładnej ręce. – To się stało wiele godzin temu – uznał Morradin. – Przeszukajcie fortecę. Znajdźcie go. Przeczesali twierdzę wzdłuż i wszerz, ale znaleźli tylko kolejne ciała. – Dowolny z tych mężczyzn mógł być Królem-Szamanem – 341

przesłał do Morradina Sirus. – Żaden z Wyspiarzy w naszych szeregach nie widział jego twarzy. – Nie. – Morradin było niezachwiany w swoim przekonaniu. – Nie ma go tutaj. Może nigdy go nie było. Wymknął się i pozwolił, żebyśmy marnowali czas i amunicję na fortecę pełną trupów. W końcu jeden ze Splugawionych zameldował, że coś znalazł we wnętrznościach twierdzy. Sirus zszedł po drewnianych schodach do rozległej, podobnej do piwnicy sali, gdzie jeden z jego żołnierzy stał obok wąskiej dziury w klepisku. – Tunel – zameldował Sirus i przykucnął, żeby zbadać otwór. – Niedawno wykopany. – Sprawdź go – rozkazał Morradin, a Sirus wskoczył do dziury i odkrył, że musi iść na czworakach. Niewątpliwie tunel wykopano pośpiesznie, co zdradzała ziemia, która nieustannie osypywała się na Sirusa, kiedy przeciskał się przed siebie, spodziewając się, że w każdej chwili sklepienie może się zawalić. Potrzebował niemal godziny, żeby dotrzeć do końca tunelu. Zatrzymał się, przyglądając się słabemu księżycowemu światłu, które wpadało przez nierówną dziurę w sklepieniu. Wywołało to niecierpliwe pytanie ze strony Morradina: – Skąd ta zwłoka, chłopcze? – Nie zawalili wyjścia – odpowiedział Sirus. – Może nie mieli czasu. A może cały oddział czeka na górze, żeby odrąbać ci głowę, kiedy tylko się wychylisz. Nie dowiemy się, póki nie spróbujesz, prawda? – Rzeczywiście rzeźnik – mruknął w duchu Sirus, wiercąc się, żeby pewniej chwycić karabin i otrzepać zamek z ziemi. Tuzin Splugawionych wszedł za nim do tunelu. Rozkazał im oczyścić broń, zanim przesunął się do przodu i podniósł tak, żeby kucnąć. Otwór znajdował się jakieś cztery stopy nad jego głową. Kiedyś taki skok byłby dla niego niemożliwy, ale jego nowe ciało spokojnie sobie z tym poradziło. Skoczył tak wysoko, jak potrafił, przeleciał przez otwór i zręcznie wylądował na nogach, z karabinem w gotowości, 342

rozglądając się wśród drzew za wrogiem. Nic. – Rozproszyć się – polecił żołnierzom, kiedy wyskoczyli za nim. Dał sobie chwilę, żeby ocenić otoczenie. Zobaczył zwykły kawałek dżungli. Wtedy jednak jego uszy wychwyciły szum wody gdzieś po lewej stronie. Poprowadził Splugawionych w kierunku szumu ponaglany przez narastające zniecierpliwienie Morradina. Po kilkuset krokach drzewa się przerzedziły, odsłaniając duży staw. Lekko wzburzona woda uderzała delikatnie o niskie skały. Do stawu wpadała kaskada, która lśniła w księżycowym świetle, spadając z krawędzi wysokiego urwiska. Z wody wynurzało się kilka ogromnych głazów, a na każdym znajdowała się jakaś kamienna ozdoba. Kilku nawróconych Wyspiarzy w ich szeregach wyjawiło co nieco na temat swoich wierzeń i Sirus wiedział, że to kapliczki starodawnych duchów, które miały zamieszkiwać Wyspy Barierowe przed nadejściem człowieka. Jego wzrok padł na największą skałę, płaski głaz, na którym siedział mały człowieczek otoczony przez zwłoki typowych wyspiarskich wojowników o imponującej budowie. Podobnie jak ich bracia w fortecy, ci także zginęli z własnej ręki – gardła poderżnięte, ich zmieszana krew skapywała z głazu do sadzawki, tworząc skłębioną, czerwoną chmurę. – Król-Szaman, o ile się nie mylę – pomyślał Morradin, kiedy Sirus podzielił się z nim obrazem małego człowieczka i jego martwych gwardzistów. – Myślałem, że będzie wyższy, a ty? Człowieczek ledwie zerknął przez ramię na Sirusa, a potem ponownie skierował wzrok na kapliczkę. Głowę miał pochyloną, jego usta poruszały się w niesłyszalnej modlitwie lub inwokacji. Z pewnością różnił się od pozostałych Wyspiarzy przez swoje patykowate kończyny i zgarbione plecy, chociaż tak jak typowy Wyspiarz był jasnoskóry. Nowa myśl dotarła do głowy Sirusa, o wiele silniejsza i bardziej nieprzejednana niż myśli Morradina: „Niepotrzebny”. Biały dodał do rozkazu brutalne ponaglenie, przez co Sirus zadygotał, kiedy uniósł karabin. Wycelował w środek pleców 343

człowieczka, tak by kula z pewnością strzaskała kręgosłup, zanim przebije serce. Łatwy strzał z tej odległości. Już zaczął naciskać spust, kiedy cała powierzchnia stawu eksplodowała. Woda uniosła się ścianą bieli i czerwieni, zanim wystrzeliła na zewnątrz z taką siłą, że Sirus i pozostali Splugawieni padli na ziemię. Sirus podniósł się szybko. Znajdował się w wodnym wirze. Zobaczył niedaleko od siebie Splugawionego, którego woda porwała i poniosła w wodną ścianę, a ta zamknęła się wokół niego. Widział w topieli mglisty kształt ciała; uderzyło o jedną ze skał w stawie, a potem zostało odrzucone przez falę. Coś twardego grzmotnęło Sirusa od tyłu, ponownie powalając go na ziemię. Podniósł wzrok i zobaczył, że kolejnych dwóch żołnierzy woda uniosła i zderzyła ze sobą, raz, drugi, trzeci, zanim odrzuciła ich na bok. Ciała spadły blisko Sirusa, widział więc, że siła ostatniego ciosu wystarczyła, by splątać strzaskane klatki piersiowe. Dwie pary pozbawionych życia szparek źrenic patrzyły na niego z niemym zdumieniem. – Wygląda na to, że opowieści były prawdziwe – zauważył oschle Morradin. – Rzeczywiście jest Błogosławiony. Sirus wyczuwał umierających wokół siebie Splugawionych, kiedy niewidzialna dłoń Króla-Szamana miażdżyła jednego po drugim. Ich ostatnie chwile agonii były ciekawym doznaniem, pozbawionym strachu, ale pełnym bólu i konsternacji. Zaskoczony odkrył ziarno strachu wzbierające w jego własnej piersi i znalazł perwersyjną przyjemność w świadomości, że przynajmniej umrze zachowując cień człowieczeństwa. – O, nie, chłopcze. – Nieprzejednany rozkaz Morradina zmusił go do wstania. – Mamy rozkazy, nie zapominaj o tym. Sirus uniósł karabin do ramienia i wycelował w mglisty kształt na skale, gdzie siedział Król-Szaman. Wystrzelił. Wir umarł natychmiast, uniesiona woda zamieniła się w krótką, ale straszliwą ulewę, jej ciężar obalił Sirusa na kolana. Strząsnął wodę z twarzy i podniósł wzrok. Zobaczył, że Król-Szaman wstał i wpatruje się w niego z dziwnie współczującym uśmiechem na ustach. Krew ciekła z krwawej dziury w jego ramieniu, nie 344

zdradzał jednak, że odczuwa ból. Sirus otworzył komorę nabojową i sięgnął do sakiewki z amunicją po kolejną kulę. Karabin wyskoczył mu z ręki wyrwany brutalnym szarpnięciem, a potem obrócił się w powietrzu i uderzył go kolbą w skroń. Sirus upadł ogłuszony i oślepiony przez ból, pełzał po ziemi, dopóki nie odzyskał wzroku, a wtedy zobaczył ogromny głaz unoszący się ze stawu. Woda ściekała z niego, kiedy podleciał bliżej i zatrzymał się dokładnie nad Sirusem. Cudowny strach zaatakował znowu i rósł z każdą sekundą, kiedy Sirus wpatrywał się w szybującą skałę. Uznał później, że to strach go ocalił, pozwalając przezwyciężyć ból, konsternację i posłuchać instynktu i odsunąć się gwałtownie w bok, gdy skała w końcu spadła. Przeturlał się, kiedy głaz uderzył w ziemię. Obrócił się, by zobaczyć, jak Król-Szaman patrzy na niego w sposób, który mógł opisać tylko jako szacunek pomieszany z rozbawieniem. Człowieczek westchnął i przykucnął, żeby podnieść róg z głazu. Powiedział coś w swoim języku, zanim wypił spory haust płynu z rogu. Zatoczył się i wypuścił naczynie z ręki, wyprostował się i już bez cienia rozbawienia wbił w Sirusa mroczne, zdeterminowane spojrzenie. Powietrze wokół niego zadrżało od żaru. Czerwona, zrozumiał Sirus, rozglądając się za jakąś bronią w nadziei, że jeden z jego nieszczęsnych towarzyszy wypuścił nieopodal karabin, ale nie znalazł niczego. Jego odrodzony strach skłaniał go do ucieczki w las, ale wiedział, że zostaną z niego węgielki, zanim zniknie wśród drzew. Dlatego stał i patrzył, jak Król-Szaman przywołuje żar, który go zabije. Wdzięczność walczyła w jego sercu ze strachem. Przenikliwy krzyk rozległ się w górze i czerwona smuga opadła na Króla-Szamana, plama złożonych skrzydeł i połyskujących szponów. Mały człowieczek nie miał czasu skierować żaru w inną stronę, ledwie zdążył spojrzeć w górę, zanim Katarias go obalił i przyszpilił do skały. Wielgachny smok wydał z siebie krótki, triumfalny wrzask, a potem pochylił łeb, 345

by pożreć ofiarę. Sirus uznał, że nie ma ochoty na to patrzeć, odwrócił się więc i wszedł między drzewa. Strach nadal dudnił mu w piersi, chociaż teraz osłabł. Sirus uchwycił się go i karmił obrazami niedawnej zgrozy, bo była to cenna rzecz, która mogła mu się później przydać.

346

Rozdział 24 Clay

Clay wrzasnął znowu, kiedy karłowaty Zielony wgryzał mu się w nogę. Zęby zazgrzytały o piszczel. Zacisnął palec konwulsyjnie na spuście rewolweru i wyrwał dziurę w ziemi całą stopę w bok od atakującego smoka. Próbował odciągnąć kurek, żeby strzelić raz jeszcze, ale szarpnął nim spazm, gdy Zielony jeszcze mocniej zacisnął szczęki i fala najczystszego cierpienia zalała go od stóp do głów. Karabinek Sigorala wystrzelił z hukiem i krew trysnęła z wielkiej dziury w grzbiecie Zielonego. Zwierzę szarpnęło się, uderzyło ogonem, gęsta krew trysnęła z rany, ale nadal zaciskało zęby. – W łeb! – krzyknęła Loriabeth. Jej słowa niemal utonęły w kakofonii bojowych ryków Zielonych, które wyskoczyły spomiędzy otaczających ich drzew. Clay słyszał szybkie wystrzały z jej rewolwerów, po których podniósł się chór wrzasków. Sigoral przykucnął i przyłożył wylot lufy karabinka do kącika smoczej paszczy. Clay znowu krzyknął, kiedy metal przeszorował po rozoranym ciele. Z broni dobył się zduszony huk i tylna część smoczego łba rozpadła się w fontannie krwi i strzaskanej kości. Clay wpatrywał się w szkarłatną jatkę, która była jego nogą, zafascynowany widokiem odsłoniętej kości i krwi ściekającej strumykami z rozszarpanych naczyń. Broń Loriabeth ucichła, a Sigoral odwrócił się od Claya, przykładając karabinek do ramienia, żeby wystrzelić szybką serię. Clay spojrzał na Corvusyjczyka, mrugając, by pozbyć się 347

potu z oczu. Zobaczył, jak Sigoral rozwala w locie łeb Zielonego, który ku nim skoczył. Dźwięk był dziwnie stłumiony, jak odległe echo; obrazy przed oczami Claya traciły kolory, jakby oglądał ruchome fotostaty. Głowa opadła mu na pierś, zalało go ogromne zmęczenie i świat jeszcze bardziej przygasł, zamieniając się w mglistą mieszaninę przesuwających się szarości. Zemdlałby, gdyby ból na nowo nie eksplodował mu w nodze, przywracając mu świadomość w samą porę, by ujrzał kolejnego karłowatego Zielonego, który zręcznie przemykał po gałęziach dokładnie nad ich głowami. Zareagował odruchowo i później wątpił, czy udałby mu się ten strzał, gdyby świadomie się starał. Uniósł rękę z bronią nieśpiesznym ruchem, zacisnął palec na spuście i kula przeszyła łeb zwierzęcia, które właśnie zamierzało skoczyć na Loriabeth. – Na górze... – wychrypiał, odwracając głowę do towarzyszy, którzy byli teraz zajęci gorączkowym przeładowywaniem broni. – Patrzcie w górę! – krzyknął, strzelając znowu w korony drzew. Loriabeth pierwsza zareagowała, a jej szeroko otwarte oczy rozbłysły morderczą furią, gdy spojrzała w górę i zobaczyła kilkanaście Zielonych rojących się na konarach. Zaczęła strzelać, kiedy kolejna fala wyczerpania ogarnęła Claya, tym razem zbyt potężna, żeby jakikolwiek ból jej się przeciwstawił. Ostatnim, co zobaczył, zanim ogarnęła go całkowita ciemność, był widok Loriabeth i Sigorala stojących nad nim i strzelających w drzewa, oraz Zielone spadające jeden za drugim jak przejrzałe owoce. *** Przenikliwe, uporczywe pulsowanie wyciągnęło go z pustki, pozostawiając dryfującego tuż pod powierzchnią świadomości. Unosił się w mgiełce bólu i zamętu, krzywiąc się na dźwięk odległych grzmotów, które – jak powoli zdał sobie sprawę – były głosami. – Nie powinniśmy najpierw jej rozcieńczyć? – Wypił raz surową krew Białego i przeżył. Myślę, że sobie 348

z tym poradzi. Pieczenie na ustach, potem na języku, znajomy smak, ale zdecydowanie bardziej intensywny i kwaśny, niż ten, do którego przywykł. Wtargnął do jego ust, a potem, paląc, powędrował gardłem, kiedy odruchowo przełknął. Ból zelżał natychmiast, pulsowanie stało się powolne i stłumione, jakby uderzano go przez gruby koc. – Kuzynie? – dobiegł niewyraźny głos z końca długiego tunelu. – Słyszysz mnie? Spróbował otworzyć oczy, ale nadal świadomość mu umykała. Jęknął tylko. – Trzeba coś zrobić z twoją nogą – dotarło do niego głuche echo głosu Loriabeth. Wychwycił w nim ponurą determinację. – Nie ma innego wyjścia. – Pauza. – Nasącz porządnie. Dobra, dawaj to tutaj. Lepiej go przytrzymaj, może straszliwie wierzgać. Clay chciał zadać pytanie, ale to znowu przybrało formę jęku, kiedy pustka zamieniła się w oślepiająco białe niebo i tysiąc szerszeni naraz użądliło go w nogę. Ból był znacznie gorszy od ugryzienia przez Zielonego. Migoczące ostrze ognia przeszyło go od nogi aż po mózg, wywołując takie cierpienie, że odzyskał przytomność. Ocknął się, wywrzaskując przekleństwa prosto w twarz Sigorala. Corvusyjczyk odwrócił wzrok, gdy Clay obryzgał go śliną. Clay próbował zacisnąć dłonie na szyi marynarza, miał szczery zamiar go udusić, ale zorientował się, że ma związane ręce – gruby, skórzany pas trzymał je przy jego bokach. Szarpał się więc i wyrzucał z siebie potoki najgorszych zniewag, wyginając plecy jak łuk. – Dobrze już, dobrze! – Twarz Loriabeth pojawiła się nad nim. – To my! Musimy ratować twoją nogę! – Odp-pierdol się...! – Clay zakrztusił się i znowu wrzasnął. – Ty wredna... mała suko! – Wybacz... Miotał się przez całą minutę, a ręce Sigorala zaciskały się na jego ramionach jak imadło, przyszpilając go do ziemi, aż wreszcie 349

znowu nadeszło wyczerpanie. Clay odpłynął, mając przed oczami obraz Loriabeth patrzącej na niego z góry. Łzy płynęły jej z oczu, kiedy prosiła go o wybaczenie. *** – Zdarzało ci się lepiej wyglądać. Stała kilka kroków dalej i mówiła na głos, tak jak to się odbywało tylko podczas ich wspólnych transów. Ściskała drzewce swojej włóczni w obu rękach, opierając się na niej, i przyglądała się Clayowi z rozbawieniem, marszcząc wytatuowane czoło. – Ty nie żyjesz – wymamrotał Clay i skrzywił się, kiedy palący ból przeszył mu nogę. – Odejdź. Silverpin nadąsała się, udając rozdrażnienie. – Oczywiście, że nie żyję. Zastrzeliłeś mnie, nie pamiętasz? – To był wypadek – wymamrotał, rozglądając się i widząc znajome otoczenie. Jaskinia na Pustkowiach, gdzie znaleźli gniazdo młodego Białego. I gdzie także po raz pierwszy się kochali. Uznał, że naprawdę nie chce się tam znajdować, i zebrał wszystkie siły, żeby się obudzić. Nic się nie stało. – To nie jest sen – poinformowała go Silverpin. Zdał sobie sprawę, że stoi, a jego ranna noga jest prosta, cała i zdrowa, chociaż ból, który odczuwał, był dokładnie taki, jakiego mógł się spodziewać. Odwrócił się, rozejrzał i nie dostrzegł żadnych subtelnych lub dziwacznych zmian, jakie śniący umysł mógłby zaprowadzić w miejscu przypadkowo wydobytym z głębin jego umysłu. – Podzieliłeś się tym obrazem z panną Lethridge – powiedziała Silverpin – więc pozostaje niezmieniony. Tak samo jak ja. – Mówiące wspomnienie? Tym właśnie jesteś? – Dzieliliśmy bardzo specjalny rodzaj transu, połączenie głębsze i potężniejsze od wszystkich, jakie nawiązali Błogosławieni od wielu wieków. To musi mieć swoje konsekwencje. Czymże w końcu są ludzie, jeśli nie zbiorem 350

wspomnień? Myślę, że mógłbyś powiedzieć, że sam mnie stworzyłeś. – Jej wytatuowane czoło zmarszczyło się znowu, zdradzając konsternację. – Co w pewnym sensie czyni cię moim... ojcem. Nie bardzo wiem, czy podoba mi się ta analogia. Wpatrywał się w nią przez długą chwilę, nie dostrzegając żadnej skazy w jej zachowaniu albo wyrazie twarzy. Była taka, jak ją zapamiętał, zbyt prawdziwa i żywa, żeby uznać ją za jedynie kolaż obrazów zebranych przez śniący umysł. – Czyli jesteś duchem – powiedział. Silverpin spoważniała i wzruszyła ramionami. – Dusza zamordowanej, która ma sprawę do dokończenia. To pewnie rozsądny opis. – Jak to możliwe, że nie widziałem cię wcześniej? – Możliwe, że ta cząstka twojego umysłu była wcześniej zamknięta. Trauma potrafi przekształcić mózg. A może nie chciałeś mnie widzieć. – Możesz mi wierzyć... – Spojrzał jej w oczy, mówiąc powoli i z niezachwianym przekonaniem – ...że nie chciałem cię nigdy więcej zobaczyć. Jej niebieskie oczy zabłysły lekko, gdy się uśmiechnęła. – Nie ma sensu tu kłamać. W końcu nie możesz oszukiwać samego siebie. – Rozejrzała się po mrocznym wnętrzu, marszcząc brwi. – To nudne. Chodźmy gdzieś. Nie pojawił się wir obrazów, jak w jego transach z Lizanne, tylko Clay raptownie przeniósł się z jednego miejsca w drugie. Tym razem stali na fordeku Ognistego, który sunął spokojnie po – jak rozpoznał Clay – odcinku Zielonej Kipieli znajdującym się na południe od Ostrokołu. Usłyszał huk wystrzału, więc spojrzał w stronę relingu na sterburcie, gdzie rudowłosa kobieta uczyła młodego człowieka subtelniejszych tajników strzelectwa. – Niech mnie licho, dzieciaku. Myślałby kto, że szczeniak z Kątów będzie potrafił strzelać... Clay odwrócił się, spoglądając na rzekę. – Ja też czasem za nią tęsknię – powiedziała Silverpin. – Właściwie to za nimi wszystkimi. Jednakże dzięki tobie mogę 351

przynajmniej zobaczyć, jak im się wiedzie. Domyślam się, że wiesz, że ta twoja misja skończy się śmiercią ich wszystkich, hmm? – Nie wiem. Tak samo jak ty. – Pamiętasz, co mówiłam o kłamaniu? – Nie mamy wyboru. Widziałaś to samo co ja, więc sama to wiesz. To coś, co obudziłaś, zamierza pożreć cały świat. – Nie, jedynie większość ludzi. I naprawdę nie możesz w żaden sposób go powstrzymać. Chwycił się relingu na dziobie statku tak mocno, że pobielały mu palce. – Przekonamy się. Wizja musiała mieć jakiś sens. – Czyżby? A dlaczego tak myślisz? Dostrzegłeś urywek przyszłości i natychmiast uznałeś, że to zrządzenie opatrzności, ważna wiadomość. Od kogo, jeśli mogę zapytać? Może od jakiegoś corvuskiego boga? Pokręcił głową, nie chcąc na nią patrzeć. – To musi coś znaczyć. – Wszystko coś znaczy. Woda lecąca z nieba znaczy, że pada deszcz, i to wszystko, co znaczy, bez względu na to, czy zobaczysz to w przeszłości, czy w przyszłości. – Podeszła i oparła głowę na jego ramieniu, a potem pocałowała go w szyję. – Spójrz prawdzie w oczy: poprowadziłeś wielu ludzi na pewną śmierć bez żadnego powodu. Chociaż nie byłoby to takie straszne, gdyby mieli jakiś wybór. Odwrócił się i zobaczył, że Silverpin uśmiecha się współczująco. – Co to ma znaczyć? – zapytał i zadygotał, kiedy ból w nodze znowu rozgorzał z całą siłą. Otaczający go myślobraz zamglił się nagle, woda i dżungla zamigotały i zamieniły się w bezkształtny opar. Silverpin jednakże pozostała cała i aż zbyt realna. – Clay... – powiedziała, kręcąc głową, kiedy otoczenie poczerniało. – Nie zastanawiałeś się nigdy, dlaczego tak chętnie podążają za tobą w tej jakże szalonej misji...? 352

*** Obudził się z krzykiem, a w każdym razie tak by się stało, gdyby Sigoral nie zacisnął mu mocno ręki na ustach. – Cicho! – syknął mu do ucha Corvusyjczyk. Clay rozluźnił się, na ile był w stanie dręczony bólem w nodze. Sigoral zabrał rękę i odwrócił się z karabinkiem dociśniętym do ramienia i uniesioną wysoko lufą w kierunku znacznie przerzedzonych koron drzew. W rzadkiej plątaninie gałęzi widać było trzy słońca, prażyły intensywniej niż dotąd. Świeży pot wystąpił mu na już wilgotne czoło. – Zielone? – mruknął Clay. – Nie. Clay spojrzał w dół i zobaczył, jak Loriabeth nachyla się nad jego nogą. Delikatnie odsuwała mocno poplamiony opatrunek, żeby obejrzeć ranę. Ustawiła się tak, by zasłonić mu widok, ale widząc, jak zesztywniała, uznał, że wieści nie są dobre. – Rana się zaogniła? – zapytał. Loriabeth pokręciła głową i odwróciła się z wymuszonym uśmiechem. – Nie, Zielona, którą nasączyliśmy opatrunek, uchroniła cię przed zakażeniem. Niedługo znowu będziesz chodził. – Pokaż. – Musisz jeszcze odpocząć... – Daj mi zobaczyć! Spuściła wzrok i odsunęła się, żeby mógł zobaczyć ranę i powód, dla którego nie chciała mu jej pokazać. Spory kawał mięśnia z prawej łydki przepadł, pozostawiając odsłoniętą kość i ścięgna. Takie uszkodzenie spodziewałby się zobaczyć jedynie na trupie. Jego spojrzenie powędrowało do bosej stopy. Spróbował poruszyć palcami, co wywołało kolejną falę bólu. Palce jednak ani drgnęły. Wpatrywał się w ranę tak długo, jak zdołał, zmuszając się do pogodzenia z faktami, ale w końcu mdłości zmusiły go do odwrócenia wzroku. – Trzeba było ją odciąć – powiedział, kiedy Loriabeth uklękła, 353

żeby zmienić opatrunek. Silił się na jowialność, ale głos miał drżący i pełen napięcia. – Nie jestem chirurgiem. Poza tym widziałam ludzi, którzy doszli do siebie po gorszych ranach. Pamiętasz to uderzenie ogonem, które załatwiło mnie w Ostrokole? A teraz jestem dziarska jak zawsze. Założyła opatrunek, a Clay z bólu zgrzytnął zębami. Odwrócił się do Sigorala, żeby skupić się na czymś innym. – Jeśli to nie Zielone, to przed czym nas chronisz, poruczniku? – Proszę spojrzeć w światła – odrzekł stale czujny Sigoral. Clay uniósł rękę, żeby osłonić oczy, i spojrzał przez zmrużone powieki na trzy kryształy na niebie. Początkowo niczego nie widział, ale potem zauważył, że środkowy przygasł nieco, kiedy coś przesunęło się przed nim, coś ze skrzydłami i długim ogonem. – Domyślam się, że to nie ptak – powiedział. – Czerwone – odpowiedziała Loriabeth. – Są małe, jak tamte Zielone, ale to jak najbardziej Czerwone. I krąży ich tam co najmniej tuzin. Na razie nie uznały, że należy po nas przyjść. – Myślę, że czekają, aż stąd wyjdziemy – powiedział Sigoral, wskazując głową na lewo od siebie. Clay odwrócił się i zobaczył, że las prawie się skończył i wąski pas rzadko rosnących drzew dzieli ich od rozległej równiny, którą dostrzegł wcześniej z zarośniętej budowli. Równina była płaska i właściwie jałowa, jeśli nie liczyć paru krzaków. – Jak długo mnie nieśliście? – zapytał Loriabeth. – Raczej ciągnęliśmy. Trzy albo cztery mile od miejsca, gdzie dopadły nas Zielone. Noc zapadła i minęła. Porucznik przeprowadził parę obliczeń i orzekł, że w ciągu doby mamy tu jakieś dziesięć godzin dnia i tyle samo nocy, o ile można tu mówić o dobie. – Dlaczego tak mało? – zadumał się na głos Clay i stęknął, kiedy Loriabeth zawiązała bandaż. – Proszę – powiedziała, sięgając po dwie gałęzie leżące na podorędziu. – Przygotowaliśmy kule, gdybyś odzyskał przytomność. Nie obraź się, kuzynie, ale nie mam już siły cię 354

wlec. Zmusiła go do zjedzenia czegoś, zanim ruszyli. Okazało się, że wzięli sobie do serca jego uwagę i złapali kilka ptaków, kiedy był nieprzytomny. Okazały się smaczne; przypominały mu gołębie, które łapał, kiedy zaczął życie w Kątach. – Rozpalaliśmy ogniska bez żadnych kłopotów – powiedziała Loriabeth, obracając ptaka na rożnie nad płomieniami. – Zielone postanowiły zostawić nas w spokoju. – Wiele z nich zabiliśmy – dodał Sigoral. – Może wszystkie. – A może po prostu uczą się szybciej od tutejszych ptaków – powiedział Clay, wgryzając się w małe udko i popatrując niespokojnie na kołujące w górze Czerwone. – Miejmy nadzieję, że tamte nauczą się tego samego, jeśli spróbują z nami zadzierać. *** Loriabeth napełniła całą menażkę produktem pozyskanym ze stosu martwych Zielonych, który zostawili za sobą w lesie. Clay napił się nieco, zanim wyszli na równinę. Krew mocno rozrzedzono wodą, ale skutki kazały mu uznać, że nawet jeśli smoki są karłowate, to ich krew działa równie mocno jak posoka ich większych kuzynów. Osłabienie Claya nieuchronnie spowalniało ich marsz. Wkrótce opanował poruszanie się o kulach, ale nieustannie odczuwał ból nogi, co wraz z ubytkami mięśnia zmuszało go do przystawania co kilka jardów. Sigoral i Loriabeth zdradzali oznaki zniecierpliwienia z powodu jego powolności, ale żadne go nie zganiło i jego zdaniem, zważywszy na okoliczności, oboje byli zadziwiająco dalecy od rozpaczy czy paniki. Uwięzieni wiele mil pod lodem w gigantycznej jaskini z dzikimi smokami, pomyślał, patrząc, jak Sigoral się zatrzymuje i podnosi wzrok na krążące w górze Czerwone. A mimo to nie pomyśleli, żeby mnie zostawić. To spostrzeżenie obudziło niemile widziane myśli o duchu Silverpin. „Nie zastanawiałeś się nigdy, dlaczego tak chętnie 355

podążają za tobą?”. Nie chciał za dużo myśleć nad tym pytaniem, chociaż dręczyło go, kiedy cal po calu pokonywali pozbawioną drzew równinę. Przekonał wszystkie pozostałe przy życiu Długie Karabiny, połowę załogi okrętu Protektoratu i garstkę corvuskich jeńców, żeby ruszyli razem z nim do najgorszego miejsca na świecie. A wszystko to dla obietnicy czegoś, co ujrzał w wizji. Wizji, którą widzieli tylko on i panna Lethridge. Nigdy nie byłem aż tak przekonujący, pomyślał, zatrzymując się, by otrzeć pot z czoła. A jednak poszli za mną. Pustka wokół nich przywodziła na myśl Czerwone Piaski i dzień, w którym znaleźli krater, niemalże gorączkową potrzebę znalezienia Białego, którą widział w oczach stryja – potrzebę, którą zaszczepiła mu Silverpin. Obrazy z wędrówki Długich Karabinów przez Interior Arradsyjski przesunęły mu się przed oczami, kiedy stał nieco chwiejnie wsparty na kulach. Zaszczepiła im głód. Spojrzał na Loriabeth i Sigorala, którzy teraz przystanęli i przyglądali mu się z głęboką troską. A co ja zaszczepiłem? – Clay? – rzuciła Loriabeth. Chciał ją spytać, czy kiedykolwiek naprawdę rozważyła powody przybycia tutaj. Czy ślepa akceptacja tak ogromnego niebezpieczeństwa kiedykolwiek ją zastanowiła. A jeśli tak, to czy te wątpliwości znikały, kiedy znajdowała się w jego towarzystwie? Czy skazałem cię na śmierć, kuzyneczko? – zastanawiał się. Jęknął, odwracając wzrok. Rozważał, czy rozsądne będzie wyjawienie swojego podejrzenia, gdy dostrzegł coś kilka mil przed nimi. Żar trzech słońc sprawił, że powietrze lekko falowało nad równiną, musiał więc zmrużyć oczy, żeby lepiej widzieć cienką, pionową linię wznoszącą się z podłoża tunelu prosto w czarne niebo. – Widzicie to? – zapytał, wskazując wyciągniętą ręką. – Czy znowu zemdlałem? ***

356

Z każdą przebytą milą widzieli linię coraz wyraźniej. Cienka, ciemna nić, która schodziła z zalegającej w górze czerni, powoli zamieniała się w kolejny szyb – taki sam jak ten, który sprowadził ich do tego miejsca. Clay przyśpieszał kroku, na ile był w stanie, ale wysiłek wkrótce pozbawił go tchu. – Robimy postój – zadecydowała Loriabeth, kiedy Clay zatrzymał się chwiejnie z opuszczoną głową i zgarbił się nad kulami. Odczepiła tobół z drewnem na opał i zrzuciła go na ziemię. Światła znowu przesunęły się przed nich, cienie się wydłużały. – Jeszcze kilka mil – upierał się Clay. Zrobił krok o kulach i się przewrócił. Wyrwał mu się z piersi entuzjastyczny potok obelg, kiedy noga ukarała go wściekłym atakiem bólu. – Okurwawdupęjegomać! – Skończyłeś? – spytała Loriabeth, pochylając się, żeby pomóc mu usiąść. – Powinniście iść – odparł, zgrzytając zębami, kiedy wsunęła mu plecak pod zranioną nogę. – To raptem parę godzin. – Zamknij się – mruknęła i zajęła się rozpalaniem ogniska. – Mówię serio. Zostawcie mnie tutaj. Idźcie zobaczyć, co... – Powiedziałam: zamknij się! – Loriabeth spiorunowała wzrokiem Claya. Na widok jej niewzruszonego uporu ogarnęła go nowa fala wyrzutów sumienia. – To moja wina – jęknął. Głowa opadła mu na pierś, gdy poczucie winy zastąpiło zmęczenie. – Poszliście za mną... – Sama podjęłam decyzję – odpowiedziała Loriabeth, szykując podpałkę z karłowatych krzaczków znalezionych na równinie. – Tak jak wszyscy. – Nie... – Clay westchnął, świat znowu zaczął blednąć mu przed oczami. – Nieprawda... ***

357

Tym razem Silverpin nie zakłóciła mu snu, za co był wdzięczny. Zamrugał, obudził się i zobaczył wielkiego robaka, stojącego kilka cali od jego twarzy. Robal miał ze trzy cale wysokości i sześć odnóży, kleszcze z przodu i ogon zakończony niebezpiecznym kolcem. Słabe światło lśniło na jego pancerzu, gdy warował nieruchomo przez kilka sekund, zanim odwrócił się i czmychnął, podnosząc obłoczek kurzu. Trzeba tu uważać nie tylko na smoki, pomyślał Clay. – ...pod statkiem? – usłyszał, jak Loriabeth pyta ściszonym głosem, żeby go nie obudzić. – A potem w górę wzdłuż drugiej burty – odpowiedział Sigoral. – To się nazywa przeciągnięcie pod kilem i zwykle skazuje się na to za najgorsze zbrodnie. Pąkle na kilu potwornie kiereszują ciało skazańca, gorzej niż chłosta. Tylko raz widziałem, jak to robiono, nim zacząłem pływać na Pierwszorzędnym. Tamten łotr był pijakiem, który zasztyletował kilku żeglarzy podczas partyjki pastazcha. Z kolei kapitan Jenilkin był znacznie mniej wybredny i w ciągu trzech miesięcy przeciągnął pod kilem trzech ludzi za drobne wykroczenia. Jeden zmarł. A nadto wiele razy rozkazał wymierzyć chłostę. „Chłopi to zwierzęta juczne, panie Sigoral”, lubił mawiać. „A jakie zwierzę nie reaguje na bat?”. Przysięgam, że gdyby pocisk korporacjonistów nie urwał mu głowy, to prędzej czy później zrobiłaby to załoga. – Wtedy przejąłeś dowodzenie? – Nie, później. Kapitan zginął podczas Bitwy w Cieśninie. Nasz pierwszy oficer zginął, kiedy Niebieskie zjawiły się w Carvenporcie. Przeprowadzał właśnie inspekcję dział na dziobie, kiedy jeden ze smoków wysunął łeb nad burtą i przegryzł go na pół. Nie było żadnego ostrzeżenia. W ciągu kilku sekund zdało się, że całe morze zapłonęło. Kiedy to się skończyło, okazało się, że jestem jedynym żywym oficerem z załogą, która zmalała do tuzina ludzi. Sigoral zamilkł na chwilę. Kiedy ponownie się odezwał, w jego głosie pojawiła się nuta wymuszonego ożywienia: – Lepiej nad tym nie rozmyślać. Chociaż to, jakim cudem 358

dopłynęliśmy aż do Lossermark, nadal jest dla mnie tajemnicą. – I to tylko po to, żeby paru z nas ukradło ci potem statek. – Loriabeth zarechotała cicho. – Musiałeś się nieźle wkurzyć. Zapadła na chwilę cisza, zanim Sigoral odpowiedział z niechętną wesołością: – Nie był to mój najlepszy dzień. – Jakim cudem tak dobrze mówisz po mandinorsku? – Takmarin to ważne centrum handlowe w południowym cesarstwie. W młodości nasłuchałem się mnóstwa różnych języków. Mandinorskiego najczęściej, bo to język handlu we wszystkich portach bez względu na to, jaka flaga powiewa nad komorą celną. – Ja przez całe życie praktycznie nie słyszałam innego języka niż mandinorski. Tatko miał przez jakiś czas Dalcyjczyka w swojej ekipie, nożownika. Poprzednika Silverpin. Nauczył mnie paru wierszy wojennych. I Loriabeth wyrecytowała kilka wersów po dalcyjsku. Clay usłyszał, że Sigoral parsknął, jakby powstrzymał wybuch śmiechu. – No co? – zapytała ostro Loriabeth. – Wiersze wojenne? – zapytał Corvusyjczyk, nadal próbując powściągnąć wesołość. – No tak. A co? Sigoral odetchnął głęboko i z wymuszoną obojętnością odpowiedział: – Nie, nic. Naprawdę. – Mów! – Obawiam się, że uprzejmość zabra... – Gadaj, corvuski kutasie! Sigoral znowu odetchnął, zanim odpowiedział ostrożnie dobranymi słowami: – W dalcyjskich portach panie... pewnej profesji... stają w oknach i wypowiadają te słowa, żeby przyciągnąć... klientów. Zapadło długie milczenie. – A to sukinsyn – szepnęła Loriabeth, a Sigoral znowu stłumił 359

rechot. – Miałam raptem czternaście lat, kiedy mnie tego nauczył. Niech go Prorok przeklnie, zboczeniec jeden. Teraz cieszę się, że stado Zielonych go upiekło. Śmiech Sigorala przybrał na sile, ale nagle się urwał, kiedy podmuch powietrza smagnął obóz, podnosząc kurz. Clay sięgnął po rewolwer. – Widzisz coś? – zapytała Loriabeth. Clay odwrócił głowę i zobaczył, że oboje stoją i celują z broni w górę. – Nic a nic – odpowiedział Sigoral. – Tym razem musiał przelecieć niżej. – Loriabeth zatoczyła powoli koło, trzymając ręce szeroko rozstawione, żeby objąć jak najwięcej nieba. – Dwadzieścia stóp, może mniej. – Tym razem? – jęknął Clay, siadając. – Przeleciał już dwa razy – wyjaśniła. – Nie chciałam cię budzić. Skaggs opowiadał mi o tym. Tak robią, kiedy tropią cerathy na równinach. Starają się je nastraszyć, żeby stado się rozproszyło, a wtedy... – Rzuciła mu nerwowe spojrzenie i zawiesiła głos, ale łatwo było się zorientować, co miała na myśli. „A wtedy mogą wybrać najsłabszą ofiarę”. Clay spojrzał w stronę szybu, który teraz malował się grubą, pionową liną obrębioną przez narastający blask trzech słońc. – Myślę, że mamy jeszcze godzinę, zanim światło powróci na dobre – powiedział i zdusił jęk bólu, kiedy przeniósł ciężar ciała, by sięgnąć po kule. – Lepiej ruszajmy. – Byłoby lepiej, gdybyśmy znowu pana powlekli – zaproponował Sigoral, patrząc, jak Clay niepewnie staje na zdrowej nodze, opierając kule szeroko, żeby nie przewrócić się od razu. – Możemy zrobić nowe nosze... – Nie trzeba – przerwał mu Clay. Ustawił kule i zrobił krok, poruszając się z mocno wysiloną żwawością. – Nie gaście ognia – dodał, idąc przed siebie. – Może odwróci ich uwagę. *** 360

– No to jest prawdziwe gówno na śniadanie. Loriabeth kopnęła piach na delikatnie opadającym brzegu, burząc spokojną wodę. Zbiornik wodny rozciągał się przed nimi jak rozległe lustro, czarne przy brzegach, jasne pośrodku, gdzie trzy słońca oświetlały wyspę. Była niewielka, zdaniem Claya miała może sto stóp od brzegu do brzegu. Pośrodku wyspy stała budowla wysoka na jakieś trzydzieści stóp, o pochyłych ścianach zawiłej konstrukcji. Clay domyślał się, że jest podobna do tej w lesie, tyle że nie porosła jej żadna roślinność. Szyb wyrastał z dachu budynku i znikał w blasku trzech słońc kilkaset stóp nad ich głowami. – Las, pustynia, a teraz morze – zadumał się na głos Sigoral. – Jakby ktoś zbudował tu miniaturowy świat. – Bardziej jezioro niż morze – poprawiła go Loriabeth. – Ale i tak za duże jak na mój gust. Patrzący na wyspę Clay zamrugał, żeby pozbyć się potu z oczu. – Ze trzysta jardów. Da się przepłynąć. – My damy radę – przyznała Loriabeth – ale nie ty. – Znowu skopała trochę piasku do wody. – Zresztą kto wie, co już tu pływa. – Gdybyśmy mieli dość drewna, moglibyśmy zbudować tratwę – odezwał się Sigoral. – To oznacza długą drogę z powrotem do lasu. – Loriabeth spojrzała na krążące w górze Czerwone. Zdecydowanie zmniejszyły pułap w ciągu ostatniej godziny i teraz Clay mógł już w pełni docenić ich rozmiary. Chociaż były znacząco mniejsze od arradsyjskich Czerwonych, nadal robiły wrażenie. Siedem stóp od nosa do ogona, a rozpiętość skrzydeł jeszcze większa. Poza tym było ich dwanaście, a więc dostatecznie dużo, żeby nie mieli szans ich powystrzelać, gdyby zaatakowały szybko i jednocześnie. – Pójdziemy brzegiem – powiedział Clay, kiwając głową w lewo i prawo. – Zobaczymy, co znajdziemy. Pod wpływem kaprysu skierował się w prawo. Cieszył się, że 361

wypił wcześniej łyk Zielonej. Ściśle ją sobie wydzielał, bo nie wiedział, ile jeszcze potrwa ich wędrówka, a wolał nie myśleć o nieuniknionej chwili, kiedy zapas produktu się skończy. To Sigoral go znalazł, jego oczy były przyzwyczajone do wypatrywania interesujących przedmiotów w wodzie. Wynurzał się z jeziora jakieś dziesięć jardów od brzegu, sztuczne światło lśniło w krysztale, który się na nim znajdował. Kolejny cokół – taki jak tamten na platformie. – Cóż... – powiedział Clay, ruszając w stronę wody. – Wiemy, że na was nie zareaguje. Widział, że Loriabeth przełknęła protest, zanim do niego podeszła. Sigoral ruszył za nimi. Kiedy weszli do wody, krążące w górze Czerwone po raz pierwszy przerwały milczenie. Przenikliwe wrzaski przecięły powietrze, a smoki obniżyły lot. – Chyba je zdenerwowaliśmy – zauważył Sigoral, wodząc za smokami karabinem. – Raczej zgłodniały – odparła Loriabeth, wskazując rewolwerem brzeg. – Spójrzcie, jak trzymają się z dala od brzegu jeziora. Clay obejrzał się i zobaczył, że kuzynka ma rację. Czerwone znajdowały się zaledwie dwadzieścia stóp nad ziemią i krążyły z większą szybkością, ale skręcały za każdym razem, kiedy zbliżyły się do brzegu. Coś zmusza je do zachowania dystansu, pomyślał. Natychmiast spojrzał na wodę, wpatrując się w głębinę, żeby dostrzec niebezpieczeństwo, ale widział tylko obłoki szlamu, które wywołał, idąc przez jezioro. Nagły rozbłysk bólu w nodze zmusił go do przystanięcia, kiedy woda przesączyła się przez bandaże do rany. Krzyknął, kule wypadły mu spod pach, gdy cały zadygotał. Upadłby, gdyby Sigoral nie złapał go w pasie. – Zielonej – wykrztusił Clay. Ciało pulsowało mu bólem, przed oczami widział białe rozbłyski, które zapowiadały, że zaraz zemdleje. Kilka sekund przeciągało się w nieskończoność, kiedy Sigoral guzdrał się przy zakrętce manierki Claya i podstawiał mu naczynie do ust. Clay 362

wypił haust. Nierozcieńczony produkt spłynął, paląc go w gardło, i zdławił ból do małej, pulsującej kuli w jądrze jego jestestwa. – Musimy iść! – powiedziała Loriabeth, a jej słowom towarzyszył trzask odciąganego kurka rewolweru. Clay znowu spojrzał na brzeg i zobaczył, że Czerwone wylądowały teraz na piasku. Wrzeszczały zgłodniałe, kłapały paszczami i machały skrzydłami, zwijając ogony jak rozeźlone węże. Z każdym krzykiem zbliżały się odrobinę do skraju wody, drapieżny głos walczył w nich ze strachem. Clay odwrócił się do cokołu i zmusił się do ruchu, krzycząc z wysiłku. Zanim do niego doszedł, woda sięgała mu pasa, a krzyki smoków brzmiały już gorączkowo. Dopadł cokołu i położył ręce na krysztale. Nic się nie stało. – Myślisz, że zdołasz załatwić parę z nich z tej odległości? – zapytała Sigorala Loriabeth. Szli za Clayem, odsuwając się od brzegu ostrożnymi krokami. – Jednego na pewno – odpowiedział Corvusyjczyk, mierząc z karabinka. – Mam strzelać? – Jeszcze nie. To mogłoby jeszcze bardziej je rozsierdzić. Clay warknął sfrustrowany i raz jeszcze położył ręce na krysztale. Znowu zaklął, kiedy nie pojawił się blask, który miał nadzieję ujrzeć. – Na jaja Proroka! Zróbże coś! Kryształ rozbłysnął i nagłe światło na sekundę oślepiło Claya. Zamrugał, żeby pozbyć się łez, i usłyszał szum płynącej wody. Kiedy odzyskał wzrok, zobaczył, że powierzchnia jeziora unosi się ogromną, wydłużoną falą, która przypomniała mu o Jacku Tokońcu. Niebieski, pomyślał ze znużeniem. Jakżeby inaczej. Ale to nie był Niebieski. Woda spłynęła, odsłaniając długą, wąską konstrukcję z pokrytego wodorostami granitu, ciągnącą się od brzegu do wyspy. Most. Clay zdał sobie z tego sprawę ze śmiechem, który zamarł mu na ustach, gdy Czerwone znowu wrzasnęły. Pojawienie się mostu wyraźnie je rozwścieczyło, przełamując wszelkie resztki strachu. 363

Poderwały się do lotu, wzbijając chmurę pyłu, huk łopotu ich skrzydeł przypominał grzmot. Trzy rzuciły się prosto na nich, lecąc nisko nad wodą, a pozostałe rozdzieliły się na dwie grupy, podlatując z flanek. Karabinek Sigorala wystrzelił i jeden z pędzących Czerwonych wpadł do jeziora. Rewolwery Loriabeth huknęły, zabijając dwa inne smoki. Bestie poruszały się zbyt szybko, żeby mogli strzelać w ich głowy, więc nie umierały natychmiast, tylko miotały się w wodzie, uderzając skrzydłami i ogonami, burząc wodę, barwiąc ją szkarłatem i bielą piany. Ich wrzaski bólu były dostatecznie głośne, żeby rozbolały uszy. Clay odwrócił się w prawo, celując z rewolweru w Czerwonego, który ku niemu skręcał. Z powodu rany nie wycelował dobrze – woda trysnęła fontanną bitą stopę od celu. Czerwony wrzasnął triumfalnie, rozwierając paszczę w locie. Clay odciągnął kurek do następnego strzału. Ręka mu drżała, kiedy spróbował wycelować w smocze gardło. Woda pod Czerwonym buchnęła białą pianą, kiedy coś wystrzeliło spod powierzchni, coś o wydłużonym, wężowym cielsku i niebieskich łuskach, które zalśniły w kaskadach wody. Paszcza Niebieskiego zamknęła się na szyi lecącego Czerwonego. Rozległ się trzask pękających kręgów szyjnych. Ciało Niebieskiego zwinęło się w powietrzu, wydawało się, że smok zawisł na chwilę nieruchomo, dzięki czemu Clay mógł ocenić jego rozmiary. Dziewięć stóp, pomyślał. Maluch. A potem Niebieski zniknął pod powierzchnią wody ze swoją zdobyczą, rozbryzgując wodę i krew. – Chodź, kuzynie! Loriabeth i Sigoral stanęli po jego obu stronach, wzięli go pod ręce i powlekli w stronę mostu. Pozostałe Czerwone uciekły, pozostawiając puste niebo, ale teraz Clay skupił całą uwagę na wodzie. Wynurzenie się mostu wzburzyło mnóstwo mułu z dna jeziora, przez co woda pociemniała i wezbrała niewidocznym zagrożeniem. Dotarli do mostu po paru sekundach brnięcia przez wodę. Clay spodziewał się, że w każdej chwili może wynurzyć się z głębin 364

kolejny Niebieski. Sigoral wspiął się na most i złapał Claya za ręce, wyciągając go z wody, podczas gdy Loriabeth pchała. Kiedy już go wyciągnęli, Clay padł przy krawędzi mostu. Ból był tak dojmujący, jakby noga mu płonęła; pozbawił go siły do tego stopnia, że mógł tylko leżeć i patrzeć, jak Loriabeth wyciąga ręce do Sigorala, ale Corvusyjczyk, zamiast po nią sięgnąć, wyprostował się, zdjął karabinek z ramienia i wprowadził pocisk do komory. Clay uniósł drżącą rękę, kiedy Sigoral opuścił lufę karabinku. Wychrypiał bezradnie „Nie!”, ale ogień rozkwitł na końcu lufy. Odwrócił się, spodziewając się zobaczyć Loriabeth niknącą bez życia pod wodą, lecz kuzynka wpatrywała się w zakrwawione, miotające się ciało Niebieskiego zaledwie jard od siebie. – Gdyby była pani tak łaskawa – powiedział Sigoral i przykucnął, żeby podać jej rękę.

365

Rozdział 25 Lizanne

– Wydaje się za małe – powiedział Demisol, zerkając na kuliste urządzenie, która Lizanne położyła na stole. Było nieco większe od przeciętnego jabłka i wykonane z żelaznych i miedzianych części. Obok leżał mały kluczyk, gotowy, by włożyć go do szpary na górze. – Zapewniam, że do tego zadania wystarczy z nawiązką – odpowiedziała Lizanne. – Czyli nie zrobiłaś tego sama? – zapytała Helina, która nadal nie wyzbyła się wieloletniej nieufności, mimo że Lizanne wróciła z obiecanym dowodem swoich intencji. – Miałam szczęście, bo udało mi się zapewnić nam pomoc kogoś, kto sympatyzuje z naszą sprawą. – Im więcej ludzi zna nasz plan, tym większe ryzyko. – Drobniutka ekstremistka dłuższą chwilę przyglądała się urządzeniu, po czym dodała: – Znam tylko jednego więźnia, który ma wystarczające umiejętności do zbudowania czegoś tak złożonego. – Majsterkowicz? –zapytał Demisol Lizanne, która wzruszyła ramionami. – A jakie to ma znaczenie? Urządzenie zadziała, a on jest w stanie zrobić ich więcej. – Mieliśmy z nim już do czynienia w przeszłości – powiedział Demisol. – Dość, żeby wiedzieć, że nic go nie obchodzi nasza sprawa. – Obiecałam mu ucieczkę. Nie jest zbyt bystry, jeśli chodzi o wykrywanie kłamstwa. 366

– A ty potrafisz zręcznie kłamać – zauważyła Helina. – A jaki rewolucjonista nie potrafi? – Lizanne skinęła głową w stronę urządzenia. – Obywatele, oczekuję waszej decyzji. Kiedy urządzenie zostanie uzbrojone i umieszczone we właściwym miejscu, nie będzie odwrotu. Demisol nie odpowiedział od razu, ale podszedł do szczytu stołu i opadł na krzesło, na którym niegdyś siadywał pan domu podejmujący gości. – Co powiedziałaś elektorce? – spytał. – Że nie chcecie zaufać nowemu przybyszowi, a chociaż nie wykryłam żadnych dowodów świadczących o waszym udziale w zamachu na jej życie, to pewne rzucone mimochodem uwagi sugerują, że mogę dowiedzieć się tu czegoś więcej. Poza tym wyraziliście życzenie, żebym ją dla was szpiegowała. – Czyli nie wydałaś jeszcze fircyka – powiedziała Helina. Lizanne uśmiechnęła się blado. – Zagraj mocną kartą w niewłaściwym momencie, a przegrasz całą pulę. – Jak to działa? – zapytał Demisol, wskazując ruchem głowy żelazno-miedziane jabłko na stole. – Wkłada się kluczyk i obraca w prawo do oporu. Opóźnienie wynosi piętnaście minut. Będę miała jeszcze tuzin takich przed następnym Dniem Urobku i jedno, znacznie większe, które, jestem tego pewna, pozwoli nam osiągnąć nasz główny cel. – A potem – odezwał się cicho Demisol – Scorazin wyruszy na wojnę. – Tak. – Lizanne uniosła wzrok i popatrzyła na oboje rewolucjonistów. – Zatem co zdecydowaliście, obywatele? – Po przedstawieniu grupie twojego planu musieliśmy... pozbawić praw obywatelskich jednego z naszych – powiedziała Helina. – Jak na ironię, chodzi o Świętego Zrównywacza. Mimo że całe życie stracił na religijnie urojenie, to uznał ten pomysł za zbrodniczy i szalony. Jednakże został przegłosowany. – Jednogłośnie – dodał Demisol, wstając i podchodząc do stołu, żeby podnieść jeden z czasomierzy. – Jesteśmy z tobą, 367

obywatelko. Czas zetrzeć plamę tego miasta z duszy ludzkości. *** Bezuchy Jozk był najgorszym hazardzistą, jakiego Lizanne poznała w swoim życiu. Siadywał do pastazcha, kiedy tylko miał pieniądze. Trzymał drżącą rękę na malejącej kupce liczmanów, zerkając w otrzymane karty, których wartość można było z łatwością wyczytać z różnych tików jego brudnej twarzy. Dziś niezmącony błysk radości w jego spojrzeniu powiedział Lizanne, że dostał co najmniej dwie cesarskie karty przy pierwszym rzucie kostek. Ten fakt był tak oczywisty, że pozostali czterej gracze przy stole natychmiast spasowali. – Tchórze – mruknął krępy członek Furii, sięgając po mikrą pulę. Chociaż wygrana była marna, Lizanne jeszcze nie widziała, żeby wygrał więcej w jedną noc. Zwykle grał tak długo, aż skończyły mu się liczmany, a wtedy znikał z Wytchnienia Górnika, dopóki mozolna praca w siarkowej jamie nie przyniosła mu dość, żeby znowu mógł zasiąść przy stoliku, gdzie powtarzał ten beznadziejny rytuał. – Mimo wszystko to przyzwoita wygrana, panie Jozk – powiedziała mu, zbierając karty i je tasując. – Wystarczy, żeby wypić kieliszek czegoś porządnego i spędzić godzinę na górze, jeśli ma pan na to ochotę. – Jeszcze nie skończyłem – warknął w odpowiedzi. – Ruszaj tymi swoimi delikatnymi rączkami, złociutka. Ja zdecyduję, jak najlepiej wydać moją fortunę, kiedy już wyczyszczę kieszenie tych tchórzliwych psów. Pozostali gracze zaśmiali się powściągliwie, ale nie pozwolili sobie na otwartą kpinę. Jozk dorobił się swojego przezwiska nie z powodu utraty ucha, ale z powodu nawyku odgryzania uszu ludziom na tyle głupim, żeby wyprowadzili go z równowagi. Trzeba mu jednak było przyznać, że nigdy nie zachowywał się agresywnie przy stoliku ani nie przyszły mu do głowy żadne 368

niemądre myśli na temat Lizanne. – Liczmany na stół albo proszę spasować, panowie – powiedziała, dając każdemu z graczy jedną kartę. – Panie Semper, pierwszy rzut dla pana, kiedy tylko będzie pan gotowy. Semper, jeden z Grynszpanowców, był kolejnym stałym bywalcem jej stolika, bo przyciągnęła go szybko zdobyta przez nią reputacja uczciwej krupierki. Po jego stylu gry zorientowała się, że pastazch był jego głównym zajęciem przed zesłaniem do Scorazinu. Oceniał prawdopodobieństwo z wytrenowaną szybkością, nigdy nie pozwalał, żeby emocje wpłynęły na jego osąd, i zwykle odchodził od stolika bogatszy, niż do niego siadał. W przeciwieństwie do Bezuchego Jozka bez oporów wydawał wygrane na panie na górze albo na najmocniejsze alkohole w tym przybytku. Lizanne podejrzewała, że folguje sobie z powodu wyniszczającej choroby, przez którą za każdym razem, gdy siadał do gry, wyglądał coraz mizerniej. Przed końcem roku z pewnością skończy na kupie gnoju. Semper dorzucił liczman do puli, zerknął na kartę, a potem sięgnął po kość chudą ręką. Niektórzy gracze chuchali na kości przed rzutem, inni podsuwali je Lizanne, żeby to zrobiła. „Na szczęście”, mawiali. Semper nie żywił takich przesądów i zawsze rzucał bez żadnych wstępów. W tym wypadku wypadła czwórka. – Cztery karty dla pana Sempera. – Lizanne dała mu karty i zwróciła się do mężczyzny na lewo od niego: – Teraz pański rzut. Pozostali trzej gracze spasowali po swoich rzutach, zostawiając walkę o pulę Semperowi i Jozkowi. Rzut członka Furii dał mu jedynie dwie karty, wobec czego gra zapowiadała się dość beznadziejnie, a jednak jego oczy zabłysły tym samym blaskiem co wcześniej. – Drugi rzut – powiedziała Lizanne. W następnym rzucie Semper zarobił trzy karty, co znaczyło, że Lizanne mogła mu dać tylko dwie, ponieważ osiągnął maksymalną ich liczbę: siedem. Rzut Jozka zapewnił mu tylko jedną kartę. Czoło mężczyzny zrosił pot. 369

– Obstawiajcie albo pasujcie, panowie – powiedziała Lizanne. Dwaj mężczyźni spojrzeli po sobie. Stłumione głosy znad sąsiednich stolików mieszały się z melodyjnymi dźwiękami pianoli Makaria. – Nie masz jej – powiedział Jozkowi Semper; znużenie i przekonanie barwiły jego zachrypły głos. Lizanne wiedziała, co ma na myśli. To było jedyne rozdanie w pastazchu, gdzie cztery karty z całą pewnością wygrywały z siedmioma – rzadko spotykana Cesarska Czwórka. – Nie wiesz, co mam – odpowiedział Jozk i pchnął wszystkie swoje liczmany do puli. – Miałeś dwie cesarskie w ostatnim rozdaniu – powiedział Semper, unosząc brwi w dziwnie współczującym wyrazie. – Szanse, że teraz masz cztery, są... – Zaśmiał się i pokręcił głową. – To kiepski moment na blef. Zabierz pieniądze i spasuj. Nie chcę mieć w tobie wroga. – Nie będziesz miał. Semper zmrużył nieco oczy, a Lizanne wyczuła iskierkę wahania. Nie ma żadnej cesarskiej karty, zdała sobie sprawę. To znaczy, że istnieje szansa, choć niewielka, że Jozk jednak nie blefuje. – Jak sobie życzysz. – Semper westchnął, przepychając imponujący stos liczmanów na środek stołu. – Pan Semper stawia wszystko – powiedziała Lizanne, sięgając ręką i przeliczając zawartość puli. – Panie Jozk, musi pan... – Odstępuję – wszedł jej w słowo Semper, posyłając Jozkowi pozbawiony wesołości uśmiech. – Rozegrajmy to do końca. Jeśli się uda, trafi do moich pamiętników. – Pan Semper rezygnuje z wymogu wyrównania stawki – podsumowała Lizanne. – Panowie, czas odkryć karty. Teraz wokół stolika zebrał się już tłumek, kilkunastu klientów podeszło, żeby zobaczyć, jak skończy się partyjka. Semper zapukał smukłymi palcami w karty, zanim je obrócił, a gapiom wyrwał się stłumiony okrzyk z piersi. 370

– Kolor z siedmiu kart – oznajmiła Lizanne, unosząc brew. – Róże. Podwójna punktacja, razem sto dwa punkty. Panie Jozk, musi pan mieć sto trzy, żeby zgarnąć pulę. Ten jeden, jedyny raz Bezuchy Jozk miał minę, z której nie dało się niczego wyczytać, gdy położył rękę na kartach. Trwał tak, nieruchomy i milczący, a chwila się przeciągała. Lizanne nie wiedziała, czy Jozk rozkoszuje się momentem triumfu, czy też kontempluje najbardziej upokarzającą przegraną. Nie ponaglała go, napięcie przyciągało coraz więcej spojrzeń do jej stolika. Taka rozgrywka zwykle nakręcała klientów, przez co byli bardziej skłonni rozstać się z liczmanami. Elektorka zawsze to doceniała. Wreszcie cień uśmiechu zabłysł na spierzchniętych ustach w brudnej i przedwcześnie postarzałej twarzy Bezuchego Jozka. Pokręcił kpiarsko głową i zaczął odwracać karty. Gdzieś na prawo od Lizanne stłukło się szkło i coś małego i szybkiego przecięło powietrze cal od jej nosa. Instynktownie podążyła wzrokiem za pociskiem i zamarła, widząc metalową strzałkę wbitą w czoło Jozka. Mężczyzna spojrzał jej w oczy, poruszył ustami w ostatnich słowach, których nikt nie usłyszał, i padł twarzą na stół, krwawiąc obficie na wyblakle zielone sukno. Kolejne rozbite szyby i powietrze wypełniło się rojem strzałek oraz krzykami klientów. Lizanne zsunęła się z krzesła i weszła pod stół, patrząc, jak wszędzie wokół mężczyźni padają na ziemię w kakofonii spanikowanych głosów i tupotu butów. Jeden z jej stałych klientów runął niedaleko, ściskając strzałkę wbitą w ramię. Lizanne patrzyła, jak jego ręce dygocą spazmatycznie i krwawa piana zaczyna sączyć mu się z ust, zanim w końcu zwalił się na plecy, nadal szarpany drgawkami. Trucizna na strzałkach, domyśliła się. Sprytne. Zorientowała się, że muzyka ucichła. Zerknęła w górę i zobaczyła, że Makario nadal siedzi przy pianoli, obserwując masakrę szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Ukucnęła i przysunęła się do muzyka. Strzałka przeleciała jej przez włosy. Lizanne złapała Makaria za rękę i ściągnęła ze stołka w tej 371

samej chwili, kiedy inna strzałka wbiła się w pianolę. Rozległ się fałszywy jęk pękających strun. – Nie! – szepnął zrozpaczony Makario, podnosząc się i wyciągając rękę do zniszczonego instrumentu. – Stój! – Lizanne objęła go obiema rękami i przytrzymała na podłodze. Strzałki nadal wpadały przez potłuczone okna nad ich głowami. Klienci zaścielali podłogę, martwi albo umierający, a spanikowany tłumek tych, którzy przeżyli, zablokował schody, którymi próbował uciec. Uwagę Lizanne przyciągnął Semper, który stał wyprostowany, podczas gdy strzałki śmigały z brzękiem wokół niego. Widziała, że jedna wbiła mu się w rękę, więc już wkrótce miał dołączyć do martwych. Nie zwracał jednak uwagi na ranę, całkowicie pochłonięty widokiem czterech kart trzymanych w ręce. Kolejna strzałka wbiła mu się w pierś, więc się zatoczył, ale nie upadł, a jego wzrok przeniósł się z kart na Lizanne. – Na jaja cesarza! – zawołał do niej z radosnym zdumieniem i pokazał karty. Szambelan, Landgraf, Elektor i Cesarz, cała Cesarska Czwórka. – On ją naprawdę miał! *** – Co to jest? – zapytała elektorka, patrząc na urządzenie, które Anatol położył na jej biurku. Składało się z dwóch zasadniczych części – drewnianego łoża i dołączonego doń na jednym końcu paska sprężynującej stali. Stalowy pasek został wygięty i unieruchomiony za pomocą kawałków grubego szpagatu przymocowanych do obu końców. Łoże w pomysłowy sposób zmodyfikowano i Lizanne wbrew sobie patrzyła na nie z zawodowym podziwem. – Kusza – wyjaśniła. – Ale nigdy nie widziałam takiego modelu. – Popukała palcem w mechanizm doczepiony do łoża. – Dźwignia z przekładnią i magazynek na strzałki. Dźwignia pozwala odciągnąć cięciwę i przeładować broń w jednej chwili, 372

a dzięki temu szybko strzelać. Ta broń wymaga jednak silnych rąk. – Węglarz, przy którym ją znaleźliśmy, był dostatecznie silny – powiedział Anatol. – Potrzebne były trzy ciosy nożem, żeby go powalić. – Dorwaliście jeszcze kogoś? – zapytała elektorka. Anatol pokręcił głową. – Już uciekali, zanim tam dotarliśmy. Zliczyłem z tuzin, minus ten jeden, który miał broń. – Ośmiu martwych klientów i utrata zarobków z całej nocy w zamian za jednego Węglarza. – Elektorka zapadła się w fotelu. Zapałka zapłonęła, kiedy kobieta sięgnęła po nieuniknioną cygaretkę. – Rzekłabym, że to kiepska wymiana. – Spojrzała na Melinę i skinęła głową w stronę kuszy. – Robota Majsterkowicza, twoim zdaniem? – Z pewnością jest to dostatecznie cwana zabawka, jak na niego – odpowiedziała szczerze, choć niechętnie, Melina – ale moim zdaniem raczej nie. Jego urządzenia są zwykle bardziej wyrafinowanie. Poza tym on nigdy nie robi broni. W każdym razie dla nikogo innego. – Król Węgla musiał skądś to wytrzasnąć – wtrącił Anatol. – Najpewniej od tej samej osoby, która zrobiła bombę – zasugerowała Lizanne. – Zaczynam podejrzewać, że zdołał sobie znaleźć utalentowanego nowego przybysza. – Tak jak ja – odpowiedziała elektorka bez większego przekonania. – Zbiorę chłopaków. – Anatol ruszył do drzwi. – Czas to skończyć. – Ja lepiej też pójdę. – Lizanne ruszyła za nim. – Oboje zrobicie to, co wam, kurwa, każę! – warknęła elektorka, wydmuchując z gniewem obłoczek dymu. – I kiedy wam każę. – Uspokoiła się i zwróciła z kamienną twarzą do Meliny. – Co wiesz? – Bomba wybuchła przy wieży wyciągowej w jamie numer trzy jakieś trzy godziny temu. Zniszczyła sprzęt i zabiła dwóch 373

Węglarzy. Od tej pory cały węgiel z tego złoża będą musieli wywozić taczkami. – Co znaczy, że większość z nich niedługo padnie z głodu – powiedział Anatol, krzywiąc się z zadowoleniem. – Konstable będą mieli w dupie ich problemy. Nie ma węgla, nie ma jedzenia. To nam oszczędzi sporo zabijania. Wątłe westchnienie wyrwało się z ust elektorki, kiedy zamknęła oczy i pomasowała skronie grubymi, poplamionymi na żółto palcami. – Głodujący ludzie to ludzie zdesperowani – powiedziała. – A desperaci niczego się nie boją w walce. Dwóch Grynszpanowców zginęło tu dzisiaj, co znaczy, że Rechoczący Sim będzie się czuł zobligowany do reakcji, a to z kolei znaczy, że Mądrych Głupców zacznie nosić, żeby wykorzystać sytuację. Kiedy całe miasto rzuci się do walki, można spokojnie założyć, że konstable nie będą mieli tego tak całkiem w dupie. – Odchyliła się w fotelu, składając razem mięsiste ręce i marszcząc czoło w zadumie. – Wyślijcie wiadomość do kopalni – mruknęła. – Dziś w nocy potroić straże. Dopilnować, żeby wszyscy byli uzbrojeni. Nikt nie śpi. A teraz zjeżdżajcie na dół i dajcie mi pomyśleć. *** Zgarbiony Makario siedział przy pianoli, uderzając palcem w jeden klawisz i wydobywając z instrumentu jedynie stłumiony brzęk. Ciała zostały uprzątnięte (po uprzednim dokładnym obrabowaniu), a krew próbowano zmyć, ale najgorsze plamy zostały na deskach. – Na pewno da się to naprawić – powiedziała Lizanne, podchodząc do niego. – To w końcu tylko struny i drewno. Jego oczy zabłysły przelotną urazą i zwykle ładna twarz wykrzywiła się w sposób, jakiego do tej pory Lizanne nie widziała. – A co ty wiesz o muzyce? – zapytał ostrym szeptem. – Potrafisz rozpoznawać melodie, ale co twoje serce zabójcy wie tak 374

naprawdę? Na jej twarzy musiało odmalować się zaskoczenie, bo Makario westchnął i odwrócił się, zamykając oczy. – Przepraszam – powiedział, rozkładając delikatne palce na klawiszach. – Po prostu... Była gruchotem, kiedy ją znalazłem, ostatnia pianola, jaka ostała się w całym Scorazinie. Potrzebowałem wielu miesięcy pracy, żeby doszła do siebie, żeby znowu zaśpiewała. Małe przedsięwzięcie elektorki mające na celu wprowadzenie muzyki do Wytchnienia Górnika. Zachowało mnie przy życiu. A teraz... – Zagrał krótką melodyjkę, nadal rozpoznawalną mimo głuchego odgłosu, jaki wydawały niektóre klawisze. – Czym jestem bez niej, Kristo? Trupem, pomyślała. Jak wszyscy inni tutaj. Ale z drugiej strony – od początku nim byłeś. Kusiło ją, żeby przysunąć się i szepnąć mu do ucha, że wie. „Wiem, co zrobiłeś”. Jego reakcja musiałaby zdradzić coś, ale oparła się pokusie. Nie z sentymentu, powiedziała sobie, i tylko po części było to kłamstwo. Tę kartę trzeba zagrać, kiedy pula będzie maksymalna. Kalkulowała, jaki wpływ na jej plan będą miały bomby i późniejsza masakra, i wiedziała, że Uczeni Skazańcy też to robią. Oczywiście było możliwe, że wzięli bombę, którą im dała, i wykorzystali ją w nieoczekiwany sposób. Nie widziała jednak powodu, dla którego mieliby to zrobić. Niewłaściwy moment, niewłaściwy rodzaj chaosu. Wojna gangów nic nam nie da, pomyślała, bo konstable po prostu zostawią nas, żebyśmy przymierali głodem, aż wszystko się uspokoi. Zastanawiała się, czy nie wymknąć się na naradę z Demisolem i Heliną, ale wiedziała, że byłoby to śmiertelnie niebezpieczne. Dla wzmocnienia ochrony ściągnięto kilkanaście Furii z kopalni, innych niż leniwi strażnicy, których ominęła, żeby skontaktować się z Majsterkowiczem. To byli doświadczeni, bystrzy weterani wojen gangów, którzy dostrzegliby jej nieobecność. Dlatego Uczeni Skazańcy będą musieli zaczekać, a ona znieść niemiłe uczucie, że nie ma wpływu na wydarzenia. 375

Opuściła rękę na klawiaturę i zagrała melodyjkę, nucąc do niej. Słyszała ją ostatnim razem nad ostrzelanymi przez działa okopami na drugim końcu świata. – Jesienne Liście – powiedział Makario, uśmiechając się słabo, gdy rozpoznał melodię. – Ulubiona piosenka mojej babci. – Wiesz, kto ją skomponował? – zapytała Lizanne, przypominając sobie dzień w warsztacie Jermayaha, kiedy dzięki doskonałemu słuchowi muzycznemu Tekeli zaczęli zbliżać się do zrozumienia solarografu. – Pochodzi z okresu Trzeciego Cesarstwa, jeśli dobrze pamiętam – odpowiedział, kładąc dłonie na klawiszach i zdecydowanie lepiej odgrywając tę samą melodię. Krzywił się przy każdej fałszywej nucie dobywającej się ze zniszczonej pianoli. – Kompozytorka podobno należała do Klasztoru Cesarzowej Tarminy, grupy młodych kobiet wybranych ze względu na artystyczne talenty. Wiele z nich było względnie niskiego pochodzenia. Trzecie Cesarstwo to był okres wielkiej zmiany, którą historycy często określali jako Rozkwit, kiedy stare feudalne układy zmieniły się pod wpływem rozwoju nauki i sztuki. Klasztor istniał bardzo krótko, został szybko rozwiązany przez syna Tarminy, kiedy ten przejął tron i postanowił kultywować męski wizerunek wolny od kobiecych ozdóbek. Jednakże przez prawie dwie dekady Klasztor tworzył literaturę, obrazy, rzeźby i muzykę. Jak to często bywa ze sztuką, większość dzieł Klasztoru można określić jako mierne, sporo z nich było wręcz okropnych, ale niektóre... – uśmiechnął się szerzej, zamykając oczy i grając, a jego umysł bez wątpienia zastąpił kakofonię czymś o wiele bardziej harmonijnym – ...były naprawdę piękne. – Znasz jej imię? – zapytała Lizanne, kiedy ręce Makaria znieruchomiały. – Kompozytorki. – Tak na poczekaniu to ci nie powiem. Pewnie jest to gdzieś w jakiejś książce. Wiem, że podobno skomponowała tę rzecz, cierpiąc z powodu złamanego serca. Lament dla kochanka, który ją porzucił, żeby szukać przygód za morzem. Zresztą on sam był 376

barwną postacią, szalonym geniuszem, który podobno całymi latami wędrował po Interiorze Arradsyjskim, zanim został pożarty przez smoka albo coś podobnego. Jeśli to prawda, to wielka szkoda, że nigdy nie usłyszał muzyki, którą zainspirował. Przeciwnie, usłyszał, pomyślała Lizanne, przypominając sobie Tekelę stukającą w dzwonki solarografu. Uwięził ją w pudełku, zanim sam trafił tutaj i przykuł się do ściany. Przez sufit dobiegło rytmiczne walenie, do którego wkrótce dołączył głos elektorki: – Melina! Czas zacząć pertraktacje!

377

Rozdział 26 Clay

Clay nie pamiętał, jak pokonał most i dotarł na wyspę, bo spowiła go mgła wyczerpania i bólu. Loriabeth i Sigoral znowu musieli go wlec, zarzuciwszy sobie jego ręce na ramiona. Kuzynka założyła mu temblak na szyję i pod udo, żeby nie ciągnął chorej nogi po ziemi, chociaż on do tego stopnia stracił kontakt z rzeczywistością, że chyba i tak niczego by nie poczuł. – Patrzcie! – usłyszał głos Loriabeth, dziwnie stłumiony, jakby mówiła przez ciężką zasłonę. – Drzwi się otwierają. Poczuł zmianę powietrza z ciepłego na chłodne, kiedy wciągnęli go do wnętrza widzianej z brzegu budowli. – Okropnie tu ciemno – zauważyła Loriabeth. – Nie widzę żadnej platformy – dodał Sigoral. – Musi być dalej w głębi. Clay poczuł twardą powierzchnię pod plecami i pośladkami, kiedy oparli go o ścianę. – Kuzynie? – rozległ się głos Loriabeth tuż przy jego uchu. – Słyszysz mnie? Spróbował skinąć głową, ale ledwie zdołał nią poruszyć. – Zielonej? – zaproponował Sigoral. – Sporo już wypił. Nie jestem pewna, czy surowy produkt mu służy. Poza tym myślę, że lepiej ją oszczędzać. Nie wiadomo, ile czasu tu spędzimy. – Rozejrzę się. Musimy znaleźć wejście do szybu. – Nie wiem, czy to rozsądne rozdzielać się. – Nie możemy wszędzie go wlec. A ktoś musi zostać... Głos Sigorala zamienił się w odległy pomruk i całkiem zgasł, 378

kiedy Clay poczuł, jak wciąga go pustka. *** – Musiała kochać to miejsce. – Silverpin oparła ręce na balustradzie i wyjrzała ponad dżunglą na odległy migoczący błękit Jeziora Krystalicznego. – Taki cudowny widok. Clay rozejrzał się po ruinach w dole, a potem potwierdził swoje podejrzenia, oglądając się na zacieniony pokój widoczny za łukiem. Wieża w ukrytym mieście panny Ethelynne. Przez chwilę zdumiewało go, że jest tam Silverpin – w końcu nigdy nie widziała tego miejsca. Tyle że on je widział, a Silverpin najwyraźniej swobodnie wędrowała po jego wspomnieniach. Westchnął i zamknął oczy, unosząc głowę, żeby ciepło słońca zalało mu twarz. Jedno słońce święcące z błękitnego nieba, pomyślał, rozkoszując się jego swojskością po wielu godzinach pod sztucznym światłem trzech kryształowych słońc. – Pewnie nie powinienem był się łudzić, że zniknęłaś na dobre. – To... niezbyt miłe. Zamrugał i zobaczył szczerą urazę na jej twarzy. Chociaż odczytanie jej miny przez maskę tatuaży nie było łatwe. – To ty chciałaś pomóc potworowi pożreć świat – przypomniał jej. – Mnóstwo ciał leży na twojej szali. – I tak doszłoby do tego. – Odwróciła się plecami do widoku, a w jej tonie pojawiła się refleksyjna nuta. – Przynajmniej, gdybym ja tam była, rozegrałoby się to... – Urwała, szukając właściwego słowa. – Nie, raczej nie z większą powściągliwością. Prędzej z większym pragmatyzmem. Ta, do której teraz się zwraca... – Zaśmiała się z żalem. – Powiedzmy tylko, że można powiedzieć o niej wszystko, ale nie że jest pragmatyczna. Ta, do której teraz się zwraca... Clay spojrzał pytająco na Silverpin uciszony wagą jej słów. – O, tak – ciągnęła, przechylając głowę, jakby bawił ją jego szok. – Chyba nie myślałeś, że byłam tylko ja jedna, co? – Potrzebował cię do czegoś – przypomniał sobie Clay, 379

powracając gorączkowo do wspomnień z konfrontacji z Białym, do wściekłości, jaka ogarnęła smoka, kiedy kula Claya sprawiła, że Silverpin padła na szklaną podłogę i wykrwawiła się na śmierć. Silverpin nie odpowiedziała od razu, ale weszła do pokoju, w którym Ethelynne spędziła wiele lat na studiach. Clay poszedł za nią, powstrzymując chęć nalegania, żeby mu odpowiedziała. Nie mógł jej w żaden sposób zagrozić, a nie wiedział, czy przemoc w tym miejscu wywrze jakikolwiek efekt. – Jeden rok za drugim spędzony na gorączkowej pisaninie – mruknęła Silverpin, przesuwając dłonią po stosie dzienników Ethelynne. – Strona po stronie, a nigdy nawet nie zbliżyła się do zrozumienia najbardziej podstawowych kwestii. Zmarnowane życie. – Nie dla mnie – orzekł Clay. – Założę się, że ogólnie rzecz biorąc wiedziała o wiele więcej od ciebie. – Na temat Interioru z pewnością. – Silverpin zawiesiła głos, żeby wziąć książkę ze stosu, i zaśmiała się cicho, kiedy ujrzała tylko puste strony. Clay nigdy nie przeczytał dzienników, więc ich zawartość przepadła, czego teraz gorzko żałował. – Nieważne – powiedziała Silverpin, odrzucając dziennik na bok. – Pewnie nadal tam leżą. Ktoś na pewno je kiedyś znajdzie. Chociaż najpewniej Splugawieni, szukając podpałki. – Do czego cię potrzebował? – zapytał Clay, nienawidząc desperacji, która zabarwiła mu głos. – Do tego samego, do czego potrzebuje jej. – Przez chwilę patrzyła mu w oczy z kpiącym uśmiechem na ustach. Rozkoszowała się jego niemocą. – Kiedyś żałowałem, że cię zabiłem – powiedział Clay. – Myślę, że już mi przeszło. Silverpin uniosła brew, a jej uśmiech zbladł, gdy przeniosła spojrzenie na łóżko i tam je zatrzymała. – Wygląda na dostatecznie mocne. Co ty na to? Co powiesz na numerek przez wzgląd na stare czasy? 380

Zaczęła się rozbierać, zdejmując koszulę przez głowę i rozpinając pasek. – To chyba naprawdę bardziej koszmar niż sen – powiedział Clay, przez co Silverpin znowu zamarła i raz jeszcze przykrość wykrzywiła jej tatuaże. – Kiedyś nie byłeś okrutny. Bywałeś egoistyczny. Zbyt dumny wobec innych. Ale nigdy okrutny. – Tak działa na człowieka zdrada. Podeszła i wzięła go za rękę. Zbliżyła się jeszcze bardziej, kiedy jej się wyrwał. – Bądź dla mnie miły – powiedziała, pchając go na ścianę. – Bądź dla mnie miły, a powiem ci... Wzdrygnął się, kiedy pocałowała go w szyję i sięgnęła do paska. – Straszliwie się nudzę, Clay. Ugrzęzłam tutaj. Można by się spodziewać, że badanie tak wielu wspomnień okaże się fascynujące. Ale ja nie mogę niczego zmienić. Jakbym została na zawsze uwięziona w fotostacie... – Jeśli to trans – powiedział i pewna niewygodna, ale kusząca myśl poruszyła jego umysł – to mam nad nim taką samą kontrolę jak ty. Silverpin zatrzymała się, mrużąc podejrzliwie oczy. – No i? Odepchnął ją i skupił się, przywołując wszystkie lekcje, jakich udzieliła mu Lizanne, by przekształcić myślobraz w scenę, którą sam wybrał. Wieża Ethelynne rozpłynęła się w mgłę, która zaczęła się zamieniać w coś o wiele bardziej imponującego. Ryk Białego wypełnił kopułę, krew płynęła z jego boku, kiedy obrócił się, rozchlapując szkarłatne krople po szklanej podłodze, na której leżała młoda kobieta. Drżała, gdy krew wylewała się z dużej dziury w jej brzuchu. Próbowała zatamować upływ rękami, które trzepotały jak blade ptaki. – Przestań – powiedziała Silverpin. Wspomnienie zamazało się, kiedy spróbowała przejąć kontrolę, lecz powróciło, gdy zwyciężyła wola Claya. Nawet jeśli 381

to był ich wspólny trans, to nadal był jego umysł. Zobaczył, że usta umierającej kobiety poruszają się, formując bezdźwięczne słowa, których nigdy nie mogła wypowiedzieć poza transem. Przykucnął, przyglądając się uważniej ruchom jej warg, czując jej ostatni oddech na twarzy. Rozpoznanie słowa, które powtarzała raz za razem, dopóki światło nie zgasło w jej oczach, nie było trudne. – Matko... Matko... Mat... – Przestań – powtórzyła Silverpin, chrypiąc, jakby dławiła się tym słowem. – Dlaczego to ją wzywałaś na końcu? – zapytał Clay, wstając od jej ciała. Biały ryknął znowu, a Clay zamroził wspomnienie, uciszając ryk. Stała ze spuszczoną głową i obejmowała się rękami. – Clay, proszę... – Dlaczego wzywałaś kobietę, którą zniewoliłaś i zamordowałaś? – pytał uparcie. – Patrzyłem, jak ją zabijasz, zapomniałaś? Śmiałaś się... – CHCIAŁAM, ŻEBY MI WYBACZYŁA! – Silverpin rzuciła się na niego, szybka jak kot i silna. Powaliła go na podłogę. Wrzeszczała mu w twarz. – Chciałam, żeby wiedziała, że to nie byłam ja! To on mnie zmusił! On zmusił mnie do wszystkiego! Ucichła, patrząc mu w oczy i płacząc. – Z wyjątkiem ciebie – powiedziała. Jej gniew mijał. Ujęła jego twarz. Przesunęła dłonią po skórze. – Ty byłeś mój. Jedyna przyjemność, na jaką sobie pozwoliłam. – Nadal go czujesz? – zapytał. – Nadal ci rozkazuje? Poruszyła głową, kręcąc nią w ledwie widoczny sposób. – Ale słyszę go jak odległy grzmot burzy, która nigdy nie mija. Słyszę... jak ją woła. – Kim ona jest? – Nową mną. Zastępstwem. Nie znam jej imienia, ale widzę ją czasem przelotnie. To krótkie wizje świata widzianego jej oczami przekazywane przez Białego. I zawsze pokazują to samo. Różne ofiary, różne miejsca. Ale każda wizja to wizja śmierci i każda 382

zbliża ją do Białego. A kiedy się z nim połączy... – To co? – naciskał, gdy zamilkła. Złapał ją mocno za ramiona. – Czego on od niej chce? – Więcej tego, co dostał ode mnie. – Przycisnęła się do niego, odnajdując jego usta, pokonując jego opór rozpaczliwym pragnieniem. – Zrozumienia... *** Obudził go chłód, wysysający mu ciepło ze skóry i wprawiający go w drżenie pod lepkim kocem potu. Potrzebował chwili, żeby pozbyć się obrazów zalegających z transu, gorączkowego zespolenia z Silverpin w miejscu jej śmierci. „To było złe”, szepnął do siebie. Poczucie winy i odraza mieszały się w nim z pożądaniem. „Bardzo, bardzo złe”. Leżał pod ścianą, o którą go oparli, lewym policzkiem przyciśnięty do zimnego kamienia podłogi. Ból w nodze osłabł do znośnego poziomu, ale i tak sprowokował zduszony krzyk, kiedy Clay się podniósł i rozejrzał. Zamrugał, żeby przejrzeć na oczy. Światło słońc ewidentnie osłabło, kiedy spał, i we wnętrzu budowli zrobiło się ciemno, choć oko wykol, jeśli nie liczyć lśnienia na prostokątnych, pokrytych pismem filarach, które podpierały sufit. Potrzebował więcej czasu, niż powinien, żeby odnotować najistotniejszy fakt: był sam. – Kuzynko? – zapytał cicho, chociaż odebrał to jak krzyk w ciemnych i cichych trzewiach budowli. Zobaczył, że plecak Loriabeth leży w pobliżu, sięgnął więc po niego i znalazł nietknięte zapasy, w tym latarnię, którą zabrała z szybu. Po kilku chwilach szukania po omacku zapałek wreszcie ją zapalił. Promień ukazał puste i zakurzone wnętrze, ale nigdzie nie było śladu kuzynki ani Sigorala. Zastanowił się chwilę, a potem zawołał: – Lori! Jedyną odpowiedzią było echo jego głosu. Odstawił latarnię i sięgnął po manierkę, przygotowując się na 383

coraz bardziej odrzucające pieczenie surowej Zielonej. Krew zaczęła krzepnąć, musiał więc zmusić się do przełknięcia trzech łyków, które były jak zimny śluz w ustach. Poczekał, aż produkt zgasi ból w nodze, zanim spróbował wstać. Na szczęście Loriabeth zabrała kule z brzegu jeziora i uznała za właściwe zostawić je blisko niego. Musiał trzymać uchwyt latarni w zębach, kiedy stanął niepewnie w typowej ostatnio dla siebie trójnogiej pozie. Pokręcił głową, oświetlając do tej pory niewidoczne kąty. Ruszył przed siebie i przez otwarte drzwi zobaczył jezioro. Powierzchnia lśniła w odległym blasku trzech świateł, ale nie przecinał jej żaden most. Cokolwiek wydobyło most z dna, uznało, że należy go z powrotem zatopić. – Nie ma drogi powrotnej, co? – wymamrotał z uchwytem latarni w zębach. Odwrócił się, żeby przyjrzeć się głębinom budowli. Promień światła przesunął się po kolejnych filarach, ale nie zdołał przebić ciemności. Clay opuścił głowę i jęknął z ulgą, kiedy światło ukazało ślady stóp w kurzu. Nie miał umiejętności tropicielskich stryja, ale wiedział dość, żeby odróżnić dwa tropy – większych stóp i mniejszych. Sigoral, pomyślał, przesuwając promieniem po śladach, które obchodziły jeden z filarów, a potem znikały w ciemności. Postanowił się rozejrzeć, ale nie wrócił. Loriabeth poszła za nim później. Clay wiedział, że nie zostawiłaby go samego bez naprawdę poważnej potrzeby, a już na pewno nie zostawiłaby go śpiącego. Pewnie próbowała mnie obudzić, ale jej się nie udało, pomyślał z pełnym wyrzutów sumienia westchnieniem. Byłem zbyt zajęty w transie. Ruszył po śladach wsparty na kulach, krzywiąc się, kiedy echo poniosło uderzenia drewna o kamień. Trop prowadził go w całkowitą ciemność wnętrzności budynku. Wkrótce doszedł do ściany. Krąg światła z lampy przesunął się po gęstej masie napisów wyciętych w zazębiających się blokach granitu. Spojrzał w dół i zobaczył, że w tym miejscy ślady się nakładają, wskazując, że Sigoral i Loriabeth zatrzymali się tutaj, tak jak on, 384

zanim skręcili wzdłuż ściany w lewo. Ruszył znowu, trzymając się blisko ściany, dopóki nie dotarł do przerwy w murze. Była szeroka, ewidentnie służyła jako wejście, a po obu jej stronach wyrzeźbiono parę identycznych symboli. Clay zakołysał się na kulach, przenosząc spojrzenie z jednego symbolu na drugi. Nagłe przypomnienie sprawiło, że serce mu szybciej zabiło. Jeden z nich znał – koło pomiędzy dwiema pionowymi, zakrzywionymi liniami. Obrócone oko, przypomniał sobie: symbol zdobiący budowlę, w której znalazł śpiącego Białego. Zawahał się, przesuwając latarnię, by oświetlić wejście. Ujrzał długi korytarz, którego końca światło nie sięgało. Czy to znak Białego? – zastanawiał się, znowu zerkając na symbol. Może ostrzeżenie? Trzymaj się z dala, bo zostaniesz pożarty. Dotarło do niego, że Silverpin może znać odpowiedź, ale myśl o powrocie do transu w tej chwili wydała mu się absurdalna. Nie mógł stracić przytomności i porozumiewać się z duchem, kiedy Loriabeth zaginęła. Zacisnął mocniej zęby na rączce latarni i ruszył do przodu. Odliczał kroki, idąc korytarzem, uznając, że każdy z nich ma długość około jednego jarda. Po odliczeniu trzydziestu zatrzymał się, widząc przed sobą słaby blask w ciemności. Wyprostował się, z trudem wziął do ręki rewolwer, sprawdził, czy jest gotowy do strzału, i włożył go z powrotem do kabury. Wolałby tego nie robić, ale potrzebował obu rąk, żeby trzymać kule. Poruszał się tak cicho, jak tylko był w stanie, starając się stawiać kule jak najdelikatniej i powstrzymując stękanie. Mimo wszystko wątpił, żeby ktokolwiek, kto ma uszy, nie zauważył jego nadejścia. Korytarz zakończył się niespodziewanie po kolejnych dwudziestu jardach. Ściany odsuwały się, ukazując rozległą, okrągła salę. Stało tu sześć filarów w kręgu wokół podwyższenia. Nad nim unosił się powoli obracający się kryształ. Nie było widać, aby cokolwiek przytrzymywało go w powietrzu. Padający z podstawy kryształu promień łagodnego białego światła oświetlał podwyższenie, na którym leżał ciekawy przedmiot. 385

Wyglądał na wykonany z ciemniejszej substancji niż ta, z której wybudowano iglicę, i przypominał wielgachne jajo wysokie na dwanaście stóp. Z bliska Clay zobaczył, że jajo pękło na trzy części, ukazując puste, lśniące wilgocią wnętrze. Jego spojrzenie padło na cieniutką strużkę płynu skapującą z brzegu jednego z segmentów. Całkiem niedawno coś się z niego wykluło, uznał, rozglądając się po cieniach. Ciekawe, co tam siedziało. To nie jest smocze jajo. Przysunął się jeszcze bliżej i zamarł na widok nieruchomych ciał. Loriabeth i Sigoral leżeli na plecach w pobliżu rozpękniętego jaja. Nie ruszali się i wyglądali na nieprzytomnych. – Lori! – Latarnia wypadła mu z ust, kiedy zawołał, światło zgasło, gdy rozbiła się na kamieniach. Rzucił się do przodu, potknął się i omal nie upadł. Zaklął i zmusił się do dalszego ruchu, chociaż nagły przypływ wyczerpania i bólu w nodze sprawiły, że osunął się pod jednym z filarów. Zgarbił się, dysząc, ale nie odrywał oczu od nieruchomej Loriabeth. – LORI! – zawołał najgłośniej, jak mógł, ale jeśli go usłyszała, to nie dała mu żadnego znaku. Paniczna myśl, że Loriabeth może nie żyć, rozbłysła w jego głowie, dopóki nie przyjrzał się uważniej i nie zobaczył, że jej pierś delikatnie się porusza. Spojrzenie na Sigorala potwierdziło, że on także żyje, chociaż był równie nieprzytomny jak Loriabeth. Clay nie widział u nich żadnych ewidentnych ran, ale to go w żaden sposób nie uspokoiło. Ktoś ich tu przyprowadził i można było spokojnie założyć, że zbytnio się nie oddalił. Dźwignął się, łapiąc się filara, chwycił kule w drżące ręce i podszedł do krawędzi podwyższenia. Uważał, żeby nie dotknąć kryształu, mógł więc tylko przykucnąć, żeby się upewnić, że Loriabeth nie odniosła żadnych obrażeń. Spała, na pozór całkiem spokojnie, i pozostawała głucha na jego nalegania: – Obudź się, kuzyneczko, niech cię Prorok trzaśnie! Wyprostował się, a jego spojrzenie w nieunikniony sposób 386

przyciągnął kryształ unoszący się w powietrzu. Umysł wypełniły mu wspomnienia wszystkiego, czego był świadkiem w mieście pod górą, obrazy ludzi z Kopalni „Jasny Brzeg” stojących pod kopułą i wpatrujących się w niebieski kryształ, aż każdy z nich w jakiś sposób zamienił się w Splugawionego. Jednakże ten kryształ tutaj nie był wcale niebieski. Prawdę powiedziawszy, kiedy Clay zmrużył oczy i przyjrzał się jego fasetom, stwierdził, że kryształ mieści w sobie miriady różnych barw. – Jakkolwiek działa – powiedział do siebie, unosząc rewolwer i celując w środek kryształu – istnieje ryzyko, że nie robi nic dobrego. Już zaczął naciskać spust, kiedy usłyszał ciche uderzenie za sobą. Obrócił się raptownie, stracił równowagę i nie przewrócił się tylko dzięki temu, że wpadł na krawędź podwyższenia. Słabo widoczna postać stała w cieniu rzucanym przez jeden z filarów, smukła sylwetka częściowo obrysowana bielą światła kryształu. Zbliżyła się i blask padł na jej twarz – twarz kobiety, która mrużyła oczy, spoglądając na niego przenikliwie. Jej skóra była nieco ciemniejsza od skóry Claya, ale w takim stopniu wolna od wszelkich skaz, że Clay nie mógł opędzić się od myśli, że to ktoś przywołany przez jego ogłupiony bólem umysł. Wrażenie nierealności wzmocnił fakt, że była całkiem naga, jeśli nie liczyć błyszczącego srebrnego pasa. Zastrzel ją, przeklęty głupcze! – wrzeszczał instynkt Claya, kiedy jego wzrok padł na przedmiot w dłoni kobiety, metaliczny i zaopatrzony w krótką, szeroką lufę. Zdążył tylko unieść rewolwer, nim kobieta strzeliła mu w pierś.

387

Rozdział 27 Lizanne

Rokowania odbywały się w dużym, popadłym w ruinę teatrze znajdującym się przy Placu Blendy Smolistej. Budynek miał ozdobną, prawie niezniszczoną fasadę z granitu i marmuru, piękną, chociaż może zbyt wymyślną. Na wielkim marmurowym nadprożu wyrzeźbiono słowa Salon Teatralny „Konstelacja” w klasycznym eutheryjskim. Według Makaria prowadzenie w tym miejscu negocjacji należało do tradycji Scorazinu, ponieważ wnętrze było dostatecznie duże, by zmieścić wszystkie zainteresowane strony wraz z obstawą. A także ze względu na szczury. – To miejsce jest pełne szczurów – wyjaśnił muzyk. – Dlatego nikt go nie zajął. Lizanne wkrótce zdała sobie sprawę, że nie przesadzał. Ogromny czarny szczur siedział na frontowych schodach, kiedy weszła za elektorką do teatru. Anatol i Melina szli po bokach elektorki wraz z dziesiątką wybranych Furii. Szczur siedział spokojnie i nieruchomo, kiedy podeszli, przyglądając im się z nienawistną pogardą, dopóki Anatol nie nadepnął go wielkim buciorem. Nawet wtedy szczur raczej odszedł spokojnie, niż czmychnął. – Za dużo trupiego mięsa w ich diecie – powiedziała do Lizanne elektorka, kiedy szli schodami. – Przez to boją się nas mniej, niż powinny. Pewnie czas na kolejne wielkie polowanie. Urządzamy je co parę lat, bo inaczej jest ich za dużo i robią się zbyt bezczelne. Weszli pozbawionym drzwi wejściem do foyer, z którego dwie 388

umieszczone po bokach niegdyś wykwintne klatki schodowe prowadziły na nieistniejące już piętra. Dalej znajdowała się widownia z długimi rzędami siedzeń, kiedyś obitych aksamitem, a teraz szarych od wiekowej pleśni. Scena z masywną kurtyną dziesiątki lat temu zamieniła się w stos zgniłego drewna i materiału. Uwijało się tam kilkanaście szczurów, które nie zwróciły uwagi na przybyszy. Mżawka sączyła się z pochmurnego nieba widocznego między krzyżującymi się belkami w górze – bo tylko tyle zostało z dachu. Lizanne zauważyła, że elektorka dobrze wyliczyła sobie czas przybycia, bo pozostałe trzy delegacje już czekały. Rechoczący Sim i jego Grynszpanowcy zajmowali miejsce równoległe do środka sceny. Król Węgla wybrał sobie miejsce na lewo, obok niego stał Julesin, jego wysoki, blady przyboczny, a za nim tuzin Węglarzy. Przywódca Mądrych Głupców stanął po prawej stronie. Lizanne zdziwiła się, widząc, że Varkash zjawił się sam i stoi ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Kropelki deszczu lśniły na jego potężnych mięśniach i pirytowym nosie. – Spóźnianie się jest dziś w modzie, elektorko – powiedział Sim, składając całkiem zgrabną imitację dworskiego ukłonu. Nosił ładnie skrojony garnitur z ciemnej bawełny, siwe włosy miał ulizane do tyłu, a twarz pobieloną delikatnym pudrem. Lizanne wiedziała, że przypudrowana skóra i natłuszczone włosy to arystokratyczne nawyki, które wyszły z mody ponad dwadzieścia lat temu. Gdyby przywódca Grynszpanu znalazł się w towarzystwie arystokratów, jego wygląd by go ośmieszył, jednakże tutaj robił duże wrażenie. Elektorka zatrzymała się w połowie widowni i odpowiedziała uprzejmym skinieniem głowy. – Na pewno wybaczysz damie, że skorzystała ze swojego odwiecznego prawa, Jak. – Oczywiście, moja droga. – Rechoczący Sim wyprostował się, uśmiechając się na powitanie i przyglądając się świcie elektorki. Jego spojrzenie zatrzymało się na Lizanne. – A kim jest twoja zachwycająca towarzyszka? 389

– To Krista – odpowiedziała elektorka. – Zabija ludzi, więc lepiej nie interesuj się nią zbytnio. – Och, pozwól staremu głupcowi na jedno marzenie albo dwa. Przywódca Grynszpanu podszedł do nich. Lizanne wyczuła napięcie wśród swoich towarzyszy, gdy zatrzymał się przed nią, ukłonił niżej niż przed elektorką i wyciągnął rękę na powitanie. – Jakisil Ven Estimont, do usług, moja droga – powiedział, przechodząc na eutheryjski, który był trochę zbyt chropawy jak na kogoś o arystokratycznym pochodzeniu. – Miło mi pana poznać – odpowiedziała Lizanne, podając mu rękę do pocałowania. Zauważyła, że odrobinkę stracił panowanie nad sobą, kiedy wypuszczał jej dłoń, pewnie dlatego, że mówiła po eutheryjsku zdecydowanie lepiej od niego. – Zatem utalentowana młoda dama – stwierdził, a jego uśmiech posmutniał. – Skazana na takie miejsce. Kaprysy tego świata nigdy nie przestają zdumiewać, nie uważa pani? – Jesteśmy jedynie liśćmi niesionymi przez wichurę życia – odparła. To było stare corvuskie porzekadło z czasów przed cesarstwem, zdecydowanie wykraczające poza wiedzę Sima, sądząc po błysku irytacji w oczach, którego nie zdołał powstrzymać. – W rzeczy samej. – Uśmiechnął się i wrócił do swojej świty. – Elektorka Atalina, oficjalny przywódca Furii, wezwała nas na rokowania – oznajmił, przechodząc na varsalski i podnosząc głos, żeby podkreślić oficjalny charakter swoich słów. – Zasady negocjacji ustalono na długo przed tym, jak my wszyscy przekroczyliśmy bramę Scorazinu, ale pozostały nienaruszone do dzisiejszego dnia i oczekuje się, że wszyscy obecni podtrzymają tę tradycję. W przeciwnym wypadku pozostali sprzymierzą się przeciwko temu, kto te zasady naruszy. Zanim przejdziemy do dalszych kwestii, musimy uzgodnić, kto zostanie moderatorem. Ponieważ dwaj moi bracia nie żyją z powodu działań jednej ze stron, nie mogę zostać uznany za bezstronnego. – Odwrócił się i ukłonił przed przywódcą Mądrych Głupców. – Dlatego nominuję 390

ciebie, bracie Varkashu. – Popieram – wtrąciła szybko elektorka Atalina. Wszyscy spojrzeli wyczekująco na przywódcę Węglarzy, który stał, marszcząc brwi przez chwilę, zanim wzruszył ramionami. – A co mnie to, kurwa, obchodzi? – mruknął. – Jak zawsze elokwentny – podsumował Rechoczący Sim, znowu przechodząc na eutheryjski i mrugając porozumiewawczo do Lizanne. – Dość tych arystokratycznych pierdów – warknął Król Węgla z rękami schowanymi w kieszeniach płaszcza, pewnie po to, żeby ukryć zaciśnięte pięści. Widząc go po raz pierwszy z tak bliska, Lizanne zauważyła, że jego twarz nieustannie dygoce, zdradzając ciągły wewnętrzny gniew, który grozi wybuchem przy najmniejszej prowokacji. – Elokwentny czy nie, ma rację, bracie Zim – odezwał się Varkash. Mówił cicho, ale rozkazującym głosem, który robiłby o wiele większe wrażenie, gdyby nie nosowe brzmienie niektórych spółgłosek. Lizanne uznała za godne odnotowania, że nikt z obecnych nie zdradził najmniejszego śladu rozbawienia, kiedy Varestiak kontynuował. – Każde wypowiedziane złowo musi być rozumiane przez wszyztkie ztrony. Tak ztanowią zazady. – Oczywiście, bracie. Proszę o wybaczenie. – Rechoczący Sim skłonił się teatralnie przed wszystkimi zgromadzonymi i dołączył do swoich ludzi. – Pierwsza zprawa – powiedział Varkash. Wyszedł na środek i zwrócił się do delegacji Furii. – Elektorko Atalino. Ty wezwałaś do rokowań. Przedztaw zwoją zkargę. – Nieuzasadnione morderstwo – odparła elektorka, patrząc spokojnie na przywódcę Węglarzy – którego dopuszczono się w miejscu, gdzie prowadzę interesy, bez uprzedniego formalnego wyzwania. – Wyzwania?! Król Węgla zrobił krok do przodu z twarzą poczerwieniałą jak 391

burak. Zatrzymał się, kiedy Julesin stanął obok niego i pochylił się, żeby szepnąć mu coś do ucha. Rada jasnoskórego najwyraźniej wystarczyła, żeby Kevozan zapanował nad sobą, chociaż dopiero po paru sekundach. – A gdzie – wychrypiał, zwracając się do Varkasha – było wyzwanie, kiedy ta suka podłożyła bombę pod moją wieżę wyciągową? – Nasz brat rzuca fałszywe oskarżenie – oznajmiła elektorka ze spokojem i autorytetem. – Przedstaw dowody, że Furie przyłożyły rękę do tej bomby, a ja z radością tę rękę obetnę i oddam ci w prezencie. – Bomby nie zostawiają dowodów – odpowiedział Król Węgla. – Tylko zniszczoną maszynerię i pokiereszowane ciała. – Zupełnie jak ta, która całkiem niedawno wybuchła przed Wytchnieniem Górnika... – Elektorka się zamyśliła. – Wygląda na to, że przytrafiło nam się coś podobnego, bracie. – Nie jestem, kurwa, twoim bratem... – Złowo przeciw złowu – wtrącił się Varkash, kiedy twarz Kevozana znowu zaczęła czerwienieć. – To naz donikąd nie doprowadzi. To nie ząd. Celem rokowań jest osiągnięcie ugody, która zapobiegnie dalszemu rozlewowi krwi. – Zwrócił się do Rechoczącego Sima. – Ty także masz zkargę, bracie. – W rzeczy samej. – Po raz pierwszy uśmiech Sima zbladł, chociaż nie do końca, a jego nagła powaga i ostrość spojrzenia dużo zdradziły Lizanne na temat jego prawdziwej natury. – Dwóch zabitych – powiedział, wpatrując się w Króla Węgla. – Lubianych ludzi, pracowitych i lojalnych. Takich ludzi trudno zastąpić, a ich strata wzbudziła gniew wśród ich towarzyszy. – Ja także straciłem dwóch ludzi – odpowiedział Kevozan z wyzywającym błyskiem w oku, który mówił, że nie chce, a właściwie nie potrafi ugiąć się przed przywódcą Grynszpanowców. – I jeszcze jednego, tydzień wcześniej – dodał, spoglądając na elektorkę – którego porzucono przed moją siedzibą z roztrzaskaną czaszką. – Gdyby ciało pobitego leżące w rynsztoku było w Scorazinie 392

powodem do wojny – odrzekła elektorka – to nigdy nie zaznalibyśmy pokoju. Kilkoro zgromadzonych odpowiedziało śmiechem, tylko Król Węgla uciszył rechot swoich ludzi gniewnym spojrzeniem. – Wojny możemy mieć pod dostatkiem – odparł, wpatrując się w elektorkę – jeśli tego właśnie chcesz. Chcesz oficjalnego wyzwania? To możesz je otrzymać tu i teraz. – Uspokój się, bracie – odezwał się Rechoczący Sim ze swoją zwykłą swadą, chociaż Lizanne wyczuła ostrzegawczą nutę w jego głosie. – Wszyscy pamiętamy ostatni nieszczęsny wybuch wrogości. Konstable zostawili nas, żebyśmy głodowali cały miesiąc. Jeśli o mnie chodzi, nie palę się do powrotu do szczurzego mięsa. Poza tym do czasu rozpatrzenia mojej skargi wyzwanie rzucone na tym forum dotyczyłoby Grynszpanowców tak samo jak Furii. Zamilkł z uśmiechem, dłużej zatrzymując się spojrzeniem na Królu Węgla. Lizanne zauważyła, że delikatne początkowo drżenie twarzy Kevozana zamieniło się w gwałtowne dygotanie. Napiął całe ciało od stóp do głów, z trudem powstrzymywał gniew. Znowu to Julesin go uspokoił; jego słowa były za ciche, żeby je wychwycić, ale ewidentnie niosły w sobie dość mądrości, żeby zatamować złość przywódcy. – Nie pójdę na żadną ugodę, dopóki mój wyciąg nie zostanie naprawiony. Brat Sim martwi się głodem? Moi ludzie też. – To go napraw – odpowiedziała elektorka, wzruszywszy ramionami. – Jedyni dwaj skurwiele, którzy to potrafili, leżą w strzępach na gnoju – odpowiedział Król Węgla. – Chcę Majsterkowicza. – No to go najmij – zasugerował Rechoczący Sim. – Już próbowałem. Odmówił. – Kevozan patrzył po Furiach, aż jego wzrok zatrzymał się na Melinie. – Ale ona może go przekonać. Wszyscy wiedzą, że ma do niej słabość. Elektorka posłała Melinie pytające spojrzenie. – Jeśli otrzyma dobrą zapłatę... – przyznała Melina. – Ale to będzie wymagało wielu książek. 393

– Dołożę się do opłaty – zadeklarował Sim – chociaż z bólem ogołocę swoją bibliotekę. Bracie Varkash? – Nie mam żadnych książek – odpowiedział Varkash, a potem dodał z nieskrywaną niechęcią: – Ale mam mapy południowych mórz. Każda kosztowała mnie sześć worków. – Oddanie jednej dla podtrzymania harmonii w mieście to rozsądna wymiana – uznał Rechoczący Sim. Pirat przez jakieś pół minuty stał w ciszy zakłócanej tylko przez cichy chrzęst. Lizanne zdała sobie sprawę, że to Kevozan zgrzyta zębami. – Umowa ztoi – orzekł Varkash. – Pozoztaje kweztia zadośćuczynienia. Targi trwały jeszcze przez godzinę i pod koniec Grynszpanowcy wzbogacili się o dziesięć worków węgla, po pięć za każdego ze straconych ludzi. Elektorka zgodziła się rozstać z jedną dziesiątą następnej dostawy jedzenia dla Furii, żeby zrekompensować straty Węglarzy. W zamian miała otrzymać tuzin worków węgla w ramach zadośćuczynienia za atak na Wytchnienie Górnika. Varkash dostał jeden worek od każdej ze stron za mądre przewodzenie negocjacjom. – Osiągnięto porozumienie – ogłosił nosowym, lecz oficjalnym tonem Varestiak. – A teraz wszystkie ztrony uroczyście przysięgną, że dotrzymają warunków, które dzisiaj ustalono. Zgodnie z zazadami negocjacji ten, kto nie dotrzyma złowa, zoztanie zkazany na śmierć wraz z tymi, którzy ztaną w jego obronie. – Przysięgam – powiedziała elektorka. – Przysięgam – powtórzył Rechoczący Sim. Uniósł brew, patrząc na Lizanne, i dodał po eutheryjsku: – Albo niech bogowie rozniosą mój dom. Król Węgla potrzebował więcej czasu, żeby zareagować. Piorunował wzrokiem Atalinę. Warstewka mżawki lśniła na jego wiecznie drgającej twarzy; Lizanne nie zdziwiłaby się specjalnie, gdyby z jego ogolonej głowy uniosła się para. W końcu rzucił zwięzłe, gardłowe „Przysięgam”, odwrócił się i wraz z obstawą 394

wyszedł wściekły z teatru. Julesin wyszedł chwilę po nim, obrzuciwszy spojrzeniem wszystkie Furie. Dobrze to ukrywał, ale Lizanne zauważyła, że jego wzrok zatrzymał się na niej przez ułamek sekundy dłużej. Patrzył na nią z żądnym szczegółów skupieniem typowym dla przedstawiciela pewnej specyficznej profesji. – Mogło być gorzej – podsumowała Melina, kiedy wracali do Wytchnienia Górnika. – Jedna dziesiąta jedzenia trochę nas zaboli, ale z pewnością nie zrujnuje. – Ty durna suko – mruknęła elektorka. Mżawka pokryła kropelkami jej szeroką, zmarszczoną w zamyśleniu twarz. – Ta farsa niczego nie zmieniła. Teraz przynajmniej wiem, kto pociąga za sznurki tego ćwoka Kevozana. – Zatrzymała się, odwróciła i spojrzała spokojnie na Lizanne. – Czas, żebyś zarobiła na swoje utrzymanie, moja droga. Ten blady łajdak ma umrzeć przed Dniem Urobku. *** – To nie my – zastrzegł się Demisol, kiedy tylko drzwi rezydencji zamknęły się za Lizanne. – Wiem. Wygląda na to, że mamy konkurencję. Zdjęła ciężki worek z ramienia i przeszła korytarzem do jadalni. – Konkurencję? – zapytała Helina, zniżając głos i zamykając drzwi do jadalni. – Ktoś wziął się do siania niezgody – odpowiedziała Lizanne – zamiast zniszczenia. – Kto? – To nie jest jeszcze jasne, ale myślę, że stoi za tym przyboczny Króla Węgla. – Julesin? – zapytał Demisol. – Jest tu zaledwie od sześciu miesięcy. – A jednak udało mu się w tym czasie wysoko zajść. Co o nim wiecie? 395

– To z pewnością zabójca. Pierwszego dnia po wejściu zabił trzech ludzi, wszystkich w uczciwej walce. Żaden nie był członkiem ważnego gangu. – Zatem szybko ustalił swoją pozycję i uważnie dobierał cele. Lizanne ukryła uśmieszek zrozumienia. Z pewnością agent. Ale czyj? Przypomniała sobie, co Cesarska Krew powiedział jej w krypcie cesarzowej Azireh: „Wysłałem dwójkę najlepszych. Pierwszy przetrwał trzy dni, drugi cztery...”. Wtedy się nad tym nie zastanawiała, ale teraz uznała, że fakt, iż dwóch rzekomo doświadczonych i zdolnych agentów nie zdołało przetrwać więcej niż kilka dni w Scorazinie, wydaje się nieprawdopodobny. To było straszne miejsce, ale zaczynała rozumieć, że największe zagrożenie w mieście stanowią głód i choroba, a nie inni więźniowie. Chyba że wypatrzył ich ktoś jeszcze zdolniejszy. Ponadto byli stosunkowo nowymi więźniami, podczas gdy Julesin przybył tu kilka miesięcy wcześniej. Jeśli nie należy do Korpusu Krwi, to kim jest? – zastanawiała się, lecz doszła do wniosku, że nie może pozwolić sobie na zbyt długie rozmyślania na ten temat. W przypadku skomplikowanej misji najprostsze podejście było zwykle najlepsze: to kolejna lekcja z czasów szkolenia, która często okazywała się użyteczna. Z Korpusu czy też nie, Julesin był przeszkodą, a elektorka oczekiwała szybkich rezultatów. – Opóźniamy akcję? – zapytał Demisol. Lizanne pokręciła głową. – Zwłoka byłaby proszeniem się o odkrycie i zwiększałaby ryzyko, że ktoś z naszych zdradzi. Nie kwestionuję zaangażowania waszych towarzyszy, ale im więcej czasu będą mieli na rozmyślanie nad ryzykiem śmierci, tym bardziej będą się skłaniali ku przetrwaniu. – Podkreślaliśmy szansę ucieczki – wtrąciła Helina. – Chociaż nasi towarzysze nie są skretyniałymi kryminalistami, których łatwo zwieść. – Mamy trzy dni do Dnia Urobku – powiedziała Lizanne. – Zróbcie, co w waszej mocy, żeby ich determinacja nie osłabła. 396

– Główne urządzenie? – zapytał Demisol. – Będzie gotowe – odparła. Postanowiła nie wspominać o tym, że Majsterkowicz chwilowo musiał przerwać pracę nad nim. Odwiedziła go w nocy po negocjacjach, żeby odebrać zawartość worka, i zastała go niemal całkowicie pochłoniętego pracą. – Naprawa wyciągu zajmie tylko pół dnia – powiedział wtedy, najwyraźniej nie mogąc oderwać wzroku od dużego żelaznomiedzianego jaja na warsztacie. – To kwestia dostarczenia właściwych materiałów. Jego pracowitość wydawała jej się niemal niemożliwa, ale Majsterkowicz, jak ujęłaby to ciotka Pendilla, był skrojony z innego materiału. – A to? – zapytała Lizanne, wskazując skinieniem głowy jajo. – Prawie skończone. – Sięgnął po cylindryczną część i ostrożnie wsunął ją do odsłoniętych wnętrzności jaja, poruszając smukłymi palcami niemal z czułością kochanka. – Jednakże otrzymanie właściwej mieszanki będzie wymagało więcej czasu. – Ile przyniosłaś? – zapytał teraz Demisol, wskazując worek leżący u stóp Lizanne. Dźwignęła go na zniszczony stół i pokazała, co jest w środku. – W sumie dwanaście – odparła, kiedy rewolucjoniści oglądali zawartość worka. – Dwa z piętnastominutowym zapłonem, reszta tylko z trzysekundowym, więc dopilnujcie, by wasi ludzie wiedzieli, że mają je rzucić we właściwym czasie. Jaką broń poza tym zebraliście? – Głównie noże i pałki. Mamy jednak dwóch obywateli, którzy umieją posługiwać się łukiem. – Powiedzcie im, żeby zabili wszelkich artylerzystów, jacy przeżyją wybuch. Wystarczy jeden kartacz, żeby całe nasze przedsięwzięcie diabli wzięli. – Wygląda na to, że pokładamy wielką wiarę w pozostałych więźniach – zauważył Demisol. – Skąd wiemy, że zareagują zgodnie z naszymi nadziejami? 397

– Nie wiemy – przyznała Lizanne – ale czy zawahałbyś się w obliczu ryzyka, mając choćby najmniejszą szansę na ucieczkę z tego miejsca? *** Wsunęła krzesło pod klamkę i usiadła na łóżku z szeroko otwartymi ustami. Włożyła do nich obcęgi, z którymi Majsterkowicz niechętnie się rozstał. Zostawiły jej metaliczny posmak na języku, nim zacisnęły się na ceramicznym zębie. Straciła własny całe lata temu, podczas konfrontacji z agentem konkurencyjnej korporacji, a dyrektor Bloskin, który nigdy nie przegapiłby takiej okazji, przedstawił ją dentyście pracującemu dla Inicjatyw Nadzwyczajnych. Procedura wymagała długich godzin w fotelu i ogromnych dawek Zielonej, ale ostatecznie Lizanne zyskała nowy ząb. Przymocowano go do resztek korzenia złotą śrubą, dzięki czemu można było go wyjąć i wymienić. Ceramik, którego Bractwo znalazło dla niej w Corvus, był nadzwyczajnie uzdolniony i stworzył niemal idealną podróbkę górnego zęba trzonowego z prawej strony, z pustym środkiem dostatecznie dużym, żeby zmieścić tam małą dawkę produktu. Śrubka poluzowała się po paru sekundach niezręcznych manipulacji, bo Lizanne starała się nie uszkodzić sąsiednich zębów. W końcu udało jej się wyjąć ząb i Niebieska zalała jej usta, paląc przy przełykaniu. Lizanne poczuła radość, odzyskując moc. Odkryła, że życie nie-Błogosławionej niespecjalnie jej odpowiada. Natychmiast otoczył ją myślobraz Hyrana, zaskakująco udany i jaskrawy w szczegółach. Przynajmniej ćwiczył, pomyślała, patrząc na bladego młodzieńca zabawiającego się wirującą chmurą nagich kobiecych ciał. Przebłyski zmysłowych wyobrażeń drugiego Błogosławionego często pojawiały się w transach i zwykle były taktownie ignorowane za obopólną milczącą zgodą. Jednakże pierwszy raz weszła w myślobraz w całości stworzony z obrazów zrodzonych przez młodzieńczą żądzę. 398

– Przepraszam, jeśli przeszkadzam. – Włożyła w tę myśl dość siły, żeby przegonić wir widmowych nimf, ale zdążyła wcześniej zobaczyć ich twarze. Wszystkie były takie same i wszystkie znajome. – Dodaje mi otuchy świadomość, że ma pan tak doskonałą pamięć wzrokową – ciągnęła, kiedy chłopiec wpatrywał się w nią: znieruchomiały chudzielec pośród mgły konsternacji. – A w związku z tym – dodała, zerkając znacząco w dół – na pewno pamięta pan, jak wyglądają ubrania. Otaczające ich chmury zabłysły głębokim szkarłatem i skłębiły się, przesłaniając Hyrana. Kiedy się rozsunęły, stał przed nią ubrany i ze spuszczonym wzrokiem. Odcień wstydu nadal barwił chmury. – Ja... – Jego myśli zająknęły się, powodując błyskawice przeskakujące między chmurami i przez chwilę wydawało się, że jego utrata koncentracji przerwie trans. – Spokojnie. – Zabarwiła tę myśl kojącym wspomnieniem dnia, w którym ciotka Pendilla przyłożył wilgotną szmatkę do jej otartego kolana i osuszyła dziecięce łzy rosołem z kurczaka. – Proszę się skupić. Mam mało czasu. – Przepraszam. – Chmury nadal pulsowały czerwienią, ale teraz przebłyskiwały ciemną zielenią żalu. – Wchodziłem w trans codziennie... Próbowałem zbudować zamek albo coś takiego, jak pani powiedziała. Ale... znudziłem się czekaniem. – Teraz tu jestem. Ma pan kontakt z obywatelami Korianem i Arberusem? – Tak. Znajdujemy się zaledwie kilka mil od Scorazinu. Gromadziliśmy siły zgodnie z pani życzeniem. – Proszę mi pokazać. Przywołał wspomnienie z zadziwiającą skwapliwością. Najwyraźniej pobłażanie sobie nauczyło go skutecznego kierowania transem. Gruba chmura zawirowała i przekształciła się w obraz obozu. Arberus siedział przy ogniu na pierwszym planie, czyścił rewolwer, w jego ściągniętych brwiach wyraźnie malowało się napięcie. Za nim widać było Koriana, który żywo sprzeczał się z grupką młodych mężczyzn i kobiet. Na szczęście 399

Hyran nie pomyślał o przywołaniu dźwięku, czym oszczędził jej rewolucyjnej paplaniny. – Ilu w sumie? – zapytała. – Dwustu pięćdziesięciu sześciu ludzi – odpowiedział szybko, przez co pomyślała, że Arberus kazał mu wyuczyć się na pamięć szczegółów dotyczących ich małej armii. – Wszyscy konno i uzbrojeni w wielostrzałowe karabinki. Mamy też dwa działa. – Dojdzie ktoś jeszcze? – Korian spodziewa się kolejnej trzydziestki przed końcem tygodnia. To będzie praktycznie wszystko, co ostało się z Bractwa w tym regionie. To w żadnym razie nie była siła zdolna, by wziąć szturmem mury Scorazinu, ale jeśli jej plan zadziała, nie będzie takiej potrzeby. – Proszę im powiedzieć, żeby przenieśli się na pozycję, z której mogą zaatakować wartownię w Scorazinie. Muszą być gotowi do ataku za trzy dni. – Poczuła dreszcz wokół siebie, kiedy Niebieska zaczęła zanikać. – Muszę kończyć. Sygnał nadejdzie o pierwszej po południu. Jeśli nie... To proszę powiedzieć obywatelowi Arberusowi, że misja się nie powiodła i że moim zdaniem bardziej przyda się w Feros niż tutaj. – Jaki to będzie sygnał? – Jeśli się uda, trzęsienie ziemi dostatecznie silne, żeby wstrząsnąć cesarstwem. *** – Melina powiedziała, że dziś nie pracujesz. – Makario stanął w drzwiach do jej komnat z butelką wina w jednej ręce i czymś, co wyglądało na instrument muzyczny, w drugiej. – Ja też nie pracuję. Wygląda na to, że bez muzyki nie jestem potrzebny. – Co to jest? – zapytała, zerkając na intrygujący przedmiot w jego dłoni. Musiał być owocem wytężonej pracy podczas trzech dni, które upłynęły od rokowań. Wyglądał jak niechciane dziecko 400

mandoliny i wioli. – Moje najnowsze dzieło. – Podał jej butelkę wina i wziąwszy instrument w obie ręce, wydobył nieznajome, choć przyjemne nuty z sześciu strun na smukłym gryfie. – Bękart zrodzony z mojego rozgorączkowanego umysłu i wszelkich kawałków instrumentów, jakie zdołałem wytargować w tych murach. – Poruszył znowu palcami, przywołując żwawą melodię, w której rozpoznała varestiacką szantę. – Wątpię, żebym za pomocą tego zdołał oddać sprawiedliwość Illemontowi – ciągnął, kończąc grę teatralnym gestem – ale zachowam dach nad głową, dopóki nie zdołam naprawić mojej prawdziwej miłości. Muszę jednak poćwiczyć. Może zechcesz mi pomóc? Podczas ich pierwszego spotkania uznała, że Makario raczej nie zainteresuje się jej kobiecymi wdziękami, ale teraz dostrzegła błaganie w jego spojrzeniu, które sięgało głębiej niż pragnienie towarzystwa do kieliszka. – Jestem już umówiona – odpowiedziała, oddając wino. – Odwołaj to – nalegał, przywołując marny uśmiech na usta. – W tych niespokojnych czasach o wiele bezpieczniej jest nie wychodzić z domu. – Zostałabym, gdybym mogła, ale ja też muszę zadbać o dach nad głową. – Na pewno zadanie, które wyznaczyła ci nasza droga przywódczyni, może poczekać. Przynajmniej ten jeden wieczór. – Dlaczego? A co wydarzy się jutro? Patrzyła mu w oczy, aż uśmiech zniknął z jego ust. Najlepiej zająć się nim od razu, poradziła jej zawodowa część umysłu. Wyciągnąć wszelkie informacje, jakie się da. Złam mu kark i porzuć go u podnóża schodów, gdzie rano znajdzie go Melina i uzna, że spadł po pijanemu. Zresztą jaki pożytek z niego bez pianoli? Mimo to tylko stała i patrzyła, jak Makario cofa się kilka kroków, na przemian przestraszony i uroczy. – Naprawdę... chciałbym, żebyś została – zdołał wreszcie wykrztusić i dodał rozpaczliwym szeptem: – Proszę! 401

– To nie jest istotne – odpowiedziała. – Cokolwiek to jest. Cokolwiek zrobiłeś. Na pewno miałeś swoje powody i mnie to naprawdę nie obchodzi. Jeśli sprzymierzyłeś się z Julesinem, zakładam, że ostrzegłeś go przede mną, i to też nie ma znaczenia. Makario zamarł, gryf jego hybrydy zatrzeszczał, kiedy nagle zacisnął na nim palce tak, że pobielały. – Nie sprzymierzyłem się z nim – oznajmił cicho, wypowiadając bardzo wyraźnie każde słowo. Lizanne westchnęła z uśmiechem. – Lepiej nie wychodź jutro na dach – poradziła mu i zamknęła drzwi. *** Ostatnie dwie noce poświęciła na rozpoznanie terenu – ustawionych w półkolu szeregowców przy Stemplowej, gdzie Węglarze mieli swoją kwaterę główną. Ciąg domów zakrzywiał się wokół kawałka ziemi, gdzie kiedyś znajdował się parczek, pośrodku którego stał wielki marmurowy cokół dawno zaginionego pomnika jakiegoś zapomnianego luminarza ze Scorazinu. Wąski zaułek naprzeciwko parku był dobrym punktem obserwacyjnym. Sługusy Króla Węgla rzadko tam zaglądały, bo w pobliżu znajdował się częściowo zawalony odpływ kanalizacji. Smród był niemal nie do zniesienia, ale nozdrza Lizanne uodporniły się na co bardziej odrażające zapachy życia. Kiedy pierwszy raz tam przyszła, znowu omal nie spotkała się z wysoką, odzianą w płaszcz Kreaturą, którą widziała w tamtą noc, kiedy wybrała się do siedziby Majsterkowicza. Znalazła sobie wygodny węgieł domu, za którym się schowała, kiedy garbata postać ją mijała, znowu ciągnąc coś za sobą. Zważywszy na legendarne zwyrodnienie nocnych Kreatur, spodziewała się, że będzie to ciało, ale ze zdziwieniem stwierdziła, że worek jest wypełniony czymś ciężkim, co zdrapywało brud z bruku, kiedy postać skręciła w ulicę Antałkową. Kości? – zastanawiała się, ale 402

wydało jej się to wątpliwe. Prędzej skradziona ruda. Tak czy inaczej, była to zagadka, na której rozwiązanie nie miała czasu ani ochoty. Julesin okazał się gościem o nierozsądnie regularnym trybie życia. O tej samej porze wracał z kopalni węgla, zawsze z dużą eskortą, i wchodził do środkowego domu w szeregu. Okna w tym domu świeciły się jaśniej niż w innych, a dym z komina był gęstszy, przez co łatwo było rozpoznać, że to siedziba Króla Węgla. O ile sam król nigdy nie opuszczał domu po zmroku, o tyle Julesin w końcu wychodził i sprawdzał straże. W trakcie obchodu towarzyszyło mu tylko dwóch Węglarzy. Najwyraźniej wzbudzał wśród strażników duży szacunek albo – co bardziej prawdopodobne – strach, ponieważ nie wzdragał się przed wymierzaniem kar. Lizanne widziała, jak brutalnym ciosem na odlew powalił na ziemię jednego zaspanego nieszczęśnika, a potem stał i patrzył, jak dwóch ludzi z jego obstawy kopie tamtego do utraty przytomności. Dlatego miała tu małe szanse przemknąć obok strażników, jak to regularnie jej się udawało przy kopalniach siarki. Tylko jeden punkt w conocnej procedurze Julesina oferował jakąś sensowną możliwość. Po zakończeniu obchodu przysiadał na chwilę na ławce obok cokołu. Dwaj członkowie eskorty odsuwali się na pewien dystans, a Julesin palił cygaretkę, której koniuszek jarzył się czerwienią w mroku. Przyzwoity cel dla broni o dużym zasięgu, uznała drugiej nocy Lizanne. Było to o wiele mniej subtelne rozwiązanie, niżby sobie życzyła, w dodatku wymagające szybkiej ucieczki ulicami, kiedy strażnicy zareagują na atak. Mimo to nie miała innej możliwości jak wykorzystanie jednego z odebranych od Majsterkowicza granatów z opóźnionym zapłonem, a tych potrzebowali na Dzień Urobku. Poza tym musiałaby wyjaśnić elektorce, skąd go wzięła. Na szczęście sam Król Węgla uznał za stosowne dostarczenie środków do zabicia jego przybocznego. Musiała ćwiczyć w piwnicy Wytchnienia Górnika, bo w Scorazinie brakowało otwartych przestrzeni, gdzie można by postrzelać z kuszy bez zwracania czyjejś uwagi. Na jej prośbę 403

Melina zebrała strzałki z ciał po ataku Węglarzy i kazała pozawijać je w szmatki, żeby uniknąć kontaktu z trucizną, która pozostała na zadziorach grotów. Pomysłowy mechanizm ładowania i naciągania można było z łatwością obsługiwać z kroplą Zielonej w żyłach. Lizanne stwierdziła, że bez wspomagania produktem jest w stanie wystrzelić tylko dwa bełty, a potem zmęczenie mięśni rąk zmuszało ją do odpoczynku. Co tak naprawdę oznaczało, że będzie miała tylko jeden strzał. Ocena efektywnego zasięgu broni była kwestią zwykłej arytmetyki. Piwnica miała piętnaście jardów długości w najszerszym miejscu, a powtarzane próbne strzały w deskę wykazały, że strzałka traci jeden cal wysokości na każde przebyte sześć i osiem dziesiątych jarda. Znalezienie właściwego kąta do wystrzelenia śmiercionośnego bełtu było więc względnie prostym zadaniem. Patrzyła, jak Julesin kończy nocną inspekcję i siada na ławce. Dym uniósł się w powietrze, gdy zapalił cygaretkę. Bulgot z odsłoniętego ścieku zagłuszył odgłos napinania kuszy i stuknięcie bełtu wpadającego na swoje miejsce z przyjemną, mechaniczną elegancją. Ktokolwiek wykonał tę broń, wyposażył ją zarówno w muszkę, jak i szczerbinkę, toporne wykonanie z kawałka blachy, ale mimo to całkiem dokładne. Wymierzyła muszkę w jarzący się koniuszek cygaretki Julesina, co oznaczało, że strzałka wbije się prosto w jego pierś. Odetchnęła płytko i przy wydechu nacisnęła spust. Kusza szarpnęła się w jej ręce, cięciwa wystrzeliła do przodu, a bełt śmignął w powietrzu. Pocisk pokonał odległość dzielącą go od piersi Julesina w ułamku sekundy... i zamarł w powietrzu jeden, może dwa cale od celu. Cygaretka Julesina zapłonęła mocniej, kiedy wstał, wbijając wzrok w zaułek, gdzie Lizanne leżała na brzuchu. Było oczywiste, że ją widzi, i pewnie tak samo było w ciągu dwóch poprzednich nocy. Zielona i Czarna, zdała sobie sprawę, gorączkowo rozważając możliwości dalszego działania. Julesin nie dał jej jednak czasu na opracowanie planu ucieczki. 404

Niewidzialna dłoń wyrwała jej z ręki kuszę i cisnęła ją w ciemność. Lizanne spróbowała się odturlać, ale Czarna zamknęła się wokół niej z duszącą siłą, uniosła ją i wywlekła z zaułka. Julesin najwyraźniej nieszczególnie się śpieszył; stał nieruchomo i palił, powoli przyciągając ją do siebie. Ewidentnie potrafił świetnie posługiwać się Czarną, bo cały czas trzymał w powietrzu wystrzeloną z kuszy strzałkę. Zatrzymał Lizanne kilka stóp od siebie i uniósł ją tak, żeby patrzyła mu w twarz. Strzałka podleciała i zatrzymała się przed jej lewym okiem. Julesin stał i w milczeniu, z przechyloną głową, taksował ją wzrokiem. Mordercza strzałka przysuwała się cal po calu. Lizanne odkryła, że nie może zamknąć oka, kiedy koniuszek grotu znalazł się o włos od jej źrenicy i zawisł na bardzo długą chwilę. – Żartowałem – powiedział Julesin i wypuszczony z uścisku Czarnej bełt uderzył z głośnym brzękiem o bruk. W jego głosie pojawiła się dziwna nuta współczucia, kiedy podszedł i uśmiechnął się przepraszająco. – Powiem jak zawodowiec do zawodowca: przykro mi z powodu tego wszystkiego. Czarna zacisnęła się ze zwiększoną mocą na gardle Lizanne. Płuca jej zapłonęły, przed oczami zrobiło jej się czerwono, a potem czarno, kiedy ogarnęła ją pustka.

405

Rozdział 28 Clay

Obudziło go wrażenie ciepłego muśnięcia na nodze, jakby ją pieścił letni zefirek. Zatrzepotał powiekami; gałki oczne miał jak oprószone piaskiem, ostre światło natychmiast przyprawiło go o ból głowy. Spróbował się poruszyć i stwierdził, że został w jakiś sposób unieruchomiony. Dalsze spozieranie spod intensywnie mrugających powiek pozwoliło mu w końcu stwierdzić, że siedzi na kamiennej posadzce oparty plecami o coś twardego. Spuściwszy wzrok, zobaczył sznury opasujące mu pierś i zdał sobie sprawę, że jest przywiązany do jednego z filarów. Szarpnął się w więzach, stęknął z wysiłku, ale po chwili przestał się szamotać, gdy do jego świadomości przebił się ważny fakt: noga przestała go boleć. Spojrzał na nią... i zmartwiał z rozdziawionymi ustami. Bandaż zniknął, a wraz z nim rana – nie zagoiła się i pokryła strupem, tylko zwyczajnie zniknęła. Poharatane ciało zostało odtworzone i w miejscu zranienia widniał bezwłosy wprawdzie, ale poza tym nienaruszony kawałek skóry. Źródłem ciepła, które obudziło Claya, był padający z góry snop delikatnego zielonkawego światła. Clay odruchowo powiódł wzrokiem wzdłuż promienia do miejsca, w którym ten wychodził z zawieszonego w powietrzu kryształu. Kryształ cały czas emitował intensywny słup blasku wymierzony w posegmentowane jajo, ale z jakiegoś powodu uznał za stosowne wystrzelić drugi promień w nogę Claya. Poruszył palcami, a gdy nie odczuł spodziewanej eksplozji bólu, parsknął śmiechem zaskoczony tajemniczym ozdrowieniem. Śmiech zamarł mu w gardle, gdy jakiś głos 406

przemówił do niego. Zadarł gwałtownie głowę i zobaczył stojącą w odległości kilku stóp smukłą postać. Z łatwością rozpoznał kobietę, która do niego strzeliła. Była ubrana w spodnie i koszulę (jak się domyślał, jedno i drugie zostało zabrane z plecaka Loriabeth) i nadal przewiązana srebrnym pasem, który – sądząc po tym, jak odbijał światło – musiał być wykonany z jakiegoś metalicznego tworzywa. Z pasa zwieszało się kilka pokaźnych sakiewek i pusta kabura najprawdopodobniej po pistolecie, z którego kobieta strzelała do Claya. Na wspomnienie pistoletu spuścił wzrok na swoją pierś, szukając śladów obrażeń. Niczego nie znalazł, nie było nawet rozdarcia w koszuli, chociaż odczuwał lekki ból nieco powyżej mostka – właściwie nie tyle ból, ile sygnał istnienia krwiaka. Nie wiedział, czym go postrzeliła, ale na pewno nie zwyczajną kulą. Zorientował się, że kobieta nadal trzyma broń w ręce, chociaż skierowaną lufą ku dołowi; fakt, że jej palec nie spoczywał na spuście, również był pocieszający. Mogąc się spokojnie przyjrzeć broni, Clay doszedł do wniosku, że określenie „pistolet” było dla niej najwłaściwsze: wykonana ze stali i mosiądzu miała ewidentnie pistoletową rękojeść, brakowało jej za to bębenka, a krótka i cienka lufa musiała wystrzeliwać pociski naprawdę najmniejszego kalibru. Precyzją wykonania broń przerastała wszystko, z czym się dotychczas stykał; nigdy przedtem nie widział urządzenia złożonego z takiego mnóstwa odrębnych części. Zdawał sobie sprawę, że ma przed sobą dzieło nieosiągalne dla rusznikarzy i rzemieślników ze świata na górze. Oderwał wzrok od broni i z ogromną ulgą stwierdził, że Loriabeth i Sigoral wciąż leżą na podwyższeniu, tyle że w odróżnieniu od niego oboje nie odzyskali na razie przytomności, a ich prześladowczyni nie odczuwała potrzeby przywiązania ich do filara. Szarpnął się, gdy kobieta znów przemówiła, i spojrzał jej w oczy. Przykucnęła i przyglądała mu się natarczywie, niemal wrogo. Obok leżały ich bagaże, których zawartość rozrzucono 407

dookoła, jakby ktoś w nich czegoś szukał. Zerknąwszy ponownie na swoje więzy, Clay stwierdził, że został skrępowany tym samym kawałkiem liny, który osobiście przeniósł przez lód. Aż jęknął z żalu. Kobieta ponownie coś powiedziała, tym razem z większym naciskiem niż poprzednio. Clay nie zrozumiał ani słowa; melodia zdań i przedłużone samogłoski brzmiały zupełnie obco. – Przykro mi, droga pani. – Pokręcił głową. – Znam tylko mandinorski i trochę dalcyjski, ot, na tyle, żeby się potargować. Przez chwilę wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami, najwidoczniej również nic nie rozumiejąc, a potem sapnęła sfrustrowana, spuściła wzrok i drżącą dłonią potarła czoło. Z wyraźnym wysiłkiem uspokoiła się, wyrównała oddech, starła wszelki ślad emocji z twarzy. Zdaniem Claya była niewiele starsza od niego, aczkolwiek idealna cera z pewnością ujmowała jej lat. Włosy nosiła przycięte krótko, na pół cala od skóry. Nie miała żadnej biżuterii ani dodatkowego wyposażenia. Spośród rozrzuconych rzeczy wyjęła manierkę Claya, tę na wpół pełną rozcieńczonej Zielonej. Przytknęła ją do ust i udała, że pije, unosząc przy tym brwi w niemożliwym do pomylenia pytającym geście: „Pijesz to. Tak?”. Clay na chwilę zatrzymał wzrok na manierce, zanim przeniósł go z powrotem na kobietę. Jej twarz wyrażała teraz pewność i wyczekiwanie. – Na pewno wiesz, że to nie jest woda. Zmarszczyła brwi i potrząsnęła manierką, zadając przy tym jakieś pytanie w swoim niemożliwym do pojęcia języku. Clay tylko patrzył. Nic nie powiedział; nie zamierzał niczego zdradzać tak dziwacznemu prześladowcy. Milczał, kiedy mierzyli się wzrokiem, a twarz kobiety wyrażała coraz bardziej oczywistą złość. Znów przemówiła, podnosząc głos i zbliżając się do podwyższenia, aż znalazła się w emitowanym przez kryształ snopie blasku. Stanęła nad Loriabeth i wymierzyła mosiężnostalową broń prosto w jej pierś, po czym odwróciła się do Claya z niedwuznacznym pytaniem i groźbą w oczach. 408

Clay szarpnął się w więzach i wrzasnął odruchowo: – Zostaw ją! Widząc jego gniew, wzdrygnęła się lekko, ale zamiast odstąpić, powoli położyła palec na spuście. – W porządku! – zawołał, kiwając z zapałem głową i modląc się w duchu, żeby nieznajoma zrozumiała jego gest. – Mogę pić to draństwo! Kobieta z lekkim dreszczem ulgi opuściła broń i znów kucnęła obok Claya. Po drodze wyjęła z jego plecaka notatnik Scribersona. Przekartkowała go pobieżnie, zatrzymała się na jednej ze stronic i otwarty podstawiła Clayowi pod nosem. Rozpoznał opatrzony adnotacjami szkic Brionara, planety z układem pierścieni, którą astronom pokazał mu przez teleskop, gdy znajdowali się u stóp wodospadu. Postukała w rysunek, wykonała gest naśladujący pisanie i wskazała na Claya: „Ty to narysowałeś?”. Pokręcił głową. – Nie. To dzieło nieżyjącego człowieka. Skrzywiła się skonsternowana i zaczęła przewracać kolejne stronice. Pokazała Clayowi jakąś tabelę: rzędy liczb nagryzmolone niechlujnym charakterem pisma Scribersona, a nad nimi znacznie schludniejszy rysunek – Clayowi przywodził na myśl jakąś konstelację gwiezdną, ale jego wiedza o pracach astronoma była, oględnie mówiąc, nader skromna. Palec kobiety przesuwał się po stronie i zatrzymywał w wybranych miejscach, tak jakby szczególnie interesował ją rysunek i jeden konkretny zestaw liczb u dołu tabeli. Clay wzruszył ramionami – w stopniu, w jakim pozwalały mu więzy. – Przykro mi, panienko, ale nigdy nie byłem uczonym. Miała chyba zamiar dalej go wypytywać, ale zrezygnowała, gdy cała komnata się zatrzęsła. Rozległ się rumor, światło kryształu zamigotało leciutko. Kobieta spięła się wyraźnie, gdy z sufitu sypnęła się strużka pyłu. Wstrząsy trwały przez około pół minuty, a kiedy kobieta znów zwróciła się w stronę Claya, jej 409

twarz stężała w grymasie absolutnej determinacji. Udało mu się nie wzdrygnąć instynktownie, gdy nachyliła się nad nim i z bliska spojrzała mu w oczy. Powstrzymał odruch, który kazał mu szarpać się w więzach, gdy jej wzrok spoczął na nim na dłużej, niepokojący w swojej natarczywości, a przy tym władczy i do tego stopnia absorbujący, że przyćmił nawet jego strach. W końcu zamrugała i zerwała kontakt wzrokowy, a serce podeszło Clayowi do gardła, bo w tej samej chwili zważyła w dłoni mosiężno-stalową broń. Kciukiem przesunęła umieszczoną z boku dźwigienkę. Klapka komory nabojowej otworzyła się z przyjemną, mechaniczną sprawnością, której pozazdrościłby każdy rusznikarz. Clay jęknął ze złości, widząc, że komora jest pusta. Wcale nie zamierzała zastrzelić Lori, uświadomił sobie. Drugą ręką kobieta sięgnęła do pasa i z jednej z zawieszonych na nim sakiewek wyjęła szklaną fiolkę. Pokazała ją Clayowi pod światło. Był już na tyle obeznany z różnymi odmianami produktu, że bez trudu rozpoznał lepką ciecz. – Niebieska? – upewnił się. Kobieta włożyła fiolkę do pistoletu, zatrzasnęła komorę i mamrocząc pod nosem, przytknęła wylot lufy do przedramienia. Pociągnęła za spust. Rozległ się cichy syk uchodzącego powietrza, a gdy odjęła broń od ręki, na skórze pozostał blady czerwony ślad. – Aha – mruknął Clay, gdy chwilę potem przyłożyła broń także do jego ręki. – Zrobimy to razem, tak? *** Trans rozpoczął się natychmiast. Clay znalazł się na powierzchni Nelphii, nieznajoma stała tuż obok. Nigdzie nie było widać śladów jej myślobrazu – albo w ogóle go nie wytworzyła, albo miała dość wprawy, żeby skutecznie go tłumić. Rozglądała się z nabożnym lękiem, jakby nie do końca rozumiała, co widzi. 410

– A gdzie twój? – spytał Clay. Odwróciła się w jego stronę i zachwiała się zaskoczona. Spod stóp buchnął jej obłoczek pyłu. Clay zamaszystym gestem ogarnął okolicę. – Ja ci swój pokazałem – dodał. Przez chwilę patrzyła na niego bez słowa, a potem zrobiła coś zupełnie nieoczekiwanego: roześmiała się. Był to szczery śmiech, pełen nieskrywanego zachwytu, i trwał, gdy zaczęła się kręcić w miejscu, wirując w piruecie, który wzniecał coraz większe tumany pyłu. Poruszała się z wprawą, wyćwiczonym wdziękiem i gracją, które przypominały Clayowi Joyę oglądaną w sali balowej. Patrzył, jak tańczy i skacze, jak – cały czas wirując – opada na kolana, nagarnia pełne garście księżycowego pyłu i wyrzuca je w górę. Drobiny kurzu zawisły nieruchomo, połyskując jak gwiazdy w pustce. – Bałaganisz – wytknął jej Clay. Narzucił myślobrazowi swoją wolę i pył opadł na ziemię. Przestała się śmiać, ale uśmiech wciąż błąkał jej się na ustach, gdy wstała i zadała pytanie w swoim języku. Słowa nadal nie miały sensu, lecz w transie język nie stanowił takiej przeszkody jak w normalnym świecie. – To twoje dzieło? Jej słowa wprawiły go w konsternację: jaki Błogosławiony mógł być aż tak zaskoczony myślobrazem? – Owszem – potwierdził. – Chociaż daleko mu do doskonałości. Dawno nie miałem okazji poćwiczyć. Powiodła dokoła spojrzeniem szeroko otwartych oczu wciąż bezbrzeżnie zadziwiona. – Tyle szczegółów... Umiesz tworzyć inne światy? – Nie tak dobre jak ten, ale jeśli się postaram... Tak, umiem. Spojrzała na niego i podeszła bliżej. Na jej twarzy malowało się niepokojąco radosne wyczekiwanie. Clay nagle zdał sobie sprawę, że w ocenie jej wieku pomylił się o dobre kilka lat: teraz wydała mu się niemal dziecinna, gdy z na wpół desperackim błyskiem w oku wyciągnęła do niego rękę. 411

– Pokaż mi – poprosiła. Cofnął się o krok i skrzyżował ramiona na piersi. – Musimy sobie co nieco wyjaśnić, nim zacznę się z tobą dzielić wspomnieniami. – Postukał się palcem w pierś. – Na przykład: dlaczego do mnie strzeliłaś? Ona również się cofnęła. Spuściła wzrok i spoważniała. – Niezbędny środek ostrożności – odparła. W transie jej dominujące emocje były oczywiste: zadziwienie i zachwyt przemieszane ze strachem, a wszystko to podszyte smutkiem i żalem o wiele głębszym i boleśniejszym, niż można by sądzić po okazywanej przez nią desperacji. Może i była Błogosławiona, ale nijak nie potrafiła ukrywać swoich myśli. Przypuszczał, że w transie Lizanne w okamgnieniu wydobyłaby z niej wszystkie tajemnice. On jednak nie umiał tego zrobić i nie pozostało mu nic innego niż czekać, aż nieznajoma sama zdecyduje się czymś z nim podzielić. – Notatnik – powiedziała w końcu. Jej myśli zdradzały niechęć i posępną zawziętość. – Tamten rysunek. Czy odpowiada prawdzie? – Pojęcia nie mam. Ale gość, który go narysował, był diabelnie bystry i świetnie znał się na swojej robocie. Nie pomyliłby się przy patrzeniu w gwiazdy. – Jest gdzieś tutaj? Należy do waszej drużyny? Clay pokręcił głową. – Jest nas tylko troje. Autor tych zapisków nie żyje. Zachowałem ten notatnik... na pamiątkę, można by chyba powiedzieć. Przyjaźniliśmy się, choć niezbyt długo. – Jesteście... – Zawiesiła głos. Clay czuł, że gorączkowo szuka właściwych słów. – Jesteście częścią grupy? Większej grupy? – Masz na myśli armię? Zorientował się, że go nie rozumie, przywołał więc obraz z transu dzielonego z Lizanne – corvuskie wojska zgromadzone pod Carvenportem – i rzucił go na niebo, dając mu się swobodnie rozwinąć. Kobieta obserwowała go szeroko otwartymi oczami, a on wyczuł zmianę, jaką w jej emocjach wywołał widok tego 412

wspomnienia: znów pojawiła się w nich rozpacz, tym razem podszyta wyraźnie wyczuwalnym niesmakiem. – Czy to się stało niedawno? – spytała. Pierwszy pocisk armatni spadł na okopy. – Kilka miesięcy temu. Armię Cesarstwa Corvuskiego wkrótce spotka przykry koniec. Nie będę po niej płakał. – Z kim walczą? – Z Żelaznym Protektoratem wspartym mnóstwem rekrutów i Niezależnych Pracowników Najemnych. Jestem jednym z nich, nawiasem mówiąc. Niezależnym. – Niezależnym... – powtórzyła, wciąż niewiele rozumiejąc. – A co to właściwie jest „Cesarstwo Corvuskie” i „Żelazny Protektorat”? Clay zmarszczył podejrzliwie brwi. – Od dawna tu tkwisz? – zapytał. Spojrzała na niego i znów wybuchnęła śmiechem, piskliwym, hałaśliwym, trącącym histerią. Dopiero po dłuższej chwili spoważniała i wróciła wzrokiem do toczącej się na niebie bitwy. – Miałam nadzieję, że ten rysunek jest błędny – przyznała. Jej myśli były jak ciche pomruki przytłoczone nawracającą falą rozpaczy. Clay musiał przyznać, że imponuje mu tym, jak w ciągu kilku sekund potrafi opanować emocje i zdyscyplinować myśli z surowością i precyzją, jaką znał dotąd tylko z umysłu Lizanne. – Jak się nazywasz? – zapytała, zdławiwszy wezbraną rzekę uczuć w ciasno zwiniętą kulę. – Claydon Torcreek, szanowna pani – odparł. – Jestem Błogosławionym zatrudnionym w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Mów mi „Clay”. – Clay... – Skinęła mu głową w powitalnym geście, chociaż nie odrywała wzroku od nieboskłonu. – Jestem Kriz. – Wzdrygnęła się. Przez moment kula stłamszonych emocji groziła eksplozją, ale Kriz błyskawicznie nad nią zapanowała. – A wracając do twojego pytania: jeżeli moje szacunki są trafne, to przebywam tutaj od nieco ponad dziesięciu tysięcy lat. 413

*** Trans zakończył się równie nagle, jak wcześniej rozpoczął, i przywiązany do filara Clay wybałuszył oczy. – Że jak? – wykrztusił. Udała, że go nie słyszy, i zniknęła poza obrębem jego pola widzenia. Chwilę później więzy opadły. Od razu złapał się za nogę, wciąż skąpaną w padającym z kryształu świetle. Obmacał gładkie, odnowione ciało. – Domyślam się, że to twoja robota? – spytał, gdy znów zobaczył Kriz. Znów udała, że go nie słyszy, i wskazała najpierw na jego plecak, a potem w stronę wejścia. Malujące się na jej twarzy zniecierpliwienie było oczywiste. Musimy iść. Jej przekaz został zresztą wzmocniony następnym wstrząsem, silniejszym niż poprzedni i skutkującym wyraźniejszym migotaniem kryształu. Kriz odczekała, aż drżenie ustanie, po czym gestem kazała Clayowi wstać i podeszła do podwyższenia. – Dziękuję. – Clay dźwignął się z posadzki i na próbę obciążył zranioną nogę. Nie mógł się nadziwić, że w ogóle nie czuje bólu. – Serio – dodał – jestem ci autentycznie wdzięczny. Bałem się, że ją stracę. Kriz znów otworzyła komorę pistoletu i z wysilonym uśmiechem obejrzała się na Claya. Jeszcze raz skinęła na bagaże, po czym wsunęła do komory kolejną fiolkę. W swoim plecaku Clay znalazł między innymi rewolwer. Zajrzał do bębenka: był w pełni naładowany. – Pokładasz ogromne zaufanie w kimś, do kogo całkiem niedawno strzelałaś – powiedział do Kriz, opinając się w talii pasem z bronią. Nie zareagowała. Przytknęła lufę broni do przedramienia Loriabeth i nacisnęła spust. Loriabeth ocknęła się po krótkiej serii spazmów. Clay doskoczył do niej i unieruchomił jej ręce. Przez chwilę toczyła 414

dookoła nieprzytomnym spojrzeniem, zanim w końcu skupiła wzrok na jego twarzy. – Jak się czujesz, kuzyneczko? – zagadnął. Jeszcze przez kilka sekund mrugała powiekami, w końcu szarpnęła się ze zgrozą, widząc, jak Kriz podaje Sigoralowi ten sam środek na przebudzenie. – Co, na Mozół...? – Wszystko w porządku – uspokoił ją Clay. – Ona jest... po naszej stronie. O ile wiem. – Co to za jedna? – Nazywa się Kriz. Błogosławiona. Wygląda na to, że mieszka tu... od dawna. Poza tym nic więcej nie wiem; mały kłopot natury językowej. Przebudzenie Sigorala przebiegło o wiele gwałtowniej: Corvusyjczyk wynurzył się z otchłani snu wśród gradu kopniaków i ciosów pięści. Miotał się na podłodze i wymachiwał rękami i nogami nawet kiedy Clay przyszpilił go do ziemi, zarobiwszy przy tym solidnego kuksańca w brzuch. – Hej! – Clay wymierzył porucznikowi siarczysty policzek. – To ja. Uspokój się. Przeniósł wzrok na Kriz, która stała pomiędzy dwoma filarami i coraz bardziej gorączkowymi gestami wskazywała wyjście z sali. – A to co za jedna, na wszystkich cesarzy? – zdumiał się Sigoral. Zanim Clay zdążył odpowiedzieć, komnata znów się zatrzęsła, obsypując ich świeżymi kaskadami pyłu. Gdzieś z góry dobiegł basowy trzask i łoskot i światło kryształu przygasło nagle do słabiutkiej poświaty. W komnacie zapadł półmrok. – To nie wróży nic dobrego – mruknęła Loriabeth, gramoląc się na nogi. – Zbiorę wasze rzeczy – powiedział Clay. Puścił Sigorala, wstał i podszedł do plecaków. – Twoja noga... – Loriabeth wybałuszyła z niedowierzaniem oczy. 415

– Nie teraz, kuzyneczko. Clay z niepokojem spojrzał na sufit, z którego sypało się coraz więcej kurzu. Narzucił na grzbiet swój plecak i zebrał z podłogi pozostałe. Kiedy obejrzał się w stronę wyjścia, Kriz właśnie znikała za drzwiami; najwidoczniej nie zamierzała czekać ani sekundy dłużej. – Pośpieszcie się! – ponaglił Loriabeth i Sigorala. Ruszył biegiem do wyjścia. Chwilę później z ulgą usłyszał ich kroki za plecami. W ślad za Kriz zagłębił się w mroczne wnętrze budowli. Pył osypywał się coraz gęstszymi kaskadami, których miarowe syczenie od czasu do czasu zagłuszał łoskot spadających kamieni. W pewnym momencie Clay zdał sobie sprawę, że stracił Kriz z oczu, i stanął jak wryty. Idący tuż za nim Sigoral wpadł na niego. – To miejsce nie przetrwa długo – zauważył Corvusyjczyk i aż podskoczył, gdy gdzieś w pobliżu coś dużego i ciężkiego z łomotem runęło na posadzkę. – Co prawda, to prawda – przyznał Clay. Oddał porucznikowi jego plecak, drugi rzucił Loriabeth. – Gdzie ona się podziała? – zainteresowała się Loriabeth. Jej oczy błyszczały w półmroku. Z lewej strony dobiegł ponaglający okrzyk. Clay kątem oka dostrzegł ruchomy cień i puścił się biegiem w jego kierunku. – Trzymajcie się blisko mnie – polecił pozostałej dwójce. Już po chwili znalazł Kriz: stała w plamie słabego światła padającego gdzieś z góry, najprawdopodobniej z otworu po obluzowanej kamiennej płycie w sklepieniu. Na ich widok odwróciła się i pobiegła dalej, jeszcze szybciej niż dotychczas. Clay również przyśpieszył i okrzykiem ponaglił pozostałą dwójkę. Chwilę później dostrzegł smukłą sylwetkę Kriz rysującą się na tle otworu drzwiowego. Wybiegli z budynku – i dokładnie w tym samym momencie za ich plecami rozpętała się ogłuszająca kakofonia. Clay zatrzymał się, odwrócił... i zgarnął na twarz chmurę gruboziarnistego pyłu. Zamrugał, żeby oczyścić łzawiące 416

oczy, a kiedy odzyskał wzrok, zobaczył na zewnętrznej powierzchni gmachu gęstą pajęczynę zygzakowatych pęknięć. W miarę jak budowla coraz wyraźniej osiadała, szczeliny stawały się coraz szersze, a ze środka dobiegał przeraźliwy zgrzytliwy ryk – odgłos trących o siebie granitowych płyt i bloków. Ktoś szarpnął go za ramię: to Kriz próbowała pociągnąć go za sobą, kierując się na prawą połowę wyspy. Nie musiała go długo przekonywać; perspektywa pozostania w tym miejscu, gdy wokół nich potężne gmaszysko wali się w gruzy, przedstawiała się wyjątkowo nieatrakcyjnie. Trzymając się blisko brzegu, szerokim łukiem obeszli budowlę do miejsca, w którym na skraju wody wznosił się postument z kryształem. Kriz podeszła do niego, przytknęła dłoń do kryształu i wyczekująco spojrzała na jezioro. Przez długą chwilę nic się nie działo. Clay złapał się na tym, że co rusz ogląda się nerwowo na zawalającą się konstrukcję. Jej górna część runęła do wewnątrz, a granitowe kamienne ściany zaklęsły się, coraz wyraźniej rozdzierane poszerzającymi się szczelinami. Nieuchronna zagłada budowli była wprawdzie niepokojąca, ale w tej chwili większym lękiem napawał Claya los wystającego z dachu monolitycznego słupa. Wiedział, że jeśli i on runie, będzie po nich. Szum przelewających się ogromnych ilości wody kazał mu ponownie spojrzeć ku jezioru, gdzie z ulgą dostrzegł kolejny most wynurzający się z otchłani – był znacznie dłuższy od tego, którym przeszli na wyspę, i w odległości około mili od brzegu ginął we mgle. Kriz bez ceregieli wbiegła na most, ale po paru jardach przystanęła i spojrzała pytająco na pozostałą trójkę, której nieśpieszno było za nią podążyć. – Dokąd ona nas prowadzi? – zapytał Sigoral. Mimo że odzyskał broń (znów trzymał w rękach swój karabinek), perspektywa wejścia na most napawała go tylko odrobinę mniejszym lękiem niż myśl o pozostaniu na wyspie. – Gdziekolwiek to będzie, lepiej być tam niż tutaj – orzekł 417

Clay. Ostatni raz spojrzał na kamienną iglicę i popędził za Kriz ile sił w nogach. Loriabeth, nie zwlekając ani chwili, pognała za nim, a obejrzawszy się przez ramię, Clay stwierdził, że także Sigoral idzie w ich ślady; być może kolejny wstrząs, od którego zadrżała wyspa, przeważył szalę i pomógł mu wyzbyć się wątpliwości. Kriz narzuciła mordercze tempo, którego Clay nie był w stanie utrzymać na dłuższą metę. Rana na nodze może mu się wygoiła, ale ugryzienie smoka pozostawiło ślad w postaci trwałego jej osłabienia. Kilkakrotnie potknął się, a raz omal nie spadł z mostu – na szczęście Loriabeth w porę złapała go i pomogła mu odzyskać równowagę. Po jakimś czasie Kriz zwolniła, poczekała, aż ją dościgną, a w końcu – po jakichś trzystu krokach – zatrzymała się i wszyscy razem, zadyszani, obejrzeli się ciekawi dalszych losów wyspy. Wstrząsy chwilo ustały, ale wyrządzone przez nie zniszczenia były nieodwracalne. Górna połowa budowli przestała istnieć: zawaliła się i osunęła, miażdżąc pod sobą dolną jej część i wzniecając gęstą chmurę kurzu, która niczym szarobrunatna mgła rozlała się nad powierzchnią jeziora. Kiedy się rozwiała, Clay stwierdził, że potężny słup stracił całą podstawę – a mimo to tkwił niewzruszony w tym samym miejscu, niewiarygodnie wysoki, przeczący logice i unoszący się nad ziemią, z którą nic go w tej chwili nie łączyło. Spojrzał na Kriz i stwierdził, że łzy płyną jej po policzkach. Szloch wezbrał jej w piersi. Odwróciła się plecami do Claya, przykucnęła i objęła się ramionami. Rozpacz ogarnęła ją jak wezbrana fala i tym razem – przynajmniej chwilowo – Kriz postanowiła jej ulec. Clay patrzył jeszcze przez chwilę, jak płacze; gestem uciszył Loriabeth i Sigorala, którym pytania cisnęły się na usta. Upłynęło kilka długich minut, zanim Kriz doszła do siebie. Dopiero wtedy dotknął lekko jej dłoni. Otworzyła oczy i zmierzyła go skrajnie zrozpaczonym spojrzeniem. Nigdy nie 418

widział, żeby ktoś do tego stopnia pogrążył się w bólu i żalu. Ruchem głowy wskazał iglicę zawieszoną ponad wyspą, która przestała istnieć. – Domyślam się, że od bardzo dawna to był twój dom, hm? Zamrugała, wstała i odetchnęła głęboko, po czym stanowczym krokiem ruszyła dalej przez most. – Dokąd idziemy?! – zawołał za nią Clay. Przystanęła, odwróciła się i odpowiedziała jednym słowem w ojczystej mowie. Clay wiedział od Lizanne, że wspólny trans nie daje automatycznej znajomości obcego języka i że nabycie takiej umiejętności wymaga wielu seansów – ale wiedział również, że nawet przelotny psychiczny kontakt ułatwia wzajemne zrozumienie. Dlatego gdy Kriz wypowiedziała to słowo, odkrył, że zna jego dosłowne tłumaczenie – chociaż w praktyce jego sens pozostał dla niego równie niezrozumiały i tajemniczy jak wszystko inne w tym ukrytym świecie. – Ojciec – powiedziała Kriz, zanim okręciła się na pięcie i przepadła we mgle.

419

Rozdział 29 Lizanne

– Daruj sobie ten teatrzyk, proszę – powiedział Julesin. Rozległ się zgrzyt, gdy wlókł coś po podłodze. – Wiem, że nie śpisz. Lizanne miała ochotę udać, że go nie słyszy. Siedziała na krześle bezwładnie, ze zwieszoną głową, skrępowana plątaniną sznurów. Prawdę mówiąc, ocknęła się zaledwie chwilę wcześniej i ledwie zdążyła się przelotnie rozejrzeć (chociaż nie widziała zbyt wyraźnie), gdy usłyszała jego kroki na schodach. Udawanie nieprzytomnej było prymitywną, lecz czasami całkiem skuteczną techniką, kiedy człowiek próbował się opierać próbom przesłuchania; każda, nawet najmniejsza reakcja dowodziła zaangażowania, które było kardynalnym grzechem każdego schwytanego szpiega. Jednakże w tym wypadku konieczność pośpiechu wymusiła na niej odejście od standardowej doktryny. Uniosła głowę i otworzyła oczy. Julesin przysiadł na krześle ustawionym w rozsądnej odległości od niej, co dałoby mu aż nadto czasu na reakcję, gdyby jakimś sposobem zdołała wyswobodzić się z więzów. Nie ryzykuje bez potrzeby, pomyślała i nie była to miła refleksja. To dla niego nie pierwszyzna. – Będę nadal nazywał cię Kristą, jeśli nie masz nic przeciwko temu – powiedział. – Nie ma sensu w tym momencie wyciągać od ciebie twojego prawdziwego imienia. Inaczej jednak rzecz ma się z innymi informacjami, które posiadasz. Zamiast odpowiadać, rozglądała się po pokoju. Można by pomyśleć, że znajdują się na jakimś strychu, najprawdopodobniej 420

w którymś z domów przy Stemplowej, ale Lizanne miała co do tego wątpliwości. Nie słyszała żadnych dźwięków dobiegających z dołu, a poza tym była przekonana, że Król Węgla chciałby być obecny przy jej przesłuchaniu. Jej kusza, nóż i scyzoryk leżały schludnie ułożone na stole obok krzesła Julesina. Jedyne okno zostało zabite deskami, lecz przez szpary wpadała odrobina światła. Nie miała pojęcia, jak długo była nieprzytomna, ale sądząc po panującej na zewnątrz ciszy, Parada w Dniu Urobku jeszcze się nie rozpoczęła. Najciekawsza rzecz w pomieszczeniu znajdowała się jednak pod oknem: wzrok i węch kazały Lizanne przypuszczać, że leżący tam bezkształtny obiekt, który z początku wzięła za kłąb łachmanów, w rzeczywistości jest trupem. Okrywające ciało szmaty przesłaniały twarz, a Lizanne ze złością stwierdziła, że martwi ją perspektywa, że zwłoki mogłyby należeć do Makaria. – Troje agentów Korpusu przysłanych do tego bagna w tak krótkim okresie... – rozmyślał na głos Julesin. – Przykro mi to mówić, ale w porównaniu z tobą twoi koledzy po fachu okazali się amatorami. Chociaż trzeba przyznać, że próbowali poświęceniem nadrobić brak umiejętności. Jednego musiałem zabić, a drugi połknął truciznę, zanim mieliśmy okazję uciąć sobie pogawędkę. – Z kieszeni kamizelki wyjął jakiś niewielki biały przedmiot. – Piękna robota – ciągnął, trzymając w dwóch palcach fałszywy ząb Lizanne. – Zdziwiłem się trochę, gdy stwierdziłem, że jest pusty. A może... – Nachylił się, spoglądając jej natarczywie w oczy. – Może było w nim coś innego niż trucizna? Coś, co już zużyłaś? Również spojrzała mu w oczy. Mimo woli przypomniała sobie innego profesjonalistę, którego nie tak dawno spotkała na pokładzie statku – tyle że w dokładnie przeciwnych okolicznościach. – Jeżeli jestem tym, za kogo mnie uważasz – powiedziała – to czy nie wydaje ci się, że najrozsądniej byłoby puścić mnie wolno? O ile, rzecz jasna, masz w planach długie życie. Uniósł w zdumieniu brwi i odchylił się na krześle. 421

– Odezwałaś się do mnie? – mruknął. – Tak szybko? Spodziewałem się, że będę ci musiał przynajmniej wyłupić oko, nim zajdziemy tak daleko. Ciekaw jestem, dlaczego tak chętnie odstąpiłaś od protokołu. Obrzuciła wnętrze znaczącym spojrzeniem. – Domyślam się, że Król Węgla jest zajęty? A może po prostu nie wie, że tu jestem? – Ludzie rozeźleni rzadko bywają naprawdę niebezpieczni. – Julesin wzruszył ramionami. – Zbyt łatwo nimi manipulować. Przypuszczam, że masakruje w tej chwili któregoś z młodszych Węglarzy za jakieś drobne przewinienie. Uwielbia to robić. A poza tym zgadza się: nie wie, że wpadłaś w moje ręce, i nie dowie się o tym do samego końca, do momentu, w którym urwę mu ten paskudny łeb. Lizanne z westchnieniem osunęła się na krześle, maskując tym gestem próbę sprawdzenia wytrzymałości więzów. Poza sznurami oplatającymi jej tułów, miała osobno skrępowane nadgarstki (z tyłu, na wysokości siedziska), a kostki przywiązane do nóg krzesła. Niestety wszystkie węzły były solidne i bez wspomagania produktem nie miała co marzyć o ich zerwaniu. – Interesują cię informacje – odezwała się znowu. – Doskonale. Oto najważniejsza, jaką mogę ci w tej chwili przekazać: nie liczysz się. Cokolwiek tu robisz, nie ma znaczenia. Wypuść mnie, a może przeżyjesz. To moja jedyna obietnica. Wyraz twarzy mężczyzny nie zmienił się ani na jotę, Lizanne dostrzegła jednak ledwie widoczne drgnienie oka zdradzające zaskoczenie. – Ludzie w twoim położeniu mają skłonność do składania znacznie bardziej imponujących, a także bardziej lukratywnych obietnic. – Naprawdę? – Z uśmiechem przekrzywiła głowę. – Słyszałam niedawno o skarbie ukrytym na dnie jeziora w Interiorze Arradsyjskim. Narysuję ci mapę, jeśli chcesz. Obojętne oblicze Julesina wyraźnie spochmurniało. – Nie warto ze mnie drwić. – Wstał i podszedł do trupa 422

leżącego przy oknie. – Weźmy na przykład tego gościa. Przeciągnął zwłoki bliżej stołu, podniósł je do pionu i odrzucił skrywające twarz szmaty. Lizanne z trudem powstrzymała dreszcz; fakt, że zabitym nie był jednak Makario, był tylko trochę uspokajający. Trup nie miał oczu; dwa ciemne oczodoły spojrzały na nią sponad szeroko rozwartych i prawie bezzębnych ust. Rzadkie proste, szpakowate włosy i głębokie zmarszczki sugerowały, że nieszczęśnik przekroczył pięćdziesiątkę, Lizanne nie miała jednak pojęcia, kim mógł być, dopóki nie spojrzała na jego dłonie: lewa była cała i zdrowa, za to w prawej brakowało dwóch palców i nie była to świeża rana. – Zajmował się wytwarzaniem bomb, jak się domyślam – powiedziała. – Świetnie. Ponieważ nie poznałem jego prawdziwego nazwiska, ze względu na te palce nazwałem go Panem Kikutkiem. Przezwisko chyba mu się nie spodobało. Geniusz mechaniki, zwłaszcza jeśli chodzi o projektowanie kusz i ładunków wybuchowych. Niestety przez ten nadmiar talentu przecenił swoją wartość i ośmielił się renegocjować warunki zatrudnienia, tak jakby nie zdawał sobie sprawy, że po tym, jak wywiązał się z kontraktu, sprawa została zamknięta. Ja zaś uważam, że pozostawienie rozeźlonego konstruktora bomb przy życiu byłoby złym pomysłem. – Odszukanie go z pewnością nie było proste. – Ach tak... – Julesin uśmiechnął się od ucha do ucha i odepchnął od siebie zwłoki Pana Kikutka. – Nadeszła chwila, w której dla zyskania na czasie próbujesz wyciągnąć ode mnie jakieś informacje. Chociaż oboje doskonale wiemy, jak go znalazłem. – Tupnął w podłogę. – Przywitaj się! Po krótkiej chwili dały się słyszeć kroki na schodach; wprawne ucho Lizanne wychwyciło w nierównym rytmie odgłos stąpania dwóch osób. Skrzypnięcie zardzewiałych zawiasów zwróciło jej uwagę na otwierającą się klapę w podłodze na środku pomieszczenia. Widok twarzy, która pierwsza się ukazała się w otworze, wcale jej nie zaskoczył. Makario starannie unikał 423

patrzenia jej w oczy: wspiął się na strych i ze spuszczoną głową stanął z boku. Za to druga postać była dla Lizanne prawdziwym zaskoczeniem: wysoki mężczyzna w długiej, obszarpanej pelerynie z kapturem skrywającym twarz. Tym razem nie ma worka, zauważyła Lizanne. Kreatura zatrzasnęła klapę, zmierzyła więźniarkę wzrokiem i odwróciła się do Julesina. – Na razie do niczego nie doszliśmy – przyznał Julesin. – Tak, jest Błogosławioną, ale założyłbym się, że nie należy do Korpusu. Czyli działa na zlecenie prywatnych mocodawców z cesarstwa albo... mamy do czynienia z czymś znacznie gorszym. Może kiedy zrozumie powagę swojej sytuacji, zacznie wreszcie mówić. Zakapturzona Kreatura długo stała nieruchoma i milcząca, zanim w końcu podeszła do stołu. Ujęła scyzoryk Lizanne w zaskakująco silną i bynajmniej nie chudą jak u szkieletu dłoń. – Byłem pewien, że się nim pchniesz, zanim dotrzesz na drugą stronę kraty – powiedział konstabl Darkanis. Odrzucił kaptur, odsłaniając znajomą, szeroką twarz. – Najwidoczniej tracę instynkt – dodał z niewesołym uśmiechem. Lizanne odpowiedziała równie bladym uśmiechem. – To ma być twój plan emerytalny? Darkanis wzruszył ramionami. – Po dwudziestu latach harówki na najczarniejszym zadupiu cesarstwa zasługuję na coś więcej niż żałosna emeryturka. Przeniósł dłoń na rękojeść drugiego noża, tego, który zabrała Dralky’emu, i podszedł bliżej. Nawet nie starał się już udawać sympatycznego profesjonalisty, jak to było przy bramie. Widziała w jego oczach bezdenną otchłań lęku, wszechogarniającego strachu zdolnego przezwyciężyć wszelkie opory i pozory moralności. – Wspomniałeś o czymś znacznie gorszym... – zwrócił się do Julesina, nie spuszczając Lizanne z oka. – Co miałeś na myśli? – Coś z Żelaznego Syndykatu – odparł Błogosławiony, a Lizanne wychwyciła w jego głosie źle skrywaną nutę zaniepokojenia. – Wydział Inicjatyw Nadzwyczajnych. Za mało 424

mi płacisz, żebym zajmował się takimi przypadkami. – A mnie się wydaje, że świetnie sobie poradziłeś. Julesin stanął przed Lizanne i zmierzył ją ponurym, zamyślonym spojrzeniem. – Inicjatywy Nadzwyczajne nie zapominają ani nie wybaczają. Możesz przed nimi uciekać dziesięć lat, możesz i dwadzieścia, a i tak pewnego dnia spojrzysz w oczy Błogosławionego, którego na ciebie nasłali. A on nie będzie się śpieszył z zabiciem cię. – Szczera prawda – zapewniła Lizanne Darkanisa. – Czyli jesteś z Syndykatu... – podsumował konstabl. Pochylił się tak, że ich twarze znalazły się na jednej wysokości. – Po co cię tu przysłali? Po to? – Z fałdów peleryny wydobył nieduży kamyk. – Wiedzą o tym? Podsunął jej kamyk pod oczy. Światło zalśniło na czymś białym na jego powierzchni: cieniutkiej żyłce białego metalu. Nie, poprawiła się w myślach Lizanne, nie białego. Srebrnego. – Zatem to o to chodzi... Odkryliście złoża srebra. A właściwie odkrył je jeden z twoich informatorów, a ty zapomniałeś o tym poinformować przełożonych. Już za sam ten fakt grozi ci pluton egzekucyjny, ale ty na tym nie poprzestałeś, prawda? Zatrudniłeś Julesina, żeby wyręczył cię w bieżącej działalności, a sam co noc wymykasz się z miasta z workiem pełnym srebra. Cwane. Chociaż zastanawiam się, dlaczego postanowiłeś zasiać ziarno niezgody wśród gangów, kazałeś Makariowi znaleźć konstruktora bomb i tak dalej... Bo domyślam się, że Makario pracuje dla ciebie od samego początku, odkąd tylko tu przybył. Mam rację? Kolejny zdjęty zgrozą nowo przybyły, którego wykierowałeś do Wytchnienia Górnika. – Okazał się niezwykle przydatny. – Darkanis obejrzał się przez ramię na Makaria, który nadal nie podnosił głowy. – Nie smuć się tak, ta suka z przyjemnością ukręciłaby ci jaja, gdyby jej pracodawcy obiecali jej, że na tym skorzysta. – Znów odwrócił się do Lizanne i pochylił jeszcze bardziej. – W Scorazinie wstaje nowy dzień. Czas zmieść gangi i zaprowadzić prawdziwy porządek. Zyskowny porządek. Ale zanim do tego dojdzie, to 425

miejsce musi zostać oczyszczone w ogniu pożogi. – A gdy płomienie dogasną, ulokujesz Julesina na szczycie zgliszczy. – Lizanne z niechętnym podziwem skinęła głową. – sam zaś będziesz mógł swobodnie wydobywać srebro, bez obaw, że gangi albo policja popsują ci szyki. – Otóż to. Darkanis jeszcze bardziej się przybliżył i Lizanne zmarszczyła nos podrażniony ohydnym odorem bijącym od jego brudnej peleryny. – Oni wiedzą, prawda? – zapytał. – Żelazny Protektorat. Wiedzą o złożu. Dlatego cię tu przysłali. – Mój pracodawca nie ma pojęcia o twoich plugawych interesikach, a gdyby nawet o nich wiedział, nie zainteresowałyby go. Mamy w tej chwili większe problemy na głowie. – Łżesz! – Mięsista dłoń złapała Lizanne za gardło i zaczęła się zaciskać. Lizanne zacisnęła kurczowo szczęki, żeby napięte mięśnie szyi stawiły opór, ale Darkanis był bardzo silny. – To miasto siedzi na najbogatszych złożach srebra na świecie. – Mówiąc, pryskał jej w twarz drobinkami śliny. – A ty twierdzisz, że twoich mocodawców to nie interesuje. Nie po to tyle ryzykowałem i przelałem morze krwi, żeby teraz ktoś wszystko mi ukradł! Lizanne wciągnęła powietrze przez nos, a tymczasem konstabl podniósł ją za gardło razem z krzesłem i jeszcze mocniej zacisnął dłoń. Drugą ręką wziął zamach nożem, celując w jej oczy. – Co wiedzą?! Szara mgła zaczęła się rozlewać w jej polu widzenia, a gdy Darkanis nią potrząsnął, charakterystyczny szum w uszach zapowiedział rychłą utratę świadomości. – Tracisz czas. – Głos Julesina, przeciągający zgłoski i ledwie słyszalny wśród szumu. – Są tak szkoleni, żeby oprzeć się takim prymitywnym metodom. Ostatni mocny uścisk... i Darkanis ją puścił. Krzesło z łoskotem opadło na drewnianą podłogę, omal się przy tym nie 426

przewracając. Lizanne pozwoliła sobie na kilka spazmatycznych, łapczywych wdechów, zanim odzyskała panowanie nad sobą, narzuciła rozszalałemu sercu spokojniejszy rytm i wyrównała oddech, wykorzystując do tego techniki opanowane jeszcze w czasach szkolnych. – Widzisz? – mówił dalej Julesin. – Mógłbyś przyłożyć jej nóż do piczki i też by nic nie powiedziała. Obawiam się, że ten przypadek wymaga bardziej inwazyjnego podejścia. O ile, oczywiście, zależy ci na posiadanych przez nią informacjach. – Umiałbyś to zrobić? – spytał konstabl. – Umiałbyś wejść jej do głowy? – Niestety nie. Lizanne zamrugała, żeby osuszyć zalewające jej oczy łzy. Błogosławiony cofnął się do stołu i znów usiadł na krześle. – Na pewno mógłbym wejść z nią w trans, ale jej mechanizmy obronne są zbyt silne nawet dla mnie – ciągnął. Uśmiechnął się przepraszająco do Lizanne i wyjął z kieszeni fiolkę. – Dlatego obawiam się, że czas na coś nowego, Kristo. – Uniósł fiolkę do ust. – Tamowałaś kiedyś krwotok Czarną? – Pochylił się i wbił wzrok w jej czoło. – Jest w płacie czołowym taka żyła, której ściśnięcie z odpowiednią siłą powoduje ból wprost nie do wytrzymania, do tego stopnia, że przesłuchiwany zrobi wszystko, by drugi raz go nie doświadczyć. Na moment ogarnęła Lizanne obezwładniająca panika. Czarna ścisnęła jej głowę jak w imadle i całkowicie ją unieruchomiła. Julesin po mistrzowsku nad nią panował: nie mogła poruszyć głową, mogła natomiast swobodnie patrzeć na boki, desperacko usiłując zapanować nad strachem. Prześliznęła się wzrokiem po twarzy Julesina stężałej w grymasie wytężonej koncentracji, po krępej sylwetce konstabla Darkanisa okrytej brudną peleryną... i po miejscu, w którym jeszcze przed momentem stał Makario. Tyle że Makario zniknął, a w dodatku razem z nim zniknął jej leżący dotąd na stole scyzoryk. Sądząc po jego zwinnych i oszczędnych ruchach, musiał odebrać solidną edukację nie tylko w dziedzinie muzyki, lecz 427

także tańca. Wyskoczył wysoko w górę i spadł na Julesina, zadając przy tym błyskawiczne pchnięcie nożem: ostrze weszło głęboko w punkt styku szyi z ramieniem i nacisk Czarnej Julesina natychmiast zelżał. Lizanne oklapła w więzach, dysząc łapczywie i próbując otrząsnąć się z bolesnego pulsowania pod czaszką, ale odgłosy walki kazały jej podnieść głowę: Darkanis próbował drugim nożem dźgnąć Makaria. Muzyk odskoczył tanecznym krokiem, uniknął pchnięcia i sam ciął przeciwnika w dłoń. Wstrząśnięty spazmem bólu Darkanis wypuścił nóż, po czym ryknął wściekle i zaszarżował niczym byk, z nisko opuszczoną głową i zwierzęcą zajadłością. Makario po raz kolejny spróbował uniku, ale konstabl był dla niego za szybki: grzmotnął go barkiem w pierś i obalił na podłogę. – Co ci powiedziałem? – Darkanis złapał Makaria garścią za włosy i zaczął tłuc jego głową o deski. – Nigdy nie próbuj mnie wydymać! – Każde słowo podkreślał kolejnym uderzeniem. – Nigdy! Nie! Próbuj! Mnie! Wydymać! Lizanne oderwała od nich wzrok i spojrzała na Julesina: leżał niecałe dwie stopy od niej i wpatrywał się w nią szybko gasnącymi oczami. Krew rytmicznie tryskała z rany. Makario nie był może najgenialniejszym nożownikiem, ale ewidentnie umiał znaleźć właściwą żyłę. Kolejny łoskot głowy o podłogę: to Darkanis wciąż wyżywał się na półprzytomnym Makariu. Lizanne rozhuśtała się na krześle, które aż zaskrzypiało pod jej ciężarem: raz, drugi, trzeci... Nagle przestraszyła się, że poleci do tyłu. Krzesło długo balansowało na tylnych nogach, ale ostatecznie bujnęło się w przód; rzuciła się z impetem na więzy, żeby przeważyć krzesło, i runęła na ciało Julesina. Przeczołgała się w taki sposób, żeby przybliżyć głowę do jego rany. Krew wciąż pulsowała w przeciętej żyle, chociaż już z wyraźnie mniejszą energią: wypływała słabymi falami, wciąż gęsta od wypitej przez Julesina Czarnej. Przysunęła się jeszcze bliżej, nakryła ranę ustami i przemógłszy mdłości, zaczęła ssać. Krew spłynęła jej do gardła. Czuła, jak Julesin umiera. Gorąca, żelazista w smaku strużka 428

osłabła, a w końcu zupełnie zamarła, gdy Błogosławiony zadygotał po raz ostatni. Jeszcze raz zwalczyła odruch wymiotny i przeniosła wzrok na stojącego nad Makariem Darkanisa. Muzyk miotał się na podłodze, wymachując rękami w spazmatycznej parodii walki wręcz. Konstabl wyjął zza pasa nóż, zaśmiał się, przyklęknął i przytknął ostrze do szyi Makaria. – Nigdy nie próbuj mnie wydymać – powtórzył szeptem. Nie było sensu dłużej czekać. Lizanne przywołała moc Czarnej i stwierdziła, że przyswoiła jej aż nadto, by zmiażdżyć konstablowi głowę. *** Resztki Czarnej zużyła na oswobodzenie się: stwierdziwszy, że nie jest się w stanie skupić na tyle, żeby rozsupłać węzły, zadowoliła się rozmontowaniem krzesła. Poleżała chwilę na podłodze, żeby zebrać siły, i przeszukała Julesina. Miał cztery fiolki, po jednej każdego rodzaju, zapewne przemycone dzięki uprzejmości konstabla Darkanisa i napełnione mniej więcej w trzech czwartych. Lizanne obwąchała je po kolei, znalazła Zieloną, powstrzymała się od łapczywego wychłeptania połowy zawartości i pozwoliła sobie dosłownie na dwa łyki – ot, w sam raz, żeby stanąć na nogi. Makario i Darkanis leżeli obok siebie – ten pierwszy, obficie zbryzgany krwawymi śladami gwałtownej śmierci drugiego, wciąż rzucał się po podłodze, toczył dokoła nieobecnym wzrokiem i z coraz mniejszym zapamiętaniem wymierzał ciosy na oślep. Lizanne uklękła obok niego, położyła sobie jego głowę na kolanach i upewniła się, że Darkanis nie rozłupał mu czaszki, a potem tak długo gładziła go po czole, aż przynajmniej częściowo oprzytomniał. – Uprzedzałem cię, żebyś nie wychodziła – mruknął, uśmiechając się półgębkiem. – Co obiecał ci Darkanis? Makario z wysiłkiem przełknął ślinę, oblizał wargi i wzruszył 429

ramionami. – Uwolnienie, cóż by innego? Nowe nazwisko, nowe życie daleko stąd. Gdy tylko Julesin przejmie stery i srebro zacznie płynąć miarowym strumieniem. Dostarczył mi też elementy, których potrzebowałem do budowy pianoli. Najkrótsza droga do mojego serca zawsze wiodła poprzez muzykę. Oboje wzdrygnęli się jednocześnie, gdy na zewnątrz rozległ się potężny łoskot. Była to chyba najgłośniejsza eksplozja, jaką Lizanne słyszała w życiu, głośniejsza nawet od zmasowanej kanonady artyleryjskiej pod Carvenportem. To musiał być naprawdę niesamowity widok, pomyślała, pochyliwszy się nad Makariem. Budynek wokół nich zatrząsł się, z sufitu osypał się pył. – Co to było? – zapytał Makario. Lizanne przytknęła mu do ust fiolkę Zielonej. – Szansa na spełnienie danej ci obietnicy – odparła. – Chociaż nie mogę ręczyć, że dożyjesz tej chwili.

430

Rozdział 30 Hilemore

Stał na pomoście, nieruchomy w mroku. Światła zgasły dosłownie kilka sekund po tym, jak platforma opadła w dół i został sam w zupełnych ciemnościach, gapiąc się w głąb szybu, gdzie niczego nie było widać. Sigoral i dwoje młodszych Torcreeków przepadli jak kamień w wodę. Zdławił narastające wyrzuty sumienia i samooskarżenie. – Zawsze będziesz tracił ludzi – powiedział mu kiedyś dziadek. Siedział wygodnie rozparty za biurkiem, kłęby fajkowego dymu spowijały jego surową twarz. – Choćbyś był najlepszym oficerem, chłopcze, albo najlepiej wykwalifikowanym marynarzem. Cokolwiek zrobisz, będziesz tracił ludzi. Nie spadli, upomniał się teraz w duchu. Może nadal żyją. A żywych można uratować. Z największą ostrożnością przyklęknął, po omacku odpiął paski i zdjął plecak. Na oślep odszukał lampę, co chwilę mu zajęło, i ją zapalił, co trwało jeszcze dłużej, ponieważ zniecierpliwiony zmarnował i odrzucił w pustkę sporo zapałek, zanim wreszcie płomień liznął knot. Hilemore poświecił dookoła, przykucnął i zaświecił tak daleko w głąb szybu, jak się dało – chociaż, rzecz jasna, światło nie sięgnęło dna. Zaczął więc nawoływać, ale odpowiadało mu tylko echo. W końcu pomost zatrząsł mu się pod stopami, i to tak gwałtownie, że Hilemore wyciągnął się jak długi i na chwilę zawisł tułowiem nad otchłanią, zanim zdołał się cofnąć w bezpieczne miejsce. Wstał, ale drżenie się nasilało i musiał szeroko rozłożyć ręce, żeby nie stracić równowagi. Grozy całej sytuacji dodał 431

niespodziewany, bardzo głośny łoskot nad jego głową, któremu towarzyszyła kaskada pyłu. Hilemore nie wahał się ani chwili, instynkt wypracowany przez lata pracy na morzu nie pozostawił mu cienia wątpliwości, że najwyższa pora uciekać. Pobiegł po kładce z powrotem; jakimś cudem udało mu się nie potknąć i nie przewrócić, mimo że wstrząsy nie ustępowały. Kiedy znów znalazł się w tunelu, rozległ się ogłuszający huk: to coś bardzo dużego i bardzo ciężkiego grzmotnęło w pomost. Zatrzymał się i obejrzał: kamienny blok balansował przez chwilę na skraju kładki, zanim runął w głąb szybu. Żywych można uratować, powtórzył w duchu, zacisnąwszy zęby w bezsilnej furii. Kolejny gwałtowny wstrząs przypomniał mu, że nie pora pławić się w wyrzutach sumienia. Odwrócił się i popędził tunelem na złamanie karku. Wspiął się na osypisko, kilka gorączkowych sekund stracił na przeprawę zrobionym przez Claya przejściem i w końcu wypadł po drugiej stronie. Kilka razy przewrócił się w biegu, gdy podłoże coraz żwawiej wierzgało mu pod stopami. Dotarł wreszcie do olbrzymiego przejścia z kołem zębatym i stwierdził, że lina wciąż zwisa z wąskiego otworu, przez który weszli do środka. Odrzucił lampę, chwycił linę i wspiął się po niej najszybciej, jak było to możliwe w tych warunkach. Wdrapał się do otworu, wystawił przezeń głowę, zaciągnął się lodowatym powietrzem i zaczął gramolić się na zewnątrz... gdy wtem zdał sobie sprawę, że osuwa się z powrotem. – Panie kapitanie! Mięsista łapa Steelfine’a zmiażdżyła mu przedramię w stalowym uścisku. Pokrzykując z wysiłku, Wyspiarz wyciągnął Hilemore’a na zewnątrz. Kapitan stwierdził, że leży bez tchu na dnie nieckowatego zagłębienia, które wyrwali w lodzie. – Panie kapitanie? Steelfine przykucnął obok niego. Hilemore dyszał ciężko, nie mogąc wykrztusić choć słowa. Zwrócił uwagę, że lód również drży; wyzwolona w iglicy energia przenosiła się na całą okoliczną 432

pokrywę lodową. Aż podskoczył, słysząc nieodległy trzask, i odruchowo spojrzał w bok, gdzie dosłownie kilka stóp od niego nowa szczelina rozłupywała podłoże, tryskając białym pyłem. Trzask pękającego lodu dobiegał ze wszystkich stron; lodowy pył mienił się w słońcu wszystkimi kolorami tęczy. – Musimy... – Zakrztusił się. Wziął głębszy wdech i z trudem wstał. – Musimy uciekać! Wygramolili się z zagłębienia i pobiegli w stronę obozowiska. Wymachując rozpaczliwie rękami, Hilemore usiłował powstrzymać zakutane w futra postaci, które wybiegły im na spotkanie. – Wracajcie! Wracajcie! – Gdzie moja córka?! – zapytał ostrym tonem Braddon Torcreek, gdy Hilemore dotarł do obozu. Nie zwracając na niego uwagi, Hilemore rozkazał swoim ludziom przenieść wszystkie zapasy na sanie. Chciał kazać im po prostu uciekać, jak najszybciej znaleźć się jak najdalej od tego miejsca, ale bez względu na to, co tu się wydarzy, bez zapasów nie przetrwaliby na lodzie nawet jednego dnia. – Wkładajcie uprzęże! Pośpieszcie się! – Moja córka! – powtórzył Braddon. Złapał Hilemore’a za rękę i odwrócił go w swoją stronę. – Mój bratanek. Gdzie oni są? Hilemore spojrzał mu w oczy i dostrzegł w nich gorączkową desperację i brzemię wyrzutów sumienia, chyba przewyższających te, jakie sam odczuwał. – Obawiam się, że już po nich – odparł bez ogródek, najłagodniejszym tonem, na jaki umiał się zdobyć w ogólnym pośpiechu. – Przykro mi. – Wyrwał się Braddonowi i zaczął zakładać uprząż. – Maszerujemy na północ, najszybciej, jak się da! – zawołał do swoich ludzi. – Nie zatrzymujemy się, aż... Kolejna seria trzasków, liczniejszych i głośniejszych niż dotychczas, zagłuszyła jego dalsze słowa. Eksplodowały lodowe okruchy i na moment wszędzie zapanowała biel, a gdy puch opadł, Hilemore stwierdził, że pokrywa lodowa została 433

pokawałkowana. Skomplikowana siateczka pęknięć i rys rozbiegała się od iglicy we wszystkich kierunkach, jak okiem sięgnąć. Z najszerszych szczelin tryskały wysokie gejzery pary; jeden z nich zagarnął nawet członka ekipy, strzelca, który walczył z Hilemore’em ramię w ramię podczas Bitwy w Cieśninie. Z odrazą i fascynacją jednocześnie Hilemore patrzył, jak gejzer pochłania nieszczęśnika, którego krzyk, choć szybko się urwał, i tak brzmiał przerażająco. Kiedy para się rozwiała, Hilemore zdążył jeszcze dostrzec wśród futer poparzoną, czerwoną twarz strzelca, zanim ten wpadł do szczeliny. Para wodna, uświadomił sobie. Lód się nie rozpada, tylko topi. Pokrywa lodowa pod ich stopami wierzgnęła wściekle jak pokład statku podczas sztormu. Wszyscy runęli na lód. Na oczach Hilemore’a kolejny z jego ludzi, kuchcik, zjechał po nachylonej powierzchni, bezradnie i bez powodzenia szukając na niej oparcia obleczonymi w łapawice dłońmi, zanim w końcu zsunął się poza krawędź. Wszyscy pozostali mogli zresztą pójść w jego ślady, gdyby kra nagle nie chybotnęła się w drugą stronę, by po chwili złapać łagodniejszy rytm kołysania. Hilemore chwiejnie wstał na nogi i powiódł wzrokiem po odmienionym otoczeniu. Pokrywa lodowa zmieniła się w gęstą zupę kry, dryfującej na pozór bezładnie po wzburzonym, parującym oceanie. Kra, na której się znajdowali, kurczyła się z każdą chwilą, rozgrzana woda osłabiała lód i co rusz odłupywała kolejne jego kawałki. Wszyscy ocalali członkowie ekspedycji skupili się na środku lodowej płyty, zgarnęli zapasy w jedno miejsce i niepewnie popatrywali na swoją kurczącą się w oczach pływającą platformę. Wszyscy z wyjątkiem Braddona. Kapitan Długich Karabinów stał na samym skraju kry i z niewzruszoną obojętnością patrzył na wzburzoną wodę. Skaggerhill i Kaznodzieja doskoczyli do niego i odciągnęli go znad krawędzi tuż przed tym, jak fragment lodu, na którym stał, odłamał się i rozpłynął w oceanie. Braddon strząsnął przytrzymujące go dłonie i osunął się na ziemię pośród 434

poprzewracanych sań i rozrzuconych zapasów. Na jego twarzy malowała się żałoba. – Szyprze... – usłyszał Hilemore drżący szept Scrimshine’a. Odwrócił się i spojrzał we wskazanym przez przemytnika kierunku. Iglica zaczynała się rozpadać. Szpiczasty wierzchołek oddzielił się od reszty ogromnego słupa w eksplozji pyłu, szczeliny rozbiegły się po powierzchni monolitu i nagle, w jednej chwili, cała bryła legła w gruzach. Potężne, poszczerbione kamienne bloki rozłupywały lód i spadały do oceanu, wzburzając fale, które groziły zatopieniem zbawczej kry, na której schroniła się ekipa Hilemore’a. W ciągu kilku sekund iglica przestała istnieć, oni zaś dryfowali po oceanie w strzaskanym świecie. *** Zanim para się rozwiała, pływająca lodowa wyspa, która stała się ich domem, skurczyła się tak bardzo, że w najszerszym miejscu mierzyła zaledwie dwadzieścia stóp. Niby nie jest to najmniejsza jednostka pływająca, jaką przyszło mi dowodzić, pomyślał smętnie Hilemore, ale i tak za mała dla ośmioosobowej załogi. – Jakieś dwanaście dni, panie kapitanie – zameldował półgłosem Steelfine. Hilemore poprosił go wcześniej o realistyczną ocenę tego, na jak długo wystarczą im zgromadzone zapasy jedzenia. – Może udałoby się to przeciągnąć do piętnastu, zwłaszcza że w tej chwili nie zużywamy wiele energii. – Dziękuję, panie Steelfine. Hilemore wyregulował sekstans i podniósł go na wysokość oczu. Jedną z zalet południowych mórz, którą żeglarze potrafili docenić, było pogodne nocne niebo. Nigdzie, jak okiem sięgnąć, nie było widać nawet najbledszego pasemka chmur. Określenie pozycji na podstawie układu gwiazd było w tych warunkach banalnie proste. – Dwie mile na południe od miejsca, w którym zaczęliśmy dryf 435

– powiedział Scrimshine i posłał Hilemore’owi zdumiewająco wesoły uśmiech. – Mam rację, szyprze? – Dwie i osiem dziesiątych – odparł Hilemore. – Na tej szerokości wszystkie prądy płyną na południe. – Przemytnik odrzucił kaptur, rozejrzał się i w zadziwieniu pokręcił głową. – Patrzcie państwo... Wygląda, jakby cały lód się stopił, aż do bieguna. – Z pewnością jest taka możliwość. Odstępy pomiędzy dryfującymi krami znacznie się powiększyły, odkąd ocean przestał się burzyć. Najbliższa znajdowała się w odległości co najmniej pięćdziesięciu stóp i dystans ten nie zamierzał się zmniejszyć. Nieco wcześniej Hilemore odważył się włożyć rękę do wody: była zimna, ale nie aż tak, żeby dłoń mu zdrętwiała. Doszedł do wniosku, że proces, który zapoczątkował niedawne zmiany, trwa w najlepsze głęboko pod powierzchnią. Energia niezbędna do przeobrażenia tak olbrzymich połaci czapy lodowej w wodę w tak krótkim czasie przechodziła jego najśmielsze wyobrażenia; przypuszczał zresztą, że w podobny sposób przekracza wyobrażenia nawet najznakomitszych uczonych. Już sam widok iglicy napełniał serce pokorą, ale dopiero teraz Hilemore zaczynał doceniać ogrom tajemnicy, którą przybyli zbadać. Byliśmy dziećmi, pomyślał. Jego umysł odtwarzał z pamięci obraz platformy, która zabrała Claya i pozostałych w głąb szybu. Obudziliśmy potwora, którego nie mieliśmy szans zrozumieć. – Dopłynąć na biegun... – ciągnął tymczasem Scrimshine. – O, to byłoby coś. Nikt jeszcze tego nie dokonał, o ile mi wiadomo. Zapisalibyśmy się na kartach historii, oczywiście gdyby udało się nam komuś o tym opowiedzieć. Jego pogoda ducha była jednocześnie drażniąca i zagadkowa. Hilemore, podobnie jak reszta wyprawy, postrzegał ich obecne położenie jako niewesołe i skrajnie poważne, tymczasem były więzień okazywał daleko posuniętą beztroskę. – Nie sądziłem, że jeszcze coś zobaczę w życiu – wyjaśnił Scrimshine, być może w odpowiedzi na podejrzliwe spojrzenie 436

Hilemore’a. – Poza ścianami mojej celi, ma się rozumieć. A tymczasem... – Rozłożył ręce i odsłonił w uśmiechu nieliczne zęby. – Oglądam prawdziwe cuda. Nie powiem, zacnie się to ułożyło. – Postawa godna uznania, panie Scrimshine – przyznał Hilemore. Obejrzał się na siedzącego na skraju kry Braddona, skulonego i najwyraźniej obojętnego na zatroskaną, posępną minę stojącego obok żniwiarza. Odwrócił się z powrotem do przemytnika. – Mimo to wydaje mi się, że nikt nie miałby panu za złe, gdyby ponownie zechciał pan w naszym imieniu zwrócić się po pomoc do swoich przodków. Szmugler przetrawił jego słowa, po czym wzruszył ramionami i odparł: – Obawiam się, że przy okazji spotkania ze starym Tokońcem wyczerpałem całą ich przychylność, szyprze. Ale spróbować nie zawadzi. Skaggerhill objął się ramionami i zszedł z posterunku u boku dowódcy. – Byłbym panu wielce zobowiązany, panie Scrimshine – powiedział Hilemore. Braddon nie zareagował, kiedy Hilemore do niego podszedł: siedział nieruchomo, z odrzuconym na plecy kapturem i odsłoniętą ogorzałą twarzą. Patrzył na wzburzoną morskim prądem wodę. Hilemore przycupnął obok i również zdjął kaptur. Milczał. Wyrazy współczucia byłyby zbędne, przeprosiny również, gdyby jednak Braddon chciał wyładować swoją złość na człowieku, który w pełni na to zasługiwał, Hilemore nie zamierzał mu w tym przeszkadzać. Kiedy jednak Braddon przemówił, w jego tonie nie było złości, tylko lekkie zaciekawienie: – Ma pan rodzinę, panie Hilemore? – Matkę i dwóch braci – przytaknął Hilemore. – Nie o to mi chodziło. Żonę? Dzieci? – Nie, kapitanie. Do niedawna byłem zaręczony, ale los chciał inaczej. 437

– Los, tak? Z doświadczenia wiem, że to nie los decyduje o rozpadzie związku. Hilemore uśmiechnął się lekko, przyznając rację Torcreekowi. – Co prawda, to prawda. Moja narzeczona żywi... to znaczy, żywiła pewne dość zdecydowane przekonania i zasady. Moje zatrudnienie w Protektoracie stało z nimi w sprzeczności. – Czyli dała panu wybór, tak? Albo ona, albo Protektorat? – Właściwie to nie. Przypuszczam, że nie wie pan zbyt wiele o Kryzysie Dalcyjskim; zatrudnieni w prasie przyjaciele Protektoratu skrupulatnie ukrywali jego szczegóły. Dość powiedzieć, że rzeczywistość wojenna ma zwykle niewiele wspólnego z obrazem przedstawianym w gazetach. Lewella dysponuje jednak własnymi źródłami informacji. Nie zamierzam udawać, że wyszedłem z Kryzysu Dalcyjskiego z czystymi rękami, ale miałem przynajmniej czyste sumienie. A ona nie. – Myśli pan, że kiedyś się dowie o tym wszystkim? O tym, że przebył pan taki szmat drogi, żeby na końcu umrzeć bez żadnego sensownego powodu? – Mieliśmy sensowny powód, kapitanie Torcreek. Być może Lewella nigdy nie pozna szczegółów mojego losu; może znajdzie sobie innego mężczyznę, lepiej pasującego do jej światopoglądu, i z czasem o mnie zapomni. Z przyjemnością skażę się na zapomnienie, jeśli tylko oznaczałoby to, że Lewella pożyje dostatecznie długo, by do tego doszło. – Moja Freda nigdy by nie zapomniała. A straciła znacznie więcej niż tylko męża. Wygląda na to, że jestem tchórzem, panie Hilemore. Widzi pan, nic mnie tak nie przeraża, jak perspektywa spojrzenia żonie w oczy i powiedzenia jej, że straciłem naszą córkę. *** Hilemore nawet nie próbował zarządzić racjonowania żywności. Im dalej na południe znosił ich prąd, tym bardziej oczywiste się stawało, że prędzej zabije ich zimno niż głód. Ludzie przejadali 438

więc zapasy, a w wolnych chwilach dreptali po swoim skrawku lodu, tupali i zabijali ręce dla obrony przed chłodem. Ocean nieco się ogrzał, za to powietrze było mroźne jak nigdy przedtem i ziąb stał się wszechobecny; pieścił odsłoniętą skórę niczym brzytwa i zaprawiał każdy oddech bólem. Na twarzach pojawiały się pierwsze oznaki odmrożeń: czerwonawe placki na nosach i policzkach, które z upływem czasu coraz bardziej się zaogniały. Braddon Torcreek, nieruchomy i milczący, jadł tylko wtedy, gdy Skaggerhill go do tego zmusił, a i wówczas ograniczał się do przełknięcia dosłownie paru kęsów. Hilemore’owi przypominał człowieka, którego znaleźli zamarzniętego w tunelach w Stacji Kraghurst. – Tak to jest, kiedy człowiek traci wszelką nadzieję na wybawienie – powiedział wtedy Scrimshine. A Hilemore wiedział, że dla Braddona nie ma nadziei na wybawienie od wyrzutów sumienia. Dryfowali przez pełne trzy dni. Hilemore, który pilnie wyznaczał ich kurs za pomocą sekstansu, oceniał, że oddalili się na około dwudziestu trzech mil od iglicy. – Czyli do bieguna została jeszcze jakaś setka – podsumował Scrimshine. – Mamy flagę, żeby ją tam zatknąć? – Niestety zaniedbałem obowiązek zabrania flagi w rejs – odparł Hilemore i stwierdził, że naprawdę żałuje tego niedopatrzenia. Dobrze by było zostawić coś po sobie na pamiątkę osiągnięcia najdalej na południe wysuniętego punktu w dziejach ludzkości. Nawet jeśli osiągną go mimochodem. – Moglibyśmy sami jakąś zmajstrować – zaproponował Scrimshine. – Połamiemy sanie, z drewna zrobi się maszt, a z brezentowych płacht pozszywamy proporzec. Ludzie przynajmniej będą mieli jakieś zajęcie, szyprze. Hilemore doceniał mądrość tego rozumowania. Po początkowej fali entuzjazmu dyscyplina w grupie znacznie osłabła i ludzie osowiali, w letargu czekali na to, co nieuchronnie przyniesie im los. Już chciał ich poderwać i skierować do realizacji tego nowego zadania, gdy niespodziewanie ktoś zawołał go po nazwisku. 439

Kaznodzieja nie odezwał się ani słowem od czasu wspinaczki na Górę Reygnara, a i wcześniej rzadko coś mówił, dlatego Hilemore nie od razu rozpoznał jego głos. Wysoki duchowny stał na południowej krawędzi kry i wskazywał coś w przesłaniającym horyzont labiryncie gór lodowych. – Widać tam coś? – spytał Hilemore, stanąwszy obok niego. – Statek – odparł snajper, cały czas pokazując wyciągniętą ręką przed siebie. – Niemożliwe – powiedział Scrimshine. – To pewnie złudzenie, światło płata figle... Bez urazy – dodał pośpiesznie, gdy Kaznodzieja obrzucił go tym swoim beznamiętnym spojrzeniem. Hilemore rozumiał jego wątpliwości: żaden statek nie mógł zapędzić się tak daleko na południe, wśród tylu gór lodowych, z pewnością nie w tak krótkim czasie, jaki upłynął od rozpadu lodowej pokrywy. Pomny jednak faktu, że to dzięki sokolemu oku Kaznodziei znaleźli iglicę, wyjął zza pazuchy lunetę i podniósł ją do oka. Potrzebował jeszcze chwili, żeby wyostrzyć obraz, ale potem rzeczywiście go zobaczył: niski, ciemny kształt majaczył w luce pomiędzy dwiema lodowymi górami. Wznosiły się nad nim charakterystyczne sylwetki trzech masztów. – Wygląda na to, panie Scrimshine – powiedział, odjąwszy lunetę od oka – że lód ma dla nas w zanadrzu jeszcze jeden cud. *** Ostatecznie musieli jednak rozmontować sanie, nie po to jednak, by zrobić z nich maszt flagowy, lecz aby zbudować łódź. Dryfująca kra przybliżyła się do tajemniczego statku na odległość zaledwie kilkuset jardów, lecz wkrótce stało się oczywiste, że dalej się już nie posunie. Większość prac przy budowie łodzi spadła na barki Steelfine’a, który mógł w pełni wykorzystać swoje wyspiarskie umiejętności. W ciągu zaledwie dwóch godzin stworzył nieckowaty stelaż z elastycznych rozpórek, który następnie został obleczony pokryciem z pośpiesznie pozszywanego brezentu. Hilemore nie zgodził się, 440

by Steelfine kierował łodzią; zdawał sobie sprawę, że ten obowiązek spoczywa na jego barkach. – Nie ręczę, że dopłynie do celu, panie kapitanie – zastrzegł się Steelfine. Zwodowali łajbę tuż przy krze, gdzie teraz podskakiwała na wodzie, unoszona prądem morskim. Na dnie zebrała się już mała kałuża. – Pokładam całkowite zaufanie w pańskich umiejętnościach, poruczniku. – Hilemore ruchem głowy wskazał statek i widoczną na jego pokładzie obróconą do góry dnem szalupę. – Wystarczy, że wytrzyma dosłownie parę minut. Zamiast wiosła musiał użyć karabinu, który okazał się dość nieporęczny i ledwie pozwolił mu utrzymać kurs przy zmiennym prądzie, który kilkakrotnie zakręcił maleńką łupiną, zanim Hilemore odzyskał nad nią panowanie. Przywiązali do niej linę, na wypadek gdyby szalupa ze statku okazała się niezdatna do użytku, i pomalutku ją popuszczali, w miarę jak Hilemore krętą drogą oddalał się od kry. Po godzinie ciężkiej harówki zbliżył się do statku na tyle, żeby dobrze go obejrzeć. Z przyjemnością stwierdził, że kadłub jest nienaruszony, a jego najniższa część, obita blachą, pozbawiona wszelkich uszkodzeń, a nawet oznak starzenia się – mimo że konstrukcja statku zdradzała jego podeszły wiek. Nie miał kominów ani kół łopatkowych, co dowodziło, że powstał w czasach, gdy nie stosowano krwi do napędzania statków. Zmuszony do pokonania wąskiej cieśniny pomiędzy dwiema górami lodowymi stwierdził, że prąd jest tam silniejszy niż gdzie indziej, a przeprawa mocno utrudniona. Zanim przedarł się na drugą stronę i kadłub statku zamajaczył mu nad głową, woda zebrana na dnie brezentowej balii sięgała mu do kostek. Zdjął linę, którą obwiązany był w piersi, i przyszykował się do rzucenia kotwiczki, ale znieruchomiał, gdy jego wzrok padł na tabliczkę z nazwą statku. Farba dawno zeszła, ale z bliska wyraźnie widział archaiczne ozdobne mandinorskie zawijasy: Pożoga. 441

Rozdział 31 Clay

Jezioro bardziej przypominało morze, a most – drogę. Kryształy przygasły dwukrotnie, zanim dostrzegli nowy ląd, wyspę mniejszą nawet od tej, na której zostawili za sobą ruiny domu Kriz. Ich była prześladowczyni, a późniejsza wybawicielka, nie przedstawiła żadnych dodatkowych wyjaśnień w kwestii swojego pochodzenia. Nie tłumaczyła też w żaden sposób unicestwienia wyspy. Szła przed siebie porośniętym glonami traktem, od czasu do czasu robiła krótkie przerwy, a zatrzymała się na dłużej dopiero gdy przygasło światło trzech słońc. Zjadła parę podsuniętych jej przez Claya żeglarskich sucharów, skrzywiła się za to z odrazą, gdy poczęstował ją suszoną wołowiną. Potem bez słowa usiadła na straży i nieprzekonującym kręceniem głową zbywała powtarzane przez niego pytania. Przyczyna jej ostrożności wkrótce stała się oczywista. Ledwie zapadł zmrok, powierzchnię wody zmąciły jasne pluśnięcia; jedno nastąpiło dosłownie kilka jardów od krawędzi drogi: Clayowi mignęły lśniące łuski i długi wężowaty kształt, po czym rozległ się drugi plusk i sylwetka zniknęła. – Można było się spodziewać, że Niebieskich będzie więcej – powiedział do zaniepokojonej Loriabeth, która, przyklęknąwszy na jedno kolano, odwiodła kurek rewolweru i wodziła lufą po wodzie. – Na szczęście są tak samo mikre jak te przy brzegu. Spojrzał na Kriz, która widok Niebieskich przyjęła z całkowitym spokojem. – Domyślam się, że tutaj po prostu nie rosną takie duże, hm? – zapytał, wykonując rękami gest, jakby coś zmniejszał. 442

Kriz spojrzała na niego obojętnie, po czym znów przeniosła wzrok na wodę, ściskając w dłoni mosiężno-stalowy pistolet. Krótkie połączenie jaźni wzmocniło łączące ich porozumienie, dzięki czemu z coraz większą łatwością wychwytywał sens wypowiadanych przez nią nielicznych słów. Przypuszczał również, że i ona rozumie więcej z jego rozmów z Loriabeth i Sigoralem, niż daje po sobie poznać. Kiedy jednak zaproponował (niewprawnie, na migi), żeby jeszcze raz weszli razem w trans, odmówiła stanowczym ruchem głowy. Jeszcze nie do końca nam ufa, doszedł do wniosku Clay. Być może martwi się tym, jak zareagujemy na to, co nam powie. Całkiem możliwe zresztą, że istnieje inny jeszcze powód jej niechęci. Może bardziej boi się tego, czego dowiedziałaby się ode mnie, niż tego, czego ja dowiedziałbym się od niej. – Tu muszą być jakieś ryby – stwierdziła Loriabeth kilka godzin po tym, jak zaczął się ich drugi sztucznie wyznaczony dzień na trakcie. Przystanęła i zerknęła do wody. – Jak w Jeziorze Krystalicznym. Scriberson mówił, że smoki polowały tam na delfiny i inne takie. – Spojrzała na Kriz, zatrzepotała dłonią i wskazała na wodę. – Tutaj ryby? Tak? Kriz przez chwilę patrzyła jej w oczy, jakby zastanawiała się, czy odpowiedź niesie ze sobą jakieś ryzyko. – Ryby tak – przytaknęła ostrożnie. – Miło by było coś złapać – orzekł Sigoral, bez entuzjazmu żując kawałek suszonej wołowiny. – Szkoda, że akurat skończyły mi się siatki i wędki, poruczniku – odciął się Clay. – Możesz iść popływać, żołnierzyku – zaproponowała Loriabeth. – Zobaczymy, co złapiesz. Sigoral uśmiechnął się bez przekonania i pomaszerował przed siebie. Mniej więcej milę dalej dotarli do rozwidlenia: boczny pomost odchodził w prawo i po stu krokach ginął we mgle. Kriz przeszła przez rozwidlenie, nie zatrzymując się; ledwie zerknęła w głąb bocznej odnogi i udała, że nie słyszy pytania Claya o to, dokąd 443

odnoga ta mogłaby prowadzić. – Wygląda na to, że obrała jakiś konkretny cel – powiedział Sigoral. – I dobrze, bylebyśmy stąd wyszli – odparła Loriabeth. – Nie sądziłam, że to kiedyś powiem, ale stęskniłam się już za widokiem lodu. Przed zmierzchem minęli jeszcze kilka rozstajów; Kriz systematycznie je ignorowała. Kiedy zapadł mrok i zatrzymali się na nocleg, uwagę Claya zwróciła wyraźnie większa liczba Niebieskich mącących wodę po obu stronach drogi. – Jest ich chyba ze dwa razy więcej niż wczoraj – zauważyła Loriabeth, wytężając wzrok. – Głodne? – zapytał Clay Kriz. – Czy po prostu zaciekawione? Jej palce drgnęły na mosiężno-stalowej broni. Posępna determinacja zabarwiła jej spojrzenie, gdy wodziła wzrokiem po wzburzanej przez Niebieskie wodzie. – Głodne – odparła, wstając. – Tak. Podeszła do plecaka Loriabeth i wskazała przyczepioną na zewnątrz latarnię. – Mam ją zapalić? – upewniła się Loriabeth. Doczekawszy się potwierdzenia, strzeliła krzesiwkiem i zapaliła naoliwiony knot. Sigoral pośpiesznie poszedł w jej ślady i zapalił swoją ciężką latarnię żeglarską. – Patrzcie. – Kriz na migi poleciła im obojgu oświetlić powierzchnię wody po obu stronach drogi. – A teraz... szybko – dodała i ruszyła żwawym krokiem. Maszerowali w ciemnościach; Loriabeth i Sigoral systematycznie świecili na boki, Clay zaś zauważył, że Niebieskie boją się światła: gdy tylko promień zastał je na powierzchni, natychmiast nurkowały. Cokolwiek jednak je płoszyło, nie wystarczało, żeby wycofały się na dobre i liczne pluśnięcia co rusz mąciły nocną ciszę. Po godzinie szybkiego marszu znów stanęli na rozstaju – i tym razem Kriz zboczyła z głównej drogi w lewo. Im dłużej szli, tym bardziej jej się śpieszyło. Clay zwrócił uwagę, że Niebieskie robią 444

się coraz śmielsze; chwilami wynurzały się tak blisko traktu, że ochlapywały ich wodą. – Jakie odważne... – mruknęła Loriabeth. Szła z rewolwerem w ręce, celując z niego wzdłuż snopa światła latarni. – Przypuszczam, że rzadko trafia im się taki posiłek jak my – odparł Clay. Postękiwał z wysiłku, usiłując nadążyć za Kriz. Kriz zwolniła, gdy w ciemnościach przed nimi zamajaczył jakiś zwalisty kształt: kolejna wyspa była znacznie mniejsza od poprzedniej, skalista i pozbawiona zabudowań i roślinności. Wyrastała jakieś piętnaście stóp nad powierzchnię wody. W ślad za Kriz doszli do miejsca, w którym droga do niej przytykała i przechodziła w wykute w skale stopnie. Bez wahania Kriz weszła na schody; Clay i pozostała dwójka przystanęli na dole. Woda po obu stronach traktu burzyła się wściekle. – Musi ich tu być z pięćdziesiąt – stwierdziła Loriabeth, wodząc snopem światła po błyszczących sylwetkach. – Albo więcej. Ze dwa bym chyba dała radę ustrzelić, nawet stąd. – Odciągnęła kurek rewolweru. – A pan, poruczniku? – zwróciła się do Sigorala, który posłusznie podniósł karabinek do ramienia. – Łącznie mamy nie więcej niż trzydzieści nabojów – przypomniał im Clay i odwrócił się do Kriz, która nawoływała ich ze szczytu schodów. Wypowiedziała w swoim języku frazę, której chyba sporo brakowało do miana pochlebnej. – Chodźcie, jesteśmy potrzebni. Nie sądzę, żeby ściągnęła nas tutaj bez powodu. Weszli na płaski i nagi szczyt wyspy, gdzie zastali Kriz stojącą obok kolejnego postumentu. Kiedy dotknęła osadzonego w nim kryształu, Clay i pozostali stanęli jak wryci, gdy nagle pod ich stopami rozległ się dudniący zgrzyt kamieni. W odległości kilku stóp niemal idealny kwadrat kurzu wzniósł się w powietrze, gdy fragment powierzchni zapadł się i przesunął w bok. Clay poczuł podmuch powietrza na skórze i stwierdził, że wzburzony kurz zostaje zassany w głąb otworu. – Dziwne – powiedziała Loriabeth, celując w otwór. – Powietrze wypełnia próżnię – stwierdził Sigoral. Podszedł 445

bliżej i zajrzał w ciemną pustkę. – To jakaś hermetycznie zamknięta komnata. Kriz skinęła na Loriabeth, żeby ta oddała jej latarnię, po czym podeszła do otworu, poświeciła do środka i znalazła wmurowane w jedną ze ścian szczeble drabinki. Oddała latarnię właścicielce, zaczęła schodzić i szybko zniknęła z oczu pozostałej trójce tkwiącej nieruchomo na zewnątrz. – Gdyby chciała zrobić nam krzywdę – odezwał się Clay, widząc, jak Loriabeth i Sigoral wymieniają podejrzliwe spojrzenia – to już dziesięć razy zdążyłaby nas zabić. Podszedł do otworu, zsunął się na drabinkę i zaczął schodzić. Szyb miał około dwunastu stóp głębokości, a kiedy na dnie Clay zszedł z drabinki, zastał czekającą na niego w mroku Kriz. Zawołał do Loriabeth, żeby rzuciła mu latarnię, złapał ją i oświetlił długą, tunelowatą komorę. Pod ścianami stały regały, na których wyłożono różne mechanizmy: jedne były podłużne, inne krótkie i pękate, a większość została wyposażona w rękojeść umieszczoną tuż za czymś, co musiało być mechanizmem spustowym. To broń, uświadomił sobie Clay. Dopiero teraz zauważył podobieństwo leżących na półkach przedmiotów do krótkiego i grubego pistoletu Kriz. Stal i mosiądz łączyły się w misternej harmonii, nieosiągalnej dla wszelkich znanych Clayowi manufaktur. – Przyprowadziła nas do zbrojowni – poinformował kuzynkę, gdy ta również zeszła po drabince. – W życiu nie widziałam takiej broni – odparła Loriabeth. Podeszła do jednego z urządzeń: było czarne, lśniące i długie na około dwóch stóp. Podobnie jak inne, miało rękojeść i cyngiel, od góry zaś zamontowano na nim wąski cylinder. Dotknęła go ostrożnie, po czym ujęła je mocniej w dłonie i zdjęła z półki. – Lufa jest na swoim miejscu – powiedziała, obracając broń w rękach. – Chociaż kaliber skromny. Lekkie toto, jak na broń. – Uniosła przyrząd do ramienia. Uśmiech wypłynął jej na usta, gdy oczy zrównały się z zamontowanym na górnej powierzchni 446

cylindrem. – Luneta – powiedziała z nutą wyczekiwania i zachwytu w głosie. – Można by z tego wyłupić gołębiowi oko. – I ani śladu rdzy – dodał Clay, wodząc dłonią po drugim, identycznym egzemplarzu. – Próżnia konserwuje – wyjaśnił Sigoral, który właśnie zszedł na dno szybu. – Te rzeczy mogą tu leżeć od bardzo, bardzo dawna. Kriz zniknęła w głębi pomieszczenia, skąd teraz wróciła ze znacznie większym urządzeniem w rękach: było dłuższe od tego, które wybrała Loriabeth, i miało kaliber większy niż wszystkie strzelby, jakie Clay widział w życiu. Kriz wzięła z pobliskiej półki przedmiot w kształcie bębna i z głośnym szczękiem wpasowała go w zagłębienie od dołu broni, po czym zaczęła się wspinać po drabince. – Przynajmniej pokaż nam, jak to działa! – zawołała za nią Loriabeth, poklepując trzymaną broń. Kiedy Kriz nie odpowiedziała, Clay pośpiesznie wspiął się za nią. Loriabeth z Sigoralem nie pozostali daleko w tyle. Znalazł Kriz tuż pod skalistym grzbietem wyspy – stała z bronią przyłożoną do ramienia i kolbą opartą o bark. Jezioro wciąż burzyło się po obu stronach traktu: zgromadzone masowo Niebieskie miotały się w wodzie, dobrze widoczne mimo panujących ciemności. Kriz prawie od razu zaczęła strzelać. Przy każdym z sześciu szybko następujących po sobie wystrzałów broń wydawała głośny trzask. Pośród Niebieskich wytrysnęło sześć jasnych fontann, przez sekundę nie działo się nic więcej, a potem woda pod powierzchnią rozkwitła jasną bielą i eksplodowała serią wybuchów. Clayowi mignęły w niej plamy czerwieni, a także jeden Niebieski dosłownie przepołowiony impetem wybuchu: z obu części ciała krew tryskała obficie, gdy zawirowały w powietrzu, zanim z wilgotnym plaśnięciem spadły na trakt. Jezioro się uspokoiło, lustro wody stało się ciemne i gładkie. Kriz opuściła broń i posłała Clayowi jeden z nielicznych uśmiechów, jakie widział goszczące na jej twarzy. 447

– Już... niegłodne – powiedziała. *** Kolba lekko stuknęła Claya w bark, gdy pociągnął za spust. Dziesięciostopowy gejzer wody wybuchł w samym środku widocznego w lunecie czarnego kręgu. – Ponad czterysta jardów – orzekł Sigoral. Uniósł brwi i spojrzał na broń, którą sam trzymał w rękach. – Praktycznie bez odrzutu i bez dymu. Clay musiał mu przyznać rację: opuściwszy broń, dostrzegł cieniutką szarawą smużkę unoszącą się z końca lufy. Zostali na wyspie do rana i złapali kilka godzin nerwowego snu. O świcie Kriz zaczęła ich kształcić w obsłudze broni ze zbrojowni. Loriabeth – zgodnie z przewidywaniami – zapaliła się do tego zajęcia i błyskawicznie nauczyła się podpinać do jednego z niby-karabinków zdumiewająco małe pudełko z nabojami. Clay na własne oczy widział, jak wystrzeliła serię pięćdziesięciu pocisków, zanim magazynek się opróżnił; wyglądało na to, że broń przeładowuje się samoczynnie, bez potrzeby odciągania kurka ani żadnej dźwigni. Poza tym w odróżnieniu od innej zautomatyzowanej broni, jaką zdarzyło mu się widywać, ta nie wyrzucała łusek. Po odpięciu od lufy magazynek był pusty. – Widziałeś kiedyś coś takiego? – spytał Sigorala. – Słyszałem powtarzające się plotki o tym, że w cesarskich fabrykach prowadzone są prace nad samoładującym się karabinem – odparł porucznik – wątpię jednak, by tamten prototyp mógł się równać z tym czymś. – Pogładził kolbę broni. – To... to coś wyprzedza swój czas, panie Torcreek. Kakofoniczna kanonada dobiegła z miejsca, w którym Kriz zapoznawała Loriabeth z innym urządzeniem: było znacznie większe od tych przypominających karabinki i nieco podobne – długością kolby i lufy – do regularnego karabinu. Na tym jednak podobieństwo się kończyło, ponieważ było oczywiste, że ta broń ma znacznie większy zasięg i potrafi wystrzelić o wiele więcej 448

pocisków. Dymił również znacznie intensywniej niż karabinki, miał co najmniej dwukrotnie większy kaliber, a jego bębenek mieścił co najmniej dwieście nabojów. Jego najciekawszą cechą był jednak fakt, że strzelał nieprzerwanie przy jednym tylko naciśnięciu spustu, przez co opróżnienie obfitego magazynka zajmowało zaledwie dziesięć sekund. – Proszę, proszę... – Loriabeth opuściła broń i uśmiechnęła się od ucha do ucha. Z lufy sączył się dym. – Mogłabym tym załatwić całe stado Zielonych. Poza bronią znaleźli w zbrojowni także zmyślny plecak, który sposobem, w jaki układał się na plecach Kriz, do złudzenia przypominał zrolowany koc. Wyglądał na wykonany z tego samego materiału, co jej pas, a także znajdujące się w nim ubranie, które zresztą Kriz szybko włożyła na siebie, pozbywając się pożyczonego stroju: luźna jednoczęściowa szata okryła ją od ramion po kolana. Gęste fałdy materiału wokół szyi mogły w razie potrzeby pełnić rolę kaptura. W plecaku znalazła się również para butów, które na pierwszy rzut oka wyglądały jak delikatne pantofelki, z czasem jednak okazały się zdumiewająco odporne na trudy marszu. – Czyścić? – zdziwiła się Kriz w odpowiedzi na pytanie Loriabeth. Mieli za sobą kolejny długi dzień. – No tak: jak mam to czyścić? – powtórzyła Loriabeth, ważąc w dłoni otrzymaną od Kriz ciężką broń i udając, że przeciera ją szmatką. – Każdą broń trzeba czasem przeczyścić. Inaczej może się zaciąć albo zepsuć. Kriz zrobiła jeszcze bardziej zdumioną minę i odpowiedziała wzruszeniem ramion. – Może ta akurat nie wymaga czyszczenia – podsunął Sigoral. Obca broń wyraźnie mu imponowała, ale nie umiał ukryć dręczącego go niepokoju – którego powód Clay z łatwością odgadywał, ponieważ też się z nim zmagał. „Wyprzedza swój czas”, powiedział Sigoral. Upodobnili się do Splugawionych, byli jak dzicy, którzy usiłują pojąć działanie nieznanych, na pozór magicznych przedmiotów. Nie było to miłe uczucie. 449

– Musimy jeszcze raz wejść w trans – powiedział do Kriz. Pokazał na migi, jak wstrzykuje sobie porcję Niebieskiej w ramię. Kriz cofnęła się odruchowo na dźwięk jego natarczywego głosu, ale po raz kolejny odpowiedziała przeczącym ruchem głowy. – Najwidoczniej ma jakieś tajemnice – podsumował Sigoral, mierząc ją nieufnym wzrokiem. – Na przykład: co właściwie tutaj robi. Albo dokąd zmierzamy. – Tkwi w matni razem z nami – zauważyła Loriabeth. – Też chce się stąd wydostać. Mam rację, kochaniutka? – Odwróciła się do Kriz, podnosząc głos. Wskazała na niebo. – Znasz drogę wyjścia, prawda? Łatwo było przeoczyć trwające zaledwie mgnienie oka zawahanie Kriz, ale Clay dostrzegł je i wiedział już, że jej następne słowa będą kłamstwem. – Wyjście – powiedziała z uśmiechem i pokiwała głową. – Tak. Cofnęli się drogą, która zaprowadziła ich na wysepkę ze zbrojownią, wrócili na główny trakt i ruszyli nim dalej. Niebieskie już ich nie prześladowały, widok spokojnych wód był nużąco monotonny i Clay zaczynał się pomału zastanawiać, czy to miejsce już do końca – jeśli w ogóle będzie jakiś koniec – będzie się składać tylko z bezkresnego morza. Wszechobecną nudę przerwał w końcu Sigoral, gdy spojrzawszy przez lunetkę na karabinku zameldował o dostrzeżeniu nowego lądu. – Chwała niech będzie Prorokowi. – Loriabeth podeszła do niego. – Jak wygląda? – Stromo. Niedługo potem wszyscy dostrzegli urwisko: ciemnoszara ściana wznosiła się na ponad dwieście jardów nad powierzchnią tego niezwykłego morza. Clay wycelował karabinek w szczyt klifu i dostrzegł na nim gęstwinę drzew i wznoszące się za nimi górskie zbocze. Trakt doprowadził ich do stóp urwiska i wykutych w skale stopni, które wspinały się zygzakiem na wysokość jakichś 450

dwudziestu stóp, po czym znikały bez śladu – tak jakby kawał skalnej ściany odłupał się przed laty od reszty i runął, zabierając ze sobą dwie trzecie schodów. Kriz, która słabo jeszcze władała mandinorskim, wyraźnie upodobała sobie pewne słowa. – Niech to szlag – powiedziała z westchnieniem, przenosząc wzrok na szczyt urwiska. – Czyli wspinamy się, tak? – mruknął Clay. Kiedy zirytowana Kriz spojrzała na niego wilkiem, zorientował się, że pierwszy raz od początku tej eskapady nie ma pojęcia, co teraz zrobić. – Zajmie nam to najwyżej parę godzin. – Sigoral obrzucił ścianę krytycznym spojrzeniem. – Widzę stąd co najmniej trzy stosunkowo łatwe drogi. – Żartujesz, prawda? – spytała Loriabeth. – W żadnym razie, panienko – odparł sztywno porucznik. – Na Takmarinie dużo się wspinałem, to popularna rozrywka wśród tamtejszych dzieciaków. Kupcy z bazaru płacili po ćwierć korony za tuzin jajek maskonura. – Tutaj nie ma maskonurów – zauważył Clay, oglądając urwisko przez lunetkę. – Nie ma też smoków, z czego akurat powinniśmy się cieszyć. Sigoral zaprowadził ich do stóp fragmentu urwiska, który na pozór niczym nie różnił się od reszty ściany. Zdjął plecak i odłożył broń, po czym przewiązał się liną w piersi. – Powinna wystarczyć – powiedział. Przez chwilę obmacywał skałę w poszukiwaniu dogodnych chwytów. – Przywiążę ją na szczycie. Wespniecie się po niej. – A ekwipunek? – spytała Loriabeth. – Też go wciągniemy. Oczywiście ktoś będzie musiał tu zostać i poprzywiązywać wszystko do liny. Clay zgłosił się na ochotnika do roli ostatniego wspinacza i czekał, śledząc przez lunetkę postępy poprzedników. Doświadczenie Sigorala było widoczne w każdym jego ruchu, w sposobie, w jakim przemieszczał się po ścianie i pewnie, 451

nieśpiesznie przenosił dłonie i stopy na kolejne chwyty i stopnie. W niespełna godzinę wspiął się na szczyt, zaczepił o coś linę i zrzucił jej wolny koniec na dół. Następna była Loriabeth: posuwała się w górę znacznie mniej płynnie i często robiła przerwy, ale – choć trwało to wyraźnie dłużej – ona także ostatecznie dotarła do szczytu urwiska. Kriz wspinała się szybciej: naturalnie wysportowana, posuwała się po linie zgrabnie i z wprawą i Clay złapał się na tym, że z przyjemnością obserwuje w lunecie jej szczupłe ciało. To nie jest dobry pomysł, zbeształ się w duchu. Przed oczami stanęła mu Silverpin, a pamięć podsunęła słowa stryja: „W mojej kompanii nie ma miejsca dla człowieka, który musi dwa razy przyswajać sobie tę samą lekcję”. Kiedy Kriz znalazła się na górze, Clay przewiesił karabinek przez plecy, dociągnął pasek na piersi, chwycił linę i zaczął się wspinać. Lata spędzone w Kątach dostarczyły mu aż nadto okazji do szlifowania umiejętności wspinaczki po miejskich murach, ale naturalny skalny klif okazał się znacznie poważniejszym wyzwaniem. Nierówna powierzchnia i sama długość wspinaczki szybko przyprawiły go o ból w mięśniach. Cudownie uzdrowiona noga doskonale zniosła ten wysiłek, lecz już po pierwszych pięćdziesięciu stopach stało się oczywiste, że jeszcze nie wydobrzał w pełni po odniesionej w lesie ranie. Zmusił się do pokonania jeszcze kilkunastu stóp, zanim przystanął dla złapania tchu. Pot spływał mu po twarzy, gdy przywarłszy do ściany, zaczął kombinować, w jaki sposób podnieść manierkę do ust. W tej samej chwili poczuł ostre szarpnięcie za linę i usłyszał basowy, gardłowy pomruk rozjuszonego smoka. Oparł dłonie z rozcapierzonymi palcami o skałę, powoli odchylił się i spojrzał do góry... wprost w żółte szpary smoczych ślepi. Czarny przysiadł na skalnej półce mniej więcej osiem stóp nad nim, wyciągnął szyję i poruszał głową z boku na bok, cały czas gniewnie powarkując. W rozchylonej paszczy błysnęły imponujące zębiska. Półka skrywała większość jego cielska, ale 452

po rozmiarach łba Clay oceniał, że Czarny jest znacznie większy od wszystkich smoków, które dotychczas napotkali. Rozmiarami mógł dorównywać młodocianemu Czerwonemu ze świata na górze. Clay miał w głowie gonitwę myśli, skoncentrowanych głównie wokół szans na sięgnięcie po karabinek albo trzymany w etui produkt. Opcję z produktem odrzucił niemal od razu: bestia dopadłby go na długo przed tym, jak zdołałby podnieść fiolkę do ust. Zaraz potem doszedł jednak do wniosku, że pomysł z karabinkiem też raczej się nie sprawdzi – z podobnych powodów. Postanowił się nie ruszać i po prostu patrzeć Czarnemu w oczy. – Nie jestem twoim wrogiem, dryblasie – wyszeptał, wypatrując w smoczych ślepiach choć śladu zrozumienia. – Tam, na górze, zaprzyjaźniłem się nawet z jednym z twoich kuzynów. Czarny zmrużył ślepia, jakby rozważał jego słowa, a Clay poczuł, jak zaczynają mu drżeń strudzone wysiłkiem mięśnie. Chwila przeciągała się w nieskończoność i już zaczynał podejrzewać, że prędzej po prostu odpadnie od ściany i poleci w przepaść, niż smok postanowi go zjeść. Stało się jednak inaczej: jego kuzynka wybrała ten właśnie moment, aby rozwiązać problem. – Na litość Proroka, Clay! – wykrzyknęła. – Zejdź mi z linii strzału! Na ten dźwięk Czarny szarpnął łbem i odwrócił się. Clay skorzystał z okazji: odepchnął się nogami od skały i zawisł na linie, wirując w powietrzu. Smok zaskrzeczał z wściekłości, znowu wbił w niego złe spojrzenie i rozpostarł skrzydła, szykując się do lotu. Szeroko rozdziawiona paszcza wyglądała przerażająco znajomo, gdy zaczerpnął z trzewi gazów niezbędnych do zionięcia ogniem. Płomień buchnął w tej samej chwili, gdy Loriabeth strzeliła serią ze swojej nowej broni. Clay zdążył jeszcze zobaczyć, jak łeb Czarnego rozpływa się w gęstą miazgę mięsa i kości, zanim płomień ze smoczej paszczy podpalił linę zaledwie kilka cali powyżej jego zaciśniętych dłoni. 453

Nie pozostało mu nic innego, jak tylko patrzeć szeroko otwartymi oczami na ogień liżący gęsto spleciony sznur, który tlił się, żarzył, czerniał i włókno po włóknie przemieniał się w popiół i osypywał. Clay wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany; widok przywodził mu na myśl roje świetlików wzbijających się w powietrze o zmierzchu. Kiedy lina pękła i zaczął spadać, doszedł do wniosku, że jak na ostatnią myśl przed śmiercią, skojarzenie ze świetlikami wcale nie jest takie najgorsze.

454

Rozdział 32 Lizanne

Dom, do którego zabrał ją Julesin, znajdował się w połowie długości Bulwaru Świecarskiego, w ciągu podupadłych szeregowców kilka ulic na zachód od Śluzowniczej. Wyszedłszy na zewnątrz, Lizanne zobaczyła słup gęstego dymu wznoszący się nad dachami domów w pobliżu cytadeli. Słyszała również cichą, lecz nieustanną kanonadę ognia karabinowego. Zdezorientowani skazańcy – głównie działający na własną rękę śmieciarze, którzy uciekli z parady w Dniu Urobku, gdy eksplodowała zbudowana przez Majsterkowicza bomba – kręcili się po mieście w różnych stadiach niezdecydowania. – Najdalej za godzinę cytadela runie! – krzyknęła do oszołomionych nieszczęśników. – Jeżeli chcecie się stąd wydostać, będziecie musieli wywalczyć sobie drogę na wolność. Powiedzcie to wszystkim. Odwróciła się do Makaria, który na miękkich nogach wyszedł właśnie z budynku i z niedowierzaniem zagapił się na bijącą w szare niebo kolumnę dymu. Zielona przytłumiła ból po razach, które zadał mu Darkanis, ale Makario potrzebował czasu, żeby dojść do siebie. – To twoja robota? – spytał dziwnie spokojnym tonem, unosząc pytająco brew. – Tak – przytaknęła Lizanne. – I to jeszcze nie koniec. Chodź. Złapała go za rękę i pociągnęła w stronę Śluzowniczej. Szeroką aleję spowijał gęsty całun gryzącego dymu, wszędzie zalegały gruzy i zwłoki, a ludzie biegali w panice jak opętani – jedni pędzili w głąb miasta, inni w przeciwnym kierunku, gdzie 455

odgłosy strzelaniny mieszały się z chórem gniewnych i przerażonych głosów. W kłębach dymu Lizanne dostrzegła rozbłysk światła, a ułamek sekundy później rozległ się ogłuszający huk armatniego wystrzału. Uskoczyła za fragment częściowo zburzonej ściany, przypadła do ziemi i pociągnęła Makaria za sobą. Skuliła się odruchowo, gdy kartacze z wizgiem cięły powietrze. – Czyli nie udało im się zabić artylerzystów – mruknęła, wystawiwszy na chwilę głowę ponad mur. Gdzieś we mgle ktoś krzyczał rozdzierająco, ale coraz ciszej: to jakaś okaleczona dusza szybko zmierzała na spotkanie śmierci. – Niezwykłych cudów dokonałaś, moja droga – odezwał się Makario z nieskrywaną przyganą w głosie. – Wydaje mi się, że kiedy ta sprawa się zakończy, oboje będziemy mieli co odpokutować – odparła, pomagając mu wstać. – Trzymaj się mnie, musimy działać szybko. Biegli od węgła do węgła i od drzwi do drzwi, pochylali się, gdy kule i kartacze siekły snujące się nad ziemią kłęby dymu, kluczyli wśród gruzów i spanikowanych skazańców, którzy powtarzali plotki i siali zamęt: – Zamierzają nas wszystkich zabić... – To Furie próbują się uwolnić... – Cesarz kazał konstablom zlikwidować wszystkich... – Czy mógłbym zapytać – odezwał się Makario, gdy schronili się przed gradem kul za kolejnym na wpół zburzonym budynkiem – dokąd właściwie się udajemy? – Muszę się z kimś spotkać – odparła Lizanne i ruszyła biegiem, zmuszając Makaria do ruszenia za nią. – A co potem? – nie ustępował muzyk. – Wybacz, ale w tej chwili wyjście spacerkiem przez bramę wydaje mi się mało prawdopodobne. Zamiast odpowiedzieć, puściła się biegiem. Kusiło ją, żeby łyknąć Zielonej i skrócić sobie wędrówkę przez miasto, wiedziała jednak, że wtedy Makario by za nią nie nadążył. Poza tym spodziewała się, że w niedługim czasie będzie jej potrzebna 456

każda kropla produktu z zapasów Julesina. Z westchnieniem ulgi przyjęła fakt, że Majsterkowicz czeka dokładnie tam, gdzie mu kazała: w odsłoniętych fundamentach domu przy wschodnim krańcu Kilofowej. Był sam. Z typową dla siebie obojętnością patrzył, jak Lizanne zeskakuje do dołu i staje obok. Spodziewała się jakiejś nerwowej reakcji na widok Makaria, ale Majsterkowicz tylko zerknął na muzyka, zanim zwrócił się do niej. – Spóźniłaś się – powiedział. – Nieprzewidziane komplikacje. – Ruchem głowy wskazała w stronę rzeki, w kierunku przeciwnym niż cytadela i nieustająca kanonada. – Chodź z nami. Zaprowadziła ich na błotnisty brzeg rzeki i dalej do zakratowanego wylotu kanału, przez który dostała się do Scorazinu. – Przygotowałeś pozostałe zabawki? – zapytała Majsterkowicza. Bez słowa podszedł do kraty i z worka wyjął coś, co wyglądało jak niekształtna gruda gliny wielkości pięści ze sterczącym od góry kawałkiem drutu. Przylepił ją do masywnego zamka, obklejając plastyczną masą cały jego kontur. – Lepiej nie patrzeć – ostrzegł. Zapalił zapałkę i przytknął ją do lontu, osłaniając przy tym oczy i cofając się o krok. Lizanne zdążyła się odwrócić, zanim doszło do eksplozji. Makario nie miał tyle szczęścia. – Auu! – zawył. Lizanna spojrzała na niego i stwierdziła, że zasłania oczy dłonią, a łzy płyną mu po policzkach. – No dziękuję ci pięknie, kurwa wasza mać! – burknął do Majsterkowicza, mrugając zaczerwienionymi powiekami. – Jakby i bez tego dzień nie był dostatecznie ciężki. Co to w ogóle za towar? – Łatwopalny rdzeń miedziowo-magnezowy w gęstej izolującej osłonie krzemowej – odparł Majsterkowicz, zgoła nieporuszony 457

złością Makaria. Lizanne przeniosła wzrok na kratę. Z zamka sypnęły się ostatnie dogasające skry, sam zamek zaś przeobraził się w parującą łezkę roztopionego żelaza. Musiała kilkakrotnie mocno szarpnąć kratę, żeby ta się otworzyła, ale ostatecznie jej się udało. – Ruszamy – powiedziała. – W grupie i szybko. Wyjęła z kieszeni jedną z fiolek Julesina, upiła łyk Zielonej dla wzmocnienia wzroku i zagłębiła się w tunel. Zapamiętanie drogi wejścia należało do standardowych umiejętności szpiegowskich, toteż podążenie nią teraz w przeciwnym kierunku nie sprawiło jej żadnego problemu. Wkrótce stanęli przed drugą kratą – tą, przy której pierwszego dnia rozstała się z Darkanisem. Lizanne od razu odsunęła się od niej i odwróciła wzrok, gdy Majsterkowicz mocował przy zamku drugie ze swoich urządzeń. Wtedy właśnie zauważyła, że nie ma z nimi Makaria. Zawołała go szeptem po imieniu, przenikając ulepszonym wzrokiem zalegający w tunelu mrok, ale niczego nie wypatrzyła. Dopiero jej uszy, również wzmocnione działaniem Zielonej, wychwyciły ciche chrobotanie. Co on wyprawia? – Rób swoje – poleciła Majsterkowiczowi – ale nie idź dalej beze mnie. Zawróciła i nisko schylona pognała biegiem w stronę źródła dźwięku. Za zakrętem tunelu dostrzegła Makaria: klęczał i gołymi rękami drapał poluzowane cegły w ścianie z zapałem, który przywodził na myśl olbrzymiego szczura. Spojrzał na nadchodzącą Lizanne, zamrugał wciąż podrażnionymi powiekami i wyszczerzył zęby w maniakalnym uśmiechu. – Nie mógł ryzykować i wynosić tego przez wartownię. – Odwrócił się i wyrwał z muru kolejną cegłę. – Nie wszystko naraz. Musiał nosić po trochu. Przykucnąwszy obok niego, Lizanne zajrzała w wygrzebaną przez niego dziurę. Mimo działania Zielonej trudno jej się było rozeznać w zawartości schowka, ale w końcu słaby promień światła padł na grubo tkany materiał worka. 458

– Srebro Darkanisa – domyśliła się. – Tak. – Makario stęknął z wysiłku i wyciągnął kolejną cegłę. – Miło z jego strony, że upakował wszystko w jednym miejscu, nie uważasz? Złapała go za rękę. – Nie ma czasu. Wyraźnie widziała w półmroku jego zbolałą, zdesperowaną twarz. – Ale Kristo, wystarczy dla nas obojga. Będziemy mogli przekupić wszystkich corvuskich urzędników. Mógłbym dostać nowe nazwisko, rozpocząć nowe życie... Jego słowa przeszły w płaczliwy jęk, gdy Lizanne szarpnięciem postawiła go na nogi i nie wypuszczając jego ręki z uścisku, zaczęła go wlec w stronę kraty. – Proszę cię... – Jeśli się nie zamkniesz, to cię tu zostawię – zagroziła mu nagle rozzłoszczona jego chciwością. Majsterkowicz czekał na nich przy otwartej kracie; z zamka unosił się obrzydliwy odór. – Nie wiem, ilu konstabli będzie na nas czekać – uprzedziła Lizanne, przechodząc przez otwór. Cały czas ciągnęła za sobą Makaria. – Większość jest zaangażowana w walki, ale niektórzy z pewnością postanowili się do nich nie mieszać. Zostawcie ich mnie... Umilkła i stanęła jak wryta, gdy dobiegł ją nowy dźwięk: głęboki, basowy, narastający szum wprawił tunel w drżenie. – Biegiem! – Odwróciła się i pchnęła obu towarzyszy w głąb tunelu. – Zalali tunele! Szybciej! Potrzebowali nie więcej niż trzydziestu rozpaczliwych sekund, żeby wydostać się z tunelu. Lizanne wyczerpała resztki wypitej Zielonej, niezbyt delikatnie wypychając obu mężczyzn przez pierwszą kratę na brzeg rzeki. Ułamek sekundy później z tunelu chlusnęła rycząca struga wody, która obaliła całą trójkę w błocko. Lizanne przyszła do głowy niewesoła myśl, że zaraz się potopią, ale wtedy strumień zaczął słabnąć. Sprawdziła, czy nic 459

się nie stało jej kompanom, po czym, postękując z wysiłku, zaczęła się gramolić z błota. – Nie ruszaj się! Uniosła wzrok i zobaczyła Anatola: stał na szczycie rury odpływowej i mierzył ją spojrzeniem równie twardym i niewzruszonym jak jego głos. W rękach trzymał jedną z kusz odebranych Węglarzom; połyskliwy bełt ani drgnął, pewnie celował w pierś Lizanne, która, wciąż grzęznąc w błocie, mogła tylko patrzeć, jak na brzegu za plecami Anatola wyrasta masywna sylwetka. – I pomyśleć, że naprawdę zaczynałam cię lubić – powiedziała elektorka Atalina. *** Precyzyjnie mierzony cios trafił Lizanne w sam środek pleców. Upadła na twardą posadzkę piwnicy. Coś dużego i ciężkiego przygniotło jej kręgosłup, wypchnęło powietrze z płuc i unieruchomiło ją na podłodze. Zacisnęła zęby, żeby nie krzyknąć, gdy nacisk zaczął się zwiększać. Nozdrza wypełnił jej gęsty dym cygaretki. Ktoś nachylił się nad nią nisko i zaczął jej szeptać do ucha. – Chciałabym, żebyśmy się dobrze zrozumiały – powiedziała elektorka takim tonem, jakby kontynuowała rozmowę rozpoczętą nad rzeką. Transport Lizanne do piwnicy Wytchnienia Górnika trwał krótko i był dość nieprzyjemny. Trafiona pociskiem artyleryjskim gospoda legła w gruzach, ale piwnica najwidoczniej działała normalnie. – Zawsze wiedziałam, że kiedyś będę musiała cię zabić – ciągnęła elektorka. – Na długo przed tym, jak zaplanowałaś, że zniszczysz to miasto. Nie spodziewałam się tylko, że nastąpi to tak szybko. Teraz widzisz, że niedobrze jest być sentymentalnym. – Jestem... – Oddech Lizanne rozproszył kurz na posadzce, 460

gdy resztką tchu próbowała wykrztusić kilka słów. – Jestem Błogosławioną na usługach Żelaznego Protektoratu mogę cię stąd wyciągnąć... – zaczęła bełkotać. Nacisk na jej grzbiet nieco zelżał. – Protektoratu? Naprawdę oczekujesz, że łyknę to pieprzenie, moja droga? – Ale to prawda – usłyszała Lizanne głos Makaria. – Widziałem, jak zabiła Darkanisa. – Twoje słowo znaczy dla mnie w tej chwili mniej niż szczurze bobki – uciszyła go elektorka. Chwila namysłu... i napór na plecy Lizanne ustał zupełnie. Leżała na podłodze i łapczywie chwytała powietrze. – Wstań – poleciła jej elektorka. – Jeden nierozważny ruch i Anatol przestrzeli ci łeb. Lizanne wstała. Odsunęła ręce od tułowia, rozcapierzyła palce. Elektorka stała kilka stóp od niej. Nigdy nie była wybitną elegantką, lecz teraz, w rozchełstanym, zakrwawionym ubraniu wyglądała wręcz potwornie. Kurz oblepił całą jej twarz poza plamą na wpół skrzepłej krwi ciągnącą się od włosów po żuchwę. W potężnej pięści ściskała dużą dębową pałkę; sękaty obuch był oblepiony krwią, z której przezierały odłamki kości. – Czaszki konstabli pękają tak samo jak wszystkie inne – wyjaśniła. W stropie ziała ogromna dziura, przez którą Lizanne widziała zerkające na nich z góry Furie, w większości poranione w niedawnych walkach. Naliczyła ich łącznie około trzydziestu, ale brak jednej rzucał się w oczy. – Gdzie Melina? – spytała. – Leży przed cytadelą, oderwało jej pół głowy. A co, kurwa, myślałaś, że gdzie? Przykro mi. W obawie przed reakcją Anatola Lizanne wolała nie wypowiadać tych słów na głos, chociaż ze zdumieniem stwierdziła, że odczuwa szczery żal. Jego odbicie dostrzegła również u Majsterkowicza, który nagle zesztywniał; jakkolwiek 461

by na to patrzeć, Melina była jedyną przyjaciółką, na jaką mógł w tym mieście liczyć. – A Uczeni Skazańcy? – spytała, spojrzawszy ponownie na elektorkę. – Ich niedobitki zaszyły się w Zakątku Przesiewaczy. Bomba, którą kazałaś im ukryć w urobku, rozpirzyła cytadelę w drobny mak, ale dwa działa ostały się nietknięte. Zmasakrowały co najmniej setkę napastników, którzy próbowali wedrzeć się do środka. A potem cały garnizon zrobił wypad i strzelał do wszystkich, którzy jeszcze trzymali się na nogach. Twój genialny plan spowodował ogromne zamieszanie, moja droga, ale domyślam się, że o to właśnie ci chodziło: piękna dywersja, która całą obsadę wartowni skieruje do cytadeli, żebyście przez ten czas wy z Majsterkowiczem mogli wymknąć się tunelami. – Elektorka przeniosła wzrok na szczupłego rzemieślnika, mrużąc z namysłem oczy. – A w ogóle to co on takiego w sobie ma? – Jest dużo wart dla mojego pracodawcy – odparła Lizanne. – Każdy, kto pomoże mi go bezpiecznie wywieźć ze Scorazinu, zostanie sowicie wynagrodzony. – Co oznacza, że on może mi się jeszcze przydać. – Elektorka rozluźniła i zacisnęła palce na pałce. Jej szerokie wargi rozciągnęły się w uśmiechu. – W przeciwieństwie do ciebie. – Będę ci potrzebna, jeśli chcesz się stąd wydostać. Atalina zaskoczyła Lizanne, bo najpierw roześmiała się głośno, zanim udzieliła jej precyzyjnej, spokojnej, niemal współczującej odpowiedzi. Przypominała tym karciarza, który uwielbia wytykać błędy słabszym od siebie graczom. – Ty tępa zdziro... Nie przyszło ci do głowy, że cesarscy architekci przewidzieli taki rozwój wypadków? Wystarczy, że konstable otworzą jedną zastawę, a rzeka zaleje tunele. Nigdy nie miałaś szans się stąd wydostać, za to teraz połowa moich ludzi nie żyje. – Podeszła bliżej. Już się nie uśmiechała, jej oczy zalśniły wyczekująco. – Dlatego, jak już powiedziałam, nie jesteś mi potrzebna. A każdy dzień, w którym udaje mi się zabić jakiegoś Błogosławionego, jest dobrym dniem, bo to przez takie 462

kurwy jak ty utknęłam tutaj. – Mogę uciszyć działa! – Lizanne podniosła głos, żeby usłyszały ją wszystkie przysłuchujące się rozmowie Furie. – Bez osłony artyleryjskiej wyłom w murze będzie nie do obrony. Wszyscy będą mogli uciec. Na te słowa wśród słuchaczy zapanowało lekkie poruszenie. W oczach wcześniej pałających okrutną wesołością na myśl o rychłym końcu Lizanne nagle zapaliły się ogniki nadziei. – Najbliższy cesarski garnizon znajduje się niecałe dwa dni marszu od Scorazinu – ciągnęła coraz głośniej Lizanne. – Założę się, że już pchnięto do nich gońca z prośbą o posiłki. Wiecie, co się stanie, kiedy tu dotrą. Nikt nie będzie tolerował otwartego buntu. Nasze życie nic nie znaczy, cesarz zawsze może sobie znaleźć nowych niewolników do pracy w kopalniach. Albo uciekniemy, albo tu zginiemy. Spojrzała w oczy elektorki, w których żądza zemsty walczyła o prymat z głęboko zakorzenionym u każdego zawodowego przestępcy instynktem samozachowawczym. – Zrobiłaś tu wielkie rzeczy – powiedziała Lizanne, zniżając głos. – Pomyśl, czego mogłabyś dokonać tam, na zewnątrz. *** Ponad dwie godziny trwało zebranie niedobitków gangów i innych mieszkańców miasta i przekonanie ich – lub przymuszenie – do udziału w realizacji desperackiego planu. Rechoczący Sim i Varkash wyszli cało z masakry, a wraz z nimi ocalały mniej więcej dwie trzecie ich podwładnych. Król Węgla miał mniej szczęścia – z relacji świadków wynikało, że Kevozan dokonał żywota w sposób zdumiewająco heroiczny, choć zarazem po swojemu nierozważny: rzucił się na nacierających konstabli uzbrojony tylko w połówkę cegły. Ponoć zdążył roztrzaskać łby aż trzem przeciwnikom, zanim salwa karabinowa rozpruła go od krocza po pierś. Wobec braku oczywistego następcy Węglarze poszli w rozsypkę, z której wyłoniło się kilka mniejszych, luźnych 463

grupek. Na szczęście nie trzeba ich było długo przekonywać, żeby swoimi siłami wsparli propozycję elektorki. Nawiasem mówiąc, Grynszpanowcy i Mądrzy Głupcy też nie potrzebowali długiego wprowadzenia; Rechoczący Sim i Varkash wykazali się fatalistycznym zrozumieniem swojego obecnego położenia. – Wszyscy żyliśmy pożyczonym czasem, odkąd tylko przekroczyliśmy bramę. – Sim wzruszył ramionami i zgiął się przed Lizanne w jednym ze swoich przesadnie teatralnych ukłonów. – Winienem podziękować tej łaskawej pani za jeszcze jedną szansę na odetchnięcie czystym powietrzem, choćby nawet najskromniejszą. Nosowy głos niezbyt elokwentnego Varkasha nagle wydał się Lizanne mniej zabawny niż wcześniej: – Lepsza szybka śmierć niż długie umieranie. Osobnicy bardziej zaangażowani w politykę nie podzielali pragmatyzmu cechującego element kryminalny. – Ty korpokurwo! Helina miała lewą rękę unieruchomioną na temblaku, prawą zaś całą i zdrową, a także imponująco silną i szybką. Rzuciła się na Lizanne z nożem. Lizanne zrobiła unik, ale ostrze zdążyło jej rozciąć rękaw kombinezonu i zostawić na skórze ślad długości cala. Wściekłość wprost roznosiła Helinę – do tego stopnia, że Demisol z pomocą dwóch innych radykałów potrzebował dłuższej chwili, żeby ją obezwładnić. – Lepiej weźcie ją na smycz – poradziła elektorka, gdy Helina szarpała się w ramionach przyjaciół, ani na chwilę nie przestając obrzucać Lizanne wyzwiskami. – Ty kłamliwa, sprzedajna pizdo! – Musisz przyznać, że ma trochę racji – powiedziała Atalina do Lizanne, po czym wystąpiła naprzód i pięścią grzmotnęła Helinę w brzuch. Helina skuliła się na podłodze targana mdłościami. – Podzielam wasze przekonania – elektorka cofnęła się na poprzednie miejsce i zwróciła do radykałów – ale nie mamy innego wyjścia: musimy jej zaufać. – Z niewesołym uśmiechem skinęła głową w stronę Lizanne. – Mimo że jest kłamliwą pizdą. 464

Demisol przykucnął obok Heliny i objął ją opiekuńczo ramionami. Posłał nienawistne spojrzenie Lizanne, aż w końcu zwrócił się z pytaniem do elektorki: – Czego od nas chcesz? – Żebyście odwrócili uwagę przeciwnika – odparła Lizanne. – Zostały wam jeszcze jakieś ładunki wybuchowe? *** Cytadela przypominała tort po ataku wygłodniałego olbrzyma. Bomba Majsterkowicza zrobiła dwunastostopowej szerokości wyłom w murze, a przy okazji zburzyła pokaźny kawał wewnętrznej zabudowy, aż do głównej bramy, która majaczyła Lizanne w głębi, ledwie widoczna za odległym o trzysta jardów wyłomem. Chociaż dopóki ocalałe działa tkwiły na swoich miejscach, równie dobrze od cytadeli mogło ją dzielić nie trzysta, lecz tysiąc jardów. Po tamtym pierwszym wypadzie konstable cofnęli się i utworzyli gęsty kordon wokół podnóża cytadeli; zgarnąwszy gruz w jedną wielką stertę, ukryli się za nią jak za barykadą i strzelali do wszystkich skazańców, którzy ośmielili się pokazać na ulicach. Przestrzeń przed cytadelą była gęsto usłana ciałami ofiar morderczego szału konstabli, kiedy ci odparli pierwszą niezborną falę niedoszłych zbiegów. – Trzymaj się elektorki – poradziła Majsterkowiczowi Lizanne. – Jeżeli ktoś tu ma szanse wyjść żywy za bramę, to właśnie ona. Kulili się obok siebie w ruinach domu naprzeciwko wyłomu. Po tym, jak budynek przyjął na siebie główny impet ostrzału artyleryjskiego, pozostałe z niego sterty gruzu zapewniały doskonałą osłonę przed ogniem karabinowym. Zmierzchało się, cienie się wydłużały, na barykadzie i murze ponad wyłomem migotały pochodnie. Lizanne patrzyła, jak Majsterkowicz kończy modyfikować ostatnią z bomb, które dostarczyła Uczonym Skazańcom. Wciąż miała nadzieję usłyszeć zgiełk obwieszczający szturm Bractwa na zewnętrzną wartownię, na razie jednak nic 465

na to nie wskazywało; nie pozostało jej nic innego niż zgadywać, że albo szturm już się odbył i Bractwo poniosło porażkę, albo – z niewiadomych powodów – nadal nie stanęło do walki. Tak czy inaczej, chwilowo nie mogła na nich liczyć. – Wyjaśnijmy coś sobie – powiedział Majsterkowicz, nie podnosząc wzroku znad swojego zajęcia. – Własne szanse przeżycia określasz jako minimalne, tak? Udała, że nie słyszy jego słów. Wydobyła z kieszeni zabrane Julesinowi etui i wyjęła z niego trzy fiolki. – Po drugiej stronie mogą czekać moi przyjaciele – powiedziała. – Członkowie Bractwa. Znajdź człowieka, który wygląda jak były żołnierz i nazywa się Arberus; będzie wśród nich najwyższy. Powiedz mu, kim jesteś. Zaprowadzi cię do moich mocodawców. – Z tonu twojego głosu wnoszę, że ten człowiek może już nie żyć. Jeżeli tak rzeczywiście będzie, co mam robić? – Za wszelką cenę musisz dotrzeć do jakiejś placówki Żelaznego Protektoratu. Tam zgłosisz się do kancelarii i powiesz, że masz informacje dla dyrektora Bloskina. Powołaj się na mnie, to powinno przyśpieszyć bieg spraw. – Nie wiem, jak się nazywasz. – Lizanne Lethridge. – Przeniosła wzrok na barykadę, próbując wybrać optymalny kierunek natarcia. – Miło mi cię poznać. – Takie samo nazwisko nosi wynalazca silnika termoplazmowego – zauważył Majsterkowicz z niezwykłym dla siebie ożywieniem: lekko wznoszący się ton jego głosu wskazywał, że jest pod wrażeniem. – To jakiś twój krewny? – Ojciec. Chociaż pozwolił, żeby zaszczyty spłynęły na dziadka. To długa i nudna historia, na inną okazję. Spojrzała na Majsterkowicza, który pod pokrywającą twarz warstwą kurzu był blady jak płótno. Jest przerażony, pomyślała i omal nie roześmiała się sama z siebie. Dlaczego niby miałby być niewrażliwy na takie proste odczucia? 466

– A ty masz jakieś imię? Prawdziwe imię? – Kiedy byłem mały, byłem Chłopcem. Jak dorosłem, zostałem Majsterkowiczem. – Obawiam się, że w cywilizowanym towarzystwie to może nie wystarczyć. W wolnej chwili będziemy musieli coś wymyślić. Lizanne znów spojrzała na cytadelę. Odkorkowała fiolki. – Daj znać, jak skończysz – dodała i podniosła do ust wszystkie trzy fiolki jednocześnie. Majsterkowicz dokręcił ostatnią śrubę na korpusie bomby i podał Lizanne gotowe urządzenie. – Trzysekundowy zapalnik – powiedział. Jednym haustem opróżniła fiolki mniej więcej do połowy, zdławiła mdłości wywołane gryzącym smakiem mieszanki i zapanowała nad bólem głowy wywołanym przyjęciem niedostatecznie oczyszczonego produktu, który, choć nie został poddany rafinacji, nie stracił nic ze swojej mocy. Zawibrował w całym jej ciele, gdy Zielona wlała się w mięśnie i ścięgna i przywróciła jej wytęsknioną ostrość widzenia. Wzięła podaną przez Majsterkowicza bombę, zapaliła lont i cisnęła nią w kierunku barykady; Zielona dała jej dość siły, by pocisk dosięgnął celu. Dały się słyszeć pokrzykiwania zaniepokojonych konstablów, gdy bomba spadła pośród nich; zaraz potem rozpoczęli paniczną kanonadę na oślep w oczekiwaniu rychłego szturmu. Strzelanina się nasiliła, gdy bomba wybuchła. Obeszło się bez oślepiającej eksplozji i nad okolicą przewalił się tylko głuchy grzmot, któremu towarzyszyły kłęby dymu – produkt reakcji chemicznej sporządzonej przez Majsterkowicza mieszaniny siarki, soli i spienionego mleka. Żółta chmura w szybkim tempie okryła mniej więcej połowę długości barykady, skutecznie ograniczając pole widzenia – nawet jeśli miała się utrzymać dosłownie przez kilka sekund, o czym zresztą Lizanne doskonale wiedziała. – Pamiętaj: trzymaj się blisko elektorki – napomniała jeszcze raz Majsterkowicza. Dobyła noża i przeskoczyła nad osłaniającym ich ułomkiem 467

muru. Pokonanie dystansu dzielącego ją od barykady zajęło jej kilka chwil. Tylko dzięki płynącej w żyłach Zielonej dym jej nie oślepił. Konstable nie mieli tyle szczęścia: jedni zataczali się na boki wstrząsani atakami kaszlu, inni strzelali na oślep w kłęby dymu. Lizanne przeskoczyła przez barykadę i jednym cięciem noża zabiła najbliższego konstabla; siła ciosu zakręciła nim jak bąkiem, krew siknęła z rozprutego gardła. Kula karabinowa przeszyła powietrze cal od ucha Lizanne, która błyskawicznie okręciła się w miejscu i wymierzyła obrotowego kopniaka strzelcowi, który runął po nim jak długi. Dobiła go nożem, zabrała mu broń i trzymając ją za lufę, zanurzyła się w kłęby żółtego oparu. W niedługim czasie powaliła karabinem jak maczugą jeszcze czterech konstabli, zanim w końcu broń pękła na dwoje i trzeba było się z nią rozstać. Dym zaczynał rzednąć, widziała już wyłom i wznoszące się nad nim nierówne krawędzie muru. Artylerzyści krzątali się przy działach. Lizanne rozpoznała cylindryczne naboje ładowane do luf parami. Wzięła na cel działo stojące z prawej strony. Rozpędziła się, wskoczyła na mur w połowie wysokości i błyskawicznie wspięła się na szczyt, zużywając na to większość Zielonej. W tej samej chwili sponad korony muru wychynął jeden z kanonierów i wybałuszywszy ze zgrozy oczy, wymierzył z rewolweru w jej pierś. Nie mogąc go dosięgnąć, postanowiła użyć Czarnej i najpierw wyrwała mu broń z ręki, a potem rzuciła nim w jego towarzyszy, których następnie zastrzeliła ze zdobycznego rewolweru, wykorzystując resztki Zielonej do wzmocnienia wzroku i poprawienia refleksu. Przestrzelenie głów artylerzystom zajęło jej niespełna cztery sekundy. Słysząc wykrzyczaną za plecami komendę, odruchowo się uchyliła i uniknęła salwy karabinowej; pociski świsnęły jej nad głową, grzęznąc w murach i zwłokach. Odwróciwszy się, ujrzała kolejnych czterech artylerzystów: stali po drugiej stronie wyłomu i właśnie przeładowywali karabiny. Za ich plecami sierżant i dalszych dwóch jego podwładnych rozpaczliwie usiłowali 468

obrócić działo i wycelować w jej stronę. Zerknęła na armatę stojącą tuż obok niej, z prawej strony: niemłodą, lecz całkiem sprawną sześciofuntówkę, dopiero co załadowaną dwoma kartaczami. W zapale tkwił już nawet gotowy do podpalenia lont. Za pomocą Czarnej odwróciła działo w miejscu i uniosła tylną część jego łoża, żeby skierować lufę bardziej ku dołowi. Cienką strużką Czerwonej zapaliła lont. Siła odrzutu pchnęła działo w tył i przewróciła je na bok wraz z odkształconym łożem, ale pociski dosięgły celu. Gdy dym się rozwiał, Lizanne wstała i stwierdziła, że drugie działo jest nietknięte, natomiast szczątki jego załogi zostały rozsmarowane na całej okolicznej powierzchni muru. Od strony miasta dobiegł potężny zgiełk. Spojrzawszy w tym kierunku, zobaczyła wezbraną ludzką masę – chyba wszyscy ocaleli mieszkańcy wylegli ze zgliszczy prowadzeni przez elektorkę, Anatola i niedobitki Furii. Na skrzydłach towarzyszyli im Grynszpanowcy i Mądrzy Głupcy uzbrojeni w pałki i prowizoryczne włócznie. Ze wszystkich gardeł dobywał się żądny krwi ryk, od którego bolały uszy. Za nimi podążali Węglarze wraz z niedobitkami pomniejszych gangów oraz tymi spośród śmieciarzy i błociarzy, którzy mieli jeszcze dość siły, by biec. Horda zagarnęła odsłonięty teren niczym mroczny przypływ, najwyraźniej niewrażliwa na pociski, którymi zasypywali ją ocalali konstable. Tłum przewalił się przez barykadę niepowstrzymaną falą gniewu i desperacji. Ci spośród konstabli, którzy przeżyli pierwsze chwile szturmu, próbowali uciekać, ale tłuszcza wchłonęła ich błyskawicznie i rozdarła na strzępy. W kilka chwil barykada została starta z powierzchni ziemi. Ponad wiwatującym tłumem zakołysały się zatknięte na włócznie głowy konstabli, gdy pospólstwo runęło przez wyłom w stronę bramy. Lizanne zabrała jeszcze kaburę i amunicję nieżyjącemu właścicielowi rewolweru, po czym wypiła duża dawkę Zielonej. Zszedłszy po murze, była zmuszona przedrzeć się przez gęstą 469

ciżbę do bramy; przepychała się i bezceremonialnie roztrącała wchodzących jej w drogę skazańców. Konstable, którzy wylegli na napowietrzne kładki, skąd zasypywali tłum ogniem z karabinów, trochę ułatwili jej zadanie. Okrzyki bólu i wściekłości towarzyszyły pierwszej salwie, która zmiotła przynajmniej tuzin skazańców. Ich towarzysze runęli tłumnie w głąb korytarzy i przejść odsłoniętych wybuchem bomby Majsterkowicza. Zwierzęca kakofonia poniosła się po wnętrzach cytadeli, gdy tłuszcza wyłapywała kolejnych konstabli i wywierała na nich zwierzęcą pomstę. Pod nogami przebijającej się pod bramę Lizanne co rusz lądowały umundurowane ciała. Przy jednym z nich zatrzymała się na chwilę: powykręcane zwłoki spadły bezwładnie na innego trupa w znacznie bardziej eleganckim stroju. Odciągnęła na bok ciało konstabla i odsłoniła pobielałe, stężałe rysy Rechoczącego Sima. Kula urwała mu prawie całą górną połowę czaszki, lecz mimo to nawet po śmierci na jego twarzy malowały się resztki uśmiechu. Zaskoczyła ją nagła eksplozja wyrzutów sumienia. Przecież ten człowiek był ludzkim śmieciem, tak samo jak Melina, Uczeni Skazańcy i wszyscy inni nieszczęśnicy słusznie zesłani do Scorazinu. Mimo to poczucie winy nie dało się łatwo zbyć: mogli być ludzkimi śmieciami, ale nadal by żyli, gdyby nie przybyła do miasta. Zbita masa skazańców przypuściła szturm na bramę; wielka jak drzewo sztaba i ogromne zawiasy jęczały pod naporem tłumu, ale na razie nic nie wskazywało na to, żeby miały puścić. Elektorka wraz z Anatolem i Varkashem znajdowali się w pierwszych szeregach; Lizanne z ulgą stwierdziła, że Majsterkowicz jej posłuchał i na krok nie odstępował Ataliny. Twarz miał – jak zwykle – pozbawioną wszelkiego wyrazu, tylko błysk w oczach zdradzał, że jest śmiertelnie przerażony. – Mocniej, skurczybyki! – zawołała elektorka i wraz z innymi naparła na wrota, które ugięły się pod naciskiem, ale ostatecznie kolejny raz mu się oparły. – Odsuńcie się! – poleciła Lizanne, przepchnąwszy się na 470

czoło. – Zróbcie mi miejsce. – Miałam nadzieję, że już nie żyjesz – przyznała Atalina. Cofnęła się spod bramy, a Lizanne zauważyła, że jedną dłoń stanowczo zaciska na przedramieniu Majsterkowicza: to była jej zdobycz, z której nie zamierzała łatwo zrezygnować. Zwróciła również uwagę, że Anatol w dalszym ciągu ma kuszę. – Jej rola się skończyła – powiedział, przesuwając się w bok i napinając cięciwę. Jego grubo ciosana twarz zastygła w grymasie żalu i żądzy zemsty. Nie było sensu dyskutować. Za pomocą Czarnej Lizanne szarpnęła kuszę do pionu w taki sposób, że czubek grotu przylgnął do gardła Anatola. Jego niewzruszone rysy drgnęły, gdy posłał jej mordercze spojrzenie spode łba. Cieniutka strużka krwi spłynęła na stalowy grot bełtu. – Przyjmij wyrazy współczucia z powodu Meliny – powiedziała Lizanne; miała nadzieję, że Anatol doceni szczerość w jej głosie – ale nie czas teraz na takie zagrywki. Z drugiej strony bramy dał się słyszeć tumult, strzelanina i zgiełk podniesionych głosów: Bractwo w końcu przypuściło szturm na mury. Sadząc po natężeniu hałasu, obrońcy stawili nadspodziewanie silny opór. Czas ucieka, pomyślała Lizanne. Uwolniła Anatola z uścisku i cofnęła się o kilka kroków. Brama była za duża, żeby dało się ją roztrzaskać albo spalić. Zerknąwszy jeszcze raz na zamykającą ją potężną sztabę, Lizanne sięgnęła po fiolki Julesina. Wypiła niemal cały zapas Czarnej, zostawiwszy dosłownie kropelkę na trudne chwile. Z zaciśniętymi zębami przetrzymała chwilowe wzburzenie żołądka i skoncentrowała się na sztabie. Pierwszy kontrolowany impuls mocy uniósł ją na wysokość stopy, zanim opadła z powrotem na swoje miejsce. Przy drugiej próbie Lizanne skupiła się na jednym tylko końcu sztaby i uderzyła całą Czarną naraz. Potężna belka przechyliła się w lewo, wyśliznęła z masywnych żelaznych klamer i spadła na ziemię, wzniecając tumany kurzu. 471

Skazańcy w porę przed nią uskoczyli, za to po jej upadku przez chwilę nikt się nie ruszał. Wszyscy stali jak sparaliżowani i patrzyli albo na Lizanne, albo na odblokowaną bramę, jakby nie pojmowali prostego, oczywistego faktu, że oto nastała chwila wyzwolenia. Lizanne dobyła rewolweru, wystąpiła naprzód i ramieniem naparła na skrzydło bramy. – Każ swoim ludziom zebrać wszystkie karabiny, jakie tylko wpadną im w ręce – poradziła elektorce. – To jeszcze nie koniec walki.

472

Rozdział 33 Sirus

– Dinish-kahr. – Sirus powtórzył imię na głos, napawając się brzmieniem własnego głosu po długim milczeniu. – Co to znaczy? Splugawiony wojownik posłał mu beznamiętne spojrzenie – może nie wrogie, ale też nieszczególnie przyjazne. Nawet w armii połączonych umysłów utrzymywały się różnice pomiędzy żołnierzami; wśród przemienionych często górę brała lojalność społeczna, kulturalna lub – zwłaszcza – plemienna. Sirus miał swobodny dostęp do ich wspomnień, a oni do jego (z wyjątkiem tych, które nauczył się skrywać naprawdę głęboko), lecz mimo tej bliskości rdzenni Arradsyjczycy pozostawali dla niego zagadką. Ich wspomnienia, pozbawione kontekstu kulturowego i dogłębnego zrozumienia ich języka i zwyczajów, stawały się bezładną i pozbawioną znaczenia mieszaniną obrazów i wrażeń. – Wiem, że mnie rozumiesz – przypomniał wojownikowi Sirus, gdy ten, zamiast odpowiedzieć, przesłał mu kolejny obraz z pamięci: mroczne postaci pląsające na tle huczącego ognia. – Mów. Wagę polecenia podkreślił psychicznym przypomnieniem swojego wyższego statusu – wizją Białego w locie, która, choć ulotna, miała przemożny wpływ na tubylców. Wojownik przemówił po varsalsku powoli i z namaszczeniem, jakby się bał źle wymówić słowa, które jednak brzmiały niemal idealnie i nosiły zaledwie lekki ślad akcentu z Morsvale. – Tancerz Płomienia. – To twoje imię? Myśli wojownika zdradziły dezorientację przemieszaną 473

z lękiem: pytanie wykraczało poza jego zdolności pojmowania. – Ja jestem Sirus. – Sirus postukał się w pierś i wskazał na tubylca. – Ty jesteś Dinish-kahr? Tancerz Płomienia? – Dinish-kahr. W umyśle wojownika zapaliło się światełko zrozumienia. Powtórzył gest Sirusa, a następnie wskazał grupę stojących nieopodal współplemieńców. Wszyscy nosili podobne, jarmarcznie ozdobione pancerze z utwardzanej skóry, typowe dla plemion z równin – kolejny przejaw różnorodności kulturalnej, który oparł się unifikującemu wpływowi transformacji. – Dinish-kahr – powtórzył wojownik. – Oni Tancerz Płomienia. – Poklepał się po piersi. – Ja Tancerz Płomienia. Sirus spojrzał na pozostałych, którzy przysłuchiwali się ich rozmowie, przekrzywiając przy tym głowy i marszcząc brwi. – Wszyscy jesteście Tancerzami Płomienia... – powtórzył. – Nie macie osobnych imion! – domyślił się. Wychwycił nową iskrę zrozumienia w umyśle wojownika, który w tej samej chwili odchrząknął, cofnął się o krok i zmrużył oczy. – Nie miałeś pojęcia o istnieniu czegoś takiego, jak indywidualne imiona – upewnił się Sirus, przechodząc na komunikację niewerbalną. – Mam rację? Wojownik znów chrząknął i mocniej ścisnął maczugę. Jego współplemieńcy poruszyli się zgodnie, ich umysły zapałały wrogością. – Dar wiedzy nie zawsze jest mile widziany, chłopcze. Sirus się odwrócił. Spomiędzy drzew wyszedł Morradin z karabinem przewieszonym przez ramię, wlokąc za sobą upolowanego jelonka. – Lepiej zostaw dzikusów w spokoju. Inaczej możesz na siebie ściągnąć gniew naszego Białego boga, który chyba lubi ich takimi, jacy są, nie uważasz? Sirus przerwał kontakt mentalny z wojownikiem, posyłając iskierkę wdzięczności, na którą ten nie odpowiedział; było wyraźnie czuć, jak wracając do swoich pobratymców, próbuje 474

zamknąć umysł. Popatrując niepewnie na Sirusa, tubylcy wycofali się w głąb dżungli. Podobnie jak większość tubylczego kontyngentu, woleli trzymać się na uboczu i nocować we własnym gronie, z dala od głównych obozowisk. – Całkiem możliwe, że to ostatni skurczybyk, jaki ocalał na tym kawałku skały – rzekł Morradin, porzuciwszy swoją zdobycz przy ognisku. Historia powtarzała się na każdej zajmowanej przez nich wyspie: początkowa obfitość zwierzyny szybko się kończyła, gdy trzeba było wyżywić tyle głodnych gąb. Po zdobyciu Królewskiej Kolebki terytorium Białego, szybko rozszerzające się ku zachodowi, w krótkim czasie wchłonęło sześć dużych wysp. Utrata Błogosławionego króla podzieliła Wyspiarzy i osłabiła ich morale. Pojedyncze osady nadal stawiały zaciekły opór, wiele z nich dysponowało dostarczoną przez Żelazny Protektorat nowoczesną bronią, ale nigdzie już najeźdźcy nie natrafili na tak zdyscyplinowanych i dobrze zorganizowanych przeciwników jak w Kolebce – a bez odpowiedniego przeszkolenia i taktyki, która pozwoliłaby w sposób optymalny wyzyskać atuty oręża, obrońcy mogli co najwyżej opóźniać to, co nieuniknione. Z tego też powodu armia Białego szybko otrząsnęła się z poniesionych strat i mimo wysiłków Protektoratu zaczęła rosnąć w siłę. – Dzisiaj rano znów był ostrzał artyleryjski – poinformował Morradina Sirus. Celowo przemówił po varsalsku, czyniąc przytyk do niesłabnącego snobizmu marszałka. – Trzy fregaty napędzane krwią ostrzelały obozowiska na północnym brzegu. Straciliśmy blisko setkę Splugawionych, zanim Niebieskie odpędziły okręty. – Wiem o tym – odpowiedział Morradin wyniośle, po eutheryjsku. – Nic nieznacząca utarczka. Gdyby mieli trochę oleju w głowie, wsadziliby wszystkich żołnierzy Protektoratu na statki i przysłali ich tutaj, żeby nas zmiażdżyć. Zamiast tego próbują oszczędzać i liczą na to, że Wyspiarze ich wyręczą. Typowe myślenie korporacyjne. W myślach marszałka Sirus wyłowił cień zwątpienia. Od 475

czasu transformacji Morradin nauczył się osłaniać umysł przed intruzami; wykorzystując dyscyplinę psychiczną i ściśle uporządkowany umysł zawodowego żołnierza, uzyskał imponujące wyniki, ale nawet on nie był w stanie wytłumić wszystkich emocji, a zwłaszcza lęków, które – jak ze zdumieniem odkrył Sirus – były niezwykle silne jak na takiego znamienitego bohatera cesarstwa. Uczepiwszy się tej niepewności, spróbował sięgnąć głębiej; chciał zedrzeć powierzchowne uczucie bezbrzeżnej nienawiści wobec trwającego zniewolenia i dogrzebać się skrywanych pod nią prawdziwych emocji Morradina. Zdołał pochwycić jeden obraz, zanim marszałek z gniewnym warknięciem zamknął przed nim umysł. – Za kogo ty się uważasz, chłopcze? – burknął. Sirus stwierdził, że spogląda prosto w wylot lufy rewolweru. Głos Morradina drżał z tłumionej złości, za to jego ręka trzymająca broń nawet nie drgnęła. Emocje marszałka szalały, napędzany wybujałym ego ogień wzburzenia płonął tak jasno, że Sirus tylko czekał, aż Morradin puści nosem dym. – Za najdrobniejsze przejawy zuchwałości potrafiłem własnymi rękami zaćwiczyć ludzi na śmierć – ciągnął zdławionym szeptem – a ty ośmielasz się obmacywać mnie tym swoim brudnym, pospolitym umysłem i spodziewasz się, że unikniesz kary... – Dość tego, panie marszałku. Sirus i Morradin jednocześnie spojrzeli w bok, gdzie stała Katrya. Z uniesionego do ramienia karabinu mierzyła prosto w głowę marszałka. Otaczała ją licząca dwustu Splugawionych kompania Sirusa; oni również wzięli na cel Morradina. Pomruk rozszedł się po obozowisku wraz z szerzącą się wśród umysłów świadomością konfliktu. Na moment zapanowało zamieszanie, gdy każdy Splugawiony z osobna oceniał – i wybierał – po czyjej stronie się opowiedzieć. Niektórzy byli żołnierze zachowali głęboko wpojoną lojalność wobec swojego dawnego dowódcy, była ona jednak podszyta niechęcią wobec wszelkiej podległości i rozstawali się z nią bez większego żalu. Mieszkańcy Morsvale 476

w ogóle nie mieli takich dylematów; dawne urazy i wstręt do cesarstwa wypływały z nich szerokim strumieniem. Wyspiarze – co zrozumiałe – nie żywili szacunku do żadnych marszałków, a tubylcy obserwowali rozwój wydarzeń z obojętnością i zakłopotaniem. Mimo że w tej komunikacji uczestniczyły tysiące umysłów, porozumienie osiągnięto w niespełna sekundę i była to decyzja jednomyślna. Armia wybrała nowego generała. Morradin zachwiał się pod naporem woli zbiorowości, z jękiem bólu osunął się na kolana i wypuścił rewolwer z ręki. – Zabij go, najdroższy – poleciła Katrya Sirusowi. Jej umysł promieniał dumą i triumfem. Podeszła do Sirusa i podała mu swój karabin. – Sam powiedz, po co nam on teraz? Nagle padł na nich cień, który przesłonił słońce. Ogromne skrzydła zatrzepotały w powietrzu, wzbijając tumany kurzu gęste niczym mgła. Splugawieni jak jeden mąż opadli na kolana. Obca wola, znacznie potężniejsza od ich własnej, przymusiła ich do posłuszeństwa, spętała ich ciała i umysły w imadle wszechogarniającego strachu. Sirus ze zdumieniem stwierdził, że został oszczędzony i może bez przeszkód podziwiać unoszącą się nad nimi wszystkimi sylwetkę Białego, czarną na tle stojącego w zenicie słońca. Jednakże, mimo że Biały w jakiś sposób wyłączył go z fali zgrozy, która powaliła jego towarzyszy, Sirus nie był bynajmniej niewrażliwy na strach: wszechogarniające przerażenie, które ogarnęło go podczas spotkania z KrólemSzamanem, powróciło z nową mocą i wprawiło jego członki w drżenie. Ledwie udało mu się nie spuścić wzroku; nie chciał się okazać tchórzem w chwili, która – jak się spodziewał – mogła być jego ostatnią. Niezadowolenie Białego zawisło im nad głowami jak katowski topór, kolejny raz zabarwione znajomą nutą frustracji. Małe istoty, którymi rządził, znowu sprawiały kłopoty, a on nie rozumiał dlaczego. Sirus chrząknął z niesmakiem, gdy umysł stwora musnął jego jaźń i z nieporadną gwałtownością począł mu buszować we wspomnieniach i wrażeniach. Dość szybko wyłowił z nich liczne interakcje z Morradinem, za każdym razem skażone 477

wzajemną wrogością. Wydał z siebie cichy syk, który mógł być westchnieniem lub innym wyrazem irytacji, po czym wycofał się z umysłu Sirusa. Przez moment nic się nie działo, Sirus odebrał jednak falę konsternacji, gdy smok – teraz już bez reszty skupiony na kulącym się przed nim Morradinie – nadawał myślom kształt zrozumiałego pytania. – Nadal... użyteczny? Pokusa udzielenia odpowiedzi przeczącej była bardzo silna. Morradin nie należał do ludzi, którzy zyskują przy bliższym poznaniu, i gdyby cała ta sytuacja była choć w przybliżeniu normalna, Sirus wcale by po nim nie płakał. Jednakże, pomijając wszystkie wady marszałka, połączyła ich ta sama hańba, a niewolnicy nie mają szans na bunt, jeśli nie stanowią jedności. Pogrzebał więc buntownicze myśli pod świeżą nawałą lęku. Ze wszystkich sztuczek, jakimi nauczył się osłaniać swój umysł, ostatni dar Szamana był najbardziej przydatny. – Użyteczny – potwierdził. – Ma... niepowtarzalny umysł. – Czując gniew Białego wywołany niezrozumieniem tych słów, Sirus pośpieszył z wyjaśnieniem: – Jest znakomitym strategiem. Jego wiedza da nam zwycięstwo. Biały jeszcze przez chwilę wisiał w powietrzu, poruszając skrzydłami w miarowym, majestatycznym rytmie; smocze ślepia jarzyły się światłem w ciemnej poza tym sylwetce. – Zwycięstwo – usłyszał w głowie Sirus. Słowu towarzyszył ten sam obraz, który chwilę wcześniej sam wyłowił z umysłu Morradina: archipelag zielonych wysepek rozrzuconych na rozległym błękicie morza, widziany z dużej wysokości i znacznego oddalenia. Sirus nigdy tam nie był, ale ten widok znał każdy, kto kiedykolwiek oglądał mapę świata. – To Wyspy Tyrellskie. Tam zgromadziła się cała potęga Żelaznego Protektoratu, żeby stawić nam opór. – Zwycięstwo – powtórzył Biały. Skręcił potężne cielsko w powietrzu i odleciał.

478

*** – Próba przedarcia się przez flotę wojenną Protektoratu byłaby samobójstwem. Od czasu utraty wyróżnionego statusu Morradin upierał się przy komunikacji werbalnej i ściśle kontrolował swoje myśli; tylko od czasu do czasu zza tej tarczy wyrywała się nienawiść, najczęściej skierowana przeciwko Sirusowi. – Te ich przeklęte automatyczne karabiny posiekają nas na kawałki – ciągnął. – A założę się o każde pieniądze, że od czasu utraty Posiadłości Arradsyjskich produkują je najszybciej, jak się da. Po awansie na dowódcę armii Sirus sformował z jej najtęższych umysłów coś na kształt prowizorycznego sztabu generalnego. Domniemanie, że transformacja nie stłamsiła całkowicie indywidualności, okazało się prawdziwe i pozbawiony uprzedzeń rekonesans w sieci połączonych umysłów pozwolił stwierdzić, że niektóre z nich błyszczą jak gwiazdy na pochmurnym niebie. Efekt był taki, że członkowie sztabu stanowili niezwykłą mieszaninę. Młody wykładowca inżynierii z Cesarskiego Kolegium w Morsvale zasiadał w nim obok sierżanta artylerii, który czerpał ewidentną satysfakcję z poniżenia swojego byłego przełożonego; ważne miejsce w jego wspomnieniach zajmowała chłosta, jaką otrzymał jako syn pułku. Dalej siedziała krzepka kobieta w średnim wieku, właścicielka portowej tawerny, która przez dwie dekady prowadzenia interesów dorobiła się majątku na kontrabandzie. Dalej siedziała chuda jak szczapa Wyspiarka licząca niewiele ponad czternaście lat i – mimo braku wszelkiej formalnej edukacji – obdarzona niezwykłym talentem matematycznym. Ale to ostatni członek tej grupy był najbardziej zaskakujący: imponującej postury rdzenny wojownik-weteran trzymał się na uboczu i nie patrzył w stronę pozostałych. Skąpy ubiór zdradzał jego przynależność do jednego z plemion zamieszkujących dżunglę, w którym wszyscy nosili imię znaczące – w przybliżeniu 479

– „Leśny Oścień”. Jednakże w przeciwieństwie do swoich pobratymców wykazywał coraz lepsze zrozumienie nowych towarzyszy broni, a jego myśli zdradzały duże zdolności językowe i bystrą percepcję. Niestety wpojona od maleńkości lojalność plemienna była stale obecna w jego umyśle, niczym czarna chmura na horyzoncie, i każdemu nowemu olśnieniu towarzyszyła eksplozja wyrzutów sumienia, tak jakby oświecenie równało się bluźnierstwu. – Niebieskie mogą przyblokować ich flotę w porcie – zauważył Sirus. Przemówił po eutheryjsku, żeby dodatkowo podrażnić urażoną dumę Morradina. Kusiło go, żeby jeszcze bardziej upokorzyć marszałka, spodziewał się jednak, że na dłuższą metę przyniosłoby to skutek odwrotny do zamierzonego. Potrzebował wsparcia wszystkich możliwych sojuszników, także tych najpodlejszych, jeżeli mieli kiedykolwiek uwolnić się z tej niezwykłej, przerażającej niewoli. Na razie przepełniające Białego pragnienie zwycięstwa było nieustającą udręką, przy której wszystkie inne problemy blakły. – Czerwone mogłyby wtedy zaatakować z powietrza – dodał sierżant artylerii, przywoławszy z pamięci mapę wysp. – Przez ten czas nasza armia pod osłoną floty zrobi desant na zachodnich plażach. – Nasza potężna flota – wychrypiał Morradin z nieskrywaną pogardą w głosie i myślach – to zbieranina kupieckich statków i barek. Protektorat z pewnością oddeleguje przynajmniej część swoich jednostek do patrolowania wszystkich podejść do archipelagu. Oczywiście Niebieskie i Czerwone mogą je rozproszyć, ale drogo by za to zapłaciły, a nasz Biały bóg bardzo się przejmuje życiem innych smoków. Nawet jeżeli zdołamy przerwać ich kordon, to zanim tego dokonamy, oblegną nas wszystkie okręty Pełnomorskiej Floty Protektoratu uzbrojone w automatyczne działa. W zbiorowym umyśle pojawiła się nowa idea, niewyraźny obraz z niechętnym uporem przesączał się z umysłu Leśnego 480

Ościenia: trzy Zielone smoki czołgały się przez wysoką trawę w stronę samotnego Zielonego pożerającego truchło jakiegoś nieszczęsnego zwierzęcia. Sirus patrzył, jak zbliżywszy się na niewielką odległość, wyprostowały się ponad zarośla i odrzuciły łuskowate skóry, odsłaniając swoje prawdziwe postaci: tubylczych wojowników uzbrojonych w łuki. Strzelili równocześnie. Strzały wbiły się w łeb smoka, który przez jakiś czas miotał się jeszcze w spazmach i zionął ogniem, od którego wysoka trawa stawała w płomieniach. Leśny Oścień poczekał, aż obraz zblednie, zanim przesłał w myślach podsumowanie tej sytuacji: – Kiedy chcesz coś zabić, musisz się tym stać. Sirus kilkakrotnie odtworzył w głowie wspomnienie tubylca, zanim ponownie zwrócił się do Morradina: – Jak sądzisz, kiedy Protektorat planuje kolejny atak?

481

III Wezwanie

482

Wywiadowca Sanoryjski OGNISTA ZAGŁADA PORTU W SANORAH Wiele statków stojących na kotwicy zostało spalonych i zatopionych Zamieszki w porcie Nasz korespondent ujawnia tożsamość „Błogosławionego Demona” Ostatniej nocy nasze wspaniałe miasto Sanorah doświadczyło zniszczeń, jakie nie były jego udziałem od osiemdziesięciu sześciu lat – od czasu zamieszek po pęknięciu Krwawej Bańki. Wierni czytelnicy Wywiadowcy są doskonale świadomi niezmordowanych starań naszej gazety w dążeniu do wiernego przedstawiania faktów, jednakże dokładny przebieg wypadków, które doprowadziły do wczorajszej katastrofy, wciąż nie został ostatecznie ustalony, niektóre fakty zaś z pewnością mogą wydać się niewiarygodne. Dlatego musimy zaapelować do czytelników, by zaufali nam, że przedstawiamy im szczerą prawdę. W dwudziestym trzecim dniu roselluma, około kwadransa po godzinie dziesiątej, w dzielnicy magazynowej sąsiadującej z portem w Sanorah wybuchł wielki pożar. Pożoga rozprzestrzeniała się na kolejne budynki z gwałtownością przynajmniej częściowo spowodowaną faktem, iż wiele magazynów było wypełnionych po brzegi. Załamanie rynkowe spowodowane wydarzeniem, które Żelazny Syndykat nazywa „incydentem arradsyjskim”, zmusiło wiele firm do magazynowania znacznych ilości towarów konsumpcyjnych 483

w przewidywaniu ewentualnych przyszłych braków na rynku. Należą do nich przede wszystkim oliwa do lamp oraz cukier – jedno i drugie wybitnie łatwopalne, co z pewnością przyczyniło się do rozpętania piekła. O godzinie jedenastej w ogniu stały już co najmniej dwie trzecie dzielnicy magazynowej, a także znaczna część zabudowań portowych. Tylko bohaterskie działania Sanoryjskiej Straży Pożarnej, wspartej przez siły policji miejskiej, zapobiegły rozprzestrzenieniu się ognia na tereny mieszkalne. Przez moment wydawało się nawet, że pożar został opanowany, a straty, choć poważne, będą jednak ograniczone. I w tym właśnie miejscu korespondent zmuszony jest uniżenie prosić szanownych czytelników, aby uwierzyli w ciąg dalszy tej relacji, która, choć z pozoru niewiarygodna, jest jednak całkowicie prawdziwa i przedstawiona zgodnie z tym, co widziałem na własne oczy. Krótko po dziesiątej ze snu obudził mnie dobiegający zza okna sypialni zgiełk, podążyłem więc czym prędzej, jak na sumiennego korespondenta dziennika przystało, na miejsce zdarzeń. W okolicach portu zatrzymał mnie kordon funkcjonariuszy policji, którzy stanowczo odmówili dopuszczenia mnie bliżej. Na szczęście udało mi się znaleźć w pobliżu dogodnie ulokowany żuraw portowy, na który pośpiesznie się wspiąłem, za co zostałem wynagrodzony doskonałym widokiem na rozgrywający się w dole spektakl. Jeden rzut oka wystarczył, by stwierdzić, że większość magazynów została stracona; z serca pożogi bił blask tak jasny, że patrzenie nań sprawiało ból, dostrzegłem jednak strażaków z wężami wodnymi uwijających się na obrzeżach pożaru, który w tym momencie wydawał się opanowany i niezagrażający reszcie metropolii. Wtedy zjawiła się ona. Nasi stali czytelnicy doskonale zdają sobie sprawę, z jakim sceptycyzmem niżej podpisany korespondent zwykł traktować wszelkie doniesienia o tak zwanym „Błogosławionym Demonie” i jego rzekomym ognistym, niszczycielskim pochodzie przez 484

Płaskowyż Bagienny w ostatnich miesiącach. Z tym większą pokorą muszę więc teraz przyznać, że ów potwór jest jak najbardziej prawdziwy. Wynurzyła się z kłębów dymu spowijającego nabrzeże za plecami policyjnego kordonu, wysoka, wyprostowana, rzec by można „elegancka”, gdyby nie fakt, że była odziana w łachmany. Szalejący za jej plecami pożar na chwilę skrył jej twarz w cieniu, leczy gdy tylko popatrzyła na policjantów i uwolniła moc krążącego w jej żyłach ognia, jej oblicze się rozjaśniło. Dobrze je znałem. Nie wiem, czy sparaliżował mnie wstrząs wywołany rozpoznaniem, czy makabryczny widok nadprzyrodzonych płomieni pochłaniających stróżów prawa. Tak czy inaczej, muszę się przyznać do momentu absolutnego bezwładu zarówno ciała, jak i umysłu, gdy patrzyłem na pannę Catheline Dewsmine we własnej osobie. Powinienem napisać, że twarz, którą ujrzałem, była twarzą kobiety szalonej, dziko chichoczącej wiedźmy z wybałuszonymi oczami, siejącej bezrozumny chaos i zniszczenie – lecz wcale tak nie było. Oblicze, które ukazało się moim oczom, nie miało w sobie nic z obłędu, przeciwnie: malował się na nim błogi spokój. W przeszłości nieraz miałem okazję oglądać Catheline Dewsmine i często nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że jej piękne rysy mają w sobie coś sztucznego: lekko wysilony uśmiech, przesadnie uniesiona brew zdradzająca starannie skrywaną pogardę... Tym razem tej sztuczności nie dostrzegałem. Kobieta, która na moich oczach dokonała masowego morderstwa, emanowała samozadowoleniem i pewnością siebie, jakich nie widziałem u żadnej innej istoty ludzkiej. Ona również mnie dostrzegła: kiedy ostatni z policjantów zwijał się w agonii, podniosła wzrok na samotną sylwetkę człowieka, który stał na szczycie portowego żurawia i rozważał kwestię swojej nieuchronnej śmiertelności. Przypuszczam, że to właśnie pewność bliskiego końca pozwoliła mi odzyskać władzę w rękach i nogach; umierając, chciałem zachować choćby 485

namiastkę godności osobistej. Wyprostowałem się więc dumnie, na ile było mnie na to stać, i powitałem pannę Dewsmine jedynymi słowami, które przyszły mi do głowy: – Witam, panno Dewsmine. Jak się pani miewa? Przez chwilę przyglądała mi się w milczeniu, chwilę dość długą, by moje ciało pokryło się grubą warstwą potu w obliczu zbliżającej się pożogi. Kiedy w końcu przemówiła, stwierdziłem, że jej głos – podobnie jak twarz – był wyzuty z wszelkich oznak obłędu, ba, był to dokładnie ten sam dźwięczny i melodyjny głos, który zapamiętałem z licznych spotkań towarzyskich. – Doskonale, dziękuję. A pan, panie Talwick? – Prawdę mówiąc, szanowna pani – odparłem nieco zaskoczony swoją swobodą – odczuwam w tej chwili niejakie zaniepokojenie. – Zaniepokojenie? – powtórzyła, po czym parsknęła śmiechem, gdy dotarło do niej, co mam na myśli. – Ach tak, moja mała akcja dywersyjna... – Zerknęła na rozprzestrzeniające się płomienie. – Chyba będę musiała prosić pana o wybaczenie, panie Talwick, ale w ostatnim czasie zostałam zmuszona do zastosowania pewnych rozwiązań... o charakterze ostatecznym. – Zmuszona, szanowna pani? Zmierzyłem ją wzrokiem. Pod powłoką sadzy pozostała piękna jak zawsze, choć wyraźnie szczuplejsza i odziana w postrzępione resztki sukni, która lepiej wyglądałaby na balu socjety niż na scenie bezprzykładnego zniszczenia. – Otóż to – przytaknęła. – To sprawa niezwykłej wagi, sytuacja niecierpiąca zwłoki. – W tym momencie uznała za stosowne uśmiechnąć się przepraszająco. – Która zresztą nakazuje mi skrócić także to nasze miłe interludium. – Rozumiem. Jeszcze mocniej wyprężyłem pierś i zmusiłem się, żeby spojrzeć pannie Dewsmine w oczy. – Proszę się nie lękać, panie Talwick – powiedziała, ja zaś zauważyłem znajome uniesienie brwi, jakim tradycyjnie kwitowała znalezienie się w towarzystwie osoby o niższym 486

statusie społecznym i intelektualnym. – Widzi pan, ja chcę, żeby ludzie się dowiedzieli – dodała i eleganckim skinieniem ręki wskazała burzę ognia szalejącą nie dalej niż dziesięć stóp od niej. – Tak będzie uczciwiej. – Żeby o czym się dowiedzieli? – zapytałem. Moja pewność siebie w szybkim tempie ustępowała miejsca panice. – Jak to o czym? O tym, co nadchodzi. Spodziewam się, że z czasem będzie się robiło coraz ciekawiej. Tymczasem zaś – uśmiechnęła się i skinęła mi głową – żegnam czule, panie Talwick. I zniknęła, przepadła w gęstniejącym dymie, z szybkością zawdzięczaną zapewne świeżo przyjętej dawce Zielonej. Jednakże wszelkie nadzieje, że rozpłynęła się na dobre, wkrótce okazały się płonne, gdy w porcie wszczęto alarm. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak frachtowiec zacumowany dwadzieścia jardów od mojego żurawia staje w ogniu. Sekundę później ognisty pióropusz wytrysnął z komina statku, rozległ się głośny grzmot i frachtowiec zatrząsł się od dzioba po rufę: to eksplodował kocioł. W następnej chwili taki sam los spotkał kolejny statek, po nim jeszcze jeden, aż w końcu miałem wrażenie, że dosłownie wszystkie jednostki cumujące przy nabrzeżu stanęły w płomieniach. Nie jestem w stanie dać pełnego świadectwa grozie wydarzeń, jakie tej nocy zaszły w porcie; zanadto pochłonęło mnie opuszczenie mojego punktu obserwacyjnego i ucieczka przed rozlewającą się coraz szerzej pożogą. Powiem więc tylko, że skala zniszczeń wśród stojących na kotwicy zmusiła kapitana portu do otwarcia bramy i wypuszczenia ocalałych jednostek na redę. Miało to ten dodatkowy korzystny skutek, że wezbrana podczas przypływu woda zalała nabrzeże i ugasiła pożar, zanim ten wyrządził jeszcze większe szkody. Przy okazji jednak zalane zostały także dziesiątki okolicznych domów, co z kolei dało impuls do zamieszek, które dzisiaj od rana wstrząsają miastem. Catheline Dewsmine przepadła bez śladu, aczkolwiek działający z ramienia Protektoratu śledczy zapewniają mnie, że 487

do jej wytropienia zaangażowano znaczne siły i środki. Osobiście uważam jednak, że te wysiłki spełzną na niczym, gdyż „Błogosławiony Demon” dawno wymknął się śledczym. Z informacji uzyskanych w kapitanacie wynika, że sześć kotwiczących w porcie statków zostało zniszczonych, a dwadzieścia trzy zdołały się z niego wymknąć po otwarciu bramy – z których po pożarze doliczono się tylko dwudziestu dwóch. Dwudziesty trzeci, należący do Floty Mórz Południowych liniowiec pasażerski ŻMP Gwiazda Północy, nie wrócił do portu. Jego dalszy los pozostaje nieznany. Pełny bilans tragedii nie został jeszcze upubliczniony, należy się jednak spodziewać, że liczba ofiar śmiertelnych idzie w setki. Z Dzielnicy Portowej zostały zgliszcza, a straty, jakie z tytułu pożaru poniósł – i poniesie – handel morski, choć trudne do oszacowania, z pewnością osiągną astronomiczną wartość. Ja jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że nocne wydarzenia, których byłem świadkiem, to zaledwie zwiastun przyszłych wypadków. Catheline Dewsmine, która za sprawą nieznanych mocy powstała z martwych i przeszła makabryczną przemianę, odpłynęła z tego kontynentu, by dopilnować „sprawy niezwykłej wagi, niecierpiącej zwłoki”. Moim ponurym obowiązkiem jest w tej sytuacji podzielenie się z czytelnikami ponurym podejrzeniem, że jeszcze ją zobaczymy. Artykuł z pierwszej strony „Wywiadowcy Sanoryjskiego” z 23 roselluma 1600 roku (211 roku Kompanii), pióra starszego korespondenta Sigmenda Talwicka.

488

Rozdział 34 Clay

Przeszorował lewą dłonią dziesięć stóp po kamieniu, zanim namacał w nim płytką szczelinę o szerokości cala i wbił w nią palce. Krzyknął, gdy gwałtowne szarpnięcie wyhamowało jego bezładny upadek i omal nie wyłamało mu nadgarstka, ale zacisnął zęby i wcisnął palce głębiej, starając się nie zwracać uwagi na ból i ciepłą krew spod jednego czy dwóch zerwanych paznokci. Zawisł na jednej ręce, dysząc rozpaczliwie i walcząc z paniką. Loriabeth nawoływała go ze szczytu urwiska; z każdym kolejnym krzykiem jej głos brzmiał coraz bardziej płaczliwie. Umysł Claya błyskawicznie rozpatrywał – i odrzucał – kolejne scenariusze ocalenia, z których żaden nie rokował wielkich nadziei na sukces. Etui z produktem miał w prawej wewnętrznej kieszeni kurtki, przez co wyjęcie go wymagałoby niezłej ekwilibrystyki. Nawet gdyby udało mu się do niego dostać i nie odpaść przez ten czas od ściany, nadal miał mizerne szanse na otwarcie go i wydobycie zeń jakiejś fiolki. Przyszło mu do głowy, że mógłby zejść na dół, lecz ostrożne sondowanie stopami wykazało całkowity brak dogodnych stopni. Jak na ironię, osmolona końcówka przepalonej liny zwisała dosłownie kilka stóp nad jego głową. Spojrzał na nią spode łba, bezradnie i z wyrzutem... i ze zgrozą dostrzegł pęczniejącą na poczerniałym sznurze jaskrawą kroplę krwi. To nie była jego krew. Nieco wyżej leżał odcięty łeb Czarnego. Tryskająca z niego szkarłatna kaskada spływała po skale, gdzie prędzej czy później musiała zacząć wsiąkać w linę. Clay patrzył, jak kropla odrywa 489

się od splotów, spada i rozbryzguje się mu na czole. Gdyby nie był Błogosławionym, w chwili kontaktu krwi ze skórą odczułby ostry, przeszywający ból, ale on poczuł tylko wilgotne pacnięcie – które i tak zostawiło na jego skórze biały ślad, widoczny do końca życia, które, zważywszy na okoliczności, prawdopodobnie nie potrwa zbyt długo. O dziwo, ta kropla krwi przyniosła mu niespodziewaną jasność myśli. Na chwilę zapomniał o strachu i coś sobie uświadomił. Czarna. Podniósł wzrok. Na postrzępionym końcu liny wzbierała kolejna kropla. „Czarna dla mocy”. Tylko co tą mocą pchnąć? Szalony pomysł, żeby za pomocą Czarnej poruszyć własne ciało, gwałtownie rozkwitł... i równie prędko zgasł. Żadnemu Błogosławionemu nie udała się jeszcze taka sztuczka, tym zaś, którzy próbowali, świat zawdzięczał zupełnie nowe – i bardzo widowiskowe – oblicza samobójczej śmierci. Tę lekcję wszyscy Błogosławieni przyswajali sobie na wczesnym etapie szkolenia: Czarna nigdy nie płynie do wewnątrz. Nie ma czego pchnąć, doszedł do wniosku Clay i przylgnął do nieustępliwej skały. Zmarszczył brwi, gdy nawiedziła go kolejna myśl. Niczego... oprócz urwiska. Ostrożnie odchylił się i obejrzał ścianę nad sobą. Szpara, w którą udało mu się wściubić palce, stanowiła część długiej, zwężającej się ku dołowi szczeliny; cała szczelina była niemal równie długa, jak Clay wysoki, i tworzyła w istocie skraj lekkiego występu, cienkiej skalnej płyty, która po odpowiednim szturchnięciu powinna się poluzować. Kolejne pacnięcie w czoło kazało mu się skoncentrować na dyndającej u góry linie, która przez ten czas zrobiła się cała czerwona. Krew spływała po jej splotach gęstymi strużkami i skapywała z końcówki miarowym deszczem kropelek. Clay wykręcił szyję i rozdziawił usta. Produkt spływał mu wprost do gardła. Wcześniej myślał, że to nierozcieńczona Zielona będzie 490

najobrzydliwszym świństwem, jakie kiedykolwiek skazi jego usta, teraz jednak okazało się, że surowa Czarna jest gorsza, o cały rząd wielkości gorsza. Zaczął się dławić, gdy gęsta, gryząca ciecz dotarła do żołądka, poraziwszy po drodze język i przełyk, i wzdrygnął się targnięty falą mdłości. Zmusił się jednak, by pić dalej, chociaż od wymiotnych spazmów drżał na całym ciele. Jeśli miało mu się udać, potrzebował jak najwięcej Czarnej. Przestał, gdy żołądek podszedł mu do gardła. Zacisnął usta i przywarł na płask do ściany, żeby uniknąć dalszego kontaktu z rzeką krwi. Otrząsnął się, odzyskał siły, po czym znów odchylił się od skały i wbił wzrok w szczelinę tuż poniżej odrętwiałej już dłoni. Na początek użył odrobiny Czarnej i spróbował tylko trochę poszerzyć szczelinę. Skała nie zamierzała jednak łatwo poddać się jego wysiłkom i zdołał odłupać tylko kilka kamiennych odłamków. Odparł kolejną zagrażającą mu falę lęku i przygotował się do zużycia połowy zasobu Czarnej w jednym uderzeniu. Albo mi się uda, albo czeka mnie długi lot w przepaść, pomyślał. Skutek był natychmiastowy: rozległ się trzask przypominający odgłos złamania kości udowej olbrzyma, wokół Claya rozprysła się chmura odłamków, a szczelina poszerzyła się na stopę. Cienka skalna płyta odłamała się od urwiska, co o mały włos nie skończyło się tragicznie. Clay nie miał czasu do namysłu: puścił krawędź płyty, odczekał dosłownie ułamek sekundy, po czym pochwycił ją mocą Czarnej i znów się jej złapał, gdy zawisła pionowo w powietrzu. Na wszelki wypadek trzymał się jej niezbyt mocno, niepewny działania Czarnej na obiekt trzymany w rękach. Zmniejszył przepływ Czarnej i wszystkie umiejętności skoncentrował na wycelowaniu go dokładnie w środek płyty, a następnie przeniósł ciężar ciała w taki sposób, żeby wraz z płytą obrócić się w powietrzu i znaleźć na jej górnej powierzchni. Pot zalewał mu oczy; nadanie płycie pozycji horyzontalnej – i utrzymanie jej w tej pozycji – wymagało ogromnej koncentracji i wysiłku. Całe ciało protestowało bólem, 491

ale w końcu oparł się mocniej na nogach, powoli się wyprostował i uśmiechnął triumfalnie. Stał na unoszącej się w powietrzu platformie. Takiej sztuki nie dokonał przed nim żaden Błogosławiony – a w każdym razie on o nikim takim nie słyszał. Podniósł wzrok. Koniec liny nadal znajdował się poza jego zasięgiem. Spróbował użyć Czarnej do wyniesienia platformy na konieczną wysokość, ale kamienna płyta zadrżała mu niepokojąco pod nogami. Pewnie jestem za blisko niej, domyślił się. To ci zagwozdka... Po chwili namysłu znalazł rozwiązanie: przykucnął i z całej siły wybił się w powietrze, po czym za pomocą Czarnej podniósł platformę na spotkanie swoich stóp, nim opadł na poprzednią wysokość. Tym sposobem wzniósł się zaledwie o stopę – ale lepsze to niż nic. Po kilku takich podskokach mógł już dosięgnąć liny, kontynuował jednak tę procedurę, dopóki wystarczyło mu Czarnej, bojąc się chwycić śliski od smoczej krwi koniec sznura. Kiedy w końcu poczuł, że resztki Czarnej ulatniają mu się z żył, wykonał ostatni skok i złapał się czystej, suchej liny tuż powyżej bezgłowego truchła smoka. Odprowadził wzrokiem skalną płytę, która poleciała w dół i roztrzaskała się na kamienistej plaży. Ledwie słyszał dobiegające z góry triumfalne okrzyki towarzyszy. – Trzymaj się, kuzynie! – zawołała Loriabeth. – Wciągniemy cię na górę. – Czekajcie! – odkrzyknął, spojrzawszy na nieżywego Czarnego. Takiego skarbu nie mógł zignorować. – Muszę jeszcze coś zrobić! *** Zabity smok leżał na szerokiej skalnej półce u wylotu głębokiej jaskini. Clay, pomny nauk Skaggerhilla, nakłuł żyłę u nasady szyi potwora i napełnił manierkę burzącą się cieczą; może i smakowała obrzydliwie, ale miała swoją moc. Zatkał manierkę korkiem i już miał sięgnąć po linę, gdy jego wzrok powędrował 492

w głąb jaskini. Nie rób tego, przestrzegł się w duchu, po czym podszedł bliżej i zajrzał w ciemność. – Do licha... – mruknął. Przykucnął przy wejściu i już wiedział, że za chwilę wczołga się do środka. – Ciekawość to bez wątpienia najgorsza z wad. Zalatujące pleśnią wnętrze pozostawało dla niego tajemnicą, dopóki jego oczy nie oswoiły się z mrokiem. Wtedy najpierw zobaczył leżące na samym środku niedojedzone zwierzęce truchło: sądząc po pozlepianej krwią sierści, mógł to być jakiś duży kot, został jednak tak okaleczony, że trudno było mieć pewność. Nieco dalej coś zalśniło w półmroku. Przestąpił nad nieszczęsnym zwierzęciem i stanął jak wryty na widok jaja spoczywającego na szczycie sterty zwierzęcych kości. Pewnie dlatego była taka niemiła, domyślił się Clay. Przykucnął i pogładził jajo dłonią. Przykro mi, młody. Straciłeś mamę. Przeze mnie. Zaskoczyło go to ukłucie żalu, przecież Loriabeth nie miała innego wyjścia, jak zastrzelić smoka. Jednakże związek łączący go z Lutharonem (choć krótkotrwały i niezbyt bliski) oraz smocze wspomnienia, którymi Ethelynne podzieliła się z nim w zburzonym mieście, pozwoliły mu lepiej zrozumieć naturę smoków. Wiedział już, że Czarne są inne od pozostałych, że myślą i czują, a jeśli wierzyć odkrytym w świątyni śladom, w dawnych czasach pierwotni Arradsyjczycy żyli z nimi w harmonii. A my zawsze je tylko zabijaliśmy, dodał w myślach. Powodowany impulsem zabrał jajo; ważyło nie więcej niż pół funta. Do jego umysłu zaczynał się dobijać pewien pomysł, idea zrodzona pod wpływem wspomnienia Ethelynne i tego, co musiała zrobić, żeby przed laty ocaleć z Ekspedycji Wittlera. Schował jajo do plecaka, wyszedł przed jaskinię i odkorkował manierkę. – Nie martw się, młody – mruknął. Pociągnął solidny łyk Czarnej i skrzywił się z odrazą. – Mama dopilnuje, żebyś się 493

jednak wykluł. *** Rozbili obóz niedaleko szczytu klifu i w gasnącym świetle dnia skupili się wokół ogniska. Znów znajdowali się w lesie, aczkolwiek tutaj drzewa rosły rzadziej niż wcześniej i wyglądały trochę jak znajome Clayowi dżunglowe olbrzymy – chociaż, podobnie jak to było ze smokami, przypominały raczej ich zdeformowanych, karłowatych kuzynów. – Na mój gust to jest kraj Zielonych – zauważyła Loriabeth, wodząc podejrzliwym wzrokiem po otaczającym ich gąszczu. – Założę się zresztą, że Czarnych też tu nie brakuje. Kriz opatrzyła zranioną rękę Claya, gdy razem objęli pierwszą wartę. Złapał się na tym, że przełyka łzy i przekleństwa, kiedy rozcieńczoną Zieloną obmywała mu liczne drobne skaleczenia. Widząc, jak cierpi, z kieszeni przy pasie wyjęła fiolkę i włożyła ją do pistoletu. – To pomoże – powiedziała. Przytknęła wylot lufy do szyi Claya, pociągnęła za spust i wstrzyknęła mu płyn do organizmu. Clay aż sapnął ze zdumienia: ból natychmiast ustąpił i przeszedł w ledwie odczuwalne (i nie do końca niemiłe) mrowienie. Kriz obandażowała mu dwa najbardziej pokancerowane palce. – A to ci dopiero... – mruknął, poruszając palcami i rozkoszując się brakiem bólu. Cokolwiek Kriz mu podała, nie przytłumiło to jego zmysłów w taki sposób, jak zrobiłoby to laudanum albo pasta z maku. – Cudowna broń i cudowne lekarstwa. I jeszcze to wszystko. – Szerokim gestem ogarnął okolicę. – Byliście na swój sposób wyjątkowi, co? Kriz uśmiechnęła się półgębkiem. Od momentu, gdy wciągnęli Claya na szczyt urwiska, jej oczy pałały dziwną fascynacją, której Clay nie potrafił zinterpretować. Nie spodziewał się zobaczyć czegoś takiego w jej spojrzeniu, a już na pewno nie w spojrzeniu, które spoczęłoby właśnie na nim. 494

Szacunek, domyślił się w końcu. Przemieszany z odrobiną lęku. – Jak? – zapytała. Rozłożyła jedną dłoń na płask, a palcami drugiej przebiegła po jej wnętrzu, naśladując jego ruchy, gdy podskakiwał i jednocześnie podnosił kamienną platformę. – To taka nowa sztuczka – przyznał. – Im więcej piję Czarnej, tym więcej się uczę. Na to wygląda. Kiedy Kriz zmarszczyła pytająco brwi, zdał sobie sprawę, że po raz kolejny osiągnęli granicę skutecznej komunikacji – albo, być może, celowo udawała głupszą, niż naprawdę była, skrywając swoje tajemnice za zasłoną niezrozumienia. Nie powiedział ani jej, ani pozostałym o jaju w plecaku ani o nowej napełnionej fiolce, którą zawiesił sobie na łańcuszku na szyi obok tej zawierającej krew z serca Niebieskiego. Nie spodziewał się jednak, żeby jego mały podstęp znacząco zmieniał ich szanse przetrwania, natomiast wiedza Kriz mogła mieć kluczowe znaczenie. – Wejdź ze mną w trans – zaproponował. Wyjął etui z kieszeni kurtki i wydobył zeń fiolkę Niebieskiej. Pokazał ją Kriz i przechylił, aż zalśniła w czerwonej poświacie. – Wejdźmy w trans, a wszystko ci wyjaśnię. Odwróciła wzrok. Na jej twarzy odmalowała się znajoma mieszanka niechęci i odmowy. – Prędzej czy później będziemy musieli to zrobić. – Clay schował fiolkę. – Wiesz o tym, prawda? Nie odpowiedziała, Clay wyczuł jednak, że zrozumiała, jeśli nie dokładnie jego słowa, to z pewnością ich ogólną wymowę. Jeszcze przez chwilę patrzyła gdzieś w bok, a potem znienacka wstała i skinęła na niego, żeby zrobił to samo. – Tam. – Wskazała jakiś odległy cel w ciemnościach. Z początku widział tylko szary, poszczerbiony zarys górskiego pasma wznoszącego się ponad lasem, ale po chwili zorientował się, że Kriz pokazuje mu coś znajdującego się ponad górami: jasna, cienka kreska wspinała się w górę i przepadała w czarnej pustce. Jakiś trik blasku sztucznych słońc skrywał ją, gdy 495

wspinali się po urwisku, teraz jednak, gdy odległe światło zalśniło na jej krawędzi, wyraźnie odcinała się od ciemniejszego tła. – Kolejna iglica – domyślił się Clay. Odwrócił się do Kriz i roześmiał. – To tam nas prowadzisz? Dlaczego od razu nie powiedziałaś? Już miał ją z uznaniem poklepać po plecach, gdy odsunęła się od niego. W jej rysach odbiło się wyraźne napięcie. Clay miał większy niż zwykle problem z odczytaniem wyrazu jej twarzy: z pewnością malował się na niej strach, ale też chyba... wyrzuty sumienia? Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że cokolwiek czeka ich przy tej nowej iglicy, nie będzie to droga wyjścia. – My... – zaczęła Kriz, starannie dobierając słowa – ...tam... w trans. – Ale co tam jest? – dopytywał się natarczywie Clay. Odwróciła się do niego tyłem i usiadła przy ognisku z nieprzeniknioną twarzą. Wypowiedziała tylko jedno słowo, a Clay wiedział, że tego wieczoru nic więcej od niej nie usłyszy: – Ojciec. *** Idąc przez las, nigdzie nie widzieli ani samych Zielonych, ani charakterystycznych śladów na drzewach, jakimi lubiły znakować zajmowane terytorium – co nie oznaczało bynajmniej, że las był pozbawiony oznak życia. W koronach drzew furkotały stada małych ptaszków, niżej zaś mieszkały inne, większe zwierzęta, w których Clay szybko rozpoznał krewniaków niedojedzonej zdobyczy z jaskini Czarnego: nieduże, przypominające małpy stworzenia o ciemnej sierści, koślawych nogach i długich przednich łapach, na których huśtały się i przeskakiwały z gałęzi na gałąź. Na widok ludzi reagowały ogłuszającą wrzawą, gdy wrzeszcząc i pohukując, zbijały się w stado. Większe okazy, najprawdopodobniej samce, wykazywały większą aktywność i podskakiwały na gałęziach, szczerząc kły; 496

jeden nawet obrzucił drużynę połamanymi gałązkami, gdy przechodziła pod jego drzewem, jazgocząc przy tym wyzywająco. – Widziałeś kiedy coś takiego? – spytał Clay Sigorala, uniknąwszy trafienia patykiem. – W Dalcii widziałem mnóstwo małp – odparł Corvusyjczyk. Podniósł karabinek i przez lunetkę przyjrzał się rozwrzeszczanemu osobnikowi. – Są podobnej wielkości, mają tylko mniejsze łby i większe oczy. – Można by parę odstrzelić – zasugerowała Loriabeth, ważąc broń w dłoniach. – Odrobina świeżego mięsa nie zawadzi. – Nie! – Kriz zastąpiła jej drogę i surowym spojrzeniem zmierzyła całą trójkę po kolei. – Zostawcie. Nie jedzenie. – W porządku, kuzyneczko – uspokoił Clay poirytowaną Loriabeth. – Do iglicy powinno nam wystarczyć zapasów. Jeśli nawet Kriz nie postrzegała małp jako pożywienia, to miejscowe Czarne z pewnością nie podzielały jej poglądów. Pierwszego zobaczyli po kilku godzinach od wymarszu: sądząc po rozpiętości skrzydeł (znacznie większej niż u zabitej na urwisku samicy), był to całkiem dorodny samiec. Szybował nad drzewami, trzymając w szponach coś, co wiło się i darło wniebogłosy niesione w kierunku szarych gór. – To by tłumaczyło, dlaczego nie ma tu Zielonych – zauważył Clay. – Czarne nie tolerują konkurencji. – Oby nas zechciały tolerować – mruknęła Loriabeth. – Przynajmniej do czasu, aż dotrzemy do celu naszej wędrówki. Kriz była ich przewodniczką przez kolejne dwa dni, nim zarządziła postój w okolicy, gdzie las ustępował miejsca skalistym wzgórzom. Dalej wyrastały góry, jeszcze wyższe niż dotychczas, podobnie jak nieustępliwie zachęcająca do dalszego marszu kamienna iglica. Clay wyraźnie odczuwał zniecierpliwienie Sigorala i Loriabeth, narastające pragnienie wydostania się z tego miejsca obfitującego zarówno w cuda, jak i nieustanne zagrożenia. Podzielał ich chęć ucieczki, stwierdził jednak, że żądza poznania odpowiedzi na dręczące go pytania jest silniejsza. Po to tu przecież przybyli, prawda? Podążył do 497

iglicy śladem wizji zesłanej mu przez krew Białego w nadziei na odkrycie jakiegoś sposobu na pokrzyżowanie planów bestii. Zamiast tego odkrył obłędnie złożoną zagadkę, której Kriz najwyraźniej nie zamierzała mu objaśnić. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Patrzył, jak wodzi wzrokiem po ciągnących się przed nimi wzgórzach, gdy nagle znieruchomiała. Musiała coś dostrzec, bo rozpromieniła się w uśmiechu i zaczęła biec. Z podziwu godną szybkością i zwinnością pięła się po kamienistym stoku; Clay i pozostali z trudem za nią nadążali, a kiedy wreszcie ją dogonili, stwierdzili, że zatrzymała się przy ustawionym obok wielkiego głazu cokole. – Chyba znalazła kolejny skarbiec, który możemy obrabować – zauważyła Loriabeth, ocierając chusteczką spocone czoło. – Nie byłbym tego taki pewien – odparł Clay. Na twarzy Kriz malowały się sprzeczne emocje, gdy z bliska oglądała osadzony na cokole kryształ. Uśmiech ustąpił miejsca najpierw ciekawości i szeroko otwartym oczom, a potem grymasowi lęku. Clay podszedł do niej i skinieniem głowy wskazał głaz. – Obawiasz się tego, co możesz tam znaleźć? Spojrzała na niego i najwidoczniej zrozumiała dostatecznie dużo z jego pytania, żeby skinąć głową. – Nie bój się. – Jedną rękę położył jej na ramieniu, w drugiej zważył swój karabinek. – Jesteśmy z tobą. Parsknęła niewesołym śmiechem, przymknęła oczy i pokręciła głową. – Tam... nie trzeba... karabiny – odparła. Dotknęła kryształu i cofnęła się o krok. Rozległ się znajomy już zgrzyt kamienia o kamień, pył buchnął w powietrze i część powierzchni głazu najpierw zapadła się do wnętrza, a następnie przesunęła w bok. Tym razem obeszło się bez podmuchu zasysanego powietrza: cokolwiek znajdowało się w środku, nie wymagało zachowania próżni. Wewnątrz panowała całkowita ciemność, co wyraźnie wzmogło 498

niepokój Kriz. Gestem nakazała Loriabeth i Sigoralowi zapalenie lamp; czekając, aż to zrobią, niecierpliwie popatrywała w głąb otworu. Światło padło w głąb wąskiego tunelu i znajdujących się na jego końcu schodów prowadzących dalej pod ziemię. Clay obejrzał się na Kriz: była coraz bardziej przerażona, ale też coraz bardziej zdeterminowana. Powiedziała coś w swoim języku (krótka, wymamrotana pod nosem fraza mogła być, zdaniem Claya, pośpieszną modlitwą), po czym wzięła od Loriabeth latarnię i zeszła w ciemność.

499

Rozdział 35 Lizanne

Masa skazańców runęła przez bramę. Z ich gardeł dobył się pierwotny triumfalny ryk, który jednak szybko ucichł, gdy zderzyli się z gęstym dymem i ogłuszającym zgiełkiem bitewnego chaosu. Jednakże dzięki ich znacznej liczbie i ogromnej desperacji szarża trwała w najlepsze: gęsta ciżba kłębiła się w bramie i rozlewała po całym brukowanym placu defiladowym. Na jej drodze stanął pośpiesznie sklecony, wątły kordon policjantów i cesarskich żołnierzy, ale oddana przez nich salwa z karabinów była chaotyczna i skrajnie nieskuteczna wobec naporu tłumu. Policjanci złamali szyk i rozpierzchli się od razu po pierwszych strzałach, a żołnierze zdołali oddać jeszcze tylko jedną salwę, zanim tłuszcza ich wchłonęła. Lizanne starała się nie słuchać krótkich, lecz przenikliwych krzyków ofiar więźniów; nie odrywała wzroku od elektorki, która z kolei poruszała się w otoczeniu ochraniających ją Furii z Anatolem na czele i ani na moment nie rozluźniała uścisku dłoni na przedramieniu Majsterkowicza. Anatol wystrzelił cały zapas bełtów, po czym zaczął okładać wrogów kuszą jak maczugą; Lizanne widziała na własne oczy, jak kolbą roztrzaskał głowę leżącemu na ziemi sierżantowi, zanim spokojnie ruszył dalej. W miarę jak posuwali się naprzód, przeciwnik stawiał coraz większy opór. Kule karabinowe coraz częściej siekły dym, a wkrótce dotarły do nich kartacze wystrzeliwane z dział i eksplodujące wśród skazańców. Prędkość tłumu spadła, ludzie kulili się i poruszali skokami od osłony do osłony, jak podczas oberwania chmury. Lizanne nie miała wątpliwości, że po drugiej 500

stronie znalazł się ktoś dostatecznie wysoki rangą i wystarczająco przytomny, żeby zorganizować skuteczną obronę. Wypiła łyk Zielonej i wybiła się w górę na tyle mocno, żeby wznieść się ponad kłęby dymu. Jej wspomagane produktem oczy wypatrzyły żołnierzy pułku cesarskiej kawalerii, w większości śpieszonych i sprawnie ustawiających się w szyku obronnym. Jedna bateria dział została już ustawiona pośrodku ich formacji, drugą właśnie przetaczano na prawe skrzydło. Lizanne pokusiła się o pośpieszne rachunki, zanim grawitacja upomniała się o swoje prawa: do pełnego składu pułkowi brakowało co najmniej jednego szwadronu. Dopiero drugi skok pozwolił jej odkryć przyczynę tego stanu rzeczy: za plecami pieszych jeźdźcy w tumanach kurzu ścierali się z kimś w zwarciu, na szable i pistolety. Bractwo, uświadomiła dobie. Jednak zdążyli. Opadła na ziemię i pośpieszyła do miejsca, w którym elektorka i niedobitki Furii schronili się za rzędem przewróconych wozów. Natarcie zupełnie straciło impet po tym, jak zmasowany ogień karabinowy zaczął zbierać coraz krwawsze żniwo. Skazańcy pozbijali się w małe grupki lub uciekli w panice, szukając schronienia na flankach, gdzie pozbawieni osłony dymu wystawiali się na jeszcze bardziej precyzyjny ostrzał. Dostrzegła karabin w rękach jednego z Furii. Wyrwała mu broń i wymierzyła wzmocniony Zieloną policzek, gdy próbował protestować. Upewniła się, że Majsterkowiczowi (cały czas przytrzymywanemu przez elektorkę) nic się nie stało, i podeszła do Anatola. – Podnieś mnie – poleciła. Wypiła łyk Zielonej i sprawdziła, czy karabin jest naładowany. Anatol tylko na nią patrzył z nieskrywaną wrogością, dopóki elektorka go nie ponagliła: – Rób, co mówi. Nie będziemy tu przecież leżeć cały dzień, nie? Anatol burknął coś ze złością, ale złapał Lizanne wpół i podniósł nad głowę, jakby ważyła nie więcej od puchowej poduszki. Lizanne odczekała, aż Zielona rozleje się po całym jej 501

organizmie, wzmocni siłę, ulepszy refleks i wprawi ciało w wibracje. Czas zwolnił biegu, gdy podnosiła karabin do ramienia; jej puls przybrał powolny, basowy rytm, kłęby dymu znieruchomiały, świst przecinających powietrze kul przeszedł w leniwe buczenie. Wzięła na cel szereg śpieszonych kawalerzystów, wypatrując sokolim wzrokiem ofiary. Gdzie jesteś, pułkowniku? Znalazła go w samym środku szyku, tam gdzie powinien się znaleźć dobry dowódca. Dosiadał krzepkiego czarnego rumaka i wyglądał jak modelowy corvuski oficer: surowa twarz, siwy wąs, pierś obwieszona odznaczeniami. Kiedy tak siedział wyprostowany w siodle i z szablą opartą o ramię tubalnym głosem zagrzewał swoich ludzi do boju, wyglądał jak żywcem wyjęty z jakiegoś obrazu batalistycznego; jak człowiek, za którym inni pójdą w ogień – i którego śmierć będą gorzko opłakiwali. Kula trafiła w pierś, przedarła się przez odznaczenia i dosięgła serca. Pułkownik – do końca imponujący – utrzymał się jeszcze przez chwilę na grzbiecie wierzchowca, trzymając się łęku siodła, nawet gdy krew płynęła mu z ust wraz z rozkazami. W końcu jednak nadeszło to, co nieuchronne: osunął się ze swojej grzędy i spadł na ziemię. Koń szturchał chrapami jego nieruchomą twarz. Lizanne odciągnęła dźwignię zamka, opróżniła komorę nabojową i wyciągnęła rękę do kulących się w dole Furii. – Nabój proszę. W następnej kolejności rozprawiła się z obsadą działa w środku szyku: zastrzeliła wszystkich artylerzystów poza jednym, który rzucił się do ucieczki w tej samej chwili, gdy tuż obok jego przełożony, sierżant, osunął się bez życia na ziemię. Dwunastofuntówka zamilkła. Po obu jej stronach żołnierze spoglądali po sobie z trwogą, ale na razie udawało im się utrzymać rytm zabójczych salw wymierzonych przeciwko unieruchomionemu i przypartemu do ziemi nieprzyjacielowi. Ich zbiorowa odwaga zawiodła dopiero, gdy Lizanne zaczęła eliminować kolejnych sierżantów: z każdym zabitym weteranem 502

panika zataczała coraz szersze kręgi. Zamieszanie wybuchło na lewym skrzydle szyku, gdy Lizanne przestrzeliła głowę barczystego sierżanta sztabowego trzymającego proporzec kompanii. Na ten widok cały jeden szwadron porzucił zajmowane pozycje i zaczął się wycofywać bez rozkazu, nie zwracając uwagi na zaciekłą tyradę młodego oficera. Niedługo potem strach padł na sąsiedni szwadron i lita dotąd linia rozpadła się na odrębne grupki żołnierzy, którzy patrzyli, jak kolejni ich kompani poddają się panice. Minęło nie więcej niż kilka sekund i cała lewa część szyku poszła w rozsypkę. – To powinno załatwić sprawę – orzekła Lizanne. Wyśliznęła się z objęć Anatola i odrzuciła karabin właścicielowi, sama zaś wyjęła rewolwer. Spojrzała elektorce w oczy. – Chyba że wolicie się tu wylegiwać i czekać, aż tamci wezmą się w garść – dodała. Nie czekając na odpowiedź, pobiegła naprzód. Opróżniła do dna zachowane na tę okazję trzy fiolki i wspomagana energią Zielonej popędziła na spotkanie kruszącego się cesarskiego pułku. Dobry tuzin żołnierzy próbował do niej strzelać, ale była dla nich za szybka i kule nieszkodliwie gwizdały za jej plecami. Skierowała się w stronę armaty na prawej flance, ustawionej już na stanowisku, ale wciąż niegotowej do strzału, ponieważ załoga wahała się, co robić. Lizanne postanowiła nie czekać na ich decyzję: wyskoczyła w powietrze i uderzyła z góry strugą Czerwonej. Strumień żaru trafił w skład prochu, który przepadł w oślepiającej kuli pomarańczowego ognia razem z działem i jego obsadą. Eksplozja miała ten korzystny skutek uboczny, że odebrała kawalerzystom tlące się w nich jeszcze resztki odwagi: szyk się załamał, pułk podał tyły, żołnierze rzucili się do uwiązanych wierzchowców. Lizanne wylądowała wśród rozbiegających się maruderów, z których większość – całkiem rozsądnie – nawet nie zwolniła kroku; musiała jednak zabić jednego przesadnie sumiennego kaprala, który postanowił wymierzyć do niej z karabinka. Narastający ryk kazał jej się jednak odwrócić i spojrzeć na plac defiladowy. Uciekinierów na placu przybywało z każdą chwilą, 503

tłum zasilały wydostające się przez bramę coraz to nowe zastępy skazańców i poprzednie gniewne buczenie przeobraziło się w pulsujący, wygłodniały pomruk. Horda zbiegów przemierzyła plac i rozlała się po sąsiednich wyschłych łąkach, wzbijając tumany kurzu, który mieszał się z dymem prochowym i skrywał makabryczne sceny spotkania mieszkańców Scorazinu z kręcącymi się chaotycznie w kółko żołnierzami cesarza. Same krzyki dowodziły jednak, że ci pierwsi z entuzjazmem mszczą się na tych drugich za swój dotychczasowy los. Zachwiała się na nogach. Spaliła resztki podłego produktu z zasobów Julesina i zaczęła odczuwać typowe w tej sytuacji osłabienie i mdłości. Półprzytomnie cofnęła się w okolice zniszczonego działa i ciężko oparła się o jego łoże. Zdawała sobie sprawę, że powinna przede wszystkim odszukać Majsterkowicza, ale chwilowo zmęczenie wzięło górę. – Na jaja cesarza, ależ fatalnie wyglądasz... Podniosła wzrok na wysoką postać jeźdźca, który kilka kroków od niej ściągnął wodze konia. Arberus schował zakrwawioną szablę do pochwy, zeskoczył z siodła i dopadł do niej tuż przed tym, jak fala wyczerpania powaliła ją na ziemię. – Zawsze prawisz mi takie cudowne komplementy. – Otarła mu z policzka krew zmieszaną z błotem. – Tylko bądź tak miły i nie przepraszaj mnie za spóźnienie, bo wtedy ten nadmiar czułości rozbroi mnie do reszty. – Mieliśmy pecha – próbował się tłumaczyć Arberus. W jego oczach tlił się cień wyrzutów sumienia. – Wygląda na to, że Trzydziesty Ósmy Cesarski Pułk Lekkiej Jazdy co parę miesięcy przywozi tu nowych więźniów. Napatoczyliśmy się na nich, ledwie ruszyliśmy do szturmu. Lizanne rozejrzała się po polu bitwy. Dym się rozwiewał. Wielu skazańców albo pracowicie łupiło ciała poległych żołnierzy, albo kłóciło się o już zdobyte łupy. Inni rozbiegali się we wszystkie strony, chcąc jak najprędzej zostawić Scorazin daleko za sobą. Większość jednak kręciła się w pobliżu, tworząc luźne gromady, zdezorientowane i zdjęte strachem. Byli to głównie 504

członkowie gangów i więźniowie-weterani, którzy spędzili za murami wiele lat i albo nie mieli pojęcia, co zrobić z nagle odzyskaną wolnością, albo doskonale rozumieli ponure realia swojego położenia. Wywalczyć wolność – to jedno, ale zachować ją – to zupełnie co innego. – Bardzo było źle? – spytał Arberus. Zerknął spode łba na miasto, zanim podszedł i ujął Lizanne za ręce. Boi się, że mogłam zostać zgwałcona, domyśliła się z goryczą Lizanne, wychwyciwszy w jego głosie niechętną nutę. To by było dla niego straszne. – Osiągnęłam cel – odparła, uwalniając się z jego uścisku. – Teraz muszę go zabezpieczyć. Przyniosłeś? Wyciągnęła rękę, udając, że nie widzi bolesnego grymasu, jaki przemknął przez twarz Arberusa. – Pełny najlepszego produktu, jaki udało się Bractwu zdobyć – odparł, wyjmując z kieszeni Pająka. – No, ja myślę. – Wzięła przyrząd do ręki, umocowała go i aż jęknęła z ulgi, wstrzyknąwszy sobie dawkę Zielonej. – Musimy zebrać Bractwo. – Zaczęła się oddalać. – Spodziewam się trudnych rokowań. *** – Odpierdol się, z łaski swojej. Elektorka stała wśród stosów zdobytej broni, stert baryłek i innych dóbr zrabowanych z pola bitwy i wartowni. Ocalałe Furie zgromadziły się za jej plecami uzbrojone w karabiny lub przynajmniej kawaleryjskie karabinki. Anatol zajął pozycję po jej lewej stronie, a między nimi wylądowała znacznie bardziej niepozorna persona Majsterkowicza. Za Lizanne zebrali się członkowie Bractwa wraz z Makariem, który okazywał całkiem zrozumiałą nerwowość w obliczu spotkania się oko w oko z byłą pracodawczynią. Przetrzebione w starciach z policją i cesarskim wojskiem Furie były mniej liczne, niż Lizanne się spodziewała – co w praktyce oznaczało, że siły stojących naprzeciwko siebie 505

grup były porównywalne. – Skoro jest taki cenny – ciągnęła Atalina, bębniąc serdelkowatymi palcami po głowie Majsterkowicza – musiałabym być okropnie głupia, żeby tak po prostu ci go oddać, nie uważasz? – Żelazny Syndykat zadba o to, żebyś otrzymała sowitą nagrodę – zapewniła ją Lizanne. – Tego twojego syndykatu tu nie ma – wytknęła jej elektorka i ruchem głowy wskazała ludzi z Bractwa. – Została ci tylko ta zbieranina buntowników, którzy pewnie niewiele mają mi do zaoferowania. Poza tym, na co nam teraz złoto? – Gestem rozpostartych rąk objęła usłane trupami pole bitwy i wartownię, którą byli skazańcy najpierw skrzętnie złupili, a następnie spalili. – Sama powiedziałaś, że nie mogą nam tego puścić płazem. Gońcy już pędzą do najbliższego garnizonu. Najdalej za tydzień armia zajmie całą prowincję. – Czy w związku z tym nie powinniście się stąd zabierać? To Korian stanął u boku Lizanne i spojrzał wilkiem na elektorkę. Świeżo zaszyte rozcięcie na policzku lekko krwawiło. Odniesiona w boju rana i straceni towarzysze broni nie wprowadzili w nastrój stosowny do negocjacji z ludźmi, których uważał za niegodnych wyznawanego przez siebie modelu wolności. – W okolicy na pewno roi się od farm, które można by złupić. – Nie fikaj, smyku – żachnęła się elektora. – Jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, to powiem ci, że wszyscy jedziemy na tym samym wozie z gnojem. Nie wiem, co ci obiecała – tu wycelowała palec w Lizanne – ale to ci teraz nie pomoże. Żołnierze cesarza i tak, i tak nas zabiją. Jeżeli oddasz jej Majsterkowicza, ulotni się przed zmierzchem i zostawi nas tutaj na rzeź. Korian odął policzki, przenosząc gniewne spojrzenie na Lizanne; jego oczy pałały wrodzoną podejrzliwością wobec wszystkiego, co korporacyjne. – To bardzo celna uwaga – przyznał. – Jaką mamy gwarancję, że Protektorat dostarczy nam obiecaną broń? Nasi agenci 506

w Corvus twierdzą, że jest o krok od zawarcia traktatu pokojowego z cesarzem. – To tylko wybieg taktyczny – odparowała swobodnie Lizanne, licząc na to, że beztroski ton zamaskuje kłamstwo. Nie miała zielonego pojęcia, czy Zarząd zgodziłby się zawrzeć traktat z tymi fanatykami – i, prawdę powiedziawszy, zupełnie jej to nie interesowało. Gra szła o większą stawkę. – Ona kłamie! Zdaniem Lizanne histerycznie piskliwy głos Heliny był typowy dla osoby, która niedawno popadła w obłęd. Drobna kobieta stała wśród członków Bractwa, ściskając zranioną rękę i mierząc Lizanne złym, dzikim spojrzeniem. Demisol i jego towarzysze musieli polec w szturmie na bramę i ta żałosna wariatka pozostała jedyną przedstawicielką Uczonych Skazańców. – Nie wierzcie ani jednemu słowu, które dobywa się z ust tej zdziry! – skrzeczała. – Zabijając ją tu i teraz, wyświadczylibyście rewolucji wielką przysługę! – Twoja władza tutaj nie sięga, obywatelko – poinformował ją Arberus, znaczącym gestem kładąc dłoń na rękojeści szabli. – A jaką ty niby masz władzę? – warknęła w odpowiedzi Helina. – Wszyscy wiedzą, że jesteś kurwą tej kurwy i nikim więcej! Lizanne powstrzymała się od ucięcia tego potoku obelg poprzez wybicie Helinie wszystkich zębów i zdecydowanym, ostrym tonem zwróciła się do Koriana: – To droga donikąd. Zawarliśmy porozumienie. Zamierzasz go dotrzymać czy nie? – A jeśli nie zamierza? – wtrąciła elektorka, a Lizanne ze zdumieniem ujrzała uśmiech na jej twarzy. Uśmiech zdradzający niepokojącą pewność siebie. – Jeśli też ci powie, żebyś się odpierdoliła? Co wtedy zrobisz, moja droga? Skorzystasz ze swojego Błogosławieństwa, żeby zabić nas wszystkich? Wystarczy ci produktu? Spojrzała znacząco w prawo i Lizanne natychmiast zrozumiała przyczynę jej samozadowolenia: od strony płonącej wartowni 507

zbliżał się Varkash w asyście Mądrych Głupców, nieco mniej od nich zdyscyplinowanych Węglarzy i tłumu innych. Łącznie musieli mieć dobrze ponad trzy tysiące ludzi. Zbyt wielu, żeby ich zabić, pomyślała. Zbyt wielu, żeby przed nimi uciec. – Wydaje mi się – elektorka wbiła spojrzenie w Koriana, ale podniosła głos na tyle, żeby nadciągająca zbieranina słyszała każde jej słowo – że wybór mamy raczej niewielki. Możemy się rozproszyć, przepaść wśród wzgórz i lasów, zająć się rozbojem i ledwie wiązać koniec z końcem. Niektórzy pociągną w ten sposób kilka lat; większość najdalej za parę tygodni zadynda na szubienicy. Możemy też zostać tutaj, gdzie mamy pewność, że cesarska armia, gdy w końcu przybędzie, urządzi nam krwawą jatkę. Możemy wreszcie stąd odejść. Dwieście pięćdziesiąt mil na wschód stąd leży portowe miasto Vorstek. A gdzie port, tam statki. – Chcesz zająć cesarskie miasto? – spytał z niedowierzaniem Korian i parsknął śmiechem. – Nie zamierzam go utrzymać. – Elektorka przeniosła wzrok na Lizanne. – Podobno ten wasz Syndykat ma mnóstwo statków, więcej, niż potrzeba, żeby odstawić nas wszystkich do jakiegoś miłego i bezpiecznego mandinorskiego portu. Dobrze mówię? Lizanne patrzyła, jak Varkash zatrzymuje się nieopodal i skazańcy tłoczą się wokół niego, żeby śledzić rozwój wydarzeń. Olbrzymi Varestiak skrzyżował ramiona i zmierzył ją beznamiętnym spojrzeniem. Wyglądało na to, że z bitewnego chaosu wyszedł bez szwanku. W jego oczach nie było furii, jaka cechowała wielu jego towarzyszy, widniała w nich za to nieugięta determinacja i obietnica nieuchronnych przykrych konsekwencji. – Tak – potaknęła, kolejny raz modląc się w duchu, żeby spokojny ton głosu pomógł jej ukryć kłamstwo. – Mogę to załatwić. Pod warunkiem, że jemu włos z głowy nie spadnie. – Wskazała na Majsterkowicza. – Zapewniam cię, że Anatol się nim czule zaopiekuje. – Atalina uszczypnęła Majsterkowicza w policzek. – Jak 508

niemowlęciem. – Nie rozumiem tylko, dlaczego Bractwo miałoby wziąć udział w tej farsie – przyznał Korian. – Kiedy statki przypłyną, dostaniecie broń, którą wam obiecała – przypomniała mu elektorka. – A wraz z bronią dostaniecie coś znacznie cenniejszego. – Roześmiała się i rozrzuciła szeroko ramiona w geście obejmującym brudną tłuszczę. – Armię, która pozwoli wam na nowo rozniecić płomień rewolucji! *** – Dwieście pięćdziesiąt mil? – powtórzył Arberus, wodząc pogardliwym wzrokiem żołnierza po rozległym i rozlazłym obozowisku. – Będą mieli fart, jeśli przejdą jeszcze choćby trzydzieści. – Nie lekceważyłabym talentów przywódczych elektorki – przestrzegła go Lizanne. – Tak czy inaczej, nie mamy na razie innego wyjścia niż maszerować razem z jej armią, przynajmniej dopóki nie poniesie porażki. Co zapewne niedługo nastąpi. Siedzieli na szczycie niskiego pagórka kilkanaście mil od Scorazinu, gdzie elektorka zarządziła postój po dniu powolnego, chaotycznego marszu. Już co najmniej sześć tysięcy ludzi zgłosiło się pod jej sztandary, lecz i tak było to znacznie mniej, niż liczyła wcześniej populacja Scorazinu; wielu skazańców poległo w walkach, a wielu innych wolało uciekać na własną rękę niż dołączyć do prowadzonej przez Atalinę ekspedycji. Przed wymarszem spalili Scorazin. Nikt z dowódców nie wydał takiego rozkazu, ale przed rozpoczęciem marszu podłożono ogień pod wszystkie nadające się do spalenia budynki w mieście. Lizanne rozumiała tę instynktowną żądzę zemsty, głęboko zakorzenione pragnienie zrównania tego miejsca z ziemią, żeby nikt ze skazańców nie musiał tu nigdy wracać. Pożar w sposób nieuchronny rozprzestrzenił się na kopalnie siarki, gdzie rozpętało się istne piekło, którego łuna wciąż pałała ponad 509

zachodnim horyzontem. – Taki pożar może trwać całe lata – zadumał się Arberus, obserwując żółto-pomarańczowy odblask płomieni na odległych chmurach. – No, przynajmniej przez ciebie cesarz będzie zmuszony poszukać nowego więzienia. Zawsze to coś. – To prawda z tym traktatem pokojowym? Że cesarz jest bliski porozumienia z Protektoratem? – Bractwo ma w pałacu kilku agentów; niestety, ich doniesienia bywają sprzeczne. Jednego dnia cesarz jest ponoć zupełnie przytomny i chętnie słucha sugestii posłów, a następnego majaczy i pod wpływem kaprysu skazuje na śmierć strażników i arystokratów. Większość naszych ludzi jest jednak zgodna, że bez względu na to, czy jest obłąkany, czy nie, raczej podpisze traktat. Może nawet już to zrobił. – W takim razie mamy szansę wystawić przeciwko Białemu całkiem konkretne siły, i to zanim jeszcze odkryjemy sekrety, jakie skrywa umysł Majsterkowicza. – Jesteś pewna, że jest aż taki ważny? Lizanne pomyślała o komorze, którą Majsterkowicz jej pokazywał, i o leżących w kręgu szkieletach Błogosławionych. – Uważam, że jego obecność w Scorazinie wiąże się jakoś z Szalonym Rzemieślnikiem. Wątpię też, by ten związek był przypadkowy. Jestem przekonana, że jego wiedza może być dla nas użyteczna. – Pokładasz wielką wiarę w dawno nieżyjącym mężczyźnie i bladolicym młodzieńcu. – W przyszłości może się okazać, że wiara będzie naszym jedynym oparciem. Coś w głosie Lizanne musiało zaniepokoić Arberusa, bo przysunął się bliżej, objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Pozwoliła mu na to; urażona duma wciąż się w niej tliła, nie na tyle jednak, by go odepchnąć. – Prawie nie sypiałem. Myśl o tobie w takim miejscu... – Była i tak lepsza od rzeczywistości. Skrzywił się na to twarde postawienie sprawy. 510

– Wygląda na to, że wygaduję same głupstwa. Co mam zrobić? Powiedz. – Na początek znajdź mi jakieś świeże ubranie – mruknęła. Poddała się zmęczeniu i osunęła na niego. – I jakiś działający, punktualny zegarek... – dodała tuż przed tym, jak oczy jej się zamknęły. *** Rankiem Arberus sprezentował jej polowy mundur kawaleryjski, najprawdopodobniej zdjęty ze zwłok któregoś z młodszych żołnierzy. Nie oglądając się na ewentualnych świadków, ściągnęła brudny kombinezon, z którym nie rozstawała się w Scorazinie, i wrzuciła go do ogniska. Następnie oblała się wodą z wiadra przyniesioną przez Arberusa z pobliskiego strumienia. Woda była przeraźliwie zimna, ale przyjemnie ożywiła skórę, która przez czas uwięzienia stawała się coraz bardziej odrętwiała i nieczuła. Lizanne zdrapała z siebie brud i smród Scorazinu, a mimo to zdawała sobie sprawę, że nigdy nie pozbędzie się całkowicie tego odoru. „Kąty zostają w człowieku”, powiedział jej kiedyś Clay w transie. Najwidoczniej tak samo rzecz się miała ze Scorazinem. Arberus dostarczył jej również wierzchowca, kasztanowatą klacz o solidnej budowie ciała i szerokich, okrytych włosami kopytach konia pociągowego. – Bractwo nie może sobie pozwolić na wybrzydzanie w kwestii koni – wyjaśnił, widząc, jak Lizanne przygląda się klaczy. Klacz, która obserwowała ją łagodnymi brązowymi ślepiami, prychnęła spokojnie, gdy nowa właścicielka nakryła jej chrapy dłonią. – Grunt, żeby mnie nie gryzła – powiedziała Lizanne i wspięła się na siodło. Armia elektorki już wyruszyła w drogę postawiona na nogi przez szefów gangów, którzy nagle stali się kapitanami. Wśród tych stróżów dyscypliny wyróżniał się zwłaszcza Varkash: miał 511

niezwykły posłuch i potrafił jednym spojrzeniem ukrócić wszelkie gderanie. Mimo że skazańcy z własnej woli przyłączyli się do elektorki, nie byli żołnierzami i tworzyli bezładną zbieraninę, która niezbyt żwawo posuwała się na wschód. – Po mojemu od wczoraj przeszliśmy jakieś dwadzieścia mil – powiedział Anatol, gdy o zmierzchu zebrali się przy ognisku elektorki. Atalina tolerowała obecność Lizanne i Arberusa, chociaż nikt ich nie zapraszał. – Raczej dwanaście – poprawił go Arberus. – Nie więcej. Ci wasi niby-żołnierze spacerują jak na wiosennej przechadzce. – Skinął głową na grupkę ludzi, którzy nieopodal kłócili się o butelkę wina. – A wielu jest tak schlanych, że z trudem w ogóle przestawia nogi. Elektorka spojrzała znacząco na Varkasha, który podszedł do awanturujących się żołnierzy. Na jego widok natychmiast umilkli i znieruchomieli, wyraźnie bojąc się nawet rzucić do ucieczki. Zabrał jednemu z nich butelkę i powoli wylał mu jej zawartość na głowę. – Następnym razem naszczam do niej i każę ci to wypić – dodał, po czym rozbił butelkę i wrócił do ogniska. – Lęk przed Varkashem nie wystarczy – przestrzegł elektorkę Arberus. – Szczególnie kiedy wybuchną walki. Jeżeli chcecie mieć prawdziwą armię, musicie zrobić z tych ludzi prawdziwych żołnierzy. – Jak według pana mielibyśmy się do tego zabrać? – Na początek narzucić jakąś hierarchię: podzielić ich na pułki, a pułki na kompanie i na czele każdej z nich postawić kapitana. Żołnierze z jednej kompanii razem maszerują i razem obozują. Poza tym trzeba jakoś zorganizować kwestię zaopatrzenia. Zważywszy na tempo, w jakim wasi ludzie pochłaniają zabrane ze Scorazinu zapasy, za dwa tygodnie będą głodować. Zbierzcie wszystko na wozy i wyznaczcie kwatermistrza, który dopilnuje wydzielania wszystkim takich samych racji żywnościowych. Poza tym należy rozpuścić oddziały zaopatrzeniowe po okolicy w poszukiwaniu żywności. – Arberus 512

spojrzał na Varkasha. – Oraz surowo karać wszystkie przypadki pijaństwa. – To brzmi zenzownie – przyznał pirat swoim nosowym głosem. – Od lat nikogo nie wychłoztałem, ale raczej nie zapomniałem, jak to się robi. – Nie zgadzam się – zaoponowała elektorka. – Ci ludzie poszli za mną zwabieni obietnicą wolności. Jeżeli pogrozimy im batem, mogą dojść do wniosku, że lepiej szukać szczęścia na własną rękę. Niemniej jednak pozbycie się gorzały to dobry pomysł. Przejdź się rano po obozie, rozbij wszystkie butelki, jakie uda ci się znaleźć; po nocy ludzie będą jeszcze wcięci, nikt nie zaprotestuje. A co do pozostałych sugestii... – Odwróciła się do Arberusa. – Zdaję się na pana. To pański plan, niech pan go wprowadzi w życie. *** Arberus podzielił armię na pięć pułków po mniej więcej tysiąc żołnierzy każdy, starając się uwzględnić przy podziale wykształcone w więzieniu przyjaźnie i znajomości. Każdy pułk dzielił się na pięć kompanii po dwustu ludzi. Pierwszy i drugi pułk składały się głównie z Furii i Mądrych Głupców, w trzecim dominowali Węglarze, pozostałe dwa również sformowano wokół grup ocalałych z pomniejszych gangów. Ludzie bez przydziału pułkowego – głównie starsi lub niezdolni do walki – utworzyli (jak to określił Arberus) zaplecze logistyczne złożone z kucharzy, woźniców i pielęgniarzy. Nie było wśród nich żadnych wykwalifikowanych lekarzy, ale trudy życia w Scorazinie zaowocowały zdumiewająco pokaźną liczbą skazańców, którzy na własnych błędach nauczyli się tego i owego o leczeniu chorych. Nie brakowało wśród nich dziwek z Wytchnienia Górnika, obeznanych z przeróżnymi eliksirami wzmacniającymi i opatrywaniem drobnych ran. Na czele służb medycznych Arberus postawił wiecznie naburmuszoną Silvonę, która była nie tylko najstarsza, lecz także zdecydowanie najgłośniejsza, przez 513

co wszyscy inni i tak w naturalny sposób się jej podporządkowywali. Szybko wprowadził również regularny porządek dnia: pobudka następowała niedługo po świcie, żeby jeszcze przed śniadaniem dało się poćwiczyć podstawy musztry. Wśród ludzi elektorki znalazło się trochę byłych żołnierzy, którym – po pośpiesznym awansowaniu ich na sierżantów – przypadło zadanie zaprowadzenia w kompaniach chociażby namiastki wojskowego ładu. Po porannej musztrze następowało szybkie śniadanie, a następnie zwinięcie obozu i wymarsz. Arberus, który upierał się przy formowaniu kolumny marszowej, zlecił sierżantom dopilnowanie, żeby żaden z ich podwładnych nie wyłamywał się z szyku dalej niż na dwa jardy. Narzucił również mordercze tempo: dwie godziny szybkiego marszu, pół godziny odpoczynku. Jak było do przewidzenia, nagłe zaprowadzenie dyscypliny wywołało sarkania, utyskiwania, nawet otwarte sprzeciwy – które jednak w większości ucichły, gdy Varkash pobił jednego z ludzi do nieprzytomności za rzucenie garścią gnoju w konia Arberusa. Skazańcy mniej skłonni do otwartego okazywania nieposłuszeństwa, którym jednak surowe wymogi żołnierskiego żywota nie przypadły do gustu, drugiej nocy zdezerterowali – chociaż było ich mniej, niż spodziewała się Lizanne. – Czterdziestu czterech nie stawiło się na poranny apel – zameldował Arberus na wieczornym zebraniu u elektorki. – Pozwólcie mi ich wytropić – zaproponował Anatol z morderczym grymasem na ustach. – Czterdzieści cztery odcięte głowy byłyby niezgorszą nauczką. Ale elektorka tylko pokręciła głową i wydmuchnęła dym z jednej z coraz trudniejszych do zdobycia cygaretek. – Niby jaką? Że jestem równie zła jak policja? Nie, mój drogi Annie, zostawmy ich w spokoju. Cesarscy żołnierze i tak wkrótce ich znajdą. – A wtedy poznają cel naszego marszu – wytknęła jej Lizanne. – Nic na to nie poradzimy. I tak jest ich za dużo, żeby dało się 514

wytropić wszystkich; nie mamy czasu na pierdoły. – Po raz ostatni zaciągnęła się cygaretką, skrzywiła się z żalem, obejrzawszy niedopałek, i go zgasiła. – Co jeszcze, generale? – zwróciła się do Arberusa. Uwagi Lizanne nie uszło, że wielu ludzi zwraca się w ten sposób do majora. Bynajmniej nie wszyscy czynili to z ironiczną nutą w głosie. – Zaopatrzenie w dalszym ciągu mnie martwi – przyznał Arberus. – Racjonowanie żywności ograniczyło jej marnotrawstwo, ale jeżeli mamy dojść do Vorsteku, będziemy jej potrzebowali dużo, dużo więcej. – Zastanawiałam się nad tym. Pamięta pan tych drani, których rozgromiliśmy w Scorazinie? Tę lekką kawalerię, jak ich tam... – Trzydziesty Ósmy Cesarski Pułk Lekkiej Jazdy – podsunął Arberus. – O, właśnie. Na pewno mieli jakąś bazę, nie? – Stacjonowali w Hervus. To małe miasteczko garnizonowe na południe stąd. – Małe, powiada pan... – powtórzyła z uśmiechem elektorka. – A więc w tej chwili praktycznie puste, bo przecież wyrżnęliśmy tych drani w pień, czyż nie? – Mogli otrzymać posiłki... – zastrzegł się Arberus i dokonał szybkich obliczeń w pamięci. – Chociaż to mało prawdopodobne. Większość cesarskich wojsk w tej prefekturze koncentruje się na północy, gdzie strzeże dróg do Corvus. – Jak daleko jest stąd do Hervus? – Dwa dni forsownego marszu. – A zatem proszę zarządzić forsowny marsz, generale. – Elektorka wstała i oddaliła się w stronę swojego namiotu. – Oby mieli tam jakieś fajki. Mogłabym zabić za fajka.

515

Rozdział 36 Clay

Clay podążał za szczupłą sylwetką Kriz majaczącą w chybotliwej poświacie niesionej przez nią lampy. Schodziła po schodach szybkim, pewnym krokiem. Przypuszczał, że woli się nie zatrzymywać, tak jakby najkrótsza nawet przerwa mogła osłabić jej determinację i pragnienie stanięcia przed tym, co czeka ją na dole. Zejście na sam dół schodów zajęło im dobre kilka minut. Kriz z typową dla siebie stanowczością zagłębiła się w znajdujące się tam wąskie przejście. Clay ruszył za nią... i stanął jak wryty. Znaleźli się w ogromnej komorze. Zalegał w niej mrok, ale gdy Kriz poświeciła latarnią na wszystkie strony, Clay zdołał sobie wyrobić pewne pojęcie o jej rozmiarach. Usłyszał, jak Kriz zaparło dech w piersi, kiedy snop światła padł na jakiś olbrzymi kształt na środku pomieszczenia. Pobiegła w jego stronę. Obłe kontury obudziły w pamięci Claya jakieś wspomnienie. Zbliżywszy się, zobaczył kamienny blok do złudzenia przypominający cząstkę pomarańczy, ale prawdziwe olśnienie spłynęło na niego, kiedy Sigoral wszedł do komory w ślad za Loriabeth i blask jego żeglarskiej latarni rozświetlił pomieszczenie. To nie pomarańcza, uświadomił sobie Clay, rozpoznając kontury drugiej identycznej cząstki. To jajo. Wyglądało tak samo jak wielkie, podzielone na segmenty jajo w tamtej budowli, w której spotkali Kriz. Tamto było wilgotne, ponieważ – teraz to rozumiał – niedawno się rozpękło. To tutaj było natomiast suche jak pieprz i pokryte żółtawym pyłem. – Jest ich więcej. – Parę stóp dalej Loriabeth szturchnęła 516

butem kolejny blok kamienia. Clay rozejrzał się po wnętrzu i dostrzegł mnóstwo kamiennych odłamków spowitych w pyliste całuny. Policzył je szybko: z tych kawałków dałoby się poskładać tuzin jaj. Cokolwiek jednak miało się z nich wykluć, zrobiło to dawno temu. Ciche, żałosne zawodzenie przyciągnęło go na sam środek komory, gdzie zastał Kriz na klęczkach, wodzącą palcami po zakurzonej powierzchni innego obiektu: mniejszego od jaj i bardziej kanciastego w kształcie. Odsłonięta spod warstwy pyłu lśniąca powierzchnia odbiła światło. – Kryształ... – mruknął, podchodząc bliżej. Kamień miał podobne rozmiary jak świecący blok kryształu z budowli na wyspie, leżał jednak na posadzce czarny i pozbawiony życia. Z ust Kriz dobył się gwałtowny potok słów, zbyt szybki, by za nim nadążyć, ale Clay był przekonany, że jedno z nich tłumaczyło się na „samotna”. – Co ona, postradała rozum? – spytała Loriabeth. – Nie sądzę – odparł Clay i ruchem głowy wskazał otaczające ich kamienne bloki. – Miała chyba nadzieję znaleźć tu coś, czego już nie ma. – To grób – orzekł Sigoral. Roztarł w palcach odrobinę żółtego pyłu. – Z czasem wszystkie ciała obracają się w proch. – Nie wydaje mi się, żeby zamierzała oddać hołd zmarłym. Umysł Claya przetrząsał dostępne mu ślady, aż doszedł do trudnej do zniesienia, lecz nieodpartej konkluzji. Otwarte jajo na wyspie... „Dziesięć tysięcy lat...”. – To był magazyn – podjął. – Albo koszary, zależy, jak na to patrzeć. – Przeniósł wzrok z kryształu na jedno z rozpękniętych jaj. – Spała w czymś takim przez bardzo długi czas, nie wiedząc, że kiedy się przebudzi, zostanie sama. – Spała? – powtórzył Sigoral. Było widać, że to dla niego absurdalny pomysł. – Widzieliśmy różne rzeczy, odkąd utknęliśmy tu, na dole. Pomyślcie o tych, którzy zbudowali to miejsce i wszystko inne; 517

nie trzeba wielkiej wyobraźni, by dojść do wniosku, że mogli umieć usypiać ludzi na długie lata. Z piersi Kriz wyrwał się szloch tak przepojony bólem i żałobą, że Clay aż się wzdrygnął. Wrażenie, że są obserwowani, było w tym miejscu wyjątkowo silne, jakby dusze tych, którzy obrócili się w proch, w milczeniu napierały ze wszystkich stron na intruzów. Położył dłoń na ramieniu Kriz. – W którymś momencie wydarzyło się tu coś złego – powiedział. – Ojciec... – przemówiła szeptem Kriz. Kuliła się na klęczkach, łzy skapywały na podłogę, lecz w jej głosie pobrzmiewał gniewny syk, którego wcześniej nie było. – Ojcze... – powtórzyła, starannie formując słowa. – To się... nie udało... – Nagle zadarła głowę i wrzasnęła ile sił w płucach: – OJCZE! Okrzyk poniósł się po komorze echem jak łoskot grzmotu, gniewny i oskarżycielski, po czym z wolna przycichł, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Chyba... – odezwała się Loriabeth po krótkiej chwili ciszy, gdy Kriz jakby zapadła się w sobie wstrząsana szlochem. – Chyba powinniśmy iść. *** Kiedy wyszli na zewnątrz, Kriz bez wahania zaczęła oddalać się od wejścia, ani razu nie obejrzawszy się przez ramię, ale jeszcze kilkakrotnie zwolniła kroku targana przelotną żałobą i dławionym płaczem. Clay nie próbował jej zagadywać. Malujący się na jej twarzy bezbrzeżny smutek kazał mu powątpiewać, czy w ogóle by go w tej chwili usłyszała. Doszła do siebie dopiero w momencie, gdy uwagę Loriabeth zwrócił niezwykły drobiazg w rozpościerającym się przed nimi krajobrazie. – Czy to dym? – zapytała, wskazując sporych rozmiarów jaskinię w gładkiej poza tym ścianie urwiska na lewo od 518

obranego przez nich szlaku. Clay spojrzał przez zamontowaną na karabinku lunetę: otwór był ciemny i stary, lecz jego krawędzie, dziwnie ostre, zaprzeczały jego naturalnemu pochodzeniu. O ile cokolwiek w tym miejscu można nazwać naturalnym, pomyślał Clay. Z otworu snuła się cienka, lecz nieprzerwana smużka dymu. – Można by się tam wspiąć i trochę rozejrzeć... – powiedział. Odwrócił się do Sigorala. – Co ty na to? – Nie! – Kriz zastąpiła mu drogę, potrząsając głową. Dręcząca ją żałoba chwilowo gdzieś się ulotniła, a głos brzmiał nadzwyczaj stanowczo. – Nie wspina się! Clay zatrzymał na chwilę wzrok na jej wyrazistej, marsowej minie, zanim wrócił spojrzeniem do otworu w skale. – A co, czai się tam coś złego? Kolejni umarli, którzy dawno temu obrócili się w proch? Udała, że go nie słyszy. Zerknęła w bok, jakby szukała czegoś wśród rozrzuconych dokoła głazów. – Idziemy – powiedziała i ruszyła szybko przed siebie. Clay przypuszczał, że tym razem się nie obejrzy, żeby sprawdzić, czy za nią idą. – Chodźmy – ponaglił pozostałą dwójkę, po raz ostatni zerknąwszy na snujący się po urwisku dym. – Jeżeli to coś tak ją przeraża, to chyba lepiej nie siedzieć tu zbyt długo. Jeszcze przez godzinę Kriz prowadziła ich przez coraz bardziej stromy i niedostępny teren, nim zatrzymali się na odpoczynek na szerokiej skalnej półce ponad wąskim wąwozem. – Jak na mój gust, to zbyt odsłonięte miejsce – mruknęła Loriabeth, zerknąwszy w ciemniejące niebo. – Nie będzie się gdzie schować, jeśli jakiś Czarny wpadnie z wizytą. A jakkolwiek by na to patrzeć, to jest ich kraj. Clay się rozejrzał. Drzewa zniknęły prawie całkowicie i zewsząd otaczały ich nagie skaliste pagórki, o których wiedział, że wkrótce przeobrażą się w góry. – Nie widzę alternatywy – odparł. – Na wszelki wypadek podwoimy straże. 519

Kriz przysiadła na skraju półki, zwiesiła nogi i zapatrzyła się w głąb wąwozu. W milczeniu pełniła wartę, podczas gdy Clay i pozostali rozsiedli się i dojedli resztki żeglarskich sucharów. – Nie więcej niż trzydzieści mil – stwierdziła Loriabeth, obejrzawszy się na srebrną krechę iglicy. – W takim terenie to będą ze dwa dni marszu. – W takim razie radziłbym ci odpocząć, kuzyneczko – odparł Clay, który już wcześniej zgłosił się na pierwszą wartę razem z Kriz. Sigoral już się położył. Jak zwykle podłożył sobie plecak pod głowę i przykrył się kurtką, oczy miał zamknięte, twarz rozluźnioną we śnie i tylko dłoń wciąż mocno zaciskał na kolbie karabinka. – Za każdym razem zasypia w okamgnieniu – powiedziała Loriabeth, przyrzuciwszy się płaszczem. – To pewnie taka żeglarska umiejętność. – Zawiesiła głos. – Albo wojskowa – poprawiła się. – Pewnie tak. Clay odczekał, aż jego kuzynka zaśnie, po czym usiadł obok Kriz. Sztuczna noc zapadła na dobre, profil Kriz srebrzył się w półmroku. W jej twarzy nie drgnął ani jeden mięsień, gdy Clay sadowił się obok niej. Było oczywiste, że znów, tak jak kilka godzin wcześniej, jest pogrążona w żałobie. – Przykro mi z powodu twoich staruszków – zagaił, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. – Bo domyślam się, że to byli twoi rodzice. Albo przynajmniej jacyś twoi bliscy. Wzruszyła apatycznie szczupłymi ramionami. Trudno byłoby powiedzieć, czy docenia – albo czy w ogóle rozumie – jego współczucie. – Strasznie się wkurzyłaś na swojego tatkę – brnął Clay. – Wiem, co czujesz. Mój stary był nic niewartym łajdakiem i gnojem; bez żalu rozwaliłem mu łeb. No, prawie. Ty też masz taki plan? Jak spotkasz ojca, chcesz wyrównać z nim rachunki? Spojrzała na niego z twarzą bez wyrazu, zamglonymi oczami i duszą pogrążoną w smutku. 520

– Nie mogę... rozmawiać... – odparła. – Nie teraz – dodała jeszcze, po czym odwróciła się i znów spojrzała w głąb kanionu. Wijący się w kamienistym łożysku strumyk połyskiwał słabiutko na dnie. – Te symbole na wyspie... – Clay nie ustępował. Kiedy Kriz nie zareagowała w żaden sposób, wyciągnął rękę i ujął jej dłoń w swoją. Próbowała mu się wyrwać, ale zamiast ją puścić, koniuszkiem palca narysował na wierzchu jej dłoni dwie kreski i kółko, po czym wskazał na swoje oko. – Widziałem już kiedyś coś takiego – ciągnął. – Zupełnie gdzie indziej, daleko na północ stąd, też w takim ukrytym miejscu. Czy to też dzieło twojego ludu? Odchrząknęła z irytacją i tym razem w końcu wyszarpnęła rękę z jego uścisku. Wstała i odeszła kawałek. Clay ruszył za nią, na wszelki wypadek zachowując bezpieczny dystans, żeby nie sprowokować jej do żadnej gwałtownej reakcji. – Straciłaś swój lud – mówił. – Domyślam się, że straciłaś także swój świat. Ale tam, na górze, jest jeszcze inny świat. – Ustawił się w taki sposób, żeby nie mogła go nie zauważyć, i wskazał palcem czarne niebo. – Mój świat, któremu coś grozi rozdarciem na strzępy. Rozumiesz? – Podszedł bliżej. Mówił teraz z pośpiechem, natarczywie, ochrypłym głosem. – Przybyliśmy tutaj nie bez powodu. Mamy pytania, na które ty znasz odpowiedzi. Wyjął z etui fiolkę Niebieskiej. Na widok produktu Kriz cofnęła się, pokręciła głową i skrzyżowała ręce na piersi w geście stanowczej odmowy. Clay zdławił okrzyk frustracji. Miał ochotę złapać Kriz i przemocą wlać jej produkt do gardła – tyle że z takiej próby któreś z nich na pewno wyszłoby nieźle pokiereszowane. – W moim świecie umierają ludzie – ciągnął nieco spokojniej. – Tysiące już nie żyją, kolejne tysiące umrą, zanim to się skończy, a wszystko przeze mnie, bo to ja obudziłem to coś, co ich zabija. – Zamrugał. Łzy spłynęły mu z kącików oczu. – Proszę cię – wyskrzeczał piskliwie, podając jej fiolkę. – Proszę... 521

Stała zupełnie nieruchomo, z rękami na piersi, chociaż śledziła wzrokiem płynące mu po policzkach łzy. – Ty... nie... rozumiesz – odparła. Clay wyłowił w jej głosie przepraszającą nutę. Dotknęła palcem skroni. – Co ja... pokazuję... – Myślisz, że jestem za głupi, żeby to ogarnąć, tak? – Parsknął śmiechem i otarł łzy. Nie cofnął ręki z fiolką. – Spróbuję pójść za tobą tak daleko, jak mój tępy mózg na to pozwoli. Kriz zamknęła na chwilę oczy, wzięła głęboki wdech, jakby sięgała do głęboko ukrytych zapasów siły, i wyciągnęła rękę po fiolkę. Wrzask rozpruł powietrze jak ostrze topora i odbił się od okolicznych skał potężnym, ogłuszającym echem, które uniemożliwiało wskazanie źródła dźwięku. Loriabeth i Sigoral, przebudzeni w mgnieniu oka, zerwali się na równe nogi z bronią gotową do strzału. Cała czwórka instynktownie zbiła się w gromadę, stając do siebie plecami i usiłując przebić wzrokiem gęstniejący mrok. Wrzask ścichł. – Czarny – wyszeptała Loriabeth. – Tak mi się przynajmniej wydaje. Chociaż nigdy jeszcze nie słyszałam, żeby tak głośno się darły. – Nie – odparł Clay. On już wiedział. Żołądek podchodził mu do gardła, zaciśnięte na karabinku ręce trzęsły się rozpaczliwie. – To był Biały.

522

Rozdział 37 Lizanne

Arberus poświęcił kilka godzin na opracowanie szczegółowego planu zajęcia Hervus. Rozesłał jeźdźców Bractwa z zadaniem rozeznania możliwych tras podejścia pod miasto. Przegrupował wojsko w taki sposób, aby pułki mogły przypuścić szturm w kilku miejscach jednocześnie. Obie armaty miały ostrzeliwać bastion, w którym znajdowała się główna brama – głównie po to, by odwrócić uwagę od oddziałów szturmowych, które w tym samym czasie miały wspiąć się na mury po pośpiesznie skleconych drabinach. Dlatego Lizanne z niejakim rozbawieniem obserwowała malujące się na twarzy Arberusa chmurne rozczarowanie, gdy podszedłszy na odległość mili od Hervus, zastali bramę otwartą na oścież i powiewającą na blankach flagę rozejmu. – Nic nie szkodzi – pocieszyła z uśmiechem majora. – Plan na pewno by wypalił. Dołączyła do delegacji towarzyszącej elektorce w drodze do bram miasta. Atalina bez szczególnego wdzięku kolebała się na grzbiecie ciężkiej klaczy zaprzęgowej, której nadała imię Wziątka. Lizanne musiała przyznać, że elektorka przedstawia przekornie imponujący widok, gdy kilka jardów przed bramą ściągnęła wodze Wziątki. Jej potężna sylwetka w połączeniu z okazywaną przez nią agresywną determinację skutecznie tłumiły humorystyczne wrażenie ogólnej żenady. W bastionie przywitała ich posępna sceneria: sześć nagich ciał, powieszonych za kostki, do góry nogami, zwisało spod łukowatego sklepienia bramy. Zdaniem Lizanne trupy mogły mieć około dwóch dni; 523

skóra nie zaczęła jeszcze czernieć, za to pokrywająca ją krew skrzepła w rozległe brunatne plamy. Większość zadanych im ran koncentrowała się na piersi i brzuchu w sposób doskonale znany Lizanne – ci ludzie zginęli od salwy plutonu egzekucyjnego. Pod nimi czekała grupa młodych mężczyzn w mundurach różnych formacji wojsk cesarskich: kawalerzyści w krótkich kurtkach, żołnierze piechoty w długich szaro-zielonych płaszczach, artylerzyści w granatowych uniformach. Licząca łącznie dwudziestu ludzi zbieranina wierciła się niespokojnie pod bacznym spojrzeniem elektorki, zanim ta w końcu zniżyła się do tego, by do nich przemówić: – Coście wy, kurwa, za jedni? Jeden z mężczyzn wystąpił naprzód i starając się (bezskutecznie) nadać swojemu głosowi dźwięczny ton, wygłosił przygotowaną zawczasu odpowiedź: – Reprezentujemy Radę Wolnych Żołnierzy. – Odkaszlnął i wskazał wiszące trupy. – Miasto zostało wyzwolone, a tych, którzy do niedawna nas niewolili, spotkała sprawiedliwa kara. – Widzę. To wasi oficerowie? – Ci, którzy nie chcieli do nas dołączyć pod sztandarem wolności. – Młody żołnierzyk poczuł się pewniej. Wyprężył pierś i wrócił do przygotowanego przemówienia: – Zbyt długo uczciwi żołnierze cesarstwa zginali grzbiet pod jarzmem i batem kasty oficerskiej. Czas na nową armię, armię ludową... – Dobra, młody, odpuść sobie – przerwała mu elektorka, krzywiąc się, gdy coraz bardziej podnosił głos. – Ilu tam macie tych świeżo wyzwolonych żołnierzy? Żołnierz zająknął się, ale nie stracił całkiem rezonu. Zdaniem Lizanne wykazał godną podziwu samodyscyplinę. – Wystarczająco dużo, by obronić ten posterunek – odparł. – Gdyby zaszła taka konieczność. – Pieprzenie. – Atalina z trudem stłumiła ziewnięcie. – Większość waszych wyrżnęliśmy w Scorazinie. Bo stamtąd właśnie idziemy ja i moi druhowie, gdybyś jeszcze się nie domyślił. – Obróciwszy się w siodle, wskazała armię 524

zgromadzoną około dwustu jardów od bramy. – Oprychy, bandyci, mordercy. – Odwróciła się i posłała żołnierzykowi zaskakująco przyjazny uśmiech. – Mówię o tych najmilszych. Posłuchaj, chłopcze: naprawdę musi się to brzydko skończyć? – Nie chcemy kłopotów – zapewnił ją młody żołnierz. Pobladł, a w jego głos wkradła się piskliwa, płaczliwa nuta. – Prawdę powiedziawszy, chcielibyśmy negocjować zawarcie sojuszu. Wieść o waszym zwycięstwie była drugą z iskier, które wznieciły nasz bunt. – Miło mi to słyszeć. Na pewno się dogadamy, zwłaszcza jeśli macie jakieś cygaretki na podorędziu. – Elektorka jęknęła i ociężale zsunęła się z grzbietu Wziątki. – Nazywam się Atalina, możecie mnie tytułować „elektorką”. – Mrugnęła porozumiewawczo. – Tytuł nie jest dziedziczny, ale o tym cicho sza. – Jestem Jarkiv – odparł żołnierz. Skrzywił się, gdy ściskając podaną mu dłoń, otrzymał pokaz działania brutalnej siły. – Kapral Jarkiv. – To za mało. – Elektorka klepnęła go w ramię. – Taki bystrzak jak ty powinien być co najmniej kapitanem. – Gestem przywołała do siebie Arberusa. – Panie generale, będzie pan łaskaw zapamiętać: od dzisiaj kapitan Jarkiv i Pierwsza Brygada Wolnych Żołnierzy wchodzą w skład naszej armii. Lizanne podjechała w ślad za Arberusem, który wstrzymał konia obok elektorki, zsiadł i prężnie zasalutował Jarkivowi. Młody żołnierz odruchowo oddał honory. – Witam, kapitanie – powitał go Arberus dziarskim tonem. – Będę od pana potrzebował pełnej informacji o waszym stanie osobowym i zapasach. – Tak jest, panie generale! Jarkiv ponownie zasalutował, zgromadzeni za jego plecami żołnierze zrobili to samo, wyprężywszy się wcześniej na baczność. Lizanne przypuszczała, że mimo rewolucyjnej retoryki zarówno sam Jarkiv, jak i jego towarzysze broni za bardzo wrośli w żołnierską rutynę, żeby nie ucieszyć się z przybycia 525

kompetentnego przełożonego – bez względu na jego pochodzenie. – Doskonale. – Arberus zmierzył wzrokiem wiszące pod sklepieniem ciała. – I proszę tutaj posprzątać, dobrze? – Robi się, panie generale. – Druga iskra – odezwała się Lizanne. Jarkiv i pozostali znieruchomieli w pół ruchu. – Słucham? – spytał Jarkiv, popatrując niepewnie na Arberusa i elektorkę. – Powiedziałeś, że nasze zwycięstwo było drugą z iskier, które wznieciły wasz bunt. A co było pierwszą? Zdumiony Jarkiv zmarszczył brwi. – Znaczy... Naprawdę nie wiecie? Myśleliśmy, że to właśnie to wydarzenie sprowokowało waszą rebelię. – O czym ty mówisz, chłopcze? – ponagliła go elektorka. – O cesarzu, ma się rozumieć. Cesarz nie żyje. *** Elektorka błyskawicznie objęła w posiadanie biuro zajmowane wcześniej przez pułkownika dowodzącego miejskim garnizonem. Po zajęciu miasta i zabezpieczeniu zgromadzonych w nim bezcennych zapasów zwołała naradę kapitanów, na której Jarkiv opowiedział wszystko, co wiedział o tym doniosłym wydarzeniu. Atalina rozsiadła się wygodnie przy biurku zabitego oficera i krzywiąc grube wargi w uśmiechu satysfakcji, ćmiła cygaretkę. Dym sączył się jej z ust i nosa. – Agent Korpusu Krwi przyniósł nowinę dziesięć dni temu – mówił. – Ponoć cesarz dostał ataku i utopił się w wannie. Lizanne z Arberusem spojrzeli po sobie, oboje z tak samo sceptycznym wyrazem twarzy. – Jeżeli się utopił, to nie z powodu ataku – odparła Lizanne. Odczuła niespodziewane ukłucie żalu z powodu odejścia nieszczęsnego, szalonego cesarza Caranisa Vol Lek Akiv Arakelina. Jego urojenia były przynajmniej zabawne. – Czy wskazano już dziedzica tronu? 526

– Cesarz zmarł bezpotomnie – odparł Jarkiv. – Agent Korpusu powiedział naszemu majorowi, że hrabina Sefka Vol Nazarias zwołała Radę Regencyjną, która ma sprawować władzę do czasu rozstrzygnięcia kwestii sukcesji. – Sefka... – powtórzyła Lizanne szeptem. I pomyśleć, że przekonałam Caranisa, żeby ją oszczędził. Cesarska Krew nie będzie zachwycony jej awansem – o ile Sefka już go nie zamordowała. – To był zamach stanu – powiedziała głośniej, żeby wszyscy w pokoju ją usłyszeli. – Najdalej za kilka dni albo Rada Regencyjna znajdzie jakąś potulną marionetkę i osadzi ją na tronie, albo sama hrabina w cudowny sposób odkryje swoje pokrewieństwo z rodem cesarskim. To źle wróży wszystkim prawdziwym pretendentom. – Książę Reshnik jest najbliższym żyjącym krewnym Caranisa – przypomniał Arberus. – Tyle tylko że ma siedemdziesiąt lat i uchodzi za skończonego głupka. – Hrabiny, cesarzowie, książęta... – odezwał się Korian z błyskiem w oku. Jego głos wprost ociekał pogardą. – Cały ten arystokratyczny cyrk jest w tej chwili bez znaczenia. Arystokracja od niepamiętnych czasów oplata serce cesarstwa niczym zdradziecki wąż, który teraz nagle został pozbawiony łba. To nasza największa szansa. – Na co? – zainteresował się Varkash. Stał na lewo od elektorki, z rękami skrzyżowanymi na piersi i surowym marsem na czole. – Na zwycięstwo, ma się rozumieć. – Koran zwrócił się do wszystkich obecnych. Głos lekko mu drżał. – Pomyślcie o tym, bracia i współobywatele. Droga do prawdziwej wolności stoi przed nami otworem. Musimy tylko nią podążyć. – Moi ludzie nie pizali się na rewolucję – podkreślił Varkash. – Obiecano im ztatki i możliwość opuszczenia tego przeklętego kraju. Ja zaś mam zwoje zprawy w Vareztii i wasza wolność lata mi koło dupy. – Kiedy zwyciężymy, twojej ojczyźnie przestanie zagrażać 527

odwieczne niebezpieczeństwo inwazji – zwrócił mu uwagę Korian i spojrzał na Jarkiva. – Ten człowiek i jego kompani obnażyli rzeczywistą słabość regnarchii. Nie oni jedni powstali przeciwko swoim oficerom, tak jak to miasto nie jest jedynym, które zrzuci jarzmo zniewolenia. Jeszcze przed śmiercią cesarza w Corvus dochodziło do rozruchów; dziś zapewne panuje tam chaos. Powinniśmy z samego rana pomaszerować na północ, na stolicę, i porwać za sobą tysiące... – Wystarczy, że trafimy na jedną średniej wielkości, zdyscyplinowaną armię – przerwała mu elektorka cichym, lecz stanowczym głosem – i będzie po nas. – Zgasiła niedopałek cygaretki i natychmiast sięgnęła po następną. – Mam rację, generale? – Spojrzała pytająco na Arberusa. – To bardzo prawdopodobne – przytaknął Arberus z twarzą zastygłą w wyrazie głębokiej zadumy. – Jednakże twierdzenie to opiera się na założeniu, że taka armia faktycznie istnieje, a jeżeli obywatel Korian ma rację, droga do Corvus powinna stać otworem. Lizanne nie była zachwycona charakterystyczną nutą pobrzmiewającą w jego głosie: to było echo rewolucyjnego zapału, który w przeszłości zrodził niejeden spór i konflikt. – A co zrobimy, kiedy już dotrzemy na miejsce? – zainteresowała się. – To, czemu wielu z nas poświęciło życie – odparł Arberus i spojrzał jej w oczy. – Położymy kres tyranii, która od stuleci jest przekleństwem cesarstwa. Myślałam, że jesteś już ponad to, chciała odpowiedzieć Lizanne. Myślałam, że dzięki mnie stałeś się... kimś więcej. Zamaskowała jednak rozczarowanie wzruszeniem ramion i zwróciła się do elektorki: – Zbyt wiele tu niewiadomych. Z całą pewnością w kraju panuje zamęt, jednakże liczenie na to, że nie niepokojeni przez nikogo po prostu przespacerujemy się do Corvus, zakrawa na szaleństwo. Atalina zmierzyła ją przeciągłym spojrzeniem i splotła dłonie 528

w znajomym, typowym dla siebie geście świadczącym o namyśle. Długo rozważała coś w głowie, zanim w końcu odwróciła się do Arberusa. – Jaki jest teraz nasz stan liczebny? – zapytała. – Po uwzględnieniu ludzi kapitana Jarkiva mamy prawie sześć tysięcy ludzi. Elektorka pokiwała głową i z nieprzeniknioną miną wskazała serdelkowatym palcem drzwi. – Wszyscy, wynocha. Muszę pomyśleć. Ty nie, kochaniutka – powstrzymała Lizanne, gdy ta próbowała wymknąć się z pokoju wraz z resztą. – My dwie od dawna mamy sobie do pogadania. *** – Ostatnia kobieta, która mnie zdradziła, błagała później o śmierć. Atalina kazała sobie przynieść butelkę wina do swoich apartamentów i teraz sączyła trunek, kiedy we dwie z Lizanne usadowiły się naprzeciw siebie przy kominku. Lizanne zwróciła uwagę, że na tacy z winem przyniesiono tylko jeden kieliszek. – Ostatni mężczyzna, który zrobił to samo, nie mógł mnie o nic błagać – ciągnęła elektorka – bo wepchnęłam mu do ryja jego własne jaja. – Zaiste, jesteś przerażającą osobą. – Lizanne uśmiechnęła się beznamiętnie. – Proponuję uznać, że należycie mnie nastraszyłaś. – Sęk w tym, że ty się mnie wcale nie boisz, prawda? Domyślam się, że w przeszłości miałaś do czynienia z gorszymi ode mnie. Domyślam się również, że wszyscy ci gorsi nie żyją. Mam rację? Lizanne wróciła pamięcią do ostatnich chwil madame Bondersil, bezradnego trzepotania jej rąk tuż przed tym, jak Niebieski szarpnął łbem i połknął ją w całości. – Czy to ważne? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Musimy się dobrze zrozumieć, jeśli ma nas połączyć wspólny 529

cel. – Myślałam, że ten etap mamy już za sobą. – Też coś! – prychnęła elektorka. – Myślisz, że nie wiem, że przy pierwszej nadarzającej się okazji zamierzasz uciec razem z Majsterkowiczem? Umiesz się kryć z tym, co naprawdę myślisz, ale twoja maska osuwa się lekko za każdym razem, gdy do głosu dochodzą nasi przyjaciele radykałowie. Nie możesz znieść tego ich bełkotu, prawda? – Umyślna naiwność jest irytująca. – A generał Arberus? On również cię drażni? – On ma swoje pomysły, ja mam swoje. – W takim razie z przykrością muszę stwierdzić, że nie widzę dla was przyszłości. Tak samo było z moim starym, zanim go zabiłam. Prowadziliśmy wspólnie dochodowy biznes przemytniczy w północnej Kestrii. Byliśmy młodzi, ale wychowaliśmy się wśród szmuglerów i wystarczająco dobrze znaliśmy się na tej robocie, żeby jakoś tam sobie radzić. Starsze pokolenie padło ofiarą czystek, jakie nastąpiły po Pierwszej Rewolucji. W ten sposób ubyło nam konkurentów. Przez parę lat działaliśmy bez żadnych przeszkód i dorobiliśmy się ogromnego majątku: miałam dwadzieścia lat, kiedy zamieszkaliśmy w najpiękniejszym domu w mieście. Opływaliśmy w dostatki. Kłopot w tym, że z bogactwem trzeba postępować ostrożnie, moja droga, bo ono jednocześnie rozmiękcza człowieka i dodaje mu śmiałości. Przyszedł dzień, w którym cesarz uznał za stosowne wyznaczyć nowego gubernatora prowincji, ten zaś postanowił potroić wysokość dorocznego haraczu, jaki płaciliśmy jego poprzednikowi. Mój mąż nie chciał o tym słyszeć. Bogactwo go ośmieliło, tak jak mówiłam, tyle że arogancja to też rodzaj słabości. – Elektorka westchnęła nostalgicznie. – Jeżeli kiedykolwiek kogoś naprawdę kochałam, to właśnie jego. Serce mi się krajało, kiedy dosypywałam mu mandragory do kolacji, ale nie miałam wyboru, rozumiesz. Mogliśmy walczyć z innym gangiem, jak najbardziej, ale nie z całym cesarstwem. Zrobiłam więc to, co było trzeba, i opłaciłam się gubernatorowi. 530

– A mimo to i tak wylądowałaś w Scorazinie – zauważyła Lizanne. – Przez następne kilka lat wszystkim się dobrze wiodło. Po śmierci męża zreorganizowałam nasze przedsięwzięcie i wkrótce podwoiłam zyski. I wtedy gubernator zmarł na podagrę, a na jego miejsce przyszedł jakiś pociotek cesarza, wyjątkowy formalista z kijem w tyłku, który upierał się, że branie w łapę nie przystoi komuś, w czyich żyłach płynie boska krew. Kazał powiesić paru policjantów, którzy za bardzo szastali kasą z łapówek, a resztę napuścił na nas, żeby przechwytywali transporty. Mogliśmy go wziąć na przetrzymanie, ograniczyć handel, przyczaić się i spokojnie czekać, aż zwinie dupę w troki i wróci do Corvus. Niestety okazało się, że ma dobre układy z Cesarską Krwią i po tym, jak ten stary skurwiel przysłał do Kestrii swoich ludzi, było tylko kwestią czasu, kiedy zadyndam na stryczku albo trafię do Scorazinu. Spędziłam za murami tego miasta kawał życia. Nie mówię, że nie zasłużyłam na część takiej kary, ale na pewno nie zasłużyłam na wszystko, co mnie tam spotkało. Elektorka podniosła wzrok i długo patrzyła Lizanne w oczy. – O rety... – jęknęła Lizanne. Wreszcie do niej dotarło, co planuje Atalina. O dziwo, rozczarowanie postawą elektorki okazało się niewiele mniej bolesne od rozczarowania zachowaniem Arberusa. Owszem, była chyba najgorszym okazem kryminalisty, jaki Lizanne w życiu spotkała, ale do tej pory mogła ją przynajmniej szanować za jej pragmatyczną naturę. – Ty naprawdę chcesz pomaszerować na Corvus – dodała. Elektorka wzruszyła szerokimi ramionami. – Wszyscy mamy jakieś rachunki do wyrównania. Poza tym, zważywszy na panujący w cesarstwie zamęt, kto wie, co nas czeka po drodze? Perspektywa odpłynięcia za morze do jakiejś korporacyjnej posiadłości ma swój urok, przyznaję, ale musiałabyś w tym celu dotrzymać naszej umowy, a w to akurat śmiem powątpiewać. Poza tym nie znam świata korporacyjnego 531

tak dobrze, jak znam cesarstwo i jego mieszkańców. Sama powiedziałaś, że mogę tu dokonać rzeczy wielkich. – Arogancja to rodzaj słabości – przypomniała elektorce Lizanne. Spodziewała się, że ją rozzłości, i była zawiedziona, gdy Atalina wybuchnęła śmiechem. – Nigdy w życiu nie byłam arogancka – odparła. – Ale nigdy też nie odrzucałam okazji, które pchały mi się do rąk, i nigdy nie porzucałam niespłaconych długów. Lizanne nie od razu skojarzyła, co Atalina ma na myśli, ale kiedy w końcu to zrozumiała, również parsknęła śmiechem. – Cesarska Krew. Chcesz się na nim zemścić. – Drugiej szansy w tym życiu mogę już nie dostać. Problem polega na tym, że tylko Błogosławiony może zabić Błogosławionego. – Masz na myśli mnie, jak mniemam. – Chciałabym renegocjować naszą umowę. Tobie zależy na Majsterkowiczu, mnie na śmierci tego starego drania, kiedy dotrzemy do Corvus. – Całkiem możliwe, że on już nie żyje. Elektorka pokręciła stanowczo głową. – Przez lata zbierałam informacje, gromadziłam wszelkie okruchy wiedzy na temat Korpusu Krwi. Obie wiemy, że Cesarska Krew wyszedł cało z zamachu stanu. Ba, może nawet sam maczał w nim palce! Lizanne przypomniała sobie spotkanie z Cesarską Krwią – skrajny cynizm i głęboko zakorzeniona skłonność do snucia intryg z całą pewnością predestynowały go do odegrania kluczowej roli w upadku Caranisa – ale w pamięć zapadło jej również jego przywiązanie do obowiązującego ładu. „To absurdalna i starożytna farsa, ale działa”, powiedział wtedy. – To raczej mało prawdopodobne – odparła. – Niewykluczone, że oficjalnie udzieli poparcia Sefce, ale prawda jest taka, że od lat on i hrabina są zapiekłymi wrogami. Konflikt pomiędzy nim i przedstawicielami nowego porządku wydaje się nieuchronny, to zaś oznacza, że Cesarska Krew będzie dla nas bardziej użyteczny 532

jako sojusznik niż jako wróg. – Mówisz, jakbyś go znała. – Poznałam go osobiście, chociaż nasza znajomość nie trwała długo. Ale to dzięki uzyskanym od niego informacjom trafiłam do Scorazinu. – Byłaś gotowa wiele wycierpieć i sporo zaryzykować, by wydostać z miasta Majsterkowicza. Chyba najwyższa pora, żebym się dowiedziała, dlaczego jest taki ważny. – Powiem tak: jeżeli nie pozwolisz mi go zabrać do posiadłości Żelaznego Syndykatu, wydarzenia zachodzące tutaj, w cesarstwie, nie będą miały żadnego znaczenia. – Rozumiem, że odkąd zniknęłam, świat się zmienił. W mieście słyszało się najdziwniejsze historie o tym, jak to banda smoków i dzikich pokurczów wykurzyła cesarstwo i korporacje z Arradsii. – Smutne to, ale prawdziwe. – To oznacza koniec dostaw produktu dla ciebie i tobie podobnych. Jeżeli poczekamy dostatecznie długo, Korpus Krwi zużyje zgromadzone zapasy produktu i nie będzie mógł się nam przeciwstawić. – Zanim to nastąpi, przyjdzie ci się zmierzyć z zagrożeniem znacznie gorszym niż Korpus Krwi. – W takim razie, moja droga, powinno ci zależeć na tym, żebyśmy jak najszybciej odnieśli zwycięstwo. – Elektorka zmrużyła chytrze oczy. – Naprawdę liczysz na to, że Cesarska Krew się z nami sprzymierzy? – Dopiero w ostateczności. Prędzej zrobi, co w jego mocy, żeby nas zmiażdżyć. Myślę, że niedługo możesz się spodziewać spotkania z jego Błogosławionymi dziećmi. – A zatem mam wielkie szczęście, że towarzyszysz mi zarówno ty, jak i ten chłoptaś z Bractwa, jakże mu tam... – Hyran. Jest zbyt niedoświadczony, żeby mierzyć się z agentem Korpusu, nawet nie-Błogosławionym. – W takim razie zacznij go szkolić. – To szaleństwo – stwierdziła bez ogródek Lizanne. – Hrabina 533

Sefka w dalszym ciągu może zebrać dostatecznie duże siły, żeby nas pokonać, i to nawet bez wsparcia Cesarskiej Krwi. Nie licz na to, że twój motłoch stawi czoło weteranom z regularnej armii. – Powinnaś pokładać większą wiarę w naszym generale. Spodziewam się, że dokona wielkich rzeczy. Elektorka wstała i ruchem głowy wskazała drzwi. – Chyba nic więcej nie mamy sobie do powiedzenia, jak myślisz? Oczywiście możesz odejść, nie będę cię zatrzymywać, ale w tej chwili nasza umowa wygląda następująco: dostaniesz Majsterkowicza w tym samym dniu, w którym głowa Cesarskiej Krwi spocznie u moich stóp na schodach Sanktuarium. A do tego czasu... Zbliż się do Majsterkowicza na mniej niż dwanaście stóp, a każę Anatolowi poderżnąć mu gardło. *** Zanim po trzydniowym popasie w Hervus armia ruszyła w dalszą drogę, Arberus dołożył wszelkich starań, żeby z podległej mu zbieraniny uczynić żołnierzy z prawdziwego zdarzenia. Lizanne z niejakim zdumieniem przyjęła fakt, że liczba dezerterów nie zwiększyła się gwałtownie po tym, jak elektorka ogłosiła publicznie, że zamiast do Vorsteku udadzą się do Corvus. Łatwość, z jaką zostało zajęte Hervus, wyraźnie ośmieliła rekrutów, a nawet przyciągnęła nowych ochotników z pobliskich wsi i miasteczek, gdy wieść o kapitulacji miasta rozniosła się po okolicy. Szeregi armii elektorki spęczniały jeszcze bardziej, gdy Bractwo poczęło rozpowszechniać informację o prawdziwym pochodzeniu Arberusa: wysyłani do kolejnych miast konni posłańcy rozgłaszali wszem wobec, że oto wnuk samej Morili Akiv Bidrosin wyszedł z cienia, by stanąć na czele marszu do wolności. Opuszczająca Hervus armia liczyła blisko dziesięć tysięcy ludzi, którzy jednak – zdaniem Lizanne – nadal w niczym nie przypominali zdyscyplinowanego wojska. – Przynajmniej mamy teraz artylerię z prawdziwego zdarzenia – zauważył Arberus, obserwując przygotowania do 534

wymarszu. Ufortyfikowane miasto wsparło ich nie tylko pompatycznie nazwaną Wolną Brygadą kapitana Jarkiva, lecz także tuzinem armat i pokaźnym zapasem amunicji. Na szczęście artylerzyści z miejskiego garnizonu zaliczali się do najbardziej entuzjastycznych buntowników, dzięki czemu każde działo miało pełną, fachową obsadę. – To nie wystarczy – powiedziała Lizanne. – Wystarczy jeden pułk Dywizji Przybocznej, żeby ci ludzie w parę minut poszli w rozsypkę. – Zakładasz, że hrabina Sefka będzie mogła oddelegować cały pułk do walki z nami. Nasi nowi rekruci donoszą tymczasem o rozruchach w Corvus i buntach garnizonów w kolejnych miastach na północy. Korian ma rację: to dla nas najlepsza okazja. Lizanne patrzyła, jak z fanatycznym błyskiem w oku dokonuje oceny swoich wojsk. Zdawała sobie sprawę, że niesłusznie nim pogardza: od urodzenia miał styczność z rewolucyjną ideologią, a obecny niespodziewany rozwój wypadków mógł się okazać kulminacyjnym momentem w jego życiu. A jednak szybkość i łatwość, z jaką zarzucił ich misję, sprawiła jej większą przykrość, niż chciałaby to przyznać. – Chodź ze mną dziś w nocy – zaproponowała. – Razem wyciągniemy Majsterkowicza. Rano będziemy już daleko stąd, a najdalej za dziesięć dni bezpiecznie wsiądziemy na pokład okrętu Protektoratu. Zostawmy tych głupców samych z ich szalonym przedsięwzięciem. Nie spojrzał na nią. Jedyną pociechę czerpała z faktu, że malujący się na jego twarzy zapał przeszedł w grymas żalu i smutku. – Nie mogę – odparł. – Nie teraz, kiedy jesteśmy tak blisko. – To moja wina? – zapytała głośno Lizanne bardziej samą siebie niż Arberusa. – Czy gdybym była... mniej sobą... Czy wtedy równie szybko odrzuciłbyś to, co nas połączyło? – A łączyło nas kiedykolwiek coś więcej niż wspólny cel? – 535

Posłał jej smutny uśmiech. – Byłem dla ciebie czymś więcej niż przydatnym udogodnieniem? Lizanne już miała mu odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili musiała się powstrzymać. Wstrząśnięta stwierdziła, że słowa więzną jej w gardle. Ta znajomość mnie osłabia, pomyślała, odwróciwszy wzrok. A w tej chwili nie mogę sobie pozwolić na słabość. – Rozumiem. – Arberus zdławił westchnienie. Wyciągniętą ręką wskazał w tłumie drobną sylwetkę Majsterkowicza, który nadzorował pracę Anatola i jego strażników, zajętych ładowaniem na wóz jakichś cylindrycznych przedmiotów. – Elektorka pozwoliła mi zapędzić go do roboty – powiedział Arberus. – Jest tu kuźnia. Pomyślałem, że jeśli dostarczę mu plany, może uda mu się zbudować grzmotnik albo stukacz. Odparł, że to niemożliwe w tak krótkim czasie, skonstruował natomiast inne, prostsze urządzenie, które może się okazać wcale nie mniej skuteczne. Lizanne wyprostowała się w siodle, słysząc w jego głosie nutę determinacji. Przełknęła ślinę, żeby pozbyć się niemiłego dławienia w gardle, i odparła tonem całkowicie wypranym z emocji: – Rozumiem zatem, że nie chciałbyś, żeby nagle zniknął. – Ani on, ani ty. Oboje jesteście nam potrzebni. Mamy szansę dokonać czegoś naprawdę wielkiego... – Daruj sobie. Wiesz, z czym się mierzymy; widziałeś to na własne oczy w Carvenporcie. A te tutaj błahostki... – Lizanne machnięciem ręki wskazała nierówne szeregi leniwie przemieszczających się żołnierzy. – Tylko cię rozpraszają. – Sefkę i Cesarską Krew interesuje wyłącznie władza – zauważył Arberus. – Cesarstwo wolne od korupcji i niekompetencji rządzącej kasty arystokratów będzie w stanie skuteczniej stawić opór napaści Białego. – Niezwykle pomysłowa racjonalizacja, naprawdę. Wystawia ci doskonałe świadectwo. 536

Z tymi słowami Lizanne pchnęła konia w stęp i zaczęła się oddalać. Wiedziała już, że wieczorem rozbije namiot jak najdalej od namiotu Arberusa, a on nie przyjdzie jej szukać. *** – Pięknie – powiedział Makario, gdy Hyran umilkł. Zacisnął dłonie, łezka zakręciła mu się w oku. – Po prostu pięknie. Chłopak zarumienił się i wzruszył skromnie ramionami. – To tylko taki stary chorałowy kawałek, którego nauczyli mnie mama z tatą – wyjaśnił. – Muzyka stanowiła istotną część ich wiary; mówili, że poprzez muzykę oddają głos duszy. – Znasz inne takie pieśni? – Kilkanaście. Było ich znacznie więcej, ale Korpus spalił wszystkie święte księgi, więc podejrzewam, że przepadły na zawsze. – Oto kolejna cesarska zbrodnia, która powinna zostać surowo ukarana, gdy tylko dotrzemy do Corvus. – Makario z westchnieniem podszedł do Hyrana. Oparł mu jedną dłoń na piersi, drugą na krzyżu i nacisnąwszy lekko, zmusił go do wyprostowania się. – Postawa jest niezwykle ważna, chłopcze. Unieś podbródek, niech twoje słowa szybują pod niebo. Wbrew powszechnemu mniemaniu głos wypływa z brzucha, nie z gardła. – Skoro już skończyliście... – wtrąciła z wyraźnym zniecierpliwieniem Lizanne. Po tym, jak armia zatrzymała się na noc i rozbiła obóz, Lizanne od blisko godziny siedziała i słuchała, jak Makario wyłuszcza Hyranowi subtelności technik wokalnych. Od czasu ucieczki muzyk trzymał się blisko niej: co noc rozbijał namiot obok jej namiotu i nie odstępował jej dalej niż na kilka jardów. Uniknął wciągnięcia w reżim szkoleniowy Arberusa, ogłosiwszy się samozwańczym asystentem Pani Krwi, chociaż zakres związanych z tym stanowiskiem obowiązków był (z punktu widzenia Lizanne) minimalny. Pani Krew. Przydomek wypłynął ponownie podczas ich pobytu 537

w Hervus i szybko rozpowszechnił się wśród żołnierzy. Lizanne podejrzewała Arberusa o maczanie palców we wskrzeszeniu przezwiska, o którym myślała, że na dobre zostawiła je za sobą w Feros. Może chciał w ten sposób utrwalić jej pozycję w tej nadzwyczaj nierozważnej ekspedycji, a przy okazji upublicznić fakt, że w szeregach armii jest co najmniej jeden Błogosławiony. – Robota czeka – dodała pod adresem Hyrana. Wstała i wyjęła z Pająka fiolkę. – Dałabyś mu spokój – użalił się nad chłopakiem Makario, przybierając teatralną pozę i odgradzając Lizanne od Hyrana. – Ja go próbuję edukować w sztuce życia, a ty nic, tylko wciągasz go w bagno sztuki śmierci. – Przyznaj się, od rana szykowałeś się do wygłoszenia tej kwestii. Makario nadąsał się urażony i niechętnie zszedł jej z drogi. – Wcale nie. Dopiero przed chwilą przyszła mi do głowy. – Czarna. – Lizanne rzuciła fiolkę Hyranowi. – Tylko kropelkę. Musimy oszczędzać zapasy. Na razie cowieczorne sesje treningowe nie zwiększyły jej wiary w umiejętności młodzieńca. Brak doświadczenia i ograniczony dostęp do produktu spowalniały naukę, w efekcie Hyran był niewiele lepszy od uczennicy z pierwszego roku Akademii. Każdą ilość przyjętej Zielonej zużywał błyskawicznie, raz za razem dowodząc niezdolności do zapanowania nad przypływem entuzjazmu, jaki towarzyszył gwałtownemu uderzeniu sił witalnych. Czerwoną posługiwał się tak niezdarnie, że był w swoich poczynaniach niebezpieczny – także dla siebie samego, czego najlepszym świadectwem był osmolony rękaw jego kurtki. Na szczęście wyglądało na to, że ma odrobinę talentu do Czarnej: potrafił w imponujący sposób kontrolować ruch pochwyconych obiektów, nawet jeśli podejmowane przez niego decyzje bywały nadmiernie oczywiste. – Często „mniejszy” znaczy „lepszy” – tłumaczyła mu Lizanne, gdy grzmotnął olbrzymim głazem w pień pobliskiego dębu. Drzewo zadygotało pod wpływem uderzenia, liście osypały się 538

z jego gałęzi niczym zielony deszcz. Głaz rozpękł się na kawałki, kamienne odłamki pofrunęły na wszystkie strony; jeden z nich trafił Makaria w wierzch dłoni. – Uważaj trochę, z łaski swojej! – fuknął muzyk, ocierając krwawiące rozcięcie chusteczką. Uniósł ręce i poruszył palcami. – Jakkolwiek by na to patrzeć, to cały mój majątek. Lizanne udała, że go nie słyszy, i wskazała Hyranowi leżący nieopodal mały kamień. – Spróbuj z tym. I spróbuj go rozkręcić, zanim nim ciśniesz. Wtedy będzie leciał prosto. Hyran zmarszczył brwi i skupił wzrok na kamieniu. Kamień uniósł się na wysokość jego oczu i zadygotał, gdy chłopak usiłował wprowadzić go w ruch wirowy. – Jedno mocne pchnięcie – doradzała Lizanne – w wybranym, konkretnym punkcie. Jakbyś podrzucał monetę. To wystarczy, resztę załatwi siła bezwładności. Kamień znieruchomiał, a potem zaczął się kręcić z taką prędkością, że rozmazał się jej w oczach. – Teraz skoncentruj się na celu. – Ruchem głowy wskazała dąb. – I pamiętaj: im szybciej to zrobisz, tym lepiej. Zasoby produktu zawsze są skończone. Kamień zniknął. W pierwszej chwili Lizanne pomyślała, że Hyran przyłożył zbyt dużą siłę i zwyczajnie zgniótł go na proch, ale wtedy właśnie ujrzała rozbryzg odłamków kory i drewna na samym środku pnia. – Szybszy niż pocisk z karabinu – powiedziała. Na twarzy Hyrana zaskoczenie mieszało się z zadowoleniem. – Jeśli wystrzelisz grad takich pocisków w ciasno zbite szeregi nacierającego wroga, skutki mogą być naprawdę imponujące. – To może ja od razu spróbuję – zaproponował Hyran, unosząc fiolkę do ust. Zmarszczył z irytacją brwi, gdy Lizanne wyrwała mu fiolkę z ręki. – Przykro mi, ale to twoja ostatnia lekcja. Jeżeli mamy mieć 539

jakiekolwiek szanse w starciu z Korpusem Krwi, nie możemy sobie pozwolić na dalsze marnotrawienie produktu. – Taka jest pani pewna, że Korpus przybędzie? Hyran próbował zamaskować dręczący go strach, ale Lizanne nie dała się nabrać. Przynajmniej ma dość oleju w głowie, żeby się bać, pomyślała. – Przykro mi to mówić, ale tak: jestem tego całkowicie pewna. Uwagę Lizanne przyciągnęło zamieszanie w obozie: żołnierze tłoczyli się wokół Arberusa i elektorki, niewprawni trębacze wygrywali na sygnałówkach wezwanie do zbiórki. Niedaleko od nich dostrzegła Koriana i oddział konnych zwiadowców Bractwa, których spienione wierzchowce dowodziły, że niedawno przybyli do obozu. – Zresztą może to nastąpić szybciej, niż się spodziewaliśmy – dodała. – Zanosi się na to, że już mamy jakieś cesarskie towarzystwo.

540

Rozdział 38 Clay

Krzyk Białego ucichł po kilku sekundach. Cała ich czwórka, zwrócona plecami do siebie, trwała w czujnym milczeniu. Otaczający ich mrok nagle wydał się nieprzenikniony, zmuszając Claya do wypicia Zielonej dla wzmocnienia wzroku. – Widzisz go? – szepnęła Loriabeth, kiedy Clay się rozglądał. Dostrzegał jednak tylko skały, które posiadały osobliwą umiejętność przypominania przyczajonego smoka. – Nie – odpowiedział szeptem – ale na pewno tam jest. – Pewnie nie ma nadziei na pomyłkę? – zapytał pełnym napięcia półgłosem Sigoral. – To nie jest dźwięk, który kiedykolwiek zapomnę, poruczniku. – Wydawało się, że dobiega z bliska – powiedziała Loriabeth, zapierając mocno kolbę wielostrzałowego karabinu o ramię. – Musiał nas widzieć. – Z pewnością nas widział – zapewnił ją Clay, przeskakując wzrokiem od jednej skały do drugiej. Chociaż Zielona pozwalała mu w znacznym stopniu przeniknąć ciemność, nadal były tam cienie dość głębokie, żeby ukryć dorosłego Białego. Wrażenie, że ktoś ich obserwuje, było silne i Clay wyobrażał sobie smoka kryjącego się w skalistym zakątku, wpatrującego się w dwunogich intruzów w jego królestwie. Na co czeka? – zadawał sobie pytanie. Wiedział, że to stworzenie będzie sprytne, że to smok rozumiejący wiele z tego, co widzi, może też słyszy. Jeśli czeka, to ma powód. Delikatny powiew schłodził mu czaszkę, więc natychmiast spojrzał w górę, przeszukując puste niebo, aż trzydzieści jardów 541

wyżej dostrzegł szerokoskrzydłą sylwetkę zataczającą powolne koła. Ocenił rozmiary smoka na nieco większe niż w pełni wyrośniętego dorosłego Czerwonego samca, jakie widział na Pustkowiach. Uniósł karabinek i skierował na sylwetkę optyczny celownik. Znajdowała się w zasięgu broni, ale miał wątpliwości, czy kula zdoła przebić skórę Białego. Poza tym nawet z Zieloną w żyłach szanse, że trafi w głowę poruszający się cel, były małe. – Będę celować tam gdzie ty – zaproponowała Loriabeth, unosząc karabin wielostrzałowy. – Celuj w skrzydła, a jak już spadnie, ja go dobiję. – Jeśli spudłujemy, dopadnie nas w ciągu kilku sekund – odparł. – Lepiej nie prowokować tych stworzeń. – Od kiedy to potrzebują prowokacji? Głośny trzask sprawił, że Clay natychmiast spojrzał na Kriz, która stała z uniesionym wysoko nieporęcznym miotaczem bomb. Na jej twarzy malowała się determinacja. – Nie! – krzyknął, wyciągając rękę, żeby odepchnąć broń, w tej samej chwili, gdy rozległ się głośny huk i jasny pióropusz wystrzelił z lufy. Pocisk poleciał z cichym gwizdem, kreśląc łuk w powietrzu, a potem wybuchł białym ogniem, który natychmiast przegnał całą ciemność. Flara zwieszała się z czegoś, co wyglądało jak mały baldachim, rzucając oślepiające światło, które, kołysząc się, malowało chybotliwe cienie na otaczających ich skałach. Biały zaskrzeczał w odpowiedzi na nagłe światło i ukazał im się w całej krasie, przekrzywiając skrzydła i opadając ku nim. Claya uderzyło to, jaka chuda jest ta bestia w porównaniu ze swoim w pełni wyrośniętym kuzynem, któremu stawił czoło pod górą. Smok miał szyję złożoną bardziej z kości niż ciała, skrzydła cienkie i złachmanione, podobnie jak skórę. Zaskoczony Clay stał jak zmrożony i wpatrywał się w cętkowany patchwork łusek zbliżającego się smoka, dopóki Loriabeth i Sigoral nie zaczęli jednocześnie strzelać. Biały zwijał się w locie, kiedy pociski rozdzierały powietrze wokół niego, na przemian nurkował i podrywał się, żeby uciec 542

przed deszczem metalu. Iskry sypały się ze skał, kule ścigały smoka przez na wpół rozświetlony pejzaż, a do staccato broni ręcznej wkrótce dołączył rytmiczny huk miotacza bomb Kriz. Biały miotał się w lewo i prawo, gdy bomby wybuchały wokół niego. Clay zauważył, że jedna wybuchła na tyle blisko, by wyrwać dziurę w skrzydle. Smok wylądował, kiedy towarzysze Claya opróżnili magazynki i strzały ucichły. Zaczęli gorączkowo przeładowywać broń, a Clay wpatrywał się w Białego, który smyrgnął do nich przez skały z otwartą paszczą gotową do zionięcia ognia; pokonywał odległość z taką szybkością, że wyglądał jak rozmazana plama. Clay znalazł po omacku fiolki, łyknął Czarnej i zrobił krok naprzód w tej samej chwili, w której płomień zaczął rozkwitać. Zamierzał przytrzymać smoka w miejscu, ale czas naglił, przez co nie wykazał się należytą zręcznością. Zamiast sparaliżować Białego, fala mocy odrzuciła go w bok. Strumień ognia z jego paszczy rozlał się szeroko, podpalając przy okazji rękaw płaszcza Claya. Clay nie zważał na to i jeszcze raz spróbował wyciągnąć niewidzialną rękę, żeby złapać i unieruchomić Białego, dzięki czemu Loriabeth mogłaby posłać kulkę w jego mózg. Bestia znowu mu się wymknęła, odskoczyła w bok, a Czarna rozbiła skały w pył. Clay odruchowo skulił się, kiedy kolejny raz rozległ się huk broni. Loriabeth i Sigoral stanęli obok niego, strzelając bez przerwy. Biały wrzeszczał pod gradem kul. Clay widział, jak kilka pocisków trafiło w ciało, ale nie dostrzegł niczego, co świadczyłoby o poważnych ranach. Smok skoczył wysoko w powietrze, ciskając skrzydłami odłamki skał w ich twarze, a potem szarpnął się spazmatycznie, gdy jedna z bomb Kriz trafiła go w pierś. Złożył skrzydła i runął na ziemię, dym buchnął z jarzącego się pomarańczowo punktu w jego piersi. Zaczął się miotać, uderzając ogonem i trzepocząc skrzydłami, wrzeszczał wściekle i ział ogniem. Kriz podeszła do Claya z twarzą, na której nadal malowały się determinacja i gniew. Patrzył, jak wyjmuje magazynek 543

z miotacza i wkłada na jego miejsce drugi, jeszcze bardziej opasły bębenek. – Co...? – zaczął, ale cofnął się zaniepokojony, kiedy obniżyła lufę i znowu strzeliła. Pierwsza bomba trafiła Białego tuż poniżej szyi. Zamiast spodziewanego wybuchu Clay usłyszał tylko stłumiony trzask i syk, kiedy pocisk rozkwitł płonącymi iskrami tak jasnymi, że oczy zaczęły mu łzawić i musiał odwrócić wzrok. Kriz nadal strzelała, w sześć sekund opróżniła mieszczący tyleż nabojów bębenek. Kiedy Clay znowu spojrzał na smoka, osłaniając zmrużone oczy, stwierdził, że Biały wije się w powodzi czystego ognia. Bestia wrzasnęła po raz ostatni, zanim szalejąca pożoga pochłonęła ją całkowicie; ogon, teraz spalony i niemal pozbawiony ciała, uniósł się i zwinął jak senny wąż, po czym zniknął w pożerającym wszystko żarze. – No cóż – powiedziała Loriabeth, z podziwem obejmując Kriz – to chyba załatwia sprawę, kochaniutka. *** Za wielkim głazem znalazł kałużę krwi Białego – zapewne skutek któregoś z celnych strzałów Loriabeth. Była płytka i częściowo zakrzepła. W narastającym świetle sztucznego świtu krew wydawała się niemal czarna i wyglądała bardzo niezachęcająco. Dobrze pamiętał, jak poprzednio smakowała surowa krew Białego, i nie miał ochoty powtarzać tego doświadczenia, ale przyszli tu w poszukiwaniu odpowiedzi. Z westchnieniem zanurzył pustą fiolkę w kałuży i zebrał porcję krwi, uważając, żeby nie ubrudzić palców. Zmył nadmiar wodą z manierki, schował fiolkę do etui i wrócił do towarzyszy. Stali wokół poczerniałej łaty skał znaczącej miejsce śmierci Białego. Ogień z pocisków Kriz był najwyraźniej owocem jakiejś sprytnej chemicznej mieszanki, bo ze smoka zostały tylko poczerniałe kości. Czaszka popękała, ale widać jeszcze było oczodół. Clay wbrew sobie spojrzał w tę pustą dziurę. 544

„Co wiedziałeś?” – chciał zapytać, gdy jego wzrok zatrzymał się na ciemnych głębinach czaszki. Kierował tobą taki sam cel jak tym na górze? – Ekspedycja Wittlera sproszkowała kości – powiedziała Loriabeth, szturchając popiół stopą. – A potem oszaleli i pozabijali się nawzajem – przypomniał jej Clay, kiedy wreszcie udało mu się oderwać wzrok od czaszki. – Moim zdaniem lepiej zostawić je w spokoju. – Przynajmniej wiemy, że nie są niepokonane – rzekł Sigoral. – Nawet jeśli nie dowiemy się tu niczego więcej, to już jest coś. – Ten nie był zdrowy – zwrócił uwagę Clay, przenosząc spojrzenie na Kriz. Patrzyła w milczeniu na szczątki pogrążona w myślach. Przypomniał sobie, jak chudy był ten smok w porównaniu z innymi, pomyślał o plamach na skórze. Poza tym, chociaż był szybki, to w porównaniu z jedynym innym Białym smokiem, jakiego Clay spotkał, robił wrażenie powolnego. – Coś z nim było nie tak. Gdyby był dorosły i zdrowy, to pewnie on spaliłby nas, a nie my jego, prawda? – zapytał Kriz. Podniósł głos i wskazując na szczątki Białego, dodał powoli: – On... był... chory. Spojrzała mu w oczy i skinęła krótko głową, marszcząc brwi, jakby siliła się na odpowiedź, którą Clay będzie w stanie zrozumieć. – Nowy... – powiedziała, krzywiąc się z irytacją i próbując jeszcze raz. – Nowo wykluty. Clay natychmiast pomyślał o jaskini na urwisku, na którą natrafili poprzedniego dnia. Zbyt regularna w kształtach, żeby była naturalna. I pluła dymem. – Nowo wykluty – powtórzył, wskazując na ziemię. – Tu, na dole, tak? Skinęła głową, uśmiechając się przepraszająco i wskazując szczątki. – To... jeden. Jest... wiele. – No to cudnie – mruknęła Loriabeth, rozglądając się 545

podejrzliwie. – Idziemy – powiedziała Kriz, ruszając po plecak. Clay chciał się sprzeciwić, przekonać ją, żeby poczekali i wreszcie weszli w trans. Wiedział jednak, że Kriz ma rację. Jeśli smoków było więcej, nie mogli zwlekać. – Ja poprowadzę – zaproponował, zakładając plecak i zdejmując z ramienia karabinek. – Lori, idziesz dwadzieścia jardów za mną. Poruczniku, będzie pan osłaniał tyły, z łaski swojej. Obserwujcie niebo. Zwiększamy tempo. Nie śpimy, dopóki nie dotrzemy do iglicy. *** Pokonali może z pięć mil bez żadnego incydentu. Maszerowali coraz wolniej, bo teren stawał się coraz bardziej stromy. Wzgórza przeszły w prawdziwe góry i raczej wspinali się, niż szli. Clay musiał wkrótce ustąpić miejsca na czele Sigoralowi, który był lepszy w wypatrywaniu najdogodniejszych ścieżek na zboczach, z których każde kolejne było bardziej zdradliwe od poprzedniego. Niemal cała roślinność zniknęła, czasem tylko widywali łaty mchu. Powietrze także z każdą milą stawało się wyraźnie chłodniejsze, więc wkrótce para buchała im z ust. – Przynajmniej nie ma śniegu – zauważył Sigoral podczas krótkiego odpoczynku. Musieli wspinać się z jednej skały na drugą, przez co Clayowi kojarzyli się z dziećmi gramolącymi się na schody. Po kilku godzinach noga znowu zaczęła go boleć, a w piersi paliło go z wysiłku. – Pewnie temu, kto stworzył to miejsce, nie zależało aż tak bardzo na autentyczności – odparł. Pociągnął spory łyk z manierki, ale powstrzymał się przed wypiciem kolejnego. Ich manierki stawały się coraz lżejsze, a nie widział żadnego strumienia, odkąd opuścili skalną półkę, na której Biały dokonał swojego żywota. – Co po raz kolejny przywołuje pytanie, kto je stworzył i po co. 546

– Marynarz spojrzał Clayowi w oczy, zanim zerknął na Kriz, która przysiadła na głazie kilka stóp niżej. – Te pytania domagają się odpowiedzi, panie Torcreek. – Ona mówi, że w iglicy znowu wejdziemy w trans. Pewnie wtedy poznamy odpowiedzi. – O ile możemy zaufać, że dotrzyma słowa danego bandzie dzikusów. W głosie Corvusyjczyka pobrzmiewała gorycz, która nie podobała się Clayowi; kiedy Sigoral patrzył na Kriz, jego twarz zdradzała urazę. – Mów, co ci leży na wątrobie. Sigoral zmarszczył brwi, patrząc na niego. – Na wątrobie? – To stare powiedzenie z Kątów. Znaczy, żeby człowiek mówił wprost, co ma do powiedzenia. Corvusyjczyk przysunął się i zniżył głos: – Widzę czasem, jaką ma minę, kiedy myśli, że nikt nie patrzy. Mój stary kapitan miał podobny wyraz oczu, kiedy przyglądał się załodze, tyle że on nie próbował tego ukrywać. Pogarda, panie Torcreek. Oto co myśli na nasz temat. Dla niej jesteśmy użytecznymi prymitywami. Wobec czego pojawia się pytanie: co się stanie, kiedy przestaniemy jej być potrzebni? – A może martwi się tym, co my zrobimy, kiedy ona przestanie nam być potrzebna? – To pytanie, nad którym również warto się zastanowić. Clay patrzył przez chwilę żołnierzowi w oczy, a potem odwrócił wzrok. – Będziemy ją uważnie obserwować – rzucił zwięźle. – Lepiej ruszajmy – dodał i wskazał głową stok przed nimi. – Byłem tam, kiedy smoki pojawiły się w Carvenporcie. – Sigoral wyprostował się i zarzucił karabinek na ramię. – Wiem, jaka jest stawka. Obaj mamy obowiązek do wykonania. Może być pan pewien, że wypełnię swój bez względu na to, jak nieprzyjemny się okaże. – W takim razie trzymaj się nadziei, że będziemy podobnie 547

oceniać sytuację, kiedy nadejdzie właściwy czas. – Clay znowu popatrzył mu w oczy, ale tym razem dłużej. W końcu Sigoral uśmiechnął się blado, skinął głową i podjął wspinaczkę. *** Zanim światło zaczęło przygasać, znaleźli się już niecałe dwie mile od iglicy. Urosła teraz do monolitycznych rozmiarów, wznosiła się w czarną pustkę, której nie dosięgały światła. Presja, żeby iść mimo ciemności, była silna, ale droga przed nimi zmusiła ich do postoju. Weszli na plateau i przekonali się, że został im jeszcze jeden szczyt do pokonania – szeroka góra o sztucznie spłaszczonym szczycie, na którym wznosiła się znajoma konstrukcja. Patrząc na nią przez lunetkę karabinu, Clay zorientował się, że jest to znacznie większa wersja budowli, jaką znaleźli na wyspie, dwa razy wyższa i wsparta na szerokiej bazie zajmującej cały szczyt. Kamienna iglica wznosiła się z jej dachu majestatycznie, niosąc obietnicę ucieczki, której nie sposób było się oprzeć. Jednakże między nimi a górą wznosił się jeszcze jeden grzbiet, mierzący nie więcej niż pięć stóp szerokości w najszerszym miejscu. Clay wypatrzył ślady konstrukcji ciągnącej się wzdłuż grzbietu, która wiła się w górę i kończyła kilkaset jardów od szczytu. Cały grzbiet był usiany łatami z płaskich kamieni i rozrzuconych cegieł, zdradzając, że to, co kiedyś się tam znajdowało, było imponujące w swoich rozmachu. – To kiedyś była droga? – zapytał Clay, skinieniem głowy wskazując przed siebie. – Bardzo stara – odparła Kriz. – Trzeba... iść ostrożnie. – Rozsądek każe poczekać do świtu, zanim podejmiemy marsz – powiedział Sigoral, rozglądając się niespokojnie po stromych stokach grani. – To nie jest miejsce, w którym chciałbym potknąć się po ciemku. – Ale jesteśmy tak blisko – odezwała się Loriabeth, ruchem głowy wskazując budowlę. – Godzinę, dwie od iglicy, nie więcej. 548

– Będziemy iść, aż się zrobi ciemno – zadecydował Clay i ruszył przed siebie. – Zatrzymamy się w połowie drogi, jeśli będzie trzeba. – Będziemy zbyt odsłonięci – sprzeciwił się Sigoral, wskazując niebo karabinkiem. – Jeśli jest więcej Białych... – Rozejrzyj się – odparł Clay, stawiając pierwszy krok na grani. Ukrył westchnienie ulgi, kiedy płyty pod jego butami nie rozpadły się w pył. – I tak nie znajdziemy tu żadnej osłony. Ruszył dalej i wkrótce usłyszał kroki za sobą, kiedy pozostali po chwili wahania poszli za nim. Ścieżka na grani rzeczywiście okazała się niebezpieczna, a niekiedy wręcz zdradziecka. Więcej niż raz w na pozór litej płycie, po której szli, pod byle dotknięciem pojawiały się głębokie szczeliny. Kriz uratowała Claya przed niemal katastrofalnym upadkiem z prawie pionowej ściany, kiedy płyta rozpadła się na kawałeczki pod jego stopą. W ostatniej chwili zdążyła złapać go za plecak, wciągnęła z powrotem na górę i razem padli na ziemię. – Dzięki – powiedział. Łomot w piersi sprawił, że głos mu zadrżał niemęsko. Uśmiechnęła się szeroko i skinęła głową, a potem zmarszczyła brwi, kiedy przycisnęła rękę do jego plecaka i wymacała duży okrągły przedmiot. – Co to? – spytała. – Pamiątka – odpowiedział. Podniósł się i odwrócił. – Jajo – powiedziała hardym tonem, wstając i idąc za nim. – Wziąłeś jajo. – Zabiłem jego mamę. Przynajmniej tyle mogę dla niego zrobić. – Wykluje się. Zabije nas wszystkich. Clay sięgnął do fiolek na szyi, bawiąc się rosnącą kolekcją krwi z serca. Jeszcze trzy do kompletu. – Wątpię. Poza tym bez ognia przebudzenia szybko się nie wykluje. 549

Zamilkła, ale Clay wyraźnie wyczuwał jej niezadowolenie. Po raz pierwszy dotarło do niego, że Kriz naprawdę nienawidzi smoków, które zamieszkują jej dziwny świat. Uciecha, jaką sprawiło jej zabicie Niebieskich nad morzem, i zaciętość jej spojrzenia, kiedy celowała w Białego, świadczyły o czymś więcej niż zwykłej radości z przeżycia. Przystanął, przyglądając się zniszczonym cegłom przed sobą. To ewidentnie była kiedyś imponująca konstrukcja, ale teraz stary kamień stopniowo obracał się w pył. – Nie zawsze tak to wyglądało, prawda? – zagadnął, odwracając się do Kriz. – Całe to miejsce. Coś się tu strasznie popsuło z upływem czasu. Ale co takiego? Jej twarz przybrała znajomy, ostrożny wyraz, gdy bez słowa spojrzała mu w oczy. – Smoki – zrozumiał. – To miejsce nie zostało stworzone dla nich. Stworzono je dla was. One je przejęły, prawda? Kriz zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad właściwą odpowiedzią. – Stworzono... dla obu – odpowiedziała wreszcie. – One... zabrały wszystko... kiedy spałam. – Ehm... Clay? – odezwała się Loriabeth. Zauważył, że kuzynka stoi przy krawędzi grani i patrzy na coś w dole. Spojrzał w to samo miejsce, przyglądając się spowitym mgłą głębiom. Początkowo niczego nie widział, dopiero po chwili zauważył migotanie we mgle, jakby gasnące światło odbijało się w szybko płynącej rzece. A potem zobaczył, że światłość narasta, migotanie rozpada się na wiele punkcików światła jarzących się w napływającej ciemności. Wreszcie usłyszał krzyki, rozlegające się echem i atakujące jego uszy ponurą, znajomą nutą. Nie słyszał tego dźwięku od świątyni w dżungli nad Jeziorem Krystalicznym – gorączkowa pieśń chmary Zielonych. Wynurzyły się z mgły falą, wspinając się na skalisty stok grani. Clay uniósł karabinek, żeby przyjrzeć im się lepiej, i wkrótce zdał sobie sprawę, że to nie są pigmeje z lasu, ale smoki dorównujące rozmiarami dorosłym arradsyjskim 550

Zielonym. Różniły się jednak od nich: ich kończyny i ogony były podobnie wychudzone jak u niedawno zabitego Białego, skórę miały tak samo plamistą, a spojrzenie przez celownik karabinka ujawniło, że plamy to w rzeczywistości ziejące na ich ciałach wilgotne rany. Nie są zbyt zdrowe, zrozumiał Clay i opuścił karabinek, kiedy mrowie Zielonych się zbliżyło. Niemniej nadal są bardzo szybkie. Loriabeth zaczęła strzelać długimi seriami w nacierającą hordę, zmiotła kilkanaście sztuk, które zwaliły się ze stoku w ciemne głębiny. – Tu jest ich więcej! – zawołał Sigoral, a Clay odwrócił się i zobaczył, że Corvusyjczyk stoi przy drugiej krawędzi grzbietu. Marynarz zdjął karabinek z ramienia i zaczął strzelać, przesuwając lufą na boki, żeby ściąć jak najwięcej smoków. Kriz podeszła do krawędzi, uderzając ręką w zamek na miotaczu bomb. Znajoma już nienawiść wykrzywiła jej twarz. – Zapomnij! – powiedział Clay, łapiąc ją za pasek plecaka. – Jest ich za dużo! – zawołał do Sigorala i Loriabeth, którzy nie przestawali strzelać. – Musimy uciekać! Natychmiast! Poczekał tylko tyle, żeby mieć pewność, że ruszają za nim, a potem odwrócił się i zaczął biec. Zapomniał o wcześniejszej ostrożności, kiedy pędził po niemal nieistniejącym chodniku i przeskakiwał nad rozpadającymi się murkami. Gorączkowa pieśń Zielonych gęstniała w powietrzu za jego plecami, popychając go i przeganiając ból z nogi. Zielony wypadł na grań tuż przed nim, zamachnął się ogonem i z rozwartą paszczą obrócił w jego stronę. Clay nie zatrzymał się, uniósł tylko karabinek i wystrzelił serię pocisków, cały czas zbliżając się do smoka. Skoncentrowany ogień rozdarł przednie łapy i barki Zielonego, zamieniając ciało i kość w czerwoną mgiełkę. Zwierzę wrzasnęło i zaczął się miotać, pryskając krwią z licznych ran. Clay strzelił znowu i rozniósł jego łeb na strzępy. Przeskoczył nad trupem i pobiegł dalej. Miał wrażenie, że już po kilku sekundach ujrzał koniec grani, ale do tego czasu wyczerpanie wreszcie zaczęło przezwyciężać 551

zrodzoną ze strachu energię. Jego chwilowa radość zgasła, kiedy zobaczył głęboką rozpadlinę między granią a stokiem góry, zbyt szeroką, żeby przeskoczył ją ktokolwiek poza Błogosławionym z Zieloną w żyłach. Nie zatrzymał się, biegnąc przed siebie chwiejnie i po omacku wyciągając etui z wewnętrznej kieszeni płaszcza. Wypił tyle Zielonej, ile zdołał, błyskawicznie pokonał ostatnie kilka jardów dzielących go od końca grzbietu i wybił się wysoko w powietrze. Przeskoczył rozpadlinę z zapasem kilku jardów i uderzył w górskie zbocze z taką siłą, że połamałby sobie kości, gdyby nie Zielona. Ześlizgnął się na wąską półkę naprzeciwko grani i szybko się podniósł, widząc, że pozostała trójka patrzy na niego z drugiej strony rozpadliny. Wyrzut szczególnie wyraźnie malował się na twarzy Loriabeth, chociaż grymas wściekłości na twarzy Sigorala nie zdradzał dużego zdziwienia. Kriz zerknęła na niego tylko raz, a potem odwróciła się i zaczęła ostrzeliwać bombami napływające mrowie Zielonych. Teraz wypełniały całą grań – ciemna, kłębiąca się masa, która ledwie zauważała wybuchające bomby. Clay wyjął fiolkę surowej Czarnej i wypił połowę. Zwalczył odruch wymiotny, kiedy produkt, paląc mu przełyk, spłynął do wnętrzności. Najpierw zgarnął Loriabeth: przeniósł ją nad rozpadliną i odstawił obok siebie. Sytuacja była na tyle nagląca, że nie pozostawiała miejsca na finezję. Loriabeth jęknęła z bólu, kiedy wylądowała twardo na tyłku. Rzuciła mu pełne wyrzutu spojrzenie, ale wyraźnie jej ulżyło. Zaraz też poderwała się i zaczęła ostrzeliwać Zielone. Clay skupił się na drugiej stronie rozpadliny, gdzie Sigoral i Kriz strzelali coraz zacieklej wprost w napierające smoki. Zawahał się. Zielone były już tak blisko, że nie mógł uratować ich obojga. Potrzebuję odpowiedzi, uznał, skupiając wzrok na Kriz. Przykro mi, poruczniku. W tej samej chwili Sigoralowi skończyły się naboje. Corvusyjczyk natychmiast zaczął przeładowywać, ale było widać, że Zielone dopadną go, zanim mu się to uda. Clay zareagował odruchowo, sięgnął Czarną i przeciągnął marynarza ponad 552

szczeliną. Lądowanie porucznika było jeszcze twardsze niż Loriabeth – uderzył w półkę pod niedużym kątem i poturlał się po ziemi z nienaturalną szybkością, wytracając nadany mu przez Czarną impet. Clay natychmiast skupił się na Kriz. Stała przed hordą Zielonych z opuszczonym miotaczem bomb, w którym najwidoczniej skończyły się naboje. Smoki znajdowały się teraz kilka jardów od niej, ale ona nie panikowała, nie zdradzała najmniejszej troski, kiedy nadciągały, a z paszcz pierwszych w szeregu tryskały płomienie. Clay uniósł ją, odsuwając od chmary w ostatniej chwili – Zielone dopadły brzegu rozpadliny, skacząc i próbując dosięgnąć nóg Kriz. Kilkanaście spadło w przepaść, a reszta miotała się na grani, wrzeszcząc z frustracji. Clay obrócił Kriz i przeniósł nad szczeliną. Podniósł wzrok i zobaczył, że uśmiecha się do niego. Nie widział jeszcze takiego uśmiechu na jej twarzy, był w nim szczery szacunek, wręcz sympatia. Tak go to zaskoczyło i pochłonęło, że nie zauważył Czerwonego, dopóki ten prawie nie dopadł Kriz.

553

Rozdział 39 Lizanne

– Cesarskie Kruki i Żelazna Straż – powiedział Korian. – Plus trzy baterie artyleryjskie i cały pułk dragonów. A to tylko straż przednia. Kilka mil za nimi idą co najmniej trzy pułki poborowych. Elektorka zwołała naradę, żeby wysłuchać raportu przywódcy Bractwa z jego ostatniego rekonesansu. Ukradła namiot dla dowódcy z magazynów w Hervus, dostatecznie duży, żeby pomieścić wszystkich kapitanów armii. Lizanne nie była pewna, czy powinien ją uspokoić, czy też zaniepokoić fakt, że Atalina dopilnowała, by Pani Krew wzięła udział w zebraniu. – Praktycznie cała Dywizja Przyboczna – powiedział Arberus. – A raczej to, co z niej zostało po tym, jak Szkarłatny Legion został rozgromiony w Carvenporcie. Najwyraźniej hrabina Sefka nie zamierza ryzykować. Lizanne uznała, że jego refleksyjny ton jest dziwny po raporcie Koriana. Cesarskie Kruki i Żelazna Straż stanowiły elitarne oddziały piechoty w Corvuskiej Armii Cesarskiej, budzące respekt i strach tak samo jak niegdyś Szkarłatny Legion. – Co najmniej sześć tysięcy ludzi w straży przedniej i kolejne dziewięć tysięcy za nimi – podsumowała. – W ostatnich dniach zebraliśmy mnóstwo rekrutów, ale nie aż tylu. – Liczby to nie wszystko – orzekła elektorka, a jej słowom towarzyszyło gniewne spojrzenie, które ostrzegło Lizanne przed wypowiadaniem kolejnych opinii bez pytania. – Gdzie? – spytała Koriana. – Dziś po południu piętnaście mil na północny zachód stąd. 554

Wygląda na to, że trzymają się Drogi Corvuskiej. – Zatem już rozbili obóz – podsumował Arberus. – Odnalezienie ich nie będzie szczególnie trudne, nawet w ciemności. – Wyprostował się, kierując następne słowa do elektorki: – Powinniśmy zaatakować obóz, natarcie nocą ma największe szanse powodzenia. Lizanne zdołała powstrzymać okrzyk przerażenia, ale pozostali obecni nie byli tak powściągliwi. – Ocipiałeś, kurwa? – zapytał Varkash. – Taka gromadka przeciwko najlepszym żołnierzom cezarza? Nocą? – Lepiej nocą niż za dnia – odpowiedział Arberus. – Dywizja Przyboczna to rzeczywiście potężny wróg, ale ponieważ walczyłem z nią ramię w ramię, wiem, że jej siła leży w dyscyplinie. Gdy walczą w zwartych szeregach i mają czyste pole ostrzału, często są niepokonani, jednakże taka dyscyplina ma swoją cenę. Kruki i Straż działają automatycznie, reagują na rozkazy bez namysłu czy indywidualnej inicjatywy. Zamieszanie będzie naszym sprzymierzeńcem, a ciemność rodzi chaos. Ponadto z ciemności... – dodał po krótkiej pauzie, rzucając niechętnie spojrzenie w stronę Lizanne – ...przychodzą koszmary. Lizanne przeniosła wzrok z niego na elektorkę, która teraz uśmiechała się szeroko. – Pani Krew – powiedziała Atalina – będzie naszym kluczem do zwycięstwa. – Nie zdziałam cudów – ostrzegła beznamiętnie Lizanne. – A w ich szeregach mogą być członkowie Korpusu Krwi. Elektorka uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Wobec tego lepiej zabić ich w pierwszej kolejności. – Nawet z nią to zbyt wielkie ryzyko – upierał się Varkash, a poparł go kapitan Jarkiv i paru innych. – Na to się pisaliście, skurwiele! – Głos Ataliny przeciął narastający gwar jak siekiera. Zaatakowała ich, szczerząc zęby i pochylając się, jakby zamierzała się na nich rzucić. – A co myśleliście? Że to będzie spokojny spacerek aż do Corvus? 555

Zapłaciliśmy krwią za ucieczkę ze Scorazinu, teraz czas znowu zapłacić, ale tym razem uciekamy z największego więzienia na świecie. Pokonajcie Dywizję Przyboczną, a ludzie tłumnie zlecą się do nas. Morze ludzi, które zmiecie wszystko z naszej drogi do Cesarskiego Sanktuarium. Stała, piorunując ich po kolei wzrokiem i prowokując, żeby tylko ktoś jej się przeciwstawił. Wszyscy spuścili wzrok pod jej spojrzeniem – wszyscy poza Varkashem, który stał i również na nią patrzył. – Gdyby po opuszczeniu Zcorazinu zoztało mi więcej moich Głupców... – zaczął. – Ale nie zostało – przerwała mu elektorka. – Zabierz swoich ludzi i odejdź, jeśli tak się przy tym upierasz, ale pamiętaj, że kiedy już obalimy cesarstwo, wszystkie księgi, jakie potem powstaną, dokładnie opiszą varestiackie tchórzostwo. Naprawdę pod tym imieniem chcesz wrócić na półwysep? Varkash, tchórz o lśniącym nosie, Hańba Mórz? Jeśli tak, to życzę powodzenia w znalezieniu sobie nowej załogi. Varkash się wyprostował. Zacisnął pięści, napinając potężne mięśnie nagich rąk. Lizanne igrała z nadzieją, że rzuci się na elektorkę, co wywoła chaos i pozwoli jej szybko opuścić namiot, znaleźć Majsterkowicza i uciec. Niestety groźba uznania za tchórza przeważyła nad gniewem pirata. Przez długą chwilę kipiał z wściekłości, wreszcie skrzyżował ręce na piersi i skinął głową. – A zatem, generale – elektorka zwróciła się do Arberusa – jaki masz plan? *** – Pamiętaj, tam gdzie szeregi będą najgęstsze. – Arberus uniósł rewolwer z długą lufą, zapewne zabrany jakiemuś nieszczęsnemu poległemu kawalerzyście w Scorazinie. – Nowe zabawki Majsterkowicza nie są zbyt celne. – To mi wystarczy, dziękuję – odpowiedziała Lizanne, 556

poklepując zabrany konstablowi rewolwer o krótkiej lufie w kaburze pod pachą. – Poza tym wątpię, czy dziś w nocy jakakolwiek ilość broni coś zmieni. – Gdyby istniał inny sposób... – Och, daruj sobie... generale. Odwróciła się do niego plecami i machnęła na Hyrana, żeby poszedł za nią na skraj zagajnika, gdzie w samotności mieli poczekać na zmrok. Tak jak ona, Hyran był ubrany w luźny strój z czarnej bawełny i uzbrojony w rewolwer. Cały czas dotykał broni, ręce drżały mu nieco, kiedy obracał bębenkiem. – Przestań się wiercić – upomniała go. – I nie strzelaj, dopóki nas nie wykryją. Do tego momentu produkt to nasza główna broń. Zmusił się do uśmiechu. Twarz miał bladą w półmroku. Schował broń do kabury. – Żałuję, że nie mamy więcej. Widząc jego mizerne, napięte rysy, musiała zapanować nad chęcią zostawienia go w obozie. Tej nocy będzie potrzebowała wszelkich sprzymierzeńców, bez względu na ich umiejętności. – Przed końcem tej nocy – powiedziała, siląc się na energiczny, uspokajający ton – podejrzewam, że będziemy mieli aż nadto produktu dla nas dwojga. Przykucnęła i podkradła się do rzadkich krzaków za linią drzew. Gestem przywołała Hyrana do siebie. – Teraz? – zapytał szeptem. – Chyba nie ma sensu dłużej zwlekać – odmruknęła. – Jak myślisz? Urwała, żeby przyjrzeć się terenowi przed sobą, i uznała, że jest denerwująco wolny od wszelkiej osłony aż do linii wart na skraju obozu Corvusyjczyków. Na szczęście tej nocy świecił tylko jeden księżyc, więc przynajmniej cienie były głębokie. Obejrzała się na zagajnik, gdzie Arberus czekał z Bractwem i mniej więcej setką konnych. Kilkaset jardów dalej czekały wszystkie zastępy elektorki, niewątpliwie nadal zmęczone po szybkim nocnym przemarszu Drogą Corvuską. Lizanne uważała to za mały cud, 557

że żaden corvuski zwiadowca nie wykrył ich nadejścia. Miała małą nadzieję, że to szczęście wynikało z nadmiernej pewności siebie osoby, która dowodzi cesarską ekspedycją. Najpewniej nie mogą uwierzyć, że banda skazańców w łachmanach i chłopów poważy się na coś tak głupiego, uznała, zduszając kolejny przypływ gniewu na Arberusa. I mają ku temu powody. – Zielona? – zasugerował Hyran, obserwując dystans dzielący ich od obozu z wyczuwalnym niepokojem. – Moglibyśmy wtedy pokonać tę odległość w kilka sekund. – Wzbijając kurz i przyciągając spojrzenia wartowników – odpowiedziała Lizanne. Położyła się na brzuchu i dała mu znać, żeby też to zrobił. – Obawiam się, że to będzie męcząca droga. Trzymaj się dwa kroki za mną. Poruszaj się, kiedy ja się poruszam, zatrzymuj, kiedy ja się zatrzymam. Ruszyła przed siebie, pokonując pierwsze sto jardów na czworakach. Kiedy blask ognisk Dywizji Przybocznej zaczął narastać, opadła na brzuch i czołgała się powoli i ostrożnie przez trawę. Wkrótce zobaczyła wartowników, wysokich mężczyzn w czarnych mundurach, patrolujących obrzeża obozu. Cesarskie Kruki, uznała. Znani także jako Czarne Serca z powodu licznych potworności, jakich dopuścili się podczas Wojen Rewolucyjnych. Widziała twarz najbliższego strażnika, weterana o surowym spojrzeniu i ogorzałej skórze. Najwyraźniej nie znajdą w tym obozie poborowych, których łatwo by było nastraszyć. Zatrzymała się i obserwowała, jak weteran powoli przecina jej drogę i z karabinem trzymanym nisko w rękach wpatruje się w trawę. Jego wzrok przesunął się po cieniach, w których leżała, cofnął się, znowu prześliznął po tej samej okolicy. Lizanne zdusiła przekleństwo, kiedy twarz mężczyzny stężała, i wyczulone instynkty żołnierza niewątpliwie ostrzegły go, że coś jest nie tak. Zaczął się przysuwać. Cicho szczęknęła odbezpieczana broń. Lizanne wyraźnie usłyszała, jak Hyranowi zaparło dech w piersi. Oczy weterana rozszerzyły się z niepokojem. Wcisnęła trzeci guzik na Pająku, wstrzykując sobie półsekundową dawkę 558

Czarnej, i przytrzymała żołnierza w miejscu, kiedy już otworzył usta, by ostrzec towarzyszy. Ukucnęła i rozejrzała się, gdzie znajdują się pozostali wartownicy. Na szczęście obaj właśnie skończyli swoją rundkę i teraz każdy szedł w przeciwnym kierunku. Lizanne szturchnęła Hyrana, żeby się podniósł, i pochyleni obiegli sparaliżowanego wartownika. Widziała, że śledzi ją wzrokiem sfrustrowany i wściekły, ale też świadomy tego, co go czeka. Obróciła się i biegła tyłem, nie spuszczając wzroku z nieruchomego wartownika, aż skryli się bezpiecznie w cieniu wielkiego namiotu. Poczekała chwilę, kucając w ciemności, aż uznała z zadowoleniem, że żaden inny strażnik ich nie zauważył. Wtedy uwolniła resztę Czarnej i skoncentrowanym uderzeniem przetrąciła weteranowi kark. Patrzyła, jak pada na trawę, po czym odwróciła się i pociągnęła Hyrana za rękaw, prowadząc go w głąb obozu. – Nie mamy wiele czasu – powiedziała, przyciskając drugi guzik Pająka. – Wypij pół swojej Zielonej i bądź gotowy na Czerwoną. Uznała, że jej zwierzyna najpewniej znajduje się blisko centrum obozu. Dlatego tam właśnie poprowadziła Hyrana, przemykając od cienia do cienia. Kluczowe było to, żeby dotarli jak najbliżej celu, zanim ktoś podniesienie nieuniknioną wrzawę po odkryciu ciała wartownika. To się stało w tej samej chwili, kiedy znalazła właściwy namiot. Był duży, ale poza tym całkiem zwyczajny i równie dobrze mogłaby go ominąć, gdyby nie mężczyzna, który stał przed nim i palił cygaretkę. Mężczyzna, który nosił zwykłe ciemne ubranie zamiast munduru i miał srebrną szpilkę w klapie marynarki. Dzięki Zielonej łatwo wypatrzyła cesarski herb. Zesztywniał, kiedy wartownicy z południowych obrzeży obozu podnieśli alarm, i spojrzał w ciemność, zanim odwrócił się, by zawołać towarzyszy z namiotu. Lizanne miała nadzieję, że jest ich niewielu. – Czerwona – poleciła Hyranowi, wskazując mu tyły namiotu. – Podpal go najszybciej, jak zdołasz. 559

– A pani? Lizanne wyciągnęła rewolwer i przycisnęła dwa inne guziki Pająka. Zamknęła oczy i zapanowała nad sobą mimo nagłego przypływu produktu. – Ja zajmę się resztą. Jeśli zginę, zostawiam twojemu sumieniu decyzję, czy kontynuować tę szaleńczą eskapadę. Patrzył na nią przez sekundę, zanim skinął nerwowo głową i się odczołgał. Lizanne przykucnęła niżej i patrzyła, jak dwoje innych agentów Korpusu Krwi wychodzi z namiotu i dołącza do mężczyzny na zewnątrz. Zauważyła, że cała trójka jest młoda, właściwie dobre kilka lat młodsza od niej. Przypomniała sobie niesamowicie wyszkolonych i śmiertelnie niebezpiecznych agentów Korpusu, którym stawiła czoło w Carvenporcie, i uznała, że ta niefortunna przygoda musiała kosztować Cesarską Krew większość jego najbardziej uzdolnionych dzieci. Przynajmniej będę miała przewagę doświadczenia, pomyślała, starając się zdławić niecierpliwość, kiedy czekała, aż Hyran wykona swoją część zadania. Płomienie rozkwitły, kiedy trójka agentów rozmawiała z ożywieniem o tym, jak zareagować na podniesiony alarm. Trąbki rozbrzmiewały w całym obozie i żołnierze biegli, żeby pobrać karabiny ze schludnych stosów. Kobieta ewidentnie chciała zbadać sprawę natychmiast, jej towarzysze byli zaś zdecydowanie bardziej ostrożni. Dlatego łatwo było zdecydować, które z nich zastrzelić, kiedy Hyran podpalił ich namiot. Cała trójka obróciła się, gdy buchnęły płomienie, pochłaniając tył namiotu i tworząc tło, na którym wyraźnie się rysowali i stanowili łatwe cele. Kobieta upadła, kiedy Lizanne strzeliła jej w środek pleców. Dwaj mężczyźni obrócili się natychmiast, a ich brak doświadczenia uwidocznił się w tym, że żaden z nich nawet nie zaczął sięgać po produkt. Lizanne zastrzeliła wyższego, a potem wycelowała w jego kompana. Ten jednak zdążył otrząsnąć się z szoku i uskoczył w bok. Przeturlał się z nienaturalną szybkością, kiedy kule Lizanne uderzały w ziemię wokół niego. 560

Nie pił, zdała sobie sprawę. Ma Pająka. Przeklinając cicho rozliczne zdrady, jakich dopuściła się madame Bondersil, Lizanne wyskoczyła wysoko w powietrze, gdy agent Korpusu uderzył Czarną. To była pośpieszna i kiepsko wycelowana reakcja, ale fala siły popłynęła dostatecznie szeroko, żeby zaczepić o stopę Lizanne, zanim udało jej się uskoczyć. Obróciła się w locie i wylądowała twardo pośród płonących szczątków namiotu. Posłużyła się Zieloną, żeby się poderwać, Czarną odrzuciła pełgające płomienie, a potem odskoczyła w bok, kiedy agent zaczął strzelać z rewolweru. Nadgorliwy, oceniła go, uchylając się przed gradem kul, które wystrzeliwał z większym entuzjazmem niż umiejętnością. Czerwona byłaby lepszym wyborem. Zobaczyła, że wreszcie zdołał nad sobą zapanować. Oparł się pokusie, żeby wystrzelić ostatnią kulę i jego palce zadrgały na guzikach Pająka. Lizanne nie dała mu czasu i korzystając z Czarnej, wygięła mu rękę tak, żeby teraz celował z rewolweru we własną twarz. Ostatnim rozbłyskiem mocy ścisnęła mu kości dłoni na tyle, żeby przycisnął spust, i kula przekształciła twarz agenta w krwawą miazgę. Podbiegła do ciała kobiety, którą zastrzeliła, żeby zabrać jej produkt, ale musiała schować się przed nową salwą pocisków, które przecięły powietrze wokół niej. Prędkość, jaką zapewniła płynąca w jej żyłach Zielona, wystarczyła, żeby uniknąć strzałów z karabinu. Lizanne przypadła do ziemi i przemknęła w bok; kule wzbijały obłoczki kurzu z ziemi wokół niej. Rozległ się jazgotliwy tumult okrzyków i cztery Cesarskie Kruki wypadły z ciemności, trzymając nisko karabiny z bagnetami. Lizanne zaczęła przywoływać Czarną, ale zamarła, gdy seria przenikliwych gwizdów rozległa się nad jej głową. Cała czwórka żołnierzy natychmiast padła na ziemię wstrząsana drgawkami. Krew trysnęła z małych dziurek w ich mundurach. Lizanne odwróciła się i zobaczyła, jak Hyran wynurza się z chmury popiołu, jaka została ze spalonego namiotu. – Im mniejsze, tym lepsze – powiedział, uśmiechając się 561

szeroko i podnosząc kamyk wielkości kciuka. – Chodź tu – poleciła mu Lizanne, odwracając się znowu do ciała agentki. – Podwiń rękaw. Szybko zdjęła Pająka z bezwładnego ramienia kobiety i nałożyła go na wyciągniętą rękę Hyrana, cały czas rozglądając się niespokojnie, czy nie zjawią się kolejni żołnierze. Z południowej części obozu dobiegał miarowy huk wystrzałów, co znaczyło, że konni harcownicy Arberusa zmusili cesarskich żołnierzy do uformowania zdyscyplinowanych szeregów. Plan działa, pomyślała. Na razie. Zacisnęła paski, przytwierdzając Pająka do ręki Hyrana, i pokazała po kolei przyciski. – Czerwona, Zielona, Czarna, Niebieska. Fiolki są pełne. Im dłużej naciskasz, tym większą dawkę produktu otrzymujesz. Odwróciła się znowu do ciała agentki i zaczęła przeszukiwać jej kieszenie, aż znalazła etui z resztą produktu. – Proszę – powiedziała, dając etui Hyranowi. Podbiegła do ciała mężczyzny, którego pierwszego zastrzeliła. Jego etui w równym stopniu obfitowało w produkt, podobnie jak fiolki Pająka. Zdołała schować wszystko do kieszeni, zanim w pobliżu znowu rozległy się okrzyki. Rozpoznała brzmienie głosu, chociaż nie znała tej osoby. Sierżant przywołujący do porządku swój oddział. – Czas na nas – powiedziała do Hyrana. Wstała i ruszyła biegiem do miejsca, gdzie spodziewała się znaleźć corvuską artylerię. – I na trochę Zielonej. Przemknęli błyskawicznie przez obóz, przedzierając się przez płótna namiotów i roztrącając ogniska. Na szczęście większość Kruków już zareagowała na wezwanie do walki i w obozie zostało tylko paru maruderów; żaden nie zareagował dostatecznie szybko, żeby zrobić coś więcej niż oddać kilka bezsensownych strzałów w ślad za Lizanne i Hyranem. Przy działach panował ruch, kiedy Lizanne zatrzymała się nieopodal. Artylerzyści pracowali w pocie czoła, przygotowując działa do rozlokowania i przenosząc proch i amunicję do wozów. Jednakże większość 562

beczułek z prochem nadal stała pośrodku baterii. – Czerwona, jak się domyślam? – zapytał Hyran, poruszając palcami na przyciskach Pająka. – Jeszcze nie. – Lizanne szybko odnalazła wzrokiem załogę artyleryjską, która przenosiła worki z prochem na wóz. – Tam – wskazała. – Od tej pory możesz korzystać z rewolweru, kiedy zechcesz. Wyeliminowała trzech artylerzystów przy wozie, po prostu unieruchamiając ich i strzelając im w głowy. Hyran zajął się pozostałymi dwoma nieco mniej schludnie: jednego zdołał przytrzymać dostatecznie długo, żeby trafić go w pierś, ale drugi zdążył uciec w ciemność. – Zostaw go – powiedziała mu Lizanne, kiedy zaczął strzelać za uciekającym żołnierzem. Skupiła się na wozie i za pomocą Czarnej podniosła jeden woreczek prochu. Uniosła go na bite dwadzieścia stóp w górę, zanim wstrzyknęła sobie małą dawkę Czerwonej i zapaliła mały płomyczek na brzegu bawełnianego worka. Poczekała, aż płomień liźnie szwy, i wtedy precyzyjnie go pchnęła. Worek poleciał wysokim łukiem prosto na stos beczek z prochem. Wybuchł ułamek sekundy po tym, jak uderzył w stos, co zaowocowało natychmiastową eksplozją ognia i falą uderzeniową wystarczającą do zabicia wszystkich artylerzystów w promieniu trzydziestu stóp. Płonące szczątki wylądowały na sąsiednich stosach amunicji, owocując niemal jednoczesnymi wybuchami takiej samej wielkości i siły. Artylerzyści uciekali w panice, kiedy płomienie przenosiły się na wozy. Kolejne eksplozje dołączały się z hukiem do ogólnej wrzawy. – To wystarczy – uznała Lizanne, kiedy piekło rozgorzało w obozie. – A teraz naprawdę trudne zadanie. *** Podkradli się na tyły corvuskich formacji. Większość Cesarskich Kruków i Żelaznej Straży ustawiono w precyzyjne trzy szeregi. 563

Żołnierze trwali nieporuszeni mimo chaosu za ich plecami, przy którym poborowi rozbiegliby się w panice. Lizanne i Hyran ukryli się za wozem i patrzyli, jak sierżanci i oficerowie krążą przed szeregami, pokrzykując surowo. Słowa „zdradzieckie szumowiny” należały do ich ulubionych, wraz z obietnicami, że ze wszystkimi jeńcami będzie można się „zabawić” po nieuniknionym zwycięstwie. Po krótkiej przerwie padła seria rozkazów, a potem rozległ się dźwięk jednoczesnego odciągnięcia kurków tysięcy karabinów. Fala przebiegła przez formację, kiedy pierwszy szereg przyklęknął, a drugi przyłożył karabiny do ramienia, co oznaczało, że zaraz padnie pierwsza salwa. Lizanne spojrzała w ciemne niebo, wstrzykując sobie Zieloną dla wzmocnienia wzroku i rozglądając się, czy pojawiła się już pierwsza z zabawek Majsterkowicza. Zobaczyła ją w tej samej chwili, w której corvuscy oficerowie wykrzyknęli rozkaz „cel”: gwałtownie narastający rój iskier na nocnym niebie. Wzniósł się na ponad sto stóp, nim zaczął spadać. Lizanne oceniła, że poruszając się po tej trajektorii, wyląduje daleko za plecami corvuskiego szyku. Poczekała, aż opadnie na mniej niż pięćdziesiąt stóp, i wypuściła skoncentrowaną falę Czarnej. Niestety, ponieważ nie miała okazji przećwiczyć tego manewru, za pierwszym razem wyszło jej to niezręcznie, posłała za dużo mocy i urządzenie wybuchło w powietrzu dziesięć stóp ponad miejscem, w którym szeregi Kruków łączyły się z szeregami Żelaznej Straży. Mimo tego niepowodzenia skutki eksplozji i tak były imponujące. Wzmocnione Zieloną oczy pozwoliły jej śledzić rakietę do chwili tuż przed wybuchem. Była dużo większa od rac używanych na morzu, łuskę wykonano z żelaznej rury, a wypełniały ją małe odłamki metalu rozlokowane wokół prochowego rdzenia. Majsterkowicz opracował materiał miotający zdolny wyrzucić tak ciężki przedmiot w powietrze z odległości pół mili, ale nadal nie obmyślił skutecznego sposobu sterowania, dlatego Arberus postanowił wysłać Lizanne z tą zdecydowanie nieatrakcyjną 564

misją. Rakieta wybuchła z potężnym hukiem, głośniejszym od wybuchu pocisku artyleryjskiego, rozsypując śmiercionośny ładunek na schludne szeregi corvuskich żołnierzy. Lizanne oceniała, że co najmniej jeden pluton zginął na miejscu, a dwa razy więcej ludzi odniosło obrażenia. Szyk zafalował w odpowiedzi na atak, ale się nie załamał. Sierżanci szybko odciągnęli martwych i okaleczonych, a pozostałym narzucili coś na kształt porządku. Środek linii corvuskiej został osłabiony, lecz go nie przerwano. Z drugą rakietą poszło jej znacznie lepiej. Pchnęła ją kilkoma delikatnymi szturchnięciami zamiast jednokrotnym przyłożeniem siły. Efekty były spektakularne, rakieta wybuchła, kiedy czubek głowicy dotknął ziemi zaledwie stopę od środka szyku. Tym razem szeregi pękły przerąbane na pół eksplozją, która zostawiła po sobie czerwony, dymiący kopiec z rozerwanych na kawałki ludzi. Niemal kompletne zniszczenie prawie całej kompanii w mniej niż dwie minuty musiało zaowocować chaosem nawet wśród elity żołnierzy. Lizanne zobaczyła, że wielu Kruków odwraca się i ucieka. Zostali szybko zastrzeleni przez oficerów, ale dodało jej to otuchy. Następne dwie rakiety zrzuciła po dwóch stronach krwawego kopca i po kilku sekundach dwa regimenty dzieliła już co najmniej trzydziestostopowa wyrwa. Gwar okrzyków i fałszywie brzmiące sygnały trąbek rozległy się w ciemności za łamiącym się już teraz corvuskim szykiem – co dowodziło, że Arberus nie zamierza przepuścić takiej okazji. Lizanne ujrzała szarżującą przez lukę w szeregach hordę: gęsta masa ludzi wypadła z ciemności, pierwsi z biegnących strzelali z karabinów. Rozpoznała mieszaninę świeżych rekrutów z miasteczek i byłych więźniów Scorazinu wywodzących się z pomniejszych gangów. Najwyraźniej Arberus nie chciał posłać do pierwszego szturmu swoich najlepszych ludzi. Corvusyjczycy wystrzelili salwę, niejednoczesną i kiepsko wycelowaną jak na standardy zawodowej piechoty, lecz i tak 565

wystarczającą, żeby ściąć co najmniej setkę napastników. Lizanne znowu podniosła wzrok i zobaczyła trzy kolejne rakiety na niebie. Wszystkie spadały szybko. Zdołała sprowadzić jedną z nich blisko oficera Żelaznej Straży, który starał się zapanować nad niespokojną kompanią. Wyparował w wybuchu, a większość jego ludzi się rozbiegła. Pozostałe dwie rakiety wylądowały na tyłach wroga, nie powodując konkretnych strat, ale sama bliskość eksplozji wystarczyła, żeby całe lewe skrzydło szyku spanikowało, zanim rebelianci do niego dobiegli. Wrogie armie zderzyły się wraz z ostatnią rundą wystrzałów, którą potem zagłuszył chór krzyków i wrzasków, oznaczających, że zaczęła się walka wręcz. Chociaż sporo Kruków i Straży uciekło, zostało ich dość, żeby stawić zacięty opór – nie dość jednak, żeby wypełnić dziurę w szyku. Zgodnie z oczekiwaniami Lizanne Arberus pierwszy znalazł się w wyłomie, galopując na swoim ogierze z wysoko uniesioną szablą. Setka konnych wjechała tuż za nim, po czym rozdzieliła się na prawo i lewo, żeby zaatakować Corvusyjczyków od tyłu. W większości walk toczonych w takiej skali atak tak nielicznej kawalerii niewiele by zmienił, ale Corvusyjczycy stracili artylerię i byli nękani przez zdeterminowaną, chociaż niedoświadczoną piechotę, więc szarża okazała się decydująca. Wkrótce wojska cesarskie zostały rozbite na kilkanaście zwartych grup, stawiających rozpaczliwy opór na pozór nieskończonej fali rebeliantów napływającej z mroków. Napastnicy zapłacili za to wysoką cenę, nie bez kozery Corvusyjczycy byli zaprawionymi w boju weteranami; Lizanne oceniła, że każdy z nich zabił co najmniej trzech buntowników, zanim sam zginął. Odwróciła się, kiedy Hyran zaczął się wiercić obok niej, i zobaczyła, jak wbija wzrok w szczególnie upartą grupkę członków Straży, którzy stali w kręgu sto jardów dalej. Ziemia otaczająca Strażników była dosłownie zasłana ciałami rebeliantów. Corvusyjczycy oddawali metodycznie salwy w napierającą hordę. – Nie! – ostrzegła i złapała Hyrana za rękaw, kiedy zaczął 566

wyczołgiwać się spod wozu. – Zrobiliśmy swoje. Spojrzał na nią po części z odrazą, po części z rozczarowaniem. – To moi ludzie – powiedział, wyrywając rękę z jej uścisku. Pobiegł w stronę kręgu Strażników z rewolwerem gotowym do strzału i palcami na przyciskach Pająka. Wygląda na to, że nadszedł właściwy moment, uznała Lizanne, obserwując z kryjówki postępującą rzeź. Wolna od ciężaru mogła pobiec do miejsca, gdzie Majsterkowicz zajmował się swoimi piekielnymi wynalazkami. Najpewniej Anatol będzie go strzegł, ale bitwa dostarczy aż nadto osłony dla dobrze wymierzonego strzału. Zaczęła wychodzić spod wozu, gdy wtem znieruchomiała: dostrzegła kogoś, smukłą postać biegnącą przez dym z karabinem w ręce. Makario miał szeroko otwarte oczy i krzyczał w biegu (zapewne bardziej ze strachu niż z entuzjazmu, jak przypuszczała), lecz mimo to, nawet nie zwalniając, skręcił w stronę nadal walczącej grupki Corvusyjczyków. Prowadził za sobą rebeliantów. – Ech, te sentymenty – mruknęła Lizanne, sprawdzając rewolwer i napełniając żyły produktem. – Któregoś dnia mnie zabiją.

567

Rozdział 40 Clay

Czerwony wyleciał zza góry ze skrzydłami przechylonymi tak, żeby łapać prąd powietrzny. Był dorosły, ale chory tak samo jak Zielone i Biały. Mimo to poruszał się za szybko, żeby Clay zdążył odsunąć Kriz od jego szponów. Przekoziołkowała, gdy smok rozdarł jej bok; wygięła plecy w łuk, krew trysnęła spiralą. Z piersi Kriz wyrwał się krótki, konwulsyjny krzyk, gdy Clay odstawił ją na ziemię i znowu spojrzał na Czerwonego. Smok zatrzepotał skrzydłami i obrócił się, wymachując ogonem i ustawiając się do następnego ataku. Clay sięgnął Czarną i unieruchomił łeb bestii. Cielsko miotało się i zwijało jak ogon węża, kiedy Clay sięgnął po karabinek. Jarzący się punkt z celownika optycznego pojawił się pośrodku czoła. Jego wątpliwości co do siły amunicji tej broni okazały się nieuzasadnione, ponieważ jedna kula między oczy wystarczyła, żeby zwierzę padło bez życia. Za pomocą reszty Czarnej cisnął zwiotczałym ciałem o stok góry. Smok uderzył o skały z siłą gruchoczącą kości i ześlizgnął się na ziemię kilka jardów dalej. Krew popłynęła szerokimi strumieniami z uszkodzonej czaszki. – Clay! – Loriabeth klęczała obok Kriz, przyciskając opatrunek do krwawiącej rany w jej boku. – Ona potrzebuje Zielonej. Clay przykucnął obok głowy Kriz, wyjął fiolkę z etui i przyłożył jej do ust. Spojrzała na niego mętnymi oczami, kiedy wlał jej zawartość fiolki do gardła, ale te same oczy zaraz zabłysły, gdy produkt zadziałał, uśmierzył znaczną część bólu i zwiększył żywotność ciała. Nie mógł jednak zatamować upływu 568

krwi z rany. – Trzeba to zszyć – powiedziała Loriabeth, gdy krew przesączała jej się między palcami przez już mokry opatrunek. – Inaczej zaraz wykrwawi się na śmierć. Clay spojrzał na ścierwo Czerwonego. Podbiegł z pustą fiolką i nabrał nieco krwi płynącej z czaszki zwierzęcia. Przy pierwszej próbie napicia się szarpnął nim taki odruch wymiotny, że porzucił ten pomysł. Okazało się, że surowa Czerwona jest jeszcze ohydniejsza od surowej Czarnej. Klnąc, na czym świat stoi, wziął manierkę, dodał kilka kropel wody do fiolki i potrząsnął, żeby rozcieńczyć produkt. Przygotował się na reakcję ciała i zmusił się do wypicia wszystkiego jednym haustem. Zasłonił usta, żeby nie pozbyć się natychmiast obrzydliwego płynu. – Clay! – krzyknęła Loriabeth. Podszedł do niej chwiejnie. Czerwona niemalże eksplodowała mu w brzuchu. Upadłby, gdyby Sigoral nie złapał go w pasie. – Nic mi nie jest – powiedział. Chwiejnie podszedł do Kriz. Loriabeth odsunęła się, a on osunął się na kolana i odrzucił opatrunki. Widok głębokiej, sączącej się rany w ciele Kriz wywołał u niego kolejną falę mdłości, ale zdołał nad nimi zapanować i przywołał moc produktu. – Trzymajcie ją mocno – powiedział Loriabeth i Sigoralowi. – To zaboli. Położył ręce na końcach rany, zwierając jej krawędzie i uwalniając cieniutki strumień Czerwonej. Kriz zadygotała i wrzasnęła, kiedy na ciele pojawiły się pęcherze oparzeń; obrzydliwy smród sprawił, że Loriabeth odwróciła się i zwymiotowała całą zawartość żołądka. Clay nie przerywał pracy, przesuwając wzrokiem wzdłuż rany i zostawiając za sobą ohydną, zmarszczoną szramę przypalonego mięsa. Ale krwawienie ustało. Zanim skończył, krzyki Kriz zamieniły się w ciche łkanie, a jej ciało zwiotczało. Oddychała płytko i miała zimną skórę. 569

– Panie Torcreek – odezwał się naglącym tonem Sigoral. Clay podniósł wzrok i zobaczył, że Corvusyjczyk nadal celuje w ciemniejące niebo. Unosiły się tam ledwie widoczne w ciemności trzy skrzydlate sylwetki, zbliżające się z każdą sekundą. – Uciekajcie... – powiedziała ledwie słyszalnym szeptem Kriz. Clay odwrócił się do niej, a ona spojrzała mu w oczy z uśmiechem. – Zostawcie... mnie. – Pieprzyć to. – Wyjął kolejną fiolkę Zielonej i ją wypił. Wziął Kriz na ręce i wstał. – Trzymajcie się blisko mnie – przykazał Loriabeth i Sigoralowi. Odwrócił się i zaczął wspinać się w stronę budynku, biegnąc w równym tempie. – Odpędzajcie je. Kriz zwiotczała mu na rękach. Straciła przytomność. Wbił wzrok w budowlę przed sobą i w pełni wykorzystał produkt w żyłach. Oparł się pokusie i nie odwrócił się, kiedy ożyła broń jego towarzyszy. Smocze wrzaski i podmuchy gorącego powietrza ścigały go na stoku przez całą drogę do budynku, który – jak zobaczył ze ściskającym się sercem – wyglądał na nieuszkodzony i pozbawiony jakiegokolwiek wejścia. Osunął się pod ścianą budowli, odłożył Kriz na ziemię i odwrócił się w samą porę, żeby zobaczyć, jak Loriabeth skoncentrowaną serią z wielostrzałowego karabinu zabija lecącego Czerwonego. Zwierzę uderzyło o ziemię kilkanaście stóp dalej ze splątanymi skrzydłami i gasnącym płomieniem w pysku, zadygotało i znieruchomiało. Inne Czerwone wrzasnęły i zakołowały, klucząc po niebie, uciekając przed ściągającymi je pociskami Sigorala. Wycofały się poza zasięg broni i zaczęły krążyć, przez cały czas wrzeszcząc. – Na co czekają? – zastanawiała się Loriabeth. Wzmocniony wzrok Claya wychwycił odległy kształt nad nierównymi szczytami górskimi. Początkowo myślał, że to chmura, ale zaraz zdał sobie sprawę ze swojej pomyłki; jeśli pominąć okazjonalne kłęby mgły, ten świat był całkowicie pozbawiony chmur. Kształt wkrótce urósł i dzięki nienaturalnie 570

bystremu wzrokowi Clayowi nie zostały już żadne wątpliwości. Czerwone, pomyślał. Całe stado Czerwonych. – Na posiłki – odpowiedział kuzynce. Odwrócił się i rozejrzał. Gdzie to jest? Znalazł cokół za rogiem budynku, taki sam jak pozostałe. Podbiegł i położył ręce na krysztale, oddychając gwałtownie i z wielką ulgą, kiedy rozległ się zgrzyt kamienia i fragment ściany odsunął się, ukazując wejście. Clay wziął Kriz na ręce i wbiegł do środka, pozostała dwójka deptała mu po piętach. Zanurzyli się w chłodnej ciemności wnętrza i zatrzymali, odwracając się w stronę otwartego wejścia. – Jak to zamknąć? – zapytał Sigoral. Clay rozglądał się gorączkowo w ciemności, ale nie zobaczył żadnego cokołu. – Chyba się nie da – odparł. – Pewnie kiedy budowano to miejsce, nie przejmowano się zbytnio zamykaniem drzwi za sobą. – Kuzynie... – Loriabeth patrzyła na nadlatujące stado Czerwonych. Smoki znajdowały się niecałą milę od nich i szybko się zbliżały. – Weź ją – powiedział Clay, podając Kriz Sigoralowi. Wybiegł na zewnątrz i podbiegł do cokołu. Wyjął z etui fiolkę surowej Czarnej. Wyraźnie słyszał nadlatujące Czerwone, krzyk stada wyrażał głód i wściekłość. Wypił całą Czarną kilkoma łykami. Produkt spłynął mu gardłem prosto do trzewi. Palił tak, że Clay krzyknął i padł na kolana, łapiąc gwałtownie powietrze. A potem przycisnął ręce do kryształu. Puścił się biegiem do wejścia, kiedy znowu rozległ się zgrzyt kamienia – fragment ściany przesuwał się coraz szybciej. Wypuścił Czarną, kiedy do całkowitego zamknięcia się przejścia brakowało zaledwie kilku cali. Ogromna kamienna płyta początkowo opierała się, ukryte mechanizmy, które ją popychały, były mocne, ale Czarna okazała się mocniejsza. Clay naciskał bez przerwy, odsunął płytę o cal, potem drugi. Pot spływał mu po czole. Czuł, jak Czarna zużywa się z niepokojącą szybkością. 571

Widział Loriabeth i Sigorala po drugiej stronie: przytrzymywali płytę, próbując poszerzyć szparę. Loriabeth wykrzykiwał jego imię, co ledwie było słychać z powodu coraz głośniejszych wrzasków wygłodniałych Czerwonych. Clay nie spuszczał wzroku z drzwi, pchał i pchał, aż szpara osiągnęła niemal szerokość stopy. Czując, że ostatnie ślady Czarnej znikają z jego żył, rzucił się do wejścia. Sigoral złapał go za rękę i wciągnął do środka, drzwi zatrzasnęły się za Clayem z echem, które poniosło się przez cały budynek. Klęczał przez kilka chwil, oddychając z trudem, aż odzyskał dość sił, by wstać. Wtedy rozejrzał się po wnętrzu budynku oświetlonym przez latarnię, którą zapaliła Loriabeth. Znajdowali się w rozległej centralnej sali, a w otaczających ich ścianach znajdowało się kilka przejść. Podszedł do najbliższego z nich, zerkając na symbole wyrzeźbione po obu stronach, ale nie znalazł niczego znajomego. Przypominały ukośny krzyż. – Szukajcie czegoś, co przypomina oko – polecił pozostałym. Wypił trochę Zielonej i ruszył do następnego przejścia. Dzięki wzmocnionemu wzrokowi znalazł symbol kilka chwil później: obrócone oko widniało po obu stronach wejścia do korytarza, którego głębiny były oświetlone łagodnym blaskiem. – Tędy – powiedział Clay. Podbiegł do Kriz i wziął ją na ręce. Ruszyli pośpiesznie korytarzem i trafili do następnej wielkiej sali. Loriabeth i Sigoral przystanęli gwałtownie, ale Clay nie miał czasu zdumiewać się kryształem unoszącym się nad ogromnym kamiennym jajem. Podobnie jak w komnacie, w której znaleźli Kriz, także tutaj jajo stało na podwyższeniu skąpane w miękkim, białym świetle rzucanym przez kryształ. – Kuzynie? – zapytała Loriabeth, gdy Clay podszedł do podwyższenia. Jej głos zdradzał niepewność. – Wyleczył mnie – powiedział, wchodząc w światło kryształu. – Ją też wyleczy. Położył delikatnie Kriz na podwyższeniu, układając ją na boku, żeby wystawić ranę na działanie kryształu. 572

– No, dalej – prosił szeptem, odsuwając się i wpatrując w powoli wirujący klejnot. – Zrób to... Zrób to! Kryształ wirował spokojnie przez kilka długich sekund, gdy wtem Clay dostrzegł migotanie na jego fasetach. Nowy promień padł z kryształu i objął Kriz. Jęknęła w odpowiedzi, jej kończyny zadygotały, a rysy twarzy stężały. Clay oparł się pokusie, żeby zabrać ją ze światła, skupił się na jej ranie. Po kilku sekundach zobaczył, że zaczerwienienie wokół poszarpanej, zmarszczonej szramy zaczyna blednąć. Patrzył, żeby się upewnić, że to mu się nie przywidziało, i wreszcie zaśmiał się z ulgą, kiedy zaczerwienienie zniknęło niemal całkowicie. Wkrótce błyszczące, pokryte pęcherzami ciało wokół przypalonej rany zaczęło się odnawiać, gładka skóra zastępowała zniszczoną tkankę. – Jak to uruchomiłeś? – zapytała Loriabeth, podchodząc do niego. Wytrzeszczała oczy zafascynowana. – To nie ja – odparł, patrząc na kryształ. – Myślę, że leczy wszelkie rany ciała, które znajdą się w zasięgu światła. Po prostu to robi i już. – Spuścił wzrok na jajo nadal skąpane w blasku kryształu, który nie osłabł, kiedy pojawił się drugi promień światła. – Utrzymuje różne rzeczy przy życiu – dodał cicho, przyglądając się ścisłym szwom w miejscu styku segmentów. – Tutaj! – zawołał Sigoral z drugiego końca sali głosem zdradzającym nietypowe dla niego podniecenie. Loriabeth poszła do niego, a Clay uklęknął, żeby sprawdzić oddech Kriz. Oddychała równo i spokojnie. Dotknął jej czoła. Skóra była ciepła, ale nie od gorączki. Jedynym niepokojącym sygnałem było trzepotanie powiek. – Możesz chcieć to zobaczyć, Clay! – zawołała Loriabeth, równie podekscytowana jak Sigoral. Zastał ich stojących koło kolejnego cokołu, raptem kilka jardów od podwyższenia. Wznosił się blisko brzegu okrągłego zagłębienia w podłodze, szerokiego na dwanaście stóp. Słysząc echo swoich kroków, Clay spojrzał w górę. Szyb znikał w ciemnościach w górze, a echo wskazywało na to, że sięga 573

bardzo wysoko. – Udało nam się – ucieszyła się Loriabeth. Podeszła, żeby mocno objąć Claya. – Wreszcie się stąd wydostaniemy. – Najpierw musimy dowiedzieć się, jak to działa – powiedział Sigoral, wskazując cokół. Clay wyplątał się z objęć kuzynki, zerknął na cokół, a potem odwrócił się z powrotem do kryształu. – Wszystko w swoim czasie. – Panie Torcreek... – odezwał się Sigoral, stając mu na drodze i wskazując cokół. – Nie jestem na to gotowy, poruczniku – odparł Clay i go wyminął. – Kriz jeszcze nie odzyskała zdrowia. I nie zdobyliśmy tego, po co tu przyszliśmy. – Obawiam się, że muszę nalegać, panie Torcreek – rozkazał niedwuznacznym tonem Sigoral. Clay odwrócił się i zobaczył, że Corvusyjczyk patrzy na niego z determinacją, a kolbę karabinka zapiera o ramię. – Nie jestem członkiem twojej załogi, poruczniku – przypomniał mu Clay. – I nie po to zaszedłem tak daleko, żeby odejść bez odpowiedzi. Nie skończyliśmy jeszcze swojego zadania tutaj. – Ja skończyłem. – Sigoral uniósł karabinek i wycelował w pierś Claya. Widząc determinację w spojrzeniu Corvusyjczyka, Clay przypomniał sobie słowa ducha Silverpin: „Poprowadziłeś wielu ludzi na pewną śmierć... Nie byłoby to takie straszne, gdyby mieli jakiś wybór”. Bez względu na to, do jakiej mocy Claya nawiązywała, moc ta najwyraźniej nie działała w tej chwili na porucznika. Tak jak moc Silverpin nie działała na mnie, pomyślał Clay. – Myślałem, że masz obowiązek do wypełnienia – powiedział. – Moim obowiązkiem jest wrócić do domu i złożyć raport ze wszystkiego, co tu widziałem. – A jaki będzie z tego pożytek, jeśli nikt tego nie zrozumie? Czy ty to sam rozumiesz? Masz jakieś odpowiedzi, którymi 574

możesz się podzielić? Może jakieś wielkie odkrycia, które my jakoś przegapiliśmy? – Dość tych bzdur – wtrąciła Loriabeth i stanęła między nimi, odpychając na bok broń Sigorala. Corvusyjczyk spojrzał jej w twarz, zaciskając zęby. – Nie chcę pani skrzywdzić, panno Torcreek, ale muszę się stąd wynieść. Wszyscy musimy się stąd wynieść. Sama pani wie, że mam rację. To tylko kwestia czasu, zanim pojawi się jakaś nowa zgroza. Podejrzewam, że nasze szczęście jest na wyczerpaniu. – Podobnie jak moja cierpliwość. – Loriabeth zazgrzytała zębami, piorunując go wzrokiem. – Nie... ma... wyjścia. Wszyscy odwrócili się na dźwięk słabego, zachrypłego głosu Kriz. Wstała, opierając się całym ciężarem o wielkie jajo. Chociaż uzdrawiające światło kryształu nadal ją oblewało, patrzyła na nich błyszczącymi, pałającymi bólem oczami, z twarzą bladą i obwisłą od utraty krwi. – Co takiego?! – wykrzyknął Sigoral, teraz celując w nią. – Nie... ma wyjścia – powtórzyła, unosząc rękę i machając w stronę szybu. – Wyjdziemy tędy – upierał się Sigoral. – Szyb prowadzi z powrotem na powierzchnię. – Nie... teraz – odpowiedziała. Ręka jej opadła. – Za dużo... lodu. – Lodu? – Twarz Sigorala lekko poczerwieniała, kiedy przysunął się do Kriz. Mówił przez zaciśnięte zęby. – Dość zagadek. Mów dokładnie, co masz na myśli. – Lodu... mniej, kiedy... budowaliśmy to – odpowiedziała Kriz i skrzywiła się, gdy przeszył ją ból. – Teraz więcej. Tyle... lat. – Co takiego? – dopytywał się Sigoral, cały czas podchodząc do niej. – Lód – odezwał się Clay. – Chodzi jej o to, że warstwa lodu była cieńsza za jej czasów. Pewnie na przestrzeni lat narosło go tyle, że zakrył wszystko. Iglica była jedynym elementem ich 575

budowli, jaki wystawał. – Zerknął w głąb szybu. – Nawet jeśli wyjedziemy na górę, nie wydostaniemy się na zewnątrz. – To dlaczego – warknął na Kriz Sigoral z palcem drgającym nerwowo na spuście – sprowadziłaś nas tutaj? Kriz zamrugała chorobliwie błyszczącymi oczami i odwróciła się do jaja, przesuwając ręką po jego powierzchni. – Żeby zobaczyć... mojego ojca.

576

Rozdział 41 Hilemore

– „...I tak powierzam swoją duszę Królowi Głębin” – przeczytał Hilemore. Dziennik pokładowy leżał otwarty przed nim na biurku, tak jak go znalazł, wchodząc do kajuty kapitana Pożogi. – „Oświadczam z całym przekonaniem, że On właśnie spośród wszystkich bogów osądzi mnie najsprawiedliwiej i najrzetelniej. Niech ten, kto pewnego dnia odczyta te słowa, wie, że umieram z największą skruchą pałającą w sercu. Żyłem jako pirat, ale umieram jako pokutnik. Podpisano: Arneas Bledthorne, kapitan Pożogi, dnia siedemnastego termestera 1491 roku królowej”. – Potrafił się wysłowić, jak na pirata – zauważył Skaggerhill. – Owszem. – Hilemore przyjrzał się pięknemu charakterowi pisma na stronie. – Podejrzewam, że kapitan Bledthorne mógł być człowiekiem wykształconym. – Nie na wiele mu się to zdało – mruknął Scrimshine, spoglądając na trupa leżącego na jedynej koi w kajucie. Mimo wielu dekad, jakie upłynęły od jego śmierci, zmrożone zwłoki Arneasa Bledthorne’a zachowały sporo ciała, chociaż wysuszonego i poczerniałego. Jego sztywne, szare ręce spoczywały na piersi, jeden palec nadal tkwił w osłonie spustu staroświeckiego pistoletu z zamkiem skałkowym. Wielka dziura w ciemieniowej części czaszki kapitana była kolejnym dowodem na to, w jaki sposób zaaranżował swoje zejście z tego świata. Przed udaniem się na wieczny spoczynek ubrał się w pięknie skrojony strój z mankietami i klapami zdobionymi złotem jak mundur admirała. Na razie to było jedyne złoto, jakie znaleźli na pokładzie Pożogi. 577

– Pewnie nie wspomina o tym, gdzie ukrył swój skarb, co, szyprze? – zapytał Hilemore’a Scrimshine, unosząc z nadzieją brwi. – Jeśli miał jakiś skarb, to nie czuł się w obowiązku o nim pisać. Hilemore przekartkował dziennik; kolejne wpisy były coraz krótsze, w miarę jak rejs zmierzał do swojego pamiętnego końca. Kapitan Bledthorne opowiadał o grabieżach, morderstwach i buncie, a wszystko to notował nieodmiennie eleganckim charakterem pisma i wykwintnym językiem. Wyglądało na to, że Pożoga napotkała całą eskadrę Królewskiej Marynarki Mandinorskiej po nieudanej próbie przejęcia frachtowca w pobliżu południowo-wschodniego wybrzeża Arradsii. W odpowiedzi kapitan Bledthorne podjął kilka desperackich i ryzykownych decyzji o zmianie kursu, żeby uniknąć zasłużonego spotkania z katem. Im dalej na południe płynęli, tym bardziej zrzędliwa stawała się załoga, zmuszając kapitana do wymierzenia czegoś, co określił „karą śmierci zadaną za pomocą potrójnego bicza z zadziorami, ponieważ wywiera niezatarte wrażenie na słabych umysłach”. Potem dziennik stał się ponurą litanią powtarzających się buntów i krwawych mordów, aż Bledthorne znalazł się sam na lodowatych wodach, zredukowany do roli pasażera na statku, którym – z braku załogi – nie mógł już dłużej żeglować. Hilemore wątpił, czy osąd Króla Głębin okaże się tak łaskawy, jak Bledthorne miał nadzieję. Podniósł wzrok, kiedy ktoś zapukał głośno do drzwi kajuty. – Proszę. Wszedł Steelfine, stanął na baczność przed biurkiem i zasalutował elegancko. – Inspekcja zakończona, panie kapitanie. – Doskonale, poruczniku. W jakim stanie jest nasz nowy statek? – Kadłub jest nietknięty poniżej linii wody. To pewnie zasługa wzmocnienia żelazem, bo inaczej lód dawno by już go zmiażdżył. Jest mnóstwo olinowania, chociaż trzeba będzie poświęcić sporo 578

czasu na jego odmrożenie, zanim do czegokolwiek się nada. Szalupa ratunkowa jest nienaruszona i ma komplet wioseł. Większy problem stanowią żagle. Hilemore skinął z powagą głową. Maszty Pożogi były pozbawione żagli; niewątpliwe polarne wiatry zerwały je na przestrzeni lat. – Mamy w ogóle jakieś? – Zapasowe leżą w ładowni, panie kapitanie, ale nie wystarczy ich na wszystkie maszty. Jestem przekonany, że damy radę popłynąć, chociaż raczej kłusem niż pełnym galopem. – Zatem nie są panu obce tajniki żeglugi, panie Steelfine? – Mój pierwszy statek był żaglowcem, panie kapitanie. Pewnych rzeczy się nie zapomina. – Doskonale, poruczniku. Wobec tego mianuję pana nawigatorem nowo zdobytego Okrętu Żelaznego Protektoratu Pożoga. Pan Scrimshine obejmie obowiązki sternika. Panie Skaggerhill, proszę, by tymczasowo został pan lekarzem okrętowym i kwatermistrzem. Od tej chwili zapasy należy racjonować. Ponadto będzie pan decydował o podaniu Zielonej. Żniwiarz skinął rozważnie głową. – Z radością zrobię, co do mnie należy, kapitanie. Pewnie dobrym pomysłem byłoby poprosić Kaznodzieję, aby przejął bocianie gniazdo, niech się na coś przydadzą te jego bystre oczy. – Doskonały pomysł. – Hilemore zerknął raz jeszcze na dziennik. – Wszystkie nominacje zostaną odnotowane w dzienniku, kiedy tylko znajdę coś, czym da się pisać. Panie Steelfine, rozpakujmy te żagle. – Tak jest, panie kapitanie. – Steelfine raz jeszcze zasalutował. – Jest jeszcze jedna rzecz, panie kapitanie. Powinien pan coś zobaczyć w ładowni. Hilemore zauważył, że Scrimshine natychmiast się wyprostował i oczy mu zabłysły zainteresowaniem. – Niech mi pan nie mówi, że znalazł pan skarb, panie Steelfine. Wyspiarz odwrócił się do byłego przemytnika i Hilemore 579

zobaczył, że kąciki ust drgnęły mu leciutko. – Och, to jest skarb jak się patrzy. I jest go sporo. *** – Oceniam, że łącznie będzie tego ze trzy tony. Ładunek zajmował mniej więcej połowę ładowni. Widząc konstrukcję beczek, Hilemore szybko domyślił się ich zawartości. Drewniane klamry i kołki, żadnego metalu. – Trzy tony prochu – powiedział. – Niezupełnie, panie kapitanie. – Steelfine podszedł do najbliższej beczki, której wieko już podważono. Hilemore zbliżył się i zobaczył, że zawartość beczułki jest ciasno zawinięta w impregnowany materiał. Steelfine odsunął tkaninę na bok i pokazał coś, co na pierwszy rzut oka wyglądało jak gęsta masa delikatnego, włóknistego płótna. – Co to takiego? – zapytał Scrimshine, pochylając się z uniesioną latarnią. Cofnął się, kiedy Steelfine zdecydowanie oparł rękę na jego piersi. – Bawełna strzelnicza – wyjaśnił Hilemore. – Materiał wybuchowy sześć razy potężniejszy od prochu. – Nieużywany na statkach Protektoratu od blisko dwudziestu lat – dodał Steelfine. – Od czasu nieszczęsnego incydentu w porcie Feros. – Nadal działa? – zapytał Hilemore. – To bardzo prawdopodobne, panie kapitanie. Impregnowane opakowanie chroniło ją przed wilgocią, a zimno sprawia, że nie ma w powietrzu żadnych czynników powodujących psucie. – Lepiej wyrzucić to wszystko za burtę – powiedział Scrimshine, cofając się kolejny krok i chowając latarnię za siebie. – Jedna iskra i ze statku zostaną drzazgi. Hilemore go zignorował i odwrócił się do Steelfine’a. – W jakim stanie są działa na statku? – Tuzin ośmiofuntówek na górnym pokładzie, nieuszkodzone, z dwudziestoma żelaznymi pociskami każda. Mechanizmy 580

zapłonowe są archaiczne. Nie znam ich, ale na pewno zorientuję się, jak je uruchomić. – Proszę zająć się tym, kiedy już ruszymy. Nie chciałbym wpaść na Niebieskie bez dział. – Tak jest, panie kapitanie. *** Potrzebowali kolejnego dnia na zawieszenie żagli i otaklowanie statku. Trwało to tak długo, bo musieli roztopić lód skuwający gęste, zmrożone stosy liny potrzebnej do umocowania żagli do masztów. Rozpalili w kuchni w kambuzie, szczęśliwie wyposażonej w przyzwoity zapas węgla, i rozłożyli liny wokół niej. Rankiem byli już w stanie zacząć wieszać żagle. Steelfine nalegał, żeby gros płócien trafiło na grotmaszt, a fokmaszt i bezanmaszt otrzymały to, co zostało. Hilemore miał pewne pojęcie o pływaniu na żaglowcach, kadetów nadal uczono podstaw żeglugi w Szkole Morskiej Protektoratu, ale ewidentnie wiedza Steelfine’a na temat tej szybko ginącej sztuki daleko przewyższała wiedzę wszystkich innych ludzi na pokładzie. Dlatego Hilemore uznał za rozważne oddanie żaglowca w ręce Wyspiarza, a sam zajął się przeglądaniem map pozostawionych mu przez nieszczęsnego kapitana Bledthorne’a. Poprzedniego wieczora po krótkiej ceremonii oddali szczątki pirata głębinom, głównie dla uspokojenia wiecznie przesądnych załogantów. Odmawianie Królowi Głębin tego, co mu należne, godziło w tradycję. Studia Hilemore’a nad mapami szybko doprowadziły go do wniosku, że bez względu na wady Bledthorne’a jako pirata i istoty ludzkiej, jego umiejętności nawigatorskie były najwyższej klasy. Wszystkie mapy zostały doskonale wykreślone, a wszelkie zmiany kursu Pożogi precyzyjnie naniesione z dokładnością do pięćdziesięciu jardów. Bledthorne nadto skrupulatnie opatrywał mapy uwagami na temat wszelkich obiektów istotnych dla żeglugi, takich jak wcześniej niezaznaczone rafy albo 581

niebezpieczne prądy. Dzięki temu wystarczyło, żeby Hilemore po prostu trzymał się kursu statku od miejsca nieszczęsnej potyczki u południowo-zachodniego wybrzeża Arradsii, przez Myrdin i na zlodowaciałe pustkowia, gdzie żaglowiec znalazł swój tymczasowy grób. Zdziwił się, widząc, że ostatnie położenie Pożogi naniesione przez Bledthorne’a lokowało statek ponad sto mil na północny wschód od obecnej lokalizacji. Przesunął palcem po wykropkowanej ołówkiem linii przecinającej pusty fragment mapy. Za czasów Bledthorne’a południowy region polarny był słabo zbadany i kartografowie często zostawiali ogromne obszary na południowych krańcach świata puste i opisane jedynie słowami „Ziemia Nieznana – Nawigacja na Własne Ryzyko”. Przeprowadził statek między górami lodowymi w środku lata, pomyślał Hilemore, pukając w czarny punkt na końcu wykropkowanej linii. Nie miał jednak już ludzi, żeby wrócić. Nadeszła zima i lód zamknął się wokół zdobyczy, zaciągając ją głębiej na południe. Bledthorne zachował oryginalne dokumenty rejestracyjne statku, z których wynikało, że była to uzbrojona jednostka kupiecka o nazwie Czyste Serce, najwyraźniej jeden z pierwszych statków nienależących do Królewskiej Floty Mandinorskiej, którego kadłub wzmocniono żelazem. Pirat miał rację co do jednego, pomyślał Hilemore, przesuwając ręką po jednej z grubych dębowych belek statku. Ta stara, zacna łajba zasługiwała na lepsze imię. Ruszyli około południa. Rozkaz Steelfine’a, żeby stawiać żagle, z łatwością poniósł się przez całą długość statku. W odpowiedzi wszyscy ludzie przy olinowaniu rozwiązali mocowania i żagle swobodnie wydęły się na silnym wietrze wiejącym z południowego zachodu. – Szyprze, nie dam rady utrzymać kursu dokładnie na północ przy takim wietrze – ostrzegł Scrimshine, utrzymując potężne koło sterowe Pożogi z łatwością, jaką dają lata praktyki. – Wystarczy mi, że będziemy oddalać się od południa i unikać 582

gór lodowych, panie Scrimshine. – Hilemore powiódł wzrokiem po żaglach. Wiatr wystarczał, żeby płynęli, ale wątpił, żeby przy tak wątłym ożaglowaniu udało im się osiągnąć prędkość większą niż dwa węzły. – Można by pozbyć się niepotrzebnego balastu, szyprze – zasugerował Scrimshine, odczytując minę Hilemore’a. – Zmniejszyć obciążenie. Zacząć od tej przeklętej bawełny strzelniczej. – Prędzej pana wyrzucę za burtę – odparł Hilemore, rzucając mu przelotny uśmiech. Podszedł do Steelfine’a, który zajmował się ośmiofuntowym działem przy sterburcie na śródokręciu. – Zatem już je pan rozgryzł, poruczniku? – Nie ma tu czego rozgryzać – odpowiedział Wyspiarz. Scyzorykiem zdrapał szron z otworu zapałowego, a potem pochylił się i zdmuchnął proch. – Zapakować miarkę bawełny strzelniczej, dołożyć pocisk i ubić stemplem, napełnić zapał prochem i odpalić. Działo na pewno wystrzeli, nie wiem tylko, w jakim będzie potem stanie. Tyle lat na mrozie nie mogło dobrze zrobić metalowi. – Oddamy próbny strzał, kiedy żaglowiec będzie gotowy. Z małą ilością materiału wybuchowego. – Tak jest, panie kapitanie. – Steelfine zerknął na częściowe ożaglowanie masztów i zniżył głos. – Mogę mówić szczerze, panie kapitanie? – Oczywiście, poruczniku. – Jeśli nie wydarzy się cud, prędzej umrzemy z głodu, niż napotkamy jakieś Niebieskie. Przy tej prędkości będziemy potrzebowali trzech tygodni, żeby dotrzeć na otwarte wody, a mamy jedzenia tylko na tydzień. – Widziałem w ładowni beczułki z żywnością. Steelfine skinął głową. – Mąka kukurydziana i solona wołowina. Ale po tylu latach trudno mi uwierzyć, że nadal będą jadalne. Hilemore demonstracyjnie obejrzał lawetę działa, na użytek 583

członków załogi, którzy mogli im się przyglądać. – Dla załogi – powiedział – wszystko jest jadalne dzięki cudownym konserwującym właściwościom klimatu polarnego. Na razie jednak będziemy korzystać z własnych zapasów. Równie dobrze możemy zużyć je w pierwszej kolejności, hmm? – Oczywiście, panie kapitanie. *** Po dwóch dniach żeglugi Hilemore ocenił, że pokonali blisko dziesięć mil w kierunku z grubsza północnym. A więc znajdujemy się raptem pięć mil na południe od miejsca, gdzie znaleźliśmy iglicę, pomyślał, przyglądając się mapie, którą zachował od początku rejsu. Oprócz braku żagli i anemicznych wiatrów, ich podróż spowolniło dodatkowo to, że Scrimshine musiał opływać góry lodowe, które ciągle pojawiały się na ich drodze. Lód pokawałkowany przez tajemnicze siły, które ogrzały tamtejsze wody, był nieprzewidywalnym wrogiem. Powietrze często przecinał łoskot gór lodowych zderzających się albo walących się pod własnym ciężarem i więcej niż raz Scrimshine musiał błyskawicznie obracać kołem sterowym, żeby przeciwstawić się wynikającym z tych wydarzeń falom. – Raport z bocianiego gniazda, panie kapitanie – rozległ się głos Steelfine’a zza drzwi kajuty. Hilemore wyszedł na podkład i spojrzał w górę, żeby zobaczyć, że Braddon Torcreek wskazuje północ. Najemnik prawie się nie odzywał, odkąd znaleźli Pożogę, żałoba pożłobiła mu twarz głębokimi zmarszczkami wokół coraz bardziej pusto patrzących oczu. W efekcie Hilemore’owi nieco ulżyło, kiedy pierwszego dnia Torcreek dołączył do Kaznodziei na bocianim gnieździe i tam pozostał. Musiał wytężyć słuch, żeby usłyszeć wykrzykiwany meldunek, i skrzywił się, słysząc, jaki jest mglisty: – Chyba najlepiej będzie, jak sam pan to zobaczy, kapitanie. Podszedł do grotmasztu i zaczął mozolną wspinaczkę po 584

olinowaniu do bocianiego gniazda. Nie musiał tego robić, odkąd został podporucznikiem. Zmniejszone racje żywnościowe sprawiły, że nie był w najlepszej formie do takich ćwiczeń, i złapał się na tym, że musi ukrywać żenującą zadyszkę, kiedy dowlekł się do bocianiego gniazda. – Kilka rumbów na zachód od północy – powiedział Braddon, podając mu lunetę i wskazując horyzont. Hilemore szybko dostrzegł to, co powinien, i serce mu żywiej zabiło na widok czegoś, co w pierwszej chwili wyglądało jak charakterystyczny pióropusz dymu z komina statku. Szybko jednak pozbył się złudzeń, kiedy ocenił rozmiary wznoszącego się słupa i dostrzegł jego zbyt ciemny kolor. Wznosił się pod niebo tuż przed zakrzywioną linią horyzontu i Hilemore nie potrzebował mapy, żeby zorientować się, co jest jego źródłem. – Góra Reygnara – powiedział. – Ożyła. Co bardzo wiele tłumaczy. Opuścił lunetę, rozglądając się po pokawałkowanym szelfie otaczającym dymiącą górę. Morze było czyste u jej podnóża, tworząc rozległe, okrągłe jezioro wolne od gór lodowych. Względnie czysty kanał ciągnął się zygzakami na południe aż do obecnej pozycji Pożogi. – Musi tu przebiegać szczelina w dnie morskim – powiedział. – A góra jest tylko jej częścią. Pod nami ogromne ilości stopionej skały wyciekają przez skorupę ziemską. – To naprawdę niezwykły zbieg okoliczności, że zaczęły wyciekać właśnie teraz – powiedział Braddon. Hilemore ucieszył się, słysząc pewne ożywienie w głosie najemnika; być może, nie uległ całkowicie żałobie. – Clay... – Braddonowi głos się załamał, ale zaraz przełknął ślinę i kontynuował: – Clay powiedział, że miasto, które znalazł pod górą w Miedzionośnych, zbudowano na jeziorze stopionej skały. Jeśli ci sami ludzie zbudowali iglicę, to może obecność szczeliny nie jest przypadkowa. – Możliwe – zgodził się Hilemore; po raz kolejny ogarnęło go nieprzyjemne uczucie, że zagadka ich odkrycia całkowicie go przerasta. – A tak przynajmniej wiemy, że mamy wolną drogę, 585

może aż do Gardzieli. – Gdzie pana ukochana będzie na nas czekała z Pierwszorzędnym. – Kapitan Okanas nie jest moją ukochaną. – Ton Hilemore’a był oschły i powściągliwy, dopóki nie zobaczył błysku wesołości w oku Braddona. Odchrząknął i znowu uniósł lunetę. – Powinienem to naszkicować. Wyznaczyć najkrótszy kurs. – Żebyśmy w tym czasie nie pomarli z głodu, co? – Mamy zapasy w ładowni... – Co prowokuje pytanie, dlaczego żywność jest racjonowana – przerwał mu Braddon. – Może czas otworzyć kilka z tych beczułek? Jestem gotowy zaryzykować swoje kiszki i zjeść kęs albo dwa. To coś, czego nauczyłem się w Interiorze: nawet najbardziej godni zaufania ludzie nie są skłonni wypełniać rozsądnych rozkazów, kiedy dopadnie ich prawdziwy głód. Hilemore przez kilka chwil przyglądał się krętemu kanałowi wśród lodu. Nawet jeśli wykreśli najbardziej precyzyjny kurs, to ich obecne zapasy skończą się na długo przed tym, jak ujrzą Gardziele. W ciągu ostatnich dwóch dni coraz częściej wracał myślami do opowieści Scrimshine’a o jego poprzednim rejsie przez lód. „Zdziwiłby się pan, jak szybko człowiek zaczyna przypominać półtuszę wieprzową...”. Chociaż jego własna kariera morska oszczędziła mu na razie tak ekstremalnych doświadczeń, historia żeglarska była usiana podobnymi opowieściami o rozbitkach albo unieruchomionych przez flautę załogach, które posunęły się do bestialskich czynów z powodu głodu. To, że ludzie pod jego komendą mogliby tak bardzo zatracić człowieczeństwo, było niemiłą myślą, ale kiedy sam zaczął głodnieć, dostrzegł trudną do przełknięcia prawdę w historii przemytnika. – Myślę, że ma pan rację, kapitanie Torcreek – orzekł, oddając lunetę Braddonowi. Wychylił się poza sznurową klatkę otaczającą bocianie gniazdo i zawołał w dół: – Panie pierwszy! Proszę stanąć na kotwicy, z łaski swojej! Cała załoga ma się zgłosić do kambuza! 586

*** Załoga patrzyła z burczącymi żołądkami, jak Skaggerhill gotuje. Żniwiarz zrobił rzadki kleik z miarki mąki kukurydzianej i doprawił go solą z wielkiego słoja, który dawno nieżyjący kuk z Pożogi uznał za stosowne zostawić po sobie. Paćka po nałożeniu na cynowy talerz była szara i wodnista, ale Hilemore uznał, że nigdy w życiu nie widział ani nie wąchał niczego równie apetycznego. Steelfine zabronił mu jeść pierwszemu i sam zgłosił się na ochotnika. – Myślę, że pan Scrimshine bardziej zasłużył na ten zaszczyt, poruczniku – odpowiedział mu Hilemore, na co sternik zareagował nadzwyczaj entuzjastycznie. – Mnie to pasuje – powiedział, pożarłszy całą porcję kilkoma ruchami łyżki. Z wyczekującą miną podsunął talerz Skaggerhillowi i skrzywił się, kiedy Hilemore kazał mu chwilę poczekać. Po pełnym napięcia kwadransie, w czasie którego sternik nie padł z bólem brzucha ani nie wykazał innych objawów zatrucia, załoga westchnęła z ulgą, a Hilemore rozkazał Skaggerhillowi rozdzielić resztę kleiku. – A co z mięsem, szyprze? – zapytał Scrimshine po trzeciej dokładce. Steelfine natychmiast spochmurniał i poderwał się z miejsca, ale znieruchomiał, kiedy Hilemore pokręcił głową. Kapitan nauczył się, że trzymanie załogi na zbyt krótkiej smyczy w czasie kryzysu nie jest najlepszym pomysłem. – Lepiej zostawić je na razie w spokoju – odpowiedział sternikowi. – Mąka kukurydziana powinna wystarczyć do naszego spotkania z Pierwszorzędnym. Szczerze mówiąc, poważnie wątpił w to, czy Pierwszorzędny będzie jeszcze czekał. Widząc pękający lód, Zenida mogła podnieść kotwicę i popłynąć na północ najszybciej, jak się da, a on nawet nie miałby do niej pretensji. Załoga jednak nie musiała znać jego podejrzeń. Kryzys wymagał także sprytu. 587

Patrzył, jak załoga je, i pocieszało go to, jak szybko odzyskała ducha po czymś równie prostym jak przyzwoity posiłek. Pomruk cichych rozmów wypełnił wkrótce kambuz, mężczyźni siedzieli prościej, wymizerowane twarze nabrały kolorów, zdarzył się nawet uśmiech albo dwa, ale to wszystko natychmiast się skończyło, kiedy z pokładu nad ich głowami dobiegł odgłos wystrzału z karabinu. – Kaznodzieja – powiedział Braddon, kiedy ludzie poderwali się i rzucili do drabin. Snajper postanowił zostać na bocianim gnieździe podczas posiłku i okazało się, że dobrze zrobił. Hilemore widział jego sylwetkę na tle bladego nieba: stał z karabinem wycelowanym na wschód. Żółty płomień błysnął z lufy, kiedy znowu strzelił, a Hilemore, patrząc wzdłuż linii strzału, zdążył zobaczyć wodę opadającą kaskadą jakieś dwieście kroków od sterburty. Nie wiedział, do czego Kaznodzieja strzela, i już miał go o to zapytać, kiedy zobaczył falę wokół miejsca trafienia. Woda spieniła się na chwilę, kiedy rząd kolców przeciął powierzchnię, i Hilemore wypatrzył niebieską plamę, zanim smok dał nura. – To on? – wychrypiał spanikowany Scrimshine. – Nie – odpowiedział Hilemore, wyjmując lunetę i obserwując punkt, gdzie Niebieski się wynurzył. – Kolce były za małe. Opuścił lunetę i wydał serię rozkazów. Wkrótce załoga czuwała przy relingu na obu burtach, bo nie sposób było przewidzieć, gdzie bestia się pojawi. Czekali przez kilka długich minut, ale wody przez cały czas pozostały spokojne. – Może odpłynął – zasugerował Skaggerhill. – Pewnie nie ucieszył się, że do niego strzelano. – Działa, poruczniku? – zapytał Steelfine’a Hilemore. – Jedno jest przygotowane. Mam garść bawełny strzelniczej gotową do próbnego strzału. Hilemore zacisnął zęby i zganił się w myślach: Powinienem był wcześniej się tym zająć. – Wygląda na to, że przeprowadzimy próbę w warunkach bojowych. Proszę przygotować działo. 588

– Tak jest, panie kapitanie. Steelfine zasalutował i pobiegł do ośmiofuntówki. Wezwał do pomocy dwóch mężczyzn i zaczął przetaczać działo do burty. – Chwileczkę! – odezwał się Scrimshine. – Bądźcie cicho przez chwilę. Hilemore odwrócił się i zobaczył, że sternik stoi z przechyloną głową, a na jego twarzy maluje się głębokie skupienie. – Słyszy to pan, szyprze? Hilemore dał znać Steelfine’owi, żeby przerwał przygotowania, i poprosił o ciszę. Bardziej to wyczuł, niż usłyszał – słaby dygot dudniący w deskach pokładowych pod butami. Musiał nadstawić uszu, żeby rzeczywiście usłyszeć dźwięk, słabe, rytmiczne zawodzenie spod statku, które przywodziło na myśl pieśń wielorybów, tyle że bardziej przenikliwą. – Załogi smokowców nazywają to Pieśnią Wezwania – powiedział Scrimshine. Jego twarz straciła większość kolorów, które zyskała podczas posiłku. – W taki sposób czasem na nie polują: łapią młodego i męczą, żeby przywołał stado. W oceanie dźwięki niosą się znacznie dalej niż w powietrzu. Dorosłe przypływają z odległości wielu mil i ładują się w sieci rozpięte pomiędzy statkami. – Uśmiechnął się słabo do Hilemore’a. – Pewnie nie mamy żadnych sieci na pokładzie? – Nie – odpowiedział Hilemore, podchodząc do relingu i spoglądając na góry lodowe dryfujące po morzu. – Nie mamy.

589

Rozdział 42 Lizanne

Arberus odnalazł ją tuż po świcie i uśmiechnął się mimo grymasu, jaki mu posłała, kiedy Makario zszywał jej ranę na przedramieniu. Ciała ostatnich walecznych członków Żelaznej Straży leżały wokół nich, spalone albo rozerwane tak, że nie dało się ich rozpoznać. Hyran siedział nieopodal z kolanami przyciągniętymi do piersi i nieprzytomnym wzrokiem. – Przyszedłeś zameldować chwalebne zwycięstwo, generale? – zapytała Arberusa, którego uśmiech wtedy nieco zrzedł. – Zwycięstwa nigdy nie są chwalebne – odpowiedział, rozglądając się po makabrycznej scenerii. – Niemniej zwyciężyliśmy. Żelazna Straż i Cesarskie Kruki nie istnieją. – A dragoni? I wojsko poborowe? – Dragoni byli uparci, poborowi nie. Elektorka właśnie z nimi rozmawia. Wygląda na to, że większości oficerów poderżnięto wczoraj w nocy gardła, a ci, którym nie poderżnięto, właśnie uciekają do Corvus. Droga stoi przed nami otworem. – Moje gratulacje. – Zazgrzytała zębami, kiedy Makario za mocno naciągnął szew na ranie. – Wielki generał Arberus ugruntował swoją reputację. Wyobrażam sobie, że już ktoś obmyśla pomnik. – Jeśli tak, to prędzej będzie przedstawiał ciebie niż mnie. W armii aż huczy od rozmów o Pani Krew i jej bezinteresownej odwadze. – Możesz podziękować za to Hyranowi. – Wskazała głową na otaczające ich trupy i dodała w myślach: Oraz Makariowi, bo inaczej już by mnie tu nie było. 590

– Nawet jeśli tak, to każda rewolucja potrzebuje bohaterów. Legendy inspirują, fakty nie. – Jeśli jeszcze raz zacytujesz przy mnie swoją babkę, to przysięgam, że cię zastrzelę. Patrzyła, jak jego uśmiech gaśnie całkowicie, i wiedziała, że wszelkie nadzieje na ocalenie bliskości między nimi przepadły. Czy kiedykolwiek łączyło nas coś poza wspólnym celem? Chyba nie. Zmusiła się do uśmiechu wdzięczności, kiedy Makario uciął nić i otarł resztki krwi z rozcięcia. – Chodźmy, młody człowieku – powiedział muzyk, podchodząc do Hyrana i pomagając mu wstać. – Na pewno gdzieś wśród tej hałastry ktoś przygotowuje coś na kształt śniadania. Hyran ledwie zamrugał i dał się poprowadzić przez pole, wodząc otępiałym wzrokiem po śladach rzezi, w której pomagał. – Pierwszy smak walki jest zawsze gorzki – zauważył Arberus. Chciał usiąść obok Lizanne, ale ona wstała i odwróciła się, krzyżując ręce na piersi i czerpiąc pewną małą, sadystyczną przyjemność z ciszy, która przeciągała się w nieprzyjemny sposób. – Kiedy to się zakończy... – zaczął. – Nie wrócisz do Feros – skończyła za niego. – Tak, już się tego domyśliłam. – Zwycięstwo w Corvus nie będzie końcem tej wojny. Cesarstwo, które przetrwało tysiąc lat, nie przejdzie z łatwością od tyranii do wolności. Stworzenie republiki to praca na lata, może nawet dziesięciolecia. – Republiki? – Uniosła brwi w ponurym rozbawieniu. – Wspaniała wizja Bidrosin wreszcie urzeczywistniona. Powiedz mi, jak bardzo elektorka sympatyzuje z twoimi troskliwie pielęgnowanymi przekonaniami? Na pewno jej poglądy na rewolucyjną filozofię zaowocowałyby fascynującą dyskusją. – Zależy jej na zwycięstwie w równym stopniu, co mnie. A co do tego, co może wydarzyć się później... – Ona cię zabije. – Lizanne podeszła, patrząc mu prosto 591

w oczy, żeby nie było wątpliwości co do przekonania, z jakim wypowiada te słowa. – Kiedy już ugasi pragnienie zemsty na corvuskiej arystokracji, zabije ciebie i każdego, kto może zagrozić jej władzy. Dla niej cesarstwo to Scorazin, tylko na większą skalę. Jeśli uważasz inaczej, to jesteś większym głupcem, niż myślałam. – Jeżeli elektorka także uważa mnie za głupca, to mam przewagę, bo mnie nie docenia. – Patrzył na nią równie spokojnie jak ona na niego, a w jego tonie pojawiła się nagle bezwzględność. – Prawdziwy rewolucjonista nie przejmuje władzy. Jego rolą jest przekazanie władzy tym, którzy kiedyś padli jej ofiarą. Leonis mawiał, że świat, który chcemy wybudować, nie powita nas z otwartymi ramionami, tak przesiąkliśmy krwią i oszustwem. Robiłem to przez całe życie, Lizanne. Wiem, czym jest elektorka, i wiem, czym jestem ja sam. Ty również wiesz. Lizanne spuściła wzrok nagle zmęczona nocnym wysiłkiem. Potrzebowała snu. – Wszystko, co wydarzyło się od mojego powrotu na Arradsię... zmieniło mnie. Morsvale, Carvenport, Scorazin, wszystko. Jak ciosy młota, które przekuły mnie w nowy kształt. Nie mogę być tym, kim byłam wcześniej, nawet gdybym chciała. Miałam nadzieję, że to dotyczy także ciebie. – Dotyczy. – Usłyszała jego uporczywą odpowiedź, kiedy odchodziła. – Ale wygląda na to, że ten nowy kształt nie jest tym, którego chciałaś. *** Straty, jakie poniosły siły zwane teraz Ludową Armią Wyzwoleńczą przy okazji swojego pierwszego poważnego zwycięstwa, wynosiły dwa i pół tysiąca rannych i zabitych. Natychmiast je nadrobiono poprzez wcielenie do armii zbuntowanych żołnierzy poborowych, a także dzięki stałemu napływowi cywilnych ochotników, który stał się prawdziwą 592

powodzią, kiedy podjęli marsz na północ. Gromada ochoczych rekrutów wychodziła z każdego miasta i wioski, jakie mijali, idąc Drogą Corvuską, więc po tygodniu armia rozrosła się do ponad sześćdziesięciu tysięcy ludzi. Nowi rekruci stanowili mocno zróżnicowaną zbieraninę. Starzy weterani poprzednich rewolucji maszerowali obok swoich ochoczych synów i córek, których zapał rozpaliły lata tajnych studiów nad radykalną doktryną. W miarę marszu na Corvus Lizanne zaczęła dostrzegać, że przekonania Bractwa były częściowo słuszne. Wyglądało na to, że iskra rewolucji rzeczywiście padła na chętną podpałkę. Jednakże wkrótce okazało się, że ścieżka do stolicy nie będzie zwycięskim marszem, który nie napotka żadnego oporu, jak wyobrażała sobie elektorka. – Selvuryńskie klany – powiedział Arberus, wbijając w ziemię zdobyczną szablę podczas cowieczornej narady u elektorki. Ostrze szabli było kilka cali dłuższe od standardowej kawaleryjskiej broni, a głowicę zdobił charakterystyczny chwost z orlich piór. – Około południa zwiadowcy Bractwa zostali zaatakowani w lesie na zachód stąd. Napastnicy uciekli, odciąwszy sześć głów, zanim przybyły nasze posiłki. Złapaliśmy tylko jednego. Nie przeżył przesłuchania. – Zatem hrabina Sefka polega na najemnikach z północy – powiedziała elektorka i przechyliła głowę, żeby przyjrzeć się szabli. – Pewnie płaci im od głowy. – Myślałam, że północne prowincje nienawidzą cesarstwa – odezwała się Lizanne. – Owszem, moja droga – odpowiedziała elektorka – ale w każdej prowincji znajdą się lojaliści. Kilka konnych klanów sprzymierzyło się z koroną podczas rewolucji, wyrównało stare rachunki i przy okazji się wzbogaciło. To, że pojawili się tak daleko na południu, może być w gruncie rzeczy dobrym znakiem. Może to znaczyć, że zostali wypędzeni z północy albo że hrabina jest zdesperowana. – Zdesperowani czy nie, są przerażającym wrogiem – powiedział Arberus. – Najlepsi jeźdźcy w cesarstwie, czczący 593

bogów, którzy nagradzają krewnych każdego, kto zginie w walce. Możesz być pewna, że jeszcze się z nimi zetkniemy. Musimy zbierać zapasy po drodze, a nie mam dość konnych, żeby osłaniać wszystkie karawany. Jeśli zaczną na poważnie nas nękać, to znacząco nas spowolnią. – Wojownicy klanowi zą łowcami – zauważył Varkash. – Jak wilki albo orły – dodał, wskazując na chwost na szabli. – A każdy orzeł ma zwoje gniazdo. Musimy je tylko znaleźć. Lizanne westchnęła, kiedy oczy wszystkich w namiocie zwróciły się ku niej. – Będę potrzebowała szybszego konia – powiedziała. *** Widząc jakość uprzęży i wygodne siodło, Lizanne domyśliła się, że koń należał do poległego dragona: jabłkowity rumak był o kilka dłoni wyższy w kłębie od jej konia zaprzęgowego i znacząco od niego szybszy, a i tak potrzebowała dwóch dni, żeby znaleźć selvuryński obóz. Zaczęła od miejsca ostatniego napadu na karawanę zaopatrzeniową. Wszystkim woźnicom obcięto głowy, a wozy spalono lub opróżniono. Jechała tropem napastników przez kilka mil, aż zniknęli w gęstym lesie około dziesięciu mil na zachód od Drogi Corvuskiej. Ewidentnie potrafili zacierać ślady, przez co odnalezienie ich okazało się piekielnie trudnym zadaniem. Jechała na zachód w stałym tempie, zatrzymując się regularnie, żeby wstrzyknąć sobie Zieloną dla wyostrzenia słuchu, dzięki czemu mogła wychwycić dźwięk odległych głosów pośród drzew. Znalazła kilka mniejszych obozowisk, ale ominęła je, posuwając się dalej, aż szept głosów ujawnianych przez Zieloną zamienił się w wyraźny pomruk. Kiedy podjechała bliżej, nos okazał się bardziej użyteczny od uszu, a to z powodu narastającego zapachu łajna zarówno końskiego, jak i ludzkiego. Gdy zapach przeszedł w wyraźny smród, zeszła z konia i wspięła się na najwyższe drzewo, jakie znalazła. Cieniutkie smużki 594

dymu wkrótce zdradziły położenie kryjówki Selvuryńczyków. Zerknęła na czasomierz i usadowiła się najwygodniej, jak to było możliwe wśród konarów, żeby obserwować obóz w dole. W sumie oceniała liczbę członków klanu na jakieś trzy tysiące. Ukryli się na rozległej polanie głęboko w lesie. Stożkowate szałasy ze zwierzęcej skóry stały wokół ognisk, jeźdźcy odjeżdżali i wracali. Widziała kobiety pracujące w obozie i dużą liczbę bawiących się dzieci biegających między szałasami. Najwyraźniej Selvuryńczycy, idąc na wojnę, zabierali ze sobą rodziny. Pośrodku obozu stały w kręgu wbite w ziemię piki, na każdą nabito coś okrągłego. Lizanne nie musiała wzmacniać wzroku, żeby widzieć, co to takiego. Dzikusy, pomyślała, patrząc, jak małe dzieci bawią się wśród nabitych na piki głów. Dzikusy z dziećmi. O wyznaczonej godzinie wstrzyknęła sobie nieco Niebieskiej i weszła w trans. – Widzę, że nie próżnowałeś – powiedziała do Hyrana, zauważając przeobrażony myślobraz. Wirujący zmysłowy melanż został zastąpiony przez coś, co wyglądało jak wnętrze sklepu. Wysoka ściana małych szufladek wznosiła się za dębową ladą, a lustrzane odbicie eutheryjskich słów „Robian i Synowie – Najlepsze Przyprawy” widniało na szybie. Na ile była w stanie to ocenić z wnętrza sklepu, znajdował się on w głównej dzielnicy handlowej stolicy, a na ulicy panował duży ruch, chociaż ludzie byli niewyraźnymi smugami, jak duchy. – To sklep mojego dziadka – wyjaśnił Hyran. Otworzyła się jedna z licznych szuflad i ze znajdującego się tam proszku uformowała się twarz starego człowieka, życzliwa, lecz bardzo smutna. – Przygarnął mnie, kiedy zabito moich rodziców. Starał się, jak mógł, ale Korpus zawsze obserwował sklep, więc miał mało klientów. Po jego śmierci wszystko zabrali komornicy. – Przykro mi – powiedziała. – Wygląda na... przyjemne miejsce. – Najlepiej pamiętam zapach. Te wszystkie różne przyprawy 595

przemieszane razem. Jeszcze nie udało mi się go odtworzyć. – Pamięć wymaga, żeby kontekst był naprawdę żywy. Pomyśl o pierwszym razie, kiedy tam przyszedłeś; to wtedy twój umysł sformował dominujące wrażenie z tego miejsca. Sklep zadrżał wokół niej, kiedy Hyran się skupił, szuflady otwierały się, tworząc kolejny obraz z proszków – życzliwy staruszek tym razem przykucnął, żeby podać smakołyk chudemu chłopcu. Drżenie ustało, obrazy rozpadły się, pozostawiając aromat, który nieco drażnił nozdrza, ale niósł też otuchę. – Tak – pomyślał Hyran. – To właśnie to. Dziękuję pani. – Nie ma za co. – Przywołała własne wspomnienie: selvuryński obóz i wyobrażenie szkicu z jego lokalizacją względem armii, wraz z zaznaczonym położeniem mniejszych obozowisk. – Powiedz generałowi, że musi szybko ruszać. – Dobrze. Prosił, żebym przypomniał pani, by pozostała pani na miejscu i pokierowała rakietami. Majsterkowicz powinien ustawić urządzenia na miejscu wystrzału przed zmrokiem. – Rakiety... – Uspokoiła swoje tornada, kiedy zmieniły się, zdradzając niepokój. – Oczywiście. – Nic pani nie jest? – zapytał Hyran, co znaczyło, że jego spostrzegawczość w transie poprawiła się bardziej, niż Lizanne by tego chciała. – Mam się całkiem dobrze, dziękuję. Proszę zapewnić generała o mojej gotowości do współpracy. Zamrugała z powodu słonecznego światła, kiedy trans minął, a przed jej oczami znowu pojawiła się polana z selvuryńskim obozowiskiem. Dzieci nadal bawiły się w zagajniku nabitych na piki głów, śmiejąc się – jak to dzieci. – Niech to licho! – mruknęła i zaczęła schodzić z drzewa. *** Zatrzymała się konno na skraju polany i czekała. Wartownicy selvuryńscy już wkrótce wykryli jej obecność, najbliższy nadjechał galopem dosłownie parę sekund po jej przybyciu. 596

Pozwoliła mu zbliżyć się na odległość dziesięciu stóp, zanim uderzeniem Czarnej wyrzuciła go z siodła. Spadł niezgrabnie na ziemię i przekoziołkował, a Lizanne usłyszała trzask co najmniej jednej złamanej kości, zanim się zatrzymał. Jego pięciu towarzyszy, którzy jeszcze chwilę temu na nią szarżowali, gwałtownie wstrzymało wierzchowce. Po wymianie kilku okrzyków zdumienia i niepokoju zaczęli wyciągać staroświeckie karabiny ze skórzanych pochew przy siodłach. – Nie! – krzyknęła w perfekcyjnym selvuryńskim. – Chyba że chcecie zginąć jak tchórze! Dźwięk ich własnego języka w ustach ni mniej, ni więcej, tylko Błogosławionej wystarczył, żeby się zawahali. Jej studia nad północnym cesarstwem ograniczały się niemal wyłącznie do języka, ale posiadła też pewną podstawową wiedzę na temat zwyczajów klanowych i tradycji. Między innymi wiedziała, że Selvuryńczycy żywią liczne przesądy dotyczące Błogosławieństwa. – Jeśli ta hałastra ma przywódcę – ciągnęła – to sprowadźcie go tutaj, albo niech zostanie na zawsze zapamiętany jako tchórzliwy obeszczaniec! Nie była pewna, czy właściwie wyraziła obelgę. Jednakże najwyraźniej zabrzmiała dostatecznie groźnie, bo niedoszli napastnicy – zgodnie z jej oczekiwaniami – zareagowali wprawdzie gniewnym spojrzeniem, ale nie próbowali już jej atakować. Jeden warknął coś do drugiego, który zawrócił i pogalopował do obozu. Lizanne odwróciła się tyłem do pozostałych jeźdźców i czekała. Wiedziała, że są niezwykle wyczuleni na status, a ktoś tak wysoko postawiony jak ona nie zauważa istnienia osób niższej rangi, o ile nie wymaga tego konieczność. Nie musiała długo czekać na reakcję przywódcy klanu. Po paru minutach świta złożona z dwóch tuzinów jeźdźców przygalopowała z obozu, wznosząc potężną chmurę kurzu. Przewodziło im dwóch mężczyzn, młody i stary. Młodszy jechał nieco przed starszym, który – jak zauważyła Lizanne – niósł 597

jakąś tykwę przyciśniętą mocno do piersi. Ci dwaj zatrzymali się niedaleko od niej, a pozostali rozproszyli się po obu ich stronach. Odnotowała fakt, że wszyscy dobyli szabel. Młodszy jeździec był blady, tak szczupły, że aż chudy, i ciemnowłosy jak typowy mieszkaniec północnych prowincji. Nosił krótką brodę i wąsy z nawoskowanymi w szpic koniuszkami, które kontrastowały nieco ze swobodnie zapuszczanymi, sięgającymi piersi brodami jego towarzyszy. Jednakże pod każdym innym względem wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać przywódca konnego klanu. Nosił skórzane spodnie i kamizelkę, miał odsłonięte ręce, żeby pokazywać blizny, i czerwoną, jedwabną chustkę na głowie przetykaną srebrem. On także dokładnie przyjrzał się Lizanne, zanim podjechał i zatrzymał się raptem sześć stóp od niej. W przeciwieństwie do swoich ludzi nie wyciągnął szabli ani najwyraźniej nie podzielał ich obaw przed konfrontacją z Błogosławioną. – Obeszczaniec, co? – zapytał ją w świetnym eutheryjskim, uśmiechając się lekko. – Muszę z tobą porozmawiać – wyjaśniła, też przechodząc na eutheryjski. – Niech będzie pani tak łaskawa i wyjawi mi, co też takiego ma mi do powiedzenia Pani Krew? – Uśmiechnął się nieco szerzej, kiedy jej twarz zdradziła przelotnie zaskoczenie. – Ależ tak, znam pani historię. Wydusiliśmy ją z jakiegoś ciućmyrewolucjonisty parę dni temu. Odgrażał się, że wymierzy pani sprawiedliwość naszym barbarzyńskim duszom, zanim obcięliśmy mu język, rzecz jasna. Lizanne oparła się nagłej pokusie, żeby zapomnieć o dobrych intencjach, zabić tego dzikusa i odjechać w las. Widziała jednak, jak inni członkowie klanu zbierają się, żeby obserwować tę zabawną wymianę; dzieci paplały podniecone wśród tłumu. – Musicie opuścić to miejsce – powiedziała. – Zerwijcie wszelkie umowy, jakie zawarliście z hrabiną Sefką, i wracajcie do domu. 598

– Pięćdziesiąt koron za głowę – odparł. – Taką umowę zawarliśmy i jak na razie okazała się lukratywna. Czy pani zaprzyjaźnieni rebelianci mogą przebić tę ofertę? Jeśli nie, to wydaje mi się, że nie mamy o czym rozmawiać. Odwrócił się i machnął nonszalancko do starszego mężczyzny, który posłusznie podjechał. Lizanne widziała, że jest zdecydowanie bardziej zdenerwowany niż przywódca klanu – chociaż bardzo starał się to maskować zajadle gniewnym spojrzeniem. Było to widać po sposobie, w jaki jego kościste ręce drgały na przyciskanej do piersi tykwie. Tykwie, którą – jak teraz zauważyła – całą pomazano runami. – To Tikrut – powiedział młodszy mężczyzna po selvuryńsku. – Szaman Krwi Klanu Czerwonego Orła. Ujrzyj jego potęgę i zadrżyj, obca wiedźmo. Sardoniczny ton głosu przywódcy świadczył o mniej niż poważnym podejściu do tej konfrontacji, jakby to był rytuał odprawiany tylko dla zachowania pozorów. Starzec zdołał spojrzeć hardo w oczy Lizanne, z trudem przełknął ślinę, aż mu podskoczyła grdyka, a potem zaintonował cichy, gardłowy zaśpiew. Jego słowa brzmiały dla Lizanne jak brednie, jakaś archaiczna forma języka plemiennego, którego pewnie nikt z obecnych nie był w stanie zrozumieć. Tikrut uniósł tykwę nad głowę, potrząsając nią i kołysząc, więc Lizanne słyszała, jak w środku chlupocze płyn. – Przywołuje Błogosławieństwo bogów – wyjaśnił przywódca, kiedy Tikrut nadal śpiewał. – Boska mikstura z fermentowanej przez wiele wieków smoczej krwi, przepojona boską esencją, ma potężne działanie. – Serio? – zaciekawiła się Lizanne. Z pomocą Pająka odnowiła rezerwy Czarnej w żyłach i sięgnęła po tykwę w rękach szamana. Wzięła ją z powietrza i obróciła w rękach. Tikrut tymczasem pieklił się, tym razem po selvuryńsku. – Ty bluźniercza wiedźmo! Przygotuj się na śmierć w płomieniach! Bogowie nie będą tolerować tak nikczemnej 599

zniewagi... Urwał, kiedy Lizanne znalazła korek w dnie tykwy. Otworzyła naczynie i zanurzyła palec w zawartości. – To jest woda – powiedziała, skosztowawszy próbki. – I to świeża. Podejrzewam, że regularnie odnawia jej zawartość. Włożyła korek na miejsce i odrzuciła tykwę szamanowi. Ten nie zdołał jej złapać i pojemnik z głuchym odgłosem przeturlał się po ziemi. Z piersi wszystkich zgromadzonych (poza wodzem) wyrwał się zduszony okrzyk zgrozy. – Ty bezużyteczny stary łajdaku – powiedział wódz do Tikruta. Szaman zgramolił się z siodła, desperacko sięgając po świętą tykwę. Kiedy tylko ją chwycił, natychmiast znowu zaczął nucić, osuwając się na kolana i unosząc naczynie do nieba w nadziei, jak domyślała się Lizanne, że bogowie uznają za stosowne ukarać ją jednym piorunem albo dwoma. – Całe życie słuchałem o jego nadzwyczajnych mocach – powiedział przywódca, znowu przechodząc na eutheryjski i zwracając się do Lizanne – ale nigdy nie widziałem, żeby cokolwiek zrobił, poza tym, że zjadał i wypijał wszelkie ofiary, jakie moi ludzie składali pod jego namiotem. Miło, że moje podejrzenia się potwierdziły, nawet jeśli stało się to za sprawą wroga. Nazywam się Ahnkrit, nawiasem mówiąc. Dziesiąty o tym imieniu, pogromca setki ludzi, z woli bogów przywódca Klanu Czerwonego Orła. – Pochylił głowę, zawrócił na koniu i pokłusował w stronę obozu. – Miło panią poznać. Może wpadnie pani na obiad? *** – Przykro mi, ale to kwestia honoru – powiedział Ahnkrit, sącząc wino i wyciągając się na wilczych skórach. – Widzi pani, zapewniłem Sefkę, że moi ludzie rozgromią wasze rebelianckie świnie z całą swoją barbarzyńską zajadłością. Nie łamie się słowa danego staremu przyjacielowi. 600

– Staremu przyjacielowi? – powtórzyła Lizanne. Podano jej talerz z hojną porcją niedogotowanej sarniny i duży kielich wina, ale niczego nie tknęła. Mimo niespodziewanej życzliwości przywódcy klanu nie mogła odrzucić podejrzenia, że posiłek jest zatruty. – O, w rzeczy samej. Można by rzec, że chodziliśmy razem do szkoły. Byłem maluchem, kiedy mój stary, kochany tatko wysłał mnie na cesarski dwór. Oficjalnie byłem tam gościem, ale tak naprawdę zakładnikiem zapewniającym lojalność ojca wobec korony. Sefka była jednym z nielicznych szlachetnie urodzonych bachorów, które raczyły się do mnie odzywać. Piętnaście lat dworskiej etykiety i arystokratyczne wykształcenie zdziałały cuda, jeśli idzie o moje maniery, jak sama pani widzi. Jednakże sprawiły też, że mój powrót do domu okazał się nieco kłopotliwy. Tatko zajął się płodzeniem bękartów pod moją nieobecność i żadnego z nich nie cieszyła perspektywa oddania pierwszego siodła młodzikowi, który lepiej mówi po eutheryjsku niż po selvuryńsku. – Twarz wodza zachmurzyła się, malował się na niej smutek przemieszany z nostalgią. – Muszę przyznać, że trudno zabić własnego brata, ale tak jak ze wszystkim innym, człowiek nabywa praktyki i w końcu staje się to łatwiejsze. Lizanne spojrzała w stronę wejścia do namiotu, gdzie światło zaczęło przygasać. – Spodziewałabym się, że przetrwanie jest ważniejsze od honoru – odpowiedziała. – A co do obietnicy, to mogę obiecać, że ty i większość twoich ludzi będziecie martwi przed nastaniem świtu, jeśli nie zwiniecie obozu i natychmiast stąd nie odejdziecie. – Mniej oświecony człowiek mógłby to uznać za groźbę. – Ahnkrit usiadł prosto i pochylił się, żeby przyjrzeć jej się uważniej. – Ale to nie jest groźba, prawda, moja droga Pani Krew? Chodzi o te wszystkie szkraby? Martwi się pani, co się z nimi stanie? – Widziałam mnóstwo śmierci w ostatnim roku. W tym martwe dzieci. Myślę, że widziałam już dość. 601

– Moi ludzie robią wszystko razem, także idą na wojnę. Nie oszczędzamy młodym grozy tego świata, bo prędzej czy później będą musieli stawić jej czoło. Taki zwyczaj, sama pani rozumie. Jak ten durny stary Tikrut i jego magiczna tykwa. Jestem więźniem tradycji. – Wyciągnął rękę, wskazując świeże nacięcie na nadgarstku. – Pobłogosławiłem szablę własną krwią i przysięgłem, że poprowadzę ten klan ku bogactwom na południu. – Bogactwom? – spytała Lizanne. – A nie ku zwycięstwu? – A co nas obchodzi wasza rewolucja? Wygrajcie albo przegrajcie, my zawrzemy pakt z tym, kto trafi na szczyt. Pragmatyzm to także tradycja naszego klanu. Nie mogę jednak po prostu zebrać manatków i odejść tylko dlatego, że jakaś obca wiedźma wjechała do mojego obozu i ośmieszyła mojego szamana, nawet jeśli to był miły podarek. Lizanne stłumiła westchnienie frustracji, marszcząc w zamyśleniu czoło, aż przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Bogactwo jest ważniejsze od zwycięstwa. – Jest takie miejsce – powiedziała. – Miasto płonące na południu. Scorazin. Słyszałeś o nim? – Cesarskie więzienie, które niedawno zostało zniszczone. – Ahnkrit wzruszył ramionami. – Co z nim? – Czeka tam ogromna ilość srebra do wykopania. Bogactwo, którego nikt ważny spoza miasta jeszcze nie odkrył. Usta przywódcy wykrzywiły się w grymasie pogardy. – Moi ludzie to nie górnicy. – Nie musicie go wydobywać, wystarczy, że miasto będzie wasze, kiedy skończy się wojna. Bez względu na to, kto zdobędzie władzę, będzie desperacko potrzebował funduszy i na pewno zgodzi się negocjować. Znam także lokalizację ukrytych zapasów srebra, jeśli twoi ludzie będę potrzebowali natychmiastowej zachęty. – Scorazin wciąż płonie. – Tylko kopalnie siarki. Czy Klan Czerwonego Orła boi się odrobiny dymu? 602

Twarz Ahnkrita znieruchomiała i nie zdradzała żadnych uczuć. Przywódca zmrużył ciemne oczy. Lizanne nie wiedziała, czy rozważa propozycję, czy przetrawia obelgę. – Ta wasza Ludowa Armia Wyzwoleńcza... – odezwał się w końcu. – Czy pomyliłbym się, twierdząc, że pani stosunek do niej nie jest w żadnym stopniu zabarwiony radykalnymi ideami? – Nie, to trafna ocena – odpowiedziała – ale mylne byłoby założenie, że z radością zdradzę tych ludzi. – Nie oczekuję zdrady, a jedynie pani szczerości. Proszę podzielić się ze mną swoją bezstronną i pozbawioną przesądów opinią. Czy wierzy pani, że mogą zwyciężyć? Lizanne powróciła myślami do wszystkiego, co widziała od przybycia do Corvus; do wszystkich ludzi, których poznała, od Hyrana po elektorkę. Przypomniała sobie dzień, w którym Scorazin upadł i doszło do potyczki znanej odtąd jako Bitwa o Drogę, kiedy banda przestępców i ledwie wyszkolonych cywilów pokonała najlepszych żołnierzy w cesarstwie. Caranis umarł, a wraz z nim umarła wielka farsa, pomyślała. Teraz pozostało tylko czekać, aż publiczność oceni jego występ, ale werdykt będzie daleki od przychylnego. – Tak – odpowiedziała. – Wierzę, że zwyciężą. – W takim razie – Ahnkrit pochylił się bardziej i posłał jej przelotny uśmiech urodzonego kupca, który zaraz dobije wspaniałego targu – zgodzę się na pani warunki. Zabiorę swoich ludzi, żeby odnaleźć srebro, przyjmując, że nawet jeśli jest pani wiedźmą, to nie ma takiego zakątka na świecie, w którym ukryłaby się pani, gdyby jej słowa okazały się nieprawdą. Zajmę dymiące szczątki Scorazinu, dopóki mój klan nie otrzyma stosownych kompensacji, zostawiając tym samym buntownikom wolną drogę do Corvus. Ale... – jego uśmiech stał się zimny, a dotychczas przyjazny ton zdecydowanie się zmienił – ...będę oczekiwał od pani dodatkowej usługi. I nie jest to kwestia podlegająca dyskusji.

603

Rozdział 43 Sirus

Czuł nienawiść Czerwonego, jakby emanowała spod szkarłatnych łusek niczym nieustannie podsycany ogień. Nie pragniesz niczego innego, jak mnie pożreć, prawda? – zauważył Sirus, pozwalając, żeby ta myśl wymknęła się poza tarczę chroniącą jego umysł. Nie był do końca pewien, w jakim stopniu pomniejsze smoki są w stanie odczytywać myśli zniewolonych sług Białego. Kontakt między Białym a Splugawionymi ograniczał się do wymiany obrazów pozbawionych niuansów czy głębszego zrozumienia. Sirus podjął nieśmiałe próby połączenia się umysłami tych zwierząt, ale przypominało to słuchanie odległego echa obcego języka. A jednak choć prawdziwe połączenie umysłów wyglądało na niemożliwe, łatwo dało się odczytać emocje zwierzęcia – i najwyraźniej przynajmniej tę umiejętność Katarias w pełni podzielał. Dreszcz odrazy przebiegł ogromne cielsko Czerwonego od łba po koniec ogona. Smok otworzył paszczę i wykaszlał gesty kłąb cuchnącego, żółtego dymu. Pęd powietrza szybko poniósł obrzydliwy obłok prosto w twarz Sirusa, który przez kilka sekund dławił się, trzymając się grzbietowych kolców. Kiedy uwolnię tę armię, twoja śmierć sprawi mi rozkosz, pomyślał, starając się przesłonić tę przysięgę gęstą warstwą strachu. Katarias znowu zadygotał, jakby wyczuwał emocję stojącą za myślą i basowe dudnienie dobyło się z jego gardła. Sirus nie mógł opędzić się od myśli, że jeśli smoki potrafią się śmiać, to być może właśnie to usłyszał. Katarias poniósł go jakieś piętnaście mil na północ od wysp, 604

kreśląc zygzaki na niebie, aż wreszcie w dole pojawiła się ich zwierzyna. Tuż za nimi podążało stado dziesięciu Czerwonych, wszystko dorodne sztuki, zdolne nieść spore ciężary. Poza tym, że każdy niósł na grzbiecie jednego Splugawionego dzikusa, wszystkie ściskały w łapach pokaźny ładunek. Sirus widział teraz statek, jego kilwater rysował się jasną, zaostrzoną jak grot włóczni linią na ciemnym przestworze oceanu. Napędzana krwią fregata poruszała się wolno, poniżej jednej trzeciej swojej maksymalnej szybkości. Po tym, jak Sirus obmyślił ten plan i przekazał go Białemu, Czerwone nieustannie patrolowały północne wybrzeża wysp, które zajęła armia Splugawionych. Zgodnie z instrukcjami Sirusa wzdłuż wybrzeża rozpalono liczne ogniska, żeby stworzyć wrażenie, że jest ich więcej, i przy odrobinie szczęścia zaprezentować się jako kuszący cel dla Morskiego Protektoratu. Fregata w dole pierwsza złapała się na tę przynętę; podpłynęła do wybrzeża o zachodzie słońca, żeby ostrzelać jeden z ich obozów-pułapek krótkim, ale intensywnym ogniem. Statek zawrócił i teraz płynął na północ, posługując się silnikiem na krew przez blisko godzinę; najwidoczniej kapitan uznał, że taka prędkość uchroni ich przez pościgiem Niebieskich. Dostrzegłszy statek, Katarias złożył skrzydła i zanurkował z oszałamiającą prędkością. Pęd powietrza stał się tak mocny, że Sirus musiał jeszcze mocniej przylgnąć do kolców na szyi smoka. Kiedy od fal dzieliło ich nieco mniej niż trzydzieści stóp, Katarias rozłożył skrzydła i wyrównał lot, szybując w stronę rufy fregaty pod niewielkim kątem. W odległości kilku stóp od rufy wyhamował i spuścił głowę tak, żeby jego pasażer mógł zeskoczyć. Sirus opadł na pokład, wykręciwszy w powietrzu powolne salto, i wyciągnął zza pasa broń – nóż o szerokim ostrzu i wyspiarską pałkę bojową. Miał też pistolet w kaburze pod pachą, ale jeśli wszystko pójdzie według planu, nie powinien go potrzebować. Na rufie stacjonowało dwóch marynarzy, którzy zgodnie rozdziawili usta zaszokowani widokiem Splugawionego, który wylądował na pokładzie statku w odległości zaledwie kilku 605

stóp od nich. Sirus błyskawiczne zaatakował, w pełni wykorzystując zdolności swojego przemienionego ciała. Pałką strzaskał czaszkę żeglarza po prawej, a nożem poderżnął gardło jego kompana, przez co okrzyk ostrzeżenia, który już się rodził, zamienił się w charkot, gdy mężczyzna padł na pokład. Sirus obrócił się w tej samej chwili, w której Katarias rozwarł szpony i zrzucił dodatkowy ładunek na pokład, a potem machnął ogonem i nadział na kolec obserwatora z bocianiego gniazda. Następnie ogromny Czerwony przechylił skrzydła i odleciał w mrok. Sirus przykucnął i czekał, wpatrując się w mostek. Krzyki rozległy się już wkrótce, krótkie i przenikliwe, kiedy wybuch ognia rozświetlił okna. Uniósł wzrok, słysząc świst powietrza, i zobaczył, że Leśny Oścień zeskoczył z grzbietu Czerwonego i wylądował obok. Smok poleciał dalej, wypuszczając ze szponów Zielone na dziób statku. Nadleciały kolejne Czerwone i jeden po drugim plemienni Splugawieni lądowali na rufie, a Zielone na śródokręciu i fordeku. Sirus wyczuwał w plemieńcach żądzę walki, efekt całego życia przeżytego jako wojownicy. Mimo to zapanował nad nimi, aż krzyki dobiegające z pozostałych zakątków statku osiągnęły apogeum, napędzane paniką i strachem. Urozmaicały je czasem wystrzały z broni palnej. – Zajmijcie mostek – polecił w myślach Leśnemu Ościeniowi i trzem innym; natychmiast tam pobiegli. Sam poprowadził pozostałych do włazu, o którym wiedział, że prowadzi do maszynowni. W armii było kilku marynarzy Protektoratu, którzy posiadali cenną wiedzę. Po drabince, korytarzem w stronę śródokręcia, a potem drabiną na niższy pokład. Napotkali niewielki opór, jedynie niezręczny atak nastoletniego chorążego z toporkiem strażackim; chłopak ledwie miał dość siły, żeby unieść broń. Sirus uskoczył przed toporkiem i zdzielił chorążego pałką w skroń, pozbawiając go przytomności. Biały będzie oczekiwał nowych rekrutów. 606

W maszynowni zastał chaos. Jeden palacz leżał na plecach i wrzeszczał, kiedy Zielony szarpał mu nogi. Pierwszy mechanik i garstka innych stali pod ścianą, próbując opędzić się szuflami do węgla od drugiego Zielonego. – Potrzebujemy mechanika – powiedział plemieńcom Sirus, kiedy rzucili się do walki. – Oszczędźcie też pozostałych, jeśli zdołacie. Po paru sekundach walka się zakończyła. Pierwszy mechanik oberwał pałką i skończył związany wraz z dwoma swoimi ludźmi. Pozostali trzej okazali się nadmiernie agresywni i zostawiono ich Zielonym. – Kapitan nie żyje – nadeszła z mostka myśl Leśnego Ościenia. – Mamy pierwszego oficera. Sirus podszedł do zwalistego napędu pomocniczego i wyłączył go kilkoma wprawnymi ruchami odpowiednich dźwigni. W armii oprócz marynarzy było też paru inżynierów. – Umieśćcie wszystkich jeńców na fordeku – polecił Leśnemu Ościeniowi. – Przeszukajcie statek, może ktoś jeszcze przeżył. Nie zabijajcie nikogo więcej. Odwrócił się do pierwszego mechanika, który patrzył na niego z mieszaniną odrazy i arogancji. Jego pobrużdżona, umazana smarem twarz drgała w bezsilnej wściekłości, gdy krzyki ludzi pożeranych przez Zielone słabły. – Jak się nazywa ten statek? – zapytał mechanika, gdy wrzaski w końcu ucichły. Mężczyzna zdumiał się, słysząc Splugawionego mówiącego w jego własnym języku, ale pokręcił głową, odmawiając odpowiedzi. Jeden z plemieńców podszedł, odchylił głowę mechanika w tył i przycisnął mu nóż do gardła. Mężczyzna mimo to nie chciał odpowiedzieć, ale splunął w stronę Sirusa, prowokując go wzrokiem. – Najwyższa Aprobata! – wychrypiał jeden z palaczy, głosem zniekształconym przez przerażenie. – Nazywa się Najwyższa Aprobata! – Nie. – Sirus zamyślił się na chwilę. – Odtąd nazywa się 607

Zwiastun. *** Popłynęli z powrotem na Wyspy Barierowe, gdzie pozostała przy życiu załoga została należycie przemieniona. Błogosławiony ze statku zdołał wyjść z walki bez szwanku, ale nie miał tyle szczęścia w spotkaniu z Białym. W przypadku osobników jego rodzaju powtórzyła się makabryczna rutyna: wielka bestia zbadała dokładnie korpulentnego jeńca, który jednak okazywał godną podziwu determinację w obliczu czegoś, co musiał uznać za nieuniknioną śmierć. – Kiedy cała nasza flota wyruszy – warknął, gdy Biały pochylił się bliżej, rozdymając nozdrza – wasza przeklęta horda zostanie rozniesiona na strzępy. Biały nie zdradził żadnej oczywistej reakcji na te słowa, ale przez jeszcze kilka sekund kontynuował inspekcję, zanim jak zwykle sapnął poirytowany. Mimo swojej odwagi nawet ten rezolutny jegomość nie powstrzymał okrzyku zgrozy, gdy rzucono go wiecznie głodnemu stadku młodych Białych. Sirus przejął kolejne trzy statki w niecały tydzień. Odkąd dysponowali przechrzczonym Zwiastunem, sprowadzało się to do właściwie względnie prostej procedury. Zbliżali się do okrętu Protektoratu, kiedy już jego lokalizacja została ujawniona przez patrolujące Czerwone albo Niebieskie. Gdy okręt pojawiał się w zasięgu wzroku, flagami sygnałowymi przekazywali prośbę o natychmiastową pomoc i maksymalnie zwalniali. Tylko jedno koło łopatkowe zostawiali uruchomione, a maszynownia otrzymywała rozkaz wypuszczania dymu, żeby sprawiali wrażenie uszkodzonej jednostki. Dym ponadto ukrywał twarze załogi Zwiastuna, dopóki pełen dobrych intencji drugi okręt nie podpłynął bliżej, a wtedy jego los był już przypieczętowany. Rzucano haki abordażowe, żeby związać okręty ze sobą, i trapy, po których, wynurzywszy się z ukrycia, dwustu Splugawionych przebiegało po swoją nową zdobycz. Walka była 608

zwykle zacięta, ale krótka, a liczba marynarzy do obsługi rosnącej floty Białego zwiększała się przy każdym przejęciu. Sirus zadbał o to, by nie znajdowano już żadnych żywych Błogosławionych – przy czym ukrywał ten swój cel, osobiście odnajdując Błogosławionych na każdym statku i maskując zadawaną im szybką śmierć wybuchem strachu. Na razie Biały nie wykrył jego miłosiernego podstępu, chociaż członkowie doraźnego sztabu okazali się bardziej spostrzegawczy. – Nie uruchomimy statków na krew bez Błogosławionych – zauważyła Veilmist, matematyczny geniusz. Bez reszty skupiona na wyznaczonym celu nie przekazywała w myślach niemal żadnych emocji; Sirus podejrzewał, że była taka na długo przed przemianą. Zwołał właśnie naradę wojenną w mesie oficerskiej Zwiastuna. Mimo że zmienili się w coś innego niż ludzie, nadal ulegali ludzkim zwyczajom, w tym rytuałowi posłuszeństwa hierarchii władzy. – Silniki pomocnicze wystarczą – odpowiedział głośno, po eutheryjsku; stało się to jego zwyczajem podczas tego typu zgromadzeń. – Proszę o twoje wyliczenia. I mów, a nie myśl. Veilmist odpowiedziała po varsalsku, a jej śpiewny wyspiarski akcent kontrastował z precyzją, z jaką wypowiadała każde słowo: – W przypadku bezpośredniego ataku, biorąc pod uwagę siłę garnizonu Protektoratu w Feros, możemy spodziewać się strat rzędu czterdziestu do czterdziestu pięciu procent. Jednakże, jeśli założyć, że atak okaże się udany, to nawet uwzględniając prawdopodobne straty wśród cywilów, ogólna liczebność armii powinna się co najmniej podwoić. – O ile przebijemy się przez morski kordon – dodał Morradin. – Cztery okręty nie wystarczą. Gniew marszałka z powodu utraty pozycji nadal się w nim gotował, ale tak jak w przypadku pozostałych Splugawionych, trawiąca Białego żądza zwycięstwa nie pozostawiała miejsca na sprzeciw. Ponadto Sirus wyczuwał w Morradinie wrodzoną niezdolność oparcia się militarnemu wyzwaniu. – Nie będziemy się przebijać – odpowiedział Sirus. – 609

Przynamniej nie od razu. A szacunek strat jest zbyt wysoki, żeby uzasadniał zmasowany atak na port. Na stole w mesie rozłożono mapę Wysp Tyrellskich. To był kolejny ukłon w stronę rytuału, ponieważ wszyscy mieli ten sam obraz mapy w pamięci. – Feros znajduje się na końcu przesmyku na południowym wybrzeżu wyspy zwanej Wronowiskiem – powiedział, wskazując położenie miasta. – Nie ma żadnych umocnień, które chroniłyby je przed atakiem z lądu. – Bo nigdy nie będzie musiało się nim martwić – odrzekł Morradin. – W przesmyku nie ma gdzie dokonać desantu. Jest jednak to. – Popukał krótkim palcem w małą zatoczkę na zachód od Feros. – Corvuski Sztab Generalny przygotował plan inwazji na Wyspy Tyrellskie, której miano dokonać po podbiciu Posiadłości Arradsyjskich Żelaznego Syndykatu. Uznaliśmy tę zatoczkę za optymalne miejsce do desantu. Normalnie plaża jest za szeroka, żeby przeprowadzić udany atak, zwłaszcza że otaczają ją klify, ale podczas trzyksiężycowego przypływu wygląda to inaczej. To, co na co dzień jest błotnistym, długim na milę obszarem otoczonym przez niemożliwe do przebycia urwiska, zamienia się w małą plażę okoloną przez łatwe do pokonania wzgórza. – Następny trzyksiężycowy przypływ jest za osiemnaście dni – przypomniała Veilmist. – To rozsądny dla nas termin – uznał Sirus, postukując w zaproponowane przez Morradina miejsce na mapie. – Przerzucimy nasze główne siły tutaj. Feros znajduje się niespełna sześć mil dalej. Noc zapewni nam dodatkową osłonę i utrudni sytuację obrońców, ponieważ nie widzą w ciemności tak dobrze jak my. – Sztab Generalny zamierzał także jednocześnie uderzyć na port – wtrącił Morradin. – Uznał za kluczowe rozbicie obrony i podzielenie sił przeciwnika. – Rzucił przelotny, złośliwy uśmieszek Leśnemu Ościeniowi. – Poślijmy dzikusów. Można ich spokojnie poświęcić. 610

Sirus musiał powstrzymać gniew Leśnego Ościenia nieprzejednanym rozkazującym impulsem, stopując go w miejscu, kiedy Oścień już sięgał po nóż u pasa. – Tylko ten człowiek potrafi poróżnić armię ludzi połączonych umysłami – pomyślał Sirus, posławszy surowe spojrzenie Morradinowi. – Zabij go – poradził mu Avris, były podoficer artylerii. Wspomnienie otrzymanej chłosty stale zabarwiało jego wspomnienia. Nie pierwszy raz zasugerował coś takiego. – Osłabia nas, kochanie – dodała Katrya, podchodząc do Sirusa i uśmiechając się słodko do Morradina. – Po co go trzymasz? – Bo nadal jest użyteczny – odpowiedział bez ogródek Sirus, przesyłając kolejny impuls, który zamykał wszelką dalszą dyskusję. Skupił się ponownie na mapie, rozważając plan, wyszukując istotne szczegóły z rozległej wiedzy, jaką nabył w ciągu ostatnich miesięcy. Widział, jak wielkie jest ryzyko, bo wojna jest zawsze ryzykowna, ale nie dostrzegał ewidentnych wad planu. Kusiło go, żeby posłać Morradina, by dowodził atakiem na port, wykorzystać go jak najpełniej i przy okazji, być może, doprowadzić do jego śmierci. Musiał jednak wziąć pod uwagę jeszcze jeden czynnik, który należało starannie ukryć. – Marszałek Morradin będzie dowodził siłami lądowymi – zdecydował. – Ja poprowadzę atak na Feros. *** Gniew Katryi był zajadły. Rzuciła się i podrapała go, kiedy zwinęli się razem w kajucie kapitana na Zwiastunie. Gdyby nadal miał w pełni ludzkie ciało, to jej wyrazy uczuć mogłyby okazać się śmiertelne w skutkach, a tak były jedynie bolesne. – Nienawidzisz mnie? – zapytała, kiedy jej gorączka zaczęła powoli gasnąć. Przesunęła językiem po rozcięciu, jakie zostawiła na jego pokrytym łuskami czole. 611

– Oczywiście, że nie – odpowiedział, dzieląc się z nią wspomnieniem ich wspólnego czasu w kanałach ściekowych w Morsvale. Mimo zgrozy tamtych dni nadal wolał je od tego zniewolenia. – Więc chcesz zakończyć tę niewolę? – dopytywała się uporczywie, powracając do myślomowy. – Myślisz, że śmierć da ci wolność? – Biały chce zwycięstwa. Atak na port ma większe szanse powodzenia, jeśli ja go poprowadzę. To było starannie skonstruowane kłamstwo, brzmiące dostatecznie prawdopodobnie, a zarazem poprzetykane odpowiednią ilością niepewności, żeby ukryć jego fałszywość. W każdym razie taką miał nadzieję. Jednakże Katryi nie dało się łatwo oszukać. – To ona! – Jej myśli uderzyły w niego, a twarde jak stal paznokcie zostawiły kolejne rozcięcie na jego twarzy, kiedy wyrwała się z łóżka. – Prawda? Myślisz, że ją tam znajdziesz! Nie widział sensu w zaprzeczaniu. Siedział więc tylko i patrzył na nią w milczeniu. Krew spływała mu po twarzy. – Ona nie żyje! – syknęła Katrya, a jej wydłużone zęby zabłysły w ciemności. – Ta mała suka nie żyje! – Nieprawda. – Pozwolił, żeby ta myśl wypłynęła na powierzchnię jego umysłu. Jego poszukiwania były ostrożnymi, dyskretnymi wtargnięciami do umysłów ludzi pojmanych w Carvenporcie – tych, których wzięto żywcem, kiedy miasto w końcu padło. Ostał się ledwie tuzin mieszkańców, z których ośmioro uznano za zbyt starych albo zbyt poważnie rannych, żeby warto było ich przemienić. Znalazł mimo to jednego, byłego robotnika portowego, którego pistolet zawiódł, gdy próbował się zastrzelić po dzielnym stawieniu oporu w dokach. Niezwykle żywo pamiętał dzień, kiedy niezorganizowana flota Pani Krew opuściła port, żeby przebić się przez kordon Niebieskich. Weszła na pokład okrętu wojennego, żeby przywitać się z kapitanem. Towarzyszyła jej niepokojąco ładna, młoda, drobna kobieta. 612

Zachowywała się inaczej, była mniej sztywna i oficjalna, niż to zapamiętał, na jej twarzy zabrakło chmurnego grymasu osoby, która wiecznie szuka czegoś, co można by skrytykować. Jednakże to była niewątpliwie ona, Tekela, nadal żywa i mająca właśnie bezpiecznie odpłynąć do Feros. – Zatem żyje – powiedziała Katrya urywanym, gniewnym varsalskim. – Myślisz, że na ciebie czeka? Myślisz, że marzy o dniu, kiedy staniesz u jej drzwi? Jeśli wtedy nie uznawała cię za godnego uwagi, to jak ci się wydaje, co teraz o tobie pomyśli? – Że jestem potworem – odpowiedział, wzruszywszy ramionami. – I będzie miała rację. Wkrótce to będzie świat potworów. Oszczędzę jej tego, jeśli zdołam. Wtedy gniew Katryi zgasł, przestała szczerzyć zęby, a jej palce przestały przypominać szpony. – Zamierzasz ją zabić – domyśliła się, wędrując po jego umyśle, gdy opuścił osłony. – Tak jak zabijałeś tych Błogosławionych. – Nawet potwór może być miłosierny. Podeszła do niego, pochylając się, żeby pocałować zadane rany, a potem wzięła jego rękę i przycisnęła sobie do brzucha. – Niedługo będzie nas troje. Kiedy popatrzysz na nasze dziecko, ujrzysz w nim tylko potwora? Chciał, żeby kłamała, ale wyczuwał je w jej myślach i ciele. Nowe życie, które w niej rosło. Życie, które stworzył. – Życie stworzone z miłości – powiedziała. – Nawet jeśli jesteśmy niewolnikami. Nawet jeśli jesteśmy potworami. Skoro jednak możemy być miłosierni, to czy nie możemy też kochać?

613

Rozdział 44 Clay

– Dość tego, na proroka! – Clay złapał karabinek Sigorala za lufę i podniósł do góry. Sigoral próbował wyrwać mu broń, ale Zielona wciąż płynąca w żyłach Claya nie pozwoliła mu na to. Wściekłość żołnierza na Kriz wzmogła się tak bardzo, że zwyciężyła rozsądek. Przez kilka sekund przeklinał ją po varsalsku, palec drgał mu nerwowo na spuście, aż wreszcie Clay uznał, że lepiej będzie ubiec jakieś jego niemądre posunięcie. Popatrzyli na siebie, Sigoral skupił gniew na Clayu, zabrał rękę z karabinka i sięgnął po pistolet u pasa. – Nie! – powiedziała Loriabeth i podeszła, żeby złapać marynarza za rękę. – To nic nie da – dodała łagodniej, przytrzymując go, aż na nią spojrzał. Wściekłość gasła w jego oczach. – Mówiłem, że nie powinniśmy jej ufać – powiedział znużony i zrezygnowany. Clay puścił jego karabinek, a Sigoral wyrwał się z uścisku Loriabeth i odwrócił. – No dobrze – powiedział Clay, podchodząc do Kriz i ruchem głowy wskazując jajo. – Jest w środku, prawda? Twój ojciec. Skinęła głową i oklapła, jakby miała upaść. Clay złapał ją w ostatniej chwili. – Jak je otworzymy? – zapytał, przytrzymując ją w pionie. Wyjęła mały pistolet z igłą i spojrzała mu w oczy. Uśmiechnęła się słabo. – Wejdziemy... w trans.

614

*** – Niewiele zostało – powiedział Clay, patrząc na fiolkę w komorze pistoletu z igłą. Zamknął broń i odwrócił się do Sigorala i Loriabeth. – Nie wiem, jak długo to potrwa. Ani co tam znajdę – powiedział, zerkając na jajo. – Do czego zmierzasz? – spytała Loriabeth. Clay odwrócił się do Sigorala i posłał mu beznamiętny uśmiech. Wywołało to u marynarza grymas zdziwienia, które przeszło w zaniepokojenie, kiedy Clay wyciągnął błyskawicznie rewolwer i wymierzył w jego głowę. – Zmierzam do tego, że nie palę się do zostawienia kuzynki w tak niepewnym towarzystwie – powiedział, patrząc w oczy Sigoralowi. – Poproszę o zdjęcie rękawiczek, poruczniku. Sigoral stał w bezruchu przez kilka sekund, a potem po jego twarzy przebiegła iskierka ponurego rozbawienia, kiedy zaczął powoli zdejmować rękawiczki. – Obejrzyjmy je sobie – powiedział Clay i Corvusyjczyk wyciągnął ręce, obracając je przy tym. Trudno było to dostrzec w mroku, ale Clay wypatrzył mały blady ślad na lewej dłoni marynarza. – Błogosławiony – szepnęła Loriabeth, mrużąc oczy. Odsunęła się, unosząc karabin. – Skąd pan wiedział? – zapytał Sigoral. – Z ogólnej postawy – odpowiedział Clay, nie chcąc wchodzić w szczegóły przy Loriabeth. – I z tego, że nigdy nie zdejmowałeś rękawiczek. Jesteś z Korpusu Krwi, zgadza się? – W żadnym razie – zaprotestował Sigoral i pogardliwie pociągnął nosem. – Jestem oficerem piechoty morskiej Corvuskiej Floty Cesarskiej. Tak się składa, że oprócz tego mianowano mnie na Błogosławionego na pokładzie OFC Pierwszorzędny. – Czyli pokładowy Błogosławiony wcale nie zginął w Carvenporcie. To w ten sposób doprowadziłeś statek do Lossermark. Pewnie skończył wam się produkt podczas rejsu, co? 615

– Zostało nam tylko parę kropel Niebieskiej. Zamierzałem odmeldować nasze przybycie do Lossermark dowództwu Cesarskiej Floty tej samej nocy, kiedy kapitan Hilemore przejął Pierwszorzędnego. Z oczywistych powodów zdecydowałem się na powściągliwość w ujawnianiu pewnych faktów, kiedy opowiadałem mu swoją historię. W przeciwnym wypadku mógłby nie zgodzić się równie chętnie na mój udział w tej niezwykle ciekawej wyprawie. Moi ludzie znali swoje obowiązki i milczeli na mój temat. – Wchodziłeś w trans od tamtej pory? Powiedziałeś swoim szefom, co zamierzamy? – Próbowałem, kiedy dotarliśmy do lodów. Nie było nikogo, kto odebrałby mój przekaz, co jest rzeczą tak niesłychaną, że zmusza mnie do uznania, że doszło do jakiejś katastrofy w cesarstwie. – Pieprzenie – żachnęła się Loriabeth. – Kłamie. Równie dobrze mógł otrzymać rozkaz zabicia nas i wykradzenia tego, co tu znajdziemy. – Moja kuzynka poczyniła słuszne spostrzeżenie – powiedział do Sigorala Clay. – Najrozsądniejsze w tej chwili byłoby zabicie ciebie. – Owszem. – Sigoral powoli opuścił ręce. Popatrzył po nich po kolei z twarzą wolną od strachu, a także od wszelkiej arogancji. – Sługa cesarstwa musi wypełniać swoje obowiązki. Nie wiem, czy to coś dla was znaczy, ale nie żywię do was żadnej urazy i jestem dumny, że wyruszyłem w nadzwyczaj pouczającą podróż w takim towarzystwie. – Podróż jeszcze się nie skończyła – powiedział Clay. – Masz jakiś produkt przy sobie? – Małą ilość Zielonej, którą pozyskałem w lesie, kiedy panna Torcreek była zajęta czymś innym. – Najlepiej wstrzymaj się z jej użyciem, dopóki naprawdę nie będziesz musiał. – Clay schował rewolwer do kabury i odwrócił się do Kriz. – Moje własne zapasy są dość skromne. – Ale kuzynie... – zdziwiła się Loriabeth, gapiąc się na niego. – Mamy większe szanse wydostać się stąd z dwoma 616

Błogosławionymi, niż z jednym – odpowiedział jej Clay. – Gdyby jego celem było zabicie nas, dawno już by to zrobił. Przykucnął obok Kriz, przyciskając lufę pistoletu z igłami do jej przedramienia. – Gotowa? Kriz w znacznej mierze doszła do siebie dzięki leczniczemu światłu kryształu, ale wciąż widział ból w jej zaczerwienionych oczach. Mimo to skinęła głową i uśmiechnęła się z wysiłkiem. – Gotowa. Clay przycisnął spust, wpuszczając do jej żył połowę Niebieskiej, potem przyłożył broń do własnej ręki, ale wstrzymał się jeszcze, bo Loriabeth zapytała cicho: – A jeśli nie wrócisz? Spojrzał na nią, uśmiechnął się i skinął na Sigorala. – Postaraj się nie nienawidzić go za bardzo. W przeciwnym wypadku będziesz strasznie samotna tu na dole. Odpowiedziała grymasem, który powoli złagodniał i zamienił się w nerwowy uśmiech. – Jeśli nie wrócisz, to resztę czasu, jaki mi zostanie, poświęcę na zabicie wszystkich smoków, jakie zdołam znaleźć. On może robić, co zechce. – Stryj Braddon... – zaczął Clay, ale urwał, szukając słów. – Myślę, że byłby strasznie dumny, widząc cię teraz. Jesteś prawdziwym strzelcem. Uśmiechnęła się nieco szerzej. Głos jej się lekko załamał, gdy odpowiedziała: – Myślę, że byłby dumny z nas obojga, Clay. Skinął głową, zamknął oczy i pociągnął za spust. *** Patrzyli na góry zalane światłem trzech księżyców. Początkowo Clay myślał, że są w Miedzionośnych, ale wtedy dostrzegł różnice w krajobrazie. Te góry nie były tak wysokie, a ich ciemne stoki były w większości wolne od śniegu czy lodu. Nigdy nie widział 617

tego miejsca. – Nie mam twoich umiejętności – powiedziała Kriz. Stała nieopodal przy krawędzi cypla, na którym oboje się znaleźli. Rozłożyła ręce, żeby objąć krajobraz. – Nadal daleko mu do doskonałości. Clay przyjrzał się jeszcze raz górom i dostrzegł lekkie migotanie szczytów i dolin, jakby kołysały się na potężnym wietrze, ale powietrze było kompletnie nieruchome. – Nie jest źle – odparł. – Powinnaś zobaczyć mój pierwszy myślobraz. – Spojrzał na niebo, przyglądając się księżycom. Nelphia i Morphia nieco nakładały się na siebie, a Serphia odsunęła się w prawo. – W każdym razie księżyce oddałaś dobrze. – Bardzo dobrze je pamiętam. To... – Skinęła głową na góry. – Tego nigdy nie widziałam. Ani ja, ani nikt inny od dwunastu tysięcy lat. Clay zmarszczył brwi, patrząc na nią. Na jej twarzy odmalowało się ponure wyczekiwanie, gdy także spojrzała na niebo. – Jeśli nigdy tego nie widziałaś, to jak to stworzyłaś? – Istnieją... Istniały obrazy, szkice. Tak to sobie wyobrażam. Potrzebowałam czegoś stosownie imponującego, żeby pomóc ci zrozumieć. – Co zrozumieć? Skinęła lekko głową, a Clay dostrzegł blask narastający w jej oczach. Spojrzał w tym samym kierunku co ona i ujrzał nowe źródło światła na niebie, jasnopomarańczową kulę zostawiającą ognisty ślad na twarzach księżyców. – Mój ojciec nazywał to Wydarzeniem Katalizującym – powiedziała Kriz, podczas gdy ognista kula rosła. – Jedna chwila, która na zawsze zmieniła losy tej planety. Ognista kula opadła w ciszy w kierunku gór i uderzyła w odległe o kilka mil szczyty. Całe pasmo zamigotało, kiedy potężny wybuch rozlał się z miejsca zderzenia. W okamgnieniu starodawny kamień zamienił się w tumany pyłu, od których 618

niebo pociemniało. Na chwilę myślobraz zniknął, połknięty przez ciemność, a kiedy powrócił, Clay patrzył na szkarłatną pustynię. Przypomniał sobie coś, co Skaggerhill kiedyś powiedział, gdy wpatrywali się w rdzawe wydmy ciągnące się we wszystkie strony: – Wykształcony gość z Carvenportu, którego znałem, powiedział, że musiało się tu kiedyś wznosić pasmo górskie pełne rud żelaza... Tysiące lat temu jakaś potężna katastrofa zamieniła je w pustynię. – Znasz to miejsce? – zapytała teraz Kriz. Jej stopy wzbijały różowy pył, gdy do niego podeszła. – Byłem tam kiedyś. Nazywamy je Czerwonymi Piaskami. – Moi ludzie nazywali je Żelaznym Pustkowiem, chociaż ci z bardziej duchowym zacięciem ochrzcili je mianem „Kolebki Boskiego Odrodzenia”. Całe pasmo górskie, które rozciągało się pośrodku tego kontynentu, zostało zniszczone przez coś, co przekraczało ludzkie rozumienie. Przynajmniej w tamtych czasach. Wskazała coś na szczycie pobliskiej wydmy, wysoką postać spowitą w grube ubrania, z twarzą zakrytą dla osłony przed pyłem. Postać szła do nich przez piaski, nie zdradzając niczym, że ich dostrzega. Zatrzymała się kilka stóp od nich i przykucnęła, żeby potrzeć płatki żelaza owiniętą w szmatę ręką. Zasłona na twarzy postaci poluzowała się, kiedy ta pochyliła się bardziej, żeby spojrzeć na swoje odkrycie. Clay po części spodziewał się, że zobaczy Splugawionego, lecz to była twarz człowieka – ciemnoskórego, o twarzy pożłobionej dawno zagojonymi bliznami, ale niewątpliwie człowieka. – Uważamy, że podczas Wydarzenia na kontynencie żyło co najmniej pół miliona ludzi – mówiła dalej Kriz, gdy patrzyli na człowieka z bliznami kopiącego w piasku. – W ciągu stulecia populacja spadła do zaledwie dziesięciu tysięcy. Cała planeta cierpiała z powodu trwającej rok zimy, bo do atmosfery dostało się tyle pyłu, że przesłonił słońce. Wyginęło wiele gatunków, najpierw większe zwierzęta, potem żerujące na nich drapieżniki. 619

Nie przesadzę, mówiąc, że całe życie na tym kontynencie znalazło się o krok od całkowitego wymarcia. Wydarzenie Katalizujące o mały włos nas nie zniszczyło, a zatem ironią losu wydaje się fakt, że przyniosło także klucz do naszego dobrobytu. Clay patrzył, jak mężczyzna z bliznami odgarnia kolejną garść płatków, odsłaniając szklistą, wielofasetową powierzchnię kryształu. – Wiedza o tym, jak ci ludzie nauczyli się korzystać z kryształów, przepadła – podjęła Kriz, kiedy kucający mężczyzna przytknął rękę do kryształu. – Wiemy jednak, że uważali je za dary od bogów. Kilka starożytnych tekstów nazywa je „Boskimi Nasionami”. I tak ludzie z tego kontynentu zaczęli dochodzić do siebie, a cała ich kultura uległa przemianie. Ale... – odwróciła się plecami do przykucniętego mężczyzny i skinieniem głowy wskazała coś, co grzebało w piasku nieopodal – ...nie tylko oni się zmienili. Stworzenie było małe, mniejsze nawet niż Zielony, który ugryzł Claya, miało nie więcej niż stopę długości od nosa do ogona. Gęsty obłok kurzu niemal całkowicie zakrywał jego skórę, ale kiedy się poruszyło, Clay dostrzegł światło, które zabłysło na czarnych łuskach. Smok wydał z siebie słabe, niemal kocie miauknięcie, a potem zadygotał i podskoczył przerażony, gdy mały, ale intensywny strumień ognia trysnął mu z paszczy. – To tylko przypuszczenie – powiedziała Kriz, kiedy maleńki Czarny znowu zakaszlał ogniem, rozkładając w podnieceniu skrzydła. – Nigdy tak naprawdę nie odkryliśmy, jak dokładnie do tego doszło, ale jakimś cudem gatunki małych gadów przetrwały Wydarzenie Katalizujące i... uległy przemianie. Zdolność plucia jadem zamieniła się w umiejętność ziania ogniem. Z każdym pokoleniem osiągały coraz większe rozmiary. Niektórzy teoretyzują, że kryształy rozpadły się podczas Wydarzenia, ich fragmenty połączyły się ze smokami, a moc, którą zawierały, przelała się w istotę tych zwierząt. – I w ich krew – dodał Clay, zerkając ze zdumieniem na smoka. – Pewnie wkrótce potem ludzie odkryli właściwości 620

smoczej krwi. – Przeciwnie. – Kriz odwróciła się od smoka i zamknęła oczy, żeby się skupić. – Minęło bardzo dużo czasu. Czerwone Piaski zniknęły, rozpadły się na milion odłamków, które z kolei rozproszyły się w migoczące drobinki kurzu. Wirowały wokół Claya jak świetliki, a blask, który rzucały, powoli przybierał na sile, kiedy formowały nową scenerię. Gdy zmiana scenografii dobiegła końca, w pierwszej chwili pomyślał, że Kriz znowu zabrała go w góry, tak wysokie były budowle, które przesuwały się w dole. – Lecimy – zdał sobie sprawę. Rozejrzał się i odkrył, że znajduje się w jakiejś owalnej kajucie. Szerokie okrągłe okna ciągnęły się wzdłuż ściany, ukazując góry w dole. Nie, nie góry, pomyślał, patrząc znowu, kiedy szczyt konstrukcji przesunął się pod nim. Wznosiła się na ponad sto stóp i była ogromnie powiększoną wersją budynków, jakie widział w mieście pod górą. Rozgałęziające się chodniki łączyły ją z podobnymi budynkami po obu stronach, a także te budynki z kolejnymi, przez co miasto przypominało dżunglę z kamienia. Widział ludzi na chodnikach. Bardzo wielu ludzi. – Wiele może się wydarzyć w ciągu dwóch tysięcy lat – powiedziała Kriz, pojawiając się u jego boku. Sądząc z uśmiechu na jej ustach, ewidentnie cieszyło ją jego zdumienie. – Co to jest? – zapytał, wskazując owalne pomieszczenie. – Wagonik kolejki linowej? – Nie. – Zmarszczyła brwi, ewidentnie biedząc się nad wyjaśnieniem, ale potem wzruszyła ramionami. – Wkrótce sam zobaczysz. Dźwięk śmiechu przyciągnął ich wzrok do wysokiego mężczyzny i małej dziewczynki, którzy stali w przedniej części pokoju i patrzyli na miasto przesuwające się w dole. Oboje byli ubrani w stroje przypominające ubiór, który Kriz znalazła w zbrojowni. Biały materiał kontrastował z ciemną barwą ich skóry. Clay natychmiast zorientował się, że to ojciec i córka: było to widoczne w spojrzeniu wysokiego mężczyzny, w dumie w jego 621

oczach i pobłażliwym uśmiechu, kiedy dziewczynka przycisnęła obie dłonie do szyby. – Tak dużo ludzi, ojcze – powiedziała. – Nie wiedziałam, że jest tylu ludzi na świecie. Wysoki mężczyzna zawahał się, zanim przesunął z czułością ręką po krótko obciętych włosach dziewczynki. Kiedy się odezwał, Clay usłyszał, jak Kriz równocześnie z nim wypowiada półgłosem słowa: – Tylu ludzi, Krizelle, a jednak żaden z nich nie jest tak wyjątkowy jak ty. Pokój poruszył się wtedy i żołądek podszedł Clayowi do gardła, kiedy obiekt, na którym się znajdowali, zaczął opadać. Było to mniej przerażające niż lot na grzbiecie Lutharona, ale nadal niepokojące. Widział budynki i chodniki przesuwające się za oknami, kiedy pojazd przechylił się, a potem wyrównał lot. Mała dziewczynka pisnęła i podskoczyła podekscytowana na widok kolejnego budynku przed nimi, wyższego od wszystkich poprzednich. Wysoki mężczyzna położył uspokajająco rękę na jej ramieniu i przykucnął, żeby spojrzeć jej w oczy. Patrzył na nią z powagą. – Pamiętasz, co ci powiedziałem? – zapytał, a dziewczynka przewróciła oczami. – Nie odzywaj się niepytana – odpowiedziała tak znudzonym tonem, jaki potrafi przyjąć tylko dziecko często powtarzające lekcję. – Nie kłam, nie przesadzaj, popisuj się tylko wtedy, gdy cię o to poproszą. Będą tam ignoranci i gniewni ludzie. Nie zważaj na nich. – Bardzo dobrze. – Mężczyzna ujął jej policzek w dłoń; Clay widział, że bardzo stara się ukryć niepokój za pewnym siebie uśmiechem. – To się wkrótce skończy. A wtedy wrócimy do domu. Dziewczynka się nadąsała. – Ale ja chcę zobaczyć miasto. – Zobaczysz. – Mężczyzna objął ją na chwilę, a potem wziął za rękę i wstał, żeby popatrzeć na wysoki budynek, który teraz 622

wypełniał całe okno. – Ale zostaniemy tu tylko chwilę. Przez moment wydawało się, że zderzą się z budynkiem, ale wkrótce zwolnili. Niosący ich pojazd delikatnie wylądował na okrągłej platformie wystającej z pochyłej ściany, delikatnie podskoczył i znieruchomiał. – Chodźmy – powiedział mężczyzna, ściskając mocniej dłoń córki, kiedy niewidzialne ręce otworzyły właz w podłodze. Ktoś zamocował we włazie drabinkę i oboje posłusznie wyszli. Kriz i Clay i ruszyli za nimi. Po zejściu drabinką Clay odwrócił się i cofnął, patrząc w górę. Zobaczył cebulasty przedmiot przesłaniający niebo. Musiał cofnąć się spory kawałek, żeby ogarnąć pojazd w całości. Dwupoziomowa gondola wisiała przyczepiona gęstą siecią lin pod wielgachnym, jajowatym balonem. Z obu jej końców wystawały mechanizmy, z których tylny był wyposażony w coś, co przypominało trójskrzydłowe wiatraki. Natychmiast stanęło mu przed oczami wspomnienie Lizanne z transu, dotyczące mechanizmu napędowego, który widziała w porcie Morsvale. Tamten napędzał morski okręt, więc rozsądek kazał przypuszczać, że ten pozwala poruszać się w powietrzu. – Rozumiem, że twoi ludzie nie znają aerostatów – zauważyła Kriz, odczytując jego spojrzenie. – Słyszałem o balonach, które unoszą ludzi – odpowiedział. – Widziałem obrazki w książkach i tak dalej. Ale nigdy nie widziałem czegoś takiego. – To był nowy wynalazek, prawdę mówiąc – przyznała Kriz, oglądając się na pojazd, zanim znów spojrzała na dziewczynkę z ojcem. – Jeden z wielu, w gruncie rzeczy. Tamtą dwójkę powitała nieliczna delegacja, starsi ludzie w strojach bardziej wyrafinowanych niż wszystko, co Clay widział do tej pory. Prezentowali się niezwykle elegancko, co podpowiadało mu, że to ważne osobistości. Potwierdzał to nagły szacunek, jaki pojawił się w postawie ojca dziewczynki. – To wasz Zarząd? – zapytał Kriz, wywołując u niej zdeprymowany grymas twarzy. – Ludzie u władzy? – rozwinął. – 623

No wiesz, rząd? – U władzy? – zadumała się Kriz. Ruszyła z miejsca, kiedy delegacja zakończyła powitania i poprowadziła dziewczynkę z ojcem do budynku. – Niestety tak, niewątpliwie mieli wielką władzę. Weszli do budynku pod wysokim, ostrym łukiem i przeszli szerokim korytarzem do ogromnej, wielopoziomowej sali. Miała płaski, okrągły środek, wokół którego wznosiły się piętrowo szerokie tarasy, nadające jej kształt wielkiej misy. Wielu ludzi siedziało lub stało na tarasach, a jeszcze więcej tłoczyło się na środku. Powietrze było wypełnione głośnym pomrukiem ożywionych rozmów, ale wszystkie gwałtownie się urwały, kiedy Krizelle i jej ojciec weszli w ślad za delegacją do sali. Kriz nagle zamroziła wspomnienie. Clay odwrócił się i zobaczył, że stoi ze skrzyżowanymi ciasno na piersi rękami i zamkniętymi oczami. – Coś nie tak? – zapytał. Przez sekundę nic nie mówiła, a potem mruknęła: – Nie myślisz czasem, że to przekleństwo? To... coś, co potrafmy. Każde wspomnienie zalegające w twojej głowie jest gotowe do odtworzenia ze wszystkimi szczegółami. Nie ma czasem rzeczy, o których wolałbyś zapomnieć? – Pewnie, że są. Ale są też wspomnienia, których nie chciałbym nigdy stracić. Tak to jest, kiedy się żyje. Oparł się pokusie ponaglenia jej, żeby ożywiła wspomnienie. Mimo że martwił się, ile zostało im Niebieskiej, wyczuwał, że Kriz potrzebuje chwili, żeby przygotować się na to, co zamierza mu pokazać. Przełknął zniecierpliwienie i rozejrzał się po sali, wędrując wzrokiem po wszystkich podobnych do posągów postaci. Zauważył pewien ciekawy brak. Tu nie ma strażników, zdał sobie sprawę. Wszyscy ludzie nosili podobne stroje jak delegacja powitalna, chociaż różniące się kolorami, a niektóre znacznie bardziej wyszukane. Najbardziej jednak zdumiało go to, że żadne dwie osoby nie były ubrane podobnie. – Żadnych mundurów – mruknął. – Żadnych straży. Pewnie 624

nie potrzebowaliście tu Protektoratu. – Protektoratu? – zdziwiła się Kriz; trans przekazał jej niezrozumienie tej idei. – Wojska, policji, żołnierzy. Ludzi, których zatrudnia się, żeby utrzymywali pokój, bronili miejsca. – Aha. – Ze zrozumieniem skinęła głową. – Zakończyliśmy nasze ostatnie wojny wiele dziesięcioleci wcześniej. Niedługo przed rozpoczęciem budowy miasta. Reszta świata mogła nadal trwać w kulturze plemiennej i barbarzyństwie, ale tu pokój był normą. Jednakże... – Spochmurniała, kiedy przyjrzała się tłumowi i jej spojrzenie padło na jedną postać w szczególności, chudą kobietę w średnim wieku, odzianą w najprostszą szatę spośród tam widocznych. – Niestety musieliśmy się jeszcze wyzbyć utrzymującej się skazy przesądów. Clay zauważył, że rysy chudej kobiety zamarły w dziwnym wyrazie, jakby w pół drogi pomiędzy pogardą a chciwością, kiedy patrzyła na małą dziewczynkę ściskającą kurczowo rękę ojca i wpatrującą się w zgromadzenie przestraszonymi oczami. Kriz uruchomiła wspomnienie i pół sekundy później ostry głos chudej kobiety przeciął ciszę: – A zatem – powiedziała, przenosząc spojrzenie zmrużonych oczu z dziewczynki na ojca – Philos Zembi wreszcie raczył łaskawie odpowiedzieć na nasze wezwanie. – Otrzymałem prośbę, a nie wezwanie – odpowiedział ojciec Krizelle łagodnym, starannie dobranym tonem. – I przybyłem tak szybko, jak tylko mogłem. – Ach, tak – odpowiedziała kobieta tonem znacznie mniej uprzejmym. – Jesteś tak zajęty tworzeniem nowych okropieństw w tej swojej górskiej twierdzy. – Enklawa Philosów ani nie jest fortecą, ani też do mnie nie należy – odparł Zembi, a Clay teraz widział, jak bardzo stara się nie ujawnić niechęci w tonie albo postawie. – I nie potrafię dostrzec, w jaki sposób rozliczne dary płynące z praktykowanej tam nauki mogą zostać uznane za przerażające. W końcu nawet ten budynek, w którym się znajdujemy, nie mógłby powstać, 625

gdyby nie inżynieryjny geniusz wielkiego Philosa Menzaha, założyciela Enklawy. – Cegła i kamień – odpowiedziała kobieta, podnosząc głos i patrząc znowu na Kriz. – Nie ciało i krew, które można skraść i wynaturzyć w coś, co już samym swoim widokiem uwłacza Boskim Dobroczyńcom. – To dziecko nie zostało wynaturzone – odparł Zembi. Jego głos zdradzał wyraźne poruszenie. – Było jedynie pielęgnowane i kształcone, a jego talenty badane. – Talenty? – Chuda kobieta zaśmiała się niewesoło. – Mówisz, jakby po prostu umiała skomponować melodię albo namalować ładny obrazek. A tak naprawdę... – uniosła kościstą rękę i wskazała Krizelle – ...nie będzie przesadą, jeśli powiem, że mogłaby zabić wszystkich tu zgromadzonych, gdyby tylko miała taki kaprys. – Devos Zarhi – wtrącił się nowy głos, niski i niemal tubalny. Clay odwrócił się i zobaczył krępego mężczyznę o szerokiej piersi, który wyszedł z tłumu. Nosił szaro-niebieską szatę z krótkimi rękawami odsłaniającymi mocno umięśnione ręce. Widząc jego proste plecy i to, jak otaczający go ludzie robią mu miejsce, Clay uznał, że może być tu przywódcą, a przynajmniej wzbudza największy szacunek. – To zgromadzenie – powiedział krępy mężczyzna, zniżając nieco głos, który nadal z łatwością niósł się po całej sali – jest miejscem spokojnej refleksji i rozsądnych decyzji. Philos Zembi wyświadczył nam grzeczność, odpowiadając na naszą prośbę. Podobnie jak... – uśmiechnął się do Krizelle – ...ta młoda dama. Witam cię, Krizelle. Twoja obecność to dla nas zaszczyt. Devos Zarhi prychnęła głośno, ale nie odezwała się słowem, kiedy krępy mężczyzna wystąpił naprzód i przykucnął przed dziewczynką. – Jestem Veros Harzeh, Przewodniczący Zgromadzenia. Jak mniemam, przygotowałaś dla nas pokaz. Krizelle uniosła twarzyczkę, żeby spojrzeć na ojca. Zembi ścisnął jej rękę z zachęcającym uśmiechem, a potem sięgnął do 626

kieszeni szaty i wyjął dwa przedmioty. – Zakładam, że wszyscy obecni znają podstawy teorii kryształów – powiedział, podnosząc głos i unosząc wysoko jeden z przedmiotów, mały kryształ nieco większy od zwykłego kamyka. – Nawet najmniejsze odłamki, jakimi obdarzyło nas Wydarzenie, mają niesamowitą gęstość i zawierają więcej wewnętrznych faset, niż da się zliczyć gołym okiem. Chociaż umożliwiły nam dokonanie wielkich dzieł, prawdziwa natura ich mocy nadal nam umyka. Jednakże teraz... – skierował czuły uśmiech do Krizelle – ...opatrzność i nauka połączyły siły, dostarczając nam klucza do rozszyfrowania sekretu kryształów. Podał córce drugi przedmiot, małą szklaną buteleczkę zawierającą charakterystyczną kleistą ciecz. – Czarna? – zapytał Clay. Spojrzał na Kriz i stwierdził, że rozgrywająca się przed nimi scena całkowicie ją pochłonęła. Krizelle zawahała się, a potem wyciągnęła rączkę po buteleczkę, wyjęła szklany korek i wypiła zawartość. Zarumieniła się, przełykając, zatoczyła lekko, kiedy produkt zadziałał. Wyprostowała się szybko i skinęła głową do ojca, marszcząc w skupieniu brwi. Zembi wyciągnął rękę, na której leżał niewielki kryształ, po czym zrobił (zdaniem Claya) aż nazbyt teatralną pauzę, zanim raptownie obrócił dłoń. Kryształ opadł o kilka cali i zatrzymał się w powietrzu, kiedy Krizelle sięgnęła po niego Czarną. Słysząc zduszone okrzyki, a potem gwar i zdumionych głosy, Clay domyślił się, że większość tych ludzi po raz pierwszy była świadkiem czegoś podobnego. Drobne tykanie dobiegło z kryształu, który zaczął drżeć, gdy Kriz zmodyfikowała przepływ Czarnej. Szczęknął raz jeszcze i na jego powierzchni pojawiła się nowa faseta, a zaraz potem następne dwie. Kryształ błyskawicznie powiększył się dwukrotnie, nowe fasety namnażały się tak szybko, że kamień zamienił się w rozmazaną plamę. Tykanie narastało, aż stało się niemal melodyjne, akompaniując przemianie kryształu. Urósł do wielkości pięści, spłaszczył się, przybierając kształt dysku, 627

którego brzegi zaczęły się wyginać na zewnątrz, a potem podzieliły się, nakładając na siebie. Nieregularny cylinder wyrósł od spodu jego głównej części, wyciągnął się na kilka cali, a potem zamienił w coś na kształt łodygi, na której nie zabrakło nawet cierni. Tykanie ucichło, a Krizelle zredukowała Czarną do cieniutkiego strumienia, obracając świeżo stworzoną kryształową różę w powietrzu. Clay wpatrywał się w to widowisko z rozdziawionymi ustami. To było najznakomitsze i najsubtelniejsze użycie Czarnej, jakie kiedykolwiek widział, przerastało nawet morderczą precyzję Czarnego Bildona, słynnego utalentowanego płatnego zabójcy z Kątów. – No proszę... – szepnął i odwrócił się do Kriz. – To niewątpliwie było coś. Nie odpowiedziała, tylko patrzyła na reakcję zgromadzenia. Clay widział zdumienie, strach i zachwyt na wielu twarzach, a w jednym wypadku – na obliczu Devos Zarhi – nieskrywane oburzenie. Jej oczy błyszczały, gdy patrzyła na Krizelle. Syknęła coś przez mocno zaciśnięte zęby. Słowa utonęły w trwającym gwarze, ale Clay wątpił, żeby były przyjemne. – Byłaś pierwsza – powiedział do Kriz i zaśmiał się, gdy to zrozumiał. – Byłaś pierwszą Błogosławioną na świecie. – Nie – odpowiedziała szeptem i łzy napłynęły jej do oczu, gdy patrzyła na swoją młodszą wersję. – Byłam pierwszym monstrum.

628

Rozdział 45 Lizanne

– Scorazin nie należał do ciebie, żebyś mogła nim rozporządzać! – Elektorka zgarbiła się w siodle, a jej szeroka twarz przybrała odcień ciemnej czerwieni. Wziątka poruszyła się pod nią, być może wyczuwając rosnący gniew swojej pani. – Teraz muszę się targować z bandą dzikusów, jakichś koniojebów, żeby odkupić miasto, które od początku mnie się należało. – Odeszli – odpowiedziała Lizanne, patrząc Atalinie w oczy i mówiąc spokojnym tonem bez cienia skruchy. – Zagrożenie zostało usunięte, i to bez rozlewu krwi, mogłabym dodać. – Ona ma rację – odezwał się Arberus. Siedział na swoim koniu w pobliżu, a za nim stał oddział konnicy Bractwa. Lizanne zauważyła, że Arberus ostatnio nigdzie się nie rusza bez eskorty, podobnie jak elektorka. – Klan, który odszedł bez żadnych ofiar i nie ciążą na nim żadne rachunki krwi do wyrównania, prędzej będzie skłonny do nas dołączyć po upadku Corvus. Czas zacząć patrzeć w przyszłość. Elektorka piorunowała Lizanne wzrokiem jeszcze przez chwilę, a potem powoli się wyprostowała i uspokoiła Wziątkę, drapiąc ją po uszach. Odwróciła się, żeby spojrzeć na rozciągającą się przed nimi Drogę Corvuską, pustą aż po horyzont. – Masz szczęście, że nadal cię potrzebuję, moja droga – mruknęła, a potem ponagliła kopnięciem Wziątkę. – Nie zapominaj o naszej umowie – dodała i ruszyła drogą. Złożona z Furii ochrona deptała jej po piętach. 629

Arberus podjechał do Lizanne. Siedzieli przez chwilę w milczeniu, patrząc na maszerującą traktem Ludową Armię Wyzwoleńczą. Ludzie Varkasha szli pierwsi ustawieni w schludne kompanie. Jednakowe stroje, które Mądrzy Głupcy nosili już w Scorazinie, zostały zmodyfikowane, żeby bardziej przypominać wojskowe uniformy, chociaż ludzie Varkasha nadal czuli się zobowiązani do odrywania rękawów od zdobycznych mundurów, które nosili. – Sentymenty? – zapytał Arberus po długim milczeniu. Mieli dzieci. Lizanne nie wypowiedziała tej myśli na głos. Szczerość to kolejna rzecz, której już między nimi nie było. – Co to było? – naciskał Arberus wyraźnie niezrażony ciszą. – Ta umowa, którą z nią zawarłaś? – Kolejne morderstwo. – Lizanne szturchnęła piętami szare boki ogiera, żeby ruszył. – A cóżby innego? *** Im bardziej zbliżali się do Corvus, tym ludniejsze pokonywali tereny, a z miasteczek ściągało coraz więcej rekrutów. Miejscowa milicja albo się rozproszyła, albo w trybie doraźnym dokonała egzekucji sędziów i starszych konstabli, po czym ogłosiła lojalność wobec rewolucji i podporządkowała się Armii Wyzwoleńczej. Zorganizowana opozycja pojawiała się sporadycznie, cesarscy oficerowie organizowali pośpiesznie zebranych lojalistów w celu zablokowania drogi. Niekiedy były to ledwie nędznie uzbrojone grupki arystokratów albo cesarskich funkcjonariuszy, którzy najczęściej uciekali na pierwszy widok rakiet Majsterkowicza. Zdarzały się grupy, które robiły większe wrażenie, zwykle skupione wokół rdzenia złożonego z oficerów kawalerii, bo właśnie kawalerzyści okazali się tymi, którzy najrzadziej przechodzili na drugą stronę. Te formacje były także liczne, niektóre dochodziły do dziesięciu tysięcy żołnierzy i ochotników, wymagały więc zorganizowanego ataku, zanim zostawały pokonane lub zmuszone do ucieczki. Walki często były 630

zajadłe, bo ci, którzy mieli najwięcej do stracenia po upadku starego reżimu, stawiali rozpaczliwy opór. Jednakże ostatecznie liczby robiły swoje. Zanim Corvus pojawiło się na horyzoncie, Ludowa Armia Wyzwoleńcza liczyła już ponad dwieście tysięcy ludzi i miała za sobą nieprzerwany ciąg zwycięstw. – W kilku dzielnicach szaleją pożary – zameldował Korian na posiedzeniu rady armii po powrocie z rekonesansu w stolicy. – Chociaż większość zamieszek ustała. W ich efekcie miasto podzieliło się na dwie walczące ze sobą frakcje. Tak jak można się było spodziewać, bogatsze dzielnice najpewniej pozostaną lojalne koronie. – Odwrócił się do mapy Corvus rozpostartej na biurku elektorki, zakreślając palcem dalekie przedmieścia. – Udało nam się skontaktować z agentami Bractwa w większości zewnętrznych slumsów. Jesteśmy pewni, że dołączą do nas, kiedy armia wkroczy do stolicy. Brakuje im amunicji i broni, ale to samo dotyczy lojalistów. – Przesunął palec na centralne dzielnice i zatrzymał go nad Cesarskim Sanktuarium. – Podjęto już pierwsze próby szturmu na Sanktuarium, kiedy wybuchły zamieszki, ale wszystkie zakończyły się krwawą katastrofą. Wygląda na to, że Cesarska Krew zebrał wszystkich agentów Korpusu Krwi, jakich zdołał, żeby bronić serca cesarstwa. Ponadto nasi agenci oceniają, że hrabina Sefka ma od sześciu do dziesięciu tysięcy żołnierzy dobrze zaopatrzonych w działa. Do tego... – jego palec przesunął się na wschód, gdzie narysowano ołówkiem sześć dużych krzyżyków w obrębie corvuskiego portu – ...dwa cesarskie krążowniki i trzy niszczyciele stoją na kotwicy i mają w zasięgu dział większość miasta. Możemy podziękować katastrofie w Arradsii za to, że nie ma ich więcej. – Całkiem imponujący węzeł. – Elektorka zamyśliła się, pukając palcem w podbródek, a potem zwróciła się do Arberusa: – Rozsupła go pan dla nas, generale? Arberus przyglądał się mapie w milczeniu przez pewien czas, mrużąc oczy i kalkulując. – Przy takiej sile przeciwnika – orzekł wreszcie – oblężenie może być lepszym rozwiązaniem niż bezpośredni atak. 631

– Wziąć ich głodem – powiedział Varkash, pomrukując z aprobatą. – To zapowiada się lepiej od kolejnej rzezi. – Piwnice Sanktuarium są ogromne – zaoponował Korian. – I otrzymujemy raporty z całego cesarstwa, że siły lojalistów szykują się do marszu na stolicę. Miną miesiące, zanim oblężenie osłabi siły Sefki, a do tego czasu może przyjść nam stawić czoło armii lojalistów równie licznej jak nasza. – Co jeszcze wiemy na temat tych okrętów? – zapytał Arberus, wskazując port. – Jak bardzo ich załogi palą się do strzelania do swoich? – Marynarka Cesarska zawsze stanowiła bastion lojalności. – Wobec cesarza owszem, ale on nie żyje, a jego szalona wyprawa do Arradsii nie zjednała mu sympatii szeregowych żołnierzy. Muszą wychodzić na ląd po zapasy. Wyślij agentów, żeby skontaktowali się przy tej okazji z marynarzami, z prostymi żołnierzami, nie oficerami. Niech zobaczą, czy nie da się wzniecić niepokojów na okrętach. Wzrok Lizanne zatrzymał się na porcie i narysowanych krzyżykach. – Powiedziałeś o pięciu okrętach – odezwała się do Koriana. – A ja widzę sześć. – To nie jest cesarski statek – odpowiedział. – Twoi ludzie najwyraźniej postanowili zostać. Albo zabroniono im odpłynąć. – Zyskowna Wyprawa nadal tu jest? – I dysponuje dostateczną siłą ognia, żeby zniszczyć wszystkie inne okręty stojące na kotwicy – zauważył Arberus, napotykając jej wzrok. Nawet jeśli ich związek nie przetrwał rewolucji, nadal potrafili porozumieć się bez słów. – Wygląda na to, że mam kolejną misję – powiedziała Lizanne. *** Marynarz pełniący wartę przy rufowej kotwicy Zyskownej Wyprawy wpatrywał się w Lizanne z rozdziawionymi ustami 632

przez całe dwie sekundy, zanim sięgnął na oślep po karabin. Na wpół sformułowane wyzywające słowa zamarły mu na ustach, kiedy Lizanne sięgnęła Czarną i wyrwała mu broń z ręki. – Inicjatywy Nadzwyczajne – wyjaśniła, schodząc z łańcucha kotwicy i strząsając niezbyt wonną wodę portową. – Powiedz, proszę, oficerowi dyżurnemu, żeby obudził dyrektora Thriftmora i poinformował go o moim przybyciu. Thriftmor był znacząco mniej opanowanym człowiekiem niż tamten niewzruszony dyplomata, którego zapamiętała. Włosy miał potargane po, jak oceniała Lizanne, niespokojnym śnie, a jego nieco obwisła twarz o zaczerwienionych oczach zdradzała, że nękają go zmartwienia, do jakich nie przywykł. – Zatem żyjesz. – To były jego jedynie słowa, kiedy Lizanne została wprowadzona do mesy oficerskiej. – Dobry wieczór, dyrektorze – odpowiedziała, rozglądając się po pomieszczeniu, żeby się upewnić się, że są sami. – Ostatnimi czasy nie mam serca do zdawkowych uprzejmości – odrzekł Thriftmor. Podszedł do barku w kącie i nalał sporą miarkę brandy do dwóch szklaneczek. – Lodu? – spytał. – Nie, dziękuję. Thriftmor przeszedł ze szklaneczkami do stołu i usiadł, gestem zapraszając Lizanne, by do niego dołączyła. To był świetny rocznik brandy, najlepszy alkohol, jaki piła od dłuższego czasu, tak świetny, że musiała oprzeć się pokusie wypicia wszystkiego jednym haustem. Dyrektor Thriftmor nie wykazał się równą powściągliwością, wypił całą szklaneczkę, nim zapytał chrapliwie: – Twoja misja? – Nadal trwa. Potrzebuję pańskiej pomocy, by zakończyć ją sukcesem. – Pomocy? – Thriftmor uśmiechnął się niewesoło i wstał, żeby dolać sobie brandy. – A jakiej pomocy mogę ci udzielić? Zakładam, że masz świadomość, w jakim położeniu obecnie się znajduję? – Tak. Siedzi pan na pokładzie najpotężniejszego okrętu 633

wojennego na zachodniej półkuli i nie robi nic, podczas gdy cesarstwo, które od dawna było naszym wrogiem, rozpada się w proch. – Rada Regencyjna oficjalnie zakazała tej jednostce opuszczać port. Hrabina Sefka zapewniła mnie, że gdybyśmy tego spróbowali, natychmiast podejmą wrogie działania. – Wojna z Syndykatem to ostatnie, czego teraz hrabina potrzebuje. I bez tego ma mnóstwo spraw na głowie. – Zgodnie ze swoją polityką Syndykat nie miesza się w wewnętrzne konflikty cesarstwa. – Tak. Dlatego to ciekawe, że właśnie tym się zajmowałam przez większość mojej pracy zawodowej. Przez całe dziesięciolecia cały świat korporacyjny modlił się o dzień, kiedy to cesarstwo wreszcie stanie w obliczu ostatecznego upadku. A teraz, kiedy ten dzień wreszcie nadszedł, pan zamierza nic nie robić? – Zawarliśmy porozumienie z nieżyjącym cesarzem. Hrabina Sefka zapewniła mnie, że umowa zostanie ratyfikowana, kiedy już poradzą sobie z obecnym powstaniem kryminalistów. – Po co czekać? – Lizanne wyjęła z kieszeni zawiniętą w impregnowany materiał paczuszkę i rzuciła ją na stół. Thriftmor ociągał się przy barku, przyglądając się paczuszce z wielką podejrzliwością i powagą. Wypił jeszcze jedną szklaneczkę brandy. – Co to? – zapytał, znowu sięgając po butelkę. – Porozumienie o Pomocy Dwustronnej między Republiką Corvuską a Żelaznym Syndykatem podpisane przez wszystkich członków Rządu Tymczasowego. Uznają porozumienie za obowiązujące, kiedy dołoży pan swój podpis. Thriftmor zaśmiał się piskliwie i nalał sobie brandy. – Spodziewasz się, że z własnej inicjatywy oficjalnie i publicznie poprę rebelię? – Tak. A potem rozkaże pan kapitanowi Zyskownej Wyprawy, żeby przeniósł swojego Błogosławionego pod moje rozkazy i stał w gotowości do ataku na Cesarskie Sanktuarium w wybranym 634

przeze mnie czasie. Dyrektor zagapił się na nią z rozdziawionymi ustami, brandy wylewała się z przechylonej butelki i rozchlapywała na podłodze, omijając szklankę. – Naprawdę całkiem ci odbiło. – Jeśli tak, to znajduje się pan sam w pomieszczeniu z Błogosławioną agentką Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych, która oszalała. – Lizanne oparła lewą rękę na stole tak, że pod podwiniętym rękawem widoczny był Pająk. Patrzyła Thriftmorowi w oczy. – Proszę podpisać dokument, dyrektorze – powiedziała z bezbarwnym uśmiechem. – Kiedy już przedstawi mnie pan kapitanowi, pozwolę panu wrócić do łóżka. *** Zyskowna Wyprawa miała dwa silniki napędzane krwią, z których każdy wymagał własnego Błogosławionego. Lizanne poznała oboje w kajucie kapitana, który sam wyszedł, żeby nadzorować dyskretne przygotowania stanowisk bojowych. Początkowo wzięła ich za rodzeństwo, tak podobni byli do siebie przez wyjątkowo rude włosy i bladą, piegowatą skórę. Mieli także podobnie wąskie nosy i ciemnozielone oczy, więc zdziwiła się, kiedy mężczyzna przedstawił siebie i towarzyszkę: – Zakaeus Griffan. A to moja żona Sofiya. – Miło mi poznać – odpowiedziała Lizanne. – Rozumiem, że kapitan poinformował was o zmianie sytuacji? Błogosławieni spojrzeli po sobie niepewnie. – Mamy wypełniać pani polecenia – odpowiedziała ostrożnie pani Griffan. – W rzeczy samej. – Lizanne wskazała biurko kapitana, gdzie leżały dwa rewolwery z trzydziestoma nabojami. – Proszę wziąć broń. Produkt otrzymają państwo, kiedy już osiągniemy nasz cel. Żadne z nich się nie poruszyło, spojrzeli tylko na broń, a potem na Lizanne. – Nie... – Zakaeusowi Griffanowi załamał się głos, więc 635

spróbował raz jeszcze. – Nie dosłyszałem pani imienia. – Bo go nie podałam. – Mimo wszystko. – Mężczyzna oblizał suche usta, zmuszając się do spojrzenia jej w oczy z całą stanowczością. – Nie znamy pani i nie możemy z żoną tak po prostu... – Standardowy kontrakt z Morskim Żelaznym Protektoratem punkt siedemdziesiąty czwarty – przerwała mu Lizanne. – Odnośnie do zatrudnienia zarejestrowanego Błogosławionego na pokładzie Okrętu Protektoratu. Klauzula numer dziesięć, podpunkt 12B: wszyscy zakontraktowani Błogosławieni podlegają rozkazom dowolnego agenta Inicjatyw Nadzwyczajnych, który zwróci się do dowódcy jednostki. Niesubordynacja zostanie uznana za niedopełnienie warunków kontraktu i będzie skutkować pozbawieniem wszelkich wypłat ustanowionych w umowie, oficjalnym usunięciem z Rejestru i karą pozbawienia wolności do lat dziesięciu. Zdusiła iskierkę współczucia w piersi, patrząc, jak małżonkowie łapią się za ręce, a pani Griffan walczy z łzami. – Sama niedawno doświadczyłam więziennego życia – dodała surowym tonem Lizanne. – Zapewniam, że w żadnej mierze nie jest przyjemne. Zakaeus uścisnął dłoń żony i spojrzał Lizanne w oczy. – Będę służył zamiast mojej żony... – To nie wchodzi w grę. Potrzebuję was obojga. – Lizanne podeszła do biurka, wzięła rewolwery i wcisnęła je Griffanom w ręce. – Dam wam pięć minut na osobności – powiedziała, podchodząc do drzwi. – Potem będę was oczekiwała na fordeku. *** Wymknęli się na ląd rankiem, przebrani za członków załogi, w szalupie, którą zezwolono Zyskownej Wyprawie wysyłać do portu po zapasy. Sofiya Griffan cały czas kręciła się nerwowo, a kiedy dobili do nabrzeża, jeszcze bardziej pobladła pod daszkiem czapki skrywającej jej rude loki. Patrząc na nią, 636

Lizanne zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby przyjąć propozycję jej męża. Mimo swoich talentów Błogosławieni byli tacy sami jak zwykli ludzie, a hart ducha nie jest bynajmniej powszechną cechą. – Przestań – szepnęła ostro, łapiąc Sofiyę za rękę, kiedy dłonie zaczęły jej się trząść. – Nie mogę... – odparowała Sofiya. – Nie potrafię walczyć! Nie wiem jak! – Nie oczekuję, że będziesz walczyła – odpowiedziała Lizanne, rzucając niespokojne spojrzenie w stronę corvuskich marynarzy na nabrzeżu. – To po co nas w to pani plącze? Lizanne patrzyła, jak oficer Protektoratu dowodzący ich małą wyprawą zaczyna głośno ciskać gromy na sternika za kiepskie sterowanie, kiedy tylko opuszczono trap. Nie przestawał go łajać, gdy marynarze wyszli na nabrzeże, ku ewidentnemu rozbawieniu obserwujących to corvuskich żołnierzy. Marynarze otoczyli Lizanne i Griffanów, osłaniając ich przed ciekawymi spojrzeniami, gdy szli do stosu skrzynek z zapasami. – Mogli nas policzyć – ostrzegł Lizanne mat, kiedy schowali się za stosem skrzynek. – Jeśli będą wam utrudniać powrót, zabijcie ich – poleciła, zdejmując marynarską czapkę i kurtkę od munduru. – Postarajcie się załatwić to cicho. – Zobaczą nas – upierał się mat. – W ciągu kilku sekund w całym porcie podniesie się alarm. – Pański kapitan otrzymał wyraźne instrukcje na taką ewentualność. Zresztą za kilka godzin to nie będzie miało znaczenia. Lizanne machnęła na Griffanów, żeby szli za nią, i ruszyła ocienionym zaułkiem między dwoma magazynami. – Oboje macie znajdować się cały czas w odległości trzech kroków ode mnie – powiedziała parze, gdy znaleźli się w cieniu. – I nie odzywajcie się, ja będę mówić. Musiała podzielić się z nimi odrobiną Zielonej, żeby byli 637

w stanie przebiec obok zewnętrznego kordonu corvuskich marynarzy strzegących portu. Wystrzelono za nimi kilka razy, ale przy ich szybkości było to zwykłe marnowanie amunicji. Zakaeus nie doceniał jednak tego, jak łatwo udało im się uciec. – Przez ciebie zginiemy! – wściekał się na Lizanne, przyciągając do siebie żonę, kiedy skończyła wymiotować ze strachu. Lizanne nie zwracała na niego uwagi. Skupiła się na rozległym placu przed nimi. Schowali się za wielkim obalonym filarem z pożłobionego kulami marmuru, fragmentem fasady Corvuskiej Komory Celnej, z której teraz zostały praktycznie gruzy. Plac, niegdyś zajęty przez niewielki park ze schludnymi trawnikami i rabatami, zamienił się w ugór pożłobiony lejami po wybuchach i usiany trupami. Gęste słupy dymu waliły z otaczających ich dachów, a z oddali niosło się echo karabinowych wystrzałów. Wyglądało na to, że w tej chwili Corvus to bardziej pole bitwy niż miasto. Lizanne poprowadziła ich okrężną drogą wokół placu, trzymając się blisko gruzów na obrzeżach. Kiedy ruszyli dalej na zachód, na ich drodze pojawiły się ustawione na kolejnych ulicach barykady. Lizanne nie odpowiadała na wykrzykiwane pytania i w większości wypadków ludzie na barykadach po prostu pozwalali im przejść. Jeden jednak aż za bardzo palił się do konfrontacji. – Mówcie, czy jesteście prawdziwymi obywatelami! – zawołał wysoki mężczyzna. Stał na stosie cegieł i mebli. Na drzewcu, które trzymał, powiewała cesarska flaga. Nosił ubrudzone ubranie zamożnego przedstawiciela klasy średniej. Znajdowali się już w dzielnicy oddalonej od portowych slumsów. – Mówcie albo zginiecie! – dodał. Inni ludzie na barykadzie podchwycili ten nowy okrzyk wojenny. Była to niezdyscyplinowana grupa, co potwierdziła salwa akompaniująca nawoływaniom. Lizanne wciągnęła Griffanów za przewrócony wóz na węgiel, kiedy kule zaczęły 638

śmigać wokół nich jak wściekłe ołowiane pszczoły. – Wychodźcie! – rozkazał wysoki mężczyzna. – Wychodźcie i mów... Słowa zamarły mu na ustach, kiedy Lizanne wstrzyknęła sobie Zieloną, wyciągnęła rewolwer, wyskoczyła zza wozu i trafiła go między oczy z odległości trzydziestu jardów. – Jestem Błogosławionym żołnierzem Ludowej Armii Wyzwoleńczej! – krzyknęła do teraz już cichej barykady. – Widzieliście, co potrafię! Odłóżcie broń i wracajcie do domów! Pociągnęła swoich towarzyszy, żeby wstali, i pchnęła ich przed siebie. Nie była pewna, jak podziałają jej słowa, ale udało im się opuścić dzielnicę bez dalszych incydentów. *** – To wszyscy? Oprócz Hyrana jeszcze pięć osób zebrało się w piwnicy dawno opuszczonego sklepu jego dziadka – trzech mężczyzn i dwie kobiety. Wszyscy byli mniej więcej w tym samym wieku, około dwudziestu pięciu lat, według pobieżnej oceny Lizanne, a ponadto byli umazani i obszarpani, jak ludzie, którzy od wielu dni biorą udział w walkach. Po zapadniętych ze zmęczenia oczach poznawała, że zabrakło im Zielonej, żeby zwalczyć wyczerpanie. – Wszyscy ocalali Błogosławieni, którzy dołączyli do corvuskich rebeliantów – odpowiedział Hyran. – Cesarstwo wciela praktycznie wszystkich Błogosławionych do Korpusu Krwi w bardzo młodym wieku, więc rodzice-radykałowie zwykle ukrywają prawdziwą naturę swoich Błogosławionych dzieci. – A co z agentami, których Arberus wysłał do portu? – Wygląda na to, że znaleźli więcej chętnych uszu, niż się spodziewali. Zamknięcie na statkach przez wiele tygodni nie podniosło niczyjego morale, a wielu marynarzy ma rodziny w Corvus. Generał jest przekonany, że zdołamy przejąć co najmniej trzy okręty, kiedy nadejdzie czas. 639

– To ty, prawda? – odezwała się jedna z Błogosławionych, smukła młoda kobieta z bandażem na przedramieniu. – To ty jesteś Panią Krew? Błysk podziwu w jej oczach wprawił Lizanne w konsternację. Wyglądało na to, że jej legenda rozprzestrzeniła się znacznie dalej, niż myślała. – Wystarczy zwykłe „proszę pani” – odpowiedziała. – A pani jak się nazywa? – Jelna, jestem tu w imieniu Pierwszego Sojuszu Republikańskiego. – Posłała skwaszone spojrzenie Hyranowi. – Jedynego prawdziwego głosu rewolucji. – I pierwszego, który porzucił sprawę – odparł Hyran, co sprawiło, że Jelna warknęła bojowo. – Twoje Bractwo ma tyle samo krwi na rękach, co Regnarchia. Zdradziliście spuściznę Bidrosin... – Dość tego! – przerwała im Lizanne. Zniecierpliwienie sporami radykałów zaostrzyło ton jej rozkazu. Nadal nie potrafili zapomnieć o drobnych sprzeczkach, nawet w obliczu tego wszystkiego. Potrzebowała chwili, żeby się uspokoić. Wskazała głową bandaż Jelny. – Jak poważna jest rana? – To tylko draśnięcie. – Jelna wzruszyła ramionami, a w jej oczach zapłonęła nadzieja, kiedy obrzuciła spojrzeniem torbę na ramieniu Lizanne. – Chociaż trochę piecze. Kropelka Zielonej albo dwie załatwiłyby sprawę. Lizanne odstawiła torbę na ziemię i otworzyła ją, pokazując zawartość. – Prezent od OŻP Zyskowna Wyprawa – powiedziała. Kapitan nie był zachwycony, musząc rozstać się z niemal całą zawartością sejfu na produkt. W efekcie Lizanne musiała przypomnieć mu o jego zobowiązaniach i napomknąć o możliwej reakcji dyrektora Bloskina, gdyby kapitan ich nie dopełnił. Rozdzieliła produkt po równo. Zakaeus i Sofiya przyjęli fiolki niechętnie, co w widoczny sposób kontrastowało z entuzjazmem ich nowych kolegów. 640

– Mamy tu dość Czerwonej, żeby spalić całe to pieprzone Sanktuarium – powiedział jeden z mężczyzn. Mówił prostackim varsalskim z wyraźnym akcentem ze slumsów i nosił kawaleryjski płaszcz pociemniały od zaschniętej krwi i poznaczony licznymi, kiepsko zacerowanymi dziurami po kulach. – To Kraz – przedstawił go Hyran. – Oprócz mnie jedyny ocalały Błogosławiony z Bractwa w całym mieście. – Na szczęście spalenie całego Sanktuarium nie będzie konieczne – powiedziała Krazowi Lizanne. Sięgnęła do torby i wyjęła dwa dodatkowe Pająki, które zabrała zabitym agentom Korpusu Krwi podczas Bitwy o Drogę. Wręczyła je Jelnie i Krazowi, a potem przez kilka minut uczyła ich, jak posługiwać się urządzeniem. – Ma pani więcej takich? – zapytał Zakaeus, zerkając do torby. – Nie. Te są tylko dla wojowników. Wyjęła czasomierz i obliczyła z grubsza, ile czasu będą potrzebować, żeby dotrzeć do zewnętrznych murów Sanktuarium. – Potrzebujemy wolnej drogi – powiedziała, zdając sobie sprawę, że raczej nie zdążą dotrzeć do celu, jeśli będą musieli pokonać więcej zabarykadowanych ulic. – Możemy spróbować kanałami ściekowymi – zaproponował Kraz. – Będą zalane – odpowiedziała Jelna. – Korpus dużo się nauczył po ostatniej rewolcie. – Jeśli nie możemy pójść dołem – powiedziała Lizanne, wkładając świeżą fiolkę Zielonej do Pająka – to pójdziemy górą. *** Dachy Corvus szczęśliwie obfitowały w nachylone połacie pokryte dachówkami i szerokie występy, dzięki czemu poruszanie się po nich z szybkością wzmocnioną przez Zieloną było względnie proste. Lizanne prowadziła, a oni biegli za nią, 641

kiedy śmigała z dachu na dach. Wielu snajperów, zarówno rebeliantów, jak i lojalistów, zajęło górną część miasta. Większość z nich w reakcji na nagłe pojawienie się intruzów tylko rozdziawiała usta, ale paru miało dość refleksu i determinacji, żeby strzelić kilka razy w ślad za nimi. – Jesteśmy po waszej stronie, ty durny sukinsynie! – zbeształ Kraz jednego z niefortunnych strzelców. Wystrzelona przez niego kula dodała kolejną dziurę do już podniszczonego płaszcza. Na szczęście przeszła przez rękaw, nie trafiając w ciało, ale to nie zmniejszyło gniewu Kraza. Wstrzyknął sobie trochę Czarnej i złapał snajpera – rebelianckiego, jak sugerowała naszywka Bractwa na kurtce. Strzelec na próżno szarpał się, wymachując nogami w powietrzu. – Myślałem, że... jesteście... z Korpusu – wycharczał przez gwałtownie zaciskające się gardło. – Zostaw w spokoju tę niedojdę, Kraz – powiedział Hyran. – Nie mamy na to czasu. Kraz skrzywił się sfrustrowany i zły. Odrzucił snajpera na bok z taką siłą, że ten przekoziołkował i wylądował w obłoku potrzaskanych dachówek na sąsiednim dachu. – Już prawie jesteśmy – zauważyła Jelna, wskazując miejsce, gdzie rzędy ulic kończyły się nagle. Dalej ciągnął się pas zielonych pół otaczających Sanktuarium. Lizanne podeszła do krawędzi dachu, przyglądając się rozległym połaciom zadbanej trawy i krzewów, które pamiętała z jazdy powozem w towarzystwie nieprzyjemnie woniejącego szambelana Yervantisa. Niewiele się zmieniło, poza tym, że wzdłuż zewnętrznych murów Sanktuarium leżały w stosach liczne zwłoki, poczerniałe i rozerwane na strzępy. – Padłoby już pierwszego dnia, gdyby nie Korpus Krwi – powiedziała Jelna, patrząc z pochmurną twarzą na stosy ciał. Lizanne zerknęła na czasomierz i spojrzała na południe. Dzięki wzmocnionemu wzrokowi dostrzegła ciemną masę ludzi wlewającą się na przedmieścia Corvus. Ludowa Armia Wyzwoleńcza posuwała się szybko, ale napotykała opór. Tu 642

i ówdzie wybuchały pociski armatnie, czasem rozlegały się gorączkowe wystrzały z ręcznej broni palnej, ale lojalistów było zdecydowanie za mało, żeby powstrzymać marsz armii. W ciągu kilku minut tłum rebeliantów dotarł do gęstwiny ulic w slumsach, gdzie ich liczba wzrosła wśród wiwatów. – Cztery minuty – poinformowała pozostałych, wstrzyknęła sobie więcej Zielonej i zaczęła szybko schodzić na ziemię. Ustawiła swoją drużynę w szeregu i sprintem poprowadziła przez pola. W ślad za nimi uniósł się obłok ziemi i kawałków trawy, zdradzając nieomylnie ich prawdziwą naturę. Lizanne zatrzymała ich czterysta kroków przed murem, poza maksymalnym zasięgiem karabinów, ale nie poza zasięgiem działa. Wystrzelono salwę, kiedy tylko przystanęli. – Pamiętaj – powiedziała do Hyrana – tak jak ci pokazałam. Wstrzyknęła sobie sekundową porcję Czarnej i podniosła wzrok. Dzięki Zielonej w żyłach z łatwością wypatrzyła nadlatujące pociski. Skoncentrowana fala siły wystarczyła, żeby trzy z pocisków wybuchły w locie, a Hyran zajął się pozostałymi dwoma ułamek sekundy później. Potem działa ucichły. – Zamierzamy tak tu stać? – zapytał Zakaeus. Lizanne odwróciła się i zobaczyła, że razem z żoną cofnął się nieco. Twarze mieli mokre od potu. – Jeśli uciekniecie – poinformowała go szczerze Lizanne – to przetrącę ci kręgosłup i każę patrzeć, jak patroszę twoją żonę. Stój nieruchomo i zamknij się. Odwróciła się do muru, przyglądając się blankom i czując, jak czasomierz tyka w jej kieszeni. Gdzie jesteś, stary łajdaku? Minęła może minuta, zanim pojawił się pierwszy agent Korpusu Krwi. Był to mężczyzna drobnej budowy, ale jego wiek i postawa wskazywały na weterana. Nadnaturalny wzrok Lizanne wychwycił błysk cesarskiego herbu na ciemnym materiale munduru. Wkrótce dołączyło do niego dwóch innych agentów – ubrane w ciemne garnitury postacie, które odepchnęły na bok żołnierzy tłoczących się na murze, żeby zobaczyć wroga. Widząc wrogość na ich twarzach, Lizanne przypomniała sobie 643

coś, co Cesarska Krew powiedział jej w grobowcu Azireh: „Wiele moich dzieci domaga się sprawiedliwości za zamordowanie ich braci i sióstr”. Bez względu na to, ile było w tym prawdy, on sam nie raczył dołączyć się do wymierzania sprawiedliwości, bo nie zdołała go nigdzie wypatrzeć. – To jest... – zdołała wykrztusić Sofiya, nim strach zacisnął jej gardło. – Szaleństwo – dokończył za nią jej mąż. – Nie zdołamy walczyć z tak wieloma. – Już wam mówiłam – odezwała się Lizanne, podnosząc wzrok na niebo, kiedy jej uszy wychwyciły znajomy wizg. – Nie potrzebuję was do walki. Kapitan Zyskownej Wyprawy zapewnił ją, że taka precyzja strzału spokojnie znajduje się w zasięgu zdolności jego artylerzystów. – Wielki nieruchomy cel. – Pociągnął nosem. – To kwestia trygonometrii, proszę pani. I okazało się, że wcale się nie przechwalał. Pierwszy pocisk uderzył dokładnie w blanki jakieś pięćdziesiąt jardów na lewo od miejsca, gdzie zebrali się agenci Korpusu Krwi. Niektórzy zginęli na miejscu od wybuchu i szrapneli, pozostali zareagowali z imponującą szybkością, odskakując albo odbiegając, wspomagani Zieloną. To nie wystarczyło, żeby ich ocalić. Następne cztery kule wylądowały jedna po drugiej. Ziemia drżała przy każdym uderzeniu. Cały fragment muru, gdzie zebrał się Korpus Krwi, zniknął w powodzi ognia i strzaskanej cegły. Bombardowanie trwało jeszcze przez pięć minut, a grad pocisków cichł kilka razy, kiedy artylerzyści zmieniali cel, żeby przygotować długą na sto kroków wyrwę w murze. Słysząc narastający wściekły pomruk za plecami, Lizanne odwróciła się i ujrzała awangardę Ludowej Armii Wyzwoleńczej, wynurzającą się z ulic wokół pól. Przestępcy ze Scorazinu, rekruci, którzy przeszli na stronę rebelii, i tysiące zbuntowanych mieszkańców miasteczek – wszyscy wylegli na pas zieleni 644

i ruszyli ku dymiącemu wyłomowi w murze, niepowstrzymywani przez żadnych agentów Korpusu Krwi. – Uważam, że dopełniliście warunków kontraktu – powiedziała Lizanne Griffanom. – Możecie wrócić na statek, chociaż radziłabym, żebyście ukrywali się przez kilka pierwszych godzin. Zważyła w ręku rewolwer i zerknęła na pięcioro zbuntowanych Błogosławionych, którzy stali i patrzyli na zniszczony mur w równym stopniu z zachwytem, co niecierpliwością. – Idziemy?

645

Rozdział 46 Clay

Dziwny gardłowy dźwięk rozległ się w tłumie, kiedy ludzie naparli i przepychali się, żeby pogapić się na kryształową różę stworzoną przez niesamowitą moc małej dziewczynki. Początkowy zachwyt przeszedł w zbiorowe pragnienie, jakby już sam widok czegoś tak niewiarygodnego zamienił ich w dzieci, które desperacko pragną wziąć w swoje ręce nową zabawkę. – Przestańcie! Głos przebił się jak nóż przez narastający tumult. To była Devos Zarhi. Stała z dala od ciżby z uniesionymi rękami i maniakalnym błyskiem w oku, który przywodził Clayowi na myśl Kaznodzieję w trakcie jego rzadkich chwil rozmowności. – Ta... – syknęła chuda kobieta, opuszczając ręce tak, żeby wskazać obiema dłońmi jak ostrzami obracającą się powoli kryształową różę. – Ta nikczemna profanacja darów Dobroczyńców godzi we wszystko, co uważamy za święte. Wątpię, żeby byli na to ślepi! – Odwróciła się do tłumu, podnosząc głos, święcie przekonana o swojej słuszności. – Nie łudźcie się, że pozostawią taką interwencję w ich plan bez kary! Nie... – Och, skończ z tą paplaniną, ignorantko! – To były słowa Zembiego, którego rozgniewana twarz zadawała kłam jego wystudiowanej łagodności sprzed paru minut. Ustawił się między Krizelle i Zarhi. Chociaż nie prezentował się tak imponująco jak Veros Harzeh, nadal był solidnie zbudowanym mężczyzną, a jego spięta, przygarbiona sylwetka stanowiła wyraźny sygnał ostrzegawczy. 646

– Ta dziewczynka niczego nie profanuje – ciągnął, zwracając się teraz do tłumu. – Jej dar jest wrodzony, ujawnił się przez czysty przypadek. Nikt jej taką nie uczynił. Moja córka jest w równej mierze darem, co kryształy... – Nie jest twoją córką – przerwała mu Zarhi głosem zniżonym do syku. – Ukradłeś ją. Róża przestała wirować, dygotała przez sekundę i spadła na podłogę. – Ojcze? – zapytała Krizelle, podchodząc i ciągnąc Zembiego za połę szaty. – Co ona ma na myśli? – O, tak – powiedziała Zarhi, a na jej twarz wypłynął grymas współczucia, który jednak nie zmienił wrogości błyszczącej w jej oczach. – Nie wiedziałaś, maleńka? Nie dzielisz krwi z tym człowiekiem. – Kłamiesz! – krzyknęła Krizelle ze łzami w oczach i rzuciła się na chudą kobietę. Zembi złapał ją w ciasne objęcia, podniósł i zabrał. – Ten mężczyzna cię ukradł! – krzyczała Zarhi. – Twoi prawdziwi rodzice pragną twojego powrotu... – KŁAMIESZ! Clay skrzywił się pod wpływem podobnego do gromu wrażenia, kiedy ogromna ilość Czarnej została uwolniona w jednej chwili. Davos Zarhi, poderwana do góry jak gałązka pochwycona przez wichurę, uderzyła w tłum. Trzask łamanych kości zmieszał się z tumultem spanikowanych okrzyków. Reszta obecnych wycofała się, niektórzy – ci o większym harcie ducha – zebrali się w grupkach, opierając się fali uciekających, podczas gdy inni rzucili się na pomoc jęczącym ludziom wokół zmiętej postaci Devos Zarhi. Kriz zamroziła wspomnienie, kiedy Zembi pobiegł do wyjścia; członkowie Zgromadzenia schodzili mu z drogi. Mała dziewczynka patrzyła ponad jego ramieniem na rzeź, do której doprowadziła. – Nie zabiłam jej – powiedziała Kriz, patrząc na wykrzywione i nieruchome ciało Devos Zarhi. – Chociaż powiedziano mi, że 647

nigdy już nie poruszała się normalnie. Ze wstydem przyznaję, że nie ciąży mi to na sumieniu. – To była prawda? Te oskarżenia, że cię ukradł? – Zostałam adoptowana, ściśle rzecz ujmując. Chociaż była to adopcja narzucona przez Zgromadzenie. Nie pamiętam rodziców. Zembi powiedział mi tylko, że byli wieśniakami. I że ogromnie bali się swojej córki. Podobno stado Czerwonych zaatakowało farmę, kiedy byłam małym dzieckiem. Przyleciały pewnej nocy, żeby zapolować na bydło. Jeden wpadł do domu i znalazł mnie w kołysce. Ojciec zastrzelił go, zanim smok zdążył mnie zjeść, ale jego krew skapnęła na moją skórę i do moich ust. Mimo to nie umarłam, za to spaliłam dom. Obawiając się, że jestem jakimś przekleństwem zesłanym przez Dobroczyńców, zabrali mnie do miejscowego Devosa, człowieka dalece mądrzejszego od tej tu Zarhi, który od dawna przyjaźnił się z Philosem Zembim, znanym geniuszem z Enklawy. Najwyraźniej byłam zbyt ważna, żeby zostawić mnie w rękach prostych chłopów. – I dopiero wtedy się o tym dowiedziałaś? – Łatwiej było mnie uczyć i skłonić do współpracy, kiedy dorastałam w przekonaniu, że łączą nas więzy rodzinne. – Mimo wszystko to straszne draństwo. Kriz odwróciła się od Zarhi, żeby spojrzeć na ojca, na jego napięte, zdeterminowane rysy, kiedy zabierał ją z sali. – Chyba tak, ale z czasem zrozumiałam, że był człowiekiem, którego trapiło wiele trosk. Często tak jest z tymi, którzy odważą się realizować swoje marzenia. *** W następnym wspomnieniu była starsza – Clay obstawiał, że miała od piętnastu do osiemnastu lat. Stała na zadbanym trawniku obok wielkiej kryształowej struktury, którą – jak szybko zdał sobie sprawę – widział już wcześniej. To była rzeźba przedstawiająca człowieka z uniesionymi rękami. Jego dłonie nie były jeszcze skończone, zamarły w trakcie tworzenia się palców. 648

Upewnił się w tym, szybko rozglądając się po otoczeniu: ujrzał potężną granitową ścianę wnętrza góry oświetloną słabym pomarańczowym blaskiem z dołu i te same kanciaste budynki z balkonami, mostami i schodami. Jakże licznymi schodami. – Miasto pod Gwoździem – mruknął cicho, wędrując wzrokiem po kolejnych biegach schodów, które doprowadziły go do konfrontacji z Białym. – Witaj w Enklawie Philos – powiedziała Kriz, stając przed nim. Zmarszczyła brwi, widząc, że Clay rozpoznaje to miejsce. – Byłeś już tutaj. – Owszem. Było tam... – zatrzymał się, żeby popatrzeć po ludziach tłoczących się na różnych schodach i tarasach – ...o wiele spokojniej. – Chcesz powiedzieć: pusto – odpowiedziała z ponurym przekonaniem. – Bez życia. – Niezupełnie. Jak najbardziej coś tam żyło. – Co...? – Kriz urwała, kiedy na trawniku rozległ się dziecięcy krzyk frustracji. Clay zobaczył, jak młodsza Krizelle biegnie pocieszyć chłopca kilka lat od niej młodszego, który zaciekle kopał zmasakrowany kryształowy pierścień. – Nie robi tego, co mu każę! – gotował się ze złości, wymierzając kolejne kopniaki. – Dajże spokój, Hezkhi – powiedziała Krizelle, kładąc mu rękę na ramieniu i łapiąc go mocniej, aż przestał kopać. – Czego nauczyliśmy się na temat gniewu? Chłopiec skrzywił się, szykując się do pogardliwej reakcji, ale coś w życzliwym, choć nieprzejednanym spojrzeniu Krizelle sprawiło, że zmienił zdanie. – Gniew blokuje klarowność – wymamrotał. – Właśnie. – Krizelle przyklękła, podniosła wykrzywiony kryształowy pierścień z trawnika i przyjrzała mu się uważnie. – Co próbowałeś uzyskać? – Węża – powiedział, przyglądając się pierścieniowi z posępną, oskarżycielską miną. – Zjadł sam siebie. 649

– Za dużo faset. – Krizelle przesunęła palcem po powierzchni niewydarzonego węża. – Starasz się uzyskać za dużo szczegółów. Pamiętaj, że te kształty rosną same z siebie, nie są tworzone sztucznie. Musisz pozwolić im samym znaleźć właściwą drogę. – Wyjęła z kieszeni małą fiolkę. – Spróbuj jeszcze raz. Będę tobą kierowała. – Błogosławiony – zrozumiał Clay, widząc, jak chłopiec pije produkt. – Zembi znalazł następnego? – Nie jego jednego. – Krizelle skinęła głową na prawo. Clay odwrócił się i zobaczył kilkanaścioro dzieci, wszystkie zajęte tym samym. Ocenił, że ich wiek plasuje się między siódmym a trzynastym rokiem życia; ich próby stworzenia kryształowych rzeźb nie prezentowały się lepiej niż wąż Hezkhiego. – Mimo... nieszczęsnego incydentu na Zgromadzeniu – powiedziała Kriz – a może właśnie z jego powodu Zembi otrzymał pozwolenie na szukanie innych, podobnych do mnie. – Je też adoptował? – zapytał Clay, widząc czułość malującą się na jej twarzy, gdy patrzyła na młodych Błogosławionych. – Nie, ale mimo to nazywały go ojcem. Głośny dzwonek rozległ się w górze. Krizelle i dzieci spojrzały w stronę szczytu miasta. – Wygląda na to, że ojciec mnie potrzebuje – powiedziała, zachęcająco poklepując Hezkhiego po raz ostatni, zanim ruszyła ku najbliższym schodom. – Zostań tu i dokończ lekcję. Zobaczymy się na kolacji. – Musiał skończyć kolejnego potwora – domyślił się chłopiec, porzucając nieudane dzieło sztuki na trawie i biegnąc za nią. – Pozwól mi pójść, ja też chcę zobaczyć. – Nie! – Ton Krizelle był dostatecznie ostry, żeby chłopak zamarł na miejscu. – I to nie są potwory – dodała łagodniej, a potem wskazała rzeźbę, czekając, aż chłopiec pójdzie i ją podniesie. – Pamiętaj, niech kryształ sam znajdzie swoją drogę – przypomniała mu, zanim weszła na schody. Kriz i Clay szli za nią, kiedy pokonywała kolejne poziomy, 650

witając się z licznymi ludźmi po drodze. Chociaż Clay nie dostrzegł, żeby ktokolwiek okazywał tu strach, wyczuwało się szacunek w ich postawie, jakby Krizelle mimo młodego wieku miała tu jakąś władzę. – Dowodziłaś tu czymś? – zapytał po drodze. – Nie, oficjalnie nie zajmowałam żadnego stanowiska, tylko szkoliłam dzieci. Ale nieoficjalnie... – Zawiesiła głos, a jej twarz nachmurzyła się, kiedy patrzyła, jak jej młodsza wersja znika za węgłem. – Im bardziej ojciec zatracał się w studiach, tym bardziej odrywał się od codziennego życia. Czasem znikał na długie tygodnie. Ponieważ jako jedyna widywałam się z nim regularnie, stałam się swoistym łącznikiem między nim a resztą Enklawy. Clay domyślił się, dokąd Krizelle ich prowadzi, zanim to zobaczył – do pozbawionego ozdób prostokątnego budynku na szerokim placu wyłożonym kamiennymi płytami. Natychmiast go uderzyło, jak inaczej wygląda to miejsce, nie tylko ludzie, ale i światło. Pomarańczowy blask niższych warstw zniknął zastąpiony przez łagodne białe światło lejące się z góry. Podniósł wzrok i zobaczył kryształ o wiele większy od wszystkich, jakie widział do tej pory, który wirował powoli na szczycie miasta. – Zatem mieliście i tutaj własne słońce. Przystanął, żeby osłonić oczy i lepiej mu się przyjrzeć. Mimo wszystkiego, co do tej pory zobaczył, cudowność kryształów nadal nim wstrząsała. – Jak one to robią? Jakim cudem tak po prostu wiszą? Kriz zatrzymała wspomnienie, a wraz z nim wirowanie kryształu. – Wolisz odpowiedź naukową czy prostą? – Lepiej prostą. – Dobrze. Nie wiem. Nikt nie wiedział. Nawet ojciec. Clay zerknął na nią, mrużąc oczy. Po jej ustach błąkał się lekko zażenowany uśmieszek, a jej brwi były uniesione, jakby przyznawała się do drobnej omyłki. – Jak to? – spytał. – Wasi ludzie to zbudowali. Zbudowali też 651

tę krainę pod lodem. Jak to możliwe, że nie wiesz? – Nie my stworzyliśmy kryształy, Clay. My je znaleźliśmy. Wiedzieliśmy tylko, co robią. Wiedzieliśmy, że jeśli umieścimy je blisko potężnego źródła ciepła, to będą unosić się w powietrzu i promieniować światłem, które leczy i odżywia roślinność. W ten sposób doszliśmy do siebie po Wydarzeniu Katalizującym. Uprawy, które wyrosły dzięki kryształom, uratowały nas, a osiedla z tymi uprawami stały się zalążkiem naszej cywilizacji. Wiedzieliśmy także, że pod wpływem odpowiedniej siły kryształy mogą przyjąć inny kształt. I że zasadniczo odmieniły smoki, a także, jak się okazało, ludzką biologię. Ale jak tego dokonały... – Wzruszyła ramionami i odwróciła się, ożywiając wspomnienie i idąc za swoją nastoletnią wersją w stronę budynku. – Nigdy się tego nie dowiedzieliśmy. Czasem myślę, że to przez to ojciec stał się tym... czym się stał. Dla niego ta nierozwikłana zagadka była najgorszą torturą. Kiedy podeszli do budynku, stał się widoczny znajomy symbol nad wejściem. – Co to znaczy? – spytał Clay, wskazując obrócone oko. – Wszędzie to widuję. – To symbol kasty Philosów. „Philos” to „wiedza” w starożytnym języku z czasów sprzed Wydarzenia. – A Devos i Veros? – Devos to archaiczne zbiorcze określenie panteonu bogów sprzed Wydarzenia. W naszych czasach stało się nazwą tych, którzy służą Dobroczyńcom. Veros oznacza dosłownie władcę, a teraz odnosi się do tych, którzy zajmują wyższą pozycję w Zgromadzeniu. Weszli w ślad za Krizelle do budynku, a potem zeszli schodami do sali z trzema kopułami. One też wyglądały inaczej – kopuły się nie zmieniły, ale światło wpadające przez szczeliny w sklepieniu było wszędzie tego samego koloru. Krizelle doprowadziła ich do największej z kopuł. Clayowi serce zabiło szybciej, kiedy podeszli, chociaż był pewien, że nie mogą tam zastać Białego. Nie w tych czasach. 652

– Nic ci nie jest? – zapytała Kriz, wyczuwając jego niepokój. – Nie, skądże – odpowiedział, zdumiewając się tym, że potrafi się pocić w transie. – Wszystko w porządku. Wnętrze kopuły także wyglądało inaczej, niż to zapamiętał. Zamiast szklanej podłogi rozciągała się tam plątanina chodników, czasem poziomych, czasem schodzących w rozległą przestrzeń w dole. W jego czasie przestrzeń w dole wypełniały smocze jaja, ale teraz to była seria przeszklonych, sześciościennych pomieszczeń podobnych do plastra miodu. Widział postaci pod szkłem, czteronogie, z długimi ogonami. Niektóre krążyły w tę z i powrotem, inne były nieruchome. Smoki, zdał sobie sprawę, widząc charakterystyczny kształt Zielonego ospale podwijającego ogon. Był mniejszy od współczesnych krewniaków, ale nadal znacząco większy od tych, które napotkali w lesie. – Zagrody hodowlane – powiedział. – To stąd pozyskiwaliście produkt. – Tak. – Kriz zerknęła na smoki w dole. – Domyślam się, że musicie mieć coś podobnego. – Ale nasze nie są takie czyste. Zatrzymali się, kiedy Krizelle przystanęła, patrząc na coś dokładnie pod chodnikiem. Clay podszedł, żeby też to zobaczyć. Szklany dach pomieszczenia w dole był wysmarowany czymś ciemnym, przez co trudno było dostrzec kształt tego, co znajdowało się pod nim. Widział jednak, że było to coś znacznie większego od pozostałych smoków. Nieruchomy ogon owinął się wokół leżącego, nieruchomego ciała. – Co to? – zapytał Kriz. Ona również wpatrywała się w sylwetkę pod brudną szybą. – Na razie tylko kolejny nieudany eksperyment. – Krizelle! Odwrócili się i patrzyli, jak Krizelle dochodzi do miejsca, gdzie różne chodniki łączą się i tworzą szeroką centralną platformę. Czekał tam Zembi razem z Verosem Harzehem. Minione lata wpłynęły na obu w różny sposób. Włosy Zembiego wyraźnie się 653

przerzedziły, a on sam schudł. Jego twarz była też wymizerowana, zapadła jak u człowieka, który mało sypia. Z kolei Veros Harzeh wyglądał jeszcze solidniej niż kiedyś. Przybyło mu kilka cali w pasie, a bujna, posiwiała broda zasłaniała podbródek. – Jak miło znowu cię widzieć – powitał Harzeh Krizelle, uśmiechając się szeroko. – Witam, panie przewodniczący. – Krizelle z szacunkiem skinęła głową. Clay zauważył, że nie przywitała się z Zembim. – Już niedługo nim będę – odparł przysadzisty mężczyzna. – Veros Harzeh przynosi wieści – poinformował Krizelle Zembi. – Niemiłe, chociaż niezbyt zaskakujące. – Devos Zarhi wygrała plebiscyt – domyśliła się Krizelle z ciężkim westchnieniem. – Niestety – przytaknął Harzeh. – Przykro mi. Wiesz jednak, co to znaczy... – To znaczy, że nasze społeczeństwo ugięło się przed strachem, ignorancją i przesądem – wtrącił Zembi. – Z czym ja nie jestem gotowy się pogodzić. – W ciągu roku Zarhi przejmie obowiązki Przewodniczącego – dodał Harzeh. – A wtedy... – Enklawa Philosów upadnie. Wszystko, nad czym pracowaliśmy, zostanie zniszczone. Przepadną dziesięciolecia postępu. – Po wymizerowanej twarzy Zembiego przebiegł ledwie powstrzymywany spazm gniewu. Zaraz jednak zapanował nad sobą. – Na szczęście kasta Philosów od dawna spodziewała się tej chwili. Nie czekaliśmy bezczynnie. – Wyjął z kieszeni kryształ wielkości jabłka i podał go Krizelle. – Pokaż mu. Krizelle wyjęła fiolkę i napiła się z niej, zanim sięgnęła Czarną po kryształ w dłoni Zembiego. Znowu rozległo się tykanie, kiedy zaczęła go przekształcać, najpierw rozpłaszczając tak, żeby tworzył szeroki dysk. Kilka sekund później fasety zaczęły formować miniaturowy krajobraz – rzeki, doliny i góry w koncentrycznych kręgach. Przypominało to Clayowi tarczę 654

strzelniczą: płaski zewnętrzny pierścień, potem zagłębienie na zbiornik wodny i górzysty region pośrodku. – Co to jest? – spytał Harzeh, zerkając na kryształowy model, kiedy Kriz kończyła tworzyć ostatnią górę. – Nowa enklawa – odpowiedział Zembi. – Cały świat w postaci mikrokosmosu. Samowystarczalny i oddalony od małostkowych przesądów, które rzuca się nam jak kłody pod nogi. – Chcesz ją zbudować? Clay zauważył, że Zembi i Krizelle spojrzeli po sobie. – Już ją zbudowaliśmy – powiedział. Harzeh zaśmiał się głośno i z niedowierzaniem, ale natychmiast spoważniał, widząc szczerość malującą się na twarzy Zembiego. – Jak? Gdzie? – Pamiętasz ostatnią wyprawę na biegun południowy? Pięć lat temu? – zapytał Zembi. – Jej cel daleko wykraczał poza same badania. Harzeh znowu się roześmiał, a potem zdusił okrzyk, kiedy zrozumiał. – Zatem okłamałeś mnie i Zgromadzenie – stwierdził rozgoryczony. – Tak – odpowiedział Zembi, a w jego głosie pojawiła się zacięta nuta przekonania o swojej słuszności. – I powiem tysiąc więcej kłamstw, byle zrealizować nasze cele. Jesteśmy tak blisko, stary przyjacielu. Wiesz, jakie to ważne. – Podszedł do Harzeha i zniżył głos do stanowczego szeptu. – Zamierzałem dokończyć transfer w ciągu następnych dwóch lat, ale kiedy Zgromadzenie znajdzie się w rękach tej cierpiącej na urojenia kobiety, czas będzie luksusem, którego nam zabraknie. Potrzebujemy twojej pomocy. Nadal trzeba przetransportować kryształy-słońca, podobnie jak dzieci. Tylko trzy aerostaty. O tyle tylko proszę. Harzeh przesunął mięsistą ręką po siwiejącej brodzie i marszcząc brwi, spoglądał na model. – Czemu jest aż tak skomplikowany? – Smoki źle się rozwijają w niewoli – wyjaśniła Krizelle. – 655

Tracimy ponad połowę z każdego pokolenia, które się tu wykluje, a te, które dorastają, żyją tylko kilka lat. Ojciec uważa, że popełniliśmy błąd, który obniżył ich wartość hodowlaną. Musimy zacząć od początku, żebyśmy mogli hodować sztuki o stosownie silnie działającej krwi. Zamknięte środowisko naśladujące ich naturalny habitat pomoże to osiągnąć. – Pomyśl tylko o tym – powiedział Zembi, kiedy Przewodniczący nadal zastanawiał się nad modelem. – W ciągu kilku pokoleń osiągniemy w końcu konwergencję. Czy to nie jest nagroda warta każdego ryzyka? Harzeh zamknął oczy i wziął głęboki wdech. – Żyjemy w czasach tak cudownych, że nasi przodkowie zapłakaliby na ten widok. Czasem zastanawiam się, czy różne Zarhi tego świata nie mają racji. Czy nie powinny nas zadowolić dary Dobroczyńców? – Ty możesz nazywać to zadowoleniem – odparł z przekonaniem Zembi – a ja to nazywam ślepotą i gnuśnością. Pamiętasz chyba, dlaczego to zaczęliśmy, stary druhu. Ludzkość znalazła się kiedyś o włos od wyginięcia, bo za bardzo pogrążyliśmy się w ignorancji, żeby przygotować środki na wypadek tak wielkiej katastrofy. Konwergencja będzie gwarancją, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Harzeh otworzył oczy i zerknął na model po raz ostatni, zanim skinął Krizelle głową. – Dziękuję ci, dziecko – powiedział, odwrócił się i ruszył pomostem w stronę wyjścia. – Aerostaty będą tu w ciągu tygodnia – dodał, nie oglądając się. – To ostatnie, co zrobię jako Przewodniczący, nim Zarhi zażąda mojego wygnania. Wykorzystajcie dobrze ten czas. Wspomnienie urwało się, kiedy przysadzisty mężczyzna odszedł. Kopuła rozpłynęła się we mgle, która po chwili utworzyła znajomy krajobraz. To było urwisko z ich wspinaczki przez góry, teraz częściowo przesłonięte drewnianym rusztowaniem. Gdy Clay zerknął na niebo, zobaczył, że nad wszystkim świecą trzy kryształowe słońca. 656

Patrzył, jak Krizelle wędruje po rusztowaniu z wprawą świadczącą o częstej praktyce, schodzi ciągiem drabin i wchodzi do szerokiego wejścia w klifie. Zeszła długim, wąskim przejściem, a potem krętą drogą w głąb skały. Przejście było oświetlone słabą pomarańczową poświatą, która przybierała na sile, w miarę jak schodzili coraz głębiej. Po pięciu minutach dotarli do wielkiej, przepaścistej sali, gdzie pojedynczy pomost prowadził z korytarza do dużej, centralnej platformy. Pod chodnikiem seria tarasów schodziła ku jasnemu, ognistemu kręgowi. Clay musiał zmrużyć oczy, żeby dostrzec burzącą się lawę. Na każdym tarasie leżały jaja, setki jaj, może nawet tysiące, wszystkie skąpane w blasku bijącym z wypełnionej lawą jamy. – Kryształy potrzebują do działania energii termicznej – wyjaśniła Kriz. – Największe źródło ciągłego, naturalnego żaru w tym świecie znajduje się pod skorupą. Dlatego właśnie wybrano to miejsce. Cała konstrukcja znajduje się nad aktywnym strumieniem lawy. – Wylęgły się – powiedział Clay, kiwając głową w stronę jaj. – To stąd się wziął chorowity Biały i te wszystkie Zielone i Czerwone. – Wygląda na to, że strumień i związana z nim linia uskoku bardziej uaktywniły się w ostatnich latach i stąd wstrząsy. Wzrost temperatury musiał spowodować masowy wylęg. Cichy głos przyciągnął ich uwagę do centralnej platformy – to Krizelle witała się ze starszym i chudszym Zembim. Stał na krawędzi wielkiej, okrągłej jamy w podłodze platformy. Z jamy dobiegało słabe dyszenie i odgłos drapania czymś twardym po kamieniu. Cokolwiek leżało poniżej, całkowicie pochłonęło uwagę Zembiego, bo nawet nie odwrócił się, kiedy Krizelle przyszła. Clay zauważył, że zatrzymała się kilka jardów od brzegu jamy i ewidentnie nie zamierzała podchodzić bliżej. Stała w milczeniu przez pewien czas, patrząc na przybranego ojca z miną, która wahała się pomiędzy frustracją a troską. Dla Claya wyglądała na osobę w tym samym wieku co Kriz, którą 657

zna, co znaczyło, że cokolwiek się wydarzyło, nastąpiło to krótko przed jej trwającym wiele stuleci snem. – Hezkhi wrócił – powiedziała Krizelle, wyrywając Zembiego z zamyślenia, chociaż i tak prawie na nią się spojrzał. – No i? – zapytał z lekką irytacją w głosie. – Miałeś rację. Enklawę Philosów porzucono. Poleciał nad miasto, zobaczył płonące budynki, zamieszki na ulicach. Potem wylądował na pustyni i poszedł do osady. Ludzie naopowiadali mu tam mnóstwo historii o odrażających dzieciach rodzących się z plugawymi mocami. Mówili, że Przewodniczący Zarhi zaczęła czystkę i w zamian za jej wysiłki jeden z tych potworów zamordował ją trzy lata temu. Od tej pory... – Krizelle wzruszyła ramionami i powtórzyła cicho: – Miałeś rację. Nieobecny duchem Zembi skinął głową i skupił się ponownie na jamie. Clay widział, że Krizelle zdusiła jakieś gniewne słowa, zanim zmusiła się do podejścia. – Nadal żadnej reakcji? – zapytała. – Twoja siostra znowu próbowała dziś rano. – Zembi machnął ręką na coś leżącego nieopodal. – Nic. Clay odwrócił się w tamtą stronę i zobaczył kryształ, jeden z czterech, ściśle rzecz biorąc. Były innego kształtu niż pozostałe, które widział we wspomnieniach Kriz – miały wyszczerbione kolce, przez co trochę przypominały gwiazdy. Nie świeciły, ale Clay dostrzegł, że mają różne kolory: czerwony, zielony, niebieski i jeden tak ciemny, że wydawało się, iż pochłania światło. Natychmiast wrócił wspomnieniem do kopuł i kryształów, które tam widział, zwłaszcza niebieskiego, który tak urzekł Splugawionych górników Kopalni „Jasny Brzeg”. – Powinieneś to zniszczyć – powiedziała Krizelle. Jama znów przyciągnęła wzrok Claya. Krizelle podeszła nieco bliżej do Zembiego, ale nadal trzymała się kilka stóp od krawędzi. Clay widział już u niej ten sam wyraz twarzy, co teraz, kiedy pochyliła się, żeby zerknąć na mieszkańca jamy – gdy za pomocą miotacza bomb rozerwała na strzępy stado Niebieskich. – To przedwczesne – mruknął Zembi w odpowiedzi. – Nadal 658

może nam wiele pokazać. Krizelle westchnęła i oderwała wzrok od jamy. – Ojcze, sytuacja w domu... – To jest twój dom. – Stary mężczyzna wreszcie odwrócił się do niej ze szczątkami ojcowskiego uśmiechu na ustach. – Ludzie mojego rodzaju są prześladowani. Poluje się na nich jak na zwierzęta... – A jak myślisz, jaki los ciebie czeka po powrocie? Wybudowałem to miejsce jako kryjówkę dla ciebie i twojego rodzeństwa, schronienie przed burzami, o których wiedziałem, że nadchodzą. Twoje narodziny na zawsze zmieniły świat, a zmiana nigdy nie jest łatwa. – Spodziewasz się, że dożyjemy naszych dni w tym... świecie na niby? Niektórzy zaczynają nazywać je więzieniem, a ciebie uważają za swojego strażnika. Zembi westchnął, a właściwie jęknął z rezygnacją. – Czyli nadszedł czas – powiedział i ruszył pomostem. – Czas na co? – zapytała Krizelle, idąc za nim. – Na sen. – Odpowiedź rozległa się echem w jaskini. – Zawsze wiedziałaś, że kiedyś nadejdzie ten dzień. Zaśniemy i jeśli los pozwoli, obudzimy się w lepszym świecie... Jego głos ucichł, zostawiając zamyśloną Krizelle w ciszy. Przez pewien czas nie poruszała się, stała z rękami skrzyżowanymi na piersi, a potem aż podskoczyła, gdy z jamy dobiegł głośny, chrapliwy ryk. – Siedź cicho! – krzyknęła Krizelle. Podeszła do krawędzi, żeby z nieskrywaną nienawiścią spojrzeć na mieszkańca jamy. Po sekundzie jej twarz złagodniała i Krizelle się cofnęła. – To nie w porządku, że tobą pogardzam – powiedziała. – W końcu tyle nas łączy. Wygląda na to, że, tak jak ty, nigdy nie powinnam była się urodzić. Kiedy odwróciła się, żeby odejść, Clay zrobił krok do przodu, zerknął w dół i napotkał oczy Białego Smoka. Był mniej więcej jednej trzeciej rozmiarów w pełni wyrośniętego dorosłego, na 659

łuskach miał paskudne wilgotne plamy, tak samo jak ten, którego zabili na zboczu. Clayowi serce zaczęło bić coraz szybciej, gdy wpatrywał się w oczy zwierzęcia, błyszczące inteligencją i brzemienne mroczną, złowrogą obietnicą. Wie, że to klatka, pomyślał Clay. I to mu się nie podoba. – Największe osiągnięcie ojca – wyjaśniła Kriz, stając obok Claya. – Produkt wielu dziesięcioleci krzyżówek i ingerencji chemicznych. Miał być kluczem do korwengencji, największego i najcenniejszego daru, który wszystko zmieni. – To wy go stworzyliście – stwierdził Clay, a jego walące serce powoli zwalniało, gdy zimny gniew zaczął narastać mu w piersi. – To wy sprowadziliście go na świat. W jej spojrzeniu pojawiło się jakieś napięcie, jej rysy stężały, powstrzymując coś, na rozpoznanie czego Clay potrzebował chwili: wstyd. – Nie wiedzieliście, prawda? Nie wiedzieliście, do czego jest zdolny. Nie mieliście pojęcia. Kriz patrzyła przez chwilę na niego, marszczyła czoło, nie rozumiejąc, o co mu chodzi, aż wreszcie coś do niej dotarło. – Zagrożenie, o którym mówiłeś – szepnęła. – To coś, co się przebudziło. To on? – Jej głos nabrał siły, kiedy podeszła do Claya i złapała go za ramiona. – Uwolnił się...? Urwała, kiedy dreszcz przebiegł trans i otaczająca ich jaskinia się zamgliła. – Co się dzieje? – zapytała. – Niebieska się kończy. Bez względu na to, po co nas tu sprowadziłaś, musisz zrobić to teraz. Kriz rzuciła gorączkowe spojrzenie na migoczącą w tej chwili postać Białego w dole. – Ale nadal jest tyle rzeczy, które muszę ci pokazać, tak wiele wyjaśnić... – Nie mamy czasu. Powiedziałeś, że musimy wejść w trans, żeby to coś otworzyć. Jak to zrobimy? Kriz skrzywiła się sfrustrowana, odrywając wzrok od Białego. – Dobrze więc – powiedziała. 660

Wspomnienie zniknęło, zostawiając jasną, szarą pustkę. Clay się rozejrzał, widząc białe kropki w pustce, które zapowiadały nieunikniony koniec transu. – Jednym z lepszych pomysłów Zembiego – mówiła tymczasem Kriz, patrząc przed siebie i marszcząc czoło w skupieniu – było związanie smoczej krwi z kryształami na poziomie molekularnym. Kiedy użyje się Niebieskiej, umożliwia to połączenie umysłów nawet tych, którzy nie mają naszego daru. Clay zobaczył, jak widmowy biały kształt wyłania się z pustki tuż przed Kriz. Mienił się i rozrastał przez kilka sekund, zanim przybrał z grubsza ludzką formę. – Możesz więc wejść w trans z Zembim? – spytał Clay. – Nawet jeśli nie jest Błogosławiony? – Połączenie jest ograniczone, ale wystarcza do prostego porozumiewania się. – Kriz nadal wpatrywała się w migoczącą postać. – Muszę tylko... Zadławiła się i umilkła, osunęła się w jego objęcia, ciemny strumień krwi trysnął jej z ust. Clay wpatrywał się w nią, kiedy upadła, wciąż się dławiąc, aż dostrzegł nóż wbity po rękojeść w bok jej szyi. – Myślałeś może – zapytała Silverpin, idąc w ich kierunku przez pustkę – że nie należę do kobiet zazdrosnych?

661

Rozdział 47 Hilemore

– Mnie się wydaje, że tyle nie wystarczy – powiedział Scrimshine, zerkając na zawartość otwartej baryłki na śródokręciu. W środku leżał kłębek bawełny strzelniczej wielkości pięści i mieszanina kawałków łańcucha oraz gwoździ. – Podwodny wybuch jest o wiele silniejszy od wybuchu w powietrzu – odpowiedział Hilemore. – A ja wolę nie brać większych ilości tego materiału niż to konieczne. Scrimshine pokręcił sceptycznie głową i już miał się odezwać, ale zamilkł, gdy denerwująco znajoma wibracja zadudniła w pokładzie. – Czy ten łajdak kiedykolwiek się zamknie? – mruknął cichym, ale ostrym głosem. Od spotkania z Niebieskim ciągle płynęli na północ i pokonali kolejne osiem mil w ciągu następnego dnia i nocy. Zwierzę przez cały czas krążyło pod kadłubem, wydając z siebie przywołujący zew, ale na razie żaden z jego pobratymców nie uznał za stosowne zareagować. Napięcie widoczne wśród załogi rosło z każdą godziną i nikt nie spał poza krótkimi, płytkimi drzemkami, gdy w końcu ulegali wyczerpaniu. Hilemore polecił przygotowanie na śródokręciu dwóch tuzinów zmodyfikowanych baryłek – w równym stopniu, żeby zająć udręczone strachem umysły, jak i po to, żeby opracować sensowną obronę przed nieuniknionym atakiem Niebieskiego. W każdej beczułce wylądował gęsty kłąb bawełny strzelniczej upchany ze wszystkimi kawałkami metalu, jakie tylko znaleźli. Potem przykryto je kółkiem z nawoskowanego płótna. 662

Dodatkowo wokół każdej zawiązano sznurek z zakorkowanymi pustymi butelkami po grogu. Przygotowanie tego wszystkiego zajęło kilka godzin, odwracając uwagę ludzi od fatalistycznych myśli, ale żadna praca nie była w stanie całkowicie przegonić strachu. Po przygotowaniu beczułek Hilemore – chcąc znowu zająć czymś załogę – wziął sobie do serca sugestię Scrimshine’a i kazał ludziom wyrzucać za burtę zbędne ciężary. Najpierw poszła połowa pocisków artyleryjskich, a po nich wszystkie działa, oprócz jednego, które Steelfine zdołał doprowadzić do stanu używalności. Następnie rozkazał wyrzucić wszystkie zbędne meble i pouczył Steelfine’a, żeby wskazał wszelkie elementy takielunku, które nie są niezbędne do dalszej żeglugi. Nie był pewien, czy cokolwiek z tego rzeczywiście zwiększyło ich szybkość, ale wyobrażał sobie, że kilwater, jaki Pożoga zostawia na skądinąd spokojnych wodach, nieco się poszerzył – a to już zawsze coś. Alarm rozległ się w końcu o drugiej po południu, kiedy Hilemore właśnie rozkazał, żeby zacząć zrywać deski ze ścian kajuty kapitana. Wybiegł na pokład, podniósł wzrok i zobaczył, że Braddon Torcreek stoi razem z Kaznodzieją na bocianim gnieździe. Kapitan najemników wskazywał na wschód otwartą dłonią, pokazując pięć palców. Pięć Niebieskich. Zwinął dłonie w trąbkę przy ustach i krzyknął: – Milę od nas! Hilemore nie okazał przerażenia: ruszył pewnym krokiem, wykrzykując rozkazy i odsyłając załogę do przećwiczonych wcześniej zadań. – Zrzucić żagle! Rzucić kotwice na rufie i dziobie! Panie Steelfine, do działa, proszę! Załoga pokładowa w gotowości do rozlokowania min! Załoga pokładowa składała się ze Scrimshine’a i Skaggerhilla na sterburcie oraz Hilemore’a i jeszcze jednego marynarza na bakburcie. Poczekali, aż kotwice uderzą w dno morskie i całkowicie zastopują Pożogę, a potem zaczęli przeciągać linę 663

przez talię. – Delikatnie – przestrzegł Hilemore, kiedy pierwsza mina uniosła się z pokładu. Dźwignęli ją na dobre kilka cali nad reling, a potem powoli przenieśli za burtę i opuścili do wody. Pokusa, żeby robić to szybciej, była silna, ale Hilemore miał świadomość, jak bawełna strzelnicza reaguje na gwałtowne ruchy. Beczułka zanurzyła się w wodzie na dwie trzecie wysokości, a potem podryfowała, wypływając z trzymającej ją siatki. Hilemore wziął wiosło i szturchnął ją delikatnie, na co marynarz obok niego wstrzymał oddech, dopóki mina nie odpłynęła dostatecznie daleko. – Zostało jeszcze tylko dwanaście – powiedział mu Hilemore, poklepując go w ramię i idąc na rufę. Potrzebowali całych dziesięciu minut pełnej napięcia pracy, żeby rozlokować wszystkie miny, a w tym czasie Scrimshine zdołał zbyt szybko szarpnąć za swoją linę, przez co beczułka wypadła z sieci sznurowej. Cała załoga zamarła i wpatrywała się w kolebiącą się na pokładzie beczkę, dopóki ta nie znieruchomiała. – Wyślizgnęła mi się z ręki, szyprze – powiedział przemytnik ze słabym uśmiechem. Paru członków załogi zaczęło się hałaśliwie domagać, żeby „wyrzucić tę szumowinę za burtę”, na co kapitan odrzekł: – Mamy za mało ludzi. Bierzcie karabiny i stańcie w gotowości. Podejrzewam, że czeka nas dzisiaj sporo roboty. Zanim jeden z marynarzy zawołał, że coś widzi, Pożoga była już otoczona przez krąg dryfujących min. Hilemore zadarł głowę i zawołał do bocianiego gniazda: – Strzelać bez rozkazu! Braddon w odpowiedzi pomachał, a Kaznodzieja po prostu przyklęknął i przyłożył karabin do ramienia. – Zostawcie miny najemnikom – polecił załodze Hilemore, idąc przez pokład. – Celujcie w każdego smoka, który wynurzy się z wody, o ile znajdzie się w zasięgu pistoletu. Celujcie w oczy. Wszystko inne to marnowanie amunicji. 664

Zakończył obchód i podszedł do Steelfine’a i Skaggerhilla, którzy przykucnęli koło ich jedynego działa. Zrobili podwyższenie z kawałków mebli, których nie wyrzucono za burtę. Na nim ustawili dwunastofuntową armatę, lufę unieśli maksymalnie i wpakowali do niej kulę oraz łańcuchy. Steelfine przytknął zapałkę do knota, a Skaggerhill wepchnął kłębek bawełny strzelniczej do zapału. – Daleko mu do obrotowego działa z gwintowaną lufą – powiedział Steelfine, kiedy Hilemore stanął obok niego – a przeciąganie go nie będzie łatwe, ale damy radę. Nie mamy wyjścia, pomyślał Hilemore, kierując spojrzenie na wodę. Powierzchnia pozostała spokojna, poza pojedynczymi wirami i falami wywoływanymi przez dryfujące miny. Na statku zapadło milczenie, a cisza stała się złowieszcza, gdy zdali sobie sprawę, że Niebieski pod ich kadłubem przestał nawoływać. Stado się zebrało, domyślił się Hilemore. Teraz pozostało tylko zabijanie. Pierwszy atak był tak szybki, że omal nie okazał się katastrofalny. Niebieski uniósł się pionowo dwadzieścia jardów za bakburtą i rozdziawił paszczę do zionięcia ogniem. Płomienie już leciały w stronę kadłuba, gdy Kaznodzieja strzelił, detonując beczułkę na lewo od smoka. Eksplozja, do jakiej wtedy doszło, rozwiała wszelkie złudzenia co do skuteczności ich pomysłu, a Hilemore zaczął się zastanawiać, czy nie przesadził z ilością bawełny strzelniczej. Statek zatrząsł się od dzioba po rufę i zakołysał na fali spowodowanej wybuchem. Na szczęście liny kotwiczne wytrzymały i statek pozostał na swoim miejscu. Hilemore podszedł chwiejnie do relingu, żeby ocenić stan Niebieskiego. Smok zwijał się z bólu pośród czerwonej mgiełki. Wybuch niemal rozerwał go na pół. Rozwarł paszczę w żałosnej próbie ostatniego zionięcia i zniknął w głębinach. Kolejny strzał padł z góry i doszło do wybuchu trzydzieści jardów od sterburty. Pożoga znów zadygotała i przesunęła się w lewo, wlokąc kotwice. – Trafiony! – wrzasnął Scrimshine, wskazując na wielką 665

plamę posoki na falującej powierzchni morza. Kaznodzieja i Braddon zdetonowali jeszcze dwie miny, jedną zaraz po drugiej. Jedna rozerwała smoka na kilka kawałków niedaleko od dzioba, a druga nie wywołała żadnych widocznych skutków, ale nastąpiła po niej chwila spokoju. – Odstraszyliśmy je, jak należy, panie kapitanie – powiedział jeden z marynarzy do Hilemore’a z twarzą zaczerwienioną z ulgi i triumfu. – Patrz naprzód! – warknął Hilemore. – To jeszcze nie koniec. Wydawało się, że Niebieskie zamierzają udowodnić mu, że się myli, bo nie przypuściły ataku przez cały kwadrans. – Jakieś pomysły, panie Skaggerhill? – zapytał cicho Hilemore, kiedy chwila spokoju się przeciągała. – To nie moja specjalność, kapitanie – odpowiedział żniwiarz. – Mógłbym spisać całe tomy na temat smoków lądowych, ale Niebieskie to co innego. – Zmarszczył pobrużdżoną twarz skonsternowany, przyglądając się wodzie. – Gdyby to były Zielone, obstawiałbym, że czekają na zmrok. Hilemore spojrzał w górę, widząc błysk pierwszych gwiazd na ciemniejącym niebie. Noc zapadała wcześnie i szybko w rejonach polarnych, o czym Niebieskie z pewnością wiedziały. – Zapalić latarnie! – zawołał. – Zmajstrować jak najwięcej pochodni! Nim słońce zaczęło nurkować pod horyzont, Pożoga była rozświetlona od dzioba po rufę, a Hilemore cieszył się, że nie wylał nafty za burtę. Minuty się przeciągały, miny oddalały się od statku i zbliżały do granicy blasku rzucanego przez latarnie. Hilemore rozkazał przygotować dwie małe tratewki z desek, które zerwali ze ścian w kajucie kapitana. Przywiązali do nich puste beczułki dla zwiększenia wyporności, a potem ułożyli na nich stos nasączonej naftą liny i zwodowali tratewki z obu stron statku. Kiedy rzucili pochodnie, żeby je podpalić, miny znowu stały się widoczne – a wraz z nimi coś jeszcze. Kolce przecięły wodę tuż poza pierścieniem min, kilwater bielił się w blasku płonących tratewek. Hilemore rozejrzał się 666

i zobaczył, że kolce przecinają powierzchnię ze wszystkich stron. Niebieskie krążyły wokół Pożogi. – Strzelajcie do nich! – krzyknął Skaggerhill w stronę bocianiego gniazda. – Rzucą się na statek jednocześnie! Strzelajcie w miny! I jakby w odpowiedzi na jego krzyk wszystkie kolce zawróciły i zniknęły pod wodą. – Strzelać! – rozkazał Hilemore, wołając do całej załogi. – Celować w miny! Woda trysnęła ze wszystkich stron, kiedy załoga wypełniła rozkaz, do terkotu ich karabinów dołączył nieco bardziej basowy huk broni Kaznodziei. Trzy miny wybuchły jedna po drugiej, dwie za sterburtą, jedna za bakburtą. Zdając sobie sprawę, że rufa jest słabo chroniona, Hilemore złapał zapasowy karabin, który przewiesił przez koło sterowe, i pobiegł na rufę. Widział minę kołyszącą się trzydzieści jardów dalej, która podniosła się na wysokiej fali, gdy coś bardzo dużego przepłynęło pod nią. Przyłożył karabin do ramienia i strzelił, pudłując o kilka cali. Zaklął, przeładował, odetchnął płytko i strzelił ponownie. Mina wybuchła, zamieniając wodę w kaskadę bieli przetykanej czerwienią. Dostrzegł pysk Niebieskiego parskającego krwią przed zniknięciem w głębinach. Kolejne trzy eksplozje zakołysały statkiem z niepokojącą siłą. Hilemore przewrócił się i boleśnie uderzył głową o pokład. Leżał oszołomiony przez kilka sekund; świat przed oczami mu się zamglił, w uszach rozbrzmiewało przenikliwe brzęczenie, które zamieniło się w krzyki, gdy zaczęła mijać chwilowa dezorientacja. Wstał i spojrzał w stronę dzioba. Zobaczył, że spora część olinowania płonie. Niebieski właśnie wczołgiwał się na pokład. Zwijał potężne cielsko i szamotał się, próbując wydźwignąć się z wody, i przez cały czas zionął ogniem z rozwartej paszczy. Jeden człowiek miotał się na pokładzie spowity płomieniami. Inny skoczył za burtę, łapiąc się za płonącą głowę i ramiona. Płomienie Niebieskiego zgasły, kiedy wydźwignął cielsko na 667

pokład. Łamał deski i rwał liny, próbując się czegoś chwycić. Pod gradem strzałów poderwał się z wrzaskiem, gdy krew siknęła z okolic jego oczu. Hilemore odrzucił na bok karabin i wyciągnął rewolwer, pędząc przez pokład i strzelając z dzikim krzykiem na ustach. Jakby w odpowiedzi na to wyzwanie Niebieski skupił się na nim, mrużąc jedno oko; z drugiego lała się krew i kleista ciecz. Syknął, unosząc się ponad pokładem i strosząc grzebień. Rozwarł paszczę, w jego gardle już zbierał się żar. Hilemore nagle znalazł się w powietrzu, uniesiony przez nowy wybuch na fordeku. Czas biegł w zwolnionym tempie, kiedy kapitan leciał do tyłu, dzięki czemu mógł patrzeć, jak górna połowa smoka zamienia się w czerwono-niebieską miazgę. Oderwany łeb koziołkował, sikając szkarłatną spiralą, zanim zniknął za burtą. Hilemore wylądował tak boleśnie, że uszło mu całe powietrze z płuc i nie był w stanie się ruszyć. Leżał, dysząc i próbując odzyskać siłę w odrętwiałych członkach. – Ależ szyprze – burknął Scrimshine, obejmując Hilemore’a za ramiona i pomagając mu wstać – nie czas się teraz wylegiwać. Dwunastofuntówka leżała na śródokręciu, dym unosił się z jej lufy, która rozpękła się aż po zamek. Steelfine stał obok jej szczątków na podwyższeniu, nadal trzymał knot w ręce, a większość ubrań na jego potężnej sylwetce wisiała w strzępach. Hilemore pokuśtykał do niego i stwierdził, że twarz Wyspiarza poczerniała, a brwi się przypaliły. – Wszystko w porządku, poruczniku? – zapytał go. Steelfine spojrzał na niego tępo, mrugając tylko powiekami w szarej masce twarzy. – Pewnie pan trochę ogłuchł? – spytał Hilemore. – Proszę o wybaczenie, panie kapitanie – odpowiedział chrapliwym głosem Steelfine. – Będzie pan musiał mówić głośniej, bo chyba trochę ogłuchłem. Hilemore złapał go przelotnie za ramię, ale zaraz się odsunął, wyprostował i stanął pewnie na nogach. – Łapiemy się za wiadra, chłopcy! – zawołał. – Ten ogień ma 668

zostać ugaszony w pięć minut! *** Poranek przyniósł spokojne wody i żadnego śladu smoków. Jakimś cudem jedna mina przetrwała noc i kołysała się obojętnie na wodzie niedaleko od sterburty. – Myśli pan, że dopadliśmy wszystkie? – zastanawiał się Scrimshine, nadstawiając ucha w stronę pokładu. – Nie słyszę żadnego zewu. – Wolę nie czekać, żeby się przekonać – odpowiedział Hilemore; podniósł głos niemal do krzyku i zwrócił się do Steelfine’a: – Proszę stawiać żagle, poruczniku! Uszkodzenia fordeku były poważne, ale nie śmiertelne – Pożoga miała poczerniały dziób i częściowo zdarty pokład. Utrata dwóch członków załogi była zdecydowanie większym zmartwieniem, choćby z racji świeżej fali poczucia winy, jaką zostawiła w piersi Hilemore’a. Przeszli ze mną tak wiele i w nagrodę dostali paskudną śmierć, pomyślał. Oprócz wyrzutów sumienia bolesny był też nieunikniony fakt, że mieli teraz dwie osoby mniej do pracy przy takielunku. Hilemore uznał to za dziwny uśmiech fortuny, że nie mają więcej żagli, ponieważ praca na w pełni ożaglowanym statku rozmiarów Pożogi byłaby niemożliwa przy tak skromnej załodze. Płynęli boleśnie powoli, a każda zmiana kursu była wyzwaniem, obfitowała w gorączkowe przeciąganie szotów i dłonie zdarte do żywego od refowania żagli. Po kilku godzinach rejsu oddali spalone ciało towarzysza Królowi Głębin. Hilemore miał nikłą nadzieję, że dzięki temu nie rzucili go na pożarcie Niebieskim, które mogły jeszcze pozostać na polu bitwy. Ogniste widowisko w postaci Góry Reygnara rosło na horyzoncie, gdy sunęli krętym kanałem w lodzie. Hilemore wycelował lunetę na wulkan, żeby popatrzeć na czerwonopomarańczowe strumienie lawy wypływające poza krawędź krateru i sunące powolnie po stokach aż do morza. Podnóże góry 669

było teraz nieustannie spowite mgłą, a wody niemal się gotowały z powodu nieprzerwanego napływu lawy. – Zastanawia się pan nad tym, jak mamy przepłynąć obok tego czegoś? Hilemore odwrócił się i zobaczył, że obok niego stoi na dziobie Braddon, wpatrujący się bystrymi oczami w płonącą górę. Teraz także ją słyszeli, pokrzykującą gardłowym, basowym głosem za każdym razem, gdy wypluwała kolejną porcję stopionej skały. – Będziemy się trzymać obrzeży – odpowiedział Hilemore. – To wymaga ostrożnej żeglugi, ale myślę, że poradzimy sobie z tym zadaniem. – Bardziej martwię się gazem. W południowo-zachodniej Arradsii są wulkany, które wypuszczają wszelkiej maści paskudne opary. Hilemore wiedział, że najemnik ma rację, ale zdawał też sobie sprawę, że nie mają wyboru. – Byłbym wdzięczny, gdyby nie dzielił się pan tą wiedzą z załogą, kapitanie Torcreek. Braddon wzruszył lekko ramionami. – Jak pan sobie życzy. Zmarszczył brwi i odruchowo przygarbił się, kiedy za rufą rozległ się huk. Sądząc po wielokrotności ech, Hilemore uznał, że źródło wybuchu znajdowało się kilka mil za nimi. Pośpieszył z Braddonem na rufę i wycelował lunetę na odległy labirynt gór lodowych. – To działo? – zapytał Braddon. – Nie. – Hilemore zatrzymał lunetę, kiedy wychwycił coś między dwiema wielkimi górami lodowymi. Coś ogromnego wystawało z wody na wysokość prawie dwunastu stóp. – To mina, którą zostawiliśmy za sobą. Patrzył, jak ogromne kolce na grzbiecie znikają pod wodą. Nie zabiła go, pomyślał. No oczywiście. – Kapitanie! – zawołał Kaznodzieja z bocianiego gniazda, wskazując coś przed dziobem od strony sterburty. Hilemore nie potrzebował lunety, żeby dostrzec, co 670

zaniepokoiło snajpera. Woda dwadzieścia stóp dalej wyglądała, jakby się gotowała, ale nie buchała z niej para. Wielkie bąble wypływały i pękały na powierzchni, która wkrótce wezbrała, kiedy coś bardzo, bardzo dużego zaczęło się wynurzać. – Jack Tokoniec przyprowadził kolegę – mruknął Hilemore z cierpkim, desperackim uśmiechem na ustach. Trzeba było kazać im przygotować więcej min.

671

Rozdział 48 Clay

To niemożliwe, pomyślał Clay. Trzymał w ramionach dygoczącą Kriz, krew nadal wypływała z jej ust ciemnym strumieniem. To nie może się dziać. Silverpin zaśmiała się cicho. Clay podniósł wzrok. Stała przed nim ze skrzyżowanymi na piersi rękami i triumfalnym uśmiechem na ustach. – Jeśli możemy się tu pieprzyć, to dlaczego wyobrażasz sobie, że nie możemy też zabijać? Zdusił rodzącą się wściekłość, patrząc na Kriz i widząc światło gasnące w jej oczach. – Trans – powiedział, przyciągając ją do siebie. – Skończ go. Kriz tylko patrzyła na niego, nie rozumiejąc, a jej konwulsje stawały się coraz słabsze. – Możesz odejść, kiedy zechcesz – powiedziała Silverpin. – Ona jednak zostaje. Widzisz, jej umysł myśli, że to się dzieje naprawdę. To pewnie kwestia szoku. Naprawdę... – Nie – warknął. – Tu nic nie dzieje się naprawdę. Zamknął oczy i skupił się, a szara pustka wokół nich przekształciła się w pylistą powierzchnię Nelphii. To mój myślobraz, pomyślał, obracając Kriz i łapiąc za nóż wbity w jej szyję. To ja decyduję, co tu jest prawdziwe. Wyciągnął nóż szybkim szarpnięciem nadgarstka i skupił się na krwawiącej ranie. Nie krwawi, powiedział sobie. Przywołał obraz Kriz wyleczonej i zdrowej, wkładając w to swoją wolę. Krew zbladła, rana zniknęła, a Kriz jęknęła z bólem i ulgą, ale nadal leżała 672

słaba w jego ramionach. – O nie – usłyszał jak Silverpin mówi stanowczym, zdeterminowanym głosem. – Nic z tego, Clay. Złapał Kriz mocniej i podniósł się, wzbijając pył, kiedy odwrócił się z nienaturalną szybkością. Silverpin rzuciła dwoma nożami, celując w Kriz. Clay przywołał podmuch wiatru, żeby odrzucić wirujące kawałki metalu i przykucnął, nie wypuszczając Kriz z objęć. – To mój umysł – powiedział do Silverpin. – Nie pamiętam, żebym cię tu zapraszał. Uniósł rękę, przywołując do niej broń – Szpilę, którą stracił we wnętrzu góry. Silverpin odskoczyła, gdy strzelił, przekoziołkowała jak akrobatka; kule uderzały w ślad za nią, wzbijając obłoczki kurzu. Zatrzymała się, kiedy skończyły się naboje w Szpili. Znowu się zaśmiała w obliczu wściekłości Claya. Czuł, że trans się kończy, w powierzchni Nelphii pojawiały się szczeliny. – Twój umysł jest także moim! – zawołała do niego Silverpin. – To mój dom, można by rzec. Nazwij mnie chciwą, ale nigdy nie lubiłam się dzielić. – Nie chcę cię tu więcej! – krzyknął Clay. Wstał, trzymając mocno Kriz. – Gdyby to była prawda, to mnie by tu nie było. – Twarz Silverpin stała się nagle poważna, niemal smutna. – Uratowałeś mnie, Clay. Zatrzymałeś w sobie cząstkę mnie. Wygląda na to, że ugrzęźliśmy tu ze sobą na bardzo długi czas. – Nie chcę cię już! – powtórzył, zaciskając zęby i siłą woli wkładając pełne przekonanie w te słowa. W odpowiedzi kolejna szczelina pojawiła się w ziemi między nimi, szersza od pozostałych, emitująca głęboko pomarańczowy blask. Clay spojrzał w dół i zobaczył lawę gotującą się na dnie nowo powstałej rozpadliny. Była ciemniejsza od stopionego jeziora, które widział we wnętrzu góry; ognista zupa była poprzetykana pasmami krwistej czerwieni. 673

Pewnie tak wygląda wściekłość, pomyślał, podnosząc wzrok na Silverpin. – Nie... chcę... cię... więcej! – wychrypiał szorstkim, zgrzytliwym szeptem i z satysfakcją patrzył, jak wszelka pewność siebie znika z jej twarzy. – Czym jesteś beze mnie? – zapytała, a w jej głosie pojawiła się desperacja. – Jesteś jak dziecko zagubione w dżungli, krążące na oślep, próbujące znaleźć sposób zniszczenia czegoś, czego nawet nie potrafisz zrozumieć. Biały pamięta i nie wybacza. Kiedy przyjdzie po ciebie... Słowa zamarły jej na ustach, kiedy Clay zniszczył grunt pod jej nogami i spadła w głąb rozpadliny. Krzyczała przez cały lot aż do stopionej rzeki, gdzie wrzeszczała jeszcze przez chwilę, aż zapadła błogosławiona cisza. – Skończ trans – powiedział Clay, ujmując twarz Kriz i potrząsając nią lekko, żeby rozpalić w niej nieco życia. – Ojciec... – szepnęła, a w jej oczach pojawił się przytomniejszy błysk. Przechyliła głowę, znowu przywołując migoczący ludzki kształt. – Zapomnij o nim! – zawołał do niej Clay. Trans rozpadał się wokół nich, kiedy ostatnie krople Niebieskiej znikały. Zostały im sekundy do przebudzenia.. – Nic z tego nie dzieje się naprawdę – mruknął do niej łagodnie. – To tylko zły sen i czas się przebudzić... *** Zatoczył się, kiedy trans minął. Spojrzał wprost w zatroskaną twarz Loriabeth. Zdał sobie sprawę, że jest zlany potem, serce tłucze mu się w piersi. – Już myślałam, że zostaniesz tam na zawsze – przyznała z ogromną ulgą. Chrapliwy, gardłowy jęk przyciągnął jego spojrzenie do miejsca, gdzie leżała Kriz. Jej ciało drgało jak podczas transu, ale 674

krew nie wypływała z ust. Przykucnął, żeby ją objąć, i trzymał tak, aż spazmy minęły. – Już dobrze – mówił cicho, patrząc, jak trzepocze powiekami. – Już wyszliśmy. Musisz się obudzić. Jęknęła żałośnie, jak dziecko, które nie chce wstawać z łóżka, otworzyła oczy i przyjrzała mu się ze strachem. – Kto to był? – zapytała w niemal idealnym języku mandinorskim. – Ktoś, o kim najlepiej zapomnieć. Głośny zgrzyt wypełnił salę. Clay podniósł wzrok i stwierdził, że cienka linia pojawia się na powierzchni jaja. Na jego oczach poszerzyła się w szczelinę i zgrzyt przybrał na sile, kiedy cztery segmenty jaja rozsunęły się, a z wnętrza wylał się strumień bladego szarawego płynu. Clay pomógł Kriz wstać i cała ich czwórka się cofnęła. Światło emanujące z kryształu zmieniło się, stało się intensywniejsze i wyraźniej migało. Cztery części znieruchomiały, odsłaniając coś małego i zgarbionego. Kryształ na sekundę rozbłysnął jeszcze mocniej, a potem powróciła delikatna poświata. – Ojcze! – zawołała Kriz w swoim języku i zaczęła podchodzić. – Czekaj. Clay chciał ją złapać za rękę, ale była za szybka. Podbiegła do przygarbionej postaci na podwyższeniu, a potem przystanęła gwałtownie na widok tego, co ją powitało. Przygarbiona postać zadygotała, wilgotne łuski na jej plecach zabłysły w świetle z kryształu. – Niech to Prorok strzeli, to Splugawiony! – zaklęła Loriabeth, odpychając Kriz na bok i celując z rewolweru w skuloną postać. – Nie! – ostrzegł ją Clay, chociaż sam wyciągnął broń, podchodząc do skulonego i dygocącego Splugawionego. – To pewnie jeszcze jedna rzecz, do której nie miało dojść, co? – zapytał Kriz. Ona nie odpowiedziała, tylko wpatrywała się w nagiego Splugawionego w tępym szoku. Wreszcie przełknęła ślinę, zamrugała, żeby pozbyć się łez z oczu, i zapytała: 675

– Ojcze? Splugawiony przestał drżeć i zamarł, być może z przerażenia. Albo szykuje się do skoku, pomyślał Clay, unosząc rewolwer. – Ojcze – powtórzyła Kriz. – To ja. Krizelle. W odpowiedzi Splugawiony wydał z siebie cichy jęk i poruszył się, prostując ręce i pokazując dwie dłonie o długich palcach, które bardziej przypominały szpony. Uniósł pozbawioną włosów i porośniętą kolcami głowę, zamrugał żółtymi oczami i spojrzał na Krizelle. Nawet wśród Splugawionych Clay nie widział aż tak zniekształconej twarzy. Niegdyś ludzkie rysy zupełnie zniknęły pod grubą powłoką cielistych łusek, łuki brwiowe pofałdowały się od sękatych wyrostków, a od czoła po kark ciągnął się pas cieniutkich jak igiełki kolców. Nie dostrzegł w tej istocie niczego z człowieka, którego widział we wspomnieniach Kriz – ale jej najwyraźniej się to udało. – Ojcze... – szepnęła ponownie, opadając na kolana i wyciągając rękę. – Lepiej nie zbliżaj się do niego, kochaniutka – ostrzegła ją Loriabeth. Kriz nie zważała na ostrzeżenia i wyciągała rękę, żeby dotknąć palcami czoła Splugawionego. – Poznaję... twoje oczy – powiedziała, dławiąc się słowami, kiedy łzy spływały jej swobodnie po policzkach. Zembi odsunął się od niej ze wzdrygnięciem i ostrzegawczo potrząsnął kolczastą głową. I dopiero wtedy Clay zobaczył, że ma coś na łańcuszku na szyi. Coś długiego, lśniącego i bardzo ostrego. – Cofnij się! Clay rzucił się do Krizelle w tej samej chwili, w której Zembi wyprostował się z długim ostrym przedmiotem w szponach. Jego zdeformowane rysy wykrzywiły się gniewnie, z gardła dobył się ryk zwierzęcej furii. Był szybki. Błyszczący kolec w jego szponach mignął jak rozmazana plama, gdy Splugawiony zamachnął się, celując w pierś Kriz, ale Loriabeth była szybsza. Rewolwery zagrzmiały w jej rękach, z luf trysnął ogień, kiedy 676

opróżniła wszystkie dwanaście komór, popisując się szybkością i celnością; zdaniem Claya nawet nieżyjąca panna Foxbine nie byłaby jej w stanie dorównać. Kule siekły błyszczącą, twardą skórę Zembiego i wstrząsały jego ciałem. Krew trysnęła spiralami po podwyższeniu. Kriz krzyknęła, kiedy broń ucichła i Splugawiony upadł na kamień wstrząsany konwulsjami. Wokół niego rozlewała się coraz szerzej kałuża krwi. Pośpiesznie uklękła obok niego, przesuwając rękami po ranach. – Ale jak to? – szlochała. – Mieliśmy się obudzić... w lepszym świecie... Krew trysnęła z ust Zembiego, jego pokryte łuską usta wykrzywiły się, odsłaniając wydłużone zęby, jakby chciał warknąć. Clay podszedł gotowy posłać kulkę w głowę starożytnego Splugawionego, gdyby ten rzucił się na Kriz, ale wtedy zobaczył, że Zembi próbuje coś powiedzieć. Kriz pochyliła się, żeby usłyszeć wysyczane cicho słowa, którym towarzyszyły bryzgi krwi. Clay nic z nich nie rozumiał i szybko zdał sobie sprawę, że Zembi mówi w innym języku niż ten, którego nauczył się w transie – języku, którym Kriz najwyraźniej postanowiła się z nim nie dzielić. Jej szloch ucichł, gdy słuchała, a smutek na twarzy zastąpiła gniewna determinacja. Zembi zamilkł, a jego szponiaste ręce szukały po omacku kolca zawieszonego na łańcuchu na szyi. Clay podszedł z palcem na spuście rewolweru, ale zatrzymał się, gdy Kriz odprawiła go uniesioną ręką. Zembi wycharczał jeszcze jedno słowo, a potem oddał kolec. Clay stwierdził, że w rzeczywistości jest to wąski odłamek kryształu. Kriz skinęła z powagą głową, zabrała Zembiemu łańcuszek z kryształem, po czym założyła go na własną szyję. – Byłeś najprawdopodobniej największym z kiedykolwiek żyjących ludzi – powiedziała, przechodząc na bardziej znajomy język i gładząc zdeformowane czoło ojca. – I najgorszym. Usta Zembiego ułożyły się w coś, co mogło być uśmiechem. Zadygotał po raz ostatni i umarł z nieludzkim rzężeniem. 677

– Co to był za język? – zapytał Clay, kiedy Kriz nadal klęczała u boku Zembiego, poruszając palcami na kryształowym odłamku. – Starożytny – mruknęła, nie odrywając oczu od ciała. – Co ci powiedział? Nie odpowiedziała, ale podniosła odłamek kryształu i zapatrzyła się na jego liczne fasety. Clay już miał zażądać odpowiedzi, kiedy podłoga nagle poruszyła się pod jego stopami. Basowy, stłumiony grzmot wypełnił salę, towarzysząc drżeniu, a szybujący kryształ zamigotał nagle. – Uskok drgnął – powiedziała Kris, kiedy drżenie ustało. – Nie mamy dużo czasu. Rzuciła Zembiemu ostatnie zapłakane spojrzenie, otarła łzy i wstała. – A odpowiadając na twoje pytanie... – dodała, przechodząc na mandinorski i zwracając się do całej trójki: – Powiedział mi, jak stąd wyjść. Podniosła swój plecak i skierowała się w głąb sali. Clay i pozostali pośpiesznie ruszyli jej śladem. Drżenie to przybierało na sile, to słabło, kiedy szli do kręgu, w którym stał cokół. Clay zauważył teraz, że kryształ pulsuje w rytmie powtarzających się wstrząsów: im były silniejsze, tym słabiej świecił. – Fluktuacje w przepływie energii – wyjaśniła Kriz, wracając znowu do swojego języka, kiedy podchodzili pośpiesznie do cokołu. – Philosowie-geolodzy oceniali, że linia uskoku pozostanie stabilna przez co najmniej następne dwadzieścia tysięcy lat. – Skrzywiła się, kiedy jeszcze potężniejsze wibracje zatrzęsły salą, a z cieni dobiegło dudnienie. – Wygląda na to, że ich ocena była zbyt optymistyczna. – Co ona mówi, kuzynie? – zapytała Loriabeth. – Musimy się stąd wynieść – odpowiedział Clay, obchodząc strumień sproszkowanej skały, który posypał się ze sklepienia. – I to, sądząc po odgłosach, szybko. Kriz przycisnęła rękę do kryształu osadzonego w cokole, lecz ten nie zareagował oczekiwanym rozbłyskiem. Przeklinając, spróbowała raz jeszcze i tym razem kryształ odpowiedział 678

słabym migotaniem. Kamień pod ich nogami drgnął niepokojąco, a krąg obrócił się, odrywając się od podłogi, i zaczął się wznosić. – A co z lodem? – zapytał ją Clay, zerkając w mrok nad nimi. – Podejrzewam, że częściowo się stopił – odpowiedziała. – Chociaż wyjście pewnie nadal jest zalane. – Czyli wypłyniemy? Wyraz twarzy Kriz przypomniał mu o podejrzeniach Sigorala, że widzi w nich zaledwie użytecznych dzikusów. – Nie – wyjaśniła po chwili. – Odlecimy. Wznosili się całe wieki, a platforma ciągle się trzęsła, kiedy zewsząd sypały się świeże kaskady kurzu i odłamków skały. W szybie zrobiło się tak ciemno, że Sigoral i Loriabeth zapalili swoje latarnie, ale kiedy skierowali promienie światła w górę, nie udało im się oświetlić końca drogi. – To się kiedyś zatrzyma? – zapytała Loriabeth, z trudem utrzymując równowagę. Jej latarnia zakołysała się i światło na chwilę padło na Kriz, której twarz była przedziwnie wolna od niepokoju. Kriz marszczyła czoło, zagubiona w myślach, ściskając w ręku zawieszony na szyi odłamek kryształu. – Co to jest? – zapytał Clay, wskazując na kryształ. Odsunęła się i skrzywiła ostrzegawczo. – Wspomnienie – odpowiedziała zwięźle. Platforma zadygotała i zaczęła zwalniać, a latarnie ukazały szybko zbliżający się sufit. Przypominał ogromne przejście z kołem zębatym, znane im ze ściany iglicy. Tryb obrócił się, sypiąc pyłem, i odsunął się na bok. Owiał ich potężny podmuch, który prawie oderwał Claya od ziemi, gdy powietrze zostało zassane przez otwór. – Znowu próżnia! – przekrzyczał wiatr Sigoral. Podmuch ucichł, kiedy platforma wypełniła otwór i znaleźli się w wielkiej, ciemnej sali. Wstrząsy trwały, stały się nawet gwałtowniejsze i niepokój Claya rósł z każdym potężnym hukiem, który rozlegał się echem w pomieszczeniu. To miejsce zaraz się zawali, pomyślał. 679

– Tam – powiedziała Kriz, kiedy latarnia Loriabeth oświetliła brzeg wielkiego, zakrzywionego kształtu odległego o kilka jardów. Zaczęła biec, Clay i pozostali ruszyli za nią. – Na Mozół, co to jest? – zdumiała się Loriabeth, kiedy latarnie oświetliły tajemniczy obiekt: ogromny wydłużony balon z podwieszoną zamkniętą gondolą w kształcie łódki i dwoma napędami na końcach. – Aerostat – powiedział Clay w języku Kriz, co wywołało tylko zdumione spojrzenia. – Maszyna latająca – wyjaśnił. – Jak balon, tyle że można nim sterować. – A gdzie mamy tym odlecieć? – zapytał Sigoral. – Szczerze mówiąc, nie bardzo wiem. Na prawo od nich rozległ się brzęk. Kiedy skierowali tam latarnie, zobaczyli, że Kriz wchodzi przez właz do gondoli. Po sekundzie wysunęła głowę, patrząc na nich zniecierpliwiona. – Wsiadacie czy nie? – zapytała i znowu zniknęła. – Kuzynie... – zaczęła Loriabeth z nieskrywanym niepokojem, ale ucichła, gdy kolejny wstrząs omal ich nie poprzewracał. – Nie mamy wyboru, Lori – odparł Clay, podchodząc do włazu. Wspiął się do środka, gdzie zastał Kriz przy rzędzie dźwigni i małych kółek wystających z panelu na przedzie gondoli. Znajdowało się tam także kilka tarcz; Clay ze zdziwieniem odkrył, że potrafi odczytać zdecydowaną większość naniesionych na nie symboli. – Ciśnienie jest niskie – zauważył, zerkając na największą tarczę, gdzie strzałka unosiła się nad symbolem w czerwonym kolorze. – Co to znaczy? – To znaczy, że czeka nas lot z przygodami – odpowiedziała Kriz, dotykając z widoczną wprawą różnych dźwigni. – Lepiej się przypnijcie. Wskazała głową sześć siedzeń z pasami pod ścianami gondoli. – Jak się stąd wydostaniemy? – zapytał Clay, wyglądając przez okno na ciemną salę. – Nie widzę drzwi. Ręka Kriz śmignęła do małego kryształu pośrodku pulpitu. 680

Kamień natychmiast rozbłysnął ze znajomym metalicznym brzękiem. Po chwili zakrzywiony promień światła pojawił się za oknem i rozszerzył w szczelinę, światło zalało pomieszczenie. Clay zamrugał, gdy oślepione oczy zaszły mu łzami, a potem, mrużąc powieki, odkrył, że patrzy na góry, które pokonali, aby się tu dostać. Kriz zakręciła kołem i wskazówka na tarczy ciśnienia odsunęła się do czerwonego symbolu. Clay poczuł, że gondola się porusza i odrywa od podłogi. Poszerzającą się szpara na zewnątrz kołysała się na boki, dopóki Kriz nie złapała największej dźwigni. Ustawiła ją w centralnym położeniu i w odpowiedzi pojazd ustawił się równolegle do wyjścia. – Idź usiąść – rozkazała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Clay skinął głową i ruszył do rzędu foteli, ale zatrzymał się, kiedy zobaczył zmianę wyrazu jej twarzy. Zmarszczenie brwi zamieniło się w grymas zaskoczenia. Spojrzał w tym samym kierunku co ona i stwierdził, że światło padło na pękaty kształt drugiego aerostatu, odległego o jakieś trzydzieści jardów. – Co się stało? – zapytał, kiedy Kriz nadal wpatrywała się w maszynę. – Został jeszcze tylko jeden aerostat – odparła, znowu skupiając uwagę na pulpicie. – A powinny być dwa. Wskazała niecierpliwie siedzenia, gdzie Sigoral i Loriabeth już siedzieli przypięci pasami. Clay usiadł na najbliższym, zapiął pasy i patrzył, jak Kriz waha się i sięga po dwie inne dźwignie, obie umieszczone blisko siebie na pulpicie, pewnie po to, żeby móc je przesunąć jednocześnie. Zamknęła oczy, nadal trzymając rękę w powietrzu, przez co Clay zaczął się zastanawiać, jak bardzo ryzykowne jest to, co właśnie zamierza zrobić. Bez względu na naturę swoich wątpliwości, przezwyciężyła je, gdy kolejny huk rozległ się na zewnątrz, głośniejszy od dotychczasowych. Za oknem przeleciał wielki kawał muru, a w ślad za nim kilka następnych. – Myślę, że czas się zbierać! – zawołał do Kris, która nie potrzebowała dalszej zachęty. 681

Pchnęła obie dźwignie i aerostat skoczył do przodu. Clay poczuł, jak przyśpieszenie wgniata go w fotel. Szczelina za oknem poszerzyła się i wypełniła mu całe pole widzenia, a potem wylecieli na zewnątrz, cienie zniknęły i znaleźli się w świetle trzech słońc-kryształów. Wzbierające uczucie ulgi wyparowało z Claya, kiedy aerostat zaraz zanurkował prosto w dół. Górskie szczyty zniknęły zastąpione widokiem błyskawicznie zbliżającej się ziemi. – Kriz... – pisnął dziwnie cieniutkim głosikiem. Sigoral i Loriabeth byli bardziej wygadani, oboje zareagowali głośnymi – a w przypadku Loriabeth także niecenzuralnymi – okrzykami, gdy aerostat zaczął spadać. Clay patrzył, jak dłonie Kriz tańczą nad kontrolkami, w gorączkowym pośpiechu popychają dźwignie i kręcą kółkami. Aerostat zaczął zwalniać, chociaż o wiele bardziej stopniowo, niż Clay by sobie tego życzył, ale w ciągu następnych kilku sekund górskie szczyty znowu pojawiły się przed ich oczami, gdy pojazd latający wyrównał kurs. – Kieszeń była tylko w sześćdziesięciu procentach wypełniona – rzuciła przez ramię Kriz tytułem wyjaśnienia, odchylając centralną dźwignię, żeby zwiększyć wysokość. – Teraz mamy sto procent. Clay oderwał ręce od brzegu siedzenia, które ściskał tak mocno, że pobielały mu kostki. Odetchnął głęboko i odpiął pasy. – No dobrze – powiedział i stanął obok Kriz – to co teraz? Odchyliła dwie dźwignie, które kontrolowały prędkość, i aerostat zwolnił do leniwego unoszenia się, podczas gdy pod nimi krajobraz się obracał. Widząc go z wysokości, Clay był pod wrażeniem jego podobieństwa do kryształowego modelu z transu Kriz: centralna część z górami otoczona przez szeroki krąg sztucznego morza i zewnętrzny krąg gęstego lasu. Mimo że bardzo chciał opuścić to miejsce, skala ambicji i dokonań, jakie reprezentowało, była oszałamiająca. Ludzie Kriz naprawdę żyli w epoce cudów. Mieszcząca szyb iglica pojawiła się przed ich oczami, kiedy 682

Kriz wyrównała lot, pilnując, by cały czas znajdował się pośrodku okna. – Czekamy – odpowiedziała. Wpatrywała się w ogromny, prostokątny monolit, który rozmazywał się przy krawędziach, kiedy wstrząsy nieustannie go atakowały. Coraz większy pióropusz dymu buchał z otworu, którym uciekli. – Stał przez stulecia – powiedział Clay – a teraz wystarczy kilka wstrząsów, żeby się zawalił. – Nie chodzi o wstrząsy – wyjaśniła. – Zewnętrza skorupa i szyby są zbudowane ze związku chemicznego przesyconego kryształem. To najwytrzymalszy materiał budowlany, jaki kiedykolwiek stworzono, ale jego integralność wymaga stałego zasilania. Przerwy w dopływie energii z linii uskoku nieodwracalnie osłabiły całą konstrukcję. – Clay! – zawołała nagląco Loriabeth. Odwrócił się i zobaczył, że ona i Sigoral wyglądają przez boczne okno gondoli, kurczowo ściskając broń. – Niech to Prorok weźmie! – zaklął cicho, podchodząc do Loriabeth i widząc czarną, gwałtownie zbliżającą się chmurę. – Musi być ich setka albo więcej – zauważyła Loriabeth, ważąc w ręku wielostrzałowy karabin. – Czy to coś jest wyposażone w broń? – zapytał Sigoral, ale Kriz pokręciła głową. – Nigdy nie myśleliśmy, że będziemy jej potrzebować. – Jakże to dalekowzroczne ze strony pani ludzi – podsumował Corvusyjczyk z gorzkim westchnieniem. Kriz zignorowała drwinę i pchnęła dźwignie przyśpieszenia maksymalnie do przodu. Widoczna przez okno iglica wzniosła się nad nimi złowieszczo, kiedy aerostat skoczył naprzód. Kriz przechyliła środkową dźwignię i statek pochylił się na prawo, dzięki czemu oblecieli iglicę po szerokim łuku. – I tak nas doganiają – zameldowała Loriabeth, wyglądając przez lewe okno. – Musimy otworzyć włazy – powiedział Clay do Kriz. – Inaczej 683

nie będziemy mogli do nich strzelać – dodał, kiedy się zawahała. Kriz pociągnęła za inną dźwignię na pulpicie sterowniczym i wszystkie włazy gondoli otworzyły się jednocześnie. Było ich w sumie cztery: dwa z przodu i dwa na rufie. – Poruczniku, proszę obsadzić sterburtę – polecił Clay Sigoralowi; musiał przekrzyczeć nagły świst wpadającego powietrza. – Lori, ty osłaniaj tyły. Zważył w ręku własny karabinek i zajął pozycję przy przednim włazie na bakburcie. Złapał się mocno krawędzi, zanim wyjrzał na zewnątrz. Ścigające ich smoki rozproszyły się, tworząc nierówną, pofalowaną linię. Clay uniósł karabinek i przyjrzał się smokom przez miniaturowy teleskop. Były to w większości Czerwone, ale tu i ówdzie widział Białe, lecące wyżej i szybciej od pozostałych. Ocenił odległość na jakieś trzysta jardów, co jego kuzynka najwidoczniej potraktowała jako rzucone jej wyzwanie, bo od strony tylnego włazu rozległo się dudnienie wielostrzałowego karabinu. Jeden z Czerwonych wypadł po spirali ze stada, machając rozpaczliwie jednym skrzydłem i starając się utrzymać w szyku. Niestety sukces Lori nie zniechęcił reszty stada i Clay wkrótce oszacował, że dzieląca ich odległość jest mniejsza niż dwieście jardów. – Nie ruszaj się, do licha – syknął, trzymając karabinek jedną ręką i celując w Białego. Widział skórę zwierzęcia przez lunetkę, plamistą i świadczącą o chorobie jak u pozostałych. Skrzydła smok miał jednak nadal silne – i to na tyle, żeby z każdym ich uderzeniem doganiać aerostat. Przy pierwszym strzale Clay spudłował, bo zwierzę skręciło w lewo, ale następne dwa pociski trafiły Białego w szyję. Pojawiły się satysfakcjonujące strumienie szkarłatu, ale zwierzę nawet nie zwolniło. Clay spróbował trafić je w głowę, lecz na nic się to nie zdało. Biały podlatywał w górę, opadał i wykręcał szyję, jakby rozumiał jego zamiary. Clay zaklął, odsunął się od włazu i rozejrzał. Zobaczył miotacz bomb Kriz obok jej plecaka. Ona sama trzymała dźwignię 684

sterującą w obu rękach, zataczając ciasne kręgi wokół nadal dygocącej iglicy. – Jak długo jeszcze? – zapytał, schylając się po miotacz. – Nie sposób powiedzieć. Może kilka minut. Clay przez sekundę przyglądał się iglicy. Kurz, który buchał z wyjścia, był coraz gęstszy, ze wszystkich stron sypały się kawałki ścian. Oderwał wzrok od budowli i odwrócił się do włazu. Kriz zdążyła jeszcze wyciągnąć rękę i przestawić mosiężny przełącznik na kolbie miotacza. – Bezpiecznik – wyjaśniła. Clay wysunął głowę na zewnątrz i stwierdził, że Biały nie leci już na tym samym poziomie co aerostat: zbliżył się na odległość pięćdziesięciu jardów i wzniósł, po czym zamachnął się potężnie skrzydłami, rozłożył je szeroko i skręcił ciało w locie, szykując się do nurkowania, które pozwoliłoby mu podpalić gondolę. Clay pociągnął za spust i miotacz bomb szarpnął się w jego rękach. Za wystrzelonym nabojem ciągnęła się cieniutka smużka dymu, kiedy leciał po łuku w stronę Białego, ominął o kilka stóp jego tors i eksplodował kawałek dalej. Wybuch nie zranił wprawdzie Białego, ale najwyraźniej go rozzłościł. Smok otworzył paszczę i wrzasnął wyzywająco, a potem złożył skrzydła i dał nura. Clay znowu strzelił. Biały wykręcił cielsko w powietrzu, żeby uniknąć trafienia. Spadał jak ogromna blada strzała. Z tylnego włazu buchnął ogień: to Loriabeth wypuściła nowy grad pocisków, który posiekł Białego od szyi po ogon. Smok wyszedł z lotu nurkowego, rozpościerając szeroko skrzydła i zionąc ogniem z odległości mniejszej niż trzydzieści jardów. Przy takim zasięgu Clay nie mógł spudłować. Bomba trafiła Białego w pierś i eksplodowała; buchnęła chmura czarnego dymu i kawałków ciała. Skrzydła zwinęły się, zwierzę spadło na ziemię. Z jego paszczy nadal wylewał się płomień. – Cóż – powiedział Clay, spoglądając na pozostałą masę smoków. – Jeden mniej. 685

Słyszał terkot karabinku Sigorala po drugiej stronie gondoli, co znaczyło, że smoki próbują zaatakować ich z obu stron. Większość stada znajdowała się teraz niecałe sześćdziesiąt jardów od nich, Czerwone kluczyły w powietrzu, próbując uniknąć pocisków Loriabeth, Białe zaś leciały wyżej. Clay wycelował w ich najgęstsze skupisko i wystrzelił trzy pociski szybko, jeden po drugim, pomrukując z zadowoleniem, kiedy trzy wybuchy strąciły kilka Czerwonych. Pozostałe jednak nadal się zbliżały. – Clay! – zawołała Kriz. Jej głos niemal natychmiast został zagłuszony przez głośny ryk, zbyt potężny i basowy jak na krzyk smoka. Clay obrócił się i zobaczył, że Kriz wpatruje się w iglicę, teraz już spowitą kurzem od czubka po podstawę. – Zaczęło się! – Kriz podniosła głos, przekrzykując ryk. Clay zdał sobie sprawę, że to iglica się rozpada. – Musimy zamknąć włazy! Skinął głową, odkładając miotacz bomb i ruszając na rufę. – Odpuść sobie, kuzyneczko – powiedział do zlanej potem Loriabeth, która, zgrzytając zębami, wystrzeliła kolejną serię w zbliżające się smoki. Była tak skupiona na zadaniu, że musiał złapać ją za ramię i odciągnąć od włazu. – Wygląda na to, że zaraz się stąd wynosimy – wyjaśnił, kiedy rzuciła mu niezadowolone spojrzenie. Odwrócił się do Sigorala. – Poruczniku, proszę przerwać ostrzał. Sigoral zerknął przez ramię, skinął głową i opuścił karabinek. Jeden Czerwony musiał wykorzystać tę chwilę odwrócenia uwagi, żeby złapać się spodu gondoli, i właśnie odchylał się, żeby wsadzić łeb przez właz, kiedy Sigoral odwrócił się do niego. Clay rzucił się do przodu, gdy smok otworzył paszczę, złapał Corvusyjczyka w pasie i odciągnął w tej samej chwili, w której płomienie zagotowały powietrze. Sigoral krzyknął, kiedy Clay padł z nim na pokład, piskliwie i dziecinnie z powodu bólu, ale na szczęście zagłuszył to huk strzałów Loriabeth. Clay podniósł wzrok w samą porę, żeby zobaczyć, jak Czerwony spada spod 686

gondoli, nim Kriz zamknęła włazy. Pieczenie w stopie sprawiło, że Clay spojrzał na płomyk pożerający mu but. Przez kilka następnych sekund gorączkowo uderzał stopą o pokład, żeby ugasić ogień. Podniósł wzrok i stwierdził, że Loriabeth obejmuje miotającego się Sigorala, któremu dym bucha z przypalonego ciała wokół prawego oka. Clay na oślep odszukał manierkę z Zieloną i przyłożył ją do ust Corvusyjczyka, wlewając mu płyn przez zaciśnięte zęby. W końcu Sigoral uspokoił się powoli, gdy Zielona spłynęła mu do gardła, kojąc większość bólu. Ten spokój potrwał krótko – do chwili, gdy Clay wylał resztę krwi na poparzenia. Skaggerhill wyraził kiedyś opinię, że Zielona chroni poparzenia przed infekcją, ale ma niewielki wpływ na formowanie się blizn. Loriabeth trzymała mocno Sigorala, który miotał się i bluzgał przekleństwami w – jak domyślał się Clay – szorstkim varsalskim. – Ależ poruczniku, nie wypada się tak wyrażać przy damie – powiedziała Loriabeth, trzymając go, aż drgawki minęły. Clay rozejrzał się, słysząc potworne dudnienie: to smoki zaatakowały gondolę. Oblazły cały aerostat. Czerwone jeden za drugim przyciskały się do okien, drapiąc szponami i gryząc, byle dostać się do mięsa w środku. Clay oderwał od nich wzrok i pomógł Loriabeth przenieść Sigorala na jedno z siedzeń. Kuzynka przypięła go pasami, a potem skupiła się na jego obrażeniach. – Możesz je otworzyć? – zapytała, przyglądając się przebarwionej skórze wokół oka. Sigoral mruknął i stłumił krzyk, kiedy zmusił się do rozwarcia powiek. – Jeszcze... je mam? – wychrypiał. – Nic... nim nie widzę. – Wygląda na całe – odparła Loriabeth z większym przekonaniem, niż wyrażała jej twarz. – Pewnie z czasem dojdzie do siebie. Tylko blask ognia je oślepił. Clay zostawił ją, żeby zajęła się porucznikiem, a sam przeszedł do przedniej części gondoli. 687

– Przeżyje – poinformował Kriz. Ona jakby go nie słyszała, cały czas wpatrywała się w iglicę. Smoki nie dotarły jeszcze od przedniej części gondoli, mieli więc dobry widok na ostatnie chwile potężnej konstrukcji. Gondola była najwyraźniej szczelna, więc Clay oglądał to widowisko w upiornej ciszy. Cała budowla zadygotała po raz ostatni, kiedy gęsty deszcz strzaskanego kamienia posypał się z góry. To było niewiarygodne, ale budowla stała jeszcze przez kilka sekund, kołysząc się w przód i w tył, aż następny wstrząs sprawił, że przewróciła się jak pień gigantycznego, pozbawionego konarów drzewa, ciągnąc za sobą obłok pyłu. Clay przysunął się do okna i patrzył, jak iglica uderza w góry w dole i roztrzaskuje się na całej długości aż po migoczącą płaską powierzchnię jeziora, gdzie zrodziła dwie potężne fale. Przysunął się do szyby zafascynowany widokiem fal uderzających o odległy brzeg, a potem cofnął się, kiedy Czerwony grzmotnął łbem w okno. Zwierzę syknęło na Claya, tłukąc skrzydłami z podniecenia, gdy dwaj jego towarzysze wylądowali tuż obok. – To pewnie nie jest ognioodporne? – zapytał, zwracając się do Kriz. Ona jakby nie dostrzegała smoków, wpatrywała się w górę, w ciemną pustkę pozostałą po iglicy. – Prawdę mówiąc, gondola jest ognioodporna – odpowiedziała cicho – ale wątpię, żeby to miało znaczenie. Nic nie ostrzegło ich przed tym, co wydarzyło się chwilę potem. Nie było żadnego powoli powiększającego się ciurkania, tylko nagły, potężny potok wody spadł z nieba białą smugą. Fala odepchniętego powietrza uderzyła w aerostat, kiedy struga uderzyła w ziemię, a zaniepokojone smoki poderwały się do lotu i zniknęły im z oczu. Clay znowu przysunął się do szyby i patrzył na potop zalewający góry w dole, a następnie także pogórze i las, gdzie zadomowiły się dziwne małpy. Wkrótce wszystko to zniknęło – góry, jezioro z siecią dróg, pustynia i las. Wszystko zostało w kilka minut zalane przez wciąż napływającą falę. 688

– To nasza droga wyjścia? – zapytał. Słyszał na wpół histeryczną wesołość w swoim głosie, co kłóciło się z nagłym spokojem, jaki go ogarnął. Teraz wszystko wydawało się gigantycznym żartem; złożona przez Kriz obietnica ucieczki, ich bezsensowna wędrówka przez to siedlisko cudów i grozy. Przydługie przedstawienie teatralne, żeby teraz mogli utonąć i zabrać tę historię ze sobą do grobu. Kriz odwróciła się do niego i wzruszyła słabo ramionami w przepraszającym geście. – Nigdy nie mówiłam, że będzie łatwo.

689

Rozdział 49 Lizanne

Agent Korpusu Krwi sfrunął w dół w kłębach dymu, strzelając z rewolweru trzymanego w lewej ręce. Lizanne zdążyła zauważyć, że stracił prawą rękę – pewnie podczas bombardowania, zanim uderzeniem Czarnej zmiotła go z nieba. Wylądował niedaleko, w resztkach zniszczonego stanowiska artyleryjskiego, wstał z trudem i zaraz padł martwy, kiedy Kraz posłał trzy kulki prosto w jego pierś. – Traci rękę i nadal walczy – powiedział z niechętnym podziwem. – Wiedzą, jaki los ich czeka – odpowiedziała Jelna głosem pałającym słusznym gniewem. Dla Lizanne było oczywiste, że dziewczyna bardzo długo czekała na ten dzień. – Każdy przyparty do muru szczur będzie walczył. Z oszałamiającą szybkością przebiegli przez wyrwę w murze, siejąc spustoszenie pośród zebranych naprędce cesarskich żołnierzy, którzy mieli bronić wyłomu. Wisząca w powietrzu chmura pyłu i dymu zamieniła to przedsięwzięcie w chaotyczną potyczkę z niewidzialnym zagrożeniem. Jedno z nich już zginęło z powodu zabłąkanej kuli, drugie zostało zabite przez rannego agenta Korpusu Krwi. Chociaż przyszpilił go kawał muru, dzięki Czerwonej w żyłach zdołał wystrzelić strumień ognia. Kraz własną Czerwoną podpalił mu głowę i tak go zostawił. Dziesięć minut walki w mętliku doprowadziło ich do Niebieskiego Labiryntu, gdzie zastali licznych żołnierzy Gwardii Przybocznej biegających po ozdobnych mostkach, podczas gdy inni młócili rękami i nogami wodę w kanałach, do których 690

zepchnął ich tłum. – Gdybym wierzyła w dawnych bogów – powiedziała Jelna, przyciskając pierwsze trzy guziki Pająka – to właśnie złożyłabym im podziękowania. Popędziła do przodu i skoczyła. Wysokim łukiem przesadziła ciąg mostów, na każdy kolejny rzucając falę Czerwonej i Czarnej. Kraz skoczył za nią; zagłębił się w labirynt, zostawiając za sobą płomienie i zmasakrowane ciała. Ludzie płonęli i spadali do wody spychani podmuchami wybuchów, ciała lądowały w kanałach, które wkrótce spłynęły czerwienią. Widząc, że Hyran wyrywa się do przodu z ponurym zamiarem wzięcia udziału w masakrze, Lizanne złapała go za rękę. – Zostaw rzeź tłumowi – powiedziała, rzucając przez ramię znaczące spojrzenie na awangardę Ludowej Armii Wyzwoleńczej, która właśnie przelewała się przez wyłom w murze. – Mamy cel do zrealizowania. Odświeżyli zapas produktu i Lizanne poprowadziła go przez Niebieski Labirynt, skacząc wysoko, żeby uniknąć miejsc, gdzie tłoczyli się uciekający żołnierze, i zabijając tylko tych, którzy zagradzali im drogę. Maruderów było niewielu – głównie oficerowie albo sierżanci-weterani, którzy nawet w takiej chwili nie chcieli porzucić obowiązku. Jednakże panika szeregowców zdradzała nieuchronną prawdę, której nie zdołała ukryć żadna ilość odwagi i poczucia obowiązku: był to dzień upadku Cesarstwa Corvuskiego. Pokonawszy Labirynt, przebiegli przez pierścień ozdobnych świątyń dawno zmarłych cesarzy, kierując się do zespołu pałacowego w samym środku. Tak głęboko w Sanktuarium żołnierzy było już niewielu, napotykali głównie dworzan i szambelanów. Niektórzy reagowali nieskrywanym strachem na ich widok, inni tylko stali i przyglądali się im zaszokowani albo pogodzeni z losem. Widząc znajomą twarz, Lizanne zatrzymała się. Hyran wyhamował obok niej w obłoku wzbitego ich stopami żwiru. Dotarli do Placu Defiladowego, gdzie Kawaleria Przyboczna 691

urządzała dawniej pokazy hippiczne dla przyjemności cesarza. Był teraz pusty, jeśli nie liczyć paru uciekających dworzan i dość pulchnego mężczyzny, który stał nieruchomo, z wyprostowanymi plecami. Pot błyszczał na jego łysej czaszce, gdy patrzył na zbliżającą się szybko falę rebeliantów. – Szambelanie Yervantis. – Lizanne powitała go stosownie głębokim ukłonem. – Panno Lethridge – odpowiedział zaskakująco opanowanym głosem, patrząc jej prosto w twarz. Mrugnął, gdy pot spłynął mu do oka, co osłabiło nieco wrażenie determinacji. – Lepiej byłoby, gdyby znalazł się pan dzisiaj w innym miejscu – powiedziała mu Lizanne. Skłonił głowę. – Trudno mi się sprzeczać z logiką pani słów. – Rozumiem więc, że jest pan gotowy przetrwać upadek cesarstwa? Zerknął w stronę świątyń, gdzie Kraz i Jelna z entuzjazmem niszczyli grupę upartych żołnierzy. – Nie miałem świadomości, że istnieje taka możliwość. Lizanne podeszła i wzięła go pod ramię, a potem poprowadziła w stronę pałacu. – Wszystko jest możliwe w nowej republice, mój dobry panie. Na przykład gdyby powiedział mi pan, gdzie znajdę hrabinę Sefkę, to okazałoby się, że od lat był pan agentem Bractwa, co z radością poświadczyłby obecny tu mój młody przyjaciel. *** Hrabina Sefka wybrała sztuczną wyspę pośrodku rozległego stawu w Sanktuarium. Lizanne przypomniała sobie, jak nie tak dawno temu spacerowała brzegiem stawu w towarzystwie nieszczęsnego obłąkanego cesarza Caranisa i nie mogła powstrzymać rozbawionego żalu na wspomnienie pomysłowego szaleństwa tego człowieka. Zguba Sethamet, pomyślała, 692

oceniając odległość od brzegu do wyspy. Zjawiła się, żeby wymierzyć sprawiedliwość za zamordowanie sługi Opiekunów. Gdyby przeżył, mógłby się teraz do czegoś przydać. – Z pewnością nie da się tam doskoczyć – powiedział Hyran. – Nawet pani się to nie uda. Skinęła głową i weszła do wody. – Zabierz szambelana Yervantisa do generała – poleciła Hyranowi i odprawiła go gestem, gdy ruszył za nią. – Na pewno ma wiele cennych informacji, którymi może się podzielić. – Ale hrabina... – Zostaw ją mnie – odpowiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu. Hyran zamarł, a ona patrzyła mu w oczy, aż odsunął się do jeziora. – Później cię odnajdę – dodała łagodniej, próbując zdusić wyrzuty sumienia na widok zaufania malującego się na jego twarzy. Zadanie, które musiała wykonać, nie będzie łatwe. Potrzebowała kilku minut, żeby dopłynąć do wyspy; półsekundowy zastrzyk Zielonej ogromnie jej to ułatwił. Wyspa miała kształt starożytnej świątyni z kopułą i zbudowano ją w całości z białego marmuru. W kamieniu wyrzeźbiono różne sceny z corvuskiej historii i legend; Lizanne pomyślała, że pewnie w innych okolicznościach uznałaby to miejsce za fascynujące. Dziś jednak jego ostentacyjność odebrała jako nieco irytującą – kolejny przykład na to, jak corvuska klasa rządząca dogadzała sobie, kiedy żyjący w nędzy lud z każdym kolejnym rokiem coraz bardziej jej nienawidził. Wydźwignęła się z wody na płaską powierzchnię wyspy, rozglądając się za wrogami, chociaż Yervantis zapewnił ją, że hrabiny nikt nie strzeże. – Wszystkich agentów Korpusu Krwi zwolniono dziś rano – wyjaśnił korpulentny szambelan. – Po prostu... ich odprawiła. Wzrok Lizanne spoczął na szczupłej postaci siedzącej na prostej marmurowej ławce pod świątynną kopułą. Hrabina Sefka 693

nie odwróciła się, kiedy Lizanne podeszła, mimo że Lizanne nawet nie próbowała się skradać. Walcz, myślała Lizanne, zatrzymując się dokładnie za plecami przeznaczonej do dymisji Rady Regencyjnej. Walcz ze mną, suko! – To musi być dla ciebie wielki dzień – powiedziała hrabina Sefka, nie odwracając się, chociaż Lizanne nadal za nią stała. Mówiła takim samym tonem, jaki Lizanne zapamiętała: był nabrzmiały pewnością siebie i wolny od strachu, na który miała nadzieję. – Właściwie to jest to dla mnie jedno wielkie rozczarowanie. Sefka wzruszyła szczupłymi ramionami. – Cóż. Miałam nadzieję usłyszeć kilka deklaracji, ostatnią kpinę, może dwie... Gdybyśmy zamieniły się miejscami, zapewniam cię, że zawczasu przygotowałabym sobie mowę. – Nie jesteś mną. A ja, ku mojej nieustającej radości, nie jestem tobą. – Nie. Ja próbowałam ocalić cesarstwo, podczas gdy ty je zniszczyłaś. – To nigdy nie było moim celem. – Lizanne podeszła bliżej, wbijając wzrok w kark hrabiny pod upiętymi wysoko kasztanowymi włosami. Skóra była naga i nieozdobiona, niezwykle delikatne kości rysowały się pod alabastrową cerą. – Chciałabym się dowiedzieć, czy zabiłaś cesarza Caranisa osobiście, czy zostawiłaś to jednemu ze swoich stworzeń? Głowa Sefki poruszyła się, gdy ta zaśmiała się lekko. – Ani jedno, ani drugie. Z pewnością z każdym dniem pogrążał się coraz bardziej w szaleństwie, ale nie miałam dość poparcia, żebym mogła z powodzeniem przeprowadzić zamach stanu. Cesarska Krew zdecydował się jednak przyśpieszyć bieg wydarzeń. Widzisz, cesarz postanowił zabić jego i wszystkie jego cenne Błogosławione dzieci; podobno Caranis zwietrzył plan tego starego głupca, który zamierzał zabić cię po twoim powrocie ze Scorazinu. Nawiasem mówiąc, jak znajdujesz to miejsce? – Bardzo się poprawiło, odkąd je zniszczono. – Podejrzewam, że masz rację. W każdym razie Kalasin aż się 694

palił, żeby dorwać w swoje brudne łapy to, co miałaś wykopać z tej kupy łajna. Caranis nie mógł ryzykować, że Zgubie Sethamet stanie się krzywda ani że zagrozi jej zemsta ze strony Korpusu Krwi. Dlatego podpisał rozkaz czystki i udał się na wieczorną kąpiel, gdzie agent, którego Kalasin ukrył pod sklepieniem, w subtelny sposób posłużył się Czarną i zatrzymał jego serce. – Skoro wiedziałaś o tym wszystkim, dlaczego Kalasin nie został stracony? – Chodzi o zwykłe kwestie praktyczne. Dwa Korpusy, które służą temu cesarstwu, są jak połączone bliźnięta, które się nienawidzą, wiecznie uwięzione w konflikcie, ze świadomością, że jeśli jedno umrze, to drugie także zginie, a wraz nimi zginie cesarstwo. – Wiesz, gdzie jest Kalasin? Pewna moja wspólniczka bardzo chciałaby go poznać. – Spodziewam się, że wymknął się niepostrzeżenie, kiedy tylko twoja hałastra dotarła na przedmieścia. Szczur zawsze znajdzie dziurę, żeby nią uciec. Sefka zgarbiła się wtedy nieco – do tej pory była to jedyna oznaka słabości z jej strony; uniosła rękę do czoła, po czym znowu zmusiła się do przyjęcia sztywnej pozy eleganckiej damy. – Bądź zatem tak łaskawa i powiedz, co zamierzasz – powiedziała głosem równie spokojnym jak wcześniej. – Jakieś przeciągające się tortury, zanim przekażesz mnie swoim radykalnym przyjaciołom? Czy tylko schludne, ładne morderstwo? Jakkolwiek by na to patrzeć, wiem naprawdę dużo paskudnych rzeczy na temat twojego Syndykatu. Rzeczy, których na pewno nie chciałabyś usłyszeć publicznie. – To nie ma znaczenia. – Lizanne westchnęła zmęczona powtarzaniem tej samej mantry. – Dlaczego nikt z was nie rozumie, jak mało znaczą teraz wasze intrygi i wojenki? Jest tylko jedna wojna, która się liczy. – A tak, twoje potwory nadciągają, żeby nas pożreć, zgadza się? – Sefka zachichotała jak dziewczynka, odchylając się nieco. 695

Lizanne podeszła, zerknęła jej przez ramię i zobaczyła małą, pustą buteleczkę, którą hrabina trzymała odwróconą w ręce. – Słyszałam, jak płynęłaś – wyjaśniła Sefka, odwracając się do niej z nadąsanym uśmiechem dziecka przyłapanego na drobnej przewinie. – Wybacz, ale nie zniosłabym pokazowego procesu. Tortury może bym wytrzymała, ale proces... Lizanne złapała Sefkę za ramiona, zrzucając ją z ławki na ziemię i obracając na plecy. Hrabina broniła się słabo, jęcząc z rozdrażnieniem, kiedy Lizanne przyszpiliła jej pierś kolanem i wyciągnęła fiolkę Zielonej z Pająka. – Nie! – Teraz opór Sefki stał się bardziej zażarty. Szarpnęła głową, kiedy Lizanne przyłożyła jej fiolkę do ust. – To nie w porządku! Wygrałaś... Lizanne złapała ją za twarz, zmuszając do otwarcia ust, a potem wlała jej Zieloną do gardła. Zwarła jej szczęki przemocą, zatkała nos i zmusiła do przełknięcia produktu. Sefka miotała się przez chwilę konwulsyjnie; Lizanne czuła, jak jej serce spowalnia, puls niemal całkowicie zanika, a potem powraca mocny, wolny od trucizny rytm. Sefka spiorunowała Lizanne wzrokiem, kiedy ta się od niej odsunęła. – Ty podła, nienawistna suko! – syknęła, a w jej głosie i oczach płonęła nienawiść. – Nigdy nie byłam podła – odpowiedziała Lizanne. Pochyliła się, zdzieliła hrabinę w skroń i pozbawiła ją przytomności. – Ale przyznaję, że ogromnie cię nienawidzę. *** Znalazła łódź zacumowaną po zawietrznej stronie wyspy. Powiosłowała do brzegu, a potem przerzuciła sobie ciało Sefki przez ramię i ruszyła w kierunku kręgu świątyń. Dym buchał z zespołu płacowego, gdzie – jak przypuszczała – większość Ludowej Armii Wyzwoleńczej była zajęta plądrowaniem niegdyś świętej siedziby władzy cesarskiej. W efekcie nikt nie 696

przeszkadzał jej w drodze do świątyń, a ona sama nie zwracała na siebie uwagi, bo mnóstwo innych ludzi przenosiło rannych. Ciała żołnierzy Gwardii Przybocznej i dworzan walały się po ziemi albo zdobiły liczne drzewa na terenach wokół pałacu. Lizanne minęła akację z gałęziami uginającymi się pod ciężarem odciętych części ciała. – Zwycięstwa nigdy nie są chwalebne – powiedział wcześniej Arberus. Mimo wszystkich rewolucyjnych bzdur, które wygadywał, wiedziała, że w tych słowach kryła się też mądrość. Przy wszystkich bogactwach, jakie znajdowały się w zabudowaniach pałacu, puste kamienne świątynie nie przyciągnęły na razie uwagi tłumu, jeśli pominąć drobne akty wandalizmu. Lizanne wiedziała, że to się niedługo zmieni; że tak widoczne przypomnienie cesarskiej farsy czeka niewątpliwie zniszczenie, ale na razie nadawały się na schronienie. Drzwi do grobowca cesarzowej/cesarza Azireh były zamknięte na zamek, który jednak nie był w stanie oprzeć się fali Czarnej. Lizanne kopniakiem wybiła zniszczone drzwi, wniosła Sefkę do środka i rzuciła na podłogę. – Przyniosłaś mi prezent, gołąbeczko? Wyglądał tak, jak go zapamiętała. Stał przygarbiony w cieniu, z laską w ręce i twarzą przesłoniętą welonem wiotkich, siwych włosów. – Raczej gałązkę oliwną – odpowiedziała Lizanne. – Można by rzec: gest dobrej woli. – A do czego ci potrzebna moja dobra wola? Za szarym woalem dostrzegła popękane usta, odsłaniające żółte zęby w niepewnej parodii uśmiechu. Dręczące mężczyznę napięcie było ewidentne, widoczne w sposobie, w jaki opierał ręce na lasce, w tym, jak żyły rysowały się na jego dłoniach, a sękate kostki z czerwonych zamieniły się w różowe. W przeciwieństwie do Sefki nie był gotowy pogodzić się z czekającym go losem. – Do niczego – odpowiedziała Lizanne. – Masz jednak informacje, których potrzebuję. Powiedz mi to, co chcę wiedzieć, a będziesz mógł ją zatrzymać. – Szturchnęła stopą bezwładne 697

ciało Sefki. – I pozwolę ci uciec ukrytym przejściem pod grobowcem. – Jakim przejściem? Lizanne odwzajemniła jego uśmiech. – Nie zaryzykowałbyś, że ktoś zobaczy, jak tu idziesz w noc naszego spotkania. Nie, kiedy tylu ludzi Sefki obserwowało twoje ruchy. Spodziewam się, że Azireh kazała je zbudować, może po to, by ukryć tam swój skarb. Ukryła tu coś poza zwojem, prawda? Wymuszony uśmiech Kalasina stał się szerszy, włosy zakołysały się, kiedy skinął lekko głową. – Okazało się, że podzielaliśmy z cesarzową zainteresowanie Rzemieślnikiem, zwłaszcza że żył w jej czasach. Po zajęciu tronu zaczęła gromadzić wszelkie przedmioty i dokumenty, jakie tylko zdołała, i ukryła je tutaj w nadziei, że jakaś godna tego dusza odkryje je pewnego dnia. A zamiast godnej duszy trafiłeś się ty. Lizanne oparła się pokusie wypowiedzenia tej myśli na głos. Niech staruch sobie gada. Im dłużej mówi, tym słabszy jest produkt w jego żyłach. – Ukryła to wszystko w pewnej krypcie – ciągnął Cesarska Krew. – Pewnie od tego zaczęło się moje małe hobby. Kto by pomyślał, że doprowadzi do tego wszystkiego. – A ukryte przejście? – Sam je zbudowałem, z małą pomocą moich dzieci. Długo to trwało, ale w końcu zyskałem wygodny sposób poruszania się po i poza Sanktuarium, który nie groził, że zostanę zauważony. – Co pociąga za sobą pytanie, dlaczego zostałeś tutaj, zamiast uciec. – A dokąd, kurwa, twoim zdaniem miałem uciec, gołąbeczko? Poza tym... – ręce mu drgnęły na lasce – ...miałem nadzieję zobaczyć cię jeszcze. Był szybki, ale ona była gotowa i wypuściła Czarną ułamek sekundy przed nim. Przeciwne fale mocy zderzyły się, rozległ się grzmot, od którego oboje się zatoczyli. Kalasin udowodnił, że jego 698

zniedołężnienie to tylko iluzja, natychmiast podrywając się na równe nogi i błyskawicznie obracając do Lizanne. Nie garbił się nawet odrobinę. A jednak, mimo że dziarski, to wciąż był kilkadziesiąt lat starszy od Lizanne i stało się dla niej jasne, że od lat nie walczył z Błogosławionym. Wstrzyknęła sobie Zieloną i odskoczyła w bok, kiedy on przywołał Czerwoną i wypuścił strumień ognia. Przeturlała się po zakurzonej podłodze, gdy płomienie buchnęły nad nią i ześlizgnęły się po ścianach, a potem znowu uderzyła Czarną. Uskoczył, poruszając się z szybkością, która świadczyła o przyjęciu sporej ilości Zielonej, ale był o ułamek sekundy za wolny. Fala mocy zaczepiła o jego ramię, obróciła go w miejscu i zderzyła ze ścianą. Lizanne usłyszała suchy trzask łamanej kości, kiedy starzec odbił się od ściany, a z ust wyrwał mu się przenikliwy krzyk. Strzeliła resztkami Czarnej jak biczem, chwytając Kalasina w niewidzialne imadło i trzymając nieruchomo, aż zdołała wstać i do niego podejść. – Wyszedłeś z wprawy – zauważyła. Warknął na nią, a z jego teraz w pełni widocznej twarzy zniknęły wszelkie ślady człowieczeństwa. Widząc głęboko pobrużdżone oblicze, wykrzywione nienawiścią i pokryte plamami wątrobowymi, Lizanne zdała sobie sprawę, że Kalasin jest znacznie starszy niż myślała. – Nadmierne i nazbyt długie spożywanie Zielonej – powiedziała, zastanawiając się, ile produktu musi przyswajać codziennie – to nie jest dobry pomysł nawet w przypadku Błogosławionego. Kalasin mocował się z niewidocznymi pętami, ślina ściekała mu po popękanych ze starości wargach. Z jego ust dobywał się gorszy smród niż z kupy gnoju w Scorazinie. – Hrabina powiedziała, że zamierzałeś mnie zabić po moim powrocie – ciągnęła Lizanne – i odebrać mi to, nad czego zdobyciem tak ciężko pracowałam. Co zamierzałeś z nim zrobić? Cesarska Krew nie odpowiedział, a jego stara twarz zamieniła 699

się w wyzywającą maskę. Lizanne przywołała małą ilość Czerwonej i podpaliła koniuszek wiotkiego pasemka jego włosów, które, zwijając się w ogniu, zbliżało się do jego twarzy. – W przeciwieństwie do ciebie nie rozkoszuję się okrucieństwem – powiedziała – ale nie myśl sobie, że będę się przed nim wzdragać. Co zamierzałeś zrobić z Majsterkowiczem? Wzmocniony Zieloną słuch uratował jej życie. Wychwyciła metaliczny zgrzyt spustu kuszy, zanim bełt został wystrzelony. Padła na ziemię i poczuła, jak bełt musnął jej włosy, zanim wbił się w czoło Cesarskiej Krwi. Kalasin wisiał jeszcze chwilę w uścisku Czarnej, cieniutka strużka krwi spłynęła od wbitej w czoło stali do oczu, które zamrugały raz, zanim zgasło w nich światło. Lizanne obróciła się gwałtownie, przenosząc ze sobą ciało Kalasina i uderzając nim jak pałką, gdy Anatol odrzucił kuszę i skoczył z progu grobowca z wielkim nożem błyszczącym w pięści. Olbrzym zdołał pokonać jeden jard, zanim cios trupem cisnął go na sarkofag Azireh z taką siłą, że przesunęła się pokrywa. Lizanne usłyszała zwielokrotniony suchy trzask łamanych kości. Wypuściła trupa Kalasina i sięgnęła po rewolwer. Stanęła nad połamanym Anatolem. Piorunował ją wzrokiem z nienawiścią o wiele bardziej uzasadnioną niż ta, którą żywił do niej Cesarska Krew. Na tę nienawiść sobie zasłużyła. – Mówiłam, że przykro mi z powodu Meliny – powiedziała. – Przykro... – Anatol splunął na nią krwią i na próżno spróbował wstać, bo zaraz osunął się z jękiem frustracji. – Co mi po tych... przeprosinach? Albo... jej? – odpowiedział, pojękując z bólu. – „Przykro mi” jest gówno warte w Scorazinie. I teraz też jest gówno warte. – Elektorka cię przysłała czy to był twój pomysł? Przechylił głowę, zerkając na nią, spiorunował ją wzrokiem i nie odpowiedział. – Pewnie obiecała ci, że będziesz miał swoją szansę, kiedy Sanktuarium padnie. – Lizanne pochyliła się i podniosła jego nóż 700

z podłogi. – Pozwolisz? Muszę go pożyczyć. Sefka oprzytomniała po wymierzeniu jej paru brutalnych policzków. Zamrugała, gdy dotarł do niej ponury fakt, że patrzy prosto w twarz Lizanne. – Nie spodziewałam się, że zajmiesz się tym osobiście – powiedziała, zerkając na nóż w ręku Lizanne. – Zakładałam, że raczej przekażesz mnie swoim zaprzyjaźnionym rebeliantom, żeby mogli się mną pobawić. – Wstawaj – rozkazała jej Lizanne. Podeszła do sarkofagu, wspięła się na palce i zerknęła do środka. Tak jak się spodziewała, nigdzie nie było śladu po kościach Azireh, znajdowały się tam tylko stopnie schodzące w głęboką ciemność. – Naprawdę wyrównujesz dziś sporo rachunków, co? – zagadnęła ją Sefka. Lizanne zerknęła przez ramię i zobaczyła, że hrabina patrzy na ciało Cesarskiej Krwi. – Żałuję, że tego nie widziałam – dodała Sefka. – Czas na ciebie, hrabino – powiedziała Lizanne, odsuwając się i wskazując otwarty sarkofag. – Obawiam się, że będziesz musiała trochę pobłądzić, ale wiem z wiarygodnych źródeł, że to przejście powinno wyprowadzić cię poza mury. Sefka wpatrywała się w nią, tkwiąc nieruchomo. Lizanne wątpiła, czy hrabina jest zdolna do odczuwania tak przyziemnych emocji jak zaskoczenie i przypuszczała, że jej reakcja dowodzi raczej uzasadnionej podejrzliwości. – Zamierzasz mnie po prostu wypuścić? – zapytała sceptycznym głosem. – Przywódca klanu Ahnkrit zawarł ze mną umowę dotyczącą twojej przyszłości – odpowiedziała Lizanne. – Znajdziesz go w Scorazinie. Jak się tam dostaniesz i czy w ogóle ci się to uda, to już nie moje zmartwienie, ale jestem pewna, że to zadanie cię nie przerasta. – Ahnkrit – powtórzyła cicho Sefka, zaciskając usta. – Matka mnie biła, kiedy nie byłam grzeczna wobec innych dzieci na 701

dworze. Teraz widzę dlaczego. – Pośpiech byłby wskazany – rzuciła ostro Lizanne. Sefka skinęła głową, a potem jeszcze przykucnęła koło Cesarskiej Krwi. – Do widzenia, Kalasinie – powiedziała, odgarniając siwe pasmo z jego twarzy. – To była wyjątkowa nieprzyjemność, poznać ciebie. – Wyrwała laskę z jego uścisku i wyprostowała się. – Mam nadzieję, że pozwolisz mi zabrać to na pamiątkę – powiedziała do Lizanne, ważąc laskę w ręku i podchodząc do sarkofagu. Lizanne nie odpowiedziała, a Sefka wzruszyła ramionami, podciągnęła się na marmurowy sarkofag i przerzuciła nogi do środka. – Naprawdę powinnaś była mnie zabić, wiesz? – dodała i zniknęła Lizanne z oczu. Lizanne posłuchała jej oddalających się kroków i dopiero po chwili odparła: – Wiem. *** Głowa Cesarskiej Krwi stuknęła głucho o kamień, kiedy wylądowała na schodach cesarskiego pałacu. Elektorka długą chwilę stała ze skrzyżowanymi na piersi mięsistymi rękami, patrząc na makabryczne trofeum z kamienną twarzą i w milczeniu. Za nią stała banda jej ochroniarzy z Furii, wszyscy imponująco przystrojeni biżuterią i poprzebierani w najlepsze stroje skradzione z różnych pałaców. Lizanne dostrzegła stojącego wśród nich Majsterkowicza. Nie widziała go z tak bliska od czasu Scorazinu i zauważyła, że choć zamiast pobrudzonego górniczego kombinezonu nosi teraz długi płaszcz z głębokimi kieszeniami, to jego postawa nic a nic się nie zmieniła. Powitał ją powściągliwym skinieniem głowy, gdy napotkała jego spojrzenie. Jego twarz nie zdradzała strachu ani niecierpliwości, żeby wreszcie wyrwać się z garści elektorki. 702

U podnóża schodów stał Arberus, a za nim zgromadziło się prawdopodobnie całe Bractwo Współwezwanych zebrane w nieco rozproszoną, ale uważną grupę. Obecnych było też wielu szeregowców z armii, chociaż większość z nich, pochłonięta plądrowaniem i wandalizmem, nie zwróciła uwagi na spotkanie. Arberusowi towarzyszyli Hyran i Kraz, kawałek za nimi stała Jelna. Lizanne zauważyła Makaria pętającego się na obrzeżach grupy. Ulżyło jej, gdy zobaczyła, że jest tylko lekko ranny – miał rękę na temblaku. Pomachał do niej drugą, zdrową ręką. – Anatol? – zapytała elektorka, odrywając wzrok od bladych, zapadniętych rysów twarzy Kalasina. – Śpi w grobowcu cesarzowej Azireh – odpowiedziała Lizanne. – Uśpiłam go Zieloną. Z czasem powinien dojść do siebie. – Jakże to nietypowo uprzejme z twojej strony. A gdzie jest hrabina Sefka? – Nie mam zielonego pojęcia. – Kłamliwa suka. Lizanne posłała elektorce beznamiętny uśmiech i wskazała głową przedmiot leżący u jej stóp. – Wypełniłam warunki naszej umowy. Oczekuję zapłaty. Elektorka odpowiedziała jej równie mdłym uśmiechem i zerknęła przez ramię na Majsterkowicza. – Od tego czasu wzrosła jego wartość. Okazało się, że te jego cudowne zabawki mają kolosalne znaczenie, a ja zaryzykuję stwierdzenie, że czeka mnie niedługo więcej niż kilka bitew. – To nie moje zmartwienie. Nie zamierzam się z tobą targować. – Lizanne poruszała palcami na Pająku. – Dlatego ułatwię ci decyzję. Oddaj mi go albo cię zabiję i wtedy go zabiorę. – Na oczach tej armii? – Elektorka uniosła brwi w parodii zdziwienia. – Mojej armii, kochana? – Naprawdę? Myślisz sobie, że doszli tu za tobą? – Lizanne spojrzała znacząco na Arberusa. – Czy może wyobrażasz sobie, że nie wiedzą, ile zawdzięczają Pani Krew? Jak twoim zdaniem zareagują, kiedy się dowiedzą, że próbowałaś zabić mnie w dniu zwycięstwa? Niektórzy niewątpliwie będą chcieli pomścić twoją 703

śmierć, ale na pewno nie wszyscy; jeżeli w tej chwili nie dysponujesz żadnym Błogosławionym, to śmiem twierdzić, że nie masz już żadnych kart, którymi mogłabyś zagrać. Przeniosła spojrzenie na Majsterkowicza i przywołała go skinieniem ręki. Po chwili wahania ruszył w jej stronę, ale zatrzymał się, kiedy członkowie Furii sięgnęli po broń. – Nie! – warknęła elektorka, nadal wpatrując się w Lizanne. – Puśćcie go. Szeregi Furii rozstąpiły się, przepuszczając Majsterkowicza. Podszedł do Lizanne, ominąwszy Atalinę szerokim łukiem. – Jest jakaś szansa, że może teraz mi powiesz, dlaczego jest taki kurewsko ważny? – zapytała elektorka. – Ocali świat. – Lizanne spojrzała na dym buchający przez dach płonącego pałacu, a potem rozejrzała się po zasypanej trupami ziemi i hordach rebeliantów przebiegających z łupami w tobołkach, jakby się bali, że ktoś może im je odebrać. – Jakikolwiek by ten świat był. Skinęła elektorce głową, odwróciła się i zeszła schodami razem z Majsterkowiczem. – Odeskortuję cię do portu – powiedział Arberus, kiedy zatrzymała się obok niego. Nie odniósł ran, ale strasznie pobrudził się podczas bitwy, mundur miał podarty i poplamiony krwią lojalistów. Mimo to miała wrażenie, że stał się jeszcze wyższy i kiedy w przyszłości artyści uwiecznią tę chwilę, to on będzie jej głównym bohaterem. – Lepiej chyba będzie, jeśli zostaniesz tutaj – odpowiedziała, oglądając się przez ramię na elektorkę, która nadal piorunowała ją wzrokiem z wysokości schodów. – Przypomnij nowemu reżimowi, do czego się zobowiązał. Mogą uważać, że to ogromne zwycięstwo, ale tak naprawdę zyskali tylko prawo do przeciwstawienia się atakowi Białego, który już się zbliża. Zadbaj, by o tym wiedzieli. Podeszła i wspięła się na palce, żeby ucałować go w policzek, wiedząc, że to ich ostatni pocałunek. – Nie daj jej dożyć ranka – szepnęła. 704

Odsunęła się i przemówiła głośniej: – Cesarska Krew nie żyje. – Wyciągnęła rękę do Hyrana. – Może mianują cię jego zastępcą, chociaż „Republikańska Krew” to chyba już nieco przydługa nazwa. Nie uścisnął jej dłoni, ale objął ją mocno i mruknął: – Zostań, proszę. – Nie mogę. – Odsunęła się i spojrzała na Makaria, przyzywając go gestem. – Dokąd się wybieramy? – zapytał muzyk, śpiesząc, żeby nadążyć za nią, gdy ruszyła przez pałacowe tereny. – Do portu, skąd popłyniemy do Feros. Mój ojciec ma starą pianolę, na której od lat nikt nie grał. Poza tym myślę, że będę potrzebować wybitnego muzyka do zakończenia swojej misji.

705

Rozdział 50 Sirus

Katarias ryknął, kiedy Feros pojawiło się pomiędzy chmurami w dole i rozradowany wrzask poniósł się echem w ogromnym stadzie Czerwonych, które wypełniało niebo po obu stronach. Sirus widział spienione fale uderzające o falochron, napędzane przez trzy księżyce, które dawały dość światła, by miasto było dobrze widoczne. Wydawało się takie małe z tej wysokości, raptem garstka jasnych brył i ciemnych linii na obrzeżach zatoki o kształcie misy, w której znajdował się port. Musi spać gdzieś tam w dole, pomyślał Sirus, wędrując wzrokiem po widocznych na południu jasnych kilwaterach ich głównej siły uderzeniowej. A ja przybyłem, żeby ją obudzić i rzucić prosto w koszmar. Katarias przechylił skrzydła i zaczął powoli krążyć nad przesmykiem w dole. Pozostałe Czerwone poszły za jego przykładem. Zostały na obecnej wysokości, żeby jakiś czujny wartownik Protektoratu ich nie dostrzegł, chociaż Sirus uznał to za mało prawdopodobne. Kto spodziewałby się ataku z powietrza tak daleko na północ? Przetransportowanie tak wielu zwierząt na odległość lotu od Wysp Tyrellskich okazało się trudnym i kosztownym zadaniem. Smoki ewidentnie nie cierpiały przysiadać na barkach i statkach blisko Splugawionych. Podczas rejsu armia Białego straciła niemal stu żołnierzy z powodu nagłych kłapnięć zębiskami albo ciosów zadanych ogonem, kiedy Czerwone i Zielone dawały upust swojej irytacji. Flota poruszała się w ciasnym szyku, żeby zmniejszyć ryzyko wykrycia. Cztery przejęte od Protektoratu 706

fregaty płynęły pierwsze. Za nimi sunęły statki cywilne zajęte w Morsvale, każdy ciągnący co najmniej dwie barki wyładowane Splugawionymi lub smokami. Niebieskie płynęły przed nimi szerokim frontem, obejmującym kilka mil oceanu i donosiły Białemu o każdym spostrzeżonym wrogim statku. Biały zagnieździł się na mostku Zwiastuna i najwyraźniej mało się interesował gorączkową aktywnością wokół niego, przez cały rejs zajmując się swoim stadkiem młodych. Sirus był pod wrażeniem tego, jak duże wyrosły młode Białego we względnie krótkim czasie. Każdy z nich dorównywał teraz rozmiarami dorosłemu Zielonemu. Zaczęły też regularniej latać i wkrótce odkryły dla siebie ulubiony rodzaj sportu: nurkowanie nad flotą i losowy wybór posiłku spośród ciasno upakowanych szeregów Splugawionych. Dwa albo trzy smoki opadały na nieszczęśnika i porywały go z pokładu barki lub statku, czasem rozrywając ofiarę w powietrzu i rzucając do siebie kawałki w makabrycznej odmianie gry w piłkę. Innym razem niosły ofiarę do gniazda, gorączkowo odzierały trupa z ciała, a potem rozrywały szkielet. Następnie za pomocą wykasłanej żółci doklejały kości do rosnącego stosu pośrodku gniazda. Sirus odkrył, że musi przy każdej takiej okazji uwalniać cały swój strach, żeby gotujący się w nim gniew nie osiągnął poziomu, który zwróciłby uwagę Białego. Z jakiegoś powodu ten koszmarny rytuał wydawał się jeszcze gorszy przez to, że nikt nie krzyczał: ofiara i gapie zachowywali całkowite milczenie przez cały czas trwania męki. Napotkali dwa okręty Protektoratu. Pierwszym była mała węglowa łódź patrolowa, którą z łatwością zajęły się Niebieskie. Drugi okazał się znacznie poważniejszym przeciwnikiem. Był to stary, ale potężnie uzbrojony krążownik. Biały poinformował Sirusa, że zauważono okręt. Sirus natychmiast rozkazał czterem fregatom przyśpieszyć. Jedną wysłał na północny zachód, drugą na północny wschód, żeby przechwyciły powolny okręt, gdyby spróbował uciekać. OŻP Poziom Zysków, jak wypisano eleganckim mandinorskim pismem na jego kadłubie, uprzejmie 707

wykonał zwrot i zwolnił na widok dwóch przyjaznych okrętów. Jednakże najwyraźniej jakieś czujne oczy wypatrzyły Białego Smoka, który przysiadł na Zwiastunie. Na całym krążowniku rozbrzmiały syreny alarmowe i cały komplet ciężkich dział ożył, łopatki zakręciły się tak, że ubijały wodę na pianę, by rozpędzić okręt. Szkoda, pomyślał Sirus, kiedy spadające pociski wzbijały wokół niego wysokie fontanny wody. Miło byłoby go zająć. Albo z powodu pośpiechu, albo zwykłym zrządzeniem losu żaden z pocisków krążownika nie trafił w cel. Niebieskie, które nagle przestał powstrzymywać rozkaz Białego, wynurzyły się z morza wokół Poziomu Zysków i zalały okręt ogniem od dzioba po rufę. Stary krążownik walczył mimo straszliwych uszkodzeń, działa zdołały zabić cztery Niebieskie, aż w końcu zatonął pod samym ciężarem smoczych ciał, zostawiając po sobie plamę krwi i oleju. Wkrótce zapadła noc i reszta rejsu do południowych brzegów Wronowiska przebiegła już bez przeszkód. Inny Czerwony podleciał do Katariasa, kiedy krążyli w powietrzu, i Sirus zauważył Katryę, która machała do niego z grzbietu smoka. Chciał ją zostawić ze względu na jej stan, ale zareagowała na ten pomysł zajadłym sprzeciwem, jak zwykle paląc się do wykonania rozkazów Białego. Jakiś czas temu zrozumiał, że jej postawa nie odbiega szczególnie od postawy innych członków armii. Z każdym kolejnym dniem ich zastępy przemienionych dusz coraz chętniej akceptowały swój los. Niektórzy, w szczególności Wyspiarze, cały czas gotowali się w duchu z powodu zniewolenia, ale odczucia tych, którzy wcześniej przeszli przemianę, stopniowo zamieniały się w ślepą lojalność. Niektórzy wręcz sprawiali wrażenie, jakby cieszyli się z utraty człowieczeństwa, zwłaszcza ci, których cechował przytępiony intelekt lub wrodzone okrucieństwo. – Zmiana i rozwój. – Sirus przypomniał sobie słowa ojca z jednego z jego wykładów dla studentów archeologii w muzeum w Morsvale. – Dwie stałe w historii ludzkiej cywilizacji. Kiedy zmieniają się okoliczności, my także się zmieniamy i zawsze korzystamy na tej zmianie. 708

Kiedy Katarias zatoczył drugie koło, Sirus spuścił wzrok, żeby ocenić postępy floty. Widział, jak kilwatery fregat rozdzielają się, zbliżając się na odległość mili do zatoki, gdzie Morradin obiecał im udane lądowanie. Sirus wysłał marszałkowi pytającą myślimpuls i odebrał w odpowiedzi niecierpliwą gotowość do działania. – Przypływ jest wysoki i nigdzie nie ma ani śladu korporacyjnych świń – zameldował Morradin. – Zielone pierwsze zejdą na brzeg. W ciągu kwadransa rozpętają stosownie wielki chaos na przedmieściach Feros. Wyprowadzę na ląd całą armię i ruszę w stronę przesmyku w ciągu dwóch godzin. – Żadnego zabijania, kiedy już rozprawimy się z siłami Protektoratu – przypomniał mu Sirus. – Musimy nadrobić straty. – Powiedz to smokom – odpowiedział Morradin, a jego myśl była zabarwiona ponurym rozbawieniem. – Tak wiele dni na morzu najwyraźniej nieźle je rozzłościło. Nie czujesz tego? Sirus rzeczywiście wyczuwał żądzę krwi wśród otaczających go Czerwonych i wiedział, że Zielone i Niebieskie w dole też to czują. Było to coś więcej niż wieczny głód drapieżnika – zbiorowa dzika potrzeba przetykana głęboką wrogością, o której kiedyś myślał, że wykracza poza możliwości nieludzkiej duszy. Chociaż ich umysły pozostały poza zasięgiem, ciągła bliskość tych stworzeń sprawiła, że przestał wątpić w to, że ich zdolności umysłowe są daleko bardziej rozwinięte, niż kiedykolwiek przyszło na myśl naturalistom. Nie myślą tak jak my, ale myślą. I pamiętają. Złapał się na tym, że musi przywołać falę strachu, bo świadomość, że Feros zaraz w pełni odczuje zemstę smoków z Arradsii, sprawiała, że ujrzał oczami wyobraźni twarz Tekeli. Śpij dalej, proszę, błagał ją w milczeniu. Nie budź się. Zobaczył pierwsze płomienie na północnych przedmieściach kilka minut przed czasem zapowiedzianym przez Morradina. Rozkwitły jak jasnożółte kwiaty na ciemnej ziemi. Wiedział, że rozlegają się tam krzyki i huk wystrzałów z broni. Policja podniesie alarm i garnizon Protektoratu zerwie się ze snu. 709

W ciągu kilku minut kompanie wojska zostaną postawione w stan gotowości i wysłane w miejsce, gdzie rozpętał się chaos, z dala od portu. – Już czas – pomyślał do Katariasa, zabarwiając myśl naglącym rozkazem, który zwierzę musiało zrozumieć. Basowe, suche warknięcie wydobyło się z gardła olbrzymiego Czerwonego, kiedy pochylił łeb i złożył skrzydła. Spadli do portu niemal pionowo. Jedynie siła przekształconego ciała Sirusa pozwoliła mu utrzymać się na grzbiecie, tak potworny był podmuch powietrza. Obejrzał się, żeby się upewnić, że pozostałe Czerwone też lecą, i zobaczył, że wszystkie suną za Katariasem, a tłum jest tak gęsty, że zasłonił jasną tarczę Serphii. Zgodnie z planem stado rozdzieliło się jakieś pięćset stóp nad portem. Kilkanaście mniejszych grup skręciło, żeby zaatakować konkretne stanowiska artyleryjskie, podczas gdy kilkanaście innych ruszyło na okręty wojenne zakotwiczone w porcie. Rozległ się huk wystrzałów, kiedy stado pokonało ostatnie kilkaset stóp, a artylerzyści z okrętów otrząsnęli się z szoku. Drobniejszy rodzaj broni z terkotem wyrzucał z siebie płonące strumienie kul, a wkrótce dołączył do nich potężniejszy grzmot większych dział. Sirus zobaczył, że kilka smoków spadło do wód portu, ale nie dość, żeby powstrzymać atak. Katarias zakręcił nisko na zachodnim nabrzeżem, plując ogniem na marynarzy i wymachując ogonem i szponami. Rozłożył szeroko skrzydła i wylądował na kei. Sirus zeskoczył z jego grzbietu uzbrojony w pałkę i nóż. Zabił oszołomionego strzelca z Protektoratu, który stał i gapił się na niego z dymiącą, na wpół stopioną twarzą, a potem uskoczył, kiedy ogon Katariasa śmignął nad nim, ścinając z nóg oddział, który wybiegł z pobliskiego fortu. Kolec na ogonie przeciął czysto na pół jednego z żołnierzy, a pozostała czwórka osunęła się pod ścianą budynku i wpatrywała się zaszokowana w krew cieknącą z rozciętego ciała. Czerwony wrzasnął krótko, triumfalnie, odwrócił się i wzbił w powietrze, młócąc skrzydłami tak, że wyglądały jak rozmazana 710

plama. W okamgnieniu wylądował następny tuzin Czerwonych; smoki przysiadły nisko, żeby ich jeźdźcy mogli zeskoczyć na keję. Leśny Oścień wylądował w pobliżu, zaraz obok niego pojawiła się Katrya i dziesięciu innych Splugawionych. To byli wojownicy wyselekcjonowani spośród plemion Arradsii, Wyspiarzy i byłych żołnierzy, wybrani ze względu na swoją waleczność. Zanim wyprowadził ich z portu, Sirus obejrzał się na zatokę. Bitwa miała jeszcze potrwać, karabiny nieustannie strzelały, ale większość broni wielostrzałowej ucichła. Ogień szalał na wszystkich statkach. Sirus widział płonących ludzi rzucających się do wody, podczas gdy inni ciągle próbowali stawić opór napastnikom. Oficerowie ustawiali strzelców w obronne pierścienie, a wtedy Czerwone nurkowały, atakowały ich ogniem i przy okazji zrzucały Splugawionych jeźdźców w kłęby dymu i chaos. Chociaż wydawałoby się, że odnieśli sukces podczas tego ataku, Sirus widział, że kalkulacje Veilmist były słuszne. Wielu rannych Splugawionych i Czerwonych miotało się w wodzie, smoki wydawały z siebie przedśmiertny wrzask i tonęły. Przez kontrast z nimi ostatnie chwile Splugawionych były dla Sirusa głuchym charkotem, niemym krzykiem. Kilka ulic od portu natknęli się na pluton piechoty Protektoratu. Żołnierzami dowodził młody, blady oficer, który stracił kilka bezcennych sekund, gapiąc się na nich w szoku, zamiast rozkazać swoim ludziom otworzyć ogień. Sirus wyciągnął rewolwer i zastrzelił oficera, a wybrani przez niego Splugawieni rzucili się na żołnierzy z nożami i pałkami. Po kilku sekundach było po wszystkim – wszyscy oprócz garstki strzelców, którzy leżeli martwi lub o krok od śmierci, odrzucili broń i uciekli ze strachu. – To jeszcze chłopcy – zauważyła Katrya. Przechyliwszy głowę, przyglądała się młodemu żołnierzowi, który leżał na boku, próbując po omacku upchnąć z powrotem do brzucha wylewające się z niego wnętrzności. Sirus zauważył, że miała rację. Ten młodziak nie mógł mieć więcej niż szesnaście lat. 711

– Najwyraźniej Protektorat próbuje rozpaczliwie uzupełniać szeregi – odparł, zbierając swoich Splugawionych i prowadząc ich dalej w miasto. – To dobrze wróży zwycięstwu – dodał Leśny Oścień. Podobnie jak w przypadku Katryi jego umysł był wiecznie wolny od wszelkiej sugestii zwątpienia czy nielojalności – powszechna cecha wśród członków plemion. Kakofonia wielostrzałowej broni różnego rodzaju rozległa się nagle, kiedy zagłębili się bardziej w miasto. Krzyżujące się strugi płonących pocisków przecinały niebo. Sirus wypatrzył stanowisko ogniowe z ciężkim czterolufowym działem na pobliskim dachu. Na jego oczach działo zasypało gradem ognia Czerwonego, który został rozerwany na strzępy. – Załatw to – rozkazał Leśnemu Ościeniowi, a dzikus natychmiast popędził na dach wraz z piątką Splugawionych. Sirus nie chciał czekać na zniszczenie działa, ruszył więc szeroką aleją, która wznosiła się w kierunku Kwartału Rzemieślniczego. W armii było mnóstwo umysłów doskonale znających Feros, wiedział więc, że tam właśnie mieszka profesor Graysen Lethridge, słynny wynalazca i ojciec równie sławnej Lizanne Lethridge, lepiej znanej jako Pani Krew, Obrończy Carvenportu. Po wejściu do kwartału natknęli się na uciekających mieszkańców. Nadbiegali z okolicznych dzielnic, wielu biegło w nocnych strojach z paniką w oczach. Większość była tak skupiona na ucieczce, że nie zarejestrowała faktu, że biegną wprost na spotkanie większego niebezpieczeństwa. Dopiero gdy jedna z kobiet zatrzymała się w pół kroku i wskazała Splugawionych, wrzeszcząc niespójne słowa ostrzeżenia, obywatele rozpierzchli się na wszystkie strony. Sirus widział Zielone na ulicach przed sobą, pożerające ofiary albo ścigające je po ulicach i podwórkach. W kilku miejscach szalały pożary, a huk artylerii na północy wskazywał, że pierwsze oddziały armii Morradina właśnie walczą z garnizonem Protektoratu. 712

Napotkał stado ośmiu Zielonych, które pożerały ciało w szerokich drzwiach do budowli będącej po części warsztatem, po części domem mieszkalnym. Dostrzegł wielki pękaty kształt nad krawędzią dachu, kołyszący się lekko na wietrze. Zielone warknęły na niego, kiedy podszedł, ale potem się cofnęły i stało się jasne, że ich ofiarą jest chuda kobieta w średnim wieku, w długiej do kostek koszuli nocnej. Klucz leżał obok jej na wpół zjedzonej ręki. Sirus powędrował wzrokiem od niego do ciężkiej kłódki na drzwiach warsztatu. Słowa „Spółka Przemysłowa Lethridge i Tollermine” wypisano na drzwiach świeżą, białą farbą. Odwrócił się do największego z Zielonych, zakładając, że z racji rozmiarów jest przywódcą stada, i posłał mu mentalny obraz stopionego metalu. Zielony znowu warknął i pochylił się do ataku, jakby bolało go to najście na jego umysł. Sirus dodał do swojej myśli obraz Białego i Zielony przestał warczeć i naburmuszony odwrócił się do drzwi, a wraz z nim reszta stada. Smoki jednocześnie rozwarły paszcze i osiem strumieni ognia pochłonęło kłódkę, aż została z niej kapiąca klucha metalu. Drzwi dymiły, ale się nie zapaliły. Na rozkaz Sirusa Zielone skończyły zionąć, rzuciły się na drzwi, roztrzaskały je i wpadły do warsztatu, wydając żarłoczne wrzaski. Ruszył tuż za nimi i zatrzymał się na widok wielkiego drewnianego rusztowania pośrodku warsztatu. Jego wzrok padł na podwyższenie... i wtedy Sirus zamarł. To nie widok księżyców widocznych przez dziurę w dachu ani ogromnego podłużnego balonu go zmroził, ale młodej kobiety w kombinezonie, która stała na brzegu platformy i patrzyła na niego wstrząśnięta. Rozpoznała go. Tekela wytrzeszczyła oczy bardziej z czystego zdumienia niż przerażenia lub – jak spostrzegł Sirus z żałosnym uczuciem wdzięczności – obrzydzenia. Chciał coś powiedzieć, ale odkrył, że nagle nie ma w umyśle żadnych słów. Zamiast nich pojawiło się tam znowu odrodzone i niezaprzeczalne, wszechogarniające oddanie dla tej dziewczyny. 713

Przywódca Zielonych skoczył i uczepił się platformy. Drzazgi posypały się, kiedy zaczął się wspinać; reszta stada poszła w jego ślady. Sirus spojrzał na Tekelę, która – jak zauważył po raz pierwszy – trzymała coś w rękach, pękaty przedmiot o kanciastej podstawie i sześciu wąskich cylindrach ułożonych w pęk. Do jego boku przyczepiono coś podobnego do bębenka, który dudnił rytmicznie jak silnik. Sirus rzucił się w bok, kiedy Tekela opuściła przedmiot. Cylindry zawirowały i trysnęły długim na jard strumieniem ognia. Towarzyszący temu grzmot rozdarł powietrze na strzępy. Sirus miał dość czasu, żeby zobaczyć, jak czterech jego Splugawionych zostało rozerwanych na kawałki, zanim przeturlał się z maksymalną siłą i szybkością, na jakie pozwalało mu jego potworne ciało. Dźwięk ucichł na chwilę, więc Sirus spojrzał i zobaczył, jak Tekela zmienia cel, opuszcza przedmiot i znowu strzela, przesuwając cylindrami w tę i z powrotem, ścinając Zielone z rusztowania. Wydawało się, że rozpadają się na kawałki, gdy strumień pocisków w nie trafia, rozrzucając krwawe szczątki po całym warsztacie. Patrzył z ponurą fascynacją, jak strumień pocisków sunie ku niemu po podłodze, wzbijając tumany kamiennych odłamków. Napiął mięśnie gotowy do skoku, wiedząc, że i tak nie będzie dość szybki. Mimo przymusu, żeby wypełniać wolę Białego i przetrwać, odkrył, że z radością umrze z jej rąk. Ostatnia kula uderzyła cal od jego twarzy i miniaturowe działko wielostrzałowe ucichło. Sirus podniósł wzrok i zobaczył, że Tekela opuściła dymiącą broń. – Skończyły mi się naboje – wyjaśniła wzruszając ramionami. – Zawsze byłaś wredną suką! Katrya weszła do warsztatu z wycelowanym pistoletem, jej wydłużone zęby lśniły w drapieżnym uśmiechu. Sirus czuł, jak lśni w niej głębokie, radosne poczucie triumfu. – On jest mój, a ty wreszcie nie żyjesz! Wygrałam! Wyg... Pistolet szarpnął się w jego uścisku, pocisk roztrzaskał czaszkę Katryi, uciszając wszelkie myśli, jakie mogła jeszcze 714

mieć. Patrzył, jak upada, i czuł ostatnie migotanie jej umysłu gasnące jak fale na stawie po deszczu. Westchnęła i zadygotała po raz ostatni, kiedy opuściło ją życie. Dwa życia, przypomniał sobie, wiedząc, że gdyby kierował się własną wolą, to z pewnością przyłożyłby teraz pistolet do własnej głowy i pociągnął za spust. – Tekela! Spojrzał na platformę, skąd Tekela nadal patrzyła na niego. Odwróciła się na dźwięk swojego imienia i spojrzała na krępego mężczyznę, który wisiał na drabince sznurowej nad jej głową. Drabinka była podwieszona do czegoś, co wyglądało jak łódka wiosłowa umocowana do podłużnego balonu skomplikowaną siecią lin. Sirus dostrzegł jeszcze jednego człowieka w łodzi – wysokiego jegomościa w długim płaszczu, uwijającego się przy jakimś silniku na rufie. – Tekela! – powtórzył przysadzisty mężczyzna, wyciągając rękę. Skinęła głową, podniosła broń i włożyła ją do wyciągniętej ręki, a potem złapała się drabinki. Zaczęła się wspinać, ale zatrzymała się i odwróciła do Sirusa. – Chodź z nami! – zawołała do niego. – To coś nie... – zaczął mówić krępy mężczyzna, ale zamilkł, kiedy Tekela spiorunowała go wzrokiem. – Proszę – dodała, przywołując Sirusa. Sirus czuł wolę Białego jak ogień, który wypala jego determinację. To, czy smok widział go w tej chwili albo choćby wiedział o tym spotkaniu, nie miało znaczenia. Ci ludzie byli cenni. Musiał ich pojmać – albo zabić, gdy wzięcie ich do niewoli okazało się niemożliwe. Przywołał cały swój strach, rozpościerając wszelkie koszmary, jakie sobie przypominał, znów przeżywając wszystkie chwile, w których otarł się o śmierć, doświadczając ponownie tortur z rąk Korpusu. To wystarczyło, żeby powstrzymać się przed podniesieniem pistoletu. Ledwo, ledwo. – Nie... nie mogę! – wychrypiał, plując przez zaciśnięte zęby. – 715

Ty... uciekaj! Już! Zobaczył spazm głębokiego smutku na jej twarzy, nim zaczęła znowu się wspinać. – Gdzie Pendilla? – zapytał wysoki mężczyzna z łodzi, kiedy Tekela weszła na pokład. – Nie żyje – odpowiedziała krótko. Wysoki patrzył na nią przez kilka sekund zmrożony, aż ten krępy popukał go w ramię, co go ponownie ożywiło. Pchnął dźwignię silnika, który natychmiast zakasłał i ożył, łopatki na jego boku zawirowały i rozmazały się w powietrzu. Tekela i przysadzisty mężczyzna wyrzucili kilka worków z piaskiem za burtę i balon się uniósł. Sirus poczuł, że wola Białego słabnie, kiedy balon wzniósł się wyżej i już w żaden sposób nie można było zapobiec ucieczce. – Lećcie na północ! – zawołał, kiedy dziwne urządzenie stało się małe jak zabawka. – Tam będzie mniej Czerwonych! Nie miał pojęcia, czy go usłyszeli. Pojazd zniknął mu z oczu. Po raz ostatni spojrzał na ciało Katryi, wyszedł z magazynu i ruszył do portu. Harmider głosów w głowie mówił mu, że zostało jeszcze dużo do zrobienia.

716

Rozdział 51 Clay

Samotny Biały zaatakował po raz ostatni, rozpaczliwie, kiedy wodę dzieliło od sklepienia już tylko sto stóp. Trzy słońcakryształy zniknęły pod wodą, ich światło osłabło, ale nie zgasło, nadal migotało. Dało to w efekcie cokolwiek koszmarny efekt, kiedy Biały śmignął ku nim tuż nad wodą i zionął ogniem jak demon dostrzeżony pośród chaosu burzy z błyskawicami. Płomienie liznęły okna gondoli bez widocznego efektu, a potem Biały uderzył w ścianę i zostawił głębokie ślady na szkle, które jednak nie pękło mimo furii ataku. Nie przestawał smagać gondoli szponami, ogonem i ogniem, a poziom wody stale się podnosił. Wreszcie kiedy aerostat dotknął sklepienia, a woda zaczęła chlupotać o dolną krawędź okien, smok padł z wyczerpania, wydając ostatni, niesłyszany wrzask, i zniknął w głębinach. – To coś nie zacznie raczej przeciekać, co? – Clay zapytał Kriz, kiedy woda stopniowo zalewała okna. – Zamknęłam wszelki dopływ powietrza – odpowiedziała, wpatrując się w tarcze wskaźników. – Miejmy nadzieję, że nie pozostaniemy zanurzeni tak długo, by miało to znaczenie. Poczekała, aż woda całkowicie zaleje okna, a potem pociągnęła za dźwignię z boku pulpitu sterowniczego. Głośny syk rozległ się w górze i aerostat zaczął natychmiast tonąć. Widok za oknem zamienił się w mroczną mgłę, gęstą od gruzu i innych szczątków. Kriz uruchomiła silniki i za pomocą centralnej dźwigni skierowała ich ku odległej kolumnie gęstych bąbelków. – Musimy poczekać, aż przestanie płynąć. 717

– Pojazd, który potrafi latać i poruszać się pod wodą... – Clay pokręcił głową i zerknął na migoczącą niebiesko-szarą mgiełkę na zewnątrz. – Twoi ludzie sporo potrafili. Kriz zwolniła, kiedy zbliżyli się do kolumny, i poczekała, aż bąbelki zrzedną i wreszcie całkiem znikną. – Złapcie się czegoś – poradziła, wzięła głęboki wdech i sięgnęła po dźwignię sterowania. Ponownie uruchomiła silniki i przesunęła dźwignię tak, żeby przechylić aerostat pod sporym kątem. Przed ich oczami pojawił się ciemny, nieregularny kształt – dziura po zawalonej iglicy. Powiększyła się, gdy Kriz zwiększyła moc silników, wprowadzając ich w nowe wyjście. Ciemność szybko zamknęła się wokół nich i stała się całkowita, jeśli nie liczyć słabej poświaty z małego kryształu nad pulpitem. Clay zaczął się martwić, że przejście może być zamknięte, że gruz mógł je zatkać, ale wtedy zobaczył błysk światła daleko w górze. Plama światła rosła, kiedy się wznosili, i Clay poczuł najpierw przypływ ulgi... a zaraz potem jej odpływ, gdy aerostat się zatrzymał. – Co się stało? – zapytał. Kriz z całej siły dociskała dłoń do dźwigni sterującej silnikami. – Silników nie zaprojektowano z myślą o czymś takim – odpowiedziała. Westchnęła sfrustrowana i drugą ręką sięgnęła do mniejszej dźwigni u podstawy pulpitu. – Co to? – zapytał Clay, zauważając, jak drży jej ręka. – Główny tylny zawór – odpowiedziała Kriz, wciąż jeszcze się wahając. – Mogłabym wypuścić cały hel naraz i może to wystarczyłoby, żeby nas wypchnąć na powierzchnię. – Może? Bezradność w jej zwilgotniałych oczach powiedziała Clayowi wszystko, co potrzebował wiedzieć. – Nie możemy tu zostać, to jedno jest pewne – powiedział, podciągając się do przodu. Położył rękę na jej dłoni i przesunął ją na dźwignię. – A ja nie zamierzam wracać. Uśmiechnęła się słabo i skinęła głową. 718

– Lepiej się przypnij – powiedziała i poczekała, aż Clay wróci na fotel i zapnie pasy. – Trzymajcie się mocno! – zawołał do Loriabeth i obejrzał się na kuzynkę, żeby sprawdzić, czy zapięła pasy swoje i Sigorala. Porucznik pogrążył się chyba w gorączce, może z powodu szoku, może z powodu bólu. Siedział zgarbiony, światło błyszczało słabo na jego oparzeniach. Clay patrzył, jak kuzynka zapina pasy, a potem odwrócił się do Kriz. – Jesteśmy gotowi. Kriz złapała mocno dźwignię sterowania i szybkim ruchem nadgarstka przełączyła przycisk sterujący zaworem. Skutek był natychmiastowy. Siła przyśpieszenia wgniotła Claya w fotel. Ciemność w przejściu rozmazała się, kiedy aerostat pomknął w górę. Kriz jakimś cudem zdołała utrzymać pojazd na kursie, kiedy próbował obrócić się rufą naprzód – a potem znaleźli się na zewnątrz i światło, które było dotąd odległą poświatą, poszerzyło się w migoczącą ścianę błękitu. Aerostat nadal szybko się wznosił, błękitne migotanie wypełniło przednie okno, a potem zniknęło w eksplozji bieli, kiedy wynurzyli się na powierzchnię. Clay uniósł się w pasach, gdy aerostat osiągnął najwyższy punkt łuku, a potem poczuł aż w kościach uderzenie, gdy pojazd spadł na wodę. Impet tego zderzenia przewrócił Kriz. Clay wyciągnął rękę, żeby ją złapać, kiedy poleciała na tył gondoli. Gondola kołysała się na powierzchni przez sekundę, zanim powoli przechyliła się na bakburtę. Woda chlupała o okna na sterburcie, ale przez chwilę nic nie wskazywało na to, żeby pojazd tonął. Clay gapił się w czyste, niebieskie niebo w górze. – To naprawdę miły dla oczu widok – szepnął. – Coś tam jest. Obrócił się w fotelu i zobaczył, że Loriabeth odpięła pasy i przykucnęła nad jednym z okien w burcie, wyglądając w ciemną głębinę. Wtedy to usłyszał – słaby, wysoki jęk. Dotąd nie słyszał dokładnie takiego samego zewu, ale dźwięk zabrzmiał niepokojąco znajomo. 719

– Niebieskie – powiedział. – Musimy się stąd wynieść. Natychmiast. Kriz wyplątała się z jego uścisku i podeszła do pulpitu. Clay w tym czasie odpiął pasy i podszedł, żeby pomóc Loriabeth przy Sigoralu. Przenieśli go na przód gondoli, gdzie Kriz czekała przy włazie. – Przygotujcie się – powiedziała, łapiąc za dźwignię otwierania włazu. Pokrywa włazu wyrwała jej się z ręki, gdy tylko pociągnęła za dźwignię. Clay skrzywił się, czując, jak całe powietrze w gondoli boleśnie świsnęło mu koło uszu. Kiedy znowu spojrzał, Kriz wychodziła na zewnątrz. Wyszedł za nią na kadłub i przykucnął, żeby złapać Sigorala za ręce. Corvusyjczyk trochę odżył, wyrzucił z siebie kilka bełkotliwych zdań po varsalsku. Clay i Kriz wyciągnęli go z gondoli i pomogli mu usiąść. – Nie myślałam tak naprawdę, że jeszcze kiedyś je zobaczę – przyznała Loriabeth, wysuwając głowę z włazu i podnosząc wzrok na bladoniebieskie niebo. Clay uśmiechnął się szeroko i już miał jej przytaknąć, gdy nagle zobaczył, że coś przecina spokojne wody. Mimo sporej odległości rozpoznał ów obiekt i patrzył, jak rośnie z każdą sekundą. Hilemore miał rację, pomyślał, widząc zbliżający się olbrzymi, kolczasty grzbiet Jacka Tokońca. Nie zabiliśmy jednak tego potwora. – Miotacz bomb – powiedział do Loriabeth, która natychmiast zanurkowała do środka i wróciła kilka sekund później z masywną bronią z mosiądzu i stali. – Lepiej ty to weź. – Podał broń Kriz. – Masz większą wprawę. Loriabeth wyjęła plecaki i resztę broni, zanim wyszła do pozostałych na kadłub. Clay rozejrzał się i stwierdził, że znajdują się w kanale szerokim może na pół mili i obwiedzionym przez gęsto tłoczące się góry lodowe. – Kuzynie! – zawołała Loriabeth, celując z karabinu w szybko zbliżający się grzbiet. 720

Clay podszedł do niej i sięgnął do plecaka po nowy magazynek. – Sss... – zabełkotał Sigoral i zakołysał gondolą, gdy spróbował wstać. – Siedź spokojnie, poruczniku! – powiedział Clay i wyciągnął rękę, żeby go uspokoić. – Ssstatek! – powtórzył Sigoral, piorunując go spojrzeniem zdrowego oka i coś pokazując. Clay spojrzał we wskazane miejsce. Początkowo nie był w stanie niczego wypatrzyć na tle gór lodowych, tworzących plątaninę kanciastych cieni. A potem zobaczył długi ciemny kadłub i wysokie maszty żaglowca. To nie jest byle jaki statek, zdał sobie sprawę, dostrzegając ludzi stojących przy relingu. Uniósł karabinek i spojrzał przez celownik optyczny: niemal natychmiast namierzył brodatą, wychudłą, ale nadal znajomą twarz kapitana Hilemore’a, obok którego stał stryj Braddon. Wymachiwali energicznie rękami, oddech buchał im parą z ust, gdy wołali desperacko, żeby ich ostrzec. – Niech mnie Prorok ześle w Mozół, jeśli to nie jest najpiękniejszy widok na świecie – powiedział, opuszczając karabinek. – Znasz tych ludzi? – zapytała Kriz. – To rodzina – odparł Clay. Ale są zdecydowanie za daleko, żeby nam pomóc, dodał w myślach. Spojrzał na front gondoli, by nie stracić z oczu Jacka Tokońca, ale ogromny grzbiet zniknął. – Zanurzył się dwie sekundy temu – zameldowała Loriabeth, wodząc karabinem ponad wodą. – Za głęboko, żeby go wypatrzyć. Clay przez chwilę bezskutecznie przepatrywał wody. Nieprzyjemny, zimny dreszcz ścisnął mu wnętrzności. – Czy możemy w jakikolwiek sposób przesunąć... – zaczął i w tej samej chwili morze eksplodowało. Na chwilę ogarnął go stan nieważkości, jakby szybował w deszczu, a potem zdał sobie sprawę, że wyleciał w powietrze. 721

Pośród kaskad opadającej wody zobaczył słońce błyszczące na niebieskich łuskach, zanim dostrzegł błysk czegoś większego i żółtego, z czerwonymi żyłkami wokół czarnej szpary. Oko w oko z Jackiem Tokońcem, pomyślał. Wątpił, czy komukolwiek kiedyś opowie tę historię. Spadał, wymachując kończynami. Uderzył w wodę z taką siłą, że karabinek wypadł mu z rąk. Chociaż morze rozgrzało się na tyle, że lód się stopił, nadal było straszliwie zimne. Clay natychmiast poczuł w piersi i głowie ból, który groził utratą przytomności. Widział towarzyszy w wodzie nieopodal, podczas gdy gondola tonęła niedaleko od nich. Zanim zniknęła pod wodą, wynurzył się jej jeden koniec, a potem pozostawiła po sobie tylko spieniony ślad na powierzchni. Przez kilka sekund ogromny grzbiet okrążał ich czwórkę w niemal leniwym tempie, a potem – jakby wyczuwając, że chłód zaraz odbierze mu zdobycz – uniósł się ponad wodę. Wynurzył się na co najmniej dwadzieścia stóp nad powierzchnię, chociaż większość cielska została pod wodą. Zaczął otwierać paszczę, kiedy coś trafiło go w czaszkę i trysnął jasny pióropusz krwi. Odwrócił się w stronę statku i poirytowany warknął z głębin gardła. Clay widział wysoką, znajomą postać na bocianim gnieździe, unoszącą karabin do kolejnego strzału. Tokoniec jednak nie przejął się tym szczególnie i znowu pochylił potężny łeb ku swoim ofiarom, otwierając szeroko paszczę. Obłoczek rodzącego się żaru buzował mu w gardzieli. Lepszej okazji nie będzie, pomyślał Clay, sięgając do fiolek na szyi. Kciukiem zdjął korek z tej zawierającej krew z serca Niebieskiego, podniósł ją do ust i wypił zawartość.

722

Rozdział 52 Sirus

Veilmist oceniła, że łączne straty podczas zajęcia Feros wyniosą nieco więcej niż czterdzieści pięć tysięcy ludzi i osiemset smoków, głównie Czerwonych i Zielonych. Mimo jej przewidywań walki były zacieklejsze, a najbardziej kosztowne na północy, gdzie siły Morradina napotkały dobrze zorganizowany i niezwykle zacięty opór. Dowódca Protektoratu podjął bezlitosną, ale niewątpliwie słuszną decyzję: zamiast po ataku na port udzielić wsparcia miastu, skonsolidował (ku wielkiej radości Morradina) pozostałe siły na otaczających miasto wzgórzach, skąd jego artyleria mogła ostrzeliwać napastników względnie bezkarnie. – Zawsze przyjemniej pokonać dowódcę, który zna się na rzeczy – oznajmił z nietypową dla siebie wesołością marszałek rankiem po pierwszym ataku. – W przeciwnym wypadku to żadna zabawa. Zajęcie wzgórz wymagało skomplikowanego ataku z lądu i powietrza jednocześnie, który potrwał dwa dni. Zwycięstwo dało im zaledwie trzystu jeńców, z czego większość była ranna. A nawet wtedy walki się nie zakończyły. Uciekinierzy z Carvenportu wykorzystali czas, jaki dał im opór stawiany przez Protektorat, żeby w swoim skupisku ruder zbudować redutę. Dowodzony przez człowieka imieniem Cralmoor i wspomagany przez garstkę Błogosławionych prowizoryczny fort zdołał odeprzeć kilkanaście szturmów, zanim padł pod naporem zmasowanych sił Zielonych. Dopiero wtedy stało się jasne, że rozpaczliwa obrona miała na celu osłonę ucieczki dzieci uchodźców: w czasie trwania walk zbieranina 723

kutrów rybackich i łódek odpłynęła z portu rybackiego i pokonała kilka mil w górę wybrzeża. Biały najwyraźniej nie przejął się tą rejteradą i nie nakazał Niebieskim pościgu: dzieci na nic by mu się nie zdały jako żołnierze. Bardziej przydatni okazali się jeńcy pojmani w kwaterze głównej Żelaznego Syndykatu, liczni pracownicy wysokiego szczebla z głowami pełnymi cennych informacji. Znaleźli się wśród nich nawet dwaj członkowie Zarządu; z trzech innych członków Zarządu, o których było wiadomo, że przebywali w Feros podczas ataku, dwaj zginęli podczas walk, a trzeci popełnił samobójstwo, byle nie trafić do niewoli. Był to potężnie zbudowany brodaty mężczyzna, który po tym, jak palnął sobie w łeb, jakimś cudem nadal trzymał w ustach fajkę. Ostatecznie armia Białego straciła ponad połowę stanu liczebnego. Takie straty sparaliżowałyby ludzkie wojsko, ale ocalali mieszkańcy Feros stanowili wystarczające wzmocnienie. Proces konwersji przeciągnął się znacznie bardziej niż na Wyspach. Tak liczni jeńcy wymagali wielu dni czujnego pilnowania, zanim można było ich zagnać do kryształu. Zamieszki i próby ucieczki były powszechne, zwłaszcza wśród rodziców, którzy desperacko szukali dzieci. Sirus sumiennie pilnował, żeby rzeź maluchów odbyła się w miejscu niewidocznym dla dorosłych, świadomy, że takie przedstawienie zakończyłoby się buntem, jakiego nie zdławiłoby żadne okrucieństwo. Dlatego dzieci zagnano do doliny za północnymi wzgórzami i zostawiono smokom na pożarcie. Zwłaszcza młode Białego były zachwycone tak łatwą zwierzyną. Przez cały czas Sirus czuwał zakątkiem umysłu, czy nigdzie nie pojawi się meldunek na temat dziwnego, podobnego do balonu pojazdu, który wyleciał z miasta podczas pierwszego ataku. Na razie, jeśli nawet jakiś Splugawiony widział coś takiego, to wiedza ta zginęła wraz nim. Chodź z nami, powiedziała Tekela. Sirus był przekonany, że był to chyba jeden, jedyny raz, kiedy szczerze życzyła sobie jego towarzystwa. 724

Widok nieruchomego, pozbawionego życia ciała Katryi także zalegał w jego umyśle. Byłem jej Tekelą? – zastanawiał się w spokojnych chwilach, myśląc o tym, jak bardzo chciałby cofnąć się w przeszłość i stworzyć inną przyszłość dla nich obojga. Przebywał w porcie, gdzie nadzorował przemianę ostatnich kilkuset jeńców, kiedy obserwatorzy na wschodnim brzegu zameldowali, że zbliża się statek. Już miał rozkazać jednej z patrolujących fregat przejęcie intruza, kiedy zamarł pod wpływem nagłego rozkazu Białego. Nie, powiedział mu smok, a Sirus wyczuł za tą myślą niecierpliwe wyczekiwanie. Cokolwiek się zbliżało, Biały na to czekał. Wyszedł za zewnętrzne molo i rozkazał otwarcie portu. Przypływ był na tyle niski, że nie stanowił poważnego zagrożenia, ale trzymali wrota opuszczone, na wypadek gdyby ktoś z uciekinierów spróbował ukraść statek. Flota Białego składała się teraz z piętnastu fregat, sześciu krążowników i licznych mniejszych jednostek oraz kilku cywilnych frachtowców. Wszystkie miały się bardzo przydać w nadchodzących miesiącach. Patrzył na dym unoszący się nad wschodnim horyzontem. Statek się zbliżał. Nieludzkie oczy Sirusa rozpoznały średnich rozmiarów dwukołowy liniowiec pasażerski. Miał wrażenie, że jest w kiepskim stanie, kadłub był brudny od sadzy i śmieci, plątanina flag i lin zwieszała się z pojedynczego masztu. ŻMP Gwiazda Północy, odczytał, kiedy statek wnurzył się całkowicie zza horyzontu. Jednostka korporacyjna. Liniowiec podpłynął do wejścia do portu ze zbyt dużą prędkością, musiał więc dać całą wstecz, żeby przepłynąć pod wrotami. Sirus widział niewyraźny kształt sternika za brudną szybą sterówki, ale poza nim jedynym pasażerem była wysoka, młoda kobieta na fordeku. Gdy liniowiec wpłynął do portu, Sirus zrównał się z nim i ruszył wzdłuż pomostu. Młoda kobieta miała na sobie obszarpaną sukienkę, podartą i przypaloną w tak wielu miejscach, że odsłaniała wiele ciała, ale najwyraźniej nie przejmowała się swoją nagością. Wędrowała wzrokiem po porcie 725

z ogromną niecierpliwością, wyraźnie czegoś szukając. A potem Sirus zobaczył, jak to badawcze spojrzenie zamienia się w nieskrywaną, niczym niezmąconą radość, gdy ogromny cień przesunął się nad portem. Kiedy Biały rozłożył szeroko skrzydła i wylądował na dziobie statku, młoda kobieta zasłoniła usta i Sirus zobaczył łzy płynące z jej oczu. Jakby witała zaginionego ukochanego, pomyślał. Silnik liniowca zgasł, koła przestały się obracać i głęboka cisza zapadła nad całym portem, więc Sirus mógł usłyszeć, jak kobieta szepcze, witając Białego: – Wezwałeś mnie... – powiedziała, biegnąc do potwora z wyciągniętymi rękami – ...a ja przybyłam. Biały rozłożył szeroko skrzydła i uniósł głowę, żeby zionąć powitalnym ogniem.

726

Dodatek

Zasady gry w pastazcha W pastazcha gra się talią sześćdziesięciu kart i sześcienną kostką. W grze może brać udział maksimum pięć osób. Standardowa corvuska talia składa się z pięćdziesięciu sześciu blotek w czterech kolorach oraz czterech atutów zwanych „cesarskimi”. Blotek, czyli kart mających wartość liczbową, jest czternaście, w czterech kolorach: Róże, Miecze, Gwiazdy i Korony. Kolejne karty w kolorze mają coraz większą wartość, na przykład Jedynka Róż jest warta jeden punkt, podczas gdy Czternastka Koron – czternaście punktów. Jeśli gracz ma na ręku karty w jednym kolorze, ich wartość się podwaja. Cztery cesarskie atuty mają następującą wartość: Szambelan – 30 punktów Landgraf – 40 punktów Elektor – 50 punktów Cesarz – 60 punktów. Na początku gry talię się tasuje i każdy gracz otrzymuje jedną kartę. Na tym etapie wszyscy gracze, którzy chcą wejść do gry, muszą postawić tyle samo – sumę wcześniej uzgodnioną – albo spasować. Potem każdy gracz rzuca kością i dostaje tyle kart, ile wyrzuci oczek: na przykład jeśli wyrzuci trójkę, to otrzyma trzy karty z talii. Kiedy karty zostaną rozdane, każdy gracz albo obstawia, albo pasuje. Następnie każdy gracz znowu rzuca kością i wybiera jedną z opcji, zależnie od wartości rzutu: wymienia jedną lub więcej kart z ręki na karty z talii, dobiera dodatkowe karty aż do maksymalnej liczby siedmiu albo 727

pozostaje przy tym, co już ma. Potem już nikt nie będzie rzucał kością do końca rozdania. Dlatego minimalna liczba kart na ręku wynosi dwie, a maksymalna siedem. Gracz na prawo od krupiera obstawia pierwszy; kolejni gracze stawiają tyle samo, co poprzednik, albo więcej. Mogą też spasować. Obstawianie trwa tak długo, aż pula osiągnie uprzednio umówioną wartość maksymalną albo trafią do niej wszystkie dostępne graczom środki. Wtedy pozostali w grze gracze ujawniają swoje karty i ten, kto ma najwięcej punktów, wygrywa pulę.

728

Podziękowania

Ponownie dziękuję mojemu korektorowi, Paulowi Fieldowi; mojemu agentowi, Paulowi Lucasowi, dziękuję za jego umiejętności dyplomatyczne; moim redaktorom z USA i UK, Jessice Wade i Jamesowi Longowi, dziękuję za cenny wkład do pierwszego zarysu powieści.

729

O Autorze

Anthony Ryan mieszka w Londynie i jest autorem bestsellerowej trylogii Raven’s Shadow wg New York Timesa. Wcześniej pracował na różnych stanowiskach dla brytyjskiego rządu, ale teraz pisze na cały etat. Interesuje się sztuką, nauką i niekończącym się poszukiwaniem idealnego kufla prawdziwego ale. Więcej na temat Anthony’ego Ryana oraz pozostałych pisarzy wydawnictwa Orbit dowiecie się z bezpłatnego comiesięcznego biuletynu. Wystarczy zarejestrować się na stronie: www.orbitbooks.net

730

731

732

733

734

735

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Osoby dramatu I. Żniwa

5 6 8 13

Rozdział 1. Sirus Rozdział 2. Lizanne Rozdział 3. Hilemore Rozdział 4. Lizanne Rozdział 5. Hilemore Rozdział 6. Sirus Rozdział 7. Lizanne Rozdział 8. Clay Rozdział 9. Lizanne Rozdział 10. Sirus Rozdział 11. Lizanne Rozdział 12. Clay Rozdział 13. Lizanne Rozdział 14. Hilemore Rozdział 15. Lizanne Rozdział 16. Clay

20 37 54 71 89 111 124 138 146 162 169 181 194 207 224 239

II. Pod bezgwiezdnym niebem Rozdział 17. Sirus Rozdział 18. Lizanne Rozdział 19. Clay Rozdział 20. Lizanne Rozdział 21. Clay Rozdział 22. Lizanne Rozdział 23. Sirus Rozdział 24. Clay Rozdział 25. Lizanne Rozdział 26. Clay

251 256 263 279 292 307 322 334 347 366 378

736

Rozdział 27. Lizanne Rozdział 28. Clay Rozdział 29. Lizanne Rozdział 30. Hilemore Rozdział 31. Clay Rozdział 32. Lizanne Rozdział 33. Sirus

388 406 420 431 442 455 473

III. Wezwanie

482

Rozdział 34. Clay Rozdział 35. Lizanne Rozdział 36. Clay Rozdział 37. Lizanne Rozdział 38. Clay Rozdział 39. Lizanne Rozdział 40. Clay Rozdział 41. Hilemore Rozdział 42. Lizanne Rozdział 43. Sirus Rozdział 44. Clay Rozdział 45. Lizanne Rozdział 46. Clay Rozdział 47. Hilemore Rozdział 48. Clay Rozdział 49. Lizanne Rozdział 50. Sirus Rozdział 51. Clay Rozdział 52. Sirus

489 500 516 523 541 554 568 577 590 604 614 629 646 662 672 690 706 717 723

Dodatek Podziękowania O Autorze Mapy

727 729 730 731

737