Ryan Anthony - Draconis Memoria 01.pdf

SAVE OFFLINE

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Podziękowania Osoby dramatu Prolog I. Czerwone Piaski Rozdział 1. Lizanne Rozdział 2. Clay Rozdział 3. Hilemore Rozdział 4. Lizanne Rozdział 5. Clay Rozdział 6. Lizanne Rozdział 7. Clay Rozdział 8. Lizanne Rozdział 9. Hilemore Rozdział 10. Clay Rozdział 11. Lizanne Rozdział 12. Clay Rozdział 13. Hilemore Rozdział 14. Lizanne Rozdział 15. Clay Rozdział 16. Lizanne Rozdział 17. Hilemore Rozdział 18. Clay

II. Koniunkcje i anomalie Rozdział 19. Lizanne Rozdział 20. Clay Rozdział 21. Hilemore

Rozdział 22. Lizanne Rozdział 23. Clay Rozdział 24. Hilemore Rozdział 25. Lizanne Rozdział 26. Clay Rozdział 27. Hilemore Rozdział 28. Lizanne Rozdział 29. Clay Rozdział 30. Hilemore Rozdział 31. Lizanne Rozdział 32. Clay

III. Błogosławieni i potępieni Rozdział 33. Hilemore Rozdział 34. Lizanne Rozdział 35. Clay Rozdział 36. Lizanne Rozdział 37. Clay Rozdział 38. Lizanne Rozdział 39. Clay Rozdział 40. Lizanne Rozdział 41. Clay Rozdział 42. Lizanne Rozdział 43. Clay Rozdział 44. Lizanne Rozdział 45. Clay Rozdział 46. Lizanne Rozdział 47. Hilemore

Mapy

Tytuł oryginału: The Waking Fire. The Book One of Draconis Memoria Copyright © 2016 by Anthony Ryan Copyright for the Polish translation © 2017 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Ilustracja na okładce: Jaime Jones Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-865-1 Wydanie II Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 228134743 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 227213000 www.olesiejuk.pl Skład wersji elektronicznej: [email protected]

Paulowi, bo czasem jedyną nagrodą za szlachetną walkę jest świadomość, że się ją podjęło.

Podziękowania

Ogromnie dziękuję mojej doskonałej redaktorce w Ace Jessice Wade za jej przenikliwe uwagi i cenny wkład. Dodatkowo dziękuję i przesyłam wyrazy dozgonnej wdzięczności mojej byłej redaktorce, Susan Allison, która pierwsza podjęła ryzyko współpracy ze mną i nie straciła we mnie wiary, kiedy pierwszy szkic Ognia przebudzenia wylądował na jej biurku tuż przed tym, jak odeszła na zasłużoną emeryturę. Ponadto jestem bardzo wdzięczny mojemu brytyjskiemu redaktorowi Jamesowi Longowi i mojemu agentowi Paulowi Lucasowi za ich nieustające wsparcie i ciężką pracę. Na koniec raz jeszcze z całego serca dziękuję mojej cierpiącej bez słowa skargi drugiej parze oczu – Paulowi Fieldowi, który nie pozwala mi sobie zapłacić.

Osoby dramatu

ŻELAZNY SYNDYKAT HANDLOWY Lizanne Lethridge – Błogosławiona. Pełnoprawny Udziałowiec i tajna agentka Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych Żelaznego Syndykatu Handlowego. Lodima Bondersil – dyrektorka i główna wykładowczyni w Akademii Kształcenia Kobiet Żelaznego Syndykatu. Bezpośrednia przełożona Lizanne. Jermayah Tollermine – technik i pracownik Żelaznego Syndykatu Handlowego. Wulfcot Trumane – kapitan OŻP Dobra Okazja. Jebneel Lemhill – porucznik, pierwszy oficer na OŻP Dobra Okazja. Corrick Hilemore – podporucznik na OŻP Dobra Okazja. Boswald Tottleborn – Błogosławiony na OŻP Dobra Okazja. Dravin Talmant – chorąży na OŻP Dobra Okazja. Naytanil Bozware – pierwszy mechanik na OŻP Dobra Okazja. Steelfine – zbrojmistrz na OŻP Dobra Okazja pochodzący z Wysp Barierowych.

„DŁUGIE KARABINY” Claydon Torcreek – niezarejestrowany Błogosławiony i złodziej, mieszkaniec Carvenportu. Później Błogosławiony w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Braddon Torcreek – stryj Claydona Torcreeka. Kapitan i główny

Udziałowiec w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Fredabel Torcreek – żona Braddona i współwłaścicielka Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Loriabeth Torcreek – córka Fredabel i Braddona, młodszy strzelec w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Cwentun Skaggerhill – główny żniwiarz w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Visandra Foxbine – pierwszy strzelec w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Silverpin – nożowniczka w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny” pochodząca z Wysp Barierowych. Kaznodzieja – pozbawiony święceń duchowny Kościoła Proroka i snajper w Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”.

POZOSTALI Zenida Okanas – Błogosławiona kapitan pirackiego statku Królowa Wiatru. Akina Okanas – córka Zenidy. Arshav Okanas – naczelny dyrektor Gniazda, brat przyrodni Zenidy Okanas. Ethilda Okanas – wicedyrektor Gniazda, matka Arshava. Ethelynne Drystone – Błogosławiona, była uczennica madame Bondersil; jako jedyna przeżyła z Ekspedycji Wittlera. Orwinn Scriberson – Główny Astronom Połowy w Połączonej Kompanii Badawczej. Seydell Keelman – kapitan Niezależnego statku rzecznego Ognisty. Burgrabia Leonis Akiv Artonin – corvuski uczony i arystokrata.

Tekela Akiv Artonin – córka burgrabiego Artonina. Arberus Lek Hakimas – corvuski oficer kawalerii i major Cesarskich Dragonów. Kaylib Tragerhorn – pirat i posterunkowy w Gnieździe. Eric Firpike – archeolog i skompromitowany były pracownik Połączonej Kompanii Badawczej.

Prolog

Sprawozdanie dla Zarządu Żelaznego Syndykatu Handlowego Siedziba Główna Posiadłości w Feros Sprawozdawca: Lodima Bondersil, pełniąca obowiązki dyrektora oddziału w Carvenporcie (Posiadłości Arradsyjskie) Data: 29 settemera 1578 (166 dzień 135 roku Kompanii według kalendarza korporacyjnego) Temat: Wydarzenia towarzyszące zgonowi pana Havelica Dunmorna, dyrektora oddziału w Carvenporcie (Posiadłości Arradsyjskie) Szanowni Państwo! Zanim poniższe sprawozdanie dotrze do Państwa rąk, bez wątpienia otrzymacie już dzięki transowi wieści na temat zgonu mojego bezpośredniego przełożonego, pana Havelica Dunmorna oraz wstępny szacunek liczby towarzyszących temu tragicznemu zajściu ofiar i znacznych rozmiarów szkód materialnych. Sporządzam tę pisemną relację, mając nadzieję i oczekując, że w ten sposób zażegnam wszelkie niemądre i wynikające z niedoinformowania plotki rozsiewane przez konkurencję lub pracowników Syndykatu (lista zalecanych zwolnień i kontraktów do zerwania w załączniku). Moją intencją jest przedstawienie klarownego i obiektywnego sprawozdania z wydarzeń, a tym samym pełniejsze poinformowanie obradującego Zarządu, dzięki czemu dalsze dyrektywy, jakich wydanie Zarząd może uznać za stosowne, zyskają głębsze zakorzenienie w faktach. Wspomniany incydent miał miejsce w dzielnicach Portowej

i Żniwnej Carvenportu oraz w ich bezpośrednim sąsiedztwie w dniu 26 settemera. Zarząd zapewne przypomina sobie przekaz transowy z 12 dimestera od pana Dunmorna, w którym opisał schwytanie dzikiego Czarnego przez Niezależną Kompanię Pracowników Najemnych „Osacznicy” podczas przewlekłej ekspedycji w południowo-zachodnie regiony Interioru Arradsyjskiego. Odsyłam także Zarząd do poprzednich dziesięciu kwartalnych sprawozdań pisemnych z naszego oddziału dotyczących rosnącego spadku liczebności inwentarza żywego w zagrodach hodowlanych, z których wynika, że Czarne są najkrócej żyjącą rasą. Z pewnością nie muszę przypominać Zarządowi o nieustannie zmniejszającej się mocy produktu uzyskiwanego od sztuk niedorosłych i pochodzących z chowu wsobnego. Dlatego też schwytanie żywego, zdrowego dzikiego Czarnego (pierwszy taki sukces od kilkunastu lat) szeregi pracowników Syndykatu powitały z niemałym podnieceniem, ponieważ niosło ono ze sobą szansę na poprawienie wartości hodowlanej inwentarza żywego oraz jakości uzyskiwanego produktu w nadchodzących latach. Niestety te nadzieje okazały się przedwczesne. Czarny, w pełni wyrośnięty samiec o długości około szesnastu stóp, okazał się niezwykle trudny w prowadzeniu, wiecznie niespokojny i skłonny do niebezpiecznych, gwałtownych ruchów nawet po podaniu środków uspokajających i solidnym unieruchomieniu pyska kagańcem. Kilku żniwiarzy zostało ranionych podczas przepychanek ze zwierzęciem, a jeden trwale okaleczony, kiedy Czarny zmiażdżył go o ścianę zagrody, po tym jak przez kilka godzin udawał sennego. Przebiegłość różnych ras zamieszkujących te ziemie częstokroć była odnotowywana zarówno przez żniwiarzy, jak i naturalistów, ale muszę przyznać się do znacznej osobistej konsternacji spowodowanej nikczemnością i wyrachowaniem okazanymi przez to zwierzę, cechami, z jakimi nie zetknęłam się przez wszystkie lata spędzone na tym kontynencie. Czarny nie tylko miał skłonność do częstych zachowań

agresywnych, ale także nie chciał parzyć się z żadną z urodzonych w niewoli samic, reagując obojętnością lub agresją na każdą umieszczoną w jego bliskości. Ponadto samice Czarnego nadzwyczaj niechętnie pozostawały w pobliżu dzikiego kuzyna, wszystkie na sam jego widok wpadały w stan nadmiernego pobudzenia, wyrażanego także głosem. Zatem po czterech miesiącach, nie widząc szans na udane skojarzenie pary i w obliczu rosnących kosztów karmienia i opieki nad okazem, pan Dunmorn polecił pozyskanie produktu. Załączam protokół z mojej dyskusji z panem Dunmornem, który w pełni przedstawia moją opinię w tej kwestii, zatem nie muszę jej w tym miejscu powtarzać. Pan Dunmorn postanowił uczynić święto z zebrania żniwa, drobny gest dla umocnienia miejscowego morale, które znacznie osłabło z powodu spadków na rynkach i wynikającej z tego redukcji kontraktów. W związku z tym zarządzono, że żniwa odbędą się tego samego dnia co Próba Krwi, rzadko uznawana za dzień radosny w innych zakątkach świata, która jednakże na tych odległych ziemiach stała się czymś na kształt corocznego święta. Szansa, że dziecko dzięki ślepemu losowi zyska możliwość dostatniego życia, głęboko przemawia do tych, którzy często odkrywają, że realia i własny potencjał znacząco ograniczają ich ambicje. Dla uświetnienia zabawy pan Dunmorn zamierzał zatrzymać jedną pięćdziesiątą zebranego produktu, by rozdać go ludności w ramach loterii fantowej. Zważywszy na aktualne ceny rynkowe nierozcieńczonej Czarnej, jestem przekonana, że Zarząd zrozumie ogromną popularność tego pomysłu. Była ona głównym powodem, dla którego na obszarze otaczającym żniwną kadź panował w kluczowej chwili tak ogromny tłok.

Relacja osobista Żywię nadzieję, iż Zarząd ze zrozumieniem przyjmie moją

niezdolność do precyzyjnego odtworzenia przebiegu wydarzeń, które doprowadziły do ostatecznej katastrofy, mimo ogromnych wysiłków z mojej strony. Niestety wielu naocznych świadków znajduje się teraz w grobie, a ci, którzy pozostali wśród żywych, częstokroć stracili kontakt z rzeczywistością w stopniu graniczącym z czystym szaleństwem. Wystawienie na działanie nierozcieńczonego produktu może być nieprzewidywalne w skutkach. Jeśli zaś chodzi o mnie, to nie brałam udziału ani w Próbie Krwi, ani w żniwach, woląc pozostać w Akademii i zająć się ogromnym zalewem zaległej korespondencji. Mniej więcej dwadzieścia minut po godzinie czternastej zgiełk ludzkich głosów za oknem oderwał mnie od mozolnej pracy. Gdy wstałam, by zbadać przyczyny wrzawy, uderzył mnie widok rozlicznych mieszkańców miasteczka biegnących ulicami z nadzwyczajną, rzekłabym: wręcz zdradzającą panikę żwawością, oraz obecność mnogich wstrząśniętych, bladych i zapłakanych twarzy w tłumie. Dostrzegłszy w ciżbie jedną z moich uczennic, otworzyłam okno i zawołałam ją po imieniu. To bystre i zaradne dziecko, jak wszystkie moje dziewczęta, zdołało wydobyć się z ludzkiego potoku i wspiąć na ogrodzenie Akademii. Trzymając się kurczowo prętów, zdała raport: – Uwolnił się, madame! Czarny grasuje po mieście! Wielu nie żyje! W tym miejscu muszę przyznać się do haniebnego niezdecydowania, o którego wybaczenie oczywiście pokornie się dopraszam. Ufam jednak, że Zarząd zrozumie, iż takie okoliczności nigdy, w żadnej mierze, nie zaistniały w ciągu trzech dekad, jakie spędziłam na tym kontynencie. Po kilkusekundowej niewybaczalnej zwłoce zebrałam wreszcie myśli na tyle, żeby sformułować pytanie: – W jaki sposób? Wtedy na oblicze dziewczyny wypłynął nietypowy dla niej wyraz konsternacji i minęło bite pół minuty, zanim ponownie przemówiła, a jej słowa były rwane i ogólnikowe. – Próba Krwi... Była tam kobieta... Kobieta z dzieckiem...

– To zgodne ze zwyczajem, że rodzice gromadzą się razem z dziećmi na Próbie Krwi – odrzekłam jej nie bez zniecierpliwienia. – Doprecyzuj swój raport! – Ona... – Na twarzy mojej uczennicy pojawił się wyraz w równym stopniu wyrażający zdumienie, jak i zgrozę. – Ona skoczyła. – Skoczyła? – Tak, madame. Razem z dzieckiem... Wzięła dziecko na ręce i... wskoczyła. – Gdzie? – Do kadzi, madame. W tej samej chwili, kiedy żniwiarz zaczął toczyć produkt z Czarnego... Ona wskoczyła do kadzi. Widząc najszczersze zdumienie na twarzy mojej uczennicy, rozległe ślady oparzeń i plamy krwi kalające jej sukienkę, odgadłam, że nie będzie w stanie dostarczyć dalszych użytecznych informacji. Poleciwszy jej udać się do dormitorium i zadbać o bezpieczeństwo młodszych uczennic, wyjęłam pełny zestaw fiolek z sejfu w moim biurze, po czym pośpiesznie udałam się do dzielnicy Żniwnej. Nie będę obciążać Zarządu szczegółowym opisem zniszczeń, jakie odnotowałam po drodze, ani tego, co zastałam po dotarciu na miejsce zbierania żniwa z Czarnego, nie będę też zatrzymywać się w tym miejscu, by wymienić liczbę trupów, wystarczy, że powiem, iż zobaczyłam dość, aby potwierdzić prawdziwość relacji mojej uczennicy. Sama kadź została całkowicie zniszczona, z litych dębowych klepek zostały tylko drzazgi rozrzucone w szerokim promieniu. Podobnie rozbryzgała się krew zwierzęcia – rozlała się gęstymi kałużami na bruku ulicznym i zbrukała okoliczne domy, w których pootwierano wszystkie okna, by obserwować spektakl urządzony przez pana Dunmorna. Ci widzowie, którzy nie zginęli od razu z powodu przyjęcia krwi, krążyli chwiejnie albo tarzali się po ziemi pogrążeni w szaleństwie lub cierpieniu. Jako odporna na działanie krwi zdołałam podejść do pozostałości kadzi i dostrzec ciało kobiety na wpół zanurzone w najgrubszej warstwie posoki. Nie sposób było określić jej wieku czy

tożsamości, ponieważ jej skóra poczerniała i zwęgliła się pod wpływem bezpośredniego kontaktu z produktem, ale widząc smukłą sylwetkę, uznałam, że była młoda. Jedyną pamiątką po Czarnym były strzaskane szczątki łańcucha. Jeśli idzie o dziecko, o którym wspomniała moja uczennica, nie spostrzegłam żadnych jego śladów. Grad strzałów przyciągnął moją uwagę do portu, doskonale widocznego z miejsca, w którym się znajdowałam, z racji zniszczeń, jakich dokonał Czarny, przebijając się przez kolejne szeregi domów. Pośród huku wystrzałów dało się wychwycić także charakterystyczny ryk. W tym momencie uznałam za stosowne wypić spory łyk Zielonej, co umożliwiło mi błyskawiczne dotarcie do nabrzeża, gdzie dostrzegłam po raz pierwszy uwolnioną bestię. Zwierzę przebiło się do kei, przy każdym kroku zostawiając krwawy trop z powodu drenu w szyi, ale mimo utraty krwi siało spustoszenie z niesłabnącą energią. Na moich oczach ciosami ogona rozniosło w puch dom kapitana portu, zanim przeniosło swoją uwagę na jednostki cumujące wzdłuż kei. Wiele właśnie przygotowywało się do wyjścia z portu, załogi pracowały gorączkowo w nadziei na znalezienie schronienia na otwartym morzu, jednak na kilku zabrakło ludzi lub zdecydowania potrzebnych do udanej ucieczki. Czarny skoczył na solidny przybrzeżny parowiec Sprawiedliwy Udział i zatopił go samą swoją wagą, kłapiąc wolną od kagańca paszczą na członków załogi miotających się w wodzie. Potem zainteresował się sąsiednim frachtowcem, jednostką o jakichś dwustu tonach wyporności należącą do firmy Kopalnie „Jasny Brzeg”, i począł dewastować sterówkę i kominy, przez cały czas rozdziawiając paszczę, na próżno próbując zionąć ogniem. W tym momencie muszę się zatrzymać, żeby podkreślić, jaką rozwagą wykazali się żniwiarze, którzy w pierwszej kolejności przecięli przewody naftowe bestii. Gdyby tego nie uczynili, konsekwencje byłyby zbyt straszne, by je choćby rozważać. Wtedy zobaczyłam, że zaskoczony Czarny stanął dęba, gdy kula z karabinu trafiła go w bok, wydał z siebie straszliwy ryk

wściekłości i rzucił się na następny statek przy nabrzeżu, machając przyżeganymi kikutami skrzydeł, jakby instynktownie chciał się wzbić w powietrze. Wkrótce zidentyfikowałam źródło strzału, gdy wypatrzyłam postać na szczycie jednego z wyższych nadal stojących żurawi portowych przy nabrzeżu. Dzięki działaniu Zielonej wspięłam się po kratownicy żurawia w kilka sekund i znalazłam mężczyznę, który przysiadł na jednym z dźwigarów i w skupieniu celował w Czarnego z karabinu. Strzelił i zobaczyłam, że Czarny znowu wspiął się na tylne łapy, a potem skoczył do przodu i wylądował na szerokim pokładzie Smoczej Mściwości, smokowca, który niedawno wrócił z południowych mórz. Załoga nierozsądnie zdecydowała się odeprzeć atak zwierzęcia, ostrzeliwując je z różnej broni palnej, z której żadna nie miała dostatecznego kalibru, by zadać coś więcej niż powierzchowną ranę. Strzelec przeładowywał broń i wyrzucał z siebie lawinę dosadnych epitetów, klnąc na czym świat stoi. Ucichł, kiedy podeszłam do niego po dźwigarze. – Proszę o wybaczenie, psze pani – powiedział ze starokolonialnym akcentem. Jego pochodzenie było oczywiste także ze względu na ciemny odcień cery. Nie miałam czasu na pouczanie go w kwestiach dobrego wychowania, ale zauważyłam znoszone, ale wytrzymałe ubranie i wreszcie zatrzymałam wzrok na karabinie: vactormassin kaliber .6, jednostrzałowy, odtylcowy, ulubiona broń większości dobrze prosperujących Kompanii Pracowników Najemnych. – Broń osobistą należy zdeponować w Protektoracie przy wjeździe do Carvenportu, proszę pana – powiedziałam. W odpowiedzi snajper wyszczerzył zęby w uśmiechu, zanim skinął głową w stronę nadal siejącej spustoszenie bestii. – Pomyślałem, że zasłużę sobie na ułaskawienie, kiedy go załatwię, psze pani. Gdyby tylko na chwilę przestał się tak miotać z wściekłości i mógłbym strzelić mu w czaszkę. Patrzyłam, jak Czarny zmiótł ogonem ostatnich członków

załogi Smoczej Mściwości, po czym odrzucił głowę, żeby ryknąć zwycięsko, a krew nadal płynęła mu ze stalowego drenu w szyi. – O niebo żywotniejszy, niż powinien być – wyraził swoje zdanie Najemnik, celując raz jeszcze. Zaraz znowu zmełł przekleństwo w ustach, kiedy zwierzę dało kolejnego susa. – Zważywszy, ile krwi z niego wyciekło. – Pańskie nazwisko? – zapytałam. – Torcreek, psze pani. Braddon Torcreek, jedna piąta udziałów w Niezależnej Kompanii „Długie Karabiny”. Wyjęłam fiolkę Czerwonej i Czarnej ze swoich zapasów i wypiłam wszystko, a potem przełknęłam jeszcze jeden spory haust Zielonej. – Przytrzymam go dla pana, panie Torcreek – powiedziałam. – Zobaczymy, może uda nam się zapracować na pańskie ułaskawienie. Po tych słowach przeskoczyłam nad snajperem, popędziłam po dźwigarze żurawia i rzuciłam się na pochylony maszt wznoszący się z pokładu przechylającego się frachtowca, jednej ze starszych jednostek, które zachowały żagle na wypadek awarii silnika. Dzieliła mnie od niego odległość trzydziestu stóp, może więcej – maszt znajdował się w zasięgu Błogosławionej napełnionej Zieloną. Chwyciłam się olinowania i wykorzystałam siłę odśrodkową, żeby pomknąć za Czarnym – podstawowy manewr, którego uczę moje dziewczęta od blisko dwudziestu lat. Lecąc ze znaczną prędkością ku Czarnemu, przywołałam rezerwy Czerwonej, żeby zaatakować zwierzę od tyłu. Oczywiście osmaliłam mu skórę, ale zasadniczo nie wyrządziłam większych szkód podmuchem żaru, on jednak, jak wszystkie stworzenia jego rodzaju, nie był w stanie zignorować rzuconego mu wyzwania. Wylądował na kolejnym frachtowcu, którego załoga okazała się znacząco mniej agresywna niż ludzie ze Smoczej Mściwości, zważywszy na szybkość, z jaką rzuciła się za burty, a rozpalone przeze mnie za pomocą Czerwonej płomienie niewątpliwie okazały się dodatkową zachętą do ucieczki. Czarny odwrócił się

wśród płonącej plątaniny olinowania i drewna, otwierając paszczę, żeby odpowiedzieć ogniem, a potem zawył z frustracji, gdy z jego gardzieli nie trysnęły żadne płomienie. Wylądowałam ciężko na pokładzie ledwie dwadzieścia stóp od niego (upojenie Zieloną zapobiegło poważnym obrażeniom) i wyzywająco spojrzałam mu w oczy, czego żaden samiec nie zdołałby dłużej znosić. Bestia ponownie ryknęła i zaatakowała, rozdzierając pazurami pokład i biorąc zamach ogonem, a potem zamarła w całkowitym bezruchu, kiedy przyzwałam Czarną, którą przyjęłam zaledwie kilka chwil wcześniej. To rzecz oczywista, że było to przerażająco silne zwierzę, ale dopiero w tamtej chwili naprawdę doceniłam jego siłę. Szarpało się w moim płynącym z Czarnej uścisku z całą mocą, wyczerpując moje rezerwy przyswojonego produktu z taką szybkością, że muszę wyznać, że nagle pot zrosił mi czoło i z rosnącym zniecierpliwieniem czekałam, aż pan Torcreek wywiąże się ze swoich przechwałek. Dziwne zatem, że muszę opisać jeszcze jedno doznanie, którego doświadczyłam właśnie w tamtym momencie, pewne spostrzeżenie wykraczające poza ogólnie naglącą i niepokojącą naturę sytuacji. Kiedy bowiem czujnie obserwowałam oczy stworzenia, dostrzegłam coś, co wykraczało poza zwierzęce pragnienie zdobyczy i triumfu – głębokie i wszechogarniające przerażenie, i to bynajmniej nie z mojego powodu. Zdałam sobie w tamtej chwili sprawę, że Czarny nie szuka zemsty za schwytanie i cierpienie ani za stalowy dren wbity w ciało. Próbował się oddalić, uciec od czegoś dalece gorszego niż małe, dwunogie szkodniki. I kiedy mój umysł odtwarzał trasę ucieczki zwierzęcia od strzaskanej kadzi z tajemniczym ciałem przez ciasne uliczki do portu, pan Torcreek udowodnił, że jego słowa nie były czczą przechwałką. Kula z karabinu przemknęła nade mną z cichym świstem i trafiła dokładnie w sam środek nachylonego czoła Czarnego. Stwór szarpnął się raz spazmatycznie, całe jego ciało zafalowało od głowy po ogon, i z rzężeniem padł na częściowo zniszczony pokład.

Podsumowanie W Załączniku nr 2 Zarząd znajdzie pełną listę wszystkich ofiar i rejestr szkód wraz z szacowanym kosztem napraw. Jak wspomniałam wcześniej, sporządzenie dokładnej i niebudzącej żadnych wątpliwości relacji z incydentu okazało się niemożliwe, jednakże udało nam się ustalić pewne fakty, które nie podlegają żadnym wątpliwościom. Po pierwsze, kobieta o nieustalonej tożsamości, wraz z małym dzieckiem nieznanej nam płci rzeczywiście wspięła się na platformę obok pana Dunmorna, kiedy ten kończył przydługi wykład na temat korzyści płynących z wierności firmie. Prawdę mówiąc, pan Dunmorn nie był powszechnie uważany za najbardziej frapującego mówcę, co może tłumaczyć nieuwagę większości tłumu w tej krytycznej chwili. Mimo to zestawiłam oświadczenia sześciu niezależnych świadków (wszyscy to ludzie dobrego charakteru, których osądy można uznać za wiarygodne) i wszystkie potwierdzały, że niezidentyfikowana kobieta wyszła z szeregu rodziców z dziećmi czekających na Próbę Krwi i nieśpiesznie podeszła do podwyższenia, niezauważona ani przez pana Dunmorna, ani ekipę żniwiarzy przygotowujących się do wbicia drenu w szyję Czarnego. Kobietę opisano jako młodą, ale nie poczyniłam żadnych postępów w kwestii sporządzenia dokładniejszego rysopisu. Jeden z zeznających mężczyzn opisał ją jako atrakcyjną w konwencjonalnym rozumieniu tego słowa, jeśli idzie o sylwetkę i postawę, ale widział ją ze zbyt dużej odległości, żeby dostarczyć takich szczegółów jak kolor włosów czy cery. Opisy dziecka są równie mgliste, ale wzrost sugerowałby, że miało około ośmiu lat, prawidłowy wiek dla uczestnika Próby Krwi. Wydaje się, że zaledwie kilka sekund po rozkazie pana Dunmorna, żeby rozpocząć zbieranie żniwa, kobieta wzięła dziecko na ręce i wskoczyła do kadzi. Od tej chwili większość relacji, co właściwie jest zrozumiałe, staje się nieco chaotyczna. Jednakże zestawienie różnych zeznań pozwoliło mi wychwycić

kilka kluczowych punktów, w których wszystkie relacje pozostawały zgodne. Wydaje się oczywiste, że kadź eksplodowała od środka, zabijając biednego pana Dunmorna oraz żniwiarzy. Wiadomo także, że to nie Czarny odpowiada za jej zniszczenie, ponieważ kiedy do tego doszło, był przykuty do ramy żniwiarskiej. Po zniszczeniu kadzi i rozprzestrzenieniu się znacznej ilości produktu, tłum ogarnęła panika, ale trzech świadków zachowało dość zdrowego rozsądku, żeby później poświadczyć, że nigdzie nie było widać łańcuchów Czarnego, kiedy produkt się rozlał i zwierzę rozpoczęło swoją rozpaczliwą ucieczkę. Moja konkluzja jest niepokojąca, ale nieunikniona – Czarny został uwolniony za sprawą Błogosławionego, na którego barki można zrzucić teraz śmierć pana Dunmorna i jakże wielu innych. Lista podejrzanych, którzy pragnęliby zaszkodzić interesom Syndykatu na tym kontynencie, jest długa, a Cesarstwo Corvuskie być może zasługuje w tym kontekście na największą uwagę, ale nie potrafię pojąć, jaki pożytek mogliby odnieść z podobnego incydentu. Ponadto, co wiązało owego tajnego agenta z nieznaną kobietą oraz jaki cel jej przyświecał, pozostaje nieprzeniknioną tajemnicą. Jak wspomniałam wcześniej, ciało kobiety znaleziono, chociaż w stanie uniemożliwiającym identyfikację, jednak nie było przy niej dziecka, z którym wskoczyła do kadzi. Kilkoro dzieci rzeczywiście zginęło w trakcie incydentu, głównie te, które zebrały się z okazji Próby Krwi, ale po wszystkie ciała zgłosili się krewni. Kim było owo dziecko i gdzie się podziało, pozostaje chyba najbardziej zagadkową kwestią w całym tym zdarzeniu. Zapewniam Zarząd, że nie ustaję w wysiłkach znalezienia wymaganych odpowiedzi na powyższe pytania i, by wykonać swoje zadanie, nie zaprzestanę wkładać w to całej potrzebnej do tego energii. Pozostaję Państwa najbardziej lojalnym pracownikiem i Udziałowcem w oczekiwaniu na przybycie zastępcy pana Dunmorna

Lodima Bondersil pełniąca obowiązki dyrektora oddział w Carvenporcie (Posiadłości Arradsyjskie)

I Czerwone Piaski

Co mamy na myśli, kiedy posługujemy się terminem „produkt”, tym skądinąd niewinnym słowem, które tak ogromnie zyskało na wadze w ciągu minionego stulecia wraz z nastaniem Epoki Korporacyjnej? Większość czytelników, głęboko w to wierzę, odpowie jednym słowem: „krew”. A jeśli ktoś jest skłonny do bardziej rozwlekłego stylu, rozwinie może swoją definicję i powie: „smoczą krew”. To zasadniczo poprawna odpowiedź, ale zwykle ukrywa naprawdę ogromną złożoność tematu, który podejmuję na stronicach tego skromnego tomu. Rzecz bowiem w tym – co może potwierdzić nawet najbardziej zabobonny dalcyjski dzikus czy bezrozumny analfabeta z Wysp – że nie istnieje tylko jeden rodzaj produktu. Oszczędzę ci, drogi czytelniku, sążnistego technicznego opisu każdego wariantu i rosnącej listy pochodnych zbieranych z ciała arradsyjskiego smoka, ponieważ mam wrażenie, że trafniejsze i być może bardziej zabawne będzie po prostu przytoczenie mantry, jakiej uczy się uczennice Akademii Kształcenia Kobiet Żelaznego Syndykatu, do których mam zaszczyt samej się zaliczać: Niebieska dla umysłu. Zielona dla ciała. Czerwona dla ognia. Czarna dla mocy. Z „Plazmologii dla laików” panny Amorei Findlestack. Wydawnictwo Żelaznego Syndykatu, 190 rok Kompanii (1579 wg kalendarza mandinorskiego).

Rozdział 1 Lizanne

Pan Redsel znalazł ją na dziobie tuż po zachodzie słońca. Nabrała zwyczaju przesiadywania tam wieczorami, jeśli tylko pogoda pozwalała; patrzyła na gwiazdy i księżyce, rozkoszując się morską bryzą na skórze i nieustannym miarowym pluskiem dwóch kół łopatkowych Obustronnej Korzyści. Ich rytm był bardziej nieśpieszny tego wieczoru, kapitan zwolnił, kiedy zbliżyli się do Wysp Barierowych i ukrytych wśród nich niebezpieczeństw. Rankiem otoczą ich wzburzone prądy Cieśniny i łopatki zaczną się kręcić z pełną prędkością, ale na razie należało zachować stateczne tempo i ściśle trzymać się map i kompasu. Nie odwróciła się, kiedy pan Redsel podszedł, chociaż mimo plusku łopatek było słychać jego kroki. Zamiast tego wpatrywała się we wschodzące księżyce, Serphię i Morvię, żałując, że tej nocy ich większa siostra nie jest widoczna. Zawsze uwielbiała widok miriadów dolin i gór Nelphii, w większości wolnych od kraterów, które szpeciły jej siostry. Oto zalety płynące z do niedawna jeszcze aktywnej powierzchni, powtarzał jej ojciec. Ale mimo wszystko to martwy świat. – Panno Lethridge – powiedział pan Redsel, stając za jej plecami. Nie odwróciła się, ale wiedziała, że zachowa dystans, jak nakazywało dobre wychowanie. Ostrożna obserwacja podczas rejsu utwierdziła ją w przekonaniu, że pan Redsel jest zdecydowanie zbyt doświadczonym człowiekiem, by pozwolić sobie na jakąkolwiek niezręczność w krytycznej chwili. – Jak widzę, zastałem panią zagubioną wśród szeptów

zmierzchu. Marsal, pomyślała w duchu. Zaczyna od cytatu. Nieco to banalne, ale dostatecznie niejasne, żeby zasugerować naukową przeszłość. – Panie Redsel – odpowiedziała z odrobiną ciepła w głosie. – Czy mam rozumieć, że karty panu nie sprzyjały? Pozostali pasażerowie spędzali wieczory na różnych rozrywkach, przede wszystkim na grach karcianych i amatorskim brzdąkaniu na wiekowej pianoli w luksusowym, ale skromnym pod względem rozmiarów salonie. W większości wypadków chętnie zostawiali ją w spokoju, czasem tylko próbowali wciągnąć do rozmów o błahostkach. Status Udziałowca miał swoje zalety. Nikt z pasażerów nie miał dostatecznie wysokiej pozycji ani też takiego tupetu, żeby narzucać się jej ze swoim towarzystwem w stopniu uciążliwym. Jednakże pan Redsel troszczył się o nią bardziej niż inni. Mimo to aż do tego wieczoru nie zwrócił się do niej ze sprawą, o której wiedziała, że jej nie uniknie, od chwili kiedy wszedł na pokład w Feros. – Żałobne Walety nigdy nie były moją grą – odrzekł. – Panna Montis ograła mnie na całe dziesięć obligów, zanim nabrałem dość rozumu, żeby wymówić się od dalszej gry. Odczekała, aż cisza przeciągnie się, zanim odwróciła się do niego w nadziei, że jej opór sprawi, że pan Redsel bardziej się odsłoni. Jednakże on wykazał się godnym uznania zdyscyplinowaniem, zachowując milczenie, chociaż fakt, że zdecydował się sięgnąć do kieszeni marynarki po cygarnicę, zdradził pewne zniecierpliwienie. – Dziękuję – powiedziała, kiedy podsunął jej otwartą cygarnicę i wyjęła jeden z cieniutkich, zawiniętych w liść specjałów. – I to jeszcze dalcyjska – dodała, przesuwając cygaretką pod nosem, żeby lepiej poczuć aromat. – Wszystkie inne wydają mi się tanim zamiennikiem – odpowiedział, pocierając zapałkę o draskę i pochylając się ku swojej rozmówczyni.

Dym buchnął, kiedy przyłożyła cygaretkę do ust i zaciągnęła się, żeby liść zajął się płomieniem. Amator mógłby wykorzystać tę okazję, żeby już pozostać blisko niej, może nawet skraść pocałunek, ale nie pan Redsel. – Należy zaspokajać swoje pasje przy każdej okazji – powiedział, odsuwając się i przypalając własną cygaretkę, zanim wrzucił gasnącą zapałkę w mrok za burtą. – Nie uważa pani? Wzruszyła ramionami i ciaśniej owinęła ramiona szalem. – Miałam kiedyś nauczycielkę, która chętnie zrównywała pobłażanie sobie ze słabością. „Pamiętajcie, dziewczęta, do gabinetu Udziałowca prowadzi nie zabawa, ale pracowitość”. To była prawdziwa anegdota. Uśmiechnęła się na to wspomnienie, gdy oczami wyobraźni ujrzała zwykle surową twarz madame Bondersil. Miło będzie znowu panią zobaczyć, madame, pomyślała, zerkając na dwa księżyce połyskujące na ciemniejących falach. O ile przeżyję tę noc. – Najwyraźniej była pani pilną uczennicą – powiedział pan Redsel. Gdy mówiła, zatrzymał wzrok na staniku jej sukni, gdzie pod cieniutkim jedwabiem szala był widoczny błysk szpilki Udziałowca. – Pełnoprawny Udziałowiec w tak młodym wieku. Niewielu z nas ma nadzieję osiągnąć tak wiele równie szybko. – Pracowitość w połączeniu ze zwykłym szczęściem to potężna mieszanka – odrzekła, znowu zaciągając się cygaretką i wyczuwając jedynie najdoskonalszy dalcyjski liść. Przynajmniej nie jest trucicielem, pomyślała. – Tak czy inaczej, spodziewałabym się, że pan odrzuca takie aspiracje. Jest pan Niezależny, nieprawdaż? – Rzeczywiście, w tej chwili reprezentuję jednoosobowy syndykat. – Skłonił się autoironicznie. – Kiedy wypełnił się mój uprzedni kontrakt, uznałem, że to dogodny moment, aby zainwestować część zysków i wreszcie zbadać ląd, z którego płyną wszelkie bogactwa czyniące nas jego niewolnikami. Kolejny cytat, tym razem z Bidrosin, wypowiedziany z ironiczną nutką, by podkreślić brak poparcia dla niesławnej corvuskiej zwolenniczki radykalizmu.

– Zatem nigdy nie widział pan Arradsii? – spytała. – Wyjątkowe przeoczenie, które wkrótce naprawię. Podczas gdy pani, jak widzę, jest więcej niż tylko zaznajomiona z tym kontynentem. – Urodziłam się w Feros, ale kształciłam w Carvenporcie. Miałam też okazję zobaczyć nieco Interioru, zanim Zarząd wezwał mnie do Siedziby Głównej. – Musi pani zatem zostać moją przewodniczką. – Uśmiechnął się, opierając się o reling. – Ponieważ powiedziano mi, że już za kilka krótkich miesięcy nastąpi koniunkcja, a Arradsia podobno oferuje na nią najlepszy widok. – Czyli jest pan astronomem? – Powiedziała to z odrobiną kpiącego powątpiewania, przesuwając się tak, żeby stanąć obok niego. – Jedynie amatorem pięknych widoków – odpowiedział, podnosząc wzrok na księżyce. – Ujrzeć trzy księżyce na niebie z planetami na drugim planie, ustawionymi w idealnym porządku przez jedną ulotną chwilę. To będzie widok, którego wspomnieniem można rozkoszować się latami. Skąd oni cię wytrzasnęli? – zastanawiała się, wędrując spojrzeniem po jego profilu. Twarz surowa, ale nie zniszczona, mężczyzna przystojny, ale nie zniewieściały, bystry, ale nie arogancki. Mogłabym niemal uznać, że specjalnie cię do tego wyhodowali, podsumowała w myślach. – W Carvenporcie jest obserwatorium – powiedziała. – Dobrze wyposażone we wszelakie instrumenty optyczne. Na pewno mogłabym zaaranżować przedstawienie pana odpowiednim osobom. – Jest pani bardzo uprzejma. – Zamilkł, marszcząc czoło w grymasie wyrażającym pewien opór. – Muszę zapytać, panno Lethridge, ponieważ ciekawość zawsze była moją największą wadą: rzeczywiście jest pani wnuczką Darusa Lethridge’a, nieprawdaż? Sprytnie, pomyślała. Ryzykuje, że mnie urazi, by zmniejszyć dystans przez poruszenie drażliwego tematu. Zobaczmy, jak

zareaguje na drobną komplikację. Westchnęła, wydmuchując strumień dymu, który zaraz porwał wiatr. – Ujawnił się kolejny wielbiciel wielkiego człowieka – powiedziała, odsuwając się od relingu i odwracając się, żeby odejść. – Nigdy go nie poznałam, proszę pana, zmarł przed moimi narodzinami. Dlatego nie mogę się z panem podzielić żadnymi anegdotkami. Życzę dobrej nocy. – Nie szukam anegdot – odpowiedział, nadając głosowi subtelny, proszący ton i stając jej na drodze, choć z zachowaniem należytego dystansu. – I przepraszam za niezamierzoną zniewagę. Widzi pani, tak się składa, że potrzebuję rady odnośnie do niedawnego zakupu. Skrzyżowała ręce, trzymając cygaretkę przed ustami i unosząc ze zdziwieniem brew. – Zakupu? – Tak. Pewnych rysunków technicznych, które, jak zapewniał mnie sprzedawca, zostały sporządzone ręką pani dziadka. Muszę jednak przyznać, że mam wątpliwości. Jego zdziwienie sprawiło jej przyjemność, kiedy zaśmiała się w głos i pokręciła głową. – Jednoosobowy syndykat. Na tym polega pański interes? Kupuje pan rysunki? – Kupuję i sprzedaję – odpowiedział. – I nie tylko rysunki, ale wszelkie autentyczne dzieła sztuki i antyki. Z naciskiem na słowo „ autentyczne”. – I wyobraża pan sobie, że będę w stanie określić dla pana proweniencję tych rysunków, bo mam fachowe oko członka rodziny. – Myślałem, że może zna pani jego rysunek, charakter pisma... – Urwał zmieszany. – Niemądry pomysł, teraz to widzę. Proszę mi wybaczyć moją natarczywość. Przepraszam, jeśli panią uraziłem. – Pochylił głowę z pełną szacunku skruchą i odwrócił się, by odejść. Poczekała, aż przejdzie co najmniej kilkanaście kroków, nim zadała oczekiwane pytanie:

– Co to jest? Jakie urządzenie? Zatrzymał się w pół kroku i odwrócił z naprawdę imponująco dobrze odegranym grymasem zaskoczenia. – Ach, oczywiście jedyne, które naprawdę się liczy – odrzekł, wskazując powoli obracające się koła łopatkowe i dwa kominy górujące nad sterówką, z których zużyta para buchała w nocne niebo. – Silnik termoplazmowy – mruknęła, a w jej piersi obudziła się prawdziwa ciekawość. Jak daleko posunęli się, zastawiając tę pułapkę? – Prześwietne cacko we własnej osobie – dodała nieco głośniej. – Która wersja? – Najpierwsza – odpowiedział. – O ile to autentyk. Z radością pokażę je pani jutro... – Och, nie. – Podeszła, złapała go pod rękę i popchnęła w stronę kajut pasażerskich. – Moją największą wadą także jest ciekawość, a raz rozbudzona nie da się uciszyć. *** Folguję swoim kaprysom? – zadała sobie pytanie kilka godzin później, kiedy pan Redsel spał obok niej zaspokojony. Przesunęła wzrokiem po jego torsie, zatrzymała się na twardych mięśniach brzucha połyskujących od potu po ich niedawnych trudach. Okazał się tak samo doświadczony w uciechach zmysłowych, jak we wszystkim innym – po raz kolejny spełnił jej oczekiwania. Wątpię, żeby madame pochwaliła tę decyzję taktyczną, pomyślała. Na tę myśl uśmiechnęła się delikatnie i wyślizgnęła z łóżka. Przystanęła, żeby podnieść z podłogi stanik, po czym podeszła do toaletki, gdzie pan Redsel rozłożył dla niej rysunki do obejrzenia po wejściu do kajuty. Jego dość zawiły i pomysłowy opis ich pochodzenia przerwała mu pocałunkiem. Bawiło ją jego zaskoczenie, a jeszcze bardziej to, co nastąpiło później. Przez pewien czas miała kochanka w Feros, należycie dyskretnego oficera Żelaznego Protektoratu, który zostawił żonę po drugiej

stronie oceanu i w efekcie nie był zainteresowany poważniejszym zaangażowaniem emocjonalnym. Niestety kilka miesięcy temu komandora Pinefelda odesłano na odległy posterunek, więc być może teraz pofolgowała sobie nieco, ale chciała też rozwiać wszelkie wątpliwości, jakie mogła jeszcze żywić na temat prawdziwych celów, jakimi kierował się pan Redsel. Znalazła odpowiedź, kiedy zbliżał się do orgazmu i jego twarz zawisła nad jej własną, a jego cel stał się doskonale widoczny we wzroku utkwionym nieruchomo w jej oczach. Odpowiedziała na jego spojrzenie, obejmując go mocniej nogami i rękami, kiedy poruszał się coraz szybciej; wydawała odpowiednie odgłosy w odpowiednich chwilach, pozwalając mu na razie wyobrażać sobie, że odniósł sukces i zadzierzgnął wymaganą więź. Czuła, że jest mu winna chociaż tyle. W końcu naprawdę wykazał się nadzwyczajną wprawą. Blask dwóch księżyców wlewał się przez otwarty iluminator, dając dość światła, żeby dokładnie przejrzeć rysunki. Były trzy. Papier pożółkł ze starości, krawędzie nieco się wystrzępiły, ale precyzyjnie wyrysowane tuszem wymiary największego wynalazku w dziejach świata pozostały nietknięte. Słowa „napęd plazmowy” wypisano nad pierwszym rysunkiem koślawym, niemal gorączkowym charakterem pisma, oddającym podniecenie świeżo pochwyconej idei. Datę 36.04.112 wypisano równie energiczną ręką w prawym dolnym rogu. Nieprecyzyjność tekstu jaskrawo kontrastowała z rysunkiem samego urządzenia. Każdą rurę, kurek i zawór oddano z bezprzykładną pieczołowitością, szrafy wykonano z precyzją dostępną jedynie ręce nadzwyczaj utalentowanego kreślarza. Spojrzała na następny rysunek i zobaczyła, że jest równie znakomity, chociaż urządzenie nosiło teraz współczesną nazwę – „silnik termoplazmowy” i pojawiło się na nim kilka dodatków oraz ulepszeń w stosunku do oryginalnego projektu. Ten projekt datowano na 12.05.112, a jego sąsiada na 26.07.112. Dwa dni przed zgłoszeniem patentu przypomniała sobie, zatrzymując

wzrok w tym samym miejscu na obu rysunkach – górnym prawym rogu, gdzie widniał skreślony tą samą charakterystyczną dłonią inicjał: DL. – Zatem co pani myśli? Odwróciła się od toaletki i zobaczyła, że pan Redsel siedzi prosto całkowicie rozbudzony. Słabe światło wypełniło kajutę, kiedy sięgnął do lampy naftowej umieszczonej na ścianie nad łóżkiem. Jego twarz przybrała czuły wyraz, jaki powinien mieć mężczyzna, który rozpoczął właśnie intymną przygodę – twarz świeżo oczarowanego mężczyzny. Jest idealny, pomyślała znowu nie bez pewnego żalu. – Obawiam się, proszę pana – powiedziała, sięgając po stanik i wyjmując pojedynczą fiolkę produktu, która leżała ukryta wśród koronek – że mamy inne kwestie do omówienia. Usłyszała cichy metaliczny szczęk i dłoń pana Redsela wynurzyła się z pościeli z małym rewolwerem. Rozpoznała markę, kiedy wycelował w jej czoło: tulsome, kaliber .21, sześciokomorowy, znany jako „solniczka szulera”, ponieważ połączone cylindry jego luf przypominały pojemniczek na tę przyprawę, a sama broń cieszyła się ogromną popularnością wśród bractwa zajmującego się zawodowo grą w karty. Mały kaliber, ale niezawodna broń i śmiercionośna w rękach sprawnego strzelca. Jej reakcja na pojawienie się rewolweru sprowadzała się do lekkiego uniesienia brwi, gdy w tej samej chwili kciukiem usunęła szklany korek z fiolki i uniosła ją do ust. To była awaryjna fiolka, mieszanka pochodząca z jednego z najtajniejszych zakątków laboratorium Żelaznego Syndykatu. Tworzenie skutecznych mieszanek różnych rodzajów produktu było sztuką przerastającą większość żniwiarzy, wymagającą najbardziej cierpliwej i rygorystycznej manipulacji produktem na poziomie molekularnym oraz ostrożnego zastosowania różnych syntetycznych czynników wiążących. Taka precyzja wymagała najpotężniejszych magnaskopów, kolejnego wynalazku, z racji którego świat był dłużnikiem jej rodziny.

– Nie waż się! – ostrzegł ją, wstając z łóżka. Teraz trzymał rewolwer w obu rękach. Sześć luf celowało pewnie, w głosie i spojrzeniu pana Redsela pojawiła się surowa determinacja. – Naprawdę nie chcę... Wypiła zawartość fiolki, a on pociągnął za cyngiel ułamek sekundy później. Z rewolweru dobył się głuchy szczęk, kiedy kurek natrafił na pustą komorę. Pan Redsel wyskoczył z łóżka po raptem sekundzie wahania, zmieniając chwyt na broni i biorąc zamach do uderzenia w skroń. Zawartość fiolki pozostawiła gorzkawe pieczenie na jej języku, zanim przepaliła się przez ciało, wywołując znajomy przypływ doznań. Siedemdziesiąt procent Zielonej, dwadzieścia Czarnej i dziesięć Czerwonej. Przyzwała Zieloną. Jej ręka była jak rozmazana plama, gdy błyskawicznie złapała pana Redsela za nadgarstek, zatrzymując go o cal od swojej skroni. Chwyt był mocny, ale nie tak, żeby zostawić ślady na ciele albo zmiażdżyć kości. Wszelkie podejrzane siniaki mogły wywołać później pytania. Przywołała Czarną, kiedy zamachnął się wolną ręką gotowy zadać jej śmiercionośny cios, sądząc po układzie kostek jego dłoni. Zadygotał, kiedy uwolniła Czarną i go unieruchomiła. Zaciskał szczęki, na próżno próbując wyrwać się z jej uścisku, jego język formował przekleństwa albo błagania za zaciśniętymi zębami. Odepchnęła go na kilka stóp, nie wypuszczając z uścisku Czarnej, trzymając go zawieszonego nad łóżkiem. Czarna szybko słabła i Lizanne zostało już tylko kilka chwil. – Kim jest twój kontakt w Carvenporcie? – zapytała, luzując chwyt tak, by mógł poruszać ustami. – Po... – Zadławił się, z trudem łapiąc powietrze. – Popełniasz... błąd. – Przeciwnie, drogi panie – odpowiedziała, podchodząc do toaletki i wyciągając ukrytą za nią małą skórzaną torbę. Rozwiązała rzemyki i odsłoniła rządek czterech fiolek w środku. – To pan popełnił błąd, nie ukrywając tego dostatecznie dobrze. Potrzebowałam raptem kilku chwil, żeby je odkryć, kiedy

wczoraj przeszukałam pańską kajutę, i tylko paru więcej, żeby znaleźć „solniczkę”. Przechyliła głowę, przyglądając mu się krytycznie, obracając za pomocą Czarnej jego nagą postać. Nigdzie ani śladu Znaku. Nawet na podeszwach stóp. – Nie należy pan do Korpusu – orzekła. – Cesarstwo Corvuskie nasłało na mnie niezarejestrowanego Błogosławionego. Agenci cesarza zwykle nie są tak nieroztropni. Muszę panu wyznać, że do pewnego stopnia odbieram to jak obelgę. Ciekawi mnie, na kogo zwykle pan poluje? Bogate wdowy i pustogłowe dziedziczki? – Nie... wysłano mnie... aby cię zabić. – Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości, panie Redsel. Kiedy już nawiązalibyśmy zażyłe stosunki i niewątpliwie kontynuowali je w Carvenporcie, dostarczyłby pan swoim mocodawcom dość informacji, by wielokrotnie zwróciło im się pańskie honorarium. Na jego twarzy pojawiła się wtedy pewna rezygnacja, a w niej zapłonęła iskierka podziwu, bo stało się jasne, że postanowił dłużej nie błagać. Zamiast tego zapytał: – Czym... się... zdradziłem? – Za bardzo mi się pan spodobał. – Zdławiła podziw i znowu wzmocniła uścisk. – Nawet jeśli jest pan najemnikiem, oboje trudnimy się tym samym fachem, a ja nie pragnę pańskiego cierpienia. Zapytam raz jeszcze i zdecydowanie radzę panu odpowiedzieć: kim jest pański kontakt w Carvenporcie? Większa część jego twarzy zamarła teraz i tylko usta zdradzały jakieś emocje, kiedy wykrzywił je, udzielając odpowiedzi: – Mieli mnie... znaleźć... nie otrzymałem... nazwiska. – Hasło. – Prawdziwa Miłość. Mimo okoliczności nie mogła się powstrzymać i parsknęła z rozbawieniem. – Jakie to trafne. Czuła, jak Czarna ustępuje, płonie z rosnącą intensywnością,

w miarę jak jej poziom we krwi się zmniejsza. – Och, i o ile to ma jakieś znaczenie – powiedziała, wskazując skinieniem głowy rysunki – to falsyfikaty. Mój dziadek posługiwał się jedynie kalendarzem mandinorskim. Ponadto w drugiej połowie życia artretyzm okaleczył mu obie ręce, co ukrywał powodowany dumą i próżnością. Jego usta wykrzywiły się, co mogło być uśmiechem albo kolejnym gniewnym grymasem, w tej samej chwili, kiedy resztkami Czarnej zatrzymała mu serce. Szarpnął się powietrzu, zanim padł na łóżko. Jego doprowadzone do perfekcji ciało legło wiotkie i pozbawione życia. *** Pierwszy oficer podszedł do niej podczas śniadania, oficjalny i pełen szacunku, by przekazać wieść o śmierci pana Redsela. – To straszne! – wykrzyknęła, odkładając tost i sięgając po wzmacniający łyczek herbaty. – Atak serca, powiada pan? – Tak twierdzi lekarz okrętowy, panno Lethridge. To niezwykłe u mężczyzny w jego wieku, ale najwyraźniej takie rzeczy się zdarzają. Członkowie załogi widzieli, jak rozmawiała z panem Redselem na dziobie, i pierwszy oficer był zobowiązany do zadania kilku pytań. Zgodnie z oczekiwaniem okazał się niezbyt wnikliwym śledczym. Kiedy oświadczyła, że nic nie wie na temat nieszczęsnego i przedwczesnego zgonu pana Redsela, zrezygnował. Żaden względnie inteligentny pracownik Syndykatu nie naciskałby Udziałowca w nadziei na uzyskanie dodatkowych informacji. Kiedy oficer odszedł, powróciła do śniadania, ale wkrótce wybuch histerii przy pobliskim stoliku, kiedy rozniosła się wieść o śmierci pana Redsela, popsuł jej apetyt. Pani Jackmore, piersiasta kobieta około czterdziestki, spazmowała z rozpaczy, a jej bladolicy mąż, dyrektor regionalny wyraźnie starszy od małżonki, tylko na nią patrzył znieruchomiały i milczący.

W końcu pokojówka pani Jackmore wyprowadziła ją pośpiesznie z jadalni, podczas gdy krzyki jej pani nie słabły. Pozostali pasażerowie usiłowali ukryć zażenowanie, tudzież rozbawienie, a pan Jackmore dokończył posiłek, przegryzłszy się ze stoickim uporem przez bekon, jajka i nie mniej niż dwie porcje tostów. Nie mogłeś się oprzeć pokusie dodatkowego poćwiczenia umiejętności, hę? –zapytała Lizanne w myślach widmo pana Redsela, wstając od stołu i zostawiając niedokończone śniadanie. Naprawdę zastanawiałam się, czy mam jakiś powód, by żałować swojego postępku, a teraz spokojnie mogę wpisać go do rubryki Przykrych Konieczności. Poszła do kajuty po rysunki, a potem znowu wróciła na dziób. Łopatki pracowały w trzykrotnie szybszym tempie, odkąd znaleźli się w Cieśninie. Błogosławiony w maszynowni bez wątpienia wypił i wyczerpał co najmniej dwie pełne fiolki Czerwonej, żeby wycisnąć z silników maksymalną prędkość. To była jej trzecia podróż przez Cieśninę i za każdym razem widok tych wód budził w niej niepokój – ogólny brak fal wydawał się bardzo dziwny na obszarze tak odległym od lądu, a nieustanne wirowanie i kłębienie się prądów sprawiało niesamowite wrażenie. Dla niej to było jak echo potężniejszej siły natury, która jakieś dwieście lat wcześniej wyrwała kanał przez Wyspy Barierowe. Podniosła rysunki, żeby przyjrzeć im się po raz ostatni. Szkoda ich, bo zostały wyśmienicie wykonane, ale pan Redsel mógł zostawić ślady, kiedy tworzył swoją nową tożsamość, i bez względu na ich fałszywość, samo istnienie rysunków przyciągałoby uwagę, której lepiej unikać. Mogłaby zostawić je w jego kajucie, ale to sprowokowałoby dalsze pytania dotyczące nadzwyczajnego zbiegu okoliczności, skoro na statku znajduje się także wnuczka ich rzekomego autora. Zapaliła zapałkę i przystawiła do rożka kartki. Poczekała, aż ogień strawi dwie trzecie papieru, zanim podarowała resztę morzu. Nie zdradziłam panu największego błędu fałszerza, nieprawdaż, panie Redsel? – zapytała w duchu, patrząc, jak

czerniejący żar spada w kilwater statku i znika w spienionych przez łopatki wodach. Chociaż on nigdy w życiu nie mógłby się go domyślić. Widzi pan, to mój ojciec zaprojektował prześwietne cacko, kiedy miał zaledwie piętnaście lat – tylko po to, by zobaczyć, jak kradnie mu je mój dziadek. To mój ojciec jest autorem tej cudownej epoki, niepowtarzalny geniusz i wizjoner, którego ledwie było stać na tusz do kreślenia projektów. Powróciła myślami na chwilę do ostatniego spotkania z ojcem. To było dzień przed jej wejściem na pokład statku w Feros. Zastała go w warsztacie w otoczeniu różnych nowinek technicznych, z rękami śliskimi od smaru i okularami zsuniętymi na czubek nosa. Nigdy nie przestawało jej zdumiewać, jakim cudem okulary są w stanie utrzymać się w tym niepewnym miejscu. Ojciec poruszał się z tak niecierpliwą energią, że wydawało się to niemożliwe, a jednak przez te wszystkie lata ani razu nie widziała, by okulary się zsunęły. To było miłe wspomnienie bez względu na słowa, jakie między nimi padły. – Pracujesz dla bandy złodziei – powiedział wtedy, nie odrywając wzroku od swojej dłubaniny. – Ukradli to, co z racji urodzenia należało się tobie. – Doprawdy, ojcze? – zapytała w odpowiedzi. – Zawsze myślałam, że pierwszy zrobił to dziadek. W ciągu następnych tygodni coraz gorzej czuła się z urazą, która zachmurzyła w tamtej chwili twarz ojca. To przywołało kolejne wspomnienie, dzień Próby Krwi, kiedy pipetka żniwiarza zostawiła kropelkę produktu na jej dłoni, ale inaczej niż u dzieci wokół niej, pociągających nosem albo ryczących na całe gardło, nie wywołała natychmiastowego oparzenia ani poczerniałego strupa. Nigdy wcześniej nie widziała ojca smutnego i zastanawiała się, dlaczego się nie uśmiechnął, kiedy uniosła rękę z nieskazitelną skórą, jeśli nie liczyć mlecznobiałej plamki. Patrz, ojcze, nie bolało! Patrz, patrz! Odsuwając to wspomnienie, ponownie skupiła uwagę na morzu. Cieśnina zwężała się na południu. Lizanne wypatrzyła małe zielone drobiny Wysp Barierowych wieńczących horyzont.

To oznaczało, że od Carvenportu dzielą ich tylko niecałe dwa dni rejsu. Carvenport, pomyślała z cierpkim uśmiechem na ustach. Gdzie odnajdę Prawdziwą Miłość.

Rozdział 2 Clay

Pięść Cralmoora trafiła Claya w bok z dostateczną siłą, żeby się zachwiał. Clay warknął z frustracji, kiedy większy przeciwnik zdołał zrobić unik przed jego powolną kontrą i kopnąć go prosto w pierś. Clay zablokował kopnięcie skrzyżowanymi rękami, ale siła uderzenia sprawiła, że zatoczył się do tyłu w tłum. Na kilka chwil świat zamienił się w brutalną furię gwizdów, obelg, przesyconej gorzałką plwociny i więcej niż paru ciosów. Clay musiał wywalczyć sobie drogę powrotną, odpychając pięściami i łokciami pijane twarze, zanim zdołał ponownie stanąć w wyrysowanym kredą kręgu, gdzie czekał Cralmoor. Wyspiarz stał z rękami na biodrach, pokryta tatuażami pierś prawie się nie rozszerzała, gdy oddychał, jasna ściana zębów zalśniła w znaczącym uśmiechu. „Uliczne przepychanki nie zrobią z człowieka wojownika, chłopcze” – mówił ten uśmiech. „Teraz trafiłeś na głębokie wody”. Clay nie pozwolił sobie na uśmieszek w odpowiedzi, bo martwił się, że mógłby zdradzić podejrzaną pewność siebie, tylko zaczął serię dobrze wyćwiczonych ruchów. Tratter nazywał je Kombinacją Markevy – była to sekwencja kopnięć i ciosów pięścią zestawionych przez starożytnego i najsławniejszego mistrza dalcyjskiej sztuki walki. Nauka sekwencji trwała miesiąc; Clay w pocie czoła powtarzał ruchy pod fachowym i bezlitosnym spojrzeniem Trattera, aż ten orzekł, że Clay bardziej gotowy już nie będzie. – Załatw to, jak należy, a może wyjdziesz z tego, zyskując pewne uznanie – powiedział wtedy stary trener i mrugnął z aprobatą.

– Płacę ci, żebyś mi pomógł wygrać – odpowiedział Clay. Wspomnienie niekończącego się śmiechu starca powróciło do Claya, kiedy teraz Cralmoor zablokował każde jego uderzenie płynnie i z łatwością, a potem wymierzył krótki prosty cios w prawe oko Claya, który zamrugał kilka razy i padł. Jak przez mgłę zdał sobie sprawę, że rozbrzmiał dzwon, tuż zanim uderzył o podłogę i poczuł, jak ręce Derka zaciskają się wokół jego piersi i wloką go na stołek. Gołymi piętami przeorał piach na podłodze. Odzyskał całkowicie świadomość, kiedy Derk opróżnił na jego głowę pół wiadra wody. – Myślę, że nadeszła już właściwa chwila – powiedział Derk, sięgając do torby po dwie manierki, jedną ze zwykłą zakrętką, a drugą oznaczoną wydrapanym krzyżykiem. Clay pokręcił głową, pryskając wodą na wszystkie strony. – Jeszcze jedna runda. – Nie masz siły na jeszcze jedną rundę. – Za szybko – upierał się Clay, krzywiąc się, kiedy Derk przycisnął szmatkę do rozcięcia pod jego okiem. – Dopiero był trzeci dzwonek. Keyvine się zorientuje. Psiakrew, nawet matka Keyvine’a się zorientuje. Zauważył, że Derk odruchowo zerknął na podwyższenie w głębi przepastnej pijackiej meliny. W każdy venasday w Wytchnieniu Kolonisty urządzano Wieczór Walki, a właściciel lokalu nigdy jeszcze nie przegapił walki. Keyvine siedział samotnie na podwyższeniu, obok niego na stoliku stały mała lampka i butelka wina. Szczupła, nieruchoma sylwetka oświetlona tylko przez odblask srebrnej smoczej głowy – gałki na lasce, która spoczywała na jego kolanach. Żadnego ochroniarza ani broni w zasięgu ręki, pomyślał Clay, czując, jak narasta w nim od dawna dojrzewająca zazdrość. A mimo to pozostaje Królem Noży i Dziwek. Zazdrość okazała się użyteczna, bo rozpaliła w nim gniew, a przytłumiła ból. Napił się wody z manierki z białą zakrętką i stanął o własnych siłach na dobrą chwilę przed dzwonkiem. Pieprzyć Markevę, pomyślał, unosząc pięści, kiedy Cralmoor

do niego podszedł. I pieprzyć Trattera. W walkach obowiązywały pewne zasady: żadnego gryzienia, wyłupywania oczu i kopania po klejnotach, ale poza tym uczestnicy mogli zafundować przeciwnikowi taką jatkę, jaką tylko zdołają bez użycia broni. Clay zaś zawsze z łatwością zamieniał słowa w broń i wiedział, jak głęboko można nimi ranić, już nie wspominając o tym, jak łatwo rozpraszają w walce. – Będę mógł zaliczyć numerek z twoją żoną, jak wygram, zgadza się? – zapytał Cralmoora jak gdyby nigdy nic, ledwie o cal unikając kolejnego ciosu w oko. – Czy raczej z twoim mężem? – Mam jedno i drugie – odpowiedział wesolutko Wyspiarz, blokując lewy sierpowy i wymierzając kolejny bolesny kuksaniec w żebra Claya. – Wątpię, żebyś miał u nich szanse. – Wyszedł poza zasięg haka wymierzonego przez Claya, zbił jego rękę na bok, wyprowadził kolejne kopnięcie, okrężne w głowę, które Clay zablokował bardziej szczęśliwym trafem niż celowo. – Bez urazy. – Ach, jasne, zapomniałem – wypalił Clay w parodii olśnienia i wykonał kolejną bezowocną kombinację trzech ciosów w głowę Cralmoora. – Wasze duchy każą wam wsadzać fiuta we wszystko, co ma puls. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, kiedy twarz Wyspiarza nagle spochmurniała. Uwagi na temat duchów z ust niewierzącego to niezawodny sposób wywołania u Wyspiarzy gwałtownej reakcji. – Uważaj sobie, chłopcze – ostrzegł go Cralmoor; jego postawa przestała być tak swobodna, a wzrok stał się bardziej skupiony. – Na razie cię oszczędzałem. Pan Keyvine ma dług u Braddona. W Clayu też zakipiał gniew – niechybna reakcja na wzmiankę o stryju. – Tak? Duchy każą ci podsuwać goły tyłek także jemu? Cralmoor ugiął nogi i zaatakował, za szybko, żeby zrobić unik. Uderzył Claya ramieniem w brzuch i złapał go w pasie jak w imadło. Clay walił w jego głowę i plecy przez kilka krótkich sekund, zanim większy przeciwnik go uniósł i huknął nim

o ziemię. Z Claya uszło powietrze, kiedy Wyspiarz przyszpilił go całym swoim miażdżącym ciężarem. Cralmoor uderzył go raz czołem w nos, zanim uniósł się z pięściami gotowymi do gradu ciosów, najwyraźniej nieświadomy popełnionego błędu. To było coś, co Clay znał – nie żaden ring albo wyćwiczona sztuka walki. Teraz to była rynsztokowa bójka, a kto lepiej znał się na tym od niego? Przekręcił się pod Wyspiarzem, zamachnął się prawą nogą, żeby zaczepić o jego lewą pachę, i szarpnął dostatecznie mocno, by zepchnąć go na bok. Poruszał się z szybkością dzikiego zwierzęcia. Wdrapał się na Cralmoora i uderzył go otwartą ręką w ucho – dobrze wiedział, że to cios, który doskonale sprawdza się przy ogłuszaniu. Cralmoor krzyknął odruchowo, zmrużył oczy, walcząc z nagłym bólem w uchu, dając tym samym Clayowi dwie sekundy potrzebne, żeby go przyszpilić do podłogi i przycisnąć mu ramiona kolanami. Clay zasypał go gradem gorączkowych ciosów, owinięte w skórę kostki rąk piekły z bólu, gdy głowa Wyspiarza szarpała się pod wpływem uderzeń i kość policzkowa pękła z głośnym trzaskiem. Clay przerwał, gdy zaczęły go boleć całe ramiona. Zacisnął rękę pod podbródkiem Cralmoora i wziął zamach do ostatecznego ciosu. Po co komu druga manierka...? Cralmoor kopnął go w potylicę i przed oczami Claya w nagłym rozbłysku urodził się rój migoczących gwiazd. Zanim przygasły, znowu leżał na plecach, a Wyspiarz dociskał mu szyję kolanem, spoglądając w dół z ponurym, morderczym błyskiem w oku. Usłyszawszy dzwon, nie odsunął się, ale naparł z większą siłą. Przerwał dopiero, kiedy wśród wrzawy rozległ się inny dźwięk – rytmiczny brzęk metalu o szkło. Clay chrapliwie wciągnął powietrze do płuc, kiedy Cralmoor podniósł się z niego i odwrócił do zacienionego podwyższenia Keyvine’a. Król Noży i Dziwek uderzał srebrną smoczą główką na lasce o butelkę wina miarowo, ale uporczywie. Cralmoor wziął głęboki wdech i rzucił Clayowi ostatnie spojrzenie, zanim odszedł na swój stołek; jego zakrwawiona i zniekształcona twarz

wyrażała złowieszczą obietnicę. Pukanie w szkło ustało, gdy usiadł. Derk musiał na wpół zaciągnąć Claya na jego stołek i trzymać go w pionie, kiedy przysunął mu manierkę do ust, tym razem tą z krzyżykiem wydrapanym na zakrętce. – Teraz? – zapytał z półuśmieszkiem. Clay złapał manierkę w obie ręce i wyżłopał zawartość. Produkt był mocno i niefachowo rozcieńczony, ale nadal pozostawiał charakterystyczne pieczenie na języku, po którym następowało uczucie brzęczenia towarzyszące trawieniu Czarnej, jakby szerszenie budowały sobie gniazdo w jego piersi. Chociaż Błogosławieni mogli korzystać z darów płynących z przetrawienia wszystkich czterech różnych kolorów produktu, to ich biegłość w korzystaniu z nich znacząco się różniła. Większość najlepiej radziła sobie z Zieloną, a zwiększona siła i szybkość, jaką dawał ten produkt, czyniła z nich cennych pracowników fizycznych lub dokerów. Niektórzy doskonale radzili sobie z Czerwoną i zwykle znajdowali lukratywne posady w maszynowniach na statkach korporacyjnych, ponieważ płomienie, które wywoływali, zapalały produkt w silnikach napędzanych krwią. Bywali tacy, którzy dostatecznie dobrze radzili sobie z tajemnicami Niebieskiej i wywoływanego przez nią transu, żeby zdobyć dożywotnie kontrakty w korporacyjnych centralach, gdzie przekazywali wiadomości na drugi koniec świata w kilka minut zamiast w kilka miesięcy. A jeszcze rzadziej zdarzali się tacy, którzy podzielali umiejętności Claya w okiełznywaniu mocy dawanej przez Czarną, zdolności, którą przesądni Dalcyjczycy nazywali „niewidzialną ręką”. Był to wyjątkowo frustrujący dar, ponieważ Czarna była zdecydowanie najdroższym kolorem i niełatwym do zdobycia dla człowieka o jego pozycji społecznej – o ile w przypadku Claya w ogóle można mówić o jakiejkolwiek pozycji. Wodę w manierce zaprawiono raptem naparstkiem Czarnej za cenę dwóch pełnych miesięcy złodziejskich zarobków. Patrząc na Cralmoora krążącego po obrzeżu kręgu z morderczym błyskiem w oku

i naprężonymi mięśniami, Clay po raz pierwszy zwątpił, czy tyle wystarczy. Cralmoor zaatakował już po pierwszym uderzeniu w dzwon, a wycie tłumu przybrało na sile, bo zapowiadała się śmierć, rzadka, ale doceniana gratka dla publiki gromadzącej się na tych nielegalnych walkach. Clay nie ujawniał się – przyjął pierwszy cios i wykorzystał ułamek Czarnej, żeby go osłabić, zatrzymując pięść tuż przed zetknięciem z ciałem. Krzyknął przekonująco z bólu i obrócił się, a drugi cios Cralmoora przeciął ze świstem powietrze obok jego ucha. Wyspiarz warknął z wściekłości i znowu zaatakował, a Clay dał się trafić, lecz odchylił siłę uderzenia na tyle, żeby obaj utrzymali się na nogach. Zaczęli się mocować, wirowali na ringu jak zwariowani tancerze, Cralmoor przeklinał Claya przez cały czas w plemiennym języku Wyspiarzy. Raz po raz uderzał w brzuch, a Czarna osłabiała każde trafienie. Jeszcze kilka chwil i produkt się skończy. Clay wyrwał się z uścisku, wycofał się, wyprowadził markowany lewy prosty w głowę Cralmoora, uchylił się przed kontrą i wbił wzrok w prawą stopę Wyspiarza. To było tylko szturchnięcie, które łatwo pomylić z poślizgnięciem, ale wystarczyło, żeby Cralmoor stracił równowagę i na ułamek sekundy opuścił gardę. Clay włożył całą resztkę Czarnej w cios, skupiając się na miejscu, gdzie jego pięść zetknęła się ze szczęką przeciwnika, i poczuł, jak kość pęka. Wyspiarz obrócił się, krew trysnęła mu z ust na tłum. Widownia zamarła w milczeniu, kiedy Cralmoor zatoczył się, patrząc błędnym wzrokiem. Chwiał się, ale jakimś cudem nadal trzymał się na nogach. – O w mordę – mruknął Clay, po czym skoczył na plecy Cralmoora i zacisnął nogi wokół jego piersi. Ciężar wystarczył, żeby powalić Wyspiarza, ale on nadal stawiał opór, wymachiwał łokciami, szarpał głową, gdy instynkt wojownika rozkazywał mu nie zaprzestawać walki. Potrzeba było chwili, może nawet całych trzech minut uderzania i walenia jego głową w deski, zanim wreszcie Lemul Cralmoor, mistrz Kredowego Ringu i budzący postrach w Carvenporcie zawodowy

bokser, stracił przytomność na podłodze w Wytchnieniu Kolonisty. Tłum tak go wygwizdywał, że aż ochrypł. *** – Trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt dwa obligi Syndykatu – powiedział Derk, zwijając stosik banknotów w zgrabny cylinder. – Plus czterysta w asygnatach i innych wartościowych przedmiotach. Clay uśmiechnął się szeroko, a potem syknął, kiedy Joya znowu wbiła igłę w brzeg rany. – A cena trzech biletów do Feros? – zapytał. – Tysiąc pięćset. I zapewniam, że uzyskanie takiej ceny wymagało długich negocjacji. – Derk odchylił się od zawalonego pieniędzmi stołu, na jego przystojnej twarzy malowało się raczej zamyślenie niż radość. – Udało nam się. Po tych wszystkich latach harówki wreszcie wyruszymy. – Uwierzę w to dopiero, kiedy wysiądziemy w porcie Feros – powiedziała Joya, odcinając nić i ocierając zaskorupiałą krew z twarzy Claya. – I ani chwili wcześniej. Podała mu kubek, kiedy usiadł na łóżku. – Zielona? – zapytał, wąchając lekko kwaśną zawartość. – Sześć kropli. Tylko tyle nam zostało. Pokręcił głową i odstawił kubek. – Lepiej zostawić to na później. – Musisz dojść do siebie. – Nie jest tak źle. – Jęknął, wstając z łóżka i czując każdy cios Cralmoora. – Sama powiedziałaś, że jeszcze nam się nie udało. Jeśli wpadniemy w opały w drodze stąd do portu, to ucieszymy się, że zostało nam kilka kropli Zielonej. – Mógłbym się wypuścić na miasto i kupić nam trochę – zaproponował Derk. – Jest tu z pół tuzina handlarzy w zasięgu rzutu kamieniem. – Nie. – Clay podszedł do okna. Zostało solidnie zabite deskami, żeby ukryć blask ich lampy,

ale Derk – całkiem rozsądnie – na wszelki wypadek wywiercił w drewnie małą dziurkę. Clay zerknął przez nią na labirynt zaułków i uliczek w dole, ale nie zobaczył ani nie usłyszał niczego wartego uwagi. Kąty wyglądały tak, jak powinny późną nocą, podczas tej krótkiej chwili rozejmu, zanim rozlegną się portowe syreny i codzienna wojna zacznie się na nowo. Dziwki, złodzieje, handlarze produktu, szulerzy i przedstawiciele tuzina innych odwiecznych profesji zwleką się z łóżek po tym, jak pofolgowali sobie poprzedniej nocy, żeby zacząć wszystko od początku, zastanawiając się, czy tego dnia ujrzą ostateczną bitwę – a może mając na to nadzieję. – Nie – odpowiedział znowu Derkowi. – Pozostaniemy niewidzialni przez następne dwa dni. Jeżeli przypomnimy raz jeszcze Keyvine’owi o naszym istnieniu, to może ten jego bystry umysł zacznie pracować. A to nie wróżyłoby nam najlepiej. Ukryli się w wieży starego kościoła Proroka w Zaułku Szpuntownika. To był ich najpilniej strzeżony sekret i najukochańsza kryjówka, z której korzystali tylko w awaryjnych sytuacjach. Z tym miejscem wiązało się wiele krwawych historii, a większość dotyczyła ducha Jasnookiego Kaznodziei, który miał rzekomo tu straszyć. Według stuletniej legendy Kaznodzieja zamordował kilkanaście dziwek w piwnicy. Pociął je i zrobił lalki z ich ciał. Jego pobudki nadal pozostawały tajemnicą i tematem licznych perwersyjnych teorii. Clay wątpił, czy Kaznodzieja kiedykolwiek naprawdę istniał, ale niektórzy ze starych mieszkańców Kątów nadal się zarzekali, że ta historia jest prawdziwa. W każdym razie od dawna krążąca opowieść o duchu okazała się przydatnym narzędziem do odstraszania niechcianych gości. Nawet najbardziej zdesperowany pijaczyna z rynsztoku nie zbliżyłby się do kościoła. Schody wyglądały na spróchniałe, ale Clay i Derk naprawili je w ciągu lat tak, żeby poprawek nie było widać i żeby dało się wejść po nich szybko, pod warunkiem, że wiedziałeś, gdzie stawiać stopy. Dbali o to, by na wieży zawsze znajdował się mały zapas obligów i różnych drobiazgów, ale poza tym trzymali się od niej z dala, by nie

skojarzono ich z tym miejscem. Jeśli idzie o Jasnookiego Kaznodzieję, to Clay ani razu go nie zobaczył. – Wybrałeś już dla nas statek? – zapytała Derka Joya, dla zabawy przesuwając w smukłych palcach monety ze stołu. Clay już wcześniej zauważył, że musi zająć czymś ręce, kiedy się denerwuje. – Owszem, kochana siostrzyczko – odpowiedział jej brat, wrzucając ich wygraną do nijakiej torby na ramię, wyściełanej tak, żeby monety w niej nie podzwaniały. – SKW Przedsięwzięcie wypływa za dwa dni. – Statek Konglomeratu Wschodniego? – spytał Clay, nie odwracając się od okna. – Pomyślałem, że lepiej unikać statków Żelaznego Syndykatu. Są zbyt dobrze kontrolowane jak na nasz gust, nie uważasz? – W takim razie nie jest napędzany krwią? – zapytała nieco rozczarowana Joya. Clay wiedział, że od dziecka jej ambicją było przebyć ocean na statku napędzanym Czerwoną. Cała ich trójka podzielała to marzenie, tak samo jak pragnienie ucieczki najdalej, jak się da od tutejszej kloaki. – Niestety nie – odpowiedział Derk. – Będziemy musieli przyzwyczaić się do aromatu dymu węglowego. Mimo to statek jest dostatecznie szybki. Sześć tygodni do Feros przy dobrej pogodzie, według bosmana. To świetny, pragmatyczny jegomość, który dopilnuje, byśmy dostali należycie ustronną koję za stosowną opłatą. – Chcesz powiedzieć, że przez cały rejs mamy siedzieć pod pokładem? – zapytała Joya. – Myślałam, że przynajmniej zobaczę parę Wysp. – Będziesz miała dość rzeczy do oglądania w Feros – odrzekł Clay. Już miał się odsunąć od dziurki, kiedy coś na dole przyciągnęło jego wzrok, jakiś cień rzucany w blasku dwóch księżyców. Postać poruszała się ostrożnie, jak większość tych, którzy zapuszczają się do Kątów po zmroku, ale miała odrobinę przyduży obwód

w pasie, żeby poruszać się naprawdę cichaczem. Nie spuszczając wzroku z ulicy, Clay pokazał Derkowi rękę zwróconą wnętrzem dłoni do niego, z rozłożonymi palcami. Rozległo się szuranie krzeseł i odsuwanej cegły, zanim Derk stanął obok i wręczył mu jeden z dwóch wiekowych, ale sprawnych rewolwerów ze skrytki w ścianie. – Ilu? – szepnął. – Tylko jeden, ale chyba rozpoznaję tę zwalistą sylwetkę. – Clay obserwował cień wynurzający się zza rogu Zaułku Szpuntownika i Koronkarki. Blada, okrągła twarz ukazała się wyraźnie w księżycowym blasku. – Speeler, całkiem sam. – Dlaczego ryzykowałby wyjście na ulice o takiej godzinie bez ochrony? – zapytał cicho Derk. – To nietypowe dla niego, nie uważasz? Clay nie odrywał wzroku od obwisłej twarzy Speelera i dostrzegł na niej zdradzające desperację napięcie, kiedy mężczyzna spojrzał w górę na wieżę. – Któreś z was mówiło mu o tym miejscu? – spytał Clay. – Nawet Joi powiedziałem o nim dopiero wczoraj – odpowiedział Derk, a jego siostra mruknęła coś przecząco. – Ale Speeler to przedsiębiorczy gość. Zaryzykuję stwierdzenie, że odkrycie naszej kryjówki jak najbardziej mieści się w jego możliwościach. Clay patrzył, jak Speeler waha się przez sekundę, a porem rusza w stronę kościoła zdecydowanym kaczym chodem. – Tak czy inaczej, jest zdecydowany złożyć nam wizytę. Ruszył w stronę klatki schodowej, ale przystanął i zerknął na stojący obok łóżka kubek z Zieloną, kiedy bóle w wielu częściach ciała przybrały na sile z powodu przyśpieszonego bicia serca. Nie ma sensu wyciągać broni palnej, jeśli nie jesteś w stanie pewnie jej utrzymać, pomyślał i jednym haustem wypił mieszaninę wody i Zielonej. Reakcja była natychmiastowa, ogniste ciepło w brzuchu rozlało się na kończyny, odpędzając po drodze wszelki ból. Zarówno dla Błogosławionych, jak i nieBłogosławionych Zielona była najwspanialszym środkiem

pokrzepiającym i leczniczym, ale tylko Błogosławieni odczuwali jej wzmacniający wpływ na całe ciało. Gdy podszedł do schodów, jego wzrok się wyostrzył, słyszał wyraźniej, a ciało buzowało mu zwiększoną siłą. – Trzymaj się z tyłu – powiedział Derkowi. – Lepiej, żeby zobaczył tylko jedno z nas. Wyszedł na górny podest schodów, trzymając się blisko ściany i zerkając ostrożnie w dół. Speeler stał w obramowaniu zgrubnego kwadratu klatki schodowej i zerkał w górę z tą samą co wcześniej rozpaczliwie błagalną miną. Powitanie, jakie rzucił, poniosło się na szczyt wieży, a w jego chrapliwym brzmieniu wyraźnie dało się usłyszeć niecierpliwość i niechęć: – Clay, pozwól na słówko. Clay nic nie powiedział i zszedł z rewolwerem w ręku do połowy klatki, gdzie wydawało się, że schody znikają. W rzeczywistości on i Derk zrobili stopień ukryty w ścianie, który w razie potrzeby można było wysunąć. Oparł ręce na spróchniałej i przeżartej przez robactwo poręczy, zwiesił swobodnie rewolwer i spojrzał na Speelera. Nie widział żadnego oczywistego zagrożenia. Ręce mężczyzny były puste, chociaż Clay wiedział, że Speeler nosi mały, ale śmiercionośny dwustrzałowy pistolet w jednej z licznych kieszeni ciężkiego płaszcza z zielonej skóry. Clay wolałby, żeby cisza się przeciągała, aż Speeler nie wytrzyma i wyjawi cel wizyty, ale wpływ Zielonej był krótkotrwały. Gdyby miał działać, lepiej, żeby szybko się o tym dowiedział. – Nie przypominam sobie, żebym wysyłał jakieś zaproszenia, Speeler – powiedział. – A ja przepraszam za najście. – W przelotnym nerwowym uśmiechu błysnęły żółte zęby. Mimo mroku Clay widział pot lśniący na czole Speelera. – Słucham propozycji – powiedział mu Clay, machając niecierpliwie rewolwerem. Znał Speelera od dziecka – starszy chłopak, który trzymał się poza ich paczką, ale na którym można było polegać, że sprzeda

ich bardziej cenny łup i dostarczy im czasem kroplę albo dwie produktu. To Speeler sprzedał mu ów naparstek Czarnej, zwyczajowo nie zadając żadnych pytań, chociaż pewnie spokojnie można było założyć, że domyślił się celu. A teraz zjawił się gdzieś, gdzie nie powinien, a Clay nie przypominał sobie, żeby kiedyś widział go równie przestraszonego. – Właściwie to przyszedłem odebrać dług – powiedział Speeler. – Jest dług między nami. Potrzebuję, żebyś go dzisiaj spłacił. To, że Clay miał dług u Speelera, było prawdą. Chodziło o paskudną rozróbę z ekipą z portu dwa lata temu. Wszyscy byli Dalcyjczykami, żeglarzami wyrzuconymi ze statków z powodu złamania różnych korporacyjnych praw, którzy nie mieli innego sposobu, żeby zarobić na życie, niż kradzież. Desperacja w połączeniu z tradycją, która ponad wszystko ceniła agresję u mężczyzn, sprawiła, że konfrontacja z ekipami o bardziej ustalonej pozycji była nieunikniona. Dalcyjczycy zasadzili się na Claya i Derka, kiedy finalizowali interes ze Speelerem wśród zawiłej masy kominów i dachówek, gdzie Kąty sąsiadowały z Uliczką Rzemieślników. Grubas miał ze sobą tylko dwóch ochroniarzy, a Dalcyjczyków było dziesięciu; skakali po dachach z pewnością i szybkością ludzi przywykłych do wysoko położonych miejsc. Mogłoby to źle się skończyć, ale mimo akrobatycznych zdolności i umiejętności posługiwania się tasakiem Dalcyjczycy nie byli odporni na kule. Clay i Derk zastrzelili dwóch, a ochroniarze Speelera kolejnych trzech. Uciekli wszyscy oprócz jednego, największego, zapewne przywódcy, który rzucił się na nich z pełną szybkością mimo krwi lejącej się z rany w brzuchu. Clay wystrzelił w niego ostatnią kulę, kiedy Dalcyjczyk znalazł się w odległości dziesięciu stóp, ale to go nawet nie spowolniło. Wyskoczył wysoko z tasakiem uniesionym do ciosu, który rozpłatałby czaszkę, ale wtedy padł martwy, bo Speeler władował dwa czyste strzały prosto w jego głowę. – To niezbyt wygodny termin – odpowiedział Clay, niechętnie godząc się z koniecznością odmowy. W ich społeczności

niespłacony dług był sporym brzemieniem, nawet dla człowieka, który za dwa dni ma popłynąć przez ocean. – Jeśli nie załatwimy tego dzisiaj, będę załatwiony – odpowiedział Speeler. – Przychodzi dostawa Zielonej i Czerwonej. Corvuski towar, stąd potrzeba dyskrecji i ochrony. Zobowiązałem się wobec sprzedawców, ale spóźniam się dzień z zebraniem koniecznych funduszy, a to nie są najbardziej wyrozumiali goście. Corvuski towar, pomyślał Clay. A to oznacza piratów. Nic dziwnego, że się denerwuje. – Gdzie twoi chłopcy? – zapytał. – Będą na miejscu, ale zważywszy na niezręczność sytuacji, pomyślałem, że przyda mi się drobne dodatkowe zabezpieczenie. – Powoli sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął pojedynczą szklaną fiolkę. – Zielona. Rzucił ją fachowo, ruchem od dołu, a Clay złapał ją, gdy znalazła się na wysokości jego piersi. Wyjął korek, żeby powąchać zawartość. Nozdrza mu się rozdęły pod wpływem ostrego zapachu. Od dawna nie wąchał tak świetnego produktu. – Jest mocna – przestrzegł go Speeler. – Słabo rozcieńczona. Lepiej poczekaj z nią, aż rzeczywiście będzie ci potrzebna. Pomyślałem, że może mógłbyś czuwać nad wszystkim. Jeśli coś pójdzie źle, wypijesz ją i mnie wyciągniesz. – O jakiej ilości mówimy? – Dziesięć beczułek Zielonej, trzy Czerwonej. – A mój udział? – Pięć procent. Kiedy już się sprzeda, rzecz jasna. – Dziesięć. I to w produkcie, po równo Zielonej i Czerwonej. – Jesteś moim dłużnikiem, Clay. – Speeler zazgrzytał zębami, a szczery gniew na chwilę przezwyciężył strach. – Gdybym nie był, już bym odmówił. Przedstawiłeś swoją ofertę, teraz ja przedstawiam swoją. Albo ją przyjmujesz, albo spadaj. Wyciągnął rękę z fiolką, gotowy ją upuścić, i obserwował, jak Speeler mocuje się z dylematem – poruszał nerwowo rękami,

łysa czaszka błyszczała mu jeszcze bardziej niż dotąd. Kimkolwiek są ci piraci, nastraszyli go tak bardzo, że jest gotowy odpuścić sobie część zysku, pomyślał Clay. To sprawiło, że zaczął się zastanawiać, czy nie powinien zażądać piętnastu procent, kiedy Speeler jęknął i skinął głową. – Nabrzeże Bewlera – powiedział. – Za dwie godziny. – Będę. Clay odwrócił się, żeby wspiąć się po schodach, ale przystanął, kiedy Speeler dodał coś jeszcze, cicho, ale szczerze: – Nie przyszedłbym, gdyby nie chodziło o moje życie. Rozumiesz, prawda? – Jasne – zapewnił go z uśmiechem Clay, a potem schował fiolkę do kieszeni i ruszył schodami na górę. *** Nabrzeże Bewlera znajdowało się na zachodnim końcu portu. Ten podupadły i najchętniej omijany fragment kei ratował jedynie fakt, że niekiedy cumowały tam statki firmy Alebond: Towary Rozmaite. Jednakże najczęściej kotwiczyły tam jednostki Niezależne, smokowce do wynajęcia, węglowe trampy, a od czasu do czasu elegancki, ale poza tym nijaki frachtowiec corvuskiego projektu. Clay już widywał ten statek, za każdym razem pod banderą innej firmy i z inną nazwą na kadłubie. Jednakże podobnie jak większość ludzi jego profesji dobrze znał jego prawdziwe imię: Królowa Wiatru. Wedle legendy kiedyś była perłą we Flocie Handlowej Cesarstwa Corvuskiego, dopóki nie naraziła się piratom na morzach w pobliżu Varestii, w okolicy zwanej Czerwonymi Przypływami, odkąd jakieś sto lat wcześniej cesarstwo straciło kontrolę nad półwyspem. Namiastka rządu w Varestii nie zamierzała przestrzegać prawa korporacyjnego. To znaczyło, że większość statków pirackich mogła swobodnie poruszać się po tamtejszych wodach, a członkowie załóg często wywodzili się z półwyspu, spośród ludzi o oliwkowej skórze, słynących z małomówności, ale

i porywczości. Clay siedział na dachu Wytchnienia Marynarza – wysokiego, choć raczej zaniedbanego zajazdu, skąd miał dobry widok na nabrzeże, a zwłaszcza na dwadzieścia jardów kwadratowych wybrukowanej kei, gdzie najpewniej zostanie sfinalizowany taki interes. Piraci już się stawili: pół tuzina mężczyzn i trzy kobiety w żeglarskich ubraniach z ciemnej bawełny i w solidnych butach. Stali przed przykrytym płachtą wozem. Clay uznał, że to zawodowcy, widząc, jak się rozstawili, i odnotowując, że mężczyźni na obu flankach trzymają wielostrzałowe karabinki. Pozostali – czujni i milczący – byli obwieszeni różnych rozmiarów bronią palną i białą. Domyślał się, że kobieta stojąca w samym środku szeregu to kapitan, a przynajmniej starszy oficer, któremu powierzono przeprowadzenie transakcji. Nie była szczególnie wysoka ani imponującej budowy, ale otaczała ją dyskretna aura autorytetu, którą zapewnia władza, a jej pewność siebie niewątpliwie umacniał pas z nożami do rzucania w talii i strzelba na plecach. Przyszedł sam mimo protestów Derka. – Nie jesteśmy wspólnikami? – zapytał Derk z nie do końca udawaną urazą w głosie. – Speeler za bardzo się boi jak na mój gust – powiedział Clay, zakładając przez ramię kaburę na rewolwer i zapinając ją ciasno. – Może będę musiał biec, a wtedy ty nie będziesz w stanie nadążyć. Poza tym – skinął głową na torbę z ich łupem, a potem popatrzył znacząco na Joyę – ktoś musi pilnować naszych kosztowności. – Skoro on tak się boi, nie powinieneś iść – orzekła Joya. – Ta sprawa śmierdzi, Clay. – To Kąty – odpowiedział. – Tu wszystko śmierdzi. Ładniej będzie pachnieć w Feros, zwłaszcza gdy będziemy mieli zapas dobrej jakości produktu na sprzedaż. Wybrał okrężną drogę, ominął główne trasy patroli Protektoratu i obszedł szerokim łukiem większość bardziej terytorialnych ekip. Kiedy dotarł na dach Wytchnienia

Marynarza, padł na brzuch i przeczołgał się do miejsca, skąd mógł obserwować nabrzeże, z racji dwóch księżyców uważając na wszelkie cienie, które mogłyby go zdradzić. Wieloletnie doświadczenie wpoiło mu wyostrzone wyczucie czasu, więc przybył dostatecznie wcześnie, żeby zobaczyć, jak piraci pojawiają się z łupem. Minął kolejny kwadrans, zanim przyszedł Speeler. Miał dziś ze sobą czterech ochroniarzy, dwóch stałych – Jesha i Mingusa – i dwóch dodatkowych, równie solidnej postury. Clay widział, jak podchodzą do piratów, a ochroniarze nieustannie wodzą wzrokiem po ocienionym nabrzeżu. Zatrzymali się kilkanaście kroków przed kobietą, która stosownie skinęła głową w odpowiedzi na ledwie słyszalne powitanie Speelera. Stała w milczeniu ze skrzyżowanymi rękami, a Speeler mówił, poruszając uspokajająco pulchnymi rękami. Nawijał dobre kilka minut, nim zamilkł, składając ręce w pełnym napięcia wyczekiwaniu. Kobieta wpatrywała się w niego przez długą chwilę, a potem wzruszyła ramionami i odwróciła się, żeby wydać oschły rozkaz podwładnym. Dwóch krzepkich piratów przetoczyło wóz do przodu i zerwało płachtę, ukazując beczułki. Kobieta wyciągnęła rękę do Speelera, zachęcając go do sprawdzenia towaru. Grubas załatwił to szybko, wyjmując szpunt z dwóch baryłek i wąchając naprędce zawartość, a potem orzekł, że jest usatysfakcjonowany, i gestem przywołał Mingusa. Ochroniarz powoli wyjął z marynarki wypchany portfel i podał go kobiecie. Bez wątpienia znajdowała się tam stosownie zróżnicowana mieszanka korporacyjnych obligów i asygnat. Clay dostrzegł to, kiedy kobieta liczyła banknoty. Wpływ kilku kropli Zielonej osłabł, ale pozostałości wyostrzyły mu wzrok na tyle, żeby wypatrzył ukradkowy ruch, kiedy jeden z nowych ochroniarzy Speelera sięgnął za pazuchę i wyjął rewolwer. To był emaliowany na czarno dessinger kaliber .35 o krótkiej lufie, standardowa broń tajnych agentów Żelaznego Protektoratu, a to znaczyło, że sytuacja przybrała wyjątkowo parszywy obrót.

Rozegrało się to za szybko, żeby Clay zdołał się wtrącić czy choćby krzyknąć ostrzegawczo. Agent Protektoratu wycelował rewolwer w tył głowy Speelera i pociągnął za cyngiel, więc większość twarzy grubasa wylądowała na piratce. Drugi ochroniarz już strzelał – po jednej kulce dla Mingusa i Jesha, zanim zdążyli sięgnąć po broń. Clay odczołgał się od krawędzi dachu, szukając po omacku fiolki z Zieloną. Spodziewał się huku wystrzałów, kiedy piraci zaczną bronić towaru i spróbują wywalczyć sobie drogę powrotną na Królową Wiatru. Zamiast tego po ataku zapadła cisza – tak nieoczekiwana, że Clay zamarł. Uniósł się nieco i odważył zerknąć szybko na nabrzeże. Zobaczył, że piratka wyciera krew Speelera z twarzy z irytacją, ale bez najmniejszego zamiaru podjęcia walki. Podobnie jej ludzie – nadal stali w tym samym szyku, nikt nie wyciągnął ostrza ani nie wycelował z broni palnej. Zasadzka, zdał sobie sprawę Clay, widząc, jak kobieta wita się lakonicznie z mężczyzną, który zastrzelił Speelera. Wszedł prosto w pułapkę z dwoma ludźmi Protektoratu za plecami, pomyślał. Znowu spojrzał na załadowany towarem wóz. Bez wątpienia zarzucili niezłą przynętę. Speelerowi trudno było się jej oprzeć... Tak samo jak mnie. W miarę jak się cofał, narastało w nim podejrzenie. Coraz lepiej pojmował kłopotliwe położenie, w jakim się znalazł, aż wreszcie ogarnęło go głębokie przeświadczenie. Speeler mnie znalazł i zażądał spłaty długu, żeby mnie tu ściągnąć. To nie może być zbieg okoliczności. Myślami natychmiast powędrował do Joi i Derka, którzy czekali w kościele nieświadomi nadciągającego niebezpieczeństwa. Odwrócił się, usiadł i odchylił głowę, żeby wypić jednym haustem całą Zieloną. To była jego jedyna nadzieja, jeśli miał dotrzeć do nich na czas. – To byłoby nierozsądne, młody człowieku. Na kominie zajazdu stała kobieta około pięćdziesiątki. Włosy z siwymi pasemkami nosiła związane w ciasny kok, miała szczupłą sylwetkę i była od stóp do głów odziana w czerń.

Patrzyła na niego surowo, może wręcz krytycznie, ale też z odrobiną współczucia. Weszła tak wysoko, a ja niczego nie usłyszałem, pomyślał Clay, nadal trzymając fiolkę przy ustach. Błogosławiona z Żelaznego Syndykatu. Będzie miała więcej niż tylko Zieloną w żyłach. Sprawa była beznadziejna, sam to wiedział. Nie miał szansy jej dorównać, nawet gdyby dysponował całym produktem z wozu. Tyle że Joya i Derk czekali, ufali, że wróci, jak zawsze przez ostatnie dziesięć lat. Do tej pory nigdy ich nie zawiódł. – Nie! – krzyknęła kobieta, kiedy przechylił fiolkę. Efekt był natychmiastowy i niespodziewany, coś znacznie bardziej gryzącego zagłuszyło znajome pieczenie na języku, coś obrzydliwego w smaku, co zalało mu wnętrzności z prędkością najlepszego produktu, podkopując jego siłę natychmiastowymi mdłościami. Skażona, zrozumiał, kiedy kobieta zeskoczyła z komina z wyciągniętymi rękami. Skażona krew... Poczuł, jak palce kobiety muskają jego własne, ale nie zdołała go złapać, kiedy sturlał się z dachu z mdłościami buchającymi mu w żołądku jak ogień. A potem był już tylko niekończący się upadek w ciemność.

Rozdział 3 Hilemore

– Podporucznik Corrick Hilemore melduje się posłusznie z rozkazami, panie kapitanie. Kapitan Trumane przez kilka sekund przyglądał się nowemu oficerowi beznamiętnymi szarymi oczami, nie zwracając uwagi na podsuwane mu do przejrzenia dokumenty. Wreszcie jego wzrok zatrzymał się na lewym naramienniku munduru Hilemore’a, dopiero co wzbogaconym o jedną złotą gwiazdkę. – Luźne nitki, podporuczniku – zauważył z drapieżną satysfakcją. Mówił z wyrafinowanym akcentem klasy kierowniczej z północnego Mandinoru. – Uważa pan za stosowne meldować się u mnie w tak niechlujnym stanie? – Proszę o wybaczenie, panie kapitanie. Dopiero rano dostałem powiadomienie o awansie wraz z rozkazami. Wygląda na to, że nie dość skrupulatnie poprawiłem mundur. – W rzeczy samej. Z okazji awansu zrezygnuję z formalnej reprymendy, ale potrącę panu z żołdu karę wysokości pięciu obligów. Kapitan Trumane przechylił ledwie zauważalnie głowę, ewidentnie wypatrując na twarzy Hilemore’a jakichkolwiek oznak gniewu lub niezadowolenia. – Oczywiście, panie kapitanie – odpowiedział Hilemore tak neutralnym tonem, jak to tylko było możliwe. W ciągu wielu lat służby poznał już paru takich oficerów jak Trumane i nauczył się, że głupotą jest dać się sprowokować ich małostkowym drwinom. Westchnął jednak w duchu, żeby wyrazić zaskoczenie i irytację, że akurat taki typ dowodzi okrętem wojennym Żelaznego Syndykatu. Służbiści rzadko

docierali na wysokie szczeble w Morskim Protektoracie; ciężkie życie na morzu i wymogi bitew zwykle odsiewały jednostki o słabym charakterze. Trumane zamrugał i wreszcie pochylił się w fotelu, żeby wziąć dokumenty od Hilemore’a. Nie wydał rozkazu „spocznij”, więc Hilemore musiał stać sztywno na baczność, podczas gdy przyniesione przez niego rozkazy były skrupulatnie analizowane. Większa z dwóch kopert miała dwie pieczęcie, jedną z czerwonego wosku, drugą z czarnego, co sygnalizowało, że zawartość jest ściśle tajna i wymaga natychmiastowej uwagi. W mniejszej kopercie znajdowały się szczegółowe dane na temat Hilemore’a oraz potwierdzenie wyznaczenia go na drugiego oficera na Okręcie Żelaznego Protektoratu Dobra Okazja. Dlatego zdziwił się, kiedy kapitan Trumane najpierw otworzył małą kopertę. – Hilemore – wymruczał, przeglądając trzystronicowy list. – Jest pan może przypadkiem krewnym Hilemore’ów z Doliny Astrage? – Mój kuzyn jest właścicielem tej posiadłości, panie kapitanie. – Hmm, jesteście hodowcami koni, nieprawdaż? Albo udzielacie się jakoś w hodowli zwierząt, nie pomnę szczegółów – mówił dalej kapitan, nie czekając na odpowiedź. – Dokumenty wskazują, że ma pan dwadzieścia osiem lat. Zgadza się? – Tak jest, panie kapitanie. – Jest pan młody jak na taki stopień. Chociaż z pewnością robi pan wrażenie starszego. Życie na morzu nie sprzyja zachowaniu młodej cery. – Czytał dalej, aż zaśmiał się cicho. – Ach, awansował pan w nagrodę za wybitne zasługi podczas niedawnego Kryzysu Dalcyjskiego. Nie ma to jak prawdziwa jatka, żeby ujawniły się ukryte talenty. Proszę mi powiedzieć, ile skośnookich świń pan załatwił? Furia i zamieszanie decydującej bitwy z flotą autonomistów, gdy kanonierki przeciwnika wybuchały jedna po drugiej wśród wiwatów marynarzy Protektoratu, zaćmiły nagle pamięć Hilemore’a. Morze było tego dnia spokojne, ale spieniło się bielą

i czerwienią z powodu miotających się w wodzie dalcyjskich rozbitków. „Strzelcy do relingu”, padł rozkaz kapitana. „Dodatkowa miarka grogu dla pierwszego, który załatwi tuzin”. – Nie liczyłem, panie kapitanie – odpowiedział Trumane’owi. – Szkoda. Muszę przyznać, że żałuję, że to przegapiłem. Remont Okazji zajął mi za dużo czasu. – Trumane nieśpiesznie przejrzał resztę dokumentów dotyczących Hilemore’a. – Wyznaczony na drugiego oficera, tak? Pański poprzednik nie był wzorem do naśladowania, trzydzieści lat służby i nigdy nie dostał dowództwa. Zwolniłbym łachmytę ze służby za pijaństwo, gdyby nie brakowało mu tak mało do emerytury. Rozumiem, że zna pan obowiązki drugiego oficera? – Tak jest, panie kapitanie. – A co one obejmują? – Prowadzenie listy płac, nadzorowanie chorążych, dowodzenie strzelcami i grupami abordażowymi. – Zapomniał pan o jednym szczególnym obowiązku, panie Hilemore. Najwyraźniej do tej pory nie służył pan na statku napędzanym krwią. Hilemore zdołał nie zarumienić się ze wstydu. – Ależ oczywiście, panie kapitanie. Mój błąd. Jestem także odpowiedzialny za bezpieczeństwo i dyscyplinę wśród Błogosławionych na pokładzie. – Właśnie. – W głosie Trumane’a pobrzmiewało leciutkie rozbawienie, kiedy odrzucił na bok dokumenty Hilemore’a i sięgnął po drugą kopertę. – Nikt nie zazdrości panu tego zadania na tym statku. Obawiam się, że nasz Błogosławiony ma trochę zbyt dużo wspólnego z pańskim poprzednikiem. Nabrał pewnych nawyków, zanim przejąłem dowództwo, powinienem dodać. Trzeba będzie wziąć go w karby. – Dopilnuję tego, panie kapitanie. – Doskonale. Kapitan sięgnął po kopertę z czarną pieczęcią i ją rozdarł. Hilemore dostrzegł, że na ustach przełożonego zamigotał uśmiech podczas czytania rozkazów.

– Proszę zgłosić się do porucznika Lemhilla, pierwszego oficera – powiedział kapitan, podnosząc wzrok znad dokumentów. – Znajdzie go pan na mostku. Statek ma natychmiast przygotować się do wyjścia z portu. *** Porucznik Lemhill okazał się znacznie bardziej typowym weteranem niż kapitan. Był to krępy mężczyzna z południowego Mandinoru o zniszczonej twarzy; na ciemnej skórze jego policzka bielił się łuk blizny. Był też przynajmniej dziesięć lat starszy od Trumane’a, a jego akcent brzmiał znacznie mniej wyrafinowanie. – Kolejny z północy – powiedział, przeglądając pobieżnie rozkazy Hilemore’a. – Korpus oficerski floty schodzi na psy, odkąd zaczął wypełniać się wami, bladymi sukinsynami. – Lemhill przez chwilę przyglądał się uważnie twarzy Hilemore’a. Zmrużył odrobinę oczy, gdy ją rozpoznał. – Miałem raz kapitana. Nazywał się Racksmith. Wielkiej sławy oficer. Pewnie o nim słyszałeś. Hilemore uśmiechnął się bardzo powściągliwie. Bywały chwile, kiedy ogromne podobieństwo do znanego dziadka okazywało się potworną udręką. – Przez całe życie, panie poruczniku. Lemhill odchrząknął, składając rozkazy Hilemore’a i chowając je do kieszeni kurtki munduru. – Muszę powiedzieć, że twoja matka złamała serce twojemu dziadkowi, kiedy wyszła za fircyka z klasy kierowniczej. To była rozmyślna obelga. Lemhill, tak jak Trumane, miał swoje sposoby sprawdzania temperamentu nowych oficerów. – Mój ojciec – odpowiedział Hilemore – był oszustem, cudzołożnikiem, zatwardziałym hazardzistą i pijakiem. Muszę jednak z uporem podkreślić, że nie był fircykiem. Oczy Lemhilla zdradziły pewne rozbawienie, zanim odwrócił się i wydał rozkaz:

– Panie Talmant! Stojący obok koła sterowego chudy młodzik w niedopasowanym mundurze chorążego z pierwszego roku obrócił się na piętach i wyprężył na baczność. – Tak jest, panie poruczniku! – Wprowadzić nazwisko pana Hilemore’a do ksiąg okrętu na stanowisku drugiego oficera, co zostało potwierdzone i uznane. Datę i czas sam sygnuję. – Za pozwoleniem, panie poruczniku – odezwał się Hilemore – wiadomość od kapitana Trumane’a: mamy się przygotować do wyjścia z portu. Na twarzy Lemhilla zabłysła przelotna iskierka irytacji. – Nasz kurs? – Jeszcze nieokreślony, panie poruczniku. Przyniosłem rozkazy Zarządu Morskiego. Czarna pieczęć. Pierwszy oficer westchnął, aż zadudniło, odwracając się. – Panie Talmant, kiedy już pan skończy z księgami, proszę wskazać panu Hilemore’owi jego kwaterę. Najlepiej będzie, jeśli po drodze przedstawi mu pan pana Tottleborna. – Tak jest, panie poruczniku. – Niech się pan nie rozgaszcza zbyt długo, podporuczniku – powiedział do Hilemore’a Lemhill, odpinając od pasa łańcuch z dwoma kluczami. – Wyznaczam panu pierwszą wachtę. Od północy do siódmej, pomyślał Hilemore. Tradycyjnie to była wachta chorążych, ale Hilemore był nowym oficerem na wystarczająco wielu jednostkach, żeby spodziewać się podobnego traktowania przynajmniej przez kilka pierwszych tygodni. – Dziękuję, panie poruczniku – odpowiedział, biorąc klucze. Jeden był mały, takich zwykle używało się do zamykania szafek albo szuflad, a drugi, znacznie większy, miał skomplikowany szereg ząbków wzdłuż obu krawędzi. – Cała przyjemność po mojej stronie, panie Hilemore. – Lemhill odwrócił się i pociągnął za linkę nad kołem pięć razy. Ryknęła parowa syrena.

Pięć razy, pomyślał Hilemore. Zapowiedź wyprawy wojennej. *** Oficjalnie Dobra Okazja należała do szybkich krążowników klasy Wilk Morski, których produkcji dopiero niedawno zaprzestano na rzecz ciężej uzbrojonych Orłów. Miała eleganckie proporcje, niski profil i koła łopatkowe w zakrzywionych opancerzonych osłonach. Jednakże kiedy Hilemore wyszedł za chorążym z mostka do kwater załogi, wprawnym okiem wypatrzył wyróżniające się modyfikacje. Kominy Okazji umieszczono pod nieco ostrzejszym kątem niż na siostrzanych okrętach, miejsce, gdzie powinna znajdować się druga przednia bateria, było puste. Ponadto usunięto opancerzenie burt przed i za kołami. – Ostatni remont był poważny? – spytał chorążego Talmanta. – Owszem, panie podporuczniku – odpowiedział chłopak, rzucając mu szczery uśmiech przez ramię. – Osiem tygodni w suchym doku. Zainstalowano nowe silniki i zdjęto mnóstwo obciążenia. Wszystkiego tego dokonano pod nadzorem kapitana Trumane’a. Możliwe, że teraz to najszybszy krążownik we flocie, przekonamy się na morzu. – To pański pierwszy okręt, panie Talmant? – Tak jest, panie podporuczniku. Bardzo mi się poszczęściło. Prawdę mówiąc, spodziewałem się, że wyląduję na łodzi policji przybrzeżnej. Hilemore natychmiast powrócił myślami do koperty z czarną pieczęcią i pięciokrotnego sygnału Lemhilla. Wbrew sobie zastanowił się, czy pan Talmant nadal będzie się czuł szczęściarzem, kiedy poznają charakter swojej misji. Chorąży zaprowadził go do kajut na środkowym pokładzie, gdzie mieszkała trzecia w hierarchii na statku grupa oficerów. – Pańska kajuta znajduje się przy bakburcie – poinformował go Talmant. – To zaś jest kajuta pana Tottleborna. Zatrzymał się przy drzwiach w połowie korytarza i podniósł rękę, żeby zapukać. Hilemore zauważył, że zrobił to z pewnym

wahaniem. – Coś nie tak, chorąży Talmant? – zapytał Hilemore, kiedy chłopak zaczął się nerwowo wiercić. – Nie, panie podporuczniku. Talmant wyprostował się i żywo zapukał trzy razy. Poczekali kilka sekund, nie słysząc żadnego ruchu w kajucie. Talmant odchrząknął zażenowany i zapukał ponownie. Tym razem odpowiedź była natychmiastowa, a słowa bełkotliwe i nieco stłumione. – Odpierdol się, jebany łachmyto! Jestem chory! – Drzwi są zamknięte na zamek? –zapytał Hilemore Talmanta, który pokręcił klamką i pokiwał głową. – Proszę się odsunąć. – Panie podporuczniku, on jest... – Wiem, czym jest. Proszę się odsunąć. Zamek był mocny, ale puścił po drugim kopnięciu. Hilemore wparował do kajuty, prosto do nieogolonego mężczyzny o ziemistej cerze kulącego się w kocach na koi. – Podporucznik Corrick Hilemore – przedstawił się, łapiąc mężczyznę za jedwabną piżamę i wyciągając z łóżka. Mężczyzna jęknął przyparty do ściany. Hilemore skrzywił się, czując gin w jego oddechu i obrzydliwy odór niemytego ciała. – Od dzisiaj jestem drugim oficerem na tym okręcie – poinformował jegomościa w piżamie – a pan jest moim podopiecznym. Od tej pory, kiedy oficer z tego statku zapuka do pańskich drzwi, ma pan je natychmiast otworzyć. Nie obchodzi mnie, jakimi przywilejami miał pan rzekomo prawo cieszyć się na tym statku według mojego poprzednika. Pracuje pan na kontrakcie dla Morskiego Żelaznego Protektoratu, nic ponadto. Zrozumiano? – Nie może mnie pan bić – jęknął Tottleborn, kuląc się. – Mam palpitacje serca i mogę umrzeć. – Iskierka przekory zapaliła się w jego spojrzeniu. – Kto wtedy będzie napędzał statek? Hilemore rozważał przez chwilę te słowa, a potem dźgnął go knykciami w klatkę piersiową. – Są tacy – powiedział, wypuszczając mężczyznę, który osunął

się po grodzi na podłogę i czerwony na twarzy wyciągnął się na boku, z trudem łapiąc powietrze – którzy uważają, że Błogosławieni zajmują mistyczną, wywyższoną pozycję wśród ogólnej masy ludzkiej. Mówiono mi, że w mniej cywilizowanych zakątkach globu niektórzy czczą ludzi pańskiego pokroju z zapałem, z jakim Kościół Proroka czci święte księgi. Nie jest to takie nierozsądne, zważywszy na to, jak rzadko się was spotyka. Czemu nie dostrzegać boskiej przychylności w fakcie, że tylko jeden człowiek na tysiąc zostaje wybrany, by móc cieszyć się darami zawartymi w krwi smoków? – Przykucnął nad Tottlebornem i mówił dalej bardzo wyraźnie: – Mam nadzieję, że jasno wyraziłem swój brak sympatii wobec takich postaw, panie Tottleborn. Od tej pory, zgodnie z Przepisami Protektoratu, klucze do szafki z produktem i do składu alkoholi będą znajdować się tylko pod moją pieczą. Będzie pan wypełniał każdą klauzulę w kontrakcie. Zrozumiano? Wstał i patrzył na Błogosławionego, aż ten skinął głową. – Dobrze więc. – Obrzucił zdegustowanym spojrzeniem kajutę, zauważając dwadzieścia albo więcej butelek pośród rozrzuconych papierzysk i rozdeptanych niedopałków cygaretek. – Proszę doprowadzić się do ładu, a potem przywrócić tej kajucie pozór przyzwoitości. Później ma się pan zgłosić do mnie w maszynowni. W ciągu godziny wypływamy. *** Jedynie nazwisko i akcent zdradzały fakt, że pierwszy mechanik Bozware pochodzi z północnego Mandinoru, gdyż jego skóra była tak pokryta mieszaniną smaru i sadzy, że nie sposób było odgadnąć, skąd się wywodzi. Machnął niecierpliwie, kiedy Hilemore stanął w luku i zgodnie ze zwyczajem zapytał, czy może wejść. Hilemore i pierwszy mechanik mieli teoretycznie tę samą rangę, co wymagało przestrzegania pewnych formalności. – Proszę wchodzić i wychodzić, kiedy pan zechce – powiedział Hilemore’owi Bozware. – Mam nadzieję, że będzie miał pan dość

rozumu, by niczego nie dotykać. – Nie ośmieliłbym się, panie Bozware. Hilemore rozejrzał się po królestwie Bozware’a, zauważając, że lekceważenie stanu własnego wyglądu nie rozciąga się na silniki. Większość z tuzina podlegających mu mechaników pracowicie polerowała każdą dźwignię i sworzeń, a dwaj inni wrzucali węgiel do komory paleniskowej pokaźnego napędu pomocniczego umieszczonego na dolnym pokładzie. Hilemore powędrował wzrokiem za stalowym prętem wznoszącym się ze szczytu silnika do skomplikowanej serii dźwigni powyżej, a jego uwaga w sposób oczywisty przeniosła się na mniejsze i zdecydowanie bardziej eleganckie urządzenie spoczywające w kołysce pomiędzy wałami napędowymi dwóch bocznych kół okrętu. Widywał już wcześniej silniki termoplazmowe – głównie na schematach – i zawsze uderzała go genialność, a zarazem prostota projektu. Jednakże kiedy przyjrzał się lepiej temu egzemplarzowi, zauważył, że się różni, ma dodatkowe rury i tarcze. Zauważył lśniącą nową mosiężną płytkę przymocowaną do zbiornika z wodą. – Czy to...? – zaczął, odwracając się do Bozware’a. – Wersja VI – potwierdził z dumą pierwszy mechanik. – Pierwszy taki silnik zamontowany na okręcie Protektoratu. Nowe skraplacze i komora spalania, zaprojektowana po części przez naszego własnego kapitana i zainstalowana pod jego nadzorem. Ogólna wydajność wzrosła o dwadzieścia pięć procent, chociaż jestem przekonany, że ostatecznie wycisnę trzydzieści. Dwadzieścia pięć procent. Hilemore wykonał kilka szybkich obliczeń w głowie. – To oznaczałoby maksymalną prędkość... – Urwał ze śmiechem, kręcąc głową. – Trzydzieści węzłów przy dobrej pogodzie – dokończył za niego Bozware, rzucając znaczące spojrzenie w stronę pustego luku. – Zależnie od pracowitości naszego Najemnika, rzecz jasna. – Zaraz się zjawi – zapewnił go Hilemore. – I byłbym wdzięczny, gdyby w przyszłości zgłaszał mi pan wszelkie jego

spóźnienia. – Z przyjemnością. Komunikator z mostka nad głową Bozware’a wydał nagle uporczywy tryl, a wskazówka przesunęła się na czerwoną część tarczy: uruchomić napęd pomocniczy. – Lepiej się tym zajmę – powiedział Bozware i poruszył rączką komunikatora w przód i w tył, żeby potwierdzić przyjęcie rozkazu. Zamarł, zerkając na coś ponad ramieniem Hilemore’a. – Miło, że pan do nas dołączył, panie Tottleborn. Hilemore odwrócił się i zobaczył Błogosławionego wchodzącego do maszynowni. Oczy miał zaczerwienione, ale patrzył przytomniej niż wcześniej. Ogolił się przed opuszczeniem kajuty i przeczesał włosy grzebieniem. Stosownie do swojego stanowiska nosił cywilne ubranie, dopasowaną kamizelkę i koszulę, ale Hilemore nachmurzył się, widząc rozpięty kołnierzyk. – Robi się tutaj gorąco – wymamrotał Tottleborn, mijając go, żeby wspiąć się po żelaznych stopniach na przydzielone mu stanowisko na platformie, gdzie już czekał na niego silnik termoplazmowy. – Proszę przyjść dobre pół godziny przed wyjściem z portu – poradził Bozware Hilemore’owi. – Możemy bezpiecznie zakładać, że kapitan będzie chciał ruszyć pełną parą, kiedy znajdziemy się na otwartych wodach. – Natychmiast tu przyjdę. – Hilemore podszedł do luku. – Jedna fiolka wystarczy? – Najlepiej dwie. Dość długo czekał, żeby jego duma i radość mogła pohasać. Dym węglowy już buchał z kominów Okazji, kiedy Hilemore wyszedł na górny pokład. Marynarze rzucali cumy, a od strony rufy dobiegał brzęk ciężkich łańcuchów, kiedy podnoszono kotwicę. Koła łopatkowe zaczęły się obracać, kiedy wszedł na schodnię prowadzącą na mostek, a dziób okrętu powoli odsuwał się od kei. Przystanął, żeby ostatni raz spojrzeć na Feros, jego dom przez sześć ponurych miesięcy. Od otrzymania listu

od Lewelli miał fatalny nastrój, dni spędzał w Zarządzie Morskim, harując w administracji i na inspekcjach. Feros to miasto ze wspaniałą architekturą, starożytną kulturą, niezliczonymi miejscami, gdzie turyści i marynarze znajdowali wszelkiego rodzaju satysfakcjonujące rozrywki. Hilemore unikał tego wszystkiego, czepiając się codziennego rozkładu zajęć z oddaniem mnicha. Miał nadzieję zatracić się w pracy, licząc, że jego uwagę pochłoną nieskończone ryzy papieru i godziny poświęcone musztrowaniu kadetów na placu apelowym. Wszystko, byle tylko zapobiec atakom introspekcji albo kolejnej masochistycznej lekturze jej listu. „Z najcięższym sercem piszę te słowa, mój najdroższy Corricku. Nie znienawidź mnie, proszę...”. – Czy to pański zwyczaj guzdrać się przed zameldowaniem się na mostku, panie Hilemore? Odwrócił się i zobaczył kapitana Trumane’a stojącego w luku z pewnym rozbawieniem i satysfakcją w spojrzeniu. To człowiek zajęty nieustannym szukaniem słabości u innych, uznał Hilemore. Może dzięki temu utrzymuje wiarę we własną wyższość. – Wyrazy uznania od pierwszego mechanika Bozware’a – powiedział, tym razem decydując się nie przepraszać, żeby nie stało się to nawykiem. – Pan Tottleborn znajduje się na swoim stanowisku, a pan Bozware sugeruje dwie miarki produktu. Zobaczył przelotne niezdecydowanie na twarzy Trumane’a, który bez wątpienia zastanawiał się, czy godzi się domagać się jakiegoś wyrazu skruchy przy w pełni obsadzonym mostku. Ostatecznie zwyciężył rozsądek, chociaż jego głos zdradzał pewne napięcie, kiedy odpowiedział: – Trzy, gdyby był pan łaskaw. Trumane przeniósł spojrzenie na długi kształt Konsolidacji, która teraz przesuwała się przed obracającym się dziobem Okazji. Niewątpliwie stanowiła imponujący widok – trzykołowy ciężki krążownik z dodatkowym kołem na rufie, najeżony bateriami na dziobie i rufie, z tłumem marynarzy

wypełniających niekończące się obowiązki związane z utrzymaniem w odpowiednim stanie tak ogromnej jednostki. Oprócz tego, że był to największy okręt wojenny cumujący w porcie Feros, był to w dodatku okręt flagowy Floty Mórz Południowych Protektoratu, siedziba wicekomodora Semnale’a Norwortha, dowódcy Floty i najsławniejszego współczesnego oficera Protektoratu. Hilemore nie wypatrzył śladu obecności komodora na mostku Konsolidacji. Właściwie to wyjście Okazji z portu najwyraźniej nie wywołało reakcji wśród innych statków, nie rozległy się zwyczajowe sygnały oznaczające życzenia powodzenia ani gwizdy próżnujących majtków. – Uruchomimy główny silnik, kiedy tylko znajdziemy się poza falochronem – oznajmił Trumane, nadal nie spuszczając wzroku z obojętnego cielska Konsolidacji. – Proszę powiedzieć panu Bozware’owi, żeby na niczym nie oszczędzał, i dopilnować, żeby ten opój Tottleborn nie przysnął. – Tak jest, panie kapitanie. – W mojej kajucie odbędzie się narada o dwudziestej drugiej. Proszę postarać się nie spóźnić. Zdecydowanie sugeruję, żeby w czasie, jaki panu pozostanie, zajął się pan musztrą swoich strzelców. – Kapitan odwrócił się, nie zawracając sobie głowy odpowiedzią na salut Hilemore’a. – Panie Lemhill, proszę pilnie obserwować stoper, z łaski swojej. Będę potrzebował najdokładniejszych pomiarów. *** Ciężki klucz z wieloma ząbkami obrócił się gładko w zamku i grube żelazne drzwi sejfu otworzyły się, odsłaniając zawartość. Sejf znajdował się w zbrojowni okrętowej, więc Hilemore musiał oficjalnie zwrócić się o pozwolenie na wejście do zbrojmistrza. Ukrył zaskoczenie, kiedy odkrył, że to Wyspiarz, mężczyzna imponującej postury, który miał nawet tatuaże w kształcie krzyży na czole i wzdłuż nosa. – Steelfine, panie podporuczniku! – Zbrojmistrz stanął

na baczność i zasalutował nienagannie. Mając sześć stóp i dwa cale wzrostu, Hilemore przywykł, że ma pewną przewagę wzrostu podczas większości spotkań, ale tym razem musiał podnieść wzrok, żeby napotkać spojrzenie Steelfine’a. Wyjął klucz, który zbrojmistrz przez chwilę bacznie oglądał, a potem odwrócił się do zbrojowni. – Będę potrzebował pana, rzecz jasna, jako świadka – poinformował go Hilemore, kiedy Wyspiarz otwierał potężnymi dłońmi trzy oddzielne zamki w drzwiach zbrojowni. – Oczywiście, panie podporuczniku. – Kiedy załatwię sprawę w maszynowni, zamierzam przeprowadzić inspekcję strzelców pokładowych. Proszę wezwać ich w pełnym rynsztunku na fordek. – Czeka nas walka, panie podporuczniku? – W głosie Steelfine’a zabrzmiała wyraźna nuta wyczekiwania, wskazująca, że niezależnie od obecnego stanowiska nie zapomniał całkiem o swoim plemiennym pochodzeniu. Hilemore zerknął na Wyspiarza, kucając przed sejfem. Starszym podoficerom pozwalano na pewną swobodę, ale istniały granice. – Cel naszej misji pozostanie tajny, dopóki kapitan nie zdecyduje się go ujawnić. Steelfine wyprostował się, a jego twarz znowu stała się obojętna. – Oczywiście, panie podporuczniku. Hilemore zatrzymał wzrok na produkcie w sejfie, ustawionym na czterech półkach według rodzaju i umieszczonym we flaszach z utwardzonej skóry zamiast w szkle, żeby nie potłukły się podczas sztormu. Czerwonej było dwa razy więcej niż przy poprzednich rejsach, jakie odbył na pokładzie statku zasilanego krwią, za to zapasy pozostałych były skromniutkie, ledwie połowa tego, czego by się spodziewał. – Kiedy ostatnio uzupełniano zapasy? – zapytał Steelfine’a. – Wczoraj, panie podporuczniku. Oczywiście zauważył pan niedobór. Zwłaszcza Zielonej. Kwatermistrz mówi, że wszędzie

zapasy są skąpe i maleją z każdym rokiem. Podczas gdy cena rośnie, pomyślał Hilemore. – Najlepiej będzie nie zaprzątać tym głowy załodze – powiedział. – Nie wzmocni to morale, jeśli załoga będzie miała powód narzekać na brak Zielonej na pokładzie. – W rzeczy samej, panie podporuczniku. Pan Lemhill powiedział to samo. Hilemore wrócił do maszynowni, gdzie seria dźwigni poruszających wały napędowe wznosiła się i opadała tak szybko, że wyglądała jak rozmazana plama, zwiększając brzękliwą kakofonię i zagęszczając upał. Bozware z grymasem spojrzał na trzy miarki Czerwonej w rękach Hilemore’a. – Myślałem, że poczeka ze sprawdzaniem maksymalnych możliwości Okazji. – To jakiś problem, panie Bozware? – zapytał Hilemore. Bozware odpowiedział szerokim uśmiechem, który sprawiał wrażenie trochę wymuszonego. – Należałoby go przygotować. Skinął głową na Błogosławionego. Tottleborn usadowił się na składanym krzesełku obok komory spalania i najwyraźniej wypełniał sobie czas lekturą kieszonkowego periodyku o wulgarnej treści, jeśli można go oceniać po okładce. „Porwana przez autonomistów!” głosił tytuł nad rysunkiem białoskórej i skąpo odzianej kobiety z północnego Mandinoru, cofającej się z przerażeniem przed grupą przypominających zwierzęta i patrzących pożądliwie Dalcyjczyków. Tottleborn wstał, kiedy Hilemore podszedł, witając go jedynie gburowatym grymasem. – Mam nadzieję, że doszedł pan do siebie – powiedział Hilemore, podając mu pierwszą miarkę produktu. – To nie wymaga wielkiego rozumu – odpowiedział Tottleborn, wyjmując zatyczkę i wlewając zawartość do szczeliny wlotowej. – Pies by sobie z tym poradził, gdyby psy otrzymywały Błogosławieństwo Krwi. – Ale niestety nie otrzymują. Tottleborn zmarszczył brwi, widząc pozostałe flasze.

– Trzy? – Rozkaz kapitana. To stanowi jakąś trudność? Tottleborn wzruszył ramionami i wziął miarki, szybko dolewając zawartość drugiej do zbiornika na krew w silniku i nie otwierając trzeciej. – Nie dla mnie. Po prostu nigdy dotąd nie spalałem trzech naraz. Domyślam się, że ta bestia naprawdę nieźle bryknie, jeśli nowa zabawka kapitana zadziała zgodnie z oczekiwaniami. – Może okazać się najszybszym okrętem na świecie. Tottleborn opróżnił trzecią flaszę, zostawiając tylko kilka kropel w środku, i się cofnął. – To znaczy, że otrzymam premię? – Nie sądzę. Komunikator z mostka rozbrzmiał kolejnym alarmem, którego odebranie pierwszy mechanik Bozware szybko potwierdził. – Jesteśmy na otwartych wodach! – zameldował, składając ręce przy ustach, ale jego głos nadal ledwie przebijał się przez hałas silnika pomocniczego. – Czas napalić w piecu! Tottleborn uniósł trzecią miarkę do ust i wypił ostatnie krople Czerwonej. Stał przez chwilę, a Hilemore wyczytał pragnienie zemsty w jego gniewnym spojrzeniu, kiedy odwrócił się do niego. Spojrzał Błogosławionemu prosto w oczy bez słowa. – Lepiej niech się pan cofnie, jeśli nie chce się pan poparzyć – mruknął Tottleborn, odwracając się do silnika. Hilemore cofnął się spory krok i patrzył, jak Błogosławiony skupia wzrok na małej otwartej szczelinie w boku komory spalania. Przez sekundę powietrze między Tottlebornem a silnikiem jarzyło się od gorąca, a potem szczelina zamknęła się, automatycznie reagując na wzrastającą temperaturę. Czerwona w komorze zapłonęła niemal oślepiającym ogniem. Wskazówka na tarczy temperatury wskazywała maksimum, a zbiornik z wodą dudnił basowo, kiedy jego zawartość przelewała się do komory. Wrzawa przycichła, kiedy Bozware odłączył silnik pomocniczy i liczne dźwignie w górze powoli zaczęły się zatrzymywać.

Hilemore zawsze uważał, że działanie silnika termoplazmowego jest fascynujące, ale względna cisza, z jaką pracował, była chyba w nim najbardziej niepokojąca. Tylko szum wody, syk pary i obracające się koła zębate, tylko przytłumiony, niski pomruk, chociaż energia wyzwalana w tym urządzeniu wykraczała zadecydowanie poza wszystko, co produkowały wszelkie maszyny stworzone ludzką ręką. – Dość mocy, żebyśmy przebyli dwieście mil – skomentował Tottleborn, kiedy przekładnie głównego silnika sprzęgły się i wały napędowe zaczęły się obracać, początkowo powoli, ale wkrótce już tak szybko, że rozmazały się w plamę przed ich oczami. – A wszystko to płynie z miarki produktu, która nie wypełniłaby nawet połowy kufla. Miarki, którą podpalić może tylko ktoś taki jak ty, dodał w duchu Hilemore. – Prawdziwy cud naszych nowoczesnych czasów – powiedział do Błogosławionego. – Cud wart może uczczenia? – Na razie barek pozostanie zamknięty. Jeśli jednak szuka pan zajęcia, polecam codzienną musztrę z załogą jutro rano. Będzie pan mile widziany. Tottleborn westchnął ciężko i wrócił na swoje siedzenie, znowu otwierając wulgarne pisemko. – Dziękuję, ale zawsze wolałem bardziej literackie formy rozrywki. *** – Trzydzieści dwa węzły! – Kapitan Trumane uderzał pięściami w stół z mapami. Twarz miał zaczerwioną z zadowolenia. – Nawet wielki komodor nie może się z tym spierać. Domyślam się, że przygotował pan oficjalny raport, panie Lemhill? – Tak jest, panie kapitanie. – Pierwszy oficer skinął głową. – Sygnowany i poświadczony, łącznie z diagramami, jak pan rozkazał.

– Doskonale. Panie Hilemore, proszę dopilnować, żeby ten Tottleborn w pełni zaznajomił się z raportem. Przekaże go w całości podczas następnego przewidywanego przekazu transowego. Kiedy to wypada, nawiasem mówiąc? – Za trzy dni, panie kapitanie. W harmonogramie przewidziano wcześniejszy przekaz w razie nagłej potrzeby, ale okienko jest bardzo wąskie, tylko sześćdziesiąt sekund dziennie, a nasze zapasy Niebieskiej nie są zbyt obfite. – Nie, niech komodor pomartwi się chwilę o rezultaty – odparł Trumane, a potem mruknął: – Chciałbym zobaczyć jego nadęty pysk, gdy będzie czytał raport. – Zatem to oficjalne – powiedział Lemhill. – Jesteśmy teraz najszybszą jednostką na morzu. – W rzeczy samej – przytaknął Trumane. – I wygląda na to, że Zarząd Morski znalazł stosowną zwierzynę dla najszybszego myśliwego. Rozwinął mapę na stole, a Hilemore natychmiast rozpoznał północne wybrzeże arradsyjskie i gęsty, łukowaty zlepek pokruszonej masy lądowej, która tworzyła Wyspy Barierowe. – Oto nasz kurs, panowie. – Trumane przesunął palcem po świeżo wyrysowanej ołówkiem linii od Feros do punktu znajdującego się jakieś sześćdziesiąt mil na wschód od Cieśniny. – Powiedzcie mi, panowie – powiedział – czy kiedykolwiek słyszeliście o budzącym postrach pirackim statku zwanym Królowa Wiatru?

Rozdział 4 Lizanne

Zmienił się, pomyślała. Lizanne zajęła swoje zwykłe miejsce na dziobie, kiedy Obustronna Korzyść wpłynęła za potężną ścianę zewnętrznego falochronu. Chociaż miał niemal sto lat, falochron nadał był jedną z największych budowli na świecie – wysoka na siedemdziesiąt stóp granitowa skała osłaniała Carvenport przed pływami, które początkowo tak bardzo utrudniały kolonizację. Przy każdym przypływie wywołanym przez dwa albo trzy księżyce spuszczano w wejściu do portu ogromne miedziane wrota, żeby morze nie zalało portu i znacznej części miasta. Kiedy pierwszy raz zobaczyła wywołany trzema księżycami przypływ, ten widok ją otrzeźwił. Poziom oceanu sięgający raptem jard poniżej szczytu falochronu był niepokojącym przypomnieniem, że bez względu na to, jak trwała wydaje się obecność cywilizacji na tym kontynencie, w jednej chwili może zostać zmyta z tych brzegów. Towarzyszył jej na dziobie tłum pasażerów gawędzących z podnieceniem, kiedy mijali ogromne, zzieleniałe skrzydła uniesionych wrót i ich oczom ukazał się Carvenport w całej swojej okazałości. Miasto pozostało niezwykłym świadectwem kolonialnych aspiracji nieistniejącego już Cesarstwa Mandinorskiego, owocu epoki poprzedzającej czasy, kiedy większość świata postanowiła uwolnić się od takich fikcji jak monarchia i polityka. Teraz, dzięki epoce, w której racjonalny pęd za zyskiem pokonał archaiczne przywiązanie do sztandarów i granic, Carvenport rozkwitł, stając się prawdziwie nowoczesnym portem, który mógł rywalizować z nawet największymi konurbacjami północnych kontynentów.

Żurawie i magazyny tłoczyły się na brzegu zatoki o kształcie misy, gdzie ulokował się port, a za nimi wznosiły się nieustannie spowite dymem węglowym kadzie i wieże ciśnień zagród hodowlanych. Jeszcze dalej ciasno upakowane slumsy były oddzielone od bardziej uprzywilejowanych dzielnic alejami w szpalerach drzew, które wydawało się, że zostały poszerzone w ciągu minionych lat. Budynki w dzielnicy korporacyjnej były wyższe i wszystkie wzniesiono w podobnym stylu – z niemal płaskimi dachami i wysokimi, ale wąskimi oknami. W pobliżu słyszała, jak jeden z pasażerów rozwodzi się obszernie nad wpływem znanego, ale wiecznie nietrzeźwego architekta, który dziesięć lat temu postanowił poszukać fortuny na południe od Cieśniny. Najwyraźniej zaprojektował ponad dwadzieścia budynków dla trzech osobnych firm i otrzymał przy tej okazji znaczne zaliczki, które nadal nie wystarczały, żeby uregulować jego niebotyczne długi. Ponoć wymknął się chyłkiem na parowcu płynącym na północ z sakwojażem pełnym gotówki, nie dopełniwszy kontraktów, chociaż najwidoczniej jego klienci w znacznym stopniu skorzystali z jego projektów. Zdaniem Lizanne utalentowany pijak zostawił po sobie imponującą spuściznę. Pewność siebie, uznała, gdy jej spojrzenie padło na abstrakcyjny witraż zajmujący niemal całą wysokość budynku z flagą Kopalni „Jasny Brzeg”. To właśnie się zmieniło. Nie po prostu rozmiar. Carvenport zawsze był bogaty, a teraz najwyraźniej zrozumiał, co bogactwo znaczy w tym świecie. Załatwiła z głównym stewardem, że jej bagaż zostanie przewieziony do Akademii, a potem zeszła po trapie na nabrzeże. Ominęła kłębiące się stado pasażerów rozglądających się za osobami, które miały ich przywitać, albo za transportem, i podeszła do rzędu zaprzężonych w konie dorożek przy Alei Królewskiej, głównej ulicy biegnącej do serca miasta. – Do Siedziby Żelaznego Syndykatu, panienko? – zapytał dorożkarz, skłaniając głowę z szacunkiem na widok jej szpilki Udziałowca.

– Nie, do Akademii, proszę. I wolałabym, żebyśmy pojechali tam krótszą drogą. – Podała mu pięć miedzianych obligów dla podkreślenia swoich słów, po czym wsiadła do dorożki. Dorożkarz ruszył, pogwizdując na konia, i posłusznie skręcił ku węższym uliczkom sąsiadującym z Nabrzeżem Bewlera. Lizanne zauważyła jakieś zamieszanie, kiedy mijali nabrzeże: wysoki inspektor w mundurze Policji Protektoratu protestował głośno przed krępym mężczyzną w tanim ubraniu, w którym mimo to Lizanne natychmiast rozpoznała tajnego agenta. Krępy mężczyzna stał beznamiętny i obojętny, kiedy inspektor pomstował na niego, dźgając go palcem dla podkreślenia wagi swoich słów. Za nimi Lizanne widziała buchającą parę, kiedy Niezależny frachtowiec corvuskiego projektu burzył kołami wodę, oddalając się od nabrzeża. Dostrzegła też na bruku trzy białe, przykrywające coś prześcieradła z charakterystycznymi czerwonymi plamami. – Jakieś kłopoty minionej nocy? – zagadnęła dorożkarza. – Nic mi o tym nie wiadomo, ale tak blisko Kątów każdej nocy coś się dzieje. Kąty. Zajęła się oglądaniem nędznych meandrów największych slumsów Carvenportu po swojej prawej stronie. Jako uczennica wielokrotnie się tu wypuszczała; madame Bondersil wytrwale uczyła dziewczęta wartości charakteryzacji i dobrze ukrytej broni. Nadmierne poleganie na waszych zakorzenionych darach może być śmiercionośne w skutkach – tak brzmiała jedna z jej ulubionych mantr. Nigdy nie zapominajcie, że ilość produktu jest zawsze skończona. Lizanne dostrzegła przelotnie słynny nawiedzony kościół, zanim skręcili w Uliczkę Rzemieślników. Najwyraźniej budowlę dopiero co spotkało jakieś nieszczęście, bo z wieży zostały tylko poczerniałe zgliszcza. Jasnooki Kaznodzieja znowu uderzył, pomyślała z małym uśmieszkiem, doskonale wiedząc, że taka wieść już krąży po wszystkich brudnych zaułkach i winiarniach. Mimo całej biedy i przemocy, jaką tu widziała, na swój pokrętny sposób lubiła Kąty. Zewnętrzny pozór chaosu ukrywał

w rzeczywistości sztywny porządek, ustaloną hierarchię wymuszającą respektowanie zasad z całą skutecznością i bezwzględnością Protektoratu. Lizanne lubiła porządek. Był przewidywalny, podczas gdy jej życie zawodowe w znacznej mierze wręcz przeciwnie. Dorożka pojechała Uliczką Rzemieślników z jej hałaśliwymi warsztatami, a potem skręciła ku schludnym trawnikom Parku Baldon, gdzie nagle Lizanne postanowiła, że dalej się przejdzie. Zapłaciła dorożkarzowi całą należność i ruszyła spacerem do Akademii, przechodząc czasem przez tumany kwiatów wiśni. Park był jej azylem w czasach nauki, miejscem, gdzie mogła poczytać w samotności pod drzewami i pozwolić sobie może na niewinny flirt z jednym z bardziej interesujących młodych ludzi, którzy mieli dość odwagi, by ją zagadnąć. Przypominała sobie, że tu zaczął się jeden z jej poważniejszych flirtów. Był miłym, chociaż może zbyt poważnym chłopcem, lubił książki równie mocno jak ona, ale jego ojciec, członek ścisłego kierownictwa w Siedzibie Żelaznego Syndykatu, zmusił go w końcu do przyjęcia posady młodszego księgowego w Feros. To była doprawdy błaha sprawa, równie krótkotrwała i w gruncie rzeczy przyjemna, jak te spadające kwiaty, a Lizanne nigdy nie karmiła się złudzeniami o wspólnej przyszłości dla nich obojga. Dziewczęta z Akademii nie wychodziły za mąż, to było powszechnie wiadome. Raz tylko odważył się zasugerować taką możliwość, po podniecającym, choć niewprawnym interludium w pewien truminsdayowy wieczór. Leżeli razem wśród drzew nad jeziorem w parku. Wpatrywała się w ciemniejące niebo z pogodnym dystansem, kiedy wyczuła jego napięcie. Wiedziała, że chłopiec powie coś ostatecznego, coś, co zakończy tę przyjemną odmianę w jej życiu. To było trochę smutne, ale nieuniknione. Madame Bondersil zawsze niezmiernie szczerze mówiła o takich kwestiach. – Akademia – powiedział i zająknął się nieco, zdradzając, że sam zdaje sobie sprawę z ostateczności tej chwili, ale przecież młodość zawsze jest skarbnicą nadziei. – Nie musisz... Chciałem

powiedzieć, że mogłabyś odejść. – Tak – odpowiedziała, wstając. On także się podniósł, a ona strąciła liście z włosów, a potem poprawiła mundurek, żeby wyglądał względnie przyzwoicie. Przez chwilę głaskała go po twarzy, uśmiechając się, i pocałowała go czule w usta. – Mogłabym. Odeszła, czując jego spojrzenie na plecach, ale się nie obejrzała. Nie wracała do parku przez kilka miesięcy, aż wreszcie dyskretnie wywiedziała się o jego nowym zatrudnieniu i małżeństwie w Feros. To było dziwne, że nigdy go tam nie spotkała. Mówiła sobie, że to z racji jej częstej nieobecności albo nieznajomości bardziej rutynowych aspektów działalności Syndykatu. Jednak prześladowało ją pełne poczucia winy podejrzenie, że musiała go widzieć, kolejną anonimową twarz, której nie rozpoznała wśród szeregów uwiązanych do biurek buchalterów. W przeciwieństwie do reszty miasta Akademia robiła wrażenie, jakby się zasadniczo nie zmieniła – prosty, trzypiętrowy, prostokątny budynek bez ozdób, o pobielonych ścianach otoczonych wysokim ogrodzeniem zwieńczonym potwornie ostrymi szpikulcami. Litery z kutego żelaza nad bramą układały się w napis „Akademia Kształcenia Kobiet Żelaznego Syndykatu”, który zawsze uderzał ją jako zarazem nieuczciwy, jak i potwierdzający stan faktyczny. Strażnicy przy bramie odsunęli się, dotykając z szacunkiem czapek, kiedy podeszła; nie zadali sobie trudu, żeby pytać ją, w jakiej sprawie przychodzi, ani prosić o potwierdzenie tożsamości. Najwyraźniej już się jej spodziewano. Ponieważ trwało przedpołudnie, wszystkie dziewczęta miały zajęcia, przeszła więc niezagadywana przez dziedziniec i korytarz, aż dotarła do kręconych schodów na tyłach budynku. Druga klatka schodowa w Akademii prowadziła do sal wykładowych i dormitoriów na wyższych piętrach, ta zaś tylko do jednego miejsca. Lizanne zatrzymała się u stóp schodów

zalana wspomnieniami wszystkich okazji, kiedy tu stała, a najbardziej wyróżniał się pierwszy raz. Miała osiem lat i dopiero co przypłynęła z Feros. Powłóczyła nogami i pociągała nosem samotna i przygnębiona. Nie potrafiła postawić stopy na pierwszym stopniu ze strachu przed ogromnym i straszliwym monstrum, które czekało na górze. Czyjaś dłoń spoczęła delikatnie na jej ramieniu. Lizanne podniosła wzrok i zobaczyła szczupłą ciemnowłosą kobietę przyglądającą się jej z uniesioną brwią. Wyglądała na rówieśnicę ciotki Pendilli, więc mała Lizanne uznała ją za potwornie starą, ale teraz wiedziała, że nieznajoma nie mogła mieć więcej niż czterdzieści lat. – Powiedzieli ci, że ona bije wszystkie nowe dziewczynki, prawda? – zapytała kobieta, a zapłakana Lizanne pokiwała głową. – Ach. – Kobieta przykucnęła i wzięła ją za rękę. Ciepły dotyk przegnał strach i teraz Lizanne bez wahania poszła za kobietą, gdy ta poprowadziła ją schodami. – Rzeczywiście bywa potworna, ale myślę, że może przekonam ją, żeby zrobiła wyjątek. Ten jeden raz. Lizanne uśmiechnęła się na to wspomnienie, idąc schodami. Pamiętała, że wprowadzono ją do gabinetu, gdzie kobieta usiadła za szerokim biurkiem. Lizanne usiadła przed nim na pustym krześle. Nie sięgała nogami do podłogi. – Jestem madame Lodima Bondersil – przedstawiła się ciemnowłosa kobieta. – Dyrektorka tej Akademii. A ty jesteś Lizanne Lethridge, moja najnowsza uczennica. Rozmawiały bardzo krótko. Madame Bondersil wyjaśniła jej zasady obowiązujące w Akademii i poinformowała, jakiego zachowania oczekiwano od uczennic. Ta krótka chwila wystarczyła, żeby osamotnienie i tęsknota za domem Lizanne osłabły i zamieniły się w przytępiony ból, który całkowicie zniknął w ciągu kolejnych tygodni. Madame mówiła z pewnością i precyzją, które przegnały dziecięce zagubienie i przez wszystkie następne lata Lizanne nigdy nawet przez chwilę nie zwątpiła, że to jest miejsce, gdzie zawsze będzie bezpieczna i mile widziana.

Nawet teraz miała wrażenie, że Akademia to jej jedyny prawdziwy dom. Zastała madame zajętą transem po wypiciu Niebieskiej. Siedziała za biurkiem nieruchomo jak posąg, z szeroko otwartymi, ale niewidzącymi oczami, źrenicami uniesionymi i na wpół zakrytymi przez powieki. – Przyniosę herbatę – szepnęła sekretarka madame, wymykając się z pokoju. Jej ostrożność była raczej kwestią nawyku niż potrzeby. Mogłyby odśpiewać hymn Syndykatu na całe gardło, a madame i tak nie poruszyłaby się o cal. Trans był absolutny i nienaruszalny. *** Lizanne usiadła przed biurkiem, zdumiewając się tym, jakie małe się teraz wydawało, a potem skupiła spojrzenie na twarzy madame. Kilka nowych zmarszczek, uznała. I schudła. Jednakże nie straciła wrodzonej siły, widocznej w wyprostowanej sylwetce, nienagannie schludnym uczesaniu i prostej sukience z granatowej bawełny ozdobionej jedynie szpilką Udziałowca. Lizanne uśmiechnęła się i rozejrzała po pokoju, zatrzymując wzrok, jak to często bywało, na oprawionym szkicu wiszącym na ścianie po lewej. Poza obowiązkowym obrazem przedstawiającym Awanturnicę na przeciwległej ścianie szkic był jedynym dziełem sztuki w gabinecie. Wykonano go z wielką zręcznością. Był tak precyzyjny, że w pierwszej chwili wydawał się fotostatem i dopiero przy dokładniejszym przyjrzeniu się dostrzegało się linie wykonane ołówkiem. Przedstawiał ciemnowłosą dziewczynę o owalnej twarzy, która nie wyglądała na więcej niż szesnaście lat, chociaż Lizanne wiedziała, że musiała mieć dziewiętnaście, kiedy wykonano rysunek. Spoglądała z ram z półuśmieszkiem i żywym błyskiem w oku – to była twarz ciekawej i pewnej siebie młodej kobiety. Zbyt ciekawej, uznała Lizanne, chociaż nigdy nie poznała tej dziewczyny. I zdecydowanie zbyt pewnej siebie.

– Czasem mi ją przypominasz. Lizanne natychmiast spojrzała na madame Bondersil, która wyszła już całkowicie z transu i przyglądała się jej wyczekująco. Zawsze miała bzika na punkcie oficjalnych form, pomyślała Lizanne. Wstała i dygnęła jak należy. – Madame. Panna Lizanne Lethridge z Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych melduje się na polecenie Zarządu, zgodnie z pani prośbą. – Witam, panno Lethridge. Proszę przyjąć moje gratulacje z okazji pani niedawnego awansu. – Dziękuje, madame. Awans był równie miły jak niespodziewany. – Wątpię. Czy zechcesz mnie oświecić w kwestii okoliczności twojego awansu? Bez wątpienia chodziło o udaną i zyskowną misję do niebezpiecznych i egzotycznych ciepłych krajów. – Zatrudniono mnie jako eksperymentalnego plazmologa, madame. Jak sama pani wie. Nie miałam okazji opuścić Feros w ciągu ostatnich siedmiu lat. Ani też nie mogłabym mówić o takich wyjazdach, gdyby nastąpiły. Usta madame Bondersil drgnęły ledwie widocznie, kiedy skłoniła głowę. – Bardzo miło znowu cię widzieć, Lizanne. Ach, herbata, co za wyczucie chwili. Wypijemy ją na tarasie. Z tarasu rozciągał się widok na Carvenport aż po zatokę, a zagrody hodowlane znajdowały się w samym jego centrum. To musiał być dzień lęgu, sądząc po gęstniejącym obłoku dymu nad kadziami. Lizanne odwróciła wzrok. Wolała patrzeć na statki w porcie. Przez wszystkie te lata tylko raz zwiedzała zagrody i uznała, że ta jedna wizyta to aż nadto. Jej zawód wymagał mocnego żołądka, ale nawet ona miała swoje ograniczenia. Lęg niepokoił ją najbardziej. Gniazdujące smoki zionęły ogniem na jaja – ogniem przebudzenia, jak mawiali żniwiarze. Jaja najpierw czerniały, a potem z ich wnętrza zaczynał bić blask, gdy gazy w środku zapalały się przed wybuchem. Kiedy dym się rozwiewał, żniwiarze natychmiast

porywali skrzeczącego malucha, nim matka zaczęła zlizywać sadzę. Chociaż kształcenie i zawód uczyniły ją twardą kobietą, nadal krzyki matki i młodego przeszywały jej serce jak lodowaty szpikulec. – Jak ci smakuje herbata? – zapytała madame Bondersil, popijając z własnej filiżanki. – Przyjemna – odpowiedziała Lizanne – chociaż trochę nietypowa. Wyczuwam lekki kwiatowy posmak. – Owszem. Nazywają ją Zieloną Perłą. To jedyna odmiana, która udaje się na arradsyjskiej ziemi. Oczywiście Syndykat natychmiast wykupił patent i dopilnował, żeby zbierano tylko niezwykle ograniczoną ilość. Wyobrażasz sobie, co stałoby się z lokalnymi zyskami, gdyby zawalił się rynek importu herbaty? – To rzeczywiście otrzeźwiająca myśl, madame. – Mam nadzieję, że twoja podróż była dostatecznie wygodna. – Przez większość czasu. Niestety muszę zameldować... przykrą konieczność. Przedstawiła precyzyjnie ocenzurowaną wersję wydarzeń związanych ze zgonem nieszczęsnego pana Redsela. Widząc uniesioną brew, wydedukowała, że madame ma świadomość, że pewne szczegóły zostały zaciemnione, ale na szczęście oszczędziła jej żenujących pytań. – Ciało? – zapytała madame, kiedy Lizanne skończyła. – Powierzone morzu następnego dnia. Nie należy trzymać na pokładzie statku trupa przez dłuższy czas. Muszę przyznać, że pani Jackmore urządziła niezłą scenę. – I jesteś pewna, że nie należał do Korpusu? Gdyby należał, to pewnie moje ciało wylądowałoby za burtą. – Na ile to możliwe. – To bardzo niepokojące, ale niestety nie niespodziewane. Wygląda na to, że Corvusyjczycy albo odgadli nasz zamiar, albo są tego niebezpiecznie bliscy. – Wobec tego mają przewagę nade mną, madame. – Zarząd nie powiedział ci nic na temat naszej misji z mojego polecenia. Gdyby panu Redselowi się udało, nasze wysiłki już

poszłyby na marne. Chociaż fakt, że znał twój prawdziwy status, stawia pod znakiem zapytania możliwość twojego dalszego zaangażowania w sprawę. – Wątpię, żeby w pełni doceniał moje możliwości albo znał moją specjalność. Myślę, że spodziewał się kogoś mniej obytego czy groźnego. Corvusyjczycy niewątpliwie wiedzą o moim awansie i znają historię mojej rodziny. Być może dowiedzieli się o tym, że wkrótce wracam do Carvenportu, i uznali, że to da im możliwość monitorowania naszych kontaktów. – Za dużo tu zbiegów okoliczności jak na mój gust. Chociaż nie przyłożyli się, wybierając Niezależnego do tej misji. Kolejna oznaka niemocy trawiącej ich cesarstwo. Jest jak stary chory pies, który nie chce zdechnąć. Ciągle usiłują odebrać to, co stracili na rzecz nas. Można by się spodziewać, że po stu latach schyłku cesarstwa będą mieli dość przyzwoitości, żeby pójść za przykładem starych idiotów z królewskiego rodu mandinorskiego i zamienią swoje ziemie i przywileje na udziały. Ale nie, oni trzymają się kurczowo starodawnych monarszych fantazji, rozkoszują się swoją marionetkową arystokracją, jakby miała jeszcze jakieś znaczenie w obecnych czasach. – Ma pani jakieś podejrzenia, kim mógł być jego kontakt? Ta „Prawdziwa Miłość”? Madame zaśmiała się cierpko i krótko. – Wiemy o kilkunastu agentach Cesarskiego Korpusu aktywnych w tym porcie. Można spokojnie założyć, że Prawdziwa Miłość należy do tuzina albo więcej agentów, o których nie mamy pojęcia. – Redsel przedstawił mi się jako handlarz antykami. Może to dobry punkt wyjścia do poszukiwań? Madame Bondersil zastanawiała się chwilę z zaciśniętymi ustami, wyraźnie skonsternowana. – Być może – zgodziła się – ale to kolejny nieprzyjemny zbieg okoliczności. – Tak? Starsza kobieta tylko zamrugała, zanim wstała.

– Chodź, muszę ci coś pokazać. *** Pojechały dorożką Syndykatu na Uliczkę Rzemieślników i zatrzymały się przed małym, ale znajomym warsztatem między odlewnią a rusznikarzem. Wyblakły i obłażący z farby szyld nad drzwiami głosił: „Tollermine i Syn, technika na zamówienie, od ponad sześćdziesięciu lat”. Madame kazała dorożkarzowi poczekać i weszła do środka, nie zatrzymując się nawet, żeby zadzwonić dzwonkiem pod równie wyblakłą tabliczką ostrzegającą „Teren zamknięty. Wstęp tylko dla umówionych klientów”. Nikt ich nie powitał w recepcji warsztatu, pomieszczeniu zastawionym licznymi regałami i szufladami, z których wysypywały się różne mechaniczne drobiazgi, nieuporządkowane w żaden sposób ze względu na funkcje lub rozmiary. Musiały przystanąć przed drzwiami na zaplecze, podczas gdy małe optyczne urządzenie nad nadprożem najpierw skierowało się w stronę Lizanne, a potem madame Bondersil. Sekundę później drzwi się otworzyły, a Lizanne uśmiechnęła się, czując znajomy aromat. Smar, dym z fajki i tuzin nieokreślonych chemikaliów połączonych w mieszaninę, która jakimś cudem kojarzyła jej się z przytulnością i powitaniem. Zawsze uwielbiała tu przychodzić. Drzwi otworzyły się szeroko, ukazując przysadzistego mężczyznę w średnim wieku w sięgającym kolan skórzanym fartuchu i z przydużym rewolwerem w ręce. – Przepraszam – powiedział, wymachując bronią. – Nigdy dość ostrożności. Lizanne roześmiała się i podeszła pośpiesznie, żeby powitać go i mocno wyściskać, nie zważając na zatłuszczony fartuch. Pocałowała go w łysinę, bo sięgał jej ledwie do piersi. – Dzień dobry, Jermayah! – Dla ciebie pan Tollermine – odrzekł szorstko, ale zauważyła,

że odwzajemnił jej uścisk, zanim się odsunął. – Rozumiem, że chce jej to pani pokazać? – zapytał madame. – W rzeczy samej, panie Tollermine. I stosowne dokumenty. – W takim razie chodźcie. Przywołał je ruchem rewolweru i odszedł w głąb przepaścistego warsztatu, który jaskrawo kontrastował z ciasnym zewnętrznym pomieszczeniem. Lizanne z dziwną wdzięcznością powitała fakt, że ta przestrzeń nie wydawała się mniejsza od czasu jej ostatniej wizyty. Gdy była dzieckiem, to była dla niej jaskinia pełna skarbów, w której śmiała się, ganiając od jednego tajemniczego mechanicznego cudu do drugiego. Syndykat miał własne warsztaty naprawcze i fabryki, ale bywało, że Inicjatywy Nadzwyczajne potrzebowały bardziej nowoczesnych urządzeń, które należało stworzyć i konserwować z dala od spojrzeń konkurencji albo cesarskich agentów. Podczas nauki w Akademii tylko Lizanne otrzymała przywilej przychodzenia tu raz w tygodniu, żeby uczyć się podstaw inżynierii i bardziej zawiłych aspektów chemii. Oczywiście szybko zapytała, dlaczego, ponieważ nawet w młodym wieku miała przesadnie dociekliwy umysł. Jermayah wzruszył wtedy ramionami i odparł: – Nie możesz kraść takich rzeczy, jeśli nie wiesz, czym są. Teraz poprowadził ich wzdłuż rzędów urządzeń; niektóre wyglądały znajomo, a inne prezentowały się tak niecodziennie, że zdumiewały nawet wykształconą Lizanne. Przystanęła jednak na widok przysadzistego czterokołowego powozu z niezgrabnym spiętrzeniem rur i zaworów między siedzeniem woźnicy a przednią osią. – Nadal nad tym pracujesz? – zapytała Jermayaha z nieco niedowierzającym śmiechem. Nachmurzył się, zerkając przez ramię. – Prawie skończyłem – odburknął. – To było prawie skończone już siedem lat temu – powiedziała Lizanne. Jak zwykle pokusa podroczenia się z nim była zbyt wielka, żeby się jej oprzeć.

– To zmieni świat – odwarknął. – Powozy z napędem termoplazmowym to przyszłość. – Czy główny zbiornik nadal topi się przy każdym uruchomieniu przepływu? – Nie – padła ponura i obronna odpowiedź, zanim Jermayah złagodził ton. – Silnik nadal jest za ciężki. Przejeżdża raptem kilka jardów i zaraz wał napędowy się zakleszcza. – Gdybyś tylko pozwolił mi pokazać twoje projekty mojemu ojcu... – Panno Lethridge! – przerwała jej ostro madame Bondersil. – Chyba nie muszę pani przypominać, że pan Tollermine jest na dożywotnim kontrakcie i pracuje tylko dla Żelaznego Syndykatu Handlowego, podobnie jak pani. Podczas gdy pani szanowny ojciec odrzucał w najbardziej niepohamowany sposób wszelkie propozycje zawarcia kontraktu z naszą firmą. – Owszem, madame. Lizanne ukryła uśmiech, kiedy podeszli do solidnego dębowego warsztatu, gdzie Jermayah spędzał większość czasu. Zwykle piętrzyły się na nim narzędzia i różne części, ale dzisiaj był pusty, jeśli nie liczyć skórzanej aktówki i kwadratowej skrzyneczki z wypolerowanego drewna o wymiarach mniej więcej dziesięć na dziesięć cali. – Widzę, że spodziewałeś się naszej wizyty – zauważyła madame Bondersil. – Wiedziałem, że ona dzisiaj wraca. – Jermayah skinął głową na Lizanne, podchodząc do pudełka i kładąc rękę na wieku. – Odgadnięcie jej misji nie było szczególnie trudne. – Chwileczkę – powiedziała madame, gdy Jermayah zaczął unosić wieko. Odwróciła się do Lizanne, wskazując pudełko. – Powiedz mi, co widzisz. Lizanne podeszła do pudełka, a Jermayah się cofnął. Wprawnym okiem ogarnęła wszystkie szczegóły w kilka sekund. Wykonano je z sekwoi, jednego z ciemniejszych gatunków, i polakierowano. Ewidentnie to była stara rzecz. Świetna robota, uznała, zauważając niemal niewidoczne łączenia na rogach. Nie

to co falsyfikat pana Redsela, pomyślała. Zmrużyła nieco oczy, wodząc wzrokiem po wieku i zawiłych inkrustowanych złotem literach wypisanych archaicznym, ozdobnym charakterem pisma w języku, w którym nie mówiono w żadnej posiadłości firmy. – Corvuska robota – powiedziała. – Schyłek Trzeciego Cesarstwa. Najpewniej wykonane w porcie Valazin przynajmniej sto pięćdziesiąt lat temu. – A litery? – Język eutheryjski, którym mówią tylko elity albo ludzie wysoko wykształceni. Lizanne potrzebowała chwili, żeby sformułować sensowne tłumaczenie, a wtedy gwałtownie przeniosła wzrok na madame, która odpowiedziała na jej spojrzenie ze spokojną determinacją. Lizanne natychmiast powróciła myślami do szkicu z jej gabinetu: ulubiona uczennica madame, która zaginęła niemal dwadzieścia lat temu w pościgu za rzeczą niemożliwą. – Sprowadziła mnie tu pani, żebym uganiała się za legendami? Madame Bondersil posłała jej jeden ze swoich rzadkich uśmiechów i nie był to jedynie blady przebłysk rozbawienia, ale wyraz szczerego i pełnego ciepła uznania. – Sprowadziłam cię tutaj – odpowiedziała – żebyśmy zabezpieczyły przyszłość naszej firmy, dokonując największego odkrycia, odkąd cywilizowani ludzie postawili stopę na tych brzegach. Otwórz pudełko, Lizanne. Lizanne westchnęła z wymuszonym rozbawieniem, a potem uniosła wieko i ujrzała wnętrze. Rzecz jasna, puste, pomyślała. – Muszę powiedzieć, że to kiepska wskazówka – powiedziała. – Przyjrzyj się uważniej – upierała się madame. Lizanne zrobiła, co jej kazano, zerkając na niepolakierowane wnętrze pudełka. Widziała przede wszystkim stare drewno, chociaż wypatrzyła też jakieś słabe znaki, ząbkowane kręgi poprzecinane wąskimi liniami. – Przekładnie zębate? – spytała Jermayaha, który skinął głową. – Cienie przekładni – odpowiedział. – Ktoś zostawił wieko

otwarte na dość długo, żeby słońce zostawiło dla nas ślad. Rozpiął skórzaną aktówkę i wyjął rysunek. Wykonano go na cienkim papierze i po rozłożeniu zajmował niemal ćwierć stołu. – Domyślam się, że to twoja robota? – zapytała Lizanne, wodząc wzrokiem po precyzyjnych liniach i kołach zębatych, opatrzonych cyframi i opisanych schludnym charakterem pisma Jermayaha. Strona mechaniczna ją przerastała. Sporo wiedziała, ale zasady działania urządzenia najlepiej było zostawić technikowi. Jednakże słowa to co innego. – Serphia – mruknęła, odczytując napis obok jednego z mniejszych kół zębatych, zanim spojrzała na nieco większego sąsiada. – Morvia. – Potrzebowała chwili, by znaleźć ich siostrę. Była jeszcze niedokończona, zaledwie dwudziestostopniowy wycinek okręgu, ale nadal większa od pozostałych dwóch. – Nelphia. Odsunęła się od ławki i, marszcząc czoło, odwróciła się do Jermayaha. – Trzy księżyce. Skąd możesz mieć pewność? – Prosta arytmetyka. Średnica tego – wskazał na koło zębate Nelphii – jest większa od tego – popukał w Morvię – o 1,214. A to z kolei okazuje się większe od Serphii o 1,448. Wartości dokładnie odpowiadają wielkościom orbit poszczególnych księżyców. – Tellurium – zdała sobie sprawę Lizanne. – Właśnie – powiedziała madame Bondersil. – Chociaż Corvusyjczycy nazywają to solarografem. To urządzenie precyzyjnie odmierza orbity różnych ciał krążących wokół naszego słońca i umieszczono je w pudełku opatrzonym słowami „Ścieżka do Białego Smoka”. Domyślam się, że dostrzegasz wagę tego faktu? Lizanne delikatnie zamknęła wieko i przesunęła palcami po literach. – Obawiam się, że pani tłumaczenie jest zbyt dosłowne, madame. Napis jest tak naprawdę cytatem z jednego z klasycznych dzieł literatury corvuskiej, po części komicznego tomu pod tytułem „Rozliczne nieszczęśliwe wypadki Silony Akiv

Cevokasa”. Powszechnie uważa się, że postać Cevokasa była wzorowana na corvuskim uczonym z okresu Trzeciego Cesarstwa opętanym przez najróżniejsze szalone pomysły, który doprowadził się do ruiny kolejnymi ekspedycjami w różne zakątki globu, aż w końcu nieuchronnie trafił na Arradsię i legendarnego, nieuchwytnego Białego Smoka. W ostatnim rozdziale traci resztki rozumu gdzieś na południowych wyżynach, po tym, jak wszyscy jego towarzysze zginęli albo porzucili go w trakcie podróży. Postanawia wyrzeźbić z góry własnego Białego, żeby go zabrał do domu. W ostatnim akapicie radośnie ciosa skałę dłutem, gdy Biały zakrada się do niego od tyłu, ale Cevokas jest zbyt szalony, żeby go zauważyć. – A inskrypcja? – zapytała madame. – „Strzeż się ścieżki do Białego Smoka” – odpowiedziała Lizanne. – Brakuje tylko ostatniej linijki: „Ponieważ doprowadzi cię tylko do szaleństwa”. To nadal popularne powiedzonko w corvuskich kręgach, zwykle wypowiadane, gdy ktoś rozważa ryzykowną wyprawę w interesach. – Odwróciła się do Jermayaha. – Domyślam się, że próbowałeś odtworzyć urządzenie? Pokręcił głową. – To nie ma sensu. Brakuje zbyt wielu części. – Mogę zapytać, skąd wzięło się to pudełko? – Lizanne zwróciła się do madame. – Z Morsvale. Jedyna znaczna corvuska enklawa na Arradsii, pomyślała Lizanne, szybko formułując w głowie potencjalny cel jej misji. – Gdzie udam się poszukać jego brakującej zawartości. – W rzeczy samej – odparła beznamiętnie madame głosem niezdradzającym żadnej możliwości negocjacji. O ile kontrakt Lizanne zapewniał jej pewną swobodę przy przyjmowaniu zleceń od przełożonych, o tyle istniały takie, których nie mogła odrzucić. – Hmm, lepsze to niż druga możliwość. Przez chwilę żywiłam straszliwe podejrzenie, że rozkaże mi pani wyruszyć na jakąś

szaloną wyprawę do Interioru. – Nie, ten aspekt misji trafi w bardziej stosowne ręce. – Zamierza pani wysłać ekspedycję, chociaż wskazówki obiecywane przez to pudełko nie zostały jeszcze znalezione? – Czas jest naszym wrogiem, Lizanne. Twoje niedawne spotkanie na statku bardzo wyraźnie podkreśla potrzebę pośpiechu. – A dokąd się udadzą? Nie mamy żadnego potwierdzenia, że to coś istnieje... – To, jak sama wiesz, nie jest prawdą. Lizanne zdusiła poirytowane westchnienie. – Ona zginęła, madame. Wiem, że ta myśl panią rani, ale Ethelynne Drystone zginęła wraz z ekspedycją Wittlera. – Nie znaleziono ciała... – Tylko rozrzucone kości pozostałych i ani śladu szkieletu Białego, o którym mówiła. Madame zamilkła, zerkając na Jermayaha. – Może nas pan zostawić na chwilę same, panie Tollermine? – Zajrzyj do mnie przed wyjściem – powiedział do Lizanne technik, zanim zniknął w cienistych głębinach warsztatu. – Mam dla ciebie nowe zabawki. Madame odczekała, aż kroki Jermayaha ucichną, i wtedy odezwała się ponownie: – Nigdy nie przeczytałaś mojego pełnego raportu na temat Ekspedycji Wittlera, prawda? – Został utajniony przez Zarząd. – Znaleźli nie tylko szkielet, ale także jajo. Widziałam je wyraźnie w transie. Jajo Białego Smoka. Niewątpliwie najcenniejszy przedmiot na świecie, jeśli rzeczywiście istnieje, pomyślała Lizanne. – Trans mógł być dezorientujący – powiedziała. – Dawno temu sama mnie tego pani nauczyła. Trans ociera się o nasze marzenia, nasze serca. Czasem pokazuje kłamstwa, których prawdziwości pragniemy. – Myślisz, że chciałam, by to znalazła? – Madame powiedziała

to cicho, ale z żarem, jaki Lizanne rzadko u niej słyszała. – Myślisz, że chciałam zobaczyć ją w takim stanie, poczuć jej strach, jej rozpacz? Znalazła jajo. Pozostali zginęli, pozabijali się wzajemnie z powodu przyprawiającej o szaleństwo infekcji, do której doszło, gdy ich żniwiarz sproszkował jedną z kości Białego. Jednakże Ethelynne przeżyła i zabrała jajo ze sobą. – I spodziewa się pani zlokalizować je dzięki corvuskiej zabawce skonstruowanej ponad sto lat temu? – Jeśli doprowadzi nas do terenów lęgowych Białego Smoka, to równie dobrze może nas doprowadzić do Ethelynne. Zawsze była bardzo dociekliwą istotą i nawet jeśli Białe wymarły dawno temu, istnieje szansa, że wyruszyła odszukać miejsce ich pochodzenia. Dziewiętnastoletnia dziewczyna, przez prawie trzydzieści lat zagubiona i sama na kontynencie porośniętym dżunglą i pokrytym pustynią, szczodrze zaludnionym przez dzikie smoki i plemiona Splugawionych. Bez względu na Błogosławieństwo Krwi szanse jej przetrwania wydawały się śmiesznie małe, ale jednak madame nie traciła nadziei. – Czerwone Piaski – powiedziała do Lizanne. – Zatrudniliśmy kompanię, która się tam uda i odzyska wszelkie pozostałości po Ekspedycji Wittlera. Zanim skończą, mam nadzieję, że twoje poszukiwania w Morsvale ujawniają dalsze informacje, które wesprą ich w poszukiwaniach. Pudełko sprzedano na aukcji sześć miesięcy temu, kupił je jeden z naszych agentów, który nie kontaktował się z nami przez ostatnie siedem tygodni. Musimy zakładać, że Korpus wie, że znaleźliśmy się w posiadaniu pudełka. Dokumenty dotyczące poprzednich właścicieli wskazują, że należało do burgrabiego Leonisa Akiv Artonina, pomniejszego arystokraty o akademickich zainteresowaniach. On będzie twoim punktem wyjścia. – Domyślam się, że zamierza pani towarzyszyć ekspedycji i oczekuje, że przekażę informację w transie. – Nie. – Madame nieco się wyprostowała, a przez jej twarz przebiegł grymas rozdrażnienia. – Taki był mój początkowy

zamiar, ale Zarząd natychmiast tego zakazał. Inny Błogosławiony wyruszy z ekspedycją. Tej osobie przekażesz swoje odkrycia. – Zważywszy na pani słuszny niepokój o bezpieczeństwo całego przedsięwzięcia, będziemy potrzebowali niezarejestrowanego agenta, kogoś nieznanego Korpusowi i w związku z tym mogącego wejść w trans bez obawy, że przekaz zostanie przechwycony. Zatrudnienie takiej osoby byłoby surowym naruszeniem prawa korporacyjnego, już nie mówiąc o tym, że ktoś taki byłby niezwykle trudny do odnalezienia. – Od kiedy to martwisz się nudnym prawem korporacyjnym? – Madame Bondersil posłała jej kolejny uśmiech, tym razem znacznie bardziej typowy dla niej, bo wyrażał poczucie wyższości wynikające z obszerniejszej wiedzy. – A jeśli chodzi o trudność w znalezieniu rekruta, to z radością poinformuję cię, że znaleźliśmy stosownego kandydata ubiegłej nocy.

Rozdział 5 Clay

Śnił o czasach, kiedy po raz pierwszy znalazł Derka i Joyę, dwoje przestraszonych dzieciaków skulonych wśród smrodu i śmieci w Zaułku Ryzykanta. Clay zeskoczył na uliczkę z dachu trochę zadyszany i ściskając torbę świeżo skradzionych przetworów – sześć słoików z marynowanymi śledziami i dwa z dżemem śliwkowym. Tego dnia padało, jak zwykle pod koniec vorelluma. Clay lubił deszcz. Przeszkadzał ludziom, którzy go ścigali, i sprawiał, że szybciej sobie odpuszczali. Sklepikarz gonił go przez dwie ulice, dmuchając zaciekle w gwizdek, żeby zwrócić uwagę Policji Protektoratu, ale przenikliwe i alarmujące gwizdy ucichły, kiedy sklepikarz zobaczył, jak Clay wspina się po ścianie i skacząc po dachach, znika w Kątach. Nawet nie musiał do tego napić się Zielonej z manierki. To oczy dziewczynki sprawiły, że przystanął – tak błyszczały w cieniach. Były nie tyle przestraszone, ile szeroko otwarte i zaciekawione. Jej brat był starszy i mądrzejszy; syknął, żeby odwróciła wzrok. – Nie widzieliśmy cię – zapewnił Claya, kiedy ten podszedł. To oczy dziewczynki zwróciły jego uwagę, lecz głos chłopca sprawił, że się zatrzymał. Eleganckie samogłoski lepszych sfer wolne od wszelkich naleciałości z Kątów. Takie głosy Clay słyszał w trakcie rzadkich wypadów do porządniejszych dzielnic Carvenportu. – Nie powinno was tu być – powiedział. Chłopiec zesztywniał, przesuwając się do przodu, żeby częściowo osłonić siostrę, i spojrzał na niego ostrożnie i zarazem wyzywająco.

– A gdzie powinniśmy być, drogi panie, gdyby zechciał nas pan oświecić? Samo niedopasowanie słów do sytuacji sprawiło, że Clay się roześmiał, ale zaraz ucichł, gdy zobaczył zapadłe policzki pod zbyt błyszczącymi oczami dziewczynki. – Wszędzie, byle nie tu – odpowiedział Clay i przykucnął, żeby otworzyć torbę. Wyjął jeden ze słoików ze śledziami i podał go chłopcu, który powstrzymał się i nie porwał słoika natychmiast. Ostrożność mieszała się w nim z nadzieją. – Nie mamy pieniędzy – powiedział. – Wierzę. – Clay wepchnął mu słoik w ręce, a chłopiec go wziął i szybko podał siostrze. – Czytasz, prawda? – zapytał chłopca. – Przy tym, jak mówisz, i w ogóle. Musisz umieć czytać. Chłopiec skinął raptownie głową. – Potrafię czytać. Clay się uśmiechnął. – A ja nie. Ale szybko się uczę. Zmarszczył brwi, słysząc nagłe dzwonienie. Spojrzał i zobaczył, że dziewczynka puka szpilką o szklany słoik. Szpilka była drobna i srebrna, zakończona smoczą główką i poruszała się w dziwnie znajomym rytmie. Powolnym, miarowym, ale uporczywym, coraz głośniejszym, aż wydawało się, że dziewczynka uderza młotkiem o dzwon. Krzyknął ostrzegawczo, kiedy słoik rozpadł się w jej dłoniach, rozcinając ciało. Czerwień zabłysła wśród ryby i marynaty... Clay obudził się, łapiąc gwałtownie powietrze, i zobaczył jedynie paski cieni oraz księżycowy blask na nagim kamieniu. Przeszukiwał ostatnie wspomnienia, licząc na odpowiedzi. Speeler umiera na nabrzeżu... Kobieta, Błogosławiona pracująca dla Żelaznego Syndykatu, stojąca na kominie... A potem upadek. Później nic, tylko sen i ostre, rytmiczne pukanie, które, jak zdał sobie sprawę, nie ustało. Jednakże dźwięk się zmienił i nie brzmiał już jak uderzenia metalu o szkło, ale metalu o metal.

Szybko spostrzegł źródło dźwięku i aż warknął skonsternowany. Światło księżycowe wlewało się przez wąską szczelinę w ścianie nad pryczą Claya i odbijało się od smoczej głowy przy każdym uderzeniu w pręty. Tyle że nie była to szpilka, ale ozdobna srebrna gałka na lasce. Clay zdławił jęk, kiedy zrozumiał, i zsunął nogi z pryczy, siadając, żeby przyjrzeć się mrocznej postaci po drugiej stronie prętów. Pukanie ucichło i postać podeszła do stołka, po czym usiadła na wyciągnięcie ręki od prętów. Oparła dłonie na lasce, poruszając palcami o długich paznokciach, i siedziała przez chwilę w milczeniu. Nie zdjęła kapelusza z szerokim rondem, więc jej twarz była tylko czarną nicością, gdy niewidoczne usta sformułowały ciche pytanie: – Wiesz, dlaczego się tu znalazłeś? Clay powstrzymał odruch, żeby pomasować się po obolałych plecach. Najwyraźniej nie połamał sobie żadnych kości, ale sądząc z tego, jak się czuł, nie miał też szczególnie miękkiego lądowania. – Tak, Keyvine – odpowiedział, rozglądając się po celi w poszukiwaniu jakichkolwiek nieumocowanych przedmiotów. Gwóźdź, drzazga. Cokolwiek, co mogłoby posłużyć jako broń. Jego wzrok natrafił na kubeł na nieczystości obok pryczy, ale umocowano go do ściany krótkim łańcuchem. – Wiem, dlaczego tu jestem. – Doprawdy? Tak jak większość ludzi, Clay rzadko słyszał głos Keyvine’a, tylko pojedyncze słowo lub dwa na przestrzeni lat. Zawsze był pozbawiony akcentu; nie brzmiał tak wyrafinowanie jak wymowa Derka, a raczej był rozmyślnie anonimowy, wolny od wszystkiego, co mogłoby zdradzać pochodzenie Keyvine’a albo wcześniejsze związki. Był pozbawiony wszelkich emocji, a każde słowo wypowiedziano bez żadnej modulacji. Teraz jednak Clay wyczuł w nim pewne rozbawienie. – Zatem oświeć mnie. – Zamierzasz mi powiedzieć, że Cralmoor był dla ciebie jak syn

– powiedział Clay, przestając szukać broni, ponieważ najwyraźniej celę zbyt skrupulatnie sprzątano. – A teraz przeze mnie nie może normalnie mówić. – Niedługo będzie mówił. Potężna dawka Zielonej oczyści wszelkie zainfekowane płyny ustrojowe, a kosztowny chirurg już o to zadbał. Cralmoor to cenny pracownik, zasługuje na moją szczodrość. Nie jest moim synem. Nie traktuję twojego wykroczenia osobiście. Chciałem, żebyś to wiedział. Jednakże natura moich interesów nie pozostawia miejsca na kompromisy. Clay zazgrzytał zębami, wiedząc, że zadanie pytania będzie równoznaczne z błaganiem, ale musiał się dowiedzieć. – Derk i Joya? – Ach, tak. Rodzeństwo wyrzutków z klasy kierowniczej. Zawsze podziwiałem to, jak ich chronisz, chociaż z pewnością wasz związek przynosił korzyści obu stronom. To moi przyjaciele, pomyślał Clay, ale tego nie powiedział. Sentymenty nie miały znaczenia dla Keyvine’a. – Miałeś nas na oku, co? – Czy król nie powinien znać swojego królestwa? Czy nie powinien dbać o poddanych? Miałem was na swoim monarszym oku już od jakiegoś czasu. Przez chwilę rozważałem, czy nie przyjąć cię na swój dwór, ale wkrótce stało się jasne, że żywisz zbyt wielkie ambicje. Szybko stałbyś się Zorrinem dla mojego Mayberusa. Clay jak przez mgłę kojarzył, do czego to jest aluzja – do sztuki, którą Derk cytował od czasu do czasu. Mayberus był dawnym corvuskim cesarzem zdradzonym przez swojego adoptowanego syna Zorrina, sierotę z kasty chłopów. Powiastka ku przestrodze, jak nazywał ją Derk. Władcy nie powinni pospolitować się z poddanymi. – Miałeś rację – powiedział Keyvine’owi, kiedy stara zazdrość zapłonęła w nim znowu, a potem zastąpiło ją coś innego: poczucie winy i wstydu palące bardziej, niż kiedykolwiek płonęła jego zawiść. – To był mój pomysł. Oni nie chcieli... – Ale ich zmusiłeś. Jakie to szlachetne. Jednak wykroczenie jest

zbyt poważne, panie Torcreek. Wiedziałeś o tym i oni także. Wszyscy znaliście cenę, jaką zapłacicie, jeśli nie uda wam się wejść na statek do Feros. Co sprowadza mnie do mojego pierwszego pytania: wiesz, dlaczego się tu znalazłeś? Clay rozejrzał się po celi i przestrzeni za prętami – krótki korytarz prowadzący do solidnych drzwi z żelaznymi okuciami. Zbyt uporządkowane i za dobrze zbudowane miejsce, żeby to była jedna z melin Keyvine’a. – To cela Protektoratu – powiedział. – Pewnie dorwali mnie przed tobą. Wiedziałeś jednak, kogo przekupić, żeby tu wejść. Keyvine wstał i podszedł do prętów, a Clay zamarł wyczekująco, chociaż starał się tego nie zdradzić. Nadal się garbił. Znalazł się w moim zasięgu, pomyślał. Będę musiał być szybki. – Och, nie – odpowiedział Król Noży i Dziwek. – Jesteś tu, ponieważ twój stryj błagał o darowanie ci życia. – Mój stryj – odparł Clay – nie naszczałby nawet na mojego płonącego trupa. – Najwyraźniej dostrzegł w tobie coś cennego. Widzisz, mam u niego dług od bardzo dawna. Dług, który już od jakiegoś czasu paliłem się spłacić. Kiedy więc twój żałosny nędzny plan wyszedł na jaw, muszę przyznać, że skorzystałem z tej okazji i dałem mu znać, co ci grozi. Początkowo nie chciał interweniować, ale wyraźnie się zainteresował, kiedy wspomniałem o twojej prawdziwej naturze. To było nieporadne i oczywiste z twojej strony, że posłużyłeś się Czarną w jednej z moich walk. Myślisz, że nie rozpoznaję objawów? To spory sekret do utrzymania w tajemnicy przed rodziną i firmą, i to tak długo. Na szczęście znajomi twojego stryja w Protektoracie zdołali obmyślić stosownie ponętną pułapkę, oczywiście z moją pomocą. Keyvine pochylił głowę ku prętom i Clay dostrzegł błysk jego oka w cieniu pod kapeluszem, nieruchomy i spokojny. – Sądząc po twoim wieku, domyślam się, że nie zostałeś zarejestrowany z powodu dnia, w którym Czarny się uwolnił. Tego dnia wybuchło spore zamieszanie, łatwo przeoczyć jedno

krzyczące dziecko pośród chaosu. Czarny zabił twoich rodziców? Tylko moją matkę. Clay zamknął oczy, gdy powróciło do niego wspomnienie. Mama stała z ręką na jego ramieniu, kiedy czekał na swoją kolej podczas Próby Krwi. „Bądź dzielny, Claydonie. To tylko drobne oparzenie, nic więcej”. A potem wybuchły krzyki, płomienie i krew... Mama leży wśród krwi z otwartymi oczami i postrzępioną czerwoną dziurą w miejscu brzucha. Wokół niego ludzie krzyczeli i zwijali się z bólu, kiedy smocza krew opadała na nich drobną mgiełką. Ale nie on, na jego skórze czerwone wyziewy zostawiały tylko drobne białe kropeczki. Uciekł. Bieg i biegł, aż do domu stryja, który okazał się tylko chwilowym schronieniem. – Jeśli stryj mnie uratował, to nie bez powodu – powiedział Keyvine’owi, wpatrując się w błyszczące oko. – Tak. Myślę, że to ma coś wspólnego z faktem, że nie zostałeś zarejestrowany. Dlatego biedny stary Speeler musiał zginąć, rozumiesz? Sekret traci wartość z każdą osobą, która go zna. – Jak zmusiłeś go, żeby mnie sprzedał? – Speeler miał od dawna towarzysza. Czarujący chłopak, ale miał drogi gust, stąd niezmordowana pracowitość Speelera. Kilka cięć we właściwych miejscach, a był więcej niż... Clay zaatakował, wkładając każdą uncję siły i szybkości w nogi, nie zważając na potworny ból w już nadwyrężonych mięśniach. Prawie mu się udało, musnął dłonią zaplecione włosy, kiedy Król Noży i Dziwek obrócił się w bok, wymykając mu się zaledwie o cal. Coś błysnęło w mroku i Clay poczuł chłód bardzo ostrej klingi przy szyi. Zamarł z rękami nadal zaciskającymi się na pustce, podczas gdy Keyvine stał z ostrzem wychodzącym z laski wsuniętym przez pręty i przyciśniętym do żyły szyjnej, gotowy przeciąć ją, gdyby Clay choćby drgnął. – Czym jesteś? – zapytał Keyvine cicho, niemal w zadumie i bez gniewu. – Bez produktu w żyłach, czym jesteś? Kolejnym złodziejaszkiem z zaszczanego zaułka, chociaż mającym ważnego stryja. Clay powstrzymał stęknięcie, kiedy ostrze zostało dociśnięte

mocniej. Poczuł pieczenie rozciętej skóry i kropelkę krwi spływającą po szyi. – Spłonęli, Clay – powiedział mu Keyvine. – Chłopak i jego siostra. A dokładniej to ja spaliłem ich w tym spróchniałym kościele. Jeśli zajrzysz tam pewnego dnia, zobaczysz, jak straszą razem z Jasnookim Kaznodzieją. Przechylił głowę, żeby blask księżyca padł na jego twarz. Clay widział ją tylko raz, mignęła mu pewnej nocy w Wytchnieniu Kolonisty, przebłysk postaci z koszmaru. Oparzenia pokrywały połowę twarzy, ciało stopiło się i pomarszczyło od gardła po czoło, pigment poszarzał w półmroku, ale Clay wiedział, że to wielobarwny kolaż czerwieni i różu. Pocałunek Smoka, jak to nazywają, oparzenie, które może być skutkiem tylko smoczego ognia. – Znam ogień – mówił Keyvine. – Nawet lubię ogień. Można by powiedzieć, że się w nim urodziłem i dzięki temu poznałem najważniejszą lekcję: nie ma bólu, którego nie dałoby się znieść i przetrwać, nie ma przeszkody, której nie da się przezwyciężyć. Potrzebna jest tylko wola zwycięstwa, wola, która wymaga całkowitego skupienia. Powinieneś pomyśleć o tym, kiedy wyjdziesz układać się ze stryjem. Znajdź mnie po powrocie, bo wyczuwam, że nowy dług pojawił się między nami, a nie cierpię, kiedy bilans jest zachwiany. *** Obudził się, słysząc zgrzyt klucza w zamku w ciężkich, okutych żelazem drzwiach. Nie wstał z pryczy, tylko obrócił się na bok i mrugał zaspanymi oczami, aż zdołał skupić wzrok na ceglanym murze. Głos, który go powitał, był znajomy i spodziewany, a także przesycony zniecierpliwieniem i urazą. – Wstawaj. Clay odczekał długą chwilę, zanim przeturlał się na plecy i zapatrzył na odchodzący z sufitu tynk. Źle spał, niespokojnie, we śnie prześladowały go twarze Derka i Joi, czasem roześmiane,

czasem kpiące. Jednak najczęściej spalone i martwe. I Keyvine. Keyvine też tam był. – Powiedziałem: wstawaj! – rozległ się nieśpieszny warkliwy głos. – Chyba że wolisz spędzić tu następny rok, kiedy Protektorat będzie się zastanawiał, czy lepiej cię zabić, czy rozkroić. Clay jęknął i usiadł. Teraz do celi wpadało światło dzienne. Sądząc po kącie, pod jakim kładły się cienie, musiało dochodzić południe. Po drugiej stronie prętów stał wysoki mężczyzna. Nosił płaszcz z zielonej skóry i kapelusz z szerokim rondem typowy dla Najemników, a jego włosy opadały grubymi warkoczykami do ramion. Minęły prawie dwa lata od ich ostatniego spotkania, ale Clay poczuł tę samą irytującą konsternację na widok jego twarzy. Na czole pojawiło się kilka nowych zmarszczek, a zarost na podbródku był przeważnie siwy, ale podobieństwo pozostało. Mogliby być bliźniętami, pomyślał Clay. – Będziesz tak gapił się na mnie cały dzień, chłopcze? – zapytał ostro mężczyzna. – Podrywaj tyłek, mamy robotę. – Od kiedy masz dla mnie pracę? – zapytał Clay. Mężczyzna przekrzywił głowę, mrużąc oczy w ten sam gniewny i krytyczny sposób, co wiele lat temu, kiedy Clay dowlekł się do jego domu z pistoletem, z którego przed chwilą wystrzelił. – Odkąd okazałeś się użyteczny – odrzekł, odsunął się i skinął głową na drugiego mężczyznę, który stał koło otwartych drzwi. Clayowi serce zabiło szybciej, kiedy go rozpoznał. To był gość pracujący dla Protektoratu, który zastrzelił Speelera. – Zabicie grubasa nie było konieczne – powiedział Clay, kiedy krępy mężczyzna obrócił klucz w zamku i otworzył celę. – I od kiedy Protektorat pracuje dla piratów? – Zamknij pysk! – warknął wysoki mężczyzna, chociaż wbijał wzrok w pracownika Protektoratu. Clay zauważył, że oparł rękę na pasie, raptem kilka cali od rękojeści sześciostrzałowca. Nie ma pojęcia, czy któryś z nas wyjdzie stąd żywy, zdał sobie sprawę Clay, kiedy człowiek z Protektoratu stanął obok prętów nieruchomo i obojętnie.

– Marnujesz czas, Claydonie – powiedział wysoki mężczyzna, ponaglając go do wyjścia. Clay westchnął i wstał powoli. – Zawsze miło cię widzieć, stryju Braddonie. Wyszli z nijakiego domu przy Ulicy Uzdrowiciela, cichej uliczce na południowy zachód od portów, zamieszkanej głównie przez przedstawicieli średniej klasy kierowniczej. Zerkając w górę, Clay nie zauważył niczego, co odróżniałoby ten dom od pozostałych: to samo godło firmy nad nadprożem, te same ponure zasłony w oknach. Jednakże przy uważniejszym spojrzeniu wprawne oko mogło dostrzec oczywiste wskazówki: wąską szczelinę w murze na wyższym piętrze, akurat w sam raz szeroką na karabin, i drugą taką samą na poziomie ulicy. Pewnie teraz będą musieli zamknąć to miejsce, pomyślał, podejrzewając, że są pierwszymi ludźmi, którzy, nie będąc tutejszymi pracownikami, wyszli stąd żywi. – Dość tego guzdrania się – warknął stryj. Wskazał na ulicę, gdzie młoda kobieta czekała, siedząc na koniu i trzymając wodze dwóch innych wierzchowców z pustymi siodłami. Braddon podszedł do większego z koni i wskoczył w siodło z naturalną łatwością. – Mam nadzieję, że potrafisz jeździć konno. – W miarę – skłamał Clay. Spojrzał na młodą kobietę, kiedy podszedł do drugiego konia. Nosiła kapelusz z szerokim rondem jak jego stryj, chociaż długie blond włosy miała rozpuszczone, tak że spadały prostą, złotą kaskadą na jej plecy. Jednak to jej twarz przyciągnęła jego uwagę. Wyspiarka, zdał sobie sprawę, wędrując spojrzeniem po masce tatuaży na skórze od czoła do szyi. Zawiły czerwonozielony wzór ciągnął się dalej i znikał pod ciemną bawełną koszuli. – To Silverpin – powiedział stryj, skinąwszy głową w stronę kobiety. – Jest nożowniczką w Długich Karabinach. Na twoim miejscu nie gapiłbym się na nią za długo. Może to wziąć do siebie.

Jednakże kobieta odwzajemniła jego baczne spojrzenie ze spokojem. Clay nigdy nie widział Wyspiarza bez rozległej sieci wzorów wytatuowanych na skórze, ale też nigdy nie zetknął się z kimś, kto byłby nimi pokryty w takim stopniu. – Dzień dobry, panienko – powiedział, dotykając palcem czoła. Nie odpowiedziała, tylko ledwie widocznie skinęła głową, chociaż wyobrażał sobie, że kąciki jej ust uniosły się odrobinę. – Silverpin nie mówi – powiedział Braddon, unosząc brwi w rozbawieniu, kiedy Clay bez powodzenia spróbował dosiąść swojego konia. – Lewa stopa w lewe strzemię, chyba że zamierzasz jechać tyłem do przodu. Jechali w milczeniu przez pewien czas, Clay wlekł się za stryjem i kobietą na południe wzdłuż Ulicy Uzdrowiciela. Wkrótce opuścili okolicę zamieszkaną przez średnią kadrę kierowniczą i zbliżyli się do wysokich budynków na Placu Korporacji. Clay słabo znał tę dzielnicę, ponieważ była zdecydowanie zbyt dobrze strzeżona dla jego celów. Mundurowi strażnicy z Protektoratu stali na każdym rogu, każdy z wielostrzałowym karabinkiem na ramieniu. Obchodzili schludne trawniki otaczające Siedzibę Żelaznego Syndykatu, najwyższy, sześciopiętrowy budynek w mieście, przewyższający o jedną kondygnację biuro Żeglugi Mórz Południowych naprzeciwko. Budynki zostały podobnie zaprojektowane, wszystkie miały wysokie i wąskie okna, proste ściany wyrastające z szerokiej podstawy, ale ktokolwiek wybudował Siedzibę Żelaznego Syndykatu, zadał sobie wiele trudu, żeby ten gmach przyćmił pozostałe, zarówno pod względem rozmiarów, jak i bogactwa witrażowych okien i rozlicznych korporacyjnych flag powiewających z masztów na dachu. Patrząc na ten budynek, żaden nowo przybyły gość nie miałby wątpliwości, która firma sprawuje prawdziwą władzę w tym porcie. Clay złapał się na tym, że znowu spogląda na Silverpin, kiedy zbliżyli się do Deptaka Woźnicy, szerokiej ulicy oddzielającej rezydencje z białego marmuru w dzielnicy klasy zarządzającej wysokiego szczebla po lewej od gęściej upakowanych

szeregowców w Miasteczku Pomywaczy po prawej. Dziewczyna nie miała nietypowych włosów jak na Wyspiarkę, zwłaszcza jeśli pochodziła z północno-wschodnich archipelagów. Wyspiarze mieli zwykle pod tatuażami jasną skórę, w gruncie rzeczy nie tak różną od skóry Nowych Kolonistów z północnego Mandinoru, chociaż nie mogli bardziej się od nich różnić pod względem temperamentu i zwyczajów. Jednakże Wyspiarze byli też zwykle wyżsi do Silverpin i mocniej zbudowani, podczas gdy ona była smukła i gibka. Zatrzymał wzrok na jej biodrach poruszających się w idealnej zgodzie z koniem. Na krzyżu nosiła skórzaną pochwę z zakrzywionym nożem ustawioną tak, żeby ostrze można było szybko wyjąć. Nożowniczka, powiedział o niej stryj. Nie tak znowu rzadki tytuł, słyszał go kilka razy w kontekście Kompanii Pracowników Najemnych, które wyruszały do Interioru w poszukiwaniu świeżych okazów i nierozcieńczonej krwi. Po co komu noże w wieku broni palnej? – zastanawiał się. Jakby wyczuwając jego myśli, Silverpin obróciła się w siodle i napotkała jego wzrok. Wcześniejsze spokojne przyzwolenie zniknęło zastąpione teraz niepokojącą bezpośredniością. Miała jasne, lodowo-niebieskie oczy: kolejna typowa cecha Wyspiarzy. Złapał się na tym, że kręci się nerwowo pod tym otwarcie pytającym spojrzeniem. – Mam... – zaczął, odwracając się do stryja, i złapał się na tym, że musiał odkaszlnąć, bo Silverpin nadal się w niego wpatrywała. – Mam własne sprawy do załatwienia. Nim zajmę się twoimi zleceniami. – Keyvine poderżnie ci gardło, kiedy tylko wejdziesz do Kątów – odparł Braddon, nawet się nie odwracając. – Najlepiej zapomnij o swoich głupich pomysłach. Myśli Claya natychmiast powróciły do snu z minionej nocy. Płomienie pochłaniające wieżę kościelną. Derk i Joya, płonący ze śmiechem, stojący nieruchomo wśród płomieni. Postać wyglądająca początkowo na Jasnookiego Kaznodzieję, szczerząca zęby w szalonym uśmiechu i zlana krwią dziwek, wkrótce

zamienia się w Keyvine’a, którego zniszczona twarz krzywi się w pełnym zachwytu uśmiechu. – Głupie czy nie – odpowiedział Clay, zdając sobie sprawę z chrypy w swoim głosie – mam dług do uregulowania. Braddon zatrzymał nagle konia i odwrócił się, żeby spojrzeć bratankowi w oczy. Jego twarz była rozgniewana, ale też odrobinę zmęczona – twarz nauczyciela, który zmuszony jest uczyć tępego i niewdzięcznego ucznia. – Rozejrzyj się – powiedział, kiwając głową w stronę ulicy. – Co widzisz? Clay westchnął, ale zrobił, co mu kazano, zerkając na przechodniów. Elegancko ubrane kobiety spacerowały parami i w trójkach, gawędząc, dzieląc się nieistotnymi ploteczkami rozleniwionych bogaczy, podczas gdy ci, którym płacono za usługi, przemykali pośpiesznie obładowani zakupami, załatwiając różne sprawy, albo popychali wózki z płaczącymi niemowlętami. Tu i tam opłacany przez miasto pracownik zamiatał chodnik albo wyjmował śmieci z rynsztoka. To było dalekie od znajomego chaosu Kątów, ale też nie było to nic, czego by już wcześniej nie widział. – Nic – odpowiedział stryjowi. – Tylko bogacze i ich służba. – Naprawdę? – Braddon spojrzał pytająco na Silverpin. Zatrzymała się, żeby przyjrzeć się ulicy, nieco mrużąc bladoniebieskie oczy, a potem pokazała cztery palce. – Ja zliczyłem tylko trzech – odpowiedział Braddon i odwrócił się do Claya. – Ale ona zawsze ma lepsze oko. Widzisz tę damę z pieskiem koło ławki? Clay posłusznie spojrzał i zobaczył tylko dobrze ubraną młodą kobietę w biało-czarnej sukni, która śmiała się, rzucając przysmaki ujadającemu malutkiemu terierowi. Wziął ją za młodą żonę albo starszą córkę wysoko postawionego dyrektora, zepsutą i wypełniającą próżniacze dni łaszeniem się do psa. – No i? – Jej buty, chłopcze. Obcasy na tyle niskie, żeby dało się biegać,

a torebka akurat takich rozmiarów, żeby zmieścić fiolki. To absolwentka Akademii. Zamiatacz ulicy ma karabinek przy kiju od szczotki, a chłopak sprzedający gazety ma „solniczkę” przypiętą do kostki. Sam nie widzę czwartego, ale podejrzewam, że to ktoś na dachu z karabinem snajperskim. To nie my wybraliśmy tę trasę, chłopcze, i jeśli myślisz, że nasi protektorzy pozwolą ci zniknąć mi z oczu, to dopóki jedziemy, możesz o tym zapomnieć. Kupiono cię i zapłacono za ciebie, i to ja sięgnąłem do kieszeni, więc zetrzyj z pyska ten pieprzony grymas. – Chcę dopaść Keyvine’a – oznajmił Clay, walcząc z wściekłością. – Domyślam się, że masz kontrakt, do którego potrzebujesz moich zdolności. Jeśli chcesz moich usług, to daj mi dzień, żebym załatwił sprawę z Keyvine’em. Oto moja cena. – Załatwiłem swoją sprawę z Keyvine’em i nie potrzebuję jej teraz rozgrzebywać. To, co jest między tobą a nim, w ogóle mnie nie interesuje. Kiedy wypełnimy kontrakt, spodziewam się zniknąć stąd, a ty będziesz miał dość obligów, żeby wykupić całe Kąty. Możesz je kupić i spalić na popiół, jeśli o mnie chodzi. Jednak na razie jesteś Błogosławionym łącznikiem pracującym dla Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Długie Karabiny” i będziesz zachowywał się stosownie, chyba że chcesz zarobić kulkę w łeb. *** Minęli jeszcze kilka ulic i wjechali do Miasteczka Kolonialnego, ostatnich pozostałości oryginalnej osady Mandinorczyków z południa, która powstała tu jakieś dwieście lat temu. Wszystkie domy były dwupiętrowe, miały niskie, spadziste dachy i liczne werandy, a tutejsze ulice były równie zadbane jak te w dzielnicy dyrektorskiej, ale bardziej ożywione. Na każdym placu był targ i prawie na każdym rogu stała oberża. Wszystko było zalane muzyką wypływającą z gospód albo graną prze tria stojące na rogach ulic. Skrzypce, flet, bębenek i pianola mieszały setki

różnych melodii w coś, co powinno być kakofonią, ale jakimś cudem stało się harmonijnym akompaniamentem dla nieustannej krzątaniny. To wszystko jaskrawo kontrastowało z Kątami, gdzie rzadko słyszano muzykę za dnia, a odcienie skóry były równie zróżnicowane jak zasobność kieszeni. Tu prawie każda twarz była ciemna jak twarz Claya, ale, chociaż urodził się tutaj, nigdy nie czuł się wśród tych ludzi jak w domu. Sieroty nigdzie nie mają domu, przypomniał sobie. Powiedziała to pewnej wilgotnej nocy Joya, kiedy kulili się razem na dachu, a ona wpatrywała się w dzielnicę dyrektorską, marmurowe rezydencje lśniące w świetle dwóch księżyców i robiące wrażenie bardzo odległych. Derk rzadko mówił o ich życiu przed Kątami, ale Joya bez niechęci opowiadała o ich wspaniałym domu i pokojach pełnych zabawek, o wszystkim, co stracili pewnego dnia, gdy ich ojciec został zabrany przez Protektorat, a korporacyjny komornik wręczył matce nakaz konfiskaty mienia. Clay nigdy nie poznał natury przestępstwa popełnionego przez ich ojca, podejrzewał, że sami ledwie to rozumieli, ale sprawa była dostatecznie poważna, żeby wylądował na statku więziennym płynącym do Feros, a jego rodzina została bez środków do życia. O ile Derk i Joya nie znali dalszych losów ojca, to doskonale wiedzieli, co się stało z matką, ale stanowczo odmawiali rozmowy na ten temat. Clay zawsze szanował ich powściągliwość, chociaż nietrudno było domyślić się prawdy. Kobieta bez środków do życia i umiejętności, odrzucona przez klasę zarządzającą i wyrzucona na ulicę, żeby sama o siebie zadbała, miała niewiele możliwości. Cokolwiek wybrała, to nie wystarczyło, żeby uchronić dzieci przed ratowaniem rodzinnego budżetu żebraniną o skrawki jedzenia w Zaułku Ryzykanta. Odzyskamy to wszystko, zapewnił tamtej nocy Joyę, obejmując jej szczupłe ramiona. Wszystkie zabawki, jakich mogłabyś zapragnąć. Powrócił do teraźniejszości, kiedy buty stryja uderzyły o ziemię. Zatrzymali się przed imponującym domem

na północnych obrzeżach Miasteczka Kolonialnego, raptem kawałek spacerkiem od zewnętrznych murów miejskich. Pod wieloma względami wyglądał tak, jak go Clay zapamiętał, dwupiętrowy jak pozostałe budynki w sąsiedztwie, ale z licznymi oknami na poddaszu. Dobudowana spora stajnia zdradzała, że kiedyś to był dom kogoś ważnego, może cesarskiego konsula Mandinoru, w czasach kiedy takie tytuły miały jeszcze znaczenie. Dwie kobiety czekały, żeby powitać Braddona, kiedy wszedł po krótkich schodach do frontowych drzwi. Jedna wysoka i z fioletową chustką na głowie, a druga niższa i znacznie młodsza. Clay złapał się na tym, że dziewczyna najbardziej przyciąga jego uwagę, głównie z powodu pary rewolwerów na biodrach i grymasu, którym go powitała. Odwrócił się, kiedy Silverpin popukała go w ramię, schodząc z konia i dając znać, żeby zrobił to samo. – Claydon – powiedziała wyższa kobieta, witając go cieplejszym uśmiechem, niż na to zasłużył. Cokolwiek zaszło między nim a stryjem, ona nie brała w tym udziału i przez krótki czas, kiedy jej na to pozwolił, traktowała go jak własne dziecko. – Wiedziałam, że wyrośniesz na przystojniejszego od swojego stryja. Pewnie bardziej wdałeś się w matkę. – Tylko pod względem wyglądu – burknął Braddon. – Ciociu Fredabel. – Clay powitał starszą kobietę pełnym szacunku skinieniem głowy, zanim odwrócił się do dziewczyny. – Kuzynko Lori. Dziewczyna przechyliła głowę, nadal się krzywiąc i wydymając wargi. – Tata mówi, że jesteś teraz złodziejem i kompromitujesz rodzinę – powiedziała, obrzucając go spojrzeniem od stóp do głów. – Chyba miał rację. – Dość tego! – warknęła jej matka, a dziewczyna cofnęła się ostrożnie, spuszczając głowę, chociaż nadal zerkała na Claya z nietajoną urazą. – Są tutaj? – zapytał żonę Braddon. Skinęła głową.

– W pokoju map. – A kompania? – Pozbyłam się ich z domu, kiedy zjawili się goście. Odesłałam ich do Wytchnienia Garbarza z dostatecznie dużą zaliczką, żeby zostali tam całą noc. Niestety zadawali pytania. Zwłaszcza Skaggerhill. – Należało się tego spodziewać. – Braddon skinął głową w stronę Silverpin. – Zabierz Loriabeth do Wytchnienia Garbarza. Dopilnuj, żeby piła tylko wodę gazowaną. Claydonie, czas, żebyś poznał swoich nowych pracodawców. – Myślałem, że to ty. Stryj parsknął śmiechem, wchodząc do domu i ponaglając go gestem. – Nie masz aż tyle szczęścia, chłopcze. Wewnątrz dom był przestronny, miał podłogi z polerowanego drewna i mocne dębowe belki sufitowe. Jednakże meble zdradzały, że nastąpiła zmiana na lepsze od czasów, kiedy Clay mieszkał pod tym dachem. W holu, którym poprowadził go stryj, stało kilka kanap i wielki, lśniący stół z importowanej dębiny. Ściany bogato ozdobiono szkicami, fotostatami i wybielonymi smoczymi czaszkami różnych rozmiarów. Clay wiedział, że większość musiała należeć do Zielonych, ale było wśród nich kilka Czerwonych, a na ścianie obok klatki schodowej w głębi holu wisiała czaszka tak wielka i mająca tyle wyrostków kostnych, że mogła należeć tylko do Czarnego. Clay przystanął, żeby lepiej się przyjrzeć, wędrując spojrzeniem od licznych zębów po rozdęte nozdrza i oczodoły, aż natrafił na pojedynczą, nierówną dziurę w środku czoła. – Czy to...? – zaczął, a Braddon zatrzymał się na schodach. – To on. Żniwiarze dali mi go parę lat temu jako ratę za spory transport Zielonej i Czerwonej. Najlepszy strzał, jaki kiedykolwiek oddałem. Clay odkrył, że nie jest w stanie oderwać oczu od pustych oczodołów czaszki, gdy wyobrażał sobie, co musiały widzieć tamtego dnia. Zabiłeś moją matkę, powiedział w myślach.

Wiedziałeś o tym w ogóle? – Claydonie – odezwał się stryj łagodniej niż zwykle. – Lepiej nie kazać im czekać. Clay poszedł z nim na piętro, potem długim korytarzem do zamkniętych drzwi, gdzie Braddon przystanął z ręką na klamce. – Nie będę udawał, że nie ma żadnych żali między nami, chłopcze – powiedział cicho i patrząc Clayowi w oczy z nowym przejęciem – ale nadal masz krew Torcreeków w żyłach, więc słuchaj uważnie. Jeśli chcesz wyjść z tego pokoju żywy, uważnie dobieraj słowa. Myślisz, że Kąty są pełne najbezpieczniejszych ludzi, jakich możesz spotkać, ale nigdy nie zetknąłeś z takimi ludźmi jak ci. Czymkolwiek ci się wydadzą, pamiętaj, że przy nich Keyvine to dziecko. Otworzył drzwi i wszedł do środka, przytrzymując je dla Claya. Pokój był duży, z regałami na książki pod ścianami i stołem do map pośrodku, na którym rozłożono mapę kontynentu. Trzy rogi mapy przyciśnięto ciężkimi oprawnymi w skórę tomami, a czwarty, jak zauważył Clay, rewolwerem. Dwie kobiety stały z kamiennymi twarzami przy stole, bacznie przyglądając się Clayowi. Kobieta po prawej była młoda, może nieco starsza od niego, ale w jej wzroku dostrzegł ciężar i inteligencję świadczące o bogatym doświadczeniu. Była drobnej budowy i miała jasną skórę przedstawicielki klasy kierowniczej z północnego Mandinoru, chociaż jej suknia wydawała się trochę zbyt zwyczajna jak na taką pozycję społeczną. Stała swobodnie, ale Clay dostrzegał na wpół ukrytą gotowość w jej postawie, coś, o czym wiedział, że uszłoby mniej bystrym oczom. Spojrzał na kobietę po lewej i nie zdziwił się, gdy okazała się tą samą siwowłosą Błogosławioną, którą widział poprzedniej nocy na dachu Wytchnienia Marynarza. Zmieniła czarny strój na szarą suknię, równie prostą jak ubiór jej towarzyszki. Chociaż ich rysy nie zdradzały rodzinnego podobieństwa, zachowanie wskazywało na zażyłą i wieloletnią znajomość. – Dziękuję, kapitanie – powiedziała starsza kobieta do stryja

niecierpliwie i lapidarnie. Braddon posłał Clayowi ostatnie spojrzenie, poważne i ostrzegawcze, zanim wyszedł z pokoju i cicho zamknął za sobą drzwi. – Ty jesteś Claydon Torcreek – powiedziała starsza kobieta. Clay nie odezwał się słowem, odpowiadając tylko na jej spojrzenie, a kobieta bez dłuższej pauzy kontynuowała, najwyraźniej nie przejmując się jego brakiem manier: – Jestem madame Lodima Bondersil, dyrektorka Akademii Kształcenia Kobiet Żelaznego Syndykatu. Ta młoda dama to moja była uczennica i obecna podwładna, panna Lizanne Lethridge, samodzielna agentka Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych. Młodsza kobieta skinęła głową z uśmieszkiem. – Miło mi pana poznać, panie Torcreek. Chociaż postanowił sobie, że zachowa spokój, nie mógł powstrzymać serca przed nagłym przyśpieszeniem ani strużki potu, która spłynęła mu po plecach. Akademia, pomyślał, kiedy prawdziwość ostrzeżenia stryja dotarła do niego z całą siłą. Dwie Błogosławione pracujące dla Żelaznego Syndykatu w jednym pokoju. Nigdy do tej pory nie słyszał słów „Wydział Inicjatyw Nadzwyczajnych”, ale nie potrzeba było wielkiej inteligencji, żeby zrozumieć ich znaczenie. W cokolwiek wdepnął, sięgało to daleko poza Protektorat i układy, jakie mogli zawierać w zaułkach z Keyvine’em albo załogą Królowej Wiatru. Udało mu się nie zakrztusić, kiedy się odezwał, chociaż mówił głosem bardziej napełnionym napięciem, niżby sobie życzył: – Stryj mówi, że macie dla mnie robotę.

Rozdział 6 Lizanne

– Nazywałem to Pająkiem – powiedział Jermayah. – Chyba będę musiał wymyślić coś bardziej technicznego, gdy zgłoszę patent. Lizanne przyjrzała się patykowatemu urządzeniu leżącemu na warsztacie w równym stopniu z ciekawością, jak z obawą. Rzeczywiście miało w sobie coś z pająka, chociaż wyposażono je w cztery nogi zamiast ośmiu. – Do czego to właściwie służy? Szeroki uśmiech Jermayaha wskazywał, że jej słabość do naigrywania się z niego była w pełni odwzajemniania. – Załóż go, to ci pokażę. Lewe przedramię. Rozpięła mankiet i podwinęła rękaw. Udało jej się nie zdradzić wahania, kiedy podniosła urządzenie. Nawet jeśli pasje konstruktorskie Jermayaha dotyczyły głównie środków lokomocji, to większość przedmiotów, jakie tu stworzył, była śmiertelnie niebezpieczna. Urządzenie miało dwa paski, które zapięła na przedramieniu, i cztery połączone miedziane rurki, które wygodnie ułożyły się poniżej łokcia. Z każdej rurki wąziutki gumowy wężyk prowadził do jednego z czterech okrągłych przycisków znajdujących się we wnętrzu dłoni Lizanne. Jednakże najbardziej niepokoił ją pękaty cylinder wystający pod kątem prostym na końcu urządzenia. Przypominał strzykawkę, i to najbardziej odrzucało ją w tym projekcie. Uniosła brew, patrząc na Jermayaha. – No i? – Wciśnij przycisk – odpowiedział z bladym uśmieszkiem na ustach.

Zebrała się w sobie i przycisnęła przycisk pod palcem wskazującym, za co natychmiast została wynagrodzona przenikliwym bólem, gdy podobny do strzykawki wyrostek wbił igłę w jej ciało. Zacisnęła zęby. Ból był przenikliwy, ale znośny. – Urządzenie do samoudręczenia – powiedziała. – Cóż za pomysłowość. – Są puste – powiedział, wskazując cztery rurki. – Jeśli jednak załadujesz je produktem, to będziesz mogła wstrzyknąć go sobie prosto do krwi. Każdy przycisk wprowadza inny wariant, możesz je także łączyć, pod warunkiem, że załadujesz odpowiednio rozcieńczone dawki. Lizanne uniosła rękę, obracając ją, żeby uważniej przyjrzeć się urządzeniu. Jego rozmiary były dostatecznie małe, by mogła je nosić pod rękawem bluzki, nie zwracając niczyjej uwagi. Ponadto w czasie tajnej misji możliwość wprowadzenia produktu bez potrzeby zatrzymania się i wypicia zawartości fiolki stanowiłaby znaczącą taktyczną przewagę, jaką Korpus zapewne nie dysponował. – Dawki? – zapytała. – Zależą od tego, jak długo dociskasz przycisk. Trzy sekundy to pełna fiolka. Proponuję, żebyś trochę poeksperymentowała przed wyjazdem. – Tak zrobię. – Uśmiechnęła się do niego ciepło. – Bardzo dziękuję, panie Tollermine. To urządzenie świetnie się sprawi. – To jeszcze nie koniec. Przysunął sobie stojące dalej na stole drewniane pudełko z wiekiem na zawiasy. Otworzył je: w środku leżał rewolwer. Miał mniej więcej podobne rozmiary do dessingera, którego doskonale znała, ale wyraźnie się różnił. Nad jedną lufą umieszczono drugą, a w miejscu kurka za bębenkiem znajdowało się miedziane jajo. – Sprawdź wagę – powiedział Jermayah, odsuwając się. Lizanne zważyła rewolwer w ręku, fachowym okiem szybko oceniła, że to kaliber .25, a w bębenku mieści się osiem pocisków zamiast jak zwykle sześciu. Zauważyła także, że dodatkowa lufa

ciągnie się wzdłuż broni i kończy ćwierć cala przed szczerbinką. – Nazwałem go Szept – powiedział Jermayah, pukając w miedziane jajo za bębenkiem. – Sprężone powietrze. Żadnego hałasu, ale siła przebicia jak czarny proch na krótki zasięg. Jajo i bębenek stanowią całość i można je szybko wymienić przy przeładowywaniu. – A to? – Lizanne przesunęła palcem po dodatkowej lufie. – To już nie jest takie ciche. – Wskazał głową za siebie, odsuwając się w mroczne zakamarki warsztatu. – Łatwiej to pokazać niż wyjaśnić. Błyszczący Człowiek bardzo się zmienił, ale mimo to poznała go. Został zrobiony go z różnych kawałków metalu, które Jermayah znalazł walające się po warsztacie. Ciągle łatano liczne dziury w jego skórze złożonej ze skrawków, więc nieustannie się zmieniał. Jednakże zasadniczy kształt pozostał – zadziwiająco realistyczna rzeźba atakującego człowieka zatrzymanego w pół kroku na końcu długiej na dwadzieścia stóp strzelnicy. Lizanne straciła rachubę, ile razy strzelała do Błyszczącego Człowieka za szkolnych czasów, i z przyjemnością przekonała się, że strzela równie celnie jak zawsze. Odkryła, że nazwa, jaką Jermayah wybrał dla broni, jest nieco przesadzona. Rewolwer przy strzale wydawał z siebie głośne sapnięcie, głośniejsze od szeptu, ale nadal lepsze od zwykłego wystrzału. Niemniej celność i siła wystrzału były imponujące, jej pierwsze strzały trafiły schludnie w przerwę między oczami Błyszczącego Człowieka z satysfakcjonującym podwójnym brzękiem, kiedy kula przebijała zarówno przednią, jak i tylną ściankę metalowej czaszki. – Świetna rzecz – pochwaliła, posyłając jeszcze dwa strzały w pierś Błyszczącego Człowieka. – A teraz główna atrakcja. – Jermayah pokazał niezwykłej konstrukcji pocisk. Był ołowiany z dziurawym czubkiem, który zatkano woskiem. Zamiast w mosiężnej łusce został osadzony w półkuli ze szkła. Lizanne natychmiast rozpoznała kleistą substancję we wnętrzu.

– Czerwona – powiedziała. – Tak, nazwałem to Czerwoną Kulą. – Podał jej pocisk. – Włóż do górnej lufy. Nie martw się, nie stłucze się. W środku jest magnes, który utrzyma ją na miejscu. Zrobiła, jak jej polecił, i kula przeleciała przez całą lufę, aż oparła się o szczerbinkę. Szklana część wystawała poza lufę. – Proszę. Jermayah podał jej fiolkę z kroplą Czerwonej. – Kiedy będziesz gotowa – powiedział, gdy wypiła kroplę i cofnął się kilka kroków, wskazując na Błyszczącego Człowieka. – Lepiej weź rewolwer w obie ręce. To była maleńka ilość Czerwonej, ledwie dość, żeby wywołać skupiony wybuch żaru w bardzo małym celu. Chwyciła Szept w obie ręce, celując w środek piersi Błyszczącego Człowieka, i skupiła się na kropelce Czerwonej, którą widziała błyszczącą w naboju tuż za celownikiem. Przywołała produkt i uwolniła go w pojedynczym, trwającym ułamek sekundy przepływie. Natychmiast nagrodził ją przelotny rozbłysk uwolnionej energii w naboju, a potem z lufy trysnął strumień pomarańczowych płomieni. Wydawało się, że rewolwer i Błyszczący Człowiek przez chwilę są połączeni linią ognia, kiedy kula śmignęła ku jego piersi, przebiła ją i eksplodowała. Kula ognia rozprzestrzeniła się natychmiast, tak jasna, że Lizanne musiał odwrócić wzrok. Kiedy spojrzała ponownie, z Błyszczącego Człowieka pozostały dymiące szczątki, miedź i cyna stopiły się razem i skapywały na podłogę warsztatu. – Ojej... – jęknęła i nadąsana spojrzała oskarżycielsko na Jermayaha. – I tak to był najwyższy czas, żeby przeszedł na emeryturę – odparł technik ze wzruszeniem ramion. Przez godzinę ćwiczyła strzelanie z Szeptu, przyzwyczajając się do jego niewielkiego odrzutu, ale nie strzelała więcej z Czerwonych Kul. – Niestety mam ich ograniczony zasób – powiedział Jermayah, wręczając jej amunicję: jedno pudełko z pięćdziesięcioma

pociskami kaliber .25 i drugie, mniejsze, z tylko sześcioma Czerwonymi Kulami. – Przy obecnej cenie produktu Wydział nie zgodził się na więcej. Próbowałem się spierać, ale miejscowa szefowa agentów zaczęła rozprawiać o względnym czynniku ryzyka. Nie mogę znieść takiej gadaniny. Jak pokrzepiający jest fakt, że zyski z mojego przeżycia da się określić ilościowo w zestawieniu finansowym, pomyślała Lizanne, mimo to przyjmując amunicję z pełnym wdzięczności uśmiechem. – Co ja bym bez ciebie poczęła? Do spotkania z madame Bondersil miała kilka godzin, pozwoliła więc sobie na odrobinę przyjemności i została chwilę, żeby pomóc Jermayahowi w majstrowaniu przy jego termoplazmowym powozie. – Widziałaś się z ojcem w Feros? – zapytał, podając jej klucz. – Tak – odpowiedziała, poluzowując śrubę zamocowania silnika. – Widziałam się z nim. W jej głosie musiała pojawić się gorycz, bo Jermayah westchnął. – To genialny człowiek – powiedział. – Być może największy technik naszych czasów. Powinnaś go bardziej szanować. – To rzeczywiście genialny człowiek – burknęła i szarpnęła mocno śrubę. – Żyje na krawędzi ubóstwa, majstrując przy zabawkach i żywiąc bez końca urazę do moich pracodawców. – Nie chcę wyjść na nielojalnego wobec Syndykatu, ale rzeczywiście ukradli twoje dziedzictwo, prawda? Wynalazek twojego dziadka odmienił cały świat na przestrzeni jednego pokolenia, a jednak twoja rodzina nigdy nie dostała za to nawet złamanego obliga. Lizanne stęknęła z wysiłku, odkręcając śrubę, i odetchnęła z ulgą, kiedy wreszcie metalowa część upadła z brzękiem na podłogę. – Nieprawda – powiedziała. – Co nieprawda? – Mój dziadek nie wynalazł silnika termoplazmowego, tylko

mój ojciec, kiedy miał czternaście lat. Wyprostowała się nad powozem, czując potworny ból w krzyżu. – To wszystko znajduje się w archiwach Żelaznego Syndykatu, Jermayah. Status Udziałowca pozwala ci przeglądać akta w spokoju i pozostaje tylko drobna kwestia dostępu do skarbca, gdzie umieszczono tajne dokumenty prawne. Dzięki przeciągającemu się sporowi mojego dziadka z Syndykatem ich prawnicy zebrali pełny i precyzyjny opis tego, jak powstał projekt silnika termoplazmowego. Wygląda na to, że mój dziadek pracował nad środkiem transportu opartym na produkcie palnym, ale jego projekt był prymitywny i niepraktyczny. Projekt mojego ojca wręcz przeciwnie: był rewolucyjny i możliwy do natychmiastowego zastosowania. Ponadto był zbyt zyskowny, żeby pozostał w rękach dziecka. Dziadek przekonał syna, żeby siedział cicho, i dopilnował, żeby to jego imię pojawiło się na patentach. Żelazny Syndykat zagroził, że ujawni ten fakt, kiedy spór prawny zaczął narastać. Często uważa się, że Darus Lethridge popełnił samobójstwo z powodu ogromnych długów i nieznośnej perspektywy patrzenia, jak znienawidzony przez niego Syndykat czerpie zyski z jego wynalazku. Okazało się, że po prostu nie chciał, by świat dowiedział się, jakim był oszustem. – Powinnaś to ujawnić – powiedział Jermayah. – Twój ojciec powinien zostać uznany za twórcę wynalazku i otrzymać stosowną rekompensatę. – Nawet nie chce o tym słyszeć. To by zszargało dobre imię jego ojca. Poza tym nie mam nic przeciwko temu, żeby nazwisko Lethridge zniknęło z powszechnej świadomości. Sława nie pasuje do mojego fachu. Jermayah wahał się sekundę. Miał poważną twarz. – Panno Lizanne, ta misja... – Nie mam wyboru. – Podeszła, żeby pocałować go w łysinę. – A dysponując twoimi cudownymi cackami, jak mogłabym zawieść?

Rozdział 7 Clay

– Och, rzeczywiście mamy dla pana pracę – odpowiedziała starsza kobieta, wskazując mapę. – Pracę nad wyraz popłatną i niezwykle ciekawą. Gdyby zechciał pan spojrzeć na tę mapę, z radością wszystko wyjaśnię. Clay podszedł do stołu, zatrzymując wzrok na rewolwerze przytrzymującym jeden z narożników. Zesztywniał odrobinę, gdy panna Lethridge stanęła obok niego, patrząc w tym samym kierunku, co on, i powiedziała: – Jest załadowany, jeśli nad tym się pan zastanawia. Koty bawiące się z myszką, pomyślał, odrywając wzrok od rewolweru, żeby spojrzeć na mapę. Względnie dobrze znał kształt arradsyjskiego wybrzeża, bo na przestrzeni lat ukradł kilka antycznych map, ale ich dokładność bardzo się różniła, zależnie od wieku. To była nowa mapa na grubym woskowanym papierze, czystym i bez starych zagnieceń. Załomy wybrzeża i rzek odwzorowano z precyzją zawodowego kartografa, a całość została pokryta siateczką z drobnych kropek. – Kontynent Arradsii – powiedziała madame Bondersil. – Ten rysunek w małej skali łączy wszystkie najdokładniejsze mapy stworzone przez kartografów Żelaznego Syndykatu. – Popukała palcem w czarną kropkę podpisaną „Carvenport”, a potem przesunęła go wzdłuż rzeki o nazwie Zielona Kipiel przez gęste dżungle, aż zatrzymała się na rozległym pustym obszarze ciągnącym się ku południowym równinom. – Mimo dwóch wieków kolonizacji nadal istnieją ogromne obszary na tym kontynencie nieznane cywilizowanym ludziom. – Przesunęła palcem pod wyginającym się w łuk napisem na pustym miejscu. –

Czerwone Piaski. Na pewno słyszał pan o tym miejscu, panie Torcreek? – To pustynia – odpowiedział. – Pustkowie bez smoków. Nawet łowcy głów nie zapuszczają się w te rejony. – Ale na pewno słyszał pan historię o nieustraszonej bandzie, która się tam zapuściła? Zmarszczył czoło, zastanawiając się, dlaczego zadały sobie tyle trudu, żeby go pytać o historyjkę, często opowiadaną przez pijaków, którzy twierdzili, że kiedyś należeli do różnych Kompanii Pracowników Najemnych. – Ekspedycja Wittlera. To tylko legenda. Nie wiem, czy kiedykolwiek w nią wierzyłem. – Jest jak najprawdziwsza, zapewniam pana. Chociaż na przestrzeni lat ludzie ogromnie poprzekręcali różne szczegóły. Proszę mi powiedzieć, jaką wersję pan słyszał? – Wittler był Najemnikiem, jak mój stryj. Kapitanem Pustynnych Piechurów... – Pustynnych Wędrowców – poprawiła go madame Bondersil. – Proszę kontynuować. – On i jego kompania wyruszyli na poszukiwanie Białego Smoka i nigdy nie wrócili. Niektórzy mówią, że Splugawieni ich dopadli, inni, że znaleźli Białego, który ich pożarł. – A czy w tych historiach kiedykolwiek wspomniano o Ethelynne Drystone? Clay się zamyślił. – Podobno towarzyszyła im Błogosławiona, dziewczyna z Akademii. Jeśli tak, to pewnie zginęła razem z pozostałymi. – Nie, panie Torcreek – odpowiedziała mu madame Bondersil ze smutnym uśmiechem. – Z całą pewnością nie zginęła. Domyślam się, że nie muszę pana w wielu słowach pouczać o potrzebie zachowania dyskrecji w tej kwestii. Ani nie muszę podkreślać, jak poważne okażą się konsekwencje, gdyby okazało się, że niesłusznie panu zaufaliśmy. Clay odruchowo zerknął na rewolwer. Jest naładowany, ale one go nie potrzebują. Gdybym po niego sięgnął, wiedziałyby, że

marnują czas. Koty i mysz. – Chyba nie musi pani – mruknął, znowu patrząc na mapę. – Doskonale. Pustynni Wędrowcy rzeczywiście zginęli przedwcześnie na Czerwonych Piaskach, ale Ethelynne Drystone nie było wśród nich. Z całą pewnością wiem, że uniknęła ich losu i uciekła z jajem. Jajem Białego. Mam nadzieję, że zdaje pan sobie sprawę z doniosłości tego faktu? Jajo Białego, pomyślał. Złapał się na tym, że przygląda się twarzy starszej kobiety, szukając jakichś oznak oszustwa, ale odnalazł jedynie spokojną pewność. – Białe to mit – powiedział. – Nigdy ich nie widziano, nigdy nie zebrano z nich żniwa. To tylko opowieści ze starych czasów. – Pierwsi osadnicy relacjonowali spotkania z Białymi, ale nawet te były nadzwyczaj rzadkie i doniesienia o istnieniu tych smoków uznano za rojenia tych, którzy stracili rozum wśród licznych koszmarów napotkanych w Interiorze. Okazało się jednak, dzięki pannie Drystone, że te smoki nie są tylko rojeniami i gdzieś tam... – znowu machnęła ręką nad Czerwonymi Piaskami – ...istnieje tego dowód. Mimo napięcia Clay nie zdołał powstrzymać śmiechu, chociaż zabrzmiał on bardziej jak jęk. – A panie uznały, że mogę wiedzieć, gdzie go szukać? – Och, dobre nieba, skądże! – Madame Bondersil wymieniła rozbawione spojrzenie ze swoją podwładną, która podniosła dłoń do ust, żeby zdławić śmiech. – Pański szanowny stryj zajmie się szukaniem z pomocą panny Lethridge, podczas gdy pan, panie Torcreek, będzie naszym łącznikiem. – Trans Niebieskiej krwi – wyrwało mu się, gdy wreszcie zrozumiał, chociaż zarazem to tylko pogłębiło jego konsternację. – W tym porcie żyje może z pięćdziesięciu Błogosławionych, a większość pracuje dla Żelaznego Syndykatu. – W rzeczywistości obecnie w Carvenporcie mieszka trzydziestu pięciu Błogosławionych i ich nazwiska zostały należycie odnotowane w Połączonym Rejestrze Firmowym zgodnie z Edyktem Nadzwyczajnym Rady Handlu Światowego.

Wszystkich oprócz pana, młody człowieku. Pańska wartość dla nas wynika z pańskiej anonimowości. Nasi konkurenci nie wiedzą o pańskim statusie i dlatego nie będą mogli przechwycić żadnych przekazów, jakie może pan przesłać. – Trans. – Pokręcił głową, a do narastającego niepokoju doszło jeszcze wrażenie, że wpadł w pułapkę. – Nigdy tego nie robiłem. Nigdy nawet nie próbowałem Niebieskiej. Cena zawsze była za wysoka. Poza tym, z kim rozmawiałbym w transie? – Tym lepiej. Madame Bondersil sięgnęła do rękawa i wyjęła fiolkę, którą następnie mu podała. Kolor zawartości był jaśniejszy niż w przypadku innych odmian produktu, z którymi się zetknął, i było coś dziwnego w sposobie, w jaki odbijała światło. Połysk był bardziej przyćmiony, niż powinien, jakoś zgaszony, jakby produkt pochłaniał część światła. – Niebieska – powiedziała. – Prosto z laboratorium. Ten roztwór to względnie nowa receptura umożliwiająca większą kontrolę w trakcie transu. Czasem bywa, że trans staje się nieco dezorientujący. Clay spojrzał na fiolkę, ręce miał jak zmrożone. Po chwili zerknął na pannę Lethridge, która posłała mu dziwnie ciepły uśmiech. – Myślałem, że musi istnieć jakaś... więź między pijącymi. Dzięki temu rozmawia się w transie, nawiązuje kontakt. – Ma pan całkowitą rację, panie Torcreek – pochwaliła go madame Bondersil. – Najklarowniejsze połączenie nawiązują Błogosławieni, których łączy związek emocjonalny, im głębszy, tym lepiej. Jednakże nie wszystkie więzi muszą być czułe ani nawet szczególnie bliskie, żeby skutecznie działały. Więcej nawet, zważywszy na rodzaj pracy, jaką właśnie pan podejmuje, lepiej, żeby nauczył się pan ostrożności w nawiązywaniu bliskich znajomości. Żeby przetrwać w roli tajnego Błogosławionego, często trzeba unikać związków uczuciowych. To truizm, który być może pojmie pan pewnego dnia z całą jego okrutną klarownością. – Wyciągnęła rękę, unosząc brew. – Zaczniemy?

Zmusił się do zachowania bezruchu i zebrał całą odwagę, żeby spojrzeć jej w oczy. – Nie omówiliśmy jeszcze warunków mojego kontraktu. Panna Lethridge znowu zaśmiała się cicho. – Czy zachowanie życia i dobre wynagrodzenie nie wystarczą? Nie spojrzał na nią, ale wpatrywał się dalej w madame Bondersil i ku swojemu zaskoczeniu odkrył, że przestał się pocić. Jajo Białego, pomyślał. Każda firma na świecie opróżniłaby wszystkie skarbce, żeby je kupić. – Nie – odpowiedział. – W żadnej mierze. Madame Bondersil opuściła rękę i kobiety znowu spojrzały po sobie. – Czego pan chce? – zapytała panna Lethridge nie bez zniecierpliwienia. – Stu tysięcy w obligach Syndykatu – powiedział, nadal zwracając się do madame Bondersil. – Gwarancji, że moje nazwisko do końca życia nie znajdzie się w Rejestrze, i... – Uśmiechnął się po raz pierwszy od wejścia do pokoju. – Keyvine’a. – A to kto taki? – zaciekawiła się panna Lethridge. – Obecny Król Noży i Dziwek – poinformowała ją madame Bondersil. – Sprawca niedawnych nieszczęść pana Torcreeka. – Westchnęła. – Obawiam się, że pan Keyvine podjął z nami negocjacje w dobrej wierze. Gdybyśmy wystąpili przeciwko niemu, podkopałoby to nasze dobre stosunki z jego nieuniknionym następcą. – To nie mój problem. Poza tym wy niczego nie zrobicie, dacie mi tylko tę noc i uczciwy zapas produktu. Załatwię to do rana i będziecie mogli liczyć na moją pełną lojalność przez resztę tego szalonego przedsięwzięcia. – To nie do przyjęcia. – Na twarzy madame Bondersil malowała się surowa determinacja. Wszelkie ślady wcześniejszej życzliwości zniknęły bez śladu, ujawniając jej znacznie bardziej niepokojące oblicze. – Wyobraża pan sobie, że kim jestem, żeby

targować się ze mną jak z jakąś dziwką z Kątów? Darowano panu życie nie bez powodu, i to moja agencja uratowała panu życie, mogłabym dodać, bo inaczej pański upadek z dachu byłby śmiertelny w skutkach. Pański dług wobec pana Keyvine’a to pańska sprawa. Jednakże jest pan też naszym dłużnikiem i spłaci nam należność w pełni. Popełniliśmy morderstwo dla pańskich usług i nie będziemy się wzdragać przed następnym, jeśli pańska zadziorność okaże się jeszcze bardziej irytująca. – Znowu podała mu fiolkę Niebieskiej, patrząc mu prosto w oczy. – Mam nadzieję, że pan zrozumiał. Kątem oka dostrzegł, że róg mapy się teraz odwija, i usłyszał, że panna Lethridge cofa się, pewnie po to, żeby nie pobrudzić sobie sukienki. Znowu zlał go pot. Uniósł rękę i otworzył dłoń. – Za to sto tysięcy obligów i pominięcie w Rejestrze – powiedziała madame Bondersil, upuszczając fiolkę na jego dłoń – to warunki jak najbardziej do przyjęcia. *** Kiedy już z nim skończyły, ciotka zaprowadził go do jednego z pokojów na strychu. W głowie mu się mąciło od efektów następczych transu. – Zejdź do nas na kolację, kiedy będziesz gotowy – powiedziała. – Mamy gulasz z wieprzowiny i czarnej fasoli. I pieczone ziemniaki. Skinął słabo głową w odpowiedzi i padł na łóżko. Dopiero co je pościelono, pościel była czysta i wykrochmalona. Obok na stoliku stały dzban wody i misa. Fredabel przystanęła w progu, przyglądając mu się z powściągliwym uśmiechem. – Nie przejmuj się za bardzo Braddonem – powiedziała. – Widzisz, musiał błagać. Błagać Keyvine’a, żeby cię oddał. A taki człowiek jak on źle znosi błaganie. Wszyscy je źle znoszą, pomyślał, ale na głos powiedział: – Dziękuję, ciociu. Dziękuję... za życzliwe przyjęcie. – Rodzina zawsze życzliwie przyjmuje rodzinę – odrzekła. –

A przynajmniej powinna. – Uśmiechnęła się znowu i zostawiła go samego. Położył się na plecach z jękiem. Okazało się, że posługiwanie się Niebieską jest znacznie bardziej męczące niż Czarną czy Czerwoną. Słabo pamiętał trans, jak na wpół zapomniany sen, chociaż panna Lethridge zapewniła go, że w miarę praktyki stanie się klarowniejszy. Na razie pamiętał tylko wir obrazów pośród kakofonii pomieszanych dźwięków. To mu przypominało obraz, który raz ukradł z rezydencji w dzielnicy dyrektorskiej – „Wielki Sztorm”, jak głosił tytuł wypisany na małej mosiężnej tabliczce przymocowanej do ramy. Przedstawiał konwój okrętów wojennych, żaglowców z minionych czasów, niemal niewidocznych wśród nawałnicy zajmującej większość płótna, kłębiących się czarnych i szarych chmur, pożółkłych tam, gdzie rozświetlały je błyskawice. Niebieski trans był jak wejście do tego obrazu natychmiast po napiciu się z fiolki, tyle że chmury i błyskawice były zrobione ze wspomnień i nie wszystkie były mile widziane. Derk i Joya jako pierwsi wypłynęli z grzęzawiska, ich ostatnie wspomnienie z nimi, ostatnia noc w wieży kościelnej. Derk złościł się, bo musiał zostać, Joya się martwiła, ich twarze rozmazywały się i rozciągały, aż przemieniły się w coś innego. Claya ogarnął gniew, gdy pojawiła się twarz Keyvine’a, serce zaczęło mu walić jak szalone, a trans aż poczerwieniał. – Spokojnie – rozległ się głos panny Lethridge w jego umyśle. – Skup się. – Na czym? – zapytał, a furia na nowo w nim zapłonęła, kiedy Keyvine mrugnął do niego porozumiewawczo. – To są twoje wspomnienia – powiedziała mu. – Wybierz coś milszego. Rozmyślał gorączkowo, walcząc z paniką, kiedy szukał jakichś szczątków spokoju w umyśle. Sala balowa, uznał, kiedy Keyvine zaczął się śmiać. No jasne. To było rok temu, ich największy łup przed walką z Cralmoorem. Rezydencja należała do najwyżej postawionego

urzędnika Kopalni „Jasny Brzeg” w Carvenporcie, wybuchowego człowieka mającego zwyczaj zwalniać służbę za najmniejszy błąd. To właśnie jego była służąca wpuściła ich do środka, pokojówka, która miała żal do pracodawcy i okazała się na tyle dalekowzroczna, żeby przed zwolnieniem zrobić odciski kluczy. Urzędnik z rodziną wyjechali, zostawiając dom pod opieką starego kamerdynera, który trochę zbyt chętnie częstował się zawartością piwniczki z winem, oraz cierpiącej na artretyzm gospodyni, która rzadko zawracała sobie głowę wchodzeniem na piętra po zmroku. Wejście było proste, wystarczył łyk Zielonej, a potem szybka wspinaczka po porośniętej pnączami tylnej ścianie na drugie piętro, gdzie dzięki kluczom pokojówki dostał się do okien. Przywiązał linę dla Joi i Derka, którzy wspięli się za nim, gdy łupy stały się za ciężkie dla niego jednego. Szli od pokoju do pokoju, a Derk wprawnym okiem wybierał najcenniejsze i najmniej nieporęczne rzeczy. Zanim dotarli do sali balowej, mieli worki wypchane łupami. Śmiech Joi, pomyślał, skupiając się na tym obrazie. Z brzękiem upuściła worek i wyszła na wyłożony ozdobnymi płytkami parkiet z szeroko rozłożonymi rękami, zapatrzona w żyrandole. Żaden nie płonął, ale nadal skrzyły się w słabym świetle. Wirowała i wirowała na parkiecie, jej gibka postać poruszała się z naturalną gracją, i śmiała się, chociaż syczeli na nią ostrzegawczo. – Piękna – skomentowała panna Lethridge, a obraz przygasł, gdy się wtrąciła. Ulotna uraza Claya zgasła, gdy zdał sobie sprawę, że spalona twarz Keyvine’a zniknęła w ogólnym grzęzawisku wspomnień. – Złapano ją? – Nie – odpowiedział. – Gospodyni zaczęła krzyczeć z dołu, więc uciekliśmy. Nie zarobiliśmy jednak tyle, ile się spodziewaliśmy. Pamiętał, jak zgromił Joyę za głupotę, chociaż teraz wiedział, że to była wymuszona tyrada, bo obraz jej tańca był cenniejszy od wszystkich błyskotek, jakie ukradli tamtej nocy. To jedyny raz, kiedy widziałem ją naprawdę szczęśliwą, pomyślał. Nigdy więcej

tego nie zobaczę. – Pan Keyvine z pewnością tu będzie, kiedy pan wróci – powiedziała panna Lethridge, wyczuwając, jak jego myśli stają się ponure. – Proszę pomyśleć o tym jak o dodatkowej zachęcie. A teraz wracajmy do pracy. Miał wrażenie, że trwało to wiele godzin, chociaż panna Lethridge powiedziała mu, że czas traci na znaczeniu w transie i minuta może wydawać się całym dniem, a kilka chwil może przeciągnąć się na godzinę w rzeczywistym świecie. Kazała mu skupić się na jej myślach, a on zdumiał się uporządkowaniem jej umysłu. Zamiast jego kłębiącej się burzy jej trans przypomniał serię ściśle kontrolowanych trąb powietrznych; niektóre były jasne i barwne, a inne ciemne i przetykane wewnętrznymi żyłkami czerwonego ognia. – Latem we wschodnim Mandinorze tornada są bardzo częste – powiedziała. – Zapożyczyłam ten obraz i przekształciłam stosownie do swoich potrzeb. Dobrze by było, gdyby znalazł pan własny wzór, jakiś sposób narzucenia porządku całemu temu bałaganowi. Pokazała mu podstawy dzielenia się informacjami w transie. Wkrótce odkrył, że to bardziej skomplikowane niż tylko wymiana słów. – Słowa zmieniają się przy powtarzaniu – ostrzegła go. – Informacje wywiadu są cenne tylko wtedy, kiedy nie są skażone interpretacją. Pańskie rozumienie dokumentu może ogromnie różnić się od tego, co wyczyta wyszkolone oko. – W Akademii nie uczą was taktu – odpowiedział, a jego burza przybrała posępne barwy. – Proszę uważać! – Przyciągnęła bliżej jedno z tornad, nie tak ciemne jak inne i tylko ze słabą wewnętrzną poświatą. Zachybotało się, przybliżając się do niego, wirujące chmury zwolniły i zgęstniały w obraz, jakiś diagram mechanizmu. – To jest projekt, który zdobyłam w czasie ostatniego rejsu. Falsyfikat, tak się składa, ale wystarczy do naszych celów szkoleniowych. Proszę przyjrzeć mu się uważnie, wchłonąć ten obraz. Po wyjściu

z transu będę oczekiwać, że odtworzy pan rysunek. Jego rysunek był jego zdaniem niezdarny i ledwie czytelny, ale panna Lethridge i madame Bondersil nie były tym poruszone. – Lepiej, niż się spodziewałam. – Tylko tyle powiedziała starsza kobieta, podczas gdy panna Lethridge wzruszyła lekko ramionami, wyrażając zgodę. – Proszę dobrze się wyspać – poradziła Clayowi, kiedy stał skonsternowany i mrugał. – Mamy jeszcze tylko jeden dzień, zanim wyruszy ekspedycja pańskiego stryja. Proszę stawić się w tym pokoju jutro z samego rana, panie Torcreek. Wszelka opieszałość będzie pana kosztować pięć procent z wynagrodzenia. Sen zdołał jednak mu się wymknąć mimo zmęczenia i uporczywego zamroczenia. Clay leżał na łóżku z zamkniętymi oczami, słuchając pomruków rozmów na dole, kiedy stryj i ciotka jedli gulasz, a obraz tańczącej Joi przewijał się w jego umyśle raz za razem. „Pan Keyvine z pewnością tu będzie, kiedy pan wróci”. Panna Lethridge miała rację, sam to wiedział. Keyvine przeżyje, ale czy ja też zdołam? Nigdy nie wyprawił się do Interioru. Jego wypady poza mury miasta sprowadzały się do rzadkich spotkań z różnymi przestępczymi wspólnikami z dala od bacznych spojrzeń Protektoratu. Wszystko, co wiedział o reszcie kontynentu, na którym mieszkał, pochodziło z opowieści snutych przez byłych Najemników i łowców głów, a żadna z nich nie przedstawiała miłego obrazu. Interior wypełniały dżungla, pustynia i wysokie góry zamieszkane przez dzikie smoki i dzikie plemiona zdeformowanych Splugawionych. Jeśli jedno go nie wykończy, to na pewno zrobi to drugie i wątpił, żeby Keyvine kiedykolwiek usłyszał o jego końcu. Przez chwilę miał wrażenie, że trans powrócił, kiedy w jego umyśle zakłębiło się od pomieszanych obrazów tańczącej Joi i uśmiechającego się Keyvine’a, jego zniszczonej ogniem twarzy za prętami. – Naprawdę nie cierpię niespłaconych długów – szepnął

i otworzył oczy. Odczekał, aż odgłosy rozmów ucichną, i nasłuchiwał kroków na schodach. – Freda, proszę, dość już – powiedział jego stryj, wchodząc po schodach. – Powiedziałem, że porozmawiam z nim rano... Drzwi zamknęły się i zapadła cisza. Życie w roli złodzieja udzieliło mu wielu lekcji na temat cnoty, jaką jest cierpliwość, i minęła cała godzina, zanim wstał z łóżka i, nie ruszając butów, podszedł do okna. Stawiał ciche i powolne kroki na drewnianej podłodze. Okazało się, że okno nie jest zamknięte na zamek, a na dachu na szczęście nie gniazdowały żadne papużki, które przestraszone mogłyby zaczęć skrzeczeć. Wyszedł powolutku, położył się płasko na dachu i pozwolił, żeby grawitacja sama sprawiła, że zsunie się po dachówkach do krawędzi. Złapał się brzegu i opadł na daszek pierwszego piętra, z wprawą trafiając stopami na kalenicę. Potem już tylko wystarczyło, żeby przez chwilę utrzymywał równowagę i w końcu zeskoczył na ziemię. Przeturlał się dla zamortyzowania uderzenia, a potem pobiegł ku mrocznym ulicom. Nie mam broni ani pieniędzy, pomyślał. O butach już nie wspomnę. Trudno to było uznać za najlepsze warunki, kiedy zamierzał zakraść się do najlepiej chronionego budynku w Kątach. Rozważał, która z tajnych kryjówek będzie najlepszym wyborem, kiedy Silverpin zeskoczyła z dachu i wylądowała dokładnie przed nim. Zatrzymał się gwałtownie, na bosaka wpadł w poślizg na bruku i ostatecznie klapnął na tyłek. Silverpin już stanęła nad nim, a on wzdrygnął się, unosząc odruchowo ręce i wypatrując błysku jej zakrzywionego noża. Jednak w ręku trzymała torbę z zielonej skóry, wypchaną, jakby w środku znajdowała się piłka. Spojrzała mu w oczy i Clay zdumiał się, nie dostrzegając kpiny w jej uśmiechu, tylko współczucie. Rzuciła torbę między jego nogi i odeszła. Clay patrzył, jak odchodzi nieśpiesznie do domu jego stryja

i znika we wnętrzu. Ani razu się nie obejrzała. A potem spojrzał na torbę. Ręce mu osłabły, gdy sięgnął do klamerek i z rozdrażnieniem zauważył, że drżą. Poruszył palcami i spróbował raz jeszcze, rozpinając paski z szybkimi, gniewnymi ruchami nadgarstka. Wiedział, co tam znajdzie, jaki podarunek przyniosła mu Silverpin, ale i tak musiał spojrzeć. Zniszczona twarz Keyvine’a spojrzała na niego z torby, oczy na wpół przymknięte i suche, ledwie odbijał się w nich blask ulicznych lamp. Clay zauważył, że na skórze pojawiły się nowe blizny, zaschnięta krew łuszczyła się z cętkowanej skóry. Walczył, pomyślał, ale to nic mu nie dało... Czym ta dziewczyna jest? Wstał, dźwigając torbę. Stał chwilę niezdecydowany. Skądś dobiegała muzyka, samotny skrzypek wygrywał żałosną melodię wśród nocy przy akompaniamencie cichego wycia samotnego psa. Droga do Kątów stała otworem, tron Króla Noży i Dziwek był pusty. Wiedział, że to głupia myśl. Tamte dwie damy odnalazłyby go w okamgnieniu i srogo ukarały, a potem i tak zmusiłyby go do wzięcia udziału w szalonych poszukiwaniach mitycznego Białego. Albo mogłyby uznać, że zwyczajnie nie jest wart zachodu, i przestałyby marnować na niego czas. Poza tym Derk i Joya przepadli i jedynym domem, który na niego czekał, był nawiedzony kościół ze spaloną wieżą. Sto tysięcy w obligach Syndykatu, pomyślał, powoli wracając do domu stryja. Trzeba było poprosić o dwieście.

Rozdział 8 Lizanne

Ostatni dzień w Carvenporcie spędziła, ćwicząc z Pająkiem w sali gimnastycznej Akademii i przez kilka godzin odświeżając swoją znajomość corvuskiego w gabinecie madame. Siedziały przy kominku, konwersując po varsalsku, w najpowszechniejszym języku, jakim posługiwano się w cesarstwie. – Twoja wymowa nadal jest zbyt nadęta – oceniła madame, która sama mówiła z doskonałym akcentem osoby urodzonej w slumsach Corvus. – Większość corvuskiej służby jest niepiśmienna, nie zapominaj o tym. Pamiętaj, że burgrabia Artonin będzie spodziewał się służącej, której samogłoski są bardziej rwane, jeśli masz dostać się na służbę do jego domu. – Nie zapomnę. Mamy pewność, że to ostatni właściciel pudełka? – Na ile to możliwe. Gdyby okazało się to nieprawdą, postarasz się wycisnąć, ile się da, z domu informatora, który najwyraźniej nam się sprzeniewierzył. – Madame oparła się wygodniej w fotelu z zielonej skóry i przeszła na mandinorski: – Zakończyłaś szkolenie z naszym nowym Najemnikiem? – W stopniu, w jakim to było możliwe w tak krótkim czasie. Jej głos musiał zdradzać pewien niepokój, skoro madame poczuła potrzebę zadania dalszych pytań. – Zdolności pana Torcreeka okazały się niewystarczające? Lizanne powróciła myślami do sesji transowej z młodszym Torcreekiem. Na pierwszy rzut oka panorama jego myśli, jaka ukazywała się w transie, sprowadzała się praktycznie do wirującego chaosu, złowrogiej, przeważnie bezkształtnej burzy przeszywanej błyskawicami wściekłości i świeżej żałoby.

Jednak tu i ówdzie dostrzegła małe, ściśle kontrolowane kulki wspomnień błyszczące wśród ciemności. Łatwo byłoby wedrzeć się do nich i odkryć jego sekrety. Zważywszy na jego ogólny brak panowania nad myślami, pewnie nawet nie zauważyłby jej ingerencji, a sekrety były w końcu jej domeną. Coś jednak sprawiło, że się zawahała. Nie chodziło o to, że długie godziny uczenia Claydona Torcreeka sprawiły, że zyskała do niego duży szacunek, ale te małe wysepki pielęgnowanych i cenionych wspomnień mówiły, że to bardziej skomplikowany człowiek niż tylko wyrachowany bandzior z Kątów, na którego wyglądał. A ponadto, zważywszy, na jak niebezpieczną misję go wysyłały, może zasłużył na krztynę prywatności. *** – Pana Torcreeka cechuje sposób myślenia przestępcy – powiedziała do madame, uznając, że ściśle zawodowa ocena jest uzasadniona. – Nie można oczekiwać, że jego lojalność będzie głęboka albo trwała. – Domyślam się, że masz świadomość, że jego niegdysiejszego wroga spotkał nadzwyczaj krwawy koniec? Lizanne pokiwała głową. Głowę Keyvine’a znaleziono w chlewie w pobliżu południowego muru rano, po jej pierwszym spotkaniu z młodszym Torcreekiem – ledwie dającą się rozpoznać, na wpół zeżartą potworność. Według drastycznych plotek rozchodzących się z Kątów resztę ciała znaleziono siedzącą samotnie przy stole w podejrzanej gospodzie z niedopitą butelką wina obok i laską z ukrytym ostrzem złamaną na pół i leżącą na stole. – Nie odpowiada za to –poinformowała madame Lizanne. – Chociaż trans wskazuje, że pan Torcreek zna sprawcę. Nie uznałam jednak, żeby dalsze badanie tej sprawy było stosowne. – Zgadzam się, dopóki sprawa nie zostanie skojarzona z naszym przedsięwzięciem. Nie byłoby dobrze, gdyby dawni współpracownicy pana Keyvine’a zaczęli węszyć wokół naszej

misji. – Jestem pewna, że Protektorat dysponuje stosownie zniechęcającymi metodami, gdyby do tego doszło. – Owszem, ale wolałabym uniknąć niepotrzebnych komplikacji. Wszelkie bezpośrednie akcje w Kątach najpewniej doprowadzą do rozruchów i stworzą różnego rodzaju okazje dla agentów Korpusu. Lepiej tego unikać, póki tajemnicza Prawdziwa Miłość nadal nam się wymyka. Koniecznie bacznie obserwuj myśli Torcreeka w czasie kontaktów w transie i melduj mi o wszystkim, co niepokojące. – Oczywiście, madame, na ile pozwolą mi wymogi mojej misji. Madame Bondersil westchnęła cicho. – Mam świadomość, Lizanne, o podjęcie jakiego ryzyka cię proszę. Zapewniam cię, że nie prosiłabym, gdyby sprawa nie była najwyższej wagi. – Mam aktualne informacje na temat wskaźnika cen, jak przystało Udziałowcowi. Syndykat czeka trzyprocentowy spadek zysków pod koniec roku. Znalezienie Białego odwróciłoby obecny trend. – Chodzi o coś więcej niż o zyski firmy –odparła z uporem madame, a jej twarz nagle spoważniała. Wstała z fotela i podeszła do biurka, przyzywając do siebie Lizanne. Otworzyła szufladę, żeby wyjąć teczkę związaną czarnymi trokami i opatrzoną pieczęcią Zarządu na okładce. Rozłożyła zawartość teczki na biurku. Oficjalna pozycja Lizanne jako plazmologa eksperymentalnego wymagała, żeby zaznajomiła się w podstawowym stopniu z wykresami opisującymi jakość produktu, więc bez większego kłopotu interpretowała zawartość wszystkich stron. – Przewidywany jest spadek siły działania – powiedziała, wędrując wzrokiem od jednego wykresu do następnego. – W rzeczy samej. – Madame popukała w pierwszą stronę, na linię na wykresie wskazującą zdecydowany spadek w nadchodzącej dekadzie. – Przed końcem dekady siła działania Czerwonej spadnie o połowę. W przypadku innych wariantów

przewidywania są jeszcze grosze. A oprócz tego... – wyjęła ostatnią stronę z teczki i podała ją Lizanne do obejrzenia – ...mamy przewidywania odnośnie do wydajności. Lizanne przeczytała stronicę kilka razy, coraz mocniej marszcząc brwi. – To nie może być prawda. Wszystkie inne raporty, jakie czytałam, wskazują na niewielki spadek produkcji, którego skutkom da się zapobiec dzięki bardziej wyrafinowanej plazmologii. – Zarząd utajnił ten raport z oczywistych powodów. Obawiam się, że te wnioski są aż nazbyt trafne. W ciągu dwudziestu lat wielkość produkcji ze wszystkich arradsyjskich posiadłości, włączając w to inne korporacje, spadnie do mniej niż piętnastu procent obecnego poziomu. Nie muszę ci wyjaśniać konsekwencji tego faktu dla globalnej ekonomii, gdyby rzeczywiście do tego doszło. – Trzeba rozbudować zagrody hodowlane, wysłać więcej ekspedycji w Interior... – Już to zaczęto robić, ale Kompanie Pracowników Najemnych z każdym sezonem wracają z coraz mniejszą liczbą okazów i ilością zebranego produktu. Smoki rodzące się w zagrodach są chorowite, małe, a produkt, który dają, jest coraz gorszej jakości. Ponadto z każdym pokoleniem coraz krócej żyją. Dzięki denerwującej cesze każącej im padać trupem, gdy tylko zabierze się je z Arradsii, nie mamy szansy założyć hodowli nigdzie indziej. Wygląda na to, że w ciągu dwóch stuleci zdołaliśmy wykrwawić ten kontynent do białości. Do białości, powtórzyła w duchu Lizanne, słysząc nacisk, z jakim wypowiedziała tę frazę madame. Wszystko sprowadza się do Białego. – Nie wiemy, jak działa Biała krew – powiedziała. – Pani raporty na temat doświadczeń panny Drystone wskazują, że może nieść ze sobą więcej niebezpieczeństw niż zysków. – Każdy wariant wiąże się z pewnymi niebezpieczeństwami, ale także z mocą, nad którą można zapanować, jeśli potraktuje

się ją z odpowiednim szacunkiem. Biała obiecuje więcej niż wszystkie inne razem wzięte. *** Ładownia Niezależnego przybrzeżnego parowca Wyspiarka jaskrawo kontrastowała z porządną kwaterą, jaką dysponowała Lizanne na pokładzie Obustronnej Korzyści. Musiała spać na niskiej koi z materacem tak cienkim, że ledwie zasługiwał na swoją nazwę. Zaprowadził ją tam nad ranem bosman, rzekomo od dawna służący na statku handlowym posiwiały marynarz, a w rzeczywistości agent Inicjatyw Nadzwyczajnych specjalizujący się we wprowadzaniu tajnych agentów na terytorium corvuskie. – Będziemy musieli stać na kotwicy poza portem Morsvale aż do świtu – pouczył ją. – Dopiero potem otworzą wrota, a nasz statek zostanie poddany inspekcji. – To nie będzie żaden problem – zapewniła go, odkładając swój zapakowany w zaimpregnowane płótno tobołek na koję. Udało jej się nie zmarszczyć nosa z powodu smrodu. – Powiedzieli ci, jakie są szanse powodzenia? – zapytał, a ona dostrzegła zmęczenie w jego oczach, takie samo jak to, które często widywała u oficerów Protektoratu, mających na mundurach wiele baretek oznaczających odbyte bitwy. – Tak. Dwadzieścia procent. Statystyki były otrzeźwiające, ale nieprzesadnie zniechęcające. Małe szanse na to coś, do czego przywykła z biegiem lat. – Nie wymienia się agentów złapanych w Arradsii – tłumaczył dalej bosman. – Nie to co na północy. Jeśli cię złapią w Morsvale, wycisną z ciebie, ile się da, a potem wrzucą twojego trupa do zagrody smokom na pożarcie. Arradsyjski Korpus nie przestrzega żadnych zasad. – Od jak dawna pełnisz tę rolę? – Od dwunastu lat. – Pokazał rząd przebarwionych zębów

w wymuszonym uśmiechu. – A każdy dzień przynosi nową okazję, żeby bardziej przysłużyć się Syndykatowi. Odwróciła się i otworzyła torbę. – Zakładam, że nikt mi nie będzie przeszkadzał. – Kapitan ogłosił zakaz wstępu do ładowni przez trzy dni. Powiedział załodze, że rozlał się kwas. – Ma świadomość, że jestem na pokładzie? Bosman pokręcił głową. – Nadzwyczajny ładunek. Tylko tyle wie. I zapłacono mu dość, żeby nie zadawał pytań. – Doskonale. Ile potrwa nasza podróż? – Dwa dni, jeśli pogoda będzie sprzyjać i nie natkniemy się na corvuskie łodzie patrolowe. – A to realne zagrożenie? – Czasem się zdarza. Kiedyś łatwo można było ich przekupić, ale nie ostatnimi czasy. Najwyraźniej nowy cesarz ostro wziął się do oczyszczania wojska i floty z leniwych i skorumpowanych oficerów. Nowi są znacznie bardziej skrupulatni. Wyjęła z torby Pająka i komplet fiolek. Odłożyła je na koję. – Nie mogą ryzykować bezpieczeństwa misji. Jeśli pojawi się zagrożenie, że zostaniemy przejęci, przyjdź po mnie. Ja się tym zajmę. Zobaczyła, że jego wzrok zatrzymał się na fiolkach, i zdała sobie sprawę, że nie powiedziano mu, że będzie transportował Błogosławioną. – Nie wiem, czego szukasz w Morsvale – powiedział po chwili – i, rzecz jasna, nie chcę wiedzieć, ale jeśli Korpus złapie na swoim terenie Błogosławioną z Wydziału, to rzucenie smokom na pożarcie będzie twoim najmniejszym zmartwieniem. Podał jej dużą manierkę wody i popukał butem w drewnianą skrzynię. – Śledzie w occie i inne marynaty, gdybyś zgłodniała. Rzucił jej ostatnie spojrzenie przed wyjściem. Na jego twarzy malowało się głębokie przekonanie, że zabiera młodą kobietę na pewną śmierć. Wyszedł w ciemność. Usłyszała, jak wspina się

po drabinie, zanim głośny huk oznajmił, że zamknięto luk do ładowni. Dwanaście lat, pomyślała, zdejmując żakiet i odkładając go na koję. Po powrocie załatwię mu w Wydziale przeniesienie. *** Musiała w którymś momencie zapaść w płytki sen, bo obudziła się gwałtownie z Szeptem w ręce na dźwięk gwizdka Wyspiarki. W ładowni panowała przeważnie ciemność że oko wykol, ale wąski promień księżyca wpadał przez iluminator blisko sufitu. Słysząc przez gródź, jak silnik zwalnia, Lizanne wstała i umocowała Pająka. Teraz każda fiolka była załadowana. Przycisnęła guzik pod środkowym palcem, wprowadzając małą dawkę Zielonej do żyły. Ciemność ustąpiła, a jej mięśnie zawibrowały pod wpływem produktu. Iluminator znajdował się poza zasięgiem, więc musiała rozpędzić się, skacząc ze skrzyni na skrzynię, i złapać się żelaznej belki pod sufitem. Wisząc tak, wyjrzała na zewnątrz. Początkowo widziała tylko morze, spokojne wody pod prawie bezchmurnym niebem. Potem zobaczyła zielonkawo-biały kilwater w odległości może ćwierć mili, a dalej ciemną sylwetkę, dostatecznie wysoką, żeby przesłonić horyzont na całej szerokości iluminatora. Okręt wojenny, zdała sobie sprawę. Za duży jak na łódź patrolową. Obserwowała potężny statek przepływający wzdłuż sterburty Wyspiarki. Sądząc po liczbie działek i trzech kominach wznoszących się nad kołami łopatkowymi, to musiał być jeden z cesarskich ciężkich krążowników corvuskich. Rzadko widywano cokolwiek większego od fregaty na arradsyjskich wodach przybrzeżnych; zarówno Cesarska Admiralicja, jak i Zarząd Morski Żelaznego Syndykatu trzymali główne jednostki blisko domu. Spojrzała na gwiazdy i z jej zgrubnych rachunków wynikło, że okręt porusza się mniej więcej równoległym kursem, w stronę Morsvale. Pokonał Cieśninę w ciemności, domyśliła się. Czujki Protektoratu musiały go przeprowadzić.

Skutki Zielonej zaczęły słabnąć, kiedy corvuski okręt powoli znikał jej z oczu. Wróciła na koję. Zdjąwszy Pająka, spojrzała na małe czerwone kółeczko zostawione przez strzykawkę, jedno z kilku na małym skrawku skóry, przez które wyglądała jak opiumistka. Będę potrzebowała dobrej przykrywki, pomyślała. Położyła się znowu na koi, a Pająk i Szept leżały na jej piersi. Zakonotowała sobie, żeby przekazać wiadomość o zauważonym okręcie madame przy pierwszym umówionym połączeniu w transie, i w końcu sen ją pokonał. *** Mur, który osłaniał Morsvale przed przypływami, nie był prawdziwym murem, a raczej sztucznym półwyspem podzielonym na pół przez ogromne wrota prowadzące do portu. Robił wrażenie czegoś, co powstało w efekcie prostego, chociaż niewątpliwie ogromnego wysiłku – jakby wrzucano ogromne kamienne bloki do zatoki tak długo, aż powstała dostatecznie wysoka bariera, na tyle duża, żeby wzniesiono na niej domy. Lizanne spojrzała na wysokie, ciasno upakowane czynszówki ze szczerym zdumieniem, ledwie wierząc, że ludzie zdecydowali się zamieszkać tak blisko nieprzewidywalnego morza. Były oświetlone migoczącymi świeczkami w małych, ale licznych oknach, sznury z praniem ciągnęły się między budynkami jak pajęczyna. – Ziemia jest na wagę złota w corvuskich posiadłościach – wyjaśnił bosman. – To dlatego, że postanowili założyć kolonię na bagnie. Wszystkie dobre kotwicowiska były już zajęte, odkąd cesarstwo zainteresowało się kontynentem. Kiedy Wyspiarka podpłynęła bliżej czynszówek, Lizanne poczuła smród bijący z wód. W pobliżu muru przybrał tak na sile, że przyprawiał o mdłości. – Żyją tu najbiedniejsi mieszkańcy miasta – powiedział bosman, skinąwszy głową w stronę nieczystości kołyszących się łagodnie na wodach za burtą. – Nie ma tu kanalizacji

z prawdziwego zdarzenia, więc wyrzucają brudy przez okno, żeby morze się nimi zajęło. Lizanne ukryła dreszcz odrazy na myśl o czekającym ją zadaniu i mocniej zacisnęła paski na wodoodpornym pakunku, który założyła na plecy. To był kolejny projekt Jermayaha z pomysłową podwójną klapą i materiałem potraktowanym specjalnym impregnatem, dzięki czemu zawartość miała zostać sucha nawet przy długim zanurzeniu. Poza tym pakunek miał także zmniejszyć jej wyporność – lepiej nie pozostawać na powierzchni, kiedy wrota się otworzą. Miała na sobie tylko obcisły jednoczęściowy strój z czarnej bawełny, dostatecznie lekki, żeby nie nasiąknął za bardzo i nie utrudnił jej wyjścia z wody. Z gwizdka Wyspiarki rozległy się dwa krótkie sygnały, koła zatrzymały się i kilka razy obróciły się wstecz, żeby statek stanął w miejscu. – Jeszcze nie jest za późno – powiedział bosman, kiedy kotwica wpadła do wody. – Jeszcze możesz się wycofać. Lizanne zerknęła na potężną, ciemną bryłę corvuskiego krążownika stojącego na kotwicy raptem kilkaset jardów od wrót portowych. Oczywiście cesarski okręt wojenny miał pierwszeństwo przed ruchem handlowym. Zdołała odczytać nazwę namalowaną na kadłubie ozdobnym eutheryjskim alfabetem: Królewski. Z bliska krążownik prezentował się jeszcze bardziej imponująco, przyćmiewając wszystkie inne czekające przy wrotach jednostki. Chociaż Lizanne nadal miała wątpliwości co do sensu tej misji, to pojawienie się w Morsvale okrętu, który mógł zaburzyć równowagę w regionie na korzyść cesarstwa, wymagało zbadania. – Dziękuję – powiedziała do bosmana. – To nie będzie konieczne. – Wyspiarka powróci za dokładnie dwadzieścia trzy dni – dodał. – Zostanie tylko na czas jednego przypływu. Wcześniej lub później będziesz mogła opuścić teren tylko na własną rękę.

– Rozumiem. – Podwinęła rękawy, żeby poprawić paski Pająka, i skinęła głową w stronę rufy. – Ruszamy? – Będzie pioruńsko zimno – ostrzegł ją, kiedy podeszli do łańcucha kotwicy. – Spodziewam się. – Wskoczyła zwinnie na reling i złapała się mocno łańcucha, obejmując rękami i nogami żelazne ogniwa. – Już lata temu przestałem życzyć komukolwiek powodzenia. Lizanne podniosła wzrok i zobaczyła pochyloną nad relingiem zmęczoną twarz bosmana z zapadłymi oczami i bardzo drobnym, smutnym uśmieszkiem na ustach. – Ale... No, sama wiesz. Odpowiedziała ponurym uśmiechem, poluzowała chwyt i ześlizgnęła się w chłodne objęcia cuchnącej wody. *** Już w pierwszych dniach nauki Lizanne okazało się, że z równą łatwością czerpie korzyści ze wszystkich czterech odmian produktu. To była niezwykła cecha, dzięki której wkrótce uznano ją za kandydatkę na agentkę Wydziału. To dlatego co tydzień odwiedzała warsztat Jermayaha, a madame często wyróżniała ją, udzielając jej prywatnych lekcji na temat bardziej wyrafinowanych sposobów korzystania z produktu. Większość tych zajęć w nieunikniony sposób wiązała się ze sporą ilością aktywności fizycznej, co Lizanne zawsze sprawiało przyjemność. Wkrótce jednak zaczęła bać się jednego ćwiczenia – stosowania Czerwonej w surowym środowisku. Madame Bondersil napełniała wannę kilkoma wiadrami lodowatej wody, kazała Lizanne wypić odrobinę Czerwonej i położyć się w takiej kąpieli. Potem stawała ze stoperem, podczas gdy Lizanne rozpaczliwie starała się nie wykorzystać całej Czerwonej w jednym konwulsyjnym wybuchu. Przy pierwszych paru próbach stopiła cały lód, na szczęście madame zadbała o to, żeby Lizanne nie miała dość produktu, by zagotować wodę. Z czasem Lizanne nauczyła się kontrolować uwalnianie

Czerwonej, narzucając dyscyplinę umysłowi i ciału, tak by produkt sączył się stale i powoli i ogrzewał otaczającą ją wodę na tyle, by mogła pozostać w niej zanurzona przez dłuższy czas. Jej rekord w Akademii wynosił czterdzieści osiem minut. Tej nocy będzie musiała wytrzymać ponad godzinę. W połowie łańcucha kotwicy przycisnęła odpowiedni guzik na Pająku, wstrzykując sobie ćwierć fiolki, zanim wślizgnęła się do wody. Zimno chwyciło ją jak imadło na ułamek sekundy, zanim przyzwała Czerwoną i w jednej chwili odrętwiający chłód zniknął. Trzymała się łańcucha z odchyloną głową, żeby wciągać powietrze przez nos i usta, i walczyła z odruchem wymiotnym. Czerwona mogła ją rozgrzać, ale nie była w stanie nic poradzić na smród. Następna faza wprowadzenia jej na teren wroga była zasadniczo dość prosta. Miała poczekać do świtu, kiedy otworzą się wrota portowe i zebrane statki zaczną wpływać do portu. Bosman powiedział jej, że Wyspiarka będzie najpewniej czwarta w kolejce. Kiedy zacznie płynąć, Lizanne ruszy za nią, korzystając z Zielonej, i zanurkuje pod wodę, żeby nie dostrzegli jej dobrze uzbrojeni strażnicy na wieżyczkach po obu stronach wejścia do portu. Proste zadanie, ale czekanie było nużące, a Królewski stał na kotwicy zaledwie kawałek dalej. – Impulsywność – powiedziała jej kilka lat temu madame, kręcąc z dezaprobatą głową. – Zginiesz przez nią pewnego dnia, młoda damo. Lizanne uśmiechnęła się szeroko, wstrzykując ćwierć fiolki Zielonej i dając nura pod powierzchnię. Musiała zejść głęboko, żeby ominąć chmurę nieczystości. Ze zdziwieniem spostrzegła, że niżej woda jest czysta i zadziwiająco bogata w życie. Jednym z cenniejszych darów Zielonej było spowolnienie oddychania, co pozwalało Błogosławionym pozostawać pod wodą trzy razy dłużej niż normalnemu człowiekowi. Wzmocniony wzrok także wzbogacał podwodne doświadczenia. Ławice makreli uciekały przed nią, kłębiąc się i rozpadając w fascynującym tańcu. Dostrzegła raję,

którą otrząsnęła się z piasku, zanim odleciała w mrok, wymachując długim ogonem. Dno morskie było zaśmiecone różnymi resztkami wyrzuconymi z kamienic. Dostrzegła też kilka ludzkich czaszek, które szczerzyły do niej zęby z piasku. Najwyraźniej mieszkańcy wału nadmorskiego wrzucali do morza nie tylko nieczystości. Minęły może ze trzy minuty, zanim postrzępiony zarys kół łopatkowych Królewskiego pojawił się przed jej oczami. Nieruchome łopatki wystawały poniżej cuchnącej chmury. Lizanne podpłynęła do rufy, mając nadzieję znaleźć tam łańcuch kotwicy. Wspięłaby się kawałek i posłuchała głosów na pokładzie. Gdyby było pusto, mogłaby dokonać bliższej inspekcji. Płynąc, zdumiała się czystością kadłuba, wolnego od skorupiaków i miriadów rys, które wskazywałyby na długi czas spędzony na morzu. Świeżo oskrobany, zdała sobie sprawę. Im bliżej była rufy, tym większą ciekawość budził w niej krążownik. Było coś dziwnego w kształcie kadłuba w tym miejscu, niezgrabna wypukłość ciągnęła się w stronę steru. Czegoś takiego nigdy nie widziała. Gdy znalazła się bliżej, zobaczyła, że wypukłość zwęża się przy końcu, a potem rozkwita czymś, co wyglądało jak ogromny metalowy kwiat. Zwolniła i podpłynęła bliżej. To dziwne zakończenie miało ze trzy jardy szerokości i wyglądało na zrobione ze stali – trzy płatki wokół centralnego stożka. Zauważyła, że sam kwiat nie stanowi części wypukłości, od kadłuba oddzielała go odległość pół cala. Robił jednak wrażenie nowego, metal nie zaczął korodować. Ojciec natychmiast zorientowałby się, co to jest, pomyślała, besztając się za to, że nie odziedziczyła rodzinnej smykałki do mechanizmów. A jeśli nie on, to z pewnością Jermayah. Powróciła myślami do licznych projektów i urządzeń widzianych w warsztacie ojca, szukając czegoś, co mogłaby porównać z tym niezwykłym odkryciem. Coś przyszło jej na myśl, kiedy skutki Czerwonej i Zielonej zaczęły słabnąć, a ona zaczęła gorzej widzieć i odczuwać pieszczoty chłodu na skórze.

Wiatrak, przypomniała sobie. Wiatrak na biurku ojca. Letnie miesiące w Feros potrafią być nieznośne, powietrze jest ciężkie od wilgotnego, obezwładniającego skwaru. Ojciec, który nigdy nie lubił tracić dnia pracy, zbudował wiatraczek napędzany maleńkim silniczkiem parowym, wiatraczek z trzema skrzydłami wirującymi tak szybko, że dawały chłodny powiew, kiedy on pracował nad kolejnym wartym fortunę projektem, który jak zwykle nie znajdzie sponsora. Zasugerowała raz, żeby zaczął robić takie wiatraczki na sprzedaż, ale w odpowiedzi usłyszała tylko pełne niedowierzania prychnięcie. Moja droga, nie zdobędziesz fortuny, sprzedając zabawki. To nie płatki, zdała sobie sprawę, przesuwając palcami po gładkiej powierzchni kwiatu. To łopatki. Cesarstwo wynalazło wiatrak, który porusza wodę zamiast powietrza. Skrzywiła się, kiedy chłód pogłębił się, a płuca zaczęły jej płonąć. Dała sobie chwilę, żeby zachować w pamięci obraz ogromnego, napędzającego statek wiatraka, a potem odpłynęła i skierowała się ku powierzchni. *** Godzinę później wyszła z ocienionej wody pod jednym z licznych pomostów w Morsvale. Wykorzystała resztki Zielonej, żeby wspiąć się po solidnej poprzecznej belce. Wstał świt i zalał port jasnym, porannym słońcem, snopy światła wpadały przez szpary między deskami pomostu, rozlewając się mile widzianym ciepłem po jej dygocącym ciele. Trzymała się blisko powierzchni, kiedy Królewski zbliżał się do wrót. Oparła się pokusie wstrzyknięcia sobie więcej produktu, gdy zimno przenikało ją do szpiku kości. W przeciwieństwie do Carvenportu Morsvale miało jednoskrzydłowe wrota, potężne żelazne drzwi z wielu znitowanych płyt. Unoszono je za pomocą kół zębatych napędzanych silnikami parowymi; mechanizm nie był szczególnie sprawny, bo jego działaniu towarzyszyły ogromne ilości emitowanego dymu i potworny harmider.

Lizanne trzymała się cienia za rufą Królewskiego, kiedy krążownik uruchomił koła łopatkowe i zaczął wpływać do portu. Z ponownym zanurzeniem się poczekała do chwili, w której dostrzegła występ wieżyczki strażniczej. Nurkując, wstrzyknęła sobie resztki Czerwonej i Zielonej. Wzmocnione ręce i nogi wytrwale pracowały, utrzymując ją pod stępką okrętu wojennego, aż wyostrzonym wzrokiem wyłuskała podobną do rowu szparę na wrota w dnie, co znaczyło, że znalazła się w porcie. Popłynęła do pomostu naprzeciwko nabrzeża, gdzie zacumował Królewski, przyczaiła się wśród lasu podpierających molo belek i patrzyła na krążownik witany przez całą kompanię cesarskich żołnierzy. Ciemnoczerwone kurtki mundurów i wzrost wszystkich żołnierzy – każdy miał co najmniej sześć stóp – sprawiły, że łatwo ich zidentyfikowała: Szkarłatny Legion. To była elitarna jednostka żołnierzy zawodowych, jeden z trzech legionów składających się na Corvuską Dywizję Przyboczną. Rzadko widywało się ich poza granicami cesarstwa, a ich głównym zadaniem było dławienie wewnętrznych buntów, zwykle najbardziej brutalnymi metodami. Lizanne mogła wymienić trzy różne rzezie przypisywane Szkarłatnym Rzeźnikom, jak nazywali ich corvuscy radykałowie. Obserwowała opuszczanie trapu i grupę oficerów schodzącą z pokładu na nabrzeże. Było ich siedmiu, a wszyscy oprócz jednego nosili mundury Cesarskiej Floty. Jedyny wyróżniający się jegomość był wysokim mężczyzną w średnim wieku odzianym w ciemnozielony mundur lekkiej piechoty bez żadnych insygniów. W przeciwieństwie do wszystkich innych oficerów nie nosił czapki, a włosy miał zgolone. Wzięłaby go za zwykłego żołnierza, chociaż zaskakująco posuniętego w latach, gdyby nie oczywiste poważanie i szacunek, jaki okazywali mu towarzysze. Przyjął saluty oficerów Legionu, witając ich krótkim skinieniem głowy, i machnął lekceważąco ręką, gdy pułkownik ukłonił się i wskazał szeregi czekających legionistów. Nie ma czasu na inspekcję, pomyślała Lizanne, widząc, jak wysoki mężczyzna mija zamaszystym krokiem żołnierzy i wsiada

do czekającego powozu. I nieszczególnie interesuje go ceremoniał. Nigdy wcześniej nie widziała tego człowieka na własne oczy, ale czytała dość raportów wywiadu i przejrzała dość zamazanych fotostatów, żeby wiedzieć, jak on się nazywa: Henris Lek Morradin, Marszałek Wielki Legionów i Zwycięzca Dnia Sprawiedliwości. Cesarz przysłał swojego ulubionego psa bojowego do Arradsii. Po co?

Rozdział 9 Hilemore

– Podobno nazywają to miejsce Gniazdem – powiedział kapitan Trumane, pukając cyrklem w narysowany ołówkiem krzyżyk na mapie. Znaczek znajdował się w podkowiastej zatoce jednej z miriadów wysepek tworzących północno-wschodnie ramię Wysp Barierowych. – Kryjówka piratów i innych złoczyńców, dom naszej zwierzyny. Wywiad Morski szukał jej przez prawie cztery lata, a teraz, panowie, wreszcie znalazła się w naszym zasięgu. Pan Lemhill oparł ręce na stole w mesie oficerskiej. Ściągnął krzaczaste brwi, patrząc na mapę doświadczonym okiem. – Nasza prędkość niewiele będzie znaczyć w tak ciasnej przestrzeni, panie kapitanie – orzekł. – A jeśli nazwa ich kryjówki jest trafna, to przyjdzie nam się zmagać z więcej niż jednym statkiem. – W rzeczy samej, poruczniku – odpowiedział kapitan, a w jego głosie pojawiła się nutka zadowolenia z siebie. – Dlatego mamy szczęście, że nie musimy wkraczać do tego kłębowiska żmij. Nasi koledzy z Wywiadu Morskiego zapewnili mnie, że Królowa Wiatru nie znajduje się w tej chwili w porcie. Przeciwnie, płynie właśnie mało znanym przejściem przez gęstą masę wysp na południu. Ma się tu pojawić za dwa dni, co oznacza, że my musimy tylko poczekać w zasadzce. A kiedy już albo ją zatopimy, albo zajmiemy, ostrzelamy Gniazdo z rozsądnej odległości i wrócimy do Feros. Nawet jeśli nie zniszczymy osady całkowicie, to mieszkańcom nie pozostanie nic innego, jak uciec, skoro odkryto ich kryjówkę. – Mogę zapytać, kapitanie – odezwał się Hilemore – co wiemy

na temat stanu osobowego i uzbrojenia wroga? – To z pewnością nic, z czym byśmy sobie nie poradzili – odpowiedział Trumane, machając lekceważąco ręką. – Przy naszej szybkości i lepszych działach nie widzę powodów do zmartwień. – Mimo to – upierał się Hilemore – większość plotek na temat tego konkretnego statku mówi, że jest napędzany krwią. Co oznacza, rzecz jasna, że będą mieli co najmniej jednego Błogosławionego na pokładzie. – Lepsze uzbrojenie spokojnie wystarczy, żeby zażegnać wszelkie niebezpieczeństwa z tej strony – odrzekł Trumane nieco poirytowany. – I śmiem twierdzić, że pod pańskimi rozkazami jest co najmniej kilku dostatecznie dobrych strzelców, żeby wypatrzyli bystrym okiem wszelkich piratów z oczywistymi oznakami Błogosławieństwa Krwi. Hilemore przypomniał sobie największą bitwę Kryzysu Dalcyjskiego i ogromną galerę wojenną, która wynurzyła się z dymu, żeby przebić się ku jego własnej fregacie. Była przepełniona wojownikami od fordeku po rufę, a na samym dziobie stało kilku ostatnich członków Sprzysiężenia Krwi Najwyższego Króla. Stali w zwartej grupie, nadzy, szczodrze pomalowani jaskrawymi farbami w różnych kolorach. Dalcyjscy Błogosławieni czynili różne mistyczne aluzje do swoich umiejętności i wierzyli, że znaki, którymi zdobią skórę, zwiększają ich moc. Jeśli tak, to tego dnia zdały im się na nic. Hilemore wskoczył na jedną z szalup, przyklęknął i wycelował z karabinu, kiedy kule z muszkietów Dalcyjczyków przelatywały obok niego ze świstem. Padli wszyscy ze Sprzysiężenia oprócz jednego, zanim galera zbliżyła się dostatecznie, żeby ich zdolności mogły się do czegoś przydać. Jedyny, który przeżył, wysoki, umięśniony mężczyzna cały wymalowany na czerwono, najwyraźniej wypił spore ilości Zielonej – dość, żeby przelecieć nad relingiem i wylądować na rufówce. Dwie minuty rzezi, jaka potem się rozegrała, dostarczyły w bród dowodów na temat niebezpieczeństwa, jakie wiąże się z obecnością Błogosławionego

podczas walki wręcz. – To rzeczywiście skuteczna taktyka – zgodził się z Trumane’em, zamykając na chwilę oczy, żeby pozbyć się z umysłu obrazu płonących i rozczłonkowanych ludzi. – Jednakże na wszelki wypadek sugerowałbym zwiększenie grupy abordażowej. Wystarczyłby jeszcze jeden tuzin ludzi. – Nie mamy tuzina ludzi na zbyciu, podporuczniku – odparł Trumane. – Pozostali ludzie na pokładzie będą mieli własne zadania do wypełnienia podczas walki. – Z wyjątkiem kucharzy i praczy – powiedział Hilemore. – I pańskich osobistych stewardów. Zauważył, że Trumane zesztywniał na te słowa. Większości kapitanów wystarczał jeden steward, niektórzy obywali się bez żadnego, ale kapitan Trumane miał aż trzech. Zaczerwienił się nieco i już chciał odpowiedzieć, kiedy Lemhill, być może wyczuwając nierozsądny wybuch, odezwał się pierwszy: – Pewnie zdołam znaleźć dla pana naprędce sześciu ludzi – powiedział Hilemore’owi. – Nie ręczę jednak za ich umiejętności w walce. Hilemore skinął głową, zerkając na poczerwieniałą twarz Trumane’a i orientując się, że nadszedł czas na odwrót taktyczny. – Bez względu na to z wdzięcznością ich przyjmuję – odpowiedział Lemhillowi. – Gdyby mógł ich pan przysłać do mnie zaraz o świcie, rozpocząłbym szkolenie. Trumane przyjrzał się Hilemore’owi z władczym milczeniem, zanim ponownie skupił się na mapie. – Będziemy posuwać się w tempie połowy miarki dziennie. Według moich rachunków to nam zapewni średnio osiemnaście węzłów przy dobrej pogodzie, co znaczy, że powinniśmy dotrzeć do Wysp w dziewięć dni. Będziemy trzymać się na północ od Gniazda, a potem skręcimy na południe i znajdziemy odpowiednio ustronne kotwicowisko, gdzie przygotowujemy naszą pułapkę. Do tego czasu będę dokonywał regularnej inspekcji załogi, w szczególności grupy abordażowej, panie Hilemore. Nie chciałbym wyznaczać kar, gdyby nie udało się

panu w dostępnym czasie i pomywaczy w strzelców.

zamienić

swoich

kucharzy

*** – Ognia! Cała grupa abordażowa strzeliła na komendę, trzydzieści karabinów zagrzmiało w porannym powietrzu i wyrwało świeże skupisko postrzępionych dziur w płóciennym celu kołyszącym się sto jardów dalej na relingu sterburty. Skupienie coraz lepsze, uznał Hilemore, sprawdzając efekty przez lunetę. Jednak nadal im trochę brakuje do dwunastu wystrzałów na minutę. Patrzył na stojącego najbliżej niego mężczyznę mocującego się z zamkiem silwortha, jednostrzałowego odtylcowego karabinu kaliber .422, który w dobrych rękach był śmiercionośnym narzędziem na odległość mili. Podobnie jak jego towarzysze był dobrym strzelcem, ale nie biegłym, a doświadczenia Hilemore’a na dalcyjskich wodach wiele go nauczyły na temat korzyści z biegłości. – Za wolno! – warknął, kiedy ostatni rekrut zamknął zamek i sprezentował broń. Stało się to już znajomym refrenem podczas rejsu na południe i zauważył, że kilku mężczyzn zdusza jęk, odgadując następne rozkazy. – Zbrojmistrzu! Potężny Wyspiarz wyprężył się na baczność. – Tak, panie podporuczniku! – Trzy okrążenia wokół fordeku, gdyby był pan łaskaw. I tym razem proszę podkręcić tempo. – Tak jest, panie podporuczniku! W ciągu kilku minut Steelfine ustawił żołnierzy w kolumnę i przegonił wokół fordeku z karabinami trzymanymi na skos przy piersi i kolanami unoszonymi na wysokość bioder przy każdym kroku. Mimo widocznego zmęczenia żaden ze strzelców nie osłabł, było widać, że zbrojmistrz budzi w nich wielki szacunek, a może raczej strach.

Na dźwięk słabego, ale uporczywego wołania Hilemore podniósł wzrok na szczyt jedynego masztu Okazji, gdzie na bocianim gnieździe widoczna była smukła sylwetka pana Talmanta. Chorąży zasalutował i pomachał w stronę południowego horyzontu. Hilemore w związku z tym skierował swoją lunetę na południe i wkrótce wypatrzył ledwie widoczny szarozielony garb wznoszący się nad falami. – Inny statek? Opuścił lunetę i zobaczył, że obok niego stanął pan Tottleborn. Młody Błogosławiony oparł ręce na relingu. Miał ściągniętą i bladą twarz. Patrzył na morze przed dziobem z mieszaniną niepokoju i zmęczenia. – Nie – odpowiedział Hilemore. – Ląd. Pewnie jedna z zewnętrznych wysp. – Wypełniona po brzegi dzikusami, którzy bez wątpienia rwą się, żeby nas gwałcić, aż umrzemy, a potem pożreć nasze trupy. Hilemore rozejrzał się ostrożnie, upewniając się, że Steelfine nie znajduje się w zasięgu słuchu, zanim przyjrzał się uważniej Tottlebornowi. Chociaż barek pozostawał dla Błogosławionego zamknięty na głucho przez ostatnie dziesięć dni, których potrzebowali, żeby tu dotrzeć, nadal miał zaczerwienioną skórę wokół oczu. Poza tym powolność ruchów i brak apetytu zmusiły Hilemore’a do uznania, że Tottleborn znalazł inny sposób folgowania swojemu nałogowi. Zgodnie ze zwyczajem w Morskim Protektoracie załoga otrzymywała dzienną rację rumu, ale jak do tej pory nie zdołał przyłapać nikogo na odsprzedawaniu trunku. Zważywszy, że Tottlebornowi nadal udawało się wypełniać obowiązki określone przez kontrakt – chociaż robił to z nieskrywaną posępnością i rzucającym się w oczy brakiem entuzjazmu – Hilemore uznał, że nie musi wnikać w tę kwestię. Chociaż przez wzgląd na cel, ku któremu zmierzali, może powinien wybrać mniej pobłażliwe podejście. – To nie Wyspiarzami musimy się martwić – odpowiedział Tottlebornowi. – Nasi wrogowie najpewniej będą znacznie lepiej uzbrojeni i o niebo dziksi.

Patrzył, jak Błogosławiony składa ręce, żeby ukryć ich drżenie. – Zatem to pewne, że dojdzie do bitwy? – Niemal pewne. Domyślam się, że to pana pierwsza bitwa? Tottleborn skinął nerwowo głową. Widać było, jak wybrzusza mu się szyja, kiedy przełykał ślinę. – Przynajmniej walki nie wymieniono w moim kontrakcie – powiedział z wysilonym uśmiechem. – W rzeczy samej. Nie możemy kazać panu zwieszać się z relingu z kordelasem w ręku, prawda? Nie, będzie siedział pan sobie miło i bezpiecznie w maszynowni otoczony przez kilka cali opancerzenia. Uśmiech Tottleborna zrzedł. Mężczyzna poważnym wzrokiem omiótł morze poszarzałe pod zachmurzonym niebem. – Istnieje pewien mało znany aspekt transu Niebieskiej krwi – odezwał się cichym głosem. – O którym rzadko mówimy. Nazywają to Cieniem. Hilemore zmarszczył brwi. Nie rozumiał. Interesował się badaniami nad naturą Błogosławieństwa Krwi i rozlicznymi związanymi z nim niebezpieczeństwami, ale to wykraczało poza jego wiedzę. – Cieniem? – Tak. Każdy Błogosławiony inaczej postrzega trans. Dla niektórych to burza, dla innych las. Mój jest jak niekończący się korytarz z drzwiami. Wystarczy, że otworzę jedne, żeby dotrzeć do określonego wspomnienia albo ukrytej tam wiedzy. Czasem jednak Błogosławiony widzi coś w transie, coś ciemnego i bezkształtnego, pustkę pochłaniającą światło i promieniującą zimnym wrażeniem ostateczności. Może to tylko przesąd, ale mówi się, że kiedy zobaczysz Cień, widzisz zapowiedź własnej śmierci. – A pan go widział? – Mój ostatni trans był... mętny, z racji, których najlepiej teraz nie poruszać. – Znaczy, że był pan pijany. Tottleborn rzucił mu spojrzenie.

– To znaczy, że trans był mętny. – Westchnął i odwrócił wzrok. – Myślę, że... coś widziałem. Drzwi, których wcześniej tam nie było, ich kształt nieustannie się zmieniał i były tak potwornie ciemne... Tottleborn urwał, kiedy Steelfine zatrzymał grupę abordażową kilka jardów dalej, warcząc na garbiących się mężczyzn, żeby się wyprostowali, zanim zasalutował. – Trzy okrążenia wykonane zgodnie z rozkazem, panie podporuczniku! – Dziękuję, zbrojmistrzu. – Hilemore odwrócił się do Tottleborna. – Nie istnieje piracki statek, który miałby wystarczającą siłę ognia, żeby przebić opancerzenie wokół maszynowni. Moim zdaniem te pańskie mroczne drzwi to jedynie wytwór pijackiej wyobraźni. A teraz pan wybaczy, ale mam tu ludzi do wyszkolenia. – W mojej kajucie – powiedział Błogosławiony, zanim Hilemore zdążył się odsunąć – leży list. – Znowu zmusił się do uśmiechu. – Do mojej znajomej, młodej damy z Feros. Gdyby doszło do najgorszego... – Troska to wróg wszystkich żeglarzy, panie Tottleborn – przerwał mu Hilemore, łapiąc się na tym, że traci cierpliwość. – Najlepiej odsunąć ją od siebie i skupić się na konkretnych zadaniach. O ile się nie mylę, połączenie transowe jest zaplanowane za niecałą godzinę. Proszę pójść i poprosić pana Lemhilla o stosowne dokumenty. Spotkamy się w mesie oficerskiej, kiedy skończę tutaj. Mignęła mu uraza na wąskiej twarzy Tottleborna, zanim tamten skinął głową i odwrócił się, żeby wejść po drabinie na mostek. – A teraz – powiedział Hilemore, podnosząc głos, żeby zwrócić się do grupy abordażowej, i wyjmując stoper z kieszeni – przekonajmy się, czy poradzicie sobie lepiej ze strzelaniem bez rozkazu. Dodatkowa ćwiartka miarki rumu dla każdego, kto zdoła wystrzelić dwanaście razy w ciągu minuty.

*** Kapitan postanowił stanąć na kotwicy w wąskiej zatoczce przy wybrzeżu małej wysepki sześć mil na północny wschód od Gniazda. Podpłynęli tam nocą, pełznąc powolutku po oświetlonych przez dwa księżyce wodach, żeby zmniejszyć prędkość i hałas silnika. Tottleborn wypalił tylko jedną dziesiątą miarki. Hilemore stał na dziobie, kiedy Okazja zwolniła i się zatrzymała. Z niechęcią przyznawał, że jest pod wrażeniem umiejętności nawigacyjnych Trumane’a. Pod jego rozkazami sternik wykonał zwrot o dziewięćdziesiąt stopni dokładnie dziesięć mil wcześniej i potem już płynęli, dokonując tylko minimalnych korekt kursu. Przez całą noc kapitan stał na schodni i wielokrotnie powtarzał pomiary położenia gwiazd i księżyców za pomocą sekstansu, od czasu do czasu rozkazując wprowadzenie drobnych zmian w kursie, żeby przeciwdziałać skutkom przeważającego prądu. Hilemore miał pewne wątpliwości co do zdolności dowódczych kapitana, ale jego umiejętności nawigacyjne oraz doskonałe rozumienie działania cudownego silnika, który napędzał ten statek, nie ulegały wątpliwości. Hilemore złapał się też na tym, że nie może mieć mu za złe regularnych inspekcji grupy abordażowej. Ponieważ czekała ich walka, ludzie potrzebowali czujnego i czasem surowego dowódcy. Wolałby jednak, żeby Trumane wykorzystywał swój dar krytykowania z większą ostrożnością, skupiając się bardziej na umiejętnościach strzeleckich i dbałości o broń niż niedociągnięciach przy mundurach. Niewiele brakowało, a kazałby wychłostać jednego z kucharzy z powodu brakującej sprzączki u pasa, ale nie przejął się tym, że miał stępiony bagnet, za które to niedociągnięcie Hilemore ukarał kucharza odebraniem miesięcznego żołdu, a potem wyznaczył trzy poranki surowej musztry pod rozkazami Steelfine’a. Ogólnie rzecz biorąc, uznał, że grupa abordażowa jest gotowa w stopniu, w jakim to możliwe, chociaż tylko garstka z nich

widziała walkę i brakowało im inwencji i agresji ludzi, jakimi dowodził podczas Kryzysu. Mógł mieć jedynie nadzieję, że piraci okażą się mniej zażartym wrogiem niż autonomiści, kiedy nadejdzie czas. Odwrócił się, kiedy rozległ się plusk kotwicy wpadającej do nieruchomej wody zatoczki, a wkrótce potem dały się słyszeć ciche dźwięki dzwonu sygnalizujące początek pierwszej wachty. Zwlekał chwilę, powracając myślami do Lewelli, jak zawsze w cichych godzinach nocnych. Nosił jej list w kieszeni na piersi munduru i nie mógł nic poradzić na to, że czuje przez materiał promieniujący z niego żar, płynący z niego ból – ciepły i przemożny. „Nie znienawidź mnie, proszę...”. Jak zawsze, kiedy myślami wracał do Lewelli, zatrzymywał się przy ich pierwszym spotkaniu. Podczas gdy większość młodych kobiet z klasy zarządzającej poznawała swoich przyszłych narzeczonych na balach lub przy innych towarzyskich okazjach pod stosownym nadzorem starszych, Lewelli Tythencroft przyszło poznać podporucznika Corricka Hilemore’a w zupełnie innych okolicznościach. Sanorah, portowi w północnym Mandinorze, nieobce były rozruchy, ale wcześniejsze zamieszki wybuchały zwykle w wiecznie marudnych, rozdartych ubóstwem okolicach nabrzeży. Tym razem było inaczej, ponieważ głównymi prowodyrami byli studenci, a nie pijani dokerzy oburzeni kolejnym cięciem płac. Hilemore wyszedł z poczty przy Aylemont i wylądował wśród spowitego dymem chaosu. Widział szereg konnych policjantów Protektoratu przebijających się z pałkami przez tłum wrzeszczącej młodzieży. Pałki i transparenty zderzały się w paskudnej walce, zanim w końcu konie przebiły się i młodzi ludzie się rozproszyli. Jednakże jedna osoba została na miejscu. Była to wysoka kobieta o kasztanowych włosach na pozbawionej kapelusza i potarganej głowie. Szyta na miarę suknia wskazywała, że pochodzi z klasy kierowniczej, chociaż hasło na jej transparencie sugerowało, że oddana jest innej sprawie: ŻELAZNY SYNDYKAT MUSI ZOSTAĆ ROZWIĄZANY!

– Głosy zamiast udziałów! – krzyczała. Stała wyprostowana, kiedy inni protestanci rozbiegli się na boki. – Precz z korporacyjną tyranią! Hilemore nie mógł oderwać oczu od tego widoku i wpatrywał się w nią, nawet kiedy w gęstniejącym dymie rozległa się salwa z karabinów. Oprzytomniał jednak, widząc zawracającego gwałtownie konnego policjanta i galopującego prosto na obiekt jego fascynacji. – Głosy zamiast udziałów! Głosy zamiast... Okrzyki młodej kobiety urwały się i stęknęła ciężko, gdy Hilemore rzucił się i powalił ją na ziemię. Koń i policjant przelecieli z hukiem tuż obok, a tętent podkutych kopyt na bruku stanowił kontrapunkt dla świstu pałki, która ledwie o włos minęła głowę Hilemore’a. Wylądowali kilka jardów dalej. Hilemore odkrył, że wpatruje się w oczy kobiety, błyszczące i piwne, w których płonął gniew zamiast wdzięczności. – Złaź ze mnie! – wrzasnęła, siłując się z nim. – Korporacyjna świnia! Marionetka handlarzy niewolników! Uwagę Hilemore’a zwrócił odgłos wskazujący, że policjant próbuje zawrócić do nowej szarży. Na szczęście był początkującym jeźdźcem i potrzebował za dużo czasu na wykonanie tego manewru. Hilemore poderwał się, pokonał dzielący ich dystans kilkoma susami, wyrwał nogę posterunkowego ze strzemienia i potężnym pchnięciem zrzucił go z siodła. Klepnął konia w bok i zwierzę odgalopowało w dym. Odwrócił się i zobaczył, że młoda kobieta wstała i przykucnęła, żeby podnieść transparent. – Postaw mnie! – wrzasnęła, kiedy zapobiegł dalszej zwłoce, przerzucając ją sobie przez ramię i odbiegając z nią równym krokiem. – Puść mnie, ty sługusie Syndykatu! Musiał uchronić ją przed kilkoma innymi atakami, kiedy omijał walczące grupy. Studenci i policjanci walczyli ze sobą z zajadłością, jaką przyćmiły dopiero walki podczas Kryzysu Dalcyjskiego dwa lata później. Wreszcie dym zaczął rzednąć, kiedy dotarli do mieszkalnej

dzielnicy z dala od głównego zgromadzenia. Postawiona na ziemi młoda kobieta umilkła i spiorunowała go wzrokiem. Z zaciętymi ustami patrzyła, jak przyłożył palec do czapki. – Proszę o wybaczenie, panienko. – Jest pan – powiedziała, nadal gromiąc go wzrokiem – dziwką korporacyjnej elity. A potem go pocałowała. – Kakao, panie podporuczniku. Hilemore zamrugał i się odwrócił. Zobaczył pana Talmanta stojącego z parującym kubkiem. – Z podziękowaniami od kuka – wyjaśnił chorąży. – Mówi, że chłopcy są o wiele bardziej posłuszni, odkąd wszedł pan na pokład. – Koniecznie mu podziękuj. Hilemore wziął kubek i uniósł brwi, czując buchający z niego aromat. Dodał kroplę albo dwie rumu, o ile się nie mylę, pomyślał. Uznał, że byłoby to gburowate, gdyby nie przyjął dowodu wdzięczności kucharza, więc wypił spory łyk. – Dziki ląd, panie podporuczniku – powiedział Talmant, kiwając głową w stronę gęstwiny dżungli na wyspie. Światło dwóch księżyców igrało na listowiu jak rozsypany srebrny pył, który wcale nie sprawiał, że brzeg wyglądał mniej złowieszczo. – Myśli pan, że zobaczymy jakichś Wyspiarzy? – Tylko raz pływałem po tej okolicy – odpowiedział Hilemore. – Na pierwszym wyznaczonym mi statku, kiedy byłem chorążym tak jak pan. Pływałem przez sześć miesięcy po całym archipelagu na kutrze celnym i przez cały rejs ani razu nie zobaczyłem tubylców. Właściwie to pan Steelfine jest jedynym Wyspiarzem, jakiego miałem przyjemność zobaczyć z bliska. – O ile się nie mylę, wywodzi się z plemienia Vineland żyjącego blisko Cieśniny. Podobno to jedyne plemię, które udało się spacyfikować. Hilemore miał poważne wątpliwości, czy słowo „spacyfikować” można odnieść de Steelfine’a, ale był pod wrażeniem wiedzy chłopaka.

– Zatem jest pan wyedukowanym młodzieńcem, panie Talmant? Chorąży uśmiechnął się ostrożnie. – Ukończyłem trzy lata szkoły, panie podporuczniku. Milvale, Akademia Eksploratorów. Hilemore wiedział, że Milvale to jedna z najbardziej prestiżowych szkół z internatem, do której mandinorska klasa zarządzająca posyłała swoje dzieci. Najwyraźniej pan Talmant wywodził się z tych, którym się powiodło. – Eksplorator, co? – Akademię ufundowała Gildia Eksploratorów, panie podporuczniku. Jeszcze za czasów dawnego cesarstwa. O ile się nie mylę, pragnęli kształcić przyszłych odkrywców. – To dlatego wstąpił pan do floty? Żeby popłynąć na odległe krańce świata? – Po części, panie podporuczniku. Widzi pan, moja nauka w szkole zakończyła się cokolwiek nagle. Urwał i mimo mroku Hilemore zauważył rumieńce wstydu na jego policzkach. Kłopoty finansowe, uznał. Sam dobrze to znał. Rodzina Talmantów musiała podupaść. Zła inwestycja albo niespłacony kredyt na rodzinną rezydencję. Tak czy inaczej, nie mogli już dłużej płacić czesnego i nadszedł czas, żeby chłopak poszukał intratnego zajęcia. Chociaż najwyraźniej odpowiadał mu jego los. – A pan, panie podporuczniku? – zapytał Talmant. – Pewnie ukończył pan Szkołę Morską? Hilemore pokręcił głową. – Mój ojciec nie uznawał formalnego wykształcenia. A raczej nie podobały mu się wydatki z nim związane. Matka nauczyła mnie i braci czytać i liczyć. Na szczęście mój dziadek nauczył ją tajników nawigacji, a ja okazałem się zdolnym uczniem. To była znacząca pomoc, gdy zgłosiłem się do Protektoratu, skoro tyle innych aspektów mojego wykształcenia zaniedbano. – Pański dziadek... – powiedział Talmant pełnym czci głosem. – Słyszałem pana Lemhilla, jak o nim wspominał. Zatem naprawdę

jest pan wnukiem Walecznego Jaka, panie podporuczniku? Waleczny Jak – czyli kapitan, a później komodor Jakamore Racksmith, ściśle mówiąc. Człowiek, którego Hilemore znał zaledwie przez rok, ale cóż to był za rok. Staruszek wziął ich do siebie, kiedy jego ojciec w końcu roztrwonił resztę rodzinnej fortuny, zmuszając ich do sprzedaży posiadłości w Dolinie Astrage kuzynowi Malkimowi, człowiekowi budzącemu wyjątkową niechęć. Ojciec wyruszył na wschodnie stepy, rzekomo po to, by szukać jakiegoś legendarnego zaginionego skarbu i odbudować rodzinną fortunę. Hilemore miał wtedy trzynaście lat i był dość duży, żeby spostrzec kłamstwo. Zdecydowanie odmówił uściśnięcia ojcu dłoni na pożegnanie. Zamiast tego odwrócił się i poszedł do powozu, który miał zabrać braci, matkę i jego samego do względnie skromnego domu dziadka nad morzem. Pamiętał, jak ojciec wołał go po imieniu, ale on się nie odwrócił. Nigdy się nie dowiedział, co stało się z ojcem, chociaż w wolnych chwilach lubił wyobrażać go sobie siedzącego bezpiecznie w ciepłej jurcie z pulchną koczowniczką i bukłakiem sfermentowanego mleka. – Pali się pan, żeby usłyszeć jakąś anegdotę, co, panie chorąży? – zapytał Talmanta i uśmiechnął się szeroko, widząc zakłopotanie chłopaka. – Dziadek rzadko wspominał stoczone walki, ale matka opowiedziała mi ze szczegółami o jego karierze. Nie, wolał opowiadać o swoich bardziej pokojowych staraniach. Ostatnimi czasy często się o tym zapomina, ale był w równym stopniu odkrywcą, jak i żołnierzem. Śmiem twierdzić, że doskonale czułby się, mogąc nauczać w pańskiej dawnej szkole. – To byłby zaszczyt posłuchać go, panie podporuczniku. – Talmant kręcił się chwilę nerwowo, zanim odezwał się znowu. Widać było, że szuka właściwych słów. – Panie podporuczniku, wracając do grupy abordażowej... – Nie – przewał mu beznamiętnie Hilemore. – Ale panie podporuczniku, widać, że brakuje panu ludzi... – Brakuje czy nie, nie mam miejsca dla pana, panie Talmant. Przydzielono już panu zadania na tym statku.

Talmant wyprostował się nieco. – Przykuto mnie do boku kapitana, mam przekazywać wiadomości, kiedy moi towarzysze walczą. To żaden honor. – Tu się pan całkowicie myli. – Hilemore stłumił rozdrażnione westchnienie, wiedząc, że patrzy na siebie samego sprzed dziesięciu lat, chociaż nawet wtedy był o stopę wyższy od tego naiwnego młodzika. – Nie ma bezpiecznego miejsca podczas morskiej bitwy, panie Talmant. – Przemawiał teraz z całym swoim autorytetem. – O czym wkrótce się pan przekona, kiedy wejdziemy w zasięg dział naszego przeciwnika. Fakt, że kapitan wyznaczył panu ważną rolę, przynosi panu zaszczyt. Sugerowałbym, żeby nie zmarnował pan tej okazji, lekceważąc ją. Talmant natychmiast wyprostował się z szacunkiem, odwrócił wzrok, salutując, i odpowiedział neutralnym tonem: – Oczywiście, panie podporuczniku. Hilemore skinął głową i odpowiedział salutem. – Może pan odejść, panie Talmant. – Tak jest, panie podporuczniku! Popatrzył na odchodzącego chłopaka, westchnął i przywołał go z powrotem. – Chwileczkę, panie chorąży. Talmant przystanął i odwrócił się nadal sztywno wyprostowany. – Tak, panie podporuczniku? – Pan i inni młodsi oficerowie macie pobrać jutro rano rewolwery i zgłosić się na ćwiczenia ze strzelania. I proszę zabrać kordelasy. Tylko żebym nie zobaczył jutro ani jednej tępej klingi! Zauważył, że Talmant stłumił szeroki uśmiech, zanim ponownie zasalutował. – Dopilnuję tego, panie podporuczniku. – Koniecznie, panie Talmant. Hilemore popatrzył znowu na wyspę, kiedy kroki Talmanta cichły. Obserwował księżycowe światło igrające na koronach

drzew i znowu czuł, jak pali go w kieszeni list od Lewelli. Wyrzuć go, rozległ się kuszący szept w jego głowie. Powierz go morzu i przeklnij jej imię. Zdrada nie zasługuje na nic więcej. Jeśli jednak to prawda, odpowiedział sobie, to sam też powinienem rzucić się do morza. Wypił kolejny łyk kakao, a potem wylał resztę z kubka do nieruchomych wód w dole. Możliwe, że za dzień albo dwa piraci oszczędzą mi tego kłopotu.

Rozdział 10 Clay

– Powiedziałem ci, żebyś sobie odpuścił – warknął przez zaciśnięte zęby stryj. – I sobie odpuściłem – odpowiedział Clay. Zerknął ponad stołem na Silverpin zajadającą świeżą jajecznicę. Najwyraźniej nie zważała na ich rozmowę. Nagle zdał sobie sprawę, że stryj nie ma pojęcia o prezencie, jaki mu wręczyła minionej nocy. Odwrócił się i odpowiedział dopiero po dłuższej pauzie. – Takiemu człowiekowi jak on nie brakuje wrogów. Najwyraźniej ktoś mi oszczędził kłopotu. – Myślisz, że ludzie Keyvine’a też tak na to spojrzą? – Ludzie Keyvine’a już się kroją nawzajem na kawałki, żeby dopaść do tronu, a jeśli nie, to wkrótce zaczną. Poza tym znajdujesz się teraz pod ochroną Protektoratu, nie? – Nie mów mi, gdzie się znajduję, chłopcze! – Braddon już chciał wstać, ale Fredabel powstrzymała go, kładąc mu rękę na ramieniu. – Był tu przez całą noc – powiedziała cicho. – O ile nie zapuścił skrzydeł, nie pojmuję, jak mógłby tego dokonać. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Otworzyły się i wpuściły świeże poranne powietrze, ale gość został za progiem. Czekał na zaproszenie, ściskając w obu dłoniach kapelusz z szerokim rondem. Był to zwalisty mężczyzna o nowokolonialnej cerze, długich włosach i gęstej brodzie, któremu bliżej było do pięćdziesiątki niż czterdziestki. Skórzany płaszcz i kolba strzelby wystająca mu ponad ramieniem wyraźnie wskazywały jego status Najemnika. Skinął z szacunkiem głową, kiedy Fredabel go powitała.

– Pani Torcreek. – Pan Skaggerhill. – Złapała go za obie ręce i wciągnęła do środka. – Tyle razy panu mówiłam, żeby po prostu pan wchodził. – Tak, psze pani – odpowiedział Skaggerhill, żarliwie kiwając głową. Clay zauważył lekki rumieniec na jego policzkach. Wygląda na to, że cioteczka nie będzie musiała długo czekać na zalotnika, gdyby coś się stało stryjowi, uznał. – Skaggs – powiedział Braddon, wstając, żeby uścisnąć mu dłoń. – Przysiądź się do nas na chwilę. – Już jadłem, kapitanie, ale dziękuję za zaproszenie. – Już są? – Zebrali się na podwórzu. – Skaggerhill skrzywił się zakłopotany i skinął głową w stronę drzwi. – Musiałem jednak wcześniej zająć się drobną sprawą. Loriabeth leżała w pustym wozie z ciemnym sińcem na policzku i pustymi kaburami na biodrach. – Musiałem zabrać jej broń – wyjaśnił Skaggerhill. – Po trzeciej butelce zrobiła się krztynę hałaśliwa. – Co się stało z jej twarzą? – zapytała Fredabel, krzyżując ręce z troską i zerkając ukradkiem na ciemniejącą twarz męża. – Nieco się, ehm, przywiązała – wyznał z ogromnym oporem Skaggerhill – do młodego jegomościa z Superstrzelców. Tańczyli chwilę, a potem najwyraźniej powiedział coś niewłaściwego. Zrobiło się gorąco. Warto by pójść do ich kapitana, załagodzić sprawę. Braddon spojrzał na córkę, ledwie panując nad wściekłością. – I ona chce wziąć udział w wyprawie – powiedział cicho. – Pewnie próbowała się wpasować – wtrąciła Fredabel, celowo siląc się na beztroskę. – To zwyczaj Najemników, narozrabiać trochę w noc przed wyprawą. – Ona nie jest Najemniczką – warknął Braddon i odwrócił się do żony coraz bardziej rozgniewany. – To moja córka. Jej czyny rzutują na mnie, na tę kompanię. To nie jest jakaś zbieranina

łowców głów... Urwał, kiedy Clay stanął między nimi, podszedł do wozu i złapał Loriabeth za ręce. Przerzucił ją sobie przez ramię i zaniósł do domu bez większej trudności, ponieważ ważyła tyle co nic. Jęknęła rzuconana łóżko. Oprzytomniała na chwilę i spojrzała na niego przymglonymi od wina oczami. – W mordę... Nadal tu jesteś. – Niestety, kuzyneczko – odpowiedział z uśmiechem. Zerknął na drzwi, za którymi na dole narastała kłótnia między stryjem i ciotką. – Chociaż w tej chwili nie wiem, które z nas twój tatko pierwsze zabije. – Ciebie – wymamrotała, zwijając się w kłębek i wtulając jak dzieciak w przykrycie. – Zabije cię za to, że zamordowałeś swojego tatę... Po kilku sekundach zaczęła chrapać. Clay rozejrzał się po jej pokoju. Zdziwił się, że jest taki schludny i uporządkowany. Bogata kolekcja noży wisiała na ścianach wraz z kilkoma mapami i fotostatami z Interioru. Podszedł bliżej, żeby przyjrzeć się oprawionemu wizerunkowi w sepii nad jej łóżkiem. Braddon kucał obok martwego smoka, Czerwonego, sądząc po rozmiarach. Stryj był z dziesięć lat młodszy, w jednej ręce ściskał karabin, a na kolanie trzymał małą dziewczynkę o lekko rozmazanej twarzy. Dzieci często rozmazywały się na starszych fotostatach, bo nie potrafiły usiedzieć nieruchomo tak długo, aż obraz się utrwali. – Długo na to czekałaś, co? – zapytał Loriabeth, która odpowiedziała mu tylko zaślinionym chrapnięciem. – Claydon! – zawołała z dołu Fredabel, siląc się na serdeczność w głosie. – Przyszła panna Lethridge. *** W sumie było ich sześcioro i Loriabeth nie znalazła się wśród nich. Ciotka Fredabel poszła ją obudzić, kiedy Długie Karabiny zebrały się na podwórzu, ale Braddon zabronił jej tego tak

oschle, że aż się skrzywiła. – Naprawdę chcesz odjechać w taki sposób? – zapytała. – Czas, żeby nauczyła się, co to są konsekwencje – odpowiedział, a potem odwrócił się do swoich ludzi, nie chcąc patrzeć, jak Fredabel odchodzi ze złością do domu. – To mój bratanek Claydon – przedstawił Claya Najemnikom, wskazując go ruchem głowy. – Jeśli znacie Kąty, to pewnie słyszeliście to imię i możecie się zastanawiać, dlaczego znany morderca i złodziej bierze udział w tej wyprawie. Mam również świadomość, że nigdy dotąd nie poprowadziłem kompanii tak głęboko w Interior. Proszę, żebyście uwierzyli mi na słowo, że tak właśnie musi być i że nagroda dorównuje ryzyku. Kto nie może podjąć się tego zadania, niech zapomni o tym kontrakcie, a ja zapewniam, że wasz wybór nie będzie miał wpływu na naszą współpracę w przyszłości. Zamilkł i skrzyżował ręce w oczekiwaniu na ich reakcję. Clay przywykł do towarzystwa niebezpiecznych ludzi, ale baczne spojrzenia Długich Karabinów okazały się bardziej niepokojące, niżby sobie tego życzył. Oprócz Skaggerhilla i Silverpin byli tam jeszcze mężczyzna i kobieta wyglądający na potomków Nowych Kolonistów. Oboje mieli złowrogie twarze i świdrujące spojrzenia. Mężczyzna był wysoki, miał szczupłą twarz i pasemka ciemnych włosów opadające z łysiejącej czaszki. Clay oceniał jego wiek na trzydzieści parę lat, ale sądząc po głębokich zmarszczkach wokół oczu, mógł być starszy. Nosił karabin w pokrowcu z miękkiej skóry. Oparł potężne ręce na lufie, przyglądając się Clayowi z przekrzywioną głową, jak kot analizujący nieznaną mu zwierzynę. Jednakże najbardziej zwrócił uwagę Claya jego czerwony jak krew kołnierzyk. Duchowny, zdał sobie sprawę. Co taki człowiek robi w tej kompanii? – Nie martw się – powiedziała stojąca obok wysokiego mężczyzny kobieta, odczytując minę Claya. – Ostatnimi czasy Kaznodzieja rzadko prawi kazania. Stanowiła całkowite przeciwieństwo swojego towarzysza –

była przysadzista i miała raptem cal więcej niż pięć stóp wzrostu. Pistolety na biodrach i karabinek na plecach jasno wskazywały jej rolę. Strzelec. – Nazywam się Foxbine – powiedziała, zdejmując kapelusz i ukazując masę rudych włosów związanych w grube warkocze na modłę Wyspiarek, chociaż brak tatuaży i akcent zdradzały, że pochodzi z Carvenportu. – Miło mi panią poznać – odpowiedział Clay, a potem skinął głową Kaznodziei. – I pana również. – Cóż, jest wystarczająco grzeczny – powiedziała do Braddona Foxbine. – I marnujemy czas, kapitanie. Jeżeli mamy dotrzeć do Ostrokołu przed zmrokiem, to lepiej ruszać. Braddon pokiwał głową i spojrzał na Kaznodzieję. – Jesteś pewien? Wysoki mężczyzna nie odpowiedział, tylko rzucił ostatnie beznamiętne spojrzenie Clayowi, a potem podniósł karabin i podszedł do swojego konia. – No to jego odpowiedź znamy. Braddon wskazał wóz Skaggerhilla. – Clay, ty jedziesz ze żniwiarzem. Podziękuj ciotce za gościnę i ruszajmy. Podszedł do konia, nie spojrzawszy ani razu w stronę domu. Usiadł w siodle i machnął niecierpliwie na Claya, który patrzył na niego zaskoczony, a potem, kręcąc głową, wszedł do domu, gdzie zastał Fredabel przecierającą szmatką stół po posiłku. – Stryj... – zaczął Clay, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. – My się nie żegnamy – odpowiedziała. – Zawsze wraca, a wtedy jest tak, jakby minął jeden dzień. Dlatego nigdy się nie żegnamy. Przerwała pracę i odwróciła się do Claya z uśmiechem. – Miło było znowu mieć cię pod dachem, Claydonie. – Dziękuję ci za to, ciociu. Zerknęła ukradkiem na drzwi, a potem przysunęła się, wyjmując coś spomiędzy fałd spódnicy i wciskając mu do ręki. – Nie mów stryjowi. Oszalałby, gdyby znał cenę, a te wiedźmy

z Żelaznego Syndykatu powiedziały, że możesz dostawać tylko Niebieską. Clay spojrzał na podarunek i serce zabiło mu mocniej z wdzięczności. Fiolka produktu, a kolor i gęstość zawartości były cudownie znajome. Czarna, pomyślał. Cała fiolka Czarnej. – Dziękuję, ciociu – powiedział, szybko chowając fiolkę do kieszeni. – Na pewno ci zwrócę... – Och, nic już nie mów. – Pocałowała go w policzek, a potem odsunęła się nieco, kładąc mu ręce na ramionach. – Znałam twoją matkę. Tylko trochę, ale i tak ją lubiłam. Znałam też twojego ojca, lepiej, niżbym chciała. Bywają ludzie, których trzeba usunąć z tego świata. Zatem niezależnie od poglądu mojego męża na tę sprawę, nie widzę powodu, żeby odcinać cię od tej rodziny. Jeśli wrócisz, ten dom będzie twoim domem, jak długo zechcesz. – Objęła go, a potem pchnęła w stronę drzwi. – A teraz jedź. Trzymaj się pana Skaggerhilla. Jeśli ktokolwiek zachowa cię tam przy życiu, to właśnie on. *** Dżungla śmierdziała. To nie był po prostu zapach, ale gęsty i mdły smród, przed którym nie było ucieczki. Atakował jego nozdrza przy każdym wdechu, wypełniony słodką wonią rozkładu i przejrzałych owoców. Oprócz nieprzyjemnej woni był jeszcze złowieszczy widok samej dżungli, ściany zieleni zamykającej się wokół nich z każdą przebytą milą od opuszczenia Carvenportu. W miarę jak jechali, droga rysowała się coraz mniej wyraźnie, drzewa sięgały tak wysoko, że przesłaniały słońce, aż wreszcie znaleźli się w całkowitym cieniu, a droga zamieniła się w pożłobioną koleinami ścieżkę. – Podczas pierwszego razu za murami człowieka aż roznosi – powiedział Skaggerhill. Widział, jak Clay się wierci, nieustannie przyglądając się zlanymi potem oczami zasłonie z zieleni. – Ma się wrażenie, że zaraz sięgnie po ciebie i cię złapie, co? Clay ograniczył odpowiedź do poirytowanego grymasu,

starając się patrzeć prosto przed siebie, na dwa woły ciągnące wóz, ale wytrzymał tylko kilka jardów i dżungla znowu przyciągnęła jego wzrok. – Masz rację, że jesteś ostrożny, dzieciaku. – Skaggerhill się zaśmiał. – Przy pierwszym razie omal nie narobiłem w spodnie ze strachu. I nie bez powodu. Zielone zawsze szukają łatwego posiłku. – Jakie Zielone? – burknął Clay, wskazując otaczającą ich ścianę zieleni. – Przez cały dzień gówno widziałem. Skaggerhill zaśmiał się cierpko. – I niczego nie zobaczysz. Gdybyś zobaczył Zielonego tak daleko na północy, to wisiałby już gotowy do zebrania żniwa. Ale kiedy dotrzemy dalej na południe, jeśli będziesz miał pecha i zobaczysz żywego, to w następnej sekundzie albo dwóch już będzie po tobie. Clay odruchowo sięgnął po jedyną broń, na jaką mu pozwolono, stareńki z wyglądu pistolet z kurkowym zamkiem i podwójną lufą. Stryj dał mu go, kiedy kompania dosiadła koni. Widząc pogardę na twarzy bratanka, spiorunował go wzrokiem, jakby prowokował do słowa skargi. – Tylko do obrony – powiedział Braddon. – Masz dwie kule i obie są już załadowane. Jeśli wystrzelisz je bez powodu, to więcej nie dostaniesz. – Na nic się nie zda – powiedział Skaggerhill, wskazując głową pistolet. – Zielone z dżungli polują stadem, lubią zaatakować człowieka ze wszystkich stron. – To co mam robić, gdy jakiegoś zobaczę? – Uciekaj, jakby cię gonił duch Proroka, i wrzeszcz w niebogłosy. – Rozumiem, że hałas je odstrasza? Skaggerhill znowu się zaśmiał. – Nie, ale jeśli usłyszymy twoje wrzaski, to może zdążymy dobiec i znaleźć coś wartego ratowania. ***

Miasteczko Ostrokół leżało na wschodnim brzegu Zielonej Kipieli. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że składa się z półkola zaostrzonych pni wokół garstki namiotów i nędznych chatek. Kiedy jednak zbliżyli się do brzegu, wzrok Claya przyciągnęło długie molo sięgające od brzegu w głąb wartkiej rzeki. Tam właśnie, jak zdał sobie sprawę, leżało prawdziwe miasto. Wyrastały z niego dwupiętrowe domy i wysokie na dwadzieścia stóp wieże strażnicze na skrzyżowaniach, gdzie molo się rozgałęziało. Zliczył tuzin parowców przycumowanych do pomostów, przeważnie małych, jednokołowych, ale jeden wyróżniał się wysokością swoich kominów i proporczykiem Żelaznego Syndykatu powiewającym na maszcie. – Ognisty – powiedział Skaggerhill. – Jedyny napędzany krwią statek, jaki zajmuje się handlem na rzece. Będzie naszym domem, dopóki nie dotrzemy do Piasków. – Byłeś tam kiedyś? – zapytał Clay. – Na Czerwonych Piaskach? Zwykle wesoła twarz żniwiarza spochmurniała. Skinął krótko głową. – Tylko raz. Ale dobrze je nazwano. To wbrew naturze, żeby ziemia była taka czerwona. Jest coś złego w tej ziemi, coś tam unosi się w powietrzu, i to nie jest tylko pył. – A mimo to nadal chcesz tam jechać? Bo mój stryj cię poprosił? Skaggerhill rzucił mu spojrzenie z ukosa. – Gdyby twój stryj poprosił, żebym przeszedł nago po krze na południu, zrobiłbym to. Jak na razie zaliczyliśmy dwadzieścia wypraw razem i z każdej wracałem w jednym kawałku i o niebo bogatszy. Tacy kapitanowie jak on to rzadkość. Wjazd do miasta był otwarty i niestrzeżony. Zbiorowisko namiotów i chat stało spowite w dym. Z dużego dwupiętrowego budynku w pobliżu pomostu dobiegała wrzawa, ale zasadniczo w mieście panowała cisza. Mężczyźni i kobiety w strojach Najemników siedzieli wokół ognisk, dzieląc się posiłkiem albo grając w karty, kilka osób wykrzyknęło słowa powitania, kiedy stryj ich mijał.

– Tylko nadrzeczni stale tu mieszkają – wyjaśnił Skaggerhill. – I trzymają się pomostu. Najemnicy spędzają jedną albo dwie noce w obozie, czekając na łódź albo próbując znaleźć sobie kompanię, i ruszają dalej. Braddon zaprowadził ich na wolny skrawek ziemi blisko palisady i powiedział, żeby rozbili obóz. – Pójdę pogadać z kapitanem Ognistego – powiedział. – Clay, pomóż panu Skaggerhillowi rozstawić namioty, a potem przygotuj kolację. – Spiorunował go takim samym wyzywającym wzrokiem jak poprzednio. Mam przeczucie, pomyślał Clay, że stryj chętnie zlałby mnie na oczach swojej kompanii. – Z przyjemnością, stryju – odpowiedział z uśmiechem, schodząc z wozu. – Panno Foxbine. – Braddon zwrócił się do strzelczyni. – Zrób rundkę po obozie i karczmie. Sprawdź, czy krążą jakieś nowe plotki. Foxbine uchyliła kapelusza. – Się robi, kapitanie. Braddon skierował konia w stronę pomostu, uchylając kapelusza przed licznymi Najemnikami wykrzykującymi pozdrowienia, a Clay zauważył, że wszystkie głosy były zabarwione głębokim szacunkiem. – Ty gotujesz? Clay się odwrócił i zobaczył, że stoi przed nim Kaznodzieja. Przewyższał Claya o co najmniej pół stopy i wpatrywał się w niego tak samo beznamiętnie jak wcześniej. – Nie bardzo. – Nie jem ptactwa – oznajmił Kaznodzieja, patrząc Clayowi w oczy. Chłopak jak przez mgłę kojarzył, że ludzie przestrzegający nauk Proroka często mają obiekcje do różnych rodzajów pokarmu. – Prorok tego zakazał, hę? – zapytał. Kaznodzieja zamrugał i z identyczną miną powtórzył:

– Nie jem ptactwa. – Wypowiedział te słowa z dokładnie takim samym naciskiem jak poprzednio, po czym dodał: – Ani niczego, co lata. – Aha, już powiedziałeś. Znajomy żar narastał w piersi Claya, kiedy wysoki mężczyzna dalej się w niego wpatrywał; żar, który równie wiele razy omal nie doprowadził do jego śmierci, jak uratował mu skórę w Kątach. – Chłopak zrozumiał, Kaznodziejo – powiedział Skaggerhill, stając obok Claya. – Wiesz, że nigdy nie pozwoliłbym, żeby coś takiego wylądowało na twoim talerzu. Kaznodzieja spojrzał na żniwiarza, zamrugał, a potem wrócił do swojego konia. – Następnym razem, kiedy coś ci powie – odezwał się cicho do Claya Skaggerhill – tylko pokiwaj głową, ale tak naprawdę uprzejmie, i zgódź się. Jeśli powie, że niebo jest fioletowe w czerwone kropki, ty tylko pokiwasz głową i się zgodzisz. Rozumiesz mnie, dzieciaku? To nie Kąty. Wszystko tutaj, łącznie z ludźmi, jest gorsze od wszystkiego, co do tej pory widziałeś. *** – Cała kompania łowców głów? – zapytał Braddon, marszcząc sceptycznie brwi. Foxbine wzruszyła ramionami i pokiwała głową. – Tak mówią, kapitanie. Drugie pokolenie z Zatoki Takielarza, podobno ponad pięćdziesięciu ludzi. Wyruszyli zapolować na Splugawionych wzdłuż wybrzeża i po prostu... – rozłożyła ręce – ...nigdy nie wrócili. Paru Najemników poszło ich szukać i znalazło kilka ciał, wszystkie były poznaczone i pocięte w sposób typowy dla Splugawionych. – Kiedy to się wydarzyło? – Jakiś miesiąc temu. Najwyraźniej cała Zatoka Takielarza o tym trąbi, domagając się więcej żołnierzy od Protektoratu i tak dalej.

– Wkurzeni Splugawieni to nie jest dobra nowina – skomentował Skaggerhill. – Ale Zatoka Takielarza leży spory kawał od naszej trasy. – Myślałem, że Splugawieni prawie wyginęli – odezwał się Clay, na co Foxbine zaśmiała się serdecznie. – Są jak szczury – wyjaśnił ponuro stryj. – Zawsze jest ich więcej, niż myślisz. – Racja – powiedziała Foxbine, a nostalgiczny uśmiech zastąpił jej wesołość. – Pamiętacie naszą ostatnią wyprawę na Niziny? Jedyny raz, kiedy zabrakło mi amunicji. Na kolację była kiełbasa wołowa i ryż, ugotowane pod bacznym okiem Skaggerhilla. Clay widział, jak Kaznodzieja uważnie ogląda talerz, zanim zjadł kąsek, przeżuwając i zaciskając usta z nieskrywanym zadowoleniem. Silverpin usiadła obok Claya i radośnie pochłonęła posiłek z – jak wkrótce odkrył – charakterystycznym dla siebie brakiem umiarkowania. Mrugnęła do niego z aprobatą. Kiedy Foxbine powtarzała zasłyszane plotki, nożowniczka położyła się, pochylając się w stronę Claya i przesuwając osełką po wąskim grocie długiej na sześć stóp włóczni. Clay rozpoznał, że to wyspiarska broń, z drzewcem z hebanu, pokrytym na całej długości skomplikowanymi rzeźbieniami i symbolami plemiennymi. Na drugim końcu znajdowała się kula wielkości pięści, o której wiedział, że świetnie nadaje się do rozłupywania czaszek. Jeśli rozmowa zainteresowała Silverpin, to w żaden sposób tego nie okazała, chociaż rzucała czasem Clayowi nieśmiały uśmiech. – Coś jeszcze ciekawego? – zapytał Foxbine Skaggerhill. – Kompania Pracowników Najemnych poniosła straty na Pustkowiach – powiedziała. – To znaczy większe niż zwykle. Wygląda na to, że Czerwone zrobiły się nieco bardziej niesforne ostatnimi czasy. – A od kiedy były... – zaczął żniwiarz, ale urwał, kiedy nad palisadą poniósł się wysoki, przenikliwy wrzask. Clay zobaczył, że wymienił ze stryjem naglące spojrzenia. – Niemożliwe. Nie tak daleko na północ. To od lat się nie zdarzało.

Braddon wstał i uciszył go ruchem ręki. Clay dźwignął się, kiedy reszta kompanii też się podniosła za przykładem stryja. Nasłuchiwali chwilę, a Clay nagle zdał sobie sprawę, że wszędzie zapadła cisza, gdy wszyscy Najemnicy nadstawili uszu. Przez kilka chwil nic się nie działo i już zaczął powracać pomruk rozmów, kiedy wrzask znowu się rozległ, głośniejszy i tym razem bliższy. Zdaniem Claya nie był to pojedynczy dźwięk. – Niech to Prorok przeklnie – wyszeptał Skaggerhill. – To całe stado. – Zielone? – spytał Clay. – A co innego? – warknęła Foxbine, unosząc karabinek. – Wejdźmy na palisadę – powiedział Braddon, wyjmując karabin z pokrowca z zielonej skóry. – Clay, zostań przy wozie. Clay popatrzył za nim, kiedy poprowadził swoich ludzi do ostrokołu, a większość Najemników ruszyła jego śladem z bronią w ręku. Upokorzenie sprawiło, że Clay znowu poczuł żar w piersi, i sprowokowało pojawienie się najróżniejszych nierozsądnych pomysłów. – Chrzanić to – mruknął. Wyciągnął pistolet i poszedł za pozostałymi, chociaż trzymał się dyskretnie z tyłu. Zdziwił się, kiedy zobaczył, że wejście do osady nadal jest otwarte. Najwyraźniej nikt nie pamiętał o zamykaniu go już od dłuższego czasu. – Nie jestem pewien, czy zawiasy jeszcze działają – mówił zwalisty mężczyzna do Braddona. Nosił czapkę z daszkiem i kombinezon typowy dla nadrzecznych. Towarzyszyło mu dwóch innych mężczyzn w podobnym stroju. – Mówiło się nawet, że powinniśmy wręcz rozebrać palisadę, bo i tak ostatnio na nic się nie zdaje. – Wygląda na to, że tej nocy na coś się wam przyda – odpowiedział Braddon, wskazując ciemność za bramą, gdzie wrzaski nie ustawały. Jeśli już, to przybrały na sile. – Jak pan myśli, ile? – zapytał go miejscowy. – Cała stado i jeszcze trochę. – Braddon przeładował karabin. – Najprawdopodobniej ponad dwadzieścia. To pańskie miasto, ale

radzę zamknąć je najlepiej, jak się da, i najszybciej, jak zdołacie. To pieśń gorączki. A gorączka sprawia, że nie zważają na rany. Niech tylko parę się tu dostanie, a szybko zrobi się naprawdę nieprzyjemnie. Miejscowy skinął zlaną potem głową i zaczął wykrzykiwać rozkazy, a mieszkańcy miasteczka pobiegli zamykać bramę. Zardzewiałe zawiasy zaskrzypiały. Wzmocnili je paroma mocnymi belkami i na dodatek zawlekli pod bramę wóz. Clay zobaczył, że Braddon poprowadził Długie Karabiny po drabinie na wąski parapet na palisadzie. Kilkudziesięciu innych Najemników poszło za ich przykładem pośród szczęku ładowanej broni. Clay wspiął się do połowy drabiny, dość, żeby słyszeć rozmowy, ale wśród Najemników zapadło nerwowe milczenie. Wrzaski Zielonych narastały i cichły przez kilka minut. Clay złapał się na tym, że nie jest w stanie ocenić, w jakiej odległości od palisady się znajdują. W końcu usłyszał, jak Skaggerhill mówi: – Można by rzucić tam parę pochodni. Oświetlić je trochę. – Trawa jest za sucha tak blisko osady – odpowiedział Braddon. – Najpewniej podpalilibyśmy palisadę. Poza tym nic ich tak nie rozwścieczy jak ogień. Ucichł, kiedy uporczywe stukanie rozległo się na prawo od niego. Clay odważył się zerknąć na parapet i zobaczył, że Silverpin uderza tępym końcem włóczni w deski. Uniosła palec do ust i pochyliła się między zaostrzonymi palami, nadstawiając ucha. Wtedy Clay także usłyszał – nowy dźwięk pośród smoczej pieśni, nie mniej upiorny. Koń, zdał sobie sprawę. Kwiczy w panice. – Ktoś tam jest – powidziała Foxbine, a jej słowa wkrótce zostały potwierdzone przez trzask rozlicznych strzałów przebijający się przez ogólną kakofonię. – Kto byłby na tyle głupi, żeby jechać przez dżunglę nocą? – zapytał Skaggerhill. Clay zauważył, że Silverpin odsuwa się od pali i mocniej zaciska rękę na włóczni, uginając nogi.

– Nie! – krzyknął, pokonując kilka ostatnich szczebli drabiny. Ona jednak już skoczyła w powietrze, przeleciała nad zaostrzonymi palami i zniknęła w ciemności. Clay wpadł na pomost w samą porę, żeby zobaczyć, jak Silverpin odbiega w ciemność, gdy rozległa się nowa salwa strzałów. – Clay. – Chłopak odwrócił się i zobaczył, że Braddon wyciąga do niego ręce. W jego głosie brzmiało ostrzeżenie. – Nic nie możesz zrobić... Clay chwycił się pala i przeskoczył nad ścianą. Braddon próbował złapać go za koszulę, ale nie zdołał. Wysokość była spora, ale taki upadek leżał w jego możliwościach. Wylądował, nie robiąc sobie krzywdy, i przykucnął, żeby przyjrzeć się ciemności przed sobą. Wrzaski Zielonych przybrały na sile, być może były na tyle głośne, żeby zagłuszyć inne strzały. Jego wzrok przyciągnął nagły rozbłysk w ciemności, przelotny strumień niebieskawych płomieni na prawo od niego. Kolor był charakterystyczny. Widział go tylko kilka razy, kiedy interesy zawiodły go do zagród. Smoczy ogień, pomyślał. – Claydon! – krzyczał z góry stryj. – Natychmiast tu wracaj! Clay zerknął na palisadę i zobaczył wściekłą twarz Braddona spoglądającą w dół. Stryj spuszczał mu linę. Clay wyszczerzył do niego zęby w uśmiechu i popędził w stronę płomieni. Pokonał może ze trzydzieści jardów, kiedy zaczepił o coś stopą i przeturlał się po trawie. Wstał na jedno kolano, celując z pistoletu w kształt na trawie, kiedy poczuł w nozdrzach gęsty odór krwi i gówna. Koń, zdał sobie sprawę, kiedy jego wzrok padł na częściowo oderwane kopyto, a potem na łeb zwierzęcia. Koń miał otwarty pysk, oczy wytrzeszczone ze strachu i nieruchome. Możliwe, że właśnie zrobiłem coś głupiego, uznał Clay, wpatrując się w rozdartą klatkę piersiową zwierzęcia, zahipnotyzowany widokiem białej kości wystającej z krwawej, częściowo przypieczonej góry mięsa. Kolejny strumień płomieni po lewej oderwał jego wzrok od konia. Dostrzegł wtedy sylwetkę Silverpin na tle światła. Ostrze jej włóczni zamigotało, wirując. Płomienie natychmiast zgasły, a wrzaskliwa pieśń Zielonych

na chwilę przycichła, jakby w odpowiedzi na wypowiedziany rozkaz. Clay pobiegł w stronę miejsca, gdzie dostrzegł Silverpin, i zastał ją wyciągającą włócznię z trupa Zielonego. Wbiła ostrze dokładnie w miejsce, gdzie czaszka łączy się z szyją. Widział, że tak robili żniwiarze ze starymi i niechcianym okazami w zagrodach. Jednakże ten Zielony w niczym nie przypominał skarłowaciałych, szarawych stworzeń hodowlanych. Musiał mieć co najmniej osiem stóp długości. Dwie linie uniesionych, podobnych do brzytw łusek biegły przez całą długość ciała od szerokiego, szuflokształtnego pyska aż po ostry jak włócznia czubek ogona. Potężnie umięśnione nogi kończyły się szerokimi, trzypalczastymi łapami z zakrzywionymi i potwornie ostrymi pazurami. Zamiast skrzydeł, jak u innych gatunków smoków, ten miał dwa zakrzywione rogi wystające z pleców. U hodowlanych okazów to były ledwie kolce wielkości kciuka, ale te miały co najmniej stopę długości i świadczyły o zaawansowanym wieku zwierzęcia. Clay odsunął się zaniepokojony, kiedy szczęki Zielonego zadygotały, a ogon szarpnął się w konwulsjach. – To tylko drgawki pośmiertne – rozległ się zbolały głos na prawo od niego. To była Loriabeth. Leżała na trawie z zakrwawioną nogą. Majstrowała przy rewolwerze, rozpaczliwie próbując go załadować. – Tata cię zabije – powiedział Clay. Ruszył, żeby przykucnąć obok niej, ale zamarł, gdy pieśń Zielonych znowu rozbrzmiała. Rozejrzał się po długiej trawie, celując z bijącym sercem z pistoletu. Obrócił się gwałtownie, gdy usłyszał ruch w trawie, i wycelował prosto w pędzącego Zielonego. Jego nogi były jak rozmazana plama, a ogon siekł trawę niczym kosa. Clay wystrzelił szybko obie kule, a jego obawy, że broń jest za stara, okazały się niesłuszne, gdy kurek opadł i w jego dłoni rozległ się satysfakcjonujący huk. Widział, że kule trafiły, krew zalała ramiona Zielonego, ale zwierzę nawet nie zwolniło.

„Gorączka sprawia, że nie zważają na rany”. – W mordę! Upuścił pistolet i sięgnął po fiolkę w kieszeni, wiedząc, że nie ma czasu się napić ani też uciekać. Zdołał wyciągnąć zatyczkę, kiedy Zielony znalazł się na wyciągnięcie ręki i rozdziawił paszczę. Coś huknęło koło ucha Claya, który aż się zatoczył i w panice omal nie wypuścił fiolki, zdążył jednak rozlać kilka cennych kropel. Dzwoniło mu w uszach. Zobaczył, że Zielony kłapnął zębami, nogi mu się zaplątały i padł wstrząsany drgawkami w trawę. – W głowę – powiedziała Loriabeth i westchnęła wycieńczona. Klęczała. Dym popłynął z lufy rewolweru, gdy upuściła rękę. – Zawsze w głowę. Clay podbiegł, żeby ją złapać, zanim upadła. Objął ją w pasie. Spojrzał na fiolkę w wolnej ręce i widząc kropelkę produktu lśniącą na trawie, zwalczył pokusę. Włożył zatyczkę i schował fiolkę do kieszeni. – Musimy uciekać! – zawołał, rozglądając się za Silverpin. Podniosła się z trawy niecałe trzy jardy od niego z włócznią w jednej ręce i świeżo zakrwawionym nożem w drugiej. Napotkała jego spojrzenie i skinęła głową. Nowe płomienie rozkwitły, kiedy dźwignęli razem Loriabeth i pociągnęli, biegnąc, do palisady. Pieśń Zielonych się zmieniła, stała się bardziej basowa i Clay wbrew sobie zrozumiał, jakie uczucie wyraża. Rozgniewaliśmy je, pomyślał. Odważył się obejrzeć do tyłu i zobaczył cztery ognie płonące w trawie, ciemne kształty o długich ogonach migoczące wśród chaosu cieni i dymu. Złapał mocniej Loriabeth i przyśpieszył. Znajdowali się dwadzieścia jardów od palisady, kiedy Zielony podniósł się z trawy dokładnie na ich drodze. Clay nigdy dotąd nie widział tak wielkiego smoka. Dwa rogi na jego grzbiecie wyglądały jak sejmitary. Wydał z siebie nowy odgłos, kiedy zatrzymali się gwałtownie przed nim – nie wrzask, lecz ryk, gniewny i wyzywający. Clay znajdował się dostatecznie blisko,

żeby zobaczyć różowy jęzor i gardło. Przewody naftowe u podstawy języka zalewały paszczę delikatną mgiełką, gotową zapłonąć, kiedy smok wypuści z brzucha gazy zapalające. Trzeba było wypić fiolkę, pomyślał Clay. Grad strzałów poniósł się z palisady i ogromny Zielony zniknął w fontannie ziemi i krwi, kiedy wszyscy Najemnicy, którzy mieli go na muszce, wystrzelili jednocześnie. Ogień zaporowy trwał chyba wieczność, Zielony wił się i miotał, a kule jedna po drugiej rozdzierały mu ciało. – Tutaj! Clay odwrócił się, słysząc okrzyk Skaggerhilla, i zobaczył trzy liny zwieszające się ze ściany. Z pomocą Silverpin dowlekł Loriabeth do najbliższej i obwiązał ją w pasie. Dziewczyna była ledwie przytomna i tylko mogła jęczeć w proteście, gdy wciągano ją na górę. Clay obserwował, jak Silverpin łapie się sznura i zaczyna wspinać, a potem spojrzał po raz ostatni na pole płonące za jego plecami. Płomienie połączyły się teraz, tworząc gęstą ścianę ognia między miasteczkiem a dżunglą, i zbliżały się z każdą sekundą. Nigdzie nie widział Zielonych i zdał sobie sprawę, że ich pieśń ucichała. – Claydon! Spojrzał w górę i zobaczył surową i rozgniewaną twarz stryja. Zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby stawić czoła płomieniom. Ostatecznie narastający żar pomógł mu podjąć decyzję i Clay złapał się liny i wspiął, a w tym samym momencie wiele rąk wciągnęło go na palisadę. Spodziewał się tyrady, a nawet ciosu lub dwóch od Braddona, ale stryj ledwie obrzucił go krytycznym spojrzeniem od stóp do głów, a potem odszedł. Clay poszedł za nim do Loriabeth leżącej na parapecie. Krzywiła się, gdy Foxbine zakładała prowizoryczny opatrunek na jej nodze. – Uderzenie ogonem – poinformowała Braddona strzelczyni. – Miała szczęście. Braddon nie odpowiedział, spojrzał tylko na wpatrującą się w niego córkę z twarzą pobrudzoną potem i sadzą. – Wiedziałeś, że nie zostanę w domu – powiedziała

oskarżycielskim tonem. – Tak – odparł Braddon i odziedziczyłaś rozumu po matce.

westchnął

ciężko.

–

Nie

Rozdział 11 Lizanne

Dom przy Stroskanej stał pusty, drzwi i okna zabito deskami, na których od szablonu namalowano wapnem cesarski herb. Mieszkańcem domu był wieloletni obywatel Morsvale, zegarmistrz, który interesował się także antykami – drogie hobby wymagające więcej pieniędzy, niż był w stanie wyciągnąć ze swojej pracy. Jednakże Inicjatywy Nadzwyczajne z przyjemnością zaspokajały jego zachcianki przez ostatnie dwie dekady – w zamian za pewne usługi. Najlepszą przykrywką jest przykrywka, która wcale nią nie jest, przypomniała sobie Lizanne z wykładu na szkoleniu w Wydziale. Zawsze najlepiej jest rekrutować miejscowych. Im mniej kłamstw musi powiedzieć agent, tym mniej musi ich pamiętać, gdyby zagroziło mu ujawnienie. Przystanęła koło pracowni krawieckiej naprzeciwko domu, udając, że spogląda tęsknie na elegancką suknię na manekinie wystawowym, tak różną od jej fatalnej sukienki i żakietu z prostej wełny. Tak naprawdę cały czas patrzyła na odbicie domu zegarmistrza w szybie. Nie zauważyła oczywistych oznak, że ktoś prowadzi obserwację z domu ani z samej ulicy, ale Korpus rzadko działał w sposób oczywisty. Zegarmistrz milczał od prawie siedmiu tygodni. To było mało prawdopodobne, żeby obserwowano to miejsce przez prawie dwa miesiące od aresztowania, ale nie niemożliwe. Lizanne raz spędziła trzy miesiące w ustronnej kryjówce w chacie myśliwskiej we wschodnim Mandinorze, zanim pojawił się jej cel. Wiedziała, że zegarmistrz prawie na pewno nie żyje. Możliwe, że miał mniej kłamstw do zapamiętania niż agent z Wydziału, ale

też nie byłby w stanie oprzeć się niezwykle skutecznym, choć może mało subtelnym metodom prowadzenia przesłuchań przez Korpus. Poinformowano ją o jego działalności i wiedziała, że nie mógł powiedzieć nic, co doprowadziłoby do jej rozpoznania. Kiedy tylko nie pojawił się na rutynowym spotkaniu, prowadzący go agent natychmiast zastosował się do protokołu i pojawił się w umówionym punkcie, skąd miano go ewakuować. Fakt, że nie czekali na niego cesarscy agenci, znaczył, że do aresztowania musiało dojść niedawno, pewnie kilka godzin wcześniej. Tym razem im się poszczęściło, ale Lizanne wiedziała, że zegarmistrz wyjawi podczas przesłuchań wszystkie szczegóły swojej działalności, w tym fakt, że niedawno kupił puste pudełko z ciekawą inskrypcją. I że kupił je, ponieważ nalegał na to jego agent prowadzący. Nawet jeśli Korpus nie był subtelny, to z pewnością nie był głupi. Muszą się domyślać, że Wydział kogoś przyśle, uznała. Będą obserwować to miejsce choćby i przez rok, jeśli to da im niewielką szansę schwytanie mnie. Uznała, że lepiej zostawić dokładniejsze badanie domu na później. Rzuciła ostatnie tęskne spojrzenie sukni na wystawie, a potem ruszyła. Czekało ją ważne spotkanie i powinna je załatwić przed południem. *** – Potrafisz szyć? – zapytała ją gospodyni Meeram. To była pulchna kobieta o czarnych jak węgiel i surowo związanych z tyłu włosach oraz nieproporcjonalnie małych oczkach przypominających ciemne paciorki osadzone w pulchnej poduszce twarzy. Wydawało się, że całkiem zniknęły, kiedy obrzuciła Lizanne spojrzeniem od stóp do głów i zmrużyła je krytycznie. – Tak, proszę pani – odpowiedziała Lizanne, nie podnosząc wzroku. Corvuscy służący rzadko patrzyli swoim pracodawcom w oczy. – Pokaż mi ręce.

Lizanne ostrożnie uniosła ręce, a gospodyni złapała ją za nadgarstki i je obróciła. – Widzę, że przywykłaś do pracy – zauważyła – ale odciski nieco zmiękły, moja droga. Wyszłyśmy z wprawy, co? – Rejs z Corvus był długi, proszę pani. Niewiele osób z trzeciej klasy było gotowych płacić za szycie albo sprzątanie. Chociaż trochę zarobiłam, gotując. Na statku trzeba było samemu przygotowywać sobie posiłki... – W porządku. – Meeram wypuściła jej ręce i podeszła z powrotem do biurka. Na łańcuszku na szyi nosiła ciężki pęk kluczy, które pobrzękiwały przy każdym ruchu. Lizanne miała nadzieję, że gospodyni nosi je cały dzień aż do wieczora. – I pracowałaś przez dwa lata w rezydencji landgrafa Ekiona Vol Morgosala – powiedziała Meeram, przeglądając listy polecające, które przedstawiła Lizanne. – Tak, proszę pani. Byłam drugą pokojówką landgrabiny Morgosal. – Tak. – Gospodyni przyjrzała się listom uważniej. – Która była tak uprzejma i podpisała referencje, jak widzę. – Landgrabina zawsze była bardzo zadowolona z mojej pracy, proszę pani. – Domyślam się, że zgłosiłaś się tutaj, wiedząc o długotrwałej przyjaźni landgrafa i mojego pracodawcy. – Moja była gospodyni to zasugerowała, proszę pani. Powiedziała, że jaśnie pan często otrzymywał listy od burgrabiego Artonina, który narzekał na brak przyzwoitej służby w Morsvale. – Prawda. – Meeram westchnęła. – Ostatnia dziewczyna ciągle się potykała na schodach, niosąc tacę z herbatą dla pana. Podejrzewam, że coś jest w tutejszej wodzie, jakaś bakteria, która hamuje rozwój umysłowy ludzi rodzących się na tej przeklętej ziemi. Gospodyni Meeram usiadła, składając ręce i przyglądając się uważnie Lizanne. – No dobrze, dziewczyno, jeśli chcesz dostać tu pracę,

spodziewam się, że usłyszę teraz od ciebie prawdę. Dlaczego opuściłaś rezydencję landgrafa? Z trudem mogę uwierzyć, że wiarygodna pokojówka z twoim doświadczeniem i w tak szczęśliwym położeniu po prostu spakowałaby rzeczy i przebyła ocean pod wpływem kaprysu. Ta kobieta jest krztynę za bystra jak na mój gust, uznała Lizanne. Przywołała rumieniec na twarz i jeszcze bardziej spuściła wzrok, przestępując ze wstydem z nogi na nogę. – Pojawiła się... trudność w rezydencji landgrafa. – Mów jasno, dziewczyno – warknęła Meeram. – Jaka trudność? Lizanne nie podnosiła wzroku. – Najmłodszy syn landgrafa. Zaczął... interesować się w sposób niestosowny kimś o zdecydowanie niższym statusie niż jego własny. – Aha... – Meeram odchyliła się w krześle, krzywiąc się lekko, gdy zrozumiała. – A to zainteresowanie było odwzajemnione? – Dobre nieba, skądże znowu, proszę pani. – Lizanne podniosła wzrok szczerze wstrząśnięta. – To był chłopiec z chłopięcymi pomysłami. Starałam się grzecznie wyperswadować mu jego pomysły, ale jego zainteresowanie stało się tak... przesadne, że mogło to przynieść wstyd rodzinie. Zadbała o właściwą modulację przy słowie „wstyd”, które miało ogromne znaczenie wśród wyższych sfer corvuskiego społeczeństwa. W klasie kierowniczej korporacyjnego świata, pogrążonej we własnym rodzaju snobizmu i małostkowych plotek, na wstydliwe sytuacje zawsze można było przymknąć oko, jeśli ktoś odniósł prawdziwy sukces. Jednakże w cesarstwie to byłby koniec dla rodziny, zwłaszcza gdyby wieści dotarły na cesarski dwór. – Zatem landgrabina uznała, że najlepiej umieścić cię gdzieś daleko – podsumowała Meeram. – Tak, proszę pani. Była dla mnie bardzo dobra. – Cóż, w tym domu nie grożą ci takie kłopoty. Burgrabia ma tylko jedno dziecko, piętnastoletnią córkę. Na szczęście dla

ciebie dziewczyna potrzebuje pokojówki. Ostrzegam jednak, że to trudna podopieczna, stąd brak służącej. Gospodyni otworzyła szufladę i szybkim ruchem pulchnej ręki schowała listy polecające Lizanne. – Oczywiście będę musiała potwierdzić twoje referencje. Wymiana listów z twoimi poprzednimi pracodawcami zajmie pewnie prawie osiem tygodni. Na ten czas otrzymasz pokój i wyżywienie oraz dwie korony miesięcznie, z podwyżką do trzech po potwierdzeniu twojego statusu. To ci odpowiada? Lizanne żywo pokiwała głową. Jej badania wykazały, że większość służących w Corvus otrzymywała pół korony miesięcznie. Wyglądało na to, że w Morsvale naprawdę trudno było o dobrą służbę. – To mi bardzo odpowiada, proszę pani. *** Zaprowadziwszy ją do małego pokoiku na poddaszu, który miała zajmować na czas służby, Meeram dała jej nieco staroświecki w kroju strój pokojówki i odesłała ją do długiej listy obowiązków wywieszonej na drzwiach. – Nie toleruję opieszałości – ostrzegła. – Oczekuje się od ciebie, że zajmiesz się przydzielonymi ci zadaniami najpóźniej o piątej. Ani sekundy później. Na razie przebierz się i zgłoś do kuchni. Możesz zanieść panu jego popołudniową herbatę. Burgrabia Leonis Akiv Artonin był żylastym człowiekiem około sześćdziesiątki, który powitał Lizanne uprzejmym uśmiechem, kiedy dygnęła przed biurkiem z tacą w rękach. – Nowa twarz – powiedział, wstając z krzesła. Lizanne skorzystała z okazji i spuszczając wzrok, zerknęła na jego biurko. Zauważyła, że walają się na nim głównie rachunki domowe i jak na złość nie ma tam żadnych map ani intrygującej korespondencji na temat antyków. – Jak się nazywasz, moja droga? – Krista, proszę pana. – Znowu dygnęła. – Niedawno

przypłynęłam z Corvus i pani Meeram zatrudniła mnie z polecenia landgrafa Morgosala. – Och, doskonale. – Artonin uśmiechnął się szerzej. – Jak się miewa mój stary przyjaciel? Niestety zaniedbałem ostatnio naszą korespondencję. – Landgraf chorował, jak zapewne pan wie, proszę pana, ale w ostatnich miesiącach jego stan znacznie się poprawił. Wszystko to były fakty zebrane z raportów Wydziału na temat corvuskiej arystokracji. Landgraf Morgosal, entuzjastyczny dziwkarz, zachorował na infekcję intymnej natury, ale niedawno doszedł do siebie dzięki postępom w stosowaniu Zielonej w medycynie. – Cieszę się – odrzekł Artonin. – Landgraf i ja służyliśmy razem w kawalerii przez kilka lat. Bolałoby mnie, gdyby przyziemna choroba dokonała tego, czego nie zdołała dokonać armata rebeliantów. – Landgraf często wspominał o waszej służbie, proszę pana. Powiedział, że ocalił mu pan życie w bitwie o Verosę. Kolejny dobrze udokumentowany fakt. Mimo jego dość niepozornej postury odwaga kapitana Akiv Artonina, który uratował rannego dowódcę przed artylerią rebeliantów, przyniosła mu Gwiazdę Cesarską za odwagę i tytuł szlachecki. – Ledwie pamiętam ten dzień – powiedział, a jego uśmiech nieco zbladł. – I lepiej, żeby pozostał zapomniany. – Urwał na chwilę, przyglądając się jej twarzy. – Powiadasz, że jesteś z Corvus? Miała za jasną skórę jak na kogoś z Corvus. Najwyraźniej burgrabia był spostrzegawczym człowiekiem. – Urodziłam się w tym mieście, ale moja rodzina pochodzi z północy. – Ach tak. Głód ściągnął wielu waszych ludzi do centrum cesarstwa, o ile dobrze pamiętam. Powiedz mi, znasz selvuriński? – Tak, proszę pana. Moja babcia mówiła tylko w tym języku, więc trochę go podłapałam.

– Doskonale. A czytać w nim też potrafisz? To było trudne pytanie. Nie mogła sprawiać wrażenia zbyt dobrze wykształconej, ale podejrzewała, że Artonin nie bez powodu zadał to pytanie i dobra odpowiedź może okazać się przydatna. – Trochę, proszę pana. Babcia miała pudełko starych listów. Kiedy wzrok zaczął jej się psuć, ktoś musiał jej czytać. – Zatem szczęśliwy los przywiódł cię do moich drzwi. Artonin powrócił do ciężko obładowanego regału z książkami za biurkiem. Patrzył po półkach, aż znalazł właściwy tom. Lizanne zauważyła, że całkowicie zignorował górną półkę. Szereg grubych woluminów dotyczących prawa, które tam stały, był odkurzony, ale sądząc po niezatartych literach i idealnych okładkach, nikt ich nie czytał. – Proszę – powiedział, a Lizanne znowu spuściła wzrok, kiedy odwrócił się do niej z cienką książką w ręku. – Co tym sądzisz? – zapytał, podając jej tomik. Odstawiła tacę na biurko i wzięła książkę. Była oprawiona w czerwoną skórę, a z wytłoczonego tytułu zeszło prawie całe złoto. – „Bajki Viziana” – przeczytała, pamiętając, żeby dukać. To był zbiór bajek dla dzieci z wczesnego cesarstwa, z czasów na długo przed tym, jak selvuriński został zastąpiony przez varsalski. – Babcia opowiadała mi te bajki – powiedziała, uśmiechając się z lubością. – Ale nigdy dotąd nie widziałam ich w książce. Chciała mu ją oddać, ale on pokręcił głową. – Zatrzymaj ją na razie. Kusiłem się o własne tłumaczenie, ale niestety mój selvuriński nie jest dość dobry. Cały czas gubię niuanse. Może uda mi się je uchwycić z twoją pomocą. – Proszę pana, mam napisać dla pana te wszystkie historie po varsalsku? – Och, myślę, że wystarczy ustna relacja. Oczywiście zapłacę ci za ten dodatkowy obowiązek. Uśmiechnął się znowu, a ona złapała się na tym, że ma nadzieję, że nie będzie musiała go zabić.

– Dziękuję, proszę pana. Z chęcią pomogę. Za drzwiami gabinetu rozległa się seria głośnych łomotów, kiedy ktoś zbiegł po schodach w pośpiechu. Lizanne zauważyła grymas, który przemknął po twarzy burgrabiego na chwilę przed tym, jak drzwi otworzyły się gwałtownie i drobniutka postać w sukience z niebieskiego jedwabiu wpadła do pokoju. – Tekela – powitał ją ciepło Artonin, podchodząc z rękami otwartymi do objęć. Dziewczyna jednak nie była zainteresowana powitaniem. – Kto to jest? – zapytała ostro, wskazując palcem Lizanne. – To Krista, twoja nowa pokojówka. Lizanne dygnęła stosownie nisko. – Miło mi panienkę poznać. Dziewczyna byłaby ładna, gdyby nie grymas, który zamienił jej twarz w maskę czystej złośliwości. – Pozbądź się jej! – powiedziała, odwracając się do ojca. – Nie wybrałam jej, a powiedziałeś, że sama będę mogła wybrać sobie pokojówkę. – Wybrałaś ostatnią, kochanie – przypomniał jej łagodnie Artonin. – I odeszła dwa dni później. – Była złodziejką, kłamczuchą i ladacznicą. – Dziewczyna znowu się skrzywiła, patrząc na Lizanne. – Tak samo jak ta. Od razu widzę. Może jest równie spostrzegawcza jak ojciec, pomyślała Lizanne, chociaż ostatni epitet trochę ją rozeźlił. Zauważyła, że burgrabia zesztywniał, najwyraźniej tracąc cierpliwość. – Chcesz, żebym zmusił cię do przeproszenia służącej, Tekelo? – zapytał cicho. Grymas na twarzy dziewczyny pogłębił się, spojrzała ojcu wyzywająco w oczy i wreszcie zmiękła. Nadąsała się, kiedy stało się jasne, że tej rozgrywki nie wygra. – Przepraszam – wymamrotała w stronę Lizanne, nie patrząc jej w twarz. – Doskonale – powiedział Artonin, uśmiechając się znowu

i kładąc rękę na policzku córki. – Znalazłaś dzisiaj odpowiednią sukienkę? – Nie. – Tekela się naburmuszyła. – Wszystkie są okropne. Gdybyś tylko pozwolił mi iść do Nizleya. – Mają absurdalne ceny. Twoja matka zawsze tak mawiała. Dziewczyna znowu się nachmurzyła i jęknęła, użalając się nad sobą. – Matka nie wysłałaby mnie na bal w szmatach dla wieśniaczki. – Szukaj dalej. Na pewno coś znajdziesz. Krista pójdzie jutro z tobą na zakupy. Tekela raz jeszcze zerknęła w stronę Lizanne, a jej nadąsana mina pokrzywdzonego dziecka wzbogaciła się o pełne podejrzliwości spojrzenie. – A co ona może wiedzieć o modzie? – Widziałam dzisiaj prześliczną suknię – wtrąciła się Lizanne. – Na wystawie przy Stroskanej. Myślę, że doskonale pasowałaby pannie Artonin. – Cudownie – orzekł burgrabia, uciszając następny sprzeciw córki ciasnymi objęciami i pocałunkiem w czoło. – A teraz zmykaj do bawialni, kochanie. Panna Margarid zjawi się wkrótce na twoją lekcję gry na pianoli. Dziewczyna wykręciła się z jego objęć i wyszła wściekła z gabinetu. Lizanne usłyszała, jak mówi jeszcze: – Margarid to głucha jak pień wiedźma. A potem Tekela zamknęła za sobą drzwi. – Przetrwałem rewolucję, wojnę i ponad dziesięć lat na tym kontynencie – zadumał się na głos burgrabia – ale, na wszystkie widma stu cesarzy, myślę że ojcostwo wreszcie mnie wykończy. *** Zgodnie z corvuskim zwyczajem służba jadała razem w kuchni dwie godziny po podaniu wieczornego posiłku państwu. Poza gospodynią Meeram burgrabia miał trzy pokojówki, jednego

lokaja, kucharkę i kamerdynera. W większości arystokratycznych domów to kamerdyner sprawowałby władzę nad resztą służby, ale tu wszyscy zdawali się na Meeram – Lizanne domyślała się, że głównie z powodu zniedołężnienia i szwankującej pamięci stareńkiego jegomościa o włosach białych jak mleko, który siedział u szczytu stołu. – Jak się nazywasz? – zapytał Lizanne po raz trzeci, kiedy kucharka podawała pudding ryżowy na deser. – Krista, panie Drellic – powtórzyła, a Meeram skinęła głową z aprobatą, nie słysząc zniecierpliwienia w jej głosie. – Wyglądasz na dziewczynę z północy – zauważył po raz kolejny. – Lepiej nie zapuszczaj się za daleko. Nie wszyscy w Corvus są tak otwarci jak rodzina Artoninów. Lizanne zauważyła, że dwie pokojówki siedzące naprzeciwko zdusiły chichot. Były kilka lat młodsze od niej i zachowywały się jeszcze jak dzieci, chociaż obie były młodymi kobietami krzepkiej budowy nawykłymi do codziennej ciężkiej pracy. – Będę uważać, proszę pana – zapewniała go Lizanne. – Mogę panią zapytać, panno Kristo – odezwał się lokaj – jakim statkiem przypłynęła pani z Corvus? – Nazywał się Duma Południa – odpowiedziała Lizanne. – W życiu nie widziałam większego statku, dopóki nie zobaczyłam tego okrętu wojennego wpływającego przed nami do portu. – O, tak, Królewski – zachwycił się lokaj. – Przepiękny okręt. Jaka elegancka sylwetka. Podobno potrafi osiągnąć prawie trzydzieści węzłów. Albo i więcej, pomyślała Lizanne, przypominając sobie ogromny stalowy wiatrak przymocowany do kadłuba Królewskiego. – Lubi pan statki, panie Rigan? – Owszem. Moją ambicją jest zaciągnąć się do floty, kiedy burgrabia uzna za stosowne podpisać mój list polecający. Lizanne dostrzegła zapał na twarzy Rigana. Oceniała go na nieco ponad dwadzieścia lat. Miał pucołowate oblicze nie tak różne od twarzy gospodyni Meeram. Jego małe, ciemne oczy

potwierdziły jej podejrzenia na temat ich jakże bliskiego pokrewieństwa, podobnie jak wyraz dezaprobaty na twarzy Meeram w reakcji na morskie ambicja syna. – Miałam szczęście widzieć słynną osobistość schodzącą z Królewskiego na ląd – mówiła dalej Lizanne. – Sam marszałek wielki Morradin. Zapadło nagłe milczenie, kiedy Drellic zesztywniał, łyżka wypadła mu z ręki i nagle spojrzał całkiem przytomnie. – Morradin – szepnął. – Rzeźnik jest tutaj? – Proszę się nie denerwować, panie Drellic – powiedziała ostrożnie Meeram. – Dwanaście tysięcy mężczyzn zginęło w jeden dzień – ciągnął Drellic głosem napełnionym od dawna powstrzymywanym gniewem. – Wśród nich mój syn. Wszystko na rozkaz Rzeźnika. – Przepraszam, jeśli... – zaczęła Lizanne, ale zamilkła, gdy Meeram posłała jej ostrzegawcze spojrzenie. – I nazywają go bohaterem – wycedził przez zaciśnięte zęby Drellic. – Też mi wielki dowódca, zwykła świnia, co utuczyła się na krwi młodzieży, która poszła na zmarnowanie... – Już dobrze, dobrze! – powiedziała Meeram z wysilonym uśmiechem, podrywając się i kładąc pewną rękę na ramieniu starca. – Nasza nowa pracownica może pana źle zrozumieć, panie Drellic. A wszyscy wiemy, dokąd omyłkowo zrozumiane słowa mogą doprowadzić. Myślę, że jest pan przemęczony. Może dobrze panu zrobi, jeśli się pan wcześniej położy. – To źle wróży, że tu przypłynął – mruknął Drellic, kiedy Meeram pośpiesznie pomagała mu wstać i prowadziła do schodów. – To znaczy, że cesarz planuje następną rzeź. Lepiej odeślij swojego chłopca... – Proszę nie mówić takich rzeczy, panie Drellic – powiedziała Meeram, wchodząc z kamerdynerem po tylnych schodach. – Odkąd się tu zjawiłam, ani razu nie słyszałam, żeby mówił tak do rzeczy – powiedziała jedna z pokojówek. Była wyższa z nich dwóch, miała piegi na nosie i kasztanowe loki wymykające się spod jasnoniebieskiego czepka, który

musiały nosić służące. – Uważaj – przestrzegł ją Rigan. – Korpus może wybaczyć na wpół szalonemu starcowi jego paplaninę, ale ty nie masz się czym wymówić. Pokojówka lekceważąco zmarszczyła nos, a potem skupiła się na Lizanne. – Jestem Kalla. A to Misha – dodała, skinąwszy głową w stronę dziewczyny obok niej. Druga pokojówka, ewidentnie bardziej nieśmiała z ich dwójki, odpowiedziała na uśmiech Lizanne własnym, trochę niepewnym. Jej uroda, w przeciwieństwie do Kalli, wskazywała, że pochodzi z centrum Cesarstwa Corvuskiego – miała jasnooliwkową cerę, czarne włosy i jasnozielone oczy. – Długo służysz rodzinie? – zapytała ją Lizanne, ale odpowiedziała jej Kalla: – Pięć lat. Pani Meeram zabrała nas z sierocińca. Miała zabrać tylko mnie, ale Misha tak okropnie się rozbeczała, gdy nas rozdzielono, że ją też zabrała. – Wzdrygnęła się, gdy rozeźlona Misha szturchnęła ją w żebra. – Przecież tak było! Powinnyśmy ci podziękować, że się zjawiłaś – mówiła dalej, zwracając się do Lizanne – bo inaczej jedna z nas musiałaby obsługiwać Koszmar. – Koszmar? – zdziwiła się Lizanne. – Diabelski pomiot burgrabiego. – Kalla pokazała język Riganowi, który westchnął z przyganą. – Daj spokój, nie lubisz jej tak samo jak pozostali. Wspaniale pracowałoby się w tym domu, gdyby nie ona. – Ach, panna Tekela – powiedziała Lizanne. – Wychodzę z nią jutro. Potrzebuje nowej sukni. – To przygotuj się na sądny dzień. Raz widziałam, że wrzeszczała u modystki tak, że się w końcu pochorowała, bo nie mieli niebieskiej wstążki do jej czepka. – Pani Meeram ostrzegła mnie, że jest... trudna. – Trudna to niewłaściwe słowo. Jest koszmarna od śmierci matki. O, to była kobieta, która znała wartość solidnego lania

rózgą od czasu do czasu. Burgrabia jest dla niej za dobry, w tym kłopot. Buli za lekcje gry, lekcje tańca, lekcje rysunku, nowe buty i kiecki co tydzień. Za wszystko trzeba zapłacić. Nic dziwnego, że burgrabia sprzedaje swoje stare rzeczy. Niedługo jedno z nas będzie musiało odejść, żeby złośnica mogła się obwiesić klejnotami. A wszystko po to, żeby mogła usidlić jakiegoś arystokratę, chociaż nie ma takiego wariata, który by ją zechciał. *** Po kolacji i godzinie spędzonej na szorowaniu naczyń pod okiem kucharki Lizanne udała się do swojego pokoiku na poddaszu i położyła się na łóżku. Zdjęła buty, ale poza tym została w ubraniu i przespała się dwie godziny. Jej kłopoty ze snem zawsze znikały w trakcie misji, a doświadczenie nauczyło ją, że warto korzystać z każdej okazji do odpoczynku. Nieuchronnie zawsze nadchodził moment, kiedy nie było czasu na takie przyjemności i przychodziło jej nieustannie zmagać się z wyczerpaniem, chociaż Zielona pomagała, póki jej nie zabrakło. Lizanne obudziła się późną nocą i odkryła, że dom pogrążył się w satysfakcjonującej ciszy. Wstała z łóżka, nalała wody do misy stojącej na nocnym stoliku i spryskała twarz, żeby przegnać senność, a potem wyjęła Pająka i Szept z kryjówki w rynnie za małym okienkiem. Podeszła do drzwi i uchyliła je odrobinę, mocując Pająka na ręce i wstrzykując sobie odrobinę Zielonej dla wyostrzenia zmysłów. Nie słyszała żadnych rozmów, chociaż jakaś kobieta szeptała męczona koszmarem i rozlegało się głośne chrapanie z piętra niżej. Pan Drellic, domyśliła się z satysfakcją. Zgrzytliwy hałas pomoże jej zamaskować nieuniknione skrzypienie schodów. Zeszła powoli schodami dla służby jedno piętro, a potem przeszła korytarzem do głównych schodów. Trzymała Szept w ręce, ale nie uznała, że należy go załadować Czerwoną Kulą. Jeśli napotka pechowego nocnego marka, to trzeba będzie to załatwić po cichu. Już wypatrzyła wąski, ocieniony zaułek

dwie przecznice dalej, gdzie ciało najpewniej poleży na tyle długo, żeby zdążyła się bezpiecznie ewakuować. Zatrzymała się na podeście pierwszego piętra, przykucnęła i przyjrzała się korytarzowi poniżej. Smutne pojękiwania, które wychwyciła wcześniej, brzmiały teraz głośniej i Lizanne zdała sobie sprawę, że dochodzą z pokoju córki burgrabiego. Drzwi prawie całkowicie wytłumiały dźwięki, ale gasnąca Zielona pozwoliła jej jeszcze wychwycić pośród bełkotu słowa: „Proszę” i „Nic nie powiedziałam!”. Najwyraźniej Koszmar walczy z własnymi koszmarami, uznała Lizanne i ruszyła dalej. „Pośpiech to największa słabość włamywacza”, powiedziano jej w wydziałowej szkole. Jej nauczycielem sztuki złodziejskiej był krępy, muskularny mężczyzna, o którym później dowiedziała się, że był największym złodziejem w historii północnego Mandinoru, dopóki Inicjatywy Nadzwyczajne nie zaoferowały mu lukratywnego kontraktu i stanowiska nauczyciela. „Złodziej, który pośpiesznie zmierza do celu, to złodziej, który następnego ranka zawiśnie na sznurze”. Dlatego zeszła niezwykle powoli po ostatnich schodach, rozkładając szeroko palce bosych stóp, żeby nie poślizgnąć się na drewnie. „Nigdy nie istniały schody albo deski podłogowe, które by nie skrzypiały”, powiedział były włamywacz. „Sekret polega na tym, żeby z tym nie walczyć, ale to kontrolować. Podnoś stopę równie wolno, jak ją stawiasz”. Schody protestowały skrzypieniem, kiedy schodziła na parter, ale wszystkie odgłosy można było pomylić z naturalnym poskrzypywaniem i jękiem drewna w starym domu podczas ciszy nocnej. Po całych dziesięciu minutach ostrożnego skradania się, wreszcie poczuła pod stopami chłód marmurowej szachownicy podłogi. Przystanęła, przyglądając się cieniom, nadstawiając uszu, i ruszyła do gabinetu burgrabiego dopiero, kiedy uznała, że w domu wszyscy nadal śpią. Zgodnie z przewidywaniami drzwi zostały zamknięte na klucz, niemal na pewno przez samego Artonina. Rzadko zdarzało się, żeby corvuski arystokrata

pozwalał, by służba miała swobodny dostęp do jego gabinetu, bez względu na poziom zaufania. Lizanne przykucnęła, wstrzyknęła jeszcze jedną kroplę Zielonej i zerknęła na zamek. Jedną z najbardziej nużących lekcji u byłego włamywacza było wyuczenie się na pamięć wszystkich najważniejszych marek zamków wykorzystywanych w cywilizowanym świecie. To był dość typowy przykład zamka wpuszczanego „Niezawodny” produkowanego przez „Alebond: Towary Rozmaite”. Wyglądało na to, że jak wielu Corvusyjczyków, burgrabia Artonin lekceważył cesarski zakaz kupowania korporacyjnych towarów. Zamek był stary i nieskomplikowany, ale ogromnie nielubiany przez światek przestępczy ze względu na swoją solidność i wagę głównej zapadki, przez co bardzo trudno otwierało się go wytrychem. Wstrzyknęła sobie półsekundową dawkę Czarnej i zamknęła oczy, oczyszczając umysł i skupiając się na wyuczonym diagramie przedstawiającym wewnętrzny mechanizm zamka. Główna zapadka była ciężka, ale lekka jak piórko pod dotykiem Czarnej. Lizanne pamiętała, żeby ją trzymać w górze, bo gdyby ją wypuściła, rozległby się niepotrzebny brzęk. A tak zamek tylko szczęknął cicho i drzwi się otworzyły. Lizanne powoli obróciła klamkę i weszła do środka, cicho zamykając za sobą drzwi. Sprawdziła szybko biurko. Papiery uprzątnięto, a wszystkie szuflady zamknięto na klucz. Mogła wykorzystać Czarną do otwierania zamków, ale było to trudne i pracochłonne. Zresztą uznała, że to mało prawdopodobne, by Artonin ukrył coś naprawdę cennego albo interesującego w tak oczywistym miejscu. Szybko skupiła uwagę na najwyższej półce regału i rzędzie grubych prawniczych tomów. Wyciągnęła rękę i sprawdziła szparę między dwoma tomami. Mruknęła z zadowoleniem, kiedy okazało się, że książki są tak naprawdę połączone. Właściwie to w ogóle nie były książki. Kilka sekund później dalsze badania ujawniły dwie zapadki na końcach atrapy, a ich jednoczesne przyciśnięcie umożliwiło jej odsunięcie. Jednakże wszelkie oczekiwania, że odkryta skrytka będzie

zawierać rozkosznie skomplikowany stary mechanizm z zębatych kół i przekładni, szybko prysły. Zamiast tego Lizanne znalazła dokumenty. Jakiś tuzin ciasno związanych listów, trochę czasopism i kilka oprawnych w skórę ksiąg rachunkowych. Nie dało się tego wszystkiego przeczytać w krótkim czasie, a ona nie miała pojęcia, która z tych rzeczy zawiera użyteczne informacje. Z westchnieniem przyjrzała się uważnie zawartości, żeby zapamiętać położenie poszczególnych rzeczy w skrytce, zanim sięgnęła i wyjęła leżącą na samym wierzchu księgę rachunkową. Spodziewała się przyziemnej listy domowych wydatków, ale po przekartkowaniu pierwszych kilku stronic spotkało ją miłe zaskoczenie. Burgrabia pisał zamaszystym, eleganckim pismem eutheryjskim, a między notatkami znajdowały się szkice i diagramy o czarownie technicznej naturze. Wróciła do pierwszej strony i złapała się na tym, że szeptem odczytuje na głos tytuł: – „Przypuszczenia na temat Projektów i Wynalazków Szalonego Rzemieślnika”. Chociaż nie ulegała łatwo emocjom, nie mogła powstrzymać lekko przyśpieszonego bicia serca, kiedy czytała dalej: Prawdziwa tożsamość człowieka albo – jak stosownie można by go nazwać – geniusza, znanego bractwu badaczy jako Szalony Rzemieślnik, nigdy nie została do końca ustalona. Wiadomo jednak z całą pewnością, że urodził się za czasów Trzeciego Cesarstwa i zjawił w dopiero powstającej wtedy kolonii Morsvale jako młody człowiek około dwudziestki. Wiadomo także, że kilkakrotnie podróżował w głąb lądu i że związane z tym doświadczenia odegrały fundamentalną rolę w stworzeniu wielu cudownych projektów, jakie zostawił potomności. Oczywiście najważniejszym wśród tych urządzeń jest fenomenalny arradsyjski solarograf, którego dokładne działanie nadal nie zostało zrozumiane, chociaż inskrypcja na pudełku, w którym się znajdowało, prowadzi w sposób nieuchronny do spekulacji odnośnie do wiedzy Rzemieślnika na temat chyba największej

tajemnicy tego kontynentu... Zawiasy były dobrze naoliwione, ale mimo to jęknęły ostrzegawczo, kiedy drzwi się otworzyły. Lizanne natychmiast uniosła rękę, celując z Szeptu prosto i pewnie w przestrzeń między oczami intruza. W progu stała Tekela ubrana w jedwabną koszulę nocną i z ręką na klamce wpatrywała się w Lizanne wytrzeszczonymi oczami. Z jakiegoś powodu miała policzki mokre od łez. Popołudniowy grymas zniknął i zastąpił go wyraz konsternacji. – Co tu robisz? – zdążyła zapytać, zanim palec Lizanne zacisnął się na cynglu Szeptu.

Rozdział 12 Clay

Mieszkańcy nadrzecznego miasteczka okazali się zaradnymi ludźmi, kiedy przyszło im poradzić sobie z ogniem. Zacumowali dwa parowce blisko brzegu, żeby wykorzystać ich pompy w walce ze zbliżającymi się płomieniami. Do rana brzeg zamienił się w obszar parujących popiołów, który kończył się niecałe dziesięć stóp przed palisadą. Tylko jedno ciało Zielonego zachowało się w na tyle dobrym stanie, żeby dało się je wykorzystać, a z pozostałych zostały tylko poczerniałe garby wśród popiołów. Zliczyli ich w sumie trzynaście; Braddon oceniał, że jeszcze co najmniej siedem grasuje w dżungli blisko miasteczka. – To warte jednego dnia polowania, kapitanie – zasugerował Skaggerhill. – Nawet jeśli załatwimy tylko jednego. Braddon pokręcił głową. – Nie mamy czasu. Poza tym wszystkie kompanie z miasteczka ruszą tam w ciągu godziny. Wytarguj najlepszą cenę za tego. – Skinął na Zielonego zwieszającego się głową do dołu z ramy żniwiarskiej. – Koniecznie skończ przed wieczorem. Łódź na nas nie poczeka. – Podejdź no tutaj, dzieciaku! – zawołał Skaggerhill, podchodząc do wiszącego Zielonego. – Nauczysz się czegoś. Clay nie był w stanie stłumić trwogi, kiedy podszedł do smoka. Może i był martwy, ale jego umocowany łańcuchem do górnego drzewca ramy ogon miał niepokojący nawyk drgania nawet wiele godzin po śmierci zwierzęcia. Poza tym Skaggerhill z entuzjazmem mu pokazał, że odruch gryzienia utrzymuje się u smoka przez długi czas nawet kiedy zabrakło żywego mózgu,

który by nim zawiadywał. – Ha! – Żniwiarz zaśmiał się, kiedy szczęki zacisnęły się na grubym kołku, który w nie włożył. – Jedyne zwierzę na świecie mogące cię zabić nawet kiedy jest zimnym trupem. – Złapał żuchwę ręką w grubej rękawicy i postękując z wysiłku, rozwarł paszczę. Obrócił kołek tak, żeby zablokować ją w otwartej pozycji. – Skóra na niewiele się zda w tym stanie – stwierdził i odsunął się, żeby przyjrzeć się licznym dziurom od kul i oparzeniom na całej długości ciała. – Słyszałem, że są odporne na ogień – powiedział Clay, przypominając sobie poczerniałe smocze trupy za palisadą. – Popularny mit – odpowiedział żniwiarz. – Ich skóry są odporne na ogień, dlatego Najemnicy noszą płaszcze z zielonej skóry, ale nie oczekuj, że ochronią cię przed smoczym zionięciem. Wystarczy dostatecznie gorący ogień, a spłoną jak wszystko inne. To był ten wielgachny Zielony, który próbował zagrodzić Clayowi drogę do palisady. Braddon go przejął, ponieważ Długie Karabiny władowały w niego najwięcej ołowiu. Za dnia Clay był pod jeszcze większym wrażeniem smoka. Mimo pośmiertnego zwiotczenia siła zwierzęcia była doskonale widoczna w potężnych mięśniach nóg i szyi. Poza tym, w przeciwieństwie do hodowlanych Zielonych w Carvenporcie, na jego skórze malował się skomplikowany wzór – zielone i żółte wiry z czarnymi smugami. Jakby kilka farb wymieszano na łuskach, ale zastygły, zanim kolory całkiem się połączyły. – Zabiliśmy go w trakcie przemiany – wyjaśnił Skaggerhill. – Potrafią zmieniać trochę kolor, żeby dopasować się do otoczenia. Nadal są przeważnie zielone, ale odrobinę się zmieniają, żeby zmylić zwierzynę. Zielone z dżungli nie są jednak tak dobre jak ich kuzyni z równin; tamte smoki potrafią zmienić kolor tak, że całkowicie znikają w trawie. Są żółte w porze suchej, zielone w deszczowej. Za to rzeczne Zielone są jak duchy. To tylko cienie w wodzie. Handel rzeczny to robota dla odważnych Najemników. – Wskazał wielkie wiadro na wozie. – Przynieś mi to, dobrze?

I ten duży gliniany dzban obok. Skaggerhill wyjął korek z dzbana i wlał sporo zawartości do wiadra, żeby je przepłukać. – Spirytus – wyjaśnił. – Zabija wszelkie drobiny i nieczystości, które mogłyby zepsuć krew. Pośrednicy handlowi obniżyliby cenę, gdyby zauważyli, że w krwi pływa jakieś robactwo. Wyjął dren i młotek z pasa na narzędzia, który nosił na fartuchu, i kazał ustawić Clayowi wiadro dokładnie pod głową smoka. – Wisiał dość długo, by krew się zebrała – powiedział, przykładając dren w połowie szyi. – Lepiej się odsuń, bo trochę pryśnie. Dwoma mocnymi uderzeniami młota wbił dren głęboko w skórę. Krew natychmiast popłynęła do wiadra gęstym, ciemnym strumieniem. – Powinniśmy zebrać kwartę – powiedział Skaggerhill, pociągając nosem i odsuwając się. Krew nadal płynęła. – Byłoby tego więcej, gdybym miał czas. Myślę, że sprzedamy trupa po spuszczeniu krwi. Za dużo czasu potrzeba, żeby go oskórować i wyjąć kości. – Kości? – zdumiał się Clay. – Jak najbardziej. Kości, organy wewnętrzne, oczy, przewody naftowe, mózg. To wszystko ma swoją wartość. Jedyna rzecz, którą najlepiej zostawić plazmologom, to serce. To, co wydobywa się z serca, jest niemal czarne i może poparzyć człowieka do kości, jeśli chociaż kropelka dotknie skóry. W każdym razie nas, nie-Błogosławionych. Tobie pewnie nic by się nie stało. Chociaż słyszałem, że nawet Błogosławieni nie mogą tego pić. Clay rzucił mu spojrzenie z ukosa. – Stryj powiedział ci, czym jestem. – Nie, ale łatwo się domyślić. Po co inaczej zabierałby ciebie, zważywszy, że nic nie umiesz i tak dalej? Clay skinął na gwałtownie napełniające się wiadro. – Dostanę działkę? – To zależy od kapitana. A wypłatą dzielimy się dopiero

po zakończeniu wyprawy. – Nie miałem na myśli pieniędzy, ale produkt. Wiesz, jak go rozcieńczyć, prawda? – Żeby dało się go używać? Pewnie. – Skaggerhill się uśmiechnął, zęby zabłysły mu w brodzie, oczy poweselały. – Ale o tym, tak jak o wszystkim innym w kompanii, decyduje kapitan. *** Clay znalazł Braddona w namiocie przy Loriabeth. Wcześniej Foxbine i Silverpin się nią zajmowały, ale odesłał je do gospody. Usiadł obok leżącej córki, wpatrując się w jej zlaną potem twarz. Nie spojrzał na Claya, ale mruknął coś na powitanie. – To, co zrobiłeś wczoraj wieczorem, było naprawdę głupie. – Nie ma za co – odpowiedział Clay, urażony jego niewdzięcznością. Potrzebował chwili, żeby zdławić gniew, zanim znowu się odezwał. – Jak się miewa? – Rana jest głęboka, ale nie straci nogi. Większość ludzi, którzy oberwali ogonem, nie miewa tyle szczęścia. Foxbine namaściła ranę Zieloną, żeby zapobiec infekcji, i podała nalewkę z opium na ból. – Czyli przeżyje? – Na to wygląda. Clay odkrył, że nie potrafi niczego wyczytać z twarzy stryja. Czy to z gniewu, czy z troski tak marszczył brwi? – Wiesz, że jeśli ją zostawisz, wymyśli jakiś sposób, żeby za tobą pojechać. Braddon odchylił się od Loriabeth i rzucił mu zmęczone spojrzenie. – Czego chcesz, Claydon? – Skaggerhill spuścił prawie całą kwartę z Zielonego. Chcę trochę produktu. – To ma być zapłata za to? – Braddon wskazał Loriabeth. – Drobny dowód wdzięczności byłby na miejscu. – W porządku. Dziękuję za pomoc w uratowaniu życia mojej

córce. A teraz idź pomóc Skaggerhillowi spakować wóz. – Zielona... – Nie jest dla ciebie. Madame Bondersil dodała bardzo konkretny punkt do naszego kontraktu na temat twojego zatrudnienia. Dostajesz wymaganą ilość Niebieskiej tylko w wyznaczonym czasie na trans. Poza tym... – Stryj uniósł brwi w parodii przeprosin. – Możesz dostać gówno, a nie produkt. – Bardziej się przydam kompanii, jeśli dostanę działkę produktu. – Twoi pracodawcy inaczej to widzą. Uważają, że tym prędzej zwiejesz, gdy tylko zbliżymy się do cywilizacji, o ile nie wcześniej. Życie, jakie wybrałeś, ma swoje konsekwencje. Jednym z nich jest brak zaufania. – Życie, które ja wybrałem?! – Clay poczuł, że znowu zalewa go nierozsądny żar, który sprawił, że przypomniał sobie o zakazanej fiolce w kieszeni. – Myślałem, że to ty wybrałeś je dla mnie, stryju. Smętne resztki humoru zniknęły z twarzy Braddona, który znowu skrzywił się w nieodgadnionym grymasie i odwrócił do córki. – Nie ma miejsca w moim domu dla chłopaka, który zabija własnego ojca. Ciotka uważa inaczej. Ciotka uważa, że lepiej, że twój brat nie żyje. Nie wiedział, dlaczego nie powiedział tego na głos; prawda mogłaby przynajmniej trochę zranić stryja, zawsze byłaby to jakaś rekompensata za odmowę produktu. Czuł jednak, że to byłoby złe, że nie powinni się kłócić, kiedy tuż koło nich jego kuzynka leży nieprzytomna i ranna. – Potrzebuję nowej broni – powiedział zamiast tego. – Zgubiłem wczoraj tę staroć, którą mi dałeś. – Miałem go podczas mojej pierwszej wyprawy – powiedział Braddon niemal beznamiętnie, bez nuty przygany. – Powinienem był wiedzieć, że lepiej ci go nie powierzać. – Westchnął i podniósł wzrok. – Idź poszukać Foxbine w gospodzie. Zna miejscowego

handlarza używaną bronią. Cenę potrącę ci z twojego udziału. *** Weszli na pokład Ognistego wczesnym wieczorem. Z dwóch wysokich kominów już buchał czarny dym, a dokerzy zaciągali na statek ostatnie ładunki. Konie, woły i wóz zostały w miejskiej stajni i zostaną sprzedane, gdyby nie wrócili w ciągu sześciu miesięcy. Kaznodzieja i Skaggerhill wnieśli Loriabeth na noszach po trapie. Widok nieprzytomnej dziewczyny sprawił, że młody majtek wyrwał się z nieodpowiednim komentarzem: – Nie pisałem się na służbę na szpitalnej barce. To przynosi pecha, wpuszczać na pokład jakąś chorą zdzirę... Braddon powalił go jednym ciosem i poszedł dalej, nie zwalniając nawet ani nie patrząc na majtka, który leżał na pokładzie i pluł krwią. – Jest nowy, kapitanie – przeprosił pierwszy oficer Ognistego, kiedy Braddon podszedł do drabiny prowadzącej do sterówki. – Kapitan na górze? – Tak, proszę pana. – Dobrze. Moja córka i panna Foxbine zajmą moją kajutę. Ja będę spał z kompanią. – Znakomicie. – Clay. – Braddon zaczął się wspinać po drabinie. – Idziesz ze mną. Kapitan okazał się krzepkim mężczyzną wywodzącym się ze Starych Kolonistów. Zdaniem Claya mógł mieć od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu lat. Jego twarz, częściowo przesłonięta srebrno-siwą brodą, była szorstka i pomarszczona, ale żwawość mężczyzny zaprzeczała jego wiekowi. Tak jak w przypadku większości załogi, jego mundur był niekompletny – nosił tylko niebieską kurtkę i czapkę z daszkiem z odznaką Żelaznego Syndykatu. Poza tym niewiele go odróżniało od Niezależnych, którzy trudnili się handlem rzecznym. – To kapitan Seydell Keelman – przedstawił go Braddon. – Pan

na Ognistym. Kapitanie, to mój bratanek Claydon. – Witaj na pokładzie, młodzieńcze – odpowiedział Keelman, obrzucając go bacznym spojrzeniem od stóp do głów. – Nie jesteś z kompanii, co? A Błogosławieni z Żelaznego Syndykatu mają w sobie coś szczególnego. Na takiego też mi nie wyglądasz. – Jestem dumnym Niezależnym, proszę pana – odpowiedział Clay. – Mam nadzieję, że tak zostanie do końca mojego życia. – I bardzo dobrze. Spędziłem dwie dekady na rzece bez korzyści płynących z korporacyjnej bandery, ale... – dotknął palcem czapki – ...przychodzi taki czas, kiedy człowiek musi pomyśleć o emeryturze. – Odwrócił się do Braddona. – Ile? – Pół fiolki. Keelman sięgnął do kołnierzyka i wyciągnął łańcuszek z masywnym kluczem. – Musisz sygnować odbiór. Kierownik Wydziału Rzecznego ma bzika na punkcie zgodności w księgach. Wyprowadził ich ze sterówki i poprowadził przejściem do dużej, elegancko wyposażonej kajuty, gdzie nie zabrakło nawet lśniącego dębowego stołu jadalnianego, w którym odbijał się mosiężny żyrandol. Kilka portretów zdobiło ściany, każdy przedstawiał mężczyznę w mundurze kapitana Floty Handlowej Żelaznego Syndykatu. – Ognisty szybko zużywa kapitanów – wyjaśnił Keelman, wskazując portrety. – Jestem szóstym, odkąd zwodowano go piętnaście lat temu. Podszedł do jednego z portretów i odchylił go na ukrytych zawiasach. Pod spodem znajdował się sejf. Włożył ciężki klucz do zamka, a potem obrócił tarczę zamka szyfrowego; odruchowo poruszał ręką tak szybko, że Clayowi udało się zauważyć tylko dwie cyfry z sześciu w kombinacji. Chłopak miał nadzieję, że rejs rzeką da mu jeszcze inne okazje, żeby poznać resztę. Po otwarciu sejfu Keelman wyjął księgę rachunkową, pustą fiolkę i butelkę. Ostrożnie odlał pół miarki produktu i podał fiolkę Braddonowi. – Zostawię was samych – powiedział, kiedy Braddon złożył

podpis w księdze, która wraz z butelką wróciła do sejfu. Potem kasę pancerną zamknięto i znowu ukryto za portretem. – W ciągu godziny ruszamy. Będzie mi miło, jeśli zechcecie mi towarzyszyć podczas kolacji. Kuk ma dla nas świetnego suma. – Z przyjemnością – odpowiedział Braddon. Kiedy Keelman wyszedł, stryj wskazał Clayowi jedno z krzeseł wokół stołu i wyjął zegarek z fałd skórzanego płaszcza. – Jeszcze dwie minuty – powiedział. – Na pewno dasz sobie radę? Clay spojrzał na fiolkę, którą stryj postawił na stole. Dość Niebieskiej, żeby uzyskać odpowiednio głęboki trans, ale pomału się uczył, że długość połączenia niekoniecznie zależy od ilości przetrawionego produktu. Złapał się na tym, że dłonie mu się pocą, i po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak bardzo sesje z panną Lethridge go niepokoiły. Łatwość, z jaką poruszała się po jego umyśle, była – delikatnie rzecz ujmując – denerwująca, a jej ewidentna pogarda dla tego, co tam widziała, tylko pogarszała sytuację. – Chyba się przekonamy – odpowiedział. Braddon nie spuszczał oka z zegarka, czekając, aż do umówionego terminu zostanie tylko dziesięć sekund, i wtedy skinął do Claya. Chłopak wypił Niebieską jednym haustem i ogarnęło go natychmiast wrażenie i obraz burzy. – Punktualny – powiedział z aprobatą umysł panny Lethridge. – Cieszę się, widząc, że moje lekcje nie poszły całkiem na marne. Clay przyjrzał się jej myślom i odkrył, że panorama uporządkowanych tornad nieszczególnie się zmieniła, chociaż najbliższe było ciemniejsze, niż to zapamiętał, rozbłyskiwało czerwienią i bielą, a chmury, które się tam formowały, kłębiły się z większą energią niż w pozostałych. – Coś nie tak? – zapytał. – Drobne komplikacje, ale już załatwione – odpowiedziała. Zapadła cisza i Clay poczuł, jak panna Lethridge przegląda jego własne ostatnie doświadczenia. – Nadal panuje tu za duży bałagan, panie Torcreek. Naprawdę musi pan znaleźć spokojny

szablon wizualny. A to co? – Kolejna pauza, kiedy bez wysiłku otworzyła dudniącą kipiel ze wspomnieniami z minionej nocy. – Tak, pierwsze spotkanie z dzikim smokiem jest zawsze wstrząsem. Niezależnie od tego, jak bardzo pańscy nowi towarzysze mogą doceniać ten bohaterski wyczyn, nie zatrudniliśmy pana, żeby niepotrzebnie narażał pan życie. Bardzo wiele zależy od sukcesu tej misji. Ograniczył swoją odpowiedź do przelotnego rozbłysku, do którego dochodziło, kiedy zapalały się w nim gniew albo uraza. – Niech się pan nie dąsa – zbeształa go, a ich kontakt zabarwiło zmęczenie. – Proszę po prostu złożyć raport. – Jesteśmy na Ognistym – poinformował ją. – Wkrótce opuścimy Ostrokół. – Zgodnie z planem. Dobrze. Jeśli pominąć wydarzenia z ostatniej nocy, czy inne kompanie zainteresowały się wami? – Niczego takiego nie zauważyłem. Ekipa stryja jest bardzo poważana, wręcz budzi lęk. Inni Najemnicy raczej zachowują dystans. Przesłała impuls aprobaty, zanim podała mu dalsze instrukcje: – Kiedy wyjdzie pan z transu, proszę zapytać stryja, czy zna jakieś stare historie na temat Corvusyjczyka znanego jako Szalony Rzemieślnik. Myślę, że może być ważny dla naszego przedsięwzięcia. – Domyślam się, że to znaczy, że nie znalazła pani mapy z ładnym krzyżykiem oznaczającym miejsce, gdzie z pewnością znajdziemy Białego? – Nasza operacja jest bezprecedensowa i jej parametry podlegają nieustannym zmianom. – Co to znaczy? – To znaczy, że nikt do tej pory nie próbował czegoś podobnego, i owszem, nie znalazłam jeszcze mapy ani innych informacji identyfikujących dokładną lokalizację legendarnej zwierzyny. Ani też się tego nie spodziewam. – Zatem co to dla nas znaczy?

– Proszę realizować misję. Czerwone Piaski mogą podsunąć wam nowe wskazówki. Wir obrócił się nieco i Clay poczuł podmuch niepewności pomieszany z oporem, emocje, jakich nie odbierał do tej pory ze strony panny Lethridge. – Na pewno nic pani nie jest? – zapytał. – Mam się doskonale – odpowiedziała, a wir natychmiast przybrał bardziej regularny kształt. – Proszę zająć się własną misją i wziąć sobie do serca moje uwagi na temat heroicznych wyczynów. I zniknęła. *** –

Niech mnie licho, dzieciaku. – Foxbine pokręciła ze smutkiem głową. Dym rozwiewał się, a fontanna wody po strzale Claya opadała cały jard na lewo od dryfującej gałęzi, w którą miał celować. – Myślałby kto, że szczeniak z Kątów będzie potrafił strzelać. – Nie przywykłem jeszcze do odrzutu – odparł z rozdrażnieniem Clay. – Ta broń kopie jak muł. – No, tylko nie zaczynaj obwiniać broni. To fantastycznie skonstruowana rzecz. – Rozejrzała się po rzece za innym celem. – Tam. – Wskazała na wpół zanurzony pniak na drugim brzegu. – Powinien być dość duży dla ciebie. Na pierwszy rzut oka broń, którą wybrała dla niego Foxbine, wydała mu się równie stara, jak przeżytek, który dostał od stryja. Czarna emalia na rękojeści odprysła w wielu miejscach i było widać, że niedobrany prosty stalowy bębenek wstawiono w zastępstwie oryginalnego. Jednakże przynajmniej był to sześciostrzałowiec i – o ile reakcja Foxbine na to znalezisko u handlarza stanowiła jakąś wskazówkę – cenna rzadkość. – Alebond wersja I z długą lufą – powiedziała z nutą podziwu w głosie, kiedy zauważyła broń pod szkłem kontuaru. – Aha, to rzeczywiście prawdziwy skarb – odrzekł handlarz,

starszy mężczyzna o krzaczastych brwiach, które wystawały nad grube okulary. – Wyciągnąłby za niego okrągłą sumkę, gdyby miał wszystkie oryginalne części. – Masz kolbę? – zapytała Foxbine. – Cała spróchniała, ale sam zrobiłem drugą. – Kupiec zniknął w gąszczu karabinów i strzelb w głębi sklepu i wrócił po chwili z czymś, co wyglądało jak odpiłowana od karabinu kolba. Wyjął pistolet spod szyby, wsunął kolbę na miejsce, zamieniając broń w karabinek. – Robili je dla Królewskiej Kawalerii Mandinorskiej – dodał, podsuwając broń Foxbine. – Kiedy jeszcze coś takiego istniało. Niektórzy przypisują tej ślicznotce zwycięstwo w drugiej wojnie ze Splugawionymi. Foxbine potrzymała broń tylko przelotnie, zanim z westchnieniem podała ją Clayowi. – Kusi mnie, żeby samej ją kupić, ale domyślam się, że kapitan chce, żebym jak najlepiej cię wyposażyła. Mimo początkowych obaw Clay musiał przyznać, że broń świetnie leży w rękach. Jej ciężar był dziwnie pokrzepiający, a długość lufy – dwanaście cali zamiast zwykłych sześciu – sprawiała, że prezentowała się bardziej złowieszczo niż zwykłe rewolwery. – Nazywają ją Szpilą – powiedział handlarz, kiedy Clay zerknął przez przyrządy celownicze. – Nadal świetnie strzela, młody człowieku. A mechanizm spustowy chodzi tak samo gładko jak w dniu, kiedy ją zrobiono. Inaczej bym jej nie sprzedawał. Taki interes jak ten opiera się na reputacji. Foxbine uniosła pytająco brew, patrząc na Claya, który skinął z aprobatą głową. – Weźmiemy ją – powiedziała handlarzowi, nie pytając nawet o cenę. – Domyślam się, że znajdziesz kaburę odpowiednią dla mojego przyjaciela. Będziemy też potrzebowali dwóch dodatkowych bębenków, do tego dwa pudełka krótkich nabojów kaliber .48 i długich kaliber .52, najlepiej ze stalowymi czubkami, jeśli masz. – Wyprawiacie się po Czarnego, co? – zapytał handlarz,

sięgając na półki za kontuarem, żeby zdjąć potrzebną amunicję. – Jeśli jakiegoś znajdziemy. – Foxbine wzięła pudełka z pociskami kaliber .48 i rzuciła je Clayowi. – Załaduj. Jutro poćwiczymy. Kabura była przeznaczona do noszenia raczej pod ramieniem niż w pasie, bo Szpila była za długa, żeby ją wygodnie nosić na biodrze. Kolba wisiała na pasku przewieszonym przez plecy, skąd mógł ją szybko zdjąć i zamontować. Początkowo jednak Foxbine ustawiła go na rufówce i kazała mu strzelać jedną ręką i bez kolby do różnych celów, które mu wskazywała. – Lepiej – uznała, kiedy pocisk odłupał kawał pniaka. – Jeszcze raz. Po wystrzeleniu dwudziestu pocisków albo więcej kazała mu poćwiczyć wymianę bębenków. – Musisz nabrać takiej wprawy, żeby to robić odruchowo. Nie możesz grzebać przy broni po omacku, kiedy Splugawieni wyleją się zza wzgórza. – Jak długo w tym siedzisz? – zapytał. – Och, będzie już ze czternaście lat. Mam to we krwi, sam rozumiesz. Jak Loriabeth, tyle że ja nigdy nie zrobiłam czegoś tak głupiego jak ta dziewczyna. – Twoi starzy byli najemnikami? – Aha, mama i tata. Drugi i trzeci pomocnik w ekipie Osaczników. Sprowadzali żywe smoki zewsząd. To oni złapali Czarnego z Próby Krwi. – Zmarszczyła lekko czoło. – Chyba moja rodzina jest ci coś winna z tego powodu. – Dlaczego? To nie wy go uwolniliście. – Clay opuścił z trzaskiem dźwignię blokującą bębenek, a potem zaczął czynność od początku, gdy Foxbine z uporem skinęła głową. – Dlaczego nie dołączyłaś do Osaczników? – Przez jakiś czas pracowałam dla nich, ale nigdy się w to nie wciągnęłam. To ponura robota. Łapiesz zwierzę w pułapkę i wleczesz przez wiele mil dżungli i pustyni. Większość pada w czasie podróży. Po prostu przestają jeść i zdychają. Umierający smok to przygnębiający widok, ale to dźwięki człowieka dobijają:

pod koniec zawodzi godzinami jak stęskniony pies, ale bardziej basowo i człowiek nigdy nie może wymazać tego z pamięci. Poza tym pieniądze zaczęły się kończyć po drugiej ekspedycji. Po prostu zostało za mało dzikich smoków w rozsądnej odległości od cywilizacji. Poszukałam więc innej roboty. Twój stryj znał się z moim ojcem od dawna, więc mnie przyjął. Musiałam się jednak wykazać. Na szczęście dla mnie Splugawieni zaatakowali nas tamtego roku sporą liczbą. – Naprawdę są tacy brzydcy, jak się mówi? Słyszałem, że wyglądają jak ludzie, ale potwornie zdeformowani. – To nie są ludzie. – W jej głosie zabrzmiał ponury upór, a życzliwość nagle zniknęła. – Są paskudni z zewnątrz i od wewnątrz. To działanie zła. Nigdy nie pomyl Splugawionego z człowiekiem i nie pozwól, żeby wzięli cię żywcem. *** – Biały Smok – powiedział Braddon. Długie Karabiny zebrały się w mesie oficerskiej Ognistego w towarzystwie kapitana Keelmana. Kiedy stewardzi zebrali naczynia po kolacji, Keelman podał zebranym pudełko z dalcyjskimi cygarami. Wszyscy oprócz Kaznodziei poczęstowali się i wkrótce nad stołem zawisła chmura słodko pachnącego dymu. Clay zdusił kaszel. – Tego szukamy? – zapytał Skaggerhill, wypuszczając dym ze śmiechem, w którym mieszały się zachwyt i niedowierzanie. – Owszem – odpowiedział Braddon, rzucając schludnie złożony plik papierów na jadalniany stół. – Zgodnie z umową zawartą z Żelaznym Syndykatem Handlowym. Honoraria i udziały określone. Proszę, czytajcie, jeśli chcecie. – Domyślam się – powiedział Skaggerhill, ledwie zerkając na kontrakt – że to znaczy, że mamy jakiś pomysł, gdzie go szukać, gdy już dotrzemy do Czerwonych Piasków. – Wybieramy się do Krateru – odpowiedział Braddon – szukać wszelkich śladów ekspedycji Wittlera. – Urwał i skinął na Claya. –

Potem mój bratanek dostarczy nam dalszych informacji od naszych pracodawców. – Proszę mi wybaczyć, kapitanie – powiedziała Foxbine – ale to nie jest ekipa, która łapie żywe okazy. Jeśli znajdziemy tego smoka, o ile to w ogóle możliwe, co wtedy? – Jest jajo – odezwał się Clay lekko chrapliwym głosem. – Albo było. Ekipa Wittlera znalazła je, zanim wszyscy zginęli. W każdym razie wszyscy oprócz jednej osoby, jeśli można wierzyć tej historii. – Przez cały ten czas myślałam, że to tylko jeszcze jedna niewiarygodna historyjka – powiedziała Foxbine. – Wittler naprawdę istniał – stwierdził Skaggerhill. – Znałem go trochę, chociaż byłem wtedy niewiele starszy od Claya. Świetny kapitan, trochę zbyt bezkompromisowy. Zrobiło się niezłe zamieszanie, kiedy Pustynni Wędrowcy nie wrócili i nie odebrali swojego wozu. Nikt nie znał Pustkowi i Piasków lepiej od Wittlera. Jeśli załatwiły jego, to załatwią każdego. – Wkrótce potem Żelazny Syndykat wysłał ekspedycję Protektoratu na poszukiwania – powiedział Braddon. – Znaleźli tylko kości. Będziemy szukać tego, co przegapili. Protektorat nie zna Interioru tak dobrze jak my. – A jeśli niczego nie znajdziemy, tak jak oni? – zapytał żniwiarz. – To miejmy nadzieję, że jakieś wskazówki dotrą do nas przez Claya. Właściwie, to już jedną otrzymaliśmy. – Braddon skinął głową na bratanka. Chłopak zaciągnął się cygarem, udało mu się nie skrzywić i powiedział: – Szalony Rzemieślnik. Ktoś z was zetknął się z tym przydomkiem? Wszyscy z Długich Karabinów spojrzeli na niego pustym wzrokiem – wszyscy z wyjątkiem Kaznodziei. On nadal wpatrywał się w dłonie złożone na stole, gdy odezwał się cicho: – Postać z corvuskiej historii. Wynalazca wielu cudów w swoim czasie, podobno najmądrzejszy człowiek w cesarstwie.

– Nazywał się jakoś? – zapytał Braddon. – Nikt nie wie na pewno. Historycy często mylą opowieść o nim z komedią o Cevokasie, chociaż daty nie pasują i jeśli Cevokas kiedykolwiek żył, to on i Szalony Rzemieślnik nie mieli szansy się spotkać. – Czy istnieje jakaś opowieść, która łączyłaby Rzemieślnika z Białym? Kaznodzieja pokręcił głową. – Chociaż oprócz wielu innych rzeczy był też podobno wielkim odkrywcą. Według jednej opowieści znalazł kryjówkę ze starodawnymi, ale cudownymi urządzeniami. Stanowiły one natchnienie dla wszystkich jego wynalazków. – Co się z nim stało? – spytał Braddon. – Wersje są różne. Niektórzy mówią, że zadarł z Korpusem, jak to się przydarzyło wielu interesującym osobistościom po założeniu tej organizacji. Inni, że pewnego dnia po prostu odszedł i nigdy nie wrócił. – Skąd to wiesz? – zdumiał się Clay. Kaznodzieja uniósł wzrok. Miał tak samo beznamiętną twarz jak zawsze. – W seminarium uczą nie tylko pisma świętego. – To bardzo użyteczne, Kaznodziejo – powiedział Braddon do snajpera. – Jak przypomnisz sobie coś jeszcze, daj mi znać. – Odwrócił się do kapitana Keelmana. – Ile czasu minie, zanim dotrzemy do Piasków? – Nie możemy trzymać się drogi, którą wybrał Wittler – odpowiedział Keelman. – Popłynął barką po Szarej Kipieli, a potem skręcił w odnogę prowadząca na Pustkowia. Ognisty jest za szeroki, żeby obrać ten kurs. Będziemy musieli trzymać się Zielonej Kipieli i opłynąć Pustkowia. Jakieś sześćdziesiąt mil na południe od Ujścia są płycizny, przyzwoite miejsce do zacumowania, dostatecznie daleko od brzegu, żeby ustrzec się przed atakiem Splugawionych. – Urwał, żeby zaciągnąć się w zamyśleniu cygarem, zanim podał ostateczną odpowiedź. – Myślę, że w sumie jakieś dwadzieścia dni, w tym postój w Ujściu

dla uzupełnienia zapasów. – Myślałem, że ta łajba jest napędzana krwią – odezwał się Clay. – Nie możemy płynąć szybciej? Twarz stryja nieco pociemniała, ale żylasty kapitan najwyraźniej się nie obraził. – Nasz Błogosławiony rozpędzi ją trochę na prostych odcinkach, młody człowieku, ale rzeka to nie ocean i sama ustala tempo. – Odsunął się od stołu i wstał. – Lepiej dopilnuję wieczornej wachty. – Skinął głową. – Panie, panowie. W szafce stoi trochę brandy, jeśli macie ochotę. Silverpin wstała po alkohol, nim zamknęły się drzwi. – Domyślam się, że nie muszę was pouczać o potrzebie zachowania ostrożności – powiedział Braddon, przyjmując szklaneczkę brandy od nożowniczki, która je rozdawała. – Jeśli jakaś inna ekipa dowie się, czego szukamy, to w ciągu kilku dni będziemy mieli armię najemników depczących nam po piętach. – Rzucił Clayowi ostre spojrzenie. – To znaczy, że nie wolno się upijać i wygadać jakiejś dziwce w Ujściu. Clay wypił łyczek brandy, którą podała mu Silverpin, i zacisnął usta, doceniając trunek. Życie Najemnika ma swoje plusy, uznał. Odpowiedział na spojrzenie stryja z pełnym nadziei uśmiechem. – To w Ujściu mają dziwki? *** Ujście przypominało Ostrokół, tyle że zbudowano je z większym rozmachem, a część lądowa była jeszcze mniejsza. Tuziny pomostów i kładek wychodziły w rzekę, a na wszystkich tłoczyły się dwu- i trzypiętrowe budynki. Wiele było połączonych wysoko zawieszonymi chodnikami i mostkami na wspornikach, które wznosiły się i opadały jak rozkołysane łby stada jakichś wodnych stworzeń. Przy pomostach cumowała cała flota barek i parowców, a z każdą godziną przybywały kolejne i kolejne odpływały. Zapadała noc, kiedy Ognisty zaczął cumować, więc cała okolica była usiana żółtymi kulami ponad tysiąca latarni.

– Prorok jeden wie, jak nie cierpię tego wychodka, które udaje miasto. – Foxbine westchnęła z niesmakiem, kiedy łopatki Ognistego zwolniły, a sternik obrócił koło sterowe, żeby ustawić statek sterburtą do pomostu. – Nie wygląda tak źle – zauważył Clay, a Skaggerhill zaśmiał się zjadliwie. – Zmienisz zdanie, kiedy bliżej przyjrzysz się temu miejscu – powiedział. – Lepiej nigdzie się dziś nie zapuszczaj, dzieciaku. O ile dobrze słyszę, łowcy głów są w mieście. Clay słyszał hałaśliwy śmiech dobiegający z najgęściej zabudowanej części miasta na palach, a jego dostrojone do Kątów ucho wychwyciło w nim bezwzględną nutę. Jak w Wytchnieniu Kolonisty w noc walki, pomyślał. Tyle że ci ludzie są jeszcze bardziej żądni krwi. – Szukają kłopotów? – zapytał. Skaggerhill wzruszył ramionami. – Niektóre ekipy są gorsze od innych, ale najlepiej wszystkie omijać, kiedy nie polują. Całymi miesiącami przesiadują w Interiorze, szukając Splugawionych, a kiedy wreszcie jakichś znajdą, istnieje szansa, że nie przeżyją spotkania. Łowca głów rzadko żyje dłużej niż kilka lat. Spędzają tu jedną, dwie noce, pijąc i chędożąc do upadłego, a potem ruszają i zaczynają od nowa. – Żniwiarz urwał i skinął na Silverpin, która stała i przyglądała się miasteczku z ponurą miną. – Ona wie wszystko na ten temat – dodał. – Była kiedyś łowcą głów, prawda, cukiereczku? Clay wiedział, że Skaggerhill to jeden z najtwardszych mężczyzn, jakich spotkał w swoim życiu, ale zauważył, że pobladł nieco, kiedy Silverpin spojrzała na niego. – W każdym razie – powiedział, odchrząkując i odwracając się – po prostu trzymaj się blisko nas, to wszystko. Kiedy parowiec zacumował, wszyscy poszli do gospody na drugim końcu nabrzeża. Szyld nad drzwiami przedstawiał starodawny okręt wojenny z wydętymi żaglami i oddający salwę całą burtą do płonącego brzegu. „Zdumiewający” głosiły białe

litery pod malunkiem. Dla Claya nic to nie znaczyło, ale słyszał, jak Kaznodzieja mruczy coś na temat niedokładności wizerunku, wchodząc do środka: – Miał o połowę mniej dział. W karczmie panował ruch, ale nie było tłoku. Przesiadywali tu głównie marynarze i dokerzy. Załogi siedziały razem, grając w karty, i próbowały po pijanemu śpiewać stare szanty. Ekipa Długich Karabinów nie wywołała szczególnego zainteresowania, kiedy siadła przy stoliku obok drzwi. – Wróćcie przed północą – polecił im wcześniej Braddon, który zdecydował się zostać na statku. – Każdemu, kogo trzeba będzie przynieść z powrotem, potrącę z wypłaty. Skaggerhill zafundował pierwszą kolejkę. Postawił przed Clayem metalowy kufel, z którego prawie wylewało się ciemne, spienione piwo. – Nie śpiesz się z tym, to mocna rzecz – przestrzegła go Foxbine, kiedy Clay wypił pierwszy haust i uniósł z aprobatą brwi. Piwo miało owocowy posmak i tylko odrobinę goryczy, a wysoka zawartość alkoholu zostawiała przyjemne mrowienie na języku. – Nazywają to Tropikalnym Murszem – powiedział Skaggerhill. – Jęczmień i chmiel wymieszane z trzema rodzajami sfermentowanych miejscowych owoców. – Nie obchodzi mnie, jak to się nazywa – odparł Clay, opróżniając pół kufla jednym dużym haustem – dopóki mają tego więcej. Zdał sobie sprawę, że nie pił już od jakiegoś czasu; ostatni raz zabalował z Derkiem na dzień przed tym, jak na poważnie zaczął trening przed walką z Cralmoorem. Obudzili się następnego dnia na podłodze wynajętego pokoju, który dzielili z Joyą, która uprzejmie odświeżyła ich kubłem niezbyt świeżej wody. Złapał się na tym, że uśmiecha się na wspomnienie jej tyrady bogatej w słowa, o których znajomość nawet jej nie podejrzewał. Umilkła dopiero, kiedy ujął jej twarz i ucałował ją w czoło. Oberwał za to, ale przestała wrzeszczeć.

– Stallwin! Clay uniósł wzrok, słysząc okrzyk Skaggerhilla, i zobaczył, że żniwiarz wstał i ściska dłoń szczupłemu, długowłosemu mężczyźnie mniej więcej w jego wieku, najwyraźniej innemu Najemnikowi, sądząc po skórzanym płaszczu. – Skaggs! – odpowiedział tamten z szerokim uśmiechem. – Najwyraźniej łachudry nigdy nie umierają! Usiadł, kiedy Skaggerhill nalegał, stawiając na stole butelkę whisky. Był na tyle życzliwy, żeby podzielić się nią z chętnymi. – Za Długie Karabiny – powiedział, unosząc szklankę w toaście. Pozostali wznieśli kufle, a Clay wyczuł pewną powagę w tym geście. Zaczynał rozumieć, że wzajemny szacunek bardzo dużo znaczy wśród Najemników, pewnie dlatego, że to rzadki towar. – Za Rzeczniaków – odpowiedział oficjalnym tonem Skaggerhill i znowu wszyscy wypili, a Clay razem z nimi. Zauważył, że ma prawie pusty kufel. – To Kleb Stallwin – powiedział do Claya Skaggerhill. – Drugi pomocnik w Rzeczniakach. Kleb, przywitaj się z Clayem Torcreekiem, bratankiem kapitana i naszym najnowszym pomocnikiem. – Miło mi, młody człowieku – powitał go Stallwin i skinął głową. – Chociaż wygląda na to, że wybrałeś sobie ciekawy moment na rozpoczęcie kariery. – Odwrócił się do Skaggerhilla i zniżył nieco głos: – Leszcze z krypy opowiadały ciekawą historyjkę o stadzie Zielonych, które zaatakowały Ostrokół. To przecież nie może być prawda. – Ale niewiele brakuje – odpowiedział żniwiarz. – Omal nie zabiły córki kapitana. Na szczęście Clay i Silverpin w samą porę przeskoczyli za palisadę. – Całe stado? – dopytywał się Stallwin. – Dorosłe też? – Dorosłe też – potwierdził Skaggerhill. – I dawno nie widziałem tak zaciekłych sztuk. Wziąłbym je za południowe, gdyby nie pojawiły się tak daleko na północy. – Może się przeniosły – powiedział Clay i stłumił beknięcie, szukając właściwego słowa. – Przemigrowały, chciałem

powiedzieć. Stallwin posłał mu uśmiech. – Zielone nie migrują, synu. Żadne smoki nie migrują. Są bardzo terytorialne i gotowe zabić nawet swojego, jeśli któryś za daleko się zapędzi. Bardziej prawdopodobne, że to stado, które długo się ukrywało i w końcu zdesperowane zapolowało na ludzi. Być może miałeś przywilej zobaczyć końcowe dni ostatniego stada, jakie ostało się na północ od Pustkowi. Wkrótce rozmowa Stallwina i Skaggerhilla zeszła na tematy dla wtajemniczonych, posługiwali się żargonem, jak to ludzie tej samej profesji, rozmawiali o cenach za produkt w różnych osadach, która kompania straciła ostatnio najwięcej ludzi i tak dalej. Clay złapał się na tym, że traci zainteresowanie, kiedy ostatnie krople Tropikalnego Murszu spłynęły mu gardłem. – Psiamać – wymamrotał, przyglądając się z grymasem dnu kufla. – Przynieś następną kolejkę – powiedziała Foxbine, przesuwając jednoobligowy banknot po stole. – Ale sobie weź pół kufla. – Pewnie – skłamał Clay, wstając z banknotem w ręku. Nieprędko dotarł do baru, bo drogę zagradzało mu wielu rzecznych przewoźników, ale zauważył, że przepychanki przedziwnie nie robią na nim najmniejszego wrażenia. W karczmie panował harmider, to prawda, ale atmosfera w niczym nie przypominała większości pijackich melin w Kątach, gdzie pod powierzchnią aż wrzało od przemocy. Od lat nigdzie nie czuł się równie bezpiecznie jak w tym nadrzecznym miasteczku na palach pośrodku dżungli, z dala od tego, co ludzie nazywają cywilizacją. Znalazł wolne miejsce przy barze i pomachał banknotem w stronę karczmarki, która była zajęta innym klientem. – Tu trzeba wrzasnąć, stary – poinformował go mężczyzna na prawo od niego. Clay skinął głową, znowu pomachał banknotem i już miał krzyknąć, kiedy karczmarka przeszła na drugi koniec kontuaru.

– Pech – powiedział mężczyzna. – Nie martw się, w końcu tu dotrze. Pewnie cię przeprosi, kiedy się zorientuje, że jesteś krewniakiem Braddona. Clay odwrócił się do nieznajomego, żeby przyjrzeć mu się uważniej. To był drobny mężczyzna wywodzący się ze Starych Kolonistów, o szorstkiej i pomarszczonej cerze, która wyglądała jak wyprawiona skóra rozciągnięta na ramie z patyków. Clay zauważył wzór z blizn i tatuaży wokół oczu i ust, rząd szpiczastych zębów, które ukazały się, gdy mężczyzna rozchylił wargi w uśmiechu. Spiłowane zęby, pomyślał Clay, przypominając sobie paru podstarzałych pijaków, którzy gromadzili się w Kątach i twierdzili, że kiedyś należeli do nieistniejących od dawna grup łowców głów. Ci, którzy nadal mieli zęby, często wyglądali podobnie, chociaż ten nieznajomy nosił prosty grantowy płaszcz z wełny, jak rzeczny przewoźnik. – Jak się miewa wielki kapitan? – zapytał nieznajomy, opierając łokieć na barze i odwracając się do Claya. Kiedy się poruszył, płaszcz się rozchylił, ukazując naszyjnik, rzemyk z czymś, co wyglądało jak zaostrzone zielonkawo-żółte kołeczki. Nosił także rewolwer z krótką lufą na prawym biodrze i nóż z długim ostrzem na lewym. – Znasz mojego stryja? – zapytał Clay, odsuwając się nieco od baru, żeby rozpiąć kaburę ze Szpilą. – Spotkałem go raz. Chociaż podejrzewam, że on tego nie pamięta. Nie można oczekiwać, że taka szumowina jak ja zwróci jego uwagę albo okaże się warta jednego słowa. – Łowca głów, co? – Clay rozejrzał się w poszukiwaniu towarzyszy mężczyzny. Jeśli pominąć dodatkowe akcesoria, to wszystko w sposobie zachowania tego mężczyzny było znajome i ten typ nigdy nie zaczynał bójki bez wsparcia kumpli. – Zgadza się. – Mężczyzna zagrzechotał naszyjnikiem. – Trzeba oddać głowy, żeby dostać nagrodę. Zęby to jedyny sposób, żeby pilnować wyników. – Ukłonił się płytko. – Tadeus Ellforth, do pańskich usług. Chociaż... – Zarechotał. – Prawdę mówiąc,

młodzieńcze, tej nocy mam wykonać diametralnie inne zadanie. Clay nie potrzebował dalszej zachęty, żeby sięgnąć po Szpilę. Najpierw załatwię tego, a potem przeskoczę za bar, nim jego kumple zaczną strzelać... Jego ręka się nie poruszyła. W jednej przerażającej chwili zrozumiał, co się dzieje. Nigdy do tej pory nie poczuł tego na własnej skórze, ale potraktował w taki sposób dostatecznie wielu ludzi, żeby wiedzieć, co się dzieje – mięśnie mu się wybrzuszały z wysiłku, siłując się z niewidzialnym uściskiem, pot wystąpił na całym ciele, kiedy każda jego cząstka dygotała z napięcia. Czarna. Napotkał spojrzenie Ellfortha, kiedy ten znowu zarechotał. Ten łajdak jest Błogosławiony. – Trafił mi się niedawno bardzo interesujący przekaz transowy – ciągnął Ellforth, przysuwając się. Jego ton i postawa były wesołe, jakby byli starymi przyjaciółmi, którzy dzielą się anegdotką. – Od gościa, którego znam w Morsvale. Zaproponował mi pięćdziesiąt tysięcy w asygnatach, jeśli się tu pojawię i poczekam na ciebie. – Rzucił Clayowi przepraszające spojrzenie. – Pewnie domyślasz się, co potem mam zrobić, i do tego też dojdziemy. Jednak dotarło do mnie, że mogę tu zyskać nieco więcej. W końcu aż pięćdziesiąt tysięcy za twoją żałosną skórę? Człowiek zaczyna zadawać sobie pytania. Ellforth pochylił się jeszcze bliżej, a Clayowi żołądek podszedł do gardła pod wpływem smrodu jego oddechu, przepełnionego dymem i niedawno przeżutym mięsem. To było gorsze nawet od smrodu dżungli. – Może więc powiesz mi, czego szuka twój sławny stryjek, a wtedy ja może załatwię to szybko. Skręcę ci kark i będzie po tobie, zanim się zorientujesz. Albo też mogę zmiażdżyć ci wątrobę i strawisz na umieraniu wiele dni, wrzeszcząc, kiedy skóra będzie ci żółkła, a ty będziesz srał wnętrznościami. Clay poczuł, jak pojedyncza kropelka potu spływa mu po twarzy, gdy łowca głów spojrzał mu w oczy. Zrozumiał, jak prawdziwe były słowa Skaggerhilla: „Wszystko tutaj, łącznie z ludźmi, jeśli gorsze od wszystkiego, co do tej pory widziałeś”. Cokolwiek mieszkało za oczami Ellfortha, wykraczało poza

szaleństwo i okrucieństwo, to było nieprzejednane, zdeformowane wcielenie czystej woli i chciwości. Nie można było targować się z nim, kupić go ani przekonać. Clay umrze w tym zasranym barze w tym zasranym mieście. Jedyne, co mu zostało, to zdecydować o rodzaju śmierci. – No więc? – zapytał szeptem Ellforth. – Co ma mi pan do powiedzenia, panie Torcreeku młodszy? Clay poczuł, że ucisk Czarnej nieco zelżał, dość, żeby mógł otworzyć usta. – Przybyliśmy w poszukiwaniu twojej matki – odpowiedział chrapliwie. – Ostatnim razem za słabo ją wypierdoliłem. Ellforth zamrugał zaskoczony i się odsunął. Wpatrywał się w Claya przez długi czas, dostatecznie długi, żeby obudzić próżną nadzieję, że może jego Czarna się wypaliła. Jednakże Clayowi coś podpowiadało, że Ellforth jest w stanie przeciągać tę sytuację jeszcze przez kilka minut, z pewnością dość długo, żeby spełnić swoją groźbę. – No proszę – powiedział Ellforth, a na usta wypłynął mu szeroki uśmiech. – Idealny bratanek z ciebie. Myślisz, że stryj zapłacze nad twoim grobem? Clay już miał rzucić kolejną obraźliwą ripostę, lecz jego usta się zamknęły, a zęby zatrzasnęły się tak gwałtownie, że omal nie odgryzł sobie kawałka języka. Ellforth cofnął się z rozmysłem o krok i zaczął się śmiać, odsłaniając żółte szpikulce zębów. W jego głosie rozbrzmiewała szczera wesołość. Nadal się śmiał, kiedy głowa mu eksplodowała.

Rozdział 13 Hilemore

– Sygnał z bocianiego gniazda, panie kapitanie. – Chorąży Talmant wyprostował się i odsunął od rury głosowej, żeby zwrócić się do kapitana. – Zauważono maszt na zachodzie. Pięć rumbów od lewej burty. – Punktualnie co do minuty – zauważył Trumane z niecierpliwym uśmiechem, który sprawił, że Hilemore z pewną ulgą uznał, że tchórzostwo, tak samo jak niekompetencja nawigacyjna, nie należą do wad kapitana. – To uprzejme ze strony tych kundli, że są tacy punktualni. Ster pięć rumbów na lewo. Pierwszy oficerze, proszę dać znać maszynowni, żeby uruchomili główny napęd. Dwie miarki, gdyby był pan łaskaw, i proszę powiedzieć panu Bozware’owi, żeby był gotowy dodać jeszcze jedną na mój rozkaz. – Tak jest, panie kapitanie! Lemhill przekazał rozkaz komunikatorem, a potem dodatkowe instrukcje podał przez rurę głosową. Po paru minutach koła zaczęły obracać się błyskawicznie, podwajając prędkość Dobrej Okazji do osiemnastu węzłów. Znajdowali się teraz na głębszych wodach, daleko od brzegu, a morze było prawie nieruchome z powodu bardzo lekkiej bryzy, co znaczyło, że niespotykane możliwości krążownika można było w pełni wykorzystać ku nieskrywanemu zachwytowi kapitana. – To trochę przypomina latanie, nie uważa pan, podporuczniku? – Kapitan uniósł pytająco brew, patrząc na Hilemore’a i wskazując przemykające morze za oknem mostka. Hilemore musiał przyznać, że było coś upajającego

w pokonywaniu morza szybciej, niż był w stanie biec człowiek. – To doznanie jest niezwykle ożywcze, kapitanie – przytaknął. – W rzeczy samej. – Kapitan odwrócił się, składając ręce za plecami. Na przemian zaciskał i otwierał pięści. Z racji braku drżenia dłoni Hilemore oceniał, że gest ten bardziej wyraża zapał niż strach. – Podejrzewam jednak, że wkrótce doświadczymy czegoś jeszcze bardziej poruszającego. – Bocianie gniazdo widzi statek w całości – zameldował Talmant. – Wąski parowiec z bocznymi kołami i jednym kominem, corvuski model. Szaro-czarne malowanie. – Chłopak zamilkł z uchem przyklejonym do rury głosowej, nasłuchując dalej. – Nosi banderę Jasnego Brzegu. – Tak jak zapowiedział wywiad – odrzekł z pełnym satysfakcji śmiechem Trumane. – Pierwszy oficerze, proszę dać sygnał do zajęcia stanowisk bojowych. Załadować pociski odłamkowe, celować w koła napędowe i w nadwodną część kadłuba. Strzelać aż do rozkazu przerwania ognia. – Tak jest, panie kapitanie! Hilemore zobaczył załogi artyleryjskie biegnące do swoich dział, kiedy Lemhill pociągnął za sznur i rozległy się trzy długie sygnały z gwizdka parowego – zapowiedź rychłej walki. Potem pierwszy oficer podszedł do rury głosowej na tyłach mostka, żeby przekazać rozkazy porucznikowi Bilforthowi, który dowodził artylerią i przebywał na niższym pokładzie. Bilforth, chociaż nosił megafon, podobnie jak większość doświadczonych dowódców artylerii wolał przekazywać rozkazy osobiście. Hilemore widział jego krzepką postać na fordeku: biegał od jednego stanowiska do drugiego, i przykucał, żeby przekazać rozkazy dowódcom załóg artyleryjskich. Okazja była wyposażona w cztery dwudziestoczterofuntowe działa na każdej burcie, po dwa przed i za kołami napędowymi. Dodatkowe pół tuzina dwunastofuntówek znajdowało się na wyższym pokładzie. Wszystkie były względnie nowoczesne i ładowane od przodu, miały długie lufy z gładkim przewodem, ze wzmocnioną częścią zamkową, przez co przypominały nieco

butelki. Dobrze wyszkolona załoga mogła wystrzelić raz na sto sekund na odległość trzech mil, chociaż w trakcie bitwy ten wynik musiał się pogorszyć z powodu zanieczyszczenia luf. Jednakże najbardziej imponującym elementem uzbrojenia Okazji było nowiutkie działko obrotowe o gwintowanej lufie na fordeku. Oficjalnie nazywało się Falcontile wersja I, na cześć wynalazcy, ale marynarze protektoratu szybko przechrzcili je na Żelaznego Smoka, ze względu na imponujący strumień ognia, jaki buchał z lufy przy każdym strzale. Wolniej się je ładowało niż jego mniejszych przodków, potrzebne były całe dwie minuty, żeby dźwignąć sześćdziesięciofuntowy pocisk do lufy, ale miało o co najmniej milę dłuższy zasięg od wszystkich dział o gładkich lufach, a przy stosownie krótkim dystansie było w stanie przebić się na wylot przez opancerzenie grube na sześć cali. Dodatkową nowinką był nowatorski mechanizm obrotowy, na którym je zamontowano, pozwalający załodze szybko skierować Żelaznego Smoka na dowolny cel znajdujący się w zakresie stu osiemdziesięciu stopni od fordeku. – Dym na horyzoncie, panie kapitanie – zameldował Talmant, wskazując prosto przed siebie. – Widzę – mruknął w odpowiedzi Trumane, wodząc lunetą za szaro-czarnym pióropuszem dymu. – Myślę, że zwierzyna zauważyła, że się zbliżamy. Hilemore uniósł własną lunetę, żeby lepiej widzieć, i zmarszczył brwi, widząc dziwny wzór kreślony przez dym. Powinien płynąć albo na północ, albo na południe, zależnie od wiatru albo kierunku, w jakim poruszał się statek. Zamiast tego unosił się i opadał chaotycznym ruchem w przód i w tył. Ponadto był gęstszy, niż powinien być, nawet jak na statek, który płynie z maksymalną szybkością. – Stosują zasłonę dymną – powiedział. – Najwyraźniej zamierzają uciekać. – W rzeczy samej – zgodził Trumane. – Ster kolejne pięć rumbów na lewo. – Nie sposób orzec, w którą stronę skręci, panie kapitanie –

przestrzegł go Lemhill. – Może ruszyć na północ. – Kończy im się węgiel i produkt – odpowiedział Trumane, nie opuszczając lunety. – Zatem ich kurs ma małe znaczenie. Jeśli wypłyną na otwarte wody, dopadniemy ich w ciągu dnia zamiast w ciągu godziny. Hilemore patrzył, jak zasłona dymna gęstnieje, w miarę jak się zbliżali. Niedługo rozszerzyła się na dobre trzysta jardów. Kłębiła się, kiedy Królowa Wiatru poruszała się w niej w tę i z powrotem, przez co jej kurs nie był znany, a artylerzyści nie wiedzieli, gdzie celować. – Sprytny przeciwnik – zauważył Trumane z uśmieszkiem na ustach, kiedy odłożył lunetę. – Doceniam interesującą walkę. Poruczniku, jedna trzecia naprzód. Ster, kurs prosto na dym. Zapadła cisza, kiedy Okazja zwolniła, ryk kół ścichł do regularnego dudnienia, a kłęby dymu jeszcze bardziej zgęstniały. Zbliżyli się na odległość pół mili, kiedy dwa szybkie rozbłyski zapłonęły w kłębiącej się zasłonie jak błyskawice podczas burzy. – Ostrzał! – warknął Hilemore. Wkrótce jego głos utonął w jękliwym wizgu nadlatującego pocisku. Pierwszy spudłował o kilka jardów, wzbijając potężny słup wody w bok od prawego koła napędowego; fontanna solidnie zalała artylerzystów. Drugi jednakże uderzył w dziób Okazji od strony sterburty, tuż nad mocowaniem kotwicy. Opancerzony kadłub zadźwięczał jak dzwon, dostatecznie głośno, żeby Hilemore się skrzywił, a statek zadygotał od dzioba do rufy. Mimo siły uderzenia pocisk nie miał szansy przebić kadłuba. Zdołał jednak strzaskać cieńszy pancerz przy relingu na prawo od Żelaznego Smoka i sypnął nim przez fordek w postaci chmury stalowych odłamków. Hilemore zobaczył, jak pada cała załoga artyleryjska Żelaznego Smoka, w tym pan Bilforth. Śmiercionośna chmura poszatkowała ich kończyny i piersi. Ocalał tylko jeden strzelec. – Niech to Prorok przeklnie. – Trumane westchnął, a potem podniósł głos, zwracając się do Lemhilla: – Pierwszy oficerze,

proszę zebrać ludzi z dział na rufie i obsadzić Falcontile. – Tak jest, panie kapitanie! – Porucznik zasalutował i zbiegł po schodni. – Utrzymać kurs – powiedział kapitan do sternika, który z pobladłą twarzą wbijał wzrok w szybę przed swoim posterunkiem, która właśnie pokryła się pajęczyną pęknięć. Był niewiele starszy od Talmanta i ewidentnie też brakowało mu doświadczenia. Mimo to posłusznie wyrównał kurs i złapał mocniej ster, chociaż Hilemore widział plamy potu, jakie zostawiał na uchwytach. Talmant robił wrażenie tylko odrobinę mniej zdenerwowanego, twarz miał bladą, oczy szeroko otwarte, zdołał jednak posłać Hilemore’owi słaby uśmiech w odpowiedzi na jego spojrzenie i poruszył ustami, mówiąc bezgłośnie: „nie ma bezpiecznego miejsca”. – Panie kapitanie! – Hilemore odwrócił się, słysząc krzyk sternika, i zobaczył smukły kształt wynurzający się z dymu. – Bezczelna świnia – orzekł Trumane, choć wesołość bynajmniej nie zniknęła z jego głosu. – Myślę, że zamierza nas staranować. Królowa Wiatru nadpływała z pełną prędkością, a biała piana pod jej kołami napędowymi potwierdzała, że jest napędzana krwią. Hilemore widział postaci poruszające się na fordeku i dostrzegł zwaliste kształty dwóch dział ustawionych po obu stronach dzioba. – Działka na dziobie – zameldował Trumane’owi. – Wyglądają na corvuskie trzydziestodwufuntówki. – Odnotowane, panie Hilemore – odrzekł kapitan. – Chorąży Talmant, proszę dać znać maszynowni, żeby dali całą naprzód. Ster lewo na burtę. Podporuczniku, proszę przypomnieć załogom ze sterburty o rozkazach. Hilemore ruszył do luku, potykając się, kiedy sternik obrócił ster i Okazja się przechyliła. Wyszedł z trudem, kiedy dwa kolejne pociski nadleciały od Królowej Wiatru. Dzięki manewrowi kapitana chybiły i przeleciały nad rufówką, nie wyrządzając żadnych szkód, chociaż na tyle nisko, że załogi

pochowały głowy. Złożył dłonie przy ustach i wrzasnął rozkaz do załóg artyleryjskich w dole: – Stan gotowości, chłopcy! Poczęstujemy ją salwą z burty! Wyobrażał sobie, że zawiwatowali w odpowiedzi, ale trudno było to orzec z racji narastającego ryku kół napędowych. Zwrot Okazji sprawił, że stała teraz pod kątem prostym do nadpływających piratów, a jej prędkość z góry skazywała na porażkę wszelkie próby staranowania. Smukłość Królowej Wiatru utrudniała trafienie w nią, gdy znajdowała się w przyzwoitej odległości, ale w efekcie nieudanego ataku znalazła się niecałe trzysta jardów do Okazji; każdy artylerzysta Protektoratu, który zdołałby spudłować z takiej odległości, zasługiwałby na chłostę. Dwa działa przed kołem napędowym na prawej burcie wystrzeliły jednocześnie. Jedno trafiło w kadłub pirackiego statku, nie wyrządzając praktycznie żadnych szkód, jednakże drugie wycelowano z większą precyzją – pocisk wybuchł tuż za dziobem Królowej chmurą płomieni i strzaskanego pokładu. Hilemore dostrzegł połamane sylwetki kilku członków załogi wśród opadających szczątków. Mruknął z satysfakcją, widząc w rzednącym dymie, że działka dziobowe Królowej przepadły. Dwa działa bliżej rufy Okazji wystrzeliły jedno po drugim. Jeden pocisk rozbił szalupę, a drugi roztrzaskał osłonę prawego koła napędowego Królowej Wiatru. Hilemore szybko wycelował lunetę, żeby ocenić szkody. Widział, że jedna z łopatek pękła na pół, a kilka innych zostało mocno uszkodzonych. Koło jednakże nadal się kręciło, chociaż wolniej i z tego powodu Królowa zaczęła skręcać. – Dobra robota, chłopcy! – krzyknął do załóg w dole. – Tak trzymać! Wrócił na mostek i zasalutował do Trumane’a, zanim zdał raport: – Jest mocno spowolniona, panie kapitanie. Uszkodzenia prawego koła napędowego, ale nadal może posuwać się do przodu.

– Już niedługo – odpowiedział Trumane, odwracając się do sternika. – Ster prawo na burtę. Panie Talmant, jedna trzecia naprzód. – Jedna trzecia naprzód, tak jest, panie kapitanie. – A teraz... – Kapitan przeniósł spojrzenie z Królowej Wiatru, która starała się rozpędzić, buchając jeszcze gęstszym dymem z komina, na Żelaznego Smoka, naładowanego i przygotowanego pod nadzorem Lemhilla. – Zobaczmy, co potrafi nasza nowa zabawka. Panu Lemhillowi najwyraźniej nie były obce zasady działania nowej broni, którą teraz nadzorował. Jego doraźna załoga załadowała armatę prochem i pociskiem i teraz klęczała za nią z rękami na uszach, podczas gdy pierwszy oficer zerkał przez celownik, obracając kołem, które zmieniało kąt nachylenia broni. Po kilku sekundach, kiedy dym z komina Królowej Wiatru zaczął przelatywać nad fordekiem, pociągnął za dźwignię. Huk wystrzału i płomień, który buchnął z Żelaznego Smoka, natychmiast przegnał cały dym. Działo odskoczyło na sprężynowym łożu jak stający dęba koń. Hilemore spojrzał na Królową Wiatru i po kilku sekundach został nagrodzony widokiem znikającej w kuli ognia całej nadwodnej części kadłuba. Mostek, komin, kajuty załogi – wszystko przepadło w jednej płomienistej chwili. – Na jaja Proroka – szepnął sternik, wytrzeszczając oczy i wpatrując się w niemal całkowicie zniszczony statek, przechylający się na burtę, kiedy koło napędowe w końcu zupełnie stanęło. Królowa zaczęła powoli kręcić się w kółko. Hilemore przez lunetę zobaczył płonących ludzi na pokładzie, niektórzy czołgali się, inni w rozpaczy skakali za burtę. Kapitan rozkazał przyśpieszyć do dwóch trzecich mocy silnika i wkrótce drugie koło łopatkowe pirackiej jednostki znalazło się w zasięgu strzału dział na sterburcie. Dwie salwy wystarczyły, żeby je zniszczyć. Królowa Wiatru dryfowała i płonęła. – Tak to jest z piratami – orzekł Trumane, kiedy kolejny płonący człowiek rzucił się z rufy Królowej Wiatru, miotając się

chwilę, zanim zniknął pod wodą, i zostawiając na falach dymny ślad. – Nie potrafią stawić czoła prawdziwemu wrogowi. – Odwrócił się do Hilemore’a. – Ustawię nas burta w burtę, podporuczniku. Proszę przygotować swoją grupę i przejąć statek. Nadal może być wart odratowania, a nie ma co kręcić nosem na nagrodę pieniężną. Poza tym może mieć w ładowniach jakieś łupy. – Doskonale, panie kapitanie. – Hilemore zasalutował i ruszył do wyjścia. Ześlizgnął się po drabinie, żeby szybciej znaleźć się na pokładzie. – Zbrojmistrzu! – Panie podporuczniku! – Steelfine zmaterializował się wśród rzednącego dymu raptem trzy stopy dalej, prężąc się na baczność. – Grupa abordażowa jest w gotowości i czeka na rozkazy! Hilemore zauważył ledwie skrywany zapał w głosie Wyspiarza. – Zająć pozycje na bakburcie przy rufie – rozkazał Hilemore. – Drabiny i liny w gotowości, bagnet na broń. Snajperzy mają się położyć na szalupach. – Tak jest, panie podporuczniku! Hilemore wykorzystał tę okazję, żeby sprawdzić swój rewolwer, podczas gdy Okazja zmieniała położenie. Obrócił bębenek i odciągnął kurek, żeby wydmuchać pył z mechanizmu. Dym zgęstniał, kiedy zbliżyli się do Królowej Wiatru. W cokolwiek trafił pocisk Lemhilla, to nadal płonęło i Hilemore wiedział, że rozsądniej byłoby po prostu dać statkowi spłonąć do linii wodnej, a potem patrzeć, jak tonie. Jednakże tak samo jak Trumane nie potrafił się oprzeć pokusie zgarnięcia łupów wojennych. Poza udziałem w łupach i jedną dwudziestą całej wartości statku, która trafiała do drugiego oficera, taka zdobycz przydawała blasku oficerowi. Kapitan rozkazał, by uruchomiono pompy, kiedy znaleźli się w odległości czterdziestu stóp od pirackiego statku. Załogi artyleryjskie chwyciły za węże i zalały płonący statek

strumieniami wody. Musieli lać wodę bite dziesięć minut, zanim płomienie i dym opadły na tyle, żeby był możliwy abordaż. – Rzucić haki! – krzyknął Steelfine, kiedy Okazja jeszcze bardziej zbliżyła się do Królowej Wiatru. Teraz odległość wynosiła nie więcej niż dwadzieścia stóp. Nigdzie nie było widać zapowiedzi oporu, nawet pojedynczych członków załogi, z wyjątkiem paru zwęglonych trupów wśród zniszczenia. Grupa abordażowa rzuciła z wyćwiczoną precyzją liny, haki wbiły się w drewno, a liny napięły. – Ciągnąć! Mocno, chłopcy! – krzyczał Steelfine, zachęcając ich do większego wysiłku, aż wreszcie burty statków się zderzyły. – Drabiny – rozkazał Hilemore, podchodząc do relingu i stając obok Steelfine’a. – Kiedy już znajdziemy się na pokładzie – powiedział do Wyspiarza, który stał teraz z toporkiem w ręku – proszę wziąć dziesięciu ludzi i przeszukać pomieszczenia pod pokładem, zdławić wszelki opór i postarać się zabezpieczyć skradziony ładunek. – Tak jest, panie podporuczniku. Hilemore wyciągnął kordelas, kiedy ostatnia drabina abordażowa wylądowała z hukiem na swoim miejscu. Wskoczył na nią i machnął na ludzi, żeby ruszali za nim. – Czas zarobić na żołd, chłopcy! Przeprowadził ich pośpiesznie. Żołnierze krzyczeli za nim albo z zapału, albo żeby zagłuszyć strach. Na pokładzie jednak odkrył, że jest niewiele powodów do lęku, poza niebezpieczeństwem, jaki mógł przedstawiać słaby żołądek. Na fordeku leżał przepołowiony mężczyzna: jego tors został oderwany od dolnej połowy ciała, a wnętrzności wylały się na podkład czerwoną kałużą. Co ciekawe, chociaż większość trupów była osmalona i poparzona, jego twarz pozostała cała i wolna od sadzy. Varestiak, uznał bez zdziwienia Hilemore, zauważając kanciaste rysy twarzy typowe dla tych, którzy urodzili się na Czerwonych Przypływach. Czy istnieje bardziej piracka rasa? – Rzygaj, jeśli ci się zbiera, chłopcze – powiedział do pozieleniałego młodzika stojącego nieopodal i wpatrującego

się wytrzeszczonymi oczami w jatkę. – Lepiej to z siebie wyrzucić niż trzymać. Obejrzał się i zobaczył, że oddział Steelfine’a schodzi do dymiących wnętrzności statku, a potem zaczął przeszukiwać pokład wraku. Znaleźli kolejne kilkanaście trupów w różnym stopniu okaleczenia i jednego zupełnie nietkniętego, muskularnego mężczyznę dalcyjskiego pochodzenia, który był całkiem martwy mimo braku ewidentnych obrażeń. – To podmuch, panie podporuczniku – powiedział jeden ze strzelców, weteran, sądząc po wieku i sposobie, w jaki trzymał broń. – Miażdży wnętrzności, ale nie niszczy ciała od zewnątrz. Hilemore odwrócił się, słysząc okrzyk innego mężczyzny, który wyciągał zza płonącego stosu desek drobniutką postać. – Złapałem nam rybkę – powiedział. – Chociaż to tylko płotka. Złapany nie mógł mieć więcej niż dwanaście lat. Przez dziury w łachmanach widać było chude jak patyki ręce. Dzieciak potknął się i padł na kolana, kiedy marynarz wlekł go do Hilemore’a, dyszał ciężko, walcząc ze szlochem, odwracał twarz. Hilemore wiedział, że zgodnie z varestiackim zwyczajem wyruszył na morze w młodym wieku, ale nie pojmował, dlaczego ktoś zabrałby na piracki statek takiego szczeniaka. – Morski bracie – powiedział w bardzo prostym, ale przyzwoitym varestiackim Hilemore. Jeniec gwałtownie uniósł głowę, wytrzeszczając oczy ze zdziwienia i strachu. Przyjrzawszy się delikatnej, chociaż wybrudzonej twarzy, Hilemore zorientował się, że popełnił błąd. – Morska siostro – poprawił się – gdzie jest wasz kapitan? Dziewczyna nie odpowiedziała, ale sądząc po zmrużonych oczach, bardziej z zuchwałości niż z powodu szoku. – Co z nią zrobić? – zapytał weteran. – Nie opuścili flagi, a piratów nie chroni prawo. Możemy po prostu wyrzucić ją za burtę. Hilemore zignorował go i rozejrzał się po pokładzie, patrząc, jak jego ludzie szturchają dymiące zgliszcza bagnetami. Panowała cisza – poza szelestem i brzękiem olinowania.

– Nic więcej tu nie ma – powiedział i skinął na klęczącą dziewczynę. – Zabierzecie ją na Okazję. Później ją przesłucham. Powiedzcie kapitanowi, że najwyraźniej reszta załogi zginęła. – Ruszył w stronę ładowni, mówiąc przez ramię. – Zajmę się inwentaryzacją ładunku razem ze zbrojm... Coś wielkiego i zwalistego wyleciało z ładowni w chmurze drzazg, wzniosło się na wysokość prawie dwudziestu stóp, zanim padło na podkład z przyprawiającym o mdłości głuchym łoskotem. Steelfine, zdał sobie sprawę Hilemore, widząc, jak Wyspiarz na próżno próbuje wstać; odsłonił zęby we wściekłym grymasie, nadal ściskając toporek i wbijając wzrok w postać wynurzającą się z ładowni. – Do broni! – krzyknął Hilemore. Za późno. Fala siły omiotła ich, wyrwała im karabiny z rąk i wyrzuciła kilku ludzi za burtę. Sam przewrócił się i uderzył o częściowo zniszczoną osłonę koła napędowego. Powietrze uszło mu z płuc pod wpływem siły uderzenia. Z trudem dyszał. Przed oczami mu pociemniało, kiedy osunął się na pokład i zobaczył mroczną postać odsuwającą się chwiejnym krokiem od ładowni. Jeden z upuszczonych karabinów uniósł się w powietrze i poleciał do postaci, która podniosła rękę i złapała go jak gdyby nigdy nic. Przynajmniej jeden Błogosławiony na pokładzie, pomyślał Hilemore, patrząc, jak postać podnosi karabin i celuje w Steelfine’a.

Rozdział 14 Lizanne

Zabij ją. Palec Lizanne zatrzymał się dosłownie na ułamek chwili przed oddaniem strzału z Szeptu. Dziewczyna nadal wpatrywała się w nią z rozdziawionymi ustami i wytrzeszczonymi oczami. Może to przez te jej oczy, jasne i nierozumiejące, tak pozbawione pogardy, którą okazywały wcześniej. A może to przez świeże łzy, która nadal lśniły na jej policzkach. Zabij ją! Zza drzwi dobiegły odgłosy ruchu na podeście na pierwszym piętrze, po którym rozległo się zmęczone wołanie burgrabiego Artonina: – Kto się tu kręci o tej porze, że pozwolę sobie zapytać?! Będę musiała szybko działać, uznała Lizanne. Jeden strzał dla niej, a drugi dla niego z podnóża schodów. Będzie trudno, ale da się zrobić. Potem zbierze te wszystkie cudownie oświecające dokumenty i zniknie. Najlepiej będzie, jeśli podpali cały dom. Służący z pewnością przedstawiliby doskonały rysopis tajemniczej zaginionej pokojówki, która tego ranka zaczęła pracę. Mimo to Lizanne tylko stała, celując z pistoletu, i ku swemu zdumieniu odkryła, że nie potrafi zastrzelić piętnastolatki. – No więc? – dobiegło niecierpliwe pytanie ze schodów. Tekela zamrugała i powoli się odwróciła. Rozkasłała się przy pierwszej próbie dobycia głosu, ale przełknęła ślinę i spróbowała raz jeszcze. – To tylko ja, tato. Zapodziałam ranne pantofle. Lizanne słyszała, jak burgrabia wzdycha i przeklina poirytowany. – Poszukamy ich rano.

Tekela odwróciła się do Lizanne, zanim odpowiedziała cieńszym głosikiem: – Tak, tato. Lizanne słyszała, jak Artonin zamyka drzwi, i odczekała kilka sekund, zanim opuściła Szept. – Zamknij – poleciła, wskazując drzwi gabinetu. Dziewczyna zawahała się, a potem powoli zamknęła drzwi, krzywiąc się, gdy zawiasy zaskrzypiały. Lizanne zauważyła, że bierze głęboki wdech, zanim odwróciła się, żeby stawić jej czoło. – Mój ojciec to dobry człowiek – powiedziała. – Nie zrobisz mu krzywdy, prawda? Lizanne zamknęła księgę rachunkową na biurku i odłożyła ją do skrytki, upewniając się, że wszystko wygląda tak, jak to zapamiętała, a potem zamontowała na miejsce atrapę książek. – Nie jest zdrajcą – mówiła Tekela. – Bez względu na kłamstwa, jakie krążą na jego temat. Jest wierny cesarzowi. Ona myśli, że jestem z Korpusu, zrozumiała Lizanne, odrobinę bardziej podziwiając odwagę dziewczyny. Spojrzała jej w oczy, zatrzymując wzrok na nadal mokrych policzkach. – Złe sny, panienko? Tekela zarumieniła się i otarła oczy rękawem koszuli nocnej. Lizanne zauważyła, że dziewczynie drżą ręce. – Proszę – powiedziała. – Nie wiem, co ci powiedziano, ale... – Porozmawiamy dłużej rano, panienko. – Lizanne podeszła do dziewczyny i przystanęła, żeby szepnąć jej do ucha: – Jeśli wspomnisz choćby słowem o tym spotkaniu, zabiję wszystkich w tym domu. A teraz posłuchaj ojca i wracaj do łóżka. *** – Szalony Rzemieślnik. – Dryfujące chmury myślobrazu madame Bondersil migotały, kiedy przeszukiwała pamięć. – Nie znam tej opowieści. Domyślam się, że przekazałaś to panu Torcreekowi? – Tak, madame, ze dwie godziny temu. Coraz lepiej panuje nad

Niebieską, chociaż nadal brakuje mu dyscypliny. – A postępy Długich Karabinów? – Dotarli bezpiecznie na pokład Ognistego, chociaż nie bez przygód. – Przygód? – Stado dzikich Zielonych zaatakowało Ostrokół. Niestety pan Torcreek pozwolił sobie na niepotrzebną brawurę. Oczywiście pouczyłam go, żeby więcej tego nie robił. – Zielone zaatakowały Ostrokół. – Chmury madame przybrały czerwonawy odcień zaskoczenia i troski. – Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś o czymś takim usłyszę. Zapadła cisza, kiedy porządkowała myśli, a chmury wkrótce przybrały znajomy, pogodny wygląd. – Zacznę przeszukiwać archiwa – powiedziała do Lizanne. – Sprawdzę, czy gdzieś nie wspominają o tajemniczym corvuskim geniuszu. – Jest jeszcze jedna kwestia – odezwała się Lizanne, formując jedną z jej trąb powietrznych w precyzyjny wizerunek podobnego do wiatraka urządzenia, jakie widziała przymocowane do kadłuba Królewskiego. – Co to takiego? – zdumiała się madame. – Miałam nadzieję, że będzie pani wiedziała. A jeśli nie pani, to pewnie Jermayah. Zobaczyła, jak Madame wykręca jedną z chmur w niemal dokładną kopię obrazu, który przedstawiła Lizanne. – Domyślam się, że w porcie Morsvale kotwiczą także inne okręty wojenne? – Widziałam dziesięć. – One także mają takie urządzenia? – Nie miałam okazji przeprowadzić szerszego rekonesansu, jednakże wątpię. Królewski dopiero co przypłynął, a inne okręty wyglądają, jakby stacjonowały na arradsyjskich wodach od dłuższego czasu. Ponadto przewoził bardzo ważnego pasażera. Marszałek wielki Morradin przebywa obecnie w Morsvale. Powitała go cała kompania Szkarłatnego Legionu.

Chmury madame znowu poczerwieniały, a spokojny dryf zamienił się w nagłe skłębienie. – Niepokojące – powiedziała jedynie. – Rzeczywiście – zgodziła się Lizanne. – Już samo pojawienie się okrętu takiej klasy jak Królewski na arradsyjskich wodach jest niepokojące, ale obecność żołnierzy Dywizji Przybocznej i przybycie Morradina... – Odnotowałam to sobie, Lizanne. Możesz być pewna, że przekażę tę informację Protektoratowi w trybie natychmiastowym. Na razie jednak masz ważniejszy cel i nie możemy pozwolić, żebyś się rozpraszała, bez względu na to, jak naglące wydają się inne kwestie. Myślobraz madame zamienił się teraz we wzbierającą burzę, ciemną od autorytetu i przecinaną czymś, czego do tej pory Lizanne nie widziała. To był ich pierwszy wspólny trans od prawie dekady, a kolor i kształt myśli madame pozostały w dużym stopniu takie, jak je zapamiętała. Teraz jednak zobaczyła ciemne macki rozprzestrzeniające się wśród chmur rwanymi, konwulsyjnymi spazmami, macki, które zaczęły wyrastać, kiedy wspomniała o czymś, co mogło przeszkodzić w poszukiwaniu Białego. – Oczywiście, madame – zapewniła mentorkę. – Mam kilka kierunków dochodzenia, które mogę zbadać. Burza nieco się uspokoiła, macki zmalały, zamieniając się w krótkie, migocące żyłki. – Świetnie. Będę z ciekawością czekała na twój następny raport. – Dziękuję, madame. – Zamierzała przerwać połączenie, ale zatrzymała się pod wpływem uporczywej myśli madame. – Ehm... Lizanne? – Tak, madame? – Wiesz, że dziewczyna musi umrzeć. Myślobraz madame zniknął, zostawiając Lizanne dryfującą wśród jej wirów powietrznych i rozmyślającą nad własną głupotą, skoro myślała, że zdoła ukryć coś przed kimś tak biegłym w sztuce transu. Jednakże jeszcze bardziej niepokojący

był obraz macek kłębiących się wśród chmur madame. Zatem to tak wygląda obsesja, pomyślała. *** Tekela czekała po śniadaniu obok powozu. Jej twarz pod czepkiem była blada, a oczy nieco zaczerwienione. Mimo to Lizanne złapała się na tym, że zdumiewa ją to, jaka ładna jest teraz ta dziewczyna, kiedy zniknęły pozostałości grymasu. Pomyślała, że nie widziała jeszcze twarzy, która byłaby tak podobna do buzi lalki. – Przepraszam za spóźnienie, panienko – powiedziała, dygając. – Mam nadzieję, że nie czekała panienka zbyt długo. Lizanne rzuciła przelotne spojrzenie Riganowi, który stał ze szpicrutą w ręku obok schodów do powozu i przyglądał się Tekeli z marsem na twarzy. Lizanne podeszła, żeby podać jej rękę, i wskazała powóz. – W takim razie jedziemy? Naprawdę myślę, że spodoba się panience ta suknia. Dziewczyna skinęła sztywno głową i przyjęła podaną rękę, a Lizanne pochyliła się do niej przy wsiadaniu. – Zgań mnie – szepnęła po eutheryjsku. Napotkała zdumione spojrzenie dziewczyny i ledwie zauważalnie skinęła głową, wbijając w nią uporczywe spojrzenie. – Nie... – zaczęła Tekela, szukając słów i próbując przepoić je swoją typową zjadliwością. – Nie zagrzejesz długo miejsca w domu mojego ojca, jeśli to się powtórzy – wykrztusiła, chociaż lekko się jąkała. – Jeszcze jedno spóźnienie i wylądujesz... wylądujesz na ulicy bez zapłaty. Nie chciałabyś tego, prawda? – Nie, panienko – zapewniła ją Lizanne z wielkim niepokojem. – Oczywiście, że nie chciałabym. – Dość tego guzdrania. – Dziewczyna machnęła na Rigana. – Jedźmy, chłopcze. Rigan uchylił kapelusza i wsiadł na kozioł, popędzając konia

delikatnym uderzeniem w zad. Tekela siedziała sztywno i w milczeniu, kiedy jechali przez Ogrody Hailwell w kierunku północnej dzielnicy. Wbijała wzrok w Lizanne, która siedziała naprzeciwko, uważnie przyglądając się mijanym domom. Architektura Morsvale była znacznie bardziej jednolita niż Carvenportu, każdy dom przypominał sąsiedni, z podpartą kolumienkami werandą i spadzistym dachem. W biedniejszych dzielnicach ludzie mieszkali w długich rzędach ceglanych szeregowców o ścianach pociemniałych od odkładającej się przez dziesięciolecia sadzy. Lizanne wątpiła, czy są w tym miejsce budynki, która mają mniej niż pięćdziesiąt lat. Popadli tu w stagnację, uznała, przypominając sobie jedną z licznych mantr kochanych przez klasę kierowniczą: „Postęp dzięki rywalizacji, rywalizacja dzięki postępowi”. – Jesteś złodziejką? – wypaliła w końcu Tekela, chociaż miała dość przytomności umysłu, żeby zapytać po eutheryjsku. – Czy szpiegiem? Lizanne odwróciła się do niej i odparła, ściszając głos: – Nie tak głośno, bardzo panienkę proszę. Tekela zaczerwieniła się pod jej spojrzeniem, ale potem odpowiedziała ciszej: – Chłopak nas nie zrozumie. – Nie, ale może się zdziwić, dlaczego pokojówka mówi językiem arystokratów. – Czyli jesteś szpiegiem. Złodziejka nie znałaby eutheryjskiego. Lizanne spojrzała na nią w milczeniu, przybierając wyraz łagodnego oczekiwania. – Wiem, że nie jesteś z Korpusu – powiedziała Tekela. – Oni po prostu by nas aresztowali. Czyli jesteś korporacyjną sabotażystką. Znam was, chcecie zniszczyć cesarstwo i uczynić z nas niewolników. Lizanne odpowiedziała uniesieniem brwi. – Wiem, że nie zabijesz mojego ojca – ciągnęła dziewczyna z nutką triumfu w głosie. – Ani służących, ani mnie. Gdybyś zamierzała nas zabić, zrobiłabyś to zeszłej nocy.

Może i jest koszmarna, ale nie jest głupia. – Gdybyś zamierzała mnie ujawnić, już byś to zrobiła – odwzajemniła się Lizanne. Tekela zmarszczyła czoło nadąsana i odwróciła wzrok. – Miałam nadzieję, że do rana znikniesz – wymamrotała. – A Korpus... Ojciec nie lubi Korpusu, a on nie lubi jego. – Dlaczego? Dziewczyna zawahała się i Lizanne usłyszała w odpowiedzi wybąkane kłamstwo: – Nie wiem. – Twarz Tekeli stężała i nagle dziewczyna rzuciła Lizanne nieco oskarżycielskie spojrzenie. – Ale gdyby dowiedzieli się, że postawiłaś nogę w naszym domu... – Nie dowiedzą się. A co do zniszczenia cesarstwa, to obawiam się, że mój cel jest znacznie skromniejszy, i podejrzewam, że możesz pomóc mi go zrealizować. – A dlaczego miałabym to zrobić? Skoro nie zamierzasz mnie zabić ani nikogo, na kim mi zależy, czym możesz mi zagrozić? Lizanne przez chwilę przyglądała się bacznie postawie Tekeli, dostrzegając znacznie mniej gniewu i niepewności, niż można by się spodziewać po młodej dziewczynie, która uwikłała się w tak niebezpieczną sytuację. Coś zabłysło w jej spojrzeniu, coś innego niż strach albo egoizm nastolatki. Podniecenie, zdała sobie sprawę Lizanne. Te wszystkie napady złości maskowały nudę, a teraz dziewczyna znalazła sobie nową zabawę. – Służący najwyraźniej uważają, że twój ojciec najpewniej skończy w przytułku dla ubogich – powiedziała Lizanne. – Z powodu ogromnych kosztów twojej edukacji i garderoby. Na ustach Tekeli pojawił się cień jej zwyczajowego dąsu. – Tym zajmują się szpiedzy? Słuchają plotek pospólstwa? – Tak, szpiedzy często to robią. Pożyteczne informacje płyną z najróżniejszych źródeł, a snobizm może być śmiertelną w skutkach słabością w moim fachu. – Lizanne zdała sobie sprawę, że w jej głosie pojawiło się zniecierpliwienie, całkiem podobne do tego, które rozbrzmiewało w głosie madame Bondersil, kiedy jej uczennice nie były w stanie pojąć

najprostszej lekcji. – A gdybyś tak – kontynuowała bardziej powściągliwym tonem – mogła mieć wszystkie suknie, pantofle, czepki i klejnoty, jakich zapragniesz? A twój ojciec mógłby mieć całą rezydencję pełną książek i starodawnych przedmiotów, nad którymi mógłby rozmyślać? Chciałabyś tego? Tekela ucichła na chwilę, poruszając nerwowo drobnymi, odzianymi w rękawiczki dłońmi, podczas gdy po jej twarzy lalki przepływały najróżniejsze emocje. – Czyli twoi pracodawcy są zamożni? – spytała. – Zamożni to absolutnie nieadekwatne określenie dla moich pracodawców. – Lizanne uśmiechnęła się i przysunęła nieco. – Twój ojciec miał pudełko, bardzo stare i cenne. Na wieku miało inskrypcję po eutheryjsku nawiązującą do Białego Smoka. Wiem, że niedawno sprzedał je na aukcji. Widziałaś je kiedyś? Dziewczyna zmarszczyła czoło i przebiegle zmrużyła oczy. – Po co chcesz to wiedzieć? Lizanne pokręciła głową. – O nie, panienko. Jeśli mamy zawrzeć układ, to informacje będą płynęły tylko w jednym kierunku. Tekela wykrzywiła usta w podkówkę, jakby zbliżał się następny napad złości. Jednakże widząc niezachwiane spojrzenie Lizanne, oparła się pokusie. – Niech zaraza weźmie czepki, sukienki i klejnoty – powiedziała. – Chcę wydostać się z tego ponurego miasta i dostać dom w Feros dla mnie i ojca. Słyszałam, że to bardzo ciekawe miejsce. Nie wspomniała o pieniądzach, zauważyła Lizanne. Chociaż opuszczenie granic cesarstwa bez pozwolenia jest karane śmiercią, to gotowa jest zaryzykować. Dlaczego? – Wszystko to możemy uzyskać – zapewniła ją Lizanne, odkładając na razie na bok pytanie. – Zależy to jednak od rezultatów. – Odchyliła się na oparcie, unosząc wyczekująco brwi. – Całkiem dobrze pamiętam to pudełko – odpowiedział Tekela. – Chociaż miałam tylko osiem lat, gdy przyniósł je do domu.

Matka była wściekła, że wydał tyle pieniędzy, i okropnie się pokłócili. Potem rzadko je wyjmował. Matka nie lubiła, gdy jej o nim przypominano. – Zaglądałaś kiedykolwiek do środka? – Raz. W środku leżała gmatwanina kółek zębatych i wałków, jak mechanizm zegara. Ojciec powiedział, że pokazuje, jak poruszają się księżyce, ale nie rozumiałam, w jaki sposób. Potem matka wróciła do domu i wpadła w złość. Ojciec wysłał mnie na górę, żebym się pobawiła. – Smutek zmarszczył gładkie czoło Tekeli. – Mimo to nadal ich słyszałam. Matka potrafiła mówić naprawdę okropne rzeczy, kiedy się wściekła. I nie żałowała batów, przypomniała sobie Lizanne, myśląc, że może dziewczynie i ojcu lepiej jest bez matki. – Wspominał jeszcze kiedyś o tym urządzeniu? Wyjaśnił do czego służy? Lizanne pokręciła głową. – Nigdy więcej go nie widziałam, aż do dnia, kiedy zabrał je do domu aukcyjnego. Sprawiał wrażenie bardzo smutnego, kiedy się teraz nad tym zastanowię. – Urządzenie, które znajdowało się w środku, zostało wyjęte przed sprzedażą szkatułki. Wiesz, co się z nim stało? Tekela wzruszyła szczupłymi ramionami. – Nie zwracam szczególnej uwagi na rzeczy, którymi ekscytuje się ojciec. Możliwe, że nadal znajduje się w domu, chociaż nie mam pojęcia gdzie. – Ma jeszcze inne skrytki jak ta w gabinecie? – Nie wiedziałam nawet o tej. Lizanne zdusiła zniecierpliwione westchnienie. Nie wątpiła w szczerość dziewczyny, ale jej słowa nie były warte obiecanej zapłaty. Już kalkulowała, jak połączyć odpowiednią liczbę gróźb z zachętą, kiedy Tekela znowu się odezwała. – Chyba wuj Diran może je mieć. – Wuj Diran? – Nazywam go „wujem”, ale tak naprawdę to tylko stary przyjaciel ojca. Diran Akiv Kapazin. Pracuje w muzeum. Spędzają

razem mnóstwo czasu, ględząc o starociach. Muzeum. Czy istnieje lepsze miejsce, żeby ukryć to urządzenie? – Jesteś blisko z tym wujem? – zapytała. – Nieszczególnie. – Chytry uśmieszek wypłynął na usta Tekeli. – Za to jego syn to całkiem inna historia. – Jego syn? – Sirus. Pracuje jako asystent wuja, kiedy nie pisze kolejnego nieudolnego wierszydła dla mnie. Ostatni raz zrymował „wieje bryza boska” z „twego jak pączek noska”. – Czyli gdybyś postanowiła odwiedzić muzeum, nie wydałoby się to dziwne? – Chodzę tam tylko wtedy, kiedy ojciec zawlecze mnie na jakieś nudne przyjęcie. Chociaż Sirus ciągle proponuje mi, że mnie oprowadzi, więc łatwo dałoby się to załatwić. Lizanne znowu spojrzała na mijane ulice, przetrawiając informacje i nie zważając na uporczywy wzrok Tekeli. Kiedy minęły Park Zwycięstwa, zobaczyła coś, co spostrzegła już poprzedniego dnia, gdy szła do domu burgrabiego i rozglądała się za wysoko położonymi miejscami w okolicy. Wysoka iglica wznosiła się z czegoś, co wyglądało jak świątynia. Zwyczaje religijne w cesarstwie były ogromnie zróżnicowane, podobnie jak rodzaje wierzeń, ale wiedziała, że to powinna być siedziba wyroczni, miejsce zamieszkiwane kiedyś przez tych, którzy podobno potrafili odczytywać przyszłość i tuczyli się na ofiarach łatwowiernych suplikantów. Kult wyroczni podupadł w ostatnich dziesięcioleciach, głównie z powodu tego, że cesarska rodzina wyrzekła się go na rzecz powrotu do niegdyś martwego kultu cesarza, który przyznawał mu niemal boski status. Jednak tu i ówdzie ostały się świątynie, chociaż większość – jak ta właśnie – pozostawała niezamieszkana. Lizanne powiodła wzrokiem po długości iglicy i uznała, sądząc po jej położeniu, że nie ma z niej widoku na dom zegarmistrza. Za to doskonale będzie z niej widać zakład krawiecki. – Czego ode mnie chcesz? – zapytała Tekela, kiedy skręcili

w ulicę Stroskaną. Podniecenie, które Lizanne wcześniej zauważyła, znowu powróciło, a spojrzenie dziewczyny było żywsze, wręcz pełne zapału. Już zaczyna się świetnie bawić, pomyślała Lizanne, widząc w tym trochę samą siebie. Była niewiele starsza, kiedy agent z Inicjatyw Nadzwyczajnych rozbudził jej zainteresowanie sprawami tajnymi. – Na razie – powiedziała, kiedy Rigan zatrzymał powóz przed pracownią krawiecką – przymierzysz piękną suknię, którą dla ciebie znalazłam. Kupisz ją, po odpowiedniej dawce marudzenia, potem zrobisz scenę i odjedziesz powozem. Powiesz madame Meeram, że wysłałaś mnie, żebym znalazła pantofle pasujące do sukni, i że nie powinna spodziewać się mojego powrotu przed zmierzchem. Rozumiesz? Tekela zerknęła na sklep za oknem powozu. – Tu coś jest, prawda? Coś, czego chcesz. Lizanne pochyliła się ku niej, łapiąc ją za drobną rękę i ściskając tak, że dziewczyna aż stęknęła. – Informacje płyną tylko w jednym kierunku, panienko. A teraz – wypuściła dłoń Tekeli, otworzyła drzwi powozu i znów przeszła na varsalski, podnosząc nieco głos – zajmijmy się zakupami. *** Druga próba Tekeli odegrania napadu złości wypadła znacznie lepiej niż pierwsza, chociaż dziewczyna odrobinę przedobrzyła. – Powiem ojcu, żeby kazał madame Meeram obić cię trzcinką! – piekliła się z zapałem i wymachiwała palcem przed twarzą Lizanne. – Przekonasz się jeszcze! Niewdzięczna flądra! Lizanne spuściła wzrok i z rzekomym wstydem zerknęła na pracownię krawiecką. Widziała elegancko odzianą kobietę w środku, która posłała jej współczujące spojrzenie, krzywiąc się lekko. Spędziły w sklepie prawie godzinę, podczas której Tekela przymierzała suknię, piękną rzecz o wąskiej talii ze wspaniale

dopełniającego się jedwabiu i koronki. Lizanne suknia wydała się naprawdę urocza, ale dziewczyna najwyraźniej miała wprawę w wynajdowaniu wad w nawet najlepiej skrojonych rzeczach. – Rąbek za nisko schodzi – powiedziała do eleganckiej kobiety. – Nie wie pani, że modne są teraz suknie cal nad obcas? – Ten szczegół łatwo poprawić – padła odpowiedź. – Na poprawkę potrzeba godziny albo dwóch. – I rękawy – powiedziała Tekela, prostując rękę i patrząc pod kątem w lustro. – Są za zwyczajne. – Może odrobina srebrnej lamówki przy mankietach – zaproponowała kobieta. – W zestawieniu z odpowiednimi kolczykami i naszyjnikiem efekt zapierałby dech w piersi. Oczywiście wtedy uległaby zmianie także cena... – To proszę ją zmienić – odpowiedziała Tekela, machając lekceważąco ręką. – I proszę zwęzić talię o jeszcze pół cala. Nie jestem maciorą. Rachunek proszę wysłać burgrabiemu Artoninowi, Ogrody Hailwell. Moja dziewczyna jutro odbierze suknię. – Bardzo dobrze, panienko. – Kobieta przeszła za kontuar, żeby zapisać transakcję. Pod każdym względem wyglądała na właścicielkę zakładu, począwszy od nienagannie ułożonych włosów, a skończywszy na wspaniale uszytej, ale pozbawionej ozdób sukni – cokolwiek bardziej ozdobnego mogłoby przyćmić klientki. Jednak coś tu nie pasowało – trzymała się odrobinę zbyt prosto, a jej krok był trochę zbyt precyzyjny, jakby uczyła się chodzić na placu apelowym. Wojskowe szkolenie miało tendencję do przenikania w głąb duszy i w efekcie zawsze trudno było je zamaskować. Ponadto jej dłonie, chociaż eleganckie jak cała reszta postaci, zdradzały siłę większą, niż to potrzebne szwaczce. Korpus, pomyślała Lizanne, ale czy Błogosławiona? – Podczas spaceru do domu – powiedział Tekela i wsiadła do powozu, korzystając z pomocy Rigana – byłoby dobrze, gdybyś zastanowiła się, czy naprawdę zasługujesz na miejsce w domu mojego ojca.

Zatrzasnęła drzwi powozu i usiadła z nosem zadartym niemal dokładnie o czterdzieści pięć stopni. – Przykro mi – szepnął Rigan do Lizanne. Uśmiechnęła się do niego słabo i ze zrozumieniem, zanim wsiadł na kozła. Lizanne stała i patrzyła, jak odjeżdżają, a potem westchnęła i powlekła się powoli na południe. *** Spędziła godzinę, jeśli nie więcej, spacerując po parku, udając, że uśmiecha się na widok rabat, podjadając pieczone kasztany i lody oferowane przez różnych sprzedawców. W rzeczywistości przeprowadzała gruntowny rekonesans okolicy otaczającej świątynię wyroczni i jej użyteczną iglicę. Obserwowała trasę patroli i zwyczaje policji w Morsvale. Nie zdziwiła się, widząc, że w mieście jest więcej policji niż w Carvenporcie, a policjanci chodzą na patrole parami w denerwująco regularnych odstępach czasowych i przyglądają się współobywatelom cesarstwa często ze złowrogą natarczywością. Uspokoił ją jednak taki sam u wszystkich brak oczywistych oznak prawdziwej inteligencji albo inicjatywy. Głupiego wroga zawsze łatwiej uniknąć. Albo zabić. Ostatnią godzinę przed zmierzchem wypełniła, rzucając okruchy chleba kaczkom i łabędziom na jeziorze z łódkami w parku, a potem schowała się w stosownie gęstej kępie krzewów, podczas gdy dozorca parkowy popędzał do wyjścia ostatnich spacerowiczów. Leżała na ziemi, nie przejmując się zabrudzeniami na sukni, i poruszyła się dopiero, kiedy brzęk kluczy w żelaznych bramach całkowicie ucichł. Wyjęła Pająka z torebki i przymocowała do ręki, zanim podkasała sukienkę i wyjęła Szept z kabury na udzie. W wolnych chwilach często zastanawiała się, jak zwykłe kobiety radzą sobie z codziennymi obowiązkami skrępowane idiotyczną bielizną, która powinny nosić w tych rzekomo nowoczesnych czasach. Świątynia była zabita deskami i ozdobiona różnymi napisami

ostrzegającymi, że nie wolno tam wchodzić, i oznajmiającymi, że budynek zostanie niedługo wyburzony. Mała kropelka Zielonej wystarczyła, by Lizanne szybko usunęła deski z mniejszego okna i weszła do środka, gdzie ujrzała mroczne pomieszczenie z zakurzonego marmuru. Ruszyła na południową stronę budynku i znalazła wąskie kręcone schody prowadzące na iglicę. Zielona pomogła jej w szybkim wejściu na górę. Na szczycie znajdowała się zadaszona platforma widokowa z krokwiami pełnymi zaniepokojonych, rozgruchanych gołębi, które zdenerwowały się jej pojawieniem. Wyszła na wąską zewnętrzną półkę, żeby uniknąć ciągle spadających ptasich odchodów, myśląc sobie, że mimo podniecenia i nagród życie, które wybrała, jest niezbyt wytworne. Przykucnęła, przyswajając jeszcze trochę Zielonej dla wyostrzenia zmysłów i zapobieżenia nieuniknionemu bólowi mięśni. Widziała światło w pracowni krawieckiej, migoczące czasem, kiedy pracownica poruszała się po pomieszczeniu. Po kilku minutach światło nagle zgasło i elegancka kobieta wyszła z pracowni, zatrzymując się, żeby zamknąć zakład i spuścić kratę zabezpieczającą wystawę oraz drzwi. Potem skierowała się nieśpiesznie na północ do skrzyżowania z ulicą Krawiecką, skręciła w prawo i ruszyła ku bardziej przestronnym ulicom zachodniej dzielnicy miasta. Podejrzenia Lizanne potwierdziły się, kiedy obserwowała kobietę – zatrzymywała się na każdym rogu, często wracała po własnych śladach, wykorzystywała wszystkie standardowe praktyki agenta, który zmierza do tajnej lokalizacji. Przez kilka chwil Lizanne martwiła się, że może stracić ją z oczu, kiedy dystans się powiększał, ale na szczęście kobieta zatrzymała się przy nijakim domu na ulicy Buchalterów. To była okolica zamieszkiwana przez corvuską arystokrację określaną jako „przeciętna” – księgarzy, prawników i drobnych urzędników państwowych, którzy stanowili biurokratyczny klej utrzymujący w całości złożone mechanizmy cesarstwa. Patrzyła, jak kobieta podchodzi do frontowych drzwi i puka trzy razy, czeka i znowu puka, ale dwa razy. Drzwi

otworzyły się chwilę potem i kobieta zniknęła w środku. Lizanne poczekała jeszcze chwilę, obserwując okoliczne dachy. Dostrzegła strażnika na domu naprzeciwko – leżał z wielostrzałowym karabinkiem w gotowości. Następny dom był zasłonięty, ale można było spokojnie założyć, że tam też czai się snajper. Kryjówka agentów, uznała. Gdyby to było ważniejsze miejsce, lepiej by go strzegli. Znowu spojrzała na zakład krawiecki i zabity deskami dom zegarmistrza naprzeciwko. Nadal nie widziała, żeby ktoś obserwował to miejsce, co znaczyło, że ktokolwiek dowodzi tą operacją, jest zbyt zręczny jak na jej gust i ryzyko związane z badaniem miejsca jest zbyt duże. Westchnęła sfrustrowana i przysiadła na piętach. Sytuacja była irytująca, ale nie katastrofalna. Korpus dostarczył jej informacji na temat swojej organizacji, udało się jej też zidentyfikować jednego z agentów. Ponadto zwerbowała informatorkę aż rwącą się do współpracy. Zdławiła falę nostalgicznych wspomnień na myśl o żarliwym spojrzeniu Tekeli. Sentymenty są zawsze niemądre, a tu mogłyby okazać się śmiertelne w skutkach. „Wiesz, że dziewczyna musi umrzeć...”.

Rozdział 15 Clay

Na sekundę świat poczerwieniał. Chwyt Czarnej utrzymywał się przez jeszcze kilka uderzeń serca, chociaż głowa Ellfortha eksplodowała. Clay stał tylko sztywno, podczas gdy krew, mózg i kawałki czaszki rozbryznęły mu się na twarzy. Uwolnił się, kiedy szczątki Ellfortha padły na bar i ześlizgnęły się na podłogę, a resztki Czarnej wyciekły z ciała. Clay miał wrażenie, że wszystkie jego mięśnie napięły się jednocześnie, świat zakołysał się wokół niego, nogi się pod nim ugięły i padł na trupa łowcy głów, wymiotując i drżąc. – Długie Karabiny, ruchy! Clay odwrócił dygocącą głowę i zobaczył stryja Braddona stojącego koło drzwi karczmy i wyrzucającego łuskę z karabinu. Rozległy się zgrzyt i łomot krzeseł, kiedy jego kompania posłusznie wstała. Braddon zdjął drugi karabin z ramienia i rzucił go. Clay powiódł wzrokiem za bronią, która poleciała do Kaznodziei. Snajper złapał ją z naturalną łatwością, przeładował i uniósł, celując w kogoś na lewo od Claya. Foxbine wyciągnęła dwa rewolwery i wymierzyła w tym samym kierunku, podczas gdy Skaggerhill stanął obok niej i odciągnął kurek w strzelbie. Jego stary przyjaciel Stallwin cofał się do kąta z ręką na rękojeści rewolweru na biodrze. Clay zamrugał, żeby pozbyć się krwi z oczu, i spojrzał w prawo. Większość marynarzy, która raptem parę sekund temu bawiła się głośno, leżała teraz plackiem na podłodze z rękami na głowach, inni chowali się pod stołami albo wychodzili przez najbliższe okno. Jednak grupa dziesięciu osób pośrodku karczmy najwyraźniej wolała odczekać jeszcze chwilę. Wszyscy nosili

takie same granatowe żeglarskie płaszcze jak Ellforth, chociaż tak samo jak on mieli też naszyjniki z zębów, a ich twarze były poznaczone niepowtarzalnym wzorem blizn. Ekipa Ellfortha, domyślił się z pewną satysfakcją Clay, bo najwyraźniej dobrze go ocenił. Taki gość jak Ellforth nigdy nie działa w pojedynkę. Łowcy głów – trzy kobiety i siedmiu mężczyzn – stali z rękami na broni, z karabinkami i pistoletami na wpół wyciągniętymi lub na wpół uniesionymi, z twarzami zaciętymi, spragnionymi zemsty. Jeden z nich, wysoki mężczyzna wywodzący się ze Starych Kolonistów, który ściskał przy boku pistolet dużego kalibru, wyszczerzył zęby. Palił się do walki. – Śmierć zgodna z prawem – powiedział Braddon tonem pozbawionym jakiejkolwiek rozjemczej nuty. Wręcz przeciwnie, robił wrażenie potwornie wściekłego. – Wasz człowiek nie mógł oczekiwać niczego innego. A wy, nędzne łachudry, jak nie chcecie narobić sobie wstydu, to lepiej połóżcie broń na podłodze, znajdźcie sobie okno i wynoście stąd swoje smętne zadki. Chociaż uśmiech wysokiego łowcy głów tylko poszerzył się na te słowa, Clay dostrzegł niepewność na twarzach jego towarzyszy. Popatrzyli po sobie i zaczęli się cofać, opuszczając broń. Wysoki mężczyzna nie zamierzał się jednak wycofać. – Pieprzyć prawo, kapitanie – powiedział do Braddona przedziwnie zwyczajnym tonem. – I pieprzyć cieb... Jego głowa odskoczyła do tyłu, ostatnie słowo urwało się przechodząc w charkot, krew spłynęła mu po twarzy, gdy krótki nóż wbił się w oko. Clay odwrócił się i zobaczył Silverpin wyciągającą rękę do następnego rzutu. Tym razem trafiła w drugie oko, a ostrze weszło dość głęboko, żeby wbić się w mózg, bo mężczyzna padł na ziemię, a życie nagle opuściło jego ciało. Rozległ się łomot, gdy pozostali łowcy głów rzucili broń i zaczęli się cofać. – Mam dobrą pamięć i jestem z natury pamiętliwy – powiedział im Braddon. – Jak zobaczę was znowu, nie będę taki

miły. A teraz znikajcie. Łowcy głów uciekli przez tylne okno karczmy, śpiesząc się, żeby znaleźć się gdzie indziej. – Clay! – zawołał Braddon. – Czas na nas. Clay spróbował wstać, ale znowu padł na trupa Ellfortha. Jego kończyny nadal odczuwały skutki uścisku Czarnej. – Nic mi nie jest – powiedział, machając ręką, kiedy Skaggerhill podszedł, żeby mu pomóc. Odczekał sekundę, walcząc z nudnościami z powodu smrodu i widoku roztrzaskanej czaszki, a potem podniósł się chwiejnie. – Mieli snajperów na dachach na zewnątrz – rzekł Braddon. Rzucił spojrzenie Silverpin i wskazał trupa wysokiego łowcy. Podeszła do niego, wyciągnęła szybko noże, a potem wyjęła szeroki nóż z pochwy na krzyżu. Clay odwrócił się, kiedy wzięła się do roboty, ale same odgłosy wystarczyły, żeby w końcu zwymiotował. – Nie przejmuj się, dzieciaku – pocieszyła go Foxbine, poklepując po plecach. – Tego by sobie życzył. Pozostali zaśmiali się, z wyjątkiem Kaznodziei, który stał obok stryja, obserwując ciemność za drzwiami. Tumult panujący w mieście, gdy przypłynęli, przycichł teraz, zapadła namacalna, pełna wyczekiwania cisza. – Jeden naprzeciwko – zameldował Kaznodzieja. – Drugi kuca obok beczek na nabrzeżu. Nie widzę pozostałych. – Łowcy głów działają w grupach po dwadzieścia albo więcej osób – wyjaśnił Braddon. – To znaczy, że nie widzimy co najmniej pół tuzina. – Podniósł głos i krzyknął w ciemność: – Wasz kapitan i wasz Błogosławiony nie żyją! Nic tu nie zyskacie! Skinął na Silverpin, a ona wyrzuciła na zewnątrz makabryczne trofeum. Braddon odczekał kilka sekund, zanim znowu się odezwał: – Wychodzimy! Znacie mnie i wiecie, co się stanie, jeśli choćby jedna kulka nadleci w moim kierunku! Odwrócił się do swoich ludzi i powiedział cicho: – Kaznodziejo, idź pierwszy. Panno Foxbine, Silverpin,

trzymajcie Claya między sobą. Skaggs, my dwaj idziemy ostatni. Skaggerhill skinął głową, a potem odwrócił się z uniesioną ręką do Stallwina. – Szkoda, że nie mogliśmy dłużej pogadać, Kleb. Wiesz, jak jest. Rzeczniak wzruszył ramionami i schował pistolet do kabury. – Zawsze miło cię spotkać, Skaggs. Przekazać jakąś wiadomość w górę rzeki? – Zajrzyj do mojej Lousille, jak będziesz w Carvenporcie. Daj jej znać, że stary ojciec jeszcze dycha. Dopilnuj, żeby nie zabrakło jej niczego ważnego. – Nie ma sprawy. – Spojrzenie Stallwina powiedziało Clayowi, że w tej rozmowie kryło się coś więcej niż tylko pożegnanie starych kumpli. Skaggerhill poprosił o sporą przysługę. – Uważaj na siebie – rzucił na pożegnanie Najemnik, gdy zaczęli wychodzić. – Zawsze uważam, Kleb. Ruszyli – w odczuciu Claya – ślimaczym tempem. Kaznodzieja kilka kroków przed nimi z karabinem opartym o ramię nieustannie przeczesywał wzrokiem kładki i mosty. Silverpin i Foxbine trzymały Claya między sobą przez cały czas, a on nieco wstydził się tego, że nie zaprotestował. Wyciągnął jednak Szpilę, chociaż ręce tak mu się trzęsły, że wątpił, by broń na coś mu się przydała, gdyby zaczęła się strzelanina. Kiedy zbliżyli się do nabrzeża, rozbrzmiał gwizdek Ognistego, jego płaczliwe wołanie poniosło się po miasteczku. – Widocznie kapitan usłyszał o naszych kłopotach – powiedział Skaggerhill. – Wzywa załogę do powrotu z hulanek. – Lepiej niech się pośpieszą – warknął Braddon. – Nie zostanę tu ani sekundy dłużej niż to konieczne. Kaznodzieja zatrzymał się, kiedy doszli do pomostu prowadzącego do miejsca, gdzie cumował – Ognisty, ukucnął i wpatrywał się bacznie w kładkę przed nimi. – Co masz? – zapytała go szeptem Foxbine. Kaznodzieja nie odpowiedział, wodząc karabinem powoli

od jednego brzegu pomostu do drugiego. Chwila się przeciągała, a Clay zaczął się zastanawiać, czy nie sięgnąć po prezent od ciotki, kiedy Kaznodzieja strzelił. W ciszy wystrzał poniósł się hukiem, chmura drzazg buchnęła z desek. Przez sekundę nie rozległ się żaden dźwięk poza cichnącym echem strzału, a potem usłyszeli charakterystyczny plusk czegoś ciężkiego, co wpadło do rzeki. – Łajdaki kryją się pod spodem – powiedziała Foxbine, uniosła oba rewolwery i wystrzeliła wszystkie dwanaście kul szybciej, niż Clay myślał, że to możliwe. Drzazgi buchnęły na całej długości kładki pośród zaniepokojonych okrzyków pod deskami i kolejnych plusków. Dwie ciemne postaci zaczęły wspinać się na górę, kiedy broń Foxbine ucichła, a ona sama przykucnęła. Jej dłonie poruszały się bezwiednie z nadzwyczajną szybkością i precyzją, gdy wymieniała bębenki. Kaznodzieja znowu strzelił, dwa razy, błyskawicznie jeden pocisk za drugim. Wspinające się postacie spadły do wody. – Biegiem! – krzyknął Braddon i przebiegli ostatni odcinek. Skaggerhill wystrzelił ze strzelby do cienia, który dostrzegł pod pomostem. Keelman czekał przy trapie, a jego ogorzała twarz była ponura i niezbyt serdeczna. – Rozkazy kompanii nic nie mówiły o tego typu problemach – powiedział do Braddona, kiedy pośpiesznie weszli na pokład. Foxbine i Kaznodzieja przykucnęli przy relingu, celując w miasteczko. – To Interior, kapitanie – odpowiedział Braddon. – Tu zawsze są kłopoty. Najlepiej będzie, jeśli od razu odcumujesz. – Nadal nie wróciło czterech moich ludzi. W tym drugi oficer. – Jeśli jeszcze nie wrócili, to już nie wrócą. Najpewniej łowcy głów dopadli ich i wyciskają z nich wszystko, co się da. Nie możemy czekać. Jakby dla podkreślenia słów Braddona, od strony miasteczka nadleciała kula, świsnęła obok głowy kapitana i uderzyła w grodź. Mężczyzna tylko się wzdrygnął, ale gniew barwiący jego

głos, gdy wydał rozkaz odcumowania, wskazywał, że niechętnie przyjął radę Braddona. Wkrótce – Ognisty odbił od nabrzeża, koła napędowe spieniły wodę. Zanim znaleźli się poza zasięgiem, oddano jeszcze kilka strzałów z nabrzeża, nie czyniąc żadnych szkód poza jedną wybitą szybą. Kaznodzieja strzelił tylko raz w odpowiedzi; sądząc po tym, jak mruknął z satysfakcją, trafił w cel. Wkrótce ruszyli w przyzwoitym tempie na południe. Ujście niknęło w oddali, aż całkiem skryło się za zakolem rzeki. Clay odwrócił się, kiedy Braddon położył mu rękę na ramieniu. Stryj przyglądał mu się uważnie. – Nie jestem ranny – powiedział Clay i zepchnął jego dłoń. Schował Szpilę w kaburze, zauważając ku swemu rozdrażnieniu, że ręce nadal mu się trzęsą. – Skąd wiedziałeś? Skąd wiedziałeś o Błogosławionym? – Zobaczyłem, że łowcy głów zajmują pozycje wokół gospody. Zawsze ktoś zostaje na warcie i dzisiaj była moja kolej. – Stryju, Błogosławiony powiedział... – Ktoś wynajął jego ekipę, żeby cię zabili; domyślam się, że przy okazji mieli zabić także nas. Łowcy głów rzadko oddają choćby jeden strzał bez uprzedniej zapłaty. Wygląda na to, że ktoś wyznaczył za nas nagrodę. – Morsvale – powiedział Clay. – Powiedział, że otrzymał przekaz w transie od kogoś z Morsvale. – Corvuskie łachudry – zaklął Skaggerhill i splunął. – Syndykat ostrzegł mnie, że może do tego dojść – powiedział Braddon, zwracając się do wszystkich. – Wygląda na to, że nie jest to już zwykła wyprawa. Teraz zaczął się wyścig, a my przegapiliśmy moment, kiedy można było się wycofać. *** Jakimś cudem pozostali posnęli, gdy tylko się położyli, podczas gdy Clay nie mógł zasnąć przez długie godziny. Istniało dość powodów, żeby nie miał żadnych świadków przy tym, co musiał

zrobić, ale przeciągający się wpływ chwytu Ellfortha i tak przeganiał sen. Poza wspomnieniem paraliżu dręczył go jeszcze widok złej twarzy łowcy, zachwyconego tym, co właśnie robi, już nie wspominając o cuchnącym oddechu. To wszystko razem wzięte budziło jedno pytanie w jego umyśle: Czy to ja? Powrócił myślami do wszystkich bezwzględnych konfrontacji w zaułkach Kątów, kiedy posługiwał się Czarną, żeby wyrównać porachunki albo odebrać dług. Bywał czasem okrutny, wiedział to, ale nigdy bez potrzeby, a jego przeciwnicy nie zasługiwali na nic lepszego. Nie był taki jak Ellforth, ale po jeszcze kilku latach i wojnie z Keyvine’em, kto wie, czym by się stał? Ześliznął się z koi, kiedy Skaggerhill zaczął chrapać, a fakt, że ten hałas nie obudził Kaznodziei i Braddona, znaczył, że śpią jak zabici. Na zewnątrz trwała bezchmurna noc, szeroka panorama gwiazd rozświetlała niebo. Tej nocy tylko Nelphia była widoczna; pozbawiona towarzystwa młodszej siostry poruszała się niedostrzegalnie po migotliwym tle. Pamiętał, że Joya lubiła siadywać nocami na dachu i wpatrywać się w niebo całymi godzinami. Często miał ochotę posiedzieć razem z nią, ale nigdy tego nie zrobił, uznając, że przeszkadzałby tylko; to był jej czas, a oni i tak dużo od niej wymagali. Joya patrzyła na księżyce, a on patrzył na nią; wtedy uważał, że to uczciwy układ. Wybrał sobie miejsce niedaleko osłony koła łopatkowego. Rozejrzał się, upewniając się, że nie ma w pobliżu nikogo z załogi, zanim sięgnął pod koszulę po łup. Ucieszył się, widząc, że braki w higienie osobistej Ellfortha nie dotyczyły także jego fiolek. Wyściełane etui z zielonej skóry lśniło od częstego przecierania, a same szklane fiolki nie były umazane żadnym tłuszczem, który mógłby zanieczyścić zawartość. Sprawdził wszystkie po kolei, pomrukując z irytacją, bo zapas był lichy. Została ledwie kropla Czarnej, co znaczyło, że łajdak wypił pełną dawkę przed podejściem do Claya. Pewnie powinno mu to pochlebiać. Niebieskiej też było mało, ale za to zostało około ćwiartki fiolki Zielonej i Czerwonej. Razem z prezentem od ciotki miał prawie przyzwoity zapas produktu, pomijając Niebieską, ale

wątpił, żeby często z niej korzystał, kiedy nadejdzie czas. Wypił mikroskopijny łyczek Zielonej. Potrzymał ją chwilę na języku, zanim przełknął. Zgodnie z przewidywaniem drżenie rąk natychmiast zniknęło, a mdłości nadal ściskające mu wnętrzności osłabły, aż w końcu całkiem ustały. Obrzucił rzekę spojrzeniem, korzystając z wyostrzonego wzroku, i odkrył, że wody zamieniły się teraz w wirującą mgłę, przez którą śmigają ławice małych rybek migoczących jak świetliki. Podniósł wzrok na samotny księżyc i wyrwało mu się zduszone westchnienie. Jaka wyraźna, zdumiał się, wodząc spojrzeniem po powierzchni Nelphii. Zwykle monochromatyczna teraz okazała się miłym dla oka patchworkiem szkarłatnych gór i cynobrowych dolin, a poznaczone nielicznymi kraterami równiny miały delikatny lazurowy odcień. Widok był hipnotyzujący i zawładnął jego uwagą całkowicie na całe sześćdziesiąt sekund działania Zielonej. Pozostawił wspomnienie, o którym wiedział, że niewiele rzeczy zdoła je przyćmić. Kiedy działanie Zielonej ustąpiło i powierzchnia Nelphii znowu stała się blada i szaro-czarna, przypomniał sobie radę panny Lethridge, żeby znalazł sobie wizualny szablon do transu, myślobraz, jak to nazywała. Uznał, że warto spróbować. Księżyc był równie dobrym obrazem jak każdy inny, i dostatecznie fascynującym dla niego, żeby zdołał utrzymać jego kopię podczas transu. Poza tym mogło to mu oszczędzić kolejnego wykładu. Dołożył podarunek od cioci do etui i schował je pod koszulą, wiedząc, że rankiem będzie musiał znaleźć lepszą skrytkę. Ruszył z powrotem do luku prowadzącego do ich wspólnej kajuty, ale przystanął, słysząc dobiegający z rufy nowy dźwięk. Był cichy, ale piskliwy, jak skamlenie przestraszonego szczeniaka. Boleśnie świadomy tego, że zostawił Szpilę w kajucie, zastanawiał się przez chwilę, czy nie wrócić po nią, zanim pójdzie na rufę. Miał w końcu etui. Znowu rozległo się kwilenie, kiedy zbliżył się do stosu skrzynek i beczułek przywiązanych do pokładu, ewidentnie ludzkie, ale też wyrażające potworny strach. Znalazł Silverpin leżącą na buchcie liny, zwiniętą w ciasny

kłębek, jakby marzła. Jej twarz na przemian rozluźniała się i tężała w odpowiedzi na koszmary czające się pod zamkniętymi powiekami. Odsłoniła zęby, kwiląc, i dźwięk zamienił się w warczenie, kiedy szarpnęła się i zaatakowała. Rękę miała pustą, ale widział, że zaciska ją na nieistniejącym nożu, dźgając i tnąc z wprawnym okrucieństwem, zanim w końcu opadła bezwładnie. Patrzył, jak oddech Silverpin się uspokaja, drżenie ustaje. Ze wstydem zauważył swoje podniecenie widokiem jej spoconej skóry. Spojrzał na jej twarz i zobaczył, że złagodniała, stała się niemalże pogodna. Podniósł nieużywane płótno z pokładu i przykrył ją, pilnując się, żeby zachować dystans na wyciągnięcie ręki, gdyby miała obudzić się gwałtownie, tym razem z prawdziwym ostrzem w dłoni. Usiadł na skrzynce i patrzył przez chwilę, jak Silverpin śpi, myśląc o tym, jak dziwnie bezbronna się wydaje. Mimo tatuaży i smukłości drapieżnika widział teraz, że jest niewiele starsza od niego. Zastanawiał się, ile mogła mieć lat, kiedy dołączyła do łowców głów, jak powiedział Skaggerhill. Może tyle lat, ile miał on, gdy stryj wyrzucił go do Kątów? Może nawet mniej. Jeśli tak, to nic dziwnego, że nawiedzały ją czasem koszmary. Czując, że ogarnia go senność, wstał ze skrzynki i ruszył w stronę kajuty, kiedy zobaczył, że usta Silverpin się poruszają. Nie rozległ się żaden dźwięk, ale wyraźnie było widać, że mówi. Niewiele z tego rozumiał, ale wychwycił jedno słowo powtarzane raz za razem: – Mamo... Po jakimś czasie potok słów urwał się. Silverpin uspokoiła się i z jej twarzy odpłynął niepokój. Clay patrzył na nią jeszcze chwilę, ale spała spokojnie, nawet oczy pod powiekami były nieruchome. W końcu kiedy Nelphia przewędrowała dalej na zachód, a jemu zaczęły opadać powieki, odwrócił się i wrócił do kajuty z jednym pytaniem kołaczącym się po zmęczonym umyśle: Czym ona jest?

*** – Tam – powiedział Skaggerhill, wskazując grubym palcem połać bagien na prawo od dziobu. W ciągu pięciu dni od opuszczenia Ujścia otaczająca ich dżungla zrzedła, ustępując ogromnym obszarom trawiastych bagien pełnych robactwa. Clay spojrzał we wskazanym kierunku i dostrzegł garstkę kopulastych kształtów na mniej zarośniętej połaci brunatnej wody. Przez chwilę myślał, że jacyś mieszkańcy znad rzeki źle tu skończyli, być może za sprawą jednego z legendarnych, ale niewidzianych dotąd rzecznych Zielonych, a przewrócone łodzie to jedyny ślad po ich śmierci. Kiedy jednak przyjrzał się uważniej, zobaczył, że kształty się poruszają, a każdy ciągnie za sobą delikatny, ale widoczny ślad na wodzie. – Co to? – Gliptydy – odpowiedział Skaggerhill. – Chociaż większość ludzi nazywa je skorupowcami. Lepiej im się przyjrzysz, kiedy będziemy mijać suchsze okolice. Pewnie nie uwierzysz własnym oczom, bo to najbardziej nieprawdopodobnie wyglądające zwierzęta, jakie kiedykolwiek widziałem, jeśli nie liczyć smoków. – Są niebezpieczne? – zapytał Clay i zaraz zdał sobie sprawę, że to głupie pytanie. Tu wszystko jest niebezpieczne, pomyślał. – Nie są mięsożerne – odpowiedział żniwiarz – ale lepiej nie zbliżać się do nich za bardzo, zwłaszcza kiedy w pobliżu są młode. Gliptydy mają ogony jak młoty. Rozłupią cię nim od czaszki po jaja jednym ciosem. Raz sam to widziałem. Na górnym pokładzie rozległ się krzyk. Clay zerknął i zobaczył, że majtek wskazuje coś w górze. Ocienił oczy i przyjrzał się niebu, aż dostrzegł kształt krzyża, czarny na tle błękitu. Natychmiast zorientował się, że to nie ptak. Nawet z odległości był w stanie odgadnąć z grubsza rozmiary, a jego odczucia potwierdziły się, kiedy cień skrzydła przesunął się po parowcu, sięgając od dziobu aż po rufę. Gwizdek Ognistego zadźwięczał przeciągle, uporczywie, i załoga rzuciła się do działania. Stryj Braddon i Kaznodzieja wyszli na pokład z karabinami.

– Nie chodzi mu o nas – powiedział Skaggerhill do Braddona, kiedy smok przechylił skrzydła i wygiął szyję w elegancki łuk, zerkając na rzekę w dole. Braddon spojrzał na grupę garbów w bagnie i skinął głową, po czym odwrócił się, przyłożył ręce do ust i krzyknął w stronę sterówki: – Ster lewo i dodać pary! Zaatakuje skorupowce! Wkrótce koła łopatkowe Ognistego spieniały wodę, obracając się znacznie szybciej. Parowiec oddalił się znacząco od skorupowców. Jeśli smok był zainteresowany ich obecnością, to nie okazał tego, kołując powoli i opadając. Clay widział teraz kolor, słońce lśniło na czarnych jak gagat skrzydłach. – Długi na piętnaście stóp – mówił Skaggerhill. – Zapędził się daleko od domu. Czarny wyrównał lot i nagle złożył skrzydła, nurkując gwałtownie, aż znalazł się nie więcej niż pięć stóp nad wodą. Znowu rozłożył skrzydła, muskając pazurami rzekę. Kiedy doleciał do skorupowców, wyprostował się, jakby stawał dęba, i sięgnął tylnymi łapami w dół. Woda bagna buchnęła białą pianą na kilka sekund, gdy smok chwycił mocno ofiarę. Clay poczuł podmuch wiatru, kiedy bestia zatrzepotała skrzydłami. Wydała triumfalny wrzask, wznosząc się z czymś, co szarpało się w jej pazurach. Clay domyślał się, że smok porwał młode, bo zwierzę było mniejsze od pozostałych skorupowców. Miało tępy, kanciasty łeb; rozwarło paszczę, wrzeszcząc z przerażenia i wymachując panicznie podobnym do pałki ogonem. Inne skorupowce też krzyczały, unosząc z wody kanciaste łby, wydawały chóralne żałosne odgłosy, podczas gdy smok odlatywał ze zdobyczą. W ciągu minuty wzbił się na ogromną wysokość i wkrótce był już tylko kropeczką na niebie. – Znajdzie sobie jakiś kamienisty grunt, na który go upuści – powiedział Skaggerhill. – Widziałeś kiedyś tak dużego smoka tak daleko na północy? – zapytał go Braddon. – Nie, kapitanie. – Clay dostrzegł niepokój w oczach żniwiarza.

– Nigdy. Młodsze Czarne czasem zapędzają się dalej w poszukiwaniu partnerki, ale dorosłe zawsze trzymają się swoich łowisk i strzegą samic. – To co ten tutaj robi? – spytał Clay. Skaggerhill zaśmiał się i poklepał go po ramieniu. – Niech mnie Prorok przeklnie, jeśli wiem, dzieciaku. Najpierw Zielone zaatakowały Ostrokół, a teraz Czarne polują na bagnach. Może ten ląd próbuje nam coś powiedzieć? *** Z każdą kolejną milą bagna stawały się coraz płytsze i w ciągu kolejnych trzech dni całkiem znikły. Zielona Kipiel wiła się teraz przez suche równiny i busz. Zgodnie z obietnicą Skaggerhilla Clay miał mnóstwo okazji, żeby lepiej się przyjrzeć skorupowcom z dala od wody. Wędrowały stadami po około dwudziestu sztuk lub więcej, wzbijając wielkie chmury kurzu, który pokrywał ich grzbiety czerwonawo-brązowym całunem. Przeważnie robiły wrażenie łagodnych zwierząt, kiedy z zadowoleniem pogryzały gęste zarośla porastające brzegi licznych dopływów rzeki. Czasem jednak dwa z większych okazów ścierały się z otwartymi do ryku paszczami albo krążyły wokół siebie, wykręcając ciała, żeby zadać cios podobnymi do pałek ogonami. Nie mając wiele więcej do roboty, Clay obserwował skorupowce i niebo i wypatrywał – a może nawet miał nadzieję, że go ujrzy – kolejnego Czarnego. Jednakże żaden smok nie niepokoił człapiących ciężko stad. – Tata mówi, że smakują jak baranina. Clay odwrócił się i zobaczył Loriabeth, która do niego podkuśtykała. Poprzedniego dnia pierwszy raz wyszła z kajuty. Zeszczuplała na twarzy i ciele, nie była w stanie przejść więcej niż kilka kroków za jednym razem, ale poza tym zdaniem Claya wyglądała na zdrową. Wydawało się także, że była trochę mniej skłonna do obrażania go jak zwykle. – Mówi, że będę mogła zapolować na któregoś, jeśli nadarzy

się okazja – mówiła dalej, opierając szczupłe ręce na relingu, i sapnęła zmęczona chodzeniem. – Spodziewałbym się, że będą smakować jak żółwie – odpowiedział Clay. – Pomyślałem, że tym właśnie są: ogromnymi żółwiami. – Może. Pewnie niedługo się przekonamy. – Urwała. Przełknęła ślinę i spojrzała na niego z rezerwą. – Nie podziękowałam ci za to, co zrobiłeś w Ostrokole. – Podziękuj Silverpin. Mam przeczucie, że nie potrzebowała mojej pomocy. – Już jej podziękowałam. Skinęła tylko głową i wróciła do ostrzenia noży. Znam ją cztery lata, a ona nadal ledwie mnie dostrzega. Zachodzę w głowę, dlaczego nadstawiała dla mnie karku. – To stryj ją wprowadził do Długich Karabinów? Pokręciła głową. – Skaggerhill ją znalazł w jakiejś spelunie w Carvenporcie. Wyglądało na to, że właśnie toczyła spór ze swoją starą ekipą łowców głów. Jej umiejętności zrobiły na nim tak duże wrażenie, że ją przedstawił. – Poruszyła się, skrzywiła i złapała za nogę. – Dobrze się czujesz? – spytał. – Czasem noga pobolewa i tyle. Foxy mówi, że za jakiś czas powinna się zagoić i nie będę kuśtykać przez resztę życia. Clay patrzył, jak Loriabeth masuje udo, i zauważył na jej twarzy skrywany ból. – Warto było, kuzynko? Jazda za nami była najgłupszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem, a widziałem sporo głupoty w Kątach. – Tata powiedział mi, czego szukamy. Do licha, pewnie, że warto było. Jesteśmy najbardziej fartowną ekipą Najemników, jaka kiedykolwiek przemierzała Interior. Biały Smok! Coś, czego nie widziała ani jedna żywa dusza. Pomyśl tylko o tym. W jej oczach pojawił się blask, całkiem podobny do tego, jaki widział w oczach madame Bondersil, kiedy po raz pierwszy wyjawiła mu cel tego przedsięwzięcia. U wszystkich go zauważał

do pewnego stopnia, nawet u Kaznodziei. Wizja Białego Smoka miała w sobie coś, co podbijało ich serca, i nie chodziło tylko o nagrodę. Do tej pory zobaczył dość Interioru, by uznać, że Najemników nie przyciąga jedynie zysk. Ryzyko związane z przemierzaniem tego lądu podpowiadało, że chodzi o coś więcej. Żyli tajemnicą, która się tu czaiła, fundamentalną potrzebą odkrywania tego, czego nikt od tej pory nie widział. – Ja wolę raczej myśleć o nagrodzie, która mnie czeka – odrzekł. – I istnieje szansa, że jakaś żywa dusza go widziała. Tata mówił ci o ekspedycji Wittlera? – Mówił. Ale Wittler to nie mój ojciec, a Pustynni Wędrowcy to nie my. *** Pustkowia ukazały się ich oczom później tego samego dnia. Równiny na zachodnim brzegu ustąpiły zwartej panoramie poszarpanych kredowych iglic i klifów, które wznosiły się nad rzeką jak mury zamku z jednej z tych starych książek, które lubiła czytać Joya. Clay dostrzegł jeszcze wyższe szczyty na zachodzie, czarne zęby wznoszące się na tle ciemniejącego nieba. Było w nich coś dziwnego, cętkowana powierzchnia dodatkowo podkreślała ich i bez tego nienaturalny wygląd. Ponadto miał wrażenie, że nad szczytami unosi się chmura. – To wulkany czy co? – zapytał Skaggerhilla, który się roześmiał. – Innego rodzaju ogień rodzi się na tych szczytach. – Podał Clayowi lunetę. – Sam zobacz. Chłopak potrzebował chwili, żeby wyostrzyć obraz, kręcił okularem lunety w tę i z powrotem, aż rozmazany obraz zamienił się w coś, przez co omal jej nie wypuścił. Czerwone, pomyślał. Niebo pełne Czerwonych. Krążyły wokół szczytów szkarłatnym rojem, ogień tryskał z ich paszcz krótkimi rozbłyskami. Większość była mniejsza od tych, które widział w zagrodach w Carvenporcie, ale była też znacznie

bardziej żywotna. To tu, to tam większy okaz przelatywał przez mrowie i lądował na jednej z niezliczonych półek skalnych na szczytach, zwykle z czymś bezkształtnym i zakrwawionym w pazurach. Gdziekolwiek większe lądowały, garstka mniejszych Czerwonych odrywała się od roju i rzucała się na przyniesiony posiłek. Kołysały głowami, rozrywając ciało w kilka sekund. – Młode się bawią – wyjaśnił Skaggerhill. – Latają i wypalają naftę przed snem. Clay spojrzał na jedno z młodych, które podleciało do dorosłego. Dorosły Czerwony był wielkości mniej więcej dwóch trzecich Czarnego, którego wcześniej widział. Pewnie to była matka, sądząc po tym, jak zlizywała krew z pyska malucha i jak przytulała go do siebie, zakrzywiając ogon. Clay zorientował się teraz, że szczyty wyglądają jak poszarpane, bo są poznaczone licznymi półkami i dziurami, wydrapanymi w ich powierzchni pazurami pewnie w ciągu wielu stuleci. W efekcie powstało coś, co przypominało gigantyczny plaster miodu w kształcie zębów, poczerniały od sadzy wielu pokoleń zionących ogniem smoków. – Czyli wiadomo, gdzie się udać, gdy potrzebujesz Czerwonego – powiedział do Skaggerhilla, oddając lunetę. – O, nie. Nikt jeszcze nie dotarł do serca Pustkowi i nie przeżył, żeby o tym opowiedzieć. Czerwone żyją w rojach i nie lubią gości. Zbliż się na milę, a zaatakują cię chmarą, której nie powstrzyma żadna liczba kul. Nie, jeśli chcesz zapolować na Czerwonego, to musisz się wykazać sprytem, podłożyć żywą przynętę na skraju ich terytorium i być cierpliwym. Żyją w rojach, ale polują samotnie. – Żywą przynętę? – Kozy przeważnie się sprawdzają. Chociaż Czerwone wolą konie. Najbardziej przypominają cerathy, ich typową zwierzynę. – Cerathy? – Wyobraź sobie, że klacz parzyła się z bykiem i urodziła nienaturalnie dużego źrebaka, a będziesz miał całkiem dobre pojęcie. Istnieją też mniejsze cerathy, mieszkają na skraju

zachodnich Pustkowi, całe ogromne stada. Co roku jest ich coraz więcej, bo coraz mniej smoków je pożera. Clay spojrzał na odległe szczyty i chmury młodych Czerwonych. – Mniej? – Pewnie. Były czasy, kiedy ich rój był tak gęsty, że przesłaniał słońce. – Głos Skaggerhilla spoważniał, dodając: – Pewnego dnia zabraknie smoków i nie będzie Najemników. Aż się człowiek zastanawia, jak będzie wtedy wyglądał świat. – Posłał Clayowi smętny uśmiech, zanim odszedł, rzucając ostatnie zdania już przez ramię: – Jutro dotrzemy do Piasków, dzieciaku. Lepiej wyczyść i naoliw broń. Pewnie ci się tam przyda.

Rozdział 16 Lizanne

– ...i tak trzecia i najpiękniejsza córka z Diamentowego Królestwa odeszła z własnej woli z Królem Głębin – wyrecytowała Lizanne. – Zniknęła w głębinach oceanu i nigdy nie powróciła. Jednakże co roku tego samego dnia jej lud zbiera się na brzegu, bo podobno można usłyszeć jej śpiew niesiony morską bryzą i jest to pieśń królowej bardzo zadowolonej z męża. – Ach tak... – Burgrabia pokiwał głową, a jego pióro poruszało się po papierze żwawymi, ale precyzyjnymi ruchami. – Diamentowe Królestwo, powiadasz? Ja to tłumaczyłem jako Królestwo Klejnotów. – Tak, proszę pana – odpowiedziała Lizanne. – Dużo zależy, jak to się powie. – A tytuł? – ciągnął burgrabia. – „Ofiara trzeciej córki”. Uważasz, że to wierne tłumaczenie? – Lepsze byłoby „małżeństwo”, proszę pana. W północnych prowincjach mówi się o składaniu ofiary z córki podczas ceremonii zaślubin. To taka tradycja, rozumie pan. – Ofiara – powtórzył cicho, a jego pióro zamarło. – Z każdym dniem dostrzegam coraz więcej mądrości w tych bajkach. Lizanne opuściła książkę, kiedy wrócił do pisania. Zastanawiała się, czy nie zapytać, czy może odejść, kiedy nagle rozbrzmiał dzwonek do drzwi. – Powinnam otworzyć, proszę pana? – Lepiej nie. Otwieranie drzwi to jedyny obowiązek, o którym pan Drellic względnie dobrze pamięta. Nie chciałbym go denerwować.

Skinęła głową i dygnęła. – W takim razie wrócę do swoich obowiązków, proszę pana. Skoro będzie miał pan towarzystwo. – Dziękuję, Kristo. Poproś kucharkę o herbatę, dobrze? – Oczywiście, proszę pana. Wychodząc z gabinetu zobaczyła pana Drellica, który pokonywał korytarz w spokojnym tempie napierającego lodowca. Zajrzała do kuchni, żeby przekazać prośbę o herbatę, i wróciła na parter, gdzie pan Drellic w końcu dotarł do drzwi. Zajęła się odkurzaniem wazy stojącej blisko dogodnego lustra, w którym mogła zobaczyć gościa. Zamarła ze szmatką, kiedy Drellic otworzył drzwi i ujrzała wysokiego mężczyznę w niebieskim mundurze Cesarskich Dragonów. Jej niepokój natychmiast zniknął, gdy mężczyzna z uśmiechem starego przyjaciela podał kamerdynerowi czapkę. – Panie Drellic – powiedział – jak się pan dzisiaj miewa? – Dobrze, majorze. Bardzo dobrze, dziękuję. – Drellic odsunął się na bok, skłaniając głowę, gdy oficer wszedł. – Burgrabia jest w gabinecie, proszę pana. Proszę od razu tam przejść. Lizanne odwróciła wzrok, kiedy oficer podszedł do gabinetu i zatrzymał się na jej widok. – Świeża krew? Lizanne odwróciła się i stanęła ze spuszczoną głową, zdając się na Drellica. – W rzeczy samej, majorze – odpowiedział stareńki kamerdyner, wskazując drżącą ręką Lizanne. – To jest... – Urwał, marszcząc brwi i patrząc w dal. – To... jest... – Krista, proszę pana – powiedziała Lizanne z dygnięciem. – To nie jest akcent z Morsvale – zauważył oficer, przechylając lekko głowę. – Corvus. Mam rację? Przyglądając się jego twarzy, dostrzegła tę samą pewność siebie, jaka cechowała nieszczęsnego pana Redsela, chociaż postura wojskowego i szczupłe rysy kojarzyły jej się także z komandorem Pinefeldem. To była pociągająca kombinacja, ale Lizanne wiedziała, że jej misja i bez tego stała się dostatecznie

skomplikowana. – Owszem, proszę pana – odpowiedziała neutralnym tonem, spuszczając wzrok. Miała przyjemne uczucie, że obrzucił ją spojrzeniem od stóp do głów. Bez względu na to, czy ona je odwzajemni, takie zainteresowanie zawsze mogło okazać się użyteczne. – Co tam słychać w tej starej kupie łajna? – zapytał. – Nie byłem tam od prawie dziesięciu lat. – Przestań, proszę, wypytywać moich pracowników, Arberusie – odezwał się burgrabia, stając w drzwiach gabinetu za plecami majora. – To nie jest jeden z twoich żołnierzy. Oficer skłonił głowę przed Lizanne. – Major Arberus Lek Hakimas, panienko. Siedemnasty pułk dragonów. Do pani usług. Zerknął przez ramię, gdy burgrabia odkaszlnął znacząco, a potem znowu skłonił przed nią głowę, uśmiechnął się szeroko i wszedł do gabinetu. Burgrabia zamknął drzwi, tłumiąc odgłosy ich rozmowy, chociaż sądząc po wesołym tonie, który Lizanne wychwyciła, byli starymi przyjaciółmi. – To jest... – powtórzył znowu pan Drellic, nadal stojąc w korytarzu ze zmarszczonym czołem. – Proszę ze mną, panie Drellic – powiedziała Lizanne, biorąc go pod ramię. – Kucharka upiekła właśnie świeżutkie ciasteczka miodowe. Zaczęła go prowadzić w stronę kuchni, ale przystanęła na widok bladej twarzy Tekeli na szczycie schodów. Dziewczyna przywoływała ją ponaglającym gestem. – Proszę iść, panie Drellic – powiedziała do kamerdynera i poklepała go po ramieniu. – Muszę wracać do swoich obowiązków. – Krista! – wykrzyknął i jego twarz rozpromieniła się mieszaniną triumfu i radości. – Nazywasz się Krista! – Tak, proszę pana – odpowiedziała, całując go w pomarszczony policzek. – Tak się nazywam. Proszę już iść. Kucharka upiekła je specjalnie dla pana.

Patrzyła, jak kamerdyner odchodzi w stronę schodów dla służby, raz za razem powtarzając pod nosem jej fałszywe imię, a potem weszła na podest półpiętra do czekającej Tekeli. – Chodź – szepnęła dziewczyna, łapiąc ją za rękę i prowadząc do pokoju od frontu. – Co...? – zaczęła Lizanne, ale dziewczyna rzuciła się na nią, potwornie się krzywiąc. – Ciii! Pokój, do którego ją zabrała, był mały, ściany pomalowano w odcieniach żółci i dodano ręcznie malowane kwiaty. Kołyska dla niemowlęcia stała pod ścianą, mały konik na biegunach pod oknem. – Mój dawny pokój dziecinny – szepnęła Tekela, ciągnąc Lizanne do kominka. Przyklęknęła i zaczęła wpychać drobne palce w łączenie przy kracie, krzywiąc się z wysiłku, aż udało jej się ją wyjąć. – Słuchaj – powiedziała do Lizanne bezgłośnie, poruszając tylko ustami. Ostrożnie odłożyła kratę na bok i pochyliła się nad paleniskiem z przekrzywioną głową i nadstawionym uchem. Lizanne poszła za jej przykładem i natychmiast usłyszała głos burgrabiego, tak wyraźnie, jakby słuchała przez otwarte okno: – ...a jednak, o ile wiem, kolejny okręt wojenny upchnął się w porcie. Zebrali tu niezłą flotę. – W rzeczy samej – rozległ się głos majora. – A wśród nich trzy napędzane krwią. – A garnizon? – Rozrósł się do ponad dwudziestu tysięcy ludzi. – Zapadła cisza i Lizanne wychwyciła odgłos zaciągania się dymem z cygaretki. – Przyjacielu, wierzę, że masz rację. Możliwe, że już wkrótce na te ziemie powróci wojna. Usłyszała, jak burgrabia wzdycha z goryczą. – Czy w takim razie nie pozostanie nam już żadne schronienie? Nawet na tym przeklętym kontynencie dżungli, pustyń i smoków? Nie ma takiego miejsca, gdzie regnarchia nie próbowałaby nasycić swojego pragnienia podbojów?

Lizanne złapała się na tym, że na dźwięk słowa „regnarchia” pochyliła się mocniej. Wiedziała, że to termin, jakiego nie słyszało się w corvuskim społeczeństwie od prawie dwóch dekad, a w każdym razie nie posługiwano się nim otwarcie. Ukuła to słowo Morila Akiv Bidrosin, filozofka, radykał i ideologiczna matka rewolucji, które niemalże rozdarły cesarstwo na strzępy w poprzednim pokoleniu. – Proszę. – Przez palenisko poniosło się westchnienie Arberusa. – Żadnych kazań, Leonisie. Przyszedłem po instrukcje, nie oświecenie. To znalazłem już lata temu, jak sam dobrze wiesz. Na chwilę zapadło milczenie, zanim burgrabia odpowiedział. Lizanne zauważyła, że jego głos brzmi całkiem inaczej, nie jak głos życzliwego, pobłażliwego arystokraty, za jakiego go brała. Mówił bardziej jak żołnierz, którym był kiedyś, jego ton był stanowczy, twardy i autorytatywny. – Spotkałeś się już z Morradinem? – Tylko na krótkiej naradzie, w której brało udział kilka tuzinów wyższych rangą oficerów. Zostałem zaproszony chyba dlatego, że pamiętał mnie z Jerravinu. Czasem opłaca się zdobyć medal, walcząc o haniebną sprawę. Nic nie powiedział, wszystko zostawił adiutantowi. – A cel tej narady? – Głównie szkolenie. Przedstawiono nam nowy reżim treningowy, którego mamy się trzymać, i muszę powiedzieć, że stanowi znaczącą poprawę w stosunku do starego. Mniej musztry, więcej strzelania i manewrów polowych, ponadto dwadzieścia mil forsownego marszu co dziesięć dni. Wydłużono także listę kar i podwojono liczbę batów. Wygląda na to, że zamierza zamienić nasz kolonialny garnizon w prawdziwe wojsko. – W grę wchodzi tylko jeden cel, skoro zaangażowano tak wielkie siły. – Wiem. – Kiedy?

– Nie przedstawiono żadnych planów, ale wszelką ofensywę trzeba zacząć dobrze przed porą deszczową. Co znaczy, że może mamy miesiąc, może mniej. – Lizanne usłyszała, że major znowu zaciągnął się cygaretką. – Powinniśmy ich ostrzec? – Są tak samo naszym wrogiem jak cesarski pomiot. – Pomagali nam w przeszłości. Dostarczali broni i informacji... – Ale nigdy na tyle, żeby zapewnić nam zwycięstwo. Odpowiada im pomaganie cierniowi w boku cesarza, ale ostatecznie mają dokładnie tyle samo powodów, żeby uniemożliwić nam realizację naszych celów. Świat wolny od bliźniaczych tyranii regnarchii i korporatyzmu w żadnej mierze nie leży w ich interesie. Nie, pozwolimy, by te dwa potwory spróbowały się wzajemnie zniszczyć. Jeśli cesarz wierzy, że może bezkarnie przejąć bogactwa tego kontynentu, to jest bardziej szalony, niż sobie wyobrażałem. Flota Syndykatu zdławi handel cesarstwa, zacznie się głód, a potem zamieszki i rozłam. Świeża gleba, żeby posiać ziarno wolności. – Masz świadomość, stary przyjacielu, że będę musiał wziąć udział w tej wojnie? – I powinieneś, Arberusie. Tak jak ja raz uczyniłem swoje serce nieczułym i walczyłem za tych, którymi gardzę. Walcz dobrze, prowadź naszych ludzi odważnie i mądrze. Zwróć uwagę marszałka, a kto wie, jak wysoko zajdziesz. Mieć kogoś tak blisko niego... Nigdy do tej pory nie mieliśmy takiej okazji. – A ja miałem nadzieję, że może będę miał czas, żeby poznać lepiej twoją nową pokojówkę. Lizanne rzuciła spojrzenie Tekeli, widząc, że jej usta zadrżały w rozbawieniu, a Arberus mówił dalej: – Powiedz mi, uważasz, że warto ją zwerbować? Nie potrafię wyrazić, jak nudne jest spędzanie czasu z tymi pustogłowymi dziewkami z dobrych domów. – Nasze siostry czekają na wyzwolenie z narzuconego przez tradycję podporządkowania – poprawił go Artonin tonem kogoś, kto udziela wielokrotnie powtarzanej lekcji. – Jest dostatecznie bystra, ale za wcześnie jeszcze, żeby ocenić jej charakter albo

sympatie. Zresztą nie zdziwiłbym się, gdyby Korpus umieścił szpiega w moim domu. – To rozkoszne stworzenie szpiegiem? – zakpił Arberus. – Nigdy! Potrafię rozpoznać szpiega. Lizanne musiała szturchnąć Tekelę ostrzegawczo, kiedy dziewczyna zasłoniła usta, żeby stłumić chichot. – A ta druga sprawa... – zapytał Artonin. – Jakieś postępy? – Odwiedziłem wczoraj Dirana – odpowiedział Arberus. – Mówi, że jest bliski przełomu, ale powtarza to od dwóch lat. Czasem myślę, że przybyliśmy tutaj, żeby odwalić największą robotę głupiego w dziejach świata. – To warte ryzyka. Pomyśl, co moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy dysponowali czymś takim... – Pokładasz zbyt wielką wiarę w legendach, przyjacielu. Nawiasem mówiąc, Diran pytał o ciebie. Może twoja wizyta trochę by go ponagliła. – Wyobraża sobie, że wszyscy jesteśmy tylko wesołą grupką nieszkodliwych naukowców, którzy próbują rozwiązać historyczną zagadkę. Wszelkie ponaglanie go mogłoby obudzić w jego zdecydowanie zbyt bystrym umyśle podejrzenia, których lepiej uniknąć. Poza tym Sirus robił ostatnio z siebie takie widowisko, że lepiej zachować dystans. – Chłopak się zadurzył, to prawda. – Arberus zaśmiał się smutno. – Biedny smarkacz. – Zapadła cisza, dał się słyszeć szelest papieru. – Diran przekazał jednak swoje ostatnie zapiski... Zamilkł, usłyszawszy pukanie. – Ach, Misha – powiedział, kiedy drzwi się otworzyły. – Masz ochotę na herbatę, Arberusie? Widzę, że kucharka była też tak miła, że zaopatrzyła nas w miodowe ciasteczka... Lizanne dała znać Tekeli, żeby wstawiła kratę na miejsce, i odsunęła się od kominka, zastanawiając się nad tym, co właśnie usłyszała. Tak się pewnie czuje człowiek, kiedy trafia na żyłę złota, pomyślała. – Nie byłaś – powiedziała przyciszonym głosem do Tekeli –

całkowicie szczera ze mną, panienko. Myślę, że doskonale wiesz, dlaczego ojciec nie lubi Korpusu. Przez twarz dziewczyny przepłynęła przelotnie skrucha, ale zaraz jej miejsce zajął dąs. – Teraz już wszystko wiesz – mruknęła, a potem się rozpromieniła. – I wszystkie te informacje są cenne, prawda? – Ich cena się zmienia, tak samo jak ryzyko. – Nie boję się. Ile zabawy oznacza ta nowa gra, pomyślała Lizanne, odczytując zapał na twarzy dziewczyny. – Podzielasz przekonania ojca? – zapytała. – Pragniesz rozpalić na nowo ogień rewolucji? Tekela pokręciła głową. – Nie, tak samo jak matka. Straciła ojca i trzech braci w wojnach. Myślę... Myślę, że ojciec poślubił ją z innych powodów niż miłość. Podejrzewam, że masz rację, pomyślała Lizanne. – Co możesz mi powiedzieć o tym majorze Arberusie? – Odwiedza nas, odkąd sięgam pamięcią. Zachowuje się jak mój starszy brat, ale wiem, że to nie jest szczere. Kupuje mi prezenty urodzinowe, ale zawsze nieodpowiednie. W zeszłym roku kupił mi zestaw do Palawera, a ja nawet nie wiem, jak w to się gra. Palawer to była gra planszowa, w którą grało się, umieszczając na polach odwrócone płytki różnej wartości. Gracze próbowali zidentyfikować każdą z nich za pomocą serii dziesięciu pytań, podczas gdy przeciwnik mógł skłamać tylko trzy razy. Przy setce płytek na planszy sukces w Palawerze zależał w równym stopniu od umiejętności zaciemniania faktów, jak od znajomości arytmetyki. – Powinnaś się nauczyć – powiedziała Lizanne. – Myślę, że świetnie byś sobie w nim radziła. – Zamilkła, krążąc myślami wokół nowego zalewu informacji. – Myślę – orzekła w końcu – że nadszedł czas na wyprawę do muzeum.

*** Cesarskie Muzeum znajdowało się w środkowym kręgu koncentrycznie rozmieszczonych budynków tworzących centrum Morsvale. Podobnie jak inne budowle, które Lizanne widziała do tej pory, także te były starymi konstrukcjami, którym przydałby się generalny remont. Wysokie marmurowe kolumny były częściowo poczerniałe od sadzy. Lizanne dostrzegła więcej niż kilka popękanych szyb w próchniejących framugach. Była to siedziba administracji miasta i kwatera główna wojska. Dzielnicę bez krztyny ironii nazywano „Cesarskim Pierścieniem”, ale wśród służby burgrabiego – a Lizanne była przekonana, że pewnie wśród większości pospólstwa – była lepiej znana jako „Dupa Cesarza”. – Krista zabiera dzisiaj Koszmar do Dupy – powiedziała Kalla przy śniadaniu, które jedli ponad godzinę przed tym, jak burgrabia i Tekela wstawali z łóżek. – Zobaczy się z tym fircykiem z muzeum, który do niej wzdycha. Nie rozumiem po co, skoro i tak nigdy nie wyjdzie za tego biednego sukinsyna. – Odgryzła kawałek racuszka i szturchnęła Mishę. – Pamiętasz, jak jednej nocy wspiął się na mur ogrodowy i zaczął śpiewać pod jej oknem? Miał kwiaty i w ogóle. Rzuciła w niego nocnikiem. Pokojówki zachichotały, a potem ucichły, gdy Meeram spojrzała na nie z dezaprobatą. – Znacie zasady, dziewczęta. Żadnych plotek przy stole. – Tak, proszę pani – odpowiedziały zgodnie. – Niestety będziesz musiała wziąć dorożkę – powiedziała do Lizanne Meeram, wskazując puste krzesło, na którym zwykle siadywał Rigan. – Mój syn znowu wyszedł w pogoni za swoimi marynarskimi ambicjami. – Burgrabia podpisał jego list? – spytała Lizanne. – Nie, ale znamy starszego inspektora w Domu Celnym. Rigan wierzy, że jego podpis może mieć dostateczną wagę, żeby przyśpieszyć przyjęcie do Szkoły Morskiej. – Chce zostać oficerem? – Lizanne się zdziwiła.

Cesarskie Siły Zbrojne słynęły ze snobizmu i rzadko dawały patent oficerski ludziom z niższych sfer, a już z pewnością nie służącym. – Ambicja zniszczy tego chłopaka. – Meeram westchnęła. – Jego ojciec był taki sam. Wiecznie zgłaszał się do jakichś ekspedycji, a każda następna miała przynieść większe zyski niż poprzednia. Rigan miał pięć lat, kiedy ojciec wyruszył na ostatnią z nich. Od tej pory go nie widzieliśmy. – Słyszałam wiele opowieści o Interiorze – powiedziała Lizanne, marszcząc czoło ze współczuciem. – Podobno kryje się tam mnóstwo niebezpieczeństw. – Nie dla burgrabiego – odpowiedziała Kalla z ustami pełnymi racuszka. – On i przystojny major co roku wyruszają na wyprawę. – Naprawdę? – spytała Lizanne. – Burgrabia nie wyglądał mi na typa żądnego przygód. – To tylko kilka tygodni pod koniec pory deszczowej – odpowiedziała Meeram. – Burgrabia wierzy, że to go odświeża przed nadchodzącym rokiem. – Misha uważa, że szukają skarbów – powiedziała Kalla, znowu szturchając towarzyszkę. – Prawda? Pokojówka posłała Lizanne trwożliwy uśmiech. – Wczoraj mieli rozłożoną mapę – powiedziała ledwie słyszalnym głosem. – Widziałam, jak ją oglądali w gabinecie, kiedy przyszłam po tacę od herbaty. – To nie znaczy, że szukają skarbu – odpowiedziała Lizanne. – Mogli po prostu obmyślać trasę następnej wyprawy. – Rozmawiali, kiedy weszłam. Mówili, że to najlepsze miejsce do szukania. Poza tym... – skrzywiła się przelotnie do Kalli – ...to Rigan powiedział, że to może być mapa do skarbu, nie ja. Nie chcę pchać nosa w nie swoje sprawy. – Godna uznania postawa – powiedziała Meeram, ucinając rozmowę. – I najlepiej by było, gdybyśmy wszyscy ją przyswoili. W schowku nie było mapy, przypomniała sobie Lizanne. A jednak Diran przekazał swoje ostatnie zapiski... Wuj Diran,

który pracuje w muzeum. Przystojny major dostarczył do domu najnowszy wkład Dirana w wysiłki badawcze burgrabiego, co znaczy, że wkład ten najpewniej nadal się tu znajduje. *** – Cokolwiek zrobisz – powiedziała Tekela, kiedy dorożka zatrzymała się przed muzeum – nie wspominaj o poezji, nawet jeśli sam zapyta. Szczupły ciemnowłosy młodzieniec czekał na nie na schodach do muzeum. Miał na sobie niedawno kupiony garnitur, kołnierzyk ciasno opinał się wokół jego szyi, a włosy były starannie ułożone i namaszczone. Mimo tych przygotowań młodzieńczy i nerwowy uśmiech, jaki posłał Tekeli, sprawił, że przypominał chłopca, który przebrał się za dorosłego. – Tekelo – powiedział lekko drżącym głosem, kłaniając się. – Zaszczyciłaś mnie... – Tak, w porządku, Sirus – przerwała mu dziewczyna, a Lizanne miała wrażenie, że z trudem nie okazała mu zwyczajowej pogardy. Machnęła ręką w stronę Lizanne. – To Krista, moja nowa dziewczyna. – Miło mi panienkę poznać. – Sirus ukłonił się także jej, co było jawnym pogwałceniem zasad towarzyskich, z czego najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy. – W liście wspominałeś coś o biżuterii – powiedziała Tekela. – Ach, owszem. Znaleziono ją w grobie na zachodnim wybrzeżu raptem kilka miesięcy temu. – W grobie? – Tekela wykrzywiła się z obrzydzenia. – Chcesz mi pokazać biżuterię martwych ludzi? – Zachowała się w doskonałym stanie – zapewnił ją Sirus. – A robota jest nadzwyczajna. Daleko wykracza poza wszystko, co do tej pory widzieliśmy. Ekspedycja znalazła zapisane gliniane tabliczki. Znajdowano już takie rzeczy, ale jeszcze nigdy w takiej liczbie... – Fascynujące – przerwała mu Tekela tonem, który wyrażał

znudzenie i zniecierpliwienie. – Taką mam nadzieję. – Sirus odwrócił się i wskazał drzwi muzeum. – Pozwolisz? Muzeum było wspaniałą, chociaż zaniedbaną budowlą. Wysokie kolumny podpierały trójkątny blok marmuru, na którym wyrzeźbiono corvuską scenę ze starożytnej historii. Lizanne rozpoznała Wróżbę dla Caranisa I, wydarzenie sprzed około tysiąca pięciuset lat, kiedy republika pod rządami senatu została przekształcona w cesarstwo. Ten wątek był kontynuowany wewnątrz gmachu pod postacią licznych fresków i posągów. Wszystkie przedstawiały dość jednostronnie historię cesarstwa. Było tam w bród bitew, ale żadnych masakr; radosne tłumy wiwatujące na cześć zwycięskich generałów, ale żadnych ludzi cierpiących głód albo wydanych na tortury. Naturalnie rzucał się w oczy brak rewolucji, najważniejszego wydarzenia w corvuskiej historii. Poszła za Tekelą, kiedy Sirus poprowadził je szerokim korytarzem, obwieszonym monumentalnych rozmiarów obrazami, w którym niosło się echo. Młodzieniec cały czas starał się wciągnąć Tekelę w rozmowę, a jego zagrywki obejmowały zarówno pytania o zdrowie ojca, jak i uwagi na temat przedziwnie surowej pogody. Na wszystko dziewczyna odpowiadała niezobowiązującym wzruszeniem ramion, bo Lizanne przestrzegła ją, żeby nie okazywała nietypowego dla niej zainteresowania albo emocji. – Wysłałem kwiaty razem z listem – powiedział, a w jego głosie pojawiła się desperacja. – Mam nadzieję, że je dostałaś. – Przysłałeś mi białe róże – odpowiedziała Tekela. – One nadają się na pogrzeb. – Och! – Zachmurzył się tylko na sekundę, a Lizanne złapała się na tym, że podziwia jego odporność, kiedy zmusił się do uśmiechu i brnął dalej. – W takim razie następnym razem przyślę czerwone. Kiedy już skończę nowy wiersz. Lizanne zauważyła, że Tekela zdusiła zjadliwą odpowiedź i wzięła głęboki wdech dla uspokojenia.

Jak bardzo fatalne mogą być jego wiersze? – zastanawiała się Lizanne. Sirus zatrzymał się przed solidnymi dwuskrzydłowymi drzwiami i wyjął pęk kluczy z kieszeni marynarki. Długo szukał właściwego, zanim otworzył szeroko drzwi i ukłonił się, poruszając rękami w wyszukanym i wyćwiczonym geście. – Mam zaszczyt powitać cię wreszcie w moim sanktuarium. Ofiarowuję ci skarbiec Cesarskiej Kolekcji Zbiorów Arradsyjskich. Tekela tylko prychnęła i wmaszerowała do środka z wysoko uniesioną głową. On jest zdecydowanie dla ciebie za dobry, uznała Lizanne. Chociaż pewnie będziesz miała sześćdziesiątkę na karku, zanim to zrozumiesz. Wszelkie rozbawienie związane z tą myślą zniknęło, kiedy powróciła do niej inna: „Wiesz, że dziewczyna musi umrzeć...”. Sala za drzwiami była olbrzymia, kroki rozbrzmiewały echem wśród na pozór niekończących się rzędów zmagazynowanych osobliwości. Różne wypchane stworzenia spoglądały na Lizanne ze szklanych gablot wraz z przyszpilonymi żukami niepokojących rozmiarów. Dalej ciągnęły się gabloty z odłamkami ceramiki i kolekcją zaostrzonych krzemieni. Sirus poprowadził ich labiryntem eksponatów, a Lizanne uważnie zapamiętywała trasę. Na razie nie dostrzegła żadnych strażników, ale domyślała się, że nocą to się zmieni. – Jesteśmy na miejscu. – Sirus zatrzymał się przed wysoką drewnianą szafką z wieloma szufladkami. – Skończyłem już katalogować wszystkie znaleziska. Cesarski Aktuariusz przyjdzie, żeby je wycenić. – To nie zatrzymacie ich? – spytała Tekela. – Niektóre rzeczy na pewno u nas zostaną. Te mniej cenne, rzecz jasna. Cesarzowi należy się jego część. – Napięcie w głosie Sirusa sprawiło, że Lizanne zaczęła się zastanawiać, czy nie podziela sympatii burgrabiego Artonina. – Chyba zaczniemy od szafirów. – Sirus wyciągnął jedną

z szufladek i odłożył ją ostrożnie na stół, a potem zdjął cieniutki papier, który ją przykrywał. Lizanne zdołała zdusić własną reakcję, ale Tekeli wyrwał się okrzyk, w którym zabrzmiały zachwyt i chciwość. Naszyjnik ułożono w koło – srebrny łańcuszek ozdobiony czterema szafirami. Kamienie osadzono w ozdobnych oprawach o niezwykłym wzorze, innym niż motywy wykorzystywane w corvuskim albo mandinorskim rzemiośle. Był w miły dla oka sposób płynny, każde ogniwo łańcucha i oprawa tworzyły skręcone, organiczne formy, tak że wydawało się, że wręcz wyrosły wokół kamieni. – To wykopano z grobu? – zapytała Tekela, wyciągając rękę do jednego z szafirów, jakby przyciągała ją jakaś niewidzialna siła. – Grobu kobiety między osiemnastym a trzydziestym rokiem życia – powiedział Sirus, a Lizanne zauważyła, że wahanie zniknęło z jego głosu. – Z powodu deformacji kości trudno ocenić jej wiek. – Deformacji? – zapytała Lizanne, a potem, ujrzawszy piorunujące spojrzenie Tekeli, spuściła wzrok. Odezwanie się bez pozwolenia było ryzykowne, ale ciekawość zawsze była jej największą wadą. – Przepraszam. – Och, nic się nie stało – powiedział Sirus z uśmiechem. – Tak, panienko. Właścicielka tego naszyjnika była niewątpliwie członkinią grupy zwanej powszechnie Splugawionymi. – Myślałam, że Splugawieni to dzikusy – powiedziała Tekela, znowu patrząc pożądliwym wzrokiem na naszyjnik. – Z pewnością nie mogli zrobić czegoś takiego. – Nasze znaleziska wskazują, że przeciwnie, zrobili ten naszyjnik i wiele innych rzeczy. Czymkolwiek są teraz, wydaje się, że w przeszłości byli czymś całkiem innym. Sirus odwrócił się i wyjął kolejną szufladę. W tej znajdowała się bransoleta z białego złota wysadzana rubinami z zapinką w kształcie niemal doskonale oddanej smoczej główki. – Smok jest częstym motywem w ich wzorach – wyjaśnił,

widząc zainteresowanie Lizanne. – To zrozumiałe, zważywszy, że musieli na co dzień się z nimi stykać. Co ciekawe, nic nie wskazuje na to, żeby na nie polowali. Znaleziska sugerują raczej, że oddawali im niemal religijną cześć. Tekela nie słuchała, przesuwając palcami po bransoletce, aż pragnienie przezwyciężyło ostrożność. – Tylko na sekundę – powiedziała Sirusowi, włożyła bransoletkę na nadgarstek i zaczęła męczyć się z zapinką. – Proszę – powiedziała, wyciągając rękę i przekrzywiając nadgarstek, żeby światło odbiło się w rubinach. – Jakby zrobiono ją dla mnie, nie uważasz? – Rzeczywiście – zgodził się cicho Sirus. – Ej, dziewczyno. – Tekela odwróciła się plecami do Lizanne. – Załóż mi naszyjnik. Lizanne zerknęła na Sirusa, który skinął głową, a potem wzięła naszyjnik i ostrożnie zapięła go na szyi Tekeli. Dziewczyna roześmiała się i zawirowała zachwycona, a klejnoty rozbłysły. Lizanne musiała przyznać, że Tekela wyglądała olśniewająco. Sirus ewidentnie podzielał ten pogląd, bo wpatrywał się w nią z fascynacją. – Co to znaczy?! Wśród labiryntu osobliwości zadudnił głos przy akompaniamencie ciężkich, szybkich kroków. Wkrótce pojawił się bardzo duży mężczyzna zmierzający do nich zdecydowanym krokiem. Jego brodata twarz poczerwieniała z gniewu. Lizanne zgadywała, że ma około pięćdziesiątki, chociaż poruszał się z wielką żwawością. – Co ty wyprawiasz, chłopcze?! – zawołał. – To nie plac zabaw! – Ojcze... – wyjąkał Sirus. – Ja tylko... – Łasisz się, chłopcze! – Wielki mężczyzna wytknął go palcem, a potem spiorunował wzrokiem Tekelę. – Oto co robisz! Tekela sprawiała wrażenie absolutnie nieporuszonej gniewem mężczyzny. Uśmiechnęła się i wspięła na palce, żeby pocałować go w policzek. – Witaj, wujku Diranie. – Odsunęła się, przyjmując królewską

pozę i eksponując klejnoty. – Czyż nie wyglądam cudownie? Diran wydał z siebie dudniący pomruk, kojarzący się Lizanne z kotłem, pod którym rozpalono spory ogień. Tekela musiała jednak mieć jakąś władzę nad jego sercem, bo odezwał się już bardziej opanowanym tonem: – Rzeczywiście. A teraz zdejmij to, zanim przyjdzie tu jakiś strażnik i cię zastrzeli. Tekela nadąsała się popisowo, ale posłusznie przywołała Lizanne, żeby rozebrała ją z klejnotów. – Szkoda, że nie ma tu fotostatyka pod ręką. – Westchnęła, kiedy Sirus pośpiesznie odłożył przedmioty na miejsce. – Chciałabym mieć wizerunek, na którym chociaż raz jestem stosownie ozdobiona. Żałujcie, że nie widzieliście tych ponurych paciorków, które każe mi nosić ojciec. – Twój ojciec zasługuje na większą wdzięczność – warknął z przyganą Diran, ale jego gniew powoli przygasał pod wpływem urażonej minki dziewczyny. – Chodźmy – powiedział zrezygnowany, ruszając w stronę drzwi i machając na pozostałych. – Skoro już tu jesteś, to możesz zjeść z nami lunch. Wyprowadził ich ze skarbca, a potem stanął ze skrzyżowanymi rękami i surową twarzą, podczas gdy Sirus zamykał na klucz drzwi. Później weszli eleganckimi marmurowymi schodami na piętro. – Nowa pokojówka? – zapytał Tekelę, wskazując ruchem głowy Lizanne. – Mam nadzieję, że wytrzyma dłużej niż poprzednia. – Jak na razie – Tekela obrzuciła krytycznym spojrzeniem Lizanne – wydaje się względnie znośna. Pokój, do którego ich zaprowadził, był po części gabinetem, a po części pracownią, chociaż znacznie bardziej uporządkowaną niż zagracony różnymi drobiazgami warsztat Jermayaha. Na stole pod oknem leżało wiele diagramów, wszystkie schludnie ułożone jeden obok drugiego, a pośrodku stało skomplikowane urządzenie. Mechanizm złożony z licznych kół zębatych i przekładni, który idealnie zmieściłby się

w pudełku, jakie Lizanne niedawno widziała. Zanim jednak zdołała lepiej mu się przyjrzeć, Diran kazał uprzątnąć Sirusowi ławkę i urządzenie nagle zostało zamknięte w szafce wraz ze wszystkimi rysunkami. – Idź i powiedz portierowi, żeby przyniósł nam jakieś kanapki – polecił synowi Diran. – Może z szynką. I ciastka dla naszego gościa. Kiedy Sirus wyszedł, Diran usiadł w skórzanym fotelu za biurkiem i sięgnął po fajkę. – Jak miewa się twój ojciec? – zapytał, nabijając główkę tytoniem. – Nie widziałem go od wieków. – Gryzmoli coś, jak zawsze – odpowiedziała Tekela, siadając na wolnym krześle i dławiąc ziewnięcie. – Oczywiście przesyła pozdrowienia. – Wzajemnie. – Diran przysunął płonącą zapałkę do główki fajki i rozsiadł się wygodnie, kiedy uniósł się z niej dym. Spojrzał poważniej na Tekelę. – Pewnie wiesz, że mój syn się w tobie zakochał? Tekela nieco zesztywniała. – Na co wskazują jego liczne wiersze. – Za kilka miesięcy zadebiutujesz w towarzystwie, prawda? Podejrzewam, że potem pojawi się więcej wierszy od stosowniejszych autorów. – Pod warunkiem, że ojciec nie każe mi nosić szmat. – To będzie trudne dla Sirusa, widzieć cię pod rękę z innym. – Nigdy go nie zachęcałam. Wręcz przeciwnie. – A jednak jesteś tu i podżegasz jego obsesję. Tekela wzruszyła ramionami. – Chciałam zobaczyć klejnoty. Diran wypuścił kłąb dymu, kręcąc głową. – Nigdy nie przejdziesz koło lustra, żeby się w nim nie przejrzeć. Jak twoja matka. Lizanne zauważyła, że Tekela jeszcze bardziej zesztywniała, a kiedy odpowiedziała, jej ton zabrzmiał lodowato: – Naprawdę zamierzasz zagłębiać się w ten temat, wujku?

Zapadła przeciągająca się cisza, kiedy patrzyli na siebie przez chmurę dymu. Lizanne zauważyła, że Tekela zacisnęła dłonie w małe, wściekłe piąstki. Co się dzieje między tą dwójką? – Nie będzie więcej wierszy – oznajmił wreszcie Diran. – Wysyłam Sirusa do Corvus. Pojawiło się wolne miejsce w Cesarskich Archiwach. Przy odrobinie szczęścia znajdzie w swoim czasie stosowniejszą odbiorczynię jego poezji. – Mam taką szczerą nadzieję. – Tekela wstała. – Nie zostanę jednak na lunchu. Pożegnaj w moim imieniu Sirusa. I przekaż mu moje najlepsze życzenia na przyszłość. *** Tekela milczała przez większość drogi powrotnej, patrząc w dal, podczas gdy dorożka podskakiwała na bruku. Lizanne stłumiła chęć zapytania, o co właściwie chodziło w rozmowie z Diranem, bo wiedziała, że tylko bardziej pogrążyłaby się w sentymentach. Gra prawie dobiega końca, powiedziała sobie. Jakby odczytując jej myśli, Tekela ocknęła się z odrętwienia i odezwała się beznamiętnie po eutheryjsku: – To było to, prawda? To urządzenie na stole. – Tak myślę. – Domyślam się, że zamierzasz je ukraść? Lizanne zignorowała pytanie. Wyjawienie zamiarów na tym etapie byłoby zbyt ryzykowne. – Powinnaś przygotować się do ujawnienia naszego porozumienia w najbliższych dniach – powiedziała zamiast tego. – Kiedy zakończę misję, nie będzie czasu na zwłokę. – Będzie wściekły. – Głos Tekeli zdradzał tylko niewielki niepokój. – Gdy zostanie zmuszony do porzucenia badań i spisków. – Tak podejrzewam. Jednak nie będzie miał wielkiego wyboru, kiedy Korpus dowie się o naszej działalności, a z pewnością niedługo do tego dojdzie. – Jak to załatwicie? Jak przewieziecie nas bezpiecznie

do Feros? – Lepiej, żebyś nie wiedziała. Powinnaś się jednak spakować i być gotowa do natychmiastowego wyjazdu. Tekela skinęła głową, jej apatia rozproszyła się, kiedy znowu powróciła radość z gry. Lizanne złapała się na tym, że przez resztę jazdy nie potrafiła spojrzeć jej w oczy. W domu wróciła do swoich obowiązków ze zwykłą pracowitością, chociaż ilość pracy wzrosła, ponieważ Rigan nie wrócił jeszcze z Domu Celnego. – Pewnie siedzi w jakiejś tawernie w porcie – powiedziała Meeram przy kolacji. – Próbuje zaprzyjaźnić się z marynarzami i zadręcza ich, żeby opowiedzieli mu jakąś historię. Lizanne położyła się wcześniej do łóżka, wymawiając się bólem głowy spowodowanym męczącym towarzystwem panny Artonin. W pokoju na poddaszu rozebrała się ze stroju pokojówki i włożyła ubrania, w których przybyła. Na pierwszy rzut oka nie różniły się od typowego stroju młodej corvuskiej kobiety niskiego stanu, ale w rzeczywistości uszyto je tak, żeby nie krępowały ruchów. Włożyła parę cienkich, bawełnianych legginsów pod spódnicę, żeby nie zmarznąć. Jej buty miały płaskie, przyczepne podeszwy, idealne do intensywnej aktywności fizycznej. Przypięła Szept do uda, skąd mogła go łatwo wyjąć przez rozcięcie w spódnicy, a potem umocowała na przedramieniu Pająka z pełnymi fiolkami każdego rodzaju. Otworzyła okno, wyszła na dach i przyjrzała się trasie prowadzącej do muzeum. To była kręta droga i pewnie pochłonie prawie połowę Zielonej, ale nie dało się tego uniknąć, jeśli miała wykonać zadanie przed rankiem. Kiedy to będę musiała wykonać następne... Odepchnęła tę myśl i skupiła się, przyciskając środkowym palcem guzik i wstrzykując sobie solidną dawkę Zielonej. Tak wysoka dawka była niebezpieczna, dawała poczucie fizycznej niezniszczalności i euforii, któremu można było się przeciwstawić tylko dzięki bardzo głęboko sięgającemu szkoleniu. Stała nieruchomo, czując, jak jej członki wibrują nową

energią, skupiając wzrok na kolejnych dachach i ścianach, które miały doprowadzić ją do muzeum, a potem skoczyła.

Rozdział 17 Hilemore

Błogosławiony strzelił z karabinu, a kula trafiła w deski dosłownie kawałeczek na lewo od głowy Steelfine’a. Hilemore otrząsnął się, odzyskując ostrość widzenia. Zobaczył, że Błogosławiony znowu się zatoczył i prawie przewrócił, zanim się wyprostował i głośno zaklął. To była kobieta, dostrzegł wtedy. Miała długie włosy splecione w warkocze i nosiła różnobarwne jedwabie, chociaż teraz bardzo pobrudzone i podarte. Tylko kapitan mógł się ubrać w tyle kolorów. Hilemore patrzył, jak odrzuca karabin na bok i przywołuje następny z pokładu, podnosi go do ramienia i znowu chwiejnie celuje w Steelfine’a. Hilemore poderwał się na równe nogi z krzykiem, nie zważając na ból w plecach. Wyciągnął rewolwer i złapał jeńca, który szarpał się w jego chwycie, ale uspokoił się, gdy poczuł przy skroni lufę. – Kapitanie! – krzyknął do Błogosławionej po varestiacku. Kobieta odwróciła się do niego i zamarła. Jej oczy płonęły frustracją, gdy zatrzymała wzrok na podporuczniku. – Dla ciebie nie ma nadziei – powiedział jej – ale obiecuję ci bezpieczny przejazd dla niej i wolność. Mocniej chwycił dziewczynkę, która znowu zaczęła się wiercić i warczeć wściekle. Hilemore nie spuszczał oczu z kobiety. Ryzykował, mając nadzieję, że wykorzystała prawie całą Czarną i zużyła całą Czerwoną, napędzając silnik Królowej Wiatru. Usta kobiety wykrzywiły się w ohydnym, szyderczym uśmieszku. Powiedziała coś po varestiacku, rzadko słyszane wyzwisko, bo najgorsze dla jej ludzi. – Wiarołomcy! Jak mogę ci zaufać?

– Możesz mi zaufać, że ona przeżyje! – Docisnął mocniej lufę do skroni dziewczynki. – I gwarantuję ci proces w Feros. Opuścisz banderę? Kobieta przeniosła spojrzenie na dziewczynkę i Hilemore dostrzegł niepozostawiające wątpliwości podobieństwo w ich rysach. Widział też bliską szaleństwa troskę w oczach kobiety. Zatoczyła się znowu; czerwona plama rozrastała się na jej brzuchu. Zaklęła raz jeszcze pod nosem po varestiacku i wypuściła karabin z ręki. – Opuszczę banderę, ty zdradliwy sukinsynie! – krzyknęła, padając na kolana i patrząc żałośnie na dymiące zgliszcza swojego statku. *** Steelfine leżał nieprzytomny w kajucie lekarza z zakrwawionymi bandażami na głowie, rękach i nogach. Wydawało się, że nie ma na nim ani jednego cala wolnego od siniaków, otarć albo rozcięć. Chociaż nie widział i nie słyszał otaczającego go świata, zachował dość siły, żeby czasem niebezpiecznie się miotać, dlatego doktor Weygrand kazał sanitariuszom przywiązać go do łóżka. – Nie potrafię powiedzieć, jakim cudem przeżył – powiedział Hilemore’owi. – Chociaż jest wielki i silny, to powinien właśnie rozmawiać z Królem Głębin. Ostatecznie stracili w potyczce sześciu ludzi, a dwunastu zostało rannych. Ci ostatni zawdzięczali swój stan wysiłkom pani kapitan na pokładzie Królowej Wiatru. Zgodnie ze zwyczajem Protektoratu zmarłych oddano morzu przy pierwszej okazji. Zaszyto ich w całuny, które obciążono i wyrzucono za burtę, po tym jak kapitan wyrecytował pośpiesznie Litanię Dziękczynną. Co do rannych, to tylko Steelfine był przykuty do łóżka mimo swojej nadludzkiej woli życia. – Ile Zielonej dostał? – zapytał Hilemore. – Jedną dziesiątą fiolki. Podałbym więcej, ale przepisy...

– Pieprzyć przepisy – odpowiedział Hilemore. – Proszę zwiększyć dawkę stosownie do jego potrzeb. Ja podpiszę rozkaz. Doktor Weygrand był weteranem, służył jako lekarz w Protektoracie prawie tyle samo lat, co pan Lemhill. Był wysokim mężczyzną o srebrzystych od siwizny włosach. Promieniował spokojnym autorytetem i zdecydowanie nie zamierzał ulegać podporucznikowi. – Decyzje o medycznym zastosowaniu produktu leżą w mojej gestii, panie Hilemore. Wyczerpanie zapasów, żeby wyleczyć jednego pacjenta, nie przysłuży nam się, jeśli poniesiemy jeszcze jakieś starty. Hilemore zdławił frustrację. Ocena lekarza była niewątpliwie słuszna, ale w żaden sposób nie zmniejszyła jego gniewu i poczucia winy. Powinienem był wysłać z nim więcej ludzi, myślał. Powinienem był się domyślić, że Błogosławiony przetrwał wybuch. – Jeśli mu się pogorszy – dodał Weygrand nieco łagodniej – to podam kolejną dawkę, chociaż mocno rozcieńczoną. Hilemore skinął głową, wiedząc, że to więcej, niż mógł się spodziewać. – Dziękuję, doktorze. – A pan? – zapytał Weygrand. – Słyszałem, że solidnie pan oberwał. Hilemore wzruszył ramionami, ukrywając grymas, gdy ból zapłonął mu w plecach. – To tylko siniak, może dwa. – Zdjąć. – Lekarz popukał stetoskopem w kurtkę od munduru Hilemore’a, a polecenie wydał tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Obejrzyjmy to sobie. – Gdyby punkt uderzenia wypadł ułamek cala bardziej w prawo – powiedział kilka chwil później, gdy Hilemore powstrzymywał okrzyki bólu podczas ciasnego bandażowania torsu – byłby pan sparaliżowany od szóstego kręgu piersiowego w dół.

– Pocieszająca myśl, doktorze – mruknął Hilemore. – Zajrzał pan do naszego więźnia? – Tak. Liczne rozcięcia i drobne oparzenia, a także rana w górnej części brzucha. Nic śmiertelnego. Jestem przekonany, że w pełni dojdzie do siebie przed powieszeniem. – A dziewczynka? – Cała i zdrowa, ale nie mogę się wypowiadać na temat jej stanu umysłowego. Rura głosowa w górnym rogu lazaretu wydała z siebie wysoki pisk, zanim rozległ się głos chorążego Talmanta. – Podporucznik Hilemore proszony do mesy oficerskiej. – Wygląda na to, że jest pan wzywany. – Weygrand skończył bandażować Hilemore’a i podał mu małą buteleczkę pigułek. – Na ból – powiedział. – Dwie rano i dwie wieczorem. Proszę nie zapominać. *** – Wyższy rachunek od rzeźnika, niżbym sobie życzył – powiedział kapitan Trumane, patrząc na listę ofiar. – Mimo wszystko nic się na to nie poradzi. A załodze zawsze dobrze robi, jeśli na początku należycie oberwie. Odłożył listę i podniósł ze stołu kieliszek bordo. Hilemore i pozostali oficerowie poszli za jego przykładem. – Panowie – powiedział Trumane, unosząc kieliszek w poważnym toaście – za zwycięstwo. – Za zwycięstwo – powtórzyli, pijąc zgodnie. To była jeszcze jedna tradycja Protektoratu, że oficerowie wypijali toast za zwycięstwo, zanim kapitan przechodził do podziału nagrody i udzielania pochwał. – Kwatermistrz zakończył przegląd ładunku piratów – mówił dalej Trumane, podnosząc kolejny dokument ze stołu. – Wygląda na to, że najwięcej działali na corvuskich szlakach handlowych. Mamy dwie pełne skrzynie cesarskich koron oraz rozmaite alkohole, przyprawy i herbatę. Niewątpliwie imponująca

zdobycz warta jakieś dwieście pięćdziesiąt tysięcy obligów Syndykatu. Udziały zostaną wyznaczone stosownie do rangi z jednoprocentową premią dla pana Lemhilla oraz półprocentową dla pana Hilemore’a. Grupa abordażowa i artylerzyści otrzymają także dopłaty w wysokości dwustu obligów na głowę. W pokoju rozległ się pomruk zadowolenia, kiedy oficerowie zaczęli kalkulować, ile nagle zarobili. – Chciałbym przekazać swoją premię do Funduszu Okrętowego – powiedział Hilemore, nadal myśląc o zabandażowanym zbrojmistrzu. Do Funduszu trafiały datki, które zbierał kwatermistrz, żeby pomóc okaleczonym członkom załogi albo rodzinom poległych. Oczekiwano, chociaż nie wymagano, żeby oficerowie dokładali drobne sumy ze swoich udziałów do funduszu. – Oczywiście, podporuczniku. – Kapitan uniósł kieliszek. – Naturalnie także się dołożę. A teraz... – Zwrócił się do pierwszego mechanika Bozware’a, który nadal miał na sobie ubrudzony smarem kombinezon i pozostawał jedynym człowiekiem na okręcie odpornym na obsesję Trumane’a na punkcie nienagannego wyglądu. – Obejrzał pan naszą zdobycz, panie Bozware. Da się ją uratować? – Nie bez suchego doku i kilku miesięcy pracy. Kadłub za bardzo się wypaczył pod wpływem ognia. Ponadto z silnika został wrak. Przeładowali go podczas próby ucieczki i puściły wszystkie uszczelki. – Szkoda. – Kapitan zamyślił się na chwilę. – Rzadko widuje się jednokominowy parowiec o tak pięknych liniach. Panie Hilemore, proszę nadzorować przeniesienie dział oraz wszelkiego innego uzbrojenia Królowej, a potem proszę oblać ją olejem i podpalić. – Tak jest, panie kapitanie. A martwi wrogowie? – Co z nimi? To Lemhill odpowiedział, a w jego tonie rozbrzmiało silne przekonanie:

– Piraci czy nie, ci, którzy zginęli na morzu, należą do Króla Głębin. Jeśli ich spalimy, odmówimy im tego, co mu należne. – Nie należy go gniewać, to prawda – przytaknął Bozware. – A ludzie zrobią się nerwowi, jeśli zlekceważymy tradycję. – Dobrze więc – powiedział kapitan, ewidentnie zmęczony przywiązaniem jego oficerów do przesądów. – Panie Hilemore, proszę dopilnować, żeby martwi piraci zostali powierzeni morzu podczas odpowiedniej ceremonii. Kiedy już Królowa Wiatru spłonie, czeka nas bombardowanie. Pierwszy oficerze, będę potrzebował, żeby pełnił pan obowiązki dowódcy artylerii przez resztę rejsu. Proszę przekazać obowiązki, które uzna pan za stosowne, panu Hilemore’owi. – Oczywiście, panie kapitanie. – Doskonale. Jutro rano oczekuję planu bombardowania. Przekonajmy się, czy uda nam się zrównać z ziemią kryjówkę tych morskich szczurów, dobrze? *** – Słowa? – zapytała go piracka pani kapitan. Na jej twarzy malowały się pasy – cienie żelaznych prętów aresztu. Siedziała pochylona na wąskiej pryczy bez materaca, z córką skuloną obok. Dziewczynka patrzyła ponad ramieniem matki błyszczącymi oczami, ale Hilemore nie wiedział, czy spogląda oskarżycielsko, czy ze strachem. Obie były bose i ubrane w kombinezony mechaników, bez żadnych sznurówek czy pasów, dzięki którym mogłyby wymknąć się katu. – Jakie słowa? – Słowa dla umarłych. – Hilemore trudził się z właściwym tłumaczeniem. Mówił po varestiacku poprawnie, ale jego słownictwo ograniczało się do kwestii morskich. – Modlitwy – powiedział po mandinorsku, wiedząc, że kobieta zna ten język jak wszyscy marynarze. – Jakie modlitwy chce pani, żebyśmy odmówili dla pani załogi? – Żadnych. – Odwróciła się od niego, a rysy jej twarzy

stwardniały, wyrażając lekceważenie, kiedy przeszła na ojczysty język. – Słowa wypowiedziane przez wiarołomcę są jak szczyny rzucone na wiatr. Władcy Morza, Soli i Wiatru zasłoniliby przed nimi uszy. – Nie złamałem żadnej złożonej pani obietnicy – upierał się Hilemore. – Stanie pani przed sądem, a dziewczyna zostanie uwolniona, kiedy dopłyniemy do Feros. Kobieta parsknęła ostrym, ironicznym śmiechem, a potem spoważniała, gdy zobaczyła jego szczere spojrzenie. – Pan nic nie wie, co? – zapytała, mrużąc oczy i wracając do mandinorskiego, w którym mówiła z lekkim akcentem. – Dlaczego nasłali was przeciwko nam. – Jesteście piratami. – Nie. – Pochyliła się na koi, przysuwając twarz do prętów. Po raz pierwszy zauważył, jaka jest młoda, w gruncie rzeczy niewiele od niego starsza. Mimo względnie młodego wieku w jej rysach była widoczna niewątpliwa siła, którą podkreślała żywa inteligencja w oczach. Widząc ją z bliska, rozumiał, w jaki sposób mogła z powodzeniem dowodzić statkiem pełnym rzezimieszków. – Byłam swego czasu piratem – powiedziała – aż przedstawiono mi bardziej lukratywną ofertę. Co pan wie o Królowej Wiatru, podporuczniku? Przekleństwo szlaków handlowych, nieuchwytna jak widmo, uderza zawsze tam, gdzie jest najbogatszy ładunek. Mający na koncie największe sukcesy i budzący największą grozę starek piracki od lat. Jak pan myśli, dlaczego odnosiliśmy tyle sukcesów? Jak pan myśli, dlaczego wasz kapitan odnalazł nas z taką łatwością? – Dobry wywiad i doskonała nawigacja. Uśmieszek wypłynął na jej usta. – Wywiad, owszem, ale skąd te informacje? – Co pani usiłuje zasugerować? – Dla jednego pirat, dla innego korsarz. Czy zainteresowałoby pana, podporuczniku, że przez te wszystkie lata, kiedy Królowa Wiatru grasowała na falach, ani razu nie zaatakowała statku

Żelaznego Syndykatu? Jest kłamcą i na dodatek morderczynią, pomyślał. Jednak coś w jej postawie sprawiło, że się zawahał, łagodna refleksja w jej tonie i brak gniewu mówiły, że poddała się swojemu losowi. Ona wie, że żadne słowa jej nie ocalą. Dlaczego więc miałaby kłamać? – Domyślam się, że pewnie chodzi o drobną przysługę, jaką wyświadczyliśmy Protektoratowi w Carvenporcie – powiedziała, kiedy nie zareagował. Osunęła się znowu na koję i objęła dziewczynkę. – Kto by pomyślał, że bycie świadkiem śmierci paru rzezimieszków z Kątów będzie nas kosztować życie? A może uznali, że nasz sukces przysporzył im zbyt dużego wstydu. Odwróciła wzrok i zamilkła, gładząc włosy córki i tuląc ją mocniej. Pojmując, że dalsze pytania nie mają sensu, Hilemore odwrócił się do wyjścia. – Moneta – powiedziała, kiedy zapukał w ciężkie drzwi, żeby strażnik go wypuścił. – Co? – spytał, zerkając za siebie. – Powinni zabrać ze sobą w głębiny monetę. Opłata dla Władcy Morza za to wszystko, co odebrali mu za życia. Jedna miedziana korona dla każdego powinna wystarczyć. – Dopilnuję tego. – I złota dla Królowej Wiatru. – Wątpię, żeby kapitan się na to zgodził. – W ładowni są ukryte dalcyjskie suwereny. Powiem panu, gdzie ich szukać, jeśli odda pan jedną dla statku. – Znowu podniosła wzrok i po raz pierwszy zapłonął w nich gniew. – Złoto może przekonać Władcę, żeby znalazł miejsce dla jej duszy w swoim królestwie. Ponieważ mnie zostanie ono odmówione, chciałabym, żeby Królowa zajęła moje miejsce. Dlatego niech pan wymówi moje imię, kiedy rzuci pan monetę. *** Hilemore wszedł na dziób i rzucił monetę w kłębiący się dym,

kiedy Królowa Wiatru znikała pod wodą, ciągnąc za sobą ślad z płonącego oleju. Zgodnie z prośbą wypowiedział imię piratki, kiedy moneta uderzała w płonące fale: Zenida Okanas. Wkrótce potem ruszyły koła napędowe Okazji, zabierając ich na zachód, ku kryjówce piratów. Wpatrywał się w płomienie, które znikały na ciemniejącym horyzoncie. Nawet jeśli to była piracka jednostka, to zawsze smutno patrzeć na śmierć statku, zwłaszcza tak wspaniale skonstruowanego. Kiedy ostatnie płomienie zniknęły, udał się do maszynowni. Zastał Tottleborna na jego platformie, zaczytanego w kolejnym produkcie wulgarnej prasy. Ta broszurka miała tytuł „Niewolnica Splugawionych” i odpowiednio krzykliwą okładkę: nieprawdopodobnie umięśniony mężczyzna z północnego Mandinoru o szczęce jak kowadło próbował osłonić piersiastą i ledwie odzianą kobietę przed napierającym tłumem zniekształconych dzikusów. Hilemore nigdy nie widział Splugawionych, a widząc ogólnikowość ilustracji, podejrzewał, że jej autor także. – Mam skrzynię pełną prawdziwych książek, jeśli miałby pan ochotę coś pożyczyć – powiedział do Tottleborna, wchodząc na jego podwyższenie. Silnik pomocniczy pracował pełną parą, więc Hilemore musiał krzyczeć. – Scirwood, Dasmere, sami najwięksi. – Wielcy i w równej mierze napuszeni – odpowiedział Tottleborn, nie odrywając oczu od książczyny. – Będę wdzięczny, jeśli pozwoli mi pan trzymać się wybranej przeze mnie ścieżki literackiej, podporuczniku. Mimo nadal obecnej urazy w jego głosie Hilemore zauważył poprawę nastroju Błogosławionego. Łatwo było zrozumieć powody. – Wygląda na to, że zły omen był mylny – powiedział, wskazując rękami nietkniętą maszynownię. – Mówiłem, że nie grozi tu panu niebezpieczeństwo. – Owszem, mówił pan, ale i tak posikałem się ze strachu, kiedy zaczął się ostrzał.

– Naturalna i powszechna reakcja. – Hilemore wyjął zegarek kieszonkowy i otworzył kopertę, żeby sprawdzić czas. – Musimy? – jęknął Tottleborn, odkładając książkę. – Dopiero co robiliśmy to wczoraj. – Przepisy. Nadzwyczajny Niebieski trans ma odbyć się po każdej potyczce. Zarząd Morski musi w każdej chwili znać stan okrętów. To tylko sześćdziesiąt sekund, panie Tottleborn. Przekaże pan liczbę ofiar i wartość przechwyconego ładunku. A potem będzie mógł pan powrócić... – Hilemore rzucił zjadliwe spojrzenie na książkę – ...do swoich literackich pasji. Kilka chwil później stał i patrzył, jak młody Błogosławiony siedzi w mesie oficerskiej z zamkniętymi oczami i rękami złożonymi przed sobą na stole. Przyjął tylko małą dawkę produktu, jego twarz przybrała pogodny wyraz, który wydawał się typowy dla transu, jakby wszystkie emocje były dławione albo w jakiś sposób opuszczały ciało. Hilemore odliczał sekundy, patrząc na zegarek, i podniósł wyczekująco wzrok, kiedy wskazówka odmierzyła minutę. Jednakże trans Tottleborna trwał. Hilemore ściągnął brwi, znowu zerkając na zegarek i odliczając kolejną pełną minutę, a potem następną. Minęło jeszcze trzydzieści sekund, zanim Błogosławiony wydał z siebie głośny, spazmatyczny odgłos, łapiąc gwałtownie powietrze. Zwiotczał na krześle, jakby uszło z niego powietrze, głowa poleciała mu do przodu, ręce rozłożył szeroko na blacie. Plecy mu falowały, kiedy wciągał powietrze serią długich, spazmatycznych wdechów i wreszcie podniósł głowę, żeby spojrzeć na Hilemore’a. Miał twarz pozbawioną kolorów. – Nie wziąłem dość – wychrypiał. – Musiałem trzymać się resztek najdłużej, jak się dało. Szarpnął się nagle i zwymiotował, niemal spadając z krzesła. Hilemore podbiegł do niego, przytrzymał go i pomógł mu usiąść na krześle. – Co się stało? – zapytał. – Nowe rozkazy od Zarządu Morskiego. – Tottleborn skrzywił się, ocierając usta i masując skronie, zanim posłał Hilemore’owi

bardzo blady uśmiech. – Wygląda na to, że od wczoraj jesteśmy w stanie wojny z Cesarstwem Corvuskim.

Rozdział 18 Clay

Czerwone Piaski pachniały jak krew. Wiatr niosący delikatną szkarłatną mgiełkę znad brzegu na pokład Ognistego miał przenikliwy, metaliczny zapach, który wywołał lekkie mdłości u Claya. Był późny ranek i słońce wspięło się na czyste niebo, pokazując, jak trafnie nazwano pustynię. – Naprawdę są czerwone – powiedział, wodząc wzrokiem po wydmach i znajdując tylko ledwie uchwytne zmiany odcienia. I żadnej roślinności. – I smakuje jak żelazo – dodał, przesuwając językiem po podniebieniu. – Bo z tego właśnie się składa – odpowiedział Skaggerhill. Trzymał przez chwilę podniesioną na wiatr rękę, a potem pokazał ją Clayowi. Drobniutkie czerwone płatki były widoczne na stwardniałej skórze. – To nie piasek, to rdza. Wykształcony gość z Carvenportu powiedział, że musiało się tu kiedyś wznosić pasmo górskie pełne rud żelaza. Pewnego dnia tysiące lat temu jakaś potężna katastrofa zamieniła je w pustynię. Wiatr rozdmuchał piach z rozdrobnionej skały, bo był lżejszy, zostawiając tylko to. Trzymaj. – Rzucił Clayowi zawiniątko, które w dwóch trzecich składało się z pełnych manierek. – Na Czerwonych Piaskach nie ma wody. Trzeba nosić własną. Koniecznie ją racjonuj. I zawiąż chusteczkę na twarzy, żeby nie wciągać tego gówna do płuc. Długie Karabiny stłoczyły się w jednej z szalup Ognistego i powiosłowały do brzegu. Wyskoczyli na mieliźnie i resztę drogi przeszli, brodząc przez wodę. Clay odwrócił się, żeby popatrzeć na parowiec, kiedy pozostali zakładali plecaki. Widział, jak Loriabeth unosi rękę na pożegnanie. Przyjęła zdecydowaną

odmowę zabrania jej ze stoickim spokojem, chociaż Clay widział, jak cierpi. – Stryj ma rację – powiedział jej poprzedniego wieczoru, kiedy parowiec stanął na kotwicy w pobliżu mielizn. – Daleko ci jeszcze do wyzdrowienia. Braddon rzucił córce tylko przelotne spojrzenie, zanim odwrócił się plecami do rzeki i rozwinął mapę. – Mamy nieco ponad trzydzieści mil do Krateru – powiedział, przykładając kieszonkowy kompas do mapy i sprawdzając ich położenie według słońca. – Chcę dotrzeć tam jutro przed południem, więc będziemy ostro napierali. Idziemy gęsiego. Clay, pilnuj się, żeby stawiać stopy na śladach poprzednika. Nie chcemy, żeby Splugawieni zorientowali się, ile nas jest. Kaznodziejo, pilnuj tyłów. Wszyscy pozostali rozglądajcie się na boki. Idziemy. Ruszyli w kierunku południowo-zachodnim. Braddon narzucił ostre tempo i pozwalał na tylko pięć minut odpoczynku na każdą godzinę. Niewiele się rozmawiało. Clay zauważył, że wszyscy towarzysze rozglądają się po pustyni. Braddon i Kaznodzieja trzymali karabiny w pogotowiu, a Foxbine szła z karabinkiem w dłoni. – Jak Splugawieni mogą tu żyć? – zastanawiał się na głos, kiedy w końcu zatrzymali się na noc. Stłoczyli się wokół mizernego ognia rozpalonego dzięki małemu workowi węgla, który niósł Skaggerhill. O ile brak cienia sprawiał, że potworny skwar za dnia był sporym wyzwaniem, o tyle noc na Czerwonych Piaskach okazała się przenikliwie zimna. – Czym tu się można wyżywić? – Sobą nawzajem, jeśli jest się dostatecznie głodnym – mruknęła Foxbine, przyglądając się wydmom, które zamieniły się w ciemnoszkarłatne morze w świetle księżyców. – Splugawieni żyją na obrzeżach – powiedział Kaznodzieja i wszyscy zamilkli zaskoczeni, bo rzadko się odzywał. – Jedna z wczesnych ekspedycji opisała ceremonię, której była świadkiem. Splugawieni przychodzą się tu modlić. Idziemy przez

ich kościół i przy tej okazji go bezcześcimy. – W dupie mam ich kościół – odpowiedziała Foxbine, unosząc chusteczkę, którą miała na ustach, żeby splunąć na rdzawe ziarenka pod stopami. – Jak zobaczymy któregoś z tych łajdaków, to jego też chętnie zbezczeszczę. *** Dotarli do Krateru tuż po południu następnego dnia. Znajdował się w szerokim zagłębieniu pozbawionym wydm i początkowo wyglądał jak niski, płaski pagórek, ale potem okazało się, że to okrągła dziura w pustyni, szeroka na sześćdziesiąt stóp i głęboka na dziesięć. – Gdzie są wszystkie gniazdujące białe smoki? – zapytała drwiąco Foxbine. – Tyle się nasłuchałam o tym miejscu, że wyobrażałam sobie coś więcej. – Clay, Silverpin, idziecie ze mną – powiedział Braddon, zrzucając plecak i podnosząc karabin. – Weźcie łopaty. Reszta pilnuje. Clay westchnął z ulgą, kiedy plecak zsunął się z jego ramion, a potem wypił solidny łyk z manierki. – Mamy zacząć teraz kopać? Braddon udał, że go nie słyszy, i odszedł w stronę krawędzi krateru z Silverpin u boku, niosącą w jednej ręce włócznię, a w drugiej łopatę. Clay docisnął rękę do pocieszającego ciężaru etui Ellfortha pod koszulą, a potem wyciągnął łopatę z plecaka i poszedł za nimi, klnąc pod nosem. Ściany krateru były strome, ale na tyle pochyłe, że zdołali ześlizgnąć się na dno. – Jeszcze więcej rdzy – powiedział. Wzbił kopniakiem obłoczek, kiedy stryj rozejrzał się, przyglądając się ziemi. Nie ma wspaniałego szkieletu, który można by triumfalnie zawieźć do Carvenportu, a już z pewnością nie ma lśniącego jaja, pomyślał. – Będziemy potrzebowali miesięcy, żeby się przez to przekopać! – zawołał do Braddona, który chyba go nie słyszał.

Clay odwrócił się i zobaczył Silverpin, która przykucnęła blisko środka krateru z ręką na rdzawym piasku. Po sekundzie wzięła łopatę i zaczęła drapać powierzchnię. Clay podszedł do niej i patrzył, jak ostrożnie wbija łopatę w metaliczny piach. Serce mu nagle zabiło na widok czegoś gładkiego, jasnego i krągłego, co wynurzało się z płatków rdzy. – Niech mnie Prorok Zabierze do Mozołu – szepnął. Jajo... Jednakże ta myśl zaraz umarła, kiedy Silverpin wbiła głębiej łopatę i ujrzeli szparę w bladym kształcie. Jeszcze kilka ruchów i dwoje oczodołów spojrzało na nich z dziury. Przecież to nie mogło być takie proste, uznał. Clay wyprostował się i zawołał stryja. – Mamy tu czaszkę. – Kobieta – powiedział Braddon po chwili, przesuwając palcami po gładkim czole czaszki. – I to pewnie młoda. – Ethelynne Drystone? – zasugerował Clay. Braddon pokręcił głową. – W ekipie Wittlera była kobieta, ich strzelec. Madame Bondersil powiedziała, że Ethelynne widziała jej śmierć w Kraterze, kiedy proszek z kości Białego przyprawił ich wszystkich o szaleństwo. – A skoro o tym mowa... – Clay wyprostował się i rozłożył ręce, żeby objąć jałowe dno krateru. – Gdzie jest ten wielki bydlak? Braddon podniósł łopatę i rzucił ją Clayowi. – Nie znajdzie się bez odrobiny kopania, jasne? – rzucił wyraźnie zniecierpliwiony. Kopali przez godzinę i znaleźli kolejne kości, wszystkie ludzkie. – Spójrz na tego biednego łajdaka – powiedział Clay, wyjmując czaszkę z ziemi. Domyślił się, że należała do mężczyzny, ujrzawszy silnie zarysowane łuki brwiowe. Między nimi widniała schludna dziurka. – Strzał z pistoletu między oczy – podsumował Braddon, zerkając znad częściowo odsłoniętej klatki piersiowej. –

Co wyklucza robotę Splugawionych. Ostatecznie wykopali szczątki jednej kobiety i trzech mężczyzn. Wszyscy zginęli od kul. – To wszyscy oprócz Wittlera i Drystone – powiedział Braddon. – Skaggs mówił, że Wittler był znacznie wyższy od swoich ludzi. Nie ma żadnych ubrań ani broni, co znaczy, że Splugawieni musieli później pojawić się tutaj i wszystko zabrać. Można oczekiwać, że zabrali też kości smoka. – Nie ma kości, nie ma jaja. – Clay opróżnił do końca manierkę i zerknął na pociemniałe niebo. – Wygląda na to, że przebyliśmy kawał drogi, żeby udowodnić, że niczego nie da się znaleźć. – Nie, udowodniliśmy, że niczego nie ma tutaj. Udowodniliśmy też, że Ethelynne nie zginęła razem z pozostałymi. Możliwe, że także Wittler. – Braddon ruszył w stronę krawędzi krateru. – Rano wykopiemy dla nich prawdziwe groby. Kaznodzieja powie kilka słów, jeśli zechce. – A potem wracamy na statek? Braddon nie przystanął. – Stryju – upierał się Clay, idąc za nim. – Rano wracamy na statek, prawda? – Wiemy, że przypłynęli rzeką i weszli na Pustkowia od północy – odpowiedział Braddon. – Może tam znajdziemy więcej śladów. – A ile jeszcze mil będziemy... – Tyle, ile powiem, że musimy przejść! – Braddon odwrócił się do niego z gniewem. – Jak powiem, że mamy przejść cały przeklęty kontynent, to przejdziemy. – Zerknął na pustą manierkę w dłoni Claya i jego wzrok nieco złagodniał. – Oszczędzaj wodę. Nie będę prosić, żeby pozostali dzielili się z tobą swoimi zapasami. *** Zgłosił się na ochotnika na pierwszą wartę. Wolał znieść jeszcze dwie godziny zmęczenia, żeby potem pospać bez przerwy.

Kaznodzieja został razem z nim na warcie. Siedział po drugiej stronie ogniska z karabinem na kolanach i wpatrywał się w pociemniałe wydmy, jak zwykle milcząc. Clay odkrył, że zadziwiająco łatwo broni się przed snem, po części z powodu lodowatego zimna. Musiał owinąć się ciasno płaszczem i narzucić koc na ramiona. W przeciwieństwie do Kaznodziei stał i krążył w tę i z powrotem po ziemi, która właśnie pokryła się szronem. Jego oddech unosił się mgiełką w powietrzu. Za radą Skaggerhilla wyciągnął Szpilę, ale ukrywał ją w fałdach płaszcza, blisko ciała, żeby mechanizm nie zaciął się z zimna. Trzydzieści mil z powrotem do statku, a potem... Co? Nieustannie rachował, odkąd wyszli z krateru. Po solidnym łyku Zielonej mógłby pokonać trzydzieści mil w parę godzin. Powiedziałby kapitanowi, że wszyscy zginęli na Piaskach. A potem wróciłby do Ujścia i Carvenportu... Gdzie Protektorat spróbowałby wyciąć mu uśmiech na gardle w pierwszy dzień po powrocie. Poza tym zostawiłby Długie Karabiny na pewną śmierć na pustyni, co może wcześniej nieszczególnie by go zmartwiło, ale teraz miał u nich dług, zawłaszcza u Silverpin. Miał inne możliwości: ominąć Ognistego i wyruszyć do enklawy Alebond w Zatoce Takielarza na wybrzeżu, co wymagało przebycia dwustu mil przez dżunglę. Pobieżne zetknięcie się z realiami Interioru nie pozostawiło mu żadnych wątpliwości co do prawdopodobnego wyniku takiej decyzji, bez względu na produkt Ellfortha. Prawda jest taka, że utknąłem tutaj, powiedział sobie. Tak samo, jak wcześniej w celi Protektoratu. Rozmyślał o błysku, jaki zobaczył w oku stryja w Kraterze, o tym samym głodzie Białego, jaki wszyscy podzielali, kiedy coś poruszyło się na pustyni. W okamgnieniu Szpila wynurzyła się spod jego płaszcza, kolba znalazła się przy ramieniu, a szczerbinka przy oku – wszystko jednym płynnym ruchem, co wiele mówiło o umiejętnościach pedagogicznych Foxbine. Drobny, wyprostowany kształt stał tuż ponad muszką Szpili. Przez chwilę Clay myślał, że to pień drzewa, rzecz niemożliwa

na tych jałowych ziemiach, ale wtedy zobaczył, że to człowiek. Mały i opatulony w grube okrycia, z twarzą ukrytą w kapturze, z wysoką do ramienia laską w dłoni. Niewątpliwie człowiek. – Kaznodziejo! – syknął Clay, odciągając kurek Szpili. Usłyszał zgrzyt butów snajpera, kiedy ten podbiegł do niego. Clay zamrugał, kiedy postać z laską przesunęła się: drobny, rwany ruch i szkarłatna rdza wokół niej buchnęła pióropuszem, który wirował, przesuwając się na prawo. – Co jest? – zapytał Kaznodzieja, stając u jego boku z uniesionym karabinem. – Tam ktoś jest – powiedział Clay, wodząc Szpilą za piaskowym wirem. Kaznodzieja chwilę milczał, a potem opuścił karabin. – To tylko wir powietrza. – W środku jest człowiek. To on wywołał wir. Musi być Błogosławiony. Wir pyłu przesunął się kilka jardów, potem rozdzielił się na kilka mniejszych, smuklejszych. Opadły po paru chwilach, pozostawiając tylko puste powietrze. Clay poczuł na sobie ciężar spojrzenia Kaznodziei, kiedy opuszczał Szpilę. – Naprawdę tam był – upierał się. – Może to Splugawiony, przyszedł na zwiady albo coś takiego. Wyraz twarzy snajpera jasno wskazywał, że właśnie uznał, że być może nie jest jedynym wariatem w tej kompanii. – Splugawieni nie chodzą w pojedynkę. – Mimo to powinniśmy obudzić pozostałych. – Jak chcesz. – Kaznodzieja ułożył karabin między skrzyżowanymi rękami i wrócił na swoje stanowisko po drugiej stronie ogniska. – Ale koniecznie powiedz stryjowi, że to był twój pomysł. *** Rano poszedł obejrzeć ziemię, gdzie widział opatulonego

człowieka, i znalazł tylko rozmyte ślady na rdzawych płatkach, które mogły zostawić podmuchy wiatru. – Piaski tak działają na człowieka – powiedział Skaggerhill, obserwując z lekkim rozbawieniem, jak Clay bada grunt. – Pogrywają z twoim umysłem. Ostatnim razem, kiedy tu byłem, widziałem, jak człowiek oszalał, strzelał do cieni i przysięgał, że to duchy jego krewnych. – To nie był duch – odpowiedział Clay, podnosząc wzrok. – To był Błogosławiony i założę się, że podąża naszym śladem. Skaggerhill wzruszył ramionami i skinął głową w stronę obozu, który właśnie zwijano. – To długa droga przed nim. Lepiej nie każmy kapitanowi czekać. Kiedy ruszyli na północ, Clay przyglądał się okolicy równie czujnie jak pozostali. Opatulony człowiek nie pojawił się ponownie ani za dnia, ani w nocy. Clay spał nie dłużej, niż wymagała tego jego warta. Krążył wokół ognia szerokim kołem, ściskając Szpilę pod płaszczem. – Dzieciaku, usiądź na chwilę spokojnie, dobrze? – zdenerwowała się w końcu Foxbine. – Potwornie rozprasza mnie to, jak się kręcisz. Usiadł na kocu, nie potrafiąc otrząsnąć się z przekonania, że mały człowieczek z laską czai się w ciemności, obserwuje i czeka. Ale na co? Wiedział, że dawka Zielonej mogłaby pomóc, wzmocniłaby jego wzrok na tyle, że wypatrzyłby prześladowcę wśród wydm, ale póki Foxbine siedziała tak blisko, nie zdołałby zrobić tego tak, żeby niczego nie zauważyła. Sen nadszedł nieśpiesznie i okazał się nerwowy, więc rano miał ciężką głowę i nadal był przestraszony. Szli trzy godziny przez płaskie przestrzenie pozbawione wydm, które nagle skończyły się kredowym labiryntem Pustkowi. – Trzymajcie się blisko – rozkazał Braddon. – Nie dalej niż dwie stopy od poprzednika. Jeśli tu zabłądzicie, macie małe szanse na odnalezienie się.

Cały czas trzymał kompas w ręku, kiedy szli wąskim labiryntem wśród chudych, stożkowatych szczytów i krętych przejść. Teren często nie pozwalał im trzymać się północnego kierunku, ale dzięki kompasowi konsekwentnie zmierzali w stronę Szarej Kipieli. Zanim ją ujrzeli, uprzedziło ich o jej bliskości delikatne ochłodzenie powietrza, a potem Pustkowia ustąpiły stromemu brzegowi z czerwonego piaskowca schodzącemu do ciemnej, wartkiej wody. – Widzę, dlaczego ludzie unikają tego odcinka – skomentowała Foxbine, patrząc w dół na wodną kipiel. – Wezbrała po deszczach – powiedział Braddon. – Wittler wyruszył wcześniej w ciągu roku, kiedy rzeka była spokojniejsza. – Nie widzę, gdzie by tu można zacumować – odezwał się Skaggerhill, osłaniając oczy i przyglądając się biegowi rzeki. – Cóż, wiemy, że to zrobił. – Braddon wskazał na wschód. – Pójdziemy brzegiem. Zobaczymy, co znajdziemy. Droga była niebezpieczna, skała tworzyła miękki brzeg, który łatwo obrywał się pod cięższymi krokami. Więcej niż raz Clay o mały włos nie wylądował w wartkich wodach rzeki. Potrzebowali kolejnych dwóch godzin, zanim dotarli do małej odnogi o łagodniej nachylonym brzegu, gdzie można by zacumować tratwę, gdyby ktoś zamierzał wyruszyć na Czerwone Piaski. Na brzegu leżał szkielet wielkiego smoka: pobielałe kości dawno ogołocone z ciała. Początkowo Clay łudził się, że znaleźli kości Białego, ale Skaggerhill orzekł, że to Czerwony samiec. – Martwy od dawna – ocenił, oglądając szkielet i wkładając palec w dziurę w czaszce. – Zabito go strzałem z karabinu, ale to nie wyjaśnia tego. – Przykucnął, wskazując na strzaskany mostek. – Wygląda prawie, jakby wybuchł od środka. – Ethelynne – powiedział Braddon. – W ostatnim wspólnym transie madame Bondersil kazała jej wrócić do ciała, zużyć resztki Czarnej i wydobyć serce. Znajdująca się tam krew była jej jedyną szansą w walce z Wittlerem. – Wypiła krew z serca? – Skaggerhill zagwizdał cicho. – Nic

dziwnego, że nikt jej potem nie widział. – Tutaj, kapitanie! – zawołała Foxbine, szturchając coś butem kawałek dalej. Było to tak pokryte pyłem kredowym, że początkowo Clay myślał, że Foxbine znalazła kości smoka, ale gdy machnęła płaszczem, jego oczom ukazał się ludzki szkielet, chociaż zdecydowanie niekompletny. W przeciwieństwie do tych w Kraterze zachowały się na nim dawno zbutwiałe ubrania, a w suchym i cieniutkim jak papier bucie znajdowała się jedyna stopa. – Wittler – powiedział Braddon, obrzucając szkielet przeciągłym spojrzeniem. – Za wysoki na kogoś innego. Najwyraźniej udało mu się stracić rękę i nogę. – Smoki na nim żerowały. – Skaggerhill przyjrzał się bliżej kościom ręki. – Widać tu ślady zębów, za małe na dorosłego smoka. Młode Czerwone musiały tędy przelatywać i urządziły sobie ucztę. – Odgryzły mu rękę i nogę? – zapytał Clay. Skaggerhill pokręcił głową. – Czerwone nie jedzą kości. Nie mają do tego zębów. – Tylko wystrzał z działa mógłby tak rozerwać ciało – powiedziała Foxbine. Braddon się wyprostował, rozglądając się po otoczeniu. – Rozproszcie się. Jeśli można tu znaleźć coś jeszcze, to chcę to zobaczyć. Przeczeszcie teren w promieniu dwustu jardów, a potem wracajcie. Trzymajcie się w parach. Clay, ty idziesz z Silverpin. Nożowniczka poszła przodem z opuszczoną włócznią wąskimi przejściami między kredą i piaskowcem. Clay cały czas zerkał na szczyty karłowatych klifów, które ich otaczały, zastanawiając się, czy pojawi się nagle zakapturzona głowa opatulonego człowieka. Wspinaczka po tych ścianach byłaby trudna, może niemożliwa ze względu na miękkość kamienia, ale nie dla Błogosławionego, a on był przekonany, że tym właśnie był ów nieznajomy.

– Naprawdę go widziałem – mruknął, przyciągając spojrzenie Silverpin. – Widziałem człowieka – powtórzył. – Nie wydawało mi się. Skinęła głową bez śladu kpiny czy powątpiewania na twarzy, a potem poszła dalej. Przynajmniej ktoś mi wierzy, pomyślał Clay. Gdy przeszli powoli labiryntem jakieś sto kroków, Silverpin przystanęła nagle, mrużąc oczy i patrząc w prawo. Clay spojrzał w tym samym kierunku i dostrzegł korytarz schodzący do poszerzającego się kanionu o stromych ścianach. Jego wzrok natychmiast przyciągnęła głęboka szczelina w ścianie, dostatecznie szeroka, żeby przeszedł tamtędy człowiek. Leżał przed nią stos czegoś, co mogło być jedynie kośćmi. Zebrano je w postaci cylindrycznej konstrukcji wysokiej na jakieś dziesięć stóp – czaszki, kości udowe, żebra, wszystko stopiło się razem i splotło w makabryczny monument, Prorok tylko wie, jakim sposobem. Silverpin podeszła powoli, przygarbiona, z włócznią w gotowości. Clay ruszył za nią chwilę potem z wyciągniętą Szpilą. Coś takiego mogły stworzyć ludzkie ręce, a na ile się orientowali, artysta nadal mógł tam mieszkać. Silverpin przywarła do skały, nim zajrzała do szczeliny. Clay słyszał, że pociągnęła kilka razy nosem, po czym rozluźniła się i odsunęła od kamienia, kręcąc głową. – Nikogo nie ma w domu, co? – zapytał, zerkając w mrok. Nie zobaczył niczego poza ciemnością, a jego nos wyczuł tylko kurz. Mimo to nie zamierzał od razu tam wchodzić bez reszty kompanii. Odwrócił się do stosu kości, marszcząc brwi na widok pierwszej czaszki. Nie wyglądała, jak powinna, podbródek był zbyt wydatny, łuki brwiowe małe, na czaszce widniały kolczaste wypustki. Splugawieni, zdał sobie sprawę, wędrując wzrokiem od jednej zniekształconej czaszki do drugiej. W każdym wypadku deformacje były inne, niektóre miały kolce wyrastające z kości policzkowych, inne coś, co można było nazwać tylko rogami wychodzącymi ze szczęk albo skroni. Szuranie buta oderwało go od kości. Zdążył zobaczyć Silverpin

znikającą w czarnej pustce szczeliny. – Czekaj! – zawołał, ruszając za nią i wahając się, kiedy przekroczył granicę spowijającego wszystko cienia. – Przynajmniej weź światło. Poczekał, niczego nie usłyszał, a potem zaklął i zsunął plecak, żeby wyjąć małą latarenkę. Przez kilka sekund macał na oślep i przeklinał, nim ją zapalił. Żółty snop światła sięgał tylko kilka jardów w głąb szczeliny. Nigdzie nie było widać Silverpin. Przez całe dziesięć sekund Clay wyrzucał z siebie najgorsze przekleństwa, jakie znał, a potem złapał mocno Szpilę i ruszył w ciemność. Powietrze było zatęchłe, ale chłodne. Wkrótce stało się wilgotne, a latarnia oświetliła krople wody na ścianach. Przejście opadało łagodnie, poszerzając się w miarę jak schodziło coraz niżej, aż wreszcie doszło do rozległej komory. Miała może ze dwadzieścia stóp szerokości, a sklepienie znajdowało się tak wysoko, że światło latarni do niego nie sięgało. Po kilku sekundach oświetlania różnych zakamarków Clay westchnął z ulgą, kiedy natrafił na szczupłą postać Silverpin pośrodku komory. Stała z przechyloną głową w kręgu z kamieni, wpatrując się w nie. – Głupie zagranie – złajał ją Clay, chociaż ona jakby go nie słyszała. – Jak tu trafiłaś bez światła? Nadal nie reagowała, całkowicie pochłonięta widokiem kamiennego kręgu. Podszedł bliżej. W świetle latarni było widać, że kamienie ciasno ułożono w krąg wysoki na mniej więcej trzy stopy i wzmocniono jakąś zaprawą. Widział, że jest czymś pokryty, jakimś zaschłym płynem, który zbierał się przez wiele lat, aż kamienie niemal od niego poczerniały. Oświetlił skałę wokół i zobaczył, że ona też jest zbryzgana czymś podobnym. Krew, zdał sobie sprawę, powracając myślami do stosu kości na zewnątrz. Zabito ich tutaj, a potem kości zebrano na zewnątrz. Tylko kto to zrobił? Mimo kilku pytań Silverpin nadal na niego nie zważała pochłonięta tym, co widziała w kamieniach. Odsunął się,

oświetlając ściany jaskini, znowu natrafiając na krew. Niektóre rozbryzgi sięgały powyżej jego głowy. Nie byli po prostu zabijani, zdał sobie sprawę, zerkając z powrotem na krąg. Rozrywani... Pożerani. – Gniazdował tutaj – powiedział, kiedy nagle zrozumiał. Ciało Wittlera zostało rozerwane nie przez kulę z działa, ale przez jajo, które wybuchło z ognistą furią. Tak jak wtedy, kiedy smocze matki oblewają jaja ogniem przebudzenia, podpalając to, co czeka w środku. – Posłużyła się krwią z serca Czerwonego, żeby jajo się wykluło. Biały się wylągł, zjadł to, co zostało z Wittlera, i przyszedł tutaj, gdzie Splugawieni go karmili. Karmili go własnym ciałem. Zdał sobie sprawę, że Silverpin patrzy teraz na niego, a jej fascynacja kamieniami stała się przerażającą analizą. – Prawda? – zapytał, bo ciężar jej spojrzenia zaczynał mu doskwierać. Nie odpowiedziała. Wyszła z kręgu i podeszła do niego z determinacją. Cofnął się, ściskając mocno Szpilę, ale nie podnosząc jej, bo ręce Silverpin też pozostały puste. – Co...? – zaczął, wpadając plecami na ścianę, i zamilkł, kiedy Silverpin przysunęła się i pocałowała go w usta. To był długi pocałunek. – Ehm... – mruknął, kiedy się odsunęła. Tylko na tyle było go stać. – Może... Może powinniśmy iść po stryja. Przechyliła głowę, unosząc brew i uśmiechając się leciutko. Przysunął się do niej, przyciągnął ją do siebie, odnajdując znowu jej usta. Rozległ się brzęk, gdy zaczęła odrzucać noże. – Aha – mruknął Clay, kiedy przywarła do niego. – Stryj może chyba chwilę zaczekać.

II Koniunkcje i anomalie

Nie jest celem tego tomu szczegółowa analiza rozlicznych przesądów, oszustw i błędnych przekonań otaczających przedmiot plazmologii. To prawda, że w niżej rozwiniętych kulturach poza Strefą Korporacyjną, w szczególności w Dalcii, ale także w pewnych regionach Cesarstwa Corvuskiego nadal uważa się Błogosławieństwo za przejaw boskiej przychylności albo działania starożytnej magii rytualnej. Jednakże racjonalny umysł natychmiast spostrzeże logiczne nieścisłości i błędy w takim rozumowaniu. Bez względu na to, jakie nonsensy wypowiadają członkowie niestety nadal istniejącego, ale na szczęście bardzo podupadłego Kościoła Proroka, nie ma wiarygodnych dowodów, które wskazywałyby, że kiedykolwiek zaobserwowano, by ktoś korzystał z Błogosławieństwa poza obrębem kontynentu arradsyjskiego przed otwarciem Cieśniny i pierwszą fazą Kolonizacji Mandinorskiej. A odpowiadając na często zadawane autorce pytanie: nie uważam legendarnego Białego za coś więcej niż zlepek nieziemskich opowieści, jakimi obrosły częstokroć chaotyczne i kosztowne dni, kiedy straciliśmy równie wielu ludzi z powodu szaleństwa, jak i zainteresowania ze strony Splugawionych. Z „Plazmologii dla laików” panny Amorei Findlestack. Wydawnictwo Żelaznego Syndykatu, 190 rok Kompanii (1579 wg kalendarza mandinorskiego).

Rozdział 19 Lizanne

Lizanne podbiegła do krawędzi dachu i skoczyła. Przekoziołkowała nad ogrodzeniem muzeum i wylądowała na żwirze po drugiej stronie. Bez Zielonej po takim skoku skończyłaby pewnie z połamanymi obydwiema kostkami, a tak poczuła tylko lekkie pieczenie w nogach, gdy przykucnęła. Trzymała w dłoni Szept z załadowaną Czerwoną Kulą w górnej lufie. Tej nocy nie mogła sobie pozwolić na półśrodki. Zrezygnowała z luksusu długiej obserwacji okolic muzeum. Sytuacja była zbyt nagląca, a Zielona już się wypaliła niemal do końca po przyjemnej, ale forsownej podróży po dachach Morsvale. Odczekała więc tylko na tyle długo, żeby zorientować się z grubsza w harmonogramie patroli, zanim przeskoczyła nad ogrodzeniem. Widząc, że nie zauważono jej pojawienia się, podbiegła do wejścia. To było ciekawe spostrzeżenie płynące z jej doświadczenia – ludzie odpowiedzialni za ochronę ważnych budynków wkładają sporą energię w zabezpieczenie głównych wejść, a prawie nie zwracają uwagi na te, z których korzystają zatrudnieni tam ludzie. Ponadto drzwi, z których nieustannie ktoś korzysta, a zwłaszcza kiepsko opłacani urzędnicy, rzadko są wyposażone w tak dobre zamki, jak powinny. Musiała wstrzyknąć odrobinę Czarnej, żeby otworzyć boczne wejście zamknięte na ciężką kłódkę i łańcuch, zamiast na doskonały podwójny zamek wpuszczany, w który wyposażono drzwi. Kłódki to był jej ulubiony rodzaj zamknięcia, mechanizm był standardowy i można go było szybko otworzyć, wystarczyło kilka sekund skupienia. Trudność sprawiało

ponownie zamknięcie wejścia. To ją zmuszało do sięgnięcia Czarną przez drzwi i ułożenia wszystkiego z pamięci. Założyła z powrotem łańcuch, ale nie zatrzasnęła kłódki; powinno to zwieść strażników przy pobieżnym spojrzeniu, a ona może potrzebować szybko opuścić muzeum. Dodała sobie małą dawkę Zielonej dla wyostrzenia zmysłów, zanim ruszyła przez podziemny magazyn, w którym się znalazła. Piwnicę i parter dzieliło jeszcze kilkoro drzwi, ale nic szczególnie kłopotliwego. Kiedy znalazła się w marmurowym holu, przykucnęła, żeby zdjąć buty, i schowała je w zacienionej niszy koło drzwi. Zatrzymała się na chwilę, marmur chłodził jej stopy. Spodziewała się, że usłyszy odgłosy kroków nocnego strażnika rozbrzmiewające echem w licznych korytarzach muzeum, ale zamiast tego jej wyostrzony słuch wychwycił cichy pomruk głosów na następnym piętrze. Ktoś pracuje do późna, uznała, skradając się holem do klatki schodowej. To niekoniecznie stanowiło problem, jeśli pracowity badacz będzie się zajmował swoimi sprawami. Musiała jednak zdusić jęk frustracji, kiedy pokonała schody i zdała sobie sprawę, że głosy dobiegają z gabinetu Dirana. Przykucnęła za balustradą. Słyszała całą rozmowę, która nie była niestety zbyt szczegółowa. – Nie... – rozległ się głos Dirana, pełen wahania, pozbawiony gniewu i przekonania, z jakim mówił wcześniej. Lizanne doskonale znała ten ton i rytm: tak mówi człowiek, który rozpaczliwie boi się o własne życie. – Nie mam go – wydukał Diran, ale Lizanne wyobraziła sobie pot perlący się na jego twarzy. – Nie tutaj. – Nie zrobiłeś kopii? – zapytał jakiś mężczyzna bezwzględnym, natarczywym tonem, chociaż starał się nie mówić zbyt głośno. – N-nie, ale mogę to narysować. Mam notatki. – Gdzie? – W szafce. – W głosie Dirana pojawiła się ulga. A ja myślałam, że to bystry facet, pomyślała Lizanne z odrobiną współczucia. – Tutaj. Jeśli pozwoli pan, że wezmę pióro i papier...

– Nie ma potrzeby. – Strzał był ściszony, pewnie przez jakiś tłumik. – Notatki wystarczą. Miała tylko kilka sekund, żeby zrozumieć znaczenie sytuacji, i jej umysł wkrótce doszedł do nieuniknionych i nieprzyjemnych wniosków. Wiedzą, nad czym pracował. Wiedzą o jego związkach z burgrabią Artoninem. I wiedzą, że ma mapę. Zostało jej tylko kilka godzin, zanim wpadnie. Protokół jasno wyrażał się na temat takich sytuacji – groźba wykrycia w dowolnym momencie misji wymagała natychmiastowego wycofania się. To była jedyna racjonalna decyzja. Lizanne kopnięciem wyrwała z zawiasów drzwi do gabinetu Dirana i wpadła do środka z przewrotem, słysząc huk stłumionego strzału, a potem wizg kuli, która minęła ją o kilka cali. Podniosła się na jedno kolano, wycelowała Szept w mężczyznę stojącego obok biurka Dirana i strzeliła dwa razy, raz w brzuch i raz w rękę. Mężczyzna padł na biurko, krzycząc z bólu, pistolet wypadł z jego zranionej dłoni. Wstała, za pomocą Czarnej podniosła zabójcę z biurka i cisnęła nim o ścianę. Demonstracja zawsze pozwala zaoszczędzić na czasie, nie wymaga wyjaśnień i nudnych, przeciągających się gróźb. Lizanne podeszła do biurka, zerknęła na Dirana, zorientowała się, że zgodnie z przewidywaniami nie żyje, ma dziurę w skroni, a zawalone papierami biurko jest zalane krwią, która już zaczyna ściekać na podłogę. – Nie mogę powiedzieć, że szczególnie go lubiłam – powiedziała, odwracając się do zabójcy – ale mimo wszystko myślę, że zasługiwał na coś więcej. Mężczyzna stęknął. Kończyny miał rozpostarte na ścianie, krew płynęła z rany na brzuchu. Mimo niewątpliwego bólu i czekającej go śmierci widziała, że walczy, by zachować dyscyplinę, wciąga powietrze przez zaciśnięte zęby, odwraca wzrok. Korpus, pomyślała. Jest z Korpusu. To nie żaden wolny strzelec. – Domyślam się, że to pewnie bezcelowe – powiedziała

Lizanne, rzucając znaczące spojrzenie na jego krwawiący brzuch – ale procedura wymaga, żebym przynajmniej złożyła propozycję. Szybka i bezbolesna albo powolna i zdecydowanie brzydsza. I zmiażdżę ci krtań, żebyś nie krzyczał. Żadnej reakcji. Wzrok nadal odwrócony, oddech wysilony, ale wciąż regularny. Nigdy nie nawiązuj kontaktu z przesłuchującym, przypomniała sobie lekcję ze szkoły Protektoratu. Ani w myślach, ani gestem czy uczynkiem. Wszelka forma kontaktu oznacza komunikację, a komunikacja nieuchronnie prowadzi do wymiany informacji. Nacisnęła lekko ranę, rozszerzyła ją nieco i świeża krew popłynęła, obryzgując podłogę pod dyndającymi nogami mężczyzny. Wbijała w niego wzrok, oceniając reakcję, kiedy wypowiedziała jedno słowo: – Artonin. Ledwie drgnął, właściwie to był tylko tik rozgorączkowanych oczu, ale zauważyła to. Wiedzą. – Dziękuję – powiedziała i resztkami Czarnej zmiażdżyła mu czaszkę. Wypuściła ciało, które spadło na podłogę, a sama podeszła do szafki za biurkiem i wyważyła drzwiczki. Urządzenie leżało tam, gdzie Sirus je odłożył, słabe światło z lampki Dirana zabłysło na krawędziach kół zębatych i dźwigni. Obok niego leżał stos notesów, ale zgodnie z tym, co powiedział zabójcy, nigdzie nie było śladu mapy. Wrzuciła znalezisko do plecaka i ucieszyła się, że urządzenie waży tylko kilka funtów. Będzie musiała oszczędzać Zieloną, a powrót do domu burgrabiego i bez dodatkowego ciężaru zapowiadał się mozolnie. Wycofaj się z terenu wroga. Ta myśl została wypowiedziana głosem madame, jak to często było w przypadku racjonalnej części jej umysłu. Zignorowała ją, podchodząc do drzwi i zamykając je cicho za sobą. Zostałaś zdemaskowana, upierał się głos madame. Wycofaj się. Mapa, odpowiedziała, zbiegając schodami i ruszając do niszy, w której schowała buty.

Masz urządzenie i notatki. Wycofaj się. Włożyła buty i wróciła do piwnicy, obmyślając najkrótszą drogę ulicami do domu burgrabiego. Przystanęła przy bocznych drzwiach, żeby wziąć głęboki wdech i skupić się na następnym zadaniu. Nie chodzi ci o mapę, rzuciła oskarżycielsko madame, przywołując obraz zapalonej, ślicznej buzi Tekeli. Lizanne zignorowała ją i wyszła w blednącą noc. *** Nadejdzie czas, powiedział wiele lat temu jeden z jej instruktorów, kiedy tajna operacja zamieni się w taktyczną potyczkę. Chociaż należy tego ze wszech miar unikać, powinniście być gotowi, żeby stosownie dopasować do nowej sytuacji parametry operacyjne. To nie znaczy jednak, że powinniście zarzucić precyzyjne planowanie albo dążenia do realizacji jedynie najbardziej realistycznych celów. Zliczyła trzech agentów Korpusu na ulicy i jednego, który stał w otwartych drzwiach. Wszyscy mieli na sobie takie same długie ciemne płaszcze i kapelusze z płaskim denkiem. Korpus zwykle wykorzystywał zuniformizowany wygląd, kiedy wychodził z cieni; to skutecznie tłumiło wszelkie przejawy nierozsądnej ciekawości. Lizanne podeszła spokojnym krokiem, niosąc paczkę, jakby to były świeżo zrobione zakupy spożywcze, i zmarszczyła ze zdziwieniem czoło na widok mężczyzn. Trzech agentów podeszło do niej, kiedy się zbliżyła, jeden stanął przed nią, a pozostali z boków, przysuwając się nieco. – Pani tu pracuje? – zapytał ten, który przed nią stanął. – Jestem pokojówką panny Artonin – odpowiedziała stosownie przestraszona. – Ach tak, niedawno przypłynęła pani z Corvus, prawda? Z osobistą rekomendacją od landgrabiny Morgosal, jeśli dobrze pamiętam. – Właśnie, proszę pana. – Spojrzała na dom, udając zdumienie.

– To ciekawe – mówił dalej agent, przysuwając się – bo z naszego niedawnego połączenia transowego z Corvus wynika, że miła lady nigdy o pani nie słyszała. Jego powściągliwy uśmieszek był triumfalny i pewny siebie, ale brak ewidentnego niepokoju wskazywał, że bez względu na to, czego się dowiedzieli, nie odkryli jeszcze najważniejszego aspektu jej tożsamości. – Nie powinieneś był pozwolić mi podejść aż tak blisko – powiedziała Lizanne, wyciągając Szept przez rozcięcie w spódnicy i strzelając mu w czoło. Za pomocą Czarnej unieruchomiła agentów z boku i szybkim ruchem posłała każdemu po jednej kulce w głowę. Agent w drzwiach był szybki, już wyciągnął pistolet i obracał się do niej. Rozłożyła mu Czarną ręce na boki i strzeliła dwa razy w pierś. Jęknął, kiedy wbiegła po schodach do domu, więc musiała strzelić jeszcze raz, w czaszkę. Przykucnęła w korytarzu, trzymając Szept w obu rękach, rozglądając się za celami, nadstawiając uszu. Nic, nawet skrzypienia podłogi. Najpierw sprawdziła gabinet. Znalazła burgrabiego Artonina zgarbionego przy biurku: krew ciekła na dywan z tuzina wylotów ran postrzałowych w jego plecach. Pod dłonią miał stary model kawaleryjskiego rewolweru, jego kciuk zamarł w trakcie odciągania kurka. Zmusił ich, żeby go zabili, domyśliła się, nie bardzo wiedząc, co to znaczy dla Tekeli. Pokój dziewczyny był pusty, ale panował tam bałagan. Szuflady opróżniono, różne ubrania i dziewczęce drobiazgi walały się po podłodze. Lizanne przeszła od pokoju do pokoju, przez kolejne piętra z Szeptem w ręce, widząc ogólny nieporządek, efekt pobieżnych przeszukiwań, ale nie znalazła żadnych więcej agentów ani służących. Tych zobaczyła w kuchni. Wszyscy siedzieli przy stole z pochylonymi głowami, każdy otrzymał jeden strzał w potylicę. Panią Meeram przywiązano do krzesła, co znaczyło, że przynajmniej stawiała opór. Misha i Kalla trzymały się za ręce,

ich głowy leżały na boku, więc wydawało się, że patrzą sobie w oczy. Pan Drellic siedział obok kucharki, a jego twarz po śmierci wyrażała taką samą konsternację, jak za życia. „Krista... Nazywasz się Krista”. Nigdzie nie znalazła Tekeli i Rigana. Wróciła do gabinetu i otworzyła skrytkę burgrabiego. Korpus wyraźnie nie miał czasu na porządne przeszukiwanie, bo papiery zastała nietknięte. Wśród ksiąg rachunkowych i różnych dokumentów leżała tuba, w jakich zwykle przechowywano i transportowano mapy. Oparła się pokusie, żeby ją od razu otworzyć. Mimo wczesnej godziny niedługo ktoś zauważy ciała agentów i na ulicy wybuchnie chaos. Wyszła przez ogród, przeskoczyła przez mur i ruszyła w kierunku północnej dzielnicy. *** Snajper nie miał czasu na reakcję, jedynie podniósł wytrzeszczone, przerażone oczy, kiedy na niego runęła. Zielona pozwoliła jej pokonać odległość od krawędzi dachu do niego jednym skokiem. Lizanne wylądowała, przyszpiliła mu ramiona kolanami i wbiła nóż w podstawę czaszki. Wyrwała mężczyźnie karabinek, model z długą lufą i optycznym celownikiem, wycelowała w dach naprzeciwko kryjówki. Nic, zauważyła z satysfakcją, odstawiając broń na bok. Przypomniała sobie jeden z ulubionych aksjomatów madame: „Nadmierna pewność siebie często prowadzi do śmierci”. Zeszła po rynnie na ulicę i podeszła do drzwi kryjówki agentów, przyciskając trzy guziki Pająka i napełniając się upajającą mieszanką Czerwonej, Zielonej i Czarnej. Wykorzystała w jednej dawce połowę zapasów, jakie jej zostały, ale spodziewała się, że będzie potrzebowała każdej kropli. Postarano się ukryć prawdziwą naturę drzwi, ale Zielona ukazała jej żelazne okucia na krawędziach i zamek, którego otwarcie bez klucza zajęłoby cały ranek. W drzwiach znajdował się także mały

szklany wizjer na wysokości oczu. Zapukała trzy razy, odczekała, zapukała dwa razy i cofnęła się bite dwadzieścia jardów, wyjmując ze spódnicy Szept. Skupiła wzrok na wizjerze i czekała. Po krótkiej chwili wypatrzyła delikatną zmianę koloru, wskazującą, że ktoś zareagował na pukanie, a wtedy uniosła Szept i przywołała dość produktu, żeby odpalić Czerwona Kulę. Wycelowała w wizjer, uznając, że to najsłabszy punkt w drzwiach, i z przyjemnością zobaczyła, jak rozpadają się w ognistej kuli płonących drzazg i topiącego się metalu. Wbiegła do środka, przeskakując nad pogruchotanymi szczątkami kogoś, kto podszedł do drzwi, i posłała dwa pociski w postać, która szła chwiejnie zadymionym korytarzem. Dwaj następni agenci z wyciągniętą bronią zbiegli z hukiem schodami na końcu korytarza. Zastrzeliła pierwszego, a drugiego zmiotła Czarną z nóg, miażdżąc mu broń i unosząc go w powietrze. – Gdzie jest dziewczyna? – zapytała, ściskając mu gardło. Tak jak zabójca w muzeum, starał się postępować zgodnie ze szkoleniem, ale szok wywołany jej atakiem wyprowadził go z równowagi. Zerknął w dół, z jego ust dobył się charkot – próba beznadziejnego błagania. Woląc zaoszczędzić Czarną, puściła go i strzeliła mu w skroń. Znalazła solidne drzwi na końcu korytarza, także ze zbyt skomplikowanym zamkiem, żeby go otworzyć w rozsądnym czasie. Na szczęście nie miały żadnych żelaznych okuć i wystarczyły dwa solidne pchnięcia Czarną, chociaż to znacząco zmniejszyło zapas produktu. Za drzwiami ujrzała słabo oświetlone schody prowadzące w głąb domu, a z dołu dobiegały zaciekawione i zaniepokojone głosy. Zatrzymała się, żeby załadować następna Czerwoną Kulę do górnej lufy Szeptu, a potem zeszła, zatrzymując się na widok uchylonych drzwi u podnóża schodów. – Jestem Błogosławioną agentką Żelaznego Protektoratu! – zawołała. – Jeśli chcesz przeżyć to spotkanie, odłóż broń i odsuń się na bok!

Reakcja była tak szybka, że omal jej nie zaskoczyła. Zwalisty agent Korpusu wyskoczył zza drzwi, strzelając z pistoletów w obu rękach. Klatka schodowa wypełniła się ogniem, dymem z broni i pyłem z tynku. Lizanne skoczyła, uderzając plecami o sufit, kiedy ogień zaporowy agenta roztrzaskał stopień, na którym stała. W całym podnieceniu sytuacją straciła nieco panowanie nad sobą i odpowiedziała dwoma strzałami z Szeptu, chociaż wystarczyłby jeden. Agent padł, jego ciałem wstrząsnęły śmiertelne drgawki, a Lizanne wylądowała i przeszła nad nim do pomieszczenia za drzwiami. To była duża, pozbawiona okien sala, której ściany, podłogę i sufit wyłożono białymi kafelkami. Podłoga miała lekki spadek w stronę odpływu z kratą pośrodku. Strużki krwi od odpływu prowadziły do postaci przywiązanej do krzesła, smukłego młodzieńca, któremu głowa opadła na nagą pierś, na której widoczne były ślady niedawnych tortur. Sirus. Sądząc po jego wyglądzie, nie wytrzymał zbyt długo. Do krzesła naprzeciwko przywiązano bardziej krzepką postać – majora Arberusa, który siedział podobnie zgarbiony i udręczony. Tekelę przywiązano do trzeciego krzesła, ustawionego pomiędzy mężczyznami tak, żeby dobrze widziała tortury. Robiła wrażenie nietkniętej, ale jej nieruchome, być może niewidzące oczy i pobladła twarz dużo mówiły o wewnętrznych ranach. Z dala od tej paskudnej scenki stało dwóch mężczyzn nijakich pod względem postury i prezencji, co było typowe dla przedstawicieli ich zawodu, jak wiedziała z doświadczenia Lizanne. Nosili fartuchy i grube skórzane rękawiczki zaplamione, rzecz jasna, na czerwono. Różne narzędzia ich pracy leżały na małym wózku na kółkach. Obaj stali z uniesionymi rękami w zakrwawionych rękawiczkach, nie kryjąc przerażenia. – Widzieliście moją twarz – powiedziała im Lizanne tytułem wyjaśnienia. Na szczęście zostały jej jeszcze dwa naboje w Szepcie. Tekelę przykuto do krzesła stalowymi kajdankami przypiętymi do rozpórki. Lizanne szybko obszukała ciała katów i znalazła

kluczyk. – Nic... – Dziewczyna odezwał się szeptem, kiedy kajdanki spadły jej z nadgarstków. – Nic im nie powiedziałam. – To nieważne. – Lizanne wzięła ją pod łokieć i pomogła wstać. Tekela spojrzała na nią nieruchomymi oczami. – Zabili ojca... – Wiem. – Kazali mi patrzeć na to, co robili Sirusowi... – Wiem, panienko ale naprawdę musimy uciekać. – Ta kobieta, krawcowa, zmusiła mnie do patrzenia... Lizanne zamarła, ściągając brwi. – Krawcowa? Niewidzialna dłoń ścisnęła ją jak imadło, podrywając z ziemi i ciskając nią o tylną ścianę pomieszczenia. Szept wyleciał Lizanne z ręki, gdy uderzyła o kafle. Szarpała się, ale uścisk przybrał na sile, wyciskając jej powietrze z płuc, i obrócił ją twarzą do napastnika. Krawcowa miała dziś na sobie prostszy strój, ciemną kamizelkę, spódnicę i bluzkę o kremowych rękawach. W Carvenporcie mogłaby uchodzić za kogoś z kadry kierowniczej średniego szczebla. Jednak jej status był oczywisty, zwłaszcza że nosiła srebrny herb cesarski przypięty do piersi. Korpus Krwi. Jak mogłam to przegapić? – Witam ponownie – powiedziała krawcowa w perfekcyjnym mandinorskim z delikatnym uśmieszkiem na ustach. Nie podejmuj kontaktu. Lizanne odwróciła wzrok i zacisnęła usta. – Narobiłaś niezłego bałaganu – mówiła kobieta, zerkając z żalem na oprawców. – Dobrze wiesz, że wykwalifikowani pracownicy nie rosną na drzewach. – Podeszła kilka kroków, przyglądając się unieruchomionej sylwetce Lizanne. – Gdzie to masz? – zapytała, zauważywszy, że Lizanne nie ma przy sobie paczki. Ukryła ją za zbiornikiem wodnym na dachu nieopodal, kiedy tu biegła, bo wiedziała, że ma raptem pięćdziesiąt procent szansy na powodzenie.

Źle to policzyłam, zdała sobie teraz sprawę. – Mapa i solarograf – powiedziała krawcowa ostrzej i nasiliła uścisk wokół piersi. Lizanne czuła, jak żebra jej się uginają pod naciskiem. – Twoja mała przyjaciółka najwyraźniej nie wie. A domyślam się, że to ty narozrabiałaś w muzeum. Nie podejmuj kontaktu! – Najpierw zabiję ją, a potem ciebie – zapewniła ją życzliwie i szczerze agentka. – Po jakimś czasie. Seria szczęków rozległa się na lewo od niej i Lizanne obróciła z trudem oczy, żeby zobaczyć Tekelę w kącie z Szeptem w drobnej dłoni. Celowała w krawcową, a mechanizm szczękał, kiedy raz za razem naciskała spust. Bębenek był pusty. – A myślałam, że ją zniszczyliśmy – powiedziała kobieta, odwracając się z powrotem do Lizanne. – Ludzie zawsze są tak cudownie zaskakujący, nie uważasz? Jak pewnie się domyślasz, Czarna zaraz mi się skończy, więc obawiam się, że muszę cię okaleczyć. Zmiażdżona miednica powinna wystarczyć... Lizanne nie słuchała, wpatrując się w Szept, który Tekela nadal trzymała w wyciągniętej dłoni. Czerwona Kula ciągle znajdowała się w górnej lufie. Przywołała więcej Czerwonej, niż to było potrzebne, a wybuch ognia sprawił, że dziewczyna wypuściła broń, jednak Czerwona Kula zdążyła opuścić lufę. Lizanne nie zobaczyła, jak krawcowa ginie, ale szczątki wystarczyły za potwierdzenie jej zgonu. Ześlizgnęła się po ścianie, zostawiając czysty ślad wśród abstrakcji w czerni i czerwieni. Poczuła, jak ostatnie krople produktu słabną, zostawiając znajomy ból typowy po intensywnym użyciu. Kończyny jej się trzęsły, pierś bolała przy każdym oddechu. Tekela stanęła obok niej, patrząc na nią przytomnie. Otrząsnęła się z szoku, łzy płynęły jej po policzkach. – Przykro mi z powodu twojego ojca – powiedziała jej Lizanne. Tekela pokręciła głową. – To Rigan. Powiedzieli mu, że dostanie patent oficerski we flocie. Krawcowa zmusiła go, żeby wszystko mi powiedział, zanim go zabiła. Szpiegował dla nich od ponad roku.

Lizanne skinęła głową, przypominając sobie nieobecność Rigana w poprzednim dniu. – To ma sens. – Spróbowała wstać, jęknęła i znowu się osunęła. – Proszę. – Tekela objęła ją, pomagając jej wstać po kilku sekundach prób. – Co teraz? W Sali rozległ się głośny, suchy kaszel. Tekela obróciła się gwałtownie, podrywając bezużyteczny teraz Szept z kafelków i wymachując nim, jakby mógł odeprzeć wszelkie niebezpieczeństwa. Major Arberus szarpnął się na krześle, plując krwią na kafelki, zanim rzucił im nienawistne spojrzenie. – To bardzo dobre pytanie, moja droga. *** – Guwernantka powiedziała mi kiedyś, że to miejsce jest nawiedzone – wspominała Tekela, obrzucając spojrzeniem wnętrze świątyni wyroczni. Podobnie jak Lizanne miała na sobie spódnicę i bluzkę ukradzioną z pokoju na piętrze kryjówki agentów, pewnie należące do nieszczęsnej krawcowej. Były co najmniej o dwa rozmiary za duże, przez co Tekela wyglądała jeszcze bardziej dziecinnie, chociaż Lizanne wiedziała, że jej dzieciństwo skończyło się w wykafelkowanym pokoju. – Zabierała mnie czasem do parku – opowiadała dziewczyna. – Chyba chciała mnie nastraszyć, żebym lepiej się zachowywała. – Zachichotała, zbyt piskliwie i niemal histerycznie jak na gust Lizanne. – To nie zadziałało. Major Arberus jęknął z bólu na kamiennej ławce, na której go położyły. Poruszał głową przez sen, na jego twarzy malował się grymas strachu. Lizanne musiała podać mu trochę Zielonej, żeby go tu doprowadzić. Przebrały go w ubrania jednego z martwych agentów i prowadziły sztywnego między sobą, idąc pośpiesznie do parku. Na szczęście nadal było wcześnie i spotykały jedynie zamiataczy ulic, którzy szybko odwracali wzrok na widok stroju majora. W świątyni zapadł w sen tak

głęboki, że Lizanne nie była pewna, czy się jeszcze obudzi. Otrzymał poważne rany, ale szybko dochodził do siebie dzięki Zielonej, wiedziała jednak, że pewne rany sięgają tak głęboko, że człowiek nie wstaje po nich bez względu na siłę lekarstwa. – Nic nie powiedział – odezwała się Tekela. – Przez cały czas. Ani słowa. Sirus nie potrafił się zamknąć, błagał, żeby mnie puścili... Urwała, znowu chichocząc piskliwie, a potem osunęła się na ławkę i zamilkła. Lizanne przeglądała zdobycz zabraną z kryjówki: przyzwoity, choć niezbyt obfity zapas produktu z pokoju krawcowej oraz dwa pistolety z amunicją. Produkt wyglądał na względnie dobrej jakości, ale nieco zmatowiały kolor wskazywał, że plazmologowie Korpusu znajdują się nieco w tyle za swoimi korporacyjnymi rywalami na polu rozcieńczania i oczyszczania. Mimo wszystko było to szczęśliwe znalezisko, zważywszy na zredukowany stan jej własnych zapasów. Znalazła też chwilę, żeby wziąć trochę jedzenia i wody. – Proszę – powiedziała, podchodząc do Tekeli z butelką wody. – Napij się. – Nie chce mi się pić... – Pij. – Lizanne trzymała butelkę przy jej ustach, aż dziewczyna ją wzięła. – To nie twoja wina – dodała, patrząc, jak Tekela pije wodę. – I tak doszłoby do tego, kiedy tylko Korpus zwerbował Rigana jako informatora. Nie ty do tego doprowadziłaś. Tekela opuściła butelkę i znowu zapatrzyła się nieruchomym wzrokiem w dal, a jej głos zabrzmiał apatycznie: – Tak bardzo chciałam mu powiedzieć, zobaczyć wyraz jego twarzy, kiedy dowiedziałby się, co zrobiłam. Jakim stworzeniem jestem? Lizanne nie odpowiedziała. Przez chwilę zastanawiała się, czy jej nie spoliczkować, ale wątpiła, czy dziewczyna by cokolwiek poczuła. Zamiast tego położyła jej na kolanach skradziony pistolet, mówiąc:

– Musisz przez chwilę pełnić wartę. Muszę skonsultować się z moim pracodawcą. Tekela spojrzała na pistolet skonsternowana. – Jeśli nas znajdą, nie zdołam ich powstrzymać – odparła. – Nie czymś takim. – To dla ciebie, nie dla nich. Będę na szczycie iglicy. Zapadł zmierzch, kiedy Lizanne weszła na półkę na iglicy. Gołębie znowu rozgruchały się zaniepokojone. Przyjęła małą kroplę Zielonej i wbiła wzrok w port. Zgodnie z oczekiwaniem na okrętach wrzało, marynarze pośpiesznie wykonywali przydzielone zadania, dym buchał z kominów, gdy palacze dokładali do kotłów. Wrota portu zamknięto, żeby odgrodzić się przed nocnym przypływem, ale kiedy tylko się otworzą, flota wypłynie. Odwróciła się do Cesarskiego Pierścienia i zobaczyła kolumny żołnierzy ćwiczących na różnych placach apelowych, regimenty kawalerii, które już zmierzały na południe do bram miasta. To dlatego Korpus zajął się Artoninem, uznała. Uprzątali teren przed wielką ofensywą Morradina. Usiadła na półce, krzyżując nogi, i wstrzyknęła sobie dwusekundową dawkę Niebieskiej. *** – Nie mogę ręczyć za jej dokładność – powiedziała do madame Bondersil, której czarne macki obsesji wiły się nad wizerunkiem mapy. – Wiem, że nakreślił ją szanowany corvuski uczony po dokładnym zbadaniu solarografu Szalonego Rzemieślnika. Przywołała obraz urządzenia, obracając go, żeby ukazać skomplikowany mechanizm. – Doskonałe wyniki, Lizanne – pochwaliła ją madame. Kolejne macki wynurzyły się z burzy, żeby zbadać solarograf. Przez kilka chwil nic nie przesyłała, a macki pracowały, puchnąc tak, jakby mapa i urządzenie zostały połknięte przez czarną mgłę. – A druga sprawa, madame? – zapytała w końcu Lizanne.

– Hmm? A tak, nadciągająca wojna. Oczywiście przekażę wiadomości odpowiednim osobom. Musimy jednak przede wszystkim posegregować wszelkie dostępne dane na temat Białego. – Kolejne macki sięgnęły po kilka stronic z notatek burgrabiego, których Lizanne zdążyła wyuczyć się na pamięć. – Dysponując tym wszystkim podejrzewam, że Jermayah zdoła stworzyć replikę solarografu. – Proszę o wybaczenie, madame, ale brak pośpiechu wydaje mi się niestosowny. Wojna między Cesarstwem Corvuskim a Syndykatem oznacza właściwie wojnę światową. – Która zakończy się, gdy tylko znajdziemy się w posiadaniu Białego. To nie moja pierwsza wojna, Lizanne. W swoim czasie zdasz sobie sprawę, że wojny mają w zwyczaju nadciągać, szaleć i rozpraszać się jak burze nietypowe dla danej pory roku. Handel zaś trwa bez względu na pogodę. Jeszcze kilka chwil badania i macki się cofnęły, chmury burzowe zakłębiły się energicznie, żwawo. – Jesteś gotowa do ewakuacji? – Tak, na ile to tylko możliwe w zaistniałych okolicznościach. – Dziewczyna... – Zabieram ją ze sobą. Tak samo jak majora. Uważam, że nam się przydadzą. Nagła ciemna zaciętość wirów powietrznych Lizanne nie pozostawiała miejsca na dalszą dyskusję. – I robisz to z pełną świadomością konsekwencji? – zapytała madame. Zmęczenie i rezygnacja zabarwiły jej myśli. – Tak. Przelotny spazm frustracji wzburzył na chwilę chmury madame, ale zaraz odzyskała panowanie nad sobą. – Dobrze więc. Myślę, że w obliczu wojny i ogólnej sytuacji Inicjatywy Nadzwyczajne mogą okazać się bardziej wielkoduszne niż zwykle, ale nie liczyłabym na to. – Rozumiem. – Mam nadzieję. Twój następny kontakt z panem Torcreekiem odbędzie się za osiemnaście godzin, zgadza się?

– Tak, madame. – Poczekaj z ewakuacją do momentu, gdy przekażesz mu dane. Nie wspominaj o wojnie. Myślę, że lepiej będzie, jeśli kapitan nie będzie się w tej chwili rozpraszał.

Rozdział 20 Clay

– To rzeczywiście gniazdo. – Skaggerhill przykucnął, przesuwając dłonią po czarnych od krwi kamieniach. – Ale nigdy dotąd nie widziałem czegoś podobnego. Wygląda wręcz, jak wybudowane ręką ludzką. Wszyscy przyszli obejrzeć znalezisko, chociaż Foxbine szybko zaczęła się denerwować i po paru sekundach w jaskini oznajmiła, że stanie na straży przy wejściu. Silverpin stała z głową na ramieniu Claya, co stryj zauważył, ale tego nie skomentował. Na razie całkowicie pochłonęło go gniazdo. – Splugawieni? – zapytał żniwiarza. – A skąd, kapitanie. Proszę spojrzeć tutaj. – Skaggerhill wskazał na zaprawę spajającą kamienie. – Żółć prosto z drugiego żołądka. Wypluwają ją, żeby stopić skałę, kiedy szykują gniazdo. Tylko smoki to potrafią, ale nigdy nie budują tak schludnie. – Zatem pożarł Wittlera i znalazł miejsce na gniazdo. – Braddon obszedł jaskinię, przyglądając się poplamionym ścianom. – A potem Splugawieni uprzejmie przychodzą i karmią go sobą. – To rzeczywiście więcej niż tylko trochę dziwne – przyznał Skaggerhill. – Kult – powiedział Kaznodzieja. Stał przy wejściu do jaskini, ewidentnie nie zamierzając wchodzić dalej. Na jego twarzy pojawiło się nowe napięcie, pewne ożywienie, jakiego wcześniej tam nie było. Clay zastanawiał się, co w tym miejscu jest takiego, że wywołało strach u szaleńca. – Słucham? – spytał Braddon.

– Przychodzili złożyć mu cześć – powiedział Kaznodzieja. – I w nagrodę byli zjadani – dodał Skaggerhill. – Kult przyjmuje różne formy. – Kaznodzieja odwrócił się i wyszedł bez słowa więcej. – Czczony czy nie – powiedział Braddon – teraz go tu nie ma. I nie mamy pojęcia, dokąd się wybrał. – Pewnie podrósł na tyle, żeby odlecieć. – Skaggerhill wyszedł z kręgu. – Wszystkie skrzydlate smoki potrafią latać zaraz po wykluciu, ale mija sporo czasu, nim są w stanie pokonać konkretną odległość. Jakieś sześć lat w przypadku Czarnego. Domyślam się jednak, że ten jest znacznie większy. – Minęło dwadzieścia siedem lat, odkąd się wykluł. Skaggerhill rozłożył bezradnie ręce. – W takim razie, kapitanie, myślę, że czeka nas jeszcze sporo szukania. *** Silverpin została u boku Claya, kiedy rozbili obóz wieczorem po opuszczeniu Pustkowi i powrocie na Piaski, przez które tą samą drogą skierowali się w stronę Ognistego. Najwyraźniej w ogóle nie zwracała uwagi na spojrzenia pozostałych, a zwłaszcza szczególną dezaprobatę Braddona. Clayowi sprawił przyjemność widok pogłębiającego się marsa u stryja, kiedy objął Silverpin za ramiona i mocniej przytulił. To, co wydarzyło się w jaskini, pozostawiło w nim mgliste wrażenie konsternacji i pożądania. Pieprzne historyjki obfitowały w opowieści o wyuzdaniu plemion wyspiarskich, ale Silverpin nie była dzika, gdy przyciskała się do niego namiętnie, nie gryzła ani nie drapała, a ubranie zdjęła z niego raczej z uporem niż rozgorączkowaniem. Była zupełnie inna od dziwek, z którymi czasem zabawiał się w Kątach. Prawdę mówiąc, różnica była kolosalna. – Na czym zatem stoimy? – zapytał Skaggerhill, szturchając węgielki w miniaturowym ognisku.

Z nich wszystkich on z największym uporem nie zauważał zmiany w relacjach między Clayem i Silverpin. – Więcej wiemy, to na pewno – odpowiedział Braddon, nie spuszczając wzroku z Claya. – I całkowicie zależymy od naszego Błogosławionego. – Następny trans będzie za dwa dni – powiedział Clay. – Przekonamy się, co miła pani będzie dla mnie miała. O ile Corvusyjczycy jeszcze jej nie dopadli. – A to możliwe? – Wiedzieli o naszym małym wypadzie. Skąd pewność, że nie wiedzą też o niej? Możliwe, że będziemy musieli zakończyć nasze przedsięwzięcie, stryju. Przy odrobinie szczęścia, dodał w duchu, chociaż zastanowił się, czy nadal dostanie sto tysięcy obligów, jeśli ekspedycja się nie powiedzie. – To ja zdecyduję, kiedy zakończymy wyprawę, chłopcze. – Głęboki, z trudem powstrzymywany gniew zabarwił głos Braddona. Wrócił, zdał sobie sprawę Clay, widząc znajomy pożądliwy błysk w oczach stryja. Z większą siłą, bo teraz już wiadomo, że mit nie jest tylko mitem. Teraz stryj ma coś prawdziwego, co może ścigać. – Kaznodziejo – odezwał się Clay, odwracając się do snajpera. – Ty jesteś uczony gość. Powiedz, jak duża jest Arradsia? – Jeden przecinek osiem miliona mil kwadratowych – odpowiedział bez chwili wahania Kaznodzieja. – Jeden przecinek osiem miliona – powtórzył Clay, odwracając się do stryja. – Kawał świata do przeszukania, jeśli nie mamy pojęcia, gdzie szukać. Braddon podniósł się nieśpiesznie, patrząc z góry na Claya i mówiąc powoli, z naciskiem: – To ja zdecyduję, kiedy zakończymy wyprawę, chłopcze. Silverpin nagle zesztywniała u boku Claya i chwyciła leżącą u jej stóp włócznię. – Nie trzeba... – zaczął uspokajać ją Clay, ale ona skoczyła

błyskawicznie jak pantera, przefrunęła nad ogniem i obaliła Braddona na ziemię. – Nie! – krzyknął Clay, podrywając się na równe nogi. Zatoczył się, kiedy coś śmignęło koło jego ucha, pozostawiając za sobą piekący ból. Uderzyło o piasek tuż za miejscem, gdzie Silverpin obaliła stryja na rdzawe płatki. Clay przyłożył rękę do ucha i zagapił się zaszokowany, kiedy ujrzał na niej krew. – Splugawieni! – krzyknęła Foxbine, odwracając się gwałtownie w stronę ciemniejących wydm z karabinkiem przy ramieniu. Silverpin sturlała się z Braddona i przykucnęła z włócznią w ręce, zerkając na Claya i przywołując go pośpiesznie do siebie. On tylko stał i gapił się, a krew spływała mu po szyi. – Do diabła, dzieciaku! – Skaggerhill obalił go na ziemię, podcinając nogą. Sam leżał już na brzuchu ze strzelbą w gotowości. – Wyciągaj broń. Mamy robotę. Clay sięgnął na oślep po Szpilę, krzywiąc się, gdy strzelba Skaggerhilla wystrzeliła z hukiem w ciemność poza ogniskiem. Udało mu się wyjąć broń. Przez cały czas klął. Sięgnął po kolbę na plecach, a potem położył się płasko na rdzy, gdy powietrze nad nim zawibrowało od licznych niewidocznych pocisków. Jeden wbił się w ziemię raptem sześć cali od jego twarzy – strzała dygocąca od siły uderzania. Zrobiono ją z kości, jak zauważył, a brzechwę miała z rzadkiej suchej trawy. Seria gardłowych wrzasków odciągnęła jego uwagę od strzały. Odwrócił się w samą porę, żeby zobaczyć pół tuzina obszarpanych postaci szarżujących z ciemności z pałkami i nożami w rękach. Skaggerhill znowu strzelił, ścinając jednego, a potem salwa z karabinku Foxbine załatwiła kolejnych dwóch. Szpila szarpnęła się w rękach Claya i kolejny Splugawiony padł raptem jard od nich. Clay nie pamiętał, żeby celował albo pociągnął za cyngiel. Pociągnął za kurek raz jeszcze i znowu strzelił. Splugawiony oberwał w pierś i padł na wyciagnięcie ręki od niego. Clay uchylił się, kiedy ostatni zamachnął się, celując w niego. Pałka ze świstem przecięła powietrze nad jego głową.

Grad kul ze strony pozostałych sprawił, że Splugawiony szarpał się i obracał, aż padł na ogień, a jego krew zaskwierczała na węgielkach. W ciemnościach rozległy się trzaski, kiedy wszyscy przeładowywali broń. Clay zdumiał się, że palce mu nie drżą, gdy ładował pociski do bębenka Szpili. Wreszcie udało mu się zamocować kolbę i przycisnął ją mocno do ramienia, kucnąwszy nisko, kryjąc się za ciałem ostatniego zabitego Splugawionego. Widział jego twarz w słabym świetle. Łuski i kolce kontrastowały z przedziwnie spokojnym wyrazem twarzy. – Myślisz, że załatwiliśmy wszystkich? – syknął do Skaggerhilla. Żniwiarz zamknął strzelbę i oparł na plecaku. – Tylko zwiadowców. Pociągnij nosem, a sam się zorientujesz. Clay ściągnął brwi zdziwiony, ale rozdął nozdrza i powąchał powietrze. Zaraz skrzywił się z niesmakiem, czując ciężki odór niesiony przez zachodni wiatr. Śmierdziało gorzej niż oddech Ellfortha; smród zepsucia, który ostrzega przez głęboką i przewlekłą chorobą. – Śmierdzi, jakby produkt się zepsuł, nie? – powiedział Skaggerhill. – Moim zdaniem mamy na karku całą wyprawę wojenną. – A ilu to jest? Żniwiarz miał ponurą minę, podobny był jego ton: – Zbyt wielu. Clay sięgnął pod koszulę i zacisnął dłoń na etui Ellfortha. Już zaczął je otwierać, kiedy Splugawieni znowu zaatakowali. Przez chwilę panował chaos – grad strzałów, okrzyki wojenne, padający Splugawieni. Szpila raz zarazem szarpała się w jego ręku, kiedy celował i strzelał instynktownie. Nadchodzili tak szybko, że nie miał czasu myśleć. Odruchowo wzdrygnął się, słysząc szczęknięcie pustego bębenka i widząc, że Splugawiony, w którego celował, nadal pędzi z obnażonymi zębami i lśniącym kolczastym pasem na czole. Clay poprawił chwyt na broni i wstał. Unieruchomił rękę Splugawionego i kolbą Szpili uderzył go w

czoło. Splugawiony zatoczył się kilka kroków do tyłu, a potem zawirował w krwawym piruecie, gdy Skaggerhill posłał zawartość obu luf w jego pierś. Nastała chwila ciszy. Clay znowu schował się za trupem i przeładował broń, rozglądając się po obozie. Wszyscy nadal oddychali i chyba nikt nie był ranny. Silverpin przykucnęła obok stryja. Włócznię miała zakrwawioną aż do pięści. Braddon metodycznie ładował karabin. Foxbine najwidoczniej opróżniła karabinek i trzymała w obu rękach rewolwery. Tuż przed nią leżało siedem ciał Splugawionych. Sądząc po jej minie, w równym stopniu wyrażającej gniew, jak i głód, nie uważała tego wyniku za dostateczny. – Pewnie ich nie przestraszyliśmy, co? – zapytał Skaggerhilla. – Oni się nie boją. Napierają, aż skończą nam się kule albo im ciała. Kolejny podmuch wiatru znowu przyniósł ze sobą smród Splugawionych, tyle że mocniejszy. Niech to Prorok weźmie, zebrało się ich tam jeszcze więcej, pomyślał Clay. Porzucił nadzieję, że uda mu się to załatwić dyskretnie, i sięgnął po etui Ellfortha. Wszystko, zdecydował. Nie ma czasu na półśrodki. Zaczął wyciągać fiolkę od ciotki, kiedy w ciemnościach rozległ się potężny ryk. Podniósł wzrok i zobaczył ścianę ognia wznoszącą się jakieś pięćdziesiąt jardów dalej, którą rozpalił strumień płomieni z powietrza. Splugawieni tańczyli, nie z radości, ale z bólu, ich wrzaski przebijały się przez ryk ognia. Podmuch wiatru omiótł obóz i gwiazdy w górze pociemniały na chwilę, kiedy coś ogromnego przeleciało nad ich głowami. Kilka sekund później kolejny strumień ognia omiótł ziemię około pięćdziesięciu jardów dalej na południe. Kolejni tańczący Splugawieni, jeszcze więcej wrzasków. Clay dostrzegł zarys smoczego skrzydła na tle wzbijających się płomieni, kiedy bestia przeleciała niżej nad pustynią. Smok zaatakował jeszcze kilka razy, kołując, żeby oblać płomieniami rojących się Splugawionych, aż obóz został całkowicie otoczony przez ogień. Nikt nie odezwał się słowem,

a Clay widział tępe zdumienie na twarzach wszystkich oprócz Silverpin. Ona jedna stała i przyglądała się widowisku, mrużąc podejrzliwie oczy. Okrzyk z nieba poniósł się echem, kiedy płomienie zaczęły przygasać, zostawiając po sobie jarzący się pomarańczowy krąg ze stopionego metalu. To był przenikliwy wrzask triumfującego smoka. – Tam! – zawołała Foxbine, wskazując coś rewolwerami. Drobna postać spowita w szmaty i ściskająca laskę stała tuż poza jaśniejącym kręgiem. Przez sekundę człowiek widziany wcześniej przez Claya przyglądał im się. Nikt z Długich Karabinów nie strzelił, instynkt mówił im, że patrzą na swojego wybawcę. Drobna postać uniosła laskę, obróciła się i odeszła w ciemność. Kilka chwil później usłyszeli podmuch wiatru i wibrację skrzydeł, co znaczyło, że smok przysiadł na ziemi. Wkrótce potem znowu się wzbił, a Clay dostrzegł jego sylwetkę na tle tarczy Nelphii. To Czarny znad rzeki, pomyślał. Jakimś cudem to wiedział, wiedział, że smok i ten, kto nim kieruje, śledzili ich od Ognistego do Pustkowi i z powrotem. I chociaż smok zamienił się teraz w kropkę, Clay mógłby przysiąc, że widzi opatulonego człowieka, który siedział na grzbiecie bestii, gdy ta przechyliła skrzydła i zniknęła im z oczu. *** – To z pewnością niezmiernie ciekawe – skomentowała panna Lethridge, kiedy przekształcił myślobraz, żeby odtworzyć wydarzenia na Piaskach, interwencję opatulonego człowieka i jego najwyraźniej oswojonego Czarnego, który był w tym wszystkim szczególnie ciekawy. Clay pokazał jej stosy ciał Splugawionych, wszystkie poskręcane i poparzone, niektóre pozlepiane z innymi przez żar smoczego ognia. – Rozumiem, że reszta podróży przebiegła spokojnie? – spytała. – Nie widzieliśmy więcej ani Splugawionych, ani tego człowieka. Powrót na Ognistego przebiegł w ciszy, wszyscy maszerowali zamyśleni i milczący, a Clay starał się nie grzebać przy bandażu,

którym Foxbine opatrzyła mu ucho. Chociaż wiedział, że dokonali nadzwyczajnego odkrycia, zastanawiał się, czy to, czego byli świadkami w nocy, nie okazało się jednym cudem za dużo, rzeczą, której lepiej nie oglądać. – Nie znaleźliście jaja, ale twój stryj powinien uznać misję za udaną – powiedziała mu panna Lethridge. – Teraz przynajmniej mamy potwierdzenie relacji Ethelynne Drystone. Spodziewam się, że madame Bondersil będzie bardzo zadowolona. – Na pewno mu o tym powiem – odpowiedział i przez chwilę przyglądał się jej trąbom powietrznym. Wirowały ze sporą energią, ale brakowało im spójności, jaką widział wcześniej. Zauważył też sporo domieszki czerwieni. – Kolejne komplikacje? – spytał. – Ostatnie dwa dni były... burzliwe, ale owocne. Proszę spojrzeć. – Przyciągnęła drobny, blady wir bliżej i rozłożyła go jak rulon papieru. – To mapa? – spytał. – Owszem. Mam powody wierzyć, że zawiera wskazówki dotyczące miejsca pobytu naszej zwierzyny. Proszę koniecznie zapamiętać ją w sposób, jakiego pana uczyłam. Przerysował mapę na ziemi swojego myślobrazu – odtworzonej barwnej powierzchni Nelphii, gdzie różne jego wspomnienia tworzyły doliny i pasma górskie. – Znacząca poprawa – pochwaliła go wcześniej panna Lethridge, kiedy tylko połączyli się w transie. – Ma pani jakiś pomysł, co to wszystko znaczy? – zapytał, skończywszy rysować. – Dlaczego smok nas uratował? Dlaczego Splugawieni karmili sobą Białego? – Być może, jak wyraził się wasz Kaznodzieja, oni naprawdę czczą te zwierzęta i czuli, że nie mają wyboru. A co do poczynań smoka, to jedna z wielu rzeczy przerastających moje pojmowanie. Jednakże dzięki licznym dokumentom i urządzeniu, które teraz posiadam, mam nadzieję, że po moim powrocie do Carvenportu zaczną napływać odpowiedzi. – Misja zakończona, co?

– Przynajmniej ta jej część. Szykuje się niebezpieczna ewakuacja, więc proszę się nie zdziwić, jeśli nie pojawię się podczas następnego transu. Nie podobał mu się rzeczowy ton jej myśli i zdziwił się, gdy odkrył, że naprawdę mu zależy, żeby powróciła bezpiecznie. Uznał to za efekt uboczny transu – troska o drugą osobę była nieunikniona, kiedy dwa umysły się łączyły. – Proszę na siebie uważać – powiedział jej. – Corvusyjczycy namierzyli nas oboje, niech pani o tym nie zapomina. Jej myśli zdradzały lekkie rozbawienie, ale także zabłysła w nich iskierka wdzięczności. – Dziękuję, panie Torcreek. I moje gratulacje, tak nawiasem mówiąc. – A to z jakiej okazji? – Wyspiarki. Ale niech pan lepiej uważa. Słyszałam, że łączą się w pary na całe życie. I po tych słowach przepadła, zostawiając go rozmyślaniom, jak lepiej chronić swoje sekrety podczas transu. *** – Miedzionośne. – Skaggerhill się skrzywił, prostując się nad mapą Claya. – To posiadłości Jasnego Brzegu, kapitanie – powiedział do Braddona. – A oni nie przepadają za osobami, które wkraczają bez pozwolenia na ich tereny. – Rzadko zapuszczają się dalej niż dwadzieścia mil od brzegu – odparł Braddon, opierając pięści na stole i wpatrując się w mapę. – Za bardzo są zajęci wykopywaniem skarbów w kopalniach. Nie wyobrażam sobie, żeby narobili nam kłopotów. Powiódł palcem po mapie, po wykropkowanym szlaku prowadzącym z Morsvale, okrążającym Pustkowia i Czerwone Piaski i przecinającym Szarą Kipiel po drugiej stronie Pustkowi w stosunku do miejsca, gdzie obecnie cumował – Ognisty. Wykropkowana linia prowadziła dalej, omijała Czerwone Piaski, południowe Pustkowia, aż docierała do Jeziora

Krystalicznego. Potem kierowała się na południe przez gęstwinę Gór Miedzionośnych. Kiedy jednak docierała do przedgórza, urywała się gwałtownie symbolem, który Kaznodzieja z całym przekonaniem przetłumaczył jako corvuski odpowiednik znaku zapytania. – Kawał drogi – zauważył Clay, zastanawiając się, czy nie powinien był naszkicować innej drogi, która doprowadziłaby ich do osady z portem przyzwoitych rozmiarów i statkiem, który można by wynająć. Miał jednak świadomość, że stryj za dobrze go zna, żeby dać się tak zwieść. – I wygląda na to, że ktokolwiek to narysował, skończyły mu się wskazówki tuż pod górami. – Za to mamy przynajmniej datę, kiedy powinniśmy tam dotrzeć. Braddon popukał palcem w notatkę nabazgraną obok znaku zapytania. Clay przekopiował ją dokładnie tak, jak pojawiła się we wspomnieniu, którym panna Lethridge się z nim podzieliła, i uznał ją za pozbawioną znaczenia, ponieważ nie znał corvuskiego. Jednakże jego stryj najwyraźniej miał lepsze wykształcenie. – Dziesiąty margasala – przetłumaczył, a potem zerknął na Kaznodzieję. – Dwudziesty siódmy verestera według kalendarza mandinorskiego – podsunął były duchowny, a po chwili milczenia dodał: – Data następnej koniunkcji. – Koniunkcji? – Widocznej na południowej półkuli tylko raz na dwadzieścia lat – wyjaśnił Kaznodzieja. – Trzy księżyce w jednej linii. Powodują całkowite zaćmienie słońca, dzięki czemu przez krótką chwilę za dnia można zobaczyć planety. – A jak to się ma do Białego? – zdumiał się Clay. – Może wiąże się jakoś z cyklem rozrodczym? – zasugerował Skaggerhill. – Wszystkie smoki rozmnażają się w określonej porze roku. Na przykład Niebieskie mnożą się tylko, kiedy trzy księżyce są widoczne na niebie.

– Tak czy inaczej, nie dowiemy się niczego, dopóki nie dotrzemy na miejsce – orzekł Braddon, zwijając mapę i odwracając się do kapitana Keelmana. – Płyniemy do Wodospadu. A potem na Jezioro Krystaliczne. *** – Do licha, dzieciaku, siedźże spokojnie, dobrze? Clay powstrzymał odruchowe szarpnięcie głową i stłumił niezbyt męski jęk, kiedy Foxbine założyła następny szew na ucho. Pomazała ranę kilkoma kroplami Zielonej, przez co pieczenie zamieniło się w coś, przy czym ognie Mozołu wydałyby się piknikiem. – Ile jeszcze? – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Cii, tak jojczysz, że można by pomyśleć, że całkiem oderwano ci to ucho. – Słyszał uśmiech w jej głosie. – Jeszcze kilka. Staraj się teraz nie mazać, bo patrzy pani twojego serca. Znajdowali się na dziobówce Ognistego. Silverpin siedziała nieopodal i bacznie obserwowała poczynania Foxbine. Loriabeth też przystanęła w trakcie swojej codziennej przechadzki dla zdrowia, żeby popatrzeć. – Świetna robota, Foxy – powiedziała. – Kuzynek nie będzie miał nawet blizny, żeby mieć się czym pochwalić. – Dolna połowa mojego ucha luźno wisiała – mruknął. – Oczywiście, właśnie ty musiałeś zarobić bliznę. – Szturchnęła go żartobliwie w ramię i usiadła na beczce, żeby pomasować nogę. – Było kiepsko, co? – zapytała strzelczynię. Foxbine zawahała się, nim odpowiedziała, a jej swobodny ton wydał się Clayowi nieco wymuszony: – W życiu nie widziałam niczego gorszego. Nigdy do tej pory nie musiałam położyć tylu za jednym zamachem, a za nimi stało mnóstwo następnych. Niemniej... – Clay skrzywił się, kiedy znowu pociągnęła go za ucho. – Zawsze z przyjemnością zwiększę swój wynik. Teraz mam już na koncie ponad dziewięćdziesięciu.

– Zabiłaś dziewięćdziesięciu Splugawionych? – zapytał Clay. – Dziewięćdziesięciu dwóch, ściśle mówiąc. I przed końcem tej wyprawy spodziewam się dobić do setki. – Szczęknęła cicho nożyczkami i odsunęła się od Claya. – Zrobione. Nie skub go. Kapitan Ognistego raczej nie da nam więcej Zielonej tylko po to, żeby ucho nie odpadło ci z powodu infekcji. Dzieliło ich sześć dni od osady zwanej Strażnicą nad Wodospadem. Clay zauważył, że kapitan Keelman posyła swojego Błogosławionego do odpalenia silnika prawie przy każdej okazji. Śpieszy mu się, żeby się nas pozbyć, uznał, zauważając srogi wyraz twarzy kapitana za każdym razem, gdy rozmawiał ze stryjem. Nie pisał się na takie kłopoty. Clay całymi dniami spoglądał w niebo, wypatrując Czarnego albo jego opatulonego jeźdźca, ale bez skutku. Zobaczył kilka samotnych Czerwonych polujących nad brzegami rzeki i równinami, a raz dostrzegł trudno uchwytnego rzecznego Zielonego: wyskoczył z wody dopływu ocienionego przez gęste korony drzew niczym migotliwa biało-zielona zjawa z czymś wielkości psa, co wrzeszczało i szarpało się w jego paszczy. – Dopadł wydrę – zauważył Skaggerhill, kiedy smok wciągnął zwierzynę pod powierzchnię. Clay zobaczył, jak zmieniają się kolory smoka, kiedy przepłynął pod kadłubem Ognistego, z białego w zielonkawobrązowy, żeby dopasować się do dna rzecznego. Jeśli pominąć nadal szarpiącą się wydrę, był całkiem niewidzialny. – Przypomnij mi, żebym nie wybrał się popływać – powiedział do żniwiarza, który w odpowiedzi wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Widzę, dzieciaku, że wreszcie się uczysz. Nocą Silverpin prowadziła go do jednego z kilku bardziej odosobnionych zakamarków we wnętrzu statku. Miejsce za głównym kotłem w maszynowni najwyraźniej należało do jej ulubionych, pewnie dlatego, że hałasy zagłuszały odgłosy, jakie wydawali w chwilach porywów namiętności. Jak na kobietę, która nie umie mówić, z pewnością potrafiła wyrazić określone

odczucia. W noc przed dopłynięciem do Strażnicy nad Wodospadem okazała się szczególnie wymowna, gdy dyszała ciężko i nierówno, siedząc na nim i pochylając się tak, że ich oddechy się mieszały. Clay przeczesywał dłonią jej blond loki, kiedy odpoczywała obok niego. Zawsze w takich chwilach czuł, że powinien jej podziękować. Leżeli na workach w cieniu rzucanym przez kocioł. Tej nocy pracował tylko jeden mechanik, noszący okulary mężczyzna w podeszłym wieku, który jeszcze nie zauważył ich regularnych wizyt albo nic go one nie obchodziły. Silnik na krew nie pracował, ponieważ korzystano z niego tylko za dnia, a hałas głównego napędu był potworny, więc Clay musiał głośno szeptać prosto do jej ucha. – Panna Lethridge mówi, że Wyspiarze łączą się w pary na całe życie – powiedział. – To prawda? Oparła podbródek na jego piersi. Wśród unoszącej się pary i w żółtawym blasku rzucanym przez latarnię mechanika jej tatuaże wyglądały, jakby tańczyły, kiedy uniosła brew. – Chciałem powiedzieć – ciągnął – czy my teraz... jesteśmy małżeństwem albo czymś w tym guście? Uniosła brwi. – Nie mam nic przeciwko temu. Po prostu miło by było, gdybyś wcześniej zapytała, to tyle. Zęby Silverpine błysnęły bielą. Odwróciła głowę, a jej szczupłe, wytatuowane ramiona zadrżały pod wpływem śmiechu. – Rozumiem, że to znaczy, że nie – mruknął Clay. Głaskał ją jeszcze przez chwilę, aż ucichła i uniosła głowę. – Nigdy nie podziękowałem ci za Keyvine’a. Wzruszyła ramionami z beznamiętną miną. To nic takiego. Drobna przysługa dla znajomego. Zawahał się, nie wiedząc, czy powiedzenie tego, co zamierzał, okaże się mądre. Ich bliskość sprawiła, że lepiej odczytywał jej nastroje, ale bywały chwile, kiedy ogromnie żałował, że Silverpin nie mówi. – Zastanawiałaś się kiedyś nad sensem tego wszystkiego? –

zapytał. – Czy włóczenie się po Interiorze i szukanie tego smoka to naprawdę najlepszy pomysł? Jej tatuaże znowu zatańczyły, gdy zmarszczyła czoło. – Wiem, że zależy ci na moim stryju – mówił dalej – ale istnieją inne sposoby zarabiania na życie. Inne miejsca, do których moglibyśmy się udać. Jeszcze mocniej ściągnęła brwi i odsunęła się od niego. Usiadła, patrząc w podłogę. – Widziałaś legowisko tego stwora – upierał się, wyciągając do niej rękę. – Cokolwiek tam urosło, to nie jest jakieś tępe zwierzę. To coś potrafi myśleć. I jeśli to nadal gdzieś żyje, to wyobrażasz sobie, jakie ma teraz rozmiary? Co sobie o nas pomyśli? Wstała, sięgnęła po ubrania i zaczęła wkładać bluzkę. – Nie musimy tego robić. – Podszedł do niej, położył ręce na jej ramionach i musnął ustami ucho. – Strażnica to nasza szansa na inny statek. Mam produkt... Odsunęła się, umykając spod jego rąk. Włożyła resztę rzeczy. Patrzyła teraz nieufnie i łącząca ich bliskość prysła. – Nie chcę patrzeć, jak umierasz – dodał Clay. Przypięła pas z nożem i podniosła wzrok. Jej twarz zdradzała napięcie, ale też pewien żal, kiedy spojrzała mu w oczy i pokręciła głową. Musiała dostrzec, że poczuł się zraniony, bo westchnęła, podeszła i pocałowała go w policzek przed wyjściem. Niech to Prorok przeklnie, pomyślał, kiedy nagle doszedł do ponurego wniosku. Nie mogę jej zostawić. *** Było południe, kiedy to usłyszeli – słabe, nieregularne echo pobrzmiewające w dżungli, trzaski jakby łamanych wielu suchych gałązek naraz. W ciągu ostatnich dni dotarli do okolicy, gdzie drzewa rosły coraz gęściej. Busz i bagna zniknęły, kiedy rzeka się zwęziła, a nurt przyśpieszył. Okolice stała się też

bardziej górzysta i ciągle widok przesłaniały im wysokie, gęsto porośnięte lasem wzgórza. Dla Claya wyglądało to złowieszczo – nieprzerwany baldachim z koron drzew i spowite mgłą szczyty sprawiały, że czuł się obserwowany. Jego niepokój wzrósł, kiedy trzaski przybrały na sile i częstotliwości, przechodząc w crescendo, by nagle zamilknąć. – Czy to było to, co myślę? – zagadnął strzelczynię. – Strzały – potwierdziła. Trzymała karabinek w ręku i wpatrywała się w brzeg za lewą burtą. – Wygląda na to, że ktoś się nieźle zabawił. Kiedy pokonali zakole, ich oczom ukazała się Strażnica nad Wodospadem. Clay zdziwił się, widząc prawdziwą fortecę zamiast miasteczka. W przeciwieństwie do Ostrokołu i Ujścia wzniesiono ją niemal z samego kamienia. Osada przysiadła na szczycie skalnego występu wychodzącego w rzekę i połączonego z brzegiem wąskim drewnianym pomostem. To była naprawdę masywna budowla, mury miały solidne przypory i wznosiły się na ponad sto stóp. Miały nawet blanki i wąskie okienka jak mury w jednej ze starych książek Joi. Tyle że zamki w tamtych opowieściach były zwykle pobielone, a na wieżyczkach powiewały barwne proporce. Tutaj nie było proporców, ściany były ciemne od brudu i poplamione ściekami w różnych odcieniach. Prawdopodobnie mieszkańcy wyrzucali nieczystości do rzeki, wiedząc, że wkrótce znikną w miejscu, od którego osada wzięła swoją nazwę. Źródło strzałów stało się oczywiste, kiedy posypał się grad następnych i dym buchnął ze wschodnich murów fortecy. Clay spojrzał, w jakim kierunku mieszkańcy strzelają, i aż się wyprostował, gdy zobaczył cel ostrzału. Tłum kłębił się na linii drzew, wymachując pałkami, włóczniami i łukami, ubrany bardziej skąpo niż ci, których zabili na Piaskach. Ciała Splugawionych zaścielały ziemię między drzewami a brzegiem, a jeszcze więcej leżało ich na molo, nie dalej jednak niż do połowy jego długości. – Nie masz wrażenia, że przypłynęliśmy w niewłaściwym

czasie? – zapytał stryja Clay. – Ognisty zacumował przy wąskim kamiennym nabrzeżu u stóp zachodniej ściany Strażnicy, a Clay uznał za znaczący fakt, że nie było tam żadnych innych łodzi. Przy trapie powitał ich mężczyzna w mundurze majora piechoty Żelaznego Protektoratu. Sądząc po gęstości brody i zmęczeniu w jego spojrzeniu, ani sen, ani higiena osobista nie zaprzątały go zbytnio w ostatnich dniach. – Dzięki niech będą Prorokowi! – powiedział, ściskając rękę Braddona, gdy ten wyszedł na nabrzeże. – Nie spodziewałem się was tak szybko. – A w ogóle się nas pan spodziewał, majorze? – zapytał Braddon. – Wysłaliśmy alarmową wiadomość transem – powiedział major. – Cztery dni temu. Rozumiem, że skierowano was tutaj w odpowiedzi na nią. Braddon pokręcił głową i wręczył oficerowi kopertę z pieczęcią Zarządu Żelaznego Syndykatu. – Przykro mi, przybyliśmy tu w innym celu. Major złamał pieczęć, przeczytał list, marszcząc usmolone sadzą czoło. – Udzielić wszelkiej pomocy – mruknął po chwili i zbulwersowany zaśmiał się ponuro, czytając dalej. – Zaopatrzyć w eskortę? – Podniósł zmęczony wzrok na Braddona. – Pozwoli pan, że coś panu pokażę, kapitanie Torcreek. Wewnątrz Strażnica zamieniała się z fortecy w miasto. Stały tam gospody, sklepy i domy, wznoszące się tarasowato na wysokość całej wielkiej budowli. Liczne chodniki łączyły różne poziomy, czasem krzyżując się i tworząc wrażenie odwróconego drzewa, które rozrasta się w głąb samego siebie. Miasto – jasno oświetlone setkami latarni zwieszających się z chodników – przywodziło na myśl świąteczny nastrój, kłócący się z przygnębieniem większości mieszkańców. Wydawało się, że mieszkają tam głównie starzy ludzie i dzieci, wpatrujący się w nowo przybyłych z mieszaniną nadziei i trwogi.

– Musiałem zwerbować wszystkich zdolnych do walki – wyjaśnił major, idąc do czegoś, co wyglądało jak klatka. Ciężkie łańcuchy łączyły jej dach z krzyżującymi się pomostami w górze. – Żeby na zmianę obsadzali mury. – Otworzył drzwi klatki i wszedł do środka, dając znać Braddonowi, żeby szedł za nim. – Kaznodzieja, Clay – powiedział Braddon. – Idziecie ze mną. Pozostali, znajdźcie sobie karczmę. Nie upijcie się. Kiedy wszyscy weszli do klatki, major pociągnął za linkę i daleko na górze rozległ się świst parowego gwizdka. Po kilku sekundach klatka zaczęła się szybko wznosić. Clay złapał się jej ścian z ledwie skrywanym niepokojem, kiedy kolejne poziomy zamku migały mu przed oczami. – Przeciwwagi – wyjaśnił major. Dotarłszy na najwyższy poziom, klatka zatrzymała się z nagłym szarpnięciem. Dwaj mężczyźni złapali ją i przytrzymali. Major poprowadził gości krótkim korytarzem na górne mury wokół Strażnicy. Rozmieszczono tam około pięćdziesięciu ludzi – było widać, że część stanowią Najemnicy, ale w większości byli to mieszkańcy miasteczka wyposażeni w karabiny różnego rodzaju i kalibru. – Zużywamy średnio dwa tysiące kul dziennie – powiedział Braddonowi major, podając mu lunetę i wskazując skraj dżungli w dole. Clay wszedł na mury za stryjem i zerknął w dół. Splugawieni wyglądali wręcz komicznie z tej odległości, podrygując jak dwunogie mrówki. Nie było jednak niczego zabawnego w ciałach, których było znacznie więcej, niż Clayowi się wydawało, kiedy patrzył na nie z rzeki. Największa masa leżała między drzewami a molo, zebrana w trzy wyraźne kupki. – Jak długo? – zapytał Braddon, oddając majorowi lunetę. – Dwa tygodnie. Dzień i noc. – Tam musi leżeć z tysiąc ciał. – Więcej. Załatwiliśmy większość pierwszej nocy. Wylegli z dżungli falą, przekroczyli wysunięte posterunki, zanim się zorientowaliśmy, co się dzieje. Pułkownik Montfelt zginął,

prowadząc kontratak, powstrzymał ich na dość długo, żeby zabezpieczyć molo, ale to kosztowało nas połowę strzelców. – Macie działa? – Sześć, ale zużyliśmy połowę kartaczy i dwie trzecie kul. Oszczędzam resztę na następny atak. Zwykle próbują nocą. – Leśni Splugawieni. – Braddon zamyślił się, opierając ręce na blankach. – Nigdy dotąd nie widziałem ich tak wielu. Zwykle bardziej walczą między sobą niż z nami. W Ostrokole słyszeliśmy o kompanii łowców głów z Zatoki Takielarza, których wybito do nogi. Teraz już wiemy dlaczego. Wyprostował się i odwrócił do Kaznodziei. Ruchem głowy wskazał Splugawionych daleko w dole. – Tylko dwadzieścia kul, takich bez stalowych czubków – dodał. Snajper skinął głową i zaczął wyjmować karabin z pokrowca z zielonej skóry. – Proszę uznać to za naszą opłatę za cumowanie – powiedział do majora Braddon, kładąc mu rękę na ramieniu. Odwrócił się od muru i dodał cicho: – Ogromnie panu współczuję, panie majorze, ale nasza misja dla Zarządu jest priorytetowa i musimy dotrzeć nad jezioro. – Nie mogę oddać wam ani jednego człowieka. – Widzę. – Clay zauważył, że stryj zmusił się do uśmiechu, ściskając ramię oficera na tyle mocno, żeby ten się skrzywił. – Ale myślę, że może mi pan odstąpić kilka kul armatnich. *** Do rozpoczęcia realizacji sprytnego planu stryja zostało im kilka godzin. Clay zdecydował się spędzić je w karczmie, siedząc w ponurej ciszy nad napełnionym do połowy kuflem piwa. Foxbine dołączyła do Kaznodziei na murze, niewątpliwie paląc się, żeby dobić do setki przed dalszą drogą. Silverpin delikatnie wyplątała swoją rękę z dłoni Claya i poszła pomóc Loriabeth przenieść jej rzeczy z Ognistego. Parowiec już pękał w szwach

od uchodźców, na pokładach tłoczyli się starcy i dzieci czekający na bezpieczny powrót do cywilizacji. Większość maluchów płakała albo wstrząśnięta wpatrywała się w swój dawny dom, podczas gdy ich rodzice, związani kontraktami, musieli zostać i bronić cennych instalacji firmy. Kapitan Keelman uścisnął przelotnie rękę Braddonowi, a potem odwrócił się i wszedł po trapie z zaciętą twarzą, zamierzając jak najszybciej oddalić się od tego miejsca i niebezpiecznej misji. Karczma miała wąskie okno w kamiennej ścianie z dobrym widokiem na Ognistego odpływającego na północ. Widać było, że Błogosławiony znowu pracuje w maszynowni, kiedy statek dziarsko walczył z prądem rzeki. – Przepraszam pana. Clay się odwrócił i zobaczył, że zwraca się doń drobnej budowy młody człowiek, zaledwie kilka lat starszy od niego, który przez okrągłe okulary i zarost na podbródku robił wrażenie starszego. Po cerze Clay oceniał, że pochodzi z południowego Mandinoru, a akcent wskazywał, że nawet jeśli nie wywodzi się z kasty zarządzającej, to przynajmniej otrzymał stosowną dla lepszej sfery edukację. Daleka od ideału prezencja świadczyła o ciężkich próbach, jakie ostatnio przeszedł. Jego marynarka, chociaż doskonale skrojona, miała liczne rozdarcia na rękawach i przydałoby jej się długie pranie. Mężczyzna trzymał też pod ręką tobołek z zielonej skóry, pełen książek, sądząc po kształcie, oraz długie etui na ramieniu, zbyt opasłe jak na karabin. Clay spojrzał mu w twarz, nie odzywając się i dalej sącząc piwo. – Orwinn Scriberson – przedstawił się młody człowiek. – Główny Astronom Polowy z Połączonej Kompanii Badawczej, do pańskich usług. Mogę przysiąść się na chwilę? Clay popatrzył na niego w milczeniu, obserwując jego nerwowe ruchy. Nie dostrzegł żadnego zagrożenia, ale Ellforth sprawił, że obawiał się teraz spotkań z nieznajomymi w gospodach.

– Może postawię panu następne piwo – zaproponował Scriberson. – Czuję, że jest pewna kwestia, którą powinniśmy omówić z pożytkiem dla obu stron. – Jeśli wypiję więcej niż pół kufla przed zmierzchem, stryj mnie zastrzeli – odpowiedział Clay, wskazując głową miejsce naprzeciwko. – Ale proszę mówić. Mam teraz gówno do roboty. – Przypłynął pan dziś rano, prawda? Z kompanią Najemników? – Z Niezależną Kompanią Pracowników Najemnych „Długie Karabiny”. Płyniemy na południe w poszukiwaniu Czarnego. – W rzeczy samej. – Młody człowiek uśmiechnął się z gorliwością i nadzieją. – I tu leży sedno mojej sprawy. Widzi pan, pragnę udać się na południe w celu dopełnienia zobowiązań wynikających z kontraktu. Proszę mi powiedzieć, czy słyszał pan o nadchodzącej koniunkcji?

Rozdział 21 Hilemore

– Uznałbym to za jakąś ozdobę, gdyby nie rozmiar i proporcje. – Pan Lemhill zerknął podejrzliwie na szkic dostarczony przez Tottleborna. – Jest pan pewien, że rozmiary się zgadzają? – zapytał Hilemore’a. – Mnie to wydaje się trochę cudaczne. – Panu Tottlebornowi brakuje wyobraźni, żeby aż tak przesadzić, panie poruczniku – odpowiedział Hilemore. – Cokolwiek to jest, wywiad Protektoratu potwierdził, że zamontowano to pod kadłubem OFC Królewskiego, najpotężniejszego corvuskiego okrętu na arradsyjskich wodach. – Poślę po pana Bozware’a. – Lemhill ruszył do rury głosowej. – Jeśli ktokolwiek ma nam powiedzieć, czym ta przeklęta rzecz jest... – Nie ma takiej potrzeby – przerwał mu kapitan Trumane. Stał przy iluminatorze w mesie oficerskiej z rękami złożonymi za plecami i wpatrywał się w morze. Zerknął tylko pobieżnie na szkic. Hilemore zauważył, że jego dobry nastrój natychmiast prysnął. – To jest, panowie, skradziony skarb. To niemal dokładna kopia prototypu przedstawionego Zarządowi Morskiemu przez mojego dobrego przyjaciela niemal pięć lat temu. – Tak, panie kapitanie? – zapytał całkiem skonsternowany Lemhill. – Opatentowany System Obrotowy do Napędu Morskiego profesora Widderna – powiedział kapitan. – Mówiąc krótko, śruba napędowa. – Mam rozumieć – odezwał się Hilemore – że ten mechanizm potrafi napędzać statek?

– Owszem, potrafi, i to ze znaczną prędkością, mógłbym dodać. Eksperymenty profesora Widderna wskazywały na dwudziestoprocentowy wzrost prędkości, i to przy termoplazmowym silniku w wersji I. Jeśli Królewski może się pochwalić nowocześniejszym silnikiem, to nawet nas zdoła prześcignąć. – Skoro to urządzenie przedstawiono Zarządowi Morskiemu... – zaczął Hilemore i zamilkł, widząc ponurą minę kapitana. – Zarząd składa się ze starych ludzi kurczowo trzymających się starych metod – powiedział. – Co prawda kupili wynalazek profesora, ale potem szybko go zamknęli w sejfie i wstrzymali publikację wszelkich projektów. Wygląda na to, że agenci Korpusu przez ten czas nie próżnowali. – Jeśli wyposażyli Królewskiego w to coś – odezwał się Lemhill – to rozsądek każe zakładać, że nie poprzestali tylko na tym. – W rzeczy samej. Być może będziemy musieli stawić czoło całej flocie zdolnej prześcignąć każdą jednostkę Protektoratu. Cisza, jaka zapadła po tych słowach, trwała kilka sekund. Lemhill i Hilemore zerknęli po sobie ostrożnie, kiedy dotarła do nich waga słów kapitana. – Osławiony komodor powinien skupić się na Feros zamiast na Cieśninie – powiedział kapitan, bardziej do siebie niż do nich. – Wtedy może mielibyśmy szansę zebrać dość sił, żeby się później przez nią przebić. Mimo wszystko rozkaz to rozkaz. Podszedł do mapy rozłożonej na stole i zmrużył oczy w skupieniu. – Panie Hilemore – powiedział – proszę kazać panu Tottlebornowi wypalić całą miarkę zaraz o świcie. Kiedy się wyczerpie, niech pierwszy mechanik Bozware wyciśnie z silnika pomocniczego każdą krztynę mocy. – Popukał palcem w krzyżyk narysowany pięćdziesiąt mil na północ od Cieśniny. – Przy odrobinie szczęścia powinniśmy dotrzeć na miejsce spotkania w trzy dni. – Oczywiście, panie kapitanie. – A piracka osada, kapitanie? – zapytał Lemhill.

– Wygląda na to, że los odwlekł egzekucję – odrzekł kapitan. – Nie mamy czasu ani amunicji na jej zbombardowanie. – Zamyślił się. – Możemy jednak powiesić piratkę. Zostawić pętlę na jej szyi i wyrzucić ciało na pływakach, żeby fale zaniosły ją na brzeg. To będzie dobre ostrzeżenie, nie uważacie? – Obiecano jej proces, panie kapitanie – powiedział Hilemore. – Prawo morskie przewiduje w pewnych okolicznościach możliwość orzekania w trybie uproszczonym. – Dałem jej słowo, kapitanie. – Nagła surowość spojrzenia kapitana powiedziała Hilemore’owi, że musiał odezwać się z większym naciskiem, niż zamierzał. – Poza tym – dodał – myślę, że może być skłonna wyjawić więcej informacji na temat działalności jej wspólników. W zamian za przywileje dla córki, kiedy już dotrzemy do Feros. – Korporacyjny sierociniec to i tak więcej, niż to, na co ten bachor zasługuje – powiedział kapitan, ale potem pokiwał ze zmęczeniem głową. – Dobrze, panie Hilemore. Nie chciałbym w żaden sposób kwestionować pańskiego honoru. – Dziękuję, panie kapitanie. – Jednakże nie możemy pozwolić sobie na większą pobłażliwość. – Kapitan spojrzał po obu oficerach. – Żołnierze mają być szkoleni przy działach i w walce w każdej wolnej chwili, dopóki nie dotrzemy na miejsce spotkania. Spodziewam się, że czas łatwych zwycięstw mamy za sobą. *** – Co to było? – zapytał Hilemore chorążego Tollvera, chudego młodzieńca, który mówił z najbardziej wyrafinowanym akcentem na statku. Chłopak wyprostował się po ataku, posyłając Hilemore’owi słaby uśmiech i znowu machnął kordelasem. – Syliańska finta. Mój nauczyciel fechtunku w szkole zapewnił mnie, że dzięki niej można jednym atakiem oślepić i rozbroić przeciwnika.

– Pański nauczyciel fechtunku? – Tak, panie podporuczniku. Mistrz Farstaff. Studiował sztukę fechtunku na całym świecie... Tollver urwał, kiedy Hilemore schował swój kordelas do pochwy, odpiął pas i rzucił na pokład. Stanął kilka stóp przed chorążym z rozłożonymi rękami. – Proszę pokazać mi raz jeszcze. Tollver zerknął niepewnie na czterech innych chorążych, którzy zjawili się na porannych ćwiczeniach. – Tak, panie podporuczniku? – Jestem pańskim przeciwnikiem – odpowiedział Hilemore. – Proszę oślepić mnie i rozbroić za pomocą syliańskiej finty. Młodzieniec wahał się jeszcze chwilę, a potem powtórzył powoli manewr, ale jego klinga nie zdołała zbliżyć się do twarzy Hilemore’a. – Jeszcze raz! – rozkazał Hilemore. – Proszę się naprawdę postarać. Chyba że chce pan zarobić dziesięć uderzeń pochwą przed kolacją. To była tradycyjna kara dla chorążych: lanie pochwą po pośladkach delikwenta przełożonego przez stół w mesie oficerskiej. Upokorzenie, jak przekonał się Hilemore na własnej skórze, było znacznie gorsze niż ból. Tollver zaczerwienił się i znowu zaatakował, tym razem szybciej, a ostrze opadło, zanim uderzyłoby w oczy Hilemore’a. Podporucznik zanurkował pod nie, złapał chorążego za nadgarstek, wbił mocno kciuk, żeby wypuścił broń, a potem wykręcił mu rękę na plecy. – Nie uczę was fechtunku – powiedział Tollverowi, zaciskając drugą rękę wokół jego szyi i stale zwiększając nacisk. Obrócił się tak, żeby stali twarzami do pozostałych chorążych, którzy teraz cofali się zaniepokojeni. – Uczę was walczyć – wyjaśnił, kiedy Tollver zarzęził, dusząc się. – W trakcie walki nie będziecie mieli czasu na finty, piruety ani idealne parady. Posługujcie się klingą zgodnie z tym, czym jest: ostrym narzędziem do zabijania. Nacierajcie i tnijcie przeciwnika w twarz i ręce, aż padnie,

a potem znajdźcie następnego przeciwnika, w którego będziecie wbijać ostrze i którego będziecie ciąć. Jeśli kordelas się złamie, posłużcie się kikutem jak sztyletem. Jeśli stracicie i to, łapcie za karabin czy cokolwiek innego pod ręką i walcie tym jak pałką. Wypuścił Tollvera, który padł na pokład, łapiąc gwałtownie powietrze i masując szyję. – Za kilka dni – mówił Hilemore, omijając dławiącego się chorążego – najprawdopodobniej staniemy do walki z corvuską flotą. Możecie uważać się za doświadczonych dzięki ostatniej potyczce, ale to była raptem przepychanka w porównaniu z tym, co nas czeka. Załoga będzie patrzeć na was, oczekując przykładu odwagi i umiejętności przywódczych. Jeśli zawiedziecie załogę, zawiedziecie statek i zawiedziecie jako chorążowie. Spojrzał z góry na Tollvera, patrząc mu w oczy, aż ten wstał i wyprężył się na baczność. – Wyciągnijcie rewolwery i stańcie przy relingu – rozkazał Hilemore. – Przekonamy się, czy strzelacie lepiej, niż walczycie bronią białą. Po dziesięciu minutach strzelania w różne śmieci na falach, które Hilemore wyrzucał za burtę, uznał, że ich entuzjazm może pomóc nadrobić braki w umiejętnościach, chociaż Talmant okazał się celnym strzelcem. – Dobrze – pochwalił go Hilemore, kiedy chorąży roztrzaskał kolejną butelkę z odległości dwudziestu jardów. – Uczyli was strzelać w Akademii Eksploratorów, co? – Tak, panie podporuczniku. Z pistoletu i karabinu. – Przekonamy się jutro, co potrafisz zdziałać z silworthem. Zawsze przyda się jeszcze jeden snajper. – Hilemore odwrócił się w stronę śródokręcia, kiedy coś przyciągnęło jego wzrok. Zbrojmistrz Steelfine wyszedł spod pokładu ubrany w mundur. Poruszał się ze sztywnymi plecami. Zobaczył Hilemore’a i zasalutował. – Panie Talmant, proszę przejąć uczniów. Kolejne dwadzieścia cztery kule na osobę, z łaski swojej. – Tak jest, panie podporuczniku. – Jakoś nie mogę uwierzyć, że lekarz pana wypisał – powitał

Steelfine’a Hilemore, odwzajemniając salut. – Nie dałem mu dużego wyboru, panie podporuczniku – odpowiedział Wyspiarz. Twarz nadal miał posiniaczoną, przez szerokie czoło ciągnęła się zaszyta rana, ale Hilemore z przyjemnością zauważył, że głos zbrojmistrza nie stracił energii. – Proszę o pozwolenie na powrót do obowiązków, panie podporuczniku. Hilemore powstrzymał się i nie zapytał Steelfine’a o stan zdrowia. Wątpił, żeby w duszy tego człowieka było jakieś miejsce na niepewność albo gotowość przyznania się do słabości. – Udzielam pozwolenia – odrzekł więc tylko. – Myślę, że zbrojowni przyda się dokładna inspekcja. Chciałbym mieć pewność, że cała drobna broń palna działa jak należy. – Dopilnuję tego. – Steelfine zawahał się. Spojrzał wprost przed siebie, nie patrząc w oczy Hilemore’owi. – Honor wymaga, żebym panu podziękował, podporuczniku. – Podziękował? – Tak jest, panie podporuczniku. Ta Błogosławiona suka na pirackim statku... Zawdzięczam panu życie. – Tylko wypełniałem swoje obowiązki, panie Steelfine. – W moich stronach takich długów się nie lekceważy. Od tej pory, dopóki nie spłacę długu, zawsze będę u pana boku. Hilemore nie dostrzegł w tym pustej melodramatyczności. Jeśli już, to na twarzy Steelfine’a malował się opór, jego postawa była postawą człowieka, który przyjął na siebie niechciane zobowiązanie. Hilemore niewiele wiedział na temat plemion z Wysp Barierowych, ale ich członkowie słynęli jako ludzie, którzy nie pojmują takich wynalazków cywilizacji jak nieuczciwość albo puste obietnice. Wątpił też, czy ma coś do powiedzenia w kwestii zobowiązania Wyspiarza. – W ciągu najbliższego dnia albo dwóch może mieć pan swoją szansę – powiedział tylko. ***

Dostrzegli pierwszy statek Protektoratu dzień później, piękną, choć może starawą fregatę klasy Marlin o nazwie Zobowiązanie Kontraktowe. Kapitan Trumane musiał zwolnić o połowę, żeby druga jednostka nadążyła i płynęła z nimi równo, podczas gdy chorąży Talmant odbierał wiadomość przesyłaną sygnałami świetlnymi. – Kapitan Zobowiązania wita, panie kapitanie – powiedział. – Zgodnie z obowiązującymi rozkazami wojennymi informuje pana o swoim starszeństwie i dacie nominacji oficerskiej, która nastąpiła... – Tak, tak – warknął Trumane. – Prawdopodobnie ma dla nas jakieś rozkazy. – Mamy zająć stanowisko pięćset jardów od ich lewej burty i płynąć na miejsce spotkania w szyku. Gdybyśmy napotkali wroga, mamy odpalić flarę i czekać na rozkazy. Hilemore zobaczył, że kapitan czerwienieje, nie potrafiąc ukryć gniewu, i usłyszał, jak mruczy pod nosem „oportunista i krzykacz”, zanim szorstko kazał Talmantowi wysłać potwierdzenie rozkazu. Płynęli na zachód przez kolejny dzień, a przed zapadnięciem nocy trzy następne okręty Syndykatu dołączyły do ich małej flotylli. Były to dwie fregaty podobne do Zobowiązania Kontraktowego i jeden wielki statek zaopatrzeniowy, wlokący się ciężko z maksymalną prędkością trzynastu węzłów i zmuszający pozostałe statki do zwolnienia dla zachowania szyku. – Powinien zostawić tę guzdrałę samą sobie – powiedział kapitan, patrząc przez lunetę na statek zaopatrzeniowy. Była to jedna z kilku krytycznych uwag, jakie posłał pod adresem ich nowego dowódcy w ciągu ostatnich godzin. – Na nic się nie przyda, kiedy kule zaczną latać. – Statki przed nami, panie kapitanie – zameldował Talmant. – Bocianie gniazdo zliczyło ich ponad dwadzieścia. – Zawahał się z uchem przyklejonym do rury głosowej, a potem na jego twarzy odmalowała się ulga. – Wszystkie mają barwy Syndykatu. Hilemore nie widział tak licznego zgromadzenia okrętów

wojennych od czasu Kryzysu, a nawet wtedy flota nie zebrała aż tylu ciężkich jednostek. Zjawiły się cztery krążowniki, kilka lekkich krążowników klasy Wilk Morski i fregat klasy Marlin. Pośrodku floty siedziało ciemnoniebieskie cielsko Konsolidacji, a jej proporce oznajmiały, że wicekomodor Norworth jest głównym dowódcą floty. – Sygnał z Konsolidacji, panie kapitanie – powiedział Talmant, odczytując odległe migotanie lampy na krążowniku. – Wszyscy kapitanowie mają zgłosić się na naradę wojenną jutro o dziesiątej. Hilemore usłyszał, jak kapitan znowu mruknął „kolejna zwłoka”, a potem dorzucił cytat, który podporucznik rozpoznał jako słowa starożytnego uczonego z czasów starego cesarstwa, którego imię umknęło mu z pamięci: „Jakąż udręką jest poddać się kaprysom głupców”. *** Wicekomodor Norworth pochodził z południowego Mandinoru i był mężczyzną o wydatnym torsie. Imponujący zbiór odznaczeń bojowych tworzył wielobarwny kwadrat na szerokim płótnie kurtki od munduru. Pozostali kapitanowie floty stali wokół stołu w przepaścistej mesie oficerskiej Konsolidacji, żeby wysłuchać planu bitwy. Zgodnie ze zwyczajem każdemu towarzyszył wybrany przez kapitana młodszy oficer. Trumane zaskoczył Hilemore’a, kiedy wybrał właśnie jego. – Jeśli ma pan któregoś dnia dowodzić, to pewnie powinien pan zetknąć się z przykładami zarówno kiepskich dowódców, jak i doskonałych – rzucił szorstko tytułem wyjaśnienia kapitan. – Przekaz transem w trybie awaryjnym z wczoraj – powiedział komodor tylko z odrobinę bardziej wyrafinowanym akcentem niż pan Lemhill – potwierdza, że główna corvuska flota wojenna gromadzi się w pobliżu Corvus. Zarząd Morski rozkazał Pełnomorskiej Flocie Protektoratu natychmiast przemieścić się do Feros. Jednakże upłyną co najmniej dwa tygodnie, zanim

jakaś większa jednostka przybędzie na arradsyjskie wody, co znaczy, że wojna spoczywa na razie tylko w naszych rękach, a nie trzeba strategicznego geniusza, żeby odgadnąć główny cel naszego wroga. – Odwrócił się do ogromnej mapy zasłaniającej ścianę mesy i uderzył dłonią w Cieśninę. – Tutaj, panowie, znajdziemy wroga i tu go zatopimy. Pomruk powszechnej aprobaty rozległ się w sali. Niektórzy kapitanowie ewidentnie ożywili się na wieść o walce, ponieważ czasy pokoju oferowały nikłe szanse na nagrody i awans. – Za dwadzieścia jeden godzin wyruszymy na południe – ciągnął komodor – w standardowym szyku bojowym: fregaty na czele, lekkie krążowniki strzegą flanek, główne jednostki w centrum. Jeśli wróg zajął Cieśninę, to ją odbijemy. Jeżeli nie, to będziemy powstrzymywać atak, dopóki nie zostaniemy zmienieni. Jakieś pytania? Cisza trwała tylko dwie sekundy, zanim odezwał się kapitan Trumane: – Czy mogę coś zauważyć, panie komodorze? Komodor zmrużył oczy, a jego rozdęte nozdrza podpowiedziały Hilemore’owi, co myśli na temat wszelkich uwag ze strony Trumane’a. Byłoby to jednak nieuprzejme, gdyby zignorował go przy tylu świadkach. – Oczywiście – wycedził przez zęby. – Mamy dziesięć okrętów napędzanych krwią – zaczął Trumane – a Dobra Okazja jest spośród nich najszybsza. Jeśli naszym celem jest zabezpieczyć Cieśninę, to proponuję uformować osobną eskadrę uderzeniową i wysłać ją przed główną flotą. – Śmiała propozycja, przyznaję. – Norworth uniósł gęste brwi, wyraźnie był pod wrażeniem słów Trumane’a. – Proszę mi przypomnieć, kapitanie, ile razy faktycznie dowodził pan w swojej karierze? Hilemore zauważył, że Trumane nieco zesztywniał. – Dwa, panie komodorze. Chociaż chciałbym zauważyć, że moje odznaczenia bojowe...

– Proszę się rozejrzeć, panie Trumane. – Komodor wskazał zebranych kapitanów. – Nie brakuje odznaczeń w tym pokoju. Ponadto wszyscy przestrzegają tu swoich obowiązków i trzymają się rozsądnej taktyki. Niewiele skorzystamy na odesłaniu przodem wszystkich napędzanych krwią jednostek w szaleńczym ataku na Cieśninę. Trumane zaczerwienił się, ale brnął dalej: – Jestem pewien, że do tej pory wszyscy słyszeliśmy o nowym napędzie okrętów naszego wroga. To całkiem możliwe, że już zajęli Cieśninę albo niewiele im do tego brakuje. – To jeden napęd – zwrócił mu uwagę komodor – jednego statku. – Jednego, o którym wiemy, panie komodorze. Dzięki pewnym decyzjom podjętym przez osoby stojące wyżej ode mnie w hierarchii Corvuska Cesarska Flota miała pięć lat na modernizację, podczas gdy my, z godnym uwagi wyjątkiem, jaki stanowi mój okręt, nie zrobiliśmy nic, jedynie tkwiliśmy w bezruchu. Rozdrażnienie na twarzy komodora zamieniło się w gniewne wrzenie. Wpatrywał się w Trumane’a przez kilka chwil w pełnej napięcia ciszy. – Ty, tam! – odezwał się w końcu, a Hilemore ukrył zaskoczenie, kiedy wzrok Norwortha padł na niego. – Hilemore, zgadza się? Przypinałem panu medal w zeszłym roku za to zamieszanie z Dalcyjczykami. – Tak, panie komodorze – odpowiedział Hilemore, stając na baczność. – Służyłem razem z pańskim dziadkiem – ciągnął komodor, znowu patrząc na Trumane’a – Walecznym Jakiem Racksmithem, najwspanialszym dowódcą w historii Protektoratu. Jak pan uważa, co pomyślałby na temat odważnego planu pańskiego kapitana? Hilemore’a kusiło, żeby odpowiedzieć krótko i wymijająco, ale jak zwykle poczucie obowiązku kazało mu udzielić szczerej odpowiedzi.

– Mój dziadek rzadko mówił o stoczonych bitwach, panie komodorze, ale raz zapytałem go o jego taktykę podczas bitwy w Zatoce Takielarza, uważanej przez wielu za jego największe zwycięstwo. Powiedział tylko: „Pieprzyć taktykę, chłopcze. Myślenie to luksus, kiedy działa zaczynają grzmieć”. – Spojrzał komodorowi prosto w twarz. – Mówiąc krótko, myślę, że doradziłby zrobić dokładnie to, co sugeruje mój kapitan. *** Kapitan poczekał, aż znajdą się w szalupie i popłyną z powrotem na Okazję, zanim dał pełen upust swojemu gniewowi. – Wyrzucony na tyły przez tego skończonego cymbała! – pieklił się, rzucając kopertę z rozkazami na kolana Hilemore’a. – Na tyły, kapitanie? – zapytał Hilemore. Rozłożył kartkę z rozkazami i diagramem formacji, w jakiej miała płynąć flota. Pierwotna pozycja Okazji jako jednego z prowadzących okrętów została przekreślona i nabazgrano nową, tuż za wlekącym się mozolnie statkiem zaopatrzeniowym, który eskortowali na miejsce spotkania. Milczał, wiedząc, że winę za tę wyjątkowo upokarzającą pozycję ponosi w równej mierze on, jak i Trumane. Kapitan jednakże spostrzegał tylko jeden cel swojego gniewu. – Przeciwstawia mi się na każdym kroku. – Gotował się ze złości. – Przeciwstawiał się mojemu awansowi. Przeciwstawiał się moim rekomendacjom do Zarządu. Przeciwstawiał się przeróbkom na moim statku. Takie skostniałe relikty jak on doprowadzą nas do upadku. – Panie kapitanie... – wtrącił Hilemore, rzucając znaczące spojrzenie na członków załogi przy wiosłach. Kapitan z trudem nad sobą zapanował. Twarz mu zadrżała, kiedy obciągnął mundur. – W każdym razie pańska... szczerość była odważna i doceniam to, podporuczniku. Nie zapomnę o tym.

*** Jeszcze cztery okręty dołączyły do floty przed wyznaczoną godziną, zwiększając ich siłę do trzydziestu jednostek różnego typu, chociaż żadna z nich nie była tak wolna jak ich najbliższy sąsiad. Statek zaopatrzeniowy nazywał się Obustronna Korzyść i ewidentnie był kiedyś jednostką cywilną. Korzyść miała szerszy kadłub od wszystkich innych okrętów, a pół tuzina dział, które przysiadły na jej pokładzie, wyglądało całkiem nie na miejscu. Jednakże załoga sprawiała wrażenie wesołej gromadki, gdy machała do płynącej za nimi Okazji. Możliwe, że to był wyraz kpiny, ale Hilemore podejrzewał, że raczej czuli się bezpieczniej, mając pod ręką nowoczesny okręt. Napięcie rosło coraz bardziej; w miarę jak posuwali się na południe, załoga pochmurniała, myśląc o nadchodzącej walce. Hilemore trzymał się stałego rozkładu ćwiczeń w ciągu dnia i przez większość nocy, zarówno dla zajęcia myśli marynarzy, jak i dla zwiększenia ich sprawności. Mimo jego wysiłków i ich ewidentnego zmęczenia, gdy po zmianie warty odchodzili gromadnie pod pokład, wątpił, żeby któryś zasypiał na swojej koi. Pozostały czas przed dotarciem do Cieśniny wypełnił sobie, przeprowadzając inspekcję zbrojowni ze Steelfine’em, i odkrył, że cała broń jest w nieskazitelnym stanie. Wyspiarz odzyskał część energii podczas minionych dni, pewnie ożywiła go bliskość konfrontacji. – Sześć lat, panie podporuczniku – odpowiedział na pytanie Hilemore’a, ile czasu upłynęło od czasu jego ostatniej walki. – Nie licząc piratów, rzecz jasna. – Zdjął kolejny karabin ze stojaka i odsunął zamek, żeby sprawdzić mechanizm, kręcąc ze smutkiem głową. – Na Wyspach taka przerwa zmusiłaby mężczyznę, żeby uznał się za tchórza i pozwolił, by jego żony i mężowie poszukali sobie kogoś lepszego. Żony i mężowie? Hilemore nie zadał tego pytania na głos. Wyglądało na to, że obyczaje Wyspiarzy są jeszcze dziwniejsze, niż sobie wyobrażał.

– Wrócił pan kiedyś? – zapytał zamiast tego, biorąc do ręki karabin i sprawdzając komorę, zanim spojrzał w lufę. – Na swoją rodzinną wyspę? Steelfine spochmurniał, bez słowa wziął karabin od Hilemore’a, odwiesił go na miejsce i sięgnął po następny. Przez kilka minut wydawało się, że w ogóle nie odpowie, ale najwyraźniej poczucie zobowiązania wobec podporucznika wymagało jakiejś odpowiedzi, chociaż wypowiedział ją cicho: – Martwy człowiek nie ma domu. Nad ranem Hilemore wyciągnął Tottleborna z kajuty. Odkrył, że wygląda ona o wiele schludniej niż poprzednio. Rozległa kolekcja szmatławych broszurek leżała schludnie ułożona na stosie i nigdzie nie było widać butelek. – Cztery? – zapytał, ziewając, Tottleborn na widok flasz w rękach Hilemore’a. – Połowa całego naszego zapasu. Rozkaz kapitana. W końcu zbliża się czas walki. Będę wymagał, żeby... – Żebym pozostał w maszynowni na cały czas trwania nadciągającej potworności. – Tottleborn sięgnął po koszulę. – Proszę być spokojnym, panie Hilemore, nie zamierzam wystawiać głowy nad pokład, dopóki echo ostrzału nie ucichnie. Kiedy Błogosławiony znalazł się bezpiecznie w maszynowni, Hilemore udał się na mostek, gdzie już czekał kapitan. – Dzień dobry, podporuczniku – powiedział. Najwyraźniej gniew mu minął wraz z nastaniem nowego dnia. – Dzień dobry, kapitanie. – Hilemore zasalutował. – Pan Tottleborn znajduje się na swoim stanowisku, a pierwszy mechanik Bozware melduje, że wszystkie mechanizmy działają, jak należy. – Doskonale. – Trumane wskazał flotę za oknem płynącą na południe. Koła napędowe spieniały wodę, z kominów buchał dym unoszony rześkim północnym wiatrem. – Przynajmniej będziemy mieli dobry widok na nadchodzącą klęskę, co? – W rzeczy samej, panie kapitanie – odpowiedział Hilemore. Domyślał się, że dobry nastrój kapitana może wynikać

z perspektywy ujrzenia fiaska planu komodora. Dlatego niespecjalnie się zdziwił, gdy cztery godziny później twarz Trumane’a pociemniała, kiedy Talmant przekazał sygnały z Konsolidacji. – Statki ze straży przedniej meldują, że w Cieśninie nie ma wrogich jednostek. Wszystkie statki mają zająć wyznaczone pozycje. Nadal grozi nam atak nieprzyjaciela. – Łut szczęścia – prychnął kapitan, a potem westchnął i zwrócił się do sternika. – Ster na południe, południowy wschód. Chorąży Talmant, proszę przekazać wiadomość panu Lemhillowi, z łaski swojej. Podporuczniku, proszę wprowadzić komendę do dziennika pokładowego. – Tak jest, panie kapitanie. Hilemore skończył zapisywać zmianę kursu w dzienniku pokładowym, kiedy przyszedł następny sygnał z bocianiego gniazda. – Jednostki wroga w zasięgu wzroku, panie kapitanie. – Głos Talmanta był spokojny, chociaż jego twarz pobladła nagle, co Hilemore uznał za niepokojące. – Szybko to poszło – zauważył Trumane z pewną satysfakcją i uniósł lunetę, żeby zerknąć na południe. – Prześcignęliśmy ich o włos. Jak mówiłem, szczęśliwy traf. – Proszę o wybaczenie, panie kapitanie – mówił dalej Talmant, a teraz w jego głosie słychać już było drżenie. – Wróg nadciąga z północy, i to liczny. Szacuje się ich siły na ponad czterdzieści jednostek, same okręty wojenne pod corvuską banderą. – Na zęby Proroka! Hilemore ruszył za kapitanem, który wybiegł z mostka, celując teraz lunetą na północ. Nawet bez jej pomocy Hilemore widział już wroga, dym wznoszący się drobnymi czarnymi kępkami na horyzoncie, z każdą sekundą coraz liczniejszymi. – Odpalać flarę! – warknął kapitan. Hilemore wbiegł z powrotem na mostek, żeby szarpnąć dźwignię i odpalić rakiety sygnalizacyjne. Sekundę później z wizgiem poleciały w niebo, a potem wybuchły i rozległ się

potworny grzmot. Później pociągnął trzy razy za linkę od gwizdka, a załoga w odpowiedzi rozbiegła się na stanowiska bojowe. Dostrzegł pana Lemhilla przez okno mostka, popędzającego swoich ludzi do dział. Trumane zajrzał na mostek i wydał kolejne rozkazy. – Prawe koło: cała wstecz. Proszę nas obrócić. Chorąży, proszę zasygnalizować do Obustronnej Korzyści: „Liczne wrogie jednostki nadciągają z północy. Przekazać na okręt flagowy. Podejmuję walkę”. Jedną z zalet napędzanego kołami łopatkowymi statku była jego możliwość obrócenia się niemal w miejscu, dosłownie na powierzchni miedziaka – jak to ujął dziadek Hilemore’a. W ciągu dwóch minut Okazja zmieniła kurs i popędziła na północ, a Trumane rozkazał przekazać trzy miarki produktu do maszynowni. – Poruszają się zbyt szybko – powiedział cicho, obserwując nadciągającego wroga. – Niektóre w ogóle nie mają kół. Dzisiaj stawimy czoło przyszłości, która najpewniej nas zabije. Za nimi morze wypełniło się kakofonią gwizdów i wybuchających rakiet, kiedy flota reagowała na sygnał z Okazji. Obustronna Korzyść zakołysała się podczas obrotu, jej koła ubijały wodę na białą pianę, a załoga miotała się w tę i z powrotem, co Hilemore odebrał jako całkowity brak koordynacji. Za ich bakburtą Zobowiązanie Kontraktowe poruszało się znacznie rozsądniej, zawracając niemal równie skwapliwie jak Okazja, chociaż jako wolniejsze wkrótce zostało w tyle. – Czekali, aż wejdziemy do Cieśniny – mówił kapitan. – Musieli ją pokonać co najmniej dzień przed nami i potem zawrócić. – Spojrzał na Hilemore’a i podniósł głos. – Wygląda na to, że mamy pecha i nie przyjdzie nam stawić dzisiaj czoło głupiemu admirałowi, panie Hilemore. Podporucznik odpowiedział ponurym uśmiechem. – Rzeczywiście tak to wygląda, panie kapitanie. – Mimo wszystko. – Trumane z czułością położył rękę na grodzi. – Przynajmniej my ich zaskoczymy. Przekonajmy się,

czy nie zdołamy sypnąć piachu w tryby ich machiny. Odpowiedź Hilemore’a zagłuszył znajomy, zgrzytliwy ryk czegoś wielkiego, co nad nimi przeleciało. Jego wzrok wychwycił charakterystyczny rozbłysk na jednym ze zbliżających się statków, kiedy wystrzelono kolejny pocisk. Zdążył jeszcze zobaczyć, jak pierwszy wpada w fale na lewo od dzioba Obustronnej Korzyści i wyrzuca słup wody wysoki na dobre sześćdziesiąt stóp, zanim drugi uderzył w rufę. Statek zaopatrzeniowy nie miał opancerzenia, więc trafienie natychmiast okazało się zgubne, kula przebiła się aż na dolny pokład, a potem wybuchła, rozrywając statek od mostka po ster. Ludzie i ich kawałki byli widoczni wśród spadających szczątków statku. W niecałą minutę Obustronna Korzyść zatonęła, gdy morze wpłynęło do jej strzaskanego kadłuba i zagarnęło ją dla Głębin. Dziób wzniósł się w górę, kiedy tonęła, a Hilemore dostrzegł garstkę ludzi czepiających się przedniej kotwicy, zanim statek zniknął pod falami. – To będzie – powiedział kapitan Trumane, odwracając się i ponownie podnosząc lunetę do oka – bardzo męczący dzień.

Rozdział 22 Lizanne

Minęło pięć dni, zanim mogli ruszyć. Rany majora były tak poważne, że chociaż Lizanne poświęciła dwie trzecie posiadanych resztek Zielonej w powtarzanych dawkach, minęły dwa dni, zanim był w stanie chodzić, a i to tylko ze względu na naglącą sytuację. Policjanci z Morsvale kilkakrotnie przeszukiwali park, ale dzięki swojej gnuśności (albo brakowi wyobraźni) nie przeszukali świątyni wyroczni. Jednakże pod wieczór ich drugiego dnia w ukryciu policja zdecydowała – albo, co bardziej prawdopodobne, otrzymała rozkaz – przeszukać okolicę dokładniej. Na szczęście Lizanne nie próżnowała do tego czasu. Dokładna inspekcja świątyni ujawniła istnienie podziemnej komnaty z marmurową fontanną i ławeczką, gdzie pewnie wyrocznia mogła medytować w odosobnieniu. Jej decyzja, żeby pogłębić poszukiwania za pomocą odrobiny Zielonej, zwróciła się z nawiązką, kiedy dzięki nadnaturalnie wyostrzonej percepcji dostrzegła fałszywą ścianę w komnacie, za którą znalazła skrytkę z zakurzonymi zwojami. Księgi Wyroczni, uznała, myśląc, że ojciec Tekeli wykorzystałby takie odkrycie. Ukryte przed ogniami prześladowań. Przestrzeń była mała, ale po wyjściu zwojów okazała się dostatecznie duża, żeby pomieścić Lizanne i jej towarzyszy. Stłoczyli się razem w ciemności, kiedy policja przeszukiwała świątynię, zmuszeni przez ciasnotę do bliskości. Jeśli major odczuwał podniecenie, bo znalazł się tak blisko dwóch młodych kobiet, to dobrze to ukrył za bladą, zlaną potem maską bólu. Leżał najgłębiej w schowku, przyciśnięty do ściany, obejmując się rękami i zaciskając zęby, żeby nie wyrwał mu się jęk czy inny

odgłos spowodowany cierpieniem. Lizanne domyślała się, że major wie o Szepcie, który ukryła pod spódnicą; była gotowa go uciszyć, gdyby okazało się to konieczne. Z kolei Tekela nie groziła, że wyda się jakimś dźwiękiem czy wierceniem. Leżała zwinięta obok Lizanne, spokojna i rozluźniona, jak kociak wtulony w matkę. Dotarło do Lizanne, że gdyby tamtej nocy w gabinecie burgrabiego pokierowała się pierwszym odruchem, to po raz pierwszy odebrałyby życie niewinnej osobie. W ciągu lat przytrafiło jej się kilka osób, które mniej zasługiwały na swój los niż pozostałe, ale dzięki ich śmierci świat w jakimś stopniu, choćby niewielkim, stał się lepszy. Tekela niewątpliwie była złośliwa, egoistyczna i zepsuta, ale nadal pod wieloma względami przedziwnie niewinna. Lizanne nigdy nie miała za wiele wspólnego z zakorzenionym kobiecym instynktem macierzyńskim, musiała jednak przyznać, że darowanie dziewczynie życia obudziło w niej instynkt opiekuńczy. A przynajmniej nie chciała patrzeć, jak jej wysiłki idą na marne. Policjanci kręcili się po świątyni przez bite dwie godziny, ich postępy sygnalizowały przewracane ławy albo huk zrzucanego na ziemię marmuru, kiedy odbijali sobie nudę na rzeźbach w świątyni. Ciężkie kroki rozlegały się echem w komnacie tylko przez krótki czas. Policjanci (zdaniem Lizanne było ich dwóch), którzy przerzucali się przekleństwami, kopiąc w mury, okazali się za głupi albo zbyt obojętni, żeby wychwycić delikatną zmianę tonu, kiedy ich buciory natrafiły na fałszywą ścianę. Gdy kroki ucichły, Lizanne obstawała, żeby poczekali jeszcze jakiś czas, zanim wyjdą z kryjówki. – Co zrobiła pani ze zwojami? – zapytał jakiś czas później Arberus. Nadszedł wieczór i major siedział owinięty w koc, drżąc, bo nie mogli zaryzykować rozpalenia ognia. – Porwałyśmy je z Tekelą na tak drobne kawałeczki, jak tylko zdołałyśmy – odpowiedziała. – A potem rozrzuciłyśmy wśród kurzu. Gdyby ktoś je zobaczył, mógłby zacząć się zastanawiać,

gdzie się wcześniej znajdowały. – Historyczny skarb przepadł na zawsze. Leonis by zapłakał. Nie zauważyła prawdziwego żalu w jego głosie; co najwyżej uznał los zwojów za zabawny. Zerknęła na schody prowadzące na iglicę, gdzie Tekela pełniła straż z rewolwerem w ręku. – Z pewnością był niezłym uczonym – przytaknęła cicho. Nie chciała, żeby dziewczyna słyszała, że rozmawiają o jej ojcu. – Jak na szpiega. – Był i uczonym, i szpiegiem – odpowiedział Arberus. – Chociaż sam opisałby siebie jako zaczątek zmiany. – Zatem co to jest? – zapytała. – Armia Wyzwolenia Corvus? Tylko Republika? Bractwo Współwezwanych? – Zauważyła, że oczy mu lekko zabłysły przy ostatniej nazwie. – Aha, czyli najwięksi radykałowie. – Spodziewam się, że idea wolności osobistej i rządu przedstawicielskiego może się niewolnicy świata korporacyjnego wydawać radykalna. – Niewolnik nie jest opłacany za swoją pracę, a ja jestem dość zamożna mimo młodego wieku. Poza tym pogoń za zyskiem może dać sporą wolność, podczas gdy ideolodzy często stają się niewolnikami własnych dogmatów. – Mam dość retoryki zwolenników korporacjonizmu. – Pokręcił głową w udawanym smutku. – Spodziewałem się po pani czegoś więcej. Domyślam się, że wykroczyła pani swoimi działaniami daleko poza ramy misji, prawda? W przeciwnym wypadku dziewczyna i ja już byśmy nie żyli. To niezwykłe jak na agenta korporacji, żeby okazał tyle współczucia. – Zawarłam porozumienie z panną Artonin. Moi pracodawcy traktują takie rzeczy poważnie. – Co się z nią stanie? – Z racji śmierci jej ojca wygląda na to, że mnie przypadnie rola jej opiekuna. Jej byt zostanie zabezpieczony. – W końcu jestem zamożna, pomyślała. – A co do pana... – Posłała mu niechętny uśmiech. – Jestem zmuszona sama zorganizować

sobie ewakuację wobec tak nagłego rozwoju sytuacji. Niewątpliwie pan i pańscy towarzysze dysponujecie użytecznymi zasobami. – Na ile się orientuję, wszyscy agenci Bractwa w tym mieście już nie żyją albo właśnie są torturowani. – Nie, nieprawda. Burgrabia Artonin sprowokował własną śmierć, żeby temu zapobiec, a Tekela mówi mi, że nie wycisnęli z pana żadnych informacji. Imponująca wytrzymałość, nawiasem mówiąc. Odwrócił wzrok, twarz mu spochmurniała na wspomnienie tortur. – Co pani proponuje? – zapytał po chwili. – Zamieszkanie w wybranej przez pana posiadłości Żelaznego Syndykatu i rozsądne wynagrodzenie. – Nie chcę żyć w pani świecie chciwości i interesowności. I w nosie mam wasze pieniądze. – W tej chwili alternatywa dla pana nie wygląda zbyt kusząco. Zastanowił się i spojrzał jej w oczy z determinacją. – Interesy Bractwa i pani pracodawców chwilowo są zbieżne w obliczu nieuniknionej wojny. – Do czego pan zmierza? – Pomoc dla nas będzie pomocna i dla was. Rosnąca niezgoda w ojczyźnie cesarza nie pomoże mu zwyciężyć w wojnie. Dzięki wystarczającym funduszom i dostawom broni moglibyśmy dużo osiągnąć. – Nie mogę obiecać takiej pomocy, ale zagwarantuję spotkanie z odpowiednimi urzędnikami Żelaznego Syndykatu. Jednakże na zaufanie można zasłużyć tylko gotowością do współpracy, a pan posiada informacje, których potrzebuję, na temat poszukiwań naukowych burgrabiego. O ile wiem, mieliście okazję badać razem Interior. Uniósł znacząco brew. – Służba to doskonałe źródło informacji, prawda? Czy ktoś z nich przeżył, nawiasem mówiąc? – Nie. – Popatrzyła mu w oczy.

– Zatem – powiedział – to tego dotyczy pani misja. Wielkie, niekończące się poszukiwanie zagadki kryjącej się gdzieś na tym kontynencie. Zakładałem, że przysłano panią, żeby poznać intencje cesarza w związku z przybyciem Morradina. – Owocny dodatek, jak się okazało. Westchnął i zaśmiał się słabo, a potem wzruszył ramionami. – Co roku latem przez ostatnie pięć lat wynajmowaliśmy łódź i spływaliśmy w dół rzeki, badając najnowsze wskazówki i przy odrobinie szczęścia w nagrodę znajdowaliśmy ruinę albo dwie. Jednakże ostatniego lata... – Urwał, zapatrzył się w dal i zmarszczył czoło, rozmyślając o nieprzyjemnym wspomnieniu. – Co takiego? – Jedna z notatek Szalonego Rzemieślnika mówiła o pewnym miejscu. Nazywał je Wyspą Grotu Włóczni. Ogromna część opisu to były bzdury, ale jedna fraza cały czas się powtarzała: „Miejsce Ofiar dla Żywiciela”. Leonis uważał, że to tłumaczenie hieroglifów, które znaleziono na wyspie, chociaż żaden uczony nie zdołał przetłumaczyć inskrypcji pozostawionych przez starożytnych mieszkańców Arradsii. – Znaleźliście to miejsce? – Istnieje wyspa pośrodku Volkarinu, gdzie rzeka się rozszerza, jakieś dwieście mil na południowy zachód od Morsvale. To wąski owal porośnięty dżunglą, długi na kilkaset jardów, ale Leonis uważał, że kiedyś wyspa musiała być znacznie większa, tylko zerodowała w rzece na przestrzeni wieków. Dżungla była tak gęsta, że przez wiele dni przebijaliśmy się przez nią, aż dotarliśmy do skalistego jądra wyspy, litego kawału granitu zarośniętego pnączami. Pod nimi widać było rzeźbienia, piktogramy i hieroglify, tak zniszczone, że niewątpliwie starożytne. Wyglądało na to, że każdy cal granitu pokryto rzeźbieniem na przestrzeni pewnie stulecia albo więcej. Wydawało się, że niczego więcej tam nie znajdziemy, żadnych przedmiotów, a już z pewnością żadnych wskazówek co do istnienia wielkiej zagadki, ale wtedy wspięliśmy się na ten głaz. Jeszcze mocniej zmarszczył czoło, powracając

do nieprzyjemnych wspomnień. – Okazało się, że w kamieniu jest dziura. Wielka, okrągła, którą wycięto w szczycie i która schodziła tak głęboko, że dno niknęło w ciemnościach. Zrzuciliśmy pochodnię. Spadła co najmniej sto stóp, pokazując coś, co mogło być tylko jamą pełną kości. Wtedy już nic nie mogło powstrzymać Leonisa, musiał to zbadać, a ja nie miałem dużego wyboru i musiałem mu towarzyszyć. Nasi tragarze powiązali liny, żeby nas spuścić. To było... niepokojące doświadczenie, muszę przyznać, jak schodzenie w nicość, w pustkę, która może połknąć człowieka w całości. Poczułem pewną ulgę, kiedy wreszcie dotknąłem butami skały, ale nie trwało to długo. Kości, które widzieliśmy z góry, ułożono w swego rodzaju stos, a raczej rzeźbę. Czaszki, ręce i nogi stopiono razem w niewiadomy sposób, a było ich tak dużo, że stos był wyższy ode mnie. Początkowo wziąłem kości za ludzkie, ale wkrótce zdałem sobie sprawę, widząc liczbę deformacji, że to kości Splugawionych. Musiało być ich ze trzydziestu albo więcej, wszystkie kości powykręcane w tym potwornym pomniku. Było zresztą więcej takich pomników. Zapaliliśmy kolejne pochodnie, porozrzucaliśmy i ujrzeliśmy rozmiary jaskini. Jej ściany ginęły w mroku, a wszędzie znajdowały się kolejne ohydne rzeźby. Stały rzędami, oddalając się od centralnego zagłębienia, wyrzeźbionego w skale idealnego koła o średnicy około sześćdziesięciu stóp i głębokiego na dziesięć. Zagłębienie było tak poplamione, że stało się niemal czarne. Leonis powiedział mi ciekawą rzecz na temat krwi. Wygląda na to, że w miarę upływu czasu, jeśli jest jej dostatecznie dużo, plami skałę, wnika w jej pory tak głęboko, że żaden deszcz ani wiatr jej nie zmyją. A w tej jaskini nie było ani deszczu, ani wiatru. Przelano ocean krwi w tej pieczarze, i cokolwiek tego dokonało, bawiło się ofiarami. – Żywiciel – powiedziała Lizanne. – Tak. Ciekawe tłumaczenie, nie uważa pani? Ale w końcu nie bez powodu nazwano go Szalonym Rzemieślnikiem. – Znaleźliście coś jeszcze?

– Tylko kości. Zliczyliśmy ponad dwieście stosów, zanim gasnące pochodnie zmusiły nas do powrotu. Nie zobaczyliśmy żadnych przedmiotów, żadnych odkrywczych piktogramów, tylko miejsce bezsensownej rzezi i zdumiewającej sztuki. Leonis zrobił obszerne notatki, rzecz jasna, i przekazał znajomym uczonym po powrocie do Morsvale. Było ich kilkunastu, wykształceni ludzie tacy jak Diran, wszyscy wciągnięci do wspierania Bractwa pod pozorem zaspokajania ciekawości. – Rysy jego twarzy zesztywniały spazmatycznie, kiedy nieudolnie próbował ukryć wyrzuty sumienia. Otulił się ciaśniej kocem. – Przypuszczam, że Korpus właśnie ich przesłuchuje, kiedy my tu rozmawiamy. – Domyślam się, że burgrabia zamierzał wrócić na wyspę? – Tak, uzbrojony w wyniki prac Dirana. To miało być najbardziej ambitne z naszych dotychczasowych przedsięwzięć. Kto wie, dokąd mogłoby nas doprowadzić. Miejmy nadzieję, że w to samo miejsce, co wesołą gromadkę pana Torcreeka, pomyślała. – Czas, żebyśmy omówili ewakuację – powiedziała. – Trudno mi uwierzyć, żeby Bractwo nie miało planu na wypadek takiej sytuacji, jaka właśnie zaistniała. – Jest ktoś, do kogo moglibyśmy się zwrócić. Ktoś, kto ma statek. Poniekąd. – Członek Bractwa? Pokręcił głową. – Nikczemny, wyrachowany drań, którego ratuje tylko to, że nigdy nie odmówi spłaty długu. – Na jego usta wypłynął uśmieszek. – Myślę, że świetnie się pani z nim dogada. *** „Kontakty, a niekiedy współdziałanie z elementem przestępczym to jedno z bardziej odrażających zadań, jakie podejmuje agent w terenie”, przypomniała sobie Lizanne słowa czytane w podręczniku szkoleniowym Wydziału. „Jednak często będzie

to niezbędne dla osiągnięcia wyznaczonego celu. Badania zlecone Wydziałowi Demografii Klienteli na Uniwersytecie Żelaznego Syndykatu konsekwentnie wskazują, że element przestępczy w każdym nadmorskim mieście będzie koncentrował się w i wokół infrastruktury portowej”. Nadmorska dzielnica Morsvale nie była aż tak niereformowalnym slumsem jak Kąty, ale niewiele jej brakowało. Domy były przeważnie drewniane, ulice wąskie i kręte. Pod wieloma względami przypominała rozległe, biedne i pozbawione policji dzielnice Corvus oraz innych corvuskich miast, jakie widziała, hałaśliwe o każdej porze dnia i nocy. W wielu gospodach rozlegały się pijackie pienia, wściekłe albo pijane głosy dobiegały z okien, tu i ówdzie rozbrzmiewały krzyki i tupot stóp świadczące o bijatyce albo kradzieży. Lizanne zauważyła, że Tekela rozgląda się z wytrzeszczonymi oczami i skrzyżowanymi rękami, trzymając dłoń na rewolwerze pod żakietem. Raz niewiele brakowało, a wyciągnęłaby broń, kiedy podchmielony lowelas wytoczył się chwiejnie z zaułka i bełkotliwie zapytał Arberusa o cenę młodszej. Brutalne pchnięcie majora wystarczyło, żeby pijaczyna, zataczając się, odszedł, mamrocząc przekleństwa pod nosem. Kilka innych mrocznych drapieżców śledziło ich przez jakiś czas, ale rozmiary Arberusa najwyraźniej wystarczyły, żeby trzymać ich na dystans. W końcu doszli do tawerny, przed którą przystanął. W przeciwieństwie do wszystkich innych pijackich melin, jakie minęli, tu panowała cisza, a szyld nad wejściem wypłowiał tak, że nie dało się go odczytać. Przez brudne okna widać było w środku słabe światło. Arberus odwrócił się do Lizanne, patrząc na nią czujnie i mówiąc całkiem poważnie: – Niech się pani nie odzywa. Zresztą on będzie słuchał tylko mnie, a jego ludzie źle reagują na pewne siebie kobiety. Potem pchnął drzwi na skrzypiących zawiasach i wszedł do środka. Powód względnej ciszy panującej w tawernie stał się oczywisty, kiedy Lizanne weszła za majorem do pustego pokoju. W pobliżu drzwi stał pojedynczy pusty stół z czterema krzesłami.

Zawieszono nad nim małą lampę. Za stołem w zacienionym pomieszczeniu dało się wypatrzyć bar. Dopiero kiedy coś wielkiego i zwalistego poruszyło się w cieniach, Lizanne zdała sobie sprawę, że nie są tu sami. Arberus podszedł do baru, kiedy zwalisty kształt zbliżył się do światła – ciężki mężczyzna ogolony na łyso oparł mięsiste łapska na kontuarze i spojrzał na nich z nieskrywaną podejrzliwością. Lizanne zauważyła jasnobrązową cerę i wyraziste kości policzkowe. Dalcyjczyk. Arberus nie powitał go, powiedział tylko „varestiacka brandy”, odwrócił się i wrócił do stołu. Usiadł i wskazał Lizanne i Tekeli, żeby poszły za jego przykładem. Lizanne posadziła dziewczynę na krześle obok majora, a sama usiadła naprzeciwko, tak żeby mieć dobry widok na drzwi i bar. Czekali, a Lizanne uznała za znaczący fakt, że w tym czasie nie pojawiła się żadna brandy. Wreszcie po jakichś dziesięciu minutach albo później, kiedy Tekela zaczęła się nerwowo wiercić i Lizanne musiała dla uspokojenia położyć jej rękę na przedramieniu, z mroku wyszedł mężczyzna. Podszedł do stołu i usiadł bez słowa, obrzucając wszystkich po kolei spojrzeniem. Płomień zamigotał na zapałce, kiedy zapalił cygaretkę. Nosił strój żeglarski, mocne buty, płócienne spodnie, prostą bawełnianą koszulę i skórzane bransolety na nadgarstkach, a w uszach miał po kilka kolczyków. Podobnie jak zwalisty barman był Dalcyjczykiem, chociaż znacznie mniejszym. Właściwie to był niewiele wyższy od Lizanne, ale smukłe mięśnie przedramion i torsu widoczne pod częściowo rozpiętą koszulą świadczyły o tym, że jest silnym mężczyzną. Ponadto Lizanne wiedziała, że kolczyki oznaczają mistrzowskie opanowanie kilku sztuk walki, z których słynęli Dalcyjczycy. – Nie zginąłeś – zwrócił się do Arberusa i skinął głową. Mówił perfekcyjnie po eutheryjsku. – Ty także – odwzajemnił się neutralnym tonem major. Mężczyzna odsłonił białe zęby w uśmiechu. – Mnie Korpus nie szuka. – Zaśmiał się, kiedy Arberus nie odpowiedział, i wydmuchnął dym w stronę lampy. – Wieści

szybko krążą, przyjacielu. Jesteś wart pięć tysięcy koron według ostatniego szacunku. – Obrzucił spojrzeniem Lizanne i Tekelę. – Te dwie znacznie więcej. „Możemy zapłacić trzy razy więcej”, chciała powiedzieć Lizanne, ale milczała. Wiedziała, że Arberus mówił prawdę – dalcyjscy mężczyźni mieli wyraźną awersję do prowadzenie interesów z kobietami. Trzymali się swoich patriarchalnych zwyczajów niemal z religijnym zapałem. – A ty, mój przyjacielu? – zapytał Arberus. – Ile jest warte twoje życie? Dobry humor zniknął z twarzy Dalcyjczyka, koniuszek cygaretki rozżarzył się, kiedy zaciągnął się głęboko. – Mój najmłodszy brat powiedział, że powinienem się zabić – odparł po dłuższym milczeniu. – Ponieważ mój dług wobec ciebie jest tak wielki. „Pewnego dnia ten dług zhańbi cały klan”, powiedział. „Twoja śmierć to zmyje”. Zaproponował nawet, że sam to załatwi. Jego pogrzeb kosztował więcej, niżbym sobie życzył, ale bardzo go lubiłem. W końcu mówił bardzo do rzeczy. Arberus nic nie powiedział, a Dalcyjczyk zgasił cygaretkę na stole, palcami zgniatając tlący się tytoń na popiół. – Dokąd? – zapytał tonem pochmurnej akceptacji. – Do Carvenportu – odpowiedział Arberus. – Albo tak blisko Carvenportu, jak zdołasz, nie narażając się corvuskiej flocie. Dalcyjczyk skinął ledwie widocznie głową. – Jutro. Przy pierwszym odpływie. Na górze jest pokój. Dostaniecie jedzenie. Wstał i wrócił do cieni. – Co dla niego zrobiłeś? – zapytała Lizanne Arberusa ściszonym głosem. – Zabiłem jego ojca. – Wstał, kłaniając się i wskazując wnętrze tawerny. – Pozwolą panie? *** Parowiec był niewiele większy od holownika, miał jedno koło

łopatkowe z tyłu i jeden cieniutki komin za sterówką. Jego malowanie było stare i farba odłaziła, komin poczerniał od odkładającej się latami sadzy. Ledwie czytelny eutheryjski napis na dziobie głosił Morska Tancerka, chociaż zdaniem Lizanne statek był ledwie zdolny do chwiejnej gigi. – Wygląd bywa zwodniczy – mruknął do Lizanne Arberus, widząc jej sceptyczny grymas. – Ci, którzy uprawiają profesję Kadena, znają wartość dobrej charakteryzacji. To solidna łajba i w dodatku szybka. Kaden stał na dziobówce ze skrzyżowanymi muskularnymi rękami i beznamiętną twarzą, kiedy weszli na pokład. Trwała jeszcze noc i w spokojnych wodach portu odbijały się jak w lustrze lampy nabrzeża. Teraz nie kotwiczyły tam żadne okręty wojenne, jak zauważyła Lizanne, tylko pojedyncze niezależne frachtowce i łodzie patrolowe. Wiedziała, że corvuska flota właśnie walczy gdzieś z Protektoratem o przejęcie kontroli nad Cieśniną. Miała tylko nadzieję, że przez to nie mają żadnych jednostek, które mogłyby zająć się patrolami zwalczającymi przemyt. Po lapidarnej komendzie Kadena dwóch członków załogi zaprowadziło ich do ładowni i zdjęło kilka desek poszycia, ukazując skrytkę. Tekela nie zdołała powstrzymać jęku na widok czarnego szczura płynącego przez wodę w zęzie. – Nie mamy wyboru – powiedziała Lizanne. – Będą przeszukiwali wszystkie statki opuszczające port. Jeden z mężczyzn rzucił majorowi manierkę z wodą, a potem wpasował deski na miejsce. Słabe światło wpadające przez szpary wkrótce zgasło, kiedy przeciągnął skrzynki, żeby zasłonić skrytkę. Było tam dość miejsca, żeby usiąść, ale nie dość, żeby się ruszyć na więcej niż cal lub dwa. Tekela znowu wtuliła się w bok Lizanne i zdusiła krzyk, kiedy szczur podszedł do ich stóp, węsząc. Lizanne odgoniła go szybkim kopniakiem. – Przepraszam – szepnęła dziewczyna, walcząc ze szlochem. – Kiepski ze mnie szpieg, co? Lizanne uśmiechnęła się szeroko w ciemnościach.

– Radzisz sobie dostatecznie dobrze. Godzinę później włączono silnik, a do jego łomotu wkrótce dołączył rytmiczny szmer łopatek. Lizanne przestała próbować uchronić którąkolwiek część garderoby przed zmoczeniem, kiedy woda z zęzy poruszała się wraz z kołysaniem statku. Kilka minut później zatrzymali się. Przez gródź dotarł do nich władczy gwizd, a potem stłumiony okrzyk: – Przygotować się do inspekcji! Lizanne wzięła do ręki Szept, kiedy liczne kroki zabębniły na pokładzie. Wyplątała się delikatnie z objęć Tekeli i wcisnęła guzik Pająka środkowym palcem, żeby wstrzyknąć sobie kropelkę Zielonej. Wyostrzony słuch pozwolił jej wkrótce wychwycić każde słowo wymieniane na górze. – Kiedyś nie byłeś taki chciwy – mówił po varsalsku Kaden. – Trwa wojna – padła szorstka odpowiedź. – Widzisz to miejsce? Handel spadł o połowę w dwa dni. – Jak będziesz tyle żądał, to znowu spadnie o połowę. Nie chciałbym doradzać mojemu klanowi, żeby omijał w przyszłości Morsvale. – Nie gróź mi, skośnooki. – Zapanowało pełne napięcia milczenie, a potem padły niechętne słowa: – Tysiąc dwieście i to pokrywa twój powrót. I tym razem chcę dwa pudełka cygar. – Słuszna decyzja, kapitanie. Mimo porozumienia przeszukiwanie trwało, pewnie, żeby nieuczciwy kapitan mógł się popisać skrupulatną inspekcją. Jednakże po kilku kolejnych minutach odgłos kroków oddalił się, a przemieszczająca się woda w zęzie i hałas silnika wskazywały, że ruszyli ku wyjściu z portu. Tekela zesztywniała, kiedy dudniące skrzypienie przeszyło kadłub niczym przedśmiertne rzężenie jakiegoś morskiego potwora. – To tylko wrota portowe – szepnęła do niej Lizanne. – Wkrótce znajdziemy się na morzu i wtedy będziemy mogli stąd wyjść. Jakieś dwie godziny później, kiedy nadal kulili się w cuchnącej wilgoci, Lizanne poczuła się usprawiedliwiona, szturchnąwszy

niecierpliwie Arberusa palcem stopy. – Powiedziałem, że ma u mnie dług – odpowiedział zrezygnowanym tonem. – Nie mówiłem, że mnie lubi. *** – Nie mogłem ryzykować, że natkniemy się na łódź patrolową – wyjaśnił Kaden jakieś cztery godziny później. Lizanne nie wychwyciła żadnej skruchy w głosie przemytnika. Co najwyżej delikatne drżenie jego ust, kiedy obrzucił Arberusa spojrzeniem od stóp do głów, zdradzało złośliwą przyjemność z ich niewygody. W południe wypuszczono ich zmarzniętych i przemoczonych z kryjówki i pozwolono wyjść na pokład. Morska Tancerka płynęła na wschód w odległości mili od brzegu w całkiem przyzwoitym tempie, co potwierdzało słowa majora o zwodniczym wyglądzie. Północny brzeg Arradsii obfitował w zatoczki, idealne schronienie dla różnych przemytniczych konglomeratów, chętnych, żeby wykorzystać różnice podatkowe między posiadłościami cesarskimi i korporacyjnymi. Tekela oparła się o reling i mocno się go trzymała, z twarzą uniesioną wysoko, żeby odetchnąć głęboko świeżym morskim powietrzem. – Tylko raz byłam na morzu – powiedziała. – Ojciec zabrał mnie na krótki rejs, kiedy byłam jeszcze bardzo mała. Rozpętał się sztorm i tak się przestraszyłam, że opowiedział mi historię dla uspokojenia. – Spuściła wzrok na fale. Głos jej się załamał. – O Królu Głębin. – „Małżeństwo Trzeciej Córki” – powiedziała Lizanne. – Stara selvurińska opowieść. Proszę. – Otworzyła plecak i wyjęła małą książkę, żeby wręczyć ją Tekeli. – Myślę, że chciałby, żebyś ją dostała. – Nie znam tego języka – powiedziała Tekela, przesuwając palcami po wypukłych literach na okładce. – Bajki Viziana – wyjaśniła jej Lizanne. – Zbiór selvurińskich bajek ludowych. Stąd pochodzi historia, którą ci opowiedział.

– Wzięłaś to z jego biblioteki? – Nie ukradłam jej. Dał mi ją, żebym pomogła mu w tłumaczeniu. – Mówisz po selvurińsku? – To jeden z sześciu języków, które znam biegle. W pięciu innych jestem w stanie dogadać się w kwestiach podstawowych. Niebieski trans ułatwia uczenie się takich rzeczy. Dzielenie się myślami pogłębia rozumienie. Tekela westchnęła i pokręciła głową. – Tyle wiesz, a ja umiem wybrać sukienkę i niewiele poza tym. – Istnieje niewiele umiejętności, których nie można się nauczyć. Jeśli chcesz przeczytać tę książkę, mogę cię nauczyć języka. Tekela schowała książkę w wewnętrznej kieszeni żakietu, a potem dotknęła kolby rewolweru za paskiem. – Wolałabym nauczyć się najpierw czegoś innego. – Wszystko w swoim czasie. – Lizanne zerknęła na niebo. Zauważyła, że chmury gęstnieją, a wiatr staje się porywisty. – Lepiej zejdźmy pod pokład. Myślę, że będzie padać. Następne dwa dni spędzili głównie w ładowni, tylko na krótko wychodząc na pokład. Regularnie przynoszono im posiłki i wodę, ale poza tym załoga ich ignorowała, jeśli nie liczyć rzucanych niekiedy Lizanne lub Tekeli lubieżnych spojrzeń. Niezależnie od tego, jakie mroczne pomysły kłębiły się w głowach przemytników, strach przed kapitanem najwyraźniej wystarczał, żeby się pohamowali. Zauważyła, że ich posłuszeństwo jest absolutne, że rzadko odzywają się w jego obecności, chyba że potwierdzają przyjęcie rozkazu, czemu zawsze towarzyszyło pełne szacunku pochylenie głowy. – Przywódca klanu jest niemal królem w dalcyjskiej społeczności – wyjaśnił Arberus. – Podlega mu kilka tysięcy ludzi. – To dlaczego nie mieszka w pałacu, tylko na tej obskurnej łajbie? – zapytała Tekela. – Jego rodzina od pokoleń zajmowała się przemytem. Gdyby Kaden nie został przemytnikiem, straciłby szacunek wśród ludzi.

Tym zajmuje się jego klan, i to nie tylko tutaj. Jadeitowe Tygrysy mają filie na całym świecie. – Rzucił Lizanne przepraszające spojrzenie. – Jest pewnie bogatszy nawet od pani. – Bogactwo ma sens tylko wtedy, jeśli ktoś się nim cieszy albo je inwestuje – odpowiedziała. – Skąpiec to zaledwie nędzarz, który ma mniej przyjaciół niż zwykły biedak. – A teraz błędnie cytuje mi pani Bidrosin. – Arberus rzucił Tekeli ostrzegawcze spojrzenie. – Nie pozwól, żeby napełniła ci głowę korporacyjnymi ideami, moja droga. Twój ojciec... – Nie żyje – ucięła kwestię Tekela. – Nie ocaliły go wszystkie jego książki i spiski. Ciebie też nie, skoro już o tym mowa. – Skinęła głową w stronę Lizanne. – A jej się udało. – Uważasz tę kobietę za jakąś bohaterkę? Zapytaj ją, ilu ludzi zabiła dla swoich korporacyjnych panów. Dla pieniędzy, Tekelo. – W przeciwieństwie do zabijania dla przestarzałych ideologii – zaoponowała Lizanne. – Historia pańskiego cesarstwa to tysiącletnia epopeja pełna wojen, rewolucji, ludobójstwa i korupcji, z czego większość popełniono w ostatnich stu latach dzięki Bidrosin i jej podobnym. Od nastania Epoki Korporacyjnej do niczego podobnego nie doszło w naszych posiadłościach. Ludzie mają jedzenie, wykształcenie i zatrudnienie. – Szczęśliwy niewolnik to nadal niewolnik. A skoro korporacyjny świat jest takim rajem, to dlaczego potrzebuje takich ludzi jak pani? – Z powodu takich ludzi jak pan... Urwała, słysząc nagle coś na górze, stłumiony huk, jękliwy wizg i plusk. – Strzał z armaty – powiedział Arberus, podrywając się i biegnąc do drabiny. Zanim Lizanne pobiegła jego śladem, przymocowała do ręki Pająka i założyła na ramiona plecak. Przykazała Tekeli, żeby trzymała się blisko niej. Morska Tancerka przekrzywiła się, gdy Lizanne wspięła się na pokład, dziób statku obracał się na południe, kiedy Kaden wykrzykiwał rozkazy. Lizanne stanęła przy relingu obok Arberusa, który wpatrywał się w coś

na północy. – Łódź patrolowa? – spytała. – Fregata – odpowiedział, osłaniając oczy przed słońcem. – Niestety jedna z nowych. Podejrzewam, że Korpus przesłał transem rozkaz do floty, żeby nas przechwyciła. Pewnie jeden z ich agentów z portu zauważył, że Kaden wypłynął. Statek znajdował się jakieś trzy czwarte mili od nich, morze pieniło się wokół jego dzioba, kiedy przecinał fale z szybkością, jakiej Lizanne nie widziała u żadnego parowca. Fregata była wąska, miała szlachetną, nieco kanciastą linię, którą podkreślał brak kół łopatkowych. – Dwadzieścia węzłów? – zgadywała, wracając myślami do urządzenia, które widziała umocowane do kadłuba Królewskiego. – Raczej dwadzieścia pięć – odrzekł major. – Och, te cuda techniki. Rozbłysk pojawił się na dziobie fregaty, a kilka sekund później rozległ się odległy huk z działa i zgrzytliwy świst nadlatującej kuli. Morska Tancerka przechyliła się na sterburtę, a nagła zmiana kursu ścięła Lizanne i Arberusa z nóg. Kula przeleciała niecałe dwadzieścia jardów od bakburty i wzbiła taką fontannę wody, że zalała pokład jak nagły sztorm. – To nie są strzały ostrzegawcze – powiedział Arberus, wstając i strząsając wodę z włosów. – Wygląda na to, że darowali sobie próby złapania nas. Lizanne spojrzała na południe i zobaczyła, że brzeg znajduje się mniej niż pół mili od nich, teraz, kiedy Morska Tancerka płynęła pełną parą. Widziała wąską zatoczkę, do której zmierzał Kaden, i wiedziała, że daje im tylko nikłą szansę, ponieważ jej ograniczona powierzchnia sprawi, że staną się łatwym celem dla artylerzystów fregaty. Popędziła do sterówki, gdzie przy sterze zastała Kadena wpatrującego się w zatoczkę. – Płyń prosto – powiedziała do niego po dalcyjsku. – Żadnego więcej kluczenia. Musimy utrzymać stały kurs. Spojrzenie, jakie jej posłał, wyrażało po części wściekłość,

po części pogardę. Nawet w tak krytycznej sytuacji nieprzeniknione zwyczaje jego ludu miały nad nim władzę. – Kobietom nie wolno wydawać komend! – warknął. – Wyrównaj kurs. – Wstrzyknęła sobie Czerwoną i rozgrzała między nimi powietrze, z satysfakcją widząc jego zaniepokojenie i zaskoczenie. – Albo zrezygnuję z twoich usług i każę majorowi to zrobić. Piorunował ją wzrokiem przez chwilę, pełen bezradnej wściekłości, a potem przesunął ster ku środkowi, tak że dziób celował prosto w zatoczkę. – Są za szybcy – powiedział drżącym głosem. – Niedługo ich artylerzyści przestaną pudłować. – Po prostu utrzymaj kurs – powiedziała i wyszła. Wspięła się na dach sterówki, krzywiąc się z powodu dymu z komina, wstrzyknęła sobie po pół fiolki Zielonej i Czarnej. Wystarczyło, żeby się lekko zachwiała. Zazgrzytała zębami, walcząc z dezorientacją i wbiła wzrok w szybko nadciągającą fregatę. Czekała na następny rozbłysk działa. Czytała o czymś takim, ale tylko w książkach historycznych na temat epoki żaglowców, kiedy armaty wystrzeliwały kule na tyle wolno, że dało się śledzić ich lot gołym okiem. Nowoczesne działa wystrzeliwały pociski ze znacznie większą szybkością, ale dzięki Zielonej mogła mieć szansę. Fregata znajdowała się teraz jakieś pięćset jardów od nich, na tyle blisko, żeby Lizanne widziała mgliste kształty artylerzystów obsługujących długolufowe działo na fordeku. Sekundę później wystrzeliło, a zmieniona percepcja Lizanne sprawiła, że ujrzała pocisk jako białą smugę na granatowym niebie. Poczekała, aż pocisk osiągnie najwyższy punkt trajektorii, i uwolniła Czarną, kiedy zaczął opadać. Zamierzała zmienić kierunek jego lotu, ale siła, jaką uwolniła, wystarczyła, żeby uruchomić zapalnik uderzeniowy i zmienić kulę w czarną chmurę spalonego materiału wybuchowego, która zasypała morze gradem szrapneli. Skup się, powiedziała sobie i znieruchomiała jak posag, kiedy

skoncentrowała całą uwagę na fregacie. Znajdowała się teraz na tyle blisko, żeby widzieć poszczególnych artylerzystów, przemykających, by załadować kolejny pocisk. Następną kulę wystrzelono po niższej trajektorii z odległości nieco ponad trzystu jardów. Lizanne uwolniła całą pozostałą Czarną ułamek sekundy po wystrzeleniu pocisku. Tym razem nie wybuchł w powietrzu, a Czarna odrzuciła go w bok i zakłóciła jego lot na tyle, żeby przekoziołkował i zarył w fale dwadzieścia jardów od bakburty. Siła i bliskość wybuchu sprawiły, że Morska Tancerka zadygotała i Lizanne padła na plecy. Leżała na dachu sterówki, dysząc. Przed oczami jej pociemniało, kiedy Zielona przygasła. Wyczerpanie było nieuniknioną ceną za zużycie tak dużej ilości produktu w tak krótkim czasie. Zerknęła na brzeg i zorientowała się, że już prawie są na miejscu. Dżungla wznosiła się z obu stron, ale nadal zostało im sto jardów do pokonania, nim zakręt rzeki osłoni ich przed kolejnymi pociskami. Jęknęła, wstając i wstrzykując sobie więcej Zielonej i Czarnej. Zostawiła tylko kropelkę pierwszej i wyczerpała zapas drugiej, ale umiar w tej chwili byłby głupotą. Drobna, płonąca smuga przecięła powietrze obok jej ucha, kiedy Lizanne się wyprostowała, a jej dostrojone zmysły natychmiast rozpoznały kulę z karabinu. Sekundę później nadleciała druga, trafiając w rękaw żakietu. Zielona stłumiła rozbłysk bólu, kiedy pocisk otarł się o skórę. Corvuski dowódca artylerii, najwidoczniej zaradny jegomość, zgromadził pół tuzina snajperów na dziobie fregaty. Strzelali z większym entuzjazmem niż celnością, pociski siekły Morską Tancerkę od koła napędowego po sterówkę, ale jeden uderzył w deskę cal od lewej stopy Lizanne. Skoncentruj się. Skupiła wzrok na dziale, gwintowanym dziesięciocalowym nowoczesnym modelu, celującym teraz prosto i poziomo, ponieważ dystans do celu był niewielki. Patrzyła, jak artylerzysta zamyka i blokuje zamek, a potem chwyta za linkę łączącą się z mechanizmem odpalającym. Poczekała, aż zacznie ją napinać. Czas zwolnił, gdy odszukała

wzrokiem właściwą dźwignię. Uwolniła całą Czarną, jaka jej pozostała, w chwili gdy dźwignia drgnęła. Działo obróciło się na łożu, długa lufa zmiotła na bok artylerzystę i zatrzymała się tak nagle, że się zatrzęsła, celując dokładnie w mostek fregaty, a potem działo wystrzeliło. Wybuch rozniósł mostek i kajuty załogi, w okamgnieniu zamieniając je w złom. Pomarańczowy płomień rozkwitł pośród chmury czarnego dymu. Fregata natychmiast została w tyle; straciła sterowność, dziób skręcił w prawo, a pokład przechylił się na tyle, że kilku członków załogi wpadło do morza. Płomień musiał natrafić na zbrojownię, bo kilka sekund później Lizanne ujrzała eksplozję i kadłub pękł na dwie szybko tonące połowy, zanim Morska Tancerka pokonała zakole rzeki i Lizanne straciła widok na fregatę. – Panienko? Arberus wspiął się do niej na sterówkę. Zobaczyła, że trzyma karabin w ręce. Pewnie zabrał go przemytnikom. Sądząc po dymie unoszącym się z lufy, musiał próbować powstrzymać corvuskich snajperów. Ogarnęła ją świeża fala wyczerpania. Padła na majora, resztki Zielonej zniknęły, a przed jej oczami rozlała się wszystko pochłaniająca pustka.

Rozdział 23 Clay

– Od dawna teoretyzowano, że tak naprawdę na orbicie bliskiej słońcu krążą cztery planety, a nie trzy. Dzięki temu... – Scriberson poklepał długi futerał z zielonej skóry – ...mogę wreszcie być w stanie to udowodnić. Braddon z bratankiem spojrzeli po sobie. Clay przyprowadził astronoma na nabrzeże Strażnicy, gdzie ekipa Długich Karabinów zebrała się i czekała na rozpoczęcie realizacji planu stryja. Braddon na razie nie skomentował opowieści Scribersona, teraz jednak w jego spojrzeniu pojawił się błysk zainteresowania. – Co tam masz, młody człowieku? – To jest... – Scriberson odstawił futerał na płytę chodnikową i zaczął rozpinać paski – ...szczytowe osiągnięcie nowoczesnej optyki. Owoc rozległej analizy i eksperymentów przeprowadzanych w warsztatach Połączonej Kompanii Badawczej. Otworzył futerał, który rozłożył się na dwie połówki. Zawierały dwa przedmioty umieszczone w wyściełanych zagłębieniach. Jednym był składany drewniany statyw, który wyglądał na bardzo solidny, a drugim długa, mosiężna tuba, a właściwie trzy tuby wpasowane jedna w drugą. Najmniejsza miała okular podobny do okularu lunety. – Oto... – Scriberson odsunął się nieco i z dumą w głosie wskazał nieco teatralnym gestem tubę. – Nowy Model Astronomicznego Teleskopu Polowego Połączonej Kompanii Badawczej. Daje trzykrotnie większe powiększenie niż wszystkie dotychczasowe przenośne przyrządy optyczne. – Niewątpliwie nadzwyczajny i cenny przedmiot. – Braddon

pochylił głowę z uznaniem, a potem już ze znacznie mniejszym zachwytem spojrzał na astronoma. – Muszę jednak zapytać, co to, na wielki Mozół, ma wspólnego ze mną i moją kompanią? – Panie Scriberson – odezwał się Clay – może opowie pan mojemu stryjowi o miejscu, w którym zamierza pan wycelować ten oto przyrząd, żeby obserwować koniunkcję? Zobaczył, że zainteresowanie Braddona wzrosło na wzmiankę o koniunkcji, a Scriberson zaczął opowiadać: – Istnieje miejsce wspominane w zapiskach z pierwszej ekspedycji, jaka udała się w Góry Miedzionośne. Relację spisał nieco nieobliczalny Corvusyjczyk i często była lekceważona albo ignorowana z racji niezrozumiałego i rozwlekłego języka, archaicznej odmiany eutheryjskiego. Jednakże badania podjęte na moją prośbę znalazły potwierdzenie wielu historycznych i geograficznych szczegółów w innych dokumentach, znacząco zwiększając wiarygodność relacji. Opisuje corvuską ekspedycję, która dotarła do ruin na szczycie wysokiej góry, odpierając po drodze ataki Splugawionych, jak można się spodziewać. W tym miejscu relacja staje się zawiła, ale jeden aspekt pozostaje jasny: po wejściu na szczyt badacze byli świadkami koniunkcji, podobno „widoku o takiej wyrazistości i takiej majestatyczności, jakiego nigdy nie widziało żadne cywilizowane oko”. Arradsia słynie z niecodziennych widoków, jakie oferuje tutejsze niebo astronomowi, ale to wygląda na coś naprawdę niezwykłego. – I zjawił się pan tu sam jeden, żeby to zobaczyć? – Głos Braddona zdradzał w równiej mierze sceptycyzm, jak i niechętny podziw. – Początkowo nie. – Scriberson poruszył się speszony. – Zjawiłem się w Zatoce Takielarza z sześcioma towarzyszami jakieś trzy miesiące temu. Wszystko to pracownicy Połączonej Kompanii Badawczej o ugruntowanej pozycji, różnych specjalności. Ekspedycja miała obejmować badania z botaniki, biologii, geologii oraz mojej dyscypliny. – Gdzie są teraz ci eksperci? – Niestety wiedza nie oznacza odwagi. Musieliśmy zatrudnić

eskortę w Zatoce Takielarza, Kompanię Pracowników Najemnych polecaną przez lokalne biuro Połączonej Kompanii Badawczej. Najemnicy okazali się niegodni naszego zaufania. – Obrabowali was i zostawili samych sobie w dżungli? – Owszem. Zabrali całe nasze fundusze i sprzęt, chociaż byli na tyle uprzejmi, że darowali nam życie. Wygląda na to, że nie mieli szczęścia. Znaleźliśmy ich ciała podczas powrotu do Zatoki Takielarza. Sądząc po ich stanie, autochtoni uznali, że mają z nimi rachunki do wyrównania. Jednakże zostawili większość naszego ekwipunku nietkniętą. – Wasza firma wysłała was do Interioru z bandą łowców głów. – Braddon zaśmiał się, a razem z nim pozostałe Długie Karabiny. – Zdajesz sobie sprawę, jakie masz szczęście, że żyjesz, młody człowieku? – W pełni, panie kapitanie. Podobnie jak moi towarzysze, którzy uznali, że czas przygód dobiegł dla nich końca. Ja jeden postanowiłem kontynuować ekspedycję. – Przebyłeś dżunglę aż do Strażnicy? – zapytała Loriabeth. – Właściwie to zbudowałem tratwę i pokonałem większość drogi rzeką, panienko. Nie będę zaprzeczać, że bywały trudne chwile, ale nie brakowało mi zapasów i motywacji. To jedyna szansa za mojego życia, żeby zobaczyć koniunkcję z takiego miejsca. Zamierzałem udać się na południe po przybyciu do Strażnicy, ale niestety Splugawieni uwięzili mnie tutaj na ostatnie dziesięć dni. – Czy mogę zakładać – powiedział Braddon – że posiada pan mapę wskazującą pański cel? – Przepadła z winy złodziei i Splugawionych, proszę pana. Jednakże... – Scriberson popukał się w skroń – ...zostałem obdarzony doskonałą pamięcią wzrokową. Widząc po minie stryja, że właśnie kalkuje, Clay dodał: – Pan Scriberson oferuje hojną zapłatę za odeskortowanie go na południe. Ponadto zna drogę do Gór Miedzionośnych, stary szlak, który prowadzi w serce gór. Mnóstwo Czarnych gnieździ się na najwyższych szczytach, co, Skaggs?

– Tak mówią – przytaknął żniwiarz. – Chociaż sam nigdy tam nie byłem. – Zapłatę? – zapytał Scribersona Braddon. – W rzeczy samej, kapitanie. Mogę zaproponować pięćdziesiąt tysięcy w asygnatach. – Scriberson sięgnął do jednego ze skórzanych zawiniątek i wyjął portfel wypchany papierową walutą. – Splugawieni nie zainteresowali się łupem złodziei. – Dlaczego myślisz, że nie ukradniemy ich, tak jak to zrobili tamci? – zapytała Loriabeth, posyłając astronomowi promienny uśmiech. – Tym razem popytałem ludzi, nim zagadnąłem pana Torcreeka. Wasza kompania cieszy się dobrą reputacją i słynie z tego, że jest uczciwa. – Owszem – powiedział Braddon, zerkając na sprzęt Scribersona. – Jeśli ma pan z nami podróżować, większość tych rzeczy musi zostać. Proszę szybko zdecydować, co pan zabiera, i wziąć tylko to, co będzie mógł pan wygodnie nieść. Wyruszamy zaraz po zmroku. *** – Gdzie twoja broń? – zapytał Scribersona Clay, kiedy przykucnęli w łodzi. To była jedna z szalup Ognistego, którą zostawiono im na usilną prośbę Braddona, płytka i dostatecznie duża, żeby pomieścić ich wszystkich. Astronom usiadł obok Claya, ściskając kurczowo teleskop i z małym plecakiem z różnymi drobiazgami na plecach. Wyraźnie zdenerwował się, musząc zostawić większość książek, chociaż Loriabeth zgodziła się ponieść jedną, utrzymując, że zainteresowała ją jej treść. – „Historia naturalna Arradsii” – przeczytała tytuł, mrużąc oczy. – Czy to znaczy, że istnieje gdzieś nienaturalna historia? – Nie noszę broni – odpowiedział Clayowi Scriberson. Pot błyszczał mu na twarzy w nadciągającym zmroku. – Mam awersję do tych rzeczy.

– Nie możesz wędrować przez Interior bez broni – orzekł Clay. – Mojej nie dostanie – mruknęła Foxbine, przysiadając na dziobie łodzi z karabinkiem. – Poza tym, jeśli nigdy wcześniej nie strzelał, będzie stanowił większe zagrożenie dla siebie i dla nas niż dla Splugawionych i smoków. – Ma pani całkowitą rację – odparł Scriberson. – Na pewno nic mi nie będzie, panie Torcreek. Już raz przemierzałem dżunglę bez żadnej broni palnej, to na pewno przetrwam i drugi raz. Braddon wyszedł z cienistego cielska Strażnicy i podszedł do łodzi. Wsiadł do niej i usadowił się obok steru. – Major zgodził się jedynie na krótki ostrzał, więc musimy się pośpieszyć. Kto padnie, zostaje. Bez wyjątków. – Winda? – zapytał Skaggerhill. – Nadal nietknięta, a przynajmniej tyle wypatrzyłem przez swoją lunetę. Pewnie powinienem był skorzystać z tego, jak go zwał, tyleskopu pana Scribersona. – Z przyjemnością służę panu pomocą – wyrwał się Scriberson, a w jego głosie pobrzmiewała ulga. Już zaczął wstawać. – Nie ma na to czasu. – Braddon załadował karabin i położył go na kolanach. – Ruszajmy. Ostrzał zacznie się dokładnie pół godziny po tym, jak wypłyniemy. Odepchnęli się od nabrzeża i wkrótce pędzili w dół rzeki, nie musząc w ogóle korzystać z wioseł dzięki bystremu nurtowi. Braddon sterował, kierując łódź na środek rzeki i omijając otoczone pianą wodną głazy, których sporo przybyło na tym odcinku. Wkrótce Clay usłyszał cichy syk przechodzący w szum, a potem w ryk. Widział unoszącą się przed nimi drobną mgiełkę, w miejscu gdzie rzeka znowu rozlewała się szerzej, a potem jakby znikała, chociaż daleko jej było do horyzontu. – Do wioseł! – warknął stryj. Kaznodzieja i Skaggerhill wsunęli wiosła w dulki i zaczęli wiosłować, a Braddon skierował ich do wschodniego brzegu. Zatrzymali się ze zgrzytem wśród głazów, Foxbine wyskoczyła z liną w ręku, a zaraz potem dołączył do niej Clay. We dwoje trzymali łódź w miejscu, podczas gdy pozostali z niej wysiadali.

Scriberson o mało źle nie skończył, kiedy poślizgnął się na mokrym kamieniu. Skaggerhill zdołał go złapać, nim astronom wpadł do rzeki z teleskopem i resztą skarbów. – Coś widać? – zapytał Braddon, kucając obok Foxbine wpatrującej się w mroczny brzeg. Dżungla była tu rzadka, a na kamienistej ziemi rosło tylko kilka kęp drzew i krzaków. – Wydaje się, że panuje spokój, kapitanie. Może nas przegapili... – Urwała, kiedy na lewo od nich podniósł się zgiełk wielu głosów, potężny gwar podniecenia i wściekłości. – Chyba żeby jednak nie. – Nie wychylać się – powiedział do pozostałych Braddon, kucając za szerokim głazem i naciągając rondo kapelusza na uszy. – Będzie niezły harmider. Clay zobaczył Splugawionych, którzy wylali się zza linii drzew – anonimową kłębiącą się masę z uniesionymi włóczniami lśniącymi w świetle księżyca. Wydawało mu się, że jest ich znacznie więcej niż tych, którym musieli stawić czoło na Piaskach, więcej, niż mieli kul. Przebiegli może ze sto jardów, kiedy spadł pierwszy pocisk z działa. Uderzył w ziemię na lewo od głównej masy, eksplozja wyrzuciła wysoko w powietrze tuzin albo więcej tubylców. Clay zdążył zobaczyć rozbłyski na południowym murze Strażnicy, zanim pięć pocisków zakreśliło łuki i spadło na szeregi Splugawionych jeden po drugim. Clay osłonił oczy przed wybuchem ognia i podmuchem, kiedy głuchy, potężny łoskot uderzył go w uszy. Wokół nich w powietrze uderzały fontanny wody, a do rzeki spadały szczątki. Kiedy spojrzał znowu, ziemia była usłana nieruchomymi albo pełznącymi ciałami, a za nimi wypatrzył mgliste kształty ocalałych Splugawionych uciekających do dżungli. Zapadła cisza, kiedy artylerzyści zmieniali cel i nowa salwa padła między drzewa, pewnie poganiając Splugawionych do ucieczki. – W nogi! – krzyknął Braddon, podrywając się. – Niedługo znowu uderzą. Musieli skakać z kamienia na kamień, zanim dotarli na brzeg,

gdzie Braddon poprowadził ich biegiem w stronę ryczącej furii Wodospadu. Ziemia urywała się tutaj, przechodząc w pionowy klif, z którego spadała potężna kaskada wody. Claya na chwilę oczarował ten widok. Długi na ćwierć mili półokrąg, z którego krawędzi w każdej sekundzie spadały galony wody i znikały w ciemności. Poniżej rozciągały się zwierciadlane wody Jeziora Krystalicznego, szerokie srebrne ostrze ciągnące się po horyzont i dalej. – Clay, tutaj, do licha! Odwrócił się i pokłusował do stryja, który siłował się z zamkiem na klatce podobnej do tej, którą wjechali na mury Strażnicy nad Wodospadem. Ta jednak była znacznie większa i zawieszona na łańcuchach doczepionych do wszystkich czterech rogów dachu. Łańcuchy przechodziły przez serię krążków przymocowanych powyżej do wielkiego rusztowania w kształtce litery T. Z jednego ramienia T zwieszała się klatka, a z drugiego grubszy łańcuch, który znikał w ciemnościach za krawędzią urwiska. Przeciwwagi, pomyślał Clay. – Zaciął się – powiedział Braddon, odsuwając się od zamka i wyciągając rewolwer. Jeden strzał wystarczył, żeby roztrzaskać zamek i wkrótce Braddon z Kaznodzieją odciągnął drzwi i szeroko otworzył klatkę. Clay odwrócił się i obejrzał, zdając sobie sprawę, że ostrzał ustał. Widział nowy rój Splugawionych pędzący brzegiem rzeki. Ich wrzaski bojowe było słychać nawet mimo grzmotu Wodospadu. Silverpin pociągnęła go za rękę, więc wszedł za nią do klatki, gdzie Braddon walił kolbą karabinu w długą dźwignię wychodzącą z dachu klatki. – Zardzewiała – warknął Braddon, zaciskając zęby i uderzając mocniej. – Nie używali windy od miesięcy. – Czas nagli, kapitanie – ostrzegła go Foxbine, stojąc z uniesionym karabinkiem w otwartych drzwiach klatki. Z każdą sekundą okrzyki wojenne rozbrzmiewały coraz bliżej. Clay, widząc, że wszyscy patrzą na stryja, który okłada dźwignię, odwrócił się i wyciągnął etui spod koszuli. Wyjął

prezent od ciotki, wypił sporawą kapkę i schował etui z powrotem. – Pomogę – powiedział, podchodząc do Braddona i łapiąc za dźwignię. Udawał, że się z nią szarpie, zaciskając pięści i zgrzytając zębami, ale wzrok skupił na mechanizmie, z którym była połączona. – Kapitanie! – krzyknęła Foxbine i oddała trzy szybkie strzały. Clay odciął się od tego, co go rozpraszało, skupił się na sporej łacie rdzy w punkcie podparcia dźwigni. Dwa skupione wybuchy mocy Czarnej wystarczyły, żeby sproszkować rdzę, i dźwignia drgnęła w jego uścisku. Wszystkim wyrwał się odruchowo krzyk z piersi, kiedy klatka poleciała w dół ze zgrzytem krążków i łańcuchów. Foxbine zatoczyła się do tyłu, odsuwając się od rozmazanej skały przelatującej obok otwartych drzwi. Przez jedną przerażającą chwilę Clay myślał, że klatka całkiem się zerwała, bo ich upadek był tak nagły, ale potem zauważył ulgę na twarzy Silverpin, kiedy splotła z nim dłonie. Sądząc po szybkości, z jaką urwisko migało za otwartymi drzwiami, spadali błyskawicznie, ale nie aż tak, żeby się zabić. – Dobra robota, dzieciaku – rzucił Skaggerhill, łapiąc się prętów i patrząc na coraz większe Jezioro Krystaliczne. – Niech mnie Prorok trzaśnie, jeśli ten widok nie był wart wycieczki. *** Klatka zjechała do małej, ufortyfikowanej wieży wyciętej w podnóżu urwiska. Zatrzymali się gwałtownie dziesięć stóp nad blankami wieży, co znaczyło, że przekładnie w rusztowaniu musiały się zaciąć, kiedy przeciwwaga osiągnęła najwyższy punkt. Zeskoczyli po kolei do opuszczonej budowli. Na murach stały cztery działa, ale niezaładowane i nie widać było, żeby niedawno z nich korzystano. Schodząc, nie napotkali żadnych mieszkańców, chociaż było widać, że kiedyś urzędowali tu żołnierze Protektoratu. Dwie skrzyżowane flagi w jadalni

mówiły, że w garnizonie stacjonowała Trzecia Kompania Siedemnastej Dywizji Lekkiej Piechoty oraz Dwunasta Bateria Artylerii Polowej. Jednakże w zbrojowni nie było żadnych karabinów, a pobieżna inspekcja magazynów potwierdziła, że są w większości puste. – Zebrali, co mogli i wzięli nogi za pas – obstawiał Skaggerhill. – W magazynie nadal jest mnóstwo prochu i kul – powiedziała Foxbine. – Dość, żeby bronić to miejsce przed Splugawionymi przez dłuższą chwilę. – Może to nie przed Splugawionymi uciekli. – Znajdziecie sobie kwatery i odpocznijcie – rozkazał Braddon. – Ruszamy o świcie. Mają być cztery osoby na warcie, dwie na dole i dwie na górze, zmiany co trzy godziny. Clay, ty i pan Scriberson możecie porozkoszować się najlepszymi widokami. *** Clay patrzył, jak Scriberson rozstawia teleskop, obserwując z fascynacją, jak wszystko pasuje do siebie i z jaką precyzją i wprawą astronom składa części. – Brionar dzisiaj wschodzi – powiedział Scriberson. – Pierścienie powinny być widoczne. – Pierścienie? Dzięki Joi Clay wiedział, że Brionar to największa planeta w układzie słonecznym, ale nie przypominał sobie niczego na temat pierścieni. – Brionar ma rozległy system pierścieni – wyjaśnił Scriberson, poprawiając nieco okular teleskopu. – Chciałby pan zobaczyć? Clay przysunął oko do okularu, mrugał chwilę skonsternowany, aż obraz nabrał ostrości. Widział jasną sferyczną smugę pośrodku z dwiema mniejszymi sferami po bokach. – Dla mnie to wygląda jak uszy. – Pewnie nie złapał ostrości. Proszę pozwolić. Scriberson obrócił odrobinę okular i rozmazany obraz

zamienił się nagle w zielono-niebieską kulę otoczoną srebrnym dyskiem. – No, to dopiero widok, fakt – powiedział Clay. – Musi być spora, skoro widzimy ją tak dobrze. – Trzydzieści razy większa od naszego świata. Ma własne księżyce. – Aż się człowiek zastanawia, czy jakiś gość nie patrzy stamtąd na nas. – Wątpliwe. Uważa się, że Brionar składa się głównie z gazów, więc nie byłoby tam na czym stanąć. – Scriberson urwał i westchnął, wyraźnie zakłopotany, ale zdeterminowany. – Ile produktu panu zostało? Clay zerknął na niego. Nagle powróciły do niego wspomnienia z Ellforthem. Nie dostrzegał jednak groźby w zachowaniu Scribersona, a jedynie ostrożną konieczność. – Sporo widzisz, co? – zapytał Clay. – Obserwacja to mój zawód. Pańscy towarzysze wiedzą, czym pan jest? – Wiedzą, ale nie wiedzą, że mam własny produkt. To sekret, do którego zachowania cię zobowiązuję, bo to dzięki mnie cię zabrali. – Oczywiście. Tylko... To bardzo ważne, żebym przeprowadził obserwacje. Jeśli zagwarantuje mi pan bezpieczeństwo, to mam dodatkowe fundusze... – Scribes, spędziłem tu niewiele czasu. – Clay znowu spojrzał przez okular, uśmiechając się lekko na widok surowego piękna odległego świata i żałując, że nie może podzielić się nim z Joyą. – Ale dość, żeby wiedzieć, że w Interiorze nie ma żadnych gwarancji. *** Przez trzy dni wędrowali przez dżunglę okalającą wschodni brzeg Jeziora Krystalicznego. Braddon narzucił im stałe, ale niewyczerpujące tempo. Skaggerhill zalecił ostrożność, ponieważ

obszary na południe od Wodospadu miały podobno obfitować w Zielone. Silverpin prowadziła. Trzymała się kilkanaście stóp przed Clayem i poruszała z naturalną gracją, jakby czuła się tam całkiem jak u siebie. Clay przywykł już do smrodu i nie bał się tak bardzo każdego cienia ani nieoczekiwanego dźwięku, dostrzegając czasem piękno wśród gęstych zielonych ścian. Wielobarwne ptaki o wielkich, zakrzywionych dziobach szybowały między wierzchołkami drzew. Niżej widać było czasem małe roztrajkotane małpki skaczące z pnia na pień, owijające długie ogony jak bicze wokół gałęzi. Było późne popołudnie trzeciego dnia, kiedy Silverpin zatrzymała się nagle. Stała w całkowitym bezruchu przez sekundę, a potem powoli opadła w kucki, zatrzymując wzrok na ocienionej ścieżce prowadzącej przez dżunglę na prawo od niej. Clay uniósł rękę, żeby zatrzymać resztę kompanii, a potem wyciągnął Szpilę i podszedł do Silverpin. – Coś masz? – szepnął. Nie odrywając oczu od cienia, przeciągnęła kciukiem po szyi w charakterystycznym geście. Coś martwego. Człowiek, bo inaczej po co by się zatrzymywała? Odwrócił się i przywołał Foxbine, wskazując zacienione miejsce. Przyklęknęła i wycelowała w dżunglę, podczas gdy on i Silverpin podeszli bliżej. Ciała leżały w kręgu tuż za szerokim pniem bardzo starego drzewa, karabiny leżały koło rąk, niektóre miały odciągnięte zamki. Według Claya nie żyli od kilku dni, ciała poczerniały i odchodziły od kości, w większości zeżarte przez roje much nadal latających nad kręgiem trupów. Jednakże mundury zadziwiająco dobrze się zachowały, chociaż były podarte i w wielu miejscach przypalone. – Zielone – oznajmił Skaggerhill chwilę później. – Wygląda na to, że chłopcy z wieży Protektoratu stoczyli tutaj swój bój na śmierć i życie. – Rzucił poirytowane spojrzenie Scribersonowi, który nieopodal głośno wyrzucał z siebie z lunch. – Zliczyłem dwunastu – powiedział Braddon. – W kompanii jest prawie osiemdziesięciu ludzi. I mieli ze sobą artylerzystów.

– Może się rozdzielili. Zielone to potrafią. Odrywają mniejsze grupki od stada. – Nie zostali zjedzeni – powiedziała Loriabeth, z twarzą pokrytą potem. Ewidentnie walczyła z mdłościami z godną podziwu determinacją. – Nadal... – Przełknęła ślinę, kiedy Scriberson znowu zwymiotował. – Nadal mają większość ciała i tak dalej. – To rzeczywiście dość ciekawe. – Skaggerhill pokręcił głową, krzywiąc się z konsternacji i przyglądając się ciałom. – Czaszki też są nietknięte. Zielone lubią je roztrzaskiwać i wyżerać mózgi. Nigdy nie zetknąłem się ze stadem, które nie miałoby czasu, żeby pojeść. – Nie ma też smoczych ciał – zauważył Clay. – Żołnierze to nie Najemnicy – odparł żniwiarz. – Pewnie marnowali amunicję, strzelając w ciało zamiast w głowę. Ale to znaczy, że spotkanie musiało rozegrać się strasznie szybko. – Lepiej sprawdźmy ich dokumenty – zaproponował Braddon. – Może znajdziemy jakieś wskazówki, które wyjaśnią, dlaczego porzucili fort. Clay stłumił jęk i podszedł, spodziewając się polecenia. – Nie ty – powiedział Braddon, odwracając się do najnowszego członka wyprawy. – Pan Scriberson. Czas zacząć zarabiać na swoje utrzymanie, młody człowieku. *** – Tylko listy od żon i ukochanych – powiedział Scriberson. Siedział blisko przy ognisku i kartkował zaplamione krwią dokumenty, które znalazł przy trupach. Braddon kazał im przejść jeszcze kilka mil, zanim rozbili obóz na kamienistej plaży nad jeziorem, w starannie dobranym miejscu, gdzie po zmroku musieli strzec tylko jednej flanki. Scriberson miał wymizerowaną twarz po długich wymiotach, ale wykonał swoje makabryczne zadanie bez słowa skargi. – Żadnych dzienników albo rozkazów. Żadnych wskazówek,

co tu robili. Wziąłem także to. – Podniósł sznurek z nanizanymi miedzianymi dyskami, każdy z nazwiskiem i numerem. – Żeby Protektorat mógł przynajmniej powiadomić rodziny. – Pod warunkiem, że pożyjesz na tyle długo, żeby im je przekazać – mruknęła Foxbine. Siedziała tyłem do ognia z karabinkiem na kolanach, nieustannie przeczesując wzrokiem dżunglę. Clay zauważył, że stryj nachmurzył się, słysząc fatalizm swojego strzelca, ale nic nie powiedział. – Mam pytanie – odezwała się do Scribersona Loriabeth, poklepując książkę, którą niosła od Strażnicy. – Napisano tutaj, że nikt nie wie tak naprawdę, skąd pochodzimy. – Urwała, żeby przekartkować kilka stron, i zająknęła się przy wymowie pewnej frazy. – Paradoks Ewu... Uwu... Owulacyjny. – Ewolucyjny – odezwał się Kaznodzieja, przerywając kilkudniowe milczenie, chociaż najwyraźniej nie zamierzał wychodzić poza to jedno słowo. – To prawda, panienko – odpowiedział Scriberson. – Nie ma powszechnej zgody co do ewolucyjnego pochodzenia wyższych rzędów zwierząt zamieszkujących tę planetę. Dzięki danym z analizy skamieniałości wiemy, że pewne mikroby i owady ewidentnie osiągnęły współczesną formę dzięki niezliczonym stuleciom adaptacji. Podczas gdy większe gatunki, w tym nasz własny, nie zostawiły po sobie żadnych przodków, którzy mieliby więcej niż dziesięć tysięcy lat, a ci są praktycznie identyczni jak ich współcześni potomkowie. – Dziesięć tysięcy lat to kupa czasu – wtrącił Clay. – Dla człowieka owszem – odpowiedział Scriberson – ale dla ewolucji to mniej niż okamgnienie. – Ktoś musi mieć jakiś pomysł – upierała się Loriabeth. – Przecież nie mogliśmy wyskoczyć znikąd. – Istnieją różne teorie. Doktor Avaline, biolog, który brał udział w mojej wyprawie, popierał hipotezę Przodka Arradsyjskiego. Wierzył, że tak zwane „sieroce gatunki” mają przodka, którego po prostu jeszcze nie odnaleziono, ale możemy pewnego dnia

odkopać go w niezbadanych dzikich ostępach tego kontynentu. Miał nadzieję znaleźć jakieś dowody w górach, ale nie docenił faktu, że postęp naukowy rzadko jest dziełem tchórzliwych duszyczek. – Niebiosa się rozdarły – powiedział Kaznodzieja, pochylając się, żeby spojrzeć astronomowi w oczy ponad ogniem. – Jestem naukowcem, drogi panie – odparł oschle Scriberson – a nie teologiem. – O co tu chodzi? – zapytała Loriabeth. – I przez wielkie rozdarcie w świecie wlało się wszelkie plugastwo – ciągnął Kaznodzieja, a w jego głosie pobrzmiewała natarczywa intonacja, jakby znowu stał na ambonie. – Smoki z nich były najplugawsze, ponieważ ich krew jest skalana wszelką nikczemnością. – To tylko legenda udająca proroczą wizję – powiedział Scriberson. Kaznodzieja nie przerwał, a jego głos przybrał na sile: – Usłyszcie me słowa i rozważcie ostrzeżenia, bowiem powiadam wszystkim, którzy mają dość mądrości, by ujrzeć prawdę, że smok uczyni nas swoim niewolnikiem. Wieczna niewola to jego jedyna obietnica. Wiedzcie, że Mozół nadchodzi. Wiedzcie, że po dwudziestu jeden dwudziestkach i latach dziesięciu od mojej śmierci nadejdą dni ognia i żelaza... – Kaznodziejo – odezwał się Braddon. Powiedział to cicho, ale najwyraźniej z wystarczającym naciskiem, żeby snajper przerwał kazanie. Stał i mrugał, wpatrując się w ogień, jakby obudził się ze snu. Po sekundzie sięgnął po karabin i odszedł w ciemność bez słowa. – Czy ktoś nie powinien... – zaczął Clay, ale Braddon pokręcił głową. – Wróci przed rankiem. – To była Księga Proroka, prawda? – zapytała Loriabeth. – Przepowiednia dotycząca Mozołu – potwierdził Scriberson. – Brednie nagryzmolone przez szaleńca albo Błogosławionego, jeśli wierzyć tym jego zwolennikom, którzy bardziej dali się zwieść

banialukom. – Prorok był Błogosławiony? – spytał Clay. Nie wiedział o tym. Właściwie to z tego, co głównie słyszał na temat wyznawców nauk Proroka, wynikało, że traktują Błogosławieństwo Krwi raczej ze sporą podejrzliwością, jeśli nie wręcz z wrogością. – To tylko jedna teoria z wielu – odpowiedział Scriberson. – Stworzona, żeby wyjaśnić co bardziej cudaczne twierdzenia na temat jego życia. Uważa się, że chociaż żył i zmarł dwieście lat przed otwarciem się Cieśniny, w jakiś sposób uzyskał dostęp do smoczej krwi, a trans po zażyciu Niebieskiej obdarzył go wizjami przeszłości i przyszłości. Stąd jego wizje smoków spadających przez wielkie rozdarcie nieba i wiele barwnych opisów Mozołu. Fakt, że żaden Błogosławiony w historii nigdy nie doświadczył czegoś podobnego, wskazuje raczej na urojenia niż proroctwo, nawet jeśli rzeczywiście uzyskał dostęp do produktu, co wydaje się wątpliwe. – Jednak część się spełniła – powiedział Clay. – Przewidział upadek starego cesarstwa, prawda? I powiedział, że pewnego dnia statki będą przemierzać morza bez żagli. – W obu wypadkach rozsądne hipotezy. Mandinorskie Cesarstwo od dawna podupadało nawet za jego czasów i już wtedy przeprowadzano pierwsze eksperymenty z napędem parowym. – Proszę mi przypomnieć – odezwał się Braddon – kiedy dokładnie umarł? – Według najbardziej wiarygodnych relacji zmarł w czasie zarazy, która wybuchła w tysiąc sto sześćdziesiątym pierwszym roku kalendarza mandinorskiego... – Scriberson zawiesił głos i zmarszczył czoło, kiedy dotarło do niego coś irytującego. – Tak, młody człowieku – powiedział Braddon z ponurym uśmiechem. – Dokładnie dwadzieścia jeden dwudziestek i dziesięć lat temu. ***

Następnego popołudnia natrafili na kolejne ciała, podobnie przypalone i okaleczone, tyle że te leżały pojedynczo albo w parach. Ziemia wokół była obficie obsiana łuskami od nabojów i porzuconym sprzętem. – Pewnie walczyli w biegu – powiedział Skaggerhill, podnosząc na wpół opróżniony plecak. – Porzucali wszystko, co mogło ich spowolnić. Usłyszeli strzały kilka mil dalej, słabe trzaski odbijające się echem wśród drzew na wschodzie. – Przynajmniej paru jeszcze dycha – powiedziała Foxbine, unosząc pytająco brew i patrząc na Braddona. – Jeśli zajęły się żołnierzami, to mniejsze ryzyko, że zajmą się nami – zauważył Skaggerhill. – Wygląda na to, że niedługo z nimi skończą – wtrącił Clay. – A wtedy i tak ruszą naszym tropem. Braddon zastanawiał się jeszcze chwilę, a potem zdjął z ramienia karabin. – Silverpin, Kaznodzieja, idziecie ze mną na przedzie. Panna Foxbine, Skaggs, będziecie na flankach. Clay, Lori, dotrzymajcie towarzystwa panu Scribersonowi na tyłach. Patrzcie na drzewa. Ruszyli spokojnym krokiem zamiast w pośpiechu, przez który mogliby gorzej celować. Clay wyciągnął Szpilę i założył do niej kolbę. Naśladując stryja, szedł z bronią uniesioną do ramienia, więc lufa zawsze celowała tam, gdzie akurat patrzył. Zgodnie z rozkazem ciągle obserwował gałęzie w górze, wypatrując czegokolwiek, co mogłoby zdradzić obecność smoka i starając się ignorować ciężkie, przerażone dyszenie Scribersona idącego obok. – Teraz pewnie żałujesz, że nie masz broni, co? – spytał szeptem Clay. Kaznodzieja pierwszy zabił. Przeszli ze dwieście kroków i odległy huk wystrzałów stawał się coraz głośniejszy, kiedy snajper przystanął i oddał jeden strzał. Trzydzieści jardów dalej zwalisty kształt osunął się w gęstwinie. Na sekundę zapadła całkowita cisza, miriady dźwięków w dżungli nagle ucichły,

a echo strzału zanikało. Nagle dudniący ryk rozległ się dokładnie przed nimi i wielki Zielony wyskoczył z dżungli. Rzucił się na nich błyskawicznie, zrywając po drodze liście. Paszczę miał rozwartą, a jego skóra była jak wir zmiennych odcieni. Braddon posłał mu kulkę w paszczę z odległości piętnastu kroków. – Straż tylna. – Clay usłyszał mruknięcie Skaggerhilla, kiedy mijali drgającego trupa Zielonego. Po kolejnych dwudziestu jardach zobaczyli, że otwiera się przed nimi szeroka polana, gdzie wszyscy stanęli nagle zdumieni. – Co to jest? – szepnęła Loriabeth. – Miasto, panienko – odpowiedział Scriberson. W jego głosie nie było już ani śladu strachu. Zarosły je pnącza, a kamień popękał skruszony korzeniami i starością, ale mimo to niewątpliwie było to miasto. Iglice obcej konstrukcji, gęsto pokryte listowiem, wznosiły się ze wszystkich stron, niektóre wysokie na ponad trzydzieści stóp. Częściowo zniszczone schody prowadziły na szerokie aleje i promenady okolone licznymi piętrowymi budynkami o niskich, spadzistych dachach. Nie widzieli żadnych smoków ani żołnierzy, ale echo strzałów z karabinów nadal rozbrzmiewało gdzieś wśród ruin, teraz towarzyszyło im wściekłe ujadanie dużego stada Zielonych. – Domyślam się, że nie ma tego miejsca na twojej mapie? – zapytał Clay Scribersona, który skinął głową i nadal wpatrywał się jak zaczarowany w miasto. – Nie ma czasu, żeby się gapić – powiedział Braddon, ruszając do przodu. – Z życiem! Jest robota do wykonania. Znaleźli kolejne ciała wśród ruin, kiedy weszli do zarośniętego chwastami labiryntu. Clay zliczył ich ponad dwadzieścia, zanim pokonali zewnętrzny pierścień budowli i znaleźli się na szerokim, prostokątnym placu ze wznoszącą się pośrodku najwyższą wieżą spośród tych, jakie do tej pory widzieli. Źródło nieprzerwanego ostrzału stało się oczywiste, bo było widać żołnierzy na wyższych kondygnacjach wieży. Ostrzeliwali stado smoków kłębiące się u jej podnóża, ale ostrzał słabł. Clayem

wstrząsnął rozmiar zwierząt; były większe od tych, które widział na północy, większe nawet od tych dwóch, które dopiero co zabili. Ich skóra przybrała zielonoszary odcień omszałej powierzchni placu i wydawało się, że połyskuje, kiedy raz za razem próbowały wspiąć się na wieżę. Dwa albo trzy oddzielały się od stada i wspinały się, rozdzierając pazurami starożytny kamień, aż były na tyle blisko, żeby zionąć ogniem na obrońców, zanim straciły oparcie albo zostały zmuszone do odwrotu przez grad kul karabinowych. Wokół wieży leżało sporo martwych albo prawie martwych Zielonych, wskazując, że żołnierze popracowali nad celnością w czasie podróży do tego miejsca. – Kaznodziejo. – Braddon wskazał mu pobliski dach. – Nie ma sensu czekać. Zabij tyle, ile zdołasz. Panno Foxbine, Skaggs, idziecie razem z nim. Reszta za mną. Pobiegli za nim do czegoś, co wyglądało na ważną budowlę; w przeciwieństwie do innych, bardziej typowych dla tego miasta budynków ta miała dwa piętra. Znaleźli na wpół zniszczoną klatkę schodową, która prowadziła na dach. Braddon kazał Loriabeth pilnować schodów, a Silverpin i Clay stanęli razem z nim na krawędzi dachu. – Zaatakują nas, kiedy zaczniemy je zabijać – powiedział, patrząc przez celownik karabinu. – Musicie mnie osłaniać. Strzelił bez dalszych wstępów, Clay dostrzegł rozbłysk czerwieni wśród masy Zielonych, a zaraz potem zmieniło się brzmienie ich ryku. Teraz bardziej przypominał wrzask, kiedy całe stado przerwało atak na wieżę i odwróciło się w stronę nowego zagrożenia. Nadleciał pocisk z lewej i kolejny Zielony padł, krew polała się z jego czaszki. – Spokojnie teraz – powiedział Braddon, wkładając kolejny nabój do komory. Jednakże stado, zamiast zaatakować zgodnie z przewidywaniami, uciekło, nadal wydając z siebie dziwny, krzykliwy ryk. Skierowało się na południe, gdzie wkrótce zniknęło w dżungli, chociaż miało się wrażenie, że minęły wieki,

nim ucichło echo smoczych wrzasków. – Dziwne rzeczy widujemy na tej wyprawie – powiedział Braddon, opuszczając karabin. – Ale tego nic nie przebije.

Rozdział 24 Hilemore

– Ster lewo na burtę! Dobra Okazja przechyliła się z jękiem protestującego metalu, kiedy kadłub opierał się fali. Już płynęli całą naprzód i nie było czasu, żeby zwolnić. Zaledwie pięć sekund po zwrocie salwa corvuskich pocisków uderzyła w morze raptem trzydzieści jardów od nich. Za ich prawą burtą kołysało się dryfujące Zobowiązanie Kontraktowe: płonęło, dym kłębił się nad zniszczoną nadwodną częścią kadłuba i przepływał przed Okazją, dostarczając jej mile widzianej zasłony dymnej. Mimo słabej widoczności działa Okazji nadal uderzały w każdy cel w ich zasięgu. Hilemore patrzył, jak pan Lemhill po raz kolejny rozkazał oddać strzał z obrotowego działa, załoga przykucnęła i zasłoniła uszy przed znajomym już rozbłyskiem i hukiem. Ich wysiłki ewidentnie dały efekt, sądząc po nagłym pojawieniu się kuli ognia wśród kłębiącego się dymu przed nimi, chociaż Hilemore nie był w stanie zidentyfikować trafionego obiektu ani rodzaju szkód. To było ich siódme trafienie w trakcie potyczki, bardziej szaleńczej od wszystkich, w jakich do tej pory brał udział i trwającej niecałe dwadzieścia minut, licząc od chwili, kiedy pierwsza corvuska salwa zatopiła Obustronną Korzyść. W tym czasie widział, jak Zobowiązanie Kontraktowe otrzymało tuzin trafień, po czym wypadło z szyku i dwie inne fregaty spotkał podobny los, zanim dym z armat i płonących statków przekreślił wszelkie próby obserwowania przebiegu bitwy. Sądząc po nieprzerwanym ryku i świście strzałów, bitwa nie została jeszcze rozstrzygnięta.

Bez względu na zamęt był przekonany, że przełamali corvuski szyk, prawdopodobnie jako jedyny okręt Protektoratu. Kapitan Trumane kluczył wśród szybko poruszających się cieni wrogiej floty, rozkazując wszystkim działom strzelać do każdego celu, jaki im się nawinie, i w pełni wykorzystywał szybkość Okazji. – Przekonamy się, czy nimi trochę nie wstrząśniemy, co? – powiedział wcześniej. – Dajmy szansę reszcie floty. Hilemore nie był pewien, jakie korzyści będą mieli z nich towarzysze. Zaledwie kilka minut temu doszło do dwóch eksplozji, które rozświetliły dym z taką energią, że musiał być to wynik wybuchu zbrojowni krążownika. Chociaż starał się odepchnąć ponure podejrzenia, instynkt podpowiadał mu, że to były jednostki Protektoratu. Corvuskie okręty były bardzo szybkie, w wielu wypadkach dorównywały Okazji, a celność i szybkość ich dział świadczyła o wieloletnim szkoleniu. Wiedział, że to była pułapka. Dobrze zaplanowana i ze znacznym wyprzedzeniem. A oni weszli prosto w nią. – Wrogi krążownik dokładnie przed nami, panie kapitanie! – zameldował chorąży Talmant stojący przy rurze głosowej. Jego wcześniejszy strach wypalił się w ogniu walki i chłopak mówił wyraźnym, ostrym głosem. Hilemore i Trumane wyszli, żeby wycelować lunety w dym nad morzem przed dziobem, i wkrótce ujrzeli wysoki kształt. Podobnie jak wiele innych corvuskich okrętów i ten nie miał żadnych osłon na koła łopatkowe, ale był mniej elegancki od nowo wybudowanych jednostek. – Królewski – oznajmił Trumane. – Znacznie zmodyfikowany, ale to on. Hilemore poszedł na mostek za kapitanem, obserwując, jak wpatruje się w nadpływający krążownik z niezachwianym skupieniem. Po trzydziestu długich sekundach kapitan warknął: – Ster dziesięć stopni na prawo! W tej samej chwili charakterystyczny rozbłysk zakwitł na dziobie Królewskiego. Pocisk wylądował daleko na lewo za dziobem Okazji, jednak dość blisko, żeby cały okręt zadygotał.

Hilemore przewrócił się razem z Talmantem i sternikiem, ale Trumane zdołał jakoś utrzymać się na nogach. Hilemore usłyszał huk w odpowiedzi z ich własnej przedniej baterii i wstał akurat, żeby zobaczyć, jak pocisk uderza w górną część Królewskiego, sieje szrapnelami po fordeku i przy odrobinie szczęścia zabija część wrogich artylerzystów. Talmant odruchowo zakrzyknął triumfalnie, a sternik mu zawtórował. Trumane jednak nie widział powodu do świętowania. – Robi zwrot – powiedział, patrząc, jak krążownik przechyla się w prawo. Kiedy stanął do nich burtą, Hilemore zobaczył rzędy dział ustawione na górnym i środkowym pokładzie. Zliczył ich co najmniej trzydzieści. – Wygląda na to, że czeka nas staroświecka salwa całą burtą – zauważył kapitan. – Chorąży, proszę dać sygnał do maszynowni, żeby dodali jeszcze jedną miarkę do głównego kotła. – Tak jest, kapitanie. Pięć miarek, pomyślał Hilemore. Nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek spalono jednocześnie taką ilość produktu. Rezultaty uwolnienia tak dużej mocy w jednym wybuchu były w najlepszym razie nieprzewidywalne, ale zważywszy na grożące im niebezpieczeństwo, tak jak kapitan nie widział innego wyjścia. Wydawało się, że czas się rozciąga, kiedy Królewski kończył zwrot. Pan Lemhill zdążył nawet wystrzelić kolejny pocisk z obrotowego działa i trafił krążownik w śródokręcie. Efekty trudno było ocenić, ale Hilemore zakładał, a raczej miał nadzieję, że zniszczył jedno albo dwa działa. Okazja szarpnęła się nagle, Hilemore omal znowu się nie przewrócił, kiedy skoczyła do przodu. Łopatki ryczały, a wskazówka wskaźnika prędkości wychyliła się poza maksimum. – Ster pięć stopni na prawo – rozkazał kapitan. Nie mógł zaryzykować ostrzejszego zwrotu, ale miał nadzieję, że stanie się mniejszym celem dla dział Królewskiego. Zdążyli zostawić za sobą dwie trzecie długości od krążownika, zanim

pierwsze działo wystrzeliło. Salwa burtowa buchnęła wzdłuż kadłuba ogłuszającą kakofonią, ogniem i dymem. Hilemore spojrzał przez okna mostka wychodzące na rufę i zobaczył morze za Okazją burzące się od licznych trafień. Przez krótką chwilę wyobrażał sobie, że może poruszają się dostatecznie szybko, żeby wyjść z tego cało, ale złudzenie prysło, kiedy pocisk uderzył w reling na bakburcie tuż przed sterem. Hilemore zdążył zobaczyć, jak położona najbliżej rufy bateria zostaje rozerwana na strzępy przez grad szrapneli, jakie się wtedy posypały, a zaraz potem gęsta chmura czarnego dymu zakryła makabryczny widok. Mimo trafienia Okazja nadal pędziła i uciekli z celowników dział Królewskiego bez dalszych szkód. – Ster zero – rozkazał kapitan, zanim zwrócił się do Hilemore’a. – Raport szkód, podporuczniku. – Tak jest, panie kapitanie. Hilemore ześlizgnął się po drabinie i pobiegł na rufę. Dwóch mężczyzn zataczało się w szoku, mundury mieli rozdarte, ciała pokaleczone w wielu miejscach, ale żaden nie wyglądał na śmiertelnie rannego. Zmusił ich do otrząśnięcia się i odesłał do lazaretu. Pobieżna inspekcja miejsca trafienia potwierdziła utratę baterii i większości załogi artyleryjskiej, której szczątki walały się wokół zniszczonych dział w postaci czerwonych i czarnych grudek. Na szczęście nie zauważył, żeby kadłub został naruszony, ster także wyglądał na nieuszkodzony. – Zajmijcie się swoim działem! – wrzasnął do najbliższej załogi artyleryjskiej, która stała i wpatrywała się w miejsce wybuchu z rozdziawionymi ze zgrozy ustami. Wskazał mglisty kształt corvuskiej fregaty jakieś czterysta jardów za sterburtą. – Cel w zasięgu! Skierował się pośpiesznie na mostek, z zadowoleniem słysząc, że znowu zaczęto strzelać, i już zaczął się wspinać po drabince, kiedy Okazja gwałtownie zeszła z kursu. Pokład zakołysał się pod nim i przechylił w lewo, wibracje silnika nagle przestały ożywiać deski. Hilemore odwrócił się do osłony koła napędowego na lewej burcie i żołądek mu się zacisnął, gdy zobaczył, że

wirujące łopatki się zatrzymały. – Do maszynowni! – Hilemore podniósł głowę i zobaczył Trumane’a patrzącego na niego ze szczytu drabinki z twarzą czerwoną z gniewu i niepokoju. – Nikt nie odpowiada przez rurę głosową. Proszę się dowiedzieć, co, na Mozół, tam się wydarzyło. Hilemore zszedł do maszynowni, przepychając się między ludźmi taszczącymi świeżą amunicję ze zbrojowni i nawigując wśród różnych przeszkód, które zawsze gromadziły się pod pokładem w trakcie akcji. Maszynownię wypełniała para. Jeden z palaczy leżał obok luku, postrzępiony kawał metalu wystawał mu z piersi, twarz miał zwiotczałą, oczy ziały pustką śmierci. Po raz pierwszy od Feros w maszynowni zapanowała działająca na nerwy cisza, zabrakło zarówno ostrego stukotu silnika pomocniczego, jak i równego dudnienia silnika zasilanego krwią. Właściwie jedynymi dźwiękami były przekleństwa padające z ust pierwszego mechanika Bozware’a gdzieś wśród oparów. – Panie Bozware! – zawołał Hilemore, brnąc przed siebie. Nie padła żadna odpowiedź, tylko więcej przekleństw, którym teraz akompaniowało dzwonienie uderzającego młotka. Hilemore wszedł po schodkach na platformę, gdzie znajdował się główny napęd, i zatrzymał się gwałtownie na widok Tottleborna. Błogosławiony siedział zgarbiony na krześle z jednym ze swoich ukochanych pisemek na kolanach, z otwartymi ustami, jakby zamarł, mówiąc coś, i z wielkim nitem wbitym w skroń. „Czasem Błogosławiony widzi coś w transie, coś ciemnego i bezkształtnego...”. Hilemore oderwał od niego wzrok i odwrócił się, by zobaczyć, że termoplazmowy silnik nie działa, ogień za szkłem zgasł, a w komorze spalania widać ziejące rozdarcie. Wyglądało to tak, jakby jakieś straszliwe monstrum wykluło się z niej i przebiło się na zewnątrz w szaleńczej gorączce. Nowa fala przekleństw przyciągnęła jego uwagę do sceny poniżej. Mechanik stał okrakiem nad przekładnią napędu pomocniczego, waląc młotkiem ze skupieniem i zapamiętaniem w kawał metalu wbity głęboko w tryby. Hilemore nie potrzebował dokładnych

wyjaśnień, żeby ocenić ich kłopotliwe położenie. Żaden z silników nie działał i Okazja dryfowała bezwładnie. – Wybuchł niemal dokładnie sześć minut po dodaniu piątej fiolki – powiedział mechanik przez zaciśnięte zęby, nie przestając walić młotkiem. – Na wypadek gdyby chciał to pan odnotować w dzienniku. – Nie mieliśmy wyboru. – Hilemore spojrzał znowu na silnik napędzany krwią, wskazując rozdarcie w komorze spalania, które było poważne, ale też wąskie. – Da pan radę to uszczelnić? – Pewnie, tylko po co? – Jak szybko? Bozware przestał uderzać, a kiedy spojrzał Hilemore’owi w oczy, zrozumiał. – Co najmniej pół godziny, ale to będzie fuszerka. – Proszę to zrobić. Zaraz wracam. Poszedł najpierw do mesy oficerskiej, otworzył sejf i wyjął wszystkie pozostałe flasze Czerwonej, a potem pobiegł korytarzem na mostek. Luk był otwarty, więc dobrze widział, jak rozpadł się w podmuchu ognia i odłamków metalu. Podmuch zwalił go z nóg i cisnął nim przez korytarz, a uderzenie o grodź pozbawiło go przytomności. Oprzytomniał, słysząc spanikowane krzyki i czując zapach palącego się materiału. Jego ręce co rusz przeszywał powrotny ból i ktoś go bił w pierś. Po kilku sekundach przyszedł do siebie na tyle, żeby się zorientować, że to on krzyczy, a ciosy w pierś zadają jego własne ręce w próbie ugaszenia płonących skrawków kurtki od munduru. Wielki kształt zamajaczył w dymie i Hilemore poczuł, jak ktoś go podnosi. Zatoczył się lekko, kiedy potężne dłonie uderzeniami ugasiły płomienie. – Nic panu nie jest, podporuczniku? – zapytał Steelfine, obrzucając go spojrzeniem zmrużonych oczu od stóp do głów. Hilemore wyrwał się z uścisku Wyspiarza, odetchnął głęboko zadymionym powietrzem, zakaszlał i się wyprostował. – Muszę dostać się na mostek. Zastali tam chaos. Ściany i dach zniknęły, ale koło sterowe

sprawiało wrażenie nietkniętego. Jedynym śladem po sterniku były czerwone zacieki na drewnie. Kapitan Trumane leżał wśród szczątków mostka, krew wypływała mu uszami i nosem. Hilemore sprawdził mu puls i odkrył, że nadal jest wyczuwalny, chociaż słaby. Jednakże ilość krwi plamiącej mundur wskazywała na poważne obrażenia. Niewiarygodne, ale chorąży Talmant nadal stał obok rury głosowej – w obszarpanym i obficie zlanym krwią mundurze; mimo że chociaż sprawiał wrażenie całego i zdrowego, miał pusty, niczego niepojmujący wzrok. – Chorąży! Hilemore złapał chłopaka za przypaloną kurtkę od munduru i potrząsał nim tak długo, aż ślad życia powrócił do jego oczu. Talmant zamrugał i obrzucił spanikowanym wzrokiem zniszczony mostek. – Kapitan... – Jest niesprawny. Hilemore zdał sobie sprawę, że huk wystrzałów armatnich całkiem umilkł i spojrzał w stronę dziobu. Działo obrotowe przedstawiało straszliwy widok. Obracało się na łożu, zamek był prawie całkowicie odstrzelony, otaczały je zmasakrowane szczątki załogi artyleryjskiej. Dostrzegł wśród nich zwalistą, ale okaleczoną postać pana Lemhilla. – Wygląda na to, że teraz mi przypadło dowodzenie. Proszę stanąć za sterem. Niedługo silniki podejmą pracę. – Panie podporuczniku. Hilemore odwrócił się i zobaczył, że Steelfine wskazuje coś po lewej stronie. Corvuski krążownik zatrzymał się trzysta jardów dalej. To był jeden z nowo wybudowanych okrętów o bardziej eleganckich i zwartych liniach niż Królewski, ale najwyraźniej licznie zaopatrzony w marynarzy. Stali przy relingu w szyku, podczas gdy krążownik spuszczał za burtę szalupy. – Wygląda na to, że marzy im się trofeum – powiedział Steelfine. W jego głosie zdecydowanie pobrzmiewała wesoła nuta, wręcz

zapał. – Chcą zdobyć nasz silnik – powiedział Hilemore. – Okazja to najszybszy statek, z jakim mieli dziś do czynienia. Domyślam się, że ich admirał chce poznać powody. Podszedł do schodni i spojrzał na morze. Dym bitwy rozwiał się, pozostawiając cieniutkie opary i ukazując długie rzędy płonących kadłubów. W oddali nadal było słychać działa, ale strzały oddawano zdawkowo; przegrali ten dzień. Spojrzał na Okazję, licząc ciała walające się na pokładzie. Wszystkie jej działa ucichły. Dalszy opór był pozbawiony sensu. – Panie Steelfine – powiedział – proszę zebrać strzelców i przygotować się do odparcia abordażu. Proszę sprawdzić, czy nie da się załadować i przygotować do strzału dział na sterburcie, ale proszę nie strzelać bez mojego rozkazu. Zaraz się tam zjawię. Spodziewał się wahania, może rozpaczliwego błagania, żeby nie odrzucał tak po prostu ich życia. Steelfine jednak tylko zasalutował i odwrócił się, żeby zejść na pokład, wykrzykując rozkazy głosem głośnym jak syrena alarmowa. Talmant także nadal stał za sterem, bez słowa, nieugięty, chociaż co rusz zerkał na kapitana. – Nie mamy czasu, żeby się nim zająć, chorąży – powiedział Hilemore. – Proszę zostać na stanowisku. Kiedy ruszymy, proszę wziąć kurs na północ, północny wschód. – Tak jest, panie podporuczniku. Strażnik stojący przed aresztem powitał Hilemore’a z pobladłą twarzą, ale był dość bystry, żeby nie zadawać żadnych pytań, kiedy oddał mu klucze. – Kapitan jest ranny – poinformował go Hilemore, odwracając się, żeby otworzyć drzwi. – Proszę iść na mostek i przenieść go do lazaretu. Potem proszę wziąć karabin i dołączyć do zbrojmistrza na pokładzie. Wewnątrz Zenida Okanas stała przy prętach z córką u boku. Dziewczynka szczupłymi rękami obejmowała matkę w talii i przyglądała się Hilemore’owi z oskarżycielską miną.

– Nasz Błogosławiony nie żyje – powiedział piratce Hilemore, nie widząc powodu do dłuższych wstępów. – Pełnię teraz obowiązki kapitana i mam całą należną mu władzę. Przechyliła głowę, unosząc brew i czekając na jego następne słowa. – Proszę podać swoją cenę – powiedział. Na chwilę mocniej przytuliła córkę, a potem odesłała ją na koję, powtarzając surowo gest, kiedy dziewczynka się zawahała. – Pełne ułaskawienie – powiedziała. – I zwrot moich suwerenów. Hilemore otworzył celę i się odsunął. – Zrobione. Dostarczę poświadczoną zgodę, kiedy sytuacja będzie mniej nagląca. Jednakże w tej chwili... – Wskazał korytarz. Kobieta odwróciła się do córki i odezwała się po varestiacku cicho, ale stanowczo: – Zostań tutaj. Jeśli ta łajba zacznie tonąć, wydostań się na górę i płyń na wschód. Prąd zniesie cię na Wyspy. Dziewczynka skinęła głową, a Zenida Okanas wyszła szybko z aresztu i ruszyła przed Hilemore’em, gdy skierowali się do maszynowni. Zastali pierwszego mechanika przy silniku zasilanym krwią. Wbijał ostatni nit na miejsce potężnym młotem parowym. Rozebrał silnik pomocniczy, żeby uzyskać odpowiednich rozmiarów żelazne arkusze do pokrycia rozdarcia w komorze spalania, przez co łata wyglądała jak oparzenie na metalowej skórze. Hilemore zauważył rząd przykrytych płótnem ciał przy drzwiach. Tottleborn zapewne leżał wśród nich. – Jeszcze dwadzieścia minut – powiedział Bozware, stękając, gdy razem z palaczami odkładał na bok młot. – Muszę przełączyć przewody parowe. Hilemore wręczył Zenidzie Okanas trzy skórzane flasze. – Domyślam się, że wie pani, co robić. Rzuciła mechanikowi przelotne spojrzenie i skinęła głową, nim zadała Bozware’owi pytanie:

– Czy to coś może znowu wybuchnąć? – Wkrótce się przekonamy, prawda? – odpowiedział mechanik, nie podnosząc głowy i zajmując się mocowaniem przewodu parowego do zaworu wylotowego silnika. – Ostrożność nikomu nie popłaca w walce – odrzekł po varestiacku Hilemore, cytując stare porzekadło. – Jeśli umrę – powiedziała Zenida – oczekuję, że odstawi pan moją córkę do domu. Miasteczko Wysoki Mur w południowej Varestii... – Słyszałem o tym miejscu. – Odwrócił się i ruszył do wyjścia. – Ale jeśli pani umrze, to pewnie wszyscy wkrótce potem dołączymy do pani w Głębinach. *** – Niżej, wieprze bez jaj! – wrzasnął Steelfine do zebranych strzelców, którzy kucali na fordeku na rozkaz Hilemore’a. Udało mu się uruchomić trzy z zachowanych dział. Wszystkie załadowano kartaczami i szrapnelami. Tak archaiczną amunicję rzadko już zabierano na statki Protektoratu, ale ponownie Trumane okazał się przewidującym kapitanem. Hilemore kazał odsunąć działa od relingu i schować za stosem walających się kawałków statku, a artylerzyści otrzymali surowy rozkaz czekać ze strzałem na jego komendę. Przykucnął obok Steelfine’a, a trzech nadal żywych chorążych przykucnęło za nim z kordelasami i rewolwerami w gotowości. Nazwał ich swoją osobistą strażą przyboczną, mając nadzieję, że ten przywilej doda im nieco otuchy. Jednakże mimo wymuszonych uśmiechów wszyscy mieli błyszczące oczy i zastygłe twarze typowe dla młodzików, którzy zobaczyli zbyt wiele jatki jak na jeden raz. W sumie obrońców Okazji było trzydziestu trzech – tyle ludzi ostało się ze wszystkich strzelców i załogi. Nie dość, żeby odeprzeć pełną kompanię corvuskiej piechoty morskiej, ale może wystarczy, żeby powstrzymać ich do czasu, kiedy Bozware podłączy z powrotem silnik. Istniało dodatkowe ryzyko, że kiedy

stanie się jasne, że zamierzają walczyć, kapitan corvuskiego krążownika może zwyczajnie wycofać marynarzy i roznieść Okazję działami. Wtedy zwyciężysz, powiedział sobie Hilemore, bo uniemożliwisz im przejęcie silnika Okazji. Podszedł do relingu i zerknął przez stos szczątków na zbliżające się corvuskie szalupy. Najpierw płynęły dwie, a za nimi jeszcze sześć, w każdej piętnastu żołnierzy piechoty morskiej. Dwie szalupy płynące na końcu oderwały się od szyku i zaczęły okrążać Okazję od strony rufy, pewnie po to, żeby zaatakować z lewej strony, kiedy pozostałe siły zaatakują z prawej. – Weź dziesięciu ludzi i zabezpiecz bakburtę – powiedział do Steelfine’a. – Nie strzelaj, dopóki nie wejdą na liny. Zauważył, że Wyspiarz się waha, bez wątpienia zastanawia się, jakie ma szanse spłacić swój dług, jeśli nie zostanie u boku Hilemore’a. – Niedługo rozpęta się tu chaos walki – powiedział mu Hilemore. – Wróć wtedy, żeby mnie odszukać. Steelfine skinął mu głową i odszedł, wybierając po drodze dziesięciu mężczyzn. Hilemore spojrzał znowu na zbliżające się szalupy. Żołnierze wiosłowali spokojnymi, ale zdyscyplinowanymi pociągnięciami; małe działko znajdowało się na dziobie każdej łodzi, gdzie oficerowie stali, obserwując milczący i dymiący kadłub z większą czujnością, niż Hilemore by sobie tego życzył. – Przygotujcie się – powiedział artylerzystom, odsyłając ich, żeby przeczołgali się do dział i wysunęli kliny spod kół, by przeturlać je do przodu. Sam przeszedł w kucki przed rzędem dział, sprawdzając celowniki i mówiąc tylko na tyle głośno, żeby go słyszeli: – Celujcie w ludzi, nie łodzie. Będzie czas tylko na jeden strzał, więc celujcie porządnie. Potem chwytajcie za broń i dołączcie do walki. W odpowiedzi usłyszał pomruk aprobaty i ujrzał zdeterminowane twarze. Wchodząc na pokład, wygłosił krótką

mowę, obiecując ucieczkę, jeśli zdołają odpierać atak przez kilka minut. Na szczęście wierzyli w to bardziej niż on. Wrócił na swoje stanowisko i uniósł rękę, obserwując, jak podpływa najbliższa szalupa. Wreszcie znalazła się na tyle blisko, że widział rysy twarzy oficera na dziobie. Przeraził się, widząc mężczyznę w podobnym wieku i podobnego wzrostu co on, też weterana, sądząc po bliźnie biegnącej wzdłuż szczęki. Oficer wpatrywał się w Okazję bacznie, mrużąc oczy, i Hilemore wiedział, że dostrzegł jakiś znak ostrzegawczy, błysk jednego z dział albo bagnetu uniesionego odrobinę za wysoko. W każdym razie to był koniec podchodów i nadszedł czas walki. Hilemore opuścił rękę w tej samej chwili, w której oficer otworzył usta, żeby wykrzyknąć ostrzeżenie. Wszystkie trzy działa wystrzeliły naraz. Hilemore zobaczył wysoką sylwetkę oficera rozerwaną na kilka kawałków przez grad siekańców i łańcuchów wraz z mniej więcej połową znajdujących się za nim żołnierzy. Dym na chwilę przesłonił sąsiednią szalupę, ale kiedy się przerzedził, Hilemore zobaczył, że łódź przechyla się w wodzie, fale przeskakują nad burtą, a wiosła wiszą bezwładnie. Z żołnierzy na pokładzie zostały drgające szczątki. Reakcja pozostałych szalup była natychmiastowa – z ich małych działek wystrzelono trzy wybuchowe pociski w górny reling Okazji. Uszkodzenia statku były niewielkie, ale eksplozja wywołała taki grad drewnianych i metalowych odprysków, że co najmniej pół tuzina ludzi padło na pokład martwych lub ciężko rannych. – Zostaw ich! – warknął Hilemore na jednego z chorążych, który próbował odciągnąć na bok rannego. – Później będzie na to czas. – Wstał i ryknął na całe gardło: – Strzelcy! Strzelać bez rozkazu! Strzelcy podeszli do relingu i natychmiast zaczęli strzelać; pierwsza salwa skosiła szeregi żołnierzy w trzeciej szalupie, kiedy próbowali wpłynąć między dwie zniszczone łodzie. Hilemore widział, jak kilku Corvusyjczyków wpada do morza, podczas gdy ich towarzysze próbują znaleźć jakąś osłonę

w niewielkiej szalupie. Pozwolił strzelcom na jeszcze kilka minut ostrzału, zanim rozkazał im celować do pozostałych szalup. Niestety corvuscy oficerowie reagowali denerwująco szybko, rozkazując wioślarzom przyśpieszyć i szybciej pokonać dystans. Jedna szalupa przybiła do burty Okazji tuż przed osłoną koła napędowego, a druga zarzucała liny na rufę. Rozumiejąc, że największe niebezpieczeństwo grozi im ze stron, gdzie jest najmniej obrońców, Hilemore rozkazał chorążym, żeby ruszali za nim. Sam rzucił się naprzód, zbierając po drodze strzelców. Żołnierz corvuskiej piechoty morskiej już wchodził na reling, kiedy tam dotarli. Zaciskał zęby, wciągając się po linie ku żelaznemu hakowi zaczepionemu o burtę Okazji. Hilemore strzelił mu w twarz, ciało zwaliło się do łodzi w dole. Kolejny żołnierz zdołał postawić stopę na pokładzie, po czym ogień z rewolwerów chorążych posłał go za burtę w masie krwi. Hilemore wychylił się za burtę i opróżnił rewolwer w gęste szeregi żołnierzy w dole, prawie nie zważając na strzały padające w odpowiedzi z dołu. Jedna kula śmignęła mu tuż koło ucha, druga roztrzaskała szczękę artylerzyście, który do niego podbiegł. – Nie przestawajcie strzelać – powiedział chorążym, cofając się, żeby załadować broń. Młodzi ludzie zareagowali natychmiast, furia walki zastąpiła strach, jak to się często zdarzało, gdy bitwa się zaczynała i znikała niepewność. Artylerzyści podbiegli, żeby dołączyć ze swoimi karabinami do ognia zaporowego, wszyscy krzyczeli triumfalnie i przeklinali nieszczęsnych żołnierzy w dole, strzelając desperacko. Kiedy Hilemore wyprostował się ze świeżym bębenkiem w rewolwerze, wypatrując nowych celów, zobaczył szalupę wypełnioną trupami i rannymi. Kilku ocalałych odpływało w stronę krążownika, gdzie najpewniej powita ich stryczek. Corvusyjczycy słynęli z braku tolerancji wobec tchórzostwa. Nowa fala strzałów z karabinów sprawiła, że znowu spojrzał na rufę. Strzelcy oddali ostatnią salwę i teraz rzucili się

z bagnetami na ścianę odzianych na zielono żołnierzy wdrapujących się na burtę. Nowe strzały padły także z bakburty, co znaczyło, że ludzie Steelfine’a walczą teraz z dwiema szalupami piechoty morskiej. Hilemore schował rewolwer do kabury i wyciągnął kordelas, rozkazując chorążym iść jego śladem i upewniając się, że artylerzyści założyli bagnety. – Z werwą, chłopcy, z łaski swojej – powiedział, ruszając równym truchtem. Żołnierze piechoty morskiej zdołali odeprzeć strzelców na kilka jardów, zanim Hilemore zaatakował ze swoim maleńkim oddziałem ich flankę, tnąc kordelasem. Trafił żołnierza próbującego desperacko przeładować karabin, a potem rozciął twarz następnemu, który uniósł bagnet o ułamek chwili za późno, żeby zablokować cios. Ta szarża, że załoga Okazji wydała dziki okrzyk i rzuciła się na żołnierzy z nową energią, dźgając bagnetami i uderzając kolbami karabinów. Żołnierze musieli cofnąć się do relingu, chociaż jedyny oficer, jaki im został, wykazał się męstwem. Stał prosto nieczuły na rany i strach, zapanował nad swoimi ludźmi, ustawiając ich w ciasny węzeł wokół mocowania rufowej kotwicy, celując uważnie z rewolweru i trafiając trzech strzelców jednego po drugim. – Wycofać się! – krzyknął do załogi Hilemore, samemu sięgając po broń. – Przeładować i wykończyć ich salwą. Jego rozkaz zwrócił uwagę oficera piechoty morskiej, który teraz spojrzał na niego bacznie i uniósł rewolwer do kolejnego precyzyjnego strzału. Hilemore błyskawicznie podniósł rękę w odpowiedzi, strzelił razem z oficerem. Dwie kule minęły się w powietrzu. Poczuł, że coś wbija mu się w ramię, odrętwienie zalało jego ciało pod mundurem, ale powstrzymał się przed zerknięciem na ranę. Zamiast tego zrobił krok w bok i odciągnął kurek do następnego strzału. Wtedy odkrył, że to niepotrzebne. Oficer osunął się wśród swoich ludzi z wielką czerwoną dziurą na czole. Chwilę potem strzelcy oddali pojedynczą, ogłuszającą salwę, krew rozkwitła szkarłatem na mundurach pozostałych

żołnierzy, którzy padali bez życia na pokład. Hilemore odwrócił się do relingu na bakburcie i zobaczył, że ludzie Steelfine’a walczą szaleńczo z dwiema szalupami żołnierzy. Zbrojmistrz porzucił karabin na rzecz topora i widać go było w centrum walki. Ostrze topora chlapało krwią, uderzając niezmordowanie. Twarz Steelfine’a przybrała przedziwnie pogodny wyraz człowieka w pełni zadowolonego ze swojej pracy. Hilemore otworzył usta, żeby rozkazać stojącej w pobliżu załodze ustawić się w szeregu do oddania strzału i ostrzec Steelfine’a, by padł na pokład, kiedy strzelcy poślą salwę w żołnierzy przechodzących przez reling. Wtedy jednak Dobra Okazja szarpnęła się, znowu ożywając. Żołnierze piechoty morskiej, którzy nadal wspinali się na jej burty, pospadali do morza. Koła Okazji zakręciły się, z kominów wzbiły się strumienie pary. Załoga zawiwatowała i natychmiast rzuciła się na niedobitki corvuskich żołnierzy, z których większość rozważnie skoczyła za burtę. W ciągu kilku minut pozostali nie żyli, każdy przyszpilony do pokładu przez kilka bagnetów, niektórzy w trakcie poddawania się. – Ty tam, Tollver! – zawołał Hilemore do chudego chorążego, który stał i wpatrywał się w zakrwawiony kordelas z tępą fascynacją. Chłopak natychmiast się otrząsnął. – Idź do maszynowni. Powiedz panu Bozware’owi, żeby narobił tyle dymu, ile się da. – Tak jest, panie podporuczniku. Hilemore rozkazał jeszcze, żeby wyrzucić ciała corvuskich żołnierzy za burtę i załadować działa, a potem poszedł na mostek. – Północ, północny wschód, panie podporuczniku – zameldował Talmant, pewnie trzymając ster. – Bardzo dobrze, chorąży. Hilemore sprawdził wskazania prędkości i odkrył, że Okazja już przyśpieszyła do dwudziestu węzłów. Najwyraźniej naprawa dokonana przez pierwszego mechanika nie była aż taką

fuszerką, jak uprzedzał. Znalazł nieuszkodzoną lunetę kapitana na podłodze i podniósł ją do oka, kierując na południe. Widoczne corvuskie okręty najpewniej niemal całkiem się zatrzymały po bitwie, albo żeby zgarnąć łupy, albo żeby wyłowić ludzi z morza. Niektóre dodały pary, żeby ruszyć w pościg – w tym także smukły krążownik, z którego przypłynęły szalupy z piechotą morską. Najwyraźniej admirał nadal miał ochotę dorwać w swoje ręce silnik Okazji, bo żaden z corvuskich okrętów nie strzelił z działa. – Panie Talmant, proszę być gotowym, na moją komendę ster prawo na burtę – powiedział do chorążego. – Tak jest, panie podporuczniku. – Chłopak się zawahał. – Nie popłyniemy między wyspy, panie podporuczniku? – Przy odrobinie szczęścia. Kilka minut później zasłona dymna wypłynęła z kominów. Tego dnia wiatry im sprzyjały i tym razem względnie bezwietrzna aura sprawiła, że dym zaległ za Okazją grubym, szarym kocem. – Proszę wykonać zwrot, chorąży. Chłopak skręcił kołem zgodnie z rozkazem, aż igła kompasu wskazała równo wschód, a wtedy ustawił ster z powrotem na zero. Wszelkie ograniczenia, które wcześniej hamowały pościg, teraz najwyraźniej zniesiono, bo stłumiony huk i świst kul niosły się przez dym, ale żaden pocisk nie zbliżył się do nich na odległość mniejszą niż sto jardów. Corvuscy artylerzyści zakładali, że utrzymają północny kurs, i stosownie do tego strzelali. W końcu tylko szaleniec, pomyślał Hilemore, skierowałby statek na Wyspy. Szaleniec... albo pirat.

Rozdział 25 Lizanne

– Tak blisko Carvenportu, jak zdołam, nie narażając się corvuskiej flocie. – Kaden uśmiechnął się zdawkowo i rzucił majorowi Arberusowi jeszcze jedną manierkę. – Carvenport znajduje się pięćdziesiąt mil stąd – odpowiedział Arberus. – I kto wie, ilu corvuskich zwiadowców patroluje dżunglę. – To lepiej nie zwlekaj. Teraz uważam, że spłaciłem dług, i z pewnością zabiję cię przy następnym spotkaniu. Możesz zatrzymać karabin. Po tych słowach przemytnik odwrócił się i odszedł do sterówki. Kilka minut później Morska Tancerka odbiła od brzegu i zaczęła zawracać. Nadciągała noc i komin jarzył się lekko w mroku, kiedy statek odpływał w górę rzeki, gdzie wkrótce zniknął im z oczu. – Nawet nie podziękował – zauważyła Tekela. Lizanne założyła plecak i podniosła jedną z manierek, które dostali. – To chyba podsumowuje całą jego wdzięczność. Zerknęła na ciemną ścianę dżungli nad rzeką. Wiedziała, że wszystkie smocze stada w tej okolicy całkowicie wybito podczas polowań ponad dziesięć lat temu, ale jej przelotne doświadczenie w Interiorze sprawiło, że nabrała zdrowego szacunku dla wielu niespodzianek czających się poza murami cywilizacji. – Lepiej przejdźmy parę mil, zanim zrobi się za ciemno, żeby cokolwiek wypatrzyć – powiedziała, ruszając. – Niech panienka nie oddala się ode mnie na więcej niż dwa kroki. – Na pewno się nie oddalę – zapewniła ją Tekela cichutkim

głosikiem. Oczy jej błyszczały ze strachu, kiedy wodziła wzrokiem po dżungli. Udało im się przejść tylko godzinę, zanim ciemność zmusiła ich do zatrzymania się. Lizanne znalazła swego rodzaju ścieżkę, pewnie wydeptaną przez jakieś małe jeleniowate coraz liczniej zamieszkujące tę okolicę, odkąd zabrakło smoków, które przetrzebiały ich stada. Ścieżka prowadziła na małą polanę, gdzie rozbili obóz na noc. Tekela przycupnęła blisko Lizanne dla rozgrzania, bo major zdecydowanie opowiedział się przeciwko rozpalaniu ognia. – Morradin wyśle swoją kawalerię daleko przed głównymi siłami – powiedział, przyglądając się dżungli z karabinem gotowym do strzału. – Dobrze to wiem, bo sam powinienem się tam znajdować. – Zna pan plan jego ataku? – spytała Lizanne. – Tylko ogólną strategię. Morradin nie jest szczególnie rozmownym człowiekiem, ani szczególnie ufnym. Armia ruszy gromadnie z Morsvale, osłaniana przez kawalerię i harcowników, i podejdzie do Carvenportu od południowego zachodu. Flota, pod warunkiem, że opanuje Cieśninę, ostrzela miasto, przygotowując je na ostateczny atak. Mało to subtelne, wiem, ale to nie jest szczególnie subtelny dowódca, a jego dokonania mówią same za siebie. – Ilu żołnierzy łącznie? – Dwie pełne dywizje plus kompanie rezerwy z Morsvale. Powiedziałbym, że w sumie jakieś dwadzieścia pięć tysięcy. – Zerknął na nią. – Domyślam się, że zamierza pani przekazać to w transie swojemu kontaktowi w Carvenporcie? – Następny przewidziany trans jest jutro wieczorem. Mam nadzieję, że dam Protektoratowi jakąś szansę zorganizowania obrony. – Garnizon w Carvenporcie liczy nie więcej niż trzy tysiące żołnierzy i ma tylko cztery baterie artylerii. Będą mieli szczęście, jeśli przetrzymają jeden dzień. – Widzę, że cesarscy szpiedzy nie próżnowali.

Zaśmiał się ponuro i mruknął: – Szpiedzy nigdy nie próżnują. Przyglądała mu się bacznie, kiedy wypowiedziała kolejne słowa, opierając się pokusie, żeby przyjąć nieco Zielonej dla wyostrzenia wzroku, bo została jej już tylko cenna odrobina: – Prawdziwa miłość. Nic. Żadnej reakcji poza lekko skonsternowanym spojrzeniem, rzuconym w jej stronę. – Co? Nie jest aż tak dobrym aktorem, uznała. Te słowa nic dla niego nie znaczą. – Nieważne. – Usadowiła się obok Tekeli, obejmując ją za ramiona, żeby nie drżała. – Proszę mnie obudzić, kiedy się pan zmęczy. *** – Od dwóch dni nie mieliśmy żadnych wieści od floty Protektoratu – powiedziała madame. Jej myślobraz gotował się jak nieapetyczna zupa. – To bez wątpienia złowieszczy sygnał, który zmusza mnie do uznania, że straciliśmy Cieśninę na rzecz Corvusyjczyków. Niemniej Zarząd rozkazał utrzymać Carvenport za wszelką cenę do czasu przysłania posiłków, które obiecali, że zjawią się w ciągu miesiąca. – Miesiąc w tej sytuacji równie dobrze mógłby być całym rokiem – odpowiedziała Lizanne. – Morradin dysponuje pełnym obrazem naszych możliwości, nie wspominając już o agentach swobodnie działających w mieście. – Dziś rano ich liczba znacząco się zmniejszyła, o czym z radością cię powiadamiam. Wszyscy znani agenci Korpusu zostali aresztowani o świcie. Przesłuchania ujawniły czterech kolejnych agentów, o których uprzednio nie wiedzieliśmy. – Niewątpliwie jest ich więcej. – Z pewnością, ale miejmy nadzieję, że ta drobna demonstracja wystarczy, żeby zmusić ich do przyczajenia się, przynajmniej

na razie. – Prawdziwa Miłość? – Ani śladu, żadnych wskazówek. Żaden z aresztowanych agentów nie zna tego hasła. Znajoma już czarna sieć pojawiła się w myślobrazie madame, macki rozpościerały się i kłębiły między chmurami pełne życia, dopóki nad nimi nie zapanowała. Sieć zamarła, ale pozostała, a Lizanne nie zdziwiła się, gdy usłyszała kolejne pytanie: – Urządzenie nie zostało uszkodzone? – Jest w dobrym stanie, madame. Podobnie jak dokumenty, które zdobyłam. – Doskonale. Wybrałam grupę naukowców, którzy czekają na ich przybycie. W ciągu najbliższych dni powinniśmy uzyskać znacznie konkretniejszy obraz do przesłania panu Torcreekowi. – Pod warunkiem że utrzymamy miasto dostatecznie długo. – Pozwól, że ja się będę martwić wojskowymi banałami. Marszałek wielki przekona się, że mamy dla niego kilka niespodzianek. A na razie wracaj szybko, bezpieczne dostarczenie urządzenia to twój jedyny cel, niezależnie od innych sentymentów. *** – Przebrzydłe, cuchnące, przeklęte miejsce! – jęknęła Tekela. Wylądowała na czworakach, kiedy zaczepiła nogą o pnącze. Gdy Lizanne patrzyła, jak Tekela podnosi się ociężale, dostrzegała tylko ślady gniewnej, mającej napady złości dziewczyny sprzed tygodni. Jej kombinezon był poplamiony za sprawą brudu na łodzi przemytnika i uprzejmości dżungli. Włosy związała z tyłu w ciasny kok, ale brudne, pozlepiane strąki opadały jej na twarz jak wychudzone węże. I jeszcze przeżywała żałobę, rzecz jasna, a związany z nią ból pogłębił się teraz, kiedy miała czas, żeby rozmyślać nad serią wypadków, które przywiodły ją do tego miejsca. Starała się to ukryć, przywdziewając maskę cichej determinacji, ale Lizanne doskonale widziała prawdę – udręczony wzrok i niezdolność

do uśmiechu, które mówiły o głębokim poczuciu straty przetykanym poczuciem winy. – Odpoczniemy chwilę – powiedziała Lizanne, wskazując Tekeli leżący nieopodal konar. – Nie jestem zmęczona... – Po prostu niech panienka usiądzie. Arberus obejrzał się na nie i oparł plecami o drzewo, pijąc chciwie z manierki. W przeciwieństwie do Tekeli odzyskał większość energii w ostatnich dniach, chociaż to, jak czasem się krzywił, znaczyło, że nie wszystkie rany się zabliźniły. Lizanne nie dostrzegała też w nim żałoby, ale jedynie uporczywy gniew i niezachwiane zdecydowanie. „Fanatycy są użyteczni”, przypomniała sobie słowa jednego z instruktorów, „ale zawsze należy uważać ich za atuty jednorazowego użytku”. – Proszę – powiedziała, podwijając rękaw i odwracając się do Tekeli. Wyjęła fiolkę Zielonej z Pająka i podała dziewczynie. – Dwa łyczki. To zapasy krawcowej, więc nie jest zbyt mocna, ale pomoże ci utrzymać się na nogach przez kilka mil. Tekela popatrzyła na fiolkę z podejrzliwością. – Nigdy... Ojciec tego nie lubił, nie pozwalał, żeby była w domu. Lizanne popatrzyła na nią wyczekująco, aż Tekela podniosła fiolkę do ust i wypiła ostrożnie dwa łyki. Skrzywiła się. – To ohydne... Urwała, kiedy Zielona zaczęła działać, jej policzki nabrały kolorów, a zgarbione plecy się wyprostowały. – Och... – wyrwało jej się niemal piskliwie. – Chodź – powiedziała Lizanne, poklepując jej dłoń i pomagając jej wstać. – Jeszcze dwa dni i powinnyśmy zobaczyć... Słaba, ale przenikliwa nuta rozległa się na południe od nich i odbiła echem wśród drzew ostrzegawczo i nagląco. – Róg myśliwski – powiedział Arberus. Natychmiast się poderwał i uniósł kolbę karabinu do ramienia. – Cesarscy Tropiciele. – Spojrzał w górę. – Co się dzieje? – spytała Lizanne.

– Wiedzą, gdzie jesteśmy. – Wskazał na dwie małe skrzydlate sylwetki widoczne między koronami drzew. Znajdowały się dokładnie nad nimi i krążyły leniwie. – Sokoły. Tropiciele wolą je od ogarów. Znowu rozległ się dźwięk rogu, tym razem bliżej. – Pół mili? – zastanawiała się Lizanne. – Raczej jedna trzecia. I są konno. Lizanne odwróciła się do Tekeli, która ściskała rewolwer. Miała świeżą warstewkę potu na twarzy. Zielona dodała trochę koloru jej policzkom, ale strach w oczach dziewczyny był wręcz namacalny. „Niezależnie od innych sentymentów...”. – Proszę to wziąć – powiedziała, zdejmując plecak i podając go Arberusowi. – Kiedy dotrze pan do Carvenportu, proszę go oddać madame Lodimie Bondersil. Nikomu innemu. Ona wie, jaki układ z wami zawarłam. Wyjęła Szept i podeszła do Tekeli, przelotnie ściskając jej dłoń. – Proszę iść z majorem, panienko. – Czekaj! – Dziewczyna zacisnął rękę na jej dłoni i nie chciała jej puścić. – Idziemy wszyscy albo nikt. – Zdołam powstrzymać ich dostatecznie długo, żebyście uciekli – odpowiedziała Lizanne. – Major nie da rady. Po raz ostatni ścisnęła dłoń Tekeli, a potem zdecydowanie wyrwała się, odwróciła i pobiegła na południe bez chwili wahania. Tekela zawołała za nią, rozpaczliwe prośby zamieniły się w pełen frustracji gniew, kiedy Arberus zaczął ją odciągać. Lizanne wstrzyknęła sobie odrobinę Zielonej i przyśpieszyła. Pierwszego żołnierza zobaczyła zaledwie minutę później, kłusował przed siebie miarowo przez oświetloną słońcem polanę. Jechał z karabinem w jednej ręce i cuglami w drugiej ubrany w szaro-zielony mundur Cesarskiej Lekkiej Kawalerii. Widząc jego ogorzałą twarz i sposób, w jaki nieustannie wodzi wzrokiem po otaczającej go dżungli, uznała, że to weteran, któremu nieobcy jest Interior. Znalazła odpowiednie drzewo, szybko wspięła się do jednej trzeciej jego wysokości i przysiadła na grubym konarze, z którego mogła obserwować kawalerzystę

i jego odział podążający za nim w rozsądnej odległości, jak przystało na zawodowców. Zliczyła ich dwunastu, ale z pewnością w pobliżu znajdowały się jeszcze inne szwadrony. Jednakże tylko ten mógł podjąć trop zostawiony przez Tekelę i majora. Poczekała, aż pierwszy kawalerzysta przejedzie spokojnie. Zlikwidowanie go nie byłoby szczególnie trudne, ale prawdziwe niebezpieczeństwo przedstawiał szwadron jako całość. Westchnęła cicho, sfrustrowana, zerkając na Pająka i żałośnie małą ilość produktu w fiolkach. Zostało jej tylko ćwierć fiolki Zielonej i przepadła cała Czarna. Na szczęście nadal miała prawie pół fiolki Czerwonej i jeszcze cztery rozkoszne pociski od Jermayaha. Załadowała Czerwoną Kulę do górnej lufy Szeptu i czekała z palcami na guzikach Pająka, podczas gdy kawalerzyści się zbliżali. Dopiero kiedy ostatni żołnierz przejechał pod jej gałęzią, wstrzyknęła sobie resztę Zielonej i pół zapasu Czerwonej. Wrażenie dezorientacji było natychmiastowe i prawie niestłumione, zmęczenie osłabiło nieco jej koncentrację. Mimo nagłych mdłości trzymała broń pewnie, celując w środkowego kawalerzystę, i odpaliła Czerwoną Kulę. Pocisk uderzył w górną część pleców kawalerzysty, wywołując satysfakcjonująco dużą eksplozję. Nieszczęsny Corvusyjczyk zginął na miejscu razem z koniem, podczas gdy dwaj jego towarzysze spadli z siodeł i wili się z wrzaskiem wśród buchającego ognia. Lizanne strzeliła do następnego, który próbował zapanować nad wierzgającym koniem, i aż się wzdrygnęła, kiedy kula z karabinku wbiła się gałąź raptem o stopę na prawo od niej. Jej wzmocnione Zieloną oczy natychmiast dostrzegły źródło – doświadczony pierwszy kawalerzysta wracał galopem z karabinkiem u ramienia, który umiejętnie przeładowywał do drugiego strzału. Lizanne zeskoczyła z gałęzi, przekoziołkowała i wylądowała wśród nadal stających dęba koni, kiedy następny strzał zwiadowcy przeciął powietrze nad jej głową. Zastrzeliła jeszcze

dwóch kawalerzystów jednego po drugim, a potem uskoczyła, kiedy trzeci zaatakował ją szablą. Czubek ostrza przeszedł tak blisko, że ściął kilka włosów z jej przecinającego powietrze kucyka. Przeciwnik okazał się denerwująco doskonałym jeźdźcem, zapanował nad wierzchowcem i podjechał bliżej, zamachnął się szablą do śmiertelnego ciosu, trzymając się nisko za szyją konia, żeby uniknąć trafienia pociskiem w czoło. Lizanne uwolniła Czerwoną w jednym instynktownym rozbłysku. Wrzask konia urwał się, kiedy żar przeżarł się w jednej chwili przez jego gardło, a z jeźdźcem nie było wiele lepiej. Jego mundur, skóra i znaczna część kości zamieniły się w popiół. Upiorne szczątki konia i jeźdźca – jeden w połowie cielesny, drugi całkiem zwęglony – padły, kiedy Lizanne odskoczyła i obróciła się błyskawicznie do nadal szarżującego weterana. Teraz już prawie ją dopadł, ogorzała twarz za karabinkiem zamieniła się w maskę gniewnego triumfu. Lizanne błyskawicznie uniosła rękę z bronią, wyczerpując rezerwy Zielonej: instynktownie wycelowała i strzeliła z taką szybkością i celnością, że żaden nie-Błogosławiony nie mógł jej dorównać. Kula trafiła zwiadowcę w oko w tej samej chwili, w którj jego palec zacisnął się na spuście karabinka, ale jego pocisk poleciał w las, kiedy on zwalił się bez życia z siodła. Lizanne zatoczyła się wśród jatki, mając w żyłach zaledwie resztki produktu, i rozejrzała się za innymi celami, ale zobaczyła tylko trupy i umierających. Zgarbiła się. Ulga i wyczerpanie zmieszały się w niej, dobywając z jej gardła niezwykły i nieznany odgłos. Potrzebowała chwili, zanim zdumiona odkryła, że to szloch. Ile lat minęło, odkąd ostatni raz coś takiego mi się przydarzyło? – zastanawiała się, ocierając kciukiem łzę, gdy szloch zamienił się w pełen żalu śmiech. Cała wesołość natychmiast zniknęła, kiedy znowu rozległ się tętent galopujących koni. Znużona Lizanne jęknęła na widok kolejnych kawalerzystów nadjeżdżających ścieżką. Podjechali ostrożnym cwałem, zatrzymali się dobre pięćdziesiąt jardów

dalej, żeby przyjrzeć się dymiącym szczątkom towarzyszy. Sądząc po wymianie ostrożnych spojrzeń, domyśliła się, że odgadli jej naturę, ale też wkrótce pojmą, że produkt jej się skończył. Westchnęła, ściskając mocniej Szept i wyciągając skradziony rewolwer Korpusu z kieszeni kombinezonu. Stanęła, trzymając oba rewolwery przy bokach, i przechyliła wyczekująco głowę. Kawalerzyści wymienili jeszcze kilka ostrożnych spojrzeń, zanim jeden z nich warknął niecierpliwie, rzucając rozkaz – sierżant, oceniając po apodyktycznym tonie głosu. W odpowiedzi wszyscy żołnierze wyciągnęli karabinki z olster przy siodłach i rozproszyli się. Każdy uważnie celował, zbliżając się nieśpiesznie. Lizanne uznała, że może zdążyć zabić dwóch, zanim ją zastrzelą, i przyjrzała się im, wybierając, kogo zabić. Wybrała sierżanta, żylastego jegomościa, jak to często było w przypadku kawalerzystów, o ponurych, szczupłych rysach i ciemnych oczach za celownikiem broni. Uniosła oba rewolwery, kiedy twarz sierżanta zniknęła w czerwono-białej chmurze rozdartego ciała i sproszkowanej kości. Strzały buchnęły z dżungli na prawo od kawalerzystów, z co najmniej dwudziestu luf naraz – karabinków, strzelb i karabinów, sądząc po niezgodnym brzmieniu huku i trzasku. Kawalerzyści ulegli sile ognia, żaden nie zdążył nawet raz strzelić w odpowiedzi przed śmiercią. Imponująca celność, pomyślała Lizanne, zauważając puste siodła na przeważnie nietkniętych koniach, które krążyły wokół obalonych jeźdźców, rżąc z niepokojem. Ogarnęła ją fala wyczerpania i Lizanne znowu osunęła się na kolana, ręce jej opadły i broń wylądowała w błocie. – Żyjesz! – Lizanne uniosła głowę i zobaczyła biegnącą do niej Tekelę, a tuż za nią majora Arberusa. – Wiedziałam, że przeżyjesz! Lizanne jęknęła, kiedy dziewczyna rzuciła się na nią z uściskami. – Panna Lethridge? – rozległ się głos z szorstkim,

starokolonialnym akcentem. Lizanne spojrzała na przysadzistą postać stojącą obok Arberusa, kobietę w średnim wieku ze strzelbą opartą o załom odzianej w zieloną skórę ręki. Za nią dostrzegła inne osoby w skórzanych płaszczach kręcące się wśród zabitych Corvusyjczyków. Przykucały co rusz, żeby z widoczną wprawą wyłuskać coś cennego albo broń. – Griseld Flaxknot – przedstawiła się kobieta, dotykając palcem szerokiego ronda kapelusza. – Kapitan Niezależnej Kompanii Pracowników Najemnych „Osacznicy”. Madame Bondersil bardzo zależy na tym, żebyśmy odwieźli panią do domu. *** Obudziły ją dźwięki podzwaniających łańcuchów, a jej przytępiony umysł natychmiast przywołał wizje corvuskiej sali tortur. Przemytnicy, dżungla, to wszystko sen... Krawcowa złapała mnie w Morsvale... – Krista? – Oddech Tekeli musnął delikatnie jej ucho, skłaniając ją do oprzytomnienia. Lizanne jęknęła i zmusiła się do otwarcia oczu. Zobaczyła nad sobą twarz dziewczyny ze zmarszczonym z troski czołem. Coś szarpnęło się mocno pod plecami Lizanne, która zdała sobie wtedy sprawę, że są w poruszającym się wnętrzu. Jej wzrok padł na łańcuchy kołyszące się nad głową Tekeli. – Wóz łowców smoków – powiedziała. – Tak. Tekela pomogła jej usiąść, opierając ją o grube żelazne pręty tworzące ściany wozu. Major Arberus siedział na drugim końcu pojazdu i zerkał na jadących po bokach Najemników. Lizanne zauważyła, że zniknął jego karabin. – Nie pozwolili nam się zatrzymać – tłumaczyła Tekela. – Chociaż nie dało się ciebie dobudzić. Po prostu wrzucili nas tutaj i ruszyli. – Jak długo?

– Dwa dni. Zastanawiałam się... czy w ogóle się obudzisz. Lizanne poruszyła językiem i skrzywiła się, czując suchość w ustach. – Poproszę wody. Tekela podsunęła jej manierkę do ust, ale Lizanne wkrótce sama ją wzięła, uniosła i łapczywie przełykała błogosławioną zawartość. Nadmierne użycie produktu często miało nieprzyjemne efekty uboczne, przede wszystkim odwodnienie i zmęczenie, chociaż nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek tak silnie zareagowała. Kończyny miała jak z gumy i czuła się tak, jakby żelazny pręt przebijał jej czaszkę od jednej skroni do drugiej. – Lizanne – powiedziała wreszcie, opuszczając manierkę i ocierając słabą ręką usta. – Co? – spytała Tekela. – Moje imię. Nazywam się Lizanne Lethridge. Zobaczyła, że Arberus poruszył się wtedy. Rzucił jej ostrożne spojrzenie, które znaczyło, że natychmiast rozpoznał nazwisko. Znana rodzina bywa przeszkodą w pewnych zawodach, dobrze to wiedziała, ale czuła, że dziewczyna zasługuje, żeby poznać nazwisko swojej samozwańczej opiekunki. Odwróciła się do niej, przechodząc na język mandinorski. – Znasz ten język? Tekela skinęła lekko głową i odpowiedziała, zacinając się i mówiąc z mocnym akcentem: – To była jedyna... lekcja, od której ojciec... nie pozwalał mi się... – Szukała właściwego słowa. – Wymigać? – podpowiedziała Lizanne. Tekela uśmiechnęła się i pokiwała głową. – Nie mówię... biegle. – To się zmieni. – Lizanne wyprostowała się bardziej, patrząc na okolicę. Dżungla rosła rzadziej, drzewa były niższe, co znaczyło, że zbliżają się do częściowo zamieszkanego buszu na południe od Carvenportu. – Najpewniej to będzie jedyny język, którym będziesz mówić w nachodzących latach.

*** Przed zmrokiem minęli kilka gospodarstw, piętrowe domy o szerokich, spadzistych dachach otoczone grupką stodół i zagród. Wszystkie opuszczono, żywy inwentarz zabrano albo niedawno zarżnięto. Osacznicy zameldowali, że wszystkie studnie zatruto trupami zwierząt, a wiele zbiorów albo zostawiono, żeby zgniły, albo celowo spalono. – Rozkaz firmy – skomentowała kapitan Flaxknot, kiedy stanęli na noc. Zmusiła ich do jazdy aż do chwili, kiedy słońce zniknęło za horyzontem, rozstawiła straże ciasno na granicach obozu i odesłała dwóch snajperów, żeby obserwowali drogi z południa. – Nie chcą niczego zostawić Corvusyjczykom. Pamiętam, jak dziadek mówił, że widział już raz coś takiego, to musiało być z osiemdziesiąt lat temu. To chyba znaczy, że to już... Która? Trzecia Wojna Corvuska? – Czwarta – odpowiedziała Lizanne. – Nie licząc sporadycznych potyczek w okresach pomiędzy. Kapitan rzuciła ostre spojrzenie majorowi Arberusowi. – Pewnie nigdy nie mają dość zbierania cięgów. – Mam przeczucie, że to będzie ostatnia – powiedziała Lizanne. Wróciła myślami do marszałka wielkiego Morradina i niemożliwie szybkiej fregaty, którą zniszczyła. Żelazny Syndykat Handlowy stał się prawdopodobnie najpotężniejszą organizacją na świecie dzięki innowacjom, ale przy okazji obciążył się coraz bardziej skomplikowaną i rozległą machiną biurokratyczną oraz Zarządem mającym skłonność do bolesnej wręcz opieszałości. Corvusyjczycy nie mieli Zarządu – mieli cesarza. Może i był potomkiem nieobliczalnego i często skorumpowanego rodu, ale najwyraźniej miał dość rozumu i dalekowzroczności, żeby przynajmniej zepchnąć korporacyjny świat do defensywy w ciągu kilku dni od rozpoczęcia swojego wielkiego militarnego gambitu. Wiele zależało od gotowości Zarządu do adaptacji i odrzucenia otaczanych głęboką czcią korporacyjnych przepisów. Jakoś wątpiła, żeby ten proces

przebiegł inaczej niż w sposób długi i bolesny. Chyba że plan madame się ziści, pomyślała. Być może jej obsesja rzeczywiście nas uratuje. Zza linii drzew na południu dobiegł słaby płaczliwy wrzask. Kapitan Flaxknot natychmiast się poderwała wraz ze wszystkimi Najemnikami w zasięgu wzroku. Lizanne zaniepokoił wyraz jej twarzy, mieszkanka całkowitego zaskoczenia i strachu, do którego nie nawykła. – Niemożliwe. – Lizanne usłyszała szept Flaxknot. – Co...? – zaczęła pytanie Lizanne, ale kapitan uciszyła ją gestem. Flaxknot przeszła na południową stronę obozu, przywołując do siebie jednego z Osaczników, silnego młodego mężczyznę o nosie podobnym do nosa pani kapitan. – Słyszałeś? – spytała. – Wszyscy słyszeliśmy, mamo – odpowiedział. Lizanne uznała, że jest jeszcze bardziej przestraszony od matki. – To nie złudzenie. Na Mozół, co on tu może robić? Jasny, rozrastający się grzyb eksplozji wybuchł wśród drzew pół mili na południe, oświetlając okolicę, w miarę jak się wznosił. Rozległ się kolejny wrzask, kiedy płomienie przygasły, tym razem głośniejszy, brzmiała w nim charakterystyczna nuta triumfu. Niektóre drzewa płonęły na tyle jasno, żeby było widać mężczyzn i galopujące konie. Wszyscy płonęli. – To, co one zawsze robią – odpowiedziała Flaxknot. – Polują i zabijają. – Zielone? – spytała Lizanne, podchodząc do niej. – Pudło – odpowiedziała, nie odwracając się. W jej oczach odbijały się płomienie. – Za dużo ognia naraz. Właśnie zobaczyliśmy, jak Czerwony usmażył corvuską kompanię. Pewnie ruszyli naszym tropem i zamierzali podkraść się do obozu nocą. – On nas... uratował? – zapytała Tekela łamanym mandinorskim. Na te słowa Flaxknot odwróciła się i przyjrzała dziewczynie

z rozbawionym skrzywieniem ust. – Pewnie, panienko. Niewątpliwie z dobroci serca. Kapitan podeszła do swojego konia i podniosła głos, wykrzykując rozkaz: – Na koń! Ruszamy. Żadnych więcej postojów, dopóki nie dojedziemy do miasta. *** Zgodnie ze swoimi słowami kapitan Flaxknot nie pozwoliła na żaden odpoczynek. Przemierzali ciemny busz, pomagając sobie pochodniami, nie ustając aż do świtu, kiedy na północnym horyzoncie pojawiła się mglista masa Carvenportu. Lizanne początkowo zdumiało to zamglenie. Powietrze w Carvenporcie nigdy nie było tak zanieczyszczone jak w Morsvale, kiedy jednak podjechali bliżej, zobaczyła, że to tak naprawdę kurz. Wznosił się delikatną, ziarnistą mgiełką wzbijany przez przynajmniej tysiąc ludzi ciężko pracujących przy kopaniu sieci nowych rowów. Łopaty i kilofy wznosiły się i opadały z zapałem i pośpiechem. Wkrótce z brązowej mgły wynurzyła się na ich powitanie gromada konnych żołnierzy Protektoratu. Obecność trzech wolnych wierzchowców wskazywała, że spodziewano się ich przybycia. – Madame Bondersil prosi, żeby dołączyła pani do niej w Akademii, panienko – powiedział do Lizanne dowodzący grupą porucznik. Ręka mu lekko zadrżała, gdy zasalutował. – Pani towarzysze także. – Dziękuję za sumienną opiekę, pani kapitan. – Lizanne podziękowała Flaxknot, siadając w siodle i wskazując Tekeli, żeby poszła za jej przykładem. – Zawsze wypełniam warunki kontraktu – odpowiedziała kobieta. Obejrzała się na busz, a jej niepokój był dobrze widoczny w sposobie, w jaki strzepnęła kapelusz o udo. – Proszę koniecznie powiedzieć madame, co widzieliśmy – dodała, odwracając się do Lizanne. – Czerwony tej nocy... To było całkiem

nienaturalne. Coś takiego nie powinno się wydarzyć. Myślę, że szykują się kłopoty nie tylko z Corvusyjczykami. – Powiem jej – obiecała Lizanne. Zacisnęła mocniej ramiączka plecaka na ramionach, czując, jak ciężar urządzenia przesuwa się na jej plecach, i przypominając sobie czarną sieć, która skaziła myślobraz madame. Chociaż wątpię, żeby w tej chwili zainteresowało ją cokolwiek poza jedną jedyną rzeczą, dodała w myślach. – Nigdy nie jeździłam konno – powiedziała Tekela, która nadal nie usiadła w siodle i przyglądała się z obawą wysokiemu rumakowi. – To łatwe – powiedział Arberus, łapiąc ją w talii i podsadzając na koński grzbiet. – Musisz tylko postarać się nie spaść. Kiedy podjeżdżali do miasta, Lizanne szybko doceniła rozległość fortyfikacji. Wyglądało na to, że wszyscy mieszkańcy Carvenportu wzięli się do kopania okopów, od dokerów po dyrektorów, od robotników po księgowych. Wszyscy albo zareagowali na wezwanie do pracy przy umocnieniach miasta, albo – sądząc po posępnych minach niektórych – zostali do tego przymuszeni. Obecność kilku Błogosławionych wyjaśniała szybkie tempo powstawania fortyfikacji: niektórzy trudzili się przy kopaniu wzmocnieni Zieloną, inni przerzucali ogromne stosy worków z piaskiem za pomocą Czarnej. – Morradin będzie musiał poświęcić przynajmniej dwa tysiące ludzi, żeby zdobyć to miasto – powiedział Arberus, kiedy dojechali do ostatniego systemu przedpiersi. Splecione ze sobą linie stanowisk artyleryjskich wzniesiono blisko murów i wszystkie wyniesiono w górę, żeby zapewnić szerokie na wiele mil pole rażenia. Każde łączyło się z sąsiednim zygzakami okopów, niektóre już zostały obsadzone przez piechotę Protektoratu. – Spodziewa się pan, że to go zniechęci? – Pierwszego dnia pod Cortanzą posłał cztery tysiące ludzi na śmierć w ramach akcji dywersyjnej tylko po to, żeby jego

działa przesunęły się o raptem pięćdziesiąt jardów. Drugiego dnia kolejne dwanaście tysięcy zginęło we frontalnym ataku na środek szyku rebeliantów. Najwyraźniej nadal co noc śpi spokojnie i z przyjemnością po przebudzeniu zjada solidne śniadanie. Proszę się nie łudzić, panno Lethridge, Morradin zdobędzie to miasto bez względu na koszty. *** Ręce madame Bondersil drżały lekko, kiedy położyła je na solarografie, słabe westchnienie wyrwało się z jej ust, oczy spoglądały jak urzeczone, gdy wpatrywała się w każde koło zębate i dźwignię. – Próbowałaś to uruchomić? – zapytała. Znajdowały się w gabinecie madame w Akademii, teraz przekształconym de facto w wojskową kwaterę główną, ponieważ Zarząd szybko mianował madame dyrektorem wykonawczym posiadłości arradsyjskich. To było rzadko przyznawane stanowisko, wiążące się z niemal dyktatorską władzą, i dlatego sięgano po nie tylko w kryzysowych sytuacjach. Fakt, że tak wielu oficerów Protektoratu czekało na zewnątrz, wskazywał, że równowaga sił w mieście gwałtownie się przesunęła na niekorzyść lokalnych dyrektorów korporacyjnych. Lizanne jednakże wiedziała, że to zaledwie publiczna demonstracja od dawna istniejącego w ukryciu stanu faktycznego – to madame sprawowała tu rzeczywistą władzę. – Bardziej naglące kwestie uniemożliwiły mi jakiekolwiek eksperymenty – odpowiedziała Lizanne. Stała na baczność przed biurkiem, bo nie zaproponowano jej krzesła. Arberus i Tekela musieli zaczekać na dole. Żołnierze Protektoratu, którzy towarzyszyli im od okopów, pozostali w pobliżu. – Ponadto obawiałam się, że mogłabym coś zepsuć. – Tak. – Palce madame zatrzymały się na urządzeniu, drgając lekko. – Dobrze widzieć, że nie straciłaś całkiem umiejętności

oceny sytuacji. Lizanne zesztywniała, a fakt, że była to najbliższa komplementowi wypowiedź madame od jej powrotu, tylko podsycił rosnącą w niej urazę. – Każda moja decyzja wypływała z konieczności – powiedziała, rzucając znaczące spojrzenie na papiery leżące na biurku obok solarografu. – Myślę, że moje wyniki mówią same za siebie. Madame podniosła gwałtownie wzrok. Oczy miała ciemne od gniewu. – Tyle że teraz znana jest twoja tożsamość. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę? – Wszyscy, którzy widzieli moją twarz w Morsvale, już nie żyją, jeśli nie liczyć przemytnika, a wątpię, żeby on szybko tam wrócił. – Nie wszyscy. Lizanne złapała się na tym, że zaciska zęby, żeby uprzedzić nierozsądną odpowiedź. Wiedziała, że to spotkanie to kamień milowy w jej karierze i w stosunkach z najdroższą jej mentorką. Przyszłość jednego i drugiego zależała od tego, co teraz powie. – Dałam zapewnienie, żeby zagwarantować sobie współpracę lokalnych źródeł – odpowiedziała tak spokojnym i beznamiętnym głosem, jak to tylko możliwe. – To taktyka wykorzystywana w wielu tajnych misjach. Wykażę słuszność swoich działań, gdyby Zarząd zapragnął dokładniej zbadać tę kwestię. Ponadto wierzę, że major Arberus może mieć więcej do powiedzenia na temat naszej nadrzędnej misji jako dobrze zaznajomiony z Interiorem i studiami burgrabiego Artonina. – A dziewczyna? Czy ona także jest ekspertem w badaniach ojca? Lizanne trzymała ręce złożone za plecami i złapała się na tym, że porusza palcami na guzikach Pająka. Kapitan Flaxknot w hojnym geście dała jej pół fiolki Zielonej dla wzmocnienia. Nadal została jej jedna trzecia dawki. – Panna Artonin – odpowiedziała, patrząc madame w oczy i mówiąc rozmyślnie łagodnym głosem – pozostaje pod moją

ochroną. Madame wyprostowała się, mrugając z zaskoczenia albo rozczarowania. – Zawsze byłaś takim zimnym dzieckiem – powiedziała. – Trzymałaś się z dala od innych dziewcząt. Kiedy odeszłaś, żeby wstąpić do Inicjatyw Nadzwyczajnych, muszę przyznać, że z pewną obawą zastanawiałam się, co wypuszczam w świat. – Spojrzała znowu na solarograf i z widocznym trudem oderwała od niego ręce. – Zabierz to do pana Tollermine’a. Dokumenty zostaną skopiowane i rozprowadzone wśród moich ekspertów. Twój następny trans z panem Torcreekiem ma się odbyć jutro, jak mniemam? Lizanne odczekała chwilę, zanim odpowiedziała, szukając w postawie madame jakichś oznak dalszej groźby, a potem powoli zdjęła palec z Pająka. – Tak, madame. – Przekaż mu wszystko, co zdoła odkryć pan Tollermine. Był zajęty obmyślaniem różnych śmiercionośnych urządzeń, którymi powitamy naszych corvuskich gości, ale musi to teraz odłożyć. Dopilnujesz, żeby nic nie rozpraszało jego uwagi. – Oczywiście, madame. A major Arberus i panna Artonin? – Zatrzymaj ich przy sobie. I tak nie mam nikogo, kogo mogłabym teraz odesłać do ich pilnowania. – Jest jeszcze jedna kwestia, o której wspomniałam... – Czerwony tak daleko na północy to z pewnością rzecz niezwykła. – W głosie madame pobrzmiewała nuta znużenia. Odwróciła się do okna ze skrzyżowanymi rękami i spojrzała na port. Był pełen statków kupieckich, które nie mogły odpłynąć, odkąd Corvusyjczycy przejęli Cieśninę. Żeglarze albo zgłosili się do pomocy przy obronie miasta, albo ukryli się pod pokładami i czekali na nadciągający sztorm. – Ale jak zawsze uważam, że ludzcy wrogowie są bardziej niebezpieczni. – Ostatni przekaz w transie od pana Torcreeka wskazywał na nietypową aktywność w Interiorze, smoki polujące poza swoimi zwykłymi habitatami i Splugawionych bardziej

agresywnych niż zwykle. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to wszystko się ze sobą łączy. – Ten kontynent umiera – powiedziała madame bez najmniejszego niepokoju w głosie. – A raczej smoki umierają. Polowaliśmy na nie z takim zacięciem, że doszliśmy do chwili, kiedy ich wyginięcie jest nieuniknione, i obserwujemy właśnie ich przedśmiertne drgawki. Powinniśmy uważać się za uprzywilejowanych, bo przyszłe pokolenia będą traktować smoki jako legendę z mniej cywilizowanych czasów. Chyba że znajdziemy Białego, rzecz jasna. Biały, pomyślała Lizanne. Wszystkie jej myśli krążą wokół niego. Odpowiedź na wszystkie nasze bolączki. – Powinnam natychmiast udać się do Jermayaha – powiedziała. Podeszła do biurka i schowała solarograf do plecaka. Madame nie odwróciła się, tylko skinęła głową, gdy Lizanne podeszła do drzwi. Nie wypowiedziała żadnych słów pożegnania. – Gdyby dziewczyna albo major okazali się niegodni twojego zaufania, zakładam, że nadal masz dość zimnej krwi, żeby stosownie zająć się tą kwestią.

Rozdział 26 Clay

Sierżant, który powitał stryja Claya u podnóża wieży, był nieogolony i miał zapadnięte policzki, jego blade rysy skrywały się pod maską sadzy i krwi. Nosił poplamiony, porwany i w wielu miejscach nadpalony mundur. Mimo to zdołał zasalutować z szacunkiem, prosty jak struna. Krew przesączała mu się przez bandaż na dłoni, którą salutował. – Od kiedy salutuje pan cywilom? – zapytał go Braddon. – Odkąd uratowali mi życie. – Sierżant podszedł i wyciągnął do niego zdrową dłoń. – Eadsell, sierżant... – Siedemnastej Dywizji Lekkiej Piechoty – dokończył Braddon, ściskając mu dłoń. – Znaleźliśmy wasze chorągwie w forcie. Muszę powiedzieć, sierżancie, że nie wydaje mi się to wyrazem obowiązkowości, tak porzucić swój posterunek. Clay zobaczył, że Eadsell zesztywniał nieco i rzucił ostre spojrzenie na wieżę. – Obowiązek każe mi wypełniać rozkazy – odrzekł. – Nawet jeśli wydają się szalone i napędzane chciwością. Zostało tylko siedmiu żołnierzy. Wszyscy byli wyczerpani tak, że prawie padali z nóg i każdy miał co najmniej jedną zabandażowaną ranę albo oparzenie. Stali lub siedzieli zgarbieni na najwyższej kondygnacji wieży i patrzyli na Długie Karabiny albo oczami szklanymi z wycieńczenia, albo z ulgą. Ósma postać, która kuliła się na podłodze, wstała, kiedy weszli wąskimi schodami – korpulentny jegomość w średnim wieku w brudnym cywilnym ubraniu, dziko toczący wzrokiem i nienaturalnie ożywiony. – Ilu ludzi w głównym oddziale? – zapytał Braddona,

najwyraźniej nie czując potrzeby, żeby się przywitać. – W głównym oddziale? – zdumiał się stryj Claya. – W posiłkach – upierał się z rozdrażnieniem mężczyzna. – Domyślam się, że jesteście ze straży przedniej. – Nie, drogi panie. Jest nas tylko tyle. – Braddon przechylił głowę i obrzucił mężczyznę bacznym spojrzeniem od stóp do głów. – A pan to kto właściwie? – To doktor Erric Firpike – powiedział sierżant Eadsell, kiedy mężczyzna zesztywniał i zamilkł niezadowolony. – Archeolog na kontrakcie w Połączonej Kompanii Badawczej. – Jego ton wiele mówił o zdaniu, jakie sierżant ma na temat doktora. – Naprawdę? – powiedział Braddon, rzucając pytające spojrzenie Scribersonowi. – W takim razie wy dwaj musicie się znać. Clay patrzył, jak młody astronom spojrzał na Firpike’a ze srogą miną, która zdradzała, że go poznaje i wyraźnie nie cierpi. Z kolei Firpike na widok kolegi naukowca dziwnie się wzburzył. – Tylko ze słyszenia – odrzekł cicho Scriberson, zanim odwrócił się do sierżanta. – Co ten człowiek panu powiedział? – Zjechał z Wodospadu na kilka dni przed tym, jak utraciliśmy wszelki kontakt ze Strażnicą – odpowiedział sierżant. – Zatrudniony na mocy kontraktu zawartego przez Wydział Eksploracji Interioru Żelaznego Syndykatu z Połączoną Kompanią Badawczą. Przekazał nam rozkazy od Protektoratu zobowiązujące nas do udzielenia mu pomocy w misji. – Która na czym polegała? – zapytał Braddon. Sierżant wskazał otoczenie, a w jego głosie pojawiła się wyraźna gorycz: – Chodziło o to miejsce. Zaginione miasto pełne cudownych skarbów. – Mogę zobaczyć te rozkazy? – zapytał Braddon, wyciągając rękę do Firpike’a. Doktor wyglądał, jakby chciał odmówić, ale wystarczyło, żeby raz zerknął na resztę kompanii, i szybko wyleczył się z wahania. – No proszę, jaka ładna rzecz – prychnął Braddon, obejrzawszy

plik papierów, które Firpike wyjął zza pazuchy marynarki. – Ma świetne herby firmowe. Widzisz, Skaggs? Żniwiarz wziął dokumenty i rozbawiony mruknął z podziwem. – Droga robota. Szkoda, że podpis do kitu. – Chcecie powiedzieć, że to podróbka? – zapytał sierżant, wbijając teraz wzrok w gwałtownie blednącą twarz Firpike’a. Pozostali żołnierze ożywili się, zaczęli się podnosić, podchodzić bliżej, każdy z karabinem w ręce. Widząc ich miny, Clay domyślił się, że lubią doktora równie mocno jak sierżant. – Te rozkazy podpisano, ostemplowano i należycie poświadczono – wyjąkał Firpike, cofając się odruchowo jeden krok, zanim zmusił się do zatrzymania. I tak nie miał dokąd uciekać. – Osobiście spotkałem się z... – Panem Jonnasem Greymountem – zauważył Braddon, odbierając dokumenty od Skaggerhilla. – Szefem Wydziału Eksploracji Interioru, który podpisał ten dokument jakieś sześć tygodni temu, jak widzę. Dobrze znam pana Greymounta. Nie mogę udawać, że jestem jego przyjacielem, ale szanowałem go na tyle, żeby wziąć udział w jego pogrzebie półtora roku temu. Od tego czasu Wydział Eksploracji znajduje się w rękach madame Bondersil. – Uniósł dokumenty. – Jakoś nigdzie nie widzę jej nazwiska. – Ty śmieciu! – Sierżant rzucił się na doktora, złapał go i pchnął na balustradę wieży. – Siedemdziesięciu ludzi nie żyje! – Eadsell zazgrzytał zębami. Jego ludzie podeszli bliżej. Paru założyło bagnety na karabiny. – Wszystko dla kłamliwej obietnicy! – Nie... Nie zmuszałem nikogo do pójścia ze mną – zaprotestował Firpike i krzyknął spanikowany, kiedy Eadsell pchnął go jeszcze mocniej i jego głowa zwiesiła się poza balustradę. Dzieliło go jakieś pięćdziesiąt stóp od twardego kamienia i nawet gdyby przeżył upadek, to wiedział, że nikt nie kiwnąłby palcem, żeby mu pomóc. – Twój kapitan mógł mi dać małą eskortę... – Wiedziałeś, łajdaku! – krzyczał Eadsell, bryzgając śliną,

a Firpike szarpał się w jego uścisku. – Wiedziałeś, że gdy ten chciwy głupiec usłyszy słowo „skarb”, zrobi wszystko, żeby go zdobyć. Żołnierze warknęli gniewnie, dwóch przykucnęło, żeby złapać Firpike’a za nogi. Clay odwrócił się do stryja i odezwał cicho: – Cały czas mówią o skarbie. A Scribes nie miał pojęcia o istnieniu tego miejsca. – Nie przyszliśmy tu po świecidełka – odrzekł Braddon. – Wiedza, stryju, wiedza to skarb. Clay widział, że Braddon zastanawia się nad tym i się waha. Dopiero kiedy żołnierze zaczęli przechylać doktora nad krawędzią, warknął: – Przestańcie! Trzeba było chwilę ich przekonywać, ale autorytet Braddona, już nie wspominając o broni jego Najemników, wystarczył, żeby zmusić ich do wypuszczenia Firpike’a. Zostawili go na czworakach, walczącego z mdłościami ze strachu. – Młody człowieku – odezwał się do Scribersona Braddon – może tak opowiesz nam, co słyszałeś o tym jegomościu? *** Zagłębienie pośrodku najwyższej kondygnacji wieży ze znajdującą się powyżej dziurą w suficie świetnie nadawało się na ognisko i Clay przypuszczał, że pewnie właśnie takie było przeznaczenie tego miejsca. Kiedy nadeszła noc, zgromadzili się wokół ognia, żeby posłuchać opowieści astronoma; Foxbine i Kaznodzieja stali na warcie przy balustradzie i bacznie obserwowali ruiny. Firpike siedział trochę na uboczu, niezwiązany mimo protestów sierżanta Eadsella. – Jeżeli ucieknie, to zginie w ciągu godziny – uspokoił go Skaggerhill. Archeolog nie odezwał się słowem, odkąd uratowano go przed zemstą żołnierzy. Siedział z podciągniętymi do piersi kolanami

i miną człowieka, który rozczula się nad sobą. – Istnieje pewna postać historyczna – powiedział Scriberson. – To właśnie ona napisała relację, która mnie tu przywiodła. Nie wiemy, jak się nazywała, ale w kręgach naukowych stała się znana jako Szalony Rzemieślnik. Clay patrzył, jak stryj wzrusza ramionami. – Nigdy nie byłem orłem z historii. Co to ma wspólnego z tym tu szarlatanem? – Doktor, a raczej były doktor Firpike, był jednym z najznamienitszych nie-corvuskich autorytetów w kwestiach związanych z Rzemieślnikiem. To weteran kilku wypraw w Interior Arradsyjski i autor trzech książek na temat różnych wędrówek Rzemieślnika. Jednakże jego głównym dokonaniem było odkrycie projektu mechanicznego kompasu, który idealnie działał po rekonstrukcji. – Mechaniczny kompas? – zapytała Loriabeth, marszcząc brwi. – Urządzenie, które zawsze wskazuje północ geograficzną, nie korzystając z magnetyzmu. Działa dzięki odpowiedniemu zestawieniu i doborowi rozmiarów różnych trybików. Historia mówi, że Rzemieślnik zgubił się w Interiorze i, nie mając tradycyjnego kompasu, odnalazł drogę powrotną dzięki skonstruowaniu tego urządzenia. Są jednak tacy, którzy twierdzą, że po prostu je znalazł wraz z innymi nowinkami, których konstrukcje przypisuje się teraz jemu. Sam wynalazek zaginął, ale pan Firpike zdołał odnaleźć projekt i orzekł, że to dzieło samego Rzemieślnika. To był temat jego ostatniej książki, za którą nagrodzono go honorowym doktoratem i wysoką pozycją Głównego Archeologa w Połączonej Kompanii Badawczej. Braddon zerknął na skulonego Firpike’a. – Rozumiem, że sukces nie trwał długo. – Owszem – odpowiedział cierpko Scriberson. – Inne badania dotyczące Rzemieślnika, w tym kilka moich własnych, nie odkryły żadnych wzmianek na temat urządzenia. To niezwykłe, zważywszy na wręcz maniakalne uwielbienie, z jakim

Rzemieślnik po wielokroć opisywał swoje osiągnięcia. Jednakże podróż przez najstarsze archiwa firmy doprowadziła do dalcyjskiego instrumentu o zadziwiająco podobnym projekcie, który poprzedzał kolonizację Arradsii o przynajmniej dwa stulecia. Loriabeth zaśmiała się szelmowsko i odwróciła się, żeby klepnąć Firpike’a w plecy. – Doktorku, ty szczwany lisie! – Już nie jest doktorem – powiedział Scriberson, wyraźnie poirytowany tym, że Loriabeth jest pod wrażeniem oszustwa szarlatana. – Oczywiście pozbawiono go doktoratu, a jego kontrakt unieważniono. Rozpoczęto także czynności prawne, żeby odzyskać lukratywne granty badawcze, które mu wypłacono, a wtedy on zniknął razem z pieniędzmi. Muszę przyznać, że spodziewałem się, że jeśli kiedyś jeszcze o nim usłyszę, co wydawało mi się nad wyraz mało prawdopodobnie, to raczej będzie to wzmianka o jego drastycznej śmierci w jakiejś jaskini hazardu albo burdelu. Clay zauważył, że Firpike poruszył się nieco, uniósł głowę i wymruczał bezbarwną ripostę: – Dałem się naciągnąć pozbawionym skrupułów draniom. – Draniom, którzy mieli taki sam charakter pisma jak ty i których nigdy nie odnaleziono – żachnął się Scriberson. – Zdumiewające. – No dobrze, doktorku – odezwał się Braddon, szturchając natarczywie Firpike’a. – Czas zacząć gadać. Co cię tu sprowadza? I pilnuj się, żeby nie wygadywać żadnych kłamstw. Mam wyczulone na nie ucho i w tej chwili moja kompania to twój jedyny bilet powrotny do cywilizacji. Firpike wahał się długą chwilę, zanim odwrócił się twarzą do wszystkich. Chociaż jego mina nadal wyrażała strach i żałość, to perspektywa ocalenia przywróciła trochę życia jego głosowi. – Nie wszystkie moje... nabytki pochodziły od fałszerzy – zaczął, prowokując zniesmaczone prychnięcie Scribersona, ale brnął dalej i tylko drobny tik zdradził jego irytację. – Rzemieślnik

zgromadził wiele opowieści od innych, którzy przemierzali Interior, od Najemników, łowców głów i im podobnych, chociaż wtedy wszystkich nazywano myśliwymi. Fragment jednego z jego zbiorów pojawił się w mandinorskim antykwariacie, chociaż jego właściciel nie miał właściwie pojęcia, jaką wartość przedstawia to znalezisko. Zapiski relacjonowały rozmowę z myśliwym, jegomościem, który sprawiał wrażenie niemal równie stukniętego jak sam Rzemieślnik. Jego kompania zajmowała się polowaniem na wodne Zielone w Jeziorze Krystalicznym, ale zdołali złapać w sieci za duży i zbyt agresywny okaz, który poprzewracał ich łodzie i zostawił zdanych na własne siły na brzegu. Nie wspomnę już o tym, że utracili kilku nieszczęśników, którzy stali się posiłkiem dla ich niedoszłej zwierzyny. Tygodniami wędrowali przez dżunglę nękani przez Splugawionych i Zielone, aż jedyny ocalały natknął się na miasto. Firpike urwał i uniósł ręce, wskazując miasto słabym, niemal lekceważącym gestem. Kiedy odezwał się ponownie, jego głos nabrzmiał goryczą. Clay znał ten ton: tak mówili hazardziści, którzy postawili całe pieniądze na pewną kartę i stracili je na rzecz lepszego przeciwnika. – Miasto obfitujące we wszelkie skarby, które leżą i czekają, aż ktoś je weźmie. – Czyli – powiedział Braddon – myślałeś, że mały wypad w te strony przywróci ci utraconą pozycję. – Rozejrzał się po ponurych żołnierzach siedzących po drugiej stronie ogniska. – I zabrałeś tych biedaków w ramach gwarancji. Firpike wzruszył lekko ramionami. – Ich dowódca był... pragmatycznym człowiekiem. – A teraz jest martwym człowiekiem – wytknął mu Clay. Uznał, że nie przepada za panem Firpikiem. Słabo pobrzmiewające w głosie archeologa samozadowolenie i mina ofiary dowodziły, że nic go nie obchodzą ludzie, którzy zginęli z powodu jego pogoni za marzeniem o odzyskaniu sławy. – To gdzie on jest? – spytał Clay. – Ten wielki skarb.

– Z oczywistych powodów – odpowiedział Firpike tonem, który w żaden sposób nie poprawił zdania Claya na jego temat – dokładne przeszukanie ruin nie było jeszcze możliwe. – A tak konkretniej – wtrącił się Braddon – co to właściwie jest? Istnieją najróżniejsze rodzaje skarbów. – Relacja Rzemieślnika jest w tej kwestii dość mętna – odpowiedział Firpike. – Jednakże jeśli w ogóle można polegać na jego zapiskach, niewątpliwie warto go odszukać. – Urwał. Widać było, jak z wysiłkiem przełyka ślinę, zbierając się na odwagę, żeby wypowiedzieć następne słowa. – I mogę was zapewnić, że nie znajdziecie go bez mojej pomocy. Wyuczyłem się na pamięć zapisków Rzemieślnika i nie mam przy sobie żadnej kopii. Wasza pomoc w dopełnieniu mojej misji zostanie, rzecz jasna, hojnie nagrodzona... Urwał, kiedy wszyscy Najemnicy ryknęli śmiechem – z wyjątkiem Kaznodziei, który wpatrywał się w ruiny. Najwyraźniej opowieść Firpike’a w ogóle go nie zainteresowała. Clay zauważył, że nie wypowiedział ani jednego słowa od swojego wybuchu nad jeziorem. – Przedstawię ci kontrpropozycję, doktorku – odpowiedział Braddon Firpike’owi, który sposępniał nieufnie z powodu ich wesołości. – Poświęcimy dzień na szukanie tego twojego cudownego skarbu i jeśli go znajdziemy, pozwolimy żołnierzom zdecydować, kto co dostanie. Biorąc wszystko pod uwagę, to najuczciwsze rozwiązanie. *** Ogrom miasta stał się oczywisty w czasie pierwszego zwiadu już nazajutrz rano. Braddon nie zgodził się na jakikolwiek podział ich sił, więc szli całą gromadą, przeszukując najpierw północ, potem południe, żeby znaleźć obrzeża ruin. Wkrótce stało się jasne, że budynki, na które dotychczas natrafili, stanowią tylko małą część znacznie rozleglejszej całości, a większość tak zarosła, że stała się niemal niewidoczna w gęstej dżungli. Teraz jednakże

byli w stanie rozpoznać różne formy architektury miasta. Zarośnięte pnączami wieże i domy stały się oczywistymi charakterystycznymi punktami wśród drzew. – Miasto musi się ciągnąć całymi milami – powiedział Skaggerhill. – Musielibyśmy wyciąć sobie drogę do każdego budynku. – Jakim cudem tak długo nikt tu nie trafił? – zastanawiał się Clay. – Przecież Najemnicy musieli tu kiedyś polować, nie? – Nie tak często jak w innych miejscach. Dotarcie nad to jezioro zawsze było trudne. Poza tym ci, którym się to udawało, nie szukali zaginionych miast, zwłaszcza kiedy dżungla praktycznie całkiem je pochłonęła. Jeszcze rok albo dwa i to miejsce zniknęłoby na dobre. – Za czasów Rzemieślnika musiało to wyglądać całkiem inaczej – powiedział Scriberson. Chodził z ołówkiem i notatnikiem w ręku, zapisując coś pośpiesznie albo szkicując za każdym razem, gdy się zatrzymywali. – Budynki były w lepszym stanie, inskrypcje mniej zatarte. – Przykucnął, żeby zerknąć na rzeźbienia u podstawy jakiegoś cokołu. Płaski kamień tak popękał i zwietrzał, że mógł rozpaść się w każdej chwili. – To jakieś pismo, nie? – zapytał go Clay. – Tak myślę. Znaleziono przykłady także w innych miejscach, chociaż nie tak liczne. Te symbole wyglądają na podobne, ale nikt jeszcze nie zdołał ich przetłumaczyć. – Może Splugawieni potrafią je odczytać? – zasugerowała Loriabeth. – Pewnie to ich przodkowie wybudowali to miasto. – Splugawieni nie mają dość rozumu, żeby cokolwiek przeczytać – upierała się Foxbine. – I z pewnością nie byliby w stanie wybudować czegoś takiego jak to miasto. Psiakrew, nawet współcześni ludzie nie potrafiliby wybudować czegoś takiego. Braddon wkrótce potem zarządził przerwę. Stanął i bez słowa popatrzył wyczekująco na Firpike’a. – Relacja Rzemieślnika wspomina o jakimś moście nad szerokim kanałem – powiedział archeolog. – Miał prowadzić

do wielkiej świątyni. Myśliwy obstawał, że większość skarbu znajduje się właśnie w niej. – Nie widzę żadnego mostu – odrzekł Skaggerhill, nie kryjąc zniecierpliwienia. Clay widział, że jego zdaniem niepotrzebnie marnują tu czas, zamiast zająć się realizacją zasadniczego celu. Firpike wskazał coś w dżungli na południu. – Za to jest kanał. – To było tylko płytkie wgłębienie w masie roślinności, ale przy bliższej inspekcji stało się jasne, że ciągnie się prostą linią w głąb zarośniętego miasta. – Od początku zamierzałem pójść wzdłuż niego do świątyni. Musieli wyciąć sobie drogę w kilku miejscach, tak gęste ściany pnączy i młodych drzew tam wyrosły. Silverpin i Clay wzięli na siebie ten obowiązek, wyrąbując ścieżkę nożami o długich ostrzach. W przeciwieństwie do pozostałych Silverpin sprawiała wrażenie nieporuszonej miastem, wizja bogactw na wyciągnięcie ręki w ogóle jej nie ożywiła. Co najwyżej robiła wrażenie znudzonej; fascynację, która ogarnęła ją w jaskini Białego, zastąpiła teraz mechaniczna harówka. – Dla ciebie to tylko zawracanie głowy, co? – zapytał ją Clay w czasie przerwy, gdy spłukiwał zlaną potem twarz wodą z manierki. Odpowiedziała smutnym uśmiechem, obracając nóż szybkim i wprawnym ruchem, zanim wróciła do pracy. Znaleźli most po jakichś dwudziestu milach przebijania się przez dżunglę – tak im się przynajmniej wydawało, bo w rzeczywistości były to pewnie ze dwie mile. Clay przypuszczał, że kiedyś to musiało wyglądać imponująco – wysoki, elegancki łuk spinający szeroki na pięćdziesiąt stóp kanał. Niestety centralne przęsło zawaliło się do zarośniętego zielskiem kanału, a pozostałości konstrukcji przypominały skarłowaciałe i zdeformowane ręce jakiegoś porośniętego pnączem olbrzyma. Na lewo wyrastała z dżungli świątynia, najbardziej majestatyczny budynek, jaki do tej pory widzieli. Wyglądała na czterościenną strukturę złożoną z pięciu coraz mniejszych kondygnacji, przypominała więc ogromną piramidę. Dżungla pochłonęła pierwsze dwa poziomy, przez co świątynia

przywodziła na myśl wyspę częściowo zalaną przez morze zieleni. – Czyli jednak nie jesteś skończonym łgarzem – powiedział do Firpike’a Clay, chociaż ten chyba w ogóle go nie słyszał wpatrzony jak urzeczony w świątynię. – Rzemieślnik wspomniał coś o wejściu? – zapytał Braddon, kiedy archeolog nie przestawał się gapić. Firpike zamrugał i z widocznym trudem oderwał wzrok od świątyni. – Opowieść myśliwego dość mętnie opisuje świątynię – powiedział. – Trafił do zakładu dla obłąkanych, zanim Rzemieślnik go odszukał. Wiele z tego, co opowiedział o tym miejscu, to był chaotyczny stek bzdur, ale powtarzało się w nim słowo „skarb”. – Mówił po eutheryjsku, zapewne? – wtrącił się Scriberson. – Rzemieślnik pisał po eutheryjsku – odpowiedział nieco sztywno Firpike. Clay miał wrażenie, że nie podoba mu się obecność innego uczonego podczas jego wielkiego odkrycia. – Ale czy myśliwy mówił w tym języku? – naciskał Scriberson. Firpike milczał przez chwilę, marszcząc brwi i zastanawiając się. – Rzemieślnik opisał go jako byłego nomadę ze Stepu, który przebył ocean w poszukiwaniu fortuny na tym legendarnym kontynencie. – To znaczy, że jego ojczysty język był niezrozumiały dla innych, więc najczęściej do wszystkich spoza jego plemienia mówił po zachodniomandinorsku. Na dodatek pewnie w archaicznej odmianie. – Nie bardzo rozumiem, jakie znaczenie ma dla nas ta dyskusja, panowie – wtrącił się Braddon. – Tłumaczenie – odpowiedział Scriberson. – Znaczenie słów często gubi się w trakcie wielokrotnego tłumaczenia. Z ojczystego języka nomady na zachodniomandinorski, a potem na eutheryjski. Wiele mogło się zmienić po drodze. „Skarb”

po mandinorsku często jest tłumaczony na eutheryjski jako jakikolwiek ważny lub cenny przedmiot. – Chcesz powiedzieć – odezwał się Clay – że możemy nie wylądować po kolana w złocie i klejnotach, kiedy już tam wejdziemy. – Właśnie – powiedział Scriberson, patrząc na Firpike’a z tą samą podejrzliwością, jak od pierwszej chwili, kiedy go ujrzał. – Wiemy zaś, że to, co nomada znalazł tutaj, ostatecznie sprawiło, że wylądował w domu wariatów. Na chwilę zapadło milczenie i przeciągało się, kiedy żołnierze wymieniali nerwowe spojrzenia z Długimi Karabinami. – Cóż – powiedział w końcu Braddon i ruszył pewnym krokiem w stronę świątyni – skoro zaszliśmy już tak daleko... Poza tym, jeśli cokolwiek w Interiorze miałoby przyprawić mnie o szaleństwo, to doszłoby do tego już lata temu. *** Nie mogli znaleźć wejścia na poziomie ziemi, liany okazały się za grube, a rozległy taras, na którym wzniesiono świątynię, popękał i rozpadł się na kawałki w wielu miejscach z powodu drzew, które wrosły w kamień. Loriabeth zgłosiła się na ochotnika, że wespnie się na wyższe poziomy, i udowodniła, jak dobrze zagoiła się jej noga, wspinając się z łatwością po ścianach gęstej roślinności. Zrzuciła linę z przedostatniej kondygnacji i Długie Karabiny wspięły się za nią. – Lepiej będzie, jeśli zostaniemy tutaj – powiedział sierżant Eadsell ku ewidentnej uldze swoich żołnierzy. Twarz sierżanta błyszczała od potu bardziej, niż powinna pod wpływem samego wysiłku, a jego głos zdradzał napięcie człowieka, który doszedł już praktycznie do granic swojej odwagi. – Rozsądnie będzie strzec drogi odwrotu – dodał. – Prawdziwe wojskowe myślenie – zapewnił go Braddon, łapiąc za linę.

Loriabeth już znalazła wejście do środka – przyzwoitych rozmiarów szczelinę w pnączach po północnej stronie świątyni. Przykucnęła z pistoletem w ręku, zerkając w mroczne wejście z nietypową dla siebie niechęcią. – Dziwnie tu pachnie – powiedziała, kiedy Clay wspiął się i znalazł obok niej. – Jak coś starego i od dawna martwego. Szybkie pociągnięcie nosem potwierdziło jej słowa. Clay uznał, że wyczuwa nieprzyjemną stęchliznę. Widział szeroki promień słońca wpadający w ciemność za szparą i zdradzający, że w pewnym momencie musiał zawalić się dach świątyni. Odwrócił się i zobaczył, że Silverpin jest blisko. Wskazał głową szparę. – Wchodzimy? Po parności dżungli wnętrze świątyni wydawało się cudownie chłodne. Clay stał w pustce wśród cieni, aż jego oczy przyzwyczaiły się do mroku. Podłoga była nierówna w kilku miejscach i zmuszała go do ostrożnego poruszania się ze Szpilą przy ramieniu i Loriabeth oraz Silverpin po bokach. Ta kondygnacja stanowiła jedno wielkie wnętrze bez żadnych ścian wewnętrznych, którego strop podparto szeregami ośmiokątnych filarów. Claya przyciągnął oświetlony słońcem środek. Promień wpadał przez szeroki otwór w głąb świątyni. Tak jak filary, dziura była ośmiokątna i otoczona balustradą. Clay pochylił się, żeby zerknąć w dół, i upewnił się, że na każdym poziomie znajduje się identyczny otwór. Na samym dole w ośmiokątnej plamie światła leżała tylko sterta zwalonego kamienia. – Cóż, z pewnością jest dostatecznie duża – mruknął Skaggerhill, wynurzając się z mroku razem z Braddonem i Kaznodzieją. – Dostatecznie duża na co? – spytał Clay. – Na skrzydlatego smoka. – Żniwiarz przechylił się nad balustradą i spojrzał w dół. – Czerwonego, Czarnego albo... – Urwał, gdy Braddon zakaszlał ostrzegawczo. – Tutaj składali mu hołd. – Kaznodzieja stał z dala od dziury,

trzymając się cieni, ale światło połyskiwało w jego oczach. Claya ogarnął głębszy niepokój, gdy usłyszał głos snajpera: przemawiał z taką samą natarczywością, kiedy cytował pismo. – Kłaniali się, czcząc zwiastuna zniszczenia. – Nie wygląda na to, żeby dużo dobrego im to dało – powiedziała Loriabeth, kopiąc luźny kamyk po podłodze do dziury. Minęły dwie pełne sekundy, zanim usłyszeli słaby odgłos uderzenia o dno. – Niemniej – odezwał się Scriberson – myślę, że nasz pobożny przyjaciel ma rację. W każdym razie w tym, że to jest miejsce kultu. Zatrzymał się przy jednym z filarów, oświetlając jego powierzchnię małą lampką. Clay podszedł do niego i dostrzegł symbole wycięte w kamieniu. – Kolejne napisy, których nie da się odczytać? – Po części, ale nie wszystkie. Proszę spojrzeć tutaj. Scriberson przechylił lampkę odrobinę, ukazując serię wizerunków wyrzeźbionych w kamieniu. Były proste w formie, ale wykonane ze sporą precyzją – grupa antropomorficznych postaci z uniesionymi rękami przed czymś, co mogło być smokiem, lecącym w górze z rozłożonymi szeroko skrzydłami i płomieniem wylatującym z rozwartej paszczy. – To Czerwony? – zapytał Clay. – Czarny – odpowiedział Skaggerhill, który do nich podszedł. – Widać po kolcach na szyi. Czerwone nie mają aż tylu. – Oddawali cześć Czarnemu – powiedział Clay, spoglądając na stryja. – Może to nie wszystko. – Rozejrzyj się – powiedział Braddon. – Sprawdź każdy filar. Inskrypcje zmieniały się na filarach, zarówno pod względem długości, jaki i złożoności, ale zasadniczy motyw pozostał ten sam: ludzie błagający Czarnego smoka. – Może inaczej to wygląda na innych piętrach – zasugerował Skaggerhill, a Braddon zaraz kazał im poszukać schodów. Znaleźli je w zachodniej ścianie. Kamienie zablokowały zejście na dół, ale droga na górę była czysta i nienaruszona. Tak jak

poprzednio Clay i Silverpin poszli pierwsi. Znaleźli mniejszą komnatę z mniejszą liczbą filarów, ale te także identycznie ozdobiono. – Chyba naprawdę lubili Czarne – powiedział Skaggerhill. – Mam tu coś! – zawołała Foxbine, kucając i przysuwając pochodnię do podłogi. Clay pochylił swoją i zobaczył skomplikowany wzór z małych kwadratowych kafelków w różnych odcieniach. – Mozaika – powiedział Scriberson piskliwym z podniecenia głosem. – Potrzebujemy więcej światła. Clay i Silverpin posłusznie wrócili na dół, odcięli więcej pnączy na pochodnie i rozłożyli je na podłodze, żeby oświetlić całą mozaikę. Była podobna do rzeźbień na filarach, tyle że znacznie bardziej szczegółowa. Czarnego ukazano z niepokojącą dokładnością, czarne jak agat łuski błyszczały w świetle pochodni. Ludzie kucający przed nim z czcią byli ukazani równie przekonująco, chociaż ich sylwetki wyglądały zaskakująco. – To nie są Splugawieni – powiedziała Foxbine. Butem wskazała postać pośrodku gnącej się w ukłonach grupy: młodą kobietę w jasnoniebieskiej szacie. Podobnie jak pozostali miała złotobrązową skórę i masę ciemnych włosów upiętą w kunsztowny sposób. Wyróżniała ją przepaska na głowie, nastroszona ozdoba z piór, klejnotów i czegoś, co mogło być tylko złotem. – Autochtoni – powiedział Firpike, przykucając, żeby przesunąć ręką po postaci, zanim rzucił triumfalne spojrzenie Scribersonowi. – Niesplugawiony przodek, jak przewidziałem w mojej drugiej książce. – To tylko rozwinięcie teorii, które przedstawili wcześniej inni, znakomitsi uczeni – odpowiedział astronom, chociaż Clay wyczuł, że jego lekceważący ton był trochę wymuszony. – Chcesz powiedzieć, że Splugawieni nie byli Splugawieni? – zapytała Loriabeth. – W rzeczy samej, młoda damo – odpowiedział Firpike, znowu spoglądając pożądliwie na mozaikę. Clay zauważył, jak jego ręka

zatrzymała się na koronie kobiety, jedynym śladzie skarbu, na jaki dotychczas natrafili. – Deformacje typowe dla mieszkańców tego kontynentu od dawna zastanawiały biologów, zważywszy, że nigdzie indziej się z nimi nie zetknięto na tej planecie. Teoretyzowano, że ich linia została jakoś skażona, stąd skłonność do deformacji i obniżonej inteligencji. Tej teorii nigdy nie udowodniono, aż do tej chwili. – To co ich skaziło? – spytała. – To kolejna wielka zagadka czekająca na odpowiedź. Teraz jednak wiemy, że doszło do tego na długo po tym, jak wybudowano to miasto. – Mam tu następną! – zawołał Braddon z drugiego końca sali. Tym razem pochodnie ukazały inny obraz, chociaż z tą samą kobietą. Stała, trzymając w górze coś wielkiego i czerwonego, co ociekało szkarłatem do jej ust. Czarny, któremu oddawali cześć, leżał obok niej martwy z otwartą piersią, podczas gdy mniejszy smok wynurzał się z popękanego jaja w pobliżu. – Krew z serca – szepnął Skaggerhill, kręcąc głową. – Wypijali po śmierci krew z jego serca. – Myślałem, że to zabójcze – powiedział Clay. – Dla nas z pewnością – odpowiedział Firpike – ale może nie dla nich. Wiemy, że widziano, jak współcześni Splugawieni spożywają surowe smocze mięso, nie odczuwając żadnych śmiertelnych skutków. Być może odziedziczyli odporność na skutki działania krwi tak jak dzisiejsi Błogosławieni. – Krew z serca nadal zabiłaby Błogosławionego – zwrócił mu uwagę Skaggerhill. – Nie zawsze. Istnieją opowieści o tych, którzy to przeżyli. I przy okazji zdobywali dary daleko wykraczające poza to, co zwykle zyskiwali Błogosławieni. Clay spojrzał na kobietę na mozaice. – Ciekaw jestem, jaki dar ona otrzymała. – Jest jeszcze jedna tu, koło schodów! – zawołała z ciemności Foxbine.

*** – Zatem – powiedział Braddon – domyślam się, że to właśnie miał na myśli szaleniec, mówiąc o skarbie. Szczyt piramidy był całkiem odsłonięty. Obok ośmiokątnego otworu na samym środku znajdował się tam pojedynczy filar. Dżungla dotarła nawet na tę wysokość i pnącza oplotły filar, ale nie tak gęsto, żeby ukryć jego naturę. Clay sięgnął między rośliny i przycisnął rękę do nieskazitelnego żółtego metalu pod spodem, wyczuwając zagłębienia grawerunku. – Co najmniej pół tony złota – podsumował Skaggerhill. – Chociaż nie mam pojęcia, w jaki sposób ściągnąć to na dół i zawlec z powrotem do cywilizacji. – Istnieją sposoby – powiedział Firpike, spoglądając na filar błyszczącymi z podniecenia oczami. – Teraz, kiedy istnieje dowód, każda korporacja na świecie pokryje koszty wyprawy. – Zapominasz o naszej umowie, doktorku – powiedział Braddon. – To nie należy do ciebie. – Co? – Firpike zaśmiał się szczerze zdumiony. – Kapitanie, musi pan zdawać sobie sprawę z wartości tego odkrycia. To wykracza daleko poza zyski z samego złota. Historyczna waga... – O tym zdecydują sierżant Eadsell i jego ludzie. Może pan przedstawić im swoje zdanie, a ja poświadczę umowę, którą zawrzecie. Niech pan jednak nie popełni błędu, doktorku. Jeśli postanowią wrzucić pana do jeziora i zatrzymać wszystko dla siebie, to nie stanę im na drodze. – Odwrócił się, kiedy Firpike zaczął bełkotać, i rozejrzał się po poza tym pustej platformie. – Niczego dla nas tu nie ma. Panie Scriberson, doktorku, macie pół godziny na zrobienie notatek, a potem schodzimy. Clay podszedł do Braddona, kiedy ten stanął przy krawędzi platformy, spoglądając na błękitne przestworza Jeziora Krystalicznego na zachodzie. – Same Czarne, żadnego Białego – mruknął Clay. – Warto było tu wejść, na wypadek gdyby znaleźli jeszcze

jakieś wskazówki. Zastanawiam się jednak, czy czegoś nie przegapiliśmy. – To wielkie miasto. Mogą tu być inne świątynie. – Nie. – Braddon wskazał na otaczającą ich dżunglę. – Nie ma tu niczego innego o podobnych rozmiarach. Kaznodzieja ma rację, ci ludzie ulegli Czarnemu... Ucichł, kiedy na dole rozległ się przenikliwy trzask. Odpowiedziało mu pół tuzina następnych. – Eadsell – powiedział Braddon, osłaniając oczy, żeby zerknąć na podnóże piramidy. Początkowo trudno było dostrzec żołnierzy wśród różnych odcieni zieleni, ale potem Clay ich wypatrzył – dwóch wspinało się desperacko po linie, podczas gdy pozostali zasypywali gradem kul linię drzew. Nie mógł dostrzec, w co strzelają, ale wtedy usłyszał ten sam przenikliwy wrzask, który rozlegał się, kiedy pierwszy raz trafili do miasta. Zielone. Widział je między koronami drzew, ich skóra migotała, kiedy przebiegały przez plamy słońca. Kilka sekund później wypadły z dżungli i było ich znacznie więcej, niż kiedy atakowały wieżę. Zbyt wiele, żeby je zliczyć. – Kaznodziejo, do mnie! – zawołał Braddon, zdejmując z ramienia karabin. Natychmiast zaczął strzelać. Jego karabin huknął trzy razy i Clay zobaczył, że Zielone zwalają się do kanału, z którego próbowały wyleźć. Teraz już wszyscy żołnierze oprócz dwóch dostali się po linie na drugą kondygnację świątyni. Sierżant Eadsell i drugi żołnierz nie przestawali strzelać w napierające Zielone. – Eadsell! – zawołał Skaggerhill, składając ręce wokół ust. – Zapomnij! Jest ich za dużo! Właź tutaj! Sierżant zerknął w górę i dał znać towarzyszowi, żeby biegł do liny, sam strzelił po raz ostatni i też rzucił się do ucieczki. Zielone wydrapały się z kanału i rzuciły się w pogoń, skacząc z uniesionymi pazurami i rozdziawionymi paszczami. Strzał Kaznodziei trafił jednego w locie, łeb zwierzęcia szarpnął się

do tyłu w czerwonej chmurze. Braddon i Kaznodzieja nie przestawali strzelać, kiedy żołnierze się wspinali. Celowali z precyzją, która wydawała się niemożliwa przy takiej szybkości. Clay zliczył przynajmniej tuzin Zielonych, które padły, zanim obaj strzelcy przerwali, żeby przeładować broń. – Co to jest, na ognie Mozołu? – usłyszał szept Foxbine wpatrującej się w osłupieniu w linię drzew. Przez sekundę Clay widział tylko kolejne zielone wynurzające się z dżungli nieskończoną falą, ale wtedy wśród pędzących smoków zobaczył także ich: poruszali się wolniej, ale było ich równie dużo. Splugawieni. Stanęli na skraju lasu, kiedy ostatnie Zielone wybiegły spomiędzy drzew. Clay nie miał pojęcia, ile ich jest, tysiąc, może dwa tysiące? Przez krótki czas tylko stali, wpatrując się w świątynię w niemej zadumie. Zielone kłębiły się u podstawy świątyni, ujadając i nie zważając na ogromną liczbę zwierzyny tuż za ich plecami. – Rozumiem, że to coś nowego – odezwał się Clay, rozprostowując drżące dłonie na Szpili. – Zielone pożerają Splugawionych tak jak wszystkich innych – odpowiedział Skaggerhill. – Ale nie dziś. Dzisiaj wygląda na to, że jedni i drudzy chcą dopaść nas. Fala przebiegła przez linię Splugawionych, wszyscy poruszyli się z precyzją wojska na placu apelowym, jakby w odpowiedzi na jakąś niewypowiedzianą komendę. Clay widział, że większość uniosła ręce, i pomyślał, że może składają hołd temu miejscu, ale wtedy przyjrzał się uważniej i zobaczył, że wszyscy coś trzymają. – Padnij! – krzyknął, obracając się gwałtownie i łapiąc Braddona za płaszcz, żeby pociągnąć go za sobą na ziemię. Strzały wzleciały czarną chmurą, niektóre uderzyły w krawędź platformy, inne zaś zakreśliły wąski łuk i spadły. Clay schował się za złotym filarem, starając się skurczyć. Słyszał głośne bębnienie krzemieni uderzających kamień, jakby rozpętała się ulewa. Ktoś w pobliżu jęknął z bólu. Clay sam się skrzywił, gdy kawałeczek odpryśniętego krzemienia trafił go w

policzek. Podniósł głowę, gdy bębnienie ucichło, odruchowo rozglądając się za Silverpin. Kucała obok Foxbine, która wyrzucała z siebie potoki wyzwisk z twarzą stężałą z bólu i zaciskała zakrwawione ręce wokół strzały wbitej w udo. – Pierdolone skurwysyńskie pojeby! Clay podszedł do stryja, który stał i patrzył na spektakl rozgrywający się poniżej. Eadsell i jego ludzie rozproszyli się na drugim poziomie, cali podziurawieni przez strzały. Pod nimi Zielone zaczęły się wspinać, powoli, ale systematycznie pokonując wysokość, wbijając pazury w dywan pnączy i nieustannie wrzeszcząc. – Ten produkt, który ukrywasz... – powiedział do Claya Braddon, ładując karabin. – Myślę, że to dobry moment. – Odsunął się, zanim Clay zdążył coś powiedzieć, i zaczął wykrzykiwać rozkazy: – Kaznodziejo, ty i ja staniemy od frontu. Lori, ubezpieczaj prawe skrzydło. Skaggs, ty masz lewe. Silverpin, zajmij się tyłami. Clay, sam wybierz sobie miejsce. Starannie wybierajcie cele, nie marnujcie amunicji, bo nie rozdają jej za darmo. Natychmiast zaczął strzelać razem z Kaznodzieją w Zielone na dole, miarowy huk ich broni przeplatał się z narastającym głośnym chórem smoczych wrzasków. Niedługo znalazły się w zasięgu pistoletów Loriabeth i strzelby Skaggerhilla i przez chwilę świat składał się z huku i dymu z broni, słabnących tylko w chwilach, gdy Najemnicy przeładowywali broń. Clay widział, że Firpike skulił się u podstawy ukochanego filaru. Zamykał oczy, odcinając się od wrzawy, i obejmował porośnięte pnączami złoto, jakby się bał, że ktoś mu je zabierze. Clay zastanawiał się, czy go nie odciągnąć, ale wtedy zobaczył, że Scriberson wstaje, żeby wyjrzeć za krawędź dachu. Natychmiast zatoczył się do tyłu, kiedy podmuch smoczego ognia liznął brzeg platformy. Clay popędził do niego i pomógł mu ugasić płomyk na rękawie. Wyjął fiolkę od ciotki i wypił trochę Czarnej, zanim odważył się zerknąć z dachu w dół.

Dwa Zielone wspinały się prosto do niego, ich pazury wyglądały jak rozmazana plama, dym buchał z kłapiących paszcz. Clay podniósł Szpilę i zaczął strzelać. Zmarnował dwa strzały, zanim zmusił się, żeby odetchnąć dla uspokojenia. W głowę, zawsze w głowę, powiedział sobie. Następnym strzałem trafił w paszczę Zielonego po lewej, zmuszając go do zatrzymania, ale nie zabijając. Wycelował odrobinę wyżej, kiedy zwierzę otrząsnęło krew z pyska, i tym razem posłał kulkę prosto w czaszkę. Smok zwalił się na swoich pobratymców w dole. Clay wycelował w drugiego Zielonego, który wspiął się już tak wysoko, że znajdował się tylko kilkanaście stóp od niego. Smok odskoczył w bok, kiedy Clay strzelił, kula oderwała kawałek ciała z jego przedniej nogi, ale to nie spowodowało odpadnięcia z pnączy. Rzucił się w górę, kiedy Clay wystrzelił ostatni pocisk; machnął ogonem i rozwarł szczęki. Kula trafiła go w brzuch. Polała się krew, ale smok nawet nie zwolnił. Pokonał pozostałą odległość jak zmieniająca kolory rozmazana plama, drąc pazurami pnącza i krzycząc przenikliwie. Clay pokonał panikę, zaparł się w miejscu i wbił wzrok w smoka. Nie było czasu na przeładowanie, została mu tylko jedna broń. Poczekał, aż bestia znajdzie się jard od wierzchołka świątyni, i wyzwolił wtedy całą Czarną w jednym uderzeniu. Głowa Zielonego szarpnęła się do tyłu pod wpływem siły uderzenia i Clay usłyszał, jak pęka kość, zanim smok został odrzucony w powietrze i, koziołkując, zniknął w dżungli. – Zostało mi tylko dziesięć pocisków, kapitanie! – zawołał Kaznodzieja. Clay odwrócił się i zobaczył, jak tamten metodycznie przeładowuje broń. Dym płynął z lufy karabinu, która tak się rozgrzała od intensywnego użycia, że lekko poczerwieniała. W pobliżu Skaggerhill wystrzelił z obu luf strzelby i wyjął rewolwer, z którego strzelił dwa razy. Foxbine nie pozwoliła, żeby rana ją powstrzymała, stała oparta plecami o złoty filar z zakrwawionym bandażem na nodze i rewolwerami w obu

rękach. Clay zerknął w dół. Zobaczył pół tuzina Zielonych, które zaczęły się wspinać, i kolejne wyłażące z kanału. Splugawieni nadal stali wzdłuż skraju lasu jak posągi. Nie miał pojęcia, na co czekają, ale wątpił, żeby chodziło o coś dobrego. Sprawdził fiolkę w ręce i zobaczył, że zostało mu mniej niż pół jej zawartości. Przeładował Szpilę i uważnie wycelował w Zielonego w dole. Dystans był spory, ale wart ryzyka. Będzie musiał zatrzymać się, pokonując drugi poziom z powodu szpary w pnączach. Pnącza... Clay patrzył, jak Zielony się wspina, i zauważył, jak łamliwe są liany pod jego pazurami. Suche jak drewno na podpałkę, pomyślał. Opuścił Szpilę i podbiegł do Braddona. – Mam pomysł – powiedział. – Odsuń wszystkich od krawędzi. Podbiegł do schodów, ignorując stryja, który o coś go pytał. Popędził schodami na drugi poziom, zanim sięgnął do etui. Ocalił go zgrzyt pazurów na mozaice. Instynkt kazał mu paść na podłogę. Płomienie minęły go o kilka cali, żar przypalił mu włosy na ręce. Clay się odturlał. Zielony wrzasnął, cień, który go skrywał, utrzymał się na jego skórze, kiedy zwierzę skoczyło do Claya z zębiskami błyszczącymi wśród czerni. Szpila ryknęła i czerwień rozkwitła na opadającej sylwetce. Zielony zwalił się na Claya, zalewając go ilością produktu wystarczającą do zabicia nie-Błogosławionego, ale i tak oparzenie na szyi było dostatecznie bolesne, żeby Clay wrzasnął i odrzucił trupa kopnięciem. Odczołgał się, wstał i strzelił znowu, bardziej ze złości niż potrzeby. Potrzebował chwili, żeby zmyć krew wodą z manierki, a potem znowu sięgnął po etui. – Jasne – mruknął, wyciągając fiolkę i rozglądając się po szparach w ścianach i pnączach wokół. – Przekonajmy się, czy Skaggs miał rację, mówiąc, że palą się jak wszystko inne. Wypił ćwiartkę Czerwonej i zatoczył się odrobinę, kiedy wymieszała się w jego trzewiach z resztkami Czarnej. Zapasy Ellfortha nie były najwyższej jakości, a roztwory źle się łączyły

z bardziej wyrafinowanym produktem od ciotki. Mieszanina wywołała mdłości i łupiący ból głowy, ale nic na to nie mógł poradzić. Kiedy odzyskał ostrość wzroku, skupił się na największej szparze w ścianie i pnącza za nią natychmiast się zapaliły. Obrócił się powoli, obrzucając otoczenie spojrzeniem, i wszędzie tam, gdzie zatrzymał wzrok na dłużej, zapalał się ogień. Robił przerwę tylko po to, żeby napić się Czerwonej, gdy obniżał się jej poziom w jego krwi. W ciągu kilku minut pnącza się zajęły i wkrótce żar stał się nie do wytrzymania. Pobiegł na następny poziom i powtórzył proces, wzniecając jeszcze kilka ogni, które wkrótce zmieszały się płomieniami buchającymi z dołu. Przerwał, kiedy dym zaczął go dusić, i wrócił na szczyt. Czuł narastające zmęczenie z powodu intensywnego użycia znacznie podlejszego produktu. Na ostatnie stopnie po prostu się wczołgał. Braddon i Silverpin podbiegli do niego, kiedy wyczołgał się z dymu i dociągnęli go do ośmiokątnej dziury pośrodku platformy. Wszyscy skupili się tam przegonieni przez żar. Clay słyszał przez kłęby dymu wrzeszczące smoki, tym razem krzyczały raczej z bólu niż wściekłości. Jeden wspiął się na górę i wypełzł z trudem na platformę. Skórę miał poczerniałą i pokrytą pęcherzami. Podczołgał się ku nim, otwierając i zamykając spazmatycznie szczęki, aż strzał Loriabeth skrócił jego cierpienia. – Wygląda na to, że nas uratowałeś i przy okazji zabiłeś, dzieciaku – powiedział Skaggerhill. Płomienie lizały teraz krawędzie szczytu, a dym z każdą chwilą gęstniał, więc wyglądało na to, że najpierw się uduszą, zanim spłoną. – Zróbcie... – zaczął Clay i rozkaszlał się tak bardzo, że zaczął szarpać nim odruch wymiotny. Charcząc, wskazywał gorączkowo dziurę i kierunek w dół. – Skaggs, Lori! – Siedzący obok Claya Braddon poderwał się. – Przywiążcie liny do filaru. Dym prawie ich oślepił, zanim przywiązali liny. Pan Firpike

najwyraźniej nie uważał, że należy przestrzegać hierarchii w grupie, i natychmiast rzucił się do jednej z lin, zaczynając pośpiesznie, choć nieumiejętnie schodzić. – Nie możemy go teraz zastrzelić? – spytała ojca Loriabeth. – Za mało amunicji. – Braddon wskazał, żeby schodziła następna, a potem wysłał Foxbine, która zeszła, klnąc w żywy kamień, bo musiała zmusić ranną nogę do ruchu. – Gotowy? – zapytał, przykucając obok Claya, kiedy wszyscy inni już zeszli. – Chyba nie mam wyjścia. Jęknął, kiedy stryj pociągnął go do pionu. Głowa mu pękała, a ból brzucha pogorszył się z powodu smrodu dymu i palonego ciała. – Nie śpiesz się – przestrzegł go Braddon, kiedy Clay złapał za linę i skoczył z krawędzi otworu. Przez pierwsze pięć jardów lina po prostu prześlizgnęła się przez ręce Claya, zanim wreszcie ją przytrzymał. Krzyknął z wysiłku i bólu, gdy dłonie go zapiekły. Wisiał chwilę, chwytając łapczywie czyste powietrze, a potem zaczął schodzić. Nogi i ręce trzęsły mu się przy zejściu. Po kilku sekundach wysiłku zrozumiał, że nie da rady – po prostu nie zostało mu więcej siły. Zatrzymał się, owijając linę wokół nóg i rąk. Głowa mu opadała, kiedy odwrócił się do Braddona, który teraz wisiał obok niego. – Skąd wiedziałeś? – zapytał. – O produkcie? – Złodziej to złodziej – odrzekł Braddon, wzruszając ramionami. Twarz mu pociemniała, kiedy dostrzegł wyczerpanie Claya i jego opadające powieki. – Obudź się, chłopcze! Jeszcze nie doszliśmy! Clay zdołał tylko powoli pokręcić głową. – Nie kłamałem – powiedział, a jego głos zabrzmiał mu słabo i odlegle w uszach. – O Keyvinie. To nie ja... – Claydon! Trzymaj się! – Zrobiła mi prezent... Zaopiekuj się nią, stryju... Miał świadomość, że lina wymyka mu się z dłoni, że krzyki jego stryja zostają zagłuszone przez coś innego, pewnie mieszaninę wyprodukowaną przez jego słabnący, omroczony

umysł. Ryk smoka, znacznie głośniejszy i niższy niż wrzaski Zielonych, przeniknął go na wylot, zmuszając do otwarcia oczu podczas upadku i spojrzenia w blady, wypełniony dymem ośmiokąt w górze oraz na ciemny cień rosnący w jego środku. Dźwięk przybierał na sile, w miarę jak cień ogromniał i wyrastały mu skrzydła, które rozproszyły dym jednym uderzeniem podczas lądowania na świątyni. Wyczerpanie w końcu pokonało Claya, kiedy cień pojawił się w polu jego ostrego widzenia. Chłopak zrozumiał, że wita śmierć chorobliwymi majakami, ponieważ widział rzecz niemożliwą. Czarny smok mknął do niego z otwartą paszczą i wyciągniętymi pazurami, a na jego grzbiecie siedziała drobna postać zakutana w szmaty.

Rozdział 27 Hilemore

– Piętnastu sprawnych – zameldował doktor Weygrand. Siedział przy stole w mesie oficerskiej, szary na twarzy ze zmęczenia, w koszuli obficie ozdobionej rozbryzgami czerwieni i brązu. Zgodnie ze zwyczajem oficerowie powinni mieć na sobie pełen mundur i stać podczas składania meldunku po akcji, ale Hilemore nie widział sensu w przestrzeganiu tradycji w takiej chwili. – Kolejnych dwudziestu rannych – ciągnął lekarz. – Spodziewam się, że jedenastu przeżyje, pięciu może przeżyje, a czterech pozostałych nie przetrwa dwóch dni. – Kapitan? – spytał Hilemore. – To jeden z tych, którzy może przeżyją. Pozostaje w śpiączce, ale puls ma regularny i czasem się porusza. Stracił jednak znacznie więcej krwi, niżbym chciał. – Zapas Zielonej? Doktor pokręcił głową. – Wszystko przepadło w godzinę po rozpoczęciu walki. Chyba że załoga ma prywatne zapasy. – Słuszna uwaga. Panie Steelfine. – Hilemore odwrócił się do Wyspiarza, jedynego z obecnych, który wolał stać. Znalazł także czas, żeby przebrać się w czystą kurtkę od munduru. – Proszę przeszukać kwatery załogi, może coś pan znajdzie. Nie byłaby to pierwsza załoga, która ukryła trochę produktu na statku. – Tak jest, panie podporuczniku. Hilemore skupił się na mechaniku, który sprawiał wrażenie równie zmęczonego, jak lekarz.

– Ile potrzebujemy czasu, żeby podłączyć silnik pomocniczy? – Jeszcze przynajmniej dzień. I została nam tylko ćwiartka fiolki Czerwonej. Hilemore powstrzymał grymas niezadowolenia. Płynęli powoli, krętym kursem wśród Wysp, aż zmrok zmusił ich do postoju. Tak jak przewidywał, okazało się, że Zenida Okanas jest w stanie nawigować kanałami, omijając rafy i mielizny. Doprowadziła ich do osłoniętej zatoki, gdzie mogli stanąć na kotwicy. Mimo że udało im się uciec z najgorszej klęski wojskowej Morskiego Protektoratu, Hilemore wiedział, że ich unieruchomienie równa się przegranej. Corvusyjczycy desperacko pragną dorwać nasz silnik, myślał. Jaka jest szansa, że admirał nie zaryzykuje wysłania po niego paru mniejszych okrętów? – Dobrze – powiedział, siląc się na energiczny ton. – Pozostaniemy na kotwicy do chwili uruchomienia silnika pomocniczego. W tym czasie naprawimy inne rany Okazji i zajmiemy się poległymi. Panie Talmant, proszę o wpis do dziennika pokładowego. – Tak jest, panie podporuczniku. – Chorąży uniósł pióro i stanął nad otwartym dziennikiem. – Jako pełniący obowiązki kapitana na OŻP Dobra Okazja przyznaję zbrojmistrzowi Steelfine’owi promocję oficerską i mianuję go na stopień porucznika. W związku z tym przejmie obowiązki pierwszego oficera. Wydawało się, że Wyspiarz tylko lekko się wyprostował, ale Hilemore zauważył, że mruga trochę częściej niż zwykle. – Chorąży Talmant zostaje mianowany na podporucznika i przejmie obowiązki drugiego oficera. Talmantowi wypadło pióro z ręki, zrobił kleksa w dzienniku pokładowym i natychmiast zaczął go osuszać bibułą. – Przepraszam, panie kapitanie. – Nie szkodzi, podporuczniku. Były więzień Zenida Okanas zostaje najęta jako Błogosławiona na Dobrej Okazji. Przejmie także obowiązki oficera nawigacyjnego. Warunki jej mianowania

zostaną dołączone do dziennika w stosownym czasie. Wymieniono się spojrzeniami nad stołem, ale pozostali albo się z nim zgadzali, albo byli zbyt zmęczeni, żeby ktokolwiek poczuł się zobowiązany do wyrażenie sprzeciwu wobec zwerbowania piratki w poczet załogi. Hilemore wstał, czym zmusił innych do pójścia w jego ślady. – Panie Weygrand, panie Bozware – powiedział. – Zalecam także, żebyście przespali się co najmniej pięć godzin. Nie możecie służyć na statku, jeśli padacie z nóg. *** Oddał Zenidzie Okanas i jej córce kajutę Tottleborna. Córka otworzyła drzwi po piątym zapukaniu i Hilemore zdziwił się, widząc, że trzyma jedno z pisemek nieżyjącego Błogosławionego, jeszcze bardziej drastyczne niż jego zwykłe lektury. „Wilczyca z Wysp” głosił tytuł wypisany czerwonymi literami, które tak rozłożono na okładce, żeby zasłoniły piersi i dolne części ciała muskularnej wojowniczki o nierzeczywistych proporcjach sylwetki. – To nie dla ciebie – powiedział po varestiacku i sięgnął po broszurkę. Dziewczynka zabrała rękę, krzywiąc się wyzywająco i piorunując go wzrokiem. – Podobają jej się obrazki – wyjaśniła matka. Leżała na koi z przedramieniem na oczach i mówiła zmęczonym głosem. – Zresztą i tak nie potrafi czytać. – Zawartość jest niestosowna dla dziecka – orzekł Hilemore. Kobieta zaśmiała się cicho. – Założę się, że moja córka widziała więcej niestosownych rzeczy niż pan. Varestiacy nie rozpieszczają dzieci. – Ani nie uczą ich czytać? – Potrafi odczytywać kompas i mapę. Moi rodacy rzadko potrzebują pisania. – Jęknęła i usiadła na łóżku. – Kolejne rozkazy dla mnie, kapitanie? Już wykreśliłam dla pana kurs

przez Wyspy, dzięki któremu za trzy dni znajdziemy się na otwartych wodach. Czego jeszcze chce pan ode mnie? – Otwarte wody będą naszym grobem bez produktu do napędu. Corvuskie patrole przechwycą nas, zanim pokonamy połowę drogi do Feros. – Nie mam produktu. – Widzę. Ale oboje wiemy, że jest miejsce, gdzie można go zdobyć. Miejsce, gdzie tylko jedno z nas będzie mile widziane. Piratka nachmurzyła się, gdy zrozumiała, do czego zmierza. – Gniazdo. – Właśnie. – Może i byłam tam mile widziana, póki miałam statek i łupy do sprzedania. Teraz, kiedy wyjdę na ląd z szalupy Protektoratu, jedyne powitanie, na jakie mogę liczyć, to lincz, o ile będę miała szczęście. – Mogą być nieco mniej agresywni, jeśli będą panią ubezpieczały nasze działa. A sporo z pani łupów znajduje się w naszych ładowniach. Kobieta zerknęła na córkę i Hilemore zauważył, że jakoś się porozumiały, a twarz dziewczynki stała się nieco życzliwsza. – On ma rację – powiedziała Zenida, przechodząc na varestiacki. – Nie mamy wyboru. – Zabije ciebie i ukradnie mnie – odpowiedziała dziewczynka i były to pierwsze słowa, jakie wypowiedziała przy Hilemorze. Prawdę mówiąc, zaczął już podejrzewać, że jest niema. – Nigdy na to nie pozwolę – gorąco zapewniła córkę piratka. – Nie zamierzam skrzywdzić żadnej z was – wtrącił nieco skonsternowany Hilemore. – Nie mówimy o panu – rzuciła szyderczo dziewczynka w przedziwnie wyrafinowanym mandinorskim. – Naprawdę? – Hilemore spojrzał na jej matkę. – To o kim? Zenida Okanas nie odpowiedziała, tylko wstała, jęcząc ze zmęczenia. – Muszę wytyczyć nowy kurs.

*** Ocena Bozware’a okazała się zbyt optymistyczna. Naprawa silnika pomocniczego zajęła pełne dwa dni, ale nawet po niej Dobra Okazja była w stanie rozpędzić się do maksymalnie pięciu węzłów. Na szczęście ograniczone wody między Wyspami wymagały bardziej zwrotności niż prędkości, podobnie jak fachowej ręki na sterze. Hilemore zaczął doceniać dar piratki do wychylania steru dokładnie pod takim kątem, żeby w pełni wykorzystać wartkie prądy między wyspami i jej zręczność w omijaniu wielu ukrytych niebezpieczeństw na tych wodach. – Pierwszy raz żeglowałam tutaj, kiedy miałam dziewięć lat – powiedziała wieczorem drugiego dnia. Właśnie opłynęła ramię rafy koralowej, której nie zaznaczono na żadnej mapie tych wód wydanej przez Żelazny Syndykat. – Na statku mojego ojca, na Srebrnej Strzałce. Pierwszy napędzany krwią statek należący do rodziny Okanasów. – I pewnie napędzała pani silniki? – spytał Hilemore. – Oczywiście. Ojciec zdołał pożyczyć dość pieniędzy, żeby kupić ją dzień po tym, jak Próba Krwi ujawniła moje Błogosławieństwo. Zwrócił wszystko z procentem po naszym pierwszym rejsie. Niewiele frachtowców jest w stanie prześcignąć statek napędzany krwią. Zanim skończyłam szesnaście lat, mieliśmy dość funduszy, żeby kupić jeszcze dwa statki i drewno do budowy własnego portu. – Pani rodzina wybudowała Gniazdo? – To było wspólne przedsięwzięcie. Piraci starają się nie konkurować ze sobą, jeśli da się tego uniknąć, a przynajmniej ci, którzy pożyją dostatecznie długo. Zatargi obniżają zyski. – To pani ojciec czeka tam teraz? To jego boi się pani córka? Jej twarz spoważniała, a on już nauczył się rozpoznawać, że to znaczy, że na pewien czas nie ma nic więcej do powiedzenia. Dlatego zdziwił się, kiedy po długiej pauzie jednak się odezwała: – Nie, tylko jego zgorzkniałe nasienie.

*** Następnego ranka oddali Głębinom ostatnich zmarłych, czterech mężczyzn, których śmierć Weygrand przewidział, i dwóch z listy potencjalnych ofiar, którzy zmarli w nocy. Hilemore wypowiedział stosowne słowa i oficjalnie skreślił ich nazwiska z listy załogi. Gwardia honorowa stała na baczność w świeżo wypranych mundurach. Tego dnia obstawał przy ścisłym przestrzeganiu przepisów dotyczących stroju. Ze względu na obecny stan statku i liczbę poległych załoga potrzebowała otuchy, jaką zapewniają dyscyplina i rytuał. Steelfine odesłał ludzi po wrzuceniu ostatniego ciała do morza. Hilemore zatrzymał go, żeby ocenił stan Okazji. – Okaleczona po walce, ale niezłomna, panie kapitanie – brzmiał werdykt Wyspiarza. – Okaleczona po walce, rzeczywiście – powiedział Hilemore, patrząc na liczne osmolone ślady na pokładzie, których nie dało się wyszorować. Dzięki pracowitości cieśli nadwodną część kadłuba udało się odbudować z drewna dostarczonego przez ekspedycję wyrębową wysłaną na brzeg, kiedy stali na kotwicy. Za namową Steelfine’a Hilemore pozwolił na zabranie tylko jednego drzewa. – Moi ludzie zorientują się, że tu byliśmy – powiedział. – A nie lubią chciwości. – To dlaczego tolerują Gniazdo? – zapytał Hilemore. – Myślę, że tam nie brakuje chciwości. – Piraci przemierzają wody wokół Wysp od stu lat, jeśli nie więcej. Nauczyli się, że warto szukać ugody z plemionami, z którymi się stykają. Podejrzewam, że Gniazdo jest tolerowane, ponieważ jego zarządcy płacą coroczny trybut, a cena jest pewnie wysoka. – Złoto? Steelfine uśmiechnął się, co mu się rzadko zdarzało. Jasne zęby zabłysły w porannym słońcu. – Broń, panie kapitanie. I trochę towarów luksusowych, ale

przede wszystkim broń. To jedyna waluta na Wyspach. *** Gniazdo ukazało się ich oczom późnym popołudniem. Zapowiedział je dym unoszący się w ciemniejące niebo ze skupiska ciasno upakowanych domów w połowie stoku najwyższego szczytu na wyspie. Zamiast przy nabrzeżu, kilka obecnych statków cumowało przy szeregu wysokich słupów. Każdy słup miał co najmniej sześćdziesiąt stóp wysokości. – Cumy są przymocowane do koła zapadkowego, które przesuwa się w górę i w dół wraz z pływami – wyjaśniła Zenida. – Nie stać nas na wał nadmorski, który chroniłby nas przed trzema księżycami, a takie rozwiązanie sprawdza się dostatecznie dobrze, o ile nie ma sztormu. Okazja zacumowała w odległości strzału z działa od miasteczka. Hilemore rozkazał wywiesić czerwoną flagę z białym kołem nad sterówką, uniwersalny znak prośby o rozejm i negocjacje. – Niech pan nie oczekuje, że to nas ochroni, gdyby mieli zwrócić się przeciwko nam – ostrzegła go piratka, kiedy wsiadali do szalupy. – To tylko szmata na patyku dla człowieka, z którym spotkamy się dziś wieczorem. Hilemore odwrócił się do Steelfine’a, który stał i wpatrywał się w miasteczko z nietajoną podejrzliwością. Zaciskał zęby, hamując gniew, bo kazano mu zostać na statku. – Proszę pamiętać – powiedział Hilemore – punkt dwunasta, bez nawet sekundy zwłoki. Macie ograniczyć się do zbombardowania tylko statków, a potem uciekać jak najszybciej na północ. Żadnej zwłoki, poruczniku. Patrzył Steelfine’owi w oczy, aż ten skinął krótko głową. Potem Hilemore siadł przy wiosłach. Zenida Okanas zerknęła na córkę stojącą obok Steelfine’a i nic nie powiedziała, ale Hilemore dostrzegł błysk w jej oczach, nim zamrugała i odwróciła wzrok. – Nie powiedziała mi pani, jak ma na imię – powiedział,

wiosłując w stronę brzegu. Nalegała, żeby znaleźli się sami w szalupie, ponadto nieuzbrojeni, przez co czuł mrowienie na plecach przy każdym pociągnięciu wiosłami. – Dlaczego to pana interesuje? – spytała, wpatrując się w osadę. – Choćby ze względu na dziennik pokładowy. Lubię mieć porządek w zapiskach. Milczała, aż dopłynęli do zacumowanych statków, których załogi podchodziły do relingów, żeby na nich popatrzeć. Kilka osób trzymało karabiny i strzelby, ale nikt nie celował w ich stronę. Sądząc po wyprostowanych plecach paru piratów, Hilemore zorientował się, że rozpoznali jego pasażerkę. – Akina – odparła Zenida, kiedy minęli statki. – To znaczy „klejnot”. Mówiła chrapliwie, a Hilemore nie patrzył na nią, żeby oszczędzić jej zakłopotania, bo wiedział, że Zenida powstrzymuje łzy. Spodziewa się, że dziś umrze, pomyślał. Wzdłuż brzegu ciągnęła się szerokim pasem plaża zawalona łodziami i stosami ładunku czekającego na transport albo sprzedaż. Kiedy wyciągnęli szalupę na brzeg i wyszli z wody, zgromadziło się wielu gapiów, ale najbardziej uwagę Hilemore’a zwróciła mała grupka uzbrojonych mężczyzn, którzy zagrodzili im drogę. Dowodził nimi zwalisty mężczyzna w średnim wieku, który – sądząc po rudych włosach nad opaloną w ciągu wielu lat południowym słońcem twarzą – pochodził z północnego Mandinoru. W przeciwieństwie do pozostałych mężczyzn miał życzliwą, niemal wesołą minę. – Kapitan Okanas – powitał Zenidę dudniącym barytonem. – Ogromnie się cieszę, wiedząc, że nie zamieszkała pani jednak u Króla Głębin. – Posterunkowy Tragerhorn, witam – odpowiedziała, zdejmując kapelusz, żeby odpowiedzieć na ukłon. – Proszę pozwolić, że przedstawię kapitana Hilemore’a z okrętu Żelaznego Protektoratu Dobra Okazja. Przybyliśmy w nadziei na uczciwy

handel. Jeden z piratów zaśmiał się pogardliwie, pozostali zarechotali, idąc za jego przykładem, ale Hilemore zauważył, jak szybko zamilkli, kiedy Tragerhorn się obejrzał. – Kapitanie – powitał Hilemore’a nadal miłym tonem, odwracając się z powrotem – posterunkowy Kaylib Tragerhorn, odpowiedzialny za porządek w tym porcie zgodnie z zarządzeniem prawnie obranego rządu. Pańska flaga została zauważona i uszanowana. Jednakże naruszenie tradycyjnych zasad rozejmu zostanie natychmiastowo ukarane. – Rozumiem, panie posterunkowy – odpowiedział Hilemore tak neutralnym tonem, jak tylko potrafił. Nie radowało go układanie się z piratami, ale musiał odłożyć honor na bok w obliczu tragicznej konieczności. – Ilu jest obecnych? – zapytała Tragerhorna Zenida. – Trójka z pięciu. Więcej niż zwykle. Niedawne wydarzenia sprawiły, że wszyscy są trochę rozgorączkowani, jak pewnie się pani domyśla. – Odsunął się na bok, wskazując krętą ścieżkę prowadzącą z plaży. – Czekają, a zważywszy na ich nastrój, nie zwlekałbym bardziej. *** Tak jak na każdym lądzie regularnie dręczonym przez przypływ wywołany trzema księżycami, stok nad plażą był przeważnie kamienisty i porośnięty nielicznymi krzewinami. Wznosił się stromo, a potem wypłaszczał w miejscu, gdzie weszli do miasteczka. Tutaj było jeszcze więcej gapiów. Zgromadzili się w drzwiach i zaułkach albo zerkali z okien lub balkonów. Poza tym w przeciwieństwie do piratów na statkach ci swobodniej dawali upust swojemu zaniepokojeniu. – Co tu z nim robisz, Zenida?! – zawołała kobieta, kiedy mijali jeden z większych domów. Gromiła ich wzrokiem z balkonu, stojąc wśród innych kobiet, stosownie dla swojej profesji skąpo odzianych i mocno umalowanych. – Zabrać ci statek i okazuje się,

że większa z ciebie dziwka niż ze mnie! – Przymknij swój parszywy pysk, Lirra! – ostrzegł ją Tragerhorn, zatrzymując się i rzucając kobiecie ostre spojrzenie, aż ta w końcu cofnęła się i schowała wśród towarzyszek. Tragerhorn stał jeszcze chwilę, obrzucając mieszkańców miasteczka wyzywającym spojrzeniem, wędrując wzrokiem od twarzy do twarzy, aż wszyscy nagle znaleźli sobie inny przedmiot zainteresowania. Po kilku sekundach ponownie ruszył. Poszli błotnistą ulicą, główną arterią Gniazda, i już nie towarzyszyły im żadne szyderstwa. – Dobrze widzieć, że nadal cieszy się pan dużym autorytetem, posterunkowy – powiedziała Zenida. – Rozumiem, że nadal stosuje się Jedną Regułę? – Zgadza się, pani kapitan – odpowiedział Tragerhorn. – Minęło bite sześć miesięcy, odkąd musiałem ją zastosować. – Jedna Reguła? – zapytał Hilemore. – Ci, którzy założyli to miejsce, byli pragmatycznymi ludźmi – odrzekł Tragerhorn. – Tacy są ludzie morza. Obowiązuje tu tylko jedna reguła, jeśli złamie się tutejsze prawo. Przystanął znowu i wskazał przed siebie, gdzie ulica rozszerzała się i tworzyła swego rodzaju plac. Pośrodku wznosiła się wysoka konstrukcja podobna do szubienicy, ale z czterema ramionami zamiast jednego. Z każdego zwieszała się wąska klatka, a w środku Hilemore dostrzegł przygaszony błysk białych kości lub czaszki wśród skurczonego zawiniątka szmat i wysuszonego ciała. – Czasem potrafią wytrzymać całkiem długo – mówił Tragerhorn. – Ludzie wrzucają jedzenie do klatek, jabłka i inne drobiazgi, zgniłe, rzecz jasna. To zaskakujące, jak długo człowiek może utrzymać się przy życiu na resztkach po innych. Przeprowadził ich obok rusztowania do największej budowli, jaką Hilemore widział do tej pory, przedziwnie eleganckiej reprodukcji rezydencji, jakie lubili ludzie z wyższych szczebli mandinorskiej kadry kierowniczej. Miała trzy piętra, prostokątne w przekroju kolumny i wysokie okna, chociaż nowoczesny

wygląd nieco psuły klasyczne posągi na dachu. – Mój ojciec miał szczęście i natknął się na znakomitego architekta na pokładzie liniowca, który wypłynął z Carvenportu – wyjaśniła Zenida. – Architekt wybudował ten gmach w zamian za wolność. Co dziwne, kiedy już to zrobił, uznał, że woli jednak zostać. Podobno miał za dużo długów. Spędził resztę życia, pijąc i zadając się z dziwkami na koszt mojego ojca. – Moim zdaniem to były dobrze wydane pieniądze – odpowiedział Hilemore. Zatrzymał wzrok na posągach, dawno zapomnianych bogach i boginiach stojących jak niemi strażnicy nad legowiskiem najgorszych szumowin. To mu przypomniało zrujnowane gmaszysko w Dolinie Astrage i liczne marmurowe posągi, które walały się tam po ziemi. Wszystkie były zabytkowe i miały sporą wartość, ale ojciec nigdy nie chciał ich sprzedać, bez względu na to, ile razy komornicy pukali do drzwi. Hilemore wątpił, żeby kuzyn Malkim podzielał skrupuły ojca. – Lepiej nie kazać im czekać – powiedział Tragerhorn, wskazując schody prowadzące do drzwi rezydencji. Otworzył je potężny mężczyzna z południowego Mandinoru ubrany w archaiczną liberię z satynową kamizelką i koszulą z bardzo ozdobnymi koronkowymi makietami. Niemal komiczny wygląd równoważył nieco pistolet na biodrze i dalcyjski tulwar przewieszony przez plecy. Dwóch kolejnych mężczyzn stało w korytarzu w głębi. Nie byli tak potężnie zbudowani, ale podobnie ubrani i uzbrojeni. – Posterunkowy – powitał Tragerhorna ogromny jegomość, kiwając z szacunkiem głową. – Panie Lockbar – odpowiedział posterunkowy. – Kapitanowie Hilemore i Okanas przyszli zobaczyć się z dyrektorami. Lockbar odsunął się na bok, żeby mogli wejść, a potem poprosił uprzejmie, żeby unieśli ręce i stali nieruchomo, kiedy ich przeszukiwał. – Bywałam w tym domu na długo przed tobą – warknęła pobladła z gniewu Zenida do oklepującego ją mężczyzny.

– Pracuję dla dyrektorów – odpowiedział neutralnym tonem Lockbar. Kiedy z zadowoleniem stwierdził, że nie są uzbrojeni, poprowadził ich wyłożonym marmurem korytarzem, a dwaj stojący dalej mężczyźni ruszyli za Tragerhornem. – Proszę zostawić negocjacje mnie – mruknęła do Hilemore’a Zenida, kiedy podeszli do dwuskrzydłowych drzwi. – Proszę odzywać się tylko w odpowiedzi na bezpośrednio skierowane do pana pytanie. Lockbar otworzył drzwi i zaprosił ich do wejścia. Pomieszczenie za progiem było przepaściste i oświetlone sześcioma żyrandolami zwieszającymi się ze zdobionego sztukaterią sufitu. Sala balowa, uznał Hilemore, zauważając kwiatowy wzór na kafelkach posadzki. Trzy osoby siedziały na krzesłach obok ogromnego kominka, rzucając długie cienie w pomarańczowej poświacie ognia. Nie wstały, kiedy Hilemore i Zenida podeszli i zatrzymali się kilkanaście stóp dalej na polecenie Lockbara. Krzesła zajmowało dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Mężczyzna po prawej był tęgi i łysy, miał kartoflowaty nos tak zaczerwieniony od popękanych naczynek, że prawie przypominał nos klauna, co mocno kontrastowało z głębokimi bliznami na nagiej czaszce i przenikliwymi, wyrachowanymi oczami. Kobieta po lewej miała pewnie z pięćdziesiąt lat, szczupłe, przystojne rysy twarzy i włosy zebrane w prosty kok. Była elegancko ubrana w czarną, żałobą suknię pozbawioną wszelkich ozdób czy biżuterii. Spojrzała na Hilemore’a tylko z przelotnym zainteresowaniem, po czym wbiła wzrok w Zenidę. Mimo beznamiętnego wyrazu twarzy kobiety Hilemore wyczuwał ciężar tego spojrzenia i nie wiedział, czy wyraża dobre, czy też złe zamiary. Jednakże najbardziej jego uwagę zwrócił mężczyzna siedzący pośrodku, bo wyostrzone instynkty nauczyły Hilemore’a wyszukiwać największe zagrożenie. Był kilka lat starszy od Hilemore’a, niezbyt wysoki i nieszczególnie muskularny. Nosił

dobrej jakości ubranie żeglarskie i długie włosy typowe dla mężczyzn z Varestii. W przeciwieństwie do swojego łysego towarzysza nie miał żadnych blizn, ale wystarczyło, że Hilemore raz spojrzał mu w twarz, żeby wiedzieć, że ma przed sobą zabójcę. Patrzył spokojnie, wodząc wzrokiem od Hilemore’a do Zenidy, chłonąc każdy szczegół i dostrzegając więcej niż większość ludzi. Tak patrzą drapieżniki. – Nie przedstawisz nam swojego nowego przyjaciela? – zapytał Zenidę z lekkim mandinorskim akcentem. – Kapitan Hilemore z OŻP Dobra Okazja – odpowiedziała. – Ach, tak. – Odwrócił się do Hilemore’a z uśmiechem. – Statek, który przypłynął, żeby nas wytłuc, a potem po prostu odpłynął. Taką miał pan misję, prawda, panie kapitanie? Hilemore nie widział sensu w kłamstwie, wiedząc, że nie zwiedzie tego człowieka. – Owszem, ale pilniejsze kwestie kazały nam zmienić kurs. – Pilniejsze kwestie, tak. – Mężczyzna się zaśmiał. – A w szczególności ta wojna, którą właśnie przegrywacie. Wygląda na to, że mamy spory dług u Corvusyjczyków. – Jeśli się tu zjawią, wątpię, żeby miał pan okazję go spłacić. – A czemu mieliby się tu zjawić? Chyba że szukają pana. – Uśmiech zgasł i mężczyzna zwrócił się do Zenidy: – Nie skończyłaś prezentacji. – Kapitanie – podjęła Zenida, czerwieniąc się lekko i wskazując łysego mężczyznę – to kapitan Rybołowa, Kordwine, wicedyrektor Konglomeratu Handlowego Wysp Wschodnich. A to... – Zenida była wyraźnie jeszcze bardziej skrępowana – ...drugi wicedyrektor Ethilda Okanas, moja szanowna macocha. A to... – Zacisnęła zęby, patrząc na mężczyznę pośrodku. – Naczelny dyrektor Arshav Okanas... Mój brat. Arshav znowu się uśmiechnął, chociaż tylko przelotnie, po czym dodał: – Przyrodni, ściśle mówiąc. Zenida nie odpowiedziała. Twarz jej stężała z gniewu i – jak zauważył z niepokojem Hilemore – w dużym stopniu ze strachu.

– Gdzie moja siostrzenica? – zapytał Arshav. – Może na tej łajbie Żelaznego Syndykatu? Czy będziesz twierdzić, że zginęła z jego rąk? Wtedy oczywiście nasuwałoby się pytanie, dlaczego wobec tego jesteś gotowa sprzedać mu się...? – Arshav – odezwała się Ethilda Okanas, niezbyt głośno, ale w jej głosie rozległa się ostra rozkazująca nuta. Arshav zamilkł, chociaż Hilemore widział, że przez jego twarz przemknął wyraz niezadowolenia. – Dziewczyna ma się dobrze, mam nadzieję? – spytała z naciskiem Ethilda Zenidę i rzuciła znaczące spojrzenie Hilemore’owi. – Nie jest trzymana jako zakładniczka, która ręczy za twoje zachowanie tutaj? – Otrzymałam ułaskawienie i kontrakt od kapitana. Akina została na statku z mojego wyboru. – Nie masz statku – oznajmił Arshav. – Prawo jasno określa taką sytuację. – Należę do załogi – odpowiedziała Zenida. – Zatem mam statek. Przyrodni brat nagle warknął po varestiacku: – To korporacyjny statek. Niewolniczy. – Statek to statek. – Dość tego – odezwał się po mandinorsku kapitan Kordwine. – Wasze kłótnie rodzinne to wasza prywatna sprawa, a tu chodzi o interes Konglomeratu. – Otaksował Hilemore’a wzrokiem, zanim odezwał się ponownie: – Sądząc po wyglądzie pańskiego okrętu, był pan na wojnie, kapitanie. – Owszem, panie kapitanie. – Jak mówi nasz naczelny dyrektor, widzieliśmy, jak niedawno pan odpłynął. To okręt napędzany krwią, prawda? W życiu nie widziałem szybszego, skoro już o tym mowa. Nie trzeba geniusza, żeby się zorientować, po co pan przybył. – Mamy ładownię pełną cennego ładunku. – Hilemore zerknął na Lockbara, zanim powoli sięgnął za pazuchę i wyjął spis ładunku. – Jeśli naprawdę chodzi tu o handel, to na pewno dogadamy się co do ceny.

– Jest tylko jedna cena, na którą się zgodzę – powiedział Arshav, nadal wpatrując się w Zenidę. – I nie pozwolę, żeby moja siostrzenica trafiła do korporacyjnych szumowin... – Będziemy potrzebowali chwili, żeby się naradzić – weszła mu w słowo Ethilda. Hilemore zauważył, że irytacja zabarwiła jej głos, i domyślił się, że albo zdenerwował ją zamiar syna, albo brak przebiegłości, bo go zdradził. – Panie Lockbar, proszę odprowadzić kapitanów do Sali Muszlowej i zapewnić im poczęstunek. *** Salę Muszlową stosownie nazwano – był to rozległy gabinet o ścianach i suficie wyłożonymi morskimi muszlami różnych rozmiarów. Niektóre pomalowano barwną emalią, inne ozdobiono półszlachetnymi kamieniami. Dla Hilemore’a jej krzykliwość kłóciła się z resztą domu. Wątpił, żeby zaprojektował ją pijany architekt. – Mój ojciec miał specyficzny gust, jeśli idzie o wystrój – wyjaśniła Zenida. – Im był starszy, tym bardziej ten gust stawał się specyficzny. Lockbar postawił butelkę wina i dwa kieliszki na szerokim dębowym biurku pod oknem. Zenida nalała sobie odrobinę, powąchała i odstawiła. – Nie czuję trucizny, ale lepiej temu nie ufać. Hilemore podszedł do okna i nieszczególnie się zdziwił, widząc dwóch uzbrojonych strażników stojących wśród rabat kwiatowych na zewnątrz. – Dlaczego to takie ważne, żeby mieć miejsce na statku? – zapytał, odwracając się od okna. Zenida usiadła, oparła łokcie na biurku i opuściła głowę, żeby pomasować czoło. Przez jakiś czas milczała, ale potem uznała, że może lepiej będzie podzielić się wiedzą, bo powiedziała: – Varestiak bez statku jest bezdomny. Bezdomny rodzic nie może opiekować się dzieckiem.

– To wasze prawo? – Tak. My też mamy prawa. – Zatem jeśli nie może pani zapewnić córce domu...? – Prawo każe umieścić ją u najbliższego krewnego, który przejmie obowiązki opiekuna, a także będzie zarządzał jej własnością. Hilemore zmarszczył brwi skonsternowany. – Akina ma jakiś majątek? – Dzięki mojemu ojcu Akina jest jedną z najzamożniejszych osób na morzach południowych. – Westchnęła, odchyliła się w krześle, łapiąc się krawędzi biurka. – Pod koniec jego życia więź między nami... osłabła. Nie pochwalał mojego porozumienia z waszym Syndykatem. „Korsarz” to po prostu inne określenie dziwki, tak mawiał, a ta uwaga nie poprawiła stosunków między nami. Zatem kiedy zdołał się zabić w czasie jakiejś szalonej wyprawy po skarby do Interioru, jego testament okazał się ciekawą lekturą. Mój ukochany przyrodni brat i ja dostaliśmy po jednej dwudziestej jego majątku, jedna dziesiąta trafiła do mojej macochy, a cała reszta przypadła Akinie. Bardzo ją lubił, nawet kiedy my dwoje oddaliliśmy się od siebie. – Zatem jeśli pani brat się nią zajmie, przejmie też jej majątek. – Tak i szczerze wątpię, czy będzie nim zarządzał, mając na uwadze jej najlepszy interes. Hilemore urwał, zastanawiając się, jak najlepiej wyrazić następne pytanie, ale ona go uprzedziła. – Ojciec Akiny zmarł trzy lata temu. – Rozejrzała się po pokoju. – Dwa lata co do dnia po ukończeniu swojego ostatniego wielkiego dzieła architektonicznego. – Spojrzała na Hilemore’a, uśmiechając się lekko na widok jego miny. – Nie zawsze był takim skończonym pijakiem, a mnie łatwiej było zaimponować, kiedy byłam młodsza. Skinął głową i odwrócił wzrok, myśląc, że w ten sposób zaoszczędzi jej rumieńca wstydu, ale ona była tylko rozbawiona jego zakłopotaniem. – Wy, Mandinorczycy, i te wasze sztywne zwyczaje –

powiedziała ze słabym śmiechem, który szybko przebrzmiał. Cała wesołość zniknęła, kiedy odezwała się znowu: – Arshav zażąda, żebyśmy przekazali mu Akinę w zamian za produkt. Muszę wiedzieć, czy pan się na to zgodzi. – Z pewnością nie – odpowiedział bardziej szorstko, niż zamierzał, bo sama sugestia raziła w jego honor. Za kogo ona mnie uważa? – Proszę mi powiedzieć – odezwał się, opierając się o biurko – jak poważnie pani brat traktuje varestiackie obyczaje? Przekrzywiła głowę, mrużąc oczy. – Czy wyczuwam rodzący się fortel, kapitanie? – Wydaje mi się, że rozwiązanie naszego problemu jest oczywiste, pod warunkiem, że pański brat zareaguje zgodnie ze zwyczajem. – To nie jest możliwość, którą należy niefrasobliwie rozważać. To bardzo niebezpieczny człowiek. – Odwróciła na chwilę głowę, marszcząc czoło w zamyśleniu. – Nie tęskniłabym za nim. Ethilda źle to przyjmie, ale nie mogę powiedzieć, że bardzo się tym zmartwię. – A reszta miasta? – Jeśli sprawa zostanie należycie przeprowadzona, wątpię, żeby ktoś narobił większych kłopotów. Arshav otacza się pracownikami, nie przyjaciółmi. – Zenida zawiesiła głos i teraz całkowicie spoważniała. – Sprawia pan wrażenie przedziwnie pewnego tego, że wynik będzie dla nas korzystny. Hilemore wzruszył ramionami, przypominając sobie słowa swojego dziadka: – Kapitan zawsze ma pewność. *** Lockbar przyszedł po nich godzinę później. Troje dyrektorów siedziało na tych samych krzesłach, tyle że kapitan Kordwine bardziej się zgarbił, a jego twarz przybrała ponury wyraz człowieka przegranego. Chciwość naczelnego dyrektora wygrała z rozsądnym handlem, uznał Hilemore, kiedy Arshav Okanas

wstał i nie zważając na Hilemore’a, zwrócił się do przyrodniej siostry. – Nie sprzedamy się temu korporacyjnemu najemnikowi – oznajmił. – Chociaż może otrzymać produkt i ciebie, żebyś go zapalała. Jednakże moja siostrzenica potrzebuje bezpiecznego domu... Hilemore błyskawicznie rzucił się do przodu, zbyt szybko, żeby Lockbar zdążył zareagować. Pokonał odległość dzielącą go od Arshava i zdzielił go na odlew w twarz. Pirat zatoczył się do tyłu z zakrwawioną twarzą, jego matka poderwała się z okrzykiem oburzenia. Hilemore odsunął się, słysząc, jak tulwar jest z brzękiem wysuwany z pochwy na ułamek sekundy przed tym, jak ostry koniec przycisnął się do jego pleców. Wbił wzrok w Arshava, który klęczał i ocierał krew z nosa, piorunując Hilemore’a wzrokiem. Twarz mu drżała z wściekłości. Hilemore uśmiechnął się i wypowiedział jedno słowo po varestiacku: – Wyzwanie.

Rozdział 28 Lizanne

– Przyciśnij spust, ale nim nie szarp. Tekela spróbowała raz jeszcze, trzymając mocno w obu rękach rewolwer i strzeliła prosto w pierś celu. Lizanne z przyjemnością odkryła, że Błyszczący Człowiek został wskrzeszony podczas jej nieobecności i przerobiony teraz na nacierającego corvuskiego żołnierza piechoty, który miał nawet opuszczony karabin z bagnetem i czapkę z daszkiem. – Celuj wyżej – poleciła dziewczynie. – Masz broń małego kalibru i jedna kula pewnie nie zatrzyma rozjuszonego, nacierającego przeciwnika. Tekela wycelowała znowu i strzeliła, robiąc dziurę w miedzianym policzku Błyszczącego Człowieka. Jej dłonie rzeczywiście okazały się za drobne do pistoletu Korpusu, który nosiła przy sobie od Morsvale, odrzut niemal go wyrwał z rąk dziewczyny przy pierwszym strzale. Lizanne znalazła jej w zbrojowni Jermayaha broń mniejszego kalibru, siedmiostrzałowy rewolwer kaliber .22 z sześciocalową lufą. Miała nadzieję, że braki w sile rażenia nadrobi celnością, a Tekela okazała się pojętną uczennicą. – Przeładuj i powtórz – powiedziała Lizanne – tyle że szybciej. – Nie możemy zjeść lunchu? – marudziła Tekela, przechodząc na eutheryjski, jak to często jej się zdarzało, gdy była zmęczona. – Mów po mandinorsku – upomniała ją Lizanne, wskazując niecierpliwie na rewolwer. – Później zjemy. Zerknęła na Jermayaha, gdy Tekela przeładowywała broń. Od trzech godzin, kiedy wręczyła mu solarograf, nawet nie mruknął. Siedział zgarbiony nad stołem z oszałamiającym

wyborem zawiłych narzędzi pod ręką. Poruszył się tylko raz – podniósł rękę i warknął ostrzegawczo na majora Arberusa, który zaczął uważnie przyglądać się jednemu z jego nowych wynalazków, broni z wieloma lufami zamontowanej na czymś w rodzaju wózka. – Ćwicz dalej – powiedziała do Tekeli. – Po pięćdziesięciu strzałach możesz odpocząć. Dziewczyna jęknęła słabo, ale posłusznie uniosła rewolwer i posłała kolejną salwę w Błyszczącego Człowieka. Lizanne zostawiła ją i weszła w ciemne otchłanie warsztatu, znajdując niszę, gdzie Jermayah się zadomowił. Stało tam małe łóżko i stolik zawalony różnymi technicznymi podręcznikami, jedyna lektura, na jaką wydawało się, że znajduje czas. Lizanne położyła się na łóżku, wyjmując fiolkę Niebieskiej z kieszeni spódnicy. Przeprowadziła zwykły rytuał przed wejściem w trans – kontrolowany oddech, wyobrażenie sobie myślobrazu, a potem spojrzała na zegarek na ręku i podniosła fiolkę do ust. *** – Nie było go? – Grymas madame Bondersil skojarzył się Lizanne z jednym z napadów złości Tekeli, podobnie jak jej kąśliwy i niecierpliwy ton. – Co masz na myśli, mówiąc, że go nie było? – Pan Torcreek nie zdołał nawiązać kontaktu w wyznaczonym czasie – odpowiedziała Lizanne z większym spokojem, niż naprawdę czuła. – Jego nieobecność może mieć wiele różnych powodów. – A śmierć jest zdecydowanie najbardziej prawdopodobnym. Madame westchnęła i odwróciła się, żeby spojrzeć na prace przy okopach w dole. Lizanne zastała ją na murach miejskich w towarzystwie stada oficerów Protektoratu, którzy teraz oddalili się na podyktowany szacunkiem dystans. Lizanne wstrząsnęły ich wymizerowane twarze, wszystkie ściągnięte ze zmęczenia i niepokoju, kiedy co rusz zerkali na krainę

za okopami, jakby horda Morradina mogła pojawić się lada chwila. Carvenport nigdy nie był chętnie wybieranym posterunkiem przez żołnierzy Syndykatu. Oficerami w tutejszym garnizonie zostawali zwykle ci, którym brakowało odwagi albo umiejętności, żeby zasłużyć na miejsce wymagające prawdziwych dowódców, lub ci, którzy szukali spokojnej kwatery, żeby doczekać do emerytury. To nie wróżyło najlepiej ich szansom na utrzymanie miasta. Dodała jej jednak otuchy rozległa sieć okopów, siatka stanowisk artyleryjskich i ziemianek, których liczba wydawało się, że podwoiła się od wczoraj. Kilka nowomodnych dział Jermayaha ustawiono tak, żeby osłaniały bardziej oczywiste podejścia. Lizanne ucieszyła się także, widząc, że sporo Najemników zajęło zewnętrzne okopy. Oni przynajmniej celnie strzelają, pomyślała. – Jakieś urywki? – zapytała madame, odrywając wzrok od umocnień. „Urywki” to było ogólne określenie na pozostałości po zmarłych partnerach z transu, które czasem pojawiały się w myślobrazie Błogosławionego, ale tylko wtedy, kiedy do śmierci doszło w trakcie transu. Lizanne uważała się za szczęściarę, bo nigdy tego nie doświadczyła. – Nie, madame. – Rozumiem, że nauczyłaś go procedury awaryjnej? – Ma spróbować nawiązać kontakt następnego dnia dokładnie o tej samej porze i powtarzać próby, aż się skontaktujemy. Madame skinęła głową, marszcząc czoło w zamyśleniu przez kilka minut, najwyraźniej nie przejmując się kręcącymi się nerwowo w pobliżu oficerami. – Czy pan Tollermine poczynił jakieś postępy? – zapytała w końcu. – Całkowicie skupił się na zadaniu, ale urządzenie jeszcze nie działa. A pani naukowcy? Madame pokręciła głową lekko zdegustowana. – Przez większość czasu kłócą się między sobą. Jednakże są pod dużym wrażeniem prac nieżyjącego burgrabiego.

– Był imponującym człowiekiem pod wieloma względami. Przepytam znowu majora, może opowie mi coś więcej o wyprawach... Słowa Lizanne zostały nagle zagłuszone przez głośny huk, który odbił się od murów i rozległ echem w ulicach za nimi. Natychmiast spojrzała w stronę unoszącego się pióropusza pyłu pięćdziesiąt jardów za okopami. Najemnicy rzucili się, żeby się ukryć, gdy nadleciał kolejny pocisk. Ten wylądował bliżej o dziesięć jardów, a zaraz za nim nadleciał kolejny tuzin. Ostrzał trwał, kule przelatywały nad zewnętrznymi okopami, ryły ziemię i wkrótce cały widok przesłoniła gęsta brązowa zasłona pyłu. Ostatni pocisk spadł niecałe sto jardów od murów w pobliżu stanowiska artyleryjskiego. Kiedy mgła się rozwiała, Lizanne zobaczyła ciała trzech artylerzystów leżące obok zrzuconego z lawety działa. Inni w pobliżu wili się i krzyczeli z bólu. – Marszałek Morradin ewidentnie nie jest guzdrałą – zauważyła madame. Resztki dymu rozwiały się, ukazując corvuskich żołnierzy wynurzających się zza linii drzew na południu. Lizanne uznała ich za harcowników, widząc ich luźny szyk i sposób, w jaki przebiegali od osłony do osłony. Rozbrzmiał huk strzałów Najemników, dowodząc, że salwy nie uszczupliły ich liczby. Lizanne naliczyła tuzin poległych Corvusyjczyków, zanim wycofali się za linię drzew. To tylko próba, uznała. Marszałek ocenia naszą liczebność i wolę walki. – Wracaj do warsztatu – powiedziała jej madame. – Donoś mi o wszelkich postępach. Bez względu na losy tego miasta, ani urządzenie, ani też informacje, które pozwoliły je zrekonstruować, nie mogą wpaść w ręce Corvusyjczyków. Patrzyła Lizanne w oczy, aż ta skinęła głową. Nieprzejednanie w oczach niegdyś ukochanej mentorki zrodziło w głowie Lizanne pewną myśl, której towarzyszył zaskakujący gniew. Ty podła stara wiedźmo. ***

Artyleria zaczęła znowu strzelać tuż po południu i było to powolne, miarowe bombardowanie zamiast kolejnego błyskawicznego ostrzału. Regularny huk wybuchów rezonował w warsztacie, aż Tekela się krzywiła, a major krążył w kółko, z trudem ukrywając poruszenie. Jermayah jednak nadal nie oderwał wzroku od solarografu. – Morradin zrobił to samo, oblegając Jerravin – odezwał się Arberus. – Przez trzy dni ostrzeliwał miasto przed głównym natarciem. To osłabia i morale, i umocnienia. Chcąc odwrócić uwagę Tekeli i czując, że dziewczyna ma dość strzelania do celu jak na jeden dzień, Lizanne zaczęła uczyć ją podstaw walki bez broni, wciągając do tego majora mimo jego oporów. – Trzymaj się nisko – mówiła, zachodząc majora od tyłu na ugiętych nogach. – Poniżej jego linii wzroku. A kiedy już będziesz dostatecznie blisko... – Rzuciła się, zacisnęła jedną dłoń na ustach majora, zmuszając go do odchylenia głowy i zagłębiając niewidzialny nóż w podstawę czaszki. – Koniecznie porusz ostrzem, żeby uszkodzić mózg. Tekela zmarszczyła brwi. – To nie wygląda na uczciwą walkę. – Masz zaledwie pięć stóp wzrostu i wszyscy mężczyźni, z którymi się zetkniesz, a także wiele kobiet, będą mieli dwa razy więcej siły od ciebie. Uczciwa walka nie wchodzi w twoim wypadku w grę, moja droga. Lizanne odwróciła się do majora, patrząc, jak wyciera kciukiem krew z kącika ust. – Przepraszam – powiedziała. – Silna nawet bez produktu – odpowiedział, uśmiechając się lekko w sposób, który przypomniał jej o ich pierwszym spotkaniu w domu burgrabiego. – Niech to Prorok ciśnie do Mozołu i z powrotem! Odwrócili się i zobaczyli, że Jermayah zerwał się na równe nogi z młotkiem w dłoni i piorunuje wściekłym wzrokiem solarograf.

– To przeklęte ustrojstwo skonstruowano tylko mi na złość! – Panie Tollermine! – krzyknęła Lizanne swym najbardziej oficjalnym tonem. – Zapomina pan o swoim kontrakcie! Przeniósł wzrok na nią i kiedy jego wściekłość powoli osłabła, opuścił młotek. Wyraz jego twarzy, gdy znowu spojrzał na solarograf, wyrażał druzgocącą porażkę. – To mnie przerasta – wyznał bezbarwnym głosem, odrzucając młotek na warsztat. – Nie potrafię tego uruchomić. – Zwyczajnie w to nie wierzę – powiedziała Lizanne, podchodząc do niego. Pochyliła się, żeby zerknąć na urządzenie, i wytrzeszczyła oczy ze zdumienia, widząc, że leży nietknięte, że nie odkręcono ani jednej śrubki. – Myślałam, że twoje poszukiwania będą wnikliwsze. – Jeśli to rozbiorę, być może nigdy nie zdołam tego odtworzyć. – Skąd wiesz, że nie dasz rady tego naprawić, jeśli nie spróbujesz? – To nie jest zabawka dla dziecka, w której trzeba wymienić sprężynę. – Jermayah wyciągnął rękę do urządzenia, rozkładając palce z wahaniem, jakby próbował dotknąć płomienia świecy. – Tu chodzi o coś więcej... Więcej niż to, co wiemy. – To coś zostało stworzone dwieście lat temu przez człowieka, który był szaleńcem. Skoro on to potrafił, to ty tym bardziej zdołasz to naprawić. Pokręcił głową ze ściągniętą twarzą, która wyrażała frustrację i konsternację. Wskazał sworzeń pośrodku urządzenia. – To sedno całego urządzenia. Jest zablokowany zamkiem. – To otwórz zamek wytrychem. – Nawet nie wiem, co to za zamek. – Odwrócił solarograf, wziął mały stalowy próbnik i popukał w rządek ośmiu cylindrów ustawionych w środku. – Widzisz to? – zapytał, dotykając próbnikiem cieniutkich stalowych pasków umocowanych do szczytu każdego cylindra. – To wszystko jest połączone z tym środkiem. Podejrzewam, że trzeba to jakoś uruchomić, żeby całość się odblokowała, ale nie mam pojęcia, w jaki sposób tego dokonać.

– Nie możesz tego usunąć? – Wtedy przerwę połączenie i cały mechanizm się zatnie. – Jermayah westchnął basowo, odrzucając próbnik, który uderzył z brzękiem o cylindry i wywołał serię przenikliwych, niemal melodyjnych brzęknięć. – Nie ma innego sposobu. – Odwrócił się, przeczesując dłonią potarganą szopę włosów. – Będę musiał to rozebrać, odnotować każdy komponent, rozpisać jego pozycję i go skopiować. Potem mogę spróbować zrekonstruować całość. – Ile potrzebujesz czasu? – spytała Lizanne. – Potrzebowałem sześciu miesięcy, żeby odtworzyć plany na podstawie cieni w pudełku. – Nie mamy sześciu miesięcy. – A ja nie potrafię czarować... Umilkł, słysząc kilka brzęknięć dobywających się z urządzenia. Odwrócili się i zobaczyli, że Tekela puka próbnikiem w cylindry, grając prostą, ale rozpoznawalną melodyjkę. – Kurant – powiedziała Tekela, znowu przechodząc na eutheryjski. – Matka zostawiła mi pozytywkę, która brzmiała bardzo podobnie. Wygrywała „Cesarski Marsz”. Lizanne spodziewała się poirytowanego wybuchu ze strony Jermayaha, ale on tylko ściągnął brwi w głębokim skupieniu i wrócił do stołu. – Graj dalej – polecił Tekeli, kiedy zaczęła się odsuwać. – Osiem... dzwonków – z trudem wydukała po mandinorsku, wygrywając tę samą melodię, tyle że szybciej. – Różne nuty. Osiem nut tworzy... – Szukała chwilę właściwego słowa, odwróciła się do Lizanne i powiedziała coś po eutheryjsku. – Oktawę – przetłumaczyła Lizanne. – To podstawa wszelkiej muzyki. – Muzyka – powtórzył Jermayah, wyciągając palec do cylindrów. – Oczywiście. Trzeba zagrać właściwą melodię i mechanizm się odblokuje. – Ale którą? – zastanawiała się Lizanne. – Na świecie istnieje wiele melodii. – „Jesienne liście” – powiedział major Arberus, który stał teraz

obok Tekeli i przyglądał się urządzeniu z tą samą fascynacją, co pozostali. – Zawsze myślałem, że to strata czasu, jeśli nie pieniędzy, ale Leonis pokładał w nich wiele wiary. „To klucz do skarbów Interioru”, mawiał. – „Jesienne liście”? – zapytała Lizanne. – To jedyna wzmianka o muzyce w korespondencji Rzemieślnika, jaka się zachowała. Chociaż niewiele o nim wiemy, wygląda na to, że w pewnym momencie zaręczył się, a z racji jego niekończącej się obsesji na punkcie tajemnic Interioru nigdy nie doszło do małżeństwa. Niemniej zachował się fragment listu do jego ukochanej. Rzemieślnik nawiązuje w nim do melodii, która ma być zagrana na ich ślubie, jej ulubionej. – Arberus odwrócił się do Tekeli i zapytał po eutheryjsku: – „Jesienne liście”. Znasz to? To bardzo stare. – Moja nauczycielka muzyki lubiła stare melodie – odpowiedziała Tekela, marszcząc w skupieniu brwi z próbnikiem uniesionym nad cylindrami. – Jak to nudna stara wiedźma. Po kilku sekundach popukała próbnikiem w cylindry, wygrywając ciąg nut tak precyzyjnie, że Lizanne zaczęła się zastanawiać, czy dziewczyna nie ma jednak jakiegoś wrodzonego talentu. Tekela zagrała pierwsze osiem nut, a potem przerwała, gdy nic się nie stało. Jermayah machnął niecierpliwie ręką, żeby spróbowała raz jeszcze. Melodia, którą wygrywała, była powolna i niewątpliwie melancholijna mimo wysokich tonów dzwonków. Właściwie to melodia była tak smutna, że Lizanne wbrew sobie pomyślała, że to dziwny wybór na ślub. – To była pierwsza... część – wyjaśniła Jermayahowi po mandinorsku Tekela, kiedy wybrzmiała ostatnia nuta. Mówiła przepraszającym tonem. Opuściła próbnik, kiedy urządzenie uparcie pozostało nieruchome. – Nie uderzyłaś w każdy dzwonek – zauważył Jermayah. – Myślę, że melodia musi zawierać wszystkie nuty. – Główny temat – wtrącił się Arberus – jest dość skomplikowany, o ile dobrze pamiętam. Tekela zamyśliła się na chwilę, a potem zagrała sekwencję,

nuty z ośmiu dzwonków przenikały się, wywołując melodyjny rezonans. Sworzeń w centrum solarografu szczęknął głośno, a potem obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Rozległa się kolejna seria szczęknięć, kiedy trzy dźwignie na górze zaczęły się ruszać, a potem zatrzymały się, gdy ostatni dzwonek umilkł. – Na jaja Proroka – szepnął Jermayah. – To jest napędzane muzyką. *** – Nazywa to „rezonansem kinetycznym” – powiedziała Lizanne i odruchowo przykucnęła, kiedy usłyszała jęk kuli przelatującej górą. – Przekształcenie dźwięku w energię. Muszę powiedzieć, że to fascynujące zjawisko. Madame urządziła sobie kwaterę główną w dużej starokolonialnej rezydencji w pobliżu południowych murów. Najwyraźniej była to siedziba Gildii Najemników, którzy hojnym gestem oddali ją do jej dyspozycji, albo, co bardziej prawdopodobne, zrzekli się jej, nie mając innego wyjścia. Wiele otaczających terenów i domów przekształcono w szpitale polowe, gdzie lekarze, pielęgniarki i ochotnicy zajmowali się coraz większą liczbą rannych wynoszonych z okopów. Corvuskie bombardowanie stale zbierało krwawe żniwo. Dochodziła północ, kiedy Lizanne dotarła na miejsce, przechodząc przez rzędy namiotów, z których dobiegały jęki – jęki, które będą coraz głośniejsze z każdym kolejnym dniem. Madame przeniosła się do piwnicy domu, kiedy kilka corvuskich pocisków pokonało mur i rozniosło w pył parę sąsiednich domów. Siedziała przy swoim biurku z Akademii, które pewnie przeniosła tu za pomocą Czarnej. Liczne raporty i wiadomości ułożono w schludne, ale wysokie stosy po obu jej stronach. Teraz jednak całkowitą uwagę poświęcała Lizanne. – Zatem działa? – spytała. – Owszem, o ile zagra się właściwą kombinację nut. Musimy

zgadywać, co należy zagrać. Wygląda na to, że Rzemieślnik bardzo sprytnie dobierał muzykę. „Jesienne liście” uruchamiają urządzenie, podczas gdy trzy tarcze, wskazując orbity księżyców, reagują na starą corvuską przyśpiewkę „Niebiański taniec”. Pozostałe dwie tarcze nadal są nieruchome, ale panna Artonin i major Arberus tworzą listę najbardziej prawdopodobnych kandydatów. Jermayah jest zdania, że wiążą się z geografią, ponieważ ich rozmiary odpowiadają starym corvuskim wyliczeniom długości i szerokości geograficznej. – Doskonała robota, Lizanne – powiedziała madame tonem pozbawionym krztyny radości, w którym za to pobrzmiewała wyuczona oficjalność, jaką Lizanne nauczyła się odbierać jak sygnał zakończenia kontraktu. – Jutro oficerowie Protektoratu przyjdą po urządzenie i nuty, resztą zajmą się moi naukowcy. Proszę, poucz Jermayaha, że ma powrócić do prac nad swoimi zabójczymi nowinkami technicznymi. Ty i twoi współpracownicy możecie mu w tym pomagać, jeśli chcesz. Od tej pory twoją jedyną rolą w tej misji będzie kontaktowanie się z panem Torcreekiem. Jeśli nie zdoła, jak podejrzewam, skontaktować się z tobą jutro, możesz uznać swoją misję za zakończoną. Wszelkie porozumienia, jakie pragniesz zawrzeć z Inicjatywami Nadzwyczajnymi w imieniu majora Arberusa i panny Artonin, to tylko i wyłącznie twoje zmartwienie. Lizanne cieszyła się, że postanowiła zostawić Szept do przeglądu u Jermayaha, bo inaczej pokusa, żeby strzelić madame prosto między oczy, byłaby zbyt duża. A tak mogła tylko stać sztywno na baczność, próbując zachować panowanie nad sobą, które nagle zaczęła tracić. Ona myśli, że Długie Karabiny nie żyją, zrozumiała. Jeśli jednak miasto się utrzyma, będzie mogła wysłać kolejną misję, która tym razem znajdzie się tylko pod jej ścisłą kontrolą. I bez transu wiedziała, że czarna sieć obsesji madame rozrosła się teraz w pełni, nie pozostawiając miejsca na podział zysków. Biały musiał być tylko jej. – Domyślam się – zaczęła Lizanne, modulując głos najostrożniej, jak potrafiła – że uzyskała pani zgodę na dalsze

działania od Zarządu, kontaktując się z nim w transie. – Zarząd jest teraz okropnie zajęty – odpowiedziała madame równie bezbarwnym tonem jak wcześniej. – Możliwe, że zauważyłaś powody. Od początku taki miałaś plan? – zastanawiała się Lizanne. Czy wojna dostarczyła ci zasłony, żebyś mogła ukryć swoje ambicje? Po tym, jak Corvusyjczycy rzucili się nam do gardła, Zarząd zgodzi się na wszystko, co może oznaczać ocalenie. – Co pani zdaniem nastąpi, jeśli zostanie odnaleziony? – zapytała. – Każda wskazówka odkryta przez pana Torcreeka sugeruje, że to coś, co należy zostawić w spokoju. – Tchórzostwo i zyski nie idą w parze – odrzekła madame. – Zyski zależą od przetrwania tego oblężenia, a jednak nie widzę powodów do optymizmu. Madame się uśmiechnęła, co kiedyś Lizanne uznawała za niezwykłe, a teraz odkryła, że mrozi jej krew w żyłach. – Nie doceniasz zdolności Jermayaha. Poproś, żeby pokazał ci niektóre ze swoich zabawek. On naprawdę był bardzo zajęty. *** – Magazynek na pięćdziesiąt kul – powiedział Jermayah, wkładając w szczelinę w beczułkowatym zamku długie, wąskie pudełko z zapasem standardowych nabojów karabinowych. Przeładował broń, żeby pierwsza kula znalazła się w komorze, zanim złapał za korbę wystającą z broni od spodu. – Lepiej zakryjcie uszy – powiedział i zaczął kręcić. Sześć luf broni obracało się tak szybko, że zamieniły się w rozmazaną plamę. Nawet Lizanne zasłoniła uszy rękoma, bo huk był niemal ogłuszający, zupełnie jakby cały pluton piechoty strzelał naraz. Błyszczącemu Człowiekowi darowano tę demonstrację, ale zasłonięta workami z piaskiem ściana za miejscem, w którym zwykle stał, została potwornie ukarana. Słaby syk sypiącego się piasku towarzyszył echu słabnącego ostrzału. – Szybkość strzałów zależy od tego, jak szybko obracasz korbą

– wyjaśnił Jermayah, wyciągając kłębek waty z uszu. – Dobrze wyszkolona załoga może wystrzelić nawet ponad trzysta kul na minutę. – Jak pan to nazwał? – zapytał major Arberus, wpatrując się w broń z podziwem, chociaż może też z lekkim przerażeniem. – Oficjalnie to Szybkostrzelna Broń Palna wersja IV. – Jermayah wzruszył ramionami. – Sam nazwałem go stukaczem. – Powinien go pan nazwać... potworem – powiedziała Tekela, przyglądając się dymiącym lufom z wyraźnym niesmakiem. – Ten potwór może ocalić miasto – przypomniała jej Lizanne, zanim odwróciła się do Jermayaha. – Ile tego masz? – Skończyłem pół tuzina przed oblężeniem. Kolejne wykonywane są przez zakontraktowane warsztaty, wraz z mnóstwem amunicji, której do nich potrzeba. To jednak powolny proces, bo projekty są zupełnie nowe. Mimo wszystko powinny nieźle przetrzebić szeregi Corvusyjczyków. Chciałbym jednak skończyć pracę nad wersją V. – Wersją V? – zdumiał się Arberus. – Udoskonalił pan tę broń? – Nie udoskonaliłem – powiedział Jermayah, odsuwając się i prowadząc ich do wielkiego, przykrytego płótnem kształtu w najgłębszych czeluściach warsztatu. Skinął na majora, żeby pomógł mu zdjąć okrycie. – Raczej powiększyłem. Nazywam go grzmotnikiem. To dopiero jest potwór, uznała Lizanne, przyglądając się odkrytemu urządzeniu. Było wyższe i szersze od młodszego brata, miało cztery lufy zamiast sześciu i co najmniej pięć razy większy kaliber. – Strzela czymś takim – powiedział Jermayah, podnoszą pocisk, który wyglądał jakby chorował na słoniowaciznę. – Pociski wybuchające, kaliber jeden i osiem dziesiątych cala. Pomyślałem, że przydałby się Protektoratowi Morskiemu, ale nigdy nie miałem szansy go zademonstrować. – Czyli może nie działać? – zapytał Arberus. – Moje urządzenia zawsze działają – odpowiedział nieco poirytowany Jermayah. – Wystrzeliłem z niego trzy pociski

i chodził, jak trzeba. Wystrzeliłbym więcej, ale martwiłem się, że warsztat się zawali. I tak musiałem zatrudnić murarza do napraw. – Możesz przygotować więcej nabojów? – spytała Lizanne. – Mam zapas mosiądzu, stali i materiału miotającego na jakieś dwieście sztuk. Ale to chwilę potrwa, bo to delikatna robota. Lizanne wzięła od niego pocisk, który był bardzo ciężki i bardzo gładki. Jeden taki może powalić czterech mężczyzn, pomyślała. Powróciło do niej niedawne wspomnienie, płomienie rozkwitające w ciemnej dżungli i przerażona twarz kapitan Flaxknot. Albo może nawet dorosłego smoka, dodała w myślach. – Co jeszcze masz? – zapytała, oddając mu pocisk. – Pokaż mi.

Rozdział 29 Clay

To był koszmar, którego Clay nie miał od wielu lat, ale który prześladował go w Kątach do czasu, kiedy znalazł Joyę i Derka. Scena wyglądała pod wieloma względami tak, jak to rozegrało się w rzeczywistości, chociaż jakiś podły zakątek jego umysłu, wymyślając tę wersję, dodał parę detali – na przykład krew na rękach ojca, rozerwane ciało matki na stole karcianym. Stos obligów i asygnat, który leżał na ciele, był poplamiony na czerwono, ale poza tym nienaturalnie wręcz sztywny i schludny. Ojciec Claya odwrócił się z cygaretką w ustach i z niezbyt zachęcającym uśmiechem przyjrzał się chłopcu stojącemu w drzwiach karczmy. Clay widział karty w jego drugiej ręce, wygrywający układ w Żałobnych Waletach, którego nie da się pobić. Ojciec był o krok od zostania bogaczem, chociaż wystarczyłby jeszcze jeden dzień, żeby znów został biedakiem. – Mama nie żyje – powiedział Clay, tak jak to zrobił w rzeczywistości. – Tak mi powiedział twój stryj – odparł ojciec, odwracając się do stolika i dorzucając kolejne sto obligów do zakrwawionej puli. Banknoty przykleiły się do krwi na twarzy martwej kobiety. – Słyszałem, że wróciłeś – powiedział Clay. – Szukałem cię. – Kolejna prawda, zabarwiona piskliwym, zdesperowanym tonem, który teraz rozrywał mu trzewia. – Od ponad tygodnia. – Byłem zajęty. – Ojciec zagrzechotał naszyjnikiem z zębów na szyi. – Z dobrym skutkiem, mógłbym dodać. – Ile zamierzałeś oddać mamie? – Rozpacz zniknęła już z jego głosu, chociaż Clay nie przypominał sobie, żeby był tak całkowicie wyprany z emocji.

– Wyrzuciła mnie za drzwi. – Ojciec zaśmiał się, kiedy jeden z graczy podbił stawkę. – Nie łączą nas żadne zobowiązania, chłopcze. Wracaj do swojego stryja. – Ile zamierzałeś oddać mamie? Stary jednostrzałowiec ze staroświeckim zamkiem kurkowym ciążył w mu w chłopięcych rękach. Stryj trzymał skrzynię ze starą bronią w piwnicy, dobrze zamkniętą, ale Clay wiedział, gdzie chowa klucze. Wybrał pistolet, bo tylko do niego znalazł pasującą amunicję, chociaż nie był pewien, czy dobrze go załadował. Tak czy inaczej, zamierzał się przekonać. Ojciec zamarł, kiedy Clay z głośnym szczękiem odciągnął kurek. – Wyrzuciła cię za drzwi, bo złamałeś mi żebra po tym, jak drugi raz złamałeś jej nos – odpowiedział Clay. – Wyrzuciła cię za drzwi, bo jesteś podłym pijakiem i beznadziejnym hazardzistą. Ojciec nie odwrócił się, a Clay zawsze wierzył, że wiedział, co się potem stanie. Widział to we wzruszeniu ramion, kiedy zmusił się w końcu do ruchu, i w przesadnie zmanierowanym geście, z jakim dorzucił pieniądze do puli. Człowiek, który w obliczu śmierci podtrzymuje maskę, którą nosił przez całe życie. – To była – powiedział, ruchem głowy wskazując trupa na stole – wspaniała kobieta, która zasługiwała na coś więcej. Miała w sobie dobroć i wdzięk rzadko widywany w tym miejscu i zawsze wiedziałem, że nie jestem jej wart. To dlatego nienawidziłem, piłem i szukałem śmierci w Interiorze. Wiem, że to mój koniec, wiem, że własny syn zabije mnie dziś w nocy, i wiem, że na to zasłużyłem. Oczywiście nie wypowiedział tych słów. Te słowa urodziły się w koszmarze. W rzeczywistości powiedział co innego: – Twoja mama była dziwką. Kurwa mać, nie wiem nawet, czy jesteś mój. To nie miało znaczenia, chociaż w następnych latach Clay często okłamywał się, że to były słowa, które przypieczętowały

los ojca. Prawda była jednak taka, że nic nie mogło go uratować. Pamiętał, że wtedy wystrzał był głośniejszy niż teraz, bardziej jak ryk niż tylko syk i trzask kurka podpalającego proch, żeby posłać kulkę w tył głowy ojca. Pamiętał także, że w karczmie wybuchła panika i wrzawa, kiedy łowcy głów przemieszani z mętami z Kątów próbowali zdecydować, jak zareagować na kolejne morderstwo. Teraz jednak nie było poruszenia. Wszyscy tylko siedzieli i pili albo hulali, a pozostali gracze przy stole kontynuowali partyjkę. Clay po raz ostatni widział ojca, jak leżał na stole, krew i mózg wyciekały mu przodem i tyłem głowy. Potem Clay odwrócił się i uciekł, gubiąc się w labiryncie uliczek i zaułków. Teraz jednak stał, nieruchomy i zafascynowany, kiedy ojciec podniósł się ze stołu z twarzą ociekającą krwią z dziury w czole i odwrócił się do niego z czułym uśmiechem na ustach. Clay zaczął wrzeszczeć, gdy ojciec zaczął mówić. *** Krzyk trwał, aż Clay zaczął się dławić, krztusić i machać rękami. Potrzebował chwili, zanim dwie myśli wynurzyły się z mętliku i charkotu: Żyję. To nie sen. Przestał machać rękami. Leżał i dyszał na czymś, co, jak zdał sobie sprawę, było miękkie. Kilka sekund mrugał, aż zaczął widzieć ostrzej i odkrył, że wpatruje się w kamienny sufit. Świątynia? – zastanawiał się, rozpoznając wzór jako podobny do tego w piramidzie. Niemożliwe. Świątynia na pewno nadal płonęła albo spaliła się do tej pory na węgiel. Spróbował usiąść, ale odkrył, że kończyny tak go bolą, że to zadanie go przerasta. Postękując, spróbował raz jeszcze. Otoczenie zakołysało się, gdy się wyprostował, w głowie mu zahuczało po niedawnym odzyskaniu przytomności. Znajdował się w kolistej, szerokiej sali, a ustawienie filarów i płytki na podłodze przekonały go, że znajduje się w innej budowli w mieście. Gruba ściana pnączy od zewnątrz, która odcinała światło słoneczne, wskazywała także, że jest to miejsce

równie mocno zarośnięte jak wszystkie inne. Otwór pośrodku podłogi ukazywał kręcone schody prowadzące w mrok. Na prawo od niego stało prostej konstrukcji biurko, zbudowane niewątpliwie z zebranego na miejscu drewna, sądząc po tym, że kora nadal znajdowała się na zgrubnie wykończonych krawędziach. Było zawalone mnóstwem papierzysk złożonych schludnie w przewiązane wstążkami pakiety. Pióro stało w kałamarzu obok rozłożonego arkusza papieru, w połowie zapełnionego ozdobnym, zamaszystym charakterem pisma. Clay wyprostował się bardziej, zauważył świeży atrament i stopioną w dwóch trzecich świecę, która stała obok kartki. Zdał sobie sprawę, że jest ubrany, ale nie ma butów. Rozejrzał się i zobaczył, że stoją w nogach łóżka, na którym siedzi, a obok nich leży jego zwinięty skórzany płaszcz. O ścianę stała oparta Szpila w kaburze razem z resztą amunicji. Odkrył, że nie ma żadnych obrażeń poza zadrapaniami na rękach, znalazł też kilka bladych plam na przedramieniu – pewnie po krwi Zielonego, którego zastrzelił w świątyni. Wstał i zatoczył się, kiedy pomieszczenie znowu się przechyliło, a brzęczenie w jego głowie przybrało na intensywności. Podszedł chwiejnie do swoich rzeczy, złapał Szpilę i sprawdził bębenek. Był pusty. Natychmiast zaczął go ładować i zaklął, rozsypawszy naboje, bo trzęsły mu się palce. – W mordę! Pochylił się w pogoni za jednym niesfornym pociskiem i zamarł, kiedy natrafił wzrokiem na coś więcej. Powieszono to na oparciu krzesła równie topornego jak biurko. Był to swego rodzaju płaszcz, tak uszyty, żeby jego właściciel wyglądał jak opatulony szmatami. Na krześle leżała długa laska z bulwiastym zakończeniem, po którym było widać, że ktoś intensywnie i niewprawnie je strugał. Czarny wynurzający się z dymu... Czarny z kimś na grzbiecie... Z kimś, kogo ostatni raz widział na Czerwonych Piaskach... – Wreszcie się obudziłeś. Obrócił się ze Szpilą w rękach, celując w postać wychodzącą

z klatki schodowej. To była drobniutka kobieta około czterdziestki, z krótko obciętymi włosami wokół delikatnej, jasnej twarzy mieszkanki północnego Mandinoru. Miała zmarszczki na czole i wokół oczu, ale według Claya miała w sobie żywotność przeczącą wiekowi, a promienność jej uśmiechu tylko wzmacniała to wrażenie. – Lepiej, żebyś tego nie robił – poradziła mu, pokonując kilka ostatnich stopni. Clay wodził za nią Szpilą. Zauważył, że niesie tacę z miską czegoś parującego i pachnącego tak, że od razu zgłodniał. – Nie ruszaj się! – rozkazał, ale jego zdecydowanie osłabiła nieco nowa fala zawrotów głowy, przez którą zatoczył się krok w prawo. – Naprawdę – powiedziała, nadal uśmiechając się i nie okazując ani odrobiny strachu – to nie jest najlepszy pomysł... Urwała, kiedy basowy, dudniący dźwięk rozległ się na zewnątrz. Nie był szczególnie głośny, ale wystarczył, żeby Clay zadrżał i poczuł, jak kamień pod nim wibruje. Ciemny cień przesunął się za ścianą z pnączy, powiało, kiedy z rozmysłem przepłynął w tę i z powrotem. – Przez ciebie się denerwuje – dodała kobieta. Clay powoli opuścił Szpilę, a wtedy umilkło dudnienie i cień znieruchomiał. – Rosół z perliczki – wyjaśniła kobieta, unosząc tacę. – Kim... – Zatoczył się znowu i omal nie upadł. Kobieta odstawiła tacę na biurko i podeszła do niego, żeby odprowadzić go do łóżka. – Kim jesteś? Odsunęła się, jej uśmiech nieco przygasł, właściwie posmutniał, kiedy wyciągnęła dłoń. – Ethelynne Drystone. A pan? *** Siedział przy biurku i jadł zupę powyginaną łyżką, którą, jak się

domyślał, musiała przynieść z Carvenportu wiele lat temu. Nie zadawał żadnych pytań, bo ona zadawała je za dwoje. – I pana zdaniem madame Bondersil ma się dobrze? – zapytała z błyszczącymi oczami, żądna wiedzy, chociaż nie tak bardzo, jak wyobrażał sobie, że mogłaby być. Pytała po prostu jak dawna uczennica o miło wspominaną nauczycielkę. – Robiła wrażenie całkiem żywotnej – odpowiedział, przełykając kolejną łyżkę zupy. Może to wina głodu, ale miał wrażenie, że w życiu nie jadł niczego lepszego. Zupa była aromatyczna, doprawiona pieprzem i tymiankiem. – Chociaż muszę powiedzieć, że jest dość surowa w obejściu. Ethelynne Drystone zaśmiała się, składając ręce i wyciągając się na łóżku. – Wątpię, żeby to kiedykolwiek się zmieniło. Domyślam się, że nadal kieruje Akademią? – Nie tylko. Teraz Protektorat tańczy, jak ona mu zagra. Pochyliła głowę, przyglądając mu się z uśmiechem. – Pan jednak nie wywodzi się z tej wspaniałej organizacji, prawda, panie Torcreek? Kąty zostają w człowieku, przypomniał sobie. Bez względu na to, jak daleko od nich odejdziesz. – Nie, proszę pani. Uśmiechnęła się, patrząc, jak Clay je zupę, i zadała mu pytanie, którego się spodziewał: – Przysłała pana po Białego, prawda? Nie widział, jaki jest sens kłamać, skoro podejrzewał, że Ethelynne już i tak wie większość tego, co mógł jej powiedzieć. – I po panią, jeśli zdołamy panią odnaleźć. Najwyraźniej nigdy nie straciła nadziei, że gdzieś pani żyje. Zastanawiam się, dlaczego nie skontaktowała się z nią pani w transie. Z łatwością mogła kogoś po panią wysłać. – Zakładając, że chciałabym wrócić. – Zobaczyłem więcej Interioru, niżbym chciał, i gdybym już jutro mógł wynieść się z tego przeklętego przez Proroka kontynentu, to z pewnością bym to zrobił. A jednak pani

postanowiła zostać i spędzić tu długie lata. – Pokręcił głową i wyjadł ostatnie resztki zupy, zanim odstawił miskę. – Dziękuję za pani gościnność. – Proszę mi mówić Ethelynne. Oficjalne formy to niepotrzebny tu towar. – W porządku, Ethelynne. – Odwrócił się do niej. – Gdzie jest moja kompania? – Tam, gdzie ich pan zostawił. – Wstała z łóżka i podeszła do przesłoniętego pnączami prześwitu między filarami. – Chodźmy, pokażę panu. Płat pnączy, który złapała, okazał się swego rodzaju drzwiami, tak sprytnie pomyślanymi, że zlewały się z zasłoną z roślinności na zewnątrz. Pchnęła je i uchyliły się na zawiasach, ukazując balkon z widokiem na dżunglę. Clay zorientował się, że znajduje się znacznie wyżej, niż nawet kiedy był na szczycie świątyni. Jezioro Krystaliczne było cieniutką niebieską linią w oddali po lewej, co znaczyło, że patrzy na nie z południa. Jego wzrok przesuwał się po morzu soczystej zieleni, wychwytując zarośnięte wieże i kanały, aż wreszcie zatrzymał się na zwalistej bryle świątyni. Tyle że sylwetka świątyni nie była już tak pokaźna. Trzy górne piętra przepadły, budynek zawalił się, został z niego tylko poczerniały kikut. – Dżungla i budowla stały się jednym – powiedziała Ethelynne, wychodząc na balkon i opierając łokcie na balustradzie. – Kiedy podpalił pan pnącza, kamień zaczął się kruszyć. Clay popukał ostrożnie palcami stóp w balkon, a potem podszedł do Ethelynne. Spojrzał w dół na dżunglę, walcząc z kolejną falą zawrotów głowy. Spojrzał na zniszczoną świątynię, żałując, że nie ma Zielonej, która wyostrzyłaby mu wzrok, bo dostrzegał tylko zwęglony kamień. – Moja kompania... – zaczął i zdziwił się, gdy nagle zaczął się plątać w słowach i gardło mu się zacisnęło. – Pod świątynią ciągnie się system tuneli – powiedziała Ethelynne, dotykając jego ręki pocieszająco. – Robili wrażenie pomysłowych ludzi. Chociaż może przydać im się pewna pomoc

w odkopaniu. Skinął głową i spuścił ją, starając się zapanować nad emocjami. Myśl, że leżą tam pod tonami gruzu, była trudna do zniesienia, chociaż nie mógł przyznać, że martwi się jakoś szczególnie o Firpike’a. – Uratowałaś nas wcześniej. Na Czerwonych Piaskach. Dlaczego? – Uznałam, że tak każe uprzejmość. W ostatnich latach regularnie odwiedzałam Piaski. Gdy ujrzałam wasze przybycie, bez większego trudu odgadłam intencje. – Wiesz, co tam znaleźliśmy? Cała wesołość gwałtownie zniknęła z jej twarzy, kiedy odwróciła się i odruchowo zerknęła na południe. – Tak. Nie potrafił ukryć oskarżycielskiego tonu, kiedy powiedział: – Pozwoliłaś temu potworowi przeżyć. – Właśnie wypiłam krew z serca Czerwonego i posłużyłam się nią, żeby narodziło się coś daleko straszniejszego, zabijając przy okazji mężczyznę, w którym zaczęłam się zakochiwać. Można spokojnie uznać, że nie myślałam najjaśniej. Wróciłam na tratwę i rzeka mnie poniosła. – Ty i Wittler...? Zaśmiała się i pokręciła głową. – Byłam wtedy młodą dziewczyną, która miała niemądre pomysły. A on był bardzo imponującym mężczyzną, chociaż znacznie starszym. Często rozmyślam, co by było, gdyby Clatterstock nie sproszkował tej przeklętej kości. – Jej twarz stała się ponura i zbolała pod wpływem niemiłego wspomnienia. – Widział to, wie pan? Wittler wciągnął z oddechem sproszkowaną kość i zobaczył, co mu zrobię, żeby przetrwać. To jest ten wielki sekret, po który wysłała pana madame. Biały skrywa w swoich żyłach przyszłość. Clay odczekał, zanim odezwał się znowu, patrząc, jak Ethelynne z zażenowaniem ociera łezkę z oka. – Myślimy, że znajduje się w Miedzionośnych – powiedział. –

Uważamy, że koniunkcja to klucz do jego odnalezienia. Zacisnęła usta i skinęła lekko głową. – Słuszne rozumowanie. Wiedział, że patrzy na kobietę, która swoją wiedzą daleko prześciga Skaggsa, Scribersona czy Firpike’a. Wiedział także, że niechętnie się nią podzieli, odmieniona tym, czym zajmowała się przez minione lata. – Madame uważa, że to klucz do nieskończonych zysków – mówił dalej. – Mój stryj i pozostali chcą go choćby ujrzeć, jakby napędzał ich jakiś głód, jakby jakoś pochwycił ich dusze. Odwróciła się do niego, znowu się uśmiechając, i był to znaczący uśmiech. – A pan, panie Torcreek? Pan również go pragnie? Czy też kieruje panem tylko chciwość? Zastanowił się, zanim odpowiedział. Wszystko, co widział i słyszał od opuszczenia Carvenportu, bulgotało w jego głowie jak gotująca się woda. – Dużo widziałem podczas tej wyprawy – odparł wreszcie. – To, co zostawił po sobie na Czerwonych Piaskach, sposób, w jaki sama myśl o nim działa na skądinąd rozsądnych ludzi... Żadna z tych rzeczy nie wróży dobrze temu, co się wydarzy, gdy go znajdziemy. Przez długi czas nic nie mówiła, patrząc i przyglądając mu się z tym samym ciepłym i znaczącym uśmiechem. W końcu odwróciła się i zerknęła na dach wieży, a Clay spojrzał w to samo miejsce i natychmiast cofnął się wstrząśnięty. Tak bardzo się przestraszył, że omal nie wypadł za balustradę. Ethelynne złapała go ze śmiechem. – Wszystko w porządku. Gryzie tylko, kiedy go poproszę albo kiedy jest wyjątkowo rozgniewany. Czarny spojrzał na Claya, mrużąc oczy. Drobne smużki dymu wypływały mu z nozdrzy, kiedy wydał z siebie kolejny niski, dudniący warkot. Przysiadł na stromym, piramidalnym dachu wieży, podobne do sierpów pazury wbił w kamień i łagodnie poruszał ogonem.

Niebieskie oczy, to była jedyna spójna myśl w głowie Claya. Ma niebieskie oczy. Całkowicie się różniły od oczu Zielonych, które zaatakowały ich w świątyni. W nich nie było nienawiści, pragnienia krwi i śmierci. Kiedy Clay patrzył, jak odbija się w nich światło, jak błyszczą, wiedział, że patrzy w oczy stworzenia, które odwzajemnia spojrzenie i pojmuje, co widzi. To zwierzę potrafi myśleć, zrozumiał. – Co za ulga – powiedziała Ethelynne. – Wygląda na to, że jesteśmy zgodni. *** – Wypiłaś krew z serca – powiedział do niej chwilę później, kiedy schodzili z wieży schodami, które chyba nie miały końca. Zatrzymała się wcześniej, żeby zabrać parę rzeczy do kieszeni specyficznego płaszcza, który narzuciła zwinięty na ramiona. – To powinno być zabójcze nawet dla nas. – Dla niektórych z nas z pewnością – odpowiedziała – ale najwyraźniej nie dla mnie. Zrobiłam to już dwa razy. Dwa razy, pomyślał. – To nie boli? – Oczywiście, że boli. Ostatni raz był najbardziej bolesnym przeżyciem w całym moim życiu. – Więc czemu to robisz? – Ponieważ nagroda przewyższa koszty. – Nagroda? Zaśmiała się krótko. – Wszystko w swoim czasie, panie Torcreek. – Claydon albo Clay, jak wolisz. Skoro darowaliśmy sobie formalności i tak dalej. Wyszli z wieży na szeroką platformę. Bardzo przypominała nawierzchnię w pozostałych częściach miasta, tyle że tu stało więcej posągów. Siedziały i wpatrywały się w wieżę, popękane i zarośnięte, ale nadal rozpoznawalne – wyobrażenia ludzi i smoków.

– Chyba mieszkał tu ktoś ważny – powiedział Clay, kiwając głową w stronę wieży. – Nazywali go „Wyświęconym”. Pseudokapłan, postać uczona i mądra. Po części naukowiec, po części szaman. – Skąd to wiesz? – Z inskrypcji. – Wskazała laską inskrypcje wyryte u podstawy wieży. – Znana jako „Dom Wyświęconego”. Wszyscy muszą okazać mu szacunek. – Potrafisz to odczytać? – Większość. To było moje główne zajęcie w ciągu ostatnich pięciu lat. – Scribes mówi, że nikt nie potrafi tego odczytać. – Scribes? – Scriberson. Uczony z Połączonej Kompanii Badawczej, który przyłączył się do nas po drodze. – Cóż, mam zdecydowaną przewagę, jeśli idzie o rozumienie znalezisk z Interioru nad Scribesem i jego kolegami. Clay skinął głową na jeden z posągów ludzi. – Jest z nami jeszcze jeden gość, który mówi, że to nie są Splugawieni. Że splugawienie wydarzyło się później. – Tak, dużo później. – Ethelynne spojrzała tęsknie na wieżę. – Szkoda – mruknęła. – To jeden z moich ulubionych domów. Z jej tonu wnioskował, że nie spodziewa się tu wrócić, co rzuciło złowieszczy cień na ich następne działania. – Nie mieszkałaś tu przez cały czas? – Tylko kilka ostatnich lat. Często się przenosiłam. Czasem zapuszczałam się na północ do faktorii, żeby kupić trochę przedmiotów zbytku i rzeczy niezbędnych. Głównie atrament i papier, chociaż przyznaję się do swojej słabości: czasem kupowałam baryłeczkę brandy. – Nie pytali, kim jesteś? – Starałam się ukryć swoją tożsamość. Dla nich jestem wariatką, która oddzieliła się od swojej kompanii i samotnie przemierza Interior. Co, jak się nad tym zastanowić, jest całkiem bliskie prawdy.

Wiatr powiał nad platformą i Clay przymknął oczy z powodu piasku. Kiedy spojrzał znowu, Czarny przysiadł niedaleko od nich. Z jego paszczy dobiegł syk, który uznał za powitanie, ponieważ Ethelynne podeszła do niego, złapała się jednego z kolców u podstawy szyi i wskoczyła na grzbiet z widoczną wprawą. Poruszyła biodrami, żeby usadowić się wygodnie między dwoma kolcami, i odwróciła się wyczekująco do Claya. – Chyba oszalałaś – odrzekł i nawet nie drgnął. – Muszę ci coś pokazać – odpowiedziała. – To długi spacer i chociaż jestem dziarska, to moje kolana nie są już takie jak kiedyś. – Moi ludzie... – Nigdzie się nie wybierają i to potrwa tylko chwilę. – Dobrze. Powiedz mi, którędy iść, a spotkamy się na miejscu... Urwał, kiedy Czarny poruszył skrzydłami, wygiął szyję, żeby spojrzeć na niego, i otworzył paszczę, wydając z siebie ewidentnie zniecierpliwiony okrzyk. – Lepiej się pośpiesz – poradziła mu Ethelynne. – Może uznać, że go nie lubisz. Ku swojemu zdziwieniu Clay odkrył, że nogi niosą go do smoka i jeźdźca, a serce zaczęło mu bić dwa razy szybciej. – Jakoś się nazywa? – zapytał, zatrzymując się koło zwierzęcia i chętnie szukając wszelkich pretekstów do zwłoki. – Tak, ale nie zrozumiałbyś jego imienia. Dla własnej wygody nazywam go Lutharon. To ze starej mandinorskiej legendy o mrocznym demonie. Uśmiechnęła się znowu i skinęła głową, wskazując miejsce za sobą. – Zdoła unieść nas oboje...? – Wsiadaj, mazgaju! Odetchnął i sięgnął do kolca za plecami Ethelynne. Był szorstki w dotyku jak skóra starego buta. Musiał kilka razy spróbować, zanim zdołał podciągnąć się na grzbiet. Pot zlewał mu czoło przez cały czas, a serce waliło jak parowy młot. Usiadł tak jak Ethelynne, pomiędzy dwoma kolcami. Nie było to zbyt wygodne,

ale też nic, czego nie dałoby się znieść. Właściwie przypominało mu to pierwszy raz w siodle przed więzieniem Protektoratu. Tyle że konie nie mają skrzydeł, pomyślał, kiedy Lutharon się podniósł, a on poczuł, jak mięśnie szyi zwierzęcia napinają się pod skórą. – Trzymaj się! – doradziła mu Ethelynne, kiedy smok zakręcił w stronę wieży. Niepokoiła go radosna niecierpliwość w jej głosie. – Najmocniej, jak zdołasz! Poważnie potraktował jej radę i chwycił się kolca obiema rękami, martwiąc się, że pot kąpiący mu z rąk może sprawić, że kolec w którejś chwili mu się wyślizgnie. Okrzyk wyrwał mu się z piersi, kiedy Lutharon skoczył, i Clay nagle zobaczył, że patrzy na ścianę wieży, podczas gdy smok wbija pazury w pnącza i się wspina. – Jego pobratymcy mieszkają w górach! – wykrzyczała radośnie Ethelynne ponad głośnym zgrzytem pazurów i poruszających się skrzydeł. – Woli startować z wysokiego miejsca. – Aha – odpowiedział Clay, walcząc z nudnościami i powstrzymując silne pragnienie zamknięcia oczu. Lutharon wspiął się do połowy wysokości wieży, zatrzymał się, żeby przekrzywić głowę i zerknąć na nich jednym niebieskim okiem, jakby sprawdzał, czy nadal wszyscy są na pokładzie. Syknął z zadowoleniem i napiął mięśnie, nim odepchnął się od wieży wszystkimi czterema kończynami. Clay zawsze się zastanawiał, dlaczego nie wrzasnął, kiedy zamiast poszybować łagodnie nad dżunglą, spadli gwałtownie w dół, aż zobaczył pęknięcia w kamieniu platformy. Może za bardzo się bał, żeby krzyczeć, ale przynajmniej zdołał w końcu zamknąć oczy. To, jak szarpnął się jego żołądek, powiedziało mu, że teraz się wznoszą. Dżungla zniknęła na chwilę poniżej poziomu wzroku, zanim Lutharon przekrzywił skrzydła i wyrównali lot. Ethelynne zachichotała podekscytowana i poklepała smoka po szyi. Odwróciła się, żeby zawołać do Claya, przekrzykując szum wiatru:

– Bez względu na to, ile razy to robię, nigdy mi się to nie nudzi! Clay zdołał tylko skinąć głową i powstrzymać wymioty. Lutharon machnął dwa razy skrzydłami, żeby się wzbić. Clay skrzywił się z powodu chłodu, ale odkrył, że widok odciąga jego uwagę od strachu. Znajdowali się teraz wyżej niż góry, wyżej, niż mógł dotrzeć jakikolwiek człowiek, i świat rozciągający się w dole był czymś nowym. Taki mały i taki wielki, pomyślał, kiedy dżungla zlała się w jednolity szmaragdowy dywan. Na północ od nich Wodospad był otoczonym mgiełką, skrzącym się cudem, który wpada do podobnego do zwierciadła Jeziora Krystalicznego. Widział Strażnicę, wąski czarny kolec wystający ponad omgloną kaskadą. Zastanawiał się, czy już została zdobyta, czy też major zdołał coś wymyślić, żeby odeprzeć Splugawionych. W każdym razie na rzece nie było statków. Lutharon znowu przekrzywił skrzydła i Clay spojrzał w dół na pozostałości świątyni. Ogień nie zatrzymał się na piramidzie. Czarne macki spalonego listowia sięgały między korony drzew, więc wyglądało to jak szczątki ogromnej spalonej kałamarnicy. Lutharon przefrunął nad tym brzydactwem i przez jakąś milę albo więcej leciał na zachód, gdzie zaczął kołować nad małą polaną, opadając z każdym ruchem skrzydeł. Clay rozejrzał się po dżungli, wypatrując smoków lub Splugawionych, ale zobaczył tylko kolejne ruiny wśród drzew i zaczynał doceniać, jak rozległe musi być to miasto. Zauważył, że Ethelynne gładzi smoczą szyję, a smok znowu zawrócił i podkurczył skrzydła, obniżając się bardziej. Ziemia błysnęła pod nimi. Żołądek Claya jeszcze raz się szarpnął, kiedy smok rozłożył skrzydła i wspiął się na tyle łapy przy lądowaniu. – Tędy – powiedziała Ethelynne, unosząc nogę i ześlizgując się z Lutharona. Ruszyła między drzewa. Clay zsiadł mniej elegancko, a dokonał tego, ponieważ smok wykręcił się tak, żeby go z siebie zrzucić. Lutharon łypnął na niego jednym niebieskim okiem, a potem pobiegł za Ethelynne. Nie jestem pewien, czy mnie polubił, pomyślał Clay, idąc

za smokiem. Ethelynne prowadziła ich krętą drogą przez kolejne ruiny, jeszcze bardziej zarośnięte i trudne do wypatrzenia niż te, które Clay widział po drodze do piramidy. Widząc wiele strzaskanych kolumn i zrównanych z ziemią budynków, uznał, że cokolwiek doprowadziło do upadku miasta, tu musiało uderzyć ze szczególną siłą. Nadal nie widział żadnych Zielonych ani Splugawionych, ale na wszelki wypadek trzymał Szpilę pod ręką. – To nie jest konieczne – powiedziała mu Ethelynne, odwracając się, gdy przystanęła u stóp schodów, które były tak zarośnięte pnączami i korzeniami drzew, że ledwie dało się je rozpoznać. – Rzadko tu przychodzą. Czekała u stóp schodów, patrząc w górę i ściskając w obu dłoniach laskę. Clay spojrzał w tym samym kierunku i zobaczył, że schody kończą się platformą, która ciągnie się w obie strony, a jej końce giną wśród drzew. – Co tam jest? – spytał. Ethelynne potrzebowała kilku chwil, żeby odpowiedzieć, a kiedy to zrobiła, mówiła cicho: – Pamięć. Zaczęła się wspinać bez dalszych słów, wdrapując się na liany i korzenie z energią, która kazała Clayowi powątpiewać w jej słabe kolana. On i Lutharon ruszyli za nią posłusznie. Smocze pazury niszczyły większość roślinności po drodze. Stając obok Ethelynne, Clay zorientował się, że patrzy na jakieś prostokątne zagłębienie. Miało co najmniej trzysta jardów długości i ze dwieście szerokości, a okalające je ściany schodziły tarasami aż do płaskiego dna. Wielka cylindryczna wieża wznosiła się pośrodku płaskiej powierzchni na wysokość około trzydziestu stóp, szeroka może na dwanaście. Była mocno zarośnięta, ale Clay spostrzegł, że zbudowano ją ze znacznie jaśniejszego kamienia niż pozostałe budowle w mieście. – Inskrypcje, które tu znalazłam, sugerują, że było to miejsce poświęcone sportowi – wyjaśniła Ethelynne. – Ludzie zbierali się tu tysiącami podczas świąt, żeby oglądać sportowców, którzy

rywalizowali w wyścigach i próbach siły. Myślę, że to w równym stopniu był rytuał, co rozrywka. Obok niej Lutharon warknął nisko i złowieszczo. Mrużył niebieskie oczy, patrząc na arenę, a jego ogon zrywał jeszcze więcej roślin z kamienia przy każdym nerwowym machnięciu. – Smoki mają wiele umysłowych ograniczeń, których nie mają ludzie – powiedziała Ethelynne. Położyła rękę na pysku Lutharona, który trochę się uspokoił, ale nadal machał ogonem. – Jednakże kiedy idzie o pamięć, to niewątpliwie nas przewyższają. Widzisz, smocza pamięć nie umiera wraz z jednostką, ale gromadzi się w rodzie na przestrzeni wielu pokoleń. Nie wszystko się zachowuje, rzecz jasna, nawet one mają swoje ograniczenia, ale w umyśle każdego smoka zamknięte są wspomnienia jego przodków z wielu stuleci. Clay zszedł za nią na arenę. Ethelynne poprowadziła go do wieży, gdzie zatrzymała się i gestem zachęciła, żeby się przyjrzał. To nie kamień, zdał sobie sprawę, zerkając między szpary w zasłonie z zieleni. Czaszka wpatrywała się w niego ze ściany ze stopionych kości, podobnych do tamtych na Pustkowiach, tyle że to była konstrukcja zbudowana na większą skalę i znacznie starsza. Odsunął się, obrzucając wieżę spojrzeniem od podnóża po dach. Ile kości trzeba, żeby wybudować coś takiego? – Resztka mojej Niebieskiej – powiedziała Ethelynne, a on odwrócił się i zobaczył, że trzyma fiolkę produktu. – Połączenie nie będzie silne, zważywszy na naszą krótką znajomość, ale powinno wystarczyć. Clay zerknął na Lutharona, który teraz przykucnął w pozycji obronnej, wbijając wzrok w wieżę, z na wpół rozłożonymi skrzydłami, jakby był gotowy do szybkiej ucieczki. – Możesz dzielić z nim wspomnienia? – spytał Clay. – Jak w transie? – Różnice między umysłem człowieka i smoka są znaczne, więc pełne zrozumienie nie jest możliwe, ale tak, dzieliliśmy się wspomnieniami. Którymi teraz podzielę się z tobą. – On wie, co tu się stało – zrozumiał Clay. – Jeden z jego

przodków to widział. – Tak. – Znowu podsunęła fiolkę i uniosła wyczekująco brwi. – Nie możesz mi po prostu powiedzieć? – Mam zadanie do wykonania, od którego wymigałam się prawie trzydzieści lat temu. Myślę, że będę potrzebowała do tego twojej pomocy. – Wyjęła zatyczkę z fiolki i wypiła pół zawartości, a potem znowu mu ją podsunęła. – Ale nie poproszę cię o pomoc, dopóki nie zrozumiesz pełni tego, co nas czeka. Clay spojrzał w puste oczodoły czaszki zerkające spomiędzy lian. Pragnienie zrozumienia, poznania odpowiedzi na wiele pytań było silne, ale powstrzymywała go świadomość, że może tej decyzji potem długo żałować. – Cóż, wspomnienie nie może mnie zabić – powiedział, wziął fiolkę i wypił resztę produktu. *** Myślobraz Ethelynne miał formę biblioteki. Clay znalazł się w otoczeniu wysokich regałów zastawionych większą liczbą książek, niż potrafiłby zliczyć. Książki miały różne rozmiary, różne kolory okładek. Niektóre miały miękką, pastelową oprawę, inne, zwykle bardziej opasłe woluminy, obłożono w skórę w żywszych odcieniach. – Biblioteka Akademii, w której spędziłam mnóstwo czasu jako dziewczyna – wyjaśniła Ethelynne. – Madame Bondersil wiecznie mnie stamtąd wyciągała. Oczywiście musiałam poczynić pewne zmiany, żeby wszystko pomieścić. Clay dostrzegł jej rozmytą widmową postać przemykającą przez labirynt regałów, aż wreszcie przystanęła. – To tutaj. Wyciągnęła przezroczystą rękę, żeby zdjąć z półki książkę, jeden z większych woluminów oprawionych w błyszczącą, czarną skórę. – Jesteś gotowy? – spytała. Widząc, jak jej ręce migocą, zaczął się zastanawiać, czy nie

denerwowała się otwarciem tomu bardziej niż on. – Kiedy tylko ty będziesz gotowa – odpowiedział. Otworzyła księgę i biblioteka zniknęła zastąpiona w okamgnieniu przez wir kolorów i wrażeń. Clay odchrząknął, kiedy chaos obrazów wywołał u niego ból głowy. – Na Mozół, co to jest? – zapytał. – Świat widziany oczami Czarnego smoka – wyjaśniła. – Mówiłam, że ich umysły różnią się od naszych, podobnie jak oczy. Nie widzą tak samo jak my. Rozluźnij się, pozwól umysłowi się dostosować. Starał się uspokoić, ból głowy zmalał do tępego pulsowania, a pomieszane grzęzawisko powoli zamieniło się w rozpoznawalne kształty. W ludzi, zdał sobie sprawę, widząc, że to, co początkowo wziął za skupisko płomieni, to tak naprawdę biegnące postaci, czerwone sylwetki na ciemnym tle. – One widzą raczej ciepło niż światło – powiedziała Ethelynne. – To często naprawdę przepiękny sposób odbierania świata... Ale nie dziś. Czerwone sylwetki zostały pochłonięte przez coś tak gorącego, że wydało się jasnożółtym strumieniem. Kiedy strumień zniknął, leżały ciemne na ziemi, płomienie buchały z ich zmiętych szczątków pomarańczową mgiełką. Przez drżący żar Clay widział kolejne postaci, właściwie całą masę kłębiącą się na ścianach areny ognistą falą. Zdał sobie sprawę, że patrzy z poziomu areny, a jego perspektywa zmienia się, kiedy smok, który patrzył, spróbował się wyprostować. Potem obrazy zniknęły, kiedy zamknął z bólu oczy. Jest ranny, zdał sobie sprawę Clay, gdy znowu odzyskał ostrość widzenia i ujrzał potężne ciało rozdarte świeżymi ranami, z których płynęła krew. Czuł cierpienie zwierzęcia, stłumione i znośne, ale nadal dostatecznie duże, żeby pożałował, że zgodził się, by Ethelynne mu to pokazała. Ranny smok rozejrzał się po masie ludzi schodzących tarasami na arenę. Teraz już umysł Claya na tyle się dostosował do odmiennej perspektywy, że zaczął dostrzegać szczegóły.

Widział twarze nadbiegających postaci i rozpoznał zniekształcenia. – Splugawieni. – Tak – potwierdziła Ethelynne. – Pierwsze pokolenie Splugawionych. Niezliczeni ludzie zdeformowani i zamienieni w hordę pragnącą zniszczyć tych, z którymi kiedyś żyli w harmonii. Bladożółty strumień znowu trysnął, zalewając ogniem pierwszych Splugawionych. Spojrzenie przesunęło się w lewo, ukazując Czarnego smoka, ogromnego samca, większego nawet od Lutharona. Otworzył paszczę, żeby jeszcze raz zionąć ogniem, a potem rozłożył skrzydła i rzucił się prosto na nadbiegającą hordę, dokonując masakry pazurami, zębami i ogonem. Clay poczuł coś wtedy, jakieś ciepło mimo bólu i zrozumiał, że patrzy z perspektywy partnerki tego samca. Czarny smok powalił z pięćdziesiąt osób albo więcej, nim zalał go tłum z pałkami, toporami i włóczniami, unoszącymi się i opadającymi gorączkowo. Z piersi samicy wyrwał się słaby, rozpaczliwy krzyk, kiedy Czarny powalił ogonem jeszcze kilku Splugawionych, a potem padł bezwładnie i jego wielkie ciało zniknęło pod kłębiącą się masą. Spojrzenie przeniosło się ze Splugawionych i zatrzymało na czymś małym, co, jak Clay zdał sobie sprawę, samica osłaniała własnym ciałem. Chłopiec miał może dwanaście lat. Patrzył w oczy rannego smoka z wyrazem takiego zaufania i czułości, że trudno było to znieść. Za chłopcem Clay widział ślady walki, ciała Splugawionych i niesplugawionych ludzi splecione razem po śmierci; zaciętość ich walki była widoczna w odciętych kończynach i rozerwanych trzewiach walających się po ziemi. Ciał było bardzo wiele, dość dużo, jak teraz zrozumiał, żeby stworzyć później z ich kości wysoką na osiemdziesiąt stóp wieżę. – Chroniły go – pomyślała, skupiając uwagę na chłopcu. – Najwyraźniej – odpowiedziała Ethelynne. Wspomnienie zamarło wtedy, kiedy skupiła uwagę na chłopcu. – To miasto i inne jemu podobne były kiedyś potężne, a Czarne czczono.

Zrozumienie rosło, kiedy jeden Błogosławiony w każdym pokoleniu wypijał krew z serca umierającego smoka. Ten chłopiec, jak myślę, był ostatnim Błogosławionym urodzonym w tym mieście, cenną duszą, dla której ocalenia Czarne się poświęciły. Najwyraźniej nie wszyscy ludzie ulegli jemu. – Jemu? Wspomnienie znowu ożyło i przenikliwy krzyk rozległ się na niebie nad areną, a horda Splugawionych zamarła jakby w odpowiedzi. Samica Czarnego zadrżała, kiedy bardzo duży cień przesunął się po arenie. Spojrzała w niebo, które pociemniało, gdy ogromny, skrzydlaty cień przesłonił słońce. Jeszcze raz spróbowała się wzbić, kiedy stwór wylądował niedaleko, roztrzaskując pazurami kamienną podłogę areny. Clay nie widział jego koloru, tylko temperaturę, ale widząc jego rozmiary wiedział, że w grę wchodzi jeden rodzaj. Jarzył się energią, świecił najjaśniej w górnej części brzucha, gdzie podsycał ogień. Za ogromnym smokiem horda Splugawionych stała nieruchoma i milcząca jak strzelcy Protektoratu na defiladzie. Samica zdołała wstać, obraz zakołysał się, kiedy się zatoczyła i chwiejnie podeszła do wroga. Tamten spojrzał na nią z góry, przechylając głowę z wyraźnym zaciekawieniem. Samica Czarnego zatrzymała się chwiejnie kilka jardów od nieprzyjaciela i spojrzała mu w oczy. Oczy tamtego płonęły jak dwa węgielki i Clay poczuł, jak coś budzi się w jej zbolałej piersi – sprzeciw. Samica Czarnego rzuciła się na Białego, obraz zamazał się, gdy zionęła ogniem. Kiedy płomienie przygasły, Clay zobaczył, że uczepiła się pazurami jego szyi, wbiła je głęboko w ciało. Na kilka sekund scena zamieniła się w pomieszanie płomieni i żaru, potem pojawiła się nowa fala bólu, tak przenikliwego, że Clay krzyknął. Obraz zamigotał i po chwili powrócił, ukazując Białego, który przeszedł ponad ofiarą i nieśpiesznie ruszył do chłopca, który stał teraz wśród stosu trupów całkiem bezbronny. Clay był niezmiernie wdzięczny, że obraz zgasł i otoczyła

go czerń, bo nie miał ochoty oglądać tego, co wydarzyło się potem. *** Lutharon zabrał ich na zachodnią ścianę świątyni. Wylądował tuż za kanałem na połaci szarej od popiołu ziemi pełnej pniaków i poskręcanych ciał Zielonych. Szczątki Splugawionych ciągnęły się wzdłuż kanału – długa, prosta linia poczerniałych, zniekształconych ciał. Stali tam i palili się żywcem, zdał sobie sprawę. Co dziwne, nie poczuł radości ze zwycięstwa – widok był zbyt wstrętny. Czuł tylko ponurą satysfakcję, płynącą z konieczności, a także niezaprzeczalne wyrzuty sumienia, chociaż z nimi walczył. Lutharon złożył skrzydła i wydał z siebie niski, wibrujący dźwięk, który Clay początkowo wziął za warczenie, ale Ethelynne najwyraźniej uznała to za uspokajający sygnał. – Wygląda na to, że nie ma wrogów w pobliżu – powiedziała, zsuwając się z grzbietu smoka. Clay szybko zszedł za nią, nim Lutharon znowu go zrzucił. – Czyli już raz się przebudził – powiedział. Musiał się pośpieszyć, żeby nadążyć za Ethelynne, kiedy ruszyła na wschód, oddalając się od świątyni. Lutharon poczłapał za nimi, zatrzymując się czasem, żeby obwąchać trupy mniejszych pobratymców. – Na to wygląda – odpowiedziała Ethelynne. – I przy tej okazji albo zabił wszystkich ludzi na tym kontynencie, albo przemienił w bezmózgie sługi. – Co znaczy, że coś doprowadziło do jego upadku. Inaczej jego potomkowie nadal władaliby tym miejscem. – Logiczne rozumowanie. Dobra robota. – Wiesz, co takiego, prawda? – naciskał Clay. – Dlatego zostałaś tu przez te wszystkie lata. Szukałaś sposobu, żeby go zniszczyć. – Tak naprawdę to nie mam pojęcia, co doprowadziło wcześniej do jego śmierci, ale z twoją pomocą być może wreszcie

się dowiem. Ethelynne szła dalej przez popiół, nie wyjaśniając nic więcej, a Clay zrozumiał, że na razie skończyła udzielać mu odpowiedzi. Po stu krokach popiół ustąpił miejsca gęstej dżungli. Ethelynne zniknęła w niej bez wahania. Clay wyciągnął Szpilę i pośpieszył za nią, rozglądając się po otoczeniu w poszukiwaniu śladów wroga. Mimo zapewnień Ethelynne Interior wpoił mu ostrożność, a coś takiego nie znika łatwo. Zastał Ethelynne przed czymś, co początkowo wziął za zarośnięty kamienisty kopiec, ale zaraz rozpoznał, że to kolejna ruina. Przyglądając się kawałkom rozrzuconego kamienia, wyobraził sobie łuk, który musiały kiedyś tworzyć, przesunął spojrzeniem po kopcu i spostrzegł, że kamienie znikają kawałek dalej pod ziemią. – Nazywali to „Ścieżką Suplikantów” – powiedziała Ethelynne, pukając laską w kamienie. – Ci, którzy mieli nadzieję służyć w świątyni, zbierali się tu raz w roku, żeby nią przejść. Każdy, kto zdołał znaleźć drogę do świątyni, mógł podjąć następne próby. – A jeśli komuś się nie udało? – Większość po prostu wracała tutaj i potem szła do domu ogromnie zawstydzona porażką i zobligowana do pokuty. Jednak niektóre inskrypcje mówią o suplikantach, którzy zgubili się w tunelach i nigdy z nich nie wyszli. – Przykucnęła, przysuwając ucho do kamieni. – Nic – powiedziała po chwili. – Są inne wejścia? – zapytał, a jego głos zdradzał desperację. – Są, ale Jezioro Krystaliczne pochłonęło je wieki temu. Brzeg jeziora miał całkiem inny kształt, kiedy wznoszono miasto. Wyprostowała się, patrząc z wyczekiwaniem między drzewa. Wkrótce rozległ się trzask gałęzi i Lutharon wylądował niedaleko. Ziemia zatrzęsła się pod nim. – Słuch smoków jest dziesięć razy lepszy od ludzkiego – powiedziała Ethelynne. Czarny obwąchał kamienie, a potem przechylił łeb w sposób niepokojąco podobny do tego, jak Ethelynne zrobiła to wcześniej.

Zamarł, zamknął w skupieniu niebieskie oczy, chrząknął głośno i się odsunął. Kobieta i smok spojrzeli po sobie, a Clay wyczuł, że się porozumieli. – Czy to właśnie daje krew z serca? – zapytał. – Możesz mu rozkazywać? – Rozkazywać? – Roześmiała się. – Co za absurdalny pomysł. Chociaż masz po części rację. Krew z serca wywołuje pewne zmiany w Błogosławionym, pod warunkiem że ten przeżyje jej wypicie. – Ale on jest Czarny, a ty wypiłaś Czerwoną. – Ależ ty jesteś bystry, Claydonie. Twoi przyjaciele są tutaj. – Popukała kijem w kamienie. – Wygląda jednak na to, że nie jest z nimi dobrze. Powietrze w tunelach nie jest najczystsze. Gaz zebrał się w różnych miejscach na przestrzeni lat. Clay podszedł, odrzucił ciężki głaz i natychmiast sięgnął po następny. Wkrótce jednak stało się jasne, że przesunięcie tylu kamieni wymaga więcej czasu i siły, niż on miał. – Może pomóc? – zapytał zadyszany, wskazując Lutharona. Wielki Czarny odwrócił się do Ethelynne i znowu Clay wyczuł, że porozumiewają się bez słów. – Jest... w zrozumiały sposób niechętny. – Niechętny? – Clay zdławił gniew. – Nie możesz mu po prostu powiedzieć, żeby to zrobił? Ethelynne spojrzała na niego tak surowo, że madame Bondersil zawstydziłaby się z powodu swojej łagodności. – To nie jest zwierzę juczne, które spełnia moje kaprysy. To myślące i czujące stworzenie, jak sam widziałeś, a jego rodzaj ma bardzo dobrą pamięć. Wyczuwa zapach twoich ludzi, wie, czym są. Miał raptem dziesięć lat, gdy go znalazłam. Prawie padł z głodu, trącając pyskiem trupa matki. Matki, która miała kulę karabinową w czaszce. Domyślam się, że ciało spadło w miejsce, z którego wydobycie go było zbyt trudne, więc Najemnicy nie zebrali żniwa. Większość jej krwi wsiąkła w ziemię, ale zostało trochę w jej sercu. Lutharon wydał z siebie kolejny wibrujący syk, patrząc

na Ethelynne, i Clay wiedział, że znowu porozumiewają się bez słów. – Wypiłaś krew z serca jego matki – zrozumiał. – To dlatego jest z tobą związany. – To umożliwiło nam wzajemne zrozumienie. – Zatem wie, że potrzebujesz mnie, żeby znaleźć Białego. – Clay szturchnął palcem stos kamieni i spojrzał smokowi w oczy. – Potrzebuję ich. Widziałem to, co ty widziałeś. Chcesz, żeby znowu do tego doszło? Ethelynne podeszła do Lutharona i pogładziła go po boku, nim zamknęła oczy i przycisnęła czoło do jego skóry. Smok przestał syczeć. Clay usłyszał, jak Ethelynne szepcze „przepraszam”, zanim się odsunęła. Wzrok Lutharona padł na chwilę na Claya i zdradzał pewną niechęć, jeśli nie urazę, ale potem smok odwrócił się, machając ogonem. Przez chwilę Clay myślał, że odleci, lecz zamiast tego uniósł ogon i błyskawicznie go opuścił. Zaostrzony jak grot włóczni koniec musiał być twardy niczym żelazo, bo kamień popękał pod wpływem uderzenia. Clay odsunął się, a Lutharon uderzał ogonem raz za razem, wzbijając chmurę pyłu. Po kilku minutach smok odwrócił się i zaczął kopać w strzaskanej skale. Żwir tryskał jak fontanna, kiedy odwalał go przednimi i tylnymi łapami. Przerwał, kiedy coś trującego buchnęło z wykopanej dziury, odskoczył i poruszył głową, a potem kichnął ogniem. Miazmaty, które uciekły z dziury, zajęły się od iskry i zakwitły na krótko jasnym snopem błękitnego ognia. Clay podszedł do Lutharona i przykucnął żeby zerknąć do wykopanej dziury. Przez chwilę nic nie słyszał, a potem wychwycił echo głosów, słabych i bliskich wyczerpania, ale żywych ludzi. Ulżyło mu. – Lepiej byłoby, żeby się odsunął – zwrócił się do Ethelynne. – To będzie wymagało pewnych wyjaśnień. A kwestia Białego pozostaje na razie między nami. Skinęła głową. Lutharon gwałtownie odskoczył i rzucił się między korony drzew. Clay odwrócił się do dziury, złożył dłonie

przy ustach i zawołał. A potem zamarł, kiedy naszła go nowa myśl. Zostaw ich tutaj. Sami w końcu znajdą drogę wyjścia. Jak uważasz, co stryj pomyśli o twoim celu? Odepchnął ten pomysł bezlitośnie, kiedy w jego myślach pojawiła się twarz Silverpin. Nie zostawię ich samych w dżungli. Będę miał całą drogę do Miedzionośnych, żeby przemówić mu do rozsądku. – Stryju! – zawołał do dziury. – Tędy! Mam tu kogoś, kogo chętnie poznasz!

Rozdział 30 Hilemore

Pojedynki, o czym Hilemore wiedział aż nazbyt dobrze, to bardzo poważna sprawa w Varestii. Chociaż półwysep słynął z wojowniczej i nieprzyjaznej natury mieszkańców, nie doszło tam do poważnej wojny domowej przez prawie dwa stulecia, nawet w czasie burzliwych lat Rewolucji, kiedy Varestia de facto przekształciła się w autonomiczne państwo. Pojedynki były głównym powodem tego wyjątkowo długiego okresu pokoju. Jeśli jeden klan wchodził w konflikt z drugim, kwestię tę zwykle załatwiano albo poprzez aranżowane małżeństwo, albo pojedynek. Podobnie drobne zatargi między jednostkami rozstrzygano za pomocą pojedynków, zanim rozrosłyby się w coś gorszego. W efekcie formalności otaczające takie wydarzenia były liczne i podlegały niesłychanie sztywnemu kodeksowi postępowania. Kolejne dekady wykształciły system, który zapobiegał wszelkim zarzutom nieuczciwości lub machlojek, mogących zniszczyć cały sens pojedynków. Nad przebiegiem pojedynku czuwała neutralna osoba, dysponująca szczegółową wiedzą na temat różnych technicznych detali i szczodrze opłacana za swoją pracę. W Gnieździe to zadanie spoczywało na barkach posterunkowego Tragerhorna, który, chociaż nie był z pochodzenia Varestiakiem, bardzo drobiazgowo wywiązywał się ze swoich obowiązków. – Proszę podać swój dokładny wiek, kapitanie – powiedział. Na nosie miał okulary do czytania o półksiężycowatych soczewkach, w ręce trzymał pióro uniesione nad oprawioną w skórę księgą. Zapisał już wzrost Hilemore’a i jego przybliżoną wagę wraz z adnotacją, że nie odniósł niedawno żadnych

poważnych obrażeń i raczej nie umrze z powodu jakiejś ukrytej dolegliwości w ciągu następnego roku. – Dwadzieścia osiem lat i cztery miesiące – odpowiedział Hilemore, wypijając długi łyk z butelki z wodą, którą podał mu chorąży Tollver. Wrócił na Okazję poprzedniego dnia po spotkaniu z dyrektorami. Siedział teraz na stołku na rufówce, spocony po niedawnym wysiłku. Steelfine stał w pobliżu z kordelasem w ręce i chociaż przed chwilą ćwiczyli, nie był ani odrobinę zgrzany. – Czy ma pan jakichś krewnych, którzy mogliby podważyć zgodność z prawem tej procedury albo szukać zemsty w razie pańskiej śmierci? Hilemore przelotnie pomyślał o braciach i kompletnym braku komunikacji między nimi. – Nie. – Jest pan żonaty? Oczy Lewelli podczas ich ostatniego spotkania, zapłakane, pełne żalu i bardzo rozgniewane. – Nie. – Ilu wrogów zabił pan w pojedynkach? Wystarczy przybliżona liczba. – Czy to naprawdę konieczne? Tragerhorn tylko uniósł gęste brwi nad okularami, a na jego usta wypłynął uprzejmy i wyczekujący uśmiech. Hilemore westchnął. – Rozumiem, że bitwa nie liczy się za pojedynek? – Nie, panie kapitanie. – To jednego. Walczyłem w pojedynku w Varestii siedem lat temu. – Tylko jednego, panie kapitanie? – Tylko jednego. – Hmm. – Tragerhorn zapisał coś w księdze, nim w zamyśleniu popukał piórem w usta. – To jakiś kłopot?

Tragerhorn pokręcił głową. – Nie mogę zaakceptować tego pojedynku, kapitanie. Szanse nie byłyby równe. – Równe? – Właśnie. Widzi pan, dyrektor naczelny Arshav walczył w ponad trzydziestu pojedynkach i zabił w nich dwudziestu trzech ludzi. Postawienie pana przeciwko niemu stanowiłoby pogwałcenie Kodeksu Pojedynkowego i moim zdaniem byłoby równoznaczne z morderstwem. – Wpuść mnie na arenę, a pokażę ci morderstwo! – Hilemore poczerwieniał i zerwał się na równe nogi. Tragerhorn zamrugał, kiedy Hilemore pochylił się i wrzasnął mu prosto w twarz: – Uważa pan, że jestem jakimś korporacyjnym mięczakiem?! – Kapitanie! – Zenida pojawiła się u jego boku, rzucając nieufne spojrzenie posterunkowemu, który chusteczką wycierał ślinę Hilemore’a z twarzy. Odciągnęła kapitana na bok. – To nic nie da. To straszny służbista. Dlatego właśnie mój ojciec zatrudnił go wiele lat temu. Hilemore potrzebował chwili, żeby się uspokoić. Oparł zaciśnięte pięści na relingu. – Jeśli nie zaaprobuje pojedynku, to co wtedy? – Ponieważ to pan rzucił wyzwanie, walka zostanie rozpatrzona na korzyść Arshava, a pańska pozycja i własność przejdą na niego. Jednakże... – Zenida rzuciła znaczące spojrzenie Steelfine’owi – ...w przypadku, kiedy uczestnicy nie są sobie równi, można mianować pełnomocnika. – Dwudziestu czterech – oznajmił kilka minut później Steelfine i zmarszczył brwi, zastanawiając się. – Nie, dwudziestu pięciu. Cały czas zapominam o kuzynie drugiego stopnia. To była bardzo długa walka. Hilemore uniósł brew, patrząc na Tragerhorna, który myślał chwilę, a potem skinął głową. – Dziewiąta wieczorem. Kapitan Okanas wskaże wam miejsce. Proszę koniecznie przynieść dokładny spis ładunku i przyprowadzić wspomnianą wcześniej młodą damę. Dyrektorzy

bardzo przy tym obstawali. *** Konglomerat urządził arenę specjalnie do pojedynków na skarpie nad portem. Była to okrągła jama wysypana piaskiem, chociaż, sądząc po ściszonych głosach i szacunku okazywanym przez Varestiaków, równie dobrze mógłby to być Kościół Proroka. Mieszkańcy miasteczka niepochodzący z Varestii uważali, że to świetna okazja do hazardu i wypitki poza domem. Hilemore widział, że obstawiono wiele zakładów i podczas czekania doszło do kilku krótkich walk na pięści. Tłumy ryknęły radośnie, kiedy Tragerhorn wszedł na arenę, a potem ucichły, kiedy uniósł rękę. – Wyzwanie przyjęto – oznajmił Tragerhorn ostrym i bardzo oficjalnym tonem. – Ci mężczyźni – wskazał Arshava i Steelfine’a, którzy stali na dwóch końcach areny rozebrani do pasa i z kordelasami w rękach – przyszli dochodzić swoich pretensji w walce. To będzie ich walka i tylko ich. Skończy się śmiercią albo kapitulacją jednego z nich. Jeśli ktokolwiek się wtrąci, zostanie zastosowana Jedna Reguła. – Podszedł do brzegu zagłębionej areny, wyszedł z niej na trybuny i uniósł ręce. – Zaczynajcie! Hilemore patrzył, jak Steelfine podchodzi do przeciwnika z nieśpieszną pewnością siebie, podczas gdy Arshav natychmiast ugiął nogi w gotowości do walki. Zenida stała blisko Hilemore’a, a między nimi była jej córka. Widząc, jak Zenida przyciska dziewczynkę do siebie, Hilemore uznał, że pomysł oddania jej Arshavowi był czystym absurdem. Bez względu na wynik walki. Zauważył, że schowała coś do kieszeni spodni jeszcze na statku, światło odbiło się od metalu, zanim ukryła przedmiot. Jednak wybrzuszenie kieszeni było dostatecznie charakterystyczne. Corvuski rewolwer, domyślił się. Musiała znaleźć go na pokładzie po walce. – Nie będzie pani tego potrzebować – powiedział jej, kiedy

wsiadali do szalupy. Jej ręka odruchowo powędrowała do rewolweru. Zenida spojrzała mu w oczy z całą stanowczością i odparła cicho: – Ona zostanie ze mną, nawet jeśli miałabym zamordować wszystkich w tej kloace. – Nie dojdzie do tego. – Nie może mieć pan takiej pewności. Umiejętności mojego brata dorównują jego złośliwości. Hilemore zerknął na Steelfine’a stojącego na dziobie szalupy. Uniósł głowę, żeby wieczorna bryza owiała mu wytatuowaną skórę. – Mam pełne zaufanie do naszego pełnomocnika. Skupił teraz uwagę na arenie, patrząc, jak Steelfine zatrzymał się kilka kroków przed Arshavem. Stanął pod niedużym kątem do przeciwnika, ale nie zadał sobie nawet tyle trudu, żeby unieść ostrze. – To nie jest rozkaz –powiedział mu jeszcze na Okazji Hilemore. – Znajdziemy inny sposób... – Mam u pana dług do uregulowania – przypomniał mu Wyspiarz. – Dzisiaj to załatwię. Arshav rzucił się naprzód błyskawicznie jak atakująca kobra i Hilemore przez chwilę zastanawiał się, czy Tragerhorn nie wyświadczył mu przysługi. Steelfine jednak sam nie był powolny. Obrócił się tak, że czubek klingi Arshava dźgnął powietrze zamiast jego ramienia, a potem wykręcił się w drugą stronę, gdy pirat znowu zaatakował. Arshav odsunął się, biorąc głębokie, uspokajające oddechy, chociaż Hilemore widział na jego twarzy narastającą frustrację i gniew. Potem spróbował ciąć, biorąc zamach i celując najpierw w nogi Steelfine’a, a potem w szyję w sposób, który, jak podejrzewał Hilemore, ogromnie zaimponowałby chorążemu Tollverowi. Steelfine przeskoczył nad tnącym ostrzem, a następnie zrobił unik. Sprawiał wrażenie, jakby poruszał się z nadnaturalną powolnością, lecz Hilemore wiedział, że to wynika z jego umiejętności odczytywania zamiarów

przeciwnika. – Mamo! – Hilemore usłyszał, jak Akina mówi coś cichym głosikiem. – Nie martw się – odpowiedziała Zenida. – Zaraz będzie koniec. Arshav zaklął siarczyście po varestiacku i znowu zaatakował, dźgając czubkiem kordelasa w oczy Steelfine’a, potem w brzuch, i wreszcie wykręcił piruet w powietrzu, który w normalnej sytuacji zakończyłby się poderżnięciem gardła Wyspiarzowi. Steelfine po raz pierwszy uniósł własne ostrze, stal zadzwoniła, kiedy zderzyła się z klingą pirata. Odbił rękę przeciwnika w bok, odsłaniając twarz Arshava. Pirat natychmiast spostrzegł niebezpieczeństwo i spróbował się wycofać, ale Wyspiarz był o wiele za szybki. Skoczył, wyprostował nogę i kopnięciem trafił w nos Arshava. Krew trysnęła, gdy głowa pirata odskoczyła do tyłu. Mężczyzna klapnął ciężko na ziemię, broń wyleciała mu z ręki. Sięgał po nią, kiedy Steelfine do niego podszedł. Arshavowi wyrwał się okrzyk bólu, gdy but Wyspiarza wylądował na jego nadgarstku. Zaatakował Steelfine’a gradem varestiackich wyzwisk, kiedy ten pochylił się ku niemu, ale zamilkł nagle, gdy czubek ostrza Wyspiarza dotknął jego szyi. – Mamo! – powtórzyła Akina, teraz bardziej nagląco. – Cicho! – Poddaj się! – dobiegło wołanie z tłumu, głośne i rozkazujące. To Ethilda próbowała wyrwać się z ciżby mimo przytrzymujących ją rąk. – Niech cię szlag, Arshav, poddaj się! Pirat nie odezwał się słowem, patrzył tylko wyzywająco i uniósł podbródek, jeszcze bardziej odsłaniając szyję. Steelfine zawahał się i spojrzał na tłum. Kiedy odnalazł wzrokiem Hilemore’a, uniósł pytająco brwi. Hilemore już miał skinąć głową, kiedy poczuł, że ktoś nagląco ciągnie go za rękaw. Spojrzał w dół na pobladłą i zaniepokojoną twarz Akiny. – Tak każe zwyczaj – powiedział. – Kazałem Steelfine’owi darować mu życie, gdyby się poddał. – Nie chodzi o to! – odpowiedziała zdegustowana

i poirytowana Akina. Wskazała na morze. – Patrz! Spojrzał we wskazanym kierunku. Tłum za nimi był względnie rzadki, więc mieli widok na morze. Dzień był pogodny, słońce przemykało między nielicznymi chmurkami, oświetlając dwie mniejsze wysepki na północ od nich. Między nimi płynęła flotylla corvuskich fregat w ciasnym szyku strzały. Znajdowała się ze trzy mile od nich, kilwatery rzedły, w miarę jak fregaty zwalniały i robiły zwrot na bakburtę, co mogło oznaczać tylko jedno. Hilemore pochylił się, podniósł dziewczynkę, obrócił się i pobiegł na arenę, a jej matka tuż za nim. Wskoczył na arenę i dotarł do Steelfine’a akurat wtedy, kiedy pierwsza kula armatnia uderzyła w miasto. Tłum zadrżał pod wpływem grzmotu eksplozji. Wkrótce rozległy się spanikowane krzyki, gdy kolejny pocisk wylądował na stoku raptem dwadzieścia jardów od areny. – Biegnij na plażę – powiedział Hilemore, wciskając Akinę w ramiona Steelfine’a. – Broń szalupy. Daj mi dziesięć minut. Jeśli się nie zjawię, wracaj na statek i przejmij dowództwo. Kieruj się na południe najszybciej, jak zdołasz. Arshav Okanas już się podniósł i stał tuż obok. Krew lała się z jego złamanego nosa. – Ty ich tu ściągnęłaś! – wrzasnął na siostrę, kiedy kolejne trzy kule rozerwały Gniazdo, a płomienie i dym buchnęły wśród strzaskanego drewna. – Wszystko, co wybudował twój ojciec, wkrótce obróci się w perzynę! To przez ciebie! Zenida wyciągnęła corvuski rewolwer i wycelowała w głowę Arshava. Struchlał w pierwszej chwili, ale stał pewnie, nie zamierzając jej ustąpić, tak jak nie zamierzał poddać się Steelfine’owi. – Nie! – Ethilda wyrwała się z kłębiącego się tłumu i wbiegła przed syna, rozkładając desperacko ręce i patrząc błagalnie na Zenidę. – Proszę! Przez wzgląd na twojego ojca. Zenida się zawahała, zerknęła w dół na port, gdzie było widać, jak nowa salwa corvuskich pocisków spada na zakotwiczone

pirackie statki. Jeden już płonął, a z kominów innych buchała para, kiedy gorączkowo próbowały uciec na morze. – Wkrótce nie będziecie mieli żadnego statku – powiedziała do przyrodniego brata i macochy. – Może wtedy zrozumiecie, co to znaczy błagać o pomoc tych, których nienawidzicie. Machnęła lekceważąco rewolwerem i oboje uciekli, Arshav popychany przez swoją matkę. Rzucił Zenidzie jedno nienawistne spojrzenie, a potem pognał za Ethildą. – Biegiem! – Hilemore klepnął Steelfine’a w ramię. Wyspiarz z widocznym trudem przezwyciężył opór. Odbiegł z Akiną w stronę plaży, omijając łukiem płonące miasto. – Gdzie trzymają produkt? – zapytał Zenidę Hilemore. – W rezydencji? Pokręciła głową. – Tragerhorn go pilnuje. Hilemore rozejrzał się i zobaczył, że posterunkowy biegnie miarowym krokiem w stronę miasta. Ruszyli za nim, kryjąc się co rusz, bo corvuskie bombardowanie nie ustawało. Kiedy zbliżyli się do miasta, strumień spanikowanych ludzi zmienił kierunek – ci, którym wydawało się, że biegną do bezpiecznego schronienia, zdali sobie sprawę z popełnionego błędu, ci zaś, którzy już widzieli skutki ostrzału, wzięli nogi za pas. Hilemore musiał przeciskać się przez tłum, który nagle się przerzedził, gdy Zenida strzeliła w powietrze i wrzasnęła stanowczo, że zabije każdą łajzę, jaka stanie jej na drodze. Stracili z oczu posterunkowego, ale Zenida znała drogę do więzienia, przy którym miał biuro. Biegnąc przez miasteczko, kilka razy musieli rzucić się na ziemię. Płonące drzazgi i odłamki szkła sypały się z nieba, wypełniając ulice coraz gęstszą chmurą dymu. Powitało ich kilka potwornych obrazków – dziecko wrzeszczące nad pozbawioną głowy matką, świnia ryjąca we wnętrznościach mężczyzny. Hilemore mógł tylko zamykać oczy i biec za piratką, która prowadziła go przez dym. Kilka chwil później ujrzeli więzienie, nietknięte, chociaż sąsiednie domy już płonęły. Drzwi były otwarte. Zastali Tragerhorna

w środku, gdzie pracowicie upychał w torbie garści obligów i asygnat z sejfu. – Domyślam się, że to grzywny? – zapytała go Zenida. – Corvuska flota właśnie zakończyła mój kontrakt – odpowiedział, nie patrząc nawet na nią, tylko upychając dalej banknoty. Zamarł, kiedy uniosła rewolwer. – Wygraliśmy uczciwie i zgodnie z prawem – powiedziała. – Gdzie produkt? Były posterunkowy zamarł i przyjrzał się im obojgu, mrużąc oczy, kalkulując chłodno. Prawdziwy najemnik, pomyślał Hilemore. Obowiązkowy do chwili, kiedy na szalę trafi jego życie. – Na tyłach jest drugi sejf – odpowiedział. – Ale tylko ja znam szyfr. Kolejny pocisk wylądował na zewnątrz. Szyby w oknach popękały i posypały się na podłogę. Tragerhorn zaklął, gdy odłamek rozciął mu rękę, ale Zenida prawie nie zwróciła na to uwagi, tylko przycisnęła mu lufę do czoła. – To mów! Tragerhorn zerknął na Hilemore’a. – Corvusyjczycy wydali na mnie sześć wyroków śmierci – powiedział. – Kiedy tu wylądują, już będzie po mnie. Chcę dostać miejsce na pańskim statku. – Załatwione – odrzekł Hilemore, a Zenida opuściła rewolwer. Poszli za Tragerhornem w głąb budynku, minęli cele, w których siedziało dwóch mężczyzn: krzyczeli do posterunkowego, żeby ich wypuścił, wyciągając ręce przez pręty. – Niech się pan nad nimi nie lituje, kapitanie – powiedział Tragerhorn, odczytując wyraz twarzy Hilemore’a i otwierając kluczem ciężkie drzwi. – Obaj gwałcili dzieci. Otworzył drzwi, za którymi znajdował się sejf znaczniej solidniejszej konstrukcji niż ten w zewnętrznym biurze. – To chwilę potrwa – uprzedził, przyklękając, żeby dotknąć pokrętła. – To długa kombina... Jego ostatnie słowo zagłuszyła eksplozja, która zmiotła front

więzienia. Hilemore został oślepiony i ogłuszony, kiedy podmuch cisnął nim o pręty cel. Oprzytomniał, gdy płomień liznął rękaw jego munduru. Zebrał trochę pyłu z podłogi i ugasił ogień. Wstał z trudem i spróbował otrząsnąć się, żeby pozbyć się hałaśliwej orkiestry, która zamieszkała w jego głowie. Dźwięk śmiechu całkowicie go rozbudził. Skupił wzrok na dwóch więźniach. Wybuch wyrwał drzwi cel i teraz obaj stali wśród zgliszczy więzienia, ciesząc się z uśmiechu losu. Rozległy się dwa strzały i więźniowie padli. Hilemore odwrócił się i zobaczył Zenidę opuszczającą rewolwer. – Gwałcili dzieci – powiedziała ze wzruszeniem ramion. Znaleźli Tragerhorna zgarbionego pod sejfem. Kawał drewna wbił mu się w środek twarzy. – Niech to Prorok przeklnie! – Hilemore kopnął w sejf, a potem uchylił się, kiedy kolejna kula armatnia przeleciała z wizgiem nad ich głowami i wbiła się w burdel kawałek dalej. – Musimy uciekać – powiedział do Zenidy. – Uciekniemy głębiej między Wyspy na napędzie pomocniczym. Znam ze dwie kryjówki... – Ucichł, kiedy pokazała mu małą fiolkę produktu. – Czarna? – zapytał. – Na szczęście – odpowiedziała i ominęła go, żeby przykucnąć przed sejfem. – Skąd ją pani wytrzasnęła? – Cały czas ją miałam. – Wyjęła zatyczkę, wypiła zawartość jednym haustem i odrzuciła fiolkę na bok. – Pańscy ludzie za bardzo się krępują przy przeszukiwaniu kobiet, panie kapitanie. Powinien pan z nimi o tym porozmawiać. – Zamknęła oczy i położyła ręce na sejfie, marszcząc w skupieniu brwi. – Rzadko kiedy na statku nie ma sejfu. To jeden z powodów, dla których obecność Błogosławionego na pokładzie sprawiała, że rejsy ojca zawsze przynosiły zyski. – Zacisnęła zęby, stękając z wysiłku, aż drzwi sejfu brzęknęły satysfakcjonująco. Sejf okazał się wręcz żenująco zasobny. Tragerhorn najwyraźniej wykorzystywał każdą okazję, jakiej dostarczało mu jego stanowisko. Oprócz sporego zapasu produktu leżały tam

stosy syndykatowych obligów, dalcyjskich suwerenów i mała skrzynka z różną biżuterią. Zenida, jak na piratkę przystało, przejrzała łup i zgarnęła wszystko do torby Tragerhorna, zanim sięgnęła po jego rewolwer i podała Hilemore’owi. – Mam przeczucie, że przyda się panu na plaży. Jej przewidywania okazały się słuszne. Steelfine stał przed dziobem wyciągniętej na brzeg szalupy, okładając wiosłem z pół tuzina piratów, którzy zamierzali przejąć dowolny środek transportu zdatny do ucieczki. Dwaj mężczyźni leżeli martwi u jego stóp, jeden ze złamanym karkiem, drugi z kordelasem Wyspiarza wbitym we wnętrzności. Akina siedziała w szalupie, przywołując gorączkowo matkę. Hilemore i Zenida musieli przeskoczyć nad kilkoma ciałami po drodze do łodzi. Corvuscy artylerzyści mieli sporo zabawy z falą piratów, którzy próbowali wrócić na swoje statki. Hilemore widział, że kolejne dwa statki płoną, a jeden właśnie znika w wodach portu. Dym był za gęsty, żeby dostrzec, w jakim stanie jest Okazja, ale widział, że przynajmniej nadal utrzymuje się na wodzie i oddala się, chociaż bardzo powoli. Bystry chłopak, pochwalił w myślach pana Talmanta. Ruchomy cel trudniej trafić. Zenida przystanęła kawałek przed szalupą i wycelowała z broni w piratów. Spodziewał się, że krzyknie ostrzegawczo, ale wszelka solidarność, jaką mogła odczuwać wobec nich, najwyraźniej zniknęła, kiedy zaczęli stanowić zagrożenie dla jej córki. Wystrzeliła wszystkie cztery kule, jakie jej zostały, zabijając dwóch piratów i raniąc trzeciego. Pozostali rzucili się na nią. Przerażenie i desperacja zdławiły zdrowy rozsądek, gdy zaatakowali z uniesionymi nożami i pałkami. Hilemore opróżnił masywny rewolwer posterunkowego najszybciej, jak potrafił. Odrzut szarpał mu nieprzyjemnie rękę przy każdym strzale. Mimo nieporęczności broni jej duży kaliber okazał się skuteczny. Trzech kolejnych piratów padło trupem, zanim kurek natrafił na pustą komorę. Jedyny ocalały roztropnie upuścił nóż i uciekł w dym. – Przepraszam za zwłokę, poruczniku – powiedział Hilemore,

podchodząc, żeby pomóc zepchnąć szalupę na wodę. – Nie trzeba, panie kapitanie. – Wyspiarz stęknął, także popychając łódź, która wkrótce znalazła się na wodzie. Zenida wskoczyła do środka i złapała za ster, a Hilemore i Steelfine włożyli wiosła w dulki i zaczęli wiosłować. – Rozumiem – powiedział Steelfine między kolejnymi pociągnięciami – że zakończyliśmy nasze interesy tutaj? – Tak – przytaknął Hilemore. – I to ze sporym sukcesem, muszę powiedzieć. Chociaż czy mogę zgodnie z prawem rozdzielić nagrodę, to już inna kwestia, dodał w myślach. Zenida musiała sterować nimi tak, żeby ominęli płonące kadłuby nieszczęsnych pirackich statków i czasem nielicznych ocalałych kołyszących się na falach. Jeden zdołał złapać się burty szalupy, ale zaraz zabrał rękę z krzykiem, kiedy Akina skoczyła i zatopiła w niej zęby. Musieli zwolnić wśród kadłubów. Dym był tak gęsty, że czuli się jak zagubieni we mgle. – Tam, panie kapitanie. Steelfine wskazał zwalisty kształt po prawej i wkrótce ujrzeli Okazję. Kręciła się w kółko bardzo powoli, a przy relingu stało mnóstwo marynarzy mimo trwającego corvuskiego ostrzału. Załoga zakrzyknęła serdecznie na widok szalupy i zrzuciła istną sieć lin za burtę. – Powiedzcie panu Talmantowi, że ma dać całą naprzód! – krzyknął Hilemore do załogi, kiedy Steelfine i Zenida złapali liny. – Kurs w stronę wyjścia z portu! Wyskoczył z szalupy w chwili gdy załoga wciągnęła ją na wysokość relingu. Odesłał Zenidę do maszynowni z rozkazem dla pierwszego mechanika Bozware’a, by natychmiast uruchomił silnik na krew. – Obsadzić działa – polecił Steelfine’owi. – Ładować tylko kule. Strzelać, kiedy skręcimy. – Tak jest, panie kapitanie! Biegnąc na mostek, dostrzegł chorążego Tollvera. – Proszę zebrać strzelców, panie Tollver. Snajperzy do relingu.

Odpowiedział na salut chłopaka, wspiął się po drabince i zastał Talmanta za sterem. – Dochodzi do siedmiu węzłów – zameldował podporucznik. – Mechanik trochę podrasował silnik, kiedy był pan na lądzie. – Już wkrótce wyciągnie znacznie więcej. – Hilemore zerknął przez chmurę przesłaniającą im kurs i dostrzegł niewyraźny garb cypla tworzący zachodnią krawędź portu. – Dwa rumby na sterburtę, panie Talmant. Potrzebujemy maksymalnej precyzji. – Tak jest, panie kapitanie – odpowiedział Talmant i w tej samej chwili działa na bakburcie wystrzeliły, zagłuszając jego słowa. Hilemore wypatrzył w dymie smukły kształt corvuskiej fregaty, przez chwilę oświetlony, gdy działa Okazji weszły w zasięg i jeden pocisk trafił w fordek. Fregata obróciła się, jej własne działa huknęły w odpowiedzi, wzbijając fontanny wody po obu stronach Okazji, ale nie czyniąc żadnych szkód. Spojrzał na miernik prędkości i zobaczył, że wskazówka zatrzymała się na siedmiu węzłach. Dalejże, panie Bozware, modlił się w duchu, zaciskając ręce za plecami i starając się sprawiać wrażenie nieporuszonego. Kapitan zawsze ma pewność. Jego cierpliwość została nagrodzona trzy sekundy później, kiedy Okazja szarpnęła się w znajomy sposób i wskazówka zaczęła się gwałtownie przesuwać. Minęła dziesiątkę, potem piętnastkę i dwudziestkę w ciągu kilku sekund. Jakaż to cudowna maszyna, pomyślał Hilemore. – Trzymać kurs, podporuczniku – powiedział do Talmanta, kiedy dziób odbił trochę na prawo. – Proszę być gotowym do zwrotu na moją komendę. Poczekał, aż miną cypel, płynąc tak blisko brzegu, że wyczuwali drobne spowolnienie, gdy kadłub Okazji przeszorował o mieliznę. A potem wypłynęli na otwarte wody, które przywoływały ich na północ. – Powolny zwrot o dziewięćdziesiąt stopni w lewo,

podporuczniku – rozkazał Hilemore. – W lewo, panie kapitanie? – Chłopak ściągnął brwi. – Ale wtedy... – Popłyniemy na południe i z powrotem między Wyspy. Tak, jestem tego świadomy, panie Talmant. Proszę wykonać zwrot z łaski swojej. – Tak jest, panie kapitanie. Po zwrocie Hilemore podszedł do rury głosowej i wezwał maszynownię. – Proszę natychmiast kapitan Okanas na mostek – powiedział. Podszedł do luku i zerknął za rufę. Dym przerzedzał się i większość corvuskich dział ucichła. Trzy fregaty próbowały dogonić Okazję, ale dystans zwiększał się z każdą sekundą. Żadna nie jest napędzana krwią, uznał. Widział tylko płonące statki w porcie, a z Gniazda na stoku została jedynie masa płonących budynków. Gdyby Trumane dokonał bombardowania, zniszczyłby większą część miasta, zmuszając pewnie mieszkańców do przeniesienia siedziby w inne miejsce. Corvusyjczycy jednak byli bardziej zainteresowani całkowitym zniszczeniem, co obudziło w jego umyśle dwa uporczywe pytania. Skąd wiedzieli o tym miejscu? I czy chodziło im o nas?

Rozdział 31 Lizanne

– Ona żyje? – Oczywiście. I w dodatku jest zdrowa na ciele i umyśle. Lizanne czuła, jak jej myślobraz zmienia się pod wpływem tych rewelacji. Ethelynne Drystone mieszkała w Interiorze przez wszystkie te lata. Madame będzie... Spochmurniała, gdy stanęło jej przed oczami ich ostatnie spotkanie. Nie mogła pozbyć się przekonania, że niezależnie od jej początkowych sentymentów w tej chwili madame zareagowałaby na te wieści przede wszystkim podejrzliwością. Powtórne pojawienie się byłej uczennicy było komplikacją, a kiedy madame znalazła się tak blisko celu, każda komplikacja była niemile widziana. Wyczuwała także niechęć, z jaką Clay dzieli się tą informacją. Jego spotkanie z corvuskim najemnikiem w Ujściu było ledwie stłumionym wspomnieniem, które zostawiło uporczywą nieufność pod powierzchnią jego myślobrazu. – U pani wszystko dobrze? – zapytał Clay. – Robi się tu ciemno. – Przepraszam. – Zapanowała nad swoim myślobrazem, ale jej tornada nadal były trochę postrzępione. – Doceniam to, że mi pan zaufał, panie Torcreek. – Trzeba komuś zaufać, jeśli mamy to przeżyć. Zresztą i tak niczego przed panią nie ukryję. – To prawda, ale mimo to dziękuję za pańskie zaufanie. Musiała podjąć decyzję, której wagę nie sposób było przecenić. – Co ona wie o Białym? Wahał się, zanim odpowiedział. Jego myśli zabarwiły się niechętną determinacją. – Mógłbym pani powiedzieć. – Otworzył jedno ze wspomnień,

ukazując obraz zarośniętej wieży pośrodku areny. – Ale łatwiej będzie pokazać, chociaż wątpię, żeby mi pani za to podziękowała. Kiedy już było po wszystkim, potrzebowała dłuższej chwili, żeby należycie uporządkować wiry. Nie przywykła do podenerwowania i nie mogła znieść dysharmonii, jaką wprowadzało do jej myślobrazu, ale nie mogła kłócić się z logiką, którą kierował się pan Torcreek. Opowieść zwyczajnie by nie wystarczyła. – Najwyraźniej postanowił pan złamać nasz kontrakt, panie Torcreek – zauważyła, nawiązując do jego rozmowy z cudownie odnalezioną Ethelynne Drystone. – Tak – odpowiedział i milczał chwilę, odczytując jej trąby powietrzne. – Spodziewałem się innej reakcji, jeśli mam być szczery. Przywołała jedno z tornad i wydobyła wspomnienie o relacji majora Arberusa na temat jego ostatniej wyprawy z burgrabim Artoninem. – Moje własne poszukiwania po części potwierdzają pańskie odkrycia. – Czyli zgadza się pani? Pomoże nam pani? Decyzja była zbyt poważna, żeby Lizanne zdołała ukryć dreszcz, który przeszył jej burzę, nowe tornada rodziły się wśród chmur, podczas gdy inne słabły i umierały. Kiedy to się zakończyło, burza przybrała czerwonawy odcień, kolor konfliktu... i strachu. – Tak – odpowiedziała. – Domyślam się, że pański stryj i pozostali Najemnicy nic nie wiedzą o pańskiej zmianie zdania? – Myślę, że zarobiłbym kilka nowych dziurek od kul, gdyby wiedzieli. Strasznie się napalili. – Wie pan, co to oznacza w dalszej perspektywie? – Wiem. Muszę znaleźć sposób, żeby do tego nie doszło. Widząc niezachwiane przekonanie w barwach jego myśli, uznała, że nie ma sensu drążyć tej kwestii. – Ten astronom, którego zabraliście ze Strażnicy. Ufa mu pan? – Nie mam powodu mu nie ufać, a jednak... Uważa pani, że

powinienem się nim martwić? – Jego pojawienie się w takiej chwili wydaje się odrobinę zbyt wygodne, już nie wspomnę o tym, że sam jeden przeżył na łodzi w Interiorze. Może to moja głęboko zakorzeniona paranoja, ale należy mu się bacznie przyglądać. Jego myślobraz zapulsował zgodnie, zanim Torcreek przywołał kolejne wspomnienie – przystojnej kobiety wywodzącej się ze Starych Kolonistów, która stała na werandzie. – Pańska ciotka – rozpoznała ją Lizanne. – Aha. Byłbym wdzięczny, gdyby sprawdziła pani, czy wszystko u niej w porządku, skoro wybuchła wojna i tak dalej. – Jeśli zdołam. Panuje tu niezłe zamieszanie. I podejrzewam, że madame będzie teraz miała mnie na oku. Wyczuła, że przyjął to do wiadomości, zanim jego myśli sformułowały kolejne naglące pytanie. – Co jej pani powie? – Że nie zdołał pan skontaktować się dzisiaj i w związku z tym zakładam, że pan nie żyje. Od tej pory będziemy się kontaktować na własną rękę, chociaż najpewniej niewiele z tego wyniknie. Będę starała się zdobyć tyle informacji, ile się da, ale lepiej, żeby powiedział pan stryjowi, że informacje dostarczone przeze mnie potwierdzają słuszność obranego przez was kierunku. Ile Niebieskiej jeszcze panu zostało? – Ze ćwierć fiolki. Mam sporo innych kolorów dzięki Ethelynne, ale wykorzystała resztkę swojej Niebieskiej, żeby podzielić się ze mną wspomnieniami smoka. – Dobrze więc. Od tej pory będzie pan oszczędzał zapasy i wstrzyma się pan z kontaktem, dopóki nie dotrzecie do Gór Miedzionośnych. Wejdę w trans o umówionej godzinie za pięć dni. Miejmy nadzieję, że do tego czasu będę miała dla pana dalsze informacje. – Wygląda na to, że wiele zależy od tego, czy przetrwa pani nadchodzącą bitwę. Złapała się na tym, że wzruszyła ją ewidentna troska widoczna w ponurych kolorach jego myślobrazu, tak różnego teraz

od niezdyscyplinowania i egocentryzmu w ich pierwszych transach. – Na szczęście dzięki mojemu staremu przyjacielowi może będę miała środki, żeby tego dokonać – odpowiedziała. *** – Osiemset w cztery dni. – Jermayah spojrzał na ułożone w stos pociski armatnie, kręcąc z podziwem głową. – Nie pomyślałbym, że to możliwe. – Lizanne wykonała większość pracy – powiedziała Tekela, przerywając polerowanie ostatniej partii. Twarz miała wybrudzoną smarem i nosiła niedopasowany kombinezon oraz chustkę na głowie, przez co wyglądała jak dziewczyna pracująca przy taśmie w jednej z ogromnych fabryk Syndykatu. – Panienka też zrobiła całkiem sporo – odpowiedziała Lizanne z prowizorycznego legowiska, które urządziła sobie na warsztacie Jermayaha. Dłuższe używanie Zielonej rzeczywiście ogromnie zwiększyło ich produktywność, ale cena w postaci zmęczenia okazała się bardzo wysoka. Słychać było, jak major Arberus chrapie na niedawno zbudowanym łóżku w głębi warsztatu. Skończył właśnie dziesięciogodzinną zmianę, podczas której mieszał materiały miotające według ścisłej receptury Jermayaha. Kontakt z chemikaliami mącił mu w głowie, co uwidoczniło się, kiedy poprzedniego wieczoru ukląkł na jednym kolanie, wziął Lizanne za rękę i bełkotliwie poprosił ją o rękę. – Mam wyjść za antykorporacjonistę? – zakpiła, pomagając mu wstać i wskazując łóżko. – Wątpię, drogi panie. – Tak chyba będzie lepiej – wymamrotał i odszedł chwiejnie. – Małżeństwo to przestarzała instytucja. Babka zawsze to powtarzała. Spójrzcie na Leonisa i Salemę. Nigdy nie mają dla siebie dobrego słowa. Lizanne zerknęła ostrożnie na Tekelę, ale dziewczyna chyba tego nie usłyszała. Rzadko teraz wspominała o ojcu, coraz więcej

mówiła po mandinorsku, a coraz rzadziej wracała do eutheryjskiego. Poprzedniego dnia Lizanne odpoczęła chwilę od pracy w warsztacie, bo musiała przygotować oficjalny raport dla Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych wraz z rekomendacjami dotyczącymi przyszłego zatrudnienia Tekeli i majora. Na razie jednak oparła się pokusie odszukania przełożonej agentów, żeby przedstawić jej raport do oceny. Zarząd Inicjatyw Nadzwyczajnych spoczywał w rękach ludzi tak pozbawionych wszelkich ludzkich uczuć, że madame Bondersil w porównaniu z nimi wydawała się ucieleśnieniem miłosierdzia. Pewnie znajdą zastosowanie dla Arberusa, pomyślała, patrząc na Tekelę wykonującą delikatne zadanie, jakim było wkręcenie spłonki w łuskę. Ją jednak zabiją, nawet jeśli nie zabiją mnie. Po tym wniosku zaczęła rozważać inne możliwości. Wiedziała, że wojna przynosi chaos, który ułatwia nie budzące pytań zniknięcie. Została dobrze wyszkolona w zmienianiu tożsamości, a na świecie istniały miejsca, gdzie nie sięgało nawet ramię Protektoratu. Jednakże niewiele z nich zapewniłoby bezpieczne schronienie młodej damie i jej samozwańczej opiekunce. W niektórych regionach Dalcii panowała względnie stabilna sytuacja mimo niedawnych niepokojów. A w przypływie desperacji zawsze można udać się na rozległe stepy wschodniego Mandinoru, gdzie jeszcze za ludzkiej pamięci przepadały bez śladu całe armie. Czy rzeczywiście wyświadczyłam ci przysługę? – zastanawiała się, patrząc na Tekelę i myśląc o tamtej nocy w gabinecie jej ojca, kiedy nie potrafiła pociągnąć za spust. Czego ci oszczędziłam? Nawet jeśli to miasto oprze się Morradinowi, co potem? Co będzie, jeśli zawiedziemy i Biały powstanie? Zamknęła oczy, odzyskując panowanie nad myślami dzięki od dawna ćwiczonej dyscyplinie. Niepewność to codzienność dla agenta w terenie, upomniała się. Ogranicz się do kwestii praktycznych. Działanie to antidotum na strach. Kiedy spojrzała znowu, zobaczyła, że Tekela przerwała pracę i stoi pośród rzędów błyszczących kul z uniesioną głową.

– Coś się zmieniło – powiedziała. Zmęczona Lizanne potrzebowała chwili, żeby zrozumieć, o co jej chodzi, i wtedy sama to usłyszała. Nieustanny ostrzał artyleryjski zmienił się; nowy, szybszy rytm wzbogacał powolniejszy i miarowy jak cykanie zegara huk, do którego już przywykły w ciągu mijającego tygodnia. – Działa okrętowe – powiedział Arberus, wciągając kombinezon roboczy i wynurzając się z mroku. – Przybyła flota corvuska. Morradin zaatakuje przed końcem dnia. *** – Na Mozół, co to właściwie jest? – Kapitan artylerii Protektoratu przyglądał się grzmotnikowi z konsternacją i zarazem lekceważeniem, kiedy dotoczyli broń do przedniej baterii. – Szybkostrzelna Broń Palna wersja V – odpowiedziała mu Lizanne, zanim dorzuciła sznur szybkich kłamstw. – Ja i ci technicy pracujemy na kontrakcie dla Wydziału Inicjatyw Nadzwyczajnych, Sekcja Broni Eksperymentalnej. Broń została zatwierdzona przez madame Bondersil. Macie udzielić wszelkiej pomocy w rozmieszczeniu jej tak, żeby maksymalnie wykorzystać ją w walce z wrogiem. Podała kopertę z kompletem niedawno podrobionych rozkazów, które nie wybroniłyby się przed niczym więcej niż pobieżny rzut oka. Na szczęście tego wieczoru kapitan miał ważniejsze sprawy na głowie. – Nie mam wolnych ludzi – powiedział, obrzucając spojrzeniem rozkazy i zerkając jeszcze raz z konsternacją na grzmotnik. – To coś naprawdę pomoże? – Proszę zapewnić nam czyste pole rażenia – powiedział Arberus, zmieniając akcent tak, żeby przypominał szorstką wymowę ludzi urodzonych w Arradsii – a wkrótce sam się pan przekona. Nic nie wskazywało na to, żeby przezwyciężyli sceptycyzm

kapitana w jakimś znaczącym stopniu, ale posłusznie wskazał im pozycję jakieś sto jardów na lewo od swojej baterii. – Tam mamy najsłabszą osłonę. Ten okop obsadziło paru rekrutów z miasta i kilku marynarzy. Nie spodziewam się, żeby długo tam wysiedzieli, kiedy walka zacznie się na poważnie. Lizanne skinęła głową w podziękowaniu i we czwórkę zaczęli przepychać grzmotnik na wyznaczone miejsce. Sieć okopów po drodze była za wąska, żeby z nich skorzystać, więc musieli przejść po podziurawionej kulami powierzchni między rowami. Jermayah poświęcił swój ukochany termoplazmowy powóz i przerobił go na lawetę, której wyrafinowane zwieszenie (również będące jego dziełem) ogromnie ułatwiło przetaczanie broni po ziemi. Marszałek Morradin był także na tyle miły, żeby przenieść zainteresowanie swojej artylerii z umocnień na samo miasto. Tempo ostrzału wzrosło, dopasowując się do dział floty, która teraz tłoczyła się na wodach poza niezdobytymi potężnymi murami falochronu. Podróż z warsztatu Jermayaha do południowego muru była niebezpieczna. Lizanne kilka razy pociągnęła za sobą Tekelę, kiedy musiały schować się przed kulami armatnimi spadającymi na Stare Miasto, niszczącymi domy, które stały tam od wieków, i rozpalającymi wiele pożarów. Rozważała, czy nie rozkazać Tekeli zostać w warsztacie, albo – co było bardziej wykonalne – nie zamknąć jej tam, ale wiedziała, że bezpieczeństwo, jakie zapewniają cztery ściany, jest złudne. W Carvenporcie nie było bezpiecznego miejsca. – Rozkaz Protektoratu! Zróbcie przejście! – powitała Lizanne obrońców w okopie, wybitnie nie-wojskową gromadkę, sądząc po braku mundurów. Marynarzy dało się łatwo rozpoznać, zarówno dzięki ich zadziorności, jak i marynarskim butom. – Schrzaniaj, złociutka – odezwał się jeden, szczerząc żółte zęby w uśmiechu. – Ten kawałek jest już zaklepany... Arberus wskoczył do rowu i spojrzał srogo na krępego wilka morskiego, aż ten się odsunął. – Tutaj – orzekł major, rozejrzawszy się szybko po okopie.

Wskazał nieduży garb blisko środka. – Będziemy mieli stąd pole rażenia aż po drzewa. On i Jermayah zajęli się ustawianiem celownika grzmotnika, a Lizanne i Tekela sortowały amunicję. Na lawecie zdołali tylko przewieźć połowę nabojów, ale Jermayah był przekonany, że to wystarczy. – Przeżyją największy szok w swoim życiu, kiedy grzmotnik zacznie śpiewać – powiedział, poklepując czule jedną z luf. Wojskowa natura Arberusa ujawniła się ponownie z niezwykłą siłą i wkrótce już rozkazywał obrońcom, jak układać dodatkowe worki z piaskiem, żeby osłonić ich pozycję. Żaden z rekrutów nie wyrywał się z protestem. Więcej nawet – sprawiali wrażenie, że im ulżyło, gdy usłyszeli kompetentny i władczy głos, nawet jeśli mówił z dziwnym akcentem. – Tu jest twoje miejsce – powiedziała Lizanne do Tekeli, prowadząc ją za grzmotnik. – Będziesz wymieniała magazynki. Nie rób niczego innego i nie wychylaj głowy ponad krawędź okopu. Rozumiesz? W odpowiedzi pobladła dziewczyna tylko krótko skinęła głową. Miała szeroko otwarte i nienaturalnie błyszczące oczy, co znaczyło, że aż za dobrze zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakim stawią dziś czoło. – Będą wybuchy – powiedziała Lizanne, wyjmując kłębek waty z kieszeni i wciskając go w ręce Tekeli. – Włóż trochę do uszu i otwieraj szeroko usta, kiedy zaczną spadać pociski armatnie. Masz swój rewolwer? Tekela znowu skinęła głową, sięgając pod kombinezon i wyciągając z kabury broń, którą dostała do Jermayaha. Lizanne zauważyła, jak trzęsą jej się ręce, więc je ujęła, zmuszając się do uśmiechu i patrząc dziewczynie w oczy, aż drżenie osłabło. – Tylko jeśli będziesz musiała – powiedziała, ściskając jej dłoń, zanim wróciła do Arberusa. Stał, przyglądając się odległej linii drzew, podczas gdy Jermayah nadal majstrował przy grzmotniku, pewnie bardziej z nerwów niż z potrzeby, jak podejrzewała Lizanne. Podobnie jak

Tekela nigdy dotąd nie widział walki. – Coś widać? – spytała majora. – Minie jeszcze trochę czasu – odpowiedział Arberus. – Będzie dalej bombardował miasto, żeby szerzyć strach i panikę. Możliwe nawet, że nie zaatakuje przed zmierzchem, chociaż to zawsze ryzykowne. Trudno kontrolować armię w ciemnościach. Lizanne przyglądała się chwilę jego twarzy. Dostrzegła tylko skupiony wzrok zawodowego żołnierza przed bitwą. – Żadnych wyrzutów sumienia, majorze? – zapytała. – Kiedy zacznie się walka, będzie pan zabijał swoich rodaków. Odpowiedział cytatem, co, jak zauważyła, często robił, kiedy pojawiała się trudna moralnie kwestia, jakby powtarzanie dogmatu przekreślało wszelkie wątpliwości: – Prawdziwa zmiana zawsze wymaga rozlewu krwi. – Znowu Bidrosin. Ciekawi mnie, czy wszystkie jej pisma zna pan na pamięć? Arberus nie oderwał oczu od linii drzew, ale w jego głosie pojawiła się zaskakująco nostalgiczna nuta: – O, tak. Nawet poezję. To był jej zawód, wie pani? Przed Pierwszą Rewolucją. Wylądowała w więzieniu za napisanie zabawnego wierszyka na temat tego, że cesarz za bardzo lubi towarzystwo młodych chłopców. Zamiast ją zabić, cesarz uznał za bardziej zabawne odebrać majątek całej jej rodzinie. Wystarczył jeden ruch pióra, a jej rodzeństwo, wszyscy kuzyni, stryjowie i ciotki popadli w nędzę, a ją wyrzucono z więzienia bez środków do życia. Nadzwyczaj mściwy czyn, którego w swoim czasie pożałował, jak podejrzewam. – Zmieniła nazwisko – powiedziała Lizanne, przypominając sobie własne lekcje historii i zaczynając coś rozumieć. – Bidrosin to tylko pseudonim, który przyjęła, gdy mąż się z nią rozwiódł. – Owszem, chociaż przez jakiś czas działała pod panieńskim nazwiskiem, aż znalazła miłość innego radykała, kiedy jej niekończący się strumień antycesarskich broszurek zaczął przyciągać coraz więcej uwagi. Jej dzieci przyjęły to nazwisko, po części dla uczczenia jej pamięci, a po części dla ukrycia

powiązań. – Arberus. – Lizanne pokręciła głową ze śmiechem, który zaskoczył otaczających ją rekrutów. – Czyli urodził się pan z rewolucją we krwi. Wzruszył ramionami, uśmiechając się smutno. – Babka była trudną kobietą, ale potrafiła też niesłychanie przekonująco argumentować. Z pewnością była bardziej wymowna niż mdłe, patetyczne cesarskie dyrdymały, które wbijali nam do głów w szkole. – Co się z nią stało? Książki, które czytałam, bardzo niejednoznacznie wypowiadały się na temat jej losów. – Mimo licznych nierozsądnych przygód w czasie Rewolucji przetrwała i dożyła starości, ukrywając się na strychu rodziców. Ostatecznie straciła wzrok, co okazało się ciężką próbą, bo uwielbiała czytać. Jednym z moich obowiązków było czytanie jej, chociaż z czasem zrozumiałem, że to zaszczyt. Umarła, gdy miałem piętnaście lat, spokojnie, we własnym łóżku, tak wygodnie, jak mogliśmy jej to zapewnić. Złożyliśmy ją do grobu z nagrobkiem, na którym wyryto fałszywe nazwisko. Pewnego dnia mam nadzieję zastąpić je prawdziwym. Mimo wszystko miała lepszą śmierć niż miliony tych, którzy zginęli w pogoni za ideałami z jej bezsensownej pisaniny, pomyślała Lizanne. – Leonis przyszedł na pogrzeb – opowiadał dalej Arberus. – Był jednym z jej pierwszych akolitów. To był jej pomysł, żeby wstąpił do cesarskiej armii. Mieli nadzieję, że wsławi się w walkach na tyle, żeby pewnego dnia znaleźć się blisko cesarza. Niestety ten dzień nigdy nie nadszedł. Moi rodzice nieufnie odnosili się do wszelkich dalszych kontaktów z Bractwem, ale Leonis znalazł we mnie chętnego wspólnika, zwłaszcza kiedy zaczął mi opowiadać o wielkim i potężnym sekrecie skrywającym się w głębinach tego kontynentu, sekrecie, który mógłby wskrzesić naszą sprawę, o ile dotrzemy do niego pierwsi. Lizanne zaśmiała się. Nie był to wesoły śmiech. – Gdybyście go odnaleźli, podejrzewam, że skutki byłyby

odwrotnością wskrzeszenia. – Czyli uważa pani, że najlepiej zostawić go w spokoju? Cudowne odkrycie odrzucone przez ludzkość, choć tak wiele może nas nauczyć? – Doszłam do przekonania, że nie tyle należy zostawić je ukryte, ile raczej je zniszczyć. Wierzę, że cuda, które kiedyś rzeczywiście rozkwitały na tym kontynencie, zostały zniszczone przez to, czego właśnie szukamy. – Patrzyła na niego, aż waga jej spojrzenia sprawiła, że się od niej odwrócił. – Moi pracodawcy nie podzielają moich obaw. Kiedy zostaną ujawnione, mogę potrzebować pańskiej pomocy. – Popatrzyła znacząco na Tekelę, która była teraz zajęta układaniem magazynków do grzmotnika w schludnych stosach. Dostrzegła raczej wyrachowanie niż sentyment, kiedy Arberus spojrzał na dziewczynę, chociaż może w jego wzroku kryła się iskierka ciepła. – A nasza wcześniejsza umowa? – spytał. – Trzeba ją wynegocjować z Zarządem, ale będę musiała zwrócić się do nich bezpośrednio w Feros. Kiedy usłyszą moje pełne sprawozdanie z tego przedsięwzięcia, mam nadzieję, że wynegocjujemy coś rozsądnego. – To znaczy, że w pewnym momencie będziemy musieli w jakiś sposób uciec z tego portu, i to w trakcie oblężenia. Lizanne obejrzała się na miasto, zdając sobie sprawę, że ostrzał ze strony floty i armii ustał. Pozostały jeszcze cztery godziny do zmroku, co wskazywało, że marszałek Morradin zdecydował się jednak nie czekać, aż zapadnie noc. – To znaczy – powiedziała, kiedy oboje przykucnęli za grzmotnikiem i zamarli w wyczekiwaniu – że miasto musi przetrwać, żebyśmy mogli z niego uciec. Arberus skinął głową, kiedy spadł pierwszy pocisk armatni, wyrywając dziurę w ziemi na południe od zewnętrznych okopów, a zaraz po nim tuzin następnych. Jego odpowiedź przepadła w łoskocie, ale Lizanne odczytała intencje bez większego trudu, kiedy poklepał czule podstawę grzmotnika.

*** Wydawało się, że ostrzał trwał wieczność, choć w rzeczywistości nie mógł trwać dłużej niż pół godziny. Wata w uszach znacząco wytłumiła hałas, ale Lizanne nadal go czuła w drżeniu ziemi spowodowanym gradem zniszczenia. Głęboki okop chronił ich przed większością szrapneli, ale nie przed fontannami ziemi i kamieniami. Wkrótce siedzieli pokryci ziemią i krzywili się, kiedy dawały o sobie znać siniaki. Jednakże od fizycznych skutków gorsza była dręcząca niepewność, która urastała w strach, a potem zgrozę podczas ostrzału. Wszyscy w okopach szybko zrozumieli, że zapewniają one tylko częściową ochronę, kiedy corvuska kula trafiła bezpośrednio w sąsiednie miejsce zajmowane przez zawodowych żołnierzy Protektoratu. Kończyny i okaleczone torsy spadały razem z ziemią. Był to wystarczająco upiorny widok, żeby jeden z rekrutów rzucił się z krzykiem na tylną ścianę okopu. Odrzucił karabin i amunicję i popędził w dym. Paru innych ewidentnie kusiło, żeby pójść za jego przykładem, przysuwali się do tylnej ściany i napinali w gotowości do biegu. Ich determinacja osłabła, kiedy jeden wystawił głowę, żeby obejrzeć drogę ucieczki i długi na cal szrapnel rozkroił mu czaszkę na pół. Kiedy wydawało się, że to nigdy się nie skończy, Tekela wyciągnęła drżącą rękę do Lizanne. Siedziała u podnóża grzmotnika z podkulonymi kolanami i zaciśniętymi powiekami. Lizanne chwycił ją i ścisnęła mocno, patrząc, jak usta dziewczyny poruszają się w bezgłośnej modlitwie. A może w piosence? To podejrzenie potwierdziło się, kiedy spadł ostatni pocisk i zapadła potężna ściana ciszy nad okopami, nagłe i niemal wstrząsające znieruchomienie, które zakłócała tylko piosenka Tekeli. Lizanne utwierdziła się w wysokiej ocenie jej muzycznych talentów, kiedy usłyszała głos dziewczyny. Rozpoznała melodię – „Jesienne liście”, eutheryjska piosenka zaśpiewana z niesamowitą słodyczą kłócącą się z krajobrazem, jaki witał ich oczy.

Umocnienia zamieniły się w coś, co przypominało powierzchnię Morvii – każdy jard kwadratowy był zryty kraterami i jamami. W niektórych miejscach kule padały tak gęsto, że jamy po wybuchach się nakładały. Zgodnie z przewidywaniami pozycje artylerii Protektoratu zostały ostrzelane najmocniej. Lizanne widziała, że jedno stanowisko niemal całkowicie zniszczono, a najbliższe znajdowało się w fatalnym stanie – chaos strzaskanych kół i dział zrzuconych z łóż. Widziała udręczonego kapitana gorączkowo wydającego oszołomionym ludziom rozkazy mające na celu uporządkowanie stanowiska i złapała się na tym, że jest pod wrażeniem, bo udało mu się wycelować jedno działo i przygotować je do strzału, zanim okrzyk Arberusa skierował jej uwagę na południe. Początkowo widziała tylko unoszący się dym i rozmazany cień linii drzew, ale potem rozległo się przenikliwe zawodzenie licznych trąbek sygnałowych i złowieszczy ryk tysiąca mężczyzn ruszających w bój. Dym jakby rozwiał się w jednej chwili, ukazując masę corvuskiej piechoty wynurzającą się zza drzew. Żołnierze biegli miarowo z pochylonymi karabinami i założonymi na nie bagnetami, na przedzie znajdowali się wymachujący szablami oficerowie, każdy dmuchał w gwizdek. Nierówna salwa strzałów padła z zewnętrznych rowów, kiedy Najemnicy się otrząsnęli. Dwudziestu albo więcej Corvusyjczyków padło, głównie oficerowie, o ile Lizanne dobrze widziała. Najemnicy wiedzieli, jak wybierać cele. Mimo celności ich salwa nie miała dość wagi, żeby powstrzymać nacierającą piechotę, i wkrótce było widać dziesiątki zakurzonych postaci biegnących do drugiej linii okopów. Artyleria Protektoratu wykorzystała to jako sygnał do otwarcia ognia. Ostrzał corvuski osłabił artylerię, ale nadal miała dość sił, żeby spowodować ogromne straty wśród wroga. Wielkie wyrwy pojawiły się w szeregach corvuskich, kiedy szyk zbliżył się do okopów; ludzie i ich kawałki wylatywali w powietrze wśród płomieni i wybuchającej ziemi. Jednak żołnierze nadal biegli – co najmniej jedna pełna brygada, zdaniem Lizanne, popychana

naprzód wśród gradu pocisków armatnich i karabinowych przez poczucie obowiązku albo strach. Kiedy dotarli do krawędzi zewnętrznych okopów, piechota Protektoratu i Najemnicy z następnej linii rozpoczęli ogłuszający ostrzał karabinowy, ścinając pierwszy szereg Corvusyjczyków jak kosa tnąca pszenicę. Lizanne słyszała charakterystyczny jazgot stukaczy Jermayaha wśród ogólnej kakofonii, a ich wartość potwierdzały stosy trupów odkładające się w lejach po wybuchach. Paru Corvusyjczyków uciekło przed ołowianym gradem i schroniło się w okopach opuszczonych przez Najemników, skąd sami zaczęli strzelać. Lizanne schowała się przed kulami, które zaczęły przelatywać ze świstem nad jej głową. – Czekacie na coś? –zapytał Arberus szorstko rekrutów, którzy teraz w większości kryli się za krawędzią okopu. Paru marynarzy wystrzeliło jedną, może dwie kule na oślep, ale pozostali tylko wpatrywali się w niego. Skutki ognia zaporowego i nowej rzezi zrodziły paraliż, którego nie dało się zwalczyć surowymi słowami. Arberus zaklął po eutheryjsku i podszedł do najbliższego rekruta, pewnie chłopaka z klasy zarządzającej, sądząc po dobrze skrojonej myśliwskiej kurtce. Chłopak wpatrywał się w majora z twarzą bladą jak prześcieradło, kiedy ten przycisnął rewolwer do jego głowy. – Wstawaj! – rozkazał. Jakiś pierwotny instynkt ostrzegł chłopaka, że to nie jest blef, więc natychmiast się poderwał, chociaż był rozdygotany. – Strzelaj z karabinu! – rozkazał Arberus, dociskając lufę do skroni młodego mężczyzny, aż ten podniósł karabin do ramienia i strzelił niewprawnie. – Jeszcze raz! – powiedział Arberus. – I tym razem celuj! Przyszły dyrektor zaczął przeładowywać broń. Za pierwszym razem nie udało mu się włożyć pocisku na miejsce, ale za drugim już tak. Znowu strzelił. Wzdrygnął się, kiedy corvuska kula uderzyła w ziemię obok niego, ale mimo to strzelał dalej. Arberus odsunął się i wycelował rewolwer w pozostałych kucających rekrutów.

– Wy wszyscy! Jeśli chcecie przeżyć, wstawajcie i zaczynajcie, kurwa, strzelać! Lizanne stanęła obok majora z palcami na przyciskach Pająka i z Szeptem w ręce. Jednakże dalsze zachęty nie były potrzebne, rekruci powoli wstali i zaczęli strzelać do Corvusyjczyków w okopach poniżej. Ich pozycja była położona wyżej niż zewnętrzne okopy, dzięki czemu obrońcy mogli teraz strzelać do ciasno upakowanych napastników. Brak doświadczenia u rekrutów niewiele się liczył, kiedy mieli cel, do którego nie dało się nie trafić. Ponad tuzin Corvusyjczyków padł po pierwszej salwie, a wkrótce wielu następnych, bo rekruci zdali sobie sprawę, że mają przewagę i zaczęli strzelać częściej. – Jeszcze nie – powiedział Jermayahowi Arberus, kiedy położył rękę na korbie grzmotnika. – To tylko pierwsza fala. Patrząc na potworne widowisko w dole, Lizanne pomyślała o słowach biednego pana Drellica na temat marszałka wielkiego Morradina i uznała, że stary kamerdyner nie był jednak wariatem: „Też mi wielki dowódca, zwykła świnia, co utuczyła się na krwi młodzieży, która poszła na zmarnowanie”. Okop poniżej był teraz przepełniony trupami i konającymi. W niektórych miejscach ciała były tak gęsto upakowane, że nadal trzymały się w pionie. Zbita masa mięsa wciąż dygotała szarpana ciągłym ostrzałem karabinowym. Jeszcze więcej ciał zaśmiecało ziemię za okopami, ranni czołgali się i zataczali wśród gradu pocisków armatnich i karabinowych. Widziała, jak jeden oficer podpiera się na odwróconym karabinie. Nie miał nogi od kolana w dół, ale nadal wymachiwał szablą i dmuchał w gwizdek, dopóki salwa ze stukacza nie rozniosła go na strzępy. Rekruci, których w końcu ogarnęła gorączka krwi, nadal strzelali w masę ciał, aż Arberus warknął, żeby przestali marnować amunicję. Wzdłuż całej linii umocnień huk strzałów powoli przygasał i stało się jasne, że atak Corvusyjczyków zatrzymał się na zewnętrznych okopach. Kilku wstrząśniętych i rannych ludzi było widać w dymie, chwiejnie wracających lub czołgających się do swoich.

– Pewnie poproszą teraz o rozejm – powiedziała Lizanne. – Żeby zebrać rannych przed ponowieniem ataku. Arberus zaśmiał się głucho, nie odrywając wzroku od ziemi za okopami, w którą wpatrywał się w napięciu i z wyczekiwaniem. – Widać, że nie zna pani za dobrze swojego wroga, panno Lethridge. Kilka sekund później rozległ się tumult nowego natarcia – trąbki sygnałowe, gwizdki i okrzyki szarżujących ludzi poniosły się echem wśród dymu, zanim oni sami się pojawili. Kolejne dwie brygady, zdała sobie sprawę Lizanne, oceniając liczbę, a jej niepokój pogłębił się na widok ciemnoczerwonych kurtek mężczyzn dokładnie naprzeciwko ich okopu. Szkarłatny Legion. Arberus też szybko dostrzegł cesarską elitę. Podszedł do grzmotnika i poklepał Jermayaha po ramieniu. – Nadszedł czas, ty obracaj korbą, a ja będę celował. Jermayah skonstruował pomysłowe mocowanie dla broni, dzięki czemu można było ją obracać w poziomie i pionie z minimalnym wysiłkiem. Arberus potrzebował sekundy, żeby ustawić grzmotnik, a potem skinął głową na Jermayaha. Lizanne miała czas, żeby włożyć trochę świeżej waty do uszu, zanim broń ryknęła. Grzmotnik strzelał wolniej niż stukacz, ale ostry, miarowy huk, jaki towarzyszył wyrzuceniu każdego pocisku z licznych luf, sprawiał, że było to intensywne przeżycie. Była zaskoczona tym, jak mało dymił. Jermayah najwyraźniej wymyślił nowy, bezdymny środek miotający, dzięki któremu strzelec mógł cały czas obserwować cel. Tym sposobem otrzymała doskonałą demonstrację skuteczności grzmotnika, kiedy pierwsze pociski uderzyły w szeregi Szkarłatnego Legionu. Spora część pierwszej linii po prostu przestała istnieć. Szereg wysokich mężczyzn szarżujących w imponująco uporządkowanym szyku z opuszczonymi karabinami i błyszczącymi bagnetami zamienił się w krwawą ruinę w ciągu kilku sekund. Widziała, jak czterech z nich wybuchło jeden po drugim, a ludzie za nimi i obok nich zatoczyli się ugodzeni

szrapnelami i kawałkami kości. Wydawało się, że na każdego człowieka zabitego bezpośrednio przez grzmotnik trzech kolejnych ginęło od siły wybuchu. Zanim skończyli pierwszy magazynek, centrum natarcia Szkarłatnych Legionów zostało całkowicie zatrzymane. Jednakże legioniści na flankach nadal atakowali, mimo szoku wywołanego przez grzmotnik, poganiani przez oficerów z szablami. – Przeładować! – powiedział Arberus. Ćwiczyli to wielokrotnie w warsztacie. Jermayah otworzył zamek, Lizanne wyjęła pusty magazynek, a Tekela włożyła pełny. Wszystko to w niecałe cztery sekundy. Arberus skierował grzmotnik w prawo, kiedy Jermayah zaczął znowu kręcić korbą, a potem powoli obracał broń na boki, koncentrując ogień na flankach Legionu. Kolejni żołnierze eksplodowali, pojawiły się nowe dziury w szeregach, ale nadal jakimś cudem niedobitki napierały. Może ze czterystu ludzi dotarło do zewnętrznego okopu, gdzie zaczęli wspinać się po ciałach zabitych w pierwszym natarciu. Żołnierze Protektoratu i Najemnicy z drugiej linii umocnień otworzyli miażdżący ogień i legioniści zapłacili wysoką cenę za swoją odwagę. Jednakże cesarska elita nie dała się łatwo zniechęcić, brnęła przez stosy trupów i wspinała się po stoku ku drugiej linii. Znalazła się dostatecznie blisko, żeby Lizanne widziała teraz poszczególne twarze. Wszyscy krzyczeli – albo z odwagi, albo z szaleństwa – biegnąc przed siebie, gdy ich towarzysze umierali wokół. Arberus zażądał kolejnego magazynka i opuścił lufy grzmotnika o kilka cali, zanim znowu zaczął strzelać. Przy takim zasięgu efekt przerósł nawet ocalałych legionistów. Całe plutony znikały w jednej chwili, niektórzy ludzie otrzymywali tyle ran, że zwyczajnie przestawali istnieć. Pociski z grzmotnika wzbiły kurz, przesłaniając ostatnie chwile natarcia Legionu, kiedy Jermayah skończył opróżnił magazynek. Kurz opadł powoli, ukazując prawdziwą masakrę. Ludzie leżeli w kawałkach, głowy, kończyny i karabiny splątane ze sobą jak mięso wyrzucone

z ubojni. – O kurwa – powiedział jeden z marynarzy, nim zaczął wymiotować. To niewiarygodne, ale jeden człowiek nadal stał wśród masakry, siwy mężczyzna o szerokiej piersi, który wyglądał na sierżanta-weterana. Stał, wpatrując się w to, co zostało z najdumniejszego regimentu cesarstwa, z twarzą zupełnie bez wyrazu, ale ze łzami płynącymi po pobrużdżonych policzkach. Po chwili wyprostował się i uniósł karabin, a potem zaczął powoli, z uporem iść w stronę drugiej linii okopów. Arberus wziął karabin od jednego z rekrutów i strzelił wiarusowi w głowę. Ciało Corvusyjczyka padło na stos szczątków jego legionu. – To było odrobinę brutalne, majorze – zauważyła Lizanne, kiedy Arberus opuścił strzelbę. – Kiedy Szkarłatny Legion zajął Jerravin – odpowiedział – przykuli wszystkich ocalałych obrońców i kazali im patrzeć, jak ich żony i córki są gwałcone, a potem ścinane. Później oblali ich olejem i żywcem spalili. Stałem i patrzyłem na to, śmiejąc się razem z pozostałymi rzeźnikami, bo taką wtedy miałem rolę. – Odwrócił się i oddał karabin rekrutowi, młodemu dyrektorskiemu synowi, którego zmusił wcześniej do wstania. – Pytała mnie pani, czy mam wyrzuty sumienia. Myślę, że taka odpowiedź powinna wystarczyć.

Rozdział 32 Clay

– Madame Bondersil mówi, że powinniśmy jej ufać, tak? – odezwał się cicho Braddon, zatrzymując wzrok na Ethelynne, która siedziała z Lutharonem nad jeziorem. Po zmroku smok zwinął się w kłębek na kamienistej plaży, osłaniając ogonem drobną kobietę, która ułożyła się przy jego szerokiej piersi. Chociaż ona robiła wrażenie spokojnej, oczy smoka błyszczały w ciemnościach, kiedy nieustannie przyglądał im się nieufnie. Po wyjściu z tuneli Kaznodzieja i Braddon natychmiast podnieśli karabiny na widok dużego dorosłego samca Czarnego stojącego raptem dwadzieścia stóp od nich i opuścili je dopiero, kiedy Clay podbiegł i stanął im na linii strzału. Nawet wtedy potrzeba było chwili, by dotarło do nich, że Clay odnalazł legendarną Ethelynne Drystone. Długie Karabiny siedziały w zaimprowizowanym obozie w różnym stanie nieładu i wygłodzenia, bo większość ich zapasów przepadła w świątyni. Scriberson wyglądał, jakby ostatnie wydarzenia najmniej na niego wpłynęły. Jego fascynacja Lutharonem całkowicie przegnała wszelkie potrzeby fizyczne. Firpike nadal żył, ku sporej irytacji Claya, i przyglądał się zwierzęciu z mieszanką strachu, nad którym ledwie panował, i nieskrywanego wyrachowania; zdolność kontrolowania smoka była warta znacznie więcej niż całe złoto i wiedza zakopane pod kilkoma tonami zwęglonego kamienia. Zgodnie z przewidywaniami Najemnicy byli znacznie bardziej poruszeni obecnością Lutharona i ich nieufność dorównywała jego podejrzliwości. Wszyscy trzymali broń pod ręką, kiedy stłoczyli się wokół ognia, który smok rozpalił dla nich na prośbę

Ethelynne. Ich podejrzliwość zmniejszyła się tylko odrobinę, kiedy Ethelynne potraktowała ranę na nodze Foxbine Zieloną ze swoich osobistych zapasów. Rana zaczęła się paskudzić w wilgotnej ciasnocie tuneli, ale spora dawka Zielonej podana zewnętrznie i wewnętrznie bardzo przyśpieszyła proces gojenia, chociaż Foxbine nadal musiała się opierać o Skaggerhilla przy chodzeniu. Clay czerpał pewną pociechę ze względnego spokoju, jaki okazywała Silverpin. Wyszła z tunelu, podbiegła do niego i rzuciła mu się z ulgą na szyję, a potem się odsunęła, żeby rzucić podejrzliwe spojrzenie na Ethelynne i Lutharona. – To skomplikowane – powiedział, a sądząc po długim pocałunku, jaki wycisnęła na jego ustach, na razie takie wyjaśnienie jej wystarczało. – Tak mówi panna Lethridge – odpowiedział Braddonowi Clay, nadal trochę oszołomiony, bo dopiero co wyszedł z transu. – Wróciła do Carvenportu. – Zerknął na pozostałych i uznając, że odrobina prawdy ułatwi ukrycie kłamstwa, ściszył głos i dodał: – Corvusyjczycy oblegają miasto, stryju. Wysłali całą armię z Morsvale, żeby zająć Carvenport. Na razie miasto się trzyma, ale corvuska artyleria bombarduje je dzień i noc. Braddon natychmiast oderwał wzrok od Ethelynne, a w jego oczach pojawił się niepokój. – Poprosiłem, żeby zajrzała do cioci – uspokoił go Clay. – Obiecała, że to zrobi. Urwał, patrząc na skrzyżowane ręce stryja i twarz chmurzącą się nietypowym dla niego niezdecydowaniem. Braddon milczał przez długą chwilę, marszcząc czoło. Jak silne jest przyciąganie Białego? – zastanawiał się Clay. Dostatecznie duże, żebyś odwrócił się od własnej żony? – Jeśli ruszymy jutro w drogę powrotną – oznajmił w końcu Braddon – zakładając, że znajdziemy sposób, żeby dotrzeć do Wodospadu, a potem popłynąć rzeką, to cokolwiek może się tam wydarzyć, wydarzy się, zanim dotrzemy do Carvenportu. – Tak samo myśli madame – powiedział Clay, mając nadzieję,

że jego cichy głos skryje rozczarowanie i złowieszcze zrozumienie, jakie temu towarzyszyło. Teraz już przepadł. Nic nie sprawi, żeby zawrócił. – Mówi, że odnalezienie Białego może zakończyć wojnę. Zdobycie jaja albo żywego okazu wystarczy, żeby wszystkie korporacje na świecie wsparły Żelazny Syndykat. Corvusyjczycy będą musieli wtedy zgodzić się na porozumienie. W każdym razie tak mówi madame. A panna Lethridge uważa, że jeszcze chwilę się utrzymają. Braddon skinął głową, patrząc na Skaggerhilla, a potem Loriabeth. – Nic nie mówcie pozostałym. Dokładanie im zmartwień w niczym nie pomoże. Mamy kontrakt i zamierzam go wypełnić. Wystarczy, żeby tylko tyle wiedzieli. – Spojrzał znowu na Ethelynne i Lutharona. – Dlaczego ona tak bardzo chce nam pomóc? – Nie należy do tych, co ujawniają swoje intencje, ale wyczuwam, że pragnie znowu zobaczyć Białego. Spędziła tu ponad dwadzieścia lat, rozmyślając nad tajemnicami Interioru. A Biały jest największą z nich wszystkich. Poza tym – dodał Clay, uśmiechając się szeroko – najwyraźniej zna sposób, żebyśmy dostali się do Gór Miedzionośnych, który nie wymaga prawie dwóch miesięcy wędrówki przez dżunglę. *** – Znalazłam go cztery lata temu – mówiła Ethelynne, kiedy Lutharon wyrywał pazurami kolejną kępę roślinności z pagórka. Rankiem zaprowadziła ich brzegiem jeziora na południe i przed południem pokonali pięć mil. Zatrzymali się przy małej zatoczce, którą zasilał drobny dopływ. Lutharon natychmiast się rzucił i zaczął rozrywać to, co wyglądało jak porośnięty mchem pagórek pośrodku wody. – Znalazłam tylko jedną osobę z załogi – opowiadała Ethelynne. – Mężczyzna umierał od ugryzienia Zielonego i majaczył. Cały czas bredził coś na temat wydobycia zaginionego

skarbu z dna jeziora. Na pokładzie jest coś w rodzaju pompy powietrznej, więc podejrzewam, że jego towarzysze zginęli pod wodą. – Zaginiony skarb? – zapytał Firpike z błyskiem w oku. – Tak. To były jakieś nieziemskie opowieści o legendarnym wysadzanym klejnotami starożytnym statku, który kryje się pod wodami jeziora. Muszę przyznać, że moje własne poszukiwania nie doprowadziły mnie nawet do nazwy tego statku, ale... – rzuciła Clayowi spojrzenie z ukosa z drobnym, choć szelmowskim uśmieszkiem na ustach – ...Interior zawsze przyciągał tych, którzy szukają tego, czego nie da się znaleźć. Lutharon oderwał kolejną kępę mchów, odkrywając charakterystyczny kształt kadłuba statku rzecznego. Po kolejnych kilku minutach statek ukazał się ich oczom w całej krasie. Miał pojedyncze koło na rufie i jeden karłowaty, podziurawiony komin na sterówce. Clay ocenił jego rozmiary na jedną czwartą Ognistego, ale nadal było tam mnóstwo miejsca dla nich wszystkich. Musieli tylko uruchomić silnik. – Przydałoby mu się odświeżenie – powiedziała Ethelynne, kiedy Lutharon popchnął potwornie brudny statek w stronę brzegu. – Ale stał tu nietknięty, odkąd go znalazłam. – Mówił, jaki to statek? – zapytał Firpike, podchodząc do Ethelynne. Natychmiast cofnął się, kiedy Lutharon warknął ostrzegawczo. – Biedak zmarł tej samej nocy, kiedy go znalazłam – odpowiedziała Ethelynne. – Na pokładzie są jakieś dokumenty, dziennik pokładowy i temu podobne. Nieszczególnie mnie interesowały, ale jeśli pana to ciekawi... Firpike podbiegł do brzegu i skoczył na pokład. Wkrótce usłyszeli, jak buszuje w sterówce. – Rzeczna Panna – powiedział Skaggerhill, przecierając dłonią kadłub i odsłaniając tabliczkę z nazwą. – Drewno nadal musi być dobre, bo inaczej już by utonęła. Powinniśmy jednak sprawdzić, czy nie przecieka. – Najpierw sprawdźcie silnik – odrzekł Braddon. – Jeśli go nie

uruchomimy, szczelność kadłuba nie będzie miała znaczenia. Ku ich zaskoczeniu okazało się, że Rzeczna Panna ma dwa silniki, jeden na węgiel i drugi, znacznie mniejszy, składający się właściwie z samej komory spalania i układu rur. – A niech mnie, to statek na krew! – zdumiał się Skaggerhill, przykucając i z podziwem przesuwając ręką po napędzie. – Możesz go uruchomić? – spytał Braddon. Żniwiarz wzruszył ramionami i pokręcił głową. – Nie znam się za bardzo na łodziach, a jeszcze mniej na silnikach. – Pozwoli pan? – odezwał się Scriberson i podszedł. Skaggerhill odsunął się i astronom przykucnął, żeby przyjrzeć się uważnie obu silnikom. Jego ręce z wprawą sprawdzały różne części. – Robiłeś to już kiedyś? – spytał Clay. – Inżynieria to zawsze była moja druga pasja – odpowiedział Scriberson, postękując, kiedy z trudem obrócił przekładnie łączące silnik węglowy z głównym wałem napędowym. – Byłem prezesem Badawczego Klubu Rzemieślników-Amatorów w Połączonej Kompanii Badawczej. Co roku urządzaliśmy konkurs na najbardziej cudaczne i bezsensowne urządzenie kinetyczne. – Westchnął, kiedy przekładnie nie chciały drgnąć, a potem uniósł pokrywę rury wydechowej silnika i zerknął do środka. – Za dużo rdzy, kapitanie – powiedział Braddonowi. – Nie da się tego naprawić. Jednakże ta ślicznotka – wskazał silnik na krew – jest szczelna i powinna nadal działać przy odpowiedniej ilości produktu. Muszę jednak się upewnić, że główny wał nadal napędza koło łopatkowe. A zbiornik wodny należy wyczyścić i napełnić. – Niech się pan bierze do roboty – powiedział Braddon, wskazując głową skrzynkę stojącą w kącie maszynowni. – Wygląda na to, że mechanicy byli na tyle uprzejmi, żeby zostawić narzędzia. Skaggs pomoże panu w miarę możliwości. – Odwrócił się do Claya, wskazując głową luk. – Przekonajmy się, czy panna

Drystone podzieli się swoimi bogactwami. Ethelynne najwyraźniej nie przywiązywała szczególnej wagi do produktu, który nosiła, i oddała pełną fiolkę Czerwonej bez sprzeciwu. – Oczywiście – zapewnił ją Braddon – przedstawimy dokładną listę wydatków po wypełnieniu kontraktu. Otrzyma pani, rzecz jasna, swój udział... Urwał, kiedy roześmiała się, zakrywając usta. Odwrócił się, bo jej wesołość trwała nieprzerwanie przez bite kilka minut. Śmiała się tak długo, że Clay zaczął się martwić, do jakich wniosków może dojść stryj. – Proszę mi wybaczyć, kapitanie – wykrztusiła wreszcie, nieco poważniejąc i ocierając łzy z oczu. – Po prostu minęło tak dużo czasu, odkąd słyszałam podobne słowa, i to wypowiedziane z taką szczerością. Widząc, że usta jej drżą, i zaraz może nastąpić kolejny wybuch, Clay szybko się wtrącił: – Mamy inne sprawy na głowie. W sumie zostało nam żywności może na jeden dzień. I mamy niedużo amunicji. – Mogę pomóc w pierwszej sprawie – powiedziała Ethelynne, podchodząc do Lutharona – ale nie w drugiej. Nie potrzebowałam broni przez cały czas, jaki tu spędziłam. – Wspięła się na grzbiet smoka i zawołała, kiedy rozprostował skrzydła i spiął się do skoku w powietrze: – Wrócę przed zmrokiem! Patrząc na smoka i jego jeźdźca, jak wznoszą się w powietrze i szybują nad jeziorem, Braddon pokręcił głową. Jego twarz wyrażała zadziwienie i nieufność. – Całkiem jej odbiło, ale to zwierzę łazi za nią jak zakochane psisko. *** – Na początku brzmi to całkiem racjonalnie – mruknął Firpike, który przysiadł na dziobówce z dziennikiem pokładowym

na kolanach i ślęczał nad zatęchłymi stronami. – Na kilka dni przed ostatnim wpisem zamienia się w bełkot. – To naprawdę fascynujące – odpowiedział mu Clay, wyrzucając za burtę kolejne naręcze mchów. – A może byś tak pomógł nam trochę, a potem zajął się rozmyślaniami? – Och, zostaw go w spokoju – zbeształa go Loriabeth z dzioba, gdzie zdrapywała najgorszy brud z cumy. – Sama jestem strasznie ciekawa tego statku ze skarbem. Co tam o nim piszą, doktorku? – Żałośnie niewiele – odpowiedział Firpike, cofając się o kilka stron. – Wygląda na to, że ten statek wynajął w Zatoce Takielarza jegomość, którego nazywa się tu panem O. Kapitan dostał z góry pięć stówek w asygnatach i obiecano mu trzydzieści procent udziałów w skarbie, który wydobędą z jeziora. Podaje jednak prawdopodobną lokalizację skarbu. – Firpike urwał i rzucił Braddonowi pełne nadziei spojrzenie. – Zapomnij – odpowiedział kapitan. – Ale chętnie wysadzę cię w drodze na południe, doktorku. – Odwrócił się do Foxbine, która siedziała na śródokręciu zajęta inwentaryzacją amunicji. – Ile mamy? – Dwadzieścia dwa pociski do karabinu – odpowiedziała. – Większość ze stalowymi czubkami, to chyba dobrze. Sześćdziesiąt trzy pociski kalibru czterdzieści osiem, co już nie jest takie dobre. Ponadto Skaggsowi zostało tylko sześć nabojów do strzelby. Jeśli wpakujemy się w jakieś kłopoty... – Wiem – odpowiedział. – Od tej pory będziemy musieli wyjątkowo uważać. Zatrzymaj trzydzieści czterdziestek ósemek i rozdziel resztę między Claya i Lori. Ja i Kaznodzieja podzielimy się po połowie pięćdziesiątkami dwójkami. Nagle poruszenie pokładu sprawiło, że Clay zatoczył się trochę i spojrzał w stronę luku do maszynowni, skąd dobiegał nieprzerwany cichy szum. – Niech mnie Prorok strzeli! Udało im się to naprawić – powiedziała Foxbine, podnosząc się. Clay pomógł jej i razem zeszli do maszynowni, gdzie umazany smarem Scriberson stał

obok wibrującego silnika termoplazmowego. – Ten chłopak to geniusz, serio – powiedział Skaggerhill Braddonowi. – W tej chwili działa na naftę – wyjaśnił Scriberson, wskazując słabe światło za szybką w komorze spalania. – Będzie potrzebny produkt, żeby rozkręcić koło łopatkowe. – Twój udział właśnie podskoczył o trzy dziesiąte, młody człowieku – powiedział Braddon. – I dorzucę jeszcze trzy, jeśli to ustrojstwo nie rozsypie się w drodze do Miedzionośnych. – Nadal zamierza pan tam płynąć? – zapytał astronom. – Oczywiście bardzo się cieszę, w końcu ta koniunkcja to dzieło mojego życia, ale dysponując tak małą ilością amunicji, jakie mamy szanse w tej wyprawie? – Tym ja się będę martwił. W górach są osady górnicze. Muszą mieć jakąś amunicję na sprzedaż. Poza tym pan i ja mamy kontrakty. *** Zgodnie z obietnicą Ethelynne wróciła wieczorem, kiedy słońce zaczęło znikać za horyzontem. Lutharon opadł z nieba, rozkładając skrzydła i krążąc nad obozem, który rozbili obok zatoczki. Rozwarł pazury i upuścił obok ogniska dwie ogromne ryby. – To łosoś? – zdumiała się Loriabeth, szturchając ryby z powątpiewaniem. – Nigdy nie widziałam takich wielkich. – Cokolwiek to jest, wygląda na jadalne – odrzekł Skaggerhill, wyciągając nóż, żeby wziąć się do patroszenia. Ryby rzeczywiście okazały się pożywnym posiłkiem, może były odrobinę ościste, ale napełniły ich burczące żołądki. – Właśnie nakarmił mnie smok – oznajmił Skaggerhill po posiłku, masując brzuch i zerkając na Lutharona, który zwinął się w kłębek spory kawałek od nich. – A ja już myślałem, że to miejsce przestało mnie zaskakiwać. – Przeniósł wzrok na Ethelynne siedzącą po drugiej stronie ogniska. – Muszę

zapytać, proszę pani. Jak to się robi? Przez wszystkie lata na tym kontynencie nigdy nie widziałem niczego takiego. Ethelynne posłała mu jeden ze swoich bladych uśmiechów, które Clay nauczył się rozpoznawać jako sygnał, że nie zamierza udzielić odpowiedzi. Cisza się przeciągała, aż odezwał się Kaznodzieja: – On ją czci. – Wpatrywał się w Lutharona z tym samym pełnym skupienia ożywieniem, z jakim cytował Proroka. Clay zauważył też, że trzyma karabin na kolanach. – A ty czcisz jego – ciągnął Kaznodzieja, spoglądając na Ethelynne. – Piłaś z serca smoka jak ta Wiedźma-Królowa z mozaiki. Ethelynne zaśmiała się serdecznie, najwyraźniej uznając Kaznodzieję za niemal równie zabawnego jak Braddon. – Ona nie była wiedźmą – odpowiedziała po pewnym czasie. – Ani królową, skoro już o tym mowa. A ty mylisz miłość z czcią. – „Strzeż się wiedźmy” – zacytował Kaznodzieja, przemawiając coraz natarczywiej. – „Bo będzie knuć ze smokiem, żeby przywieść cię do ruiny”. Ethelynne zachichotała, jakby brała udział w jakiejś zabawie, i odpowiedziała cytatem: – „A słońce stało się człowiekiem i przemówiło do mnie głosem orła, rozkazującym mi nie jeść żadnej skrzydlatej istoty, ponieważ wszystkie one są sekretnie zniewolone przez smoka”. Przywiązujesz wielką wagę do słów skończonego wariata. Clay zauważył, że snajper zacisnął ręce na kolbie karabinu, podobnie jak stryj. – Spokojnie, Kaznodziejo – odezwał się Braddon. – Nie obrażajmy damy, która była dla nas tak szczodra. Kaznodzieja wpatrywał się w Ethelynne, a Clay powoli opuścił rękę na Szpilę, widząc, jak drżą palce tamtego na karabinie. Jak u pijaka, który boi się sięgnąć po ostatni kieliszek. Drżenie jednak ustało, kiedy Lutharon warknął i wstał z legowiska, żeby podejść do Ethelynne. Poruszał się bez pośpiechu. Kołysał ogonem, opierając wielki łeb na jej ramieniu, i przymknął oczy, kiedy podrapała go po nosie. Miłość, nie cześć, pomyślał Clay.

Kaznodzieja wstał, wpatrując się w kobietę i smoka z jawnym obrzydzeniem, a potem nagle odwrócił się i odszedł. Zatrzymał się na skraju plamy światła, kiedy Braddon powiedział: – Jeśli nie będzie cię tu rano, zrozumiem. Jeżeli jednak wrócisz, zostaw gdzieś Pismo Święte, wchodząc na statek. Nie mam już do tego cierpliwości. *** Clay wkrótce zrozumiał, że Jezioro Krystaliczne bardziej przypomina morze niż jezioro. Z daleka powierzchnia wydawała się spokojna, ale wystarczyło, żeby powiał silniejszy wiatr, a zaczynała się burzyć i falować, często sprawiając, że względnie płaskodenna Rzeczna Panna niepokojąco podskakiwała. – Przepraszam! – zawołał Skaggerhill ze sterówki do Claya i Silverpin, którzy omal nie wypadli za burtę, gdy statek pokonywał wyjątkowo dużą falę. – Trzeba umieć nią sterować, to jedno jest pewne. Kiedy już przeprowadzili wszystkie naprawy, jakie mogli, Lutharon znowu wskoczył do wody i wypchnął statek z zatoczki na jezioro. Odpalenie silnika okazało się mniej skomplikowane, niż spodziewał się zarówno Clay, jak i Scriberson. Astronom po prostu wstrzyknął ćwierć fiolki od Ethelynne do górnej dyszy silnika, skąd produkt spłynął do małej komory za grubym szkłem. – A teraz co? – spytał Clay. – Spalisz produkt – Scriberson podał mu fiolkę. Clay wypił łyk, a potem skupił się na produkcie za szkłem. Cofnął się odruchowo z niepokojem, kiedy produkt zapłonął. Wał napędowy natychmiast zaczął się obracać, wydając z siebie głośne skrzypienie, które ustało, kiedy Scriberson wlał tam trochę oleju. Starali się płynąć prosto na południe po opuszczeniu zatoczki. Kaznodzieja pozostał w kompanii ku zaskoczeniu Claya. Siedział na dziobie i wpatrywał się przed siebie, w ogóle nie zerkając

w górę na smoka i jego jeźdźca, nawet kiedy zwierzę znowu zapikowało i zrzuciło kolejne dwa ogromne łososie na pokład. Firpike raz jeszcze podjął nieudolną próbę przekonania Braddona, żeby na chwilę zajrzeli na miejsce, gdzie rzekomo miał znajdować się legendarny drogocenny statek, ale spotkał się ze zdecydowaną odmową mimo entuzjastycznego poparcia Loriabeth. – Daj spokój, tatku – prosiła. – Pozwól nam na małą przygodę, a może przy okazji się wzbogacimy. Nic to nie dało i Firpike mógł tylko wychylać się przez reling i zerkać w głębiny jeziora, a nuż coś błyszczącego przyciągnie jego wzrok. – Odradzałabym to – powiedziała skompromitowanemu badaczowi Foxbine. – Krystaliczne słynie z rzecznych Zielonych. Podobno tutejsze dorastają do rozmiarów Czerwonych i nie są nieśmiałe. – Dobrze znam faunę tego jeziora, droga pani – odpowiedział Firpike, pociągając nosem. – Tutejsze Zielone polują nocą i trzymają się z dala od statków. – Powiedz to temu biednemu łajdakowi, który to napisał – wtrącił się Clay, wskazując głową dziennik, który Firpike przyzwyczaił się trzymać pod ręką. – Skoro już o tym mowa, młody człowieku – odpowiedział archeolog – to relacja nieszczęsnego kapitana potwierdza moje badania. Zostali zaatakowani, kiedy niemądrze przeprowadzali podwodne poszukiwania nocą. – Westchnął tęsknie i znowu zaczął wpatrywać się w wodę. – Tyle wiedzy w zasięgu ręki, tak blisko, a zarazem tak daleko. – Nie piszą tam nic, co to za rodzaj statku? – spytał Scriberson. Oderwał się na chwilę od doglądania silnika i siedział na pokładzie, przyglądając się Firpike’owi ze zwykłą podejrzliwością, która teraz wzbogaciła się o niechętne zaciekawienie. – Opis jest mętny – odrzekł Firpike, podnosząc dziennik i przyciskając go do piersi. Przypominał Clayowi dziecko, które

boi się, że towarzysz zabawy mógłby ukraść mu zabawkę. – Mówże, doktorku – ponagliła go Loriabeth. – Wszyscy znaleźliśmy ten statek, więc wszyscy mamy udziały w skarbie. Firpike powiódł po nich wzrokiem. Gdy z ponurą miną otworzył dziennik i wyjął luźną kartkę, na jego twarzy wyraźnie malowałą się świadomość, że nie znajduje się wśród przyjaciół. – To wygląda na kopię starożytnego dalcyjskiego tekstu. Wiadomo, że Dalcyjczycy potrafili nawigować wśród wschodniego ramienia Wysp Barierowych i po Brzytwomorzu, zanim królowa Arrad odkryła północną cieśninę. Jednakże zawsze było ich za mało, żeby założyć kolonię, i tylko nieliczne wyprawy wracały. Ci, którym się udało, często byli lekceważeni, uważani za wariatów albo kłamców z racji urojonych opowieści o zionących ogniem bestiach i wielkich miastach wyrastających z dżungli. To... – podniósł kartkę – ...wygląda na fragment relacji z takiej wyprawy. Język jest tak archaiczny, że nie sposób precyzyjnie go przetłumaczyć. Jednakże wydaje się, że pan O., kimkolwiek był, poświęcił sporo czasu i pieniędzy na odszukanie dalcyjskich kaligrafów, którzy odczytaliby ten tekst. – Jaki to okres? – spytał Scriberson. – Wczesne Satura Magisterium. Astronom skrzywił się sceptycznie. – To sprzed ponad dwóch tysięcy lat. – Nawet bliżej trzech – odrzekł, nie kryjąc zadowolenia z siebie, Firpike. – A co piszą o statku? – dopytywała się Loriabeth. – W tym miejscu tekst staje się niejasny. – Firpike znowu spojrzał na luźną kartkę. – Wydaje się, że najlepsza interpretacja, na jaką wpadli kaligrafowie, to „statek cudów, niespętany przez ziemię ani morze, który spoczął z drogocennym ładunkiem pod srebrzystymi wodami”. Są tam jeszcze dodatkowe odniesienia geograficzne, które, jak rozumiem, skierowały pana O. do tego jeziora. – Wątła rzecz, żeby tyle zaryzykować – orzekł Clay. – Kilka linijek z dawnych wieków.

– Drogocenny ładunek – powiedziała Loriabeth. – To może być cokolwiek. – Najpewniej nic. – Clay podniósł wzrok i zobaczył, że Braddon stoi ze skrzyżowanymi rękami i z tak wściekłą miną, jakiej nie miał jeszcze od początku wyprawy. – Już raz daliśmy się odciągnąć od celu wyprawy. I prawie nas to załatwiło. Więcej tego nie powtórzymy. Płyniemy na południe, w Góry Miedzionośne, gdzie wypełnimy nasz kontrakt, i to wszystko. Jeśli ktoś z was się z tym nie zgadza, to może w tej chwili pożegnać się z kompanią. Życzę miłej kąpieli. – Spiorunował wzrokiem Firpike’a, wskazując dziennik pokładowy. – Kiedy się rozstaniemy, możesz zrobić co zechcesz z tymi bzdurami. Nie życzę sobie żadnych więcej rozmów na ten temat w tym towarzystwie. – Jego wzrok złagodniał nieco, kiedy zatrzymał się na Scribersonie. – Młody człowieku, może sprawdzicie z Clayem, czy nie da się wycisnąć jednego albo dwóch węzłów więcej z tego silnika. Nie mam ochoty przebywać na tym jeziorze ani chwili dłużej, niż to konieczne. *** Zdołali zwiększyć prędkość do przyzwoitych piętnastu węzłów, po prostu dodając jedną trzecią reszty produktu do komory spalania. Jednakże południowy horyzont nadal pozostawał uparcie wolny od gór, nawet kiedy słońce zaczęło przygasać. Lutharon zapikował, kiedy zachód słońca zabarwił na pomarańczowo wschodnie niebo. Ethelynne gorączkowo wskazywała brzeg na zachodzie. – Najwyraźniej uważa, że nie należy zostawać na noc na jeziorze, kapitanie – powiedział Skaggerhill, a Braddon niechętnie wydał rozkaz rzucenia kotwicy przy brzegu. – Stada Zielonych rozrosły się w południowej części jeziora – wyjaśniła Ethelynne przy kolacji, która znowu składała się z ryb urozmaiconych nieco pomysłowym wykorzystaniem przypraw przez Skaggerhilla. Żniwiarz skierował Rzeczną Pannę do płytkiej

zatoczki, kiedy ostatnie światło gasło na niebie. Ethelynne upierała się, żeby opuścili statek i zeszli na brzeg, a także dopilnowali, żeby nie zostawić żadnych świateł na pokładzie. – Błyszczące rzeczy je przyciągają. – Naprawdę tutejsze Zielone są równie duże jak Czerwone? – zapytał ją Skaggerhill. – Oczywiście, niektóre są nawet większe i zdecydowanie bardziej agresywne, gdy bronią terytorium. Południowe płycizny obfitują w manaty, delfiny i inną zwierzynę, na którą chętnie polują. – A co ze Splugawionymi? – zapytał Braddon. – Napotkamy ich, kiedy dotrzemy do gór? – Przybrzeżne plemiona wybili Najemnicy z Jasnego Brzegu wiele lat temu. Zachowały się jednak ludne enklawy wśród wyższych szczytów. – Urwała i uśmiechnęła się przepraszająco. – Obawiam się, że nie są szczególnie gościnne. Jak zwykle Clay zgłosił się na ochotnika na pierwszą wartę z Silverpin. Usiedli razem na dużym głazie blisko brzegu, skąd mieli przyzwoity widok we wszystkich kierunkach. Silverpin oparła głowę na jego ramieniu, a on przeczesywał dłonią jej jasne włosy. Nie kochali się, odkąd opuścili Ognistego, i złapał się na tym, że opiera się głupiej pokusie zaproponowania, żeby wymknęli się ukradkiem do dżungli. Sama absurdalność tego pomysłu sprawiła, że wydał mu się jeszcze bardziej kuszący. Na myśl o tym, jak przyciskają się do siebie w zaroślach, turlają w ciemnościach... Oprzytomniał, kiedy Silverpin wyprostowała się nagle, wyplątując się z jego objęć, i przykucnęła z włócznią w ręce. Powód jej niepokoju był oczywisty. Lutharon zionął ogniem. Stał nad brzegiem, jego sylwetka malowała się na tle jego własnych płomieni. Wymachiwał ogonem wyraźnie zdenerwowany i raz za razem zionął na jezioro. Co chwila przesuwał się z boku na bok, warcząc, rozkładając i składając skrzydła. – Na Mozół, co on wyprawia? – zastanawiał się Clay. – Ostrzega.

Clay odwrócił się i zobaczył, że Ethelynne stoi nieopodal. Nosiła swój dziwny płaszcz, kaptur miała odrzucony, twarz odsłoniętą. Jeszcze nigdy nie widział jej tak poważnej. – Co ostrzega? – zapytał, ale ona nie odpowiedziała. Nie odrywała wzroku od Czarnego, który chuchał ogniem. Nagły ruch w jeziorze przyciągnął wzrok Claya, rozbłysk bieli, kiedy coś wypłynęło na powierzchnię, coś ogromnego i szybkiego. Lutharon natychmiast jeszcze bardziej się wzburzył, wspiął się na tylne łapy, wyciągając się na dobre dwadzieścia stóp nad ziemią, rozłożył skrzydła i ryknął. Więcej bieli wybuchło z jeziora i Clay zdał sobie sprawę, że cokolwiek tam się kryło, nie było samotne. Słyszał teraz wrzaski, wysokie i na tyle głośne, żeby przebić się przez ostrzegawczy ryk Lutharona. Brzmiały inaczej niż wrzaski leśnych Zielonych, ale tak samo jak tamte sprawiały, że dreszcz sięgał aż duszy człowieka. Jednakże Lutharon się nie przestraszył. Skoczył w powietrze, cały czas rycząc. Jeden potężny ruch skrzydeł wystarczył, żeby znalazł się nad wzburzoną wodą, na którą zionął ogniem. Clay widział kłapiące paszcze w poświacie smoczych płomieni, miotające się ogony, kiedy smoki chuchnęły ogniem w odpowiedzi, chociaż ich płomienie wydawały się słabe w porównaniu z możliwościami Czarnego. Skrzydła Lutharona wibrowały, kiedy krążył, rycząc i zionąc ogniem, aż spieniona woda pod nim w końcu uspokoiła się i tylko parowała. Wzbił się trochę wyżej w powietrze i kołował jeszcze przez kilka minut, wypatrując w wodzie wrogów. Najwyraźniej usatysfakcjonowany wrócił na brzeg, gdzie czekała Ethelynne. Przycisnęła się do jego boku, kiedy osłonił ją skrzydłem, nadal spoglądając na jezioro. – To nie ma sensu. – Clay usłyszał słowa Ethelynne dobiegające spod hebanowej osłony smoczego skrzydła. Przysunął się, dając znać Silverpin, żeby się nie ruszała. Spodziewał się jakichś oznak agresji ze strony Lutharona, ale ten ledwie na niego zerknął, a potem podniósł skrzydło, pozwalając mu podejść do Ethelynne.

– Co nie ma sensu? – spytał. Przyciskała twarz do boku Lutharona, a kiedy ją odwróciła, Clay się przeraził, widząc łzy na jej policzkach. – Mówi, że wszystkie oszalały. *** Następnego dnia świt wstał za ciężkimi chmurami, które gęstniały przez cały ranek. Zanim minęło południe, Rzeczna Panna płynęła już pod szaro-czarnym niebem, a na południu słychać było grzmoty. – Nadciąga burza – oznajmił Skaggerhill nieco niechętnie. – Lepiej szykujcie sprzęt do wybierania wody. Ta łajba ledwie się trzyma na powierzchni nawet przy dobrej pogodzie. Nie odpowiadam za to, jak będzie się nią sterować, kiedy napełni się deszczówką. – Pompa zęzowa jest chyba w przyzwoitym stanie – powiedział Scriberson. – Z pomocą Claya powinienem zdołać ją uruchomić. Rury pompy były w kilku miejscach zatkane, z czym Clay poradził sobie za pomocą odrobiny Czarnej. To była delikatna robota, ale spokojnie w zasięgu jego umiejętności. – Widziałem tylko, jak posługiwano się nią na dużą skalę, w fabrykach – powiedział Scriberson, kiedy Clay ostrożnie wyciągnął kulkę stężałego smaru silnikowego. – Masz prawdziwy talent. – I ogromną wprawę, której nabyłem, podwędzając monety i zegarki z dyrektorskich kieszeni w Carvenporcie. – Hm... – Scriberson zamrugał zaskoczony i odwrócił wzrok. – Byłeś... – Szumowiną z Kątów pełną gębą – dokończył za niego Clay, czerpiąc przyjemność z zażenowania astronoma. – Albo notorycznym złodziejem i mordercą, zdaniem mojego stryja. – Skupił się znowu na pompie, macając gruby gumowy wąż wychodzący z głównego zaworu w poszukiwaniu innych grudek. – Znałem jednego gościa w Kątach – opowiadał dalej,

koncentrując się na zatorze i przywołując krztynę produktu, żeby przesunąć go w wężu. – Tak dobrze znał się na ludzkich wnętrznościach, że potrafił za pomocą Czarnej zatrzymać serce albo zacisnąć żyłę. Nie musiał nawet ich widzieć. Przekupywał pracownika w kostnicy, żeby móc poćwiczyć na trupach. – Domyślam się, że to cenna umiejętność – powiedział Scriberson. Ewidentnie się przeraził, ale starał się nie okazać obrzydzenia. To tylko gra? – zastanawiał się Clay, myśląc o przestrodze panny Lethridge dotyczącej astronoma. – Jasne – odpowiedział, nadal przesuwając grudkę. – Wynajęcie Czarnego Bildona sporo kosztowało. Zawsze się zastanawiałem, czy powinienem nauczyć się jego sztuczek, zgłosić się do niego na ucznia albo coś w tym stylu. Ktoś go zabił, zanim zdążyłem. – Zaśmiał się, kiedy grudka wyszła drugim końcem węża i okazała się zardzewiałą śrubą, która spadła mu do ręki. – Nie mam pojęcia dlaczego. Jeśli gra, to jest w tym niezły, uznał, widząc minę Scribersona – odrazę pomieszaną z litością. – Cieszę się, że takie rzeczy są już za tobą, Clay – powiedział astronom. Clay odrzucił śrubę, podniósł się i przysunął się do astronoma, zniżając głos: – Żaden z nas nie jest głupi, Scribes, więc podejrzewam, że już domyśliłeś się, że nie wybieramy się w Miedzionośne, żeby polować na Czarne. Mam rację? Scriberson zerknął na otwarty luk i skinął powoli głową. Nie podnosząc głosu, powiedział: – To mało prawdopodobne, żeby panna Drystone pomagała wam, gdyby tak właśnie było. I znam jej historię. – To wiesz, że najlepsze, co możesz zrobić, kiedy zbliżymy się do jakiejś osady, to zmyć się. Nawet się nie oglądaj. Zapomnij o koniunkcji. Zapomnij o wszelkich nagrodach, medalach czy premiach, którymi cię zasypią po powrocie za to, że we właściwym momencie spojrzysz przez tę swoją rurę.

Cokolwiek jest w tych górach, nie jest warte twojego życia. – A jest warte twojego? Clay pomyślał o tym, jak czepiał się życia w Kątach, kiedy każdy dzień był walką o przetrwanie. Teraz, kiedy zbliżał się do czegoś, o czym wiedział, że najpewniej zakończy się jego śmiercią, nie brał nawet na poważnie myśli o zawróceniu. – Pewne rzeczy trzeba załatwić. – Tylko tyle potrafił wymyślić w ramach odpowiedzi. Na zewnątrz rozległ się strzał, a potem zaniepokojony okrzyk Foxbine. Clay potrzebował chwili, żeby założyć kaburę ze Szpilą, i wybiegł za Scribersonem na pokład. Foxbine stała na dziobie, podskakując na zdrowej nodze, i wskazywała coś dokładnie przed nimi. Zaczęło już padać, deszcz przesłonił horyzont gęstą kurtyną wody, ale Clay wypatrzył ciemny kształt w wodzie. Przez chwilę myślał, że to smok, ale wkrótce rozpoznał szczątki statku. – Zatrzymać silnik – rozkazał Braddon i Scriberson pobiegł to zrobić. Rzeczna Panna zwolniła, a Braddon podbiegł do relingu na sterburcie, żeby zaczepić o szczątki jednym z bosaków, które znalazł na pokładzie. – Grube deski – powiedział, a Clay potrzebował chwili, żeby rozpoznać wśród szczątków zniszczony kadłub statku poczerniały od ognia w wielu miejscach. – To się wydarzyło niedawno – ocenił Skaggerhill. – Drewno szybko gnije, jeśli leży dłużej niż kilka dni w wodzie. – Jest tego więcej! – zawołała z dzioba Foxbine. Znaleźli kolejne kawałki poszycia i kilka beczułek kołyszących się na falach, wszystkie niedawno przypalone. Kiedy dryfowali na południe, Loriabeth spostrzegła mężczyznę, który trzymał się kawałka deski sto jardów od ich lewej burty. Nie chcąc marnować produktu, Braddon kazał im obracać koło Panny ręcznie, a Skaggerhill sterował ich w stronę ocalałego. – Ej! – zawołała Loriabeth, kiedy podpłynęli dostatecznie blisko. – Niech się pan obudzi! Człowiek nie zareagował, ale dalej leżał wyczerpany na desce

z dolną połową ciała w wodzie. Braddon przyciągnął deski bosakiem, ale wtedy zakołysały się i mężczyzna się z nich zsunął. Loriabeth natychmiast się odwróciła i zaczęła wymiotować, kiedy ciało mężczyzny zakołysało się na wodzie. Wnętrzności wylewały się z oderwanego od nóg torsu jak macki jakiegoś morskiego stworzenia. Spojrzał na nich pustymi, mlecznymi oczami z ustami otwartymi w dziwnie zdumionym wyrazie. – Kopalnie „Jasny Brzeg” – powiedział Skaggerhill, wskazując na litery na wraku. – To musiał być ich statek badawczy – powiedział Scriberson. – Uważa się, że dno jeziora jest zasobne w minerały. – Wygląda na to, że znaleźli coś więcej niż tylko kamienie – odezwał się Clay. – Zielone. – Skaggerhill skinął głową w stronę kołyszącego się na wodzie trupa. – Smok przegryzł go na pół. – Nic już dla niego nie zrobimy – powiedział Braddon. – Zbierzmy trochę tych baryłek i przekonajmy się, czy coś z tego się przyda. Clay, panie Scriberson, zajmijcie się silnikiem. *** – Ehm... – Loriabeth spojrzała w dół na beczułkę, której wieko właśnie podważyła nożem, i cofnęła się o krok. – Tato. – No proszę – mruknął Braddon, drapiąc się po podbródku i przyglądając zawartości baryłki. Clay zobaczył, że znajduje się tam kilkanaście brązowych rurek, ciasno upakowanych, obłożonych watą i owiniętych impregnowanym płótnem. – Co to jest? – spytał. Podszedł bliżej, ale stryj zaraz delikatnie go odepchnął. – Dwanaście lasek najlepszego przyśpieszacza produkowanego przez Jasny Brzeg – odpowiedział Braddon, a kiedy skonsternowany Clay wzruszył ramionami, dodał: – Materiały wybuchowe, chłopcze. – Najlepiej będzie od razu wywalić to za burtę – powiedziała

Foxbine, trzymając się z tyłu i zerkając na baryłkę ze sporą podejrzliwością. – Widziałam, jak cal tego materiału wystarczył, żeby z gościa została mączka. – Za mało mamy amunicji, żeby pozwolić sobie teraz na ostrożność, panno Foxbine – odrzekł Braddon, przykucając z rozwagą, żeby odłożyć wieko na miejsce. Zadarli głowy, słysząc głośny wrzask Lutharona. Deszcz przestał padać godzinę po minięciu wraku. Po drodze znaleźli także inne beczułki zapełnione mile widzianym jedzeniem oraz narzędziami i sprzętem mało dla nich użytecznym. W jednej baryłce była brandy, ale Braddon nie zgodził się na jej wciągnięcie na pokład ku wielkiej irytacji Firpike’a. Po południu trochę się przejaśniło, chmury rozwiały się, ukazując czarny smoczy cień w kształcie krzyża na niebie. Najwyraźniej Lutharon i Ethelynne bez trudu podążali za nimi mimo burzy. Smok zakreślał powolne koła, opadając coraz niżej, i zobaczyli, że Ethelynne wskazuje południowo-zachodni kierunek. Skaggerhill posłusznie zmienił kurs i już po kolejnej mili zobaczyli zamglony i początkowo mizerny zarys, który wkrótce zamienił się w postrzępioną szarą masę pasma górskiego. Wreszcie dotarli do Gór Miedzionośnych.

III Błogosławieni i potępieni

Błogosławieństwo Krwi pozostaje najbardziej zdumiewającą tajemnicą nierozwikłaną przez współczesną naukę. Nawet w naszych nowoczesnych czasach, zdominowanych przez racjonalną pogoń za zyskiem, odpowiedź na to pytanie wymyka się najznamienitszym umysłom: dlaczego w każdym pokoleniu tylko jeden na tysiąc rodzi się z umiejętnością wykorzystywania cudownych właściwości krwi arradsyjskich smoków? Obszerne badania, w tym także niedawno przedstawiona wyczerpująca analiza statystyczna profesora Skylara Blackfolda z Połączonej Kompanii Badawczej, dowiodły, że Błogosławionych nie łączą żadne cechy fizyczne: wzrost, kolor skóry, kolor oczu ani nawet taka nowinka naukowa jak grupa krwi. Fenomen ten nie jest również dziedziczny: Błogosławieni rodzice nie płodzą Błogosławionych dzieci. Także nauki społeczne okazały się bezradne – zróżnicowanie osobowości wśród Błogosławionych jest takie samo jak u reszty populacji. W zależności od wyjściowej pozycji społecznej Błogosławiony może równie dobrze zostać pospolitym przestępcą, jak i znaleźć sobie uczciwe, odpowiedzialne zajęcie. Wygląda na to, że Błogosławieństwo Krwi jest zjawiskiem równie nieprzewidywalnym jak pogoda. Z „Plazmologii dla laików” panny Amorei Findlestack. Wydawnictwo Żelaznego Syndykatu, 190 rok Kompanii (1579 wg kalendarza mandinorskiego).

Rozdział 33 Hilemore

– Droga północna to samobójstwo – powiedział Hilemore – co udowodnił corvuski atak na Gniazdo. Jesteśmy szybcy, ale nie prześcigniemy wszystkich okrętów, jakie mogą nam stanąć na drodze, a im bliżej Feros się znajdziemy, tym więcej będzie nieprzyjacielskich patroli. O ile w ogóle dotrzemy tak daleko. Byli z Zenidą sami w mesie oficerskiej. Na stole leżała rozwinięta mapa wschodnich Wysp Barierowych. Gdy tylko wyszli z portu w Gnieździe i obrali południowy kurs, przekazał Zenidzie ster Okazji, by na pełnej szybkości nawigowała wśród krętych kanałów. Nawet biorąc pod uwagę jej wiedzę i doświadczenie, było to niebezpieczne przedsięwzięcie. Prowadzenie tak dużej jednostki tak wąskim szlakiem stanowiło nie lada wyzwanie; nie raz i nie dwa omal nie osiedli na mieliźnie. Kiedy jednak niebo zaczęło szarzeć, a za rufą nie było widać żadnych prześladowców, wiedział już, że słusznie obdarzył Zenidę zaufaniem. Kazał Bozware’owi przejść na napęd pomocniczy i maksymalnie zwolnić. Zenida z twarzą mokrą od potu przeprowadziła statek kanałem na południe od wysokiej, skalistej wysepki... i zemdlała. Hilemore złapał ją, zanim upadła na pokład, przeniósł do dawnej kajuty Tottleborna i położył na łóżku obok Akiny. – Szkoda, że nie zabiła Arshava – powiedziała dziewczynka, otulając matkę kocem. – Zabicie krewniaka to nie jest łatwa rzecz – odparł Hilemore. Wrócił myślami do tych rozlicznych sytuacji, kiedy kusiło go, żeby podczas kolejnego dramatu przy stole wbić ojcu nóż

w plecy. – Dla mnie będzie – burknęła Akina, po czym niezbyt delikatnie wypchnęła go z kabiny i zamknęła drzwi. Zenida spędziła w kajucie cały dzień, a kiedy w końcu się z niej wynurzyła, odzyskała zarówno siły życiowe, jak i skłonność do kąśliwych komentarzy. – I co, będziemy tak pływać wokół Wysp i czekać, aż się skończy wojna? Pan wybaczy, kapitanie, ale perspektywa pańskiego towarzystwa nie jest aż tak atrakcyjna, a ja mam pilne sprawy rodzinne do załatwienia w Varestii. Mój ukochany brat z pewnością dołoży wszelkich starań, żeby mnie uprzedzić. – O ile przeżył atak. – Przeżył, przeżył, jestem pewna. I on, i ta suka, która go urodziła. – Tak czy inaczej – powiedział Hilemore, siląc się na cierpliwość – kurs południowy ma swoje zalety. – Powiódł palcem po wschodnim odcinku Wysp do miejsca, w którym archipelag zakrzywiał się ku południowo-wschodnim wybrzeżom Arradsii. – Hadlock. – Postukał w punkt u początku doliny wrzynającej się od południowego wschodu w głąb Gór Miedzionośnych. – Posiadłość Jasnego Brzegu – zauważyła Zenida. – Z faktorią Syndykatu i prawem do cumowania jednostek Protektoratu. Powinniśmy móc tam zakupić dość produktu, żeby wystarczyło nam aż do Varestii. – Chce mnie pan odwieźć do domu, kapitanie? – Zenida uniosła pytająco brew. – Chcę ocalić statek oraz, jeśli tylko będzie to możliwe, dalej prowadzić wojnę. W Varestii znajdziemy się blisko corvuskich wód terytorialnych i szlaków handlowych, które na pewno świetnie pani zna. Dopóki większość ich floty jest skupiona wokół Arradsii, można mieć nadzieję na bogatą zdobycz, nie uważa pani? Jej usta drgnęły w grymasie rozbawienia, ale uwagi Hilemore’a nie uszedł też błysk zainteresowania w oczach.

– Myślałam, że to ja jestem tu piratem. – Korsarzem – poprawił ją. – A także, od tej chwili, oficjalnym członkiem załogi Okrętu Żelaznego Protektoratu w stanie wojny. – Dla mojej przyjemności cały ten wasz Protektorat może szlag trafić. Proszę nie zapominać, że próbowali mnie zabić. – Interesy, nic więcej. Podobnie jak pani obecny angaż. Przeniosła wzrok na mapę i z westchnieniem pokręciła głową. – To bardzo daleko. – Albo to, albo Dalcia: setki mil pustego oceanu i nieszczególnie gościnne przyjęcie na koniec. – Nie martwi mnie przeprawa przez Wyspy. – Zenida zatoczyła palcem krąg na pozornie pustym morzu pomiędzy wschodnim koniuszkiem archipelagu i południowym wybrzeżem Arradsii. – Nie bez powodu nazywają je Brzytwomorzem: ukrytych raf jest tam tyle, że nie sposób je zliczyć. Poza tym aż do okolic Carvenportu nic tam nie ma. Skąd pewność, że corvuska flota nie patroluje już okolicy? – Będziemy musieli zaryzykować. Chyba że woli pani przeczekać wojnę tutaj, gdy pani brat będzie sobie wykuwał nową pomyślność w waszej ojczyźnie. Zenida spiorunowała Hilemore’a wzrokiem, odsunęła się od mapy i skrzyżowała ramiona na piersi. – Chyba pora renegocjować mój kontrakt. Równy udział we wszystkich łupach: połowa dla mnie, połowa dla statku. Proszę to traktować jako rekompensatę za zdradę ze strony Syndykatu. – Widząc narastającą złość Hilemore’a, dodała: – A może woli pan sam uruchomić silnik i przeprowadzić Okazję przez Wyspy i Brzytwomorze? *** Dwa dni ostrożnej żeglugi zaprowadziły ich na Brzytwomorze. Hilemore wykorzystał ten czas na przywrócenie Okazji pozorów gotowości bojowej. Naprawiono najpoważniejsze zniszczenia pokładu i nadbudówek, a chorąży Tollver nadzorował położenie

świeżej warstwy białej farby mającej zamaskować większość osmolenia. Ponownie wprowadzono codzienne ćwiczenia dla artylerzystów i strzelców, które został przyjęte bez oporów po tym, jak ludzie na własnej skórze doświadczyli bitewnej zgrozy. Głównym zmartwieniem Hilemore’a pozostawała zbyt mała liczebność załogi. Doktor Weygrand zdołał przywrócić do służby tylko dwóch rannych i upierał się, że nie wypuści spod swojej opieki nikogo, kto nie odzyska pełni sił. – Pan odpowiada za statek – przypomniał Hilemore’owi, gdy ten odwiedził lazaret – a ja za tych ludzi. Hilemore przystanął przy koi kapitana Trumane’a. Upłynęło wiele dni, a on wciąż nie odzyskał przytomności. – Bez zmian? – Prawdę mówiąc, w nocy krzyczał przez sen – przyznał Weygrand. – Niezbyt długo, ale mimo wszystko to dobry znak. Hilemore wodził wzrokiem po nieruchomej twarzy kapitana i zastanawiał się, czy na pewno chce, żeby Trumane wrócił z otchłani, która go pochłonęła. Wiedział, że to dzięki Trumane’owi Okazja uniknęła zniszczenia podczas bitwy, miał jednak poważne wątpliwości, czy kapitan zaakceptowałby jego układ z Zenidą i obrany przez niego plan działania. Tym też lepiej na razie się nie martwić, pomyślał i zwrócił się do lekarza: – Mamy teraz pokaźny zapas Zielonej. Nie przyśpieszyłaby ich powrotu do zdrowia? – Nie wszystko da się wyleczyć Zieloną, panie kapitanie. Gdyby tak było, lekarze staliby się zbędni. W następnej kolejności zajrzał do maszynowni. Pierwszy mechanik był w zdumiewająco dobrym humorze. – Oba moje złotka pracują, aż miło – powiedział, wskazując silniki. Czarne od smaru policzki pomarszczyły się w uśmiechu. – Po tym, co przeszły, to prawdziwy cud. – Jeśli nawet, to pan go sprawił, nikt inny. – Hilemore zmarszczył podejrzliwie brwi na widok drobnej postaci w bardzo mocno przerobionym kombinezonie uwijającej się z oliwiarką

wśród przekładni. – Co ona tu robi? – Matka wczoraj ją przyprowadziła, kazała mi znaleźć dla niej zajęcie. Chyba ma dość trzymania jej zamkniętej w kajucie. Hilemore miał ochotę wygonić dziewczynkę na pokład, ale widząc malujące się na jej twarzy ożywienie, postanowił dać jej spokój. Lepsze to, niż żeby miała się grzebać w tym chłamie Tottleborna. – Jeżeli coś się zacznie dziać, proszę dopilnować, żeby stąd zniknęła. – Tak jest, panie kapitanie. Wieczorem dotarli na południowy koniuszek Wysp Barierowych. Zenida uparła się, żeby rzucić kotwicę i zaczekać do świtu. – Przeprawa przez Brzytwomorze po ciemku to szaleństwo – powiedziała. – Mam nadzieję, że pani wiedza wystarczy, żeby nas przez nie przeprowadzić – odparł Hilemore i zmarszczył brwi, gdy Zenida tylko zdawkowo skinęła głową. – Zna pani te wody? Unikała jego wzroku. – Pływałam po nich. – Dużo? Zauważył, jak drgnęły jej dłonie zaciśnięte na kole sterowym. – Raz. Na statku ojca. – Czyli nawet pani nie dowodziła? Odwróciła się do niego z błyskiem w oku. – A pan tu pływał, kapitanie?! Kusiło go, żeby wyciągnąć ich nowy kontrakt i spalić go na jej oczach, ale dla ukojenia nerwów wybrał się na spacer po pokładzie. Nie podobało mu się, że nie ma innego wyjścia, jak tylko złożyć statek w ręce Zenidy i zaufać jej wiedzy. Na wojnie każda decyzja jest zła, przypomniał sobie kolejną mądrość dziadka. Wojna to sztorm, chłopcze; jeśli masz dobry statek i dobrą załogę, może uda ci się go przetrwać, ale nie było jeszcze statku, który wyszedłby ze sztormu bez szwanku. Powiódł dłonią po sfatygowanym drewnie pokładu. Próbował

odnaleźć w sobie pewność, wyzbyć się trosk i wątpliwości. Mam dobry statek, pomyślał. I niezgorszą załogę. *** Na pierwszy rzut oka Brzytwomorze niczym nie różniło się od innych rejonów oceanu; może tutejsze prądy morskie były nieco zwodnicze, ale nie jakoś nadzwyczajnie. Dopiero kiedy przebyli pierwsze dziesięć mil akwenu, Hilemore zaczął doceniać kryjące się pod powierzchnią zagrożenie. Gładka jak lustro woda w mgnieniu oka potrafiła zmienić się w skłębiony wir albo spienioną falę, i to bez najmniejszej zmiany kierunku wiatru czy warunków pogodowych, które mogłyby przed tym ostrzec. Zenida upierała się przy napędzie pomocniczym i przez cały pierwszy dzień nie rozpędzała Okazji bardziej niż do jednej trzeciej prędkości maksymalnej. Dwie ekipy – na dziobie i na rufie – cały czas sondowały toń, a ona na podstawie pomiarów zarządzała gwałtowne manewry. – Osiem sążni! – zawołał chorąży kierujący zespołem dziobowym. Chwilę później to samo wykrzyknął jego odpowiednik na rufie. – Najpłytszy odcinek do tej pory – zauważył Hilemore. Zenida ledwie skinęła głową, bez reszty skupiona na przyrządach i utrzymaniu kursu. Większość ubiegłej nocy poświęciła na dokładne zapoznanie się z mapami okolicy, notując i zapamiętując ciąg manewrów, który – jak liczył Hilemore – pozwoli im bezpiecznie pokonać najgroźniejsze wody. – Bardzo wolno naprzód – rozkazała, trzymając kurs. – I niech wypatrują piasku. Hilemore przekazał jej zalecenie. Ekipy sondujące zrzuciły do wody przywiązane na linie ciężarki, tym razem unurzane od dołu w łoju. – Sześć sążni! – dobiegło z dziobu. Chorąży obejrzał przyklejone do łoju okruchy. – Koral i piasek!

– Jesteśmy dokładnie nad nią – orzekła Zenida, korygując kurs. Niespodziewany prąd usiłował zepchnąć dziób w lewo. – Nad czym? – zdziwił się Hilemore. – Niech pan sam zobaczy – odparła Zenida i skinęła głową w bok. Hilemore wyszedł, wychylił się przez reling i spojrzał na morze. W nadspodziewanie przejrzystej wodzie zobaczył ławicę ryb czmychających przed lewym kołem łopatkowym, a poniżej wielobarwne, zębate zarysy zbitego koralu. Zenida wprowadziła Okazję dokładnie nad rafę. – Cztery sążnie! – zawołał chorąży na dziobie. Hilemore wrócił na mostek. – Co pani wyrabia, na ognie Mozołu?! – Rafa ciągnie się czterysta mil na północ i drugie tyle na południe stąd – odparła Zenida, kręcąc kołem i kontrując wpływ prądu. – Nie ma mowy o opłynięciu jej, jeśli mamy dotrzeć do Hadlocku w rozsądnym czasie. – Spojrzała na zegar, potem na kompas. – Proszę mi zaufać, kapitanie; gdybym chciała rozbić pański statek, wśród Wysp miałam ku temu sto lepszych okazji. – Trzy i pół sążnia! Dwadzieścia jeden stóp, przeliczył w myślach Hilemore. Z obecnym ładunkiem Okazja miała dziewiętnaście stóp zanurzenia. – Moglibyśmy pozbyć się części ładunku – zaproponował. – Zmniejszyć ciężar. – Nie ma potrzeby. – Mamy tylko dwie stopy zapasu! Zenida długo milczała, zerkając to na zegar, to na kompas. Kiedy zespół od sondy dziobowej znów się odezwał, wynik był zaskakujący: – Dziesięć i jedna czwarta sążnia! – Dziesięć! – prychnęła Zenida i odęła wargi. – Przed dekadą było dwadzieścia. Musiała odrosnąć. – Odrosnąć? – powtórzył skonsternowany Hilemore.

– Mój ojciec bardzo zdecydowanie traktował wszelkie przeszkody. Kiedy coś stanęło mu na drodze, przewracał to. Spędziliśmy tu niemal całe lato, bombardując rafę ładunkami wybuchowymi, żeby wybić w niej przejście. Wypływające z Hadlocku statki Jasnego Brzegu zawsze stanowiły łakomy kąsek, a w tamtych czasach były na dodatek słabo uzbrojone, bo przecież żaden pirat nie ryzykowałby dla nich przeprawy przez Brzytwomorze, prawda? Mój udział w łupach wystarczył mi na zakup własnego statku. Ojciec nie był zachwycony. – Zenida westchnęła ciężko, wypuściła z rąk koło sterowe i odwróciła się do Talmanta. – Przejmij ster, chłopcze. Przez najbliższe sześćdziesiąt mil nic nam nie grozi. *** Hilemore obudził się w swojej kajucie z policzkiem przyciśniętym do podłogi, a kiedy zogniskował wzrok, stwierdził, że po deskach turla się w jego stronę luneta. Próbując wstać, uświadomił sobie, że jest dokumentnie zakutany w pościel; kołysanie utrudniało mu wyplątanie się z niej. Rzut oka na iluminator w lewej burcie potwierdził jego przypuszczenia: ulewa chłostała szkło, a w świetle błyskawic przedmioty rzucały ostre cienie na ściany. Sztorm. Niespełna pięć minut później dobrnął na mostek, przemoczony do suchej nitki chlustającą ponad relingami wodą. Wysokie fale bezlitośnie młóciły unieruchomiony statek. Zgodnie z zaleceniem Zenidy o zmierzchu rzucili kotwicę; twierdziła, że następnego dnia, zanim na dobre wypłyną na bezpieczne wody, czeka ich przeprawa przez jeszcze jeden labirynt raf, który w ciemnościach był nie do przebycia. Morze – wtedy względnie spokojne, tylko na zachodnim horyzoncie z rzadka mącone szkwałami – jak zwykle okazało się zmienną kochanką. – Dmuchnęło dosłownie przed kwadransem, panie kapitanie – wyjaśnił chorąży Tollver kurczowo wczepiony w koło sterowe.

Talmant zszedł z wachty na zasłużony odpoczynek. – Dlaczego wciąż stoimy na kotwicy? – spytał Hilemore. Pobladły chłopak odpowiedział tępym spojrzeniem. Hilemore zaklął, pociągnął za sznur gwizdka i nadał sześć długich sygnałów: statek w niebezpieczeństwie. – Nie spać tam, na dole! – ryknął do rury głosowej. – Tak, panie kapitanie? – odpowiedział mu stłumiony głos jednego z palaczy od Bozware’a. – Ściągnijcie pierwszego mechanika – polecił Hilemore – i kapitan Okanas. Trzeba jak najszybciej uruchomić główny napęd. Wyszedł z mostka i zbiegł na główny pokład; po drodze zaliczył kąpiel w kolejnej fali. – Ej, wy tam! – zawołał do dwóch marynarzy uczepionych liny przy jednej z szalup. – Podnieść kotwicę rufową! Bo się potopimy! Zawahali się, ale ostatecznie wykazali się wystarczającym doświadczeniem i dyscypliną, żeby docenić słuszność jego rozkazu, i zataczając się, ruszyli ku rufie. Hilemore skierował się na pokład dziobowy. Morze wściekle ciskało Okazją, wstrząsy kilka razy zmiotły go z nóg; w pewnym momencie ściana wody przyparła go do działa na prawej burcie i rozszalały żywioł znalazł się dosłownie kilka stóp od jego twarzy, gdy statek przetoczył się bokiem po fali. Próbował wyprostować się i wstać... kiedy to zobaczył: coś zamajaczyło mu wśród sztormu, zalśniło w blasku pioruna. To był ułamek sekundy, za krótko, żeby miał pewność, że podekscytowany umysł nie spłatał mu figla; pozostało wrażenie prędkości i płynności ruchu, gdy coś rozcięło wezbraną toń. A potem zniknęło. To niemożliwe, pomyślał, wytężając wzrok. Nie na tych wodach. – Panie kapitanie? Mocne dłonie Steelfine’a chwyciły go i postawiły do pionu. W świetle błyskawicy rysy Wyspiarza wydały się dziwnie demoniczne, gdy nachylił się do kapitana, żeby usłyszeć

wykrzyczany rozkaz: – Kotwica dziobowa! Kiedy znaleźli się na fordeku, Okazją gwałtownie szarpnęło w prawo, co oznaczało podniesienie (albo zerwanie) kotwicy na rufie, ale parli naprzód, aż dotarli do windy kotwicznej. Zwykle do podniesienia kotwicy potrzeba było czterech marynarzy, ale dzięki nieprzeciętnej sile Steelfine’a zdołali we dwóch trzykrotnie obrócić bęben windy i wyrwać potężny drapacz z dna. Statek zakręcił się w miejscu, zdany na łaskę wiatru i fal, ale po chwili ożyły koła łopatkowe i Okazja odzyskała sterowność. – Obudzić wszystkich, którzy jeszcze sami się nie obudzili! – wykrzyczał Hilemore do Steelfine’a, kiedy zablokowali bęben windy. Nie podnieśli kotwicy do końca, ale chwilowo nie mogli na to nic poradzić. – Zabezpieczyć wszystkie luki. Przygotować zapasy na wypadek, gdybyśmy musieli zejść do szalup. Wrócił na mostek; droga powrotna była mniej niebezpieczna, odkąd statek ruszył naprzód i fale przestały zalewać pokład. Z ulgą stwierdził, że Talmant stanął za sterem; zawstydzony Tollver stał ze spuszczoną głową przy rurze głosowej. – Nie zatonęliśmy, chłopcze. – Hilemore poklepał go po ramieniu. – To najważniejsze. Pojawiła się Zenida. Otrząsnęła wodę z włosów i przejęła ster od Talmanta. – W takich warunkach nie sposób utrzymać kurs – wyjaśniła Hilemore’owi. Zakręciła kołem i skierowała Okazję pod fale. Dziób uniósł się i opadł w przyprawiającym o mdłości bujnięciu. – Możemy tylko czekać i mieć nadzieję, że się uda. Ponad godzinę stała przy sterze, wprawną ręką prowadząc statek wśród szalejącego za oknami chaosu. Tej nocy wiatr był jednak zupełnie nieprzewidywalny, uderzał ze wszystkich stron, pchał fale zewsząd jednocześnie – aż jedna z nich okazała się za wysoka i za szybka, żeby w porę się do niej obrócić: Okazja przyjęła cały jej impet na sterburtę i Hilemore usłyszał zgrzyt dartego żelaza, gdy pękł pancerz na obudowie koła łopatkowego.

Statek skręcił ostro w lewo. Uderzenie zwaliło Zenidę z nóg. Hilemore doskoczył do wirującego jak opętane koła sterowego, złapał i spróbował ustawić ster zero, gdy wtem kadłub przeszyło zgrzytliwe dygotanie i jęk cierpiącego metalu. Zenida wstała i przejęła od niego ster, a on dopadł do rury głosowej. – Maszyny stop! – zawołał. – Osiedliśmy na rafie! – Wiem! – odpowiedział mu Bozware. – Połowa tego przeklętego morza już mi się wlała do maszynowni! *** – Pozatykaliśmy najgorsze dziury – oznajmił pierwszy mechanik po godzinie gorączkowych wysiłków. Jego palacze z pomocą tuzina innych marynarzy pośpiesznie upychali deski pomiędzy prawą burtę i pokład maszynowni. Stali w lodowatej wodzie głębokiej na trzy stopy, ale poruszali się żwawo; żądza przetrwania pozwalała im zapomnieć o chłodzie. Odkształcona płyta kadłuba została wyklepana, a następnie – gdy z grubsza odzyskała dawny kształt – wzmocniona belkami, które Bozware na koniec potraktował parową nitownicą. Łata była jednak nieszczelna i woda wciąż przesączała się do środka. – Na szczęście utknęliśmy dość wysoko. Gdyby nie to... – Wiem – powiedział Hilemore, z trudem łapiąc równowagę na rozkołysanym pokładzie. Rafa, która ich unieruchomiła, nie była najlepszym schronieniem na czas sztormu. – Pompy pracują bez przerwy – mówił dalej pierwszy mechanik. – Wody nie będzie przybywało zbyt szybko, ale mimo to nabieramy jej za dużo. – Zorganizuję ekipę do wybierania wody wiadrami – odparł Hilemore i ruszył w stronę luku. Po drodze mignęła mu Akina zajęta sortowaniem nitów dla Bozware’a. Zgarnął ją pod pachę i zabrał ze sobą na górę. Przez całą drogę na mostek przeklinała go po varestiacku; ucichła

dopiero, kiedy złożył ją u stóp matki. Zenida bez słowa wskazała jej kąt mostka; jej mina zapowiadała surowe konsekwencje, gdyby Akina ośmieliła się znów ruszyć z miejsca. Przez całą noc toczyli walkę z morzem: palacze uszczelniali kolejne przecieki, a ustawieni w żywy łańcuch marynarze podawali sobie z rąk do rąk wiadra z wodą i wylewali ją za burtę. O brzasku sztorm zaczął słabnąć i nim jeszcze wzeszło słońce, przeszedł w zwyczajny, huraganowy, litościwie bezdeszczowy wiatr. – Woda opada – zameldował Bozware przez rurę głosową. – Chyba jeszcze dzisiaj popływamy. – Świetna robota. Zjedzcie coś i odpocznijcie godzinkę. Hilemore wyprostował się i powiódł wzrokiem po niespokojnym morzu. Zastanawiał się, jak ściągnąć statek z rafy. Cała wstecz powinna pomóc, rozmyślał, ale zużyjemy dużo produktu. Można by spuścić szalupy i spróbować ściągnąć Okazję z mielizny... Głos Talmanta zaburzył mu tok rozumowania: – Meldunek z bocianiego gniazda, panie kapitanie. Zanim poirytowany Hilemore zdążył coś odparować, zobaczył, jak twarz chłopaka staje się z bladej szara. – Z północy zbliża się nieprzyjacielski okręt. Płynie szybko. *** Eutheryjskie litery na dziobie anonsowały OFC Cesarski, lekki krążownik pozbawiony kół łopatkowych, za to wyposażony w stanowczo zbyt wiele armat jak na gust Hilemore’a. Też napędzany krwią, uznał Hilemore, obserwując go przez lunetę. Dwadzieścia pięć węzłów, najmarniej. Nawet gdyby Okazja nie tkwiła unieruchomiona na tej przeklętej rafie, szanse nie byłyby wyrównane – chociaż wtedy mieliby przynajmniej możliwość uciec Cesarskiemu. Spojrzał przez lunetę na maszty corvuskiej jednostki. Przekaz flag

sygnałowych był oczywisty: opuścić banderę i przygotować się do abordażu. Odjął lunetę od oka. – Panie Talmant. – Tak, panie kapitanie? – Proszę zebrać mapy i dzienniki okrętowe do jednego worka, obciążyć go i wyrzucić za burtę. Chłopak się zawahał, ale wystarczyło jedno spojrzenie Hilemore’a, żeby czmychnął i wziął się do roboty. Hilemore nachylił się nad rurą głosową. – Panie Bozware? – Słucham, panie kapitanie? – Ile czasu potrzebujecie na odłączenie głównego napędu? – Odłączenie, panie kapitanie? Hilemore zazgrzytał zębami i mocniej ścisnął rurę. – Zamierzam poddać statek corvuskiemu krążownikowi. Wolałbym nie robić tego ze sprawnym silnikiem. Długa chwila ciszy, a potem w odpowiedzi znużony głos: – Nie da się go odłączyć, panie kapitanie. Trzeba by wybebeszyć cały statek, a na to potrzebowalibyśmy prawie tygodnia. Hilemore pokiwał głową. – Proszę zebrać wszystkie plany, projekty i rysunki i przekazać je panu Talmantowi, on się ich pozbędzie. I czekać na dalsze rozkazy. Pan Steelfine zaraz do was zejdzie. – Odwrócił się do Steelfine’a. – Poruczniku, proszę udać się do zbrojowni i przenieść przeznaczone do dział ładunki do maszynowni. Pierwszy mechanik przygotuje dziesięciominutowy lont. Zejdziemy z pokładu i wysadzimy Okazję w powietrze. Steelfine nie okazał cienia wahania, tylko mięśnie jego szczęk zdradziły – znajome już – rozdrażnienie i złość. – Tak jest, panie kapitanie. Hilemore posłał chorążego Tollvera do lazaretu z rozkazem dla doktora Weygranda, żeby przygotował pacjentów do przeniesienia do szalup, i odwrócił się do Zenidy, która jak

zahipnotyzowana wpatrywała się w zbliżający się krążownik. – Wygląda na to, że nasza umowa nie doczeka się realizacji, pani kapitan. Dla pani będzie chyba lepiej, jeśli Corvusyjczycy pomyślą, że była pani naszym więźniem. Nie odpowiedziała zapatrzona na Cesarskiego. Hilemore usłyszał jednak, że szepnęła „Niemożliwe” po varestiacku. – Pani kapitan? – Stanął obok niej... i zamarł, gdy zobaczył to, co ona. Morze wokół krążownika pieniło się jak wrzątek, wzburzone do białości przez coś, co pozostawało niewidoczne pod powierzchnią – i co poruszało się szybciej niż jakikolwiek statek. Hilemore i Zenida odruchowo krzyknęli, gdy w fontannie piany eksplodował spod wody tuż przed dziobem krążownika. Niebieskie łuski zalśniły w słońcu. Z rozwartymi potężnymi szczękami wzniósł się nad Cesarskim. Grzebień na karku zalśnił wściekłą czerwienią, gdy smok plunął strugą białego ognia prosto na pokład krążownika. Hilemore patrzył, jak załoga rozpierzcha się w panice, a płomienie omiatają okręt. Wszystko, co palne, stanęło w ogniu. Krążownik próbował zrobić zwrot, żeby uniknąć ataku, ale Niebieski wzleciał ponad wodę, owinął masywne, wężowate cielsko wokół kadłuba i pochylił olbrzymi łeb, by zionąć ogniem w głąb okrętu. Rozległ się głuchy huk armatniego wystrzału. Smok zadygotał, ryknął z bólu i rozluźnił zaciśnięte na Cesarskim sploty. Na pokład runęła kaskada smoczej krwi. Bestia nie wypuściła jednak zdobyczy i co rusz pluła ogniem opętana bezrozumną furią. Krążownik zdążył przybliżyć się na tyle, że Hilemore słyszał już krzyki oszalałej z bólu załogi, gdy Niebieska chlapnęła im na skórę lub gdy płonąc żywcem, wpadali do morza. Spowity kłębami dymu krążownik przepływał akurat przed dziobem Okazji, gdy nagle ogłuszający huk obwieścił, że płomienie dotarły do prochowni. W powietrzu rozkwitł wysoki żółtopomarańczowy kwiat, na co smok odpowiedział kolejnym rykiem. Wybuch zdruzgotał stępkę Cesarskiego i w tej chwili tylko blachy kadłuba utrzymywały go w jednym kawałku –

a smok nie wypuszczał znienawidzonego wroga z objęć, miotał się i kąsał, aż w końcu woda przykryła ich obu. Kilka sekund później została po nich plama płonącego oleju i krwi, którą wzburzone wiatrem fale wkrótce przemieliły w nicość. – To się zdarzyło naprawdę – powiedziała bardzo cicho Zenida. Hilemore zwrócił uwagę, że Akina wyszła z kąta i złapała matkę za rękę. – Naprawdę – przytaknął. – To nie wyobraźnia ani senny koszmar. – Nie. Na pewno nie. – Mamo! – zawołała Akina jak prawdziwa mała dziewczynka i mocniej ścisnęła dłoń Zenidy. Powód jej zaniepokojenia wkrótce stał się oczywisty: w morzu poruszało się znacznie więcej sylwetek, znacznie więcej długich, obleczonych niebieską łuską kształtów mieniło się w słońcu, tnąc fale i kierując się na północ. Więcej, niż Hilemore był w stanie zliczyć.

Rozdział 34 Lizanne

Tuż po północy marszałek Morradin przypuścił kolejny szturm. Po krótkim, lecz intensywnym ostrzale artyleryjskim fortyfikacji przy zachodnim podejściu do Carvenportu nastąpiło zmasowane natarcie, w którym wzięły udział trzy pełne brygady piechoty. Bitwa toczyła się w rejonie niewidocznym z pozycji Lizanne, ale jej natężenie można było oceniać po intensywności wymiany ognia karabinowego i ostrzału ze stukaczy, którym regularnie towarzyszył głuchy huk armat Protektoratu. Trwało to ponad godzinę. Flary wystrzeliwane przez celowniczych oświetlały szeregi rannych i rozwścieczonych Corvusyjczyków wycofujących się na tyły. Kiedy kanonada w końcu się zakończyła, poniosła się wieść o kolejnej corvuskiej klęsce: pięciuset lub więcej zabitych legło przed okopami. Ten odcinek frontu, na którym zaatakował Morradin, był broniony przez zawodowe wojsko i chociaż corvuska piechota przedarła się aż do trzeciego szeregu obrońców, w zajadłej walce wręcz górą byli zdyscyplinowani żołnierze Protektoratu. – Miał pan rację – powiedziała Lizanne do Arberusa, gdy ucichły ostatnie strzały karabinowe. – Morradin nie szanuje życia swoich ludzi. – Poza tym chyba nie wiedział o stukaczach. – Poklepał zamek grzmotnika. – Ani o tym naszym przyjacielu. – Jak tak dalej pójdzie, nie będzie miał kim dowodzić. – Radzę go nie lekceważyć. Może jest prymitywny, ale na pewno nie głupi. W którymś momencie zmieni taktykę. Lizanne spojrzała na Tekelę, która razem z Jermayahem zwinęła się w kłębek przy lawecie grzmotnika. Chęć zabrania

dziewczynki i wyrwania się daleko stąd narastała w niej przez cały dzień; czas wlókł się niemiłosiernie, śmierć zbierała coraz obfitsze żniwo, ale wszelkie plany, jakie przychodziły jej na myśl, rozbijały się o niezaprzeczalny fakt: z miasta wyprowadzały tylko dwie drogi i obie były zablokowane. – Muszę przyznać, że ta mała nie przestaje mnie zaskakiwać. – Arberus z uśmiechem obejrzał się na śpiącą Tekelę. – Zawsze myślałem, że wda się w matkę, tymczasem widzę, że ma w sobie także sporo z Leonisa. – Jaka była jej matka? – zaciekawiła się Lizanne. – Służący burgrabiego twierdzili, że potrafiła być okrutna. – Okrutna? Czasami. Ale Tekela zawsze była trudnym dzieckiem, a kiedy Salema wychodziła za świeżo upieczonego burgrabię, obwieszonego medalami i cieszącego się łaską cesarza, nie spodziewała się przenosin do Morsvale. To nie sprzyjało stworzeniu ciepłego domu. – Wiedziała? O Bractwie? Zaskoczony Arberus parsknął cichym śmiechem. – Skądże! Salema wywodziła się ze starej, lecz zubożałej cesarskiej arystokracji. Zawsze powtarzała, że największym błędem cesarza było oszczędzenie Varestii, kiedy powinien był ją wyludnić. Nie żartowała. – Była przykrywką – uświadomiła sobie Lizanne. – Czy można znaleźć lepszą żonę dla człowieka, który chce przeniknąć w szeregi arystokracji? – Ocenia go pani podług swoich standardów. Leonis bywał bezwzględny, jak wszyscy rewolucjoniści, ale z Salemą ożenił się dlatego, że ją kochał. Ja mu to stanowczo odradzałem. – Arberus znów spojrzał na Tekelę. Spoważniał. – Nawet gdyby się dowiedział o jej zdradzie, prawdopodobnie by jej wybaczył. – Zdradzie? – Salema traktowała kwestię wierności małżeńskiej w sposób typowy dla swojej klasy, w której nade wszystko chodzi o zachowanie pozorów. W ten właśnie sposób corvuska arystokracja zabija czas: romansuje na potęgę i rozkoszuje się

wywołanymi w ten sposób plotkami. Chyba nawet trudno mieć do niej pretensje, że pozostała wierna swojemu warunkowaniu. – Widząc pytające spojrzenie Lizanne, Arberus pokręcił głową. – Podjęła... próbę. Odmówiłem, więc poszła szukać gdzie indziej. Lizanne przeniosła wzrok na Tekelę, przypomniawszy sobie niezbyt przyjemne spotkanie w muzeum. – Diran – domyśliła się. – Tak. – Arberus westchnął. – Stary, dobry wujek Diran. Tekela miała tego pecha, że napatoczyła się na nich w niewłaściwym momencie. Wściekły Diran przyszedł z tym do mnie; bał się, jak to wpłynie na jego przyjaźń z Leonisem, nie mówiąc już o dostępie do bezcennych dokumentów i skarbów burgrabiego. Dałem mu niedwuznacznie do zrozumienia, żeby natychmiast zakończył tę nierozważną znajomość. Salema... nie była zachwycona. Lizanne przykucnęła obok Tekeli i podciągnęła wyżej koc okrywający jej ramiona. Tamtej pierwszej nocy miała koszmar, przypomniała sobie. „Nic nie powiedziałam...”. – Musiałem nieźle dać w łapę lekarzowi i koronerowi – ciągnął Arberus. – Pogrążony w żałobie Leonis omal nie postradał zmysłów; gdyby wiedział, że to było przedawkowanie opium, a nie żaden wylew... – Wzruszył ramionami. – Co miałem zrobić? – Ale ona wiedziała. – Lizanne wstała. – Wiedziała, prawda? – Tak przypuszczam. Ta wiedza nie wpłynęła korzystnie na jej usposobienie. Ostatnia flara zamigotała i zgasła na niebie, jej różową poświatę zastąpił stalowosiny blask dwóch księżyców. – To chyba koniec na dzisiaj – dodał Arberus. – Powinna się pani przespać. Zaprzeczenie zamarło Lizanne na ustach. Zmęczenie i całodzienny wysiłek nagle przygniotły ją nieznośnym brzemieniem. – Pan również – odparła. Usiadła obok Tekeli i wśliznęła się pod koc. Dziewczyna zamamrotała coś i poruszyła się przez sen, jej gładkie czoło

przecięła zmarszczka zatroskania. Dopiero gdy Lizanne ją przytuliła, znów zapadła w sen. – Na razie jeszcze nie muszę – powiedział Arberus. Przetarł szmatą zamek grzmotnika. – Poza tym ktoś musi się zająć Bessie. – Bessie. – Powieki Lizanne opadły, a usta same złożyły się do uśmiechu. Co za niedorzeczny pomysł, żeby takiego potwora nazywać takim imieniem. – Bessie... *** Obudził ją taki dźwięk, jakby ktoś dwoma młotami okładał ją po uszach. Zamrugała, zogniskowała wzrok... i znalazła się oko w oko z równie zdezorientowaną Tekelą. – Magazynek! Zgodnie podniosły wzrok: Arberusa, Jermayaha i grzmotnik spowijały kłęby dymu buchającego z otwartego zamka. Lizanne potrząsnęła głową, żeby się pozbyć resztek snu, wzięła ze sterty jeden z magazynków, zerwała się na równe nogi i podała go majorowi. Wyjrzała na pole bitwy. Widok, który ją powitał, kazał jej powątpiewać, czy na pewno już nie śni. – Chyba zbyt łaskawie oceniłem umiejętności marszałka – przyznał Arberus, celując z grzmotnika. Jermayah wbił magazynek na miejsce. – Kawaleria! – sapnęła Lizanne, wciąż nie do końca wierząc własnym oczom. Jeźdźcy pędzili galopem, wylewali się strugami spomiędzy drzew i formowali w jednolitą masę. Szable i groty lanc lśnił w porannym słońcu. Dziesiątki ludzi i koni – martwych lub umierających – leżały już dwieście jardów przed pierwszym okopem, z którego oddział Najemników prowadził szybki, intensywny ostrzał przedpola. Kule kosiły jeźdźców, których jednak wcale nie ubywało. – Natarcie kawalerii na okopanego przeciwnika... – W głosie Arberusa niedowierzanie mieszało się z niesmakiem. – On musi być szalony.

Jermayah pociągnął za dźwignię, wprowadził pierwszy nabój do komory i klepnął majora w ramię. Pokręcił korbą. Arberus wcześniej wymierzył broń w taki sposób, żeby grad kul spadał tuż przed linią drzew, przełamując szyk kawalerii eksplozjami koni i ludzi. Przedsiębiorczy oficer Protektoratu zwietrzył swoją szansę i natychmiast przekierował w ten sektor ogień kilku stukaczy. W krzyżowym ogniu corvuski trup padał gęsto i wkrótce ziemię przed okopami usłał krwawy półksiężyc rozszarpanych końskich ciał. Lizanne mogła tylko zgadywać, jakie groźby lub obietnice skłaniały jeźdźców do nieustannego napierania, szarży, skoku w galopie przez zwłoki towarzyszy broni – po to tylko, by dać się usiec lub rozedrzeć kulami na strzępy. Grzmotnik umilkł i znów musieli przeprowadzić dobrze wyćwiczoną procedurę przeładowania. Lizanne stęknęła z frustracji, gdy Tekela nie podała jej w porę nowego magazynka. – Ruszaj się, panienko, z łaski swojej. Ale Tekela jej nie słuchała: stała nieruchomo wpatrzona w jakiś punkt na lewo od nich. – A to co takiego? – zdziwiła się. Podążywszy wzrokiem we wskazanym kierunku, Lizanne ze zdumieniem dostrzegła niewielką postać o ludzkich kształtach, opadającą w dymie ku okopom po niebotycznym skoku, którego przyczyna mogła być tylko jedna. Kiedy mężczyzna znalazł się bliżej ziemi, powietrze przed nimi zafalowało z gorąca. Wylądował w eksplozji płomieni, które by go ukryły, ale z roztrąconych we wszystkie strony szczątków ciał Lizanne wywnioskowała, że musiał wypić znaczne ilości Zielonej i Czarnej. Teraz już widziała takich coraz więcej: co najmniej dwadzieścia ciemnych sylwetek spadło obrońcom na głowy w furii zniszczenia. Korpus Krwi. – To miało tylko odwrócić naszą uwagę – zwróciła się do Arberusa, wskazując zaszlachtowanych kawalerzystów. Sprawdziła, czy Pająk dobrze trzyma się jej ręki. – Proszę

zawiadomić madame Bondersil: niech przyśle do wschodniego sektora wszystkich Błogosławionych, jakimi dysponuje. Spróbowała wygramolić się z okopu. Tekela wczepiła się w jej ramię. – Zostań! – To ty zostań. Z majorem. – Sąsiedztwo bitewnej zawieruchy nadało słowom Lizanne niepotrzebnie ostry ton. Wzdrygnęła się, widząc urazę w oczach dziewczyny. – Trzymaj rewolwer pod ręką – dodała z wysilonym uśmiechem. – Niedługo wrócę. Odwróciła się, zacisnęła zęby i wstrzyknęła sobie półsekundowe dawki Czarnej, Zielonej i Czerwonej. Wyskoczyła z okopu i pobiegła w stronę wschodniego sektora. Zbliżywszy się do najgorszej jatki (okopy były zasłane ciałami Najemników i rekrutów; żywi uciekli w panice, gdy za ich plecami szerzyły się rzeź i pożoga), wyskoczyła w powietrze. Z wysoka mogła ocenić skalę masakry, jaką Korpus Krwi urządził w ciągu zaledwie kilku ostatnich minut: okopy pełne ognia, działa postrącane z lawet, ich obsługa porozdzierana na strzępy i budzące największą zgrozę ciemno umundurowane sługi cesarstwa siejące zniszczenie wśród tych nielicznych obrońców, którzy okazali się na tyle nierozsądni, by zwlekać z odwrotem. Jednego z wrogów spostrzegła w pół skoku: znajdował się w powietrzu, dokładnie pod nią, gdy otoczyły go płomienie i strzelił Czerwoną wprost w obsługę jednego ze stukaczy. Lizanne wolała oszczędzać produkt, wpakowała mu więc w plecy dwie kulki z Szeptu i z satysfakcją odprowadziła go wzrokiem, gdy spadał. Pół sekundy później wylądowała naprzeciw trójki agentów Korpusu w czarnych, pozbawionych dystynkcji mundurach. Zajęci rozczłonkowywaniem rekrutów – jeden odrywał rękę krzyczącemu mężczyźnie, a jego dwaj kompani razili wrogów Czarną – nie byli przygotowani na pojawienie się Lizanne, co dało jej dość czasu, by dwoma szybkimi strzałami z Szeptu przedziurawić dwóm z nich czoła. Trzeci zrobił unik, gdy wzięła go na cel, błyskawicznie przypadł do ziemi i czmychnął w prawo, poruszając się bokiem jak krab. Poczuła,

jak powietrze wokół niej gęstnieje od gorąca, gdy uderzył w nią falą Czerwonej, ale ogień był słaby, co oznaczało, że jego zapasy produktu są na wyczerpaniu. Wyskoczyła w powietrze i z góry raziła go solidną dawką Czarnej, która zdruzgotała mu kręgosłup. Przy lądowaniu kula niemal drasnęła ją w głowę. Wzmocnione Zieloną oczy natychmiast zidentyfikowały zagrożenie: dwadzieścia jardów od niej kobieta z rewolwerem, nafaszerowana Zieloną, wyskoczyła w powietrze, żeby z dogodniejszej pozycji zasypać ją gradem pocisków. Lizanne okręciła się w miejscu, wzniecając ochronny tuman kurzu, i odpowiedziała skoncentrowanym impulsem Czerwonej. Agentka Korpusu zaczęła się wić i miotać w locie, gdy jej mundur stanął w ogniu. Wylądowała i tarzając się po ziemi, starała się ugasić płomienie. Lizanne rzuciła się w jej stronę, ale miała do czynienia z weteranką, która błyskawicznie wzięła się w garść: energią Czarnej zmiotła Lizanne z nóg, uniosła broń do zabójczego strzału... i zaklęła szpetnie, gdy coś wytrąciło jej broń z ręki. Rewolwer na sekundę zawisł w powietrzu przed jej twarzą, a potem odwrócił się i wypalił. Twarz kobiety potrzaskała jak szkło. Wodząc wzrokiem za szybującym rewolwerem, Lizanne zobaczyła, jak dwadzieścia jardów dalej ląduje w dłoni krzepkiego mężczyzny. Był ubrany jak zwykły robotnik portowy – w solidny, szarobury kombinezon roboczy i czapkę z daszkiem. Widząc, że Lizanne mu się przygląda, uśmiechnął się i prztyknął palcem w daszek. Za jego plecami dostrzegła jeszcze kilkunastu ludzi wynurzających się z tumanów dymu i pyłu – niektórzy mieli broń, większość nie, powietrze wokół nich drżało od buzującej mocy. Błogosławieni z Carvenportu odpowiedzieli na wezwanie. Odwróciwszy się, ujrzała przed sobą nierówny szereg agentów Korpusu. Stojący naprzeciw siebie przeciwnicy przez chwilę bez słowa mierzyli się wzrokiem, a potem, jakby w reakcji na jakiś niewypowiedziany głośno rozkaz, jednocześnie skoczyli

na siebie. Lizanne zdążyła jeszcze odstrzelić jednego Corvusyjczyka, zanim wszyscy zderzyli się w wielkiej eksplozji mocy. Wyzwolone równocześnie ogromne ilości Czerwonej i Czarnej rozdarły powietrze i nagle Lizanne stwierdziła, że koziołkuje w locie, płomień pełga jej po rękawie, z nosa cieknie krew, a szara mgła na krańcach pola widzenia zapowiada rychłą utratę przytomności. Na ułamek sekundy przed tym, jak uderzyła o ziemię, wcisnęła środkowy guzik na Pająku. Gwałtowny przypływ Zielonej przytłumił ból i pozwolił uniknąć poważniejszych obrażeń. Szybko pozbierała się z ziemi i za pomocą Szeptu rozprawiła z dwójką czołgających się nieopodal rannych Corvusyjczyków. Doker, który zabił kobietę z Korpusu, zawirował w chmurze kurzu i używając Czarnej, chwycił wysadzone z lawety działo, zamachnął się nim jak pałką i jednego Corvusyjczyka strącił z powietrza, a drugiego chwilę później wgniótł w ziemię serią uderzeń, jakby młotem wbijał rozszczepiający się drewniany kołek. Rozległa się pistoletowa salwa i nagle zajadłość dokera ulotniła się bez śladu, a on sam najpierw z niedowierzaniem spojrzał na wydarte w swojej piersi dziury, a potem osunął się na ziemię. Teraz dostrzegła także jego zabójcę – wysokiego mężczyznę o grubo ciosanej twarzy, z rewolwerami w rękach. Był starszy od innych agentów Korpusu. Spojrzenie przymrużonych oczu – zdecydowane i przebiegłe jednocześnie – zdradzało zaprawionego w bojach zawodowca. Wcisnęła trzy przyciski na Pająku, żeby odnowić zasoby produktu, i znów rzuciła się do walki. Tamten błyskawicznie zareagował na zagrożenie i odskoczył, gdy wystrzeliła z Szeptu ostatnie dwie kule. Przeturlał się w bok i wykonał wspomagany Zieloną skok, prując z rewolwerów. Lizanne wykręciła w locie piruet; powietrze zawibrowało od przelatujących tuż obok pocisków, jeden nawet przeszył nogawkę jej kombinezonu, lecz nie dosięgnął ciała. Odpowiedziała Czarną i roztrąciła agentowi ręce na boki, przez co następne strzały chybiły, a po chwili dał się słyszeć szczęk

pustych bębenków. Jeszcze raz obróciła się w powietrzu, wymierzając mężczyźnie kopnięcie, które napełniłoby dumą jej nauczycieli. Trafiła w żebra, mocno; kości potrzaskały od nadnaturalnej siły ciosu. Lądując, patrzyła, jak mężczyzna spada: krew pociekła mu z ust cienką strużką, a potem, gdy uderzył o ziemię, trysnęła jak z fontanny. Zadygotał jeszcze i znieruchomiał. Szybko, z wprawą naładowała Szept, wypatrując nowego celu. Znalazła tylko trupy i oszołomione niedobitki Błogosławionych z Carvenportu błąkające się wśród osmolonych i częściowo zburzonych okopów. – Hej, ty tam! – zawołała do młodego mężczyzny w mundurze Protektoratu, który szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w poczerniałe zwłoki zabitego przez siebie agenta Korpusu. Odwrócił się do niej z pobladłą twarzą, ale otrząsnął się i doszedł do siebie, gdy się przedstawiła: – Inicjatywy Nadzwyczajne. Znajdź jakiegoś oficera i sprowadźcie tu strzelców. Trzeba obsadzić te okopy. Skinął głową i odbiegł. Za pomocą kuksańców, ponagleń i naturalnej charyzmy zdołała zebrać ocalałych Błogosławionych w zwartą grupę wokół jednego ze stukaczy i kazała im odnowić zapas produktu, a sama zajęła się doprowadzeniem broni do stanu używalności. Stukacz był osmolony i pokiereszowany, ale dźwignia naciągu i mechanizm spustowy działały bez zarzutu. Magazynki również ocalały. – Ehm, panienko... – odezwała się jedna z Błogosławionych, kobieta w średnim wieku, w okularach i dyrektorskim ubraniu. Lizanne przypuszczała, że do jej obowiązków należała codzienna łączność transowa z Siedzibą Główną. Sadząc po tym, jak drżącą ręką wskazywała teren za okopami, niewiele brakowało, żeby trudy tego dnia pozbawiły ją resztek samokontroli. W rzednącym dymie było widać długi szereg nacierającej corvuskiej piechoty. Jej liczebność dowodziła, że marszałek Morradin nadal ma zaległości w kwestiach taktyki. – Przygotować się – zakomenderowała Lizanne. Zatrzasnęła

zamek stukacza. – Czy nie powinniśmy... – zająknął się inny Błogosławiony, marynarz, równie przestraszony jak dyrektorka. Najprawdopodobniej zwerbowano go z maszynowni statku napędzanego krwią i rzucono w wir wydarzeń, których konsekwencji nie ogarniał. Pod spojrzeniem Lizanne zawiesił głos i bezradnie wzruszył ramionami. – Uciec? – dokończyła za niego. Wycelowała stukacz w corvuskich żołnierzy. – Dokąd? Nie czekając na odpowiedź, kazała wszystkim schronić się w najbliższym okopie i wziąć po łyku Czarnej. – Nie atakujcie bez mojego rozkazu – uprzedziła. – Musimy ich powstrzymać. Chwyciła korbę stukacza i odczekała, aż pierwszy szereg znalazł się dziesięć jardów od okopów i zaczął się rwać, gdy podekscytowani żołnierze spostrzegli możliwość zajęcia niebronionych pozycji nieprzyjaciela. – TERAZ! – wykrzyknęła. Większość Błogosławionych w okopie zareagowała zgodnie z planem; tylko dwoje pozostało skulonych na deskowanym dnie – najwyraźniej mieli dość na dzisiaj – ale pozostali wstali i jak jeden mąż uwolnili energię Czarnej. Pierwsze dwa szeregi idącego na czele corvuskiego batalionu znieruchomiały w miejscu. Lizanne z niedowierzaniem zagapiła się na swoją rękę zaciśniętą na korbie: dłoń ani drgnęła. Myśl przyszła nieproszona, zdradziecka i zabójcza: Jest ich tak dużo... Takiego samego paraliżu doświadczyła w gabinecie burgrabiego – lata treningów i doświadczenia szły w niepamięć, gdy rzeczywistość stawała się zbyt przerażająca. Wyzwolenie przyniosło jej dopiero wspomnienie twarzy Tekeli i myśl o tym, co czeka dziewczynę, jeżeli Carvenport upadnie. Z głośnym wrzaskiem zakręciła korbą. Jej przepełniony obrzydzeniem okrzyk został zagłuszony przez jazgot luf plujących kulami wprost w nieruchome szeregi piechociarzy.

Byli tak absolutnie unieruchomieni, że rozszarpywani pociskami nawet nie drgnęli; byli jak człekokształtne worki z młyna, z których po trafieniu lała się krew zamiast ziarna. Ból śmierci nie odciskał piętna na ich twarzach. Wystrzelała cały magazynek i błyskawicznie wymieniła go na nowy. Zbiorowy paraliż zaczynał ustępować. Żołnierze z dalszych szeregów próbowali przepchnąć się obok nieruchomych jak pomniki trupów towarzyszy broni, niektórzy wystawiali karabiny przez luki w szyku i ostrzeliwali Błogosławionych. Dyrektorka została trafiona w głowę. Lizanne z trudem oderwała wzrok od jej osuwającego się ciała i zakręciła korbą stukacza. Plującymi ogniem lufami powiodła wzdłuż szyku piechoty, leciutko podniósłszy celownik, żeby trafiać tych, którzy usiłowali się przedrzeć do przodu. Kolejny magazynek również szybko się opróżnił, pociski – sądząc po okrzykach bólu – wyrządziły sporo szkód w corvuskich szeregach, ale piechota nieustępliwie parła naprzód. Trupy, z początku roztrącane z wysiłkiem jak sztachety starego płotu, w końcu ustąpiły, gdy Błogosławionym obrońcom skończył się zapas Czarnej. Corvusyjczycy runęli naprzód. Ryczący tłum pchał przed sobą falę zabitych i rannych i w kilka sekund pokonał odległość dzielącą go od najbliższego okopu. Twarze wykrzywiały wściekłość i żądza krwi... Pierwszy pocisk wlokący za sobą cienką smużkę dymu unicestwił pierwszą corvuską kompanię; porozdzierane ciała pofrunęły w powietrze jak szmaty. Następne cztery pociski spadły jeden po drugim i zwarta masa piechoty zaczęła się kruszyć pod ostrzałem. Obejrzawszy się przez ramię, Lizanne dostrzegła na wzgórzu nowo sprowadzoną baterię artylerii Protektoratu. Artylerzyści przeładowywali działa, wykorzystując chaos, jaki zapanował wśród corvuskich niedobitków, ale do końca szturmu jeszcze było daleko. Oficerowie i sierżanci zaprowadzili wśród rannych i oszołomionych namiastkę dyscypliny, okrzykami ponaglili ich do ostatniego wysiłku i kazali grać rozkaz do ataku.

Lizanne wbiła do stukacza nowy magazynek, wzięła na cel wyróżniającego się w tłumie corvuskiego oficera i tak długo kręciła korbą, aż mechanizm spustowy szczęknął w pustej komorze. W tej samej chwili artyleria wznowiła ostrzał; bezpośrednie zagrożenie zostało zażegnane i pociski spadały nieco rzadziej, a po pięciu minutach armaty zupełnie ucichły. Zamiast, wytężając wzrok, czekać, aż dym się rozwieje, Lizanne osunęła się na ziemię obok stukacza. Resztki produktu ulatywały z jej organizmu. Rozpaczliwe krzyki i jęki wstrząśniętych Błogosławionych wystarczająco dobrze kreśliły obraz sytuacji. Przeszedł ją dreszcz. Objęła się rękoma i poczekała, aż drżenie minie. Nie chciała się wspomagać Zieloną. Zasłużyłam na ten ból, pomyślała. Kiedy po chwili dreszcze ustały, wstała i oddaliła się od stukacza, ignorując wyciągnięte ręce i wyrazy podziwu ze strony Błogosławionych i zwykłych żołnierzy. Mamrotała w odpowiedzi „Inicjatywy Nadzwyczajne” i szła dalej, aż stanęła nad ciałem zabitego przez siebie mężczyzny o grubo ciosanych rysach. Ciekawe, kim był, zastanowiła się. Wiedziała, że nie ma sensu go przeszukiwać – agenci Korpusu nie nosili przy sobie niczego, po czym można by ich zidentyfikować – ale widząc jego doświadczoną twarz i zmarszczki wokół oczu, doszła do wniosku, że musiał być kimś ważnym. Szkoda gościa, pomyślała. Mógłby mieć coś ciekawego do powiedzenia. Już chciała przejść dalej, gdy coś zwróciło jej uwagę: błysk metalu na nadgarstku mężczyzny. Przyklęknęła, podwinęła mu rękaw i zmarszczyła brwi. Olśnienie poraziło ją jak fizyczny cios. *** – To nie mój – powiedział Jermayah, obracając Pająka w zwinnych dłoniach. – Mało solidne materiały. Ja swoje zabawki buduję na lata.

– A projekt? – Lizanne wpatrywała się w niego natarczywie. – Identyczny, prawda? Jermayah odął w zadumie wargi. – Właściwie tak. Będę musiał pogadać z madame. Co to za zwyczaje, żeby rozdawać moje projekty podlejszym wyrobnikom? Tak się nie robi. – Pokazywałeś jej prototyp? – Kilka miesięcy temu. Takie czasy, dzisiaj wszystko musi przejść przez jej biurko. Prawdę mówiąc, czekam na jej odpowiedź w sprawie patentu. – Tylko jej? Nikomu więcej? – dopytywała się Lizanne. Jermayah spojrzał na nią pytająco. Lizanne zaprowadziła go do zacisznego skrawka okopów, żeby porozmawiać o urządzeniu znalezionym przy zabitym agencie Korpusu. – Nikomu – potwierdził ostrożnie. – Skąd go masz? – Zabrałam trupowi, który nie powinien go mieć. – Lizanne wstała, wstrzyknęła sobie kropelkę Zielonej, żeby zwalczyć resztki zmęczenia, i spojrzała na miasto. – W Carvenporcie szykuje się zmiana władzy, która może mieć nieprzyjemne konsekwencje dla dziewczyny i majora. – Lata temu wybudowałem sobie schron pod warsztatem. Na wypadek takiej właśnie sytuacji. – Widząc zdziwioną minę Lizanne, Jermayah uśmiechnął się z zażenowaniem. – To miała być moja ostatnia deska ratunku – wyjaśnił. – Ale mogę ich tam ukryć. – Schrońcie się tam, gdyby faktycznie zanosiło się na upadek miasta. Ja was znajdę – zapewniła go Lizanne. Jeśli przeżyję, dodała w myślach, i szybkim, zdecydowanym krokiem pobiegła w stronę bramy. *** – Gdzie ona jest? Młody oficer stojący przed drzwiami gabinetu madame zadrżał lekko pod spojrzeniem Lizanne. Przed chwilą

go wyminęła, kopniakiem wyważyła drzwi i znalazła za nimi pusty pokój. – Jej obecne miejsce pobytu jest utajnione – odparł oficer i ucichł gwałtownie, gdy przystawiła mu do nosa czubek lufy Szeptu. – Gdzie? – powtórzyła i zaczerpnęła odrobinę Czerwonej, żeby żołnierzyk bardziej się spocił, kiedy patrzyła mu w oczy. – W po-porcie – wyjąkał. – Corvuska flota zasygnalizowała chęć zawarcia rozejmu. Madame poszła negocjować zawieszenie ognia. Lizanne omiotła gabinet wzrokiem. Instynkt podpowiadał jej, że gdyby go przeszukała, stwierdziłaby brak niezwykle ważnego przedmiotu. – Tak, z pewnością poszła negocjować... Wybiegła na dwór. Przeczesała wzrokiem tymczasowe obozowisko, aż wypatrzyła konia. Podbiegła do zwierzęcia, dosiadła go i kopniakiem w bok zmusiła do galopu. Wierzchowiec – najprawdopodobniej koń pociągowy wcielony do służby wojskowej – był nieco ociężały, ale poniósł ją przez miasto na tyle szybko, że nie musiała zubażać zapasu Zielonej, który wkrótce mógł jej być bardzo potrzebny. Ulice świeciły pustkami; ci obywatele, których nie zmobilizowano do walki w okopach, pochowali się po piwnicach, zresztą nie bez powodu. Corvuski ostrzał nie tylko dosięgał głównie dzielnic mieszkalnych, ale raził z celnością, która nie mogła być przypadkowa. Morradin chce zasiać zgrozę, pomyślała. Sprowokować bunt. Nie zdaje sobie sprawy, że wystarczyłoby trochę poczekać, a dostałby miasto podane jak na tacy. W porcie wstrzymała konia. Prześliznęła się wzrokiem po cichych i prawie pozbawionych załóg statkach, aż w końcu na potężnym falochronie dostrzegła trzy postaci: madame i dwóch ochroniarzy z Protektoratu. Pogalopowała w stronę schodów łączących falochron ze wschodnim skrajem portu, zeskoczyła z siodła i wstrzyknęła sobie odrobinę Zielonej, dzięki

której w kilka sekund pokonała drogę na szczyt. Teraz już widziała ich wyraźnie: madame i dwaj stojący po bokach mężczyźni, sądząc po wyglądzie – tajni agenci. Za falochronem roiło się od corvuskich jednostek: fregaty i krążowniki stały na kotwicy, mierząc z dział w miasto. Niewielka łódź motorowa płynąca w stronę lądu wiozła grupę corvuskich oficerów, a na jej maszcie powiewała bandera rozejmu. Tego dnia był dwuksiężycowy przypływ i morze wspięło się wysoko na falochron – do szczytu brakowało zaledwie sześciu stóp. Corvusyjczycy nie zmęczą się wspinaczką, gdy przyjdą przyjąć kapitulację miasta. Wstrzyknęła sobie prawie cały pozostały zapas Czerwonej i Czarnej; zmieszały się z Zieloną i ich połączony żar dodatkowo wzmocnił buzującą jej w piersi nieznaną mieszankę emocji. Wyjęła Szept, rozpędziła się i skoczyła. Wściekły ryk dobył się jej z gardła, gdy w drapieżnym przyklęku wylądowała kilka jardów od madame. Ochroniarze odwrócili się do niej jak na komendę, z gotowymi do strzału rewolwerami. Obaj byli Błogosławieni i przyswoili chyba nie mniej produktu od niej. Nie zwracając na nich uwagi, wbiła spojrzenie w madame, która patrzyła na nią bez szczególnego zainteresowania. – Prawdziwa Miłość – powiedziała Lizanne. Ochroniarze zgodnie postąpili krok naprzód. Powietrze zawibrowało, gdy sięgnęli po moc produktu. – Dość! – warknęła madame. Spojrzeli na nią pytająco. – Opuścić broń. Panna Lethridge i ja mamy coś do omówienia. Strażnicy się rozstąpili, a ona uśmiechnęła się lekko do Lizanne. – Fatalnie wyglądasz – powiedziała. Lizanne wyprostowała się i obrzuciła wzrokiem rozliczne plamy krwi i osmolenia na kombinezonie. – Przed chwilą zabiłam chyba setkę ludzi. – Opuściła rewolwer i podeszła do madame. – Mam prawo fatalnie wyglądać. Madame spoważniała i ruchem głowy wskazała zbliżającą się łódź.

– Na szczęście takie ekstremalne działania nie będą już potrzebne. Lizanne spojrzała na trzymany przez nią płócienny worek, wybrzuszony od środka przez charakterystycznie kanciasty przedmiot. – Naprawdę pani myśli, że kiedy go dostaną, dadzą nam spokój i po prostu odpłyną? Madame pokręciła głową i westchnęła z irytacją. Znajomy widok: nauczycielka zniecierpliwiona tępotą uczennicy. – Tyle podróży, takie doświadczenie i wciąż taka frustrująco ograniczona perspektywa... Porozumienie, które zamierzam wynegocjować, nie ograniczy się do tej wojenki. Stoimy o krok od czegoś wielkiego, Lizanne. Czegoś, w czym – mam taką szczerą nadzieję – ty również weźmiesz udział. – Aż tyle pani zapłacili? – Lizanne rozluźniła i zacisnęła palce na rękojeści Szeptu. Produkt rozrzedzał się w jej żyłach. – Zapłacili? – Tym razem westchnienie madame przypominało parsknięcie śmiechem. – Myślisz, że robię to za łapówkę? To nie oni mnie kupili, tylko ja ich, razem z tym miastem na dokładkę. – Szerokim gestem ogarnęła port i ciągnące się za nim ulice. – Oto jesteś świadkiem narodzin Kompanii Wolnego Handlu w Carvenporcie. – Jeżeli się pani wydaje, że Morradin tak po prostu odda pani miasto... – Morradin to piesek, który zrobi wszystko, co mu jego pan rozkaże; kiedy dostanie w skórę, grzecznie wróci do nogi. A ja od początku rozmawiałam z panem, nie z psem. W zamian za wyłączność na Białego odda mi nie tylko Carvenport, ale choćby i pół świata, jeśli tylko o to poproszę. To nie obsesja, uświadomiła sobie nagle Lizanne. Nagle oczami wyobraźni ujrzała czarną pajęczynę skłębioną w myślobrazie madame. To ambicja. – A wszystko opiera się na obietnicy dostarczenia czegoś, czego jeszcze nie znaleziono. Nawet nie wiemy, czy w jego krwi drzemie jakakolwiek moc.

– Ależ wiemy, Lizanne, wiemy. W każdym razie ja wiem, a teraz wie także cesarz. Nie był to taki twardy orzech do zgryzienia, kiedy przetrawiłam informacje z ostatniego transu Ethelynne. Wittler ścigał ją przez Czerwone Piaski, chciał ją zabić. Dlaczego? Czyżby po prostu zwariował, nawdychawszy się sproszkowanej kości Białego? Czy może jednak chodziło o coś więcej? „Nie spłonę”, powiedział, a jednak spłonął. Co potwierdził pan Torcreek. Spaliła go. Wiedział, że tak będzie. Przyszłość, Lizanne. Możliwość przewidywania przyszłości. Za taki dar cesarz odda mi wszystko, czego zapragnę. – I co z nim zrobi? – Niech robi, co chce, byle dał mi spokojnie prowadzić interesy. Cesarstwa powstają i upadają, wojny wybuchają i się kończą. Kiedy Zarząd przestanie mnie ograniczać, na pewno dam sobie radę, przetrwam i zarobię. Syndykat skostniał pod ciężarem swojej biurokracji; jest dziś tak samo rozdęty i zepsuty jak monarchie, które zastąpił. Czas rozpocząć nową erę, epokę post-korporacyjną, w której nie będziemy musieli się taplać w administracyjnym bagnie. – Potrzebowała go pani – Lizanne skinieniem głowy wskazała worek – żeby przekonać cesarza. To dlatego wysłała mnie pani do Morsvale. – Początkowo Korpus nie miał pojęcia, kim jest Prawdziwa Miłość. Wiedzieli tylko, że mają nadzwyczaj użyteczne źródło informacji przekazywanych w transie przez sowicie opłacanego i dobrze strzeżonego pośrednika z neutralnego terytorium. Przekonanie ich, żeby mi zaufali, nie było wcale takie trudne: projekty najciekawszych wynalazków Jermayaha, tożsamość paru agentów Inicjatyw Nadzwyczajnych na terytorium Cesarstwa Corvuskiego, położenie sponsorowanej przez Syndykat kryjówki piratów na Wyspach... A potem raporty zawierające dyskretne sugestie, że Protektorat znów interesuje się przesławnym Białym Smokiem. Wszystko to należycie wzmogło naturalną chciwość cesarza. Troszkę trudniej było zaaranżować twoją wycieczkę do Morsvale, ale zdałam się

na twój talent do przezwyciężania rozmaitych trudności. Kiedy Korpus poniósł spektakularną klęskę przy próbie złapania cię i przechwycenia solarografu, mój pośrednik doniósł mi, że cesarz jest coraz bardziej skłonny do negocjacji, zwłaszcza po tym, jak ekipa kapitana Torcreeka wymknęła się Korpusowi w Ujściu i znacznie przybliżyła do celu. Niestety musiałam tolerować tę militarną farsę w Carvenporcie, dopóki nie nawiązałam kontaktu z moim pośrednikiem. Piętrzące się pod murami trupy dały im w końcu do myślenia; mając w perspektywie wojnę ogólnoświatową, nie bardzo mogą sobie pozwolić na przedłużanie kampanii tutaj. Lizanne spojrzała na łódź, którą od brzegu dzieliło już zaledwie sto jardów. – Pan Redsel? – zapytała. – Nie pracował dla Corvusyjczyków, prawda? – Potrzebowałam sposobu podsłuchiwania twoich transów z panem Torcreekiem czy innym niezarejestrowanym nicponiem, którego udałoby się nam wyciągnąć z Kątów. Wygląda na to, że przeceniłam talenty pana Redsela, zlekceważyłam zaś twoje. Nawiasem mówiąc, czy pan Torcreek naprawdę nie żyje? Nie mogę się wyzbyć wrażenia, że twoja wiarygodność ostatnio szwankuje. Dwadzieścia stóp dzieliło łódź od brzegu. Stojący na dziobie corvuski marynarz szykował się do rzucenia cumy; jeden z ochroniarzy madame przesunął się, żeby ją złapać. Lizanne mocniej ścisnęła Szept. – Pan Torcreek i ja jesteśmy zgodni w kwestii tego, co należy zrobić z Białym. Madame spojrzała na nią i zamrugała. Wyraz jej twarzy nie zmienił się ani na jotę i Czarna bez ostrzeżenia sparaliżowała Lizanne – swobodny pokaz siły i doświadczenia, po którym mogła tylko prężyć obolałe mięśnie w niewidzialnym imadle. – Znowu to zawężenie perspektywy. – Madame z autentycznym żalem pieszczotliwie ujęła Lizanne pod brodę. –

Liczyłam na to, że pewnego dnia mnie zastąpisz; Kompania Wolnego Handlu w Carvenporcie będzie przecież potrzebowała swoich szpiegów. Zostałabyś wicedyrektorką, byłyby ci pisane wielkie rzeczy. Opuściła dłoń, wyjęła Szept ze stężałych palców Lizanne i wyrzuciła go do morza. – Moja najlepsza uczennica. Moje największe rozczarowanie. Niestety nie mogę cię zabić, moi corvuscy wspólnicy chcą z tobą porozmawiać o majorze Arberusie i jego towarzyszachrewolucjonistach. Zamierzałam wezwać cię dziś nieco później i wyjaśnić, że od twojej zgody na realizację moich celów zależą przyszłe losy panny Artonin. Majora musiałabym oddać, ale dziewczynę, być może, udałoby się jeszcze ocalić. Zważywszy jednak na to, jak odległe stanowiska zajęłyśmy, wypracowanie porozumienia wydaje się niemożliwe. Cofnęła się, a wyraz żalu na jej twarzy ustąpił miejsca wyrachowanemu uśmiechowi, gdy wyszła na spotkanie corvuskich oficerów. Lizanne próbowała przywołać moc Czerwonej, ale władza madame nad nią była tak całkowita, że nie mogła nawet poruszyć oczami. Zresztą i tak pewnie nic by to nie dało: ochroniarze dopadliby ją w mgnieniu oka, gdyby tylko czegoś spróbowała. Gniew i strach wzbierały wielką falą w jej piersi. Razem z Arberusem zabiorą Tekelę. Zlana potem zużyła całą resztkę Zielonej, żeby spojrzeć w bok, zobaczyć choć rąbek sukni madame... Coś błysnęło w powietrzu wśród corvuskiej floty. W pierwszej chwili pomyślała o racy świetlnej, ale po chwili stwierdziła, że to ogień. Potężny snop białego ognia. Kolejny błysk, kolejny słup płomieni. Wydawało się, że ogień wystrzeliwuje z kilku miejsc jednocześnie i koncentruje się gdzieś w zbitej masie okrętów. Najpierw był błysk, a potem głuchy huk eksplodującego statku, od którego pękały bębenki w uszach. Czerwono-czarna chmura wzniosła się ponad morzem. Chór syren i gwizdków poniósł się wśród statków; ożyły silniki, woda się spieniła, działa obrały cel.

Dwie kolejne eksplozje nastąpiły tuż po sobie. Odpowiedziała im salwa z wielu dział. Czarny uścisk madame zelżał na tyle, żeby Lizanne mogła odwrócić głowę, omieść spojrzeniem pogrążoną w chaosie flotę i zatrzymać wzrok na czymś, co wydawało się niemożliwe. Niebieski wynurzył się z morza z rozwartą paszczą i nastroszonym grzebieniem i zionął ogniem na pokład corvuskiego krążownika. Do tej pory Lizanne widziała wyłącznie martwe Niebieskie, a właściwie ich szczątki oplecione stalową siecią, wyciągnięte z ładowni smokowca po powrocie z mórz południowych. Nie miałam pojęcia, że mogą być takie ogromne. Tyle tylko zdążyła pomyśleć, zanim dwa dalsze Niebieskie wynurzyły się po dwóch stronach krążownika i plunęły ogniem, który spopielił wszystkich na pokładzie. Płomienie zgasły, smoki odwróciły się i zgodnie zniknęły pod powierzchnią; wybrały nową ofiarę i ich wężowe ciała poczęły ciąć wodę w innym kierunku. Porzucony przez nie krążownik płonął. Wstrząśnięta Lizanne skonstatowała, że to Królewski, ten sam, który oglądała w porcie w Morsvale. Jeżeli nawet został wyposażony w jakieś nowinki techniczne, to raczej mu nie pomogły. Jeszcze przez minutę ogień pożerał kadłub, a potem Królewski zadygotał i gejzery ognia strzeliły pod niebo, gdy pożar dotarł do prochowni. Chwilę później okręt eksplodował i okolicę zasypał deszcz stalowych odłamków i ludzkich szczątków. Spadały do wody i na falochron. Łódź wioząca corvuskich oficerów została trafiona płonącym kawałkiem maszynerii; jej kocioł eksplodował, wybuch zabił wszystkich na pokładzie oraz ochroniarza z Protektoratu, który miał od nich przyjąć cumę. Madame z drugim ochroniarzem skulili się odruchowo. Madame nie była szczególnie wrażliwa, ale kiedy teraz otarła się o śmierć, na moment straciła kontrolę nad paraliżem. Tylko na moment. To wystarczyło. Lizanne skoncentrowała się na trzymanym przez nią worku

i impulsem Czarnej wyrwała jej go z ręki. Chwyciwszy go, zaczerpnęła resztkę płynącej jej w żyłach Zielonej i skoczyła, zanim kierowana przez madame Czarna z siłą huraganu uderzyła w miejsce, gdzie przed chwilą stała. Przeleciała nad głową madame, rażąc ją falą Czerwonej i zmuszając do uniku. Ochroniarz nie był dostatecznie bystry: ułamek sekundy za długo zwlekał z unikiem, próbując celować do Lizanne z pistoletu. Przyjął na siebie pełny impet Czerwonej. Ogień błyskawicznie ogarnął go od stóp do głów. Mężczyzna z wrzaskiem okręcił się w miejscu, zatoczył na skraj falochronu i spadł do wody. Lizanne wylądowała z impetem w przyklęku, przycisnąwszy worek do piersi. Dwadzieścia jardów od niej madame już odzyskała równowagę. – Oddawaj go! – zawołała chrypliwie. Wszelki pozór dyscypliny zniknął, gdy z twarzą wykrzywioną w grymasie gniewu i frustracji ruszyła na spotkanie Lizanne. Wciśnięciem pierwszych trzech guzików na Pająku Lizanne zużyła resztki produktu i natychmiast zaatakowała Czarną. Jednakże madame była przygotowana na jej uderzenie i również odpowiedziała Czarną. Rozległ się grzmot, gdy fale energii spotkały się i powietrze wypełniło pustkę po eksplozji. Lizanne napierała Czarną, usiłując przełamać obronę madame, ale równie dobrze mogłaby próbować przebić się przez lity granit. – Niech się pani podda, madame! – zawołała, wskazując na morze. Corvuskie okręty wybuchały jeden po drugim, coraz więcej Niebieskich wynurzało się z fal. – Proszę spojrzeć, co się dzieje! Pani plan wziął w łeb! Głucha na jej argumenty madame uderzyła Czerwoną i Lizanne musiała odskoczyć, gdy tuż obok przewaliła się fala żaru. Zaraz potem madame zaatakowała Czarną; chyba za jednym zamachem zużyła cały jej zapas, bo Lizanne odczuła to jak cios młotem. Odruchowo krzyknęła, gdy ból pękających żeber z makabryczną łatwością przebił się przez dobroczynny wpływ Zielonej. Leżąc, cisnęła w madame resztką Czerwonej, była to jednak żałosna próba: madame z łatwością uchyliła się

przed strugą rozmigotanego powietrza i przystanęła w odległości kilku stóp, patrząc na Lizanne z ponurą satysfakcją. Wyjęła z kieszeni fiolkę i przełknęła jej zawartość. – Byłaś... – Ze smutkiem pokręciła głową. Niebieski poruszał się jak błyskawica: wychynął ponad falochron i złapał madame Bondersil w pysk. Zgryzł ciało i na moment znieruchomiał, a Lizanne wyobraziła sobie, że zza poszczerbionego wału zębów dobiegają stłumione krzyki. Smok potrząsnął zdobyczą i przełknął. Gardziel wybrzuszyła mu się, zanim parę konwulsyjnych skurczów mięśni przepchnęło zwierzynę do żołądka. Wydał basowy pomruk zadowolenia, rozdął nozdrza i przekrzywiwszy łeb, spojrzał na Lizanne. Nie zastanawiała się ani chwili: przetoczyła się po falochronie w tym samym momencie, gdy z góry runęła powódź ognia. Poczuła żar i ból, gdy płomień liznął ją po włosach i ubraniu, a potem przelotne uczucia spadania i zimne objęcia wody w porcie. Ból i zmęczenie powstrzymywały ją przed wypłynięciem na powierzchnię, opadała więc na dno, ale uparcie ściskała w ramionach zabrany madame worek z arcyważną zawartością...

Rozdział 35 Clay

Kiedy osada pojawiła się w zasięgu wzroku, obserwował delfiny: nie dorównywały wielkością tym, które widywał w okolicach Carvenportu, i miały ciemniejszą skórę, ale były tak samo skore do zabawy. Loriabeth roześmiała się z zachwytem, gdy jeden z nich wyskoczył nad wodę tuż przed dziobem Rzecznej Panny, wykręcił salto w powietrzu i zanurkował. W kilwaterze statku baraszkowało ich znacznie więcej. – Odmiana słodkowodna – stwierdził Scriberson i zapisał coś w notatniku. – Mimo zagrożenia ze strony drapieżników populacja najwidoczniej utrzymuje się na stałym poziomie. Jezioro jest zasobniejsze w wodne formy życia, niż przypuszczano. – Stanowczo zbyt zasobne w Zielone, jak na mój gust – dodała Foxbine. Z karabinkiem w rękach wodziła wzrokiem po wodzie. Nabrała tego nawyku po tym, jak natknęli się na wrak statku Jasnego Brzegu. – Patrzcie! – zawołała nagle Loriabeth. Kilka stopni na prawo od dziobu na brzegu było widać słup dymu. Teren wznosił się serią łagodnych, zielonych wzgórz, które nieco dalej ostro przechodziły w stalowoszare stromizny Gór Miedzionośnych. Clayowi, który wcześniej widywał tylko wizerunki gór, ich widok z bliska wydał się złowieszczy; potężne skalne ściany pięły się tak wysoko, że ich wierzchołki ginęły w chmurach. Perspektywa przemierzania takich krajobrazów nie przypadła mu do gustu. Braddon kazał zwolnić i wysłał Scribersona na pokład dziobowy, żeby tam rozstawił swój teleskop i przepatrzył okolicę

przed przybiciem do brzegu. – Źle to wygląda, kapitanie – orzekł astronom, zajrzawszy w okular. – Kiedyś musiała to być osada: widzę pomost i palisadę. Ale teraz... Skinął na Braddona, żeby ten sam spojrzał. – Ruiny i zgliszcza – orzekł po chwili kapitan. – Nigdzie nie widać Zielonych. Ludzi zresztą też nie. Wyprostował się z zamyśloną miną. – Tam może być amunicja, kapitanie – zauważyła Foxbine. – Zdaję sobie z tego sprawę. – Braddon podniósł wzrok na przelatującego nisko Lutharona. Smok w prostej, niechybnej linii zmierzał w stronę dymiących szczątków osiedla. – No, chyba ktoś tu nas wyręczył w podjęciu decyzji. Panie Scriberson, cała naprzód. Z pomostu zostały osmolone pale i rozłupane deski, co zmusiło ich do wbicia się Rzeczną Panną w usłany łupkiem wąski pas plaży. – Szkoda ją tu tak zostawiać – powiedział Scriberson, gdy gramolili się przez burtę i brnęli do brzegu. – A co innego możemy zrobić? – zapytał Skaggerhill, chociaż i w jego głosie zabrzmiała tęskna nuta, gdy obrzucił statek pożegnalnym spojrzeniem. – Dobrze nam służyła, to prawda; może kiedyś po nią wrócę. Spróbujemy poszukać tamtego statku ze skarbami, hmm? Szturchnął porozumiewawczo Firpike’a, któremu jednak śpieszno było wyjść z wody, jakby się obawiał, że Zielony mógłby się na nich rzucić nawet tutaj, na płyciźnie. Wyraźnie zaniepokojona Ethelynne stała z Lutharonem przy bramie osady. – Byłam przy tym, jak budowali to miejsce – powiedziała do Claya. – Zaledwie rok temu. – Kopalnie „Jasny Brzeg”. – Skaggerhill ruchem głowy wskazał osmolony szyld nad bramą. Litery się spaliły, ale znak Jasnego Brzegu nadal dało się rozpoznać. – Pewnie chcieli mieć port dla swojego statku badawczego.

Ethelynne wspięła się na grzbiet smoka. – Nie chcę na to więcej patrzeć. Lecimy na zwiad. Lutharon przekłusował nad brzeg jeziora, tam rozpostarł skrzydła i wzbił się w powietrze. Zatoczywszy szeroki krąg nad osadą, wyruszył na południe. – Można by pomyśleć, że będzie bardziej odporna – zauważyła Loriabeth. – Tyle czasu tu spędziła... – Mam wrażenie, że to dla niej coś nowego. – Clay skinął głową w stronę zgliszcz. – Wcześniej smoki tak się nie zachowywały. – Zerknął ukradkiem na stryja, który z nieprzeniknioną miną rozglądał się po osadzie. – Aż się człowiek zastanawia, co w nie wstąpiło. – Clay? Silverpin? – Braddon dobył broni i ruszył w stronę bramy. – Idziecie ze mną. Reszta niech ma oko na jezioro. Brama została wzmocniona i zabarykadowana, ale coś – prawdopodobnie smagnięcie smoczego ogona – zdruzgotało jej dolną połowę. Clay i Silverpin schylili się i z bronią gotową do strzału weszli na teren osady. Widok przyprawiał o mdłości. Na ziemi wokół leżały ciała, okaleczone, na wpół spalone, często pokawałkowane. Sądząc po resztkach ubrań, zginęli tu robotnicy i Najemnicy. Wszędzie walały się łuski po nabojach – a więc przynajmniej nie poddali się bez walki. Zgliszcza wciąż dymiły. To się musiało wydarzyć całkiem niedawno. – Zielone. – Braddon przystanął nad jednymi ze zwłok i obejrzał ślady zębów, które rozdarły ciało od brzucha po szyję. – Pewnie najpierw rozprawiły się ze statkiem, a potem przybyły tutaj. Nie jadły, tylko zabijały. Jak tamtych żołnierzy w dżungli. Clay rozglądał się po otaczających ich ruinach. Znajdujące się w osadzie dwa baraki mieszkalne i stołówka zostały zburzone i niemal doszczętnie spłonęły. Składy i warsztaty wyglądały niewiele lepiej, za to w głębi osiedla majaczyła jakaś ocalała budowla. – Co to za szopa? – spytał stryja. – Sprawdźmy. Okazało się, że to kolejny warsztat, który nie spalił się do cna

tylko dlatego, że miał ściany z karbowanej blachy. W środku znajdowało się coś, czego Clay jeszcze nigdy w życiu nie widział: stojąca na szynach olbrzymia, wielokołowa machina. Z tyłu miała przyczepiony drugi obiekt na kołach, jakby wóz pełen węgla. Szyny biegły w drugi kraniec magazynu, gdzie znikały pod ogromnymi wrotami o wysokości dwunastu stóp. Maszyna była poczerniała, grubo pokryta sadzą, częściowo nawet nadtopiona. Na platformie umieszczonej tuż za ogromnym cylindrem, który stanowił większość masy machiny, leżał poczerniały ludzki szkielet. – Próbował ją uruchomić, kiedy Zielone zaatakowały. – Braddon oglądał z zainteresowaniem pojazd. – Chyba będziemy mieli nową robótkę dla pana Scribersona. – Co to w ogóle jest? – zapytał Clay. – Lokomotywa szynowa, jeśli się nie mylę. Wygląda na to, że Jasny Brzeg zainwestował tu poważne pieniądze. Zamierzali dostarczać na wybrzeże mnóstwo rudy. – Nie mogli statkiem? – nie mógł się nadziwić Clay. – Przecież to jezioro ma połączenie z morzem, prawda? – Tak, ale na znacznym odcinku są tam katarakty. To głównie z ich powodu ta okolica tak długo pozostawała niezbadana. Braddon spojrzał wzdłuż toru na wrota. Były tak samo podparte i zablokowane jak główna brama osady; ich otwarcie wymagałoby znacznego wysiłku. – Idź po resztę – polecił Clayowi. – Przeszukajcie ciała i magazyny, zbierzcie amunicję i w ogóle wszystko, co może nam się przydać. *** W osadzie znaleźli łącznie trzysta sztuk amunicji. Część musieli wyrzucić, bo nie pasowała do ich broni, ale otrzymane od Foxbine dodatkowe dwadzieścia nabojów ogromnie podniosło Claya na duchu. Scriberson chyba z godzinę ślęczał nad lokomotywą, zanim orzekł, że jest sprawna i wymaga tylko paru

drobnych napraw. – Nie zwlekaj więc, młody człowieku – ponaglił go Braddon. – Przed wieczorem zamierzam się stąd ulotnić. Wrota okazały się tak solidnie zaparte, że szybko dał sobie spokój z próbami roztrącenia wzmacniających je belek za pomocą młota i postanowił sięgnąć po niedawną zdobycz. – Dawno tego nie robiłem... – mruknął, ostrożnie przycinając calowy kawałek laski materiału wybuchowego. Pozostali szybko czmychnęli na zewnątrz, ale Clay został, żeby popatrzeć; spodziewał się, że taka wiedza może mu się przydać, gdy już dotrą do celu podróży. – Najważniejsza rzecz – ciągnął Braddon – to robić wszystko bardzo, bardzo powoli. – Wsunął zrzynek między jedną z belek i deski wrót. – Ten materiał nie lubi pośpiechu i szarpaniny. To samo zrobił przy pozostałych trzech belkach (zużył łącznie pół laski), po czym rozwinął zwój czarnego drutu znaleziony przez Skaggerhilla w jednym z magazynów. – A oto lont. – Odciął cztery równej długości kawałki drutu i splótł je na jednym końcu. – Zainicjuje wybuch. – Gdzie się tego nauczyłeś, stryju? – Zaciągnąłem się kiedyś do ochrony poszukiwaczy kości na zachodnich równinach. Syndykat i Połączona Kompania dobrze płacą za kości dawno wymarłych stworzeń. Na równinach jest płaskowyż, który obfituje w takie znaleziska, ale trzeba wysadzać skały, żeby je z nich wyłuskać. – To kości smoków? – Nie. Pan Scriberson ma rację: nie ma tak starych smoczych kości. Potrzymaj. Braddon oddał Clayowi splecione w warkocz druty, których wolne końce powtykał następnie w przytwierdzone do wrót kawałki materiału wybuchowego. Na koniec przymocował warkocz do reszty zwoju i rozwijając go, wycofał się z szopy. Clay wyszedł za nim. – Schowajcie się gdzieś – polecił Braddon. – I zatkajcie uszy. Ukryli się z Clayem za osmolonym stosem drewna. Braddon

oskrobał lont z zewnętrznego oplotu i przytknął do niego zapałkę. Lont od razu zajął się ogniem. Clay patrzył, jak dymiący kłębuszek iskier posuwa się naprzód i zostawia po sobie kreskę popiołu, aż zniknął w mroku szopy. Chwilę później nastąpił wybuch, który wzniecił tumany kurzu w całej osadzie, a grzmot był tak potężny, że Clay ucieszył się, że posłuchał rady stryja i zatkał uszy palcami. – Jasny Brzeg nie próżnował – mruknął Skaggerhill, oglądając tor biegnący w dal od strzaskanych wrót. Błyszczące szyny odcinały się na tle krajobrazu, serią łagodnie nachylonych odcinków wspinały się na zielone wzgórza, a w końcu ginęły im z oczu w odległej o jakieś trzy mile dolinie o stromych zboczach. – Przynajmniej wiemy, dokąd się udać. – Braddon odwrócił się do Scribersona, który stał na platformie lokomotywy i majstrował przy mierniku. – Młody człowieku, czas, byś wskazał nam drogę. Mapy Kopalni „Jasny Brzeg”, które znaleźli w zgliszczach, były zdekompletowane i nadpalone. Wprawdzie Braddon zapobiegliwie wziął ze sobą mapy tych okolic sporządzone na użytek Syndykatu, ale zawierały one mniej szczegółów niż mapy koncernu górniczego. – Wiemy, gdzie jesteśmy. – Wskazał punkt na jednej z map Jasnego Brzegu. Jego położenie nad jeziorem i przerywana linia biegnąca od niego na południe wskazywały, że oznacza osadę, w której się znaleźli. Przesunął palcem wzdłuż linii w głąb gór, do miejsca, w którym przytykała do zwęglonego skraju arkusza. – Będzie jakieś czterdzieści mil znanego terenu. – Rozwinął mapę Syndykatu i wskazał zakreślony ołówkiem region. – Mapa Jasnego Brzegu kończy się gdzieś w tej okolicy. Pytanie brzmi: czy to tam właśnie chcemy dotrzeć? Spojrzał wyczekująco na Scribersona. Pierwszy raz, odkąd się poznali, Clay wyczuł u astronoma wyraźne wahanie. Wcześniej obnosił się z rozczulającą, choć niezbyt mądrą pewnością siebie, teraz zaś spuścił wzrok i zaczął

przestępować z nogi na nogę jak młody chłopak, któremu nagle zabrakło kwalifikacji. – Nie wiem – odparł półgłosem. – Słucham? – Braddon wyprostował się nad mapą. Jego oczy błysnęły złowieszczo. – Zechce pan powtórzyć? – Nie wiem dokładnie, gdzie to jest. – Scriberson podniósł wzrok, ale natychmiast znów go spuścił, napotkawszy spojrzenie Braddona. – Wiem tylko, jak wygląda. – Rozumiem. – Nawet w uszach Claya głos Braddona zabrzmiał aż nazbyt spokojnie i rozsądnie. Clay zrobił krok w stronę astronoma. Stryj mówił dalej: – Przypominam sobie jednak, jak opowiadał nam pan o zaginionej mapie tego regionu, którą powierzył pan swojej wyjątkowej pamięci i nie potrzebuje jej kopii. – To nie była mapa. – Scriberson z wysiłkiem przełknął ślinę. – To był... szkic... miejsca, z którego można zobaczyć koniunkcję. To bardzo charakterystyczny punkt. Jestem pewien, że gdyby tylko wpadł mi w oko... – Wpadł w oko?! – W odróżnieniu od Braddona Skaggerhill nie okazywał ani odrobiny złudnego opanowania. – Zamierzałeś sobie po prostu spacerować po okolicy, aż to miejsce wpadnie ci w oko? Masz pojęcie, jak ogromne są te góry, chłopcze? – Z relacji wynika, że to blisko najwyższego szczytu. – Scriberson uśmiechnął się niepewnie. – A ten powinniśmy łatwo znaleźć – dodał półgłosem. Przedłużające się milczenie przerwała dopiero kąśliwa uwaga Firpike’a: – I to niby ja tu jestem oszustem. – Jest nam potrzebny do obsługi lokomotywy – przypomniał Braddonowi Clay, coraz bardziej zaniepokojony bezruchem stryja. – Ja mogę poprowadzić tę przeklętą lokomotywę – odparował Skaggerhill i oskarżycielskim gestem wycelował palec w Scribersona. – Zawarliśmy umowę w oparciu o deklaracje, które nagle okazują się fałszem. W naszym fachu to nie jest byle

co. Clay powiódł wzrokiem po pozostałych; na wszystkich twarzach malowały się rozczarowanie i krytyka, nawet tatuowane czoło Silverpin zmarszczyło się w nietypowy, srogi sposób, ale najbardziej załamana była chyba Loriabeth, która skrzyżowała ramiona na piersi i demonstracyjnie odwróciła wzrok, żeby nie patrzeć na astronoma. Jej twarz przybrała po dziewczęcemu nadąsany wyraz, o którym myślał, że na dobre zatraciła go na szlaku. Dla tych ludzi kontrakt to coś znacznie poważniejszego niż kawałek papieru, uświadomił sobie zaskoczony, że wcześniej nie przyszło mu to do głowy. To kwestia życia i śmierci. – Przeproś – poradził Scribersonowi cichym, lecz natarczywym tonem. Scriberson popatrzył im w oczy, wyraźnie pobladły pod brzemieniem ich zbiorowego werdyktu. Jego pewność siebie ulotniła się bez śladu. Nie był już najlepiej wykształconym człowiekiem w gronie wędrowców, którzy rzadko brali książkę do ręki, tylko przerażonym i bezbronnym chłopakiem, który musi stawić czoło pięciorgu rozeźlonym, niebezpiecznym ludziom. – Ja... nie chciałem nikogo wprowadzić w błąd – wymamrotał. – Chciałem tylko... zobaczyć koniunkcję. Od prawie dziesięciu lat o niczym innym nie myślę. Jeżeli jednak ktoś poczuł się urażony, przepraszam ze szczerego serca. – Nie wysilaj się, synu. – Skaggerhill odwrócił się do Braddona. – Zostawmy go tutaj, kapitanie. – Popieram – odezwała się Loriabeth. – To już lepiej okazać mu odrobinę łaski i od razu go zastrzelić – zauważyła Foxbine. Loriabeth posłała Scribersonowi mordercze spojrzenie. – Nie jestem w łaskawym nastroju. – Chwileczkę. – Clay wszedł pomiędzy nich i odwrócił się do Scribersona. – Ten szkic, o którym mówiłeś: pamiętasz go na tyle dobrze, żeby go odtworzyć?

Scriberson z wahaniem skinął głową. – W takim razie niepotrzebna nam mapa – powiedział Clay do Braddona. – Zapomnieliście już, że mamy oczy w powietrzu? Ethelynne znajdzie to miejsce. – To bardzo rozległe góry, Clay – odparł Braddon. – Nawet jej oswojony smok nie obleci ich całych przed koniunkcją. – Jest jeszcze panna Lethridge – nie ustępował Clay. – Jutro połączę się z nią w transie; może ten przyrząd, który przywiozła z Morsvale, dostarczy nam nowych wskazówek. – Jaki przyrząd? – zainteresował się Firpike. – Pilnuj swojego nosa, doktorku – odparował Skaggerhill takim tonem, że uczony od razu się odsunął, chociaż nie aż tak daleko, żeby nie słyszeć dalszej rozmowy. – Decyzja należy do ciebie, stryju. – Clay stanął obok Scribersona. – Ale ja już dość widziałem zła podczas tej wyprawy: jeżeli on zostanie, zostanę razem z nim. Braddon długo milczał, chociaż jego spokojna dotąd twarz przybrała złowieszczy wyraz. Kiedy w końcu przemówił, tonem nieznoszącym sprzeciwu zwrócił się wprost do Claya: – Od tej pory będzie twoim podopiecznym. Poręczyłeś za niego, więc za niego odpowiadasz. Jeśli jeszcze raz „wprowadzi nas w błąd”, to masz się tym zająć. Clay spojrzał na zlanego potem Scribersona i pokiwał głową. – Rozumiem, stryju. Braddon przeniósł wzrok na Scribersona. – A pan niech się bierze do rysowania. *** Scriberson – nadzwyczaj rozsądnie próbując sobie zaskarbić przychylność towarzyszy – równie sprawnie poradził sobie z lokomotywą, jak wcześniej z zasilanym krwią silnikiem Rzecznej Panny. Musieli wyrzucić sporo węgla z tendra, żeby wszyscy się pomieścili, ale jego zdaniem paliwa i tak powinno wystarczyć na dobre sto mil podróży. Towarzyszący mu na

platformie Clay wziął na siebie obowiązki palacza i szuflą wrzucał węgiel do paleniska. Po długim i starannym badaniu nieuszkodzonych i niestopionych zegarów (przez ten czas gęsty dym wypełnił szopę do tego stopnia, że pasażerowie omal się nie podusili) Scriberson przestawił największą dźwignię w oszałamiającej kolekcji przyrządów sterowniczych. Z machiny dobył się głośny syk, kłęby pary zmieszały się z dymem i pojazd zaczął powoli wyjeżdżać z szopy. Ponieważ nie mieli jak zawrócić, musieli popychać tender przed sobą. Jadąca tyłem lokomotywa zaczęła oddalać się od osady. – Dobra robota, Scribes. – Clay poklepał astronoma po plecach. Spięty Scriberson zdobył się tylko na skinienie głową. – Pamiętasz, co mi powiedziałeś na statku? – zapytał na tyle głośno, żeby szczęk i syk maszynerii nie zagłuszyły jego słów i Clay go usłyszał. – Że najlepiej będzie się zmyć? Chyba w końcu zrozumiałem. – Trochę za późno. Stryj Claya ślęczał nad sporządzonym przez Scribersona szkicem. Rysunek przedstawiał szeroką, płaską półkę skalną sterczącą ze zbocza wysokiej góry w kształcie stożka. Nawet Claya zdziwił brak jakichkolwiek charakterystycznych punktów orientacyjnych; pozostali byli jeszcze bardziej rozczarowani. – Naprawdę mnie zastrzelisz, Clay? – spytał Scriberson z wysiloną jowialnością w głosie. W jego oczach czaił się lęk. – Słyszałeś kapitana. – Clay uśmiechnął się, próbując dodać mu otuchy. – Tylko jeśli znowu skłamiesz. Lokomotywa miarowo, choć niezbyt szybko pokonywała kolejne pochyłości w drodze do doliny. Zapał Scribersona w roli maszynisty nie przeszkodził mu źle ocenić szybkości niezbędnej do pokonywania serpentyn i parę razy zdarzyło im się zsunąć lekko wstecz, zanim w końcu wyjechali na płaski, poziomy teren. Tam jednak silnik odzyskał żwawość i machina skoczyła naprzód, dymiąc z karłowatego komina. Krajobraz po obu stronach rozmazywał się w smugi zieleni, a później – gdy wjechali w głąb doliny – smugi szarości. Tory biegły prosto jak

strzelił. Po obu stronach wznosiły się strome zbocza. Pędząc w głąb gór, Clay czuł podobne uniesienie, jak kiedy dosiadał Lutharona. Przejechali ponad dziesięć mil, zanim tor znów zaczął kluczyć, biegnąc wzdłuż płynącego po dnie doliny wąskiego strumienia. Niedługo potem Braddon zamachał kapeluszem, wypatrzywszy z przodu niewielkie skupisko domów przytulonych do przysadzistej drewnianej wieży. Scriberson posłusznie zmniejszył prędkość i w naturalny sposób zatrzymali się przy samej wieży, w której Clay po sterczącym z boku kranie z zaworem rozpoznał wieżę wodną. Obok niej powstało pół tuzina szop i magazynów, które po przeprowadzonym przez Loriabeth i Skaggerhilla krótkim rekonesansie okazały się puste. – Żadnych ciał – zameldował żniwiarz. – Nie ma też śladów pożaru. Wygląda na to, że przysłana przez Jasny Brzeg załoga po prostu dała nogę. Braddon spojrzał na ciemniejące niebo. – Zanocujemy tutaj. Clay, rano mam nadzieję usłyszeć jakieś przydatne wiadomości. *** Nie było jej. Widział tylko coraz bardziej szczegółowy obraz gór i dolin Nelphii. Stłumił nieznane uczucie, w którym nie od razu rozpoznał panikę. Okazało się, że trans potrafi być przerażającym i samotnym miejscem. W reakcji na chwilową utratę samokontroli ożyły wspomnienia, pył unoszący się z powierzchni księżyca tworzył obrazy na pozór przypadkowo przywoływane z otchłani umysłu. Głowa ojca widziana w szczerbince starego pistoletu. Derk przeliczający łup. Speeler zamordowany na Nabrzeżu Bewlera. No i Joya oczywiście. Joya w tańcu... Niechętnie wziął się w garść – chciał popatrzeć, jak Joya tańczy, ale wiedział, że nie może sobie tak folgować. Musiał wymyślić, co powie stryjowi. Pył opadł i Nelphia odzyskała

spokojny, surowy charakter. Obraz mącił tylko ulotny cień, który, na przemian puchnąc i kurcząc się, prześlizgiwał się po powierzchni. W pierwszej chwili pomyślał, że to jakiś strzęp wspomnień, który wyrwał się spod kontroli, na przykład obraz sylwetki Lutharona. Potem jednak stwierdził, że cień nie ma ustalonych konturów i nieustannie zmienia kształt. Poza tym był ciemny, tak ciemny, że gdziekolwiek przemknął, pożerał całe światło. I zbliżał się. W głowie Claya zabrzmiał (na razie bardzo słabo) pierwszy dzwonek alarmowy. W Carvenporcie panna Lethridge powiedziała coś takiego, odpowiedziała na pytanie, które zadał podczas pierwszej lekcji... Pytanie musiało być głupie, jak sobie uświadomił, bo w jej słowach rozbawienie przemieszało się z lekceważeniem: – Taka jest natura transu, że rodzą się w nim cudaczne pomysły. Proszę zapomnieć o wszelkich głupstwach zasłyszanych po pijanemu. W transie nie ma omenów, panie Torcreek. Omen... Cień rósł coraz bardziej, jego krawędzie się wyostrzały, zmienny kształt tężał w coraz bardziej znajomy obraz... To był człowiek, cień ludzkiej postaci, ale zniekształcony, jakby rzucany w nisko padających promieniach zachodzącego słońca, rozpoznawalny, lecz wciąż niewyraźny. Clay wytężył umysł, próbował go zidentyfikować. Ten człowiek coś trzyma, uświadomił sobie. Trzyma... *** Niebieska się wyczerpała i trans rozpadł się na kawałki. Nagły powrót do rzeczywistości sprawił, że Clay zadygotał i krzyknął. Uczucie było podobne, jak przy wrzuceniu do lodowatej wody – tylko dużo, dużo gorsze. – Claydon? – Poczuł na ramieniu dłoń stryja.

Skulił się, łapiąc powietrze urywanymi haustami. – Coś się tam stało? – Nie, nic takiego – odparł z wymuszonym uśmiechem Clay. – Produkt mi się skończył wcześniej, niż się spodziewałem. – Co powiedziała? Clay spuścił głowę jeszcze niżej i jęknął, żeby zyskać na czasie. Miał nadzieję, że trans potrwa dłużej i zdąży wymyślić jakieś kłamstwo. – Ludzie madame pracują nad urządzeniem – powiedział, wyczuwając narastające zniecierpliwienie stryja. – Na razie do niczego nie doszli, ale twierdzi, że jutro powinni coś mieć. Na razie mamy iść dalej i kierować się szkicem Scribesa. Braddon sapnął z irytacją i podszedł do drzwi szopy, w której zaszyli się na noc. Na dworze Scriberson dolewał wody z wieży do zbiornika lokomotywy, balansując na cylindrycznym kotle i przytrzymując olbrzymi kran nad wlewem; nikt nie zaoferował mu pomocy. Ethelynne wróciła wieczorem; podążając śladem szyn z osady w góry, Lutharon nie miał kłopotów z odszukaniem ekipy. Przyjrzawszy się sporządzonemu przez Scribersona szkicowi, Ethelynne obwieściła pogodnie, że nigdy nie widziała takiego miejsca. – Rano polecimy się rozejrzeć – obiecała. – Najwyższy szczyt łatwo znaleźć, ale to daleko stąd. Nie będzie nas przynajmniej przez jeden dzień. Clay zajrzał do otrzymanej od niej fiolki z Niebieską: zostało dosłownie parę kropel. Wystarczy na dwa transy, nie więcej. – Może lepiej zaczekać, aż wróci – zasugerował stojącemu w drzwiach stryjowi. – Nie wiadomo, czy w ogóle wróci – odparł Braddon. – Ruszymy dalej po torze. Dokądś musi prowadzić. *** Im bardziej zagłębiali się w góry, tym bardziej kręty stawał się tor. Poza tym – chociaż Clay uświadomił to sobie dopiero, gdy

jechali skrajem wyjątkowo głębokiego żlebu – z każdą milą wspinali się coraz wyżej. Strumień, wzdłuż którego podążali od osady, pienił się jak rasowa górska rzeka, a skalne zbocza doliny wznosiły się pionowo nad ich głowami; szczyty ginęły w wiecznej mgle, stanowiącej nieodłączny element krajobrazu Gór Miedzionośnych. – To naprawdę niebywałe osiągnięcie inżynierskie – powiedział Scriberson, gdy zbliżali się do końca wąwozu. – Koszty musiały być niebotyczne. – Zapewne stosowne do zysków – zauważył w odpowiedzi Clay. Coś z przodu przyciągnęło jego wzrok: szereg słupów wzdłuż toru. Lokomotywa sunęła dostatecznie powoli, żeby wszyscy mogli w pełni docenić widok. Splugawieni, uświadomił sobie Clay, patrząc na kolejne zatknięte na drągach, na wpół przegniłe głowy. Naliczył ich ponad sześćdziesiąt. – To ostrzeżenie – wyjaśnił zdumionemu Scribersonowi. – Niebywałe osiągnięcie inżynierskie nie przyszło im łatwo. Wąwóz znacznie się rozszerzył, za to skalny występ, na którym położono szyny, stał się wyraźnie węższy. – Lepiej zwolnij, Scribes – poradził Clay, wybiegłszy wzrokiem w przód. Dwieście jardów od nich tor skręcał ostro w prawo na długi, drewniany most przerzucony w poprzek wąwozu. Sam fakt, że most stoi, Clay poczytywał za dobrą wróżbę, ale osmolone drewno trochę podkopało jego pewność siebie. – To nie mógł być smoczy ogień – odezwał się Skaggerhill. Zatrzymali się tuż przed mostem i wysiedli, żeby ocenić uszkodzenia. – Smok by go spopielił. Clay rozumiał jego argumenty. Osmolenia na moście były nieregularne, bardziej intensywne w jednych miejscach, mniej wyraźne w innych... Wyglądało to raczej na liczne małe pożary niż smoczą pożogę. – Splugawieni – powiedział. – To ich zemsta za tamtą makabrę. – Wygląda na to, że spartolili sprawę. – Braddon obejrzał się

na Scribersona. – Jest pan naszą najlepszą namiastką inżyniera. Czy ten most wytrzyma? Scriberson długo przyglądał się konstrukcji, zanim odparł po prostu: – Trudno powiedzieć. – Ależ ty jesteś przydatny... – Skaggerhill przewrócił oczami. – Sami chcieliście, żebym był z wami szczery – wytknął mu Scriberson. – A prawda jest taka, że nie potrafię oszacować, czy utrzyma ciężar lokomotywy. Dźwigary są solidne, niepowyginane... To dobry znak, ale niczego nie przesądza. – Czyli zostawiamy lokomotywę po tej stronie – podsumował Clay. – Niespecjalnie podoba mi się idea pieszej wędrówki przez te góry – zaoponował Braddon. – Ryzyko jest zbyt duże, stryju... – próbował jeszcze Clay. Przerwał mu huk karabinowego wystrzału. Wszyscy odruchowo przykucnęli, spoglądając w kierunku, z którego dobiegł dźwięk. Na tendrze stał Kaznodzieja z dymiącym karabinem. Przeładował, wycelował wzdłuż toru i wypowiedział tylko jedno słowo: – Splugawieni. W pierwszej chwili Clay zobaczył ich zaledwie kilkudziesięciu – gromada wojowników w koźlich skórach pędziła po torze uzbrojona w łuki i włócznie, przeskakując nad zwłokami tego, którego zastrzelił Kaznodzieja. Dopiero potem dostrzegł podążającą za nimi nieprzeliczoną masę, tak wielką, że niektórzy spadali z urwiska na dno kanionu, co niestety wcale nie zniechęcało ich towarzyszy. – Chyba nie mamy wyboru – orzekł Braddon. Podniósł karabin do ramienia, strzelił i skoczył w stronę lokomotywy. – Wsiadać wszyscy! Młody człowieku, cała naprzód! Clay wgramolił się na platformę obok Scribersona i zaczął sypać węgiel do paleniska najszybciej, jak potrafił. Astronom uruchomił pojazd. Kaznodzieja i Braddon wspięli się na stertę

węgla w tendrze i spokojnie ostrzeliwali Splugawionych, starając się oszczędzać amunicję. Loriabeth i Foxbine z bronią gotową do strzału zajęły stanowiska po bokach. Buchnęła gęsta chmura pary, gdy Scriberson desperacko usiłował rozpędzić pojazd, który potrzebował pełnej minuty, by nabrać prędkości piechura. Przez ten czas dopadli ich pierwsi Splugawieni. Jeden wskoczył na kocioł i czepiając się metalu pazurami, czołgał się w stronę platformy; grymas wściekłości wykrzywiał jego zdeformowane, pokryte łuskami rysy. Loriabeth strzeliła mu w głowę, zanim zdążył się zbliżyć na tyle, żeby zaatakować, ale tuż za nim szli już dwaj kolejni, a dalsi biegli wzdłuż toru, napinając łuki. Foxbine ścięła ich serią z karabinku – tuż po tym, jak strzała z krzemiennym grotem wizgnęła w powietrzu obok głowy Claya. Dwaj na kotle zeskoczyli na platformę. Błysnęły krzemienne noże. Clay zrobił unik, co przypłacił zadraśnięciem na przedramieniu. Sięgnął po Szpilę i jednocześnie wymierzył przeciwnikowi kopniaka. Splugawiony odskoczył, ale tylko na mgnienie oka, bo zaraz znów zaatakował. Clay nie wyjął jeszcze dobrze Szpili z olstra, na dodatek zaczynał żałować, że zapobiegawczo nie łyknął choć trochę produktu. Szufla do węgla spadła z głośnym łoskotem na łeb Splugawionego, który zachwiał się na nogach. Firpike zaśmiał się piskliwie, nieco histerycznie, i drugi raz grzmotnął szuflą, ale tym razem Splugawiony zablokował uderzenie przedramieniem, a drugą ręką wziął zamach do ciosu nożem. Clayowi wreszcie udało się wyszarpnąć Szpilę z olstra: wierzgnęła mu w dłoni, gdy zestrzelił napastnika z platformy. Odwrócił się w samą porę, żeby ujrzeć, jak Scriberson odciąga szarpiącego się Splugawionego od Loriabeth, przytrzymując go od tyłu łokciem za szyję. Loriabeth przyłożyła lufę rewolweru do głowy przeciwnika... i zaklęła, gdy kurek szczęknął w pustej komorze. Obróciła broń w dłoni i tak długo okładała Splugawionego kolbą po łbie, aż zwiotczał. Do spółki ze Scribersonem zepchnęli jego bezwładne ciało z lokomotywy.

Uwagę Claya zwrócił dobiegający z tendra okrzyk. Obejrzał się i zobaczył Braddona mocującego się ze Splugawionym, który prawie dorównywał mu posturą; Kaznodzieja i Skaggerhill metodycznie odstrzeliwali kolejnych biegnących wzdłuż toru łuczników. Silverpin skoczyła na pomoc Braddonowi; jej włócznia zabłysła i przeszyła szyję Splugawionego. Następny już wspiął się na tender za jej plecami i uniósł krzemienny nóż do morderczego ciosu; Clay powalił go dwoma strzałami w plecy. Ze Szpilą gotową do strzału znów odwrócił się w stronę lokomotywy. Kolejna grupa Splugawionych miała ochotę władować się im na pokład, ale pod ręką Scribersona machina nabrała już dość pary, żeby im się wymknąć, i nie pozostało im nic innego, jak zawyć z rozczarowania, gdy ich strzały nieszkodliwie obijały żelazne burty. Ostrzał zelżał, a potem ustał zupełnie, gdy oddalili się od prześladowców. Clay zdał sobie sprawę, że znaleźli się tymczasem w połowie długości mostu. Kątem oka zauważył jakiś ruch: zebrani na skraju wąwozu Splugawieni wystrzelili salwę płonących strzał. Odruchowo chciał się przed nimi uchylić, gdy dotarło do niego, że lecące łukiem pociski nie są wymierzone w lokomotywę. Odprowadził je wzrokiem: przeleciały dołem i powbijały się w konstrukcję mostu przed pojazdem. Chwilę później drogę przegrodziła im potężna ściana dymu. Clay wychylił się z platformy i spojrzał w dół pomiędzy dźwigary. – Stój! – wykrzyknął na widok buzujących płomieni. Pożar rozprzestrzeniał się po konstrukcji mostu z ogromną, wręcz nienaturalną szybkością. – Hamuj, do licha! – wrzasnął do Scribersona. Zgroza w jego głosie musiała przemówić astronomowi do wyobraźni, bo z całej siły zaciągnął dźwignię hamulca. Sypnęło skrami, lokomotywa zaczęła zwalniać, ale obserwujący płomienie Clay nabierał przyprawiającego o mdłości przeświadczenia, że nie zdążą się zatrzymać. – Skacz! – krzyknął i zepchnął Loriabeth z platformy.

Na szczęście była zbyt zaskoczona, żeby stawiać opór – zdążyła tylko zakląć szpetnie i spadła obok toru. Firpike sam już chyba zwietrzył niebezpieczeństwo, bo zeskoczył bez ponaglania. Silverpin i Scriberson poszli w jego ślady. Clay również zamierzał skoczyć, kiedy jego wzrok padł na stryja i Skaggerhilla klęczących przy tylnym skraju platformy. – Musimy uciekać! – zawołał, rzuciwszy się w ich stronę. Na widok Foxbine stanął jak wryty. Leżała na wznak, w jednej ręce trzymała rewolwer, drugą zaciskała na drzewcu strzały sterczącej jej z piersi. Twarz miała zupełnie bladą, tylko w oczach jeszcze tliła się resztka życia. Kiedy Skaggerhill i Braddon chcieli wziąć ją na ręce, pokręciła głową, a jej usta drgnęły lekko, składając się do uśmiechu. Narastający ryk płomieni zagłuszył jej słowa, ale Clay i tak domyślił się, co mówi: – Stu dwudziestu skurczybyków... Kto by pomyślał? – Stryju! – zawołał Clay. Foxbine zamknęła oczy, lecz Braddon i Skaggerhill wciąż przy niej klęczeli. Braddon spojrzał na niego, delikatnie wyłuskał rewolwer z dłoni Foxbine i skinął Skaggerhillowi głową. Clay nie czekał: zeskoczył z platformy z impetem, który z perspektywy czasu okazał się przesadny, bo prześliznąwszy się po deskach, ledwie wyhamował na samym skraju mostu. Młócił przy tym rozpaczliwie ramionami i gapił się na spienioną wodę daleko w dole. Ktoś złapał go za kołnierz i odciągnął. – Mam nadzieję, że zostało ci jeszcze trochę produktu – powiedział Braddon. Puścił Claya i ruchem głowy wskazał lokomotywę, która zdążyła przez ten czas wjechać w płomienie i w kłębach dymu trudno już było rozpoznać jej przysadzistą sylwetkę. Chwilę później rozległ się przeraźliwy trzask i cała konstrukcja zadrżała im pod stopami. Przęsło pod lokomotywą złamało się, metal zgrzytnął jękliwie, szyny się pogięły, a w końcu lokomotywa wraz z tendrem spadła do rzeki, zabierając ze sobą Foxbine. – Musieli pokryć konstrukcję olejem – domyślił się Braddon.

Spojrzał na Splugawionych zebranych w gromadę na skraju mostu. – A potem wpędzili nas w pułapkę. – Nigdy bym nie pomyślał, że mają dość rozumu na coś takiego – przyznał Skaggerhill. Clay znów spojrzał w dół, gdzie płomienie w najlepsze przeskakiwały z belki na belkę. Pożar się rozszerzał. Dziura po lokomotywie mierzyła dobre dwadzieścia stóp, za nią było jeszcze kolejne dwadzieścia stóp mostu i dopiero zaczynał się drugi brzeg wąwozu. Łatwizna dla niego, ale nie dla pozostałych. Wyjął z kieszeni etui, a z niego dwie fiolki Zielonej. Zdesperowany spojrzał na stryja. – Loriabeth i Silverpin – powiedział Braddon tonem nieznoszącym sprzeciwu. Clay skinął głową i wypił całą fiolkę. Wszyscy skupili się w pobliżu, na ich twarzach malowała się bolesna świadomość bliskiej śmierci. Clay bez zbędnych wstępów podszedł do Loriabeth, złapał ją wpół i zarzucił sobie na ramię. – Co to ma zna... – zaczęła, szarpiąc się, ale znieruchomiała, gdy ścisnął ją z taką siłą, że wydusił jej powietrze z płuc. – Nie ma czasu, kuzyneczko. Wziął rozbieg i skoczył ponad dziurą. Bez trudu pokonał całą odległość. Gwałtowne lądowanie strąciło mu Loriabeth z pleców: leżała na torze, dyszała ciężko i gapiła się na niego zdumiona. – Ruszaj się, Lori. – Wskazał drugi brzeg wąwozu. – Ale... Nie czekał. Odwrócił się, skoczył z powrotem i wylądował obok Firpike’a. Nie bacząc na jego rozpaczliwe błagania, podbiegł prosto do Silverpin. Wyraz jej twarzy zdradzał jeszcze większą dezorientację niż zwykle, złość mieszała się na niej z niechęcią... Jego zrodzona z Zielonej szybkość nie dała jej czasu na protesty. Przy drugim lądowaniu poczuł, że zapas produktu szybko się wyczerpuje. Cmoknął Silverpin w policzek i wrócił do pozostałych. Wylądował w deszczu strzał. Splugawieni zorientowali się, co zamierza, i nie byli tym zachwyceni.

Braddon z Kaznodzieją ostrzeliwali z karabinów nielicznych napastników, którzy zdecydowali się zaszarżować po moście i woleli zginąć niż pozwolić wrogowi uciec. Clay zgarnął Scribersona, odtrącił ręce próbującego powstrzymać go Firpike’a i jednym susem przesadził wyrwę w moście. – Masz za mało produktu, prawda? – spytał Scriberson, krztusząc się dymem. Płomienie sięgały coraz wyżej. Clay bez słowa wskazał mu drugi skraj wąwozu i wypił ostatnią fiolkę Zielonej. Skaggerhilla trzeba było przemocą powalić na ziemię, zanim dał się przenieść na drugą stronę. Co innego Kaznodzieja – ten po prostu przewiesił karabin przez ramię i spokojnie czekał, a po lądowaniu stanął na nogi i bez słowa ruszył dalej. – Stryju... – odezwał się Clay po następnym skoku, spojrzawszy znacząco na skulonego i pochlipującego Firpike’a. Braddon oddał kolejny strzał. – Nie wystarczy mi... – Zabierz go – polecił Braddon. – Ale stryju... – Ruchy, Claydon. Braddon przeładował i uniósł karabin do ramienia. Clay zdawał sobie sprawę, że mógłby go obezwładnić i przenieść wbrew jego woli, a potem patrzeć, jak pożoga pochłania Firpike’a na walącym się moście. Nie mógł jednak tego zrobić. To stryj był tu dowódcą. – Wstawaj, draniu. Szarpnięciem postawił Firpike’a na nogi. Zapłakany uczony rozpływał się w podziękowaniach, gdy Clay niósł go na drugą stronę wyrwy; ucichł dopiero po lądowaniu, dławiąc się dymem. Wyzierające spomiędzy belek jęzory ognia dosięgały już górnej powierzchni mostu, Clay zużył więc resztkę Zielonej i cisnął Firpikiem w stronę reszty zebranej na skraju wąwozu. Odwrócił się, po omacku sięgnął po etui i mrużąc drażnione dymem oczy, wypatrywał znajomej postaci Braddona. Zareagował na odgłos strzału – spojrzał w tamtym kierunku i wyjął fiolkę Czarnej, prezent od ciotki. Była prawie w połowie

pełna. Przełknął Czarną, krzywiąc się, gdy paliła go w gardle, i smagnął mocą jak biczem. Bardziej poczuł, niż zobaczył, że trafiła w cel. Skoncentrował się. Zdarzało mu się już wcześniej przenosić cięższe obiekty niż Braddon, ale i tak wymagało to ogromnego skupienia. Błogosławieni rzadko używali Czarnej wobec innych ludzi inaczej, niż żeby zrobić im krzywdę; trudno było zapanować nad uwalnianymi przy jej stosowaniu potężnymi siłami. Z ulgą przyjął widok stryja wynurzającego się z kłębów dymu. Kiedy Braddon przelatywał mu nad głową, na jego twarzy jeden, jedyny raz odmalowało się zdumienie. Clay przeniósł go nad resztą mostu i wypuścił kilka stóp nad ziemią. Zatoczył się, gdy ogarnęła go fala mdłości, osunął się na kolana i rozkaszlał. Przypomniał sobie widziany w transie cień. Most zadygotał, gdy jakiś kluczowy dźwigar przepalił się i pękł. Nie wszystkie historie są zupełnie urojone, pomyślał. Coś śmignęło mu nad głową i zacisnęło się na piersi. Ledwie zdążył rozpoznać pętlę ze sznura, gdy ta ścisnęła go jeszcze mocniej. Sznur werżnął mu się w ciało. Clay odruchowo krzyknął z bólu, most wydał z siebie ostatni, prawie żałobny jęk, któremu zawtórował dźwięk pękających jak zapałki podpór... a potem już spadał, żar opływał mu ciało przelotnymi, lecz bolesnymi falami, aż w końcu napotkał bezlitosną ścianę urwiska. Przez jakiś czas wisiał przy niej, patrząc w dół, jak szczątki mostu – dymiące belki i poskręcane szyny – spadają w spienioną wodę, która porywa je i unosi w kłębach pary. Zemdlał, kiedy gwałtownymi szarpnięciami zaczęli go wciągać na górę. Silverpin, zdążył jeszcze pomyśleć. Tak, to na pewno ona. Czym ona jest...?

Rozdział 36 Lizanne

Fale. Przez jakiś czas unosiła się w wodzie, zagubiona w odrętwiającym uścisku portowych głębin. Pomyślała, że umarła, bo pamiętała chwilę, gdy przyszedł mrok, wszelkie wrażenia zmysłowe uleciały, a rytm jej serca przeszedł w słabe, nierówne trzepotanie. Nagle jednak pojawiły się uporczywe, bolesne wstrząsy i ognisty ból w piersi, gdy coś przygniotło jej mostek – i przygniatało go rytmicznie, raz za razem. Po chwili wszystko zniknęło i znów zatraciła się w przyjaznym chłodzie wody. Widziała nad sobą fale, oglądała powierzchnię morza od dołu, widziała, jak skrzy się w promieniach zachodzącego słońca. Bardzo miły widok, piękne wspomnienie, które zabierze ze sobą tam, dokąd się udaje... Coś ścisnęło ją w gardle, wywołując napad kaszlu. Kaszlała wstrząsana konwulsjami, łzy ciekły jej z oczu, pierś bolała z wysiłku. W końcu kaszel zelżał i osunęła się na ziemię. Wyczuła pod plecami coś miękkiego. Dno morza, doszła do wniosku, podnosząc wzrok na fale ponad głową. Zamrugała i fale nagle zmieniły się w falujące na wietrze płótno namiotu. Dalszy pośpieszny rekonesans wykazał, że leży na wąskiej pryczy, a nie w mule na dnie portu. – Żyję – chciała powiedzieć, ale tylko znów się rozkaszlała. – Spokojnie, panienko. Delikatne, lecz stanowcze dłonie oparte na czole i plecach pomogły jej ułożyć się na pryczy. Znów zamrugała, łzy spłynęły i dostrzegła nad sobą łagodną twarz o starokolonialnej cerze.

Twarz, którą po chwili rozpoznała. – Pani Torcreek – wykrztusiła. Słowa zgrzytnęły jej w gardle jak papier ścierny na kawałku drewna. – W rzeczy samej. – Fredabel odsunęła się na chwilę od pryczy i wróciła z kubkiem wody. – A pani jest panną Lethridge. Proszę, niech się panienka napije. Woda spłynęła jej do gardła, przynosząc cudowną ulgę... i napływ wspomnień. – Niebieskie! – Lizanne usiadła na posłaniu. Oczami wyobraźni znów ujrzała corvuską flotę o krok od zagłady. – Były przy falochronie... – Nadal tam są. Pływają w tę i z powrotem, gotowe spalić żywcem każdego, kto by się okazał na tyle głupi, żeby się tam zapuścić. – A Corvusyjczycy? – Albo się potopili, albo uciekli. Ich wojsko też cienko przędzie. Nigdy się tak nie cieszyłam, że mieszkam w mieście, które ma mury obronne. – Ich wojsko? Fredabel obejrzała się na wejście namiotu. – Mam tu takich, którzy nie mogą się doczekać, żeby panience o wszystkim opowiedzieć. Tylko że najpierw musi pani wypocząć. – Urządzenie! – Lizanne odepchnęła próbującą ją powstrzymać rękę starszej kobiety i odrzuciła przykrycie. – Miałam ze sobą urządzenie... – Bez obaw, ten corvuski dryblas się nim zaopiekował. Ten sam, który wyłowił panienkę z wody. Te wstrząsy, ten ucisk na mostek... To on mnie ożywił. – Nie mogę tu zostać – upierała się Lizanne. Fredabel wybiła jej z głowy wszelkie myśli o wstawaniu, gdy z ogromną łatwością pchnęła ją z powrotem na łóżko. – Zielona – mówiła dalej Lizanne. Przed oczami latały jej ciemne plamy. – Proszę mi przynieść fiolkę Zielonej. – O nie. – Fredabel pokręciła głową i stanowczymi ruchami

otuliła kocem zwiotczałe ciało Lizanne. – Na razie wystarczy. Zaleczyła najgorsze oparzenia i złamania, ale widziałam ludzi, którzy brali za dużo i od tego umierali. – Z uśmiechem odgarnęła pacjentce włosy z czoła. – Muszę wiedzieć, panienko: czy panienka wie coś o mojej rodzinie? – Żyli – odparła Lizanne. Język jej się plątał, gdy zapadała się za czarny mur snu. – Kiedy ostatnio sprawdzałam, żyli... *** – Mam uwierzyć, że madame Bondersil była w zmowie z Cesarskim Korpusem Krwi? Komandor Stavemoor, dowódca garnizonu, był krępym mężczyzną z bujnymi bokobrodami. Lizanne oceniała go na bliżej sześćdziesięciu niż pięćdziesięciu lat. Pod gęstym zarostem skórę miał szarą jak człowiek na skraju wyczerpania. Poza nim w skład delegacji Syndykatu wchodziła chuda jak szczapa kobieta, o której Lizanne wiedziała, że jest przełożoną agentów Inicjatyw Nadzwyczajnych w Carvenporcie, oraz dwaj członkowie ścisłego kierownictwa – jeden z księgowości, drugi z kadr; obaj tak doskonale nijacy i tchórzliwie uchylający się przed wszelką odpowiedzialnością, że nie zawracała sobie głowy zapamiętywaniem ich nazwisk. – Może pan wierzyć, w co się panu żywnie podoba – odparła. Ze znużeniem osunęła się na fotel przy pustym biurku madame. Zaledwie przed godziną wstała z łóżka: pani Torcreek wypuściła ją ze szpitala dopiero po całym dniu odpoczynku. Szpital polowy na terenach parkowych Miasteczka Kolonialnego stał się prywatnym lennem pani Torcreek. Dowodził powszechnego szacunku dla jej rodu, a także jej nieprzeciętnego talentu organizacyjnego. Lekarze i pielęgniarki konsultowali z nią większość decyzji; ranni żołnierze i mieszkańcy miasta darzyli ją najgłębszą życzliwością. Nic więc dziwnego, że mogła kazać niedobitkom kierownictwa Carvenportu czekać, aż zgodzi się poddać Lizanne przesłuchaniu.

– Na dużo sobie pani pozwala. – Dowódca spojrzał znacząco na zajęty przez Lizanne fotel. – Po prostu musiałam usiąść – odparła, moszcząc się wygodnie. Skórzane obicie przyjemnie chłodziło jej kark – zwłaszcza teraz, gdy po krótkim przystrzyżeniu włosów nosiła nierównego pazia, który nie przydawał jej uroku. Podobnie zresztą jak niedopasowany kombinezon, w którym wystąpiła. Odebrała w życiu wiele lekcji o znaczeniu czystości i wadze właściwego ubioru, teraz jednak takie drobiazgi nic a nic jej nie obchodziły. Naczelna agentka położyła uspokajająco dłoń na ramieniu Stavemoora, który po słowach Lizanne jeszcze bardziej się zjeżył. – Panno Lethridge – przemówiła spokojnie – nie wiem, czy pani pamięta, ale nadal czekamy na pani zaległy raport. Uśmiechnęła się, co chyba rzadko jej się zdarzało. Za długo już siedzi za biurkiem, domyśliła się Lizanne na widok nieszczerego wyrazu zainteresowania i troski na jej twarzy. – Natychmiast po przybyciu złożyłam raport madame Bondersil. Czy fakt, że nie przekazała go dalej, nie jest znaczący? Podobnie jak fakt, że odkąd wróciłam na ten kontynent, nie miałam jeszcze okazji się z panią spotkać? Kobieta wyprostowała się i wyprężyła, lecz Lizanne wychwyciła w jej głosie ledwo słyszalne drżenie, gdy odparła: – Zarząd obdarzył madame całkowitym zaufaniem. Wszelkie niefortunne działania podejmowała bez mojej wiedzy... – Nieważne. – Lizanne zbyła ją znużonym machnięciem ręki. – Czy wy tego naprawdę nie rozumiecie? To wszystko nie ma teraz znaczenia. Domyślam się, że widzieliście, co się wydarzyło przy falochronie? Słyszałam, że podobnie niewdzięczny los spotkał corvuskich żołnierzy za murami. Nasz pobyt na tym kontynencie ma się ku końcowi. Jego poprzedni właściciel zamierza odzyskać swoją własność i pozbyć się dotychczasowych najemców. – Skąd pani o tym wie? – spytał Stavemoor tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Ostatnie wydarzenia były bez wątpienia... dramatyczne i w najwyższym stopniu niezwykłe, ale nasza pozycja tutaj nadal jest mocna. I nie możemy narzekać

na braki w zaopatrzeniu. Lizanne przeniosła wzrok na solarograf. Stał na biurku, gdzie postawił go Arberus, zanim straż wyprowadziła go z pokoju. Zębatki i przekładnie połyskiwały lekko w słabym świetle podziemnego wnętrza. Co próbowałeś nam powiedzieć? – pytała w myślach ducha Szalonego Rzemieślnika. Przed oczami stanęło jej smocze wspomnienie, którym Clay się z nią podzielił. Gdzie go znaleźć? Jak go zabić? – Umiecie rozpiąć dach nad miastem? – zapytała dowódcę garnizonu. – Bo tylko to mogłoby nas uratować. Falochron powstrzyma Niebieskie, mur zatrzyma Zielone, ale co z Czerwonymi i Czarnymi? – Nie jesteśmy zupełnie bezbronni. Ton głosu Stavemoora przeczył treści jego słów. Wstrząśnięta Lizanne zauważyła, że oczy zaszkliły mu się od łez. – Ma pan tu rodzinę? Wziął się w garść, zamrugał gwałtownie, łzy pociekły mu po policzkach i wsiąkły w bokobrody. – Córkę i dwóch wnuków – odparł. – Ja też mam rodzinę – powiedziała Lizanne. Przed oczami stanęła jej twarz Tekeli, zaraz potem Jermayaha oraz – to ją zaskoczyło – majora Arberusa. Przeniosła wzrok na agentkę, niemal równie bliską załamania jak Stavemoor. I nagle, widząc bezmiar ich desperacji, doznała olśnienia. Oni wcale nie chcą ode mnie odpowiedzi. Chcą mojej pomocy. Madame, która od lat decydowała o obsadzaniu stanowisk w Carvenporcie, najwyraźniej chętnie wybierała ludzi, o których wiedziała, że się jej nie postawią. – Mam pewne sugestie. – Pochyliła się i oparła spleciona dłonie na blacie biurka. – O ile, rzecz jasna, zechcecie mnie wysłuchać. *** W towarzystwie gromadki dyrektorów wyszła na obchód

murów. Widoczne w dole okopy ziały pustką. – Skierowałem wszystkich na mury, gdy tylko sytuacja nieprzyjaciela stała się jasna – wyjaśnił Stavemoor. – Zresztą po to je zbudowano. Żeby powstrzymywały smoki. Lizanne przeniosła wzrok poza okopy, na linię pierwszych drzew i rozpościerającą się dalej dżunglę... Tyle że dżungla w większości zniknęła: zostały po niej albo spopielone polany, albo połacie osmolonych pniaków. Zniszczenia rozpościerały się na obszarze co najmniej dwóch mil kwadratowych, a wszędzie piętrzyły się sterty corvuskich trupów. Wyglądało na to, że zdesperowani żołnierze zbijali się w gromady, przez co Zielone tym łatwiej otaczały ich i piekły żywcem. – To się zaczęło mniej więcej wtedy, co zamieszanie w porcie – powiedział Stavemoor. – Oczywiście z początku nikt nie wiedział, co się dzieje: było widać tylko wybuchające tu i ówdzie pożary, myśleliśmy, że to jakiś corvuski dureń niechcący podpalił własny skład amunicji. Potem rozległy się krzyki, a potem Corvusyjczycy zaczęli biec, całymi setkami, prosto w naszą stronę. Pomyślałem, że to kolejny szturm; każdy by tak pomyślał. Położyliśmy pokotem chyba z połowę, zanim się zorientowaliśmy, że proszą o pomoc. Mamy około trzystu jeńców, trzymamy ich pod strażą. Corvuski zdrajca już ich przesłuchał, twierdzą, że smoki zaatakowały bez ostrzeżenia: horda Zielonych plus jeden albo dwa Czerwone. – Po nas nie przyszły – zauważyła Lizanne, wodząc wzrokiem po wypalonej dżungli. – Na razie. – Dziś rano Czerwony przeleciał nad miastem. Za wysoko, żeby był sens strzelać. Lizanne odwróciła się i obrzuciła spojrzeniem cały Carvenport, od jednego krańca do drugiego: dzielnice mieszkalne, które ucierpiały od ostrzału artyleryjskiego; gęsto zbite statki w porcie; nietknięty majestat Placu Korporacji, gdzie w dalszym ciągu wznosiły się siedziby licznych organizacji handlowych, a wśród nich najwyższy gmach Syndykatu. Czy umiecie rozpiąć dach nad miastem?

– Ile mamy stukaczy? – zapytała. – Około pięćdziesięciu, ale podczas oblężenia zużyliśmy dwie trzecie zapasu amunicji. – W takim razie sugeruję – zaczęła Lizanne, starannie dobierając słowa – rozstawienie połowy z nich na dachach gmachów przy Placu Korporacji; wsparcia udzieli im dodatkowo grzmotnik pana Tollermine’a. Pozostałe rozmieścimy na murach, a do ich obsługi skierujemy wszystkich ocalałych Najemników; oni wiedzą najlepiej, jak walczyć ze smokami. Pan Tollermine powinien wziąć sobie do pomocy rzemieślników i w ogóle wszystkich zdatnych do pracy mieszkańców miasta i zająć się produkcją nowych grzmotników i amunicji. – Uważa pani, że powinniśmy stawić im opór? – Przynajmniej przez jakiś czas. – Lizanne skinieniem głowy wskazała port. – Perspektywa przedzierania się przez morze, w którym roi się od rozjuszonych Niebieskich, nie jest szczególnie zachęcająca. Nawet gdyby udało nam się pomieścić na statkach wszystkich mieszkańców Carvenportu. – Policzyłem to, szanowna pani – wtrącił dyrektor księgowy, korpulentny mężczyzna o nienaturalnie ciemnych włosach i łysej jak kolano czaszce, na której pot perlił się w promieniach słońca. – Przy odpowiedniej organizacji cumujące w porcie statki handlowe i jednostki Protektoratu mogłyby zabrać na pokład dwie trzecie mieszkańców miasta. Dwie trzecie, powtórzyła Lizanne w myślach. Musielibyśmy jakoś wybrać tę jedną trzecią, która zostanie. – To rozwiązanie ostateczne, dopuszczalne tylko w stanie skrajnej konieczności – odparła, odrzucając na chwilę pozory szacunku. Z satysfakcją przyjęła niechętne skinienie głowy dyrektora i brak protestów ze strony jego towarzyszy. Krótki wypad na mury uświadomił jej ważną rzecz, która częściowo wyjaśniała pogodzenie się dyrektorów z jej władzą: interwencja w obliczu natarcia Korpusu Krwi ogromnie wzmocniła jej pozycję. To dlatego z szacunkiem kłaniali się jej żołnierze i Najemnicy;

to dlatego powtarzali jej nazwisko, gdy przechodziła, albo z daleka wykrzykiwali podziękowania. Oczywiście mało kto znał jej prawdziwe nazwisko, ale ukuli dla niej nowy przydomek: Pani Krew. – Czy Zarząd się odezwał? – zwróciła się do Stavemoora. – Tak, dzisiaj rano. Ostatnie wydarzenia wyraźnie dały im do myślenia. Flota Wojenna Protektoratu zbiera się u wybrzeży Feros; za siedem dni powinna osiągnąć pełną zdolność bojową. Tworzony jest również korpus ekspedycyjny w sile dwóch dywizji; wygląda na to, że zamiast z Corvusyjczykami przyjdzie im walczyć ze smokami. Siedem dni na zebranie floty, liczyła w myślach Lizanne. Trzy tygodnie, żeby tu dotrzeć, a i to pod warunkiem, że pokonają Cieśninę i ewentualne czyhające na morzu Niebieskie. – Doskonale – odparła z nieszczerym optymizmem w głosie. – Wystarczy zatem, że utrzymamy się jeszcze przez miesiąc. Nie wyczytała z ich twarzy zgody, co najwyżej tępe pogodzenie się z faktami podszyte odrobiną tłumionej paniki. I to miał być rdzeń twojego nowego przedsiębiorstwa? – zdziwiła się w duchu, wspomniawszy ostatnią przemowę madame na falochronie. Czyżby ambicja, ta najcenniejsza z cnót korporacyjnego świata, była tylko jedną z wielu form obłędu? Wyciągniętą ręką wskazała miasto. – Może zatem weźmy się do pracy? *** – To nie wystarczy – powiedziała trudzącemu się przy warsztacie Jermayahowi. Na skutek jej nalegań przeniósł się z całym swoim sprzętem i narzędziami do dużego magazynu nieopodal portu, gdzie zebrano wszystkich miejskich rzemieślników, by pracowali pod jego kierownictwem. – Wystarczy, nie wystarczy... – Jermayah stęknął, dokręcając śrubę w zamku nowego grzmotnika. – Pytałaś, ile damy radę zrobić przez tydzień. Odpowiedź brzmi: dziesięć. Jeżeli chcesz,

żeby jeszcze miały czym strzelać. – Jeśli brakuje wam rąk do pracy, mogę ściągnąć więcej ludzi. – Niewykwalifikowanych. – Jermayah obejrzał się przez ramię na harujących w magazynie dwustu robotników. – Ledwie udało mi się wytłumaczyć im z grubsza, jak to ma działać. – Westchnął na widok miny Lizanne. – Dodatkowe ręce przydadzą się do produkcji amunicji. Same grzmotniki będziemy wypuszczać szybciej, kiedy ci tutaj opanują technikę. Błogosławieni mogliby pomóc przy transporcie surowców. Po dwóch tygodniach powinniście mieć trzydzieści sztuk. Lizanne stanęła tuż przy nim. – Poważnie wątpię, czy wytrzymamy aż tak długo – wyjaśniła szeptem. – Proszę cię, Jermayah, zrób, co w twojej mocy... Znowu westchnął, a ona nagle zobaczyła, jak bardzo jest zmęczony; obwisłe policzki i pałające nienaturalnym blaskiem oczy zdradzały nadużywanie Zielonej. Z największą przyjemnością kazałaby mu się przespać, ale nie ważyła się tego zrobić, dopóki tak wiele zależało od jego doświadczenia. – Musiałbym na cały jeden dzień wstrzymać produkcję – ostrzegł Jermayah. – Zrobić tu fabrykę z prawdziwego zdarzenia, zbudować linię montażową... – A gdyby się udało? Co wtedy? – Dwadzieścia do końca tygodnia. – Wzruszył ramionami. – Być może. Ale rzemieślnicy nie będą zachwyceni, kiedy każe im się pracować na akord. – Tak samo nie będą zachwyceni, kiedy Czarne i Czerwone spalą im miasto. Rób, cokolwiek uznasz za konieczne, a ja załatwię z komandorem Stavemoorem, żeby przydzielił wam kompanię wojska. Do ochrony, rzecz jasna. Chociaż gdyby pracownicy zaczęli się burzyć, będziesz miał wolną rękę. Jermayah pokiwał głową i przeniósł wzrok na Tekelę. Odkąd Lizanne mianowała ją swoją asystentką, dziewczyna chodziła za nią krok w krok z notatnikiem w ręce i obszernym płóciennym workiem przerzuconym przez ramię. – Domyślam się, że nikt więcej go nie widział? – Jermayah

ruchem głowy wskazał wypchany worek. – Nie. I nikt go nie zobaczy, dopóki nie znajdziemy czasu na rzetelne zbadanie go. – Mam nadzieję, że kiedy ta chwila nadejdzie, będziesz o mnie pamiętać – odparł z tęsknym uśmiechem Jermayah. – W życiu nie widziałem takiego arcydzieła inżynierii. *** – Pokazał mi przed śmiercią – powiedziała Corvusyjka zdławionym z emocji głosem. Mówiła po eutheryjsku z melodyjnym akcentem typowym dla szlachetnie urodzonych. Pod warstwą brudu i sadzy na twarzy i włosach kryła się chyba naprawdę niebrzydka kobieta. Nie należy do Korpusu, uznała Lizanne, obrzuciwszy wzrokiem jej niepraktyczny ubiór: plisowaną sukienkę do jazdy konnej z ozdobnie haftowanym obcisłym stanikiem. Nie wiedzieli, kim jest i jakie zajmowała stanowisko, ale była jedyną corvuską Błogosławioną, jaką udało się wziąć żywcem. Arberus wyłowił ją z masy jeńców, gdy podczas przesłuchania wypadła jej z rękawa fiolka produktu, i sprowadził do podziemnego gabinetu. Lizanne pozwoliła jej nawiązać krótkie połączenie transowe z Morsvale. Wyniki nie brzmiały zachęcająco. – Miasto płonęło – ciągnęła kobieta. – Slumsy na falochronie spłonęły pierwsze: Niebieskie wynurzyły się z wody i spaliły je od jednego końca do drugiego. Potem z nieba z wrzaskiem spadła gromada Czerwonych... – Zdławiła szloch. – To wszystko działo się wokół niego, gdy wszedł ze mną w trans... Mógł uciec, ale został, żeby o ustalonej porze nawiązać łączność. Czułam, jak płonie... Załamała się i rozpłakała. Kiedy skulona obejmowała się ramionami, wydawała się bardzo młoda. Lizanne odczekała chwilę, nim zadała kolejne pytanie: – Jak się nazywasz? Wiem, że nie chciałaś podać nazwiska

majorowi Arberusowi. Kobieta otarła oczy, wzięła głęboki wdech i usiadła prosto na krześle, przyjmując namiastkę dumnej pozy, do jakiej z pewnością była przyzwyczajona. – Elektorka Dorice Vol Arramyl. Elektorka. Trzeci co do wysokości tytuł w cesarskiej hierarchii. To się nazywa szlachetne pochodzenie. – Jestem... to znaczy byłam daleką kuzynką marszałka Morradina. Poprosił mnie o udział w tej ekspedycji, żeby zapewnić sobie bezpieczną łączność z Morsvale i dowództwem armii cesarskiej. – Zazwyczaj takie usługi świadczy Korpus Krwi, prawda? – Marszałek nigdy nie przepadał za Korpusem, a ich niedawna porażka w Morsvale dodatkowo go rozzłościła. Stracił do nich zaufanie. A ja chciałam na własne oczy zobaczyć jego triumf. – Po jej twarzy przemknął niewesoły uśmiech. – Spodziewałam się rozrywki. Przygody. – Możesz się połączyć z dowództwem armii? – spytał Arberus. Elektorka zesztywniała, a w jej głosie zabrzmiała lodowata nuta, gdy zwróciła się do Lizanne: – Czy nie wystarczy, że jestem jeńcem wojennym? Musicie mnie dodatkowo upokarzać, każąc rozmawiać ze zdrajcą? Lizanne z przymilnym uśmiechem nachyliła się nad nią. – Moja droga elektorko... Albo będziesz potulnie znosić wszelkie upokorzenia, jakie zechcę zwalić na twoje delikatne ramiona, albo wyrzucę cię za mury, żebyś poszła szukać swojego dalekiego kuzyna. Odpowiedz majorowi. Elektorka pobladła nieco, ale, nie tracąc rezonu, odparła: – Tak, mam połączenie z Cesarską Krwią. Lizanne cofnęła się od biurka, starając się ukryć zaskoczenie. Cesarska Krew. Najwyżej postawiony Błogosławiony w cesarstwie, odpowiedzialny wyłącznie przed samym cesarzem. W innych okolicznościach pojmanie tej kobiety przyćmiłoby wszystkie inne osiągnięcia w karierze Lizanne – teraz zaś Elektorka była po prostu jedną z wielu przerażonych dusz

rozpaczliwie szukających ochrony. – Kiedy macie zaplanowany następny trans? – spytała. Elektorka zerknęła na stojący na biurku zegar. – Za nieco ponad cztery godziny. Zdaję sobie sprawę, że jestem zdana na waszą łaskę. Wiem również, że splamiłam swój honor, odpowiadając szczerze na wasze pytania, ale proszę, nie wpychajcie mnie w rolę zdrajczyni. – Wyciągnęła ręce, delikatne palce w podartych koronkowych rękawiczkach zatrzepotały, gdy spróbowała pochwycić dłonie Lizanne. – Błagam... – Zamknijże się! – warknęła Lizanne. – Twoje skamlenie mnie irytuje. – Usiadła za biurkiem i sięgnęła po pióro i papier. – Napiszę ci wiadomość, której masz się nauczyć na pamięć. – Zaczęła pisać po eutheryjsku. – Powtórzysz ją Cesarskiej Krwi słowo w słowo. Pokażesz mu także wszystko, co zobaczyłaś podczas swojej wielkiej przygody i każesz jak najszybciej przekazać wieści cesarzowi. Skończyła pisać, osuszyła atrament i pchnęła kartkę na drugą stronę biurka. – Przeczytaj. Nie znajdziesz tam niczego, co dodatkowo plamiłoby twój honor. O wyznaczonej godzinie major Arberus dostarczy ci fiolkę Niebieskiej. Po zakończeniu połączenia znajdziemy ci zatrudnienie w naszej nowej fabryce: potrzebują kogoś do przenoszenia żelaznych sztab z magazynu do pieca. *** – Co zamierza pani w ten sposób osiągnąć? – spytał Arberus. Zapalił cygaretkę, wydmuchnął dym i podsunął opakowanie Lizanne. Zdała sobie sprawę, że od tygodni nie paliła. Poczęstowała się i nachyliła, żeby skorzystać z płonącej jeszcze zapałki. Smak dalcyjskich liści podrażnił język. – Prawdopodobnie nic – przyznała. Z jękiem ulgi wypuściła dym w chłodne nocne powietrze. Zostawili elektorkę pod strażą w gabinecie i przenieśli się na mury, skąd żołnierze i Najemnicy z niepokojem

i wyczekiwaniem obserwowali popielne pobojowisko. – Ale może uda się przekonać cesarza, żeby odłożył swoją ukochaną wojenkę na inny, lepszy czas – dodała. – Twierdzi, że widziała śmierć Morradina. – W głosie Arberusa więcej było zadumy niż triumfu, jakiego Lizanne się spodziewała. – Ponoć zginął w walce, jak należało się spodziewać: otoczony przez Zielone odgryzał im się z rewolweru. Może pewnego dnia cesarz zamówi obraz upamiętniający tę heroiczną śmierć. Lizanne wodziła wzrokiem po stertach corvuskich zwłok, które wciąż zalegały poza linią okopów. – Oni raczej nie doczekają się takiego zaszczytu. – Oczywiście, że nie. Po co marnować farbę na tłum martwego pospólstwa? – Arberus oparł się łokciami o górną krawędź muru i z posępną miną patrzył na ciała rodaków. – Tak się zastanawiam... Ilu z nich w ogóle wiedziało, za co umiera? Przebyli kawał świata w pogoni za zyskiem, spotkała ich krwawa rzeź, a wszystko to i tak nie miało sensu. Obserwująca go Lizanne zastanawiała się, czy bitewny zamęt mógł wyplenić jego denerwujący fanatyzm. Bez niego Arberus byłby znacznie bardziej interesujący. – Chyba powinnam była wcześniej panu podziękować – zmitygowała się. – Pani Torcreek powiedziała mi, że to pan wyciągnął mnie z wody. Uśmiechnął się półgębkiem. – Zastanawiałem się, gdzie się pani podziała po tej gwałtownej wymianie zdań z panem Tollermine’em. A co się tyczy wyciągania pani z wody... Pomogli mi dwaj Błogosławieni. Robotnicy portowi. Zaimponowała im pani w okopach. Będę szczery: gdyby nie oni, najprawdopodobniej oboje byśmy utonęli. Wrzask dobiegający zza murów zaalarmował żołnierzy i Najemników. Pod skrywającą księżyce grubą warstwą chmur noc była nieprzeniknioną pustką, brzemienną we wszelkie lęki, jakie tylko mogły się zrodzić w ludzkim umyśle. – Zielony – powiedział jeden z Najemników, młody snajper

z kompanii kapitan Flaxknot. – Pewnie przywódca stada. Nasłuchiwali jeszcze przez kilka minut, ale wrzask się nie powtórzył. – Czyja to sprawka? – mruknął Arberus po eutheryjsku. Lizanne się zawahała. Nie była pewna, jak wiele może zdradzić, ale po krótkiej refleksji doszła do wniosku, że wpojony jej nawyk dochowywania tajemnicy jest w tych okolicznościach zbędny. – Białego – odparła. – To jego dzieło. – Westchnęła na widok zdumionej miny Arberusa i mówiła dalej: – Syndykat wysłał w głąb Interioru ekipę Najemników; mieli się kierować informacjami pozyskanymi przeze mnie w czasie mojej misji. Podejrzenia burgrabiego Artonina się sprawdziły: Biały, niestety, nie jest mitem. – Pokrótce opisała odnalezienie Ethelynne Drystone i dzielone z Clayem smocze wspomnienie. – Długie Karabiny są w tej chwili w Górach Miedzionośnych. Wygląda na to, że mają szansę odszukać jego legowisko. – Co wtedy? – Wtedy pan Torcreek spróbuje go zabić i położyć kres temu zamętowi. – To w ogóle możliwe? Lizanne parsknęła śmiechem, ostatni raz zaciągnęła się dymem i pstryknęła niedopałkiem w mrok. – Nabieram coraz silniejszego przeświadczenia, że na tym kontynencie pojęcie „niemożliwego” nie istnieje.

Rozdział 37 Clay

Obudził się obok ogniska. Niebo było ciemne, Długie Karabiny siedziały wokół ognia w posępnym milczeniu. Widząc, że Clay się budzi, Braddon wstał i paroma kopniakami przysypał ognisko piaskiem. – Ruszajmy, zanim Splugawieni znajdą jakąś okrężną drogę. Ruszyli więc w noc po torze, w głąb gór. Clay, potykając się, szedł na końcu. Wąwóz stał się węższy, a skalne ściany po obu stronach były wyższe. W tym niesprzyjającym obronie terenie Braddon narzucił mordercze tempo i pozwolił im odpocząć dopiero, kiedy dolina się rozszerzyła, a ścieżka opadła nad biegnącą jej dnem rzekę. Rozbili obóz na niskim wzniesieniu nieopodal toru. Clay osunął się na ziemię i skulił przy ogniu. Wraz z lokomotywą przepadła większość jego odzieży i teraz tylko skórzany płaszcz chronił go przed chłodem. – To ty rzuciłaś linę, prawda? – zagadnął Silverpin, gdy przysiadła się do niego i objęła go ramionami. Szczękał zębami; skutki uboczne przyjęcia tak dużej ilości produktu w tak krótkim czasie długo dawały znać o sobie. Na dodatek gardło miał wciąż podrażnione dymem i kaszlał. – Niezły rzut. Gdybym nie widział tego na własne oczy, nie uwierzyłbym, że to możliwe. Wzruszyła ramionami, przytuliła go i ukołysała do snu. *** Nie było mowy pogrzebowej dla Foxbine, nie było celebry i wspominek. Na dobrą sprawę tylko Braddon w jakiś sposób

zaakcentował jej śmierć, gdy wręczył Loriabeth jej rewolwer. – Teraz ty jesteś naszym strzelcem – powiedział. – Chciałaby, żebyś go wzięła. Loriabeth przyjęła broń, kwitując jego słowa lekkim skinieniem głowy, chociaż Clay widział, że oczy szklą jej się od łez. W Interiorze nie ma czasu na żałobę, pomyślał, widząc, jak stryj z trudem powstrzymuje się od pocieszenia córki. – Co teraz? – zapytał Firpike. Siedział w kucki i gapił się na rozżarzone węgle. – Idziemy dalej po torze – odparł Braddon. – Nie chciałbym wyrywać się przed orkiestrę, kapitanie... – Uczony nie wyprostował się, nie podniósł wzroku, tylko w jego głosie zabrzmiała ostrożna, lekko gniewna nuta. – Rzuca mi się jednak w oczy nasz całkowity brak zapasów żywności. – Zawsze możemy zjeść ciebie – burknęła Loriabeth. – Chociaż takie gorzkie mięso pewnie stanęłoby mi w gardle. – Akurat tą sprawą chyba nie będziemy się już musieli martwić – wtrącił Skaggerhill. Ruchem głowy wskazał na południe, gdzie z porannych mgieł wynurzyła się olbrzymia skrzydlata sylwetka. Zbliżywszy się do obozowiska, Lutharon rozpostarł skrzydła i rozcapierzył pazury: truchło dużej kozicy spadło w sam środek grupy, a smok wylądował kawałek dalej. – Niezłego zamieszania narobiliście – powiedziała Ethelynne, zeskakując z jego grzbietu. – Gonią was ze dwa tysiące Splugawionych. Na szczęście macie nad nimi co najmniej dzień przewagi, więc chwilowo nie ma się czym martwić. – Obrzuciła wzrokiem zmniejszoną gromadkę. – A gdzie rudowłosa dama? Braddon pokręcił głową. – Moje kondolencje. Mam jednak wieści, które podniosą was na duchu. – Wyjęła zza pazuchy szkic Scribersona i pomachała nim z zadowoloną miną. – Znalazłam. Braddon zdążył zabrać mapy, nim zeskoczył z lokomotywy, i teraz rozpostarł je na ziemi, żeby Ethelynne mogła wskazać

im drogę. – U stóp góry jest osada Jasnego Brzegu – powiedziała. – Wygląda na opuszczoną, chociaż porzucili sporo sprzętu górniczego. Domyślam się, że ich geolodzy znaleźli dogodne miejsce do wydobycia rudy: na zboczu góry widać wykutą platformę, która raczej nie powstała w sposób naturalny. – Stromo – zauważył Skaggerhill, wodząc grubym palcem po rysunku. – Może pani smok zgodziłby się nas tam wynieść pojedynczo? – Nie ma takiej potrzeby. – Ethelynne uśmiechnęła się tajemniczo. – Sami się przekonacie, kiedy dotrzemy na miejsce. – To dziesięć dni marszu – ocenił wpatrzony w mapę Braddon. – Może nawet więcej, zależy od terenu. – Nie traćmy więc czasu. – Clay wstał od ogniska. Solidny kawał pieczonej koziny przywrócił mu siły, a wcześniejszy poranny trans z panną Lethridge nie pozostawił cienia wątpliwości, że ich sytuacja jest nadzwyczaj poważna. Postanowił nie dzielić się nowiną z pozostałymi, nie mając pewności, jak zareagują, i nie chcąc odwodzić ich od podjętej decyzji. – Może się spodziewać waszego przybycia – ostrzegła go panna Lethridge po tym, jak przekazała mu obraz niedoszłej zdrady madame Bondersil i zniszczenia corvuskiej floty. – Przykro mi, że nie mogę wam nic doradzić... – W tej chwili i tak niewiele mogłaby nam pani pomóc – odpowiedział. – Musimy go znaleźć i zabić. Po prostu. *** Dwa dni później zostawili tor za sobą i ruszyli przez wzgórza na zachód. Wieczorami Lutharon zaopatrywał ich w kozice, a Ethelynne dostarczała informacji o postępach prześladowców. – Z każdym dniem ich przybywa – powiedziała trzeciego wieczoru po zejściu z szyn. – Kilka plemion połączyło siły; to bardzo dziwne, bo zazwyczaj zwalczają siebie nawzajem z nie

mniejszą zaciekłością niż łowców głów z Jasnego Brzegu. – Może mają dość tego, że ktoś na nich poluje – podsunął Clay. – Może pod naporem Jasnego Brzegu uznali w końcu, że lepiej się sprzymierzyć niż zginąć. – Eee tam... – Skaggerhill odkroił kawałek mięsa z boku kozicy, którą piekł. – Coś ich zmieniło. Tak jak tych przy Strażnicy nad Wodospadem i w świątyni. I jak te Zielone w jeziorze. Coś mi się wydaje, że odkąd wyruszyliśmy, pozmieniało się mnóstwo rzeczy. Kaznodzieja zesztywniał lekko; Clay wiedział, że powstrzymuje się przed zacytowaniem im świętych ksiąg. Za to Firpike bez wahania wypalił: – A ja jestem bardzo ciekaw, co właściwie zamierzacie. – Wbił wzrok w Braddona. – Bo jest dla mnie oczywiste, że nie polujecie na smoka, a nikt nie mówi wprost, co właściwie spodziewacie się znaleźć u celu. Skaggerhill spiorunował go wzrokiem i otworzył usta, żeby mu pogrozić, ale Braddon powstrzymał go gestem uniesionej ręki. – Bystrzak z ciebie, doktorku. Na pewno sam się domyślisz. Firpike spojrzał na wszystkich po kolei, mrużąc chytrze oczy. – Wtedy będziecie mieli w końcu dobry powód, żeby mnie zabić, tak? – Tak jakby nam brakowało powodów – mruknęła Loriabeth. – Biały – odezwał się Scriberson i posłał Firpike’owi smętny uśmiech. – Przybyli po Białego. Na rozkaz Syndykatu, jeśli się nie mylę. Firpike wzdrygnął się zaskoczony, i Clay doszedł do wniosku, że akurat tej możliwości najwidoczniej nie brał pod uwagę w swoich rachubach. Firpike otworzył szeroko oczy... i znów je przymrużył. – To mit – orzekł. – Nawet jeśli kiedyś Biały istniał, to od dawna jest martwy. – Serio? – Braddon uniósł brwi i spojrzał na Ethelynne. – Czyżby nas pani okłamała, panno Drystone?

Ethelynne uśmiechnęła się tylko, nie przerywając jedzenia. Firpike patrzył na nią z niedowierzaniem. – Ethelynne Drystone – wykrztusił w końcu. – Ekspedycja Wittlera. – W rzeczy samej – przytaknęła. – Jedyny żyjący człowiek, który na własne oczy widział najprawdziwszego, żywego Białego Smoka – uzupełnił Braddon. – O tym warto by napisać następną książkę, ale to będzie jedyny twój zysk z tej wyprawy, doktorku, bo jak mi Prorok miły, prędzej dam się posiekać, niż odpalę ci działkę z zarobku mojej kompanii. *** Po prawie trzech dniach marszu zobaczyli tę górę. Zgodnie z zapowiedzią Scribersona znajdowała się w otoczeniu najwyższych szczytów, była z nich wszystkich najbardziej stroma i najgroźniejsza, a z tej odległości jej wierzchołek wyglądał jak zaostrzony szpic. – Na mapach Jasnego Brzegu nosi nazwę „Gwóźdź” – powiedział Braddon. – Teraz już chyba wiadomo dlaczego. Osada znajdowała się nieopodal podnóża góry, mniejsza od tej nad jeziorem, ale obwiedziona podobną palisadą. Zagadkowa reakcja Ethelynne na propozycję Skaggerhilla, żeby Lutharon wyniósł ich na skalną półkę, stała się zrozumiała, gdy zobaczyli wspinający się po zboczu ciąg słupów połączonych dwiema linami. – Oby tylko działała – mruknął żniwiarz, niepewnie zerknąwszy na omglony szczyt. Osiedle wyglądało na nietknięte. Poprzedni mieszkańcy porzucili je, nie zamknąwszy bramy i nie uszczupliwszy pokaźnych zapasów. – Może Splugawieni ich przepłoszyli? – zasugerowała Loriabeth. – A może nie spodobało im się to, co tu znaleźli? – podsunął

Scriberson. – Bądź tak miły, młody człowieku, i obejrzyj maszynownię kolejki – polecił mu Braddon. – Skaggs, idź z nim. Reszta, rozproszyć się i zbierać wszystko, co może się przydać. Ty nie, doktorku – powstrzymał Firpike’a, który już skierował się do chaty z tabliczką „Dyrektor”. – Właź na tę drabinę i miej oko na okolicę. Gdyby pojawili się Splugawieni, śpiewaj, jak umiesz najgłośniej. – Przejrzenie tego wszystkiego potrwa całe wieki – odezwał się nieco później, gdy do spółki z Clayem przeczesali siedzibę dyrektora. Dokumenty wprost wylewały się z szafek i przesypywały na biurkach. – Rozliczenia, grafiki robót... Nie widzę nic, co by nam podpowiedziało, czego tu szukali. Clay zdjął wiszący od wewnątrz na drzwiach kalendarz i go przekartkował. Ktoś robił notatki na marginesach. – „Projekt kolei linowej zakończony” – przeczytał na głos, wskazując trzydziesty siódmy dzień mortalluma. – To sprzed prawie dwóch miesięcy. – Przewracał kolejne kartki, pomijając krótkie notki o transportach z zaopatrzeniem i dniach wypłat. Ostatni wpis pochodził z dziewiątego verestera: – „Prace górnicze rozpoczęte”. Dalej nic nie ma. – Przejrzał kalendarz do końca. – Tak jakby zaczęli kopać i zaraz potem się ulotnili. Prawie miesiąc temu. – Clay... – Braddon podniósł plik papierów z biurka. – Czy to nie wygląda znajomo? – Podobne jak w tamtym mieście. Clay przebiegł wzrokiem po rzędach nakreślonych ołówkiem piktogramów, nieco przypominających inskrypcje ze zrujnowanego miasta, na których przełożeniu Ethelynne strawiła całe lata. To pismo tutaj miało jednak w sobie swoistą płynną elegancję, przejawiającą się w kształcie i układzie znaków, które – choć ich znaczenie pozostawało nieodgadnione – same potrafiły przekazać ideę poezji; były schludniejsze, bardziej precyzyjne, uformowane z niczym niezmąconą powtarzalnością. – Może to kopia czegoś, co znaleźli we wnętrzu góry?

– Może. – Braddon zmarszczył brwi, spojrzawszy na ostatni arkusz w pliku. – Ale jeśli tak, to chyba pod koniec przepisywanie im się znudziło. Na tej kartce znaki pisma zaczynały się tak samo jak na wszystkich poprzednich, tworząc równe, precyzyjne wiersze. Im niżej jednak zstępowały, tym bardziej były zniekształcone. Clay miał wrażenie, że ten, kto je pisał, albo bardzo się śpieszył, albo powoli tracił kontrolę nad ruchami dłoni. Ostatni wiersz nagryzmolono z taką energią, że papier w kilku miejscach został rozdarty. – Może panna Ethelynne będzie w stanie coś odcyfrować – powiedział. – Pokażemy jej to, kiedy wróci. *** W osadzie znaleźli magazyny pełne sprzętu górniczego (w tym przerażające ilości materiałów wybuchowych) oraz takie ilości amunicji i pożywienia, że nie byliby ich w stanie udźwignąć. – Ktokolwiek to porzucił, ma pewność, że jego kontrakt nie zostanie przedłużony – powiedział Braddon, zważywszy w ręce plecak wyładowany jedzeniem w puszkach i amunicją do karabinu. – Tego też powinniśmy trochę wziąć. – Clay wskazał obłożony workami z piaskiem magazyn materiałów wybuchowych. – Jeżeli górnicy musieli przebijać się w głąb góry, to może się okazać, że nie dokończyli roboty. Braddon pokiwał głową. – Weźcie z Lori po beczułce. I dużo lontu. Scribersona zastali w maszynowni kolejki linowej zajętego smarowaniem potężnego mechanizmu. Wagonik – otwarta gondola – kołysał się na linach, poskrzypując cicho. – Mogli chociaż jakiś dach na tym położyć – zauważyła Loriabeth, wyraźnie zaniepokojona tym widokiem. – Sprawne toto? – zapytał Braddon, skinąwszy głową w stronę podłączonego do mechanizmu silnika parowego.

– Na ile umiem to ocenić, jest w idealnym stanie. – Scriberson wlał resztkę oleju między zębatki i podszedł do silnika. – Trzeba tylko wytrzeć kurz i nasmarować ruchome części. No i kocioł ma zupełnie wyziębiony; będzie trzeba godziny, może dwóch, żeby go rozgrzać. – Załadujcie sprzęt do wagonika – zarządził Braddon. – Potem coś zjemy. Muszę powiedzieć, że mam szczerze dość koziego mięsa. Scriberson zajął się silnikiem, a reszta po załadowaniu wagonika wróciła do stołówki. Skaggerhill napalił w piecu i przygotował gulasz z puszkowanej wołowiny, szynki i ziemniaków, który spłukali pozostawionym przez uprzejmych górników piwem. – Po dwa, nie więcej – uprzedził Braddon i zgromił wzrokiem Loriabeth, która zamierzała już sięgnąć po trzecią butelkę. – Za kontrakt! – Skaggerhill wzniósł butelkę do toastu. – I za tych, których straciliśmy po drodze. Kiedy Braddon z uroczystym namaszczeniem powtórzył jego gest, Clay zdał sobie sprawę, że jest świadkiem kolejnego rytuału Najemników. – Za tych, których straciliśmy – powtórzył za innymi. Stuknęli się butelkami i wypili, wszyscy, nawet Kaznodzieja, którego Clay podejrzewał o unikanie trunków z powodów religijnych. – To najdalsza podróż w moim życiu – odezwał się znowu Skaggerhill. – Wcześniej już miałem o tym powiedzieć, kapitanie, ale to mój ostatni raz. Mam ochotę się wycofać. – Kiedy dostaniemy premię za tę misję, wszyscy będziemy mogli się wycofać. – Braddon roześmiał się i grzmotnął go w ramię. – Gdzie Silverpin? – Loriabeth rozejrzała się po sali. – Ominie ją jedzenie. – Pójdę po nią. Clay wstał i ruszył do drzwi. Zastanawiał się, czy nożowniczka nie dałaby się namówić na krótką misję w jednym z pustych

magazynów. – Przy okazji sprowadź też doktorka – polecił mu Braddon. – Z pustym brzuchem będzie jeszcze bardziej denerwujący niż zwykle. Clay skinął głową, wyszedł na dwór i rozejrzał się w poszukiwaniu irytującego uczonego. – Micha, doktorku! – zawołał, przepatrując mury osady. – Wystygnie ci... Zawiesił głos, bo w tej samej chwili zobaczył Firpike’a: siedział przy wejściu do maszynowni kolejki oparty o ścianę, jakby odpoczywał. Sądząc jednak po nienaturalnie wygiętej szyi i pustce w oczach, Clay domyślał się, że to już jego ostatni spoczynek. – Stryju! Oczami wyobraźni widział już mrowie Splugawionych rojące się wśród wzgórz. Wyjął Szpilę, przymocował kolbę i podniósł karabinek do ramienia. Powiódł nim wzdłuż górnej krawędzi muru. Nic. I wtedy to usłyszał: miarowy metaliczny szczęk i pomruk uruchamianego silnika. – Co się dzieje? – Braddon wybiegł ze stołówki z karabinem w rękach. – Kłopoty. Clay wskazał mu Firpike’a i pobiegł do maszynowni. Pracujący z pełną mocą silnik za pośrednictwem wału i pasa napędzał potężny bęben kolejki; nawinięte na bęben liny skrzypiały przeraźliwie. Dźwignia sterująca silnikiem leżała obok ucięta przy samej podłodze. Scribersona i Silverpin nigdzie nie było widać. Zniknął również wagonik. Clay wybiegł na skraj platformy przed maszynownią. Odwiódł kurek Szpili, uniósł ją do ramienia... i zdążył jeszcze zobaczyć, jak wagonik znika w chmurach. Mignęła mu nawet ludzka postać, machająca mu smutno na pożegnanie, zanim i ją pochłonęła mgła. – Niech mnie Prorok przeklnie! – warknął Skaggerhill i z

impetem kopnął silnik. – Wajcha urwana, sterowanie wagonikiem rozwalone... Nie-Błogosławiony nie dałby tak rady. Clay zgrzytał zębami w bezsilnej złości wpatrzony w okrywające górę chmury. Słowa panny Lethridge kołatały mu się po głowie. Jego pojawienie się w takiej chwili wydaje się odrobinę zbyt wygodne... – Scriberson! – wysyczał. *** – Jest Błogosławiony. – Clay zamknął i przywiązał klapę plecaka. Wstał i żwawym krokiem podszedł do bramy. – A Błogosławionemu tylko inny Błogosławiony może stawić czoło. – Błogosławiony bez produktu – zauważył Braddon. – Panna Drystone jeszcze trochę ma. Przed bramą czekała Ethelynne dosiadająca Lutharona. Przybyli dosłownie parę minut po zniknięciu Scribersona zwabieni widokiem wagonika znikającego w chmurach. – Jeżeli zabił Firpike’a... – zaczął Braddon. – Ona żyje – przerwał mu stanowczo Clay, chociaż w jego słowach było więcej pewności niż w sercu. Podszedł do smoka. – Ja to... wiem, po prostu. Może chciał mieć zakładnika. Tak czy inaczej, zamierzam ją odzyskać. A potem go zabiję. Usłyszał jeszcze zrezygnowane westchnienie stryja i jego słowa: – Jak najszybciej przyślij nam wagonik. Skaggs postara się coś wymyślić, żebyśmy mogli go użyć. Clay wspiął się na grzbiet smoka i usiadł za plecami Ethelynne. Lutharon powitał go basowym pomrukiem i rozpostarł skrzydła. – Jedną chwileczkę, szanowna pani – powiedział Clay, kładąc dłoń na ramieniu Ethelynne. Odwrócił się do stryja i przygotował w duchu na jego reakcję, ale musiał to powiedzieć. – Nie przyślę wam wagonika. Niechętna akceptacja ze strony Braddona zmieniła się

w zaskoczenie i gniew. Burknął coś pod nosem, zrobił krok w przód i zaczął mówić: – Posłuchaj no, chłopcze... – Madame Bondersil nie żyje – powiedział Clay. Braddon stanął jak wryty zaskoczony jego ostrym tonem. – Wasz kontrakt przestał obowiązywać. Zginęła osiem dni temu, pożarta przez Niebieskiego, kiedy próbowała sprzedać Protektorat Corvusyjczykom. Nawiasem mówiąc, planowała to od dawna. Corvusyjczycy nie oblegają już Carvenportu, bo banda smoków wybiła ich do nogi. Teraz całe miasto czeka, aż przylecą Czerwone i Czarne i je spopielą. A wszystko przez niego. – Wskazał na górę. – Ten stwór chce odzyskać wszystko, co do niego należało, i nie zamierza na tym poprzestać. – Usadowił się między zębami grzebienia Lutharona. – Odzyskam Silverpin, a potem zbiorę cały proch z wagonika i wyślę Białego prosto do Mozołu. Radzę wam być wtedy daleko stąd. Idźcie na wybrzeże, może uda wam się znaleźć jakiś statek. Kiedy Białego zabraknie, powinniście móc wrócić do domu po spokojnych wodach. – Claydon... Coś w głosie Braddona – brak złości i inna, nieznana nuta – kazało mu się jeszcze raz odwrócić. Spojrzeli na siebie i Clay spostrzegł, że z oczu stryja zniknęła desperacka żądza znalezienia Białego. Stał przed nim zaskoczony i przerażony mężczyzna, który zdawał sobie sprawę, że najprawdopodobniej po raz ostatni żegna się z bratankiem. Co się zmieniło? – zachodził w głowę Clay. Taki szmat drogi za nami, jesteśmy bliżej niż kiedykolwiek przedtem, a on już tego nie chce? Braddon znów ruszył do przodu, ale powstrzymało go ostrzegawcze sapnięcie Lutharona. Smok wydmuchnął z nozdrzy podwójny snop czarnego dymu. Braddon uniósł rękę w pojednawczym geście, zdjął z ramienia karabin i podał go Clayowi. – Może ci się przydać.

Clay skinął głową i wziął od niego broń. Braddon chciał chyba jeszcze coś powiedzieć, ale słowa nie chciały płynąć z jego ust. Za to jego oczy wyrażały taki żal i wyrzuty sumienia, jakby nigdy nie miał zaznać ukojenia. – Dzięki za wyciągnięcie mnie z więzienia – powiedział Clay. Przerzucił karabin przez plecy i dociągnął sprzączkę mocującego go pasa. – Wiem, że nie musiałeś tego robić. Podziękuj ciotce za prezent dla mnie. Lutharon zawrócił, puścił się galopem i z głośnym łopotem skrzydeł wzbił się w powietrze. Zatoczyli krąg na osadą. Patrząc w dół, Clay widział stojących z zadartymi głowami Loriabeth, Skaggerhilla, Kaznodzieję i Braddona. Dziwne to było uczucie, ale miał wrażenie, że będzie mu ich brakowało. A potem Lutharon zmienił tor lotu i zaczęli wznosić się coraz wyżej. Wpadli w chmury i cały świat pobielał.

Rozdział 38 Lizanne

Pierwszy atak nastąpił dwa dni po tym, jak wstała ze szpitalnego łóżka: zbita masa Czerwonych wyłoniła się z przedpołudniowej mgły i rzygnęła ogniem na domy. Mając świadomość potencjalnych konsekwencji takiego nalotu, jeśli zbyt dużo ludzi zgromadzi się w jednym miejscu, Lizanne próbowała przeforsować ideę całodziennej godziny policyjnej, której respektowania miała pilnować policja Protektoratu. Wielu mieszkańców zignorowało jednak ostrzeżenia i próbowało wieść w miarę normalne życie. Efekt był taki, że gdy atak w końcu nastąpił, byli wobec niego bezbronni. Dzielnica dyrektorska przyjęła na siebie główny impet uderzenia: dwie ulice stanęły w ogniu w ciągu zaledwie minuty, gdy smoki przeleciały nad nimi czerwoną smugą, wzbiły się do nawrotu i skierowały nad port. Przez ten czas obsady stukaczy i grzmotników zdążyły wziąć się w garść i zaczęły odpowiadać ogniem. Baterie na dachach domów przy Placu Korporacji – dwa grzmotniki i kilkanaście stukaczy – szybko namierzyły cel i pruły do smoków jak szalone. Ich skuteczność miała więcej wspólnego z intensywnością ostrzału niż z jego celnością. Lizanne naliczyła pół tuzina Czerwonych, które nierównym korkociągiem spadły na ziemię. Formacja się rozpadła, smocze wrzaski zgrozy przemieszały się z hukiem wystrzałów i krzykami mieszkańców miasta. Siedziały z Tekelą na szczycie stożkowej wieży wyrastającej z dachu Centralnego Archiwum Żelaznego Syndykatu, krzepkiej granitowej budowli o wysokości trzech pięter. Archiwum bronili jeden grzmotnik, trzy stukacze i pluton wyzwolonych corvuskich

więźniów pod dowództwem majora Arberusa. Większość jeńców zgodziła się wziąć udział w obronie miasta, które zaledwie przed tygodniem usiłowali zniszczyć. Lizanne odprowadziła wzrokiem jednego z rannych Czerwonych: dorosły samiec spadł do parku, na klomby i rabaty i mimo obrażeń miotał się wściekle, krew tryskała z na wpół odciętego skrzydła, gdy płomień z jego pyska spopielał równiutko posadzone róże i krokusy. Zgodnie z planem, który wcześniej przedstawiła komandorowi Stavemoorowi, wkrótce przybył do parku niewielki oddział Najemników z zadaniem dobicia smoka, który długo jeszcze pluł ogniem w powietrze, wijąc się w ogniu karabinowych salw. – Lizanne! – zabrzmiał nagle natarczywy głos Tekeli. Lizanne opuściła lunetę i ujrzała trójkę Czerwonych pędzących prosto na ich grzędę: szybowały z rozpostartymi skrzydłami, z rozwartych paszcz dobywał się wściekły, agresywny wrzask. – Padnij! – rzuciła Lizanne. Odsunęła się od Tekeli i poruszyła palcami nad guzikami Pająka. Czarna ich powstrzyma, uznała. Skoncentrowała się na prowadzącym smoku; sądząc po licznych starych bliznach na pysku, miała do czynienia z weteranem życia na Pustkowiach. Ostatecznie nie musiała w ogóle używać produktu, bo major Arberus idealnie zsynchronizował salwę z grzmotnika z nalotem smoków: pierwsze kule zafurkotały w powietrzu w tej samej chwili, gdy w czerwonych gardzielach zrodził się ogień. Stary weteran dostał dwa razy w pierś i spadł w koślawej spirali krwi i gasnących płomieni. Skrzydłowemu z lewej pociski niemal odcięły łeb, a ten z prawej przyjął na siebie długą serię ze stukacza i wyrżnął w krawędź dachu. Jeszcze przez chwilę próbował się na nim utrzymać, wrzeszczał, drapał dach pazurami i pluł ogniem, ale w końcu skoncentrowany ogień corvuskich strzelców zmiótł go na ulicę. Lizanne powiodła wzrokiem po mieście. Dziesiątki Czerwonych w dalszym ciągu kołowały wśród słupów dymu,

pojedynczo i parami. Bały się jednak zniżyć bardziej niż na sto stóp; te, które się odważyły, szybko padały ofiarą strzelców. Bitwa trwała jeszcze godzinę i kosztowała życie kolejnego tuzina smoków, ale i obrońcy ponosili straty. Stukacz na sąsiednim dachu został zmieciony w samobójczym ataku smoków, które, nie bacząc na kule, staranowały go i pospadały na okoliczne domy w fontannach produktu. Ich krzyki brzmiały tak przeszywająco, że obie z Tekelą zakryły dłońmi uszy i czekały, aż ostatni Czerwony zatoczy krąg nad miastem i zniknie na południu. – Ile ognia... – Tekela pierwsza opuściła ręce i powiodła wzrokiem po mieście. Pożary szalały dosłownie wszędzie, od Miasteczka Kolonialnego po Uliczkę Rzemieślników – ale wszędzie też uwijały się przy ich gaszeniu zorganizowane przez Lizanne sztafety mieszczan z wiadrami i pożoga nie ogarnęła całego miasta. W dymie majaczyły zwłoki dwudziestu lub nawet więcej smoków. Carvenport przyjął potężny cios, ale przetrwał. – Zapisz – poleciła Tekeli Lizanne. – Żniwiarze mają pozyskać i oczyścić jak najwięcej produktu z martwych smoków. *** – Ogromnie mi przykro, pani Torcreek, ale naprawdę nie mamy wyjścia. Ta dzielnica to beczka prochu. Fredabel Torcreek obrzuciła Lizanne wyniosłym spojrzeniem. Usta jej drgnęły, gdy szykowała się do ciętej riposty, ostatecznie skończyło się jednak na znużonym westchnieniu i skinieniu głowy. – Połowa już się spaliła – przyznała. – W tym mój dom. – Byłoby dobrze, gdyby porozmawiała pani z sąsiadami, trafiła im do przekonania... Ja na razie niewiele wskórałam. W magazynach korporacji jest mnóstwo miejsca, wszyscy się pomieszczą, a ponieważ buduje się je dzisiaj z żelaza, nie grozi im spalenie.

– Zrobię, co będę mogła. – Fredabel wskazała rozciągające się wokół nich miasteczko namiotowe. – A co ze szpitalem? – Kazałam udostępnić rannym wszystkie biura przy Placu Korporacji. – Lizanne wyjęła z kieszeni kopertę i wręczyła ją pani Torcreek. – A panią mianuję Naczelniczką Szpitalnictwa. Fredabel z uśmiechem wcisnęła niesforny kosmyk włosów pod chustkę. – To z pewnością najdostojniejszy tytuł, jaki w życiu nosiłam. – Zawiesiła głos, spoważniała i posłała Lizanne pytające spojrzenie. – Są wieści od Długich Karabinów? Lizanne, która miała przygotowane na taką okazję wyćwiczone kłamstwo, stwierdziła, że słowa zamarły jej na języku. Ta kobieta zasługuje na prawdę, pomyślała. Póki żyje i może ją poznać. – Połączyłam się dzisiaj w transie z bratankiem pani męża, pani Torcreek. On, pani mąż i córka żyją, choć grozi im wielkie niebezpieczeństwo. Nic więcej nie wiem. – To niebezpieczeństwo ma coś wspólnego z tym, co się tutaj dzieje? – Fredabel wskazała leżącego po drugiej stronie ulicy trupa Czerwonego, przy którym krzątali się ściągający krew żniwiarze. – Bo jeśli nie, to byłby to nieco dziwny zbieg okoliczności. – Moja firma została wprowadzona w błąd. Wydaje mi się, że... coś obudziliśmy. – I teraz wszyscy za to zapłacimy, co? Lizanne wyprostowała się, a kiedy odpowiedziała, starała się przelać w swój głos niezłomną pewność siebie, jaką nieraz słyszała u madame: – Morsvale nie przetrwało nawet jednego dnia, głównie dlatego, że zniewoleni mieszkańcy musieli tam służyć skorumpowanemu i niekompetentnemu reżimowi. My mamy więcej atutów, z których najważniejszym jest charakter mieszkańców miasta. Fredabel pokręciła głową, uśmiechnęła się półgębkiem

i zwróciła do Tekeli. – Zapisuj wszystko pilnie, dziewczyno. Temu miastu wkrótce będzie potrzebny testament. *** Przed nocą dogaszono ostatnie pożary. Od tej pory nikt już nie śmiał naruszać godziny policyjnej; ulice świeciły pustkami, jeśli nie liczyć rzadkich patroli Protektoratu. I dobrze się stało, bo smoki nie zamierzały łatwo odpuścić. Tuż po północy setki Zielonych wypadły z dżungli i w dziesiątkach miejsc przypuściły szturm na miasto. Lizanne przekazała dowództwo na murach komandorowi Stavemoorowi, doszedłszy do wniosku, że względna prostota zadania powinna pasować do jego usposobienia, i była to decyzja wyjątkowo trafiona. Wyćwiczone załogi stukaczy zebrały okrutne żniwo, zanim jeszcze mrowie rozjuszonych Zielonych dotarło do murów – a tam doświadczeni Najemnicy skutecznie stawili im czoło: w morderczym ogniu karabinów porzucone okopy szybko zapełniły się ciałami smoków. Po wysłuchaniu pierwszych raportów z pola bitwy Lizanne zaczęła podejrzewać, że atak jest wyłącznie wyrazem bezrozumnej furii; pchane niepojętym impulsem smoki padały jak muchy przed zaporą, o której sforsowaniu nie miały co marzyć. Z czasem jednak zaczęły napływać doniesienia o stosach ciał piętrzących się w niektórych miejscach coraz wyżej i wyżej. Smoki wspinały się na sterty zwłok, by stamtąd próbować się przedostać na koronę muru. Na tę wieść Stavemoor kazał jednemu ze swoich grzmotników ostrzeliwać podstawy tych stert: eksplodujące pociski osłabiły ich konstrukcję na tyle, by stosy same osypywały się pod ciężarem wpełzających na nie Zielonych. Niestety manewr ten przeprowadzono zbyt późno i smoki zdołały uchwycić przyczółek na wschodnim skraju muru, gdzie zgładziły wielu obrońców i zagroziły przedarciem się w dół, na ulice.

Na szczęście Lizanne i Stavemoor przewidzieli taki rozwój wypadków i powołali oddziały Błogosławionych, które można było przerzucać z miejsca na miejsce, by łatali dziury w obronie. Ich rozpaczliwe starania, obficie podlane Czarną i Czerwoną, pozwoliły zatrzymać Zielone na murze dostatecznie długo, żeby do zagrożonego sektora udało się skierować dodatkową baterię stukaczy. Zwiększona w ten sposób siła ognia zmiotła z muru smoki, które o brzasku wycofały się do dżungli. Obrońcy ponieśli jednak ciężkie straty. – Dwustu siedemdziesięciu trzech zabitych – zameldował Stavemoor na porannym zebraniu zwołanym przez Lizanne w jej nowym gabinecie w podziemiach Archiwum Syndykatu. – Do tego czterystu rannych. To ponad jedna trzecia moich sił. – Łączna liczba ofiar śmiertelnych z ostatnich dwóch dni przekroczyła tysiąc – wtrącił dyrektor księgowy. – Jeśli zaś chodzi o straty materialne... – Zaczął grzebać w papierach, ale zaraz przestał rażony spojrzeniem Lizanne. – O tym może przy innej okazji – mruknął. – Tysiąc zabitych w niecałe dwa dni – powtórzył major Arberus. – Do tego pokaźna liczba Czerwonych i Prorok jeden wie, ile Zielonych – zauważył Stavemoor. – Moim zdaniem spisaliśmy się niezgorzej. – Smoków będzie więcej – mruknęła kapitan Flaxknot. Kiedy Lizanne poprosiła Najemników, żeby wskazali swojego przedstawiciela, wybrali przełożoną Osaczników przez wzgląd na jej doświadczenie i powszechny szacunek. Biorąc jednak pod uwagę morale obrońców, Lizanne zaczynała dochodzić do wniosku, że przydałby się w tej roli ktoś z mniej realistycznym podejściem do życia. – Przez ostatnie dni zobaczyłam więcej Zielonych, niż spodziewałam się ich znaleźć na całym kontynencie – kontynuowała Flaxknot. – A te Czerwone, lecące razem w wielkim stadzie... – Pokręciła głową. – Cokolwiek się tu dzieje, nie ma nic wspólnego z naturą.

– Z pewnością – przytaknęła z ożywieniem Lizanne. – Jednakże samo analizowanie naszej sytuacji donikąd nie prowadzi. Ponieśliśmy ciężkie straty, ale miasto się trzyma, a fabryka produkuje broń w imponującym tempie. Cierpimy, lecz z tego cierpienia płynie dla nas nauka. – Zwróciła się do Stavemoora: – Panie komandorze, proszę zorganizować ekipy robocze, które uprzątną ciała smoków i wykopią rów wzdłuż muru. Znużony Stavemoor zamrugał ze zdumienia, ale nie zamierzał się z nią spierać. – Jak głęboki? – zapytał tylko. – Najgłębszy, jaki się da, zanim znowu się pojawią. Pomogą wam wszyscy Błogosławieni w mieście. – Co z Czerwonymi? – spytała kapitan Flaxknot. – One też wrócą, a nie sądzę, żeby były aż tak durne, żeby powtórzyć nalot za dnia. To przebiegłe bestie. – W nocy trudniej będzie je trafić – zawtórował jej major Arberus. – Musimy zatem przemienić noc w dzień. – Lizanne powiodła wzrokiem po zebranych, aż jej spojrzenie padło na szczupłego mężczyznę w granatowym mundurze komodora Morskiego Protektoratu. – Tak się szczęśliwie składa, że w porcie mamy aż nadto odpowiednich narzędzi. *** Zgodnie z przewidywaniami kapitan Flaxknot Czerwone odczekały z kolejnym nalotem do zapadnięcia nocy. Przypuściły atak podzielone na mniejsze grupy, które z wielką szybkością nurkowały nad miastem i wystrzegały się przebywania dłużej niż kilka sekund w zasięgu broni palnej, coraz liczniej rozlokowywanej na dachach domów. Ciemność sprzyjała smokom, które w pierwszej fazie napaści zniszczyły kilka grzmotników i stukaczy, gdy, zamiast obwieszczać swoje przybycie przeraźliwym wrzaskiem, bez uprzedzenia spłynęły spod nieba, by ziać ogniem i szarpać pazurami. Potem jednak

ogłoszono alarm i przyszła pora na przetestowanie wynalazku Lizanne. Niemal cały dzień trwało przenoszenie szperaczy ze statków na wybrane punkty obserwacyjne w mieście, gdzie sparowano je z grzmotnikami, żeby oświetlały im cele. Początkowo błękitnobiałe snopy światła omiatały niebo w pozornie przypadkowy sposób, niczym lśniące lance bez sensu rozcinające mrok, zanim w końcu jeden z nich pochwycił Czerwonego szybującego na wysokości blisko pięciuset stóp. Natychmiast dołączyły do niego dwa kolejne szperacze i wszystkie grzmotniki w zasięgu zgodnie ryknęły. Smok skręcał się i wił, na przemian nurkował i wzbijał się wyżej, by uniknąć zdradzieckich świateł. Na próżno. Trafiony runął na Kąty. Zderzenie z ziemią ucięło jego przedśmiertny krzyk. Bitwie daleko jednak było do końca, bo kierowane niewidzialną dłonią Czerwone nie zamierzały odstąpić. Raz po raz wypadały z ciemności, żeby plunąć ogniem na załogi grzmotników i stukaczy; niektóre celowo dawały się złowić w światła szperaczy, żeby podążyć za nienawistnym snopem światła i zgasić go u źródła. Większość ginęła w krzyżowym ogniu, zanim zbliżyła się choćby na sto stóp do reflektorów, ale w dwóch wypadkach ta taktyka przyniosła im powodzenie, a nieszczęśni marynarze z obsady szperaczy zaznali okrutnego losu nie-Błogosławionych skąpanych w smoczej krwi. O świcie Czerwone zniknęły, a obrońcy naliczyli kolejne dwadzieścia trzy smocze trupy w obrębie murów miejskich. – Przynajmniej będziemy mieli nadwyżki Czerwonej na sprzedaż, kiedy to się skończy – mruknęła Lizanne. Siedziała w swoim nowym gabinecie i przeglądała sprawozdanie dyrektora księgowego. – Czerwonej tak, ale nie Czarnej – zauważył Arberus. – Na razie atakują tylko Zielone, Czerwone i Niebieskie. – Ten szczegół nie uszedł mojej uwagi – odparła. Przypomniała sobie Ethelynne Drystone i jej oswojonego Czarnego ze wspomnień Claya. Także mozaiki ze świątyni, którą

Długie Karabiny znalazły w dżungli, dowodziły niezwykłej, czołobitnej symbiozy łączącej pierwotnych mieszkańców Arradsii z Czarnymi. – Może nie chcą się mieszać do tego sporu – stwierdziła. – To znaczy? – Poczerniałe od sadzy brwi Arberusa drgnęły w grymasie rozbawienia. – Nie są bezrozumne. To już wiemy, nawet jeśli będzie to dla nas jedyna nauka płynąca z tej porażki. – Krytycznym wzrokiem obrzuciła brudny ubiór i niemytą twarz Arberusa. – Powinien się pan wykąpać. – Jak my wszyscy... – odparł. Wytrzymał jej spojrzenie ułamek sekundy dłużej, niż było to konieczne, wywołując nie do końca niemiłe, intrygujące ukłucie dyskomfortu. Nie, powiedziała sobie w duchu. Splotła dłonie i odwróciła wzrok. Nie mogę sobie teraz folgować. – Wie pani, że się nie utrzymamy – odezwał się znowu Arberus, gdy milczenie zanadto się przedłużyło. – Nie aż tak długo, żeby flota Protektoratu zdążyła przybyć nam z odsieczą. Zresztą wcale nie wiemy, czyby nas ocaliła, czy tylko dostarczyła smokom nowych ofiar. Bo ma pani rację: nie są bezrozumne i przy każdym natarciu czegoś się uczą. Lizanne znów wróciła myślami do statków cumujących w porcie. Ostatnio często o nich myślała: miejsca wystarczy dla dwóch trzecich mieszkańców miasta... Jakie mieliby szansę dotarcia do Feros? Ach, gdyby wszystkie były napędzane krwią... Usiadła prosto, marszcząc brwi, gdy pomysł zaczął krystalizować się jej w głowie – pomysł skrajnie desperacki, ale wyjątkowa sytuacja wymagała wyjątkowych rozwiązań. – Nauczyłem się ufać temu wyrazowi pani twarzy – przyznał z uśmiechem Arberus. Lizanne wstała. – Jeśli się nie mylę, niedawno dostarczono panu nowy grzmotnik. Proszę postawić go na dachu w wybranym przez siebie miejscu i zacząć szkolić swoich rodaków w obsłudze. Będę

w fabryce. *** – To możliwe? Jermayah spojrzał jej w oczy, marszcząc brwi w grymasie irytacji i namysłu jednocześnie. Po długiej, niezręcznej chwili podszedł do skrzyni z papierami służącej za prowizoryczne biuro. Mimo że Lizanne nadała mu oficjalny tytuł Dyrektora Wydziału Uzbrojenia, dla wszystkich pracowników pozostał po prostu panem Tollermane’em. Nieformalna atmosfera w fabryce w żaden sposób nie podważała jego autorytetu i szacunku, jakim się cieszył; nikt chyba nie śmiałby wątpić, że to jego pomysłowości zawdzięczają przetrwanie. – Opatentowany silnik termoplazmowy, wersja II – powiedział, wyjmując ze skrzyni pokaźnych rozmiarów zwój. Rozłożył go na biurku. Zwój przedstawiał skomplikowany, lecz znajomy plan urządzenia. – Dwa razy bardziej wydajny od wersji I, a zarazem prostszy w konstrukcji niż wersja III. Po wprowadzeniu paru przeróbek powinny nam wystarczyć surowce, które mamy pod ręką. Ale nie zapominaj, że istniejące silniki zostały wyprodukowane w fabryce Syndykatu pod fachowym nadzorem. Wśród wszystkich rzemieślników, którzy tu dla mnie pracują, mógłbym wskazać najwyżej tuzin takich, których umiejętności wystarczą chociażby do rozpoczęcia budowy takiego silnika; o doprowadzeniu jej do końca nie ma co marzyć. – Mógłbyś się tym zająć osobiście. Widziałam, jak w pojedynkę budowałeś bardziej skomplikowane urządzenia. Poza tym jeden nie wystarczy, potrzebujemy ich znacznie więcej. Jermayah odchrząknął i spojrzał na pogmatwany rysunek białych linii. – To znaczy ile? – Tylko co czwarty statek w porcie jest napędzany krwią; jeżeli mój plan ma się powieść, trzeba by wszystkie wyposażyć w takie silniki. Oczywiście mechanicy ci pomogą.

– Chcesz, żebyśmy uciekli? – Chcę, żebyśmy przeżyli. Jermayah oparł się łokciami o plany leżące na stole, złapał się za głowę i wydał tak rozpaczliwy jęk znużenia, że Lizanne odruchowo położyła mu dłoń na ramieniu w geście pocieszenia. Wzdrygnął się wtedy, wyprostował i spojrzał na nią takim wzrokiem, jakby była obcym człowiekiem noszącym znajomą twarz. – Wszystko w porządku? – zapytał. Zdławiła śmiech i cofnęła rękę. – W najlepszym. Ale dziękuję, że pytasz. – Gdyby dało się to zrobić... – zaczął Jermayah po długim studiowaniu planów. – Nie twierdzę, że się da, ale gdyby... Jak zamierzasz obsłużyć tyle silników jednocześnie? Błogosławieni już dziś są wykończeni oblężeniem. – Tym się nie przejmuj. Panuję nad sytuacją. *** W sali gimnastycznej Akademii dziewczynki stały w pięciu szeregach – najmłodsze w pierwszym, najstarsze w ostatnim, tak jak codziennie na zbiórce. Było ich łącznie pięćdziesiąt trzy, nieco mniej niż zazwyczaj, ale nie było w tym nic dziwnego, zważywszy na niedawne ataki smoków i corvuski ogień artyleryjski. Po nieoczekiwanym zniknięciu madame Bondersil zarządzanie Akademią przeszło w ręce niejakiej Julizy Kandles, dostojnej matrony w średnim wieku, byłej nauczycielki języków. Lizanne zapamiętała ją jako osobę łagodną, mniej surową od innych nauczycieli – i dlatego miała poważne obawy, czy Julizie wystarczy zimnej krwi. – To jeszcze dzieci! – Juliza wybałuszyła oczy, wysłuchawszy zaleceń Lizanne. – Które niedługo staną się martwymi dziećmi, jeśli nie wymyślimy, jak stąd uciec. Zrobimy co w naszej mocy, żeby zagwarantować im bezpieczeństwo...

– Co się z tobą stało, Lizanne? – spytała Juliza ze zgrozą. – Czy świat był aż tak okropny, że zmieniłaś się w coś takiego? – Świat jest, jaki jest – odparła z ciężkim westchnieniem Lizanne. – A teraz puka do naszych drzwi. – Na dany przez nią znak Tekela wręczyła Julizie tekturową teczkę. – Każdej uczennicy przydzielono statek. W środku znajdzie pani ich listę i skrócony opis działania silnika termoplazmowego; nic skomplikowanego, wydaje mi się jednak, że dziewczęta powinny zapoznać się z jego funkcjonowaniem, zanim zaokrętują się na statki. Juliza spojrzała na teczkę takim wzrokiem, jakby Tekela wręczyła jej tykającą bombę. – Madame nigdy by się na to nie zgodziła – wychrypiała, patrząc Lizanne w oczy. – Madame sprzedałaby je wszystkie do burdelu, gdyby to miało posłużyć jej celom – odparowała Lizanne, tracąc w końcu cierpliwość. – Na zewnątrz czeka oddział żołnierzy Morskiego Protektoratu; odeskortują dziewczęta do portu. Ma pani pół godziny, żeby przedstawić im sytuację i się pożegnać. *** Mieli cały dzień wytchnienia: niebo pozostało wolne od Czerwonych, a nierówny, usłany trupami teren za murami – od Zielonych. Lizanne wykorzystała ten czas na zapoznanie różnych środowisk w Carvenporcie ze swoim planem, zwłaszcza że odkąd pół fabryki zostało przestawione na produkcję silników zasilanych krwią, o zachowaniu tajemnicy nie mogło być mowy. Poza tym czekające ich trudne decyzje wymagały szczerej, obszernej dyskusji. – Co trzeci – powtórzył półgłosem zadumany przedstawiciel Kątów. Ociężały Wyspiarz przedstawił się jako Cralmoor. Miał typowy dla swojego ludu skomplikowany tatuaż na twarzy, którego miłe

wrażenie estetyczne nieco psuły świeże blizny i źle zrośnięte kości świadczące o niejednej stoczonej bójce. Raporty Inicjatyw Nadzwyczajnych przedstawiały go jako sławnego i szanowanego atletę i boksera, który po odejściu Króla Noży i Dziwek awansował w nieustannie zmieniającej się slumsowej hierarchii. – Dzieci i ich matki mają pierwszeństwo – dodała Lizanne. Spotkali się na dachu spelunki o nazwie Wytchnienie Kolonisty, gdzie ekipa z Kątów miała pod opieką baterię grzmotników i stukaczy. Stanowili niezwykłą mieszankę pod względem wieku i pochodzenia, a kobiet było w oddziale więcej niż w innych dzielnicach. Okazywały też znacznie mniej respektu wobec przedstawicielki władz korporacyjnych. – Pewnie dyrektorskie suki i ich szczeniaki – zadrwiła stojąca obok Cralmoora kobieta. Miała pociągłą twarz, obfity biust i brudną sukienkę z ogromnym dekoltem. Mimo trudów ostatnich dni udało jej się zachować grubą maskę makijażu: biały podkład, rubinowe wargi i fioletowy cień do oczu upodabniały ją do klowna, który to wizerunek trochę się kłócił z jej zajadłą podejrzliwością. – Wszystkie matki i wszystkie dzieci – zapewniła ją Lizanne. – Bez względu na stan i związki z firmą. – Z uśmiechem zwróciła się znów do Cralmoora. – Będzie mi potrzebna lista takich osób w pańskim... dominium. – Co z resztą? Kiedy Cralmoor patrzył na nią tymi oczami boksera (w ogóle nie mrugał!), Lizanne żałowała, że nie przystała na sugestię Arberusa, który chciał jej przydzielić corvuską eskortę. – Losowanie – odparła. Pęczniała z dumy, że nie przestała się uśmiechać. – Poza tym ochotnicy zostaną w mieście jako straż tylna. Ja będę wśród nich. Ta taktyka sprawdziła się już tego ranka na wcześniejszych spotkaniach z rodzinami Najemników z Miasteczka Kolonialnego, nie zrobiła natomiast wrażenia na przedstawicielach kadry zarządzającej średniego szczebla. – Traktuje się nas jak najgorsze męty w mieście! – żachnęła się

szpakowata kobieta obdarzona niskim głosem, ubrana w doskonale uszyty i idealnie czysty oficjalny kostium. – Nas, którzy zapracowaliśmy na jego chwałę! – Za to dziś niespecjalnie przykładacie się do jego obrony – odparowała Lizanne zmęczona ich małostkowym biadoleniem i urojonym poczuciem wyższości. Świat wokół nich się rozpada, pomyślała, a oni wciąż czepiają się swojego majątku i statusu, jakby te miały jeszcze jakikolwiek sens. W Kątach bardziej od statusu liczyło się zaufanie. W odpowiedzi na słowa Lizanne kobieta o twarzy klauna parsknęła śmiechem, ale jej wesołość ulotniła się bez śladu, gdy Cralmoor spiorunował ją wzrokiem. – Pani Krew, pani wybaczy Molly Pins jej niewyparzoną gębę – powiedział. – Ma złe doświadczenia z ludźmi firmy. Jak my wszyscy tutaj. – Nic się nie stało, mój panie. – Lizanne zauważyła, że panna Pins tylko spochmurniała i raczej nie zamierzała okazywać skruchy. – Musicie wiedzieć, że doskonale rozumiem waszą nieufność. Cóż, mogę powiedzieć tylko tyle: w obecnej trudnej sytuacji zaufanie nie jest luksusem, lecz koniecznością. Cralmoor i Pins spojrzeli po sobie, po czym cofnęli się, żeby się naradzić ze zbieraniną nie mniej podejrzliwych indywiduów. Dyskusja była krótka, choć burzliwa; zwłaszcza jeden mężczyzna gestykulował z wyjątkowym ożywieniem – krępy Dalcyjczyk, który syknął na Cralmoora i wskazał port. Lizanne bez trudu odczytała jego argumenty z ruchu warg: – Niech Mozół pochłonie tę korporacyjną zdzirę! Bierzmy statki i spadajmy stąd! Cralmoor słuchał go w milczeniu, skubiąc brodę i kiwając głową z pozornym namysłem, po czym ruchem szybkim jak atak kobry wyciągnął rękę i zacisnął dłoń na jego szyi. Jedną ręką podniósł go z ziemi i przeniósł na skraj dachu, gdzie rozluźnił palce i zrzucił odszczepieńca w zaułek. Wrócił do Lizanne. Dobiegające z dołu przeraźliwe wrzaski dowodziły złamania

co najmniej jednej kończyny. – Przed wieczorem dostaniesz swoją listę – zapowiedział. – A mnie od razu dopisz do swojej straży tylnej. – Pięknie dziękuję, mój panie. Jest jeszcze jedna sprawa, którą powinniśmy omówić... – Lizanne zawahała się na widok uniesionej pytająco brwi Cralmoora, ale dzielnie brnęła dalej: – Jeżeli macie w dzielnicy jakichś niezarejestrowanych Błogosławionych, byłoby dobrze, żeby się ujawnili. Będą nam bardzo potrzebni w chwili próby. – Zajmę się tym. Cralmoor skinął uprzejmie głową i pokazał Lizanne drabinę prowadzącą na dół: gościna dobiegła końca. Skinęła głową i ruszyła we wskazanym kierunku, ale przystanęła, gdy jej wzrok padł na szczupłą sylwetkę na sąsiednim dachu. Dziewczyna – jakieś dwa lata starsza od Tekeli – miała typową dla Starych Kolonistów ciemną karnację. Od razu wydała się Lizanne dziwnie znajoma, ale dopiero kiedy się poruszyła, naprawdę przykuła jej uwagę. Sądząc po taśmach z nabojami, którymi była obwieszona, należała do obsady stukacza. Próbowała uczyć tańca młodszą przyjaciółkę, Dalcyjkę, na oko dwunastoletnią. Uśmiechała się, gdy rytmicznie kołysały się w przód i w tył, ale był to smutny uśmiech i Lizanne przypuszczała, że dziewczyna w ogóle ostatnio niewiele ma okazji do śmiechu. Nagle oderwała się od swojej uczennicy i z rozwianym włosem wykręciła serię nienagannych piruetów, zanim znieruchomiała w idealnej, posągowej pozie. Uśmiechnęła się raz jeszcze, gdy przyjaciółki zaczęły klaskać, i skłoniła teatralnie. – Coś jeszcze, Pani Krew? Lizanne odwróciła się i stwierdziła, że stojąca obok niej Molly przygląda jej się tylko odrobinę mniej podejrzliwie niż wcześniej. – Została pani przyjęta, wysłuchana, ale radziłabym nie przeciągać struny. – Ta dziewczyna... – Lizanne wskazała sąsiedni dach. – Zna ją pani?

Molly zerknęła na dziewczynę i skinęła głową. – Pewnie. Należała do Keyvine’a, chociaż krótko, przez jeden dzień, bo potem jego głowa wzięła rozbrat z resztą ciała. – Jak ma na imię? Molly jeszcze bardziej zmrużyła oczy, ale najwidoczniej nie znalazła powodu, dla którego miałaby nie odpowiedzieć na pytanie. – Joya – odparła. Lizanne złapała się na tym, że razem z nią porusza wargami. – Ma na imię Joya.

Rozdział 39 Clay

Lot na górę trwał dłużej, niż można się było spodziewać. Lutharon na przemian to zyskiwał wysokość, to znów opadał przy nagłej zmianie wiatru. Clay czuł, że powietrze rzednie wokół nich, ale przenikliwy chłód prawie nie przebijał się do jego świadomości, zajętej malowaniem gorączkowych obrazów losu Silverpin. Mógł ją już zabić, rozmyślał. Wyrzucić z wagonika. Albo od razu złamać kark. Do tego dochodziło bolesne pieczenie w piersi, stary żar, który pałał z nową intensywnością, gorszy niż podczas wszystkich lat spędzonych w Kątach. Tylko dzięki mnie ten łotr dotarł tak daleko, powtarzał w myślach. Zdał sobie sprawę, że gdzieś po drodze zapomniał jedną z najsurowszych lekcji wyniesionych z Kątów: prawdziwy przyjaciel jest jak banknot dziesięcioobligowy leżący na ulicy – można go znaleźć, ale tylko jeśli się go nie szuka. W końcu po niemal godzinnym locie Lutharon znalazł się nad wąskim wierzchołkiem Gwoździa i zaczął zataczać krąg, aż oczom pasażerów ukazała się wąska półka pod szczytem. Ethelynne klepnęła go po szyi. Smok podkulił lekko skrzydła i zanurkował tak gwałtownie, że jeszcze przed chwilą Clay wrzasnąłby pewnie ze zgrozy – ale teraz przepełniało go wyłącznie palące pragnienie osiągnięcia celu. Z całej siły trzymał się grzebienia na smoczym grzbiecie wpatrzony w coraz bliższy kawałek płaskiej skały. Przed startem uzgodnili z Ethelynne, że nie będą się cackać ze zdradzieckim astronomem: Lutharon miał go spopielić, gdy

tylko go zobaczą, a gdyby to się nie udało, Clay i Ethelynne zamierzali wylądować i wypić dość Czarnej i Czerwonej, żeby przemienić Scribersona w ognistą kulę i zrzucić w przepaść. Na razie jednak wyglądało na to, że z ich planu nic nie wyjdzie: nieruchomy wagonik kołysał się pod słupem przy urwisku, ale Scribersona i Silverpin nigdzie nie było widać. Gdy tylko Lutharon rozpostarł skrzydła do hamowania, Clay zeskoczył z jego grzbietu, jeszcze w locie wyszarpnął Szpilę z olstra i wylądował w przyklęku. Półka była szeroka i nienaturalnie płaska, kamień wygładzony z precyzją, jaką mogła zagwarantować tylko ręka ludzka. Albo nieludzka, lecz prowadzona przez podobny do ludzkiego umysł, dodał w myślach Clay. – Znalazłam! – zawołała zasłonięta smoczym cielskiem Ethelynne. Clay i Lutharon zgodnie odwrócili się w jej stronę i stwierdzili, że przy końcu półki w skalnej ścianie zieje otwór. Sądząc po nagromadzonym w pobliżu gruzie i drewnianych stemplach, musiał zostać wydrążony całkiem niedawno. – Robota Jasnego Brzegu – orzekł Clay. Podszedł i zajrzał w bezdenną czerń sztolni. Ethelynne pociągnęła łyk z fiolki i wrzuciła w czeluść zasilony Czerwienią płomień, który oświetlił długi tunel. Wilgotne, grubo ciosane ściany ciągnęły się przez co najmniej pięćdziesiąt stóp; dalej światło nie sięgało. – Wygląda na to, że zanim postanowili się wycofać, poczynali sobie całkiem dziarsko – zauważyła Ethelynne. – Zaczekaj tu chwileczkę. Clay wrócił do wagonika, gdzie zastał prawie nietknięte zapasy, które załadowali na dole, w tym dwie beczułki prochu oraz (co szczególnie go zirytowało) cudowny teleskop Scribersona – zmontowany i gotowy do osadzenia na statywie, tak jakby astronom poskładał go w całość, zanim nawet umieścił go w wagoniku, żeby jak najszybciej móc oglądać tę swoją bezcenną koniunkcję. Zezłoszczony sięgnął po przyrząd,

zamierzając go zrzucić w przepaść... gdy wtem zawahał się. Coś przyszło mu do głowy. Gdyby Scriberson od początku planował podstęp, po co składałby teleskop? Przeszukał wagonik do końca i znalazł plecak astronoma. Otworzył go i wysypał zawartość. Wśród różnych drobiazgów znalazł notatnik oraz kilka pamiątek z podróży: smoczy ząb, ceramiczną płytkę ze świątyni, dalcyjskiego suwerena (Scriberson miał rację, że się z nim nie obnosił). Nie było tam niczego, co pasowałoby do corvuskiego szpiega planującego zdradę i morderstwo. Clay przekartkował notatnik: zapiski, szkice... Astronom pisał po mandinorsku, ale charakter pisma miał paskudny, Clay z trudem odcyfrowywał pojedyncze słowa, a ponieważ tekst był pisany w naukowym żargonie, niewiele z niego rozumiał. Zupełnie inaczej rzecz się miała z rysunkami: wyraziste, czytelne, eleganckie, kreślone z precyzją zgoła niepasującą do okalających je gryzmołów. Zatrzymał się przy rysunku pod koniec notatnika, najlepszym z dotychczasowych, przedstawiającym młodą, dobrze mu znaną kobietę. Do pasa miała przytroczony rewolwer i uśmiechała się zagadkowo do portrecisty; w przeciwieństwie do Scribersona Clay nigdy nie dostrzegł u swojej kuzynki takiego zagadkowego uśmiechu. Zamknął notatnik i przez chwilę stał bez ruchu zatopiony w myślach, dopóki Ethelynne go nie zawołała. Podniósł wzrok. Stała na skraju skalnej półki i patrzyła na wschód, gdzie słońce opadało właśnie w stronę zębatego horyzontu. Spojrzał w tę stronę. Trzy księżyce, słońce... Koniunkcja! Wiedział, że powinien się śpieszyć, pozapalać lampy, zejść w głąb góry i stawić czoło jej tajemnicom, ale na razie nie potrafił oderwać wzroku od rozgrywającego się na niebie widowiska. Zbliżające się do środka słońca trzy księżyce wyglądały, jakby się łączyły w jedno. Clay mrużył i osłaniał oczy, nie ważył się patrzeć cały czas i rzucał tylko ukradkowe spojrzenia. A potem trzy księżyce naprawdę stały się jednym i w stronę Claya pomknął

cień, przypływ czerni zagarniający góry i doliny, zbyt szybki, żeby oko mogło za nim nadążyć. Kiedy go dosięgnął, zachwiał się, jakby się spodziewał, że potężna fala zwali go z nóg, lecz wraz z cieniem pojawił się tylko chłód wczesnego wieczoru. Clay poszukał wzrokiem słońca, które przemieniło się w ogromny pierścień białego ognia okalający czarną pustkę. – Piękne... – usłyszał szept Ethelynne. Zamrugał, żeby wycisnąć łzy z oczu, i stwierdził, że obok słońca widać coś jeszcze: tuż poza ognistą obręczą na granatowoczarnym firmamencie skrzyły się trzy maciupeńkie punkciki światła. Zmełł przekleństwo w zębach, ustawił teleskop na statywie i tak długo kręcił okularem, aż uzyskał ostry obraz... i odkrył czwarty świetlisty punkcik. Dodatkowa planeta, o której mówił Scribes, pomyślał nieco zdziwiony, że zrobiło mu się żal astronoma, który przegapił ten widok. Ciekawe, jak by ją nazwał. Wszystko to trwało może z pół minuty, po czym ognisty pierścień zaczął wyraźnie jaśniej świecić po wschodniej stronie. W tej samej chwili Clay poczuł pod nogami drżenie, ledwie wyczuwalną, lecz szybko narastającą wibrację. Zachwiał się na nogach, gdy całą górą zatrzęsło, i rzucił się na pomoc Ethelynne, która zatoczyła się na skraj urwiska. Zdążył ją złapać nie dalej niż cal albo dwa od krawędzi i razem upadli, kuląc się na rozedrganym podłożu. Powietrze rozdarł dobywający się spod ziemi potężny ryk i jazgotliwy trzask pękających skał. Lutharon zakwilił ze zgrozy i zeskoczył z półki. Podmuch powietrza spod jego skrzydeł przygniótł Claya i Ethelynne do ziemi, a on sam unosił się w powietrzu, aż drżenie ustało. – Sztolnia! – wykrzyknął Clay. Zerwał się na równe nogi, podbiegł do otworu w skale... i oparł się ciężko o jedną z drewnianych podpór. Z ust dobył mu się jęk rozpaczy. Sztolnia została zasypana, od posadzki po sufit wypełniały ją skalne odłamki. Osunął się na kolana, gniew ustąpił w nim miejsca okrutnej świadomości faktów: takiej ilości gruzu nie przerzuci żadna ilość Czarnej, nawet Lutharon się

przez nią nie przebije. Mogliby próbować wykuć nową drogę do wnętrza góry, korzystając z dostarczonych w wagoniku materiałów wybuchowych, ale przy zaledwie dwóch beczułkach prochu byłby to daremny trud. Jasny Brzeg potrzebował ponad miesiąca, żeby się przebić do środka. Oni nie mieli tyle czasu. – Ojej... – wyszeptała Ethelynne. Szeroko otwartymi oczami przez cały czas śledziła cud koniunkcji. Clay też spojrzał: okalający księżyce migotliwy pierścień poszerzał się z lewej strony, wywołany zaćmieniem słońca cień bladł... Widok z pewnością był przepiękny, ale w tej chwili nic nie mogło go odciągnąć od rozmyślań o klęsce. Już zamierzał odwrócić wzrok, gdy Ethelynne podeszła i położyła mu dłoń na ramieniu. – Spójrz – powiedziała. Wyciągnęła rękę. – Tam, gdzie światło muska szczyty gór. Clay spojrzał... i zaniemówił ze zdumienia, niepewny, czy to, co widzi, nie jest przypadkiem zrodzonym z rozpaczy urojeniem. Słońce zawisło bardzo nisko na niebie, tak nisko, że rozszerzająca się świetlna obręcz opadła już poniżej szczytów Gór Miedzionośnych i w jednym punkcie była widoczna w wąskiej luce pomiędzy jednym z wierzchołków i dryfującym na jej tle księżycem. – To właśnie zobaczył Rzemieślnik – powiedziała Ethelynne. – Zdarza się to tylko podczas koniunkcji i jest widoczne tylko z tego miejsca. Promień światła wystrzeliwał z przerwy pomiędzy górskim szczytem i księżycem, ciął na wskroś rzednący cień i padał na zbocze góry, na której się znajdowali. Clay powiódł za nim wzrokiem do miejsca, w którym światło kreśliło na skale odwrócony trójkąt, jak grot strzały wskazujący niewidoczną wcześniej płaszczyznę ściany. Cofnął się na skraj półki, nie odrywając wzroku od czubka grotu, znajdującego się około stu stóp nad jego głową i pokazującego miejsce, które na abstrakcyjnym skalnym tle nijak nie rzucało się w oczy. Dopiero światło koniunkcji

pozwalało je dostrzec. Szczelina w skale. Droga do wnętrza góry. – Jasny Brzeg niepotrzebnie wydał furę pieniędzy – mruknął. – A wystarczyło poczekać. *** Wlot jaskini był zbyt wąski, żeby Lutharon mógł ich tam bezpiecznie wysadzić, ale na szczęście Skaggerhill zadbał o zapakowanie do wagonika długiego odcinka liny zaopatrzonego w kotwiczkę na końcu. Clay wspiął się pierwszy; przy okazji przekonał się, że umiejętności wspinaczkowe nabyte na murach domów w Kątach bardzo łatwo jest przenieść w góry. Zielona pozwoliłaby im obojgu szybciej dostać się na górę, mieli jej jednak tak mało, że postanowili oszczędzić cały zapas na później. Dotarcie do wejścia jaskini zajęło mu blisko godzinę: ściana była stroma i zdradliwa, chwyty wąskie i wilgotne od rosy z nisko płynących chmur. Jaskinia okazała się większa, niż się spodziewał: miała dobre dziesięć stóp wysokości i była wystarczająco szeroka, żeby zmieściły się w niej dwie osoby stojące obok siebie. Albo młody smok, pomyślał Clay, próbując przeniknąć wzrokiem ciemność. Może był to wytwór jego zestresowanej wyobraźni, ale w głębi jaskini oczy wykryły słabiutką pomarańczową poświatę, której nie widział wcześniej, kiedy zaglądał do wykutej przez Jasny Brzeg sztolni. Zniecierpliwiona Ethelynne musiała go ponaglić. Zahaczył kotwiczkę o szczelinę w podłodze jaskini i zrzucił linę na dół. Najpierw wciągnął beczułki z prochem, ostrożnie, bez pośpiechu, z rozmysłem, krzywiąc się odruchowo za każdym razem, gdy któraś uderzyła o ścianę. Ethelynne nie była pewna, czy powinni je zabierać, ale on się uparł. – Coś czuję, że zwykła kula z karabinu może nie wystarczyć – wyjaśnił. W następnej kolejności wywindował na górę związane

w jeden pakunek zwój lontu, karabin stryja i pełny pas amunicyjny, po czym wychylił się i spojrzał z góry na Ethelynne. Pierwszy raz dostrzegł, jaka jest niska i drobna; z tej odległości owal jej twarzy wydał mu się wręcz dziecinny. Lutharon przysiadł nieopodal wagonika, przekrzywił z zaciekawieniem łeb i patrzył na Claya, jakby czytał mu w myślach. Zwiezie ją na dół. Tam będzie bezpieczna. – Nawet o tym nie myśl! Znów spojrzał na Ethelynne, której rysy wykrzywił grymas złości. – Dość już ludzi zginęło podczas tej wyprawy – powiedział. Odczepił kotwiczkę i zrzucił ją razem z liną. – Nie chcę, żeby i ciebie to spotkało. – Nie masz produktu – przypomniała mu, wyjmując etui z fiolkami. W jej głosie pobrzmiewała nuta desperacji. Nie chodziło o przyjaźń i Clay dobrze o tym wiedział – w każdym razie nie tylko o przyjaźń: nade wszystko chciała znów zobaczyć Białego. Może przez cały ten czas, jaki strawiła na badaniu Interioru, marzyła tylko o tym. – Poważnie wątpię, czy jakakolwiek ilość produktu może mi tam pomóc – odparł. Odwrócił się, przewiesił karabin przez ramię, ale zawahał się i jeszcze raz spojrzał w dół. Ethelynne już się nie złościła, była raczej rozczarowana i zraniona, jak rodzic patrzący na swoje niewdzięczne dziecko. – Przykro mi. – Schylił się po beczułki z prochem. – Nie idź za mną. – Przeniósł wzrok na Lutharona. Nie miał pewności, czy smok go zrozumie, ale na wszelki wypadek powiedział to na głos: – Zabierz ją stąd. *** Z beczułką pod każdą pachą zagłębił się w tunel, kierując się majaczącą w głębi poświatą. Karabin stryja miał przerzucony

przez plecy, Szpila tkwiła w olstrze przy boku, lontem obwiązał się w pasie. Co rusz potykał się na nierównym podłożu; odruchowo ściskał wtedy mocniej baryłki, a serce podchodziło mu do gardła. Im głębiej się zapuszczał, tym cieplejsze stawało się powietrze, a zatem poświatę musiało emanować jakieś źródło ciepła. Pocił się coraz obficiej i przeklinał w duchu, że nie pomyślał o zabraniu więcej niż pół manierki wody. W którymś momencie zatrzymał się, odstawił jedną baryłkę, wyjął z niej szpunt i włożył do środa końcówkę lontu. Potruchtał w głąb sztolni, rozwijając lont; zdawał sobie sprawę, że Ethelynne wypiła już fiolkę Zielonej i właśnie wspina się po ścianie na zewnątrz. Po dwudziestu jardach przystanął, odciął lont i zapalił zapałkę. Uciekł, gdy tylko lont zajął się ogniem, i pognał na złamanie karku, a gdy tunel się skończył, uskoczył na bok. W tej samej chwili beczułka eksplodowała. Zadźwięczało mu w uszach, zakrztusił się skalnym pyłem. Kiedy kurz opadł, Clay stwierdził, że stoi na platformie, której gładkość i precyzyjna konstrukcja nie pozostawiały złudzeń: w żadnym wypadku nie mogła być tworem naturalnym. Podszedł do jej skraju, spojrzał w dół... i znieruchomiał przykuty do miejsca niezwykłym widokiem, jaki się przed nim roztaczał. W pierwszej chwili pomyślał, że ma przed sobą kolejny szczyt, skalny stożek, górę wewnątrz góry, ale potem zaczął rozróżniać szczegóły: okna, drzwi, balkony, schody... To było miasto. Miasto wykute w litej skale we wnętrzu góry. Wznosiło się z przepaści rozświetlonej ogniem tak jasnym, że nie był w stanie na nie patrzeć dłużej niż przez kilka sekund. Wydawało mu się, że światło się burzy; że w oślepiającym żarze dostrzega unoszące się i opadające bąble. Dłuższą chwilę kontemplował obcą architekturę kamiennego miasta – linie proste, ostre kąty, żadnych łuków – i zastanawiał się, jaka to pradawna nauka mogła stać za jego powstaniem. Wodził wzrokiem po mostach, tarasach i placach, nigdzie jednak nie widział oznak zamieszkania; ktokolwiek tu mieszkał, dawno się wyprowadził. Wiedział jednak, że miasto niedawno zyskało

co najmniej dwoje nowych mieszkańców. Rozejrzawszy się, znalazł schody schodzące długim zygzakiem z platformy do miasta. Zostałem sam, pomyślał, gdy zdał sobie sprawę, że pierwszy raz od opuszczenia Carvenportu nikt mu nie towarzyszy. Przebyłem szmat drogi, żeby na koniec zamknąć się we wnętrzu góry. Na tę myśl parsknął śmiechem, który jednak szybko zamarł mu na ustach. Ruszył w dół. *** Przemierzył trzy kolejne biegi schodów, gdy zauważył drabinkę sznurową: opadała z góry, gdzie ginęła w mroku. Doszedł do wniosku, że prowadzi do wykopanej przez Jasny Brzeg sztolni, i zwrócił uwagę na otarcia na szczeblach. Co najmniej jeden z ich ludzi przyszedł się tu rozejrzeć. Clay stał i zastanawiał się, dlaczego ekipa z Jasnego Brzegu – po tym, jak zeszła tutaj, przestraszyła się swojego odkrycia i wróciła na górę – nie wciągnęła drabinki za sobą, ale wobec braku dalszych poszlak nie pozostało mu nic innego, jak tylko pokręcić głową i ruszyć dalej. Zejście do miasta zajęło mu mnóstwo czasu; kolejne zygzaki schodów męczyły go i dezorientowały. Kilkakrotnie przybliżał się do masywnej, skomplikowanej budowli, jaką stanowiło miasto (nadal pozbawione wszelkich oznak życia), by po następnym nawrocie znów się od niego oddalić. Ostatecznie schody skończyły się przed wąskim pomostem prowadzącym już prosto do miasta. Przystanął, żeby pociągnąć łyk wody z manierki i w pełni docenić rozmiary kamiennego kolosa. Miasto było tak ogromne, że zupełnie nie pojmował, jak mogło zachować taką jedność estetyczno-konstrukcyjną – musiało przecież powstawać przez wiele pokoleń, a mimo to jego architektura nic a nic się zmieniła. Carvenport liczył sobie niewiele ponad dwa stulecia, a przecież mieszczące się w obrębie jego murów stare i nowe

domy ogromnie się różniły pod względem rozmiarów i stylu. Tutaj zaś Clay miał przed sobą przykład absolutnej jedności stylistycznej, miasto stworzone według jednolitego planu, tak jakby wybudowanie go wymagało tygodni lub najwyżej miesięcy, nie wielu lat. Miarowym krokiem wszedł na pomost. Zbliżył się do jego krawędzi i spojrzał w dół, w rozpaloną otchłań. Żar i blask zmusiły go do natychmiastowego wycofania się, niewiele więc zdążył zobaczyć, ale to, co ujrzał, kazało mu się zastanowić, czy Prorok nie wymyślił Mozołu po tym, jak w jednej ze swoich wizji ujrzał to właśnie miejsce. Biało-żółta lawa pieniła się szeroką, okalającą miasto rzeką. Gdzieniegdzie jej powierzchnię znaczyły plamy niezupełnie stopionej skały, która miękła i rozpadała się w falach i wirach płynnego kamienia. Zatoczył się do tyłu, strząsnął pot z twarzy i ruszył dalej. Do miasta wchodziło się przez potężną kamienną bramę w kształcie prostokąta o niepokojąco doskonałych proporcjach. Jej podpory i nadproże ozdobiono napisami, w których pojedyncze znaki miały wysokość dorosłego człowieka. Z bliska dostrzegł ich wyraźne podobieństwo do piktogramów w pismach z biura dyrektora kopalni; były tak samo jak tamte schludne i precyzyjne. Nie mając pojęcia, jaką wiadomość – lub jakie ostrzeżenie – wypisano na bramie, doszedł do wniosku, że budowniczowie tego miejsca byliby męczącymi kompanami. Za bramą rozpościerał się rozległy plac, z którego charakterystyczne zygzakowate schody prowadziły do różnych dzielnic. Przy placu stało też trochę domów; puste okna i balkony z całkowitą obojętnością przyjęły pojawienie się Claya. Przez chwilę wodził wzrokiem po schodach, usiłując zgadnąć, które doprowadzą go do celu – zanim stwierdził, że nie ma to wielkiego znaczenia. To jest góra, powiedział sobie w duchu. Musisz się po prostu wspiąć na jej szczyt. Wyjął Szpilę, wszedł na środkowe schody i rozpoczął długą wspinaczkę.

*** Trupa znalazł po godzinie, gdy zatrzymał się na zasłużony odpoczynek na podeście łączącym zbiegające się z dwóch stron schody. Napił się wody, rzucił w myślach miedziakiem, żeby wybrać dalszą drogę... i przykucnął na widok butów wystających poza krawędź najbliższego podestu po prawej stronie. Pochylony wszedł po schodach, dopiero na górze wyprostował się i omiótł podest Szpilą w poszukiwaniu celu, ale znalazł tam tylko martwego mężczyznę. Leżał na wznak, z rozrzuconymi nogami i ogromną kałużą krwi wokół szpakowatej głowy. W spoczywającej na piersi dłoni ściskał rewolwer, którego lufa prawie sięgała mu ust rozwartych w śmiertelnym uśmiechu, który Clayowi wydał się niepokojąco znaczący. Samobójstwo. Nie poznawał tej lekko już zasuszonej twarzy. Śmierć zawsze utrudnia określenie wieku zmarłego, ale ten musiał być po czterdziestce. Miał na sobie szary kombinezon, do grubego skórzanego pasa nosił przytroczony jakiś hełm lub kask. Górnik, domyślił się Clay, kiedy po szturchnięciu kasku nogą odkrył zamocowaną z przodu lampkę olejną. Czyli jednak nie wszyscy pracownicy Jasnego Brzegu się ulotnili. Zostawił trupa w spokoju i wznowił wspinaczkę, aż trafił do dzielnicy domów z licznymi dziedzińcami i wielokondygnacyjnego parku z mnóstwem cichych, wyschniętych fontann i rzeźb wykonanych nie z kamienia, lecz z kryształu – w większości abstrakcyjnych, przedstawiających powykręcane torusy i spirale, których sens zupełnie mu umykał; nawet kiedy trafiały się wśród nich jakieś na wpół ludzkie sylwetki, one również były dziwacznie zdeformowane. Jeden posąg przedstawiał przykucniętą kobietę, której z pleców wyrastały szczątkowe skrzydła; inny – mężczyznę z rozpostartymi ramionami, którego dłonie zwężały się w szpikulce. Clay z wysiłkiem posuwał się przez park. Każdy posąg, który zobaczył, wydawał mu się fascynujący. Kiedy oderwał wzrok

od dwojga dzieci trzymających się za ręce, których palce stapiały się ze sobą, dostrzegł drugie zwłoki. Mężczyzna wisiał nadziany na kolce drzewokształtnej rzeźby. Podszedłszy bliżej, pod dyndającymi stopami trupa Clay znalazł dwa rewolwery. Zabity miał ciemną skórę Starego Kolonisty. Nosił naszyjnik z zębów. Najemnik, domyślił się Clay. Łowca głów. Przeniósł wzrok na liczne kryształowe kolce, które przebiły pierś nieszczęśnika. To musiało być działanie Czarnej. Niewiele innych rzeczy na świecie pozwoliłoby osiągnąć taki efekt. Następne ciało łatwo było znaleźć: martwa kobieta leżała pod kryształowym monolitem dokładnie naprzeciw drzewa, które zrodziło tamten makabryczny owoc. Na pierwszy rzut oka wyglądała dość młodo, ale podobnie jak w przypadku nieżyjącego górnika zasuszona i pomarszczona skóra utrudniała określenie jej wieku. Było jednak oczywiste, że w przeciwieństwie do górnika nie popełniła samobójstwa: w jej skórzanej kurtce ziały poszarpane, ciemno zaplamione dziury. Clay nie znalazł przy niej broni, dostrzegł za to blade przebarwienie na trupioszarej skórze wnętrza dłoni. Błogosławiona. Najprawdopodobniej zatrudniona przez Jasny Brzeg do ochrony ekspedycji. Spojrzał na nieżyjącego łowcę głów. Zwrócili się przeciwko sobie. Zastrzelił ją w locie. Przykucnął, skrzywił się i odchyliwszy połę kurtki kobiety, przeszukał kieszenie. Fiolki nosiła w etui przy pasie. Produkt był niskiej jakości, mętny i bardziej lepki niż wytwarzany przez Syndykat, ale miała wszystkie cztery kolory: po ćwierć fiolki Czerwonej i Czarnej, pół fiolki Zielonej i – jak stwierdził z ogromną ulgą – niemal pełną fiolkę Niebieskiej. Nigdy przedtem nie potrzebował dobrej rady tak jak w tej chwili, ale spojrzawszy na wyjęty z kieszeni zegarek, tylko chrząknął z rozczarowaniem: do planowego połączenia z panną Lethridge zostało jeszcze pięć godzin. O ile ona w ogóle żyje i może wejść w trans, upomniał się w duchu. Wstał i przeniósł wzrok na piętrzącą się przed nim zwalistą

masę miasta. Tyle schodów. Obejrzał się na niebezpiecznie czarujące posągi. Tyle okazji do zboczenia z drogi. Nie miał nic do stracenia: wypił dwie trzecie zabranego kobiecie zapasu Zielonej, schował etui, mocniej ścisnął baryłkę pod pachą i zaczął biec. *** Miasto rozmywało mu się przed oczami, gdy pędził w górę, przeskakując po kilka stopni. Patrzył przed siebie obojętny na przemykające na krańcach pola widzenia pokusy; ignorował parki, pomniki i coraz liczniejsze posągi skoncentrowany na dotarciu pod sam szczyt, zanim Zielona przestanie mu tętnić w żyłach. Pokonał mniej więcej dwie trzecie dystansu, nim działanie produktu zaczęło słabnąć. Zmusił się do szybszego biegu, sadził dłuższe susy, nieustępliwie parł naprzód. Jego ciało wkrótce zaczęło protestować zgrzytliwym bólem w kończynach i piersi, który narastał do nieznośnego poziomu. Okrzyk wyrwał mu się z gardła, gdy resztka Zielonej ulotniła się z organizmu. Padł na ziemię przy końcu wyjątkowo długiego odcinka schodów. Jakiś czas leżał na plecach, tulił baryłkę w ramionach, sapał rozpaczliwie i ociekał potem, który utworzył wokół niego małą kałużę. Serce szarpało mu się w piersi jak zwierzątko, które rozpaczliwie próbuje uciec z klatki, aż zaczął się zastanawiać, czy nie przesadził. Zdarzało się, że nadgorliwi Błogosławieni w szponach produktu zmuszali się do nadludzkiego wysiłku, który przypłacali życiem. Trwało to całe wieki, ale w końcu szamocząca się w nim bestia zwolniła rytm i zmącone wyczerpaniem oczy odzyskały jasność widzenia. Powoli wstał i stwierdził, że znajduje się na rozległym placu zajmującym mniej więcej jedną czwartą tej kondygnacji miasta-góry. Nie było tu żadnych posągów ani fontann, tylko gładkie płytki posadzki okalającej niezwykły budynek, inny od wszystkich, które widział do tej pory, bo wolno stojący:

imponujących rozmiarów prostopadłościan bez ozdób i okien, bez schodów i pomostów łączących pozostałe zabudowania w mieście. Wypił resztę wody z manierki, i tak zostało jej raptem kilka łyków, które ledwie przygasiły jego potworne pragnienie. Odrzucił manierkę i ruszył w stronę gmachu. Potknął się raz, drugi, w końcu doszedł do wniosku, że musi się wspomóc kropelką Zielonej, żeby ustać na nogach, chociaż jej palący smak wywołał znajome uczucie mdłości. Obiecał sobie, że kiedy to się skończy, co najmniej przez rok nie weźmie do ust ani kropli produktu. Nieśpiesznie obejrzał kanciaste gmaszysko i stwierdził, że niczym się nie wyróżnia – poza symbolem umieszczonym ponad jedynym wejściem: koło pomiędzy dwiema poziomymi liniami krzywymi do złudzenia przypominało oko. Czyżby strażnica? – zastanawiał się, doszedł jednak do wniosku, że to mało prawdopodobne. Może siedziba ichniego Protektoratu? Kusiło go, żeby ominąć budowlę i wspinać się dalej, ale coś kazało mu się zatrzymać, jakieś wewnętrzne przekonanie, że niezwykły charakter budowli nie jest przypadkowy. Poza tym, jeśli jemu to miejsce wydało się wyjątkowe, Scriberson mógł pomyśleć tak samo. Wyjął Szpilę i na chwilę przywarł plecami do ściany obok wejścia, zanim zaryzykował szybkie spojrzenie do wewnątrz. Ze zdumieniem stwierdził, że w środku wcale nie jest całkiem ciemno: pozbawione dachu wnętrze było rozświetlone wpadającym z wysoka światłem. Pośrodku posadzki ział ogromny, idealnie kwadratowy otwór klatki schodowej. Wszedł do budynku, próbując przeniknąć wzrokiem cienie i nie znajdując w nich niczego ciekawego. Stanąwszy u szczytu schodów, spojrzał w dół: biegły przy ścianie kwadratowego szybu na głębokość co najmniej stu stóp. Otwór w podłodze i brak dachu kojarzyły mu się ze świątynią, w której w przeszłości oddawano cześć Czarnym. W tym szybie z pewnością zmieściłby się dorosły smok. Albo nawet coś dwa

razy większego. W głębi szybu jego oczy wkrótce zaczęły dostrzegać innego rodzaju poświatę, biało-niebieski blask niepasujący do pomarańczowego światła kładącego się na wszystkich okolicznych powierzchniach. Źródło poświaty było jednak niewidoczne. Zachwiał się, gdy Zielona znów przestała działać, powstrzymał się od wzięcia kolejnego łyku i wszedł na schody. *** W miarę jak schodził w dół, robiło się coraz zimniej, aż w końcu zaczął dygotać z zimna, gdy powietrze chłodziło jego spoconą skórę. Po kwadransie ściany szybu zniknęły, a schody doprowadziły Claya do olbrzymiej okrągłej komory, pierwszego obiektu w tym mieście, którego kształt wykazywał jakiekolwiek krzywizny. Zanim przystanął, jego kroki poniosły się echem, które długo nie milkło w niewiarygodnie przepastnym wnętrzu. Jego uwagę od razu przyciągnęła kopuła wyrastająca z podłogi w centralnej części pomieszczenia – mierząca co najmniej dwieście stóp średnicy, idealnie okrągła i zbudowana z przeplatających się pasów kamienia. Otaczały ją cztery mniejsze kopuły o podobnej konstrukcji, każda z otworem na samym szczycie. Z trzech otworów biły snopy światła o różnych barwach: najbliższa z prawej świeciła na czerwono, następna na zielono, trzecia na niebiesko – ale to centralna kopuła lśniła najjaśniej ze wszystkich, jej światło sięgało najdalszych zakamarków ogromnej komory. I było białe. Czerwony, zielony, niebieski... biały. Clay przenosił wzrok z kopuły na kopułę, aż jego spojrzenie padło na tę, która nie świeciła w ogóle. I czarny. Stał nieruchomo, marszcząc brwi. Coś... poczuł, bardziej niż usłyszał, raczej ulotne wrażenie niż dźwięk. Jakby dawno zapomniana melodia rozbrzmiała mu pod czaszką zarazem

znajoma i obca. Zachwiał się, gdy przeszył go bolesny błysk wspomnienia z transu: cień prześlizgujący się po powierzchni Nelphii. Stęknął i potrząsnął głową. Wizja zbladła, ale jego serce zabiło żywiej, gdy uświadomił sobie, czego przed chwilą doświadczył. To był trans. Wszedł w trans bez choćby kropli Niebieskiej. Nagle ogarnął go strach, wszechpotężna zgroza, przed którą nie ma ucieczki i o której myślał, że raz na zawsze wyzbył się jej w tamtym dniu w dzieciństwie, gdy Czarny wyrwał się spod kontroli. Zaczął drżeć jeszcze bardziej, gdy znów spojrzał na kopuły. Teraz już nie miał cienia wątpliwości, że nie chce mieć do czynienia z tym, co znajduje się w ich wnętrzu. Cokolwiek się tu kryło, przerastało go tak bardzo, że roześmiał się piskliwie na myśl o swojej arogancji. Szczur z Kątów nie ma tu czego szukać, zabrzmiał mu w głowie zdradliwy głos zrodzony po połowie z rozsądku i strachu. Wracaj. Znajdziesz inną drogę wyjścia, a jeśli nie, sam możesz ją sobie otworzyć: masz przecież jeszcze jedną beczułkę prochu. Idź do Hadlocku, znajdź sobie jakiś statek, uciekaj stąd... Silverpin. Jej imię nie przegnało strachu całkowicie, ale pomogło Clayowi odzyskać równowagę. Przestał się trząść i tylko dyszał ciężko. Ona jest gdzieś tam, na dole, upomniał się w myślach i zrobił krok, potem drugi i trzeci, coraz szybciej, aż zbiegł po ostatnich stopniach na podłogę komory. Skierował się prosto do największej kopuły. Biegł coraz szybciej, wypatrując na jej powierzchni miejsc, przez które można by się dostać do środka. Bał się, że każda chwila zwłoki może na nowo obudzić tamten lęk. Przebył może z dziesięć, piętnaście stóp, gdy kolejna wizja uderzyła w niego jak taran. Pod wpływem bólu padł jak ścięty; tylko szczęśliwym zrządzeniem losu nie wypuścił baryłki z rąk. Pierwszy obraz z brutalną łatwością wcisnął mu się do mózgu: cień na powierzchni Nelphii – i zgroza narastająca wraz z jego

przybliżaniem się. I zmiana wizji: myślobraz zamglił się, a potem stężał w znajomą twarz. Panna Lethridge przyglądała mu się z powagą i troską, a jej usta poruszały się w ponagleniu, którego nie słyszał. A potem znowu błysk, spazm bólu i panna Lethridge zniknęła, a on leżał na podłodze i łapczywie chwytał powietrze. Jego wzrok padł na kopułę emanującą niebieskim blaskiem: snop światła pulsował, rozjarzał się i przygasał w miarowym rytmie, który wydał mu się zgodny z biciem jego serca. Wzywa mnie, domyślił się. Wstał, ostrożnie zrobił krok w stronę kopuły... i się zatrzymał. Biały, upomniał się w duchu. Nie rozumiał, dlaczego ledwie słyszy własne myśli. Przyszedłeś po Białego. Pulsowanie niebieskiego promienia się nasiliło. Przy każdym rozbłysku towarzyszyło mu teraz wyraźnie słyszalne basowe wibrowanie, natarczywa nuta napełniająca serce Claya pewnością siebie. Przyszedłem także po Silverpin, odpowiedział sam sobie. Ona tam jest. Powłócząc nogami, pobrnął w stronę niebieskiej kopuły. Jak przez mgłę kojarzył, że kiedy ostatni raz wstał z posadzki, zostawił baryłkę za sobą, ale w tej chwili wydawało mu się to nieważne. Miał tylko jeden cel. Niebiesko świecąca kopuła pozostawała lita, dopóki nie podszedł do niej na odległość mniej więcej dwunastu stóp. Wtedy kawałek kamiennej powierzchni zapadł się do środka i przesunął w bok, odsłaniając wnętrze, w którym majaczyły jakieś kształty oblane niebieską poświatą. Bez wahania wszedł do środka, mrużąc oczy, aż niewyraźne sylwetki skrystalizowały w coś rozpoznawalnego. Ludzie. Stali w szerokim kręgu i wpatrywali się w coś znajdującego się na podłodze w samym jego środku. Około sześćdziesięciu osób, chociaż Clay nie był tego pewien, bo chwilowo nie miał głowy do liczb. Idąc w ich stronę, rozeznawał coraz więcej szczegółów: większość miała na sobie górnicze kaski i płaszcze, ale był też mężczyzna w doskonale skrojonym dyrektorskim ubraniu.

Pracownicy Jasnego Brzegu. Ta myśl powoli krystalizowała mu w głowie. Nigdzie nie odeszli... Zebrali się tutaj. Stali nieruchomo jak posągi. O tym, że wciąż żyją, świadczył tylko ledwie uchwytny, najpłytszy z możliwych oddech, bo oczy mieli zupełnie puste i nie mrugali. Na widok ich twarzy powinien cofnąć się z odrazą, ale w tej chwili odczuwał tylko zaskoczenie: zmieniły się, pokryły łuskami, na czołach i policzkach pojawiły się wyrostki – zapowiedź kostnych grzebieni. – Oni się wcale nie zmienili – wybełkotał. – Zostali Splugawieni... Z jękiem odwrócił się, żeby zobaczyć, co ich tak zafascynowało. Stojący w środku kręgu obiekt pulsował tym właśnie niebieskim światłem, które wypełniało kopułę i przez otwór w jej szczycie wylewało się na zewnątrz. Był to ciemnoniebieski kryształ, który cały składał się z podłużnych zębatych wypustek upodabniających go do gwiazdy. Kiedy Clay się do niego zbliżył, światło zaczęło pulsować intensywniej, rytm stał się bardziej natarczywy, światło jaśniejsze. Wyciągnął przed siebie rękę, nie mogąc oderwać wzroku od emitowanego przez kryształ wszechobecnego blasku. Wątpliwości i strach zniknęły, było tylko światło... Kolejna wizja rozdarła mu umysł. Krzyknął i zatoczył się z bólu, gdy niechciane obrazy i wrażenia pojawiały się i znikały. Nelphia... Cień... Panna Lethridge, która teraz już dosłownie krzyczała w desperacji... Słyszał ją, ale ledwo, ledwo, słowa dźwięczały słabo, niezbornie... Po śmierci Keyvine’a... Joya żyje... Ta Wyspiarka... Wszystko się przemieszało i ogarnęła go następna fala bólu. Wił się i ściskał głowę rękami, własne krzyki brzmiały jak odległy lament. Szybko spłynęła czerń, rozległa, niezgłębiona pustka, cudownie przyjemna, bo nie niosła ze sobą żadnych odczuć. Nie wiedział, jak długo tkwił w jej objęciach, a kiedy w końcu ustąpiła, leżał na podłodze. Ślina ciekła mu z ust, w głowie łomotał ból po ostatniej wizji, ale coś się zmieniło. Uporczywe

pulsowanie kryształu ustało, snop światła stał się jednorodny... Cokolwiek przymusiło go do wejścia pod kopułę, zniknęło. Zgrzyt butów o kamień kazał mu podnieść wzrok. Stał nad nim Scriberson, z łuskowatą, zdeformowaną wyrostkami twarzą, która nie wyrażała absolutnie niczego, gdy zamachnął się nożem i uderzył z góry na dół.

Rozdział 40 Lizanne

Ocknęła się z transu z potężnym bólem głowy, co ostatnio zdarzało się często. Tekela podała jej szklankę mlecznobiałego napoju przyrządzonego specjalnie dla niej przez najbardziej szanowanego aptekarza w mieście, niesympatycznie kwaśnej mikstury, która jednak z przyjemną chyżością rozprawiła się z pulsowaniem pod czaszką. Mniej przyjemna była nieunikniona późniejsza niestrawność. – Ile czasu? – spytała Tekelę i usiadła na pryczy. Ostatnio obie sypiały w podziemnym biurze, z oczywistych powodów gardząc dostępnymi na powierzchni luksusami. Od tamtego nocnego nalotu Czerwonych obeszło się bez zmasowanych ataków, ale smoki nie zniknęły z nieba. Za dnia dziesiątkami przelatywały nad miastem, zataczały kręgi, nigdy jednak nie obniżały lotu na tyle, żeby znaleźć się w zasięgu broni. Nocami sprawy miały się inaczej: pojedyncze Czerwone bez ostrzeżenia nurkowały z góry na patrole Protektoratu i słabiej obsadzone baterie artylerii. Taki atak zwykle pociągał za sobą śmierć smoka, ale przy okazji wyrządzał straty wśród mieszkańców i osłabiał ich i tak już nadwątlone morale. – Dwie godziny – odparła Tekela po eutheryjsku, jak zwykle, kiedy się złościła. Lizanne postanowiła uznać, że nie widzi wyrazu dezaprobaty malującego się na jej buzi jak u lalki. – Dyrektor księgowy czeka – dodała dziewczyna po mandinorsku. Coraz lepiej mówiła w tym języku. – Chodzi o... skarb miasta. – O firmowy skarbiec. – Lizanne wstała i podeszła do biurka. – Przyszedł się pewnie pożalić, że będzie musiał zostawić wszystkie te kochane pieniążki.

Jej wzrok padł na leżące na biurku rzędem fiolki Niebieskiej, zarekwirowane z zapasów Syndykatu i warte pewnie więcej, niż byłaby w stanie zarobić przez całe życie. Trzy transy po dwie godziny każdy, a on nie daje znaku życia. Próby nawiązania kontaktu powtarzała regularnie, odkąd dowiedziała się o Joi: co pięć godzin wchodziła w trans, sporządziwszy ze swoich wspomnień zgrabny wir gotowy do natychmiastowego przekazania. Za każdym razem miała nadzieję, że Clay będzie czekał – i za każdym razem spotykało ją rozczarowanie. Teraz wszystko zależy od niego. Jeżeli nie zdołam go ostrzec... Wolała nie kończyć tej myśli – zwłaszcza że konkluzja była oczywista: flotę przerobionych statków czekała ostra przeprawa z Niebieskimi. Armia rzemieślników i mechaników pod wodzą Jermayaha już dokonała cudu, bo przebudowała jedną czwartą niezbędnej liczby jednostek. Żniwiarze również nie próżnowali: zebrali i oczyścili takie ilości Czerwonej, że wystarczy jej na zasilenie wszystkich silników aż do Feros, kiedy przyjdzie czas. Jeżeli przyjdzie. Raczej „kiedy” niż „jeżeli”, pomyślała. Skrzywiła się, dopiła miksturę i aż podskoczyła, gdy rozległo się łomotanie do drzwi. – Każ temu sknerze poczekać – poleciła Tekeli i schyliła się pod biurko w poszukiwaniu najświeższych raportów z fabryki. Kiedy jednak Tekela otworzyła drzwi, za progiem zamiast zażywnego księgowego stał funkcjonariusz Protektoratu. – Wiadomość od komandora Stavemoora – wyrzucił z siebie pośpiesznie ze zdecydowanie złowieszczym błyskiem w oku. – Nastąpiły pewne... komplikacje. *** – Pierwsi pojawili się mniej więcej przed godziną. – Stavemoor oddał jej swoją lornetkę. – W tej chwili jest ich około trzech tysięcy i ta liczba stale się powiększa.

Lizanne spojrzała w stronę dżungli, złapała ostrość... i w pierwszej chwili pomyślała, że ma przed sobą obszarpanych Najemników wracających z jakiejś tragicznie nieudanej misji. A potem zobaczyła ich twarze. – Splugawieni... – wyszeptała, wodząc lornetką wzdłuż szeregu zdeformowanych postaci. Ogromnie różnili się wzrostem i ubiorem. Niektórzy, prawie nadzy, obnosili się z łuskowatą skórą w promieniach słońca. Inni mieli na sobie pancerze z utwardzonej skóry albo długie szaty z szorstkiego samodziału. Wszyscy jednak byli Splugawieni – i uzbrojeni. Mieli włócznie, łuki, pałki, nawet trochę broni palnej znalezionej przy poległych Corvusyjczykach – chociaż sądząc po tym, jak ją trzymali, chyba nie bardzo wiedzieli, jak działa. Zresztą i tak bardziej od ich liczby i uzbrojenia zaniepokoiło ją ich zachowanie: stali tam, nieruchomi i milczący, a nowi, którzy cały czas wynurzali się z dżungli, po prostu zajmowali swoje miejsca w szyku. – Wiele razy walczyłam ze Splugawionymi – odezwała się kapitan Flaxknot. – Rozpoznaję tu co najmniej sześć różnych plemion, i to pochodzących z bardzo daleka. Przebyli długą drogę, marsz zajął im wiele tygodni. Założę się, że dokładnie tyle samo, co misja Długich Karabinów, dodała w duchu Lizanne. Oddała lornetkę Stavemoorowi. – Jakie zalecenia? – spytała. – Jeżeli nadal będzie ich przybywać w tym tempie, przed wieczorem zbierze się ich dziesięć tysięcy. Możemy chyba zakładać, że nie przyszli po to, żeby się nam przyglądać, w związku z czym będę potrzebował posiłków, jeśli mamy się utrzymać. A także więcej stukaczy i grzmotników. – Najnowsza partia dotrze przed zmierzchem – obiecała Lizanne. – Oprócz tego każę przenieść dodatkowe cztery baterie na okoliczne dachy. – To nie wystarczy – wtrąciła Flaxknot. – Niedługo wszyscy Splugawieni z całej północy zaczną się dobijać do naszych bram,

a ja się założę, że kiedy postanowią przypuścić szturm, będą mieli wsparcie całej gromady Czerwonych i Zielonych. Jest nas zwyczajnie za mało. Lizanne chciała dodać jej otuchy, rzucić kilka frazesów, które podniosłyby na duchu kapitan i jej ludzi, ale słowa zamarły jej na ustach w obliczu tej trzeźwej oceny sytuacji. Nawet gdyby przenieśli na mury całą artylerię, nadal by to nie wystarczyło. Odwróciła się plecami do gęstniejącej masy Splugawionych i powiodła wzrokiem po zniszczonym, lecz wciąż nieustępliwym mieście, aż natrafiła na port. Czy właśnie nadeszła ta chwila? – zastanawiała się. Czy już powinniśmy zapakować wszystkie dzieci na przebudowane statki i kazać je wywieźć jak najdalej, a sami stoczyć tu ostatni bój? Powstrzymała się od gniewnego prychnięcia. Poczucie bezradności i ciążąca na niej odpowiedzialność były trudne do zniesienia. Czy madame wiedziałaby, co robić? Wątpliwe. Tego wroga nie da się przekupić ani okłamać. Już miała się odwrócić z powrotem, gdy jej spojrzenie padło na Miasteczko Kolonialne, niedawno opuszczoną dzielnicę starych drewnianych domów, prawdziwą beczkę prochu. Długo mu się przyglądała, trybiki furkotały w jej głowie, aż w końcu Stavemoor odkaszlnął uprzejmie. – Proszę wezwać wszystkich oficerów – poleciła Lizanne i uśmiechnęła się do Flaxknot. – I wszystkich dowódców Najemników. Czeka nas dużo planowania. *** – Edgerhand – przedstawił się mężczyzna wielokrotnie łatanym płaszczu i skinął głową towarzyszy. – A to Czerwona Allice i burgrabia Cralmoor przesyła pozdrowienia. – Uprzejmie dziękuję. – Lizanne uśmiechnęła się

w długim, na swoich Crovik. Pan i przeniosła

wzrok na towarzyszących mu dwoje niezarejestrowanych Błogosławionych: ciemnowłosą kobietę, która mimo późnej pory wystąpiła w przyciemnianych okularach, i zdumiewająco eleganckiego, choć przysadzistego mężczyznę wspartego na lasce ze smoczej kości. – Chociaż nie ukrywam, że liczyłam, że będzie was więcej. – Było. – Wargi Edgerhanda drgnęły w przelotnym grymasie, który mógł (choć nie musiał) być uśmiechem. Sadząc po siwiźnie na skroniach i zmarszczkach na szczupłej twarzy, był od niej dobre dziesięć lat starszy, wciąż jednak mógł uchodzić za przystojnego. – Po odejściu króla w Kątach zaczęły się dziać interesujące rzeczy. Aż się dziwię, że wody w porcie nie przybyło, zważywszy ile ciał wrzucono do niej w ostatnich tygodniach. – To rzeczywiście intrygujące. Lizanne wyciągnęła rękę do kobiety, która spojrzała na nią beznamiętnie zza czarnych szkieł. – Proszę wybaczyć koleżance brak dobrych manier – odezwał się przysadzisty mężczyzna. Uniósł laskę do czoła i zgiął się w ukłonie. – Nie ogarnia idei takich uprzejmości. – Wyprostował się i posłał Lizanne uśmiech, który w jego zamyśle miał być zapewne czarujący, jej zaś przypominał grymas ropuchy cierpiącej na niestrawność. – Burgrabia Ellustice Crovik, do usług. W jego głosie pobrzmiewał ledwo uchwytny ślad corvuskiego akcentu, z pewnością zbyt słaby, by usprawiedliwiać arystokratyczny tytuł. – Zapędził się pan daleko od domu, burgrabio. – Jestem zaledwie jednym z wielu zubożałych uchodźców, którzy znaleźli tu schronienie. Dziękuję wyroczniom, że mój najdroższy ojciec nie doczekał tej chwili i nie widzi, jak nisko upadłem. Czerwona Allice skwitowała te słowa dyskretnym lekceważącym prychnięciem, czym ściągnęła na siebie mordercze spojrzenie rzekomego burgrabiego. Niechęć, z jaką

po sobie spojrzeli, świadczyła o tym, że jeszcze niedawno byli zaprzysięgłymi wrogami. – Wasza pomoc będzie dla nas bezcenna – zapewniła wszystkich troje Lizanne i wskazała budowaną nieopodal barykadę. – Sami zobaczcie. Barykada biegła od południowej bramy przez całą długość Traktu Karawanowego aż do jego skrzyżowania z Aleją Królewską, gdzie ostro odbijał w lewo i wyznaczał północą granicę Miasteczka Kolonialnego. Budowano ją z kamieni i pochodzącego z fabryki złomu żelaznego; Lizanne zarządziła wyburzenie kilku zniszczonych domów, żeby zapewnić dopływ budulca. Wszyscy zdolni do pracy ludzie albo harowali przy budowie, albo uprzątali teren na dwadzieścia jardów przed barykadą. Wszelkie drewno i inne materiały łatwopalne zbierano i wywożono z okolicy. Wśród rzesz robotników rzucali się w oczy Błogosławieni, przenoszący potężne sterty kamienia za pomocą Czarnej, której miasto miało spory – choć szybko kurczący się – zapas. W ostatnich dniach z zagród hodowlanych coraz częściej dochodziły wieści o narastającej wojowniczości Czerwonych i Zielonych, za to nieliczne trzymane w niewoli Czarne pozostały względnie spokojne. Nieskłonna do niepotrzebnego ryzyka Lizanne kazała zabić wszystkie smoki i pobrać od nich jak najwięcej produktu. – Odcinacie Miasteczko Kolonialne od reszty miasta – domyślił się Edgerhand. – Zgadza się. Mamy spory zapas Czarnej, mówię to na wypadek, gdybyście zechcieli pomóc przy budowie... – Zawsze lepiej radziłem sobie z Zieloną. – Edgerhand skinął na pozostałą dwójkę. – Specjalności Allice może się pani domyślić po jej przydomku. Za to jeśli chodzi o pracę fizyczną, burgrabia będzie niezastąpiony. – Zlituj się, Edge – mruknął fałszywy burgrabia, kompletnie pogubiwszy arystokratyczne samogłoski. Wargi Edgerhanda znów drgnęły leciutko, zanim zwrócił się do Lizanne i przemówił dziwnie oficjalnym tonem:

– Pan Cralmoor wydał bardzo wyraźne instrukcje odnośnie do naszego nowego zatrudnienia. Opiekujcie się Panią Krew, powiedział. – Ukłonił się ze znacznie większą wprawą niż Crovik. – Niniejszym Kąty zapewniły pani osobistą ochronę. *** O zmierzchu barykada prawie na całej długości mierzyła cztery stopy wysokości. Lizanne chciała, żeby podwyższyć ją jeszcze o stopę, ale nic więcej nie dało się zrobić. Sądząc po narastającej za murami kakofonii smoczych wrzasków, czas budowania dobiegł końca. Odmówiła wycofania się w bezpieczne miejsce i zajęła stanowisko na północnym odcinku barykady, w rejonie dysponującym najmniejszą siłą ognia. Liczne protesty zbyła prostym stwierdzeniem, że jeśli plan ma wypalić, wszyscy muszą się przyłożyć do jego realizacji, a poza tym żadne miejsce w mieście nie jest już naprawdę bezpieczne. Kiedy kazała Tekeli zostać w fabryce u Jermayaha, dziewczyna wpadła w szał, jakiego Lizanne już się po niej nie spodziewała. Czerwona na twarzy, patrzyła na nią ze złowieszczym błyskiem w oku. – Mam broń! – powiedziała, poklepując się po rewolwerze przy boku. Lizanne była niewzruszona: złapała ją za rękę, prawie siłą zawlokła do Jermayaha i kazała mu ją skuć, gdyby próbowała się ruszyć. Nie powiedziała Tekeli, że gdyby plan obrońców się nie powiódł, Jermayah ma ją zabrać ze sobą na statek. Wszystkie jednostki – każda zaopatrzona w nowy silnik, zapas paliwa i pełną załogę, w tym jedną dziewczynę z Akademii – były gotowe do próby przebicia się przez morską blokadę Niebieskich. W dogasającym świetle dnia rozległy się pierwsze strzały: łoskot stukaczy, grzmotników i karabinów na murach wzniósł się ponad chaotyczny jazgot ryczących wściekle Zielonych. Lizanne chętnie rzuciła się w wir walki i metodyczne ostrzeliwała się z rewolwerów noszonych w kaburach pod pachami: były

to solidne dessingery kaliber .35 ze zbrojowni Tajnych Służb Protektoratu, głośniejsze i znacznie mniej eleganckie niż utracony przez nią Szept, ale czas subtelnych rozwiązań minął bezpowrotnie. Nie była już szpiegiem. Była żołnierzem. Spojrzała na Pająka i upewniła się, że fiolki tkwią na swoich miejscach, czym ściągnęła na siebie zdumione spojrzenie Edgerhanda. Zarówno on, jak i dwoje jego kompanów od czasu pierwszego spotkania nie odstępowali jej dalej niż na dziesięć stóp. – Imponująca zabawka – zauważył. – Dzieło pani ojca, jak mniemam? Pokręciła głową, czując znajome ukłucie irytacji na myśl o tym, że znów została rozpoznana. – Nie, mojego nieocenionego przyjaciela pana Tollermine’a. Nie wszystkie nowinki wychodzą spod ręki Lethridge’ów. – Tylko te najlepsze. Kilka lat temu miałem zaszczyt wysłuchać wykładu pani ojca na dorocznej konferencji Połączonej Kompanii Badawczej w Sanorah. – Edgerhand wzruszył ramionami, widząc pytające spojrzenie Lizanne. – Wiem, nisko upadłem, ale nie zawsze tak było. Różne potępione dusze znajdują schronienie w Kątach. Lizanne pomyślała o Clayu i umówionym transie, który wcześniej tego wieczoru musiała sobie odpuścić. – Nie tylko potępione – odparła. Obejrzała się na ludzi wyznaczonych do obrony tego odcinka muru: poza wszystkimi Błogosławionymi z miasta skierowano tu również kompanię śpieszonych kawalerzystów uzbrojonych w wielostrzałowe karabinki. – Poza tym w obecnych okolicznościach wszyscy jesteśmy równi. Chociaż przez tę jedną noc. Edgerhand próbował jeszcze coś odpowiedzieć, ale dobiegający z góry przeszywający wrzask zagłuszył jego słowa. Zaraz potem rozległy się chóralne okrzyki: – Czerwone! Czerwone! Zadarłszy głowę, Lizanne ujrzała szkarłatną sylwetkę wynurzającą się z granatowo-czarnej pustki z rozwartym

pyskiem i stulonymi skrzydłami. Salwa z grzmotnika po drugiej stronie ulicy dosięgła smoka w tej samej chwili, gdy w gardle wezbrał mu płomień. Z łoskotem spadł za barykadę. Przez chwilę wił się jeszcze w rozlewającej się coraz szerzej kałuży krwi i próbował zionąć ogniem, dopóki celny strzał jednego z kawalerzystów nie rozłupał mu czaszki. Na chwilę zapadła cisza, a potem wrzaski smoków zmieszały się z rytmicznym łomotaniem chyba całej broni palnej w mieście. Lizanne szybko straciła rachubę Czerwonych złapanych w tnące mrok promienie szperaczy i strąconych z nieba krzyżowym ogniem. Zachowywały się tak, jakby postradały całą wcześniejszą ostrożność, gdy z nieokiełznaną dzikością szarżowały na stanowiska artyleryjskie. Odwróciła wzrok, gdy obsada grzmotnika, który ocalił jej życie, została rozszarpana żywcem przez trzy śmiertelnie ranione smoki. Uczą się przy każdym ataku, przypomniała sobie. Najlepiej przyswoiły sobie lekcję o wartości poświęcenia. Głośny huk kazał jej obejrzeć się w stronę Miasteczka Kolonialnego, gdzie nad dachami domów wykwitł właśnie wielki ognisty grzyb. Wstrzyknęła sobie kropelkę Zielonej, żeby wyostrzyć wzrok, i dostrzegła sforę Zielonych przewalających się przez mur przy stanowisku unicestwionej baterii, nad którym unosił się jeszcze dym po eksplozji amunicji. Zaplanowała wprawdzie poddanie części muru wokół Miasteczka, ale zakładała, że przeciwnik okupi to potężnymi stratami. Wydarzenia potoczyły się zbyt szybko. Zielone przepełzły przez mur i runęły na ciemne uliczki. W ślad za nimi ruszyło mrowie Splugawionych, którzy wspinali się po linach. Przez kilka minut na koronie muru trwała zaciekła walka, obrońcy spletli się ze Splugawionymi w morderczych objęciach bagnetów i pałek, zanim w końcu liczby zrobiły swoje i bezkształtna horda zwaliła się do miasta. Wraz z nią przybyło jeszcze więcej Zielonych. Lizanne spojrzała niżej, na pogrążony w mroku labirynt Miasteczka Kolonialnego, i jeszcze raz wspomogła się odrobiną

Zielonej. Z prawej strony dobiegł huk salwy tysiąca lub więcej karabinów, a chwilę później jazgot rozlicznych stukaczy. Barykada przy Trakcie Karawanowym rozświetliła się na całej długości, gdy obrońcy rozstrzeliwali Splugawionych i Zielone, którym nieopatrznie zdarzyło się wychylić ze starej dzielnicy. To działa, pomyślała z ulgą, patrząc, jak nieludzko szybkie Zielone śmigają po ciemnych zaułkach. Odwróciła się na krzyk jednego z oficerów kawalerii: jego ludzie zgodnie unieśli karabinki do ramienia, gdy kilkanaście sylwetek jednocześnie wybiegło na nowo powstałą ziemię niczyją między barykadą i zabudowaniami miasta. – Wstrzymać ogień! – krzyknęła Lizanne, zanim zdążyli wystrzelić. – To nasi! Pierwszy z biegnących przesadził imponującym susem barykadę, chociaż trochę popsuł efekt kiepskim lądowaniem i bezładnie zwalił się na ziemię po drugiej stronie. – Mieliście biec do bramy – przypomniała mu Lizanne. Arberus spojrzał na nią spode łba. Twarz miał całą w sadzy i krwi; na szczęście nie była to jego krew. – Wojna rzadko idzie zgodnie z planem – odparował beznamiętnym tonem. Złagodniał nieco, gdy podała mu rękę i pomogła wstać. Razem z nim za barykadą znalazło się jeszcze dziesięciu ludzi – niedobitki jego oddziału przekabaconych Corvusyjczyków. – Proszę ich zebrać i ogarnąć – powiedziała Lizanne. To nie był najlepszy moment na wyrażanie współczucia. Arberus odpowiedział jej znużonym skinieniem głowy, wyprężył pierś i złajał wyczerpanych podwładnych stekiem varsalskich przekleństw: – Wstawać, pizdusie! Urlopu się zachciewa, gnoje zasrane? A ty łap się za ten karabin, bo ci go w dupę wsadzę! Kiedy znów wyjrzała za barykadę, powitał ją widok dwóch tuzinów szarżujących Zielonych. Na dany przez oficera rozkaz kawalerzyści strzelili salwą. Większość Zielonych zwaliła się na ziemię i znieruchomiała, nie pokonawszy nawet połowy drogi

do barykady. – Pijemy! – zawołała do otaczających ją Błogosławionych. Sama wcisnęła trzy guziki na Pająku i wyjęła rewolwer. – Znacie plan: żaden nie może się przedrzeć! Palba ucichła, kawalerzyści musieli przeładować broń. Niewiele Zielonych wyszło cało z pierwszej salwy, a i te ocalałe w większości zostały okulawione. Lizanne wzięła na cel najbardziej żywotnego z nich i z odległości sześćdziesięciu jardów wpakowała mu kulę w łeb. Druga salwa żołnierzy Protektoratu zmiotła pozostałe, a Lizanne obejrzała się na Błogosławionych. Otrzymali duże butelki zawierające opatentowaną przez Syndykat mieszankę Czerwonej, Zielonej i Czarnej – prawdopodobniej najlepiej oczyszczony i najmocniejszy produkt, z jakim w życiu mieli do czynienia. Z jakim kiedykolwiek będą mieli do czynienia, uściśliła w duchu. Skrzywiła się na tę beztroską myśl, ale odłożyła wyrzuty sumienia na później. Narastający ryk kazał jej znów wyjrzeć na ziemię niczyją: zbita masa Splugawionych i Zielonych wypadła z ciemności i pędziła w stronę barykady. Lizanne wyjęła drugi rewolwer i opróżniła oba w serii szybkich, lecz starannie mierzonych strzałów: każda kula powaliła jakiegoś Splugawionego albo smoka. Zabrakło jednak czasu na przeładowanie. Opuściwszy broń, odczekała, aż wroga horda zbliży się na odległość dwudziestu stóp, i uwolniła Czarną. Sparaliżowała kilkunastu przeciwników, tworząc z nich niewzruszoną zaporę w powodzi skowyczących Splugawionych i jazgoczących Zielonych. Mrowie ciał przesłoniło jej widok na Miasteczko Kolonialne, wskoczyła więc na barykadę i zajrzała w głąb ciemnych uliczek, unikając posyłanych w jej kierunku strzał. Dostrzegła, że przelewająca się przez mur rzeka nieprzyjaciół niemal wyschła, za to w zaułkach było ich pełno. Nadeszła właściwa chwila. Zeszła z barykady i wzięła do ręki opartą o nią rakietę sygnałową. Wycelowała ją do góry, odrobiną Czerwonej podpaliła lont i rakieta rozświetliła niebo, pod którym – mimo

nieustającego ostrzału – cały czas roiło się od smoków. Pozostało tylko mieć nadzieję, że artylerzyści dostrzegą rakietę, gdy ta eksplodowała zielonym światłem. Nie było natychmiastowej reakcji. Smoki i Splugawieni napierali na unieruchomiony Czarną mur z ciał i choć padali dziesiątkami pod zaciekłym ogniem kawalerzystów, to ich przewaga liczebna zaczynała z wolna brać górę, zwłaszcza że także pierwszym Błogosławionym zaczynało brakować produktu: zlani potem, z zaciśniętymi zębami wyczerpywali zapas Czarnej. Bariera mogła runąć w każdej chwili. Pierwszy pocisk artyleryjski spadł w ciżbę nieprzyjaciół z cichym jękiem. Eksplozja wyrzuciła rozczłonkowane ciała w powietrze, a po niej w krótkim czasie nastąpiły kolejne. Szturm załamał się pod ostrzałem, napór na pierwsze szeregi zelżał i siła Czarnej zepchnęła ich w tył, gdzie wybuchały kolejne pociski. Eksplozje rozdzierały całe Miasteczko Kolonialne, od jednego krańca do drugiego; wszystkie ocalałe armaty Protektoratu wystrzeliwały ładunki burząco-zapalające w z góry zaplanowane miejsca. Wybuchy zapalały cienką warstewkę oleju i nafty, którą armia robotników rozsmarowała na domach, a także rozniecały pożary i rozrzucały gruz i odłamki dachów po całej okolicy. Nie trzeba było długo czekać, żeby Zielone i Splugawieni – często płonący żywcem – wysypali się z dzielnicy wszystkimi dostępnymi uliczkami. Ustawiona przy Trakcie Karawanowym broń znowu ożyła, kosząc napastników, zanim zbliżyli się bardziej niż na dziesięć stóp do barykady. Lizanne naładowała rewolwery, zaczerpnęła z Pająka Zielonej i wyczulonym wzrokiem oceniła skutki kanonady. Co najmniej połowa Miasteczka stała w ogniu; przeskakujące z budynku na budynek płomienie strzelały pod niebo. Rzeź napastników przed barykadą miała się ku końcowi, niedobitki padały jak muchy pod ostrzałem kawalerzystów. Nieliczni Splugawieni, obdarzeni ponadprzeciętną zajadłością i mogący mówić o wielkim szczęściu, wyskoczyli z na wpół martwej ciżby, jakimś cudem przetrwali grad kul na ostatnim odcinku i dopadli

do barykady. Większość zginęła na miejscu, pozostali – odepchnięci Czarną przez Błogosławionych – wpadli w sam środek pochłaniającego dzielnicę piekła. Strzelanina ucichła. Wroga nie było nigdzie widać, chociaż huk płomieni nie był w stanie zagłuszyć krzyku tysięcy dogorywających smoków i Splugawionych. Lizanne nieco się odprężyła, odczuwając ulgę przemieszaną z satysfakcją. Udało się. Triumf nie trwał jednak długo. Edgerhand dotknął jej ramienia i wskazał na miasto. – To chyba jeszcze nie koniec, panienko. Czerwone. Gdziekolwiek spojrzała, roiło się od Czerwonych, które nie napotykały zaporowego ognia grzmotników i stukaczy; tylko w Kątach dało się jeszcze słyszeć pojedyncze baterie stawiające opór. Wodząc wzrokiem po dachach, widziała kolejne zniszczone stanowiska artyleryjskie, których załogi najczęściej zostały zmiażdżone cielskami zabitych lub umierających Czerwonych. Rozciągające się dalej miasto stało w ogniu, a dobiegające z niego krzyki były aż nazbyt ludzkie. Nie tracąc czasu na wydawanie rozkazów, po prostu dobyła rewolwerów i pobiegła w kierunku, z którego dobiegały najgłośniejsze krzyki. Wiedziała, że Błogosławieni podążą za nią – gdzie indziej mogliby pójść? *** – Przykro mi, ale nie udało mi się przeprowadzić szczegółowych wyliczeń... – Wystarczy mi rzetelne oszacowanie – powiedziała Lizanne. Dyrektor księgowy, którego nazwiska w dalszym ciągu nie udało jej się zapamiętać, drżącą ręką przeczesał rzednące włosy. Podobnie jak wszyscy inni, których wezwała do swojego biura – od Arberusa począwszy, na kapitan Flaxknot kończąc – ubranie miał brudne od krwi i sadzy, chociaż w odróżnieniu od pozostałych znalazł czas, żeby obmyć twarz. Lizanne

przeniosła wzrok na puste miejsce zajmowane zwykle przez Stavemoora; jego brak poruszył ją bardziej, niż się spodziewała. Kiedy ostatni raz widziano go żywego, szarżował na posuwający się po koronie muru tłum Splugawionych: samotny stary człowiek z szablą wśród zdjętych zgrozą żołnierzy. Jego przykład zdopingował podwładnych do zdwojenia wysiłków, mur udało się obronić i zabezpieczyć przed dalszymi natarciami, ale widok zwłok Stavemoora raz na zawsze przekonał Lizanne, że idea chwalebnej śmierci w walce to szkodliwa bzdura. – Straciliśmy ponad tysiąc ludzi na murach i barykadzie – zaczął dyrektor i z wyraźnym wysiłkiem przełknął ślinę – i blisko sześć tysięcy w mieście. Do tego dochodzą dwa tysiące rannych. W pokoju rozległ się zbiorowy jęk zgrozy. Lizanne zamknęła oczy. Miała wcześniej nadzieję, że odparcia ataku Zielonych i Splugawionych nie przypłacą stratami w pozostałej części miasta, mimo że widziała przecież, co działo się przy poprzednich szturmach. Prowadziła Błogosławionych z koszmaru w koszmar. Pierwszy był widok Czerwonego rozszarpującego dom przy Deptaku Woźnicy: zdarł dach, zburzył ściany, zerwał drewnianą podłogę i zionął ogniem na kryjącą się w piwnicy rodzinę. Matka z czworgiem dzieci spłonęła żywcem w okamgnieniu. Lizanne i jej samozwańczy ochroniarze sparaliżowali smoka Czarną, a pozostali tak długo razili go gradem gruzu, aż bez życia osunął się na bruk. Ruszyli dalej, przez Park Baldon, gdzie zabili dwa Czerwone ścigające ludzi po płonących rabatach kwiatowych, aż trafili na Plac Korporacji, który dotychczas los oszczędził. Tam podzieliła Błogosławionych na mniejsze oddziały, które otoczyły plac luźnym kordonem, a następnie posłała na barykady gońców z rozkazem przekierowania grzmotników i stukaczy na dachy oraz obsadzenia i uruchomienia wszystkich uciszonych przez smoki stanowisk ogniowych. Wkrótce rozpoczął się znajomy już podniebny taniec smoków i świateł. Krwawe jatki trwały do białego rana, chociaż ich natężenie słabło. Najemnicy – zwolnieni z obowiązku bronienia murów – zapuszczali się w głąb

miasta i zabijali wszystkie napotkane Czerwone, ale ponosili też znaczne straty, bo smoki co rusz spadały na nich z nieba, mordując ogniem i pazurem, zanim strzelcy zdążyli zareagować. Ostatnie smoki wycofały się o świcie. Carvenport dławił się kłębami gęstniejącego dymu. – Mój wydział naliczył również ponad czterysta zabitych Czerwonych – odezwał się ponownie dyrektor, gdy milczenie się przeciągało. Jego głos tchnął desperacką nadzieją. – Plus nieznana liczba Zielonych i Splugawionych – dodał Arberus. – W kategoriach czysto matematycznych powiedziałbym, że mamy remis. A wkrótce zdobędziemy taką masę produktu, że nie będziemy wiedzieli, co z nim robić. – Za to coraz mniej mamy Błogosławionych, którzy mogliby go użyć. Lizanne złożyła dłonie, żeby ukryć ich drżenie zrodzone po połowie ze zmęczenia i troski. Drażnił ją wyraz wyczekiwania na twarzach zebranych. Siedem tysięcy zabitych po jednej nocy, a oni nadal liczą, że ich uratuję. – Być może w naszym nieszczęściu jest jednak iskierka nadziei – wtrącił dyrektor księgowy. – Chociaż jeśli powiem to wprost, możecie mi państwo zarzucić bezduszność... – Do tego nie potrzebujemy więcej pańskich słów. O co chodzi? – O flotę. – Dyrektor powiódł niespokojnym wzrokiem po uczestnikach narady, jakby się bał, że wszyscy naraz rzucą się na niego. – Nasze straty w ludziach, choć bez wątpienia tragiczne, sprawiły, że dla wszystkich znajdzie się miejsce na statkach. Fakt, że takie słowa zostały przyjęte ponurym milczeniem, a nie wybuchem gniewu, dobitnie świadczył o sytuacji, w jakiej się znaleźli. – Ile czasu potrzebujesz? – spytała Lizanne Jermayaha. – Dwa dni. Od momentu, gdy naprawimy szkody wyrządzone ostatniej nocy. Będą mi potrzebni wszyscy żywi Błogosławieni; okazuje się, że ogień zasilany krwią znacznie ułatwia obróbkę

żelaza. – Dadzą nam jeszcze dwa dni? – spytał z powątpiewaniem Arberus. – Ponieśli ogromne straty, ale według doniesień naszych patroli w dżungli nadal roi się od Splugawionych. Czerwone też jeszcze na pewno nie powiedziały ostatniego słowa. – Możemy liczyć przynajmniej na jeden dzień wytchnienia – orzekła Lizanne, wpatrując się w Jermayaha. – Musicie zdążyć, zanim wrócą. Daję ci wolną rękę; zrób wszystko, co uznasz za konieczne. Nie mamy wyboru. Ewakuujemy miasto i popłyniemy do Feros. – Ale Niebieskie... – wtrąciła Flaxknot i ucichła zgromiona wzrokiem przez Lizanne. – Przeniesiemy na statki wszystkie dostępne grzmotniki i stukacze. Okręty Protektoratu utworzą straż przednią, przebiją się, a wtedy reszta floty ruszy ich śladem. – Lizanne wstała od biurka i wskazała drzwi. – Żegnam państwa. Poczekała, aż wyjdą, i wyciągnęła się na pryczy z fiolką Niebieskiej w dłoni. Ze zmęczenia drżała na całym ciele. Czy to w ogóle ma sens? – zastanawiała się, patrząc spod półprzymkniętych powiek na przelewającą się w fiolce zawartość. Nie wiadomo dlaczego przed oczami stanęła jej twarz madame Bondersil, młodsza, z okresu ich pierwszego spotkania w Akademii, zarazem surowa i łagodna. Czy już wtedy to planowała? Latami wyobrażała sobie swój sukces – po to tylko, żeby zaledwie kilka tygodni po jej wielkim awansie jej prywatne królestwo i tak legło w gruzach. Jej wspaniałe dziedzictwo zmieniło się w kopiec popiołu. Znów spojrzała na fiolkę, na perlące się w niej kropelki produktu. On też nie żyje, pomyślała, gdy przez głowę przepływał jej pochód twarzy. Tak jak burgrabia Artonin, pani Meeram, Kalla i Misha, usychający z miłości nieszczęsny Sirus, komandor Stavemoor i tylu, tylu innych... Na pewno już nie żyje.

Rozdział 41 Clay

Przeturlał się w bok, unikając ciosu. Ostrze noża złamało się z trzaskiem na kamiennej posadzce, a on wymierzył kopniaka Scribersonowi, który wziął drugi zamach obłamaną bronią. But Claya trafił w podbródek i astronom zatoczył się do tyłu, brocząc krwią z częściowo porośniętych łuską warg. Clay zerwał się na nogi i wycelował Szpilę w głowę Scribersona. – Gdzie ona jest? – zapytał stanowczo. Scriberson stał i patrzył na niego bez cienia emocji, jego przemieniona twarz ociekała krwią. Te oczy, pomyślał Clay, widząc wąskie szparki otoczone żółcią. Oczy Splugawionego. Albo smoka. Astronom rzucił się znów na niego, celując ułomkiem noża w szyję. Działał szybko, ale jego zamysł był oczywisty, a ruchy nieporadne; przemiana – czymkolwiek była – nie zrobiła z niego wojownika. Clay zszedł z linii ciosu, obrócił Szpilę w dłoni i kolbą wyrżnął go w skroń. Scriberson osunął się na kolana, a wtedy Clay przystawił mu lufę do karku i odciągnął kurek. – Gdzie ona jest? – wycedził spokojnym, niepozostawiającym złudzeń tonem. – Gadaj, sukinsynu! Scriberson odwrócił się do niego i posłał mu to samo spojrzenie tych samych szparkowatych ślepi. Scribesa nie ma w domu, doszedł do wniosku Clay i się cofnął. Lekka zmiana w natężeniu światła kazała mu zerknąć na kryształ, który tymczasem przestał pulsować i mienił się delikatnie. Clay odwrócił się na odgłos licznych kroków i stwierdził, że ma przed sobą wszystkich górników Jasnego Brzegu. Twarze mieli tak samo puste i bez wyrazu jak Scriberson,

zamiast jednak – jak dotychczas – wpatrywać się w kryształ, zgodnie wbili spojrzenie gadzich oczu w Claya. Scriberson zerwał się na nogi i rzucił na niego, wyciągając ręce z zakrzywionymi jak szpony palcami. Jego zamiary były oczywiste. – Do licha, Scribes! Clay uskoczył i grzmotnął go w szczękę, licząc na to, że w ten sposób zniechęci go do dalszych ataków, ale Scriberson najwyraźniej przestał odczuwać ból. Otrząsnął się i ugiął nogi, szykując się do kolejnego natarcia. Clay wymierzył do niego ze Szpili, zamierzając przestrzelić mu nogę. Nie było sensu od razu go zabijać. Wahał się jednak jeszcze z palcem na cynglu, gdy wtem Scriberson zastygł, a jego przeobrażone oczy przybrały niemal ludzki wyraz. Zachwiał się, zakrztusił, z ust pociekło mu jeszcze więcej krwi, a kiedy się odwrócił, odsłonił tkwiący w nasadzie karku nóż do rzucania. Upadł, zabulgotał i znieruchomiał. Clay spojrzał w stronę wejścia – i zobaczył ją, jak prostuje się po rzucie. – Szukałem cię – powiedział. Silverpin się uśmiechnęła. Pierwszy raz widział u niej taki uśmiech: równie czuły, jak przepełniony żalem. Nie powinienem tu być, uświadomił sobie Clay, patrząc na ciało Scribersona. Przypomniały mu się słowa panny Lethridge z mimowolnego transu: Joya... Wyspiarka... Tupot stóp znów kazał mu spojrzeć na ludzi z Jasnego Brzegu: wszyscy rzucili się w jego stronę, jedni uzbrojeni w noże, inni w kilofy, jeszcze inni z gołymi rękami. Strzelił do najbliższego (dyrektora w garniturze), potem jeszcze do dwóch kolejnych, a kiedy nie zniechęciło to następnych, wycofał się pośpiesznie. Zdołał powalić jeszcze dwóch, zanim w Szpili skończyły się naboje. Zbliżali się nieustępliwie, aż zaczął się ocierać plecami o ostre wyrostki na powierzchni kryształu. Upuścił Szpilę i rozpaczliwym gestem sięgnął po fiolki. Zdążył wyjąć z etui Czarną, ale już było za późno: ręce wyciągnęły się po niego i go

unieruchomiły, ciała naparły z miażdżącą siłą. Krzyknął z bólu, gdy ostrze noża rozorało mu policzek, szarpał się i miotał, usiłując podnieść fiolkę do ust. Tylko łyk. Jeden łyk wystarczy, żeby ich roztrącić... Nagle napór ustąpił. Splugawieni odstąpili jak jeden mąż i z nieświadomą wojskową precyzją znów stanęli w półokręgu. Silverpin stała wśród nich – z zakrwawioną włócznią w dłoni i świeżym trupem u stóp. Skinęła na Claya, który z nietkniętą fiolką w ręce ledwie trzymał się na nogach. Spojrzał na nią, nie rozumiejąc, co się dzieje, a ona ponagliła go tym samym gestem i ruszyła do wyjścia. Obrzuciwszy ostatnim ostrożnym spojrzeniem otaczające go milczące postaci i nieruchome ciało Scribersona, Clay posłusznie potruchtał za nią. *** Gdy tylko znalazł się na zewnątrz kopuły, wejście zasunęło się za jego plecami. Silverpin stała przed nim, z włócznią opartą o podłogę i tym samym niewesołym uśmiechem na ustach. Clay długo się jej przyglądał – i nie mógł się nadziwić, że nie ma w nim gniewu, nie ma śladu palącej wściekłości, która go rozpierała, gdy na grzbiecie Lutharona leciał przez chmury. – Jedna rzecz nigdy nie dawała mi spokoju – odezwał się. – Jak udało ci się zabić Keyvine’a? Był przecież taki niebezpieczny, i w ogóle... Nawet tobie musiało być niełatwo. Spoważniała i wzruszyła ramionami. Jak zwykle bez trudu zinterpretował jej gest: Teraz już wiesz. Przypomniał sobie wiadomość od panny Lethridge; brakujące słowa wypełniły luki: – Joya żyje... Widziała... Ta Wyspiarka jest Błogosławiona... – Dziękuję – powiedział teraz – że darowałaś Joi życie. Znowu to samo: wzruszenie ramion, przelotny uśmiech. Zrobiłam to dla ciebie. Obejrzał się na zamkniętą kopułę. – To nie Scriberson przywiózł tutaj ciebie, tylko ty jego. –

Gorzki śmiech wezbrał mu w piersi i przybrał ostrą, chrapliwą nutę, zanim zdążył go zdławić. – Dlaczego? Tym razem nie odpowiedziała, tylko z obojętną miną spuściła głowę. Postąpił krok w jej stronę. Znów odczuwał dawny gniew i z trudem powstrzymał się od złapania Silverpin za ramiona i wytrząśnięcia z niej odpowiedzi. – Dlaczego? – powtórzył zdławionym szeptem. Powoli podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Jej twarz pod maską atramentu była blada i piękna. Silverpin zamrugała. *** Hałas. Głosy. Zapach ludzkiej ciżby. Suche ciepło podziemnej komory nagle ustąpiło miejsca wilgotnej duszności Carvenportu w pierwszych dniach lata. Stał w tłumie ludzi w szerokiej alei prowadzącej do Placu Żniwiarza, gdzie znajdowały się zagrody hodowlane. W głębi alei przy ogromnej kadzi wybudowano platformę; grube dębowe deski kadzi dygotały, gdy zniewolona we wnętrzu bestia szarpała się w więzach. Przed platformą stali w równym rzędzie dorośli i dzieci; dzieciaki albo kręciły się niespokojnie z nudów, albo wtulały lękliwie w starszych przerażone dobiegającymi z kadzi odgłosami. Clay doskonale pamiętał te dźwięki: bolesno-gniewne stęknięcia dobywające się spod żelaznego kagańca na pysku. Kiedy je wówczas usłyszał, wiedział, że ma przed sobą coś potwornego, coś, co najchętniej zabiłoby wszystkich ludzi, którzy przybyli świętować jego śmierć. Wysoki, patykowaty mężczyzna stał na platformie i odczytywał coś z grubego pliku papierów. Miał na sobie staroświecki dyrektorski strój, a jego głos miał absolutnie nijakie brzmienie, typowe dla ludzi, którzy nie powinni długo przemawiać – on jednak najwyraźniej miał dużo do powiedzenia. Clay przypomniał sobie, jak tłum reagował na jego monotonne brzęczenie najpierw narastającym mamrotaniem, a potem niczym już nieskrępowanymi

rozmowami. Jeśli jednak mówca zorientował się, że traci słuchaczy, to nie dał tego po sobie poznać. – Epoka Korporacyjna to... – zaintonował i przewrócił kartkę – ...epoka cudów. Cuda te jednak nie są darmowymi prezentami, nie wyłaniają się same przez się z eteru. Są wytworem korporacyjnego etosu... – Dzień Próby Krwi – zabrzmiał czyjś głos, wyraźny, pewny siebie, pozbawiony obcego akcentu. Clay odwrócił się i zobaczył stojącą tuż obok młodą kobietę. Była mniej więcej w jego wieku, miała blond włosy i delikatne rysy twarzy. Jasnoniebieska sukienka doskonale współgrała z jej jasną karnacją i błękitnymi oczami. Oczami osadzonymi w twarzy pozbawionej tatuaży. Oczami, które wszędzie by rozpoznał. – Ty mówisz – powiedział. Roześmiała się. – Naturalnie. Trans to kraina nieograniczonych możliwości, Clay. Mogę w nim mówić. Nareszcie możemy porozmawiać. Z uśmiechem wyciągnęła do niego rękę. Kiedy się wyrwał, zrobiła urażoną minę. – Nie piłem – zauważył. – Ty też nie. – Znajdujemy się w miejscu, w którym tego nie potrzebuję. Może z czasem i ty się tego nauczysz. – Jak? – Nie wiem, naprawdę. Bardzo wielu rzeczy jeszcze nie rozumiem. Obiecano mi jednak, że jeśli tu przybędę, doświadczę cudów. I tak się stało. – Kto ci to obiecał? Odwróciła się. Przez tłum przeciskała się kobieta, którą Clay w pierwszej chwili wziął za siostrę-bliźniaczkę Silverpin – przynajmniej dopóki nie dostrzegł zmarszczek wokół jej ust i oczu. Miała najwyżej trzydzieści lat, lecz te zmarszczki opowiadały historię młodości straconej na rzecz ciężkiego życia, podobnie jak poprzecierana sukienka i szal. Trzymała za rękę małą

dziewczynkę, blondyneczkę o niesamowicie niebieskich oczach. W twarzy kobiety Clay dostrzegł znajomy rys, znajomą pustkę przypominającą bezrozumną fascynację w oczach Scribersona. Dziewczynka była znacznie bardziej ożywiona, jej wpatrrzone w kadź oczy pałały podnieceniem. – Obiecał mi wiele rzeczy – odparła Silverpin, usuwając się z drogi kobiecie z dzieckiem. – Szeptał do mnie, odkąd pamiętam, z początku w snach, lecz potem także na jawie. Przyzywał mnie. Moja podróż do niego zaczęła się właśnie tutaj. Ruszyła w ślad za kobietą, przenikając przez tworzących tłum ludzi jak przez mgłę. Clay starał się trzymać blisko niej, żeby nie uronić ani słowa z jej zdumiewającej przemowy. – Powiedział, że jestem inna – ciągnęła. – Że wielki dar, który w sobie noszę, od bardzo dawna czeka na uwolnienie i że trzeba go nakarmić. Obudzić z uśpienia. Kobieta i jasnowłosa dziewczynka wyminęły ziewającego funkcjonariusza Protektoratu, który nie zwrócił na nie uwagi, i przeszły wzdłuż szeregu ludzi czekających na Próbę Krwi. – Matką zawsze było mi łatwo sterować – mówiła dalej Silverpin. – Nawet łatwiej niż innymi, prawdę mówiąc. Pewnie dzięki więzom krwi, tak myślę. Z innymi jest zwykle trudniej. A z tobą... – Uśmiechnęła się półgębkiem do Claya. – Z tobą to praktycznie niemożliwe. Często tak mam z Błogosławionymi: ilekolwiek ziaren zasiałabym w ich umysłach, rzadko kiełkują. – Ziaren? – powtórzył Clay. – Mówiłam ci już przecież, że trans to coś więcej niż wspólne wspomnienia. Niebieska to niezwykły produkt; tacy jak ty rozumieją zaledwie drobną część jej prawdziwej mocy. Wrócił pamięcią do zebranych w kopule pracowników Jasnego Brzegu, którzy jak urzeczeni wpatrywali się w niebieski kryształ, gdy ich ciała ulegały Splugawieniu. Czy kryształ zasiał w ich umysłach jakieś ziarna, tak jak Silverpin zasiewała je w głowach Braddona i pozostałych? Może przywoływał ich przez długie tygodnie i miesiące, gdy pracowali w cieniu tej góry? Przypomniał sobie piktogramy znalezione w biurze dyrektora:

równiutkie szeregi znaków, wers za wersem, ostatecznie przemieniające się w chaotyczny miszmasz, gdy ziarno zakiełkowało i odebrało wolę zapisującemu je człowiekowi, który najprawdopodobniej nawet ich nie rozumiał. Wszyscy przybyli tutaj i zostali Splugawieni, zdał sobie sprawę Clay i nagle zmarszczył brwi. Nie, jednak nie wszyscy. Górnik, który palnął sobie w łeb na schodach, tamta Błogosławiona... Oni się oparli. Ja również stawiłem opór, chociaż nie dość silny. Kobieta z dziewczynką przystanęły u stóp schodów prowadzących na platformę, mierząc wzrokiem dwóch strażników Protektoratu. Byli tak samo znudzeni jak inni ich koledzy; spojrzeli po sobie i jeden znacząco przewrócił oczami, gdy mówca odwrócił kolejną stronicę i wdał się w mętne rozważania na temat etyki korporacyjnej. Silverpin się zatrzymała i całe wspomnienie wokół nich znieruchomiało; zapadła cisza, ciała przestały się poruszać, stężały jak utrwalone w bursztynie. Wskazała na dziewczynkę, która nadal trzymała matkę za rękę, ale odwróciła się, gdy coś przyciągnęło jej uwagę. Clay podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i stwierdził, że patrzy na stojącego w kolejce chłopca: ściskał dłoń kobiety w świeżo upranej sukience, której sprytne przeszycia ukrywały liczne naprawy i przeróbki, jakim poddano ją na przestrzeni lat. Wiedział o nich, bo przez cały poprzedni tydzień oglądał kobietę przy pracy nad tą sukienką: po dziesięciogodzinnej zmianie w pralni kolejne godziny przesiadywała przy kuchennym stole z igłą i nitką. – Żeby nikt nie patrzył na nas z góry – wyjaśniła. – Nazwisko Torcreek coś jeszcze znaczy w tym mieście. Na widok twarzy matki ścisnęło go w piersi. Kiedy uśmiechała się do trzymającego ją za rękę chłopca, głębia miłości w jej spojrzeniu była nie do wytrzymania. – Zapamiętałam cię, Clay – powiedziała Silverpin. – Powiem więcej: pamiętam ze wszystkimi szczegółami tamten dzień i praktycznie wszystko, co się później wydarzyło. Niebieska jest potężna, ale ma swoją cenę. Wsiąka w umysł. Zmienia go. Nie

da się uciec przed wspomnieniami. Tak jak przed wyrzutami sumienia. Scena znów ożyła, ludzie się poruszyli, powietrze zgęstniało od ich głosów. Dziewczynka oderwała wzrok od chłopca i wraz z matką zaczęła się oddalać od strażników. Szły przy samej krawędzi platformy, do miejsca, w którym ta urywała się przy kadzi. Tam kobieta podsadziła dziecko na platformę i sama wspięła się w ślad za nim, cały czas z tą samą obojętną, maskowatą twarzą. – Musiałaś wiedzieć, że to ją zabije – powiedział Clay. Zamiast odpowiedzieć, Silverpin przeprowadziła go obok strażników i razem weszli na platformę. Patrzyli, jak dziewczynka i kobieta pokonują ostatnie stopnie wiodące na podwyższenie ponad kadzią. Tam przystanęły: nieruchome, ciche, przez nikogo niezauważone. – A teraz – w beznamiętnym głosie dyrektora dały się słyszeć nuty świadczące o tym, że przemówienie zbliża się do końca – na dowód szacunku, jakim Żelazny Syndykat darzy mieszkańców tego miasta, przejdziemy do zebrania żniwa. Słuchacze oklaskali go z wdzięcznością, a on wycofał się i wszyscy popatrzyli na kadź. Silverpin zaprowadziła Claya na podwyższenie. Stanęli za plecami kobiety i dziewczynki i spojrzeli w dół, na rozgrywający się tam paskudny spektakl. To był największy Czarny, jakiego Clay w życiu widział – w kłębie przewyższał Lutharona co najmniej o stopę. I był stary, o czym świadczyły liczne blizny na skórze i przenikliwość jego spojrzenia. Miotał się i szarpał, usiłując zrzucić pęta. W jego oczach strach łączył się z gniewem. Wiedział, co go czeka. Skrzydła miał odcięte, ich kauteryzowane smołą kikuty poruszały się spazmatycznie, gdy instynktownie napinał mięśnie pod wiekową skórą, próbując uciec od zagrożenia. Spod opinającego mu pysk żelaznego kagańca niosło się zgrzytliwe, gardłowe chrypienie; Clay zdał sobie sprawę, że smok usiłuje zionąć ogniem na człowieka, który zbliżał się do niego po podłodze kadzi: Mistrz Żniwiarski. Tylko człowiekowi, który

całe życie spędził w zagrodach, można było powierzyć wytoczenie krwi z dorosłego Czarnego. Kombinezon z grubej zielonej skóry okrywał go od stóp do głów, biała plama twarzy migała spod wszytej w kaptur szklanej maski. W jednej ręce trzymał długi stalowy dren, w drugiej młot. Clay wiedział, że Żniwiarz zamierza pozostawić smoka przy życiu, żeby serce wypompowało z żył jak najwięcej produktu, zanim wyczerpanie weźmie górę i nastąpi śmierć. – Było mi go żal – odezwała się Silverpin, wpatrując się w dziewczynkę, która drobną rączką ocierała łzę z policzka. – Wydawało mi się to takie niesprawiedliwe... Ale jeśli miałam otrzymać swój dar, musiał umrzeć. – Przeniosła wzrok na matkę. – Ona również. Żniwiarz przystawił dren do szyi smoka tuż powyżej miejsca, w którym przechodziła w bark (tętnica była tam najgrubsza), i wbił go trzema szybkimi uderzeniami młota. Krew popłynęła natychmiast, chlusnęła na podłogę gęstym, rytmicznie pulsującym strumieniem. Czarny szarpnął się w więzach. Kobieta zagarnęła córkę w ramiona. Patrzyły na płynącą krew i czekały. – Uznałam jednak, że zasługuje na to, by go pomścić – ciągnęła Silverpin. – Potrzebowałam tylko czegoś, co odwróci uwagę gapiów. Ktoś w tłumie zauważył w końcu kobietę, bo gdy przytuliła córkę i razem z nią skoczyła do kadzi, rozległ się gromki okrzyk. Wylądowała w strudze krwi, od której jej skóra natychmiast pokryła się bąblami. Ból musiał być nie do opisania, ale kobieta, nie wydając żadnego dźwięku, podstawiła córkę pod strumień w taki sposób, żeby krew omyła każdy skrawek jej ciała i napłynęła do otwartych ust. Nawet dla Błogosławionej kontakt z taką ilością produktu powinien być zabójczy, ale dziewczynka śmiała się w głos, gdy jej matka – ze skórą pokrytą pęcherzami i na wpół rozpuszczoną w strudze produktu – osunęła się w rozlewającą się coraz szerzej kałużę. Nie bacząc na makabryczny los matki, dziewczynka taplała się we krwi

i chichotała radośnie. Nie spłonęła żywcem, ale zmieniła się: kiedy pluskała się w czerwonej kałuży, jej naturalnie blada skóra zrobiła się alabastrowo biała. Żniwiarz, który do tego momentu stał jak wmurowany w obliczu makabrycznej sceny, podbiegł do dziecka – z pewnością po to, by je uratować. Dziewczynka skrzywiła się, gdy obleczone w skórę dłonie dotknęły jej ramion... i żniwiarz pofrunął w powietrze. Z impetem wyrżnął w ścianę kadzi; towarzyszący temu trzask zwiastował złamanie kręgosłupa. Dziewczynka zmierzyła wzrokiem Czarnego. Przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy. Clay widział, że smok próbuje się cofnąć; jego ślepia pałały teraz strachem większym nawet niż przed momentem, w obliczu niechybnej śmierci. – Usłyszał mnie – wyjaśniła Silverpin. – W głowie. Rozpoznał głos. Nie spodziewałam się, że aż tak go to przerazi. Dziewczynka spojrzała nieco w bok i wszystkie smocze pęta jednocześnie pękły. A potem zapanował chaos, w powietrze trysnęła fontanna potrzaskanego drewna z rozbitej kadzi, tłum zawył ze zgrozy. Wspomnienie znowu stężało i zostali sami w świecie krwawej mgły i powietrza gęstego od odłamków. – Ty to zrobiłaś – powiedział Clay. Silverpin skinęła głową. – Tam zginęła moja matka... To ty ją zabiłaś, a wraz z nią tysiące innych. – W zamian dostałam bardzo wiele – odparła. – Wszystko, co mi obiecał. Możliwości smoczej krwi są przeogromne, Clay. Twój rodzaj jest jak dzieci bawiące się prochem strzelniczym. – Mój rodzaj... Aż tak się różnimy? – Zawsze się różniliśmy. Po tym – Silverpin gestem ogarnęła roztaczającą się wokół nich scenę zniszczenia – narodziłam się na nowo. A on nadal mnie wzywał. I obiecywał coraz więcej. Musiałam go tylko znaleźć. Nagle to do niego dotarło. Wezbrana fala zrozumienia przyprawiała o mdłości i przyśpieszała bicie serca. Ta ich żądza znalezienia Białego, przypominał sobie; stryj

niemal odchodził od zmysłów na każdą wzmiankę o nim. Ale kiedy Silverpin uprowadziła wagonik, pragnienie zgasło. Ziarna posiane i pielęgnowane tym mocniej, im dalej na południe się posuwaliśmy. Ziarna posiane przez nią... – Nie wiedziałaś, gdzie jest. My cię do niego zaprowadziliśmy. – Kilka lat temu jego głos przycichł, stał się jak odległy pomruk, chociaż nie przestał mnie nawoływać. Wielokrotnie próbowałam go odszukać, zapuszczałam się w Interior z różnymi kompaniami, raz nawet poszłam z łowcami głów. Kiedy jednak natrafiłam na twojego stryja, głos zabrzmiał głośniej. Wiedziałam już, że wystarczy poczekać. Nie wiedziałam, że czekam na ciebie; okazałeś się... przyjemną i straszną niespodzianką. – Potrzebowałaś mnie, żeby tu dotrzeć – powiedział Clay, coraz bardziej wściekły. – To dlatego zabiłaś Keyvine’a. A czy dlatego się ze mną przespałaś? – Prawdę mówiąc, nie. Zdarza mi się czasem zachować spontanicznie; to moja słabostka. Silverpin spuściła wzrok i trans dobiegł końca. Znów znaleźli się w ogromnej komorze z kopułami. Zrobiła krok w stronę Claya i wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego twarzy. Tym razem jej wargi się nie poruszyły, lecz słowa rozbrzmiały czysto i wyraźnie w jego umyśle: – Dlaczego przyszedłeś, Clay? Miałeś uciec, znaleźć się jak najdalej stąd, tak jak chciałeś. Przynajmniej zyskałbyś trochę czasu, może nawet całe lata. – A potem co? – wychrypiał, z trudem powstrzymując chęć ucieczki, gdy pogładziła go po policzku. – Wezwał mnie tu nie bez powodu. Realizacja niezmiernie starego i niezmiernie ważnego planu została zakłócona. Teraz zostanie wznowiona. Clay przeniósł wzrok na największą z kopuł, tę, z której tryskał snop białego światła. – On jest tam, prawda? – Tak. Spokojnie spał przez te wszystkie lata. Przybył tutaj

z Pustkowi, gdy tylko dorósł na tyle, żeby móc latać, posłuszny wytrawionemu w duszy prastaremu instynktowi. I przez cały czas wzywał mnie przez sen. – Ale dlaczego? Do czego jesteś mu potrzebna? – Nie wiem. – Silverpin cofnęła się i wskazała kopułę. – Może się przekonamy? Clay zerknął na leżącą nieopodal beczułkę, którą porzucił, gdy dał się zwabić do niebieskiej kopuły. – Nie wygłupiaj się – powiedziała drwiącym tonem Silverpin. Baryłka uniosła się z podłogi, na moment znieruchomiała, a potem śmignęła w górę i zniknęła w szybie, zbyt szybka, by oko mogło za nią nadążyć. Chwilę później rozległ się stłumiony łoskot odległej eksplozji. – No chodź. – Wzięła go za rękę i pociągnęła w stronę kopuły. – Jesteś mi taki oddany... Może uda się go przekonać, żeby oboje nas obdzielił swoimi darami. – Nie chcę jego darów! Clay wyszarpnął dłoń z jej uścisku... i znieruchomiał, gdy ścisnęła go Czarną z taką siłą, że nie mógł nawet zaczerpnąć tchu. – Czasy, gdy małpy gramolące się na tę skałę mogły żywić złudzenia, że mają jakiś wybór, dobiegły końca – powiedziała. Odniósł wrażenie, że recytuje dobrze wyuczoną przemowę, którą od dawna spodziewała się wygłosić. – Twoją ostatnią samodzielną decyzją była ta o podążeniu za mną w głąb tej góry. Tak jak każda decyzja, ta również ma swoje konsekwencje.

Rozdział 42 Lizanne

To nie ma sensu, powtarzała sobie, wyjmując korek z fiolki. Strata czasu i sił, które bardzo przydałyby się gdzie indziej. Oklapła na krześle przy biurku, wodząc znużonym spojrzeniem po gabinecie, który niedługo miała opuścić. Nie znalazła niczego, co chciałaby zatrzymać na pamiątkę. Za nieco ponad godzinę uda się do portu, skąd flota podejmie desperacką próbę ucieczki. Powinna wykorzystać wolną chwilę na odpoczynek; podobnie jak wszyscy inni Błogosławieni będzie bardzo potrzebna, gdy już znajdą się na morzu. Poprzedniego dnia próbowała dwukrotnie, marnując czas, który należało przeznaczyć na organizowanie ewakuacji, ale za każdym razem znajdowała w transie tylko swój własny myślobraz i nieuchronną konkluzję. On na pewno nie żyje. To nie ma sensu. Zerknąwszy ostatni raz na zegar, westchnęła i opróżniła fiolkę Niebieskiej. *** Weszła w trans i serce od razu zabiło jej żywiej, gdy rozpostarły się przed nią góry i doliny Nelphii. On żyje! Jest tutaj! Chwilowe podniecenie szybko jednak zgasło, gdy zdała sobie sprawę, że wprawdzie myślobraz Claya jest na swoim miejscu, ale jego samego nigdzie nie ma. Góry i doliny wielkiego księżyca pozostały nieme i puste. Nigdy przedtem nie przydarzyło jej się

coś takiego; ba, gdyby ktoś jej o tym powiedział, stwierdziłaby, że to niemożliwe. Nawet kiedy Błogosławiony spał podczas transu, jego obecność była wyczuwalna. Błąkała się po powierzchni Nelphii, nawołując go, gotowa rozpostrzeć przed nim wir wspomnienia opowieści Joi. Wszędzie odpowiadała jej cisza. – Wyspiarka! – zawołała, licząc na to, że może to słowo do niego dotrze. Skoro natknęła się na obraz stworzony w jego umyśle, jakaś szczątkowa forma jego obecności również mogła tam być. – To ona zabiła Keyvine’a! Joya żyje i widziała, jak to zrobiła! Użyła Czarnej! Wyspiarka jest Błogosławioną! Na ułamek sekundy myślobraz zniknął, przestał istnieć, i zastąpiła go pustka... Nie, nie pustka. Coś tam było, coś jasnego i świetlistego, jak rozświetlony od wewnątrz kryształ... A potem wszystko zniknęło i została sama z tornadami swoich wspomnień. Nigdzie nie było widać śladu myślobrazu Claya. Teraz naprawdę zniknął. *** OPM Chwalebny Zamysł głęboko nurzał się w wodach portu, gdy Lizanne weszła na pokład w towarzystwie Tekeli, trojga ochroniarzy z Kątów oraz Arberusa i jego garstki ocalałych Corvusyjczyków. Wiedziała, że Zamysł jest fregatą klasy Marlin, ale po licznych przeróbkach ledwie przypominał samego siebie sprzed modyfikacji. Oprócz standardowo montowanego obrotowego działka na dziobie i czterech stareńkich dwunastofuntówek od dziobu do rufy jeżył się grzmotnikami i stukaczami; chroniący go nowy pancerz składał się z płyt tak nierówno odlanych i koślawo zamocowanych, że przypominał zdeformowaną skorupę poobijanego żółwia. – Panno Lethridge, witamy na pokładzie. Wicekomodor Skarhall zasalutował regulaminowo, gdy zeszła z trapu. Po śmierci Stavemoora był najwyższym rangą oficerem Protektoratu w mieście, nawet jeśli w porównaniu

z komandorem prezentował się niezbyt imponująco. Mierzył nieco ponad pięć stóp i siedem cali i był tak chudy, że określenie go mianem „żylastego” wymagałoby nie lada łaskawości. Miał również skłonność do przemawiania półgłosem, jakby myślał na głos, a nie próbował się porozumiewać. Pomijając jednak niepozorną powierzchowność i dyskretny sposób bycia, dowiódł swojej przydatności przy realizacji niewiarygodnego projektu Jermayaha: dopilnował, żeby niezbędnych modyfikacji floty nie mąciły protesty awanturniczych marynarzy i krnąbrnych mechaników. – Jakie wieści, komodorze? – Flotylla Protektoratu w pełnej gotowości. Silniki sprawne – odparł tonem niewiele głośniejszym od pomruku. – Trwa jeszcze załadunek części cywilnych jednostek, spodziewamy się jednak, że o wyznaczonej godzinie wszystkie będą gotowe do wyjścia w morze. – Odsunął się i wskazał pobliską drabinkę. – Zechce pani dołączyć do mnie na mostku. Pancerz częściowo przesłaniał roztaczający się z mostka widok na miasto i port. Lizanne najpierw rozejrzała się po porcie, dopiero później przeniosła wzrok na położone w głębi zabudowania. Po kolejnym nocnym ataku Czerwonych z kilku miejsc wznosiły się gęste kłęby dymu. Straty obrońców stanowiły zaledwie ułamek tych poniesionych przy okazji spalenia Miasteczka Kolonialnego, poległo niewielu cywilów, ale wśród obsługi stukaczy i grzmotników śmierć znów zebrała okrutne żniwo. Lizanne poleciła nie gasić pożarów – nie było na to czasu ani też specjalnej potrzeby, żeby się nimi zajmować, zwłaszcza że nie zanosiło się na to, żeby w przewidywalnej przyszłości ludzie mieli wrócić do Carvenportu. Wydała rozkaz ewakuacji całego miasta przed zaledwie dwudziestoma godzinami – zadanie na pozór niewykonalne, a jednak mieszkańcom udało się tego dokonać. Aby zapobiec panicznej ucieczce do portu, miasto ewakuowano dzielnicami, po kolei, pod surowym, niewzruszonym okiem uzbrojonych po zęby żołnierzy Protektoratu. Kąty – ku wielkiemu zdumieniu

ich mieszkańców – ruszyły pierwsze, ponieważ znajdowały się najbliżej portu; horda biedaków i łachmaniarzy zdumiewająco spokojnie przeniosła się na statki. Zupełnie inaczej rzecz się miała z ewakuowaną na samym końcu dzielnicą klasy zarządzającej. Czas płynął, ludzie tracili cierpliwość, w końcu doszło do zgoła niestosownej – i nieudanej – próby przerwania wojskowego kordonu. Kiedy elegancki i obciążony tonami bagażu pochód wyruszył wreszcie do portu, nie obeszło się bez protestów i zapowiedzi działań odwetowych o charakterze prawnym. Wściekłość sięgnęła zenitu, gdy przed wejściem na pokład kazano ludziom wyrzucić większość tobołków. Na nabrzeżu piętrzyły się walizy, kufry i wszelakie kosztowności. Imponujące stosy srebrnej zastawy skrzyły się w przedpołudniowym słońcu. Najgorszy był szpital: przetransportowanie mnóstwa rannych trwało długo i wymagało ogromnego wysiłku. Lizanne – ku wielkiej uldze pani Torcreek – postąpiła wbrew sugestiom doradców i kazała zabrać wszystkich poza przypadkami absolutnie beznadziejnymi. Pacjenci w śpiączce lub bez kontaktu z rzeczywistością mieli pozostać w szpitalu pod opieką nielicznej grupy ochotników – starszych pielęgniarek i lekarzy, którzy zgodzili się poświęcić ostatnie godziny swojego życia na opiekę nad innymi. Lizanne dopilnowała, by ich nazwiska zostały starannie odnotowane, chociaż obietnice pośmiertnych pochwał i rent rodzinnych nawet jej samej wydawały się puste i bez pokrycia. Chorzy i ranni zajęli całe dwa statki; panią Torcreek zaokrętowano na większy z nich. Przed wejściem na pokład przyszła jeszcze do Lizanne, ciekawa, czy są jakieś wieści o jej bliskich, ale usłyszała tylko szczerą prawdę. – Nic nie wiem, pani Torcreek – odparła Lizanne. – Wydaje mi się, że kilka godzin temu Clay nadal żył, nie jestem jednak w stanie powiedzieć, w jakim był stanie. Spuszczona głowa i przygarbione ramiona pani Torcreek były jedynymi oznakami jej słabości. Po chwili wyprostowała się,

wyprężyła pierś i z uśmiechem podała rękę Lizanne. – Mów mi Fredabel. Albo Freda, jeśli wolisz. – Lizanne. – Lizzie? – zasugerowała pani Torcreek. – Nie – odparła stanowczo Lizanne. – Lizanne. Próbowała w kłębach dymu dostrzec mur obronny, ale odległość była zbyt wielka. Kapitan Flaxknot z niewielkim oddziałem Najemników podjęła się obrony muru podczas ewakuacji. Zwiad donosił o hordach Splugawionych nadciągających pod miasto od południa i zachodu, a w dżungli widywano coraz więcej Zielonych. Napastników było na razie za mało, żeby poważyli się na kolejny szturm, ale mogli zmienić zdanie, gdyby odkryli, jak nędznie obsadzone są mury. Na statki docierali jeszcze ostatni spóźnialscy. Oczywiście niektórzy odmówili wyjazdu – głównie ludzie starsi oraz tacy, którzy niedawno stracili bliskich. Ci drudzy trzymali się razem i uzbrojeni po zęby zamierzali drogo sprzedać swoje życie, gdy nadejdzie czas. Lizanne podjęła kilka prób przekonania ich do swoich racji, ale wobec braku postępów wkrótce zajęła się innymi, pilniejszymi sprawami, a desperatom pozwoliła przejąć wszystkie zbędne grzmotniki i stukacze. Kiedy ostatni staruszek wtarabanił się po trapie, komodor Skarhall kazał wywiesić nowy proporzec sygnałowy i zadąć w gwizdek. Wszystkie gwizdki i syreny we flocie podjęły przewiercający uszy sygnał, a flary wystrzelone z okrętów Protektoratu spotęgowały wrażenie zamętu. Spojrzawszy na miasto, Lizanne dostrzegła pędzących do portu Najemników; niektórzy siedzieli po dwóch na jednym koniu. Dano im bardzo wyraźnie do zrozumienia, że flota wyruszy w drogę nie później niż trzydzieści minut po sygnale, i było widać, że wzięli sobie tę zapowiedź do serca. Zgodnie z wydanymi zawczasu rozkazami kierowali się na pokład cywilnych jednostek, żeby wspomóc ich obrońców swoimi umiejętnościami strzeleckimi, po tym, jak większość ciężkiej artylerii zamontowano na okrętach Protektoratu.

Lizanne odetchnęła z ulgą na widok krępej sylwetki kapitan Flaxknot: weszła po trapie na pokład tego samego parowca, który wybrał dla siebie Jermayah. – Własnoręcznie zbudowałem ten silnik – wyjaśnił. – To pierwszy wyprodukowany przez nas egzemplarz. Każda płytka, każda śrubka to moje dzieło. Uważam, że powinienem osobiście dopilnować, żeby dowiózł nas do Feros. Ostatni Najemnicy zaokrętowali się z pięciominutowym zapasem. Lizanne uśmiechnęła się lekko do Skarhalla. – Nie ma sensu dużej zwlekać, komodorze. W odpowiedzi skinął głową, a następnie wyrzucił z siebie serię rozkazów tak długą i tak głośną, że Lizanne aż podskoczyła. Załoga na mostku z godną automatów chyżością rzuciła się do ich wypełniania; sternik mocniej ujął koło sterowe, pierwszy oficer porozumiał się przez komunikator z maszynownią, chór przekazujących rozkazy głosów poniósł się od dziobu do rufy. Pokład pod stopami Lizanne zawibrował: to ożył zasilany krwią silnik. Chwilę później dały się słyszeć szum i bulgot młóconej łopatkami wody. Wzdrygnęła się, gdy Skarhall wykrzyczał kolejne rozkazy i Chwalebny Zamysł odbił od nabrzeża. Koło sterowe aż się rozmazało, gdy sternik zakręcił nim od lewej do prawej i precyzyjnym, wyćwiczonym manewrem ustawił okręt na wprost wyjścia z portu. Niektórzy z ochotników zostających w mieście – kilkunastu dokerów, którzy podczas oblężenia stracili rodziny – zgłosili się do obsługi wrót portowych i teraz wypełnili swój obowiązek z godnym podziwu oddaniem: potężne miedziane skrzydła wrót otworzyły się gładko przed nabierającym szybkości Chwalebnym Zamysłem. – Obsady armat na stanowiska! – wykrzyknął Skarhall; jego głos niósł się po całym pokładzie. – Strzelcy do otworów strzelniczych! Załoga zbrojowni przygotować się! – Odwrócił się do Lizanne, wskazał drabinkę w głębi mostka i przemówił swoim zwykłym, ściszonym głosem: – Wszystko zostało przygotowane zgodnie z pani zaleceniami. Skinęła głową, podeszła do Tekeli i wzięła ją za rękę.

Dziewczyna nie zareagowała od razu, stała nieruchomo ze spuszczoną głową, by dopiero po chwili rzucić się Lizanne na szyję. – Nie ruszaj się stąd – wyszeptała jej do ucha Lizanne. – Komodor może potrzebować ochrony. Tekela puściła ją, stanęła obok Skarhalla i wyjęła rewolwer. Lizanne skinęła na troje swoich ochroniarzy i zaczęła się wspinać po drabince. *** Ponad mostkiem wybudowano platformę – pozbawioną dachu, który ograniczałby pole widzenia, za to osłoniętą wysokimi na cztery stopy pancernymi ścianami. Wszystkie okręty Protektoratu tworzące straż przednią zostały podobnie wyposażone i Lizanne z daleka widziała Błogosławionych czekających w gotowości na platformach; na każdym okręcie była ich przynajmniej dwójka. W narożnikach platform rozmieszczono zapasy produktu – obfite zasoby Czerwonej i Zielonej i aż trzykrotnie mniej Czarnej. – Nigdy przedtem nie miałam pod ręką takiego bogactwa – przyznała Czerwona Allice, wodząc dłonią po gęsto ustawionych fiolkach. Lizanne pierwszy raz usłyszała jej głos. Mówiła z dziwnym akcentem, w arradsyjskiej melodii jej słów pobrzmiewała dyskretna varestiacka nuta. – Nawet jako piratka? – spytała Lizanne po varestiacku. W odpowiedzi doczekała się tylko przelotnego uśmiechu. Więcej słów nie padło. – Piękny widok – zauważył Arberus. Wszystkie jednostki ustawiały się w rzędzie za Chwalebnym Zamysłem – w pierwszej kolejności okręty wojenne w żółwich pancerzach, dalej statki cywilne, które dopiero przed chwilą rzuciły cumy, wszystko zgodnie ze szczegółowo opracowanym planem. Zamierzali stworzyć formację strzały, której grot będą

stanowić okręty Protektoratu. Skarhall twierdził, że sformowanie szyku nie powinno stanowić problemu nawet dla jednostek floty handlowej; zupełnie inną kwestią pozostawało utrzymanie go po wyjściu z portu. Lizanne spojrzała poza wrota, na otwarte morze, które okazało się zdumiewająco spokojne. Wiedziała, że to tylko złudzenie. Niebieskie potrafiły znikać pod wodą na długie godziny, nawet na całe dnie, by potem wynurzyć się znienacka i pożreć lub upiec żywcem nierozważnych śmiałków, którzy zapuścili się na falochron. Rozpędzający się Chwalebny Zamysł przepłynął przez wrota z prędkością osiemnastu węzłów; dla niego nie była to niezwykła szybkość, ale świeżo przebudowane okręty z nowymi silnikami ledwie za nim nadążały. Wyszły z portu, zostawiając za sobą spieniony kilwater. Wszyscy omiatali wzrokiem morze. Przez pełną minutę nic się nie działo i kadłuby pruły spokojną wodę niezmąconą najmniejszym wirem ani pluskiem. – Czy one w ogóle śpią? – spytał burgrabia Crovik. Pot spływał mu po pulchnej twarzy, z jego głosu zniknęły wszelkie pretensje do arystokratycznego pochodzenia. – Może akurat posnęły? – Nie – odparła Czerwona Alice wpatrzona w wodę przed dziobem. – Nie śpią. Niebieski wynurzył się z morza dokładnie na kursie Chwalebnego Zamysłu; poruszał się tak szybko, że obsada działka na dziobie nie zdążyła zareagować, zanim smagnął ich pierwszy jęzor ognia. Od zagłady uchronił ich pancerz wokół stanowiska ogniowego, ale sądząc po okrzykach bólu, nie wszyscy wyszli z tych tarapatów bez szwanku. Działko wystrzeliło, gdy smok runął na pokład dziobowy; pocisk wyrwał kawał wijącego się wężowo cielska. Niebieski zaryczał z bólu i gniewu... i wtedy dostrzegł ludzi na odsłoniętej platformie. Z rozwartym pyskiem rzucił się w ich stronę. Podczas jego pierwszego ataku Lizanne wstrzyknęła sobie mieszankę produktu i teraz za pomocą Czarnej unieruchomiła smoka tuż przed platformą. Ludzie Arberusa strzelili salwą

z karabinów, celując – tak jak im przykazano – w łeb i ślepia. Jedna z kul trafiła Niebieskiego w prawe oko. Trysnęła fontanna krwi zmieszanej z innym, żrącym płynem ustrojowym; głowa smoka ani drgnęła, za to reszta jego wydłużonego ciała miotała się konwulsyjnie, łomocząc o pancerz Zamysłu. Lizanne zaryzykowała spojrzenie w bok, upewniła się, że towarzyszący jej Błogosławieni napili się produktu, i skinęła krótko głową. Jak jeden mąż razili smoka Czarną i odrzucili go od okrętu. Spadł do wody kilka metrów za prawą burtą, natychmiast sprężył się do kolejnego skoku... i w tej samej chwili wystrzeliły wszystkie mające go w zasięgu stukacze i grzmotniki. Woda zakotłowała się czerwoną pianą, gdy grad kul rozerwał bestię na strzępy. Nie czekając, aż truchło zatonie, Lizanne już przepatrywała morze. Z przygnębieniem patrzyła, jak kolejne niebieskie tną fale, pędząc flocie na spotkanie. – Zachowajcie umiar, z łaski swojej – przestrzegła Crovika, który właśnie wychłeptał następną fiolkę. – Pijcie dopiero, kiedy się zbliżą. Niech artyleria robi swoje. Obejrzała się i stwierdziła, że wszystkie okręty wojenne wyszły już z portu i strzelają ze wszystkich dział. Śledząc lot jednego z pocisków wystrzelonych gdzieś zza rufy Chwalebnego Zamysłu, zobaczyła, jak spada do wody, gdy Niebieski, w którego był wymierzony, zrobił unik i, prawie nie zwalniając, wyminął fontannę wybuchu. Dwadzieścia jardów od okrętu zanurzył się, przepłynął pod stępką, wyskoczył z wody po lewej stronie i zionął ogniem. Woda zmieniła się w parę. Udało mu się wzniecić kilka niewielkich pożarów na pokładzie, zanim krzyżowy ogień stukaczy i grzmotników rozciął go na dwoje. Tonąc, obie połówki wiły się i skręcały spazmatycznie. Podobne sceny rozgrywały się wszędzie, wzdłuż całego szyku: ledwie któryś Niebieski wychylił łeb nad wodę, zostawał ścięty serią pocisków albo przynajmniej zmuszony do zaprzestania ataku. Chwalebny Zamysł został zaatakowany jeszcze dwukrotnie w krótkim odstępie czasu: jeden Niebieski rzucił się nań z lewej burty, drugi plunął ogniem na rufę. W obu wypadkach broń

palna zadała smokom dostatecznie poważne obrażenia, żeby zmusić je do znaczonego krwawą pręgą na wodzie odwrotu w głębiny. – To chyba naprawdę działa – powiedział Edgerhand, wskazując na podążającą za nimi flotyllę i morze wolne od smoków. – Pozwól, Pani Krew, że pierwszy podziękuję ci i pogratuluję ze szczerego serca. – Wstał, podszedł i mówił dalej, zniżając głos: – Tak się składa, że znam kapitalny bar w Feros... Przerwał mu huk wystrzału z działka na dziobie. Lizanne odwróciła się i zdążyła jeszcze zobaczyć czerwono-białą fontannę kilkaset metrów przed dziobem. W duchu pogratulowała strzelcowi celnego oka: trafienie pojedynczego smoka z takiej odległości to nie w kij dmuchał. Zaraz jednak zauważyła, że morze burzy się na większym obszarze, a strzał wcale nie był wymierzony w samotną bestię. Woda wezbrała pchana zbitą masą Niebieskich pędzących wprost na Chwalebny Zamysł z taką prędkością, że o uniku nie mogło być mowy. Uczą się, przypomniała sobie Lizanne. Stale się uczą. Przelała w żyły cały zapas Czerwonej, Zielonej i Czarnej z Pająka. Działko dziobowe zdążyło wystrzelić jeszcze raz, zanim stado przypuściło atak: pocisk urwał łeb Niebieskiemu, który właśnie wychynął ponad wodę, co jednak wcale nie zniechęciło pozostałych. Na kilka chwil zapanował nieopisany zgiełk: opętańczy jazgot stukaczy, powolniejszy, bardziej basowy łoskot grzmotników, krzyki smoków i ludzi. Na rozkaz Lizanne zbiorowe uderzenie Czarnej i Czerwonej powstrzymało smoka szykującego się do ataku na platformę; mimo licznych ran i krwi obficie spływającej po migotliwych łuskach, smok miotał się i napierał na ścianę mocy i ognia, jakby nie zauważył, że ma wypalone ślepia i połamane zęby. W końcu osunął się do wody po skoncentrowanej salwie ludzi Arberusa – jedna kula szczęśliwie dosięgła jego mózgu. – Padnij! Czerwona Allice złapała Lizanne wpół i rzuciła ją na pokład

tuż przed tym, jak powietrze ponad platformą stanęło w płomieniach. Lizanne zdołała powstrzymać ogień litą ścianą Czarnej, zwłaszcza że chwilę potem Allice i Edgerhand udzielili jej wsparcia. Nie zdążyli jednak ocalić burgrabiego Crovika: kiedy płomienie się cofnęły, rzekomy arystokrata nadal stał na środku platformy – jego ciało od ramion w dół pozostało nietknięte, z głowy zaś został zwęglony kikut. O dziwo, zdołał zrobić jeszcze dwa kroki, zanim osunął się na pokład. Lizanne uniosła się lekko i zaryzykowała rzut oka ponad pancerną ścianą: Niebieskie opadły Chwalebny zamiar od dziobu po rufę; nawet te, które miotały się w śmiertelnych spazmach, nie zamierzały odpuścić. Ich zamiar był oczywisty – i bliski urzeczywistnienia, sądząc po tym, jak woda zaczynała zalewać pokład. Jeszcze chwila i okręt pójdzie na dno. Chwyciła ze składziku fiolkę Czarnej, przełknęła zawartość i zeskoczyła z platformy. Moc Zielonej przeniosła ją aż na dziób, gdzie dwa smoki ciasno oplotły kadłub. Uniknęła kłapnięcia pyskiem jednego z nich (jego zęby zatrzasnęły się w powietrzu dosłownie kilka cali od jej nóg) i wskoczyła mu na głowę. Wczepiona w smoczy kark, żeby nie dać się zrzucić szarpiącemu się gadowi, skoncentrowała się na grzebieniu kostnym pomiędzy jego ślepiami i uderzyła Czarną z siłą zdolną zdruzgotać czaszkę. Szamotanina Niebieskiego weszła w nowe, jeszcze bardziej rozpaczliwe stadium i Lizanne pofrunęła w powietrze, bo wreszcie udało mu się ją strząsnąć. Wcześniej jednak zdążyła dobyć rewolweru i lecąc tyłem w powietrzu wsadziła wszystkie sześć kul w odsłoniętą czerwono-szarą masę mózgu. Z satysfakcją patrzyła, jak Niebieski zsuwa się z kadłuba okrętu, a potem sama zanurzyła się w lodowatej morskiej wodzie. Pod powierzchnią przebywała zaledwie chwilkę – wystarczyło energiczne kopnięcie wspomaganych Zieloną nóg, żeby się wynurzyła. Splunęła słoną wodą i odprowadziła wzrokiem przecinający fale Chwalebny Zamysł: mimo nieustającej kanonady dział nadal był częściowo opleciony cielskami Niebieskich, ale przynajmniej zmniejszył zanurzenie. Zobaczyła

Arberusa, który machał do niej rozpaczliwie z platformy. W tej chwili nawet z pomocą Zielonej nie miała szans ich doścignąć, skierowała się więc ku najbliższemu okrętowi... i zobaczyła, jak dwadzieścia jardów od niej wysoki smoczy grzbiet rozcina wodę. Obejrzała się i stwierdziła, że Niebieskie próbują ją okrążyć. Różne pomysły przychodziły jej do głowy, wszystkie równie beznadziejne. Skóra ją mrowiła, produkt rzedł w żyłach. Zastanawiała się, czy Niebieskie to wyczuwają i celowo zwlekają z atakiem, aż przestanie im zagrażać. A może po prostu chcą się nacieszyć tą chwilą, stwierdziła z chłodną rezerwą, o której myślała, że już się jej wyzbyła. Jakkolwiek wyglądała prawda, Niebieskie nie wynurzyły łbów z wody, dopóki ostatnia kropla produktu nie przestała działać – a wtedy aż trzy jednocześnie spojrzały z góry na drobną, szamoczącą się, do bólu ludzką postać.

Rozdział 43 Clay

Kiedy podeszli bliżej, w ścianie białej kopuły otworzyły się przesuwane drzwi. Emanujące z wnętrza światło było tak mocne, że odruchowo się wzdrygnął – mimo że Silverpin trzymała go w żelaznym uścisku Czarnej. Pierwsza weszła do środka i pociągnęła go za sobą. Szedł na sztywnych, opornych nogach. Jego drobne kroki poniosły się dziwnym echem i zorientował się, że nie stąpa już po kamieniu. Szkło, domyślił się; zaczął z wolna odzyskiwać jasność spojrzenia i rozpoznał zmętniałe odbicie własnych butów w posadzce. Zamrugał z niedowierzaniem, gdy jego oczy dostrzegły coś jeszcze, coś pod szkłem, jakiś odległy spiralny wzór. Silverpin znów pociągnęła go do przodu i zmusiła do zadarcia głowy, by zmierzył wzrokiem olbrzymi biały kryształ znajdujący się pośrodku kopuły. W przeciwieństwie do niebieskiego, który stał na podłodze, ten unosił się w powietrzu, podtrzymywany nieznaną siłą, i powolutku się obracał, przez co światło przenikające jego nieprzeliczone fasety nieustannie się zmieniało. Po chwili Clay zauważył mgliste zawirowania w przestrzeni wokół kryształu, tężejące jak gęsta mgła maźnięcia kolorów, kształty rysujące się w rozedrganym tańcu tęcz. – Biały łączy w sobie wszystkie kolory – zabrzmiał w jego głowie głos Silverpin wpatrzonej w zmieniające się obrazy. Spojrzał tam, gdzie ona, gdy spuściła wzrok na olbrzymią, zwiniętą sylwetkę spoczywającą w płytkim, idealnie okrągłym zagłębieniu pod kryształem. Rozpoznał jej kształt tylko dzięki cieniom rzucanym w kryształowej poświacie i odbiciom w zwierciadlanej podłodze. Mógłby pomyśleć, że ma przed sobą

gigantyczny marmurowy posąg, gdyby nie delikatne unoszenie się i opadanie piersi i towarzyszący im powiew. Smok – na wpół przykryty wielkimi jak żagle skrzydłami i otulony własnym ogonem – był co najmniej o jedną trzecią większy od Lutharona. Ostry jak grot włóczni czubek ogona drżał delikatnie, zadziory, którymi był opatrzony, zgrzytały o szkło. Wprawdzie w niebieskiej kopule Clay zgubił Szpilę, ale w dalszym ciągu miał na plecach karabin stryja. Na razie mógł jednak tylko stać i patrzeć na śpiącego smoka. Biały. – Śpi od bardzo dawna – odparła Silverpin. – I śni przecudowne sny. Jakby w reakcji na jej słowa mgliste kształty wokół kryształu nagle się ożywiły, zaczęły się żwawiej poruszać i materializować. Sposobem, w jaki krążyły po wnętrzu kopuły, przypominały Clayowi stado ptaków. Skupiły się wokół nich dwojga, otoczyły ich gęstym wirem przywodzącym na myśl myślobraz panny Lethridge. Męczące oczy światło przygasło i w kłębowisku barw Clay zaczął dostrzegać obrazy. Zaparło mu dech w piersi, gdy nagle ujrzał wśród nich swoją twarz: miał zaniepokojoną minę, nieogolone policzki i mrużył oślepione słońcem oczy. Stoję przed więzieniem Protektoratu, uświadomił sobie. To wtedy ją zobaczyłem po raz pierwszy. Wir znów się skłębił i wyświetlił kolejny obraz – tym razem przedstawiający noc, szykującego się do ataku Zielonego i leżącą obok ranną Loriabeth. Noc w Ostrokole, pomyślał Clay. Zielony znieruchomiał w odpowiedzi na jakiś nieoczekiwany rozkaz, a wtedy włócznia przeszyła mu czaszkę. Zerknął na Silverpin i spróbował coś powiedzieć; częściowo sparaliżowane wargi rozwlekały słowa w niewyraźny bełkot. Silverpin poluzowała pęta Czarnej, żeby mógł przemówić. – To twoje wspomnienia... Widział wszystko, co zrobiłaś. – Na to wygląda. Wiedziałam, że mnie obserwuje, ale nie miałam pojęcia, że aż tak bacznie. Czy to nie cudowne?

Kolejny ruch w wirze i kolejne obrazy – tym razem jaskinia na Pustkowiach, zdeformowane kości... i znowu twarz Claya ściągnięta grymasem namiętności. Ta scena miała wyraźnie czerwony, gniewny odcień. – Chyba był zazdrosny. – W głosie Silverpin zabrzmiała nutka rozbawienia. Z wiru wyłoniła się najpierw noc na Czerwonych Piaskach, a potem płomienne widowisko: Splugawieni tańczący taniec śmierci w ogniu Lutharona. – Nie zawsze jest łatwo nimi sterować. Wydaje mi się, że jego gniew częściowo w nich wniknął. – Świątynia... – stęknął Clay. Wizja rozpadła się na kawałki i znów poskładała w całość: deszcz strzał spadał na świątynię, mrowie Zielonych wspinało się po lianach. – Owszem – przytaknęła. – Jest cudowny, ale wciąż jeszcze niekompletny. Pod wieloma względami nadal jest dzieckiem, a dzieci są takie niecierpliwe... Im bardziej się do niego zbliżaliśmy, tym lepiej rozumiałam, jak bardzo jestem mu potrzebna; jak bardzo jeszcze musi się rozwinąć. Wir rozrzedził się, odsunął i rozproszył, by dalej okrążać kryształ w postaci okruchów wspomnień. Obrazy – choć nadal widoczne – stały się dla Claya zdumiewająco obce. Zresztą migały mu tylko w przelocie: wznoszące się nad arradsyjską dżunglą miasto wysokich wież, wśród których kołowały Czerwone. Ziemia widziana z wysoka – błękitne oceany i białe szczyty gór rosły w oczach, gdy istota rejestrująca to wspomnienie pędziła w dół na złamanie karku, kierując się w stronę akwenu, w którym rozpoznał Jezioro Krystaliczne. Wielka bitwa, Czarne i Czerwone kłębiące się w rozpalonym, gęstym od krwi powietrzu, rozszarpujące się nawzajem i śmigające we wszystkich kierunkach. I Biały, poważnie poraniony, a mimo to co rusz strącający unurzanymi w posoce pazurami kolejne Czarne. – Tak wiele do zobaczenia – powiedziała Silverpin. Clay zdał

sobie sprawę, że ona również pierwszy raz widzi te sceny. To nie były już jej wspomnienia. – Tak wiele nauki. Basowy pomruk wypełnił kopułę. Przeszywał Claya na wylot, od skóry po kości. Przeniósł wzrok na Białego i zobaczył, jak z alabastrowych nozdrzy bucha smużka dymu. – Jeśli go obudzisz – zwrócił się do Silverpin, pryskając śliną, gdy formujący słowa język tłukł się o klatkę zębów – zabije nas wszystkich. – Nie – odparła. – Nie wszystkich. Po prostu bardzo wielu. Będzie to czas wielkiego bólu, ale narodziny zawsze są bolesne. Zaczęła się oddalać od Claya w stronę kryształu, aż znalazła się dokładnie pod nim. Kiedy przystanęła, kryształ zaczął pulsować bardzo jasnym blaskiem; Clay naprawdę się przestraszył, że za chwilę oślepnie, lecz mimo to patrzył, jak kryształ nieruchomieje, a Silverpin rozpościera ramiona i pławi się w padającym na nią promieniu światła. Biały wydał z siebie kolejny pomruk, a łagodnie dotąd podrygujący ogon zaczął wściekle smagać posadzkę. Drugi promień wystrzelił z kryształu i skąpał smoka w powodzi błękitnawego blasku. Biały łączy w sobie wszystkie kolory, przypomniał sobie Clay. – Tak wiele do zobaczenia – powtórzyła Silverpin. Jej głos brzmiał słabiej niż przed chwilą, lecz rozbrzmiewające w nim zadziwienie było prawie namacalne. Wirujących wspomnień przybywało, mnożące się obrazy cudów i zgrozy przelatywały obok Claya z taką prędkością, że wychwytywał tylko ich strzępy: Biały ziejący ogniem na klęczących w błagalnej pozie Splugawionych; skąpane w ogniu jajo, którego pękająca skorupka odsłania rozwrzeszczane Czarne młode... A kiedy płomienie przygasły, Clay ujrzał starego mężczyznę w długiej szacie, który z miną dumnego ojca przyglądał się pisklęciu. Jego pierś zdobił charakterystyczny symbol zwróconego ku górze oka, taki sam, jaki Clay widział na górze przy wejściu do budowli. Ostatni obraz, który rozeznał, zanim ich korowód stał się zbyt szybki dla jego oczu, był najbardziej zdumiewający: pod

rozgwieżdżonym nocnym niebem malutkie sylwetki z mozołem brnęły po lodowej połaci, kierując się ku czemuś, co sterczało z lodu na horyzoncie, czemuś ogromnemu, co trochę przypominało poskręcaną kościelną wieżę o ścianach poznaczonych głębokimi rysami, jakby uszkodzonych przez jakąś siłę... Zachwiał się, gdy szklana posadzka zadrżała mu pod stopami. Po chwili gdzieś z góry dobiegł donośny huk, nieco podobny do odgłosu eksplozji baryłki z prochem wyrzuconej w powietrze przez Silverpin, tyle że dziesięciokrotnie głośniejszy. Trzymające go więzy Czarnej osłabły na moment, zanim Silverpin otrząsnęła się i wzmocniła kontrolę. Na wpół oślepiony światłem ledwie widział jej twarz: jej tatuaże blakły, na czole pojawił się pionowy fałd, oczy – przymrużone raczej z rozdrażnienia niż ze złości – przybrały żółtawy odcień. To postępujące Splugawienie, zdał sobie sprawę. Przeobraża się, tak jak tamci ludzie z Jasnego Brzegu. – Przestań! – wykrzyknął, na ile było to możliwe przy na wpół sparaliżowanych wargach. – Proszę! Biały się poruszył. Rozprostował ogon i przeciągnął skrzydła. Promienie światła kontynuowały rozpoczęty przez Silverpin proces. – To szaleństwo! – zawołał Clay. Moc Czarnej wyraźnie słabła – może ze względu na wywołane promieniem światła zmiany – i artykułowanie przychodziło mu z coraz większą łatwością. Zdołał zrobić krok w przód, udało mu się nawet podnieść rękę w desperackim błagalnym geście. – Chcesz, żeby świat spłonął?! Jej odpowiedź zadźwięczała mu w głowie cicho jak szept, ale brzmiała tak nieodwołalnie, że w jakiś niezwykły sposób poznał, że to ostatnie słowa, jakie od niej słyszy: – To już nie jest twój świat. Clay. Ale nie bój się, pozwoli mi cię zatrzymać. Tacy jak on zawsze lubili zwierzątka domowe. Patrzył na majaczącą w snopie światła coraz bardziej zdeformowaną twarz, na coraz wyraźniejszą pionową fałdę

na czole i na łuski wokół oczu upodabniających się do dwóch szafirów oprawionych w złoto. Przez sekundę unieruchomiły go pełną mocą Czarnej, mimo że władza Silverpin nad nim zmniejszyła się do ułamka poprzedniej wartości. Posłała mu ten sam uśmiech, który widział u niej w Carvenporcie, a także później na szlaku: szczery, łagodny, kochający... Tyle że to już nie była ona – i Clay o tym wiedział. Była piękna, lecz w swoim pięknie przerażająca. Ogłuszający łoskot rozdarł powietrze nad ich głowami i szklana posadzka kolejny raz podskoczyła mu pod stopami. Przewrócił się, a kiedy podniósł wzrok, zobaczył rzednące kłęby dymu, które powoli odsłaniały coraz szersze pęknięcie w sklepieniu. Kamienny pył osypał się na kryształ i Białego, który drgnął, jakby poczuł jego muśnięcie na skórze, omiótł szkło ogonem i strzepnął skrzydłami. Silverpin spojrzała na niego z zatroskanym wyrazem twarzy... i w tej samej chwili moc Czarnej wygasła. Clay się nie wahał. Nie zwracając uwagi na pękającą kopułę i ewentualną przyczynę owego pęknięcia, jednym płynnym ruchem, który napełniłby Foxbine dumą, ściągnął karabin z pleców i uniósł go do ramienia. Przeładował, wprowadzając do komory nabój ze stalowym czubkiem, i wycelował w łeb Białego, prosto między ślepia. Coś przemknęło przed muszką broni w chwili, gdy naciskał spust. Ryk karabinu wypełnił przestrzeń pod kopułą, błysk ognia z lufy na moment oślepił Claya. Kiedy przejrzał na oczy, zobaczył klęczącą przed nim Silverpin. Wpatrywała się w niego z bezbrzeżnym zdumieniem na twarzy. Przyciskała dłoń do rany postrzałowej w piersi. – Co... – Słowa uwięzły mu w gardle. Spojrzeli sobie w oczy. – Coś ty zrobiła? Silverpin otworzyła usta i krew obfitym strumieniem spłynęła jej po brodzie. Wzdrygnęła się spazmatycznie i przewróciła na wznak, krew rozlewała się wokół jej nieruchomego ciała niemal idealnie symetryczną kałużą.

Jak skrzydła, pomyślał Clay. Karabin nagle zaczął mu okrutnie ciążyć. Ta kałuża wygląda jak skrzydła. Słysząc basowy pomruk, oderwał wzrok od ciała Silverpin... i stwierdził, że patrzy prosto w oczy Białego – bardzo otwarte i bardzo przytomne oczy Białego.

Rozdział 44 Lizanne

Sięgnęła po drugi rewolwer w tej samej chwili, gdy Niebieski pochylił ku niej łeb; pysk miał otwarty, jego liczne zęby ociekały wodą. Nie była pewna, czy zamierza strzelać do smoka, czy raczej palnąć sobie w łeb. Zanim zdążyła wyszarpnąć broń z pochwy, paszcza bestii znalazła się dosłownie o jard od niej... i tam znieruchomiała. Lizanne spojrzała w nagle skamieniałe ślepia i zobaczyła w nich tylko swoje odbicie: blada kobieta w kombinezonie, unosząca się w wodzie i z malutkim rewolwerem w dłoni czekająca na śmierć. Widok był wybitnie przygnębiający. Smok zamrugał i odsunął się od niej. Z wnętrza jego ciała dobiegło niezwykłe, głuche grzechotanie; to samo stało się z jego dwoma towarzyszami. Lizanne uniosła się wyżej na wzburzonej wodzie, gdy bestie splotły się ze sobą, a grzechoczące odgłosy zsynchronizowały się i połączyły w jeden dźwięk. Miała wrażenie, że smoki witają się ze sobą, chociaż sądząc po ruchach ich grzebieni i grzbietów, były też chyba zaniepokojone sytuacją, w jakiej się znalazły – tak jakby dopiero teraz się zorientowały, że ze wszystkich stron otaczają je huczące armatami okręty. Chwilę później Niebieskie rozdzieliły się i zniknęły pod wodą; tylko jeden z nich obrzucił jeszcze Lizanne pożegnalnym, beznamiętnym spojrzeniem. Od Chwalebnego Zamysłu dzieliło ją kilkaset jardów. Uwolniony od ciężaru smoczych ciał okręt zawracał, jego koła obracały się w przeciwnych kierunkach. Uświadomiwszy sobie znienacka, że kanonada ucichła, Lizanne obejrzała się na resztę floty: Niebieskie odstąpiły od ataku, nigdzie nie było ich widać.

Zamysł wykonał zwrot i ruszył w jej stronę. Zbliżywszy się, dał przenikliwy sygnał gwizdkiem, który wkrótce podchwyciła cała flota. Lizanne miała wrażenie, że słyszy wśród nich triumfalne okrzyki, ale złapała się na tym, że nie potrafi cieszyć się tą iluzją zwycięstwa. Czyżby zginął? – zastanawiała się. Rewolwer wyśliznął jej się z odrętwiałej dłoni, ziąb morskiej toni i obezwładniające zmęczenie pociągnęły ją w otchłań nieświadomości. A może po prostu znudziła go ta zabawa?

Rozdział 45 Clay

Powinien odczuwać zgrozę albo osunąć się w odmęty obłędu wywołanego faktem, że ten stwór zamierza go zabić. Widział w ślepiach Białego wyrachowanie i głęboką samoświadomość, dalece przekraczającą bystry, ale jednak ograniczony intelekt Lutharona. Widział też nienawiść. Smok wiedział, co zrobił człowiek, i domagał się dla niego kary – a Clay odczuwał wyłącznie wyrzuty sumienia, zżerały go od środka, gdy jeszcze raz spojrzał na zwłoki Silverpin: kochanki, wybawicielki, zdrajczyni... potwora. Była tym wszystkim jednocześnie, a mimo to wiedział, że nigdy już nie ucieknie przed wspomnieniem tej zbrodni. Jego uwagę zwrócił cichy plusk. Podniósł wzrok, dostrzegł skapującą na szkło krew, a potem ranę na szyi Białego, tuż poniżej łba: tam właśnie trafił pocisk, zapewne nieco zbity z pierwotnej trajektorii po przejściu przez ciało Silverpin. – Wygląda na to, że nie trafiłem – powiedział, spojrzawszy znów w te przenikliwe, wszystkowiedzące oczy. Próbował podsycić w sobie gniew, żeby zagłuszyć poczucie winy. Odsłonił w uśmiechu zaciśnięte zęby i przeładował broń. – Ale dwa razy z rzędu nie chybię. Ogon białego ciął powietrze jak bicz, z głośnym trzaskiem. Clay rzucił się na wznak na ziemię. Ogon przeleciał nad nim, tylko jeden kostny wyrostek rozorał mu koszulę i skórę na piersi, czym przyprawił go o spazm bólu. Clay bluznął stekiem przekleństw, poderwał się na kolana i walcząc z bólem, podniósł karabin do ramienia. Kolejne machnięcie potężnego białego ogona, kolejny huk rozdzieranego powietrza, zgrzyt metalu i trzask

drewna – i karabin rozpadł się w dłoniach Claya na dwie połówki, z których naboje i części posypały się na szkło. Odrzucił zniszczoną broń, zerwał się na równe nogi i sięgnął do etui z fiolkami przy pasie. Ogon Białego tym razem smagnął go po nogach – z takim rozmachem, że Clay przekoziołkował w powietrzu i z impetem grzmotnął o posadzkę. Rana na piersi eksplodowała bólem, który wysysał siły. Leżał z głową opartą o szkło i dyszał ciężko, dopóki ciche syczenie nie kazało mu podnieść wzroku. Biały zwiesił łeb tuż nad nim i coraz szerzej rozwierał pysk, obnażając zęby. Nie zabije mnie, pomyślał Clay, wyjąc z bólu i po omacku szukając fiolek. Nie od razu... Wszelkie myśli przytłumił widok strumyka krwi z rany na szyi smoka: ściekała po białych łuskach, kaskadą skapywała na podłogę – i była coraz bliżej niego, dosłownie o włos. Próbował zacisnąć wargi, lecz zareagował zbyt późno i kropla krwi wcisnęła mu się do ust, dosięgła języka... Ból był taki, że prawie zapomniał o ranie na piersi. Przełknął konwulsyjnie, wciągnął krew w głąb trzewi, gdzie zapłonęła... ...zimno. Ostry, przeszywający ziąb. Pierwszy raz w życiu czuł coś takiego. Zdał sobie sprawę, że oczy ma otwarte, że nie zaciska już kurczowo powiek, jak przed chwilą, gdy krew Białego parzyła mu wnętrzności, a on wił się z bólu. Zresztą bólu też już nie odczuwał; było tylko to makabryczne zimno. Miał przed sobą rozległą połać lodowej krainy, tę samą, która mignęła mu w wirze wspomnień, z tą tylko różnicą, że niebo zamiast ciemnego i wygwieżdżonego było bladoniebieskie. Ogromna poskręcana wieża wyrastała z lodu, chociaż teraz wydawała mu się niższa, jakby się skurczyła. Przez chwilę myślał, że tak się właśnie stało, dopóki nie spostrzegł, że to warstwa obrastającego wieżę lodu stała się grubsza. Od czasu tamtego pierwszego wspomnienia minęły niezliczone lata. Odwrócił się, słysząc, jak śnieg trzeszczy pod czyimiś butami, i stanął twarzą w twarz z wysokim i imponująco barczystym

mężczyzną w grubej, podbijanej futrem kurtce. Spod postawionego kaptura mignęła czapka z odznaką Morskiego Protektoratu. Zobaczył także twarz mężczyzny – nieco kanciastą, przystojną, o karnacji typowej dla północnego Mandinoru. Mężczyzna patrzył na Claya takim wzrokiem, że ten uświadomił sobie, że tym razem naprawdę jest obecny w tej scenie – z biernego obserwatora zdumiewających i tajemniczych zdarzeń stał się ich uczestnikiem. W bystrym spojrzeniu nieznajomego satysfakcja łączyła się z odrobiną powątpiewania, jak u wierzyciela, któremu dłużnik spłacił właśnie spisany na straty dług. Odchrząknął i odwrócił się w stronę sterczącej z lodu wieży. – Teraz, panie Torcreek – przemówił po wojskowemu szorstkim głosem – ocalimy świat. ...żar odezwał się ponownie, wściekle intensywny, i Clay wrócił z lodowego pustkowia. Wił się na podłodze, a Biały coraz niżej opuszczał łeb. Namacał w końcu fiolki i spróbował je wyciągnąć; zamierzał opróżnić je wszystkie naraz, chociaż wiedział, że to beznadziejna próba, że Biały do tego nie dopuści, ale mimo to próbował... dopóki jego wzrok nie spoczął na czymś za plecami smoka: jakiś mały i ciemny obiekt wpadł przez otwór w sklepieniu. Spadał z niewiarygodną powolnością, dzięki czemu Clay dość łatwo rozpoznał, co dokładnie widzi: była to beczułka, taka sama jak ta, którą tu przyniósł. Beczułka pełna cudownego materiału wybuchowego. Spadła na kryształ, rozpękła się, natrafiwszy na jedną z jego ostrych krawędzi, i rozkwitła jasnym żółto-pomarańczowym płomieniem z siłą, od której kopuła zatrzęsła się w posadach. Biały zachwiał się i odwrócił tyłem do Claya. Jego wściekły ryk wzniósł się ponad echo eksplozji. Rzucił się w stronę kryształu, którego poświata wyraźnie przygasła, a niezliczone ściany pokryły się siateczką pęknięć. Jeszcze przez chwilę kryształ wirował w powietrzu, migocząc jak dogasająca lampka olejna, po czym spadł na posadzkę. Od ryku Białego Clayowi omal nie popękały bębenki w uszach.

Smok rozpostarł skrzydła i młócił powietrze ogonem. Jego reakcja wydała się Clayowi dziwnie infantylna, w swojej frustracji do złudzenia przypominał dziecko ze złością poszturchujące zepsutą zabawkę. Clay spojrzał na ciało Silverpin i przypomniał sobie jej słowa: Jest jeszcze taki młody. Leżała na szkle z rozpostartymi krwawymi skrzydłami, jej szafirowe oczy wpatrywały się w niego oskarżycielsko. Oderwał od niej wzrok i z wysiłkiem wstał, osłabiony raną na piersi i dokuczliwym pieczeniem krwi Białego w trzewiach. Wyjął z etui trzy fiolki: Zieloną, Czerwoną i Czarną i jednym haustem przełknął ich zawartość. Zielona zadziałała pierwsza, tłumiąc ból. Wyprostował się, wyprężył pierś i wyszedł Białemu na spotkanie. – Chodź no tu, ty blady draniu. – Za pomocą Czarnej wyszarpnął nóż zza pasa Silverpin. – Jeszcze z tobą nie skończyłem. Na dźwięk jego głosu Biały okręcił się w miejscu. Pysk miał nadal otwarty, ale wyrachowane okrucieństwo w jego ślepiach ustąpiło miejsca ślepej furii. Powietrze wokół paszczy zadrżało, gdy w smoku wezbrał żar zdolny podpalić wypluty z trzewi strumień palnych gazów. Clay ugiął lekko nogi, szykując się do uniku... i znieruchomiał, słysząc dobiegający z góry trzask. Potężny odłamek kopuły oddzielił się od sklepienia i spadł na Białego, zadając mu częściowo chybiony, lecz i tak silny cios, po czym ześliznął się na podłogę. Clay ze zdumiewającym spokojem obserwował skomplikowaną pajęczynę pęknięć w szkle rozchodzącą się od punktu zderzenia; wspomagane Zieloną oczy pozwalały mu śledzić rysy sięgające coraz dalej i dalej, aż pokryły całą posadzkę. Jeszcze raz spojrzał na Białego, który zaryczał i wyzwolił się spod przygniatającego go kamiennego bloku, lekko powłócząc łapą. Clay skupił się na szkle pod stopami smoka i uderzył Czarną. Strzaskana posadzka zapadła się i Biały – wydawszy ostatni żałobny okrzyk – spadł w chmurze roziskrzonego pyłu na spotkanie nieznanego. Złowieszcze trzeszczenie wokół stóp Claya z każdą chwilą się

nasilało. Odwrócił się na pięcie i popędził pod ścianę, a kiedy wyjście samo się przed nim nie otworzyło, uderzył resztką Czarnej i wybił niewielki, lecz w zupełności wystarczający otwór. Szkło pod jego nogami rozpadło się na kawałki w tej samej chwili, w której dopadł wyjścia; w ostatniej chwili wyciągnął rękę i zacisnął wsparte mocą Zielonej palce na krawędzi otworu. Zaczął się podciągać, gdy wtem jego uwagę przykuł nowy dźwięk: huk płomieni zrodzonych w smoczej gardzieli. Spojrzał w dół i zobaczył Białego plującego potężnym strumieniem ognia. Płomień nie był skierowany w jego stronę. Biały ział ogniem i obracał się w miejscu, stojąc na rozległej spirali, która mignęła Clayowi przy wejściu do kopuły, a w której teraz rozpoznawał równe rzędy małych, okrągłych obiektów. Tworzyły łagodnie zakrzywiające się linie, jak ziarna w kwiecie słonecznika, i sięgały daleko poza obręb posadzki kopuły. Smoczy ogień muskał kolejne okrągłe obiekty, a one pod jego wpływem czerniały... Chociaż nie tak do końca, bo po chwili każdy zaczynał się jarzyć własnym blaskiem, z początku słabiutkim i bladym, lecz szybko narastającym. Clay widział coś podobnego już wcześniej, w zagrodach hodowlanych. To są jaja, uświadomił sobie. Biały nie ustawał w swoich wysiłkach. Każdemu plunięciu ogniem towarzyszył charakterystyczny triumfalny skrzek. Ogień przebudzenia. Czując, że Zielona zaczyna się wyczerpywać, podciągnął się, wybiegł z kopuły... i stanął jak wryty na widok górników z Jasnego Brzegu: stali przed nim uzbrojeni w noże i kilofy, na ich twarzach malowało się odbicie furii Białego, a nie było już Silverpin, która by ich powstrzymała. Wbił wzrok w sam środek ich szeregu i zaczerpnął mocy Czerwonej. Zamierzał puścić się biegiem i wypalić sobie drogę przez ich szyki, a od ewentualnych natrętów opędzać się za pomocą zabranego Silverpin noża. Ostatecznie nie było takiej potrzeby. Lutharon z rykiem opadł spod sklepienia, ziejąc ogniem na Splugawionych. Upiekł żywcem połowę z nich, zanim

wylądował w ciżbie i zaczął młócić pozostałych ogonem i szarpać pazurami. Ethelynne przywarła do jego grzbietu, gdy w śmiertelnym tańcu roztrącał Splugawionych na wszystkie strony jak czerwone plewy. Zielona w żyłach Claya wyczerpała się do cna. Opadł na kolana, przed zemdleniem powstrzymywało go tylko rwanie w piersi. Lutharon podszedł do niego, znacząc kamień czerwonymi śladami pazurów. Ethelynne zsunęła się z grzbietu smoka i przykucnęła obok Claya. – Ale jak...? – wykrztusił z wysiłkiem. – Pan Skaggerhill zdołał naprawić mechanizm kolejki linowej – wyjaśniła z uśmiechem, po czym skrzywiła się na widok jego ran. – Zużyliśmy sporo prochu, żeby wybić otwór, w którym Lutharon by się zmieścił. – Przecież kazałem im odejść – wyjęczał Clay i niemal osunął się na podłogę. – Musicie wszyscy uciekać... – Nie, nie, nie, nic z tych rzeczy. – Ethelynne złapała go pod pachy i podniosła z siłą, która musiała płynąć z Zielonej. – Odkryłeś nadzwyczaj interesujące miejsce – mówiła dalej, wlokąc go w stronę Lutharona. – Warte starannych badań. – Nie możesz tu zostać. – Clay skinieniem głowy wskazał rozbitą kopułę. – Jaja... – Jaja? Spod kopuły dobył się gniewny ryk i jej naruszony sufit dosłownie eksplodował, gdy ze środka wynurzył się Biały. W chmurze pyłu i gruzu opadł na posadzkę niespełna dwadzieścia stóp od nich, przywarł do ziemi i przenikliwym wrzaskiem rzucił wyzwanie Lutharonowi. Czarny odpowiedział rykiem i odskoczył od Claya i Ethelynne, żeby stawić Białemu czoło. Podwinął ogon do uderzenia i rozłożył skrzydła. – Nie! – Ethelynne wbiegła pomiędzy smoki i gestem wyciągniętej ręki osadziła Lutharona w miejscu. – Przestań. To... – Zawiesiła głos i odwróciła się do Białego, a gdy znów przemówiła, zniżyła głos tak bardzo, że Clay ledwie usłyszał jej słowa: – To mój błąd, stary druhu, i to ja muszę go naprawić.

Patrząc na nią, Biały jakby nieco się uspokoił. Przekrzywił łeb i zmrużył oczy, ewidentnie rozpoznawszy, z kim ma do czynienia, a po chwili wydał z siebie niepewny pomruk i obnażył zęby w grymasie irytacji. – Zgadza się – powiedziała Ethelynne. – Ja też żałuję, że cię wtedy nie zabiłam. Pomruk przeszedł w ryk, Biały rzucił się naprzód z rozcapierzonymi pazurami przednich łap... i nagle znieruchomiał sparaliżowany uderzeniem Czarnej. Nawet Clay poczuł jej siłę, mimo że przecież nie była skierowana przeciwko niemu. Nigdy wcześniej nie widział tak potężnego dowodu Błogosławieństwa. Biały mocował się z narzuconymi mu pętami, z jego rozdętych nozdrzy sączył się dym, z gardła płynął nieustający gniewny pomruk. – Clay? Przeniósł wzrok na Ethelynne, która ze smutnym uśmiechem obejrzała się na niego przez ramię. Był tak podobny do uśmiechu Silverpin, że przyprawiał o mdłości, i nagle Clay zdał sobie sprawę, że nie tylko nożowniczka wykorzystała go do swoich celów. – Dziękuję ci – mówiła tymczasem Ethelynne. – Musiałam to zakończyć. A teraz idź już, czekają na ciebie. Odwróciła się i spojrzeli sobie z Lutharonem w oczy w niemym porozumieniu. Ethelynne odwróciła wzrok, a smok się wzdrygnął i z cichym, żałosnym jękiem chwycił Claya w pazury i rozpostarł skrzydła do lotu. – Nie! Clay szarpał się i wyrywał, brocząc krwią, ale Lutharon tylko wzmocnił uścisk, rozpędził się i wzbił w powietrze. Clay zdołał się jeszcze odwrócić. Skoncentrowana Ethelynne wściekłym pchnięciem Czarnej odrzuciła Białego, a potem podniosła olbrzymi kawał gruzu i spuściła mu go na łeb. Trzasnęły zmiażdżone kości, lecz Biały wciąż żył. Otrząsnął się i zionął ogniem. Ethelynne zmieniła się w powietrzu w rozmazaną smugę, tak szybko uskoczyła przed snopem płomieni,

i odpowiedziała własnym ogniem: uderzyła Czerwoną. Biały zawył z bólu, jego rany buchnęły parą i dymem. Przez chwilę wydawało się, że Ethelynne wyjdzie z tej próby zwycięsko: Biały się cofał, a ona na przemian smagała go ogniem i bombardowała kamieniami. Wtedy jednak powietrze rozdarł dziwny trzask dobiegający ze zniszczonej kopuły. Błyskawicznie narastał, aż w końcu spod kopuły wyprysnęło stado młodych smoków; niezwykły dźwięk okazał się odgłosem niezliczonych skrzydeł młócących powietrze. Zatoczyły krąg wokół podziemnej komory, tworząc dwukolorową chmurę. Lutharon wzbijał się coraz wyżej. Czerwone... – pomyślał Clay, niemal mdlejąc z bólu. I Białe. Ale ani jednego Czarnego. W ostatniej scenie, która rozegrała się na jego oczach, zanim stracił przytomność, dwubarwna chmura runęła na maleńką już teraz postać Ethelynne. Smoki przykryły ją gęstym rojem, który przez chwilę miotał się dziko i tętnił, zanim rozpadł się i wzbił w powietrze. Po Ethelynne nie został żaden ślad. Biały zaryczał triumfalnie.

Rozdział 46 Lizanne

– Wygląda inaczej – powiedział. Wyczuła, że przygląda się jej myślobrazowi. – Mniej schludnie niż zwykle. – Mam zlepek nowych wspomnień – odparła. – W dodatku ostatnio nie bardzo miałam czas tu sprzątać. Zwróciła uwagę, że jego myślobraz również wyraźnie się zmienił. Powierzchnia Nelphii była odwzorowana w ciemniejszych barwach niż przedtem, a w dolinach i wśród górskich szczytów wirowały liczne małe trąby powietrzne. Przyglądała się, jak formuje wspomnienie ze spotkania z Białym, jak wzbija księżycowy pył i formuje z niego spójną opowieść – w każdym razie tak spójną, jak było to możliwe dla pogrążonego w żałobie umysłu. Obraz śmierci Ethelynne Drystone, wyjątkowo poszatkowany, odzwierciedlał niechęć Claya do powtórnego przeżywania tej sceny, ale Lizanne i tak podziwiała go za wytrwałość, gdy mimo bólu panował nad obrazami zdrady i straty. Ostatni segment wspomnień był najbardziej chaotyczny, bo właśnie wtedy odniesione obrażenia najostrzej dawały mu się we znaki. Patrzyła, jak na grzbiecie Czarnego ucieka przed triumfującym Białym i przemierza wyryty eksplozjami tunel w skale, a potem widziała już tylko mętny kolaż obrazów z okresu, w którym Clay na przemian tracił i odzyskiwał przytomność: ściągnięta troską twarz stryja, Najemnicy niosący go do wagonika kolejki, ostatni rzut oka na najwyższy szczyt, a potem ciemność. – Czyli żyje – powiedziała. – Tak. – Dreszcz żalu przebiegł po księżycowym krajobrazie. –

Przykro mi. Lizanne znów poczuła przypływ tego samego uczucia, które dręczyło ją, odkąd Czerwona Allice i Edgerhand wyłowili ją z morza, złożyli na pokładzie i ostrożnie otulili rozgrzanym Czerwoną powietrzem, żeby zwalczyć przenikający ją do szpiku kości ziąb – nieznajomego i nadzwyczaj nieprzyjemnego poczucia przytłoczenia przez okoliczności. – Trudno – mówiła dalej, siląc się w myślach na dziarski ton, który miał zamaskować przenikający ją niepokój. – Przynajmniej uzyskaliśmy potwierdzenie. We flocie przebąkuje się o powrocie do Carvenportu; taka wiadomość powinna położyć kres tym mrzonkom. Zawiesiła głos i zmierzyła jego twarz bacznym spojrzeniem, ale zobaczyła tylko młodego człowieka uginającego się pod brzemieniem ogromnej odpowiedzialności. Jedyny żywy człowiek, który pił krew Białego, pomyślała. Mocno powątpiewała w to, że krew Białego jest takim cudownym i cennym darem, jak sobie to wyobrażała madame Bondersil. – Wie pan, co to może oznaczać? – zapytała i przywołała trąbę powietrzną, z której uformował się obraz skutej lodem wieży. – Ta... wizja? Jego twarz drgnęła w przelotnym grymasie rozbawienia. – Moim zdaniem oznacza tyle, że czeka mnie jeszcze bardzo długa droga, panienko – odparł. – Gdzie teraz jesteście? – Stryj mówi, że kilka dni od Hadlocku. Obyśmy tylko jeszcze kogoś tam zastali. Na razie co rusz znajdujemy na szlaku nieżywych górników; Splugawieni nie próżnowali w tym rejonie. Całe szczęście, że Lutharon postanowił zostać z nami, bo wydaje mi się, że ich odstrasza. Wczoraj mignął nam spory oddział. Spodziewaliśmy się, że będą chcieli nas zaatakować, ale oni po prostu maszerowali na północ. Pewnie mają ważniejsze sprawy na głowie. – Tamta góra... Biały ich przyzywa. – Tak przypuszczam.

– Proszę się do mnie odezwać, kiedy już będziecie w Hadlocku. Jeżeli nie znajdziecie tam żadnego statku, natychmiast po dotarciu do Feros każę Zarządowi coś po was posłać. – Jest pani bardzo pewna, że Zarząd zechce tańczyć, jak mu zagracie. – Jeżeli chcą odzyskać swoje posiadłości w Arradsii, nie będą mieli innego wyjścia. Kimże są bez produktu? – Coś mi mówi, że cały świat będzie się musiał nauczyć bez niego obchodzić przez bardzo, bardzo długi czas. Może nawet już zawsze. Sama pani widziała: smok żyje, a teraz ma do towarzystwa licznych braci i siostry. – Widziałam również, że udało się go panu zranić. Wyspiarka była mu do czegoś potrzebna; przypuszczam, że bez niej jest w jakimś sensie niepełny. Okaleczony. Nastąpiła przerwa w rozmowie. Jedna z małych trąb powietrznych Claya przybliżyła się i przeobraziła w znajomy obraz dziewczyny tańczącej w sali balowej. – U niej wszystko w porządku – zapewniła go Lizanne. – Zaproponowałam jej opiekę, ale się nie zgodziła. Nie chciała się rozstawać ze swoim oddziałem. Sama opiekuje się zresztą dwojgiem dalcyjskich sierot. Rodzeństwem. – A Derk? Pokazała mu wspomnienie Joi ze śmierci brata; osłaniając ją własnym ciałem, wyniósł ją z płonącego kościoła i zginął przeszyty ostrzem ukrytym w lasce Keyvine’a. – Przykro mi – powiedziała, gdy scena dobiegła końca. – Proszę jej przekazać... – Powierzchnia Nelphii zadrżała pod ciężarem jego wyrzutów sumienia. – Proszę jej przekazać, że cieszę się, że udało jej się w końcu pożeglować na statku napędzanym krwią. – Tak zrobię. Myślobraz Claya przyblakł, najwidoczniej kończył mu się zasób produktu, ale udało mu się przedłużyć kontakt jeszcze o kilka sekund i przekazać dwa szczere zdania, od których rosło serce:

– Nasz kontrakt przyniósł śmierć wielu ludziom. Cieszę się, że nie była pani jednym z nich. *** Trans dobiegł końca i Lizanne znów znalazła się w małej kabinie, którą dzieliła z Tekelą. Dziewczyna leżała na drugiej koi i spała snem tak twardym, o jaki Lizanne nigdy by jej nie podejrzewała. Wzdrygnęła się na widok poparzeń na dłoniach Tekeli, odniesionych w najgorętszym momencie bitwy: Tekela wystawiła rewolwer przez szczelinę pomiędzy płytami pancerza i strzeliła do Niebieskiego, gdy zbierał się do zionięcia; jedyną nagrodą za ten przejaw odwagi były oparzenia, chociaż klęła się na wszystkie świętości, że wpakowała kulę prosto w smoczą gardziel. Duże dawki Zielonej pomogły wygoić rany i zapobiegły trwałym uszkodzeniom, na skórze pozostały jednak przebarwienia i dłonie Tekeli przypominały pozszywane ze skrawków rękawiczki. Lizanne wstała, sięgnęła po leżącą w kącie obszerną torbę i spojrzała na znajdujący się w środku przyrząd. Powiedziałeś nam tak wiele i zarazem tak mało, pomyślała pod adresem dawno nieżyjącego wynalazcy. Zastanawiam się, czy wiedziałeś, dokąd nas kierujesz. Czy byłeś taki jak Silverpin? Czy tajemniczy głos nakłaniał cię do śmiertelnie niebezpiecznych wypraw i zmuszał do tworzenia nowych wynalazków? Czy tak jak my wszyscy byłeś zwykłym, chciwym głupcem? Przeszło jej przez myśl, żeby wyrzucić przyrząd za burtę i wraz z nim pozbyć się wszelkich sekretów skrywanych w jego mechanizmie, ale ostatecznie z ciężkim westchnieniem zamknęła torbę i odłożyła ją na miejsce. Tajemnic przyrządu nie potrafiła przeniknąć ani ona sama, ani znacznie od niej bieglejszy w sprawach technicznych Jermayah, ale w Feros żył człowiek, który mógł tego dokonać. – To mój jedyny prezent dla ciebie, ojcze – wyszeptała. – Może nareszcie ucieszysz się na mój widok.

*** Arberusa znalazła na platformie, z której odpierali ataki Niebieskich; stał oparty o żelazną pancerną ścianę i gapił się na morze. Z dymiącą cygaretką w palcach przypominał jej kogoś, kogo nie tak dawno zabiła. Na to wspomnienie rozgorzał w niej gniew na zdradzieckie knowania madame – ale też przyjemna świadomość, że to wszystko ma już za sobą. Wiedziała, że nigdy więcej nie będzie szpiegiem, i była to perspektywa nadspodziewanie sympatyczna. – Zastanawia się pan czasem – zagadnęła, stając obok Arberusa – co by o tym wszystkim powiedziała pańska babka? Wzruszył lekko ramionami, nie patrząc na nią. Była noc, na niebie świeciły trzy księżyce i morze mieniło się jak roztopione srebro. – Lubię sobie wyobrażać, że zrozumiałaby – odparł Arberus. – Jak na idealistkę, była z natury niezwykle pragmatyczna. – Byłaby aż tak wielkoduszna? – Lizanne uniosła brew. – Światowa gospodarka znalazła się o krok od katastrofy, a pan sprzymierzył się z żądną zysku korporacją. Parsknął śmiechem i odpowiedział eutheryjskim cytatem: – „Koncepcja stabilności rynków jest chyba największym kłamstwem korporacyjnych elit, które, przekuwając opis w ideologię, stały się ślepe na nieuchronną wadę wszystkich społeczeństw opartych na chciwości...”. Potok zjadliwych słów został przerwany pocałunkiem Lizanne. Wargi Arberusa były szorstkie i spierzchnięte po wielu dniach spędzonych na morzu, oddech miał gęsty od tytoniowego dymu, ale ani jedno, ani drugie nie stanowiło dostatecznego powodu, żeby przestać go całować. Dopiero po chwili odsunęła się od niego, wyjęła mu cygaretkę z palców i zaciągnęła się nią głęboko, rozbawiona jego zdumioną miną. – Mój ojciec – powiedziała, wydmuchując cienką strużkę dymu – szczerze cię znielubi.

Rozdział 47 Hilemore

Zejście z rafy Dobra Okazja przypłaciła jeszcze tylko kilkoma dodatkowymi rysami na kadłubie: kiedy silny wschodni wiatr wzburzył wodę, fale zepchnęły ją z koralu. Hilemore kazał dać całą naprzód i z odpływem wyszli w morze. Zenida natychmiast obrała kurs na południe. Podobnie jak większość załogi, rzadko się odzywała, nieustannie przepatrując fale w poszukiwaniu śladów obecności smoków. Minęły dwa dni, odkąd byli świadkami zatopienia corvuskiego okrętu i wielkiej migracji Niebieskich na północne wody. Od tamtej pory całą załoga chodziła roztrzęsiona, a Hilemore nawet nie miał do swoich ludzi pretensji, chociaż dławił w zarodku wszelkie sugestie przedłużenia pobytu na rafie. – To zimnowodne stworzenia – mruknęła po varestiacku Zenida, bardziej chyba do siebie niż do Hilemore’a. – Polują na wieloryby i morsy wśród lodów. Nigdy nie zapuszczały się tak daleko na północ. Nigdy. – Aż do teraz – skomentował Hilemore. Nic lepszego nie przyszło mu do głowy. Złapał się na tym, że przeklina w duchu pana Tottleborna za jego okropnego pecha. W tej chwili wiele by dał za połączenie transowe z Zarządem Morskim – albo w ogóle z kimkolwiek. Przed smoczą migracją myślał wyłącznie o wojnie, teraz jednak zaczynało mu w głowie kiełkować podejrzenie, że wojna wcale nie musi być najważniejszym wydarzeniem w regionie. Było ich tak dużo, rozmyślał, wspomniawszy widok tnącego fale smoczego mrowia. Przez krótki czas zastanawiał się nawet, czy nie ruszyć ich

śladem; czy nie powinien przynajmniej spróbować ustalić, dokąd zmierzały. Jednakże czym innym było wpojone mu poczucie obowiązku, a czym innym – skłonności samobójcze. Poza tym szczerze wątpił, by załoga mu przyklasnęła. Jego ludzie, z natury przesądni, zachowywali się coraz bardziej jak nawiedzeni; przy wypełnianiu codziennych obowiązków mamrotali prastare formuły ochronne i podśpiewywali złowieszcze marynarskie pieśni; szczególną popularnością cieszyła się „W głębinach Morza Widm”. Ostatecznie z braku innych pomysłów postanowił trzymać się pierwotnego planu: Okazja popłynie do Hadlocku, tam odnowi zapasy, a przy odrobinie szczęścia w faktorii Syndykatu znajdzie się jakiś Błogosławiony, który wreszcie im wyjaśni, co się właściwie dzieje. *** Dwa dni później kolejny sztorm zmusił ich do zboczenia z kursu na południowy zachód, co o ponad tydzień miało wydłużyć rejs do Hadlocku. Przez cały czas Hilemore utrzymywał żelazną dyscyplinę, urządzał regularne ćwiczenia artyleryjskie i pilnował, żeby załoga nie zaniedbywała rozlicznych obowiązków, które decydowały o tym, czy Okazja będzie sprawnym morskim statkiem, czy niechlujną krypą. Z upływem czasu nastroje się poprawiły, zwłaszcza że Niebieskie się nie pokazywały, i ludzie odzyskali część dawnej werwy, gdy wreszcie do nich dotarło, że na razie nie czeka ich zagłada. Wszystko to uległo zmianie, gdy natknęli się na szalupę. Wypatrzyli ją z bocianiego gniazda pięć dni po uwolnieniu Okazji z rafy. Wrócili przez ten czas na kurs do Hadlocku i szli prościutko na zachód przez cudownie spokojne posztormowe morze. W odpowiedzi na meldunek przez rurę głosową Hilemore wycelował lunetę w maciupeńki punkcik poniżej linii widnokręgu: łódź bez żagla, przykryta brezentową płachtą. I ani śladu załogi.

– Bardzo wolno naprzód – rozkazał Talmantowi i zwrócił się do Steelfine’a: – Proszę sprowadzić tę szalupę tutaj, poruczniku. – Tak jest. Hilemore wolał nie ryzykować: kazał obsadzić wszystkie działa i ustawił strzelców w szeregu na całej długości relingu, a kiedy szalupa znalazła się dwadzieścia stóp od rufy statku, dał rozkaz „maszyny stop” i kazał Zenidzie wykonać podejście. Steelfine – półnagi i bosy – wyskoczył za burtę, podpłynął do łodzi, przywiązał linę do rumpla steru... i skrzywił się z ogromnym niesmakiem. Przyczynę owego niesmaku Hilemore poznał chwilę później, gdy wiatr zawiał ponad relingiem. Załoga zareagowała niespokojnym pomrukiem. Wszyscy aż za dobrze znali tę woń. Steelfine wgramolił się do łodzi, złapał skraj płachty i spojrzał pytająco na Hilemore’a, a kiedy ten odpowiedział skinieniem głowy, Wyspiarz zerwał brezent. Uwolnił kolejną falę smrodu i odsłonił sześć ciał. Wszystkie były poparzone, jedno z nich tak ciężko, że twarz zmieniła się w zwęgloną maskę. Nie żyli od kilku dni. Stężenie pośmiertne wyrysowały im uśmiechy na twarzach. – Marynarze z Konglomeratu Wschodniego, panie kapitanie! – zawołał Steelfine, podnosząc pusty worek z namalowanymi od szablonu literami. – Prawdopodobnie z SKW Przedsięwzięcie. – Znam ten statek – odezwał się jeden z ludzi Hilemore’a. – Kursuje między Hadlockiem i Carvenportem. – Już nie – wtrącił ponuro inny. – Sądząc po tym, jak wyglądają, pomarli najdalej w dzień po tym, jak wsiedli do szalupy. – Dobra! – Hilemore przywołał wszystkich do porządku. – Strzelcy, rozejść się. Wracajcie do swoich obowiązków. – Stanął przy relingu. – Proszę ich odesłać na wieczny spoczynek, poruczniku. Król Głębin czeka na daninę. *** Podejścia do Hadlocku strzegła latarnia morska niezwykle

pomysłowej konstrukcji: miała łukowaty, obły fundament, żeby lepiej opierać się naporowi częstych w tym rejonie sztormów. Mieli jednak szczęście, że oglądali ją za dnia, bo Hilemore nie widział szans na to, żeby w najbliższej przyszłości mogła zapłonąć ostrzegawczym światłem. Żelazno-szklana obudowa lampy, która powinna znajdować się na szczycie wysokiej wieży, zniknęła, sama wieża zaś była osmolona płomieniami. Los latarników musiał pozostać w sferze domysłów – i chyba tak było najlepiej. Biegnący z tyłu za latarnią kanał przedstawiał jeszcze bardziej złowieszczy widok: obserwator na gnieździe meldował o co najmniej czterech spoczywających w nim wrakach; trwał przypływ i widzieli tylko maszty sterczące z fal jak bezlistne drzewa po powodzi. – Źle to wróży Hadlockowi – mruknęła Zenida. Zbliżyli się do portu i Hilemore kazał zwolnić, po czym obejrzał miasto przez lunetę i stwierdził, że przewidywania Zenidy okazały się aż nazbyt trafne. Nie ostał się ani jeden cały budynek, ulice przeobraziły się w nieregularne krechy poczerniałej cegły, nigdzie nie było widać żywej duszy. Spojrzawszy nieco niżej, zobaczył port pełen zatopionych statków, wśród których na wodzie unosiło się sporo wzdętych ciał. – Maszyny stop – rozkazał rozdrażniony zdławionym tonem własnego głosu. Odchrząknął, ciesząc się w duchu, że nikt z obecnych nie zauważył tej chwili słabości. – Poruczniku, proszę sformować oddział strzelców i przygotować szalupę. Zejdziemy na ląd. Panie Talmant, przejmuje pan dowodzenie. *** – Czy to aby na pewno rozsądne? – spytała półgłosem stojąca obok niego Zenida, gdy szalupa znalazła się w porcie. Wszyscy, którzy nie wiosłowali, z gotowymi do strzału karabinami przepatrywali ruiny. – Potrzebujemy zapasów – odmruknął Hilemore. – Żywności,

amunicji i produktu, jeśli tylko coś zostało. – Tutaj znajdziemy tylko śmierć. Zenida mocniej ścisnęła w dłoni swój corvuski rewolwer, rozglądając się wśród wraków. Musieli przepłynąć pośród trupów, żeby przedostać się do nabrzeża; w pewnym miejscu było ich tak dużo, że Steelfine musiał je odpychać wiosłem. Jedno z ciał rozpękło się i w powietrze wzniósł się obłok cuchnących gazów. Zanim przybili do kei, kilku członków załogi zwymiotowało śniadanie. Hilemore zostawił dwóch ludzi na straży przy szalupie, a wszystkich pozostałych poprowadził w głąb zgliszczy Hadlocku. W swojej karierze kilkakrotnie odwiedził to miasto i nauczył się doceniać spokojny port i serwowane w nim solidne, choć może nieszczególnie wyrafinowane jedzenie. Jego ludzie mieli zgoła inne zainteresowania. – Tu był burdelik Smagłej Ślicznotki – powiedział jeden głosem zdławionym z emocji, wskazując karabinem stertę gruzu. – Dobra z niej była kobita; jak ci brakło obliga do ruchanka, zawsze któraś z dziewczyn służyła pomocną dłonią. – Panie kapitanie... – odezwał się półgłosem Steelfine. Przykucnął, wskazując karabinem na niebo. Hilemore zadarł głowę i dostrzegł ciemną skrzydlatą sylwetkę wśród chmur, nie więcej niż sto stóp nad ich głowami. Pierwszy raz widział takiego stwora, ale nie miał wątpliwości, że ma przed sobą Czarnego. – Przygotować się do strzału! – zakomenderował. Wszystkie karabiny zostały wycelowane w smoka. – To wszystko jego sprawka! – wysyczał jeden ze strzelców. W jego głosie dźwięczała już nuta paniki. – Powinniśmy zabić skurwiela i spieprzać stąd. – Stul dziób – uciszył go Steelfine groźnym tonem, biorąc smoka na cel. Czarny zakręcił, zawrócił, wyciągnął szyję... i Hilemore już wiedział, że smok ich widzi. – Trafisz go stąd? – spytał Steelfine’a. – Trafić, trafię – odparł Wyspiarz – ale nie wiem, czy zabiję.

– Nie zabijesz – rozległ się nagle obcy głos. Hilemore okręcił się na pięcie i wymierzył z rewolweru do człowieka stojącego w odległości zaledwie kilku jardów – młodego mężczyzny w płaszczu z zielonej skóry. Mężczyzna przyglądał mu się ciekawie, przekrzywiwszy lekko głowę. Hilemore rozpoznał potomka przybyszów z południa Mandinoru, urodzonego – sądząc po akcencie – w Carvenporcie. Spod rozdartej koszuli pod płaszczem przezierał poplamiony bandaż. Mężczyzna miał tylko nóż za pasem, w przeciwieństwie do ludzi, którzy jak spod ziemi wyrośli przy jego boku: czterej mężczyźni i młoda kobieta byli uzbrojeni w broń palną. – Nie zabijesz go – powtórzył, podchodząc bliżej. – Nie z tej pukawki. Za to on na pewno się wkurzy, jeśli spróbujesz. Zatrzymał się. Hilemore odwiódł kurek rewolweru. Zdumiał go wyraz twarzy młodego nieznajomego: znużony, smutny, a przy tym lekko rozbawiony. – Kim jesteś? – zapytał Hilemore. – Nazywam się Claydon Torcreek. – Młody mężczyzna podniósł ręce i parsknął śmiechem. Sądząc po sposobie, w jaki patrzył na Hilemore’a, najwyraźniej go rozpoznał. – I zaręczam, że nie chce mnie pan zastrzelić. Razem mamy ocalić świat.