Addicted for Now - KB. Ritchie 02 PL.pdf

SAVE OFFLINE

Addicted for Now

Addicted for Now Krista & Becca Ritchie

Nieoficjalne tłumaczenie waydale Korekta Vynn

Tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym, służącym do promocji autora. Tłumaczenie nie służy do otrzymania korzyści materialnych. Proszę o nie udostępnianie tłumaczenia.

1|Strona

Addicted for Now

CZĘŚĆ PIERWSZA „Ludzie mówią o tobie, jakbyś był Jezusem, ale nim nie jesteś. Czynisz cuda tylko po to, by uratować sobie tyłek. Co czyni z ciebie przeciwieństwo Jezusa, nieprawdaż?” - Hellion (Julian Keller) X-Men: Legacy Tom 1 242

2|Strona

Addicted for Now

{1} LILY CALLOWAY Ze wszystkich dni w miesiącu muszę utknąć w korku w tym najważniejszym dla mnie dniu. Staram się nie poganiać Noli, kierowcy rodzinnego, w naszej drodze powrotnej do domu, który dzielę z Rose. Zamiast tego wiercę się niespokojnie na skórzanym siedzeniu i wysyłam szybko wiadomość siostrze. Czy on już jest? Proszę, napisz nie, proszę, napisz, że nie przegapiłam jego powrotu. Mam czekać na białym ganku naszego ogrodzonego domu w Princeton, w stanie New Jersey: wiele akrów bujnej ziemi, krystalicznie błękitny basen, czarne okiennice. Brakuje jedynie parkanu. Mam oprowadzić go po przytulnym salonie oraz granitowej kuchni, poprowadzić na górę do sypialni, gdzie śpię. Nie będzie mieszkał w jednym z dwóch pokoi gościnnych. Nie, po raz pierwszy w życiu będzie rezydował w moim pokoju. Może pojawi się odrobina skrępowania na myśl o dzieleniu łóżka i łazienki dniami i nocami, na myśl o współżyciu poza kuchnią. Nasz związek będzie stuprocentowo prawdziwy i nie będzie żadnego popijania przed snem burbonu lub whisky. Będę mogła powiedzieć nie rób tego. A on będzie mógł chwycić mnie za nadgarstki, powstrzymując od szczytowania ku nieprzytomności. Mamy sobie pomóc. Tak właśnie planowaliśmy przez ostatnie trzy miesiące. A jeśli nie będę tam, żeby go powitać – to już spieprzę w pewien sposób. Po całych trzech miesiącach fizycznej rozłąki myślałam, że uda mi się to zrobić właściwie – to świętowanie jego powrotu z odwyku. Ponad desperackim pragnieniem jego dotyku, wpadnięcia mu w ramiona, czuję nagły przypływ wyrzutów sumienia. Proszę, spóźnij się, tak jak ja, myślę. Przychodzi wiadomość i otwieram ją, czując uścisk w brzuchu. Rozpakowuje się – Rose Moja twarz smutnieje i gula pojawia się w gardle. Mogę sobie wyobrazić wyraz jego twarzy, kiedy otworzył drzwi samochodu, spodziewając się, że zarzucę na niego ramiona i zacznę szlochać mu w pierś na jego przyjazd. A mnie tam nie było. Był zdenerwowany? Odpisuję. Przygryzam paznokcie, mały palec zaczyna troszeczkę krwawić. Przez ostatnich dziewięćdziesiąt dni ten nawyk sprawił, że moje palce wyglądają koszmarnie. Wydawał się spokojny. Za ile będziesz? – Rose Pewnie nie cierpi faktu, że jest z nim sam na sam. Nigdy nie byli dobrymi przyjaciółmi, skoro wolałam spędzać więcej czasu z Lo niż z nią. Ale jest na tyle życzliwa, że pozwala mu na zamieszkanie z nami. 3|Strona

Addicted for Now Może za dziesięć minut. Po wysłaniu jej wiadomości, przewijam swoje kontakty i odszukuję Lo. Po krótkiej chwili zawahania piszę drugą krótką wiadomość. Tak bardzo mi przykro. Za niedługo będę. Pięć wolnych minut mija bez odpowiedzi, a ja wiercę się tak bardzo, iż Nola pyta czy musi się gdzieś zatrzymać, abym mogła skorzystać z łazienki. Odmawiam. Jestem tak podenerwowana, że mój pęcherz i tak pewnie nie będzie działał tak, jak trzeba. Telefon wibruje mi w ręce, wydzierając mi serce spod żeber. Jak było u lekarza? – Lo Rose musiała mu wyznać powód mojej nieobecności. Umówiłam się do mojej ginekolożki cztery miesiące temu, bo jest szalenie rozchwytywana i odwołałabym wizytę gdybym sądziła, że zdołam umówić się wkrótce na inny termin. Ale to wątpliwe. I nie pomagał fakt, że ginekolog jest blisko Uniwersytetu Pensylwanii w Filadelfii, daleko od Princeton, gdzie teraz mieszkam. Droga powrotna pochłonęła cały mój czas. Musiałam czekać z godzinę. Miała opóźnienie, piszę. Po dłuższej chwili pojawia się nowa wiadomość. Ale wszystko w porządku? – Lo A, o to pytał. Jestem tak przejęta przegapieniem jego powrotu do domu, iż nie pomyślałam, że mógłby się martwić. Odpisuję. No, wygląda dobrze. Krzywię się, zastanawiając się czy to dziwna odpowiedź. Zasadniczo napisałam, że moja pochwa wygląda dobrze – co jest lekko dziwne. Do zobaczenia – Lo Zawsze pisał krótkie wiadomości i w tej chwili go za to przeklinam. Moja paranoja wzrasta, a ciężar na piersi wcale nie maleje. Chwytam za klamkę, gotowa wystawić głowę za okno, żeby zwymiotować. Zdaję sobie sprawę, że to dramatyczne, ale przy naszej sytuacji – alkoholik na odwyku i walcząca ze sobą seksoholiczka – nic nie jest przyziemne. Minęło dziewięćdziesiąt pełnych dni i pozostałam wierna Lo. Widziałam się z terapeutką. Ale seks wciąż potrafi polepszyć mi samopoczucie, maskując resztę emocji i zapełniając głęboką pustkę. Staram się odnaleźć zdrowy, a nie kompulsywny „muszę codziennie się pieprzyć” typ seksu. Nadal jestem skrępowana rozmową na ten temat, ale przynajmniej dokonałam tyle samo postępu, co Lo na odwyku. W głowie mi się kręci do chwili, kiedy Nola wjeżdża na podjazd. Wszystkie myśli wylatują do innego wymiaru i otępiona dziękuję Noli, wysiadając z auta. Fioletowe hortensje otaczają trzypiętrowy dom, fotele bujane stoją w rzędzie na ganku i flaga amerykańska przytula się do metalowego masztu blisko wierzby płaczącej. Próbuję nabrać do płuc wdech spokoju i schować niepokój, ale kończy się na tym, iż dławię się wiosennym pyłkiem kwiatowym, kaszląc w ramię. Dlaczego najładniejsza pora roku musi być także najobrzydliwsza?

4|Strona

Addicted for Now Nie powinnam tak stać na trawniku. Powinnam wbiec do środka i nareszcie dotknąć mężczyzny, który jest stałym obiektem mych fantazji. Ale zastanawiam się jak inaczej będzie wyglądał z bliska. Obawiam się niezręczności po tak długiej rozłące. Czy będziemy do siebie pasowali tak, jak wcześniej? Czy będę czuć się tak samo w jego ramionach? Czy może wszystko będzie nieodwracalnie inne? Zbieram się na odwagę, by wystąpić do przodu. A kiedy wspinam się na ganek, otwierają się drzwi wejściowe. Zamieram na najwyższym stopniu i patrzę, jak drzwi z siatką odbijają się od ściany domu. Wtedy pojawia się on mający na sobie ciemne dżinsy, czarną koszulkę i wisiorek z grotem, który podarowałam mu na dwudzieste pierwsze urodziny. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale nie potrafię się powstrzymać od zmierzenia wzrokiem jego ciała. Wystylizowanych jasnobrązowych włosów, dłuższych na górze, krótszych po bokach. Zarysowanych kości policzkowych, które sprawiają, że wygląda zabójczo i zachwycająco. Unoszącej się ręki do potarcia jego warg, jakby miał nadzieję, że dotkną one moich. Przygląda się mojemu ciału z tym samym zniecierpliwieniem, a potem przechyla głowę w bok, nasze oczy w końcu się spotykają. - Cześć – odzywa się, obdarzając mnie zapierającym dech w piersi uśmiechem. Jego klatka piersiowa opada ciężko, niemal w synchronizacji z moim nierównym oddechem. - Cześć – szepczę. Dzieli nas ogromna przestrzeń przypominając mi dzień, kiedy wyjeżdżał na odwyk. Uniesienie stopy i skrócenie tej odległości wydaje się być niczym wspinanie się po wzgórzu o kącie dziewięćdziesięciu stopni. Potrzebuję, by pomógł mi sięgnąć szczytu. Robi krok w moją stronę, przerywając napięcie. Wszystkie te emocje eksplodują mi w brzuchu. Tak bardzo go kocham. Tak bardzo za nim tęskniłam. Przez trzy miesiące czułam ból bycia odseparowaną od najlepszego przyjaciela, podczas gdy próbowałam zwalczyć seksualne przymusy. Potrzebowałam, by powiedział mi, że wszystko będzie w porządku. Potrzebowałam go przy swoim boku, ale nigdy nie przerwałabym jego odwyku ze względu na własne problemy, nie kiedy byłoby to szkodliwego dla jego leczenia. A niczego bardziej nie pragnę, jak tego, żeby Lo wyzdrowiał. I pragnę, żeby był szczęśliwy. - Wróciłem – mruczy. Staram się opanować łzy, ale mimowolnie spływają z moich kącików oczu. To ja powinnam pędzić z domu, żeby go powitać, a to on powinien stać na tych schodach. Dlaczego ciągle jesteśmy tacy na opak? - Przepraszam – mówię, powoli ocierając oczy. – Miałam być tutaj godzinę temu… Potrząsa głową, ściągając brwi, jakby mówiąc nie przejmuj się tym. Po raz kolejny obrzucam spojrzeniem jego ciało, potakując stanowczo głową. – Dobrze wyglądasz. – Nie potrafię stwierdzić czy na pewno jest trzeźwy. Nie stracił tego spojrzenia w oczach – tego, które zdaje się całować moją duszę i jednocześnie mnie uwięzić. Lecz nie jest 5|Strona

Addicted for Now wyczerpany, wyniszczony ani wychudły. Tak naprawdę to nabrał więcej masy, jego bicepsy są nieziemsko umięśnione. A po rozmowie przez Skype’a jakiś czas temu wiem, że ciało pasuje do ramion. Czekam, aż odpowie ty też, ale sunie spojrzeniem po moim ciele i przyglądam się, jak jego klatka piersiowa ciężko opada, a twarz wykrzywia się boleśnie. Mrugam. – O co chodzi? – Spoglądam na swoje ciało. Mam na sobie dżinsy i luźną bluzkę z dekoltem w serek, nic nadzwyczajnego. Zastanawiam się czy wylałam sobie kawę na spodnie czy coś, ale nie widzę tego, co on. Zamiast powiedzieć mi, co go niepokoi, przysuwa się do przodu, głębokie cierpienie w jego oczach mnie przeraża. Co zrobiłam źle? Cofam się – reakcja, której nie spodziewałam się w dniu dzisiejszym. Niemal staczam się ze schodów, ale otacza mnie ramieniem w talii, przyciągając do swojej piersi, ratując przed upadkiem na trawnik. Obejmuje mnie jego ciepło i chwytam się jego ramion, bojąc się puścić. Wpatruje się we mnie natarczywie zanim opuszcza wzrok na moje ramiona… ręce. Odrywa jedną od swojego bicepsa, sunąc palcami po moich, wykradając mi oddech z płuc. Unosi między nami moją dłoń, po czym podnosi mój łokieć, pokazując mi całe moje ramię. Moja klatka piersiowa się zapada, kiedy uświadamiam sobie źródło jego konsternacji oraz zranienia. - Co u diabła, Lil? – pyta. Zadrapałam sobie ramię do żywej skóry podczas ostatniej sesji terapeutycznej, a jutro najprawdopodobniej pojawi się wielki czerwony strup. Nawet przy obrzydliwych, przygryzionych paznokciach udało mi się podrażnić skórę. Lo przygląda się moim paznokciom, jego nozdrza drgają, kiedy powstrzymuje jeszcze więcej emocji. - Nic mi nie jest. Po prostu byłam wczoraj… niespokojna. Terapia była trudniejsza. Ty wracałeś do domu… - Nie chcę teraz o tym rozmawiać. Chcę, żeby mnie przytulił. Chcę, żeby nasze spotkanie było epickie – warte Pamiętnika. A mój durny niepokój i zły nawyk zrujnował piękny obrazek, który sobie wyobraziłam. Zabieram rękę i dotykam jego żuchwy, zmuszając go aby przestał skupiać się na moich problemach. – Czuję się dobrze. Słowa wydają się trochę fałszywe. Nie czuję się w stu procentach dobrze. Te ostatnie trzy miesiące były sprawdzianem, który z łatwością mogłam oblać. Czasami myślałam, że poddanie się będzie lepsze od walki. Ale udało mi się. Jestem tutaj. Lo jest tutaj. Tylko to się liczy.

6|Strona

Addicted for Now Nagle przesuwa ramiona na moje plecy i przywiera ciałem do mojego. Muska ustami moje ucho, posyłając spiralami dreszcze wzdłuż mego karku. Szepcze: - Proszę, nie okłamuj mnie. Rozchylam usta. – Ja nie… - Ale nie potrafię dokończyć, bo zaczynają wzbierać się łzy, paląc po drodze. Chwytam jego ramiona, przytulając się do niego mocniej, obawiając się, że zamierza się odsunąć i zostawić mnie załamaną na ganku. – Przepraszam – krztuszę. – Nie odchodź… Odsuwa się lekko i łapię go mocniej zdesperowana i przestraszona. On jest deską ratunku, której nie potrafię określić ani wyrazić słowami. Polegam na nim bardziej niż jakakolwiek dziewczyna powinna polegać na chłopaku, ale to on stanowił trzon mojego życia. Bez niego upadnę. - Hej. – Bierze w ręce moją twarz. Jego zaszklone oczy przywracają mnie do rzeczywistości. Do świadomości, iż odczuwa moje cierpienie tak, jak ja jego. W tym tkwi problem. Tak bardzo czujemy swój wzajemny ból, iż ciężko jest powiedzieć nie. Ciężko jest zrezygnować z uzależnienia, które otępi agonię dnia. – Jestem tutaj – mówi, po policzku spływa mu pojedyncza łza. – Razem to pokonamy. Tak. – Możesz mnie pocałować? – pytam, zastanawiając się czy to dozwolone. Moja terapeutka dała mi białą kopertę pełną moich seksualnych ograniczeń – co powinnam, a czego nie powinnam robić. Poradziła, żebym tego nie czytała, a zamiast tego dała Lo. Ponieważ powinnam dążyć do intymności, nie celibatu, to muszę oddać mu władzę w łóżku. On ustawi limity i będzie mi mówił, kiedy przestać. Wczoraj oddałam kopertę Rose i kazałam przekazać Lo na wypadek, gdybym stchórzyła. Biorąc pod uwagę, jak bardzo Rose przejmuje się moim postępem w leczeniu, to jestem pewna, że to była pierwsza rzecz, którą zrobiła, kiedy Lo przeszedł przez drzwi. Nie mam pojęcia, ile razy mogę go pocałować. Ile razy mogę szczytować czy mogę uprawiać seks gdzieś indziej poza sypialnią. Jestem tak kompulsywna wobec stosunku i gry wstępnej, że muszą zostać postawione ograniczenia, ale uleganie im będzie najtrudniejszą częścią tej podróży. Ociera kciukiem moje łzy, a ja ścieram jego. Czekam na jego odpowiedź, wpatrując się w jego wargi, które chcę całować, aż napuchną. Opuszcza czoło w moim kierunku i staję się mocno świadoma tego, jak przyciska palce do moich bioder, twardości jego ciała. Potrzebuję, żeby skrócił tę przestrzeń pomiędzy nami. Potrzebuję, żeby mnie całą wypełnił. Szybko przywieram do niego ustami, spodziewając się, że uniesie mnie w talii, wsadzi mi język do ust i uderzy moimi plecami o balustradę. Ale nie ulega moim pragnieniom. Odchyla się i przerywa pocałunek w ciągu paru sekund. Żołądek opada mi do stóp. Lo rzadko mi odmawia, kiedy chodzi o seks. Spełnia moje łaknienia, aż jestem mokra i chętna. 7|Strona

Addicted for Now Zdaję sobie sprawę, że sprawy się pozmieniają. – Na moich warunkach – szepcze nisko i ochryple. Moje ciało już pulsuje od jego bliskości. – Proszę – błagam. – Tak dawno cię nie dotykałam. – Chcę przesunąć dłońmi po całym jego ciele. Chcę, aby wbijał się we mnie, dopóki nie krzyknę na głos. Wyobrażam to sobie w kółko, dręcząc się tymi cielesnymi myślami. Ale pragnę także być silna i nie rzucić się na niego, jakby był jedynie ciałem, którego mi brakowało. Znaczy dla mnie o wiele więcej. Może jest zraniony moim uporem, żeby go pocałować? Może dostrzega to, jako zły znak? – Przepraszam – przepraszam po raz kolejny. – Nie chodzi o to, że pragnę cię dla seksu… to znaczy chcę seksu, ale pragnę ciebie, bo tęsknię za tobą… i kocham cię, i potrzebuję… - Potrząsam głową. Moje słowa brzmią głupio i desperacko. - Lil – mówi powoli. – Uspokój się, dobrze? – Zakłada mi za ucho kosmyk włosów. – Nie sądzisz, iż wiem, jakie to dla ciebie trudne? Wiedziałem, że nastąpi taka chwila. – Opuszcza spojrzenie na moje usta. – Wiedziałem, że będziesz chciała mnie pocałować i żebym wziął cię szybko i mocno. Ale dzisiaj się to nie wydarzy. Kiwam szybko głową, nie cierpiąc tych słów, ale próbuję je przyswoić i zaakceptować. Zaczynają lecieć niepohamowane łzy, ponieważ boję się, iż nie będę w stanie opanować przymusu. Myślałam, że separacja od Lo będzie trudną częścią, ale nauczenie się posiadania z nim zdrowego, intymnego związku niespodziewanie wydaje się niemożliwa. Jest mężczyzną, którego chcę wykorzystywać w każdej minucie dnia. Jeśli tego nie robię, to fantazjuję na ten temat. Jak mam przestać? Jego oddech robi się płytki, jakby moje łzy zawiązywały mu żołądek w węzeł. Mój za to jest już w strzępach. Czuję się kompletnie zniszczona przez poczucie winy, wstyd i desperację. Mocniej wbija palce w moje boki, jakby przypominając mu, że jest tutaj, dotyka mnie. – Wydarzy się to – wydusza – że przeniosę cię przez te drzwi. Przeciągnę każdą jedną chwilę, aż będziesz wyczerpana. I będę poruszał się tak wolno, iż dzień sprzed trzech miesięcy będzie wydawał się dniem wczorajszym. A jutro będzie niczym dzisiaj i nikt w tym pieprzonym wszechświecie nie będzie w stanie wypowiedzieć twojego imienia bez dołączenia mojego. A potem całuje mnie tak natarczywie, tak namiętnie, że duszą mi się płuca. Delikatnie wsuwa język do moich ust i rozkoszuję się każdym maleńkim ruchem. Trzyma mnie za potylicę, ściska włosy, ciągnie i elektryzuje mi wszystkie nerwy. Zsuwa dłonie na moje pośladki i podnosi mnie bez wysiłku. Oplatam go nogami w pasie, przytulając się do niego mocno w przedniej wersji „na barana”. Zanosi mnie do środka, tak jak obiecał. Wsuwam pod jego ramiona swoje i przytulam policzek do jego twardego torsu, słuchając nierównego rytmu serca. Jesteśmy tak blisko, ale i tak chcę być bliżej. Mój oddech staje się od tego płytki. Całuje mnie w czubek głowy i zanosi do mojej sypialni na drugim piętrze. Cóż – naszej sypialni. Siatka przeciwko robalom jest odsunięta, czarnobiała narzuta zakrywa czerwoną 8|Strona

Addicted for Now kołdrę. Lo układa mnie na materacu i wyciągam rękę, żeby chwycić w pięść jego koszulkę i przyciągnąć do siebie. Ale odsuwa się, kręcąc głową. Powoli, przypominam sobie. Racja. Zwieszam nogi z krawędzi łóżka i podpieram się na łokciach, kiedy stoi przede mną. - Jestem twój – mówi. – Zawsze będę twój, Lily. Ale teraz to twoja kolej na wypowiedzenie tych słów. Siadam prosto i mierzę go wzrokiem. W całym naszym życiu nigdy nie powiedział do mnie jesteś moja. Nigdy nie wziął mnie w taki sposób, w jaki ja jego. Oddał mi się. I zdaję sobie sprawę, że to moja kolej na coś prawidłowego i oddanie się jemu. - Jestem twoja – szepczę. Mięśnie w jego szczęce drgają, niemal układając się w uśmiech. – Uwierzę ci, kiedy to zobaczę. Mrużę oczy. – Więc dlaczego kazałeś mi to powiedzieć? Nachyla się do przodu, zbliżając do mnie usta. Kładzie dłonie po obu stronach mego ciała, zmuszając do lekkiego odchylenia się. Waham się czy go pocałować. Wydaje mi się, że mnie sprawdza. – Bo uwielbiam te słowa. Rozchylam wargi. Pocałuj mnie, proszę. – Jestem twoja – dyszę. Patrzy mi w oczy, przygląda mi się, przeciąga moment. Miejsce między moimi nogami jest obolałe dla niego. Pragnę ciężaru jego ciała – żeby przycisnął się do mnie, wypełnił mnie, powtarzał moje imię w kółko. Pocałuj mnie. – Jestem twoja – wyduszam, otwierając szeroko oczy w kompletnym napięciu. A wtedy ssie moją dolną wargę, przekornie ją przygryza i przyciska do mnie miednicę. Unoszę biodra, żeby się z nim spotkać, a on mi na to pozwala. Lo łapie za brzeg swojej bluzki i ściąga przez głowę, odrzucając ją na bok. Nim zdążę dotknąć jego naprężonej klatki piersiowej i niedawno wyrzeźbionych mięśni brzucha, splata swoje palce z moimi. Jednocześnie opiera kolano na materacu i przesuwa mnie wyżej na łóżku, moja głowa odnajduje poduszkę. Wspina się na łóżku, nie wypuszczając z uścisku moich dłoni. Potem wyciąga mi ramiona wysoko nade mną, a wtedy nasze knykcie uderzają w wezgłowie. Pochyla się nade mną, nie przylegając do mnie żadną częścią ciała. Wiercę się pod przestrzenią, której mocno nie cierpię, moje serce tłucze się i złości, żeby zbliżyć się do niego. – Lo… - Więcej tego nie zniosę. Wyginam lekko plecy, próbując raz jeszcze dotknąć jego ciała, a on przekrzywia głowę z dezaprobatą. 9|Strona

Addicted for Now Więc leżę nieruchomo. Próbuję oddać mu władzę, ponieważ muszę robić to powoli. Obniża usta, ale nie dotyka moich warg. Utrzymuje ten dystans rozpinając sobie spodnie, zwalniając uścisk na mojej ręce. Drugą ręką kieruje moją do jego rozporka. Tak. Tylko parę sekund zajmuje mi całkowite odpięcie jego dżinsów, ściąganie ich z pewną znajomością. Zsuwam własne, a on ściąga mi koszulkę przez głowę, pozostawiając mnie w czarnym, koronkowym biustonoszu i pasujących majtkach. Przecież wiedziałam, że dzisiaj wraca do domu. Palącym wzrokiem napawa się krzywizną mojego ciała i zaczyna zdejmować ostatnią część swojego ubioru. – Oczy na mnie – mówi ochryple. Są na trwałe utkwione w wybrzuszeniu w jego bokserkach. – Przecież są na tobie – mamroczę. Technicznie to jest jego część. - Patrz mi w oczy, skarbie, nie na penisa – odpowiada z uśmiechem w głosie. Unoszę wzrok, kiedy ściąga bokserki. Przyglądanie się temu, jak na mnie patrzy niemal zawraca mi w głowie. Przełykam ślinę i nie mogę się powstrzymać od małego zerknięcia. O Boże, potrzebuję go w tej chwili. Jest twardy i równie chętny, co ja, a jednak ma pohamowania. Ja nie. Z łatwością mógłby wykorzystać mój zapał, zrobiłoby tak większość facetów. Ale żeby mi pomóc musi zawładnąć moją niecierpliwością oraz przymusem na rundę drugą. I kolejną. Ponieważ moje uzależnienie nie jest tak całkiem jednostronne, jak jego. Potrzebuję jego ciała, żeby zadowolić te niezdrowe pragnienia. Więc w pewnym momencie musi powiedzieć nie. Po prostu nie chcę, żeby stało się to szybko. Znowu się nachyla i jego wargi zaczynają podróż od mojej szyi do pępka, ssą, podgryzają – drażnią się. Trzymam się jego pleców, wstrzymując w gardle głęboki jęk. Całuje moją kość biodrową i delikatnie zsuwa mi majtki, chłodne powietrze owiewa najwrażliwsze miejsca. Spodziewam się, że ustami rozgrzeje te miejsce, ale odsuwa się ode mnie i odpina mi biustonosz, strasznie powoli ściągając ramiączka. Lekki dotyk drażni moje nerwy oraz zdrowy rozum. Przesuwa językiem pomiędzy moimi piersiami i wraca do moich ust. Wtedy bierze mnie w ramiona i unosi w ciasnym uścisku, moje piersi wtapiają się w jego mięśnie, niemal splatam z nim wszystkie kończyny. Otaczam go nogami w pasie i pragnę zniżyć się na jego penisa. Ale przyciska mnie do siebie, trzymając ponad swoimi kolanami. - Usiądź na nogach – odzywa się. - Ale… Całuje mnie lekko i odrywa się, gdy próbuję wyciągnąć od niego mocniejszy pocałunek. – Usiądź na nogach, Lil. Albo zrobię to za ciebie. 10 | S t r o n a

Addicted for Now To brzmi lepiej. Dostrzega błysk w moich oczach i podnosi moją prawą nogę, zginając mi kolano tak, żeby pięta znalazła się pod tyłkiem. Gdy przenosi się na lewą, przesuwa ręką po moim udzie i kształcie pośladków. Jasna… Dobra, teraz siedzę na piętach i próbuję nie dojść zanim jeszcze we mnie wejdzie. Co, jeśli terapeutka napisała, że mogę dojść jedynie jeden raz? Poza tym, że to brzmi na mękę, to mam dziś nadzieję na seks z Lo. Nie zrujnuję tego poprzez zwariowanie przy grze wstępnej. Wciąż siedzę prosto, a on nie odsunął się ode mnie. Jego serce obija się o moją klatkę piersiową i obejmuje dłonią moją twarz. - Oddychaj – mówi. – Pamiętaj o oddychaniu. A następnie z wymierzonym niespiesznym tempem stopniowo układa mnie na narzucie i powoli zaczyna się we mnie wsuwać. Ta pozycja pozwala na tak głębokie wejście, iż wydaję krzyk i chwytam się jego ramienia dla wsparcia. Opiera czoło na moim i unosi mój podbródek, całując mnie mocno, właśnie tak jak lubię, po czym zaczyna poruszać się boleśnie wolno. Każdy ruch naśladuje nasze ciężkie oddechy. Moje rozchylone wargi ocierają się o jego usta, kiedy wbija się głębiej. Jęczę cicho, zaciskając palce u stóp, głowa już zaczyna odpływać od mojego ciała. Masuje mi pierś, ale ani razu nie odrywa spojrzenia od moich oczu. Gorące łzy wypływają z kącików moich oczu, intensywność oraz emocje doprowadzają mnie do szczytu tak wysokiego, iż ilekroć wciągam powietrze, on je wydycha, jakby w tej chwili przytrzymywał mnie przy życiu. Wtapiam się w jego wolne ruchy, w sposób w jaki we mnie znika i w rytm, który rozpala moje ciało. - Nie przestawaj… - wołam. - …Lo… - Dygoczę, a on znowu mnie obejmuje, przyciskając mocno do siebie. Przyspiesza trochę i czuję się, jakbym była na szczycie wzgórza. Widzę, że wspinamy się na nie razem. A wtem wbija się we mnie i tam zostaje. Poruszam raz biodrami, krzyczę i drapię go po plecach. Moje ciało wibruje, serce się tłucze – jestem jego. Opadam na łóżko zbyt wyczerpana, by unieść nogę czy rękę. Zajmuje się mną, zgina mi kolana i wyciąga prosto nogi po tej ostatniej pozycji. Kładzie ręce na moich rzepkach i nachyla się, żeby znowu mnie pocałować. Czuję słony posmak naszego potu i podnoszę dłoń, żeby chwycić go za włosy, nagły zapał zastępuje zmęczenie po emocjonalnym seksie. Ale splata palce z moimi, powstrzymując mnie. Marszczę brwi. – Nie? – Tylko raz? Potrząsa głową i całuje mnie w skroń. – Kocham cię – szepcze, łaskocząc oddechem moje ucho.

11 | S t r o n a

Addicted for Now - Ja też cię kocham – odpieram. Ale chcę objąć go mocno nogami w pasie, nie dać mu innego wyboru jak wziąć mnie po raz kolejny. Przygląda mi się uważnie i musi dostrzegać moją chęć na rundę drugą. Mruży oczy. – Nie teraz. Przygryzam wargę. – Powiesz mi, co jest w tamtej kopercie? – Czego zabroniła moja terapeutka? Teraz ta odpowiedź mnie dobija. - Nie – mówi. – Będziesz pragnąć tego bardziej, jeśli będziesz wiedzieć, że to zakazane. Patrzę na niego spod przymrużonych powiek. – Robisz się za mądry. Uśmiecha się. – Kiedy chodzi o ciebie, to tak. – Całuje mnie tuż przy wargach. Uwielbiam i nienawidzę, gdy to robi. – Żebyś wiedziała – szepcze – nie pragnę niczego bardziej, jak znowu się z tobą kochać. Robiłbym to milion razy dziennie, gdybym mógł. - Wiem – mruczę. Odsuwa mi z twarzy spocone włosy. Wciągam głęboki wdech. – Po prostu cieszę się, że wróciłeś do domu. – Mam Lo z powrotem. Tylko to powinno się teraz liczyć. Nie runda druga ani trzecia, ale jego obecność przy mnie, fakt że jest w drodze do wyzdrowienia i to, że jest we mnie zakochany. Tylko tego powinnam potrzebować. Nie mogę się doczekać, by dotrzeć do tego miejsca. Mam tylko nadzieję, że to osiągalne. Odpręża się przy moim boku i opieram głowę na jego torsie, słuchając jego rytmu serca, kiedy przeczesuje dłonią moje włosy. To przyjemne. Już prawie zasypiam, kiedy dźwięk komórki sprawia, że otwieram oczy. – Czyj? Sięga do mojej szafki nocnej. – Mój. – Otwiera klapkę telefonu i zaglądam mu przez ramię, żeby zobaczyć skrzynkę wiadomości. Znam sekret twojej dziewczyny. – Nieznany numer Siadam prosto, strach oblewa mnie zimnym potem. Źle przeczytałam? Wyrywam telefon z jego ręki, a on mi go zabiera. - Lil, uspokój się – mówi, próbując zasłonić przede mną ekran, kiedy pisze odpowiedź. - Kto to? – Byłam taka ostrożna. Nigdy nie mówiłam o swoim seksoholizmie nikomu innemu niż Lo, a teraz Rose, Connorowi i Ryke’owi. Czy wygadali mój sekret komuś innemu? Przygryzam paznokieć, a Lo chwyta mnie za rękę, odpisując drugą. Rzuca mi dezaprobujące spojrzenie.

12 | S t r o n a

Addicted for Now Gdy znowu rozbrzmiewa dźwięk wiadomości, niemal wspinam się na Lo, by nie mógł ukryć przede mną wiadomości. Szybko czytam. Kim ty, kurwa, jesteś? – Lo Kimś, kogo nienawidzisz. – Nieznany numer. Dobra, to niczego nie upraszcza. Wrogowie Lo ze szkoły średniej i college’u są liczni. Zdarzyło się to, kiedy zemścił się na wszystkich ludziach, którzy myśleli, że dręczeniem uda im się nad nim zawładnąć. Lo próbuje mnie odepchnąć, ale obejmuję go za szyję, jestem bliska uduszenia go, więc zostawia mnie w spokoju. Nadal jesteśmy nadzy, ale jestem zbyt rozgorączkowana, aby odczuwać podniecenie. Odpieprz się – Lo - To jest twoja odpowiedź? – pytam z szeroko otwartymi oczami. – Podpuszczasz tego kogoś. - Jeśli ci się nie podoba, to nie powinnaś czytać moich prywatnych wiadomości ani czepiać się mnie jak miś koala. Prawda. I stracić te wszystkie pieniądze, które zapłaci mi prasa, kiedy powiem im, że Lily Calloway to seksoholiczka? … Nigdy – Nieznany numer Mrugam oczami. Czytam wiadomość jeszcze raz. I otwieram szeroko usta. Nie. - Lil – odzywa się Lo, zamykając telefon. – Wszystko w porządku. Nic takiego się nie zdarzy. Spójrz na mnie. – Trzyma moją twarz w rękach, zmuszając do spojrzenia sobie w oczy. – Nic takiego się nie zdarzy. Nie pozwolę na to. Zatrudnię kogoś, żeby znalazł tego kutasa. Zapłacę mu więcej niż dostanie od prasy. O czymś zapomina. – Jesteś spłukany – odpowiadam. Ojciec zabrał mu fundusz powierniczy, ponieważ rzucił studia. Lo nie rozmawiał z nim odkąd wyjechał na odwyk. Jest samotny, biedny, a wszystkie moje pieniądze są powiązane z moją rodziną. A oni także nie wiedzą o moim uzależnieniu. Wolałabym im nie mówić. Nigdy. Jego twarz ciemnieje, kiedy sobie to przypomina. – Więc wymyślę coś innego. Wstyd, który odczuje moja rodzina, jeśli się dowie – zranienie i rozczarowanie – nie mogę nawet znieść myśli o tym. Kobieta seksoholiczka? Zdzira. Mężczyzna seksoholik? Bohater. Jak bardzo zbrukam firmę mojego ojca tymi wiadomościami? Pewnie, niewiele ludzi poza naszym socjalnym kręgiem zna moje imię albo wie kim jestem, ale czy to trafiłoby na nagłówki magazynów? Czemu by nie? Lily Calloway: córka założyciela Fizzle, seksoholiczka i dziwka. Jest to na tyle soczyste, żeby nasycić wszystkie rubryki plotkarskie.

13 | S t r o n a

Addicted for Now - Lo – mówię, czując wzbierające się łzy. – Boję się. Przytula mnie, przyciągając bliżej siebie. – Wszystko będzie dobrze. Nigdzie się nie wybieram. Trzymam się jego słów i powtarzam sobie w kółko, licząc na to, że to mi wystarczy.

14 | S t r o n a

Addicted for Now

{2} LOREN HALE Trzymam w pięści szyjkę butelki taniej wódki. Nie potrafię myśleć logicznie. Moje emocje są czarne. Serce jest blisko tego stanu. Długi krok jest pełen godnej pożałowania nienawiści. Nie biegnę. Wchodzę szybko po stromym podjeździe, ściskając alkohol w ręce, wpatruje się we mnie dom warty milion dolarów. Drzwi. Widzę tylko te czarne drzwi i brązową kołatkę. Uderzam o nie pięścią, walę. Nikt nie odpowiada. Nie słyszę nawet kroków. – Otwieraj! – krzyczę. Walę raz w raz. Pieprzyć to. Robię zamach butelką. Szkło się roztrzaskuje. Alkohol rozpryskuje się na brązowej kołatce, sunie po czarnym drewnie i płynie pod moimi podeszwami. - Do jebanego diabła – przeklina za mną Ryke. – Czy to było konieczne? Drzwi otwierają się na oścież. - Tak. Kazałem Ryke’owi zaczekać w aucie i wspomniałem o tym, jak to Aaron Wells wyjrzy z domu swoich rodziców (jak szczur, którym właśnie jest) tylko wtedy, kiedy zadrę z jego własnością. Zaczynając od tych drzwi. Byłem przygotowany na przeniesienie się na jego BMW – kawałek szkła do udekorowania maski. Teraz nie muszę się posuwać tak daleko. Ale nie jestem zdziwiony, że Ryke zaparkował przy krawężniku i poszedł za mną w górę wzgórza. Lubi to robić – doczepić się i upewnić, że nie zamierzam dokonać samozniszczenia. Zwykle to robota Lily i wybrałbym ją ponad nim każdego dnia tygodnia. Ale nie w tej chwili. Nie, kiedy stary kretyn ze szkoły średniej stoi pięć metrów przede mną. Ma ciemnoblond włosy (praktycznie brązowe), niebieskie oczy i ten zadowolony uśmieszek z Dalton Academy, który bardzo dobrze pamiętam. On pierwszy przyszedł mi na myśl, kiedy dostaliśmy te wiadomości. To co zrobiłem mu w szkole było popieprzone, ale nasza rywalizacja nigdy nie powinna była dotknąć Lily. A on nie powinien jej teraz dręczyć. Aaron obrzuca spojrzeniem roztrzaskane szkło. – Nie powinienem się dziwić. Ten smród pasuje do ciebie. Ryke zamierza wyjść naprzód i chwytam go za ramię, żeby go powstrzymać. Nie będziemy bić Wellsa, chociaż bardzo bym chciał. To nie ten rodzaj walki. - Spotkałem cię już wcześniej – mówi Aaron, patrząc na ciemne włosy i smukłe mięśnie Ryke’a, które prawie pasują do moich. – Gdzie to było? – Udaje skonsternowanie. Ryke przeszywa go spojrzeniem. – Powinienem był rozwalić ci tę pieprzoną twarzyczkę. 15 | S t r o n a

Addicted for Now Gdy usłyszałem, co wydarzyło się podczas mojej nieobecności, naprawdę żałowałem, że Ryke tego nie zrobił. Matka Lily sparowała ją z Aaronem na przyjęciu firmy, a on przez cały czas groził Lily, zasadniczo powiedział, że zadrze z nią po to, żeby dobrać się do mnie. (Dlaczego? Bo mnie nienawidzi. Nie ma innego powodu.) A ja musiałem słuchać tych informacji na odwyku bez zrobienia jednej cholernej rzeczy. Teraz, kiedy przeszedł na Poziom 2 – jakoś dowiedział się o jej seksoholizmie i chce pieniędzy – jestem tutaj gotowy do zadarcia z nim tak samo, jak on zadarł z nią. - Ach, racja – ciągnie Aaron, nie gubiąc rytmu – byłem partnerem Lily na wydarzeniu Fizzle, a ty pokazałeś się niczym jej biały rycerzyk, kiedy ten tutaj był na odwyku. – Przekrzywia głowę w moim kierunku. A ja krzywię się w duchu na przypomnienie, że Ryke towarzyszył Lily przez te trzy ostatnie miesiące. Nie ja. Ale dzięki tej właśnie chwili wiem, że to Aaron wysłał te wiadomości. Ostatnio dość jasno wyraził, że chce się ze mną podroczyć poprzez Lily, pobudzić do życia naszą starą rywalizację. Dwoje może grać w tę grę. - Dzięki za eskortowanie jej – odpowiadam. – Mówiła, że boleśnie było gapić się cały wieczór na twoją brzydką gębę, ale chyba wszyscy wiemy, że nie byłeś tam po to, by ją zadowolić. – Dwuznaczne słowa sprawiają, że nawet ja się krzywię. Nie lubię myśleć o tym, że jakikolwiek inny facet mógłby zadowalać Lily. Nie przed tym jak zostaliśmy prawdziwą parą. I zdecydowanie nie po tym. Serce bije mi tak cholernie szybko. Robię krok w jego stronę, szkło chrupie pod stopami. On sztywnieje i czekam by zobaczyć czy ma jaja, żeby mnie odepchnąć. Nie. Ryzykuję i wciskam się pomiędzy framugą drzwi, a jego nieruchomym ciałem. Wpatruje się we mnie. Oko w oko. I zapraszam się do środka. - Wow, dom wcale się nie zmienił – mówię, wchodząc dalej. Patrzę na wysoko sklepiony sufit i marmurową podłogę. Ryke wchodzi za mną i Aaron zamyka za nami drzwi, zaciskając wargi. Wskazuję na drzwi piwnicy znajdujące się przy kuchni. – Może otworzymy butelkę wina? Jego oczy rzucają mordercze spojrzenie. - Może jednak nie. Ryke pozostaje w tyle, ale jeśli Aaron uniesie pięść, będzie tuż przy moim boku. Taki typ wsparcia jest przyjemny. Nigdy tego nie miałem. Dorastając zawsze przyjmowałem baty albo znajdowałem ucieczkę. W bijatykach byłem zawsze ja przeciwko milionom. Nikt nigdy nie był w moim narożniku. Nie pozwalałem, żeby Lily się angażowała, a jeśli już tak się zdarzało,

16 | S t r o n a

Addicted for Now to właśnie tacy faceci jak Aaron wciągali ją w nasze sprawy, dobrze wiedząc, że to moja najlepsza przyjaciółka. Dręczyli ją tylko po to, żeby dotrzeć do mnie. A to się nie wydarzy. Aaron przygląda mi się uważnie. - Kto jest w domu? – pytam. - Nikt – odpowiada z pustym wyrazem twarzy. Nie wierzę mu. – Twoi rodzice wyjechali na weekend na Barbados. – Dziękuję ci, Connorze Cobalt, za twoje świetne umiejętności związane z techniką. Aaron parska drętwym śmiechem. – Twój ojciec dowiedział się tego dla ciebie? O tak, to nie Ryke odpędził Aarona na wydarzeniu Fizzle. Gdy Lily starała się unikać cały wieczór Aarona powiedziała mi, że to mój ojciec ją uratował. Pozostawcie mojemu tacie wszczepienie komuś osłabiającego strachu. Lily powiedziała, że po tym Aaron zniknął. Już nigdy więcej się nie odezwał. – Ojciec nie pomógł mi w domyśleniu się, kto jest w twoim domu – odpowiadam – ale powinienem do niego przedzwonić, podziękować za podręczenie cię słowami. - Jesteś cholernie chorym facetem – mówi Aaron – wiesz o tym? Dopiero zaczynam. – Julie! – krzyczę. – Julie, wychodź, wychodź! Ryke porusza się za mną. Widział mnie już w takim stanie. Kiedyś to jego atakowałem. Nadal to robię. Wiele razy. Ale to co innego. Napędza mnie tak głęboka nienawiść, że ledwo mogę oddychać. Aaron spogląda niepewnie na balkon nad podwójnymi schodami. Jego dom wykorzystywano do debiutanckich balów właśnie z powodu takiego wejścia. - JULIE! – wołam. Aaron podchodzi do mnie, wyciągając rękę jakby na znak pokoju. – Ej, powiedziałem twojemu ojcu, że zostawię Lily w spokoju, dobra? Mieliśmy umowę. Trzymam się jej. Nic jej nie zrobiłem od tamtego przyjęcia. - JULIE! Na piętrze trzaskają drzwi. Aaron mówi szybciej: - Tamtej nocy byłem wkurzony. Starałem się o pracę, a oni odrzucili moją aplikację. Przez ciebie nawet nie dostałem się na rozmowę.

17 | S t r o n a

Addicted for Now - Zamierzasz mnie obwiniać? – Przeszywam go wzrokiem. Powinien. Przy pomocy ojca zadzwoniłem do jego wymarzonego uniwersytetu i przekonałem dziekana, żeby jeszcze raz przyjrzał się aplikacjom Wellsa. Potem poszedł do swojej awaryjnej szkoły, nie został nawet wrzucony na listę oczekujących do college’u, który myślał, że będzie miał pewny. Zmieniliśmy kierunek jego przyszłości. - Nie mogę mierzyć się ze stopniami Ivy. Teraz muszę pracować dla ojca. Para stóp dudni na drugim piętrze. - Nie rób tego – rzuca pogardliwie Aaron, ale prosi. – Tylko trochę przeraziłem Lily. Nie zamierzałem jej do niczego zmuszać. Przyrzekam. – Nigdy się z nią nie przespał, dzięki Bogu. Jeśli wpadnę na jednego z jej starych partnerów łóżkowych, to nie wiem jaka będzie moja reakcja. - Zawsze to robisz, nieprawdaż? – odpowiadam. – Przerażasz ją. Cóż, zrób sobie kartę członkowską, Aaron. Zaraz i ty będziesz cholernie przerażony. Jak na zawołanie, dziewczyna z tymi samymi ciemnoblond włosami chwyta poręcz balkonu, przechylając się, by spojrzeć na mnie z góry. – Loren Hale. - Julie, wracaj do pokoju – mówi do niej Aaron z cieniem strachu w głosie. - Nie mam czterech lat – odpowiada gniewnie. Nosi ciemną szminkę i mnóstwo kredki do oczu. Jest jego bliźniaczką. I dziewczyną, którą przeleciałem raz lub dwa, kiedy miałem szesnaście lat, zależy od dnia. Różnica pomiędzy Lily, a mną jest taka, że umawiałem się z Julie (całe dwa tygodnie) w czasie, kiedy nie byłem w udawanym związku z najlepszą przyjaciółką. Zaś Lily raz przeleci, a potem idzie dalej. I po długiej walce w końcu stałem się jej jedynym wyjątkiem. - Cześć, Julie – mówię. – Możesz tu na chwilę zejść? - O co chodzi? – Spogląda pomiędzy Aaronem a mną, zauważając sztywną postawę Aarona. – Aaron, minęło kilka lat odkąd byłam z Lo. Serio, pogódź się już z tym. – Ale myli się. Nasza walka nie zaczęła się dlatego, że z nią chodziłem. Była jedynie kulą w moim pistolecie. Jedną z rzeczy, którymi go raniłem. Pieprzenie jego siostry – to najłatwiejszy trik w podręczniku. Coś, czego dokonałby mój ojciec. Coś, czego żałuję, że zrobiłem. Ledwo potrafię znieść to wspomnienie. Dziękuję Bogu, że Julie jest równie godna pożałowania, co jej brat i ja. Wykorzystała mnie tak samo, jak ja ją – chciała zemścić się na swoim byłym. Nie przejął się tym tak bardzo, jak by tego od niego chciała. - Julie – rzucam. – Zejdź tutaj. Już. – Nie wygłupiam się. No dobra, trochę tak. Ale powinniście zobaczyć minę Aarona. Zaraz się zesra. Nie ma pojęcia, co zamierzam zrobić. Do 18 | S t r o n a

Addicted for Now diabła, ja też nie mam zielonego pojęcia. Po prostu wiem, że rodzina jest jego słabym punktem, tak jak moim jest Lily. Julie schodzi boso po schodach. Zatrzymuje zaciekawione spojrzenie na Ryke’u. – Przystojny jesteś. - Julie – krzywi się Aaron. - Mogę zobaczyć twój telefon? – pytam Aarona. Teraz, gdy jest tutaj Julie, będzie bardziej chętny do podania komórki. Ona jest dystrakcją i ostrzeżeniem. Marszczy brwi. – Po co? - Po prostu go daj. Julie wzdycha ciężko, jakby to wszystko ją nudziło. – Daj mu ten telefon, Aaron. Aaron wysuwa komórkę z kieszeni i podaje mi ją. Przeglądam jego poprzednie wiadomości, próbując odnaleźć gdzieś swój numer. Ale wszystko jest puste. - Dlaczego usunąłeś wszystkie wiadomości? - Zawsze tak robię – odpowiada Aaron. – Matka lubi sprawdzać mi telefon. - Masz dwadzieścia dwa lata. – Nie jest nastolatkiem potrzebującym zgody na nocowanie u kolegi. Jest dorosły. - Ta? To nie zmieniło faktu, że jest wścibska. Nadal mu nie wierzę. Nie potrafię. - Jak się nazywasz? – pyta Julie Ryke’a, przygryzając wargę, jakby to miało rzucić go na kolana. - Ryke – odpowiada. - Ryke, skąd znasz Lorena? - To mój brat. Unosi brwi. – Wow, nie wiedziałam, że ma brata. - Ja też nie wiedziałem – mówię, wciskając Aaronowi do ręki telefon. – Użyłeś sztucznego telefonu? Jednorazowego? - O czym ty mówisz, do cholery? – pyta Aaron, otwierając szeroko oczy. – Nic nie zrobiłem tobie ani Lily. Mówiłem tobie, twojemu ojcu… - Nie wierzę ci – mówię, nieszczególnie wiedząc, w co wierzę. Mógłby kłamać. Ze wszystkich ludzi, których znam, to on najprawdopodobniej groził Lily. Jeśli mogę zakończyć to tutaj i w tej chwili, to zrobię to. 19 | S t r o n a

Addicted for Now - Kurwa, oszalałeś! – krzyczy Aaron. Ryke występuje w mojej obronie. – Mówi facet, który dwie godziny gonił dziewczynę po sali balowej, cholernie ją przerażając. - Wow – odzywa się Julie – jesteś seksowny, kiedy się wściekasz. - Julie! – wrzeszczy Aaron. – Odejdź, ale już. Wynoś się stąd. Julie przewraca oczami i staje prosto, jakby Aaron pozbawił jej rozrywki. Kiwa mi głową. – Miło było znowu cię zobaczyć, Loren. Przykro mi, że mój brat nie potrafi zapomnieć o naszej relacji. - Tak, ciężko mu dać sobie spokój z pewnym sprawami. – Na jego miejscu wciąż byłbym pełen pogardy. Wcale go nie winię. Nie cierpię tylko faktu, że doprowadziłem go do tego miejsca – do punktu, gdzie mógłby zaatakować Lily, kiedy byłem na odwyku. Byłem takim durnym dzieciakiem. Czasami nadal nim jestem. Może źle się z tym teraz obchodzę. Ale znam tylko taki sposób. A on działa. Wykorzystuję słowa. Grożę facetowi, który grozi mi. Julie wychodzi do kuchni, którą widać w pełni. Przeważnie po to, by Ryke mógł zobaczyć, jak pochyla się nisko i wyciąga patelnię z szafki. Ogląda się za siebie, żeby upewnić się, że patrzył na jej tyłek. Nie patrzył. Wciąż wpatruje się w Aarona. Ale kiedy przyglądam się jej, Aaron jest bliski wybuchu, padnięcia na kolana i dania mi tego, czego pragnę. Nie mogę przypisywać sobie za to zasług. Po części myślę, że to groźby mojego ojca tak głęboko się w nim zakorzeniły. - Gdzie twój jednorazowy telefon? – pytam po raz kolejny. Ryke kładzie mi rękę na ramieniu i szepcze: - Nie sądzę, że to był on. Nie chcę mu wierzyć. Bo wtedy będę bezradny. Nie będę miał pojęcia, kto inny mógł to zrobić. Aaron unosi obronnie ręce. – Nie wiem, co się stało, ale nie tylko ja cię nienawidzę, Loren. Więc cokolwiek się dzieje, może powinieneś pomyśleć o tym, kogo innego wkurzałeś przez te wszystkie lata. Nie wyobrażam sobie, żeby studia były dla ciebie takie przyjemne. Ta… mogę mieć przesrane. Kiwam sobie głową. Ale jeżeli to on wysłał mi te wiadomości, to nie zamierzam wychodzić stąd bez upewnienia się, że więcej już tego nie zrobi. Muszę mieć ostatnie słowo. Zatem nachylam się, mówiąc: - Jeżeli jeszcze raz przestraszysz moją dziewczynę, to będziesz żałował, że twoim jedynym zmartwieniem nie jest praca dla tatusia. – Rzucam spojrzenie na Julie. – I powinieneś zacząć żreć makijaż swojej siostry. Masz cholernie paskudne wnętrze.

20 | S t r o n a

Addicted for Now Spokojnie mógłby powiedzieć tak jak ty. Ale nic nie mówi. Znieruchomiał w mieszance nienawiści i strachu – emocjach, które płyną teraz w całym jego domu. Nie czekam, aż się znowu ożywi. Wychodzę. A w drodze do samochodu Ryke mówi: - Nie mówiłeś, że będziesz zadzierał z jego siostrą. - A czy to ważne? Wpatruje się przed siebie pociemniałymi oczami. - Ona cię uprzedmiotowiła, Ryke – mówię. – Była bliska ściągnięcia ci spodni i posadzenia się na twoim kutasie. - Podobnie jak Lily? – odparowuje. - Pieprz. Się. – Otwieram drzwi samochodu. To nie to samo. Lily – to moja najlepsza przyjaciółka. Nie jestem jej podbojem. Gdyby to była prawda, nie byłaby nadal ze mną związana. Nie byłbym w stanie zaspokoić ją na dłuższy okres czasu. - Wybacz. – Ryke ledwo przeprasza, ostry ton wcale nie łagodnieje. – Po prostu nie chcę patrzeć, jak kolejna dziewczyna znajdzie się na linii ognia twoich pieprzonych zatargów. - Nie zrobię jej krzywdy. Tylko on musi tak myśleć. Ryke wpatruje się we mnie dłuższą chwilę. – Nauczył cię tego nasz ojciec? - Ta – odpowiadam. – Nauczył mnie także, jak wsiąść do auta i odjechać. Ryke kiwa głową. – Dobrze wiedzieć, że dalej jesteś dupkiem, nawet bez alkoholu. - Pewnie sprawka genów. Ryke uśmiecha się na to i obaj wsiadamy do jego Infinity. Nie czuję się po tym lepiej. Bo nawet nie pamiętam części ludzi, których wkurzyłem. Większość z nich zatopiłem w oparach whisky i burbonu. Które zniknęły z mojego umysłu na dobre.

21 | S t r o n a

Addicted for Now

{3} LILY CALLOWAY - To jest przesłuchanie czy spotkanie? – pyta szorstko Ryke. Siedzi zgarbiony na naszym fioletowym fotelu Queen Anne z głęboko marsową miną, plamy potu przesiąkają podkoszulkę z logo Penn. Istnieją tylko trzy osoby, które mogłyby zdradzić mój sekret. A facet na szczycie mojej listy jeszcze się nie wykruszył. Pomimo tego, że bardzo mało drażni Ryke’a Meadowsa. I oto sobie siedzi – napięty, cały twardy, oczy ma trwale zwężone, a nastawienie zarozumiałe i pewne siebie. Udało mu się stać częścią życia Lo. Wszedł w naszą grupę i nigdy nie wykazał chęci, aby ją zostawić. Albo tak bardzo zależy mu na bracie, iż jest chętny znieść wszystko albo knuje coś większego – coś, co mogłoby przewrócić cały mój świat. To prawda, że zasypuję Ryke’a pytaniami i brakuje mi jednego kroku do świecenia mu po twarzy oślepiającą latarką, aby zrobiło się poważnie. Ale mam prawo do wariowania. Moje życie jest bliskie zawalenia się. Lo podaje Ryke’owi butelkę wody. Patrzę na Lo wybałuszonymi oczyma. Nie powinien dawać mu pożywienia, dopóki nie zdobędziemy odpowiedzi. To mogła być nasza jedyna karta przetargowa. – Kto powiedział, że może dostać wodę? – wypalam. Ściągają brwi, jakbym straciła pewne komórki mózgowe. Dobra, więc jestem irracjonalna. Co jeszcze jest nowego? Ryke podnosi rękę. – Przepraszam, ale czy ktoś jeszcze boi się o moje bezpieczeństwo tutaj? Lo ignoruje swojego brata i łapie mnie za rękę, ciągnąc na kanapę. Dotykam nogą jego nogi, ale bliskość wcale mnie nie uspokaja. Odkąd przeczytałam wiadomość panika obezwładniła szansę na zachowanie spokoju oraz rozsądku. Nie chcę się tak zachowywać, ale mój jedyny inny sposób na radzenie sobie w bardzo stresujących sytuacjach dotyczy połączonych ciał, szczytowania i wszystkiego, czego nie mogę robić. W przedpokoju stukają obcasy Rose. – Connor powinien być tu w każdej chwili. – Siada na jasnożółtej sofie dwuosobowej przyległej do kanapy, krzyżując nogi w kostkach. W czarnej plisowanej spódnicy oraz jedwabnej bluzce z wysokim kołnierzykiem wygląda o wiele szykowniej niż ktokolwiek z nas w tym pomieszczeniu. - Świetnie, więc będziecie mogli skierować te przesłuchanie na kogo innego – mówi Ryke, przyglądając mi się z lekką pogardą. Ale w przypadku Ryke’a Meadowsa gdzieś w głębi pewnie znajduje się maleńki ślad miłości. Przynajmniej mam nadzieję, że zrobiliśmy 22 | S t r o n a

Addicted for Now jakieś postępy podczas gdy Lo był na odwyku. Pewnie, przeżyliśmy ciężkie trzy miesiące, ale Lo zawsze był naszym wspólnym podłożem. Ale jeśli planuje coś większego, żeby zrujnować Lo życie – a co za tym idzie, moje – to nigdy mu nie wybaczę. Lo przesuwa ręką po mojej podskakującej nodze, próbując uspokoić moje nerwy. – Zajmę się tym, Lil – mówi łagodnie. Odsuwając przesłuchanie na bok, Ryke posyła mu mroczne, ukradkowe spojrzenie. Widziałam je już wcześniej. Takim spojrzeniem dzielisz się z kimś, kiedy masz tajemnicę. Sapię. – Zrobiłeś coś beze mnie? Lo kręci głową. – Nie. – Nie patrzy mi w oczy. Trzepię go po torsie. – Jesteś kłamliwym kłamcą, a mieliśmy być szczerzy. - Cóż – przeciąga słowo – jeśli ten koleś nadal będzie do nas pisał, to być może będziemy mogli skreślić z listy podejrzanych Aarona Wellsa. - Być może? – odzywa się Rose. – To brzmi na zero postępu. - Zrobiłem, co zrobiłem. Nie zamierzam tego cofać. – Jego głos jest ostry. Słyszę jedynie Aaron Wells i oblewa mnie chłód. – Co zrobiłeś? – Aaron nie jest osobą, którą chciałabym jeszcze kiedyś spotkać. Rose mruczy coś pod nosem, co brzmi jak wandalizm. - Tylko z nim rozmawiałem – mówi Lo. Spoglądam na Ryke’a dla potwierdzenia. Wyraźnie był częścią tej sytuacji, co sprawia tylko, że jestem bardziej nerwowa. - Tak, tylko rozmawialiśmy – mówi Ryke. – Wszystkie wiadomości Aarona zostały usunięte, co było podejrzane. Lo przytakuje, po czym nachyla się i całuje mnie w policzek. – W porządku? – szepcze do mnie. Nie sądzę, żeby to były właściwe słowa. Wpatruję się w dywan odległym wzrokiem. - Co z Rykiem? – pyta Rose. W napiętych palcach trzyma małą filiżankę herbaty. Wcześniej zaproponowała mi kubek, ale odmówiłam. Nie jestem pewna czy moje ciało zdoła dzisiaj cokolwiek jeszcze przyjąć. Już jestem zalana strachem. - Nie zaczynajcie tego znowu. - Wiesz o seksoholizmie Lily. Mogłeś komuś powiedzieć.

23 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke piorunuje ją spojrzeniem. – Ty też mogłaś. - Bądź realny. Jest moją siostrą. Nie zamierzam wbijać jej noża w plecy. - I jest dziewczyną mojego brata – odparowuje. – Może skupicie uwagę na facecie, który z łatwością mógłby wydać tę informacje za jebane pieniądze? - Nawet się nie waż. – Rose celuje w niego ostrzegawczo palcem. - Czemu? Connor wszedł do obrazka gdzieś w tym samym czasie, co ja. Dowiedział się o jej seksoholizmie dokładnie wtedy, co my i ma więcej do zyskania. I mniej do stracenia. - Straciłby mnie – ripostuje Rose. Nigdy nie chciałam wierzyć, że Connor mógłby mnie tak oszukać. Nadal nie rozmyślam nad tym przez więcej niż sekundę. Jest zbyt miły (na swój własny sposób). Zaś Ryke… Lo przygląda się bratu dłuższą chwilę. – Może Rose ma rację. - Co? – Ryke pochyla się do przodu. – Nie mówisz serio. - Może jesteś moim przyrodnim bratem, ale jesteś także kłamcą. Ustaliliśmy to w chwili, kiedy się poznaliśmy. - No dajże spokój. - Cofnijmy się o parę miesięcy. Pojawiłeś się w moim życiu, przedstawiłeś się jako student chcący zrobić fałszywy projekt o dziedzicach miliardowych spółek… - Lily wymyśliła to kłamstwo – wtrąca Ryke. Otwieram szeroko usta. Dzięki za wrzucenie mnie pod autobus! Ale już przyznałam się z tym przed Lo, więc czuję tylko odrobinę wstydu. Lo wywraca oczami. – Tak czy inaczej, przez cały czas wiedziałeś, że jestem twoim bratem, a jednak nic o tym nie powiedziałeś żadnemu z nas. - Jaja sobie ze mnie robisz – mówi Ryke. Musieli przeprowadzać tę kłótnię wiele razy, kiedy Lo był na odwyku. Nie wolno mi było go odwiedzać, ale pod pewnym dziwnymi warunkami Ryke mógł. Jestem troszeczkę zdezorientowana, co do tego, jak rozwinęła się ich relacja od mojej rozłąki z Lo – ale najwyraźniej zaogniła się gorycz. Lo parska niewesołym śmiechem. – Jestem bękartem. Kiedy się urodziłem, rozbiłem małżeństwo twoich rodziców. Powinieneś mnie nienawidzić. Ja bym siebie nienawidził. – Bierze mały oddech. – A potem stworzyłbym skomplikowany plan, żeby mnie rozedrzeć. Kawałek po kawałku. Zaczynając od Lily. Więc wybacz, jeśli ciężko jest mi zaufać ci w stu dziesięciu procentach.

24 | S t r o n a

Addicted for Now Nie wiem czy Ryke jest rozgniewany, czy zdenerwowany oświadczeniem Lo, ale wiem, że tu chodzi o coś więcej niż moje głupie oskarżenie. W słowach Lo słychać głębokie cierpienie. - Naprawdę? Po tym wszystkim co zrobiłem, kiedy byłeś na odwyku? – pyta Ryke. - Masz na myśli trzymanie kutasa z dala od mojej dziewczyny? Ta, dzięki. Wytrzeszczam oczy. Odskoczyłabym od Lo, gdyby nie dociskał tak mocno ręki do mojego biodra. Coś jest nie tak. Czuję to. Inaczej radzimy sobie ze stresem. Ja pieprzę, a on pije. Teraz, kiedy nie możemy robić ani tego, ani tego, oboje staramy się nauczyć radzenia sobie z nim w zdrowy sposób. Kluczowym słowem jest staramy. - Wiesz, że nie o to chodzi – odpiera Ryke. - Jasne. To jedno słowo sprawia, że Ryke wygląda na wścieklejszego niż przez ostatnie dwadzieścia minut i myślę sobie to koniec. Ryke wyrzuci ręce w powietrze i wyjdzie. Lo spina się obok mnie, pewnie spodziewając się tego samego. Wyobcowujemy ludzi. W tym jesteśmy dobrzy. - Gdybym chciał cię zranić poprzez stworzenie jakiegoś skomplikowanego planu, to już dawno przeleciałbym Lily. I na pewno nie próbowałbym spędzać z tobą cholernego czasu. Chcę zaufać Ryke’owi, przeważnie dlatego, iż jest jedyną rodziną, która wspiera Lo, ale, tak jak powiedział Lo, jest dobrym kłamcą. Oszukał nawet mnie. Lo rzuca swój zwykły zgorzkniały uśmiech, zazwyczaj towarzyszący szklance burbonu. Nie potrafię nadać sensu jego myślom. Nim zdążę zapytać go o nie szeptem, otwierają się drzwi wejściowe i cisza osiada na nas niczym ciężar. Mokasyny Connora uderzają o panele, ten odgłos zwiększa napięcie. Wychodzi z holu, gęste brązowe włosy ma idealnie ułożone, jakby w każdej chwili był gotowy na kongresowe przemówienie. Wsuwa komórkę do czarnych spodni, biała koszula jest wciśnięta pod pasek. Z daleka bada sztywną postawę Ryke’a na fotelu Queen Anne i śmiertelny uchwyt Lo na podłokietniku kanapy. - Przegapiłem coś – stwierdza Connor. – Coś dobrego? – Patrzy na Rose. - Tylko jeśli podobają ci się inteligentne pomruki neandertalczyków. – Jej głos to czysty lód. - Dobre, Rose – odzywa się beznamiętnie Lo. Ale Connor pociera usta, by powstrzymać większy uśmiech. A kiedy Connor uśmiecha się do mojej siostry, natychmiast się prostuję i nachylam do przodu, jakby dwie gwiazdy krążące po orbicie miały zaraz się dotknąć i pocałować. Chcę być przy tym obecna. 25 | S t r o n a

Addicted for Now Lo szczypie mnie w biodro, kiedy Connor zajmuje miejsce obok Rose, kładąc ramię na oparciu za nią. - Jesteś moją dziewczyną – szepcze ochryple Lo do mojego ucha, drocząc się ze mną, abym stanęła po jego stronie. Ale w bitwie na inteligencję powinnam wybrać mądrą opcję i stanąć po stronie siostry. Albo Connora. Lo jest po przegranej stronie. - Jesteś moim chłopakiem – mówię rzecz oczywistą. Przysuwa się bliżej i serce mi się tłucze, jego usta są tuż obok. Pocałuj mnie. Pocałuj mnie. Pocałuj mnie. Odsuwa się. Szlag. Chciałabym mieć moc Profesora Xaviera, ale z drugiej strony nie chciałabym zmuszać Lo, by mnie całował. Chciałabym, aby pragnął tego tak bardzo, jak ja. Connor wskazuje ręką pomiędzy Rykiem i Lo. – Wyczuwam tutaj napięcie. - Lo właśnie mi dziękował, że nie przeleciałem Lily – mówi Ryke. - Dokładnie – odpowiada równie suchym tonem Lo. Connor słucha tego bez mrugnięcia okiem. – To pewnie braterska rzecz. – Swobodnie odwraca się do Rose, szepcze jej coś do ucha i całuje lekko w policzek. Nie do wiary, że teraz zazdroszczę pocałunku. Ale naprawdę zazdroszczę. Chcę tego pocałunku. Nie od Connora! Żeby było jasne. Od Lo. Chcę pocałunku od Lo. Policzki mi czerwienieją od przypadkowej, złej myśli. Jeezu. - Wszystko dobrze? – szepcze Lo. Kiwam głową, lekko się wiercę i kładę policzek w zagięciu jego ramienia, czując się bezpiecznie w jego objęciach. Jego muskularne ciało przyćmiewa moją nazbyt chudą figurę. Pracuję także nad zdrowszym odżywianiem. Sama skóra i kości to nie jest dobry wygląd. Rose unosi ręce do klatki piersiowej Connora, powstrzymując od bliższego przysunięcia. – Braterska rzecz? To co się tutaj dzieje to nie jest normalna sytuacja pomiędzy braćmi. Nie widzisz, żeby Greg Brady dziękował Peterowi, że nie przespał się z Marshą. - Nie, bo to byłoby kazirodztwo – odpowiada Connor. Rzuca mu spojrzenie. – To nie jest kazirodztwo, bo Marsha jest tylko przyrodnią siostrą. - Racja. – Spogląda na jej usta i wraca spojrzeniem do ostrego wzroku. – I jestem zaskoczony, że użyłaś słowa „normalne”. Wydawało mi się, że zgodziliśmy się w zeszłym tygodniu, iż te słowo jest arbitralne i zbyt subiektywne, by posiadać jakąkolwiek prawdziwą wartość. Rose posyła mi spojrzenie mówiące przypomnij mi, dlaczego ja z nim jestem? Uśmiecham się i naprawdę chcę odpowiedzieć: Bo jesteście dwiema bystrymi gwiazdami, orbitującymi i przeznaczonymi do pocałunku. Ale to będzie miało sens tylko dla mnie. 26 | S t r o n a

Addicted for Now Rose i Connor przeżyli wspólnie trzy dziwne miesiące, ciągle zrywali ze sobą przez takie intelektualne spory, a tydzień później do siebie wracali. Ich związek to coś, czego nie potrafię określić ani tak naprawdę zrozumieć. Chyba potrzeba do tego wyższego IQ czy coś. Ale uwielbiam ich oglądać, tak jak uwielbiam oglądać razem z Lo japońskie kreskówki. Nie rozumiem, o czym mówią, ale i tak fajnie jest co tydzień się temu przyglądać. Rose celuje wymanikiurowanym palcem w jego tors. – Nie możesz lekceważyć całego słowa tylko dlatego, iż dla ciebie nie ma ono wartości, Richard. – Ooo, użyła jego prawdziwego pierwszego imienia. – Właściwie to mówisz, że socjologiczne nauki Foucaulta były bezwartościowe. Głowa mnie boli od próbowania słuchania ich, ale jestem dziwnie zafascynowana. - Hej – wtrąca Lo, klaskając w dłonie. Oboje patrzą na nas, jakbyśmy dopiero pojawili się w pokoju. – Później możecie sobie rozmawiać o normalnych ludziach i Faulknerze. - Foucaultnerze – poprawia go Rose. - Co? - Foucault. Nie Faulkner. - Nieważne, obaj zaczynają się na F – odpiera Lo. – Wiesz, co jeszcze zaczyna się na F? - Fiut – wyprzedza go Connor. Mówi to tak nonszalancko – jakby próbował odpowiedzieć na pytanie na Academic Bowl. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Lo przyłapuje mnie na uśmiechaniu się i rzuca mi spojrzenie. Zaciskam wargi, aby spróbować go ukryć, ale to zbyt trudne i pewnie teraz wyglądam durnie. Drży mu kącik ust. Serce mi trzepocze, ponieważ po raz pierwszy od trzech miesięcy jestem świadkiem tych reakcji. Przysuwa się do przodu i całuje mnie w czubek nosa. Nie musiałam nawet śpiewać pocałuj mnie, aby to zrobił. Przygryzam dolną wargę, wesołość zastępują niebezpieczne myśli. O zaciągnięciu Lo do sypialni, pchnięciu na materac, położeniu się na nim, przesunięciu placami po każdym wyżłobieniu na brzuchu. A wtedy ten półuśmiech rozciągnie się na całą twarz, będzie miał taką siłę, by rozpalić moje ciało. Mogłabym wymamrotać jakąś kiepską wymówkę, żeby opuścić spotkanie, ale ściska mnie w gardle i wzrasta poczucie winy, chociaż jeszcze nie zrobiłem nawet kroku w stronę sypialni. Planowanie wydarzeń sprawia, że czuję porażkę. Dlaczego? - Tak w ogóle, dobrze wyglądasz – mówi Connor do Lo. - Dzięki. Zapomniałam, że nie widzieli się odkąd Lo wyjechał na odwyk. Patrzę zmrużonymi oczami na Connora i stawiam go na piedestale moich podejrzanych. Może Ryke ma rację. W zamian za informację o moim seksoholizmie Connor mógłby przekupstwem dostać się do 27 | S t r o n a

Addicted for Now Wharton – prestiżowej szkoły uzupełniającej studia magisterskie w Penn, gdzie planuje uczyć się na Magisterskie Studia Menadżerskie. Connor spotyka moje spojrzenie i unosi brew, jakby wiedział, że bezprawnie obarczam go winą. Potrafi przejrzeć mnie na wskroś. Rumienią mi się policzki i od razu unieważniam pochopne osądy. Nie ma mowy, żeby Connor mnie sprzedał. Uważa, że oszukiwanie jest zbyt łatwe i jest bardziej moralny niż 99% socjalnego kręgu naszej rodziny. A to pozostawia Ryke’a. I Rose. Ale Rose prędzej spaliłaby całą swoją kolekcję ubrań – Calloway Couture – niż rzuciłaby mnie na pożarcie kanibalistycznych mediów. A kocha swoją kolekcję jak matka dziecko. Lo nie tak szybko ułaskawia Connora. – Powiedziałeś komuś? – pyta. - Nikomu – odpowiada spokojnie. Lo drapie się po karku. – Spędziliśmy kilka lat bez wyjawiania komukolwiek sekretu Lily. Wtedy ona wam mówi i kilka miesięcy później dostaje przez to groźby. Może rzuciłem studia, ale potrafię połączyć te cholerne kawałki. Connor obrzuca go spojrzeniem. – Zostałeś wyrzucony z college’u, ale miło słyszeć, że bierzesz odpowiedzialność. Jakoś ta oblega nie brzmiała tak źle. To wszystko prawda. Penn wykopało Lo po tym jak przestał przychodzić na zajęcia i mógł przyjąć się do innego college’u, ale postanowił pójść na odwyk i popracować nad abstynencją. Lo wzdycha ciężko sfrustrowany. Po prostu chce dostać odpowiedzi. Chyba wszyscy tego pragniemy. - Zapominasz o jednym kawałku – mówi do niego Connor. Lo spina się, a ja czuję mały przypływ nadziei. Jeśli ktokolwiek mógłby odkryć tę tajemnicę, to tylko Connor Cobalt. I prawdopodobnie Rose. - Lily właśnie zaczęła widywać się z seksuologiem specjalizującym się w tym nałogu. - Myślisz, że ktoś widział jak wchodziła do gabinetu? – pyta Lo. - Prawdopodobnie. Może spróbujesz wyśledzić ten numer? - Jest nieznany. - No i? - Przykro mi. Włamywanie się do numerów telefonów nie znajduje się w moim repertuarze. Lily, a w twoim? – Spogląda na mnie i kręcę głową. – Też tak sądziłem. 28 | S t r o n a

Addicted for Now - O nie – mówi szybko Connor. – Wiem, że nie potraficie zrobić czegoś tak trudnego. Po prostu myślałem, że może znacie kogoś, kto potrafi. Ryke się wtrąca: - Naprawdę przyznajesz, że nie potrafisz czegoś zrobić, Cobalt? – Wygląda na gotowego zeskoczyć z fotela Queen Anne i zadzwonić do prasy. A, chwila, on jest prasą. Może jutro napisze o tym artykuł w Kronikach Filadelfii i nada tytuł: „Connor Cobalt Nie Wie Wszystkiego!”. - Nie bądź śmieszny – odpowiada Connor z pokerową miną. – Wiem, jak to zrobić. Ale nie zrobię. To nielegalne. Ryke wywraca oczami i ściska mocniej butelkę wody. Raczej nie powstanie ten artykuł. Rose bierze maleńki łyczek herbaty i mówi: - Nadal jest to nielegalne, jeśli zapłacisz komuś, żeby zrobił to za ciebie. - A jeśli zrobisz to mądrze, to nikt cię nie przyłapie. Mówiłam coś o tym, że Connor jest moralny? Skreślcie to. Tak bardzo maskuje swoje emocje, że nie dostrzegałam jego przebiegłości. Jednak i tak nie sądzę, że ryzykowałby utratą Rose dla miejsca w Wharton. A przynajmniej taką mam nadzieję. - Lo i ja rozmawialiśmy już o wyśledzeniu numeru – odzywam się. – Wszystkie moje kontakty znają moją rodzinę. Rodzice zaczęliby zadawać pytania, gdybym zatrudniła prywatnego detektywa. – A celem jest utrzymywanie ich w nieświadomości tak długo, jak to możliwe. Myślę, że wieczność to dobra ilość czasu. Lo potakuje. – Nie chcemy też angażować niepewne osoby trzecie. Nie chcę, żeby mnie okantowały. Rozpogadzam się, wymyślając przykład. – Na przykład hakera mieszkającego w piwnicy rodziców. - Dokładnie – mówi Lo. – Nie widzę, by coś takiego dobrze nam wyszło. - Mam zaufanego detektywa, którego mogę wynająć – mówi Connor. – To nie problem. Rose uśmiecha się, popijając z filiżanki. - Zwrócę ci pieniądze – mówię Connorowi. - Wolę przysługi. Dobra, to brzmi seksualnie. Gdy myślę o przysługach, wyobrażam sobie robienie loda. Twarz natychmiast mi się rozgrzewa i staram się odwrócić wzrok, ale wszyscy i tak już na mnie patrzą. Mam przechlapane. - Lily! – Słyszę karcące mnie trzy głosy w różnych tonach. Lo obejmuje mnie ramieniem i hamuję się przed schowaniem się w jego bicepsie. Nie będę się kulić. 29 | S t r o n a

Addicted for Now Wskazuję oskarżycielsko Connora. – On to powiedział, nie ja! - Nie mówiłem o seksualnych przysługach – odpowiada spokojnie Connor. Teraz wskazuję na siebie. – Seksoholiczka. Mój mózg ma automatyczne ustawienie. Nie będę myśleć o uprzejmych przysługach. Wymówienie słowa seksoholiczka było złym pomysłem i żałuję tego, kiedy Ryke mówi: Skoro mowa o seksoholizmie. – Mogłabym go walnąć. – Jak będzie szło twoje leczenie, kiedy wrócił Lo? Możecie uprawiać ze sobą seks? - To skomplikowane – mruczę. – I nie sądzę, że powinnam dyskutować o tym z tobą. - Może uprawiać trochę seksu – wyjaśnia Lo, najwyraźniej upraszczając sprawę. Troszeczkę chcę się teraz rozpaść. - Czym jest trochę seksu? – pyta Ryke. Dobra, bardzo – chcę się bardzo rozpaść, ale to bardzo. - Nie mogę o tym mówić – odpowiada wymijająco Lo. Ale tak naprawdę ma na myśli: Nie mogę o tym mówić przy Lily. Bo ja też nie mam pojęcia, co oznacza „trochę”. Doprowadzi mnie to do szaleństwa. Nie podoba mi się również fakt, że Lo tak szybko podzieliłby się szczegółami naszego prywatnego życia, ale chyba stara się rozmawiać bardziej otwarcie. I łatwiej musi mu być skupiać się na moim uzależnieniu niż na swoim. - Co się stanie, jeśli zaczniesz ją nakręcać? – pyta Rose, odstawiając na stół filiżankę. - Nie zrobię tego – odpowiada Lo, piorunując ją wzrokiem. Chciałabym potrafić sama pokonać swój nałóg, ale terapeutka wytłumaczyła, że abstynencja nie jest odpowiedzią, skoro seks to naturalna część życia w przeciwieństwie do alkoholu. Całe życie można obejść się bez alkoholu, ale niemal wszyscy uprawiają seks, kiedy osiągają pewien wiek. A seks dotyczy dwójki osób. Więc muszę się nauczyć zdrowego życia seksualnego z Lo zamiast takiego, w którym żywi moje przymusy. I mogę popracować nad byciem bardziej samodzielną bez zwracania się ku masturbacji. Wzdycham. To wszystko jest takie skomplikowane. Wszystko zdaje się takie trudne. - To nie to samo, co Lily podająca ci szklankę whisky, Lorenie – mówi Rose. – Wszyscy zauważymy, jeżeli wypijesz, ale żadne z nas nie będzie miało pojęcia, jeśli będziesz ją nakręcał. – Bo to oznacza, iż pozwoli mi na to, bym pieprzyła się z nim dokładnie tak jak tego chcę, kiedy chcę. Będę na takim haju i tak pełna Lorena Hale’a, że nigdy nie będę chciała opuścić sypialni i mierzyć się z prawdziwym życiem. 30 | S t r o n a

Addicted for Now Brzmi to o wiele lepiej niż powinno. - Przez wiele lat nie wiedziałaś, że jestem alkoholikiem – odpiera Lo. – Uwierz mi, nie będziesz wiedzieć, kiedy raz wrócę do alkoholu. To jest to samo. - Ja będę wiedział – odzywa się Ryke. - I ja – dodaje Connor. – Nie miałem pojęcia, że Lily była uzależniona od seksu, ale po jednym dniu zorientowałem się, że masz problem z alkoholem. Ryke drapie się po twardej żuchwie, wyciętej niczym skała. – Wiedziałeś, że jest uzależniony i piłeś z nim piwo? Właściwie to widziałem, jak kupujesz mu w barze Fat Tire. - Prawdziwy przyjaciel – mówi Lo z gorzkim uśmiechem. Mówi takie rzeczy tylko po to, by irytować ludzi, przysięgam. Ryke wygląda, jakby chciał wstać i trzepnąć go po głowie. Rose obraca się do Connora, a on nie kuli się pod jej przenikliwym spojrzeniem. – Wiedziałeś i piłeś z nim piwo? - Dopiero go poznałem. Nie zamierzałem rewolucjonizować mu życia. - Masz na myśli, że zobaczyłeś, co go uszczęśliwiało i chętnie mu to dostarczałeś, by zostać jego przyjacielem. Lo wtrąca: - Zachowujesz się, jakby wstrzyknął mi heroinę. - Równie dobrze mógłby to zrobić – odparowuje Ryke. Dobra, kiedy te spotkanie stało się miejscem na atakowanie Connora? - Dajcie spokój – mówi gniewnie Lo. Connor milczy i Rose nie wygląda, jakby miała mu tak łatwo wybaczyć. Jestem pewna, że potem przeprowadzą na ten temat całą filozoficzną dyskusję. I niestety pamięta o źródle naszej sprzeczki. - Twoje uzależnienie, Lo, nie jest takie samo, co Lily – mówi. – Gdy nie było cię tutaj, wspieranie Lily było proste. Kiedy wróciłeś czuję się, jakbyś był jedyną osobą, której wolno być zaangażowaną w jej postęp leczenia. Niby jak to jest zdrowe? Dopiero co wróciłeś z odwyku. Powinnam w ogóle być przy tej rozmowie? Wydaje się przelatywać gdzieś nade mną, chociaż mówią o mnie. Jego głos znacznie łagodnieje, tracąc zwykłe napięcie. – Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz. Jestem jej chłopakiem. Ona jest seksoholiczką. Oczywiście, że to ja będę najbardziej zaangażowany w jej leczenie. Wiem, co masz na myśli. Wiem, co wszyscy macie 31 | S t r o n a

Addicted for Now na myśli. – Spogląda na Ryke’a i Connora. – Nie mogę wam powiedzieć, żebyście po prostu mi zaufali, nie kiedy posiadam na swoim koncie dwadzieścia jeden lat bycia gównianą osobą. Ale ta sytuacja jest dziwna, niekonwencjonalna i naprawdę popieprzona. I będziemy musieli znaleźć na nią sposób. Wpatruję się w swoje ręce, troszkę skrępowana, ale także wdzięczna, że nie rozmawiają za moimi plecami. - Chcę tylko – mówi do niego Rose – żebyś nas nie wykluczał. Jeśli myślisz, że robisz coś nie tak albo nie dajesz sobie rady, nie ignoruj tego. Musisz komuś powiedzieć i nie muszę to być ja. Jeśli lepiej ci rozmawiać z Rykiem, Connorem a nawet terapeutką, z kimkolwiek. Nie chcę, żeby Lily cierpiała, bo nie potrafisz sięgnąć po pomoc. Rozumiem jej obawy. Izolowaliśmy się tak długo, że wykluczenie wszystkich byłoby naturalną regresją. Po prostu nigdy nie myślałam o tym tak wprost. - Obiecuję. Wygląda na lekko zaskoczoną tym, jak łatwo ustąpił. - Oboje pragniemy tego samego – przypomina jej Lo. Po raz pierwszy Lo i Rose w czymś się zgadzają, ale to tylko nakłada na mnie wielką presję. Mogą sobie myśleć, że Lo zacznie mnie nakręcać. Ale obawiam się, że sama wszystko spieprzę.

32 | S t r o n a

Addicted for Now

{4} LILY CALLOWAY Ryke i Connor wychodzą po ustaleniu planu na wytropienie osoby wysyłającej wiadomości. Connor zadzwoni do swojego prywatnego detektywa, a reszta z nas zacznie rozpisywać listę wrogów Lo. Mam tylko nadzieję, że jutro nie zobaczę swojej twarzy na okładce People. Lo siedzi już w łóżku, kiedy zamykam drzwi sypialni. Lampa obmywa go ciepłym światłem i wygląda na zadowolonego, bazgrząc w dzienniku. Szafka nocna zdaje się taka naga bez jego szklanki whisky. Oboje przechodzimy monumentalną przemianę, a nawet jeszcze nie rozmawialiśmy o swojej przyszłości ani niczym innym poważnym odkąd wrócił. Wiadomości tak jakby zakręciły nam w głowach. Podnosi wzrok znad dziennika i przygląda mi się, jak stoję pośrodku pokoju, niepewna co robić. Mieszkając w Penn, po tym jak zostaliśmy oficjalnie parą, niemal co noc spałam w jego łóżku. Ale nie przytulaliśmy się. Nie szeptał mi do ucha czułych słówek, dopóki nie zasnęłam. Pieprzyliśmy się, aż traciłam przytomność, a wtedy dokańczał swojego drinka i także kładł się spać. Wytrwałam trzy miesiące bez seksu, ale wtedy nie miałam go ze sobą w łóżku. Odpowiednikiem dla Lo byłoby tulenie się z butelką Jacka Danielsa. Tulenie się z moim własnym nałogiem wydaje się niebezpieczne, ale nie mogę żyć wiecznie w celibacie. Muszę rozgryźć jak zrobić to wszystko właściwie. - Co jest? – pyta i zamyka dziennik, długopis wystaje zza stron. - Nie będziemy dziś wieczorem uprawiać seksu? – pytam po raz trzeci w dniu dzisiejszym. - Nie, skarbie, dziś wieczorem nie. Po raz kolejny staram się przyswoić sobie te słowa, ale ranią mnie i czuję ucisk w klatce piersiowej. Odczuwam je jak odrzucenie, chociaż wcale nim nie są. – Może powinnam spać na kanapie – mówię cicho. – Dopóki nie przyzwyczaję się do tego, że wróciłeś. – Dopóki nie przestanę myśleć o tobie wewnątrz mnie. - Dam sobie z tobą radę, Lil. Nie pozwolę ci złamać twoich przysięg. Moich przysięg. Czterech osobistych zasad, które sobie postawiłam w przeciwieństwie do czarnej listy, którą postawiła mi terapeutka. Zero porno. Zero masturbacji. Mniej kompulsywności podczas seksu. I nigdy, przenigdy nie zdradzę Lorena Hale’a. 33 | S t r o n a

Addicted for Now Jakim cudem cztery, tak proste zadania wydają się całkowicie poza moją kontrolą? Zwłaszcza trzecie. Rozumiem, co on mówi, naprawdę. Ale gdzieś pomiędzy jego ustami, a moimi uszami wszystko się zniekształca i wygrywają moje obawy. - Potrafię być bardzo perswazyjna – mamroczę. Wygina wargi w uśmiechu. – Przeżyję. - Jesteś facetem – przypominam mu – jakby to wszystko zmieniało. Teraz uśmiecha się w pełni. – Jestem tego świadom. Mój niepokój sięga szczytu, nawet nie jestem w stanie rozkoszować się jego seksownym uśmiechem. – Ale jeśli będę na kanapie, to nie będę czuć pokusy. A… a kiedy będę z tobą w łóżku, to wiem, że będę próbowała uprawiać z tobą seks, nawet kiedy wiem, że nie powinnam. - Lily… - A nie chcę być słaba i błagać, ale to nieuniknione, prawda? Jesteś jak mój narkotyk. - Lily… - Oto ja: żałosna, napalona dziewczyna, która rzuca się na swojego chłopaka i dalej to robi, kiedy on mówi nie. – Sapię głośno. – O mój Boże. Jestem jak gwałciciel. Każdej nocy będę próbowała cię zgwałcić. Dotyka moich policzków i natychmiast się wzdrygam. - Wow! Kiedy tutaj przyszedłeś? – Serce tłucze mi się tak mocno, że słyszę je w uszach niczym bęben. Nie odsuwa się, czule obejmuje moją twarz, jego oczy są pełne żywej troski. - Zdobyłeś na odwyku supermoc? – pytam cichutko, znając już prawdę. Spanikowałam na nowym poziomie, nie zauważyłam nawet jak zszedł z łóżka. - Tak – szepcze bardzo blisko mnie. – Tylko nie taką, o której myślisz. – Ociera kciukiem łzę, która mi się wymknęła. – Jesteś chora. Wciągam napięty oddech. Te słowa z jego ust są druzgocące, chociaż prawdziwe. Próbuję się odsunąć, ale zsuwa dłoń na mój kark. Drugą kładzie mi na ramieniu, żeby mnie unieruchomić. - Ja też jestem chory – mówi – i będą chwile, kiedy będziemy słabi. Kiedy będziemy błagać o rzeczy, których mieć nie możemy. Ale nie możesz się tego bać, Lil. Nie możesz przez to całe życie spać na kanapie. Musisz po prostu uwierzyć, że ostatecznie będziesz wystarczająco silna. Nawet jeśli pośrodku będzie paskudnie.

34 | S t r o n a

Addicted for Now Teraz nic nie zniekształca jego słów. Rozumiem go. Skracam dystans między nami i chowam twarz w jego klatce piersiowej. Przytula mnie do siebie i całuje w czubek głowy. – I nie jesteś gwałcicielem. – Wyczuwam jego uśmiech. – Jesteś moją dziewczyną, która nie potrafi zapanować nad przymusami. - Ta wersja bardziej mi się podoba – mruczę. Stoimy tak przez pewien czas i daję mu się głaskać po głowie, dopóki moje tętno nie zwalnia do umiarkowanego rytmu. Dlaczego coś tak małego, jak spanie w łóżku musi być takim wyzwaniem? Odrywam się od jego ciepłego ciała i wchodzę na łóżko, wsuwając się pod miękką kołdrę. Przygląda mi się, kiedy tworzę poduszkową barykadę pomiędzy moją, a jego stroną. Pewnie potem ją zniszczę. Podnoszę wzrok, kiedy kończę. – Przestań się uśmiechać – mówię. - Zero przytulania? - Nie dzisiaj. - To mój tekst. Unoszę się trochę, kiedy chowa swój dziennik do szuflady szafki nocnej. – Wiele się nauczyłeś na odwyku, co? – Część mnie myśli, że przegapiłam jakiś sekret dotyczący walki z uzależnieniem. Lo wydaje się wiedzieć więcej ode mnie, a przynajmniej jego poziom pewności siebie przewyższa mój. Ale nie mogłabym pójść na odwyk. Nie bez wyznania sekretu rodzinie, a poza tym terapia grupowa nie brzmi jak coś właściwego dla mnie. Skoro jesteśmy w domu, Lo postanowił nie uczestniczyć w spotkaniach AA. Nawet Ryke twierdzi, że nie powinien na nie chodzić. Nie rozumiem dlaczego. I Lo nie dzieli się wieloma informacjami na temat swojego leczenia, ale mówił, że zamierza regularnie widywać się ze swoim terapeutą – tym, który mieszka w Nowym Jorku. Niekiedy muszę się uszczypnąć by uwierzyć, że pojechał na odwyk znajdujący się godzinę drogi od Princeton. Cieszę się, że nie wiedziałam. Pewnie znalazłabym sposób, żeby się z nim zobaczyć, kiedy nie mogłam. - Nauczyłem się tam wystarczająco – odpowiada, wsuwając nogi pod nakrycie. – I planuję nauczyć cię wszystkiego, co wiem. Uśmiecham się. Brzmi miło. Kładę się na plecach, kiedy nachyla się i pociąga za sznurek lampy, spowijając pokój w ciemności. Jest coś orzeźwiającego w ciszy nocy. To jak tuż przed zaśnięciem twój umysł się przebudza. Nagle wypływają wszystkie moje myśli. Pomiędzy wiadomościami z pogróżkami, a moimi słabymi ocenami w Princeton, jestem przepełniona niepokojem. Nie wspominając o tym, że po powrocie Lo jego problemy zdają się stać moimi problemami. Jest spłukany, bezrobotny i rzucił studia. Jego relacja z ojcem i bez tego była skomplikowana, a teraz nie wiem nawet, czy będzie miał z nim jakąkolwiek relację. 35 | S t r o n a

Addicted for Now Posiadam więcej problemów niż mogłabym rozwiązać w jedną noc. Zamykam oczy, przywołując sen. Ale trzyma się daleko ode mnie. Świetnie, udało mi się wejść do łóżka, ale teraz nie umiem zasnąć. Przewracam się na bok i ściągam najwyższą poduszkę w mojej poduszkowej barykadzie. Wystarczy mi to, by widzieć twarz Lo. Obraca się trochę i po przyzwyczajeniu wzroku do ciemności, widzę go całkiem dobrze. – Nauczyłeś się sztuczki na zaśnięcie? – szepczę. - Nie myśl o niczym. - Niemożliwe. - Więc spróbuj wyobrazić sobie zamazany ekran telewizora. - Nie pamiętasz The Ring? Jeśli tego spróbuję, to z wyimaginowanego telewizora wyjdzie dziewczyna i zamorduje moją podświadomość. Spodziewam się, że zaśmieje się, ale jego głos przybiera poważny ton. – Jak zasypiałaś, kiedy mnie tutaj nie było? Milknę. Co wieczór było różnie. Czasami płakałam do snu, innymi razy masturbowałam się, dopóki nie traciłam przytomności. Gdy zrezygnowałam z tego drugiego, wiele godzin zajmowało mi właściwe zaśnięcie i ostatecznie poddawałam się fantazjom, które wpędzały mnie w lekki sen. - Normalnie – odpowiadam w końcu, chociaż to słowo przypomina mi wcześniejszą sprzeczkę Rose i Connora. – Po prostu trochę mi to zajmuje. Spróbuję tej sztuczki z zamazanym telewizorem. Może to nie będzie takie straszne. Znowu odwracamy się od siebie i zamykam oczy. Nie umiem wyobrażać sobie telewizora na tyle długo, by powstrzymać myśli. Pamiętam jak łatwo jest zasnąć po pewnej ilości masturbacji. To najlepsza na świecie naturalna pigułka nasenna. Kładę rękę na brzuchu i zniżam palce, aż dotykam brzegu spodenek pidżamy. Ten impuls gryzie mnie i miesza mi w żołądku. Słyszę ten cichy głosik mówiący, że to nic złego. Że mogę to raz zrobić, a Lo nawet się nie dowie. Ukradkiem wsunę palce do majtek i będę sobie pocierać łechtaczkę, dopóki wszystkie nie stanie się lepsze. Dojdę, a potem zasnę. Przygotowane dla mnie stopnie są tak łatwe do podążania. Wsuwam palce pod bawełniane spodenki na bieliznę. Sunę palcami wzdłuż materiału, próbując zdobyć odwagę na dalsze posunięcie… albo zaprzestanie. Lecz jakoś zawsze pozostaję w czyśćcu, walcząc o jedną albo drugą stronę. To niewłaściwe. Wiem, że jest niewłaściwe. - Lo – mówię bardzo cicho, myśląc, że może dalej śpi. Może to przeznaczenie. - Lil, mówiłaś coś? – odszeptuje.

36 | S t r o n a

Addicted for Now Nie ruszam ręką. Do diabła, nawet nie mrugam. Słowa kołaczą mi w głowie niczym maszyna bingo i nie potrafię ich połączyć, by stworzyły zdanie. Musiałam wahać się za długo, bo zapala światło i szybko zamykam oczy. Zamieram, mając nadzieję, że nie zauważy niczego pod kołdrą. Przecież nie widzi mojej ręki w spodenkach. Gdy tylko wróci do snu, powstrzymam się od posunięcia się dalej. Poprawię się. Nie chcę tylko, by pomyślał, że niczego nie osiągnęłam, kiedy go nie było. Byłam silna, do cholery. Przestałam oglądać porno. Skończyłam z masturbacją i nigdy go nie zdradziłam. Ale on zobaczy tylko to. A nie naprawię natychmiastowych przypuszczeń. Że nie jestem lepsza niż przed jego wyjazdem. Cisza zalewa mój umysł i prawie myślę, że osiągnęłam sukces. A wtedy chłodne powietrze owiewa moją skórę, nakrycie opuszcza moje ciało. O cholera. Otwieram szeroko oczy. Lo wtargnął na mój teren, rozwalił poduszkową barykadę i chwycił za moją kołdrę. Wpatruje się w dolną partię mojego ciała, gdzie ręka znika mi pod spodenkami. Niedobrze.

37 | S t r o n a

Addicted for Now

{5} LOREN HALE Jedna ciekawostka na temat Lily Calloway. Ma obsesję na punkcie masturbacji. Nie taką przyjemność w stylu lubię-orgazm-przed-snem albo szybki-numerek-pod-prysznicem. Pieprzy, żeby dojść, a jeśli to oznacza pieprzenie samej siebie w każdej minucie dnia, to niech tak będzie. Niestety ułatwiałem jej ten nawyk. Myślałem, że każdy film, który jej kupiłem oznaczał o jednego kutasa mniej, którego będzie ujeżdżać. O jedno ryzyko mniej nabycia choroby i poczucia winy. Byłem taki głupi. Chwytam ją mocno za nadgarstek. Gdy powiedziała, że przez cały miesiąc nie masturbowała się, trudno było mi w to uwierzyć. Obserwowałem, jak ukrywała się w pokoju na wiele godzin, żeby zrobić sobie przyjemność. Skończenie z tym wydawało się największym sukcesem w jej życiu. Teraz nie jestem taki pewien czy to prawda, nawet jeśli Rose poręczyła za jej postęp. Powoli zsuwam brzeg jej spodenek pidżamy. Opuszczam ramiona w uldze. Dłoń trzyma nad majtkami. Może Rose miała rację. Może rzeczywiście przestała się masturbować, ale najwyraźniej to trudniejsze dla Lily, kiedy ja tu jestem. Jestem jej narkotykiem, środkiem ku haju. Ale dostrzegam życie, które będzie prowadzić, jeśli zniknę – naprawdę odejdę i nigdy nie wrócę. Powróci do nieznajomych, do seksu z przypadkowymi mężczyznami. Może nawet zapędzi się na niebezpieczną stronę uzależnienia – do rozmów internetowych i anonimowego seksu. Nie mogę pozwolić jej na pójście tą drogą. Biorę ją za rękę i splatam z nią palce, wcale nie delikatnie. Ściskam jej dłoń, jakby zwisała z klifu. Równie dobrze mogłoby tak być. - Nic nie zrobiłam – broni się. - Zamierzałaś, Lil. – Nie wiem czy to prawda, ale ten strach potrząsa moim sercem tak mocno, jak jej. Wciąga gwałtownie oddech. – To za trudne – mówi. – Czuję się, jakbym nie mogła uciec od swojego uzależnienia. Jeśli jestem z tobą, to chcę uprawiać z tobą seks. Jeśli jestem sama, to chcę pieprzyć samą siebie. Żadne miejsce nie jest bezpieczne. Chryste. Zsuwam ręce na jej nadgarstki i biorę ją w ramiona. Nasz uścisk nie jest łagodny. Nie jestem pluszowym misiem, którego mogą ściskać dziewczynki. Jestem ostry i twardy, tym co przypiera dziewczynę do łóżka, tym co chwyta ją mocno i szepcze ochrypłym, napiętym głosem. Jestem równie szorstki na zewnątrz, co czarny wewnątrz.

38 | S t r o n a

Addicted for Now Przytulanie Lily zwykle rozwiązuje nasze problemy, ale tym razem ze mną walczy. Uderza małymi piąstkami w moją twardą pierś, próbuje mnie odepchnąć. – Nie słyszysz mnie? – mówi, odpychając się od mojego bicepsa. – Nie mogę obok ciebie spać. Z łatwością trzymam ją w ramionach, moje mięśnie drżą, kiedy otaczam ją nimi. – Lil, cii – mówię, dotykając ustami jej ucha. - Nie mogę! – krzyczy, w oczach wzbierają się łzy. - Lil, możesz – szepczę nisko. – Cii. – Przez minutę ściskam jej ramiona, trzymając jej ciało między nogami. Dzisiejsza noc będzie najtrudniejsza, przypominam sobie. Jest dla niej dezorientująca. Pragnie być ze mną, ale sama moja obecność ją kusi. Nie chcę, aby kiedykolwiek sądziła, że bycie samą, oddzieloną ode mnie, jest rozwiązaniem. Bo nie jest. Potrzebuje mnie tak bardzo, jak ja potrzebuję jej. Po prostu musimy odnaleźć wspólny grunt w tym związku. A to wymaga czasu. Zaczyna się wiercić, więc przewracam się na nią, przygniatam jej nogi swoimi, usztywniam jej małą sylwetkę. Wydaje się uspokoić, ale jej klatka piersiowa unosi się i opada ciężko, strach tańczy w oczach. - Komu ufasz bardziej, mnie czy sobie? – pytam. - Tobie. – Nawet się nie waha. - A więc tak będziemy spać. Marszczy brwi. – Chyba nie utrzymam twojego ciężaru. Uśmiecham się. Dlatego ją kocham – dlatego rozkoszuję się faktem, że obudzę się obok niej, oplatając ramionami jej delikatne ciało. Jest cholernie urocza. – Nie, w taki sposób… Zsuwam się z Lily i poprawiam pozycję. Przyciągam ją bliżej i przyciskam do siebie jej małą talię. Leżymy w pozycji na łyżeczkę, przyciska plecy do mojej klatki piersiowej. Chwila, gdzie ta pieprzona ręka? Znajduję jej prawą dłoń zaciśniętą pod piersią i ściskam ją w swojej ręce. Potem splatam z nią palce, zabezpieczając je ze zdeterminowaną siłą. Koniec z masturbacją, Lil. Zamierzam oficjalnie ogłosić naszą nową pozycję do spania, ale Lily napiera tyłkiem na mojego kutasa. Przysuwa się do tyłu, celowo albo podświadomie, nie mam pojęcia. Nadal jest to nawet urocze, ale wcale nie pomaga. Odchylam się i chwytam małą poduszkę, następnie wsuwam ją pomiędzy mojego kutasa, a jej pośladki. – Lepiej? - Zależy, kogo pytasz: Napaloną Lily czy Grzeczną Lily? Kocham je obie. Przyciskam wargi do jej ucha. – Kocham cię. 39 | S t r o n a

Addicted for Now - …W tej chwili nie mam wobec siebie wiele miłości – mruczy cicho. Widzę, jak kuli się w sobie, jej samoocena spada coraz niżej od wyrzutów sumienia. - Hej, już dawno bym tutaj leżał nieprzytomny, gdybym miał spać w tym samym łóżku z butelką alkoholu. Radzisz sobie dobrze. I to jest nowość dla nas obojga, Lil. Będzie mnóstwo prób i błędów. Teraz wiemy, że musimy spać w taki sposób. Dobrze? - Będziemy rano uprawiać seks? To pytanie mnie nie drażni. Jednak nie jestem przyzwyczajony do odmawiania jej. Zwykle to ja się z nią droczę, dopóki nie jest cała napalona. Ale nie mogę zrobić ani jednej cholernej rzeczy. Bo to byłoby nakręcanie. Zatem odpowiadam: - Zobaczymy. Opiera się o mnie – i tę przeklętą poduszkę – gdy patrzę, jak zasypia. Kiedy wiem, że bezpiecznie tkwi w objęciach snu, pozwalam sobie na ten sam luksus.

40 | S t r o n a

Addicted for Now

{6} LOREN HALE Serce bije mi dziko, mięśnie palą, a nogi uderzają o ziemię. Biegnę. W kółko i w kółko. Nie ma końca. Jeśli wkrótce przestanę, zacznę wrzeszczeć. Ścięgna w moich łydkach naprężają się przy każdym uderzeniu stopy o cementowe podłoże. I skupiam się na oddechu. Wdech i wydech. Wdech, wydech. Raz, dwa, trzy… Zawsze byłem dobry w bieganiu. Nawet, kiedy pieprzyłem wszystko w moim życiu, to udawało mi się uciec od glin, od facetów ze szkoły chcących rozwalić mi twarz, od ojca i problemów. Bieganie utrzymało mnie przy życiu. A jeżeli nauczyłem się czegoś po odwyku, to tego jak zająć sobie czas. Ale sprzeczne myśli sprawiają jedynie, że chcę się napić. Nawet myślenie o ojcu, studiach, wiadomościach grożących Lily – o czymkolwiek sprawia, że ściska mnie w klatce piersiowej i znam rozwiązanie, które naprawi wszystko. Whisky, burbon – szklanka pełna bursztynu zaleje całe cierpienie. Wczoraj niemal wszedłem do baru. Tracę równe tempo na bieżni, oddech mi drży. Raz… dwa… Każdy krok zdaje się cięższy od poprzedniego. Chcę być lekki niczym cholerne piórko. Chcę stąd odlecieć. Ale wciąż o tym myślę. Zadymiony bar znajdował się dokładnie naprzeciwko ruchliwego skrzyżowania, kiedy czekałem na Ryke’a, który miał mnie odebrać z terapii. Ruch uliczny, trąbiące taksówki i rowerzyści nigdy wcześniej mnie nie powstrzymali. Dlaczego powinni akurat wtedy? Plakat Jacka Danielsa we frontowym oknie nawoływał do mnie, jak syrena wyśpiewująca śmiertelną serenadę na brzegu doku. I niemal utopiłem się w tym morzu burbonu. Głupi gnojek. Wypuszczam głęboki oddech, co znowu chrzani mi tempo. Ryke biegnie przy moim boku i rzuca mi krótkie spojrzenie. Celowo zwalnia swoje szybkie tempo. W tej chwili mógłby robić sobie okrążenia. Ale postanawia być obok mnie. Powinienem się cieszyć, że chce ćwiczyć ze mną, ale nie cierpię faktu, że nie będzie biegał tak, jak potrafi. Nie cierpię faktu, że go hamuję. Chcę krzyknąć. A więc popycham się mocniej i wyprzedzam go. 41 | S t r o n a

Addicted for Now Niewiele później Ryke znowu mnie dogania, po czym klepie mnie po ramieniu i zbiega z uniwersyteckiej bieżni w kierunku trybuny. Podążam za nim, starając się unikać innych sportowców w koszulkach Penn, kiedy biegną swoimi torami. Pewnie nie powinienem był jechać aż do Penn, żeby pobiegać sobie w pieprzonych kółkach razem z Rykiem, biorąc pod uwagę, że zostałem wydalony, a on nie jest w tej chwili moją ulubioną osobą. Nie wierzę, że to on groził wyjawieniem sekretu Lily prasie. W naszej relacji jest brak zaufania, to pewne, ale spędza zbyt wiele czasu na zawożeniu mnie na terapię oraz spotykaniu się ze mną, aby mieć jakiś ukryty motyw. Mógłby dać mi samemu jeździć do Nowego Jorku i dać na tyle spokoju, żebym towarzyszył sobie sam. Mógłby być nieczuły. Ale Ryke Meadows ma wiele cech – nieczułość z pewnością do nich nie należy. Naprzykrzałem mu się z tymi wiadomościami, ponieważ jestem dupkiem i wielka część mnie nie cierpi go za rzeczy, które ledwie mogę przetrawić. Ilekroć próbuję zrozumieć jego dzieciństwo, w którym o mnie wiedział i utrzymywał kontakt z moim ojcem, moje ręce domagają się szklanki czegoś mocnego. Odkręcam butelkę wody i podchodzą do nas dwie dziewczyny, brunetka i blondynka. Obie mają na sobie przełajowe koszulki. Jestem teraz otoczony sportowcami – Ryke jest jednym z nich. - Cześć, Ryke – odzywa się blondynka. – Kim jest twój znajomy? – Lustruje mnie spojrzeniem od stóp do głów. Staram się okazywać bezinteresowność, popijając wodę, przeglądając torbę, cokolwiek. - Moim bratem – odpowiada bez oporów Ryke. Ja ledwo potrafię przyznać Lily, że to mój przyrodni brat. Jemu tak łatwo jest mówić, że jesteśmy spokrewnieni. Lecz muszę sobie przypominać, iż wiedział o mnie kilka lat. Przed trzema miesiącami nigdy nie wyznał tej prawdy na głos. - O tak, widzę podobieństwo – mówi ona, patrząc na nas niebieskimi oczami. - Tak, oboje mamy brązowe włosy – mówię. – Szokujące, nieprawdaż? Z tego, co wiem, to nawet ona może być naszą siostrą. – Wskazuję brunetkę tkwiącą u boku blondynki. Mój ton nie jest bliski przyjaznemu. I nic na to nie poradzę. Zwykle tak właśnie witam się z ludźmi. Moje maniery zdechły gdzieś w pobliżu jedenastych urodzin. Blondynka śmieje się lekko, próbując zlekceważyć moją nieuprzejmość. Ryke kładzie mi rękę na ramieniu i szepcze: - Zrób mi przysługę i nie odzywaj się. Jeżeli chce się przespać z jedną z nich, proszę bardzo. Niech się nie krępuje. Nie zamierzam być tutaj jego skrzydłowym. W domu czeka na mnie dziewczyna. Sprawdzam godzinę. Tak, powinna już wrócić z zajęć. Wolałbym być tam niż tutaj. Wolałbym trzymać ją w ramionach, nawet jeśli na koniec będę musiał powiedzieć jej nie. 42 | S t r o n a

Addicted for Now Jest jedyną dobrą rzeczą w moim życiu. - To jest Laura – mówi blondynka, przyprowadzając koleżankę do Ryke’a. – Jest na pierwszym roku. Pomyślałam, że przedstawię ją kapitanowi drużyny biegaczy. Ryke powoli mierzy ją spojrzeniem. Dziewczyna jest niemal tak szczupła, jak Lily, ale na nogach i ramionach ma mięśnie – są równie smukłe, jak u większości biegaczy. – Jak podoba ci się Penn? – pyta Ryke. Dziewczyna wzrusza ramionami, przestępując z nogi na nogę. – Och… no wiesz. Zauważyłem, że właśnie taki efekt na kobietach ma Ryke. Albo wprawia je w osłupienie swoją dominacją, albo zaczynają dukać durne teksty, które nie mają żadnego sensu. Jeszcze nie widziałem dziewczyny, która potrafiła dotrzymać mu kroku. - Tak dobrze, co? – mówi Ryke, próbując być miłym, ale to tylko przywołuje na jej twarz rumieńce. - Jest dobrze. – Laura przytakuje. To jest po prostu krępujące i lekko bolesne. Nie mogę już patrzeć, jak tę dziewczynę pożerają wstyd i nerwy. Ryke powoli odrywa plaster. Ja oderwę tą cholerną rzecz za nią. - Hej, Laura – odzywam się. – Ty i twoja koleżanka jesteście w drużynie przełajowej, prawda? Laura znowu przytakuje. - Jestem Maggie – mówi blondynka, ożywiając się, kiedy okazałem trochę zainteresowania. - Wspaniale – odpowiadam. – A więc ty i Laura nie będziecie miały problemu z pobiegnięciem w tamtą stronę. – Wskazuję drugą stronę bieżni. Twarz Maggie pochmurnieje. Błyskam uśmiechem. – Żegnam. - Dupek – przeklina. – Chodź, Laura. – Łapie ją za rękę i rzuca spojrzenie Ryke’owi, winnemu poprzez towarzystwo. Gdy znikają nam z widoku, Ryke obraca się do mnie ze wściekłym wzrokiem. - Wybacz – mówię sucho. – Nie mogłem sobie przypomnieć na jak długo kazałeś mi trzymać gębę na kłódkę. Sama się otworzyła, nic nie mogłem poradzić. Ryke rzuca mi w twarz swoim spoconym ręcznikiem. Biorę go do ręki i odrzucam mu z powrotem. – Ej, ta brunetka była bliska omdlenia. Zrobiłem wam obojgu przysługę. 43 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke kręci głową. – Zrobiłeś przysługę samemu sobie. Nie udawaj, że obraziłeś je dla mnie. Już znam twoje motywy. - No i jakie one są? - Odizolować tylu ludzi, ilu się da. Wszystkich odstraszyć. – Zapina swoją torbę. – Na mnie to nie podziała, nawet jeśli przepędzisz wszystkie dziewczyny, z którymi wejdę w kontakt. Dotykam swojego torsu. – Przeszedłbyś na celibat tylko po to, aby być moim bratem? Wow. Jakie to hojne, Ryke. – Mój ironiczny humor ledwie go rusza. Szukam innej reakcji, takiej połączonej z zamachem pięści na twarz, ale Ryke nigdy nie idzie w tym kierunku, nawet jeśli chce. - Bez względu na wszystko jestem twoim starszym bratem – odpiera. – Wbij to sobie do pieprzonego łba i może nie będę musiał tego powtarzać za każdym cholernym razem. - Możesz powtórzyć? Nie słyszałem cię – żartuję. Wywraca oczami, a potem nawet wymieniamy się uśmiechami. Podświadomie sprawdzam czas na zegarku. - Nic jej nie jest – zapewnia mnie Ryke. - Słuchaj, możesz udawać, że wszystko o mnie wiesz, ale nie zrozumiesz Lily, tak jak ja ją rozumiem. – Patrzyłem, jak płacze i dygocze w łazience, bo łaknęła seksu – bo nie mogła go mieć. I wtedy nie chciała zwrócić się do mnie o pomoc. Teraz, kiedy jesteśmy razem, powinienem posiadać moc odebrania jej tego cierpienia. Ale nie posiadam. Bo ona próbuje zawładnąć nad tymi przymusami. A więc jestem znowu w punkcie wyjścia, obserwuję jak dygocze, obserwuję jak jej oczy robią się wielkie i okrągłe, gdy błaga o coś więcej. A ja muszę odmówić jej tej przyjemności. I tak w kółko. - Zapominasz, że byłem tutaj, kiedy ty byłeś na odwyku – mówi Ryke. – Widziałem ją w dołku. Nie, nigdy o tym nie zapomnę. – Świetnie. - Wolałbyś być tam teraz z nią, wiem. Ale czy Rose nie powiedziała ci… - Pojmuję – warczę. Nasz związek potrzebuje przestrzeni – Rose tak znacząco nam to uświadomiła. Staram się dać Lily więcej przestrzeni. Świadomie staram się zmienić nasz współzależny związek. To nie oznacza, że to nie jest cholernie do bani. Ale nie muszę być nigdzie indziej oprócz tutaj. Nie ma innych zaproszeń od przyjaciół (nie mam żadnych) ani rodziny (ojciec praktycznie się mnie wyrzekł). Nie mam pracy. Nie

44 | S t r o n a

Addicted for Now mam zajęć w szkole. Jestem bezwartościowym gnojkiem. Krzywię się i zamieniam to w półuśmiech, potrząsając głową. Wypijam połowę butelki, żeby zatopić te głupie myśli. - Zacząłeś już brać Antabuse? – pyta Ryke. Lekarze na odwyku przepisali mi lek i zapomniałem, że powiedziałem o nim Ryke’owi. Jeżeli napiję się alkoholu w trakcie brania lekarstw, to będę miał bóle brzucha i mdłości. Ma to niby zniechęcić alkoholików do sięgania po alkohol. A chociaż postanowiłem nie chodzić na spotkania AA, to nadal muszę podążać właściwymi krokami, aby wyzdrowieć. Nie powiedziałem Lily, dlaczego nie idę na AA. Ten powód sprawi, iż będzie myślała, że jestem jeszcze bardziej popieprzony. Ciężko jest przebywać w moim towarzystwie, a kiedy byłem na odwyku popchnąłem dwóch leczących się nałogowców do napicia się i przerwania krótkiej abstynencji. Zawsze mówię to, co nie trzeba. I dyrekcja ośrodka zabroniła mi uczęszczania na spotkania grupowe, ponieważ „niekorzystnie oddziałuję na moich rówieśników”. Również mocno doradzali, żebym nie brał udziału w spotkaniach AA w obawie, że tam będę takim samym kutasem. Ryke zgodził się z nimi. A więc oto jestem tutaj. - Jeszcze nie brałem – odpowiadam Ryke’owi. – Chyba zacznę brać od jutra. – Słyszałem przerażające historie o ludziach wpadających w bardzo zły stan po zaledwie łyku piwa. Chciałem spędzić parę dni bez tego duszącego strachu nim zacznę brać. - Powinieneś wziąć tabletkę teraz. Masz przy sobie? – pyta Ryke. On nigdy, kurwa, nie daje sobie spokoju. - Nie – mówię gniewnie. Nie słucha mnie, rozpina mi torbę i ją przeszukuje. – Co to ma być? Zostaw moje rzeczy, Ryke. – Z łatwością odnajduje wewnętrzną kieszonkę i wyciąga pomarańczową buteleczkę. Unosi oskarżycielsko brwi. Bolą mnie zęby, kiedy je zagryzam. – Wow, znalazłeś moją butelkę z tabletkami. Gratulacje. A teraz ją odłóż. Czekam, aż wrzaśnie na mnie za kłamstwo. Przygotowuję się ze zmrużonymi oczami na atak werbalny, gotowy na walkę albo ucieczkę. Ale wcale tego nie wypomina. Zamiast tego odkręca butelkę i wytrząsa tabletkę na rękę. – Weź ją – mówi szorstko. – Jeżeli czekasz na moment, kiedy spieprzysz, to równie dobrze możesz spieprzyć będąc na tabletkach. Jestem pewien, że rzyganie całą noc po kieliszku whisky wyjdzie ci na dobre. Ma rację.

45 | S t r o n a

Addicted for Now Nienawidzę tego, że ma rację. Biorę od niego tabletkę i połykam ją za pomocą małej ilości wody. To już oficjalne. Koniec. Zero alkoholu. Na zawsze. Na zawsze. Boże. Mam nagły impuls, żeby pobiec do łazienki i wsadzić palce do gardła. Jakimś cudem moje tenisówki przytrzymują mnie na przyciętej trawie i ściskam mocno butelkę wody, biorąc kolejny duży łyk. Ryke zaczyna się rozciągać, ciągnąc za ramiona przez klatkę piersiową. – Rozmawiałeś z Jonathanem? - Nie. – Nie rozwijam tematu, nie chcę żeby wypytywał mnie o ojca. Nikt tak naprawdę nie rozumie łączącej mnie z nim relacji. Nie Lily. Zdecydowanie nie Ryke. I to coś bardziej skomplikowanego niż prosta nienawiść albo niechęć. Właśnie to sieje pustoszenie w mojej głowie. Właśnie to sprawia, że chcę kopnąć w te pieprzone trybuny i napić się piwa. Ale przypominam sobie o Lily i natychmiast mówię nie. Zero alkoholu. Na zawsze. Jedno wspomnienie uziemiło mnie na jakiś czas, ogłuszyło na jakiekolwiek kuszące argumenty rzucane przez szatana na moim ramieniu. Właśnie ono powstrzymało mnie wczoraj przed wejściem do tamtego baru. W mglistych wspomnieniach budzę się oszołomiony oraz na wpół majaczący i widzę w swojej kuchni ludzi. Rose, Connor i Ryke rozłożyli się w salonie niczym gang Scooby’ego. I wszyscy opowiedzieli mi wydarzenia z tamtej nocy – jakby mnie tam nie było. Moje ciało było, ale głowa pływała w innym wymiarze. I tylko Ryke potrafił wydusić z siebie te słowa. – Kurwa, straciłeś przytomność, kiedy facet zaatakował Lily. Słowo „zaatakował” było niedopowiedzeniem. Tamtej nocy mogło się coś zdarzyć. Ale nie zdarzyło. Ryke i Connor powstrzymali faceta, kiedy to powinienem był być ja. Całe życie miałem jedną pieprzoną robotę. Chronić Lily. Upewnić się, że nie pokona jej uzależnienie. Upewnić się, że nie stanie jej się krzywda. Robiła to samo dla mnie. A ja ją zawiodłem. Gdzieś po drodze coś spieprzyłem. Nigdy więcej. Ryke wyciąga ramiona, jakby pytając co u diabła i przypominam sobie, o co pytał. Rozmawiałeś z Jonathanem? - Powiedziałem, że nie – powtarzam, jakby ta odpowiedź nie zarejestrowała się w jego głowie. 46 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie i tyle? – Ryke chce więcej. Wszyscy chcą więcej. Ale czuję, że daję wszystko, co posiadam. - Myślałem, że to pytanie wymagające odpowiedzi tak albo nie. Co jeszcze można powiedzieć? – Wiele. Ale nic, co mógłbym powiedzieć na głos. Przez ostatni tydzień ojciec zostawił mi parę wiadomości. Chcę zjeść z tobą lunch, Loren. Musimy porozmawiać. Nie wyrzucaj mnie ze swojego życia przez coś tak cholernie głupiego. Oddzwoń. Jak do tej pory go ignorowałem, ale nie mogę robić tego do końca życia. Nadejdzie chwila, kiedy będę musiał zmierzyć się z ojcem. Nie dla pieniędzy, ale urok kieszonkowego wciąż będzie towarzyszył temu spotkaniu. Bo to tak cholernie proste. Picie, to jest proste. Branie jego pieniędzy, jeszcze prostsze. Nauczyłem się, że trudne rzeczy są właściwymi rzeczami. Ale nie jestem Connorem Cobaltem – osobą stworzoną z nieomylną umiejętnością przebycia dodatkowej mili, wykonania dodatkowej pracy. Jestem typem faceta, który zawsze nagle przestaje. Ale mam plan na zarobienie trochę kasy. Jedyny problem – to wymaga rozmowy z Rose Calloway. - Będzie próbował odzyskać cię pieniędzmi – mówi Ryke. – Właśnie to, kurwa, zawsze robi, a ty będziesz musiał odmówić. On jest twoją pieprzoną przyczyną, Lo. Nie powinieneś przebywać w jego towarzystwie podczas leczenia. - Zapamiętam sobie – odpowiadam, przerzucając torbę przez ramię. Przeważnie żałuję poproszenia Ryke’a o bycie moim poręczycielem. Nawet jeśli jest w tym całkiem dobry. Przyczyna czy nie, Jonathan Hale jest moim ojcem. Ryke nie rozumie go tak, jak ja. Nie jest wcale taki zły.

47 | S t r o n a

Addicted for Now

{7} LILY CALLOWAY Wynik mojego drugiego sprawdzianu przyszedł w zeszłym tygodniu i widniała na nim wielka, gruba 1. Wiedziałam, że przeniesienie się z jednej do drugiej uczelni Ivy League nie będzie lekarstwem na moje słabe oceny, ale miałam nadzieję, iż Princeton zmusi mój leniwy tyłek do roboty. Przy Rose snującej się po tym samym kampusie, co ja, powinnam być bardziej zmotywowana. Poza tym nie tracę już godzin na porno ani masturbację. Ale nie przewidziałam, że mój czas zostanie pochłonięty przez terapię w Nowym Jorku i próbę odbudowania stosunków z siostrami. Leczenie się i poprawa na lepsze kradną czas niemal tak bardzo, jak pławienie się w nałogu. Mam tak wiele zmartwień, że szkoła jest ostatnią rzeczą na mojej liście, kiedy pewnie powinna być pierwszą. Lo mógł wrócić, ale czas się dla nas nie zatrzymał i nie mogę zawalić zajęć także w Princeton. Już bez tego jestem bardzo w tyle. Dlatego obok mnie siedzi korepetytor, chociaż nie za wiele mnie naucza. Przez minionych trzydzieści minut patrzyłam, jak przegląda profil Rich Kids na Instagramie, stronie, którą bojkotuję i jest dla mnie odrażająca. Dwa razy nakłaniam go do pomocy, a on wskazuje na mój podręcznik. – Rozwiąż kolejny problem – mówi, nie odrywając wzroku od komórki. Tęsknię za okresem, kiedy Connor Cobalt skupiał na mnie sto dziesięć procent uwagi korepetytora, a nawet robił mi karty z obrazkami. Sebastian Ross to chyba najgorszy korepetytor na świecie. Na chwilę nachodzi moją przestrzeń osobistą i wydaje mi się, że pokaże mi jak rozwiązać problem statystyczny. Wsuwa mi pod nos swój telefon. – Który zegarek podoba ci się bardziej? – Wyciąga nadgarstek obok ekranu, pasek jest złoty, a gadżety tak skomplikowane, że bolą mnie oczy. Ten zegarek na zdjęciu nie jest wcale prostszy. Nastolatek stoi przed szarą posiadłością, pokazując nadgarstki, jakby przygotowywał się do walki. - Żaden. - Rozbaw mnie. Rozbawić go? Może by tak mnie rozbawił! To ja powinnam być zabawiana liczbami i słowami. Connor wiedziałby, jak zrobić z nauki zabawę. Staram się nie patrzeć wściekle. – Lubię mój zegarek. Sebastian wygina jedną brew w tak przymilny i elitarystyczny sposób, że muszę mu przyznać, iż dobrze wyćwiczył tę technikę. Łapie mnie za nadgarstek, by przyjrzeć się 48 | S t r o n a

Addicted for Now urządzeniu. Fuka. – Nosisz zabawkę. – Pstryka w plastikową osłonę, niemal powodując zatrzymanie wskazówek zegarka. - Ej – mówię, zabierając ramię i przyciskam nadgarstek do piersi. – To Wolverine, wiesz? – Zielononiebieski pasek zaciska się wokół mojego kościstego nadgarstka, a bohater z XMena jest wydrukowany wewnątrz zegarka. Wygląda teraz na lekko zainteresowanego. – Czy to coś jest warte kolekcjonowania? - …może. Pohamowuje chęć wywrócenia oczami. – Skąd go masz? – pyta. – Z dziecięcego działu w Target? Czerwienieją mi policzki, chociaż wcale nie powinny. – Nie – odpieram. – Lo wygrał go w automacie. Wiesz, w takim, do którego wrzucasz dwudziestopięciocentówkę, a on wyrzuca małe jajeczko. – Mieliśmy siedemdziesiąt pięć procent szansy, że zdobędziemy Supermana albo Batmana, więc kiedy wyleciał Wolverine, to wyglądało na przeznaczenie. Łatwo było nas zabawić. Sebastian krzywi się. Posiada też całkiem dobry wykrzywiony grymas. – Dotykałaś tego czegoś? – Wraca do przeglądania swojej komórki. – Czasami zastanawiam się jakim cudem jesteś spokrewniona ze swoją siostrą. Czasami zastanawiam się jakim cudem ona się z tobą przyjaźni. Wymieniłabym Sebastiana na lepszy model, ale nie kiedy Rose poprosiła go, swojego najlepszego przyjaciela, żeby mnie uczył. Nim pojawił się w obrazku Connor, to Sebastian towarzyszył Rose na każdym socjalnym wydarzeniu, jako jej cukierek pod ramię. Opiera się o kanapę, mając na sobie spodnie khaki, marynarkę oraz okulary z szerokimi szkiełkami i wąską oprawką. Mam podejrzenie, że jest kimś, kto nosi okulary tylko na pokaz, nie z potrzeby. A miodowo-blond włosy ma schludnie ułożone i rozdzielone na boku, pięknie wystylizowane. Nawet jeśli nie spędzał czasu na upiększaniu się, Sebastian jest typem osoby, która urodziła się, by być ładną. Zwykle byłabym skuszona. Ale mam Lorena Hale’a. I Sebastian to gej. Więc proszę bardzo. Gdy prycha głośno, dostrzegam kawałeczek jego ekranu. Jest na nim zdjęcie faceta siedzącego w jacuzzi na jachcie wartym milion dolarów, otoczonego drogimi butelkami szampana. Teraz wywracam oczami. Naprawdę chcę mu wyrwać ten telefon i rzucić nim przez pokój. – Brałeś w ogóle statykę? – pytam.

49 | S t r o n a

Addicted for Now - Statystykę. - Co? - To się nazywa statyssssstyka – mówi, sycząc „s” dla podkreślenia. – Nie statyka. – Nie odrywa spojrzenia od tego durnego telefonu. - Brałeś statyssssstykę? – syczę. - Tak, jest potrzebna do kierunku biznesowego w Princeton – odpowiada ostro. – Najwyraźniej Penn ma inne standardy. Bycie obrażaną przez korepetytora nie jest dla mnie nowością, ale jego docinek nie przyjmuję tak spokojnie. Może dlatego, że wydaje się być bardziej zainteresowany fotkami bogatych dzieciaków chwalących się swoimi ferrari i chlejących alkohol. - Wiesz co, Rose twierdziła, że jesteś niby wychwytywanym korepetytorem na kampusie, że nawet masz listę oczekujących – rzucam gniewnie. - Jestem. I mam. - Ludzie naprawdę płacą ci za ignorowanie ich? – Zamykam swój podręcznik. Znam Sebastiana od dziesiątego roku życia, ale więcej czasu spędzałam w rezydencji Hale’ów niż w mojej, więc można kłócić się z tym czy go znam. Zawsze interesował się wyglądem, zwłaszcza ciuchami (co Rose docenia w przyjacielu, będąc projektantką mody) i ta pretensjonalność nie jest niczym nowym. Ale nie wiedziałam, że jest z niego tak wielki kutas. Tym razem naprawdę na mnie patrzy. – Płacą mi za inne rzeczy. Na przykład seksualne rzeczy? Marszczę brwi. Nie, niemożliwe. A może jednak? Dostrzega moją konsternację. - Mam listę oczekujących – odpowiada – ale nie na korepetycje. To nic nie wyjaśnia. W głowie pokazuje mi się nagi Sebastian dostający propozycje na seks niczym żigolak. Powstrzymuję chęć zapytania czy jest prostytutką. Chociaż pytanie mam na końcu języka. - A więc… na co? – mamroczę. Wow, to wymagało wiele samokontroli. Spuszcza nogę z kolana i pochyla się po swoją skórzaną teczkę. Co jeśli sprzedaje erotyczne zabawki? Dobra, wątpliwe, ale na pewno polubiłabym go o wiele bardziej. Wyciąga coś ciężkiego i odkłada na mój podręcznik, po czym zamyka teczkę. Nie są to dildo, wibratory ani inne takie cuda. 50 | S t r o n a

Addicted for Now Tylko kartki. Stosy spiętych kartek z czerwonymi znakami wzdłuż marginesu. Stare egzaminy. To jedna z tych chwil, kiedy ktoś podaje ci skręta, a ty musisz podjąć decyzję czy odmówić, czy zaciągnąć się. - Czy to nie jest oszukiwanie? – pytam, nie dotykając kartek na moich kolanach. Tknięcie jednej palcem może mnie skorumpować. Sebastian wysuwa z kieszeni paczkę papierosów i uderza kartonikiem o rękę. – Nie zapisuj odpowiedzi na dłoni – mówi. – Zapamiętaj je. To chyba nie jest dla ciebie za trudne, prawda? Obraca papierosem w dwóch palcach. - Rose nie spodoba się, jeśli będziesz tutaj palił. Sebastian znów unosi tę jedną brew i rzuca mi spojrzenie mówiące znam Rose lepiej od ciebie. Zapala papierosa. Okej. Rose i tak jest lepsza w karceniu ludzi. Przeglądam stare egzaminy, większość z nich posiada najwyższą ocenę. – Co jeśli pytania są inne? - Uczy cię dr. Harris – odpowiada Sebastian. – Zawsze używa tych samych pytań. Tylko musisz sobie je wszystkie zapamiętać. Przekartkowuję ten stos. – Tutaj musi być pięćdziesiąt testów. – Jak mam je wszystkie zapamiętać? - Są sprzed dziesięciu ostatnich lat. Więc tak, jest ich dużo. Waham się z wykorzystaniem ich jako narzędzie nauki, chociaż nie jest to takie oczywiste oszustwo. – A ty nie możesz mnie nauczyć? Wypuszcza chmurkę dymu w stronę sufitu. – Lily, ty nie tylko tak jakby oblałaś swoje dwa pierwsze egzaminy. Zbombardowałaś je. Większość studentów płakałoby w kącie, a gdyby mieli mnie, jako korepetytora, to ujeżdżaliby mojego… - Dobra – przerywam mu. A potem zdaję sobie sprawę, że to brzmi jakbym chciała ujeżdżać jego… - To znaczy, nieważne. – Potrząsam głową, czując palenie na całej twarzy. Uśmiecha się krzywo, przystawiając papierosa do ust. – Żeby zdać klasę, musisz zdobyć 6 na ostatnich dwóch testach i na końcowym. Nie jestem cudotwórcą. - Connor Cobalt nim jest – mruczę pod nosem. Musiał usłyszeć, bo odpowiada: - Connor uważa, że sika tęczą, ale nie jest wcale taki dobry. I zdecydowanie nie jest lepszy ode mnie. – Nachyla się i strzepuje popiół do mojego plastikowego kubka – pełnego Fizz Life, nowego napoju Fizzle, w którym nie ma kalorii ani 51 | S t r o n a

Addicted for Now aspartam. Wpatruję się długą chwilę w zanieczyszczony napój, próbując przetrawić to, co zrobił. Ale kiedy się odwracam, widzę, że strzepuje więcej popiołu do porcelanowego wazonu na stole, który podarowała Rose jej koleżanka z Pragi. – Rose obedrze cię ze skóry. Znowu obdarowuje mnie tym lizusowskim uśmiechem. – Ona tylko potrafi warczeć. Nie jestem tego taka pewna. W dzieciństwie, kiedy byłyśmy w nadmorskim ośrodku wypoczynkowym, zobaczyła jak piegowaty chłopiec dokucza dziewczynie przy zjeżdżalni. Nazwał dziewczynkę grubaską, wskazując jej jednoczęściowy strój. Rose zainterweniowała i użyła pewnego języka, który zawstydziłby ośmiolatki. Kiedy pękaty chłopiec nie zareagował tak, jak tego chciała, złapała za jego kąpielówki i zsunęła mu na kostki. Po tym cieszyłam się, że mam siostrę po swojej stronie. Nigdy nie chciałam jej zezłościć. A nawet, kiedy myślę o tej historii, uświadamiam sobie, że zabiłaby mnie, gdyby dowiedziała się, że choć trochę oszukuję. Ale co jest gorsze, słuchanie jej furii po tym jak wykorzystam te testy czy oglądanie jej rozczarowania po tym jak wyrzucą mnie z Princeton? Rozczarowanie mnie zmiażdży. Zatem te drugie jest o wiele bardziej pociągające. - Słuchaj, Lily – mówi Sebastian. – W college’u chodzi o pokonanie systemu, a najmądrzejsi są ci, którzy sobie to uświadomią. Chcesz być mądra, prawda? Po raz pierwszy od jakiegoś czasu mam spore szansy, by dobrze sobie poradzić. – Okej. - A więc zachowaj je sobie i mocno ucz się na pamięć. Oczywiście mam kopie. – Podnosi się, zapinając swoją niebieską marynarkę. Przechadza się po salonie znudzony. – I nie wspominaj o tym Rose. Uwielbiam ją, ale jest moralna aż do przesady. To trochę irytujące. Ignoruję ten jego ostatni docinek. Nie mogę uwierzyć, że muszę okłamywać Rose, ale to wygląda na właściwą ścieżkę. Nie mogę zawalić więcej zajęć. W innym wypadku będę siedzieć na studiach do czterdziestki. Odkładam stare egzaminy obok wysokiego stosu magazynów na stoliku do kawy. Dziś rano poszłam na stację benzynową, żeby wykupić wszystkie plotkarskie czasopisma. Szukałam swojego zdjęcia, jakiegoś artykułu, jakiegokolwiek krótkiego zdania o moim uzależnieniu. Rose nawet przejrzała gazetę i posty w internecie, ale obie niczego nie znalazłyśmy. Albo szantażysta gra na czas, albo czeka na inny odpowiedni moment, by zaatakować. Nie wiemy nawet, czego on chce. Po prostu nam grozi. - A więc… - urywam, przyglądając się jak Sebastian podnosi z gzymsu kominka porcelanową balerinę, sprawdzając spód w poszukiwaniu projektanta albo autentyczności. – Jeżeli Rose wierzy, że naprawdę mnie uczysz, co mam jej powiedzieć, kiedy nie będzie cię tutaj w czwartek? 52 | S t r o n a

Addicted for Now - Będę tutaj udawał. Mogę nawet przynieść więcej starych testów na twoje inne zajęcia. – Odkłada figurkę. – Jeśli jednak je skopiujesz, to zrobię ci z życia piekło na ziemi. – Jego lekceważący głos jakoś sprawia, że ostrzeżenie jest jeszcze gorsze. Telefon mi rozbrzmiewa i podnoszę go, żeby sprawdzić wiadomość. Ten dźwięk przykuwa uwagę Sebastiana na tyle, żeby podszedł i znowu usiadł obok mnie. Rose jest w domu? – Connor Jeszcze nie – odpisuję. Sebastian wychwytuje rozmowę przez moje ramię. Przykłada papierosa do ust, czekając na odpowiedź, ale żadna nie nadchodzi. Zamierzam włożyć telefon z powrotem do kieszeni, ale Sebastian mówi: - Daj mi go. – I wykrada mi z rąk komórkę. Powinnam zaprotestować i spróbować zawalczyć, ale jego tekst zrobię ci z życia piekło na ziemi wciąż krąży mi po głowie. Jest lekko przerażający. Sebastian pisze szybko wiadomość i wysyła Czemu chcesz wiedzieć? Jest zbyt ciekawski, wścibski i znudzony. Zostawiłem jej coś przy bramie. Chciałem wiedzieć czy już to widziała. – Connor Sebastian prycha. – To po prostu smutne. Ściągam brwi. – Dlaczego? Kupił jej coś. – Prezenty są słodkie, a nie smutne. - Próbuje ją odzyskać – odpowiada Sebastian. – Pokłócili się i chce zobaczyć czy jego prezent ją rozweselił. - O cokolwiek się kłócą, ona z czasem mu wybaczy – mówię, kiwając głową. Sebastian odrzuca mi telefon. – Nie wybaczy. - Tego nie wiesz – odpowiadam, broniąc pary, którą uważam za przeznaczoną sobie i piękną. Pasują do siebie tak jak książki pasują do biblioteki. Gdy potrzebowałam pomocy, oboje poświęcali wiele godzin na szukanie informacji o seksoholizmie. Connor towarzyszył nawet Rose w wizytach u terapeutów i udawali Lo i mnie, żeby znaleźć idealnego terapeutę. Kto zrobiłby coś takiego, jak nie ludzie, którzy kochają mnie i siebie nawzajem? Wstaje. – Słuchała moich porad od dzieciństwa. W końcu uświadomi sobie, że mam rację na temat Connora i rzuci go, jak każdy krótkotrwały romans. Przeszywam go spojrzeniem. – To jest jej chłopak. – Connor nie jest jakimś romansem. To pierwszy prawdziwy związek Rose. Sebastian powinien pragnąć jej szczęścia. - A ja go nie lubię – odpowiada prosto. Sebastian jest całkowicie egocentryczny. Przypuszczam, że Connor zajął jego miejsce w życiu Rose. Sebastian nie może już uczestniczyć w tych wszystkich wystawnych przyjęciach organizowanych przez Calloway’ów i innych ludzi z wyższych sfer. Zamiast niego zabiera ze sobą Connora. 53 | S t r o n a

Addicted for Now - Ich związek nie polega na tym, czego ty pragniesz – mówię. Sebastian gasi papierosa o magazyn. – Rose to moja najlepsza przyjaciółka. Po prostu oszczędzam jej złamanego serca. – Zapala kolejnego. Ale jego słowa brzmią niesamowicie sztucznie. Nie wierzę mu ani trochę. - Dlaczego mi o tym mówisz? – pytam, splatając ramiona. Chcę ostrzec Connora przed determinacją Sebastiana, aby ich rozdzielić. Do diabła, zamierzam powiedzieć Rose, jakiego ma okropnego przyjaciela. A ona mi uwierzy. Jestem jej siostrą. - Nie możesz nic powiedzieć – mówi rzeczowo. - Mogę. Potrząsa głową, strzepując popiół prosto na dywan. – Nie, nie możesz. – Wskazuje stos kartek na moim podręczniku. – Rose nie pochwali twojej nowej taktyki uczenia się. A Connor Cobalt będzie jeszcze bardziej niezadowolony. – Zaciąga się papierosem. O… cholera. Tak szybko złapał mnie w pułapkę. Opadam z sił, zdyszana, jakby właśnie przewirował mnie w pralce. Nie mogę powiedzieć siostrze, że przyjaciel zamierza zrujnować jej życie. Powinnam dokonać prawidłowej rzeczy i wszystko wyznać, a nie zachować się jak paskudny człowiek. Ale potrzebuję tych testów. I Rose da sobie radę. Jest najsilniejszą dziewczyną, jaką znam. Ale kiedy Sebastian podrzuca tą figurką baleriny w ręce, zastanawiam się jakim cudem przez tyle lat była zaślepiona kimś takim. Znowu może się to zdarzyć. Moja jedyna nadzieja leży w Connorze. Będzie musiał pokrzyżować plany Sebastiana. Będzie musiał udowodnić Rose, że jest dla niej najlepszym mężczyzną. Nie mogę go ostrzec, ale gdybym musiała postawić pieniądze na mecz pomiędzy tą dwójką, to zawsze postawiłabym na Connora Cobalta.

54 | S t r o n a

Addicted for Now

{8} LOREN HALE Po zjedzeniu lunchu z bratem ląduję w Escalade należącym do Rose Calloway. Niby przypadkiem pokazała się w kawiarni. Udawali zaskoczonych – jakby po prostu nas zauważyła, przejeżdżając obok Rocco’s Deli w drodze do domu. Ale szybko się domyśliłem, że to Ryke po nią zadzwonił, żeby zawiozła mnie do naszego domu, kiedy on wróci do Filadelfii do swojego college’u. Jakbym musiał mieć dwadzieścia cztery godziny na dobę niańkę, jakbym nie był na tyle godny zaufania, żeby pojechać taksówką albo samemu się przejść. Jestem odpowiednikiem dziewięćdziesięcioletniej pani potrzebującej osoby jako podpory, aby przejść przez ulicę. Absurdalne. A nawet jeśli chcę porozmawiać z Rose o moim planie zarobienia trochę kasy – nigdy nie zgłosiłbym się na ochotnika do przebywania sam na sam z tą dziewczyną. Ona mnie nie cierpi. I może Lily tego tak nie widzi, lecz Rose i ja mamy porozumienie, że nigdy nie zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi. Znosimy swoją obecność ze względu na Lily i to musi wystarczyć. Dorastając Lily wybierała mnie – chłopaka – ponad Rose, swoją siostrą, a taki rodzaj zazdrości zbiera się przez lata w coś głębokiego i surowego. Żadne przeprosiny nie będą miały znaczenia. I ja to pojmuję. Ja też byłbym pełen urazy. Nigdy nie chciałem, żeby Rose dawała mi spokój, dlatego pewnie szturcham węgiel, wzniecam płomienie i prowokuję jej temperament. Zasługuję na każde chłodne spojrzenie, każdy zgryźliwy komentarz. Zasługuję na ten pieprzony ból. Pojmuję to. - Wyglądasz dzisiaj wesolutko, Rose – odzywam się, kiedy ściska kierownicę wyprostowana i skupiona na ulicy przed sobą. Powinienem być dobrą osobą i zapytać, co ją męczy, ale nie potrafię ułożyć takich słów. Troszczenie się – to rzecz Ryke’a. - Spójrz w lustro – odpowiada chłodno. Robię to. Tylko po to, żeby ją udobruchać. Moje spojrzenie odwzajemnia tak gniewny wzrok, który mógłby rozbić lustro. Zaostrzona żuchwa i ciemne wory pod bursztynowymi oczami – to pokazuje wszystkim jak cholernie zmęczony jestem. Nie ma snu dla nikczemników. - Z wiekiem staję się piękniejszy – mówię beznamiętnie. – Pewnie to ten alkohol. - To nie jest nawet trochę zabawne. - Może dlatego, że zgubiłaś poczucie humoru w torebce od Gucciego. Piorunuje mnie spojrzeniem, podjeżdżając do naszej bramy. 55 | S t r o n a

Addicted for Now Mój telefon wibruje i sprawdzam wiadomość, zasłaniając ekran ręką, żeby Rose nic nie dostrzegła. Twoja dziewczyna to dziwka. – Nieznany numer Zaciskam zęby, gotują mi się wnętrzności. Niczego bardziej nie pragnę jak odnaleźć tego sukinsyna, ale kończą mi się opcje. Nie mogę pukać do drzwi wszystkich wrogów, których pamiętam. Jest ich zbyt wielu. I już szturchnąłem jeden rozgrzany węgiel, który być może się studził. Ponieważ mu zagroziłem, Aaron Wells mógł postanowić jeszcze bardziej się na mnie zemścić – albo może być gotowy na schowanie głowy w piachu. Takie ryzyko podjąłem, kiedy odwiedziłem jego dom i przypuszczałem, że to on wysyła te wiadomości. (Z tego co wiem, to i tak może być on.) Ale nie jestem pewien czy mądrze byłoby robić to samo z facetami, którzy nie rozmawiali ze mną od wielu lat. Śledzenie wiadomości – to najlepsza moja szansa, ale nienawidzę faktu, że jest poza moim zasięgiem. Zastanawiam się ile czasu minie zanim całkowicie stracę kontrolę. Zamierzam schować telefon z powrotem do kieszeni, ale nadchodzi kolejna wiadomość. Ilu facetów przeleciało twoją dziewczynę? Myślisz, że wiadomości podałyby nam taką liczbę? – Nieznany numer - Wszystko w porządku? – pyta Rose, kiedy samochód zwalnia przy bramie. - Ta – kłamię, pisząc szybko. Czego chcesz? - odpisuję. Jeśli chodzi o kasę, to znajdę sposób, żeby mu zapłacić. Mogę poprosić ojca o pożyczkę. Podwoję kwotę, którą oferuje mu prasa. Po prostu nie chcę, żeby sekret Lily sięgnął słuchu jej rodziny. Kiedy jej rodzice dowiedzą się, że jest seksoholiczką - nie jestem pewien czy Lily zniesie ten wstyd. Nie jest na to gotowa. Satysfakcji – Nieznany numer Co to, kurwa, znaczy? Z czego? – piszę. Noga mi podskakuje, kiedy czekam na odpowiedź. Orientuję się, że Rose zatrzymała Escalade’a, czekając przy klawiaturze numerycznej bramy. Otwiera okno, ale przygląda mi się uważnie przed wstukaniem kodu. - Nie – mówię do niej. Naprawdę nie chcę słuchać jej pomysłów czy myśli na ten temat. Pewnie ma mnóstwo opinii, co do tego, jak powinienem odpowiadać temu facetowi i jestem pewien, że zajęłaby się tym inaczej. - Nie powinieneś go prowokować.

56 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie zrobiłbym tego. – No dobra, może jednak. Właśnie takie rzeczy robię, nawet niespecjalnie. Zaciska wargi. – Proszę cię. Znam cię. Telefon wibruje na mojej nodze. Pragnę satysfakcji ze skrzywdzenia cię tak, jak ty skrzywdziłeś mnie. – Nieznany numer Żołądek opada mi do stóp. Nie chodzi o kasę. To zemsta za coś, co zrobiłem. Nie jestem święty i nie próbowałbym się nawet bronić. Po prostu nigdy nie chciałem uwierzyć, że to Lily zostanie zrujnowana przeze mnie. Więc odpisuję Zostaw ją w spokoju. Możesz zrobić ze mną, co tylko ci się podoba. Tylko jej w to nie mieszaj. I waham się przed wysłaniem wiadomości. Łamię się. Daję temu facetowi dokładnie to, czego potrzebuje. Amunicję przeciwko mnie. Ojciec nigdy nie pokazałby mu takiej słabości. I co ten facet odpisze? Och, tak bardzo mi przykro, Lo. Nie wiedziałem, że ona tyle dla ciebie znaczy. Nie, napisze, że będę patrzył, jak moja dziewczyna płonie. Nie tak wygrywa się walkę. Więc usuwam tę wiadomość i piszę nową: Znajdę cię, sukinsynu. Nawet w to nie wątp. Wyślij. Chowam telefon i spotykam ponury wzrok Rose. - No co? – pytam. - Zrobiłeś dokładnie to, czego ci zakazałam, prawda? - Ta. Mamrocze coś pod nosem, kręcąc głową. A kiedy wychyla się przez okno, żeby wstukać kod, opuszcza spojrzenie na coś w dole. Cieszę się na tę dystrakcję. Telefon wydaje się lżejszy w moich dżinsach. Zaczynam szufladkować wiadomości na tyle umysłu. W normalny dzień złapałbym za butelkę Macallana i poszedł do łóżka. - Upuściłaś bransoletkę? – pytam. Zaciska wargi. - Coś gorszego od bransoletki? Cholera, a więc trzeba ogłosić DEFCON 1. Lepiej przygotować się na wojnę nuklearną. Rose wygląda na zaimponowaną. – Wiesz, co oznacza DEFCON? - Tak. Wiem również jak przeliterować „duh” i „pospiesz się, do cholery”. – Nie dodaję, że X-Men wykorzystuje wersję tego terminu dla nadciągającego kryzysu mutantów. Nie powinno się liczyć jak uczę się pewnych faktów.

57 | S t r o n a

Addicted for Now Posyła mi popisowe wściekłe spojrzenie Rose Calloway – takie, które wygląda, jakby była bliska zeżarcia twojej duszy. Odwzajemniam te spojrzenie, ale wewnątrz chcę uciec gdzie pieprz rośnie. Nie wiem, jakim cudem Connor uśmiecha się, gdy tak na niego patrzy. Ona nie blefuje. Mogę się założyć, że dla zabawy zjada serca każdego kobieciarza. Otwiera swoje drzwi. – Zaczekaj tutaj. Ta, a gdzie indziej miałbym pójść? Grzebie przy czymś poza moim wzrokiem i ciekawość bierze nade mną górę. Rozpinam pas i pochylam się nad siedzeniem kierowcy, zerkając przez okno. Rose kuca na ziemi obok fioletowych hortensji, bluszcz wspina się po żelaznej bramie obok rosłych kwiatów. Przy niej fruwają białe płatki, ale plecami zasłania coś, co znajduje się przed nią. - Co ty wyprawiasz? – pytam, jakby oszalała. Wydaje mi się, że wszystkie dziewczyny Calloway mają parę poluzowanych śrubek. Cóż, może oprócz Daisy. Wygląda na całkiem normalną. - Nie może ot tak wysyłać mi rzeczy i spodziewać się przebaczenia – mówi z rozdrażnieniem. – To tak nie działa. – Burczy cicho i pojawia się jeszcze więcej płatków. A potem wstaje i obraca się. Ściska coś, co było bukietem białych róż, ale wyglądają żałośnie w jej zaciśniętej pięści. Wszystkie płatki zostały zerwane i zrzucone na trawnik. - Właśnie poturbowałaś roślinę – mówię beznamiętnie. Jest w tym coś niepokojącego, a jednak nie potrafię powstrzymać śmiechu. Jeszcze mocniej piorunuje mnie spojrzeniem. – Przytrzymaj. – Wpycha przez okno szklany wazon. - Nie zamierzasz go roztrzaskać? – pytam. – Wszystko w imię miłości? Za twoje złamane serce? - Moje serce nie jest złamane. - Zapomniałem, jesteś ze stali. Bioniczna, nieczuła kobieta. Connor musi uwielbiać przytulanie z twoimi śrubkami i zasuwami. – Wracam na swoje miejsce. Trzaska drzwiami samochodu, nawet nie tracąc na mnie kolejnego spojrzenia. Jeszcze nie rzuciła na mnie najgorszego spojrzenia – tego „zaraz cię wykastruję”. Chyba oszczędza go na Connora. Jak ja się cieszę, że nim nie jestem. - Co takiego zrobił? – pytam. – Błędnie przeliterował twoje ulubione słowo? Pokonał cię w Scrabble’ach?

58 | S t r o n a

Addicted for Now Nic nie mówi. Po prostu wstukuje kod i zmienia bieg w samochodzie, kiedy brama się otwiera. Gdy auto sunie podjazdem w stronę domu w stylu kolonijnym, wtedy to do mnie dociera. - Chyba nie jesteś poważna – mówię. – Nadal się na niego złościsz, bo dał mi trochę piwa parę miesięcy temu, kiedy nie planowałem nawet abstynencji? – Nie chcę rujnować innym związku. Dlatego Lily i ja zamknęliśmy się na ludzi – żeby nikt inny nie musiał cierpieć przez nasze błędy. Wjeżdża do garażu i wyłącza silnik. – Nie zrozumiałbyś. – Zamierza wysiąść z auta, ale pochylam się nad nią i naciskam guzik blokujący drzwi, zatrzymując ją w Escaladzie. Connor kazał mi go nie bronić. Tuż po tym, jak pokłócili się wtedy w naszym salonie, wziął mnie na bok i powiedział, żebym trzymał się od tego z daleka. Ale nie mogę pozwolić, żeby atakowano go z tego powodu. Był jedynie przyjacielem w okresie, kiedy nikogo nie wpuszczałem do swojego życia. - Daj facetowi spokój – mówię. – On się dla ciebie wysila. Rose patrzy na mnie dłuższą chwilę i wygląda to tak, jakby gryzła się w język. A potem znowu próbuje odblokować drzwi samochodu, ale jestem szybszy od niej w sięgnięciu do guzika. - Loren – ostrzega. - Po prostu to powiedz – odpieram. – Powiedz, o co ci chodzi. – Nie sądzi, że dam sobie z tym radę, ale myli się. - Nie rozumiesz – mówi gniewnie. – Connor wiedział, że byłeś uzależniony i podał ci piwo. A ty uważasz, że to jest w porządku. Siedzisz sobie tutaj i mówisz mi, że to w porządku, kiedy wcale tak nie jest. Dostrzegasz, jakie to jest pogmatwane? - Rose, on nie zrobił nic złego. – Krzywię się, jak tylko te słowa opuszczają moje usta. I od razu rozumiem dlaczego Connor kazał mi go nie bronić. Bo jestem wielkim przypadkiem pokazującym, dlaczego nie powinien dać mi ani odrobiny alkoholu. Jestem alkoholikiem – takim, który wierzył, że może żyć do końca życia pijąc całymi pieprzonymi dniami. Ręczenie za Connora sprawia, że wygląda na winnego. I może, do pewnego stopnia, jest winny. - To co zrobił było okropne – odpowiada – i nie obchodzi mnie czy było to tylko w zamiarze zaprzyjaźnienia się z tobą. Przeczesuję drżącą ręką włosy, a kiedy spoglądam na nią, ona lekko blednie. – Nie, nic mi nie jest – mówię. – Szczerze, nie zamierzam po tej rozmowie pobiec do monopolowego, okej? Kiwa głową, siedząc sztywno i nieruchomo. - Rose – mówię. – Nie staram się bronić faceta, ale… - Ciężko mi to powiedzieć. Nawet odkasłuję, słowa na chwilę zamierają w gardle. - …nie wiem czy byłbym tutaj, gdyby nie 59 | S t r o n a

Addicted for Now znalazł sposobu na wejście do życia mojego i Lily. Był pierwszą nieosądzającą osobą, której towarzystwo mogłem znieść. Nigdy nie spojrzał na mnie, jakbym był popieprzony, nawet jeśli pewnie tak myślał. Lubiłem jego przyjaźń. Nadal lubię. Podaję jej wazon i nie wygląda już tak, jakby chciała nim rzucić o ścianę. - On jest człowiekiem – przypominam jej. – Nie jest idealny. Nikt taki nie jest. Drżą jej wargi. – Mądre słowa od Lorena Hale’a. Musiałeś skopiować ciasteczko z wróżbą. Śmieję się słabo, uśmiechając się szczerze. Niezła jest. Odblokowuję drzwi auta. Wchodzimy do domu przez tylnie drzwi od garażu, wstępując do granitowej kuchni. Lily musiała usłyszeć garaż, ponieważ wpada do kuchni z zapiętym plecakiem. Kładzie go na krześle i czeka cierpliwie, aż do niej podejdę. Dobrze sobie radzi, a wtedy zauważam, jak bawi się palcami, jak zaciska mocno uda. Skracam dystans między nami i obejmuję ją. Opiera policzek o mój tors, ale jej ciało nie rozluźnia się. Nie, napina się ochoczo. Lily nie przytula się. Ona pieprzy do nieprzytomności. I tak bardzo chcę ją naprawić, ale mogę tylko pomagać. Prawdziwa naprawa – to musi być jej robota, jej walka, jej bitwa. Nie wygram jej za nią – tak jak ona nie może pokonać moich demonów. Buty stukają o panele i spodziewam się zobaczyć w przejściu Connora Cobalta. Zamiast tego widzę Sebastiana Rossa. Nadal tutaj jest po uczeniu Lily? Jęczę w duchu. Denerwuje mnie jego zadufany w sobie krok. Zawsze denerwował. Przez dziewięćdziesiąt procent czasu nosi zadowolony uśmieszek i upewnia się, iż wie, co się dzieje w życiu wszystkich naokoło niego. Sebastian i ja nigdy w niczym się nie zgadzaliśmy. Może dlatego, że mówię do Rose więcej wrednych komentarzy niż tych miłych. Uważa mnie za dupka. Jestem dupkiem. I ma pełne prawo, żeby mnie nie lubić. To mu przyznam. Prowadzę Lily do małego stolika śniadaniowego i siadam na krześle, sadzając ją sobie na kolanach. Otwiera usta prawdopodobnie chcąc zapytać, kiedy będziemy uprawiać seks, ale zaciska wargi i rumieni się. Przed odwykiem w tej właśnie chwili zacząłbym się z nią drażnić. Przesunął ręką po jej udzie i patrzył, jak jej oddech się rwie. Wiele ode mnie wymaga potrząśnięcie głową. Otwiera szerzej oczy w przerażeniu, ale całuję ją w skroń. Chcę odwrócić jej uwagę od seksu, więc pytam: - Jest coś dobrego w telewizji?

60 | S t r o n a

Addicted for Now - Nagrałam Avengers: Zjednoczeni, kiedy byłeś na odwyku – odpowiada cicho. – Całkiem dobry serial, ale sprawili, że Kapitan Ameryka wygląda dość słabo. Uśmiecham się. – Alarm spoilerowy? - Nie, jest mięczakiem już w pierwszym odcinku. – Wydaje się odprężyć, przez co ja się odprężam. - Jak poszło spotkanie? – pyta Sebastian Rose, zapalony papieros tli się pomiędzy jego dwoma palcami. - Dobrze – odpowiada. – Właśnie dotarła męska kolekcja odzieżowa, więc wszyscy byli podekscytowani. – Gdy obraca się do niego, zauważa papierosa między jego palcami i jej oczy się zwężają. Nadal ściskając w ręce wazon od Connora, wyciąga papierosa z palców Sebastiana. – Tylko na zewnątrz. – Gasi go w umywalce i więcej tego nie komentuje. Uchodzi mu na sucho więcej rzeczy niż jakiemukolwiek innemu facetowi w życiu Rose. Lily układa się na moich kolanach, niespodziewanie siadając na mnie okrakiem. Kurwa. Jest środek dnia. Nie powinniśmy uprawiać seksu. Nie jest to uznawane za normę. Przypominam sobie wszystkie powody, dla których to się nie może wydarzyć. Nie wspominając o tym, że Rose i Sebastian znajdują się po drugiej stronie kuchni. - Jak idą korepetycje? – Rose odwraca się do Lily. Stara się opóźnić to, co sądzę, że jest nieuniknione – moje wejście w Lily, zadowolenie jej ciała i umysłu, szczytowanie w błogim haju. Lily wskazuje na swoją pierś zarumieniona. – Och, ja? Rose rzuca jej spojrzenie – mówiące, żeby odnalazła zdrowy rozsądek. Lily zakłada włosy za ucho i odrywa się od mojej klatki piersiowej. To postęp, tak. Lecz nie mogę zabrać rąk z jej ud. Obawiam się, że zwariuje przez brak dotykania. - Teraz wiem, dlaczego ludzie nazywają tę klasę statystykami, a nie statykami. – Uśmiecha się z napięciem, mając nadzieję, że to wystarczy Rose. - Radzi sobie całkiem dobrze - mówi nonszalancko Sebastian. Ale kieruje spojrzenie na wazon trzymany przez Rose. Chwyta za czyste szkło. – Czy to kryształ? - Tak – odpowiada ze zmęczeniem Rose. Związuje lśniące brązowe włosy w kucyka. Sebastian milczy chwilę i zauważam, że Lily jest skupiona na tej scenie, przyglądając się jej z większym zainteresowaniem niż normalnie. Ściskam jej nogę i pochylam się, by szepnąć do jej ucha: - Co się dzieje? Ale Sebastian odzywa się, niwecząc jakąkolwiek szansę, by Lily odpowiedziała. – Gdzie są kwiaty? 61 | S t r o n a

Addicted for Now - Martwe. Sebastian otwiera szafkę i wysuwa kosz. - Co robisz? – pyta wyższym tonem Rose. - Naprawdę spodziewa się, że odzyska cię kwiatami. No weź, Rose. – Huh, jestem zaskoczony, że Rose czuła się na tyle komfortowo, żeby podzielić się intymnymi szczegółami kłótni z Sebastianem. Nie sądziłem, że otwierała swoje zamarznięte bramy komukolwiek. Rose wpatruje się pytająco w wazon w dłoni Sebastiana, biorąc pod uwagę wyrzucenie prezentu Connora. Och, pieprzyć to. – To kryształ – przypominam jej. - Właśnie – dodaje Lily. Sebastian wygląda na niewzruszonego głosami sprzeciwu i opiera łokieć o blat. Podaje wazon Rose, ale ona stoi niepewnie przy koszu na śmieci. - To Lalique – mówi pod nosem, sunąc palcami po gładkiej powierzchni. Wazon ma kształt kwadratu, a spód posiada wzór misternego węzła. - Co to znaczy? – pyta Lily. - Ma dobry gust – odpowiada Rose. Sebastian wywraca teatralnie oczami. Rose przyciska wazon do piersi. – To moja ulubiona marka. Tylko Rose mogłaby posiadać ulubiony rodzaj kryształu w wieku dwudziestu dwóch lat. Ale, co więcej, Connor doskonale wiedział, co jej się podoba. Ten szczegół musi się jakoś liczyć. Nawet ja nie jestem tak spostrzegawczy. Sebastian stuka w blat, przyglądając się uważnie Rose. – Możesz go zatrzymać – mówi – ale tak naprawdę to jaka to jest wiadomość? Po każdej kłótni będzie próbował cię odzyskać jakimś prezentem. Mnie osobiście pasowałby taki związek. Mam w szafie parę butów ze skóry krokodyla od Maxa, ale znam cię, Rose. Po piątym kawałku biżuterii będziesz miała go dosyć. Rose wygląda jakby miała konflikt wewnętrzny. - Connor próbuje cię przeprosić – wtrąca Lily. Sebastian wygląda na przejętego wtrąceniem się Lily. Przechyla głowę, rzucając spojrzenie na jej plecak. Nie dostrzegam tutaj czegoś ważnego. Żeby się tego domyślić nie potrzeba takiego geniusza, jak Connor.

62 | S t r o n a

Addicted for Now Lily waha się i odsuwa się do mojej klatki piersiowej. Obejmuję ją ramionami i atakuję Sebastiana moim piorunującym spojrzeniem. Takie jest właśnie życie w świecie wyższych sfer – seria piorunujących spojrzeń, półuśmiechów i ponurych min. Każde jest zabójcze, każde niczym pieprzona brzytwa. I nauczyłem się tego wszystkiego od najlepszych. Nie od Rose Calloway. Mój ojciec mógłby ją zniszczyć swym ostrym spojrzeniem pt. „spieprzaj do diabła”. Cholera, niemal zniszczył nim mnie. Rose odstawia niepewnie wazon na blat przy dzbanku do kawy. – Muszę zabrać z samochodu pudło. Zaraz wrócę. – Częściowo sądzę, że wychodzi, aby ukryć jaka zrobiła się speszona. Gdy wychodzi przez tylne drzwi, Sebastian prostuje się i zabiera wazon z blatu. Lily sztywnieje kręgosłup, jak u zaskoczonego kota. – Co ty robisz? - To czego Rose nie potrafi. Później mi podziękuje. – Wrzuca wazon do kosza. - Nie! – Lily zeskakuje z moich kolan. Idę za nią tylko dlatego, że nie podoba mi się te spojrzenie Sebastiana. Widziałem takie u wielu bogatych dzieciaków – gdzie uważają się za niepokonanych. Że nikt ich nie tknie. Pewnie sam sporadycznie miałem takie spojrzenie. Sebastian zamyka szafkę kopniakiem i opiera się ramionami o blat znajdujący się za nim, blokując Lily dostęp do kosza. Ona kuca, aby sięgnąć do niego między jego nogami, ale Sebastian wyciąga stopę. – Pamiętaj, jaka jest stawka, mała Calloway – mówi swobodnie głosem tak gładkim, że chcę rozerwać go na strzępy. Mój głos na pewno taki nie jest. Ja jestem cały zaostrzony i surowy. Lily zamiera i powoli się podnosi. Kładę ręce na jej ramionach, cholernie skonsternowany. - Czy ty ją szantażujesz? – pytam. Lily pierwsza potrząsa głową. – Wszystko w porządku – mówi do mnie. Kładzie dłonie na moim torsie i zaczyna odpychać mnie od blatu w stronę stolika. Nic nie jest w porządku. Co się dzieje, do cholery?! Drzwi się otwierają. Rose wchodzi do środka z pudłem w tureckie wzory opisanym, jako Wiosenno/Letnia Męska Kolekcja. - A więc naprawdę robisz odzież męską? – pyta Lily, łapiąc mnie za rękę. Ściska ją raz, jako znak, że później wyjaśni sprawę z Sebastianem. Muszę jej zaufać. Rose potakuje i wyciąga niebieski, sportowy płaszcz męski, podając go Sebastianowi. - Podoba mi się kieszeń – mówi, przyglądając się jedwabistej podszewce. – Cieszę się, że wybrałaś ten krój.

63 | S t r o n a

Addicted for Now - Ja też. Malutkie kratki to była przesada. – Obraca się do Lily. – Sebastian pomaga mi z kolekcją. Lily mówiła mi, że Rose stresowała się rozszerzeniem działalności, skoro Calloway Couture było skierowane tylko do kobiet. - Wiem, że to pewnie pracowity okres – mówi Rose do Lily, biorąc płaszcz od Sebastiana i dokładnie go składa – ale przydałaby mi się twoja pomoc w biurze. Miałabyś coś przeciwko większej ilości godzin pracy? Od mojego pobytu na odwyku Lily spędzała czas jako asystentka Rose, nawet jeśli w Calloway Couture pracują dwie inne dziewczyny zajmujące się mediami społecznymi, sprzedażami internetowymi i czymś tam jeszcze. Lily mówiła, że jest suką numero uno Rose – i powiedziała to z tak teatralną dumą, co było dla mnie dość urocze. - Pewnie, że nie – zgadza się Lily, kiwając głową. Ale ściska mnie mocniej za rękę, po czym wyrzuca: - Ale co z męskimi modelami? – A potem rzuca spojrzenie Sebastianowi i blednie, zapominając o jego obecności. - O tak – mówi Sebastian – są cudowni. Może Rose uda się znaleźć tobie kogoś lepszego niż tego tutaj. – Wskazuje na mnie. - I może znajdzie kogoś, kto cię zastąpi. – Drwiąco robię przerwę. – Ach, czekaj, przecież już znalazła. – Gdzie jest Connor Cobalt, kiedy go potrzebujesz, do cholery? Sebastianowi drga kącik ust. Dobrze. Rose wkłada do pudła sportowy płaszcz. – Sebastian, sądzę, że na ciebie już pora. Zadzwonię do ciebie jutro. - Jasne. – Całuje ją w policzek i macha do Lily. – Mocno się ucz. - Będę – odpowiada z napięciem. Po tym wychodzi, a kiedy drzwi trzaskają, Rose opiera ręce na biodrach i zwraca się do Lily. – Nigdy nie zaplanuję mierzenia ubrań męskich modelów, kiedy będziesz w biurze, obiecuję. - Po prostu się boję – przyznaje Lily. Nawet nie może na mnie spojrzeć. Staram się ukryć grymas. Powinienem mieć w nią więcej wiary – że mnie nie zdradzi, ale wiele lat spędziłem na słuchaniu przez ściany, jak pieprzy innych facetów. Bycie monogamistką nie jest dla niej naturalne i naprawdę jestem zszokowany, że tak długo wytrwała w jednym związku ze mną. Czekam na dzień, kiedy nie będę wystarczał, zwłaszcza teraz, kiedy nie mogę spełniać jej pragnień. Nie mogę dać jej tego, co może tak łatwo otrzymać od jakiegoś innego palanta. - Nie postawię cię w takiej sytuacji – mówi do niej Rose. – Przyrzekam.

64 | S t r o n a

Addicted for Now A jeżeli mój plan zadziała, to Lily w ogóle nie powinna się martwić. Lecz kiedy zbieram się na odwagę, żeby zapytać Rose, otwierają się drzwi i wszyscy sztywniejemy. Sebastian wrócił. Ale buty na panelach brzmią inaczej, bardziej pewnie, szybciej i zdeterminowanie. Connor pojawia się w kuchni ze stosem zapiekanek. Odstawia je na blat, kiedy napięcia zanika. Cóż, technicznie to tylko Lily i ja się rozluźniamy. Rose prostuje ramiona, jakby przygotowywała się do rozdeptania kogoś obcasem. – Myśleliście, że kto idzie? – pyta nas. Musiał zauważyć zmianę atmosfery. - Sebastian – odpowiada Lily. - Rozmawialiśmy o seksie – wyjaśniam. Kiwa głową, teraz rozumiejąc. – Jak poszły korepetycje? – pyta, zamierzając podejść do Rose i ją pocałować, ale ona patrzy na ścianę, nie na niego. No dalej, Rose, wpuść faceta. Connor przygląda jej się bardziej zdeterminowany, aby zdobyć jej serce. Opiera się o blat i skupia na Lily pełną uwagę. - W porządku. Myślę, że Sebastian bardzo mi pomoże. Serio? Zawsze twierdziłem, że przeniosę się z whisky na wybielacz, jeśli będę musiał rozmawiać z nim przez dłużej niż dziesięć minut. Najwyraźniej coś się dzieje pomiędzy Sebastianem i Lily, ale teraz nie chcę poruszać tego tematu. - To dobrze – odpowiada Connor. – Przykro mi, że nie mogę cię uczyć. Gdybym miał więcej czasu w tym semestrze, to wiesz, że bym cię uczył. - To naprawdę nic takiego. – Wciąż tak mówi, ale chyba wszyscy wiemy, że jest wręcz przeciwnie. Connor otwiera jedno z pudełek i Rose zagląda mu przez ramię, ryzykując dotknięciem jego osoby. - Karczoch i pieczarki? – pyta go. Wyciąga drugie pudło i obraca się do niej. Ale trzyma w rękach zapiekankę. – I feta. Lily mówi do mnie bezgłośnie jej ulubione. Cwany jest. A Lily uśmiecha się tak szeroko, patrząc na ponowne połączenie się jej siostry i Connora. Jej cała twarz jaśnieje. Pieprzyć to. Obejmuję ją w talii i przyciągam do piersi, jej ciepłe ciało sprawia, że pulsuje mi kutas. Wydaje głośne westchnięcie, ale Connor i Rose są zatraceni we własnym intelektualnym świecie. Rose czeka, aż Connor poda pudełko, ale nie zamierza tak łatwo oddać jej zapiekanki. Czasami zapominam, że on lubi testować ją tak bardzo, jak ona jego. 65 | S t r o n a

Addicted for Now - Rozbiłaś wazon, prawda? – Musiał zauważyć pogniecione białe róże przy bramie. Jeśli jest zraniony tym faktem, nie widać tego po nim. Chyba tylko Rose i inni geniusze potrafiliby go odczytać. - Co? Nie, ja… - Spogląda przez ramię na miejsce przy umywalce – gdzie wcześniej postawiła wazon. Ale już go tam nie ma dzięki jej „najlepszemu” przyjacielowi. Kieruje spojrzenie na szafkę z wysuwanym koszem. Connor podąża za jej spojrzeniem, otwiera szafkę i wyciąga cenny kryształ, pęknięcie biegnie po boku. Wazon jest popękany, rozbity. Stawia go przy umywalce i podaje Rose zapiekankę. - Ja tego nie zrobiłam – mówi od razu Rose. W jej oczach rozpala się ogień. – Zabiję go. – Słyszałem, jak mówiła tak o Sebastianie zbyt dużo razy, by brać tę groźbę na poważnie. - Sebastiana? – zastanawia się Connor. Rose potakuje z napięciem. Odkłada zapiekankę niezainteresowana już jedzeniem i bada wazon delikatnymi dłońmi. Opuszcza ramiona. On staje za nią i szepcze jej do ucha. Gdy jego głos się podnosi, wyłapuję pewne sylaby, ale nie rozumiem słów. Mówi do niej po francusku. Ona odpowiada płynnie w obcym języku. Całuje ją w głowę., a wtedy ona się obraca i całuje go w usta, stając na czubkach palców. Lily odwraca się do mnie, a jej oczy są szeroko otwarte i chętne. Chcę tego, Lil. Boże, naprawdę tego chcę. Teraz jest najlepsza pora na rozmowę z Rose. Nawet jeśli zepsuje to jej chwilę z chłopakiem, to oszczędzi mi to kolejnego odrzucenia Lily. - Rose – odzywam się. Opada na stopy, ale Connor wciąż trzyma rękę w jej włosach, odurzony zaborczymi ruchami Rose. Ona ma nad nim władzę, ale on posiada równą władzę nad nią, co nadal uważam za dziwne. Myślałem, że Rose pożre każdego faceta, którego dotknie, ale mają ten symbiotyczny związek, a nie taki pasożytniczy, jaki ja mam z Lily. - Tak? – pyta. Gardło mi puchnie na myśl o proszenie jej o pomoc. Nawet kiedy mam słowa na końcu języka, wypowiedzenie ich jest cholernie trudne. Zatem zwracam się do Connora. – Słyszałeś coś od swojego prywatnego detektywa? - Pracuje nad wyśledzeniem wiadomości. Zobaczymy czy uda nam się znaleźć jakiś trop. – Po fali smsów w samochodzie nie takie wiadomości chciałem usłyszeć. Nie lubię czekania. Mam cierpliwość tylko wtedy, kiedy chodzi o Lily. Czekanie, aż wybierze mnie ponad szybkim numerkiem – to było trudne, ale dałem radę. Czekanie, aż ten facet rozbije nam życie – tego nie znoszę tak dobrze. 66 | S t r o n a

Addicted for Now - Lo – rzuca Rose. Opiera rękę o biodro. Wyczuwa, że robię unik. – Gadaj. Wciągam powietrze. – Jak wiesz… - Pocieram się po karku, niespodziewanie oblewa mnie żar. Nie jestem do tego przyzwyczajony. - …nie mam stopnia studenckiego, więc zdobycie pracy wypłacającej więcej niż pensję minimalną będzie wyzwaniem. Milczenie się przedłuża, wszyscy czekają na moje dalsze słowa, trzy pary oczu wpatrują się we mnie z zaciekawieniem i wahaniem. Sądzą, że jestem bliski poddania się, wyrzucenia rąk w powietrze i powiedzenia, że nie potrafię robić ciężkiej, fizycznej roboty. Nie potrafię przewracać hamburgerów. Nie potrafię być pieprzonym, normalnym facetem z niższej klasy, który musi pracować dla pieniędzy. Nigdy nie musiałem tego robić, ale to nie znaczy, że bym nie spróbował. Myślą o mnie gorzej i nie dałem im powodu, żeby sądzili inaczej. - Nie przeszkadzałoby mi przewracanie hamburgerów – wyjaśniam – ale jestem winien Ryke’owi czterdzieści tysięcy za odwyk, co chciałbym spłacić w rozsądnym okresie czasu… poza tym, wiesz, czynsz. – Znowu urywam w połowie spodziewając się, że Rose poratuje mnie finansowo, mówiąc nie musisz płacić czynszu, Lo, jesteś praktycznie rodziną. Ale na krótką chwilę zapomniałem, kim ona jest. Może oszukało mnie te jej małe załamanie nad wazonem, ale stoi zdecydowana, silna, nie zamierza pozwolić mi na wybranie łatwej drogi. Dobrze. Jednak i tak patrzę gniewnie. Taki nawyk. – Zmusisz mnie do proszenia, prawda? – pytam. Uśmiecha się lodowato. – W zeszłym roku na Kajmanach powiedziałeś, że nawet wstrętny bałwan nie chciałby mnie przelecieć. Lily sapie: - Nie zrobiłeś tego. - Zrobiłem. Uderza mnie w ramię. Udaję, że się krzywię. Ta, zasłużyłem. Connor pozostaje kompletnie obojętny. Ale przyciąga Rose bliżej, jakby mówiąc jej bezgłośnie, że się mylę. Najwyraźniej faceci z chorobliwie wysokim IQ chcą ją przelecieć. Wypuszczam głęboki oddech. No dobra. – Kiedyś byłem już wychwytywany przez agencje modelingowe – wyjaśniam. – Byłabyś idiotką, gdybyś nie wykorzystała mnie w swojej kampanii odzieży męskiej. – Świetnie, Loren. Nazwij ją idiotką. Tak na pewno zdobędziesz robotę. Jezu Chryste, nic dziwnego, że nigdy żadnej nie miałeś. - Pamiętam o tym – mówi sztywno Rose. - Skoro byłeś wychwytywany, to dlaczego nigdy nie byłeś modelem? – pyta Connor. - Mogłem przyjść na rozmowę pijąc prosto z butelki Jacka Danielsa. – Leciałem w kulki z agencją, marnowałem czas ludzi i swój. Tak naprawdę nie chciałem być modelem. Nadal

67 | S t r o n a

Addicted for Now nie chcę, ale to będą szybkie pieniądze. I to jest moja szansa na naprawę starych błędów. Mogę wszystko zrobić prawidłowo. Connor wydaje długi gwizd. – Imponujące. - Też tak sądzę. Rose wygląda na gotową wznowić ich starą kłótnię, ale Connor nachyla się i znowu szepcze jej do ucha. Po francusku. Nie rozumiem ani jednego pieprzonego słowa. Rose znacznie się rozluźnia. - Potrzebuję translatora – szepcze do mnie Lily. - Albo tłumacza. – Najlepiej nie tłumacza płci męskiej. Mogę sobie wyobrazić jak Lily podnieca się jakimś francuzem. Nawet ta zaproponowana fantazja sprawia, że się wzdrygam. Zazdrość to jedyna rzecz, która nie może nas rozdzielić, nie chcę tego. Ale istnieje. Zaognia się. Rose w końcu wbija we mnie wzrok. – Modeling jest trudny – mówi o wiele łagodniejszym tonem. – Nie chodzi tylko o posiadanie dobrego ciała albo ładnej twarzy. Zapytaj Daisy. - Wiem – odpowiadam. – Ale Rose, nie chcę robić w tym kariery. Muszę tylko zarobić na tyle kasy, żeby spłacić długi i stanąć na własnych nogach. Tylko tyle. – Spoglądam na Lily. – I nie będziesz musiała zmieniać swojego harmonogramu dla Lil. Będę tam, kiedy będą inni modele. Tak będzie lepiej. Lily łapie za pasek moich dżinsów, pytając: - A co zamierzasz robić po modelingu? Nie mam pojęcia. Mgła zasłaniającą moją przyszłość jest zbyt gęsta, żeby ją rozdzielić. – Jeden krok na raz – odpowiadam. Kiwa głową, rozumiejąc. Rose zastanawia się nad moją propozycją przez minutę. A potem mówi: - Dobra. Uśmiecham się szeroko. I dodaje: - Ale żebyśmy dobrze się rozumieli, robię to z litości. Mój uśmiech znika. – Mogłaś stanąć na „dobra”. Teraz to ona się uśmiecha. – Wiem.

68 | S t r o n a

Addicted for Now

{9} LILY CALLOWAY Mijają dwa dni i nadal nie uprawiałam seksu. I na dodatek nie powiedziałam Lo o starych testach. Ale planuję. Potrzebuję tylko… dobrze ująć to w słowa, żeby stanął po mojej niemoralnej stronie. A Connor nadal nie znalazł żadnego dowodu na naszego tak zwanego szantażystę (czy kimkolwiek on jest – biorąc pod uwagę, że nadal nie zażądał niczego w zamian). - Co z Patrickiem Bomerem? – Siedzę po turecku na łóżku, trzymając na kolanach starą granatową kronikę szkolną z Dalton Academy. Wielkie czarne kółka otaczają pewne twarze, a na innych narysowałam X… i wąsy. Podnoszę głowę i dostrzegam marsową minę Lo poprzez koliste lustro zamocowane nad naszą komodą. Dziś rano spędził dwadzieścia minut na ubieraniu się i dziesięć na układaniu fryzury. To jego pierwsza praca w Calloway Couture. Do diabła, to w ogóle jego pierwsza praca i stresuje się tym. - Dlaczego Patrick miałby mnie nienawidzić? – pyta, celowo targając gęstsze kosmyki włosów. - Zdobyłeś pierwsze miejsce w końcowych projektach na naszych zajęciach sztuki. – Lo nagrał pięciominutowy filmik przedstawiający worek poruszający się na wietrze, co było mocno nudne i mocno nieoryginalne, biorąc pod uwagę, że pierwsze takie coś zrobił film American Beauty. Odwraca się do mnie. – Co? To nie moja wina. Mój projekt był cholernie dobry. - Cała klasa zasnęła – przypominam mu. A Patrick zrobił rzeźbę z brązu przedstawiającą Apollo, ale nie została doceniona przez pana Adamsa. - Więc powinien wkurzać się na nauczyciela, nie na mnie. Nie odpowiadam, bo ma rację. Nauczyciele wyjątkowo traktowali Lo, nawet nagradzali jego gówniany filmik najwyższą oceną, bo jest Halem. Bo jego ojciec jest multimiliarderem z powiązaniami tak zawiłymi, że pająk zazdrościłby pajęczyny, którą plecie Jonathan Hale. Spoglądam na ekran laptopa leżącego na łóżku. – Może już się nie wścieka – dodaję. – Teraz studiuje sztukę w Carnegie Mellon. - Skąd to wiesz? - Z Facebooka. Lo jęczy. – Proszę, powiedz mi, że się tam nie zarejestrowałaś. – Od liceum mieliśmy zasadę antyspołeczno-medialną. Za bardzo lubimy swoją prywatność, żeby marnować ją w cyberprzestrzeni. 69 | S t r o n a

Addicted for Now - Ja nie. Ale ciebie zarejestrowałam. Jego oczy ciemnieją. - Ja to widzę tak – mówię szybko – że jeśli ktoś cię nienawidzi, to pewnie zacznie cię tutaj szkalować. – Wskazuję ekran. – To jak lep na podejrzanych. O dziwo ryzykuje swoje idealnie wyprasowane spodnie khaki, żeby usiąść na łóżku obok mnie. Nasza siatka łóżkowa plącze mu się w nogach i przeklina pod nosem, odrzucając od siebie materiał. – Przysięgam, że odetnę to cholerstwo. - Podoba mi się. – Nawet jeśli zeszłej nocy zaplątałam się w siatkę niczym modliszka. Podczas snu czasami się przewracam. Zdarza się. - Nie jesteśmy w dżungli i nie zmagamy się z owadami. - Rose zaprojektowała ten pokój – przypominam. Udekorowała go, kiedy Lo był na odwyku. – Będzie zraniona, jeśli zmienię go przez ciebie. - Jeszcze lepiej – odpowiada. Wątpię, żeby tak sądził. - Zapomnę o tym, co właśnie powiedziałeś – mruczę, obracając w jego stronę ekran laptopa. Lo otwiera szeroko usta. – Musiałaś użyć tego zdjęcia na profilowe? Uśmiecham się szeroko i nie mogę oderwać wzroku od zdjęcia. Ma na sobie jedynie spodnie od pidżamy we wzory Spidermana. Wygląda seksownie i fajnie. Strona internetowa pochłania jego uwagę i przegląda profile starych znajomych ze szkoły. – Żonaty, mężatka, w ciąży, martwa, zaręczony, w ciąży, żonaty – wylicza. – Czy ktokolwiek pozostał w wieku młodzieńczym po liceum czy wszyscy po prostu omijają ten wiek, żeby zbierać na 401(k)1 i pieluchy? - Może są zakochani – bronię. - My jesteśmy w sobie zakochani. A jakoś nie bierzemy ślubu i nie robimy dzieci. Marszczę brwi, niepewna dlaczego to trochę boli. Małżeństwo nieszczególnie jest w moich planach, a przynajmniej dopóki nie będę starsza i ominę ten niezręczny, dezorientujący etap mojego życia. Ale sposób w jaki Lo wypowiedział te słowa – cóż, zdaje się jakby małżeństwo nie istniało. Jakby zamiast może mówił nigdy. - Nie chcesz brać ślubu? – pytam cicho. Ledwo mogę spojrzeć mu w oczy. Mam dwadzieścia lat, dopiero wychodzę z nastoletnich lat. Nie powinnam przejmować się małżeństwem i dziećmi, zwłaszcza kiedy walczymy o swoje wyzdrowienie.

1

401(k) – jakiś tam emerytalny plan oszczędnościowy w USA

70 | S t r o n a

Addicted for Now Waha się. – Nie wiem. Nie zamykam tych drzwi. Po prostu nie mogę o tym myśleć. – Urywa. – Czy ty… myślisz o tym? – Marszczy czoło zmartwiony, że nie jesteśmy tego samego zdania. Zwykle jesteśmy i to trochę przerażające patrzeć, jak idzie w pewnym kierunku beze mnie. - Niewiele – odpowiadam. – Zanim zaczęłam z tobą chodzić nigdy nie sądziłam, że wezmę ślub. – Sypiałam z przypadkowymi facetami. Nie sądziłam, że monogamia pojawi się w moim stylu życia. Teraz, kiedy zaczynam znajdować dobry rytm, zaczynam fantazjować o normalności. - Ale teraz tak sądzisz? – pyta. Wzruszam ramionami. – Chyba tak, ale zdecydowanie nie w najbliższym czasie. Najpierw chcę przejść okropne lata dwudzieste. – Macham ręką. – Nie mówmy o małżeństwie ani robieniu dzieci. To i tak głupie. Mamy ważniejsze sprawy na głowie. Nie sądziłam, że to możliwe, ale jego twarz jeszcze bardziej się wykrzywiła, jeszcze bardziej poszarzała. – Chcesz dzieci? Och… po tym, jak to wypowiedział wyczuwam, że on ich nie chce. Gula rośnie w moim gardle i czuję, że to podchwytliwe pytanie. Spoglądam przez ramię w poszukiwaniu właściwej odpowiedzi, ale nie ma jej tam. – Umm… - mruczę. – Nie wiem. Mruga, obserwując mnie, kiedy ja obserwuję jego. Odpowiedzi wydają się wysypywać z naszego milczenia. - Może – dukam, nie potrafiąc wstrzymywać się dłużej. – Kiedy będę starsza, ale raczej nie za stara. Moje jajka mają ograniczony czas. – Kiwam głową, po czym krzywię się. – To znaczy, no wiesz… - Jestem bliska schowania się pod kołdrą i pozostania tam do końca życia. Kryj się, Lily, kryj! Pali mnie twarz. Naprawdę chciałabym, żeby moje uczucia nie były takie widoczne. - Lil – mówi na wydechu Lo, jego wzrok znacznie łagodnieje. Jestem jedną z tych barek, które kołyszą się na oceanie zanim uderzy w nie fala. – Ty… i ja… - No dawaj. – Prawdopodobnie nie powinniśmy mieć dzieci. Wpatruję się pusto w czarnobiałą kołdrę, zbierając myśli. Nigdy nie pozwalałam sobie na tak dalekie marzenia, na konstruowanie rzeczywistości, w której Lo i ja zakładamy razem rodzinę. Może dlatego, że w głębi serca wiedziałam, że to wszystko nie istnieje. Jego słowa tworzą z mojej czarnej przyszłości wyraźniejszy obrazek. I jest to obraz, który chcę zwrócić do sklepu. Życie, w którym nie mamy dzieci. Gdzie nasza rodzina składa się jedynie ze mnie i niego. I na tym koniec. Rozumiem o co mu chodzi. Oboje jesteśmy nałogowcami i nawet gdybyśmy potrafili wychować dziecko, to alkoholizm nadal jest dziedziczny. Lo nie życzyłby nikomu swoich problemów, zwłaszcza własnemu dziecku.

71 | S t r o n a

Addicted for Now - Wiem – mówię, kiwając smutno głową. – Po prostu nie chcę o tym myśleć. Rozprasza mój ponury nastrój wskazując na zdjęcie w kronice szkolnej. – Dorysowałaś wąsy Jacqueline Kinney. To po prostu wredne. Powoli się uśmiecham i spoglądam na jego głowę. Jego włosy stoją we wszystkich kierunkach. I jestem pewna, iż sądzi, że tak wyglądają włosy supermodela, ale Rose nie będzie zadowolona. Przysuwam się bliżej, odpychając laptopa na bok i przeczesuję palcami jego kosmyki, układając gęste brązowe włosy na górze. Niemal od razu ode mnie odskakuje. - Spędziłem na to cenny czas. – Chwyta mnie za nadgarstek. - Sądzę, że cały ten czas zachwycałeś się nad sobą – odpieram. – Daj mi je naprawić. – Ale zsuwam wzrok z jego włosów na różowe usta znajdujące się tak blisko mnie. Wyobrażam sobie jakie to będzie uczucie, kiedy dotkną moich miękkich warg. I chcę do nich przylgnąć. Jego usta zaczynają się poruszać, ale nie słyszę żadnych słów. Jestem sparaliżowana, a kiedy nieruchomieją, jakieś zniewalające przyciąganie przywołuje mnie do jego warg. Dotykam jego ust i początkowo odwzajemnia pocałunek miękko i słodko. Szorstki jęk mrowi mnie w gardle i wspinam się na jego talię, siadam na nim okrakiem gotowa na coś więcej. Po prostu go potrzebuję… Wplatam palce w jego włosy i zaciskam uda. On się odsuwa. Nie. Oddycham ciężko, jakbym przebiegła pół maratonu. Właśnie zaczynam podbiegać pod strome wzgórze, a on zatrzymał mnie w połowie drogi. - Lily… Wsuwam mu dłonie pod koszulę i śledzę wyżłobienia w jego mięśniach, sunąc każdym palcem po gołej klatce piersiowej. Nieświadomie poruszam lekko miednicą, potrzebując go coraz bardziej. Tym razem jęk wymyka się z jego ust i musi złapać mnie za nadgarstki. Nie chcę przestawać. Wydaje się, jakbym tak dawno go nie dotykała. Wydaje się to nie do zniesienia. Pamiętam radosne podniecenie oraz wybuch szczytowania. Chcę znowu dać się obezwładnić temu uczuciu. Chcę, żeby moje ciało wibrowało, dopóki nie będę widzieć na oczy. Tak bardzo mi tego brakuje. Ale kiedy spotykam jego twardy wzrok dostrzegam odpowiedź. Nie. Nie. Nie. Ale chcę choć raz usłyszeć tak. Chcę westchnąć z ulgą na to słowo. - Nie uprawiałam seksu od kilku dni – mówię, jakby to było osiągnięcie. – Myślałam, że dostanę nagrodę za dobre zachowanie.

72 | S t r o n a

Addicted for Now Wygina usta w szczerym uśmiechu. Myślę, że wygrałam. Właśnie tak. Znowu zaciskam nogi wokół jego pasa, jego twardość doprowadza mnie do nowego poziomu zachłanności. - Wow – protestuje, unosząc mnie pod pachami. Sadza mnie na kolanach. Zero zabawy. – Może zawrę z tobą umowę? - Lubię umowy – mówię, spuszczając wzrok na jego penisa. - Oczy na mnie, Lil. Staram się. Próbuję. Naprawdę. – Ale czy umowy nie są sprzeczne z zasadami? - Ta umowa nie. Teraz jestem zaciekawiona. Masuje moją nogę na wpół rozłożoną na jego kolanie. Chyba to lepsze od bycia całkowicie od niego odsuniętą. Ten ruch przykuwa moją uwagę i rozpaczliwie marzę, żeby uniósł te palce wyżej do miejsca, które pragnie jego dotyku. - Możesz wybrać teraz jedną rzecz. Mogę cię całować, aż zabraknie ci tchu. – Nachyla się i obdarowuje mnie małym, ulotnym pocałunkiem nim oddechem owiewa moje ucho. – Albo mogę wsadzić w ciebie palce i sprawić, że będziesz czuła się pełna. – Tak. – Albo… Jest jeszcze inna opcja? O Jeeezu. Przysuwam się do przodu wbrew jego sprzeciwom i chwytam w palce jego koszulkę. Praktycznie czuję jak pode mną pulsuje. A może to moja żądza wymyka się spod kontroli. - …mogę doprowadzić cię do orgazmu poprzez spodnie. – Podwójne tak. – Ale… Opadają mi ramiona na świadomość, że istnieje warunek. Chyba właśnie dlatego nazywa się to umową, a nie wolną amerykanką… albo wszystko-wolno-Lily. – „Ale” jest do dupy… urywam, bo nagle zaczynam myśleć o tyłkach. - Czerwienisz się – zauważa Lo. – Myślisz o moim tyłku? Zatracam się w jego bursztynowych oczach. – Bardziej o moim tyłku i twoim… Zasłania dłonią moje usta i znowu szepcze mi do ucha: - Mój penis nie zbliży się do twojego tyłka, Lily Calloway, ale z radością wsadzę go gdzieindziej. – Szepcze parę miejsc i zdaję sobie sprawę, że uczepiłam się jego kolan niczym małpka, trzymając się go tak mocno, że już jestem mokra i gotowa. - Ale? – naciskam, przypominając mu, że skonstruował na drodze wielką, grubą przeszkodę. - Możesz wybrać tylko jedną opcję. Albo zapomnieć o nich wszystkich i postanowić zaczekać do wieczora, a wtedy będziemy uprawiać seks. Decyzja zależy od ciebie. – Słyszę jedynie będziemy uprawiać seks. Ale muszę na niego zaczekać. A w tej chwili czekanie osiem minut to tortura, której nie chcę znosić. Jak mam czekać osiem godzin? - Nie podoba mi się ta umowa.

73 | S t r o n a

Addicted for Now - Mnie też, ale musimy ćwiczyć samokontrolę. Oboje. – Och. Zastanawiam się nad tymi opcjami i zdaję sobie sprawę, że jeżeli teraz coś wybiorę, to on nie dostanie żadnej przyjemności. – Wybieram laskę. To znaczy, że zrobię ci laskę – wypowiadam jedno z najbardziej niegodnych dam zdań, ale ostatnie czym się teraz przejmuję to wyrafinowanie. I przez krótką chwilę zastanawiam się jak Connor i Rose zachowują się w łóżku – czy wygłaszają anatomiczne partie, czy mówią piękną prozą? Zapytałabym Rose, ale jest prywatna w tych sprawach. I jestem dość pewna, że jej życie seksualne nie istnieje, ponieważ ma problemy z intymnością. I mam nadzieję, że powie mi, jeśli straci dziewictwo. - Zostaw mojego kutasa w spokoju – odpowiada Lo w równie klasyczny sposób. - Dlaczego? – Ściągam brwi, po czym otwieram szerzej oczy. – Robienie loda jest na czarnej liście? – Nadal nie poszliśmy razem na terapię, ale wyobrażam sobie, że będę błagać terapeutkę o szczegóły tej listy następnym razem, kiedy ją zobaczę. Znowu zasłania mi usta. – Przestań… gadać – mówi surowo. Wierci się trochę pode mną i zamierzam spojrzeć w dół, ale unosi mi brodę zanim dostrzegę jego twardość. Najwyraźniej nie tylko mnie szaleją hormony. Mogłabym się uśmiechnąć, ale czuję również wyrzuty sumienia, że musi cierpieć przez moje uzależnienie. Spoglądam na jego usta i część mnie chce się poddać i wybrać całowanie. Ale w moim przypadku całowanie zawsze prowadzi do czegoś więcej i odmówienie mi tego będzie trudniejsze niż zero kontaktu z Lo. Łapię go za nadgarstek i odciągam rękę od swoich ust. Rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie, żebym nie wspominała żadnych części jego ciała. Ale właśnie one są powodem, dla których wybieram dzisiejszy wieczór, jedyną opcję, która oferuje mu jakąkolwiek przyjemność. - Możemy poczekać – mówię powoli i cicho. Bardzo niechętnie zsuwam się z jego kolan i łóżka. Zamykam laptopa i staję przed lustrem, żeby poprawić sobie bluzkę. Najgorsze – nie będę mogła teraz wyładować swojej tłumionej frustracji. Pulsowanie między nogami będzie musiało zostać. Bo zobowiązałam się do zero masturbacji. Gdy pójdę tamtą drogą nie będzie przystanku. Ponownie zamienię się w kompulsywną bestię, a nie chcę, żeby Lo mnie taką widział. - Jesteś pewna? – woła Lo z łóżka. Jest równie zaskoczony, co ja. Zwykle wybrałabym jedną z natychmiastowych satysfakcji, nawet jeśli tylko chwilową. Za parę godzin pożałuję tej decyzji, ale teraz podejmuję przynajmniej mądrzejszy wybór. Patrzę mu w oczy i przysięgam, że się rozświetlają, jakby był ze mnie dumny. - Na sto procent. *** 74 | S t r o n a

Addicted for Now Patrząc z perspektywy czasu powinnam była wybrać pieszczoty przez ubrania. Doznałabym orgazmu i wszystko byłoby dobrze. Nawet po prysznicu siedzę za swoim biurkiem w Calloway Couture, czując tak szalone napięcie, że odruchowo ocieram się tułowiem o krzesło. Płonie mi twarz, kiedy się na tym przyłapuję i podnoszę wzrok, zastanawiając się czy Trish i Katie zauważyły. Ale obie blondynki wklepują coś do swoich komputerów przy białych biurkach, to miejsce pracy jest bardziej jak poddasze, nie ma tu żadnych kabin. Ściany osłaniają półki z ubraniami. Rose ma szklane biuro wywyższające się nad naszą przestrzenią i w tej chwili brakuje mi jej ciągłego zerkania i tego karcącego spojrzenia przesuwającego się z jej ekranu komputera na moje biurko. Jej krzesło jest puste i wciąż przyglądam się jej biurowi, pragnąc aby przypomniała mi dlaczego nie powinnam wykraść się do łazienki, żeby zrobić coś niegrzecznego i zwyczajnie złego. Ale to będzie takie przyjemne. Jestem bliska walnięcia czołem o biurko. Ale skupiam się na moim komputerze i arkuszu kalkulacyjnym Excela. Staram się nie wyobrażać sobie nagiego Lo, który już pojawił się w mojej głowie trzy razy. Za dużo o nim fantazjuję, ale jestem wdzięczna, że żaden inny facet nie zaprząta moich myśli. Trzymiesięczna tęsknota za nim chwilowo mnie wyleczyła. Tak jakby mój mózg potrafił wytworzyć tylko jeden obraz: Lorena Hale’a. Każdego dnia przez całą dobę. Ale będąc sama – otoczona ubraniami i dwoma zajętymi asystentkami wpatrzonymi w ekrany komputerów – nie mogę powstrzymać napływu grzesznych obrazków. Zaczynają się od tego, jak Lo idzie w moją stronę, nadal jesteśmy w biurze. Spycha wszystko z mojego białego biurka i podnosi mnie szorstko, żaden z jego ruchów nie jest delikatny ani wolny. I w tej szczególnej fantazji mam na sobie sukienkę. A on musi tylko leciutko przesunąć moje majtki, po czym oplata się mocno w pasie moimi nogami, ja dotykam plecami chłodnego biurka. I wszystko tak bardzo buczy. Zrywa ze mnie górę sukienki, odnajdując wargami moją pierś, ssie, a potem wbija się… Dobra, muszę przestać. Wiercę się na krześle, miejsce pomiędzy moimi nogami teraz naprawdę mocno pulsuje. Nie ma co do tego wątpliwości. Może mogłabym zalogować się na stronę porno, a jak popatrzę się trochę na zdjęcia to wszystko przejdzie. Przejrzę nieprzyzwoite fotki na Tumblrze i nikt się o tym nie dowie. Osiągnę szczyt, którego łaknę i wszystko znowu będzie w porządku. To ta ochota, podświadomy instynkt. Tym razem naprawdę uderzam czołem o klawiaturę, wybijając frustrację, dopóki komputer nie wydaje skrzeku. Cholera.

75 | S t r o n a

Addicted for Now Odsuwam się trochę, wypuszczając głęboki oddech. A wtedy rozbrzmiewa dzwonek u drzwi. Trish wstaje, jej szare zamszowe botki przemierzają krótką drogę do drzwi. Rose już pewnie przyszła. Mój niepokój zaczyna maleć. Jej obecność z pewnością będzie trzymać mnie w ryzach. Koncentruję się na arkuszu Excela opisującym obecny inwentarz kolekcji. Musimy wysłać kilka ubrań do H&M, bo zawaliłam zamówienie. Przypadkowo wsadziłam sukienkę maksi do wiosennej kolekcji, a Rose przycinała większość swoich ciuchów, ponieważ bardziej pasują do codziennego ubioru dziewcząt. Mój telefon rozbrzmiewa w chwili, kiedy Trish otwiera drzwi. Sprawdzam wiadomość. Dziwka – Nieznany numer. Moje serce eksploduje. On ma mój numer. Już nie działa poprzez Lo. Co jeśli to nie ta sama osoba, co do niego napisała? Nigdy nie uważałam za możliwe, żeby kilkoro ludzi było zamieszanych w wiadomości z pogróżkami. Szybko wchodzę w wyszukiwarkę internetową i wpisuję swoje imię, zastanawiając się czy mój sekret został już wydany. Drżą mi palce, kiedy przeglądam listę osób o imieniu Lily Calloway. Większość artykułów o mnie opisuje temat mojego związku z Fizzle. Niektórzy nazywają mnie nawet „spadkobierczynią sody” co jest fajniejszym przezwiskiem niż takie, na które zasługuję. Nie pokazują się żadne szmirowate nagłówki. Nic o seksoholizmie. Oddycham z ulgą, nawet jeśli w komórce wciąż widnieje słowo „dziwka”. Odpisanie mu może go tylko nakłonić do czegoś drastycznego – jak na przykład zadzwonienie do prasy – więc porzucam pościg. - Wejdźcie – odzywa się Trish. – Stańcie pod tylną ścianą przy oknie. Jest zabarwione, więc nie musicie się niczym martwić. Przyniosę z zaplecza męskie ubrania. Częstujcie się kawą i wodą, które znajdziecie na stole. Że co? Myślałam, że męscy modele będą dopiero później. Za dwie godziny. Sprawdzam godzinę na telefonie. Och… czas rzeczywiście szybko leci, kiedy tkwisz w swojej głowie. Faceci wchodzą do środka. Jeden po drugim. Każdy równie oszałamiający, co poprzedni. Trudno jest się nie gapić, skoro po to tutaj właśnie są. Staram się przypomnieć sobie Daisy. Nie chciałabym, żeby ktokolwiek gapił się na moją siostrę tak, jak ja gapię się na tych gości, jednakże nie potrafię przestać. Odliczam modelów w głowie. Jeden, drugi, trzeci… a kiedy docieram do dziewiątego drzwi się zamykają. Chwila. Gdzie jest Lo? I Rose? Rose i Lo. Potrzebuję ich tutaj. I Lo powinien być dziesiątym modelem. Rose miała przywieźć go do biura, ponieważ musiała załatwić parę spraw i będzie tutaj podczas przymiarki. Ale nie ma jej tutaj.

76 | S t r o n a

Addicted for Now Trish wychodzi na zaplecze, a Katie wstaje i prowadzi facetów do mojego biurka, przy którym będą stać. Siedzę przy oknie z widokiem na miasto, a na prawo ode mnie znajduje się stół ze świeżo upieczonymi babeczkami, kawą i butelkami wody. Panikuję. Nie wiem, jak inaczej to nazwać. W chwili, kiedy Katie kieruje spojrzenie w moim kierunku zachowuję się, jakbym upuściła długopis i kucam, żeby go podnieść. Potem chowam się pod biurkiem i szybko wybieram numer Lo. Na szczęście nikt mnie nie widzi, ale na pewno wszyscy zastanawiają się gdzie zniknęła ta walnięta asystentka. Może pomyślą sobie, że się teleportowałam. Staram się przekonać o tym śmiesznym i niemożliwym pojęciu. Ale przynajmniej ich nie widzę. Ich głębokie głosy i niski śmiech sprawiają, że czuję większą paranoiczność niż podniecenie. Po prostu nie chcę patrzeć na nich za długo i zacząć fantazjować. Bo czasami próbuję zamienić te fantazje w rzeczywistość. A nie zdradzę Lorena Hale’a. Za nic w świecie. Przykładam telefon do ucha, który wciąż dzwoni. – Odbierz, no odbierz – mruczę pod nosem. Przytulam kolana do piersi, praktycznie zamieniając się w małą przestraszoną kulkę. - Cześć, tu Lo. - Lo… - Zostaw wiadomość i może w końcu do ciebie oddzwonię. Ale tak naprawdę powinieneś znowu do mnie zadzwonić. A jeśli to nic ważnego, to w ogóle nie dzwoń. – BEEP. - Nie cierpię tego, że nie zmieniłeś swojej durnej poczty głosowej – szepczę wściekle. – Nabieram się za każdym razem. A to nie jest fajne. Para dżinsów ląduje w pobliżu mojego biurka. Podskakuję wybałuszając oczy. Rozbierają się. Jeden z nich jest bez spodni. O. Mój. Boże… Kończę połączenie i znowu wybieram ten sam numer. Poczta głosowa. Przełykam ciężko ślinę i mówię pod nosem: - Um, Lo, gdzie jesteś? Pa. – Rozłączam się prędko i wybieram numer mojej rozsądnej siostry. Po dwóch sygnałach odbiera. - Wszystko w porządku? – pyta Rose. - Dlaczego Lo nie odbiera? – pytam, przygryzając paznokcie. - Zostawił telefon w domu. – Jej głos jest stłumiony, kiedy odsuwa komórkę od ust. – Dobra, dobra, Lo, rozumiem. Uspokój się. – Fuka i mówi głośniej: - Przyszli już modele? - Tak – mówię, dostrzegając parę gołych kostek i nóg – co oznacza, że ten ktoś widzi tutaj moją skuloną sylwetkę. Ale nie ośmielam się ruszyć. – Dziewięcioro Kapitanów

77 | S t r o n a

Addicted for Now Ameryka zameldowało się na stanowisku. Gdzie jesteście? – Niepodobne jest do Rose, żeby się spóźniała. - Stoimy w korku – odpowiada Rose. – Powiedziałam Connorowi, że odbiorę jego pranie, a była długa kolejka. - Mogłaś powiedzieć Haroldowi, żeby to zrobił – mówię cicho. Nagie kostki przysuwają się bliżej! Zamykam oczy. Idź sobie. Idź sobie. - Wolałabym nie wykorzystywać kamerdynera naszej matki, dzięki ci bardzo. – Tak, przy tym pewnie pojawiłby się jakiś warunek. Jak na przykład spędzenie dodatkowych kolacji w Villanowie, a Rose i tak już pojawia się na każdych niedzielnych spotkaniach. - Mmm-hmm. – Nogi zatrzymują się, teraz są za blisko. - Lily… - urywa Rose. – Jeśli czujesz się niekomfortowo, możesz poczekać w moim gabinecie, okej? Nie musisz przebywać z tymi modelami. Myślę, że na to już za późno. Model kuca i staję oko w oko z pięknymi brązowymi oczami, opaloną skórą i idealnie ułożonymi ciemnymi włosami. W swoim oślepiającym uśmiechu posiada ten włoski urok. Przechyla głowę. – Co tu robisz? - Pracuję tutaj – wypalam. Czerwienię się od stóp do głów. Śmieje się ochryple. - Lily. – Wzdrygam się na dźwięk głosu Lo i spoglądam przez ramię, spotykając tył mojego białego biurka. Racja, przyciskam do ucha telefon. - Jestem Julian – mówi model, wyciągając rękę. Moja dłoń jest zbyt spocona. Weźmie mnie za dziwaka, jeśli uściśnie moją lepką rękę, więc wskazuję na telefon i posyłam mu nerwowy uśmiech. – Sprawy służbowe – mówię. - Co się dzieje? – pyta przez telefon Lo. – Nic ci nie jest, Lil? – Jego zmartwiony głos ściska mnie w brzuchu. Nie chcę, by niepokoił się, że go zdradzę. Wiem, że to uzasadniony strach, ale chciałabym, aby potrafił zaufać mi stuprocentowo. Lecz będzie mógł to zrobić tylko wtedy, kiedy zaufam samej sobie. Julian mówi: - Kiedy skończysz, powinnaś stąd wyjść. Twoje biuro ma świetny widok. Wiem, że tylko stara się być miły, skoro jestem antyspołecznym potworem ukrywającym się pod biurkiem. Nie przystawia się do mnie, ale nie mogę oderwać spojrzenia od jego ślicznych rzęs. Podnosi się i próbuję skoncentrować się na telefonie. – Lo? – pytam, nie wiedząc czy się rozłączył. 78 | S t r o n a

Addicted for Now - Lil – mówi powoli – przerażasz mnie, do cholery. - Wybacz, nic mi nie jest. - Gdzie jesteś? - Przy moim biurku. – To nie kłamstwo, prawda? Przecież teoretycznie tutaj jestem. – Ja tylko… myślałam, że ty też tutaj będziesz. – Nie chcę go zdradzić. Nie chcę nawet dawać swojemu umysłowi zdolności rozważania tej myśli – zdolności do fantazjowania. To mnie zabije. Trzymanie ich poza zasięgiem wzroku jest najlepsze, chociaż niezdrowym jest omijanie płci przeciwnej, kiedy Lo nie ma w pobliżu. Gdy przejmę władzę nad rzeczami, które mnie kuszą, wszystko będzie lepsze. Dziś po prostu nie jest dobry dzień. Jestem zbyt pobudzona. - Nie musisz z nimi rozmawiać – przypomina mi. Za późno. - Podobno mówiłaś, że jesteś przy swoim biurku. - Bo jestem. - Więc dlaczego cię nie widzę? Jest tutaj? Nie mogę nawet wyjść spod biurka, żeby choćby powitać Lo i Rose. Bo wszyscy stojący przy babeczkach zaczną się śmiać i będą na mnie dziwnie patrzeć, że tutaj siedziałam. Po prostu chcę się tutaj ukrywać, dopóki nie wyjdą. - Może – odpowiadam – dlatego, że twoją supermocą jest zrobienie ze mnie niewidzialnej. Milczy przez chwilę. – To okropna moc. Cofnij ją. - No dobra. Mogę tutaj być. Ale nie jestem na krześle – szepczę. A potem widzę parę znoszonych Vansów. Schyla się przede mną tak samo jak zrobił Julian, tyle że jego twarz nie jest pełna uprzejmego rozbawienia. Jego oczy ciemnieją, a brwi ściągają w niepokoju. - Idź modelować, mierzyć ubrania czy co tam masz robić – mówię do niego. – Nie przejmuj się mną. Pracuję tu nad czymś. - Niby nad czym? Uchhh… - Nad pewnym… raportem. - Dobrze – mówi i odprężam się, ciesząc się, że mi odpuszcza. – Mogę się przytulić zanim pójdę?

79 | S t r o n a

Addicted for Now Przysuwam się trochę do przodu wciąż osłoniona bokami biurka i otaczam go ramionami. Ładnie pachnie. Jak miętowe mydło i odrobina cytrynowej wody kolońskiej. Gdy chcę go puścić, Lo zaciska ramiona wokół mojej talii i zaczyna wyciągać mnie z mojego sanktuarium. - Lo – szepczę gorączkowo. Odpycham się od jego piersi, próbując uciec z powrotem do mojego legowiska. Ale wyciąga mnie na światło dzienne i chowam twarz w zgięciu jego ramienia, nie chcąc patrzeć w drwiące oczy innych modelów. Nie chcę, żeby ludzie patrzyli na mnie jak na dziwną, nienormalną dziewczynę. Lo gładzi mnie po głowie i muska wargami moje ucho. – Hej, wszystko dobrze. Lil, nikogo to nie obchodzi. - Mnie obchodzi – mruczę. Wtedy bierze w dłonie moją twarz i nim zdążę znieruchomieć, dotyka ustami moich warg. Całuje mnie głęboko, wsuwając język do moich ust. Moje myśli, niepewności – wszystko wylatuje z głowy i nagromadzone napięcie znowu zaczyna o sobie przypominać. Odwrócenie uwagi działa aż za bardzo. Bo kiedy się odsuwa, paru modelów klaszcze i gwiżdże żartobliwie. Lo potrząsa na mnie głową, kiedy rumienią mi się łokcie. - Nie słuchaj ich. – Wysuwa moje krzesło i prowadzi mnie tak, żebym znowu usiadła za biurkiem. I przechyla się przez oparcie, schyla nisko głowę do mojego ucha. – Myśl tylko o dokończeniu tego pocałunku dziś wieczorem. Obracam leciutko głowę, żeby spojrzeć na jego ostre, lodowate rysy. – A co jeśli nie umiem? - Umiesz – zapewnia mnie, ale naprężają mu się mięśnie, bo jest zmartwiony moim nagłym oświadczeniem. - Masz rację – odpowiadam. – Umiem. – Kiwam głową, wiedząc, że muszę. Muszę czekać na tym krześle obrócona tyłem do dziesięciu modeli i muszę dokończyć sprawdzanie mojego arkuszu. Jeszcze raz potakuję, próbując podbudować pewność siebie. Ostatni raz całuje mnie w skroń, pozostawiając mnie całą obolałą. I co jakiś czas te podniecenie zamienia się we wstyd. Zastanawiam się czy którykolwiek z tych modeli potrafi odczytać moje grzeszne myśli – czy może tylko uważają mnie za dziwaczną dziewczynę. Nie powinnam martwić się tym drugim, ale bycie przypominaną, że nie jestem normalna sprawia, że czuję się… zła i brudna. Po tym jak Rose przydziela stroje modelom, zatrzymuje się przy moim biurku. – Jesteś zaczerwieniona. Wzruszam ramionami zakłopotana. Co innego mam powiedzieć? - Nie musisz tutaj być, Lily – mówi. – Możesz iść wcześniej do domu. 80 | S t r o n a

Addicted for Now - Muszę to dokończyć. – Stukam w monitor. – I chcę wrócić do domu z Lo. - Jesteś skrępowana – mówi. Jestem, ale rozpaczliwie próbuję zrobić tutaj rzecz właściwą. Staram się polepszyć. – To nic takiego. Poklepuje mnie po ramieniu. – Jeżeli zmienisz zdanie, daj mi znać. Nie będę się tym denerwować. – Wraca do modeli i przywołuje do siebie Katie oraz Trish upewniając się, że dobrze wykonują swoją pracę. Po dziesięciu minutach żałuję wypicia dwóch kaw mocha dziś rano. Strasznie chce mi się siku, a to oznacza spędzenie samotnego czasu w łazience. No i, halo, jestem też podniecona i pokusa masturbacji jest obezwładniająca niczym narkotyk. Już nie mogę dłużej wiercić się w miejscu. Nie chcę przykuwać do siebie więcej niepotrzebnej uwagi. Więc podnoszę się i idę niepewnie do łazienki, omijając stanowiska pracownicze Trish i Katie. Spoglądam raz przez ramię i zauważam, że wszyscy modele zakładają sportowe płaszcze, koszule, koszulki z kołnierzykami i spodenki do golfa, wszystkie ubrania są dopasowane oraz eleganckie. Lo spotyka moje spojrzenie. Jest pełen pytań. Mówię bezgłośnie łazienka. Kiwa głową, ale musi widzieć ogarniającą mnie żądzę, jak nowotwór, bo jego niepokój nie znika ani na chwilę. Ale mogę poczekać z seksem. Nic mi nie będzie – tak staram przekonać samą siebie. Zamykam za sobą drzwi i po ulżeniu sobie dotykam majtek, zamierzając unieść je na uda. Ale waham się na jedną długą sekundę. Bo miejsce między nogami pulsuje tak mocno i przypominam sobie te rozkoszne uczucie, jeżeli dotknę się choć raz. Uniosę się do chmur. Chcę tego. Zamykam oczy i spędzam dużo czasu na mentalnej walce. Kończę na tym, że zakładam majtki, ale dżinsy wciąż leżą na podłodze. Opuszczam deskę klozetową i siadam na bordowym zamszowym nakryciu. Łazienka pachnie sosną i żurawiną, szklany wazon z tą mieszanką emituje aromat. To sprawia, że wyjście stąd jest dziesięć razy trudniejsze. A wtedy drzwi się otwierają. Zapomniałam je zamknąć! Krzyczę w duchu. Walczę z dżinsami. – Zajęte! – wołam, ale ten ktoś i tak wchodzi do środka. Zwrócony do mnie plecami Lo zamyka drzwi na klucz i obraca się, przyłapując mnie w tej pozycji – w do połowy założonych dżinsach z opuszczoną deską klozetową. - Ja nie… - zaczynam. Czy mi uwierzy? Ja bym nie uwierzyła. Przyłapano mnie ze ściągniętymi spodniami. Wygląda to tak jakbym nawet nie próbowała zaczekać. Wygląda to tak jakbym się poddała. 81 | S t r o n a

Addicted for Now

{10} LOREN HALE Pocieram usta, nie wiedząc, co sobie myśleć o Lily siedzącej na opuszczonej desce klozetowej ze spodniami w kostkach. Niepokoi mnie jej ciężki oddech i drżenie rąk. Jest nałogowcem potrzebującym kolejnej działki. - Lo, nie zrobiłam tego – powtarza. I tym razem jej wierzę. Łzy grożą rozlaniem na jej policzki i podbiegam do niej zanim się załamie. Kucam, by dopasować się do jej wzrostu i kładę ręce na jej kolanach. – Hej, cii. – Obejmuję jej twarz i ścieram kciukiem zbłąkaną łzę. – Wszystko dobrze. Potrząsa głową. - Dasz radę zaczekać? – pytam. – Masz jeszcze pięć godzin. Dygocze. Nie mogę patrzeć, jak tak się rozpada. Ściska mnie w płucach, napiera na nie cała klatka piersiowa. - Powinieneś wracać – mówi. – Jesteś w pracy. Przebrałem się z ciuchów Calloway Couture i mam na sobie własną czarną koszulkę i dżinsy. – Spisują miary innych modeli, mam czas. – Powinienem teraz zakładać drugi strój, ale Rose jest zajęta pomiarami i próbnymi zdjęciami. Nie będzie za mną długo tęsknić. Lily wpatruje się w swoje dłonie ułożone na kolanach, ledwo patrząc mi w oczy. – Dam radę – mówi pod nosem tak słabiutko, że ani przez chwilę w to nie wierzę. - Na pewno? – pytam. Kiwa głową i ociera nos wierzchem dłoni. Zakładam jej włosy za ucho, tak bardzo chcąc wziąć ją w ramiona i wszystko polepszyć. Ale nie tak ma pójść ten nowy rozdział naszego życia, prawda? - Nie uprawiałam seksu przez całe trzy miesiące – mówi cicho. – Czym jest pięć godzin? - To co innego. - Dlaczego? – pyta, drży jej broda. Tak strasznie chce się na mnie rzucić. Widzę to w jej oczach, które chwilowo lustrują moje ciało spojrzeniem. Przyłapuje się na tym i znowu wbija wzrok w podłogę. - Bo nie było mnie tutaj – mówię. – Nie miałaś okazji, żeby mnie dotykać. Było łatwiej. – Wyobrażam sobie, że trzy miesiące beze mnie były jak bycie zamkniętym w domu bez alkoholu. Jeżeli nie ma nic do picia, to niczym się nie upijesz. Ale zawsze istnieją sklepy 82 | S t r o n a

Addicted for Now monopolowe. Tak jak zawsze istnieją inni faceci, których można przelecieć. Miała też możliwość dotykania samej siebie, ale całkowicie to wyeliminowała. Tkwiła przy swoich przysięgach. I wiem, że jeżeli tak ją zostawię, to złamie jedną z nich poprzez masturbację. Nie wytrwa pięciu godzin i nie poprosi mnie o seks. Więc przyciągnie ją następna najlepsza rzecz, będzie myśleć, że masturbacja to dobre rozwiązanie. Nie zdradzi mnie. Zdradzi tylko siebie. Więc kiedy ona pociąga nosem i ociera łzy szukam w myślach tej cholernej czarnej listy z zasadami terapeutki. Mam pogmatwane w głowie, rozprasza mnie ciągłe drżenie Lily i to jak zaciska kolana. - Lo – płacze. – Chyba powinieneś wyjść. Gwałtownie wypuszczam powietrze. – Nigdzie nie idę. I zanim zdąży zaprotestować, całuję ją. Rozchylam językiem jej wargi, a ona ściska moją koszulkę, jęcząc cichutko, jakby mówiąc dziękuję. Każdy jęk jeszcze bardziej mnie nakręca i moje ruchy stają się równie wygłodniałe, co jej. Unoszę ją w ramionach, nogami oplata mnie instynktownie w pasie. I uderzam jej plecami o ścianę. Jej głos gubi się w mojej szyi, przyciska czoło do mojego ramienia. - Potrzebuję cię – szepcze spanikowana. – Proszę… - Strach w jej głosie wycina we mnie nową bliznę. - Cii, skarbie. – Gładzę ją po włosach i przygryzam lekko ucho. Drży przy mnie. Chcę, żeby doszła, ale czuję, że w tej sytuacji nie można wygrać. Jeśli ją puszczę, będzie się masturbować. Jeśli ją przelecę, znienawidzi samą siebie. Jeśli doprowadzę ją do orgazmu, nadal będzie pełna wstydu i poczucia winy, że nie wytrzymała pięciu godzin. Nie ma właściwej odpowiedzi, żadnej pieprzonej przerwy. Dlatego każde otarcie o jej ciało pozostawia napięcie i mocny ból, serce wali mi niczym młot pneumatyczny o cement. Raz jeszcze ją całuję, moje wargi puchną pod jej zapalczywością oraz naciskiem, żeby napierać bardziej i dalej. Sunie przygryzionymi paznokciami po moich plecach, nie są na tyle ostre, żeby wywołać krew, nawet nie na tyle długie, żeby naprawdę zadrapać, ale wbija palce w moją skórę. Ściska tak mocno, jakbym był bliski upuszczenia jej. Bliski odmówienia. W moim mózgu coś klika i czarna lista nie jest już rozmazana. Nie możemy. Odrywam od niej wargi i nie patrzę jej w oczy. Spieprzyłem. Chcę uderzyć w ścianę. Chcę krzyknąć. Co więcej, chcę iść do baru i zapomnieć o ścieżce, którą chciałem poprowadzić Lily. Co jest ze mną, kurwa, nie tak? - Lo…

83 | S t r o n a

Addicted for Now Stawiam ją na nogach i chwieje się niepewnie. Trzymam rękę na jej talii, ale między nami jest znaczna odległość. - Co zrobiłam…? – Jej wysoki ton przewraca mi w żołądku. - Nic – odpowiadam, zakładając jej kolejne pasemko włosów za ucho. - Więc możemy coś zrobić… - Znów chwyta za moją bluzkę, ściskając materiał w dwóch spanikowanych pięściach. Odrywam od siebie jej palce. – Nie możemy uprawiać tu seksu i nie mogę też cię tu dotknąć. – Ale nie może czekać do wieczora. Kiwa szybko głową. A kiedy te informacje do niej docierają, wyprostowuje ramiona tak jak widziałem wiele razy u Rose. Unosi podbródek, próbując być silną. Chryste, chcę ją za to ucałować i przeprosić za kuszenie. Powinienem zabrać ją do naszego domu, gdzie możemy się ze sobą przespać. Właściwie zaraz to zrobimy. - Bierz swoje rzeczy – mówię. – Jedziemy do domu i tam doprowadzę cię do orgazmu. – Mój ton nie jest seksowny, a kliniczny. Po prostu chcę, aby była w stanie zaczekać aż dotrzemy do naszej sypialni. Znajduję jej dżinsy na podłodze i pomagam jej założyć je. - Czekaj – mówi. Nie chcę dawać jej szansy na przekonanie mnie, żebym przespał się z nią w łazience. Nie ma mowy. Już spieprzyłem poprzez jeszcze większe podniecenie jej – nie muszę niczego łamać na tej czarnej liście. Seks publiczny – ta, to nie jest, kurwa, dozwolone. Zapinam jej dżinsy na suwak i guzik, górując nad nią w sposób, który sprawia, że ta się wierci. Chcę ją pocałować. Boże, chciałbym po prostu ją przytulić. Ale zamiast przysuwać się do Lily, muszę się odsunąć. - Czekaj – powtarza, tym razem bardziej stanowczo. Chwyta mnie za nadgarstek. – Nie wracasz do domu. - Nie zostawię cię – mówię. Nie dodaję, że jej nie ufam. Może wsunąć sobie palce do majtek; może dać sobie to, czego ja odmówiłem. - Jesteś w pracy – przypomina mi, znowu w jej oczach wzbierają się łzy. – Nie zrujnuję ci pierwszej roboty. – Mocno wdycha powietrze i dodaje: - Będę siedzieć przy moim biurku, a kiedy skończysz pracę możemy iść. Waham się. - Powinno ci to zająć tylko godzinę. Tyle mogę zaczekać. 84 | S t r o n a

Addicted for Now - I jeszcze powrót do domu – przypominam. Kiwa szybko głową. – Tak, tak. Podoba mi się ta opcja. Przeważnie dlatego, że to Lily wymyśliła ten pomysł, a to zmniejszy jakiekolwiek wyrzuty sumienia, które poczuje za niezdolność zaczekania do wieczora. – Dobrze. – Całuję ją w policzek. Ona wzdycha, ale kiedy podchodzi do drzwi napięcia staje się wyraźne w tym, jak zaciska uda. Wyprowadzam ją z łazienki i wychodzimy na poddasze, gdzie Trish i Katie rzucają sobie ubrania, szybko zakładając modelom części garderoby. Rozglądam się za Rose, ale nigdzie jej nie widać. Lily wbija spojrzenie w swoje biurko i nie patrzy nigdzie indziej. – Nic mi nie będzie – mówi bardziej do siebie niż do mnie. - Wiem o tym. Patrzę jak pokonuje krótką drogę do swojego biurka. Zajmuje miejsce na krześle i przygląda się monitorowi skupiona i skoncentrowana. Może to wszystko fasada. Ale wiem, że cholernie mocno się stara. Muszę znaleźć Rose, żeby powiedzieć jej, że wychodzę tuż po tym jak skończę mierzenie. Nie ma tu wielu miejsc, w których mogłaby się ukrywać. Poza jej szklanym biurem istnieje jedynie zaplecze. Idę krótkim korytarzem ze sztywnymi ramionami. Chowam pięści w kieszeniach, żeby przestały się trząść. Czuję się odurzony strachem i niepokojem, adrenalinę mam na wysokim poziomie. Po prostu potrzebuję drinka. Jej lodowaty głos odbija się echem z otwartych drzwi. Opieram ramię o framugę, rozglądając się po słabo oświetlonej przestrzeni wypełnionej oznaczonymi kartonami, półkami z ubraniami i czystymi plastikowymi pojemnikami. Rose stoi do mnie plecami, przyciskając telefon do ucha. - Nie chcę teraz z tobą o tym rozmawiać. Za tydzień mamy sesję zdjęciową, a za dwa miesiące pokaz mody… - Dlatego właśnie dzwonię. – Rozpoznałbym zgryźliwy ton Samanthy Calloway z pieprzonego księżyca. Nie dziwię się, że zadzwoniła do córki. Jest zaangażowana w firmę Rose od jej narodzenia. - Nie zaczynaj – ostrzega ją Rose. – To nie skończy się dobrze, matko. - Masz rację. Nie skończy się to dobrze dla ciebie. Przez dwadzieścia lat pomagałam twojemu ojcu w handlowaniu Fizzle. To co robisz zrujnuje Calloway Couture. - On jest tylko modelem! – krzyczy Rose. – Nie jest twarzą firmy. Zamieram.

85 | S t r o n a

Addicted for Now - Jest alkoholikiem – odpiera Samantha. – I jego twarz będzie widnieć w czasopismach i na billboardach obok twojej marki. Twoja firma na tym ucierpi. Nagle robi się tu gorąco. Ciągnę za kołnierzyk koszulki. Dlaczego jest tak cholernie gorąco? - A kto widzi Lorena Hale’a i od razu myśli sobie alkoholik? Twoi przyjaciele? Bo ja na pewno nie znam nikogo innego w tym pieprzonym kraju, kogo by to obchodziło. – W słowach Rose słychać jad. - Nie odzywaj się do mnie w taki sposób. Jestem twoją matką i moim obowiązkiem jest dawać ci rady. - Rozumiem – mówi Rose. – Twoja rada, choć wiem, że chcesz dobrze, jest krytyczna oraz zimna. Loren będzie modelem w tej kampanii. Pojawi się na zdjęciach, pokazach mody i reklamach, więc jeśli masz z tym problem, to wyłączaj telewizor, odwracaj wzrok, ale nie karć mnie. Samantha Calloway wzdycha. – Czy jest coś, co mogłoby zmienić twoje zdanie, Rose? Popełniasz bardzo wielki błąd. - Nic – odpowiada. - No dobrze, do zobaczenia w niedzielę. – Na chwilę milknie. – Przepraszam, że krzyczałam. Rose wzdycha równie ciężko. – Ja też. – Obie kończą połączenie, a kiedy Rose się odwraca, podskakuje i zaskoczona przykłada rękę do piersi. – Lo, ja… - Nie zaczynaj – mówię z gorzkim uśmiechem, który zmienia się w grymas. – Posłuchaj, nie wiedziałem, że moja rola w twojej firmie będzie miała zły… - Bo tak nie jest – przerywa mi. – Ona tylko dramatyzuje. Wszystkie te emocje wypalają mi wnętrzności i jeżeli teraz nie wypowiem swojego zdania, to zostanę poprowadzony do miejsca, do którego nie powinienem zmierzać. – Twoja matka ma rację – mówię, czując dosadność tych słów. – I nie będę mieszał ci w karierze tylko dlatego, że potrzebuję trochę kasy. Znajdę inny sposób. - Nie zaczynaj. – Teraz to Rose mówi do mnie. Celuje mi w twarz wymanikiurowanym paznokciem. – Zostajesz. - Nie. – Nie mogę zostać. Nie mogę spieprzyć swoimi problemami życia kolejnej Calloway. Lily stanowi tak wielką część mnie, że już nie mogę się od niej oderwać, ale Rose – nie zamierzam łapać jej w pułapkę moich problemów. Nie zamierzam prowadzić jej tą ciemną ścieżką, którą ja podążam. Odwracam się, żeby odejść, ale Rose łapie mnie za ramię. – Potrzebujesz tej pracy.

86 | S t r o n a

Addicted for Now Wyrywam jej się. – Doceniam twoją pomoc, naprawdę, ale musisz dać mi odejść. - Nie mogę – odpowiada z determinacją. – Obiecałam ci tę pracę i nadal byś tutaj był, gdyby nie ten telefon. Wzruszam ramionami. – Ta? Różne rzeczy się zdarzają, Rose. Jednego dnia byłem jedynakiem, a następnego mam brata i puste konto bankowe. Nauczyłem się sobie radzić. – Zamierzam przejść przez drzwi, ale wsuwa się przede mnie, blokując mi wyjście. - Nie będę cię błagała o zostanie – mówi. - Dobrze – odpieram. – Więc mamy porozumienie. – Chcę ją wyminąć, ale wyciąga ramię i nadal mnie nie wypuszcza. – Rose. - Nawet nie spróbowałeś, Loren. Poddajesz się. Żyły pulsują mi na szyi i pochylam się nisko. – Rose – mówię pogardliwie – jak na dziewczynę, która nie potrafi znieść płaczącego niemowlaka, która nie potrafiłaby odczuć empatii do dziecka, gdyby pociągnęło cię za cholerny rękaw, to naprawdę powinnaś przestać próbować zrozumieć ludzką rasę. – Moje słowa tną głęboko. Rose była niesamowicie wyrozumiała odkąd dowiedziała się o uzależnieniu Lily. Była przy niej w każdej chwili dnia i wiem, że porzuciłaby cały swój harmonogram, gdybym ją o to poprosił. Ale potrzebuję, żeby mnie puściła – żeby zdała sobie sprawę, że przegrała tę bitwę. Dla dziewczyny, która zawsze wygrywa, ciężko coś takiego przełknąć. Rose zaciska wargi, po czym ustępuje poprzez odsunięcie się od progu. – Jeśli zmienisz zdanie… - Nie zmienię. – Nie potrafię jej nawet podziękować. Uświadamiam sobie, że wróciłem do punktu wyjścia. Nie mam roboty i realnego planu. - Napiszę ci czek za twój dzisiejszy czas. Kiwam głową. – Tylko nie przesadzaj. Od razu się zorientuję. – Jeśli ktokolwiek ma przypadkowo podarować więcej pieniędzy, to tylko Rose i Connor. Ale nie chcę przyjmować ich dobroczynności. Nie dlatego, że jestem zbyt wyniosły. Po prostu chcę sobie udowodnić, że poradzę sobie sam. Jej oczy ciemnieją, więc wiem, że właśnie coś takiego planowała zrobić. Poklepuję ją po sztywnym ramieniu i wracam do głównego pomieszczenia. Lily niemal przyciska czoło do monitora. Podchodzę do niej, zauważając, że dotyka nosem ekranu. Uśmiecham się. Boże, nie mogę uwierzyć, że uśmiecham się po tym wszystkim, co się wydarzyło. Fakt, iż ta dziewczyna potrafi wywołać mój uśmiech po tak złym dniu sprawia, że nigdy nie chcę jej wypuścić. – Planujesz zjeść swój arkusz kalkulacyjny? – pytam. – Czy próbujesz zniknąć w cyberprzestrzeni?

87 | S t r o n a

Addicted for Now Na jej policzkach wykwitają rumieńce i odchyla się od monitora. – Upewniałam się, że liczby są prawidłowe. – Mierzy spojrzeniem moje ciało. – Nie powinieneś mieć na sobie bluzki z kołnierzykiem? - Nie – odpowiadam. – Nie mój styl. – Sięgam po jej dłoń. – Chodźmy. Marszczy brwi. – Ale nie skończyłeś jeszcze pracy. - Zrezygnowałem – mówię. Na jej twarzy widnieje wiele emocji. – Nie… nie dla mnie, prawda? Lo, nie możesz. – Wskazuje na babeczki. – Wracaj. - Lil – mówię cicho, podnosząc ją na nogi i kładąc dłonie na jej talii. – Wszystko wyjaśnię w samochodzie. Ale musisz mi zaufać, że nic z tego nie wydarzyło się przez ciebie, dobrze? To mój wybór. - Czy Rose…? – Spogląda przez moje ramię gotowa popędzić do swojej siostry i przekonać ją, że powinienem zostać. Ale zrozumiała to na opak. - Rose chce, żebym został. Ja nie chcę. Lily przetrawia te słowa. – Okej… okej, więc idziemy? Przytakuję. - Obiecujesz, że powiesz dlaczego? I nie okłamiesz mnie? - Zero kłamstw – zapewniam. Musimy być szczerzy. W tej jednej rzeczy musimy być dobrzy. Pochyla się nad klawiaturą, zamyka Excela i wyłącza komputer. Gdy Lily wychodzi naprzód, obraca głową na boki, obawiając się, że ktoś potrafi ją przejrzeć – że zobaczy jak bardzo jest podniecona. Nikt tego nie widzi. Ale ja z pewnością. Wsuwam się za nią, obejmuję ją w talii i muskam wargami jej ucho. – Chcesz wybrać się na przejażdżkę? Niemal od razu się rozpogadza. Nie czekam, aż powie mi tak. Kucam przed nią i unoszę ją na plecach. Obejmuje mnie mocno za szyję i wkładam ramiona pod jej nogi, zamierzając nieść ją tak daleko, jak tylko zapragnie – tak jak w dzieciństwie. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. *** Kończę opowiadać Lily o rozmowie telefonicznej pomiędzy Rose, a ich matką gdzieś w tym samym czasie, co dochodzimy do parkingu. Lil nadal czepia się moich pleców niczym

88 | S t r o n a

Addicted for Now miś koala drzewa i żałuję, że muszę ją puścić. Ale opuszczam ją na ziemię, szukając w kieszeniach kluczyków do jej auta. - Cieszę się, że mi powiedziałeś – mówi bez żadnego osądu w oczach, jedynie całkowitym zrozumieniem. Zamierzam ją pocałować, ale przypominam sobie, że jest pobudzona, a jej oczy błagają o coś więcej niż całus w policzek. Trzyma się mojej szlufki dwoma palcami w milczeniu przyciągając mnie do swojego ciała. Nie sądzę, żeby zdawała sobie sprawę z tego, co robi. Gdy wyciągam kluczyki i otwieram drzwi, wypuszcza gwałtownie oddech i rzuca się za moje plecy. - Ukryj mnie – szepcze, chwytając brzeg mojej koszulki i wykorzystując moje ciało, jako tarczę. - Co? – Ściągam brwi i lustruję spojrzeniem ciemny parking. - Czy to Lily Calloway? – odzywa się jakiś facet niecałe sześć metrów od nas. Dopiero otworzył drzwi swojego jeepa i wysiadł, parę miejsc na prawo od pojazdu Lily. Idzie w naszym kierunku i dostrzegam naklejkę piłkarską z Penn na zakrętce paliwa. Facet wygląda dość znajomo. Ma jasnobrązową skórę, bardziej hiszpańską niż włoską, a zadbana sylwetka pasuje do piłkarzy. Ale nie umiem go rozpoznać. Jeszcze nie. Znajduje się jakby za mgłą. Lily pokazuje się, kiedy została już dostrzeżona. – Cześć… - Pamiętasz mnie? – pyta, rzucając mi krótkie spojrzenie i z powrotem patrzy na Lil. Już po tym jak na nią patrzy wiem, że ze sobą spali. Jeżeli wcześniej byłem spięty, to teraz jestem podminowany, moje mięśnie naprężają się niczym struny. Jestem przyzwyczajony do bycia tym, który puka rano do drzwi Lily i wyprowadza z domu jej jednonocną zdobycz. Nawet dawałem biednemu facetowi kubek kawy. Ale nie przypominam sobie, żebym dla tej twarzy był miły. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek był w naszym starym mieszkaniu. - Ta – mówi Lily, sięgając po moją rękę. Trzyma ją mocno, ale ja robię coś lepszego. Obejmuję ją ramieniem. Tylko trochę się odpręża, a ten facet – cóż, zachowuje się, jakby tego wszystkiego nie widział. Czy naprawdę muszę pomachać mu przed pieprzoną twarzą wielką flagą z napisem CHŁOPAK? Kiwa głową. – Niedawno o tobie myślałem. – Lustruje spojrzeniem jej ciało. On tak na serio? Stoję tuż obok. Tak mocno piorunuję go wzrokiem, że palą mnie oczy. - Lo – mówi Lily – to jest Mason Nix. Pamiętasz tę imprezę bractwa, na którą poszliśmy na pierwszym roku studiów? – W wieku osiemnastu lat chodziliśmy na mnóstwo imprez. Wydaje mi się, że tak głęboko schowałem to wspomnienie, że godzinę zajmie mi odnalezienie go. 89 | S t r o n a

Addicted for Now - Jasne – mówię wymijająco, nadal wywiercając dziury w Masonie. Patrzy mi w oczy, ale wygląda na całkowicie niewzruszonego moim ostrzeżeniem. O co chodzi temu kolesiowi? - W każdym razie, to zabawne, że na ciebie wpadłem, Lily. Wczoraj zamierzałem do ciebie zadzwonić… - Masz jej numer? – pytam. - Tak – odpowiada, unosząc usta w kącikach. – I mam twój. Loren Hale, prawda? Dała mi także twój numer, mówiła coś o tym, że zawsze gdzieś gubi swój telefon. Musiała być pijana. Lil zwykle nie daje byle komu swojego ani mojego numeru. Mówiła „to propaguje prześladowstwo”. Moja krew zamienia się w lód, a ręka trzymana na ramieniu Lily nagle wydaje się być niesamowicie ciężka. A więc posiada jej numer i mój. Może do nas pisać, ale nie wygląda, żeby żywił do mnie mściwe uczucia, zdecydowanie nie na tyle, by grozić Lily. Oblizuje usta i kiwa do niej głową. – Więc myślałem sobie, że może chciałabyś później szybki numerek. – Że co? – Może jutro koło dwudziestej. Ten sam dom bractwa, to samo miejsce. Jeśli chcesz mocnego bzykanka, to jestem twoim kolesiem. Lily blednie. – Ja… - Nie – mówię pogardliwie. – To moja dziewczyna, dupku. Mason parska śmiechem. – Zabawne. – Wpatruje się w Lily czekając na jej odpowiedź. Czy ja jestem niewidzialny? Czy nie wyrażam się jasno? Nie rozumiem tego, kurwa?! Występuję przed Lily, puszczając jej rękę. – To moja dziewczyna. Nigdy jej nie przelecisz. - Już to zrobiłem – odparowuje. Zaciskam szczękę, a palce składam w pięść. - Więc co ty na to, Lily? Jeśli ja ci nie wystarczam to mogę zadzwonić po paru kumpli. Wiem, że to lubisz. Niespodziewanie uderza we mnie to wspomnienie – to, które próbowałem powstrzymać. I mam nagłą chęć na wymiotowanie, dopóki nie stracę przytomności. Nie mogę nawet o tym mówić. Nie mogę wspomnieć, co się wydarzyło, bo inaczej eksploduję. Mogę pobić go tak, że nie będzie mógł się już podnieść. I nie jego winą jest to, co się wydarzyło. Nieszczególnie. Tylko moją, że nie powstrzymałem Lily. Że nie wziąłem jej w ramiona i nie powiedziałem, że naprawdę ją kocham. Że będę wystarczył i przestanę pić, żeby ona przestała pieprzyć innych facetów. Tylko tyle musiałem zrobić. Wybrać ją przed alkoholem. A przez wiele lat wybierałem źle.

90 | S t r o n a

Addicted for Now Próbuje do niej podejść i kładę rękę na jego klatce piersiowej, odpychając go. Wiele się pozmieniało. – Ona jest ze mną. Nie będzie się z tobą pieprzyć. Jeśli nie potrafisz tego zrozumieć, to idź przeczytać pieprzony słownik. - I była też twoją dziewczyną dwa lata temu. Wtedy jej to nie powstrzymało. Właściwie to posłałeś ją w moim kierunku. Chcę udusić swoje dawne pijackie wcielenie. Nasz udawany związek wraca, żeby mnie dręczyć. – To było co innego. Teraz spotyka się tylko ze mną. Więc spieprzaj. Mason znowu się śmieje. – Nie ma mowy, żeby ta dziewczyna była tylko z tobą. – On wie. Wie, że ona ma problem. I zastanawiam się czy to on wysyłał te wiadomości. Ostatnio o niej myślał, nie mówił tak? - Naprawdę myślałeś o Lily czy robiłeś sobie jaja? Uśmiecha się, jakbym dał mu pozwolenie, żeby się do niej dobierał. Po moim pieprzonym trupie. – Parę tygodni temu wspominałem o niej swoim kumplom. Mówiliśmy o dziewczynach z Penn, które robią najlepszą laskę. Wszyscy się zgodzili, że ona najlepiej ssie fiuta na kampusie. I nie mogę się powstrzymać. Uderzam go. Prosto w twarz. Nie jest mi wcale lepiej. Moje knykcie płoną, a zszokowany Mason dotyka swojej rozwalonej wargi. Lily staje za mną i zaczyna ciągnąć mnie za ramię, próbując zaprowadzić mnie do naszego auta. Podążam za nią tyłem, patrząc na niego ostro. A wtedy on mówi: - Wiedziałem. Zatrzymuję się. Moja twarz pochmurnieje przez jego minę – jest pełna nienawiści, ale takiej starej, gromadzonej przez lata. Powinien wkurzać się o ten cios w szczękę, a nie coś tak głęboko zakorzenionego. - To ty przeciąłeś nam opony, bo przelecieliśmy twoją dziewczynę. – My. Krzywię się, już nigdy więcej nie chcąc słyszeć czegoś takiego. My. Nie ja. Kilkoro facetów. Być może przebiłem jedną lub dwie opony. Byłem pijany. Miałem osiemnaście lat. I byłem wkurzony oraz pełen pogardy, bardziej wobec siebie niż kogokolwiek innego. Ale wyżyłem się na tym facecie. I zakopałem to wspomnienie. - Wysyłasz do mnie wiadomości? – Przeszywam go spojrzeniem. Mason zaciska zęby. 91 | S t r o n a

Addicted for Now Lily znowu próbuje mnie odciągnąć, ale trzymam się swojego. - Wysyłasz?! – krzyczę. To co zrobiłem – było dwa lata temu. Ale istnieją pewne rzeczy, których żaden facet nie potrafi odpuścić. To pewnie jedna z nich. - Pa, Lily – mówi Mason, nie odrywając ode mnie spojrzenia. – Niedługo się bzykniemy, co nie? I może nie powiem nikomu innemu, jaka z ciebie rozkoszna mała zdzira. Odpycham Lily i wariuję. Chwytam go za twarz, ściskając mu policzki jedną wściekłą ręką i rzucam nim o maskę samochodu Lily. Próbuje wyrwać się z mojego uchwytu, ale przygważdżam go do maski, wciskając kolano w jego kutasa. - Dotkniesz jej, choćby o niej pomyślisz, a pogrzebię cię w piachu zanim zdążysz powiedzieć dziękuję ci, Lorenie Hale’u. Pójdziesz do mediów albo prasy, to cię zrujnuję, zaczynając od kariery piłkarskiej. Nawet nie wiesz kim jestem, skurwysynu. Pluje mi w twarz i zrzucam go z samochodu na beton. Już myślę, że zamierza się na mnie rzucić, ale wstaje chwiejnie. Nie daję mu ostatniego słowa. Lily wpycha mnie na miejsce pasażera, wiedząc, że jestem teraz zbyt nabuzowany, żeby prowadzić. I zamyka okno, kiedy Mason znowu zaczyna krzyczeć. Nie słyszymy go w aucie, ale uderza w naszą maskę dwoma pięściami, kiedy odjeżdżamy. A potem wyjeżdżamy z parkingu, widząc w lusterku wstecznym jego środkowy palec. Drżą mi ręce, a serce bije z prędkością mili na minutę. Lily milczy. Wpatruje się w drogę, cisza spowija samochód. Potrzebuję drinka. Potrzebuję teraz cholernego drinka. Przeczesuję dłonią włosy, po czym spoglądam na nią, sprawdzam jej stan umysłu… i ciała. Jej oczy są zaszklone, ale kolana zaciśnięte razem i podskakuje jej noga. Kurwa. Zapomniałem. Wracamy do domu, żeby uprawiać seks. Opieram się o siedzenie, uderzając o wezgłowie z rozdrażnionym westchnięciem. Wszystko jest tak bardzo poza moją kontrolą. Gdy tkwimy w korku, zderzak przy zderzaku, Lily nareszcie przerywa ciszę. – Przeciąłeś im opony? Pocieram usta. – Mogłem… - To było dawno temu. Dopiero zaczęliśmy studia. Miała więcej facetów do zaliczenia. Znikała niemal co noc i martwiłem się o to czy obudzi się z płaczem. Czy znajdę ją posiniaczoną i wykorzystaną. To było okropne. Kiwa do siebie głową, przyswajając sobie tę informację. – Co jeśli to nie on do nas pisze? – pyta. – Tylko jeszcze bardziej go rozwścieczyłeś.

92 | S t r o n a

Addicted for Now - Taa… zdaję sobie z tego sprawę. – Nie sądziłem, że spotkanie z jedną z jej zdobyczy będzie takie ciężkie. Nie sądziłem także, że będzie pytać ją o kolejne bzykanie w mojej obecności. To było do dupy. Lily oddycha ciężko. - Hej – mówię, nachylając się do niej. Kładę rękę na jej nodze. – Wszystko w porządku. Poradzimy sobie. Potakuje, próbując uwierzyć w to tak bardzo jak ja. Jeśli nie znajdę wkrótce tego kolesia, to zwariuję. Chyba jestem temu bliski. Włącza radio i słuchamy muzyki przez resztę drogi do domu, nasze oddechy zaczynają zwalniać. Jakiś czas później w końcu dojeżdżamy do domu i wjeżdżamy do garażu. Lily odpina swój pas i odwraca się do mnie. - Już nie potrzebuję seksu. Nic mi nie jest. – Jej słowa brzmią na wyćwiczone, jakby recytowała je sobie w głowie przez ostatnią godzinę. - Nie wierzę ci – mówię. Jej twarz blednie. – Nie, naprawdę, Lo, czuję się dobrze. Opuszczam wzrok na jej nogi i mocno zaciśnięte uda. – Więc jeśli nie będziemy uprawiać seksu, to co zamierzasz zrobić? Wzrusza spięta ramionami. Jest tak cholernie napalona. Po prostu to przyznaj, Lily. – Może… wezmę prysznic. - I będziesz się masturbować? Otwiera szeroko oczy. – Nie… nie – duka. – Nie, wezmę tylko prysznic. Nachylam się i dotykam guzika jej spodni. - Co… co ty robisz? – pyta. Jej pierś opada przy ciężkim oddechu, a to sprawia, że narasta moje pożądanie. - Sprawdzam. - Niby co? – pyta cichutko. Rozpinam jej spodnie i patrzę, jak wbija spojrzenie w moją rękę, kiedy wsuwa się pod spodnie i majtki. Chwyta mnie za nadgarstek, gdy wsuwam w nią palce. Zaciska się wokół nich mokra, chętna i tak bardzo gotowa. - Nie jesteś podniecona? – pytam po raz kolejny. Odchyla głowę, zamyka oczy i ściska mój nadgarstek, żebym go nie zabrał. – Nie – dyszy. 93 | S t r o n a

Addicted for Now - Jesteś małą kłamczuchą. - Wcale nie. – Sapie, kiedy wbijam się głębiej. – Lo – woła. Zaczyna wyginać plecy w łuk, próbując zaprowadzić moje palce głębiej. Musimy przenieść to na górę. Wyrywam się z jej mocnego uścisku i wysuwam z niej palce. – Idź na górę – mówię. – Zdejmij wszystkie ciuchy, czekaj nieruchomo na łóżku i sprawię, że poczujesz się lepiej. Gorączkowo kiwa głową, niczego nie pragnąc bardziej jak oderwania myśli od tego, co się właśnie stało. Otwiera drzwi i waha się chwilę. – Nie idziesz ze mną? - Za chwilę przyjdę. - Lo… - Potrzebuję minuty. Spogląda na podrażnioną skórę na moich knykciach, po czym raz jeszcze kiwa głową i wchodzi do domu. Gdy drzwi się za nią zamykają, chwytam za telefon i wybieram numer. Połączenie klika po trzecim sygnale. – Hej. Jak poszedł pierwszy dzień w pracy? Nie mogę mówić. Nie powinienem był do niego dzwonić. Zamierzam się rozłączyć. - Lo? – Głos Ryke’a robi się poważny. – Ej, rozmawiaj ze mną. Wypuszczam oddech. – Powiedz mi, dlaczego nie powinienem. – Zaciskam powieki. Chcę, żeby to się skończyło. Ta męka. Te uczucia. Chcę pomóc Lily bez potrzebowania czegoś do zatopienia własnych myśli. - Bo jeden drink nie jest wart tego, co poczujesz jutro rano. - To nie wystarczy. - Będziesz rzygał – przypomina. Racja, jestem na Antabuse’ie. Jeden łyk alkoholu i będzie mi niedobrze. Zastanawiam się czy mógłbym to wypróbować. Może mógłbym. Krzywię się. Może nie mógłbym. - Bo kochasz Lily bardziej od tego. I dociera to do mnie. Jestem tutaj. W pieprzonym samochodzie. Rozmyślając nad durną szklanką alkoholu, kiedy na górze czeka na mnie Lily, która walczy ze swoimi przymusami, pewnie bliska dotykania siebie. A ja powinienem tam być, żeby pomóc jej w powiedzeniu nie. Żeby ją powstrzymać. Jestem facetem, który opiekuje się nią tak, jak Ryke opiekuje się mną. Rose zaufała, że będę w stanie pozostać w trzeźwości i pomóc Lily. A tę jedną rzecz chcę zrobić dobrze. 94 | S t r o n a

Addicted for Now - Muszę kończyć – mówię. - Poczekaj. – Jego ton lekko się unosi. – Muszę przychodzić? Nic ci nie jest? - Nie, nie przychodź. - Na pewno? - Ryke, dopóki nie chcesz wpaść na sytuację, w której pieprzę się z moją dziewczyną, to lepiej zostań w domu. Nastaje długie milczenie, a potem: - Do zobaczenia jutro? - Tak. – Oboje się rozłączamy. I wysiadam z samochodu. Gotowy pomóc Lily. Gotowy być przy niej. Gotowy na zmianę.

95 | S t r o n a

Addicted for Now

{11} LILY CALLOWAY Przemierzam kuchnię w tę i z powrotem. Jestem kłębkiem nerwów, który trzeba rozwinąć, niespokojnym bałaganem i kompulsywną dziwaczką. Nie posłuchałam poleceń Lo, żeby pójść na górę do naszego pokoju i zdjąć ubrania. Stoję tuż obok tylnych drzwi, sporadycznie przyciskając ucho do drewna, czekam na niego, mam nadzieję i modlę się, że nie robi czegoś złego i niebezpiecznego. Przygryzam paznokcie, ostrożnie nasłuchując dźwięku stłumionych kroków. W samochodzie wyglądał, jakby chciał rzucić się do oceanu i utonąć na ciemnym, zimnym dnie. A nie mogę mu na to pozwolić. Nie mogę go puścić. Trzaskają drzwi samochodu. Odrywam ucho od drzwi i cofam się do tyłu, nie dość szybko. Drzwi się otwierają i Lo przyłapuje mnie w kuchni na nie słuchaniu jego poleceń. Okropna, szalona część mnie zastanawia się czy nie spodoba mu się fakt, że troszczę się o niego, czy skarci mnie za to. Wypalam: - Przepraszam. Martwiłam się, a ty wyglądałeś na zdenerwowanego… urywam, podczas gdy on stoi przy ścianie, zaostrzają mu się kości policzkowe. I wyobrażam sobie, co mogłoby się stać, gdyby wypił, gdyby zrobił coś gorszego w tym garażu. Gdyby mnie zostawił. Tym razem naprawdę. Nagle odzywa się najszczersza, najgłębsza część mojej osoby. - Nie wiem jak bez ciebie żyć. – Potrząsam szybko głową, czując wzbierające się łzy. – I nie chcę wiedzieć jak. Nie chcę się dowiedzieć. Jest moim powietrzem. Moją duszą. Moją witalnością. Spędziłam z nim wieczność. Rozłąka jest najbardziej nienaturalnym uczuciem na tym świecie. Trzy miesiące – tyle potrafiłam znieść niczym okropne swędzenie. Wieczność bez niego? Od razu mnie zabijcie. Powoli do mnie podchodzi i dotyka ręką mojego policzka, jego wzrok nie łagodnieje, ostre nastawienie nigdy się nie zmienia. To Loren Hale. Lód i whisky. Potężny i odurzający. Mój najlepszy na świecie przyjaciel. Przyciska do mnie czoło, jego usta są tak blisko. Szepcze nisko: - Nigdy nie będziesz musiała się dowiadywać, Lil. Pragnę go pocałować, utrwalić te słowa jako prawdę.

96 | S t r o n a

Addicted for Now Prawie muska mnie wargami, ale drażni się ze mną, kusi mnie maleńką przestrzenią i sprawia, że gromadzi się między nami napięcie. Spogląda na mnie bursztynowymi tęczówkami. – Nigdy nie nauczę się jak bez ciebie żyć. Nie mógłbym tego, cholera, znieść. Chwytam za jego ramiona, trzymam go blisko siebie. To wydaje się wyobrażone niczym część mojej fantazji. Ale dotykam go, dotykam tych wyrzeźbionych mięśni, czuję przy sobie jego nogi. Wypuszczam oddech. – A co jeśli wszyscy powiedzą, że nie powinniśmy ze sobą być – że to niewłaściwe? – Każdy w pewnym momencie swojego życia musi nauczyć się samodzielnego życia. Dlaczego my też musimy? Zastanawiam się. Bo to właściwe – mówi moje sumienie. Ale ja go kocham. Ale jesteście współzależni od siebie. Ale ja go kocham. Ale to nie jest w porządku. Chcę, żeby nasza miłość była właściwa. Dlaczego nie może być właściwa? - Nie – odpowiada natychmiast, obejmując moją twarz dwoma dużymi dłońmi. – Jeżeli cały świat powie, że powinniśmy bez siebie żyć, to będzie to ostatnia niewłaściwa rzecz w moim życiu. Tak. Łączymy się ze sobą w pełni, nakrywa wargami moje usta w namiętnej desperacji, jakby dwoje ludzi dosłownie próbowało nas rozdzielić, jakbyśmy pokazywali im środkowy palec, kazali się odpieprzyć. Spieprzać. Kocham Lorena Hale’a. Nie mogę bez niego żyć. Jakkolwiek może się to wydawać głupie, taka jest dozgonna prawda. Nawet gdyby był z inną dziewczyną. Nawet gdybyśmy nigdy nie mogli się dotknąć. Nie mogłabym żyć bez Lo. Jest tak wielką częścią mojego życia, jak słońce jest częścią nieba, jak Ziemia jest częścią wszechświata. Potrzebuję go, żeby rano się budzić. Potrzebuję go, żeby czuć się pełną. Chwyta mnie za włosy, ten długi pocałunek skrada mi oddech. I bez ostrzeżenia podnosi mnie i przerzuca sobie przez ramię. O Boże. Trzyma mnie za pośladki, wynosząc mnie z kuchni na górę. Serce podskoczyło mi do gardła. Na drugim piętrze otwiera drzwi sypialni i rzuca mnie szorstko na materac. Staram się złapać oddech wymykający się z płuc, a kiedy to robię, podpieram się na łokciach i patrzę na niego, gdy on przygląda się mnie. Rozpina sobie dżinsy ani razu nie odrywając ode mnie spojrzenia. Następna schodzi jego koszulka, ukazując wyrzeźbione mięśnie, które skłaniają mnie do dotknięcia. Rozbieram się z

97 | S t r o n a

Addicted for Now tą samą wyćwiczoną sprawnością, oddychając tak ciężko, że wystają mi żebra w tych szybkich ruchach. W tej chwili nie mam żadnego pragnienia, żeby dotykać samej siebie. Pragnę go na sobie. W sobie. Mogę zaczekać na jego ręce, ciało, oddech. Więc przyglądam mu się, kiedy podchodzi do szafki nocnej w samych czarnych bokserkach, kiedy ja jestem całkowicie naga. Otwiera szufladę. Siadam na kolanach, otwierając szerzej oczy w zachwyconym oczekiwaniu. Gdy ją zamyka, rozchylam lekko usta. – Myślałam… - że bierzesz tylko prezerwatywę. – Czy to…? – Wyobrażam je sobie. To musi być fantazja. – Skąd je masz? – Zobaczyłabym w naszym pokoju srebrne kajdanki! Skakałabym z radości i paradowała z nimi, jakby to była torba galeonów. Wchodzi na łóżko, siadając przede mną na kolanach i górując nad moją małą sylwetką. Wygina usta w diabelskim uśmiechu. – Z małego czarnego pudełka – odpowiada. - Muszę zacząć otwierać więcej pudełek – mówię zdyszanym szeptem. – Zamierzasz przykuć mnie do siebie? Jego uśmiech rozświetla całą twarz. – Nie, skarbie. – A potem podnosi mnie w talii i kładzie bliżej poduszek. Zapina jedną bransoletę na moim nadgarstku, a drugą na szczeblu wezgłowia. Oooo… mój…. - Nie ruszaj się – instruuje, zsuwając z siebie czarne bokserki. Gdy kładzie się na mnie, instynktownie przesuwam ręką po jego ramieniu, bicepsie i mięśniach brzucha, kierując się w stronę penisa. Łapie mnie za rękę nim dotrę do najlepszego miejsca. Potrząsa na mnie głową z dezaprobatą, ale zdradzają go usta, które unoszą się w uśmiechu, kiedy patrzy w moje gorliwe oczy. - Zero dotykania – mówi stanowczo. Schodzi z łóżka, pozostawiając mnie zimną i samotną na materacu. - Czekaj, nie będę… obiecuję. – Wracaj. Znika w szafie i zastanawiam się czy to jakiś test, który wymyśliła moja terapeutka. Ma pozostawić mnie w pragnieniu? A ja mam przezwyciężyć tego kompulsywnego demona, kiedy jestem w desperackiej potrzebie? Zawalę. Już to wiem.

98 | S t r o n a

Addicted for Now Przygryzam wargę, czując ciężar na klatce piersiowej. Leżę nieruchomo, spodziewając się, że Lo wyjdzie w pełni ubrany, pomacha mi na pożegnanie i wyjdzie gdzieś na spotkanie z Rykiem. To wszystko było zabawą, żeby doprowadzić mnie do tego stanu, uwięzioną na własnym łóżku z użyteczną jedną ręką. A wtedy wychodzi. Ale jest równie nagi, co wcześniej. Trzyma szalik i ledwo potrafię ogarnąć, co to oznacza. Moja głowa odrywa się od ciała, gdy łóżka się porusza, kiedy Lo przybliża się do mnie, podnosi moją drugą rękę i przywiązuje wolny nadgarstek do wezgłowia. Nie jestem tak podekscytowana jak wcześniej, głównie dlatego, że przed chwilą miałam atak paniki. Kiedy Lo na mnie patrzy, jego uśmiech zamienia się w ponury niepokój. – Hej, Lil… Sunie kciukiem po moim policzku. – Wszystko w porządku. – Musiał rozpoznać strach w moich oczach. – Nigdy cię nie opuszczę, skarbie. Nawet na jedną cholerną sekundę. To ja mam się tobą opiekować, rozumiesz? Jego słowa od razu zapełniają moje serce. Szybko kiwam głową. – Tak. - Teraz się tobą zaopiekuję. Wypełnię cię tak głęboko, że będziesz marzyła o tym, by móc mnie dotknąć, ale nie będziesz mogła tego zrobić. – Tak. – Będziesz dochodzić ilekroć się w ciebie wsunę. – Tak. – Będziesz prosić mnie, żebym się zatrzymał, abyś mogła złapać oddech. – Tak. – Nie zrobię tego. Proszę. Zsuwa rękę do miejsca między moimi nogami, które jest wilgotne i gotowe. Kolanami rozkłada mi nogi i wsuwa we mnie palce. Zwijam się i unoszę biodra, by spróbować się do niego zbliżyć. Ale przygniata mnie do materaca; uspokaja moje niecierpliwe ruchy kładąc rękę na moim biodrze. Próbuję wysunąć się do przodu i przeczesać palcami jego włosy, ale powstrzymuje mnie jedwabny szalik, a twarda bransoleta wbija się w mój drugi nadgarstek. To on narzuca pozycję, szybkość i tempo naszej miłości. Zastępuje palce swoim długim, obrzmiałym penisem i wydaję okrzyk, wierzgając. Przytrzymuje moje rozwarte nogi i zgina mi kolana. Gdy nachyla się, żeby mnie pocałować, całym penisem powoli się we mnie zanurza, nie ma przestrzeni na oddech. Wydaję drżący jęk, który po chwili staje się coraz głośniejszy. Jego usta zwisają tuż nad moimi rozchylonymi wargami i odsuwa mi z twarzy spocone włosy. Szepcze niskim, ochrypłym głosem: - Jestem cały w tobie. - Lo – wołam. Chcę go dotknąć. Chcę się do niego przytulić i nigdy nie puszczać. 99 | S t r o n a

Addicted for Now Jeszcze się nie wysuwa ani nie porusza. Tkwi we mnie głęboko, moja żądza gorączkowo się wzmaga. Oddycha równie ciężko, co ja, niemal mnie całując, niemal się poruszając, ale pozostaje w tej jednej, dokuczliwej pozycji, która drażni moje nerwy. - Powiedz mi pierwszą rzecz, która przychodzi ci do głowy – odzywa się. Odpowiadam zbolałym szeptem: - Kocham cię. Patrzy na mnie z czystym pragnieniem. – Jak bardzo mnie kochasz? - Strasznie mocno. - Jak bardzo mnie pragniesz? - Bardzo – mówię, sapiąc krótko. – Błagam. - Jakie to uczucie, mieć mnie w sobie? Staram się uformować słowa, zaciskam palce u stóp, naprężam mięśnie. - Lily? – pyta stanowczo. - …Dobre. – Udaje mi się wydukać. - Jak bardzo dobre? Kręcę głową. Nie potrafię tego opisać. – Jesteś jedyny w swoim rodzaju… - To mój najlepszy przyjaciel. Najlepszy przyjaciel jest cały we mnie. Jeśli cofnę się myślami lata wstecz, to wtedy nie pozwalałam sobie nawet na fantazjowanie o tej chwili. Lo zaczyna powoli się poruszać. Dygoczę, kiedy tylko znowu mnie wypełnia. – Jakie to było? – pyta z narastającym uśmiechem. Doskonale wie jakie to było. - Nie mogę… - Co nie możesz? - Oddychać. – Oczywiście mogę oddychać – przecież mówię. Ale wydaje mi się, jakby zaraz miały mi eksplodować płuca. - Nie przestanę – przypomina. Proszę, nigdy nie przestawaj. Wysuwa się po raz drugi, a kiedy po raz kolejny wsuwa się we mnie całkowicie, moje krzyki musiały chyba przebić ściany naszej sypialni. - Lo, Lo, Lo! – powtarzam szybko. Zaciskam się wokół niego raz, a potem drugi. Wydaje głęboki pomruk, rozchyla usta tak jak ja, nie daje rady dalej dręczyć mnie ulotnymi pocałunkami. – Lil – mówi, podnosząc się ze mnie, żeby obserwować sposób w jaki zagłębia się w moim ciele. Też chcę to zobaczyć, ale Lo wysuwa się jeszcze bardziej do przodu i znowu się zaciskam. Jasna…

100 | S t r o n a

Addicted for Now Wyginam plecy w łuk i ciągnę za bransoletę i szalik, metal wbija się w skórę, ostre uczucie przypomina mi Lo, rozpala we mnie coś intensywnego. Nawet szczytując przygotowuję się na to, że wysunie się ze mnie i powie dosyć to dosyć. Dostaniesz tylko jeden orgazm, Lily. Ale kontynuuje tę szyderczą rutynę. Tak bardzo powoli się wysuwa. Tak bardzo powoli się wsuwa. Zatrzymuje, czeka, obserwuje mnie. I znowu dochodzę. Rozpala każdy nerw w moim ciele. Sprawia, że cały mój świat wiruje. I widzę jak bardzo czeka na własną rozkosz, jak zbliża się jego orgazm i jak powstrzymuje się przed dojściem, przed zakończeniem tego. Ilekroć zaciskam się wokół jego penisa, wydaje pomruk i znajduje sposób na zachowanie spokoju, żeby mi pomóc. Żeby pozwolić mi na osiągnięcie tego szczytu wiele, wiele razy. Spełnia każdą moją potrzebę. Opiekuje się mną. Jedynie Lo potrafi zaspokoić każdą część mojej nieokiełznanej duszy. Naprawdę jest dla mnie wszystkim.

101 | S t r o n a

Addicted for Now

{12} LOREN HALE Gabinet terapeutyczny znajduje się w sercu Nowego Jorku, a w drodze do niego Lily nie potrafi powstrzymać podrygiwania nóg. Spędziłem trzy miesiące na wypruwaniu sobie flaków przed lekarzami i psychologami; jedna seksuolożka mnie nie wystraszy. Po prostu chciałbym zabrać Lily te nerwy. Mówiłem jej, że to nie będzie dziwne – że ta babka słyszała pewnie wiele dzikich rzeczy – ale to nie powstrzymało jej od chęci ucieczki. Biorę ją za rękę, splatając z nią palce. Lily garbi ramiona i obraca się do mnie, wypuszczając ogromny oddech. Pozwalam sobie na uśmiech. Jest urocza, nawet jeśli nie zamierza taka być. Po zapłaceniu taksówkarzowi, napiętej jeździe windą i krótkiej drodze wzdłuż korytarza, czekamy w małym pomieszczeniu, które wygląda bardziej jak współczesny salon: szklane regały i światło przesączające się przez długie okna. Otwierają się drzwi gabinetu i terapeutka zaprasza nas do środka. Pod ścianą koloru kawy stoi skórzana kanapa. A naprzeciwko niej znajduje się czarny skórzany fotel. Gdy ona zajmuje miejsce z małym notesem w ręku, zachowuję w myślach jej wygląd. Nie tak wyobrażałem sobie seksuolożkę Lily, ale na pewno nie była kobietą w średnim wieku z krótkimi czarnymi włosami. Jest jeszcze mniejsza od Lily, pewnie nie ma więcej w wzroście niż metr pięćdziesiąt. - Ty musisz być Lorenem. – Wyciąga do mnie rękę nim siadam na kanapie. – Tyle o tobie słyszałam. Ściskam jej dłoń i sadowię się obok Lily, obejmując ją w pasie. I przyglądam się terapeutce, żeby zobaczyć czy zauważa te dotykanie i będzie mnie za nie krytykować. Nic nie mówi, ale wyłapuje wzrokiem nasz uścisk. - Właściwie to Lo – poprawiam ją. – Najwyraźniej Lily nie powiedziała pani wszystkiego. – Słowa smakują paskudnie, a brzmią jeszcze gorzej. A jednak terapeutka uśmiecha się pogodnie. Nie wiem dlaczego to mnie irytuje. Chciałbym, żeby warknęła na mnie, tak jak robi Rose za bycie wrednym i bezczelnym. Spoglądam przez okno. Jej ogromny widok na miasto pewnie wiele kosztuje – zwłaszcza, że patrzy się bezpośrednio na park. Oczywiście, że Rose wybrała najdroższego terapeutę w promieniu stu mil. Nie, żeby pieniądze miały jakiekolwiek znaczenie dla Lily. Ale mnie nie byłoby stać na sesje z… odczytuję jej nazwisko z plakietki na dębowym biurku. Dr. Allison Banning.

102 | S t r o n a

Addicted for Now Lily nigdy nie wspomina jej z imienia, zawsze zwraca się do niej, jako „dr. Banning”, ale jeżeli mam wyznać komuś swoje osobiste uczucia, to nie chcę zachowywać się, jakby to była kompletna nieznajoma. - A więc, Allison… - Patrzę jak krzyżuje nogi w kostkach i skupia na mnie całą uwagę. Nic dziwnego, że spodobała się Rose. – Masz styczność z wieloma parami seksoholiczek i alkoholików? - Jesteście moją pierwszą taką parą. - Szokujące. Lily szturcha mnie łokciem w bok i nie wiem czy przez mój sarkazm, czy przez to że nazwałem ją Allison. Terapeutka nawet nie mrugnęła okiem, już dawno opanowała tę zadowoloną minę i chłodne nastawienie. Mogłaby konkurować z Connorem Cobaltem. - Może opowiecie mi, jak się mają sprawy odkąd wróciłeś do domu? – pyta mnie Allison. - Na temat seksu czy ogólnie? Lily przybiera jasny odcień czerwieni i pada na oparcie kanapy. Nie jestem skrępowany rozmową o pieprzeniu, nie dlatego, że mam kutasa, a ona jest nieśmiała – chociaż trochę jest – ale dlatego, że nie jestem seksoholikiem. Nie czuję wstydu wobec seksu. Ona tak. Obejmuję ją ramieniem, a ona opiera się nieznacznie o moje ciało, bardziej się odprężając. - Obojętnie – odpowiada Allison. Teraz ze skupieniem przygląda się Lily i mnie. Na pewno będzie rozkładać na części każdy ruch, który wykonamy. – Wy zdecydujcie. Lily otwiera usta, ale celowo nie dopuszczam jej do głosu. Nie chcę, żeby unikała tego tematu. – Kilka dni temu uprawialiśmy seks – wyznaję. Wytłumaczenie mojej niezdolności do bycia z Lily bez podniecania jej – cóż, wydaje się to niczym przejście przez ruchome piaski. Dlatego celowo mówię krótko, bezpośrednio, rzeczowo. Ona nie musi znać tych pogmatwanych szczegółów. Na przykład faktu, że Lily nie mogła zaczekać do wieczora. Tego, jak po godzinie musiałem się jej wyrywać, żeby przestać. Była zaspokojona, ale przy Lily to jest chwilowa satysfakcja. Znika w chwili, kiedy znowu zapragnie orgazmu. Chciałem pieprzyć się z nią tyle, ile ona tego chciała, ale musiałem patrzeć na jej załamanie, kiedy zorientowała się, że to koniec. Po raz pierwszy patrzę na większy obrazek – przyszłość – ale, Chryste, nikt nigdy nie wspominał o tym cierpieniu, który będę musiał znieść, żeby dotrzeć do celu. - Kilka dni temu uprawialiście seks – powtarza Allison. – Co dokładnie się wydarzyło?

103 | S t r o n a

Addicted for Now - Wsadziłem penisa do jej pochwy. – Zażenowanie oraz wyrzuty sumienia moczą się razem z czarną smołą w mojej klatce piersiowej. Mój filtr – nigdy nie działa. Chyba jednej nocy musiał go popsuć mój ojciec. Ale nie za pomocą pięści. Jest na to zbyt cywilizowany. Lily parska śmiechem, co sprawia, że czuję się odrobinę lepiej. - Nie anatomicznie – wyjaśnia Allison. – Robiliście to tylko na misjonarza? Jak długo trwało? O jakiej porze dnia? I jak się skończyło? Jak się potem czuliście? Tak cholernie wiele pytań, ale odpowiadam na jedno na raz. – Tylko na misjonarza. Gdzieś koło dziewiętnastej. Lily natychmiast czerwienieje na wzmiankę pory dnia. Mrużę oczy, doskonale wiedząc, że właśnie zostałem przyłapany na kłamstwie przez zdolność Lil do zmiany w wisienkę. - Najlepiej będzie, jeśli nie będziesz kłamać – mówi Allison. - Około piętnastej – mówię, wzruszając ramionami. – Nie mogła czekać dłużej, ale wstrzymała się dopóki nie wróciliśmy do domu. Allison kiwa głową. – To bardzo dobrze, Lily. Rozwesela się lekko na ten komplement i ściskam jej ramię, zdając sobie sprawę, że moje słowa nie mają takiej samej mocy, co jej terapeutki. Usłyszeć, jak profesjonalistka mówi „Dobrze sobie radzisz” musi być ulgą. Nie miałbym o tym pojęcia, naprawdę. Chociaż nauczyłem się wiele, to większość ludzi na odwyku chciało mnie stamtąd wykurzyć. I mój terapeuta patrzy na mnie, jak na światowego pojeba. A Ryke – cóż, komplementy od niego są niewiele warte. Próbuje wynagrodzić mi nieobecność w moim życiu, pozostawienie mnie samego z ojcem, który wiedział, że ma bardzo dalekie miejsce na liście Najlepszych Ojców Na Świecie. - A co zdarzyło się potem? – pyta Allison. - Odsunąłem się od niej – odpowiadam – ale próbowała to ciągnąć. Skończyło się na tym, że trzymałem ją w ramionach, dopóki nie zasnęła. Krótkie szczęście w oczach Lily zaczyna zanikać zastąpione po raz kolejny cichym upokorzeniem. - Nie zasnąłeś z nią? Marszczę brwi. – Jakie to ma znaczenie? – Nie rozumiem w jaki sposób dotyczy to Lily. Zmieniam pozycję w miejscu i Lily skupia uwagę na mnie. Wcale mi się to nie podoba. - Ty także masz problem – mówi Allison – i twoje uzależnienie będzie miało na nią wpływ. Już ma. 104 | S t r o n a

Addicted for Now Przerywam jej. – Pojmuję. Powinienem trzymać się od niej z daleka. Powinienem się pożegnać i dać jej spore szanse na walkę. Lily otwiera szerzej oczy i ściska moją bluzkę między bladymi palcami. Chociażby myśl o tym, że miałbym dać jej odejść powoduje głęboki ból w moim brzuchu. Nikt nie zna mnie tak dobrze, jak Lily Calloway. Jest moją najlepszą przyjaciółką i bez niej – Boże, jaki jest sens w życiu? - Nie – mówi beznamiętnie Allison. – Zamierzałam powiedzieć, że jestem tu także dla ciebie, Lo. Twoje leczenie jest związane z leczeniem Lily. Żeby wyzdrowiała, ty również musisz wyzdrowieć. – Milknie, zerkając raz na swój notes. – Nie sądzę, żeby separacja była tutaj dobrym działaniem. Bez monogamicznego związku Lily może powrócić do starej rutyny i najlepiej jest wzmocnić ten właśnie związek, a nie go niszczyć. Potakuję, powoli przyswajając jej słowa. Czekam na ulgę, ale ledwie mnie sięga. Wydaje mi się, że całe moje szczęście jest pochowane pod męką, która ma nadejść. - A więc – znowu zaczyna – dlaczego nie zasnąłeś razem z nią? Oblizuję usta bardziej chętny na wyznanie swoich myśli, wiedząc, że jest po naszej stronie. – Ostatnio sen jest dla mnie bardzo trudny. Zaśnięcie zajmuje mi dłużej niż Lily. – Podskakuje mi lekko noga i Lily przyciska do niej rękę, daje mi potrzebne pocieszenie, chociaż w tej chwili to ja wolałbym być jej oparciem. – Przez lata każdej nocy – mówię – piłem do nieprzytomności. Alkohol – to była moja pigułka nasenna. – To właśnie on zatrzymywał moje niespokojne myśli i układał mnie do snu. Bez niego jestem ciągle wyczerpany. Allison pyta dlaczego tak jest i wyjaśniam moje uzależnienie alkoholowe. Choć udzielam jej krótkich szczegółów, bo nie chcę, żeby cała ta sesja skupiała się na mnie. Więc cieszę się, kiedy Allison kieruje następne pytanie do Lil. - Jak się poczułaś, kiedy kazał ci przestać? Długa cisza unosi się w powietrzu. Lily rozważa prawdę z kłamstwem. Tak właśnie robimy. Tworzymy przyjemną historię, by zamaskować ból, by złagodzić zranienie. Oboje jesteśmy w tym tacy dobrzy, że czasami nawet my zaczynamy wierzyć w te kłamstwa. Obawiam się, że znowu podążymy tą drogą, ale ona jest najłatwiejsza. Otwiera usta, ale po chwili zamyka je niepewnie. - W porządku – zachęcam. Nawet jeśli prawda jest zimna i paskudna, chcę ją usłyszeć. Jestem gotowy, żebyśmy wyrzucili z siebie wszystko, aż będziemy całkiem nadzy i odsłonięci. Nie wiem jak inaczej sprawić, aby to zadziałało.

105 | S t r o n a

Addicted for Now Allison zmienia pytanie, łagodzi je. – Nie będzie to pierwszy ani ostatni raz, kiedy każe ci przestać. Teraz jest dobra pora na porozmawianie o twojej reakcji na tę sytuację. Więc jak się poczułaś, Lily? Waha się tylko chwilkę. – Niedobrze. – Opuszcza wzrok na kolana i garbi ramiona. Wygląda na małą, smutną i bardzo zrozpaczoną. Uderza we mnie fala emocji i trudno mi rozpoznać każdą z nich. - A ja po prostu… - duka - …nie chcę być taką dziewczyną. Taką, która błaga o coś, czego wie, że nie może mieć. To tak jakbym zapraszała na randkę chłopaka, który mi się podoba, a on odmawia, ale ja nie słucham i wciąż pytam, jakby odpowiedź miała być inna. Czuję się… żałośnie. Nigdy nie chcę sprawić, żeby tak się czuła. - Nie jesteś żałosna, Lil. – Udaje mi się wydusić przez spuchnięte gardło. Biorę ją w ramiona i całuję w czubek głowy. Chcę odebrać jej to cierpienie, ale ironia jest taka, że to ja je spowodowałem. - Myślę, Lily – mówi Allison – iż będziesz musiała zacząć rozumieć, że kiedy Lo każe ci przestać, to nie jest odrzucenie, tylko forma miłości. Wiem, że trudno to pojąć, zwłaszcza że oboje robiliście rzeczy kompletnie przeciwne. Lily kiwa krótko głową. Nie będzie jej tak łatwo uwierzyć w radę dr. Banning. Ja mam ten sam problem. Nasze mózgi działają trochę inaczej od wszystkich innych. Ale mam zamiar przeżyć ten rollercoaster razem z nią – dopóki oboje nie będziemy wolni od nieszczęścia. - Teraz porozmawiajmy o twoich ograniczeniach i liście, którą ci dałam – mówi Allison. - Nazywamy ją czarną listą – odpiera Lily. – Ale nie przeczytałam jej. Oddałam siostrze, żeby dała ją Lo i zgodziliśmy się, że lepiej będzie, jeżeli nie będę wiedzieć. Teraz… trochę zaczynam tego żałować. – Zwraca się do mnie. – Myślisz, że powinnam ją przeczytać? Allison mnie wyprzedza. – Właściwie, Lily, sądzę, że to świetny pomysł, iż jej nie przeczytałaś. Pokazuje to wsparcie ze strony Lo i zaufanie z twojej strony. Także daje ci to szansę na odprężenie się wobec ograniczeń. - Jak mam się odprężać, kiedy myślę tylko o tym, co zostało zakazane? - Jeśli ją przeczytasz, to czy nadal nie będziesz myśleć o aktywnościach seksualnych, które zostały zakazane? Twarz Lily smutnieje. – Chyba tak. - Może spróbujesz tego przez jakiś czas – sugeruje Allison. Spogląda na swój zegarek. – Ostatnie, co chcę przedyskutować to obawy. Ten związek jest nowy dla was obojga i myślę, że pomogłoby wam wyznanie sobie swoich obaw, co do niego.

106 | S t r o n a

Addicted for Now Lily zamyka usta, więc wykorzystuję okazję, żeby zacząć pierwszy. Dla niej. - Cóż… - odzywam się i szybko zdaję sobie sprawę, że tego nie przemyślałem. Moje obawy? Mam ich mnóstwo. Na przykład zdrada. Moje picie. Oboje pieprzymy wszystko tak, że już nic nie jest takie proste. – Boję się, że… Lily obraca się do mnie i chwilowo zatracam się w jej oczach. Nagle orientuję się, że boję się wszystkiego. Utraty jedynej dziewczyny, którą kiedykolwiek kochałem. Wyjawienia jej sekretu całemu światu i przyglądania się jej załamaniu po reperkusjach. Jest taka mała i krucha, wydaje mi się, że coś takiego mogłoby ją zabić. Ale Lily i ja postanowiliśmy nie mówić Allison o wiadomościach z pogróżkami. To zbyt niebezpieczne, kiedy nie wiemy, kto je wysyła. I po części ta sytuacja jest jeszcze nowa i surowa, więc rozmowa o niej jest niczym naciskanie na zakażoną ranę. - Lo – zachęca mnie Allison. - Boję się – ponawiam – że nastanie chwila, kiedy będziesz wściekła, zgorzkniała i pełna urazy ilekroć będę kazał ci przestać, że uświadomisz sobie, iż ktoś inny może dać ci to, czego pragniesz. Lily potrząsa szybko głową, jakbym straszliwie się mylił. Taka reakcja jest przyjemna. - Nikt inny nie mógłby dać mi tego, czego pragnę – dyszy. – Pragnę tylko ciebie. Trzymam się tych słów, nawet jeśli wiemy, że nie są całkowitą prawdą. Ona chce się pieprzyć. Pragnie haju orgazmów w ten sam sposób, co ja pragnę zatopić się w butelce burbonu. Pragnę pędu, rumieńca i jazdy do czyśćca i z powrotem. Nie jesteśmy swoimi pierwszymi pragnieniami oraz potrzebami. Jestem dla niej drugi. A ona jest druga dla mnie. Chcę, żeby to się zmieniło. Biorę ją za rękę i całuję w knykcie, ale nie uśmiecha się, bo teraz jest jej kolej. - Lily? – pyta Allison. Lil nie odrywa ode mnie spojrzenia i posyłam jej zachęcający uśmiech. – Boję się – mówi – że znienawidzisz ten pewien harmonogram seksu i znienawidzisz wykluczenie własnej przyjemności. To nie jest wobec ciebie fair i znajdziesz sobie kogoś lepszego dla siebie. Otwieram zaskoczony usta. Nie sądziłem, że martwi się czymś takim. Nie wierzyłem nawet, że coś takiego może być możliwe. Kocham ją ponad świetnym seksem. – Lil… Przerywa mi szybko, unosząc w górę ręce. – Co jeśli nigdy nie będę mogła zrobić ci loda? – pyta, teraz trochę histerycznie. – No bo co jeśli to jest na czarnej liście? To niewłaściwe, Lo! Ty też masz potrzeby!

107 | S t r o n a

Addicted for Now Uśmiecham się szeroko, mocno starając się powstrzymać śmiech. To pewnie chamskie, ale nic na to nie poradzę. Nie, kiedy panikuje przez coś takiego. - To nie jest zabawne! – krzyczy, ale jej wargi zaczynają wyginać się w kącikach, naśladując moje. – Przestań. Mówię serio. - Przepraszam. – Nie udaję nawet skruszonego tonu ani nie mogę przestać się uśmiechać. – Po prostu to urocze. – Rumieni się, a to sprawia, że chcę przytulić ją do siebie i przygwoździć do kanapy. Wziąć ją w tym właśnie miejscu. Byłaby wniebowzięta. - No dobra… a więc potem zrobię ci loda – żąda. To prawie mnie podnieca. Muszę pomyśleć o czymś innym. Na przykład o fakcie, że Allison siedzi tuż obok. – Może powiadomię cię, kiedy będę go chciał – odpowiadam. Czytałem czarną listę i pomimo, że nie wyklucza robienia loda, to ma pewne warunki. Właściwie sądzę, że Lily byłaby szczerze zaskoczona tym, co jest w niej zapisane. Lil zwęża oczy. – Będziesz mi mówił później, dopóki później nie zamieni się w rok. - W ciągu tygodnia – mówię wesoło. Jedynie moją dziewczynę muszę zasadniczo odwieść od zrobienia mi loda. Marszczy czoło, jak zwykle to robi, kiedy mocno się nad czymś zastanawia. Po chwili rzuca mi spojrzenie i kiwa głową. – Zgoda. Allison się wtrąca: - Dobrze, bardzo dobrze. Bardzo dobrze się ze sobą komunikujecie i rozumiecie nawzajem. Chcę, abyście popracowali nad tym, żeby wasze życie seksualne doszło do punktu, w którym nie będzie przeszkadzało wam w relacjach, szkole, pracach czy nawet w codziennych czynnościach. Wiem, że w przeszłości mieliście bardzo aktywną seksualną rutynę. Słowo „aktywna” nie opisuje tego, co wyprawialiśmy. Gdy oboje byliśmy w najniższym dole, rzadko kiedy opuszczaliśmy sypialnię. To był nieokiełznany cykl. Budzenie się. Picie. Pieprzenie. Spanie. Sporadyczne jedzenie. Był to zarówno najlepszy, jak i najgorszy okres mojego życia. - Sądzę, że oboje jesteście gotowi na zmianę – kontynuuje Allison. – Która zaczyna się teraz.

108 | S t r o n a

Addicted for Now

{13} LILY CALLOWAY Po egzaminie ze statystyk dostaję kolejną podburzającą wiadomość. Tym razem Nieznany numer stał się trochę bardziej kreatywny i nazwał mnie kurwą oraz lachonem. To trochę ironiczne, że niedawno właściwie błagałam Lo na terapii, żebym mogła zrobić mu loda. Ale tak poza tym, to te wiadomości zaczynają mnie rozrywać. Ktokolwiek powiedział „kije i kamienie kości mi połamią, ale twoje słowa nigdy mnie nie zranią” najwyraźniej nigdy nie był dręczony ani obrażony. Spotykamy się dziś z Connorem, żeby porozmawiać o odkryciach prywatnego detektywa. Zamierzałam powiedzieć o nowych wiadomościach Lo i Connorowi, ale po tym incydencie z Masonem na parkingu nie sądzę, żeby wyjawienie wiadomości mogło zrobić cokolwiek innego niż zezłościć Lo. A nie chcę, żeby wdał się w Hulka i zaczął rozwalać rzeczy albo sięgnął po alkohol. Miejmy nadzieję, że Connor ma lepsze namiary na tego faceta i rozgryziemy, czego on chce. Rzucam plecak na łóżko i biegnę do łazienki, potrzebując przynajmniej poprawy fryzury zanim wyjdziemy. Gdy otwieram drzwi, dostrzegam przy umywalce Lo, który zakręca buteleczkę z tabletkami. To pewnie Antabuse. Powiedział mi, że bierze leki sprawiające, że będzie mu niedobrze, jeśli napije się alkoholu. Jestem z niego bardziej dumna niż ma tego świadomość. - Gotowy? – pytam, próbując nie robić wielkiej sprawy z tabletek. Spoglądam w lustro i niemal padam na widok swoich włosów. Zarwałam całą noc, żeby zapamiętać te stare egzaminy. Wzięcie prysznica spadło na mojej liście priorytetów. Moje włosy są tłuste, oklapłe i wyglądają lekko obrzydliwie. - Prawie. – Lo otwiera szafkę i wyciąga sztyft dezodorantu. Podejmuję śmiałą decyzję i odkręcam kran. Potem pochylam się nad marmurowym brzegiem, próbując wepchać głowę do umywalki pod strumień wody. - Co ty robisz, do diabła? – pyta Lo, jednocześnie sunąc dezodorantem pod pachami. Nie ma na sobie koszulki i nie mogę gapić się na niego za długo. - Myję włosy – odpowiadam. Przeczesuję palcami parę mokrych kosmyków i zamierzam wycisnąć trochę mydła na dłoń. - To nie jest szampon – mówi szybko Lo. - Kto ty jesteś, policja mydlana? Mydło też się nada. – Znowu sięgam po butelkę. - Czekaj – mówi. Unoszę lekko głowę i odsuwam z twarzy kilka zmokłych kosmyków. Szuka czegoś pod prysznicem i wychodząc, zasuwa szklane drzwi z butelką Herbal Essence w dłoni. Wyciągam rękę, wykręcając szyję, żeby nie zmoczyć całego blatu.

109 | S t r o n a

Addicted for Now - Zaraz wywołasz tutaj tsunami – mówi, popychając mnie na umywalkę. Uderzam brzuchem o blat i znowu się schylam, tracąc widok za kurtyną włosów. Potem czuję na głowie jego dłonie, wcierające szampon w skórę mojej głowy. Och. Ale to przyjemne. Jego palce masują, drapią, a nawet naciskają na mój kark. Nigdy nie sądziłam, że masaż głowy może być tak cholernie rozkoszny. Tłumię jęk, ale seksualny odgłos wymyka się, kiedy tylko skraca między nami przestrzeń. Dopasowuje ciało do moich pośladków. Nie robiliśmy niczego innego poza misjonarzem odkąd wrócił z odwyku i zaczynam się niepokoić, że seks analny jest na tej czarnej liście. Chcę go. Wydaje mi się, że nawet teraz. Prawdopodobnie stanowię mniejszość dziewczyn, którym podoba się ta pozycja. Lecz lubię tę ciasnotę. To inny rodzaj szczytowania i nie mogę zaprzeczyć temu, jak bardzo chcę go przeżyć. - Lo. – Mój głos jest ochrypły i pełen żądzy. Odsuwa się ode mnie, powietrze zastępuje jego ciało. Odrzucenie boli i staram się przypomnieć sobie, o czym mówiliśmy na terapii. Muszę wziąć się w garść. - Jak ci poszedł test? – pyta Lo, pewnie próbując odwrócić moją uwagę. - Nieźle. – Jeszcze nie powiedziałam mu o tym, że Sebastian dostarcza mi stare egzaminy. Nie sądzę, żeby Lo się przejął tym, że tak jakby oszukuję, ale nie sądzę także, że pochwalałby fakt, iż Sebastian wciąga mnie w swoje intrygi. Najlepiej unikać tej rozmowy. - Więc Sebastian naprawdę ci pomaga? – pyta z niedowierzeniem. Znowu staje tuż za mną, a nacisk na tyłku rozpala szalone myśli. - Ta – mamroczę. Nie mogę prosić go o seks. Odmówi. Muszę spróbować się odprężyć żeby się nie odsunął, abym mogła upajać się świadomością, że to – jego ciało za mną – jest zbyt dobre uczucie, by je opisać. Muszę wierzyć, że to wystarczy… że nie potrzebuję więcej. - Wydaje ci się, że zdałaś? - Ummm… - Skup się. – Chyba dostanę 6. Przestaje masować mi głowę, ale nie odsuwa się ode mnie. – Ściągałaś? - Co? – piszczę. Zamierzam unieść głowę, ale kładzie mi rękę na plecach i popycha mnie w dół, żebym nie zachlapała całej podłogi. - Zrobiłaś to. Ściągałaś. – Jego szok przewyższa wszystkie inne emocje. - Wcale nie! – bronię się. - Poczekaj. – Lo łapie za kubek i napełnia go wodą. – Zamknij oczy.

110 | S t r o n a

Addicted for Now Zaciskam mocno powieki, kiedy zaczyna zmywać mydliny szamponu, a między nami narasta gęste napięcie. Nie pomaga fakt, że przodem ciała napiera na moje pośladki. - Zatem czego chciał w zamian za pomoc w oszukiwaniu? – pyta Lo. Ledwo przetrawiam te pytanie. Jestem okropnym wielozadaniowcem i w tej chwili żongluję niegodziwymi myślami przy pozbywaniu się mydła z oczu. Nie ma miejsca na właściwą odpowiedź. – Hmm? – Rozchylam nogi, nie na tyle, żeby zauważył. A przynajmniej nie sądziłam, że zauważy. Zahacza stopą o moją kostkę i ustawia moje nogi w poprzedniej pozycji, jakby to nie było nic wielkiego, jakby to była nasza nowa rutyna. – Sebastian chciałby czegoś w zamian – mówi Lo szorstkim głosem, kiedy wyobraża sobie nieszczególnie niewinną umowę. - Nie pomaga mi w ściąganiu – powtarzam. Wylewa mi na głowę więcej wody i wypluwam z ust mydło. - Wybacz, skarbie. – Ta słodycz trwa tylko chwilkę, kiedy po raz kolejny rozchylam nogi, a on raz jeszcze je zamyka. – Jeżeli nie pomógł ci w ściąganiu, to co zrobił? – Lo milknie, wykręcając mi włosy. – Zdajesz sobie sprawę, że sprawienie, iż ktoś inny pisze za ciebie egzamin stanowi oszukiwanie. - Wiem – odpowiadam gniewnie. Bierze ręcznik i znowu zaczyna masować mi głowę. Zamykam oczy, by rozkoszować się tym uczuciem. Ugh, nawet nie mogę go nienawidzić, kiedy to robi. Zabiera ręcznik i w końcu staję prosto, a moją twarz okalają potargane i mokre włosy. Ale przynajmniej są czyste. Lo nadal się do mnie przyciska, a nawet opiera ręce na moich biodrach. Nasze spojrzenia spotykają się w lustrze i widzę w nich siłę. – Nie możemy – mówi. – Z przyjemnością bym cię teraz przeleciał, ale za niedługo musimy iść na spotkanie. Kiwam głową. Nie jest to zdrowa pora, a przynajmniej nie dla mnie. Obracam się do niego, a on się cofa. Na tyle, że opuszczam spojrzenie na jego spodnie. – Dlaczego nie jesteś teraz twardy? – pytam oskarżycielsko. - Przecież tylko myłem ci włosy – mówi, jakbym zachowywała się głupio, jakby te proste zadanie nie było wcale erotyczne. Marszczę brwi. A nie było? Czy może to wszystko wyobraziłam sobie w zboczonym umyśle? Unosi palcem moją brodę i patrzę mu w oczy. – Trzy lata spędziłem, jako twój udawany chłopak – mówi. – Nauczyłem się tobie opierać. Oooch. Taka odpowiedź bardziej mi się podoba. On chyba też o tym wie. Lo pochyla się i całuje mnie namiętnie, wypełniając mi płuca swoim oddechem. Chwytam się jego karku i w pełni odwzajemniam pocałunek. Tkwimy w tej pozycji co najmniej minutę, ale wycofuje się nim zajdziemy dalej. 111 | S t r o n a

Addicted for Now Wlepiam spojrzenie w jego różowe, wilgotne wargi. Mój mózg skanduje tylko jedno: Pocałuj. Pocałuj. Pocałuj. - Jakim cudem zdobyłaś 6? Albo wydaje ci się, że zdobyłaś 6? – pyta, przekłuwając moje szczęśliwe myśli. - Co? – Mogę udawać idiotkę? Powinno być to dla mnie łatwiejsze, biorąc pod uwagę, że jestem stosunkowo przeciętna w skali bystrości. Lo tego nie kupuje. Rzuca mi spojrzenie i łamie się pod jego przenikliwym wzrokiem. – Nie możesz powiedzieć Rose. - Więc naprawdę oszukujesz. – Zdaje sobie sprawę, że Rose nie przejęłaby się tym, jak zdobyłam najwyższą ocenę na teście, chyba że zawędrowałabym na ciemną stronę nauki. - Teoretycznie to nie… Unosi brwi. – No to… ściągałaś po części? Co to w ogóle znaczy? Ściągałaś na pierwszej stronie, ale nie na ostatniej? Podnoszę ręce. – Chwila, mogę wyjaśnić? - Proszę. - Sebastian dał mi stare egzaminy i tylko zapamiętałam wszystkie odpowiedzi. Nie przyniosłam testów do klasy ani nie spisałam odpowiedzi na ręce. Po prostu pokonuję system. Nie ma w tym szkody. Lo potrzebuje chwili, żeby to sobie przyswoić i kiedy już myślę, że zamierza na mnie nawrzeszczeć, on pyta: - Co miałaś z innych testów zanim to zrobiłaś? - 44 i 29. – Dwie okropne oceny, które chyba nie są ludzko możliwe. W sumie to kłamstwo, kiedyś dostałam 7 na teście – i wydaje mi się, że profesor z Penn i tak potraktował mnie łagodnie. Przejrzałam jeszcze raz test i brzmiał mi on tak, jakby jakiś planetarny kosmita wziął ten test i napisał go w innym języku. Szczerze, profesor zapytał czy jestem dyslektykiem. Nieszczególnie mogłam mu wyznać prawdę. Jestem tak zmęczona szalonym seksem, że ledwo potrafię przetrawić słowa, nie wspominając o pełnych zdaniach. Ma pan szczęście, że w ogóle pojawiłam się na lekcji, proszę pana. Lo nadal myśli, więc dodaję: - Na reszcie zajęć dostaję 4. Statystyka jest dla mnie najtrudniejsza. - Masz rację. Tak naprawdę nie jest to oszukiwanie – mówi. Nie mogę powstrzymać uśmiech, moja twarz jaśnieje. – Ale… - Ale jest do dupy… ale w sumie lubię tyłki. A najbardziej podoba mi się wyobrażenie mojego tyłka i jego penisa. Lo macha mi przed twarzą ręką. – Słyszałaś mnie? - Straciłam cię na ale.

112 | S t r o n a

Addicted for Now - Jezu, ty naprawdę chcesz seksu analnego – mówi z uśmiechem. Otwieram usta, żeby go o niego poprosić, ale szybko mówi: - Nie, skarbie. Nie teraz. – Buu. Lo ciągnie bez utraty rytmu: - Zatem Sebastian dał ci stare egzaminy. Co ty mu dałaś? - Nic – odpowiadam, wzruszając ramionami. – Powiedział, że robi to, bo jestem siostrą Rose i… - urywam, wiedząc, że tutaj Lo się wkurzy. - I… - naciska Lo. - I powiedział, że nie podoba mu się związek Connora i Rose, i wydaje mi się, że będzie próbował ich rozstać. W każdym razie… - Odchrząkuję. – Nie mogę ostrzec ją przed Sebastianem, bo inaczej… - Zatrzyma testy – dokańcza Lo, kiwając głową. Zalewa mnie gorący wstyd i nie ma to nawet nic wspólnego z seksem. Lo nie mówi nic więcej. Długo zajmuje mu przemyślenie sobie tego wszystkiego. Podnoszą mi się nerwy na jego milczenie. – Potrzebuję tych testów, Lo. Wiesz, że ich potrzebuję. Co mam zrobić? - Nie wiem – mruczy Lo. Pociera się po karku. Poruszam się niespokojnie. – Connor to pierwszy prawdziwy przyjaciel, jakiego mieliśmy, a ja stoję w Drużynie Sebastiana… niechętnie. - Będziemy musieli się nad tym zastanowić. – Wpatruje się w podłogę, rozmyślając. – Na razie utrzymajmy to między sobą. - Jesteś pewien? Lo patrzy mi w oczy, rozpoznając błysk wyrzutów sumienia w moich oczach. Przyciąga mnie do swojej piersi i pocieszająco gładzi mnie po głowie. – Twoim priorytetem jest zdanie klasy. Staraj się nie myśleć o niczym innym. - Connor… - Na razie nic mu nie będzie. Jest najpewniejszym siebie facetem na świecie. Poradzi sobie z Sebastianem bez nas. Myślę, że ma rację, ale oboje wiemy również, że to nie jest moralna ścieżka – taka, którą obierają dobrzy przyjaciele. Abstynencja nie jest naszym jedynym wyzwaniem. Stanie się ludzkimi, funkcjonującymi osobami w tym wielkim świecie oznacza zawieranie przyjaźni i utrzymanie tych niewielu, których już mamy. Nie ma żadnego kursu na „bycie lepszym przyjacielem” czy „bycie mniej paskudnym człowiekiem”. Inaczej zapisałabym się na oba.

113 | S t r o n a

Addicted for Now Jesteśmy samolubni w każdym znaczeniu tego słowa. Po prostu nie chcę przez to zepsuć naszych przyjaźni.

114 | S t r o n a

Addicted for Now

{14} LILY CALLOWAY Najtrudniejsze w byciu w zaangażowanym związku z Lo nie jest oddanie się seksowi z nieznajomymi. To oddanie się chwili, kiedy staję się kimś innym. Gdzie nieśmiała, niepewna Lily zamienia się w pewną siebie lisicę. Kiedy mam całkowitą władzę, a kiedy moja zdobycz patrzy na mnie ociężałym wzrokiem. On też o tym wie. Podczas tych chwil byłam kimś innym. Może kimś lepszym. Im dłużej jestem monogamiczna, tym bardziej zapominam, jak to jest być taką odważną, bezwstydną Lily. To jak rozłąka z najlepszą przyjaciółką na tak długo, iż jej twarz staje się rozmazana. Nie brakuje mi jej tak bardzo, żeby zdradzić Lo. Po prostu zastanawiam się czy kiedykolwiek jeszcze ją zobaczę. Ale wiem, kogo nigdy nie chciałam poznawać. Sadie. Diabelska, ruda pręgowana kotka Connora przeszywa mnie spojrzeniem z drugiej strony jego salonu. Wszystkie te zrzędliwe kicie na Tumblru nie są poddawane obróbce graficznej. Sadie jest dowodem, że koty potrafią wykrzywić mordki w tak wybuchowej złośliwości. Lo i ja siedzimy na ciemnozielonej skórzanej sofie Connora, jego mieszkanie jest udekorowane jak kawalerka. Zamiast czerwonych plastikowych kubków na barze, on ma szeroki wybór drogich butelek alkoholu schowanych w szklanej szafce. Lo zerknął na nie raz lub dwa i Connor zaprowadził nas do miejsca, gdzie siedzimy plecami do alkoholu. To troszeczkę wkurzyło Lo. Nie chce, żeby go niańczono. Popołudniowe światło wlewa się przez okna, które zapełniają całą tylną ścianę i tą przyległą. Na całej wysokości ściany Connor ma idealny widok na starą ceglaną architekturę Filadelfii. Tak jak w większości drogich kawalerek, Connor ma tutaj dekorację, która nie ma dla mnie większego sensu. W miejscu gdzie powinno być krzesło stoi sobie porcelanowa kula. Nie wiem czy to pusta doniczka na kwiaty, czy wazon. Nie ma dziury na lilie – dobra, to źle zabrzmiało. Ale serio, głupiutkim wydaje się mieć jakąś kulę, która tylko zajmuje przestrzeń. Chyba dlatego nazywają to niefunkcjonalną sztuką. Podłoga jest betonowa, ale w salonie ma ładny kremowy dywan, który Sadie najwyraźniej uwielbia. Bo jeszcze z niego nie zeszła. Kroczy przed kanapą, w tę i z powrotem, jej biały ogon porusza się psotnie. Mam na ciebie oko, przekazuję zmrużonym spojrzeniem. Pomimo odczuwania niepokoju przez Sadie, dziś jestem stosunkowo pełna nadziei. Chcę, żeby wszystko rozwiązało się z tym szantażystą, nadawcą nikczemnych wiadomości czy kimkolwiek on jest. Chcę pójść dalej i skupić się na wyzdrowieniu. 115 | S t r o n a

Addicted for Now Rozbrzmiewa dzwonek i Connor otwiera drzwi. – Spóźniłeś się – mówi tym swoim pustym, nie lubię cię tonem, który bardzo rzadko się pojawia. Szczęka Ryke’a twardnieje. – Jestem kapitanem drużyny biegaczy – mówi. – Nie mogę pierwszy opuszczać treningu. - Nie, nie spodziewałbym się, żebyś cokolwiek robił pierwszy – odparowuje Connor. Lo i ja wymieniamy się niepewnymi spojrzeniami. Coś mi mówi, że Connor nie jest fanem Ryke’a Meadowsa. I normalnie miałabym podejrzenie, iż może Connor wie, że Ryke stoi za tym wszystkim – że to brata Lo powinniśmy się wystrzegać. Lecz ich małe zażarte spojrzenia zaczęły się gdzieś w czasie, kiedy Ryke obraził Connora publicznie. To nie było tylko jedno wydarzenie, a wiele rzeczy. Na przykład Ryke nazywający Connora lizusem przed swoimi kolegami z drużyny. Ryke może mówić takie rzeczy w prywatności, przed nami i Connor tylko wzrusza ramionami, ale szkodzenie jego reputacji w miejscu publicznym to przekroczenie granicy. Ryke wygląda na gotowego wepchnąć się siłą do mieszkania. Ale Connor wprowadza go do środka, zanim brat Lo przejdzie do przemocy. Connor siada na fotelu ze sztucznej skóry naprzeciwko nas, ale Ryke pada na kanapę obok Lo. I przypominam sobie, że nie ma tutaj mojej siostry, by stać po mojej stronie. Ma zbyt napięty grafik, żeby przyjechać do Filadelfii, więc niestety muszę radzić sobie bez niej. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo polegam na jej wsparciu, dopóki nie poczułam niekomfortowej obawy, gdy powiedziała, że nie może przyjechać. Sadie krąży wokół stolika do kawy, ale nie odrywa ode mnie ostrego spojrzenia. – Connor – odzywam się – twój kot chyba mnie nienawidzi. Connor podnosi ją w ramionach. – Nie nienawidzi cię. O, dobrze. O jednego wroga mniej. - Po prostu nienawidzi kobiet. A może i nie. Ryke wydaje rozzłoszczone prychnięcie. – Myślałem, że Rose wymyśla to pierdolone gówno. - Kiedy łączysz przekleństwa, trochę głuchnę na prawe ucho – mówi do niego Connor. – Co mówiłeś? Lo mocno stara się nie roześmiać i przygryzam wargę, by powstrzymać uśmiech. Strasznie łatwo jest czepiać się Ryke’a zwłaszcza, że ten facet bardzo mało bierze do serca. Ryke pokazuje mu środkowy palec, mamrocze pod nosem więcej przekleństw i garbi się w miejscu. – Zaczynajmy. 116 | S t r o n a

Addicted for Now Connor głaska Sadie, a chociaż kotka mruczy, to nadal nosi maskę zła – skierowaną prosto na mnie. - Mam złe wiadomości – mówi Connor, potwierdzając, że rzeczywiście jest głaskającymkota-nikczemnikiem w tym scenariuszu. – Mój detektyw wyśledził numer komórkowy. To był telefon jednorazowy, więc nie mamy jak poznać tożsamość po drugiej stronie. Lo jęczy w swoje dłonie, pochylając się do przodu z łokciami opartymi na kolanach. Ja idę w przeciwną stronę, opieram się o kanapę, jakby właśnie uderzyła we mnie fala tsunami. Co teraz zrobimy? – Więc powinnam się przygotować na to, że wkrótce pojawię się w prasie? – Mój głos wydobywa się za cicho. Nawet te myśli przyprawiają moje serce o palpitacje. Nie mogę o tym myśleć bez łez. Wstyd, który przyniosę rodzinie… Lo prostuje się i splata ze mną palce. – Musi istnieć coś innego, co możemy zrobić. - Pewnie – odpowiada Connor. – Ale oboje musicie otworzyć się na rzeczy, którymi nie chcieliście się dzielić. Potrzebuję waszych podejrzanych numer jeden, którzy, według was, mogliby wam grozić. Mogę przekazać te informacje mojemu detektywowi, a on ich sprawdzi. - To nie może być takie trudne – mówi Ryke. Lo piorunuje spojrzeniem dywan. Tak, zajęło mi kilka godzin przejrzenie naszej kroniki szkolnej i nakreślenie twarzy – tylko po to by postanowić, że ponad połowa uczniów nienawidziła Lo. A to było tylko liceum. Nie dodaliśmy jeszcze college’u do tego równania. - Poważnie? – Ryke unosi brwi. – Ilu jebanych ludzi wkurzyłeś, Lo? - Nie byłem lubiany – odpowiada. – Nie wszyscy możemy być kapitanami sportowych drużyn. Ryke wywraca oczami. - Nie możesz być aż tak zaskoczony – wtrącam. – Poznałeś nas, kiedy Lo otaczało czterech facetów chcących skopać mu tyłek. - Ludzie wkurzają się najgłupszymi rzeczami – mówi Lo na swoją obronę. Connor przechyla głowę. – Nie ukradłeś czasem butelki alkoholu wartej czterdzieści tysięcy? - Nie ukradłem – odpiera Lo. – Napiłem się z butelki i ją odstawiłem. I to były moje urodziny. - W jaki sposób twoje urodziny wzmacniają ten argument? – pyta Connor. – Chyba że wiedzieli, że to były twoje urodziny. Wiedzieli? – Dobrze wie, że nie. Lo piorunuje go spojrzeniem. – Zamknij gębę. – Mówi to całkiem lekko, a Connor nawet się uśmiecha. 117 | S t r o n a

Addicted for Now - Co z tymi kolesiami na imprezie Halloweenowej? – pytam Ryke’a. – Myślisz, że nadal mogą się wściekać na Lo? - Ta, jak nazywał się ten naprawdę wściekły facet? – pyta Lo. - Matt – odpowiada Ryke. Wszyscy milczymy, przypominając sobie chwilę, w której Matt rozkazał swoim kuzynom gonienie limuzyny Connora, kiedy odjeżdżaliśmy. On też jest w drużynie biegaczy razem z Rykiem. – Nie wiem czy nadal jest wściekły. - Jak możesz nie wiedzieć? – rzuca gniewnie Lo. – Jesteś kapitanem. Widzisz ich niemal codziennie. Kurwa, dopiero co robiłeś z nimi kółeczka. Connor bardzo mocno stara się nie uśmiechać, ale gdyby naprawdę chciał ukryć uśmiech, to na pewno by to zrobił. Zdecydowanie pławi się w nieszczęściu Ryke’a. Nawet mi się to podoba. - Ty robisz ze mną kółeczka – odparowuje Ryke, unikając oskarżenia. - Tylko na twoją prośbę. Gdyby to ode mnie zależało, to biegałbym sam po ulicy. – Ale wzdłuż chodników są bary i Ryke martwi się, że będzie skuszony wbiec do środka. Zmrużone oczy Lo przeszywają Ryke’a i obaj komunikują się twardymi rysami. Lo nakłania Ryke’a, żeby powiedział mu najgorsze rzeczy – żeby poruszył temat jego nałogu. Ale Ryke nie zamierza tego robić. - Słuchaj – mówi Ryke – faceci z drużyny nie powiedzą mi, jeśli nie cierpią mojego przyrodniego brata, który właśnie spędził trzy miesiące na odwyku. Och. Ma rację. - Mam go wpisać na listę? – pyta Connor, przewijając coś na swoim elektronicznym tablecie. Sadie próbuje na nim usiąść, nie podoba jej się, że nie ma całej uwagi właściciela, ale on odstawia tablet na podłokietnik i kotka znowu zwija się w kłębek na jego kolanach. Lo odrywa spojrzenie od Ryke’a. – Ta, jasne. – Wydaje mi się, że chce, aby ktoś znowu zrzucił na niego winę za tamten błąd – aby nawrzeszczał i sprawił, by poczuł ten ból, jakby zasługiwał na atak. Jego ojciec tak by zrobił. Ale Lo musi sobie uświadomić, że nie można tak załatwiać spraw. Nie powinien być codziennie karany za coś, co wydarzyło się kilka miesięcy temu. Nikt nie umarł. Nikomu nie stała się krzywda. - Zacznijmy od ludzi, którzy żywią do was największą urazę – radzi Connor. Lo znowu wpatruje się w podłogę, myślami podążając do tysiąca innych miejsc. To ja przejrzałam kronikę szkolną, więc w tej chwili wiem więcej od niego. - Aaron Wells – zaczynam. Ryke i Lo sztywnieją. Najwyraźniej zrobili coś Aaronowi, ale staram się o tym nie myśleć. – I może Mason Nix… - Po tym fiasku na parkingu sądzę, że istnieje w nim o wiele więcej pogardy niż zdawaliśmy sobie sprawę.

118 | S t r o n a

Addicted for Now - Muszę dać detektywowi motywy wraz z nazwiskami. Więc musicie podać mi pewne szczegóły. Lo wzdycha ciężko. A potem odwraca się do mnie, sunąc dłonią po moim udzie. To trochę rozpraszające i widzę, że ten czyn jest podświadomym ruchem. Nie orientuje się, jak bardzo jestem skupiona na tym, jak naciska palcami na moje dżinsy, znajdując się tak blisko miejsca między moimi nogami. - Chcesz opowiedzieć historie? – pyta mnie Lo. – Jeśli nie, to ja mogę się tym zająć. – Ale patrząc na jego twardą żuchwę wiem, że chce opowiadać w tym samym stopniu, co ja. - Może się podzielimy – odpowiadam. – Ja wezmę Wellsa. Lo stracił trochę koloru w policzkach. Znowu kiwa głową i teraz żałuję tego wyboru. - Nieważne, mogę opowiedzieć o Masonie… - Nie, ty bierz Wellsa. Chwilę milczę. – Dobrze – mówię cicho. Czuję się źle. Jakbym mogła wtopić się w kanapę i już nigdy nie wrócić. - Aaron Wells – mówi Connor, a jego oczy rozbłyskują, kiedy rozpoznaje nazwisko. – Brał udział w wydarzeniu Fizzle w styczniu? - Tak – odpowiadam. Gdy Lo nie mógł mi towarzyszyć, moja matka zadzwoniła po Aarona Wellsa, by mi towarzyszył. Nie miała pojęcia o tym, że nienawidził Lo ani o tym, że uparł się, aby uprzykrzyć mi czas spędzony na przyjęciu. Lo zamienia się w skałę, nie jest już skłonny do przytulania. Denerwuje się tym, że nie mógł wtedy przy mnie być, ale nigdy nie chciałabym, aby zostawił odwyk przeze mnie. Zaczynam historię najlepiej, jak potrafię. Aaron Wells. Wysoki, brązowowłosy (niemal blondyn), niebieskooki bóg drużyny lacrosse w Dalton Academy. Krwawił na niebiesko i srał złotem. Nawet w dziewiątej klasie był wielce szanowany, naturalny sportowiec, który zaszczyci naszą szkołę pierwszym zwycięstwem stanowym w lacrosse. Faceci chcieli nim być, a dziewczyny chciały go przelecieć. Ale Lo był jedynym facetem, który nie dbał o uczestniczenie w kręgu popularności Aarona. W dziewiątej klasy Lo i ja zaprzeczaliśmy własnym problemom przed sobą nawzajem. Nawet po przespaniu się ze sobą po raz pierwszy udawaliśmy, że to nigdy nie miało miejsca. Mieliśmy czternaście lat – byliśmy naiwni, zagubieni i staraliśmy polepszyć sobie samopoczucie. Dobrze pamiętam ten następny dzień. Wsadziłam swoje książki do szafki i bliskość Lo sprawiła, że ścisnęło mnie w piersi. To było normalne. Czekał na mnie z silnym ramieniem opartym o ciemnoniebieską szafkę, rozluźniając krawat na swojej białej koszuli. Nie cierpiał 119 | S t r o n a

Addicted for Now tego licealnego uniformu, nawet jeśli wyglądał w nim seksownie. Stał przy moim boku, chcąc odprowadzić mnie do klasy. Śmierdział Burbonem i nosił okulary przeciwsłoneczne w pomieszczeniu, żeby ochronić wrażliwe oczy. Wtedy, jeszcze przed studiami, bardziej odczuwał efekty całej nocy chlania. - Zrobiłaś te zadanie z poezji na literaturę? – zapytał Lo. - Co? – Otworzyłam szerzej oczy. Musiałam zapomnieć. Nic niezwykłego. Choć nauczyciele zwykle się nade mną litowali. Po tym, jak byli obdarowani niezwykłym mózgiem Rose, musieli uważać mnie za tę głupią dziewczynę Calloway. - Nie ma sprawy, mam coś dla ciebie – powiedział Lo. Spojrzałam na niego sceptycznie zmrużonymi oczami. Niemożliwe. – Na górze róże, na dole fiołki… - Po prostu świetnie. Zawalę. - …jeśli zagada cię sportowiec, nie daj mu się przelecieć. – Skończył wiersz, spoglądając przed siebie. Minęła nas grupka graczy lacrosse, Aaron był na czele paczki. - Porada w wierszu? – zapytałam z uśmiechem. – Przechodzisz samego siebie, Lorenie Hale’u. – Jednak moje rozbawienie nie trwało długo. Aaron oderwał się od paczki i podszedł do nas. Lo zesztywniał, a ja próbowałam zignorować kolesia, kiedy nade mną górował. - Ty musisz być Loren – odezwał się Aaron. – Nie poznaliśmy się, ale słyszałem o tobie. - Po prostu Lo – poprawił go. Aaron ledwo mrugnął i dalej mówił, jakby Lo wcale się nie odezwał. – Urządzam u siebie przedsezonową imprezę. - Urocze – powiedział Lo z ironicznym uśmiechem – niewiele ludzi urządza imprezy na cześć wiosny. - Sezonu lacrosse’a – odparował Aaron z zimnym spojrzeniem. - Meteorolodzy wymyślają teraz nowe pory roku? Imponujące. Powinnam była się tego spodziewać, biorąc pod uwagę, że Lo nie był w najlepszym humorze. Nie po tym, jak się ze sobą przespaliśmy i to zignorowaliśmy. Nie, kiedy w drodze tutaj wypił czystą whisky ze swojej piersiówki. Aaron nie stracił opanowania. – Możesz przyprowadzić ze sobą dziewczynę, jeśli chcesz. - Ona nie jest moją dziewczyną – powiedział Lo. Na te oświadczenie odwróciłam się od mojej szafki z książkami w ramionach. Aaron zmierzył mnie wzrokiem, nie w sposób prostacki, a kiedy spojrzał mi w oczy w jego spojrzeniu była intensywna litość. Jakby współczuł mi tego, że muszę znosić Lo. Aaron nas nie rozumiał. Nikt nie rozumiał. - Ty zdecydowanie jesteś zaproszona – powiedział do mnie Aaron. – I mogę przedstawić cię miłym facetom. 120 | S t r o n a

Addicted for Now - Ona nie szuka miłego faceta – powiedział Lo. Miał rację. Gdybym chciała kogoś, kto zabrałby mnie na randkę, dobrze traktował i dzwonił następnego poranka – umawiałabym się z kimś z Dalton. Ale pragnęłam seksu. Takiego faceta, który przespałby się ze mną i zapomniał o tym po opuszczeniu pokoju. Chciałam prostoty. Mili faceci byli skomplikowani. Odezwałam się przed Aaronem. – W porządku. Nie chodzę na imprezy. To znaczy imprezy robione przez ludzi z Dalton. – Zasada numer jeden: Nie uprawiać seksu z chłopakami z Dalton. W innym wypadku wszyscy się dowiedzą, że sypiam z kim popadnie. Aaron ściągnął brwi. – To trochę dziwne. - Dzięki? – rzuciłam, po czym obróciłam się do Lo gotowa odejść. - Macie świadomość, że to będzie impreza roku – powiedział skonsternowany Aaron, jego duma w końcu zaczęła słabnąć. Tak, Aaron, naprawdę nie chcemy na nią przyjść. Choć byłam pewna, że to będzie wielka impreza. Wielkie misy z ponczem. Neonowe światła. Dobre narkotyki. Może nawet sławny DJ. Ale wolę to ominąć, żeby rano o mnie nie plotkowano. Lo spojrzał mi w oczy i widziałam, że się łamie. Pewnie pod przypuszczeniem, że będzie tam też dobry alkohol. Rzuciłam mu spojrzenie. Imprezy z ludźmi z Dalton były moją zmorą. Rzucają się na nie wszyscy uczniowie, a więc będę musiała spędzić cały czas w kącie, próbując uniknąć pożądliwych spojrzeń i upewniając się, że Lo nie straci przytomności. Spojrzał na mnie tymi wielkimi, błagającymi oczyma i uświadomiłam sobie, że pójdzie na tę imprezę ze mną albo beze mnie. Więc skinęłam głową. Lo obrócił się do Aarona i błysnął fałszywym uśmiechem. – Do zobaczenia w piątek. Aaron przybrał własną drwiąco szczęśliwą minę. – Doskonale. Tyle, że nie było doskonale. To była jedna z najgorszych imprez w historii imprez. Właściwie to tak zła, że potem wykluczono nas z jakichkolwiek społecznych wydarzeń związanych z Dalton. A nie brałam nawet udziału w tej durnej imprezie. To nie ja otworzyłam wszystkie cenne wieloprocentowe napoje Wellsa. Nie złapałam za kij od lacrosse’a i kręciłam się bez celu, jakimś cudem lądując w piwniczce z winem. Nie wyżyłam się na dwustuletnich butelkach, które się roztrzaskały. Nie zalałam piwniczki ani mojego cierpienia w basenie czerwieni. Ale Lo zrobił to na pewno. I powinnam była tam być. Czasami zastanawiam się czy to zmieniłoby rezultat. Mogłabym powstrzymać Lo, a wtedy może Aaron i jego znajomi nie znienawidziliby go tak bardzo. Porażka z piwniczką z winem rozpoczęła ich rywalizację.

121 | S t r o n a

Addicted for Now A potem szybko się rozrosła. Zaczęło się od głupich rzeczy, jak wytrącanie książek z rąk Lo. Ale potem w trójkę osaczyli Lo, chcieli złapać go za ramiona i nogi z zamiarem wsadzenia go do szafki. Lo uciekł zanim zdołali go dotknąć. Był w tym dobry. W uciekaniu. Lo przyznał mi się, tylko mnie, że to przez niego w ogóle zaczął się ten zatarg, ale nie wiedział jak go zakończyć. Sytuacja ta była niczym domino, które wciąż upadało. Nie był na tyle rozsądny, żeby się odsunąć, wycofać. Za wiele znosił w domu, by pozwolić, żeby ktoś inny nim pomiatał. Przez następne cztery lata w szkole biernie się nienawidzili i czasami ta bierność zamieniała się w pięści, ale Lo szybko unikał wszystkich ataków. Wszystko zmieniło się w ostatnim roku. Myślę, że po części Aaron miał dość tego, jak nauczyciele przymilali się do Lo i tego, że miał jakieś specjalne fory wykraczające poza zasięg sportowców. Miałam siedemnaście lat i byłam w udawanym związku z Lo. Po raz pierwszy Aaron uświadomił sobie, że pojawił się sposób na dosięgnięcie Lo bez jego uciekania. Mógł zadrzeć ze mną. Aaron zaczął chodzić za mną do klasy, a tydzień później przycisnął mnie do ściany, niby to przypadkiem, a za nim stali jego koledzy z lacrosse’a. Dla wszystkich innych wyglądało to pewnie, jakby stali tam i tylko sobie gawędzili, ale ilekroć natrafiałam na spojrzenie Aarona widziałam tylko nienawiść. Za czwartym razem, kiedy mnie osaczył byłam w bibliotece, próbując rozpaczliwie znaleźć książkę na temat renesansowej sztuki. Odseparowana w głębi biblioteki pomiędzy dwoma regałami, wyciągnęłam czerwony grzbiet i zamierzałam iść na lunch. Gdy uniosłam spojrzenie, moje wyjście było zatarasowane przez faceta metr osiemdziesiąt z atletycznymi mięśniami i zmarszczonym czołem. Nienawiść to zwierzę, które karmisz i wyobrażałam sobie, że po czterech latach, zwierzę Aarona stało się pulchniutkie. Pozornie miły chłopak, który zaprosił mnie na imprezę w pierwszym roku liceum stał się zimny i wredny. Przynajmniej wobec mnie. Jego oczy były ciemne i wystąpił do przodu. Serce obijało mi się o pierś, gdy chwiejnie się cofnęłam. Nie zatrzymywał się, a ja uderzyłam plecami o ścianę. - Muszę iść na lunch – powiedziałam cichutko. Nie wiedziałam, co zamierza. Już przyłożył pięścią Lo. (Został zawieszony na tydzień, a Lo miał szlaban w piątek), więc myślałam, że może chciał mnie uderzyć… lub przynajmniej wystraszyć. Misja osiągnięta. Byłam przerażona. Zbliżył się w milczeniu. Chyba to było najgorsze, ta cisza i nieczułość. Podniósł ramiona, kładąc dłonie na plakacie wyborów uczniowskich obok mojej głowy, przypierając mnie do ściany. Jego ciepły oddech palił moją szyję i w tamtej chwili poczułam

122 | S t r o n a

Addicted for Now impuls. Chciałam uciec. Zniknąć. Daleko stąd. Pochyliłam się, mała i na tyle szybka, żeby wyślizgnąć mu się pod ramieniem. Uciekłam z biblioteki, a potem ze szkoły. Nie chciałam mówić Lo o tym, co się wydarzyło, ale postępy Aarona robiły się coraz gorsze. Jednego dnia, kiedy wracałam do domu śledził mnie razem ze swoimi koleżkami. Pojechałam prosto do Lo, a wtedy odjechali. Trzymałam buzię na kłódkę, ale większość dnia szkolnego spędzałam u boku Lo. Nikt mnie nie dręczył w jego obecności. Zwykle starałam się wagarować wtedy, kiedy on. Ale pewnego nienormalnego dnia spałam we własnym w domu, a on nie powiedział mi, że się spóźni. Próbowałam skupić się na zadaniu pod ręką. Weź książki. Idź do klasy. I tyle. Wyciągnęłam z szafki książkę o historii świata i twardy grzbiet przechylił lusterko na wnętrzu drzwiczek. A wtedy poczułam na talii dwie ręce. Podskoczyłam: zarówno stopami, jak i sercem. Potem obróciłam się i spotkałam szeroko otwarte oczy Lo. - Cześć, dziewczyno – podkreślił, bo byliśmy w udawanym związku. Chciałam się uśmiechnąć, ale ledwie potrafiłam złapać oddech. Na jego twarzy pojawiła się fala niepokoju i położył mi na policzkach ręce. – Hejhejhej – powiedział szybko. – Weź oddech, Lil. Poczułam łzy w oczach. Do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy, że Aaron mnie rozstrzępił. Gotowi. Do startu. Start pomyślałam. Wygrał. Ale zapomniałam kim był mój „udawany” chłopak. - Lil, co jest? – Głos miał ciężki i poważny. Schowałam głowę w jego koszuli i przytulał mnie dłuższą chwilę. Ominęliśmy lekcje, abym mogła wyznać mu prawdę, która wylała się ze mnie niczym powódź. - Naprawię to – powiedział Lo. W to też uwierzyłam. Zadzwonił do Aarona i zagroził jego karierze studenckiej, jeżeli nie przestanie mnie dręczyć. Z nazwiskiem Hale Lo miał wiele kontaktów i jeden telefon od niego albo jego ojca, a kariera studencka Aarona się zakończy. Aaron mu nie uwierzył. A wtedy Lo zadzwonił do college’u. Zatem Aaron Wells został zredukowany do swojej awaryjnej szkoły, nie wykorzystując gwiazdorstwa w lacrosse. Po tym przestał mnie prześladować…

123 | S t r o n a

Addicted for Now Cóż, aż do tego ostatniego przyjęcia Fizzle (na którym znowu próbował mnie wystraszyć). I niedługo potem otrzymaliśmy te wiadomości. Może parę miesięcy oddzielało te dwa wydarzenia. Zwykle spokojny wyraz twarzy Connora został nieznacznie zastąpiony zmarszczonym czołem oraz ręką zakrywającą usta. Nigdy nie sądziłam, że uda mi się zaszokować Connora Cobalta – albo że pozwoli mi zobaczyć jego zaskoczenie. - Na swoją obronę powiem – odzywa się Lo – że Aaron Wells i ja nienawidziliśmy się od dziewiątej klasy. To niczym era nienawiści. Nikt inny taki nie jest. - Możemy mieć tylko nadzieję – mówi Connor. - I nasz tata pomógł ci rozedrzeć przyszłość tego chłopaka? – pyta Ryke. - Co mogę powiedzieć – mówi z gorzkim uśmiechem Lo – w taki sposób nawiązaliśmy więź.

124 | S t r o n a

Addicted for Now

{15} LOREN HALE Nie potrafiłem opowiedzieć o Masonie. Lily także. Sądzę, że ta sytuacja była dla nas jeszcze za świeża. Jednego dnia wspomniałem Ryke’owi przez telefon pokrótce co się wydarzyło – o parkingu i trochę o przeszłości – więc powiedziałem, żeby przekazał to Connorowi i tyle. Moja głowa waży cholerną tonę i przydałaby mi się szklanka whisky. Do diabła, w tej chwili pasowałoby mi nawet piwo. Ale po wszystkim wracamy prosto do Princeton. Parę razy zatrzymuję się na stacji benzynowej, mówiąc Lily, że muszę do toalety. Unikam wyjęcia ze szklanych lodówek sześciopaków, ale za drugim razem, kiedy parkuję samochód Lily się połapuje i wchodzi za mną do sklepu. Znajduje mnie, kiedy wpatruję się z wahaniem w zgrzewkę Samuel Adams. Lily rozmawia ze mną przez dobrych dziesięć minut, mówiąc, że piwo smakuje obrzydliwie, że przerwanie abstynencji nie jest warte małego podchmielenia. Ma rację, ale po prostu chcę o wszystkim zapomnieć na jedną długą chwilę. Chcę, żeby zniknęły wszystkie wspomnienia, abym mógł zasnąć. Ale wszystko, co zrobiłem – każdy błąd, każde popieprzone słowo wylane z moich ust – ciągle się powtarza. I nie mogę tego cofnąć. Ale mam moc, żeby to wszystko zatopić. Znowu jedziemy. Do domu. I zapominam o alkoholu. Staram się skupić na rzeczach, które mogę zrobić, a które nie wiążą się z alkoholem. – Może powinienem zadzwonić do Aarona – mówię do Lily. Zaciskam ręce na kierownicy. – Przeprosić czy coś. – Co jeśli on nic nie zrobił? Co jeśli wszystko pogorszyłem, idąc do jego domu i mu grożąc? Sposób mojego ojca na załatwianie rzeczy – być może jest zły. Tylko tyle wiem. I to właśnie postawiło mnie w takiej sytuacji. Mam tyle żalów. Nie wierzę nikomu, kto twierdzi, że ich nie ma. Jak można żyć, popełniając błędy i nigdy nie chcieć cofnąć chociaż jednego? Zniszczyłem mu piwniczkę z winem. Gdyby ktoś zrobił mi coś takiego to nie byłbym tylko lekko wkurzony. Gardziłbym nim. I nie ma wielkiego wytłumaczenia. Ja po prostu… cierpiałem, wydawało mi się, że wrzeszczę, a nikt mnie nie słyszy. Myliłem się, pojmuję to ale moje czyny nigdy nie dały mu pozwolenia na terroryzowanie Lily. Tego nie mogę mu wybaczyć. Lily sunie palcami po mojej dłoni, którą trzymam drążek do zmiany biegów. – Nie jestem pewna czy to pomoże. Być może nie zaakceptuje tych przeprosin. Jeżeli to Aaron nam grozi, to możemy mieć przesrane. Podjeżdżamy do bramy i wstukuję numer bezpieczeństwa. Wjeżdżamy na posesję i parkujemy w pustym garażu. Rose się spóźnia, nic dziwnego przy tym, jak wiele pracuje. Gdy

125 | S t r o n a

Addicted for Now wchodzimy do domu, zapalam światło, po części spodziewając się, że Lily się obróci i zapyta czy możemy się pieprzyć. Zwykle tak robi. Dziś jest inaczej. Może dlatego, że otwarcie przyznałem, iż myślę o napiciu się. Może nie chce stawiać mnie w pozycji, w której będę musiał jej odmówić. Lily siada na kanapie, jakby normalne było, że jest bardziej zainteresowana telewizją niż sypialnią. – Chyba na HBO leci Thor – mówi, schylając się po pilota. Opuszczam spojrzenie na jej mocno ściśnięte kolana. Tak, walczy ze sobą. Po odtworzeniu wszystkich tych wspomnień oboje zasługujemy na rozluźnienie. W myślach przeglądam czarną listę od jej terapeutki. Czytałem ją tyle razy, że każde słowo wyryło się w mojej głowie. Zero masturbacji. Zero porno. Zero publicznego seksu. Zatrzymaj się, kiedy zatrzyma się twój partner. Przydatne wskazówki: Zacznij od wybierania terminu i wyznacz sobie godzinę na seks. Przez pierwszych parę miesięcy trzymaj się pozycji, które nie będą zwiększały pobudzenia po orgazmie. (To jest subiektywne i będziesz musiała eksperymentować, żeby odkryć, co wywołuje twoje dalsze podniecenie.) Podejmuj seks tylko wtedy, kiedy zarówno ty, jak i twój partner tego chcecie. Przydatna wskazówka: Pozwól partnerowi wybierać porę. Zdrowe ilości – seks nie może przeszkadzać w codziennych czynnościach. Przydatna wskazówka: Trzymaj się poranków i nocy. Wiem, iż Lily uważa, że są tu takie warunki jak wykluczenie seksu analnego czy robienie loda. Przeprowadziłem drugie rozmowy telefoniczne z Allison, dyskutując o tym jak daleko powinienem zajść z Lily. Nadal musimy być intymni, a wykluczanie pozycji seksualnych wcale temu nie pomoże. Zatem Allison i ja zgodziliśmy się, że celem jest doprowadzenie Lily do punktu, w którym nie będzie spodziewała się seksu. Nie pytanie mnie o seks to dobry pierwszy kroki i chcę ją za to nagrodzić. Lecz obawiam się także, że połapie się w tej metodzie. Za niedługo będzie udawać brak zainteresowania, żeby wyciągnąć ze mnie seks. Sens w tym, by sprawić, żeby przestała myśleć i pragnąć seksu – a nie obmyślała strategie, żeby go dostać. Biorąc pod uwagę, że mój umysł kręci się wokół polowania na butelkę z alkoholem, rozumiem, że to niełatwe zadanie.

126 | S t r o n a

Addicted for Now - O tak! – mówi z ekscytacją Lily. – Nie przegapiliśmy części z Sif. – Rzuca mi krótkie spojrzenie, po czym patrzy w telewizor. – Myślisz, że powinniśmy w tym roku jechać na Comic-Con? Możemy przebrać się za Thora i Sif. Siadam obok niej na kanapie, dając jej przestrzeń wielkości poduszki. Dostrzegam malutką zmarszczkę pomiędzy jej brwiami, ale znika, kiedy skupia się na filmie. - Nie sądzę, że wyglądałbym dobrze, jako blondyn – odpowiadam. Przygląda się moim włosom, po czym spuszcza wzrok, wpatrując się w resztę moich rys. Przez ostatnich parę tygodni tak mocno mi się przyglądała, że jestem całkiem pewny, że za rok potrafiłaby przypomnieć sobie każdy pieg. Drga jej gardło, kiedy przełyka ślinę. – Ja… ta, umm… blondyn… nie – jąka się, następnie wraca do filmu. - Może pójdziemy, jako Loki i Sif? – sugeruję. Waha się chwilkę i potrząsa głową. Po raz kolejny spogląda mi w oczy i tym razem nie odwraca wzroku. – Może Hellion i X-23? Nigdy nie chce przebierać się za X-23. Kostium składa się ze skąpej czarnej skóry ukazującej jej cały brzuch i praktycznie muszę ją błagać o przebranie za moją ulubioną parę mutantów. Oferuje mi tę okazję i z jakiegoś powodu mam nagłą chęć, żeby wziąć ją w tym miejscu. Zatem robię to. Skracam przestrzeń między nami i nakrywam wargami jej usta. Zaskoczona sztywnieje i zamiera, i rozchylam jej usta, wsuwając do środka język. Rozbudza się, obejmując dłońmi moją szyję. Uśmiecham się przy jej miękkich wargach. Moja dziewczyna jest niczym sprośna śpiąca królewna, ożywiająca się po namiętnym pocałunku. Sunę językiem po jej gardle, a ona zaczyna się pode mnę wiercić. Jest niepodobna do wszystkich dziewczyn, z którymi kiedykolwiek byłem. Podniecają ją małe rzeczy, jakby jej ciało było stworzone z tysiąca nerwów. Reaguje na każdy dotyk oraz liźnięcie, jakby każde było szczytem, którego chciałaby sięgnąć. Kieruje dłonie do moich spodni i muszę je schwycić zanim cokolwiek zrobi. Z jej ust wymyka się jęk i wygina kręgosłup, wyrywając się do mnie ciałem. Unoszę ją pod ramionami i natychmiast otacza mnie nogami w pasie. Całuję ją mocno w usta, wciągając w płuca waniliowy zapach jej włosów. Nawet w powietrzu zaczyna się o mnie ocierać. Musi wyczuwać, że jestem twardy, ale muszę trzymać jej ręce z dala od siebie. Mam samokontrolę, ale znika ilekroć ona zaczyna poruszać się na moim kutasie. Układam ją na dywanie, kanapa jest po naszej lewej stronie. Powoli muskam ustami jej ucho, sunąc zębami po wrażliwej skórze. Ona wydaje gwałtowne sapnięcie. 127 | S t r o n a

Addicted for Now - Spokojnie, skarbie – dyszę. Znowu się uspokaja i zaczynam powolutku ją rozbierać. Nakręca ją lekki dotyk materiału, gdy unoszę bluzkę na jej brzuchu i ściągam przez głowę. Gdy sięgam do dżinsów, próbuje usiąść i mnie dotknąć, ale kładę rękę na jej ramieniu, zmuszając ją do położenia się na podłodze i posyłam dezaprobujące spojrzenie. Oddycha ciężko i czekam z odpięciem guzik, dopóki nie kiwnie głową, akceptując fakt, że musi leżeć nieruchomo. Kiedy to robi, odpinam guzik i powoli rozsuwam rozporek. Zsuwając spodnie z jej bioder i ud, napawam się widokiem jej ciała oraz tym, jak na mnie reaguje. Ciche okrzyki, drgania nóg i zaciśnięte palce u stóp. Każdy ruch jest pełen piękna, którego nigdy nie zrozumie. Przez nie jestem świadomy, jak bardzo jest żywa. Po odrzuceniu spodni na bok całuję odsłoniętą skórę jej piersi, a ona dygocze. Swawolnie przesuwam zębami po ramiączkach biustonosza i jej pierś szybko unosi się, i opada w pragnieniu. - Lo – pojękuje. Tłumię pomruk w gardle i rozpinam jej biustonosz, uwalniając ją z tego odzienia. Potem delikatnie zsuwam majtki z jej nóg. W międzyczasie leciutko muskam palcami wilgotne miejsce pomiędzy jej nogami, tak króciutko i potężnie, że odczucie natychmiast elektryzuje jej ciało. Po raz kolejny muszę jej przypomnieć, aby leżała nieruchomo. - Lo, proszę – mówi ochryple. Całuję te poczerwieniałe usta, po czym podnoszę się, pozostawiając ją nagą na podłodze salonu. Przerażona wytrzeszcza oczy, myśląc, że już nie zamierzam jej przelecieć. - Zaraz wrócę, skarbie – zapewniam szybko, pragnąc aby ten wyraz zniknął z jej twarzy. – Muszę iść po prezerwatywę… i nawilżacz. – Uśmiecham się na to i czekam chwilkę na zmianę jej miny. Jej twarz rozjaśnia się w radości. – Ale… myślałam… - zaczyna. Już wycofuję się w stronę sypialni. Mój kutas wydaje się eksplodować w każdej chwili i nie mogę już bardziej przedłużać czekania, aby osiągnąć własny pieprzony orgazm. Na chwilę ogarnia mnie strach, kiedy uświadamiam sobie, że zostawiam ją nagą, napaloną i samą. W połowie schodów ona nadal mi się przygląda, ale jej dłonie coraz bardziej zbliżają się do wnętrza ud. – Nie pieprz się – mówię szorstko. – Bo inaczej ja cię nie przelecę. – Nie lubię rzucać takiej groźby, biorąc pod uwagę, że sam jestem bliski szczytu. W tej chwili chcę się w niej zatopić. Kiwa żarliwie głową i akceptuję to, rozpaczliwie próbując mieć w nią wiarę. Potrzebuję, żeby była silna, lecz wiem, że masturbacja to jeden z jej przymusów.

128 | S t r o n a

Addicted for Now Po dotarciu na drugie piętro wchodzę do ciemnej sypialni i szybko przeszukuję szufladę w biurku, wyciągając paczkę prezerwatyw i nawilżacz. Żadnego z nich nie zużyłem w ciągu tygodni, co powinno być dla nas rekordem. Kiedy wracam do salonu, dostrzegam, że Lily nadal leży na dywanie, ale zasłania twarz dłońmi. Za bardzo się koncentruje, żeby usłyszeć moje nadejście i wykorzystuję ten czas na ściągnięcie spodni oraz bluzki. Kładę się obok niej i głaskam po czubku głowy. Zsuwa ręce, odsłaniając twarz, oczy i spojrzenie mówiące przeleć mnie już. - Lo, prawie się dotknęłam. Całuję ją w czoło i chwytam za jedną rękę. – Ale nie zrobiłaś tego. Kręci głową. – Ale chcę tego… tak bardzo – przyznaje. – Nie pamiętam własnego dotyku. Czy to nie dziwne? To dziwne, prawda? Przecież to moje ciało, ale nie wolno mi tak naprawdę siebie dotknąć i ja… ja… Jezu Chryste. Biorę ją w ramiona i chowa twarz w mojej piersi bliska łez. Nie tak miało być i czuję, że to częściowo moja wina. Nie powinienem był zostawiać jej samej i dać szansę, aby wpełzła do własnej głowy. Może uda mi się to naprawić. - W porządku, Lil – szepczę. – Jeżeli chcesz się dotknąć, po prostu mnie zapytaj. Trzymając ją za rękę, zsuwam ją po jej brzuchu pomiędzy nogi. Sapie głośno, kiedy pocieram jej palcami łechtaczkę, a potem niżej, dając jej odczuć jak bardzo jest mokra. - Lepiej? – pytam, unosząc jej dłoń i błyszczące palce na klatkę piersiową. Potakuje, rozluźniając ramiona i całuję ją w szyję. Obracam ją na bok i kładę się za jej plecami. Niemal widzę jak zaczyna się uśmiechać. Rozrywam paczkę prezerwatywy. - Mogę ci ją założyć? – pyta z nadzieją, słysząc odgłos rozrywania. - Jeżeli potrafisz zrobić to szybko – odpowiadam, pragnąc znaleźć się w niej bardziej niż pewnie sama o tym wie. Obraca się do mnie i podaję jej prezerwatywę. Spuszcza wzrok na mojego penisa i obserwuję, jak jej twarz praktycznie lśni. Łatwo wywołać jej szczęście, co chyba jest problemem, ale rozkoszuję się wywoływaniem w jej ciele wstrząsów i patrzeniem, jak jej twarz rozjaśnia się niczym miasto. Nie słuchając mnie delikatnie i powoli nakłada prezerwatywę na mojego kutasa. Wypuszczam ciężki oddech, po czym jęczę. Dobry Boże. – Szybciej, Lil – żądam. O dziwo unosi na mnie wzrok, choć czasami trudno jej patrzeć gdziekolwiek indziej niż na mojego penisa. Patrzy na mnie sarnim wzrokiem i nie umiem powstrzymać uśmiechu, ale nie poddaję się. – Szybciej – powtarzam, rozciągając sylaby.

129 | S t r o n a

Addicted for Now Kończy zakładanie prezerwatywy i sięga po nawilżacz. Chwytam ją za nadgarstek i pokazuję, żeby się odwróciła. Wiem, że chce mieć kontrolę. Wiem, że jej tego brakuje. Ale musi sprawić, abym uwierzył, że potrafi być na górze i nie dać się ponieść. W tej chwili nie jest nawet bliska poradzenia sobie z taką pozycją bez zwariowania. Nim się odwraca, pochyla się i całuje lekko czubek mojego penisa. Potem obraca się na bok, wystawiając mi swój tyłek. Rozcieram trochę nawilżacza, a ona się wierci, ale mocno ją trzymam. Mój penis pulsuje i wiem, że nie dam rady zrobić tego miło i wolno. Zatem gdy jest już gotowa, wbijam się w nią tak szybko i głęboko, jak tylko mogę bez zrobienia jej krzywdy. Wydaje długi, rozkoszny jęk i po raz kolejny zaczyna się wierzgać. Ale trzymam ją mocno, jednym ramieniem obejmując jej szyję, a drugim talię, ściskając jej pierś, kiedy zaczynam się w niej poruszać. Każde pchnięcie posyła falę ekstazy do mojego kutasa i to uczucie jest za dobre, żeby przestać choćby na sekundę. Przyspieszam rytm, jej jęki i ciche okrzyki utrwalają moją prędkość. W ciągu kolejnych paru minut czuję, że dosięga swojego szczytu. Poruszam się szybciej i mocniej, zamykając oczy, gdy próbuję nie dojść. I po tym jak zsuwam rękę pomiędzy jej nogi, jej ciało dygocze w fali rozkoszy. Trzęsie się przy każdym intensywnym dreszczu, a potem oddycha ciężko i urywanie. Wysuwam się wciąż twardy i obolały, i ściągam prezerwatywę. Jej powieki są ociężałe, ale wyciąga do mnie ręce. Szybko wywracam ją na plecy i chwytam za nogę, przewieszając sobie przez ramię. Ta nowa pozycja ożywia jej energię i patrzy mi w oczy. Jednym szybkim ruchem znajduję się w jej wilgotnym wnętrzu, a ona unosi gwałtownie biodra. Zaczynam poruszać się mocniej, sięgając głęboko. Mój kutas pragnie wyzwolenia, ale wciąż pulsuję, wciąż żywię jej potrzeby. Wolną ręką chwytam ją za brodę i pochylam się, łącząc nasze wargi. Całuję ją, wsuwając i wysuwając się, wsuwając i wysuwając. Trafiam w jakiś punkt i odrywa się od moich ust z szerokim uśmiechem. Odwzajemniam uśmiech i przylegam nosem do jej policzka, napierając mocniej, rozchylając usta w stłumionym dźwięku. Owiewam gorącym oddechem jej szyję, ręką zasłaniam jej usta, tłumiąc jej odgłosy i podwyższając podniecenie. Wszystko, czego kiedykolwiek pragnąłem znajduje się w moich ramionach. Chciałbym pozostać tutaj do końca życia, ale ostatecznie razem dochodzimy – w przypływie rozkoszy i tęsknoty. *** Leżymy na podłodze zwinięci w dwie narzuty i z paroma poduszkami. Lily zasnęła w moich ramionach, równymi oddechami ogrzewa mój nagi tors. Nigdy nie zapytała dlaczego pieprzę się lepiej niż w wieku czternastu lat. Przyznaję, nasz pierwszy raz był moim pierwszym razem. Ale zawsze wiedziałem, że ostatecznie znowu będę 130 | S t r o n a

Addicted for Now trzymał ją w ramionach. Przysięgłem, że będę lepszy od jej wszystkich innych zdobyczy. Zatrzymanie Lily Calloway oznaczało, że musisz potrafić zaspokoić jej wszystkie potrzeby. Więc ćwiczyłem. Chodziłem z dziewczynami przez około tydzień, nic poważnego, ale upewniałem się, że seks zawsze skupiał się na ich pragnieniach, ich przyjemności, nigdy mojej. Pomogło to w rozgryzieniu, co zadziała przy Lil – co najbardziej podnieca kobiety. I chyba po prostu stałem się w tym dobry. Zatem w większości osiągnąłem sukces. No bo potrafię zaspokoić moją dwudziestoletnią dziewczynę seksoholiczkę, na miłość boską. Czego nie potrafię zrobić to zasnąć, ale przynajmniej przytulanie jej odwraca moje myśli od znalezienia sobie drinka. Tak jakby. Nagle słyszę otwierane tylne drzwi i zapalają się światła w kuchni. Cholera. Cholera. Cholera. Zapomniałem, że Rose tutaj mieszka. Jak mogłem o tym zapomnieć, do diabła? Spoglądam na Lily, która jest równie naga, co ja. O… tak. Jej lewa pierś jest odsłonięta, sutek czerwony i opuchnięty po tych wszystkich razach, kiedy go ssałem. Okrywam ją kocem i odliczam stuknięcia obcasów Rose na marmurowej podłodze kuchni, czekając na wybuch tej bomby. Może nas nie zauważy. - Loren – odzywa się zimno w normalnej oktawie. Unoszę głowę. Rose posyła mi zabójcze spojrzenie, które pewnie wywoływało u dzieci płacz. Wyniośle opiera ręce na biodrach, a usta mają marsowy wyraz. Zamierza mnie przekląć, ale przykładam palec do ust i wskazuję na Lily. W końcu zasnęła. Zwykle musi minąć parę godzin zanim się odpręży, ale po drugim orgazmie od razu zasnęła. Mógłbym przebiec się po pokoju i wykonać taniec radości. Pewnie, to seks – jej nałóg – pomógł jej zasnąć. Nie jest triumfalne zwycięstwo. Niemniej jest to małe zwycięstwo. Rose obrzuca nas spojrzeniem. Wskazuje na mnie, a potem pokazuje palcem kuchnię. Mówię bezgłośnie okej i ostrożnie wysuwam się spod Lily bez budzenia jej. Ledwo się rusza i poprawiam koc, żeby była całkowicie zakryta. - Loren! – syczy na mnie Rose. Marszczę brwi i podnoszę wzrok, zauważając, że zasłania oczy. A tak, jestem nagi. Staram się nie uśmiechać, kiedy sięgam po bokserki. Nie, nie umiem ich znaleźć. Zabieram narzutę z kanapy i zawiązuję sobie w pasie. Wchodzę do kuchni, a ona od razu atakuje mnie swoją skórzaną torebką.

131 | S t r o n a

Addicted for Now - Dobra, dobra – szepczę, blokując uderzenia ramionami. – Zapomniałem, że tutaj mieszkasz, wybacz. Odkłada swoją pieprzoną broń i po raz kolejny używa swego zabójczego spojrzenia. – Nie możecie uprawiać seksu w salonie, Loren. Złamałeś zasadę. - Co takiego? – Niemożliwe. Znam tę listę na pamięć… ale Rose także. - Zero publicznego seksu – przypomina. - Salon nie jest w miejscu publicznym. - Teraz jest, kiedy mieszkacie ze mną. To jest przestrzeń publiczna. – Wskazuje wokół siebie. – Tak jak kuchnia, garaż i wszystko, co nie jest dzielone tylko przez ciebie i Lily. Nie sądziłam, że będę musiała ci to tłumaczyć. Ból przeszywa moją klatkę piersiową i opadam na najbliższy stołek. – Ja nie… ja… Marszczę brwi. Jasna cholera. Jestem takim cholernym idiotą. Chyba zaraz zwymiotuję. - Loren – mówi Rose, a jej głos jest w pewien sposób łagodny. Patrzę w jej oczy, które o dziwo wyglądają współczująco. – To był jeden błąd. Już więcej się nie wydarzy. – Głos ma lodowaty, ale ten optymizm troszkę pomaga. - Nie wydarzy. Wypuszcza cichy oddech. – Jak sobie dziś poradziła? Tak jakby Lily miała test, który musiała zdać i częściowo sądzę, że od tej pory właśnie tym będzie dla niej seks – testem na sprawdzenie czy postanowi pożywić przymusy, czy nie. - Lepiej niż zwykle – odpowiadam. – Bardziej się mnie słuchała i zasnęła po godzinie. Ale może dlatego, że w końcu wziąłem ją od tyłu. Rose rozmawia o seksie, jakbyśmy byli na zajęciach psychologii, jakby to nie było nic więcej niż nauka, zdrowie i ludzka anatomia, co sprawia, że przerażająco łatwiej jest o tym dyskutować. – Często uprawialiście seks analny? Śmieję się cicho. – Codziennie. Słyszę otwierające albo zamykające się drzwi garażu i od razu się podnoszę. Rose unosi rękę. – To tylko Connor. - Będzie tu spał? – pytam z niedowierzeniem i wyginam usta w uśmiechu. – W końcu się rozdziewiczasz, panno Rose Calloway? Wygląda na chętną, żeby wyrwać mi struny głosowe. Mój uśmiech jedynie się nasila.

132 | S t r o n a

Addicted for Now - Ma wczesne spotkanie w Nowym Jorku – odpowiada. Pewnie w Cobalt Inc., jego rodzinnej firmie atramentu i magnesów, która jest niemal równie dochodowa, co dziecięce produkty Hale Co., ale nie do końca. – Dowiedział się o nim w ostatniej chwili, więc powiedziałam, że łatwiej byłoby, gdyby spał tutaj… na kanapie. – O. Kurna. Krzywię się, nie będąc w stanie zerknąć z kuchni na kanapę. Ale wyobrażam sobie, że widać stąd rozrzucone poduszki na podłodze i jedna z poduszek niebezpiecznie zwisa z krawędzi kanapy. Zasadniczo pozostawiłem salon w katastroficznym stanie z Lily otuloną kocem. Przypadkowa osoba przypuściłaby, że pieprzyliśmy się na kanapie, chociaż byłem na tyle życzliwy, żeby przenieść ją na dywan. - Tutaj są dwa pokoje gościnne – mówię. – Czemu kanapa? - Nie chciał powodować zamieszania po wyjściu – mówi Rose. Jej nerwicowość spowodowałaby, że musiałaby na nowo ułożyć wszystkie poduszki na łóżku, wyprać kołdrę i pewnie wyprasować zasłony, żeby upewnić się, że ich także nie dotknął. Connor wchodzi do środka z małą torbą przerzuconą przez ramię, a drugą ręką pisze coś na komórce. Gdy unosi wzrok napotyka moje oczy i mierzy spojrzeniem moje niemal nagie ciało, zatrzymując się na kocu, po czym wraca w górę. - Cześć, śliczny – witam z uśmiechem. Stoi niewzruszony. – W tym wieku wynaleziono spodnie. – Wchodzi głębiej do kuchni, żeby pocałować Rose lekko w policzek. Musiał dodać sobie fakt, że mam na sobie narzutę z salonu, bo mówi: - Myślałem, że nie wolno wam uprawiać seksu w miejscu publicznym. Oczywiście, że Rose powiedziała mu o liście. Użyje wszelkich możliwych metod, aby upewnić się, że Lily nie zboczy z toru w drodze do wyzdrowienia. - Nikogo tu nie było. Dla mnie wydawało się to wystarczająco prywatne. Nie potrafię odczytać spokojnego wyrazu twarzy Connora, ale spogląda na Rose. Ona potrząsa głową – jakby doskonale wiedziała, co zamierza powiedzieć. – Mówiłem ci, że powinnaś im to wyjaśnić – mówi do niej Connor. - Mówiłem ci? Ile ty masz, roczek? – rzuca gniewnie Rose, ale jest wkurzona, że ona się myliła, a on miał rację. - Większość jednorocznych dzieci ledwo potrafi mówić, nie mówiąc już o wydukaniu takiego całego idiomu, jak a nie mówiłem. Wygląda, jakby chciała go spoliczkować. – Dlaczego my ze sobą chodzimy? - Bo zaprosiłem cię na randkę, a ty się zgodziłaś – odpowiada z rosnącym uśmiechem. – I jesteś we mnie szalenie zakochana.

133 | S t r o n a

Addicted for Now - Nigdy czegoś takiego nie powiedziałam. Odpowiada jej po francusku i nie rozumiem żadnego słowa. Uderza go po ramieniu, a on szepcze jej coś do ucha, obejmując ją w talii i przyciągając do swojej klatki piersiowej. Chyba nigdy wcześniej nie widziałem tak zarumienionej Rose. Kładzie dłoń na jego czarnej koszuli, tworząc między nimi przestrzeń. Całuje ją w głowę i dalej obejmuje ramieniem, ale zwraca się do mnie. – A więc kanapa jest zajęta. – Kieruje spojrzenie na Rose, czekając aż zaoferuje inne rozwiązanie. Na przykład jej łóżko, ale cała zamieniła się w kamień. Nie jest w stu procentach gotowa na dzielenie łóżka z facetem, co nie jest takie złe. Z dumą wkurzam Rose, ale powodowanie jej takiego strachu – nawet niespecjalnie – sprawia, że czuję się okropnie. Rose odpowiada: - Pokój gościnny w piwnicy jest wolny. Innego dnia założyłam tam czystą pościel. Connor potakuje, przyjmując ofertę, a jeśli jest rozczarowany, to wcale tego po nim nie widać. Zostawiam Connora i Rose, żeby porozmawiali ze sobą. Cicho i ostrożnie unoszę Lily w ramionach. Udaje mi się zanieść ją do łóżka bez budzenia jej. Wzdycha, śniąc spokojnie, kiedy kładę ją na materacu i otulam kocem. - Lo – mówi sennie i przewraca się na poduszkę, tuląc ją mocno w ramionach. Nigdy tak bardzo nie zazdrościłem cholernej poduszce. Ale pozwalam sobie na uśmiech. Rok temu w jej ramionach znajdowałby się inny mężczyzna. Och, jak daleko zaszliśmy.

134 | S t r o n a

Addicted for Now

{16} LOREN HALE Umówiliśmy się, że nie będziemy stawiać się w stresujących sytuacjach. Takich jak niedzielne śniadania z rodzicami Lily. Takich jak kontakt z moim ojcem. Dzisiaj łamię tę umowę. Lily jest zajęta z Sebastianem, udając, że się uczy. Powiedziałem jej, że jadę poćwiczyć z Rykiem na siłowni w Penn, ale kiedy jadę do Filadelfii, skręcam do Villanovy. Niektóre domy posiadają mnóstwo akrów przyciętego trawnika, ozdobne fontanny tryskające na przednim podwórku i lśniące Lamborghini na podjeździe – to miejsce bardziej pasuje do Beverly Hills niż przedmieść Filadelfii. Moje nerwy odbijają się rykoszetem przy każdym kilometrze. Przed wczorajszą rozmową z Connorem nie miałem zamiaru rozmawiać z ojcem. Ale zapytałem go o prawdopodobieństwo odnalezienia szantażysty zanim zostaną ujawnione informacje. Odparł, że mam tak samo wielkie szanse, jak to że słońce wybuchnie za mniej niż miliard lat. Poszukałem tego w internecie i najwyraźniej słońce nie wybuchnie w ciągu kolejnych czterech czy pięciu miliardów lat, więc w słowach Connora Cobalta – mam przesrane. Potem na szafce nocnej zadzwonił telefon Lily. Była pod prysznicem, więc spojrzałem. Napisał do niej nieznany numer. Słowo obijało się w mojej głowie. Dziwka. Poczułem się, jakby ktoś walnął mnie w żebra i zanim poszedłem do łazienki, żeby z nią porozmawiać, miałem nagły impuls, żeby sprawdzić resztę jej wiadomości. Było ich siedemdziesiąt pięć. Tyle razy dostała wiadomości z obelgami – niektóre były bardziej kreatywne od reszty. Nie jestem wściekły, że mi o nich nie powiedziała. Ale teraz to ona nie może się wściekać, kiedy pogadam z ojcem. To już dawno zaszło za daleko. I skończyły mi się opcje. Mój ojciec posiada więcej władzy w małym paluszku niż ja w całym ciele. A jeśli tego potrzeba do zapewnienia Lily bezpieczeństwa, to niech tak będzie. Przejeżdżam przez bramę i parkuję samochód na kolistym podjeździe. Dopiero po chwili zbieram się na odwagę, żeby nacisnąć dzwonek. Słyszę jak dźwięk odbije się echem po posiadłości. Po kilku minutach drzwi się otwierają i spodziewam się zobaczyć po drugiej stronie służbę, która zaprosi mnie do środka na spotkanie z ojcem. Być może asystenta Jonathana. Może ogrodnika, który czasami znajduje się wewnątrz domu. Ale mój ojciec dokonał niemożliwego i otworzył własne drzwi. Jego silna postura wypełnia przestrzeń, niemal prowokując mnie do wycofania się na kamienne schody i stanięcia w porażce na chodniku. Jakoś udaje mi się stać w miejscu. 135 | S t r o n a

Addicted for Now Ma zaciśnięte usta, oczy pociemniałe od alkoholu i duszę poczerniałą od nienawiści. Skupiam się na zmarszczkach w kącikach oczu, który tkwią tam odkąd widziałem go po raz ostatni. Chyba w tej chwili powinienem poczuć nagłą, niewyobrażalną urazę do tego człowieka. Splunął na mnie, kiedy prosiłem o pomoc. Zabrał mi fundusz powierniczy, kiedy powiedziałem, że idę na odwyk. Okłamywał mnie przez dwadzieścia jeden lat. Moje emocje plączą się ze sobą, a jednak zgorzkniałość jest bardzo daleka temu, co odczuwam. Bliżej wyjścia na wierzch jest litość. Zdaję sobie sprawę, że mógłbym stać się nim. Do diabła, nadal mogę pójść w tym kierunku i skończyć samotnie w posiadłości, zapijając problemy i życzyć sobie, żeby to co „mogłoby być” było „teraźniejszością”. Choć nie chcę w to wierzyć, on jest mną – bez Lily. Bez Ryke’a czy Connora. Jest moją przyszłością, jeśli znowu zacznę pić. Nic nie mówię, częściowo dlatego, że powinien zaprosić mnie do środka bez mojego proszenia. Nie może udawać, że nigdy nie wysłał tych wiadomości o tym, że chce się ze mną spotkać na lunchu. Chce się ze mną zobaczyć, nawet jeśli temu zaprzecza, nawet jeśli nie ruszył się z miejsca. - Stoisz na moim pieprzonym progu – odzywa się nareszcie. – Zechciałbyś wyjaśnić dlaczego czy czekasz na zaproszenie? Wstrzymuję napięty oddech. – Chciałem pogadać. Myślę, że może odpowie coś w stylu wystarczyłoby do mnie oddzwonić. Ale otwiera szerzej drzwi i wchodzi do domu, elegancki w swoim szarym garniturze. Idę za nim, zamykając za sobą drzwi i kieruję się długim korytarzem do zewnętrznego patio. Dom wydaje się inny. Dorastałem tutaj. Biegałem korytarzami i ślizgałem na nawoskowanych panelach, niemal łamiąc sobie ramię. Jednak przebywanie tutaj na trzeźwo z czystszym umysłem sprawia, że wszystkie te wspomnienia wydają się ponure i mgliste. Na kamiennym patio zajmuję miejsce przy czarnym żelaznym stoliku, które wznosi się ponad małym stawkiem znajdującym się na rozciągniętych akrach ziemi. Dwie kaczki pływają w mętnej wodzie, omijając lilie wodne unoszące się obok nich. Ojciec miesza sobie drinka przy czarnym granitowym barze, szklanki uderzają o siebie w znajomej nucie. Zamykam oczy, przysłuchując się nabożnym dźwiękom: ćwierkaniu ptaków, strużce fontanny, pobrzękiwaniu wietrznych dzwoneczków. Czasami wydaje mi się, że część mnie została odłupana. Wiem, że nie jestem całkowicie taką samą osobą na trzeźwo, co byłem po pijaku. Ale co jeśli część mnie, która się zmieniła była kawałkiem mojej duszy – dobrym kawałkiem? A może po prostu szukam wymówek, żeby znowu się napić. W tym tkwi problem, prawda? Postanowienie, co jest dobre, a co złe. Po prostu cały czas czuję dezorientację. Otwieram oczy w chwili, kiedy ojciec podchodzi z dwiema pustymi szklankami i butelką czarnego płynu. Stawia przede mną kryształową szklankę i koncentruję się na jego wolnych ruchach. 136 | S t r o n a

Addicted for Now Odruchowo zasłaniam dłonią górę szklanki zanim mógłby cokolwiek do niej wlać. W piersi bije mi głośno serce. Jego oczy ciemnieją. – Więc teraz nie możesz nawet się ze mną napić, do cholery? Czuję się, jakbym w ustach miał ołów, ale udaje mi się odnaleźć słowa. – Będzie mi niedobrze. Biorę leki. – Dzięki Bogu, że dziś rano wziąłem tabletkę. Zaciska mocno szczękę i poddaje się poprzez nalanie sobie alkoholu i zajęcie miejsca na krześle naprzeciwko mnie. Zabieram rękę z kryształu i obracam go do góry nogami. - Przyszedłeś tu po pieniądze? – pyta, przechodząc od razu do sedna. Wpatruję się w stolik i zbieram myśli. Dlaczego tutaj jestem? Dla dwóch rzeczy, żadna z nich nie obraca się wokół pieniędzy lub ich braku. Nie przejmując się moją ciszą mówi dalej, a ja mu pozwalam. – Wiem, co powiedziałem zanim wyjechałeś… - Wiesz? – rzucam. - Tak, Lorenie. I może gdybyś dał mi trochę czasu na przyswojenie sobie wszystkiego, to sprawy potoczyłyby się, kurwa, inaczej. – Nie wiem o jakie „inaczej” mu chodzi. Nie pojechanie na odwyk? Posiadanie z nim więzi? Tylko impulsywnie zabrał mi fundusz powierniczy? Ale gdyby to była prawda, to dałby mi pieniądze po powrocie do Filadelfii. Bardziej by się starał, żeby wszystko naprawić. Patrzę zmrużonymi oczami w stolik, zastanawiając się mocno. Próbował się do mnie dodzwonić. Wyciągał rękę. To ja go odcinałem – bo tak kazał mi Ryke. Mówił, że nie powinienem znowu otwierać tych drzwi, ale może się mylił. Może to mój ojciec cały czas miał rację. Kręci napojem w szklance po czym wypija go jednym łykiem. Robi mi się sucho w gardle. - Jesteś moim synem – mówi zdecydowanie – i nie pozwolę ci borykać się z problemami tylko dlatego, że podejmujesz złe decyzje. - Odwyk nie był złą decyzją. - To była strata cholernego czasu – odpiera. – Picie nie jest problemem i znowu będziesz to robił. Kurwa, nie oszukuj się. – Nim zdążę otworzyć usta, żeby coś odparować, dodaje: Ale nie w tym sens. – Wyciąga swoją książeczkę czekową. – Chcę ci pomóc znowu stanąć na nogi. - Nie chcę twojej kasy – mówię, chociaż wiem, że to durny wybór. Bo serio, co innego zrobię? Nie mogę ciągle żyć ze spadku Lily. Prędzej czy później będę musiał rozgryźć w czym jestem dobry i urządzić sobie życie bez proszenia ojca o opłatę za czynsz. 137 | S t r o n a

Addicted for Now - To nie czas na bycie skromnym – mówi. – Nie możesz jednocześnie próbować abstynencji i pracować. - A jak myślisz, co robią normalni ludzie? Nie każdy ma bogatych rodziców, do których może zwrócić się o pomoc. - Ty masz – odpowiada. – I myślisz, że dlaczego tak cholernie dużo pracuję? - Nie masz nic lepszego do roboty. Przeszywa mnie wzrokiem. – Pracuję po to, żebyś ty nie musiał tak się wysilać. Więc skończ z byciem cholernym idiotą i bierz pieprzone pieniądze. Wierzę mu, chociaż Ryke powiedziałby mi pewnie, że nie powinienem – że Jonathan Hale spędza wiele godzin w swoim biurze, bo jest nieszczęśliwy, samotny i lubi wszystkich bogaczy, których może sobie kupić. Do tego czeku też jest załączony warunek. W jakiś sposób będę jego dłużnikiem. Przede wszystkim dlatego odebrał mi fundusz powierniczy. Chodzi o coś więcej niż jego pragnienie, żebym znowu zapisał się na studia. Chce tej władzy nad moim życiem – mówienia mi, co mam robić, stworzenia ze mnie syna, o którym zawsze marzył. Ale jestem tylko wielkim, pieprzonym rozczarowaniem. - Nie dlatego tutaj jestem – mówię, czując ciężar na piersi. Wzdycha i zamyka książeczkę. Nalewa sobie kolejną szklankę. – Więc o co chodzi? – Jest bardziej zaintrygowany niż po sobie pokazuje. W jego oczach błyszczy zainteresowanie. Biorę wdech, patrząc na przewróconą, pustą szklankę przed sobą. Alkohol pomógłby, ale muszę to zrobić sam. – Chcę jej nazwiska. - Kogo? – Jego głos jest napięty, co mówi mi, że doskonale wie, o kim mówię. - Mojej prawdziwej matki. – Kobiety, z którą miał romans. Powodu, dla którego rozstał się z Sarą Hale, mamą Ryke’a. - Ona nie chce się z tobą widzieć – mówi chłodno. - A ja ci nie wierzę. Śmieje się cicho i stuka w stolik zapalniczką, niedaleko leży pudełko cygar. – Wiedziałem, że będziesz chciał odpowiedzi. Gdzie mieszka, jak wygląda, ale to tylko cię zdenerwuje. I nie chciałem patrzeć na twoją wykrzywioną twarz. - O czym ty mówisz? - Ona nie chciała cię, Loren. Mówię, żebyś nie tracił pieprzonego czasu. Jak mam mu wierzyć po tylu latach okłamywania? Ale część mnie przetrawia te informacje, jako prawdę.

138 | S t r o n a

Addicted for Now - No i proszę bardzo. – Podnosi szklankę do ust. Uświadamiam sobie, że moja twarz wykrzywiła się w plejadzie uczuć. Najsilniejsze z nich było zranienie. - Mylisz się – mówię pod nosem, żeby tylko wrócić do bycia tak twardym i chłodnym, jak on. – Chcę jej nazwiska. Po tych wszystkich latach, w których mówiłeś, że moją matką jest Sara, przynajmniej ja zasługuję na jakieś podobieństwo jebanej prawdy, Wywraca dramatycznie oczami i, ku mojemu zaskoczeniu, wyrywa czek i obraca go na drugą stronę. Patrzę jak bazgroli na kartce i przysuwa ją do mnie. – To nie ja jestem tutaj tym złym – mówi. – Chronię cię tylko przed większym bólem. I tyle. Wbijam wzrok w czek. Emily Moore. - Kochałeś ją? – A nie gdzie ona jest? Albo dlaczego mnie oddała? Muszę zadawać najgłupsze, nic nieznaczące pytanie – ponieważ ojciec nie wierzy w miłość. - Pewnie, przez całe piętnaście minut – mówi ironicznie. – Teraz masz, czego chcesz, więc możemy zapomnieć o tych bzdurach? – Chce wrócić do dawnych czasów, ale nie jestem pewien czy to w ogóle możliwe. - Potrzebuję czegoś innego – mówię, chowając czek do kieszeni. – A to wymaga dyskrecji. Śmieje się sucho i wstaje, żeby znowu sobie nalać do szklanki. – Dlaczego nie jestem zaskoczony? Coś tym razem zrobił, do cholery? Ignoruję ten docinek. – Nie chodzi tylko o mnie. Jest w to zamieszana Lily. Siada z powrotem na krześle, trzymając w ręce pełną szklankę szkockiej. Staram się na niej nie skupiać. – Grywam w golfa z Gregiem i jadam z nim lunch, co drugi dzień, więc czy ta dyskrecja wymaga ode mnie okłamania jej ojca? O tak. – To zrujnuje Calloway’ów. Ojciec prostuje się, jego rysy twardnieją. Właściwie to jest trochę podobny do Ryke’a. – Co się, kurwa, dzieje? - Musisz obiecać i chcę tego na piśmie. Rzuca mi spojrzenie. – Nie bądź gnojkiem. Piorunuję go wzrokiem. – Nie jestem gnojkiem. Mówisz, że zrobiłeś to wszystko… wskazuję wokół siebie - …kłamałeś na temat mojego brata i prawdziwej cholernej matki, bo starałeś się mnie chronić. Zatem zrozum, że próbuję ochronić dziewczynę, którą kocham. I zrobię wszystko, żeby to osiągnąć. Więc jeśli nie podpiszesz czegoś, co będzie mówić, że nie otworzysz cholernej gęby, to znikam. – Wstaję, moja klatka piersiowa unosi się i opada z niespodziewaną wściekłością. 139 | S t r o n a

Addicted for Now - Siadaj, kurwa. Nie siadam. - Siadaj – rzuca opryskliwie ojciec. – Pójdę po kawałek papieru. Raczej nie mogę napisać kontraktu na spodzie czeku. Opadam na krzesło i patrzę, jak ojciec opuszcza patio, mrucząc pod nosem przekleństwa. Ale wygrałem. Tym razem. *** Ostatecznie zapisuje go na laptopie. Po godzinie mamy zapisany i podpisany kontrakt, niepozwalający mu na bezpośrednie lub pośrednie powiedzenie czegokolwiek Calloway’om. Jeżeli to zrobi, odda Hale Co. Ryke’owi. Początkowo zgodziliśmy, że to ja przejmę firmę, ale wyglądał na lekko zbyt zadowolonego pomysłem, że odziedziczę jego biznes. Teraz zmarszczki okalają jego usta na samą myśl, że jego dziecko – które go nie cierpi – może zdobyć jego spadek. Przynajmniej wiem, że kocha mnie bardziej, ale tak naprawdę nie jest to wielkie osiągnięcie. Ojciec trzyma na nowo wypełnioną szklankę szkockiej i znowu siedzimy na patio. Jego kontrakt jest w jego gabinecie, mój na stole. - No to co jest takiego poważnego, że nie mogę nawet powiedzieć o tym najlepszemu przyjacielowi? – pyta. - Kiedy wróciłem z odwyku dostałem wiadomość od nieznanego numeru – opowiadam. – Napisał, że mnie nienawidzi i zasadniczo zagroził wyjawieniem sekretu Lily w zemście. Więc nie sądzę, żeby nas szantażował. Nie prosi o pieniądze, ale raz o nich wspomniał. Napisał, że mógłby wiele dostać od pracy, gdyby wyjawił sekret Lily. – Słowa sypią się nim mogę je zatrzymać i przetrawić każde z nich. Boję się i jeśli ojciec nie widział tego wcześniej, to na pewno widzi teraz. Czuję się niczym małe dziecko dukające o łobuzie ze szkoły. - Zwolnij, cholera – mówi surowo. – Po kolei. Znowu wszystko powtarzam, mówiąc wymijająco o zaangażowaniu Lily i jeszcze bardziej opisuję sytuację z nieznanym numerem oraz to jak prywatny detektyw Connora odkrył, że pisano wiadomości z jednorazowego telefonu. Ojciec jest dość dobrym słuchaczem i pod koniec historii widzę, że myśli nad kawałkiem układanki, którego celowo ominąłem. - Dopóki Lily nie jest przywódczynią kartelu narkotykowego, to bardzo wątpię, że to coś sprawi, iż w Fizzle uderzy kryzys finansowy. Serio, prasa ma lepsze rzeczy do roboty niż plotkowania o spadkobiercach i spadkobierczyniach. Popatrz na twój wyjazd na odwyk, nawet nie dostałeś się do The Enquirer. Moje uzależnienie i jej nie są proporcjonalne. Nawet w przybliżeniu. Jestem kolejnym przykładem w ckliwej historyjce o bogatym dzieciaku, który uzależnił się od alkoholu lub 140 | S t r o n a

Addicted for Now narkotyków. Lily, dziewczyna, jest uzależniona od seksu. Nawet jeśli to się stanie, może ludzie o tym nie mówią, ale tym razem będą. - Powiedzmy, że ludzie postanowią, iż jej historia jest warta opublikowania i to nie w dobrym świetle. Co wtedy? Myślisz, że udałoby ci się znaleźć tego kolesia? - Mógłbym spróbować – mówi, a w jego oczach lśni ciekawość. – O co chodzi? I po prostu to z siebie wyrzucam. – Jest seksoholiczką. Obserwuję, jak marszczy brwi, a potem szybko niedowierzenie zamienia się w rozbawienie. Śmieje się tak mocno, że podświadomie uderza pięścią o stół, pieprzniczka wywraca się i brzdęka o żelazo. Chyba ciężko uwierzyć, że dziewczyna, którą zna, nieśmiała i trochę niezręczna, mogłaby mieć taki nałóg. - Nabrałeś mnie. Przyznam ci to – mówi, odchylając się na krześle z uśmiechem. Moja mina nigdy nie słabnie. Nie mogę śmiać się z nim ani żartować na temat problemu Lily. Nie, kiedy wiem, jaki potrafi być niebezpieczny. Zanim się ze sobą zeszliśmy, przyłapałem ją na szukaniu w ogłoszeniach szybkiego numerku. Istnieją poziomy w seksoholizmie, które cholernie mnie przerażają. Ojciec przygląda się mojemu niewzruszonemu wyrazowi twarzy i jego uśmiech znika. – Mówisz poważnie? - Jest seksoholiczką. Trwa to odkąd… nie wiem, odkąd się zatraciła. – Krzywię się, nigdy nie chcąc rozmawiać o tym z moim ojcem. Pociera usta, łącząc wszystko ze sobą. – Och… - Wytrzeszcza oczy. – O… kurwa. – Spogląda na mój kontrakt, jakby był bliski chwycenia go i podpalenia. Chowam kontrakt do kieszeni, a on unosi na mnie wzrok. – Mamy umowę – przypominam. - Seksoholizm – jesteś w ogóle pewien? – pyta. – To poważne oskarżenie, coś, co potrzebowałoby dowodu. - Widuje się z seksuolożką – mówię – i nie, żeby to było twoją sprawą, ale kiedyś zatrudniała męskie prostytutki, więc tak… miała jebany problem. - Miała? W czasie przeszłym? - Pracujemy nad tym. Parska niskim śmiechem, który mrozi mi krew w żyłach. – Pozwalałeś swojej dziewczynie pieprzyć innych mężczyzn? – Potrząsa głową i praktycznie słyszę jego myśli: ta ciota nie może być moim synem. Wstaje, żeby nalać sobie kolejną szklankę. Zwykle nie dostrzegam, jak często leje sobie kolejnego drinka, ale to musi być trzeci albo czwarty raz – ilość, która powaliłaby większość ludzi. Ale on jest funkcjonującym alkoholikiem. Pijany 141 | S t r o n a

Addicted for Now dwadzieścia cztery na dobę. Nikt w sumie tego nie zauważa. Tkwi to w jego twardych oczach, gotowe w każdej chwili zaatakować szyderczo. Po prostu płynie na tej fali, krawędź jego życia jest wyszlifowana papierem ściernym. I wiem, że gdybym wziął łyka, to byłbym dokładnie taki sam. Może nie byłoby tak źle. Nie jestem agresywny, ale czasami wojowniczy. Mogę się upewnić, że to się nie wydarzy. Będę opanowany. Mam nagłą chęć obrócić szklankę i poprosić o alkohol. Będzie mi niedobrze, przypominam sobie. W tej chwili potrafię wymyślić tylko taki argument. Staram się skupić na oczach ojca, a nie szklance w jego dłoni. – Gdy byliśmy razem, nie pozwoliłem jej nikogo pieprzyć. Zaczęliśmy ze sobą chodzić dopiero siedem miesięcy temu. – Szybko wyjaśniam nasz udawany związek, przeklinając samego siebie, że wszystko zrobiło się tak skomplikowane, że to także muszę wyjawiać. Ojciec jeszcze nie usiadł. – Udawaliście związek tylko po to, żebym nie wysłał cię do akademii wojskowej? - Tak – odpowiadam. – Byłeś gotowy mnie odesłać, prawda? – Spieprzyłem i zdewastowałem dom jakiegoś faceta za zadzieranie z Lily. Wysłał jej martwego królika po tym, jak jego dziewczyna odkryła, że przeleciał inną dziewczynę i obwiniał za to Lily, chociaż to on był zdradliwym sukinsynem. Zemściłem się poprzez oblanie jego drzwi świńską krwią. To był jeden z moich bardziej twórczych wysiłków. I byłem zalany w trupa. Szczerze bardzo mało pamiętam z tego wszystkiego. Ale przypominam sobie wszystko potem – jak ojciec chwycił mnie za kark i krzyczał mi w twarz. Co z tego masz, Loren? Poczułeś się lepiej? Lubisz być takim chorym pojebem? Ojciec był gotowy wyrzucić mnie po tym, jak zszargałem jego dobre imię. Byłem degeneratem, stałym niegrzecznym chłopakiem, który poszedłby do innego okręgu szkolnego tylko po to, by z kimś zadrzeć. Zostałem zawieszony. Byłem durnym dzieciakiem, który chciał poprawić samopoczucie Lily – który chciał zmienić każdą okropną, pieprzoną rzecz. Ale po prostu nie wiedziałem jak. Ojciec chciał być ze mnie dumny, ale nie dałem mu powodów do dumy. - Może bym cię odesłał – mówi, stukając lodem w whisky. – Byłem wtedy cholernie wściekły. Twój związek z nią był jedyną dobrą rzeczą. Więc może. Kiwam głową. Dlatego właśnie pozwolił mi zostać. Może też by za mną tęsknił. Ale nigdy tego nie przyzna. - Więc jeśli tak naprawdę nie byliście razem, to co to były za cholerne odgłosy dochodzące z twojego pokoju?

142 | S t r o n a

Addicted for Now Ściągam brwi, a potem mnie oświeca. Zażenowany chowam twarz w dłoniach. – Słyszałeś ją? - Nie tylko ty tutaj mieszkałeś – odpiera – i byliście głośni. – Nie. Ona była głośna. – Nie próbowałem się przysłuchiwać, wierz mi. To takie popieprzone. Pocieram grzbiet nosa, tak bardzo chcąc się obudzić. Obudź się, do cholery. W końcu zajmuje miejsce. – Nie mów, że pozwoliłeś jej pieprzyć kogoś innego w twoim łóżku. Opuszczam rękę, patrząc na niego spode łba. – Wyjaśnijmy coś sobie – nie wolno ci mówić o jej pieprzeniu kogokolwiek. Nie mnie, nie kogoś innego, nikogo. Rozumiesz? Wywraca oczami. – Właśnie powiedziałeś, że jest seksoholiczką… - Gówno mnie to obchodzi – mówię chłodno. – Nadal jest moją dziewczyną. Nadal jest Lily. I nie jestem bliski czucia swobody w rozmawianiu o tym z tobą. - Może po prostu jest zdzirą – mówi ojciec, wyraźnie mnie ignorując. – Pomyślałeś kiedyś o tym? Mógłbym go walnąć. Chyba mógłbym. Ale nie robię tego. Wykorzystuję słowa, tak jak on mnie nauczył. – Powiem to tylko raz, a potem już nigdy, kurwa, tak jej nie nazwiesz. Ani nie będziemy o tym rozmawiać. – Wstaję z miejsca. – Ona ma problem. Płacze do snu, bo nie potrafi przestać o tym myśleć. Trzymam ją w cholernych ramionach, próbując przekonać ją do przestania. Seks jest jej narkotykiem. – Wskazuję drżącą ręką na swoją pierś. – Pojmuję to. Cholernie to pojmuję i ty też powinieneś, jeśli choć przez przeklętą minutę pomyślisz o tym, jak polegasz na tym. – Pokazuję jego drinka i sztywnieje. – I jeśli ktokolwiek jest zdzirą, to tylko ty. – Afiszował się w tym domu z wystarczającą ilością kobiet, że z łatwością mógłbym uzyskać jakiś kompleks. Moja pierś unosi się i opada ciężko, kiedy milknę. Jego głos znacznie łagodnieje. – To wciąż nie wyjaśnia tego, co słyszałem w twojej sypialni. Jeżeli nie byliście ze sobą… Krzywię się. Wciąż się tego trzyma? – Pozwalałem jej masturbować się w moim łóżku. Otwiera szerzej oczy i otwiera usta, by coś powiedzieć. Przerywam mu. – Nie ma mowy – mówię. – Nie masz prawa o to pytać. Nasz związek – choćby popieprzony – to nasza sprawa. Nie ma nic wspólnego z tą sytuacją. – To kłamstwo, ale nie będę dyskutował o tym z ojcem, nieważne czy nasza własna relacja także jest skomplikowana. Zaciska usta, po czym bierze łyka ze szklanki. - Jeżeli prasa się dowie… - zaczynam, ale teraz to on mi przerywa. - Lily pojawi się w prasie, będą ją nazywać w sposób, który ci się nie podoba.

143 | S t r o n a

Addicted for Now - Co z Fizzle? - Ucierpi, a ponieważ jesteś z nią związany, to Hale Co. także. – Podnosi się z krzesła. – Znajdźmy tego sukinsyna.

144 | S t r o n a

Addicted for Now

CZĘŚĆ DRUGA „Wszyscy mamy sekrety; te, które trzymamy i te, które są trzymane przed nami. - Peter Parker, Niesamowity Spider-Man

145 | S t r o n a

Addicted for Now

{17} LILY CALLOWAY Nienawidzę latania. Nie w stylu Supermana. Ale latania samolotem – bycia uwięzioną w metalowej puszce wiszącej w powietrzu. Dodać do tego mój lęk wysokości i perspektywę przebywania w małej, ograniczonej przestrzeni przez dłuższy okres czasu i zaczynam lekko wariować. Potrzebna mi możliwość ucieczki do pokoju i schowania się pod kołdrą, ukrycia się przed wszystkimi w moim azylu. Prywatność to moja podstawa (oprócz porno). A kiedy jestem na drodze do wyleczenia, nie mogę nawet dołączyć do nieformalnego klubu dla osób uprawiających seks w toalecie samolotu. Słuchanie odmowy po raz nie wiem który denerwuje mnie i podkręca już moją i tak nieznośną frustrację seksualną. Lo nie wypada dużo lepiej. Kiedyś uwielbiał latać przez te małe buteleczki wódki. Teraz wygląda, tak jakby ktoś ukradł mu ulubioną zabawkę. Jedyną pozytywną stroną jest to, że lecimy w jakieś fajne miejsce na ferie wiosenne. Początkowo nie chciałam nigdzie wyjeżdżać. Podróż do jakiegoś towarzyskiego miejsca podczas najbardziej zwariowanego okresu roku wydawała się katastroficzną strefą dla leczącego się alkoholika, ale Lo zasadniczo zmusił mnie, żebym się zgodziła. Powiedział, że chce się sprawdzić i nie ma na to lepszego miejsca niż Cancun – i Ryke jedzie z nami. Bo wszyscy wiemy, że jego przyrodni brat prędzej stanąłby na drodze autokarowi niż pozwolił Lo się napić. Ja też bym tak zrobiła. Ale jeszcze nie zostałam postawiona w takiej sytuacji. Prywatny odrzutowiec mojego ojca bardziej przypomina prezydencki salon niż zwykły samolot. Wyleguję się na długiej pluszowej kanapie z niebieskimi poduszkami. Na ścianie wisi telewizor i odgrywa nowszy thriller z Nicholasem Cagem. Lo leży na wznak opierając głowę na moich kolanach, kiedy robię mu masaż głowy. Na swoim tablecie czyta komiks, co jakiś czas przewracając strony palcem. Trochę dalej na skórzanych fotelach, Rose przesuwa swoją wieżę po szachownicy. Connor nachyla się, przyciskając pięść do ust w zamyśleniu po czym wykonuje ruch swoim marnym czarnym pionkiem. Ta mała wnęka jest przyjemna dla czterech osób. A po naszej prawej znajduje się kolejna para krzeseł i stolik. Przenoszę spojrzenie z filmu na toaletę schowaną za tą samą ścianą, którą zajmuje telewizor. – Już długo tam siedzi – mówię cicho do Lo. Zazdroszczę każdej osobie przebywającej w toalecie. Po prostu chcę złapać Lo za ramię, zaciągnąć go do toalety i

146 | S t r o n a

Addicted for Now pozwolić mu na wszystko w tamtej małej przestrzeni. Najlepiej coś, przez co będę rzucać się w przyjemności. Lo powiększa obraz komiksu, pochłonięty prześladowanymi mutantami. Przestaję masować mu skronie, a wtedy podąża za moim spojrzeniem. – Może naprawdę musiała skorzystać z toalety. - Racja. – Pewna nierozsądna część mnie myślała, że wysocy, wysportowani siatkarze są uodpornieni na naturalne funkcje życiowe. Milknę i spoglądam przez ramię, spodziewając się zobaczyć Ryke’a. Ale ta wnęka jest pusta, widać tam tylko parę butelek wody i rozłożone czasopisma. Wytrzeszczam oczy w olśnieniu. Sapię głośno. – Ryke’a nie ma. – Wskazuję na drzwi toalety. – Oni się pieprzą. Lo siada prosto, podnosząc się z moich kolan. Zdaję sobie sprawę, że koniec z robieniem mu okropnego masażu. Dziwię się, że nie zwolnił mnie wcześniej. - Umawiają się ze sobą – przypomina mi Lo, wyłączając tablet i odrzuca go na poduszkę. Ryke zabrał na nasze wakacje swoją „jakąś” dziewczynę. Tak naprawdę Ryke nie ma prawdziwych dziewczyn. Jedynie się „umawia”, co jest luźnym terminem na krótkie widywanie się z kimś i uprawianie z nim seksu. A przynajmniej tak mi to wytłumaczył, kiedy Melissa stała na lotnisku z walizką na kółkach u boku. Serio, jeśli się nad tym zastanowić, to Lo kiedyś tak robił zanim staliśmy się oficjalną parą. Patrzę spod przymrużonych powiek na drzwi toalety, zastanawiając się, kiedy włączy się mój dar prześwietlania ścian. Nie włącza się. - Dlaczego mam nagłą chęć przystawienia ucha do tamtych drzwi? – Otwieram szeroko oczy. Czy ja to powiedziałam na głos? - Zostajesz na tej kanapie. – Lo wciąga mnie na swoje kolana i całuje lekko w szyję. Uśmiecham się przy naszym następnym pocałunku, jego wargi dotykają moich, ale wycofuje się zanim mogę się do czegokolwiek zapędzić. Psia krew. Rzucam kolejne spojrzenie w kierunku toalety. – Możemy? Później? Potrząsa głową. – Przykro mi, skarbie. – Wyciska małego całusa na skraju moich ust. Otwierają się drzwi toalety i patrzę, jak pierwsza wychodzi Melissa, przeczesując palcami miodowe włosy sięgające ramion. Wyskakuję z ramion Lo i biegnę do toalety, jakbym musiała siku. Nie muszę.

147 | S t r o n a

Addicted for Now Po prostu naprawdę chcę przyłapać Ryke’a na gorącym uczynku. Chyba razem z Lo zgadzamy się z tym, że strasznie zabawne jest próbowanie wprawić jego brata w zakłopotanie. Jeszcze mi się to nie udało. Ale pewnego dnia dowiem się, co żenuje Ryke’a Meadowsa. Gdy spoglądam przez próg dostrzegam Ryke’a przy umywalce, jak myje ręce. Nawet nie wygląda na zaskoczonego. - Ale masz przechlapane – mówię. – Widziałam, jak Melissa stąd wychodzi. – Poruszam brwiami dla lepszego efektu, ale on nawet nie drgnie. Przyłapywanie kogoś na obciążającym uczynku nie jest tak fajne, kiedy ten ktoś nie zachowuje się, jakby został przyłapany. Moja misja: sprawić, żeby Ryke choć raz się zawstydził. - No i? – Wyciera ręce w bawełniany ręcznik. Bycie policjantem nie może być tak denerwujące. Mówi: - Jestem pewien, że spędzałaś wiele czasu w samolotowej toalecie z kimś innym. – Starałam się. Za każdym razem ponosiłam klęskę. Ale nie o to chodzi… prawda? - W tym samolocie mamy politykę „zero seksu”. - Dla ciebie. – Rzuca mi surowe spojrzenie, po czym patrzy ponad moim ramieniem. - Przez ciebie wpada w paranoję – odzywa się Lo z kanapy. – Poczekaj dopóki nie wylądujemy. Rumienią mi się policzki. Może konfrontacja z Rykiem nie była najlepszym pomysłem. Ale przynajmniej Melissa wsadziła do uszu słuchawki i przegląda czasopismo, siedząc na fotelu w pustej wnęce. Potrząsam głową na chłopaków. – Nie, nic się nie stało. Ryke, możesz pieprzyć się z Melissą, ile chcesz. W łazience. Na kanapie, dobra, nie na kanapie, ja tam siedzę. Chodzi o to… - Biorę wdech. – Nie przejmuj się mną. – Bo w tej chwili to moja jedyna dystrakcja. Albo może naprawdę chcę to słyszeć czy coś. Nie, nie chcę. Dobra, strasznie brakuje mi porno. Ryke wpatruje się we mnie dłuższą chwilę i zastanawiam się czy on też wyczuwa moją tęsknotę za porno. Wtedy Lo mówi: - Chyba, że chcesz zacząć pojawiać się w jej fantazjach. Ryke krzywi się. – To już się nie powtórzy. Wychodzi z łazienki i wracam na kanapę, trzepiąc Lo po ramieniu. Nie ma mowy, żeby Ryke kiedykolwiek pojawił się w moich fantazjach, czy będę zdesperowana, czy nie. Dopiero, kiedy odwracam wzrok zdaję sobie sprawę, że kanapa jest niższa od foteli, na których siedzą Ryke, Melissa, Connor i Rose. Wyraźnie widzę ich nogi pod blatem. A kiedy Connor styka się kolanami z Rose, jej kostki są skromnie skrzyżowane.

148 | S t r o n a

Addicted for Now Melissa i Ryke to inna historia. Ten obraz jest niczym aniołki po lewej stronie, a diabełki po prawej. Powinnam oglądać rozgrywkę szachową Connora i Rose. Connor wygrał dwie partie, a Rose trzy. Patrząc po zaciśniętych wargach Rose domyślam się, że przegrywa obecną rundę. Ale nie mogę się oprzeć nawoływaniu nikczemności. Melissa może uważać się za podstępną, ale przesuwa dłonią po nodze Ryke’a w kierunku wnętrza jego uda. Nawet przyłapuję ją na tym, jak rozpina jego dżinsy. Siedzą bok przy boku i mam gorszy widok na Ryke’a, ale on także nie trzyma rąk na stole, jeśli wiecie o co mi chodzi. Przepełnia mnie nagły wybuch zazdrości. Ponieważ ona może uprawiać seks w samolocie. Dwa razy. Albo trzy. Może nawet obmacywać swojego jakiegoś-chłopaka, a on może z nią zaliczać bazy. - Staraj się o tym nie myśleć – mówi Lo. – Zaczynając od tego, żebyś nie patrzyła. Obracam się do niego, a on posyła mi współczujący uśmiech. Ale wygląda na równie zirytowanego, co ja. – Jak się trzymasz? – pytam. - Czułbym się lepiej, gdybym wiedział, że z tobą wszystko dobrze. - Kiedy wylądujemy, myślisz, że możemy…? Nie odpowiada. Przyciąga mnie tylko do swojej piersi i gładzi po głowie, zatapiając palce w moich włosach. Znajduje pilota i zwiększa dźwięk telewizji. I tak biorę jego ciszę za odpowiedź. Będę musiała zaczekać. *** Złote, bogato zdobione lobby ma ciemnozieloną podłogę i wielkie posągi Majów ustawione pod ścianą. Wyposażony w cztery baseny, więcej niż tuzin restauracji i jeszcze więcej klubów, kurort jest o wiele bardziej luksusowy niż to odczuwam. Melissa czeka razem ze mną przy fontannie w kształcie totemu, gdy tymczasem reszta dołącza do kolejki przy recepcji, mając nadzieję na zameldowanie nas w rozsądnym okresie czasu. Jakaś-dziewczyna Ryke’a znowu przeczesuje palcami włosy. Nie ma na sobie makijażu, co troszeczkę przypomina mi moją najmłodszą siostrę. Daisy pasuje taka świeża twarz, ale wciąż jest na tyle śliczna by pozować do magazynu. Melissa wygląda na gotową do wystąpienia na okładce Sports Illustrated – idealnie umięśnione ramiona i czysta cera. Piękno i krzepa. Nadal próbuję wywalczyć sobie tę część z pięknem, ale przy moich kurzych nóżkach to raczej nigdy nie uda mi się wywalczyć krzepy.

149 | S t r o n a

Addicted for Now - Masz szczotkę? – pyta. – Włosy zawsze mi się plączą w wilgoci. – Obdarowuje mnie przyjaznym uśmiechem i nagle czuję wyrzuty sumienia, że nigdy wcześniej nie zainicjowałam z nią żadnej rozmowy. Lo i ja przeważnie trzymaliśmy się siebie w samolocie. W pewnej chwili wiwatowałam Rose – zanim przegrała partyjkę szachów i sfrustrowana przewróciła króla Connora. Connor próbował się nie chełpić, ale nawet cień uśmiechu zirytował Rose. Chciała rewanżu w Scrabble’ach, które wygrała. Więc w epickich końcowych słowach Harry’ego Pottera – „Wszystko było dobrze”. Ale nawet w ciasnej, ograniczonej przestrzeni Lo i ja wyłączyliśmy resztę świata i szeptaliśmy między sobą. Musimy nad tym popracować. Więc od tej chwili ustawiam sobie za cel bycie lepszą przyjaciółką… albo osobą… jakkolwiek nazywa się ktoś, kto musi popracować nad umiejętnościami społecznymi. A to zaczyna się od szczotki – której nie posiadam. Krzywię się. – Wybacz, żadnej nie wzięłam. – Czy ona widziała moje włosy? – Rose na pewno ma. Melissa wzrusza ramionami. – Mogę poczekać. – Zsuwa z nadgarstka niebieską gumkę i zbiera włosy w małego kucyka na karku. - No więc… jak poznałaś Ryke’a? - Na siłowni. Jedna z maszyn nie działała, a on mi pomógł. - To w stylu Ryke’a – mówię, kiwając głową. Lubi naprawiać. – Maszynę też znokautował, żeby była mu uległa? Marszczy brwi i natychmiast żałuję swoich słów. O mój Boże. Jaka ze mnie idiotka. – No bo jest lekko agresywny… - Znowu się krzywię. Co jest ze mną nie tak? – Nie, żeby bił kobiety. Nigdy by tego nie zrobił. On po prostu, no wiesz, najpierw nokautuje, a potem zadaje pytania. – Lily, zamknij się! Wygląda na leciutko wystraszoną – nie jest tak źle. Mogłaby być tak przerażona, by chcieć uciec. – Nie chodzimy ze sobą tak długo, ale nigdy nie widziałam, żeby kogoś bił. - O tak, ja też nie – kłamię, próbując znaleźć wyjście z tej sytuacji. Ona znowu ściąga brwi, ponieważ najwyraźniej mówię bez sensu. Ale lepiej, żeby uważała za wariatkę mnie, niż Ryke’a. Widziałam, jak Ryke zadaje ciosy. Pierwszy raz, żeby mnie obronić, kiedy pewien facet nie zrozumiał słowa nie, a potem by ochronić Daisy na wymkniętej spod kontroli imprezie sylwestrowej. Właściwie to widywałam go w agresji tylko wtedy, kiedy kobiety były źle traktowane. Ale nie mówię o tym Melissie. I bez tego wykopałam sobie wielką dziurę. - Co się tam dzieje? – Melissa wskazuje na recepcję. Wzdłuż holu stoi długa kolejka, miejsce jest zapełnione przez imprezowiczów ferii wiosennych. Trzech pracowników hotelu

150 | S t r o n a

Addicted for Now w zielonych koszulkach opuściło swoje stanowisko, żeby porozmawiać z naszą grupą, a Rose porusza dziko rękoma w powietrzu. Coś jest zdecydowanie nie w porządku. Płacę jednemu z boyów hotelowych, aby popilnował naszych bagaży i podchodzimy razem z Melissą do recepcji, omijając wściekłe spojrzenia ludzi myślących, że wpychamy się w kolejkę. - Przepraszam – rzucam kilka razy. Nie ośmielam się zbliżyć do Rose, która prowadzi jakąś werbalną bitwę z obsługą hotelową, Connor stoi tuż przy jej boku, mrużąc oczy. Zamiast tego podchodzę do Lo i Ryke’a stojących na boku. – Co się dzieje? – pytam Lo. Przesuwa dłońmi po włosach, jakby je poprawiał, ale wydaje mi się, że jest bardzo niespokojny. – Jest problem z pokojem – odpowiada. – Wkrótce sytuacja powinna się rozwiązać, a przynajmniej tak twierdzą. - Jaki problem? – pyta Melissa. - Zrobili podwójną rezerwację – mówi Ryke’a, opierając łokieć o ladę. - Jest inny pokój? – pytam. - Właśnie tego próbują się dowiedzieć Connor i Rose. Gdy to mówi, Rose wyciąga swój telefon i rusza w kierunku wyjścia. Marszczę brwi. Gdzie ona się wybiera, do diabła? Connor omija gromadę spoconych turystów, którzy chcą po prostu dostać swój klucz hotelowy i zatrzymuje się przed nami. Wygląda na o dziesięć razy mniej zestresowanego od mojej siostry. – Złe wieści. Trzypokojowy apartament, który zarezerwowaliśmy jest niedostępny z powodu kłopotów z terminami. Rose zamierza zatelefonować do innych kurortów, ale prawdopodobieństwo zdobycia w ostatniej chwili apartamentu podczas studenckich ferii jest bliskie zeru. Jednakże ten kurort ma dostępny jeden pokój. Dwa dwuosobowe łóżka i rozkładana kanapa, więc może w nim spać sześć osób. Spogląda na mnie i Lo, wypowiadając ostatnie zdanie. Żołądek opada mi w dół, w dół, w dół. Nie mogę uprawiać seksu. Nie cierpię, nie cierpię, nie cierpię faktu, że najbardziej martwi mnie akurat to. Nie cierpię faktu, że Connor i pewnie moja siostra niepokoją się o moje zachcianki seksualne. Nie chcę robić z tego wielkiej sprawy. - W porządku – mówię szybko, kiwając pewnie głową. Chociaż bawię się palcami i skupiam na nie obgryzaniu paznokci. 151 | S t r o n a

Addicted for Now Melissie drży warga. Na pewno jest wkurzona tą zmianą planów. Odzywa się: - Do kitu. – Ta, wiedziałam. Twarz Ryke’a twardnieje. – Zdajesz sobie sprawę, że jeśli pojechałabyś ze swoją drużyną siatkarską do Panama City, to i tak spałybyście na sobie w jakimś obskurnym pokoju motelowym? - Właśnie zakwalifikowałam się do Olimpiady – przypomina mu. – Jestem pewna, że stać mnie na wynajęcie mieszkania na Florydzie. Ryke bierze ją w ramiona i szepcze coś (wyobrażam sobie, że seksownego) do jej ucha. Ona wzdycha zirytowana, ale rozluźnia ramiona. Connor prowadzi Lo i mnie do fontanny totemu. Zniża głos. – Rose stara się jak może, ale naprawdę możemy pojechać gdzie indziej. Do Alp. Do Kanady. Na Bermudy. Nie musimy tutaj zostawiać, jeśli macie czuć się niekomfortowo. Ucieczka od tej sytuacji brzmi kusząco. Nigdy nie byłam na obozie letnim. A będąc dziewczyną lubiącą swoją prywatność i unikającą socjalnych aktywności, nie podoba mi się pomysł sypiania przez cały tydzień w jednym pokoju z pięcioma innymi osobami. Dodać do tego status seksoholiczki i wszystko staje się wielką stertą to nie skończy się dobrze. Lo chwyta w dłonie moją drżącą rękę. Wzrokiem nakazuje mi być silną. – Decyzja zależy od ciebie. Nie chcę uciekać. Nie chcę wystawiać innych ludzi przez moje głupie uzależnienie. Najwyższa pora, żeby nad tym pracować, a nie czmychać niczym wiewiórka, która nagle znalazła się na tłocznej ulicy. – Powinniśmy zostać. - Jesteś tego pewna? – Lo kładzie rękę na mojej szyi i oddech na chwilę zamiera mi w piersi. Może będziemy mogli uprawiać seks w łazience albo… w nocy na plaży. Z pewnością znajdziemy jakieś miejsce. Nie będzie tak źle. Staram się przekonać o tym samą siebie, kiedy kiwam bez przerwy głową. - Lily – wtrąca się Connor – gdzie zostawiłaś bagaże? - Z boyem hotelowym… - Obracam się, by spojrzeć na miejsce, gdzie stałam. Czyli właśnie tutaj przy panu Fontanna Totem. - Jakim boyem? - Um… tym, któremu zapłaciłam, żeby ich pilnował. – Ściska mnie w sercu, a dłonie nagle się pocą. - Masz na myśli faceta, któremu zapłaciłaś, żeby je ukradł. O nie.

152 | S t r o n a

Addicted for Now

{18} LILY CALLOWAY Po dwóch godzinach i doniesieniu na policję doszliśmy do wniosku, że nasze bagaże są oficjalnie stracone – albo raczej skradzione. Lo, Ryke, Melissa i ja musimy spędzić jeden dzień naszych wakacji w amerykańskiej ambasadzie, żeby zastąpić nasze paszporty nim będziemy mogli wrócić do domu. Nie jest szczęśliwym przypadkiem fakt, że jedyną dwójką osób na tyle rozważną, by trzymać paszporty przy sobie byli Rose i Connor. Utrata bagaży to kolejny ból głowy i przepraszałam tak wiele razy, że mam już obolałe gardło. Rose przeważnie denerwuje świadomość, że nie ma już swoich ubrań, produktów i wszystkiego innego, co poprawia jej samopoczucie z dala od domu. Żeby pogorszyć sytuację nasz pokój nie posiada nawet rozkładanej kanapy. To normalna sofa. A żeby naprawić sytuację Connor zadzwonił do obsługi hotelowej, żeby przynieśli łóżko polowe. Ryke zaoferował się, że będzie na nim spał, kiedy Melissa zajmie sofę. Ale miała ten sam zniechęcony wyraz twarzy, co w lobby. Nie chciała spać ani na sofie, ani na łóżku polowym. Planowała przytulać się ze swoim jakimś-chłopakiem, a to nieosiągalne, jeśli będą spać na osobnych meblach. W tej chwili całkowicie rozumiem jej frustrację. Chociaż miałam dosyć szczęścia, żeby dostać łóżko, łóżko Connora i Rose znajduje się niecałe dwa metry od nas. Przecież nie mogę zdobyć się na szybki numerek, bo zauważą. I Melissa też by nas przyłapała. Sofa stoi zwrócona do łóżek, a Ryke jakimś cudem wsunął łóżko polowe pośrodku. To tak jakby Ryke Meadows spał w nogach naszego materaca. Mocno niepokojąca myśl. Iskierką nadziei muszą być Rose i Connor. Podczas katastroficznych sytuacji to dwoje ludzi, których pragniesz w swojej eskadrze – zdolni do rozmyślania pod ostrzałem. Oboje poszli do sklepu z upominkami i kupili takie niezbędne rzeczy, jak szczoteczki do zębów i pastę. Na pidżamy Rose wybrała neonowe koszulki w największym rozmiarze z napisem KOCHAM CANCUN. Gdy mi je pokazała, natychmiast sobie przypomniałam, że ten tydzień miał być wielkim krokiem w jej związku z Connorem. Poprosiła go o spanie w tym samym łóżku. Kiedy mieliśmy mieć trzypokojowy apartament to jej plan nie wyglądał tak strasznie. Ale teraz, kiedy sprawa sypiania zmieniła się tak drastycznie i wszyscy mają wyraźny widok na ich łóżko, to jest o wiele bardziej podenerwowana. Nie wyobrażała sobie stawienie czoła temu poziomowi ich związku na oczach innych ludzi.

153 | S t r o n a

Addicted for Now Nawet w wieku dwudziestu lat spanie w jednym łóżku z chłopcem uważam za dość intymną sytuację. Może dlatego, że dla mnie pokrywa się to z seksem, ale sądzę, iż Rose zgodziłaby się, że ten akt nie jest taki przyjazny. Ciemność zalewa pokój, ale i tak rozróżniam zarysy ciał. Rose i Connor leżą pod rdzawoczerwonym nakryciem twarzą do siebie, ale nie dotykają się. Wcześniej szeptali ze sobą, ale ich głosy umilkły, pozostawiając pokój w niekomfortowym bezruchu. Obracam się do Lo, który obejmuje mnie w talii. Ma otwarte oczy i przesuwa stopą po mojej nagiej kostce. Otacza nas cisza, sprawiając, że jestem czuła na każdy cichy odgłos, mój oddech jest za głośny w tym milczeniu. Jestem pewna, iż Ryke wierzy, że wszystkie moje małe ruchy wiążą się z próbą przelecenia Lo. Ale ja po prostu… nie mogę zasnąć. Niepokój wpełza pod moją skórę niczym pluskwa. Zaczynam odgrywać w głowie scenariusze, w których odmawia mi się seksu, w kółko. W których nie mogę nic zrobić przez cały tydzień. W których nie mogę uciec do sypialni, żeby uniknąć innych ludzi na choćby pięć minut. Jestem otoczona. Duszę się. - Lo – szepczę, próbując zachowywać się jak najciszej. Ale mój głos brzmi jak megafon w tej ciszy. Przyciąga mnie bliżej do siebie i opuszcza dłonie na moje biodra, a potem niżej. Jedną dłonią chwyta mnie za pośladek, a drugą masuje po plecach. Próbuje nie robić hałasu, nawet kiedy delikatnie całuje mnie w usta, zachęcając mnie do odprężenia się. Ale jego czułe pocałunki działają wręcz odwrotnie, natężają żądzę tak głęboko we mnie zakorzenioną. I okropna część mojego mózgu zasłania tę rozsądną. Przerzucam nogę przez jego talię, a wtedy od razu odrywa ode mnie wargi. Zastanawiam się czy jeszcze kiedyś będę mogła ich dotknąć. Po paru minutach, w których Lo gładzi mnie po włosach i przygląda się mojemu uspokajającemu się oddechowi, moje powieki stają się ociężałe i sądzę, że w końcu uda mi się zasnąć. A wtedy rozświetla się ekran mojego telefonu i wibruje na poduszce, którą porzuciłam, żeby zbliżyć się do Lo. Odsuwam się od niego, a on opiera się na łokciu zmartwiony o mnie. - Nic mi nie jest – szepczę i chwytam komórkę w drżące ręce. Odblokowuję ekran i spotyka mnie nowa wiadomość. Dobrej zabawy w ssaniu kutasa w Cancun. – Nieznany numer Mrugam parę razy, jasność ekranu rani moje oczy. Gula wznosi się w moim gardle, gdy czytam ponownie słowa. Słowa „w ssaniu fiuta” nie martwią mnie tak bardzo, jak „w Cancun”. 154 | S t r o n a

Addicted for Now On wie, gdzie jestem… Szybko blokuję ekran i zsuwam nogi z łóżka. Serce bije mi głośno w piersi i naprawdę muszę chwilę pomyśleć. Staram się odnaleźć w ciemnym pokoju, ale kończy się na tym, że potykam się o brzeg łóżka polowego i padam na kolana. - Kurwa – jęczy Ryke. – To była moja stopa. - Przep-praszam. – Drży mi głos i podnoszę się szybko, chwiejnie idąc do łazienki. Czuję na plecach rękę, kiedy tylko wchodzę do środka. Lo zamyka za nami drzwi i zapalam światło. Mruży oczy pod oślepiającą fluorescencją, a ja ochlapuję twarz wodą. Jaskrawoniebieska bluzka z Cancun sięga do moich ud i wydaje się teraz taka dusząca na moim ciele. - Co się dzieje? – pyta zatroskany. Nie powiedziałam mu o wiadomościach. Chciałam, ale ilekroć zamierzam o tym wspomnieć, pojawia się co innego. Czuję napływające łzy i udaje mi się podać mu telefon. Odwracam się do lustra i umywalki, nie chcąc patrzeć mu w twarz, kiedy będzie je czytał. Ta sytuacja wydaje się całkowicie poza moją kontrolą. Każdy oddech wydaje się za ciężki. Chcę tylko, żeby ktoś uwolnił mnie od tego ciężaru. Czy to w ogóle możliwe? Tak, odpowiada ta niedobra część mnie. Nie mam na sobie żadnych spodni czy szortów i moja ręka naturalnie kieruje się do majtek. Wsuwam palce pod materiał, opierając łokieć o blat, pochylam się z twarzą schowaną w ramieniu. Wszystko wydaje się tak straszliwie niewłaściwe i poza moją kontrolą, a ja tylko chcę znowu poczuć się dobrze. - Lil – mówi za mną Lo. Upuszcza mój telefon, który odbija się od podłogi. Instynktownie chwyta mnie za ramię i przyciska twardą pierś do moich pleców. – Cii, nic ci nie jest, skarbie. Chcę słuchać jego głosu, ale bardziej skupia się nad tym, jakie to uczucie, kiedy ocieram się o niego tyłkiem. Wysuwa moje palce spod bielizny i pozwalam, żeby podsunął moje dłonie pod ciepłą wodę. Obmywa je w milczeniu. Pociągam lekko nosem, czując wzbierające się emocje, których naprawdę nie chciałam czuć podczas tej wycieczki. Poczucie winy, wstyd – porażkę. Lo ściera łzy z moich policzków i nareszcie słyszę jego głos. - Znajdziemy tego faceta. Nie musisz się tym przejmować, Lil. - Wie, że jesteśmy w Cancun… - Wydobywam z siebie słowa szeptem. Lo obraca mnie po wytarciu mi dłoni. Łapie mnie za policzki i odchyla lekko moją głowę, żebym spojrzała mu w oczy. – Nikt nie zrobi ci krzywdy. Obiecuję.

155 | S t r o n a

Addicted for Now Kocham – bardziej niż cokolwiek – to, że nie wspomniał faktu, iż się dotknęłam. Że spieprzyłam na maleńki, niezamierzony sposób. Zbywa to, idzie dalej i sprawia, iż czuję, że powinnam zrobić to samo.

156 | S t r o n a

Addicted for Now

{19} LOREN HALE - Po prostu pij więcej wody. Taka właśnie jest błyskotliwa rada Ryke’a ilekroć mówię mu, że czuję się, jakby potrącił mnie samochód. Ten poranek niczym się nie różni. Stoję na ganku, widząc na horyzoncie krystalicznie błękitnie plaże, ale tuż pode mną znajduje się zatłoczony basen. Pijani studenci bawią się w czystej wodzie, do rytmu jakiegoś remiksu rapu z techno. Pod białym baldachimem stoją wielkie głośniki, osłonięte przed niebezpiecznie gorącym słońcem. Czasami pojawia się DJ, żeby nakręcić pijaństwo tłumu, ale w tej chwili stanowisko jest puste. Ubrany w skórę DJ wypija kieliszki tequili przy barze tiki wraz z dwoma dziewczynami w bikini. Zdecydowanie trwają ferie wiosenne. Wypijam więcej wody, ale nie leczy ona ogromnego bólu głowy, ani wyczerpania ogarniającego moje mięśnie. Gdy wróciliśmy z Lily do łóżka było blisko trzeciej nad ranem i nie mogłem przestać myśleć o wiadomości oraz telefonie do ojca. Odegrałem sobie w głowie całą rozmowę i to, o co bym go poprosił. Jakbym ubrał słowa… żeby tylko sprawdzić postęp tego wszystkiego. - W porządku? – pyta Ryke. Jeżeli powiem tak, to będzie wiedział, że kłamię. Więc nie wiem po co w ogóle pyta. – Miałem kace, które były lepsze od tego stanu. – Rozciągam ramiona i nogi, rozluźniając stawy. Ryke siedzi na krześle na ganku i rozsmarowuje śmietankowy serek na bagietce, którą zamówił u obsługi hotelowej. – Ale ten rodzaj bólu nie towarzyszy paskudnym, pijackim wspomnieniom. Uważaj się za cholernego szczęściarza. - Tak, czuję się teraz niezwykle szczęśliwy – odparowuję gorzko. - Znajdziemy tego kolesia – mówi Ryke. Dziś rano pokazałem mu wiadomości zanim Lily się obudziła. – A wtedy jego pieprzona twarz spotka się z moją pięścią. - HEJ! TRZECIE PIĘTRO!! Opieram ramię o balustradę balkonu i zauważam dwie amerykanki w bikini, których piersi są ledwie okryte. Chciały upodobnić się do ograniczonego dolnego ubioru, pokazując w pełnej krasie pośladki. Obie dziewczyny trzymają jaskrawe kubki, a przez ramiona mają przerzucone warkocze. Ryke wstaje i kładzie przedramiona na balustradzie, napawając się widokiem. Wgryza się nonszalancko w bagietkę, patrząc jak dziewczyna w zielonym bikini gestem pokazuje, żebyśmy zeszli na dół. 157 | S t r o n a

Addicted for Now - Chodźcie z nami popływać!! – krzyczy z uśmiechem. - Przypomnij mi dlaczego przyjechałem tutaj z laską – mówi Ryke z tęskny spojrzeniem. Gapi się na jej tyłek, a dziewczyna uśmiecha się jeszcze szerzej. - Bo nie chciałeś być piątym kołem. – Bawi mnie jego dyskomfort. Z pokoju dobiega głośny wrzask i obaj prędko odrywamy się od balustrady, wpadając do środka. Nie mając wiele przestrzeni wpadam prosto na plecy Connora. Niemal potyka się o łózko polowe blokujące przedpokój, ale w porę chwyta się komody. - Co się dzieje? – pytam, próbując okrążyć składane łóżko. Ryke jest tak zirytowany, że kopie w mebel. Uderza o ścianę i jakimś cudem robi nam miejsce na przejście. - Daisy tu jest – odpowiada Connor. - Co takiego? – Ryke sztywnieje. Pewnie myśli to samo, co ja – to był wrzask radości? Marszczę brwi, lustrując pokój powątpiewającym spojrzeniem. Ale na kanapie dostrzegam jedynie Melissę, która zajada bagietkę i pisze na swojej komórce. Wygina usta w podkówkę, nie bawi się tak dobrze, jak sobie pewnie wyobrażała. - Są w łazience – wyjaśnia Connor. – Rose chce nałożyć makijaż i użyć prostownicy Daisy. Jest nawet podekscytowana, ale luksus markowych produktów do włosów pewnie przestanie działać, gdy uświadomi sobie, że jej szesnastoletnia siostra przyleciała do Cancun podczas studenckich ferii wiosennych. - Zatem nikt nie wiedział, że przyleci? – pytam. Connor potrząsa głową. – Chciała zrobić niespodziankę siostrom. - Nie może zostać – mówi szorstko Ryke. – Prawie umarłem próbując służyć za przyzwoitkę na jej słodkiej szesnastce w Acapulco. Znam tę historię od Lily, która także była przyzwoitką na urodzinach Daisy. Najwyraźniej nieustraszona Calloway zeskoczyła z klifu do oceanu, a Ryke poczuł potrzebę, żeby wskoczyć za nią. - Nie pozwolę, żeby z czegokolwiek zeskoczyła – mówię do niego. – Jestem cholernie dobrą przyzwoitką. Piorunuje mnie spojrzeniem. – Nie potrafiłbyś zaopiekować się pieprzonym leniwcem. A to wymaga tak zaradnych umiejętności jak siedzenie i obserwowanie. Posyłam mu twarde spojrzenie. Szczerze nie obchodzi mnie czy Daisy zostanie, czy nie. Jedna osoba w i tak zatłoczonym pokoju niczego nie zmieni. – Daisy wtapia się w tłum. Nawet nie zauważysz, że tutaj jest. 158 | S t r o n a

Addicted for Now Marszczy mocno brwi i równie stanowczo zaciska szczękę. – Kiedy widziałeś ją, kurwa, ostatni raz? Chcę powiedzieć w zeszłym tygodniu, ale to na pewno nieprawda. Szukam w myślach. Chyba nie widziałem jej ani razu odkąd wróciłem z odwyku. A nawet nie wpadłem na nią na Bożonarodzeniowej Gali Dobroczynnej w zeszłym roku. Przyznaję, że nie byłem na niej długo. Ostatni raz, kiedy ją widziałem musiał być podczas rejsu jachtem na Bahamy – kiedy Lily i ja zostaliśmy prawdziwą parą. Jezu. Dawno temu. - Daisy nie wtapia się w tłum – odzywa się Connor. - Kiedy ty ją widziałeś? – pytam oskarżycielsko. Nie podoba mi się, że ci dwaj faceci spędzili więcej czasu z siostrą mojej dziewczyny ode mnie. To ja przebywałem dłużej z Calloway’ami. Znam Daisy od dziecka. Powinienem być tymczasowym wzorem „starszego brata”. Choć jak do tej pory niezbyt mi to wychodziło. - Chodzę z Rose na niedzielne śniadania Calloway’ów – mówi Connor. O. Żesz. W. Mordę. Jeżeli poślubię Lily, to z łatwością stanę się najgorszym zięciem na świecie. A wtem blednę na myśl o Connorze i Rose. Connor Cobalt nie może ożenić się z siostrą Lily. Wzniesie nieosiągalne standardy, których nigdy nie doścignę. Głośne, radosne piski dobiegają z łazienki. Rozluźniam się na samą myśl, że Lily się uśmiecha. Zeszłej nocy była bliska łez i wszystko, co może zmienić jej humor jest czymś, co popieram z całego serca. – Sprawdzę, co z nimi – mówię. Ryke zajmuje miejsce na brzegu łóżka, patrząc wilkiem na dywan. Wydaje się głęboko zamyślony. Nad czym – nie mam pojęcia. Może nad Daisy. Może nad Melissą. Może nade mną. Mijając go, celuję w niego palcem. – Wiesz, co poprawiłoby ci samopoczucie? – Otwieram usta, żeby dokończyć, ale ucisza mnie. - Nic mi nie jest. – I krzyżuje ramiona. - Jasne. – Obrzucam go spojrzeniem. Pewnie jest wkurzony, że tkwi tutaj z Melissą. Ta dziewczyna afiszuje się z niecierpliwością, jakby jej za to płacili. – Piwo. - Co? - Piwo poprawiłoby ci samopoczucie. Przeszywa mnie spojrzeniem. – Bardzo zabawne. 159 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie żartuję. - Lepiej idź do tej łazienki zanim cię walnę, co zdecydowanie poprawi mi samopoczucie. Sapię drwiąco. – Ale myślałem, że nic ci nie jest. Ryke wstaje z łóżka. Zostawiam go w spokoju. Ale Chryste, jego rozdrażnienie poprawiło mi samopoczucie. Bez piwa i w ogóle. Idę do łazienki z szerokim uśmiechem. Chichoty wzrastają i uderzam knykciami o drzwi. - Kto to? – woła ze środka Rose. - Lo. – Spoglądam przez ramię. Ryke i Connor przyglądają mi się z ciekawością spod drzwi balkonowych, nie próbując infiltrować ekskluzywnego klubu dziewczyn Calloway. Po raz pierwszy jestem leciutko podenerwowany, że dziewczyny mnie nie wpuszczą. Zawsze byłem do nich dopuszczany. Jestem drugą połówką Lily. Ale zdaję sobie sprawę, że się pozmieniało. Rose ma chłopaka. Ja mam brata. Do naszej dynamiki zostali dodani dwaj inni faceci i mógłbym zostać zgrupowany z nimi. Kiedy więc drzwi się otwierają i Lily chwyta mnie za koszulkę, wciągając do środka, nie mogę powstrzymać uśmiechu. Czuję się tak jakby cholernie wyjątkowy. Niemal od razu ją całuję i gdy wsuwam język do jej ust, ona zamyka drzwi stopą. Rose odchrząkuje i odrywam się, obejmując Lily w pasie. Opiera się o mnie z głębokim wdechem i nareszcie ogarniam wzrokiem pomieszczenie. Produkty pielęgnacyjne do włosów i makijaż eksplodowały na blacie. Rose siedzi na półce wanny z prostownicą w jednej ręce i tubką błyszczyku w drugiej. - Czy w naszej łazience zwymiotowało Saks Fifth Avenue? – pytam. Wszystkie się śmieją i nawet Rose jest zbyt szczęśliwa, żeby odpowiedzieć ze swoim zwykłym chłodem. Wygląda, jakby ktoś uratował ją z bezludnej wyspy. Gdy Lily wyplątuje się z moich ramion i klęka nad wielką walizką, po raz pierwszy moim oczom ukazuje się Daisy. Siedzi po drugiej stronie walizki, w której wysoko piętrzą się ubrania, stos grozi przewróceniem. W wolne miejsca bagażu wepchane są torby z zakupami. - Cześć, Lo – wita mnie Daisy z ciepłym uśmiechem. I gdy naprawdę się jej przyglądam, moja twarz powoli pochmurnieje. Udaje mi się jedynie wydusić: - Ty jesteś… blondynką… - Milion innych myśli pojawia się w mojej głowie. Większość z nich toczy się wokół jednego: że ostrzegam Daisy, aby trzymała się z daleka od każdego faceta na tej pieprzonej planecie. I mam przebłysk tego jak spieram kogoś na kwaśne jabłko podczas tej podróży – żeby tylko ochronić dziewczynę, która z łatwością wygląda na wiek swoich dwóch sióstr. Pasuje do naszej grupy studentów. A nie powinna. Ona ma szesnaście lat, mimo tego, że jest modelką. 160 | S t r o n a

Addicted for Now Wspaniale. Teraz wiem dlaczego Ryke tak się wściekał. Wiedział, że ona będzie problemem. Nie ze względu na osobowość. Ale dlatego, że… jest piękna i za młoda, żeby tutaj być. Daisy mierzwi swoje szalenie długie włosy. – Agencja modelingowa chciała, żeby były blond. – Opuszcza kosmyki, które rozkładają się na jej piersiach. Kurwa. Nie cierpię tego, że w ogóle tam spoglądam. Zamiast tego skupiam spojrzenie na Lily. Wyrzuca z walizki stroje kąpielowe. Wygląda, jakby przekopywała się przez ubrania do Chin. To nawet urocze. - No to co ty tutaj robisz, Dais? – pytam, nie odrywając spojrzenia od Lily. To pomaga mi w odrzuceniu myśli o tym, żeby zaciągnąć Daisy na najbliższe lotnisko. Po prostu chcę zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie jestem pewien czy trzy lata temu bym się tym przejmował. Trzeźwość zdecydowanie zmienia moje priorytety. - Cóż – mówi, opierając się o blat umywalki. – Zawsze przegapiam ferie wiosenne z Lily i Rose. Biorąc pod uwagę, że oficjalnie to są ostatnie studenckie ferie Rose, pomyślałam, że dołączę. Ale nie martw się, nawet nie zorientujesz się, że tu jestem. Przyrzekam. Muszę mieć niewesoły wzrok, bo rzuca mi kolejny szczery uśmiech. Wierzę jej. Ale nie tym się martwię. - Co z liceum? – pytam. - Nauczyciele przedłużyli mi terminy wszystkich zadań tak jak to robią, kiedy mam sesję zdjęciową poza krajem. – Nim zdołam zaprotestować, dodaje: - A wczoraj wieczorem Rose napisała mi o skradzionym bagażu, więc miałam czas, żeby zatrzymać się w centrum handlowym i kupić wszystkim jakieś ciuchy. – Podnosi torbę z Macy i podaje mi ją. – Wybrałam parę spodenek kąpielowych dla ciebie, Connora i Ryke’a. Pomyślałam, że wy faceci nie będziecie chcieli męczyć się na zakupach w pierwszy dzień plażowania. - Takkk! – wiwatuje Lily, siedząc na podłodze. Wszyscy obracają się, żeby zobaczyć jak unosi do góry jednoczęściowy kostium kąpielowy, jakby to był mały Simba. - Tak sądziłam, że ci się spodoba – mówi Daisy. – To Billabong. - Potrzebujesz słońca – mówi beznamiętnie Rose. Celuje prostownicą w Lily. – Odłóż. Ten. Kostium. Lily przyciska do piersi czarny kostium, połowę materiału pokrywa warstwa różnokolorowych wzorów w romby, niczym halucynogenny wzór rdzennych amerykanów. – Mam po swojej stronie Daisy – przypomina jej Lily. – Rzuci się na ciebie. Daisy kiwa zdecydowanie głową. – Rzucę się.

161 | S t r o n a

Addicted for Now Rose ma tak świetny humor, że szybko się poddaje. – Dobra. – Rzuca spojrzeniem na jednoczęściowy kostium, którego pragnie Lily. – Jest nawet ładny w tym stylu „idę na surfing, bo nie umiem czytać”. Grzebię w torbie Macy, którą dała mi Daisy i nieruchomieję. Jest tutaj pięć kąpielówek, wszystkie w innych jaskrawych odcieniach, ale w tym samym stylu. Męskie bikini. - Uch… Daisy. – Unoszę brwi. Na czubku palca podnoszę bananowy hamak. Daisy próbuje pohamować szeroki uśmiech, ale strasznie ją to bawi. – Sprzedawca powiedział, że takie są najpopularniejsze. - Chyba dla dzieci. Nie jestem pewien czy zmieszczę w tym kutasa. – I natychmiast krzywię się na dobór słów. – To znaczy mój sprzęt. Lily jest na tyle rozkojarzona, że upuszcza swój kostium, spoglądając błyszczącymi oczyma pomiędzy moim kroczem a bikini. Jej wyobraźnia jest za duża, cholera. Nie nadążam. Daisy patrzy na mnie, jakbym to ja był dziwny. – Możesz przy mnie przeklinać. Nie doniosę na ciebie. – Ta, zdecydowanie sprawia, że czuję się niczym idiota próbując nie skazić jej młodego, kruchego umysłu. Ale ona jest modelką. Nie będę nawet próbował zrozumieć co się dzieje po sesji zdjęciowej, podczas albo przed nią. Na pewno gadają o kutasach, piersiach i całej masie innego gówna, które byłoby niewłaściwe przy łatwowiernych dzieciakach. Ona nie ma dwunastu lat, Lo – upominam się. Ma szesnaście lat. To różnica. Jest w liceum. Do diabła, pewnie uprawiała seks. Zatrzymuję tutaj swoje myśli. Istnieją pewne rzeczy, o których po prostu nie chcę wiedzieć. Obracam kąpielówki i skupiam się na Lily. Rzucam nimi w nią, a ona chwyta w ręce męskie bikini. - Ta – mówi, zatracona w niegrzecznych myślach, które zdecydowanie chciałbym usłyszeć. – Nie wydaje mi się, żeby się w nie zmieścił. – Rumieni się, jakby nie chciała mówić tego na głos. Chcę ją ucałować. - Niepotrzebna informacja – odzywa się Rose. - Właściwie to było potrzebne – mówię. – Jeżeli są za małe, to potrzebuję innych kąpielówek. Daisy schyla się i zaczyna przeszukiwać walizkę leżącą obok Lily. Gdy czegoś szuka, przypominam sobie, że w ogóle nie powinno jej tutaj być.

162 | S t r o n a

Addicted for Now - A więc ona zostaje? – Spoglądam pomiędzy Rose i Lily, czekając aż któraś z nich przyjmie rolę dojrzałej starszej siostry i wytyczy wskazówki, zasady, cokolwiek, i odeśle Daisy do domu. Ale najbardziej odpowiedzialna dziewczyna – może w całym wszechświecie – posyła mi swoje najgorsze karcące spojrzenie i odpowiada: - Może zostać. Chyba oszalały. Wyraźnie nie rozumieją jak wygląda Daisy lub nie zdają sobie sprawy z jej wieku i faktu, że tuż pod naszym oknem tkwi setka cholernie napalonych facetów. – Mogę pogadać z tobą i tobą – wskazuję Lily i Rose – na osobności? Dzięki. Daisy spogląda na mnie znad walizki. – Przepraszam za te stroje. To był tylko żart, naprawdę. Proszę. – Rzuca mi nową torbę i waham się, przeważnie dlatego, iż widzę, jak bardzo Daisy chce, aby nie przeszkadzał mi jej pobyt tutaj. Nie chce nikogo zdenerwować, skoro zasadniczo rozbija nasze ferie wiosenne. I sądzę, że gdybym powiedział jej, że nie jest tutaj mile widziana, to wsiadłaby do następnego samolotu bez kłótni. Nim przejrzę plastikową torbę, wlepiam wzrok w Rose, która ma największe zdanie w tym czy Daisy zostanie w Cancun. – Co się stanie, kiedy facet zaproponuje jej drinka? - Odmówię – odpowiada Daisy. Kołysze się na piętach przygotowana do odpowiadania na więcej pytań. - Zamierzasz pić? – pytam ją. - Jeżeli to ma cię zdenerwować, to nie. Drgają mi mięśnie. Nie podoba mi się myśl, żeby ludzie utrzymywali abstynencję tylko dlatego, że ja to robię. To niedorzeczne. – Nie denerwuje mnie to, ale jesteś niepełnoletnia, Daisy, nawet w Meksyku. - Od czternastego roku życia mama zawsze pozwalała mi pić podczas wakacji. Zapytaj Rose. Rose odłącza z kontaktu prostownicę i rozczesuje błyszczące włosy. – Tylko owocowe drinki – mówi. – I tylko dlatego, iż matka ufała, że nie zbzikujesz. - Nie zbzikuję – mówi Daisy. – A jeśli będzie ci z tym lepiej, to wcale nie będę pić. Potrząsam głową, marszcząc brwi. Nie wiem, co jest właściwe. Wiem, że większość dzieciaków pije w wieku szesnastu lat. I nie chciałbym jej matkować tylko dlatego, że jestem alkoholikiem. Ale czy dwadzieścia jeden lat to nie jest magiczny bezpieczny wiek, czy coś? Nie wiem. Jęczę w duchu. Być może wcale tutaj nie zostanie, więc to nie ma znaczenia. – Co się stanie, jeżeli odłączy się od naszej grupy, Rose?

163 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie odłączy – odpiera Rose. – Nie zostawię Daisy samej w obcym kraju. Choć ta rutyna starszego brata jest godna podziwu, Lorenie, to ona ma dwie siostry w Cancun, którym zależy na niej równie mocno, jeśli nie bardziej. Jest z nami bezpieczna. Obserwuję, jak Lily spogląda między mną, a Daisy z troską wypisaną na twarzy. Pragnie tu obecności swojej młodszej siostry równie mocno, co Rose. Może chcą spędzić z nią czas, ponownie nawiązać więź, czego nie robiły od dłuższego czasu. A jeśli Daisy potrafi wywołać uśmiech na twarzy Lily, to może to jest tego warte. - Dobra. – Kiwam głową. - Na pewno? – pyta Daisy. – Jeżeli jesteś zdenerwowany, to mogę odejść… - Nie – wtrąca Rose. Przeszywam ją spojrzeniem. – Strasznie się cieszę, że bierzesz pod uwagę moje uczucia, Rose. Teraz wiemy, kto jest najmilszą siostrą. - Myślałam, że ja – woła Lily z fałszywie skromnym uśmiechem. - Jesteś najlepsza we wszystkim, skarbie, to oczywista prawda. Przygryza wargę i praktycznie słyszę, jak woła do mnie w myślach, żebym podszedł i ją pocałował. Zrobiłbym to, ale Rose wypala dziury w moim czole. - A co z Connorem i Rykiem? – pyta niepewnie Daisy. - Connor się nie przejmie – odpowiada Rose. Ryke się przejmie. Posyłam jej pocieszający uśmiech, który wydaje się dla mnie trochę fałszywy. Mam tylko nadzieję, że się nie krzywię. – Jeżeli Ryke będzie dla ciebie niemiły, to zajmę się nim. – Obracam się do Rose, szukając aprobaty, nie wiem czemu akurat tyle to dla mnie znaczy. Ale potakuje głową z wdzięcznością, a przynajmniej jest tak bliska tego sentymentu, jak tylko może być. - Dzięki, Lo – mówi Daisy. Lily podnosi się i staje obok mnie. Obejmuję ją, kiedy opiera się o moje ciało. To jest uścisk, który powinien zamienić się w coś więcej. Czuję, jak tego pragnie, kiedy wbija palce w moją talię. Ale nie może. Mam nadzieję, że uda jej się wytrwać tydzień bez seksu. Będzie musiała zadowolić się pocałunkami. Podczas gdy normalni ludzie biorą pocałunek za prawdziwą sympatię, Lily widzi to jako zwykłe droczenie się, jeśli nie prowadzi do dobrego seksu. Masuję ją po plecach, drugą ręką przeglądając torbę. Znajduję trzy pary normalnych, męskich kąpielówek w kolorze czarnym i granatowym. – To są jedyne inne kąpielówki, które kupiłaś? – pytam Daisy, kiedy nikczemny plan wpada mi do głowy.

164 | S t r o n a

Addicted for Now - Tak. Niefajne? – Staje obok mnie i zagląda do torby. – Te od Ralpha Laurena powinny pasować. - Wiem. Myślę sobie tylko, że kupiłaś tylko dwie pary… dla mnie i Connora. – Wszystkie połapują się w moim planie. Rose potrząsa głową, ale Lily gorączkowo potakuje. Daisy wygina usta w diabelskim uśmieszku, przygotowana na troszkę nieszkodliwej zabawy. Jeżeli Ryke i ja mamy być braćmi, to równie dobrze mogę zacząć czerpać z tego korzyści. Zaczynając od psikusa.

165 | S t r o n a

Addicted for Now

{20} LOREN HALE Jak tylko wyszliśmy na plażę pomyślałem, że zaraz roztopią mi się gałki oczne. Słońce było nieuniknione, parzyło tak bardzo, że trudno było normalnie oddychać. I wszystkie kabiny plażowe działały na zasadzie kto pierwszy, ten lepszy, więc jutro będziemy musieli wcześnie wstać, żeby sobie taką zająć. Ostatecznie znajdujemy sobie siedem leżaków wokół zatłoczonego basenu. W drodze windą na dół Daisy znowu zapytała czy nie będzie mi przeszkadzać, jeśli wypije w moim towarzystwie. Osobiście czuję się gorzej, jeśli ludzie ograniczają się ze względu na mnie. Zmusiłem Connora wielokrotnie do zamówienia wina – jego ulubiony trunek. Ale sądziłem, że będę odrobinę bardziej kreatywny w odpowiedzi, skoro Daisy ma szesnaście lat, a ja nadal próbuję ogarnąć co jest właściwe dla nastolatków. Powiedziałem, że nie przeszkadza mi jeśli będzie pić, ale nie powinna pić więcej od Rose. Właściwie to powinna spróbować rozluźnić w tym tygodniu Rose. Jeżeli miałbym zapłacić za jakiekolwiek dobre widowisko, to tylko za widok pijanej Rose Calloway. Daisy od razu się zgodziła. Wydaje mi się, że ciągle tylko chce zadowalać ludzi i zastanawiam się jak bardzo jej życie było poświęcone zadowalaniu jej matki. Obie - Daisy i Rose - wchodzą do basenu, trzymając w dłoniach pina colady. Wielka skalna fontanna zalewa jedną kolistą wnękę, gdzie znajduje się bar basenowy, ale jesteśmy wystarczająco daleko od tego zatłoczonego obszaru. Ryke wychodzi z basenu i kiwa głową reszcie z nas, którzy stoją bezczynnie w wodzie. Jedyna Lily tkwi na suchy lądzie. Wyleguje się samotnie na leżaku, nie chcąc do nas dołączyć. Pojmuję. Dotknęła się pierwszej nocy, a ja ciągle jej powtarzam, że w tym tygodniu nie może liczyć na seks. Teraz jesteśmy w basenie z półnagimi facetami, półnagim mną. Dostrzegam kilka obmacujących się par pod kabinami, a nawet jedna para lepi się do siebie w wodzie, obściskują się, facet wpycha język dziewczynie do gardła. Nie ma w tym żadnego wstydu. I wydaje mi się, że pewnie tego też zazdrości. Mocno pragnie seksu i rozumiem chęć poniesienia się z rytmem muzyki i drzemki na słońcu. Więc daję jej tą przestrzeń i staram się porozmawiać z naszymi przyjaciółmi. - Idę kupić sobie taco – odzywa się Ryke. – Jeśli ktoś też chce, to lepiej niech idzie ze mną. – Stoi pewnie w swoim jasnoróżowym męskim bikini. Gdy powiedziałem mu, że tylko ten strój został, dosłownie wzruszył ramionami i go założył. Opalona skóra, wyrzeźbione mięśnie brzucha i stylowe okulary przeciwsłoneczne – wyglądał fajnie, mimo noszenia tego cholernego bikini. A dziewczyny grające w wodną siatkówkę nawet gapiły się na jego tyłek. Nie takiej reakcji się spodziewałem. 166 | S t r o n a

Addicted for Now Melissa podpływa do brzegu basenu i wynurza się, ciągle czepiając się w jakiś sposób Ryke’a. A ilekroć musi się od niego oderwać, jej nastrój całkowicie się zmienia. Częściowo zastanawiam się czy tak wyglądamy razem z Lily, kiedy jesteśmy w towarzystwie kogoś innego – na znudzonych i zirytowanych. Pewnie tak. Chyba nad tym właśnie pracujemy. - Gotowy? – pyta, zahaczając małym palcem o jego palce. Puszcza jej rękę i znowu kiwa głową w kierunku basenu. – Calloway – woła. Trzy dziewczyny odwracają do niego głowę, nawet Lily siedząca na leżaku. Wywraca oczami i wskazuje na wysoką blondynkę. – Daisy. Idziesz? Potrząsa głową i popija przez słomkę pina coladę. Na lunch wszyscy zjedliśmy pizzę, ale Daisy wybrała sałatkę. Uważam za sukces fakt, że pije owocowego drinka, który posiada mnóstwo kalorii, ale znając Ryke’a, to bez wątpienia sądzi, że alkohol jest równowartością kory na piramidzie żywnościowej. - No chodź – nakłania ją, pokazując aby za nim poszła. – Polubisz taco, przyrzekam. - Pewnie bym polubiła – odpowiada – lecz to nie oznacza, że powinnam je jeść. Melissa chwyta Ryke’a za dłoń i zaczyna ciągnąć go w stronę grilla mieszczącego się za palmami. – Ona nie chce taco – mówi, ciągnąc go niczym dziecko rodzica. – Chodźmy. Ryke zaciska żuchwę i wydaje mi się, że dalej przekonywałby Daisy, ale nie kiedy Melissa targa go za ramię. Więc odchodzi razem z tą porażką. Ryke mieszający się w problemy innych to nic nowego. Nie dziwi mnie, że zainteresował się dietą Daisy, którą utrzymuje tylko po to, by zadowolić matkę – wiedziałem o tym odkąd stała się modelką. Connor trzyma mojito w ręce i patrzy, jak Melissa znika za palmami razem z Rykiem. – Pożałuje, że ją ze sobą zabrał. - Już tego żałuje – mówię. Nie sądziłem, że przebywanie wśród alkoholu będzie miało na mnie taki wpływ. Skupiam uwagę na plastikowym kubku i wiele energii wymaga ode mnie skoncentrowanie się na innych rzeczach. Jak na przykład życiu seksualnym mojego brata, nie żeby szczególnie mnie ono obchodziło. - Co robiłeś w zeszłe ferie wiosenne? – pyta Connor. Szukam tego wydarzenia w myślach i kręcę głową. – Nie pamiętam. – Pewnie spędzałem wieczory w barze, kiedy Lily pieprzyła innych facetów. Nasza stara rutyna. To wszystko jest tak zamazane, nawet próba cofnięcia się do tych wspomnień jest niczym droga przez mgłę. – Pewnie coś głupiego – mruczę pod nosem. Connor pojmuje aluzję i nie naciska. – Jeżeli poczujesz się przez to lepiej, to trzy ostatnie ferie wiosenne spędziłem w Japonii, próbując przekonać aniołów biznesu do sfinansowania Cobalt Inc. Parskam śmiechem. – Teraz czuję się jak jeszcze gorszy frajer. 167 | S t r o n a

Addicted for Now - Próbowałem – odpowiada ze swobodnym uśmiechem. Rose podpływa do nas i uderza mnie łokciem w żebra. - Witaj, Rose – mówię, krzywiąc się. Wskazuje nasze leżaki, gdzie znajduje się Lily. - Widzisz, co ona czyta? – pyta mnie Rose, wciąż normalnym tonem. Marszczę brwi i przyglądam się Lily. Oczywiście w jej dłoniach dostrzegam czasopismo Cosmo. – Skąd ona to ma? - Pewnie Daisy kupiła na lotnisku. - Nie wolno jej czytać szmirowatych magazynów? – pyta Connor. Rose przekrzywia głowę, jakby zadał durne pytanie. – Nie takie, które opisują pozycje erotyczne, a na tyle mają romantyczne historie. Unoszę na niego wzrok. – Nigdy wcześniej nie czytałeś Cosmo? - Nigdy nie musiałem poznawać pięćdziesięciu najlepszych sposobów na zadowolenie mężczyzny. Ochlapuję go wodą, a on śmieje się, co wywołuje mój prawdziwy uśmiech. Podpływam do drabinki, doskonale wiedząc, że gdybym wypił dziś whisky, to nic nie powstrzymałoby mnie od rzucenia zgryźliwej odpowiedzi. I choć raz czuję, że naprawdę coś osiągnąłem. Wyskakuję z basenu. Lily nawet nie dostrzega mojego nadejścia, zbyt pochłonięta nieprzyzwoitym czasopismem.

168 | S t r o n a

Addicted for Now

{21} LILY CALLOWAY 5 Idealnych Zabawek Erotycznych W Czasie Podróży. Mój maleńki wibrator w kształcie pocisku przetrwał złodzieja-podającego-się-za-boya, bo schowałam go do torebki, ale są małe szanse, że użyję go w tym tygodniu. Na liście znalazły się nawet wibrujące majtki. Też je mam (w domu), ale nigdy ich nie próbowałam. Przewracam stronę i trafiam na porady seksualne od facetów. Niektóre mnie rozśmieszają, ale reszta jest całkiem pomocna. Przeglądam listę i uśmiecham się na poradę od Bretta, lat 24. „Obliż usta. Potem powiedz, że nie możesz się doczekać, aż mnie posmakujesz”. Dziękuję ci, Bretcie, za sugerowanie, że dziewczyny muszą robić loda, żeby zaspokoić faceta. Nieprawda. Gdybym nie lubiła robić loda Lo, to bym tego nie robiła. - Hej. Podskakuję lekko na dźwięk głosu i przyciskam czasopismo do piersi, oblewając się różowym odcieniem. Odprężam się na widok przemoczonego Lo w kąpielówkach. Staram się skupić na jego twarzy, a nie ciele, ale w tej chwili nawet jego oszałamiająca żuchwa i ciemne, wilgotne włosy są niesamowicie seksowne. Oblizuję dolną wargę i mówię: - Nie mogę się doczekać, aż cię posmakuję. Zwęża oczy bez cienia rozbawienia i zabiera mi czasopismo. Opadają mi ramiona, kiedy obrzuca spojrzeniem stronę. Wywraca dramatycznie oczami, czytając poradę Bretta. Lo zwija czasopismo w ręce i siada w nogach leżaka. Uświadamiam sobie, że pewnie już więcej nie zobaczę tego Cosmo. - To nie jest porno – bronię się. - I tak nie powinnaś tego czytać. Próbujesz przetrwać dzień bez myślenia o seksie, a przeglądanie magazynu na temat dziesięciu najlepszych sposobów na seks oralny wcale ci nie pomoże. Potakuję głową, po czym kieruję wzrok na Ryke’a, który idzie w naszą stronę z taco zawiniętym w folię aluminiową. Oblizuje palce, więc przypuszczam, że zjadł już jedno w drodze tutaj. Melissa coś mówi i oddala się od niego, wracając do pokoju hotelowego. Dziwne, że go porzuca, kiedy wyraźnie pokazała, iż wytrzymuje z resztą z nas tylko ze względu na niego. Spoglądam na jasnoróżowe męskie bikini, które nie pozostawia nic wyobraźni. Zbyt dobrze na nim leży. Jeden zły ruch i wszystko może wylecieć. – Otrzymałeś trochę odwrotny skutek, co? – mówię do Lo z uśmiechem. Lo kładzie rękę na mojej nagiej łydce, przez co czuję mrowienie wzdłuż kręgosłupa. W tej chwili pragnę nawet najmniejszego dotyku. – Skąd miałem wiedzieć, że czuje się tak 169 | S t r o n a

Addicted for Now komfortowo w bananowym hamaku? – odpowiada Lo na tyle głośno, by usłyszał zbliżający się do nas Ryke. – Jesteśmy braćmi dopiero od czterech miesięcy. - Jesteśmy braćmi od dwudziestu jeden lat – odparowuje Ryke. Siada na brzegu basenu obok nas, zanurzając stopy w wodzie. – Cztery miesiące temu dopiero się o mnie dowiedziałeś. - I niby przez to mam cię lubić bardziej? Ryke rzuca mu ironiczny uśmiech i wskazuje na czasopismo w rękach Lo. – Plażowa lektura? Lo odrzuca czasopismo na mokry cement obok Ryke’a. – Proszę, może nauczysz się czegoś na temat seksu oralnego z Melissą. Wydaje się bardzo tobą niezadowolona. - Doskonale potrafię ją wylizać. Nie dlatego się wścieka. Odrywam wzrok od ręki Lo, której nie odrywa od mojej kostki. Bardzo bym chciała, żeby uniósł te palce na moje udo. Zwłaszcza po całej tej gadce o seksie. – Dlaczego jest zła? - Z tego samego powodu, co ty. - Ona też jest seksoholiczką? – pytam radośnie. Istnieje więcej takich ludzi jak ja. Wow, cóż za świetne uczucie. - Nie, to po prostu normalna, napalona dziewczyna. Och, szlag by to. Opuszczam ramiona. Lo zaczyna masować mi łydkę. To jest jeszcze przyjemniejsze. Opieram się o leżak, odprężając się. Lo chwilowo przegląda swoją komórkę, a ja patrzę, jak Ryke przywołuje do siebie Daisy bez wołania jej po imieniu. Podpływa do jego miejsca przy ścianie basenu, a skoro on znajduje się poza wodą, góruje nad nią i lekko się schyla, by móc spojrzeć na Daisy. Wyciąga do niej taco. Ona odkłada pusty kubek obok przemoczonego magazynu. – Chyba mówiłeś, że dostanę taco tylko jeśli z tobą pójdę. - Robię wyjątek. Spogląda pomiędzy taco, a Rykiem i nie podoba mi się kierunek tej sytuacji. Przypomina mi czas, kiedy kusił ją kawałkiem ciasta czekoladowego. Zjadła go, ale dopiero po serii niepoprawnych wydarzeń. Lo tego nie widział. A teraz jest zbyt skoncentrowany na telefonie, by obserwować Daisy i Ryke’a. Ale być może… być może to wszystko tylko sobie wyobrażam. Bo przecież moje myśli ciągle obracają się wokół seksu. Może przez te ostatnie trzy miesiące bez Lo ich wspólnie spędzony czas był niewinny i nie taki zły, jak sądziłam. I chcę, żeby Daisy zjadła te taco. 170 | S t r o n a

Addicted for Now - Co dla mnie zrobisz, jeśli to zjem? – pyta Daisy, unosząc wargi w intryganckim uśmiechu. - Teraz się targujemy? Podpływa do niego trochę bliżej, jej ramiona znajdują się na takiej samej wysokości, co jego kolana. – Tak będzie sprawiedliwie. Chcesz, żebym coś zrobiła. Więc sądzę, że powinnam dostać coś w zamian. - Dostaniesz substancje odżywcze z tego pieprzonego taco – odpowiada. – W tej sytuacji nie ma przegranych. Daisy stara się nie uśmiechnąć i potrząsa tylko głową. Och, po ostatnim razie nauczyła się zasad jego gry. Powinnam ich rozdzielić, myślę sobie. Ale hipnotyzuje mnie ich swobodne przekomarzanie. - Czego chcesz? – pyta ją. Szturcham stopą Lo. Musi to zobaczyć! Zamierzają podjąć jakąś nieciekawą umowę. Staram się odnaleźć także Rose i Connora, ale odpłynęli do basenowego baru. Lo niechętnie odrywa spojrzenie od telefonu i podąża za moim wzrokiem, przyglądając się mojej siostrze i swojemu bratu. A wtedy przebiegły uśmiech Daisy blednie. – Nie wiem czego chcę – uświadamia sobie. - W tym właśnie problem. Lo rzuca mi spojrzenie pytające przez to tak świrujesz? Serio? To wszystko dzieje się tylko w mojej głowie, prawda? - A ja nie mam czasu, żebyś do tego doszła – mówi Ryke. – Do tego czasu taco wystygnie. – Odciąga folię aluminiową i wyciąga do niej końcówkę. – No dalej, tylko jeden gryz. – Jego ton nie jest ani uprzejmy, ani miękki. Jest szorstki i stanowczy, a do tego Daisy raczej nie jest przyzwyczajona. W jej oczach iskrzy się zaciekawienie. Daisy wpatruje się w Ryke’a dłuższą chwilę. – Dlaczego tak bardzo chcesz, żebym to zjadła? - Bo twoje ciało potrzebuje czegoś więcej niż cholerną mieszankę rumu, lodu i pina colady. - Moja agencja nie zgodziłaby się z tobą. - Twoja agencja jest chujowa – odpowiada. - Próbowałbyś przekonać każdą modelką do zjedzenia ciasta, prawda? Nie zaprzecza.

171 | S t r o n a

Addicted for Now Ona się uśmiecha. – Wiesz, że potem by zwymiotowały. - Lepiej, żebyś… - Nie mam bulimii – mówi. – Nawet nie jestem anorektyczką. Po prostu wiem, co powinnam jeść, a czego nie. A uwierz mi, kiedy nie odliczam dni do sesji zdjęciowej, to strasznie się obżeram. Ale za trzy tygodnie mam pokaz mody. Wszyscy będą wytykać moje fałdy tłuszczowe i to nie ty będziesz oglądał ich rozczarowane, zdegustowane wyrazy twarzy, tylko ja. - Sądzę – mówi Ryke, próbując przetrawić te słowa – że musisz zdać sobie sprawę, iż te taco wcale nie doda ci centymetra w talii. Jeśli masz tak wielką siłę woli, jak twierdzisz, to zjedzenie tego nie sprawi, że jutro zaczniesz się objadać. Mam chęć zaklaskać. On naprawdę mówi z sensem, a Daisy poważnie rozważa jego oświadczenie. A potem kiwa głową w zgodzie. - Dobrze – mówi. – Ale tylko jeden gryz. - Chyba, że ci posmakuje. - Tak jak mówiłam… - Lubisz wiele rzeczy, ale to nie oznacza, że powinnaś je jeść – dokańcza. – Słyszałem. - Ty słuchasz – mówi drwiąco. – Co z ciebie za facet? - Rzadko spotykany typ. Spinam ramiona. Czy oni flirtują? Czy Lo to widzi? Przygląda się, ale nie potrafię odczytać jego miny. Jednakże napiął mięśnie. - Okej – mówi Daisy, patrząc na taco. – Zjem. - Przestań gadać i zrób to – odpowiada. Daisy kładzie rękę na jego nodze, a drugą na nadgarstku, którym wyciąga do niej taco. Nachyla się, żeby odgryźć kawałek i przysięgam, że ani razu nie odrywają od siebie spojrzenia. Jest w tym coś niesamowicie nieprzyzwoitego… ja to widzę, ale czy ktoś inny też? Lo nie odzywa się. Gdy bierze gryz, przymyka powieki i wydaje głośny jęk. – O mój Boże – mruczy, przeżuwając. Ryke nosi zadowolony uśmieszek, jakby zdobył najlepszą nagrodę, widząc ją szczęśliwą (albo wydającą erotyczny odgłos, nie mam pojęcia). Sos ścieka jej po brodzie, ale ma odchyloną głowę, zbyt zaabsorbowana jedzeniową rozkoszą, by się przejąć. Ryke ściera kciukiem sos tuż pod jej wargą. 172 | S t r o n a

Addicted for Now - Dobre, prawda? Przełyka jedzenie. – Najlepsze. Dobrze, może tylko ja widzę tę sytuację w falliczny sposób. Ryke i Daisy zachowują się wobec tego wszystkiego całkowicie niewinnie. Może sami nie zdają sobie sprawy, jakie to było seksualne. (Przynajmniej to nie był hot dog). - Proszę. – Podaje jej resztę taco. O dziwo, Daisy przyjmuje jedzenie, zabierając folię z jego rąk. – Dzięki – mówi ze szczerą wdzięcznością. A potem odpływa w kierunku Connora i Rose. Lo otwiera usta i zastanawiam się czy zamierza ochrzanić Ryke’a. Ale jakby mógł to zrobić, kiedy Daisy choć raz zjadła coś zdrowego? To chyba nic złego, racja? Nim Lo zdąży cokolwiek powiedzieć, wraca Melissa i wszyscy milkniemy. No, teoretycznie Lo i ja już wcześniej milczeliśmy, ale w powietrzu unosi się skrępowane napięcie. Melissa siada obok Ryke’a na cemencie i opiera się o niego. On obejmuje ją ramieniem. - Pokojówki skończyły z naszym pokojem – odzywa się do niego, praktycznie trzepocząc rzęsami. Właśnie po to poszła – żeby sprawdzić stan naszego pokoju? Jeżeli mnie nie wolno tam uprawiać seksu, to czemu jej wolno? Szukam odpowiedzi u Lo, ale on nie odrywa spojrzenia od Ryke’a. - Już o tym rozmawialiśmy – mówi spokojnie Ryke. - Tak, ale toalety publiczne są takie obrzydliwe. – Spogląda na mnie i Lo. – Nie będzie wam przeszkadzać, jeśli powygłupiamy się parę minut w pokoju, prawda? Będziemy trzymać się łóżka polowego. - Daisy dzisiaj śpi na łóżku polowym – przypominam. Daisy zaoferowała się, że będzie spać na podłodze, nie chcąc rujnować naszych ustaleń przez swój niespodziewany przyjazd, ale Ryke nie chciał pozwolić jej na spanie na podłodze. Był na tyle miły, by wziąć najgorsze miejsce. - Więc wykorzystamy kanapę – odpowiada Melissa, wzruszając ramionami. – Wy dwoje możecie zabawić się tam kiedy tylko chcecie. Serio, mnie to nie przeszkadza. – Czuję przypływ nadziei. To moja okazja na seks w tym tygodniu. Kiedy już mam powiedzieć, że może sobie iść poświntuszyć w pokoju, Ryke musi się odezwać. - Będzie przeszkadzać Rose i Connorowi. Jej twarz mizernieje. – Och. Następuje niezręczna cisza i przerywa ją dopiero podpływająca Daisy. – Rose i Connor się kłócą – woła. Wychodzi z basenu i siada na leżaku obok mnie. – To trochę przerażające. 173 | S t r o n a

Addicted for Now Nie rozumiem połowy słów wydobywających się z ich ust. – Jej mokre włosy wyglądają na niemal brązowe. Wykręca je w rękach. Rzucam okiem na basenowy bar. Oczywiście Rose i Connor sprzeczają się, a ich wargi poruszają się tak szybko, iż wyglądają jakby prowadzili debatę. Otaczający ich ludzie przyglądają się temu z rozbawieniem, a nawet podziwem. - Ktoś chce dolewki? – pyta Melissa. Podnosi się, machając swoim pustym kubkiem. - Prosiłabym daiquiri – mówi Daisy. - Dziewicze, tak? Daisy odpiera spokojnie: - Nie, piję rum. - Nieszczególnie aprobuję picie alkoholu przez nieletnich. Ile ty masz, siedemnaście lat? - Szesnaście – mówi, wciąż obojętna na kąśliwe słowa Melissy. – W pewnych krajach jestem na tyle dorosła, żeby być mężatką i zostać sprzedaną prostytucji, no więc sądzę, że parę drinków niekoniecznie mnie zabije. - Cóż, tutaj życie jest inne. Jesteśmy w Ameryce. - Właściwie to w Meksyku. Melissa przełyka głośno ślinę, ale wzruszeniem ramion próbuje zbyć swoją porażkę. – Może i tak. Ryke ledwo co ukrywa uśmiech, a kiedy spotyka spojrzenie Daisy, ona posyła mu spojrzenie mówiące będziesz miał kłopoty. Ryke’a nie obchodzi, co ktokolwiek o nim myśli, nawet jego jakaś-dziewczyna. Melissa opiera dłoń o biodro. – Chcesz czegoś, kotku? – pyta lekko natarczywie Ryke’a. On nie pije. Wszyscy o tym wiemy, więc ten jej ruch jest całkowicie oczywisty. - Nie, dzięki – odpowiada. Kiedy oddala się w swoim czarnym bikini, Daisy przekrzywia głowę, przyglądając się podskakującym pośladkom Melissy. – Ładny ma tyłek. - Ta? – pyta niezobowiązująco Ryke, przyglądając się Daisy, kiedy ta patrzy za Melissą. - O tak – mówi Daisy. – Ale rywalizowałabym z nią moim tyłkiem. – Wydaje mi się, że sprawdza Ryke’a. Lo sztywnieje przy moim boku i czeka na reakcję swojego brata. Zakończ to, Ryke – słyszę jak Lo woła w myślach. Albo chciałabym sądzić, że go słyszę. Wciąż jeszcze nie otrzymałam tej supermocy. - Ona ma lepszy tyłek. Sorry – mówi, ale nie ogląda się za Melissą. Daisy skradła jego uwagę. 174 | S t r o n a

Addicted for Now Wzrusza ramionami. – Pewnie masz rację, ale gdybym musiała oceniać pośladki, to Rose byłaby na pierwszym miejscu. Ma też najlepsze włosy. - Masz ładne włosy – mówi do niej Lo. - Nie rób tego – ostrzega go Ryke, potrząsając głową. Jeżeli Daisy ma przez coś kompleksy, to przez włosy, których nie może ściąć ani przefarbować przez zasady swojej agencji. Twarz Lo zaostrza się pełna urazy, że Ryke wie więcej od niego. Bycie wyeliminowanym z życia przez trzy miesiące było straszne. Ryke doskonale wiedział co się dzieje, kiedy Lo był na odwyku. W przeciwieństwie do Lo. Zsuwam się w dół leżaka i kładę głowę w zagłębieniu jego ramienia. Lo przyciąga mnie do siebie. Ale moja obecność nie starczy. Nie mogę oddać mu tych wszystkich dni, które przegapił. - Moje włosy są w porządku – odzywa się Daisy. Ale podświadomie splata je w warkocza. Po czym wstaje i stawia palce u stóp na krawędzi basenu. Rzuca się do wody i o dziwo Ryke wskakuje za nią. Wynurza się na powierzchnię i mierzwi mokre włosy ręką. Oboje trzymają się ściany basenu zwróceni w naszą stronę. - Jest dobra w łóżku? – pyta go Daisy. Wytrzeszczam oczy. - Co, chcesz ją przelecieć? – odpowiada pytaniem. - Pewnie, czemu nie – mówi Daisy. Mam świadomość, że jest sarkastyczna, a Lo zagryza zęby. Jednakże Ryke uważa to za strasznie zabawne. - To bierz ją sobie, Daisy. Jest cała twoja. - Rzuciłbyś ot tak swoją dziewczynę. – Daisy mlaska językiem. - Nie jest moją dziewczyną. Jest przejściowa. - Wow – mówi beznamiętnie Daisy. – Dla jej dobra, mam nadzieję, że o tym wie. - Wie, ale mogłem obiecać jej tydzień oszałamiającego seksu za to, że porzuci swoją drużynę siatkarską. – Nic dziwnego, że jest taka nachalna. - Lepiej wymyśl, jak dobrze spełnić swoją część umowy – mówi Daisy, spoglądając za nasze leżaki. Odwracam głowę i dostrzegam kierującą się do nas Melissę z dwoma napojami. - Dlaczego? – pyta Ryke. - Jeżeli teraz wygląda na taką wkurzoną, to wyobraź sobie, jak będzie wyglądać w siódmy dzień celibatu. – Z jakiegoś powodu widzę moją zaniepokojoną, spanikowaną twarz. – Cieszę się, że nie jestem na twoim miejscu – śmieje się Daisy. 175 | S t r o n a

Addicted for Now Posyła jej gorzki uśmiech i kładzie rękę na jej głowie, wpychając ją pod wodę. Ta rzuca się pod powierzchnią, próbując się uwolnić. Lo potrząsa na niego głową. - No co? – pyta go Ryke. - Stąpasz po cholernie cienkiej granicy. - Jak zawsze, braciszku. – I wypuszcza Daisy, by mogła nabrać powietrza. Gdy wynurza głowę na powierzchnię, spluwa wodą prosto w twarz Ryke’a. Ochlapuje ją wodą, a Daisy musiała chyba zahaczyć o niego kostką pod powierzchnią, bo ten niemal wywraca się do tyłu. Zamiast tego chwyta się jej, żeby złapać równowagę. - Hej – odzywa się Melissa. W obu pina coladach tkwią małe parasolki. Przygląda się Ryke’owi i Daisy, temu jak Ryke zasadniczo przytula ją w wodzie, ale to naprawdę przypadek. A przynajmniej tak sobie wmawiam. Wtedy czuję się lepiej wobec tej sytuacji. Ryke odpływa od Daisy, a ona podpływa do miejsca, przy którym siedzimy. Znowu wyglądają całkowicie niewinnie, jakby przed chwilą nie miały miejsca żadne flirty. Być może nie miały. Może jestem prostym zboczeńcem, o wiele za często myślącym dolną partią ciała. Na pewno chodzi o to. Daisy wyciąga rękę po drinka. - Dziewicze daiquiri – mówi Melissa, podając jej białą mieszankę. - Och. – Daisy unosi w ręce przezroczystą szklankę. – Dlaczego? - Nie zrozumieli mnie, kiedy złożyłam zamówienie. Jesteśmy w obcym kraju. – Nie potrafię stwierdzić czy to plan, żeby nie upić Daisy, ale nie rozumiem, co miałaby z tego zyskać. Daisy wynurza się z wody i staje przemoczona na krawędzi. Chlapie wodą na nogi mojego leżaka i patrzy na Ryke’a. – Jak jest po hiszpańsku zero dziewiczych drinków? Melissa marszczy brwi. – Skąd miałby to wiedzieć? - Jest biegły w tym języku – odpowiada Daisy. Dowiedziała się o tym podczas swojej słodkiej szesnastki w Acapulco. Ryke ma opanowany hiszpański przez naukę w prywatnej szkole. Wychodzi z basenu i bierze od niej szklankę. – Zamówię ci pieprzonego drinka. Czekaj tu. – Odchodzi, a Melissa na pewno nie liczyła na to. Układa usta w podkówkę i rzuca spojrzeniem błyskawice, a to przerażające połączenie.

176 | S t r o n a

Addicted for Now Chociaż podoba mi się fakt, że w tym tygodniu nie tylko ja będę sfrustrowana seksualnie, to Melissa jest niczym nadchodząca burza. A kiedy Lo otaczają nieskończone ilości procentów i wciąż odczuwamy pogróżki szantażysty, ta podróż chwieje się na skraju chaosu. Mam tylko nadzieję, że Rose i Connor, dwoje trzeźwo myślących ludzi w naszej grupie, utrzymają nas na powierzchni. Znowu kieruję wzrok na basen. Nadal się sprzeczają. Dopomóż nam, Boże.

177 | S t r o n a

Addicted for Now

{22} LILY CALLOWAY Sen nienawidzi nałogowców. A przynajmniej taką mam teorię. Podczas gdy wszyscy inni są wypoczęci i wyszli zwiedzić Meksyk, Lo i ja musimy niechętnie wywlec się z łóżka. Moje zmarznięte mięśnie ledwo się budzą, kiedy natrysk wody obmywa mnie w letnim prysznicu. Unoszę nieprzytomne ramiona, żeby wetrzeć szampon we włosy i po chwili muszę wesprzeć się biodrem o zimne kafelki. Fakt, że śpimy do późna oznacza, że mamy cały pokój dla siebie. Nie uprawialiśmy seksu (i nie zamierzamy) ale ta chwilowa prywatność jest przyjemna. Gdy spłukuję szampon, otwierają się drzwi łazienki. Chociaż wiem, że tylko Lo został w pokoju, przylepiam się do ściany, zastanawiając się czy mgła magicznie ukryje moje nagie ciało. Widzę Lo przez szklane drzwiczki prysznicowe, które nie są na tyle zamglone, by mnie osłonić. A jeśli ja go widzę, to on z pewnością widzi mnie. Nawet dostrzegam przebłysk jego ostrych kości policzkowych i diabelskiego uśmiechu, na krótką chwilę spogląda mi w oczy. Potem odwraca się do umywalki. W moim umyśle zaczynają odgrywać się fantazje. W których wyobrażam sobie wszystko, co mógłby ze mną zrobić. - Dzień dobry, skarbie – odzywa się, przyglądając mi się przez lustro. Dwiema dłońmi układa swoje potargane brązowe włosy. Wcale mi to nie pomaga. - Mogłeś zapukać – mówię, kiedy ściąga koszulkę. Na jego klatce piersiowej prężą się mięśnie i nawet ma takie wyrzeźbione zagłębienia prowadzące do penisa. – Albo, no wiesz, zapowiedzieć swoje przybycie, jak to robią w Downton Abbey. Zdejmuje spodnie dresowe i teraz jest całkowicie nagusieńki. Pochodzi do szklanych drzwiczek prysznicowych i staje. A potem w nie puka. Stoję zmrożona przy kafelkowej ścianie. - Tu Loren Hale – mówi, rozciągając wargi w uśmiechu. – Mogę wejść? - Nie możemy… - waham się. Nie. Nie chcę kończyć tego zdania. - Nie możemy brać razem prysznica? – pyta niedowierzająco. – Kto tak mówi? – Nikt. Na pewno nie ja. - Możesz wejść, ale muszę cię ostrzec, że woda jest uparta. Niekiedy woli być zimna wbrew moim żądaniom. 178 | S t r o n a

Addicted for Now Otwiera drzwiczki. Nie patrz, Lily. Mimo woli spuszczam wzrok, a kiedy zaczynam się patrzeć, to nie mogę przestać. Wrażliwe miejsca pulsują na myśl o tym, jak mnie wypełnia. Chwyta palcami mój podbródek, zmuszając do uniesienia wzroku. - Jeśli będę musiał, to wezmę prysznic w kąpielówkach – mówi. Gorączkowo potrząsam głową. – Nie trzeba. Nie będę patrzeć. – Ale wypowiadając te słowa, impulsywnie zerkam w dół. Psia krew. Przyciąga mnie siła magnetyczna i na ułamek sekundy zdradzają mnie oczy. Patrzę w górę i wyrzucam ręce w powietrze. – Ostatni raz! Przysięgam! Uśmiecha się rozbawiony, po czym odsuwa się na bok, żeby wziąć z półeczki myjkę oraz mydło. Teraz mam idealny widok na jego tyłek. - To samo tyczy się mojego tyłka – mówi, śmiejąc się lekko, nie odwracając się do mnie. Odpręża mnie lekkość i humor w jego głosie. - Lubię twój tyłek – mówię, kiedy obraca się do mnie z myjką w ręce. - Wiem o tym – mruczy. Splata ze mną palce i przyciąga do swojego ciała. Udem ocieram się o jego penisa i oddech więźnie mi w gardle. – Nic ci nie jest, Lil – szepcze. Czuję coś wręcz przeciwnego. Sunie myjką po moich ramionach i palcach, namydlając moją skórę. Jestem urzeczona tymi wolnymi, niespiesznymi ruchami. Wtem myjka zsuwa się na brzuch i unosi do piersi, okrążając każdą z drobiazgową troską. Pochylam się nieznacznie do przodu i ściskam jego ramię. - Spokojnie – mówi cicho. – Pomyśl o tym, jak o teście. - Prysznic z tobą? – Otwieram szeroko oczy. - Prysznic ze mną – potwierdza skinięciem głowy – bez seksu na końcu. Umyję cię, a potem ty możesz umyć mnie, dobrze? Nie wiem, co mnie nachodzi. Po prostu… wydaje mi się, że to nierealne. Więc wyciągam rękę i szczypię go w ramię. Wzdryga się. – Co, u diabła? – I zabiera ręce. Nie, wracajcie! - Ja… ja upewniałam się, że to nie jest sen – wyjaśniam. – Przepraszam! – Schylam się i wyciskam dwa całusy na zaczerwienionej skórze. Jego tors unosi się i opada w głośnym śmiechu. – Powinnaś siebie uszczypnąć, głuptasie – mówi. A tak, racja. Ściskam skórę nad łokciem. Au, to rzeczywiście boli.

179 | S t r o n a

Addicted for Now Znowu przyciąga mnie do swej piersi i powoli sunie dłońmi po moich ramionach, rozpalając każdą część mojego ciała. Spogląda mi w oczy. – Jestem dla ciebie wystarczająco realny? Dobry Boże, tak. Mówi do mnie swobodnie, powracając do namydlania mojego ciała, jakby nie spowił mnie właśnie czarem uwodzicielskim Lorena Hale’a. – Dzisiaj możemy sami coś pozwiedzać. Cokolwiek zechcesz. To nasze pierwsze wakacje, na których Lo jest trzeźwy, a ja się leczę. Naszą ostatnią samotną wyprawą był weekend w Pradze. Nigdy nie dotarliśmy do muzeum ani Zamku na Hradczanach. Lo nie pozwolił mi samej chodzić po mieście, więc spędziliśmy czas w hotelowym barze, w którym mogłam wybrać sobie faceta, a on pić, i nikomu z nas nie groziło niebezpieczeństwo. Teraz to wspomnienie wydaje się smutne. Przegapiliśmy wszystkie przyjemne aspekty podróżowania. - Powinniśmy obejrzeć ruiny Majów – mówię, czując narastające podekscytowanie w brzuchu. – Och, i żółwie! Chcę zobaczyć żółwie. - No to mamy randkę. Randkę. Randkę w obcym kraju z moim chłopakiem. Randkę w obcym kraju z moim trzeźwym chłopakiem. Coś wspaniałego. Wtedy myjka kieruje się w dół i wszystkie myśli uciekają z mojej głowy. Trzymam się ramion Lo, gdy pociera myjką miejsce pomiędzy moimi nogami. Pragnę głębszego dotyku, żeby moje ciało eksplodowało w tej znajomej euforii. Ale przypominam sobie coś: To. Jest. Test. Zamierzam go zdać. Nieważne, jak jest trudny. Koncentruję się na jego oczach, a nie dłoniach. – Cześć, chłopaku – mówię, sprawdzając te słowo. Rzadko kiedy wypowiadam je przy nim na głos. Być może to odwróci moją uwagę. - Cześć, dziewczyno – odpowiada. – W porządku? – Unosi brwi z lekką przekorą. Wydaje mi się, że czasami rozumie mój stan fizyczny lepiej ode mnie. Myjka wznosi się do góry, opuszczając moje wrażliwe ciało i kiwam głową w odpowiedzi, niezdolna do jakichkolwiek słów. Woda moczy naszą skórę i pieści nas w swoim cieple, prowokując mnie do wzięcia go na wszelkie możliwe sposoby. Ale nie zrobię tego. Moje życie seksualne tkwi w jego rękach. Nie zaatakuję go. Nie zarzucę nogi na jego talię. Hamuję się. Z własnej woli. Czuję się nawet dobrze z tym faktem. A wtedy prysznic decyduje się na szalony epizod i woda leje się lodowatym strumieniem. Jasna cholera! 180 | S t r o n a

Addicted for Now Wrzeszczę i wskakuję na Lo, żeby uniknąć zimnego natrysku. I tyle z tego nie atakowania go. Ślizga się na mokrych kafelkach i niemal upada. Ale łapie równowagę i staje prosto, obejmując mnie w biodrach, żebym się nie przewaliła. Dopiero teraz orientuję się, że zarzuciłam na niego ramiona, a moja noga zdecydowanie znajduje się na jego talii. Ta pozycja nie jest wcale taka niewinna. Lecz jakiekolwiek podniecenie jest stłumione przez Lo. Ten śmieje się do rozpuku, a jego głos odbija się echem w kabinie prysznicowej. Nie potrafi przestać. Poważnie. - Bardzo śmieszne. Ten prysznic to demon – mówię mu. Próbuje ukryć uśmiech, ale nie udaje mu się. – Jeśli boisz się trochę zimnej wody, to jak zamierzasz pogłaskać gryzące żółwie? - Nie będę głaskać gryzących żółwi – mówię, stawiając nogę na podłodze. – Chcę głaskać tylko te urocze. Podaje mi butelkę szamponu z półki. – Och, a więc te brzydkie nie mają co liczyć na twoją miłość? Zostawisz je samotne, zziębnięte, niegłaskane? Marszczę mocno brwi. Ma rację. Powinnam pogłaskać wszystkie. Nawet te straszne. – Dobra, pogłaskam gryzące żółwie, ale tylko jeśli ktoś przytrzyma im pyszczki. – Przed przeczesaniem mu włosów, namydlam myjką jego mięśnie brzucha i śledzę naprężone wyżłobienia jego ciała, jestem metodyczna, ale nie skupiam się za bardzo na tym, do czego mogłoby to doprowadzić – czyli do niczego. Zamiast tego wciągam się w rozmowę. - Nie wydaje mi się, żeby żółwie miały pyszczki – odpowiada, znowu parskając śmiechem. - Ryjki? – pytam lekko skonsternowana. Jak nazywają się nosy żółwi? - Ryjki mają świnie. – Debatujemy nad egzystencją żółwiego nosa i różnicą pomiędzy ruinami Majów i Azteków podczas obmywania siebie nawzajem, a potem oboje wychodzimy spod prysznica i wycieramy się. Po długiej chwili zdaję sobie sprawę, że czuję się dobrze. Że bardziej ekscytuje mnie myśl o wspólnym spędzeniu dnia niż myśl o seksie. Nie wiem czy jutro będę czuć się tak samo. Ale dzisiaj… jest miło.

181 | S t r o n a

Addicted for Now

{23} LOREN HALE Podeszwy moich Nike’ek zatapiają się w piasku, wbijając się mocno w nierówną powierzchnię, kiedy biegnę. Słońce odbija się od mojego nagiego torsu i mam nadzieję, że nałożyłem na siebie wystarczająco balsamu, żeby uniknąć nieprzyjemnego oparzenia. Nawet w parzącym upale Ryke biegnie przy moim boku, trzymając się mojego dłużącego się kroku. Staram się biegać każdego poranka. Pomaga to przy moich pragnieniach, zwłaszcza w Cancun. Jak tylko wychodzę z pokoju hotelowego widzę gdzieś schlanego studenta albo butelkę piwa. W tym jednym kurorcie znajduje się siedemnaście barów. Wiedziałem, że przyjazd tutaj będzie dla mnie ogromnym testem, ale nigdy nie przewidziałbym tego, co będę czuć. Wczorajszy dzień z Lily był dosłownie jedynym dniem, kiedy ani razu nie pomyślałem o alkoholu. Ani razu. Nurkowaliśmy wśród żółwi i wspięliśmy się na szczyt ruin Majów. Nigdy nie zapytała o seks, a ja nie pragnąłem whisky. Ale to był jeden dobry dzień wśród wielu gównianych. Chcę poprawić naszą statystykę, zmniejszyć liczbę wszystkich złych dni, dopóki staną się jedynie złym snem. Staram się mocniej, wilgotne powietrze zaciska moje płuca. Pot zrasza moją skórę, a ból ogarniający moje mięśnie jest lepszy od dręczących myśli. Więc popycham się dalej. Zginam nogi w kolanach i biegnę do przodu. A Ryke ani razu nie opuszcza mojego boku. Wiem, że gdyby nie zależało mi tak bardzo na Lily – ani nie miałbym tutaj Ryke’a, który spiorunowałby mnie wzrokiem – już dawno przerwałbym abstynencję. No i Connor sprawia, że chcę być lepszą osobą – jakkolwiek głupio to brzmi. Ale dzisiaj się rozdzieliliśmy. Lily jest na zakupach z Rose i Connorem, więc ma przerwę od szaleńczych myśli o seksie. Otaczanie się innymi ludźmi wciąż jest dla nas nowe i trochę wyczerpujące, ale robimy, co w naszej mocy. Spoglądam przez ramię i niemal od razu zwalniamy do truchtu. Melissa i Daisy są kropkami w oddali. Tylko one chciały dołączyć do nas w biegu. Nic dziwnego, skoro Lily po minucie biegu wygląda jak Wielki, Zły Wilk, który fuka i chucha i nigdy w życiu nie widziałem, żeby Rose miała na sobie tenisówki. Dołączyłby do nas Connor, ale nie chciał zostawiać Rose i Lily samych na zakupach w Meksyku. Po chwili całkowicie się zatrzymujemy. – Detektyw Connora dalej nie znalazł nic nowego? – pyta Ryke, ocierając czoło wierzchem dłoni, on także nie ma koszulki. - Connor twierdzi, że próbuje znaleźć go najszybciej, jak się da. – A jeżeli jego kontakty nie dadzą rezultatu, to może ojciec będzie miał więcej szczęścia. Ale nie powiem Ryke’owi, że rozmawiam z Jonathanem Halem. Nie wyjdzie z tego nic dobrego. 182 | S t r o n a

Addicted for Now - Powiedzmy, że nastąpi najgorszy scenariusz i wycieknie informacja, że Lily jest seksoholiczką – mówi Ryke, odkręcając butelkę wody, gdy czekamy, aż dogonią nas dziewczęta. – Co wtedy? Ściska mnie w żołądku na tę myśl. – Nawet nie chcę dopuszczać do siebie takiej myśli. – Wyobrażam sobie tylko, jak Lily szlocha i nic nie może jej pocieszyć. Oglądanie jej w takiej agonii zabiłoby mnie, ale jeśli znajdziemy się na takiej drodze, to nie mogę uciec do alkoholu. Choć raz muszę ją wspierać. To moja najlepsza przyjaciółka na całym cholernym świecie. I zasługuje na takiego faceta, który będzie potrafił poprawić jej samopoczucie, a nie pogorszyć. Jeżeli nie potrafię tego zrobić, to naprawdę nie powinniśmy ze sobą być. Ryke przygląda mi się. – Dalej bierzesz Antabuse? Posyłam mu gorzki uśmiech. – Jedna tabletka dziennie trzyma demony w ryzach. - Nie odpowiedziałeś. - Tak, tato. – Rozciągam mięśnie, wyciągam ramię przez klatkę piersiową, próbując przełamać te nagromadzone napięcie. Gdybym nie miał w kieszeni buteleczki z tabletkami – gdybym zostawił ją w walizce z resztą skradzionego bagażu – byłbym bardziej skuszony do napicia się. Choć raz miałem szczęście. Ale nie cierpię gadać o tym lekarstwie. Rozmowa nakłania mnie do myślenia, a myślenie nakłania mnie do napicia się pieprzonego drinka. - Szkoda, że wcześniej nie powiedziałeś mi o Masonie Nixie – wyznaje Ryke, raz jeszcze zmieniając temat, tym razem na jednego z naszych głównych podejrzanych. Ryke jest w tym dobry – w rozmawianiu i obracaniu się w różnych tematach. Ja skupiam się na jednym, a jego okrężne dyskusje wciągają mnie niczym wir. - Dlaczego? - Chodzimy na tę samą cholerną siłownię w Penn. Widuję go niemal codziennie. Gdybym wiedział, co zrobił, to nie… tolerowałbym go. - A jak wygląda twoje nie tolerowanie go? – pytam, ściągając brwi. Wyobrażam sobie, jak zadaje cios za ciosem w zarozumiałą gębę Masona Nixa. Przyznaję, że ja już to zrobiłem. - Być może trochę się posprzeczaliśmy – odpowiada Ryke. I tak wyobrażam sobie walkę na pięści. - Wiesz – mruczę, wpatrując się w swoją butelkę wody – przez długi czas po pierwszym roku studiów myślałem, że to ja zawiniłem. Nie powiem ci nawet, ile przebiłem opon. A Lily powiedziała, że nie spodziewała się tego, co wydarzyło się tamtej nocy, ale wcale jej to nie przeszkadzało. – Potrząsam głową, myśląc o naszym pierwszym roku w Penn. Oboje poszliśmy na imprezę bractwa, była tam też cała drużyna piłkarska. Większość tej imprezy nadal jest dla mnie zamazana. Ale pamiętam, jak słyszałem pewnych gości w pobliżu kuchni 183 | S t r o n a

Addicted for Now gadających o jakiejś dziewczynie na drugim piętrze. Ktoś o imieniu Mason przekonał studentkę pierwszego roku, żeby przeleciała wszystkich facetów z drużyny piłkarskiej. Jednego po drugim. Nikt nie musiał mi mówić, że to była ona. Po prostu wiedziałem. Złapałem butelkę Jima Beama, wyciągnąłem mój ząbkowany nóż myśliwski i szaleńczo przemierzałem parking. Traciłem rozum przy każdym aucie z pieprzoną piłkarską naklejką, odznaką, identyfikatorem, czymkolwiek. Będą musieli znaleźć sobie inną podwózkę do domu. Tamtego ranka była oszołomiona i skacowana, ale jakoś udało mi się wyciągnąć z niej prawdę. Mason Nix zapytał czy chce przeżyć noc swojego życia, a ona zgodziła się pod warunkiem, że nikt nie będzie tego oglądał. Pod warunkiem, że każdy facet wejdzie i wyjdzie, jak w jakiejś fabryce. Twierdziła, że to była jedna z jej fantazji. I spełniła się, ale widziałem, jak bardzo zżerał ją potem wstyd. Schowała się w sobie i czekała, aż spojrzę na nią tak, jakby była obrzydliwa i brudna. Lecz ja chciałem ją tylko przytulić i powiedzieć, że jest warta o wiele więcej od tego, czego szukała. Ale wtedy byłem samolubnym kutasem. Jeszcze nie zamierzałem zmieniać naszej dynamiki. Myślałem, że jeśli przezwycięży swój nałóg, to sprawi, że ja przezwyciężę swój. A teraz tylko tego dla nas pragnę. - Pamiętam, jak to tłumaczyłeś – mówi Ryke. – Ale pieprzyć to, Lo. Nie znałem Lily zanim staliście się parą, ale nie ma znaczenia czy chciała tego, czy nie. Żaden szanujący się mężczyzna nie zaoferowałby czegoś takiego dziewczynie, zwłaszcza pijanej. Miałeś wszelkie prawo, żeby się wściec i ścigać tego dupka. - Ta… może. – Ale teraz to może Mason Nix terroryzuje Lily. Melissa biegnie lekkim truchtem, ani trochę niezmachana. Jest coraz bliżej nas, ale u jej boku nie widać Daisy. Czuję ścisk w brzuchu i szybko obrzucam spojrzeniem plażę. Nie mogłem już zgubić siostry Lily. Ledwo minęła godzina. - Ryke… - Uderzam go w ramię i wskazuję na samotną Melissę. Ryke przeszukuje plażę twardym spojrzeniem, zaalarmowany. Obaj wyglądamy, jakbyśmy zaraz mieli przystąpić do meczu UFC, nasze mięśnie są napięte, kręgosłupy wyprostowane. To pewnie geny Hale’ów. Poklepuje mnie po ramieniu i wskazuje miejsce przy wybrzeżu, gdzie fale okrywają piasek. Ledwo udaje mi się dostrzec głowę wysokiej blondynki rozmawiającej z dwójką miejscowych mężczyzn, którzy noszą na ramionach sznurki biżuterii. Cholera. 184 | S t r o n a

Addicted for Now Nim zdążę choćby się ruszyć, Ryke zaczyna biec. Trzymam się blisko za nim, licząc na to, że nie zrazi miejscowych. Ten obrazek, w którym wyobrażałem sobie, że chronię Daisy – ta, sądziłam, że ta bójka będzie pomiędzy pijanymi, głupimi kolesiami. Ale tym dwóm pewnie spodobałoby się wyciągnięcie noża, gdyby sprawy się pogorszyły. Nie chcę trafić do więzienia w obcym kraju, nie posiadając pieprzonego paszportu. Na szczęście Ryke zwalnia, kiedy do nich docieramy, wpatrując się w Daisy, a nie tych facetów. Dołączam do nich, gdy Daisy unosi dwa łańcuszki ze srebrnymi monetami Majów na końcówkach. – Podobno są ręcznie robione. Ale nie potrafię stwierdzić czy to prawda. – Wzrusza ramionami. – Chyba uwierzę Pablo na słowo. Kieruję spojrzenie na dwóch meksykańskich mężczyzn, stojących biernie ze swoimi plecakami i biżuterią. ich skóra jest ciemna od ciągłego przechadzania się po plaży. Wyglądają na nieszkodliwych i mam podejrzenie, że to Daisy podeszła do nich pierwsza. Jest trochę bardziej nieokiełznana niż pamiętam. A nawet szalona. Tyle przegapiłem przez ten odwyk – a może zawsze taka była, a ja byłem zbyt pijany, żeby zauważyć. - Nie możesz tak uciekać i gadać z nieznajomymi – mówię do niej. Brzmi to durnie i rodzicielsko – normalnie nie powiedziałbym czegoś takiego. Kiedy stałem się kimś, kto wygłasza komuś kazanie na temat odpowiedzialności? Szlag – zamieniam się w Rose. - Nie jesteśmy nieznajomymi – odpiera szybko Daisy. – To jest Pablo i… - Zamyślona mruży oczy. – Ernesto… tak myślę. Facet z większym zaopatrzeniem kiwa na to głową i wyciąga do Daisy plastikową torbę wypełnioną naszyjnikami i kamyczkami. – Onyks. Rubiny. Szafiry. Mrużę oczy. – Masz tam też sztabkę złota? Ryke łapie Daisy za nadgarstek i przyciąga do swojego boku. Wyrywa się Ryke’owi i spogląda za siebie. – Melissa wywierca ci dziury w głowie. Ryke nawet tego nie sprawdza. – Nie przejmuj się nią. – Melissa znajduje się jakieś 5 metrów dalej ze skrzyżowanymi ramionami i czeka, aż Ryke do niej dołączy. Ale porzucił swoją dziewczynę, aby pomóc mi z tą sytuacją. Nie przyznam tego głośno, ale jestem mu wdzięczny. - Po prostu nie chcę wpakować cię w kłopoty – mówi mu Daisy. - Dam sobie radę. – Wbija w nią spojrzenie. Wcinam się: - Daisy, chodźmy. - Czekajcie – mówi, podnosząc rękę, żeby pokazać dwa naszyjniki. – Jak myślisz, który spodoba się Lily? – No i teraz czuję się jak dupek. Chciała tylko kupić biżuterię swojej siostrze. 185 | S t r o n a

Addicted for Now Lily nie często nosi naszyjniki, a fakt, że wiem o tym lepiej od Daisy poprawia mi trochę samopoczucie. Ale w brzuchu ściska mnie niepokój – ponieważ to znaczy, że nasza izolacja napięła jej relację z siostrami. I muszę sobie przypominać, że w tej podróży chodzi o odbudowanie wszystkiego, co lekceważyliśmy. Sądzę, że Lily spodobałoby się wszystko, co podarowałaby jej Daisy. Przyglądam się obu naszyjnikom, jeden jest z czarnego sznurka, a drugi z łańcuszka. Daisy sunie palcem po naszyjniku ze sznurka. – Ten jest bardzo ekscytujący. Pomyślałam, że na pewno będzie miała z nim frajdę. - Zdecydowanie – mówię. Daisy obraca się do Ernesto i oddaje mu łańcuszek. – Biorę tylko ten. – Unosi do góry sznurek. – Ile będzie? - Dwieście sześćdziesiąt – odpowiada z silnym akcentem. Ona otwiera szeroko usta. – Co? - Peso. Peso. Peso – mówi szybko, obawiając się, że straci klienta. – Dwadzieścia dolarów. Dwieście sześćdziesiąt peso. - Ooo. – Daisy jaśnieją oczy. Śmieje się, jakby wcale o tym nie wiedziała, ale cały ranek pomagała Lily w zrozumieniu rozmowy na temat peso i dolarów nim poszła na zakupy. Daisy mówiła, że stała się ekspertką w kalkulacji waluty w Europie podczas sesji zdjęciowych i tygodnia mody. - Daisy – ostrzegam. A ja myślałem, że to Ryke będzie sprawiał kłopoty. Ryke patrzy na mnie z przechyloną głową, unosząc brwi jakby mówił a nie mówiłem. Ta, mówił, że zeskoczyła z klifu, ale nie sądziłem, że będzie się to równać z kantowaniem miejscowego na plaży. Daisy zbywa mnie machnięciem ręki. – Chwileczkę, słodziutki. Ryke sztywnieje, a ja marszczę brwi. Co się dzieje, do cholery? - Mam tylko… - Wyciąga plik gotówki z góry bikini, jakby to nie było nic takiego, jakby Ernesto właśnie nie zaczął gapić się na jej piersi. Odlicza banknoty jeden po drugim, naprawdę cholernie wolno. - …dwieście peso. – Niewinnie podnosi wielkie zielone oczy na Ernesto, ale on dalej gapi się na jej cycki. Wychodzę naprzód zirytowany do granic możliwości. – Hej. – Pstrykam na niego palcami. – Dwieście peso? Ernesto w końcu patrzy na mnie i potrząsa głową. - O nie – mówi Daisy. Obejmuje mnie w pasie i przyciska głowę do mojego torsu. Nieruchomieję. – Widzisz, jesteśmy na miesiącu miodowym i obiecałam siostrze, że coś jej 186 | S t r o n a

Addicted for Now przywiozę. Bardzo by się jej to spodobało. Wiem o tym. Mógłbyś choć raz zrobić wyjątek, proszę? Patrzę szeroko otwartymi oczami na Ryke’a, ale on piorunuje spojrzeniem, a kiedy mam na myśli piorunujące spojrzenie, to chodzi mi o to, że teraz bardzo przypomina Frankensteina. Twardo zaciśnięta szczęka, dłonie złożone w pięści, napięte ramiona i zasznurowane usta. Wygląda na gotowego do walki. Ale nie jestem pewien, kogo chce uderzyć. - Nie. Dwieście sześćdziesiąt – powtarza Ernesto. Daisy opadają ramiona i odwraca się do mnie, kładąc rękę na mojej klatce piersiowej. – Masz przy sobie jakieś peso, słodziutki? - Nie, więc może powinniśmy się wycofać, kochanie. - Oddaj mi pieniądze – odzywa się Ryke, wyciągając do niej rękę. Jej twarz się rozpogadza i na szczęście wycofuje się do Ryke’a, wychodząc poza zasięg słuchu miejscowych. Idę tuż za nią. – Będziesz targował się po hiszpańsku? – pyta, wsuwając mu do ręki banknoty. - Pewnie – mówi. – Najpierw oddaj mi resztę kasy. - Wszystko masz w ręce. - Masz je w piersiach. Ściągam brwi, nie chcąc by mówił cokolwiek o jej piersiach. Kiedykolwiek. To Daisy Calloway. Daisy spogląda na swoje piersi, marszcząc czoło i kieruję swój grymas ku niebu. Obwiniam o to wszystko ciebie, Boże. Że pozwalasz na to, by młodsze siostry miały piersi. - Nic tutaj nie widzę. - Sam bym sprawdził, ale jestem tutaj z dziewczyną – rzuca ironicznie Ryke. Dobra. Nie. Jeżeli jestem w czymś dobry, to w wypowiadaniu własnego pieprzonego zdania. – Istnieje milion innych cholernych powodów, dla których nie powinieneś tego robić – mówię chłodno, moja krew zamienia się w lód. Daisy ignoruje mnie, odpowiadając: - Melissa odeszła trzy minuty temu, kiedy nie chciałeś do niej podejść. Jaką masz teraz wymówkę? Stawia mu wyzwanie. A on jest typem faceta, który chętnie wyzwanie przyjmie. Staję pomiędzy nimi, zanim Ryke zdąży jej odpowiedzieć. Patrzę na Ryke’a z uniesionymi brwiami w niedowierzeniu. Serio myślałem, że wyśniłem sobie to, co wydarzyło 187 | S t r o n a

Addicted for Now się na basenie. To nie było nic takiego, wmawiałem sobie. Zachowywał się miło, nakłaniał ją do zjedzenia taco, chociaż powinien jej je podać zamiast pozwalać, żeby jadła mu z ręki. Nie powinien był ścierać sosu z jej podbródka. Nie powinien był żartować z nią o pieprzeniu się z Melissą. Jest tyle rzeczy, których nie powinien robić. Ale pozwoliłem sobie wierzyć, że po prostu jest idiotą. Nie rozumie ograniczeń. To jest największy problem Ryke’a. Ale jak mam wyjaśnić coś takiego. - No co? – warczy do mnie obronnie Ryke’a. – Staram się wyciągnąć nas z tej pieprzonej sytuacji. – Znowu patrzy na Daisy i wychodzi naprzód, żeby do niej sięgnąć. Kładę rękę na jego piersi, żeby go zatrzymać i szybko obracam się do Daisy. - Daj resztę pieniędzy. - Ja nie… - Już. – Nie słyszę własnego głosu ani tego jak chamsko brzmi. Słyszę tylko mojego przyrodniego brata oferującego obmacać młodszą siostrę mojej dziewczyny. Gówno mnie obchodzi czy to był żart, sarkazm czy cokolwiek, kurwa, innego. Chyba później go zabiję. Uśmiech Daisy natychmiast znika i po raz kolejny sięga do swojego bikini. Spoglądam na piasek, niebo, gdziekolwiek prócz jej piersi, dopóki nie wkłada mi do ręki pieniędzy. Zabieram Ryke’owi resztę jej gotówki i przeliczam dwieście sześćdziesiąt peso. - Chciałam się tylko zabawić – mówi cicho ze skruchą. – Przepraszam. Przeprosiła i wiem, że powinienem odpuścić. Ale gotuję się ze złości. – Są inne sposoby na zabawę. – Podaję Ernesto pieniądze. Obaj faceci kiwają głowami z wdzięcznością i oddalają się w kierunku kurortu w pobliżu rzędu słomianych szopek i białych kabin plażowych. Wracam spojrzeniem do Daisy, wciąż zdenerwowany. – Jesteś cholerną córką magnata zarabiającego miliard dolców. Targowanie się z człowiekiem, który zarabia tysiąc razy mniej od ciebie odpowiada złodziejstwu. Jej oczy robią się wielkie, okrągłe oraz lekko załzawione i odczuwam ból ze świadomości, że to ja wywołuję u niej te uczucia. Cierpienie w mojej piersi jedynie się wzmacnia, ponieważ nie potrafię zamilknąć. Nie wiem jak. – Następnym razem wypożycz sobie pieprzony skuter wodny. - Chciałam zrobić coś normalnego. - Nie jesteś normalna. Żadne z nas. - Lo – odzywa się ostrzegawczo Ryke. Ale jego głos jest niczym kolce wbijające się w moje plecy. - Nawet się do mnie, kurwa, nie odzywaj – odpowiadam gniewnie. W tej chwili go nienawidzę. A najbardziej nienawidzę siebie. Nie cierpię faktu, że właśnie wyżyłem się na Daisy, która tak naprawdę nie zrobiła nic złego. A przynajmniej nic takiego, co dałoby 188 | S t r o n a

Addicted for Now podstawy moim ostrym słowom. Wyrzuty sumienia smakują kwasem, który zwykle tuszuję alkoholem. Mój następny oddech jest urywany i Ryke skupia się na mnie na dłuższą chwilę. Ale kiedy Daisy wciąga mocno powietrze, wpatrując się w piasek ze łzami w oczach, próbując pohamować emocje, on kieruje spojrzenie na nią. Przyglądam się zmianie wyrazu jego twarzy. Jeżeli martwił się o mnie, to nie wiem nawet jak nazwać minę, z którą patrzy na nią. Do diabła, co przegapiłem, kiedy byłem na odwyku? - Muszę stąd iść. – Krzywię się, zdając sobie sprawę, że powiedziałem to na głos. Zaczynam iść. Ryke przytomnieje i podąża za mną. – Gdzie się wybierasz, kurwa? Jego wściekłość mnie napędza i nagle się zatrzymuję. Niemal wpada na mój tors. – Co jest z tobą nie tak, do cholery? – syczę. – Ona ma szesnaście lat. – Kątem oka widzę Daisy, która stoi na boku, patrząc w naszym kierunku, ale nie zamierza nam przerywać. - Nic nie robię – odpiera Ryke. Zaczyna boleć mnie czoło od ciągłego marszczenia. Chyba nie mówi serio, ale myślę, że on w to wierzy. To cholernie przerażające. – Nie bądź tępy. Ryke na chwilę przykłada ręce do głowy. Nigdy nie widziałem, żeby się załamywał i mam świadomość, że stara się uspokoić. – Jestem szczery do bólu i szorstki – mówi. Ale dobrze wie, że nie takiej chcę odpowiedzi. – Nie potrafię tego wyłączyć. - Będziesz wyłączał w jej towarzystwie – mówię pogardliwie. – I wiesz co, zaprosiłem cię do Cancun i mogę cię wyprosić. - Wypraszasz mnie? - Nie, ale w tej chwili nie chcę z tobą rozmawiać ani przebywać w twoim towarzystwie. Chwyta mnie za ramię nim zdążę się odwrócić. – Czekaj. - No co? Będziesz obwiniał o wszystko fakt, że jesteś szczery do bólu? Gdy Connor tego chce, to jest równie szczery, co ty, a nigdy nie powiedziałby takich samych rzeczy. - Bo jestem jebanym dupkiem – mówi Ryke. - To nie wystarczy. Ryke’owi drgają nozdrza i wskazuje na swoją pierś. – Wychowywała mnie samotna matka, Lo… - Connora też – odparowuję. Nie daję Ryke’owi ani chwili wytchnienia. Każę mu przeskakiwać najwyższe mury, a on każdy test przyjmuje bez skargi, ale widzę, że teraz

189 | S t r o n a

Addicted for Now rozrywa go od środka. I po cichu cieszę się, że w końcu się łamie. Ale z drugiej strony nie cierpię tego, że czerpię przyjemność z czyjegoś cierpienia. - Przestań porównywać mnie do niego – odpiera wściekle Ryke. – Jego matka była dyrektorką korporacji. Moja matka siedziała cały dzień w domu i obmyślała sposoby na wykiwanie mojego ojca. Wiele lat byłem pomiędzy nimi rozdarty, musiałem wybierać strony i wybrałem jej. – Znowu wskazuje swój tors, a w jego oczach żarzy się ogień. – Byłem zmuszony wierzyć, że ona jest świętą, a on szatanem, podczas gdy oboje są winni rzeczy, których nie potrafię przetrawić. Wiesz jak to jest – tak zajadle bronić kogoś z miłości, a potem uświadomić sobie, że ta osoba nie jest wcale bardziej niewinna od człowieka, którego nienawidziłeś? To jest do dupy. W mojej klatce piersiowej zrobiło się tak ciasno, że muszę zmuszać się do oddychania. Ryke robi krok do przodu. – Kocham kobiety i troszczę się o nie bardziej niż, kurwa, zdajesz sobie w ogóle z tego sprawę, Lo. Ale patrzyłem, jak po rozwodzie moja matka robi się bezduszna. Mówię nie te rzeczy, co trzeba, bo przestało mnie obchodzić, co myślą o mnie ludzie. Przestałem próbować udawać zaślepionego miłością syna – rolę, przez którą przechodzi teraz ta dziewczyna. I oglądanie tego cholernie mnie zabija. Napada mnie tyle uczuć, że niemal nie widzę na oczy. Kiwam bez przerwy głową, starając się zrozumieć jego punkt widzenia, próbując to wszystko pojąć. – Potrzebuję przestrzeni… - żeby pomyśleć. - Nie mogę zostawić cię samego w takim stanie. – Ryke oddycha ciężko i waha się z położeniem dłoni na moim ramieniu. Jeżeli dotknie mnie choć jednym palcem, to odskoczę. Jestem tak pełny nienawiści, urazy i czerni… a to wszystko zwykle kieruje mnie do baru. - Wrócę do pokoju razem z Daisy – mówię. – Ty idź znaleźć Melissę. Wiesz, tę dziewczynę, z którą tutaj przyjechałeś. – Nie chcę go już męczyć, ale strasznie łatwo jest ranić ludzi, zwłaszcza mojego brata. Ryke przyjmuje cios i ani drgnie. – Prawie doprowadziłeś Daisy do płaczu. Naprawdę chcesz spędzić z nią czas sam na sam? - Będę miał szansę, żeby przeprosić – odpowiadam. – Albo spodoba ci się ten scenariusz, albo sam stąd pójdę. – Drżą mi ręce i zaciskam je w pięści. Ryke nigdy nie zostawiłby mnie samego w takiej chwili. Chcę się odprężyć. Usiąść przy barze i po prostu odpłynąć. Ryke gestykuluje do Daisy, która do nas podbiega. Gdy staje przy jego boku, on mówi: Nie pozwól mu się napić. - Okej. Dopiero po chwili oddala się plażą. My kierujemy się do kurortu w ciężkim milczeniu, które naciska na moją klatkę piersiową. - Przepraszam – mamroczę w końcu, kiedy czekamy na windę. 190 | S t r o n a

Addicted for Now - Nic się nie stało – odpowiada Daisy. – Miałeś rację. Źle postąpiłam. Czasami po prostu zapominam o pieniądzach. Spróbuję się poprawić. - Ta, ale mnie też czasem się to zdarza. I nie jestem twoim tatą. Nie powinienem robić ci wykładów. – Ani nikomu innemu. Uśmiecha się. – Miło wiedzieć, że ci zależy. Zatrzymujemy się na naszym piętrze i idzie przede mną, dając mi czas na namysł. Rzeczywiście mi zależy. Dlatego, że jestem trzeźwy czy dlatego, że trochę się pozmieniało? Chciałbym wiedzieć. Daisy czeka przy drzwiach i nagle blednie zmartwiona. – Powiesz o tym Lily? Zapyta mnie, co się stało, kiedy tylko wejdziemy do środka. Byliśmy w swoim towarzystwie tak mnóstwo czasu, że zauważamy język naszych ciał i mój język mówi, że tracę nerwy. Nie zamierzałem jej okłamywać. – Tak – odpowiadam – ale nie sądzę, że będzie się wściekać. - Naprawdę? Bo chyba nigdy nie widziałam Lily w bestialskiej wersji, tak jak na przykład jest to wieczne nastawienie Rose i zawsze bałam się to zobaczyć. Uśmiecham się, próbując przypomnieć sobie wściekłą Lily. Rzeczywiście przypomina małego potworka, ale dla mnie jest to bardziej urocze niż przerażające. – Nic ci nie będzie. Nie wiem czy Daisy uważa, że naprawdę tak bardzo zdenerwowało mnie to targowanie się, czy może zdaje sobie sprawę, że zauważyłem jej flirtowanie z Rykiem i sądzę, że oboje są w tym winni. Ale nigdy nie będę z nią o tym rozmawiał. Lily może zająć się swoją siostrą, a ja zajmę się swoim bratem. Daisy oddycha z ulgą, po czym odsuwa się z drogi. Wsuwam kartę magnetyczną i wchodzimy do pokoju. Rose składa ubrania na najbliższym łóżku, podczas gdy Connor porządkuje przeróżne torby otaczające pomieszczenie. Pomiędzy tym, co przyniosła Daisy, a tym, co teraz kupiła Rose, sądzę, że oficjalnie mamy ciuchy na cały tydzień dla siedmiu osób. - Jak się biegało? – pyta Connor. - Gorąco – odpowiada Daisy. Szukam w pokoju Lily, nie mogąc jej znaleźć i po chwili spoglądam przez szklane drzwi na patio. Siedzi skulona na krześle, przyciskając nogi do klatki piersiowej i przygląda się ptakom czy coś. Kieruję się do drzwi i nagle Connor blokuje mi wyjście, jakby chciał ze mną pogadać. Tak naprawdę chcę rozmawiać tylko z Lily. Chcę wiedzieć czy wiedziała o tej sytuacji pomiędzy Rykiem i Daisy… Jezu, nie wiem nawet jak ją nazwać. 191 | S t r o n a

Addicted for Now - Co? – pytam nieuprzejmie. Daisy koncentruje się na nas zaciekawiona, a to sprawia, że Rose poklepuje swój materac. – Daisy, pomóż mi składać – nakłania. Daisy reaguje na wołanie swojej siostry – przypominając mi o tym, co powiedział o niej Ryke. I krzywię się lekko, nie chcąc, żeby matka miała mocny wpływ na Daisy. Wszystkie te dziewczyny posiadają kompleksy i mam świadomość, że większość ludzi miałoby jakiś kompleks przez swobodę naszych stylów życia i nacisk, żeby ją utrzymać. Wydaje mi się, że wszyscy jesteśmy trochę popieprzeni. Connor prowadzi mnie do ściany znajdującej się najdalej od dziewcząt. Natychmiast pojmuję, o co chodzi. Odsuwa mnie od Daisy, by nic nie usłyszała. Cokolwiek chce mi powiedzieć Connor – chodzi o Lily. W głowie przewijają się najgorsze myśli. Zdradziła. Przespała się z jakimś kasjerem z Bloomingdales. Przeleciała innego kolesia. Czuję odpływający z twarzy kolor. Czuję jak przekręca mi się w żołądku. Mój świat powoli zaczyna się rozpadać. Powinienem był z nią być. Próbuję ominąć Connora i dotrzeć na patio, chcę z nią porozmawiać, chcę to naprawić, chcę znowu być sam. Connor raz jeszcze staje przede mną i kładzie mi rękę na ramieniu. Wyczytuje panikę z mojej twarzy i mówi: - Nic takiego się nie wydarzyło. – Nie znam Connora na tyle dobrze, by wiedzieć, co oznacza takiego, a to jeszcze bardziej podwyższa moje spięcie. - Co się wydarzyło? – pytam cicho. Pozostaje zdecydowany, spokojny i z jakiegoś dziwnego powodu przechodzą na mnie te uczucia. Jego niedbałe nastawienie każe mi wierzyć, że to nic okropnego i zastanawiam się czy taki jest dar Connora Cobalta. Uspokajanie ludzi swoich zachowaniem, a nie słowami. - Posłuchaj – mówi spokojnie – Rose nie chciała ci mówić, ale raczej ją przekonałem. – Uśmiecha się na swoje własne zwycięstwo. – Pragnie, żeby Lily sama radziła sobie ze swoimi sprawami. W feministycznej perspektywie wygląda na to, że kiedy pomagasz Lily, to nie dajesz jej szansy, by samodzielnie stała się silna. Czuję się, jakby dźgnął mnie nożem, chociaż są to słowa Rose. – Wiem, że nie jestem jej jebanym lekiem – mówię, próbując naśladować spokojny ton Connora, ale mój głos jest napięty. Pozwalałem Lily samej osiągać sukcesy, ale to ja uprawiam z nią seks. Mogę tylko kazać jej przestać, kierować nią. To ona aktywnie podejmuje decyzję, by prosić mnie o seks, 192 | S t r o n a

Addicted for Now by pragnąć seksu, by poddawać się łaknieniom na tyle, aby kontrolowały jej myślami. To wszystko zależy od niej. - Wiem i Lily nigdy nie będzie całkowicie zdana na samą siebie. Tak właśnie powiedziałem Rose. Sypiasz z nią, a seksoholizm wymaga dwóch osób do wyzdrowienia. W tym stanęła po mojej stronie. – Wydaje mi się, że wciąż się chełpi, żeby opóźnić wiadomości. - Connor. Powiedz mi. Kiwa głową. – Zauważyłem, że Lily potrafi czasami się wyłączyć – mówi – i tak naprawdę sądziłem, że po prostu jest trochę wolna. Ale potem dowiedziałem się, że jest seksoholiczką i wiem, że fantazjowanie może być wielkim problemem w tym nałogu. Wiem, do czego to zmierza i nie powinienem czuć ulgi. Ale czuję jak ciężar powoli unosi się z mojej piersi. – I? - I nie było w tym nic złego. Wyłączała się parę razy, a Rose przywracała ją rozmowami. Potem Rose musiała przymierzyć praktycznie wszystkie pary szpilek w jej rozmiarze i oboje zapomnieliśmy o Lily… dopóki jej nie usłyszeliśmy. Co takiego? Nie masturbowałaby się publicznie. Nigdy czegoś takiego nie robiła. Znowu czuję ból w piersi. – Usłyszeliście ją? Masturbowała się? - Nie – odpiera szybko Connor. – Nie o to chodzi. Dobrze. - Ale usłyszeliśmy jak dochodzi. Że co? – Nie rozumiem. Jak to możliwe? - Istnieje wiele nauk o żeńskim organizmie. Nie jest w pełni zrozumiany, lecz wielu naukowców pokazało, że można doznać orgazmu przez samą myśl. Fantazjowała i miała orgazm. Na głos. W pieprzonym sklepie. Wiem, jak bardzo musiała być zażenowana i ten fakt mnie obezwładnia, nie potrafię utworzyć żadnych sensownych słów. Connor wykorzystuje moje milczenie do dalszego mówienia: - Rose przekonała ją, żeby zadzwoniła do terapeutki. Potakuję, ale nie mogę się ruszyć z miejsca. Chcę wyjść na zewnątrz i być z nią, ale dręczą mnie słowa Rose… lub też ich powtórzenie przez Connora. Chcę, żeby Lily sama stała się silna. Widzę ją przez żaluzje, kryjącą się w swoim ciele i nie wygląda to już tak, jakby patrzyła na ptaki. Szuka drogi wyjścia. Zwracam się do Connora, bo niespodziewanie czuję niesamowitą ulgę, że tu jest. Że mogę zadać komuś te pytanie: - Powinienem tam wyjść? – Chcę, by ktoś powiedział mi, co 193 | S t r o n a

Addicted for Now jest prawidłowe. Żeby pokierował mnie na właściwą ścieżkę. Nie chcę już podejmować złych decyzji. - Ona cię potrzebuje – mówi na jednym wydechu. – Tylko nie uprawiaj z nią seksu. To dość łatwe, prawda? - Ta, i tak pewnie byłoby trudno na tym krześle – mówię, próbując się uśmiechnąć, próbując zmniejszyć fakt, jak bardzo identyfikuję się z jej cierpieniem. - Nie dla was dwojga. – Klepie mnie po ramieniu, rozmrażając moją postawę i ruszam do przodu. W kierunku drzwi. W jej kierunku.

194 | S t r o n a

Addicted for Now

{24} LILY CALLOWAY Drzwi się otwierają, a ja siedzę nieruchomo, nie oddycham, nie odzywam się. Chcę zniknąć z tego krzesła, kraju, planety. Lo przesłania mi widok balustrady, przy której naprawdę chciałam przetestować swoją umiejętność latania. Nie ma na sobie koszulki, lecz w tej chwili nie kuszą mnie nawet jego mięśnie brzucha. Stoi parę metrów przede mną, nie skracając przestrzeni, która przyciąga napięcie niczym czarna dziura. W końcu unoszę na niego wzrok, a moje ciało drętwieje. Jego oczy robią się zaszklone i chwyta się poręczy za sobą dla podparcia. W normalnych okolicznościach, jeszcze przed odwykiem i leczeniem, już wziąłby mnie w ramiona. Oplotłabym go nogami w pasie i marzyła o tym, by seks wymazał upokorzenie, żebym przypomniała sobie, że jestem w czymś dobra. Nie jestem bezwartościowa ani samotna. Zatraciłabym się przy każdym pchnięciu i orgazmie. Ale w tej chwili myśl o tym wywołuje ostre ukłucie w sercu. Wiem na pewno, że to jest złe. Zastanawiam się czy trzyma się na odległość obawiając się ścieżki, którą mogę dla nas obrać. Nie chcę jej. Zatem mówię: - Nie chcę seksu. – Do moich oczu napływają łzy. – Chcę tylko, żebyś mnie przytulił. To są magiczne słowa. W jednym szybkim ruchu staje przede mną, a potem znajduje się w jego ramionach, na jego kolanach. Osłania mnie swym ciałem, otacza ramionami moją małą sylwetkę. Chowam głowę w jego piersi, a łzy leją mi się po policzkach, kiedy gładzi mnie po głowie. Czuję się tu bezpieczna. Siedzimy w tej pozycji przez dłuższą chwilę, dopóki jego serce się nie uspokaja, a mój oddech wyrównuje. Dzisiejsze wydarzenie odczuwam jako własną porażkę. Spieprzyłam i pozwoliłam, aby wygrało moje uzależnienie. - Przepraszam – odzywam się cicho, przerywając spokojną ciszę. - Nie musisz mnie przepraszać, Lil. - Wydaje mi się, że cię zawiodłam… że zawiodłam nas – przyznaję. – Mamy się poprawiać.

195 | S t r o n a

Addicted for Now - A na naszej drodze będą przeszkody i komplikacje – odpowiada – fakt, że natrafiłaś na jedną taką przeszkodę nie oznacza, że mnie zawiodłaś. Jak już, to jestem z ciebie dumny, że tak sobie z tym poradziłaś. - Ponieważ alternatywą jest to, że zaatakuję twoje ciało. Uśmiecha się. – Tak, coś w tym stylu. – Zakłada mi za ucho zabłąkany kosmyk włosów. – Co mówiła twoja terapeutka? Connor musiał mu powiedzieć więcej niż myślałam. Cieszę się. Przynajmniej nie muszę powtarzać najbardziej żenującego momentu mojego życia. - Powiedziała, iż muszę wymyślić sposób na powstrzymywanie się od fantazji. Na przykład skupiać się na zadaniach domowych albo amerykańskich prezydentach. - Zasadniczo robić to, co każdy przeciętny nastolatek, żeby pozbyć się wzwodu. Ściągam brwi. Nie myślałam o tym w ten sposób. – Chyba tak… - Potrząsam głową. – Ale to nie brzmi tak prosto. Rozumiem jak powstrzymać się od oglądania porno czy masturbacji, ale jak mam powstrzymać się od myślenia. Jak mam to kontrolować? - Dzięki praktyce – mówi Lo. – Też tego próbuję, wierz mi. Przytakuję, wiedząc, że on nie ma wcale łatwiej. Przynajmniej myślenie o alkoholu nie prowadzi do mimowolnego orgazmu. Rumienię się na te wspomnienie i jęczę w dłonie. - Może będę sobie przypominać miny Connora i Rose. Dzięki temu nie będę o niczym fantazjować przez następne dwieście lat. Przytula mnie mocniej, kojąco gładząc mnie po plecach, po czym całuje mnie szybko, badając grunt. Jesteśmy gorsi w swoim towarzystwie, jeśli jesteśmy poza kontrolą i podczas tych momentów musimy być ostrożni. Byłoby tak łatwo pozwolić sobie nawzajem na wszystko tylko po to, żeby znowu czuć się dobrze, ale bycie parą oznacza także bycie intymnym. Pocieszanie kogoś zwykle dotyczy dotykania – uścisku, pocałunku, położenia ręki na nodze – rzeczy, które straszliwie mnie podniecają. Po prostu musimy znaleźć równowagę. - Jak było? – pyta. Prosto i właściwie. – Dobrze. - Mam pytanie i chcę byś wiedziała, że nie będę urażony, jeśli odpowiedź nie będzie dla mnie korzystna. Po prostu… chciałbym poznać prawdę. - Okej. Bierze mały wdech, po czym znowu opuszcza wzrok na moje usta. Wyciska na nich kolejny miękki pocałunek, tym razem dłuższy. Nie poruszam się ani nie wymuszam niczego innego. Pozwalam mu przejąć kontrolę i nie pragnę niczego więcej. Wystarczy mi to, co daje. 196 | S t r o n a

Addicted for Now Odsuwa się i obrzuca spojrzeniem moje ciało, usta i oczy, badając każdy szczegół. – Dobrze się czujesz? Znowu kiwam głową. – Czekam na twoje pytanie. - Racja. – Bierze kolejny napięty wdech. – Twoje fantazje… kto w nich był? - Ja – odpowiadam. – I ty. - Odpowiedziałaś tak szybko – mówi zmartwiony. - To nie znaczy, że skłamałam. Odkąd wyjechałeś na odwyk fantazjuję wyłącznie o tobie. Nie miałam lepszego mężczyzny od ciebie. Po tym ostatnim zdaniu jego twarz wydaje się jaśnieć, wierzy, że to prawda i fakt. Ponieważ tak jest. Kładzie rękę na mojej szyi, delikatnie ją gładząc. Po raz pierwszy czuję się w całkiem innym stanie umysłu, kiedy on mnie dotyka. Po części ma to coś wspólnego z moją rozmową z dr. Banning. Zapytałam czego powinnam się spodziewać, kiedy ujrzę Lo, a ona odparła, że będzie chciał mnie dotknąć, pocieszyć. I będę musiała to zaakceptować. Dotykanie prowadzi nie tylko do przyjemności. Uścisk to tylko uścisk, nie droga do seksu. Ten typ czułości jest dla mnie nowością, ponieważ nigdy nie pozwalałam, żeby dotykano mnie w taki sposób, a przynajmniej nie bez chęci, by przeszło to w coś innego. Chyba mi się to podoba. Przywiera wargami do wrażliwej skóry pod moim uchem i wyczuwam wahanie w jego ciele, kiedy się odsuwa. – A to? - Też dobre. - Nie chcesz niczego więcej? - Nie – odpieram szczerze – chyba, że ty chcesz. Raz jeszcze całuje mnie w usta, ale tym razem rozchyla mi leciutko wargi. Nie pogłębiam pocałunku. Czekam i on sam to robi, delikatnie wsuwając język do wnętrza moich ust. Pociera kciukiem mój kark. Gdy przerywa pocałunek, powoli sunie palcem po mojej mokrej dolnej wardze. Ani drgnę. Pozwalam mu pocieszać się bez użycia seksu, bez strachu, że będzie mnie nakręcać. Próbujemy stać się lepszą parą i chyba tak właśnie wygląda postęp. W jego oczach lśnią możliwości. – Czy to jest twoja nowa super moc, Lily Calloway? – pyta słodko. – Mogę cię dotykać bez wyrzutów sumienia? - To może nie trwać wiecznie.

197 | S t r o n a

Addicted for Now - Więc na razie się tym nacieszę. Na razie. To też mi się podoba.

198 | S t r o n a

Addicted for Now

{25} LILY CALLOWAY Zostajemy na patio, by popatrzeć na zachód słońca. Tylko raz nam przeszkodzono, kiedy Rose przyszła zapytać czy chcemy zamówić coś sobie na kolację. Obawiam się, że jedzą w pokoju tylko dlatego, iż nie chcą zostawiać nas samych, ale nie pytam jej o to. Zamiast tego mówię, żeby zamówiła nam parę burgerów, a wtedy wraca do środka. Lo nadal mnie obejmuje, kiedy siedzę mu na kolanach. Słońce zanika w różnych odcieniach pomarańczy i żółci. Ta obfitość o czymś mi przypomina. – Zapomniałam zapytać jak się biegało – odzywam się. - O… to. – Ton ma ironiczny i napięty, wcale się tego nie spodziewałam. Obracam się trochę, żeby spojrzeć mu w twarz. Piorunuje spojrzeniem niebo. Śliczne niebo. To nic dobrego. – Co się stało? Krzywi się. – Czuję, że jeśli powiem to na głos, to stanie się prawdą. Możesz spróbować zdobyć jakoś telepatię na następnych pięć minut? - Mogę spróbować zgadnąć. - To nie brzmi tak fajnie. Spoglądam na niego spod przymrużonych powiek i próbuję połączyć ze sobą wszystkie kawałki układanki. Biegał, uczestniczył w idealnie normalnym biegu z Rykiem, Melissą i… o kurde. - Daisy. Co zrobiła? – Moja młodsza siostra ma nawyk szukania niebezpieczeństw. Wiem, że trafiłam w dziesiątkę, bo na jego czole pojawiają się zmarszczki spowodowane stresem. Dopiero po chwili opowiada mi o targowaniu się na plaży, ale na koniec wcale nie wygląda jakby poczuł ulgę. - Jest coś jeszcze, prawda? - Tak, i ta część sprawia, że chcę rzucić się z tego balkonu. – Milknie na długą chwilę, co sprawia tylko, że jestem jeszcze bardziej zaciekawiona i podenerwowana. - Powiesz mi? Wzdycha długo i pociera oczy w lekkim zaniepokojeniu. – Nie wiem nawet jak to nazwać, Lil. Jest na to tak wiele słów, ale tak naprawdę żadne nie opisuje tej sytuacji. Choć moimi ulubionymi są „niepoprawne” i „popieprzone”. Marszczę brwi. – Dalej mówimy o Daisy? - I Ryke’u.

199 | S t r o n a

Addicted for Now Patrzy mi w oczy, obserwując moją reakcję. - Czekaj, co? – To nie może być to, o czym myślę. To wszystko sobie wyobraziłam, nieprawdaż? - Daisy trzymała pieniądze w bikini – mówi Lo. – Ryke rzucił na ten temat niegrzeczny komentarz, a to poprowadziło do… innych komentarzy. – Zaciska szczękę na wspomnienie i znowu na mnie spogląda. – Czemu się uśmiechasz, do cholery? Właśnie ci powiedziałem, że mój przyrodni brat flirtował z twoją młodszą siostrą. Zasznurowuję wargi, próbując ukryć uśmiech, ale szybko poddaję się faktowi, że jestem szczęśliwa. – Czy wiesz jak długo myślałam, że to wszystko działo się tylko w mojej głowie? Wcale go to nie bawi. Właściwie to siada prosto, jakby był gotowy iść skrzywdzić swojego brata. – Jak długo? Kładę dłoń na jego torsie, żeby go uspokoić. – Od stycznia… lecz nie chciałam cię martwić, gdyby to nie była prawda. Wypuszcza gniewnie oddech. - Wiesz ile razy Ryke nazywał mnie zboczeńcem? – ciągnę. – Myślałam, że to kolejna iluzja stworzona w moim brudnym umyśle, jakbym wyobrażała sobie coś z niczego. - Wręcz przeciwnie. Ale teraz pomiń te osiągnięcie i zniż się do mojego poziomu. – Obraca się jeszcze trochę, żebyśmy patrzyli wprost na siebie. – Mój dwudziestodwuletni brat flirtuje, najwyraźniej nierozmyślnie - nie wiem nawet jakim, kurwa, cudem to możliwe – z twoją szesnastoletnią siostrą. – Czeka, aż to do mnie dotrze. - Cholera. - No cholera. Co teraz zrobimy? Martwię się, że twoja siostra polubi go nie tak jak trzeba. Chodzi mi o to, że większość dziewczyn zaczyna gadać bez sensu w towarzystwie Ryke’a. Fakt, że ona do nich nie należy… sam nie wiem. – Przeczesuje dłonią włosy. – Mówię tylko, że Ryke jest na tyle mądry, by się do niej nie dobierać, ale Daisy pewnie nie myśli tak samo. - Już z nią rozmawiałam. – Przy wielu okazjach, ale wciąż mówi mi to samo. – Wie, że nie może z nim nic zrobić. Poza tym… - Pstrykam palcami, zdając sobie z czegoś sprawę. – Ryke przywiózł tutaj Melissę, więc wyraźnie daje znaki. – Pokazanie się na wakacjach z dziewczyną krzyczy „zajęty” i powinno poinformować Daisy, żeby nie opierała się na swoich uczuciach, jeżeli posiada jakieś wykraczające poza przyjaźń. Mam pewną nadzieję, że rozdmuchujemy to wszystko ponad miarę i tak naprawdę nie ma tam żadnej chemii. Ponieważ muszą wiedzieć, że nic nie może się między nimi wydarzyć. Nasza matka byłaby wściekła, gdyby dowiedziała się, że Daisy była kiedykolwiek zauroczona w Ryke’u Meadowsie. Po pierwsze, przez jego wiek. Po drugie, jest dzieckiem Sary Hale. Po rozstaniu Jonathana i Sary moi rodzice wybrali stronę – drużyna Jonathana do 200 | S t r o n a

Addicted for Now końca. A przy niesamowicie wysokich standardach naszej matki wiem, że pragnie czegoś więcej dla Daisy. Czegoś lepszego. Kogoś tak zamożnego, jak Connor Cobalt lub Loren Hale. Kogoś kto ma do zaoferowania więcej niż fundusz powierniczy odziedziczony po cichym rozwodzie i zranionych uczuciach. Lo unosi mój podbródek, żebym spojrzała mu w oczy i wróciła do teraźniejszości. – Więc Ryke musi przestać porzucać Melissę dla Daisy – mówi Lo. – Porozmawiam z nim jeszcze… kiedy przestanę wyobrażać sobie, jak pozbawiam go durnego łba. – Zaciska żuchwę na kolejną myśl. – Jest starszy. To on musi wziąć odpowiedzialność. - Ale dziwisz mu się? – Słowa wymykają się z moich ust nim mogę je przemyśleć. Nie jestem przyzwyczajona do bronienia Ryke’a Meadowsa, ale trzymiesięczne przebywanie w jego towarzystwie chyba przekonało mnie do jego nawyków. Otwieram szeroko oczy, a Lo wygląda na równie zszokowanego moimi słowami. – Wyjaśnij – mówi. - No bo… - mamroczę. – Daisy jest modelką w wykwintnej modzie. Zawsze przebywa ze starszymi od siebie ludźmi i nie wygląda na szesnastolatkę. Ma karierę. Zarabia pieniądze i podróżuje po całym świecie. Pewnie, czasami zachowuje się jak na swój wiek, ale przeważnie jest niczym dwudziestolatka. – Niekiedy czuję się od niej młodsza. Jestem mniej światowa, mniej wykształcona i mniej doświadczona (nie seksualnie, ale chodzi o wszystkie inne aspekty). – Rozumiem, że może być to dezorientujące dla kogoś, kogo może pociągać. Lo przykłada ręce do twarzy, dawno nie widziałam go tak zestresowanego, a przynajmniej nie mówię o chwilach łaknienia alkoholu. – Nie wypowiadaj tego słowa. - Jakiego? - Pociągać. Och. – Obawiam się, że im więcej będziemy kazać im przestać, tym bardziej będą to robić nam na złość. – A co jeśli nie ma między nimi nic prócz przyjaźni, a my mimowolnie popychamy ich ku sobie. - …jak dwoje buntowniczych nastolatków czy coś. Jęczy głośno. – Ona jest nastolatką. – Opuszcza ręce i po raz kolejny wzdycha. – Popieprzona sprawa. Uśmiecham się, szturchając go w bok. – Czyż to nie przyjemne, że nie tylko my jesteśmy popieprzeni? Patrzy mi w oczy, przekrzywiając głowę i stara się pohamować uśmiech. – Nie, lubię siedzieć z tobą sam na wyspie popieprzonych. – Muska nosem moją szyję. Śmieję się, a jeszcze godzinę temu nie sądziłam, że to możliwe, a on odpowiada dwoma całusami na moim obojczyku.

201 | S t r o n a

Addicted for Now - No i co robimy? – pyta, splatając ze mną palce. Przez chwilę przyglądam się naszym dłoniom, próbując wymyślić jakiś plan. - Może… może nie pozwolimy im ze sobą przebywać przez resztę wakacji. A przynajmniej będziemy próbować. - A kiedy wrócimy do domu? Co wtedy z nimi poczniemy? - Jak często tak naprawdę ze sobą przebywają? – Daisy ma szkołę, a modeling zajmuje większość jej czasu. Ponieważ nic nie wie o moim seksoholizmie, jest zapraszana na coraz mniej wyjść naszej grupy. Czasami wyobrażam sobie, jak jej o tym mówię, ale nie sądzę, że to poprawi nasze stosunki. A właśnie je próbuję naprawić. - Więc mamy plan. Wyciąga dłoń, jakbyśmy pieczętowali biznesową umowę. Gdy chcę uścisnąć mu rękę, opuszcza dłoń i całuje mnie w usta z zaskoczenia. Jestem wstrząśnięta, ale czuję w brzuchu radosne motylki. Ten pocałunek trwa dłużej od pozostałych, kiedy obejmuje moją głowę i delikatnie rozchyla mi wargi. Czuję muśnięcie jego języka i teraz w brzuchu tańczy mi stado motylów. Po chwili się odrywa i zwijam się w jego ramionach. Jedno jest pewne. Pocałunki niespodzianki są najlepsze.

202 | S t r o n a

Addicted for Now

{26} LOREN HALE Cztery dni przesiadywania na plaży i basenie pozostawiły mnie lekko poparzonego, opalonego i zmęczonego. Lily i mnie udało się rozdzielać Ryke’a i Daisy przez większość wycieczki, a przynajmniej na tyle, by nie mieli okazji na rozmowę. Dziś wieczorem wszyscy jemy w autentycznej meksykańskiej restauracji w mieście. Chipsy i sosy zapełniają stół, a przy scenie znajdującej się blisko baru zaczyna zbierać się hałas. Wycofuję się na groźbę Daisy, że później zmusi nas wszystkich do karaoke. Nie ma mowy, nawet jeśli najmłodsza Calloway potrafi być bardzo przekonująca. Zatrzepocze rzęsami, spojrzy na nas tymi wielkimi, zielonymi sarnimi oczami i wszyscy jej ulegają. Przerażające jest to, iż sądzę, że ona zdaje sobie sprawę z tej władzy. Na miejscu Grega Calloway’a wsadziłbym jej tyłek do następnego samolotu do domu. Ale znam jej ojca: pracoholika wlewającego swój czas w biznes, który wierzy, że miłość równa się z pieniędzmi oraz luksusem, który może zapewnić swej rodzinie. Patrzyłem, jak Lily akceptuje ten rodzaj miłości i idzie dalej, jak poniekąd zrobiłem też ja. Mój ojciec nie zawsze był w domu. Nie osiąga się takiego stylu życia bez poświęcenia czegoś w zamian. Pytam Daisy o to, co jej matka sądzi o jej pobycie w Cancun. Lily potwierdziła, iż ma jej pozwolenie, ale chciałbym usłyszeć to z ust Daisy. Nie dotknęła ani jednego chipsa. Zajmuje dłonie składaniem serwetki w kwiatka. Jedynym minusem rozdzielenia Daisy i Ryke’a jest fakt, iż zdaje się mniej skłonna do jedzenia bez nacisku od niego. Jego upór jest czasami pożyteczny. I próbowałem przekonać ją do jedzenia, ale rzuciła mi spojrzenie, jakbym był szalony za sugerowanie awokado, a potem zrobiła unik za pomocą gierek słownych, które przewracają mi w głowie. Ryke potrafi dotrzymać jej kroku, a ja nie. Najwyraźniej mój język jest skierowany do seksoholików, a nie amatorów mocnych wrażeń. - No wiesz… - urywa Daisy, jakbym nie zadał żadnego pytania. Rozgląda się i klepie po plecach kelnera. – Hej, możemy prosić dzbanek margarity? Ten patrzy na nią bez wyrazu, a że Ryke jest w łazience, to Connor obejmuje prowadzenie i tłumaczy. Najwyraźniej jestem jedynym facetem, który spał na lekcjach hiszpańskiego. - Daisy – mówię. – Nie odpowiedziałaś na pytanie. Siedzimy przy okrągłym stole, więc Daisy nie musi się zbytnio wysilać, żeby do mnie obrócić. – Ach, przepraszam, o co pytałeś? – pyta niewinnie.

203 | S t r o n a

Addicted for Now - O Samanthę, twoją matkę – odpieram ironicznie, dobrze wiedząc, do czego to zmierza. – Nie przeszkadza jej, że jesteś tutaj cały tydzień? – Sposoby wychowania Samanthy zawsze były dla mnie trudne do określenia. Wbija szpony w córkę Poppy, kolekcję ubrań Rose i karierę modelingową Daisy, ale Lily zostawia w spokoju. To dziwne i przed odwykiem nie potrafiłem tego pojąć. Przebywając w ich towarzystwie coraz bardziej zaczynam to rozumieć. Daisy zamierza odpowiedzieć, kiedy Ryke i Melissa wracają z toalety. Bez cienia wstydu na twarzach. O wiele mniej skruszeni niż kiedykolwiek byliśmy my z Lily, gdy pieprzyliśmy się podczas posiłku. Melissa pada na swoje miejsce i chwyta za serwetkę, ocierając usta. Daisy siedzi pomiędzy swoimi siostrami i zasadniczo gapi się prosto na Melissę i Ryke’a siedzących naprzeciwko. Staram się odczytać jej minę, ale pozostaje opanowana i dziobie widelcem w swoim ryżu. Ryke wskazuje na niespodziewanie cichy stół, zajmując miejsce obok mnie. – Nie zwracajcie na nas uwagi – rzuca. Kieruje spojrzenie na Daisy, która wpatruje się pusto w swój ryż, bardzo zainteresowana groszkiem, który odkopuje. Po raz pierwszy Ryke pokazał zainteresowanie Melissą w obecności Daisy. Zwykle Melissa po prostu na nim wisi. - Daisy – odzywam się, po raz kolejny nakłaniając ją do odpowiedzi. Obejmuję ramieniem Lily siedzącą obok, a ona, o dziwo, trzyma ręce przy sobie. Normalnie to już dawno odpięłaby mi rozporek. Tak, nawet w restauracji. Jej pohamowanie jest godne podziwu, ale nie mogę zaprzeczyć, że okropna (przeważnie napalona) część mnie chciałaby tego. Daisy mruga kilka razy. – Racja. Nie, mamie to nie przeszkadza. Naprawdę się ucieszyła na wieść, że spędzę cały tydzień na wzmacnianiu więzi z siostrami. Tylko muszę stosować się do normalnych zasad. – Wzrusza ramionami i klaszcze w dłonie. – Zaczniemy wcześniej karaoke? – Zaczyna podnosić się z krzesła, ale Lily i Rose kładą ręce na oparciu, żeby ją zatrzymać. Rose popycha ją z powrotem na miejsce. - O czym mówimy? Jakie zasady? – pyta Melissa. Sięga do koszyczka z chipsami. Lily krzywi się obok mnie i widzę, że chłodne nastawienie Rose staje się jeszcze zimniejsze na ten temat. Daisy spogląda tęsknie na chipsy, po czym układa usta w uśmiechu. – To nic takiego. Ryke siedzi zgarbiony, huśtając się na dwóch nogach krzesła. Wygląda jak dupek. – Sama poruszyłaś ten temat – przypomina. – Więc wyraźnie chcesz o nim porozmawiać. Melissa pociera go po udzie, uśmiechając się, że dla odmiany stanął po jej stronie. Też powinienem czuć się z tego powodu dobrze, ale z jakiegoś powodu czuję się cholernie okropnie. - Rzeczywiście poruszyłam temat – kiwa do siebie głową. A potem wzrusza ramionami. – Zasady są dość proste. No wiecie, nie przytyj. Nie zniszcz włosów. Nie opal się za bardzo. I

204 | S t r o n a

Addicted for Now zero tatuaży. – Drgają jej usta. – Dobre wiadomości są takie, że mogę nabyć chorobę przenoszoną drogą płciową. - Jezu Chryste – mruczy pod nosem Ryke tak, że słyszę go tylko ja i Melissa. - To nie jest śmieszne – karci ją Rose – i nasza matka być może by cię nie zabiła, ale ja to zrobię. - Żartuję tylko – odpowiada Daisy z głupkowatym uśmiechem, po czym zwraca się do Lily. – Jak ci idzie w szkole? Wprowadzenie Lily do rozmowy zwykle odwraca uwagę i przypomina to oglądanie roboty małego, spostrzegawczego mistrza umysłu. Daisy jest w tym dobra i ciekawi mnie, kto jeszcze połapał się w jej sztuczkach. Dlatego spoglądam na Connora. Przygląda się w milczeniu, obserwując wszystko niczym analityk gotowy wklepać społeczną dynamikę do arkusza kalkulacyjnego. Pewnie wie więcej niż pokazuje. Zastanawiam się czy przewidział już wynik wszystkiego, czy nasze życia są starannie nakreślone w jego głowie z możliwościami oraz statystykami. Jednakże nie rozgryzł tego, że Lily była seksoholiczką. Mimo wszystko sądzę, że znajdowanie się w głowie Connora Cobalta byłoby zarówno przerażające, jak i dziwne, a jednak najdroższą kolejką górską na świecie. Lily wyrzuca z siebie jakąś historyjkę o profesorze z muszką i seplenieniem, próbując uniknąć tematu statystyk i ocen z egzaminu. - …no więc był stary. - To nie jest historia – mówi jej znacząco Rose. - Jest, tylko taka kiepska. - A jak sobie radzisz ze stopniami? – Connor porusza ten temat. – Sebastian nadal cię uczy. – Nie tyle o to pyta, co potwierdza to, co wiedzą wszyscy. Lily przenosi spojrzenie na mężczyznę niosącego wielką butlę alkoholu. – Tequila! – woła. Ten odwraca się do naszego stolika. - Przecież nie pijesz – przypomina jej Ryke, niemal warcząc, chociaż alkohol był wyraźnie odwróceniem uwagi. Nie sądzę, by go chciała, ale czuję się dziś trochę obronnie. Rzucam mu spojrzenie. – Jeżeli chce, to może się napić. – Nie chcę, by uważała, że musi być trzeźwa ze względu na mnie. Nie prosiłbym ją o to. - Nie – odpowiada Lily z wytrzeszczonymi oczami. Podchodzi do nas kelner i fizycznie go od siebie odpycha. 205 | S t r o n a

Addicted for Now Chwytam ją za ręce. – Trzymaj ręce przy sobie – mówię spokojnie, nie chcąc wpakować jej w kłopoty. - Jesteś na Antabuse, prawda? – pyta mnie Melissa. – Moja macocha brała przez jakiś czas te tabletki. Nawet nie mogła pocałować mojego taty, kiedy wypił lampkę wina. Było jej strasznie niedobrze. – Wskazuje na Lily. – Dlatego nie pijesz? - Co? Nie – odpowiada szorstko Lily, urażona. – Nigdy nie lubiłam pić. Ale gdybym się napiła, to nie przejmowałabym się tym, że nie mogę go pocałować. – Krzywi się. – To znaczy, całowanie nie ma dla mnie znaczenia. W ogóle. Nie tylko z Lo. No więc… tak. Mogłabym zrezygnować z pocałunków. - Raczej zrozumiała – mówię do niej z uśmiechem. Robi się cała czerwona i łapie mnie za rękę. Pochylam się, szepcząc: - Cieszę się, że mogę cię całować. – Całuję ją lekko w skroń. Od niepohamowanego orgazmu w miejscu publicznym pozwala mi na dotykanie się bez pragnienia czegoś więcej. Nawet spaliśmy w tym samym łóżku bez trzymania między sobą poduszki. Nie przyciska się do mnie ani nie prosi o więcej. Tylko śpimy. W pewien sposób z czegoś okropnego wyszło coś wspaniałego. Kelner zbiera od wszystkich zamówienia, a kiedy składam swoje na rybne taco z trudem udaje mi się usłyszeć słowa Daisy. - Według mnie całowanie jest przereklamowane. O nie. Ryke spina się obok mnie i mam nadzieję, że słyszy w głowie moje cholernie wściekłe krzyki. - Niby czemu? – Melissa łapie przynętę. Rose krztusi się ryżem. Odchrząkuje i przykłada rękę do klatki piersiowej. – To nie jest odpowiednia rozmowa przy kolacji. – Rose nie jest kompletną świętoszką. Przeklina i mówi równie nieprzyzwoite rzeczy, co reszta nas. Słyszałem, jak wyklinała ponad stukilogramowego wsioka za to, że klepnął po tyłku jakąś dziewczynę. Jej język był wulgarny i nawet zabawny. Rose po prostu wie, że ta rozmowa idzie w złym kierunku. Melissa wywraca oczami, nie jest największą fanką Rose, biorąc pod uwagę, że Ryke zrzucił winę na nią i Connora za wykluczenie seksu z naszego pokoju. – Ja, na przykład, chciałabym poznać perspektywę szesnastolatki – mówi Melissa, obracając się do Daisy. – Chcę wiedzieć, co czuje młodsze pokolenie. - Z pewnością – mówi Daisy, potakując. – No więc moja teoria na temat całowania… - Jest jakaś teoria? - O tak. Według mojej teorii nie całowanie się jest seksowniejsze. – Unosi ręce. – Posłuchajcie mnie. Powiedzmy, że jesteś z facetem i widzisz, że jest zainteresowany. Następują pieszczoty, trochę macanka pod stanikiem. 206 | S t r o n a

Addicted for Now - Rozumiemy – rzucam gniewnie. - A potem – ciągnie bez utraty rytmu – nachyla się do pocałunku. Odsuwasz się, odmawiasz mu swojej intymnej części. Narasta napięcie i każdy inny dotyk, otarcie się ciał są odurzające. - Więc jesteś kokietką – odzywa się Ryke. Zmierzam go przekląć, ale Daisy mi przerywa. – Nie, i tak uprawiamy seks. Ryke ani drgnie. – Jeżeli mnie pamięć nie myli – mówi – to wspominałaś, że seks też jest przereklamowany. – Kiedy?! Odwyk. Kurwa, nienawidzę odwyku. Wszystko mnie ominęło. - Tak było, dopóki nie posłuchałam twojej rady. To jest pociąg, którego nie potrafię zatrzymać i samolubnie pragnę informacji, które straciłem. – Jakiej rady? – pytam z napięciem. Lily klepie mnie po nodze ze strachem. Ona wie, ale nie chcę czekać do później. Daisy otwiera usta i Ryke się wtrąca, dostrzegając moją narastającą wściekłość. – Nie musimy o tym mówić. Niedobrze. Cokolwiek powiedział Daisy dotyczyło to seksu i mój umysł już wiruje. – Nie, chciałbym to usłyszeć – mówię, pokazując Daisy by kontynuowała. - Ja też – dodaje Melissa, przeszywając Ryke’a spojrzeniem. Lily chowa twarz w dłoniach. Tylko ona wie, co sobie powiedzieli. Poza koleżankami Daisy tylko ona poleciała do Acapulco. Teraz Daisy się waha i próbuje się wycofać. – Dla waszej wiadomości, moje wcześniejsze doświadczenie seksualne nie było zachwycające i zanim Ryke ze mną porozmawiał to planowałam całkowicie zrezygnować z mężczyzn. - Pocieszające – mówi beznamiętnie Connor. Przyciska palec do policzka w zamyśleniu, ale wpatruje się w Ryke’a, nie Daisy. Odwracam się do przyrodniego brata. – Dzięki Bogu za twoją radę, Ryke. – Noszę gorzki uśmiech i klepię go mocno w plecy. Siła uderzenia popycha go do przodu i niemal przewraca szklankę wody, ale w porę ją łapie. - Serio, jego rada podziałała – ciągnie Daisy, próbując wygrzebać go z dziury, ale tkwi w niej za głęboko. – Więc nie możecie go za nią winić, jeżeli ostatecznie mi pomogła. - Poważnie – mówię przez ściśnięte zęby – jeżeli nie powiesz mi, kurwa, co powiedział, to przewrócę ten stół.

207 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke wzdryga się i gestykuluje do Daisy. – No powiedz. Dał jej pozwolenie, ale nadal jest ostrożna. Powoli mówi: - Nie powinnaś dać się przelecieć żadnemu facetowi, który nie doprowadzi cię do orgazmu co najmniej dwa razy. Wszyscy przy stole praktycznie milkną, podczas gdy Rose kieruje na Ryke’a niezrównanie zabójcze spojrzenie. Ryke i Daisy oboje zachowują się źle. Wiem o tym, ale całą swoją frustrację wyładowuję na Ryke’u. Nie wiem nawet, co zrobić ani powiedzieć, ale jeśli na niego spojrzę, to chyba stracę kontrolę. Melissa przerywa ciszę. – Co za świetna instrukcja dla szesnastolatki. – Splata ramiona na klatce piersiowej. Ryke wypuszcza oddech. – Cóż mam powiedzieć? Daję dobre porady. Melissa go policzkuje, ten odgłos jest niczym wystrzał pistoletu i większość restauracji cichnie. Ryke stawia na podłodze wszystkie nogi krzesła, a jego policzek jest krwistoczerwony. To musiało cholernie boleć. - Muszę z tobą pogadać – mówi Ryke. Początkowo myślę, że mówi do Melissy. – Lo. Potrząsam głową, nie mogąc spojrzeć mu w oczy. Melissa śmieje się nisko. – Serio? – Wstaje i rzuca serwetkę na stół. – Będę w hotelu, nie żeby cię to obchodziło. - Czekaj… - Ryke wstaje, ale spogląda na mnie i waha się. - Ja z nią porozmawiam – odzywa się Daisy, podnosząc się od stołu. Melissa nie cierpi Rose. Nie jest też zbytnio przywiązana do Lily, ale jestem pewien, że to Daisy pogardza. A ja nie mogę nic powiedzieć. Siedzę w miejscu, powtarzając sobie w głowie radę Ryke’a dla Daisy. Nie obchodzi mnie czy jej pomógł, czy to było coś dobrego – istnieje granica, którą przekroczył i sądzę, że on o tym wie. Tak jak powiedział mi wcześniej – on po prostu ma to w dupie. - Nie uda ci się – mówi do niej Ryke. – Zostaw ją w spokoju. Porozmawiam z nią, kiedy wrócimy do hotelu. Daisy kręci głową, nie przyjmując tego do wiadomości. Biegnie za Melissą. - Kurwa – przeklina Ryke, przeczesując dłonią włosy. Obraca się do mnie. – Proszę, daj mi jedną cholerną minutę, Lo. Już chcę go przekląć, kiedy odzywa się Lily: - No idź. – Szturcha mnie w bok i po chwili orientuję się, że podnoszę się z miejsca i idę za Rykiem do łazienki. 208 | S t r o n a

Addicted for Now Gdy drzwi się zamykają, odwraca się do mnie i otwiera usta. Ale z jakiegoś powodu muszę być tym dupkiem, który musi mieć pierwsze słowo. - Mogłeś opowiedzieć mi tę historyjkę o swojej durnej radzie na plaży, kiedy mieliśmy pieprzoną rozmowę od serca – wściekam się. - Najwyraźniej nie była durna, jeżeli jej pomogła i nie sądziłem, że dobrze to wszystko przyjmiesz, jak widać. - Jestem cholernie bliski uderzenia cię i mogę obiecać, że będzie boleć o wiele bardziej niż to trzepnięcie Melissy. Unosi ręce na znak pokoju, co wcale nie uspokaja mojego temperamentu. - Czekam na przeprosiny – mówię. Piorunuje mnie spojrzenie. – Nie zamierzałem przepraszać. Odwracam się do drzwi, pieprzyć to gówno, ale zastępuje mi drogę. – Nie możesz być na mnie aż taki wściekły. Nie przez coś takiego – mówi chłodno. – To nie jest twoja młodsza siostra. Nie potrafiłbyś nawet wymienić mi dziesięciu faktów na temat Daisy. - Pieprz się – odparowuję. – Jest młodszą siostrą Lily. Pamiętam ją, jak jeszcze była w pieluchach, więc nie próbuj się bronić w oparciu o przeklęte drzewo genealogiczne. Ryke ma już tego po dziurki w nosie, zaciska pięści i wygląda na gotowego do walki. Zamiast tego, o dziwo, używa słów. - Nie rób ze mnie złego charakteru, bo jesteś wkurzony, że straciłeś z nią, kurwa, ludzką więź – niemal krzyczy Ryke, wskazując drzwi. – Obwiniaj alkohol, obwiniaj naszego ojca, ale nigdy, kurwa, nie obwiniaj o to mnie. Trzymam się swojego, gotując się ze złości. Ma rację. Częściowo jestem wkurzony na to wszystko, co straciłem przez alkoholizm i być może zbyt wiele od niego wymagam. Ale nie mogę powstrzymać tego, co dzieje się następnie. - Chcesz ją przelecieć? Nie waha się, ale jego ton łagodnieje, nie jest już taki obronny. – Nie, nie chcę – odpowiada. – Ona jest ostatnią osobą… kiedykolwiek. Obiecuję, Lo. Tutaj muszę mu zaufać. - Mogę przynajmniej wyjaśnić? – pyta Ryke. – Istnieje powód, dla którego powiedziałem jej te rzeczy. Przesuwam językiem po zębach i potrząsam głową, czując zbierający się w gardle śmiech. – Od kiedy musisz mieć jakiś powód?

209 | S t r o n a

Addicted for Now - Zwykle, kurwa, nie mam – zgadza się. – Ale tym razem miałem. No to mogę mówić czy znowu dostanę opieprz? Pokazuję mu, żeby mówił. - To była słodka szesnastka Daisy i byliśmy na łodzi. Jej koleżanki dyskutowały o seksie, a ja nie uczestniczyłem w tej rozmowie, uwierz. Wciągnęły w nią Lily i wyglądała na gotową rzucić się z jachtu. Ona jest cholernym oksymoronem: seksoholiczka, która krępuje się rozmową o seksie. - Pracuje nad tym. - Też tak myślałem, ale uciekła od dziewczyn. A kiedy Daisy skonfrontowała się z nią, żeby pogadać o seksie, znowu się zażenowała. Chciałem tylko pokazać jej, że to nic takiego. Że ludzie nie muszą się nim krępować. Wiedziałem, że przekroczę granicę, ale uważałem, że warto, do cholery. Dla Lily… i też trochę dla Daisy. – Urywa. – To po prostu się stało, Lo. Nie mogę tego cofnąć i szczerze, to nie zrobiłbym tego. Chyba takie powinno być motto Ryke’a. To po prostu się stało. A jeszcze lepiej, wrzućmy tu jego ulubione słowo. To po prostu się, kurwa, stało. O dziwo, jestem spokojniejszy – przeważnie dlatego, że wyobrażam sobie, jak Lily się czerwieni, chowa się w sobie przez te wszystkie dyskusje o seksie. Nawet przy swojej siostrze. - Z nami dobrze? – pyta niepewnie. Powiedzenie „ta” wydaje się całkowitą porażką, więc jedynie potakuję. *** Kiedy powracamy do stołu, nikogo przy nim nie ma. Talerze są wyszorowane do czysta, a krzesła puste. Opuszczamy restaurację i dostrzegamy Rose oraz Lily przy busie taksówki stojącym przy krawężniku. Trzymają styropianowe pudełka na wynos i czekają na nas. Connor siedzi przy otwartych drzwiach, rozmawiając z kierowcą przez siedzenie. Daisy wysiada z taksówki, patrząc w naszym kierunku. Podbiega do nas. – Connorowi nie udało się przekonać firmy, żeby wysłali wcześniej limuzynę – mówi, łapiąc oddech. – Wszystkie były zajęte, ale złapałam taksówkę… - Dlaczego wszyscy wyszli? – pyta Ryke. Daisy posyła mu surowe spojrzenie. – Nie zamierzaliśmy pozwolić, by Melissa sama wracała. Jesteśmy w Meksyku. Nie mogę się powstrzymać. Jestem wkurzony na wszystko i wszystkich. – Zabawne, ostatnim razem jak byłaś w Meksyku, to nie miałaś problemu zostawić Lily i swoje koleżanki, żeby zeskoczyć z pieprzonego klifu.

210 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke przeszywa mnie spojrzeniem, żebym dał spokój. - To było co innego – odpowiada mi Daisy. – Nie uciekłam wkurzona. I już za to przeprosiłam… nie chciałam nikogo zdenerwować. - Daj spokój – mówi do niej Ryke. – Gdzie Melissa? - Z tyłu taksówki, czeka na ciebie – mówi mu – trochę ją uspokoiłam. Już nie szuka lotów powrotnych do domu i sądzę, że jeśli ją wycałujesz, to może ci wybaczy. Ryke przewraca oczami. – Mówisz serio? - Ona chce wiedzieć, że ci zależy. - Zależy mi! – krzyczy zirytowany. - Nie pokazujesz tego – mówi Daisy. – Dziewczęta chcą być w centrum twojej uwagi. Chcą, żebyś tylko o nich myślał, tylko na nie patrzył i tylko je widział. Bardziej skupiasz się na taco z kurczakiem niż na Melissie – milknie. – Ale jeżeli masz jej dość, to wiesz, nie musisz nic robić. Wtedy po prostu wyjedzie… Ryke wpatruje się w Daisy dłuższą chwilę, jego rysy twardnieją. Chyba rzeczywiście chce pozbyć się Melissy, ale dzięki temu wyśle Daisy złe sygnały – iż żegna się z Melissą dla najmłodszej Calloway. A nie sądzę, by tak było. Myślę, że Melissa jest cholernie irytująca i wolałby zostać sam niż dalej się z nią męczyć. Spotyka moje gorące spojrzenie. Ma tylko jeden wybór i fakt, że bierze pod uwagę manipulowanie Daisy sprawia, że chcę wrócić do łazienki i go udusić. - Cholernie fantastycznie – mruczy pod nosem i omija nas w drodze do taksówki. Daisy potrząsa głową, ale patrzy na plecy Ryke’a, wpatrując się w to samo miejsce nawet po tym, jak wsiadł do samochodu. Może Lily ma rację – im bardziej rozdzielasz dwójkę ludzi, tym bardziej ich do siebie ciągnie. Gdy podchodzimy do taksówki, całuję Lily w policzek i zabieram od niej pudełko. - Uratowałam twoje rybne taco – mówi. Cieszę się, ponieważ nic nie jadłem. Bardziej skupiałem się na niepotrzebnej dramie niż na jedzeniu. Lily ściska przed sobą ręce, ale niczego nie chcę bardziej jak przytulić ją i całować długą chwilę. Przygryza dolną wargę, przez co mój oddech staje się płytki i serce przyspiesza. Nagle cały mój gniew maleje, kiedy wyobrażam sobie, co mógłbym z nią zrobić. Jak mógłbym wziąć ją tak mocno i szybko, że krzyczałaby w obezwładniającej rozkoszy.

211 | S t r o n a

Addicted for Now Jestem przyzwyczajony do tego, że codziennie uprawiam z nią seks. I wiem, iż obawia się, że zacznę nią gardzić za odmawianie seksu, ale nowa częstotliwość sprawia tylko, że nasz następny raz będzie jeszcze bardziej oszałamiający. Przyciągam ją do swojej piersi i pochylam głowę, muskając ustami jej ucho. Chcę szepnąć, jakie wywołuje we mnie uczucia i jak zamierzam wziąć ją na wiele różnych sposobów. Ale nie mogę obiecać jej rzeczy, które się nie wydarzą. Nawet nie mogę zabrać jej na plażę, bo to byłoby uważane za seks w miejscu publicznym. Zamiast tego wybieram prostą prawdę. – Kocham cię – szepczę. Unosi się na czubkach palców i całuje mnie słodko w usta. Przeczesuję jej włosy i przygryzam swawolnie ramię, po czym obdarowuję ją równie niewinnym pocałunkiem w szyję. Drży w moich ramionach i już więcej jej nie kuszę. Boję się, że jeden pocałunek może sprawić, iż zapragnie więcej. Nic takiego się nie stało od jej upokorzenia publicznego, ale wiem, że zbyt łatwo może wrócić do tego stanu. Wsiadamy do taksówki, Lily i ja na środkowym siedzeniu, a Daisy wciska się na miejsce obok siostry. Rose i Connor zajmują przód, a Ryke i Melissa radośnie tulą się na tyle. Ryke przyciska Melissę do tylnego siedzenia. Ledwo co ją widzę zza jego szerokich barków. Oplata go nogami w pasie, a on wtapia się w jej ciało. Jego ręka znika pod jej koszulką i łapczywie pożera ją wargami. Ona nie potrafi powstrzymać ostrego wdechu, kiedy ssie skórę na jej szyi. Ściska jego plecy, zatracając się w jego rękach i języku. Lily będzie zazdrosna. Kurwa, ja jestem zazdrosny. Podczas gdy Melissa zaciska powieki, Ryke ma otwarte oczy i spotyka moje spojrzenie, kiedy przygryza jej dolną wargę. I piorunuje mnie spojrzeniem, niemal mówiąc nie cierpię tego, że muszę to robić. Ale tak trzeba. I szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie, że jest tym wkurzony. Manipulowanie Melissą – to nic takiego (i tak chce tylko seksu). Manipulowanie Daisy – to nie jest w porządku. Obracam się do niego plecami, kiedy Daisy nachyla się, żeby zasunąć drzwi. Jeżeli zauważyła obściskiwanie się Ryke’a i Melissy, to nic na ten temat nie mówi. Samochód drży na nierównej ulicy, pas lśni w ciemności, a znaki klubowe mrugają i migają. Ciągle mnie wołają. Otwieram pudełko na wynos i wyciągam rybne taco, biorąc gryz, kiedy Lily opiera głowę na moim ramieniu. Connor obraca się w naszą stronę. – Dostałaś wynik testu? – pyta Lily. Ta natychmiast się prostuje. I przeklinam go za to, że odsunął ją ode mnie. Chociaż teoretycznie Lily jest tutaj oszustką, jak uczy się ze starych egzaminów. – Całkiem sobie radzę – odpowiada wymijająco. - Nie o to pytałem. 212 | S t r o n a

Addicted for Now Rumieni się. – Tak, dostałam test. - Aż tak źle, co? – Odwraca się do Rose. – Mówiłem ci, że Sebastian nie jest wcale taki mądry. Wykupił sobie drogę do Princeton. Powinnaś była pozwolić, żeby uczył ją Joseph Kim. - Sebastian jest mądry – odparowuje Rose. – Nie znasz go tak, jak ja. Connor ma beznamiętny wyraz twarzy, ale gdyby ukazywał jakiekolwiek prawdziwe emocje, to pewnie byłby tym wkurzony. - Właściwie to dobrze mi poszło – mówi Lily. Connor nie potrafi ukryć ściągnięcia brwi. – A czym jest dobrze? 75 punktów? Wtrącam się, bo nie chcę tu owijać w bawełnę, ale Lily jest zbyt poddenerwowana, żeby sama to powiedzieć. – Zdobyła 95 punktów na egzaminie ze statystyk. – Nim Connor zdąży otworzyć usta, dodaję: - Nie chciała zranić twoich korepetytorskich uczuć. Rose uśmiecha się promiennie i patrzy na Connora z przechyloną głową. – Co mówiłeś o Sebastianie? - Chwila… - Connor unosi rękę przed jej twarzą. Rose rozszerza oczy, rozsierdzona tą ręką. Chyba zaraz odgryzie mu palce. – Miałaś krzywą na wykresie? - Nie – odpowiada Lily. Rose łapie rękę Connora. – Dlaczego nie potrafisz uwierzyć, że Sebastian to dobry korepetytor? – pyta. Zasłania jej usta drugą dłonią, wciąż przesłuchując Lily. – Wzięłaś Adderall? Rose uderza torebką o pierś Connora, okładając go tym cholerstwem, dopóki nie odsuwa ręki z jej ust. – To nie było potrzebne. – Celuje w niego palcem. I przysięgam, że on próbuje ukryć uśmiech. Chyba niczego nie pragnąłby bardziej niż rzucić się na nią na tym siedzeniu i zrobić z nią to samo, co Ryke robi z Melissą. – Rose, kochanie – szepcze. – Nie wyciągajmy pochopnych wniosków z powodu własnych uprzedzeń. Nie znam Sebastiana tak, jak ty. - Dokładnie – mówi, jakby wygrała. Ignoruje ją, powracając do Lily. Wydaje mi się, że jest troszeczkę mądrzejszy od Rose. Gdybym jej to powiedział, to pewnie wyrwałaby mu płuca. - Lily, wzięłaś Adderall? – pyta po raz kolejny Connor. Szybko potrząsa głową. – Nienienie – mamrocze. – Uczyłam się, Connor. W normalny, naturalny sposób, tak jak ty mnie nauczyłeś.

213 | S t r o n a

Addicted for Now - A Sebastian najwyraźniej pomógł – dodaje Rose. Connor kręci głową. – Nie… coś jest nie tak. Rose szturcha go w ramię. – Nie potrafisz przyznać, że byłeś w błędzie. W tym tkwi problem. - Wiem, kiedy jestem w błędzie, Rose, i nie sądzę, żebym teraz się mylił. - W ogóle to ile razy rozmawiałeś z Sebastianem? - Parę razy – odpowiada Connor. – Ucieka z pomieszczenia, kiedy tylko wchodzę i ledwo patrzy mi w oczy. Tylko kłamcy i oszuści nie potrafią spojrzeć mi w oczy. Lily zapada się głębiej w siedzeniu. - Lily nie oszukiwała – warczy Rose, a jej wzrok ciemnieje. Włączam się, obawiając się, że nagle zaszkodziliśmy ich związku. – Lily nie jest tak głupia, za jaką ją masz. Czy naprawdę tak ciężko w to uwierzyć? - Tak – mówi Connor. – Kilka miesięcy uczyłem Lily i nigdy nie miała lepszej oceny niż 4. - Może po prostu jestem dobra w statystyce. – Lily wzrusza ramionami. - Zawaliłaś dwa pierwsze egzaminy. Rose podnosi rękę, żeby się wtrącić, jakbyśmy byli w klasie. – A może – mówi, kierując zimny głos do Connora – Sebastian jest lepszym korepetytorem od ciebie. Connor patrzy na nią z przekrzywioną głową, jakby była głupiutka. – Nie ma mowy. Ona wydaje zirytowane warknięcie. – Jesteś niemożliwy. - Kochasz mnie – odpiera rzeczowo. Otwiera szeroko usta. – Nigdy nie rzekłam tak głupiej rzeczy. – Taka jest jej błyskotliwa odpowiedź. Ale leciutko się zarumieniła. Connor unosi do niej brwi i skupia uwagę z powrotem na Lily. – Oszukiwałaś? O cholera. Zamiast to przerwać, tym razem Rose oczekuje na odpowiedź Lily. Lily musi pozostać silna. Nawet jeśli nieumyślnie stajemy po stronie Sebastiana, a nie Connora, to te testy są ważne dla jej przyszłości w Princeton. Wiele lat okłamywaliśmy ludzi w sprawie naszych uzależnień. Jesteśmy w tym cholernie dobrzy, ale pamiętam te wszystkie razy, kiedy musiałem ją uspokajać, łagodzić jej niepokój, co do okłamywania Rose i rodziców. Kłamstwa zjadają ją od środka bardziej niż mnie.

214 | S t r o n a

Addicted for Now Lily ściska mocno moją rękę i odpowiada spokojnie: - Mówię szczerze, Connor. Zero oszukiwania, zero narkotyków, zero niczego. – Kiwa do siebie głową. – Wiele się zmieniło. Teraz jestem bardziej skoncentrowana. – Ton ma szczery, a coś takiego ciężko odrzucić. Obejmuję ją ramieniem i patrzę, jak Connor milknie. Ale nie wygląda na stuprocentowo usatysfakcjonowanego. Powiedziałbym, że tylko w czterdziestu procentach, ale na razie to wystarczy. Nim uda mu się powiedzieć coś więcej, Rose uderza Connora w ramię i zaczynają sprzeczać się po francusku. Nic nie rozumiem, ale jestem pewien, że lecą tam przekleństwa. Lily krzywi się, obserwując, jak Rose wywierca wzrokiem dziury w głowie Connora, jej słowa brzmią nieprzyjemnie. A on szybko odparowuje. Lil opiera się o mój bok i szepcze: Nie lubię jej okłamywać. Ściskam jej ramię. – Naprawimy to. – Ostatecznie. A wtedy taksówka najeżdża na wybój i mój żołądek zaczyna się wykręcać, przeszywa mnie ostry ból. Dotykam brzucha, kiedy ból się nasila. Wyrywam Lily ramię i chwytam za klamkę drzwi. Co się dzieje, do cholery? - Lo? Otwieram usta, żeby się odezwać, ale uderza we mnie fala mdłości. - Lo?! – Jej pisk ucisza wszystkich w samochodzie. - Proszę zjechać na bok. – Słyszę mojego brata. – Już! – Kręci mi się w głowie. Zasłaniam usta dłonią, a kiedy tylko samochód się zatrzymuje, a drzwi otwierają, padam na ziemię i wymiotuję. Pali mnie w gardle, mięśnie krzyczą. Wszystko unosi się do góry. Ale przy każdym odruchu wymiotnym wali mi w głowie, ciało boli i chyba z mojego żołądka chce wyrwać się jakieś zwierzę. Rozszarpuje pazurami moje wnętrzności. - Pił coś? – Zimny głos Rose w tle kłuje mnie w uszy. - Coś ty, kurwa, wypił?! – krzyczy na mnie Ryke, jego głos jest głośniejszy. Potrząsam głową i znowu wymiotuję, mijają mnie samochody i trąbią, jakbym był następnym pijanym studentem na feriach wiosennych. Ale nie wypiłem nawet jednego cholernego piwa. Ani kropli whisky. Nie rozumiem. Nie pojmuję. Nie zrobiłem nic złego. Lil ściska moje ramię i spoglądam jej krótko w oczy, a napływ rozczarowania jest gorszy od cierpienia. Nie zrobiłem nic złego. Ale nie mam głosu, żeby to powiedzieć. 215 | S t r o n a

Addicted for Now Jestem zbyt zajęty wymiotowaniem.

216 | S t r o n a

Addicted for Now

{27} LILY CALLOWAY Spędziłam całą noc w hotelowej łazience z Lo, ocierając jego lepkie czoło ciepłą myjką i upewniając się, że nie jest z nim tak źle, żeby jechać do szpitala. Chyba wszyscy przesadziliśmy w taksówce. Ale oczywistym było, że nie zatruł się jedzeniem. Dosłownie dopiero co wziął tylko kęs taco. Zatrucie pokarmowe nie działa tak szybko. Dlatego wszyscy myśleliśmy, że to wina Antabuse – co znaczyło jedno. Wypił alkohol. Ryke krzyczał na Lo, kiedy rzygał na poboczu drogi, ale nie wierzyłam, że Lo mógłby w ukryciu spożywać whisky albo jakąś inną mieszankę. Nie, kiedy wszyscy siedzieliśmy przy jednym stole. Nie jest taki głupi. Ale zakradły się pewne wątpliwości. Moje myśli przejęło pytanie co jeśli. Nałogowcy kłamią. Po prostu nigdy nie sądziłam, że Lo zacznie okłamywać i mnie. Od tak dawna byliśmy jedną jednostką, iż nie zdawałam sobie sprawy, że tak łatwo można by mnie odepchnąć – i to bez ostrzeżenia. Przez krótką chwilę zastanawiałam się czy jeśli potrafił przez cały ten czas kłamać na temat trzeźwości, to czy miał przede mną jeszcze jakieś inne sekrety. A ja bym nawet o tym nie wiedziała. Jedyny Connor uciszył wątpliwości wszystkich, w tym moje. Powiedział, iż istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że ryba była zaprawiana piwem, a Lo mógł przegapić ten szczegół przed złożeniem zamówienia. Zatem Rose zadzwoniła do restauracji i oczywiście ryba była smażona nie tylko w piwie, ale i tequili. Lo porusza się dziś rano niczym leniwiec, kiedy myje zęby pochylony nad umywalką. Wygląda trochę tak, jak jeszcze przed odwykiem – jakby właśnie obudził się po całej nocy chlania. - Nic ci nie jest? – pytam cicho. – Możemy tu zostać, jeśli chcesz. Na plaży postawiono scenę na koncert z okazji ferii i wszyscy mamy tam za niedługo iść. Nie wyobrażam sobie, żeby zamieszanie i hałas były dla niego przyjemne. Czekając na jego odpowiedź odkręcam wodę w wannie, żeby ogolić nogi. Zwykle zrobiłabym to szybko w umywalce, ale dzielimy ją z pięcioma innymi osobami. Pluje do umywalki. – Nie – odpowiada, wycierając usta w ręcznik. – Chcę iść i szczerze czuję się lepiej niż zeszłej nocy. Otwierają się drzwi łazienki i do środka wsuwa się Ryke, ubrany już w jasnoniebieskie męskie bikini. Lo wyznał prawdę na temat strojów kąpielowych parę dni temu i – o dziwo – Ryke wolał nosić te skąpe bikini od kąpielówek, które wybrali Lo i Connor. Twierdzi, że

217 | S t r o n a

Addicted for Now lepiej się w nich opala, ale według mnie podoba mu się to, jak dziewczyny gapią się na jego tyłek. Chwytam za maszynkę do golenia, skupiając się na moich kłujących łydkach zamiast na jego… obszarze. - Jak się czujesz? – pyta Ryke, kiedy Lo rozsmarowuje sobie na brzuchu krem do opalania. - Gównianie. To pewnie przez tę butelkę whisky, którą wychlałem, kiedy wszyscy siedzieliście wokół mnie – odpowiada gniewnie. – Och, zaczekaj, nie, tylko mnie o to posądziłeś. - Już za to przeprosiłem. – Jego głos pozostaje szorstki i spogląda na mnie rozproszony. – Lily, co ty robisz, do diabła? Lo podąża za jego spojrzeniem i wywraca oczami. – Po prostu goli nogi. - Tak jak powiedział – mówię, próbując się skoncentrować, żeby nie pociąć sobie kolana ani kostki. To są podstępne miejsca. A skoro namydlam nogi jedynie kostką mydła, to mam mniej mydlin do wykorzystania. - Czemu nie weźmiesz prysznica? Wypuszczam zirytowany oddech. – Tyle przy tym roboty. - Jesteś równie leniwa, co Lo. Wzruszam ramionami, nie zaprzeczając. Ryke skupia się znowu na bracie. – Wziąłeś już tabletkę? - Ta. – Wyciąga do mnie butelkę kremu. – Nasmarujesz mi plecy, kiedy skończysz się golić? - Zrobię to od razu. Skończyłam z tą nogą. – Spłukuję prawą nogę i obracam się na porcelanowym brzegu. Siada obok mnie, bym nie musiała wstawać, żeby dorównać mu wzrostem. Wyciskam trochę balsamu na rękę i zaczynam rozsmarowywać mu go na plecach. Grzeszna myśl wkrada się do mojej głowy – o tym, jak Lo odwraca się i bierze mnie na tej wannie. Już siedzę okrakiem na brzegu, miejsce między moimi nogami opiera się o chłodną powierzchnię. Niedobrze. Staram się szybko uspokoić tęsknotę i jakiekolwiek pragnienie. Zero seksu. Nie dzisiaj. Nie w tym tygodniu. Te słowa nie niszczą mnie tak, jak wcześniej. Ryke nie odrywa spojrzenia od Lo, a w jego oczach pojawia się sceptycyzm. – Gdzie jest buteleczka z tabletkami? Jego ramiona napinają się. – Pod umywalką.

218 | S t r o n a

Addicted for Now Rozsmarowuję białe smugi na plecach Lo, sunąc palcami po jego skórze. Chciałabym dotknąć go w innych miejscach, co mam świadomość, że jest problemem. Nie powinnam pragnąć seksu, kiedy po prostu nakładam mu na plecy krem do opalania. Prawda? Może to nie takie dziwne, ale wiem, że mój upór, żeby zajść dalej jest niewłaściwy. W ogóle nie powinnam nigdzie zachodzić. Ta sytuacja ssie. I żeby nie było, nie w ten dobry sposób. Nie, to złe ssanie, a nie sądziłam, że coś takiego istnieje. Ale istnieje. Zdecydowanie jest to złe ssanie. Chwilę później Ryke odsuwa się od szafki z pomarańczowym pojemniczkiem w dłoni i otwiera go, rozsypując tabletki na blacie. - Co ty wyrabiasz? – pyta Lo. Ryke rozdziela je na małe grupki i nagle zdaję sobie sprawę „co wyrabia” – liczy. Lo sztywnieje, kiedy dociera do niego ta sama myśl. Ale nie powinien się niczego obawiać. Chyba że… Ryke zaczyna potrząsać głową i zbiera tabletki z powrotem do butelki. – Dlaczego mnie, kurwa, okłamujesz? - Od kiedy liczysz moje tabletki? – pyta Lo, marszcząc brwi. - Odkąd je masz. - Nie miałeś prawa… - Mam wszelkie prawo. Jesteś nałogowcem, Lo. Kłamiesz, oszukujesz, pieprzysz zasady, żeby dostać czego pragniesz. Robię pewne rzeczy za twoimi plecami, bo mi, kurwa, zależy, a nie dlatego, że próbuję podważyć twoją prywatność. - Powiedz coś, czego jeszcze nie słyszałem! – krzyczy Lo. – Jestem oszustem. Kłamcą. Rozumiem. A jeżeli to tak cholernie mocno ci przeszkadza, to tam są jebane drzwi. O-o. Powinnam wrócić do golenia nogi. Ale nie mogę przestać patrzeć. Twarz Ryke’a zamienia się w skałę. Zabiera z umywalki butelkę wody i podaje ją Lo razem z tabletką. – Połknij ją. - Nie słyszałeś? – pyta pogardliwie Lo. Odtrąca rękę Ryke’a. – Nie chcę jej. Boli mnie patrzenie, jak odmawia sobie czegoś, co mu pomaga. – Lo – mówię łagodnie. – Po prostu ją weź.

219 | S t r o n a

Addicted for Now Zeskakuje z wanny jakbym poraziła go prądem, a potem staje przede mną i Rykiem, jakbyśmy byli teraz wrogami. – Nie rozumiecie. Wstaję, w tej chwili nie martwiąc się ogoleniem lewej nogi. – Czego nie rozumiem? – pytam, przełykając ból. - Zeszłej nocy rzygałem po miernym rybnym taco. Nawet nie czułem w nim tequili, piwa czy cokolwiek, cholera, tam było! Nie pozwolę, żeby to znowu przypadkowo się stało. - Więc następnym razem przeczytaj pieprzone menu – mówi Ryke. – Zapytaj kelnera, pieprzonego szefa kuchni. Nie szukaj wymówek. - Nie szukam wymówek, ale abstynencja nie powinna wymagać tyle cholernej roboty. Nie powinienem ustawiać sobie przypomnienia, żeby brać tabletkę. Nie powinienem spędzać pięciu godzin tygodniowo na terapii. – Klatka piersiowa Lo unosi się i opada ciężko. – A ty… to niesprawiedliwe, że dla ciebie to jest tak cholernie łatwe. Codziennie pijesz swoją wodę, sprawiasz, że to wygląda jak nic wielkiego. - Nie jestem tobą, Lo. Nie porównuj nas. - Jak mam tego nie robić? – pyta Lo, targając włosy dwiema drżącymi dłońmi. – Stoisz sobie tutaj i mówisz mi, co mam robić, co jest dla mnie najlepsze, jakbyś sam to wszystko już przeżył. Nigdy nie brałeś Antabuse, Ryke. Nie wiesz, jak to jest, kurwa! Nie wiem, co mam teraz zrobić czy powiedzieć. - Staram się tylko pomóc – odpowiada Ryke. – Przestań mnie odpychać. Lo ściska mocno umywalkę. Zgadzam się z Lo, abstynencja wymaga więcej pracy niż sądziliśmy i najwyraźniej Lo i ja jesteśmy takimi ludźmi, którzy oddają tylko dziesięć procent energii. Nie wiem czy dlatego, że zawsze byliśmy leniwi, czy może po prostu jesteśmy apatyczni. Ale w tej chwili mi zależy. Mam tylko nadzieję, że Lo także. - To nawet nie powstrzymuje łaknień – mówi Lo, wskazując tabletkę w rękach Ryke’a. - Rzeczywiście – przytakuje – ale właśnie poczułeś jak to jest pić, kiedy bierze się ten lek i jestem całkiem pewien, że to wystarczająca motywacja, by unikać alkoholu. Lo waha się. – Kurwa – przeklina, pocierając oczy. - Powinieneś ją wziąć – mówię mu. – Gdybym miała magiczną pigułkę wywołującą wymioty, ilekroć spojrzałabym na porno, to pewnie by mi pomogła. Nie wiem czy to ja, Ryke, czy może jego własne sprzeczne sumienie, ale coś wygrywa. Odwraca się i przyjmuje tabletkę od swojego brata. *** 220 | S t r o n a

Addicted for Now Zremiksowana piosenka rapowa rozlewa się po zatłoczonym obszarze, studenci ubrani w stroje kąpielowe wymachują pięściami w powietrzu i piją wódkę duszkiem z butelek wody. Mam najlepsze miejsce na plaży. Na barkach Lo. Ta wysokość daje mi przewagę nad zadyszanym i spoconym tłumem. Mam także ekskluzywny widok na scenę, na której raper w błyszczących okularach słonecznych przechadza się i podskakuje razem z nakręconym tłumem. Lo nie opuścił mojego boku przez cały koncert. Ani, żeby kupić piwo, ani żeby pójść do baru, ani żeby poszukać sobie alkoholu. Nie dobierałam się do niego, ani nie pytałam o seks. Mamy czystą zabawę. Piosenka się kończy i gwiżdżę głośno na palcach, kiedy wszyscy klaszczą i wiwatują. Pode mną reszta naszej grupy próbuje się nie rozdzielać. Rose ma na sobie czarne półprzezroczyste okrycie kostiumu kąpielowego i stoi sztywno wśród tłumu, sparaliżowana bliskością tylu ciał. Connor nie mógłby być bardziej opanowany. Jest niczym kameleon, z łatwością przystosowuje się do pijanej, imprezowej atmosfery. Trzyma ją blisko siebie, opiera ręce na jej biodrach i normalnie to pewnie by go odepchnęła. Ale sądzę, że obawa przed wpadnięciem na kogoś i zostanie oblaną piwem przeważa jej strach przed intymnością z Connorem. Melissa przebaczyła Ryke’owi. Obściskiwanie w taksówce pomogło, ale jej plany pozostania w Cancun scementowało macanie pod majtkami. Zeszłej nocy byłabym bardziej zazdrosna, gdyby Lo nie był chory. Ale jego lepka skóra oraz blady odcień dosłownie przekierowały mój umysł w całkiem inną stronę. Nawet kiedy słyszałam z ciemnego balkonu chichoty Melissy – zbytnio się tym nie przejęłam. Chciałam tylko, żeby Lo się polepszyło. Melissa jest teraz w dobrym humorze. Siedzi na barkach Ryke’a, klaszcząc obok mnie, gdy zaczyna się następna piosenka. Do moich nozdrzy dolatuje smród dymu i wciągam do płuc słone powietrze. Na całej plaży są porozpalane skręty, te zapachy są zniewalające, ale ten jest tak blisko, że spoglądam w dół. Daisy stoi tuż przed Rykiem i Lo, trzymając w dwóch palcach papierosa. Przynajmniej to nie zioło. O tyle dobrze. Uważa, żeby nie poparzyć nikogo w pobliżu papierosem i unosi głowę, żeby wydmuchać dym z dala od innych ludzi. Oczywiście poza mną. Kilka razy pozwalałam Daisy palić. Nie miałam prawa kazać innym ludziom przestać, kiedy sama ledwo potrafiłam to uczynić. Nie cierpię myśli o byciu hipokrytką. Ale mam wrażenie, że Daisy pali tylko rekreacyjnie. Wyobrażam sobie, jak ta rekreacja zamienia się w nawyk, a ten w uzależnienie. Nie mogę znieść myśli, że Daisy może przechodzić przez to samo, co ja.

221 | S t r o n a

Addicted for Now Nim zdążę cokolwiek powiedzieć, Ryke wyciąga papierosa z jej palców i rzuca nim w piasek. Nie widzę jej reakcji, ponieważ raper przestał śpiewać i zaczyna gadać, a muzyka wciąż gra w tle. – Teraz chcę zobaczyć w powietrzu więcej pań! Na barana! No dalej! – Dziewczyny zaczynają wspinać się na barki przypadkowych facetów, dołączając do mnie i Melissy. Connor nawet nie pyta Rose, bo pewnie doskonale wie, że wolałaby pozostać na ziemi. Daisy zaczepia stojącego przed nią faceta w bandanie. Lustruje ją spojrzeniem od głowy do piersi – przeważnie zostaje przy piersiach, które wypełniają jaskrawozielone bikini, a krój zmienia jej piersi z rozmiaru małych B na C. - Jestem lekka – mówi do niego. A potem szepcze mu do ucha. Melissa przygląda się uważnie Ryke’owi, ale ten nic nie mówi. Facet obdarowuje ją wielkim głupkowatym uśmiechem, niedobrze. Myślę o erotycznych rzeczach – być może Daisy szepnęła mu, że odwdzięczy się za to, że weźmie ją na barana. Oczywiście w sposób seksualny. Ale może znowu mój umysł płata mi figle. Kładę ręce na głowie Lo i spoglądam na niego. Piorunuje spojrzeniem tego gościa. Więc… może wszyscy są równie nieprzyzwoici, co ja. Uśmiecham się na ten pomysł. Facet z bandaną pochyla się, żeby usiadła mu na barkach. Gdy Daisy pojawia się na mojej wysokości, obraca się lekko i przybija mi piątkę, nieświadoma nadopiekuńczych facetów na dole. - Panie! Krzyknijcie „tak”! – woła raper. - TAK! – Nawet fajnie. Na mojej twarzy rozlewa się uśmiech. - Faceci! Krzyknijcie „kurwa, tak”! - KURWA, TAK! Odśpiewuje kawałek swojej piosenki, a ja już nie mam swojego doskonałego widoku przez te wszystkie dziewczyny w górze. - A teraz, panie! – Wraca do gadania. – Jest przerwa wiosenna! Pokażcie cycuszki! Chwila. Że co? Nieruchomieję, kiedy wszystkie dziewczyny wokoło zrzucają góry bikini, jakby raper wypowiedział jakieś magiczne słowo. Ja usłyszałam tylko „cycuszki”, a to ma wręcz odwrotny efekt na moją chęć do pokazania piersi. Wszyscy wrzeszczą w pijackim podekscytowaniu, wytrzeszczając oczy na widok sutków. 222 | S t r o n a

Addicted for Now Wokół mnie podskakują piersi we wszystkich rozmiarach. Uderzam Lo po twarzy, nosie, policzku… opuść mnie. Na dół. Muszę zejść. Już. Obok mnie Melissa już dawno odwiązała sznurek bikini. Świetnie. Ładne ma piersi. Upuszcza biustonosz na głowę Ryke’a. Ten chwyta go i unosi wzrok, a dokładnie tego chciała. Nie mam czym się chwalić i szybko się zawstydzam. Najwyraźniej. Widzę parę dziewczyn wracających na ziemię, które także nie chcą brać w tym udziału. - Daisy! – wrzeszczy Rose z dołu. Gdy Lo stawia mnie na nogach, obracam szyję i dostrzegam, że Daisy sięga palcami do zapięcia stanika. - Daisy! – krzyczę z szeroko otwartymi oczami, równie przerażona, co Rose. Nie chcę, żeby ktokolwiek oglądał piersi mojej szesnastoletniej siostry. Jeżeli za dwa lata zechce zerwać z siebie górę bikini, proszę bardzo – ale nie teraz. Lo kładzie ręce na moich ramionach. – Jezu Chryste – przeklina, próbując odwrócić wzrok. Daisy patrzy na mnie z szerokim uśmiechem. Rose zamierza przełknąć niepokój i przepchnąć się przez te wszystkie ciała, żeby dotrzeć do Daisy i skręcić jej kark. Ale wtedy Daisy opuszcza rękę ze śmiechem. - Przeraziłam was? – pyta, poruszając brwiami. Tak. Przeraziła mnie, ale przynajmniej nie miała zamiaru tego robić. To musi się liczyć. Przenosi spojrzenie na bok ode mnie. Nie na Lo, ale Ryke’a. Jego zwykle twarde rysy twarzy teraz lekko pociemniały. I sądzę, że naprawdę mocno stara się nie nazwać Daisy kokietką, żeby tylko ją wkurzyć i coś zacząć. Bo tak właśnie robi. Im dłużej wpatruje się w Ryke’a, tym bardziej jej uśmiech znika. Obraca się do nas plecami, pochyla się i mówi coś do faceta z bandaną. Opuszcza ją na ziemię i nim Daisy wraca się do naszej grupy, dalej z nim rozmawia nawet przy głośnej muzyce. Często kiwa głową. On jeszcze częściej się uśmiecha. Nie podoba mi się to. Bo wygląda jakby był bliski trzydziestki, a ona jest tylko nastolatką. A wtedy opiera rękę na jej biodrze i zaczyna kierować się do jej pośladków. - Jestem trzydzieści sekund – mówi pod nosem Lo, rzucając spojrzenie Ryke’owi. - A ja piętnaście. 223 | S t r o n a

Addicted for Now Ściągam brwi. Od czego? Interwencji? Connor spogląda pomiędzy nimi. – Nie możecie mówić poważnie. Ryke patrzy na swój zegarek. – Pięć… - To bystra dziewczyna – przypomina im Connor. - Ma szesnaście lat – odpowiada Lo. - Trzy… A wtedy facet klepie ją po tyłku i Ryke jest bliski upuszczenia Melissy na ziemię. Ale Daisy tylko się uśmiecha, macha mu na pożegnanie i podchodzi do nas. Gdy zauważa nasze miny, jej uśmiech zamienia się w zmarszczenie brwi, jest równie zdezorientowana, co byłam ja. Teraz jestem pewna, że w tym obszarze jest za dużo testosteronu. - Co z wami? – pyta Daisy. – Lo, wyglądasz, jakby zaraz miała ci pęknąć żyłka. – Rzeczywiście. Ale ona próbuje zbyć to wzruszeniem ramion. – Ten facet wskazał mi dobre miejsce na popływanie z rekinami. Ktoś chętny? Wszyscy milczą. I znowu opuszczają ją siły. – No co? Co zrobiłam? - Ten koleś praktycznie wsadził ci rękę do bikini – mówi do niej Ryke – a ty się nawet nie przejęłaś. Melissa krzyżuje ramiona na piersi. Jej nastrój powoli sięga dna. Rose posyła mi ostre spojrzenie, mówiąc bezgłośnie czas dla dziewczyn. Tak. Zdecydowanie. Biorę Daisy za rękę, też potrzebując powietrza, ale przeważnie chcę zabrać Daisy od ich krytycznych spojrzeń. - Chwila, nie zrobiłam nic złego – odpowiada. – On był po prostu miły. - Naprawdę jesteś taka naiwna? – pyta Lo. – Bo jeśli tak, to chyba powinniśmy zastanowić się nad odesłaniem cię do domu zanim stanie się coś cholernie paskudnego. - Nie jestem naiwna – mówi. – Był zadowolony. Ryke krzywi się. – Pozwoliłaś, żeby klepnął cię po tyłku, bo to go zadowoliło? – Tak, to nie brzmi dobrze. - Dobra – wtrącam. – Idziemy stąd. Prawda, Rose? - Tak. – Przeszywa spojrzeniem każdego z facetów. Connor unosi ręce. – Nic nie powiedziałem. 224 | S t r o n a

Addicted for Now Patrzy na niego łagodniejszym wzrokiem. – Do ciebie nic nie mam. - Daisy. – Ryke wypowiada jej imię z tak wielką emocją, że czuję dreszcze na ramieniu. A jest tutaj cholernie gorąco. Chyba chciałby jej wiele powiedzieć – udzielić jej jakiejś przemowy o tym, że nie musi zadowalać innych ludzi, żeby poprawić sobie samopoczucie – że ostatecznie to ona będzie tym pokrzywdzona. Ale Melissa schyla głowę i zaczyna szeptać mu do ucha, odwracając jego uwagę od wypowiedzenia swego zdania. Zatem Daisy rzuca: - Do zobaczenia. – I odciąga mnie w stronę baru tiki stojącego trochę dalej na plaży. Rose spieszy za nami, również chcąc wydostać się z tłumu. Opieramy łokcie o ladę i kupuję sobie butelkę wody, kiedy Rose i Daisy czekają, aż barman przygotuje im margarity. Rose stuka paznokciami o blat, jak zawsze nerwowa. – Daisy – odzywa się. – Nie musisz nam czegoś powiedzieć? Daisy stoi pomiędzy mną i Rose, i kiwa się na piętach. – Nie prześpię się z tamtym facetem – mówi. – Nie zrobiłabym tego. Po prostu powiedziałam mu, że według mnie jest przystojny, a potem zapytałam o rekiny. Marszczę brwi. – Naprawdę? – Wszystko to było takie niewinne? Może wszyscy skupiamy się na seksie. To my jesteśmy obrzydliwi. - To znaczy rzucił parę dwuznacznych słów, ale nie próbowałam z nim flirtować. Szczerze. – Wzrusza ramionami, jakby to nie było nic takiego. – Jestem do tego przyzwyczajona. - Do czego? – pyta zimno Rose. – Dotykania czy flirtowania? Bo jeśli chodzisz na sesje zdjęciowe, gdzie ludzie z ekipy cię obmacują… - Nienienie – mówi, mamrocząc te słowo tak, jak robię ja, kiedy próbuję ukryć kłamstwo. – Nic takiego nigdy się nie wydarzyło. Mama chodzi ze mną. Nie pozwoliłaby, żeby ktokolwiek nieprzyzwoicie mnie dotykał. Rose jej wierzy. Kiwa głową, ale wpatruję się nieufnie w Daisy. Może dlatego, że kłamałam tak długo, iż potrafię przejrzeć kłamstwo. Daisy spotyka mój zaniepokojony wzrok i obejmuje mnie ramieniem. – Nic mi nie jest, Lily. Nie wydaje mi się. Pamiętam dzieciństwo, kiedy próbowałam rozgryźć, co jest właściwe, a co nie w miejscu, gdzie granice tak często się zamazują. Ale miałam oparcie w Lo – który upewniał się, że nie spadnę ze skarpy i nie utopię się. Daisy jest wepchnięta do tego modelingowego świata, a nas nie ma przy niej, by ją złapać. Jest samotna i skonsternowana. A ja nie wiem, jak to naprawić bez powiedzenia jej, 225 | S t r o n a

Addicted for Now żeby to rzuciła. Ale nigdy by nie odeszła – nie przez wzgląd na pieniądze, lecz dlatego, iż jej kariera wiąże się ze szczęściem naszej matki. A uszczęśliwianie matki uszczęśliwia Daisy. Mój telefon wibruje i sprawdzam, kto dzwoni. Poppy. Blokuję telefon i wsuwam go z powrotem do kieszeni spodenek dżinsowych. - Kto to był? – pyta Daisy, przekrzykując głośno chodzący mikser. - Poppy. Rose patrzy gniewnie na barmana, że jest taki wolny, a Daisy marszczy brwi w zdezorientowaniu. – Dlaczego nie odebrałaś? - Bo nie chce mi się rozmawiać. – Taka prawda. A poza tym, moja relacja z Poppy w najlepszym wypadku jest zdystansowana. Jest sześć lat starsza, więc kiedy zaczynałam dziewiątą klasę, ona była już na drugim roku studiów i zaręczona. Rozbrzmiewa telefon Rose i odbiera po pierwszym dzwonku. – Witaj, Poppy. – Rzuca mi ostre spojrzenie, ale nie jest tak zdenerwowana, jak Daisy. - Dlatego nie odbierasz moich telefonów? – pyta Daisy. – Bo nie chce ci się rozmawiać? Oskarżenie boli, kiedy przypominam sobie, że Daisy jest ode mnie cztery lata młodsza – w sierpniu stuknie pięć lat, gdy skończę dwadzieścia jeden lat. Niemal ta sama różnica wieku, co między mną i Poppy. Ale jakakolwiek szansa na uratowanie relacji z najstarszą siostrą utonęła dawno temu. Jest mężatką. Ma dziecko i stworzyła własną rodzinę. Mam możliwość bycia siostrą dla Daisy i staram się, jak tylko mogę. - Nie, to nie dlatego, Dais. - Tak, Poppy, bawimy się świetnie. Mojito są słabe, ale margarity zwykle są dobre. – Rose wciąż wpatruje się w niemrawego barmana, któremu wieki zajmuje wyciśnięcie limonki do zamarzniętej brei. – Tak, Lily jest z nami. Nie usłyszała, że dzwonisz przez cały ten hałas. Daisy szturcha mnie w ramię. – A więc dlaczego? – pyta, czekając na realne usprawiedliwienie. Oto ta chwila, myślę. Teraz powinnam wyznać prawdę i powiedzieć jej, że jestem uzależniona od seksu i że kiedyś wolałam seks od wszystkiego innego – nawet od rozmowy z nią. Chwilowo ściska mnie w gardle, a potem mówię: - Przez telefon jestem strasznie niezręczna. Chyba wolę smsy. – Kłamstwo gorzko smakuje i wywraca mi w żołądku. Daisy patrzy w ciszy na bar i nie wiem czy to dobry, czy zły znak. - Co? – pyta przez telefon zmieszana Rose. – Na pewno była zaadresowana do Lily? - Co się dzieje? – pytam. 226 | S t r o n a

Addicted for Now - Poczekaj, zapytam. – Rose przykłada rękę do słuchawki i odciąga mnie od baru, oddzielając od Daisy, ale i tak dołącza do nas zaciekawiona. Na jej miejscu też byłabym zainteresowana. – Wysłałaś paczkę do domu w Villanowie? – pyta Rose. W Villanowie… domu rodziców? Czemu… - Czemu miałabym to zrobić? Kościste ramiona Rose sztywnieją. - Jaka paczka? – pyta Daisy. - Masz, porozmawiaj z nią. – Rose podaje mi telefon. Przyciskam komórkę do ucha, czując coraz większe podenerwowanie. – Hej, Poppy. Co się dzieje? - Lily, jestem w domu w Villanowie na przyjęciu urodzinowym Marii – wyjaśnia ściszonym tonem, jakby bała się, że ktoś ją usłyszy. – Harold właśnie przyniósł pocztę i jest tu paczka zaadresowana do ciebie. Ze strony o nazwie Kinkyme.net. Na całym pudle są dosłownie poprzyklejane X. Chciał przekazać ją mamie, ale powstrzymałam go. - Nie zamówiłam nic takiego – mówię szybko, czując jak serce wyrywa mi się z piersi. - Nic się nie stało, jeśli zamówiłaś – mówi łagodnie Poppy – po prostu zastanawiam się dlaczego podałabyś tutejszy adres. Mama by cię udusiła. - Naprawdę tego nie zrobiłam. Rose wygląda lekko sceptycznie i zastanawiam się czy myśli, że wysłałam tam tę paczkę, żeby ukryć ją przed nią albo Lo, czy coś w tym stylu. Ufa mi równie mocno, co Ryke Lo. Podejmuję nagłą decyzję. – Poppy, możesz ją otworzyć i zobaczyć co w niej jest? Rose otwiera szeroko oczy, ale teraz już nie będzie sądzić, że to ja wysłałam tę paczkę. - Tak, poczekaj – odpowiada. Słyszę rozrywanie taśmy klejącej. Zniża głos do szeptu. – To dildo. Krzywię się. - Chwila, tu jest list. – Milknie, a ta cisza jest okropna. – O mój Boże. - Co… co tam jest napisane? – dukam. Rose stuka stopą zirytowana, że nie może usłyszeć tej rozmowy. Daisy kładzie rękę na moim ramieniu, pocieszając mnie, chociaż nie ma pojęcia o źródle mojego stresu. Niemal od razu zalewa mnie poczucie winy. Powinnam była jej powiedzieć. Może nie. Tak. Nie… sama nie wiem. Boli mnie głowa.

227 | S t r o n a

Addicted for Now Poppy czyta cicho: - „Najdroższa Lily, masz coś, co będzie cię w nocy zaspokajać”. – Chwila ciszy. – Nie ma podpisu. To od Lorena? - Po co Lo miałby kupować mi dildo? – pytam głośno bez namysłu. - Dildo? – Daisy otwiera szeroko usta, łącząc ze sobą pewne fakty. - Kto inny wysłałby ci coś takiego? – pyta Poppy. - To pewnie jakiś głupi kawał – mówię. Od szantażysty. – Możesz to wyrzucić zanim ktokolwiek zobaczy? I powiesz Haroldowi, żeby nic o tym nie wspominał? - Oczywiście – odpowiada Poppy. – Jeżeli masz problem z zawieraniem przyjaźni w szkole… - To nie jest prywatna szkoła, Poppy, tylko college. Nikt nie kradnie mi pieniędzy na lunch. - Więc czemu ktoś zrobiłby coś takiego? - Musieli uważać, że to zabawne. Nie wiem – mówię szybko. Zaczyna ściskać mnie w gardle, a głos jest bliski drżenia. – Hej, chcesz pogadać z Rose? - Pewnie. Podaję komórkę Rose, a ona podejmuje serdeczną rozmowę. - Hej. – Daisy ściska mnie w bocznym uścisku. – To pewnie jakiś frajer z Penn, który jest wkurzony, że nie dałaś mu szansy czy coś. Do oczu napływają mi łzy. Nie mogłaby być dalsza od prawdy. - O nie, nie płacz, proszę. – Daisy obraca mną i chwyta mnie za ręce, wymachując moimi ramionami, jakby w każdej chwili mogła ze mną zatańczyć. – Jesteśmy w Cancun. Są ferie wiosenne. Najlepszy tydzień w roku. Nie pozwól, żeby pokonał cię jakiś dupek. Ma rację, więc pociągam nosem i ocieram oczy. Teraz przytula mnie w prawdziwym uścisku i przeczesuje palcami moje włosy. Wzdycha z zazdrością. – Takie króciutkie i śliczne – mówi z uśmiechem. Pocieram nos, kiedy odsuwamy się od siebie. – Są tłuste. Zbywa mnie machnięciem ręki i kieruje spojrzenie w stronę sceny. Podążam za jej spojrzeniem i dostrzegam, że chłopcy plus Melissa oddzielają się od wielkiego tłumu. Będę musiała powiedzieć Lo o tym, co się stało. Nie tylko szantażysta wie, że jestem w Cancun, ale zna także adres moich rodziców. Próbuje mnie złamać. Trochę mu się to udaje. 228 | S t r o n a

Addicted for Now

{28} LOREN HALE Na balkonie słychać muzykę dobiegającą z basenu, ale przynajmniej panuje tu większa prywatność niż w sypialni. Wszyscy zarzucają szykowne ubrania na dzisiejszy wieczór w klubie – nasze ostatnie wyjście w Cancun zanim wrócimy do prawdziwego świata pełnego obowiązków oraz zobowiązań. Wpatruję się w ekran mojego telefonu. Pięć nieodebranych połączeń od terapeuty. Powinienem do niego oddzwonić, ale rozmowa z Brianem sprawia, że czuje się jak porażka. Mówi do mnie tym nadwrażliwym tonem, jakbym już coś spieprzył, a tego nie potrafię słuchać. Nie chcę słuchać, jak próbuje mnie uspokoić albo mówi, że powinienem kłaść się do łóżka we własnym domu, gdzie nie istnieje żaden alkohol, gdzie mój wróg nie gapi mi się w twarz. Lily bardziej się postarała, by utrzymywać kontakt ze swoją terapeutką. Gdy widzę, że rozmawia przez telefon, to zwykle Allison jest po drugiej stronie linii. Siedzę na plastikowym krześle i otwieram wiadomość, którą ostatnio przysłał mi ojciec. Emily Moore 789 Huntington Drive Caribou, Maine 04736 Nieważne czy czuł się szczególnie hojnie, uprzejmie, życzliwie – spontanicznie podał mi adres mojej biologicznej matki. Zapytałem go o niego tylko raz. Gdy nie spełnił mojej prośby, nie zamierzałem prosić go na kolanach. Kiedy wiem już, gdzie ona mieszka, to nie wiem co począć. Ujrzenie jej otworzy przede mną nowe bramy, które mogą równie szybko zatrzasnąć się tuż przed moim nosem. Nie jestem pewien czy sobie z tym poradzę. Drży mi ręka i spoglądam przez ramię. Nikt mnie nie obserwuje, ale jeżeli wybiorę numer, to będą sądzić, że rozmawiam z terapeutą. Nikt mi nie przeszkodzi. Przynajmniej taką mam nadzieję. Wstukuję znajomy numer, a kiedy po drugiej stronie sygnał się urywa, to on pierwszy się odzywa. – Połączenia zza granicy nie są, kurwa, tanie. Jak chcesz za to zapłacić? Słowa ojca wywiercają we mnie dziury, tak łatwo przywołują moje niepewności. – To nie twoje zmartwienie. - Greg Calloway daje swoim córkom kieszonkowe. Lily nie stać na to, żeby wiecznie utrzymywać twoją apatyczność.

229 | S t r o n a

Addicted for Now Ściskam telefon w dłoni, próbując się skoncentrować. Przecież dzwonię do niego nie bez powodu. – Skoro płacę za minutę, to może przestaniesz pieprzyć o kasie i dasz mi mówić? - Byle szybko, muszę wracać na spotkanie. Wyszedł ze spotkania, żeby odebrać mój telefon? Tylko nad tym myślę. Greg nigdy nie zatrzymałby spotkania dla jednej ze swoich córek. Gdyby Lily potrzebowała swojego ojca, to posłałby asystenta, a potem znalazłby ją po pracy. Mój ojciec – kiedy dorastałem, rzucał dla mnie wszystko. Jeżeli dzwoniłem do niego ze szkoły, to on wchodził do gabinetu dyrektora. Ale potrzebowałem go tylko wtedy, kiedy miałem kłopoty, a on wrzeszczał na mnie, że je spowodowałem. - Znalazłeś tego kolesia? - Takie rzeczy wymagają czasu, Loren – mówi szorstko. – Odpowiedzi nie spadają ot tak z przeklętego nieba. Ściskam grzbiet nosa i biorę ostry wdech. – Słuchaj, stało się coś innego – mówię szybko. – Wysłał paczkę do domu Calloway’ów. Słyszę szelest po jego stronie, jakby szukał długopisu i kartki. – Dobra, podaj szczegóły. Wyjaśniam sytuację z dildo oraz listem, próbując podać najważniejsze szczegóły, chociaż jedyne czego pragnę, to znaleźć tego faceta i zrobić mu z życia piekło. On ją dręczy. - Niczego nie żądał? Ani centa? - Nie. - Ten chory pojeb wyraźnie pokazuje, że nie zależy mu ani nie chce zostać odnaleziony, ale postaram się, jak mogę. – Milknie. – Jak ona się ma? Śmieję się gorzko. – Niby od kiedy cię to obchodzi? – Kiedy byliśmy nastolatkami, nieszczególnie lubił Lily. Wierzył, że posiadanie kobiety za przyjaciółkę odstraszało dziewczyny, a jeśli nie zamierzała być dla mnie kimś więcej, to powinienem ją wykopać. Ale wiedziałem, że kiedy zacznę udawany związek z Lily, to będzie zadowolony. I był. Tylko dlatego, że nagle była dla mnie pożyteczna. Ja nigdy tak na nią nie patrzyłem – jak na przedmiot, który mogę przelecieć albo wyrzucić. Wyobrażenie mojego ojca na temat kobiet jest wypaczone. - Błagam, to praktycznie moja synowa – mówi obronnie. – A jeżeli Greg i Samantha Calloway kiedykolwiek dowiedzą się, że jest seksoholiczką, to nie myśl, że nie zareagują odpowiednio. - Co to ma niby znaczyć? - To znaczy, że kiedy oboje będziecie, kurwa, spłukani i bezdomni, to ja będę was zbierał. Tak jak zawsze z wami robiłem. Sprzątałem wasz cholerny bałagan. 230 | S t r o n a

Addicted for Now Patrzę zmrużonymi oczami w ziemię. W ten popieprzony sposób mówi, że będzie mnie wspierał, kiedy wszystko pójdzie się pieprzyć. - Po prostu go znajdź – mówię. - Oczywiście. – Po drugiej stronie słychać jakieś głosy, a wtedy mówi: - Muszę kończyć. Partnerzy zaczynają się niecierpliwić. Cholerne kutasy. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu? Nie wiem dlaczego, ale ostatecznie przytakuję. Rozłączamy się i czuję się równie spanikowany oraz niespokojny, co wcześniej. Oczywiście nic mi to nie pomogło. Żadna rozmowa z ojcem mi nie pomaga.

231 | S t r o n a

Addicted for Now

{29} LOREN HALE Klub nocny zamienia się w show na żywo, pełne aktorów, tancerzy i akrobatów. Wielki kwadratowy bar zajmuje centralny parkiet, gdzie tańczą i piją dziewczyny. Odkąd pochorowałem się po rybnym taco nawet się nie wzdrygam na widok mijających mnie drinków. Nie chcę znowu wymiotować. Dziewczyny Calloway ustaliły sobie za cel, żeby dzisiaj pić i tańczyć, co przetłumaczyłem sobie na: Upijamy się. Connor, Ryke i ja obiecaliśmy im, że mogą zaszaleć i to my będziemy tymi odpowiedzialnymi, zaopiekujemy się nimi. Choć raz jestem po drugiej stronie. I jest to całkiem przyjemne uczucie. Lubię wiedzieć, że mam moc, by chronić Lily. Kiedyś wszystko to znikało z każdym łykiem whisky. Dlatego to jest dla mnie nowość. Ale dobra nowość. Tłum nie jest tak ogromny, jak na wczorajszym koncercie, a Connor kupił stolik na balkonie, żebyśmy mieli oko na dziewczyny. Siedzimy na najwyższym piętrze, a wokół nas migają halucynogenne lampy – cóż, wokół mnie i Connora. Ryke dalej siedzi w łazience. Mam wyraźny widok na trzy dziewczyny Calloway, wszystkie stoją przy kwadratowym barze. Rose trzyma dwie szklanki jakiejś różowej mieszanki, podaje jedną Daisy. - Widziałeś kiedyś pijaną Rose? – pytam Connora. Takie wydarzenie musi być tak rzadkie, co zaćmienie księżyca czy coś. - Nie sądzę, że pozwoliłaby sobie na przekroczenie własnych limitów. Przytakuję. Zawsze widywałem ją tylko podchmieloną. – Pewnie boi się, że upije się i straci dziewictwo z facetem o mniejszym IQ od niej. Connor zmienia swój zwykle spokojny wyraz twarzy, otwiera usta w lekkim zaskoczeniu. O cholera. – Co powiedziałem? Bierze mały łyk wina i jego mina powraca do normalnego stanu. – Nie wiedziałem, że jest dziewicą. Cholera. Kurwa. Cholera. Lily mnie zabije. Do diabła, najpierw Rose skróci mi jaja. Powinienem wiedzieć lepiej niż otwierać przeklętą gębę. - Przepraszam – mówię powoli. – Myślałem, że wiedziałeś. – Drapię się po głowie. Wpatruje się w swoją szklankę i potrząsa głową. Nie potrafię nawet domyślić się o czym myśli. Więc muszę zapytać. – Czy to coś złego? – Moje serce natychmiast łamie się na tę

232 | S t r o n a

Addicted for Now myśl. Choć sprzeczamy się i kłócimy z Rose, to nigdy nie chciałbym zniszczyć jej związku. Zwłaszcza z Connorem, facetem, który jest cholernie idealny dla tej dziewczyny. Nic nie mówi i moje wyrzuty sumienia nagle zamieniają się w złość. - Hej, to dziewica, a nie jebana trędowata. – Celuję w niego palcem. – A jeśli rzucisz ją przez coś takiego, to jesteś cholernym kutasem. Istnieje milion facetów, którzy z radością byliby z Rose. Z jakiegoś powodu dorastasz do jej niewiarygodnie wysokich standardów i jeśli skrzywdzisz ją, bo jest niedoświadczona, klnę się na Boga, Connor, będziesz żałował, że kiedykolwiek mnie poznałeś. – Kończę przemowę, zaskakując samego siebie w równym stopniu, co Connora. Wiele nauczyłem się o trzeźwym sobie. Chyba jestem lekko opiekuńczy wobec Lily, Daisy, a nawet Rose. - Lo – wypowiada moje imię, jakbym był pięciolatkiem, który właśnie dostał napadu złości. – Nie obchodzi mnie, że jest dziewicą. Obchodzi mnie, że chodzimy ze sobą od pół roku, a ona nic mi nie powiedziała. Najwyraźniej przeceniłem postęp naszego związku. – Spuszcza wzrok na Rose poruszającą się w rytm muzyki obok Lily, a potem wraca do mnie spojrzeniem. – A chociaż doceniam uczucia kryjące się za tą groźbą, to jest ona naprawdę niepotrzebna. Nie mam zamiaru krzywdzić Rose. Uspokaja mnie paroma zdaniami, jakby jego słowa były płynną morfiną, ale nadal czuję się zobowiązany do obrony Rose, skoro ujawniłem jej sekret. – Ona cię lubi – mówię szybko. – Po prostu… - To po prostu Rose. Nie wiem jak inaczej to wyjaśnić. - Wiem. Oczywiście. On wie wszystko. - Kiedy miała dwadzieścia lat miałem podejrzenie, że straciła dziewictwo z kimś ze swojej drużyny w Academic Bowl – wyznaje, dzieląc się ze mną informacjami, które zwykle trzyma dla siebie. – Wysuwała się z jego uścisków, ale pozwalała, żeby obejmował ją ramieniem. Nawet widziałem, jak całował ją na korytarzu. Nie odsunęła się. – Potrząsa głową, wpatrując się w Rose z oddali. – Okazuje się, że bawiła się mną. - Co masz na myśli? - Wiedziała, że patrzyłem. Wiedziała, iż widziałem, jaka jest niedoświadczona, więc przełknęła odrazę, którą żywi wobec męskiego kontaktu – tylko po to, żebym myślał, że nie jest już dziewicą. – Popija wino. – Nie powinno mnie to dziwić. Nigdy nie wstydziła się tego, jako nastolatka, ale ilekroć wspominano przy mnie jej dziewictwo, zaczynała się bronić. Chyba sądziła, że wykorzystam to przeciwko niej. Brzmi szczerzej niż zwykle. Zastanawiam się czy to jest prawdziwy Connor Cobalt, facet, który nie zachowuje twarzy dla inwestorów czy przyszłych kontaktów. Po prostu on. – Znałeś Rose, kiedy była nastolatką? – pytam. 233 | S t r o n a

Addicted for Now Connor odstawia pustą lampkę po winie. – Od czternastego roku życia. Oboje uczestniczymy w cyklu konferencji naukowych z naszymi szkołami; Model UN, Beta Club, National Honor’s Society. – Czuję się, jakbym ledwo go znał. Przyjaźnimy się już od paru miesięcy. Jak mogłem nie wiedzieć o czymś takim? – Tak poza tym, jestem od niej o rok starszy. - Chwila, co? – Ściągam brwi. – Myślałem, że masz dwadzieścia dwa lata. - Dwadzieścia trzy. - Powtarzałeś jakąś klasę czy coś? - Piąty rok studiów – odpowiada. – Miałem trzy kierunki, więc musiałem zostać dodatkowy rok w Penn, żeby skończyć wszystkie kursy. – Nie odrywa spojrzenia od Rose. - Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś? - Nigdy nie pytałeś. I czy to naprawdę ważne? – Zaczynam myśleć, że Connor Cobalt wpuszcza ludzi do swojego życia tylko w połowie. Może jest do nas bardziej podobny niż sądziłem. Zostawiamy temat, kiedy Ryke wraca z łazienki. Melissa dołącza do dziewcząt na parkiecie, czego nie chciała robić, gdy początkowo tutaj przyszliśmy. Dość mocno czepiała się Ryke’a, więc przypuszczam, że Ryke zrobił jej minetkę w kabinie łazienki. Przynajmniej wygląda na zaspokojoną. Chcę odwrócić rozmowę od życia seksualnego Rose, więc rzucam pierwszą rzecz, która przychodzi mi do głowy. – Co to za imię Ryke? Sadowi się na miejscu obok mnie, trzymając w ręce puszkę Fizz Life, która pewnie nie zawiera żadnego alkoholu. - To drugie imię – mówi, jakbym nie wiedział. Ale w zeszłym roku na Bożonarodzeniowej Gali Dobroczynnej, kiedy przyznał, że jest moim bratem, kazałem mu pokazać swoje prawo jazdy. Jonathan Ryke Meadows. - Co to za drugie imię Ryke? – powtarzam jaśniej. Wydaje zirytowany odgłos. – A jakie, kurwa, drugie imię dał tobie Jonathan? - Nie mam. Chyba uświadomił sobie, że nadanie mi imienia Loren to wystarczająca tortura. – Moje imię było obiektem szyderstw w szkole podstawowej, mimo że ma męską pisownię. - Ryke – duma Connor. – W języku średnio angielskim wariant tego słowa oznaczałby siłę albo imperium. Choć pisownia trochę nie pasuje. - Ta, mój ojciec to egoistyczny dupek – odpiera szorstko. – Moje imię dosłownie oznacza imperium Jonathana. 234 | S t r o n a

Addicted for Now Nie mogę powstrzymać śmiechu przy następnym łyku wody. Po raz pierwszy moje imię nie wydaje się takie złe. - Nie wiem, czemu się, kurwa, śmiejesz. Masz dziewczęce imię i żadnego drugiego imienia. Pokazuję mu środkowy palec. - Jeśli mowa o imionach – mówi swobodnie Connor, a jednak wyczuwam jego szelmowstwo, kiedy kieruje spojrzenie na Ryke’a. – Zdajesz sobie sprawę, że gdybyś kiedykolwiek poślubił jedną z Calloway’ów, to miałaby nazwisko gwiazdy porno. - A która byłaby to Calloway? – pytam. – Poppy ma męża, ja chodzę z Lily, ty z Rose, a Daisy ma szesnaście lat. - Hipotetycznie. Nie lubię hipotez, ale być może to odpędzi Ryke’a od choćby myślenia o możliwej przyszłości. Więc dołączam do zabawy. – Daisy Meadows – mówię, krzywiąc się w duchu na ten pomysł. – Brzmi na kogoś, kto dobrze radzi sobie z… - Nawet nie kończ tego zdania. – Ryke przeszywa mnie spojrzeniem. - Chciałem powiedzieć „z kamerą”. Dlaczego? O czym myślałeś? – Mój głos pozostaje spięty i chłodny. Światła migają, kiedy rozpoczyna się show i oboje rozpieramy się na krzesłach, próbując się uspokoić. Wiemy, jak doprowadzić się do szewskiej pasji i zastanawiam się czy tak to jest z braćmi, czy może to przez to, że jesteśmy dziećmi Jonathana Hale’a. Pomieszczenie ciemnieje poza sceną i kelnerami – którzy chodzą z latarkami, żeby przyjąć zamówienia na napoje. Na scenę wchodzi naśladowca Elvisa i zaczyna śpiewać, wokół niego wirują tancerze. Stara piosenka jest zremiksowana do rytmu z hipnotyczną atmosferą. Siadam prosto, przyglądając się Lily, która tańczy w małej przestrzeni wraz ze swoimi siostrami i Melissą. Światła błyszczą jasno, rozświetlając parkiet w wachlarzu barw. Niedługo potem jakiś facet podchodzi od tyłu do Lily. Sztywnieję, ale zostaję w miejscu, pokładając w niej wiarę, co właśnie do mnie należy. Opiera dłonie na jej biodrach i zalewają mnie chłodną falą wszystkie wspomnienia tego, jak tańczyła z nieznajomymi facetami. Siedziałem przy barze, pilnując Lil, żeby nie stała jej się żadna krzywda, patrząc jak prowadzi jakiegoś głupkowatego faceta do łazienki. I topiłem swoje nieszczęście w Maker’s Mark. Gdy tylko kładzie na niej ręce, wsuwając palce pod jej bluzkę, a drugą rękę kierując do spódnicy, ona wzdryga się i wpada na pierś Daisy. Nie mogę pohamować uśmiechu. Kilka miesięcy temu poddałaby się jego flirtom. W końcu wybrała mnie.

235 | S t r o n a

Addicted for Now Ale moja radość szybko znika, kiedy ten facet znowu do niej podchodzi, wyraźnie nie pojmując aluzji. Martwi mnie jego półprzytomne spojrzenie. Jest pijany i zdecydowanie gotowy do ponownej próby zatańczenia przy tyłku Lily. Zamierzam wstać i zejść na parkiet, ale Daisy popycha go mocno w ramię i celuje palcem w twarz – ruch w stylu Rose, którego nigdy nie spodziewałbym się po najmłodszej Calloway. Spoglądam na Ryke’a, a on pociera usta z zainteresowaniem w oczach. Jej czyny intrygują go równie mocno, co niepokoją. Ta mieszanka nie jest dobra i nie muszę mu o tym przypominać. Słyszał jak wykrzykiwałem mu to w brutalnym ostrzeżeniu. Lily chowa się za ciałem Daisy i obraca się, unosząc na mnie wzrok. Macha do mnie i odwraca się z powrotem do siostry. Daisy fizycznie wypycha go z ich małego kręgu. Ten unosi ręce na znak pokoju, ale gapi się na jej piersi, które są podkreślone w jej krótkiej sukience bez ramiączek. Oblizuje dolną wargę. - To mnie dobija – mruczy pod nosem Ryke. - Nie możesz odgrywać jej bohatera – przypominam. – Gdyby miała kłopoty, to zszedłbym tam. Ty nie możesz. Mierzwi dłońmi włosy i wychyla się do przodu, opierając ramiona na nogach, przyglądając się ostrożnie. Daisy znowu odpycha faceta, a potem wskazuje grupkę dziewczyn w sukienkach złożonych z pasów, która znajduje się jakieś 3 metry dalej. Oddziela się od Rose i Lily, żeby zaprowadzić go do podskakujących dziewczyn. Jest zbyt podpity, żeby protestować i po chwili zostaje urzeczony czteroma parami innych piersi. Szybko zapomina o Daisy, a ona spokojnie wraca do sióstr. Lily przytula Daisy w podziękowaniu i szepcze jej coś do ucha. Obie uśmiechają się szeroko i śmieją. - Ufasz jej? – pyta mnie Connor. Na pewno wyglądam na gotowego do zejścia tam i spalenia wzrokiem każdego faceta, który spróbuje poderwać Lily. Ale nie chce być takim facetem, który jest tak cholernie nadopiekuńczy, że przytłacza kobietę. Gdzieś tam tkwi złoty środek. I łączy się on z zaufaniem. - Jest seksoholiczką – przypominam. - Czy w tym przypadku współzależność gwarantuje przyczynowość? – pyta Connor. - Po ludzku proszę. - Czy bycie seksoholiczką automatycznie czyni ją niegodną zaufania? - Nie wiem – odpowiadam – ale większość czasu widziałem ją z innymi facetami, więc mógłbym zrozumieć, że naturalnie byłoby – dla niej – wrócić do tamtych czasów. 236 | S t r o n a

Addicted for Now - Żeby zdradzić – wyjaśnia Ryke. Przeszywam go wzrokiem. – Tak – odpieram gniewnie – ale jeśli coś takiego się stanie, trudno, okej? – Chociaż sama myśl mnie niszczy. - Nie sądzę, że to się stanie – mówi Ryke. Odsuwam się zszokowany. Nigdy nie był orędownikiem Lily. – A to dlaczego? - Bo sądzę, że kocha cię bardziej niż seks. A ty kochasz ją bardziej niż alkohol, ale jeszcze nie chcecie w to uwierzyć. Być może ma rację, ale przyswojenie tych informacji jest trudniejsze niż się wydaje. Kelnerki wynoszą na parkiet lśniące niebieskie butelki, trzymając pod dnem latarki, by dodać efektu jasności. Chętnym oferują napicie się prosto z butelki. Jedna z kelnerek staje przed Rose i Daisy. - One nie… - zaczynam, marszcząc brwi. Wiedzą, co chcą wypić? Myślałem, że chcą upić się w zabawny sposób, a nie „cholera jasna, co to jest”. Ale muszą wiedzieć, co piją. Rose ma prawdopodobnie najwyższe IQ w tym klubie – nie licząc Connora. Jeżeli ja rozpoznaję ten alkohol, to ona pewnie też. Obserwuję, jak Daisy potakuje w podekscytowaniu i coś ściska mnie w żołądku, kiedy opiera się o bar. Będziemy mieć dziś ręce pełne roboty… Kelnerka leje alkohol prosto do jej ust i Daisy wszystko przełyka. Oblizuje usta i wskazuje na Rose. Jest następna w kolejce i nie potrzebuje zachęty od Daisy. Może te wszystkie światła i muzyka namieszały jej w głowie. Kończy pierwszego łyka i, o dziwo, nachyla się po kolejnego. Jeden z moich tymczasowych celów właśnie się spełnia. Rose Calloway zdecydowanie będzie dzisiaj pijana. Nie cieszy mnie to tak bardzo, jak myślałem. - Co to za alkohol? – pyta Connor. Rzednie mi mina. Chwila, jeżeli Connor go nie rozpoznaje… - Spójrzcie, któż to czegoś nie wie – wtrąca Ryke, usatysfakcjonowany pytaniem Connora. - Rodzaje alkoholu nie znajdują się wysoko na mojej liście priorytetów. Ale to urocze z twojej strony, Ryke, iż sądzisz, że posiadam całą wiedzę świata. - Absynt – odpowiadam Connorowi. – To niebieski absynt. – Jakim cudem tego nie wie? Jeżeli nie wie, to jaka jest możliwość, że Rose wie?

237 | S t r o n a

Addicted for Now Gdy tylko te słowa opuszczają moje usta, Connor wstaje i tym razem nie ukrywa niepokoju. - Zmartwiony, Cobalt? – woła Ryke, ale widzę, że nagłe poruszenie Connora sprawia, że Ryke robi się równie zaalarmowany. Ponieważ Daisy także pije ten alkohol – a ona nie ma chłopaka, który by się nią zaopiekował. Ale ma mnie. Mimo to, częściej odszukuję wzrokiem Lily, licząc na to, że nie dołączy do swoich sióstr, jeśli nie wie w co się pakuje. - Absynt zawiera tujon – mówi mu Connor. - Więc nie wiesz jak wygląda, ale wiesz jakie zawiera substancje – odpiera Ryke. - Zwykle jest zielony i jest także zabroniony w Stanach Zjednoczonych, ponieważ tujon ma własności halucynogenne. - Ta – mówię, podnosząc się, żeby złapać go za ramię. Rose musi o tym wiedzieć, powtarzam sobie. Nie wypiłaby czegoś, o czym nie ma pojęcia. – Rose na pewno wie, co w tym jest. Jego niepokój wcale nie maleje. – Butelka nie ma etykietki. Że co? Spoglądam na dziewczyny, gdzie Daisy wypija kolejny łyk absyntu. Butelka świeci na niebiesko i rzeczywiście – na szkle nie ma żadnej naklejki. Nie wiedzą, że to absynt. Cholera.

238 | S t r o n a

Addicted for Now

{30} LILY CALLOWAY Daisy występuje naprzód po kolejnego łyka alkoholu i chwieje się lekko. Nie chcę, żeby dzisiaj się pochorowała. Kładę rękę na jej ramieniu i macham do kelnerki w geście dość. – Już dziękujemy. Daisy nie kłóci się ze mną. Gdy kelnerka odchodzi, chwytam Rose za ramię, a ona potyka się na swoich czterocalowych szpilkach. Wytrzeszczam oczy. Raz w życiu widziałam chwiejącą się Rose. Zahaczyła obcasem o metalową kratkę w Nowym Jorku, a potem spaliła te buty, żeby pozbyć się pecha. Gdyby Connor wiedział, że jest naprawdę przesądna, to droczyłby się z nią przez całe stulecie. Obok mnie pojawia się Melissa i muszę wyglądać na całkiem zestresowaną, ponieważ mówi: - Twoje siostry są zalane. – Wytknięcie oczywistego wcale nie pomaga. Muzyka zamienia się w tytułową melodyjkę z Supermana, a to całkowicie mnie dezorientuje. Obracam się, a naśladowcy na scenie są teraz przebrani za różnych superbohaterów. Superman i Kapitan Ameryka stoją oświetleni na wysokim balkonie. Ludzie próbują zbliżyć się do sceny i ktoś wpada na mnie od tyłu, sprawiając, że niemal puszczam Rose. – Uważaj, koleś – warczę na niego, ale nie ma to efektu, kiedy skupiam się na superbohaterach. Działają na mnie niczym kocimiętka na kota. Zaczyna wzrastać tempo muzyki i nagle Superman i Kapitan Ameryka zeskakują z balkonu, podlatując do kwadratowego baru parę metrów od nas. Co za bzdury. Kapitan nie lata. Jestem taka wściekła, iż dali Kapitanowi Ameryce supermoc, której wcale nie ma, że nie widzę nadchodzącego ciała z prawej strony. Uderza we mnie ramieniem tak mocno, że chwieję się, a Rose traci grunt pod obcasami. Upada, ciągnąc mnie za sobą. Obie padamy na ziemię nim zdążę cokolwiek pojąć. Uderzam kościstym biodrem o twardy beton i moja spódnica moknie w lepkim alkoholu. Nie chcę nawet myśleć o tym, co innego może tutaj istnieć. Siadam i tracę z oczu Rose. Wstała? Ale to nieprawdopodobne, biorąc pod uwagę, że ledwo potrafiła ustać w tych obcasach. Serce wali głośno w mojej piersi. – Rose! – krzyczę. Przytłaczają mnie otaczające mnie ciała i boję się, że ktoś mnie nadepnie i zostanę zgnieciona niczym mały robaczek. Ale bardziej boję się tego, że to samo może się wydarzyć mojej nietrzeźwej siostrze. Nim zdążę 239 | S t r o n a

Addicted for Now wykonać jakikolwiek ruch, jakieś ręce wsuwają się pod moje pachy i podnoszą mnie z ziemi, jakbym ważyła tyle samo, co worek jabłek. To musi być facet. Dotyka mnie facet. Przerwać misję. Przerwać misję. W moim umyśle pojawiają się obrazy tego, jak ten facet zaczyna ze mną flirtować, kiedy tylko się odwrócę. Bo przecież pomógł mi wstać. Na pewno będzie się spodziewał, że dama w opałach ucałuje go za okazaną rycerskość. Zastanawiam się nad ucieczką, ale obraca mnie i kładzie ręce na moich policzkach. Odruchowo odskakuję. - Lil. - Lo. – Oddycham z ulgą i wsuwam się w jego ramiona, serce niemal wyskakuje mi z piersi. Gdy moje myśli się uspokajają, szybko się odsuwam. – Gdzie jest Rose? Kiedy tylko wypowiadam te słowa, z armat wystrzeliwuje konfetti przesłaniające mi widok i pokrywające podłogę śliskim papierem. Robię krok i znowu się ślizgam, ale Lo chwyta mnie nim padnę na ziemię. Obejmuje moje plecy, muzyka dudni, a w górze unoszą się wstążeczki. Czuję się, jakby nastała północ w sylwestra. Patrzy mi głęboko w oczy i pyta: - Piłaś coś? Potrząsam głową. Nie mogłabym. Bo wtedy nie mogłabym zrobić tego. Nachylam się i całuję go w usta. Przyciąga mnie do siebie i stawia mnie w pozycji prostej, zatracamy się w uczuciu, które wywołują nasze splątane języki. Ale to ja pierwsza się odsuwam. Chociaż kocham Lo, chociaż nie pragnęłabym niczego innego niż go całować – moje siostry gdzieś zniknęły. A ja muszę je znaleźć. Lo ponownie dostrzega panikę w mych oczach i rzuca mi spojrzenie mówiące nie pozwolę, żeby cokolwiek im się stało. Wierzę mu. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, wierzę, że będzie mnie wspierać. Łapie mnie za rękę i prowadzi przez zatłoczony obszar ludzi. – One są naprawdę pijane – mówię do Lo ponad dźwiękiem muzyki. Jego kości policzkowe się zaostrzają. - Co? – Przyspiesza mi tętno. – O co chodzi? Stawia mnie przed sobą, trzymając ręce na moich ramionach, kiedy idziemy do przodu i pochyla głowę, żeby mówić mi do ucha. – One piły absynt. Że co?! Nie sądzę, żeby kelnerka wspominała, że właśnie to znajdowało się w lśniących butelkach. Rose nigdy nie byłaby na tyle szalony, żeby wypić absynt, alkohol zbyt szalony dla Ameryki. 240 | S t r o n a

Addicted for Now W Halloween, osiemnaste urodziny Lo, polecieliśmy do Amsterdamu tylko po to, żeby kupić butelkę tego alkoholu. Twierdził, że chce upić się z zieloną wróżką, myśląc, że będzie miał halucynacje. Skończyło się na tym, że stracił przytomność w ciągu godziny, a ja musiałam go pilnować w naszym pokoju hotelowym. Wchodzę w tryb siostry i przyspieszam, trzymając oczy szeroko otwarte i będąc czujną na jakikolwiek ślad mojej tryskającej życiem jasnowłosej siostry i tej modnej brązowowłosej. Najpierw znajdujemy Rose. Przy wysokim stole zaśmieconym pustymi szklankami oraz butelkami, Connor ściska ją mocno w talii, podczas gdy ona przyciska dłonie do jego ramion, stojąc niepewnie w szpilkach. On szepcze jej do ucha, pewnie próbując ją przekonać, żeby je zdjęła. Ale prędzej tygrys urodziłby malutką lamę niż Rose chodziłaby boso w brudnym klubie. Podchodzimy do nich i trzymam się Lo niczym dziecko ściskające kurczowo bandę na lodowisku. – Nic jej nie jest? – pytam. - Czuję się wspaniale, dziękuję – odpowiada Rose. – Ale musimy skontaktować się z personelem i kazać im posprzątać ten bałagan. Podłoga jest obrzydliwa. – Wskazuje ziemię pokrytą lepkim alkoholem, a teraz krótkimi paseczkami konfetti. Marszczy nos na stolik w jej pobliżu. Personel zamiata już konfetti, żeby ludzie się nie ślizgali. – Ach, w samą porę. – Chwieje się z wariackim uśmiechem, a potem potyka się, nie wykonując żadnego ruchu. Connor pomaga jej stanąć prosto. Lo nie umie powstrzymać uśmiechu. - Co jest takie zabawne? – pytam. - Choć raz to nie jestem ja. Ja też się uśmiecham. - Nie… traktuj mnie protekcjonalnie, Loren! – Rose celuje w niego palcem. – Dzwonię po moich prawników. Każę im cię aresztować za…. – Dostaje czkawki. - …publiczne obnażanie się. - Właściwie to jestem teraz ubrany – odpowiada Lo z uśmieszkiem. - Może zakończymy wcześniej ten wieczór? – pyta Connor, trzymając ją za biodra. Jej to chyba nie przeszkadza. Nawet opiera się o niego. W tej chwili chyba są siebie bliżej niż kiedykolwiek, a jednak wygląda to tak naturalnie. - Tak, musimy położyć cię do łóżka – mówi do niego. - Nie, kochanie, to ja będę kładł ciebie do łóżka. Prycha głośno. – Nic mi nie jest. Spójrz. – Wyciąga jedną rękę, która trzęsie się, jakby była naćpana. – Idealnie nieruchoma. 241 | S t r o n a

Addicted for Now Connor spogląda na nas. – Zabieram ją do samochodu. - Connor Cobalt – mówi Rose, klikając językiem. – Czy to wymyślone imię? Obejmuje ramieniem jej plecy, a potem w jednym szybkim ruchu bierze ją na ręce. Ona opiera rękę o jego tors, otwierając szeroko oczy. – Wow. Musimy powiedzieć kierownikowi, żeby spowolnił tą karuzelę. Jego usta unoszą się w uśmiechu, kiedy ta macha nogami i przygląda się stylowi jego guzików. Patrzę, jak wynosi ją do wyjścia, żeby upewnić się, że bezpiecznie wyszła na zewnątrz. Kiedy opuszczają budynek, obracam się wokoło, przyglądając się wszystkim dziewczynom, ale żadna nie jest blondynką ani na tyle wysoka, żeby być moją najmłodszą siostrą. – Gdzie jest Daisy? – pytam Lo. Ostatni raz, kiedy ją widziałam był przed tym, jak superbohaterowie przejęli scenę i mnie zahipnotyzowali. Przeszukuje klub zmrużonymi oczami. – Nie widzę jej. Dostrzegam Ryke’a przy barze, gdzie dyskutuje o czymś z Melissą. I tym razem chciałabym, żeby nie było tutaj Melissy, która odwraca uwagę Ryke’a od Daisy. Ponieważ pilnowałby mojej siostry podczas tego szaleństwa z konfetti i napierania ludzi na scenę. Ale zamiast tego był zajęty udobruchaniem swojej jakiejś-dziewczyny. Tak jak mu kazaliśmy. To nasza wina. Rozrywają mnie paskudne uczucia. Przepycham się w stronę Ryke’a, a Lo obejmuje mnie w talii, żebym znowu się nie poślizgnęła. - Hej – odzywa się Ryke, odwracając się do nas. Szybko obrzuca nas spojrzeniem. – Gdzie Daisy? - Mieliśmy zapytać czy ją widziałeś – mówię coraz bardziej przerażona. Nawet nie poszedł jej szukać, kiedy tylko zszedł z balkonu. A tak zrobiłby przecież Ryke. Czy naprawdę tak bardzo go odstraszyliśmy? Obgryzam paznokcie. Sprawiliśmy, że osoba, która tak bardzo się troszczy stała się obojętna. Jak to możliwe?! Wariuję. Tylko troszeczkę. – Myślałam, że będziesz wiedział, gdzie ona jest. – Mój piskliwy głos sprawia, że rzednie mu mina. A wtedy skupia uwagę na Lo. – Powiedziałeś, że znajdziesz Daisy. Lo pociera się po karku. – Lil upadła na podłogę. Sytuacja była szalona… - Kurwa – przeklina ostro Ryke, napinając mięśnie. Lo nadal pociera się niespokojnie.

242 | S t r o n a

Addicted for Now - Nic się nie stało – mówię Lo, nim zaatakuje go poczucie winy. – Nikt nie jest winny. – Znajdziemy ją. Oby. On kiwa głową. I zanim wyruszamy poszukać Daisy do rozmowy wtrąca się Melissa z kwaśną miną. – Pewnie gdzieś tutaj sobie biega. Na pewno ty i Lo sami ją znajdziecie. Nie, potrzebujemy Ryke’a. Lo tak bardzo będzie się martwił o to czy nie upadnę, że będzie miał podzielną uwagę. Potrzebuję kogoś, kto będzie całkowicie skupiony na tym, żeby ją znaleźć. A ja jestem zbyt niska, żeby cokolwiek zobaczyć w tym tłumie. - No chodź – mówi Melissa, ciągnąc Ryke’a w stronę sceny, żeby potańczyć. Patrzy na nią wilkiem. – Jeżeli nie zamierzasz pomóc, to możesz pójść do auta. Melissa opuszcza ręce. – Jaja sobie robisz? - Nie zostawię pijanej szesnastolatki w pieprzonym klubie! – krzyczy do niej, jakby wcale nie słuchała. - Oni mogą się tym zająć! Ona nie jest twoją siostrą ani odpowiedzialnością, Ryke! - Nie znasz mnie – odpowiada pogardliwie. – Nie pojmujesz tego, kurwa. - Nie przyszłam tutaj, żeby kogoś niańczyć! – wrzeszczy mu w twarz. - Więc wyjdź! - Pieprz się – warczy. Potem odchodzi wściekle, przepychając się przez masę ludzi. Serce zaraz wyskoczy mi z piersi, jeśli nie zaczniemy jej szukać w tej chwili. – Chodźmy. - Czekajcie. – Ryke patrzy na mnie i Lo. – Jeżeli mam pomóc, to koniec. Nie będziecie mnie już dręczyć w jej sprawie. Nie możecie mieć tego na dwa cholerne sposoby. Mam ją ignorować albo jestem jej przyjacielem. - Jesteś jej przyjacielem! – wołam, praktycznie wyrzucając ręce w powietrze. Nie chcę tracić więcej czasu. – Dobra, chodźmy, proszę! Ryke ani drgnie. Wpatruje się w Lo, czekając na jego odpowiedź. Piorunuję go spojrzeniem. Nie mam na to czasu. Być może Daisy nie ma na to czasu. Wyobrażam sobie ją pijaną w łazience, gdzie jest gwałcona przez kilku facetów naćpanych zieloną (w tym wypadku niebieską) wróżką. Nie powinnam była jej zgubić. Powinnam była przywiązać ją sobie do ręki. - Lo! – krzyczę. - Dobra – mówi. – Dobra. 243 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke ożywia się, jakby ktoś poraził go prądem. Porusza się szybciej niż mogłabym sobie wyobrazić. Odpycha ludzi stojących mu na drodze, skupiony na piekielnej misji. Dziękuję, dziękuję, dziękuję, skanduję w myślach, ilekroć toruje nam nową ścieżkę. - Nie puszczaj mojej ręki! – krzyczy Lo przez muzykę, splatając ze mną palce. Mijamy ludzi, podążając za Rykiem do łazienek, gdzie stoi długa kolejka ludzi. Rusza w kierunku męskiej toalety, ignorując wściekłe spojrzenie, kiedy pomija kolejkę. - Ej! – krzyczy jakiś koleś. – Czekam tu od piętnastu minut! Ryke przeszywa go spojrzeniem. – Nie będę sikał; szukam kogoś. – Dociera do drzwi i facet chwyta go za ramię. Ryke dosłownie rzuca się na niego ciałem, żeby go odepchnąć. Facet potyka się do tyłu, dając Ryke’owi na tyle czasu, żeby otworzył drzwi i zniknął w środku. - Poszukam w damskiej toalecie – mówię Lo, zostawiając go na korytarzu. Dziewczyny gapią się na mnie wściekle, zaciskając pogardliwie usta. Moje wytłumaczenie ma taki sam efekt, co Ryke’a, ale nikt nie atakuje mnie fizycznie. Gdy wchodzę do środka, kolejka ma tutaj swój ciąg dalszy, wszyscy oczekują na wolną kabinę. – Daisy! – krzyczę, patrząc każdej dziewczynie w twarz. Nie, nie, nie. Zerkam pod kabiny, szukając jej złotych sandałków. Czerwone szpilki. Czarne baleriny. Koturny pokryte brokatem. Nie, nie, nie Wybiegam na zewnątrz w tym samym czasie, co Ryke opuszcza łazienkę – bez Daisy. Nie waha się ani nie zatrzymuje. Prowadzi nas do długiego wąskiego korytarza, który wydaje się przeznaczony dla personelu. - Powinniśmy sprawdzić na zewnątrz – mówi do niego Lo. – Być może znalazła wyjście. - Chcę być pewien, że nie ma jej tutaj – odpowiada Ryke. Na końcu korytarza znajdują się drzwi. I dosłownie mają napis tylko dla personelu. Lo chwyta Ryke’a za ramię, zanim ten wpadnie do środka. - Zostaniemy wyrzuceni z klubu, a wtedy nigdy jej nie znajdziemy. Blednę. I oboje na mnie patrzą. Uświadamiam sobie, że pisnęłam głośno, wymknął mi się przerażony odgłos.

244 | S t r o n a

Addicted for Now - No to wy zostańcie tutaj – mówi Ryke. – Ja wejdę. Jeżeli ktoś mnie wyrzuci, to biegnijcie cholernym korytarzem i wtopcie się w tłum. - Dobra. – Ale słyszę, jak Lo mruczy: - Będę musiał wyciągać brata z meksykańskiego więzienia. Ryke przekręca klamkę i zerka do środka. Jego klatka piersiowa unosi się w silnym wdechu i pokazuje nam, żebyśmy weszli razem z nim. Ufamy Ryke’owi na tyle, żeby posłuchać i przechodzimy przez próg. A potem stajemy. Drzwi zamykają się cicho za nami. Musimy być w jakimś pokoju socjalnym. Dużą przestrzeń zajmują czerwone kanapy, a po jednej stronie znajduje się telewizor oraz automat do gry. Na ścianach widnieje graffiti – albo raczej mdląca jasno kolorowa grafika. W pokoju nie ma nikogo prócz jednej blondynki, która stoi na poduszkach kanapy. Podskakuje lekko i uderza w namalowany obrazek okna na ścianie. Naprawdę się cieszę, że nie ma nikogo w tym pokoju. I że ma na sobie wszystkie ubrania. Ryke zbliża się do mojej siostry. – Daisy – mówi powoli. Spogląda przez ramię i uśmiecha się słabo. – Cześć, Ryke. – Wskazuje namalowane okno. – Wiedziałeś, że to okno nie działa? – Próbuje chwycić obrazek. – Nie chce się otworzyć. - Jak się czujesz? – pyta ją. Opada na kanapę i dotyka głowy, jakby kręciło jej się w głowie. – Cóż… - Przełyka ciężko ślinę. – Dowiedziałam się, że to niebieskie to był absynt… więc… chyba jestem naćpana. - No co ty. - No… - Mruga parę razy, unosząc ciężkie powieki. – A te drzwi… te drzwi nie były wyjściem. – W jej głosie słychać cień strachu. Wie, że nie jest w pełni świadoma i była całkiem sama. Moja nieustraszona, śmiała siostra jest przerażona. Bo to nie był jej wybór. Zamierzam do niej podejść, ale zatrzymuję się. Ryke podszedł już do kanapy, a kiedy Daisy w pełni skupia na nim wzrok, na jej twarzy powoli ukazuje się wyzwalająca ulga. - Hej – mówi, sprawdzając jej stan. - Hej. – W jej oczach pojawiają się łzy. 245 | S t r o n a

Addicted for Now - Dais, wszystko dobrze. Nic ci nie jest. – Pomaga jej się podnieść, a jej nogi drżą. Kiwa głową, sama próbując w to uwierzyć. Lo wypuszcza oddech. – Dziwne – mówi cicho. – Myślałem, że to Rose będzie się tak zachowywać. Marszczę brwi. – Co masz na myśli? - Że będzie przerażona – wyjaśnia – brakiem kontroli. Daisy z natury jest dzika, ale nie sądzę, iż spodziewała się, że tak się upije. Raczej tego nie chciała, a to był inny rodzaj nieznanego od skoku z klifu, domu czy samolotu. Ryke obejmuje jej twarz. – Ej, jesteś bezpieczna, Dais. Znowu potakuje, przygryzając dolną wargę, by przestała drżeć. A wtedy Ryke porusza się niespokojnie. – Nie wpadłaś na nikogo zanim tutaj weszłaś, prawda? – O mój Boże, on nie myśli… nikt jej nie tknął, prawda? Zaraz zwymiotuję ze zmartwienia. Potrząsa głową, a po jej twarzy spływa parę łez. – Nie wiem. – Wyciera twarz zanim spadnie więcej łez. Dawno nie widziałam tak zaniepokojonego Ryke’a, a wliczam w to sytuację, kiedy Lo wymiotował na poboczu drogi. Daisy wpatruje się w swoją dłoń, jakby prowadziła do magicznego portalu. – Wydaje mi się… wydaje mi się, że jestem naćpana – powtarza to, co zostało już powiedziane. - Kurwa – przeklina Ryke pod nosem. Delikatnie prowadzi ją do miejsca, gdzie stoimy. Ona unosi wzrok i twarz jej lekko jaśnieje, kiedy mnie widzi. – Lily. Lo. Od razu ją przytulam, a ona chwyta się mnie kurczowo, chowając rękę w moich włosach. – Wow! – Krzyczy i cofa się szybko do piersi Ryke’a. - Co? – Wytrzeszczam oczy. - Co się stało z twoją twarzą? – pyta spanikowana Daisy. – Ryke, coś jest nie tak z jej twarzą. - Jesteś naćpana – przypomina jej. - O… racja. - Im szybciej stąd wyjdziemy, tym lepiej – mówi Lo. Daisy oddycha ciężko. – Nie czuję nóg. - Świetnie. – Lo przeczesuje nerwowo włosy. 246 | S t r o n a

Addicted for Now - Jeszcze czegoś nie czujesz? – pyta Ryke. Powoli przesuwa językiem po górnej wardze i mówi: - Twarzy. Ryke opiera rękę na kręgosłupie Daisy. – Daisy, spójrz na mnie. Nie potrafi odnaleźć źródła jego głosu. – Ryke? – Stoi tuż przed nią. Chwyta ją za brodę i obraca głowę tak, żeby spojrzała mu w oczy. – Teraz cię podniosę, dobrze? - Dobrze. Unosi ją w ramionach – jedną rękę trzyma pod jej plecami, drugą pod kolanami. A ona chwyta się jego bluzki. – Nie opuszczaj mnie – szepcze. – Nie potrafię znaleźć wyjścia… - Mam cię – uspokaja ją. Kierujemy się do wyjścia z klubu i ciągle spoglądam na Daisy, żeby upewnić się, że nie jest jej niedobrze. Chowa twarz w klatce piersiowej Ryke’a, a kiedy wychodzimy z klubu i stoimy bezpieczne na chodniku, możemy swobodniej rozmawiać. - Daisy – odzywa się Lo. Idziemy na parking i Lo obejmuje mnie mocno ramieniem. Unosi głowę, żeby spojrzeć na Lo. Ma przekrwione oczy, a bluzka Ryke’a jest przemoczona od jej łez. Jest zdenerwowana i zastanawiam się, ile z tego będzie pamiętać jutro rano. Pewnie nic. Może to dobrze. Lo waha się ze swoim pytaniem. - Co? – pyta go pomrukiem. W końcu się poddaje. – Myślałaś, że co pijesz, skoro nie wiedziałaś, że to absynt? - Curacao. Ryke poprawia ją sobie w rękach, a ona opiera policzek na jego ramieniu. – Skąd, u diabła, wiesz, co to jest? – pyta. - Od brazylijskiego modela. – Jej powieki lekko trzepoczą, mam nadzieję, że po prostu chce jej się spać. Ryke wypuszcza cichy oddech. – Brzmi na zwycięzcę. - Ona była całkiem wspaniała – mówi smutno Daisy. A wtedy zaczyna spływać więcej cichych łez, spojrzenie ma odległe, jakby zgubiła się na bardzo złej wycieczce. 247 | S t r o n a

Addicted for Now Lo wykrzywia twarz w poczuciu winy i cierpieniu. Ściskam jego rękę, martwiąc się, że teraz będzie odczuwał chęć napicia się. Alkohol nie jest odpowiedzią na złagodzenie bólu po tym, że nie znalazł Daisy szybciej, ale na pewno walczy z tą pokusą. Ryke spogląda pomiędzy swoim bratem, a moją siostrą, a potem kieruje spojrzenie na mnie i wydaje mi się, iż widzi dziewczynę, która może pomóc jego bratu, a nie poprowadzić go tą mroczną ścieżką. Nie pozwolę Lo się napić. Jestem tutaj dla niego, tak jak on jest dla mnie. Więc obracam się do Lo i szturcham go w ramię. – Widziałeś Kapitana Amerykę? – pytam. I jego twarz rozpogadza się. Patrzy na mnie i poczucie winy w jego oczach zaczyna znikać. – Ta, kto niby myśli, że on potrafi latać, do cholery? Uśmiecham się. Kocham go. Bardziej od seksu. Bardziej niż cokolwiek.

248 | S t r o n a

Addicted for Now

{31} LILY CALLOWAY Siedem dni wstrzemięźliwości w towarzystwie nietrzeźwych studentów oraz alkoholu, a my przetrwaliśmy. Prywatny odrzutowiec zabiera nas z powrotem do Filadelfii. Moja panika i zmartwienie stopiły się ze sobą. Po przeżyciu przerwy wiosennej w Cancun, największe przeszkody wyglądają jak małe płotki. Nie wszyscy mieli przyjemne doświadczenia. Melissa oficjalnie zerwała z Rykiem. Myślę sobie potajemnie, że stworzy sanktuarium nienawiści na jego cześć, kiedy tylko wrócimy do domu. Częściowo jestem pewna, że to dlatego, iż nie spełnił swojej obietnicy o oszałamiającym seksie. Ale tak naprawdę zeszła noc w klubie scementowała jej anty-Ryke’owy status. Dała mu klasyczne ultimatum. Ja albo ona. A on postanowił chronić moją siostrę. Zatem odseparowała się w fotelu w kącie, przeglądając czasopismo i nosząc w uszach słuchawki, wyłączyła się na nas wszystkich. Podejrzewam, że jak tylko wylądujemy zadzwoni po taksówkę, żeby być jak najdalej od Ryke’a. Źródło jej rozdrażnienia siedzi pod oknem. Ryke gra w pokera z Daisy. Obudziła się dziś rano, nic nie pamiętając z wydarzeń w klubie, a nikt nie miał serca, by powiedzieć jej, co się stało – że Ryke musiał zanieść ją do pokoju, że płakała. Sądzę, że prawda zachwiałaby jej duchem bardziej niż którekolwiek z nas mogłoby znieść. A po zeszłej nocy Lo i ja nie możemy już odseparowywać Ryke’a i Daisy bez wyjścia na obłudnych potworów. Teraz możemy tylko im zaufać – tak jak oni zaufali nam z naszymi nałogami. Rose śpi w łóżku w tylnej kabinie, pozbywając się zabójczego kaca. Connor co jakiś czas wślizguje się do pokoju, żeby sprawdzić, co z nią, ale w tej chwili pisze na swoim laptopie, siedząc w fotelu przy stoliku. Pracuje nad swoją tezą, żeby zdać szkołę z honorami. Jego pracowitość przypomina mi o tym, że muszę zacząć wkuwać pytania ze starych egzaminów na następny test ze statystyk. Zadanie, którego unikałam. Podczas gdy zapamiętywanie nie jest tak trudne, jak uczenie się (albo pisanie tezy), to i tak wymaga ono wielkiego wysiłku od mojego biednego mózgu. Przy ostatnim egzaminie myślałam, że eksploduje od tego nadmiaru liczb. Bezcelowo przeglądam kanały w telewizji, leżąc na kanapie z Lo. Opieram głowę o jego klatkę piersiową i zalewa mnie zadowolenie. Nigdy nie sądziłam, że będę odczuwać taki… spokój. Zakłada mi za ucho kosmyk włosów i czuję na czole jego ciepły oddech. – Udało nam się – mruczy. Uśmiecham się, kiedy całuje mnie w skroń. Dziś wieczorem będziemy w domu. Znowu sami. Będziemy mogli uprawiać seks. 249 | S t r o n a

Addicted for Now Nie chcę, by Lo sądził, że ciągle nad tym myślę, więc nic nie mówię na temat seksu. Chociaż ta myśl przeszła mi przez głowę. Dziś rano fantazjowałam trochę pod prysznicem, ale naprawdę mocno starałam się po prostu umyć i wyjść. Zero masturbacji. I to osiągnięcie jest nawet przyjemne, ale wiem, że seks sprawiłby, iż czułabym się jeszcze lepiej. - Wiesz, co znaczy dzisiejszy wieczór? On sam porusza ten temat? - Lil. - No? – Obracam głowę, otwierając szeroko oczy w oczekiwaniu. Jeżeli on przystępuje do tej rozmowy, to z radością wezmę w niej udział. - Dziś wieczorem – powtarza. Wpatruje się w moje oczy, ani razu nie odwraca wzroku. Nie zrywam naszego kontaktu wzrokowego pełnego całego tygodnia żądzy, pragnienia i napięcia. Nie patrzę na jego usta, mięśnie brzucha ani na żadną inną część jego ciała. Pragnę Lorena Hale’a. Mężczyzny, ukochanego, faceta, który napełnia mnie szczęściem i rozkoszą. Nie tylko ciała. Wyciąga rękę i przykrywa mój policzek, sunąc powoli kciukiem po moich wargach. Zastanawiam się czy mnie sprawdza. Chcę zdać ten test. Delikatnie ciągnie kciukiem za moją dolną wargę i wypuszczam krótki, urywany oddech. Zsuwa dłoń na mój kark, szepcząc: - Przelecę cię. – O. Boże. Teraz? Nie, niemożliwe. Musiał wyczuć moje zmieszanie, bo unosi lekko usta. – Wieczorem, skarbie. - Racja. – Potakuję, rumieniąc się po tym głupim przypuszczeniu. Nie sądzę, że komukolwiek pasowałoby, gdyby wziął mnie tutaj na kanapie. Nawet ten obraz – leżącego na mnie Lo, wbijającego głęboko we mnie swą twardość – kradnie mi powietrze z płuc. Ściska mnie mocniej w ramionach i schyla głowę, żeby szepnąć mi do ucha parę nieprzyzwoitych rzeczy. Moje podniecenie wzrasta, a on musi wierzyć, iż mam siłę, żeby wytrwać cały lot i drogę do domu. Więc kusi mnie po trochu. Dzisiejszy szczyt będzie tak cholernie intensywny, kiedy w końcu się połączymy – ściany nie będą w stanie zagłuszyć moich krzyków. Wiercę się trochę, odczuwając dobry rodzaj napięcia, w którym wiem, iż mogę zaczekać do wyzwolenia. Nie sądzę, że byłabym do tego zdolna parę miesięcy temu. Ale uczę się ograniczeń. Przerzucam kanały, kiedy Lo trzyma mnie na swoich kolanach. Staram się znaleźć film, który mnie nie uśpi albo jakiś program telewizyjny, który nie sprawi, że raz jeszcze skupię uwagę na penisie Lo, albo moich nikczemnych myślach. 250 | S t r o n a

Addicted for Now Lo pociera mnie po ramieniu i kieruje spojrzenie na przyrodniego brata. – Przegrywasz? – pyta Lo, uśmiechając się na tą myśl. Ożywiam się lekko z tym samym rozbawieniem. Ryke wpatruje się w swoje karty ze zmarszczonymi brwiami. Na stole leży stos studolarowych banknotów, coś co wygląda na jego Rolexa i jej bransoletkę. - Nie – odpiera rozdrażniony. Lo śmieje się pod nosem. – Hej, brachu, zawaliłeś zajęcia wyrównawcze z matmy? Ten zegarek jest wart pięć razy więcej od tej bransoletki. - Czy biedna widownia może się, kurwa, zamknąć? – pyta Ryke. – Staram się skoncentrować. – Przypadkiem pokazuje karty Daisy. Ta szybko zakrywa oczy. – Nic nie widziałam. - Kurwa – przeklina, przeszywając nas wzrokiem, jakby to była nasza wina. Wraca do mocnego koncentrowania się. Wysilanie mózgu musi być dla Ryke’a równie ciężkie, co dla mnie. Daisy przykłada karty do ust, próbując powstrzymać szeroki uśmiech. Zerka na nas. – Tak na marginesie, to w mojej bransoletce jest diament. - No to zwracam honor – odpiera Lo. – Ryke jest tylko w połowie takim idiotą, za jakiego go miałem. Ryke pokazuje mu środkowy palec. Daisy mówi: - Powinieneś się wycofać. Patrzy na nią dłuższą chwilę. – Blefujesz. - Wcale nie. Widziałam twoje karty, pamiętasz? - Mówiłaś, że nic, cholera, nie widziałaś. - Kłamałam. – O, dobra jest. Nie potrafię stwierdzić czy blefuje. - Pieprzyć to. – Ryke zsuwa złoty pierścień ze środkowego palca i rzuca go na stos. – To jest warte dwa tysiące. Daisy lekko blednie. Musi dołożyć coś równie cennego albo wycofać się, a wtedy on weźmie wszystko. - Chwileczkę… - Zaczyna szukać czegoś w pobliskiej torbie. A Ryke wygląda na trochę zaniepokojonego. Sądził, że się wycofa. Ale mina jej rzednie. – Nie mam nic wartego dwa tysiące, ale… - Bierze swój dziennik i zapisuje coś na kawałku papieru. Wrzuca go na stos.

251 | S t r o n a

Addicted for Now - Lo – woła Connor z tyłu samolotu, wciąż wpatrzony w laptopa. – Możesz tu podejść? - Za chwilkę – odpowiada Lo równie rozbawiony pokerem, co ja. - Najlepiej byłoby teraz. – Głos Connora nie jest spokojny, jak zawsze. Lo wzdycha i wysuwa się spode mnie. – Opowiesz mi, jak wrócę? Kiwam głową, a on całuje mnie czule w usta. Gdy się wycofuje, w oczach ma ten błysk mówiący później będzie więcej. Tak. Kiedy odchodzi, sadowię się na kolanach, żeby spróbować zobaczyć kartkę. – Przeczytaj na głos – mówię Ryke’owi. - Wrzuca swoje dwa Ducati Superbike. – Unosi brew. – Ja już mam motocykl, Dais. - Są szybsze od twojej hondy. – Najwyraźniej rozmawiali już kiedyś o motocyklach, jeżeli wie co znajduje się pod jego mieszkaniem. - Chwila – wtrącam. Ryke powiedział jej dwa super motocykle. A to znaczy, że ona je ma. – Kiedy kupiłaś motocykl? I czemu kupiłaś dwa? - Klient na sesji kupił je do dekoracji sceny i oddał mi je. - Tak po prostu ci je dał? Ryke bierze w palce kawałek papieru. – O to samo zapytałem. - To było proste podziękowanie za dobrze wykonaną robotę. Nie często się to zdarza, ale wtedy zdarzyło. A teraz mam dwa motocykle, które błagają o przejażdżkę. Na drogę wzięłam tylko czerwony, żeby nabić mu mile. - Nie masz jeszcze prawa jazdy na motocykl – mówi jej beznamiętnie. - No wiem. Ale żeby dostać prawo jazdy, muszę ćwiczyć. Puszcza kartkę i widzę w jego oczach pewną tęsknotę do tych motocykli. Muszą być naprawdę fajne. – Zdajesz sobie sprawę, że są warte więcej od mojego pierścienia? - Nie musisz się dopasowywać. Nie staram się podnieść stawki, ale tylko tyle mam, czego ty mógłbyś chcieć. Spoglądam na tył samolotu. Lo stoi do mnie plecami, ale pochyla się, zakrywając ręką oczy. Coś… coś jest naprawdę nie tak. Co się stało? Chodzi o jego ojca? Zamierzam wstać, ale Connor spotyka moje spojrzenie i potrząsa głową, jakby każąc mi usiąść. Siadam. W jego pewności jest jakaś władza. Niczym kontrola umysłów Jedi.

252 | S t r o n a

Addicted for Now Ale chcę pocieszyć Lo. Sam widok jego pleców wywołuje ból w mojej piersi. Przygryzam paznokcie, przyłapuję się na tym i opuszczam rękę. - A co mi tam, dobra – mówi Ryke. Odwracam się z powrotem do gry pokera. Być może odwróci moje myśli od czegoś paskudnego. Ale jestem taka nerwowa, że zaczynam drapać się po ramieniu. Na tym także się przyłapuję. - Więc motocykle są fair? - Pewnie. Tylko nie płacz, kiedy ci je zabiorę. Daisy uśmiecha się. – Okej. Zobaczmy twoje karty. On przewraca dwie karty i porównuje z tymi leżącymi na stoliku. Moja uwaga jest rozdzielona pomiędzy grą, a Lo i nie chcę już się na nim skupiać. Zaraz przeciwstawię się życzeniom Connora i tam pójdę. Żeby się powstrzymać, przeglądam kanały telewizyjne, żeby znaleźć show, które zajmie moje myśli. - Więc masz dwie ósemki – mówi Daisy z uśmiechem w głosie. - Pobiłaś mnie, prawda? - Dwa walety – odpiera. - Dostałaś dwa pieprzone walety? - Ty tasowałeś. Jęczy. - Możesz zabrać pierścień, jeśli chcesz. Chłopiec poznaje świat? Nie. Sabrina Nastoletnia Czarownica? Nie. Piłka nożna? Zdecydowanie nie. - Nie, wygrałaś go. Jest twój. - Będę dziwnie się czuć, jeżeli to pamiątka rodzinna czy coś. – Próbuje wepchnąć mu pierścień do ręki. On unosi je do góry. - Jest ze sklepu jubilerskiego, a i tak zamierzałem go oddać. - Czemu? - Brzydki jest. - A więc dałeś mi brzydką biżuterię. - Jest wart dwa tysiące pieprzonych dolców. 253 | S t r o n a

Addicted for Now Ona uśmiecha się ironicznie. – O tak. Ryke gniecie papier, na którym były spisane Ducati. Stracił te motocykle i w jego oczach widnieje małe rozczarowanie, że nie mógł zdobyć chociaż jednego. Zastanawiam się czy są rzadkie. - A może… - Daisy składa pieniądze i chowa do portfela. - …pozwolę ci zatrzymać czarnego Ducati, jeśli nauczysz mnie jeździć. Prawo i porządek? Nie. Kreskówka X-Men? Może. Pozostaję chwilę na tym kanale, oglądając Wolverine’a w jego oryginalnym żółtoniebieskim stroju spandeksowym. Ryke uderza długopisem o stół. – Nie nauczę cię, jak się zabić. - Dramatyzujesz. Piorunuje ją wzrokiem. – Znając cię, to dla zabawy zjechałabyś pieprzonym motocyklem z cholernego klifu. Ona rozkłada szeroko ramiona. – Więc naucz mnie, jak nie zjeżdżać z drogi. Potrząsa głową. – Nie, jeżeli pokażę ci jak się jeździ, to zrobisz coś durnego na drodze stanowej. Dotyka swojej piersi. – Nigdy w życiu. Rzuca jej w twarz studolarowym banknotem. A ten opada na jej kolana nim sięgnie w ogóle twarzy, nie takiego efektu oczekiwał. X-Men nie pomaga mi w nie myśleniu o Lo. Znowu na niego spoglądam. Ta sama zgarbiona pozycja. Ten sam smutek. Co się dzieje? Wzdycham i szybko przerzucam kanały. - Nie zabiję cię – powtarza Ryke. Jej uśmiech blednie. – Ryke – mówi – nauczę się jazdy na motocyklu z tobą lub bez ciebie. Dawałam ci tylko okazję, żebyś zdobył jeden z motocykli. Wiem, że go chcesz. Zamyślony wpatruje się w przestrzeń, a potem kręci parę razy głową, krzywiąc się. – Kurwa. - Co? Zakrywa twarz ręką. – Nie mogę przestać sobie wyobrażać, jak przewracasz się na motocyklu. - Jeszcze nie spadłam – przypomina mu. - Próbowałaś jazdy na tylnym kole? Ona milczy. – Nie – mruczy po chwili.

254 | S t r o n a

Addicted for Now - Jezu Chryste – mówi, nie wierząc jej ani trochę. – Zabijesz się. - Wciąż to powtarzasz. - A twój mózg tego nie przetwarza czy może po prostu masz to w dupie? Powoli rozkłada zgnieciony kawałek papieru. – Myślę… myślę, że nic mi nie będzie. – Unika jego pytania z większą pewnością siebie niż ja potrafiłabym kiedykolwiek wydusić. – Ale jeżeli zmienisz zdanie, co do motocyklu, tutaj masz mój numer. – Zapisuje na kartce swój numer komórkowy. Ciekawe czy kanał premium daje jakiś film Marvela. Nim zdążę wejść w kanały specjalne, trafiam na kanał informacyjny. Widzę słowo seks. Huh. Jakbym miała przed oczami wielki błyszczący znak. Z ciekawości nie przełączam kanału. Może jakiś senator miał seks skandal. - Lily, czekaj! – krzyczy Lo. Serce mi staje, a w głowie kręci, kiedy próbuję rozgryźć ten program i Lo. Chwila, chwila, chwila. W oczach wzbierają mi łzy. Lo był zdenerwowany. A to nie żaden senator. Był zdenerwowany przez to. Na ekranie jestem ja. Zwijam się w kulkę na kanapie, przyciskając kolana do piersi. Zakrywam usta dłońmi, a oczy mam zbyt rozwarte, żeby je zamknąć. Myślę… myślę… nie wiem, co myślę. Reporterzy zgromadzili się przed Penn, a na dole ekranu widnieje napis: Spadkobierczyni Fizzle miała ponad pięćdziesięciu partnerów seksualnych, a liczba wciąż rośnie. Rzekomo jest seksoholiczką. Czy to są wiadomości krajowe? Jakim cudem to może być problem krajowy? Co się dzieje, do diabła? Nie słyszę już Lo wołającego mnie po imieniu. Pogłaśniam telewizję i trzęsę się tak bardzo, że muszę trzymać pilot dwiema dłońmi. Prezenterką wiadomości jest maleńka blondynka z jasnoczerwoną szminką. – Właśnie potwierdziliśmy u źródła, że Lily Calloway, córka założyciela Fizzle, jest seksoholiczką. Poza

255 | S t r o n a

Addicted for Now ponad pięćdziesięcioma znanymi mężczyznami, z którymi sypiała, wiadomo również, że zatrudniała żigolaków. Ściska mnie w gardle, ale udaje mi się wydusić z siebie słowo. Jedno słowo. – Lo. Nie podchodzi do mnie i nie mogę oderwać spojrzenia od telewizji. - Lily, co się dzieje? – pyta z napięciem Daisy. Daisy, moi rodzice… o mój Boże, ojciec? Jego firma… przeszywa mnie poczucie winy. Oni to oglądają. Wszyscy to oglądają. Melissa porusza się w swoim kącie, wyciąga słuchawki z uszu i skupia się na telewizorze. Opuszcza mnie cały tlen. Potrząsam głową, jakby to był sen. Chcę się obudzić. To nie może być prawda. Ale słowa w telewizji wciąż powtarzają się w mojej głowie. Seksoholiczka. Seksoholiczka. Seksoholiczka. To nie może się dziać. Ile wstydu przyniosłam swej rodzinie? - Lo – mówię głośniej wpatrzona w telewizor, kiedy łzy zaczynają parzyć moje policzki. – Lo! – krzyczę przerażona tym, co to znaczy, gdy uświadamiam sobie, jak wiele krzywdy wyrządzi to im wszystkim. Obok mnie brzęczy mój telefon i pierwsza wiadomość zadaje mi cios nożem. Dziwka – Nieznany numer. Po chwili komórka wybucha falą podburzających wiadomości. Palą mnie oczy i dławię się oddechem albo szlochem. – Lo! - Jestem tutaj, Lil. – Od jak dawna siedział na tej kanapie? Obraca mnie twarzą do siebie, żebym nie skupiała się już na wiadomościach. Dotyka dłońmi mojej twarzy i stara się zetrzeć łzy, lecz nie mogę przestać płakać. Ściska mnie coś w piersi i szlocham w ręce. Przyciąga mnie do swojego torsu. - Nic ci nie jest – mówi, kołysząc mną lekko, ale w jego głosie słychać ból. Samolot wydaje się za mały. Nie mam wystarczająco powietrza, przestrzeni ani płuc, żeby walczyć z takim rodzajem nieszczęścia. Zrujnowałam moją rodzinę. Tylko o tym myślę. Tylko to czuję. Tyle lat utrzymywałam swoje uzależnienie w sekrecie, żeby nie musieli znosić upokorzenia i wstydu. Ich córka jest obrzydliwa. Jestem obrzydliwa… Moja matka… jak po tym wszystkim na mnie spojrzy? A Daisy? - Lo, to boli. – Próbuję nabierać pełne wdechy, ale są sporadyczne i pełne wielkiej rozpaczy. Chcę, żeby to się skończyło. Chcę zawrócić samolot i zacząć od nowa. Wracaliśmy do domu w triumfie. Pokonaliśmy ferie wiosenne bez poddawania się naszym nałogom. 256 | S t r o n a

Addicted for Now Dzisiejszy wieczór miał skupić się na mnie i Lo. A teraz… coś takiego… Chcę się rozpaść, zniknąć i już nigdy się nie obudzić. - Nic ci nie jest – powtarza Lo, wciągając mnie na kolana. Obejmuje mnie w pasie, przyciskając mocno do swojej piersi. Nie potrafię spojrzeć nigdzie indziej prócz moich rąk. Nagle wydają się takie puste. A wtedy on chwyta je i ściska. – Mam cię. Ale spadam tak szybko. Tonę, Lo. Tym razem chyba nie chcę się wynurzać, by nabrać powietrza. Nie jestem pewna czy potrafię. - Jest tutaj z nami dawny kapitan drużyny piłkarskiej Penn, Mason Nix, który wygłosi oświadczenie dotyczące Lily Calloway. To nie może dziać się naprawdę. - Wyłączcie to! – krzyczy Lo. Ale kiedy Lo i Ryke próbują znaleźć pilot, który zniknął w głębiach kanapy, do moich uszu wlewa się przeszłość. - Spałem z nią, kiedy miała osiemnaście lat. Cała moja drużyna z nią spała. Nie tylko była chętna – ona tego chciała. – To jego zemsta. Czy to on był wyciekiem? Nadal nie wiemy. To jedno oświadczenie mogłoby być prostą zemstą za bycie rzuconym na maskę mojego samochodu. Ledwo mogę się ruszyć. Po policzku Lo spływa pojedyncza łza. Szybko ją wyciera, kiedy przyłapuje mnie na patrzeniu. – Hej – szepcze. – Wszystko w porządku, Lil. Ale łzy wciąż się wzbierają i obmywają moje policzki płonącymi ścieżkami. – Nie możesz się smucić, jeśli to prawda – odszeptuję. Pozostaje silny i sięga ręką do mojego policzka. Całuje mnie w usta, ale nie czuję w tym żadnej siły. Moje serce nie trzepocze. Ja po prostu tonę. - A czy wtedy umawiała się z Lorenem Halem, spadkobiercą Hale Co.? – pyta prezenterka. - Lily, proszę cię, skarbie – błaga Lo, całując mnie mocniej. – Jestem tutaj. - Ta – odpowiada Mason. – Przez cały ten czas go zdradzała. – Prezenterka wiadomości ma minę mówiącą biedny łajdak. Tak bardzo mi go żal. Odwracam głowę od Lo, płacząc, odrywam od niego usta i chowam twarz w kolanach. - Lily. – Głos mu się łamie. 257 | S t r o n a

Addicted for Now Co ja narobiłam? Nie zdawałam sobie sprawy, że moje uzależnienie może go skrzywdzić jeżeli wyjdzie na jaw. Teraz jest smutnym naiwniakiem, którego wykiwała zdzira. Ja. Jak mam to naprawić? Nie można tego zmienić. Jak mam wymazać wiele lat błędów? Chcę się cofnąć w czasie. Chcę powiedzieć sobie, że nie muszę sypiać z kim popadnie, żeby zadowolić tę pustkę w sobie. Że facet, którego kocham jest tuż przede mną. Że może być kimś więcej niż przyjacielem. Że nie potrzebuję nikogo innego w całym wszechświecie prócz Lorena Hale’a. A gdybym to zrobiła, wszystko wyszłoby dobrze. Nie siedziałabym tutaj, słuchając swoich błędów z przeszłości. Spędziłabym cztery lata z Lo, tak jak teraz. Oddana. Spełniona. Szczęśliwa. Mój głos zniknął, a słowa trzymają się głębi gardła. Ale udaje mi się coś powiedzieć. - Przepraszam – mówię tonem stłumionym przez kolana i ledwo zrozumiałym przez szloch. Tak cholernie mi przykro, Lo. Pociera mnie po plecach. – Lil, nic się nie stało. Stało się. Ktoś znajduje pilot, bo głosy cichną. Mój telefon wibruje szalenie na podłodze i teraz zakrywam uszy ramionami, zmieniając się w kulę, której nie da się odwinąć. Ten dźwięk mnie przeszywa, każda wibracja to kolejna zdzira albo dziwka, którą muszę przeczytać. Naprawdę chcę zniknąć. Chcę, żeby właśnie teraz pojawiła się moja supermoc. Chcę zniknąć z tego życia. Chcę, żeby Lo żył w świecie, w którym go nie skrzywdzę. Proszę, niech ktoś spełni to życzenie. Lo troszeczkę mnie odplątuje. Całuje mnie w czoło i próbuje nakłonić mnie, żebym przyczepiła się do niego, a nie mych kościstych nóg. Powoli wspinam się na jego kolana i przyciskam policzek do jego piersi, słuchając jego nierównego rytmu serca. Pozostaję w ukryciu, nie opuszczając bezpiecznej koszuli Lo i unikam wyrazu zranienia oraz zdrady na twarzy Daisy, który z pewnością na niej widnieje. Powinnam była jej powiedzieć na tej plaży. I nie wiem, co mnie do tego nakłania – być może myśl o tej jednej rzeczy, być może ten żal – ale wysuwam głowę z mojej nory. – Daisy? – Rozglądam się i znajduję ją stojącą przy krześle. Ona płacze. I nie jestem pewna czy to dlatego, że ja płaczę, czy dlatego, że jest na mnie wściekła. - Przepraszam – mówię do niej. – Chciałam ci powiedzieć. 258 | S t r o n a

Addicted for Now - To prawda? – pyta, ocierając szybko twarz, tak jak Lo, nie chce, żebym to widziała. Tak jakby nie mogli płakać, bo ja płaczę. Nie cierpię tego. Nie ma to żadnego sensu i zmusza mnie do zatamowania mojego wodospadu szybciej niż później. - Jestem… - Nie potrafię tego powiedzieć. Dlaczego nie mogę tego powiedzieć? Moja siostra zasługuje na coś więcej niż mój szloch i krycie się. Ocieram nos wierzchem ramienia i siadam prosto. Zsuwam się z kolan Lo, ale splata ze mną palce. To pomaga. Już tak bardzo nie chcę utonąć. - W porządku – mówi Daisy to, co powtarzał Lo. Ściera wszystkie swoje łzy. – Nie musisz się tłumaczyć. – Daisy nie lubi patrzeć na zdenerwowanych ludzi. Zapomniałam o tym. Chce, żeby wszyscy byli szczęśliwi. Ale całe to cierpienie, którego potrzeba, żebym wyznała to swej siostrze – muszę je poczuć. Powiedzenie Rose było najtrudniejszą rzeczą w moim życiu, ale to jest gorsze. Bo powiedziałam Rose z własnej woli, ale w tym przypadku ktoś mnie do tego zmusił. Nie ma żadnego współczucia w wyznaniu jej mojego sekretu. To jest po prostu… konieczne. - Jestem seksoholiczką – mówię bardzo cicho. Jej łzy już wyschły. I kiwa głową. Moja silna, nieustraszona siostra. – A mama… ona wie? Potrząsam raz głową. - Tata? - Nie. Daisy patrzy na Ryke’a. – Ty wiedziałeś. - To skomplikowane. Daisy znowu potakuje, próbując zrozumieć, jak sądzę. Przenosi spojrzenie na Connora. – I ty wiedziałeś. - I Rose. To wszyscy – odpowiada Connora. Rose. Zerkam na drzwi tylnej kabiny, w której znajduje się łóżko. Chciałabym, żeby tu była. Ona jest niczym cierniste żelazne krzesło, które przetrzyma każdą bitwę. - Ale Poppy nie? – pyta mnie Daisy. - Poppy nie – mówię – i powiedziałam Rose dopiero pół roku temu. Powiedziałabym ci wcześniej, ale byłam… jestem… wstydzę się. – Znowu wzbierają się łzy. – Jesteś moją młodszą siostrzyczką. Nie chciałam, żebyś widziała mnie w takim stanie. – Jestem pomyłką. Złamaną, żałosną pomyłką. Już nie mogę dawać siostrzanych rad i spodziewać się w zamian tego samego podziwu. Wszystko się zmieni. 259 | S t r o n a

Addicted for Now Marszczy ciemne brwi, to taka paskudna mina dla kogoś tak pięknego. – Nadal jesteś tą samą osobą, Lily. Ja tylko… muszę to wszystko ogarnąć. – Patrzy na Lo. – Od jak dawna o tym wiesz? Patrzymy sobie w oczy. Od jak dawna o tym wie? Od jak dawna ja o tym wiem? Ustalenie tej daty jest jak próba ustalenia, kiedy zaczyna się i kończy przyspieszenie wzrostu dziecka. Niezmierzony czas. Myślenie o tym przypomina mi o tych wszystkich dzielonych momentach. Od dzieciństwa, po dojrzewanie do dorosłości. Mieszkaliśmy razem, kochaliśmy się razem i razem dawaliśmy plamę. Nie jestem pewna czy wielu ludzi może coś takiego powiedzieć o innej osobie. Jego wzrok łagodnieje i zwraca się do Daisy. – Od jakiegoś czasu. Od jakiegoś czasu. Brzmi dobrze. Daisy otwiera usta, żeby zadać kolejne pytanie, lecz w jej kieszeni zaczyna grać piosenka Boba Dylana. Wyciąga telefon w tej samej chwili, co coś wibruje blisko mojej nogi. Lo wyciąga własną komórkę. Rozbrzmiewa inny dzwonek oraz wibracja, a wtedy Connor i Ryke spoglądają na własne telefony. Chyba musieliśmy dotrzeć do przestrzeni z dobrym zasięgiem. Kto wie, jak długo ludzie próbowali się dodzwonić? - To mama – odzywa się Daisy. - Mój terapeuta – mówi mi Lo. - Moja mama – dodaje Ryke. Wszyscy patrzymy na Connora. Podnosi wzrok na Lo. – Prywatny detektyw. Muszę odebrać. – Wycofuje się do kabiny, w której śpi Rose. Nadal nie wiemy, kto ujawnił informacje, ale może teraz będziemy wiedzieć – nie, żeby to miało znaczenie. Co się stało, to się nie odstanie. Telefon Daisy wciąż gra „Shelter from the Storm” i wszyscy są coraz bardziej napięci, im dłużej ignorują swoje komórki. - Odbierzcie – mówię. Daisy pociąga nosem, wpatrując się w swój telefon. – Po prostu lubię tę piosenkę. Ryke kładzie rękę na jej ramieniu. – I tak to Rose powinna pierwsza pogadać z waszymi rodzicami. Potrząsa głową. – Nie, dam sobie radę. – Naciska zieloną słuchawkę i przykłada telefon do ucha. Daisy ryzykuje zajęciem miejsca przy Melissie, ponieważ siedzi w najbardziej

260 | S t r o n a

Addicted for Now odseparowanej wnęce w całym samolocie. (Oczywiście poza toaletą). Melissa siedzi nieruchomo, skrępowana i lekko oszołomiona tym wszystkim. - Muszę siku – mruczę, zamierzając wstać. Mogę sobie wyobrazić czyste przerażenie na twarzy ojca. I matki. Chyba nigdy nie będę w stanie się z nimi zmierzyć. Lo łapie mnie za nadgarstek zanim podnoszę się z kanapy. – Nie powinnaś być teraz sama. - Muszę tylko siku – powtarzam, wyrywając rękę. Posyła mi spojrzenie mówiące czyżby? No dobra. Chcę popłakać w samotności. Chyba o tym wie i rozumiem jego strach, że uniknę swych emocji poprzez masturbację, tak jak robiłam to w przeszłości. To kuszące. Nie ruszam się z miejsca i chowam twarz w poduszce. W głowie znowu słyszę wiadomości i raz jeszcze jestem na skraju łez. - Hej, Lily. – Ryke podchodzi do nas i szturcha mnie w bok. – Nie chcę rozmawiać z mamą, więc może pogramy w karty? – Zerka na Lo. – A ty musisz pogadać z terapeutą. - Mogę tu zostać. Ryke rzuca mu stanowcze spojrzenie. Lo wzdycha, rezygnując szybciej niż zwykle. Musiałam pozbawić go energii. Wstaje i znika w toalecie. - Lily? Karty? – Wyciąga z kieszeni talię i tasuje. Opuszczam poduszkę, wyczuwając jego taktykę, żeby odwrócić moją uwagę. – W jaką grę? - Cokolwiek zechcesz. - „Świnia”. Wygląda, jakbym ugodziła jego duszę. - Powiedziałeś, że cokolwiek zechcę – przypominam, próbując zetrzeć łzy, które wciąż spływają po moich policzkach. Potrzebuję trwałych chusteczek przyklejonych do kanalików łzowych. Coś w stylu tamowania krwawiącego nosa. Czy to by podziałało? - To nie jest gra dla dwóch osób – odpowiada Ryke. - Ale i tak można grać w dwójkę. – Chcę takiej dystrakcji, podczas której nie będę musiała wysilać mózgu do nauczenia się nowej gry.

261 | S t r o n a

Addicted for Now - Dobra – mówi, ustępując, kiedy siadam na podłodze, bo nie ma tu żadnego stolika do kawy. Rozkłada karty na dywanie i próbuję nie zmoczyć ich moimi łzami. - Teraz lecimy nad Georgią. – Słyszę słowa Daisy. – Za niedługo będziemy. – Naprawdę mocno drży jej głos. Nie podoba mi się, że ona pierwsza rozmawia z naszymi rodzicami. Zmartwiony wzrok Ryke’a przenosi się z jego kart na Daisy. – Masz króla? - Świnia. - Lily drzemie – mówi Daisy. Ryke podnosi kartę i kopie mnie w kolano. – Twoja kolej. – A tak. - Czy masz… - Patrzę w moje karty. – Ósemkę? – Spoglądam na drzwi toalety, nie słysząc nic od Lo. Ale zostawił uchylone drzwi, żebyśmy wiedzieli, że nie robi nic pochopnego jak na przykład picie alkoholu czy… coś gorszego. Boli mnie pierś, tak jakby ktoś postanowił stanąć mi na przeponie. Ryke podaje mi swoją ósemkę i burczy pod nosem coś o tym, że to najdurniejsza cholerna gra na świecie. Ale częściowo skupia się na mojej siostrze siedzącej w kącie. - Nie mogę jej obudzić – mówi Daisy coraz bardziej gorączkowym tonem. – Poczekaj, proszę… nie chcę… mamo. Ryke wstaje zanim potrafiłabym zaleźć siłę, żeby unieść swój ciężar na galaretowatych nogach. Podchodzi do wnęki z czterema krzesłami. Musi nachylić się nad wściekle patrzącą Melissą, żeby sięgnąć do Daisy. – Oddaj mi telefon – szepcze, ale i tak słyszę jego wrogi głos. - Mamo – mówi Daisy. – Muszę kończyć… Ale… Ja… Czekaj… Ja… Ryke zabiera jej telefon nim całkowicie się załamie. I w tym samym czasie w korytarzu samolotu pojawia się Rose, która wbija we mnie spojrzenie z tak wielką pewnością siebie oraz siłą, że od razu żałuję, że nie jestem nią. Silną i zbudowaną niczym twierdza – zdolną do wytrzymania wszystkiego, co jest we mnie rzucane. Napotykam jej spojrzenie, ale wskazuję Ryke’a, który trzyma teraz moją matkę – a raczej telefon zawierający moją matkę. Rose pojmuje. Bierze od niego komórkę Daisy i natychmiast wchodzi w tryb kryzysowego zarządzania. - Matko, uspokój się. Nie – warczy. – Nie. – I tylko tyle słyszę, kiedy wraca do kabiny, żeby porozmawiać na osobności. Wypowiedziała jedne słowo, którego Daisy nie potrafiła. Ja chyba też bym nie potrafiła. Daisy patrzy przez okno. Ryke szepcze coś do niej, a ona kiwa głową i wskazuje na mnie. Ryke wraca na podłogę, zbiera swoje karty i macha nimi w powietrzu. – To chyba moja kolej – mówi. – Masz dziesiątkę? 262 | S t r o n a

Addicted for Now - Ryke? - No? - Cokolwiek się wydarzy, zajmiesz się nim, prawda? Sztywnieje. – Nie wiem, co to, kurwa, znaczy. - To co słyszałeś – mówię na wydechu. – Nie ma nikogo prócz ciebie i mnie. Muszę wiedzieć, że przy nim będziesz. - Tak jak ty – odpiera gniewnie. - Nie, jeśli moi rodzice zmuszą mnie do odwyku albo wyślą na drugi koniec kraju. – Matka będzie chciała pochować ten problem poprzez przeniesienie go w inną strefę czasową. - Masz prawie dwadzieścia jeden lat. Jesteś cholernie dorosła. Twoi rodzice nie mogą cię do niczego zmusić, Lily. - Jestem im winna… - Za zrujnowanie nazwy Fizzle? Za wychowanie cię wśród gotówki i luksusów? – Nie przestaje kręcić głową. – Ty i Lo jesteście tacy spaczeni. Sądzicie, że jesteście dłużnikami swoich rodziców, ponieważ dali wam wszystko, co posiadacie. Ale nie dali wam tego, co ma największe cholerne znaczenie. Oni są waszymi dłużnikami. Są ci winni za nie pytanie dlaczego ich córka nie jest w domu. Dlaczego wygląda na tak oddaloną i smutną. Dlaczego zabarykadowała się w pieprzonym mieszkaniu ze swoim chłopakiem. Zawiedli cię, a jeśli każą ci wsiąść do jebanego samolotu albo pójść na odwyk – gdzie wszyscy wiemy, że nie powinnaś być – to musisz im powiedzieć, żeby poszli do diabła. A jeśli ty tego nie zrobisz, to ja i Lo na pewno. Obiecuję ci to. Właściwe słowa pozostają głęboko w moim gardle – dziękuję, Ryke. Trudno wydusić z siebie to zdanie, zwłaszcza kiedy wygłasza swoje opinie z takim zapałem i siłą. Jednak coś wybieram. - Świnia. Parska śmiechem, sięgając po talię kart. – Dasz sobie radę, Calloway. Przynajmniej jedno z nas w to wierzy.

263 | S t r o n a

Addicted for Now

{32} LOREN HALE Opieram się o ścianę toalety, wpatrując się w moją bladą twarz i zapadnięte oczy. Wyglądam jak sto nieszczęść. Czuję się jeszcze gorzej. Lewa ręka wciąż mi drży i muszę zacisnąć palce w pięść, żeby to powstrzymać. Ojciec zrzędzi mi po drugiej stronie połączenia za ignorowanie jego poprzednich telefonów. - Jestem w cholernym powietrzu – przypominam mu szorstko, mówiąc cicho, żeby Ryke nie usłyszał. – Chyba, że chciałbyś, żeby w magiczny sposób wynaleziono zasięg nad oceanem. - Ej, jestem równie wściekły, co ty. - To chyba niemożliwe – odpowiadam lekko łamiącym się głosem. Nie chcę z nim rozmawiać, podczas gdy Lily wygląda na bliską otwarcia włazu i wyskoczenia z samolotu bez spadochronu. A ilekroć wyobrażam sobie ją w tym szlochu – niech to szlag, muszę przestać. Pocieram oczy, żeby odepchnąć emocje. Chcę tak strasznie mocno kopnąć w ścianę i przełykam krzyk, który chce się ze mnie wydobyć. - Kimkolwiek jest ten skurwysyn – mówi ojciec – osobiście rozerwę go na strzępy, Loren. Słyszysz mnie? Nie ujdzie mu to na sucho. Muszę zapytać. – Ty to zrobiłeś? Ty wyjawiłeś informacje? – Tydzień po tym, jak mu powiedziałem, wiadomości eksplodowały na całym świecie. Czy to naprawdę zbieg okoliczności? Następuje długa cisza. A potem to: - Kurwa, robisz sobie ze mnie jaja. Nie słyszałeś, co właśnie powiedziałem? Wypruwałem sobie flaki, próbując znaleźć tego kutasa. – Nawet trochę warczy. Dobra, to nie on. - Więc kto? – pytam. – Kto mógł to zrobić? Co ten ktoś ma do zyskania? - Pieniądze – odpiera beznamiętnie ojciec. – Nadal pracujemy nad pewnymi śladami. Odsuwam telefon od ust i staram się nie zacząć wrzeszczeć, ile sił mam w płucach. Nie wymyka mi się żaden dźwięk, ale patrzę na siebie w lustrze i wyglądam, jakbym walczył w niewidzialnej bitwie z ciemnym wrogiem. Wyglądam na udręczonego szaleńca. - Muszę kończyć – rzuca szybko ojciec. – Mam Grega na drugiej linii. Wkrótce się odezwę. Głowa do góry. – Słowa zachęty od mojego ojca. Nie są częste, więc je przyjmuję. Rozłączamy się w tym samym czasie. Pochylam się nad umywalką i ochlapuję twarz wodą. Próbuję wziąć się w garść. Powinienem zadzwonić do Briana, terapeuty, z którym – według Ryke’a i Lily – rozmawiam tutaj o moich głębokich wewnętrznych myślach. Ale nie mogę rozmawiać o 264 | S t r o n a

Addicted for Now alkoholu. Chociaż ta myśl sprawia, że przekręca mi się w żołądku. Ponieważ Lily nie powinna się niepokoić, że wrócę do picia. Świat się na nią wali, a ja nie chcę do tego dodawać moich problemów. Wypuszczam długi oddech, niosąc jej ból, który wydaje się być częścią mnie. Splątaliśmy się ze sobą, wiele lat kłamstw, wspomnień z dzieciństwa i historii zmieszane w jedno. Znam ją lepiej od jej sióstr. Czasami znam ją lepiej niż ona samą siebie. Wiem, jak bardzo zabija ją to od środka. A wtedy dociera do mnie jedna myśl. Jestem tutaj. Mógłbym być w barze. Zalany w trupa. Mógłbym być na odwyku. Z dala od niej. Mam szansę, żeby trwać przy jej boku przez to wszystko. Więc idź, durny palancie. Tylko tyle mi trzeba. Opuszczam toaletę.

265 | S t r o n a

Addicted for Now

CZĘŚĆ TRZECIA „Pewnego dnia będziesz musiał dokonać wyboru. Będziesz musiał zdecydować, na jakiego człowieka chcesz wyrosnąć. Kimkolwiek jest ten mężczyzna, dobry czy zły, on zmieni świat.” - Jonathan Kent, Człowiek ze stali

266 | S t r o n a

Addicted for Now

{33} LOREN HALE W drodze do naszego domu w Princeton, New Jersey, nikt nie odzywa się w samochodzie. Melissa zadzwoniła po taksówkę, żeby wrócić do Penn, więc przynajmniej mamy o jeden problem z głowy. Czarna limuzyna Connora daje nam wiele miejsca. Lily opiera głowę na moich kolanach, bawiąc się moją sznurówką w kocią kołyskę. Przestała płakać gdzieś pomiędzy naszą piątą rundą Świni, a wylądowaniem samolotu. Chcę, żeby zadzwoniła do Allison, ale wciąż powtarza, że nie chce z nikim rozmawiać. Chyba nie mam prawa zmuszać jej do rozmowy z terapeutą, kiedy ja unikam rozmowy ze swoim. Tak czy inaczej zamierzam dziś wieczorem zadzwonić do Allison. Muszę zapytać o lekarstwo dla Lil. Nikt nie rozumie dołków tak dobrze, jak nałogowiec. Obawiam się tego, do którego trafi Lily, kiedy skonfrontuje się z rodzicami. Unosi palce splecione sznurowadłami. – Twoja kolej – mówi. – Wsuń dłonie pod moje i złap sznurki. - Zepsuję. - Wcale nie – odpiera. – Tylko złap te dobre. Problem w tym, że nie wiem, które są te dobre. Rose siedzi sztywno obok Connora, ściskając mocno w ręce komórkę. Lily powiedziała mi, iż Rose jest „w trybie kontrolowania szkód” – podobno przez godzinę krzyczała na szanowaną producentkę wiadomości nim Connor wyrwał jej z rąk telefon. Odkąd wylądowaliśmy ciągle wysyła wiadomości oraz maile do czasopism plotkarskich i prawników. Rose nie znosi zbyt dobrze tego wycieku. Wciąż poprawia sobie włosy i wygładza sukienkę. Connor musi złapać jej ręce, żeby ją powstrzymać. I kiedy spoglądam pomiędzy trójką dziewcząt Calloway – Rose w poddenerwowanym stanie, oddalającą się Daisy i Lil ze smutnym, cichym głosem – pojmuję to. Pojmuję, co widzi i czuje Ryke. Mam szalone życzenie, żeby wszystko naprawić, żeby zatkać wszystkie szpary w naszym życiu – dla odrobiny nadziei, że te dziewczyny będą w stanie trzymać się o własnych siłach choć jeszcze jeden dzień. Myślę, że cała nasza szóstka – jesteśmy silni. Po prostu każde z nas jest silne na swój sposób. Ale posiadamy także swoje słabości. A ja próbuję rozgryźć, jak zabutelkować moją słabość, żeby pomóc im wszystkim. Nie będę czarnym charakterem we własnej historii. Koniec z tym. 267 | S t r o n a

Addicted for Now Rozbrzmiewa telefon Rose. Wpatruje się w ekran, Connor także odczytuje wiadomość. – Napotkaliśmy drobną przeszkodę – odzywa się Rose. Lily opuszcza ręce na kolana, sama plącząc sznurowadła. – Co jest? – Jej głos łamie się ze zmartwienia. Masuję ją po ramieniu, a ona wspiera się na moim bicepsie. - W naszym domu są rodzice – odpiera Rose. – Czekają na ciebie. Lily siada prosto, potrząsając gorączkowo głową. – Nie mogę, Rose. Potrzebuję więcej czasu. Gilligan, szofer Connora, w milczeniu siedzi za kierownicą, prowadząc nas dalej naszą ulicą. Parę budynków dalej zaczynają pojawiać się samochody telewizyjne, które najprawdopodobniej ciągną się od naszej bramy. Daisy przylega nosem do szyby okna. – O w mordę. Lily wytrzeszcza oczy na tę scenę. W tej chwili nie da sobie z tym rady, to pewne. Rzucam spojrzenie Ryke’owi, który potakuje głową. – Gilligan – wołam do przodu i stukam w wyciszającą szybkę. Zniża się tak, że widzę jego łysą głowę. – Zmiana planów. Jedziemy do Filadelfii. *** Mieszkanie Ryke’a mieszczące się poza kampusem posiada ceglane ściany oraz panele, słabo oświetlony salon zapełniają skórzane poduchy, wielki telewizor, spore kino domowe oraz plakat Filadelfii z lat ’70. Byłem tutaj tylko kilka razy i trudno pamiętać, że to nie jest po prostu jakieś przypadkowe mieszkanie. Należy do mojego brata. Po krótkiej rozmowie z Allison dostaję pozwolenie na podanie Lily tabletki nasennej. Zasypia w pokoju gościnnym, szybciej niż bym się spodziewał. Pewnie zmęczyła się płaczem. Gdy wracam do salonu, rzucam szybkie spojrzenie na zewnątrz. Brak reporterów i paparazzi. Niewielu ludzi wie, że Ryke Meadows jest ze mną spokrewniony i w tym przypadku jest to przydatne. Connor i Rose rozmawiają ściszonymi głosami na kanapie, czasami przerzucając się na francuski. Powiedział mi, że detektyw wciąż szuka czegoś na szantażystę. To samo rzekł mój ojciec na temat swoich kontaktów. I po części czuję się bezradny tymi informacjami – być może nigdy się nie dowiemy. Z drugiej strony myślę sobie, że może nie powinienem się tego dowiadywać. Bo mam nawyk ranienia ludzi, którzy krzywdzą Lily lub mnie. A nie chcę być już tym facetem, który zagraża przyszłości jakiegoś człowieka. Nie chcę stać się moim ojcem. - Właśnie skończyłem rozmawiać z przyjacielem - odzywa się Connor.

268 | S t r o n a

Addicted for Now - Masz innych przyjaciół? – pytam, ściągając brwi. Dlaczego, ze wszystkich rzeczy, właśnie ta mi przeszkadza? Może w tej chwili jestem zbyt, cholera, rozemocjonowany. Pocieram oczy, próbując wziąć się w garść. - Znajomy, kontakt – mówi Connor – jakkolwiek chcesz go nazwać. Ryke podchodzi do mnie i podaje szklankę z bursztynową zawartością. Sztywnieję, posyłając mu spojrzenie. – Oszalałeś? - To herbata. Rozluźniam się nieznacznie, ale i tak biorę szklankę. Connor mówi dalej: - Mój kontakt powiedział, że przed moim apartamentem są kamery. Chciałem ci tylko powiedzieć, że szukają wszelkich możliwości, by zdobyć informacje. – Nawet u chłopaka siostry Lily – cholernie dalekiego kontaktu. Daisy siedzi na panelowej podłodze, trzymając w rękach pilota, kiedy patrzy na pusty ekran telewizora. Wyczuwam jej zaciekawienie. Tylko ona wciąż tkwi w ciemności, a wszystkie odpowiedzi znajdują się właśnie w tym pudle. Zaproponowała, żebyśmy odwieźli ją do domu, ale Lily i Rose odmówiły. Ich rodzice są równie żądni informacji, co media i wszyscy wiemy, że zatopiliby swe szpony w Daisy, gdyby ją mieli. Więc na razie zostaje z nami. Wpatruję się w podłogę, starając się ułożyć jakiś plan. Ale po kolei. Odwracam się do Connora rozpartego na kanapie. Obejmuje ramieniem Rose i orientuję się, że subtelnie masuje jej kark, żeby się rozluźniła. Nie chciałem ciągnąć go przez to wszystko i przy jego zwykłej beznamiętnej minie nie potrafię stwierdzić czy przeszkadza mu fakt, iż paparazzi wdarli się do jego bloku mieszkalnego. - Nie jesteś spokrewniony z Lily ani ze mną. Jeżeli chcesz wyjść, to pewnie powinieneś zrobić to teraz zanim sytuacja się pogorszy. Spodziewam się, że Rose opieprzy mnie za uwolnienie jej chłopaka od tej skomplikowanej sprawy. Bo to by oznaczało, że Connor zostawiłby także ją. Ale jest zajęta pisaniem na komórce, co jakiś czas wciągając ostre wdechy, które brzmią, jakby małe sztylety nakłuwały jej płuca. Widziałem nawet, że wcześniej brała jakieś leki. - Rose już pokazała mi gdzie są drzwi – odpowiada Connor. – Dobrze wiem, kiedy i jak ich użyć. - Prasa może być jeszcze bardziej nachalna – przypominam mu, ale zapominam, że Connor pewnie zważył już wszystkie swoje możliwości i może nawet stworzył sobie w głowie arkusz kalkulacyjny na temat za i przeciw tej sytuacji.

269 | S t r o n a

Addicted for Now - Tak, i będziecie potrzebować do rozmowy z reporterami kogoś, kto nie przeklina, co pięć słów. Ryke przewraca oczami, bo ten przytyk wyraźnie dotyczył jego. – Kierunek dziennikarski – mówi Ryke, wskazując swoją pierś. – Znam prasę lepiej od ciebie, Cobalt. - A czy naprawdę zamierzasz coś zrobić z tym stopniem naukowym? Ryke nie odpowiada. - No właśnie. - A co z firmą twojej matki? – pytam Connora. - Cobalt Inc. nie jest powszechnie znaną nazwą. Ludzie nie wiążą nas z naszymi produktami, tak jak przy Hale Co. – twoje nazwisko jest na etykietce każdego szamponu dla dzieci i paczce pieluch. My zajmujemy się producentami oraz filiami przedsiębiorstw. – Na przykład MagNetic, przypominam sobie. – Moja przynależność do ciebie lub Lily nie zaszkodzi firmie i dlatego moja matka wcale się tym nie przejmie. A poza tym, jeżeli znajduje się poza trwającym skandalem, to lubi pooglądać sobie dramę od czasu do czasu. Urozmaica sobie tym czas. Zastanawiam się czy właśnie tak czasami on nas widzi. Jako interesujących. Jako rozrywkę. Coś, co sprawia, że każdy jego dzień jest nieprzewidywalny. Nie potrafię sobie wyobrazić kobiety, która spłodziła kogoś takiego, jak Connor. Wydaje się równie wymyślona, co charakter w jednym z moich komiksów. - Mówiłem już, Lo – kończy Connor – wiem, jak używa się drzwi. Ryke kiwa mi głową. – Mnie też dasz możliwość wyjścia? - Nie, jeśli mam się stoczyć, to ty lecisz razem ze mną. - Czy to się kwalifikuje jako braterski obowiązek? - Dla mnie tak. Daisy majstruje coś przy pilocie i ten spada głośno na podłogę. – Sorry – mruczy, nie odrywając wzroku od czarnego ekranu. Chcę obejrzeć wiadomości i dowiedzieć się, ile wiedzą już o tym media. Odnalezienie źródła wycieku stało się drugim priorytetem. Naszym pierwszym zadaniem jest posprzątanie tego, co wybuchnie w naszym kierunku. Podejrzewam, że Greg Calloway i pewnie mój ojciec pracują w tej chwili z ekipą prawników, by ujarzmić ten kryzys. To jeden z wielu powodów, dla których będą chcieli z nami porozmawiać. Nie ufam im. Ale ufam ludziom w tym pomieszczeniu, a to wystarczy, żebym w tej chwili się rozluźnił. 270 | S t r o n a

Addicted for Now Zdaję sobie sprawę, że Daisy wciąż niewiele wie. To niesprawiedliwe wobec niej, zwłaszcza, że od tej chwili będziemy rozmawiać swobodnie na ten temat. – Masz jakieś pytania, Daisy? – pytam, garbiąc się na kanapie. Odkłada ostrożnie pilota na stolik do kawy i siada po turecku na podłodze. - Mam skórzaną poduchę – odzywa się Ryke. - Widzę. – Ale przytula do siebie lekko kolana, nie podnosząc się. Przenosi spojrzenie na mnie. – Mam setki pytań, ale mogę zaczekać na Lily. Nie chcę, żeby się zdenerwowała, jeżeli wyjawisz mi coś, co chciała zatrzymać w sekrecie. - I tak usłyszysz to w telewizji albo przeczytasz w prasie – odpowiadam. – Wolałaby, żebyś poznała prawdę ode mnie. Waha się. – Mogę pytać o wszystko? Wszystko to silne słowo, ale jestem pewny swojej umiejętności do odpierania zbyt osobistych pytań. Przytakuję. - Jeśli to mają być pytania i odpowiedzi, to ja także mam parę pytań – mówi Ryke. Uśmiecham się gorzko. – Jakżeby inaczej. Daisy rzuca w nim najbliższą poduszką. – To moje pytania i odpowiedzi. Ten łapie poduszkę. – Teraz rzucasz moimi rzeczami, ale nie usiądziesz na tej cholernej poduszce? - Jesteś nachalny – mówił ci to ktoś? - Ja robię to cały czas – odzywam się. – Nigdy nie słucha. Ryke unosi ręce, jakby mówiąc co do chuja. – Przepraszam, jeśli widzę, że na mojej pieprzonej podłodze siedzi skrępowana dziewczyna, a ja wiem jak załatwić ten problem. - Nie rób tego – ostrzegam go. Już nigdy więcej nie wrócimy do tych spraw. Potrafię znieść jego przyjacielskie nastawienie do Daisy w maleńkich, mikroskopijnych dawkach, ale kiedy zaczyna gadać o dziewczynach na podłodze i załatwianiu gówna, to robię się nerwowy. Daisy zadaje pierwsze pytanie, które niekoniecznie zmniejsza napięcie w pokoju. Chyba nic tego nie zrobi po tym wycieku. – Czy ty i Lily byliście w otwartym związku? Lubię odnosić się do tego, jako „sztuczny” związek, ale kiedy staliśmy się udawaną parą, to byliśmy parą. Miałem z nią wszystko, co mógłby mieć prawdziwy chłopak. Poza seksem. Ale gdy myślę o otwartym związku, wyobrażam sobie pary wymieniające się partnerami i ludzi z wieloma kochankami. Jestem pewien, iż ten termin jest na tyle niejasny, żeby dotyczyć różnych sytuacji, za wyjątkiem naszej.

271 | S t r o n a

Addicted for Now Nie mam odpowiedzi „tak” lub „nie”, zatem muszę wyjaśnić wszystko, co poczyniliśmy. Jak okłamywaliśmy ją i wszystkich w naszym otoczeniu. Jak nasza przyjaźń zamieniła się w coś więcej, ale nadal pozostawała czymś mniej. - Wow – mówi Daisy, kiedy kończę. – Wszystko po to, by ukryć wasze nałogi? Nie mogliście po prostu, no nie wiem, przeprowadzić się do Europy? - Rozważaliśmy ten pomysł. Mina jej pochmurnieje. – Żartowałam. Wzruszam ramionami obojętny na to wszystko. – Lily i ja nigdy nie ignorowaliśmy cię przez twój wiek. Telefony, których nie odbieraliśmy, obiady, które odwoływaliśmy, wszystko dlatego, że woleliśmy pić i uprawiać seks niż przebywać wśród innych ludzi. Zwłaszcza tych, których musieliśmy okłamywać. - Strasznie to popaprane – mówi mi Daisy. - Słyszałem to wiele razy. - Ja ci powiedziałem, że to popieprzone – dorzuca Ryke. Daisy ignoruje go. – Dlaczego ona jest seksoholiczką? Czy coś jest tego przyczyną? W moim gardle nagle robi się sucho i spoglądam w stronę drzwi sypialni. Nie rozmawialiśmy z Lily o powodzie jej uzależnienia, ale wiem, że dużo rozmawiała o przeszłości z Allison. Lily zamyka się w sobie, kiedy dochodzimy do tematu jej dzieciństwa, nie chcąc spojrzeć realnie na relację ze swoją rodziną. Potrafię dotknąć jej bolesnych wspomnień bez cierpienia, a w zamian ona może skupić się na moich bez poczucia winy. To taka nasza symbioza, którą rozpoznałem dopiero po wielu godzinach terapii. Czy pozwolimy sobie otworzyć się na nasze własne emocje – cóż, wciąż nad tym pracujemy. Cisza wisi w powietrzu, kiedy próbuję skoncentrować się na właściwej odpowiedzi. Ryke zaczyna niecierpliwić się tym milczeniem. – Czytałem, że osiemdziesiąt procent seksoholików było wykorzystywanych seksualnie w dzieciństwie. Czy Lily… - Nie – przerywam mu obronnym i napiętym tonem. Moje oczy zawierają tyle samo żaru i zastanawiam się czy to dlatego Ryke nigdy wcześniej nie zadał mi tego pytania. - Nie tylko ja będę o to pytać, kurwa – odpiera gniewnie. – Musisz przestać być taki wrażliwy. Patrzę na niego spode łba za to słowo… wrażliwy. Przez nie brzmię na słabego i kruchego. To jedno z tych słów w arsenale mojego ojca. Nie wykorzystywałem swojego 272 | S t r o n a

Addicted for Now potencjału, kiedy zawaliłem sprawdzian z matmy w szóstej klasie, kiedy musiałem zrobić sam projekt grupowy po tym jak nikt mnie nie wybrał, kiedy zgubiłem grę Little League. Mówił mi, że jestem bezwartościowy, a jako dziecko nie wiedziałem jak powstrzymać te wszystkie łzy. Nie bądź taki wrażliwy, Loren. Jesteś zbyt wrażliwy, Loren. Dlaczego jesteś tak cholernie wrażliwy, Loren? Więc przestałem płakać. Teraz po prostu się wściekam. Wpatruję się w Ryke’a i moje usta poruszają się nim zdołam coś na to zaradzić. – Nie jestem wrażliwy – odparowuję. – To ty wzdrygałeś się za każdym razem, kiedy nazwałem twoją matkę pizdą. – Przyznaję, to było zanim dowiedziałem się, że Sara Hale to jego mama. Wtedy myślałem, że jest moją matką, że to ona mnie porzuciła. Jak na zawołanie, Ryke wzdryga się na dosłownie jedyne przekleństwo, którego nie potrafi znieść. Patrzę, jak na jego twarzy przewija się mnóstwo emocji i po chwili pokazuje się tylko jedna: Poczucie winy. Spodziewałem się furii, bitwy na słowa, czegoś co jeszcze bardziej przyspieszy zawroty w moim żołądku. A nie jego skruszonego spojrzenia, jakby to on złośliwie szkalował swoją matkę. On mnie zna. Wie, co myślałem, dlaczego mówię takie rzeczy. Pomiędzy agresywnym nastawieniem, a brzydkim słownictwem często zapominam, że Ryke ma mózg, który pewnie pracuje lepiej od mojego. - Nie wrażliwy – mówi łagodnie, niemal niepewnie. – Sądzę, że lepszymi słowami są ostrożny i obronny. Jego oczy są pełne przeprosin, ponieważ nie chce mnie zranić tak, jak ojciec. Ryke nie czuje tej samej obawy, co ja, że stanę się Jonathanem Halem. Ale przez chwilę Ryke musiał poczuć, jak to jest być nim. Osobiście wiem, że nie jest to przyjemne uczucie. Po głębokim wdechu mówię: - Nic na to nie poradzę. Zawsze będę czuć się obronnie, kiedy chodzi o Lily. - Jesteśmy jej siostrami – wtrąca Rose. – Wszyscy w tym pokoju kochają Lily i ciebie. Jesteśmy ostatnimi ludźmi, przy których powinieneś być ostrożny. Coś płonie głęboko we mnie, słowa, które chcą wydostać się na zewnątrz. Nigdy nie rozmawiałem z siostrami Lily o ich dzieciństwie. Wiem tylko, co widziałem i co mówiła mi Lily. Jeżeli ktokolwiek może wypełnić pustkę i pomóc mi w odpowiedzi na pytanie Daisy, to tylko Rose. - Dlaczego Lily mogła spędzać noce w moim domu? – pytam. - Byłeś jej przyjacielem. - Rose. Jacy przyjaciele w wieku dwunastu, trzynastu, czternastu, piętnastu, szesnastu, siedemnastu lat spędzają większość nocy w innym domu? 273 | S t r o n a

Addicted for Now Mruży oczy. – Zwykle tylko w weekendy. Jasna cholera. Czuję się, jakby ktoś walnął mnie młotem w brzuch. Sądząc po jej minie, nie ma pojęcia, ile nocy Lily spędziła w moim domu, kiedy byliśmy dziećmi. Ale iloma czynnościami zasypywała Rose jej matka? Balet, jazda konna, fortepian, francuski. Widząc mój szok, Rose zaczyna mocno potrząsać głową. – Wiedziałabym. Widziałabym, jak wchodzi rano do domu… - Rzednie jej mina i Connor sięga po jej rękę, kiedy ta wpatruje się w przestrzeń. - Nigdy nie widziałaś jej rano – wypowiadam na głos to, o czym myśli Rose. – Kierowca mojego ojca zawsze zabierał nas do szkoły spod mojego domu. - Rano miałam spotkania klubowe. Ciągle wychodziłam wcześnie, więc po prostu myślałam, że ona śpi. – Opieka nad Lily nie była obowiązkiem Rose. Ona jest tylko dwa lata starsza. – Ile nocy Lily spędzała w twoim domu? - W gimnazjum jakieś cztery dni w tygodniu, a potem przychodziła coraz częściej aż w liceum… - Kręcę głową, krzywiąc się. To moja wina. Wiem, że większość z tego, co się wydarzyło spowodowałem ja. - …w liceum spała prawie codziennie. - Ja też o tym nie wiedziałam – przyznaje Daisy. Nie jestem zdziwiony. Daisy jest o wiele młodsza, a kiedy skończyła jedenaście lat matka zaczęła szukać dla niej agencji aktorskich i modelingowych. I pamiętam, że przez większość nastoletnich lat Daisy zawsze wyglądała na wyczerpaną i więcej ziewała niż rozmawiała. - Nasi rodzice nie mogli o tym wiedzieć – mówi Rose. – Nigdy by na to nie pozwolili. - Jesteś pewna? – pytam. Tutaj ściska mnie w klatce piersiowej, wstrętna pogarda zaczyna tłuc się po głowie. Nie miałem takich uczuć wobec Samanthy i Grega Calloway’ów dopóki nie poszedłem na odwyk. Przedtem sądziłem, że są najfajniejszymi rodzicami na świecie, że pozwalali swojej córce, mojej najlepszej przyjaciółce, spędzać ze mną tyle czasu. Tkwienie w terapii przez trzy miesiące i wytrzeźwienie oczyściło mgłę. Zaczynam rozumieć, co się stało. Connor powoli rozchyla usta w oświeceniu, informując mnie, że poskładał całą układankę. Dlaczego Lily taka jest. Rose jest zaślepiona własną relacją z rodzicami. Widzi matkę, która wpycha się do życia swoich córek do punktu, gdzie współczucie zamienia się w duszenie. Widzi ojca, który kocha swoje dzieci, kupuje im drogie rzeczy i wysyła do egzotycznych miejsc, aby okazać swoją sympatię. - Loren – mówi Rose – dokończ, co masz do powiedzenia. 274 | S t r o n a

Addicted for Now - Lily codziennie pytała matkę, czy może spędzić u mnie noc. Odpowiedź zawsze była taka sama. A kiedy Lily miała czternaście albo piętnaście lat, Samantha powiedziała w końcu, żebyśmy przestali pytać, że zgodzi się bez względu na wszystko. Pamiętam, jak Lily tej samej nocy płakała do mojej poduszki. Nigdy nie powiedziała mi tego wprost, ale wiedziałem, że jedynym powodem, dla którego w ogóle pytała matkę o pozwolenie było to, iż chciała usłyszeć słowo nie. Jeden znak, że matce zależało na niej tak samo, jak na Poppy, Rose i Daisy. Że była warta czasu i uwagi swojej matki. Matka hołubiła jej siostry. Wkładała w nie całą swą dodatkową energię, pomijając Lily, jakby nie była warta jej uczuć. Dlatego próbowała je znaleźć po drugiej stronie ulicy. Ze mną. A kiedy to nie wystarczyło, próbowała wypełnić swą pustkę z innymi mężczyznami. Seksem. Hajem oraz intensywnym wybuchem emocji. - Wiesz dlaczego Lily mogła spać w moim domu? – pytam Rose, znowu zaczynając od początku. Jej policzki się zapadają, plecy sztywnieją, a w oczach pojawia się znajomy chłód. – Bo jesteś Halem. Tak właśnie myślałem. - Co to, kurwa, znaczy? – pyta Ryke. - Lily nie musiała być w niczym dobra – mówię mu. – Matka ją pomijała, ponieważ przyjaźniła się ze mną. Byłem jej przyszłością. – Spadkobierca wielomiliardowego imperium. Jej matka koncentrowała się na Daisy i Rose, które mogły odnosić większe sukcesy w innych aspektach. Ale Lily – jej wartość skupiała się na facecie. Na mnie. I sądzę, że gdzieś w podświadomości ona sama w to wierzyła. Że nigdy nie będzie warta czegoś więcej niż zadowalania innych mężczyzn. Że przeznaczone jest jej gorsze życie niż jej siostrom. Daisy marszczy brwi. – Myślałam, że Lily dostała przepustkę, ponieważ we wszystkim była w sumie przeciętna. Zawsze zazdrościłam jej tej wolności. Kiwam głową. – Lily uważa, że także powinna być wdzięczna za tą wolność. – Dlatego ma problem z przyznaniem samej sobie, że skrzywdziła ją własna matka. Mogła być tak samo przytłoczona, jak jej siostry. A nie jest. Ale powinien istnieć jakiś złoty środek pomiędzy tym, co miała Lily, a co teraz znosi Daisy. Chwilę milczę, ponieważ następne słowa są jednymi z najgorszych, które muszę wydusić. – Wasza matka wyraźnie was kocha, Daisy i Rose – mówię, patrząc na każdą z dziewczyn. – Nawet Poppy była zasypywana tą przytłaczającą matczyną sympatią. A Lily… odmówiono jej tego wszystkiego. Była niczym najsłabszy szczeniak w miocie.

275 | S t r o n a

Addicted for Now Oczy Rose robią się zaszklone, jakby miała się rozpłakać. Nigdy nie byłem świadkiem jej łez. Zawsze sobie wyobrażałem, że zaraz by zamarzły. Jednakże głos ma dziwnie stoicki. – Nie zdawałam sobie sprawy… - Potrząsa głową. – Matka chciała, żebyście byli parą. Wiedziałam o tym, ale to ciebie bardziej obwiniałam o odebranie mi siostry. Nie miałam świadomości, że tak naprawdę ona nie miała gdzie indziej pójść. Dobra, przez to czuję się trochę gównianie. Mówi to tak, jakbym był jedyną opcją Lily. – Mogła zostać w domu. - Byłaby sama, Loren. Rzadko bywałam w domu przez szkołę i balet. I wtedy zalewa mnie fala wyrzutów sumienia. – No to może powinna była być sama. Spójrz, co dobrego się stało po tym, jak przebywała w moim towarzystwie. – Potrząsam głową, przeczesując dłońmi włosy. Noga zaczyna mi drżeć z niepokoju. - To nie przez ciebie – odpowiada Rose. – Nasza matka powinna była jej powiedzieć, że kocha ją za coś więcej niż związek z tobą. Mogła znaleźć jej jakieś zajęcie, coś do osiągniecia. – Marzenie, pasję, hobby, pieprzony sport. Seks stał się tym wszystkim dla Lily. A ja nigdy jej nie powstrzymałem. Ani razu. Byłem tak pochłonięty własnym uzależnieniem, że nie obchodziło mnie, co ona robiła, jeśli tylko pod koniec dnia oddychała. Jeśli tylko była przy moim boku – moja cholernie najlepsza przyjaciółka. - Nie rozumiesz – mruczę. Zaprowadziłem ją tutaj. Nieświadomie przyprowadziłem ją do tego miejsca w jej życiu. Gdybym nigdy nie istniał, to otrzymałaby tę miłość od matki, której potrzebowała. - Więc wytłumacz mi. - Nie pojmujesz. - Loren… - Ona spała w moim łóżku! – krzyczę, czując wzbierające się łzy w oczach. Tak cholernie mnie pieką. – Pozwoliłem jej spać w tym samym łóżku, co ja. Dobra, to nie było Jezioro marzeń. Ani razu jej nie wyrzuciłem z łóżka po tym jak rozpoczęliśmy okres dojrzewania płciowego. Rose szepcze do Connora. – Nie rozumiem tej współzależności. - Dawson i Joey przestali sypiać w tym samym łóżku w pierwszym odcinku. Powiedziała, że jest na tyle dojrzały, by dostać erekcji. Rose spogląda znowu na mnie. – Nie uprawiałeś z nią seksu każdej nocy, prawda? - Nie, ale… - Nie możesz porównywać swojego życia do serialu telewizyjnego. – Fakt, iż Rose mnie broni nie całkiem pomaga. Jestem przyzwyczajony, że rozrywa mnie na kawałki, a nie

276 | S t r o n a

Addicted for Now podbudowuje. Czekam, aż ktoś zaatakuje mnie słowami, uczuciami. Nienawiścią. Zasługuję na te cierpienie. To moja cholerna wina. - Nie rozumiesz! – Jakoś udało mi się podnieść. – Mogłem ją powstrzymać. Powinienem każdego wieczoru odprowadzać ją do domu. Powinienem był coś zrobić. – Zamiast tego udostępniłem jej łóżko, miejsce idealne dla jej nałogu. - Loren – zaczyna Rose. - Przestań – odpowiadam, przykładając ręce do głowy, wszystkie te myśli zalewają mnie po sam brzeg, wyrzuty sumienia są nie do zniesienia. – Powinnaś mnie nienawidzić – mówię do niej. – Zasługuję na to. – Kiwam głową. – Złamałem twoją siostrę. – Wykrzywiam twarz w bólu, a po moim policzku spływa gorąca łza. Chcę w coś walnąć. Iść pobiegać, dopóki moje serce nie stanie, dopóki ostatni oddech nie pozostawi mnie zimnego i suchego. Nikt nic nie mówi. Czekają, aż wezmę się w garść. Mój oddech zwalnia i pocieram twarz. Gdy opuszczam ręce, mówię cicho: - Chciałbym to wszystko cofnąć. – Chcę cofnąć czas. Wyprowadzić Lily z mojego domu, zaprowadzić do jej sypialni. Powiedziałbym jej, że nic nie szkodzi, że matka jej nie kocha, ponieważ kochają ją siostry. I nie musi unikać swojego domu poprzez przebywanie w moim – że nie powinna szukać miłości w seksie, bo ostatecznie i tak będzie przez niego pusta oraz nieszczęśliwa. Powinienem był jej to wszystko powiedzieć, ale wtedy nic z tego nie wiedziałem. I byłem zbyt cholernie pijany, żeby się tym przejmować. - To nie twoja wina – odzywa się Rose. – Byłeś dzieciakiem, tak jak my wszyscy. - I masz cholernie gównianego ojca – dodaje Ryke. - I nie masz matki – mówi Daisy. - I byłeś alkoholikiem – kończy Connor. Tak jakby byli moim sumieniem, a jednak są tylko moimi przyjaciółmi. Po raz pierwszy w życiu takich mam i czuję wzbierające się łzy na słowa, których sądziłem, że nigdy nie usłyszę. To nie twoja wina. Tak, dochodzę do tego punktu. Być może pewnego dnia w to uwierzę. Przetrwałem najboleśniejszą odpowiedź. Teraz poradzę sobie z resztą. Patrzę na Daisy. - Następne pytanie.

277 | S t r o n a

Addicted for Now

{34} LILY CALLOWAY Minął tydzień, w ciągu którego ani razu nie opuściłam mieszkania Ryke’a. O szkole nie myślę, chociaż za parę dni mam ostatni test. Po prostu przyjdę, zdam, a potem wrócę do samotności przed egzaminami końcowymi. Nie mam zamiaru spotykać się z rodzicami, a jeżeli Lo i Ryke mi pozwolą, to zostanę pustelnikiem przez resztę życia. Ale Ryke nie jest rozpieszczającą osobą, a Lo nie chce mi już na wszystko pozwalać. A więc przyznali mi siedmiodniowy „okres łaski”. Ale wolą na to mówić „czas, kiedy biorę się w garść, żeby zmierzyć się z rodzicami”. Być może Bogu zajęło siedem dni stworzenie świata, ale sądzę, że potrzebuję więcej czasu na naprostowanie głowy. Nie jestem podobna do Chrystusa. Gdy powiedziałam o tym Lo, to rzekł, że mogę dostać dodatkowy dzień współczucia. Chyba celowo wypowiedział to słowo – współczucia. Zmarszczyłam nos i postanowiłam, że wezmę te siedem dni. Nastał Dzień Siódmy. Dzień Osądu. W którym zmierzę się z mamą i tatą. Większość ekip telewizyjnych koczuje pod naszym domem w Princeton i tym w Villanowie. Rose i Daisy zostają u Connora, ponieważ u niego w sąsiedztwie jest mniej kamer. Poza tym ma więcej miejsca w swojej kawalerce. Rodzice zdecydowali zachować milczenie wobec mediów. Zapłacili swoim prawnikom potężną sumę, żeby tylko mówili „bez komentarza”. W końcu nastąpi konferencja prasowa, zwłaszcza, że wyraźnie spadła sprzedaż produktów Fizzle i Hale Co. Po wizytach domowych i długich rozmowach telefonicznych z dr. Banning zgodziłyśmy się, iż muszę czytać i oglądać to, co mnie mówią. Powiedziała tak: - Nie uwewnętrzniaj swoich uczuć, kiedy słyszysz słowa tych ludzi. Jeżeli wywołują w tobie negatywne emocje, to daj im upust. – Powiedziała także, bym traktowała lekko każdą bolesną sytuację – by znaleźć iskierkę nadziei i humor w całym tym paskudztwie. Cokolwiek, żeby złagodzić te rozrywające ciosy. Siedzę na skórzanej kanapie i przeprowadzam swój zwykły poranny rytuał. Włączam telewizję na porannych wiadomościach i otwieram na laptopie plotkarskie strony. - Wciąż nie mamy oficjalnego oświadczenia od Lily Calloway ani jej rodziny – mówi prezenter. – Ale jest tutaj z nami psycholog, z którym porozmawiamy na temat seksoholizmu i towarzyszących mu niebezpieczeństwach. – Buu. Spędziłam wiele godzin na terapii; nie chcę tego słuchać. Wyciszam telewizor i skupiam się na laptopie. Wpisuję swoje imię do wyszukiwarki internetowej. Pojawiają się różne artykuły z nagłówkami Seksoholiczka. Jeden nosi nawet nazwę Seksoholiczka czy Zdzira? I jest tam długa debata na temat tego czy seksoholizm jest prawdziwym uzależnieniem czy może jestem dziwką w przebraniu. Trzymam się od tego artykułu z daleka.

278 | S t r o n a

Addicted for Now Dr. Banning twierdzi, że im więcej słyszę i widzę to słowo, tym bardziej robię się na nie znieczulona. Nic takiego jeszcze się nie stało. Dygoczę, wchodząc na nową stronę. Córka Magnata Napojów Sodowych Sypia Z Drużyną Piłkarską. Szybko ją zamykam i wchodzę na inną. Lily Calloway Poddana Inspekcji W Princeton Po Zarzutach Zatrudniania Żigolaków. Najwyraźniej bycie częstą klientką usług towarzyskich nie wróży ci dobrze na uniwersytecie. Staram się tym nie przejmować dopóki nie porozmawiam z rodzicami. Jeden problem na raz. Popełniam błąd logując się na Twittera i wpisując swoje imię. Jak mam potraktować lekko kogoś piszącego, że moja pochwa musi być rozciągnięta i paskudna? Nie sprawdzałam ostatnio, ale nie sądzę, że źle wygląda. Poza tym, kto patrzy się na tę część ciała i myśli wow, to najpiękniejsza pochwa, jaką w życiu widziałem? Przecież penisy nie są takie ładne. Lubię je, ale nie zamierzam robić im zdjęć i dekorować nimi ściany. Piękne są oczy. Ale narządy płciowe są po prostu funkcjonalne. Palce prowadzą mnie kliknięciem do strony Tumblr – mojej zmory. Zamierzam poszukać pod Lily Calloway, ale waham się nad klawiaturą. I odruchowo wpisuję coś złego. Seks gify Magiczne słowa otwierają puszkę Pandory i na ekranie pojawiają się „poruszające” zdjęcia, bez końca. Dziewczyny i faceci spleceni w pożądaniu, niektóre pozycje są seksowniejsze od pozostałych. A niektóre obrazy są przybliżeniami nieprzyzwoitych kawałeczków. Nie powinnam przeglądać nic pornograficznego, ale zaczynam się rozluźniać przy tej znajomej rutynie. Przesuwam myszkę nad czarnobiałe zdjęcie z ładnymi cieniami. Usta dziewczyny formują idealne „O”, kiedy wbija się w nią penis. Nie do wiary, że nie uprawiałam seksu od dwóch tygodni. Próbuję sobie przypomnieć, że wytrwałam dziewięćdziesiąt dni bez Lo i wtedy też nie uprawiałam seksu. Ale ta sytuacja wydaje się o wiele inna. Po tym jak moje uzależnienie wyszło na jaw, Lo wahał się z seksem. I postanowił nie żywić jakichkolwiek przymusów, którego według niego mogą powstać. Sądzi, że zmienię się w dzikiego, oszalałego z seksu potwora. Właściwie to są moje słowa, ale kiedy je wypowiedziałam, to wcale nie zaprzeczył. Seks był moim pocieszeniem, narzędziem, które pomagało mi w poradzeniu sobie z ciężkimi sytuacjami. I po raz pierwszy muszę zmierzyć się z trudnym problemem bez doładowania naturalnego haju. Nie to, żebyśmy nie robili pewnych rzeczy. Po prostu nie robiliśmy tego. Jednego dnia zrobił mi minetkę, a zeszłej nocy pozwolił, żebym zrobiła mu loda. Więc było miło. 279 | S t r o n a

Addicted for Now Wzdycham. Rozpaczliwie zazdroszczę orgazmu tej dwuwymiarowej dziewczyny, godnego fajerwerków, iskierek i red velvet cake. Nagle słyszę otwierany zamek drzwi wejściowych, a ponieważ w mieszkaniu Ryke’a salon jest połączony z kuchnią, to mam bezpośredni widok na każdego kto idzie w stronę kanapy. Szybko zamykam Tumblra i wchodzę na stronę Hollywoodharlots.net, która ma niewiarygodne plotki na temat mego uzależnienia. Nawet zrobili rozmazane zdjęcie Daisy opuszczającej mieszkanie Connora i dodali do niego napis: Młodsza Siostra Lily Calloway: Przyszła Seksoholiczka? Robi mi się od tego niedobrze. - Nie zarywała do ciebie – mówi Lo, kiedy drzwi się otwierają. - Jesteś pewien? – pyta Ryke. Zamyka drzwi i chowa klucze do kieszeni. – Wyglądała, jakby wiedziała, gdzie idzie. - Zdecydowanie się zgubiła. Obaj są bez koszulek w krótkich spodenkach, pot lśni na ich umięśnionych ciałach. Poranne biegi rozluźniają Lo, a ja cały tydzień szukałam sobie jakiejś czynności redukującej niepokój. Ale te zabawne pozycje w jodze kierują moje myśli do seksu, a medytacja sprawia, że fantazjuję. Więc znowu zaczęłam oglądać porno, ale jestem ekonomiczna. Tym razem nie popadnę w szał oglądania. Lo siada na kanapie obok mnie, kierując spojrzenie na ekran laptopa. – Czytasz coś ciekawego? - Poza faktem, że oficjalnie spieprzyłam życie moim siostrom… - Rose i Daisy dadzą sobie radę – przypomina mi Lo. Ale sens trwania w udawanym związku przez całe trzy lata, utrzymania tego w ogromnym sekrecie, był w tym, żeby uniknąć czegoś takiego. Nigdy nie chciałam nikogo zranić. - Znowu oglądałam skecz SNL – przyznaję. – Chyba za drugim razem bardziej się uśmiałam. – W sobotę wcieliła się we mnie aktorka komediowa. Wypiła tyle puszek Fizzle, iż udawała pijaną i wparowała do burdelu. Parę zabawnych uwag później, przemieniłam się w karykaturę. - Musisz przyznać, że ta komediantka idealnie podrobiła twoje włosy – mówi Ryke z uśmiechem. - Ta, ale dała mi okropny akcent. – Nie mam mowy regionalnej, ale przybrała gruby, wstrętny, filadelfijski akcent. No i skoncentrowałam się na najmniej obraźliwej rzeczy w całym tym skeczu. - Pewnie nigdy nie słyszała cię na żywo.

280 | S t r o n a

Addicted for Now - Po czyjej ty jesteś stronie? – pytam, ale i tak znam odpowiedź. Jeżeli ktokolwiek próbował ułatwić mi traktowanie lekko tej sytuacji, to Ryke i Lo. - Myślę, że jak wystąpisz na konferencji prasowej to powinnaś przybrać ten akcent – mówi mi Lo. – Zabawnie by było, gdyby wszyscy pomyśleli, że naprawdę tak mówisz. Uśmiecham się. To byłby dobry kawał. Lo pochyla się, żeby wziąć mój komputer. – Daj mi na chwilę – mówi. Podnoszą się moje mury obronne i wzrasta strach. Chwytam za laptopa, jakbym próbowała ochronić królestwo wróżek przed atakiem goblinów. – Co? Dlaczego? Odsuwa się trochę, mrużąc oczy ze sceptycyzmem. – Chcę zobaczyć czy mój tata miał już konferencję prasową. – Musi mu być trudno nie odzywać się do ojca w całej tej sytuacji, ale lepiej będzie, żeby ze sobą nie rozmawiali. Jonathan Hale zawsze skłaniał Lo do picia. - Uch… ja mogę sprawdzić. – Wpisuję szybko w wyszukiwarkę. Nie chodzi o to, że mam tutaj coś obciążającego, ale obawiam się przypadkowych reklam strony pornograficznej, którą wczoraj odwiedziłam. Gdy nadejdzie właściwy czas, zamierzam powiedzieć Lo, że znalazłam sposób na zdrowe oglądanie porno. Ale na pewno nie teraz. - Nie – odpowiadam Lo po paru minutach. – Nie złożył żadnego oświadczenia. – Tak jak moi rodzice. Zastanawiam się czy najpierw chcą porozmawiać ze swoimi dziećmi. Kiedy się odwracam, laptop opuszcza moje dłonie. Lo odkłada urządzenie na stolik do kawy. Moje serce zwalnia tempo, gdy jego wargi dotykają moich, a potem znowu przyspiesza, kiedy kładzie ręce na mojej talii. Zatracam się w pocałunku, kiedy Lo wsuwa język do moich ust i ssie dolną wargę. Kątem oka dostrzegam, że Ryke wchodzi do salonu i schyla się do mojego laptopa. O nie. Zostałam oszukana! Odsuwam się gwałtownie, Lo wciąż ściska zębami moją dolną wargę. Wyrywam mu się i zeskakuję z kanapy, rzucając się do laptopa. Ale Lo chwyta mnie w biodrach i przerzuca sobie przez ramię. O rany. - Hej! – krzyczę, odrywając się od ciała Lo, podpierając się ręką na jego plecach. – To moje. – Ryke’a to raczej nie obchodzi. Bierze sobie laptopa, jakby nigdy nic i siada na kanapie. – Lo, postaw mnie! Klepie mnie po tyłku. – Nie podoba ci się tam na górze? - A zabierasz mnie do sypialni? – pytam, na nowo przemyślając moją niechęć do wiszenia do góry nogami. Jeżeli ostatecznie wyląduję w łóżku i będę uprawiać szalony seks, to nie będę narzekać.

281 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie, skarbie. - Mogę zrobić ci loda – proponuję. - Nadal jestem w pokoju, Lily – przypomina Ryke, nie odrywając spojrzenia od ekranu. Rumienię się tylko troszeczkę. Stałam się przerażająco mniej skrępowana w rozmawianiu o seksie przy Ryke’u. - Nie obchodzi cię to, prawda? – pytam Ryke’a, tylko trochę go drażniąc. Wszak trzyma mój komputer. - Mnie obchodzi – odpowiada Lo. – Jest prawie południe. - Dlatego nazywają to popołudniówką. - Nie, Lil. Zaciskam zęby, nienawidząc tego, że ciągle zmuszam go do mówienia nie. Powinnam zachowywać się lepiej, tak jak w Cancun. Ale od wycieku czuję, że cofnęłam się w leczeniu. Po prostu… muszę rozgryźć jak wrócić do tamtego miejsca, ale odnalezienie tej ścieżki okazuje się trudniejsze każdego dnia. Ryke stuka w klawiaturę, przesuwając wzrokiem po ekranie. – Nie rozumiem dlaczego masz taką cholerną obsesję na punkcie robienia loda. Jesteś seksoholiczką. Czym to ci służy, do diabła? - Ryke – upomina go Lo. - No co? To szczere, kurwa, pytanie. Nie chcę mówić Ryke’owi prawdy. Że zanim zaczęłam umawiać się z Lo, to był jedynie środek do celu. Gra wstępna. Podniecenie faceta. Czyste i proste. A teraz, skoro nie wolno mi być na górze (żebym nie stała się zbyt kompulsywna) robienie loda to jedyna rzecz, która sprawia, że czuję, iż mam kontrolę. I naprawdę lubię doprowadzać Lo do orgazmu. Uśmiecham się na tą myśl. - Nie odpowiesz mi? – pyta Ryke. – Myślałem, że teraz jesteśmy przyjaciółmi. Być może nie wstydzę się mówić przy nim pewnych rzeczy, ale zdecydowanie nie będę mówić o tym. – A więc co robisz na moim komputerze? – pytam. – I dlaczego jestem przetrzymywana jako zakładnik? – Próbuję wyrwać się z uścisku Lo. Zsuwa mnie na podłogę i nim zdążę pobiec do laptopa, obejmuje mnie ramiona w pasie, przyciskając moją pierś do swego torsu. Patrzy ponad mną, a w jego bursztynowych oczach zaczyna pojawiać się rozczarowanie oraz strach. Co? Wykręcam szyję, żeby spojrzeć przez ramię. Ryke patrzy z grymasem na coś na ekranie. Moje serce wykonuje salto. – Co jest? – pytam cicho. 282 | S t r o n a

Addicted for Now - Twoja historia jest cholernie nieprzyzwoita – mówi Ryke poważnym tonem. Ale… to niemożliwe. Czyszczę historię. Cały czas. Lo puszcza mnie, zimno zastępuje jego ciepło, co boli mnie najbardziej. Stoję nieruchomo przy stoliku do kawy, a on dołącza do Ryke’a na kanapie, przeglądając długą listę. - Nie rozumiem… - mruczę. - Wczoraj sprawdziłem twoją historię – mówi Lo, obrzucając spojrzeniem ekran, tak jak Ryke. – Wszystko było usunięte. Wydawało mi się to podejrzane. Więc powiedziałem o tym dziś rano Ryke’owi i powiedział, że na drogich laptopach jest kopia zapasowa, którą można przywrócić. – W końcu patrzy mi w oczy i przerywam mu, zanim powie coś jeszcze. - Mogę wyjaśnić – mówię szybko. – Zaczęłam oglądać parę dni temu, ale tylko po parę minut. Uczę się jak dzielić kontrolę. Miałam ci o tym powiedzieć po rozmowie z rodzicami. Naprawdę to coś dobrego. Teraz mogę oglądać porno, jak normalna osoba. – Mój głos robi się nienaturalnie wysoki. O dziwo, Ryke milczy i odwraca się do Lo. Już przewidziałam jego odpowiedź. Nie zaakceptuje mojego użytkowania porno, tego jestem pewna, ale powie, iż rozumie, jakie to dla mnie trudne i muszę się poprawić. Czekam na jego życzliwe słowa. - Mam nadzieję, że ci się podobało – mówi z napięciem Lo – bo to był ostatni raz, kiedy korzystałaś z Internetu. Otwieram szeroko usta wstrząśnięta. Zamyka mojego laptopa i zabiera z kolan Ryke’a. Wyobrażam sobie, jak wyrzuca go do śmieci i nagle odzyskuję głos. – Czekajczekajczekaj! – Podnoszę ręce. – Mam szkołę. Muszę pisać wypracowania i szukać informacji. Lo podchodzi do szafki i wkłada do niej mojego laptopa. – Więc będę przy tym z tobą siedział, ale wyraźnie nie można ci teraz powierzyć komputera. – Patrzy mi w oczy. – Oglądałaś porno na komórce? Wpatruję się zamglonym spojrzeniem w szafkę. Nie wierzę, że to się dzieje. Lo nigdy nie używał wobec mniej ciężkiej miłości. Jedyna miłość, jaką znam to słodka albo ta, co doprowadza mnie do orgazmów. - Lily! Mrugam oczami. – Troszeczkę. Jego klatka piersiowa unosi się i opada ciężko, jest zraniony albo wściekły, a może oba równocześnie. – Nie ma żadnego troszeczkę – mówi szorstko. – Tak albo nie. Potrząsam głową. – Udawało mi się to pogodzić ze wszystkim innym – bronię się. - Porno to nie seks. Nie wolno ci oglądać zdjęć przez godzinę a potem skończyć. 283 | S t r o n a

Addicted for Now - Czemu nie? – pytam. – Jeżeli nie staję się przez to kompulsywna… - Jesteś uzależniona. Teraz nie wydaje ci się to kompulsywne. Ale dwa dni później ta godzina spędzona na komputerze zmieni się w trzy. Tydzień później będziesz tracić sen przez ten nawyk. A za miesiąc cały pieprzony wolny czas będziesz spędzać na sprawdzaniu telefonu, wchodzeniu na strony internetowe, zasypianiu przy filmach. Lily… - Podchodzi do mnie i bierze w ręce moją twarz, ścierając zbłąkane łzy. – Widziałem, jak porno pożera twój czas i życie. Nie pozwolę, żeby znowu się to wydarzyło. Nim zdążę ogarnąć własne uczucia, wsuwa rękę do mojej tylnej kieszeni i zabiera mi komórkę. – W drodze do twoich rodziców zatrzymamy się w sklepie i kupimy ci telefon z klapką, który nie ma Internetu. Wkłada telefon do własnej kieszeni. Spogląda mi w oczy z tą samą powagą, co wcześniej. - Masturbowałaś się? Czuję, jak wysypkowy rumieniec zalewa moją twarz. Zerkam niepewnie na Ryke’a, nie chcąc rozmawiać o tym w jego obecności. Zebrali się razem i nie mogę zaprzeczyć, że Ryke wzmocnił Lo. - Lily, tuż przed nim pytałaś się czy możesz zrobić mi loda – przypomina mi Lo. – Nie możesz się teraz wstydzić. - Ja nie… nie masturbowałam się. – Nie wspominam o tym, że zastanawiałam się nad tym czynem i niemal poddałam się pokusie (więcej niż raz) pod prysznicem. - Przyrzekasz? – pyta, wciąż niedowierzając. – Bo mogę sprawdzić. Mógłbym powąchać ci palce albo przejrzeć twoje pudełko z zabawkami. Marszczę brwi. Brzuch ściska mi się w mieszance gniewu i zranienia. – Nie musisz tego robić – odpowiadam. – Mówię prawdę. - To coś – pokazuje od siebie na mnie – my – to się nie uda, jeżeli nie będziemy ze sobą szczerzy. Rozpoznasz po mnie, jeżeli się napiję, ale Lil, ja nie będę miał zielonego pojęcia czy cofnęłaś się w leczeniu, dopóki nie będzie za późno. Nie chcę, żeby pomiędzy nami był brak zaufania. - Ja też nie. - Więc rozmawiaj ze mną – nalega. – Nie czekaj z odzewem na chwilę, kiedy znowu oglądasz porno albo masturbujesz się. To nie w porządku, Lil. Ma rację, ale to wcale nie sprawia, że słuchanie tych słów od niego jest prostsze. Ale chyba potrzebuję porządnego kopniaka w tyłek.

284 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke odchrząkuje ze swojego miejsca na kanapie, a Lo wywraca dramatycznie oczami. Podnosi swój portfel ze stolika i wyciąga dwadzieścia dolarów. Ryke uśmiecha się lekko, odbierając pieniądze. - Zakładaliście się o mnie? – pytam oszołomiona. - Tak – odpowiada niezmieszany Lo. Opuszcza na mnie wzrok. – I zawsze postawię na ciebie. On pewnie też podejrzewał, że oglądałam porno. Powinnam być bardziej urażona, że zakładali się o moje uzależnienie, ale to poprawia nastrój i czuję mniejszą ochotę na zwinięcie się w kłębek w poczuciu winy. - A ja z radością będę brał twoją kasę – mówi mu Ryke. Nie ma mowy. Perspektywa Ryke’a zarabiającego na moich porażkach motywuje mnie do poprawy. Otwieram usta, zamierzając powiedzieć Ryke’owi, że już nigdy więcej nie wygra, ale błysk w oknie przykuwa mój wzrok. Podkradam się do szyby i wyglądam na zewnątrz. Po drugiej stronie ulicy stanęła furgonetka. Błyskają kamery, a obiektywy kierowane są na salon Ryke’a. Rzucam się na podłogę. Jak oni nas znaleźli? Lo zauważa, że przytulam się do parkietu i podchodzi, żeby wyjrzeć przez okno. Przeganiam go ręką. – Kamery – mówię. Zdezorientowany mruży oczy, a potem szybko chwyta za pilota. Włącza telewizję, kiedy Ryke przeskakuje przez stolik do kawy i przychodzi mi z pomocą. Zasuwa żaluzje, a one rzucają cień na salon. Znajomy głos dobiega mnie przez kino domowe i obracam głowę w stronę płaskiego ekranu. - Spędziłam z nią cały tydzień podczas przerwy wiosennej. O. Mój. Boże. Oszołomiona podchodzę do Lo i siadam na kanapie. Melissa rozmawia otwarcie z ekipą telewizyjną przed budynkiem, który wygląda na blok Ryke’a. - I jaka ona była? – pyta dziennikarz. Melissa parska śmiechem. – Szalona. - Kłamczucha! – krzyczę i podnoszę z kanapy poduszkę, zamierzając rzucić nią w telewizor. Ryke celuje we mnie palcem. – Nie zepsuj mi telewizora.

285 | S t r o n a

Addicted for Now Pokazuję na Melissę i jej fałszywy uśmiech. – Jeden raz, kiedy naprawdę nie uprawiałam seksu i jestem za to szkalowana. To nie jest, cholera, sprawiedliwe. - Nie ona pierwsza kłamie na twój temat przed kamerami – przypomina Lo. Wczoraj dzieciak ze szkoły twierdził, że z nim spałam, a ponieważ byłam wtedy dość wybiórcza, to pamiętam większość moich licealnych podbojów. On zdecydowanie do nich nie należał. Ale to co innego. Melissa jest pierwszą osobą, która ma dowód, iż była w naszym towarzystwie i co więcej, mówi o wydarzeniach, które nie miały miejsca cztery lata temu. A w zeszły piątek. Z tego, co oni wiedzą, nie ma ona żadnego powodu do kłamstwa. Dziennikarz prosi ją o rozwinięcie, a Melissa przybiera kolejny zadowolony uśmieszek. – Powiedzmy, że Lily i Loren Hale mają otwarty związek. - Co to znaczy? - Loren Hale ma przyrodniego brata – mówi Melissa. Ta, prasa wyjawiła to jakiś czas temu, a Sarę Hale w końcu przedstawiono, jako bohaterkę, która rozwiodła się przez cudzołóstwo i musiała milczeć na ten temat po zakończeniu swojego małżeństwa. Nie jest już chciwą naciągaczką, jak nazywała ją nawet moja matka. Chociaż podejrzewam, iż mama i tak znała prawdę o zdradach Jonathana, tak jak ojciec. - Wiesz, kim jest ten przyrodni brat? – pyta dziennikarz. Nie potwierdzono tożsamości Ryke’a. Jeszcze nikt tego nie zrobił. - Oczywiście – odpowiada Melissa. – Niemal wszystkim mówi, że jest spokrewniony z Lorenem Halem. Wydaje mi się, że lubi to powiązanie z pieniędzmi. Ryke przewraca oczami i siada na podparciu kanapy obok swojego brata. Lo poklepuje go po plecach. – Nie ma to jak zawiedziona kobieta, co, starszy bracie? - Spieprzaj – odpiera lekko Ryke. Lo uśmiecha się, ale poważnieje, kiedy tylko Melissa odpowiada na całe pytanie dziennikarza. - Nazywa się Ryke Meadows. - I koniec z moją anonimowością – mruczy Ryke. Wzdycha i przeklina pod nosem, gdy Melissa mówi o jego mieszkaniu, przynależności do Penn oraz drużyny biegaczy… to wiele do przetrawienia. - I koniec z tymi porannymi biegami wokół bloku – dodaje Lo. Melissa ujawnia więcej tajemnic, jak na przykład, w których bywa kawiarniach, które lubi siłownie. Ryke chowa twarz w rękach i jęczy. 286 | S t r o n a

Addicted for Now Lo łagodzi głos. – Naprawdę wkurzyłeś tę dziewuchę. - Nie chciałem. Szczerze. Melissa patrzy prosto w kamerę, rzucając następne kłamstwo. – Lily Calloway lubiła robić to często, ale zwłaszcza z nimi dwoma – urywa. – Naraz. Żadne z nas się nie porusza, bo nie spodziewaliśmy się tego. - Kurwa, fantastycznie – mówi na wydechu Ryke. Potrafię znieść facetów kłamiących, że ze mną spali. Potrafię znieść skecze komediowe na temat mojego seksoholizmu. Potrafię znieść zdziry i dziwki wysyłane pod moim adresem. Ale wciągnięcie kogoś innego – kogoś, kto jedynie mi pomógł – do tych kłamstw, no cóż, to doprowadza mnie do furii. Rzucam się w stronę drzwi, nie przejmując się, że mam brudne włosy, że bluzkę mam pogniecioną po tym ciągłym leżeniu i że wyglądam gównianie. Jestem dziewczyną z cholerną misją. - Ej! – Lo chwyta mnie w pasie nim dotrę do drzwi. – Gdzie się wybierasz, skarbie? - Na ulicę. Muszę naprostować pewne sprawy. – Nie mogą myśleć, że spałam z Rykiem. Nie mogą myśleć, że uprawiałam seks z Lo i jego bratem. To się w głowie nie mieści. Ryke patrzy na mnie z kanapy. – Więc twoje pierwsze jebane oświadczenie będzie brzmiało Melissa to wielka, gruba, pieprzona kłamczucha? - Nie możesz wytykać ludzi palcami – wyjaśnia Lo. - Nie mogę milczeć – mówię. – Jest coraz gorzej. - Najpierw musisz porozmawiać z rodzicami – przypomina Lo. – Oni mają kasę i prawników. Ale każda sekunda, w której kłamstwo Melissy jest uważane za prawdę to kolejny moment, w którym Ryke i Lo cierpią przeze mnie. Ryke rzuca mi zirytowane spojrzenie. – Serio myślisz, że obchodzi mnie, co myślą o mnie ludzie? – Nie, ale i tak czuję się okropnie. – Bardziej wściekłem się tym, że powiedziała prasie, gdzie chodzę na wspinaczki. Wyobrażam sobie otaczające go obiektywy kamer, kiedy ściska palcami skałę, a ciągłe błyski aparatów rozpraszają go tak bardzo, że spada na ziemię i umiera. Wzdrygam się. – Przepraszam. - Nie chcę twoich przeprosin, Lily – odpiera Ryke. – Chcę tylko jednej rzeczy. - Czego?

287 | S t r o n a

Addicted for Now - Gdy rodzice każą ci iść na odwyk, co im powiesz? Rozmawialiśmy o tym w samolocie. Nie mogę iść na odwyk. Musiałabym zostawić Lo i wspaniałą terapeutkę, których kocham, a wszystko to zostałoby zastąpione stresującymi sesjami grupowymi. Nie potrafię uformować słów, których oczekuje ode mnie Ryke, dopóki Lo nie splata ze mną palców i zalewa mnie odwaga. - Powiem im… idźcie do diabła. Ryke przekrzywia głowę, oceniając ton mojego głosu. Wypowiedziałam właściwe słowa, ale być może niezbyt pewnie. Odwraca się do Lo. - Popracujemy nad tym – mówi mi Lo. Kiwam głową. Przynajmniej mam ich wsparcie. Ryke i Lo, jako drużyna – choć kilka miesięcy temu wydawałoby się to dziwne – to najlepsze, co mogło mnie spotkać. Ale na pewno nie jako drużyna seksualna. Wszystko tu jest niewinne. Dobra, tutaj się zatrzymam. Porno spaliło mi komórki mózgowe. Obwiniam o to Melissę! Będę używać tej wymówki przez resztę dnia. Rzeczywiście czuję się troszkę lepiej.

288 | S t r o n a

Addicted for Now

{35} LILY CALLOWAY Jeszcze nie powiedziałam rodzicom „idźcie do diabła”, ale częściowo dlatego, że tak naprawdę nie odezwali się do mnie słowem. Gdy przyjechaliśmy do rezydencji w Villanowie, Lo i mnie zaprowadzono do jednego z gabinetów. Byli tam moi rodzice razem z jego ojcem, ale byli także czterej prawnicy ściśnięci na jednej kanapie. Prawnicy zadawali nam pytania i próbowałam wszystko wyjaśnić bez nadmiaru emocji. Wiele razy mi się nie udało, mówiłam tak niewyraźnie, iż Lo musiał kończyć za mnie. Ale moja matka i ojciec ani razu się nie odezwali i unikali mojego wzroku, jak ognia. Równie dobrze mogliby tego słuchać z innego pokoju. Najtrudniejsze było oglądanie filmików, które zamieścili w internecie różni faceci i twierdzili, że to są seks taśmy. Na niektórych zamazanych nie byłam pewna czy to ja, ale inne były wyraźnie sfabrykowane. Nie mam na tyłku żadnych uroczych piegów. Cztery godziny później mam opuchnięte gardło od mówienia i wyznania tyle prawdy, ile mogłam. Nawet wyjawiliśmy prawdę o naszym fałszywym związku. Teraz czekamy z Lo w salonie, podczas gdy prawnicy i nasi rodzice rozważają następne kroki. Rose i Ryke zaoferowali się, żeby nam towarzyszyć, ale oboje chcieliśmy zmierzyć się z tym sami. - Co jeśli już nigdy się do mnie nie odezwą? – pytam, pocierając opuchnięte oczy. Zauważam Harolda, naszego kamerdynera, który dość szybko mija próg salonu z pocztą w rękach. Służący, a większość znam od kilku lat, mają wobec mnie jakieś nerwowe reakcje. Jakbym była zaraźliwa. - Nie byłaby to wielka zmiana, prawda? – odpowiada pytaniem Lo. Trochę ściska mnie w sercu na jego słowa. Nie byli najaktywniejszymi uczestnikami mojego życia, ale zawsze sądziłam, że to przeze mnie. Celowo wyobcowałam się na studiach. Ale z drugiej strony, mojego ojca nigdy nie było w domu, kiedy byłam dzieckiem, a matka dość łatwo mnie zbywała. Lecz Rose mówiła coś o tym, że mama kupiła sobie poradniki na temat przywrócenia więzi z dziećmi, więc może… stara się? Nie sądzę, żeby istniała na to czarnobiała odpowiedź. Od bardzo dawna obracam się w szarym stanie spraw. Nadal są moimi rodzicami. Kocham ich, ponieważ wierzę, że oni naprawdę kochają mnie. Ojciec dał mi tak wiele, a nawet jeśli Ryke mówi co innego, to nie mogę ot tak porzucić tego życia z moją rodziną albo odejść od tego, co zrobiłam. Nie chcę być tym bezczelnym dzieckiem, co zdeptało środki utrzymania rodziców, a potem każe im to załatwić. To moja wina. Muszę wziąć odpowiedzialność. Mam tylko nadzieję, że da się naprawić te szkody, które wyrządziłam – firmie, naszej rodzinie i mojej relacji z nimi. - Dziwnie będzie rozmawiać z nimi przez prawników – ujmuję swe słowa w inny sposób. – Już jest dziwnie. 289 | S t r o n a

Addicted for Now - Ta, totalne bzdury – zgadza się, biorąc mnie za rękę. – Cokolwiek się zdarzy, jesteśmy w tym razem. Ty i ja. - Lily i Lo – mówię ze słabym uśmiechem. Boli mnie uniesienie ust, ale staram się jak mogę. Unikałam tego dnia od tygodnia i każda spędzona tutaj minuta przypomina mi o tym, co zrobiłam. Całuje mnie w policzek i otwierają się drzwi gabinetu. Prawnicy i nasi rodzice wychodzą na zewnątrz w wielkiej fali. Nie miałam okazji przeprosić matki ani ojca. Ilekroć próbowałam odbiec od pytań prawników, przywracali mnie na odpowiedni tor ostrym głosem. Obawiam się, że to może być moja jedyna szansa. Obchodzę szybko kanapę, moi rodzice kierują się w przeciwnym kierunku wzdłuż długiego wąskiego korytarza. – Mamo! – wołam, omijając jednego z krzepkich prawników Jonathana. Ona nie ogląda się za siebie. – Mamo! – krzyczę raz jeszcze, prawie do niej docierając, kiedy przyspieszam. Ignoruje mnie i kładę rękę na jej ramieniu, żeby ją zatrzymać. Obraca się na pięcie, ojciec idzie dalej. Przeszywa mnie zimnym wzrokiem, w którym najwięcej jest pogardy i dopiero po chwili przypominam sobie, co ja w ogóle chciałam zrobić. Cofam się odrobinę. – Przepraszam – krztuszę. – Tak strasznie przepraszam. - Możesz przepraszać do woli – odpowiada chłodno. Dotyka swoich pereł na obojczyku. – To nie naprawi szkody, którą wyrządziłaś tej rodzinie. – Robi krok do przodu, a ja jeden do tyłu, żebyśmy się nie zderzyły. – Masz wszystko, czego mogłaby chcieć dziewczyna, a musiałaś rozkładać nogi przed każdym chłopcem, który skupił na tobie odrobinę uwagi. Nie wychowałam cię na tak obrzydliwego człowieka. Łzy zasłaniają mi widok i nie przestrzegam poleceń mojej terapeutki, żeby nie uwewnętrzniać emocji. Zasługuję na jej nienawiść. Zrujnowałam wszystko, co stworzył mój ojciec. Wiele lat ciężkiej pracy zostało zbrukanych przeze mnie i moje cholernie głupie decyzje. Przenosi spojrzenie na Lo, który staje u mojego boku. Spowija mnie chłód, a ręka wydaje się odrętwiała w jego uścisku. Matka obrzuca go długim spojrzeniem i mówi: - Mogłeś lepiej się postarać. Próbuję wyrwać mu rękę, ale trzyma ją mocno. Łzy spływają mi po policzkach, kiedy koncentruję się na oderwaniu od siebie jego palców. On kieruje uwagę na moją matkę. - Nie znasz nas – mówi. – Bo gdybyś znała, to zorientowałabyś się, jak wielkie poczucie winy odczuwa Lily, więc przestań ją niszczyć. Potrząsam głową. On nie rozumie. Chcę usłyszeć jej wściekłość i rozczarowanie. Mam dosyć tego, że ludzie wciąż mówią mi, że to w porządku, kiedy wcale tak nie jest. To nie w 290 | S t r o n a

Addicted for Now porządku, iż mojej młodszej siostrze przepowiadają seksoholizm. To nie w porządku, że firma mojego ojca straciła inwestorów. Nie chcę już siedzieć w mieszkaniu i udawać, że nic się nie stało. O to wszystko można obwiniać tylko mnie. Lo jeszcze mocniej ściska moją rękę, uniemożliwiając mi wydostanie się. Matka zaciska usta. – Jest późno. Oboje musicie pomówić z prawnikami. – Obraca się i odchodzi korytarzem, stukając głośno obcasami. Wciągam sporadyczne, nierówne oddechy, a w głowie tak bardzo mi się kręci, że to samo staje się z moim wzrokiem. Lo przyciska ręce do moich policzków, obejmując moją twarz z siłą, której ja nie posiadam. Parę miesięcy temu pewnie zostawiłby mnie na ławce w korytarzu i poszedł do barku po alkohol. Ale skoro jest teraz przy mnie, to próbuję przejąć od niego trochę siły, żeby się nie przewrócić. Lecz widzę tylko chłopaka, który jest dobry i cały oraz dziewczynę, która jest rozbita i słaba. Chcę być nim. Chcę tego. Ale to są moi rodzice. Którzy mnie nienawidzą. Myślę, że ja nienawidzę siebie bardziej. - Lily – odzywa się bardzo cicho. – Dostaniesz ataku paniki, jeśli nie spowolnisz oddechu. Dostanę? To nie jest atak paniki? - Lily – mówi stanowczo. – Oddychaj. Powoli. Staram się go wysłuchać i skupić na jego klatce piersiowej, na tym jak unosi się i opada stabilnie. Gdy moje płuca wydają się mniej napięte, a oddech się wyrównuje, oboje obracamy się do grupy prawników, którzy czekają w korytarzu. Z ich oczu zionie zmęczenie i każdy z nich trzyma stos kartek, które będą przeglądać przez następne dwie doby. Naczelny prawnik Arthur trzyma największy stos. – Powinniśmy omówić wydarzenia następnych tygodni. Nie wiem, co postanowili rodzice. Wyślą mnie na odwyk? Przeniosą do Szwajcarii? Powinnam powiedzieć im, żeby poszli do diabła, ale po konfrontacji z matką chcę tylko wszystko to naprawić. A to oznacza zgodę na wszystko, czego chcą. Czego potrzebują. Naprawię szkodę, którą wyrządziłam. Jonathan Hale występuje naprzód, trzymając w dłoni kryształową szklankę ze szkocką. O dziwo, podobnie jak moi rodzice, nie odezwał się ani słowem w gabinecie. – Mogę się tym 291 | S t r o n a

Addicted for Now zająć, Arthurze – mówi spokojnie. – Sądzę, że Loren i Lily mieli już wystarczająco tej mediacyjnej bzdury. Arthur kołysze się na piętach, wahając się z wyjściem. - Nie musicie przekazywać informacji – mówi Jonathan. – Musicie wrócić do swoich biur, zacząć wykonywać telefony i posprawdzać fakty ze wszystkich tych historyjek. Czas na was. Już. Szybko się rozdzielają i Arthur podaje Jonathanowi kilka plików z dokumentami przed wyjściem. W mojej piersi wybucha zazdrość i jestem przerażona, że chcę zamienić swojego ojca na wersję Jonathana Hale’a, przeważnie żałując tego, iż mój ojciec nie może być bardziej wspierający. Świat oszalał. Jonathan patrzy na nas. – Powinniśmy zająć się tym w moim domu. Tutejsza służba działa mi na cholerne nerwy. – Jak na zawołanie, przez tylne drzwi do domu wchodzi jeden z ogrodników i ucieka w innym kierunku. Jonathan mruczy coś, co brzmi na żałosne skurczybyki. Ale nie mogę być tego pewna. Im dalej będę od tego domu, tym lepiej, nawet jeśli oznacza to ponowne przedzieranie się autem przez ekipy telewizyjne. Lo i ja wsiadamy do mojego samochodu i ten odwraca się do mnie zanim go odpala. - Muszę ci coś powiedzieć, przez co prawdopodobnie się wściekniesz. Ściągam brwi, nie mając pojęcia o co mu może chodzić. Patrzę, jak auto Jonathana wyjeżdża za bramę, błyski fleszów odbijają się od zaciemnionych okien. - Co jest? – pytam ciszej niżbym chciała. Oblizuje usta, a na jego twarzy widnieje poczucie winy. O-o. – Dziś nie był pierwszy raz, kiedy widziałem ojca od odwyku. Prawda obmywa mnie lodowatą falą. Dygoczę i kiwam głową, przyswajając sobie w pełni te informacje. Dobra. Skłamał. Ale właśnie mi to wyznał, więc to się musi liczyć, racja? Jednakże nieważne ile wymyślę mu wymówek, nie mogę powstrzymać zalewającego mnie smutku. Podnoszę nogi na siedzenie i chowam głowę w kolanach, ukrywając się przed Lo, a nie paparazzi. - Lil – mówi, trzymając rękę nad moją głowę, nie wiedząc czy może mnie dotknąć. – Powiedz coś. Nie potrafię się odezwać, ponieważ splątane słowa utknęły w połowie mego opuchniętego gardła. Zatem Lo wycofuje samochód i omija kamery. Wyjaśnia swoją

292 | S t r o n a

Addicted for Now rozmowę z ojcem, mówi o tym, że poszedł do niego, aby odnaleźć szantażystę i dowiedzieć się więcej o matce. Gdy w końcu docieramy na ulicę, oddalamy się od paparazzi i ekip telewizyjnych, on skończył wyznawać wszystkie swoje sekrety. Po długiej napiętej ciszy pyta: - Jesteś zła? - Nie – mówię cicho, a po moich policzkach spływają łzy. Nie podnoszę głowy z kolan. Jestem po prostu smutna. Powinnam była wiedzieć i przyłapać go na gorącym uczynku, tak jak on mnie. Potrafił wyjechać na odwyk i wrócić trochę silniejszy. Ja tego nie miałam. Gdy wrócił, zaczęłam od początku, próbowałam rozgryźć jak radzić sobie z moim uzależnieniem i jego obecnością w tym samym pokoju. I dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak wielkim jest dla mnie wsparciem, i jak bardzo mogłam go zawieść, jeżeli wrócił do picia, a ja nie powstrzymałam go szybciej. - Lily, proszę, rozmawiaj ze mną. – Podąża za samochodem Jonathana i zwalnia, kiedy dojeżdżamy do bramy. - Piłeś? – mamroczę. - Nie, przyrzekam, Lil. To znaczy… Wciągam gwałtownie oddech. Nie lubię słów „to znaczy”. - …myślałem o tym, ale nie wypiłem. Nie mogłem. Jestem na Antabuse – mówi. – Myśl o wymiotach powstrzymała mnie więcej niż raz. Przebywanie z ojcem rzeczywiście sprawia, że chcę się napić. Nie zaprzeczam. – Milknie. – Ale jestem na etapie, kiedy potrafię odmówić. – Przynajmniej teraz jest ze mną szczery. Unoszę głowę, wycierając policzki o rękaw. – Nie powiedziałeś mi o tym, bo wiedziałeś, że będę temu przeciwna. Potakuje. – Ale, Lil, to mój tata. Moja cholerna rodzina. Nie mogę powiedzieć mu to, co myślę. Że nawet jeśli jego ojciec okazuje w jednej chwili serce, to w następnej potnie Lo na kawałki. Widziałam, jak Lo zamieniał się w cień samego siebie po tym, jak ojciec krzyczał mu w twarz przez pół godziny. Lo parkuje samochód i unosi moją dłoń. – Ty też jesteś moją rodziną. – Całuje moje knykcie. – Zawsze. – Ściera zbłąkaną łzę. – Proszę, nie denerwuj się tym. - Po prostu nie chcę widzieć, jak cię rani – mówię łagodnie. - Nie zrani. Lo nie jest zbudowany ze zbroi. Do każdej walki podchodzi bez ochraniaczy. Pozwala ludziom, żeby go ranili, ponieważ wierzy, że zasługuje na ból. To chore. Wydaje mi się, że w tej chwili mierzę się z tym samym.

293 | S t r o n a

Addicted for Now Oddycham ciężko i kiwam głową. – Okej. – Czuję się rozerwana. Kolejny sztylet pasuje do pozostałych. Muszę wierzyć, iż Lo poradzi sobie w obliczu ojca, że potrafi znieść wszystkie werbalne ataki i niespodziewane ubliżające komentarze. Dlaczego nie wykorzystujesz potencjału? Dlaczego jesteś takim cholernym rozczarowaniem? Muszę wierzyć, że jest silniejszy ode mnie. Chyba dam radę. Wchodzimy do domu i zatrzymuję się przy głównych schodach, ogarniając spojrzeniem budynek, w którym spędziłam większość swego dzieciństwa. Jest tutaj ciszej i ciemniej niż w domu moich rodziców i ma pewną ponurą atmosferę. Może dlatego, że tutaj mam więcej wspomnień. Nie wszystkie dobre. - Możemy zrobić to rano? – pytam. Odkładanie nieuniknionego brzmi nieźle. Mogłabym wziąć kolejną pigułkę nasenną albo Lo mógłby mnie dziś zaspokoić. Nie powinnam myśleć teraz o seksie. Potrząsam głową, by spróbować ją zresetować. Lo gładzi mnie po włosach. – Mój ojciec jest niecierpliwy. A, racja. Prowadzi mnie do gabinetu swojego ojca, gdzie byłam już wiele razy wcześniej. Gdy wchodzimy do środka, Jonathan nalewa sobie do szklanki szkockiej. Sadowię się na brązowej skórzanej kanapie, a Lo zajmuje miejsce obok. Pamiętam, jak całowałam się na tej kanapie z Lo. Odbywaliśmy te gorące i napalone sesje całowania razem z pieszczotami przez ubrania, i zawsze przyłapywali nas Jonathan albo służba. Nie byliśmy tak naprawdę razem, ale wymyślaliśmy wymówki na całowanie. Mawialiśmy, że „wzmacniamy związek”, chociaż był tylko udawany. Te pieszczoty podobały mi się bardziej niż powinny. I przypuszczam, że Lo też. Po prostu nigdy nie zadeklarował wprost, że chce ze mną być. Jonathan stoi przy wózku z butelkami alkoholu, którym się przygląda. – Zgodziliśmy się z Gregiem, żeby nie odzywać się podczas spotkania. Jeżeli wydawało się to dla was formalne, to tylko dlatego, że nie chcieliśmy, by to trwało całą cholerną noc. – Unosi kryształową butlę bursztynowego płynu. – Nalać ci szklankę czy dalej masz te ohydne nastawienie? - Podziękuję – odpowiada stanowczo Lo. Jonathan odkłada butlę i siada na pluszowym, skórzanym fotelu za biurkiem. Wyciąga na blat zawartość wszystkich trzech plików, biorąc wolnego łyka ze szklanki. - Od tej chwili waszym celem jest poprawa waszych wizerunków. Staniecie się prawymi osobami, które mogą z dumą nosić swe nazwisko. – Otwiera jeden z dokumentów i przegląda stronę. – Zaczniemy od Lily. Najłatwiejszym rozwiązaniem byłoby zaprzeczenie wszystkiemu, ale nikt nie uwierzy, że sześćdziesięciu mężczyzn kłamało. Wiedziałam już, że nie mogę zaprzeczyć oskarżeniom i nie chciałam tego. Większość to prawda. Czekam na słowo, które przypieczętuje mój los – odwyk.

294 | S t r o n a

Addicted for Now - Więc twoi rodzice i prawnicy ułożyli listę rzeczy, które musisz zrobić. Pomogą one w przywróceniu twojej reputacji, a co za tym idzie, reputacji naszych firm. Prosto, gładko, ble kurwa ble. - Co będzie, jeśli ich nie zrobi? – pyta Lo. Jonathan rzuca mu ostre spojrzenie. – Do tego zmierzałem. Milcz przez jedną cholerną sekundę. – Przenosi wzrok na mnie. – Od dzisiaj nie masz już dostępu do funduszu powierniczego. Gdy wypełnisz wszystkie zadania, twój spadek zostanie ci całkowicie przywrócony. Nie mam pieniędzy. Jestem spłukana. Tak jak Lo. Szkoda, że nie mogę pogadać z rodzicami. Wykonałabym ich listę bez zabierania mi zabezpieczenia finansowego. Wyrzuty sumienia są dla mnie wystarczającą motywacją. Jonathan patrzy na Lo i wiem, iż chce, żeby poprosił go o jego własny fundusz powierniczy, zwłaszcza kiedy oboje nie mamy środków do życia. Ale Lo pozostaje zdecydowany i zaciska wargi. Jego ojciec kieruje uwagę na mnie. – Muszę przyznać, że twojemu ojcu nie podobał się zbytnio ten pomysł. Wolał, żebyś zatrzymała fundusz powierniczy, ale twoja matka go przekonała. – Zastanawiam się czemu Jonathan mi o tym mówi; może żeby poręczyć za najlepszego przyjaciela. Nie jestem pewna. - Co jest na liście? – pytam cicho. – Muszę wyjechać? Jonathan parska śmiechem. – Ucieczka niczego nie rozwiązuje. Tak naprawdę to sprawia, że wyglądasz na winną. Nie, zostaniesz w mieście, najlepiej w Princeton po tym, jak prawnicy zajmą się uniwersytetem. Nie zostanę wywalona? Czuję przypływ nadziei, którą szybko gaszą słowa Jonathana. – Przeprosisz publicznie podczas konferencji prasowej i zaczniesz widywać psychiatrę wybranego przez twoich rodziców. – Patrzy zmrużonymi oczami na listę. – Chcą także, żebyś przestała chodzić do barów i klubów, ale myślę, że nasza trójka w tym pokoju zgadza się, że możesz chodzić, tyle że nie możesz zostać zauważona. Chodzi tutaj o twój wizerunek, a nie pieprzoną ścieżkę do moralności. Uderza długopisem o folder. – Najważniejszy i ostatni punkt z listy… - Sięga do kieszeni garnituru i wyciąga małe czarne pudełko. Nie patrzę na Lo. Skupiam wzrok na pudełeczku, kiedy Jonathan podnosi wieczko, a w środku znajduje się błyszczący diamentowy pierścionek. – Gratulacje – mówi Jonathan głosem bardziej szorstkim niż entuzjastycznym. – Jesteście zaręczeni, a ślub odbędzie się za rok.

295 | S t r o n a

Addicted for Now Moje stawy nie pracują jak należy, chociaż wszystkie moje myśli krzyczą do mnie, żebym wzięła pierścionek. To mała cena do zapłaty za to, co zrobiłam. Ale żeby zamienić naszą relację z Lo w przynętę dla mediów, poniżenie naszej miłości – to niesamowicie boli. Czuję jeszcze więcej zbierających się łez. - Lil – odzywa się Lo, ściskając moją dłoń. – Możemy znaleźć inny sposób. Nie możemy. Tego właśnie chcą, a my byliśmy samolubni wystarczająco długo. Kręcę głową, chwytam pudełko i wyciągam pierścionek, który lśni, gdy trzymam go w palcach. Jest większy i bardziej ekstrawagancki niżbym kiedykolwiek chciała. Biorę mały wdech i wsuwam go na palec. Pasuje doskonale. Nie mogę przestać patrzeć na to, jak skrzy się i przyćmiewa moją małą dłoń. Jest krzykliwy, zimny i niewłaściwy. - Przepraszam – mówię do Lo. Jest skoncentrowany na biżuterii w równym stopniu, co ja i wiem już, co sobie myśli. On też nie wyobrażał sobie tego dla nas – tych oświadczyn przez jego ojca w tym gabinecie. Być może… być może nie jest nam przeznaczone szczęśliwe zakończenie. Może nie zasługujemy na nie.

296 | S t r o n a

Addicted for Now

{36} LOREN HALE Gdy byłem na odwyku miałem mnóstwo czasu na rozmyślania. Głupio zacząłem myśleć o tym, jak oświadczyłbym się Lily. Nie w bliskiej przyszłości, ale kiedy oboje jesteśmy zdrowi i szczęśliwi. Nawet wyobraziłem sobie pierścionek, jaki bym jej kupił – niewielki różowy szafir. Prosty, nietradycyjny. Wydaje mi się, że spodobałby się jej. Teraz już nigdy się tego nie dowiem. Piorunuję spojrzeniem ojca, nie cierpiąc tego, że przywłaszczył sobie moje oświadczyny. Nie jest to całkowicie jego wina, ale jeśli jesteśmy zmuszani do małżeństwa, to chciałbym zrobić coś na moich warunkach. Mógł mnie uprzedzić. Cokolwiek. Zamiast tego schowam te wspomnienie razem z innymi mrocznymi, które zostało zrujnowane przez coś większego i nieprzyjemniejszego ode mnie. Lily przygląda się smutnym wzrokiem pierścionkowi. Chciałbym to naprawić, ale odrzucenie próśb jej rodziców zrani ją bardziej. Wstyd, który spowodowała rozrywa ją od środka i nie robienie nic, żeby naprawić tę szkodę zniszczy jej duszę. - Ślub – mówię, przerywając napiętą ciszę. – Mówiłeś, że jest za rok. Ojciec potakuje, popijając swoją szkocką. Mam ochotę jej posmakować, ale skupiam się bardziej na Lil i jakakolwiek chęć alkoholu cichnie. Choć raz naprawdę czuję się na tyle silny, by jej pomóc. – Musi wykonać wszystkie swoje zadania, żeby odzyskać fundusz. Czy to znaczy, że będzie go miała, kiedy zgodzi się na ślub? - Dostanie, kiedy weźmiecie ślub. Mój żołądek się zapada. Rok? Będzie spłukana przez cały pieprzony rok, nawet jeśli zrobi wszystko, co jej każą. Lily nie da rady pracować podczas leczenia. Pamiętam jak znalazłem ją chowającą się pod biurkiem w biurze Rose, kiedy bała się modeli. Nie jest gotowa na radzenie sobie ze stresem przebywania w środowisku pracy. Właśnie ten niepokój sprawia, że szaleje. - Szybciej weźmiemy ślub – proponuję. Po co przedłużać oczekiwanie? Przestaną nas śledzić kamery. Nie będą już plotkować o niej na blogach. Wszystko znowu będzie w porządku. - Naprawdę? – pyta Lily, patrząc na mnie wielkimi i zaszklonymi oczami. Ścieram kciukiem łzę z jej policzka. – Dwa tygodnie czy rok, nie ma to dla mnie różnicy, Lil. Ożeniłbym się z tobą jutro, gdyby miało cię to uszczęśliwić. Kiwa głową i daje mi się przytulić.

297 | S t r o n a

Addicted for Now - W sumie jest to różnica – wtrąca ojciec, sprawiając, że chłód owiewa moje kości. – To nie może wyglądać jak przymusowy ślub przeznaczony do udobruchania mediów. Musi wyglądać realnie. Jeden rok. Ani szybciej, ani później. Zabrał mi jedyną alternatywę. Ojciec zamyka jeden dokument i otwiera inny. – Teraz ty, Loren – mówi – media wzorują cię, jako żałosnego chłopaka, który był zdradzany i lekceważony. Wydasz publiczne oświadczenie, że ty i Lily mieliście otwarty związek, coś w stylu new age. Sypiałeś z innymi kobietami i wiedziałeś, że ona sypiała z innymi mężczyznami. Ale od waszych romantycznych zaręczyn oboje postanowiliście w pełni się sobie oddać. Lily wciąga oddech, pewnie sądząc, że odmówię. Chce, żeby to wszystko poszło gładko, żebyśmy zgodzili się na wszystko i poszli dalej. Jestem przyzwyczajony do kłamstw. Jeżeli ono pomoże, to z radością je poniosę. Potakuję, a ojciec zamyka dokumenty. - To wszystko? – pytam. - Ty nie jesteś seksoholikiem – przypomina z ironicznym uśmiechem i unosi swoją szklankę. Bierze długiego łyka, a moje myśli wracają do problemu z pieniędzmi. Muszę go zapytać. Dla Lily. Dla siebie. Żebyśmy mieli o jeden problem mniej. Żebyśmy przestali brać jałmużnę od naszego rodzeństwa. - Co do mojego funduszu powierniczego… Lily najeża się. – Lo, nie musisz… - Chcę. – Bez względu na reperkusje, bez względu na to, co będę musiał zrobić, żeby zadowolić ojca, coś wymyślę. Część mnie krzyczy porażka. Poddaję się i wracam z prośbą do tego człowieka. Ale inna część mówi to jest właściwe. I słucham właśnie tej części mózgu. Czy jest to cholernie durna część – zobaczymy. - Co z nim? – Kręci szkocką w szklance, tworząc mały wir. Zmusi mnie do proszenia. Błagania. Żebrania i płaszczenia się. Nie zamierzam paść na kolana, ale jestem temu bliski. Już prawie. – Mówiłeś, że mogę go odzyskać – przypominam, ale nie jestem idiotą. Wiem, że są z tym pewne powiązania. – Czego ode mnie chcesz? – Nie studia. Nie studia. Nie studia. Nie mogę wrócić do szkoły, gdzie będę otoczony alkoholem i w pełni funkcjonującymi dwudziestoparolatkami. Przyciągają mnie do butelki bardziej niż jest tego świadoma Lily. Dlatego postanowiłem nie wracać.

298 | S t r o n a

Addicted for Now Każda zdrowa umysłowo, szczęśliwa osoba jest odbiciem tego, kim mógłbym być ja – to niemal jak codzienne spotykanie Ducha Przyszłych Świąt. Nie chcę być w taki sposób dręczony własnymi problemami. - Chcę – odpowiada – żebyś był pieprzonym mężczyzną. Przeszywam go spojrzeniem. – Jak ostatnim razem sprawdzałem, to nim byłem. - Posiadanie penisa nie czyni z ciebie mężczyzny – odpowiada. – Całe życie byłeś nieodpowiedzialnym chłopczykiem. Daję ci rzeczy, a ty na nie srasz. Jeżeli chcesz funduszu powierniczego, to musisz wykorzystać te pieniądze, żeby coś z sobą zrobić. Nie możesz ich, kurwa, zmarnować. - Nie wracam na studia. - Czy mówiłem coś o studiach? Nawet mnie nie słuchasz. – Wlewa do ust resztę alkoholu i uderza szklanką o biurko. Wzdrygam się. A on milczy, nie zamierzając ujawniać szczegółów. Najwyraźniej powinienem wiedzieć, co oznacza bycie mężczyzną. W głowie ojca może to oznaczać wszystko. - Okej. – Akceptuję warunek na ślepo. Chce po prostu, żebym wykorzystał swój potencjał, a nie roztrwonił jego bogactwo z obojętnością. Jego warunki powinny znajdować się w moim zasięgu. Na to liczę. Unosi brwi w zaskoczeniu, ale szybko zostaje ono zastąpione prawdziwym, szczerym uśmiechem. Chyba właśnie uszczęśliwiłem mojego ojca. To się zdarza… cóż, prawie nigdy. - Zadzwonię do prawników. Jutro rano będziesz miał swój spadek – mówi – i do następnego tygodnia spodziewam się propozycji biznesowej. - Czego? – Ściska mnie w brzuchu. Wywraca oczami i jego usta opadają. Ten uśmiech trwał dwie sekundy. – Na litość boską, Loren. Propozycję biznesową. Nie musisz angażować się w moją firmę, ale lepiej stwórz własną. Gówno mnie obchodzi czy odniesie sukces. Po prostu zrób coś ze swym leniwym tyłkiem. – Podchodzi do wózka z alkoholem, żeby nalać sobie do pustej szklanki. – Jest późno. Powinniście spędzić tutaj noc. Nie chcę wchodzić do swojego starego pokoju, schronienia dla złych wspomnień i gównianych błędów. Kręcę głową. – Nocujemy u Ryke’a. Sztywnieje na to imię. – No to zbierajcie się. Mam robotę. – Gdy kierujemy się do drzwi, dodaje: - A kiedy znajdę szantażystę, to będzie żałował, że kiedykolwiek zadarł z naszą rodziną. Obiecuję ci to. 299 | S t r o n a

Addicted for Now

{37} LILY CALLOWAY Wszyscy wróciliśmy do domu w Princeton i nie rozmawiałam z Rose od trzech dni. Wcześnie wychodzi z domu i późno wraca. I ilekroć do niej dzwonię, włącza się automatyczna sekretarka. Zwykle Rose odbiera po drugim sygnale. H&M i Macy zrezygnowały z Calloway Couture, podając „negatywne światło” jako powód ściągnięcia tych ciuchów z ich półek. Przeprosiłam Rose poprzez wiadomość tekstową i raz złapałam ją osobiście, ale poklepała mnie po ramieniu, powiedziała coś o spotkaniu i wskoczyła do samochodu. Napisała do mnie dziś rano. Jestem po prostu zajęta i przepraszam, że nie mam więcej czasu na rozmowy. O nic cię nie obwiniam. Głowa do góry. – Rose Dziś nie czuję się zbyt dziarsko, ale wiadomość pomaga złagodzić ciężar na mojej klatce piersiowej. Dzisiaj mam ostatni test, przed końcowymi egzaminami w przyszłym tygodniu i będzie to pierwszy raz od skandalu, kiedy pojawię się na kampusie. Nie powinnam iść. Nie uczyłam się ani nie zapamiętałam odpowiedzi ze starych testów. Rzuciłam się tylko na kanapę i obejrzałam powtórki Chłopiec poznaje świat. Mam ciężkie kończyny, które wiążą mnie do łóżka, podłogi, kanapy. O poranku, w południe i wieczorem. Coraz częściej nachodzi mnie ochota na zniknięcie – supermoc, której zawsze pragnęłam. Dr. Banning powiedziałaby, że mam depresję, być może przepisałaby mi jakieś lekarstwa. Ale nie rozmawiałam z nią od spotkania z prawnikami. Nie wolno mi jej widzieć. Mam teraz nowego psychiatrę. Dr. Olivera Evansa. Mam z nim spotkanie w przyszłym tygodniu. Prysznic to moja jedyna samotnia: miejsce gdzie istnieje masturbacja, gdzie rozpala się para i moje nerwy, które odpychają niepokój. Poczucie winy towarzyszy hajowi. I wiemwiemwiem. Teoretycznie mi nie wolno, ale monitoruję czas, w którym siebie dotykam. To nie to samo, co porno. Nie mogę masturbować się w miejscu publicznym. Nigdy nie przesadzę, jeżeli ograniczę się do masturbacji podczas pryszniców. A poza tym, po wczorajszej próbie uprawiania seksu, Lo pewnie będzie trzymał się ode mnie z daleka przez dobrych tysiąc lat. Zaczęło się dobrze. Byłam absurdalnie podekscytowana, żeby w końcu się z nim przespać po dwutygodniowym celibacie. Godzina minęła jak z bicza strzelił, mój umysł wierzył, że zabawialiśmy się tylko przez pięć minut, a nie sześćdziesiąt. Potrzebowałam więcej czasu. Wciąż powtarzał mi nie. Nawet próbowałam się do niego przykleić niczym pająk i złapać go w erotyczne sidła, co (kiedy teraz o tym myślę) nie było wcale takie seksowne. Zamieniłam się w kompulsywnego seksualnego potwora, czego obydwoje się obawialiśmy. Potem wydarzyło się coś jeszcze gorszego.

300 | S t r o n a

Addicted for Now Wybuchłam płaczem. Więc nie tylko marudziłam o seks, ale rozpłakałam się, kiedy go nie dostałam. Jest mi tak wstyd, że nie chcę się nikomu pokazywać na oczy. Nie będę winić Lo, jeżeli już nigdy więcej nie będzie chciał spać w tym samym łóżku, co ja. Spoglądam na zegar kuchenny. Lo i Ryke nie mogą już biegać na bieżni w Penn ani wokół bloku, jeżeli nie chcą zostać zaatakowani przez paparazzi albo wścibskich studentów. Zatem uciekli się do biegu po obszarze naszego domu w Princeton. Przynajmniej jest ogrodzony. Ale nie powinni wrócić przez kolejnych dziesięć minut. Mokre włosy moczą mi koszulkę. Chyba uda mi się wcisnąć jeszcze jeden prysznic nim wrócą. Zeskakuję z taboretu i biegnę do łazienki. Wyciągam mały worek z tamponami z dalekiego tylu szafki. Wsadzony pomiędzy jest wodoodporny mały wibratorek. Wyciągam go i chowam worek z powrotem. Prysznic czy wanna? Nie podoba mi się, że nie mamy wanny połączonej z prysznicem. Wtedy byłoby o wiele łatwiej. Masturbacja na stojąco nie należy do mojej ulubionej, a tego właśnie wymaga prysznic. Przywołuje mnie wanna. Bąbelki. Mogę mieć bąbelki. Ale mam tylko… dziesięć minut. Chyba mi się uda. Bąbelki muszą być tego warte. Szybko odkręcam kran, sprowadzam wodę dla idealnej temperatury i wlewam mieszankę bąbelkową (oczywiście), po czym wrzucam jedną z tych różowych mydlanych kulek (nie wiem, co one dają). Woda przybiera jasnoróżowy odcień i wciągam do płuc aromat kwiatów, który bardzo przypomina lilie. Zatem sukces. Ściągam ubrania i zanurzam się w wodzie, sapiąc cicho, kiedy ciepło otula moje ciało aż do piersi. W jednej ręce trzymam wibrator, czując oczekiwanie i radość. Zamykam oczy, opieram się o wannę i odpływam myślami, poruszając ręką. Skupiam się na szczególnym wspomnieniu związanym z Lo z okresu naszego drugiego roku studiów. Zostaliśmy wciągnięci w przyjęcie świąteczne moich rodziców w Villanowie. Ponieważ planowaliśmy spędzić tam noc, oboje postanowiliśmy upić się ajerkoniakiem. Moja matka przegoniła nas na górę, żebyśmy nie przeszkadzali innym gościom i zamknęliśmy się w moim pokoju na resztę nocy. Stojąc w nogach łóżka pocałował mnie w szyję i wargi z odurzonym wzrokiem, pożerając moje ciało w jednej sekundzie. Nie przestawał, chociaż byliśmy sami. Byłam napalona. On pijany. I z radością wypożyczył mi swoje usta, a ja je przyjęłam (początkowo), ponieważ moje myśli szalały. Przywarł czule wargami do mojego obojczyka, a potem zaczął ssać. Zsunął palce na moją talię, a potem niżej i niżej. 301 | S t r o n a

Addicted for Now - Lo. – Wypuściłam urywany oddech i próbowałam trzymać się jego białej koszuli, próbowałam utrzymać równowagę. Ale świat wokół mnie tańczył, a ja nie pragnęłam niczego bardziej jak dać się ponieść – najlepiej z tym, co kończyło się hajem. Wycofał się, łapiąc mnie za policzki, jego bursztynowe oczy były mocno zamglone, ale nie na tyle, żeby był zalany. Nadal ze mną tutaj był. Na razie. Na pewno to ja bardziej przypominałam niezdarnego pijaka. - Lily. – Wygiął wargi w krzywym uśmiechu. – Jak się czujesz? - Chwiejnie – przyznałam. – I jestem napalona. – Procenty tłumiły zażenowanie, bo dodałam: - Bardzo napalona. – Ale nie mogłam szukać zdobyczy na prywatnym przyjęciu rodziców. Pomijając fakt, że większość gości miało po pięćdziesiąt lat, tych kilkoro młodych ludzi znało moich rodziców zbyt dobrze. Nie zamierzałam roznosić plotek, że zdradziłam Lorena Hale’a. No bo wciąż udawaliśmy parę. Nie przestawał się uśmiechać. – Tym właśnie podniecasz facetów? Szczerością? Od razu opuściłam wzrok na jego przyrodzenie. – Na ciebie chyba nie działa – odparowałam. Wysunęłam się z jego ramion i znalazłam w szufladzie biurka jego zapas Macallana. Odkręciłam nakrętkę i wzięłam szybkiego łyka. Jego twarz pociemniała i wyrwał mi butelkę. Przyłożył otwór do ust i wziął dużego łyka, jego gardło zadrżało trzy razy. Odstawił butelkę na biurko. – Zawsze jesteś napalona. Miałbym wieczną erekcję, gdyby to działało. Moje myśli zaczęły błądzić do grzesznych miejsc, zastanawiałam się nad tym, co podnieciłoby Lorena Hale’a. Ale to był Lo. Mój najlepszy przyjaciel. Relacja, której nie mogłam zbezcześcić szybkim numerkiem. Już wcześniej przekroczyliśmy parę razy granicę, ale postanowiłam, że nigdy nie przeskoczę tej najważniejszej linii – która kończy się na tym, że on znajduje się we mnie, a ja odczuwam najwyższy, najwspanialszy orgazm. - Zwykle nic nie mówię – wyznałam. – Tylko robię. Posłał mi gorzki uśmiech. – Na pewno robisz spektakularnego loda. Już zamierzałam mu zaproponować, ale przypomniałam sobie, kim jest i znowu zaschło mi w gardle. Wyciągnęłam rękę po Macallana. – Podziel się – powiedziałam. Roześmiał się, przyciskając butelkę do swoich ust. – Urocze. – Wziął kolejnego długiego łyka. Zawsze był taki zaborczy wobec swojego alkoholu. Wróciłam do szuflady biurka i wyciągnęłam małą buteleczkę wódki. Uniósł brwi. – Nie masz czym tego popić, gruba rybo. Wzruszyłam ramionami, odkręciłam nakrętkę i zalałam gardło płynem.

302 | S t r o n a

Addicted for Now - Hej! – krzyknął i podbiegł do mnie w chwili, kiedy alkohol wypalił mi przełyk. Kaszlnęłam szorstko. Cholera, płonę, pomyślałam. Zabrał mi butelkę, ale osiemdziesiąt procent już zajmowało mój żołądek. Zmarszczyłam nos w obrzydzeniu. – Dlaczego to robisz? – zapytałam. Widziałam jak pił czystą wódkę. Wytarłam dłonią język, próbując pozbyć się tego smaku. Ugh. Roześmiał się tylko i dał mi ponarzekać parę minut, a potem alkohol powoli zaczął panować nad moim umysłem, nakręcając moje pożądliwe myśli. Pragnęłam dotyku. Rąk sunących po moich nogach i udach. Usiadłam na brzegu łóżka, kierując spojrzenie na Lo i jego tyłek, kiedy wypatrywał przez okno zahipnotyzowany migoczącymi światełkami bożonarodzeniowymi i prószącym śniegiem. Chciałam seksu. Chciałam czuć się tak dobrze, jak on. Alkohol sprawiał, że był zrelaksowany, spokojny i łaknęłam takiego niczym niezmąconego stanu. - Lo – sapnęłam. – Czy my nadal udajemy? Spojrzał mi w oczy. – Będę dzisiaj spał w twoim pokoju, bo niby ze sobą chodzimy. Więc… tak. - Mogę coś zrobić? – Moje powieki zdawały się ciężkie od alkoholu i miałam nadzieję, że mój głos nie był tak nieprzytomny. Nawet się nie zawahał. – Pewnie – odparł. – Mogę zaczekać w gabinecie twojego ojca. Chyba nikogo tam nie ma. Ruszył w stronę drzwi, chcąc udzielić mi prywatności na masturbację. Ale nie tego chciałam. – Zaczekaj – zawołałam z szybko bijącym sercem. Stanął pośrodku pokoju i obrócił się do mnie, przekrzywiając głowę. - Możesz zostać – powiedziałam. – Tutaj. Po prostu… zostań tu. Wsunęłam się pod kołdrę i próbowałam nie patrzeć na niego, kiedy szarpałam się ze swoją sukienką. Ściągnęłam materiał przez głowę i rzuciłam na podłogę – razem z majtkami. Miałam na tyle rozumu, żeby zostawić przynajmniej biustonosz bez ramiączek. Nie żeby wiele zakrywał. Sadowiąc się wygodnie, spojrzałam na niego. Na jego twarzy widniało rozbawienie. – Jak bardzo jesteś pijana? – zapytał. Szczerze miałam nadzieję, że rano nie będę tego pamiętać. Jednak stało się na odwrót. – Wystarczająco – powiedziałam. Wystarczająco, żeby dotykać się przed tobą.

303 | S t r o n a

Addicted for Now Oblizał dolną wargę i uniósł butelkę do ust. Chciał zobaczyć czy zdecyduję się na to. Wsunęłam palce pomiędzy nogi, odnajdując miękkie, wilgotne miejsce błagające o dotyk. Mój oddech się pogłębił, gdy tylko przesunęłam palcami po łechtaczce i pławiłam się w wywoływanych odczuciach. Wpatrywałam się tęsknie w jego spodnie, wyobrażając sobie jego penisa, którego nigdy nie widziałam podczas studiów. Nigdy nie chciałam, żeby jego kutas mnie nakręcał, więc przez większość czasu unikałam z nim kontaktu wzrokowego. Ale tamtej nocy nic mnie nie obchodziło. W głowie miałam seks i pragnęłam czegoś więcej. Jego palce zawędrowały do guzika spodni i oddech stanął mi w gardle, kiedy powoli przeciągnął go przez dziurkę. Spojrzałam na niego pytająco. Co on wyprawiał? - Jeżeli chcesz na mnie patrzeć, kiedy robisz sobie dobrze – rzekł – to równie dobrze możesz robić to właściwie, skarbie. – Zsunął spodnie na kostki i powoli z nich wyszedł. Otworzyłam szeroko usta i wstrząśnięta znieruchomiałam. Był twardy. Nie całkiem, ale zdecydowanie był twardszy niż wcześniej. Obcisłe czarne bokserki eksponowały każdy mięsień oraz krzywizny i oczywiście wybrzuszenie, na którym się skoncentrowałam. - Nie przestawaj – polecił. Po jego słowach znowu odnalazłam rytm i poruszałam szybciej palcami, wiercąc biodrami w ożywieniu. Jego penis powoli nabrzmiewał. Przywoływałam go do siebie, jakbym stała się zaklinaczką wężów. Uwielbiałam tę kontrolę… tę władzę. Rzuciłam okiem i przyłapałam Lo na wpatrywaniu się w moją twarz, w moje rozchylone usta i trzepoczące powieki. Ale gdy złączyliśmy spojrzenia, straciłam koncentrację, bo jego dłoń zniknęła pod brzegiem bokserek. Jęk zamarł mi w gardle, kiedy obserwowałam, jak pociera się pod materiałem. Nie widziałam tak naprawdę jego penisa, ale to wydawało się jeszcze seksowniejsze. Jeszcze grzeszniejsze i niewłaściwe, ale w sumie dobre. Jego ciężki oddech stał się głęboki i szorstki, równie urywany i pożądliwy, co mój. – Lily – mruknął. Orgazm nadszedł w tym sielankowym pośpiechu, w fali, która pochłonęła mnie w osłupiających seriach. Moje ciało drżało i zacisnęłam palce u stóp, ten haj rozpalał mnie od wewnątrz. Lo jęknął, oddychając ostro i doszedł razem ze mną. Zwykły wstyd rozgrzeszył alkohol i przypomnienie, że nie złamaliśmy żadnych reguł. Przekonywałam samą siebie, że pewnie słyszał setki razy z drugiego pokoju moje orgazmy. Widzenie tego nie mogło się wcale tak bardzo różnić. I nigdy wcześniej nie robiłam czegoś takiego z żadnym facetem. 304 | S t r o n a

Addicted for Now Coś wyjątkowego. Obróciłam się do niego, żeby zapytać czy możemy zrobić to jeszcze raz. Raz nie wystarczał. Zobaczył moją desperację nim cokolwiek rzekłam. - Jeżeli zrobisz to przede mną jeszcze raz, to będę musiał cię przelecieć – powiedział. - Musiał czy chciał? – zapytałam skonsternowana. Uśmiechnął się lekko, ale nie dał mi jasnej odpowiedzi. – Może nie podniecam się, kiedy mówisz, że jesteś napalona, ale i tak jestem facetem. A ty dalej masz zasady. Których nie wykorzystam, kiedy jesteś pijana. - A kiedy będę trzeźwa? Jego uśmiech zrobił się łobuzerski. – Idę wziąć prysznic. Chwycił szyjkę Macallana. Musiałam wyglądać na rozczarowaną, ponieważ podszedł do mojej szafy zamiast do łazienki. Wyciągnął z dołu różowe pudełko Victoria Secret i postawił je delikatnie obok mnie. Wiedział, że było wypełnione wszystkimi moimi zabawkami. Miły gest. Założył mi za ucho zbłąkany kosmyk włosów i pocałował mnie w czoło. – Wesołych Świąt, Lil – powiedział i wyszedł do łazienki. Już nie wrócił. Następne cztery godziny spędziłam na masturbacji, aż zasnęłam. Rano znalazłam go śpiącego na podłodze łazienki, przytulając się do pustej butelki. Już nigdy więcej o tym nie rozmawialiśmy. Zakopałam to wspomnienie razem z fantazjami i zawsze wierzyłam, że stracił to wspomnienie w alkoholowym upojeniu.

305 | S t r o n a

Addicted for Now

{38} LOREN HALE - Nie mogę uwierzyć, że jesteś, kurwa, zaręczony – mówi Ryke. Rozciągamy się przy małym stawku z karpiami na krawędzi naszej posiadłości, starając się jak tylko możemy unikać bram z kutego żelaza. Paparazzi okupują ulicę, zaglądając przez bramę, która nie daje wiele prywatności. Rose zadzwoniła już po architekta krajobrazu, żeby zasadził wysoki żywopłot, ale prace zakończą się dopiero za miesiąc. - Z perspektywy zarządzania skandalem, małżeństwo to oczywiste rozwiązanie – odzywa się Connor. Przeciąga się na ziemi obok nas. - Tak, bo teraz ludzie będą uważać Lily za cudzołożnicę, a nie dziewczynę, co tylko zdradzała swojego chłopaka na studiach – odpiera Ryke. Connor gromi go spojrzeniem. – Społeczeństwo wierzy, iż małżeństwo okazuje zobowiązanie, silniejszą więź. – Podnosi się na nogi. – Nie wspominając o tym, że plotkarze pochłaniają dobre historyjki miłosne. A co jest lepsze od miłości, która zjednoczyła seksoholiczkę i alkoholika? - Nie miałeś być teraz w Nowym Jorku? – odburkuje Ryke, rezygnując z walki. Każdy ma jakąś opinię na temat zaręczyn, ale dla mnie liczy się tylko opinia Lily. – Myślałem, że na Rose wali się teraz cały jebany świat. Wszystkie firmy naszych rodzin dostały finansowe uderzenie po skandalu, ale w przeciwieństwie do Fizzle i Hale Co., Calloway Couture to młode przedsiębiorstwo na niepewnym gruncie. Uderzenie je zawaliło. Kolekcja męska, nad którą Rose tyrała miesiącami – dla której krótko modelowałem – jest analizowana przed wystąpieniem na tygodniu mody. Nawet Connor powiedział, że małe jest prawdopodobieństwo, żeby ta kolekcja przetrwała. A więc zostanie odrzucona z pokazu, dopiero co zrezygnowały z niej dwa domy towarowe i musiała zwolnić swoje asystentki, razem z Lily. Rose nie będzie płaciła pracownikom ze swojego funduszu powierniczego i za szybko traci kasę, żeby ich zatrzymać. - Dzwoniła i kazała nie przyjeżdżać – przyznaje Connor. – Nie chce, żebym przeszkadzał. - Jest tam Sebastian? – pytam. Mogę sobie wyobrazić, jak ten intrygancki skurwysyn szepcze do ucha Rose okropne rzeczy na temat Connora. W chwili, gdy ciąży na niej powolna ruina jej firmy, musi być podatna na zranienia. - Pomagał jej z kolekcją. Na pewno tam jest. Czemu pytasz? Powinienem powiedzieć Connorowi, że Sebastian za nim nie przepada, ale pewnie sam już odebrał te sygnały. Zdecydowanie powinienem wspomnieć o tym, że Sebastian 306 | S t r o n a

Addicted for Now najprawdopodobniej knuje plan, żeby wyciąć go z życia Rose. Ale Lily dalej potrzebuje tych testów. – Bez powodu – mówię, wzruszając ramionami. Wpatruje się we mnie długą chwilę, niedowierzając, ale nie naciska. Zaczynamy wracać do domu, nasze buty miażdżą kamienie na drodze. - Skoro mowa o dziewczynach Calloway – mówi Connor – to czytałem, że Daisy pojawi się w Vogue. To prawda? – Po naszej rozmowie z prawnikami, Daisy znowu wróciła do rodziców. Jej kariera modelingowa nabrała jeszcze większego rozgłosu przez skandal. Czasopisma i fotografowie ustawiają się w kolejce, żeby zarezerwować ją sobie na pięć stron, szufladkując ją, jako „symbol seksu” w reklamach, które przemieniają szesnastolatkę w erotyczną fantazję mężczyzn. Nazywają ją młodą Brooke Shields, ale porównywanie jej do innej nastoletniej ikony wcale mnie nie uspokaja. Gotuje się we mnie ze złości, że ktokolwiek chce wykorzystać tę dziewczynę dla swych celów. Co gorsza, własna matka załatwiła jej tę robotę. Ale to nie moja rola, żeby wstawiać się za Daisy. Często zastanawiam się jednak czyja to rola. Poppy schroniła się w swoim domku w Filadelfii, próbując ochronić swą trzyletnią córkę przed paparazzi. Rose jest wystarczająco pochłonięta swoją kolekcją, a Lily i ja próbujemy robić to, co właściwe. Zatem kto chroni Daisy? Na pewno nie jej cholerni rodzice. - Nie jestem pewien – przyznaję. – Nie rozmawiałem z nią od jakiegoś czasu. - Będzie w Vogue – mówi Ryke. – Mówi, że to gustowne czasopismo czy coś tam. – Potrząsa głową zdegustowany tą sytuacją. – Jednego dnia była modelką mody wykwintnej, a następnego stała się supermodelką i zamiast chronić ją przed prasą, jej cholera matka wpycha ją w to wszystko. Chyba nienawidzę tej kobiety. - My oboje – odpieram – i od kiedy rozmawiasz z Daisy? Przeszywa mnie spojrzeniem. – Kurwa, nie czepiaj się mnie o to gówno – burczy. – Ona potrzebuje przyjaciela. - Wiesz, słyszałem o tej recesji szesnastoletnich dziewcząt – mówi Connor. – Pewnie trudno jest jej znaleźć przyjaciela w jej wieku. Uśmiecham się, a Ryke patrzy gniewnie. – Spieprzaj, Connor – warczy. – Wiecie, co robią jej wszystkie koleżanki ze szkoły? Wciąż pytają czy ona też jest seksoholiczką. Jakby to było genetyczne. Potrzebuje kogoś, kto zna Lily, kto, kurwa, rozumie, co się dzieje. - A więc potrzebuje ciebie – mówię, jakby był idiotą. Ryke wyrzuca ręce do góry i zatrzymuje się. – Do kurwy nędzy – woła. – Daję jej lekcje wspinaczkowe, a nie zabieram jej na randki. Jesteśmy przyjaciółmi. Zboczeńcy, którzy oglądają ją w czasopismach mogą zapominać, że to szesnastolatka, ale ja nie. – Zaczyna 307 | S t r o n a

Addicted for Now odkręcać swoją butelkę wody. – I chyba rozmawialiśmy o dręczeniu mnie. Zawarliśmy cholerną umowę w Cancun, pamiętasz? Nie przyznam tego, ale część mnie sypie się pod wyrzutami sumienia. To ja powinienem rozmawiać z Daisy i być dla niej przyjacielem, jednak zajmuję się własnymi sprawami. Gdybym był lepszym człowiekiem, to pewnie podziękowałbym Ryke’owi. Rzeczywiście ona potrzebuje kogoś do rozmowy, nawet jeśli tym kimś musi być mój przyrodni brat w gorącej wodzie kąpany. Gdy znowu ruszamy, Ryke rozpoczyna rozmowę, którą sądziłem, że zostawiliśmy na początku biegu. – Może powinieneś otworzyć firmę o wkurwianiu ludzi. Nazwiesz ją Łajdaki-To-My. Wiedziałem, żeby mu nie mówić o przyjęciu funduszu powierniczego czy zobowiązaniu się do zbudowania firmy od podstaw, jakbym był małym dzieckiem bawiącym się Lego. Ryke jest przeciwny wszystkiemu, co każe mi się kontaktować z ojcem. Nawet posunął się do tego, że zaoferował mi połowę swojego spadku. Obracam się i wpada prosto na mój tors. Cofa się o krok i przeszywa mnie spojrzeniem. – No co? Sam potrafisz gadać, ale słuchać to już ciężko? - Nie wezmę twoich przeklętych pieniędzy – odparowuję. – Przestań poruszać ten temat. - Dzieci – odzywa się Connor, przerywając nasz spór. – Choć to bardzo interesujące, to czy Lily nie ma za pół godziny egzaminu ze statystyk? Spoglądam na swój zegarek i przeklinam. Mieliśmy eskortować ją do klasy, ponieważ nie chciała przyjąć ochroniarza, którego chciał zatrudnić jej ojciec. Hojna oferta, którą przyjęły Poppy i Daisy. Rose była zbyt cholernie uparta, a Lily nie chciała być „śledzona przez wielkiego muskularnego gościa”, przez co zrozumiałem, że nie chce być kuszona przez kogoś innego niż mnie. Biegniemy do domu, ale Lily nie siedzi w kuchni tam, gdzie ją zostawiłem. Od wycieku stała się leniwa i powolna. Więc nie wyobrażam sobie, że zaszła daleko. Zamierzam sprawdzić salon, kiedy słyszę przez ściany pojękiwanie rur. - Słyszycie? – pytam, obracając się do Connora i Ryke’a. - Chyba ktoś bierze sobie kąpiel – odpowiada Connor. To nie ma sensu. Lily brała dziś rano prysznic. Po co miałaby znowu się myć? Psia krew. Moja pierwsza myśl: masturbuje się. Druga: podcięła sobie nadgarstki. Ta druga myśl popycha mnie do biegu. Wbiegam po pieprzonych schodach nim zdążę się namyśleć. Muszę wyglądać na przerażonego, bo Ryke i Connor depczą mi po piętach. Może oni też się tego obawiają.

308 | S t r o n a

Addicted for Now Chciałbym sądzić, że Lily nie mogłaby sięgnąć takiego dna, ale oszukiwałbym samego siebie. Byłem w tym miejscu. Wiem, że ona też. Tak się dzieje, kiedy wpadasz do dziury, z której nie potrafisz się wyczołgać. Wpadam przez drzwi, wyobrażając sobie jej zimne, nieruchome ciało. Ona podskakuje i nie mam czasu, żeby odetchnąć z ulgą. Bo jeżeli nie jest martwa, to pewnie się masturbuje. Nie do wiary, że tak działa mój świat. Bąbelki okrywają jej nagie ciało, lecz nie zakrywają szkarłatnych policzków. Connor i Ryke zatrzymują się za mną, a wtem Connor obraca się w drugą stronę. – Wybacz. Ryke blokuje drzwi, więc Connor nie może wyjść. - Wyjdźcie! – krzyczy do nich Lily. Nie przysunąłem się bliżej, ale ona moczy się w poczuciu winy. Nie bierzesz prysznica, żeby piętnaście minut później ot tak wskoczyć do wanny. - Nie, zostańcie – mówię. Skarciłem ją za porno. Prosiłem, żeby była ze mną szczera. Najwyraźniej muszę znaleźć inne jebane metody, żeby przestała to robić. Nie chcę jej zawstydzać, ale jak inaczej ma przestać? Ryke rozpościera ramiona w progu, zasłaniając wyjście Connorowi. - Serio? – Connor unosi na niego brwi. Ryke wzrusza ramionami i Connor zakrywa oczy ręką, wycofując się do blatu. Nie odrywam spojrzenia od Lily. Unika mnie i dwójki facetów. – Wyproś ich – mówi, patrząc wszędzie indziej. - Muszę się przebrać. Która godzina? – Zachowuje się, jakby nie stało się nic złego. Jakby była w tym wszystkim niewinna. - Dlaczego bierzesz kąpiel? – pytam, siadając na porcelanowym brzegu. Odsuwa się do tyłu i zanurza, chowając podbródek w mydlinach. – Upuściłam pierścionek do kosza. A kiedy go wyciągnęłam śmierdziałam resztkami naszej kiełbasy, niezbyt przyjemnie. Więc postanowiłam wziąć kąpiel, ale zasnęłam. Tak to jest w kąpieli, wiesz. Działa jak zaklinacze, przywoływacze czy coś w ten deseń. - Prysznic się zepsuł? Kręci głową. – Wiesz, co to za różowa mydlana kulka? Zauważyłam ją na blacie tuż przed wejściem pod prysznic. I ciekawość wzięła nade mną górę. Miałam nadzieję, że to zrobi 309 | S t r o n a

Addicted for Now się różowe. – Podnosi lewą rękę, błyskając diamentem. – Lecz niestety substancje chemiczne są gorsze od błyszczącego kamienia. – Rzuca nerwowe spojrzenie Ryke’owi, który patrzy na nią bez mrugnięcia okiem. – Trochę tu niezręcznie. - Nie dla mnie – odpowiada Ryke. Wskazuje Connora, który wciąż zakrywa oczy. – Peszysz Connora – mówi do mnie. – Dokonałeś niemożliwego. - Nie jestem speszony, Lily – odzywa się Connor. – Po prostu nie mam ochoty na dwugodzinny wykład twojej siostry na temat kobiecej prywatności. – Ale chyba wie, co próbuję zrobić, bo nie rusza się z miejsca i kiedy opuszcza rękę, kiwa mi głową, jakbym robił coś właściwego. Lily blednie trochę, zdając sobie sprawę, że Connor nigdzie się nie wybiera. – Nie sądzisz, że dałbyś mi więcej prywatności, gdybyś poszedł do innego pokoju? - Uwierz mi, nie chcesz wiedzieć, co teraz sądzę. Raz jeszcze obrzuca spojrzeniem pomieszczenie. Wie, że została przyłapana na gorącym uczynku, ale nie przyzna się do tego. Normalnie nakrzyczałbym, powiedziałbym parę zachęcających słów i potem zatelefonował do Allison, żeby porozmawiała z Lily. Ale krzyk nic nie daje, a Allison nie jest już jej terapeutką. Wiem, co muszę zrobić. - Masz przed sobą test – przypominam. – Więc może dokończysz to, co zaczęłaś i zaczniemy się zbierać. Mruga parę razy oczami. – O… o czym ty mówisz? - Dokończ i wyjdziemy – powtarzam, nie zamierzając mówić jaśniej. Ona sama musi to przyznać. - Skończyłam, to podasz mi ręcznik? - Skończyłaś? - Ta. - Jesteś pewna? - Nie śmierdzę już śmieciami, więc to kąpielowy sukces. - Może źle mnie zrozumiałaś – mówię sucho. – Dokończ się pieprzyć. – Jestem bardziej rozgniewany niż myślałem. Zamierzałem powiedzieć dokończ się zaspokajać, ale moja buzia miała inny plan. Przerażona wytrzeszcza oczy, ale nie zamierzam ustąpić. Pozostań silny. Bądź twardy. Nie potrzebuje już uścisku ani pocieszenia. 310 | S t r o n a

Addicted for Now - Możemy porozmawiać na osobności? – pyta, nie patrząc na dwójkę facetów, którzy sprawiają, że ta sytuacja jest naprawdę cholernie niekomfortowa. Ale w tym rzecz. To nie powinno być dla niej łatwe. - Nie – warczę. – Wiem, co robiłaś. Ty wiesz, co robiłaś. I Connor, i Ryke też wiedzą. To nie żaden jebany sekret. Zanurza nos pod wodę i za kilka sekund cała się zatopi, żeby przed nami ukryć. Chwytam ją pod ramię, trzymając prosto, żeby zmierzyła się ze swoim problemem. Wpatruje się otępiale w bąbelki i część mnie nie pragnie niczego bardziej, jak wejść do tej wanny i wziąć ją w ramiona. Przytulić ją i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ale tak to się właśnie zaczyna. Leczy swój smutek i niepokój seksem, a ja pozwoliłem jej na to zbyt wiele razy. Patrzyłem, jak ta dziewczyna wpadała w cykl uzależnienia i znowu wskakuje na te tory. - Nie mogę być przy tobie dwadzieścia cztery godziny na dobę – mówię do niej. – Musisz coś z tym zrobić, Lil. Nie możesz się masturbować. – Ile razy muszę to mówić, żeby zrozumiała? Ile razy muszę usłyszeć koniec z alkoholem, żeby w pełni to zaakceptować? Nigdy nie robi się łatwiej. To będzie długoterminowa bitwa. I jestem gotowy trwać przy niej na każdym pieprzonym kroku. Nawet jeżeli chce utopić się w tej wodzie, to będę wyciągał ją na powierzchnię, dopóki nie wyzdrowieje. Dopóki nie stanie o własnych nogach. - Nie rozumiesz – zaczyna. - Lo – wtrąca Connora. – Jeżeli zaraz nie wyjdziemy, to spóźni się na swój test. Kiwam głową i ściągam z półki czarny bawełniany ręcznik. – Obróć się – mówię Ryke’owi, ponieważ Connor patrzy w innym kierunku. Kiedy Ryke obraca się do ściany, Lily wstaje i otulam ją ręcznikiem. – Ubierz się i mów – mówię szorstko, przypominając, że wciąż jestem wściekły. Prowadzę ją do sypialni i spoglądam na Connora, i Ryke’a. – Sprawdzicie czy w łazience nie ma porno ani zabawek? – pytam. – Zróbcie bajzel, jeżeli trzeba. Ryke wygląda na trochę zbyt podekscytowanego perspektywą rozwalenia moich rzeczy. Idę za Lily do garderoby. – Czego nie rozumiem, Lil? – pytam, kucając i odsuwam jej buty, chwytając w ręce wielką czarną skrzynkę. - To mi pomaga. Potrzebowałam tylko jednej minuty. Tylko tyle… - Cichnie, kiedy powoli zakłada majtki i biustonosz. Ciężko nie spojrzeć. Sylwetkę zawsze miała małą i żylastą, co zawsze mi się podobało. Ale kiedy obraca się w poszukiwaniu spodni, wyraźnie widzę jej nagie plecy. Wystają jej łopatki i prawie widać jej żebra. Znowu traci na wadze. - Zapominasz jeść? – pytam. Często tak robiła. Jej umysł bardziej zajmował seks niż rzeczy konieczne – typu kąpiel i jedzenie. Jeżeli nie zmusiłem jej do prysznica, to przez cały 311 | S t r o n a

Addicted for Now tydzień cuchnęła seksem. Nie chodzi o to, że nie chce przytyć. Raczej wolałaby mieć krąglejsze kształty. Ona po prostu dosłownie zapomina. Robi krok w bok, żeby spojrzeć na siebie w długim lustrze i jej mina powoli rzednieje. – Och… - Próbuje ścisnąć ten centymetr tłuszczu, z którego była taka dumna, ale ledwo umie chwycić cokolwiek na napiętej skórze brzucha. – Kurde. Unika mojego spojrzenia, zapinając dżinsy. - Nie chodzi o to, że znowu kręci mnie masturbacja, przyrzekam – mówi. – Zrujnowałam wszystkim życie i tylko to sprawia, że czuję się lepiej. Nie mam żadnych dystrakcji, tak jak ty. Nie mam porannych biegów i nie zaczynam budować firmy. Za tydzień kończy się szkoła i potrzebuję czegoś dla siebie. - Jeżeli próbujesz mnie przekonać bym pozwolił ci na masturbacje, to nic z tego – burczę. – Nie ma mowy, Lil. – Podnoszę się, trzymając czarną skrzynkę. Dałem ją jej na urodziny w zeszłym roku. Kiedyś wszystkie swoje zabawki trzymała w zużytym pudełku Victoria Secret. Wtedy myślałem, że to wspaniały prezent, teraz jestem gotowy go spalić. Gdy kończy się ubierać, kieruje spojrzenie na skrzynkę w moich dłoniach. – Co z tym robisz? - Wyrzucam. Potrząsa gwałtownie głową i desperacko próbuje mi wyrwać skrzynkę. – Mówiłeś, że i tak możemy ich użyć – błaga. – Wspólnie. Nie ja sama. Nigdy nie użyję ich sama. – To prawda, że zatrzymałem je z myślą o wykorzystaniu ich, kiedy będzie gotowa. Ale nie wiem czy kiedykolwiek będzie gotowa i pozostawienie ich tutaj dla „co by było gdyby” nie jest warte ryzyka. - Nie zostaną. Próbuje przyciągnąć skrzynkę do swojej piersi, ale trzymam ją mocno w ręce i rzucam jej spojrzenie. – Nie jesteśmy pięciolatkami kłócącymi się o cholerny komiks – mówię. – Gdyby to była butelka Maker’s Mark, to czego byś ode mnie oczekiwała? Otwiera szeroko oczy na to porównanie i od razu puszcza. - Przepraszam. – Brzmi to bardziej na impuls niż coś szczerego. - Nie przyjmuję twoich przeprosin. Otwiera szeroko usta i wskazuję pomiędzy nami. – Ja i ty – mówię. – Jesteśmy skłóceni. I jeżeli nie zaczniesz mnie słuchać, to będziemy mieć poważne kłopoty, Lily. Ja trzymam się swojego. Nie dotknąłem alkoholu. Ty musisz zacząć trzymać się swojego. – Choć wiem, że to trudniejsze na inny sposób, ale porno i masturbacja nie powinny być dla niej takimi problemami, tylko prawdziwy seks.

312 | S t r o n a

Addicted for Now Patrzy na mnie dłuższą chwilę i zastanawiam się, co właściwie usłyszała z mojego przemówienia. – Jesteśmy skłóceni? – pyta, a na jej twarzy widnieje szok i zranienie. Wiedziałem, że nie powinienem od tego zaczynać. - No i jakie to uczucie? – Nie często się to zdarza. Wygląda na spanikowaną i uświadamiam sobie, że strach przed utratą mnie… przed utratą nas to jej prawdziwa motywacja. Pokazuje na skrzynkę. – Spal ją. Rób, co musisz. – Przyciska mi ją do piersi i próbuje wypchać mnie za drzwi. Powstrzymuję uśmiech, ponieważ „ciężka miłość” naprawdę działa. Nie chciałbym tego zniszczyć chwilowym uśmiechem. - Zero masturbacji – powtarzam. Kiwa dziko głową. – Wiem. Zero. Nic a nic. Słowo skauta. – Unosi trzy palce. Nie całkiem jej wierzę, ale przynajmniej przestała zaprzeczać. Teraz muszę doprowadzić ją na test na czas.

313 | S t r o n a

Addicted for Now

{39} LILY CALLOWAY Nie mam czasu, żeby myśleć o kłótni z Lo, byciu przyłapaną przez trzech facetów czy o fakcie, że paparazzi wyskoczyli niczym przebudzone zombie, kiedy tylko przybyłam na kampus. Ktoś podał im mój plan zajęć i musiałam wbiec do budynku, żeby ich ominąć. I tak zawalę ten test, ale Lo i Connor nie pozwoliliby mi go opuścić. Zostawiam ich w holu i wbiegam po schodach na drugie piętro. Mój plan jest taki, żeby usiąść na tyle sali nim ktokolwiek mnie ujrzy. Zrobię test, oddam i wyjdę. Nic trudnego. Otwieram drzwi i staję jak wryta na szczycie pomieszczenia przypominającego audytorium. Trzystu studentów siedzi już na swoich miejscach, podczas gdy asystent nauczyciela rozdaje arkusze testów. Spóźniłam się. I na widoku nie ma żadnego wolnego miejsca. O, chwila… Dostrzegam jedno pośrodku środkowego rzędu. Niewiele miejsca jest na ciśnięcie się między ludźmi i wyobrażam sobie przeszkadzanie im wszystkim, kiedy przeskakuję przez trzydzieści ciał do mojego siedzenia. Nie chcę być taką osobą. Każdy zawsze patrzy nieprzyjemnie na spóźnialskich, a ponieważ od paru tygodni jestem tematem wiadomości krajowych, to te spojrzenia na pewno nie będą normalnie nieprzyjemne. Będzie w nich dodatek pogardy. Robi mi się sucho w gardle i pocą mi się ręce. Już zamierzam wybiec i wymyślić jakąś durną wymówkę dla Lo, ale profesor zauważa moją wahającą się sylwetkę. - Panno Calloway – woła. Zamieram i niczym tsunami wszystkie trzysta ciał obraca się, żeby utkwić we mnie wścibskie spojrzenia. Jeżeli tak się czuje aktorka, to nie chcę być tego częścią. - Zejdź tu do mnie, proszę. – Profesor gestykuluje do mnie. Wciągam płytki oddech i schodzę po wyłożonych wykładziną schodach, próbując uniknąć wszystkich spojrzeń. Nie docierając nawet do połowy słyszę jak jakiś facet kaszle w dłoń. Po drugim kaszlnięciu słyszę „dziwka”. Bardzo oryginalne. Dwa kroki dalej i ktoś inny nazywa mnie zdzirą, tym razem głośniej. Spoglądam w stronę odgłosu i widzę dziewczynę uderzającą kolesia łokciem. Pięć kroków dalej i głosy zaczynają wzrastać, kiedy ludzie rozmawiają ze swoimi kolegami.

314 | S t r o n a

Addicted for Now - Dobrze, proszę się uspokoić – mówi profesor. - Wracaj do Penn! – woła jakiś facet. Następują oklaski i nawoływania. - Jeszcze lepiej, idź do Yale! Słyszałem, że lubią brud! – Nie wiem, co ta osoba ma przeciwko Yale, ale staram się utrzymać opanowanie. Jestem już prawie na dole i po cichu przeklinam się za wejście na drugie piętro. - Zamknąć się! – Słychać wrzask dziewczyny ponad gadaniem. Huh… ktoś po mojej stronie? – Próbujemy pisać tutaj test! – Może nie. - Cisza! – krzyczy profesor, teraz rozgniewany. – Wszyscy. Testy zostały rozdane, a to oznacza, że następna osoba, która się odezwie dostaje zero punktów. – W pomieszczeniu natychmiast nastaje cisza i w końcu docieram do mego celu. Profesor jest w średnim wieku i zawsze nosi ładne koszule razem z eleganckimi spodniami. Wyciąga ze swojej teczki szarą kopertę i podaje mi ją. Na przodzie wypisane jest moje nazwisko. - Rozmawiałem z twoimi innymi profesorami – mówi cicho, żebym tylko ja słyszała – zgodziliśmy się, że twoja obecność na egzaminach końcowych tylko będzie przeszkadzać reszcie studentów. Twój dzisiejszy test i egzaminy ze wszystkich zajęć są w tym folderze. Możesz wrzucić je do mojej skrzynki pocztowej w ostatni dzień egzaminów. - Więc to są takie domowe testy? – pytam lekko zdezorientowana. - Zasadniczo tak. Nie ma powodu, żebyś przebywała na kampusie przez ostatni tydzień. Odwrócisz uwagę wszystkich studentów. Już zmarnowałaś… - Zerka na zegarek. – Pięć minut ich czasu. Dla niektórych to wielkie marnotrawstwo. - Przepraszam. - Bez obaw. Tylko oddaj egzaminy na czas i gdybyś mogła, wyjdź tymi drzwiami. – Wskazuje na te znajdujące się za nim, dzięki którym nie będę musiała wchodzić po tych wszystkich schodach. Dziękuję szybko i znikam za podwójnymi drzwiami. Zerkam do koperty, gdzie znajdują się wszystkie testy. Hojny gest. Mogli po prostu mnie oblać. Ale to mi przypomina o tym, jak bardzo zmienia się moje życie. Już nawet nie mogę siedzieć w klasie. Jaki będzie następny rok? Czy profesor da mi wszystkie egzaminy do domu? A może liczą na to, że wcześniej zostanę wydalona z Princeton. Ale dzięki prawnikom ojca, którzy obronili mój pobyt tutaj, to wiem, że będę tu w przyszłym roku. Idąc wzdłuż korytarza dostrzegam Lo, Connora i Ryke’a siedzących w holu, gdzie ich zostawiłam, wszyscy na mnie czekają. Rozmawiają ze sobą po cichu. Unoszę rękę, żeby do nich pomachać i zawołać, ale na mojej drodze staje jakaś sylwetka. 315 | S t r o n a

Addicted for Now - Ej, czy ty nie jesteś tą sławną Lily Calloway? Mówi na tyle głośno, że widzę unoszącą się głowę Lo. Napotyka moje spojrzenie i jego oczy są pełne zaniepokojenia. - Głucha jesteś? – śmieje się facet. Patrzę w jego ładne zielone oczy i obrzucam spojrzeniem blond włosy dwudziestoparoletniego faceta, wysokiego z umięśnionymi ramionami. Ma na sobie czarnopomarańczową koszulkę Princeton. - Jestem Lily – potwierdzam. Znowu patrzę za niego. Lo podniósł się, ale waha się z podejściem do mnie. Nadal jest na mnie zły? O Jeeezu, wciąż jesteśmy skłóceni, prawda? Serce bije mi jak szalone i skupiam uwagę na blondynie. – I wychodzę. – Robię krok w bok, a on mnie przedrzeźnia, nie dając mi przejść. Słyszę buty Lo stukające o podłogę i próbuję się rozluźnić. - A to czemu? – pyta Blondyn. – Słyszałem, że uwielbiasz robić loda i mam tutaj coś dla ciebie. – Łapie mnie za rękę i strach ściska moje gardło. O mój Boże. Nigdy nie sądziłam, że coś takiego zdarzy się w korytarzu (aczkolwiek trochę pustym) w środku dnia. Być może sądzi, że jestem tak samo chętna i łatwa, jak to określają mnie w wiadomościach. Być może wierzy, że nie przejmę się ani nie będę walczyć. Na pewno chodzi o to. Ale nie jestem taką dziewczyną. Pewnie, rok temu mogłabym się zgodzić, ale teraz dosłownie robi mi się niedobrze. Wzdrygam się i próbuję mu się wyrwać, ale ściska moją dłoń i kładzie na swoich spodniach. Cokolwiek czuję – nie trwa to długo, bo Lo chwyta go od tyłu i rzuca nim o ścianę. Krzywię się nieprzyzwyczajona do fizycznej agresji od Lo, nawet kiedy przygwoździł Masona do samochodu. Puszcza kolesia w ciągu jednej sekundy, a jego oczy płoną czymś gorącym i czarnym. - Dlatego właśnie Ameryka wymyśliła rejestr przestępców seksualnych, chory gnojku – mówi z pogardą Lo. - Nie dotknąłem jej – odpiera Blondas, a na szyi pulsują mu żyły. – Twoja zdzirowata dziewczyna sama mnie obłapiała. - Wcale nie – burczę, sama chcąc go zaatakować. Nie mam paznokci, ale jestem zdolna do zadawania policzków. Ryke łapie mnie i wiercę się w jego uścisku, starając się pomóc Lo. – Lily, przestań – mówi Ryke, trzymając mnie mocniej. 316 | S t r o n a

Addicted for Now - Tak bardzo chcesz, żeby ktoś dotknął twojego fiuta, dobrze – warczy Lo i robi coś, co sprawia, że nieruchomieję i cichnę w ramionach Ryke’a. Lo znowu uderza tym kolesiem o ścianę i kładzie dłoń na jego spodniach. Paskudne uczucie, które prześladuje mnie od dotknięcia Blondasa znika. Nie tylko ja to zrobiłam. Chociaż Lo sam zaproponował swą rękę. Blondyn rzuca się i Lo musiał ścisnąć go całkiem mocno, bo wykrzywia twarz w bólu. – Spieprzaj ode mnie. - Co? Już ci się nie podoba? - Mogę pozwać cię o nękanie. - Zagrajmy w tę jebaną gierkę – odpowiada Lo. – Zobaczmy, czyi prawnicy są lepsi. Ja jestem przeklętym Halem. Moja rodzina zjada takich pojebów, jak ty, na drugie śniadanie. Już nigdy więcej nie narzucaj się dziewczynie. – Lo rozluźnia uchwyt i odsuwa się od niego. Blondas zastanawia się nad odwetem, ale przerzuca spojrzenie z Lo na Ryke’a i Connora, po czym mruczy przekleństwo i wycofuje się w korytarz. Ryke wygląda na gotowego za nim pobiec i zamachnąć się na niego. Lo unosi klatkę piersiową, zaciskając i rozluźniając ręce. Dostrzegam Jonathana w jego słowach oraz czynach i wiem, że to samo porównanie musi być teraz w jego głowie. Trzeźwy Lo nadal czyni wredne rzeczy i nie jestem pewna, jak właściwie trzeba było mnie obronić – albo co mogłam zrobić, by pomóc. Ale zdaję sobie sprawę, jak bardzo nie chce choć trochę zamienić się w Jonathana Hale’a. I za poświęcenie dużej części swego serca, żeby przyjść mi na ratunek, jestem niezmiernie wdzięczna. To, co właśnie dla mnie zrobił – to nie było łatwe. Odnajduje mnie swym spojrzeniem. Wychodzę do przodu i obejmuję go, chcąc wyrazić swoje podziękowanie i miłość w jednym uścisku. Nie byłoby tutaj pijanego Lo. Albo musiałabym poddać się zalotom tego kolesia, krzyczeć o pomoc i mieć nadzieję, że w pobliżu jest Ryke Meadows, albo znaleźć sposób na odgonienie tego giganta. Lo całuje mnie w czubek głowy, mówiąc: - Na pewno nie chcesz ochroniarza? Nie zawsze przy tobie będę, Lil. Zastanawiałam się nad tym. Myśl o śledzącym mnie facecie jest trochę niepokojąca, ale po tej sytuacji jest to na pewno bezpieczniejsza opcja. – Tylko, jeśli ty tego chcesz. - Możemy wybrać kogoś naprawdę paskudnego – proponuje z lekkim uśmiechem. Dzięki temu poczuje się lepiej i to wiele dla mnie znaczy. Kiwam głową. – Dobrze.

317 | S t r o n a

Addicted for Now Odsuwam się od Lo i wyciągam szarą kopertę do Connora, który wpatrywał się w nią zainteresowany od kilku minut. – Wszystkie moje egzaminy – wyjaśniam. – Profesorowie nie chcą mnie już na kampusie. – Z oczywistych powodów. I w tej chwili ja także nie chcę tutaj przebywać. Bycie seksoholiczką nie daje komukolwiek prawa, żeby mnie dotykać. Do tej pory nie sądziłam, że to będzie problemem. Czy ta kwestia będzie utrzymywać się do końca mojego życia? Czy może ucichnie, kiedy media stracą mną zainteresowanie? Tylko czas posiada te odpowiedzi.

318 | S t r o n a

Addicted for Now

{40} LILY CALLOWAY - Poszłoby o wiele szybciej, gdybyś pozwoliła mi wypełnić dwa inne testy, kiedy ty robisz ten – mówi mi Sebastian. Siedzi na fotelu Queen Anne, paląc papierosa i patrzy na moją pochyloną sylwetkę nad stertą egzaminów. Zasadniczo kopiuję odpowiedzi ze starych testów Sebastiana na moje zadania, co jest dla mnie bardziej jak oszukiwanie niż zapamiętywanie. Ale jestem pewna, że pozwolenie mu na rozwiązanie moich zadań byłoby oszukiwaniem. – Nie jestem oszustką. – Krzywię się. – Nie jestem całkowitą oszustką. Nie kuś mnie na ciemną stronę. Wydmuchuje chmurkę dymu. – Twój anielski image został zrujnowany jeszcze zanim przyjęłaś moją pomoc. Ty i ja nie jesteśmy tacy różni, Lily. Oboje lubimy niezdrową ilość pie… Rzucam w nim poduszką i chwyta ją wolną ręką, próbując ochronić papierosa. Niektóre rzeczy wcale się nie zmieniły po tym, jak wydało się, że jestem seksoholiczką. Sebastian to dalej Sebastian. I najwyraźniej widywał tyle rozpusty bogatych dzieciaków, że mój sekret nie był odpychający. Jego słowa. Więc zadzwoniłam do niego, żeby przyniósł stare arkusze na moje egzaminy końcowe i nie patrzył na mnie inaczej po tym skandalu. Całkiem przyjemne uczucie. Drzwi wejściowe otwierają się z trzaskiem. Pośpiesznie zbieram stare testy w kupkę. Obracam głową, starając się znaleźć dobrą kryjówkę. Unoszę poduszkę z kanapy i chowam pod nią kartki. Gdy napotykam spojrzenie Sebastiana, wygląda jakby chciał poderżnąć mi gardło za wkładanie jego egzaminów do miejsca pełnego kurzu i zardzewiałych pensów. Ups. Z kuchni dobiega mnie głos Connora. – Możemy nadal robić burzę mózgów. Coś wymyślimy, Lo. – Pewnie rozmawiają o początkującej firmie, którą Lo musi zaserwować swojemu ojcu. Ma jeszcze parę dni na wybranie platformy i pozyskał sobie biegłość Connora. Cały poranek spędzili na spotkaniu, żeby rozważyć różne pomysły – a kiedy mówię „spotkanie” to mam na myśli, że siedzieli w Starbucksie. Oboje wchodzą do salonu, Connor niesie tacę kaw i małe ciastko. – Pomyślałem, że przydałoby ci się coś na pobudzenie – mówi do mnie. Och, dlatego uwielbiam Connora Cobalta, jako korepetytora. Uśmiecham się promiennie, ale ten uśmiech szybko znika, kiedy uświadamiam sobie, że (A) Okłamuję go. (B) Oszukuję. (C) Jestem w Drużynie Sebastiana. (D) Przyjmuję przysmaki pomimo wyżej wymienionych. Dziękuję i zbieram palcem bitą śmietanę z kawy. Grzech rzeczywiście pysznie smakuje.

319 | S t r o n a

Addicted for Now Lo stoi na boku, pisząc coś na telefonie. Minęło sześć dni od naszej łazienkowej kłótni na temat masturbacji i jeszcze nie do końca mi wybaczył. Nasze kłótnie zwykle obracały się wokół naszych nałogów – czasami toniemy w nich przez tydzień, ignorując się nawzajem. Ale to jest prawdziwa, normalna kłótnia, która boli bardziej niż bym pomyślała. - Lo, masz jakieś ciekawe pomysły na firmę? – pytam. Zaproponowałam pomoc, ale ilekroć coś zasugerowałam, to kazał mi skupić się na zdrowiu. Biorę ze stołu czekoladowego croissanta i odrywam sobie mały kawałek. Upijam trochę kawy. Lo zwraca się do mnie i jaśnieją mu oczy, kiedy widzi, że jem. – Najlepszą opcją jest ciężarówka z jedzeniem. – Nie wygląda na podekscytowanego. Biorę kolejnego łyka kawy. – Masz jeszcze czas – przypominam. – To nie koniec, dopóki gruba dama śpiewa… - Mrużę oczy. Nie, to nie tak. – No w tym przypadku gruba dama byłaby twoim ojcem. Uśmiecha się i musiał przyłapać się na swym chwilowym okazem szczęścia w moim kierunku, ponieważ opuszcza kąciki ust. Wyłącza się z rozmowy, odwracając się ode mnie. Najwyraźniej nadal jesteśmy skłóceni. - Gdzie Rose? – pyta Sebastian, rozpalając kolejnego papierosa. Connor patrzy na niego, okazując irytację i unosi tors w głębokim wdechu. – Pisze egzamin końcowy i nie powinieneś tutaj palić. - A jednak… - Sebastian wypuszcza obłoczek dymu – palę. Rozbrzmiewa telefon Lo i wychodzi do kuchni, żeby odebrać. Connor robi krok w stronę Sebastiana i mój diabelski korepetytor podnosi się nagle z fotela, obaj trzymają się swojego z wyższością. Każdy wierzy, że jest lepszy od drugiego. Nie jestem przyzwyczajona do intelektualnych impasów. Sebastian przygląda się papierosowi w palcach. – Wiesz, nie obchodzi ją, jeśli palę. Gdybyś ty to robił, to rzuciłaby cię tak, jak swojego ostatniego chłopaka. Znalazła w jego kieszeni paczkę papierosów. Następnego dnia już go nie było. Przetrwał jeden długi, próbny tydzień. - To ty podłożyłeś mu papierosy, prawda? Sebastian zaciąga się długo i dmucha dymem prosto w twarz Connora. – Jaki spostrzegawczy. Connor nawet nie drgnie. – Może ty też powinieneś taki być. Sebastian parska śmiechem. – A nie jestem? Wiem, że Rose prawie się z tobą nie widuje odkąd ucierpiało Calloway Couture. Wiem, że dwa dni temu płakała w moje ramię, a nie twoje. Wiem, że zadzwoniła do mnie, nie do ciebie żeby pomóc jej w spakowaniu gabinetu. 320 | S t r o n a

Addicted for Now Już zaczęła się pakować? - Czujesz się przeze mnie zagrożony – stwierdza Connor, przesuwając się tak, że tylko mała przestrzeń dzieli go od Sebastiana. Connor ma przewagę we wzroście – jak zwykle. - Przez Connora Cobalta? Faceta chętnego do sprzedania każdego, jeśli korzyść jest po jego stronie. Nie, nie jestem tobą zagrożony. Po prostu cię nienawidzę. – Sebastian obrzuca go długim spojrzeniem. – Rose też zawsze cię nienawidziła. Nie wiem, co powiedziałeś, że zmieniła zdanie. - Nigdy mnie nie nienawidziła – mówi spokojnie Connor. - Ciągle na ciebie narzekała w liceum. Wracała z Model UN i musiałem wysłuchiwać tego warkotu o tym, jak to Richard zawarł porozumienie przeciwko najlepszym interesom jej krajowi. Jak to Richard wygrał z najwyższym honorami za przeciwdziałanie terrorystycznym czynom. – Model UN brzmi dość intensywnie i trochę strasznie. - Jak na tak bystrego faceta, ty naprawdę nic nie wiesz – odpowiada opanowanym tonem Connor. – Podobałem jej się, Sebastian. Narzekała ci, bo czuła do mnie pociąg, do faceta, który ją podburzał, a nie próbował udobruchać, a to ją wkurzało. – Connor wykrada mu z palców papierosa. – I gdyby naprawdę zależało ci na tej dziewczynie, to zdawałbyś sobie sprawę, że ilekroć palisz w tym domu, to przebudzasz jej nerwicę natręctw. Sebastianowi drga warga. - Nie wiedziałeś o tym, co? – ciągnie Connor. – Kiedy tobie płacze w ramię przez firmę, to wczoraj spędziła noc w moim mieszkaniu. I przez cztery pieprzone godziny musiałem ją uspokajać, ponieważ ty wsadziłeś jej do głowy szalone pomysły. Palisz, bałaganisz w jej życiu i oddajesz mi ją całą w nerwach. Chodzi w tę i z powrotem, mrucząc idiomy, które nie mają żadnego sensu i muszę wymyślić sposób na pozbieranie jej w całość. Nie jesteś jej przyjacielem, tylko pasożytem. Opuszczam moją słodycz na kolana. Sebastian jest oniemiały, zaciska mocno usta. Connor wygrał tę rundę. Ale kiedy Rose wejdzie do tej mieszanki, to mam nadzieję, że zdoła on wygrać całą bitwę. Gdy Connor gasi papierosa w swym pustym kubku, po mistrzowsku butelkuje swoje rozdrażnienie wobec Sebastiana i opuszcza spojrzenie na rozrzucone arkusze egzaminów. – Powinnaś rozwiązywać testy w cichym środowisku, najlepiej czystym. – Zbiera opakowania po gumach oraz pogniecione czasopisma Sebastiana, wrzucając to wszystko do pobliskiego kosza na śmieci. - Da sobie radę – mówi Sebastian, odnajdując głos. - W ogóle co ty tutaj robisz? – pyta Connor. – Jeżeli Lily robi egzaminy końcowe, to już nie potrzebuje korepetycji. 321 | S t r o n a

Addicted for Now - Pilnuję egzaminów, żeby nie oszukiwała – kłamie. Chcę prychnąć, biorąc pod uwagę fakt, że kilkanaście minut temu oferował się z wypełnieniem tych testów za mnie. - Ja mogę to robić – odpowiada Connor. – Idź rozprzestrzeniaj raka gdzieindziej. – Zajmuje miejsce obok mnie – na tej samej poduszce, pod którą ukryłam egzaminy. Słyszę szelest kartek, stłumiony, ale jednak słyszalny. Zamykam oczy i liczę w głowie do pięciu. To się nie dzieje naprawdę. - Lily – odzywa się z napięciem Connor – czy ja siedzę na porno? Że co?! Uchylam jedną powiekę i spotykam spojrzenie Connora. Spodziewam się, że będzie spokojny w ten jego normalny sposób pt. „jestem Connor Cobalt i nie pokazuję realnych emocji”. Zamiast tego dość wyraźnie widzę na jego twarzy rozczarowanie. W tej chwili albo mogę wyznać, że jestem w pewnym stopniu oszustką, albo wziąć cios za chowanie porno. Nie ma tu żadnej rywalizacji. Spędziłam kilka dni bez masturbacji i jakichkolwiek erotycznych akcji od Lo, desperacko próbując powrócić do jego dobrych łask. Wszystko to pójdzie na marne w jednej chwili, jeżeli będzie myślał, że to nieprzyzwoite magazyny. I mam już dość kłamstw. - To nie porno – wyznaję. Connor wstaje i podnosi poduszkę. Patrzy na kartki, na egzamin podpisany przypadkowym nazwiskiem (Jeremy Gore) i stopień (6-). Potrząsa głową. – Wiedziałem – mówi dość spokojnie, łącząc ze sobą wszystkie kawałki układanki. Pewnie to cecha bystrych osób. Założę się, że Sherlock Holmes był certyfikowanym geniuszem. Sebastian przewraca oczami i wyciąga komórkę, jakby to wszystko bardzo go nudziło, ale wyobrażam sobie, że Connor wstrząsnął nim wewnętrznie, jeszcze parę kroków, a zdetronizuje go w życiu Rose. Zbieram testy nim Connor spróbuje je wyrzucić. Nadal muszę rozwiązać egzaminy. – Ja wyjaśnię – mówię, prostując kartki na kolanach. Odkłada poduszkę na miejsce i nie mam czasu na usprawiedliwienie, bo otwierają się drzwi wejściowe. - To że motocykl sięga sto pięćdziesiątki, nie oznacza, że masz jechać tak cholernie szybko. Prawie zajechałaś drogę samochodowi za tobą. - Przesadzasz – mówi Daisy. - Zatrąbił na ciebie. - Albo na ciebie. Byłeś tuż za mną.

322 | S t r o n a

Addicted for Now - Jechałem, kurwa, pięć metrów za tobą i następnym razem zabieram cię na tor wyścigowy. - Serio? – Słyszę uśmiech za tym słowem. - Ta, jeśli zamierzasz się, kurwa, zabić, to przynajmniej nie spowodujesz przy tym karambolu. Kiedy wchodzą do salonu, Daisy uśmiecha się od ucha do ucha. Oboje niosą kaski motocyklowe, co przypomina mi, że Ryke zgodził się propozycję Daisy. Jakiś tydzień temu powiedział jej, że zatrzyma jej czarne Ducati w zamian za nauczenie jej bezpiecznej jazdy, co raczej jest trudnym zadaniem przy takiej uczennicy, jak Daisy. - Miałeś ją uczyć – mówi Connor do Sebastiana, a w jego oczach płonie prawdziwy gniew. To lekko przerażające. Ryke i Daisy milkną przy schodach, uświadamiając sobie, że wpadli na… sytuację. Sebastian chowa telefon do marynarki. – Oboje wiemy, że to przegrana sprawa. Zrobiłem jej przysługę. - Ona nie potrzebuje takiej pomocy. – Znowu wkracza w przestrzeń Sebastiana. – Jesteś leniwym, świętoszkowatym kutasem bogacącym się na apatycznych dzieciach funduszów powierniczych. Studenci, którzy potrzebują tych testów to ci, których nie stać na nie. Świadomie kontynuujesz ten odrażający cykl. – Patrzy na niego, jakby był gównem na jego podeszwie. – Sprawiasz, że bogate dzieciaki są głupie, a biedne dzieciaki biedne. - Co się dzieje? – Głos Rose mrozi całe pomieszczenie. Nikt się nie rusza. Stoi blisko Daisy i Ryke’a, którzy musieli zostawić otwarte drzwi. Nikt nie słyszał, jak wchodzi. Sebastian wyślizguje się z blokady Connora. – Przyłapałem twojego chłopaka na paleniu. – Wskazuje zgaszonego papierosa w kubku po kawie. – A potem oskarżył mnie o pomaganie Lily w oszukiwaniu. Connor wygląda, jakby chciał skopać tyłek Sebastianowi. A ta mina – pełna czystego jadu – nie zdarza się często. A przynajmniej ja rzadko kiedy ją widziałam odkąd się zaprzyjaźniliśmy. Rose spogląda na Ryke’a i Daisy dla potwierdzenia. - Dopiero przyszliśmy – odzywa się Daisy. Ryke także nie będzie ręczył za Connora. Nie są najlepszymi przyjaciółmi, bo ich charaktery często się ze sobą biją. Rose nie pyta mnie czy Sebastian pomagał mi oszukiwać, czy Connor wypalił te wszystkie papierosy. Chyba i tak nie zaufa mojej odpowiedzi, nawet jeżeli podam prawdziwą. 323 | S t r o n a

Addicted for Now Ale muszę spróbować. – Rzeczywiście oszukiwałam – mówię wysokim tonem. Ignoruje mnie. Tyle z tej szczerości. Moja siostra podchodzi do dwójki mężczyzn i opiera dłonie na biodrach, spoglądając między nimi. Connor wpatruje się w nią tak intensywnie, zasadniczo mówiąc do niej przez wyraziste oczy. Rose odwzajemnia jego spojrzenie, nie potrafiąc się odwrócić. Sebastian wpada w panikę i kładzie rękę na jej ramieniu. – Rose, on tobą manipuluje. Jak zawsze. Rose wzdryga się. - Nie zaczynaj w siebie wątpić – mówi jej Connor. – Nie dla tego faceta, dla nikogo. Rose waha się. - Zastanów się – mówi Connor. – Mówiłaś mi, że już kiedyś bogacił się na sprzedawaniu starych testów. - Te papierosy… - Znasz mnie niemal dziesięć lat. Trzymałem cię w ramionach, całowałem. Czy kiedykolwiek wyczułaś na mnie tytoń? Sebastian wtrąca: - Rose, on przekonał Brada do zrezygnowania z prezydentury w Lambda Kai, żeby ktoś inny zajął tę pozycję. Potrafi sprawić, że ludzie czynią rzeczy, których nie robili nigdy wcześniej. Connor nie odrywa od niej wzroku. – Nigdy bym tobą nie manipulował. – Ale nie zaprzecza, że zrobił coś takiego wcześniej, że wykorzystuje swoją władzę do dostania tego, czego pragnie. Zawsze wiedziałam, iż Connor robi rzeczy dla własnej korzyści, nie z dobroci serca, ale usłyszenie tego od innej osoby, no cóż, to już jest prawdziwe. Sebastian mówi: - Umawiał się z Hayley Jacobs tylko po to, żeby jej ojciec napisał mu list polecający do Wharton. Jest z tobą przez twoje nazwisko. Ile razy muszę ci to mówić? Rose zwęża oczy na Connora. – Czy mój ojciec napisał ci list polecający? - Proponował. - A ty się zgodziłeś? Nic nie mówi. - Nie do wiary. – Wykrzywia twarz, jakby zdeptał jej serce. Podnoszę się, chcąc stanąć przy jej boku. Ale waham się, kiedy celuje palcem w Connora. – Chodziłeś ze mną na niedzielne śniadania do rodziców, bo próbowałeś przypodobać się mojemu ojcu. 324 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie, chodziłem z tobą, bo jesteś moją dziewczyną – odpiera, przybliżając się do niej. Unosi podbródek, który zaczyna drżeć pomimo jej siły. – Ufałam ci. A przez cały ten czas… - Nigdy cię nie okłamałem – mówi. – Wiesz o moim życiu więcej niż ktokolwiek inny. Niechętnie mówię o sobie, dobrze o tym wiesz. Czemu miałbym cię wpuścić? Rose szepcze: - Mieszasz mi w głowie. - Nie – powtarza stanowczo, żeby zrozumiała. – On to robi. Sebastian wbija palce głębiej w jej ramię. – Znasz mnie od małego. Chcę dla ciebie tylko tego, co najlepsze, Rose. Ale ona wbija wzrok w Connora. - Rose – mówi Connor z tak wielką empatią, patrząc na nią z namiętnością, która niemal zatrzymuje moje serce. – Znasz mnie. Bierze głęboki wdech. – Właśnie o to chodzi, Connor, nie wydaje mi się. Nie sądzę, żeby ktokolwiek tak naprawdę cię znał. Sebastian zaczyna się uśmiechać, a Connor wygląda jakby zaraz miał zacząć krzyczeć. Rose dodaje: - Chcę, żebyś wyszedł. Nie wiem, do kogo to kieruje, dopóki Sebastian nie przestaje się uśmiechać. – Rose, nie słyszałaś… - Słyszałam cię – odpiera. – Słyszę, jak mówisz źle o Connorze za każdym razem, kiedy z tobą jestem i choć zgadzam się, że nie jest zbytnio otwarty, jeśli chodzi o jego osobiste życie, to wciąż jest moim chłopakiem. Nigdy nie pozwoliłabym Lily na oszukiwanie. Nie cierpię tego, że palisz. I nie przyjmę twojej propozycji, żeby rzucić Calloway Couture. Rozpakuję rzeczy w biurze. Będę walczyć o moją firmę. Zrobię wszystko, co trzeba i przestanę słuchać, jak mówisz mi, że mi się nie uda. Dalej, Rose. Chyba wszyscy się teraz uśmiechamy. Oprócz Sebastiana. Potrząsa na nią głową. – Zadzwonię do ciebie jutro, kiedy nie będziesz taka wredna. - Nie zadzwonisz – mówi. – Zablokuję twój numer. Nie chcę cię widzieć ani z tobą rozmawiać. Już nigdy więcej. Otwiera szeroko usta. – Będziesz go słuchać? Rose, znam cię dłużej. - On zna mnie lepiej. Sebastian nie przestaje kręcić głową.

325 | S t r o n a

Addicted for Now Rose spogląda na Connora, spinając ramiona. – Możesz, proszę, wyprowadzić go z domu? Muszę pójść… - Odwraca wzrok, szukając czegoś wokół siebie. - Oczywiście – odpowiada opanowany. Kładzie rękę na dole jej pleców i szepcze coś do jej ucha, po czym całuje ją głęboko. Odwzajemnia pocałunek, ale w jej oczach widnieje smutek, którego wcześniej tam nie było – stres wszystkiego, co na niej ciąży. I mam przeczucie, że Sebastian dodawał do tego każdego dnia. Kiedy się rozdzielają, Rose odwraca się do mnie. I podnoszą się moje mury obronne. O nie. Będzie na mnie krzyczeć za oszukiwanie. Otwieram usta, chcąc puścić wiązankę szczerych przeprosin, ale zarzuca na mnie ramiona i przytula mnie w wielkim, siostrzanym uścisku. Który rzadko kiedy daje, nawet kiedy jest w dobrym humorze. - Przepraszam – szepcze mi do ucha. – Kocham cię. – Czuję na ramieniu jej łzy. – Jestem tutaj, jeśli mnie potrzebujesz. Przyrzekam. Chyba na to nie zasługuję. Zrujnowałam jej firmę, ale równocześnie jestem przytłoczona tym, że znowu mam wsparcie siostry. Jest moją największą i najlepszą cheerleaderką. Więc odwzajemniam uścisk. Chcę zapytać czy poradzi sobie z tą całą sytuacją z Connorem i Sebastianem, ale całuje mnie w policzek i obraca się w stronę swojego pokoju. Connor przygląda się jej uważnie i Rose na chwilę spogląda mu w oczy, ścierając łzy z twarzy. Myślę, że potrafią czytać sobie w myślach czy coś, ponieważ kiwa jej głową, a ona robi to samo i znika. Connor prowadzi Sebastiana do wyjścia. Sebastian rzuca spojrzenie na egzaminy na moich kolanach. - Nie dostaniesz ich z powrotem – mówi mu Connor. - Wiesz co – odpiera Sebastian – mam nadzieję, że złamiesz jej serce. Zasługuje na wszystko, co jej się przydarzy. - Tak jak ty – mówi Connor, trzaskając drzwiami przed twarzą Sebastiana. Gdy z salonu zaczyna ulatywać napięcie, odzywa się Ryke: - Kurwa, nauczyłem się dzisiaj czegoś. – Unosi usta. – Connor ma jaja. Connor bierze wdech i jakiekolwiek zaniepokojenie czy gniew znika niczym wiatr, niewykrywalne przez przeciętne ludzkie oko. – Cieszę się, że cię zabawiłem. – Przenosi spojrzenie z korytarza, w którym zniknęła Rose na mnie. Wybiera mnie, co tylko bardziej ciąży mi na żołądku. Staje przed kanapą, wsuwając dłonie do kieszeni spodni.

326 | S t r o n a

Addicted for Now - Naprawdę uważasz mnie za apatyczne dziecko funduszu powierniczego? – pytam, przypominając sobie obelgi, które nieumyślnie poleciały pod mój adres. Byłam leniwa i obojętna wobec studiów. Powinnam była starać się mocniej. - Teoretycznie, nie masz już funduszu powierniczego – odpowiada Connor. Jego słowa nie poprawiają mi humoru i nie zasługuję na pogodny dzień. To ja jestem tutaj winna. – Powinnaś była powiedzieć, że oszukujesz, kiedy pytałem. - Nie zdam bez tych starych testów – bronię się szybko. - Zdasz – odpiera Connor. – Uczyłem cię i wiem, że gdybyś się pouczyła, to mogłabyś zdać. - Nie mogę tak ryzykować. Zawaliłam dwa pierwsze testy. Już jestem w tyle o jeden semestr i jeżeli zawalę te egzaminy, to będę w tyle o cały rok. – Przyciskam kartki do piersi, nie chcąc oddać ich moralnemu Connorowi. – To nie jest oszukiwanie, tylko pokonanie systemu. Wszyscy to robią. - Już pokonałaś system, będąc w Princeton i Penn. Gdybyś nie miała swojego nazwiska, byłabyś w ośrodku kształcenia ustawicznego. Tam gdzie powinnaś być, Lily. Ile razy będziesz pokonywać system, dopóki nie doprowadzi cię do śmierci? – Jego słowa są ciężkie i posiadają więcej dwuznaczności niż jestem w stanie przetrawić. – Nie potrzebujesz szóstki. Będzie dobrze, jeżeli zdasz z niskim stopniem na końcu klasy. Zrób sobie przysługę. Wyrzuć te testy i pomogę ci przy tych egzaminach. Upewnię się, że nauczysz się materiału. Obiecuję. - Muszę oddać je dzisiaj do osiemnastej – mówię. – To niemożliwe, Connor. - To są egzaminy domowe – przypomina. – Możesz używać swoich notatek i podręczników. Tylko nie tych starych egzaminów. Uda nam się. - Wszyscy pomożemy – woła Daisy z uśmiechem. – Mam przepis na doskonałe naukowe ciasteczka czekoladowe. Ryke rzuca jej spojrzenie. - Nie takie ciasteczka. To przedsięwzięcie wydaje się większe ode mnie, ale mam wsparcie. – Powinieneś pogadać z Rose – mówię mu. Nie chcę odsuwać go od niej jeszcze bardziej. - Teraz będzie chciała być sama – odpowiada. Nie jestem tego taka pewna, ale dodaje: Zaufaj mi. – Z jakiegoś powodu tak robię. Może Sebastian ma rację. Może Connor ma władzę we słowach. Godzinę później skończyłam egzamin z politologii i zaczęłam statystykę. Przede mną stoi taca ciepłych ciasteczek, z których unosi się słodki czekoladowy aromat. Zjadłam prawie cały talerz. Daisy przegląda magazyn z motocyklami, nie tykając nawet jednego ciastka.

327 | S t r o n a

Addicted for Now Ryke wyszedł pół godziny temu zanim ciasteczka zostały wyciągnięte z piekarnika. I podejrzewam, że gdyby tutaj był, to nakłaniałby Daisy, aż spróbowałaby chociaż kawałeczek. Powinnam skupiać całkowitą uwagę na teście, ale niedawno Lo poszedł na górę. Nic nie powiedział na temat swej rozmowy telefonicznej czy moich testów. Po prostu zniknął. Szybko rozwiązuję egzamin ze statystyk, nieświadomie przypominając sobie parę odpowiedzi z czasu, kiedy wcześniej zapamiętywałam je z Sebastianem. Kończę go w ciągu następnych piętnastu minut, zgadując dwie ostatnie odpowiedzi. Podręcznik był pomocny, lecz notatki Connora jeszcze lepsze. Siedział obok mnie i spisywał na kartce przykłady, które sprawiały, że trudniejsze pytania stały się o wiele łatwiejsze. Nie mogę przestać myśleć o Lo, który jest na górze. Izoluje się tylko wtedy, kiedy pije, a ponieważ prowadzi abstynencję nie jestem pewna, co oznacza samotny czas dla Lorena Hale’a. I tak się martwię. - Mogę zrobić sobie pięć minut przerwy? – pytam Connora. – Muszę porozmawiać z Lo. Sprawdza godzinę na zegarku, obliczając ile czasu potrzebuję, żeby skończyć wszystkie egzaminy na czas. – Masz dziesięć minut zanim po ciebie przyjdę. Więc, proszę, nie pozwól, żebym przyłapał was na cudzołożeniu. Cudzołożeniu. Uśmiecham się. Takie eleganckie słowo na pieprzenie. – Nie będziemy. Wbiegam na górę do mojej sypialni, zatrzymując się na moment przed drzwiami. Waham się z wejściem do środka. Może chce być sam, naprawdę sam. Ta myśl oblewa mnie chłodem i opuszczam rękę do klamki. Czy on powoli się ode mnie odsuwa? Czy o to chodzi? Prostuję się. Nie puszczę go tak łatwo. Otwieram drzwi i przygotowuję się na to, co mnie czeka. Lo siedzi przy biurku, przeglądając różne strony na komputerze. Siedzi do mnie plecami i widzę, że analizuje stronę biznesową. Gdy zamykam drzwi, obraca się na krześle i zauważając, że to ja, powraca do monitora. Te nonszalanckie zlekceważenie boli. Przed naszą kłótnią poprosiłby mnie o pomoc. Rozmawiałby ze mną o wszystkich swoich pomysłach. Przez wiele lat byłam jego przyjaciółką we wszystkim i niespodziewanie stałam się równie przydatna, co kurz na parapecie. - Nie powinnaś rozwiązywać egzaminów? – pyta. - Mam przerwę – odpowiadam, siadając na łóżku. Skupia się na komputerze. 328 | S t r o n a

Addicted for Now Czy on dojrzewa beze mnie? Moja najgorsza obawa być może staje się rzeczywistością. On jest silny, oddany i trzeźwy. Ja niezdrowa i walczę z uzależnieniem. Moja słabość go przerasta. Obciążam go. Jestem ciężarem. I tracę go. Tak jak straciłam wszystko inne. - Lo. – Staram się panować nad głosem. Tym razem obraca się do mnie twarzą, marszcząc czoło z niepokojem. Otwieram usta, czując ból w sercu. – Chcesz ze mną zerwać? - Co? – wydusza. - Po prostu… nigdy nie byliśmy tak długo skłóceni i nie wiem już, co sobie myślisz. – Moje niepewności wylewają się niczym z rozerwanej pinaty i bardzo chcę pozbierać te wszystkie cukierki, i wepchnąć je z powrotem do środka. - Lil – mówi, wstając. Podchodzi do mnie i kładzie dłonie na moich policzkach, patrząc na mnie z góry. – Nigdy więcej o to nie pytaj. – Głos ma cichy, ale wciąż ostry. - Nie miałabym ci tego za złe – mówię, wykręcając w dłoni jego koszulkę. – To znaczy próbowałabym cię zatrzymać, ale zrozumiałabym. Ty jesteś silny, a ja jestem… - bałaganem. Ściera kciukiem moje łzy. – Miałem odwyk – przypomina mi. – Dostałem wiele pomocy, Lil. Twoje uzależnienie różni się od mojego i otrzymujesz mniej wsparcia. Wiedziałem, że ja będę silny, a ty będziesz miała problemy. Tak po prostu jest. Jestem na to przygotowany. Nie odejdę. Nigdy, cholera, nie odejdę. Chcę się do niego przytulić, ale odsuwa się. – Lecz to nie daje ci prawa na wpadnięcie w stare nawyki. Dobrze? - Wiem. Wiem. – Bawię się palcami. – Jesteśmy nadal skłóceni? Zrozumiem, jeżeli nadal chcesz trwać w kłótni. Ale przepraszam. Przepraszam, że cię zawiodłam. – To nie całkiem prawda. Chyba po dzisiejszym dniu, zwłaszcza mojej rozmowie z Connorem, wiem, kogo najbardziej rozczarowuję. – Przepraszam, że zawiodłam samą siebie. Uśmiecha się leciutko. – Przyjmuję takie przeprosiny. Podnosi mnie w uścisku i obiecuję sobie, że postaram się mocniej. Nawet jeśli wszystko znowu zacznie wymykać mi się z rąk, to przypomnę sobie tę chwilę, ile czasu zajęło mi naprawienie tego, co poczyniłam źle. Nie chcę znowu rozpocząć tego błędnego koła. Chcę go przerwać. Chcę pokonać mój nałóg na dobre, nieważne czy zburzą mnie siły zewnętrzne. Tym razem mi się uda. Proszę, niech osiągnę ten cel.

329 | S t r o n a

Addicted for Now

{41} LOREN HALE Chciałbym móc pokazać Lily wyraźną drogę ku wyleczeniu, wskazówki z odwyku, gdzie wszyscy ci ludzie dzielili się swoimi niekończącymi się historiami – wszystko, co miałem, rzeczy, które czasami biorę za pewnik. Ale uzdrowienie z seksoholizmu jest subiektywne i osobiste. Nigdy nie będzie takie samo. Mogę tylko próbować trwać przy niej tak jak tylko mogę, szczególnie po wycieku. Wyrzuciłem wszystkie jej zabawki, nawet wibrator, który Ryke znalazł w wannie. Jest bez nich podenerwowana, ale to koc bezpieczeństwa, którego nie zamierzam już jej podawać. Lily pojękuje i opada na łóżko, okrywając brzuch dłońmi. – Jestem zapchana. Uśmiecham się. Zamówiłem trzy różne rodzaje makaronu i pizzy z miejscowej knajpy włoskiej i praktycznie wmusiłem w nią chleb czosnkowy. Świętowaliśmy koniec semestru. Oddała dziś wieczorem swoje egzaminy parę minut przed ostatecznym czasem. Poinformowała mnie o wydarzeniach dotyczących Sebastiana i Connora, i jestem z niej dumny, że podjęła właściwą decyzję. - Nazbyt zapchana na seks? – pytam. Ściągam koszulkę przez głowę i odrzucam na bok. Podpiera się na łokciach, wytrzeszczając oczy. – Ch-chcesz uprawiać ze mną seks? – Pyta, jakby nagle stała się zaraźliwa. Nie takiej reakcji się spodziewałem. Myślałem, że rzuci się na mnie i przejdzie do rzeczy, próbując dotknąć mojego kutasa przede mną. Ale nie rusza się z łóżka, podwijając pod siebie nogi. Już przebrała się w bluzkę od pidżamy – moją bluzkę – i widziałem, jak założyła parę majtek. Zwykle kładzie się do łóżka bez nich, sądząc, że łatwe wejście nakłoni mnie do przelecenia jej. Znam jej gierki. Dziś zamierzam uprawiać z nią seks. Po pierwsze, jestem napalony i naprawdę chciałbym przelecieć moją dziewczynę. Po drugie, wreszcie przyjąłem jej przeprosiny. Po trzecie, jutro widzi się ze swym nowym psychiatrą i obawiam się, że ten koleś zmusi ją do celibatu. Obrzucam ją spojrzeniem od stóp do głów i postanawiam trochę się z nią podrażnić. Poddanie się jest zbyt łatwe. – Masz rację, może nie powinniśmy. Byłaś niegrzeczna. – Po rozebraniu się do samych bokserek, wchodzę do łóżka, na którym leży nieruchomo. - Niegrzecznie dobra czy niegrzecznie niegrzeczna? – pyta. - To nie ma sensu – odpowiadam z uśmiechem. Sięgam do szafki nocnej i zamieram. W tej chwili sięgnąłbym po whisky. Lecz teraz pragnę tylko jednego. I nie jest tym alkohol. Otwieram szafkę i szukam kondoma. Gdy tylko Lily dostrzega małą paczuszkę, czołga się do mnie i wyciąga obie dłonie, jakby próbowała złapać deszcz. To więcej niż urocze. - A więc byłam niegrzecznie dobra – mówi mi. 330 | S t r o n a

Addicted for Now - Byłaś niegrzecznie niegrzeczna – odpieram, nie podając jej jeszcze prezerwatywy. – Czego nauczyłaś się w tym tygodniu? Opuszcza ręce. – Masturbacja nie jest dla mnie… nawet w bąbelkach. Ludzie w Princeton nienawidzą Yale i mój chłopak jest naprawdę seksowny, gdy broni mojego honoru. - Ludzie w Princeton nienawidzą Yale? – pytam skonsternowany. - Ta, ja też nie zrozumiałam. Wzrokiem podchwytuję jej pierścionek. W wannie wiedziałem, że kłamała o tym, że chciała zobaczyć czy diament zabarwi się na różowo, ale zastanawiam się czy naprawdę nie podoba jej się on. Widziałem tylko, jak patrzyła na niego z niesmakiem. - Wiesz co – mówię, biorąc ją za lewą rękę i pocieram kciukiem diament. Ona lekko sztywnieje. – Jeżeli ci się nie podoba, to zawsze mogę ci kupić nowy. Oświadczyny mogły być gówniane, ale zaręczyny są prawdziwe. Zabiera rękę i potrząsa głową. – Nie, jest dobrze. Dziewczyny dałyby się pociąć za taki pierścionek. - To że innym dziewczynom by się podobał nie znaczy, że i tobie musi. - Może to nie mój wymarzony pierścionek – przyznaje – ale chcę go zatrzymać. – Wskazuje moją drugą rękę, w której trzymam prezerwatywę. – Wróćmy do ważnych spraw. Nie oddaję jej paczki. Zamiast tego przyciskam wargi do jej ust, chwytając ją za tył głowy, żeby przybliżyć bardziej do siebie. Natychmiast się odwzajemnia i zarzuca mi na szyję ramiona. Moje usta stapiają się z wargami Lily, nasze języki ocierają o siebie i ssę jej dolną wargę. Pogłębia pocałunek, przesuwając ręce do góry i chwyta mnie za włosy. Całuje mnie wygłodniale, jakbym był jej pieprzonym kołem ratunkowym. Muszę się oderwać, żeby złapać powietrze. Sunie ustami po mojej szyi i kładzie dłoń na moich bokserkach, pociera mojego penisa. To zbyt przyjemne uczucie, żeby żądać od niej, by się zatrzymała. Wsuwam ręce pod jej workowatą koszulkę i odnajduję jej piersi, chwytam i masuję je w dłoniach, dopóki nie czuję jej sapnięcia wyduszonego w moją szyję. Jej ruchy zaczynają się nasilać i szarpie za moje bokserki, uwalniając mojego kutasa. Szlag by to. Szybko chwytam ją za ręce i odsuwam od mojego członka. Muszę wykorzystać całą swą kontrolę, żeby nie pozwolić jej na sprawienie mi przyjemności. Siedzi na kolanach, ale wyraźnie je rozchyliła i rzucam spojrzenie na miejsce między jej nogami. Widzę już wilgoć przesączającą się przez bawełniane majtki. Gdy znowu unoszę wzrok widzę, że ona nie oderwała ode mnie spojrzenia. - Nauczysz mnie jak być niegrzecznie dobrą?

331 | S t r o n a

Addicted for Now Chryste. Chcę się w tobie znaleźć. - To nie łatwe – mówię. - Proszę. Nigdy nie oddała kontroli podczas seksu. Nie w taki sposób. I sądzę, że to idealna pora na zrobienie czegoś, na co tyle czekała. Najszybciej jak mogę ściągam moją bieliznę i rzucam na podłogę. Wciąż opierając się o wezgłowie podnoszę z kołdry prezerwatywę i rozrywam ją zębami. Ona znowu wyciąga do mnie dłonie w tym słodkim geście. Nie mam w tej chwili tyle siły woli, żeby pozwolić jej na założenie mi jej bez wzięcia jej mocno i szybko. Więc ignoruję jej prośbę i dwoma szybkimi ruchami nakładam kondoma na mojego członka. Nic nie mówi, ale odsuwa się do tyłu i kładzie, czekając aż ją wezmę, jakbym to ja miał być na górze. Boże, uwielbiam ten fakt, że zaraz ją zaskoczę. - Nie tak – odzywam się i łapię ją za rękę, przysuwając z powrotem do siebie. Chwytam za jej lewą nogę i biodro, z łatwością unosząc ją na swoje kolana. Siada na mnie okrakiem i podpiera się rękoma na moim torsie. Otwiera szerzej oczy w szoku. - Ja… my… Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Powoli opuszcza głowę, aż jej spojrzenie pada na mojego kutasa, który znajduje się tuż przy jej cipce, czekając (dość niecierpliwie) żeby się w niej znaleźć. Spogląda znowu na mnie. – Czy to nie jest na czarnej liście? - Nie, skarbie. Marszczy brwi. – Myślisz, że skoro dr. Banning nie jest już moją terapeutką, to mogę zobaczyć tę listę? - Nawet, jeśli nie jest twoją terapeutką, to dalej będziemy jej przestrzegać – odpowiadam. Nie mam zamiaru pieprzyć całego tego postępu, którego dokonała. I kto wie, ile wytrwa jej nowy psychiatra? – Więc nie chcę, żebyś ją zobaczyła. – A przynajmniej nie teraz. Kiwa głową i wznosi się na kolanach, zachowując się jakby zamierzała wsunąć w siebie mojego penisa. Trzymam ją w talii, powstrzymując ją. Wygląda na zdezorientowaną i napalona część mnie także jest zdumiona. Dlaczego ja to, kurwa, przedłużam? - Jeżeli masz być na górze, to musimy ustalić zasady – mówię. - Och. - Mówiłaś, że chcesz być niegrzecznie dobra.

332 | S t r o n a

Addicted for Now - Bo chcę. – Dotyka mojej nagiej piersi i opuszcza wzrok na moje mięśnie brzucha. Zbyt cholernie łatwo robi się rozproszona. Unoszę jej brodę, jej spojrzenie znowu spotyka się z moim. – Nie ruszaj się. - Co? Zamiast odpowiedzieć, unoszę jej biodra i delikatnie ustawiam nad swoim penisem. Nadal ma na sobie majtki, ale odsuwam materiał na bok, kiedy zniżam ją na dół. Chwyta za moją szyję i wypuszcza urywany oddech, który szybko zamienia się w jęk. - Właśnie tak – mówię, opuszczając ją na siebie. Zamykam na chwilę oczy, pławiąc się w tej ciasnocie, nareszcie będąc wewnątrz niej… Gdy jestem już całkowicie w niej zanurzony, ona porusza biodrami, zaczyna się wiercić. Znowu łapię ją w pasie. – Nie ruszaj się. Dygocze na moje słowa. – Więc ty się ruszaj – prosi. - Robię wszystko we własnym, cholernie słodkim tempie – odpowiadam, sunąc dłonią pod jej koszulką, raz jeszcze zajmując się jej piersią. Wydaje długi jęk i opiera czoło na moim ramieniu, ale tym razem nie rusza biodrami. – Jakim cudem nie umierasz? Umieram. Ale zbyt bardzo chcę, żeby to trwało dłużej, by ot tak poddać się moim impulsom. - Lo, muszę dojść. - Chcesz dojść – odpieram. – Nie musisz tego zrobić. – Odnajduję ustami jej ucho i delikatnie ssę wrażliwą część. Umyka jej kolejny urywany oddech. - Czuję co innego. Unoszę jej koszulkę nad brzuch, ale nie chce wysunąć się z moich ramion, żeby pozwolić mi na ściągnięcie z niej materiału. – A ja chcę cię nagą, ale najwyraźniej nie wszyscy dostajemy tego, czego pragniemy. Przesuwa się trochę, trzepocząc powiekami, ale słabo unosi ramiona do góry. Ściągam bluzkę i kieruję spojrzenie na jej twarde sutki błagające o moją uwagę. Przesuwam językiem po małych pączkach, a ona zaczyna wariować. Moje ciało się rozpala, rozgrzewa w niezaprzeczalnej rozkoszy. Tym razem to ja jęczę, ale znowu udaje mi się ją zatrzymać. Łapię ją stanowczo za biodra, powodując, że nieruchomieje. Wykorzystuję okazję, żeby przesunąć ręce na jej tyłek i ścisnąć. - Jeżeli znowu się ruszysz – mówię – to poruszę się dwa razy, dojdę, a wtedy skończy się ten wieczór. – Układa usta w doskonałe „O” i potrząsa głową, jakbym właśnie ogłosił

333 | S t r o n a

Addicted for Now apokalipsę. – A teraz bądź niegrzecznie dobrą dziewczynką i nie ruszaj się, kiedy będę cię pieprzył. Jej głowa zmienia kurs i zaczyna nią potakiwać. Nie wspominam, że ja też nie mogę już dłużej uleżeć spokojnie. We wszystkim chodzi o wyobrażenie i ona musi myśleć, że mógłbym czekać wieczność, zagłębiając w niej swojego penisa. Po ostatnim pocałunku w usta, chwytam ją mocno za pośladki i unoszę biodra do góry. Lily wydaje najpiękniejszy dźwięk na świecie, jakbym uderzył w tysiąc nerwów. Robię to znowu, poruszam się w górę i w dół, w górę i w dół. Szybko i wolno. W górę i w dół. Sięgam penisem tak głęboko, że chwyta się mnie kurczowo, próbując utrzymać równowagę. Zabieram jedną rękę z jej bioder, żeby złapać ją za głowę, przybliżając do siebie jej usta. Całujemy się i pieprzymy, a kiedy jest już na skraju, muszę zwolnić, żeby nie doszła. Jęczy głośno, a mój oddech urywa się, kiedy staram się rozciągnąć to tak, jak tylko można. Po krótkiej chwili przylega wargami do mojej szyi, nie mając na tyle energii, żeby powędrować do mych ust. – Proszę – błaga głosem pełnym czystej żądzy. – Proszęproszęproszę. – Całuje mój obojczyk i wtedy następuje koniec. Chwytam w dłonie jej biodra i zaczynam wbijać się w nią tak twardo i szybko, że zaczyna krzyczeć. Uderzają w nią fale rozkoszy, które zaraz przenoszą się na mnie. Trzyma mnie za włosy, talię, ramiona, uda, wszystko, co pomogłoby jej w utrzymaniu równowagi, gdy obezwładnia ją orgazm. Opada na moje ciało i powoli wysuwam się z niej. Ogarnia mnie wyczerpanie i wiem, że to ta trudna część. Chcę, żeby była zaspokojona; chcę, żeby jeden, długi, szorstki seks wystarczał. Wiem, że pewnego dnia do tego dojdziemy. Ale ten dzień nie jest dzisiaj. Już zsuwa się z mojego ciała i kuca obok mnie. Spoglądam na zegarek i oceniam, ile zostało nam czasu, a wtedy czuje jak bierze w ręce mojego penisa. Jedną ręką odsuwam włosy z jej twarzy i obejmuje ustami mojego kutasa. Mój oddech się uspokaja, kiedy patrzę, jak sunie językiem po główce i liże całą długość wzwodu. To seksowne, jak cholera. Zamykam oczy i odprężam się. Dotyka mojego kutasa z idealną ilością siły, wiedząc gdzie ssać. I nie trwa długo, kiedy znowu jestem twardy jak skała. Jej ruchy stają się szybsze i bardziej zdeterminowane. Nawet przytrzymuję jej głowę, kiedy otula wargami mojego długiego penisa. Unosi na mnie te sarnie oczy… i ma w ustach całego mnie. Właśnie to podnieca mnie najbardziej. Znowu zaczyna poruszać się w górę i w dół i muszę ją odsunąć. – Ale chcę, żebyś doszedł w moich ustach – mówi. Na litość boską. Wcale tego nie ułatwia. - Cóż, a ja chcę dojść w tobie – odparowuję. – Widzę, że mamy kłopotliwe położenie. Może rzucimy monetą? 334 | S t r o n a

Addicted for Now - Nie! Uśmiecham się. – Tak właśnie myślałem. – Obracam ją na plecy i wsuwam dłoń pomiędzy jej nogi, odczuwając jak bardzo jest mokra. Wiem, że wciąż jest na tabletkach, więc nie szukam kolejnej prezerwatywy. Chcę zalać ją moją spermą, pozostawić w niej ślad po sobie na cały tydzień. Pochylam się nad jej ciałem, wpatrując się w jej oczy. Patrzy na mnie, jakbym był jedynym mężczyzną na świecie, jakby mogła zostać w tym łóżku na zawsze. Mamy jeszcze dziesięć minut i na tym koniec, ale nie sądzę, żeby liczyła czas. Jeżeli jej nowy psychiatra zmusi ją do celibatu i to ostatni raz, kiedy możemy się pieprzyć, to sprawię, że będzie warto. Sprawię, że zapamięta każdy ruch i szczegół. Sprawię, że ten raz będzie niezapomniany.

335 | S t r o n a

Addicted for Now

{42} LOREN HALE Wiele może się wydarzyć w ciągu jednego miesiąca. Lily cudem zdała wszystkie egzaminy oraz zajęcia, co oznacza, że w przyszłym roku pójdzie do Princeton, jako seniorka. Ma w tyle tylko jeden semestr. Awaryjna nauka Connora pewnie miała swoją część w jej sukcesie. Lato zrobiło się upalne i pod koniec czerwca wszyscy po cichu modlimy się o deszcz. Teraz już tylko potrafię przewidywać pogodę. Sądziłem, że cztery tygodnie wystarczą, aby odwieść media i abyśmy wrócili do jako tako normalnego życia. Prasa może i jest trochę mniej wygłodniała, ale przed bramą naszego domu wciąż stoją auta, z których pstrykają nam zdjęcia, ilekroć gdzieś wyjdziemy. Wtorki i czwartki są najgorsze. Siedzimy w narożnym gabinecie nowojorskiego wieżowca i dr. Oliver Evans posyła mi opatentowany grymas niezadowolenia pt. „nie powinno ci tu być”. Nie ufałem Lily na tyle, żeby spotkała się z nowym męskim terapeutą od seksoholizmu, więc naturalnie poszedłem razem z nią na pierwsze spotkanie. Teorie Olivera na temat seksoholizmu różnią się o sto osiemdziesiąt stopni od teorii Allison i nasze pierwsze spotkanie nie poszło zbyt dobrze. Niemal walnąłem tego gościa i od razu potem wyszedłem. Ale Lily uparła się, żeby zadowolić swych rodziców i naprawić wszystko w swojej rodzinie. Chciała wrócić na te cotygodniowe wizyty i jedyny sposób, żebym spał spokojnie w nocy to taki, żebym jej towarzyszył. Zatem Oliver gapi się na mnie, jakbym działał mu na ostatni psychiatryczny nerw. Ma jakieś czterdzieści parę lat, ciemnobrązowe włosy oraz prostokątne okulary, które sprawiają, że wygląda bardziej na mysz niż bystrzaka. - Minęły cztery tygodnie – przypominam mu. – Myślałem, że już się zaprzyjaźniliśmy, Oliverze. Wyczuwa mój sarkazm i zapisuje coś w swoim notesiku. To nie jest terapia dla par. Powinna dotyczyć jedynie Lily, ale często zaczyna coś pisać, ilekroć się odzywam. Myśli, że to mnie wkurza, ale mam tylko nadzieję, że dostanie skurczu ręki. - Lily, jak ci idzie powstrzymywanie się od seksu? Miesiąc to kamień milowy dla seksoholiczki. Powinnaś być z siebie dumna. Zakłada ręce na kolanach. – Jest dobrze. Było dobrze. Przez pierwszych parę tygodni naprawdę wierzyłem, że uda się ta zasada zero-seksu. Ale w trzecim tygodniu wierciła się, jak cholera. Nie pozwalała, żebym spał obok 336 | S t r o n a

Addicted for Now niej i wzdrygała się, kiedy tylko ktoś jej dotknął – nie tylko ja. Co kiedyś było wstrzymywaniem się od seksu zamieniło się we wstrzymywanie się od dotyku. Wyczułem, jak oddala się ode mnie i wszystkich wkoło. Nie opuszczała domu, nie wykonywała normalnych czynności. Zatem zakończyłem ten eksperyment i nie dlatego, że byłem napalony. Wiedziałem, że tracę najlepszą przyjaciółkę. Wyraziłem Oliverowi swoje obawy, kiedy po raz pierwszy cofnęła się od mojej ręki. Po prostu chciałem spleść z nią palce, a ona schowała się w sobie, jakbym był potworem pod jej łóżkiem. Powiedział, że to naturalne. Że wraca do normy. Nie wiem, w jakiej normie żyje ten gość, ale normalni ludzie nie krzywią się, kiedy trzymają się za ręce. Przecież nie prosiłem, żeby zrobiła mi loda. Więc zawarłem z Lily umowę. Chce zadowalać rodziców, dobra. Ale nie będziemy słuchać porady tego kutasa. - Normalne jest, że dewiantka, taka jak ty, tęskni za seksem. Często nazywa ją dewiantką. Wkurza mnie to i spędzę dwadzieścia minut po tym spotkaniu na podawaniu jej wszystkich powodów, że nią nie jest. - Rzeczywiście brakuje mi go – kłamie. – Brakuje mi tego uczucia. – Odczuwała je całkiem dobrze zeszłej nocy. Doszła tak mocno, że po wszystkim wybuchła śmiechem. Próbowaliśmy przez krótki czas celibatu. Nie zadziałało i nie mamy więcej co jeśli. Nareszcie odnajdujemy swój grunt w intymności i jedyną naszą przeszkodą jest ten facet. - Nie możesz za nim tęsknić, Lily – mówi do niej. – Im bardziej rozmyślasz nad swymi zboczonymi fantazjami, tym bardziej cofasz się do swojej dewiacyjności. Teraz jesteś tylko dziwką, ale jeśli pozwolisz na kontynuowanie tego cyklu, to staniesz się czymś gorszym. Pedofilem. Seksualną przestępczynią. Lily obraca głowę w moim kierunku i ściska moją dłoń, błagając mnie w milczeniu, żebym nie wybuchł. To nie pierwszy raz, kiedy nazwał ją przyszłym pedofilem. - Daj mi chwilkę, kiedy pozbieram narzędzia. – Wstaje i zaczyna szperać w swojej szafie. Cholera. Dlatego nie chcę, żeby ona tutaj zostawała. Muszę mieć błagające spojrzenie, ponieważ mówi do mnie: - Nic się nie dzieje. Nie możemy wyjść. - Właściwie to możemy – odpieram. – Tam są drzwi. Pieprzyć fundusz. - Nie chodzi o fundusz. – Wiem. Próbuje naprawić wszystkie szkody, które spowodowała. Nawet odnawia więź ze swoim ojcem. Nadal nie chodzimy na niedzielne drugie śniadania, ale dzwoni do niej po posiłku, żeby nadrobić zaległości. 337 | S t r o n a

Addicted for Now Jej matka to inna historia. Lily ściska moją rękę i patrzę na nasze splecione palce. W zeszłym tygodniu nie bylibyśmy w stanie tego robić. W zeszłym tygodniu wybuchłaby płaczem zanim pozwoliłaby na to, bym jej dotknął. - Po prostu mi zaufaj. To jak zabawa – mówi. Mrużę oczy. – Zabawa, w której jesteś poddawana wstrząsom, bo to fajne? – Wydaję drwiące sapnięcie. – Kręci cię BDSM i nic mi nie powiedziałaś? Uderza mnie w ramię i chwytam ją za nadgarstek, przyciągając do pocałunku. Będzie go potrzebować.

338 | S t r o n a

Addicted for Now

{43} LILY CALLOWAY - Co mówiłem o całowaniu i dotykaniu się podczas naszych sesji? – pyta ze złością dr. Evans. Staram się ukryć uśmiech, kiedy odrywam się od Lo. – Przepraszam. – Nie czuję się skruszona. Jestem tutaj tylko ze względu na rodziców. Nie wierzę już w metody dr. Evansa i staram się nie brać jego słów do serca. Ale zbroja, którą sobie buduję nadal ma kilka szczelin. Tak jak teraz. Dr. Evans trzyma małe elektryczne pudełko i mam nagłą chęć zwymiotowania na jego obrzydliwy dywan. Przykleja dwie elektrody do wnętrza mojego nadgarstka, po czym podaje mi pudełko. Układam je na kolanach i obracam gałką na najmniejszy poziom wstrząsu. - Myślę, że dziś możesz pójść wyżej. - Ona nie chce – wtrąca Lo. - Pamiętaj, Lorenie, że to mój gabinet. Mogę cię stąd wyprowadzić, jeżeli będę miał wrażenie, iż utrudniasz leczenie mojej pacjentki. - W porządku – mówię szybko i przekręcam gałkę o parę kresek. Szkoda, że nie mam pilota. To urządzenie leży w spoconych łapskach dr. Evansa, dowódcy tych tortur. - Pozwolę ci wybrać, co byś chciała dziś spróbować. Fantazje czy porno. - Porno. – Zmuszenie do wyznania na głos swoich fantazji jest niesamowicie żenujące i razi mnie prądem częściej, kiedy zaczynam opisywać pozycje i części ciała. - Może jednak oba. – Sięga do swojego biurka, wyciąga czasopismo i przysuwa do mnie. Kładę magazyn na podparciu między Lo i mną, a potem otwieram go, już znając ogólną zasadę. Nagie kobiety mnie nie podniecają, ale fotografie z parami tak. Gdy tylko zerkam na zdjęcie – Buzzzzz! – prąd rozchodzi się w górę mojego nadgarstka i ramienia. Wypuszczam krótki oddech i ściskam rękę. Lo pociera mnie po plecach i kolejny wstrząs potrząsa mym nadgarstkiem. Dygocze mi dłoń. - Co, u diabła?! – krzyczy Lo. Dr. Evans ignoruje teraz Lo. – Patrz na zdjęcia, Lily i opisz fantazję, którą byś sobie stworzyła, gdybyś oglądała je w samotności. Instynktownie zerkam na Lo, biorąc pod uwagę, że znajdowałby się w mojej fantazji, a to jest zła reakcja. Przez moją rękę znowu przepływa prąd i staram się trzymać ramię nieruchomo, żeby Lo tego nie zauważył. Ale oddycha ciężko obok mnie, zmuszając się do siedzenia i nie rzucenia się do gardła dr. Evansowi. 339 | S t r o n a

Addicted for Now - Loren, możesz przenieść się na inne krzesło. – Dr. Evans wskazuje na fotel w kącie, tak daleko ode mnie jak to możliwe. Lo otwiera usta i muszę mu przerwać. Ostatnim razem powiedział dr. Evansowi, żeby mu obciągnął i nie jestem pewna czy skończy się to dobrze za drugim razem. – Nic się nie dzieje. Nawet go nie widzę – rzucam szybko, skupiając się znowu na zdjęciach. Buzzzz! Wzdrygam się. Co takiego zrobiłam? Zaczynam myśleć, że dr. Evans po prostu lubi naciskać ten mały guziczek. - Znajdź zdjęcie, które jest dla ciebie szczególnie podniecające. Przeglądam magazyn, omijając wszystkie wielkie biusty i waginy, ale zero szczęścia. Naprawdę nie robią świerszczyków dla kobiet. – Nic? - W internecie jest lepszy wybór – przyznaję, wciąż szukając bez celu. - A więc użyj tego. – Wyciąga do mnie tablet elektryczny. Nie przeglądałam internetu, odkąd Lo mi tego zakazał i brak pokusy był przyjemny. Łatwiej mi się bez tego żyje. Wymieniam czasopismo na tablet i wchodzę na Tumblra. To co innego niż przeglądanie czasopisma. Może dlatego, że to była podstawa mojej rutyny. Nie oglądałam świerszczyków od liceum. Fakt, że dr. Evans przygląda mi się, jak to robię jest lekko osobisty. - Znajdź fotografię i opisz fantazję. Nie chcę tego, ale przypominam sobie, że moi rodzice radzą sobie z o wiele trudniejszymi sprawami. Weź się w garść, Lily. Szybko ląduję na zdjęciu, które sprawia, że wiercę się lekko na krześle. Czuję uszczypnięcie w nadgarstku. Kurwa. Krzywię się, a Lo wyciąga szyję, żeby spojrzeć na tablet. - Mów – ponagla dr. Evans. To gif z dziewczyną bez spodni (ani bielizny) i w pełni ubranym facetem. Widać tylko tułów pary, ale facet przesuwa dłonią między jej nogami. – Moja fantazja? – pytam, chcąc uniknąć tej części. - Tak, co sobie wyobrażasz, kiedy patrzysz na to zdjęcie. - Lo – mówię – robiącego to ze mną, a potem może wsadziłby palce… w…. – Buzz! Buzzz! Buzzzz! – Skurczybyk – przeklinam pod nosem i zaciskam powieki. - Spokojnie, Oliver – upomina go z pogardą Lo. - Znajdź inne, Lily. 340 | S t r o n a

Addicted for Now Przewijam tablet i znajduję zdjęcie naoliwionych pośladków dziewczyny, ale duże męskie dłonie masują jej tyłek i zbliżają się coraz bliżej do jej łechtaczki. Cholera jasna. Buzz! Wstrząs nie odwraca moich myśli od wyobrażania sobie, jak Lo masuje mnie w ten sposób. Może przyjdą mu do głowy jakieś pomysły po tej sesji. Może warto pocierpieć. Ale kiedy dr. Evans znowu razi mnie prądem, wszystkie moje myśli stapiają się we wstyd. Chyba nie powinnam tego pragnąć. Dr. Evans zwiększa moje obawy, mówiąc: Starasz się przestać być dewiantką. To jest złe. – Razi mnie jeszcze raz i krzywię się z bólu. – Zrozum, iż próbujemy powiązać te zdjęcia z negatywnymi bodźcami. Powinnaś sięgnąć punktu, gdzie te zdjęcia nie będą cię już podniecać. Wytrząśniemy z ciebie tę dziwkę, w ten czy inny sposób. Rzucam Lo kolejne spojrzenie, ale zaciska usta w obrzydzeniu i ściska podparcie z białymi knykciami. Zegar tyka powoli. Mamy jeszcze godzinę. *** Moją ulubioną częścią terapii jest powrót do domu. Chociaż czuję się, jakbym znajdowała się milion stopni pod morzem, to Lo ani razu nie milknie. Wciąga mnie z powrotem na powierzchnię. Przyciskam czoło do zaparowanego okna, deszcz uderza o szkło. Po czterech tygodniach suszy, ulewa wydaje się niemal być snem. Lo włącza wycieraczki i nawiguje drogą. – Na następnej sesji nazwę go dziwką – mówi mi Lo. – Dam mu posmak jego własnego popieprzonego leku. – Wciąż rzuca mi zmartwione spojrzenia. - Zjedziesz z drogi – mówię. - Jesteś jakaś cicha. – Wjeżdża na autostradę. - Po prostu myślę. - O tym, że dr. Oliver Evans nie ma czasopism pornograficznych dla kobiet? Kurwa, czemu on ci dawał świerszczyki dla facetów? Choć to było daleko od moich myśli, to z radością wezmę tę przynętę. Uśmiecham się i odwracam się całym ciałem do Lo. – Pamiętasz ósmą klasę, kiedy kupowałeś mi czasopisma i wyrywałeś wszystkie strony, na których były tylko kobiece części ciała? Śmieje się. – To nie było takie bezinteresowne. Sądziłem, że im bardziej będziesz się masturbować, to tym mniej będziesz uprawiać seksu z facetami. - Huh… - To chyba ma jakiś sens. – Wiedziałeś, że wyrzucałam twoje butelki Everclear? – wyznaję z uśmiechem. Alkohol był tak silny, iż Lo przerażał mnie, ilekroć wyciągał tę 341 | S t r o n a

Addicted for Now butelkę z szafki. Chyba za bardzo się bałam zniszczyć nasz system, żeby mu o tym powiedzieć, więc dokonałam drugiej najlepszej rzeczy. - Zawsze myślałem, że po prostu nie pamiętałem, że je piłem. Miło wiedzieć, że opiekowaliśmy się sobą nawzajem, nawet jeśli wyglądało to tak, jakbyśmy wszystko mieli w dupie. – Nigdy ci nie powiedziałam – mówię miękko – ale zawsze martwiłam się o twoje zdrowie. O twoją wątrobę… - Zwykle nie rozmawiamy o ryzyku, a przynajmniej wcześniej nigdy tego nie robiliśmy. Ale w jakiś sposób połączenie się przeciwko diabelskiemu dr. Terapia Szokowa przybliżyło nas w całkiem inny sposób. Wypuszcza długi oddech. – Wiem o tym, Lil. I to jeden z powodów, dla których nie mogę już więcej pić. Marszczę brwi. – Co masz na myśli? - Musimy brać te wszystkie medyczne testy na odwyku i lekarze powiedzieli mi wprost, że jeśli nie zszedłbym z tamtej drogi, to mógłbym poważnie uszkodzić wątrobę. Nagle zaczyna mnie piec w oczach, gromadzą się ciche łzy. – Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś? - Ponieważ wiedziałem, że się zdenerwujesz i pewnie będziesz obwiniać siebie – odpowiada – a to nie twoja wina. – Zerka na mnie i wraca spojrzeniem na drogę. – Lil, proszę cię, nie płacz. To naprawdę nie twoja wina i nic mi nie jest. Wszystko ze mną dobrze. - Ale mogło być inaczej. – Ocieram oczy, potrząsając głową. – I jak możesz mówić, że to nie moja wina, Lo? Pozwalałam ci na picie całe nasze życie. Powinnam była… - No co? – pyta szorstko. – Co mogłabyś zrobić? Kazać mi przestać? Nie zrobiłbym tego. Fizycznie zabrałabyś mi alkohol? Znienawidziłbym cię. Wypaplała wszystko mojemu ojcu? Gówno by to go obeszło. Jedyną osobą, która mogła mnie powstrzymać byłem ja. - Mogłam coś zrobić. – Nie mogę sobie tu siedzieć i zachowywać się, jakby nic z tego nie było moją winą. Czasami zaopatrywałam go w alkohol. Ułatwiłam mu życie z nałogiem. - Zrobiłaś coś. Byłaś przy mnie, kiedy nie było nikogo innego. – Zjeżdża w jakąś ulicę i zakręca za światłami, kiedy słońce powoli znika za horyzontem. – I Lil… - Krótko patrzy mi w oczy. – Jeżeli zamierzasz się obwiniać o nakręcanie mojego nałogu, to i ja muszę wziąć winę za nakręcanie twojego. - To nie to samo. Twoje uzależnienie może cię zabić. - A ci mężczyźni, z którymi sypiałaś nie mogli cię pobić? Nie mogłaś zarazić się chorobą weneryczną albo HIV? Pozwoliłem ci ryzykować, a ty mnie. – Skręca ostro w lewo i opieram się o drzwi. – Może powiemy, że jest kwita? A potem zawrzemy pakt, żeby nigdy więcej tego nie robić. - Dobrze – mówię. – Uściśniemy dłoń? 342 | S t r o n a

Addicted for Now Unosi łobuzersko usta. – Możemy zrobić coś lepszego. Czy on myśli o tym, co ja? – Na przykład… Śmieje się. – No widziałem, jak wpatrywałaś się w te zdjęcie z masażem. Ooooooo. Tak. Nie. Chwila. – Nie powinniśmy. Ściąga brwi w twardą linię, ale nie odrywa spojrzenia od drogi, kiedy deszcz zaczyna mocniej padać. – Czemu nie? I lepiej ostrożnie dobierz słowa. Jeżeli odpowiedź zacznie się albo skończy na imieniu Oliver Evans, to katapultuję się z tego siedzenia. - To dewiacyjne. Lo wydaje długi jęk. – Błagam, na miłość, kurwa, boską, nigdy więcej nie wypowiadaj tego słowa. - No bo takie jest. - Jedyną dewiacyjną rzeczą jest to, przez co przeprowadza cię ten psychiatra. Nie powinnaś być rażona prądem za bycie podnieconą tymi zdjęciami. Ja robię się napalony, patrząc na nie. Marszczę brwi. – Serio? - Tak! – mówi, śmiejąc się lekko. – Jak każdy człowiek, Lil. Nawet gdybym uważał, że terapia wyobrażeniowo-awersyjna jest etyczna, a tak nie uważam, to polecałbym ją ludziom, którzy patrzą na te zdjęcia z brutalnymi myślami. Na przykład gwałt czy molestowanie dziecka. Nie jesteś pedofilem. Dobija mnie fakt, że on cię tak traktuje. Patrzę jak deszcz rozbija się o moje okno, kiedy nad tym myślę. Bycie podnieconą tymi zdjęciami nie jest dziwne, ale kompulsywne nadużywanie porno jest niewłaściwe. To brzmi odpowiednio. - Hej – mówi Lo, pragnąc mojej uwagi. Obracam się do niego i rzuca mi twarde spojrzenie, przenosząc spojrzenie z drogi na mnie. – Jeżeli te metody terapeutyczne mieszają ci w głowie, to musisz przestać. - Nic mi nie jest, szczerze. Rozmowa z tobą pomaga. Chwyta mnie za rękę i całuje w nią. - Więc odbyliśmy swoje konferencje prasowe, przeprosiliśmy publicznie – wyliczam. – Widuję nowego psychiatrę. Został nam tylko ślub, a wtedy odzyskam fundusz powierniczy. Rodzice powinni mi w pełni wybaczyć i wszystko wróci do normy… albo takiej normy, jak tylko można. – Raz w tygodniu dzwoni do mnie ojciec, by nadrobić zaległości. Nawet powiedział, że jest ze mnie dumny, iż spotykam się z tym psychiatrą. Po tym wszystkim, co zrobiłam jego firmie, fakt iż powiedział mi, że jest dumny wystarczył by wywołać łzy szczęścia. Nie mogę tego zepsuć. 343 | S t r o n a

Addicted for Now Mojej matki nie da się tak łatwo przekonać i wiem, że nie będzie w pełni zadowolona aż do ślubu. Nie mogę sobie pozwolić na kolejne potknięcie. - Co jeśli tego nie zrobią? – pyta cicho Lo. - Co? - Pomyślałaś kiedyś, że może, nawet po tym jak to wszystko zrobisz, że twoja matka nadal ci nie przebaczy? Potrząsam głową, nie chcąc wierzyć, że mogłaby być tak okrutna. – Musi. Ale sposób w jaki Lo wpatruje się w drogę, jakby widział zimniejszą przyszłość od tego ciepła, które zaplanowałam, sprawia, że się martwię.

344 | S t r o n a

Addicted for Now

{44} LOREN HALE Niektóre dni są trudniejsze od reszty. Są dni, kiedy nawet nie myślę o alkoholu, a potem dni, kiedy mój mózg krąży jedynie wokół picia. Dzisiaj myślę tylko o mojej matce. Prawdziwej matce. Emily Moore. Po tym jak ojciec podał mi jej adres, często wyobrażam sobie jej dom, to jak wygląda, jej życie beze mnie. Wiem na pewno, że jest zastępczą nauczycielką w Maine. Ma męża. Dwójkę dzieci. Gdy byłem mały, przygotowywałem sobie w głowie tę samą konfrontację. Stałem u progu domu mojej biologicznej matki. Pytam ją dlaczego mnie nie chciała, dlaczego nigdy nie zadzwoniła ani nie zostawiła listu. Ale w głowie miałem Sarę Hale – a nie tę Emily Moore. Imię się zmieniło, ale nie moje pytania. Muszę tylko wymyślić, kiedy pojechać i kogo ze sobą zabrać. Może Ryke’a albo Lily, ale żadne z nich nie wie, iż rozmyślam o podróży do Maine. Ryke będzie dezaprobował, myśląc, że jeszcze bardziej zagłębiam się w świat ojca. Więc jestem bardziej chętny na podróż z Lily. Ale nie mogę dziś poznać Emily, nawet gdybym chciał. Ryke chce mnie nauczyć wspinaczki. Nie na siłowni. Na prawdziwej cholernej górze. Musiałem zapytać czy będziemy używać lin i szelek – biorąc pod uwagę, że ten facet wspina się bez niczego (jest na tyle głupi, żeby wchodzić na górę samymi rękami, nogami i z odrobiną kredy). Zamierzamy wspinać się w normalny, rozsądny sposób. On może sobie udawać Spider-Mana, kiedy nie będę patrzył. Nie mogę wyjść, dopóki nie skończę przeglądać porannej poczty razem z Rose. Stół kuchenny jest pełen listów, szarych kopert i małych paczuszek. Paparazzi sprzedali zdjęcia Lily kupującej tampony w spożywczaku. To śmieszne. I jej poczta „od fanów” wzrasta z każdym nowym nagłówkiem na okładce pisma plotkarskiego. Większość listów wysyłają staruchy, które myślą, że im odpisze albo spotka się gdzieś na szybki numerek. Tak ostatnio się dzieje. Ludzie są zachłanni, jak cholera. Myślałem, że tamten facet w Princeton to czysty pech, ale wielu facetów uważa, że Lily pragnie tylko seksu, nawet od nich, tylko dlatego, że jest uzależniona. I próbują sami sobie go od niej dostać. Jakby miała teraz przyklejony do ciała znak „otwarta przez dwadzieścia cztery godziny na dobę”. I nie ma sposobu, żeby obrócić go na „zamknięte”, chociaż wiem, że tego chce. Dzięki Bogu, że ma ochroniarza. Otwieram parę listów i niemal rzygam na widok jąder jakiegoś gościa. - Ten poszatkuj dwa razy – mówię Rose, wrzucając zdjęcie do jej sterty. Obok jej stóp mruczy niszczarka, kiedy karmi maszynę coraz większą ilością kartek. 345 | S t r o n a

Addicted for Now Spogląda na zdjęcie, obraca je i prycha głośno. – Będę o tobie myślał, kiedy będziesz się dotykać – czyta. – Nie podzielamy pana sentymentów, panie Gordon. - Ten facet żyje w więzieniu stanowym. Cholernie fantastycznie. – Rzucam jej kolejny list i rozrywam paczkę nożem. Naprawdę chciałbym, żebyśmy nie musieli przeglądać tej poczty. Wolałbym spalić to wszystko bez oglądania, ale niektórzy ludzie wysyłają kasę. Czasami, jako kawał, a czasami myślę, iż szczerze sądzą, że Lily prześpi się z nimi za pieniądze. Rose, Lily i ja zgodziliśmy się zbierać pieniądze i przeznaczyć je na schronisko dla kobiet w mieście. Przynajmniej ktoś będzie miał z tego zysk. Zatem Rose i ja spędzamy cały poranek na rozrywaniu, strzępieniu, szatkowaniu. Dołączyłaby do nas Lily, ale razem z Rose próbujemy ochronić ją przed jajami pana Gordona i innymi. Jednego dnia Lily przypadkowo otworzyła jeden list z dołączonymi zdjęciami i wytrzeszczyła oczy w przerażeniu, jakby tamta osoba była bliska włamania się do naszego domu, żeby ją zgwałcić. Też myślałem o tej możliwości, dlatego zainstalowałem lepszy system ochrony. Lil tego nie przyznaje, ale widzimy z Rose, iż boi się opuścić dom. Rzadko kiedy wychodzi, a kiedy już to robi, to zwykle po dłuższym błaganiu. Lily zaakceptowała mój przesiew poczty z Rose, nazywając to także naszym „czasem nawiązywania więzi”. Nie jestem największym fanem Rose, nawet po tej katastrofie z mediami. Ale kiedyś mroźna relacja, rozpoczęła zaskakujący odwilż. - Skoro teraz muszę chodzić na spotkania biznesowe – mówię – będę potrzebował jakichś codziennych garniturów. Nadal masz te czarne z twojej męskiej kolekcji, prawda? Nieruchomieje, a niszczarka przestaje warczeć. – Nie musisz mi pomagać, Lorenie. Nie potrzebuję twojej dobroczynności. – W ciągu jednego miesiąca Rose straciła niemal wszystkich inwestorów, których miała w Calloway Couture. Został tylko jeden z czystej lojalności. Wywracam oczami. – Żadna dobroczynność. Potrzebuję garniturów. A kiedy zwolniłaś pewną osobę, to twoje nie są już takie obrzydliwe. – Nie mogę wypowiedzieć imienia Sebastiana, chyba że chcę zostać zaatakowany furią. - Rzeczywiście miał okropny gust – mówi, sznurując usta. Gdy tylko Rose wyrzuciła tego faceta ze swojego życia, zrobił sobie zdjęcie dla Rich Kids na Instagramie i nazwał ją cipą. Jeśli choćby wydukasz jego imię, to zaraz wygląda jakby miała rzucić się po nożyce do cięcia jaj. Rose przygląda się mojemu obecnemu ubiorowi. Czarna koszulka z dekoltem w serek i znoszone dżinsy Diesel. – Chodzisz tak ubrany do swojego biura – przypomina. – Po co ci potrzebne garnitury?

346 | S t r o n a

Addicted for Now - Mam cotygodniowe spotkania z ojcem. Jeżeli pokażę się w tym, to będę słuchał narzekań do końca życia. Prowadzenie własnej firmy przeraża mnie. Nie chcę wlewać w nią serca i duszy, żeby potem to wszystko poszło na marne. To przez co przechodzi Rose – jest cholernie do bani. Może dlatego właśnie przez wszystkie te lata wolałem apatię. Nie zostaniesz skrzywdzony, jeśli nie będziesz miał nic do stracenia. Rozmyśla nad moją propozycją, po czym znowu zaczyna zapychać niszczarkę. Z pomrukiem wraca do życia. – Dobra, ale musisz płacić pełną cenę. Śmieję się. – Żadnych rodzinnych rabatów? Będę twoim szwagrem. - Niechętnie – odpowiada z lodowatym spojrzeniem. Jezu Chryste. Nigdy o tym nie zapomni. Obwiniam Connora. Jakimś cudem zmusił mnie do wyjawienia moich prawdziwych uczuć co do ślubu. Przyznałem, że nie chcę żenić się z Lily, a przynajmniej nie w taki sposób. Chcę zrobić to na naszych warunkach. A Rose zamieniła to w nie chcę się z nią żenić w ogóle. Gdybym mógł, to byłbym zaręczony przez pięć lat. Byłaby moją narzeczoną i hajtnęlibyśmy się, kiedy oboje bylibyśmy zdrowi i zakochani. Ale nie czeka nas taka przyszłość, więc przestaję próbować sobie ją wyobrazić. Urywam tę rozmowę, otwierając małą paczkę. Wczoraj popełniłem błąd, sięgając na ślepo do pudełka. Nigdy, przenigdy więcej nie chcę dotknąć spermy innego faceta. Rose nie mogła przestać się śmiać, kiedy moczyłem ręce w płynie dezynfekującym przez pół godziny. Wyrzucam zawartość na serwetę stołu. Moim oczom ukazuje się jasnoróżowy kutas. Bez dotykania wsuwam dildo do torby na śmieci. W następnym pudełku znajduje się drogo wyglądający wibrator, nowiuteńki, jeszcze w oryginalnym opakowaniu. Zostawiam go na stole, czytając kartkę. A wtedy ze schodów dobiega podekscytowany pisk. Lily zbiega na dół, wpatrując się radośnie w wibratora. Chwytam ją w talii nim zdąży dotknąć tego. Pokazuje na opakowanie. – To jest nowe! - Mam tego świadomość – mówię. – I tak nie możesz tego mieć. Wykręca szyję. – To Zell500. Luksusowa marka. Nie możesz go wyrzucić. – Otwiera szeroko oczy. – Toż to świętokradztwo. Jestem skuszony odczytać jej kartkę: Piękna zabawka dla twojej pięknej cipki, moja śliczna Lily. To cholernie dziwaczne i wiem, że to ją powstrzyma. Ale nie chcę jej straszyć. Właśnie tego próbujemy uniknąć.

347 | S t r o n a

Addicted for Now - To wibrator, Lily – odzywa się Rose – a nie Święty Graal. Posyłam Rose uśmiech. – Więc ty go nie chcesz? Przeszywa mnie spojrzeniem, jakby była gotowa wsadzić mnie do niszczarki. Tłumię większy uśmiech i zwracam się do Lily. – Wybacz, skarbie. Idzie do śmietnika. Poddaje się całkiem łatwo. Odrywam się od niej i wrzucam wibrator do śmietnika, razem z innymi. Otwierają się drzwi wejściowe i do kuchni wchodzi Ryke, trzymając dwa wielkie wazony, a o jego twarz ocierają się białe lilie. Gdy tylko Lily zauważa kwiaty, chowa się za moimi plecami i ściska moją koszulkę – jakby ten kto wysłał aranżacje kwiatowe miał zaraz wyskoczyć z wazonu i przybrać ludzkie rozmiary. - Stały przy bramie – mówi Ryke. – Zostawiłbym je, ale paparazzi próbowali zrobić zdjęcia kartkom. – Rozchylam worek na śmieci i Rose nagle dostaje ataku. - Rozbiją się! – krzyczy na mnie. – A wtedy szkło rozerwie worek, potnie kogoś i wszędzie będzie krew. Nie wyczyszczę krwi z paneli. Mrużę oczy. – Żebyśmy się dobrze zrozumieli, ja jestem wyższy rangą od podłogi. - To brazylijska wiśnia – odpowiada, jakby to miało zrobić jakąś różnicę. Obraca się do Ryke’a. – Wrzuć wazony do kosza w garażu. Odwraca wazony do góry nogami, jedynie kwiaty i kartki lądują w moim worku. Lily nadal nie oderwała się od mojej bluzki. Łapię ją za ręce i splatam z nią palce. – Hej, co jest? – pytam. Skupia półprzytomne spojrzenie na worku i nie jestem pewien, gdzie zniknęła. Ale nie fantazjuje. Jest w jakimś smutniejszym i mroczniejszym miejscu. Odpowiada bardzo cicho: - Nie chcę na tym ślubie lilii. Nigdy nie mówi mój albo nasz ślub. Zawsze ten ślub. Małżeństwo powinno być szczęśliwym zakończeniem, ale dla niej jest niczym środek do celu. - Nie musisz o tym myśleć – mówi jej Rose. – Będzie dopiero za rok. W najbliższym czasie nie będziemy go planować. Ryke kiwa mi głową. – Gotowy do wyjścia? - Tak, tylko muszę przebrać spodnie. - Możesz przebrać się w samochodzie – odpowiada. – Mam tam spodenki i inne. – Sprawdza godzinę na swoim zegarku. – Po prostu chcę zdążyć przed burzą, która podobno się zbliża.

348 | S t r o n a

Addicted for Now Racja, bo będziemy na zewnątrz. Wspinali się po górze. Tylko nie zabij mnie, Boże. Zabicie mnie w tej chwili byłoby kurewsko okrutne. Przed wyjściem całuję lekko Lily. – Co dzisiaj robisz? – pytam, martwiąc się, że spędzi popołudnie i noc na oglądaniu starych kreskówek, izolując się w salonie. Twierdzi, że to normalny atak wakacyjnego lenistwa, ale dobrze ją znam. Nie może wiecznie bać się świata. - Myślałam o pojechaniu do twojego biura. Może trochę popracuję – odpowiada. W płucach czuję powiew ulgi. Uwielbiam fakt, iż wybrałem biznes, który da jej rozrywkę, coś co pewnego dnia może należeć do nas obojga. Najpierw chcę, żeby skończyła studia, osiągnęła to, czego ja nie potrafiłem. - Zadzwoń po Gartha – mówię. Marszczy nos. – On śmierdzi starym serem. Uśmiecham się. Wybrałem doskonałego ochroniarza. – Nie opuszczaj domu bez niego. - Nie spadnij z wielkiej skały. - Oddam ci go żywego – mówi do niej Ryke. - Lepiej, żeby tak było. – Lily celuje w nim mało strasznym palcem. Uśmiecha się tak, jakby planował zrobić coś z liną albo szelkami, żeby mnie przerazić, tylko po to by zemścić się za ten kawał z męskim bikini w Cancun. Jestem lekko podenerwowany, ale po wspinaniu się z nim na siłowni, góra nie powinna być taka trudna, nawet jeśli i tak daje mi dużo luzu. Umiem poradzić sobie z wyzwaniem. *** Nie wyjeżdżamy nawet z New Jersey, kiedy pośrodku konsoli rozdzwania się moja komórka. Widzę w wielkich literach słowo TATA. - Nie odbieraj – mówi Ryke. Prowadzę samochód. I nie słucham jego polecenia, odbierając telefon i trzymając jedną rękę na kierownicy. Wyczuwam gniewne spojrzenie Ryke’a, nie musząc nawet na niego patrzeć. - Loren. – Słyszę głos ojca. – Musisz dzisiaj do mnie przyjechać. – Ton ma dość swobodny, więc domyślam się, że tematem jest moja nowa firma. Ledwo co powstała, ale on uwielbia wyrażać swoje opinie. - Wyjeżdżam z miasta, więc nie będę w pobliżu Filadelfii. - Więc zmień plany.

349 | S t r o n a

Addicted for Now - To nie takie łatwe… - Ja nie proszę. Ryke potrząsa głową obok mnie, pewnie obserwując to jak moje oczy ciemnieją, im dłużej rozmawiam z ojcem. – Powinieneś był odrzucić tę umowę o fundusz – mówi pod nosem. Odsuwam telefon od ust, żeby powiedzieć do Ryke’a. – Słyszałem to już sto razy. - Jesteś jego suką – ujmuje to inaczej Ryke, jakbym w ten sposób miał zrozumieć. Zaciskam zęby, przejeżdżając pod znakami autostrady. Muszę skręcić w następny zjazd, jeżeli chcę zobaczyć się z tatą. Przyciskam telefon do ucha. – O co chodzi? – pytam. - O wyciek. Niemal wpycham auto na drugi pas, a obok nas jedzie Trailblazer. - Lo! – krzyczy Ryke, trzymając się drzwi. Zapina swój pas bezpieczeństwa. Kurde. – Przepraszam. – Zaczynam zmieniać pasy, tym razem poprawnie, kierując się do zjazdu. - Chwila, gdzie ty jedziesz? – pyta gniewnie Ryke. Wie, że jadę do Filadelfii. Po prostu nie wie dlaczego. Włączam na głośnomówiący, mając świadomość, że Ryke dostanie szału, dopóki nie usłyszy prawdy od ojca. Kładę telefon na kolanie. – Wiesz, kto wydał informacje? – pytam na głos, czując walące głośno serce. Po miesiącu niewiedzy pogodziłem się z faktem, że to nie ma znaczenia. Przeważnie dlatego, iż nie miałem energii na szukanie Masona czy Aarona i troszczenie się o Lily. Wybrałem właściwą opcję, żeby wspierać najlepszą przyjaciółkę. Ale pragnę informacji, które były poza naszym zasięgiem tak długi czas. I pełna pogardy, mroczna oraz zgorzkniała część mnie chce głowy tego gnojka. - Ta – mówi. – Znalazłem wyciek. - Jak? - Brukowiec, który jako pierwszy podał te wiadomości w końcu się złamał i podał nam źródło. Trzeba było pięciu milionów, żeby otworzyć im gęby i odkryć to gówno. – Nie dodaje jesteś mi winien, co do centa. Chociaż tak właśnie czuję. - Kto to? – pytam, ściskając mocno kierownicę. Nic nie mówi.

350 | S t r o n a

Addicted for Now - Tato?! – krzyczę. Jakieś auto trąbi i zdaję sobie sprawę, że wjechałem na jego pas i zajechałem drogę furgonetce. - Patrz na jebaną drogę – karci mnie Ryke. – Albo zjedź na bok i ja poprowadzę. – Nie, zabierze nas w innym kierunku. A w tej chwili jestem zbyt nakręcony, żeby wspinać się po górze. - Ryke jest z tobą? – pyta szorstko tata. - Jesteśmy w drodze – odpowiadam, ignorując zabójcze spojrzenie Ryke’a utkwione w telefonie. - Nie, kurwa, nie jesteśmy – odpiera Ryke. - Oboje powinniście przyjechać – mówi nam. – To ważne i nie chcę o tym rozmawiać przez telefon. – Rozłącza się. Włączam kierunkowskaz i zjeżdżam w boczną drogę, z dala od autostrady. - Co ty, kurwa, robisz? – pyta Ryke. - On wie, kto wydał informacje – mówię, jakby był idiotą. – Co ty, kurwa, robisz? Od miesięcy próbowaliśmy wyśledzić tego dupka. Ryke wpatruje się w drogę twardym spojrzeniem. – Może powinieneś mnie gdzieś wysadzić. Marszczę brwi. – Co? Gdzie? – Co jest z nim nie tak? - Gdziekolwiek, byle nie tam. A wtedy uświadamiam sobie, że Ryke nie kontaktował się z moim ojcem od Bożonarodzeniowej Gali Dobroczynnej. Przed odwykiem. Przed wszystkim. W samochodzie następuje brutalna cisza. A wtedy pytam łagodnie: - Boisz się go? - Nie potrafię znieść widoku jego gęby. - Co on ci zrobił osobiście? – pytam. - Nienawidziłem go, bo nienawidziła go moja matka – odpiera krótko Ryke, ale widzę, że jego myśli pędzą, więc nie jestem zaskoczony, gdy mówi więcej. - …gdy byłem starszy próbowałem spojrzeć na niego inaczej, ale namalowała mi obraz potwora. Więc gdy patrzę mu w twarz, to widzę tylko jebanego potwora. Przyswajam sobie jego słowa i nie mam nic do powiedzenia. Nie mogę zmienić tego, jak wyobraża sobie Jonathana Hale’a. Ta szkoda jest zbyt głęboko zakorzeniona. - Próbowałem o nim zapomnieć – mówi Ryke, patrząc przez okno. – Starałem się zachowywać, jakbym nie miał taty. A potem… - Kręci głową. 351 | S t r o n a

Addicted for Now - Co? – naciskam. - …a potem poznałem ciebie. I cała ta nienawiść wróciła dziesięć razy silniejsza niż wcześniej. Waham się przed zapytaniem. Obawiam się jego odpowiedzi. – Dlaczego? – W tej chwili powie, że jestem taki sam jak ojciec. Jestem potworem w tej historii. Istotą do znienawidzenia. - Bronisz go – mówi Ryke. – Mówi ci w twarz cholernie paskudne rzeczy, a ty po prostu stoisz i to przyjmujesz albo odchodzisz. A następnego dnia mówisz o Jonathanie Hale’u, jakby był pieprzonym wybawcą. – Nie odczuwam tej ogromnej ulgi, kiedy nie porównuje mnie do niego. Czuję się gównianie. Zagryzam zęby. – Co mam niby zrobić? Walnąć go? Kiedy dorastałem, nie kręciła mnie tragedia pt. niech no spiorę ojca na kwaśne jabłko. Sorry. - Masz rację – odpowiada Ryke, zaskakując mnie. – Tkwiłeś w tamtym domu z tym cholernym dupkiem. Ale teraz masz możliwość zostawienia go. A ty wracasz. - Nie jest taki zły. - I znowu się za nim wstawiasz. - To mój ojciec. - To nasz ojciec – odpiera Ryke. Uderzam ręką w kierownicę, podenerwowany, wkurzony i cholernie nakręcony. – Nie mogę wyciąć go ze swojego życia! – Nie przez kasę. Nie przez fundusz powierniczy czy informacje, których od niego potrzebuję. Nie mogę zostawić Jonathana Hale’a, ponieważ jest moim ojcem. To mój tata i przed Rykiem i Lily, tylko jego miałem, kurwa. - Zatrzymaj się na chwilę. - Nie zawrócę. - Po prostu zjedź. Zjeżdżam na stację benzynową i parkuję samochód przy pompce. Odwracam się do Ryke’a i unoszę pierś, widząc w jego oczach empatię. Zamierza zrzucić na mnie bombę, ale wie, że dam sobie radę. - Nikt ci tego nie powie – mówi Ryke. – Wszyscy mówią to za twoimi plecami, ale usłyszysz to teraz ode mnie. Patrzę na niego dłuższą chwilę, słysząc jego słowa zanim jeszcze je wypowie. Chyba wiem. Zawsze wiedziałem.

352 | S t r o n a

Addicted for Now - Nasz tata znęca się nad tobą – mówi Ryke, a jego oczy stają się czerwone. – Znęca się werbalnie i mieszał ci w głowie. Wpuszczam do siebie te słowa, ale jestem odrętwiały. Kiwam tylko głową. – Ta, wiem. Ryke też kiwa parę razy głową, przyglądając mi się, próbując ocenić mój stan psychiczny. I być może ponownie myśli nad faktem, że on był starszym bratem, który dostał lepszą partię kart z dwóch naprawdę gównianych, nie musiał być przez niego wychowywany, nie musiał znosić takich ataków, jak dorośnij, kurwa! Nie wychowałem cię na takiego imbecyla! Czemu ryczysz? Przestań. Kurwa. Ryczeć. - Nie obwiniaj się – mówię Ryke’owi. Nic nie czuję. Powinienem mieć tak zaczerwienione oczy jak on, ale po prostu nie umiem. – Wiem, co robię. - Ta – mówi Ryke, znowu potakując, ale jest bardziej zdenerwowany niż wcześniej. – Fakt, iż wierzysz, że możesz mieć z nim prawdziwą relację cholernie mnie przeraża, Lo. Właśnie to mnie dobija. I dlatego nie chcę tam jechać i patrzeć jak próbuje manipulować tobą emocjonalnie. Odrywam od niego spojrzenie i patrzę na kierownicę. – Nie proszę cię, żebyś ze mną jechał. – Mój głos jest napięty, ale znacznie cichszy. – Mogę cię podrzucić pod dom. Znowu siedzimy w skrępowanej ciszy. Przez jakieś pięć minut oboje po prostu myślimy. A wtedy Ryke się odzywa: - Jeżeli pojadę, to myślisz, że da ci spokój? - Czy to w ogóle prawdziwe pytanie? Ryke kiwa głową. – No dobra. Jedźmy. - Jesteś pewien? – Naprawdę to zrobi? Zniesie całą godzinę albo dwie z naszym ojcem, żeby werbalne ataki zostały skierowanie na niego? - Jestem pewien. Nie wiem, co czuję. Moje płuca zdają się wyrywać z piersi i wiem, jakie słowo chcę wypowiedzieć. Wiem, jakiego nie mogę. Dziękuję. W tej chwili naprawdę czuję, że mam brata. Takiego, który prawdopodobnie jest dla mnie zbyt dobry.

353 | S t r o n a

Addicted for Now

{45} LOREN HALE - Nie pijesz? – Ojciec uczepił się tego jednego faktu na temat Ryke’a. Wiatrak wiszący u góry nawiewa chłodne powietrze na ganek, a ja siedzę pomiędzy Rykiem, a ojcem, jak sędzia w siłowaniu się na ręce. - Od liceum – odpowiada Ryke. – Przegiąłem. – Nie mówi o tym, że wjechał samochodem w skrzynkę pocztową. - I dlatego wmówiłeś Lorenowi, że jest alkoholikiem… bo ty nie potrafiłeś zapanować nad alkoholem? W szczęce Ryke’a drży mięsień. – Przejdź do jebanego sedna, Jonathan. Kto wyjawił informacje? Ojciec opiera się o żelazne krzesło, obejmując szklankę szkockiej. – Przejdę do jebanego sedna, kiedy będę tego chciał. Może najpierw chcę zjeść lunch z moimi synami. – Przyciska guzik w swoim telefonie. – Carter, zrób nam trzy hamburgery. - Jakieś preferencje, panie Hale? - To co zwykle. - Niedługo będą gotowe. – Połączenie się urywa. - Nie jestem twoim synem – odzywa się Ryke, chociaż od czasu do czasu nazywa Jonathana swoim ojcem, gdy próbuje coś udowodnić. Tak jak w samochodzie. – Jeżeli zapomniałeś, to matka ma nade mną pełną opiekę. - Ile ty masz lat? – pyta drwiąco tata. – Ach tak, dwadzieścia dwa lata. W oczach amerykańskiego systemu sądowego jesteś dorosły. Jako dorosły człowiek nie jesteś własnością swojej matki, jak to Ferrari stojące na jej przeklętym podjeździe, które kupiła za moją kasę. Zirytowany Ryke pociera się po szczęce i rozgląda po ganku, jakby szukał jakiejś wymówki do wyjścia, ale wtedy kieruje spojrzenie na mnie i przestaje szukać tej ucieczki. Nie możemy wyjść, dopóki nie poznamy informatora. A jeżeli oznacza to zjedzenie hamburgera z diabłem, to niech tak będzie. Ojciec odstawia szklankę na stolik i skupia się na mnie. – Poznałeś już swą matkę? Cholera. Wyczuwam konsternację Ryke’a, a do atmosfery przesiąka żar. – Jeszcze nie, czekam, aż Lily się… poprawi. - Poznasz swoją matkę? – pyta Ryke oskarżycielsko.

354 | S t r o n a

Addicted for Now Ojciec się nie wtrąca, co oznacza, że ciekawi go nasza relacja, zastanawia się jak bardzo staliśmy się sobie bliscy przez te ostatnie miesiące. - No – mówię. Ryke kręci głową. – Od jak dawna masz jej nazwisko? Jak ją znalazłeś? – A wtedy na jego twarzy widać olśnienie, kiedy spogląda pomiędzy naszym tatą, a mną. – Rozmawialiście ze sobą przez cały ten czas… - Ale swoją nienawiść kieruje na Jonathana. – Nie możesz go zostawić choć na chwilę? - Chciał wiedzieć, kim jest jego matka. Ani ty, ani ja nie możemy podejmować tej decyzji za niego. – Popija nonszalancko swoją szkocką, jeszcze bardziej rozsierdzając Ryke’a. - Mam to gdzieś. Obchodzi mnie fakt, iż wykorzystałeś tę informację, by go przyciągnąć z powrotem. Obchodzi mnie fakt, iż popychasz go do picia. - Ryke… - zaczynam i milknę, nie chcąc bronić ojca. Nie teraz. – Miałem zamiar ci powiedzieć, że zacząłem się z nim kontaktować. - Kiedy? Kiedy znajdę cię w szpitalu krwawiącego z brzucha, bo wypiłeś? Ojciec burczy: - Chyba nie bierzesz dalej tej śmiesznej pigułki. Ryke odwraca się do niego. – To nie jest, kurwa, żart. - Jest – mówi tata. – Robisz z niego mięczaka. - Ta, bo ty zapewniłeś, żeby był cholernie ostry, co? - Przestańcie, oboje – mówię chłodno. – Nie chcę rozmawiać o alkoholu ani Emily. - Dobra – odpowiada ojciec i wstaje, żeby nalać sobie do szklanki. – Co porabiasz, Ryke? Czy może, tak jak twoja matka, wydajesz wszystkie moje pieniądze na meble i ciuchy? - Może nie będziemy wciągać do tej rozmowy mojej matki, kobiety, którą zdradziłeś, kurwa. - Wybacz, jeśli nie lubię tej suki – mówi. – Zawsze chciałem, żebyście się poznali, a ponieważ ja tego chciałem, to ona nie potrafiła zaakceptować tego pomysłu. I oto jesteś tutaj, bliższy niż kiedykolwiek. Jakby zawsze było ci to przeznaczone. – Uśmiecha się, jakby to on miał w tym swój udział. - To nie twoja robota – odparowuje Ryke. – Nie poznałem Lo dzięki tobie. Poznałem go, bo tego chciałem. Ojciec wywraca dramatycznie oczami. – Nigdy nie mogę z tobą wygrać. Odkąd tylko zadałeś mi jakieś cholernie głupie pytanie i nie spodobała ci się odpowiedź.

355 | S t r o n a

Addicted for Now - Miałem piętnaście lat – mówi pogardliwie Ryke. – Dopiero dowiedziałem się, że mam brata. Czułem się oszukany i zdradzony. Potrzebowałem twojego współczucia, a ty naplułeś mi, kurwa, w twarz. Ale chyba powinienem był wiedzieć lepiej. - Nie potrzebowałeś żadnego współczucia. – Ojciec krzywi się na to słowo. – Potrzebowałeś prawdy i właśnie ci ją dałem. Nie moja wina, że byłeś zbyt słaby aby dać sobie z nią radę. - O czym wy mówicie? – pytam z wahaniem. Może nie powinienem wiedzieć. Ale nie cierpię tkwić w ciemności. Ojciec od razu odpowiada. – Tamtego dnia Ryke zadał mi proste pytanie. Chciałbyś mu powiedzieć, Ryke? - Pieprz się. - Przypuszczam, że nie. – Bierze mały łyk szkockiej, mlaskając ustami. – Zapytał czy gdybym mógł cofnąć dzień, w którym przeleciałem twoją matkę – cofnąć twoje poczęcie – to czy zrobiłbym to? Czuję suchość w gardle, nie spodziewając się tego. Sądzę, że znam jego odpowiedź. Ponieważ nawet w swojej nienawiści, dogmatyczności i nikczemności – istnieje ten jeden fakt, którego nigdy nie mogłem kwestionować w swym ojcu. On mnie kocha. I to jest popieprzona miłość. Ryke ma rację. Rzeczywiście to miesza mi w głowie. I nie potrafię od tego odejść. Czasami nie chcę. Innymi razy tylko o tym marzę. W oczach ojca widać jasność, kiedy nie odrywa ode mnie spojrzenia, a mgła spowodowana drinkiem ustąpiła miejsca szczerości. – Odpowiedziałem Ryke’owi, że zrobiłbym to jeszcze raz. Niczego nie żałuję, ani w tym życiu, ani w następnym. Niczego nie żałuje. Tylko na tym się skupiam. Niczego nie żałuję. Nawet tego jak łapał mnie za kark, nawet tego jak nazywał mnie pojebem, gdy miałem dziesięć lat. Nawet tego, kiedy sprawiał, iż czułem, że nie jestem wart bycia jego synem. Niczego nie żałuję Jasne. Początkowo nikt nic nie mówi. Ryke pewnie martwi się, że żywię do niego urazę. Chciał, żeby nie było mnie na tym świecie. Ale prawda jest taka, że ja też kiedyś tego chciałem. Dopóki nie spojrzałem na Lily. Dopóki z nią nie porozmawiałem. Nie wydaje mi się, że przetrwałbym to życie bez tej dziewczyny. Przekierowuję rozmowę na Hale Co., o którym ojciec lubi rozmawiać tylko w małych ilościach. Firma przyjęła mały cios w porównaniu z Fizzle, ale wciąż pracuje nad wyprowadzeniem nowego produktu. Coś związanego z kołyskami. Ironią jest, że najgorszy 356 | S t r o n a

Addicted for Now ojciec na świecie ma fortunę z rzeczy dla dzieci, ale ponieważ najpierw był to biznes mojego dziadka, to ta ironia jest mniej odczuwalna. Chyba, że on także był dupkiem alkoholikiem. Pojawiają się hamburgery, kiedy mówi: - To małżeństwo pomaga Fizzle, ale wiesz, co naprawdę przyniosłoby zyski Hale Co.? Ryke zamiera, a z jego bułki wypada sałata. Muszę wolniej myśleć, bo nie kumam. – Co takiego? Ojciec kroi swojego hamburgera nożem, z którego wyciekają sosy. Patrzy mi w oczy. – To firma handlująca przedmiotami dziecięcymi. Pomogłyby nam dzieci. – Nie mogę oddychać. – Małe dzieciątka Hale w małych śpioszkach Hale. To byłby cholernie dobry marketing. – Bierze gryz hamburgera. – Nie możesz tego pobić. - Nie – mówię natychmiast. Mam wrażenie, że w żyłach płynie mi ogień. Zostałem zmuszony do poślubienia Lily. Nie będę płodził dzieci dlatego, że tak każe mi ojciec. Musi być gdzieś granica. - Nawet nie zastanowiłeś się nad tym. - Powiedziałem nie. Nie teraz. Ani w ciągu pieprzonego roku. Nigdy. Ojciec odkłada sztućce i ociera usta serwetką. – Czy to jakiś nowy rozwój? - Nie. - Coś jest nie tak? – marszczy brwi. – Jesteś bezpłodny? - Kurwa mać – wściekam się. Nie sądziłem, że będę musiał z nim o tym rozmawiać. – Nie chcę dzieci. Nie dlatego, że nie mogę ich mieć. Nie chcę ich. – Nie chce, by były takie jak ty. Albo ja. Ryke milczy, ale wiem, że myśli o tym wszystkim. Powiedziałem o tym tylko Lily. Tylko ona się liczy. - Zmienisz zdanie – mówi ojciec, jakby tak dobrze mnie znał. Znowu unosi nóż. – I nic się nie stanie, jeżeli nie wydarzy się to w bliskiej przyszłości. Hale Co. poczeka. Kończymy jedzenie i po tych wszystkich napiętych rozmowach trudno sobie przypomnieć, po co tak naprawdę tutaj przyjechaliśmy. Jeden ze służących zabiera ostatni talerz i zadaję to pytanie. – Kto wyjawił informacje? - Tego nie mogę ci powiedzieć – odpowiada. - Chyba sobie jaja robisz – warczy Ryke, wypowiadając dokładnie to, co myślę. Ojciec ignoruje Ryke’a. – Dobre wiadomości są takie, że mam to pod kontrolą i radzimy sobie z tym po cichu. Jeżeli wam powiem, to na pewno spowodujecie cholerny bałagan, którego nie zdołam wyczyścić. 357 | S t r o n a

Addicted for Now Nie zgadzam się z nim. Nie mogę. – Muszę wiedzieć – odpieram. – To nie jest jakiś facet, który zadarł ze mną w nic nieznaczący sposób. - Nie zmienisz mojego zdania, Loren. - To po co kazałeś mi tutaj przyjechać?! – wołam zaślepiony całą tą sytuacją. Siedzieliśmy tu po nic. - Żeby zjeść z tobą lunch i powiedzieć ci, że musisz dać sobie spokój. Odpuść. Odskakuję od stolika, jakby paliły mi się stopy. – Mam odpuścić?! Ojciec piorunuje mnie wzrokiem. – Loren, przesadzasz. - Lo – odzywa się Ryke, podnosi się i kładzie rękę na moim ramieniu. - Przesadzam? – Śmieję się maniakalnie. – Mam w domu dziewczynę, która boi się wyjść z pierdolonego domu, żeby jej nikt nie zaatakował. I ja przesadzam? Dopiero po miesiącu przestała się rzucać w nocy. – Chwytam za krzesło. – Jacyś faceci z więzienia wysyłają jej pocztą cholerne plastikowe penisy i codziennie pojawiają się plotki na temat seks taśm. Ten łajdak bawił się nią tygodniami, wysyłał jej paskudne rzeczy aż w końcu wszystko ujawnił. A ty masz jego pieprzone nazwisko! Ojciec także się podniósł. – I co niby zrobisz, do cholery? Pokrzyczysz? Tupniesz nogami i narobisz hałasu? – Jego oczy ciemnieją. – Nie zrobisz nic, czego ja już nie zrobiłem. To koniec. Odpuść. Sobie. …proszę. – Jego głos znacznie złagodniał, a ja blednę. Proszę. On nie używa tego słowa i wiem, co muszę zrobić. Muszę mu zaufać. Ale nie wiem, kogo chroni – mnie czy siebie.

358 | S t r o n a

Addicted for Now

{46} LILY CALLOWAY Garth musiał być kiedyś agentem CIA albo kierowcą kaskaderem w Hollywood zanim stał się osobistym ochroniarzem. W ciągu dwóch minut zgubił śledzących nas paparazzi. Zwykle muszę jeździć całą godzinę w kółko, żeby zrobić to samo i robię się tak znudzona, że zatrzymuję się w The Donut Man po galaretowe przysmaki. Jak się nad tym zastanowić, to pewnie przez te pączki zajmuje mi to tak długo. Lo starał się ukryć lokalizację swojego biura przed prasą. Jak na razie to jedyne miejsce wolne od kamer i nachalnych ludzi. Przebywanie tutaj sprawia, że znowu czuję się normalna. Układam nogi na jego biurku i opieram się o jego wygodne skórzane krzesło. Garth jest barczysty, ma rzednące siwiejące włosy i spocone czoło. Siedzi na kanapie, obecnie skoncentrowany na swoim mini tablecie. Niewiele ze sobą rozmawiamy poza tym gdzie jedziemy, co wcale mi nie przeszkadza. Rozmowy potrafią być przereklamowane. Biuro Lo ma więcej osobowości niż nasza sypialnia. Na ścianach widnieją plakaty jego ulubionych filmów z superbohaterami i science fiction: Battlestar Galactica, Gwiezdne Wojny, X-Men (no oczywiście), Spider-Man (wersja z Andrew Garfieldem) i Kick-Ass. Spędziliśmy cały dzień na zapełnianiu regałów wszystkimi jego komiksami, układając je według wydania. Gdy powiedział swojemu ojcu, że chce otworzyć wydawnictwo komiksów, to pewnie oczekiwał, że Jonathan zaśmieje mu się w twarz, powie, żeby dorósł i znalazł poważną robotę. Ale nie, jego tata wypisał czek i następnego dnia chciał dostać oficjalny biznesplan. Przekartkowuję jeden z rękopisów w wielkiej stercie. Lo musi czytać oryginalne komiksy (nie wszystkie są dobre) i wybrać, które chce publikować w Halway Comics. Jeżeli jest niezdecydowany to pozwala mi je czytać, ale kiedy skończę Princeton to nie będę mu pomagać w tej części biznesu. Koncentruję się na komiksie w rękach. Rysunki są surrealistyczne z cieniem satyry. Niektórzy ludzie mają nawet psie mordy. A inni są narysowani ze zwierzęcymi stopami. Lo potrafi znaleźć sens w większości komiksów, ale mój mózg widzi tylko człowieka-psa z wielkim tyłkiem. Komiksy, ku którym się skłaniam są bardziej realistyczne oraz klasyczne, na przykład te, w których superbohaterowie potrafią wyskoczyć ze strony i dopasować się do naszego świata. Lo spróbuje wszystkiego i niczego, choćby paneli z czarnymi kropkami i brakiem słów. Uwielbiam seksownych superbohaterów, ale trudno takich znaleźć w niezależnych wydawnictwach komiksów. Najwięcej widziałam seksownie ubranych bohaterów, którzy wyglądają jakby mieli mnie zamordować we śnie.

359 | S t r o n a

Addicted for Now Przetrząsam jego stertę i znajduję bardziej realistyczny komiks. Bez superbohaterów, ale to coś w stylu noir, w którym główną postacią jest detektyw. Przerzucam kartki, żeby pooglądać sobie ładne rysunki. Aaaa! Rzucam rękopis na podłogę i zasłaniam rękami oczy. W tym komiksie jest nagość! A ja wyrzekłam się porno. - Wszystko w porządku, Lily? – pyta Garth. - Ta – skrzeczę. – Ja tylko… pójdę na dół. – Omijam niegrzeczny komiks leżący na podłodze i wydostaję się z pokoju. Schodzę po krętych schodach na główne piętro. Pierwsze piętro. Moje marzenie. Wchodzę do sklepu przez tylne (Tylko Dla Personelu) wejście do słabo oświetlonej przestrzeni. Loże pokryte czerwonym linoleum przytulają się do ścian i okien, i okrywa je folia. Urządzenia oraz meble ukryte są pod tkaninami i wciąż czuję zapach świeżej warstwy szarej farby na ścianach. Czerwień, szarość i odrobina błękitu. To ja wybrałam tonację, chociaż Lo ostrzegał mnie, że ta paleta pasuje do Kapitana Ameryki. Jesteśmy anty-Kapitan odkąd wyrzucił Wolverine’a z samolotu znajdującego się w powietrzu. I tak uwielbiam ten wystrój. Rzędy niskich półek tworzą alejki i przypominają sklep wideo, ale będą zapełnione komiksami, kiedy tylko przyjedzie dostawa. Obszar na przodzie posiada mały aneks kuchenny na słodkości oraz kawę. W sklepie nie ma jeszcze wszystkiego. I minie kilka miesięcy zanim miejsce będzie gotowe do otwarcia. Lo podrzucił ojcu Superheroes & Scones jako strategię marketingową dla Halway Comics. Lecz wiem, że ten pomysł nie ma nic wspólnego z jego firmą. Tak naprawdę kupił mi coś własnego, coś co będzie na mnie czekało po studiach. Znalazł mi szczęście i sądzę, że to warte więcej niż jakiś głupi pierścionek zaręczynowy. Sklep, który sprzedaje kawę, słodkie bułeczki i komiksy. Idealnie. I choć raz czynimy coś dobrego ze swoim spadkiem zamiast marnować na głupoty. Dla dwójki ludzi niechętnych do wpuszczenia kogokolwiek do swego kręgu, dzielenie się tą intymną częścią naszego życia – nostalgicznym szczęściem płynącym z komiksów – musi coś znaczyć. Podczas czasu budowy mogę chować się z komiksem w otulonej folią loży, jakby to była moja kryjówka.

360 | S t r o n a

Addicted for Now Ktoś puka do drzwi i niemal wyskakuję ze skóry. Nie dostrzegam żadnej sylwetki, ponieważ okna są zasłonięte plakatami JUŻ WKRÓTCE. Nie ma na nich nawet napisane, co nadchodzi i budynek wygląda na zamknięty, i opuszczony z tymi wszystkimi przyklejonymi reklamami. Równie dobrze mógłby to być przyszły seks shop. O Jezu. Teraz nie mogę przestać myśleć o seksie. Stukanie w szkło nie ustaje i robię niepewny krok w stronę hałasu. Sylwetka jest niewyraźna, ale wygląda na tak wysoką, że to musi być facet. Co jeśli to prasa? Albo gorzej. Prześladowca, który mnie tu śledził. Pukanie jest głośniejsze i nachalniejsze. W końcu wczołguję się pod najbliższy stolik nim serce opuści moją pierś. Może mnie nie widział. Może sobie pójdzie. Jeżeli to ktoś, kogo znam, to zadzwoniłby do mnie, prawda? Klepię się po kieszeniach w poszukiwaniu komórki. O nie. Zostawiłam telefon na biurku Lo, razem z Garthem. Cóż, Garth nie jest na biurku Lo (a przynajmniej taką mam nadzieję), ale zdecydowanie jest na górze pochłonięty swoim mini tabletem. Bang. Bang. Bang. Te pukanie brzmi brutalnie. Wsuwam się dalej pod stół, przyciskając kolana do piersi. Wyobrażam sobie roztrzaskujące się szkło, wpadającego do środka mężczyznę. Powinnam zawołać Gartha czy udawać, że mnie tu nie ma? Garth podejmuje tę decyzję za mnie. Jego ciężkie buty dudnią w drodze przez sklep i słyszę dźwięk odblokowywanego zamku, skrzypnięcia drzwi i prześladowca spotyka się z moim przerażającym ochroniarzem. To powinno go powstrzymać. - Gdzie jest Lily? Próbowałem się do niej dodzwonić. – Głos jest spokojny, gładki, znajomy i tak bardzo, bardzo niegroźny. - Jestem tutaj! – Wypełzam spod stołu i strzepuję z kolan pajęczynę. Connor unosi brwi, jakby doskonale wiedział, co tam robiłam. Garth musi być zdezorientowany, ponieważ (serio) pyta: - Co ty tam robiłaś? - Myślałam, że widziałam… szczura – odpowiadam szybko – więc badałam teren, żeby potem ustawić pułapki. – Nim zdążą odkryć moje kłamstwo, obracam się do Connora. – Co cię sprowadza do S&S? – Naprawdę powinnam przestać skracać nazwę, bo ilekroć ją wypowiadam, to od razu myślę o S&M2. Mój umysł ma niebezpieczne zbocza. - Lo chce, żebym przejrzał kontrakt. Mówił, że zostawił go w biurze. – Patrzy na mnie z większą dawką troski niż pragnęłabym od Connora Cobalta. O wiele bardziej wolę jego satysfakcję samym sobą. 2

S&M – skrót od sadyzm i masochizm w seksualnym znaczeniu.

361 | S t r o n a

Addicted for Now - Dobra, przyniosę go tutaj. – Dodaję do Gartha: - Zostaniesz tutaj? Popilnujesz drzwi? – Staram się ukryć niepokój w głosie, ale obawiam się, że to mi nie wychodzi. - Oczywiście. W biurze Lo zapalam światło i Connor odnajduje folder na biurku. Zabieram mój lichy telefon z klapką i przeglądam wszystkie nieodebrane połączenia od Connora. - A więc za kogo mnie miałaś? – pyta Connor, otwierając folder i siada na skórzanym fotelu. - Co? - To nowy budynek. Nie sądzę, żeby wprowadziły się tu już szczury. Zatem najwyraźniej chowałaś się przed osobą, której oczekiwałaś za drzwiami. – Jest zbyt przenikliwy dla własnego dobra i na pewno zna już odpowiedź na swoje pytanie. Ściągam z regału Lo figurkę Czarnej Wdowy. – Chciałabym być Rose – mówię cicho. - Dlaczego? – Ona nie byłaby taka przerażona. - Ona lepiej sobie radzi z tym wszystkim. Nie ma nawet ochroniarza. – Pragnę takiej pewności siebie, ale nie sądzę, żeby dwudziestolatka mogła się tego nauczyć. Za późno. - Istnieje różnica pomiędzy odwagą, a dumą. Uwierz mi, spałbym lepiej w nocy ze świadomością, że ma ochroniarza. - Często jest sama – mówię. Jak miałaby nie być odważna? Codziennie jest gotowa sama mierzyć się z tłumem paparazzi i wygłodniałą prasą. - Tak, ale ta dziewczyna wolałaby nosić własny paralizator niż pozwolić, żeby bronił jej ktoś inny, wszystko po to, żeby coś udowodnić. Więc kiedy spotka przeciwnika dwa razy większego od niej, to uświadomi sobie, że niektóre bitwy najlepiej toczy się z pomagierem. - Och – mówię, nareszcie rozumiejąc dzięki jego superbohaterskiej analogii. Moja siostra nie jest graczem zespołowym. Woli robić wszystko sama. - Choć talenty mam niezmierzone, to nie mam mocy, żeby uratować ją z drugiego końca miasta – mówi Connor. – I nasz związek jest troszkę inny od waszego. - Myślę, że to niedopowiedzenie. Uśmiecha się. – Rzeczywiście. – Zamyka folder. – Chcę powiedzieć, że staram się o nią nie bać. Od nastoletnich lat zawsze szukała we mnie gwarancji, nawet jeśli sama tego nie przyzna. Jestem jej… skałą. – Patrzy w przestrzeń, szukając właściwych słów. – Tą… niezachwianą rzeczą. Pewną siebie, opanowaną, nieubłagalną oraz denerwująco przekonywującą rzeczą. Jeżeli zobaczy, że jestem przerażony, to będzie się chełpić zewnętrznie, jakbym przegrał rundę szachów, ale w duchu zacznie w siebie wątpić. A

362 | S t r o n a

Addicted for Now nieszczególnie lubię, kiedy Rose traci swoją pewność siebie. Jest bardziej bezbronna, a to łamie mi serce. To całkiem nowa szczerość ze strony Connora Cobalta, w jego słowach nie ma ukrytych żadnych obelg. To po prostu… prawda płynąca prosto z duszy. Nawet mi się podoba. - Kochasz ją? – pytam, odkładając figurkę i zajmuję miejsce na kanapie. Znowu otwiera folder i czyta kontrakt w ten swój energiczny, superludzki sposób, przerzucając strony szybciej niż ja czytam czasopismo w toalecie. – Dla niektórych miłość jest nieistotna. – Unika mojego pytania tą dziwną odpowiedzią. Gdy koncentruje się na kontrakcie, zaczyna zamykać drzwi do swojej krótkiej otwartości. Patrzę na niego zmrużonymi oczami, kiedy zdaję sobie z czegoś sprawę. – Czemu nie mówisz już potwornie? Na chwilę odrywa spojrzenie od kartek. – O czym mówisz? - Kiedyś mówiłeś „potwornie bystry” i „potwornie fajnie”. To lubiłam w tobie najbardziej. – Zmienił się jego język odkąd spotkałam go po raz pierwszy. Jednak nie całkowicie. To znaczy, kiedy wpadamy na kogoś, kogo zna, to czasami rzuca „hej, brachu”. Jego usta unoszą się w kącikach. – Zwykle robię z siebie durniejszego człowieka przy tych wybrakowanych intelektualnie, żebym nie wyszedł na kompletnego dupka. – Chyba właśnie nazwał mnie głupią. – Ale uważam cię za prawdziwą przyjaciółkę, więc zrezygnowałem z pewnych pozorów. Większość ludzi nie dałaby rady znieść całego mnie. - A Rose daje radę? – pytam, wciąż próbując przetrawić wszystko, co mówi. Uśmiecha się jeszcze bardziej. Nagle dochodzę do wniosku, iż nigdy nie dowiem się jak Connor Cobalt brzmi we własnej głowie – jakie słowa uważa za odrażające, co myśli o pewnych sytuacjach, jego prawdziwie szczere reakcje, które nie są połowicznymi obelgami czy połowicznie milszymi. Być może Rose już go zna. A może jest równie nieświadoma, co reszta nas. Trzymam się bezpiecznego tematu. – Więc w przyszłym semestrze będziesz w Wharton, a Rose w Nowym Jorku. – Oboje skończyli studia w maju (razem z Rykiem) i parę tygodni temu urządziliśmy im małe przyjęcie. Spełniło się marzenie Connora – przyjęcie do prestiżowej Szkoły Biznesowej Wharton na jego magisterskie studia menedżerskie. Rose zawsze kpiła z uzupełniających studiów. Uważa, że to tylko kartka do przechwałki, a przynajmniej dla spadkobierców fortuny. Zatem będzie spędzać czas w Calloway Couture w Nowym Jorku, dojeżdżając tam z Princeton w New Jersey. - Taki jest plan – mówi Connor. Martwię się o nich i wiem, że ani Rose, ani Connor nie doceniliby mojej troski. Ale związki na odległość są trudne i widzę, jak dojazdy w tę i z powrotem mogą nie być warte 363 | S t r o n a

Addicted for Now kłopotu – zwłaszcza jeśli Rose nadal będzie walczyć ze swoimi problemami z intymnością. Spała już w tym samym łóżku, co Connor podczas Cancun, ale wciąż czeka ją seks. Pragnę, żeby znalazła miłość oraz fajerwerki, ale nic co powiem czy zrobię nie zmieni jej problemów. Jestem tylko jej młodszą siostrą i w jej oczach tą złamaną. Connor spuszcza wzrok na podłogę, gdzie leży rozłożony komiks – który jest otwarty na stronie z parą wielkich nagich piersi i pobudzonym penisem. – Lily. - Nie patrzyłam! – bronię się. – To znaczy patrzyłam, ale potem już nie. – Krzywię się. Czemu gadanie jest takie trudne? Biorę głęboki wdech i uspokajam myśli. – Przeglądałam go, a kiedy trafiłam na te… - ściągam brwi – genitalia. Spaliły mi oczy i komiks magicznie wypadł mi z rąk. - Wybaczę ci te hiperbole, jeśli mówisz prawdę. - Mówię! Słowo daję. – Zaczynam rysować palcem krzyżyki na sercu, ale wtedy robię się zmieszana. – Powinnam rysować znak krzyża czy zwykłe iks? - Czasami zastanawiam się czy mówimy w tym samym języku. - Iksy – mówię, potakując i ignorując jego docinek. – Zdecydowanie iksy. Powraca do kontraktu, a ja podchodzę do okna, zaglądając przez żaluzje w poszukiwaniu paparazzi albo podejrzliwych mężczyzn czających się na ulicy. Nie wiem jak pokonać ten strach. Mam przemożne pragnienie, żeby ukryć się w łazience i masturbacją odgonić niepokój. Ale chcę się czuć tak jak w Cancun. Bezpieczna i nie taka kompulsywna. Jeszcze raz pragnę tego zastoju. Mój nowy terapeuta nie wydaje się zdolny mi pomóc i potrafię sobie wyobrazić jego metody zwalczenia tych obaw, ogromną maszynę szokującą w ręce. Więc nie zamierzam dzielić się z nim obawami. Ale nie będę też topić się w samolubnej miłości. Wypróbuję czegoś nowego i będę brodzić w niepokoju dopóki nie wymyślę jak radzić sobie z drobiazgową analizą i mediami. Dopóki nie wymyślę jak mam znowu odetchnąć.

364 | S t r o n a

Addicted for Now

{47} LOREN HALE Czuję się jak dziwak. Siedząc w wypożyczonym aucie i gapiąc się na ten sam trzypiętrowy, ceglany dom. Trawnik ma świeżo wykoszone linie, a z trawy wystaje znak: McAdams Middle Honor Student. Maine niesie ze sobą bryzę, która kusi ludzi na zewnątrz, ale wciąż tkwię na siedzeniu, a moje stawy są zmrożone. Moją największą obawą jest pozostanie w tym przeklętym sedanie, dojechanie tak daleko i nie zdobycie się na tyle odwagi by podejść pod drzwi. Potrafię rozbić butelkę alkoholu na drzwiach jakiegoś faceta, ale nie potrafię postawić jednej stopy przed drugą, żeby przywitać się z kobietą. Gdzieś tu tkwi ironia. I może gdybym nie był cholernie przerażony, to roześmiałbym się. Trę się po karku, na którym zbiera się nerwowy pot. Powinienem był zabrać Ryke’a i Lily, tak jak planowałem z początku. Gdy powiedziałem Lily, że zamierzam spotkać się z matką, była tylko wspierająca. Oboje chcieli pojechać. Ale skończyło się na tym, że kupiłem tylko jeden bilet na samolot. Muszę zrobić to sam. Nikt nie wszedł ani nie opuścił tego domu. Z zewnątrz przypomina to normalny dom rodziny średniej klasy. Mogłem mieć coś takiego. Normalność. Wypuszczam długi oddech i przeczesuję włosy. Idź. Miej już to za sobą, cholerny łajdaku. Nim zdążę przetrawić to co robię, wysiadam z samochodu i podchodzę do skrzynki pocztowej. Oddycham, jakbym był w trakcie pięciokilometrowego joggingu. Wdech. Wydech. Raz… dwa… trzy. Ale nie biegnę. Ledwo co idę. Moje znoszone tenisówki lądują na ganku. Ciążą mi nogi. Moje buty, choć paskudne, to one mnie prowadzą. Podnoszę pięść do drzwi, waham się i opuszczam rękę po boku. No dalej. Zrób to. Odtwarzałem sobie te rozmowy w głowie, myśląc o tej chwili od lat. No dalej, Loren. Dorośnij, kurwa. Wdech. Wydech. Raz… dwa… Wciskam dzwonek.

365 | S t r o n a

Addicted for Now Drzwi się otwierają. I mam pusto w głowie. Patrzy na mnie kobieta z identycznie oszołomionym wyrazem twarzy. Nie zadzwoniłem do niej, nie ostrzegłem przed tym spotkaniem. Bałem się, że się nie zgodzi. Chciałem tylko zobaczyć jej twarz, usłyszeć jej głos – wszystko to w tym samym czasie. Jest młoda, nie ma nawet czterdziestu lat. Przyglądam się jej rysom: smukły nos, wąskie wargi i lśniące brązowe włosy. Nagle orientuję się, że szukam w niej siebie. - Jestem… - Wiem kim jesteś. – Ma aksamitny głos, przy którym możesz zamknąć oczy i zasnąć. Założę się, że czyta swoim dzieciom bajki na dobranoc. Ta myśl skręca mnie w żołądku. – Widziałam cię w wiadomościach. Czekam, aż zaprosi mnie do środka, ale ściska klamkę, jakby zaraz miała zamknąć mi drzwi przed nosem. - Co tutaj robisz? – pyta. Nie jestem pewien, jakiej spodziewałem się reakcji. Mój tata – powiedział, że ona mnie nie chciała. Pomyślałem, że może skłamał. Nadal trzymam się tej daremnej nadziei, że troszczyła się o mnie, jak matka o syna. Wdech. – Chciałem porozmawiać. – Mój głos brzmi szorstko w porównaniu do jej. Jak zwierzę przy aniele. Cholernie do bani. I nie mogę oderwać od niej wzroku, jakby za chwilę miała zostać wyrwana z moich wspomnień. - Nie ma o czym rozmawiać. – W jej oczach widać przeprosiny, chociaż słowa mówią co innego. - Jasne – mówię, kiwając do siebie głową. Mógłbym odejść. Mógłbym tak to zostawić. Zobaczyłem ją. Czego jeszcze potrzebuję? Czego ja, kurwa, szukam? – Jesteś moją mamą. – Chcę cofnąć te słowa, kiedy tylko je wypowiadam. Krzywi się, drzwi zaczynają się zamykać, ale nadal stoi pomiędzy nimi, a framugą. I patrzy na mnie, jakbym był błędem, jakąś krechą na jej życiorysie, którą próbuje wymazać. Nie mówi tego na głos, ale widzę wszystko wypisane na jej twarzy. Tak naprawdę nie jesteś moim synem. Nie wychowała mnie. Byłem złą częścią jej życia, o której próbowała zapomnieć. Odchrząkuje speszona. – Jonathan powiedział ci coś? - Niewiele. - Cóż… co chcesz wiedzieć? Te otwarte pytanie na chwilę mnie oszałamia. Co chcę wiedzieć? Wszystko. Pragnę wszystkich odpowiedzi, które były przede mną tajone. – Co się stało? 366 | S t r o n a

Addicted for Now - Byłam nastolatką… - Na moment spogląda przez ramię, a potem mówi: - Byłam młoda i łatwo ciągnęło mnie do takiego mężczyzny jak Jonathan. Przespaliśmy się ze sobą raz. I koniec. A ja byłam nieostrożna i dlatego tutaj jesteś. Na końcu języka mam coś nieprzyjemnego, ale przełykam złośliwszą odpowiedź. Pocę się przez koszulkę, jest tu cholernie gorąco. Ocieram czoło, pytając: - Więc tym dla ciebie jestem, tak? Rzuca spojrzeniem za mnie. Sąsiad z naprzeciwka gapi się spod swojej skrzynki pocztowej i zastanawiam się czy próbuje mnie rozgryźć – głowi się skąd mnie zna. - Możesz zaprosić mnie do środka – proponuję. Potrząsa głową i znowu odchrząkuje. – Nie. Najlepiej będzie jak zostaniesz na zewnątrz. - Pewnie. – Tylko tyle mogę powiedzieć bez wykrzyczenia wszystkiego, co leży mi na sercu. Dlaczego po mnie nie wróciłaś? Dlaczego miałaś mnie w dupie? Jestem twoim cholernym synem! Spędziłem wiele lat bez matki, bez matczynego wzoru. Miałem tylko ludzi, którzy wchodzili i wychodzili z mojego domu o poranku. Do połowy ubrane kobiety z rozmazanym makijażem, które nie miały dla mnie żadnych słów mądrości, zero odpowiedzi na moje problemy, żadnego słodkiego, kojącego głosu, który towarzyszyłby mi na dobranoc. - Musisz zrozumieć… - Opuszcza wzrok na ziemię. – Nie chciałam cię. - Mam tego świadomość – mówię ostro. Ojciec miał rację. Nie powinienem był jej odszukiwać. - Byłam w liceum – mówi. – Byłam tylko dziewczyną i planowałam iść na studia, mieć chłopaków i życie. Ty miałeś mi to wszystko odebrać. Ty miałeś mi to wszystko odebrać. Słowa dźwięczą mi w uszach. Patrzę w jasne niebo, po prostu patrzę, szukając czegoś, co nigdy mi się nie ukaże. Co ja tutaj robię, do diabła? Nie tylko tutaj, w tym domu. Czuję, że urodziłem się po to, by niszczyć ludziom życie. Zrobiłem to zanim jeszcze przyszedłem na świat. I potem. Ty miałeś mi to wszystko odebrać. - Z szacunku do Jonathana powiedziałam mu, że idę dokonać aborcji. Zamykam oczy i gorąca łza spływa po moim policzku. Ocieram ją. Wydech. – Szkoda, że jej nie przeprowadziłaś – mówię nagle. Bo wtedy nie musiałbym znosić takiego cierpienia. Moja twarz nie krzywiłaby się w ten sposób. Lily nie spędziłaby dzieciństwa w moim rozbitym domu. Matka kochałaby ją tak samo, jak jej siostry. Ryke dorastałby z dwójką rodziców zamiast jednym. Moje istnienie zrujnowało tylu ludzi, tyle rzeczy. Życie byłoby łatwiejsze beze mnie. - Co? – Jej aksamitny głos robi się wyższy.

367 | S t r o n a

Addicted for Now - Słyszałaś – odpowiadam, kończąc z uprzejmością. – Szkoda, że mnie nie zabiłaś. Blednie. – Nie mówisz poważnie. - Bo co? Dotyka swoich ust, po prostu na mnie patrząc. – Bo… twój ojciec dał ci wszystko. Masz wszystko, Loren. Nie bądź takim niewdzięcznym gnojkiem, Loren. - Ta. – Potakuję. – Dał mi wszystko. – Nim zdąży się odezwać, pytam: - Więc co cię zatrzymało? Twoi rodzice? Jakieś religijne przekonanie? Strach? - Jonathan mnie powstrzymał – odpowiada. – Wściekł się na myśl o stracie swojego dziecka. Zawarliśmy porozumienie. Urodziłabym cię, a wtedy byłbyś do końca życia jego. Dostałabym życie, które sobie zaplanowałam, a ty dorastałbyś w luksusie, czego sama nie zdołałabym ci podarować. Myślałam, że będziesz szczęśliwy. - Ta, wciąż pracuję nad tym szczęściem. Czekam na przebłysk żalu w jej oczach, ale nic takiego nie ma miejsca. Jestem rozpuszczonym, zepsutym spadkobiercą, który pije do nieprzytomności. Który poszedł na odwyk, jakby to był jakiś chwyt reklamowy. I mam dziewczynę seksoholiczkę. Emily milknie, kiedy do krawężnika podjeżdża autobus szkolny. Drzwi się otwierają i na zewnątrz wypadają dzieci. Dziewczyna z moimi jasnobrązowymi włosami i nosem poprawia swój plecak, idąc w stronę domu. Emily wymusza uśmiech dla córki. – Cześć słonko, wejdziesz do środka, proszę? Jej córka patrzy na mnie zmrużonymi oczami, poprawiając na nosie wielkie, okrągłe okulary. – Czy ty nie jesteś Lorenem Halem? Nie cierpię faktu, że zna mnie gimnazjalistka. Moja twarz jest na okładkach wszystkich brukowców. Wczoraj ukazali zdjęcie, na którym opuszczam restaurację razem z Lily. A wtedy to do mnie dociera. Ona jest moją przyrodnią siostrą. - Tak, to ja. - I jesteś w moim domu…? Znasz moją mamę? Emily czeka niecierpliwie na córkę, zamierzając się wtrącić, ale robię jej przysługę i zamykam przesłuchanie. - Nie bardzo – odpowiadam. – To koleżanka mojego ojca. - Mamo – szepcze. – Znasz sławnych ludzi?

368 | S t r o n a

Addicted for Now Emily wzrusza zesztywniałymi ramionami. A wtedy wyłapuję wzrokiem odznakę na pasku plecaka dziewczynki. Mutantka & Dumna. Jakie są szanse? – Lubisz X-Menów? - Kreskówki – odpowiada. – X-Men: Evolution. - Moja dziewczyna też je lubi. - Masz na myśli narzeczoną? Właśnie czytałam na Celebrity Crush, że bierzecie ślub. – Kołysze się na piętach i unosi okulary wyżej na nosie, kiedy jej zjeżdżają. – Czy to prawda? - No tak. Jej oczy jaśnieją, jakby miała coś wspaniałego do powiedzenia swoim koleżankom jutro na lunchu. Emily otwiera szerzej drzwi, robiąc przejście córce. – Willow, proszę do środka. Willow przygląda mi się dociekliwie, po czym poddaje się prośbom matki. I wtedy wchodzi do środka poza zasięg mego wzroku. - Nazwałaś swoją córkę po postaci z Buffy? – Może lubimy te same rzeczy, myślę durnie. Pewnie dlatego, że zaskakująco jest tak z Willow. Marszczy brwi. – Co? - Serial telewizyjny, Buffy postrach wampirów? – Nadal jest zdezorientowana. – Nieważne. - Czego chcesz, Lorenie? – pyta w końcu. – Czego się spodziewałeś, przyjeżdżając tutaj? – Zniża głos i drzwi zaczynają się zamykać, żebym nie widział niczego poza jej ciałem. Nie widzę życia, którego nigdy bym nie dostał. – Masz dwadzieścia jeden lat. Jesteś dorosły. - Nie jesteś moją matką. Chyba to pojąłem – mówię szorstko. Nienawidzę tego, że jej nie nienawidzę. Nawet trochę. Robię krok do tyłu, obrzucając spojrzeniem budynek, coś czego nie chcę zrujnować. Niszczę wszystko, czego się dotknę. I nie zamierzam mieszać jej w życiu. Nawet jeśli moje jest spieprzone. Gdy już zamierzam zostawić to wszystko za sobą, coś innego przyłapuje moje spojrzenie w oknie. Dziewczynka. Dziecko. Nie starsze niż dwa, trzy lata. Zagląda przez okno, ściskając wypchanego dinozaura. Widzę siebie. Dorastającego i okłamywanego. Nie wiedzącego o swoim bracie i odkrywającego odpowiedzi w najgorszy sposób. Te sekrety. Ta zdrada. Znowu obracam się do Emily. Wydaje się pogodzona ze swoją decyzją oraz życiem, ale powtarza ten sam błąd, co mój ojciec. Co Sara Hale. Teraz tego nie widzi, lecz kłamstwa, które tworzy zniszczą jej rodzinę od środka.

369 | S t r o n a

Addicted for Now - Powinnaś wiedzieć – mówię – że chociaż nie jestem twoim synem, to nadal jestem ich bratem. Zaciska usta w linię. Ale mówię dalej. – I może ty tak tego nie widzisz, ale posłuchaj kogoś, kto już był w takiej sytuacji – w której one będą. – Myślę o Ryke’u. – Nie mówię, że musisz im o mnie powiedzieć teraz czy wkrótce, ale w końcu się dowiedzą. Jeśli nie od prasy, to od jakiegoś nieznajomego, a powinny usłyszeć to od ciebie. - Zapamiętam – odpowiada krótko. – Coś jeszcze? Pieprz się. Jednak nie potrafię tego powiedzieć. Nawet tego nie czuję. Bardziej pieprzyć mnie. Za to, że jestem takim idiotą. Za to, że myślałem, iż będzie ci zależeć. Potrząsam głową, czując jak wszystko ze mnie wypływa, jakbym został rozpruty na chodniku. Cofam się kolejnych parę kroków, spoglądam na trzypiętrowy ceglany dom. Rodzina średniej klasy. Szczęśliwa. Normalna. Obracam się i ani razu nie spoglądam w tył.

370 | S t r o n a

Addicted for Now

{48} LILY CALLOWAY W sytuacji, kiedy Lo jest w Maine, to chciał, żebym ominęła sesję z dr. Evansem, ale terapeuta zadzwonił do mnie i powiedział, że jeśli nie przyjdę, to zadzwoni do moich rodziców i powie, jak to słabo jest z moim postępem. Więc siedzę sama w gabinecie dr. Evansa, ciągle sprawdzając komórkę. Lo powiedział, że zadzwoni po spotkaniu z Emily. Jeżeli ich spotkanie nie pójdzie po myśli, to boję się, iż wybierze ucieczkę w alkohol. Naprawdę chciałam polecieć razem z nim, ale na jego prośbę zostałam. Dr. Evans przykleja elektrody do mojego nadgarstka i podaje mi małe czarne pudełko z wystającymi kabelkami. Zasiada za swoim biurkiem z zadowolonym uśmieszkiem. Uwielbia fakt, iż nie ma tutaj Lo, który przeszkadzałby w sesji. - A więc znowu przeglądamy czasopisma? – Wiercę się w miejscu, troszkę podenerwowana, że robię to sama z dr. Evansem. Kiedy jest tutaj Lo, jest mniej dziwnie. - Sądzę, że dzisiaj powinniśmy przejść do innego przymusu. Staram się wytężyć mózg. Co jeszcze mogłabym podbić terapią wyobrażeniowoawersyjną poza fantazjami i porno? Opuszcza wzrok na moje uda. – Byłoby łatwiej, gdybyś miała na sobie sukienkę albo spódnicę, ale dasz sobie radę. Serce zaczyna obijać mi się o żebra. Może źle go usłyszałam. - Chcę, żebyś się masturbowała. Będziesz rażona prądem, póki twój mózg nie zacznie reagować na negatywne bodźce. O mój Boże. Moja głowa sama się porusza, potrząsając gorączkowo. – Nie – wypalam. – Nie ma mowy. – Nie będę się przy nim masturbowała! - Lily, twoi rodzice specjalnie mnie zatrudnili – wyjaśnia. – Tak to działa. Musisz wyszkolić swój mózg do uznawania masturbacji, jako zły impuls. Rodzice są moją słabością. Wyraziłam, że zrobię wszystko, żeby naprawić, co zrobiłam. Ale jak daleko zamierzam pójść? - Czy mogę zrobić dzisiaj coś innego? – pytam. Myśli nad tym, przykładając palce do skroni. – Chyba możemy spróbować czegoś innego – mówi, ku mojej uldze. Dr. Evans wstaje i obchodzi biurko, opiera tyłek na brzegu, trzymając wciąż w ręce pilota. Drugą rękę opuszcza do rozporka. O kurna. Nie o takie coś innego mi chodziło! 371 | S t r o n a

Addicted for Now - Co pan robi? – wyduszam, zamierając w miejscu. - Takie dziwki jak ty mają obsesję na punkcie męskich genitaliów. Będziesz na nie patrzeć, dotykać, ssać, a ja będę raził cię prądem, dopóki nie staniesz się miła i normalna. - Nie. Rose znalazła moją idealną terapeutkę, Dr. Banning, po spotkaniach z tymi paskudami. I zastanawiam się czy musiała znosić dla mnie takie sytuacje, żebym ja ich uniknęła. Wiem, że tak. Wiem, ponieważ pamiętam to spojrzenie, którym dzielili się z Connorem, kiedy mówili o terapeutach, których razem odwiedzali. Dr. Evans rozpina srebrny rozporek i z jego spodni khaki wyskakuje penis. Podnoszę rękę do oczu, kiedy znajome buzzz pulsuje pod moją skórą. Nie patrzę. Nie patrzę. Nie ma mnie tutaj. Nie ma. W pokoju robi się cicho i myślę, że może wygrałam. A wtedy go czuję. Na nodze. Podskakuję, jakby tym razem całe moje ciało zostało porażone. Pudełko upada na podłogę, wyrywając kable, które łączą elektrody na moim ramieniu. Odsuwam się, wytrzeszczając oczy. Dr. Evans skraca przestrzeń między nami, stojąc tuż przede mną. Nie zamierzam patrzeć na jego obwisłą erekcję. - Odejdź ode mnie – mówię. Nie padnę na kolana z wywieszonym językiem. Nie jestem tą samą dziewczyną, która pieprzyła wszystko dla szybkiego haju. Jestem silniejsza. Nawet bez Lo. Teraz to wiem. Dr. Evans ucisza moje groźby i łapie mnie za nadgarstki. Przybliża usta do mojego ucha. – Będziesz siedzieć i słuchać się albo powiem twoim rodzicom, jaka z ciebie prawdziwa dziwka. Powiedz im, to moja pierwsza myśl. Nie poświęcę dla nich własnej dumy ani godności. Nic na świecie nie jest warte wstydu, który po tym poczuję. Nic. Odwzajemniam jego spojrzenie i cała moja nienawiść oraz pogarda wobec wszystkich, którzy szkalowali mnie, jako zdzirę lub dziwkę dźwięczy w tych dwóch słowach. – Pierdol się. Zaciska uchwyt i orientuję się jaka jestem mała w porównaniu do niego, w porównaniu do jakiegokolwiek mężczyzny. Równie dobrze mogłabym być workiem kości. Biorę głęboki wdech i krzyczę: - GARTH! Dr. Evans przyciska rękę do moich ust, a drugą rękę kieruje do moich szortów. – Jeżeli sama tego nie zrobisz, to będę musiał zrobić to za ciebie.

372 | S t r o n a

Addicted for Now Walczę z jego chwytem, próbując gryźć i kopać, ale przygniata mnie do siedzenia. Wkłada rękę pomiędzy moje nogi, naciskając. Nie przestaję krzyczeć w jego dłoń. Drzwi otwierają się na oścież i nim zdąży zrobić cokolwiek innego, mój ochroniarz pochyla się i odrzuca go na biurko. Drżę niczym liść na wietrze, ale stoję o własnych nogach i jestem cała. Garth potrząsa dr. Evansem, jak wypchaną lalką. Wygląda na gotowego zniszczyć tego człowieka, więc jestem zaskoczona, kiedy go uwalnia. – Skontaktują się z tobą prawnicy Grega Calloway’a. Radzę ci spakować dziś swój gabinet. Garth odwraca się do mnie i posyła mi współczujące, niemal przepraszające, spojrzenie. Po prostu cieszę się, że tutaj był. Lo miał rację, co do ochroniarza. Wyprowadza mnie z pokoju i spoglądam do tyłu po ostatni obraz mojego diabelskiego terapeuty. Moje serce jeszcze nie zwolniło. Myślę… myślę, że jestem w lekkim szoku. Nie mogę zamknąć oczu ani mrugnąć. Dr. Evans opada na ziemię i gapi się otępiale w kabelki od pudełka. - Nic ci nie jest? – pyta Garth w lobby. - Tak sądzę. – Próbuję rozdzielić moje emocje. Czuję się już mniej jak zwiędły kwiatek, ale przeważnie nie mogę powstrzymać szybkiego oddechu. Pocieram się po nadgarstku. Tak, jestem w szoku. - Do domu? – pyta. - Możemy najpierw gdzieś się zatrzymać? Potakuje i przejeżdżamy parę przecznic do innego wieżowca. Ręce nadal mi się trzęsą, ale wydają się także odłączone od reszty ciała. Gdy docieramy do gabinetu, pukam do drzwi, a mój oddech powoli zwalnia. Drzwi się otwierają, ukazując kobietę z czarnymi, krótkimi włosami i ciepłym uśmiechem. Nie widziałam jej prawie dwa miesiące. Nie zdaję sobie sprawy jak bardzo mi jej brakowało, dopóki nie przytulamy się do siebie. Łzy kłują mnie w oczy. - Och, Lily – odzywa się – mamy wiele do obgadania. Na pewno. Już wiem jak wygląda dobre poradnictwo i nigdy z niego nie zrezygnuję. Wycieram oczy, chcąc jej powiedzieć, że chciałabym przywrócić nasze sesje. Ale coś innego wymyka się z moich ust. – Myślisz, że mogłabym nazywać cię Allison? - Bardzo bym tego chciała.

373 | S t r o n a

Addicted for Now

{49} LOREN HALE Samolot ląduje w Nowym Jorku. Nie jadę do domu. Zatrzymuję się na parkingu miejscowego baru. Zimny. Samotny. Uwięziony z własnymi myślami. To niebezpieczna gra. Ściskam kierownicę, czując przeszywający ból. Wciąż widzę powykręcaną twarz Emily, pełną niepokoju – pełną dyskomfortu, pragnącą, żebym poszedł w diabły. Znowu straciłem matkę, ale to idiotyczna myśl. Nie mogę stracić czegoś, czego nigdy nie posiadałem. Zaciskam powieki i krzyczę, piecze mnie w gardle. Muszę iść pobiegać. Muszę odepchnąć te uczucia. Słyszę w głowie głos ojca. Słyszę Emily. Słyszę prasę, media. Masz wszystko, Loren. Dlaczego, kurwa, płaczesz? Rozejrzyj się, czym mógłbyś się smucić? Niczym. Nie wolno mi się wściekać, czuć cokolwiek innego niż wdzięczność. Jestem uprzywilejowany. Jestem bogaty. Obrzucam spojrzeniem bar, znak OTWARTE lśni w neonowym kolorze błękitu. Jestem buntowniczym młodzieńcem potrzebującym uwagi. Prawda? Właśnie tak jest. Alkohol przykuje do mnie wszystkie spojrzenia, sprawi, że ludzie będą się nade mną litować. Będzie im mnie żal. Chodzi o coś innego, myślę. Alkohol zatopi moje sprzeczne myśli. Alkohol uciszy wszystkie głosy w mojej głowie. A także spieprzy wszystko w moim życiu. Nie wiem, co robić. Tracę przeklęty rozum. Uderzam ręką w kierownicę, kolejny krzyk urywa się w moim gardle i łzy, które wstrzymywałem nagle wylewają mi się na twarz. Nie potrafiłem powiedzieć „nie” ojcu, nie potrafiłem powstrzymać wycieku i matka tak naprawdę nigdy mnie nie chciała – nawet teraz. Zawsze doznaję porażki. Zawsze. Drżą mi dłonie, kiedy wysuwam komórkę i wykręcam szybko numer. Po prostu chcę usłyszeć jej głos. Przyciskam czoło do kierownicy, nie mając już energii na trzymanie głowy w górze. - Gdzie jesteś? – pyta zmartwiona Lily. – Miałeś zadzwonić dawno temu. Twój samolot wylądował, prawda? - Tak, jestem w drodze do domu – kłamię. - Jesteś dalej w Nowym Jorku? Możemy spotkać się na kolacji – proponuje, pewnie nie kupując mojego kłamstwa. - Dlaczego mnie kochasz, Lil? - Lo, serio, gdzie jesteś? – W jej głosie pojawia się niepokój. - Po prostu mi odpowiedz. – Wypuszczam długi oddech. – Proszę. Czemu mnie kochasz? – Ściskam mocniej telefon, łzy zasłaniają mi widok. 374 | S t r o n a

Addicted for Now - Kiedy mieliśmy po jedenaście lat, byliśmy w twoim domu i czytaliśmy komiksy – mówi i z jakiegoś powodu doskonale wiem, o którym wspomnieniu opowiada. Siedzieliśmy na moim łóżku otoczeni kilkoma egzemplarzami komiksów X-Men i czytaliśmy jeden jednocześnie. Czekała cierpliwie, abym się pospieszył, sunąc szybko wzrokiem po obrazkach, kiedy ja pochłaniałem każde zdanie, każdy kolor. – Pamiętasz? – pyta po dłuższej ciszy. - Tak – odpowiadam drżącym głosem. - Oboje wiedzieliśmy, że jesteś najbardziej podobny do Helliona. Podejmujesz złe decyzje, nawet kiedy wiesz jakie są te właściwe. Kiwam do siebie głową, roniąc łzy. Staram się odetchnąć pełną piersią, ale dusi mnie ból. - Lecz tamtego dnia powiedziałeś, że masz ambicje na zostanie Cyklopem. Scott Summers był silny. W obliczu kryzysu opiekował się wszystkimi. Był człowiekiem, którego ludzie pragnęli przy swoim boku. – Jej głos też drży, jakby była bliska łez. – Lo – mówi – udało ci się. Jesteś moim Scottem Summersem i nie byłoby mnie tutaj bez ciebie. Zamykam oczy i przyswajam sobie tę informację. Nie musi mówić kocham cię, ponieważ… To uczucie jest przywiązane do wszystkich słów. Kocha mnie, ponieważ wierzy, że jestem silny. Kocha mnie, ponieważ jest częścią mnie. Kocha mnie, ponieważ poprzez wszystkie wydarzenia stałem się lepszym mężczyzną. - Lo – ciągnie. – Cokolwiek powiedziała Emily, to musisz wiedzieć, że ja nigdzie się nie wybieram. Zawsze tu będę, kiedy wrócisz do domu. Zawsze będziemy my. - Lo i Lily – mówię na wydechu. - Albo Lily i Lo. Uśmiecham się. – Dziękuję. Chwila ciszy. – Muszę mówić resztę? - Nie, ale możesz, jeśli chcesz. - Nie waż się, kurna, pić, Lorenie Hale’u – mówi surowo, ale brzmi to bardziej uroczo niż ostro. Ale działa tak samo. - Kocham cię, Lil. – Prostuję się i ścieram łzy wierzchem ręki. - A więc wracasz do domu? - Najpierw muszę się gdzieś zatrzymać. Zmartwiona nabiera wdech. – Lo. - Zaufaj mi – mówię. - Też cię kocham – odpowiada. 375 | S t r o n a

Addicted for Now Odpalam silnik i daję się ponieść tym słowom. *** Nie pamiętam, żeby gabinet był taki zimny czy ponury, ale wchodzę do niego z celem. Nie jest mi już przykro ani smutno. Napędza mnie co innego, coś ciemniejszego i silniejszego, co zaczyna uwierać mnie w środku. Demon, którego niesie mój ojciec, ten który gniew zamienia w paskudne słowa. Ten, który sprawia, że przestajemy być żałośni, a zaczynamy być złośliwi. Sądziłem, że abstynencja mnie zmieni. Sprawi, że ta część mnie zniknie. Ale zdaję sobie sprawę, że moją nienawiść nie zasilał jedynie alkohol. Jest zaprogramowana we mnie od lat, przez bycie wychowywanym przez kogoś takiego jak on. - Nareszcie wróciłeś – odzywa się Brian, wylegując się za biurkiem z tą nonszalancją, która zawsze zachodziła mi za skórę. – Znudziło ci się ignorowanie moich telefonów? - Byłeś bardzo wytrwały – odpieram sucho, opadając na krzesło. Poznałem Briana na odwyku i przedyskutowaliśmy moje życie w najdrobniejszych szczegółach. Miałem być dla niego pacjentem leczonym ambulatoryjnie i chyba spieprzyłem sprawę, kiedy przestałem przychodzić na nasze sesje. Jeszcze bardziej, kiedy odrzucałem jego telefony. - Dlaczego tutaj jesteś, Lo? – Jeszcze bardziej opiera się o swoje krzesło. - Czemu mnie nie nienawidzisz, kurwa? – pytam zdezorientowany. - Przypuszczam, że miałeś uzasadniony powód na opuszczenie sesji – mówi spokojnie Brian – a jeśli nie, to twoja wina. - Nie mówię o opuszczaniu sesji – burczę. – Jak możesz sobie tutaj siedzieć, słuchać o moich problemach i nie przewracać oczami, co dwie sekundy? - Czemu miałbym tak robić? – Nie krzywi się, nie wygląda na skonsternowanego czy zdenerwowanego. Brian to czysta tabliczka, która odbija do mnie moje własne słowa. Przez cały ten czas sądziłem, że patrzył na mnie jak na kompletnego kutasa – jakbym był jakimś frajerem, którego musiał znosić. Ale wiem, że tylko to sobie wyobrażałem. Chciałem, żeby mnie nienawidził. Błagałem o to, bo nie jestem wart współczucia. - Mam więcej pieniędzy niż ty kiedykolwiek zarobisz w całym swym życiu – mówię. – Musisz tutaj siedzieć i słuchać, jak zrzędzę kilka godzin na temat jakichś bzdur, a potem wracam do mojego wypasionego domu moim wypasionym autem. - Uważasz, że powinienem cię nienawidzić, ponieważ masz pieniądze i dlatego, że muszę wysłuchiwać twoich problemów? Dlatego przestałeś przychodzić? - Nie, przestałem przychodzić, bo nie chciałem już patrzeć na twoją paskudną gębę. W tym momencie naprawdę się uśmiecha. To szczery uśmiech, który sprawia, że czuję się jak jeszcze większy kutas. Odkłada długopis na biurko i siada prosto. – Znam cię, Lo – przypomina. – Rozmawialiśmy parę miesięcy, a więc wiem, że nikt – zwłaszcza twój ojciec – nigdy ci tego nie powiedział. 376 | S t r o n a

Addicted for Now - Jeżeli to mądrość z ciasteczka z wróżbą, to możesz sobie darować. - Posiadanie pieniędzy nie czyni z ciebie nieczułego automatu. Jesteś człowiekiem. Dalej możesz mieć kłopoty. Różnica polega na tym, że masz możliwość je naprawić. Po prostu musisz chcieć. Nie każdy może otrzymać taką pomoc, co ty, czy pozwolić sobie na ośrodek, w którym byłeś. – Ściska mnie w żołądku na tę prawdę. – Ale to nie znaczy, że twoje leczenie musi być łatwe. To nie znaczy, iż to co mówią w telewizji albo brukowcach nie może cię zaboleć. Krwawisz tak samo, jak reszta z nas. Możesz płakać. Możesz się wściekać. Nie zostało ci odebrane to prawo. Wpatruję się otępiale w podłogę. - I Lo – mówi dalej – zwykle nie dzielę się z pacjentami moimi osobistymi opiniami, ale zrobię dla ciebie wyjątek. - Jak miło. Tym razem się nie uśmiecha. – Pod tą szorstką, „nienawidzę siebie i wszystkich wokoło” powłoką mieści się dobry facet. I sądzę, że możesz osiągnąć wspaniałe rzeczy, jeśli tylko zaczniesz sobie wybaczać. - Za co? - Myślę, że wiesz za co. - No jeżeli jesteś taki chętny do dzielenia się osobistymi opiniami, to czemu mi nie powiesz – rzucam gniewnie. Nie robi tego. Zamiast tego chwyta za długopis, opiera się o krzesło i klika nim kilka razy. – Czasami już jesteśmy osobami, którymi myślimy, że się staniemy, a tak naprawdę stajemy się kimś, kogo najmniej się spodziewamy. – Raz jeszcze klika długopisem i celuje nim we mnie. – Oto twoje ciasteczko z wróżbą. Wydaje mi się, iż mówi mi, że mam szansę. Że życie, które sobie wyobraziłem – gdzie staję się pełnym nienawiści do samego siebie człowiekiem za biurkiem, gdzie staję się moim ojcem – nie musi być mi przeznaczone. Chcę zaryzykować, kiedy mam czysty umysł, podczas gdy dostrzegam alternatywną przyszłość, która nie wygląda tak ponuro. Pragnę Lily. Domu. Białego płotku, tego szczęścia. Nigdy nie sądziłem, że na nie zasługuję, ale być może pewnego dnia stanę się taką osobą. Przesuwam się w miejscu, ale nie odrywam od niego spojrzenia. – Spotkałem się z moją matką. Prawdziwą matką – opowiadam. Przekrzywia głowę, ale jego twarz znowu jest pusta. Tym razem nie mam ochoty walnąć go za brak reakcji. Po prostu mówię. Słowa wylewają się ze mnie, jakbym rozerwał sobie brzuch. Każde słowo czyni mnie lżejszym i wolniejszym. 377 | S t r o n a

Addicted for Now Nie przestaję mówić.

378 | S t r o n a

Addicted for Now

{50} LILY CALLOWAY Następnego poranka Lo i ja wybieramy się do jego biura. Opowiada mi wszystkie szczegóły na temat swojej matki i pozwala mi się przytulić, ilekroć do niego sięgam. Chociaż nie potrafię odnieść się fizycznie do porzucenia przez rodzica, to rozumiem jak to jest chcieć, żeby pokochała cię matka. Siada na swym skórzanym fotelu i waham się ze wspomnieniem sytuacji z dr. Evansem, tak szybko po jego emocjonalnym spotkaniu z Emily. Dlatego wczoraj nic o tym nie mówiłam przez telefon. Ostatnie, czego chciałam to wzbudzić wyrzuty sumienia i sprawić, że przerwie abstynencję. (Przyznał się do siedzenia na parkingu baru – domyślałam się tego.) Przeglądam komiksy ułożone na jego półce, podczas gdy pracuje nad paroma kontraktami. Jakiś facet prowadzący inne niezależne wydawnictwo udziela Lo porad, więc z czasem Lo staje się coraz bardziej pewny swej firmy. Nawet mówi o zatrudnieniu partnera, który pomógłby mu we wszystkich obszarach, w których jest słaby. A ten pomysł – poproszenia kogoś o pomoc – nie sprawia, że się wzdryga. Powinnam rozpakowywać pudła na dole w Superheroes & Scones, więc moje wahanie musiało przyciągnąć uwagę Lo. – Wszystko w porządku, Lil? Ściągam z półki komiks She-Hulk i koncentruję się na okładce. – Postanowiłam wrócić na terapię do Allison. I mojemu ojcu to pasuje. Mówi, że to nie złamie naszej umowy. – Powiedział także, że wniesie sprawę przeciwko dr. Evansowi. Miejmy nadzieję, że pomogłam innej dziewczynie, która mogła paść jego ofiarą. - Kurwa – przeklina. – Zapomniałem zapytać cię o ostatnią sesję z… - urywa i patrzę mu w oczy, które są wielkie jak spodki. - Cieszę się, że poszłam – mówię. – Inaczej nigdy bym go nie zwolniła. - Co on zrobił, do cholery? Przytulam komiks do piersi niczym poduszkę, pozwalając aby dał mi ociupinkę siły. – Chciał, żebym się masturbowała, a on poddawałby mnie wstrząsom – mówię bardzo szybko. Lo ściska stół, a w jego oczach pojawia się czysta furia. - Ale odmówiłam! A jemu się to nie spodobało, więc rozpiął sobie spodnie. Lo staje na nogi. Upuszczam komiks i podbiegam do niego, żeby zatrzymać go przed wyjściem z pokoju. Przyciskam dłonie do jego torsu. – Powiedziałam nie, Lo – mówię z dumą. – Wykrzyczałam mu to w twarz, a potem zawołałam Gartha. Wszystko dobrze się ułożyło.

379 | S t r o n a

Addicted for Now - Nic nie jest dobrze – odpowiada Lo, a ból pieści jego złociste oczy. – Dobrze by było, jakbyśmy nigdy nie musieli mierzyć się z tym chorym gnojkiem. - Już po wszystkim – mówię. – Mój ojciec ma nad tym kontrolę. Nie chcę rozmyślać nad każdą złą rzeczą, która nam się zdarza. Chcę iść dalej. A ty nie? – Jestem gotowa rozpocząć najnowszy rozdział naszego życia. Taki, w którym nie jesteśmy atakowani przez nasze nałogi. Taki, w którym jesteśmy szczęśliwi. Jego ramiona rozluźniają się i unosi ręce do moich policzków. – Nic ci nie jest? – pyta, szukając w moich oczach prawdy. - Czuję się silna – odpieram. – Wiem, że to pewnie dziwne. Potrząsa głową, a jego wzrok zdaje się mówić nie, wcale nie. - Jest coś innego – zaczynam. Jego twarz okrywa zmartwienie. – Nic w tym stylu. To coś dobrego, tak myślę. – Biorę głęboki wdech i chwytam go za ręce. – Postanowiłam, iż nie chcę oglądać tej czarnej listy tego, czego nie mogę robić… seksualnie, mam na myśli. – Krzywię się. Serio, Lily? Marszczy czoło. – Czemu? - Zdałam sobie sprawę, że nie ma znaczenia to, czego nie mogę z tobą robić – mówię. – Jesteśmy razem… tym razem naprawdę. Żaden kawałek papieru ani lista nie będą mi mówić, co przegapiam. Mam wszystko, czego mogłabym zapragnąć. Nie zdążę nawet mrugnąć, kiedy jego wargi przylegają do moich, kiedy przyciąga mnie do swojego ciała. Jestem otoczona Lorenem Halem. Muska dłonią mój kark, po czym kończy pocałunek, ale nie odsuwa się całkowicie. Nadal tkwię w jego ramionach. A potem podnosi mnie, wsuwając pod mój tyłek mocne ręce. Od razu otaczam go nogami w pasie. Najwyraźniej moje kończyny przetwarzają to, co się dzieje szybciej od mózgu. Wpatruje się w moje oczy, kiedy powoli niesie mnie do tyłu i sadza na swoim biurku. Serce wali mi jak młotem – to fantazja, którą wyobrażałam sobie od liceum. Biurka. Seks nad nimi. Seks na nich. Seks blisko nich. Oczywiście, że potrafię zrobić z mebli coś podniecającego. Czy to się dzieje naprawdę, czy to tylko mój brudny umysł? Kąciki jego ust unoszą się na moje zmieszanie oraz oczekiwanie. Jego rozbawienie tylko nakręca moje pragnienie, ale staram się je odepchnąć, ponieważ nie chcę stać się kompulsywnym potworem. Sunie dłońmi po moich udach, które wciąż zaciskam mocno na jego pasie. – Ile razy to sobie wyobrażałaś? - Na tym szczególnym biurku?

380 | S t r o n a

Addicted for Now Uśmiecha się i znowu mnie całuje. Pogłębiam pocałunek i łapię go za włosy, ciągnąc mocno. Jęczy cicho, kiedy się odsuwa, po czym z łatwością zsuwa ze mnie krótkie spodenki. Zamierzam znowu zarzucić na niego nogi, ale powstrzymuję się. O dziwo, powstrzymuję nawet jego, kładąc ręce na jego torsie. Och, ależ on jest przyjemny w dotyku. - Lil? Racja, skup się. Patrzę w jego zdezorientowane oczy. – Nie jestem głupia – mówię. Konsternacja zamienia się w zranienie. – Nigdy tego nie powiedziałem. Kręcę głową. Wszystko to wychodzi nie tak jak chcę. – Chodzi mi o to – zaczynam raz jeszcze – że po tych wszystkich razach, kiedy odmawiałeś mi seksu na plaży, w samochodzie, zasadniczo wszędzie oprócz naszej sypialni i łazienki, to domyśliłam się, że na tej czarnej liście znajduje się seks w miejscu publicznym. Robi krok do tyłu i ten dystans boli bardziej niżbym się spodziewała. Sięgam do niego i łapię go za rękę, pragnąc jakiegokolwiek kontaktu. Pozwala mi ścisnąć go mocno. – Mówiłaś, że to nieważne, co na niej jest – przypomina mi Lo. - Bo to prawda – odpowiadam. – Przyrzekam. Po prostu nie chcę złamać tamtych zasad. Moje słowa uspokajają go na tyle, że wraca do mnie i wysuwa dłoń z mojego uścisku, żeby objąć moje policzki. – Nie pozwolę ci na złamanie żadnych z zasad. Obiecuję ci to. - Ale… - To mój gabinet – mówi z rozbawionym uśmiechem. – Moje prywatne miejsce. Oooooo. TAK! Przygryzam dolną wargę, starając się powstrzymać uśmiech. - A więc teraz jesteś wesolutka? – pyta. – Wiesz co myślę o uśmiechach? Potrząsam głową, nadal się uśmiechając, kiedy przesuwa dłonie w dół. Przekornie wkłada palce pod pasek moich majtek. Dotyka wargami mojego ucha. – Nie są tak seksowne, jak to. – Wsuwa we mnie palce i naciska na czułe miejsce. Moja twarz natychmiast przybiera wyraz rozkoszy, rozchylam usta i przymykam powieki. Z gardła ucieka mi dźwięk. On wygląda na bardzo z siebie zadowolonego. – Kto się teraz uśmiecha, skarbie? Zdecydowanie ty. Chwytam go za ramię, kiedy zamienia palce na twardego penisa. Mam chęć się poruszyć, ale zmuszam się do znieruchomienia. Chcę mu pokazać, że mam kontrolę. Że staram się. Wsuwa się i wysuwa, a ja ściskam go za plecy, ramiona, wszystko, co pomoże utrzymać mi równowagę. Dotyka ręką mojej szyi i pochyla się po pocałunek, ale mam problemy z tym nieruchomym siedzeniem. Poruszenie wargami zdaje się trudnym zadaniem. Jego to raczej nie obchodzi. Przyciska wargi do moich ust i nakłania do rozchylenia. Gdy nie reaguję, 381 | S t r o n a

Addicted for Now zaczyna ssać moją dolną wargę. W moim gardle zbierają się odgłosy, do których nie sądziłam, że będę kiedykolwiek zdolna. Teraz się uśmiecha. Porusza się szybciej i mocniej, i rozluźniam uchwyt, niemal padając na plecy. Łapie mnie, po czym powoli układa mnie na paru luźno leżących kartkach. - Patrz na mnie, skarbie – rozkazuje, oddychając ochryple. Orientuję się, że patrzę na jego penisa. Unoszę wzrok do jego oczu. Są rozpalone, intensywne i wypełniają mnie bardziej niż jakakolwiek inna część ciała. Nie przerywam kontaktu wzrokowego. Ani teraz. Ani nigdy.

382 | S t r o n a

Addicted for Now

{51} LILY CALLOWAY - O mój Boże! Znalazłam twoje porno! – Wychodzę z szafy Ryke’a razem z pudełkiem na buty. Mogę sobie tylko wyobrazić, iż zawiera obciążające dowody potwierdzające, że wśród naszych przyjaciół nie tylko ja kocham porno. Moja radość jest zbyt oczywista. Lo i Ryke unoszą wzrok z podłogi, na której rozłożone są pudła i folia bąbelkowa. Pakujemy niektóre rzeczy z jego starego pokoju w domu jego matki. Przeprowadza się ze swojego mieszkania w Filadelfii do nowego – to samo miasto, tylko inne miejsce z większą ilością pokoi gościnnych i mniejszą liczbą paparazzi na zewnątrz. Zamiast kupić nowe rzeczy dla dodatkowej przestrzeni, on stara się skorzystać z tego, co posiada tutaj. Ryke zaplanował pakowanie podczas spotkania klubu książkowego Sary Hale, żeby nie było jej w domu. Lo nie chce spotykać się z nią twarzą w twarz, biorąc pod uwagę, że jest rezultatem jej nieudanego małżeństwa. - Otwórz je – mówi mi Ryke, wskazując pudełko w moich rękach. Odsłaniam pokrywkę i tyle z mojej radości. Karty baseballowe. Setki kart. Jeden z facetów wygląda nawet postawnie… może… Unoszę do góry kartę z seksownym, młodym graczem. – Na pewno się do tego onanizowałeś. Lo uśmiecha się szeroko, walcząc z owinięciem lampy o dziwnym kształcie. Ryke rzuca mi spojrzenie. – Ty byś to robiła – odpiera. – I może ja też, gdyby pociągali mnie mężczyźni. Ale nie, wymieniałem się nimi z dzieciakami w podstawówce, nie obsmarowywałem ich spermą. – Odwraca się do Lo. – Tobie też to robi? - Co? – pyta z rozbawieniem. – Próbuje odszukać moje porno? Zamieram, wytrzeszczając oczy. – Masz porno? – O mój Boże, w naszym domu może być porno. W tej chwili. Sapię. – Gdzie? - W domu mojego taty – wyjaśnia. – Z nastoletnich lat. – Och. To ma sens. Nie trzymałby przy mnie porno – nawet jeśli radziłam sobie bardzo dobrze przez te ostatnie tygodnie. - Więc tylko mnie lubisz zawstydzać? – pyta mnie Ryke. - Ciebie nie da się zawstydzić – przypominam – i kazałeś mi mówić swobodnie na temat seksu, więc to twoja wina. – To prawda, że jestem bardziej otwarta w towarzystwie Ryke’a i sądzę, że teraz możemy nawet nazywać się przyjaciółmi. - Kurwa, fantastycznie. – Bierze rolkę taśmy i próbuje okleić pudło, ale dozownik zgrzyta w buncie. Ryke burczy parę przekleństw i rzuca nim o ziemię. – Lily, możesz znaleźć mi inną taśmę? Powinna być w szufladzie w kuchni. 383 | S t r o n a

Addicted for Now - Robi się. – Wychodzę z sypialni i wędruję przez wielki dom, który ma więcej niepotrzebnych pomieszczeń niż tych potrzebnych. Odnajduję kuchnię i zaczynam otwierać tyle szafek, ile zdołam, unikając naczyń oraz garnków. Parę szuflad później znajduję odpowiedni obszar. Kucam i odkrywam taśmę za rzędem żarówek. Sukces. Obracam się, zamierzając wrócić do pokoju Ryke’a, ale coś mnie zatrzymuje. Coś leżącego na stoliku na kółkach przy stole śniadaniowym. W koszyku pełnym poczty znajduje się małe pudełko. Jest brązowe, jak każda normalna paczka, ale to jest inne. Serce podchodzi mi do gardła. Przełykając gulę podchodzę do pudełka, potwierdzając swoje podejrzenia. Na opakowaniu są wypisane małe iksy. Drżą mi ręce, kiedy odkładam taśmę na stolik i przyglądam się naklejce. Od: Kinkyme.net To ta sama strona, która przysłała mi dildo, ale przypuściłam, że szantażysta wysłał paczkę bezpośrednio do domu moich rodziców. Chwila. To nie tak. Erotycznej zabawce towarzyszył liścik, więc szantażysta musiał wysłać pudło najpierw do jego domu, wsadzić tam wiadomość, a potem przysłać go do mnie. To jest dom Ryke’a. Nigdy tutaj nie przychodzimy. On o tym wie. Wie o nas więcej niż niemal wszyscy inni. Wpuściliśmy go do siebie. Lo miał rację od samego początku, prawda? Czuję wzbierające się łzy. Ryke wymyślił ten skomplikowany plan, wsączył się w nasze życie tylko po to, żeby zadać Lo więcej bólu – żeby zrujnować mu życie, ponieważ on zniszczył jego życie przez samo istnienie. Dlaczego to ludzie, których kochasz zadają ci najwięcej bólu? Dalej czytam z pudełka. Do: William Crane Fałszywe nazwisko, żeby zatuszować swoje czyny. Chwytam za pudełko, nienawidząc wszystkiego i niczego. Okropny ból rozrywa mi pierś. Lo nie tylko będzie zraniony tymi wiadomościami. Będzie zdruzgotany. Jak uda mu się znieść kolejne rozczarowanie, kolejną zdradę? Choćby wyobrażenie sobie jego reakcji przywołuje rzekę łez. Mam nagłą chęć rozerwać pudełko i zobaczyć, co jest w środku. Nim zdążę odszukać nóż, słyszę echo kroków, dźwięk nasila się w moim kierunku. A wtedy odgłos cichnie w progu… w progu kuchni.

384 | S t r o n a

Addicted for Now Sara Hale odkłada na blat swoją torebkę oraz książkę z klubu książkowego. Złotobrązowe włosy pasują do jej letniej sukienki w kwiatki. Gdy tylko nawiązuje ze mną kontakt wzrokowy, jej zarumieniona twarz się napina. A potem spuszcza wzrok na pudełko w moich rękach. - Co ty tutaj robisz? – pyta, wciąż patrząc na pudełko. – Co to jest? – Drży jej warga. – Musisz w tej chwili stąd wyjść. Ilekroć wypowiada słowo, ledwo potrafię je przetrawić. Wchodzą jednym uchem, a drugim wychodzą. - Nie słyszałaś? – W jej oczach pali się nienawiść. Nie wiem skąd się ona bierze. Nie wiem co jej zrobiłam. – Wynocha z mojego domu! - Mamo, co, u licha? – Ryke zbiega po schodach do kuchni, Lo jest tuż za nim. Jestem zbyt oszołomiona, żeby cokolwiek zrobić. - Przyprowadziłeś ją tu! – wrzeszczy Sara, a potem kieruje wzrok na Lo, który do mnie podbiega. – I jego? Lo dotyka mojego ramienia i spogląda na pudełko w moich rękach. – Lo – mówię cicho. Nic już nie wiem. Jestem strasznie zdezorientowana. Ryke podąża za moim spojrzeniem i nim Lo albo ja zdążymy cokolwiek zrobić, w jego brązowych oczach rozpala się ogień. Zwraca się do swojej matki. – Coś ty, kurwa, zrobiła? – Głos ma pusty i zimny. - Wyprowadź ich stąd, Ryke – odpiera, wskazując drzwi wejściowe. - Coś ty, kurwa, zrobiła?! – krzyczy, przykładając ręce do głowy. Jego klatka piersiowa unosi się i opada. - Kochanie, porozmawiamy o tym później. – Wyciąga rękę, żeby dotknąć jego ramienia, ale Ryke cofa się, podnosząc dłonie do góry. - Co się tu dzieje, kurwa? – mówi. – Coś ty, kurwa, zrobiła? – Potrząsa głową w kółko i wtedy wiem na pewno, kto tak naprawdę wyjawił informacje. Ryke nie miał nic wspólnego ze skandalem. Brat Lo jest tak samo niewinny, jak reszta nas. - Nie chcę rozmawiać przy nich – mówi Sara. - Powiedziałaś prasie, że Lily jest seksoholiczką? – pyta Ryke, a jego oczy robią się coraz bardziej poczerwieniałe od wstrzymywania brutalnych emocji. Zaraz wybuchnie. Zawsze chciałam zobaczyć wzdrygającego się Ryke’a Meadowsa, ale nie przez coś takiego. - Ryke… 385 | S t r o n a

Addicted for Now - Powiedziałaś im?! – woła, ściskając granitowy blat. - Tak – odpowiada nagle, dotykając swojej piersi, jakby został z niej zabrany ciężar. Przez cały ten czas sądziliśmy, że szantażystą jest mężczyzna. Jednak oto stoi ona. Lo stoi sztywno obok mnie i gdyby sprawcą był ktoś inny, to pewnie posyłałby tę osobę do piekła samymi słowami. Myślę, że w tej chwili oboje jesteśmy bardziej zmartwieni o Ryke’a. Ciągnie się bolesna cisza. Ryke stoi nieruchomo, a jego łzy grożą wylaniem. - Ryke, słonko – zaczyna Sara – musisz zrozumieć, że Jonathan… - Przestań – mówi Ryke łamiącym się głosem. – Rozumiem dlaczego to zrobiłaś. Zniszczyłaś dziewczynie życie, ponieważ chciałaś się od niego uwolnić. Chciałaś, by ludzie dowiedzieli się, że zostałaś zdradzona. Nie mogłaś nic powiedzieć o jego niewierności przez umowę rozwodową. Ale gdyby jednak media dowiedziały się o tym nieumyślnie, to i tak zatrzymałabyś kasę Jonathana i wszyscy dowiedzieliby się o prawdziwej matce Lorena. Powiedz, że się mylę. Ona nic nie mówi. Ryke znowu potrząsa głową, jeszcze bardziej trzęsie się mu głos. – Zatem dręczyłaś Lily, żeby zranić Lorena, żeby odpłacić się jebanemu Jonathanowi Hale’owi, przykleiłaś się do jego syna i sądzę, że ciągnęłaś też przez jakiś czas Lily, bo Jonathan się wnerwiał. Podobało ci się to. Cieszyłaś się jego stresem. A kiedy wyjawiłaś informacje prasie, twoje koleżanki z klubu książkowego i wszyscy inni uświadomili sobie, że byłaś zdradzana. Prawda? Jednak nie byłaś taką naciągaczką. To wspaniale, mamo. Gratulacje. Odniosłaś sukces. - Ryke… - Wiesz, co jeszcze zrobiłaś? – Mruga, a po twarzy spływają mu łzy. – Straciłaś jedynego syna. – Zamierza się odwrócić, ale Sara chwyta go za ramię. - Poczekaj, kochanie… Ryke wyrywa jej się, ale staje i obraca się do niej. – No co? Co mogłabyś takiego powiedzieć, co usprawiedliwiłoby terroryzowanie dziewczyny miesiącami? - Nigdy nie miałeś go poznać – mówi pod nosem, a policzki ma mokre od własnych łez. Wskazuje na Lo. – On nie jest twoją rodziną. - Jest moim bratem! – krzyczy Ryke. – Nigdy nie skrzywdziłby mnie tak, jak ty to zrobiłaś. – Bierze urywany oddech, ciągnie za koszulkę i hamuje w sobie wrzask. – Nie pojmujesz, co zrobiłaś, mamo. Wiesz w ogóle, co zrobiłaś mnie? Rozumiesz, do cholery? Sarze drży broda, kiedy płacze. – Proszę, nie. Nie odchodź. – Dotyka jego ramienia.

386 | S t r o n a

Addicted for Now - Całe pieprzone życie kazałaś mi wybierać pomiędzy tobą, a tatą. Nie powstrzymasz mnie przed nawiązaniem relacji z Lo. Nie podejmiesz za mnie tej decyzji. - Jestem twoją mamą. - I okłamałaś mnie! – woła Ryke, cierpienie oblewa jego twarz. – Zniszczyłaś komuś życie przez pieprzony zatarg i byłaś gotowa poświęcić przy tym mnie. - Nie – mówi, kręcąc głową. – Gdybym myślała, że tak zareagujesz, to nigdy bym… - Nie wierzę ci – odpowiada beznamiętnie. – Gdybyś w ogóle mnie znała, to wiedziałabyś, że znienawidziłbym cię za to, co zrobiłaś. Mogę ci wybaczyć wiele rzeczy. Ale to… - Śmieje się słabo, jakby utknął w jakimś koszmarze. – Co do chuja, mamo? – Bierze głęboki wdech. – Zniknę za godzinę. Zostało mi kilka pudeł. Ona nie może przestać płakać. Sara przytula się do blatu, spodziewając się, że Ryke przytuli ją, pocieszy i powie, że wszystko jest w porządku. Ale on ledwo może na nią patrzeć bez rwącego się oddechu. - Powiedz mi tylko jedną rzecz – mówi Ryke. – Jak się dowiedziałaś o jej seksoholizmie? Nigdy ci tego nie powiedziałem. – Nie? Myślałam, że może tak się dowiedziała. Sara pociąga nosem i wskazuje na jego kieszeń. – Twoja komórka… wiadomości… O Boże. Ryke zaciska powieki. Przeczytała jego wiadomości. Na pewno jest tam wiele słów o moim uzależnieniu albo nawiązujących. Ryke zawsze pytał jak poszła moja terapia. On pierwszy powiedział Lo i mnie, iż terapia wyobrażeniowo-awersyjna jest sadystyczna i powinnam przestać chodzić do dr. Evansa. A przed tym najprawdopodobniej pisał z Lo o moich postępach z Allison. Lo całuje mnie kilka razy po ręce i ociera kciukiem moje łzy. Puszczam jego rękę, ponieważ chyba oboje wiemy, że w tej chwili to nie ja się rozpadam. Nie muszę nawet szturchać Lo. W ciągu chwili staje obok swojego brata. - Więc znalazłaś ich numery w mojej komórce? – pyta Ryke, próbując powstrzymać więcej łez, oczy ma przekrwione. - Ja tylko… - Płacze w rękę. - No co? Chciałaś, żebym przestał widywać się z Lo? Chciałaś, żeby syn Jonathana cierpiał, bo Lo odebrał ci mnie? To… popieprzone, mamo. Naprawdę popieprzone. - Proszę… to brzmi gorzej niż takie jest.

387 | S t r o n a

Addicted for Now - Zapewniam cię, że jest źle. – Ryke próbuje wziąć głęboki wdech, ale nie potrafi go wypuścić. – No to masz czego chciałaś. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa. – Ryke obraca się do Lo. – Pomożesz mi z pokojem? A potem możemy stąd wyjść. - Pewnie. Zostawiamy jego matkę szlochającą w kącie kuchni. Niemal jest mi przykro. Niemal. Ale kiedy patrzę na Ryke’a, ta litość do niej znowu zamienia się w nienawiść. Ponieważ skrzywdziła swojego syna bardziej niż mnie. To było osobiste i choć chodziło jej o Jonathana, to uderzyła Ryke’a prosto w serce. Drzwi się zamykają i Ryke całkowicie się łamie. Kuca pośrodku pokoju, trzymając ręce na głowie i nie jest w stanie wziąć pełnego wdechu. – Co do chuja? – powtarza. – Co do chuja? – Jego bolesny śmiech zamienia się w druzgoczący szloch. Lo pochyla się obok niego i kładzie rękę na jego plecach. – Ej, nic ci nie jest. Wszystko w porządku. Ryke chowa twarz w dłoniach i krzyczy, wydobywając z siebie tłumioną wściekłość. Niespodziewanie się podnosi, rozglądając się wokoło zaczerwionymi oczami. Znajduje kij baseballowy. - Hej, hej – woła Lo, wyrywając Ryke’owi broń. - Muszę w coś uderzyć – mówi niespokojny Ryke. - Po prostu usiądź. - Nie mogę! – krzyczy Ryke. – Moja matka zrujnowała ci jebane życie! Nic z tego nie miałoby miejsca, gdyby nie… A wtedy Lo przyciąga go do piersi, przytulając. Ryke waha się chwilę i zastanawiam się czy da upust swej agresji poprzez uderzenie Lo. Zamiast tego ściska w dłoniach koszulkę Lo i stoją w ten sposób, kiedy Ryke się krztusi, jego ciało drży w agonii i poczuciu winy, a Lo ściska go mocno, nie zamierza puszczać. - To nie twoja wina – mówi Lo, przytulając starszego brata. Wiele miesięcy temu role były odwrócone. Lo nigdy nie byłby na tyle silny, by być wsparciem dla kogoś innego, zwłaszcza dla kogoś, kto prawie nigdy się nie łamie. Ścieram ciche łzy. Znam te wyrzuty sumienia, które zadają ci głęboki ból, które wydają się dla ciebie tak ciężkie, jakbyś był Atlasem niosącym cały świat. To druzgocące. - Posłuchaj mnie – mówi mu do ucha Lo. – Poznanie cię było najlepszą rzeczą, która kiedykolwiek nam się przytrafiła. Jestem trzeźwy, a Lily się leczy. Nic z tego nie byłoby możliwe, gdyby nie ty. – Potrząsa Rykiem i po policzku Lo spływa jedna łza. – Jesteś 388 | S t r o n a

Addicted for Now cholernym powodem, dlaczego jestem z moją ukochaną; jesteś moim bratem, więc nie waż się czuć wyrzutów sumienia za to, co się teraz wydarzyło. To nie twoja wina. – Unosi twarz Ryke’a, żeby spojrzał mu w oczy. – Hej, słyszysz mnie? Ryke potakuje, próbując uwierzyć w te słowa. Po długiej ciszy Ryke odzywa się z napięciem: - Nasi rodzice spędzili tyle czasu na nienawidzeniu siebie nawzajem, że nie zdawali sobie, kurwa, sprawy, co nam robią. – Potrząsa oszołomiony głową. Lo ściska jego ramię. Milczę, nie chcąc im przeszkadzać, ale jestem wdzięczna, że w ciągu tego wszystkiego mają siebie nawzajem. Chociaż Sara i Jonathan odepchnęli swoje dziecko ciągłymi kłótniami, to nieświadomie połączyli ze sobą swych synów. Ryke patrzy na pudła. – Nigdy tu nie wrócę. - Jesteś pewien? – pyta Lo. - Ta – przytakuje Ryke. Poklepuje Lo po plecach. – Jestem pewien. – Mimo ciszy słyszę słowa, które między nimi przechodzą. Ty jesteś moją rodziną. Chyba w końcu możemy iść dalej.

389 | S t r o n a

Addicted for Now

{52} LOREN HALE Ojciec nie powiedział mi, że to Sara Hale wydała informacje, żeby chronić siebie. Albo mnie. Chronił Ryke’a. Podczas gdy wiadomości zniszczyły Ryke’a, to mnie uwolniły. Mogę przestać odczuwać tyle nienawiści. Teraz mogę spróbować być lepszym człowiekiem od ojca. Mogę oddychać. Uderzam pięścią o czarne drzwi. Nikt nie stoi obok mnie. Nie ma tu nikogo, o kogo mógłbym się oprzeć. Jestem samotny we własnym postanowieniu i być może kilka miesięcy temu to byłoby za mało. Drzwi się otwierają i niemal z powrotem zamykają. Kładę rękę na framudze. – Wysłuchaj mnie – odzywam się. Aaron Wells wzdycha rozdrażniony, ale poddaje się mojej prośbie. – Czego chcesz, Loren? Chyba mieliśmy już tę rozmowę cztery miesiące temu? – Tak dawno? - To inna rozmowa. Jego oczy ciemnieją i splata ramiona na klatce piersiowej. – Tym razem nie wejdziesz do środka i dla twojej informacji, Julie nie ma w domu. Więc nie próbuj jej wołać. - Nie chcę gadać z Julie. - Więc czego chcesz? – Czego chcę? Dlaczego ludzie zawsze o to pytają? - Poznałeś mnie w naprawdę parszywym okresie w moim życiu i chciałeś być po prostu miły, zapraszając mnie na imprezę. - A potem rozbiłeś wszystkie butelki wina w piwniczce moich rodziców. Ta, pamiętam – mówi. – Czy to są twoje przeprosiny? To jakiś Krok 7 w AA czy coś? Musisz prosić o przebaczenie od wszystkich, których wykiwałeś? Potrząsam głową. – Nic takiego. Nie proszę cię o przebaczenie i nie potrafię wybaczyć ci tego, co zrobiłeś Lily. – Chcę, ale może taki rodzaj siły jest poza moim zasięgiem. Zaciska szczękę i wyczuwam, że zaraz zamknie mi drzwi przed nosem. – Ale – mówię szybko – jeden z nas powinien być lepszą osobą i powstrzymać sytuację zanim wymknęła się spod kontroli. - Masz na myśli zanim ty i twój ojciec zapewniliście mi brak wstępu do Ligi Bluszczowej – warczy. – Dzięki. - Słuchaj, nie musisz być moim przyjacielem ani nic w tym stylu. Możesz nienawidzić mnie do woli, ale przyszedłem tutaj, by powiedzieć, że przepraszam. – Trudno 390 | S t r o n a

Addicted for Now wyprodukować te słowa i nie czuję się szczególnie lepiej wypowiadając je. Nie szukam takiej ulgi. Po prostu wiem, że to właściwe. I to muszę zrobić. – Skończyłem – mówię. – Cokolwiek przeżyliśmy w przeszłości, dla mnie to jest właśnie przeszłość. Chcesz to ciągle wspominać, proszę bardzo. Tak czy inaczej, chciałbym ci to dać. – Wyciągam z tylnej kieszeni dwie białe koperty. Zaciekawiony przesuwa po nich spojrzeniem i prycha. – Kupujesz sobie moje przebaczenie biletami na Wrigley Field? - Mówiłeś, że nie możesz znaleźć pracy ani konkurować ze stopniami z Ligi Bluszczowej – mówię. – To powinno ci pomóc w rozpoczęciu kariery. Greg Calloway i mój ojciec napisali ci referencje. Wiem, że przy firmach jest wiele złej energii, ale Fizzle i Hale Co. nadal są znane na całym świecie. To nadal coś znaczy. Aaron gapi się na koperty, potrząsając głową. – Nie chcę twojej pieprzonej dobroczynności, zwłaszcza jeśli robisz to tylko po to, żeby poprawić sobie samopoczucie. - Robię to, bo tak trzeba – mówię zirytowany. – Spal je, jeśli chcesz. I obiecuję, że już nigdy więcej nie będziesz musiał mnie widzieć. Obracam się i schodzę po kamiennych schodach. Lily czeka na mnie w samochodzie, stukając dłońmi w deskę rozdzielczą i śpiewając głośno do jakiejś piosenki grającej w radiu. Od razu się uśmiecham. - Loren! Oglądam się do tyłu. Mina Aarona złagodniała do czegoś mniej nienawistnego. Prawie jak za pierwszym razem, kiedy go poznałem, kiedy był tylko tym miłym dzieciakiem od lacrosse’a zapraszającym mnie na imprezę. – Ja też przepraszam – mówi. Usłyszenie tych słów jest niemal tak trudne, jak ich wypowiedzenie. Widzę jak miesiącami terroryzował Lily, osaczał ją na korytarzach. Zdaję sobie sprawę, jak trudno musiało mu być słuchać ode mnie tego samego. Czuję gulę w gardle, która uniemożliwia mi odezwanie się. Więc kiwam głową. Znowu kieruję spojrzenie na Lily. Jest moją przeszłością, teraźniejszością oraz przyszłością. Więc kiedy otwieram drzwi i zajmuję miejsce za kierownicą, to nie jestem zaskoczony, iż czuję się, jakbym wracał do domu. *** Mam coraz szybsze tętno, im bliżej jesteśmy naszego domu w Princeton. Nie mogę przestać się wiercić i Lily ciągle rzuca mi dziwne spojrzenia. Daję jej jakąś historyjkę o nowym kliencie w Halway Comics. Nasze mieszkanie wydaje się opuszczone, kiedy wchodzimy do środka. 391 | S t r o n a

Addicted for Now - Rose! – woła Lily. Nie wie, że Rose nocuje dzisiaj u Connora, że specjalnie zarezerwowałem dziś dom dla nas. - Pewnie pracuje do późna – mówię. - Za dużo pracuje. – Lily kieruje się do kuchni. – Może powinniśmy ugotować jej kolację… - Zastanawia się nad tym, pewnie przypominając sobie, że nie umie gotować. – Albo zamówić jedzenie i zawieść jej do biura? Ucieszyłaby się. Na pewno. Gdyby była w swoim biurze. - Connor na pewno już zawiózł jej kolację – odpowiadam, zahaczając palcami o jej szlufki. - Racja. Ostatnio spędza z nią więcej czasu, prawda? Chyba boi się, że kolejny Sebastian zrobi z jej umysłem sztuczki Jedi. Jestem zaskoczony, iż nie skupia się na fakcie, że przyciągam ją do piersi. Coraz łatwiej jest dotkać Lily bez takiego rezultatu, że skacze na mnie jak dzikie zwierzę. Napalona, szalona część mnie pewnie będzie tęsknić za jej zwariowanym popędem seksualnym. Lecz ta część, która ją kocha, ta której słucham, jest cholernie dumna z tej dziewczyny. - Może pójdziemy już do łóżka? – pytam, sunąc ręką po jej pośladkach. Sapie cicho i chwyta za moją koszulkę. – Czy to kod na pozycję, którą weźmiemy? – pyta z zachwyconym uśmiechem. - Nie mówię żadnym kodem. Doskonale będziesz wiedzieć, czego chcę. – Ściskam jej tyłek. – Ja. Ty. Sypialnia. Teraz. – Lekko chwytam zębami za jej ucho, a jej oddech się pogłębia. A potem obsypuję jej szyję delikatnymi pocałunkami. Przy czwartym zaczyna drżeć od śmiechu. - Dobra! Dobra! Dobra! – Unosi ręce w geście poddania. – Nie łaskocz mnie pocałunkami! Nieładnie tak. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Obraca się na pięcie i idę za nią po schodach. Zatrzymuje się kilka razy, by sprawdzić czy jestem tuż za nią. Za trzecim razem rzucam jej spojrzenie. – Myślisz, że zniknę, skarbie? - Może – odpowiada miękko i biegnie przez resztę drogi. Przyciska się plecami do drzwi, blokując nam wejście. Staram się zachować spokój, ale wiem, co jest za tymi drzwiami. A ona nieświadomie przedłuża ten proces. - Chyba przytyję od słodkich bułeczek – mówi mi, delektując się tym faktem. - Masz sprzedawać bułeczki, a nie je jeść. - Kto ustalił te zasady? 392 | S t r o n a

Addicted for Now - Kapitaliści. Marszczy nos. – Mój sposób podoba mi się bardziej. Wskazuję na drzwi. – Wchodzisz? - Próbuję czegoś nowego – odpowiada. – Pohamowania. Jezu Chryste. Musiała wybrać dzisiejszy wieczór dla swoich osobistych osiągnięć? – Może teraz porozmawiamy o pączkach? – pytam żartobliwie. Wygląda jakby poważnie to rozważała, a ja się poddaję. Sięgam obok jej talii do klamki, otwierając drzwi za jej plecami. Otwiera szeroko oczy i nadal się nie odwraca. – Testujesz mnie? Kładę ręce na jej ramionach i prowadzę ją tyłem do naszego pokoju. Krok po kroku. Skupia na mnie spojrzenie, po czym opuszcza wzrok, najwyraźniej czując coś miękkiego pod gołymi stopami. - Co… Podłogę sypialni okrywają czerwone płatki, a na komodzie i szafce nocnej migoczą rozpalone świecie. Prosto i doskonale. Opadam na jedno kolano. Lily przyciska dłonie do ust i widzę ten połyskujący krzykliwy pierścionek. Reprezentuje przymus i oszustwo, wszystkie złe powody dla małżeństwa, które powinno być pełne miłości. Zbyt długo żyliśmy kłamstwami. Jestem gotowy, żeby to było coś szczerego, nie kolejne oszustwo. Jestem gotowy, żeby go zdjęła. W jej oczach są łzy, a nic jeszcze nie powiedziałem. Wyciągam z kieszeni małe pudełko. Kolorowe i owinięte komiksowymi serpentynami. Wylewają się ze mnie wszystkie nerwy. Zalewa mnie co innego, coś ciepłego i czystego, co sprawia, że nigdy nie chcę kończyć tej chwili. - Lily Calloway, czy wyjdziesz za mnie, tym razem naprawdę? Otwieram pudełko i spogląda na nią rubin w kształcie serduszka. Otaczają go diamenty. - Tak! – Podskakuje lekko i z kącików jej oczu wypływają łzy. Podnoszę się i jednym pocałunkiem przywróciłem ją całkowicie na ziemię. Wplata palce w moje włosy i pozwala mi na pogłębienie pocałunku. Gdy odrywam się od niej, zaczyna ciągnąć za swój stary pierścionek. Patrzy na mnie dziko. – Lo, nie schodzi – panikuje. – On nie schodzi! - Uspokój się – nakłaniam. Sam próbuję go zsunąć, ale ciasno otacza jej opuchnięty palec. Może rzeczywiście nabiera wagi. Całuję ją w skroń i biorę za rękę, prowadząc do

393 | S t r o n a

Addicted for Now łazienki. Spędzamy parę minut na moczeniu jej palca w mydle, aż w końcu pierścionek gładko schodzi i uderza o blat. Co jeśli mój pierścionek nie będzie jej pasował? Sięga po pudełko i zabieram go jej. – Pozwól mi – mówię. Wyciąga do mnie rękę. Pierścionek wchodzi bez wysiłku, pewnie pomogło pozostałe mydło na palcu. Przygląda się rubinowi i obrączce przez dłuższą chwilę. – Kocham go, Lo. – Kiedy patrzy mi w oczy, jej oczy się iskrzą. – Ciebie kocham bardziej. Po tym wszystkim, co przeszliśmy. Po wielu latach błędów, snem wydaje się bycie tutaj. W tej chwili. Jestem trzeźwy. Żywy. Razem z nią. Przyciągam ją do siebie i pochylam się do pocałunku. Instynktownie unosi rękę i przesuwa nią po moich barkach. Gdy odsuwamy się od siebie, przyciskam do niej czoło. Nasze oddechy mieszają się ze sobą i mówię: - Mam kolejne oświadczenie. Albo… bardziej wyznanie. - Złe wyznanie? – szepcze. - Okropne. Nie odsuwa się ode mnie i wbija spojrzenie w moje usta. – Dam sobie radę. - Nie byłbym taki pewien. Drgają jej usta, kiedy rozpoznaje ton mojego głosu. Och, jak ja uwielbiam się z nią droczyć. Ocieram się o nią nosem, po czym przysuwam usta do jej ucha. Przygryzam go lekko i mówię: - Wyznaję, że bardzo bym chciał się z tobą kochać. – Moje serce wykonuje taniec na te słowa. Nigdy nie mówimy kochać się. Pieprzymy się. Bzykamy. Kochanie się jest dla osób o miękkim sercu bez czarnych przeszłości. Lily twierdzi, że nie zasługuje na kochanie się, ale mam zamiar zmienić jej nastawienie. - Czy to coś innego od pieprzenia się? – pyta z szeroko otwartymi oczami. - Bardzo. Na jej czole pojawiają się zmarszczki. – Czemu? - Pokażę ci. Jej oczy jaśnieją od różnych możliwości, ale nie nalega, nie prosi ani nie zmusza mnie do czegoś więcej. Czeka na mnie. Tak jak prosiłem.

394 | S t r o n a

Addicted for Now

Teraz zapraszam na Kiss the Sky – książka Rose i Connora, potem Hothouse Flower, książka Daisy i Ryke’a, a wtedy wrócimy do Lily i Lo w książce, właściwie jeszcze połówce, Thrive.

Jednak jeśli nie jesteście zainteresowani historiami innych par, nie musicie czytać KtS ani HF, ponieważ Thrive opisze wydarzenia dziejące się w tamtych książkach, tyle że będzie o wiele mniej szczegółów – zobaczycie tylko perspektywę Lily i Lo. I jeśli zamierzacie wytrwać do końca historii tych 6 postaci, to jednak zalecam przeczytanie Kiss the Sky i Hothouse Flower. Bo w sumie wszystkich części jest 10 – dużo, wiem, ale warto przeczytać 

395 | S t r o n a