Spirit Animals. Tom V. Naprzeci - Tui T. Sutherland.pdf

SAVE OFFLINE

TOM 5

NAPRZECIW FALOM Tui T. Sutherland

przekład: Michał Kubiak

Tytuł oryginału: Against the Tide Copyright © 2014 by Scholastic Inc. All rights reserved. Published by arrangement with Scholastic Inc., 557 Broadway, New York, NY, 10012, USA. SCHOLASTIC, SPIRIT ANIMALS and associated logos are trademarks and/or registered trademarks of Scholastic Inc. Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Copyright © for the Polish translation by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Wydanie I Warszawa MMXVI

Spis treści

Dedykacja 1. Kovo 2. Na morzu 3. Sztorm 4. Rekiny 5. Kalani 6. Tangaroa 7. Konchy 8. Wyspa Nocy 9. Wyspa Słońca 10. Krzyczące drzewa 11. W pułapce 12. Kolejny sen 13. Królewska Raja 14. Mulop 15. Bitwa 16. Zdrada 17. Nieobecni i utraceni O autorce

Dla Elliota i Jonah, i dla Sunshine, mojego zwierzoducha – T.S.

1 Kovo

Mieszkańcy

Stetriolu nazywali to miejsce Mamroczącą Skałą. Wiedzieli jedynie, że leży ono gdzieś w głębi spalonego słońcem, suchego kontynentu. Słyszeli również o rozlegających się tam pomrukach, od których ziemia drżała w promieniu wielu mil. I znali imię mrocznej, złowrogiej istoty, dla której to miejsce było więzieniem. Przede wszystkim jednak wiedzieli, że każdemu, kto się tam choćby zbliży, grozi śmierć. Dlatego też od setek lat nikt nie odwiedzał więzienia goryla Kovo. Gdyby nawet znalazł się taki śmiałek, droga do Mamroczącej Skały była niełatwa. Więzienie Kovo znajdowało się pośrodku rozpalonej pustyni w głębi Stetriolu, od najbliższego źródła wody dzieliło je wiele dni marszu. Sama skała była gładka i pozbawiona jakichkolwiek występów umożliwiających wspinaczkę, zupełnie jakby ktoś wyciął każdą ścianę kamiennego bloku jednym uderzeniem ogromnego ostrza. Promienie słońca nagrzewały szczyt skały do około stu stopni. Wprawdzie nikt nigdy nie zmierzył tam temperatury, ale nawet jedno dotknięcie rozpalonego podłoża spowodowałoby poparzenie stopy, buta czy łapy każdego, kto spróbowałby tam stanąć. Klatka wydawała się wyrastać wprost ze skały, a powstała z gęstej sieci rozgałęzień twardych jak diament i na pierwszy rzut oka niezniszczalnych. Gałęzie lśniły oślepiająco czystą bielą, zwłaszcza na wierzchołkach, w których nadal można było rozpoznać kształt

olbrzymiego poroża pozostawionego przed wiekami przez łosia Telluna, jedną z Wielkich Bestii. Nad tym wszystkim, cicho łopocząc skrzydłami, nieustannie krążył wielki orzeł Halawir, dniem i nocą strzegący uwięzionego Kovo. Goryla nikt więc nie odwiedzał, i to od bardzo, bardzo dawna. A Kovo mamrotał. – Najpierw obedrę ich ze skóry – niósł się pomruk przypominający echo gromu w odległych górach. – Gołymi rękami zmiażdżę czaszki, a kości zawinę w te zielone płaszcze. Spalę ich domy, a fortece stratuję na proch. Spomiędzy gałęzi klatki groźnie spoglądały złowrogie ślepia olbrzymiego goryla o grzbiecie posrebrzonym wiekiem. Grube, czarne futro ciążyło mu w upale. Klatka była zbyt ciasna, żeby zrobić w niej choćby kilka kroków, dlatego Kovo siedział, snuł rozmyślania i czekał. Czekał tak od wielu pokoleń. Podczas jego uwięzienia powstały i upadły królestwa i imperia, a Kovo czekał dalej. Czekał i marzył o zemście. – Zabiłem cztery z Wielkich Bestii – mówił niewyraźnie. – Kiedy będę wolny, ukarzę ich wyznawców, tych zarozumialców w zielonych płaszczach. Rozerwę na strzępy ich zwierzoduchy, a ludzkich słabeuszy własnoręcznie pozabijam. Będę okrutny. Niektórych uduszę bez pośpiechu, innych utopię, a jeszcze innych rozdepczę. Kovo dotknął skórzastą dłonią jednego z rozgałęzień klatki. W upalnej oddali rozległ się przeszywający krzyk drapieżnego ptaka. – Już niedługo… Bezwartościowi ludzie… Gdybym był wolny, wszystkie talizmany dawno należałyby do nas. Bylibyśmy królami tego świata, a wszyscy musieliby padać przed nami na twarze. Kovo prężył potężne mięśnie, napierając na klatkę z poroża. – Już niedługo… Mój czas nadchodzi. Wkrótce po mnie przyjdą – mamrotał, wpatrując się w niewielką połać pustyni widoczną z klatki. – Gerathon jest wolna od kilku tygodni. Powolni, podli ludzie… Być może pourywam im palce u stóp… Raptem uniósł łeb, a jego wielkie nozdrza się poruszyły. Powęszył w powietrzu i na jego oblicze wypełzł grymas przebiegłego uśmiechu.

– Gerathon – zaburczał. – Nareszcie. – Rozumiem twoją gorliwość i chęć rozlewu krwi wrogów – odezwał się głos zza pleców goryla. – Ale czekałeś już tak wiele stuleci, że kilka kolejnych tygodni nie powinno chyba robić ci różnicy? – Będę czekał tak długo, jak trzeba, żeby wprowadzić plan w życie – odparł Kovo. – Stań tak, żebym mógł cię zobaczyć. W polu jego widzenia znalazł się chłopiec o brązowych włosach. Zatrzymał się kilka kroków od klatki, niemal na skraju urwiska. Był mały i chudy, dopiero co osiągnął wiek, w którym dzieciom podawano Żółć. Jego skórę pokrywały okropne oparzenia słoneczne, a ramiona miał poznaczone długimi, krwawiącymi zadrapaniami. Wydawał się nie zauważać, że spod podeszew jego butów bije dym. Ale być może miało to coś wspólnego z kimś, kto zawładnął chłopcem i patrzył na świat gadzimi, żółtymi oczami o rozszerzonych źrenicach. – Wybrałaś dziwnie małą istotę – warknął Kovo. – Nadaje się raczej na przekąskę niż na posłańca. Zerknął na niebo, ale Halawira nigdzie nie było widać. Dobrze się złożyło. Niezwykle czujny strażnik przegapił porę odwiedzin… – Och, z pewnośśścią zjem go później – powiedział chłopiec. Głos należał do niego, nie do Gerathon, ale pobrzmiewał w nim syk olbrzymiej kobry. – Sssporo czasssu minęło… Czym go sssobie wypełniałeśśś? – Bardzo zabawne – warknął ponownie Kovo, łypiąc ciemnymi oczami spod masywnego czoła. – Przybyłaś tu, żeby się popisywać wolnością? – Nie – odparła niemal ze współczuciem Gerathon. – Przybyłam po to, żeby ci powiedzieć o naszych sukcesach. Zdobywcy właśnie odebrali Kryształowego Niedźwiedzia tym karłom z Zielonych Płaszczy. Miałam nawet okazję poddać jednego z nich ciekawym torturom umysłowym. Widzisz, jego matka jest jednym z moich stworzeń. Gdybyś tylko mógł zobaczyć minę chłopaka, kiedy próbowała go zabić! Czysta rozkosz. – Cudownie – burknął Kovo. – Zostaw mnie tu na kolejne stulecia, skoro tak dobrze się bawisz.

– Wkrótce i ty będziesz miał okazję się zabawić – odparła Gerathon, zmuszając chłopca do teatralnego ziewnięcia. – Już prawie mamy wystarczająco dużo talizmanów, żeby cię uwolnić. – To… prawie dokładnie to, co chcę usłyszeć. – Groźba w głosie Kovo była wręcz wyczuwalna. – Zaufaj mi – odparła leniwie Gerathon. – Znamy każdy krok Zielonych Płaszczy, mamy swoje sposoby, żeby ich szpiegować. Jak zawsze. Dlatego wiemy, gdzie udaje się teraz Czworo Poległych. Zdobędziemy kolejny talizman, a potem ich zniszczymy. – A więc jak dotąd ich nie zniszczyliście – zauważył Kovo. – Zechcesz mi wyjaśnić, dlaczego wciąż żyją? Gerathon machnęła lekceważąco dłonią chłopca. – Jeszcze ich potrzebuję. My ich potrzebujemy, my i nasz Gadzi Król. Nie obawiaj się jednak, wkrótce wszyscy będą martwi. Chłopiec wydał z siebie nagły okrzyk bólu i opadł na czworaki. Jego dłonie i kolana natychmiast pokryły pęcherze oparzeń. – Och, ssskaranie… – zasyczała Gerathon. Głos dobiegający z wykrzywionej bólem twarzy chłopca był dziwnie spokojny. – Ten żałosny kostium już długo nie pociągnie. Może powinnam przywołać myszołowa i kazać mu odnieść go z powrotem. – Ach, więc to w ten sposób udało ci się tu dotrzeć – domyślił się Kovo. – Właśnie. Znaleźliśmy najmniejszego chłopca i za pomocą Żółci związaliśmy go z ogromnym ptakiem – padła odpowiedź. Kovo zmrużył oczy i spojrzał w niebo, gdzie widać było krążącą skrzydlatą sylwetkę. Po raz pierwszy nie był to Halawir. Chłopiec osunął się na ziemię, a wtedy powietrze wypełnił swąd płonących włosów. – No cóż – ciągnęła Gerathon – on zaraz umrze. Jakież to nudne. Wygląda na to, że na razie musimy się pożegnać, Kovo. – Czekaj – warknął goryl i złapał za pręty z poroża. – Jak długo jeszcze będę musiał tu siedzieć? – Kiedy zobaczymy się następnym razem, oboje będziemy wolni – zasyczała kobra coraz słabszym głosem. Powieki chłopca opadły, życie ulatywało już z jego ciała. – A wówczas… wówczas cała Erdas

będzie należeć do nas.

2 Na morzu

Tak blisko…”.

Abeke wpatrywała się w ciemne fale morza rozbijające się o brzeg. Popołudniowe słońce grzało jej skórę i rozświetlało wodę złocistymi refleksami, ale wiatr wydawał się nienaturalnie zimny. „Nilo. Mój dom, moja rodzina…”. Z pokładu statku Abeke widziała jedynie pasmo plaży i bujną zieloność dżungli w oddali. Nadmorskie okolice Nilo nie przypominały sawanny okalającej jej rodzinną wioskę, ale i tak od dawna nie była tak blisko domu. „Ciekawe, co powiedziałaby Soama, gdyby mogła mnie teraz zobaczyć. Albo ojciec…”. Potarła lewe ramię, w które podczas ostatniej bitwy ugodził ją nóż Zdobywcy. Rana zagoiła się już na tyle, że Abeke mogła strzelać z łuku – nowego łuku, zastępującego jej broń zniszczoną uderzeniem młota bojowego. Niestety od czasu do czasu rana ją bolała, zwłaszcza podczas chłodnej pogody. „Czy moja rodzina byłaby dumna z tego, co zrobiłam? A może nadal myśleliby, że przynoszę im wstyd i rozczarowanie?”. Ciaśniej owinęła ramiona zielonym płaszczem i niemal bezwiednie wyciągnęła rękę w stronę swojego zwierzoducha. – Mrrrrau – zamruczała Uraza, wciskając głowę pod dłoń Abeke. Przez chwilę siedziała bez ruchu, pozwalając się głaskać i gniewnie spoglądając na ocean. Potem zerwała się i wróciła do przechadzania się po pokładzie długimi, płynnymi krokami.

„Być może jestem nie w humorze tylko dlatego, że ona jest” – pomyślała Abeke. Podobnie jak większość kotów lamparcica zdecydowanie nie lubiła wody, zwłaszcza ogromnych zbiorników, a już szczególnie tych otaczających ją ze wszystkich stron i drażniących zapachem ryb, których nie mogła złapać. – Wiem – szepnęła Abeke, przyglądając się swojemu zwierzoduchowi. – Ja też wolałabym być teraz na lądzie. Długa podróż na ciasnym statku była uciążliwa, ale Tarik uważał, że opłynięcie wybrzeży Nilo to najbezpieczniejszy sposób dotarcia do oceanu, bo zwykła droga morska, czyli przesmyk pomiędzy Nilo i Zhong, musiała być obsadzona Zdobywcami. Abeke zamierzała właśnie przywołać Urazę i zaproponować jej przejście w stan uśpienia, kiedy spod pokładu wyszła panda Jhi i znalazła się na drodze lamparcicy. Zaskoczona Uraza odskoczyła i warknęła groźnie, odsłaniając zęby pobłyskujące w świetle słońca. Jej pazury pozostawiły głębokie rysy w deskach pokładu. – Uraza! – skarciła ją Abeke. Jhi spojrzała spokojnie na lamparcicę i odeszła nieśpiesznie. Mniej spokojnie zareagowała towarzysząca jej Meilin, która patrzyła na Urazę, trzymając dłoń na rękojeści noża. – Uraza nie ma złych zamiarów – zapewniła Abeke, szybko kładąc dłoń na grzbiecie kocicy. – Po prostu jest niespokojna, jak my wszyscy. – Ciekawe czemu? – odparła Meilin. Abeke, oczywiście, wiedziała, co koleżanka miała na myśli. Stracili kolejny talizman i kolejna z ich podróży okazała się daremna. Do tego Rollan przyniósł wieść o tym, że ktoś z nich musiał przekazywać wrogom informacje. Przez chwilę Meilin wpatrywała się twardo w twarz Abeke. – Zrób nam wszystkim przysługę i naucz się kontrolować swojego humorzastego zwierzoducha. Uraza zasyczała cicho za odchodzącą Meilin. – Już dobrze – szepnęła Abeke, gładząc futro lamparcicy. – Rozumiem, czemu ona się tak martwi… „Ale to nie ja jestem szpiegiem. Jestem lojalna wobec Zielonych

Płaszczy. Owszem, lubię Shane’a i nie uważam, żeby był zły do szpiku kości, ale nigdy, przenigdy nie zdradziłabym przyjaciół. Chociaż… nie zdradziłabym ich przecież, gdybym wróciła do domu, prawda?”. Puściła na chwilę wodze fantazji. Mogłaby się zakraść na pokład w środku nocy, pożyczyć jedną z małych szalup, opuścić ją na wodę i… byłaby w drodze do Nilo, zanim ktokolwiek by się zorientował. Wiedziała, że dzięki swoim umiejętnościom łowieckim i więzi z Urazą zdołałaby przetrwać samotną wyprawę do rodzinnej wioski. „Gdybym odeszła, Meilin poczułaby ulgę. Rollan pewnie też. Więc dlaczego miałabym zostać z ludźmi, którzy mi nie ufają?”. Przymrużyła oczy i spojrzała w słońce, myśląc o Conorze. On pewnie by za nią tęsknił… Sama z pewnością by za nim tęskniła. W Arktyce Conor powiedział, że w jej towarzystwie czuje się tak, jakby przebywał wśród bliskich. Tylko że w towarzystwie najbliższych Abeke czuła się zazwyczaj zawstydzona, głupia i bezwartościowa, a przebywanie z Conorem było takie naturalne i napełniało ją ciepłem. Mimo wszystko martwiła się o rodzinę, o ojca i Soamę, a tak naprawdę o całą wioskę. Może potrzebowali ochrony, którą mogła zapewnić im wraz z Urazą? Lamparcica zamruczała pod dotykiem jej palców, więc dziewczyna zastanowiła się, czy zwierzoduch potrafi odgadnąć jej myśli. – Nie, nie zrobię tego – powiedziała, kucając koło Urazy. – Nie musisz tak na mnie patrzeć. Nie jestem idiotką. Widziałam, co się stało, kiedy Conor i Meilin uznali swoje rodziny za ważniejsze od naszej misji. Niewiele brakowało, żeby Rollan wybrał tak samo. Wiem, że najlepsze, co można zrobić, żeby ochronić ojca i Soamę, to odnaleźć talizmany i powstrzymać Pożeracza. Westchnęła. „Poza tym moja rodzina ucieszyłaby się na mój widok równie mocno co Meilin. Powiedzieliby: O, wróciłaś? Nie przyjęli cię do Zielonych Płaszczy? Oczywiście, że ci się nie udało. Wszyscy wiedzieliśmy, że tak będzie. I nawet nie próbuj wprowadzić tutaj tej lamparcicy…”. Nie, Abeke zamierzała zostać tu, gdzie była. Musiała tylko znaleźć inny sposób na przekonanie towarzyszy, żeby jej zaufali.

Uraza mruknęła coś, co musiało oznaczać: „no myślę”. Znowu trąciła łbem dłoń Abeke i oddaliła się z kocią gracją, wywijając ogonem. Jej złote futro o czarnych cętkach czochrał wiatr. – Wszystko w porządku? – odezwała się Lenori zza pleców Abeke. Dziewczyna skinęła głową. Zatrzymali się w Zielonej Przystani tylko po to, żeby zabrać Lenori i zostawić w zamku Mayę – biedną, niepocieszoną Mayę. Gdy Duma Telluna wyszła w morze, wizje Lenori wskazywały kurs i kierunek – ocean, gdzie pewna olbrzymia ośmiornica ponoć bardzo chciała z nimi porozmawiać. – Czy moglibyśmy… – wymknęło się Abeke. – Czy moglibyśmy co? – zapytała Lenori. – Czy moglibyśmy zatrzymać się w Nilo? Żyje tam lew, jedna z Wielkich Bestii, prawda? Moglibyśmy poszukać jego talizmanu i potem ruszyć na ocean. „Moglibyśmy też zatrzymać się w mojej wiosce. Tylko żebym się upewniła, czy wszystko jest w porządku”. Zastanawiała się, czy jeszcze kiedyś nadejdzie deszcz. Albo czy pierwsi będą tam Zdobywcy. Lenori pokiwała współczująco głową. – Rozumiem twoją tęsknotę za rodziną. Ja też tęsknię za moimi bliskimi, ale tobie jest trudniej. Moja rodzina mieszka w Amayi, a tam wróg jeszcze nie dotarł. – Nie jestem pewna, czy tęsknota to właściwe słowo – przyznała Abeke. – Ale… – Ale martwisz się o nich – dokończyła Lenori. Wiatr rozwiewał jej długie, ciemne włosy; ibis tęczowy chronił się w cieniu jej zielonego płaszcza. Abeke znów zapatrzyła się na splątaną zieleń linii brzegowej. – Chciałabym, żeby wiedzieli, co robię i że nie jestem już z Zerifem. Chciałabym pomóc im rozpoznać, komu mogą zaufać. Chciałabym… Chciałabym po prostu jeszcze raz ich zobaczyć i upewnić się, że nic im nie jest. Lenori dotknęła ramienia Abeke, a wtedy paciorki jej bransoletek zagrzechotały cicho. – Myślę, że wszystko u nich jest w porządku – powiedziała. –

Robisz to, co trzeba, żeby ocalić nie tylko ich, lecz także całą Erdas. Jesteś bardzo dzielna. Abeke chciałaby odczuwać tę spokojną pewność, jaką słyszała w głosie Lenori. – Mam nadzieję, że wkrótce będziesz miała okazję znowu zobaczyć najbliższych. Obawiam się jednak, że podróż do Nilo jest teraz zbyt niebezpieczna – ciągnęła Lenori. – Wszystkie meldunki wskazują, że Zdobywcy opanowali już cały kontynent, tak jak stało się to z Zhong. „Tym bardziej powinnam wracać – pomyślała Abeke. – Co będzie z ojcem i Soamą? Co zrobią z nimi Zdobywcy?”. Wyobraziła sobie, jak jej bliscy zostają zmuszeni do wypicia Żółci, jak ich towarzyszami zostają okropne, wynaturzone zwierzęta, jak trafiają pod kontrolę wroga. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. – Nie chodzi tylko o Zdobywców – dodał Tarik, zbliżający się od strony rufy. Abeke drgnęła z zaskoczenia. Nie wiedziała, że słyszał ich rozmowę. – Lew Cabaro należy do najgroźniejszych Wielkich Bestii. Zanim zwrócimy się do niego o pomoc, musimy zgromadzić jak najwięcej talizmanów. Wtedy będziemy bezpieczniejsi. – Poza tym wzywa nas Mulop – przypomniała Lenori. Jej wzrok zamglił się, jakby wpatrywała się w coś bardzo odległego. Wyciągnęła rękę i jej ibis się nachylił, spoglądając na Abeke niepokojąco nieruchomym wzrokiem. Fale rozbryzgujące się wokół kadłuba niemal zagłuszały ciche, melodyjne słowa Lenori. – Już od kilku tygodni co noc słyszę go w snach. Najpierw słyszę śpiew wielorybów, a potem ciemność wokół mnie przybiera barwę błękitu i uświadamiam sobie, że jestem pod wodą. Z góry, z daleka dociera światło, ale ledwo rozprasza mrok w jaskini, w której się unoszę. Potem widzę pęcherzyk powietrza i następny, i kolejny i uświadamiam sobie, że każdy z nich zawiera słowo. Próbuję je złapać, ale pękają przy najlżejszym dotknięciu. Słowa zostają na mojej skórze jak plamy atramentu i prawie udaje mi się dostrzec wzorzec, łączący je sens.

– Prawie? – zapytała Abeke. – Wizje zawsze są trochę niejasne – odparła Leno-ri. – Zwłaszcza wizje zsyłane przez Mulopa. Wiem jednak, że on pragnie spotkać się z Czworgiem Poległych i z ich towarzyszami. – Pokręciła głową. – Nie powinniśmy kazać mu dłużej czekać. Mulopowi się nie odmawia. „Nie zamierzałam przecież odmawiać – pomyślała Abeke. – Chciałam tylko… żeby dał mi trochę czasu”. – Zwłaszcza że Mulop jest pierwszą Wielką Bestią, która sama się z nami skontaktowała – zauważył Tarik i współczująco uśmiechnął się do Abeke. – Po naszych doświadczeniach z Suką przydałoby się przyjemniejsze spotkanie, nie sądzisz? Gdzieś, gdzie świeci słońce i nie odmarzają palce u stóp. Wyobraź sobie, Wielka Bestia sama chce się z nami zobaczyć. Być może Mulop będzie mógł powiedzieć nam więcej o tym, co się dzieje. Ze wszystkich opowieści o nim wynika, że jest potężnym jasnowidzem. Słowa Tarika miały sens, ale Abeke musiała przyznać, że dwuznaczne wizje Lenori nie przekonały jej do końca. Usłyszała kroki na deskach pokładu i odwróciła się, żeby zobaczyć nadchodzącego Rollana wraz z Conorem. Briggan był w stanie uśpienia, bo i on nie przepadał za podróżami morskimi, podczas gdy Essix szybowała w górze, unosząc się na prądach powietrznych. – To jest najbezpieczniejszy plan – dodał uspokajająco Tarik, lecz jego kolejne słowa były znacznie mniej krzepiące. – Martwi mnie jedynie to, że będziemy musieli minąć wybrzeża Stetriolu. Żałuję, że nie ma innej drogi. Miejmy nadzieję, że uda nam się przemknąć niezauważenie. – O tak, miejmy nadzieję – wtrącił kwaśno Rollan. – Jak dotąd nigdy nas nie zawiodła. Tarik zerknął na niego spode łba. – Ani mi się waż znowu pytać, czy nic mi nie jest – ostrzegł go Rollan i uśmiechnął się w sposób, który byłby całkiem przekonujący, gdyby uśmiech objął także jego smutne oczy. – Daję sobie radę, wszystko jest w porządku. Nawet lepiej niż w porządku, bo potrafię już skłonić mojego zwierzoducha do przejścia w stan uśpienia! Czuję się świetnie. – Rozchylił koszulę i wypiął pierś w niebo. – Już zaraz…

za chwilę… Zapadła cisza. Kompletnie nic się nie wydarzyło. Essix w dalszym ciągu leniwie krążyła wysoko w górze, całkowicie ignorując Rollana. – Czekamy – zażartował nieśmiało Conor. Rollan wzruszył ramionami. – Nieważne – powiedział. – Doszliśmy do porozumienia i świetnie się teraz dogadujemy. Mam rację, Essix?! – zawołał. Sokolica zaskrzeczała coś, co mogło oznaczać: „zapnij koszulę”. Mimo wszystko taka odpowiedź była lepsza niż obojętność, jaką jeszcze do niedawna okazywała Rollanowi. Abeke zastanawiała się, czy Rollan rzeczywiście dobrze się czuje. Nie rozumiała, jak zdołał poradzić sobie z tym, co spotkało jego matkę Aidanę. Ale Rollan ewidentnie nie chciał o tym rozmawiać, bo dotąd dopuścił do zaledwie jednej rozmowy na ten temat. Wszyscy widzieli, jak bardzo był zdruzgotany po bitwie w dokach. Początkowo Abeke myślała, że przyczyną była utrata talizmanu – Kryształowego Niedźwiedzia. W końcu to Rollan miał go przy sobie, gdy mors ukradł talizman. Dwa wieczory później, podczas rejsu do Zielonej Przystani, Rollan opowiedział im wszystko. O matce, która opuściła go w dzieciństwie, ponieważ jej więź ze zwierzoduchem była niestabilna i czyniła ją niebezpieczną dla otoczenia. Jak udało jej się znaleźć odrobinę spokoju ducha wśród Zdobywców, jak podano jej Żółć, która ustabilizowała więź. O tym, jak próbowała przekonać Rollana, żeby się do niej przyłączył, i jak uświadomiła mu ciemną stronę działania Żółci: każdy, kto ją wypije, znajdzie się pod kontrolą Zdobywców. Ktoś przejął władzę nad jej ciałem, opowiadał Rollan. Coś nieludzkiego wyjrzało z jej oczu i zmusiło Aidanę do próby zabicia własnego syna. Abeke nadal drżała ze zgrozy na samą myśl o tym. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak okropne musiało być to, że kogoś bliskiego opanowała mroczna siła. Albo jak musiała się czuć osoba, która nagle straciła wszelką kontrolę nad własnym ciałem. Zaatakować swoją rodzinę i nie móc się powstrzymać? Czy jest coś gorszego? Biedny Rollan. Nikt nie wiedział, czy jeszcze kiedyś zobaczy swoją

matkę ani czy jeszcze będzie mógł nazywać ją matką, a nie marionetką kontrolowaną przez Zdobywców. Rollan nie chciał rozpamiętywać tego, co się stało. Zakończył swoją opowieść słowami, że nie życzy sobie żadnych długich, rzewnych rozmów na ten temat, żadnych współczujących spojrzeń ani smutnych min i że napuści Essix na każdego, kto tego spróbuje. Co się stało, to się nie odstanie. Stwierdził jeszcze, że nigdy tak naprawdę nie poznał swojej matki, więc raczej nie będzie za nią zbyt mocno tęsknić. Abeke wiedziała, że to nieprawda, jednak najwyraźniej dzięki temu kłamstwu łatwiej było Rollanowi przekonać samego siebie. Od tego wieczoru Rollan zachowywał się tak jak zwykle, odnosząc się z sarkazmem do wszystkich i wszystkiego. Był może jedynie nieco bardziej zarozumiały, odkąd nauczył się skłaniać Essix do przejścia w stan uśpienia (nie zawsze, ale jednak). Abeke widziała, że Tarik martwi się o Rollana. Wszyscy się o niego martwili. Jednak jedyne, co mogli dla niego zrobić, to pozwolić mu samemu poradzić sobie z bolesnym doświadczeniem. – Miałeś dalsze wizje? – zapytała Conora Lenori. – Przemówił do ciebie Mulop? – Hm – westchnął Conor. – Nie mogę powiedzieć, że do mnie przemówił… – Niepewnym gestem przeczesał jasne włosy. – Przed chwilą mówiłam Abeke, że wizje zsyłane przez Mulopa są zawsze wyjątkowo niezwykłe. – Lenori pokiwała głową. – O czym śniłeś? – Sen zaczął się tak samo jak poprzednie – odparł Conor. – Unosiłem się w powietrzu nad archipelagiem wysepek. Przypominały tysiące zielonych i białych owiec na powierzchni wody. Potem od południa zaczęła się rozlewać w wodzie ciemna chmura, a każda wyspa, której dotknęła, stawała się czarna. A potem… – Zawahał się i zerknął na Rollana. – Mów – zachęcił go Tarik. – Rollan nie będzie z ciebie żartował. – Jasne, że będę – odparował Rollan. – Ale nie przerywaj. – A potem z oceanu wysunęły się długie macki – ciągnął Conor. – I zaczęły podnosić z wody zielone wyspy, i rzucać nimi w te czarne,

zupełnie jak w grze w kulki. I ten czarny atrament też zaczął się cofać, a macki wskazały na mnie i… tak jakby pomachały do mnie. A potem zniknęły pod wodą. I wtedy się obudziłem. – Conor spojrzał wyczekująco na Rollana. – To nie fair – poskarżył się Rollan. – W tym nie ma prawie nic śmiesznego. – Niewiele się dowiedzieliśmy – stwierdziła Lenori. – Ale ewidentnie Mulop stara się zwrócić naszą uwagę. – Chyba postępujemy słusznie – powiedziała Abeke. Opowieść Conora sprawiła, że zaczęła bardziej wierzyć w plan Zielonych Płaszczy. Conor uśmiechnął się do niej, wywołując w jej piersi ciepłe uczucie wdzięczności. „Przynajmniej jeden z moich przyjaciół nadal traktuje mnie jak przyjaciółkę”. – RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR! Nad pokładem rozległ się głęboki, basowy warkot, od którego włosy stanęły Abeke dęba. Odwróciła się i zobaczyła Urazę, przyczajoną i gotową do ataku. Ogon lamparcicy trzepotał gwałtownie, a jej fioletowe, pełne furii oczy były utkwione w zwyczajnej, niegroźnej z wyglądu mewie. „Mewa…?”. Szaro-biały ptak siedział na rei na maszcie ponad głowami grupy ludzi, zbyt wysoko, żeby nawet Urazie udało się go dosięgnąć. Mewa niczym nie różniła się od setek podobnych ptaków krążących nad statkiem. Raptem zakłapała dziobem i przechyliła łebek, przyglądając się Urazie oczami czarnymi jak paciorki. – Uraza, co się dzieje? – zapytała Abeke. Mewa powoli obróciła głowę w stronę zebranych w dole ludzi. Jej wzrok prześlizgnął się po Abeke, która natychmiast poczuła dreszcz na plecach. Ptak zamarł, wlepiając oczy w Conora. – Wygląda na to, że masz wielbicielkę – zażartował Rollan. – Właśnie dlatego ci powtarzam, że powinieneś się częściej kąpać. Gdybyś nie zalatywał rybą, nie…

Mewa zaskrzeczała rozdzierająco, jakby ktoś wyrywał jej pióra. A potem zanurkowała i szponami ugodziła Conora w twarz.

3 Sztorm

Powietrze

wokół Conora nagle wypełniły pióra, odbierając mu oddech i przesłaniając oczy. Szaro-białe skrzydła wściekle biły go po uszach, próbując wytrząsnąć mu mózg z czaszki. Nieprawdopodobnie ostry dziób usiłował dosięgnąć jego twarzy, oczu i gardła. Conor krzyknął i zatoczył się w tył, ale ptak atakował dalej. Chłopiec poczuł, jak wyrywa mu włosy z głowy, więc próbował się zasłonić. Wtedy mewa sięgnęła natychmiast do jego kieszeni. – Granitowy Baran! – usłyszał okrzyk Meilin dochodzący jakby z wielkiej oddali. – Ona próbuje ukraść talizman! – To zwierzoduch pod kontrolą Zdobywców! – zawołał Rollan. Conor wyczuwał wokół siebie towarzyszy i ich wysiłki, żeby powstrzymać mewę, ale ptak był niesłychanie zawzięty. Szarpnął się i odwrócił twarz. Mewa zaatakowała jego plecy, zasypując je gradem ciosów dziobem. Conor chwycił Granitowego Barana w kieszeni. Nie zamierzał oddać Zdobywcom kolejnego talizmanu, choćby mewa miała mu wydziobać oczy. Nagle usłyszał znajomy skrzek Essix i ciężar wczepionej w jego plecy mewy zniknął. – Conor! – Abeke ukucnęła przy nim, żeby obejrzeć jego twarz. – Nic ci się nie stało? – Masz talizman? – chciała wiedzieć Meilin. – Mam. – Conor pokiwał głową. Czuł ciężar Granitowego Barana w kieszeni. – Essix! – zawołał Rollan. – Uważaj!

Conor usiadł i spojrzał w niebo. Ubranie miał podarte, a po twarzy spływała mu krew z co najmniej dwóch skaleczeń od mewiego dzioba, bardziej jednak martwił się o to, gdzie podział się napastliwy ptak. Zobaczył mewę wysoko w górze, gdzie zmagała się z goniącą ją Essix. – Nie pozwólcie jej uciec – sapnął bez tchu. – Jeśli to zwierzoduch związany Żółcią, może na nas ściągnąć Zdobywców! Abeke zerwała się na równe nogi i wydobyła łuk. W jednej chwili nałożyła strzałę na cięciwę i wycelowała, ale się zawahała. – Strzelaj! – krzyknęła Meilin. – Boję się, że trafię Essix! Rollan złożył dłonie w trąbkę. – Essix! – zawołał. – Przestań! Zostaw ją, będziemy strzelać! Essix zaskrzeczała w odpowiedzi, ale zanurkowała i odfrunęła, żeby Abeke mogła wypuścić strzałę. Abeke strzeliła, ale grot chybił mewę o włos. Natychmiast wycelowała i strzeliła ponownie, jednak było już za późno – mewa odfrunęła ku zasłonie chmur. Sokolica skrzeczała, dając wyraz czemuś, co mogło być bezsilną frustracją. Conor całkowicie podzielał jej uczucia. Zauważył jednak wyraz twarzy Abeke, dlatego wstał z pokładu i dotknął jej ramienia. – To nie mogło się udać – powiedział. – Nikomu z nas nie udałoby się trafić. – Spojrzał na Meilin w poszukiwaniu potwierdzenia swoich słów, ale dziewczyna tylko przymrużyła oczy. – Ale teraz Zdobywcy będą wiedzieli, gdzie jesteśmy – wyszeptała Abeke. Głos załamał jej się z rozpaczy. – Ta mewa doprowadzi ich prosto do nas. – Pewnie i tak wiedzą. – Słowa Meilin nie poprawiły nastroju Abeke. – Skoro ktoś przekazuje im informacje, jak pewnie pamiętasz. – Meilin, to nie ja! – wykrzyknęła Abeke. – Nie jestem szpiegiem! Możesz mi zaufać! – Jak? – wybuchła Meilin. – Jak niby mamy sobie ufać? – Zacisnęła pięści, z trudem powstrzymując gniew. – Ja chcę wam ufać, na wszystkie Wielkie Bestie, naprawdę tego chcę. Nie mogę znieść tej

nieustannej podejrzliwości i gniewu, zwłaszcza wobec… wobec was – dokończyła, ale jej wzrok wskazywał Abeke. – Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi. – Bo jesteśmy – próbowała się wtrącić Abeke. Conor również chciał coś powiedzieć, ale Meilin była zbyt zdenerwowana, żeby kogokolwiek słuchać. – Ktoś z nas jest szpiegiem. Ktoś raz za razem prowadzi Zdobywców naszym śladem – nie ustępowała. – I mam wrażenie, że albo nikogo z was to nie obchodzi, albo też nie chcecie o tym rozmawiać. I dobrze. Tylko co mamy myśleć, kiedy twój chłopak Zdobywca zawsze zjawia się w samą porę, żeby odebrać nam talizmany? Zdajesz sobie sprawę z tego, że podczas ostatniej bitwy już po raz drugi zostałaś pojmana w chwili najdogodniejszej dla Zdobywców? – On nie jest moim chłopakiem i nigdy nie zrobiłabym czegoś podobnego celowo! – krzyknęła Abeke. – Shane jest inny niż pozostali Zdobywcy! Wiem, że gdyby udało nam się oddzielić go od jego towarzyszy, zdołalibyśmy go przekonać. Przysięgam, że próbowałam tylko umożliwić nam wszystkim ucieczkę, bo choć możesz w to nie wierzyć, Meilin, bardzo mi na tobie zależy. Zależy mi na was wszystkich. Ramiona Meilin opadły. Dziewczyna dotknęła dłońmi skroni, jakby całkiem opuścił ją gniew, a pozostało jedynie wyczerpanie. – Mnie również na tobie zależy – mruknęła po chwili cicho, ledwie słyszalnie. – Ale kto szpieguje… i jak…? Nie mogę przestać o tym myśleć. To ktoś z nas, więc sama myśl o tym mnie dobija… – urwała, wzięła głęboki oddech i zwróciła się do Jhi: – Chodźmy po bandaże dla Conora. Obie ruszyły w stronę zejściówki. Jhi szła na tyle blisko Meilin, żeby otrzeć się futrem o jej ramię. Widać było, że jest zmartwiona. Abeke westchnęła. Conor objął jej ramiona. Wiedział, jak musiała się czuć Meilin. Za każdym razem, gdy myślał o Shanie, miał chęć walnąć w coś pięścią. Za nic nie mógł zrozumieć, co Abeke w nim widziała. Miał za to pewność, co sam widzi w Abeke – jej lojalność, odwagę i honor.

Wierzył w nią i nie zamierzał pozwolić, żeby zdradzieckie podszepty wątpliwości zmieniły jego opinię. – Nie martw się, Abeke – pocieszał koleżankę. – Meilin woli problemy, które może uderzyć, kopnąć albo zadźgać. Gorzej radzi sobie z tymi niewidzialnymi, które stale wokół nas krążą. Sama o tym wiesz. Gniewa się, ale przejdzie jej, kiedy tylko… kiedy… – urwał. Właśnie, kiedy? Kiedy już się dowiedzą, kto jest szpiegiem? Przecież to odkrycie zniszczy ich przyjaźń. – Dzięki – powiedziała Abeke, wbijając spojrzenie w deski pod nogami. – Chyba powinnam… Pójdę na chwilę pod pokład. – Odeszła szybkim krokiem z Urazą, wycierając oczy. Conor żałował, że nie potrafi znaleźć słów, które poprawiłyby jej nastrój. Tak wiele razem przeszli od czasu, gdy Abeke odeszła od Zdobywców i przyłączyła się do Zielonych Płaszczy. Uważał za niesprawiedliwe, że nagle Abeke otaczała ta sama atmosfera nieufności i podejrzliwości co na początku. „Ja jej ufam. I to jest ważne”. Dotknął tatuażu na ramieniu. Kiedy zaatakowała go mewa, nie miał czasu przywołać swojego zwierzoducha. Nie zdążył nawet o nim pomyśleć. Wezwał go teraz, sięgając w głąb siebie. Gdy Briggan pojawił się na pokładzie, przyjrzał się chłopcu badawczo, po czym rzucił w stronę pozostałych mew niebezpieczne spojrzenie, mówiące: „gdyby któraś z nich chciała znowu spróbować czegoś podobnego, to drób na obiad całkiem mi odpowiada”. Conor kucnął i objął Briggana, a wtedy wilk zaczął lizać rany na jego rękach i twarzy. Po chwili Conor się otrząsnął, wstał i podszedł do Rollana i Tarika. Briggan trzymał się blisko chłopaka, z czujnym wyrazem pyska. Dowódca opierał się o reling i patrzył w chmury, gdzie zniknęła mewa. – Nic ci nie jest? – zapytał Rollan, a kiedy Conor pokręcił głową, dodał: – Wyglądało to paskudnie. – Rollan przyglądał się pozostałym mewom, z których kilka przysiadło na rejach i relingach burtowych. – Skąd mamy wiedzieć, które zwierzęta pracują dla Zdobywców? – Nie ma niezawodnego sposobu, żeby być pewnym. Chyba że

zwierzę jest nadnaturalnie duże lub dziwnie się zachowuje – odparł Tarik. – Uraza musiała zauważyć, że mewa wpatrywała się w Conora. – Spojrzał na Conora, który bez słowa wręczył mu Granitowego Barana, bo wierzył, że w rękach przywódcy talizman będzie bezpieczniejszy. – Pewnie możemy się spodziewać kolejnych ataków tego rodzaju – dodał, chowając talizman. – Im bardziej zbliżymy się do Stetriolu, tym mniej będziemy bezpieczni. Możemy być pod stałą obserwacją. Conor zadrżał. – Może w ten właśnie sposób szpieg zbiera informacje – zauważył. – Może to nikt z nas, tylko podążające za nami zwierzę. – Aha! – odparł Rollan. – Wiedziałem, że ten wołek zbożowy, którego znalazłem wczoraj w zupie, wyglądał podejrzanie! Conor uśmiechnął się słabo. Wytłumaczenie, na które wpadł, było niepokojące, ale nie aż tak jak podejrzenie, że jeden z Zielonych Płaszczy pracuje dla wroga. Rollan, jakby czytając w myślach Conora, powiedział: – Od kiedy opuściliśmy Eurę, staram się badać wszystkich dzięki intuicji, której użycza mi Essix. I przysięgam, że wszyscy, włącznie z Abeke, są uczciwi. Nie wyczuwam żadnego oszustwa ani zdrady… Dziwne, nie? – Kopnął reling, nie odrywając wzroku od własnych butów. – A może coś przeoczyłem, jak wtedy gdy Pia mnie okłamała, dając kompas. Rollan zamilkł, więc Conor przypuszczał, że kolega pomyślał o mroku wewnątrz Aidany, którego nie dostrzegł, aż było za późno. – Nie obwiniaj się – odezwał się Tarik. – Równie dobrze może się okazać, że nie ma żadnego szpiega, a Pożeracz po prostu chce, żebyśmy podejrzewali się nawzajem. Rollan pokiwał głową, ale Conor widział, że przyjaciel w to nie wierzył. Informacja pochodząca od jego matki była jasna: ktoś z ich grupy przekazywał informacje Zdobywcom. W jakiś sposób musieli się przecież dowiedzieć, gdzie Zielone Płaszcze trafią z talizmanem. W jakiś sposób zawsze się dowiadywali. To nie miało sensu. Conor ciągle rozważał kolejne możliwości, pogłębiając jedynie swoje zmartwienia i obawy.

Meilin nienawidziła Zdobywców za to, co zrobili z jej ojcem i z jej ojczyzną, więc za nic nie zgodziłaby się dla nich pracować. Abeke była wprawdzie w przyjaznych stosunkach z Shane’em, ale Conor jej ufał. Nie należała do osób, które zdecydowałyby się zdradzić przyjaciół, i wierzyła w misję Zielonych Płaszczy. Co do Rollana… Niektórym mogłoby się wydawać podejrzane, że jak dotąd nie przystąpił do Zielonych Płaszczy. Gdyby jednak rzeczywiście był po stronie Pożeracza, odszedłby ze swoją matką albo przynajmniej wiedziałby o niej i o Żółci. A Conor był pewien, że ból, który odczuwał Rollan, opowiadając im jej historię, z całą pewnością nie był udawany. Skoro więc nie mógł to być nikt z ich czworga, to kto w takim razie szpiegował? Tarik albo Lenori? Tarik był ich opiekunem i zawsze mogli na niego liczyć. Conor wierzył, że w razie konieczności dowódca oddałby życie w ich obronie. Nie miał powodu, żeby ich zdradzić. Gorzej znał Lenori i przyszło mu do głowy, że skoro potrafiła odbierać wiadomości wysłane z daleka, być może potrafiła także je wysyłać. Nie pasowało to jednak do tego, co o niej wiedział. Nikt z ich grupy nie pasował do roli szpiega. Ale w grę nie wchodził nikt inny. – Sprawdzę, czy wieloryby mogą płynąć szybciej – powiedział Tarik, prostując się. – Zaledwie dzień drogi dzieli nas od akwenu pomiędzy Nilo i Stetriolem, a to jest najbardziej niebezpieczny etap podróży. Musimy podróżować jak najszybciej. Ta mewa była jedynie zwiastunem tego, co nas jeszcze czeka. Conor poczuł na plecach lodowaty dreszcz. Oczy wroga śledziły ich ze wszystkich stron. Znajdowali się niebezpiecznie blisko Stetriolu. W dodatku byli poróżnieni i każde z nich się zastanawiało, kto jest szpiegiem. Conor miał silne, niedobre przeczucie, że ich misja zakończy się katastrofą. *** – Czy istnieją jakieś talizmany pozwalające kontrolować pogodę? – wyjęczał z hamaka Rollan. Wiatr na zewnątrz wył, a o kadłub tłukły wściekle fale. Latarnie

trzęsły się i kołysały, malując kajutę rozchwianymi cieniami. Po jej przeciwnej stronie leżała w hamaku milcząca Abeke z twarzą ukrytą w dłoniach. Wszystkie zwierzoduchy, łącznie z Essix, były w stanie uśpienia. – Nie – odpowiedziała Meilin, zajęta ostrzeniem noża na podłodze. – Panowanie nad pogodą? Być może któraś z Wielkich Bestii potrafi kontrolować pogodę, ale nie, nie istnieje talizman, który mógłby dać tak wielką moc człowiekowi. To chyba oczywiste. – No jasne, sorry – odparł Rollan. – Zapomniałem, że talizmany pozwalają robić tylko normalne, logiczne rzeczy, jak na przykład nadać wilkowi rozmiary domu. – Zastanawiałeś się, czy ktoś nie zesłał na nas tej burzy? – zapytał Rollana Conor. Czuł, że jest równie zielony na twarzy co kolega, a na pewno miał równie silne mdłości. Od kilku dni ich statkiem rzucał i trząsł huraganowy wiatr, któremu towarzyszył zacinający deszcz. Przynajmniej nie musieli martwić się o żagle, które natychmiast zostałyby porwane, bo dwa olbrzymie wieloryby kamiennogrzbietowe niestrudzenie holowały statek, starając się trzymać wyznaczonego kierunku. Mimo to sztorm spychał ich z zaplanowanego kursu. Przed dwoma dniami podczas jednej z rzadkich chwil ciszy morskiej Conor dostrzegł na południu skrawek lądu. Musiało to być wybrzeże Stetriolu, rodzinnej krainy Pożeracza i zarazem więzienia Kovo i Gerathon. Conor nigdy nie chciał się znaleźć tak blisko tego mrocznego kontynentu. – Nie, nie zastanawiałem się nad tym. Ale dzięki, że mi podsunąłeś tę przerażającą myśl – odpowiedział Rollan, po czym słabym gestem wskazał na ciemność widoczną przez bulaje. – Po prostu chciałbym wreszcie zatrzymać ten deszcz. No wiesz, założyć jakiś talizman albatrosa, pogrozić chmurom pięścią i pstryk: z powrotem jest błękitne niebo. – Wśród Wielkich Bestii nie ma albatrosa – poinformowała go Meilin. – Wiem – odparł cierpko Rollan, po czym przyznał: – No dobra, być może moi wybitni nauczyciele nie przerobili ze mną tej

konkretnej lekcji, ale mówiłem metafizycznie. – Metaforycznie – poprawiła go Meilin. – Chociaż żadne z tych słów w tym kontekście nie ma sensu. – Kiedy następnym razem poczuję mdłości, zwymiotuję do twojej miski – zagroził Rollan. – Za to, że wykorzystujesz moją chorobę morską i kopiesz leżącego. – Zbliż się tylko do mojej miski, a poczujesz, co to znaczy być kopanym – powiedziała słodko Meilin. Conor doszedł do wniosku, że pora pójść się przewietrzyć. Statkiem kołysało łagodniej niż dotąd, a bębnienie deszczu o pokład nieco przycichło. Być może burza zaczynała w końcu słabnąć. Conor ostrożnie wytoczył się z hamaka, złapał równowagę na chwiejnej podłodze, po czym przestąpił nad Meilin i ruszył w stronę schodów prowadzących na pokład. Kiedy wychodził w szare światło poranka, słyszał za sobą cichnące odgłosy sprzeczki Rollana z Meilin. Okazało się, że miał rację. Ulewa zamieniła się w mżawkę, a wiatr tylko łagodnie targał włosy, jakby przez ostatnich kilka dni nie próbował ciągle zepchnąć go do oceanu. Pomiędzy masami szarych chmur można było dostrzec nawet błękitne plamy nieba, a w oddali za dziobem widoczne były rozproszone promienie słońca, schodzące w dół i oświetlające wyspy. „Wyspy!”. Serce zabiło mu mocniej i pobiegł w stronę dziobowego relingu. Nie przywidziało mu się. Na horyzoncie rzeczywiście widniały liczne wyspy. To musiał być Archipelag Stu Wysp! Zbiegł do kajuty i zawołał z przejęciem: – Jesteśmy na miejscu! Widać już Archipelag Stu Wysp! Chodźcie zobaczyć! Rollan jęknął niechętnie, ale Meilin zerwała się na nogi, a po chwili również i Abeke wstała z hamaka. Stojąc już na pokładzie, Conor wyciągnął rękę i wypuścił Briggana. Wilk otrząsnął się i powęszył w wilgotnym powietrzu, a potem trącił nosem dłoń chłopca. Conor uśmiechnął się szeroko i podrapał Briggana za uszami.

– Prawie jesteśmy na miejscu – powiedział. – Ale jeszcze nie całkiem – zauważyła marudnie Meilin, nieprzyjaznym wzrokiem wpatrując się w odległe wyspy. – To, że widzimy wyspy, nie oznacza, że dotarliśmy na miejsce. Myślałam, że jesteś taki podekscytowany, dlatego że za kilka minut zejdziemy na ląd. – Dobrze jest w ogóle wreszcie zobaczyć ląd – westchnęła Abeke i przeciągnęła się, unosząc ramiona nad głową. – I dobrze jest móc oddychać na pokładzie bez obawy, że się utopisz. Rollan wypuścił Essix, która zaskrzeczała na znak, że się zgadza ze słowami dziewczyny. Sokolica wzleciała pomiędzy masztami i dalej, w górę, aż stała się ledwo widoczną plamką na tle chmur. Rollan podszedł chwiejnym krokiem i stanął przy relingu obok Conora, głęboko wciągając powietrze do płuc. – Widzisz? – zagadnął go Conor. – Od razu poczułeś się lepiej, nie? Rollan wpatrzył się w szaroniebieskie fale. – Niezupełnie – odparł. – A już na pewno nie, jeśli to jest to, co myślę. – Wskazał jakieś kształty widoczne daleko na wodzie. Conor wcześniej nawet ich nie zauważył. – Popisujesz się – powiedziała Meilin, związując rozpuszczone włosy. – Ale niech ci będzie. Co też widzisz swoim sokolim wzrokiem? – Tarik! – zawołał niespokojnie Rollan. – Tarik! Dowódca podbiegł ze swoją wydrą u boku. – Co się stało? Rollan wskazał punkciki widoczne na horyzoncie. – Statki. Statki Zdobywców. Jestem pewien. Tarik wyciągnął lunetę i przez dłuższą chwilę lustrował ocean. – Blokują drogę do wysp – powiedział w końcu, a kostki jego palców pobielały, tak ścisnął lunetę. – Powinienem był się tego spodziewać. – Może to ta mewa… – zaczęła Abeke. – I tak by na nas czekali – przerwał jej Conor. – Wiedzieli, że prędzej czy później przybędziemy tu na spotkanie z Mulopem. – Będziemy musieli utorować sobie drogę walką – stwierdził

ponuro Tarik. – Hura – bąknął Rollan, opierając łokcie na relingu i opuszczając głowę. Tarik odszedł, żeby ostrzec marynarzy. Po chwili na pokładzie zaczął się gorączkowy ruch. Załoga przygotowywała się do bitwy morskiej. Do czasu rozpoczęcia starcia Conor wraz z przyjaciółmi mógł jedynie obserwować zbliżające się statki. Czuł się tak samo jak wtedy, gdy w jego wiosce wybuchł pożar i po kilku godzinach nieubłaganie pochłonął wszystko, co tylko mogło spłonąć. On sam miał wówczas zaledwie trzy lata, ale pożar należał do jego najwcześniejszych wspomnień, szczególnie poczucie bezsilnej grozy, które go wtedy ogarnęło… Wiedział, że nadchodzi coś straszliwego i że w żaden sposób nie da się tego powstrzymać. Obrócił kostur w dłoniach i dotknął topora wiszącego u pasa. Żałował, że nie ma łuku, jak Abeke. Jego broń była użyteczna w bezpośrednim starciu, ale jeśli Zdobywcy znajdą się na tyle blisko, żeby był zmuszony jej użyć, będzie to oznaczało, że wdarli się na pokład. A to z kolei byłoby… niebezpieczne. – Statków jest tylko sześć – powiedziała Meilin. Z zaciśniętymi ustami przyglądała się statkom, jakby oceniała odległość, prędkość wiatru i słabe punkty napastników. – Nasze wieloryby są szybsze od wiatru w ich żaglach. Jeśli uda nam się ich wyminąć, zdołamy się schronić pomiędzy wyspami. „Jeśli” – pomyślał Conor. Zdobywcy mieli sześciokrotną przewagę statków, na których – jak się wydawało – roiło się od ludzi i zwierząt. Pamiętał ostatnią bitwę i przytłaczającą przewagę liczebną wrogów przeciwko garstce Zielonych Płaszczy. Tym razem nie było wśród nich Mayi, która mogła spalić napastników na popiół. Abeke przechyliła się niebezpiecznie za reling, spoglądając w dół, na wieloryby. – Co to jest? – zapytała, wskazując palcem wodę. Na widok trójkątnych płetw tnących powierzchnię wody Conor poczuł ostre ukłucie strachu. – Rekiny – rzucił, a Abeke w tej samej chwili głośno wciągnęła

powietrze, zdając sobie sprawę z zagrożenia. – To nic takiego – powiedziała niepewnie Meilin. – Nic nam nie zrobią, dopóki nie znajdziemy się w wodzie. – Chyba zrezygnuję z porannej kąpieli – odparł Rollan, siląc się na żart. Wszyscy wpatrywali się w napięciu w zbliżające się coraz szybciej rekiny. Były ogromne, a ich straszliwe zęby widać było nawet z pokładu. Ich nieruchome oczy wydawały się patrzeć wprost na grupę przyjaciół. Drapieżniki były wynaturzone i nadnaturalnie wielkie. Najwyraźniej zmuszono je do wypicia Żółci, a mikstura uczyniła z nich jeszcze bardziej niebezpieczne potwory. Nie mogły jednak dosięgnąć ludzi na pokładzie, więc chyba nie było bezpośredniego zagrożenia… – Wieloryby! – zawołał Rollan, bo nagle przejrzał plan Zdobywców. – Chcą zaatakować nasze wieloryby! Pierwszy rekin zdążył już dopłynąć do szaroczarnego boku jednego z wielorybów kamiennogrzbietowych. Na oczach przerażonego Conora morski drapieżnik wbił zęby w ciało niewinnego zwierzęcia. Wieloryb wydał z siebie zawodzące wezwanie o pomoc, które poniosło się niesamowitym echem, jak lament kamiennej góry. Drugi wieloryb odpowiedział niskim, dramatycznym tonem, ale w żaden sposób nie mógł pomóc zaatakowanemu. Tymczasem zjawiły się kolejne rekiny, co najmniej po sześć na każdego wieloryba. Conor wyraźnie widział krew sączącą się z ran po ugryzieniach. Zdawał sobie sprawę, że krew w wodzie zwabi kolejne, już zwyczajne rekiny. Mimo swoich olbrzymich rozmiarów wieloryby nie były waleczne i nie mogły się bronić przed zaciekłymi drapieżnikami. Nie mogły nawet się zanurzyć, żeby poszukać schronienia w głębinach, bo pociągnęłyby na dno holowany statek. – Dasz radę je trafić? – zapytał Connor, widząc, że Abeke miała już łuk w rękach. U jej boku stała Uraza, powarkując i trzepocząc ogonem. Abeke zagryzła wargę, skupiła się i strzeliła. Strzała trafiła

najbliższego z rekinów. Ryba przez chwilę szarpała się gniewnie, póki drugi grot nie trafił jej prosto w oko. Wtedy zniknęła pod wodą, a Conor poczuł niespodziewany przypływ litości. Rekin żył swoim życiem, póki ktoś nie schwytał go i siłą nie napoił Żółcią, żeby go zmienić w olbrzymiego, oszalałego potwora. Z drugiej strony zwykłe rekiny wcale nie należały do najsympatyczniejszych zwierząt. Abeke znów napięła cięciwę, ale rekiny odpłynęły dalej i schroniły się za wielorybimi łbami. Strzeliła, lecz strzała nieszkodliwie plusnęła w morze. Zaklęła, otarła łzy i sięgnęła po następną strzałę. – Może lepiej zachowaj je na Zdobywców – powiedział cicho Conor i ruchem głowy wskazał statki właśnie tworzące blokadę. – Biedne wieloryby – westchnęła Abeke. – Niczym sobie na to nie zasłużyły. Conor się z nią zgadzał. Widok rekinów atakujących łagodne, majestatyczne olbrzymy przyprawiał go o mdłości. Nie był jednak w stanie im pomóc. Mógł jedynie stanąć do walki z wrogami. Łodzie pełne Zdobywców i ich zwierzoduchów zbliżały się do statku Zielonych Płaszczy. W stronę burt Dumy Telluna poleciały haki abordażowe i zaczepiły o relingi. Conor ścisnął w rękach kostur i odwrócił się, żeby dołączyć do Tarika i marynarzy. – Meilin! – zakrzyknął nagle Rollan. – Co ty robisz?! Conor obejrzał się i zobaczył, że Meilin wyrwała oszczep któremuś marynarzowi i jednym skokiem znalazła się na relingu dziobowym. Przykucnęła szybko i z gracją, a potem zniknęła za burtą.

4 Rekiny

Bryzgi

słonej wody zalewały twarz Meilin, która zawisła na rękach na jednej z lin łączących wieloryby z kadłubem statku. Pod stopami dziewczyny ziała mroczna otchłań wody, gotowa połknąć ją w mgnieniu oka, o ile wcześniej nie zrobią tego rekiny. Meilin podciągnęła stopy i zaczepiła je o linę, a potem ręka za ręką zaczęła się przesuwać w stronę wielorybów. Choć szorstka lina szarpała skórę jej dłoni, zsuwała się dalej, ignorując okrzyki przyjaciół stojących na pokładzie. Ktoś musiał pomóc wielorybom, a na pewno nie można było tego zrobić ze statku. Lina kołysała się i trzęsła niebezpiecznie, ciągnąc się w dół, ku potężnym grzbietom wielorybów. Serce Meilin na sekundę wstrzymało bieg, kiedy tuż pod nią przepłynęła trójkątna płetwa rekina. „O nie. Nie ma mowy. Nie zamierzam dać się zjeść”. Kiedy wreszcie znalazła się nad wielorybem, jej ramiona pulsowały już nieznośnym bólem. Wzięła głęboki oddech, opuściła nogi i zeskoczyła, żeby wylądować w kucki na kamiennym grzbiecie. Lina ciągnęła się dalej, połączona z uprzężą zapiętą wokół pyska morskiego olbrzyma. „Nie ma powodu do paniki – powtarzała w myślach Meilin. – To zupełnie jak spacer po plaży. Po kamienistej plaży… poruszającej się bardzo szybko… w dodatku bardzo śliskiej. Aha, no i wokół roi się od rekinów kłapiących zębami…”.

Wieloryb pod jej stopami znów zawył z bólu. Wibracje wywołane jego głosem wprawiły w drżenie kości Meilin i odezwały się bólem w jej sercu. Dotknęła dłonią skóry olbrzyma, pomiędzy kamieniami. – Wszystko będzie dobrze – szepnęła. – Nie pozwolę, żeby znów cię skrzywdziły. Wstała i zrobiła pierwszy krok, ale natychmiast się poślizgnęła i stłukła sobie kolano o jeden z głazów wystających z grzbietu wieloryba. Zasyczała z bólu i podniosła się, zaciskając zęby. Po chwili nauczyła się balansować i stawiać stopy na śliskiej powierzchni. Szła naprzód, po drodze wyjęła oszczep przypięty do pleców. Naliczyła siedem rekinów krążących wokół wieloryba, ale drapieżniki rzucały się i tak bardzo wzburzały wodę, że wydawało się, jakby było ich więcej. Boki wieloryba i buty Meilin zbryzgała krwawa piana. Wiatr szarpał włosami dziewczyny i jej płaszczem ciężkim od deszczu. Gdy jeden z rekinów ją dostrzegł, rzucił się na grzbiet wieloryba, trzepiąc ogonem. Zatrzasnął szczęki o kilka centymetrów od nóg dziewczyny. Meilin zatoczyła się, ale nie upadła. „Żebym tylko się nie przewróciła. Najważniejsze to nie wpaść do wody” – powtarzała w duchu. Wiedziała, że gdyby jej się to przytrafiło, w kilka sekund zostałaby rozszarpana na strzępy. Postanowiła o tym nie myśleć. Wrzasnęła z gniewu, uniosła oszczep i wbiła go prosto w otwartą paszczę rekina. Kiedy zadawała cios, zalała ją fala energii. Grot przeszedł na wylot, tylną stroną czaszki. Rekin próbował jeszcze kłapać zębami, a potem stężał na boku, nieruchomy i martwy. Po kilku próbach Meilin udało się wyrwać oszczep z bezwładnego cielska. Kopnęła je, a wtedy truchło ześlizgnęło się z grzbietu wieloryba i zniknęło wśród wzburzonej, czerwonej piany. Sukces dodał Meilin odwagi. Ruszyła w stronę następnego rekina, który wraził zęby w bok wieloryba i szarpał jak oszalały, starając się wyrwać zwierzęciu jak największy kawał mięsa. Zatrzymała się i przez jedną, mrożącą krew w żyłach chwilę oko drapieżnika patrzyło wprost na nią. Celnym ciosem wbiła w nie oszczep. Rekin zaszamotał się konwulsyjnie i niemal zrzucił Meilin do morza. Dziewczyna upadła i z trudem odnalazła oparcie na

kamienistym grzbiecie, jedną ręką cały czas trzymając oszczep. Przez długą, przerażającą chwilę była pewna, że rozszalałe rekiny wciągną ją pod wodę. Ze strachu niemal wypuściła broń z ręki. Oślepiony rekin przestał jednak w końcu się poru-szać i dziewczynie udało się strącić jego cielsko z grotu oszczepu. Wieloryb zaryczał, boleśnie i rozpaczliwie. Meilin zauważyła, że trzy rekiny zataczają łuk i płyną wprost na nią, szybciej niż jakiekolwiek normalne zwierzę. Błyski ich zębów widoczne były nawet spod wody. Meilin wdrapała się na środek wielorybiego grzbietu i wyprostowała się, stawiając rekinom czoła z oszczepem w gotowości. Stąd dobrze widziała kilkanaście ran ziejących w boku wieloryba i broczących krwią do wody. Wieloryb zauważalnie zwolnił. Jedno ugryzienie rekina nie mogło wyrządzić olbrzymowi krzywdy, jednak ran było tak wiele… Z wahaniem wyciągnęła rękę i po chwili na grzbiecie wieloryba pojawiła się Jhi. Łapy pandy natychmiast rozjechały się na śliskiej powierzchni i upadła jak niezgrabny szczeniak. – Hrumf! – stęknęła ciężko, z przestrachem patrząc na Meilin. – Wiem, wiem – odparła dziewczyna. – Jesteśmy na grzbiecie wieloryba, przepraszam. Czy możesz mu jakoś pomóc? – zapytała, wskazując rany po ugryzieniach. Jhi spróbowała wstać, przez chwilę szukając oparcia, po czym opadła na zad. – Hrumf – sapnęła i popatrzyła w niebo. – Zrób, co możesz – powiedziała niecierpliwie Meilin. – Tylko nie wpadnij do wody. Szybkim krokiem oddaliła się od pandy w stronę następnego rekina. Czuła, jak wypełnia ją energia Jhi, a świat wokół zwalnia, dzięki czemu mogła przemyśleć każdy krok i pewniej iść po zdradliwej powierzchni. Przepełniona sennym spokojem, zamachnęła się oszczepem na kolejnego rekina i wbiła mu grot w bok, żeby natychmiast strącić cielsko do wody. Czwarty rekin wskoczył na wieloryba, ale i tego Meilin zabiła błyskawicznym ciosem. Kolejny z drapieżników, widząc zbliżające się zagrożenie,

zanurkował, żeby kąsać i szarpać wieloryba pod powierzchnią, gdzie nie mogła go dosięgnąć broń. Dziewczyna zatrzymała się, sfrustrowana, i zobaczyła, że także następny rekin robi to samo. Większość ciała wieloryba znajdowała się pod wodą, więc Meilin nie miała żadnej możliwości, żeby bronić jego wrażliwy brzuch. Obejrzała się na Jhi. Panda stała na szeroko rozłożonych łapach, opierając się o największe głazy. Wyciągała głowę w stronę najbliższej rany i bezradnie poruszała nosem, wysoko unosząc białoczarny zad. Meilin westchnęła i przewróciła oczami. „Oj, Jhi… Mam za swoje, że sprowadziłam pandę w sam środek walki z rekinami. Lampart albo sokół mógłby mi się na coś przydać”. Jednak nieoczekiwanie poczuła przypływ współczucia dla pandy. Kamienny grzbiet wieloryba ewidentnie nie był dla niej dobrym miejscem, ale mimo to Jhi próbowała ze wszystkich sił spełnić prośbę Meilin. Tylko jak ktokolwiek, nawet Wielka Bestia, mógł uleczyć wieloryba w podobnej sytuacji? Z tyłu Meilin widziała Zdobywców wdzierających się na Dumę Telluna. Na pokładzie Rollan i Tarik zmagali się z przeciwnikami większymi i silniejszymi od siebie, a Abeke, wychylona za burtę, strzelała do wrogów, którzy jeszcze nie dostali się na statek. „Gdzie jest Conor?”. Dostrzegła go po chwili, jak toporem przecinał jedną z lin abordażowych. „Może właśnie to powinniśmy zrobić – uświadomiła sobie, patrząc na uprzęże wielorybów. – Jeśli je odetniemy, będą mogły się zanurzyć i uciec przed rekinami”. Ale wtedy statek Zielonych Płaszczy nie miałby szans na ucieczkę przed Zdobywcami. Tylko że jedyną przewagę nad rekinami dawała wielorybom szybkość, a w uprzężach nie miały szansy jej wykorzystać. Jednak bez wielorybów Duma Telluna byłaby pozbawiona napędu aż do czasu postawienia żagli, co i tak było prawie niemożliwe w środku bitwy… Wówczas ich statek byłby równie powolny co jednostki wroga… Po raz kolejny Meilin spojrzała na smutne, poranione wieloryby. Uznała, że musi je uwolnić bez względu na konsekwencje. Nie miała szans samodzielnie odpędzić tylu rekinów, tym bardziej że krew

w wodzie zwabiła inne drapieżniki i powierzchnię cięły już kolejne trójkątne płetwy. Zaklęła i pobiegła w stronę Jhi. Panda zamrugała łagodnymi srebrnymi oczami, patrząc na wyciągniętą ku sobie rękę. Jeszcze raz spojrzała współczująco na rany wielorybów i zniknęła, żeby stać się rysunkiem na ramieniu dziewczyny. „Kiedy dostanę się z powrotem na statek, będę mogła odciąć uprzęże wielorybów i pomóc odeprzeć atak Zdobywców. Być może razem uda nam się ich pokonać” – pomyślała Meilin, choć tak naprawdę sama w to nie wierzyła. Rozejrzała się w poszukiwaniu miejsca, z którego mogłaby wspiąć się na linę, i wtedy zobaczyła dziewczynę unoszącą się w wodzie. Kiedy mrugnęła z zaskoczenia, dziewczyna zniknęła. „Co…?”. To przecież niemożliwe. Dziewczyna w wodzie… tutaj? Po chwili jednak ponownie zobaczyła jej ciemne włosy i brązowe ramiona, w pewnej odległości od rekinów. „Czy ona płynie? Tutaj? Teraz? Czy potrzebuje ratunku?”. Głowa dziewczyny wynurzyła się ponad powierzchnię. Zanim znowu zniknęła, Meilin uświadomiła sobie, że dziewczyna siedzi na delfinie. Czyżby była członkiem armii Zdobywców? Delfiny raczej nie należały do zwierząt, z którymi chętnie wiązaliby się Zdobywcy, ale wszystko było możliwe. Meilin przymrużyła oczy, osłaniając je przed mgiełką wody, aż dostrzegła dziewczynę ponownie. Tym razem zauważyła jej zielony płaszcz, w całości utkany z wodorostów. Dziewczyna uniosła oba ramiona i zamachała. „Czy ona macha do mnie?”. Meilin również pomachała i wtedy dostrzegła jakiś ruch na najbliższej wyspie. Wyglądało na to, że blisko setka ludzi wybiegła na plażę, żeby spuścić na wodę długie, wojenne kanu. Łodzie natychmiast pomknęły w stronę statków. „Aha, dawała im znaki” – zrozumiała Meilin i odgadła, że wyspiarze przyłączyli się do bitwy, żeby przyjść z pomocą Zielonym

Płaszczom. W każdym razie taką miała nadzieję. Spojrzała na przyjaciół pogrążonych w walce na pokładzie. Czy kanu wyspiarzy zdążą na czas? I czy ich wysiłek wystarczy, żeby uratować wieloryby?

5 Kalani

Kompletne

szaleństwo i głupota! – wrzeszczał Rollan, próbując powstrzymać nacierającego Zdobywcę swoim krótkim mieczem. – Coś ty powiedział?! – zaryczał mężczyzna, na chwilę przerywając atak i wlepiając w Rollana wściekłe spojrzenie. – Nie do ciebie mówię! – krzyknął Rollan, a potem z całej siły kopnął napastnika poniżej pasa, tak jak nauczył się na ulicach Concorby, a nie na sali treningowej. Mężczyzna jęknął głucho, zatoczył się i spadł z pokładu do morza. Rollan nie poczuł satysfakcji, nie było na to czasu. Zbyt martwił się o Meilin. Co jej strzeliło do głowy, żeby uganiać się po grzbietach wielorybów pośrodku morza? W dodatku wokół roiło się od rekinów! Meilin mogła sobie być najwspanialszą i najzręczniejszą wojowniczką, jaką wydało Zhong (i podejrzewał, że nią była), ale to, co zrobiła, było kompletnym wariactwem! Zauważył jeszcze, jak Meilin dźga oszczepem rekina, który mógłby połknąć ją w całości, ale jego uwagę odwrócił kolejny Zdobywca, który wskoczył na pokład i zamachnął się pięścią. Cios zapewne powaliłby chłopaka na miejscu, ale Rollan zdążył zanurkować, a potem wbił klingę miecza w biceps mężczyzny. W tej samej chwili z nieba spadła Essix i chwyciła coś, co siedziało na ramieniu Zdobywcy. Kiedy sokolica znów poderwała się do lotu, Rollan zobaczył, że w szponach trzyma tarantulę bezradnie przebierającą odnóżami. Pająk był bez wątpienia zwierzoduchem Zdobywcy. Rollan zadrżał na myśl o tym, co mogłoby się stać, gdyby dotknęły go te

włochate odnóża… – Dzięki! – krzyknął w ślad za Essix, która jakby w odpowiedzi zacisnęła szpony i upuściła pajęcze truchło w morskie głębiny. Zdobywca zaryczał z furią i rzucił się na Rollana. Jego twarz wykrzywiał wściekły grymas, a z rany w ramieniu płynęła krew. Rollan próbował znów się uchylić, ale potężny mężczyzna pozbawił go broni jednym uderzeniem, a potem chwycił za gardło mięsistymi łapskami i zaczął dusić. Kiedy Rollan próbował rozpaczliwie złapać oddech, przed oczami stanęła mu twarz matki. Nie była to jednak naprawdę Aidana, bo Aidana nie miała żółtych, nieludzkich oczu ani twarzy wykrzywionej w potwornym grymasie. Rollan pamiętał, jak zaciskała palce na jego szyi i jak przez wiele tygodni później widział w lustrze pręgi… „To przez Żółć! – zakrzyknął głos w jego głowie. – Coś ją kontrolowało, coś złego”. Rollan dostrzegł błysk zieleni i zaraz znalazł się przy nim Tarik. Po chwili dłonie ściskające chłopaka za szyję zniknęły, a ich właściciel poleciał za burtę, pomiędzy czekające rekiny. – Nic ci nie jest? – spytał Tarik. Rollan pokręcił głową, bo nie był pewny, czy uda mu się wykrztusić słowo. Zresztą myślał, że zanim zdąży zaczerpnąć tchu, zaatakuje go kolejny przeciwnik. Ale wtedy usłyszał okrzyki w obcym języku, plusk rozchlapywanej wody i grzechot strzał uderzających w burty statku. I wrzaski Zdobywców, którzy znaleźli się pod ostrzałem. Tarik wraz z Rollanem przedarli się do relingu. – Kto to? – zapytał chłopak. Na powierzchni wody uwijała się cała armada łodzi wojennych, których barwne kadłuby lśniły w promieniach słońca. Wojownicy, pokryci zielonkawymi ta-tuażami, starli się ze Zdobywcami, nie pozwalając im dotrzeć do burt Dumy Telluna. Inni dosiadali orek i delfinów, więc odganiali rekiny krążące wokół. Tarik się uśmiechnął. – Przybyły posiłki. Sprzymierzeńcy. Komitet powitalny. Nazywaj ich, jak chcesz!

Obaj wrócili do walki ze zdwojoną siłą. Wkrótce na pokładzie statku nie pozostał ani jeden Zdobywca. Wieloryby kamiennogrzbietowe ruszyły najszybciej, jak potrafiły, zostawiając z tyłu wraki statków blokujących dotychczas Dumę Telluna. Olbrzymie ssaki wytyczały za sobą w wodzie krwawy szlak, ale ochraniał je cały oddział wojowników i morskich stworzeń, które nie pozwalały zbliżyć się rekinom. Rollan nie odrywał wzroku od Meilin, która przykucnęła na grzbiecie jednego z wielorybów. Jej ciemne włosy i zielony płaszcz rozwiewał wiatr. Blade dłonie oparła na skórze wieloryba, jakby mierzyła mu puls. Nie obejrzała się ani na Rollana, ani na resztę załogi statku, całą swoją uwagę skupiając na wielorybach. Gdy Duma Telluna zbliżyła się do wysp, zasłonę chmur przebiły promienie słońca. Płynąc w ślad za kanu, statek dostał się do zacisznej laguny o wodach równie błękitnych co oczy Briggana. Zatoczkę otaczały z dwóch stron klify, jej wody były na tyle głębokie, że swobodnie mogły do niej wpłynąć wieloryby. Kiedy tylko olbrzymy się zatrzymały, wokół nich zaroiło się od wyspiarzy, wszyscy nieśli kosze z czymś zielonym. Rollan zobaczył, jak Meilin wstała, a po chwili u jej boku pojawiła się Jhi i niezdarnie stąpała po kamienistym grzbiecie. Meilin dotknęła delikatnie głowy pandy i nachyliła się, jakby czegoś słuchała. Potem zaczęła wskazywać rany po ugryzieniach rekinów i wydawać rozkazy pływakom uwijającym się wokół wielorybów. – Chodźmy. – Tarik trącił Rollana. Dopłynęli do brzegu wyspy na pokładzie jednej z szalup. Rollan uświadomił sobie, że nigdy wcześniej nie czuł się tak szczęśliwy, stawiając stopę na lądzie. Gdy tylko dotknął butem suchej ziemi, natychmiast zapomniał o wielotygodniowej chorobie morskiej, o niespodziewanej bitwie i swoich obawach o bezpieczeństwo Meilin. Po raz pierwszy od wielu tygodni udało mu się nawet przestać myśleć o mrocznej mocy, która zawładnęła jego matką. Krzyknął z radości, wykonał gimnastyczną gwiazdę i przewrócił się na piasek. Abeke opadła na plażę tuż obok niego. Conor wyglądał tak, jakby miał ochotę do nich dołączyć, ale uniemożliwił mu to podskakujący

i skomlący radośnie Briggan. Chłopak uśmiechnął się szeroko, podniósł patyk i cisnął wilkowi, który natychmiast rzucił się w pogoń. W połowie drogi jego uwagę rozproszyły jednak popisy wydry Tarika, która podskakiwała wśród morskich fal. Oba zwierzoduchy poczęły gonić się swawolnie po plaży, sypiąc wokół piaskiem. Conor roześmiał się zaraźliwie, skłaniając do uśmiechu Tarika. – Hej, co to za mina? – zapytała Urazę Abeke. – Myślałam, że się ucieszysz, że znów jesteśmy na suchym lądzie. Lamparcica siedziała u jej boku, na przemian potrząsając przednimi łapami. Przerwała tylko po to, żeby rzucić na Abeke spojrzenie pełne dezaprobaty, a potem poruszyła wąsami, znów obwąchała łapę i strzepnęła nią w stronę dziewczyny. Z jej sierści posypała się fontanna wilgotnego piasku. – Oj! – Abeke poklepała współczująco kocicę. – To tylko piasek. Wcale nie jest taki straszny. Uraza niechętnie odwróciła nos, machnęła ogonem i odeszła nieśpiesznie w stronę ciemnozielonych drzew porastających wydmy. – Mam nadzieję, że wielorybom nic nie jest – powiedziała Lenori, która zaplatała swoje długie włosy w warkocz, wpatrując się w fale. Jej bose stopy zagłębiły się w piasku, z którego obmyła je zaraz fala przyboju. – Za każdym razem, gdy jestem pewna, że widziałam już najgorsze, na co stać Zdobywców, zaskakuje mnie jakiś nowy koszmar. Te wieloryby są łagodnymi, niewinnymi stworzeniami. Nie są nawet zwierzoduchami… Tyle brutalności… Tyle okrucieństwa… – urwała i głęboko westchnęła. Jej twarz wykrzywiła się z bólu, jakby cierpiała razem z wielorybami. – Ich rany się zaleczą, dopilnujemy tego – uspokoił ją Tarik. – Wieloryby są wprawdzie łagodne, ale też silne. – Chciałabym popłynąć i sprawdzić, jak się czują – powiedziała Lenori. – O, zobacz, nadpływa kanu. Rollan się odwrócił, żeby spojrzeć w stronę wielo-rybów, i zauważył zbliżające się kanu z Meilin na pokładzie. Po chwili dno łodzi zazgrzytało o piasek plaży. – Nie wierzę, że to zrobiłaś! – wybuchnął Rollan, zanim Meilin zdążyła zejść na ląd. – Jesteś najbardziej upartą, bezmyślną osobą,

jaką w życiu spotkałem! – Naprawdę? – odparła zaczepnie Meilin. – W takim razie pozwól, że przedstawię cię mojemu znajomemu. Na imię mu Rollan. – Wyminęła chłopaka, skinieniem głowy pozdrawiając pozostałych. Zatrzymała ją Lenori, która wyszeptała jej do ucha coś, co brzmiało jak podziękowanie, i szybko wsiadła do łodzi. Jej ibis majestatycznym krokiem poszedł za nią i zamarł na dziobie kanu niczym wysoki, filigranowy posążek. Dwaj wioślarze skierowali łódź ku tłumowi otaczającemu wieloryby. – Czy wieloryby wyzdrowieją? – zapytała Abeke, wstając z piasku. – Chyba tak – odparła Meilin. – Myślę, że są w dobrych rękach. Przywołała z uśpienia Jhi. Panda podskoczyła radośnie, gdy jej łapy dotknęły piasku, potem przeszła kilka kroków w kółko, przez chwilę wydawała się nad czymś zastanawiać, a następnie położyła się i zaczęła się tarzać na grzbiecie, śmiesznie rozkładając w powietrzu wielkie łapy. Meilin uniosła brwi, ale nie skomentowała zachowania swojego zwierzoducha. – To, co zrobiłaś, było niesamowite – powiedział z podziwem Conor. – Biedne wieloryby. – Nie zachęcaj jej – skarcił go Rollan. – Miała szczęście, że nie skończyła jako karma dla rekinów. – Zaraz sam możesz zostać karmą dla rekinów – odparowała Meilin, wskazując wodę. – Założę się, że mogłabym rzucić cię dość daleko w morze. – Wystarczyłby jeden fałszywy krok! – krzyknął Rollan. – Rekiny schrupałyby cię raz-dwa, i co byśmy wtedy zrobili? Co byśmy zrobili bez… – „Co ja bym zrobił bez Meilin” – przemknęło mu przez myśl. – Bez… eee… bez Jhi? Przyszło ci do głowy, w jakim była niebezpieczeństwie? Przez twarz Meilin przemknęło coś, co mogło być autentyczną skruchą, jednak zanim zdążyła odpowiedzieć, od strony wody rozległo się głośne pluskanie. Rollan odwrócił się i zobaczył dziewczynę wychodzącą spomiędzy fal. Mogła mieć około szesnastu lat. Była bardzo wysoka, wyższa

nawet od Tarika. Miała długie, ciemne włosy splecione w mokry warkocz i duże, brązowe oczy o poważnym wyrazie. W uszach nosiła kolczyki z zielonego kamienia, a brew miała przekłutą czymś, co przypominało srebrny haczyk na ryby. Na jej prawym ramieniu wyraźnie widoczny był czarny delfin, pływający w morzu z zielonych wzorów i spirali. Tatuaże pokrywały jej ręce od nadgarstków do ramion i dalej, aż po obojczyki. Nie miały jednak ukrywać rysunku zwierzoducha, jak w przypadku Finna. Delfin stanowił centralną część wzoru, wokół której wiły się i falowały pozostałe malowidła na skórze. – Witajcie na Archipelagu Stu Wysp – odezwała się dziewczyna, wyżymając warkocz. – Mam na imię Kalani. Gdy zsunęła z ramion płaszcz z wodorostów ociekający wodą, dwaj wyspiarze usłużnie jej pomogli. Jeden wziął od niej mokry płaszcz, drugi zaś podał jej inny, suchy. Płaszcz Kalani różnił się od tych noszonych przez Tarika i Lenori. Wydawało się, jakby utkano go z setek jasnozielonych piór. Dziewczyna uścisnęła dłoń Tarika. – Przepraszam, że szybciej nie przybyliśmy wam na ratunek – powiedziała. – Staramy się nie rzucać Zdobywcom w oczy, a nie mieliśmy pewności, czy należycie do Zielonych Płaszczy. Przekonało nas dopiero to, jak pośpieszyłaś na pomoc wielorybom. – Uśmiechnęła się do Meilin. – Nie wszędzie na świecie morskie stworzenia traktowane są z równym szacunkiem i współczuciem co tutaj, ale twoja odwaga i dobroć, jaką okazałaś wielorybom, były dla nas oczywiste. Zrozumieliśmy, że skoro gotowa jesteś zaryzykować życie dla wielorybów, musisz żywić wielką miłość do wszystkich zwierząt. Wiedzieliśmy więc, że musimy wam pomóc bez względu na to, czy nosicie zielone płaszcze. – Ha! – Meilin zadarła dumnie głowę, patrząc z triumfem na Rollana. – Widzisz? Współczucie i szacunek! Masz za swoje! Rollan przewrócił oczami. – Następnym razem okaż odrobinę współczucia i szacunku moim nerwom – mruknął. – Jesteśmy waszymi dłużnikami – odezwał się Tarik. – Nie wiem,

co by się stało, gdybyście nie przybyli nam z pomocą. – Ruchem głowy wskazał płaszcz Kalani. – Wiedzieliśmy, że i tutaj można spotkać Zielone Płaszcze, ale nie mieliśmy czasu, żeby kogokolwiek uprzedzić o naszym przybyciu. Obawialiśmy się, że wróg przechwyci naszą wiadomość. – Na wyspach archipelagu roi się od Zdobywców – przyznała Kalani. – Mamy wrażenie, jakby macki jadowitej meduzy owijały się wokół nas coraz ciaśniej. Zielone Płaszcze jednak trwają. Chronimy nasz zakątek Erdas najlepiej, jak potrafimy. – Królowa Kalani zapewnia nam bezpieczeństwo – odezwał się wyspiarz, który wcześniej przyniósł płaszcz z piór. – Są w niej i sroga dzikość jej matki, i mądrość ojca, niech ocean czuwa nad ich duszami. Tarik zgiął się pośpiesznie w niskim ukłonie i chyba tylko Rollan zauważył na jego twarzy wyraz zasko-czenia. – Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość. Nie wiedziałem… Nie dotarła do mnie wieść o królu i królowej… – Zdobywcy przypuścili nocny atak – powiedziała Kalani. W ponurej zadumie dotknęła jednego z zielonych piór płaszcza. – Moi rodzice zostali zabici, a dwaj starsi bracia pojmani. Przypuszczamy, że Zdobywcy chcą z nich zrobić niewolników. Na krótką chwilę Rollan pochwycił jej spojrzenie i zrozumiał, że dziewczyna z delfinem jest wojowniczką zaprawioną w bojach. Gdyby się urodziła w Concorbie, bez trudu potrafił ją sobie wyobrazić jako przywódczynię ulicznego gangu. Szczerze mówiąc, nie byłby wcale zaskoczony, gdyby pewnego dnia podporządkowała sobie całe miasto. – Z jakiegoś powodu nie przyszło im do głowy, żeby spróbować pojmać i mnie – ciągnęła Kalani, podkreślając słowo „spróbować”. – I tak zostałam królową, i zamierzam pokazać Zdobywcom, że pominęli najgroźniejszego członka rodziny. – Rozłożyła ramiona, więc wydawało się, że pokrywające je tatuaże poruszają się i falują niczym woda. Rollan zerknął w bok i zauważył pełen podziwu wzrok Meilin. No tak, wojownicza królowa żądna pomsty na mordercach rodziców musiała jej przypaść do serca. Pomyślał, że dopóki Kalani i Meilin stoją po stronie Zielonych Płaszczy, dopóty Pożeracz powinien mieć

się na baczności. – Wyglądacie, jakbyście pokonali długą drogę – powiedziała Kalani, przyglądając się drużynie Tarika. – Niczym starożytne żółwie morskie po długiej podróży. Co was tu sprowadza? W pierwszym odruchu Rollan chciał skłamać, ale zaskoczyło go porównanie do starożytnego żółwia. Zanim zdążył się odezwać, uprzedził go Conor, który jak zawsze wygadał całą prawdę. – Przybyliśmy w poszukiwaniu Mulopa. – Chłopak uważnie zlustrował wzrokiem ocean, a potem wysokie wybrzeże klifowe wyspy, następnie wolno przeczesał dłonią rozczochrane włosy. – Musimy z nim porozmawiać. To ważne. – Chyba nie mówisz serio. Nikt nie rozmawia z Mulopem. – Kalani uniosła brwi. – Czy w waszych stronach często zdarza wam się rozmawiać z Wielkimi Bestiami? – Niezupełnie – odparł Conor. – W każdym razie nie bardzo często. Kalani spojrzała na niego, wyraźnie skonfundowana. – Czcimy Mulopa, ale nikt nie widział go od setek lat. Równie dobrze mógłby żyć w najgłębszych otchłaniach oceanu. – Równie dobrze? – powtórzył Rollan. – Czy to znaczy, że wiecie, jak go znaleźć? Twarz Kalani posmutniała i dziewczyna westchnęła. – Tylko jeden człowiek wie, jak znaleźć Mulopa – odpowiedziała. – Wiedzący przekazują sobie tę informację z pokolenia na pokolenie, z ust do ust. Nasz aktualny wiedzący jest… dość nietypowy. – W jaki sposób? – dopytywał się Rollan. – Wierz mi, że widzieliśmy już wiele nietypowych rzeczy. Jeźdźcy nosorożców, podziemne miasta z lodu, Conor w spódniczce… Długo by opowiadać. Kalani pokręciła głową, a pióra jej płaszcza poruszyły się i zalśniły, odbijając światło. – Niczego nie mogę wam obiecać – odparła – ale zaprowadzę was do wiedzącego. Przekonamy się, czy zechce wam pomóc.

6 Tangaroa

Abeke

szła przez kwitnącą dżunglę w ślad za Kalani, czując na plecach zimny dreszcz. Ze wszystkich stron otaczały ją drzewa, z gałęzi zwisały powoje porośnięte jaskrawoczerwonymi kwiatami, owijające się ciągle wokół stóp idących. W koronach drzew śpiewały i pokrzykiwały nieznane ptaki. W pewnym momencie dziewczyna aż podskoczyła na widok twarzy pośród gęstych liści, ale przekonała się, że to tylko małpa. „Przecież nawet zwyczajna małpa może być szpiegiem Zdobywców” – pomyślała nerwowo. Nie tylko to ją niepokoiło. Dżungla przypominała jej inną wyspę, daleko stąd, w zatoce Amayi, gdzie przebywała z Shane’em, zanim przystała do Zielonych Płaszczy. „Zanim zrozumiałam, jacy naprawdę są Zdobywcy”. Właśnie na takiej wyspie wytropiły wraz z Urazą grupę ludzi testujących Żółć na niewinnych zwierzętach. Na oczach Abeke zwyczajny szczur i grzeczny pies zamieniły się w przerośnięte potwory – niebezpieczne i odrażające. Więc gdy znów znalazła się w wilgotnej, wybujałej dżungli, trudno było jej nie myśleć o olbrzymim psie, który ją gonił, i przerażającej ucieczce pomiędzy drzewami, tak bardzo przypominającymi tutejsze drzewa… Poczuła, jak futro Urazy muska jej palce, a kiedy spojrzała w dół, zobaczyła trzymającą się blisko jej boku lamparcicę. Być może Uraza również przeżywała właśnie te same wspomnienia. – Strasznie tu gorąco – narzekał Rollan.

– Cóż, przynajmniej nie masz na sobie płaszcza – odparła znacząco Meilin, uciszając jego gderanie. Jak dotąd jedynie Rollan nie przyjął opończy będącej symbolem Zielonych Płaszczy. Abeke nie miała pewności, na co jeszcze czekał. Zdążył przecież dowieść swojej lojalności. Mógł odejść z matką, zniknąć w dokach miasteczka na północy Eury, a mimo to został. Kalani się zatrzymała i uniosła dłoń. Wszyscy zamarli, czekając na jej znak. Abeke przechyliła głowę i nasłuchiwała. Z pobliskiego drzewa sfrunął duży motyl o niebieskich, czarno cętkowanych skrzydłach. Przysiadł we włosach Kalani, ostro kontrastując z jej czarnymi puklami. – A ha, ha, ha! – rozległ się głos gdzieś przed nimi. – Bardzo dobrze, Ngaio! Gdybyś nie kichnęła, nigdy bym tam nie zajrzał. Teraz ja się chowam, a ty szukasz. Kalani pokręciła głową, płosząc motyla, i ruszyła w dalszą drogę. Abeke i Conor wymienili zdziwione spojrzenia. Briggan, idący u boku Conora, trzymał nos nisko przy gnijącej ściółce, energicznie węsząc. Essix była gdzieś wysoko, niewidoczna spomiędzy koron drzew, a Jhi dreptała nieśpiesznie z tyłu. Lumeo siedział owinięty wokół ramion Tarika, który upewniał się co jakiś czas, czy nikt się nie zgubił. Przeszli ponad pniem olbrzymiego, zwalonego drzewa, którego kora, pokryta bruzdami, idealnie nadawała się do wspinaczki. Coś, co miało zdecydowanie zbyt wiele odnóży, zasyczało na Abeke i skryło się w leśnym poszyciu. Pot spływał dziewczynie po plecach i twarzy. Prawie zaczęła tęsknić za lodowatym wichrem skutej lodem, pozbawionej owadów Arktyki. Ale tylko prawie. Kalani zatrzymała się znowu, tym razem na polanie. Dzięki wzrokowi wyrobionemu podczas polowań Abeke dostrzegła, że ktoś był tu jeszcze niedawno, bo wśród opadłych liści pozostały niewyraźne odciski stóp. Dotknęła futra Urazy i poczuła nagłe natężenie świadomości. Zauważyła połamane łodygi liści na drzewie, przed którym stała, a także dwa miejsca na powierzchni pnia, gdzie mrówki obchodziły pancerzyki rozdeptanych owadów. Ktokolwiek tędy przeszedł, nie uciekł głębiej w dżunglę, tylko wspiął się wyżej. Abeke uniosła głowę i tym razem twarz, którą zobaczyła, z całą

pewnością nie należała do małpy. Ten ktoś, co prawda, wyszczerzył się jak małpa i zagrał jej na nosie, ale był to z pewnością starszy mężczyzna, mający sześćdziesiąt lat albo więcej. – Hej, Kalani! – zawołał. – Psujesz nam zabawę! Wśród drzew rozległ się radosny okrzyk, a potem odgłos giętych i łamanych gałęzi. Coś skoczyło na mężczyznę i zaplotło mu na szyi długie, kudłate ramiona pokryte pomarańczowym futrem. – Widzisz? – mężczyzna zwrócił się do Kalani tonem na wpół oskarżycielskim, na wpół żartobliwym. – Bardzo trudno jest się bawić w chowanego, kiedy tłum gości wpatruje się wprost w twoją genialną kryjówkę! – To jest Tangaroa – Kalani przedstawiła mężczyznę członkom drużyny. – A to jest Ngaio – dodał dumnie Tangaroa, zeskakując na ziemię. Wysokość była znaczna, ale mężczyzna miękko wylądował. Abeke odgadła, że Tangaroa rozwinął umiejętność dzięki kontaktowi ze zwierzoduchem. Na plecach mężczyzny siedziała spora, szeroko uśmiechnięta samica orangutana. Za jednym uchem zatknięty miała kwiat hibiskusa. Pomachała do przybyszów, wyszczerzając w uśmiechu garnitur zębów. Abeke zauważyła uderzające podobieństwo pomiędzy wyrazem twarzy Tangaroi i Ngaio, jakby mężczyzna i orangutanica spędzali razem bardzo dużo czasu. Nawet rzadkie, białe włosy Tangaroi odstawały kosmykami zupełnie jak kępki futra Ngaio. – Moi przyjaciele potrzebują twojej pomocy – powiedziała Kalani. – Szukają Mulopa. – Mulop! – wykrzyknął Tangaroa. Ngaio zeskoczyła z jego pleców i oboje zaczęli podskakiwać jak szaleni i uganiać się po polanie, jakby oblazła ich szarańcza. – Mulop, Mulop, Mulop! – śpiewał Tangaroa. Ngaio naśladowała go pomrukami. Oboje zaśmiewali się do łez. Uraza, stojąca obok Abeke, zawarczała. – Ćśśś – uspokoiła lamparcicę dziewczyna, gładząc jej futro. Tangaroa zatrzymał się nagle i wskazał na nie obie. – To jest lampart – powiedział.

– Iiiii! – poparła go piskliwie Ngaio. – Owszem – przyznała Kalani. – Ale nie byle jaki. To odrodzona Uraza. – Nie dbam o to, choćby była i cesarzem Zhong – stwierdził Tangaroa. – Nie lubimy lampartów. – Usiadł z rozmachem i zadarł nos ku górze, a Ngaio usadowiła się na jego kolanach. Tangaroa zaczął z roztargnieniem wyczesywać palcami jej splątane futro. – Przepraszam – odezwała się Abeke, choć nie bardzo wiedziała za co. – Nie musisz przepraszać za swojego zwierzoducha – odparła Kalani. – To raczej ktoś inny z tu obecnych powinien przeprosić. – Wlepiła w Tangaroę twarde spojrzenie. – To, że ktoś mieszka samotnie w lesie, wcale nie usprawiedliwia jego manier niegrzecznego homara. – Mulop – mruknął Tangaroa na ucho Ngaio. – Myślisz, że się ucieszy na ich widok? W odpowiedzi orangutanica wyszczerzyła zęby do Urazy. – Ja też nie sądzę – przyznał stary mężczyzna. – Ucieszy się – powiedział z przekonaniem Conor. – Zesłał nam wiadomość we śnie. Chce się z nami zobaczyć. Musimy go znaleźć, to bardzo ważne. – Od tego zależy bezpieczeństwo Erdas – dodał Tarik. – W takim razie dlaczego sam wam nie zdradził, gdzie go szukać? – zapytał sprytnie Tangaroa i zamachał rękami, płosząc pomarańczowo nakrapianą jaszczurkę. – HMMMMM? – Pewnie oczekiwał, że ty im pomożesz – odparła Kalani. – Zamiast zachowywać się jak żenujący, mułowaty świński ryj. Abeke z trudem zdusiła chichot. – Niezłe – mruknął Rollan. – Powinienem to sobie zapisać. Tangaroa zastukał paznokciami o zęby, zupełnie nie przejmując się zniewagą. – Być może mógłbym to zrobić, ale czy byłoby to mądre? Czy to właśnie zrobiłby mądry wiedzący? Czy mądry wiedzący miałby w ogóle o czym rozmawiać z lampartami albo ich towarzyszami podróży? Czy ktoś dysponujący podobną świętą wiedzą powinien

dzielić się nią lekkomyślnie z każdym, kto nosi zielony płaszcz? Oczywiście zakładając, że osoba tą wiedzą dysponująca w ogóle ją pamięta. – Popukał się w głowę. – Stary kokos jest już nieco popękany. „Czy on naprawdę tak nie lubi lampartów? – zastanawiała się Abeke. – Może nie zgodzi się nam pomóc przez obecności Urazy?”. – Wiesz, jak znaleźć Mulopa, czy nie? – zapytała Meilin. – Oczywiście, że wiem – odparł staruszek. – Mniej więcej. To znaczy wiem, jak przywołać Królewską Raję, która was do niego zabierze. – Podrapał się po głowie. – Oczywiście, o ile dobrze pamiętam. Minęło sporo czasu. Od lat nikt nie wzywał Mulopa. Ngaio! Szybko, pozycja do myślenia! Orangutanica zerwała się z jego kolan, wywinęła salto w powietrzu i stanęła na głowie. Tangaroa zrobił to samo, przebierając w powietrzu stwardniałymi podeszwami stóp. Twarz człowieka i pysk małpy przybrały karykaturalny wyraz zamyślenia. Zapadła długa cisza. – Może powinniśmy wrócić później – odezwała się Kalani. – Nie mamy czasu – odparła niecierpliwie Meilin. – Czy ten szaleniec naprawdę jest jedynym człowiekiem na Archipelagu Stu Wysp, który może nas zaprowadzić do Mulopa? – Meilin – syknął karcącym tonem Tarik. – Owszem, jedynym – odparł Tangaroa z niezmąconym spokojem, nie otwierając oczu. Kalani odrzuciła warkocz z ramienia i spojrzała na Meilin z góry. – Ten szaleniec dorównuje wiekiem królowi wielorybów. Okaż nieco szacunku starszym – powiedziała, po czym kucnęła obok mężczyzny nadal stojącego na głowie. – Dziadku. Ze względu na bezpieczeństwo Stu Wysp i całego naszego ludu, a także całej Erdas obawiam się, że zmuszona jestem rozkazać ci pomóc Zielonym Płaszczom. – „Dziadku”? – powtórzył szeptem Conor. – Ups! – Rollan uśmiechnął się i dał Meilin sójkę w bok, za co dziewczyna zmierzyła go groźnym wzrokiem. Tangaroa i jego orangutanica zerwali się na nogi i złożyli Kalani

identyczne pokłony. Abeke pomyś-lała, że przypominają olbrzymie, prześmieszne ptaszyska. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, wnuczko i królowo – powiedział staruszek. – Ale to nie takie proste. Wszystkie plemiona czczą Mulopa jako świętą Wielką Bestię oceanu. Czy nie powinienem uszanować otaczającej go aury tajemnicy? Jego umiłowania prywatności? Poza tym skąd mam wiedzieć, że te rzekome Zielone Płaszcze są godne zaufania? Ngaio uniosła długie ramiona, wpatrując się w przybyszów wzrokiem, który jasno mówił: „No, skąd ma to wiedzieć? Niby skąd? Racja?”. Kalani przetarła czoło. Wyglądało na to, że wolałaby negocjować z rozjuszonymi czerwonymi mrówkami niż kontynuować tę rozmowę. – Zapytaj nas o cokolwiek – powiedziała nagle Abe-ke. – Chcemy chronić Erdas, i dlatego musimy się spotkać z Mulopem. Stoimy po stronie dobra, naprawdę. Chętnie to udowodnimy. Powiedz nam tylko, jak to zrobić. – Odezwała się młoda przyjaciółka lampartów – stwierdził Tangaroa. Ngaio się odsunęła, żeby staruszek znalazł się pomiędzy nią i lamparcicą, i obserwowała Urazę spod przymrużonych powiek. – No właśnie – wtrącił się Conor. – Czworo Poległych związało się z nami. To przecież musi oznaczać, że stoimy po stronie tych Wielkich Bestii, które wybrały dobro, prawda? – No cóż, być może – powiedział przeciągle Tangaroa. – Jednak ja i Ngaio nie jesteśmy do końca przekonani, że lamparty w ogóle potrafią być dobre. Jak dotąd spotkaliśmy jedynie takie, które traktowały nas z wyższością, a co gorsza sugerowały, że orangutany nadają się wyłącznie do jedzenia. W gardle Urazy zabrzmiał głuchy warkot, jakby skłonna była zgodzić się z ostatnimi słowami staruszka. Abeke stanęła pośpiesznie przed lamparcicą. – Uraza nigdy nie zjadłaby Ngaio – zapewniła. – I wcale nie traktujemy was z wyższością. Wcale. Orangutany są… – zacięła się, uświadamiając sobie, że kompletnie nic nie wie o orangutanach. –

Są… wspaniałe, naprawdę wspaniałe. Tangaroa nagle klasnął, a wtedy z pobliskiego drzewa zerwało się stadko maleńkich, żółtych papużek. – Już wiem! – zawołał. – Wiem, co byłoby wspaniałą zabawą! Abeke wyczuwała nastrój Meilin, gotowej kogoś zadźgać. Żadne z nich nie miało ochoty ani tym bardziej czasu na zabawę, zwłaszcza teraz, kiedy ważyły się losy całej Erdas. – Co takiego? – zapytała Abeke najspokojniej, jak potrafiła. – Próba! – powiedział Tangaroa. – Dam ci okazję wykazać się umiejętnościami i więzią ze zwierzoduchem. Jeżeli dziewczyna z lampartem pokona Ngaio w wyścigu, powiem wam, jak odnaleźć Mulopa. Abeke przyjrzała się pomarańczowej małpie. Była prawie pewna, że z pomocą Urazy uda jej się prześcignąć orangutanicę. Mogłaby też udowodnić kolegom z drużyny, że to nie ona jest szpiegiem i że naprawdę jest po ich stronie. – Jeśli to konieczne, zgoda – powiedziała. – Nie musisz tego robić – wtrąciła Kalani. – Dziadku, zbyt wiele od niej wymagasz. – Żadna cena nie jest zbyt wysoka za zaszczyt spotkania z Mulopem – odparł Tangaroa. – Dziewczyno z lampartem, jakieś pół mili stąd w tamtą stronę znajdziesz drzewo, które przed trzema dniami trafił piorun. Będziesz ścigać się z Ngaio, a zwycięży ta z was, która wróci pierwsza i dotknie tego oto głazu. – Zaczekaj. – Tarik wystąpił naprzód. – To ja jestem ich opiekunem. Pozwól, że sam stanę do wyścigu. – Nie – odmówił Tangaroa. – To musi być dziewczyna z lampartem. Ngaio klasnęła i uśmiechnęła się radośnie. – Poradzę sobie – uspokoiła Tarika Abeke. – Naprawdę. Dowódca spojrzał na nią z powagą. – Wierzę ci – powiedział. – Wolałbym jednak nie obciążać cię tym brzemieniem. Chciałbym ci pomóc, to wszystko. – Dziękuję – odparła Abeke. Troska Tarika zalała ją falą ciepła niczym miniaturowe słońce.

Dowódca ich chronił, ponieważ takie otrzymał zadanie od Olvana, ale było też oczywiste, że lubi swoich podopiecznych i martwi się o nich, a jego uczucia stanowiły jeszcze lepszy rodzaj ochrony. Abeke nie mogła pozbyć się myśli, że byłoby miło, gdyby jej ojciec okazał kiedyś podobną troskę, zamiast się martwić, że córka przyniesie rodzinie wstyd. – Pozwól, że potrzymam ci płaszcz, skoro nic więcej nie mogę zrobić – zaproponował Tarik. Abeke rozpięła opończę i oddała mu ją razem z łukiem i kołczanem. – Powodzenia – powiedział Tarik, a Conor, stojący za nim, też skinął głową. Abeke klęknęła, żeby znaleźć się twarzą w twarz z Urazą. – Pomóż mi – szepnęła do lamparcicy. Natychmiast poczuła przypływ energii. Stała się silniejsza i szybsza, jej zmysły dostroiły się do dżungli. Słyszała owady ryjące ziemię i skrzypienie gałęzi uginających się pod ciężarem papug. Poczuła też zapach spalonego przez piorun drzewa, do którego miała dotrzeć. Wstała i powiedziała: – Zaczynajmy. Ngaio przeciągnęła długie ramiona, splotła palce i strzeliła kostkami, uśmiechając się do Abeke. Stanęły obok siebie w jednej linii. Tangaroa zakołysał się na piętach i zaklaskał z zadowoleniem. – Biegaczki gotowe? – spytał. – Bądźcie szybkie! Bądźcie pewne! Bądźcie orangutanami! Start! Abeke ruszyła biegiem, przeskakując płożące się liany i omszałe głazy, i pomknęła przez dżunglę jak strzała. Przez chwilę nie widziała Ngaio po bokach, ale jej ulga okazała się krótkotrwała. Orangutanica przeskakiwała w imponującym tempie z gałęzi na gałąź i prowadziła w wyścigu. Abeke zaklęła pod nosem i zmusiła się do jeszcze szybszego biegu. Miała wrażenie, że unosi ją wiatr, że pędzi przez dżunglę szybciej niż cień. Jakim cudem małpa mogła być od niej szybsza?

Wezwała w myślach Urazę i jeszcze bardziej przyśpieszyła. Nie odważyła się znowu podnieść głowy, bo wzrok skupiała na zdradliwej ścieżce pomiędzy drzewami, ale wydawało jej się, że chwilowo wyprzedziła Ngaio. Z przodu dobiegł ją szum, a potem poczuła zapach wody i żab. Zanim wypadła spomiędzy drzew, wiedziała już, czego się spodziewać. Dżunglę przecinała rwąca rzeka płynąca w poprzek ścieżki. Abeke wyhamowała, gorączkowo rozglądając się w poszukiwaniu drogi na drugi brzeg. „To nie fair – pomyślała. – Tangaroa musiał wiedzieć, że rzeka mnie spowolni”. Ngaio nie miała tego problemu. Przeleciała nad głową Abeke, bez trudu przeskakując z liany na lianę zwisającą z konaru po przeciwnej stronie rzeki. Abeke słyszała wyraźnie jej śmiech, odbijający się echem pośród drzew. Była wręcz przekonana, że w ich koronach ukryła się widownia złożona z małp i że wszystkie śmieją się właśnie z niej. „Skoro Ngaio się udało, mnie też się uda”. Rzuciła się do najbliższego drzewa i zaczęła się wspinać po pniu. Nie było to łatwe, bo nie miała ze sobą Granitowego Barana, ale po krótkiej chwili znalazła się na wysokiej gałęzi i uważnie przyjrzała się lianom. Wiedziała, że musi ruszyć głową, że koniecznie musi wygrać wyścig, bo potrzebowali pomocy Tangaroi. W rzece zauważyła co najmniej jednego krokodyla, dlatego musiała zrobić wszystko, żeby nie wpaść do wody. Tak, absolutnie nie miała w planach kąpieli w rzece rojącej się od krokodyli. Złapała lianę, cofnęła się na gałęzi, wzięła krótki rozbieg i skoczyła nad rzeką, która wściekle waliła w skały. Kiedy liana wychyliła się maksymalnie, puściła ją, żeby chwycić następną. Przez jedną przerażającą chwilę machała ramionami w powietrzu, ale zaraz złapała drugą lianę i pęd poniósł ją dalej. Kolejna liana i kolejny mrożący krew w żyłach skok bez żadnego podparcia, a potem zorientowała się, że jest już nad drugim brzegiem. Była jednak za wysoko, żeby puścić lianę i opaść na ziemię, dlatego skoczyła

w stronę najbliższej gałęzi. Uderzyła w nią klatką piersiową, prawie całkiem tracąc przy tym oddech, i próbowała złapać się kory. Jej dłonie się ześlizgnęły, zaczęła spadać, aż wreszcie trafiła palcami na jakieś zgrubienie i zawisła nad pięciometrową przepaścią. Z wysiłkiem podciągnęła się na gałąź i usiadła na niej okrakiem. Nie miała nawet czasu, żeby nabrać tchu. Przewaga Ngaio stale rosła – orangutanica mogła już nawet wracać na polanę. „W drodze powrotnej znowu będę musiała skakać” – uświadomiła sobie z ciężkim sercem Abeke. Zerknęła na rzekę i postanowiła, że będzie się martwić, kiedy przyjdzie na to czas. Stanęła na gałęzi, sięgnęła w stronę pnia drzewa i wtedy usłyszała dźwięk, który przypominał… płacz dziecka. „Skąd on dobiega?”. Rozejrzała się w poszukiwaniu jego źródła, ale zaraz pokręciła głową – naprawdę nie miała czasu, żeby się zatrzymać i szukać. Jednak zawodzenie brzmiało tak bardzo smutno jak rwący się, niemy szloch rozpaczy. Było prawie niesłyszalne, jakby płaczący stracił nadzieję, że ktokolwiek przyjdzie mu z pomocą, a mimo to nie potrafił opanować łkania. „Chwila” – Abeke odwróciła głowę i znów przyzwała na pomoc swojego zwierzoducha. „Płacz dobiega z bliska, gdzieś z tego drzewa”. Miała świadomość, że teraz najważniejszy jest wyścig, ale nie mogła zignorować czegoś, co ewidentnie było wołaniem o pomoc. Wspięła się wyżej i zauważyła, że na gałęzi nad jej głową znajduje się coś w rodzaju gniazda. Gdy jeszcze się zbliżyła, dostrzegła, że jest ono duże, utkane z gałęzi i mchu. A w samym środku gniazda siedzi samotny, zapłakany orangutanek. Jego główkę pokrywały kępki pomarańczowych włosów. Twarz skrywał w drobnych, czarnoskórych dłoniach. Jego ramiona drżały od płaczu. Stopy, tak bardzo przypominające ludzkie, skulił pod siebie. – Ojej! – zawołała Abeke, a serce ścisnęło jej się z żalu. Małpka usłyszała okrzyk i podniosła na nią ogromne, smutne, brązowe oczy. Abeke natychmiast zapomniała o wyścigu i rozłożyła ramiona. Orangutanek podszedł do niej niepewnym krokiem i objął ją za szyję, kryjąc zapłakaną twarzyczkę w jej ramieniu. Jego

złotopomarańczowe futro było miękkie i ciepłe. Maleństwo wparło się w dziewczynę całym ciężarem ciała, jakby całkowicie jej ufało i nie zamierzało już nigdy puścić. Przypominało Abeke Kunayę, małą kotkę, którą przygarnęła w trakcie podróży w poszukiwaniu dzika Rumfussa. Przytuliła orangutanka i uspokoiła go cichym szeptem. „I co teraz?”. Zdawała sobie sprawę, że nie ma szans wygrać wyścigu obciążona małpką, ale nie mogła jej też zostawić. Dzięki wyostrzonym jak u lamparta zmysłom wyczuła, że od wielu dni nie było tu żadnego innego orangutana. Nie wiedziała, co spotkało matkę malca, ale został zupełnie sam. – Biedne maleństwo – wymruczała, głaszcząc malca po grzbiecie. – Już dobrze, ze mną jesteś bezpieczny. – Przytuliła go mocniej, a orangutanek zakwilił żałośnie. Nagle usłyszała nad sobą szelest liści, więc uniosła wzrok. Z sąsiedniego drzewa ją i małego orangutana obserwowała Ngaio.

7 Konchy

Conor trzepnął się w kark.

– Za późno – skwitował Rollan. Conor poczuł, jak miejsce po ukąszeniu zaczyna natychmiast puchnąć. Roztarł skórę na karku. Powietrze aż drżało od owadów. Kiedy tylko się zatrzymywał, momentalnie otaczała go chmara maleńkich skrzydeł, ale na marsz było po prostu zbyt gorąco. Miał wrażenie, jakby wszystko zaczynało go swędzieć. Rollan pacnął w jednego z brzęczących insektów. – Tarik, powiedz, że nie grozi nam tutaj choroba zmierzchu – odezwał się. Conor zadrżał i znowu dotknął bąbla po ugryzieniu. Aż nazbyt dobrze pamiętał, jak poważnie zachorował Rollan w Zhong. – Widziałam jeden lub dwa przypadki – odpowiedziała Kalani. – Choroba zmierzchu jest tu rzadka, ale na wszelki wypadek mamy we wsi leczące ją nasiona. – Dobrze wiedzieć – przyznał Rollan. – Choć jeśli to możliwe, wolałbym raczej nie stawać znowu na progu śmierci. – Zamachał wokół rękami, odpędzając owady, a Meilin spojrzała na niego wzrokiem mówiącym: „przestań się wygłupiać”. – Chyba obie powinny już wrócić? – spytała. Od rozpoczęcia wyścigu Meilin ani na chwilę nie przestała nerwowo przechadzać się po polanie. Uraza dotrzymywała jej kroku. Gdyby Conor nie był równie zmartwiony co Meilin, uznałby, że podobieństwo zachowania dziewczyny i lamparcicy jest wręcz

zabawne. Tangaroa wzruszył ramionami z niezmąconym spokojem. Siedział ze skrzyżowanymi nogami na głazie znaczącym metę wyścigu. Conor żałował, że nie potrafi choćby udawać podobnego spokoju. Skóra go swędziała, a pot zalewał mu oczy. Briggan oderwał się od obwąchiwania leśnego poszycia, polizał dłoń Conora i usiadł na jego stopie. – Uda jej się, prawda? – szepnął Conor. Wilk posłał mu zamyślone spojrzenie, które nie było zbyt pocieszające. Nagle Uraza poderwała głowę i zapatrzyła się w gąszcz drzew, między którymi zniknęła Abeke. Groźnie strzepnęła ogonem. Tarik stanął u jej boku i w napięciu bezwiednie złamał patyk, którym dotąd się bawił, dając wyraz swojemu zmartwieniu. On też spoglądał na dżunglę. – Wracają – powiedział Tangaroa i zszedł z głazu, zmieszanym wzrokiem wpatrując się w gęstwinę. – Wracają obie. Ngaio! – zawołał. Zamiast zeskoczyć z drzewa, Ngaio wyłoniła się spośród zarośli, idąc krok w krok z Abeke, która niosła w ramionach maleńką kulkę pomarańczowego futra. Kulka miała uroczą, ciekawską buzię i duże oczy, przyglądające się z ciekawością ludziom i zwierzętom na polanie. Conor zdał sobie sprawę, że ma przed sobą małego orangutana. Ngaio zatrzymała się na krawędzi polany. Spojrzała na Abeke i dużą, skórzastą dłonią wskazała jej głaz. – Co ty robisz, Ngaio? – zapytał Tangaroa. – Chcesz pozwolić, żeby dziewczyna z lampartem wygrała? Abeke podeszła i dotknęła kamienia jedną ręką, drugą nie puszczając orangutanka. – Mam na imię Abeke, nie „dziewczyna z lampartem” – poprawiła Tangaroę. – A teraz powiedz nam, jak znaleźć Mulopa. Staruszek skubnął palcami dolną wargę. Ngaio podeszła do niego, delikatnie trąciła w ramię i wskazała małpiątko na rękach Abeke. – Rozumiem – powiedział Tangaroa. – No, skoro Ngaio tego

chce… – Tak! – zakrzyknął Rollan, wyrzucając w powietrze obie pięści. – Dobra robota, Abeke – pochwalił przyjaciółkę Conor. Z radości aż chciał podskoczyć, ale bał się zdradzić, jak bardzo się martwił. – Wiedziałem, że ci się uda. – Tarik z uśmiechem podał dziewczynie płaszcz. – Dziwne zwycięstwo – burknęła Meilin, ale Rollan i Conor napomnieli ją spojrzeniami. – To znaczy hura… Kalani podeszła do Abeke i pogłaskała orangutanka po głowie. – Uroczy – powiedziała. – Prawie tak uroczy jak konik morski. Małpiątko złapało jej dłoń i uważnie przyjrzało się każdemu z palców, po czym zeskoczyło na ziemię i zaczęło kolejno obchodzić każdego z nieznanych ludzi i zwierząt. – Pomyślałam, że moglibyśmy nazwać go Lampart – powiedziała Abeke, patrząc na Tangaroę spod uniesionych brwi. – Ho, ho! Ha, ha, ha, ha! – Tangaroa odrzucił głowę w tył i ryknął śmiechem. – Podoba mi się! Conor pochylił się do poziomu wzroku Lamparta. Małpka pacnęła go delikatnie po twarzy, nacisnęła jego nos, pociągnęła za włosy, a na końcu się przytuliła. – Ojej – zachichotał Conor. – Łatwo cię zmiękczyć – zauważył Rollan, ale sam patrzył na orangutanka z nieskrywanym uśmiechem. Lumeo ześlizgnął się z ramienia Tarika i obwąchał maleństwo. Wydra i orangutanek przez chwilę ob-chodzili się ostrożnie, a potem malec nagle skoczył za Lumeo, żeby zacząć bawić się z nim w berka wokół polany. – Ekhm… – Meilin oparła pięści na biodrach i zwróciła się do wiedzącego. – Wspominałeś coś na temat rai? – Owszem. Raja zabierze was do Mulopa, to jedyny sposób, żeby się do niego dostać. Wezwiecie ją, dmąc w dwie święte konchy na Cyplu Sztyletów. Briggan zaskomlił nagle i odwrócił się, ukazując uwieszonego na ogonie orangutanka. Obracał się wokół własnej osi, aż Lampart odpadł od jego futra. Wilk podszedł do malca i go obwąchał. Lampart

natychmiast złapał go za uszy i wgramolił się na jego łeb. Wilk spojrzał wtedy na Conora, jakby chciał spytać: „Czemu muszę to znosić?”. – E tam, lubisz to – drażnił się z nim Conor. Briggan bardzo się starał zachować godny wygląd, ale nawet Wielka Bestia miała prawo mieć z tym problem, nosząc na głowie pomarańczowy, podskakujący kapelusik. – Gdzie znajdziemy te święte konchy? – zapytała Abeke. – Na tym polega trudność – przyznał Tangaroa. – Biała koncha ukryta jest na Wyspie Nocy. Kalani głośno wciągnęła powietrze i zasłoniła usta dłonią. – Dziadku! Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś! – szepnęła i rozejrzała się, jakby same drzewa mogły ją podsłuchać. – Dlaczego? Co takiego jest na Wyspie Nocy? – zapytał Tarik. – Zaraz, niech zgadnę – mruknął Rollan. – Pewnie coś złego. – Nie możecie tam popłynąć – powiedziała Kalani. – To zabronione. Wyspa jest tapu – święta, niebezpieczna i zakazana. Nie wolno nam nawet o niej rozmawiać. – Znowu pokręciła głową, zarzucając długim warkoczem. – Ja… nie mogę wam pomóc. – Ale gdybyśmy udali się tam bez twojej pomocy…? – domyślił się Conor. – Chyba nic by się nie stało? – Nie mówcie mi o tym! – upierała się Kalani. – Nawet nie wymawiajcie więcej tej nazwy. Dziadku, gdzie jest czarna koncha? – Na Wyspie Słońca – odparł Tangaroa. Dziewczyna się skrzywiła. – Wyspa Słońca! Brzmi nieźle. Zgłaszam się na ochotnika – powiedział Rollan. – Masz rację, to było przyjemne miejsce. W każdym razie zanim opanowali ją Zdobywcy i założyli tam swoją bazę – tłumaczyła Kalani i dotknęła swojego tatuażu delfina, nie podnosząc wzroku. – Teraz roi się tam od Zdobywców, a każdy z nich jakimś cudem ma zwierzoducha. Ale większość tych zwierząt jest straszna, potworna. Wyobraźcie sobie, że mój lud zaczął ostatnio nazywać to miejsce Wyspą Potworów. – Fantastycznie – mruknął Rollan. – Wycofuję swoją kandydaturę.

– Zdobywcy używają Żółci do wymuszania więzi ze zwierzoduchami – wyjaśnił Kalani Tarik. – Właśnie dlatego tak wielu z nich ma zwierzęcych partnerów. Nie są to jednak prawdziwi towarzysze, bo więź powstała za sprawą Żółci zamienia zwierzęta w niewolników. Zdobywcy odkryli też, że mikstura podawana zwierzętom czyni je większymi, silniejszymi i niebezpieczniejszymi. – Na wszystkie oceany – powiedziała zaniepokojona Kalani, dotykając tatuażu delfina na ramieniu. – Wymuszenie więzi… To okropne, ale wiele wyjaśnia. Nie rozumiałam, skąd wzięło się tylu Naznaczonych i dlaczego wszyscy z nich stoją po stronie Pożeracza – urwała, zmarszczyła czoło. – Zastanawiam się… Jeden z moich braci nie miał zwierzoducha… Ale nie sądzę, żeby przyjął nienaturalną więź. Conor pomyślał, że w jej głosie brakowało pewności. Orangutanek przyglądał się wszystkim ze swojego miejsca na głowie Briggana, aż w końcu po raz pierwszy zauważył Jhi. Panda siedziała w promieniach słońca, z przednimi łapami pomiędzy tylnymi. Wyglądała na śpiącą. – Uuurrr? – zaćwierkał Lampart, wskazując Jhi orangutanicy. Ngaio rozłożyła ramiona, jakby mówiła: „Też nie mam pojęcia, co to jest”. Lampart zeskoczył z głowy Briggana i podbiegł do Jhi. Zanim panda zdążyła choćby zamrugać z zaskoczenia, orangutanek już wdrapywał się po jej futrze, przyglądając się jej z ogromną ciekawością. Dotknął kilka razy ciemnych plam wokół srebrzystych oczu pandy, a potem otworzył jej pysk i zajrzał do środka. Jhi mruknęła z rozbawieniem i objęła malca łapami. Protestującego wciąż Lamparta posadziła sobie na ramieniu, a następnie wyprostowała się na całą wysokość. – Uuurrrp – zagruchał orangutanek, radośnie klaszcząc w łapki. Wskazał zebranych i znów coś zaćwierkał, tym razem tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Powinniśmy się rozdzielić – powiedziała Meilin, ignorując wygłupy małpki. – Dwoje z nas uda się na Wyspę Słońca, żeby odnaleźć czarną konchę, a pozostała dwójka… – urwała i zerknęła na

Kalani, która pokręciła głową i zakryła usta dłonią. – Pozostała dwójka… będzie robić coś innego, niewymagającego obecności Kalani. – Mogę was zaprowadzić na Wyspę Słońca, ale będziecie musieli się przekraść obok wart Zdobywców – ostrzegła Kalani. – W takim razie powinna się tym zająć Abeke – uznał Conor. – Dzięki mocy Urazy jest idealną kandydatką. – Abeke uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. – Pójdę z nią, jeśli nikt nie ma nic przeciwko. – Świetnie – zgodził się Rollan. – Ja i Meilin popłyniemy po białą… AUU! – wrzasnął, podskakując na jednej nodze, bo Meilin kopnęła go mocno w goleń. – Za co to było? Meilin ruchem głowy wskazała Kalani zakrywającą uszy dłońmi. – Ona nie może tego słuchać, pamiętasz? – szepnęła. Rollan oddalił się między drzewa, burcząc pod nosem coś niemiłego. – Masz rację – powiedział do Meilin Tarik. – Ale jeżeli nie sprawi ci to wielkiego problemu, spróbuj następnym razem znaleźć mniej fizyczny sposób, żeby jej dowieść. – Odwrócił się i złożył lekki pokłon przed Tangaroą i Kalani. – Dziękujemy za waszą pomoc. Kalani, jeżeli zechcesz pójść z Abeke i Conorem, ja będę towarzyszył Rollanowi i Meilin. Dziewczyna skinęła głową. – Spotkamy się na Cyplu Sztyletów, z obiema konchami – podsumowała Meilin. – Jhi, na litość Mulopa, czy mogłabyś przestać się zataczać jak pijany szympans? Idziemy. Panda bawiła się dotąd w zapasy z małym orangutanem, ale na upomnienie Meilin przerwała zabawę i spuściła nos na kwintę. Lampart podniósł rączki i zaszczebiotał, domagając się uwagi, ale Jhi pokręciła głową, pogłaskała go delikatnie i ruszyła za Meilin, Tarikiem i Rollanem. Lampart podszedł do Abeke i schował się w jej ramionach. – Przykro mi, malutki – powiedziała dziewczyna, przytulając małpiątko. – Ja też muszę już iść. Ale Ngaio się tobą zaopiekuje, prawda?

Ngaio potaknęła i pomogła orangutankowi wdrapać się na swój grzbiet. Tangaroa się uśmiechnął. – Życzę ci szczęścia, dziewczyno z lampartem – powiedział. – I tobie, chłopcze z wilkiem. Pamiętajcie, Mulop jest potężny i nieprzenikniony, okażcie mu więc szacunek i słuchajcie go uważnie. I ubierzcie się ciepło. Podróż morska będzie nieco bardziej mokra, niż przywykliście. Conor po raz pierwszy zaczął rozumieć, dlaczego Tangaroa był nazywany wiedzącym. Staruszek jakby czytał w jego myślach, bo uśmiechnął się łobuzersko, podskoczył i chwycił najniższej z gałęzi. – Teraz ty się chowasz, Ngaio! – zawołał i po chwili oba orangutany i Tangaroa zniknęli wśród liści.

8 Wyspa Nocy

Zapadła

noc. Na ciemnym niebie widniały konstelacje gwiazd, które Meilin znała z książek, ale dotąd nie miała okazji ich oglądać na własne oczy. Żałowała, że nie ma z nią ojca, który choć przemierzył całe Zhong, nigdy nie dotarł do oceanu. „I już nigdy tu nie dotrze”. Zacisnęła dłoń na rękojeści miecza wiszącego u pasa, czerpiąc pociechę z ciężaru ostrza. Odepchnęła od siebie wspomnienie ojca i skupiła uwagę na plaży skąpanej w księżycowym blasku, na której leżały kanu. Z odległej wsi docierał dymny zapach ognisk, a pomarańczowy blask pochodni migotał nad wyspą szykującą się do snu. – Nadal nie rozumiem – syknął Rollan. – Tutejsi nas lubią, tak? Ocalili nas przed wrogami, tak? Uleczyli jakoś nasze wieloryby, tak? To dlaczego nie możemy po prostu poprosić ich o kanu? – A od kiedy to masz problem z kradzieżą? – zapytała go Meilin. – Mam swój honor – obruszył się Rollan. – Okradam… to jest okradałem tylko tych, którzy na to zasługiwali. – To znaczy tych, którzy mieli coś, czego chciałeś? – domyśliła się Meilin. – Nie – odparł ostro Rollan, zaskakując ją nagłą powagą. – Raczej tych, którzy woleli wyrzucić jedzenie niż podzielić się nim z głodującym sierotą. – Westchnął i wskazał wioskę. – A oni przecież na pewno by nam pomogli. Powiedzieliby: „Jasne, weźcie nawet i sześć łodzi i kilku krzepkich, wesołych towarzyszy, którzy pomogą

wam wiosłować”. – Aha! – zauważyła Meilin. – Wyszło szydło z worka. Po prostu nie uśmiecha ci się wiosłowanie. – Staram się być etycznie odpowiedzialny – upierał się Rollan. – My też – wtrącił Tarik. Już od dłuższej chwili przyglądał się kanu, obracając w dłoniach niewielki kozik. Jego ciemnozielony płaszcz stapiał się z nocnymi cieniami. Lumeo owinął się wokół ramion mężczyzny, oddychając spokojnie, jakby spał. Meilin była pewna, że poradziłaby sobie ze zdobyciem konchy tylko z pomocą Rollana, mimo to odczuła ulgę, gdy Tarik postanowił im towarzyszyć. – Zaraz, jak to? – zapytał Rollan. – Kradzież łodzi ma niby być etyczna…? – W ten sposób chronimy wyspiarzy – wyjaśnił mu Tarik. – Tapu jest tu potężnym prawem. Gdyby ktokolwiek się dowiedział, dokąd się udajemy, albo choćby wymienił nazwę tego miejsca w rozmowie z nami… albo pomógł nam tam dotrzeć, udostępniając łódź… sam również stałby się tapu. Oznaczałoby to wygnanie, a w najlepszym razie konieczność oczyszczenia. – Nie masz na myśli kąpieli, co nie? – domyślił się Rollan. – Ceremonia oczyszczenia jest uświęcona tajemnicą – odparł dowódca. – Nie wiem nic na jej temat. Ale nie będziemy narażać nikogo z tych dobrych ludzi na poczucie winy, strach i wykluczenie ze społeczności wiążące się ze złamaniem tapu. Lepiej będzie ukraść łódź i odpłynąć, zanim ktokolwiek się zorientuje. – A poza tym jutro oddamy łódź – dodała Meilin. Tarik pokręcił głową, wywołując drżenie cieni wśród zarośli. – Nie możemy tego zrobić. Kanu stanie się tapu w chwili, gdy dotknie wyspy. Będziemy musieli je zniszczyć i w jakiś sposób zadośćuczynić wyspiarzom. Ale o tym pomyślimy po powrocie. – Hmm – zamyślił się Rollan. – A czy my również nie staniemy się tapu, jeśli popłyniemy na wyspę? Skoro staramy się przestrzegać ich zasad, nikt nie powinien potem z nami rozmawiać, mam rację? Tarik zastanawiał się przez dłuższą chwilę.

– Masz rację – przyznał w końcu. – Oho, pewnie słyszysz to pierwszy raz w życiu, co? – zapytała Rollana Meilin. – Nic ci nie jest? Wyglądasz na zszokowanego. – Ha, ha, ha – odparł błyskotliwie Rollan. – Pomyślę o tym jeszcze – powiedział Tarik. – Dziękuję, Rollanie. To ważne spostrzeżenie. Po twarzy Rollana błąkał się delikatny uśmiech, chłopiec wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. – Ojej – powiedziała Meilin. – Nie jestem pewna, czy zmieścisz się w kanu, tak spuchłeś z dumy. Rollan prychnął z rozbawieniem, ale Tarik zachował ciszę, wpatrując się w światła wioski. Po chwili ciężko westchnął. – Ta misja zmusza nas do palenia za sobą wielu mostów. Obawiam się, że ani my, ani nikt spośród Zielonych Płaszczy nie będzie już więcej mile widziany w miejscach takich jak to. – Ani w Lodowym Mieście, ani w Samis – dodała Meilin, domyślając się, o których miejscach myślał Tarik. Budząc niedźwiedzicę polarną Sukę, zniszczyli zamarznięte miasto ludu Ardu. Przypuszczała też, że staw Suki w Samis nie dawał już wiecznego życia każdemu, kto się z niego napił. Wszystko to musiało przysporzyć im wielu wrogów. – Robimy to, co musimy – powiedział Tarik. – Najważniejsze jest, żeby ocalić Erdas i żebyście byli bezpieczni. – Poklepał Rollana po plecach. – Jest już dostatecznie cicho. Bierzmy tę łódź. Wskazał najmniejsze kanu i pobiegł po plaży w jego kierunku. Meilin i Rollan ruszyli za nim, ślizgając się i zapadając w mokrym piasku. Woda podmywała im stopy. Huk fal rozbijających się na brzegu brzmiał niczym odgłos przemarszu setek wojowników gdzieś w oddali. Tarik uklęknął i przeciął kozikiem cumę. Meilin ujęła koniec kanu i pociągnęła je w stronę morza, zaskoczona niską wagą łódki. Powrotna fala prawie zbiła dziewczynę z nóg, ale jakoś udało jej się wejść do kanu. Łódka zakołysała się lekko, kiedy Tarik wskoczył na rufę, a potem jeszcze raz, kiedy próbował wgramolić się Rollan. Dowódca złapał go

za ramię i pomógł mu dostać się do środka. Po chwili już płynęli, wiosłując jak najciszej pośród ciemności, rozjaśnianej jedynie światłem księżyca i gwiazd. Meilin patrzyła na mroczne wody oceanu i starała się nie myśleć o zębatych paszczach rekinów. – Czy my w ogóle wiemy, dokąd płyniemy? – odezwał się Rollan, kiedy wyspa znalazła się już poza zasięgiem ich wzroku. – Bo domyślam się, że nie za bardzo możemy spytać kogoś o drogę. – Wyspa Nocy została wymazana z map Erdas po ostatniej wojnie – wyjaśnił Tarik. – Czyli… nie wiemy – odpowiedział sobie Rollan. – Czyli potrzebujemy pomocy – poprawił go Tarik. – Najlepiej kogoś o niezwykle bystrym wzroku, kogoś, kto potrafi latać. – Trącił Rollana kolanem, a wtedy łódź lekko się zakołysała. – Aha, masz na myśli mojego posłusznego zwierzo-ducha – zorientował się chłopak. – O tak, to na pewno się uda – dodał z przekąsem, ale uniósł ramię i z nadzieją spojrzał w niebo. Meilin dotknęła tatuażu pandy, żałując, że Jhi nie może im teraz pomóc. Essix sfrunęła z nieba i usiadła na krawędzi kanu. W jasnym świetle księżyca jej pióra wydawały się srebrzyste i czarne. Zacisnęła szpony na burcie i nachyliła się do Rollana. – Potrzebujemy twojej pomocy – powiedział chłopak. – Szukamy pewnej wyspy. Essix zerknęła na Tarika. Meilin się domyśliła, że gdyby sokolica miała brwi, wyraz jej pyszczka byłby teraz przezabawny. – Wiem, wiem – westchnął Rollan. – Tu są setki wysp, wystarczy sobie wybrać, ha, ha, ha. My jednak szukamy Wyspy Nocy. Essix zaskrzeczała tak głośno, że Meilin prawie pękły bębenki. Potem nastroszyła pióra na szyi i wymownie spojrzała na Rollana, jakby zaproponował jej coś gorszego nawet od powrotu do Arktyki. – Au – poskarżył się Rollan, pocierając uszy. – O co ci chodzi? Znasz to miejsce? Essix znowu zaskrzeczała, po czym przesunęła się na burcie i zakrzywionym dziobem dźgnęła Rollana w kolano.

– Au! – krzyknął chłopiec. – Tarik, możesz mi pomóc? Czemu ona się tak wścieka? – Powiadają, że podczas wojny na Wyspie Nocy doszło do jakichś ponurych wydarzeń – odparł w zamyśleniu Tarik. – Być może Essix wie, co się tam dokładnie stało. A może wie tylko tyle, że to niedobre miejsce. – Przestał na chwilę wiosłować i pogłaskał Lumeo. – Mam nadzieję, że płynąc tam, nie popełniamy poważnego błędu. Essix znów zaskrzeczała rozdzierająco. – Tak, dobrze już, wiemy, co o tym myślisz – burknął Rollan. – Możesz mimo to wskazać nam drogę? Proszę – dodał. – Essix, tylko w ten sposób możemy się spotkać z Mulopem – tłumaczyła jej Meilin. – Potrzebujemy jego talizmanu, jeśli mamy powstrzymać Pożeracza. Dlatego bez względu na niebezpieczeństwo musimy się dostać na Wyspę Nocy i znaleźć białą konchę. Sokolica zakłapała parokrotnie dziobem, jakby rozdrażniona, po czym niespodziewanie wzbiła się do lotu i ruszyła na północny wschód. – Hmm. Nie jestem pewien, czy to oznacza zgodę, czy tylko: „wypchaj się robakami” – przyznał Rollan. – Płyniemy za Essix – zdecydowała Meilin. – Musimy po prostu mieć nadzieję, że zaprowadzi nas na właściwą wyspę. Tarik nie skomentował jej słów, ale ujął ster i skierował łódź w ślad za Essix. Wszyscy wiosłowali cicho, płynąc za sokolicą. *** Zazwyczaj Meilin miała doskonałe poczucie czasu. Potrafiła budzić się dokładnie o wschodzie słońca i obliczyć w pamięci, ile minut zabierze jej każde zadanie. Choć ostatnio dużo podróżowali, zwykle była pewna, kiedy noc powinna się skończyć, ustępując miejsca świtowi. W tej chwili odpowiedź brzmiała: co najmniej dwie godziny temu. Ostrożnie odłożyła wiosło i przetarła oczy. Dlaczego wokół nadal panowały ciemności? Widziała, że nad wodą unosi się gęsta mgła, ale mimo to z nastaniem świtu powinno zrobić się nieco jaśniej. Jednak morze było całkiem czarne, a mroczna mgła zaćmiewała światło księżyca i gwiazd. Meilin ledwie dostrzegała Rollana, który siedział

w kanu metr za nią. Tarik na rufie był tylko kształtem w ciemności. Żałowała, że w łodzi nie ma dość miejsca, żeby przywołać Jhi. Bardzo by jej się teraz przydały wyostrzone zmysły pandy. Gdzieś przed nimi znowu rozległo się skrzeczenie sokolicy. Nie widzieli Essix od kilku godzin, podążali jedynie za jej głosem. Tarik skierował kanu na lepszy kurs i odezwał się cicho: – Wiem, Meilin. Coś tu jest nie tak. Lumeo również to wyczuwa. – Może powinniśmy zawrócić – zasugerował Rollan. – Nie jestem pewien, czy taka możliwość istnieje – odpowiedział Tarik. – Podejrzewam, że od dłuższego czasu wiosłujemy w kółko. Nie mam pojęcia, z którego kierunku przypłynęliśmy. Nie jestem nawet pewien, czy rzeczywiście słyszeliśmy krzyki Essix. Wygląda na to, że ta wyspa po prostu nie chce zostać znaleziona. Meilin przebiegły ciarki po plecach. Otrząsnęła się i znów ujęła rękojeść miecza. Jaka magiczna moc mogła odstraszać ludzi od wyspy? I skąd się wzięła ta mgła? – Plus jest taki, że prawdopodobnie to oznacza, że jesteśmy już blisko – powiedziała. – Prawda? – Essix! – zawołał nagle Rollan, przykładając do ust dłonie złożone w trąbkę. – ESSIX! Wracaj! – Jego głos ginął wśród oparów mgły otaczających łódź, wsiąkając jak atrament w papier. Sokolica nie odpowiedziała. Nie dobiegł ich ani skrzek, ani łopot skrzydeł. Przez dłuższą chwilę wyczekiwali w milczeniu. – Gdzie ona się podziała? – zapytał niespokojnie Rollan. – ESSIX! Co miałeś na myśli, mówiąc, że nie wiesz, czy rzeczywiście słyszeliśmy krzyki Essix? Jeśli nie jej, to czyje? Co się stało z Essix? I dlaczego wcześniej nic nie powiedziałeś? – Nie miałem pewności – odparł Tarik. – I nadal jej nie mam, ale myślę, że ta mgła płata nam figle. Meilin nachyliła się i uspokajającym gestem położyła Rollanowi dłoń na kolanie. – Jestem przekonana, że Essix nic nie jest. Pewnie radzi sobie lepiej niż my. Jest mądra, dzielna i wytrzymała, pamiętaj o tym. Pewnie teraz siedzi gdzieś na słońcu i dojada jakąś jaszczurkę. I pewnie uważa nas za idiotów, bo jeszcze jej nie znaleźliśmy.

Rollan się nie odezwał, ale po chwili Meilin poczuła, jak jego palce obejmują jej dłoń. Dłoń chłopaka była duża i ciepła, a jej dotyk przynosił pociechę. Zupełnie jak dotyk kudłatej pandy. Siedzieli tak przez minutę, trzymając się za ręce i pozwalając łodzi dryfować. Tarik również przestał wiosłować i wydawał się czegoś nasłuchiwać. – Słyszycie? – szepnął. – Co? – zapytał również szeptem Rollan. Meilin przechyliła głowę w skupieniu. Gdzieś niedaleko rozlegał się rytmiczny szum, brzmiący jak kroki armii w marszu. – To fale rozbijają się na brzegu – powiedziała. Nasłuchiwała jeszcze chwilę, a potem wskazała kierunek. – Tam. Tarik bez słowa obrócił kanu i wszyscy powiosłowali ze zdwojoną siłą. Meilin nadal nie widziała nic poza mgłą, ale jej uszu dobiegł chrobot dna łodzi na piasku. Wychyliła się za burtę i dźgnęła wiosłem coś, co okazało się stałym gruntem. – Chyba jesteśmy na plaży – stwierdziła, po czym ostrożnie wyszła z kanu, żeby zrobić kilka kroków. Na chwilę mgła się przerzedziła i oczom Meilin ukazała się plaża pokryta drobnym, czarnym piaskiem, z którego wystawały połamane muszle, przypominające odłamki kości. „Może to są kości. Kto wie, jakie straszne rzeczy się tu działy, jakie stoczono tu bitwy”. Nie miała wątpliwości, że trafili na Wyspę Nocy. W powietrzu unosiła się ciężka, złowroga atmosfera. Meilin była pewna, że gdyby pojęcie tapu nie istniało, wymyślono by je tylko po to, żeby opisać tę wyspę – niebezpieczne, zakazane miejsce, którego nikt nie powinien odwiedzać ani nawet o nim mówić. „Nie powinniśmy byli tu przypływać. Ale nie mamy wyboru”. Złapała za dziób i z pomocą Rollana i Tarika wciągnęła łódkę na piasek. Zanieśli kanu najdalej od wody, jak mogli. Nie wiedzieli, czy jest pora odpływu, czy też przypływu, więc nie zamierzali ryzykować, że fale porwą jedyną łódź, którą mogli wrócić.

Kiedy tylko zabezpieczyli kanu kilkoma sporymi kamieniami, które ułożyli wokół kadłuba, Meilin wyciągnęła rękę i wypuściła Jhi. Panda stała obok niej przez dłuższą chwilę, rozglądając się we mgle, a potem usiadła i posłała Meilin zmartwione spojrzenie. Jej srebrne oczy lśniły, potężne łapy zostawiały głębokie ślady w czarnym piasku, a mimo to Meilin miała wrażenie, że Jhi wcale przy niej nie ma. Widziała ją wyraźnie, ale nie wyczuwała fal spokoju i siły, bijących od niej zazwyczaj. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak silna stała się jej więź ze zwierzoduchem, póki nie odczuła jego braku. Teraz miała wrażenie, jakby odebrano jej jeden ze zmysłów. – Jhi? – powiedziała cicho, wyciągając rękę. Panda przycisnęła nos do palców Meilin, ale nawet to nie pomogło. Dziewczynie nadal się wydawało, że stoi przed nią zjawa, chociaż wyraźnie wyczuwała pod palcami ciepłe futro zwierzoducha. – Wszystko w porządku? – spytał Rollan. Meilin pokręciła głową. Było dla niej jasne, że Jhi nie chce tu być, podobnie jak opierała się przed tym Essix. Miała przeczucie, że panda świetnie wiedziała, co się tu wydarzyło. Mimo to Jhi nadal próbowała jej pomóc. Wrażenie było stłumione, ale Meilin wyczuwała kierunek. Kłębowisko zła, magii lub zniszczenia, które działało na wyspie, znajdowało się w samym jej środku. Dziewczyna puściła Jhi i ruszyła przodem w głąb lądu. Dalej od plaży czarny piasek ustąpił miejsca drobnym kamieniom i odłamkom równie czarnych skał. Ostre krawędzie wbijały się w cienkie podeszwy butów Meilin. Wszędzie pełno było szczelin grożących skręceniem kostki, więc podążanie naprzód w prostej linii sprawiało sporo trudności. Po minucie poczuła dotyk dłoni Rollana i ich palce znowu się splotły. W zamglonym półmroku jego dłoń wydawała się jej kotwicą, świadectwem realnego świata bardziej rzeczywistym od Jhi. Nawet gdyby reszta ciała dziewczyny gdzieś odpłynęła, jej dłoń pozostanie bezpieczna w dłoni Rollana. To było trochę dziwne, gdy się nad tym zastanowiła. Podobnie jak dziwne było, że to uczucie jej się podobało i że myślała o Rollanie, zamiast skupić się na poszukiwaniach białej konchy. Żałowała, że nie

przychodzi jej do głowy żadna kąśliwa uwaga, która przywróciłaby jej zwykły stan umysłu. Nikt z ich trójki nie miał jednak ochoty na rozmowy, niemal jakby powietrze było zbyt ciężkie, żeby się odzywać. Niespodziewanie wyrósł przed nimi ogromny, powyginany kształt. Meilin odskoczyła, wolną ręką szukając rękojeści miecza. – To tylko drzewo – szepnął Rollan, po czym zdobył się na żart: – ale z pewnością uda ci się je pokonać. Wystarczy, że groźnie na nie spojrzysz. O, właśnie tak. – Uśmiechnął się i Meilin poczuła, że sama również się uśmiecha. – Martwe drzewo – powiedział Tarik, obchodząc pień i dotykając go jedną ręką. – Wygląda na skamieniałe… Tylko jak? Meilin dotknęła palcami gładkiej, zimnej kory. Tarik miał rację. Drzewo przypominało posąg, posąg drzewa porażonego przez piorun… albo przez coś gorszego. – Uuu – mruknął cicho Rollan, ściskając dłoń Meilin. Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła we mgle więcej skamieniałych drzew, bladych i nienaturalnie powygi-nanych. Na jednej z gałęzi coś się poruszyło. Meilin w mgnieniu oka chwyciła nóż, gotowa nim rzucić, i wtedy uświadomiła sobie, że kształtem na gałęzi była sokolica. – Essix! – zawołał Rollan, puszczając dłoń Meilin, i pobiegł w stronę swojego zwierzoducha. Essix odwróciła się powoli i spojrzała na niego bez cienia zainteresowania. – Nic ci nie jest… – Rollan oparł się z ulgą o pień. – W ogóle cię nie wyczuwałem. – Sokolica w dalszym ciągu nawet się nie poruszyła. – Essix…? – Rollan odwrócił się do Tarika. – W ogóle jej nie czuję… To znaczy czuję, że jest, ale ledwo wyczuwam ją tutaj… – Dotknął piersi. – To ta wyspa – stwierdziła Meilin. – Nawet Jhi… Mam wrażenie, że oddziela ją ode mnie tafla szkła. – Przeczesała palcami futro pandy pomiędzy jej miękkimi, czarnymi uszami. – To miejsce musi jakoś wpływać na więź ze zwierzoduchami – powiedział smutno Tarik.

Delikatnie obejmował Lumeo, ale wydra wpatrywała się tylko we mgłę wzrokiem pozbawionym wyrazu. Meilin nigdy wcześniej nie widziała, żeby zwierzątko tak bardzo wyglądało na pozbawione woli życia. – Essix? – Rollan wcisnął ręce do kieszeni i się zgarbił. – Nic ci nie jest? – Na czas pobytu na wyspie uśpię Lumeo – zdecydował Tarik. – Myślę, że tak będzie bezpieczniej i dla niego, i dla nas. Oboje powinniście zrobić to samo. Wydra skuliła się i zniknęła. Meilin pokręciła głową. – Dam sobie radę, nadal kontroluję Jhi. Poza tym potrzebuję jej wyostrzonych zmysłów, inaczej zasnę na stojąco. – Zauważyła, że Tarik i Rollan przyglądają jej się spod zmarszczonych brwi. – No co? – Nie powinnaś myśleć o tym jako o kontroli – zganił ją Tarik. – Właśnie – dodał Rollan. – Zwierzoduch powinien być kimś w rodzaju partnera, mam rację, Tarik? – Odezwał się ostatni z nas, któremu udało się skłonić zwierzoducha do przejścia w stan uśpienia – warknęła Meilin. – Dlaczego miałabym słuchać twoich rad? Moja relacja z Jhi jest znacznie silniejsza niż twoja z Essix – stwierdziła, obejmując kudłaty grzbiet pandy. – Hej, to było wredne – zauważył Rollan. Meilin poczuła ukłucie żalu za swoje krzywdzące słowa. Ale przecież nie potrzebowała niczyich rad, żeby wiedzieć, jak postępować z własnym zwierzoduchem. Poza tym Jhi czuła się dobrze. – Spróbujmy się uspokoić – wtrącił Tarik. – Ta wyspa wpłynie na nas wszystkich, i to w negatywny sposób. Powinniśmy znaleźć konchę i wynosić się stąd jak najszybciej. Rollan spojrzał na Essix, z wahaniem rozpiął koszulę na piersi i czekał. Meilin widziała, że wcale nie jest pewien, czy sokolica zechce przejść w stan uśpienia. Essix wydawała się nie wykazywać żadnego zainteresowania swoim ludzkim partnerem. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w niebo, w końcu zakłapała dziobem, rozłożyła

skrzydła i zniknęła, stając się tatuażem na piersi Rollana. Chłopak westchnął z ulgą. – To chyba tam – powiedziała Meilin, mijając skamieniałe drzewa. – Ten kierunek wydaje się… mroczniejszy. – Obejrzała się na towarzyszy, którzy pokiwali głowami i ruszyli za nią. Co zaszło na wyspie? Jakie straszne wydarzenia mogły pozostawić echo zła, wyczuwalne nawet wiele lat po ostatniej wielkiej wojnie? Idąc we mgle, mijali kolejne powykręcane drzewa. Szli długo przez prawie niezmienny krajobraz. Przypominało to nocną podróż kanu i niekończące się wiosłowanie. Meilin ciążyły powieki, a stopy się plątały. Chciałaby móc zasnąć, ale w tak złowrogim miejscu nie byłaby w stanie się odprężyć. Mgła z czarnej stała się szara, jej pasma owijały się wokół nóg dziewczyny. Gdzieś tam, z dala od tego okropnego miejsca być może świeciło słońce, ale Meilin widziała nie dalej niż na kilka kroków przed sobą. Uświadomiła sobie, że przestała wyczuwać obecność Jhi, ale wiedziała, że panda musi być gdzieś niedaleko. Zawsze przecież była w pobliżu. Zatrzymała się i obejrzała przez ramię. Nie zobaczyła nic, nawet Rollana i Tarika. Musieli jednak być tuż za nią, wystarczyło poczekać kilka chwil, żeby nadeszli. A za nimi przyjdzie spokojnym krokiem i Jhi. Nikt nie mógł przecież zgubić zwierzoducha, nawet w takim miejscu… Prawda? Meilin pomyślała, że powinna była jednak posłuchać Tarika. Przypomniała sobie lorda MacDonnella i jego zająca, który porzucił partnera, bo był źle traktowany. Również żbik Finna przeszedł w stan uśpienia i bardzo długo nie pozwalał się przywołać… „Co zrobię, jeżeli Jhi nie wyłoni z mgły?”. Pojawili się Tarik z Rollanem. Szli równo, nieznacznie pochyleni ku sobie; za sprawą podobnych ciemnych włosów i śniadej skóry wyglądali trochę jak ojciec i syn. Meilin znów poczuła ukłucie smutku. Dlaczego wszystko musiało przypominać jej o ojcu? Gdy towarzysze zobaczyli, że Meilin czeka, też się zatrzymali.

– Szukasz Jhi? – zapytał cicho Tarik. Meilin pokiwała głową. Bała się, że jeśli się odezwie, głos jej się załamie. Zapadła cisza. Z mgły nie wyłonił się nikt więcej. Nie słychać było odgłosu kroków na kamieniach, a wśród szarych tumanów nie widać też było błysków czarno-białego futra. Ani śladu Jhi. Meilin owinęła się ciaśniej płaszczem, dygocząc w wilgotnym, złowrogo ciężkim powietrzu. Panda musiała przyjść. Musiała. Mijały długie chwile. Rollan usiadł obok przyjaciółki, a kiedy nie zaprotestowała, objął ją ramieniem. – Zaraz tu będzie – szepnął. Meilin pokiwała głową. I czekała.

9 Wyspa Słońca

Conor

musiał przyznać jedno: Wyspa Słońca była niezwykle

słoneczna. Zbyt słoneczna, jasna, radosna i wspaniała. Na tle lazurowego nieba chwiały się korony palm, a śnieżnobiałe pióra mew odbijały promienie słoneczne niczym lustra. Wydawało się, że to kompletnie nieodpowiednie miejsce na zgrupowanie sił Pożeracza, jednak obecność Zdobywców była niezaprzeczalna. W zatoce cumowały długie łodzie, a pomiędzy plażą i dżunglą kobiety i mężczyźni uwijali się, nosząc broń i skrzynie z zapasami. Wszędzie roiło się od zwierząt, ohydnie spaczonych i olbrzymich od Żółci. Po piasku plaży przechadzały się wściekle warczące tygrysy, a obok nich chichotały hieny. Wielkooki pawian powrzaskiwał i bełkotał coś pod adresem pary długouchych karakali, a jakiś mrówkojad pokryty łuską drapał pień jednej z palm. Na masztach statków przysiadły trzy sępy, obserwując mrowiących się w dole ludzi z ponurą cierpliwością ścierwojadów. Węży, olbrzymich pająków i krokodyli wszelakich gatunków było więcej, niż Conor mógł i chciał sobie wyobrazić. Jakby tego było mało, w promieniach słońca trudno było się przemieszczać, skradać albo robić coś ukradkiem. Dlatego Conor, Abeke i Kalani spędzili większość dnia w płytkim dole, przykryci palmowymi liśćmi. Choć widzieli stamtąd bazę Zdobywców, to mieli nadzieję, że sami pozostawali niewidoczni i nikt ich nie zauważy.

Czekali, aż nadejdzie zmierzch. „Jednak nawet wtedy wszędzie będzie pełno oczu i uszu sów, nietoperzy i innych nocnych drapieżników związanych ze Zdobywcami”. Conor miał tylko nadzieję, że ich kanu będzie bezpieczne, tam gdzie je ukryli. Żałował, że nie może przywołać Briggana. Z wilkiem u boku czułby się znacznie pewniej. W zielonym świetle słońca przefiltrowanym przez palmowe liście widział, że Abeke porusza palcami, jakby chciała przeczesać futro Urazy. Jedynie Kalani zachowywała całkowity spokój. Owinęła się płaszczem z piór i około południa zasnęła. Kosmyki ciemnych włosów, które wysunęły się z jej długiego warkocza, zasłaniały jadeitowozielone spirale tatuaży na jej ramionach. „Być może Kalani jest bardziej przyzwyczajona do nieobecności zwierzoducha, skoro przyzwała delfina”. Conor wyobrażał sobie, jak dziwna musiała być dla Kalani konieczność wejścia do wody za każdym razem, gdy chciała trenować albo porozumieć się ze swoim zwierzoduchem. „Jakie to uczucie, w tak młodym wieku i tak smutnych okolicznościach zostać królową swojego ludu?” – zastanawiał się. Zazdrościł dziewczynie pewności siebie i zdolności przywódczych, ale nie tragicznej historii. – Nareszcie zachodzi słońce – mruknęła Abeke i przeciągnęła się w ciasnej kryjówce. – Jak mamy znaleźć konchę? – szepnął Conor. – Co, jeśli się okaże, że jest w samym środku obozu Zdobywców? Kalani otworzyła oczy, a chłopak zaczął się zastanawiać, od jak dawna nie spała. – Pod wyspą przebiega cały system jaskiń – powiedziała półgłosem Kalani. – Myślę, że to tam powinniśmy rozpocząć poszukiwania. Gdybym to ja chciała coś ukryć na Wyspie Słońca, wybrałabym właśnie jaskinie. – Brzmi sensownie – przyznała cicho Abeke, a Conor pokiwał głową. Kiedy tylko ciemność rozwinęła bezgłośnie swoje skrzydła nad

wyspą, we troje zdjęli zasłonę z liści palmowych i opuścili kryjówkę. Nadal słyszeli dobiegającą z obozu kakofonię rozmów i głosów zwierząt. Abeke natychmiast przywołała zwierzoducha. Conor zrobił to samo. Odprężył się, kiedy tylko dotknął futra Briggana. Wśród nocnych ciemności natychmiast zaczął zauważać więcej szczegółów. Czuł woń palmowych liści płonących w ogniskach i mleka kokosowego, którym dzielili się Zdobywcy. Oprócz głośnych rozmów słyszał gadzie syczenie, a także plusk jakiegoś dużego drapieżnika w wodach zatoki. Poczuł, jak lekki wietrzyk podnosi mu włosy na ramionach. Mimo coraz głębszego mroku jego wzrok się wyostrzył. Dzięki temu łatwiej mu było podążać za Abeke skradającą się pośród drzew, choć miała ona tak lekki krok, że często nie dało się dosłyszeć ani jej, ani Urazy. Kalani wskazała kierunek, w którym znajdowały się jaskinie, i Abeke poprowadziła grupę. Co jakiś czas przystawała, żeby nasłuchiwać, albo gestem nakazywała swoim towarzyszom, żeby czekali, a sama ruszała, żeby sprawdzić, czy w pobliżu nie ma wartowników. „Gdyby to ona była szpiegiem, mógłbym być teraz w nie lada tarapatach” – pomyślał Conor, kiedy Abeke po raz kolejny bezdźwięcznie zniknęła w zaroślach. Co by było, gdyby wróciła z zastępem wojska, żeby go pojmać? Conor miał przecież w kieszeni talizman: Łupkowego Słonia. Tarik mu go dał, kiedy ustalili plan zdobycia konch. Z jednej strony dobrze było czuć się bezpieczniej dzięki talizmanowi, na wypadek gdyby doszło do walki. Z drugiej strony odpowiedzialność była ogromna. Gdyby zostali schwytani, w rękach Zdobywców znalazłby się kolejny talizman. Conor otrząsnął się. Miał poczucie winy. „Abeke mnie nie zdradzi. To nie ona jest szpiegiem, poza tym nie byłaby do tego zdolna”. Tylko… kto był do tego zdolny…? – Czysto. – Głos Abeke zabrzmiał spośród cieni. Ruszyli dalej, tym razem w dół zbocza. U jego stóp Conor dostrzegł ziejącą jamę. Jeśli było to wejście do jaskiń, okazało się

znacznie mniejsze, niż się spodziewał. Obawiał się, że wewnątrz będą musieli się poruszać na czworakach. Rzeczywiście, musieli. Niemal przepełzli ładnych kilka metrów, zanim dotarli do miejsca, gdzie mogli się wyprostować. Gdy Kalani zapaliła pochodnię, Conor mógł się rozejrzeć po wnętrzu jaskini. Była wilgotna i ciasna. Przyprawiała go o podobne uczucie klaustrofobii co zamek earla Trunswicku. Co prawda w jaskini było znacznie mniej miejsca, a strop zwisał nisko nad głową, ale uczucie zamknięcia z dala od wolności i świeżego powietrza było identyczne. Tym razem prowadziła Kalani. Znaczyła zakręty świecącym słabo patykiem, rysując na ścianach fosforyzujące znaki. Conor nie był pewien, w jaki system układają się te oznaczenia. Sam natychmiast się zgubił w tunelach krętych jak labirynt i miał wrażenie, że chodzą w kółko, ciągle wracając do tych samych znaków na ścianach. Kalani szła jednak naprzód pewnym krokiem, bez śladu obawy na twarzy. Metodycznie przeszukiwali każdy z rozgałęziających się tuneli i ślepych zaułków. Chwilami szli wyprostowani, ale częściej musieli się schylać. Kilka razy przyszło im przeciskać się na czworakach przez nieprzyjemnie ciasne korytarze. Uraza przepychała się za ludźmi wraz z Brigganem. Oba zwierzoduchy węszyły w powietrzu i łapami badały mroczne zakamarki. Wydawało się, że minęły godziny, zanim dotarli do nowego miejsca. Jednym z bocznych korytarzy spływał tu wąski strumyk, znikający w ciemnościach. – Jak rozległe są te tunele? – spytał Conor, kiedy zatrzymali się, żeby napełnić manierki wodą. Kalani wzruszyła ramionami, posyłając na ścianę roztańczone cienie, i odparła: – Nie wiem. Nikt nigdy nie sporządził żadnej mapy. Nagle Uraza zawarczała głucho, a Abeke zerwała się na równe nogi i spojrzała w górę strumienia. – Co to było? – szepnęła. Conor i Kalani zamilkli. Po chwili wyostrzony słuch chłopca złowił odgłos zbliżających się kroków. Nie było czasu, żeby się ukryć. Tunel był na tyle prosty, że

ktokolwiek nadchodził, zdążył już dostrzec blask ich pochodni. Conor chwycił więc topór i sięgnął dłonią ku Brigganowi. Odgłosy wskazywały, że nadchodziła tylko jedna osoba. Jeden Zdobywca… Zbliżający się człowiek dotarł do krawędzi kręgu światła, zawahał się i zrobił krok do przodu. W blasku pochodni wyraźnie widać było jego twarz o orzechowej skórze jak u Kalani oraz podobne szeroko rozstawio-ne oczy i nos. Chłopak miał krótko ostrzyżone, ciemne włosy i tatuaże, których falisty wzór pokrywał jego nos i policzki. – Timote! – zawołała Kalani. Oddała pochodnię Conorowi i objęła młodzieńca, który zachwiał się nieco i zamrugał, jakby miał trudności ze skupieniem wzroku. Po chwili otrząsnął się, odsunął dziewczynę na odległość ramienia i przymrużył oczy. – Kalani? Co ty tu robisz? – spytał. – Szukamy czarnej konchy. Ale nie wiedziałam, że znajdziemy tu ciebie! Myślałam… Bałam się, że… Gdzie jest Piri? Dobrze się czujecie? – Lepiej niż dobrze – odparł chłopak, puszczając Kalani i cofając się o krok. – Nie powinnaś była tu przychodzić. – Możemy cię stąd wydostać – powiedziała Kalani. – To moi przyjaciele. Mamy kanu, możemy odpłynąć z tego miejsca przed nastaniem świtu i zabrać cię do domu. – Próbowała ująć jego dłoń, ale Timote cofnął się przed jej dotykiem. – Bracie…? Co się stało? – Nie jestem już jednym z was – odparł chłopak ochrypłym, szorstkim głosem. – Wiem, że teraz jesteś królową. Oczekujesz, że wrócę i złożę ci pokłon? A może zamierzasz oddać mi koronę? Przez moment Kalani patrzyła na niego w milczeniu, a potem wyprostowała się dumnie, po królewsku. – W tej chwili w ogóle o tym nie myślę. Chcę tylko zabrać stąd ciebie i Piriego. – Nie możemy wrócić do plemienia! – wybuchnął Timote, zaciskając wytatuowane pięści. – Poza tym i tak byśmy nie odeszli. Pamiętasz mojego zwierzoducha, Kalani? – Wakę? Oczywiście, że pamiętam – powiedziała niepewnie dziewczyna.

Twarz jej brata wykrzywił gorzki uśmiech. – Pamiętasz, jak się opierał? Jak odmawiał przejścia w stan uśpienia? Jak wpatrywał się we mnie drwiąco za każdym razem, gdy go o coś prosiłem? Conor miał okropne przeczucie, że wie, do czego chłopak zmierza. Timote odwrócił się i pstryknął palcami. Z tunelu za nim dobiegł powolny, bolesny odgłos drapania i po kilku chwilach u boku brata Kalani stanął struś emu. Abeke zesztywniała, zakrywając usta dłonią. Conor z trudem zdusił okrzyk. Ptak przewyższał wzrostem i Kalani, i jej brata, ale jego długa szyja zwisała smętnie. Poruszał się niezręcznie, szurając pazurami. Jego postrzępione, brązowe pióra były zaniedbane, a oczy półprzymknięte. Jeden z jego szponów był złamany, co tłumaczyło nierówny chód i odgłos drapania. – Och, nie… – jęknęła Kalani. – Timote, coś ty zrobił? – Teraz mój zwierzoduch robi to, co mu każę – powiedział z dumą jej brat. – Zawsze wiedziałem, że mógłby być potężnym i niebezpiecznym sprzymierzeńcem, gdyby tylko przestał ze mną walczyć i atakował tego, kogo mu wskażę. Teraz potrafię go skłonić, żeby atakował, kogo tylko zechcę. – Spojrzał znacząco na Conora. – Przecież on jest ranny – zauważyła Abeke i uniosła dłoń, jakby chciała pomóc ptakowi. – I po to tu przyszliśmy – przyznał Timote. – Ten strumień ma podobno właściwości lecznicze. Nie jestem potworem, Kalani, przestań tak na mnie patrzeć. Leczę go, kiedy jest ranny. To taka ulga, kiedy Waka robi, co mu każę. Nie zrozumiesz tego, bo ty i Katoa pasujecie do siebie jak rybie łuski. Ale dla mnie… Wyobraź sobie: koniec z błaganiem, targowaniem się i bezsensownymi pochlebstwami. Mówię po prostu: „emu, skop tego tygrysa” i Waka to robi. Wszystko dzięki napojowi od Gadziego Króla. Czy teraz rozumiesz, dlaczego z radością zostałem i walczę po jego stronie? Kalani zadrżała. – Co z Pirim? – spytała cicho. – On też jest teraz szczęśliwszy – odparł Timote głosem ostrym jak

nóż. – Zawsze chciał mieć zwierzoducha, i Żółć mu go dała. Mógł nawet sam wybrać zwierzę. Wybrał orkę, naprawdę wspaniałą. Gdybym mógł zacząć od nowa i wybierać, też wziąłbym orkę. Emu zwiesił głowę jeszcze niżej. Conor miał wrażenie, że zaraz pęknie mu serce z żalu nad dumnym i dawniej niezależnym ptakiem. – A więc to tak – powiedziała Kalani. – Obaj pracujecie dla wroga, który zabił naszych rodziców. Timote patrzył na nią przez chwilę, aż zachwiał się nagle. Gdy odzyskał równowagę, ściągnął brwi. – Matka i ojciec należeli do starego świata. Gadzi Król zmieni wszystko. Przynosi wszystkim dar więzi ze zwierzoduchem! Jednoczy kontynenty, a jego armia… Kalani uderzyła go pięścią prosto w twarz. Cios był tak silny i tak szybki, że Conor nie do końca rozumiał, co się stało, dopóki Timote nie runął w tył, na skalne podłoże. – Och! – zawołała zaskoczona Abeke. – To powinno na jakiś czas zamknąć mu usta – stwierdziła spokojnie Kalani, potrząsając obolałą dłonią. – Niecny, rekinozęby, zdradziecki, meduzi syn… – wymamrotała, po czym odwróciła się w stronę strusia, który smutno trącał dziobem nieruchomego chłopaka. Delikatnie dotknęła grzbietu emu. – Tak mi przykro, Waka… Chcesz z nami uciec? Przysięgam, że się tobą zaopiekuję. Możesz zostać w naszej wiosce, jak długo będziesz chciał. Struś podniósł zranioną stopę i zaświergotał, a potem powoli opadł na ziemię obok swojego ludzkiego partnera. Choć wiele wycierpiał z jego rąk, nie zamierzał go porzucić. Conor przetarł oczy pełne łez. Nie potrafił sobie wyobrazić, żeby ktoś mógł w tak okropny sposób traktować dar, jakim był zwierzoduch. Dotknął futra Briggana, a wilk przycisnął się do jego nogi, jakby i on potrzebował pocieszenia. – Musimy stąd jak najszybciej uciekać – powiedziała Abeke. – Jeśli Zdobywcy potrafią wejść do umysłu każdego, kto wypił Żółć, to prawdopodobnie już wiedzą, że tu jesteśmy. Kalani skinęła głową i jeszcze raz smutnym wzrokiem spojrzała na

nieprzytomnego brata. Potem odebrała od Conora pochodnię i podniosła głowę wysoko, po królewsku. – Pozostało jeszcze wiele tuneli do przeszukania – ostrzegła. Briggan zawarczał cicho i Conorowi przyszła do głowy pewna myśl. – Briggana nazywano Zwiadowcą w czasach, gdy był Wielką Bestią. Być może ma jakieś… zdolności, które pozwoliłyby nam chociaż zawęzić poszukiwania. – Ukucnął i znalazł się nos w nos z wilkiem. – Masz jakiś pomysł? Pomóż nam, proszę – szepnął. – Naprawdę przydałaby się nam teraz twoja pomoc. Szukamy czarnej konchy, takiej ogromnej muszli. Wiesz, czy znajdziemy ją w tych tunelach? Briggan przysiadł na zadzie, uśmiechając się po wilczemu, i położył łapę na dłoni Conora. Chłopiec zamknął oczy i odetchnął głęboko. Czekał, aż w jego umyśle pojawi się jakiś obraz. Minęła dłuższa chwila… a potem jego uwagę przyciągnęło coś innego. Nie obraz, tylko zapach. Był słaby, ale odróżniał się od innych, wilgotnych i ziemistych woni z jaskiń. Przywodził na myśl głębo-ki ocean i olbrzymie ślimaki, sunące bezgłośnie po dnie. Conor podniósł powieki i spojrzał w błękitne oczy Briggana. Wilk przechylił łeb. – Poszukajmy tam – powiedział Conor, wskazując wąski tunel opadający w stronę źródła zapachu. Kalani otworzyła usta, być może po to, żeby zaprotestować, ale Abeke trąciła ją w ramię i skinęła głową Conorowi. Chłopak poczuł nagły przypływ wyrzutów sumienia z powodu wcześniejszych obaw. Abeke mu ufała. Powinien się jej odwdzięczyć tym samym. Zostawili brata Kalani i jego emu przy strumieniu. Pierwszy szedł Conor, próbował poruszać się szybko, choć skaliste podłoże było śliskie. U dołu tunelu węszył chwilę, aż doszedł do wniosku, że zapach dociera z lewej strony, więc tam poprowadził. Korytarz wił się jak labirynt, a mroczne ściany jaskiń napierały na nich ze wszystkich stron. Conor miał nadzieję, że Kalani pilnuje

kierunku, bo nie był pewien, czy sam trafiłby z powrotem do wyjścia. Tunel niespodziewanie otwierał się na niewielką, idealnie okrągłą jaskinię. Przez otwór w jej sklepieniu wpadały promienie księżyca oświetlające wnętrze. Od jaskini odchodził kolejny tunel, na którego końcu Conor również dostrzegał światło. Wyjście. Co jednak ważniejsze, w tylnej ścianie jaskini wyrzeźbiona była skalna półka, a na niej leżała olbrzymia, czarna koncha, skąpana w blasku księżyca. Conor podbiegł do niej, ledwo wstrzymując triumfalny okrzyk. Krawędzie konchy były pofalowane jak zamrożona, czarna woda, jej końce bardzo ostre. Chłopiec ostrożnie uniósł muszlę. Ważyła tyle, ile jedna ze srebrnych waz w zamku earla Trunswicku. – Jest piękna – wyszeptała z czcią Kalani. – Zabierajmy się stąd – zasugerowała Abeke. Pobiegli tunelem wiodącym w stronę światła. Kiedy już czuli na twarzach nocny wiatr, Briggan nagle zawarczał, a Uraza zatrzymała się i niespokojnie strzepnęła ogonem. – Co się stało? – zapytał Conor, tknięty złym prze-czuciem. Od strony wyjścia z jaskini odpowiedział mu przerażający syk. Kalani uniosła pochodnię i wszyscy zobaczyli to, co wcześniej wyczuły zwierzoduchy: drogę zagradzał im olbrzymi, śmiertelnie niebezpieczny waran.

10 Krzyczące drzewa

Rollan

pamiętał, że stał we mgle, obejmując ramieniem Meilin. Pamiętał, że czuł zmęczenie od stóp do głów. Pamiętał, że czekali w ciszy i bezradnie wpatrywali się w ciemność, choć nigdzie nie było nawet śladu pandy. Nie pamiętał, jak dotarł do krawędzi kręgu białych drzew. Mgła zniknęła, a słabe światło słońca docierało zza bladych, porannych chmur. To nie mogła być Wyspa Nocy. Rosły tu rośliny, a w poszyciu szeleściły małe zwierzęta. Wszystko pachniało czystością i świeżością. Wszystko z wyjątkiem stojącego pośrodku polany ogromnego goryla, wyższego od murów miejskich Concorby. Goryl paskudnie śmierdział. I zupełnie jakby usłyszał myśl Rollana, spojrzał w jego kierunku. Rollan drgnął. Może nie miał za sobą lat nauki z najlepszymi nauczycielami, ale dobrze wiedział, że na świecie jest tylko jeden gigantyczny goryl – Kovo, Wielka Małpa, sprzymierzeniec Pożeracza z czasów ostatniej wojny. Kovo bez wątpienia znajdował się na liście czarnych charakterów. „Czy on nie miał przypadkiem być uwięziony? – zastanawiał się Rollan. – Jak się wydostał? I kiedy? I gdzie są Tarik i Meilin?”. Jeśli Kovo dostrzegł Rollana, całkowicie go zignorował i odwrócił się w stronę przeciwległej krawędzi polany, gdzie stał chłopiec z rezerwą obserwujący goryla. Chłopiec wyglądał na niewiele starszego od Rollana. Miał na sobie

krótki płaszcz podróżny z wyśmienitego, czerwonego aksamitu, a na głowie – bogato zdobioną koronę. Pomimo młodego wieku zachowywał się po królewsku. Tak bardzo władczo, jak tylko był w stanie młody i zdenerwowany król stający oko w oko z przerażającą Wielką Bestią. Opale, wprawione w jego koronę, raz po raz połyskiwały w blasku słońca. Jego brązowe oczy miały hardy wyraz, podbródek był zadarty, a głowę trzymał arogancko uniesioną. Było w nim coś odlegle znajomego. Młody król owinął się ciaśniej płaszczem. – Proponujesz, żebyśmy przystąpili do wojny z sąsiadami? Rollan się zorientował, że trafił tu w połowie rozmowy. „Aha, ja śnię”. To był sen, ale wydawał się bardzo realny. – Obawiam się, że dla twojego gatunku wojna jest rzeczą nieuniknioną – powiedział Kovo. Jego głos miał mroczne, grzmiące brzmienie, które odbijało się echem w głowie Rollana i wszędzie wokół. – Pytanie brzmi, czy twój lud stanie do wojny z tobą, dla ciebie, czy też przeciw tobie. Och, nie bądź taki przygnębiony. Jest jeszcze dość czasu, by zmienić bieg wydarzeń. – Mój ojciec uważał wojnę za wielkie zło. – Twój ojciec żył w prostszych czasach. To raczej niesprawiedliwe, jeżeli dobrze się nad tym zastanowić. Wszystkie problemy Stetriolu pozostawił na twojej młodej głowie. Pamiętaj, ja przynoszę ci rozwiązania, nie problemy. Zagarnij ziemie, na które zasługujesz. Uzbrój swój lud w żelazo i stal… i w to – dodał goryl i wyciągnął przed siebie dłoń z małą szklaną fiolką. – Weź to. Rollan czuł, że jego słowa mają ogromną moc. Któż mógłby się sprzeciwić Kovo? Któż by się ośmielił? Młody król wahał się tylko przez chwilę, a potem się zbliżył i wziął fiolkę. Przycisnął ją do piersi i szybko cofnął się o trzy kroki. Wpatrzył się w bursztynowy płyn, a na jego twarzy wypisane były chciwość i ambicja pomieszana z wahaniem. „Nie! – miał ochotę krzyczeć Rollan. – To podstęp! Jeśli to wypijesz, znajdziesz się pod jego kontrolą!”. Zacisnął pięści, myśląc o swojej matce. Gdyby tylko ktoś na czas ją powstrzymał. Gdyby Żółć nigdy nie istniała…

Wargi Kovo ułożyły się w coś, co w okropny sposób przypominało uśmiech, ale nim nie było. – Żółć… Więź, którą utworzy… – odezwał się król – uczyni mnie silniejszym? Szybszym? – Każdy dar więzi jest inny, ale każda więź przynosi dary. A ty… – Kovo rozłożył masywne, włochate ramiona – ty możesz wybierać do woli. Nagle z lasu wypadły zwierzęta, pełznąc i lecąc, biegnąc i skacząc w stronę człowieka i małpy pośrodku polany. Rollan miał wrażenie, że znalazły się tutaj wszelkie stworzenia pod słońcem i kręcąc się wokół króla, czekały, aż dokona wyboru. Chłopiec rozejrzał się, na jego wargach pojawił się krzywy półuśmiech. Uniósł fiolkę w stronę Kovo jak do toastu, a potem wypił całą jej zawartość. Wszystkie drzewa zaczęły krzyczeć. W każdym razie Rollan miał takie wrażenie. Upadł na kolana i zakrył uszy. Powietrze rozdzierał długi, niekończący się wrzask, jakby stu tysięcy dusz trawionych wiecznym ogniem. Słońce zaćmił mrok, a na polanę wdarł się lodowaty wicher, który natychmiast przewiał cienki płaszcz Rollana i wypełnił jego kości lodem. Kovo zaczął się śmiać, a jego rechot był głośny, dudniący i przerażający. Rollan uchylił powieki i zobaczył, że młody król klęczy przed gorylem. Harde, brązowe oczy chłopca się zmieniły. Stały się podobne do opali w jego koronie – migotały i lśniły, ale zarazem były dziwnie puste. Wydawało się, że żaden z nich nie zauważył ani krzyku drzew, ani ciemności, ani wichru. Mogły one być jedynie częścią snu, ale dla Rollana były nieznośnie realne. Na ziemi przed królem pojawił się olbrzymi krokodyl, łuskowaty i ohydny, z paszczą pełną zębów. Chłopiec z czcią wyciągnął dłoń, żeby go dotknąć, jakby zwierzę było cudownym dziełem sztuki, a nie jedną z najpaskudniejszych i najbardziej niebezpiecznych pokrak, jakie Rollan kiedykolwiek widział. – Interesujące – stwierdził Kovo. – Wiedziałem, że to możliwe, ale

nigdy wcześniej się nie wydarzyło. Zazwyczaj po wypiciu Żółci wybiera się zwierzę, z którym chce się na zawsze związać. Ale po raz pierwszy to właśnie ty, mój królu, przyzwałeś prawdziwego zwierzoducha. – To znaczy… i tak bym go przyzwał? – zapytał król. – Tak – przyznał Kovo. – Ale za sprawą Żółci wasza więź jest inna. Dzięki Żółci to ty kontrolujesz krokodyla, ty decydujesz i wydajesz rozkazy. Twój zwierzoduch wykona każde twoje polecenie. Chłopiec w koronie uśmiechnął się w sposób, który wcale się Rollanowi nie spodobał. Wiatr wydawał się wzmagać, łamał już gałęzie drzew i odrywał od ziemi małe zwierzęta. Kovo zacisnął pięści i zaczął walić nimi w swoją klatkę piersiową, wyjąc wśród wichru, zgiełku i ciemności. Rollan był pewien, że goryl zaraz się odwróci i go zaatakuje. Wiatr był jednak tak silny, a hałas tak ogłuszający, że nie mógł ani uciekać, ani się ruszyć, ani nawet wstać. Wtedy się obudził, a raczej obudził go Tarik, potrząsając za ramię. – C-co…? – wymamrotał Rollan. Zamrugał, zde-zorientowany nagłym powrotem tumanów niesamowitej, cichej mgły. – Krzyczałeś przez sen – powiedział Tarik. – Coś o małpach. – O gorylach – mruknął Rollan. – O wielkim gorylu. Leżał na ziemi z głową opartą na tobołku, którym okazał się zwinięty płaszcz Meilin. – Dobrze się czujesz? – zapytał Tarik, kucając obok Rollana. Niewielka zmarszczka świadcząca o zmartwieniu na stałe już usadowiła się pomiędzy jego brwiami. – Tak, to był tylko sen – odparł Rollan, choć wiedział, że to nieprawda. Przetarł oczy i odnalazł wzrokiem Meilin – siedziała na głazie, obejmując kolana ramionami i wpatrując się w mgłę. Nigdzie nie było nawet śladu Jhi. Rollan pochwycił spojrzenie Tarika, który pokręcił głową. – Obudził się?! – zawołała Meilin, nie odwracając się do nich. – Tak – odparł Tarik. – W takim razie ruszajmy. – Meilin zeskoczyła z głazu.

– Dokąd? – zapytał Rollan. – Poszukamy Jhi – powiedziała Meilin. – Moja głupiutka panda pewnie gdzieś przysnęła, jak ty przed chwilą. – Lekki ton jej głosu nie pasował do zmartwienia widocznego w jej oczach. Rollan nie był pewien, ale miał wrażenie, że dziewczyna niedawno płakała. Meilin odrzuciła włosy z twarzy i z determinacją zacisnęła szczęki. – Cofniemy się po własnych śladach i… We mgle rozległ się odgłos szurania. Meilin się odwróciła. I nareszcie, nareszcie zobaczyła Jhi. Ramiona pandy były opuszczone ze zmęczenia, jej łapy szurały ciężko po ziemi. Gdy dostrzegła Meilin, uniosła łeb, a jej oczy nieco pojaśniały. – Jhi! – zawołała Meilin i rzuciła się pandzie w objęcia, oplatając mocno jej szyję. Jhi usiadła i również przygarnęła dziewczynę ramieniem. Przez dłuższą chwilę trwały tak, znajdując w sobie oparcie. Potem Meilin zerwała się na równe nogi, gniewnie przecierając oczy. – Przestraszyłaś mnie! – warknęła. – Czemu tak długo cię nie było? Gdzie się podziewałaś? – Pokręciła głową. – Zresztą nieważne. Przejdziesz w stan uśpienia, dopóki nie opuścimy tej wyspy. Zaczęła podwijać rękaw, ale Jhi delikatnie położyła łapę na jej dłoni. Drugą łapą wskazała mgłę i przechyliła głowę. Potem się podniosła i odsunęła od dziewczyny o krok. W jej oczach było wyraźne pytanie: „Idziesz?”. – Nie – odpowiedziała Meilin. – Cokolwiek chcesz zrobić, nie zamierzam ryzykować, że znowu się gdzieś zgubisz. Wyciągnęła przed siebie ramię, ale Rollan jednym skokiem znalazł się między nią i pandą. – Zaczekaj – poprosił. – Może Jhi znalazła konchę i próbuje nas do niej zaprowadzić? – O to chodzi? – zapytała Meilin. – Dlatego cię nie było? Jhi pokiwała głową z powagą. Rollan widział, że Meilin bije się z myślami. Naprawdę się bała, że znowu straci pandę, tym razem być może już na zawsze. Potrafił ją

zrozumieć. Sam przeżywał okropne katusze, kiedy nie wyczuwał obecności Essix. Brak jej bliskości napełniał go taką samą rozpaczą, jaką wzbudziła w nim matka. Nie umiał inaczej tego opisać. – Zaufaj jej – powiedział cicho. – Dobrze, niech będzie. – Meilin wzruszyła ramionami. – Ale masz przez cały czas być obok mnie, jasne? – rozkazała pandzie. Jhi znowu pokiwała głową, trącając Meilin bokiem. Dziewczyna oparła dłoń na kudłatym grzbiecie pandy i ruszyły w drogę, a Rollan i Tarik zamykali szyk. – Hm – mruknął po chwili Rollan. – Tak? – zachęcił go Tarik. – Słuchaj… Nie próbuję naśladować Conora ani nic podobnego, ale… Ten mój sen był strasznie dziwny. Tarik, z pochyloną głową, wysłuchał opowieści o gorylu i młodym królu, których chłopak ujrzał we śnie. – Co to może oznaczać? – zakończył Rollan. – Wizje Conora zazwyczaj coś mu zdradzają. Czy moja wizja dotyczyła przyszłości? Czegoś, co może się wydarzyć, jeśli Kovo się uwolni? – Być może widziałeś przeszłość – zastanawiał się na głos Tarik. – To miejsce jest nawiedzone za sprawą wydarzeń, które rozegrały się tu dawno temu. Być może zobaczyłeś tę straszną chwilę, po której wyspa stała się taka, jaką ją dziś widzimy? – Być może – powtórzył Rollan. – Ale skąd ten sen? – Cokolwiek się tu wydarzyło, na długo pozostawiło silne echo – odparł Tarik. – W moim żołądku na pewno – burknął Rollan. Miał wrażenie, jakby został przenicowany. Złowroga atmo-sfera wyspy wniknęła do jego krwi i powoli wypełniała grozą całe ciało. Zorientował się, że tęskni za Essix. Spała pod postacią rysunku na jego piersi, więc w każdej chwili mógł ją przywołać. Jednak dopóki znajdowali się na wyspie, stale istniałaby między nimi niewidzialna bariera. – Słyszę szum morza – odezwał się Tarik. Po chwili mgła się przerzedziła i zobaczyli przed sobą plażę obmywaną czarnymi falami. Nie wrócili dokładnie do miejsca, gdzie

wylądowali, ale Rollanowi wydawało się, że ich kanu leży na brzegu niedaleko stąd. Jhi się zatrzymała i pogrzebała łapą w piasku. – Chcesz stąd odpłynąć? – zapytała Meilin, wpatrując się w morze. – Możesz mi wierzyć, że wszyscy tego chcemy. Nie ma sensu tracić czasu na… Spod czarnego piasku odgarnianego przez pandę wyzierało coś białego. Rollan aż krzyknął z ekscytacji i zaczął kopać. Po chwili Meilin odepchnęła niezręczne łapy Jhi, żeby mu pomóc. W zagłębieniu leżała biała koncha, w półmroku lśniąca perłowym blaskiem. Rollan ostrożnie ją uniósł i oczyścił zakamarki z piasku. – Dziękujemy, Jhi – powiedział Tarik. – Tak, dziękujemy ci. Bardzo ci dziękujemy – dodał Rollan. – Dlaczego koncha jest tutaj, na plaży? – nie rozumiała Meilin. – Cała energia wyspy skupiona jest w głębi. – Wskazała mroczny, zamglony obszar. – To nie ma nic wspólnego z wyspą – odparł Tarik, biorąc konchę z rąk Rollana. – Koncha jedynie przywołuje raję, to wszystko. Ktoś musiał uznać, że wyspa będzie dobrą kryjówką, ale domyślam się, że nie chciał się zapuszczać zbyt daleko. Być może nawet rzucono konchę z łodzi na plażę, byle tylko nie postawić stopy na tym czarnym piasku. – To głupie – burknęła Meilin. – Ale bez znaczenia – odparł Rollan. – Mamy konchę. Wracajmy do kanu i spływajmy stąd. Meilin odwróciła się do Jhi z wyciągniętym ramieniem, ale się zawahała. Zerknęła na Rollana z zakłopotaniem, nachyliła się i pocałowała pandę w czoło, a potem objęła dłońmi jej pysk i powiedziała: – Nigdy więcej mnie tak nie strasz. Panda potarła nosem nos Meilin, zamrugała i zniknęła, stając się tatuażem na ramieniu dziewczyny. Ruszyli w stronę kanu, brnąc niezdarnie przez piasek. Koncha była ciężka i nieporęczna, a jej ostre kolce kłuły Rollana przez koszulę. – Czy ty naprawdę powiedziałeś: „spływajmy”? – za-pytała po

chwili Meilin. – To bardzo przydatne słowo – odparł z godnością Rollan. – Twoi mądrzy nauczyciele cię go nie nauczyli? – Oczywiście, że nauczyli. Ale mam na tyle rozumu, żeby go nie używać. Rollan zaśmiał się wbrew sobie. Kiedy znowu spojrzał na Meilin, zauważył, że dziewczyna dotyka palcami tatuażu Jhi. Choć starała się tego nie okazywać, Rollan odgadł, że pobyt na wyspie i poczucie utraty Jhi mocno nią wstrząsnęły. – Mam nadzieję, że drugiej grupie też dobrze poszło – powiedział Tarik, wykopując łódź z piasku. – Chyba żartujesz – odparł Rollan. – Tam gdzie są, na pewno jest bezpieczniej niż tutaj. Założę się, że znalezienie czarnej konchy to bułka z masłem.

11 W pułapce

Wylot

tunelu znajdował się na zboczu wzgórza, zaledwie kilka metrów od jednego z ognisk Zdobywców. W poprzek wyjścia, na tle księżycowego światła i migoczących płomieni, stał największy i najbrzydszy jaszczur, jakiego Abeke dotąd widziała. Zwierz był dłuższy od dorosłego mężczyzny, miał krokodyli ogon i muskularne łapy zakończone paskudnymi pazurami. Wysunął z pyska rozwidlony język, niemal dotknął nim podłoża jaskini, a następnie schował go z powrotem. Czarnobrązowa, pokryta łuską skóra z jaskrawozielonymi plamkami zwisała z niego w luźnych fałdach jak źle dopasowana szata. Jaszczur wpatrywał się w Abeke złowrogimi, czarnymi ślepiami, jakby się zastanawiał, czy zjeść ją jednym kęsem czy dwoma. Przez krótką chwilę Abeke miała nadzieję, że uda im się prześlizgnąć obok warana, przekraść przez obóz Zdobywców, opuścić wyspę i nie zostać wykrytym. Wtedy za jaszczurem pojawiła się ogromna, tęga kobieta z ciemnymi włosami, sięgającymi kolan. Gdy tylko zauważyła intruzów, jej oczy zwęziły się z ponurą satysfakcją. – Zielone Płaszcze! – wrzasnęła. – Zabij ich, Peleke! Waran rzucił się na Abeke. Poruszał się znacznie szybciej, niż wskazywał na to jego rozmiar. Abeke chwyciła łuk, ale zanim zdążyła nałożyć strzałę na cięciwę, Uraza jednym skokiem znalazła się na grzbiecie jaszczura. Peleke obrócił się, próbując zatopić kły w nodze lamparcicy, ale Uraza zaryczała groźnie i chlasnęła gada pazurami po

nosie, pozostawiając mu krwawy ślad na pysku. – Nie pozwól, żeby ją ugryzł! – ostrzegła Kalani. – Ślina waranów jest trująca! Abeke poczuła przypływ paniki. Trzymała strzałę na cięciwie, ale jaszczur poruszał się tak szybko, że Uraza zamieniła się w rozmazaną, żółto-czarną plamę na jego grzbiecie. Nie miała szans trafić Peleke, nie narażając lamparcicy. Mogła jedynie bezradnie patrzeć, jak posykujące wściekle zwierzęta wytaczają się z tunelu na ziemię zasłaną liśćmi. Tymczasem kobieta wyciągnęła z rękawów dwa groźnie zakrzywione noże, cofnęła się o krok i wrzaskiem zawołała o pomoc. Abeke usłyszała szczęk broni, gdy strażnicy wokół ognisk zerwali się na nogi. Wiedziała, że otoczenie wyjścia zajmie im chwilę, a wówczas ona, Conor i Kalani znajdą się w pułapce. – Trzymaj! – krzyknął Conor, chwytając dłoń Abeke i wciskając jej coś między palce. Abeke uświadomiła sobie, że ściska Łupkowego Słonia. Założyła rzemień na szyję i poczuła ciężar talizmanu na piersi. Uraza natychmiast stała się trzykrotnie większa. Waran miał co najmniej trzy metry długości i ważył zapewne jakieś sto kilogramów, teraz jednak wyglądał jak maleńka ogrodowa jaszczurka, którą schwytał domowy kot. Bardzo, bardzo duży domowy kot. Uraza znów zawarczała, uderzyła przednią łapą w kark jaszczura, przebijając grubą skórę, i przycisnęła go do ziemi. Waran wił się wściekle jeszcze przez chwilę, aż Abeke podbiegła bliżej i dobiła go strzałą. – W nogi! – zawołał Conor. Wypadli z jaskini i ruszyli w dół zbocza, w kierunku przeciwnym do ognisk Zdobywców. Abeke słyszała biegnącą za nimi Urazę, która ryczała i rozrzucała wokół napastników niczym motki wełny. Pędząc pośród gałęzi i przeskakując omszałe głazy, czuła w sobie siłę lamparcicy. Dotarł już do niej słony zapach morza, więc ruszyła w jego stronę, choć Uraza zadrżała instynktownie ze zgrozy na myśl o bliskości wody. Wybiegli spomiędzy drzew wprost na plażę. Abeke była pierwsza, za nią Briggan i Conor z olbrzymią konchą, a na końcu Kalani.

– Tędy! – krzyknęła Kalani, pędząc do zatoczki, w której ukryli kanu. Abeke obejrzała się przez ramię, łapiąc oddech, i zobaczyła, jak czubki drzew kołyszą się gwałtownie. Olbrzymia Uraza zbiegła po zboczu śladem grupy. Słychać już było okrzyki ścigających ich Zdobywców. – Szybciej, Uraza! – zawołała Abeke. Nie było czasu na ostrożność i skradanie się. Musieli uciekać i mieć nadzieję, że jakimś cudem uda im się wyprzedzić całą obecną na wyspie armię Zdobywców i ich potwornych bestii. Gigantyczna lamparcica wyskoczyła na plażę i miauknęła gniewnie, kiedy jej nos i wąsy zasypała fontanna piasku. Abeke odwróciła się, żeby uciekać, ale lamparcica znowu miauknęła i chwyciła ją łapą za płaszcz. Abeke odgadła, co Uraza stara się jej powiedzieć. Nigdy wcześniej nie próbowały niczego podobnego, ale w jakiś sposób wiedziała dokładnie, jak wdrapać się po nodze lamparcicy i jak usadowić się pomiędzy jej łopatkami. Nachyliła się do przodu i ze wszystkich sił złapała się futra zwierzęcia, kryjąc w nim twarz i pięści, gdy Uraza pomknęła w dół plaży. Pewnego razu, kiedy Abeke miała około siedmiu lat, zdarzyło jej się jechać na wielbłądzie. Pamiętała, że siedziała wysoko, było jej niewygodnie i strasznie się bała, bo wielbłąd niebezpiecznie kiwał się na boki przy każdym kroku i wydawał w jej stronę nieprzyjemne odgłosy plucia. Soama się śmiała, gdy Abeke z płaczem prosiła, żeby ktoś ją zdjął na ziemię. Dosiadanie Urazy w niczym nie przypominało jazdy na wielbłądzie. Abeke czuła jedynie szybkość, siłę i czystą radość pędu i gdyby nie ścigała ich horda rozwścieczonych wrogów, z przyjemnością jechałaby tak w nieskończoność. Kiedy dogoniły w pędzie przyjaciół, Abeke się schyliła. – Wskakujcie! – zawołała, wyciągając rękę. – Bez nas będziecie szybsze! – krzyknęła Kalani. – Biegnijcie naprzód, przygotuj łódź! Będziemy tuż za wami! Abeke uznała, że plan Kalani ma sens. Musieli dotrzeć do łodzi,

zanim ją znajdą Zdobywcy. Dlatego objęła ramionami szyję Urazy, przeleciały obok Conora i Kalani i jako pierwsze wpadły do zatoczki. Dlatego to właśnie Abeke odkryła, że ich przemyślna kryjówka z kamieni i gałęzi została rozebrana… a kanu zniknęło. Zamiast łodzi było tu dwunastu uzbrojonych Zdobywców. – Nie! – zakrzyknęła Abeke, odruchowo szarpiąc Urazę za futro na karku. Lamparcica zatrzymała się z poślizgiem i zawarczała tak głośno, że zadrżały korony drzew. Pochyliła się nisko, jakby miała zamiar zaatakować. – Uraza, zaczekaj! – zawołała Abeke. – Wracamy do Conora i Kalani. To pułapka! Lamparcica znowu warknęła, ale się cofnęła. Zdobywcy już biegli ku niej, nakładając strzały na cięciwy i szykując noże do rzucania. Abeke mocno ścisnęła kolanami grzbiet Urazy i wyciągnęła łuk. Kiedy lamparcica pomknęła z powrotem wzdłuż plaży, dziewczyna odwróciła się i zaczęła posyłać strzałę za strzałą prosto w grupę Zdobywców. Na jej oczach groźny dzik zwalił się na ziemię z głośnym kwikiem. Następna strzała trafiła w ramię brodatego mężczyznę, który z bólu osunął się na kolana. Nad głową Abeke rozległ się ptasi krzyk. Zdążyła unieść łuk w samą porę, żeby posłać strzałę pikującej na nią mewie. Chybiła, ale ptak zaskrzeczał i odfrunął. Przemknęła jej przez głowę myśl, że być może była to ta sama mewa, która próbowała ukraść Conorowi talizman. A skoro Łupkowy Słoń odbijał się od jej obojczyka, stała się kuszący celem dla wszelkich ambitnych napastników. Zdobywcy wycofali się i przegrupowali za kamiennym murem, podczas gdy Uraza zrównała się z Conorem, Brigganem i Kalani. – Kanu zniknęło – wydyszała Abeke, zsuwając się z grzbietu lamparcicy. Conor pobladł. – To jak teraz uciekniemy z wyspy? Ukradniemy łódź Zdobywcom? Na pewno o tym pomyśleli – zastanawiał się głośno. – Będą na nas czekać przy łodziach… – Mam lepszy pomysł – powiedziała Kalani. – Jeżeli nie macie nic

przeciw temu, żeby trochę się zamoczyć… i pożyczycie mi to. – Wskazała Łupkowego Słonia. – Eee – w głosie Conora brzmiało powątpiewanie. – Naprawdę myślisz, że to się uda? Nie… nie jestem najlepszym pływakiem… – I nie musisz nim być – odparła Kalani. – Katoa i ja zajmiemy się tobą. – To chyba najlepszy sposób – zgodziła się z nią Abeke. Szybko zdjęła z szyi Łupkowego Słonia, a wtedy Uraza skurczyła się do zwykłych, zresztą całkiem imponujących, rozmiarów. Dziewczyna podała talizman Kalani, która założyła go z czcią i weszła do morza. Conor i Abeke wyciągnęli ręce, Briggan i Uraza zniknęli. Niemal w tej samej chwili pojawił się delfin Kalani. Tym razem był jednak znacznie, znacznie większy. Abeke przyjrzała się z niepokojem gładkiej skórze delfina, pozbawionej futra, którego można by się złapać. Kalani przywykła do jazdy na morskim ssaku, ale jak mieli poradzić sobie ona i Conor? Delfin pochwycił wzrok dziewczyny i uśmiechnął się, a w każdym razie wyraz jego pyska wyglądał jak szczery, uspokajający uśmiech. „Zaufaj mi – zdawał się mówić delfin. – Będzie fajnie”. Machnął ogonem, ochlapując wodą całą trójkę. – Wsiadajcie – ponagliła Kalani. Abeke usłyszała okrzyki na plaży. Zdobywcy przejrzeli ich plan. Nie było czasu do stracenia. Dlatego pośpiesznie wbiegła do wody, a potem przepłynęła kilka ostatnich metrów, gdy już nie sięgała stopami dna. Conor za nią młócił i rozchlapywał wodę, cały czas ściskając czarną konchę pod pachą. Kalani siedziała już na delfinie, więc podała Abeke rękę i pomogła jej się wdrapać na grzbiet. Katoa wydawał się śliski i chłodny w dotyku. Abeke trochę się powierciła, zanim udało jej się swobodnie usiąść. – Trzymaj się mnie! – zawołała Kalani. Abeke objęła ją w pasie, a Kalani wciągnęła Conora na delfina przed sobą. Conor owinął konchę płaszczem, zamknął oczy i pochylił się nad grzbietem ze strachem wypisanym na twarzy.

Abeke wstrzymała oddech, kiedy gigantyczny delfin zanurzył się w falach. Poczuła morską sól w nosie i gardle, a potem delfin znowu się wynurzył. Conor zakaszlał i histerycznie wypluł wodę. Abeke kurczowo przylgnęła do Kalani. Na początku była przerażona, jakby znowu miała siedem lat. Jednak po minucie przyzwyczaiła się do rytmicznych ruchów grzbietu delfina pomiędzy kolanami i do tego, jak ocean zalewał ich przy każdym zanurzeniu. Jazda stała się ekscytująca, kojarzyła się z lotem w chmurach. Abeke odetchnęła głęboko, poddając się uczuciu ulgi. Kiedy obejrzała się przez ramię, dojrzała Wyspę Słońca szybko znikającą w tyle. Zdobywcy spuszczali już łodzie na wodę, ale jasne było, że nigdy nie zdołają ich dogonić. Dzięki Kalani i jej delfinowi udało im się zdobyć czarną konchę i bezpiecznie uciec z wyspy. Pozostawało im jedynie mieć nadzieję, że Rollan i Meilin również odnieśli sukces. Musieli jeszcze tylko przywołać Królewską Raję i udać się na spotkanie z Mulopem.

12 Kolejny sen

Meilin

stała na zrujnowanym mostku w zdewastowanym ogrodzie, patrząc na dół w pusty staw. Wśród gnijącej masy splątanych wodorostów leżały blade, pomarańczowo-białe truchła dużych i pięknych niegdyś ryb. Wszędzie wokół widać było martwe drzewa i krzewy. Ich pozbawione życia, mokre gałęzie zwisały żałośnie lub walały się na ziemi. Ogród wyglądał, jakby został wcześniej zatopiony, jakby przewaliło się przez niego niszczycielskie tsunami, którego wody zniknęły następnie bez śladu w oceanie. „To ogród dziadka Xao”. Rozpoznała to miejsce pomimo jego opłakanego stanu. Potrafiła sobie wyobrazić, jakie okrzyki na widok zniszczeń wznieśliby dziadkowie. W ciągu lat włożyli w ogród wiele pracy i oboje byliby zapewne wściekli – przez jakieś pięć minut. Potem zakasaliby rękawy i zabrali się do sprzątania. Meilin odłożyła na bok parasolkę, ukucnęła i zaczęła wyrywać chwasty rosnące w spękanych deskach mostu. – Nie marnuj sił, Mały Tygrysku. Meilin zerwała się na równe nogi i obróciła w miejscu. Na most wszedł jej ojciec, z żalem spoglądając na zniszczony ogród. – Kochałem to miejsce już jako dziecko i uwielbiałem przychodzić tu z tobą. Kiedy byłaś mała. – Uśmiechnął się smutno. – To było jedno z niewielu miejsc, gdzie miałaś okazję się pobawić. Tak szybko

musiałaś dorosnąć, Meilin. – Ojcze – wydusiła dziewczyna przez zaciśnięte gardło. Ojciec był… zdrowy, silny, potężny. Był żywy. W wybujałych krzakach za jego plecami coś się poruszyło. Meilin naprężyła mięśnie i sięgnęła po parasolkę, ale parasolki już nie było. Zamiast niej podniosła włócznię o ostrym i lśniącym grocie. Z zarośli wyszła Jhi i rozejrzała się wokół, mrugając powoli. Gdy jej srebrne oczy napotkały wzrok Meilin, weszła na mostek. Ojciec patrzył na pandę, kiedy go mijała. – To był straszliwy błąd – powiedział cicho. – Nieprawda – odparła Meilin. – Z początku i ja tak myślałam, ale… jesteśmy sobie przeznaczone. Jhi stanęła na tylnych łapach, a przednie oparła o strzaskaną poręcz mostku. Czarne futro wokół jej oczu nadawało im jeszcze smutniejszy wyraz. – Mam nadzieję, że zawsze będziesz o tym pamiętać, Meilin – odezwała się łagodnym głosem panda. Meilin ogarnęło nagle złe przeczucie. Z jednego z uschniętych drzew zerwała się chmara kruków. Ptaki rozpierzchły się wśród szarych chmur, kracząc chrapliwie. – Wynoś się! – krzyknął raptem ojciec. Meilin aż podskoczyła, przerażona gniewem w jego głosie. Ojciec zrobił krok w jej stronę i z wściekłością spojrzał jej w oczy. – Wynoś się! – powtórzył. – Nie jesteś moją córką! Meilin zatoczyła się do tyłu i niemal wpadła w dziurę, gdzie deski mostu zupełnie zbutwiały. – Jestem twoją córką! – zawołała. – Ojcze, co się dzieje?! Spomiędzy jego warg zaczęła się sączyć krew. Ku przerażeniu Meilin kolejne plamy krwi wykwitały na jego piersi, barwiąc szatę czerwienią. – Nie powinienem był cię słuchać! To był błąd – wysyczał ojciec. – Przepraszam… – powiedziała Meilin drżącym głosem. – Ojcze, proszę… Wyciągnęła do niego ręce, ale on odtrącił je gniewnie i odwrócił się do niej plecami, również krwawiącymi z setek ran. Wiele z nich

miało rozmiar i kształt krokodylich zębów. – Nie dotykaj mnie – warknął. – Nie jesteś moją córką. Zaczął padać deszcz, zimny, rzęsisty i otępiający. Dokładnie taki deszcz, jaki w snach zazwyczaj symbolizuje cierpienie i nieszczęście. – Jhi – powiedziała błagalnie Meilin, odwracając się do swojego zwierzoducha – co mu jest? Dlaczego tak się na mnie gniewa? – Ukryła twarz w dłoniach. – Czy to dlatego, że przeze mnie zginął…? – Meilin – odezwała się panda i podeszła, żeby przycisnąć ciepły bok do boku dziewczyny. – Przebacz sobie. Teraz i wtedy, i później. – Nie potrafię – wyszeptała Meilin przez łzy. – Czekają cię gorsze rzeczy – ostrzegła cicho Jhi. – Gorsze od utraty ojca i całego Zhong? Generał Teng oddalał się, kulejąc i zaciskając ręce na boku. Co kilka kroków musiał przystawać, żeby złapać oddech. Meilin myślała tylko o tym, żeby pobiec za nim i ukryć się w jego ramionach, jak wtedy gdy była mała. Ale ta wściekłość w jego oczach… Nie miałaby sił znów się z nią zmierzyć. – Gorsze – powtórzyła Jhi. – Och, Meilin… Nie mogę ci zdradzić, ale musisz wiedzieć, że… – urwała, a ogród zmroził nagle silny podmuch lodowatego, północnego wiatru. – Co muszę wiedzieć? – spytała Meilin. – Co się wy-darzy? Jhi się pochyliła, jakby chciała dokończyć, ale jej głos zagłuszyły wiatr, deszcz i trzask łamanych gałęzi. Meilin ukucnęła i objęła dłońmi pysk pandy, przyciskając nos do jej nosa. Nadal jednak nie słyszała ani słowa. Zwierzoduch chciał ją przed czymś ostrzec, ale nadaremnie. Widziała już tylko własne odbicie w srebrzystych oczach Jhi. Odbicie dziewczyny pozbawionej ojca i domu. Dziewczyny, która nikomu nie może ufać. Dziewczyny, która miała uratować Erdas jedynie z pomocą pandy. Przymknęła powieki i oparła się czołem o miękkie, biało-czarne futro Jhi. Kiedy otworzyła oczy, panda zniknęła, a ona sama była znowu w kanu kołyszącym się na wodzie. Niebo przybrało lawendowy kolor

ulubionego kimona Kushy, jej służącej. Zachodziło słońce, w górze widać już było błyski gwiazd. Meilin czuła mrowiący ból w ramionach i nogach, jakby ukłucia maleńkich igieł. Uświadomiła sobie, że przez sen przyciskała twarz do tatuażu swojego zwierzoducha. Usiadła i roztarła ramiona. Rollan wciągnął wiosło do łodzi i odwrócił się, żeby spojrzeć na przyjaciółkę. – Dobrze, że trochę się przespałaś – rzucił. – Wyglądałaś na wykończoną. Meilin nie odpowiedziała. Chętnie nie zmrużyłaby oka przez cały tydzień, byle tylko nie mieć tego koszmarnego snu. Wiedziała, że obraz ruiny jej dzieciństwa i zakrwawionej twarzy ojca krzyczącego: „Wynoś się, nie jesteś moją córką!” będzie prześladował ją już zawsze. Objęła kolana rękami i zamknęła oczy, postanawiając, że nie będzie płakać. To był tylko sen… Tylko że kiedy ostatnim razem rozmawiała we śnie z Jhi, panda pomogła jej się obudzić. I zrozumieć, że lunatykowała na Wieży Zachodu podczas ulewy. Co mógł oznaczać jej sen? Czyżby miało wydarzyć się coś strasznego? I przed czym chciała ją ostrzec Jhi?

13 Królewska Raja

Cypel

Sztyletów okazał się długim, wąskim półwyspem, zakończonym ostrymi skałami zbiegającymi aż do morza, które wyglądało w tym miejscu jak przecięte nożem. Był najdalej na północ wysuniętym skrawkiem lądu na południowej wyspie archipelagu. W niektórych miejscach przy brzegu morze było tak spokojne, a odbite w jego powierzchni chmury tak wyraźne, że Rollan miał wrażenie, jakby jednym skokiem mógł się znaleźć na niebie. Oczywiście nie chciał nic takiego zrobić. Był rozsądnym człowiekiem, który nie zamierzał porzucać suchego lądu najdłużej, jak się da – o nie, dziękuję bardzo. W odróżnieniu od pewnych osób, które rozbijanie się po morzu na grzbiecie gigantycznego delfina uważały najwyraźniej za zupełnie normalne i wręcz wygodne. Kiedy delfin Kalani zbliżył się do brzegu, Rollan przymrużył oczy i bacznie przyjrzał się Conorowi i Abeke. Był zmuszony zmienić opinię o pewnych osobach. Conor nie wyglądał na kogoś, komu doskwierałby nadmiar wygody. Najważniejsze było jednak to, że kiedy Conor – nie bez trudu i pomocy Kalani i Abeke – wgramolił się na ląd, Rollan dostrzegł w jego rękach czarną konchę. – Udało im się – powiedział do Meilin. Dziewczyna stała na najostrzejszej ze skał Cypla Sztyletów, opierając dłonie na biodrach i wpatrując się w morze. Wiatr rozwiewał jej włosy spięte w kucyk. – Oczywiście, że im się udało – odparła, nie odwracając się.

– Czy ktoś ci kiedyś mówił, że twoja nieufność bywa nielogiczna? – zapytał Rollan. Odpowiedziało mu jedynie prychnięcie. Lenori stała na plaży obok kanu, którym sama przypłynęła, oraz zgliszczy kanu, które zmuszeni byli spalić z powodu tapu. Zaczekała, aż Abeke, Conor i Kalani dobrną do brzegu przez fale. Rollan był za daleko, żeby dosłyszeć słowa, ale widział, że Lenori powiedziała coś do młodej królowej, a ta wzdrygnęła się i złożyła palce dłoni w znak, którym wskazała Cypel Sztyletów. Oraz Rollana, Meilin i Tarika, który stał obok nich. Dowódca oparł dłoń na ramieniu Rollana i wyjaśnił: – Kalani broni się w ten sposób przed złem. – Super – skomentował Rollan. – Wystarczy raz postawić stopę na nawiedzonej wyspie, żeby przesiąknąć złem? – Byłeś tam i czułeś atmosferę tego miejsca – odparł Tarik. – I sam wiesz, że to coś więcej niż zwykły przesąd. Wyspiarze mają prawo obawiać się tamtej wyspy. Nie możemy obarczać Kalani brzemieniem tapu. Na jej barkach spoczywa los całego plemienia. Lepiej, żeby trzymała się od nas z dala. Rollan odchylił głowę, żeby spojrzeć na Essix kołującą w górze. Musiał przyznać, że sam za nic nie chciał wracać na Wyspę Nocy i że byłby szczęśliwy, gdyby udało mu się otrząsnąć ze wspomnienia o złowrogim spojrzeniu Kovo. – Żegnaj – dobiegł go szept Meilin, więc podążył za jej wzrokiem, w ślad za Kalani oddalającą się na swoim delfinie, znów normalnej wielkości. Zastanawiał się, czy młoda królowa zdoła obronić swój lud przed otaczającymi go zewsząd Zdobywcami. Conor, wspinając się na skały w kierunku cypla, najwyraźniej myślał o tym samym. – Czy Zdobywcy się nie dowiedzą, że to ona nam pomogła? – zapytał Lenori. – Co będzie, jeśli ją za to ukarzą? – Kalani jest mądrą i silną królową – uspokoiła go Lenori. – Będzie chroniła swój lud tak długo, jak starczy jej sił. Nie dokończyła myśli, ale Rollan potrafił dopowiedzieć sobie resztę: najlepszą pomocą dla Kalani będzie powstrzymanie Pożeracza

raz na zawsze. Wyciągnął rękę do Conora i pomógł mu wejść na głaz. Kolega uśmiechnął się z wdzięcznością. – Słyszałem, że wszystkich was naznaczyły mroczne duchy ciemności. Albo coś w tym rodzaju. – Żebyś wiedział – odparł Rollan. – Całkiem możliwe, że niechcący zabiję cię przez sen. Uśmiech Conora zbladł. Rollan uświadomił sobie, że jego żart wcale nie był zabawny. W końcu w drużynie był szpieg, który pewnego dnia naprawdę mógł spróbować zabić kogoś we śnie. – Przepraszam, żartowałem – zreflektował się. – A… jaka jest Wyspa Słońca? – Trochę przerażająca – przyznał Conor. – Ale Abeke i Uraza były niesamowite. – To Conor znalazł konchę – podkreśliła Abeke i oboje uśmiechnęli się do siebie. „Chciałbym móc powiedzieć, że i my się do siebie zbliżyliśmy – pomyślał Rollan. – Ale raczej oddaliśmy się od siebie”. Zaraz jednak przypomniał sobie palce Meilin splecione ze swoimi i jej szczupłe, silne ramiona oparte o jego ramię. Sam już nie był pewien, czy wspólne doświadczenie ich zbliżyło, czy byli teraz sobie bardziej obcy niż kiedykolwiek. Odkąd opuścili Wyspę Nocy, Meilin wymówiła zaledwie kilka słów, nawet wtedy gdy próbował ją sprowokować głupimi komentarzami. Tymczasem Meilin odwróciła się ku lądowi, zupełnie jakby przyciągnęły ją myśli Rollana. Balansując na ostrych skałach, ruszyła w stronę plaży. Przeskakiwała z głazu na głaz z gracją dzikiego kota. Abeke zmarszczyła czoło i pochyliła głowę, żeby się przyjrzeć twarzy Meilin. – Dobrze się czujesz? – zapytała. – A niby dlaczego miałabym czuć się źle? – warknęła Meilin. – Ja tylko… Wybacz, ale… po prostu wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha albo jakby duch odrąbał ci rękę czy coś innego. Pomyślałam… Gdybyś chciała o tym pogadać… „Prawie zgadła” – westchnął w duchu Rollan. Przypomniał sobie,

jak ktoś kiedyś powiedział, że utrata zwierzoducha jest gorsza od utraty ręki albo nogi. Napiął mięśnie i zerknął w górę, żeby odszukać wzrokiem Essix. Meilin wlepiła w Abeke ciężkie spojrzenie. – Nie mam o czym z tobą rozmawiać – odparła. – Z tobą ani z nikim z tu obecnych. – Spojrzała kolejno na Tarika, Conora, Lenori i Rollana. – Nikt nie chce powiedzieć tego na głos, ale wszyscy wiemy, że jedno z nas jest szpiegiem. Jedno z nas pracuje dla wroga. Ktoś przekazał Zdobywcom, jak nas tu znaleźć, a to oznacza, że i w Zhong ta sama osoba naprowadziła ich na nasz ślad. Ktokolwiek jest szpiegiem… – zawiesiła głos, patrząc wprost na Abeke – …ten zabił mojego ojca. – Meilin – zaczął cicho Tarik. Abeke miała minę, jakby ktoś dźgnął ją nożem. – Dlatego nie mam zamiaru prowadzić z nikim głębokich rozmów o uczuciach. – Meilin nie pozwoliła sobie przerwać. – Chcę wezwać Królewską Raję, znaleźć Koralową Ośmiornicę i zakończyć tę głupią wyprawę, zanim Zdobywcy znowu nas znajdą. – Z tymi słowami wyrwała białą konchę z rąk Rollana i niecierpliwie pstryknęła palcami przed twarzą Conora. – Jesteś gotów? – Eee… – Przez moment Conor obracał niepewnie konchę w dłoniach, aż w końcu uniósł ją do ust i skinął głową. Meilin wzięła głęboki oddech i oboje zadęli w konchy. Ponad falami poniósł się długi, rezonujący ton. Dźwięk wydobywający się z czarnej konchy był wyraź-nie wyższy niż białej, ale oba instrumenty tworzyły razem dziwną, jakby nierealną muzykę, wibrującą w uszach Rollana i odbijającą się echem ponad oceanem jeszcze długo po tym, jak Meilin i Conor w końcu opuścili muszle. Przez kilka kolejnych minut nic się nie wydarzyło. – To nie działa? – zapytała niecierpliwie Meilin. – Zrobiliśmy coś nie tak? Lenori rozłożyła ręce z charakterystycznym, nieskończenie spokojnym wyrazem twarzy, którego – Rollan był pewien na sto procent – spośród wszystkich min z repertuaru Lenori Meilin nie znosiła najbardziej.

Zanim jednak doszło do kolejnej kłótni, Rollan zauważył dziwną zmarszczkę na powierzchni wody. Przypominała falę biegnącą pod prąd. – Tam! – zawołał, wskazując palcem. Fala ewidentnie zbliżała się do plaży. – Czy to Królewska Raja? – chciała wiedzieć Abeke. – Myślę, że tak – odparł Rollan. – No chyba że w okolicy jest mnóstwo komicznie ogromniastych płaszczek. Żartował, ale widok gigantycznego, spłaszczonego, falującego zwierzęcia, które płynęło w ich stronę, przyprawiał go o ciarki na grzbiecie. Wielkie płetwy ryby poruszały się niczym sztandary łopoczące na wietrze. Długi, cienki ogon przypominał sznurek. W ciele nie można było rozróżnić głowy, tylko z wierzchu patrzyły na nich dziwne, czarne oczy. „Ogromniasta” nie wydawało się odpowiednim słowem. Raja była naprawdę olbrzymia, wyglądała jak duża, szara tratwa. Nie, nie szara: barwa jej skóry była głębsza i bardziej złożona. Mieściła się gdzieś pomiędzy ciemną zielenią, fioletem i kolorem piasku, z powierzchnią pokrytą piegami rdzawej czerwieni i brązu. To nie był zwyczajny kolor. Zwierzę również nie było zwyczajne. Królewska Raja zwolniła i zatrzymała się przed grupą, unosząc się w wodzie jak podwodny latający dywan, czekający na pasażerów. – Ale wielka… Ale dziwna… Eee… – Rollan całkiem stracił wątek. Nie miał najmniejszej ochoty, żeby wejść na grzbiet największej płaszczki na świecie. – Naprawdę mamy na niej popłynąć? – zapytał Tarika Conor. – Nie się ma czego trzymać – zauważył Rollan. – Nie zmieścimy się w szóstkę – dodała Meilin. – Miejsca wystarczy najwyżej dla czworga. – Zrobiła zdecydowany krok naprzód. – Ja na pewno tu nie zostanę. Przykucając, ostrożnie postawiła stopę na grzbiecie rai. Gdy zwierzę się nie poruszyło, stanęła na nim całym ciężarem. Płaszczka zanurzyła się o kilka centymetrów i zafalowała delikatnie, nie zwracając na dziewczynę żadnej uwagi.

– Przejażdżka na wielorybie otoczonym przez rekiny była gorsza – powiedziała Meilin i Rollan przez sekundę widział w jej oczach przekorne iskierki. – Ale oczywiście, jeśli jesteś zbyt przerażony, żeby wsiąść na gigantyczną płaszczkę, możesz zostać tutaj. – Wcale się nie boję – zaprotestował chłopak. – Po prostu myślę, że rozsądniej byłoby… eee… wziąć jakąś łódź i może popłynąć za rają, dokądkolwiek się skieruje. Wszyscy wypatrywali jakiejś reakcji płaszczki na jego słowa. Nie było żadnej. Płetwy ryby w dalszym ciągu lekko falowały. Rollan zaczynał doceniać to, że jego zwierzoduch miał coś w rodzaju twarzy. Jak radzili sobie ludzie, których Nektar związał z płaszczką? Skąd wiedzieli, co taka płaszczka myśli? Essix przynajmniej potrafiła wykorzystywać oczy, dziób, szpony i przeszywający głos do niezwykle jasnego wyrażania emocji. – Nie sądzę, żeby łódź mogła nadążyć za Królewską Rają – zauważyła Abeke. – Sami widzieliście, jak szybko płynęła. I pewnie o to chodzi. Ponieważ tylko płaszczka wie, jak dotrzeć do Mulopa, jedynie ograniczona grupa ludzi może naraz go odwiedzić. Lenori skinęła głową. – To ma sens. Mulop jest skrytą ośmiornicą. Rollan z trudem stłumił śmiech. Jeszcze rok temu, kiedy uganiał się po ulicach Concorby, poszukując ochłapów jedzenia i wykłócając się z koleżkami o przydomki, nie przypuszczał, że kiedykolwiek w życiu usłyszy, jak ktoś ze śmiertelną powagą wypowie przy nim słowa: „skryta ośmiornica”. – Powinniśmy popłynąć we czwórkę – powiedział Conor. – Mulop chce się zobaczyć z Czworgiem Poległych. Wy przygotujcie statek i wieloryby do wypłynięcia – zwrócił się do Tarika – a my zdobędziemy talizman. – Nie. – Tarik zbliżył się z determinacją wypisaną na twarzy. – Nie mogę pozwolić, żebyście całą czwórką wypłynęli na ocean, na wielki, otwarty ocean, kierując się na jedną ze stu wysp, nie mając pojęcia, gdzie traficie i czy będziecie bezpieczni. Żaden opiekun nie wyraziłby na to zgody. Mam powierzyć was gigantycznej płaszczce, nie wiedząc nawet, gdzie was szukać, jeżeli nie wrócicie? Gdyby coś złego

spotkało jedną bestię z Czworga Poległych… albo którekolwiek z was… ja… – urwał i pokręcił głową. Zapadła dziwna cisza. Nikt dotąd nie widział, żeby Tarik okazał tyle emocji. – Zaczynasz mówić jak zatroskany ojciec, Tariku – powiedziała ze współczuciem Lenori. – Rozumiem, że się o nich troszczysz, ja zresztą też. Ale to nie są zwykłe dzieci, a poza tym mają rację. Mulop chce się spotkać z Czworgiem Poległych. – Równie dobrze może się spotkać z trojgiem Poległych i ze mną – upierał się Tarik. – Doprawdy? A kogo z nas byś tu zostawił? – spytała ostro Meilin. Tarik – z nieszczęśliwym wyrazem twarzy – spojrzał kolejno na każdego z nich. Rollan słyszał niewypowiedziane pytanie Meilin, które się kryło w jej słowach: „Kto, twoim zdaniem, jest szpiegiem? Komu z nas ufasz najmniej?”. Po wszystkich podróżach z Tarikiem Rollan znał go już na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że dowódca nigdy by nie odpowiedział na tak postawione pytanie. Każdy, kogo by wskazał, zostałby na zawsze naznaczony, a Tarik był zbyt opiekuńczy, żeby do tego dopuścić. Nawet jeśli miał jakieś podejrzenia. – Będziemy ostrożni, Tariku – obiecał Conor. – Tylko w ten sposób możemy zdobyć talizman. – Zgadzam się z Conorem – powiedziała Lenori. Odsunęła poły zielonego płaszcza i dotknęła skroni palcami, jakby próbowała przypomnieć sobie zapomniany sen. – Przykro mi, Tariku, ale w każdej z moich wizji widziałam Czworo Poległych: Jhi, Urazę, Briggana i Essix. Obawiam się, że jeżeli zabraknie któregoś z nich, Mulop może nie zechcieć nam pomóc. Czy naprawdę możemy ryzykować utratę jego talizmanu? – Czy naprawdę możemy ryzykować utratę Meilin, Abeke, Conora albo Rollana? – odparował Tarik. – Albo całej ich czwórki? Czasami… czasami się zastanawiam, czy Barlow nie miał racji. Bardzo wiele od nich żądamy, a są przecież tacy młodzi. Są dziećmi. Niezwykłymi, ale jednak dziećmi. Rollan przypomniał sobie Barlowa, który odszedł od Zielonych

Płaszczy, a którego spotkali podczas pierwszej wyprawy w góry Amayi. Byłemu wojownikowi nie podobało się to, że organizacja Zielonych Płaszczy werbuje dzieci, i nie omieszkał powiedzieć tego Tarikowi. Czyżby Tarik od tamtego czasu nosił w sobie wątpliwości? – Mulop nie jest niebezpieczny jak Cabaro czy Dinesh – nie ustępowała Lenori. – Sprzyja naszej sprawie i powinniśmy starać się utwierdzić go w przekonaniu o jej słuszności. – Poza tym szpieg nie może nas teraz zdradzić, bo nikt z nas nie wie, dokąd popłyniemy – zauważył Rollan. – To zaleta tajnej kryjówki. Nasi wrogowie również nie wiedzą, jak ją znaleźć. Mam rację? – Trącił Tarika łokciem. Zapadła chwila niezręcznej ciszy, jakby wszyscy również martwili się szpiegiem, ale nikt nie chciał powiedzieć o tym na głos. Abeke pokiwała głową. – Wszystko będzie dobrze, Tariku. Wiele nas nauczyłeś. Potrafimy o siebie zadbać i szybko wrócimy. Dowódca potarł gniewnie twarz. – Czuję, że to zły pomysł – powiedział. – Nie jestem jasnowidzem, ale brałem udział w niejednej bitwie i znam to podskórne przeczucie, że coś jest nie tak. Lumeo również jest niespokojny. Nie czujecie tego? Mam wrażenie, że stanie się coś okropnego. – Mówisz tak, bo się martwisz – stwierdziła Meilin, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę. Nieświadomie dotknęła tatuażu Jhi i zagryzła wargę. – Ja czuję się tak cały czas – próbował zażartować Rollan. Nigdy wcześniej nie widział Tarika tak zdenerwo-wanego. Zwykle był on niewzruszony, opanowany i pełen spokoju, nawet gdy sytuacja była naprawdę zła. Więc jeśli teraz na twarzy Tarika malował się strach, czy i pozostali członkowie drużyny nie powinni się bać? – Uwierz w nas. – Conor się uśmiechnął i wyciągnął rękę do dowódcy. Mężczyzna nadal wyglądał na niezadowolonego i nieprzekonanego. Powoli ujął dłoń Conora. – Obiecajcie mi, że będziecie ostrożni. I że wrócicie.

– Oczywiście – odparł Conor. – Obiecujemy – dodała Abeke, a Rollan i Meilin skinęli głowami. Tarik westchnął i puścił rękę Conora. – Weźcie Granitowego Barana – powiedział, podając talizman Rollanowi. – Mam nadzieję, że wam pomoże. – Mam jeszcze Łupkowego Słonia – przypomniała Abeke, dotykając kieszeni. – Nie martw się o nas – dodała Meilin. – Niedługo wrócimy. Tarik zdjął Lumeo z ramienia i wziął go na ręce, jakby potrzebował czegoś, co mógłby zatrzymać przy sobie. Abeke wchodziła już na grzbiet rai. Rollan uświadomił sobie, że nie może dłużej tchórzliwie się ociągać. Przeszedł po głazach aż do miejsca, gdzie mógł opuścić stopy na płaszczkę. Jak wcześniej Meilin, przeniósł ciężar ciała na nogi, a potem się wyprostował, ale natychmiast się ześlizgnął i wpadł do morza. Meilin wyciągnęła do niego rękę i pomogła mu się wdrapać na grzbiet płaszczki. – Idiota – rzuciła, ale Rollanowi wydawało się, że dosłyszał w jej głosie nutę sympatii. – Sprawdzam tylko, czy woda jest ciepła – odparował. – I jest. Znacznie cieplejsza niż… niż podczas ostatniej kąpieli w morzu. „W Eurze – dodał w myślach. – Kiedy mors ukradł mi Kryształowego Niedźwiedzia”. Conor dołączył do przyjaciół, kucając obok Abeke, która siedziała po turecku. Rollan usiadł przy drugim boku dziewczyny, starając się trzymać możliwie jak najbliżej środka grzbietu rai. Skóra ryby była dziwna i gumowata w dotyku. Okazała się szorstka, kiedy przesunął po niej palcami, ale zupełnie gładka, gdy musnął ją w przeciwnym kierunku. Raja była też bardzo mokra. Unosiła się tuż pod powierzchnią wody i zapadała się odrobinę głębiej, kiedy kolejno wchodzili na jej grzbiet. Gdy całą czwórką znaleźli się na żywej tratwie, jej powierzchnia była już pod wodą, która przelewała się po ich nogach i moczyła nogawki spodni. Abeke dotknęła palcami tatuażu lamparcicy i powiedziała:

– Urazie by się to nie spodobało. Meilin zerknęła na siedzących przyjaciół, jakby się zastanawiała, czy spróbować przebyć na stojąco całą drogę do kryjówki Mulopa. Ostatecznie jednak sama również usiadła, marszcząc nos i podwijając płaszcz aż na ramiona, żeby go nie zamoczyć. Kiedy tylko Meilin usiadła, płetwy zafalowały i ryba wypłynęła na otwarty ocean. – Powodzenia! – zawołał za nimi niespokojny Tarik. – Proszę, uważajcie na siebie! Lenori miała rację. Dowódca zachowywał się raczej jak rodzic, a nie obrońca. Rollan poczuł dziwny dreszcz niepokoju. Nie był pewien, czy udzieliły mu się tylko obawy Tarika, ale miał wrażenie, jakby niebo nad nimi stało się nagle dziwnie ciężkie. Dlaczego ich pożegnanie wydawało się tak ostateczne? Pomachał Tarikowi, Lenori i Cyplowi Sztyletów, znikającym na horyzoncie. Z zaskoczeniem uzmysłowił sobie, że wolałby, żeby Tarik jednak z nimi popłynął. Odchylił głowę, żeby się upewnić, że Essix nadal krąży w górze i leci śladem płaszczki, choć tak naprawdę wcale nie musiał tego sprawdzać. Wyczuwał jej obecność znacznie wyraźniej od czasu, gdy przeżycia na Wyspie Nocy uświadomiły mu, jak wielka pustka ogarniała go bez sokolicy. Morze wokół nich migotało jak błękitnozielona wstęga, tylko płetwy rai wzbijały białe rozbryzgi wody. Patrząc na ocean z pokładu statku, Rollan uznał to miejsce za piękne i słoneczne. Choć nie znał nikogo, kto lubiłby spędzać czas na plaży, to słyszał, że bogacze z Concorby chętnie przemierzali wiele kilometrów, żeby odpocząć nad morzem. Nigdy nie potrafił tego zrozumieć. Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć tarzać się w piasku w pobliżu niespokojnego, ryczącego morza? Gdy zobaczył plaże Archipelagu Stu Wysp, musiał zmienić zdanie. Zdążył już przemierzyć niemal całą Erdas i uważał wyspy za prawdopodobnie najpiękniejsze z odwiedzonych miejsc. Widok z pokładu statku był jednak zupełnie inny niż z grzbietu gigantycznej płaszczki. Połyskujące, przejrzyste jak szkło wody turkusowego morza

okazały się pełne morskich stworzeń, które Rollan widział bardzo wyraźnie dzięki więzi z Essix. Wokół płaszczki pływały niezliczone ryby we wszystkich kolorach tęczy, w tym i duże, srebrzyste, jakie mogli zobaczyć w więcierzach w Xin Kao Dai. Wcale nie bały się płaszczki, a wiele z nich podpływało na tyle blisko, że Rollan mógłby ich dotknąć, gdyby tylko zaryzykował i wychylił się poza grzbiet. Wypatrzył pędzącą ławicę cienkich, cytrynowożółtych ryb, z których każda miała długość jego ramienia. Daleko w dole, na piaszczystym dnie dostrzegł ogromną rozgwiazdę z przypominającymi zęby wyrostkami na ramionach. Rozgwiazda lśniła bursztynowym blaskiem, zupełnie jak oczy Essix. Okazało się, że dopóki nie próbował wstać, jazda na Królewskiej Rai była łatwiejsza, niż się spodziewał. Z początku wyobrażał sobie, że spadnie z rybiego grzbietu, gdy tylko ruszą, ale podróż przebiegała gładko. Nie licząc wiatru szarpiącego włosy i wody chlapiącej w twarz, siedzenie na płaszczce nie różniło się zbytnio od siedzenia na podłodze. Przed oczami stanęło mu dziwne wspomnienie, coś, o czym nie myślał od lat. Był wtedy bardzo mały. Matka posadziła go na skrawku czerwono-złotego dywanu i ciągnęła go na nim po pokoju jak na sankach, coraz szybciej i szybciej, wirując i śmiejąc się wesoło. Wyraźnie pamiętał jej radosną twarz i błyszczące oczy. Pamiętał też, że sam śmiał się tak mocno, że ciągle spadał z dywanu. Musiał to być jeden z jej nielicznych dobrych dni. Nie sądził, że pozostały mu jakiekolwiek szczęśliwe wspomnienia o matce. „I na co mi wspomnienia? – pomyślał ze złością. – Moja matka jest niewolnicą Pożeracza, pod kontrolą Żółci. Nawet gdybym chciał odzyskać matkę, nie mogę jej mieć”. Poczuł, że coś dotyka jego kolana, więc podniósł wzrok. Meilin patrzyła mu prosto w oczy. Wiatr porwał kordonek, którym zazwyczaj wiązała włosy, więc okalały jej głowę jak dzika, czarna chmura. Kiedy Rollan ją poznał, uderzyła go jej uroda, ale patrząc na nią teraz, dostrzegał znacznie więcej: jej niewiarygodne umiejętności jako wojowniczki, jej inteligencję, cięty dowcip i żelazną siłę. „Cieszę się, że Essix wybrała właśnie mnie – uświadomił sobie. –

I cieszę się, że Jhi wybrała Meilin”. Meilin ponownie dotknęła jego kolana i przechyliła głowę, jakby dostrzegła na jego twarzy zamyślenie, ale nie chciała mu przeszkadzać. – To nic ważnego – odpowiedział Rollan na jej nieme pytanie. – Myślałem… myślałem o Aidanie. – Być może istnieje sposób, żeby ją uwolnić – odparła Meilin. – Jeśli rzeczywiście istnieje, obiecuję ci, że go znajdziemy. Rollan skinął głową, nie do końca gotów, żeby pozwolić sobie na nadzieję. Przeniósł spojrzenie na wodę, gdzie po lewej stronie od płaszczki widoczna była rafa koralowa, wyglądająca jak niezwykłe, zamrożone rośliny w barwach różu, fioletu i pomarańczu. Cała rafa wydawała się drgać od uwijających się wokół morskich stworzeń, szukających schronienia w otworach i zakamarkach. – Patrzcie – powiedziała bez tchu Abeke, wskazując coś w wodzie przed nimi. Płynące sylwetki zanurzały się i wynurzały rytmicznie. – Rekiny? – zapytał z niepokojem Conor. – Nie – odparła Meilin, uśmiechając się po raz pierwszy od czasu opuszczenia Wyspy Nocy. – To foki. Królewska Raja gładko przepłynęła przez stado, które rozpierzchło się żwawo jak ulicznicy uciekający z drogi rozpędzonego powozu. Foki wychylały nad powierzchnię opływowe, brązowe głowy i obserwowały mijającą je płaszczkę. Rollan uśmiechnął się na widok zaciekawionego, niemal zdumionego wyrazu ich pyszczków. Oczy fok były duże, ciemne i zaskakująco podobne do ludzkich, całkiem jak u małego orangutanka. Większość z nich miała na szyjach fałdki tłuszczu, przypominające podwójne podbródki i nadające im jeszcze bardziej ucieszny wygląd. Z nagłym poczuciem winy Rollan przypomniał sobie polowanie na foki, którego świadkiem był w Arktyce. Foki z oceanu były smuklejsze i mniejsze od arktycznych, a ich ciała lśniły pod wodą jak naoliwione drewno. „One by zrozumiały – powiedział do siebie w duchu. – Przecież foki również muszą jeść, żeby przeżyć, tak samo jak myśliwi Ardu”.

Trzy najmniejsze, a więc pewnie najmłodsze i naj-odważniejsze foki płynęły za rają tak długo, jak były w stanie nadążyć. Raz za razem nurkowały pod brzuchem olbrzymiej ryby i wynurzały się z drugiej strony, żeby machnięciami ogonów opryskać podróżników wodą. – Chcą się z nami bawić! – Abeke była zachwycona. – Przypominają mi Lumeo – powiedział Conor. – Albo szczeniaki, które hodowaliśmy, kiedy byłem mały. – Pomachał ręką najbliższej foce, która plusnęła w wodę płetwą. Jej psotne oczy zalśniły. Rollan obrócił się, żeby popatrzeć na foki znikające w dali. Zastanawiał się, czy uda mu się wraz z przyjaciółmi przeżyć wystarczająco długo, żeby po prostu móc odpocząć wśród pięknych wysp, nacieszyć się słońcem i popływać z fokami w ciepłej wodzie. Prawie mógł sobie wyobrazić, jak wyglądałoby życie, gdyby nie ciążyła nad nimi wszystkimi mroczna groźba Pożeracza, a przyszłość Erdas nie leżała w ich rękach. – Chyba zwalniamy – zauważył Conor. Rollan zanurzył palce w wodzie i przez chwilę obserwował fale. – Chyba masz rację – powiedział i przymrużył oczy, patrząc tam, gdzie kierowała się raja. – Czy to oznacza, że zbliżamy się do celu? Wszyscy zwrócili głowy w stronę zbliżającej się wyspy. Rollan przypuszczał, że kryjówką Wielkiej Bestii będzie jakieś majestatyczne, niezwykłe miejsce, na przykład pałac z wodorostów. Wyspa była jednak zupełnie typowa, może tylko odrobinę bardziej skalista od pozostałych dziewięćdziesięciu dziewięciu wysp archipelagu. Nie było w niej kompletnie nic nadzwyczajnego. Mimo to wyraźnie była ich celem. Jedynym miejscem, w którym mogli przybić do brzegu, była zatoczka w kształcie półksiężyca, z plażą pokrytą białym piaskiem. Resztę wyspy otaczały wysokie, skaliste klify o porowatej, szorstkiej powierzchni przypominającej rafę koralową. Raja stopniowo zwalniała, żeby z godnością wpłynąć do zatoczki i zatrzymać się na płyciźnie. – Jesteśmy na miejscu? – Rollan skierował pytanie do rai. – Gdzie jest Mulop? – niecierpliwiła się Meilin. Z zatoczki rozciągał się widok na niemal całą wyspę, ale nigdzie

nie było widać niczego, co choćby przypominało gigantyczną ośmiornicę. Płaszczka, zgodnie ze swą rybią naturą, nie wydała z siebie głosu. – Chyba powinniśmy się tu rozejrzeć – powiedział wesoło Conor. Po tych słowach zsunął się z grzbietu rai i ruszył w stronę plaży, rozchlapując wokół wodę. Dwa pomarańczowoczerwone kraby wielkości dłoni Rollana zauważyły nadchodzącego chłopca i zeszły mu z drogi, czmychając bokiem do swoich kryjówek. Zniknęły, gdy z tatuażu Conora wyskoczył Briggan, otrząsnął się energicznie i zaczął galopować po plaży jak szczeniak, którego wypuszczono na słońce po długim, deszczowym dniu. – Może Mulop czeka pod wodą? – zastanawiała się Abeke. Ześlizgnęła się z płaszczki, zerknęła pod powierzchnię, a potem zanurkowała. Poza miejscami, gdzie Conor wzburzył przed chwilą piasek, woda była na tyle przejrzysta, że dało się zobaczyć dno na wiele metrów wokół. Jednak również tam nie było widać ani olbrzymiej ośmiornicy, ani też wejścia do sekretnej kryjówki. Wskazówkę podsunęła Rollanowi intuicja. Spojrzał na Essix, krążącą w górze, i wyraźnie poczuł, że Mulop musi być w pobliżu, ale nie znajdą go na plaży. Będą musieli wspiąć się po skałach na klify i tam szukać, choć wydawało się to całkiem nielogiczne. Kiedy jednak wszyscy znaleźli się już na plaży i Rollan powiedział o swoim przeczuciu, nikt nie próbował się z nim spierać. – W porządku – odparł po prostu Conor. – Ruszajmy w górę. – Zaczekasz na nas? – zapytała płaszczkę Meilin. – Jeżeli odpowiedź brzmi „tak”, unoś się bezczynnie na wodzie. Raja patrzyła na nią wzrokiem bez wyrazu, bezgłośnie poruszając płetwami. – Mam nadzieję, że to oznacza „tak” – powiedział Rollan. – Naprawdę nie chciałbym tu utknąć. Essix sfrunęła nagle z nieba i wylądowała na jego ramieniu. Ścisnęła go lekko szponami i złapała dziobem kosmyk włosów. – Możesz nam pomóc znaleźć Mulopa? – spytał chłopak. Sokolica zaklekotała dziobem i Rollan znów poczuł, że coś niemal fizycznie ciągnie go na skały. Idąc za przeczuciem, poprowadził grupę

w górę, aż dotarli na szczyt klifów. Nie rosły tu drzewa ani żadne inne rośliny. Z kamienistego płaskowyżu rozciągał się widok na odległe, zielono-białe wyspy. A pośród głazów ział otwór jaskini, mroczny jak otwarta paszcza. Rollan natychmiast pożałował tego skojarzenia, bo w tę właśnie mroczną paszczę musieli zejść. Nie pozostało im nic innego. Wydobył Granitowego Barana, mając przed oczami zmartwioną twarz Tarika, który wręczył mu talizman. – Pójdę pierwszy – powiedział. Zawiesił talizman na szyi i opuścił nogi do otworu. Okazało się, że tunel nie jest gładki, bo natychmiast poczuł pod stopami skalną półkę, a potem zobaczył głazy zalegające na dnie i światło w dole. Dzięki Granitowemu Baranowi mógł lekko przeskakiwać z głazu na głaz i utrzymywać równowagę, choć powierzchnia robiła się coraz bardziej śliska. Im niżej schodził, tym jaśniejszy stawał się tunel, więc szybko zrozumiał, że w ścianach było więcej otworów, które wpuszczały do jaskini promienie słońca. W końcu poczuł pod stopami twardy grunt, więc się zatrzymał, żeby się rozejrzeć. Stał na skalnej półce w podziemnej grocie, przed sobą miał rozległe, ukryte jezioro. Stopy obmywały mu drobne, szemrzące fale. Powietrze było wilgotne, ale pachniało świeżo, zupełnie jak po burzy. Przez setki małych otworów w sklepieniu wpadały szmaragdowozielone promienie światła, a spod powierzchni wody dobiegał nieziemski, błękitny blask. Rollan miał wrażenie, że znalazł się we wnętrzu kawałka szkła wygładzonego przez morską wodę. Usłyszał za sobą szuranie, więc się odwrócił, żeby cofnąć się w górę tunelu i przekazać kolegom Granitowego Barana. Wszyscy kolejno zsunęli się na dół i zatrzymali się obok Rollana – najpierw Meilin, potem Conor z Brigganem, a na końcu Abeke. Stali i rozglądali się wokół oczami okrągłymi z wrażenia. – Jak tu pięknie – szepnęła Abeke, ale nawet szept odbijał się mrukliwym echem od sklepienia. – Rzeczywiście – powiedział głos, głęboki, niski i dziwnie bulgotliwy. – Sam zawsze tak uważałem.

Rollan poczuł, jak Meilin mocno ściska jego rękę. Z wody wynurzyła się sylwetka największej ośmiornicy, jaką widział świat. Nareszcie znaleźli Mulopa.

14 Mulop

Ośmiornica przyglądała im się przez dłuższą chwilę, podczas gdy

Conor nie był w stanie wykrztusić słowa. Ciemnopomarańczowa, bulwiasta głowa Mulopa prawie dotykała sklepienia groty, a przecież większa część jego ciała kryła się pod wodą. Ośmiornica wyglądała jak gigantyczny mózg z parą oczu, osadzony na plątaninie macek. W żaden sposób nie można było się domyślić jej nastroju, bo nie miała twarzy. Conor nie potrafił ocenić, czy jest rozgniewana, zdezorientowana, zadowolona czy też na wpół śpiąca. – Hmm – westchnęła. Z wody wysunęło się długie, fioletowo-pomarańczowe ramię i szturchnęło Briggana, który wspiął się na skałę za Conorem. Wilk obwąchał mackę i kichnął, ale stał spokojnie, kiedy długa kończyna przesuwała się po jego futrze i łapach. – Mniejszy, niż pamiętam… – powiedział z zadumą Mulop. Conor nie widział ust, nie widział nic poza wielkimi, ciemnozielonymi oczami w ogromnej, ciemnopomarańczowej głowie. Słyszał jednak słowa Mulopa bez-pośrednio w umyśle, jak podczas spotkań z innymi Wielkimi Bestiami, a ich echo niosło się po jaskini. – Czyżbym źle zapamiętał? – zastanawiał się na głos Mulop. – Nie, mam rację. Kiedyś był większy. Briggan pisnął, jakby chciał się usprawiedliwić. – Tak, tak – powiedział Mulop. – Wiele czasu na wyrośnięcie… Oczywiście, jeżeli jest dość czasu i miejsca na dorastanie do wilczej ogromności, wówczas każdy wilk może dorosnąć. Być może.

Ramię zatrzymało się nagle przed Conorem, żeby po chwili owinąć go całego i poklepać po twarzy. Gumowate przyssawki macały jego policzki i przetarły rzęsy. Chłopiec wstrzymał oddech, starając się sprawiać wrażenie o wiele dzielniejszego, niż rzeczywiście był. – Hmm – odezwał się znów Mulop. – I ten jest nadspodziewanie nieduży. – Macka dotknęła nosa Conora, a następnie dźgnęła go w żołądek, niemal pozbawiając przy tym tchu. – Kiedyś byli więksi? Nieprawdaż? Prawdaż, prawdaż. Pamiętam tych wysokich od ostatniego razu. I oni byli wprawdzie dość nieduzi, ale nie aż tak jak ten tutaj. Mniej miał czasu na wyrośnięcie. Niemowa? Całkiem niespodziewane. Nie spodziewałem się tego, prawda? Prawda. – Nie jestem niemową – nie wytrzymał Conor. Macka znowu poklepała go po twarzy i Conor odniósł silne, niewytłumaczalne wrażenie, że Mulop był zadowolony. – Znakomicie – powiedział. Jego głos nie był donośny, ale niósł się echem basowej nuty, zupełnie jakby dobiegał z oceanicznej otchłani. – To nam wiele ułatwi, nieprawdaż? Prawdaż, prawdaż. Wolę zadawać pytania, czyż nie? Ależ tak, bo inaczej trudno jest spamiętać, co wiem ja, a czego nie wiedzą inni, a jest tego bardzo wiele. Co nie jest zbyt zaskakujące, wiem wszak naprawdę dużo. Oho, mam pytanie… – urwał i Conor przez chwilę sądził, że czeka, żeby to on się odezwał, ale głowonóg zaraz ciagnął dalej: – Gdzie moi pozostali przyjaciele? Dobre pytanie. Są tutaj, nieprawdaż? „Zupełnie jakby mówił do siebie” – uświadomił sobie Conor. Przyszło mu do głowy, że życie jedynej podwodnej Wielkiej Bestii musiało być dość samotne. Być może Mulop mówił do siebie dlatego, że zazwyczaj po prostu nie miał z kim rozmawiać. Macka puściła Conora i kolejno dotykała pozostałe dzieci i ich zwierzoduchy. – Przyjaciele? Przyjaciele? Jesteście tutaj? Czyżbyście byli nieśmiali? Nieśmiałość do was nie pasuje. Uraza nigdy nie była… Aha! – Ogromne oczy głowonoga zajaśniały z zachwytu, kiedy na skalnej półce u boku Meilin stanęła Jhi. – Pando, pando, pando! Nienaturalnie maleńki futrzaku! Stęskniłem się za tobą, nieprawdaż? Prawdaż.

Jhi poklepała przyjaźnie ramię ośmiornicy, a potem poddała się jej uściskowi. – Bez ciebie było tutaj zarazem ciszej i głośniej – powiedział Mulop, a z wody uniosło się kolejne z jego długich ramion, żeby wskazać na olbrzymią głowę. – Wiesz, o co mi chodzi. Jhi skinęła łbem ze zrozumieniem. Essix wpadła do jaskini z trzepotem skrzydeł i wylądowała na głazie obok Rollana, w chwili gdy Abeke uniosła rękę i przywołała Urazę. – A więc wróciliście wszyscy – powiedział Mulop, wyciągając ramię w stronę Urazy. Lamparcica zawarczała na pokrytą przyssawkami kończynę. Niezrażony Mulop pokiwał ramieniem, naśladując ruchy ogona Urazy. – Jakież to dziwne, cudowne i straszliwe czasy. Jestem zachwycony, że znowu widzę czworo poległego rodzeństwa, nieprawdaż? Prawdaż. Ale, ale. Jest jeszcze jedna z nas, której wolałbym nie zobaczyć, a która wyślizgnęła się na wolność jak wąż. I tak wróciliśmy do punktu wyjścia, i stare niebezpieczeństwo stało się nowym. Mulop wciągnął ramiona z powrotem do wody i osiadł w niej w zamyśleniu. – Zaraz, że co? – odezwał się Rollan. – Wyślizgnęła się jak wąż? – powtórzył czujnie Conor. – Mówisz o Gerathon? – Nie wiecie? A może tylko ja o tym wiem? Tak, wiem na pewno. I być może dlatego was wezwałem. W mojej głowie pełno jest ostrzeżeń, ale które z nich przeznaczone są dla was? Oto jest pytanie. – Hm, to może powiedz nam o wszystkich? – zaproponował Rollan. – Poprosimy wszystkie ostrzeżenia. – Czy Gerathon uciekła z więzienia? – nie ustępował Conor. – Całkiem – odparł Mulop, a wtedy Conor poczuł na całym ciele ciarki, jakby groza próbowała przenicować jego skórę. – Myślałam, że to niemożliwe! – wykrzyknęła Abeke. – Jak udało jej się wydostać? – To, co niemożliwe, jest specjalnością mojego rodzeństwa – oświadczył Mulop. – A to jest zupełnie możliwe. Nie zauważyliście jej

wszechobecnego dotyku? To ona kontroluje tych, którzy skosztują jej Żółci. Conor wyczuł, że stojący obok niego Rollan drgnął. Domyślił się, że przyjaciel jak dotąd nie zastanawiał się nad tym, kto kontrolował i zmusił jego matkę, żeby spróbowała go zabić. – Czy uważam to za odrażające? – ciągnął Mulop. – Istotnie, tak. Jako głowonóg wiem trochę o głowach i nie toleruję wchodzenia do głowy innym. Och, Feliandorze… – powiedział pozornie bez związku i westchnął, żeby nagle zamilknąć. Conor i Abeke wymienili spojrzenia. – Feliandor? – powtórzył Conor. – Czy to nie… – Prawdziwe imię ostatniego Pożeracza – dokończyła Meilin głosem ściśniętym ze zgrozy. Zrobiła krok naprzód. Jej gładkie, czarne włosy zalało błękitne światło. – Mulop, czy to znaczy, że… Feliandor był pod kontrolą Żółci? Zawsze uczono nas, że to on rozpoczął wojnę, ale… czy to Gerathon nim manipulowała? – Gerathon i Kovo – odparł Mulop. – Pomysł pochodził od Kovo. Och, Kovo… Wiele o nim wiem. Jest mądry jak ja, ale znacznie bardziej złowrogi. Zaoferował młodemu, ambitnemu królowi Stetriolu cały świat. Czy to przewidziałem? Przyznaję, że nie. Być może zawiodłem, ale to dotyczy i ciebie, prawda? – Mulop pomachał ramieniem przed Brigganem, jakby wygrażał mu palcem. – Kto mógł wpaść na pomysł oddania ludziom takiej władzy? – Zadrżał, a powierzchnia wody się zmarszczyła. – Feliandor był… – zaczął Rollan, po czym nagle zrozumiał. – To jego widziałem we śnie na Wyspie Nocy! Kovo dał Feliandorowi Żółć, a potem pojawił się prawdziwy zwierzoduch i zniszczył wyspę, i pozostawił wszystkie te… – Pozostawił echa – dokończyła za niego Meilin, nieświadomie opierając dłoń na grzbiecie Jhi. – Myślałem, że to Pożeracz wpadł na pomysł rozpoczęcia wojny, a Kovo i Gerathon tylko mu pomagali – powiedział Conor. – Wręcz przeciwnie – odparł Mulop. – Kovo chciał władać Erdas. Dlaczego? Bardzo dobre pytanie. Co można zrobić ze światem, kiedy już się nim zawładnie? Jaki jest cel takiej władzy? Czy po

zakończeniu podboju władca osiągnie szczęście? Moim zdaniem nie. Takie jest moje zdanie i całkowicie je podzielam. Rządzenie, kontrola, dominacja i te wszystkie tajemnicze potrzeby… Być może to cecha ssaków. My, Wielkie Bestie, nie zajmujemy się wyłącznie strzeżeniem własnych talizmanów. Wiecie o tym? Ja wiem, ale któż wie, co wiedzą inni. Strzeżemy również sekretu więzi pomiędzy ludźmi i zwierzoduchami. To ona jest źródłem mocy i władzy. I to ją właśnie próbował wykorzystać Kovo, aby zostać królem Erdas. – Przecież to niemożliwe! – powiedziała Abeke. – Kovo jest uwięziony, pilnuje go Halawir. Czy jego więzienie nie jest jeszcze bardziej niezawodne niż więzienie Gerathon? Gdyby Zdobywcy mogli go uwolnić, czyby tego nie zrobili? Mulop zamieszał ramionami w wodzie i zapatrzył się w nią. – Ależ mogą. Również Kovo wkrótce będzie wolny. Czy jestem z tego zadowolony? Nie, wcale nie. Jego więzienie jest mocne, tak. Wszyscy wiemy, jak bardzo niebezpieczny jest Kovo, prawda? Byliśmy przy tym, jak zabił waszą czwórkę. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że Wielką Bestię można uśmiercić, a jednak pad-liście jego ofiarą, moi dzielni, polegli przyjaciele. Zginęliście z jego ręki. Kovo jest potężniejszy i bardziej niebezpieczny od każdego z nas, dlatego jego więzienie jest mocne, ale nic nie jest w stanie powstrzymać wszystkiego… Czego potrzeba do zniszczenia więzienia Kovo? – Mulop wskazał macką Granitowego Barana na szyi Abeke. – Talizmanów. Połączonej mocy wielu talizmanów. Jego spojrzenie padło na Conora, który z poczuciem winy pomyślał o Żelaznym Dziku. Czy taki był plan nowego Pożeracza? Czy Zdobywcy kradli talizmany po to, żeby uwolnić Kovo? A jeśli się okaże, że Żelazny Dzik przeważy i pozwoli im zniszczyć więzienie goryla? – Ile talizmanów mają Zdobywcy? – zapytał Conor. – Wy również gromadzicie talizmany – powiedział Mulop. – Wiem o tym ja, wiecie o tym i wy. Ile jednak jeszcze na was czeka? Niewiele Wielkich Bestii nadal je ma. Tellun. Cabaro. I ja… Conor i Abeke westchnęli jednocześnie. – To wszystko?! – zakrzyknął Conor. – Zdobywcy mają pozostałe

talizmany? – Tego nie powiedziałem – odparł tajemniczo Mulop. – Ale Zdobywcy kontrolują wiele, wiele rzeczy. Powinniście chyba się pośpieszyć i uratować świat. Proszę. – Zanurzył ramię w wodzie i wydobył mokry, czarny rzemyk, na którego końcu wisiała ośmiornica wykonana z bladego, pomarańczoworóżowego koralu. – Koralowa Ośmiornica – wyszeptała Meilin i się zatoczyła, więc Rollan musiał ją podtrzymać. Ona jednak odsunęła jego rękę i przetarła czoło ze zmieszanym wyrazem twarzy, nie odrywając wzroku od talizmanu. – Czy nie po to tu przyszliście? – zapytał Mulop. – Wiem, że po to. Oddaję wam talizman dobrowolnie. Potrzebujecie go do walki z Kovo i resztą. Trzeba go powstrzymać, wszyscy o tym wiemy. – Jego spojrzenie stało się surowsze. – Musicie jednak być ostrożni, żeby go nie zgubić. Inaczej dowiem się o tym i będę niezadowolony. – Będziemy bardzo ostrożni – obiecał Conor. Mulop wyciągnął talizman w ich kierunku. „Kto z nas powinien go wziąć?” – zastanawiał się Conor. Zerknął na przyjaciół. Komu można zaufać? Chciał odpowiedzieć, że wszystkim, ale bał się, że to nie była prawda. Chciał pozwolić, żeby wzięła go Abeke, i w ten sposób dać jej do zrozumienia, że ma do niej zaufanie. Obawiał się jednak, że Meilin zaprotestuje w obecności Mulopa, a wtedy on zmieni zdanie. „Czy zaufają mi po tym, co stało się z Żelaznym Dzikiem?”. Rollan pochwycił jego spojrzenie i skinął głową, zupełnie jakby odgadł jego myśli. Abeke wpatrywała się w talizman, a Meilin wzruszyła ramionami, więc to Conor zdjął talizman z wyciągniętego ramienia Mu-lopa. – Dziękujemy – powiedział. – Talizman naprawdę jest nam potrzebny. – Wiem, wiem i wiem – odparł głowonóg. – To bardzo użyteczny talizman. Umożliwia oddychanie pod wodą i przyjmowanie galaretowatej postaci, aby móc przecisnąć się przez wąskie przejścia, zupełnie jak ja to robię. Czy jestem z niego dumny? O, raczej tak. Zanim jednak odejdziecie z talizmanem, mam jedną prośbę.

Nieprawdaż? Prawdaż. Czego sobie życzę? Pokazu męstwa. Mniej będę się martwił, jeżeli zobaczę, na co was stać, przyjaciele Poległych. Mulop przesunął się w bok i wskazał fragment ściany, gdzie światło docierające spod wody było najjaśniejsze. – W tym miejscu znajduje się otwór, który prowadzi do morza. Mniej więcej tak duży. – Utworzył trzema ramionami trójkątny kształt wielkości małego arbuza. – Chciałbym, aby jedno z was użyło mojego talizmanu i przepłynęło tym otworem do morza. Pokażcie, że jesteście gotowi na tę próbę, aby mnie uspokoić. – Ja to zrobię – powiedział Conor. Nie był szczególnie zadowolony z perspektywy powrotu do wody, ale była to niewielka cena za talizman Mulopa. – Jesteś pewien? – zapytała Abeke. – Dasz radę popłynąć tak daleko? Conor pokiwał głową. – Nie jestem może świetnym pływakiem, ale umiem pływać. Podobnie jak większość pasterzy, Conor sam nauczył się pływać w stawach i rzekach otaczających Trunswick, skąd po deszczach przychodziło mu niekiedy wyciągać zabłąkane owce. Zdawał sobie jednak sprawę, że pluskanie się z braćmi w płytkim strumieniu znacznie różniło się od pływania w otwartym oceanie. „Nie myśl o rekinach. Tylko nie myśl o rekinach”. Założył na szyję Koralową Ośmiornicę i wziął głęboki oddech. – Przyjaciel Briggana. – Mulop skinął swoją bulwiastą głową i znowu wyciągnął ramię, żeby wilk mógł je obwąchać. – Żegnaj, Zwiadowco. Mam nadzieję, że tym razem przeznaczenie będzie dla ciebie łaskawsze. Briggan zawył, a kiedy umilkło echo jego głosu, trącił rękę Conora i zniknął, przechodząc w stan uśpienia. – Pójdziemy po raję i wrócimy, żeby cię odebrać – powiedziała Meilin i wyciągnęła rękę do Jhi. Mulop zatrzymał pandę, kładąc ramię na jej łapie. – Stara przyjaciółko, jest jeszcze coś, o czym wiem. Przykro mi. Jhi pokręciła głową, a w jej srebrnych oczach pojawił się smutek. – Co masz na myśli? – chciała wiedzieć Meilin. – O co chodzi?

– O rzecz straszną – odparł Mulop, wwiercając w dziewczynę spojrzenie zielonych oczu. – Przyjdzie ci jeszcze żałować, że nie byłaś bardziej uprzejma, mała wojowniczko. Meilin zmarszczyła czoło, jakby chciała się sprzeciwić, ale wiedziała, że nie powinna. Mulop zanurzył się w wodzie aż po oczy. – Lepiej już idźcie, i to szybko – ponaglił. – Czasu jest niedużo, okręty są długie, wrogów jest wielu, a wasze brzemię jest ciężkie, mali ludzie. – Raz jeszcze dziękujemy – powiedziała Abeke. Uraza również przeszła w stan uśpienia, więc dziewczyna się odwróciła, żeby wyjść tunelem. – Powodzenia, Conor! – Rollan pomachał koledze na pożegnanie. Conor usiadł na krawędzi skały i opuścił nogi do lśniącej, błękitnej wody. Była ciepła, ale przenikały ją zimne prądy. Głęboko w dole widział kłębiące się ramiona Mulopa. Jaskinia wydawała się nie mieć dna, więc odniósł wrażenie, że jeśli wejdzie do wody, będzie spadał niżej i niżej i dryfował całymi stuleciami. Dotknął Koralowej Ośmiornicy, głęboko zaczerpnął powietrza i skoczył. Chłodna, bulgocząca woda zamknęła się nad jego głową. Jego ciało zareagowało instynktownie, nakazując mu za wszelką cenę wydostać się na powierzchnię i na powietrze. „Zaufaj talizmanowi” – powiedział głos w jego głowie, który był jednocześnie głosem Mulopa, Tarika i jego własnym. Zmusił się do wzięcia oddechu, choć jego płuca krzyczały w panice: „Nie, to woda, udusisz się i umrzesz!”. Pierwszy oddech. Drugi oddech. Oddychanie pod wodą niczym się nie różniło od oddychania na powierzchni, choć jakaś część świadomości Conora nadal buntowała się, gdy czuł wodę wypełniającą jego nos, usta i płuca. Trzy oddechy, potem cztery i oddychanie stało się łatwiejsze. Jego umysł przyzwyczaił się do niezwykłych warunków, więc Conor poczuł się… normalnie. No dobrze, być może nie całkiem normalnie. Nadal znajdował się pod wodą, ale tym razem miał talizman – Koralową Ośmiornicę, więc

nie musiał się obawiać, że utonie. Gdyby zechciał, mógłby tak przepłynąć cały ocean (pod warunkiem że nie natknąłby się na żadne „nie myśl o rekinach”) i nigdy nie musiałby martwić się o to, że woda pociągnie go na dno. „Ciekawe, czy mógłbym spać pod wodą” – pomyślał, czując lekki zawrót głowy. Dziadek opowiadał mu historie o wodnych duchach żyjących w jeziorach i rzekach. – „Teraz mogę być jednym z nich!”. Tuż obok niego płynął ogromny Mulop. Jednym ramieniem wskazywał otwór, skąd docierał promień błękitnego światła. Conor z całych sił młócił wodę ramionami i nogami, żałując, że nie jest lepszym pływakiem. Gdy patrzył na naturalne, pełne gracji ruchy Mulopa, czuł się wyjątkowo niezdarny. Wreszcie dotarł do otworu i oburącz chwycił jego krawędź. Skalna ściana była szorstka i obcierała mu palce, a przejście okazało się jeszcze mniejsze, niż się spodziewał. Perspektywa, że zaklinuje się w tak małym otworze, była przerażająca. Normalnie nigdy nie zdołałby przecisnąć przez niego ramion. Jednak miał nadzieję, że z pomocą Koralowej Ośmiornicy mu się to uda. A co, jeśli talizman nie zadziała tak, jak powinien? Co będzie, jeśli utknie w połowie drogi jak owca schwytana do strzyżenia? Wziął głęboki oddech. Słona woda zapiekła go w nos. Poczuł mokry ciężar w piersi. Gdyby tylko talizman dawał grację ośmiornicy, a nie tylko jej… miękkość. „Nie będę narzekał, jeśli tylko stanę się miękki jak Mulop” – pomyślał Conor. Musiał przestać się martwić i po prostu przecisnąć się przez otwór. Raz jeszcze zaczerpnął tchu i wsunął ręce w dziurę, jakby zanurzał się w rozmigotaną od słońca powierzchnię oceanu. Jego głowa i ramiona utknęły na jedną, mrożącą krew w żyłach chwilę, a potem jego kości jakby zmiękły i zlały się w jedno. Przecisnął się przez otwór jak worek fasoli… albo jak ośmiornica. Gdy uwolnił się po drugiej stronie, poczuł, że jego ciało znów twardnieje i przybiera zwykłą postać. Dryfował teraz w błękitnym bezmiarze, a wysoko nad jego głową stało oślepiające słońce. Obok niego przepłynęła mała, srebrna ryba. Zaraz zawróciła i przyjrzała mu

się z ciekawością, żeby zamigotać łuską i odpłynąć. Kilka metrów dalej leniwie płynął ogromny żółw morski, nie poświęcając intruzowi choćby jednego spojrzenia. „Udało mi się! Mamy talizman Mulopa!”. Mocno pracując nogami, Conor popłynął ku powierzchni. Przepełniało go poczucie triumfu. W końcu choć raz Wielka Bestia była po ich stronie i wszystko potoczyło się pomyślnie. Być może to był znak, że wreszcie szczęście zaczęło im sprzyjać. Być może byli już blisko celu, czyli powstrzymania Pożeracza. I być może mieli jeszcze szansę tego dokonać, zanim Kovo ucieknie z więzienia. Conor przebił powierzchnię wody i zamiast mokrej soli wciągnął do płuc powietrze. Nad jego głową wznosił się klif, a wysoko na niebie krążyły mewy i jastrzębie. Fale pchały go na skały u podnóża klifu, więc z całych sił kopał wodę i wiosłował ramionami, żeby nie dać się porwać. Obrócił się w miejscu, szukając wzrokiem Królewskiej Rai. Wtedy zobaczył okręty. Była ich co najmniej setka – zapełniały horyzont aż po krańce. O ile Conor mógł się zorientować, cała wyspa została otoczona. Żadna gigantyczna płaszczka nie mogła się przedostać przez tę blokadę, zwłaszcza z czworgiem pasażerów na grzbiecie. Znaleźli się w pułapce. W jakiś sposób Zdobywcy znowu ich odszukali. „Muszę wrócić i ostrzec pozostałych”. Zanim jednak Conor zdołał się poruszyć, wrócić do jaskini lub choćby wznieść ostrzegawczy okrzyk, poczuł, że wokół jego kostki owija się coś gumowatego i śliskiego. Miał ledwie chwilę, żeby spojrzeć w dół i dostrzec długie, sięgające ku niemu ramiona Mulopa. Potem ośmiornica pociągnęła go w dół, w mroczną, bulgoczącą otchłań morza.

15 Bitwa

Patrząc

w wodę ze skalnej półki, Abeke widziała, jak Mulop i Conor znikają w głębinie. W przejrzystej, błękitnej wodzie rosła chmura atramentu. Dziewczyna miała nadzieję, że Conor sobie poradzi. Zastanawiała się, czy nie powinna była sama zgłosić się na ochotnika. Teraz przeskakiwała z kamienia na kamień, a Granitowy Baran obijał się o jej pierś. Dzięki niemu mogła skakać tak pewnie i daleko, że miała wrażenie, jakby latała. Bardzo szybko dotarła do wylotu tunelu. Podciągnęła się na kamienny płaskowyż i przez chwilę leżała bez ruchu, rozkoszując się promieniami słońca na twarzy. – Grrak! Gdy otworzyła oczy, zobaczyła Essix siedzącą obok. Sokolica wpatrywała się w nią wyczekująco, mrugając jednym okiem. – Przepraszam – powiedziała odruchowo Abeke i usiadła. Zdjęła Granitowego Barana przez głowę i oddała go Essix, która zaraz wleciała do tunelu, żeby zanieść talizman Rollanowi. Abeke wstała, przeciągnęła się i… zamarła. – Rollan! – zawołała. – Meilin! Chodźcie tutaj, szybko! – Pracujemy nad tym! – zawołał Rollan. – Co się dzieje?! – Z dołu dobiegł też krzyk Meilin. – Jesteśmy otoczeni przez Zdobywców! – Głos Abeke drżał. Obróciła się w miejscu, przepatrując horyzont. Okręty otaczały wyspę ze wszystkich stron, na ich pokładach roiło się od ludzi i zwierząt.

„Ale jak?! Jak?! Jak?! – krzyczał jej umysł. – Jakim cudem udało im się znowu nas znaleźć?!”. Z wejścia do tunelu wytoczyła się kaskada kamieni, a potem wysunęła się ręka Rollana. Abeke pomogła mu wyjść i stanąć na płaskowyżu. – Widzisz? – Wskazała statki. Rollan zgiął się wpół, z trudem łapiąc oddech, i oddał talizman Essix. Po kilku chwilach z tunelu wyszła też Meilin. Wstała o własnych siłach, ignorując rękę Abeke wyciągniętą do pomocy, i natychmiast zaczęła przyglądać się okrętom, przysłoniwszy dłonią oczy. – Jak nas znaleźli? – odezwał się Rollan. – W jaki sposób zawsze udaje im się nas znaleźć? – Znamy już odpowiedź na to pytanie – odparła Meilin z ponurym wyrazem twarzy, nie patrząc na Abeke. – Zgoda, moja matka powiedziała nam o szpiegu – przynał Rollan. – Ale jak znaleźli nas tak szybko? Nikt z nas nie mógł wysłać wiadomości, bo przecież przez cały czas byliśmy razem, najpierw podróżując na rai, a potem w grocie Mulopa. Poza tym nikt z nas nie miał pojęcia, dokąd płyniemy! – To po prostu niemożliwe – przyznała Abeke. – Musi istnieć jakieś inne wytłumaczenie. Ktoś musiał nas śledzić albo… – Gdybyśmy byli śledzeni, Essix by mnie ostrzegła – przypomniał Rollan. – To bez sensu. – Teraz nic już nie poradzimy – odparła Meilin. – Musimy się stąd wydostać. – I znaleźć Conora – dodała Abeke. „Musi być przerażony. Sam w morzu, pośród okrętów Zdobywców…”. – Oczywiście – powiedziała Meilin i ruszyła kamienistym zboczem w dół, do plaży. Abeke i Rollan podążyli za nią najszybciej, jak mogli, ślizgając się na luźnych kamieniach. Tu i ówdzie w połaciach ziemi rosły suche krzewy, których Abeke chwytała się za każdym razem, gdy traciła równowagę na nierównej powierzchni. Światło słońca stało się nagle

nieznośnie gorące, zupełnie jakby paliły ją setki spojrzeń Zdobywców. Meilin zatrzymała się nagle kilka metrów od plaży. – Oho – mruknęła. Do piaszczystego brzegu przybijały właśnie trzy łodzie. Na oczach trójki przyjaciół Zdobywcy zaczęli wskakiwać do wody i wciągać łodzie na plażę, całkowicie odcinając im drogę ucieczki. Co gorsza, choć ze zbocza widzieli całą zatokę, to nigdzie nie zauważyli płaszczki. – Może nas zostawiła? – syknęła Meilin, wpatrując się w wodę. – Najpewniej spłoszyły ją statki – rzuciła Abeke. – A może po prostu nie zna pojęć dobra i zła, może uznała, że jest tu mnóstwo łodzi, więc któraś zabierze nas z wyspy. – I miała rację – powiedziała z przekąsem Meilin. – Zabierze nas z wyspy prosto do Stetriolu, w łapy Pożeracza. Ależ mamy szczęście. Pośród Zdobywców na plaży Abeke zauważyła blond czuprynę i nie zdołała powstrzymać westchnienia. „Shane! Shane tu jest!”. Tuż obok niego dostrzegła Zerifa, który niemal w tej samej chwili podniósł wzrok i popatrzył prosto na nią. Ich spojrzenia spotkały się na jedną, mrożącą krew w żyłach chwilę. Zaraz potem mężczyzna zawołał coś do otaczających go Zdobywców, a wtedy wszyscy zwrócili głowy w stronę dzieci na kamienistym zboczu. – Niedobrze – powiedział Rollan. Zdobywcy wznieśli triumfalny okrzyk. Kilku z nich ruszyło biegiem wprost na trójkę przyjaciół. – Na górę, na górę, prędko! – zawołała Meilin, chwytając kostur i przywołując Jhi. – Na szczycie będziemy mieli przynajmniej przewagę wysokości. Abeke, weź Granitowego Barana! Abeke złapała w powietrzu rzucony talizman. – Wejdź tak wysoko, jak tylko dasz radę, i strzelaj – rozkazała Meilin. – Biegnij! Szybko! Abeke nie próbowała się z nią spierać. Założyła rzemyk talizmanu na szyję i przywołała Urazę, a potem skokami zaczęła piąć się po zboczu. W biegu przygotowała łuk, więc kiedy tylko znalazła się na płaskim terenie, wycelowała z półobrotu i posłała strzałę w tłum

Zdobywców. Natychmiast zauważyła, że wróg przygotował się do ataku, bo przysłał na wyspę właściwych ludzi i zwierzoduchy. Większość zwierząt wdzierających się na zbocze stanowiły małpy, którym wspinaczka nie nastręczała poważniejszych trudności. Długorękie gibony nacierały w ślad za makakami o olbrzymich zębach. Dwa pawiany darły się wniebogłosy, a kolejne trzy małpy o dziwnych, ciemnych pyskach pięły się nieustępliwie po najbardziej stromej części klifu. Wszystkie małpy były nienaturalnie duże i wściekłe. Abeke wycelowała w małpę o płonących furią oczach, która skradała się w stronę Rollana. Strzała zrzuciła zwierzę z klifu, wyrywając mu z gardzieli okropny wrzask. Kolejna strzała przebiła jakiegoś pawiana, a trzecia o włos chybiła szympansa szczerzącego zęby. Niedaleko w dole Uraza zmagała się z olbrzymim stworzeniem, które mogło być psem dingo. Lamparcica zaciskała szczęki na jego karku, podczas gdy on rzucał się wściekle i drapał pazurami. Jhi wycofała się w górę zbocza, ale Meilin wyraźnie wykorzystywała w walce wyostrzone zmysły swojego zwierzoducha. Wyglądała jak rozmyta plama ruchu, gdy wywijając kosturem, trzymała przeciwników na dystans, żeby za moment zasypać ich gradem ciosów i błyskawicznych kopnięć. Jej szybkość była wręcz nadnaturalna. Abeke zauważyła czarną, kudłatą postać wspinającą się po skałach w stronę Jhi. Zwierzę przypominało niedźwiedzia, tylko miało plamę jasnożółtego futra na klatce piersiowej. Był to biruang, mały niedźwiedź, o ile dobrze zapamiętała to z książek o zwierzętach, które Tarik pokazywał jej na statku. Zawarczał na Jhi, wystawiając długie, paskudne pazury. Nie było szansy, żeby Meilin zdążyła przybiec i ochronić Jhi. Dlatego Abeke posłała strzałę prosto w charakterystyczną plamę jasnego futra. Biruang zaryczał wściekle i zsunął się po kamieniach. Abeke poczuła odrobinę satysfakcji, ale jej radość trwała krótko. Zdobywców było tak wielu, na dodatek każdemu z nich towarzyszyło zwierzę zniewolone Żółcią. Jak mieli we trójkę pokonać ich

wszystkich i uciec, zwłaszcza bez pomocy Królewskiej Rai? A co z Conorem, który nadal dryfował gdzieś w morzu, czekając, aż przyjdą mu z pomocą? Czy sam sobie poradzi, czy Zdobywcy schwytają i jego? A co, jeśli mieli więcej śmiertelnie groźnych, monstrualnych rekinów? „Może powinniśmy się poddać – pomyślała z rezygnacją Abeke. – Gdybym mogła porozmawiać z Shane’em, być może nawet puściłby nas wolno. A przynajmniej ocaliłby Conora i nie pozwolił, żeby naszym zwierzoduchom stała się krzywda” – łudziła się, ale w tłumie i chaosie panującym na plaży straciła Shane’a z oczu. Tylko że wtedy trzy kolejne talizmany znalazłyby się w rękach Pożeracza. Czy to wystarczy, żeby uwolnić Kovo? I czy to będzie koniec Erdas? Ryk zwierzęcej furii przyciągnął jej uwagę z powrotem do walki. Wypuściła jedna za drugą trzy kolejne strzały – w tygrysa, hienę i jakąś gigantyczną małpę. Ostatnia chybiła, ale dwie były celne. Dotknęła kołczana i zorientowała się, że zaraz skończą jej się strzały. „Nie mogę zmarnować już ani jednej”. Przymrużyła oczy, przepatrując hordę Zdobywców. I odnalazła wzrokiem Zerifa. Zerifa, który ją okłamał i próbował przeciągnąć na stronę zła. Który był przywódcą Zdobywców, a przynajmniej jednym z przywódców. Gdyby udało jej się go wyeliminować, reszta napastników może by się wycofała albo poddała, a przynajmniej w powstałym zamieszaniu Abeke i jej przyjaciele mieliby szanse uciec. Napięła łuk, starając się ignorować przyśpieszone bicie serca. Zerif stał na kamiennym występie, okrzykami wydając rozkazy nadciągającym wojownikom. Grot strzały Abeke wycelowała prosto w serce Zerifa. Mierzenie z zimną krwią do kogoś, kogo znała, z kim rozmawiała, było czymś zupełnie innym niż strzelanie do gibonów i tygrysów. Czy gdy zabije Zerifa, nie stanie się równie zła jak Zdobywcy? Zadrżała, a potem napięła mięśnie ramion, starając się znieruchomieć niczym kamień. „Muszę to zrobić. To jedyny sposób, żeby ich powstrzymać,

nawet jeśli jest najgorszym ze sposobów. Przynajmniej Meilin wreszcie zrozumie, że naprawdę należę do Zielonych Płaszczy”. Wzięła kolejny głęboki oddech i opanowała drżenie ramion. Silna jak lwica, nieustraszona niczym lampart, mężna jak wojownik i zimna jak lodowiec, oddała najtrudniejszy strzał w swoim życiu, bo razem ze strzałą straciła część swojej duszy. Grot ugodził Zerifa prosto w pierś, dokładnie tam gdzie było jego złe serce. I odbił się. Abeke sapnęła z wrażenia. „To niemożliwe!”. Wiedziała, że strzał był bezbłędny, a grot powinien był zabić Zerifa na miejscu. Mężczyzna odwrócił się powoli, rozcierając klatkę piersiową, jakby ukąsił go komar. Zerknął na strzałę leżącą na ziemi i na jego twarzy wykwitł uśmiech pełen satysfakcji. Spojrzał prosto w oczy Abeke. A ona, oniemiała, mogła jedynie patrzeć, jak mężczyzna sięgnął za koszulę i wyciągnął coś, co zalśniło w słońcu mętnym blaskiem. Żelazny Dzik. „A więc tak działa ten talizman – pomyślała zrozpaczona Abeke. – Nadaje skórze twardość sierści dzika, czyniąc z niej niewidoczną zbroję. Moje strzały nigdy jej nie przebiją. Zerif jest niezniszczalny, póki nosi ten talizman”. Mężczyzna schował Żelaznego Dzika pod koszulę, nadal szczerząc zęby w drwiącym uśmiechu. Abeke miała chęć coś zniszczyć. Najchętniej twarz Zerifa. Zamiast tego wydobyła z kołczana garść strzał i posłała je w stronę trzech najbliższych zwierzoduchów, powalając je kolejno w błyskawicznym tempie. Pierwsza linia ataku załamała się na moment, co Rollan wykorzystał, żeby wspiąć się wyżej, w pobliże Abeke. – Wiem, jak możemy się stąd wydostać! – krzyknął. – Uważaj! – ostrzegła go Abeke. Rollan zatoczył się w bok, jakby uderzyła go fala powietrza. Poleciał prosto na skalną ścianę. Abeke dostrzegła niemal niewidoczny ruch powietrza wokół niego i zrozumiała, że ktoś użył

przeciw chłopcu mocy Kryształowego Niedźwiedzia. Wpatrzyła się w tłum atakujących i zauważyła w nim potężnie zbudowaną kobietę z talizmanem, tę samą, której waran zaatakował ich na Wyspie Słońca. Na twarzy kobiety widniał wyraz czystej nienawiści. Stała na skalnej półce niedaleko Rollana, a Kryształowy Niedźwiedź połyskiwał na jej szyi. Machnęła ręką i Rollan został niemal zrzucony z klifu. W ostatniej chwili udało mu się złapać ręką jakiegoś suchego krzaka. Zanim kobieta zdążyła ponownie uderzyć, rzucony przez Meilin nóż przebił jej dłoń. Napastniczka wrzasnęła z bólu i wściekłości. W ułamek chwili później spadła na nią Essix, godząc w jej twarz szponami i dziobem. Kobieta uciekła w dół po klifie, osłaniając głowę ramionami. – Szybko, Rollan! – zawołała Abeke. Zeskoczyła do niego lekko jak wiatr i wciągnęła go na stały grunt. Meilin była tuż za nimi, więc we troje wspięli się na skalną ścianę. – Wiem, co zrobić – powtórzył Rollan, wycierając pot z czoła. – W każdym razie mam nadzieję, że się nam uda. Abeke, masz Łupkowego Słonia? Abeke nie mogła uwierzyć, że zapomniała o czymś tak ważnym. Kalani oddała jej talizman, zanim odpłynęła na grzbiecie delfina. Dziewczyna przetrząsnęła kieszenie, starając się nie widzieć surowego spojrzenia Meilin, i podała talizman Rollanowi. – Dzięki niech będą wszystkim Wielkim Bestiom – powiedział z ogromną ulgą Rollan. – Poza dwójką złych bestii, rzecz jasna. Essix! – Możemy stąd odlecieć! – zrozumiała Abeke. – Genialny pomysł! – Dlaczego nie pomyślałeś o tym wcześniej? – spytała niezadowolona Meilin i wyciągnęła ramię. – Chodź szybko, Jhi. Panda podeszła do niej, posłała jej dziwne, zrozpaczone spojrzenie, a następnie zniknęła, stając się tatuażem. Abeke popatrzyła z niepokojem w dół zbocza. Zobaczyła, że Uraza przyciska pazurami do ziemi gigantyczną sowę. Lamparcica wyczuła jej spojrzenie, machnięciem łapy odrzuciła od siebie sowę i pomknęła do nich. – Odlatujemy stąd – powiedziała Abeke, wyciągając rękę. – Myślę,

że spodobałoby ci się to jeszcze mniej niż podróż morska. Uraza warknięciem wyraziła zgodę i strzepnęła ogonem. Skierowała spojrzenie fioletowych oczu na Zdobywców pnących się w górę i najwyraźniej uznała, że byli zbyt daleko, żeby uniemożliwić ucieczkę. Po chwili zniknęła, przechodząc w stan uśpienia. Essix obniżała już lot, a Rollan wspiął się wyżej, ściskając Łupkowego Słonia. – Uda się nam – powiedziała Abeke do Meilin, prawie mdlejąc z ulgi. – Essix pozwoli nam znaleźć Conora, a potem wszyscy odlecimy stąd razem z talizmanami. Meilin patrzyła do tyłu, na Zdobywców. Nie odpowiedziała, a kiedy odwróciła się do Abeke, jej twarz wydawała się dziwnie pusta. A jej oczy były żółte. – Obawiam się, że nigdzie nie odlecimy – stwierdziła Meilin. – Mamy spotkanie z Gadzim Królem.

16 Zdrada

W jednej chwili Meilin cała była pochłonięta walką. Czas zwolnił,

a ona przeskakiwała pomiędzy momentami, zadając ciosy kosturem, parując uderzenia z różnych stron i kopnięciem posyłając szympansa wprost na jego ludzkiego partnera. W pełni kontrolowała sytuację. Miała wrażenie, że wręcz mogłaby skłonić wiatr, żeby był posłuszny jej woli. Gdyby tylko zechciała, w pojedynkę pokonałaby każdego wroga na wyspie. W kolejnej chwili wspinała się w górę w ślad za Abeke i Rollanem. Coś zamgliło jej spojrzenie. Zawahała się i zamrugała. Jej ręka zaczęła się poruszać bez udziału woli. Wstrząśnięta Meilin usiłowała się zatrzymać, ale stopy odmówiły jej posłuszeństwa – zrobiły kolejny krok i kolejny, coraz bardziej zbliżając ją do przyjaciół. „Co się dzieje?”. Meilin mogła jedynie patrzeć wokół z przerażeniem. Chciała krzyczeć, ale nawet głos nie należał już do niej. Miała wrażenie, że jej krew zamieniła się w coś obcego i zimnego, co pełzało w jej żyłach. Była uwięziona we własnym ciele, zupełnie bezradna. Nie mogła powstrzymać własnych stóp robiących kolejne kroki w stronę Abeke. Usłyszała słowa koleżanki, dobiegające jakby z wielkiej oddali: – …wszyscy odlecimy stąd razem z talizmanami. „Nie tak szszszybko” – powiedział obcy głos w głowie Meilin. „Ktoś jest w mojej głowie!”. Chciała wykrzyczeć ostrzeżenie do towarzyszy, ale z jej ust padły zupełnie inne słowa:

– Mamy spotkanie z Gadzim Królem. „Co to może oznaczać? Co się dzieje? Rollan! Rollan, uważaj! Zatrzymaj mnie!”. Ale Rollan skupił całą uwagę na Essix, która nie mogła wylądować tam, gdzie stali – po zmianie postaci miałaby za mało miejsca. Wchodził więc wyżej, na równy teren, skąd wszyscy mogliby wejść na grzbiet sokolicy i uciec. „Nikt stąd nie ucieknie”. Zdradziecka, nieposłuszna woli ręka Meilin złapała ramię Abeke i ścisnęła palcami tatuaż Urazy. – Pójdziesz ze mną. – Meilin usłyszała warkot sączący się z własnego gardła. – Jeśli przywołasz Urazę, zginie, zanim zdążysz zaczerpnąć tchu. – Meilin, co ty robisz?! – krzyknęła Abeke. Próbowała się szamotać, ale uchwyt był zbyt mocny. – Rollan! – zawołała. Wtedy Rollan nareszcie się odwrócił. Meilin natychmiast zrozumiała, że już zawsze w koszmarach dręczyć ją będzie wyraz jego twarzy. Wyraźnie widziała, w którym momencie zdał sobie sprawę, że to ona ich zdradziła. „To nie ja! – próbowała krzyczeć. – Nigdy bym was nie zdradziła!”. Ale jej ciało wlokło Abeke w dół zbocza, ku czekającym tam Zdobywcom. Abeke była wyższa, jednak Meilin znała chwyty, z których niemal nikt nie zdołałby się wyrwać. – Meilin! – krzyczał Rollan. – Zatrzymaj się! Co ty…?! Zrozumiał wszystko w tej samej chwili co ona. „Żółć. Podczas ceremonii ktoś podał mi Żółć zamiast Nektaru. Gerathon ma nade mną władzę”. Gorzej: kobra kontrolowała ją od samego początku, patrzyła jej oczami i wiedziała wszystko, co wiedziała Meilin. „To ja. To ja jestem szpiegiem…”. Meilin poczuła się tak, jakby coś w niej pękło i runęło jak mury Jano Rion. Przed oczami stanęło jej straszne wspomnienie śmierci ojca

i ostatnich słów, które wypowiedział, wykrwawiając się pod świątynią Dinesha: „Powinienem był ci powiedzieć… Zdrada… Żółć…”. Czy ojciec wiedział? Przypomniała sobie, jak bardzo był pewien w dniu Ceremonii Nektaru, z jakim przekonaniem mówił, że uda jej się przywołać zwierzoducha. I do głowy przyszła jej nieznośna myśl, tak bolesna, jakby krokodyl Pożeracza wyrwał jej serce z piersi. „Czy to ojciec mi to zrobił?”. Rollan zbiegał ku koleżankom, ślizgając się na zboczu i rozrzucając wokół kamyki. – Nie zbliżaj się! – wrzasnęła Meilin, która już nie była sobą. Zasłoniła się Abeke i przycisnęła klingę noża do jej szyi. „Nie, nie, nie” – szlochała bezgłośnie. Rollan zamarł o kilka kroków od niej, ale wystarczająco blisko, żeby widzieć jej oczy. – Meilin – odezwał się. Ból naznaczył jego twarz bruzdami. Meilin wiedziała, że musiał myśleć o matce i o tym, jak całkiem niedawno patrzyły na niego tak samo złe, żółte oczy. – Meilin, posłuchaj mnie. Wiem, że nadal tam jesteś. Walcz z tym! Jesteś najsilniejszą osobą, jaką… być może najsilniejszą osobą na świecie! Możesz to pokonać! Meilin nie wierzyła, że może jej się udać. Jaką mogła mieć szansę w obliczu magii Wielkiej Bestii? Mimo wszystko spróbowała. Pazurami woli trzymała się kurczowo własnego umysłu, próbując odzyskać kontrolę nad ciałem. Nogi zachwiały się pod nią, a chwyt na ramieniu Abeke zelżał. Abeke wykręciła się z uścisku Meilin i wyrwała rękę. Zdążyła zrobić trzy kroki w górę zbocza, w stronę Rollana. A wtedy kostur Meilin trafił ją w głowę z trzaskiem mrożącym krew w żyłach. Abeke upadła na ziemię jak lalka. Meilin patrzyła na nią z przerażeniem. „Mam nadzieję, że jest tylko nieprzytomna”. – Abeke! – Głos Meilin na chwilę wziął górę, ale niemal natychmiast zdławił go drugi głos. – Nikt nie pokona mojej woli! –

warknęła na Rollana, stając nad powaloną Abeke. – A już na pewno nie twoja droga Meilin, która była moją marionetką od chwili, gdy po raz pierwszy przywołała Jhi. „Lunatykowanie – uświadomiła sobie Meilin. – Za każdym razem, gdy traciłam świadomość, Gerathon przejmowała nade mną kontrolę”. Co oznaczało, że kobra mogła przejmować kontrolę nad nią bez jej wiedzy. Oznaczało również, że teraz chciała, żeby Meilin była świadoma swej zdrady. Chciała, żeby cierpiała, zdradzając przyjaciół, i zdawała sobie sprawę ze wszystkiego, co się wydarzy. Meilin poczuła, jak jej usta wykrzywiają się w okrutnym uśmiechu. Kiedy Gerathon znowu się odezwała, w głosie Meilin brzmiał nienaturalny syk. – Nigdy nie zasstanawiałeśśś sssię nad tym, z jaką łatwośśścią ona kontroluje pandę? Ich więź powssstała dzięki Żółci. Jhi nie ma wyboru, musssi wykonać każde jej polecenie. Meilin, uwięziona we własnym umyśle, chciała zwinąć się w kłębek i umrzeć. Przypomniała sobie, jak rozkazywała Jhi i jak bardzo panda zawsze starała się spełniać jej rozkazy. Teraz jasno rozumiała, że posłuszeństwo Jhi było przerażająco, boleśnie nienaturalne. Meilin uważała się za urodzoną przywódczynię, więc posłuszeństwo pandy było dla niej czymś oczywistym. W dodatku kpiła z przyjaciół mających trudności ze swoimi zwierzoduchami. Przyjmowała to za kolejny dowód swej naturalnej wyższości, podobnie jak w przypadku umiejętności walki. Wszystko to okazało się kłamstwem. Jej więź z Jhi była wymuszona, a Meilin kontrolowała pandę w taki sam sposób, w jaki Gerathon kontrolowała ją. Zebrało jej się na wymioty, ale nie mogła się poruszyć. „Moja biedna Jhi… Tak mi przykro. Czy zawsze czułaś się ze mną tak jak ja teraz? Jak w więzieniu? W niewoli? Nienawidzisz mnie za to?”. Przypomniała sobie słowa, które Mulop wypowiedział do Jhi. „Musiał wiedzieć. To chyba było jedno z jego ostrzeżeń, które miał nam przekazać”.

Wbrew woli Meilin jej ciało schyliło się po Abeke. Podniosła ją do pozycji siedzącej i wtedy kątem oka zauważyła na jej szyi błysk czegoś szarego. „Talizman – pomyślała Meilin. – NIE! Nie pozwolę im zabrać mnie i Abeke, i Granitowego Barana!”. Skupiła całą wolę, jaka w niej pozostała, i mentalnie rzuciła się w przód, jakby chciała się przedrzeć przez niewidoczny mur. Poczuła okropny, kłujący ból, ale udało jej się odzyskać władzę nad jedną ręką, a niczego więcej nie potrzebowała. Zerwała rzemyk z szyi Abeke i rzuciła talizman w stronę Rollana najmocniej, jak potrafiła. – Uciekaj! – krzyknęła, czując, że zaraz straci panowanie nad własnym głosem. Zszokowany Rollan niezręcznie złapał talizman i cofnął się o krok, nie odrywając wzroku od jej twarzy. – Nie, Meilin – powiedział. – Możemy cię stąd zabrać. Możemy ci pomóc! – Dobrze wiesz, że to nieprawda – odparła. Akurat w tej jedynej sprawie zgadzała się z Gerathon. Nie mogła zostać w pobliżu Rollana, talizmanów ani Zielonych Płaszczy. Było to zbyt niebezpieczne. Kobra mogła w każdej chwili przejąć nad nią władzę i nieustannie szpiegować. Chcąc chronić przyjaciół, Meilin musiała odejść ze Zdobywcami. Dlatego porzuciła resztki oporu i się cofnęła. Gerathon musiała jednak uznać, że chce dostać ich wszystkich. Meilin zorientowała się, że upuszcza Abeke, wyciąga noże i biegiem rusza w stronę Rollana. – Nie zostawię cię! – krzyknął Rollan z determinacją wypisaną na twarzy. Powalił ją na ziemię i wytrącił oba noże z rąk. Potoczyli się po kamienistym gruncie, kopiąc się i szamocząc, ale Meilin była lepiej wytrenowana, szybsza i sprytniejsza w walce. W kilka chwil udało jej się odwrócić sytuację i przycisnąć Rollana do ziemi. Poczuła, jak jej ręka wyciąga z buta kolejny nóż. „Rollan, Rollan, proszę, uciekaj. Uciekaj stąd. Zabierz talizmany i odfruń”.

Rollan wiedział, jak dobrym wojownikiem była Meilin i że w walce z nią nie ma żadnych szans. Meilin z furią rzucała się na ściany więzienia swego umysłu. Na jedną chwilę jej ręce znieruchomiały, a wtedy Rollan zepchnął ją z siebie i się uwolnił. I pobiegł, nie oglądając się za siebie. Meilin czuła, że Gerathon chciała go ścigać. Jednak Rollan zawiesił na szyi Granitowego Barana i oddalił się potężnymi skokami godnymi samego Araxa. Essix czekała na niego na szczycie klifu. Zmiana talizmanów i wejście na grzbiet sokolicy zabrały chłopcu jedną chwilę. Gerathon zasyczała przez zęby Meilin, a potem kopnęła Abeke w żebra. – Przynajmniej mamy je obie – warknęła. Meilin schyliła się i z nienaturalną siłą zarzuciła sobie Abeke na ramię. *** Zdobywcy już na nią czekali. Ktoś odebrał Abeke od Meilin, kiedy tylko zeszła z kamienistej ścieżki. Nogi zaprowadziły ją na nieskazitelny niegdyś piasek plaży, zdeptany teraz tysiącem łap i splamiony krwią. Obok jednej z łodzi stał Zerif ze swoim szakalem. Uśmiechał się triumfalnie. Zbliżającą się Meilin powitał ironicznym ukłonem. – Miło, że w końcu postanowiłaś do nas dołączyć – powiedział. – Byłaś oczywiście bardzo przydatna po drugiej stronie i wszyscy doceniamy twoje wysiłki. Mamy już jednak wystarczająco wiele talizmanów, więc nadeszła pora, żebyś zajęła swoje miejsce po stronie Gadziego Króla. – Musiał dojrzeć coś w twarzy Meilin, bo zawahał się i pogładził brodę, marszcząc czoło. – Mam nadzieję, że przyniosłaś talizman? Koralową Ośmiornicę? Wystarczyłby nawet Granitowy Baran. Bo widzę, że nie udało ci się zdobyć Łupkowego Słonia. Meilin podążyła za jego spojrzeniem. Na niebie olbrzymia sylwetka Essix kierowała się na północ. Rollan był jedynie małą, ciemną plamką na grzbiecie sokolicy. – Nie mam talizmanów – wychrypiała Gerathon głosem Meilin. –

Ale Uraza i Jhi należą teraz do nas, a Tellun nadal się ukrywa. Do odnalezienia pozostał już tylko talizman Cabaro. Nasz plan jest już prawie wykonany. Kovo wkrótce będzie wolny i armie waszego Gadziego Króla zrównają z ziemią ostatnie ogniska oporu. Meilin zauważyła Shane’a, stojącego obok łodzi, do której właśnie wnoszono Abeke. Zdobywcy zakuli kostki i nadgarstki dziewczyny w kajdany. – Ostrożnie, uważajcie na nią – protestował Shane z wyraźnym poczuciem winy. Meilin odruchowo podniosła ręce w oczekiwaniu na kajdany. W jej głowie rozległ się wtedy głośny rechot Gerathon. „Tobie kajdany nie będą potrzebne – syczał głos kobry. – Wypiłaś Żółć i należysz do mnie. Możesz się opierać i walczyć, ale jesteś w mojej mocy”. Meilin zalała fala rozpaczy. Weszła na pokład łodzi wraz z Zerifem. Zdobywcy zaczęli wiosłować w stronę okrętów. Patrzyła, jak wyspa Mulopa maleje w tyle. Gerathon mogła zmusić ją do patrzenia w dowolnym kierunku, mogła nawet uniemożliwić jej zamknięcie oczu, ale nie mogła powstrzymać łez toczących się po jej policzkach. „To ja jestem szpiegiem. Nie Abeke ani nikt inny. To ja… To przeze mnie Zdobywcy wygrywają tę wojnę. To przeze mnie zawsze potrafili nas odnaleźć i z mojej winy ukradli nam talizmany. To przeze mnie zginął mój ojciec. I teraz wiem, że Gerathon mnie kontroluje… To tak, jakby ze mnie nic już nie zostało”.

17 Nieobecni i utraceni

Rollan

na grzbiecie Essix zataczał koła nad flotyllą Zdobywców tak długo, jak pozwalał mu na to rozsądek. Mimo sokolego wzroku nie zauważył w wodzie najmniejszego śladu Conora. „Żeby tylko nic mu się nie stało. Nie możemy stracić również jego”. Przecież nie mógł utonąć, mając Koralową Ośmiornicę… prawda? Czy wyłowili go Zdobywcy z któregoś statku? A może stało się coś jeszcze gorszego? Widział złowrogie, trójkątne płetwy przerośniętych rekinów napojonych Żółcią, które krążyły pomiędzy kadłubami okrętów. Powstrzymał wyobraźnię podsuwającą mu najgorsze scenariusze. Nie chciał zostawić Conora bez pomocy. Nie chciał także opuszczać w potrzebie Meilin i Abeke, ale nie mógł też zbliżyć się do okrętów Zerifa. „Co robić? Tylko ja uciekłem przed Zdobywcami, a z nas wszystkich właśnie ja jestem najbardziej bezużyteczny…”. W końcu jedna ze strzał wrogów przeleciała tak blisko, że był zmuszony zawrócić Essix. Nie chciał ryzykować, że straci również swojego zwierzoducha, a poza tym czuł wagę talizmanów w kieszeni i na szyi oraz związanej z tym odpowiedzialności. Jedyne, co mu pozostało, to zadbać, żeby talizmany były bezpieczne. Z bólem serca nachylił się nad szyją Essix, czując rytmiczne ruchy jej mięśni pod ciepłymi piórami. Zimny, morski wiatr suszył łzy spływające mu po policzkach.

Miał wrażenie, że lecieli bardzo długo, zanim Essix zmieniła ułożenie skrzydeł i zaczęła obniżać lot. Podniósł wzrok i zauważył, że słońce chyliło się już ku zachodowi, wyzłacając morskie fale ciepłym blaskiem. Wieczorne niebo powlekały pomarańczowe i różowe pasma. Był to najpiękniejszy i zarazem najsmutniejszy zachód słońca, jaki Rollan kiedykolwiek widział. Essix sfrunęła w stronę Dumy Telluna. Statek kotwiczył u wybrzeży niewielkiej, bezludnej wyspy. Tarik musiał nakazać zmianę kotwicowiska, żeby uniknąć kontaktu z ludem Kalani i nie narazić nikogo na tapu. Obok kadłuba widać było w wodzie olbrzymie sylwetki wielorybów kamiennogrzbietowych, które same przypominały wyspy. Gdy gigantyczna sokolica zaczęła obniżać lot w stronę pokładu, marynarze wskazywali ją palcami i witali okrzykami. Rollan dostrzegł znajomy, zielony płaszcz Tarika, który też wszedł na pokład. Dowódca osłonił oczy przed słońcem, żeby popatrzeć na Rollana, i pomachał do niego. Chłopiec z zaskoczeniem zdał sobie sprawę, że pod powiekami zaczynają go piec kolejne łzy. Nachylił się nisko nad szyją Essix. Czuł się zbyt pokonany, żeby pomachać do Tarika. Na pokładzie nie było dość miejsca, żeby Essix mogła swobodnie wylądować, dlatego wyrównała lot i zawisła na moment obok masztów, żeby Rollan mógł skoczyć na takielunek. Chłopiec chwycił się mocno lin i zdjął z szyi Łupkowego Słonia, a potem zszedł na pokład, gdzie czekał na niego Tarik. Wyraźna ulga dowódcy zgasła, gdy tylko zobaczył wyraz twarzy Rollana. – Co się stało? – zapytał Tarik z paniką w głosie. Marszcząc czoło, nieświadomym odruchem pogłaskał Lumeo. – Rollanie? Gdzie są pozostali? – Złapał chłopca za ramię, by ochronić go przed upadkiem na pokład. – Gdzie pozostali?! – Utraceni – odparł Rollan. Nogi ugięły się pod nim i osunął się na deski, kryjąc twarz w dłoniach. – To Meilin była szpiegiem, Tariku. Porwała Abeke. Zdobywcy mają je obie. – Podniósł wzrok i spojrzał w twarz wstrząśniętemu dowódcy. – Ona… Kontroluje ją Gerathon. Ktoś podał jej Żółć. – Poczuł, jak ogarnia go gniew. – Żółć, Tariku! –

krzyknął. – Jak mogło do tego dojść?! Musieli jej to podać podczas Ceremonii Nektaru. Kto mógł to zrobić?! I dlaczego nikt z Zielonych Płaszczy jej nie ochronił?! Tarik ukucnął obok Rollana i położył mu dłoń na ramieniu. – Rollanie, jeśli Meilin znajdowała się pod kontrolą Gerathon, z całą pewnością nie mogłeś zrobić nic, żeby uratować ją i Abeke. To nie twoja wina. – Wiem! – krzyknął Rollan, strącając dłoń dowódcy. – To wina Zielonych Płaszczy! To wy pozwoliliście, żeby wypiła Żółć! Tarik przetarł twarz. Nagle wyglądał na znacznie starszego, niż wskazywał na to jego wiek. – Gdzie jest Conor? – spytał. – Miał Koralową Ośmiornicę – wymamrotał Rollan, z rezygnacją spuszczając głowę. – Wypłynął w morze, a potem… nie wiem. Nie mogłem go nigdzie znaleźć. Zdobywcy byli wszędzie, a jego nigdzie nie było… – Wrócimy po niego – obiecał Tarik. – Być może Lenori uda się wyczuć Briggana albo poprosić o wizję… – To nie będzie konieczne – odezwał się za nimi głos przepełniony zmęczeniem. Obaj się odwrócili i zobaczyli przemoczonego Conora, który wspinał się właśnie na reling. – Conor! – wykrzyknął Rollan. Chyba nigdy wcześ-niej nie ucieszył się tak bardzo na czyjś widok. Zerwał się i uściskał przyjaciela, prawie zwalając go przy tym z nóg. – Jak ci się udało wymknąć Zdobywcom? Jak się tu dostałeś? – Dzięki Mulopowi – odparł wyraźnie zakłopotany Conor. – Wypłynął przez otwór za mną, złapał mnie ramionami i powlókł pod okrętami Zdobywców. Nie od razu zrozumiałem, że nie zamierza mnie zjeść ani nic podobnego. Chciał się tylko upewnić, że Koralowa Ośmiornica będzie bezpieczna. – Dotknął talizmanu wiszącego na szyi. – Większość drogi do was pokonaliśmy pod wodą. – Zadrżał. Wokół jego stóp rosła kałuża wody. Tarik zdjął płaszcz i owinął nim ramiona chłopaka. Zawahał się na moment, mocno go uścisnął i poszedł po suche ubrania i ręczniki.

– Cieszę się, że wy też jesteście bezpieczni – powiedział Conor do Rollana. – Bardzo się o was martwiłem, ale Mulop nie chciał zawrócić. „Nie będę ryzykował, że Koralowa Ośmiornica wpadnie w niepowołane macki”, stwierdził. Myślę, że wiedział o czekających statkach Zdobywców i celowo wyznaczył nam tę próbę, żeby popłynąć w ślad za mną i upewnić się, że przynajmniej jedno z nas będzie bezpieczne z jego talizmanem. Żałuję, że padło właśnie na mnie i że nie mogłem zostać, żeby wam pomóc. Użyłeś Łupkowego Słonia, żeby powiększyć Essix? Tak właśnie myśla… Rollan? O co chodzi? Coś się stało? Rollan pokiwał głową, wziął głęboki oddech i opo-wiedział Conorowi wszystko: przebieg bitwy i prawdę o Meilin. Conor patrzył na niego z niedowierzaniem w rozszerzonych, zielonych oczach. Po chwili wyciągnął przed siebie rękę i przywołał Briggana. Przysiadł obok wilka, objął go ramionami za szyję i wtulił twarz w jego futro. Briggan polizał chłopaka po ręce i zaskomlił cicho. – Biedna Meilin – szepnął Conor. – To nie powinno było się wydarzyć – powiedział gniewnie Rollan. – Żółć jest… zła, nienaturalna, okropna. Nikt nie powinien móc w taki sposób kontrolować ludzi. Ktoś musiał podać ją Meilin podstępem, czyli potraktowano ją jeszcze gorzej niż… – Niż twoją mamę – dokończył za niego Conor. Rollan bardzo się starał nie myśleć o matce. Nie chciał wspominać tych samych żółtych oczu, które widział w twarzy Aidany i Meilin, i złowrogiej obecności w ich głowach, która nakłaniała bliskie mu osoby, żeby go zabiły. I tego, jak Aidana i Meilin w tak samo rozpaczliwy sposób starały się uwolnić spod kontroli Żółci, żeby go ocalić. Tymczasem Tarik wrócił z kocami dla obu chłopców. Wokół statku zapadał już mrok, a na niebie, zasnutym wieczornym fioletem, zaczęły się pojawiać gwiazdy. – Co teraz zrobimy? – zapytał Tarika Conor. Stali we trzech przy relingu i patrzyli na mijane wyspy archipelagu. – Czy możemy uratować Abeke? Czy możemy w jakiś sposób… pomóc Meilin?

– Nie wiem – przyznał z ciężkim sercem Tarik. – Musi być jakiś sposób na odwrócenie skutków Żółci – powiedział Rollan, wbijając paznokcie w drewno barierki. – Jeśli taki sposób istnieje, znajdziemy go – zgodził się z nim Conor, a Rollan przypomniał sobie z bólem, jak Meilin wypowiedziała niemal te same słowa. Essix wylądowała na relingu i przysunęła się bliżej Rollana. Przez chwilę przyglądała mu się z namysłem, a potem wskoczyła mu na ramię i pociągnęła za kosmyk włosów. – Przynajmniej mamy Koralową Ośmiornicę – mruknął Tarik, ale z samego tonu jego głosu Rollan się domyślił, że dowódca czuje to samo co on. Talizman nie był wart ceny, jaką przyszło im za niego zapłacić. Żaden talizman nie był wart tego, co odebrała im wyprawa na ocean. Meilin i Abeke były w szponach Pożeracza. A zgodnie ze słowami Mulopa Kovo był już bliski wyrwania się na wolność. Rollan wpatrywał się posępnie w czarne wody. Czy dla Erdas istniała jeszcze jakakolwiek nadzieja?

Tui T. Sutherland (1978) jest autorką wielu książek dla dzieci i młodzieży, część z nich opublikowała pod pseudonimami. W Polsce w 2008 roku ukazał się pierwszy tom jej najnowszego cyklu „Awatarzy” zatytułowany A więc tak to się kończy. Mieszkała w wielu miejscach m.in. w Paragwaju, Stanach Zjednoczonych i na Dominikanie. Obecnie z mężem i psem o imieniu Sunshine żyją w Bostonie.

Przekład: Michał Kubiak Redakcja: Danuta Kownacka Korekta: Jolanta Gomółka, Ilona Siwak Ilustracja wykorzystana na I stronie okładki: Angelo Rinaldi Projekt okładki: SJI Associates Inc. i Keirsten Geise Mapka: Michael Walton Projekt graficzny: Charice Silverman Przygotowanie polskiej wersji okładki na podstawie projektu oryginalnego: Grzegorz Lachowski Skład i łamanie: Plus 2 Witold Kuśmierczyk Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-372 Warszawa, ul. Foksal 17 tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-3238-5 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.