Samantha Christy-The Mitchell Sisters 01-Purple Orchids PL.pdf

SAVE OFFLINE

SAMANTHA CHRISTY

PURPLE ORCHIDS The Mitchell Sisters # 1

Tłumaczenie : Daga Korekta : Ewelka

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

Dla mojego syna, Austina, który pomógł mi odnaleźć głos Gavina. Zawsze zadawaj pytania i niech nigdy nie zabraknie Ci frytek.

ś Rozdział 1 .................................................................................................................................................................... 7 Rozdział 2 ................................................................................................................................................................... 13 Rozdział 3 .................................................................................................................................................................. 19 Rozdział 4 ................................................................................................................................................................. 26 Rozdział 5 .................................................................................................................................................................. 34 Rozdział 6 ................................................................................................................................................................. 42 Rozdział 7................................................................................................................................................................... 51 Rozdział 8..................................................................................................................................................................60 Rozdział 9 ................................................................................................................................................................ 70 Rozdział 10 ................................................................................................................................................................77 Rozdział 11 .................................................................................................................................................................84 Rozdział 12................................................................................................................................................................ 96 Rozdział 13............................................................................................................................................................... 106 Rozdział 14 ................................................................................................................................................................113 Rozdział 15................................................................................................................................................................ 123 Rozdział 16 ............................................................................................................................................................... 131 Rozdział 17 .............................................................................................................................................................. 139 Rozdział 18 .............................................................................................................................................................. 150 Rozdział 19 ...............................................................................................................................................................157 Rozdział 20.............................................................................................................................................................. 162

Rozdział 21............................................................................................................................................................... 174 Rozdział 22 ...............................................................................................................................................................183 Rozdział 23 .............................................................................................................................................................. 189 Rozdział 24.............................................................................................................................................................. 196 Rozdział 25 ..............................................................................................................................................................204 Rozdział 26.............................................................................................................................................................. 210 Rozdział 27...............................................................................................................................................................217 Rozdział 28.............................................................................................................................................................. 227 Rozdział 29.............................................................................................................................................................. 237 Rozdział 30..............................................................................................................................................................247 Rozdział 31............................................................................................................................................................... 255 Rozdział 32 .............................................................................................................................................................. 261 Rozdział 33 ..............................................................................................................................................................269 Rozdział 34.............................................................................................................................................................. 275 Rozdział 35 .............................................................................................................................................................. 285 Rozdział 36.............................................................................................................................................................. 292 Rozdział 37..............................................................................................................................................................298 Rozdział 38.............................................................................................................................................................. 308 Rozdział 39...............................................................................................................................................................318 Rozdział 40 ............................................................................................................................................................. 326 Rozdział 41 .............................................................................................................................................................. 333

Rozdział 42.............................................................................................................................................................. 342

Rozdział 43..............................................................................................................................................................348 Rozdział 44 ............................................................................................................................................................. 357 Rozdział 45.............................................................................................................................................................. 363 Rozdział 46 ............................................................................................................................................................. 374 Rozdział 47 ............................................................................................................................................................. 382 Epilog ...................................................................................................................................................................... 387

Część pierwsza. Gavin

Rozdział 1

- Za kolejny, udany zakup – mówi Scott, stukając szklanką, wypełnioną najlepszą na świecie whiskey, o szklankę Angie i moją. - Biorąc pod uwagę fakt, że kolejka kosztuje sto dolców, lepiej miejmy nadzieję, że jutro dobijemy targu – dodaje Angie. Wraz ze Scottem gorliwie przytakujemy w zgodzie, po czym wypijamy drogą ciecz i cieszymy się uczuciem palenia w gardle. - Gavin, dałeś czadu – mówi Scott. – Myślałem, że ten scenariusz przejdzie nam koło nosa, dopóki nie wytoczyłeś ciężkich dział. - Nigdy nie zaszkodzi rzucić nazwiskiem, lub dwoma, aby młodzi scenarzyści zobaczyli gwiazdy i znaczek dolara – mówię. Odwracam się do Angie i mówię jej: - Nie zapomnij umieścić w naszym grafiku na przyszły tydzień spotkania z prawnikami. Wkurzę się, jeśli stracimy ten kontrakt przez techniczne sprawy. - Załatwione, szefie – zapewnia mnie Angie, wpisując już coś w kalendarzu w telefonie.

- Więc, nakłoniłeś w ogóle Karen, aby go przeczytała? - pyta Scott. – Myślę, że idealnie pasowałoby do niej bycie „Zdesperowaną gospodynią domową” i tym podobne. Angie prawie dławi się dietetyczną colą, którą pije. Śmieje się i mówi: - Mówimy o żonie Gavina, Karen… mojej przyjaciółce i byłej siostrze z bractwa… tej samej, która zawraca sobie głowę czytaniem czasopism tylko wtedy, jeśli są w nich wskazówki, jak pozbyć się zmarszczek, lub zapobiec rozstępom? Wszyscy się śmiejemy. Znam Angie od college’u. Ona i Karen były nierozłączne, kiedy prowadziły to samo bractwo. Ale po ukończeniu szkoły rzeczywistość uderzyła w większość z nas i zrozumieliśmy wartość ciężkiego dnia pracy, jednak Karen nigdy nie aspirowała, by znaleźć się w tej grupie. Angie była bardzo obiecująca, więc wraz ze Scottem szybko zatrudniliśmy ją jako naszą asystentkę, jak tylko kilka lat temu rozpoczęliśmy biznes. Od tamtej pory była z nami, a minęły już niemal cztery lata. Myślę, że Angie kwalifikuje się teraz bardziej jako przyjaciółka moja, a nie Karen, ale nawet ja nie mam takich jaj, by jej o tym powiedzieć. Moja żona nie mogłaby się już bardziej różnić od Angie. Wzięliśmy ślub zaraz po zakończeniu szkoły, a ona przystąpiła do robienia kariery jako dusza towarzystwa. Byłem tak zajęty wypracowywaniem sobie pozycji jako asystent producenta, że nigdy tak naprawdę nie zauważyłem jej prawdziwych braków ambicji do robienia w życiu czegokolwiek, poza gromadzeniem wokół siebie eleganckiej świty. Ale nasze wspólne życie się sprawdza. Ona nie wtrąca się w moje sprawy, a ja nie wtrącam się w jej. To trochę tak, jak było pomiędzy nami w college’u – przyjaciele, którzy sprowadzali się na ziemię, żyjąc własnym życiem. Tylko że teraz uprawiamy seks. Okazjonalnie. - Nie, nie czytała tego – mówię im, przywołując barmana. – Co pijecie? - Unoszę na nich brew, czekając na zamówienie. - O nie – mówi Angie. – Nie upijesz mnie ponownie, kiedy jesteśmy w trasie. Kac i samolot nie współgrają z sobą zbyt dobrze, zwłaszcza, jeśli leci się z Chicago do LA, a to nie jest szczególnie krótka podróż. Kończę wieczór, chłopaki. – Pochyla się i przytula nas obu, po czym wychodzi z baru hotelowego i kieruje się do swojego pokoju.

- Dla mnie szkocka z sodą – mówi barmanowi Scott. Wówczas patrzy na mnie. – Będę rzygał w samolocie. Nie przeszkadza mi to. Śmieję się z niego, zamawiając własnego drinka i odwracamy się na stołkach, by przyjrzeć się obszarowi na którym dojdzie do kolejnego podboju Soctta. - Co powiesz o tamtej brunetce? – Wskazuję na kobietę siedzącą przy stole w kącie i bawiącą się telefonem. - Niee, wygląda na zdesperowaną – mówi. - W jaki sposób możesz to niby stwierdzić? – pytam. - Obczajała nas odkąd tutaj przyszliśmy. Najwyraźniej jest tutaj sama. Zbyt łatwy cel – mówi. Proszę państwa, oto Scott Carlson. Zawsze chętny na wyzwania. Jakby to, że był rozgrywającym w swojej drużynie futbolowej w college’u nie było wystarczające, to musi mieć jeszcze wygląd złego chłopca, z postawionymi do góry włosami i wytatuowanymi rękami, na który lecą kobiety. To niesamowite, że w ogóle udaje nam się znaleźć kogoś w filmowym biznesie, kto bierze nas na poważnie. Myślę, że to dlatego ja biorę udział w większości publicznych wyjść. Przez to nasza firma wygląda na trochę bardziej schludną. - Okej, a co z tą na końcu baru, tą z dużymi zębami? – Kiwam głową ponad jego ramieniem, w kierunku atrakcyjnej kobiety. - No i o tym właśnie mówię - stwierdza, odwracając się, by na nią spojrzeć. Szybko odwraca się z powrotem i stwierdza: - Za stara. – Drży. – Po Gretchen wyrzekłem się każdej laski powyżej trzydziestki. Unoszę brew na mojego trzydziestojednoletniego partnera. - No co? – mówi, unosząc ręce w geście poddania. – Żyje się tylko raz człowieku, a ja nie młodnieję. Wiesz, nie każdy z nas może mieć jeszcze w metryce dwójkę z przodu. – Dopija drinka i wskazuje barmanowi, by podał kolejnego. – Hej, właśnie mi się przypomniało, że jakiś czas temu dostałem od Karen jakąś kartkę podpisaną „zarezerwuj sobie czas.” Naprawdę podchodzi do tego na poważnie, co? Przewracam oczami.

- Dlaczego do cholery w ogóle wysyła tego typu kartki? To impreza urodzinowa, a nie wesele – jęczę. Śmieje się, a ja dopijam duszkiem resztę drinka. Mówi: - Twoja żona jest nieszczęśliwa, jeśli nie wydaje twoich pieniędzy na jakieś ekstrawaganckie wydarzenia, prawda? Przytakuję. - Powiedzmy, że jeśli mój pusty portfel jest jakąś wskazówką, to obecnie jest bardzo, kurwa, szczęśliwą osobą. - Wasza dwójka jest najlepiej funkcjonującą, dysfunkcyjną parą jaką znam - mówi. Nie mogę sprzeczać się z tą logiką. Zauważam kilka kobiet, które wchodzą do baru. - A co powiesz na którąś z tych? – Unoszę brodę w ich kierunku. - Co ty masz do brunetek? - pyta. – O ile pamiętam, twoja żona jest blondynką. Poślubiłeś Barbie, na miłość boską. Wzruszam ramionami. - Nie wiem – odpowiadam. – Sądzę, że zawsze miałem do nich słabość. Barman stawia przed nami kolejną kolejkę drinków, sprawiając tym, że kawałek papieru spada z baru i ląduje na ziemi. Scott sięga, by go podnieść. Gapi się przez chwilę na kartkę, a na jego twarzy rozciąga się uśmiech. - Taaaak – syczy, wskazując na kartkę. – To jest ona. To ona będzie się pode mną wić, nim ta noc dobiegnie końca. I spójrz, nawet jest brunetką. – Ciska ulotką w moją twarz. Łapię ją i patrzę na zdjęcie. Serce utyka mi gdzieś w okolicach gardła, kiedy próbuję ogarnąć to, co widzę na zdjęciu. Przebłyski ostatniego roku na Uniwersytecie Północnej Karoliny zasnuwają mój wzrok. Nagle czuję się niestabilny na stołku, i łapię się baru dla równowagi. To nie może być ona.

Przeglądam ulotkę, w poszukiwaniu imienia, i wówczas je widzę. Imię, które dręczyło mnie przez lata. Ponownie spoglądam na zdjęcie. Ta twarz. Ten uśmiech. Te niezapomniane oczy. To ona. Jedyna kobieta, jaką kiedykolwiek kochałem. Kobieta, która złamała moje cholerne serce. Baylor Mitchell. - Kurwa – mamrocze do siebie, zamykając oczy i mnąc kartkę w dłoni. - Koleś, nie niszcz zdjęcia – mówi Scott, wyciągając je z mojej pięści. – Jeśli nie zdobędę dziewczyny, to będę mógł chociaż wykorzystać to zdjęcie przy waleniu konia. – Wygładza na barze ulotkę. - Nie tą – mówię, podnosząc kartkę, by ponownie sie przyjrzeć. Pisze na niej, że przemawia w tym hotelu. Dzisiaj. Szybko rozglądam się po barze, jakby mogła tu być w tej chwili. Później będzie podpisywała książkę. Jest pisarką. Pamiętam, że w college’u studiowała dziennikarstwo, dopóki nie opuściła szkoły. Dopóki mnie nie zostawiła. Ale pisarka… łał. I wygląda na to, że jest także całkiem dobrze znana. - Co do cholery człowieku? – upomina mnie Scott. – Oddawaj to. Odtrącam jego rękę. Nie mogę oderwać spojrzenia od jej oczu. Są dokładnie takie, jak zapamiętałem. Jasnobrązowe, niemal piwne, z niebieskimi i zielonymi refleksami. Przysięgam, że te oczy potrafiły zmieniać kolor w zależności od tego, co miała ubrane. Na tym zdjęciu ma niebieskie ciuchy i jej oczy wyglądają jak seledynowe. Wygląda na szczęśliwą. Jak może wyglądać na szczęśliwą po tym, co mi zrobiła? Zastanawiam się, czy poślubiła tego kretyna, Chrisa. Jeśli tak, to nie przyjęła jego nazwiska. - Koleś! – mówi Scott. Spoglądam na niego i widzę, że wyciąga w moją stronę ręce, dłońmi ku górze, po cichu prosząc mnie, bym wtajemniczył go w to, co mu umyka. - Znam ją, Scott – mówię. Zamykam oczy i kręcę głową, walcząc z tym, by nie przypomnieć sobie tego fatalnego dnia. – Wyrwała moje pierdolone serce.

Scott patrzy z niedowierzaniem na zdjęcie. Wskazuje na jej twarz. - Ta dziewczyna? – pyta. – Myślałem, że nie masz serca, Gavin. Tak zawsze mówiłeś. To dlatego twierdzisz, że jesteście z Karen idealni dla siebie. - Kiedyś je miałem – mówię. – Dawno temu, dopóki… - Łapię się na tym, że nawet po tych wszystkich latach ciężko mi wymówić jej imię. – Aż Baylor je skopała i sprawiła, że stało się bezużyteczne. - O, cholera! Serio? - mówi. Wskazuje barmanowi, by przyniósł kolejną kolejkę. – Jak to możliwe, że jesteśmy przyjaciółmi od sześciu lat, a ty ani razu o niej nie wspomniałeś? Gapiąc się na jej zdjęcie, wypijam szota, który właśnie się przede mną pojawił. Ledwo co się postarzała. Może zdjęcie zostało przerobione w photoshopie. Teraz ma dwadzieścia sześć lat, ale nadal wygląda jak studentka, na którą wpadłem podczas pierwszego dnia na jej pierwszym roku. Włosy ma dłuższe i bardziej proste niż wtedy, ale nadal jest olśniewająca. Bez skazy. Idealna. Opuszczam z trzaskiem szklankę na zdjęcie i momentalnie tego żałuję, kiedy tusz namaka. - Nie rozmawiam o niej – mówię. – Od dnia, kiedy odeszła. – To czego mu nie mówię, to fakt, że pomimo tego iż nigdy nie mówiłem o niej ani słowa, to jest jedyną kobietą o której kiedykolwiek marzyłem. Cholera, brzmię przez to jak prawdziwy kutas, ponieważ nie marzę o dziewczynie, którą poślubiłem. - Cóż, może powinieneś o niej pogadać – mówi Scott. – No wiesz, żebyś nie wybuchnął, albo gorzej, abyś nie popłakał się tutaj, w barze, jak cholerne dziecko. – Śmieje się. - Dobra – mówię, nadal oszołomiony przez, teraz rozmazaną, twarz kobiety, która osiem lat temu była całym moim światem. – Ale dopilnuj, abyśmy ciągle mieli co pić. – Unoszę pustą szklankę, a Scott przywołuje barmana. Wówczas zaczynam mówić.

Rozdział 2 Osiem lat wcześniej…

- Mógłbyś się pospieszyć, Gavin? – mówi Karen, ciągnąc mnie chodnikiem, który prowadzi na dziedziniec. Czy ktoś może mi przypomnieć, dlaczego zgodziłem się pomóc jej i jej siostrom z bractwa przy wprowadzaniu się? Och, racja, już pamiętam. Ponieważ z dużą dozą prawdopodobieństwa, skończę ze świeżutką listą numerów osiemnastoletnich lasek, wypalającą dziurę w mojej kieszeni. - Jezus, Karen, to nie tak, że gdzieś odprawiają przyjęcie – mówię, próbując bezskutecznie zwolnić nasze tempo. – Skoro tak się martwiłaś tym, że się spóźnisz, to dlaczego nie wyszliśmy piętnaście minut temu? Rzuca mi spojrzeniem, jakbym był głupi. - Angie nie miała jeszcze zrobionych włosów. Niemożliwe było, abyśmy wyszli choć minutę szybciej. – Uśmiecha się do swojej przyjaciółki, która mamrocze coś do niej o tym, że faceci są niezdolni to zrozumienia ich. Karen i jej siostry z bractwa. Czasami nie wiem dlaczego je znoszę. Och, racja, wszystko sprowadza się do tych numerów telefonów, wyżej wspomnianych osiemnastek. Bycie w bractwie może odpowiadać pretensjonalnemu wychowaniu mojej przyjaciółki, ale sprzyja to także mojemu własnemu zamiłowaniu do innego smaku co tydzień. To ja. Nazywajcie mnie

Baskin Robins1… ponad trzydzieści jeden smaków. Nie można mnie winić za to, że uganiam się za spódniczkami. Winą za to wszystko obarczam ojca. Samodzielnie doszedłem do tej konkluzji. Nie potrzeba mi było drogich psychiatrów. On i Karen są jak dwie krople jebanej wody. Czasami myślę sobie, że ona jest jego dawno zaginionym, ukochanym dzieckiem. Kocham tatę. Cóż, może miłość to za mocne słowo. Ale jak większość polityków, potrafi być czasami skończonym kutasem. Przynajmniej dla mnie. Dla wszystkich innych jest kongresmenem McBride’m, uroczym, byłym sędzią i rodzinnym facetem. Nie jestem pewien jak mama znosi go od ponad dwudziestu lat. Jego głowa tkwi tak głęboko w dupach tak wielu urzędników rządowych, że nie jestem pewien gdzie on się kończy, a oni zaczynają. I choć tata przekonał mnie, abym studiował nauki polityczne, to nie godzę się naśladować jego lizusowskich błazenad. Przez większość czasu. Cóż, kiedy z nim nie przebywam. Albo z jego współpracownikami. Albo przyjaciółmi. No dobra, więc w sumie ja także przez cały czas udaję kogoś, kim nie jestem. Ale tylko dlatego, że nauczyłem się tego od najlepszych. Jednakże nie będzie mi dyktował, z kim mam się umawiać. Karen. To z nią mnie widzi. Oczywiście że tak, jest córką jego przyjaciela, zakochanego w sobie gościa, Joela Thompsona, którego rodzina posiada jedno z największych pól ze złożem ropy naftowej we Wschodnim Teksasie. Thompsonowie są bardzo wpływową rodziną i tata byłby zachwycony, gdybym sie w nią wżenił. I oczywiście dlatego tego nie zrobię. Karen i ja zawsze byliśmy przyjaciółmi, od kiedy rodzice wprowadzili się do domu obok nich, we Fort Worth, kiedy miałem pięć lat. A mówiąc o domach, mam na myśli posiadłości z sąsiadującymi ze sobą powierzchniami. Czyli kiedy chcieliśmy się pobawić, to jedna z naszych niań musiał zawozić nas na podwórko tego drugiego. Ale to ona jest powodem, dla którego tata w końcu pozwolił mi uczęszczać do UNC, zamiast to którejś ze szkół Ligii Bluszczowej. Na szczęście dla mnie, tata Karen, przy wszystkich swoich milionach na koncie, nie był dość zamożny, by wykupić jej drogę na Harward czy Yale, ale miał dostatecznie dużo znajomości tutaj, na UNC, by została przyjęta pomimo swoich mało doskonałych ocenach. Dla mnie spoko. A do tego mamy tutaj o wiele lepszą drużynę piłki nożnej, niż w jakiejkolwiek z tych wysoko cenionych szkół. Nie 1

Marka lodów specjalizująca się mnóstwem, różnych smaków.

to, że tata kiedykolwiek podziękowałbym mi za to, że zasłużyłem na stypendium czy coś. To byłoby poniżej jego godności. - Gavin, mógłbyś przestać mierzyć wzrokiem wszystkie pierwszoroczniaczki? Będzie na to sporo czasu później – mówi Karen, nie przestając ciągnąć mnie za łokieć. Nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego, że to robiłem. Sądzę, że stało się to już moim nieświadomym nawykiem. Obserwowanie dziewczyn. Wybieranie mojego kolejnego, jednonocnego numerka. Karen bardzo lubi mi z tego powodu dokuczać, ale myślę, że pod tym całym dogryzaniem jest po prostu zazdrosna. Myślę, że w głębi siebie mnie pragnie, ale nigdy mi się do tego nie przyzna, z obawy przed tym, że ją odrzucę. Tak czy inaczej, mądrze myśli. Lubię ją, ale jej nie pragnę. Nigdy jej nie pragnąłem. Ma zajebiste ciało i twarz modelki i totalnie bym ją przeleciał, gdyby nie była moją przyjaciółką, ale nie jest materiałem na dziewczynę. Nie, żebym wiedział dokładnie co to takiego, skoro nigdy nie poznałem dziewczyny, której przypiąłbym taką łatkę, ale wiem, że nie jest nią Karen. Wychodzimy szybko zza rogu Murphey Hall i uderzam wprost w dziewczynę, przewracając ją i powodując, że z jej plecaka wszystko się wysypuje i ląduje na chodniku i w krzakach. - O szlag – mówię. – Naprawdę przepraszam. Wszystko okej? – Patrzę w dół, na oszołomioną dziewczynę. Spogląda na mnie lśniącymi oczami, które są brązowe, niebieskie, albo może zielone, naprawdę nie potrafię określić koloru w tym świetle. Karmelowo-brązowe włosy spięte ma w kucyk, z którego w każdym kierunku wystają kosmyki, jakby nawet nie patrzyła w lustro, kiedy się czesała. - Chodzenie jest dla ciebie zbyt trudne? - mówi do mnie. - Gavin, naprawdę jesteśmy spóźnieni – piszczy do mnie Karen, idąc naprzód i nie zaszczycając nawet drugim spojrzeniem panny Oczy Kameleona. - Idź przodem – mówię. – Pomogę, uch… - Spoglądam na dziewczynę, która nadal rozwalona jest na ziemi pode mną. Normalnie moje spodnie zrobiłby się ciasne, gdybym zobaczył piękny okaz, dosłownie leżący u moich stóp. Ale jest w niej coś, przez co nawet nie myślę o niej w kategoriach podboju. Czuję to dokuczliwe pragnienie, by ją chronić.

- Baylor – mówi. Przechylam głowę i unoszę brwi. - Hm? – pytam. - Moje imię. Jestem Baylor – mówi miękkim, melodyjnym głosem, który rezonuje gdzieś w mojej klatce piersiowej. Odwracam się do Karen. - Pomogę tylko Baylor pozbierać jej rzeczy. Będę zaraz za tobą – mówię. Karen się zatrzymuje, krzyżuje ręce na piersi i gapi się na mnie poprzez trawę, na której stoi. Spogląda na Baylor i przewraca oczami. - Wszystko jedno – mówi. Wówczas się odwraca, by dogonić przyjaciół z bractwa. - No więc, Baylor – mówię, zauważając, że lubię sposób w jaki jej imię stacza się z mojego języka. – Jesteś ranna? - Ze mną okej – mówi, przemieszczając się na kolanach, by pozbierać swoje rzeczy. Dołączam do niej na ziemi i zaczynam podawać jej to, co mogę dosięgnąć. Podaję jej szczotkę do włosów i notatnik. A potem widzę to, co leży zaraz obok mnie i zastanawiam się, jak mam sobie niby z tym poradzić. Mógłbym to zignorować i wstać, ale wówczas wyraźnie byłoby to widać na środku chodnika, a nie chcę przyprawiać ją o jakiekolwiek zażenowanie. Szybko podnoszę tampon i wkładam go jej do torby. Podąża tymi niesamowitymi oczami za moim ruchem i widzi, co trzymam. Na jej opaloną twarz wkrada się niezmiernie uroczy rumieniec. Odwraca ode mnie oczy i mówi: - Uch… dzięki. - Gavin. - Co? – pyta, wyraźnie nadal zdenerwowana tym wypadkiem z tamponem. - Mam na imię Gavin. – Wyciągam do niej rękę.

Chwilę się jej przygląda, po czym bierze ją w swoją. Kiedy moja duża dłoń sportowca dotyka jej miękkiej i drobnej, przysięgam na Boga, że iskra elektryczna strzela wprost do mojego fiuta. Jezu Chryste, skąd to się wzięło? To nie tak, że obnosi się ze swoimi krzywiznami, czy kołysze przede mną tyłkiem. Chodzi mi o to, że ma na sobie spodnie do jogi i koszulkę na której pisze „Dwójka”. Nie jestem nawet pewien czy ma na twarzy jakiś makijaż. Ale i tak emanuje naturalnym, nieskalanym pięknem. A przez sposób w jaki wpatruje się w chodnik, wiem, że nie ma, kurwa, zielone pojęcia, jaka jest olśniewająca. - Miło cię poznać, Gavin – mówi. Z opóźnieniem zauważam, że nadal znajdujemy się na ziemi, więc zanim puszczam jej dłoń, pomagam jej wstać. Wówczas niechętnie odsuwam rękę i sięgam po podręcznik leżący u mych stóp. Podaję go jej. - Dziennikarstwo, co? - Jep – odpowiada. – To mój główny kierunek. - Aaach, o wiele bardziej ciekawy od mojego. – Lekko chichoczę, kiedy mówię: - Nauki polityczne. Patrzy mi prosto w oczy. - Dlaczego miałbyś studiować coś, co cię nie interesuje? Szlag. Znam tę dziewczynę od całych dwóch sekund, a jej udało się, dosłownie, powalić mnie na kolana i sprawić, że kwestionuję całą moją przyszłość. - Baylor! Wszystko w porządku? – Słyszę jak woła ktoś za mną. Nie muszę się nawet odwracać by wiedzieć, że znienawidzę kogokolwiek, do kogo należy ten głos. Po jego tonie potrafię stwierdzić, że mu na niej zależy. - Ze mną dobrze, Chris – mówi, otrzepując ze spodni żwir, który przyczepił się do nich, kiedy leżała na ziemi. Koleś podchodzi do niej i obejmuje ją zaborczo za ramiona. Cholera… chłopak. - Chris, to jest Gavin – mówi. – Pomagał mi pozbierać rzeczy.

- Cóż, powinien – mówi. – Biorąc pod uwagę fakt, że to przez niego upadłaś. Widziałem to z daleka. – Spogląda na mnie, nie przejmując się tym, że mam nad nim co najmniej dziesięć centymetrów wzrostu i jakieś trzynaście kilo przewagi. – Wiesz, to nie jest boisko piłkarskie. Strzelam w niego moim spojrzeniem „WTF”. Ale łapię to. Nie jest tak właściwie dużą osobą, a oto stoi przed nim wyższy i bardziej muskularny koleś. I wie, że ten koleś należy do drużyny piłkarskiej. Koleś, który dotykał jego dziewczyny. Zaznacza swoje terytorium. Zrobiłbym to samo. Moment… zrobiłbym? Nigdy nie obchodziły mnie dziewczyny, z którymi się umawiałem – albo, co bardziej trafne – z którymi się pieprzyłem. Więc dlaczego ta jedna dziewczyna, która ma cholernego chłopaka, sprawia, że myślę o oznaczeniu jej jako swoją? - Taa, przepraszam za to. – Próbuję otrząsnąć się z tych myśli. – Nie zwracałem uwagi na to, gdzie idę. - Baylor, powinniśmy się zbierać. Nie chcemy się spóźnić – mówi Chris, odciągając ją i nie przejmując się nawet zapoznaniem, którego próbowała dokonać. Nie żegna się ze mną. Ale kiedy odchodzą, odwraca się lekko i posyła mi najsłodsze spojrzenie. Przeprosiny za niegrzeczne zachowanie swojego chłopaka? Uznanie tego elektryzującego dotyku, który dzieliliśmy? Obserwuję jak znikają z widoku, a potem opieram się o twardy, ceglany budynek i zastanawiam się, co się do cholery właśnie tutaj wydarzyło. Kiedy wpatruję się w ziemię, mój wzrok przykuwa coś błyszczącego w świetle słońca. Podchodzę do krzaków i podnoszę to. Pusty breloczek na klucze. Breloczek Baylor. Jest srebrny i ma wygrawerowany wizerunek zebry. Odwracam go i czytam inskrypcję.

Bądź tym, kim nikt inny nigdy nie może zostać… sobą. Wkładam go do kieszeni.

Rozdział 3

Czasami bycie sportowcem jest naprawdę do dupy. Zwłaszcza podczas jesiennego sezonu, kiedy jesteśmy w trybie pełnego treningu. Wkurza mnie to, że nie mogę wychodzić każdej nocy, pić i pieprzyć tak, jak większość krzepkich studentów. Nie, nie ja. Przynajmniej nie w tej chwili. Dziś rano wybieram się pobiegać ze współlokatorami i kumplami z drużyny, Deane’m, Timem i Jonesyem. Jesienią robimy sobie „podwójne uderzenie”. Biegamy przez większość poranków, a potem, po zajęciach, spędzamy jakieś cztery godziny na treningach. Nie wspominając już o dwóch meczach w tygodniu i całym tym podróżowaniu, które się z tym wiąże. To wyczerpujące. Ale przynajmniej powstrzymuje to mojego tatę, od włażenia mi na głowę odnośnie dołączenia do jakiejś żałosnej grupy, jak samorząd studencki, więc jest warto. No i nie boli także to, że dzięki temu moje ciało jest w dobrej kondycji na moje poza programowe aktywności – kiedy znajdę na nie czas. - Hej, rzuciłeś okiem na nową dziewczynę Eugene’a? – pyta Tim, zarabiając tym dźgnięcie w żebra od Jonesya, czyli Eugene’a Jonesa, który zdecydowanie bardziej woli swoją ksywkę. - Co, naprawdę? – mówię. – Ustatkowałeś się, przyjacielu? Zwalniamy do szybkiego marszu kiedy rozmawiamy. Dean mówi: - Cholera, będę zaskoczony, jeśli do końca roku nie wsadzi pierścionka na palec Marcie.

- Whoa – mówię. – Gdzie byłem, kiedy to wszystko się działo? Jonesy mówi: - A gdzie mogłeś być? Z Karen i jej brygadą z bractwa. Nie chce ci się nigdy rzygać od przebywania wokół tych pretensjonalnych lasek? - Nie, jeśli wspomniane laski zapewniają mi świeżą dostawę dziurek – mówię. – Tak czy siak, całkiem szybko nauczyłem się wyciszać to co mówią. Często zakładam słuchawki. – Wszyscy się śmiejemy. Spoglądam na Jonesya. – Więc Marcie, co? Uśmiecha się. Cholera. Po jego uśmiechu mogę stwierdzić, że już przepadł. Kolejny poszedł w piach. - Zostaliśmy tylko ty i ja, Dean – mówię. – Skoro Jonesy wypadł z obiegu, a Tim trzyma się swojej kobiety, to zwyczajnie oznacza, że więcej lasek zostaje dla nas. - Się wie – mówi, przybijając mi żółwika. Biegniemy w dół South Road, obok Bell Tower; tą samą trasą, którą obieramy co wtorek i czwartek. Kiedy zbliżamy się do biblioteki, zauważam, że ktoś zmaga się z zejściem po schodach. Kiedy podchodzimy bliżej, widzę, że ta osoba jest niepełnosprawna i myślę o tym, by się zatrzymać i pomóc. Wówczas widzę znajomą twarz wybiegającą z biblioteki, która odrzuca swoje rzeczy, kierując się w stronę kobiety, która wygląda jakby w każdej chwili miała spaść ze schodów. Baylor obejmuje kobietę w pasie i zabiera jej książki, pozwalając w ten sposób chwycić się kobiecie poręczy. Powoli pomaga jej zejść po schodach, po czym oddaje wdzięcznej osobie jej książki. Kiedy mijamy budynek, odwracam się i biegnę tyłem, obserwując jak Baylor radośnie wskakuje po schodach, wracając od biblioteki. Kiedy pochyla się by podnieść torbę, którą rzuciła na beton, ogląda się i nasze oczy się spotykają. Nawet z takiej odległości widzę występujący na jej twarzy szkarłat. Posyła mi nieśmiały uśmiech, a potem odwraca się i odchodzi w przeciwnym kierunku. Obserwuję każdy jej krok i oceniam jej wygląd. Dziś ma na sobie dżinsy, które robią wszystko, by podkreślić jej ładnie ukształtowany tyłek. Jasnoczerwona koszulka, którą miała na sobie pierwszego dnia, została zastąpiona zielonym topem na ramiączkach, która sprawia, że pragnę zobaczyć jak wyglądają na jej tle te jej niesamowite oczy.

Tym razem ma rozpuszczone włosy, które spływają kaskadą wokół jej ramion, niczym jasnobrązowe fale. Czuję nagłe pragnienie, by podbiec do niej i założyć jej za uszy opadające na twarz włosy. Wówczas, jakby czytała mi w myślach, zakłada kosmyk za ucho, po czym od razu znika w dużej bibliotece. Święta Mario, matko Boża, co się ze mną dzieje? Zdaję sobie sprawę, że przestałem się poruszać, kiedy moi koledzy krzyczą na mnie wspólnie, abym się do cholery pospieszył. Resztę biegu spędzam na zastanawianiu się nad Baylor. Od jak dawna umawia się z tym dupkiem, Chrisem, i czy jest to coś poważnego? W którym akademiku mieszka? Skąd pochodzi? I dlaczego do cholery sprawia, że w ogóle zastanawiam się nad tym wszystkim? W następny wtorek i czwartek, kiedy mijamy podczas biegu bibliotekę, łapię się na tym, że pragnę by jeszcze raz wyszła przez drzwi, abym mógł tylko rzucić na nią okiem. Więc po moim czwartkowy biegu zdaję sobie sprawę, że nie zawracałem sobie nawet głowy tym, by przyprowadzić ze sobą do domu dziewczynę po imprezie, na której byłem w sobotę. Szlag. Muszę powrócić do gry kiedy będziemy w ten weekend w „Clemson”. W piątek popołudniu ponownie widzę Baylor, kiedy kieruję się na stadion, by złapać autobus na wyjazdowy mecz. Staję jak wryty, by móc ją obserwować. Idzie z przyjaciółmi w kierunku budynku studenckiego. Wszyscy się śmieją i dobrze się bawią. Dziś jest gorąco, więc ma na sobie spodenki, które uwydatniają jej zgrabne nogi, które ulotnie wyobrażam sobie owinięte wokół mojej głowy. Są zbyt daleko, więc nie mogę usłyszeć co mówią, ale ktoś musiał powiedzieć coś naprawdę zabawnego, ponieważ jedna z jej przyjaciółek wypluwa wodę na przód koszulki Baylor. Większość dziewczyn nachmurzyłaby się przez to i pobiegła do domu, by założyć nową, czystą koszulkę. Cóż, przynajmniej większość dziewczyn, które znam. Ale nie Baylor. Ona zwyczajnie spogląda na swoją ociekającą wodą koszulkę i wzrusza ramionami, nie przestając śmiać się z przyjaciółmi, kiedy docierają do drzwi budynku. Kiedy Baylor przytrzymuje drzwi dla przyjaciół, ogląda się i przyłapuje mnie na obserwowaniu jej. Znowu. Na jej twarzy wykwita uroczy rumieniec, a w oczach tańczy zaczątek uśmiechu. Wówczas z budynku wychodzi Dupek i obejmuje ją ręką. Wchodzi z nim do środka, nie

zaszczycając mnie nawet spojrzeniem. Ale nie umyka mi to, że lekko się od niego odsuwa i ten mały gest sprawia, że w głowie kręci mi się od różnych możliwości.

Jesteśmy na imprezie, świętując nasze zwycięstwo w podziemnym klubie „Clemson”. Skopaliśmy dzisiaj tyłki. To był totalny mecz do jednej bramki, a żeby było jeszcze lepiej, to sam zdobyłem dwa gole. Minęło już kilka godzin, ale nadal jesteśmy na zwycięskim haju. - Och tak, cholera. – Dean klepie mnie w plecy. – Patrz. Bliźniaczki. – Kiwa głową na blond sobowtóry, które właśnie przeszły przez drzwi. Odwraca się w kierunku Jonesya i Tima. – Jaka szkoda, że oboje jesteście pantoflarzami, inaczej moglibyście przystąpić do akcji. Bliźniaczki – mówi ponownie z niedowierzaniem. To jasne, że wyobraża się z nimi. - Koleś, nie zamierzam wchodzić z tobą w jakąś pochrzanioną orgię. Wybierz po prostu jedną, a ja wezmę drugą – mówię, oceniając ich identyczny wygląd. – I tak nie ma wielkiej różnicy. Okazuje się, że nie musimy nawet się wysilać. Widzą, że je obczajamy i zmierzają najkrótszą drogą do miejsca, w którym stoimy. - Możemy postawić wam drinka, drogie panie? – pytam. Patrzą na siebie i chichoczą, na co Dean mówi do mnie bezgłośnie: - Dalej, stary. Śmieję się i kręcę na niego głową. - Cześć, jestem Gavin, a to jest Dean. – Sięgam, by uścisnął dłonie ich obu. - Mandy – mówi jedna.

- Mindy – ogłasza w tym samym czasie druga. Niemal przewracam oczami z powodu tego, jak łatwo było nam wyrwać te panny. Faktem jest, że oboje zostaliśmy pobłogosławieni dobrym wyglądem. Dean ze swoimi czarnymi włosami i surowym wyglądem bajkera. Ja, z ciemnoblond, zmierzwionymi włosami, za które dziewczyny lubią ciągnąć, kiedy krzyczą pode mną. Ku niezadowoleniu trenera, właśnie z tego powodu odmawiam ścięcia ich na krótko. Tim i Jonesy kręcą na nas głowami, kiedy zabieramy Mandy i Mindy, by zdobyć jakieś drinki. Nie to, żeby potrzebowały płynnej odwagi. Wyglądają na zbyt chętne, by rozłożyć przed nami swoje trzeźwe nogi. Niecałą godzinę później mam Mindy, albo może Mandy, przyciśniętą do ściany obok toalet. Przystępujemy do akcji, rozgrzani i napaleni, kiedy sugeruje, abyśmy zmienili miejsce. Po tym wciąga mnie do żeńskiej kabiny dla niepełnosprawnych. Siada na klapie toalety i pociąga mnie za szlufki, aż staję przed nią. Mam przeczucie, że to nie jej pierwsze rodeo. Sięga na przód moich spodni i łapie mnie za fiuta, pocierając go w górę i w dół, ale jej pociągnięcia są zbyt długie i powolne jak na mój gust. Próbuję cieszyć się uczuciem rozprzestrzeniającym się po moim ciele, kiedy spoglądam w dół, na czubek jej głowy i widzę jej podskakujące blond loki, kiedy zmaga się z odpięcie mi spodni i oblizuje usta. Jasna cholera! Obciągnie mi właśnie tutaj. Część mojego mózgu przybija mentalną piątkę moim przyjaciołom. Inna część – część, której nie chcę słuchać, ale nie mam wyboru, ponieważ redukuje właśnie mojego, niedawno twardego fiuta, do zwiotczałego, leniwego żartu – ta część myśli, że nie chcę, aby ta blondyna ssała mi fiuta. Ta część wie, że istnieje tylko jedna dziewczyna, z którą chcę teraz cokolwiek robić. Jest brunetką. I bardzo prawdopodobne, że może właśnie w tej chwili wić się pod tym dupkiem, Chrisem. Kurwa! Zapinam spodnie i przepraszam Mindy, albo Mandy, której imię umyślnie mamroczę, aby nie wiedziała, że nie wiem z którą z nich jestem. Mówię jej, że za dużo wypiłem i że muszę wracać do domu, aby to odespać.

Piszę do przyjaciół, zanim wychodzę z imprezy i wracam do hotelu. Sam. Wiem, że kumple prawdopodobnie nigdy nie pozwolą mi o tym zapomnieć.

Tydzień później zdaję sobie sprawę, że Dean nie nabijał się ze mnie tak, jak myślałem że będzie to robił. A nie doszło do tego, ponieważ moje wyjście wysłało Mindy/Mandy na poszukiwanie siostry i nakryła ją z Deana w kompromitującej pozycji, do której była cholernie gotowa się przyłączyć. Nie muszę dodawać, że zamiast zostać przez niego wyśmianym, myślę, że będzie całował mnie do końca życia w cholerne stopy, za wspomnienie o tych bliźniaczkach. - W tym samym czasie? – pyta go ponownie Tim, kiedy wszyscy próbujemy ogarnąć nieprawdopodobny obraz, który Dean próbuje namalować nam podczas porannego biegu. - Spójrzcie prawdzie w oczy, panowie – mówi Dean. – Jestem bogiem w łóżku. Cała nasza trójka klepie go w tył głowy, kiedy obok niego przebiegamy. Sądzę, że nie mogę narzekać. To ja podjąłem decyzję, by opuścić imprezę, kiedy Mindy/Mandy była zbyt napalona dla jej własnego dobra. Sam nie tak dawno temu pisałbym się na trójkącik. Cholerna Baylor. Nie znam nawet jej nazwiska, ale nieźle namieszała mi w głowie. Rozprasza mnie. W kwestii piłki. W kwestii szkoły. W życiu. To się nie zdarza. Gavin McBride nie bywa rozkojarzony. Kiedy biegniemy, a chłopaki nie przestają gadać o tym, jakim bogiem seksu jest Dean, mój umysł wędruje do drobnej dziewczyny z oczami kameleona, która co noc nawiedza mnie w snach. Śnię o tym, jakie w dotyku byłby jej miękkie włosy. Śnię o tym, by rozpuścić te jej miękkie włosy i

pozwolić im opaść wokół jej twarzy, kiedy unosi się nade mną i ujeżdża mnie. Ale to, co we mnie uderza, to fakt, że nie śnię tylko o seksie, śnię o głupim gównie, jak długie spacery, niekończące się rozmowy esemesowe i jak ogląda mnie podczas gry w piłkę. W swoim życiu śniłem o wielu dziewczynach. Ale aż do tej pory te dziewczyny były bezimienne… nawet nie widziałem ich twarzy. Nie jestem pewien dlaczego, w niewytłumaczalny sposób ciągnie mnie do niej. Próbowałem to ignorować, ruszyć dalej. Nie mogę. Cholera, nie mogę się nawet zdobyć na to, by wypieprzyć ją z mojego systemu. Jest tylko jeden znany mi sposób, aby się z tym uporać. Muszę ją skłonić do tego, aby się ze mną umówiła. Widzę tylko jeden problem w tym planie. A na imię ma Dupek.

Rozdział 4 Do Północnej Karoliny zdecydowanie zawitała jesień. To mile widziana zmiana dla sportowców takich jak ja, którzy muszą przebywać na zewnątrz przez większą część dnia. Ale nastanie jesieni jest także kolejnym przypomnieniem, że nie udało mi się w ciągu ostatnich miesięcy zaprosić obiektu moich uczuć na randkę, nie mówiąc już o tym, że jedyne słowa jakie pomiędzy nami padły, to przelotne przywitanie się. Nie jestem osobą, która rezygnuje z wyzwań, i dlatego dziś rano przekonałem chłopaków do pobiegnięcia inną trasą, niż zwykle. Nigdy nie twierdziłem, że nie zniżyłbym się do tego by ją śledzić, aby zapoznać się z jej rutyną dnia. No więc, kiedy mijamy Fetzer Hall po raz trzeci w ciągu dziesięciu minut, w końcu widzę jak wychodzi, mając na sobie uroczy, malutki dres, który zakłada na siłownię. Ściągnęła bluzę i zawiązała ją sobie w pasie, odkrywając obcisły, sportowy top, który ma pod spodem wraz z seksowną plamą potu pod piersiami. Cholera, to gorące. Kiedy wychodzi na chłodne powietrze, zamyka oczy i uśmiecha się, robiąc głęboki oddech. Przez to niemal od razu chcę stąd iść i wziąć zimny prysznic. Zaczyna biec w stronę swojego akademika, jej ruchy są pełne gracji, a my, niby przypadkiem, podbiegamy za nią. Chłopaki trzymają się z tyłu, podczas gdy ja zrównuję się z nią. - Hej, Baylor, prawda? - pytam, jakby jej imię nie było wyryte w moim mózgu od ponad dwóch miesięcy.

Ciężko zauważyć rumieniec zakradający się na jej już rozgrzaną twarz, ale jest tam. - Och, cześć – mówi z uśmiechem, ale nie przerywa biegu. – Gordon, racja? Trzask. To było moje pieprzone serce. Złamała je właśnie tutaj, na chodniku. Jak może nie pamiętać mojego imienia? Połączył nas przecież ten szalony, elektryzujący dotyk. To mi się nigdy nie przytrafiło. Muszę być w jakimś alternatywnym wszechświecie czy coś. Powinienem teraz się odwrócić i odejść. Zwykle właśnie to robię. Nie to, żeby laski kiedykolwiek mnie olewały, ale po co mam tracić oddech na tę jedną, kiedy prawdopodobnie w niewielkiej odległości znajduje się dziesięć innych, które z radością chciałyby ze mną być. Ale nie mogę. Nie mogę się odwrócić. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu, który jest mi totalnie obcy, ciągnie mnie do niej. Musi widzieć szok na mojej twarzy, ponieważ chichocze. O Boże, ten dźwięk. Jeśli miałbym zrobić na ziemi jeszcze tylko jedną rzecz, to byłoby nią doprowadzenie do tego, by ponownie go z siebie wydała. Mówi: - Drażnię się tylko. Cześć, Gavin. Myślę, że ją kocham. Mogę ją kochać po tym, jak rozmawiałem z nią tylko raz? Oczywiście że nie, ty cipko, mówię sobie. Jedna rzecz jest pewna. W tej dziewczynie spotkałem swój cholerny odpowiednik. Czuję to. Właśnie obrałem sobie za cel życiowy skłonienie jej do umówienia się ze mną. Ona jest inna. Mogłem to stwierdzić już podczas wprowadzania do akademików. Przez to jaka jest wśród innych ludzi łatwo można wywnioskować, że jest bezinteresowna i całkowicie nieświadoma tego, jaka jest świetna. W dupie ma to jak wygląda, czy jak ją widzą ludzie. Nie mdleje z powodu tego, że okazuję jej swoją uwagę – choć ten rumieniec poniekąd ją zdradza. Ona także mnie pragnie. Może po prostu jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy.

- Chcesz ze mną pobiegać? Um, z nami – pytam, wskazując na paczkę za mną. - Może innym razem - mówi. – Wracam właśnie do akademika. Mam dziś wcześnie zajęcia. Trzask. I znów to samo. Wiem, że do dziewiątej nie ma zajęć, ponieważ śledziłem ją w zeszłą środę. A dziś jest środa. Może wtedy opuściła zajęcia. Taa, to pewnie to, w zeszłym tygodniu opuściła zajęcia, więc musi na nie pójść dzisiaj. Jestem pewien, że w innym wypadku pobiegałaby ze mną. - Okej, świetnie. Cóż, zatem zobaczymy się w okolicy – mówię, odsuwając się i próbując ocalić tę resztkę twarzy, jaka mi została. Woła za mną, a ja niemal potykam się o własne stopy. - Jeśli dasz radę być w poniedziałek o tej porze przy Fetzer, to pobiegam z tobą. – Po tym kieruje się w stronę ścieżki prowadzącej do jej akademika. Szybko się odwracam. - To randka, ee, taa, w porządku. Zobaczymy się tam. – Przewracam na siebie oczami. Od kiedy jestem tak skołowany przy dziewczynie? To się nigdy nie dzieje. Nigdy. Aż do czasu, kiedy poznałem Baylor. Mam kompletnie przerąbane. Odwracam się i widzę, że przyjaciele są poskładani ze śmiechu. Taa, wiedziałem, że prędzej czy później znajdą jakiś powód do nabijania się ze mnie.

- Tak się cieszę, że masz wolny weekend i w końcu możesz pójść z nami na mecz – mówi Karen i łapie mnie pod rękę, kiedy kierujemy się na stadion futbolowy.

To kolejna rzecz, która jest do dupy przy grze w piłkę. Musimy opuszczać wszystkie mecze futbolu, a w tym roku mamy całkiem dobrą drużynę. Ale w ten weekend przypada jedna z tych rzadkich okazji, kiedy mam wolne w czasie sezonu i planuję wycisnąć z tego ile się da. Większość kolesi z mojej drużyny postanowiła zorganizować dziś imprezę w domu poza kampusem. Wszystko pięknie się razem składa. Jedyną rzeczą, która mogłaby to jeszcze poprawić, byłoby to, gdyby w jakiś sposób udało mi się namówić Baylor by przyszła na imprezę. Nie obraca się w tych samych kręgach co ja, które składają się głównie ze sportowców i lasek z bractwa. Ha – nie potrafię sobie wyobrazić Baylor w bractwie. - Co cię tak śmieszy? – pyta Karen. Nie zdawałem sobie sprawy, że zaśmiałem się na głos. - Nic – mówię. – Cieszę się po prostu, że mam wolne popołudnie i mogę obejrzeć mecz. – Jonesy i ja wchodzimy z Karen i Marcie na stadion. Docieramy do sklepiku z napojami i żywnością i zatrzymuję się przy nim z Jonseyem. - Chcesz jakieś nachosy, albo jednego z tych dużych, słonych precli? – pytam Karen. Spogląda na mnie, jakby wyrosła mi trzecie ręka. - Żartujesz sobie? – pyta. – Mam zrujnować cały tydzień diety? – Kręci głową. – Nie, oszczędzam kalorie na picie piwa na tej waszej dzisiejszej imprezie. – Podskakuje w górę i w dół, i klaszcze w dłonie. - Och, nie mogę się doczekać. Będziemy się tak świetnie bawili! - Wyciąga Marcie z kolejki. – Spotkamy się z wami na naszych miejscach – mówi. Jonesy i ja obserwujemy, jak odchodzą. - Musisz zdusić to w zarodku, stary – mówi. - Co zdusić w zarodku? – Podchodzę do przodu, kiedy kolejka zbliża się do lady. - Wiesz, że ona myśli, iż na nią lecisz, prawda? - Kiwa głową w kierunku dziewczyn. - Co? To szalone – mówię. – Dlaczego miałaby tak myśleć?

Posyła mi twarde spojrzenie. - Gavin, od miesięcy nie przeleciałeś żadnej dziewczyny. - A ona myśli, że to dlatego… - Jep – przerywa mi. - Ale… - Kręcę głową i patrzę na niego pytająco. Przytakuje zwyczajnie w potwierdzeniu. - O cholera – mówię. - Słyszałem jak mówiła do Marcie, że sądzi, iż w końcu zmieniłeś zdanie i że nie wydaje jej się, aby zajęło ci dużo czasu, by zdać sobie sprawę, że masz ją na wyciągnięcie ręki – wyjaśnia. - Podwójna cholera – mówię. - Koleś, musisz przedstawić jej sprawę jasno – mówi. – Pragnęła cię od kiedy, od trzeciej klasy? Nie zwódź jej. Wóz, albo przewóz. - Zwodzić ją? - Unoszę na niego brew. – Ja nigdy… - Nie sądzę, aby postrzegała to w taki sposób, Gav – przerywa mi. Jestem następny w kolejce, więc wyjmuję portfel i wyciągam z niego kilka banknotów. Wówczas patrzę poprzez tłum ludzi i widzę ją. Baylor. Jest z jakimś kolesiem, nie z Dupkiem, ale jakimś gościem, który ma zawieszony na szyi aparat. Rozmawia z grupą studentów i robi notatki. Och, zgadza się, interesuje się dziennikarstwem. A koleś robi zdjęcia. Muszą relacjonować mecz dla gazetki studenckiej. Baylor zakłada długopis za ucho, co uznaję za totalnie urocze, w seksownym stylu bibliotekarki. Spogląda w górę i przyłapuje mnie na gapieniu się na nią. Nigdy nie widziałem jaśniejszego uśmiechu rozświetlającego twarz dziewczyny i zauważam to, czego wcześniej nie dostrzegłem. W prawym policzku ma dołeczek. Cel życiowy numer dwa; widzieć ten dołeczek tak często, jak to możliwe. - Proszę pana! Proszę pana, co podać?

Odwracam się i widzę, że wstrzymuję kolejkę, więc szybko podaję kolesiowi zamówienie i znów się odwracam. Nie ma jej. Cholera. Resztę meczu spędzam na dokładnym studiowaniu trybun i na próbach znalezienia jej. To jak próba znalezienia igły w stogu siana. Dosłownie, znajduje się tutaj sześćdziesiąt trzy tysiące osób, więc jakie są szanse na to, że znajdę pośród nich jedną dziewczynę? Najwyraźniej nie za dobre. Kiedy po meczu opuszczamy stadion, Karen dostaje telefon. Razem z Marcie muszą szybko wracać do domu bractwa, by zapobiec jakiejś modowej katastrofie. Jonesy oferuje, że je odprowadzi, ponieważ zaczyna się ściemniać. Ja za to zgadzam się pójść do domu i pomóc chłopakom przygotować wszystko na imprezę. Idę w kierunku podziemnego garażu, kiedy słyszę przed sobą trzech kolesi. Stoją w kółku, a dwójka z nich chwieje się, jakby byli pijani. Jeden z nich przechyla się w bok. To wtedy dostrzegam stojącą w środku Baylor – wyglądając na przerażoną i przyciskającą mocno do piersi notatnik. Podbiegam bliżej i widzę, że jeden z nich kładzie na niej łapy. Baylor krzyczy: - Hej! Zostaw mnie w spokoju, palancie! - Palancie? – mówi ten dupek, który trzyma na niej łapy. – Kogo nazywasz palantem? Chcę się tylko trochę zabawić, to wszystko. – Zakłada jej włosy za ucho. Koniec. Zabiję go. Dzięki Bogu, że do gry w piłkę nie potrzebuję za bardzo rąk. Cholera, nawet gdybym potrzebował, to nie sądzę, aby powstrzymało mnie to od odepchnięcia na bok jego dwóch przyjaciół i walnięcia Palanta w twarz. Baylor odskakuje w bok, kiedy koleś upada na ziemię z krwią wypływającą, z teraz już oszpeconego, nosa. Stoję nad nim, patrząc na jego kumpli kątem oka, na wypadek, gdyby byli na tyle głupi, by się na mnie rzucić. - Jeśli masz dość, to radzę przeprosić tę panią i wypierdalać stąd. Spogląda na mnie, by sprawdzić na ile jestem poważny. Po tym mamrocze z jękiem przeprosiny, poprzez dłonie, którymi zakrywa twarz.

- Sorki. Nie miałem przez to nic na myśli. – Wskazuję na jego kumpli, by podeszli i podnieśli jego dupę z ziemi i obserwuję jak odchodzą, zostawiając co kawałek na chodniku odrobinę krwi. Odwracam się, by spojrzeć na Baylor, która jest blada i drży. - Wszystko okej, Baylor? – Podchodzę do niej. – Nie skrzywdził cię, prawda? Kręci przecząco głową, niezdolna by coś powiedzieć. Widzę, że drży jej dolna warga i wiem, że będzie płakała. Cholera. Nienawidzę, kiedy dziewczyny płaczą. Przybliża się do mnie i jąka się: - Dz… dziękuję. – A po tym opada na mnie. Przytrzymuję ją, obejmując ją rękoma. Cholera, to dobre uczucie. Idealnie pasuje do mojego ciała, kiedy opieram brodę na czubku jej głowy. Nie cierpię tego, że musiała być nękana przez jakiegoś fiuta, abym mógł ją w taki sposób potrzymać. - Ćśśś – szepczę w jej włosy, a ona łka po cichu. Usiłuję nie być zbyt oczywisty, kiedy wdycham słodki zapach jej szamponu. – Jest okej. Z tobą okej – zapewniam ją. Minutę później zerka na mnie opuchniętymi oczami, z odrobiną jakiegoś czarnego gówna, rozmazanego pod jednym z nich. To nie ma znaczenia, nadal jest olśniewająca. Jej zniewalające oczy zrobiły ze mnie więźnia i sięgam w górę, by otrzeć kciukiem łzę, co pomaga w pozbyciu się rozmazanego tuszu. Ocieram dłoń o tył dżinsów i myślę sobie, że może nigdy ich nie upiorę skoro mam na nich teraz jej łzy. Cipka. Kręcę sam na siebie głową. - Muszę wyglądać jak bałagan – mówi. - Wyglądasz dobrze, Baylor. – Uśmiecham się do niej. – W zasadzie, jesteś tak ładna, jak zawsze. Posyła mi połowiczny uśmiech. Nie ten, który uwydatnia dołeczek.

- Tak się cieszę, że się pojawiłeś. Nie wiem co sobie myślałam – mówi. – Przed meczem robiłam z nimi wywiad dla gazetki i wówczas byli bardzo mili. Więc kiedy mnie zawołali, nie sądziłam… - Kręci głową. – Jestem taka głupia. - Nie, Baylor. Nie jesteś głupia – mówię. – Musisz być po prostu bardziej ostrożna. Gdzie jest fotograf, który był z tobą podczas meczu? - Musiał wcześniej wyjść. - Zostawił cię i sam pojechał do domu? - pytam wkurzony, pragnąc teraz obić także jego. - To był nagły wypadek – mówi. – To nie jego wina. Powinnam była pojechać prosto do domu tak, jak mu powiedziałam. Nadal drży. Nie mogę jej tak zostawić. Patrzę gdzie jesteśmy i zdaję sobie sprawę, że zaraz za rogiem jest świetna kawiarnia. - Kawy? – pytam. Spogląda na mnie uroczo marszcząc nos, przez co mój fiut podskakuje w spodniach. - Musisz się uspokoić – wyjaśniam. – Może skoczymy szybko za róg i napijamy się kawy, abyś mogła się rozluźnić. Chichocze cicho, przez co mój własny uśmiech sięga oczu. - Cóż, nie jestem pewna, czy kawa pomoże mi się zrelaksować – mówi. – Ale okej, może coś czekoladowego będzie w porządku. Pomimo faktu, że jestem całkiem pewny, iż nadal ma chłopaka, prowadzę ja za róg, do miejsca, które już zawsze będę postrzegał jako miejsce naszej pierwszej randki.

Rozdział 5 Baylor zamawia czekoladowe smoothie, a ja moją zwyczajową kawę. Zostaję zatrzymany przez dzieciaka z mojej drużyny, więc kiedy kładę na ladzie pieniądze, barista mówi mi, że rachunek został już uregulowany. Nie wiem czy jestem wkurzony, czy szczerze pod wrażeniem. Podchodzę do miejsca, w którym Baylor dodaje do swojego smoothie trochę śmietanki i mówię: - To ostatni raz, kiedy za coś płacisz. Olewa mnie i odchodzi, by zająć stolik przy oknie. Kiedy siadam, dobiera się do mojego tyłka tak mocno, że niemal muszę się odwrócić i sprawdzić, czy coś mi z niego pozostało. - Wiem kim jesteś, Gavinie McBride – mówi, krzyżując ręce na piersi i przyjmując wygodną pozycję, by strzelić mi wykład. – I mam gdzieś to, czy twoi rodzice posiadają na własność połowę Teksasu, albo czy twój tata zostanie prezydentem. Jeśli mamy zostać przyjaciółmi, to ustalmy sobie coś od razu. Płacę za siebie. Zawsze tak było i zawsze będzie. Jeśli nie możesz wbić sobie tego do głowy, ponieważ staje ci to ością w gardle, to możesz od razu wyjść i znaleźć sobie nowego przyjaciela. – Wciska słomkę do swojego smoothie i mierzy mnie wzrokiem, robiąc długi łyk, który ma w sobie prawdopodobnie więcej tłuszczu, niż Karen skonsumowała przez cały tydzień. Taa, jestem szczerze pod wrażeniem. To jest coś, do czego będę musiał przywyknąć. Pomimo tego, że rodzina Karen jest o wiele lepiej sytuowana niż moja, to ona i tak oczekuje, że będę za nią płacił gdziekolwiek razem pójdziemy. Cholera, nawet się nie umawiamy, a ona oczekuje ode mnie czegoś takiego. Początkowo sądziłem, że było to typowe dla południowców, ponieważ jest z Teksasu. Ale nauczyłem się, że było to typowe dla Karen.

Kiedy patrzę jak Baylor ssie przez słomkę czekoladę… cholera, nigdy w życiu tak mocno nie chciałem być słomką. - Dobra – ustępuję. – Ale będę płacił za siebie, Baylor. Wyznaczam granicę w kwestii tego, abyś ty za mnie płaciła. Przechyla głowę w bok i ocenia mnie. - Mogę z tym żyć – mówi. I znów pojawia się ten jej uśmiech. Ten, który ukazuje dołeczek. I tak po prostu zostajemy przyjaciółmi. - Poczekaj tutaj sekundę – mówi i wstaje, by pójść i pogadać z baristą. Minutę później wraca z woreczkiem lodu. Ostrożnie podnosi moją dłoń, którą trzymam na udzie, i kładzie ją na stole. Po tym przykłada woreczek do moich opuchniętych knykci. Uśmiecham się i dziękuję jej. Zatroszczyłem się o nią, a teraz ona odwdzięcza się tym samym. Uśmiecha się do mnie i przysięgam, że patrzy na mnie tak, jakby wiedziała o czym myślę. - Więc, Baylor – mówię, obracając jej imieniem wokół języka. – Masz unikalne imię. Nigdy nie spotkałem nikogo, kto by się tak nazywał. Czy twoja rodzina pochodzi z Teksasu? – pytam. Wiem jak odpowie zanim w ogóle to robi. Nie ma nawet cienia takiego akcentu jak ja. Nie pochodzi z tych okolic co ja. Uświadamiam sobie jakiego głupka to ze mnie robi. Kręci głową. - Nie. Mieszkamy w Connecticut, ale mój tata chodził tutaj do szkoły. Był wielkim fanem futbolowej drużyny z Uniwersytetu Baylor. Nadal jest. Cholera. To daleko od Teksasu. - Aaach, wiec jesteś Jankeską. Pomimo tego naprawdę podoba mi się twoje imię. – Mrugam do niej. – I mogło być gorzej. Twój tata mógł chodzić do Clemens… albo Pomony. – Śmiejemy się. - Pomona? – Udaje że wymiotuje. – Blee. Nazywaliby mnie Mona. To po prostu źle brzmi. – Chichocze, a ja momentalnie szukam w głowie czegoś zabawnego do powiedzenia, aby ponownie wywołać u niej ten dźwięk.

Wibruje mój leżący na stole telefon, ale ignoruję go. Baylor na niego wskazuje. - Jest okej, możesz odebrać. - Ktokolwiek to jest, może poczekać – mówię. – Opowiedz mi o dziennikarstwie. Mówiłaś, że robisz wywiady z ludźmi do szkolnej gazetki? To tam pracujesz? Wyciera z ust trochę śmietanki, powodując, że zazdroszczę serwetce. - Nie, złożyłam podanie, ale istnieje długa lista studentów, którzy chcą tam pracować. Zwykle i tak nie wybierają artykułów napisanych przez studentów pierwszego lub drugiego roku. To tak naprawdę bardziej jak ćwiczenie pisania niż cokolwiek innego. Nie oczekiwałam, że wydadzą jakiś mój artykuł, przynajmniej do następnego roku. - Z przyjemnością przeczytałbym coś twojego – mówię. Ona się rumieni. Uśmiecham się. Pijemy. - Więc, nie pracujesz? – pytam. Kręci głową. - Nie za pieniądze. – Kąciki jej ust wyginają się ku górze, a jej niesamowite oczy zaczynają błyszczeć. – Trzy dni w tygodniu jestem wolontariuszką w dziecięcym szpitalu. Mój telefon ponownie wibruje. Baylor mówi: - Lepiej sprawdź o co chodzi, może to nagły wypadek. Poddaję się i klepię w ekran widząc, że mam kilka wiadomości od Karen, która zastanawia się gdzie jestem. Szybko odpisuję, że się spóźnię i żeby szła beze mnie. Telefon od razu znów wibruje, więc wkładam go do tylnej kieszeni spodni. - O ile dobrze pamiętam, to twoim głównym kierunkiem, który kompletnie cię nie interesuje, są nauki polityczne? – pyta. Ciężko mi utrzymać uśmiech z dala od twarzy. To była jedna, krótka rozmowa miesiące temu, podczas której leżała rozwalona na chodniku. Pamięta. Taa, to musi coś oznaczać.

- Cóż, jeśli twój tata jest politykiem, to poniekąd jest to nieuniknione – mówię. - Dlaczego? – pyta, a jej twarz odrobinę poważnieje. Przyglądam się jej minie. - Myślę że dlatego, iż tego się ode mnie oczekuje. - Och. – Marszczy brwi i czuję, jakbym w jakiś sposób ją zawiódł. – Zawsze robisz to, czego się od ciebie oczekuje? - Nie zawsze – mówię, próbując bronić mojej niezależności przed tą wyraźnie niezależną dziewczyną. – Gram w piłkę. Tego ode mnie nie oczekiwano. - Więc kochasz piłkę? – pyta. - Tak i nie – odpowiadam szczerze. Nie jestem pewien czy odpuści mi, jeśli nic więcej nie dodam. – Kocham grać i przez to mam tutaj stypendium, ale to nie jest moją pasją. - Wobec tego dlaczego grasz? - Szczerze? By wymigać się od innego badziewia, którego się ode mnie oczekuje. – Kręcę głową i uświadamiam sobie jakiego dupka to ze mnie czyni. - Zatem nie chcesz zajmować się polityką i grasz w piłkę, by uniknąć powiedzenia tacie, że nienawidzisz życia, które dla ciebie nakreślił. To nie było pytanie. Kim do cholery jest ta dziewczyna? Piję kawę, zastanawiając się nad jej filozofią. Telefon zawibrował mi jeszcze kilka razy i coraz ciężej było to ignorować. - Przepraszam, miałabyś coś przeciwko, jeśli sprawdzę telefon? Ktoś nie przestaje zawracać mi głowy. - Proszę, śmiało – mówi. – Jestem pewna, że twoja dziewczyna zastanawia się co cię zatrzymuje. Kładę telefon na stole, wyświetlaczem w dół. - Nie mam dziewczyny, Baylor. Unosi na mnie brwi.

- Oczekujesz, że w to uwierzę? - Oczywiście, że tak – mówię. – To prawda. - Zatem kim jest ta blondynka, z którą ciągle cię widuję? - pyta. – Z całą pewnością wyglądaliście razem dość poufale, kiedy szliście na mecz. – Rumieni się, uzmysławiając sobie, że wygadała się odnośnie tego, iż mnie obserwowała. Pławię się w cichym zwycięstwie. - Karen? – pytam z rozbawieniem. – Nie, ona nie jest moją dziewczyną. Jesteśmy przyjaciółmi od dzieciństwa i dużo czasu razem spędzamy, ale zdecydowanie nie jest moją dziewczyną. - Hmmm. – Przygląda mi się sceptycznie. – A czy ona o tym wie? Śmieję się w głos. - Lepiej żeby wiedziała. – Spoglądam jej prosto w oczy i powtarzam jeszcze raz: - Baylor, nie mam dziewczyny. - Och, okej. – Odwraca nieśmiało wzrok. – Ale i tak powinieneś sprawdzić kto próbuje się z tobą skontaktować. Odwracam telefon i widzę, że Karen pisała i dzwoniła do mnie niezliczoną ilość razy i raz dzwonił do mnie Dean. – Pozwolisz, że szybko zadzwonię? - pytam ją. - Śmiało – mówi, wyciągając notatnik, aby czymś się zająć. Wybieram numer Deana. - Hej Dean. Coś mnie zatrzymało. - Gavin, przywlecz tu swój tyłek – mówi. – Ta impreza jest epicka. Myślę, że zwaliła się tu połowa kampusu. - A propos imprezy, – mówię – trochę zmieniły mi się plany. – Spoglądam na Baylor i widzę, że udaje iż przegląda notatki, ale kąciki jej ust unoszą się ku górze. – Jeśli w ogóle się pojawię, to o wiele później. A teraz muszę kończyć. - Och, łapię. – Śmieje się do telefonu. – Miałeś długą posuchę, stary. Pobzykaj sobie, żebyś przestał nam uprzykrzać życie swoim drażliwym tyłkiem. – A potem krzyczy: - Słuchajcie ludzie, McBride zaliczy! – Słyszę w tle wiwaty.

Wybałuszam oczy, ale bazując na zachowaniu Baylor, zdaję sobie sprawę, że naprawdę nie słyszała deklaracji Deana. - To nie tak, człowieku. Ale hej, wyświadcz mi przysługę i powiedz Karen, żeby przestała do mnie wypisywać. Kończę. – Rozłączam się i wkładam telefon do kieszeni. Baylor odkłada notatnik. - Jeśli musisz gdzieś być, to nie pozwól abym cię zatrzymywała. - Baylor, nie ma żadnego miejsca w którym muszę być – mówię. – Chcę być tutaj. A co z tobą? Nikt na ciebie nie czeka? Może ten „jak mu tam” z pierwszego dnia? – Jakby jego imię nie było dla mnie boleśnie oczywiste. - Chris – mówi. - Taa, Chris – powtarzam. – Twój chłopak, prawda? Wzrusza nieśmiało ramionami i przytakuje prawie tak, jakby była zażenowana. - Zatem mówimy tu o ślubie i dzieciach, czy tylko o zabijaniu czasu dopóki nie znajdziesz „tego jedynego”? – pytam. - Łał, jesteśmy bezpośredni, co? – pyta. - To samo mógłbym powiedzieć o tobie – żartuję. Posyła mi uśmieszek. - Znamy się z Chrisem od dawna. Byliśmy przyjaciółmi od lat, ale zaczęliśmy się umawiać dopiero niedawno, kiedy tutaj przyjechaliśmy. Sądzę, że to był kolejny, logiczny krok. - Chodzi ci o to, że zrobiłaś to, czego od ciebie oczekiwano? – pytam. - Touche – mówi. Kończy smoothie, a potem wyciąga i oblizuje dolną część szczęśliwej słomki. Jestem zauroczony. Nie potrafię oderwać wzroku. – Więc, skoro ani polityka, ani piłka nie są dla ciebie, to co jest? – pyta. Kręcę głową. - Będziesz się śmiała.

- Dlaczego miałabym się śmiać, jeśli zdradzisz mi swoje życiowe marzenie, Gavin? Mój pokonany wzrok opada na stół. Ponieważ wszyscy to robią. Albo robili. Więc przestałem mówić o tym ludziom. Ale w jakiś sposób Baylor jest inna. Myślę, że jest jedyną osobą, która kiedykolwiek sprawiła, że czuję, iż mogę być sobą. Jakbym nie musiał zakładać cholernej maski i udawać, że jestem idealnym synem kongresmena McBride’a. Zamykam oczy i mówię: - Produkcja filmowa. – Kiedy nie słyszę jej śmiechu z powodu mojej mrzonki, ponownie otwieram oczy. Po prostu się na mnie patrzy. - Czyli robienie filmów i tym podobne? przewracania oczami.

- pyta bez śmiechu. I bez

Przytakuję. - Taa – mówię. – W liceum wybrałem sobie to jako przedmiot fakultatywny no i nie wiem, po prostu to do mnie przylgnęło. - Wiesz, że możesz studiować to tutaj, na UNC – mówi. – W zasadzie, z tego co słyszałam, mają tutaj całkiem dobry program. Znów przytakuję. - Taa. - Dobry Boże, Gavin – mówi, unosząc pytająco dłonie. – Zatem dlaczego tego nie studiujesz? - Nie znasz mojego taty, Baylor. - Nie znam, to prawda. I niewiele wiem o tobie, poza tym – nie lubisz polityki. Jak będziesz czerpał przyjemność z kariery polityka, skoro nie lubisz się nawet tego uczyć? A jeśli nie lubisz swojego zawodu, to jak kiedykolwiek osiągniesz w życiu szczęście? – Bierze wdech i ocenia moją reakcję, nim kontynuuje: - Jesteś dobry w piłce nożnej, ale nie kochasz tego. A robienie czegoś tylko dlatego, że jest się w tym dobrym także nie dostarczy ci szczęścia, zwłaszcza, jeśli robisz to ze złych powodów. Więc jak dla mnie przedstawia się

to tak, że będziesz przechodził przez życie robiąc coś, czego nienawidzisz, tylko po to, by zadowolić człowieka, którego za kilka lat i tak będziesz widział jedynie podczas Święta Dziękczynienia i na Święta. Więc powiedz mi, kiedy będziesz stary i siwy, i będziesz leżał na łożu śmierci, to czego będziesz żałował, Gavin? Jasna cholera! Nie sądzę, abym kiedykolwiek wcześniej oniemiał. Kolejny pierwszy raz z tą dziewczyną. Widzi moją reakcję i przykłada dłonie do ust. - O cholera! Bardzo przepraszam, Gavin. Nie mam prawa mówić ci takich rzeczy. Masz rację. Nie znam twojego taty. – Wzdycha. – Dorastałam z mamą, której rodzina próbowała dyktować jak miała wyglądać jej przyszłość. Uwolniła się od nich i sądzę, że po prostu wychowała mnie tak, abym buntowała się przeciwko uciskowi. Gapię się na nią. Jest olśniewająca. Kręcone włosy okalają jej twarz. Jej oczy przybrały tę samą, jasnoniebieską barwę co jej koszulka Tar Heels, pomimo tego, że mógłbym przysięgnąć, że są brązowe. Spogląda z wyrzutami sumienia na pusty kubek po smoothie. Sięgam i kładę dłoń na jej. - Nie, jest okej, Baylor. Twoja mama musi być bardzo dumna. Wychowała świetną córkę. Spoglądam na moją rękę leżącą na jej dłoni i czuję te same, znajome iskry. Tę samą elektryczność, którą poczułem w dniu naszego poznania. Tylko że tym razem te iskry nie wędrują do mojego krocza. Zatrzymują się na środku mojej klatki piersiowej. Osiedlają się w moim cholernym sercu.

Rozdział 6 Cholera jasna. Nie mam jej numeru. Nie znam nawet jej nazwiska. Jak mogliśmy spędzić sobotni wieczór bez poznania przeze mnie jej nazwiska? Wiem, że nie jestem przyzwyczajony do pozyskiwania od kobiet tego typu informacji, ale ona jest inna. Tak całkowicie inna. Gdyby nie fakt, że mieliśmy w planach jutro razem pobiegać, to byłbym skłonny znów ją śledzić. Niczym prześladowca. Do tego zostałem właśnie zredukowany. Do prześladowania Baylor. Wracam myślami do naszej wczorajszej randki. Będę nazywał to spotkanie tak, jak mi się do cholery podoba. Nie dotarłem w końcu na imprezę, cholernie wkurzając tym Karen. Nie to, żebyśmy z Baylor wylądowali razem po naszym wypadzie na kawę. Nie doszło do tego. I ku mojemu zaskoczeniu, nie chciałem tego. Jeśli będę ją miał… kiedy będę ją miał… nie dojdzie do tego, kiedy wciąż jest przywiązana do jakiegoś innego kolesia. Nie, po prostu gadaliśmy godzinami w kawiarni. Potem odprowadziłem ją do akademika. I wróciłem do domu. Zaraz po tym, jak mnie przytuliła. Przytuliła mnie za to, że się o nią zatroszczyłem. Za to, że ją uratowałem. Cholera, mogę zrobić z tego dyplom? Ponieważ tylko to chcę robić przez kolejne dwa i pół roku. Zajmować się Baylor. Baylor, której nazwiska nie znam. W poniedziałek, kiedy spotykam się z nią aby pobiegać, proszę o jej telefon, jak tylko do mnie podchodzi. Cóż, zaraz po tym, jak przyglądam się jej uroczym szortom do biegania i obcisłej koszulce, a także włosom. Włosom, które wyglądają, jakby zwyczajnie wsadziła je w gumkę, nie kłopocząc się tym, by sprawdzić jak wyglądają. Jest urocza. Po przywitaniu się z nią wyciągam w jej stronę rękę.

- Poproszę o twój telefon – mówię, wskazując na jej przepaskę na ręce. Wyciąga go i podaje mi. - Wiesz, naprawdę powinieneś biegać z telefonem. Niebezpiecznie jest tego nie robić. Co jeśli upadniesz, albo coś? – Po tym patrzy na mnie z dziwną miną. – Gavin, dlaczego twoje spodenki dzwonią? – Patrzy na mnie krzywo, kiedy sięgam, by wyciszyć telefon. Oddaję jej komórkę. - Ponieważ właśnie zadzwoniłem do siebie, aby mieć twój numer. – Unoszę na nią brwi, wyzywając ją, by zakwestionowała moje czyny. – Musisz być w stanie skontaktować się ze mną, jeśli będziesz potrzebowała eskorty do domu. – Wskazuję palcem w jej klatkę piersiową. – Zawsze. Mam to na myśli, Baylor. - Okej, okej. – Unosi dłonie w geście poddania. – Łapię – mówi. – Podnosi trzy palce, składając przysięgę skautki. – Obiecuję nigdy nie chodzić sama, chyba że idę na zajęcia. Mrużę na nią oczy. - Chodzisz sama na zajęcia? – pytam z niedowierzaniem. Przewraca oczami. - W ciągu dnia, Gavin – drażni się. – Boziu, wyluzuj. – Puszcza się biegiem, zmuszając mnie, abym za nią podążył. Ustala dobre tempo na rozgrzewkę co świadczy o tym, że jest zaprawionym biegaczem. Obserwuję jak jej włosy podskakują w górę i w dół, i próbuję utrzymać oczy powyżej jej talii, kiedy ją doganiam. Nie pożeraj wzrokiem jej tyłka, myślę sobie. - Gdzie twoja paczka? – pyta, kiedy znajduję się obok niej. - Dziś jestem tylko ja - mówię. - Czy wy nie zawsze biegacie razem, jak sfora czy coś? - Przeważnie – odpowiadam. – Myślę, że po prostu odbiegam od tego, czego się ode mnie oczekuje. – Mrugam do niej. Uśmiecha się. Biegniemy.

Pozwalam jej ustalić tempo. Jestem całkiem dobrym biegaczem. Muszę być. Czasami w jednym meczu przebiegamy od ośmiu, do jedenastu kilometrów. Prowadzimy gadkę szmatkę, ale przy naszej prędkości, znacząca rozmowa będzie musiała poczekać na inną okazję. Nie mam nic przeciwko. Całkowicie w porządku jest to, że mogę biec obok niej przez cały czas. Kiedy przebiegamy pięć kilometrów, zwalniamy i kierujemy się do akademików. Mówiłem sobie, że nie będę pytał, że pozwolę, aby wszystko rozwijało się naturalnie. Powinienem po prostu trzymać gębę na kłódkę. Ale wtedy mi się wyrywa: - Powiedziałaś „jak mu tam” o naszym wspólnym bieganiu? Nie spogląda na mnie. - Chrisowi? Nie. Ja również patrzę wprost przed siebie. - Zamierzasz mu powiedzieć? - Tak – odpowiada natychmiast. Cholera. Nie to chciałem usłyszeć. Docieramy do jej akademika. Zostawia mnie w tyle, wbiegając po schodach po dwa na raz. - O tej samej porze w środę? - pyta, odwracając się i przygryzając wargę. O szlag, przygryza wargę. Chcę tam podbiec i wyciągnąć tę wargę spomiędzy jej zębów i wsadzić ją sobie w usta. Pieprzyć chłopaków z którymi zwykle biegam. - Taa, pewnie – mówię. Odwracam się, by zakończyć trening. Wówczas, kiedy jestem w połowie trawnika, przypominam sobie o czymś. - Baylor? – wołam. Odwraca się z zaciekawieniem. - Jak masz na nazwisko? – krzyczę. - Sprawdź telefon, McBride – mówi, znikając z uśmiechem w budynku.

Wyciągam telefon, który zawsze wyciszam podczas biegu. Mam nową wiadomość. Baylor: Hej, McBride. Dzięki za bieg. Baylor Mitchell. Sprawdzam godzinę otrzymania esemesa. Trochę ponad minutę temu. Musiała to wysłać, kiedy odwróciłem się aby odejść, ale zanim ją zapytałem. Ta dziewczyna jest na serio świetna. Mam totalnie przerąbane. Od razu jej odpisuję. Ja: Ja także. Do zobaczenia w środę, Mitchell. Zamiast przebiec kolejne pięć kilometrów, wracam do domu i biorę zimny prysznic.

Nasz środowy bieg przebiega mniej więcej tak samo. Jeszcze nigdy tak bardzo jak w tym tygodniu nie wyczekiwałem mojego biegu. - Czy twoim kolegom z drużyny nie przeszkadza, że biegasz ze mną kilka razy w tygodniu? - pyta. - Niee – mówię. – Powiedziałem im, że jestem na Bay Watch.3 – Śmieję się. - Baywatch? – Mruży oczy, formując małe zmarszczki na jej zwykle gładkich brwiach. - Taa – mówię. – Ponieważ jesteś Baylor i muszę uważać na ciebie, żeby te kutasy z meczu więcej z tobą nie zadzierali. No wiesz, Bay Watch. Przewraca na mnie swoimi uroczymi oczami kameleona. - Gavin, nie musisz mnie ochraniać, wiesz?

3

No więc tak, Bay Watch można przetłumaczyć jako Pilnowanie Bay, Baylor myślała że Gavinowi chodziło o „Baywatch”, czyli „Słoneczny Patrol” ;)

Jak cholera nie muszę. Nigdy się nie dowie, jak odtwarzam w głowie tamtą noc, tylko że z okropnym, alternatywnym zakończeniem, które nie uwzględnia tego, że na nią wpadłem. - Wiem o tym Bay – mówię, wypróbowując jej nową ksywkę. – Ale tak długo jak musisz chodzić biegać i ja także muszę to robić, równie dobrze możemy robić to razem, racja? Przygląda mi się. - Okej – mówi. – Sądzę, że nie mogę sprzeczać się z tą dobrze przemyślaną logiką. – Śmieje się. Kiedy zaczynamy zwiększać tempo, pytam ją: - Powiedziałaś już „jak mu tam” o naszym bieganiu? Myślę, że widzę przebłysk uśmiechu. - Chrisowi? Nie. - Zamierzasz mu powiedzieć? - Tak, zamierzam – mówi. Rusza do przodu. Biegnę za nią. Podążyłbym za nią wszędzie.

W niedzielę rano z żalem piszę do Baylor. Ja: Mój trener zwołał na jutro rano trening. Chce obmyślić taktykę na wtorkowy mecz. Przykro mi, ale nie będę w stanie z tobą pobiegać. Baylor: Nie ma problemu. Zobaczymy się w środę. Ja: Może w zamian pobiegasz dziś na hali? Baylor: Gavin, nic mi nie będzie.

Nie odpisuję jej od razu. Nie mam kontroli nad tym co robi. Jednak myśl o tym, że będzie sama rano biegała sprawia, że chcę olać trening i zrujnować sobie szansę na zagranie w meczu. Mój telefon wibruje, zanim mogę skomponować kolejną wiadomość. Baylor: Dobra. Pobiegam na hali. Jezu. Uśmiech na mojej twarzy jest tak duży, że bolą mnie przez niego cholerne usta. Praktycznie mogę usłyszeć jej nadąsany głosik i zobaczyć jak przewraca swoimi pięknymi oczami. Wyobrażanie sobie jej oczu powoduje, że zastanawiam się jaki ma na sobie kolor koszulki. Ale zapytanie jej o to co ma na sobie mogłoby być trochę za bardzo stalkerskie, więc powstrzymuję się. Ja: Dziękuję. Hej, opisywałaś kiedykolwiek do gazetki mecz piłki nożnej? Słyszałem, że w tym tygodniu może zagrać taki jeden zajebisty środkowy. Baylor: Taa, też o tym słyszałam. Może będę musiała napisać recenzję. Pa, Gavin. Udanego meczu. Widzimy się w środę. Co? Co to ma znaczyć? Przychodzi na mecz, czy nie? Te myśli dręczą mnie przez kolejne dwa dni. Nigdy wcześniej nie zdarzyło się by na mecz przychodził ktoś, komu chciałem zaimponować. Cóż, poza łowcami talentów z college’u. Kiedy wybiegamy na murawę, by rozgrzać się przed meczem, łapię się na tym, że skanuję wzrokiem sekcję, w której siedzą studenci. Nigdy nie spoglądam na trybuny. Nigdy. Do czasu poznania Baylor Mitchell. Baylor Mitchell. Jej imię wiruje mi w głowie. Zastanawiam się, jak brzmi jej drugie imię. Szlag, McBride, skup się na grze, mówię sobie, kiedy zbieramy się na linii bocznej przed rozpoczęciem meczu. Pewnie nawet jej tutaj nie ma. Nie odzywała się do mnie. Powiedziała, że zobaczymy się w środę. W końcu przekonałem sam siebie, że nie przyjdzie, i koncentruję się na tym, co muszę zrobić. Mniej więcej dwie godziny później zbiegam z murawy, po zdobyciu gola dla drużyny, która niestety przegrała. Powinienem być wściekły. Powinienem być wkurzony, że niektórzy kolesie nie przyłożyli się dzisiaj. Ale jedyne co mogę zrobić, to uśmiechnąć się, kiedy spoglądam w górę i widzę

uśmiechającą się do mnie promiennie Baylor, która stoi na trybunach obok miejsca, w którym moja drużyna schodzi z boiska. Odgarniam z oczu spocone włosy i puszczam jej oczko. A potem obserwuję ten uroczy rumieniec, który zakrada się na jej twarz, kiedy spogląda pod nogi. Nie mogę się doczekać jutrzejszego poranka.

- Tęskniłaś za mną w poniedziałek rano? – pytam Baylor podczas środowego biegu. - Nie – mówi. - Kłamczucha. – Spoglądam na nią. - Tak – mówi, patrząc prosto przed siebie. - Powiedziałaś już „jak mu tam” o naszym bieganiu? – pytam. Próbuje się nie roześmiać. - Chrisowi? Nie. Uśmiecham się. - Planujesz mu powiedzieć? Wówczas łamie protokół i mówi: - Nie to, że powinno go obchodzić z kim ćwiczę, ale zastanawiam się, dlaczego tak cię interesuje to, czy mu powiedziałam, czy nie? - Ponieważ jeśli znałby moje intencje, to srałby w majty – mówię, wykładając śmiało kawę na ławę. Myślę, że słyszę jak sapie, ale oddycha już ciężko, więc ciężko stwierdzić.

- Chris nie nosi majtów – żartuje. – Więc myślisz, że powinnam mu powiedzieć? - Boże, nie! – odpowiadam szybko. – Tak długo jak mu nie mówisz istnieje jeszcze dla mnie nadzieja. - Och, okej – duma. – Sądzę, że lepiej mu powiem. Trzask. Moje serce się rozłupuje. Wówczas oglądam się i widzę, że przygryza tę swoją pulchną wargę by powstrzymać uśmiech. To sprawia, że chcę ją powalić na ziemię i uprawiać z nią zapasy na trawie. - Z pewnością to zrobisz – mówię zamiast tego. Wybiegam przed nią i daję jej podgląd na to, co ją omija. Słyszę jak za mną prycha, zanim mnie dogania. - Nie schlebiaj sobie, McBride – mówi, puszczając się pełnym biegiem by rozpocząć nasz pięciokilometrowy dystans. W czasie odpoczynku mówię jej: - Przykro mi, ale w przyszłym tygodniu także opuszczę nasz poniedziałkowy bieg. Wyjeżdżamy w piątek na mecz w Notre Dame i nie wrócimy aż do późna w poniedziałek. - Nie ma sprawy – mówi, kiedy docieramy do jej akademika. – Pójdę na halę w Fetzer. – Zerka na mnie kątem oka, ponieważ wie, że się uśmiecham. - Będę tęsknił za Bay Watch – mówię. - Taa, ja też. – Odchodzi. - Hej, Mitchell – wrzeszczę za nią. Odwraca się z uśmiechem. - Taa? - Jak brzmi twoje drugie imię? – pytam. - Sprawdź telefon, McBride – mówi ze śmiechem i wchodzi do budynku.

Nie ma, kurwa, mowy. Wyciągam telefon, ale nie mam żadnych nowych wiadomości. Wówczas wibruje. Baylor: Christine. A Twoje? Ja: Maddox. Baylor: Okej, Gavinie Maddoxie McBride, bezpiecznej podróży do Indiany. Ja: Tak proszę pani Baylor Christine Mitchell. Przez całą cholerną podróż do Notre Dame gapię się na breloczek, który nadal mam od naszego pierwszego spotkania. Przesuwam palcem po grawerze.

Bądź tym, kim nikt inny nigdy nie może zostać… sobą.

Wiem co muszę zrobić, kiedy wrócę do szkoły.

Rozdział 7 We wtorek po południu kieruję się do biura rejestracyjnego. Kiedy widzę, że Trina nadal tam pracuje, zdaję sobie sprawę o ile łatwiejsze stało się właśnie moje zadanie. Trina i ja spiknęliśmy się kilka razy na moim pierwszym roku. Będąc szczerym, myślę, że nadal się we mnie podkochuje i jeśli sposób, w jaki patrzy na mnie spod sztucznych rzęs jest jakąś wskazówką, to myślę, że trafiłem. Będę czuł się jak kutas flirtując z nią, aby dostać to czego chcę, ale to mój środek do celu. - Trina! – mówię, podchodząc do biurka z przyklejonym na twarzy uśmiechem godnym zwycięscy Oscara. – Jak się masz? Minęło kupę czasu . – Sięgam, by chwycić jej dłoń dla lepszego efektu. - Gavin McBride – mówi. – U mnie okej. Ale teraz zaczyna być coraz lepiej. Nachylam się i szepczę blisko jej ucha: - Potrzebuję przyjacielskiej przysługi, Trina. Wzdycha. - Pewnie Gavin, cokolwiek potrzebujesz. - Siostra mojego przyjaciela zostanie tutaj przeniesiona w przyszłym semestrze – kłamię. – Chciałaby się upewnić, że dostanie się na kilka tych samych zajęć co jej przyjaciółka z dzieciństwa. Ale chce, aby to była niespodzianka. Myślisz, że mogłabyś mi pomóc, skarbie? – Przesuwam palcem po jej knykciach. Jestem takim złamasem.

- Oczywiście. Imię? – pyta. - Baylor – mówię. – Baylor Mitchell – literuję to dla niej. Dwie minuty i wiarołomny pocałunek w policzek później, wychodzę z biura rejestracyjnego z letnim planem zajęć Baylor w kieszeni. Kolejny przystanek; biuro mojego dziekana.

Ostatnie kilka tygodni było piekłem. UNC awansuje do Elite Eight 3 po Święcie Dziękczynienia, więc ledwo miałem czas, aby zaczerpnąć oddech, a co dopiero spędzić dużo czasu z Baylor. Udało nam się wcisnąć w harmonogram kilka wspólnych biegów, ale było ciężko przy całym tym moim podróżowaniu i intensywnym grafiku. Będzie słodko-gorzko, kiedy nie awansujemy do Finałowej Czwórki. Z jednej strony chcę, aby nasza drużyna zajęła jak najlepsze miejsce. Z drugiej, jestem wyczerpany piłką i chcę skupić się na innych rzeczach. Takich, jak Baylor Christine Mitchell. - Gavin? Czy ty usłyszałeś choć jedno moje słowo? – Spoglądam na Karen, która stoi nade mną z rękami na biodrach i z wydętymi ustami, ponieważ ją ignorowałem. - Hm… och, taa, impreza – mówię, grając tak, jakbym słuchał tego, co mówiła od kilku minut. – Co z nią? - Dean mówi, że nie idziesz – dąsa się. – Dlaczego nie? - Ponieważ nie mam nastroju na imprezę, Karen. Na wypadek gdybyś zapomniała, to dziś przegraliśmy. - To dodatkowy powód, abyś się ze mną dzisiaj upił. – Uśmiecha się. 3

Elite Eight to finałowe osiem drużyn piłkarskich, które walczą ze sobą do dotarcie do Final Four – Finałowa Czwórka, a potem o wygraną.

- Nie sądzę – mówię. Opada na kanapę obok mnie. - Co z tobą, Gavin? - Co masz na myśli? – pytam. - Co się z tobą ostatnio dzieje? – Przysuwa się do mnie tak, że nie mam innego wyjścia jak tylko na nią spojrzeć. – Początkowo myślałam, że ma to związek z piłką i tak dalej, ale nie byłeś sobą od kilku miesięcy – mówi. – Wcześnie wychodzisz z imprez. Sam. Albo, co gorsza, w ogóle nie chcesz na nie chodzić tak, jak dzisiaj. Ćpasz, Gavinie McBride? Krztuszę się wodą, którą piję. - Cholera, Karen. Znasz mnie lepiej – mówię. – Nie tylko nigdy nie zniżę się do tego poziomu, ale robią też testy antynarkotykowe sportowcom, wiesz. - Zatem o co chodzi? – pyta. Wzruszam ramionami. - Może po prostu znudziło mi się posuwanie każdej laski w krótkiej spódniczce. – Wypuszczam duży haust powietrza. – To wszystko jest tak kurewsko bez znaczenia. – Rozglądam się dookoła, by upewnić się, że nie ma w pobliżu żadnego z moich kumpli, którzy nazwaliby mnie dziwakiem bez fiuta. Karen jedynie na mnie patrzy z rozdziawioną buzią. - A do tego jest jeszcze dziewczyna – mówię. Zamyka usta tylko po to, by powrócić do dąsania się sprzed chwili, któremu towarzyszą teraz uniesione brwi. - Dziewczyna? – pyta. – Jaka dziewczyna? – Nie umyka mi to, że mówi „dziewczyna” jakby to było złe słowo. – Umawiasz się z kimś, Gavin? - Nie – mówię. – Ale myślę, że mogę chcieć. - Co, umawiać się z kimś? W sensie mieć prawdziwą dziewczynę? pyta z niedowierzaniem. - Cóż, taa - mówię. – Myślę, że dla odmiany mógłbym tego spróbować.

Odrzuca głowę do tyłu i wzdycha, powodując, że jej platynowe blond włosy opadają jej za ramiona. Wówczas spogląda w dół i skubie szew dżinsów. - Kim ona jest? - Nie znasz jej – mówię. – To ta sama dziewczyna na którą wpadłem pierwszego dnia. - Wpadłeś? - Przygląda mi się. – O mój Boże, nie masz na myśli „Dwójki”, prawda? Śmieję się, przypominając sobie tę głupią koszulkę, którą miała na sobie Baylor w dniu, kiedy się poznaliśmy. Przytakuję. - Taa, dlaczego nie ona? Przewraca oczami. - Każdy kogo znam spaliłby się ze wstydu mając na sobie tę ohydną koszulkę, którą nosiła – mówi. – Ona jest dzieckiem, Gavin. Stać cię na kogoś o wiele lepszego. - Może nie chcę nikogo lepszego, Karen. Kończy temat, kręcąc głową. - Dobrze, że w przyszłym tygodniu zaczyna się przerwa zimowa. Pięć tygodni w domu dobrze ci zrobi. – Wstaje i bierze mnie za rękę. – A teraz podnoś tyłek z kanapy i szykuj się. Idziesz z nami na tę imprezę. Pozwalam jej podciągnąć się na nogi. Sądzę, że miło będzie wyjść z domu i wyluzować się po sezonie piłkarskim. - Dobra – mówię. – Pozwól mi tylko wskoczyć pod prysznic. Piszczy i wyciąga kosmetyczkę, by nałożyć sobie na twarz więcej tego niepotrzebnego gówna.

Wybiegam zza rogu i widzę Baylor czekającą przed Fetzer Hall. Wiem, że mam na twarzy pieprzony, głupi uśmiech. Ale mam to w dupie. Spędziłem całą sobotnią imprezę na rozmyślaniu o tym, jak przetrwam pięciotygodniową, zimową przerwę nie widząc jej twarzy. Piłem, rozmawiałem i próbowałem być towarzyski, aby Karen dała mi spokój, ale przez cały czas myślałem o sposobach na nakłonienie rodziców do spędzenia świąt w Nowym Jorku lub Bostonie, aby być bliżej niej. - Tęskniłeś za mną, McBride? – pyta, zrównując się ze mną. Śmieję się przez to, jak odwróciła sytuację. - Nie – odpowiadam. - Kłamczuch. – Szturcha mnie łokciem. - Tak – przyznaję. - Przykro mi, że nie udało wam się dostać do Finałowej Czwórki – mówi. – Mecz był wyrównany. Unoszę pytająco brwi. - Oglądałaś? - Oczywiście, że tak – mówi. – Znam takiego jednego, który jest dobry w strzelaniu goli. - Och tak? - pytam z uśmiechem. - Taa, to Dean Jorgensen. Słyszałeś o nim? Teraz ja szturcham ją łokciem. - Zdrajca – mówię na jej wspomnienie o moim kumplu. - Słyszałam, że jest najlepszym skrzydłowym środowym napastnikiem w drużynie. – Śmieje się z własnej niekompetencji w terminologii sportowej. - Muszę cię sporo nauczyć na temat piłki nożnej, Mitchell. - To dawaj, McBride – wyzywa mnie. – Może pewnego dnia nauczysz mnie jak grać.

Boże, z przyjemnością nauczyłbym ją gry w piłkę. Mogę sobie wyobrazić zabranie jej na boisko i dryblowanie z nią piłką. Widzę jak biegnie wzdłuż linii bocznej z wiatrem we włosach, patrząc na mnie i kiwając do mnie głową, abym podał jej piłkę. Co jest w tej dziewczynie, że fantazjuję o graniu z nią w piłkę, zamiast marzyć o zaliczeniu z nią wszystkich baz? - Cóż, to będzie musiało poczekać do wiosny – mówię smutno. – Ten semestr szybko przeleciał. Nie mogę uwierzyć, że już nadszedł tydzień egzaminacyjny. - Wiem – mówi. – W środę mam ostatni egzamin. A ty? - W czwartek – mówię. – Będziesz w stanie biegać w środę? Myślę, że dosłownie wstrzymuję oddech czekając na jej odpowiedź, co nie jest dobrą rzeczą podczas biegu. Nie mogę sobie wyobrazić, że to ostatni raz, kiedy ją widzę aż do stycznia. - Taa, pewnie, mogę biegać w środę. Nie chciałabym, aby ominęło cię Bay Watch – drażni się. Zauważam, że ciągle rozmawiamy i nie rozwinęliśmy pełnej prędkości. Uśmiecham się wewnętrznie, myśląc sobie, że ona także nie chce mnie zostawiać. Cholera, będę tęsknił za naszymi poniedziałkowymi i środowymi biegami. Wówczas nachodzi mnie pewna myśl. - Bay, chcesz biegać ze mną dalej podczas przerwy świątecznej? Posyła mi dziwne spojrzenie. - Um, przyjeżdżasz do Maple Creek? Taa, chciałbym. - Nie, ale nadal możemy razem biegać. No wiesz, w każdy poniedziałek i środę o tej samej porze. – Zauważam, że jest cicha i chcę walnąć się w czoło za bycie takim pantoflarskim kretynem. Ale wówczas widzę zakradający się na jej twarz uśmiech. - Jak poradzimy sobie z różnicą czasu? – pyta. – Będziesz biegał wcześniej, czy ja mam robić to później?

- Nie chcę wstawać zbyt wcześnie podczas przerwy. Co powiesz na to, abyś biegała godzinę później? - Mogę z tym żyć – mówi. – Ale szkoda, że nie będę mogła widzieć osobiście twojej brzydkiej, spoconej gęby. To podsuwa mi pewien pomysł. Taki, który przyniesie korzyść także mnie, jeśli dobrze to rozegram. - Daj mi swój telefon. – Przestaję biec i wyciągam do niej rękę. Zatrzymuje się razem ze mną i marszczy brwi, podając mi komórkę. Trzymam ją na wyciągnięcie ręki i strzelam sobie fotkę. Potem go jej oddaję i zaczynam biec dalej. Dogania mnie. - A co, ja się nie liczę? – pyta. – Nie chcesz mojej? Tak! Misja zakończona sukcesem. - Oczywiście – mówię, wiedząc, że wszystkie inne dziewczyny które spotkałem w życiu, byłyby przerażone na myśl o udokumentowaniu w taki sposób ich spoconego wyglądu. Ale to jest Baylor. Jest przeciwieństwem każdej dziewczyny w moim życiu. To jedna z rzeczy, za które ją kocham. Lubię. To jedna z rzeczy, za które ją lubię. - Dawaj mi telefon – żąda, zatrzymując nas po raz kolejny. Podaję jej komórkę i to co robi następnie, jest szczerze niesamowite. Robi sobie trzy, albo cztery fotki i na każdej z nich prezentuje niesamowicie głupią minę. Na każdym warstwa potu znaczy linię jej włosów. Na wszystkich jej rozwiane przez wiatr włosy wyłażą w różnych kierunkach z kucyka. Pieeeeprzcie mnie. Nie mogę się doczekać, aby wrócić do domu i obejrzeć te fotki.

Baylor: Przepraszam, Gavin. Nie przyjrzałam się dobrze grafikowi. Mój ostatni egzamin jest rano, a nie po południu tak, jak myślałam. Będę musiała opuścić nasz jutrzejszy bieg. Szlag. Jak mogła nie wiedzieć kiedy ma ostatni egzamin? Nasi profesorowie dosłownie wciskali nam je w gardła w ciągu ostatniego tygodnia zajęć. Może kłamie. Może powiedziała Dupkowi o naszym bieganiu i nie pozwala jej już tego robić. Muszę się dowiedzieć. Nie mogę pozwolić jej w taki sposób wyjechać na przerwę. Ja: Powiedziałaś już „jak mu tam” o naszym bieganiu? Baylor: Chrisowi? Nie. Cieszę się widząc, że nadal gra w naszą małą grę. Ja: A zamierzasz? Baylor: Tak. Ja: Kłamczucha. Baylor: Może. Ja: Naprawdę nie wiedziałaś o egzaminie? Baylor: Wiedziałam. Nie chciałam tylko, aby było dziwnie, to wszystko. A to nowość. Czy to oznacza, że będzie za mną tęskniła i nie wiedziała jak się pożegnać? Cholera, przez tę dziewczynę wariuję. Włączam w telefonie galerię i patrzę na jej olśniewającą twarz. Na jednym zdjęciu pokazuje mi język. Na innym się dąsa, marszcząc nos. Ostatnie ukazuje wielki uśmiech, który wydobywa dołeczek w jej prawym policzku – i robi zeza. Ja: Dziękuję za zdjęcia.

Baylor: Ja także. Ja: Powodzenia na ostatnim egzaminie i bezpiecznego lotu do domu. Baylor: Tobie również. Ja: Nie zapomnij o naszym bieganiu. Baylor: Nie ma szans. Do zobaczenia w styczniu, Gavinie Maddoxie McBride. Ja: Do zobaczenia, Baylor Christine Mitchell. I to by było na tyle. Odkładam telefon. To będzie najdłuższy, jebany miesiąc w moim życiu.

Rozdział 8 Jestem wcześniej. Wiem, że jestem wcześniej, ale nie mogłem czekać. Ponownie sprawdzam zegarek. Nie rozmawialiśmy. Nie esemesowaliśmy. Nigdy nie mówiliśmy nic o wiosennym semestrze i co stanie się w poniedziałek rano, kiedy rozpoczną się zajęcia. A jednak, oto jestem, jak jebany szczeniaczek czekający na swojego właściciela, aby zabrał go na siku. Łażę dookoła, zastanawiając się, czy się pojawi. Minęło pięć tygodni. Sporo może wydarzyć się w pięć tygodni. Mogła mieć na palcu cholerny pierścionek. Tego typu gówno często zdarza się w czasie świąt. Powiedziałem o niej mamie. Po raz pierwszy powiedziałem mamie o dziewczynie. Pierwszy raz w życiu. Mama po prostu siedziała i szczerzyła się do mnie przez cały czas. Sądzę, że zajęło mi jakąś godzinę nim powiedziałem jej wszystko, co chciałem zrzucić z piersi. Wówczas wyjawiłem jej to, co zamierzałem zrobić w kwestii szkoły. Coś, o czym nikomu nie powiedziałem. Nawet Baylor. Przytuliła mnie. Mama mnie przytuliła i powiedziała, że jest ze mnie dumna. Z kolei kongresmen dostanie zatoru tętnicy kiedy się o tym dowie. Więc mu nie powiedziałem – kierując się radą mamy. Teraz już wiem w jaki sposób radziła sobie z nim przez tak wiele lat. Dzieliła się z nim wybranymi wiadomościami. Mądra jest ta moja mama. Sprawdzam zegarek. Dwie po ósmej. Szlag. Spóźnia się.

Poczekam jeszcze trzy minuty, a później zacznę mój poranny bieg. No wiecie, przecież nie jestem aż tak zdesperowany. Nie zamierzam czekać tutaj cały dzień. Znów sprawdzam zegarek. No dobra, zaczekam dziesięć minut. Ale ani minuty dłużej. Cipka. Dziesięć po ósmej niechętnie zaczynam odbiegać od Fetzer Hall. To że się nie pojawiła nic nie znaczy. Nie przedyskutowaliśmy tego. Nie zaplanowaliśmy nic. Może po prostu rozpakowuje się po powrocie. Albo może jej lot się opóźnił. - Tęskniłeś za mną, McBride? – Słyszę za sobą. Zamykam przelotnie oczy. Nie jestem pewien co to za dziwne uczucie w mojej piersi. To tak, jakby moje płuca zostały ponownie napełnione po tym, jak nie były w stanie oddychać. - Nie – mówię, łapiąc się na tym, że niemożliwym jest ukrycie rozsadzającego moją twarz uśmiechu. - Kłamczuch – mówi. - Tak – odpowiadam. I tak po prostu jesteśmy znów Baylor i Gavinem, biegnącymi jakbyśmy nigdy nie mieli przerwy. Tak, jakbym nie spędził trzydziestu czterech, agonalnych dni, fantazjując o niej podczas gapienia się na głupie zdjęcia, które zrobiła sobie moim telefonem. Tak, jakbym celowo przez większość czasu nie zostawiał w domu telefonu w celu zredukowania pokusy napisania do niej. Tak, jakbym nie wygooglował na laptopie Maple Creek w Connecticut tylko po to, by poczuć, że dowiedziałem się czegoś o jej świecie. Cholera. Opieram się pokusie, aby sięgnąć w dół i sprawdzić, czy jestem jeszcze w posiadaniu jaj. Gapimy się na siebie kątem oka. Rumieni się. Ja się śmieję. Biegniemy. Zrobiła się szybsza od zeszłego miesiąca. Naprawdę musiała się forsować. Zastanawiam się czy robi to dla mnie? Próbuję niepozornie spojrzeć na serdeczny palec jej lewej ręki i upewnić się, że nic na nim nie ma, ale ciągle

porusza dłonią, więc nie mogę się dobrze przyjrzeć bez bycia boleśnie oczywistym. Okej, uwaga. - Powiedziałaś „ jak mu tam” o naszym bieganiu? - Tak – mówi. Żadnego śmiechu. Żadnego uśmiechu. Zero szturchnięcia łokciem. Trzask. Ten cholerny organ właśnie rozłupał się na drzazgi i dźgają mnie jego fragmenty. Przestaję biec. - Poważnie? – pytam. Przytakuje. - Taa. - Cóż, co na to powiedział? - Powiedziałam mu, a potem zerwaliśmy - mówi. Nadzieja uderza mnie prosto w pierś, odbierając mi oddech, nim moje serce znów zaczyna bić. - Zerwał z tobą, Baylor? – pytam z trochę zbyt dużym niedowierzaniem. - Nie. Ja zerwałam z nim – mówi. – Ale tak naprawdę była to bardziej wspólna decyzja. Lepiej sprawdza się pomiędzy nami przyjaźń. - Zatem nadal jesteście przyjaciółmi? – pytam, nie wiedząc do końca czy podoba mi się myśl o tym, że były Dupek pozostanie w jej życiu po tym, jak był jej chłopakiem. - Oczywiście. Chris zawsze będzie moim przyjacielem – mówi. – Nie masz z tym problemu, prawda? Cóż, co miałem powiedzieć? Mam po swojej stronie przez dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu Karen, królową suk spośród lasek siejących postrach u wszystkich dziewczyn, więc nie mogę za bardzo narzekać z powodu „jak mu tam”.

- Co? Nie, oczywiście że nie mam – kłamię przez zęby, mając nadzieję, że nie zacznie mi rosnąć nos. Skręca, kiedy docieramy do jej akademika. - Do zobaczenia w środę, McBride – mówi, wbiegając po schodach. - Nie, jeśli zobaczę cię wcześniej, Mitchell. Posyła mi skołowane spojrzenie, kiedy wchodzi do środka, ale ja po prostu macham i biegnę dalej.

Wiosna jest dla nas martwym sezonem. Nadal mamy od czasu do czasu mecze z innymi drużynami, ale tak naprawdę są to treningi, by pozostać w formie. Codziennie mamy zajęcia na siłowni, albo biegamy. Trzy razy w tygodniu mamy treningi. Ale przez większość czasu wieczory i weekendy mamy wolne. Kocham martwy sezon. I uwielbiam to, że mam tak dużo wolnego czasu, by wcielić mój nowy plan w życie. Plan, który ma na celu skłonienie Baylor do wyjścia ze mną. To wszystko jest dla mnie nowe. Znajduję się teraz na dziewiczym terytorium. Byłem z mnóstwem dziewczyn, ale nigdy nie chciałem stworzyć z żadną związku. Nie jestem dokładnie pewien jak to działa. Ale to, czego jestem pewien, to to, że nie chcę tego spierdolić. Musi być idealnie. Ponieważ ona jest idealna. Celowo wchodzę z kilkuminutowym opóźnieniem na filozofię dla pierwszego rocznika. To wielka klasa w największym audytorium na kampusie. Wiem, że z tego właśnie powodu większość studentów lubi siedzieć z tyłu i że pozostały tylko wolne miejsca z przodu. Więc kiedy asystent profesora rozdaje sylabusy, podchodzę swobodnie na przód, zauważywszy już Baylor w szóstym rzędzie. Szósty rząd – zatem jest dobrą studentką. Przepraszam, kiedy przeciskam się obok kilku osób, by zająć miejsce na środku trzeciego rzędu.

Kiedy siadam, odwracam się na tyle, aby zobaczyć jak szczęka Baylor ląduje na jej kolanach. Mrugam do niej. Rumieni się. Uśmiechamy się. - Wiedziałeś, że mamy wspólne zajęcia, prawda? – pyta, kiedy godzinę później wychodzimy z sali. – Uznałam, że dziwnie się rano zachowywałeś. - Skąd niby miałem to wiedzieć, Baylor? – Udaję niewiniątko. - Cóż, zatem dlaczego wziąłeś zajęcia dla pierwszego rocznika? - Ponieważ potrzebuję łatwej piątki – odpowiadam. – Mam ciężki harmonogram i będę potrzebował wytchnienia. - Och – mówi, przyjmując moje wyjaśnienie. Wyłaniamy się z budynku i zostajemy przywitani podmuchem lodowatego powietrza. Jedyne co chcę zrobić kiedy zaczyna drżeć, to objąć ją ramieniem i ogrzać. Ale nie jest to częścią planu. Muszę się trzymać tego, co zaplanowałem. Wskazuje w przeciwnym kierunku do tego, w którym zmierzam. – Muszę się teraz dostać do drugiego budynku. Mam tylko piętnaście minut przerwy. No jasne, wiem o tym skoro mam w plecaku kopię jej planu zajęć. - Do zobaczenia w środę – mówi, odchodząc. - Skoro tak mówisz, Mitchell – drażnię się. Zerka do tyłu i przewraca oczami. Mój plan nie mógł się lepiej ułożyć. Pięć dni w tygodniu. Będę ją widział codziennie, przez cały semestr i jeśli będę miał szczęście, to może wplotę do tego kilka weekendowych sesji nauki. Mój konsultant ciężko pracował, by wcisnąć w mój grafik dwa przedmioty, które chciałem z nią mieć, aby zapewnić sobie regularne widywanie się z nią twarzą w twarz. Tak, przyznaję, bycie sportowcem w college’u ma swoje plusy. Takie jak pierwszeństwo w zapisie na zajęcia. Więc kiedy wchodzę we wtorek na zajęcia z filmoznawstwa, Baylor się śmieje. Na głos. Cholera. Jej gardłowy śmiech uderza mnie prosto w jaja, powodując, że zginam się wpół z powodu nieustającej potrzeby sprawienia, aby zrobiła to ponownie. Wsuwam się na puste miejsce obok niej. Próbujemy skupić się na profesorze, ale jeśli te wszystkie esy-floresy w jej notatniku są jakąś

wskazówką, to powiedziałbym, że doświadcza tyle samo seksualnego napięcia siedząc obok mnie, co ja względem niej. - Ciężki harmonogram, co? – mówi, kiedy wychodzimy z zajęć. Wzruszam ramionami. - Hej, słyszałem że będziemy musieli pisać na tych zajęciach sporo referatów. To jest ciężkie – mówię. – Będziemy musieli obejrzeć także cholernie dużą ilość filmów. Myślę, że powinniśmy teraz ustalić grafik. - Grafik czego? – pyta. - Oglądania filmów – mówię. – Pasują ci czwartkowe wieczory? – Zasugerowałbym piątki, albo soboty, ale to wydawałoby się za bardzo bezpośrednie i w stylu randki, a muszę trzymać się planu. - Och – mówi zaskoczona. Spogląda na długą listę filmów i sylabusów. – Chcesz, abyśmy razem oglądali filmy? - Taa, dlaczego nie? – pytam. – Sprawiłoby to, że oglądanie – spoglądam na jej listę – um, „Obywatela Kane’a” byłoby bardziej znośne, nie uważasz? Czy ten film jest w ogóle kolorowy? Uśmiecha się do mnie. - Czwartki mi pasują. Tak! Druga część mojego planu wchodzi w życie. - Uch, Gavin – mówi z dość poważną miną – nie będziesz miał tyłów w naukach politycznych, skoro wziąłeś sobie tak dużo przedmiotów fakultatywnych? - To nie są przedmioty fakultatywne, Baylor – mówię. – Nie studiuję już nauk politycznych. Robi wielkie oczy. - Co? Naprawdę? Kiedy to się stało? - Pewna głęboko filozoficzna laska którą znam, powiedziała coś o tym, że będę żałował całej mojej egzystencji jeśli nie podążę za marzeniami –

wyjaśniam. – Więc pomyślałem sobie, co mi tam do cholery. A fakt, że to naprawdę wkurzy mojego ojca jest tylko dodatkowym bonusem. - O mój Boże, Gavin! Zmieniłeś kierunek na filmoznawstwo? – Jej oczy błyszczą z zadowolenia. Zobaczenie tego wyrazu jej twarzy jest warte cofnięcia się i uczęszczania na gówniane zajęcia. Jakby była ze mnie dumna. Jakbym naprawdę mógł być kimś, kto nie żyje w cieniu aspirującej kariery politycznej ojca. To samo spojrzenie miała mama, kiedy mówiłem jej o Baylor. - Cóż, poprawny stopień który po tym zyskam, to licencjat sztuk pięknych i tworzenia filmów, ale taa – produkcja filmowa – mówię, odzwierciedlając jej jowialną minę. Pochyla się i obejmuje mnie. - To cudownie, Gavin. Musisz być podekscytowany! Byłem podekscytowany zmianą kierunku studiów. A teraz ekscytowałem się tym, że znalazła powód by zarzucić na mnie swoje ręce. Z radością przyciągam ją do siebie, myśląc w tym samym czasie, jak długo mogę ją tak trzymać bez ryzyka, że wyda się to nieodpowiednie czy dziwaczne. Zastanawiam się czy myśli to samo. Ona także nie wydaje się ani trochę spieszyć, aby się ode mnie odsunąć. Wkładam nos w jej włosy i wdycham owocowy zapach, którego łaknąłem odkąd pierwszy raz go poczułem – a może nawet i na długo przed tym. Moje ciało nuci z podekscytowania, kiedy rozkoszuję się tym, jak do siebie pasujemy. Jest o wiele niższa ode mnie. Byłbym zaskoczony, jeśli ma więcej niż metr sześćdziesiąt cztery, ale sposób w jaki jej głowa idealnie wpasowuje się pod moją brodę i to, jak mogę objąć rękami jej ciało, całkowicie ją sobą spowijając jest… właściwym uczuciem. W końcu, po zbyt-długim-by-był-przyjacielski-ale-niedostateczniedługim-by-znaczył-co-innego uścisku, rozdzielamy się, ale nadal stoimy blisko siebie. Spoglądam na nią i przysięgam, że jej oczy przejęły szmaragdowy odcień koszulki, którą mam na sobie. Właśnie tak blisko mnie stoi. Zawsze powinna stać tak blisko. Jej oczy zawsze powinny odzwierciedlać to, co mam na sobie. Tak jakby lubię na niej moje własne, osobiste oznaczenie. Zdaję sobie sprawę, że się na nią gapię, a ona się rumieni. - Jesteś wysoki – mówi, zamierzając przerwać to nieokiełznane napięcie seksualne.

- Może ty po prostu jesteś niska – żartuję. - Nope. – Kręci głową. – Jestem idealnego rozmiaru, McBride. Zgadza się. Idealna dla mnie, myślę sobie. Odprowadzam ją na następne zajęcia. Nie muszę jej pytać gdzie mają miejsce. Ona nie pyta skąd to wiem.

- Że co zrobiłeś? – wrzeszczy na mnie Karen, kiedy tłumaczę jej dlaczego nie pojawiłem się na zajęciach rządowych, na które mieliśmy razem chodzić. - Słyszałaś – mówię. – Zmieniłem kierunek. Nigdy nie lubiłem nauk politycznych. Choć raz zamierzam robić coś co chcę, a nie to, czego się ode mnie oczekuje. - Twój tata dostanie szału – mówi karcąco. Mruży na mnie oczy. – Gavinie McBride, czy to ma jakikolwiek związek z „Dwójką”? - Nie… tak… nie wiem, Karen. Myślę, że w jakiś sposób ma. Ale nie tak, jak myślisz. Jej głównym kierunkiem nie jest film, więc to nie tak, że robię to by dobrać jej się do majtek, czy coś. – Cóż, nie tak całkowicie. – I czy mogłabyś przestać nazywać ją „Dwójką”, ona ma imię. Brzmi ono Baylor. - Baylor? – cedzi. – A cóż to za imię, Baylor? Czy jej rodzice mają jakąś psycho-obsesję na punkcie futbolu, czy co? Tak w sumie to jestem trochę pod wrażeniem, że Karen w ogóle skojarzyła to z sobą, ale jest to zrozumiałe biorąc pod uwagę fakt, że dorastaliśmy tylko dwie godziny drogi od uniwersytetu po którym Baylor dostała imię.

- Karen, wiesz że nie musisz być przez cały czas suką. - Ugh! – Tupie nogą. – Próbuję się tylko o ciebie troszczyć, Gavin – mówi. – Masz do podtrzymania rodzinne nazwisko. - Jestem tego świadom, Karen. Nie musisz mi przypominać – mówię. – Mój ojciec odwala w tym zakresie świetną robotę za każdym razem, kiedy rozmawiamy. - Myślałam, że podczas przerwy wszyscy dobrze się dogadywaliśmy, ty nie? - To tylko dlatego, że coraz lepiej radzę sobie ze znoszeniem go – mówię. - Więc co, zmieniłeś kierunek, a teraz zamierzasz zacząć się umawiać z tą panieneczką? Twój tata nie zaaprobuje także tego – wytyka mi bardzo ochoczo. Kręcę głową. - Naprawdę mam już w dupie to, co aprobuje mój ojciec, Karen. I jeśli zamierzasz być w związku z tym taką suką, to doskonale wiesz gdzie są drzwi. Łzy wzbierają w jej oczach. Szlag. Nie chciałem doprowadzić jej do płaczu. Podchodzę i obejmuję ją. - Karen, przepraszam. Nie chcę ranić twoich uczuć. Ale będziesz musiała nauczyć się szanować moje decyzje, okej? Trzyma mnie mocno, płacząc w moje ramię. Uzmysławiam sobie jak o wiele wyższa jest od Baylor. Trzymanie Karen przy sobie nie jest takie proste i wygodne, a sztuczne cycki, które mama podarowała jej na osiemnaste urodziny wbijają mi się mocno w klatę. Przyciskam dłonie do kościstego zarysu jej żeber na plecach i jedyne o czym mogę myśleć, to to, jak miękka była pod moim dotykiem Baylor. Wiem, że na zewnątrz Karen i ja jesteśmy idealną parą. Dzieciaki z liceum zwykły nazywać nas „Kenem i Barbie”. Kocham Karen, naprawdę. Ale czasami potrafi być wrzodem na dupie. Jej skłonności do powierzchowności często przezwyciężają tę słodką dziewczynę, z którą w trzeciej klasie bawiłem

się w lekarza. Nigdy nie stracę nadziei, że pewnego dnia ta dziewczyna znów ujrzy światło dzienne. - N… nie chcę cię s…stracić, Gavin – jąka się. - Nigdy mnie nie stracisz – zapewniam ją. – Zawsze będziemy przyjaciółmi. Jesteś ważną częścią mojego życia. - Nie jestem po prostu dość ważna, żebyś się ze mną umawiał – mówi, pociągając nosem. No i mamy to. Unikany przez nas temat w końcu wychylił swoją chirurgicznie zmienioną twarz. - Karen. – Trzymam ją mocno. – Kocham cię. Wiesz o tym, prawda? Przytakuje w moje ramię. - Może w innych okolicznościach umawialibyśmy się. Ale nie chcę zniszczyć naszej przyjaźni. Widziałem już jak tak się dzieje – mówię. - I naprawdę chcę zobaczyć dokąd doprowadzi mnie sytuacja z Baylor. Czka w moją koszulkę. - Dlaczego ona? – pyta. – Co w niej jest takiego wyjątkowego? Mógłbym sporządzić listę stu wyjątkowych rzeczy w Baylor. Ale tak naprawdę liczy się ta jedna, która najbardziej się odznacza. - Pozwala mi być sobą.

Rozdział 9 Dwa tygodnie, cztery biegi, dziesięć zajęć i trzy wieczory filmowe później, sprzątam znajdującą się na dole łazienkę, w domu, który dzielę z Deanem, Timem i Jonesym. - Spodziewamy się wizyty prezydenta? – pyta Tim, idąc za mną przez salon. Rzucam w niego zwitkiem papierowych ręczników których używałem do wyczyszczenia toalety. Uderzają w jego pierś zanim udaje mu się odskoczyć na bok. - Koleś, to jest po prostu złe – mówi, patrząc na przesiąknięty sikami papier leżący u jego stóp. - Gdybyście nauczyli się trafiać do pieprzonego kibla, to nie musiałbym tego robić. – Wyrywam kilka kolejnych warstw ręcznika. Zdejmuje koszulkę i rzuca nią we mnie. - Dodaj to do własnego prania, kutasie. – Rozgląda się dookoła pomieszczenia. – Ale poważnie, dlaczego tu jest taki ład? I dlaczego do cholery pachnie tutaj jak w reklamie Pine Sol5? - Ponieważ nie chcę, aby Baylor wąchała obrzydliwy smród waszych tyłków kiedy tu dziś przyjdzie – mówię. - Och, ale jest okej kiedy Karen i inne dziewczyny go wąchają? – pyta. - W dupie mam co wąchają, Tim. Kręci na mnie głową. 5

Środek do czyszczenia.

- I ty nazywasz cipką mnie i Jonesy’ego – mówi. – Mocno cię trafiło, przyjacielu. - A co cię to? – mówię ostro. Unosi do góry dłonie. - Hej – poddaje się. – Myślę że to świetnie. – Podchodzi i klepie mnie przyjacielsko w plecy. – Najwyższy czas abyś przestał maczać swoją pałkę we wszystkim co oddycha. Taa, cóż, robiłem to dawno temu. Jedyną akcję jaką moja pałka miała od czterech miesięcy, to ta z wnętrzem mojej dłoni. Ale nie pozwolę, aby ten prosty fakt kierował moim planem. Szło gładko, dokładnie tak, jak tego potrzebowałem. Trzymaliśmy się naszej biegowej rutyny. Przez ostatnie dwa tygodnie spotykałem się z nią w pokoju ogólnym w jej akademiku, by oglądać filmy. Zrobiliśmy sobie nawet kilka wspólnych sesji naukowych. Na każdej z nich zaczynała siedząc naprzeciwko mnie, ale wczoraj, tylko i wyłącznie z powodu tego, że nie może mi się oprzeć, przez cały czas siedziała obok mnie. Myślę, że mogła nawet kilka razy dotknąć mnie celowo przez „przypadek”. Jep, myślę że mogę być gotowy zrobić kolejny krok w moim planie. Zobaczę jak minie dzisiejszy wieczór. W tym tygodniu zaprosiłem ją tutaj na wieczór filmowy. Jestem zmęczony tymi wszystkimi rozproszeniami z powodu pięćdziesięciu osób przechodzących przez pokój, kiedy próbujemy patrzeć w mały ekran znajdujący się w jej akademiku. Już mniej nie mógłby mnie obchodzić film, ale za każdym razem kiedy ktoś podchodzi by z nią pogadać, zabiera mi mój czas na Bay Watch. Jak na nieśmiałą pierwszoroczniaczkę, Baylor z pewnością ma sporo przyjaciół. A przez przyjaciół mam na myśli, mówię szczerze, twardo stąpających po ziemi ludzi, których chciałbym poznać pewnego dnia, po tym, jak zabezpieczę sobie ją już jako moją dziewczynę. Ale póki co, chcę ją tylko dla siebie. A dziś wieczorem chłopaki wychodzą. Sprawdziłem nawet dwa razy towarzyski kalendarz Karen, by upewnić się, że nadal ma spotkanie bractwa. Ostatnią rzeczą jakiej chcę, to żeby Karen i Baylor na siebie wpadły. One są tak daleko spektrum jak tylko dwie dziewczyny mogą być i zdecydowanie nie potrzebuję tego, by Karen wkroczyła i odstraszyła Baylor zanim w ogóle da mi szansę.

Specjalnie tak ustawiłem meble, żeby musiała wykrzywiać szyję jeśli usiądzie gdziekolwiek, poza kanapą na której ja planuję siedzieć. Baylor przychodzi o czasie z kopią „Ben-Hura”, którą uparła się wypożyczyć, skoro poprzednie dwie wypożyczyłem ja. Przyniosła sześciopak pepsi i wielką paczkę maślanego popcornu. Musiałem dwa razy przeczytać etykietkę na puszce, ponieważ za pierwszym razem nie mogłem uwierzyć, że brakowało tam słowa „dietetyczna”. Podaje mi puszkę i przygląda się moim włosom, które nadal są wilgotne po prysznicu. - Powinieneś obciąć włosy – mówi. - Te włosy? – udaję wstręt. Chichocze. Kurwa. To będzie długa noc. - Tak, te włosy – mówi z uśmiechem. – Nie przeszkadzają ci podczas gry w piłkę? - Myślę, że trochę. Ale laski kochają te włosy – mówię, szturchając ją łokciem, kiedy prowadzę ją do salonu. - Hmmpf. – Ignoruje mój komentarz, rozglądając się po pomieszczeniu i przyglądając się domowi, który stał się mniej więcej sanktuarium profesjonalnego piłkarstwa. Podchodzi do regałów i przygląda się podpisanym piłkom, które kolekcjonujemy z chłopakami od lat. Na ścianie wisi kilka koszulek i znajduje się tutaj nawet parę naszych zdjęć ze sławnymi piłkarzami. Planuję dodać coś do tej kolekcji kiedy pojadę tego lata do Brazylii. - Jesteście wszyscy tylko bandą fanów, prawda? – pyta ze śmiechem. - Śmiej się – mówię. – Ale pewnego dnia dzieci mogą prosić o moje zdjęcie, a wtedy cię znajdę i każę ci wypchać się tymi słowami. Kręci głową. - W ogóle nie martwię się tym, że miałabym to zrobić, Gavin. Będziesz sławnym producentem filmowym, a nie piłkarzem. - Skąd to wiesz?

- Byłeś w ogóle w swoim pobliżu kiedy oglądasz filmy? – pyta. – To tak, jakbyś stawał się inną osobą. Komentujesz światło, sceny i rozmieszczenie aktorów. Właściwie, to całkiem przyjemnie się to ogląda. Nie miałem pojęcia. To znaczy tak, wiedziałem, że trochę tak robiłem. Ale sposób w jakim o tym mówi jest niesamowity, jakby mogła zajrzeć w moją duszę i wygrzebać moje głęboko zakorzenione marzenia. Ta dziewczyna naprawdę pokłada we mnie wiarę, pomimo tego, że sam nie wiem czy wierzę w siebie i w to, że pewnego dnia mógłbym naprawdę znaleźć się w przemyśle produkcji filmowej. Idziemy do kuchni, by włożyć napoje do lodówki. Coś leżącego na blacie przykuwa mój wzrok i podsuwa mi genialny pomysł. - Okej, zróbmy to – mówię. - Zróbmy co? Wyprodukujmy film? – Śmieje się. - Nie – mówię. – Obetnijmy mi włosy. Podchodzę i podnoszę przybornik, który Marcie zostawiła tutaj wczoraj po tym, jak obcinała włosy Jonesy’ego. Po tym jak poszła, skomentował jak seksowne było to, że obcinała mu włosy. Powiedział, że nigdy więcej nie pójdzie do fryzjera. Chcę tego. Chcę tego z Baylor. Kładę przybory do strzyżenia na jej ręce. Spogląda na mnie szeroko otwartymi oczami. - Co? Nie, nie, nie… nie obetnę ci włosów, McBride. Wyciągam fartuch, owijam się nim i zawiązuję go za szyją. - Tak, obetniesz – mówię. – To był twój pomysł, Mitchell. Kąciki jej ust wyginają się w górę, aż widzę ten uroczy dołeczek. - Okej, ale nie przychodź do mnie z płaczem, jeśli będziesz wyglądał jak Justin Biber w czasie kiedy miał złą fryzurę. Siadam na krześle w kuchni, a ona rozkłada przyrządy na stole. - Tak naprawdę, to potrzebujesz tylko trochę je przyciąć – mówi. – Żeby tak bardzo nie wpadały ci do oczu. – Podnosi najdłuższe nożyczki i trzyma je

niczym nóż, wykonując okropnie złą imitację Carrie, z filmu o tym samym tytule, który oglądaliśmy w zeszłym tygodniu. Śmieję się z tego jaka jest dziecinna i zachwycam się faktem, że po prostu ma gdzieś to, iż może wyglądać głupio. Jedyne co stara się zrobić, to dobrze się bawić. A wszystko co ja chcę robić, to bawić się dobrze z nią. Mogę stwierdzić, że bierze to na poważnie. Mierzy palcami każdy kosmyk który obcina. Przygląda się im, upewniając się, że robi to precyzyjnie. I przez cały czas przygryza dolną wargę, mocno się koncentrując. Chodzi wokół mnie powoli, oglądając mnie pod każdym kątem. Kiedy ścina przód, staje przede mną, a jej cycki praktycznie dotykają mojej twarzy i robię co mogę, by nie sięgnąć i jej nie dotknąć. Święty Panie, dobrze pachnie. Jest tak pochłonięta swoim zadaniem, że nie ma, kurwa, pojęcia co mi robi. Gdybym nie miał na sobie fartucha, to miałaby o tym bardzo dobre pojęcie, ponieważ mój dres zdecydowanie prezentuje namiot, który mógłby ochronić przed deszczem małe dziecko. Kiedy kończy i przesuwa dłońmi przez moje włosy, by sprawdzić dokładność cięcia, niemal doznaję samozapłonu. Myślę, że straszę ją kiedy nagle odpycham krzesło i szybko wstaję. - Uch, muszę wskoczyć pod prysznic i zmyć z siebie włosy – mówię, odchodząc od niej. - McBride – woła za mną. Odwracam się i widzę że do mnie podchodzi, sięgając wokół mojej szyi. Przysięgam, że myślę iż chce mnie pocałować, a w moim obecnym stanie mam ochotę rzucić ją na ziemię i wziąć właśnie tu, na podłodze w kuchni. Trzymaj się planu, Gav. Odpina fartuch i przerzuca go sobie przez rękę. Wówczas zauważa moją… sytuację. Oczy wyłażą jej na wierzch i krwistoczerwony rumieniec wykwita na jej policzkach. Wzruszam ramionami i odchodzę.

- Wracam za pięć minut, Mitchell. Nie odpowiada. Nie oczekuję, że to zrobi. Po moim ekstremalnie zimnym i niewygodnym prysznicu, włączamy DVD. Nie to, żebym nie chciał spędzać z nią czasu, ale „Ben-Hur” jest długim filmem. A to co naprawdę mnie wkurza, to fakt, że będę musiał obejrzeć to wszystko jeszcze raz. Ponieważ po tym obcinaniu i po tym jak siedzi teraz obok mnie, dotykając mojej ręki za każdym razem, kiedy sięga do miski z popcornem, ledwo jestem w stanie oglądać. Kiedy Baylor wstaje o północy, by wrócić do siebie, nie mam pieprzonego pojęcia kim w ogóle jest Ben-Hur. - Masz coś przeciwko, jeśli zatrzymam to DVD? – pytam. – Oddam go za ciebie i zapłacę za opóźnienie. Chcę po prostu przejrzeć ponownie kilka fragmentów. - W porządku – mówi, zakładając płaszcz. Ubieram buty i naciągam kaptur na głowę. - Co ty robisz? – pyta. - Wiem, że nie myślisz, iż pozwolę ci wracać samej do domu, Bay. - Przyjechałam tu na skuterze, Gavin – mówi. – To nic takiego. - Co? To jeszcze gorzej – mówię jej. – Podziemne garaże stanowią nocą siedlisko rabusiów i gwałcicieli. Przewraca oczami. - Wiesz, że są tam kamery bezpieczeństwa i telefoniczne budki awaryjne, prawda? - Racja, tak jak tamtego dnia przed stadionem. – Patrzę na nią srogim wzrokiem. – Zabieram cię do domu, Baylor. – Wyciągam do niej rękę po klucze, a ona podaje mi je bez sprzeciwu. W zasadzie podaje mi je z cieniem uśmiechu na ustach. Taa, chce abym zabrał ją do domu. Po prostu nie chce żeby to wyglądało jakby chciała. Przejrzałem cię, Mitchell.

Kiedy obejmuje mnie w talii rękoma, po tym jak siada za mną na skuterze, wiem bez wątpienia, że w najbliższej przyszłości czeka mnie kolejny zimny prysznic. Parkujemy skuter i odprowadzam ją do akademika. Przez całą drogę próbuję wymyślić wymówkę, by skłonić ją do tego, aby spotkała się ze mną jutro po zajęciach. Wówczas przypominam sobie o czymś, co powiedziała. - Odwołali nam jutro popołudniu trening, ale i tak muszę poćwiczyć – mówię. – Zeszłej jesieni wspominałaś, że chciałaś nauczyć się grać. Jeśli nie zmieniłaś zdania, to mogę cię nauczyć. Oczy jej błyszczą i pojawia się ten uroczy dołeczek.

Rozdział 10 - Więc nie nazywa się ich goalies? – pyta. - Tak, nazywa się, ale nazywamy ich teraz także keepers 4 – mówię, wyjaśniając jej różne pozycje piłkarskie. - A ty jesteś środkowym. - Tak. Czasami jesteśmy nazywani napastnikami – mówię. – No więc, typową formacją jest trzech obrońców, czterech pomocników i trzech środkowych. Ale to się może często zmieniać. Kierujemy się na duże boisko do ćwiczeń, które jest dziś raczej puste, z wyjątkiem kilku młodych dzieciaków, którzy grają tam z ojcami. Cieszę się, że pogoda współgra i mamy dziś miły dzień, jak na tę porę roku. Nie mogłem się doczekać, by ponownie zobaczyć zgrabne nogi Baylor w szortach. Nie rozczarowała mnie, kiedy po optymalnej rozgrzewce zdjęła dres. - Więc środkowi mają najważniejszą rolę – mówi. - Nie, niezupełnie. – Kręcę głową. - To znaczy tak, zdobywamy najwięcej goli, ale jeśli nie mielibyśmy świetnych obrońców i pomocników, którzy umożliwialiby nam zdobycie tych bramek, to bylibyśmy gówno warci. W piłce chodzi tylko i wyłączenie o drużynę i koordynację zawodnika. Żongluję piłką za pomocą stopy i kolana, tłumacząc jej to wszystko. Jest zahipnotyzowana moimi mistrzowskimi umiejętnościami. Przez to chcę robić to cały dzień, żeby tylko na mnie patrzyła.

4

No więc zasadniczo oba te słowa mają to samo znaczenie, czyli BRAMKARZ, w połączeniu także tworzą słowo oznaczające bramkarza, czyli goalkeeper ;) Zostawiłam w oryginale ponieważ u nas nie ma innych określeń tej pozycji.

Robimy kilka okrążeń wokół boiska, a potem pokazuję jej jak dryblować piłką, kiedy pracujemy nad podaniami i przyjęciami. Szybko się uczy i jest ewidentnie w dobrej formie dzięki bieganiu, więc nie ma problemu, aby dotrzymać mi kroku. - Byłabyś świetnym pomocnikiem – mówię jej. – Oni generalnie muszą się najwięcej nabiegać podczas meczu. Uśmiecha się z dumą. Zabłąkana piłka leci w kierunku Baylor i zanim mogę ją ostrzec, uderza ją w plecy. Podbiegam do niej. - Cholera, wszystko okej? Śmieje się i pochyla, by podnieść piłkę z ziemi i oddać ją grupie dzieciaków za nami. - W porządku, Gavin. – Podaje piłkę chłopcu, który wygląda na siedem, albo osiem lat. Robi to umiejętnie, wykorzystując wnętrze stopy tak, jak ją uczyłem. Chłopiec od razu podaje ją z powrotem do niej i zaczynają truchtać, kopiąc piłką tam i z powrotem, aż jedno z nich nie pudłuje. Jeden z pozostałych chłopców podchodzi do mnie i pyta, czy pokażę mu jak zrobiłem to coś z piłką, kiedy odbijałem ją pomiędzy kolanami. Te dzieciaki ewidentnie są w tym nowe. Razem z Baylor spędzamy kolejną godzinę ucząc dzieci gry. I przez to jak im pomaga nigdy nie zgadlibyście, że sama dopiero się uczy. Patrzę z podziwem jak ci chłopcy chłoną każde jej słowo. Ale w sumie wiem jak się czują. Sam jestem całkowicie pod jej urokiem. Po tym jak kilku rodziców dziękuje nam za instrukcje i dzieci opuszczają boisko, Baylor mówi: - Dawaj McBride. Zaczynamy grać mały meczyk jeden na jednego, podczas którego Baylor próbuje ukraść mi piłkę. Oczywiście daję jej fory, ale nie aż takie, jak sądziłem że będę musiał. Puszczam się biegiem po boisku. Podbiega do mnie od boku i próbuje wykopać sprzede mnie piłkę, powodując, że potykam się i pociągam ją z sobą.

Kiedy zdaję sobie sprawę, że nie jest ranna, ale zwyczajnie leży obok mnie, łapiąc oddech, mówię: - To zdecydowanie żółta kartka dla ciebie, Mitchell. - Co? – protestuje bez tchu. – To wszystko wina twoja i twoich dwóch lewych nóg. - Moich dwóch lewych nóg? Nie sądzę – żartuję. Trąca mnie łokciem, a ja udaję uraz. - Uważaj, albo wlepię ci czerwoną kartkę – droczę się. Wówczas wspina się na mnie i przytrzymuje mnie żartobliwie na ziemi, mówiąc: - Nie zrobisz tego, McBride. Zajmuje mi całe 2,5 sekundy, by odwrócić sytuację. Łapię ją i przewracam pod siebie jednym ruchem. Zostajemy w tej pozycji i wpatrujemy się w siebie, a nasze klatki piersiowe falują, kiedy nadal próbujemy złapać oddech. Spoglądam w jej niesamowite oczy o niezliczonej ilości barw, które odzwierciedlają teraz błękit nieba. Włosy ma lekko splątane od potu, a koszulkę brudną od trawy. Jest najpiękniejszą istotą, jaką w życiu widziałem. Jebać plan. Pochylam się ku niej powoli, podpierając na łokciach ciężar ciała i łapię w dłonie boki jej twarzy. Rumieni się i przygryza wargę. Kiedy przysuwam się bliżej, jej spojrzenie opada z moich oczu, na usta. Wysuwa język i przeciąga nim po wargach, wyczekując tego, co zamierzam zrobić. Ponieważ zamierzam ją pocałować. Nie ma cholernej mowy, abym nie pocałował tej dziewczyny. Kiedy moje usta spotykają jej wargi, czuję jakby to były pieprzone święta, a ja otwieram największy, najlepszy prezent pod choinką. Ma miękkie wargi i pozwalam moim spoczywać na nich przez kilka sekund, abym mógł ogarnąć sobie to wszystko w głowie. Chcę odcisnąć ten moment w pamięci, aby nigdy o nim nie zapomnieć. Zaczynam poruszać wargami, najpierw całując kącik jej ust, potem górną wargę, aż w końcu biorę jej dolną wargę pomiędzy moje i delikatnie ssę.

Wypuszcza cichy jęk, który wydobywa się z głębi jej gardła i natychmiast robię się twardy. Rozchyla dla mnie wargi i nasze języki rozpoczynają zsynchronizowany taniec, który sprawia, że zastanawiam się czy robiliśmy to wcześniej, a ja zwyczajnie zapomniałem. Wydaje się to naturalne, zwyczajne… znajome. Unosi ręce i przesuwa nimi najpierw po moich plecach, a potem po ramionach. Później wplata je w moje włosy i w tej chwili, właśnie w tej sekundzie wiem, że nie chcę już aby żadna inna dziewczyna wkładała mi kiedykolwiek ręce we włosy. Tylko ona. Tylko Baylor Christine Mitchell. Niechętnie odrywam od niej usta, kiedy mój głos rozsądku podpowiada mi, że jeśli nie przestaniemy, to mogą nas aresztować. Nadal ciężko oddychamy; teraz nawet bardziej niż kiedy graliśmy w piłkę. Uśmiecham się do niej. Ona odwzajemnia uśmiech. W końcu odnajduję język w gębie. - Pójdziesz ze mną na randkę Baylor Mitchell? – pytam. – Dziś wieczorem? Dzięki dołeczkowi, który pojawia się w jej policzku, znam odpowiedź zanim jeszcze odpowiada: - Tak, Gavinie McBride, pójdę z tobą na randkę. Pochylam się i szepczę jej w usta: - Ja płacę. – Całuję ją ponownie zanim ma szansę się ze mną kłócić. Czuję przy ustach jej uśmiech.

Nie denerwuję się. Gavin McBride nie bywa zdenerwowany przez dziewczyny. Więc dlaczego drży mi ręka, kiedy podnoszę ją, by zapukać do drzwi jej akademika? Kurwa. Weź się w garść, mówię sobie. Robię kilka głębokich

wdechów, po czym przewracam na samego siebie oczami, kiedy przyłapuje mnie na tym jej sąsiadka. Drzwi się otwierają. - Och, hej Gavin – mówi Tori, jej współlokatorka. – Wejdź. Baylor wyskoczyła tylko obok, by wziąć coś od naszej sąsiadki. Czuję lekkie mdłości. Mam nadzieję, że nie do tej, która właśnie nakryła mnie jak robiłem z siebie kretyna. - Dzięki, Tori. – Wchodzę do środka i siadam na futonie przy łóżku Baylor. Byłem tu wcześniej tylko raz Przyprowadziła mnie tutaj podczas wieczoru filmowego parę tygodni temu, by zabrać kilka napojów i przedstawić mnie współlokatorce. Ocieram o spodnie spocone dłonie i rozglądam się po pomieszczeniu, czekając na nią. To zdecydowanie dziewczyński pokój, ale nie wygląda jakby eksplodowała w nim butelka Pepto-Bismol6, jak u niektórych dziewczyn z bractwa które znam. Widzę sporo czasopism. Nie Vogue czy Cosmo, ani inne tego typu gówno. Są to głównie czasopisma dziennikarskie i jest tu nawet kopia Time. Spoglądam na Tori. - Ty także studiujesz dziennikarstwo? Przytakuje. - Tak, jak większość dziewczyn na tym piętrze. To dlatego zdecydowałyśmy się tutaj zamieszkać. - Hmmm – mamroczę, wracając pamięcią do zeszłego roku, kiedy wszyscy pierwszoroczni piłkarze mieszkali na tym samym piętrze. Zdaję sobie sprawę, że Tori patrzy na mnie wilkiem i spoglądam na zegarek z nadzieją, że Baylor przerwie wkrótce tę niezręczność. Nie mam tyle szczęścia. - Jakie masz intencje względem Baylor? – pyta bez ogródek Tori. - Moje intencje? – pytam. 6

Pepto-Bismol to syrop i tabletki które łagodzą nudności, zgagę, niestrawność itp., charakteryzują się różowym kolorem.

Jej oceniające spojrzenie przyszpila mnie do futonu. - Musisz wiedzieć, że twoja reputacja cię wyprzedza. Kręcę głową. - To przeszłość, Tori – wyjaśniam. – Wiem, że jako pierwszoroczniak byłem dziki, ale nie jestem już taki. - Doprawdy - mówi sceptycznie, podkreślając to dłońmi opartymi na biodrach. Unoszę dwa palce. - Słowo skauta. - Wiec zmieniłeś swoje upodobanie do gonienia za spódniczkami? – pyta. – Tak po prostu? - Nie tak po prostu – mówię. I ryzykując, że zbyt wcześnie odkryję karty, dodaję: - Wszystko się zmienia, kiedy spotykasz tę jedną osobę, która wydaje się być kimś więcej, niż tylko podbojem. Mierzy mnie wzrokiem, oceniając moją prawdomówność, kiedy otwierają się drzwi i wchodzi Baylor. Tori zaciska usta i odwraca się w jej stronę. - Okej – mówi. – Jest w porządku. Śmieję się. - Czy ja właśnie byłem prześwietlany przez twoją współlokatorkę? - Co? – pyta Baylor, wyraźnie skołowana. - Bawcie się dobrze – mówi Tori, podając Baylor płaszcz i wypychając nas za drzwi. Baylor przemierza długi korytarz przede mną. Ma rozpuszczone włosy i zastanawiam się czy wie, że to lubię. Ma na sobie dżinsy, które dobrze robią jej drobnej figurze, a pod płaszczem znajduje się ciemnobrązowy sweter, który z pewnością sprawia, że jej oczy wyglądają jak czekoladowe. To nie pierwszy raz, kiedy jedzie moją ciężarówką. To nawet nie pierwszy raz, kiedy otwieram dla niej drzwi. Ale tym razem jest inaczej i oboje

o tym wiemy. Spogląda na mnie, wspinając się na siedzenie pasażera. Z tym uroczym rumieńcem zakradającym się na jej twarzy, mówi: - Dziękuję. - Za to, że pomogłem ci wsiąść do samochodu? – pytam. – Nie ma problemu. - Za dzisiejszy wieczór – mówi. – Na wypadek gdybym zapomniała podziękować ci później, chciałam abyś wiedział, że świetnie się bawiłam. Uśmiecham się do niej zatrzaskując drzwi. Szlag, myślę, obchodząc przód mojego dużego pickupa. Lepiej żebym odwalił cholernie dobrą robotę, by sprostać jej oczekiwaniom.

Rozdział 11 Kiedy oczy Baylor błyszczą po tym, jak zatrzymujemy się przy mojej ulubionej knajpce z burgerami, stwierdzam, że to dobry początek. Zajmujemy boks w odległym kącie i zerkamy na siebie ponad menu. Rozważam siedzenie zaraz obok niej, ale wtedy nie mógłbym patrzeć przez całą noc w jej cudowną twarz. Kiedy kelnerka przychodzi przyjąć nasze zamówienie, Baylor, bez zmieszania, zamawia burgera i frytki. - Poproszę to samo. Ale dla mnie podwójne. I dwa czekoladowe shake’i – dodaję, znając zamiłowanie Baylor do słodkich napojów. - O, pychota – mówi. Rozgląda się po restauracji. Stoły udekorowane są obrusami w czarno-czerwoną kratę. Światła są przygaszone, a z góry dobiega nas przyciszona rockowa muzyka. Całe to miejsce jest sprzecznością. Spodziewalibyście się w menu steków i dobrego wina i takiej samej obsługi. To miejsce jest zapomnianym diamencikiem, a ponieważ budżet większości studentów jest zbyt skromny, nie ma tutaj burd i pijanych dzieciaków. - Uwielbiam to miejsce – mówi, kiedy jej oczy powracają do moich. – Przypomina mi naszą restaurację. - O tak – mówię, wspominając to, co mówiła mi o ich małej, rodzinnej restauracji w Maple Creek. Dorastając spędzała noce i weekendy na pracy w „Mitchell’s” wraz z młodszymi siostrami, Skyler i Piper. – Zatem powiedz mi jeszcze raz, dlaczego wybrałaś dziennikarstwo ponad rodzinny biznes. – Wcześniej przelotnie o tym rozmawialiśmy, ale nigdy tak naprawdę nie powiedziała mi dlaczego nie chce pójść w ślady rodziców.

- Kiedy dorastałam i potem, zasadniczo przez całą moją młodość, posiadanie restauracji było dużym wysiłkiem dla moich rodziców. Ale to było ich marzenie, więc zrobili wszystko co możliwe, by je zrealizować, łącznie z zapożyczeniem się pod zastaw domu i naszych funduszy na studia. – Twarz jej się rozwesela, kiedy mówi: - A potem, pewnego dnia, do restauracji przyszła kobieta i zamówiła naszą specjalność. Nie mieliśmy pojęcia kim była. Myśleliśmy, że tak jak większość klientów zatrzymała się przejazdem w drodze do miasta. Ale dwa tygodnie później pojawiła się koperta i artykuł w New York Times o rodzinnej restauracji w Maple Creek. O naszej restauracji. W artykule zachwycano się jedzeniem, obsługą i atmosferą. Po tym artykule interes poprawił się dziesięciokrotnie i rodzice nigdy więcej nie musieli się martwić o nadciągające przejęcie domu, które nam groziło. – Skubie w zamyśleniu serwetkę. – To wówczas zrozumiałam potęgę dziennikarstwa. Przyrzekłam sobie, że zostanę kimś, kto będzie wywoływał ludzką radość dzięki słowom, które napiszę. Po raz kolejny jestem oszołomiony dziewczyną siedzącą przede mną. Ale zanim staję się śliniącym się głupkiem, i mówię jej jaka jest niesamowita, kelnerka przynosi nasze jedzenie. Obserwuję jak Baylor gryzie spory kęs cheeseburgera, który jest niemal za duży, by zmieścić się w jej małych dłoniach. Sos ścieka z boku jej ust i muszę siedzieć na dłoniach, by powstrzymać się przed sięgnięciem przez stół i otarciem jej brody, a potem zlizaniem z palców tych smakołyków. - Omójboże – mamrocze z pełnymi ustami, wywracając oczy ku sufitowi. Przyglądam jej się z całkowitą fascynacją, kiedy cieszy się pierwszym kęsem tego, co teraz już wiem, że będzie także jej ulubionym burgerem, a moje własne jedzenie leży przede mną zapomniane. Uwielbiam to, że zamówiła cheeseburgera. Karen i jej przyjaciółki zamówiłyby sałatkę podawaną do dania głównego z winegretem na górze. Dlaczego uważają, że bycie tak chudą jest seksowne? Czy one sądzą, że kolesie chcą czuć szkielet, kiedy ich dotykają? Przypominam sobie te kilka razy, kiedy położyłem ręce na Baylor i czułem jej miękkie krągłości, i nagle robię się twardy pod czarno-czerwonym obrusem w kratę.

Podnoszę swojego burgera i szybko jem. Myślę o nowej formacji piłkarskiej, którą trener kazał nam w zeszłym tygodniu wypróbować. Cokolwiek, by opanować mój „powstający” problem. Zanim się orientuję, mam pusty talerz i łapię się na tym, że sięgam po jedną z frytek Baylor. Żartobliwie odtrąca moją dłoń. - Co? – mówię. – Czy nie wszystkie dziewczyny dzielą się swoim jedzeniem na randkach? - Robię inwentaryzację tego, co zostało jej na talerzu, wiedząc, że nigdy nie będzie w stanie skończyć tego gigantycznego burgera, który zjadła ledwo w połowie i sterty frytek, które leżą obok. - Nie wiem, a dzielą się? - pyta, podnosząc i przerywając frytkę na pół, po czym wrzuca połowę do ust. – Nie jestem wszystkimi dziewczynami, McBride. - Nie, zdecydowanie nie jesteś, Mitchell. Wskazuje na swój talerz. - Nie mam nic przeciwko dzieleniu się – mówi. – Potrzebuję tylko czegoś w zamian. Spoglądam na swój pusty talerz, a potem pytająco na nią. - Nie jedzenia – mówi. – Informacji. Unoszę dociekliwie brwi. - Zadam ci pytanie, i jeśli na nie odpowiesz, to dostaniesz frytki – mówi. Śmieję się. - Dwadzieścia pytań, co? - Niezupełnie. – Kręci głową. – Tylko rzeczy, których jestem ciekawa. Spoglądam na duży stos frytek na jej talerzu. - Zatem strzelaj. Nadal jestem głodny. Zagryza wargę i przesuwa oczami z boku na bok, ewidentnie próbując wymyślić czego chce się dowiedzieć najpierw. - Okej. Kiedy zacząłeś grać w piłkę?

Nikt nigdy wcześniej nie zadał mi tego pytania. Nawet trenerzy. Pamiętam tamten dzień z niemal bolesną dokładnością. - Kiedy miałem pięć lat, tata był poza miastem na jakimś kongresie sędziowskim – mówię. – Za każdym razem kiedy tak się działo, w moim domu było prawie jak podczas świąt. Mama i ja robiliśmy rzeczy, na które tata normalnie nie pozwalał. Zawsze żywił przekonanie, że dzieci muszą sobie zasłużyć na różne rzeczy. No i powiedzmy, że nie był pod wrażeniem moich tendencji do nieposłuszeństwa. Przewracam oczami na wspomnienie kontrolować nieposłusznego pięciolatka.

tego, jak

tata próbował

- Mama zabrała mnie do sklepu sportowego i powiedziała, żebym wybrał sobie co chcę. Pamiętam, że chodziłem po sklepie i widziałem wszystkie te kije bejsbolowe i kaski futbolowe. Wtedy zobaczyłem tatę i syna. Odbijali między sobą biało-czarną piłką za pomocą kolan. Uśmiechali się i śmiali. Wyglądali na szczęśliwych. Chciałem tego. Chciałem tego, co mieli. I mój pięcioletni mózg pomyślał, że może kluczem do tego była piłka. Spoglądam na Baylor i widzę, że patrzy na mnie smutnym wzrokiem. Wie już jakim dupkiem jest wobec mnie tata, więc to prawdopodobnie nie jest wielką niespodzianką. - Nidy nie zapomnę smutnej miny mamy, którą miała tamtego dnia. Wówczas tego nie rozumiałem, ale ona wiedziała. Wiedziała dlaczego wybrałem piłkę i wiedziała, że nigdy nie doświadczę tego co tamten chłopiec. Następnego dnia mama zabrała mnie na mój pierwszy mecz piłki nożnej. – Śmieję się. – Jak na ironię było to na Uniwersytecie Baylor – mówię, uśmiechając się do niej. – Więc to wtedy zacząłem grać. Choćby przyciśnięto cię do muru, to od tamtej pory nie znalazłabyś mnie bez piłki. Baylor spogląda na mnie z twarzą pełną empatii, popychając przede mnie cały talerz frytek. Biorę kilka i odsuwam do niej talerz. - Nie żałuj mnie, Bay. Mój ojciec zawsze był całkiem dobrym przykładem. - Co? – pyta, wyraźnie skołowana. - Jest dobrym przykładem tego, jakim ojcem nie chcę nigdy być – precyzuję.

Przytakuje ze zrozumieniem. - Zatem chcesz mieć dzieci, co? – pyta, spoglądając na wpół zjedzony talerz jedzenia. - Tak, oczywiście – mówię. – Cóż, nie teraz, ale pewnego dnia. – Śmieję się. Ona chichocze. Patrzymy na siebie. - Następne pytanie – mówię. Przechyla głowę w bok i zaciska usta. Mogę stwierdzić, że to będzie dobre. - Kiedy ostatnio byłeś na randce? – pyta. - Naprawdę chcesz iść w tym kierunku, Mitchell? - Tak. – Przytakuje. Wydmuchuję powietrze. - Sądzę, że technicznie rzecz biorąc nigdy. - Technicznie? – pyta. - Baylor, musisz coś zrozumieć na mój temat – wyjaśniam. – Jestem pewien, że słyszałaś plotki. I sporo z tego co słyszałaś, to pewnie prawda. – Opuszczam ze wstydem oczy, przyrzekając sobie, że będę z nią tak szczery, jak się da. – Nigdy wcześniej tak naprawdę nie umawiałem się z żadną dziewczyną. Tak, ewidentnie byłem z wieloma. – Wzdrygam się przez własne słowa. – Ale nigdy nie poznałem kogoś, kogo chciałem zabrać na prawdziwą randkę. To znaczy przed tobą. Wpatruje się we mnie w zamyśleniu. Wówczas zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie tak naprawdę nie odpowiedziałem na to, o co pytała. Więc dodaję: - Jeśli pytasz kiedy ostatni raz byłem z dziewczyną, to w sierpniu. W weekend przed tym, jak natarłem na ciebie przed Murphey Hall. Słyszę jak wciąga ostry oddech. Potem widzę ten piękny, różany kolor, zakradający się na jej twarz, kiedy ponownie przesuwa w moją stronę talerz.

- Musisz wiedzieć, że jesteś o wiele bardziej, uch… doświadczony niż ja, Gavin. - Może tak się wydawać, Baylor. Ale to wszystko jest dla mnie nowe. – Macham wokół ręką, wskazując restaurację. – Zupełnie nie mam pojęcia co robię. W tym przypadku obawiam się, że to ja jestem tym naiwnym. Uśmiecha się do mnie. - Okej – mówi. – Myślę, że oboje możemy się razem uczyć różnych rzeczy. Mój fiut drga w spodniach. Zastanawiam się czy to oznacza, że chce, abym uczył ją różnych rzeczy. Boże, mam taką nadzieję. Zabieram kilka frytek i przesuwam talerz w jej stronę, zastanawiając się, czego będzie dotyczyła nasza kolejna, głęboko filozoficzna rozmowa. - Ulubiony kolor? – pyta. Śmieję się. A potem patrzę w jej oczy. - Nie jestem pewien czy ten kolor ma nazwę, ale to brązowy z odrobiną zieleni i niebieskiego. – Sięgam i biorę kilka frytek. Zanim zadaje następne pytanie, w jej policzku pojawia się dołeczek. - Ulubiony film? – pyta. - Nie „Ben-Hur” – mówię momentalnie, wywołując jej śmiech. - Zbyt długi dla ciebie, co? - pyta. - Właściwie to jeszcze go nawet nie widziałem, więc nie powinienem go już dyskredytować. - Hm? – pyta. - Przyznaję, że ubiegłej nocy tak naprawdę nie oglądałem filmu. Uśmiecha się. - Ja także nie – wyznaje. Śmieję się.

- Chcesz jutro wpaść i spróbować jeszcze raz? – pytam, szczęśliwy, że mam okazję zobaczyć ją ponownie w ten weekend. - Okej – zgadza się. – Ale tym razem, przesuń meble na swoje miejsce, żeby nic nas nie rozpraszało. – Robię wielkie oczy, a ona mówi dalej: Zobaczyłam na dywanie odciski kanapy, McBride. Następnym razem połóż na wgnieceniu kostkę lodu, poczekaj aż się roztopi i potrzyj włosie, żeby ślad zniknął. – Śmieje się ze mnie. Jest po mnie. Boże, kocham tę dziewczynę. Lubię. Lubię tę dziewczynę. Boże. Płacę rachunek i wychodzimy z restauracji. Pociągam ją w stronę jeziora znajdującego się za budynkiem i pytam: - Jest ci dostatecznie ciepło, żeby pójść na spacer? Mają tutaj naprawdę fajną ścieżkę wokół jeziora. - Brzmi dobrze – mówi. Zaczynamy iść, a ja sięgam i chwytam ją za rękę. Kątem oka widzę jej uśmiech, który sprawia, że zastanawiam się czy czuje tę samą iskrę co ja. - Och – mówi. – Zapomniałam ci powiedzieć. Wcześniej zadzwonili do mnie z gazetki studenckiej. Dadzą mi pracę stażystki w obsłudze klienta. - To fantastycznie, Baylor! - Cóż, to nie tak świetne jak praca w dziale pisarskim, czy edytorskim. Byłabym wspaniałą asystentką w biurze, ale sądzę, że od czegoś trzeba zacząć – mówi. - Jestem pewien, że w mgnieniu oka dostaniesz awans na pisarkę – mówię, ściskając pokrzepiająco jej dłoń. W połowie drogi wokół jeziora Baylor zaczyna drżeć i czuję się jak kutas z powodu tego, że poprosiłem ją by wyszła na taki chłód. Przestaję iść i wkładam ręce pod jej ramiona, pocierając jej plecy w górę i w dół, i próbując ją rozgrzać. Uśmiecha się do mnie i w słabej poświacie, którą rzucają światła wzdłuż ścieżki widzę, że jej nos jest czerwony z zimna. Pochylam się i pocieram

jej nos swoim. A potem robię to, o czym marzyłem przez ostatnie sześć godzin. Ponownie ją całuję. Rano niczego sobie nie wyobraziłem; świetnie całuje, nawet fantastycznie. Próbuję odsunąć z myśli fakt, że ona i Dupek prawdopodobnie sporo się całowali w zeszłym semestrze. Zastanawiam się, czy ich pocałunki były podobne do tego. Nie ma mowy. Niemożliwe. Całowałem setkę dziewczyn i żaden z tamtych pocałunków nie był podobny – ani nawet nie zbliżył się – do tego. Próbuję nie myśleć o tym, co jeszcze mogła z nim robić. Kiedy stałem się takim hipokrytą? Nie mogę się wściekać o to, co robiła z innymi kolesiami. Ona ewidentnie wie o mojej dalekiej od ideału historii i nie przeszkadza jej to. Zapominam o kimkolwiek, kto był przede mną, i koncentruję się na całowaniu jej. Nasze usta łączą się razem, a ciepło naszych ciał zwiększa naszą temperaturę o kilka stopni. Kiedy nasze języki zaczynają zgłębiać się nawzajem, Baylor jęczy, a ja przyciągam ją jeszcze bliżej siebie, miażdżąc razem nasze ciała, aby mogła poczuć to, co mi robi. Kiedy w końcu się od siebie odrywamy, nasze oddechy wydostają się w szybkich sekwencjach parujących obłoczków, a my próbujemy przejąć kontrolę nad oddechem. Przyciskam czoło do jej, próbując utrzymać kontakt z tak dużym obszarem jej skóry, jak mogę. - Gotowa aby wracać? – pytam. Przytakuje, a ja pławię się w wiedzy, że właśnie odebrałem jej pocałunkiem mowę. W ciężarówce rozmawiamy i trzymamy się za ręce, a ja wybieram długą drogę powrotną do jej akademika. Spoglądam na nią i przyłapuję ją na uśmiechu, ponieważ o tym wie. Kiedy w końcu docieramy na parking, celowo wybieram nieoświetlone miejsce, mając nadzieję na sesję obściskiwania zanim się pożegnamy. Parking jest opustoszały, zważając na relatywnie wczesną porę jak na studentów, ale nie chciałem próbować przeciągać tego wieczoru przez zaproszenie jej do mnie. Muszę działać z nią powoli. Zwycięstwo w wyścigu zapewnia powolne tempo i regularność. A to jest wyścig, który w pełni zamierzam wygrać. Wyłączam silnik i przez minutę siedzimy w ciszy. A potem dzielimy niezręczny śmiech, ponieważ wiemy, że żadne z nas nie chce kończyć tej randki. Ponownie łapię ją za rękę i pociągam, aby przysunęła się bliżej. Odpina

pas i robi to. Szybko pozbywam się także mojego i odwracam się w jej stronę. Puszczam jej dłoń i unoszę rękę, by potrzeć kciukiem jej szczękę. - Jest ci tutaj dostatecznie ciepło? - Tak jakby – mówi. Zaczynam włączać silnik, aby nagrzewanie działało. Ale zanim mogę to zrobić, łapie mnie za rękę i kładzie sobie ją z powrotem na twarzy. – Znam inny sposób, w jaki możesz mnie ogrzać. Mój fiut raz jeszcze budzi się do życia. Zastanawiam się czy jeszcze kiedykolwiek będę w stanie być przy niej bez robienia się twardym. Pochylam się i całuję ją. Smakuje jak frytki, czekolada i miętowa guma do żucia w jednym. Normalnie nie uznałbym tego za dobre połączenie, ale u niej jest to doskonałe. Przesuwa się, próbując bardziej dopasować nasze ciała na przednim siedzeniu ciężarówki. Przekręcam ciało, aby było jej wygodniej, ale poruszam się zbyt szybko i zderzamy się zębami. - Przepraszam – mówię. – Wiem, że nie jest tu za bardzo wygodnie. Spogląda na mnie nieśmiało. Potem wygląda przez okna, które są teraz wystarczająco zaparowane. Zastanawiam się co robi, ale kiedy się na mnie wspina, rozumiem, że sprawdzała czy ktoś może nas zobaczyć. Kiedy mości się na moich kolanach i spogląda na mnie spod przymkniętych powiek, muszę przesunąć się pod nią, by zrobić sobie więcej miejsca w dżinsach. Jeśli wcześniej sądziłem że jest olśniewająca, to ewidentnie nie wiedziałem jak niesamowicie będzie wyglądała siedząc na mnie okrakiem. Spogląda na mnie niezobowiązująco, jakby nie była pewna, czy to okej. Zamiast mówić, pociągam jej głowę w dół, wciągając ją w pocałunek. Całujemy się aż brakuje nam tchu. Odsuwa się nieznacznie z zamiarem napełnienia płuc tlenem. Wykorzystuję tę okazję, by zbadać ustami jej szyję, przyciskając je do wrażliwego miejsca pomiędzy jej szyją, a ramieniem, gdzie czuję podwyższone bicie jej pulsu. Liżę, ssę i rozkoszuję się jej słodkim smakiem od ucha do ucha. Jęczy i wciska się we mnie, kiedy liżę miejsce pod płatkiem jej ucha, więc zostaję tam przez chwilę. Jej oddech przyspiesza, więc koncentruję się na tym jednym, małym fragmencie jej skóry. Na miejscu, które dokumentuję sobie w głowie na poczet przyszłej przyjemności. Sposób w jaki wierci się na moich kolanach sprawia, że mój fiut robi się twardy jak skała. Na moment przerywa nasz kontakt i pozbywa się płaszcza.

Tak, zdecydowanie robi się tutaj ciepło. Zwykle, kiedy miałem siedzącą na mnie w ten sposób dziewczynę, to zdzierałem z niej ubrania. Ale to było kiedyś. Teraz jest teraz. Nie mogę niczego pośpieszać i z całą cholerną pewnością nie chcę, aby do naszego pierwszego razu doszło na pierwszej randce. W mojej ciężarówce. To takie tandetne. A Baylor Mitchell zasługuje na coś o wiele lepszego niż tandeta. Ale nie mogę się powstrzymać od tego, by wziąć w dłonie jej cycki, kiedy widzę pod swetrem stwardniałe sutki. Delikatnie kładę na nich dłonie i patrzę w jej oczy, szukając pozwolenia. Uśmiecha się do mnie i zamyka oczy, wiec łapię za nie, ciesząc się tym, że idealnie pasują do moich rąk, nawet pod jej koszulką i stanikiem. Przesuwam palcami po jej sutkach i pociągam za nie delikatnie przez materiał swetra. To powoduje, że odrzuca głowę do tyłu i jęczy. Kurwa. Nie sądziłem, że mój fiut może stać się jeszcze twardszy. A ona nie pomaga mojej sytuacji, przyciskając do mnie swoje biodra. Obserwowanie jej twarzy, kiedy pieszczę jej cycki, podnieca mnie bardziej niż cokolwiek innego w życiu. To lepsze niż porno. Otwiera oczy i widzi że na nią patrzę, przez co jej twarz od razu się rumieni. Nie ma czym być zażenowana. Przyciągam jedną dłonią jej głowę w dół i nasze czoła się dotykają, a drugą dłoń pozostawiam na jej klatce piersiowej. - Boże, jesteś taka seksowna, Bay. Przykłada usta do moich warg i jęczy. - Gavin – mamrocze najseksowniejszym głosem jaki w życiu słyszałem. Nasze pocałunki robią się twardsze, dłuższe, bardziej desperackie, kiedy kontynuuje na mnie swój erotyczny taniec. Przesuwa lekko ciało w lewo i jęczy, kiedy odkrywa miejsce, które dostarcza jej więcej przyjemnego tarcia. Zwiększam moją opiekę nad jej cyckami, podczas gdy ona przesuwa dłońmi po moich ramionach, szyi i włosach. Kiedy ściskam jej sutki, szarpie mnie za włosy. Odchyla głowę, a ja wykorzystuję okazję, by possać to miejsce pod jej uchem. Dyszy: - O Boże… - Ciało zaczyna jej drżeć i zanim orientuję się co się dzieje, wije się na mnie i woła moje imię.

Ja pierdolę! Gdybym sobie wcześniej nie zwalił, to dochodziłbym razem z nią. To czego jestem świadkiem jest niesamowite, i moim nowym pragnieniem życiowym jest doprowadzanie jej do tego tak często, jak możliwe. Kiedy konwulsje mijają i zdaje sobie sprawę co się właśnie wydarzyło, opada jej szczęka, a jej szkarłatna twarz wygląda na osłupiałą. - Czy normalnie tak się dzieje? - pyta, patrząc nieśmiało pomiędzy naszymi w pełni ubranymi ciałami. Nagle uderza mnie prosto w twarz ogrom jej niedoświadczenia. - Tak, może do tego dojść – mówię, przesuwając kciukiem po jej pełnych wargach, które są spuchnięte od moich pocałunków. Zakopuje głowę w mojej szyi. - Przepraszam – mówi. – Mówiłam ci, że nie mam zbyt dużo doświadczenia. Odsuwam ją od siebie i patrzę jej w oczy. - Baylor – mówię. – Po pierwsze, nigdy, nigdy nie przepraszaj za to, co się właśnie stało. To było niesamowite. Ty jesteś niesamowita. – Zakładam jej włosy za uszy i kładę dłonie po obu stronach jej, nadal zarumienionej, twarzy. - Kochanie, jesteś dziewicą? – pytam. Marszczy nos i przytakuje nieśmiało. - Zatem okej – mówię. – Będziemy posuwali się powoli. Nie zrobimy nic ponad to, czego absolutnie będziesz chciała. – Podciągam jej brodę do góry, żeby znów na mnie spojrzała. – Masz kontrolę, rozumiesz? Znów przytakuje, a ja przyciągam jej czoło do mojego. - Jesteś taka piękna, Baylor – mówię. Znów zakopuje twarz w mojej szyi i pyta: - Możesz mnie znów nazwać tym drugim określeniem? Uśmiecham się.

- Dla ciebie wszystko, kochanie – mówię. I mam na myśli każde jedno słowo. Zrobiłbym wszystko dla tej dziewczyny.

Rozdział 12 Próbowaliśmy siedzieć po przeciwnych stronach pokoju, oglądając czterogodzinny film. Potem staraliśmy się siedzieć po przeciwnych stronach kanapy. A na końcu, spróbowaliśmy usiedzieć obok siebie bez dotykania. Taa, to nie będzie jeden z moich najlepszych referatów na zajęcia z filmoznawstwa. - Nie sądzę, abym siedziała tak długo od czasu mojego lotu powrotnego do szkoły – mówi Baylor. – Co powiesz na to, abyśmy wybrali się na spacer? Zakładam bluzę z kapturem i pomagam jej z płaszczem, po czym wychodzimy, by cieszyć się późno popołudniowym słońcem. Nie mogę się powstrzymać przed patrzeniem na nią. Za każdym razem kiedy to robię, wyobrażam sobie jak rozpadała się na moich kolanach podczas wczorajszego orgazmu. Gdybym mógł to zabutelkować i sprzedawać, byłbym milionerem. Ale nie, to jest tylko dla mnie. Tylko dla mnie. Samolubnie zastanawiam się, czy przeżywała już orgazmy będąc dotykaną przez innych facetów. Myślę o fakcie, że jest dziewicą. Jestem pewien, że wcześniej bywałem już z dziewicami. Chodzi mi o to, że istnieją na to spore szanse. Ale nigdy nie kłopotałem się tym, aby zapytać i żadna z nich nigdy nic nie powiedziała; a jeśli mówiły, to wpadało to w próżnię. Myśl o tym, że mógłbym być pierwszym facetem Baylor i zabrać ją na niezbadane terytorium, rościć sobie do niej prawo jak do żadnej innej… sprawia, że lekko twardniej mi fiut. Jednakże to coś o wiele więcej niż to. Nie postrzegam jej jako jakiegoś tam podboju. W ogóle nie jest taka, jak inne. Nie jest nawet blisko znalezienia się w tej samej kategorii, co każda z dziewczyn, z którymi kiedykolwiek byłem. Jeśli odda mi swoje dziewictwo, to obejdę się z nim z troską i szacunkiem, na które w pełni zasługuje.

Śmieję się lekko pod nosem, zastanawiając się, kto do cholery zamieszkał w mojej głowie, ponieważ z całą, cholerną pewnością nie jestem to ja. Kiedy mijamy grupę kolesi, nie umyka mi fakt, że wszyscy ją obczajają. Nie przegapiam także tego, że odwzajemnia ich uśmiech. Okej, więc jest to przyjacielski uśmiech, a nie prowokujący. No i z całą pewnością skopałbym jakieś tyłki, gdyby próbowali być prowokujący, ale wciąż… zwróciła na nich uwagę, a to ściska moje serce jak pieprzone imadło. - Ałć – mówi, próbując wyrwać dłoń z mojego uścisku. Nieświadomie ją ściskałem, myśląc o niej z innymi facetami. - Przepraszam. – Podnoszę jej dłoń do ust i całuję jej wierzch. Zatrzymuję się i ujmuję jej drugą dłoń, tak, że trzymam obie. – Nie jestem pewien czy wyraziłem się wczoraj jasno, Baylor. Przechyla głowę w bok i marszczy pytająco brwi. - Kiedy prosiłem cię wczoraj abyś ze mną wyszła, pytałem cię czy zostaniesz moją dziewczyną – mówię. – Chcę być jedynym kolesiem, z którym się umawiasz, kochanie. Oczy jej miękną, kiedy słyszy czułe słówko, a uśmiech na jej twarzy tworzy dołeczek, za którym zdążyłem zatęsknić. - Ani przez chwilę nie myślałam o tym inaczej, Gavin – mówi. – Nigdy nie umawiałabym się z dwoma chłopakami na raz. – Wówczas jej uśmiech znika, a oczy opuszcza na ziemię, i doskonale wiem o czym myśli. Puszczam jedną z jej dłoni i wkładam palec pod jej brodę, unosząc jej głowę. - To działa w dwie strony, Baylor – zapewniam ją. – Nie planuję widywać się z nikim innym. Obiecuję. Szczerzy się do mnie i podnosi moją rękę, podciągając do góry rękaw bluzy, by spojrzeć na zegarek. - Co ty robisz? – pytam.

- Patrzę na datę – mówi żartobliwie. – Hmmm, dwudziesty czwarty styczeń. Gavin McBride nie jest już dostępny – doniosłe wydarzenie dla ludzkości. – Posyła mi uśmieszek. Opada mi szczęka z powodu jej zuchwałości. Odsuwa się ode mnie i drażniąco zaczyna biec przed siebie, ale szybko ją doganiam, chwytam jej rękę i przyciągam ją do pocałunku. Rozkoszuję się smakiem jej chłodnych ust, które rozgrzewają się od naszego pocałunku. Próbuję się kontrolować, ale kontrola nie jest czymś co posiadam w obecności Baylor Mitchell. Mojej pierwszej dziewczyny. Odsuwam się ze śmiechem. - O co chodzi? – pyta. - Och, nic takiego – mówię, łapiąc jej dłoń i pociągając, aby kontynuować spacer. – Myślałem właśnie o tym, że mam dwadzieścia lat i jesteś moją pierwszą dziewczyną. - Łał, to żałosne – drażni się. – Ale żebyś wiedział, będziemy posuwali się tak powoli, jak chcesz. Nie musisz robić nic, z czym nie czujesz się komfortowo. – Zatrzymuje się i poważnieje, patrząc mi w oczy. – Masz całkowitą kontrolę. Pieprzcie mnie. Mój fiut drga i zaczyna twardnieć w spodniach. Czuję nagłą ochotę rzucenia jej właśnie tutaj, na tą zamarzniętą ziemię. - Kochanie – mówię, przyciągając ją blisko, by poczuła co zrobiły mi jej słowa – nie możesz mówić takich rzeczy, kiedy jesteśmy w miejscu publicznym. Spogląda na mnie ze szkarłatnym rumieńcem wykwitającym na jej uroczej twarzy. - Och – mówi, oszołomiona ogromem mocy jaką nade mną ma. - Taa – mówię ze śmiechem, pochylając się, by wycisnąć pocałunek na czubku jej zimnego nosa. Burczy mi w brzuchu, przypominając o tym, że musi zbliżać się pora kolacji. - Masz plany na kolację? - Tak – mówi trochę nazbyt gorliwie.

Pochmurnieję. - Ale powiedziałaś, że mam całkowitą kontrolę i mówię, że powinnaś zjeść ze mną kolację. Chichocze. - Powiedziałam tak, prawda? – Przytakuję. – Zatem okej – mówi – co powiesz na to, żeby pójść ze mną? - Pójść z tobą? Dokąd? – pytam. - Na kolację ze Skyler. – Uśmiecha się promiennie. - Skyler? W sensie, z jedną z twoich sióstr? - Tak. Przyjechała tu na weekend z przyjaciółką – mówi. – Janie jest jakimś rodzajem geniusza i mając szesnaście lat, ukończyła w tym roku liceum. Sprawdza UNC i zabrała z sobą moją siostrę, abyśmy mogły spędzić razem czas. Nagle czuję się winny z powodu tego, że monopolizuję jej czas. - Boże, Bay, powinnaś być z nią przez cały ten czas. Dlaczego nic nie powiedziałaś? - Ponieważ chciała przeżyć tę całą podróż z Janie. No wiesz, oficjalnie zapoznać się z kampusem i tak dalej. Miałam się z nią nie widzieć aż do dzisiejszego wieczora, kiedy rodzice Janie podrzucą ją do mojego akademika o szóstej. Mam także spędzić z nią jutrzejszy dzień. Spoglądam na zegarek i widzę, że jest siedemnasta. - Naprawdę chcesz, abym poznał twoją siostrę, czy zapraszasz mnie tylko dlatego, że poprosiłem abyś zjadła ze mną kolację? Przewraca oczami. - Gavin, nie bądź głupolem. Chodź z nami. Będzie fajnie – mówi. - Ale musimy pójść na pizzę. Skyler jest certyfikowaną miłośniczką pizzy. - Zatem pizza – mówię. – Znam świetne miejsce, które pokochacie. Wracamy do mojego domu trzymając się za ręce. Zarabiamy kilka spojrzeń od osób, które mnie rozpoznają, a ja uzmysławiam sobie, że mój nowy

status związkowy może być przyczyną małego poruszenia na kampusie. Myślę, że muszę usiąść z kilkoma przyjaciółmi i ostrzec ich. A przez przyjaciół mam na myśli Karen.

- Łał! – mówi Skyler, kiedy podaję jej ilość goli, które zdobyłem w zeszłym sezonie. Jest ładna, jak Baylor. Z tym wyjątkiem, że Skyler ma zielone oczy i włosy w takim samym kolorze, jak ja. Nie wyrosła jeszcze na taką piękną kobietę jak Baylor, ale mogę stwierdzić, że za jakiś czas będzie zapierała dech w piersi. Poważnie się też we mnie zadurzyła. Przez to żałuję, że nie mam młodszego brata. - Interesujesz się piłką nożną? – pytam ją. - Cóż, teraz już tak – mówi. - Skyler! – beszta ją Baylor. Odwraca się do mnie i mówi kątem ust: Przepraszam, potrafi być trochę bezpośrednia. - Ja tutaj siedzę – mówi Skyler. – Słyszę cię, wiesz. – Przewraca oczami na starszą siostrę i podnosi do ust kawałek dobrze wypieczonej pizzy. Kiedy żuje, wpatruje się we mnie kontemplacyjnie. A potem pyta z pełnymi ustami: Co planujecie zrobić latem? Chodzi mi o to, że mieszkacie tysiące kilometrów od siebie. To będzie do dupy. Patrzymy na siebie z Baylor z uniesionymi brwiami. Nie jestem pewien, czy w ogóle przyszło któremuś z nas do głowy, co może wydarzyć się za trzy miesiące. Wiem, że mnie nigdy nie przeszło to przez myśl. Nigdy wcześniej nie miałem dziewczyny. Nigdy nie spoglądałem w przyszłość. Nigdy nie musiałem brać pod uwagę nikogo, poza sobą.

- Um, tak naprawdę to jeszcze o tym nie rozmawialiśmy, Skyler – mówi Baylor, posyłając jej wrogie spojrzenie. – Dosłownie wczoraj zaczęliśmy się umawiać. - Taa, ale już od jakiegoś czasu totalnie za sobą szaleliście – mówi Skyler. – To znaczy, no weźcie, w czasie przerwy zimowej oboje biegaliście o tej samej porze co poniedziałek i środę, tylko dlatego, że to drugie tak robiło. – Znów przewraca na nas oczami. - Skyler! – Jeszcze raz beszta ją Baylor. Ściskam pod stołem jej nogę, zaraz po tym, jak kopie swoją młodszą siostrę. Uśmiecham się, ponieważ nigdy nie zapytałem Baylor czy trzymała się układu, który zawarliśmy przed świętami. A skoro nigdy o tym nie wspomniała, to założyłem, że być może oznaczało to, że nie. A teraz wiem, że nie tylko trzymała się planu, ale również mówiła o mnie, kiedy była w domu. Przynajmniej Skyler. - No co? Mówię tak, jak to widzę – oświadcza Skyler, wstając od stołu. – Muszę się wysikać. Zaraz wracam, gołąbeczki. Baylor odwraca się w moją stronę. - Bardzo cię przepraszam, Gavin. Zawsze była dość prostacka. Napisałam do niej wcześniej, mówiąc, że zjesz z nami i obiecała, że spróbuje zachowywać się jak cywilizowana osoba. - Jest w porządku – mówię. – Ona ma szesnaście lat, Baylor, odpuść jej trochę. – Uśmiecham się i pochylam ku niej. – Więc biegałaś ze mną, co? Rumieni się i przytakuje. - Za każdym razem. Nawet w tygodniu, kiedy mieliśmy niezłą burzę śnieżną, poszłam wtedy na lokalną siłownię i biegałam na bieżni. - Ja też. – Nachylam się i całuję ją w miejsce pod płatkiem ucha, przez co zasysa powietrze. – Wiesz jak bardzo chciałem do ciebie napisać? Szybko na mnie spogląda. - Naprawdę?

Przytakuję. - Ryzykując, że zabrzmię jak totalny frajer, przyznam także, że codziennie patrzyłem na twoje zdjęcia – wyznaję. - To nie czyni z ciebie frajera, Gavin. Tylko romantyka. - Hmm – rozważam jej oświadczenie. – Zarzucano mi w życiu wiele rzeczy, ale nikt nigdy nie oskarżył mnie o bycie romantycznym. Chichocze i kiedy mój fiut szapie się w spodniach, muszę sobie przypomnieć, że wkrótce dołączy do nas jej szesnastoletnia siostra. Nachylam się blisko jej ucha i pozwalam, by najpierw omiótł ją mój gorący oddech, zanim mówię: - To ty, kochanie. Ty sprawiasz, że chcę taki być. Odsuwam się i widzę, że zamknęła oczy, a usta ma lekko rozchylone. Boże, nie mogę się doczekać, kiedy będę miał ją na osobności. Ale nie będzie to dzisiaj. Załatwiła z Tori, żeby spała w pokoju koleżanki, aby Skyler mogła zostać z nią w akademiku. Wszystko dobrze. Byliśmy nierozłączni przez ostatnie dwa dni i prawdopodobnie powinniśmy spędzić trochę czasu osobno. Wówczas natychmiast kręcę głową na tę niedorzeczną myśl. - Więc, jak długo trwa przerwa letnia? – pyta. – Pewnie liczy o wiele więcej poniedziałków i śród niż ta zimowa. – Pochmurnieje. Chwytam jej dłoń i splatam ją ze swoją, umieszczając je na moim udzie. - Mamy sporo czasu na zrobienie planów na lato, Bay. Ale muszę ci powiedzieć, że już zobowiązałem się pojechać na sześć tygodni do Brazylii. - Brazylia… łał! – mówi z podekscytowaniem. – Będziesz tam grał w piłkę? - Może, ale nie po to tam jadę – wyjaśniam. – Zostało to zaplanowane na początku ostatniego semestru. To program naukowy, który będzie wyglądał dobrze na świadectwie z college’u. I tak, wybrałem Brazylię, ponieważ tamtejsi ludzie są zarąbiście dobrzy w piłkę. - To brzmi jak świetne doświadczenie – mówi, wydając się szczerze szczęśliwa z mojego powodu.

Boję się powiedzieć jej to co muszę, ale obiecałem sobie, że zawsze będę z nią szczery. Wzdycham. - Kochanie, jadę tam z moją przyjaciółką, Karen – mówię. – Gdybym mógł to teraz zmienić, to zrobiłbym to, ale pieniądze zostały już wpłacone i nie ma zwrotów. Gdybym wiedział… cóż, nie zgodziłbym się na to. Ale zrobiłem to i teraz utknąłem. Przepraszam. - Gavin, to nie twoja wina – mówi. – To brzmi jak niesamowite doświadczenie… - Co brzmi jak niesamowite doświadczenie? – Wraca Skyler i przerywa Baylor. – Uprawiacie seks? – Chichocze. Jej chichot brzmi jak Baylor, z tym wyjątkiem, że nic mi nie robi. To dobrze, ponieważ byłoby to zboczone. - Boże, Skyler, skończysz zachowywać się jak przedszkolak? Gavin mówił mi, że jedzie latem do Brazylii – mówi Baylor. – Ze swoja przyjaciółką, Karen. Czy to nie wspaniałe? – Mogę stwierdzić, że próbuje brzmieć na szczęśliwą z tego powodu. Znam ją od niedawna, ale mogę już stwierdzić kiedy jest szczęśliwa, kiedy smutna, a kiedy ściemnia. I wiem na pewno, że w chwili kiedy zdradziłem, że jedzie ze mną Karen, jej ściemnianie sięgnęło zenitu. Cholera. Teraz czuję się jak kutas. Skyler ma wielki uśmiech na twarzy. - Przyjaciółka, co? – pyta, przesuwając oczami pomiędzy nami. – Powiedziałaś Gavinowi, że latem będziesz pracowała z Chrisem w restauracji? Teraz moja kolej, by to przełknąć, kiedy Baylor sztywnieje pod moim dotykiem. - Chris pracuje w restauracji twoich rodziców, co? – pytam, odwracając się, by spojrzeć Baylor w oczy. - Tak – mówi. – Pracował tam przez ostatnie pięć lat. Myślę, że tata przygotowuje go do przejęcia tego miejsca, skoro żadna z jego córek się do tego nie pali. Spoglądam na Skyler.

- Och? Nie chcesz prowadzić restauracji? Zatem co chcesz robić, Skyler? – Próbuję prowadzić leniwą rozmowę, aby nie zwinąć dłoni w pięści i nie zacząć strzelać parą z uszu z powodu tego, że Dupek będzie pracował z moją dziewczyną, kiedy ja tymczasem będę osiem tysięcy kilometrów stąd. I dlatego, że jej tata najwyraźniej go lubi. Bardzo. Hipokryta. - Prowadzić restaurację? W Maple Creek? – Skyler się śmieje. – Nie, cholera. Jak tylko skończę osiemnaście lat wybywam do miasta. Mam mnóstwo doświadczenia i jestem pewna, że znajdę świetną pracę w jakimś eleganckim miejscu. - W Nowym Jorku? – pytam. Przytakuje. - Tak. – Podskakuje z podekscytowaniem. – Kocham to miejsce. Jadę z rodzicami za każdym razem, kiedy udają się tam w sprawach biznesowych. - A co z Piper? – pytam. – Ile ma lat, dwanaście? Co ona myśli na temat restauracji? Skyler przewraca oczami. - Nienawidzi jej. Tata praktycznie musi ją zmuszać, żeby pomagała w weekendy. Mówi, że nie chce utknąć, obsługując niewdzięcznych klientów. Ale jest młoda, wiec kto wie – mówi światowa szesnastolatka. Siostry wdają się w rozmowę o Nowym Jorku, a ja tymczasem liczę w głowie dni, które zostały mi z Baylor, zanim będziemy musieli się rozdzielić. Dlaczego po prostu nie zaprosiłem jej na randkę w zeszłym semestrze? Może mogę sprawdzić, czy zostały jakieś wolne miejsca na naszą naukową wyprawę do Brazylii? Nawet bym za nią zapłacił. Ale wtedy przypominam sobie, że jest to tylko dla osób, które uczestniczyły w zagranicznym kursie przygotowawczym. Kurwa. Nie ma szans tego przeskoczyć. Tata by mnie zabił gdybym nie pojechał. Cholera, myślę że nawet mama by mnie zabiła gdybym odrzucił taką okazję. Podróż do Brazylii będzie niesamowita. Poznanie nowej kultury. Może nawet zagranie w piłkę z jakimiś niesamowitymi zawodnikami. Muszę jechać. Wiem, że muszę.

- Gavin? – Spoglądam w górę i widzę, że obie stoją i patrzą na mnie. – Jesteś gotowy by iść? - Taa, pewnie. – Wychodzę z boksu. Po powrocie do akademika, dzielimy z Baylor ocenzurowany pocałunek na pożegnanie na oczach Skyler. Życzę im obu, aby dobrze się jutro bawiły. Potem wracam do domu i knuję jak sprawić, aby w przeciągu następnych trzech miesięcy Stany Zjednoczone wytoczyły wojnę Brazylii. Do łóżka wchodzę o północy. Ja: Chciałem tylko powiedzieć dobranoc, Kochanie. Słodkich snów. Baylor: Widzisz – mówiłam Ci, że jesteś romantykiem. Dobranoc, Gavin.

Rozdział 13 Nie będę skupiał się na tym, że na pewno spędzimy lato osobno. Sporo rozmawialiśmy o tym z Baylor przez ostatnich kilka tygodni i myślę, że złagodziliśmy nasze niepewności – w przeważającej części. Baylor powiedziała, że musimy koncentrować się na tym, co jest teraz. Żyć chwilą. Po prostu być sobą. I jest bardzo dobra w sprawianiu, abyśmy trzymali się planu. Dołączyła w szkole do wewnętrznej drużyny piłkarskiej i chodzę na każdy mecz jaki mogę. Uwielbiam patrzeć jak cała spocona biega w tym krótkim stroju piłkarskim. Nie mogę doczekać się tego, by sprawić, aby spociła się pode mną. Ale posuwamy się powoli, tak, jak obiecałem, pomimo, że byliśmy prawie nierozłączni odkąd oficjalnie zostaliśmy parą. Co zaskakujące, nie mam nic przeciwko powolnemu tempu. Nie dotknęliśmy się nawet poniżej pasa. Wiąże się z tym wiele zimnych pryszniców, ale nie jest to dla mnie przelotny związek… jestem dopiero na starcie. Nie zamierzam tego spieprzyć. - Gavin. – Słyszę za sobą. Siedzę w pokoju przy biurku i odwracam się, widząc Karen. - Hej, Karen. Co tam? Uśmiecha się do mnie słodko, a ja po raz kolejny myślę o tym, jak dobrze radzi sobie z moim nowym związkiem. Kiedy kilka tygodni temu powiedziałem jej, że Baylor jest oficjalnie moją dziewczyną, nie odwaliło jej tak, jak się tego spodziewałem. Nie płakała, nie wymachiwała pięściami ani nawet się nie nadąsała. Myślę, że jest bardziej dojrzała, niż sądziłem. Nie posunąłbym się tak daleko, aby powiedzieć, że cieszy ją mój nowy status i nie zaprasza Baylor na dziewczyńskie noce, ale zachowała się cywilizowanie w związku z tym i za to jestem wdzięczny.

- Tak naprawdę to nic – mówi. – Marcie musiała wpaść, żeby oddać coś Jonesy’emu, więc przywlekłam się z nią. Tęsknię za tobą, wiesz. Uśmiecham się do niej. - Ja za tobą też. - Zatem może przyjdziesz w sobotę na imprezę do naszego domu? pyta. – Możesz nawet zabrać Baylor jeśli chcesz. Unoszę z zaskoczeniem brwi. A potem próbuję wyobrazić sobie Baylor na imprezie bractwa. - Nie bądź takim dupkiem, Gav – mówi. – Ja też mam serce, wiesz? Śmieję się z niej. - Taa, wierzę, że gdzieś tam je masz – drażnię się. – I pewnego dnia znajdziesz faceta, któremu je oddasz. - Taa… pewnego dnia – mówi, przez ułamek sekundy wyglądając na smutną. – Gavin, jak ma na nazwisko Chris? – pyta. – Chris Baylor. Mrużę na nią oczy. - Nie jest Chrisem Baylor – zapewniam zaborczo. – Samons, a co? Uśmiecha się. - Mam przyjaciółkę, która uważa że jest gorący, więc kazała mi zrobić rozeznanie – mówi. - Rozeznanie? – Śmieję się. - Taa. Nie chciałbyś, aby umawiał się z kimś innym? - pyta. - No wiesz, biorąc pod uwagę, że jest byłym chłopakiem Baylor i w ogóle. Teraz, kiedy tak sobie o tym myślę… tak. Jeśli Dupek zaliczy, to zmniejszy się prawdopodobieństwo tego, że znów weźmie sobie Baylor na celownik. - To genialny pomysł, Karen. I dzięki za zaproszenie, sprawdzę czy Baylor będzie chciała pójść.

- Zaliczyłeś już, Gav? - pyta Dean w czasie naszego piątkowego biegu. - To nie twój zasrany interes, kutasie – odpowiadam. - A to jest wielkie, tłuste nie! – mówi ze śmiechem Tim, więc spycham go z chodnika. - Jak długo już się umawiacie? – pyta Jonesy. – Kilka tygodni, prawda? - Taa – mówię. – Dziś mijają trzy tygodnie. Dean trąca mnie łokciem. - Koleś, ty to liczysz? Cholera, jest gorzej niż myślałem. Zdzielam go w tył głowy. - Cholerna prawda, że liczę. I kiedy znajdziesz kogoś tak świetnego jak Baylor, to również będziesz to robił – mówię. – Ale w sumie, nigdy nie znajdziesz kogoś takiego jak ona. Jest jedyna w swoim rodzaju. - Jasna cholera – mówi Dean, zatrzymując nasz bieg. – Powiadomcie, kurwa, prasę! Potwierdziło się, że Gavin McBride został pantoflarzem. – Znów zaczyna biec, zostawiając naszą trójkę z tyłu. – Sorka chłopaki, ale nie mogę już dłużej biegać z kretynami, nie chcę zarazić się tym, na co wszyscy chorujecie. Jonesy, Tim i ja patrzymy po sobie. Tim mówi. - Taa, ale to my będziemy się śmiali ostatni, kiedy będzie miał sześćdziesiąt lat i nadal będzie targać pałę. – Przybijamy sobie żółwiki i doganiamy go.

- To najlepszy stek, jaki w życiu próbowałam – deklaruje Baylor, siedząc w boksie naprzeciwko mnie Obserwowanie Baylor kiedy je, jest jedną z moich ulubionych czynności. Zawsze przez to twardnieję. Rozkoszuje się każdym kęsem, jakby był jej ostatnim. Uwielbiam to, że kocha jedzenie. Sądzę, że tak się dzieje, kiedy dorasta się w restauracji. Patrzę na to, jak wybiórczo decyduje, który kawałek zjeść jako następny, badając kolor i soczystość, jakby określała czy dany kęs jedzenia jest wart jej ust. Nie jest. Mogę wam powiedzieć, że nic nie jest warte tych ust i języka, i nadal zdumiewa mnie to każdego, cholernego dnia, że taka dziewczyna chce być z takim kretynem jak ja. Przyglądam się jej twarzy i zauważam, że ma więcej koloru wokół oczu i że zielone cienie naprawdę uwydatniają szmaragdowe refleksy w jej tęczówkach. Poświęciła także więcej czasu włosom. Całkowicie wyprostowała swoje zwyczajowe fale, które opadają na przód jej sukienki niczym idealna, lśniąca, jasnobrązowa kurtyna. Bardzo się postarała na naszą wystawną walentynkową randkę. Wygląda oszałamiająco. Ale tak właściwie, to cały czas dobrze wygląda. Boleśnie ciągnie mnie do jej zniewalającego piękna. - Wyglądasz pięknie, Bay – mówię. Uśmiecha się. - Dziękuję. Sam też nieźle się wystroiłeś. Mam nadzieję, że nie myśli iż musi się tak mocno starać dla mnie. - Taa, ale ty jesteś piękna cały czas, kochanie – nie tylko wtedy, kiedy zakładasz ładną sukienkę. Rumieni się. Uwielbiam fakt, że nadal się przy mnie rumieni, pomimo tego, że jesteśmy już razem kilka tygodni. Śmieję się, kiedy kelnerka przynosi talerz frytek.

- Co? Kiedy to zamówiłaś? - Kiedy byłeś w łazience – mówi. Wpatruje się w mój pusty talerz po jedzeniu, a potem zerka na mnie żartobliwie. - Dwadzieścia pytań? – pytam. Puszczam jej oczko. Uśmiecha się. Gramy. - Chciałbyś poznać moich rodziców? - pyta. - O cholera. Naprawdę? – Wiem, że muszę wyglądać jak jeleń w światłach reflektorów. - Cóż, nie oboje, rzadko udaje im się opuścić restaurację w tym samym czasie. Ale tata może wpaść za kilka tygodni z wizytą. - Twój tata, co? – Wiercę się niekomfortowo na miejscu. - Jest okej. Nie musisz – mówi, wyglądając jakby lekko zeszło z niej powietrze. - Nie, nie, chcę – mówię. – Tylko że nigdy wcześniej tego nie robiłem, Baylor. Co, jeśli mnie znienawidzi? Co, jeśli zobaczy jak cię całuję i spuści mi łomot? Śmieje się. - Gavin, mój tata jest jak wielki pluszowy miś – wyjaśnia. – Naprawdę chce cię poznać i pokocha cię tak bardzo jak… uch… - Robi się nerwowa. Tak bardzo jak co? Krzyczę w głowie. Zamierzała powiedzieć to, co myślę? - Uch, naprawdę c…chce cię poznać – jąka się. Szczerzę się z powodu jej ewidentnego dyskomfortu. - Chce mnie poznać, co? – pytam. – Więc powiedziałaś mu o mnie. Przytakuje nieśmiało. - Jedyne co musisz zrobić, to być sobą, Gavin. Naprawdę nie doceniasz tego, jaki jesteś świetny pod tą szorstką powierzchownością.

Jej słowa przypominają mi o tym, co mam w kieszeni. O tym, co zawsze jest w mojej kieszeni, ponieważ wkładam to tam co rano. Wyciągam breloczek do kluczy i kładę go przed nią. Robi wielkie oczy. - Szukałam tego! Skąd to wziąłeś? – Podnosi go i przesuwa palcem po inskrypcji tak, jak ja to zawsze robię. - Mam go od dnia naszego poznania – mówię. – Uciekłaś zanim mogłem ci go dać. A potem tak jakby mi się spodobał. Jest moją inspiracją. Cóż, wraz z tą super laską, która jest teraz moją dziewczyną. Pojawia się jej dołeczek, rozświetlając jej twarz. - Mama dała mi to pierwszego dnia liceum. - A jakie znaczenie ma wzór zebry? – pytam. Śledzi palcem zarys breloczka i wyjaśnia: - Nie ma dwóch takich samych zebr. Każdy wzór pasków jest unikalny, niepodobny do jakiejkolwiek innej zebry. To sposób mojej mamy, aby przypomnieć mi, bym była sobą. Że nie muszę próbować i być taka jak inni. Aby się wyróżniać. – Śmieje się. – I najwyraźniej zebry nie można złamać. Nie da się ich udomowić. Kiedy dorastałam, mama zawsze mi mówiła, że byłam po części zebrą, ponieważ nie mogła mnie poskromić. Przygląda się breloczkowi, po czym mi go podaje. - Zatrzymaj go. - Co? Nie. – Popycham go w jej stronę. – Ewidentnie wiele dla ciebie znaczy. Powinnaś go mieć. Jej oczy kameleona łapią w posiadanie moje. - Ty także wiele dla mnie znaczysz, Gavin i chcę, abyś go miał. Zabieram z jej ręki breloczek i wyciągam z kieszeni klucze. Zdejmuję je z breloczka z otwieraczem do butelek, na którym obecnie są i zapinam je na ten od Baylor. Spoglądam na nią. - Powiedz mi tylko kiedy i gdzie, a z radością poznam twojego tatę, Bay.

Uśmiecha się promiennie i wyciąga w moją stronę talerz z frytkami, abym sobie wziął. - Masz jeszcze dziewiętnaście pytań – mówię. – Jak brzmi następne? Mówi: - Nie potrzebuję dziewiętnastu. Potrzebuję tylko jednego. - Och? – Unoszę brwi. Rozgląda się po restauracji i przygryza wargę. Znam to spojrzenie, to to samo, które miała tamtej nocy, kiedy byliśmy w mojej ciężarówce zaraz przed tym, jak wspięła się na moje kolana. Spogląda ponownie na mnie i rumieni się, pytając szeptem: - Chcesz uprawiać dziś ze mną seks, Gavin? Jasna. Kurwa. Dupa. Jestem oniemiały. Muszę odtworzyć sobie w głowie jej słowa, by upewnić się, że poprawnie je usłyszałem. Ale jeśli mój twardniejący fiut jest jakąś wskazówką, to z pewnością się nie pomyliłem. Mogę wymyślić tylko jedną rzecz, którą jej odpowiem. Kręcę głową i mówię: - Nie. Wygląda na zaskoczoną, po czym ze smutkiem opuszcza spojrzenie na stół. Szybko wstaję i dołączam do niej po drugiej stronie boksu. Odgarniam jej z ucha piękne włosy i szepczę: - Wcześniej wiele razy uprawiałem seks i to zupełnie nie jest coś, co chcę z tobą robić. – Całuję ją w miejsce zaraz pod płatkiem ucha, które doprowadza ją do szaleństwa. – Ale zabiorę cię do domu, kochanie, i będę się z tobą kochał. - Gavin – szepcze, a ja chwytam jej drżącą dłoń. Pokazuję kelnerce, że chcemy rachunek, a potem wstajemy i wychodzimy z restauracji, pozostawiając na stole resztę nietkniętych frytek.

Rozdział 14 Kiedy wchodzimy do mojego ciemnego domu, cieszę się, że nadal jest wcześnie i chłopaków najprawdopodobniej nie będzie jeszcze przez kilka godzin. Pomagam Baylor zdjąć płaszcz i wieszam go na oparciu krzesła. Jest zdenerwowana. Cholera, ja jestem zdenerwowany. Robiłem to wcześniej niezliczoną ilość razy. Jednakże nigdy wcześniej nie poświęcałem temu wielu myśli, poza tym, jaki mój kutas był szczęśliwy będąc wewnątrz ust, lub pizdy jakiejś dziewczyny. Ale teraz, z Baylor, jest to dla mnie tak nowe, jak dla niej. Nie chcę jej pieprzyć. Chcę zrobić to niespiesznie i poczuć każdy kawałek jej ciała. Chcę się dowiedzieć co sprawia, że jest jej dobrze, co doprowadza ją do jęku, a przez co dochodzi najmocniej. W tym momencie jestem totalnie nieważny. Chcę tylko zobaczyć jak robi tę niesamowitą minę, którą miała na twarzy trzy tygodnie temu, w mojej ciężarówce, kiedy rozpadała się na moich kolanach. Jeśli będę miał orgazm… to będzie tylko bonus. W drodze do domu byłem cichy. Nadal nie mogłem uwierzyć w to, co powiedziała w restauracji. Przez głowę przemyka mi wiele różnych rzeczy. Czy mam bałagan w pokoju? Kiedy ostatnio prałem pościel? Ile mam gumek? Czy to dla niej za wcześnie? Ona także była cicha i bardziej niż czegokolwiek innego pragnąłem znaleźć się w jej głowie. Trzymaliśmy się za ręce i uśmiechaliśmy się do siebie, słuchając kontemplacyjnie radia. Ale nie zamierzałem naciskać na nią jakimikolwiek nadmiernymi oczekiwaniami. Jeśli zamierzała się teraz wycofać, to nie przeszkadzało mi to. Więc kiedy tak tu stoimy, ona patrzy na mnie swoimi niewinnymi oczami, szukając wskazówek, a ja kwestionuję to, czy naprawdę tego chce, czy

nie. Podnoszę rękę i kładę ją na jej karku. Naciska na nią i zamyka przelotnie oczy, a jej skóra piecze pod moim dotykiem. - Nie zrobimy nic, na co nie jesteś gotowa, Bay – mówię. – Jak tylko będziesz chciała przestać, to powiedz słowo, a zrobię to. Obiecuję. Uśmiecha się do mnie, a potem podskakuje i obejmuje mnie rękami za szyję. Łapię ją i przyciągam do mojego ciała, trzymając ją w górze za tyłek, a ona splata nogi za moimi plecami. Nasze oczy i usta znajdują się na tym samym poziomie, kiedy szepcze: - Zabierz mnie na górę, Gavin. Od razu robię się twardy. Nie jestem pewien czy kiedykolwiek słyszałem cztery słowa, które podnieciłyby mnie bardziej, niż te. Posłusznie niosę ją na górę, mając nadzieję, że nie zostawiłem porozwalanych po całej podłodze rzeczy, kiedy nerwowo próbowałem dobrze dziś dla niej wyglądać. Nigdy nie była w moim pokoju. Wiele dziewczyn było tu wcześniej, ale żadna, na której naprawdę mi zależało. Żadna, którą chciałem zatrzymać tam dłużej niż na szybki numerek. Wzdycham z ulgą, kiedy otwieram drzwi i szybko skanuję pokój, widząc, że nie zostawiłem żadnej brudnej bielizny porozwalanej dookoła. Łóżko jest trochę zmierzwione, a na podłodze rozrzucone są buty, ale poza tym myślę, że mama byłaby ze mnie dumna. Wchodzę przez drzwi z Baylor nadal mocno przytwierdzoną do mojego ciała. Włącza światło i zatrzaskuje za nami drzwi. Wówczas spogląda na łóżko. - Mamy tyle czasu ile chcemy, Baylor. – Nachylam się ku niej i przesuwam nosem z boku jej szczęki. Ssę skórę pod jej uchem, a ona drży. Przesuwam ustami i odnajduję jej wargi. Smakuje jak miętowa guma; zawsze miętowa. Wpycham język do jej ust, a ona łapie go wargami, naśladując ruchy, które myślę, że dopiero zaprezentujemy. Cholera, to gorące. Przesuwa dłońmi od moich włosów do pasa i wyciąga ze spodni moją koszulę. Potem, drżącymi palcami, powoli odpina guziki, ujawniając biały tshirt, który mam pod spodem. Pyta: - Mogę to zdjąć?

- Och taak – odpowiadam. Niechętnie stawiam ją na ziemi, a ona zsuwa mi koszulę z ramion, pozwalając jej opaść na podłogę. Łapie rąbek t-shirtu i podciąga go w górę mojego ciała. Sięgam do tyłu i łapię go, zdejmując przez głowę. Wpatruje się w moją nagą klatę, usta ma lekko rozchylone, a oczami studiuje każde wybrzuszenie i krzywiznę mojego torsu. Przez sposób w jaki pieści mnie spojrzeniem czuję się jak pieprzony król. Kiedy kładzie dłonie na mojej skórze, drżę pod jej dotykiem. Iskry elektryczne z jej palców, które przeze mnie przebiegają, są niepodobne do niczego, co kiedykolwiek wcześniej czułem. Śledzi dłońmi ścieżkę, którą wcześniej wyznaczyły jej oczy. Uczucie jej dłoni na skórze sprawia, że zastanawiam się jak będę w stanie wytrzymać, kiedy dotknie mnie w innych miejscach. - Chcesz, abym zdjęła też swoją? – pyta uwodzicielsko. Zastanawiam się co się do cholery stało z moją nieśmiałą dziewczyną. Przez całą noc przejmuje kontrolę. To tak, jakby była na misji – na takiej, na którą desperacko chcę z nią pójść. To wszystko jest tak nowe i inne. Ja dowodzę. Zawsze – ale widocznie poza czasem, kiedy jestem z nią. I, co zaskakujące, nie mam nic przeciwko. - Tak, ale ja to z ciebie zdejmę. – Mrugam do niej, a ona się rumieni. Dobrze, cieszy mnie wiedza, że uwodzicielska Baylor nie zastąpiła całkowicie tej zawstydzonej. Oczywiście jej koszula tak naprawdę jest sukienką i jestem w pełni świadom, że kiedy ją zdejmę, zobaczę ją pierwszy raz bez ubrań. Obejmuję ją rękami i znajduję zamek u podstawy wcięcia w kształcie litery V, wysoko z tyłu jej sukienki. Zanim go dosięgam, poświęcam czas, by przebiec dłońmi po fragmentach jej łopatek, które wystają zza jedwabiście zielonego materiału. Boże, kocham jej plecy, są tak miękkie jak cała reszta jej ciała. Odwracam ją tak, że znajduje się do mnie tyłem. Wówczas rozpinam zamek w boleśnie powolnym tempie, co powoduje, że oddech więźnie mi w gardle, kiedy odkrywam tył jej czarnego, koronkowego stanika. Mój fiut pulsuje przy zamku spodni khaki, kiedy zsuwam zamek niżej, do górnej części pasujących do stanika majtek. Kiedy porusza ramionami, aby zrzucić z siebie sukienkę, która upada jej do stóp, widzę, że jej majtki to tak naprawdę stringi, które odkrywają jej idealnie zaokrąglone pośladki.

Myślę, że umarłem i poszedłem do pieprzonego nieba. - Jesteś piękna, kochanie – mówię, opierając się chęci by od razu sięgnąć po jej tyłek i w zamian umieszczam dłonie pod jej włosami, na ramionach. Cofa się do mnie i przyciska swój cudowny tyłek do przodu moich spodni. Całkowicie się o mnie opiera i odwraca głowę, abym mógł pocałować jej oczekujące wargi. Stoimy w ten sposób i całujemy się przez minutę, a ja zastanawiam się, co tak właściwie powinienem dalej zrobić, żeby nie poczuła się niezręcznie. Sięgam wokół niej i łapię ją za cycki, które czułem parę razy w ciągu ostatnich kilku tygodni. Czuję jej sutki pod koronkowym materiałem stanika i kiedy za nie pociągam, z jej gardła wydobywa się głęboki, potrzebujący jęk. Szybko się odwraca i mocno przyciąga moje usta do swoich. Przesuwa dłońmi w górę i w dół moich nagich pleców, a nasz pocałunek robi się bardziej wymagający. Sięgam i odpinam jej stanik, podczas gdy nasze języki plątają się razem, a mój fiut, w swoim obecnym stanie zniewolenia, pulsuje już boleśnie. Czytając mi w myślach, Baylor się odsuwa i przesuwa ręce do zapięcia moich spodni. Kiedy szamocze się drżącymi dłońmi z guzikiem i zamkiem, a ja rzucam pierwsze spojrzenie na przód jej ciała, który, tak jak i tył, ani trochę nie rozczarowuje. Jedyną rzeczą, która jeszcze ją zakrywa, jest malutki trójkątny kawałek materiału. Wychodzę ze spodni i odsuwam je stopą na bok. Potem unoszę dłonie, by pieścić jej mleczne cycki, a ona opuszcza lekko głowę do tyłu i jej oddech przyspiesza. Obejmuję ją i przyciągam do siebie, dzieli nas już teraz tylko bawełna. Jej naga klatka piersiowa przyciśnięta do mojej stwarza niesamowite uczucie i trzymam nas blisko siebie. Nachylam się i szepczę w jej włosy: - Wszystko okej, kochanie? Przytakuje w moją pierś i odpowiada mi, całując mnie w szyję: - Idealnie. Prowadzę ją tyłem do łóżka i wyłączam światło obok niego, więc pokój jest przyciemniony. Nie jest tak ciemno, żebym jej nie widział, ale na tyle, że myślę iż nie będzie skrępowana. Kiedy tył jej nóg dotyka łóżka, delikatnie

popycham ją w dół i siada na brzegu. Teraz jestem boleśnie świadomy, że na poziomie oczu ma moje krocze, co nie było moim zamiarem. Nie chcę, aby myślała, że musi się dziś mną zająć. Chodzi o nią. Chcę sprawić, aby było cholernie wyjątkowo i aby nigdy więcej nawet nie zapragnęła spojrzeć na innego faceta. Zaskakuje mnie, kiedy wkłada palce za gumkę moich bokserek i pociąga je w dół, pozwalając, aby mój twardy fiut wyskoczył dumnie na wolność. Gapi się na moją erekcję. A potem spogląda na mnie. - Pokaż mi jak chcesz, abym cię dotykała. Czy ta bogini jest prawdziwa? Nikt nigdy nie pytał mnie, jak lubię aby mi trzepano. - Baylor, nie musisz tego robić. Chcę, aby dzisiejszej nocy chodziło o ciebie. – Pochylam się, aby ją pocałować. - Co? To szalone – mówi. – Jesteśmy w tym razem i chcę, abyś bawił się tak dobrze, jak ja. Uśmiecham się szeroko. Uśmiecham się, ponieważ powiedziała, że dobrze się bawi. Zastanawiałem się czy chciała to zrobić tylko po to, by mieć to z głowy. Słyszałem historie o pierwszych razach dziewczyn i o tym, jak potrafią być bolesne. Wzdrygam się na myśl, że mogę wywołać u niej jakiś dyskomfort. Widzi moje wahanie i łapie mnie za fiuta. Whoa! Niemal dochodzę czując jej małą, delikatną dłoń, która otacza mojego pulsującego kutasa. Nawet nią nie poruszyła, a ja się prawie spuszczam. - Pokaż mi – żąda. Delikatnie odsuwam jej dłoń i wspinam się na łóżko obok niej. - Robiłaś to wcześniej? – Nie jestem całkiem pewien, czy chcę znać odpowiedź. Przytakuje. - Tak, ale to było szybkie i niezręczne, i nie byłam pewna, czy robię to dobrze. – Nawet w przyćmionym świetle potrafię stwierdzić, że się rumieni. – Ale z tobą chcę to zrobić właściwie.

W moim wnętrzu toczy się walka pomiędzy dwoma emocjami. Szczęściem, z powodu tego, że chce poświęcić czas i nauczyć się jak mnie zadowolić. I kurewskim wkurzeniem, ponieważ dotykała węża innego kolesia. Prawdopodobnie Dupka. - O co chodzi? – pyta, widząc srogie spojrzenie na mojej twarzy. - O nic. – Całuję ją w szyję. – Nie lubię po prostu myśleć o tobie z kimś innym - wyznaję. Chichocze. - Żartujesz, prawda? - No wiem, no wiem, jestem cholernym hipokrytą – mówię. – Ale kiedy na ciebie patrzę. Kiedy choćby o tobie myślę, do głowy przychodzi mi tylko jedno słowo. – Nachylam się do jej ucha i szepczę: - Moja. Słyszę jej drżący oddech, kiedy przyciska do mnie ciało. - Gavin, nie musisz martwić się o żadnego innego faceta. – Wtedy bez skrępowania łapie mnie za fiuta i patrzy na mnie. – To działa w dwie strony, wiesz. Mój – mówi, ściskając mojego kutasa. Ja pierdolę, kocham tę dziewczynę. O mój Boże… kocham tę dziewczynę. Mój umysł przewraca się do góry nogami, kiedy sobie to uświadamiam. To świadomość, że nie myślę tak tylko dlatego, że trzyma w ręce mojego fiuta i zamierza sprawić, że dojdę. Ale absolutna pewność, że jest jedyną dziewczyną, z którą chcę to robić przez resztę mojego życia. Jasna cholera! - Pokaż mi – mówi ponownie, poruszając powoli dłonią po moim trzonie, kiedy próbuję zepchnąć moje objawienie na tył umysłu. Kładę dłoń na wierzchu jej i pokazuję, jak powinna mnie pocierać. Większość dziewczyn po prostu ściska i pociąga, zwykle pocierając zbyt mocno, ale uczę ją, jak poruszać dłonią w górę i w dół, głównie wokół główki, lekkimi i szybkimi pociągnięciami, które sprawiają, że nie mija dużo czasu, a ja zaczynam ścigać orgazm. Puszczam jej dłoń i ściskam pościel obok mnie, kiedy po mistrzowsku kontynuuje pocieranie mnie dokładnie tak, jak jej pokazałem. Przyjemność kłębi

się w moim brzuchu, kiedy doprowadza mnie na krawędź eksplozji. Wówczas zaciskam szczękę i napinam nogi, a ciepła ciesz wypływa pulsacyjnie na moją klatkę piersiową i jej dłoń. Kiedy dochodzę do siebie po najlepszej robótce ręcznej mojego życia, widzę, jak jej słodka twarz uśmiecha się z satysfakcją, że powaliła mnie na kolana. Co ja takiego zrobiłem, że zasłużyłem sobie na takie szczęście? Kiedy łapię oddech, przepraszam ją i idę do łazienki. Wkładam ręcznik pod ciepłą wodę i niosę go do łóżka. Chwytam dłoń Baylor i wycieram ją. Potem wycieram klatkę piersiową i rzucam ręcznik na podłogę. - To było niesamowite, Bay. - Naprawdę? – pyta z cieniem niedowierzania. Kładę ją i wspinam się na nią, choć nadal rozdziela nas jej skrawek koronki. - Baylor. – Patrzę jej prosto w oczy. – To było najlepsze. Ty jesteś najlepsza. – Pochylam się i całuję ją, zanim rumieniec pochłania jej piękną twarz. Delikatnie umieszczam na niej część mojego ciężaru, trzymając jej ręce po bokach i pochłaniając ustami jej wargi, szyję i ramiona. Jęczy pode mną i wciska we mnie biodra. Znów zaczynam twardnieć. - Możesz mnie dotknąć, Gavin – szepcze, kiedy nasze usta się rozdzielają. – Jest okej. Chcę, abyś to zrobił. - Gdzie chcesz abym cię dotknął, kochanie? - Wszędzie – dyszy. Nie musi powtarzać mi dwa razy. Całuję ją w dół klatki piersiowej i biorę do ust sutek, a ona zwija się pode mną. Podczas gdy jestem zajęty całowaniem, lizaniem i ssaniem jej cycków, moja dłoń wędruje na południe, ku jej skąpym majteczkom. Pocieram ją przez materiał i odkrywam, że jest przemoczony jej sokami. Wówczas zsuwam je jedną dłonią z jej bioder. Kiedy są już poza moim zasięgiem, zdejmuje je za pomocą stopy. Unoszę głowę znad jej piersi i wpatruję się w olśniewającą kobietę leżącą przede mną.

- Baylor, jesteś olśniewająca. Przesuwa dłońmi przez moje włosy. - To ty tu jesteś olśniewający, Gavin. Te słowa nigdy nie znaczyły dla mnie więcej niż teraz, kiedy wyszły z jej ust. Mój kutas znów jest twardy jak stal, kiedy sięgam i dotykam jej po raz pierwszy. Obserwuję jej twarz, by upewnić się, że nadal jej to pasuje i wsuwam palec pomiędzy jej przemoczone fałdki. Jej głowa opada na poduszkę i przewraca nią z boku na bok, gdy ja tymczasem powoli pracuję palcem w jej wnętrzu. Jęczy, kiedy wkładam w nią drugi palec, powracając do całowania jej piersi. - Och, Gavin… - jej napięte mięśnie zaciskają się wokół moich palców, kiedy dodaję trzeci, by upewnić się, że jest na mnie gotowa. – Proszę… - błaga. Sięgam do szafki nocnej i wyjmuję z szuflady prezerwatywę. Podnoszę ją i pokazuję jej. - Kochanie, jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Uśmiecha się do mnie. - Gavin, nigdy nie byłam niczego w życiu bardziej pewna. Łup. Moje serce przestaje na sekundę bić, kiedy patrzę na moją dziewczynę, która pokłada tak wiele zaufania w to, że się o nią zatroszczę. Chcę jej powiedzieć. Chcę jej teraz powiedzieć co do niej czuję. Ale nie chcę tego zepsuć, więc trzymam gębę na kłódkę, siadam i zakładam gumkę. Wspinam się na nią i wpatruję się w jej ciemne, przymknięte oczy i napiętą z potrzeby i pragnienia twarz. Sięgam w dół i delikatnie wprowadzam w nią fiuta, obserwując każdy niuans, by mieć pewność, że wszystko z nią w porządku. Nie jestem głęboko, kiedy prosi: - Gavin, zrób to. Proszę, po prostu to zrób! Na jej prośbę wbijam się w nią, a ona się wzdryga, przez co lekko się wysuwam. Łapie mnie za tyłek i trzyma mnie głęboko w środku.

- Jest okej, jest okej – mówi. Łza, która spływa jej po policzku sprawia, że mam ochotę w coś walnąć. – Pozwól mi po prostu przez chwilę przyzwyczaić się do ciebie. Jestem całkowicie nieruchomo, ale nachylam się i rozsiewam delikatne pocałunki wzdłuż jej szczęki i pod uchem, a wszystko to kiedy szepczę deklaracje jej urzekającego piękna. Mój fiut drga w niej, kiedy rozkoszuję się tym, jak wspaniale się do mnie dopasowuje. Myślę o tym jakim jestem szczęściarzem, dlatego że jestem pierwszą osobą, z którą to robi. I w tej chwili wiem też, że chcę być ostatni. Czuję, że się rozluźnia, kiedy szeroko rozchyla kolana. Unosi dłonie i przesuwa nimi w górę moich pleców, wplatając mi je we włosy. Spoglądam na nią, szukając wskazówek. - Możesz się już poruszyć – mówi. Delikatnie unoszę biodra i opuszczam je w dół, pozwalając jej przyzwyczaić się do obcego uczucia, które wywołuje moja obecność w jej wnętrzu. Jest tak ciasna i idealna, że gdybym nie doszedł dziesięć minut temu, to zrobiłbym to w tej chwili. Chcę, aby było jej dobrze. Jej pierwszy raz powinien być znaczący i przyjemny, a nie jak szybki numerek. Zaczyna poruszać pode mną biodrami, wychodząc na spotkanie moim i ustanawiając pomiędzy nami rytm, który łączy nas na jakimś surrealistycznym poziomie. Nigdy nie było mi tak dobrze. Nigdy. Przez kilka minut utrzymuję powolne i miarowe tempo, obserwując jak wpada w trans jęków przyjemności. Kiedy sięga i ściska w dłoniach poduszkę nad głową wiem, że musi być blisko. Podpieram ciężar ciała na łokciu i sięgam pomiędzy nas, by odnaleźć jej łechtaczkę i pocieram na niej długie i powolne okręgi, patrząc, jak zaczyna się pode mną rozpadać. Nagle otwiera oczy i patrzy na mnie z zaskoczeniem, zaraz przed tym, jak jej ścianki zaciskają się wokół mnie i dochodzi, tłumiąc w moim ramieniu krzyk. Jej zaspokojone uniesienie wysyła mnie poza krawędź i napinam się, przeżywając własny orgazm, wykrzykując przy tym jej imię i wypełniając prezerwatywę. Opadam na nią i oboje walczymy o oddech. Kto by przypuszczał, że może tak być?

Niewiary-kurwa-godnie. Zakopuję twarz w jej piersi i kręcę głową. - Gavin, czy coś jest nie tak? - Muszę ci coś powiedzieć – mówię. Sztywnieje. - O Boże… prezerwatywa pękła, prawda? - Nie, nie o to chodzi – mówię. - Przerażasz mnie – mówi. – Nie było tak, jak oczekiwałeś? - Nie, nie było. – Unoszę głowę z jej piersi i patrzę na nią. W jej oczach zbierają się niewylane łzy. – W ogóle nie było tak, jak oczekiwałem, kochanie. I cholernie mnie to przeraża. Przechyla swoją piękną głowę w bok i przygląda się mojej twarzy błyszczącymi oczami. Biorę głęboki oddech, po czym otwieram serce. Zanim oddam je w dłonie jedynej dziewczynie, której kiedykolwiek chciałem je dać. Unoszę dłoń i ujmuję jej policzek, przesuwając kciukiem po jej szczęce. - Kocham cię Baylor Mitchell. Łzy, które jeszcze nie wypłynęły z jej oczu, teraz wylewają się i spływają po bokach jej głowy. Sięgam, aby je złapać, modląc się do Boga, aby czuła do mnie to samo. Ona po prostu nie przestaje przytakiwać, a łzy wyciekają jej z oczu. W końcu mówi: - Tak… tak… ja też cię kocham, Gavin. Uśmiecham się. Ona płacze. Zasypiamy.

Rozdział 15 Obserwuję ją w delikatnym świetle wschodzącego słońca. Spałem tylko kilka godzin. Jedyne co mogę robić, to patrzeć jak śpi. Jest piękna. Jest niewinna. I moja. Myślami nieustannie powracam do wczorajszej nocy, do tego, co nastąpiło po tym, jak pozwoliła mi odebrać sobie dziewictwo. Po części spodziewałem się łez żalu, ale nastąpiło coś przeciwnego. Zaskoczyła mnie przyznaniem się do tego, jak wspaniałe było dla niej to wszystko. Że było lepiej, niż mogła sobie wyobrazić. Zakładam, że ma z tym coś wspólnego fakt, że przeżyła orgazm. Uroniła co prawda kilka łez, ale tylko i wyłącznie z powodu naszej wzajemnej deklaracji miłości. Zasnęliśmy, trzymając się w ramionach. Było to dla mnie obce uczucie, takie, którego chciałem doświadczać częściej, ale tylko z nią. Tylko z Baylor. Minionej nocy pierwszy raz pragnąłem, by dziewczyna została na noc. Cholera, jeśli mam być szczery, to nie było tak, że chciałem by została – to było bardziej jak pierwotna potrzeba. Kiedy zaczyna się poruszać, śledzę spojrzeniem jej twarz. Chłonę delikatne piegi rozsiane po jej nosie, które mogę teraz zobaczyć w porannym świetle sączącym się przez okno. Usta nadal ma opuchnięte, na dowód naszego seksualnego pożądania siebie nawzajem. Kształt jej szczęki przypomina mi dolną część serca, a wysokie policzki dopełniają jej idealnie wymiarową twarz. Pozwalam sobie prześledzić ustami tę samą ścieżkę, którą wytyczyły oczy, i po cichu pragnę, by miniona noc nie okazała się być snem. Otwiera powoli oczy, czemu towarzyszy leniwy uśmiech wykwitający na jej twarzy. Widząc to, ogarnia mnie ulga. Dzięki temu wiem, że miniona noc nie była błędem.

- Dzień dobry, kochanie. – Ujmuję w dłonie jej twarz, przygładzając jej zmierzwione od snu włosy, które uważam za niewątpliwie seksowne. Zdaję sobie sprawę, że chcę ją tu trzymać przez cały dzień. Niczego bardziej nie pragnę, jak zaszyć się z nią w moim pokoju i samolubnie zatrzymać ją całą dla siebie. Czuję, jakbym natknął się na ukryty skarb, cenną perłę, i że jeśli podzielę się nią ze światem, to wywołam chaos. Z powodu kobiet toczono niegdyś wojny i jestem pewien, że jeśli ktokolwiek poznałbym prawdziwą głębię Baylor, to straciłbym ją na rzecz kogoś bardziej jej wartego. Nie zasługuję na nią. Jest kwintesencją wszystkiego, co słodkie i delikatne. Ale nie mam już wyboru. Muszę z nią być. Zrujnowała mnie dla wszystkich innych. Ona mnie, kurwa, posiada. - Dzień dobry – mówi nieśmiało, podciągając przykrycie, by zasłonić piersi. Kiedy to robi, przychodzi mi do głowy, że nie zauważyłem nawet, że miała odsłonięte cycki. Byłem tak skupiony na jej twarzy, że dałem ciała w docenieniu tego, co normalnie powaliłoby faceta na kolana. - Wszystko okej? – pytam. - Cudownie – mówi, a dołeczek w jej policzku zapewnia mnie, że nie kłamie. Trąca nosem moją szyję i mówi: - Kocham to, jak pachniesz. Przesuwam dłonią po jej plecach, wywołując drżenie jej ciała. - Kocham to, że mój dotyk wywołuje u ciebie gęsią skórkę. Z miejsca w którym zakopała swoją twarz dochodzą przytłumione słowa: - To dlatego, że kocham jak mnie dotykasz. - Lepiej się do tego przyzwyczaj, ponieważ planuję robić to często. Wzdycha, słysząc moje słowa i przewraca się na bok, by wtulić się w mój bok, po czym robi wielkie oczy, kiedy nogą dotyka mojego porannego wzwodu.

Chichoczę, pławiąc się w wiedzy, że jestem pierwszym facetem z którym spała, obok którego kiedykolwiek się obudziła… którego kiedykolwiek kochała? Nagle potrzeba wiedzy przezwycięża nieodłączną potrzebę mojego ciała do przyciśnięcia się do jej miękkich krzywizn. - Baylor, byłaś kiedykolwiek wcześniej zakochana? Kręci przecząco głową przy moim ramieniu. - Nie – potwierdza, wywołując kolejną falę ulgi, która przepływa przez moje ciało. – Jesteś pierwszy. - I mam nadzieję, że ostatni – dodaję. Unosi głowę tak, abym mógł zobaczyć jej twarz, kiedy uśmiecha się do mnie spektakularnie, a ja po cichu zastanawiam się kto do cholery wpełzł do mojej głowy i każe mi myśleć i sypać tym całym romantycznym gównem. Kręcę głową, pozbawiając ją większej ilości kurczących jaja myśli, i powracam do spraw niecierpiących zwłoki. Takich jak jej miękkie krągłości przyciskające się do mojego twardego fiuta. - Proszę, powiedz mi, że nie masz na dzisiaj żadnych planów – mówię. Spogląda mi w oczy. - Proszę, powiedz mi, że masz więcej prezerwatyw. Śmieję się, zastanawiając się co się stało z moją słodką, niewinną Baylor. Kim jest ta naładowana seksualnie kobieta, która porusza udem po moim kutasie? Wówczas przypominam sobie stare porzekadło, które mówi, że mężczyzna pragnie dobrej dziewczyny w kuchni, ale dziwki w sypialni. No dobra, nie posunąłbym się tak daleko, by stwierdzić, że Baylor zachowuje się jak dziwka. Może bardziej jak kobieta, która została właśnie zaznajomiona ze Świętym Graalem, albo z garncem złota na końcu tęczy. Z czymś, co do istnienia czego nie była nawet przekonana. Sięgam, by otworzyć szufladę szafki nocnej i wyciągam przemysłowej wielkości opakowanie prezerwatyw, wysypując je wszystkie na łóżko. Robi wielkie oczy i krzyczy: - To jak gwiazdka!

- A ty jesteś najlepszym, cholernym prezentem jaki w życiu dostałem – mówię. Rumieni się. Dobrze, cieszę się, że moja słodka dziewczyna nadal gdzieś tam jest.

Leżymy w moim łóżku, które oświetla teraz popołudniowe słońce. Padliśmy obolali i wyczerpani seksem, zużywając jeszcze dwie gumki. - Kochanie, kiedy decydujesz się coś zrobić, to idziesz na całość, prawda? – droczę się. - Jak to mówią? Idź na całość, albo wracaj do domu? – Śmieje się. Chwytam ją za rękę, ponieważ moje ciało jest w tej chwili zdolne tylko do tego. - Nigdy nie wracaj do domu – mówię. – Zostań tutaj i idź na całość. W kółko i w kółko. Chichocze. Myśli, że żartuję. Sięgam po nasze telefony, które przyniosłem wcześniej, schodząc po kilka butelek wody. Oba wyciszyłem, ale wiem, że prawdopodobnie oboje jesteśmy zasypani wiadomościami, ponieważ przez większość dnia zaginęliśmy w akcji. Podaję jej telefon i oboje odpisujemy przez kilka minut. - Powiedziałeś Tori, że nie wrócę na noc? – Podpiera się na łokciu, podczas gdy ja nadal wyleguję się na plecach. - Napisałem do niej wczoraj, zanim zasnęłaś. Nie chciałem, żeby się o ciebie martwiła – wyjaśniam. Wysłałem prostą wiadomość, jakby była od Baylor, mówiąc Tori, aby się nie martwiła, że nie wraca do domu. Mogę sobie tylko wyobrazić przez jaki ogrom widomości musiała się po tym przedrzeć.

Baylor nachyla się ku mnie i całuje mnie w policzek. - Dziękuję – mówi. – To naprawdę miłe. Nie pomyślałam nawet o tym, że zeświruje jeśli nie wrócę na noc. – Przygląda mi się. - Co? – pytam. - Jesteś pewien, że wcześniej tego nie robiłeś? - Czego, czy pozwalałem zostać dziewczynie na noc? - Nie - mówi, wyglądając przez chwilę na rozczarowaną. – Czy byłeś czyimś chłopakiem? Jesteś pewien, że nigdy wcześniej nim nie byłeś? Bo świetnie sobie radzisz. Przepływa przeze mnie duma, wraz z odrobiną poczucia winy z powodu tego, że zamiast być chłopakiem, byłem dziwką na UNC. Przyciągam ją blisko i przesuwam nosem po jej policzku. - Odpowiedź w obu przypadkach brzmi nie – mówię. – Nigdy nie byłem niczyim chłopakiem i nigdy nie spała u mnie żadna dziewczyna. - Hm? – pyta, marszcząc brwi. - Jesteś pierwsza w obu przypadkach – wyjaśniam. - Nigdy nie spała u ciebie żadna dziewczyna? – pyta. - Nope – mówię. – Nigdy nie chciałem, żeby jakaś została tak długo… przerywam, kiedy uświadamiam sobie jakiego dupka to ze mnie robi. Spoglądam na nią z poczuciem winy w oczach. Wzdycha. - Gavin, wiem jak wygląda twoja przeszłość. I tak długo, jak to tam zostanie – w przeszłości – jestem skłonna przymknąć na to oko. Każdy zasługuje na szansę, aby się sprawdzić po tym, jak popełnił błąd, albo dziesięć, czy tyle, ile ich popełniłeś. – Wzdryga się. – Nie mów mi. Nie chcę wiedzieć którym numerem jestem w długiej linii nacięć na ramie twojego łóżka. Cóż, ten numer jest żenująco wyższy niż dziesięć. Zgadzam się, że nie musi wiedzieć. Potrzebuję każdej przewagi jaką mogę zyskać z tą dziewczyną. Musi przymknąć oko na coś więcej, niż moja seksualna przeszłość i dobrze o tym wiem.

- Kochanie, zawsze będziesz dla mnie numerem jeden. Możesz być tego pewna. Twarz jej się rozjaśnia, po czym spogląda w dół, na swój wibrujący telefon. - To Tori, lepiej odbiorę. Przytakuję i zaczynam przeglądać własne esemesy i wiadomości głosowe. Cholera. Zapomniałem o imprezie w domu bractwa Karen. Wiem, że powiedziałem jej że przyjdziemy, ale nie jestem taki pewien co powie na to Baylor. To nieprawda. Jestem całkiem pewien że wiem, jak będzie się z tym czuła. Jak tylko Bay kończy rozmowę, pytam: - Masz ochotę na imprezę? - Imprezę? – pyta entuzjastycznie. – Pewnie, gdzie? - W domu TriDelta – mówię, celowo się wzdrygając. - Impreza bractwa? – Jej szczęśliwy nastrój znika. Opuszczam telefon i łapię ją za rękę. - Wiem, że za tym nie przepadasz. Zdecydowanie nie jesteś typem dziewczyny z bractwa i nigdy nie oczekiwałem, że taka jesteś. W zasadzie, jesteś totalnym przeciwieństwem. To jedna z rzeczy, które w tobie kocham. Zdolność do bycia sobą – mówię. – Ale jesteśmy teraz razem, a ja chcę, abyś była obecna w każdym aspekcie mojego życia. Jej uśmiech mówi mi, że nie będzie się w tej kwestii kłóciła. Wyciągam jej telefon z dłoni i ciągnę ją za rękę. - Chodź, chcę wziąć z tobą prysznic. Kiedy stacza się z łóżka, nogi plączą jej się w prześcieradle, przez co ściąga je z łóżka i otrzymujemy pierwsze spojrzenie na rezultat wspólnie spędzonej nocy. W kilku miejscach na mojej pościeli widnieją ślady krwi. Baylor się rumieni.

- Och, przepraszam Gavin. Zmienię ci pościel. Śmieję się. - Ewidentnie jesteś bardziej przejęta tym jak prezentuje się moja pościel, niż ja – mówię. – A poza tym, poniekąd ma ona teraz wartość sentymentalną, nie sądzisz? I nikt poza nami nigdy tego nie zobaczy. – Pociągam za sobą do łazienki jej nagie ciało. – Weźmiemy prysznic, a potem możemy uprać pościel. Albo po prostu kupić nową. Mój prysznic ledwo mieści dwie osoby, co jest w porządku, ponieważ chcę aby dotykało mnie tak dużo jej ciała, jak to możliwe. Wyciskam na dłonie trochę żelu pod prysznic i rozcieram go na jej rękach, dłoniach i na każdym palcu osobno. Jej głowa opada do tyłu i cieszy się masażem, powodując, że woda ścieka z jej mokrych włosów na ramiona, przez co wygląda tak gorąco, że ledwo mogę znieść patrzenie na nią. Żel pod prysznic pozwala mi na swobodne przesuwanie dłońmi po jej śliskich krzywiznach. Nie mija wiele czasu, nim daję się ponieść moim cielesnym potrzebom i łapię w dłonie jej cycki. Dociera do mnie, że użycie na niej mojego szamponu i żelu sprawi, że będzie pachniała jak ja. Ta myśl sprawia, że robię się jeszcze twardszy. Ale wiem, że musi się czuć całkowicie obolała po naszej minionej nocy i po porannym maratonie, więc bez względu na to jak bardzo chcę się ponownie w niej zakopać, to nie zrobię tego wyłączenie dla własnej przyjemności. I tak mam w dupie własną przyjemność. Spędziłbym całe życie, by ponownie umieścić na jej twarzy tę minę z wczorajszej nocy. Minę, którą obdarzyła mnie zaraz po tym, jak oddała mi swoje dziewictwo – zaraz po tym, jak powiedziałem, że ją kocham – było tak, jakby właśnie dowiedziała się, że wygrała na cholernej loterii. Po zabawie jej cyckami i otrzymaniu od niej jęku godnego porno, moje namydlone dłonie zsuwają się do jej płaskiego brzucha. Sięgam ku jej jasnobrązowym loczkom i odnajduję łechtaczkę, która pulsuje niemal tak mocno, jak mój kutas. Zataczam kciukiem powolne kółka, aż rozpada się dzięki moim staraniom, wykrzykując imię Boże wraz z moim, a ja prawie się spuszczam od samego patrzenia na nią.

Chcę tego. Chcę tego przez cały czas. Chcę jej. Każdego, cholernego dnia. Niedorzeczna myśl wskakuje mi do głowy i zanim mogę ją ocenzurować, wychodzi z moich ust: - Zamieszkaj ze mną podczas przerwy wiosennej. Spogląda na mnie, a jej oczy nadal zasnute są mgłą po orgazmie. Jej mina stanowi mieszankę radości, zaskoczenia i zmieszania w jednym. Kontynuuję: - Wiem, że za kilka tygodni miałaś pojechać do domu podczas przerwy, ale zostań. Zmień bilety na lato, kiedy pojedziesz spędzić tam wakacje. Wszyscy moi współlokatorzy wyjeżdżają, więc będziemy mieli dom tylko dla siebie. Przygląda mi się przez chwilę. Widzę w jej oczach debatę, którą prowadzi sama ze sobą. Wówczas na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech i łapie w dłoń mojego fiuta. Po mistrzowsku robi mi dobrze, tak, jak jej pokazywałem, jakby robiła to wcześniej tysiąc razy. Nie mija wiele czasu, nim tryskam nasieniem w ciepły strumień wody spływającej z naszych połączonych ciał. Jestem całkiem pewien, że dostałem odpowiedź.

Rozdział 16 Co ja sobie do cholery myślałem, przyprowadzając Baylor na imprezę bractwa? Przechodząc przez drzwi mogę sobie jedynie wyobrażać te ilustracje z których wybierasz jedną, która nie pasuje do reszty. Bay równie dobrze mogła się tu pojawić mając na sobie neonowy znak głoszący „OUTSIDER”. To niemal śmieszne, jak bardzo się wyróżnia, ale zabawne jest to, że sądzę, iż to zaplanowała. Jeśli o mnie chodzi, to mam na sobie prążkowaną koszulkę polo zapinaną na guziki, z podwiniętymi do łokci rękawami, którą zostawiłem rozpiętą na białej podkoszulce. To mniej więcej mój zwykły strój, który wydaje się dobrze wtapiać mnie w to towarzystwo. Baylor nie jest osobą, która przejmuje się tym, co myślą o niej inni. Ale sądzę jednak, że z powodu nerwowości wywołanej imprezą, podjęła próbę wpasowania się. Więc ponownie przyglądam się jej od głowy, po palce u stóp i jestem zdumiony indywidualnością, w której okazaniu nigdy nie zawodzi. Nie ma na sobie krótkiej spódniczki, ani obcisłej sukienki od projektanta, dopełnionej szpilkami i pasującym pedicurem, co byłoby odbiciem lustrzanym większości dziewczyn, które się tu znajdowały. Nie, moja dziewczyna założyła wyblakłe dżinsy, które są postrzępione przy nogawkach, conversy i uroczą koszulkę, która jest na tyle obcisła, aby zwiększać atrakcyjność jej krągłości. Kiedy wcześniej ją odbierałem, parsknąłem śmiechem na widok koszulki Doktora Seuss7 z wizerunkiem Kota w Kapeluszu, na której napisane było „Czytaj książki – Zostań w szkole”. Najwyraźniej czytała mi wcześniej przez 7

Theodor Seuss Geisel znany jako Dr. Seuss – amerykański autor książek dla dzieci, które weszły do kanonu literatury tego gatunku. Jest autorem 44 książek dla dzieci, do których sam wykonywał ilustracje. Jego najbardziej poczytną bajką jest The Cat in the Hat (Kot w kapeluszu).

ramię, kiedy Karen napisała do mnie z zapytaniem, czy zabieram na imprezę „Dwójkę”. Jestem całkiem pewien, że ta koszulka to zamierzony wybór. Wiem, że nie ubrała się tak dla mnie – pewnie myślała, że oczekiwałem iż się dostosuje, nawet jeśli tylko na dzisiejszy wieczór. Sięgam do kieszeni i przesuwam palcami po szorstkim grawerze na breloczku od kluczy. Ale to czego nie wie, i co planuję jej później powiedzieć, tak jak i pokazać, to fakt, że nigdy żadna dziewczyna nie pociągała mnie bardziej, niż ona w tej chwili. Zostawiła rozpuszczone włosy, więc kiedy idzie jej jasnobrązowe fale podskakują swobodnie na jej ramionach. Wydziela niemal nieskazitelne piękno. Nie musi nawet się wysilać, by zyskać uwagę. A bazując na spojrzeniach, które już rzuca jej kilku kolesi, to będzie długa, pieprzona noc. Po przeciwnej stronie pokoju zauważam Karen, która rozmawia z Angie i jakimiś znajomymi. Wszyscy milkną i patrzą w naszą stronę. Ich szczęki opadają jedna po drugiej, kiedy mierzą wzrokiem dziewczynę pod moim ramieniem, jakby przybyła właśnie z innej planety. Ostrożnie spoglądam na Baylor, by sprawdzić czy także widzi ich reakcję. Odwraca się do mnie i mówi: - Lepiej żeby zamknęły usta, zanim wpadnie im tam mucha, albo gorzej… penis jakiegoś kolesia z bractwa. Teraz to moja szczęka opada. Śmiejemy się z Baylor tak mocno, że aż mam łzy w oczach. Boże, kocham tę dziewczynę. - Co was tak śmieszy? – pyta Karen, która musiała podkraść się do nas w czasie naszego napadu śmiechu. - Z niczego – mówimy chórem, ocierając łzy z oczu. Zdaję sobie sprawę, że choć zarówno Karen jak i Baylor sporo ode mnie o sobie słyszały, to tak naprawdę nigdy się nie poznały. Sięgam i łapię Baylor za rękę, nie przegapiając tego, że Karen obserwuje ten gest przewracając oczami. - Karen Thompson, poznaj Baylor Mitchell – mówię. Baylor wyciąga do niej rękę. - Naprawdę miło cię poznać. Sporo o tobie słyszałam.

Karen przygląda się przez chwilę wyciągniętej dłoni Baylor, nim luźno nią potrząsa. Poniekąd spodziewałem się, że ich dłonie odsuną się od siebie – tak jak przy próbie złączenia dwóch magnesów z tym samym ładunkiem, które nie mogą się fizycznie połączyć. Te dziewczyny są tak kompletnie różne, w każdy możliwy sposób, poza jednym – obie pragną mojego serca. Nadal czuję czasami wyrzuty sumienia, że nigdy nie mogłem dać Karen tego, czego wydaje się tak bardzo pragnąć. Ale bycie z Baylor uświadamia mi to, czego dokładnie zawsze by mi brakowało – czego mi brakowało – tego, czego sądzę, że brakowałoby mi przez całe życie gdybym jej nie poznał. Brakowało mi siebie – a tylko przy niej mogę być sobą. Słowa z breloczka ciążą mi mocno w kieszeni. - Jep, ciebie też - mówi lekceważąco Karen. Karen podejmuje nieudolną próbę nie bycia kompletną suką wobec Baylor, a Bay hamuje się przed przewróceniem oczami na niezliczoną ilość odniesień Karen do naszego wspaniałego dzieciństwa i bliskiej przyjaźni. Jakbyśmy byli dla siebie idealni. Karen w końcu wraca do swojej paczki, a ja, w drodze po piwo, przedstawiam Baylor kilku osobom. Kiedy lawirujemy przez tłum, muszę sięgnąć za siebie, by upewnić się, że nadal jest ze mną. To odświeżające, być z dziewczyną, która nie musi się na mnie wieszać wśród ludzi. Każda dziewczyna, którą wyrywałem na imprezach, próbowała połączyć się ze mną biodrem, roszcząc sobie w ten sposób jakieś prawo do mnie. Jak na ironię, jedyna dziewczyna, która tego nie robi, jest tą, która mnie posiada. Zostaję odciągnięty na bok przez kilku kolesi z drużyny. Zerkam na Baylor, która przytakuje, dając mi znać, abym poszedł z nimi pogadać. Cipka, myślę sobie. Czy naprawdę właśnie poprosiłeś swoją dziewczynę o pozwolenie na rozmowę z przyjaciółmi? Niecałą minutę później znów na nią patrzę i widzę, że Grayson Butler stoi zbyt blisko niej, rozlewając piwo po całej podłodze i przywołując wspomnienia tej nocy po meczu futbolu. W ciągu kilku sekund trzymam Graysona przyciśniętego do ściany, z piwem rozlanym na stopach. Nachylam się ku niemu i warczę mu do ucha: - Nie jest twoja. Wykręca się z mojego luźnego uchwytu i cedzi:

- Pierdol się, McBride. To nie tak, że ma na sobie znak „Jestem własnością…” - Cóż, teraz już wiesz – mówię przez zaciśnięte zęby. – Więc możesz zachować swojego syfo-fiuta i nadużywanych bajerów, i wypróbować ich na kimś innym. - Cokolwiek – mówi. – To nie tak, że nie robiłeś tego samego, Gavin. Skończ z byciem takim hipokrytą. – Odchodzi, nie podnosząc czerwonego kubka, który upadł podczas konfrontacji. - Syfo-fiut? – pyta Baylor. - Taa, zyskał tę ksywkę w zeszłym roku, kiedy złapał syfilis od jakiejś laski. Niektórzy kolesie są po prostu zbyt głupi, by zakładać gumkę – mówię. Szybko się do niej odwracam i dodaję: - Zawsze… zawsze zakładałem, Bay. Nie chcę abyś się martwiła. Jej twarz mięknie. - Nie martwię się – mówi. – Wiem, że nie zrobiłbyś nic, aby mnie skrzywdzić, Gavin. Całuję ją w policzek. - Możesz na to postawić tak, jak na zwycięskiego konia w wyścigu, kochanie. - Wiesz, – mówi z uniesioną brwią – nie musiałeś wchodzić w tryb Bay Watch. Sama mogę o siebie zadbać. Śmieję się słysząc, że użyła określenia, które wymyśliłem zeszłej jesieni. Przesuwam dłonią w dół jej ręki i splatam nasze palce. - Wiem, że potrafisz się o siebie zatroszczyć – mówię jej. – Ale i tak zawsze będę o ciebie dbał. – Spoglądam na jej drugą dłoń, w której nadal nie ma drinka. – Pójdę po jakieś drinki. Zostań tu, a ja zaraz wracam. Po drodze zostaję zatrzymany przez kilka dziewczyn. Dziewczyny, które jawnie do mnie uderzają, błyskając jasnymi uśmiechami i sztucznymi cyckami – czyli czymś, co kiedyś zaskarbiłoby sobie moją uwagę. Uprzejmie uwalniał się od każdej z nich i widzę, że zmarnowałem dobre dziesięć minut, zanim zdobywam drinki i wracam do Baylor. Kiedy to robię, widzę, że dołączył do niej

Jonesy i kilka dziewczyn z TriDelt. Słyszę śmiech, kiedy podchodzę i zajmuję moje miejsce u boku Baylor. - O czym rozmawiacie? – pytam. Przyjaciółka Karen, Missy, wzdycha. - Czyż można nie pokochać tego marzycielskiego, teksańskiego akcentu? Jonesy przewraca oczami, gdy tymczasem brew Baylor unosi się w rozbawieniu. Uzmysławiam sobie, że to kolejna rzecz, którą w niej lubię. Nie rozpływa się nad moim akcentem. Nie pojmuję dlaczego inne dziewczyny trzepoczą rzęsami z powodu mojego południowego zaśpiewu, którego, tak po prawdzie, używam w rozmowie z milionem innych osób. Wraz z biegiem nocy łapię się na tym, że robię dokładnie tę samą rzecz, którą gardziłem u innych dziewczyn - roszczę sobie prawdo do Baylor. Za każdym razem kiedy widzę, jak jakiś koleś rzuca jej spojrzenie, zaborczo zakładam jej rękę na ramiona. Zdaję sobie sprawę z tego, że to wszystko jest dla mnie nowe. Nigdy wcześniej nie przeszkadzało mi to, że kolesie obczajali laleczkę, którą miałem przy sobie. W zasadzie, było to dla mnie mile widziane. Nie tylko oznaczało to, że byłem z najgorętszą laską na imprezie, ale dowodziło to również temu, że było sporo kolesi chętnych do pozbierania pozostałości kiedy skończę. Zauważam, że Baylor przyłapała kolesia, który podziwia ją z przeciwnej strony pomieszczenia. Nawet w jej zwyczajnym ubraniu i tak przyciąga tyle samo uwagi, co każda z tych chirurgicznie ulepszonych lasek z bractwa. Baylor zwyczajnie posyła mu słaby uśmiech, a potem dotyka mojej dłoni, w której nadal trzymam jej. Nachylam się do niej i szepczę: - Moja. Na chwilę wyrywa się z rozmowy w którą jest zaangażowana i szepcze mi do ucha: - Twoja. – Po czym nonszalancko wraca do debaty którą prowadziła na temat najlepszego filmu z Ryanem Goslingiem, całkowicie nieświadoma tego, że mój fiut właśnie obudził się do życia.

Nigdy wcześniej nie chciałem, aby ktoś wypowiedział do mnie te słowa. W przeszłości sprawiłyby one, że spieprzałbym gdzie pieprz rośnie. Ale to było wtedy. Przed Baylor. Ona zmieniła moje życie. Zmieniła mnie. Baylor przeprasza, by pójść skorzystać z toalety. Wykorzystuję ten czas, by nadrobić zaległości z Karen, która jest szczęśliwa, że ma mnie na kilka minut dla siebie. - No więc, dowiedziałam się, że Chris się z kimś spotyka – mówi Karen. - Jaki Chris? – pytam, próbując wykombinować, o której ze swoich przyjaciółek mówi. - Chris – powtarza. – No wiesz, Chris Baylor. Och, Dupek. - On nie jest Chrisem Baylor – mówię jej. – Przestań go tak nazywać. - Boszeee, taki jesteś zazdrosny, Gav? - Wszystko jedno – mówię. – No więc z kimś się umawia, to świetnie. Ale to chyba oznacza, że twojej przyjaciółce się nie poszczęści. - Taa, tak myślę – mówi. – Choć nie powiedział z kim się umawia. Wiesz może? Kręcę głową. - Nie wiem i nie obchodzi mnie to. Mam to w dupie tak długo, jak trzyma go to z dala od gonienia za Baylor. Kiedy sprawdzam zegarek i widzę jak wiele czasu minęło odkąd Baylor poszła sikać, obieram sobie za cel znalezienie jej, ku wielkiemu niezadowoleniu Karen. Wychodzę zza rogu na końcu korytarza i prawie wpadam na plecy Angie. Rozmawia z Baylor. Angie jest wysoka i góruje nad moją dziewczyną, więc jej wzrost i napuszone czarne loki zasłaniają mnie przed wzorkiem Baylor. Cieszę się, że Angie próbuje dogadać się z nią, więc cofam się o kilka kroków i pozwalam im rozmawiać. Kiedy słyszę swoje imię, ludzka natura sprawia, że podchodzę bliżej, by móc posłuchać tego, co mówią.

- Teraz może i jest fajnie i zabawnie, ale musisz wiedzieć, że Gavin nie może być tak poważny względem ciebie – mówi Angie. – Jego ojciec nigdy na to nie pozwoli. Baylor się śmieje. Moja dziewczyna. - Gavin jest dużym chłopcem – mówi. – Myślę, że jest całkowicie zdolny podjąć decyzję z kim chce w życiu być. - W życiu? – cedzi Angie. – Chyba tak naprawdę nie sądzisz, że jest w tym na dłuższą metę, prawda? Zdajesz sobie sprawę, że jego ojciec może pewnego dnia kandydować na prezydenta. A to wymaga tego, by Gavin trzymał się określonych standardów odnośnie tego, z kim może być. Musi poślubić kogoś ważnego, a kelnerka w restauracji tatusia nie jest kimś takim. Och, ta suka właśnie tego nie powiedziała. Trzymam się z tyłu, przypominając sobie to, co Baylor powiedziała wcześniej o dbaniu o samą siebie. - Pozwól, że zgadnę… powinien być z kimś takim, jak Karen? – pyta Baylor. – Pomimo tego, że jestem pewna, iż nie przepracowała w życiu ani jednego dnia. - Cóż… tak – mówi Angie. – Jej rodzina posiada połowę Teksasu. Nie musi nawet kiwnąć palcem. Samo to kim jest sprawia, że jest dla niego idealna. Nigdy nie mogłabyś z nią konkurować, więc daruj sobie. - Nie chciałabym nawet próbować – mówi Baylor. Jestem oszołomiony, że pozostaje spokojna w czasie tej rozmowy. Gdyby chciała rzucić się na Angie i wydrapać jej oczy, to stałbym z tyłu i cieszył się przedstawieniem. – Ponieważ przez to byłabym taka, jak ty i reszta twoich plastikowych przyjaciółek – mówi. – A teraz, jeśli mi pozwolisz, to wychodzę. A kiedy będziesz zdawała Karen sprawozdanie, to nie miej oporów by przekazać jej, że wychodzę, by pieprzyć się z Gavinem. Znowu. Jasna cholera! Chcę przybić jej piątkę za to, że się postawiła – drobna, nieśmiała dziewczyna, przeciwko Goliatowi. Ale nie chcę aby wiedziała, że podsłuchiwałem, więc wycofuję się i udaję, że dopiero co wyszedłem zza rogu.

- Hej, kochanie – mówię, wciągając ją w uwodzicielski uścisk i na użytek Angie całuję ją do utraty zmysłów – okej, może i też mój własny. Ledwo w ogóle dociera do mnie to, że Angie odchodzi obrażona, ponieważ uczucie warg Baylor pod moimi i echo słów, które właśnie wypowiedziała do Angie odnośnie tego co zamierza ze mną zrobić powoduje, że kręci mi się w głowie. Przerywam pocałunek i ciągnę ją za sobą, mijając bez słowa sporo osób. Nie mogę zatrzymać się aby pogadać, nie, kiedy mój fiut naciska boleśnie na rozporek moich dżinsów. Samo usłyszenie jak Baylor wypowiada słowa „pieprzyć” jest dla mnie wystarczającą grą wstępną. Zabieram ją do domu i pokazuję jej bez końca, jak bardzo jest dla mnie idealna.

Rozdział 17 Odbywam trening z drużyną, myśląc o minionych kilku tygodniach. Nigdy nie sądziłem, że życie może takie być. Budzę się każdego dnia, czując się jakby były święta, ponieważ wiem, że zobaczę Baylor. Mimo tego, że te ostatnie tygodnie były napięte z powodu mojego letniego turnieju i wizyty jej ojca, to i tak udawało nam się wygospodarować codziennie czas, aby się zobaczyć. Znalezienie jednak czasu na seks, to zupełnie inna bajka. To tylko kolejny powód, dla którego nie mogę się doczekać przyszłego tygodnia. Przerwa wiosenna. Całe siedem dni niczego, poza mną i Baylor. Żadnej szkoły. Żadnej piłki. Brak współlokatorów. Masa seksu. No dobra, może i czułem lekkie wyrzuty sumienia mówiąc jej tacie, że podczas przerwy jadę do domu. Ale nie chciałem aby myślał, że jego córeczka zamierzała żyć ze mną przez ten czas na kocią łapę. Ponieważ dokładnie to będzie robiła. Nie sądzę, abym kiedykolwiek w życiu tak bardzo nie mógł się czegoś doczekać. Spotkanie z tatą Bay było surrealistyczne. Kolejny pierwszy raz. Czułem się tak, jakby mógł mnie przejrzeć i zobaczyć moją skalaną przeszłość. Jakby posiadał jakiegoś rodzaju ojcowski radar. Nie był nawet pod wrażeniem tego, że jestem synem kongresmena. W jego oczach i tak nie jestem godzien jego córki. Ma rację, nie jestem. Ale wszyscy inni również nie, jeśli pytacie mnie o zdanie. Jednakże po zjedzeniu z nim kilku wspólnych posiłków poczułem, że zaczął zmieniać zdanie, i że coraz bardziej mu się podobałem. Zapunktowałem tym, że jestem studiującym sportowcem. Korzystam z każdej pomocy, z jakiej tylko mogę. Nie umknęło mi jego lekkie, południowe zaciąganie, które było od czasu do czasu słychać – dowód tego, że spędził kilka lat nauki w okolicach mojego

miejsca zamieszkania. Dostałem za to jeszcze więcej punktów. Baylor ewidentnie ma świetną relację z tatą, czego jej zazdroszczę. Wiecie co mówią o tym, że dziewczyny zakochują się w facetach podobnych do ich ojców. Czy to może faceci zakochują się w dziewczynach takich, jak ich matki? Tak czy siak, w naszym przypadku to działa. Bay bardzo przypomina moją mamę. A ja jestem jak jej tata w jedynej kwestii, która naprawdę się liczy – zrobiłbym dla niej wszystko, tak jak i on. Biegnąc z chłopakami w drodze powrotnej z treningu, zauważam kogoś, z kim chcę pogadać. Mówię współlokatorom, aby poszli beze mnie, gdy ja tymczasem kieruję się do Bell Tower, gdzie obok drzewa stoi Chris. Spojrzenie które mi posyła świadczy o tym, że nasze spotkanie tutaj nie jest przypadkowe. Kiedy podchodzę, spoglądamy na siebie oceniająco. Nie lubi mnie. To dla mnie żadna nowość. Zastanawiam się czy to dlatego, że myśli, iż ukradłem mu Baylor, czy powodem jest jego świadomość jaką posiadam reputację i nie chce, abym skrzywdził jego przyjaciółkę. - Gavin – wita się ze mną. Dupek. - Chris – uznaję jego obecność. - Słyszałem, że Baylor zdecydowała się zostać tu podczas przerwy – mówi. – Zakładam, że ma to coś wspólnego z tobą. - Przypuszczam, że tak – przyznaję. – Masz z tym problem? Wierci się niezręcznie, więc bez względu na to jakie słowa wyjdą z jego ust, wiem, że odpowiedź jest twierdząca. - Nie, dopóki jej nie skrzywdzisz – mówi z cieniem groźby w głosie. Choć wyraźnie posiada mięśnie, to nie jest dużym kolesiem. Ale przez sposób w jaki teraz na mnie patrzy nie mam żadnych wątpliwości, że rzuciłby się na mnie z powodu Baylor. - Nie planuję tego robić – mówię. - Nikt nigdy nie planuje – dowcipkuje.

- Może pozwolisz mi martwić się o Baylor, a ty martw się o swoją dziewczynę – mówię. Marszczy brwi, jakby nie wiedział o czym mówię. Wyjaśniam więc: - Słyszałem, że z kimś się spotykasz. - Ja? – pyta z niedowierzaniem. – Nie. Nie umawiam się. A nawet jeśli byłaby to prawda, to i tak martwiłbym się o Baylor. Jest moją przyjaciółką. Zawsze będzie moją przyjaciółką. Tak jak Karen zawsze będzie twoją. Achhh. No i proszę. Zastanawiałem się czy Baylor kiedykolwiek z nim o niej rozmawiała. - I co z tego? – pytam, krzyżując ręce na piersi. - Och, nic – mówi. – Tylko to, że będziesz z Baylor podczas przerwy, a potem, miesiąc później będziesz mieszkał z Karen przez sześć tygodni. Sposób w jaki to mówi sprawia, że zastanawiam się, czy mój wyjazd z Karen do Brazylii wpływa na Baylor bardziej, niż daje to po sobie poznać. Nigdy o tym nie wspomina. Zwyczajnie uznałem, że nie ma nic przeciwko. Nigdy nie przejawiała najmniejszych oznak zazdrości – co tak szczerze mnie rozczarowuje. - Nie będę mieszkał z Karen – wyjaśniam. – W zasadzie to zatrzymamy się w oddzielnych domach. Nie, żeby to była twoja sprawa. I w jaki sposób różni się to od tego, że Baylor wraca do Maple Creek i będzie pracowała z tobą codziennie w restauracji? Biorąc pod uwagę, że wy byliście kiedyś parą, a Karen i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi powiedziałbym, że wahadło przechyla się na drugą stronę, prawda? Mam rację i on o tym wie. - Słuchaj, – mówię – ewidentnie sporo z Baylor rozmawiacie, ale nie wiem ile tak naprawdę ci powiedziała. Więc pozwól, że przedstawię sprawę jasno. Kocham ją. Chris robi krok w tył, jakbym pchnął go w pierś. Przez to, oraz przez szczery wyraz porażki na jego twarzy powiedziałbym, że właśnie, ni mniej ni więcej przyznał, że on także ją kocha. Kurwa.

Dziś rano budzę się z durnowatym uśmiechem na twarzy. Z tym samym, zadowolonym z siebie uśmiechem, który przez cały tydzień zaskarbiał mi dziwne spojrzenia od współlokatorów. Dziś zaczyna się mój wspólny tydzień z Baylor. Niech inni jadą sobie w takie miejsca jak Key West, czy Cozumel. 8 Nie ma cholernej mowy, aby spędzili taki tydzień, jak ja. To ja będę w cholernym raju. Żegnam się z Deanem, Timem i Jonesym, po czym zaczynam sprzątanie. Robię co mogę, by zmyć wyraźny zapach chłopaków z każdej powierzchni na dole, którą planuję ochrzcić z Baylor. Chcę, aby czuła tylko mnie, kiedy zakopię się w niej na kanapie, na fotelu wypoczynkowym i na blacie w kuchni. Kto przypuszczał, że sprzątanie domu może skutkować wzwodem? Próbowałem wymyślić fajne i ekscytujące rzeczy, które będziemy w tym tygodniu robili. Ale samolubnie jedyną rzeczą jakiej tak naprawdę chcę, jest trzymanie jej ukrytej w domu. Tę myśl przerywa mi esemes. Baylor: Szybkie pytanko. Pakuję się i muszę wiedzieć jak wiele rzeczy potrzebuję w zakresie ubrań ;) Ta mrugająca minka mówi mi, że właśnie mogliśmy myśleć o tym samym. Ja: Im mniej, tym lepiej. Baylor: Zatem, jeśli nie potrzebuję ciuchów, to czy powinnam zostawić w domu moją nową bieliznę? 8

Key West – miasto w USA, w archipelagu Florida Keys, port turystyczny. Cozumel – meksykańska wyspa na Morzu Karaibskim położona ok. 20 kilometrów na wschód od wybrzeży Półwyspu Jukatan.

Momentalnie jestem twardy. Ja: Będę u Ciebie za pół godziny. Spakuj ją. Baylor: Haha – do zobaczenia. Przez kolejne dwadzieścia minut przyspieszam sprzątanie. I może też pogwizduję.

Dzwoni dzwonek do drzwi. Baylor owija nagie ciało w koc leżący na kanapie i zabiera torebkę z pobliskiego stolika. - Wiem, że nie sądzisz, iż pozwolę ci tak otworzyć drzwi, kochanie – mówię. Natychmiast opuszcza koc i podnosi z podłogi moją koszulkę, wciągając ją przez głowę. Pochyla się, by wyjąć z portfela pieniądze, błyskając mi swoim nagim tyłkiem, przez co mój dopiero co używany fiut jeszcze raz budzi się do życia. Kurwa, to seksowne. Idzie w stronę drzwi, a ja zakładam szybko bokserki i łapię ją, podnosząc w pasie, po czym ciągnę z powrotem na kanapę. Zabieram z podłogi koc i owijam się nim w talii. - To tylko dostawca pizzy – mówi, dąsając się i zrywając koc z mojego ciała. Okej, dwoje może grać w tę grę. - Nie obchodzi mnie czy ma osiemdziesiąt lat. Nikt inny nie będzie oglądał cię w taki sposób. – Odchodzę w samej bieliźnie po tym, jak zabrałem jej z ręki dwadzieścia dolców, wiedząc, że sekretnie oddam jej kasę później. Zawsze to robię. Albo jest świadoma, że to robię, albo koszmarnie liczy swoje

pieniądze. Jest mądra, więc obstawiam, że mnie przejrzała, ale nie chce po prostu odpuścić. Otwieram drzwi i dwudziestokilkuletni koleś niemal upuszcza naszą pizzę. Opada mu szczęka i omiata spojrzeniem mojego na wpół twardego fiuta ukrytego w bokserkach. - Słodki Jezu, dzięki za napiwek – mówi, zanim podaję mu kasę. Jego wysoce sugestywny głos alarmuje mnie o fakcie, że prawdopodobnie nie poświęciłby Baylor drugiego spojrzenia. Uśmiecham się znacząco, zerkając na Baylor, która spogląda na nas zza oparcia kanapy, zasłaniając dłonią usta, by stłumić śmiech. - Zatrzymaj resztę – mówię, podając mu dwadzieścia dolców. Kiedy zamykam drzwi nie wysila się by się odwrócić i odejść. Zwyczajnie przechyla głowę w bok, by rzucić mi ostatnie spojrzenie, zanim całkowicie zamknę drzwi. Chichot Baylor wypełnia salon, kiedy niosę pizzę na stolik. A potem przewraca oczami. - Mężczyźni i kobiety ślinią się na twój widok, Gavin. Czyż nie jesteś szczęściarzem? - Kochanie, na ślinieniu tylko jednej osoby mi zależy. – Odstawiam pudełko i siadam obok niej. – Nie wiesz, że to samo tyczy się ciebie? - Co to samo? - Faceci się do ciebie ślinią – mówię. – Nie są w stanie nie patrzeć na twoją piękną twarz. - Uhm – mówi z zaróżowionymi policzkami. - Baylor, nie wiesz nawet jaka jesteś wspaniała, prawda? Zbywa mój komplement śmiechem i mówi: - Zgaduję więc, że mielibyśmy niesamowite potomstwo, co nie? Moje ciało instynktownie spina się na jej słowa. Dzieci. Choć wiem, że chcę ich pewnego dnia, to myśl o nich cholernie mnie przeraża. Ale w tym samym czasie potrafię wyobrazić sobie uroczą, brązowowłosą dziewczynkę,

która śmieje się i macha w powietrzu nogami kiedy podciągamy ją z Baylor za ręce do góry. - O mój Boże. Nie miałam na myśli… - Jąka się i siada na mnie okrakiem. – Proszę, zapomnij o tym co właśnie powiedziałam – błaga, chwytając za rąbek mojej koszulki i zdejmuje ją przez głowę, ujawniając swoje nagie ciało. Wzdycham. Oczywiście że to robię, ponieważ siedzi na mnie naga Baylor. Spogląda na mnie z poczuciem winy i zdaję sobie sprawę z tego, że mogła błędnie zinterpretować to, o czym myślałem. Otwieram usta by to wyjaśnić, ale łapie mnie za fiuta. Wyjaśnię później. Przesuwa dłonią w górę i w dół, gdy ja tymczasem obserwuję jak z każdym ruchem podskakują jej cycki. Myślę, że mogę być najszczęśliwszym sukinsynem na ziemi. W ciągu ostatnich kilku dni poczuła się o wiele bardziej komfortowo ze swoim, i z moim ciałem. Rozglądam się po przyciemnionym pokoju i zastanawiam się, czy poczułaby się skrępowana gdybym umościł się teraz pomiędzy jej nogami. Chciałem zrobić to od kilku tygodni. Miałem więcej niż kilka fantazji o tym, jak wije się pod moim językiem. Ale wahałem się, ponieważ nie okazała zainteresowania w zrobieniu tego mnie. Niektóre laski nie lubią robić loda, i jeśli Bylor jest jedną z nich, to nie mam nic przeciwko, ale nie sądzę, abym mógł przeżyć kolejny dzień bez posmakowania jej. Piszczy, kiedy nagle ją podnoszę i odwracam nasze pozycje. Klękam przed nią na podłodze i rozchylam jej nogi. Nigdy nie widziałem niczego tak pięknego. Moje ciało dla niej płonie. Pochylam się, aby ją pocałować, pocierając ją przy tym fiutem pomiędzy nogami i pokrywając się jej pożądaniem. Wycałowuję ścieżkę w dół jej szyi, i przez klatkę piersiową, zarabiając od niej erotyczne jęki, kiedy przesuwa dłońmi przez moje włosy. Wysuwam język i rysuję nim linię w dół jej brzucha. Kiedy docieram do jej loków, wyraźniej określając tym moje intencje, spoglądam w górę i widzę jej zaskoczoną twarz. Obserwuję ją, kiedy wkładam ręce pod jej nogi i pociągam jej ciało na krawędź kanapy. Kiedy całuję ją wzdłuż wewnętrznej strony uda, kierując się ku górze, jej zaskoczenie zamienia się w pożądanie, rozszerzają jej się źrenice, powieki ma na wpół przymknięte i opuszcza głowę do tyłu.

To moje zielone światło, więc powoli, ostrożnie rozchylam jej fałdki i umieszczam język na jej kłębku nerwów. Jej ciało mimowolnie się szarpie. Sapie, wbijając mi palce w ramiona. Uśmiecham się przy jej ciele, smakując jej po raz pierwszy. Zakopuję w niej język i rozkoszuję się jękami przyjemności wychodzącymi z jej rozkosznych ust. Kiedy zastępuję język dwoma palcami i powracam do ssania jej pulsującej łechtaczki, opiera stopę o stolik za mną i chwyta się kanapy. Czuję jak napina uda. Wiem, że jest blisko, więc nie przerywam ataku językiem. Liżę, ssę i wiruję nim, aż łapie moją głowę, przytrzymując mnie przy sobie i wykrzykuje moje imię, poruszając pode mną biodrami, a jej ciasne ścianki pulsują wokół moich palców, które pracują by wyciągnąć z niej każdy jeden spazm. Jasna cholera, to było gorące. Żyję dla obserwowania jak się pode mną rozpada. Żyję dla niej. Moje cholerne serce bije dla niej. Mój umysł pochłonięty jest myślami o niej. Posiada mnie na własność – moje serce, moją duszę, każdy pieprzony oddech, który ze mnie wychodzi należy do niej. - Łał – mówi, z rumieńcem zakradającym się na jej twarz. – Sporo mnie omijało. – Chichocze. - Koniec z tym – mówię jej. – Tak długo jak jestem w pobliżu. - Cóż, zatem nie planuj, aby dokądś się wybrać, McBride – mówi, wywołując mój śmiech. - Nie ma na to cholernej szansy – mówię. Pochylam się by ją pocałować, a ona jęczy, czując smak własnych soków. Dlaczego wszystko co ona robi jest takie gorące? Jakby na potwierdzenie mojego niewypowiedzianego pytania, przerywa pocałunek i przytrzymuje mnie przy sobie, szepcząc: - Chcę ci zrobić to samo. Och tak, cholera! - Nie musisz – mówię, zaraz przed tym, jak mój umysł mówi ustom, aby się do cholery zamknęły. - Chcę tego, Gavin – szepcze. – Pozwolisz mi?

Najgłupsze. Pytanie. Na. Świecie. - Pozwolę ci zrobić cokolwiek zechcesz, kochanie. Kiedy obserwuję jak jedyna dziewczyna, którą kiedykolwiek kochałem, bierze do ust mojego fiuta, modlę się, abym wytrwał więcej niż dziesięć sekund, aby móc rozkoszować się uczuciem jej ust na sobie. Ssie mnie w taki sposób, jak robi mi dobrze ręką. Żadne instrukcje nie są konieczne. Jestem w niebie, a Baylor jest aniołem – ale ustami pożera mnie jak kobieta opętana przez diabła. Sięga pod spód i łapie mnie za jaja, które napinają się wraz z resztą mojego ciała. Ostrzegam ją więc: - Lepiej teraz przestań, albo dojdę w twoich ustach. Moje słowa popychają ją jedynie do tego, by pracować jeszcze mocniej. Wiruje językiem wokół główki, podczas gdy dłonią pompuje na moim trzonie, powodując, że dochodzę mocno i eksploduję w jej ustach. Wykrzykuję jej imię wraz z innymi przeinaczonymi słowami uniesienia, a ona wysysa mnie do ostatniej kropli. Ociera usta wierzchem dłoni. - To naprawdę nie smakuje tak źle, jak sądziłam. Śmieję się z niej, podczas gdy reszta mojego ciała pozostaje ciepłą galaretą spoczywającą na kanapie. - Nie musiałaś tego robić – mówię. – Nie oczekiwałem, że połkniesz. - Chciałam tego – mówi. – Chcę kochać każdą część ciebie, Gavin. Gapię się na nią z niedowierzaniem, kiedy zajmuje miejsce obok mnie. - Czy ty jesteś prawdziwa, Bay? – pytam, odzyskując w końcu kontrolę nad kończynami i unoszę dłoń, by pogłaskać ją po policzku. Uśmiecha się. - Zadaję sobie codziennie to samo pytanie odnośnie ciebie, Gavinie Maddoxie McBride.

Nadchodzi środa, a my nadal nie opuściliśmy mojego domu. Kiedy odbierałem w sobotę Baylor, pojechaliśmy prosto do sklepu spożywczego i zrobiliśmy zapas jedzenia, abyśmy nie musieli dużo wychodzić. Spacerowanie z Baylor alejkami sklepowymi, pchając przed sobą wózek było takie domowe. Tak inne od czegokolwiek, co wcześniej robiłem z dziewczynami. Tak zaskakująco niesamowite. Baylor gotowała dla nas co wieczór, aż skończyło się nam jedzenie. Nie jestem pewien dlaczego byłem tym zszokowany; jej rodzice są właścicielami restauracji. I jeśli już bym jej nie kochał – to jej gotowanie zdecydowanie by to przypieczętowało. Dziś, kiedy siedzimy w mojej ciężarówce, jadąc na zakupy, Baylor zauważa na końcu ulicy Dave&Buster’s. 9 Unosi brwi i pyta: - Chcesz zagrać w Skeet Ball?10 Kilka następnych godzin spędzamy konkurując zażarcie, by sprawdzić, komu uda się zdobyć najwięcej kuponów, za które można kupić różny badziew. Kiedy wymieniamy kupony na kilka kubków z D&B, koleś mówi nam, że możemy za darmo wylosować coś z automatu, który stoi przy kasie biletowej. Baylor daje mi wolną rękę, a ja kilka razy obracam dźwignią, nim zaskakuje, wyrzucając jedno z tych plastikowych jajek z nagrodą w środku. - Co masz? – pyta. Otwieram jajko i widzę najbardziej krzykliwy, sklepowy pierścionek jaki w życiu widziałem. Obrączka zrobiona jest z pomalowanego na srebrno plastiku i nie jest nawet pełnym okręgiem ze względu na regulowane końce. „Kamieniem” jest duży, różowy kwadrat. Wyciągam go w jej stronę, kiedy

9

Dave&Buster’s to sieć amerykańskich restauracji ze strefą do gry na automatach. Skeet Ball to gra polegająca na rzucenia piłką do celu, zdobywając przy tym punkty.

10

odchodzimy. Śmieje się, podsuwając mi prawą rękę. Mówi ze śmiertelną powagą: - Łał, mój facet z całą pewnością wie, jak iść na całość. Ależ jestem szczęściarą. Żartobliwie odtrącam jej rękę i sięgam po drugą. Wsuwam tani, plastikowy pierścionek na serdeczny palec jej lewej dłoni i zaciskam obrączkę. Przez cały czas widzę kątem oka minę Baylor. To, jak opada jej szczęka jest komiczne. Nachylam się i szybko całuję ją w usta. - Pewnego dnia, kochanie – obiecuję. Nie jestem pewien czy kiedykolwiek miałem coś na myśli bardziej, niż te trzy słowa. Rozświetla jej się twarz, a jej piękne oczy, które są odbiciem niebieskiego swetra który na sobie ma, błyszczą od łez. - Zabierz mnie do domu, Gavin. Kocham to, że nazywa moje mieszkanie „domem”. Nie udaje nam się dotrzeć do supermarketu.

Rozdział 18 Kierowca limuzyny otwiera drzwi i wpuszcza do środka Karen, która piszczy i mówi: - Gavin, ale będzie fajnie. – Gramoli się do środka, nie starając się ukryć wściekle różowych majtek, którymi błyska do mnie spod krótkiej spódniczki. Jednak jedyną rzeczą jaką przez to czuję jest tęsknota za Baylor. To ona powinna dziś ze mną być, korzystając z umowy wiązanej, którą zaskoczyłem ją tydzień temu podczas naszej ostatniej nocy w czasie przerwy wiosennej. Wliczała się w nią jazda limuzyną, kolacja w pierwszoligowej restauracji i koncert. Ale Baylor musiała w ostatniej chwili odwołać swoje wyjście. Najwyraźniej jej stopnie się pogorszyły z powodu tego całego czasu, który spędzaliśmy razem. Jej profesor z dziennikarstwa zaoferował jej dodatkowe zaliczenie, które gwarantowało jej odzyskanie piątki, ale wiązało się to z tym, że miała uczestniczyć dziś wieczorem w jakimś wydarzeniu. Czuła cholerne wyrzuty sumienia, że musiała odwołać nasze wyjście, a ja z kolei czułem się winny tego, że jestem powodem obniżenia jej stopni, więc oczywiście nie miałem innego wyjścia, jak wykazać się zrozumieniem. Powiedziała, abym śmiało poszedł bez niej i wziął w zamian jednego z przyjaciół. Karen była bardziej niż chętna zastąpić ją w ostatniej chwili. I kiedy limuzyna wiezie nas do domu po fajnie spędzonym wieczorze, zdaję sobie sprawę jak świetnie się z nią bawiłem. Gadaliśmy, wspominaliśmy i żartowaliśmy tak jak wtedy, kiedy byliśmy dziećmi. Wiedziałem, że gdzieś po tą fasadą pretensjonalnej dziewczyny z bractwa kryła się ciepła, troskliwa osoba. Zgaduję, że trzeba było ją oderwać od jej przyjaciółek, aby skłonić ją do ponownego wyjścia na powierzchnię.

- O mój Boże, zespół był chooolernie dobry – ekscytuje się. – Nigdy nie widziałam tak świetnego występu na żywo. - Byli całkiem zarąbiści – zgadzam się. – Cieszę się, że mogłem wykorzystać jednak te bilety. Dzięki, że ze mną poszłaś. - Wiesz, że możesz na mnie liczyć, Gavin – mówi. – Jestem tu, gdybyś tylko mnie potrzebował. Pochylam się i umieszczam pocałunek z boku jej głowy, dokładnie na włosach. - Ja także – mówię. – Wiem, że ostatnio nie byłem za bardzo dostępny, ale jestem, gdybyś mnie potrzebowała. Uśmiecha się promiennie. Stosunek Karen do mojego związku z Baylor poprawił się. Nie spędzamy wszyscy razem czasu, ani nic takiego. W zasadzie, nie jestem pewien czy widziały się od tej imprezy w TriDelt. Ale Karen nie robi już przytyków w stronę Baylor, a ja to doceniam. - Och, hej – mówię. – Miałem ci powiedzieć, kilka tygodni temu rozmawiałem z Chrisem. Powiedział, że z nikim się nie umawia. Więc przekaż przyjaciółce, że ma wolną drogę. Myślę, że widzę lekki ironiczny przebłysk uśmieszku na jej twarzy. Kręci głową. - Uhm – mówi. – Otrzymałam bardzo solidne informacje, że jest zajęty i nie ma zamiaru tego zmieniać. Jaylen z bractwa chodzi z nim na zajęcia z wiedzy o społeczeństwie. Rozmawiała z nim kilka razy i Chris jest co do tego bardzo stanowczy. - Hmmm – mówię. – Cóż, ktoś mija się z faktami. Karen zbywa to wzruszeniem ramion i robi kolejny łyk darmowego szampana. Gapię się w ciszy przez okno i zastanawiam się kogo okłamał Chris, mnie, czy przyjaciółkę Karen. A potem zastanawiam się dlaczego.

Serce staje mi w piersi, kiedy Baylor wychodzi zza rogu przed naszym porannym biegiem. Nadal, za każdym razem kiedy ją widzę, kradnie mi oddech. Nie ma znaczenia co robi, ani jak wygląda, moje płuca kurczą się za każdym razem. A potem znów napełniają się powietrzem, kiedy podchodzi bliżej, jakby potrafiła tchnąć we mnie życie. W pewien sposób to robi. Nigdy wcześniej nie czułem się taki żywy. Nie mogę się doczekać ukończenia szkoły. Chcę, aby następne kilka lat szybko przeleciało. Postanowiłem, że powinniśmy się pobrać krótko po ukończeniu szkoły. Chcę, aby była ze mną na zawsze. Potrzebuję, by ze mną była. Czuję, jakbym nie miał wielkiego wyboru w tej kwestii. Możliwe, że zdecydowałem o tym na naszej pierwszej randce. Cholera, mogłem nawet zdecydować o tym tamtego wieczoru, kiedy poszliśmy na kawę po meczu. Podbiega do mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Uśmiechem, który mógłby rozjaśnić zaciemniony pokój. Cała jej twarz się uśmiecha – aż po dołeczek w prawym policzku i zmarszczony nos. Jej oczy, które są dziś brązowe, są obiciem czekoladowego topu, który ma na sobie, praktycznie świecą i czuję się przez to jak pieprzony King Kong, ponieważ wiem że mój widok wywołuje u niej taką reakcję. Moje nogi mimowolnie popychają moje ciało w jej stronę, jakbym był ćmą lecącą do ognia. Chociaż dokładnie tym jest. Cholernie dużym płomieniem, którym może mnie spalić. Zastanawiam się czy ma choćby nikłą świadomość mocy, jaką nade mną piastuje. Zderzamy się ze sobą, pożerając się nawzajem oczami, a nasze usta spotykają się tak, jakbyśmy nie widzieli się od miesięcy, a nie od wczorajszych zajęć z filmoznawstwa. Zaczyna mi twardnieć fiut. Nie jest to położenie, w którym chcę się znaleźć, biorąc pod uwagę, że mam na sobie cienkie szorty. Zmuszam się do przerwania pocałunku. Próbuję myśleć o tym, jak cholernie Jonesy zasmrodził dziś rano dom, dzięki indyjskiemu jedzeniu, które wczoraj jadł. Jep, to działa.

- Tęskniłeś za mną, McBride? – pyta. - Nie – mówię. - Kłamca. - Tak – odpowiadam. Zawsze to samo. To my. Baylor i Gavin. W dupie mam to, że moi współlokatorzy maja mnie za cipkę. Gdyby ktokolwiek miał jakiekolwiek pojęcie o tym jaką stanowimy parę, jakie mamy połączenie, to może wtedy zaczęliby coś rozumieć. Cholera, nawet ja nie jestem pewien czy w pełni to rozumiem. Jedyne co wiem, to fakt, że cokolwiek to jest, chcę tego więcej. Jestem uzależniony, a Baylor jest moim narkotykiem. Kończymy nasze pięć kilometrów zanim zaczynamy znaczącą rozmowę. - Jak poszło ci dodatkowe zaliczenie? – pytam, kiedy zwalniamy tempo, by ochłonąć. Uśmiecha się do mnie. - Było okej. Nigdy wcześniej nie byłam na politycznej debacie, a teraz, kiedy mam to za sobą, mogę szczerze powiedzieć, że prawdopodobnie nigdy więcej na żadną już nie pójdę. Jednakże sporo się nauczyłam i przeprowadziłam nawet wywiad z jednym z kandydatów. Nie spałam do drugiej nad ranem, robiąc notatki, ale myślę, że dobrze mi poszło. Jeśli dostanę z powrotem piątkę, to było warto. – Przestaje biec i zaczyna chodzić po trawie przed akademikiem. Wzdycha i spogląda na mnie marszcząc nos z poczuciem winy. – Przepraszam, że zrujnowałam tę wyjątkową noc, którą zaplanowałeś. Kręcę głową. - Baylor, twoje stopnie są ważniejsze niż wieczór na mieście. - Wiem. Ale to co zaplanowałeś było bardzo romantyczne, a ja po prostu… cóż, bardzo mi przykro – mówi raz jeszcze. – Mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś. Kogo w końcu wziąłeś? - Karen ze mną poszła – mówię. – Zespół był przyzwoity, ale jedzenie nie umywało się do żarełka od Joe. – Mam nadzieję, że wspomnienie o tym, że nasza ulubiona knajpka z burgerami jest lepsza od pięciogwiazdkowej restauracji, do której poszliśmy z Karen złagodzi trochę jej wyrzuty sumienia.

Baylor przestaje chodzić i spogląda na mnie w taki sposób, jakiego jeszcze u niej nie widziałem. Żuje wnętrze policzka i patrzy na mnie ostro, a potem się obrusza. Zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie po raz pierwszy widzę zazdrosną Baylor. Ledwo mogę powstrzymać śmiech, który rozchodzi się po moim brzuchu. Chwilę przed tym jak parskam śmiechem, Baylor zaciska dłonie w pięści i mówi ostro: - Żartujesz sobie ze mnie? O cholera! To nie jest zazdrosna Baylor. To cholernie wkurzona Baylor. Chodzi w kółko, mijając małe rzędy krzaków obok ławki stojącej przed jej akademikiem. - Dobrze się z nią bawiłeś na swojej romantycznej randce? - wypluwa. Jestem skołowany. Nie wiem jeszcze jak radzić sobie z wkurzoną Baylor. Część mnie chce się roześmiać. Druga część chce podkulić ogon i błagać o litość. A jeszcze inna część chce rzucić ją na ziemię i pieprzyć. - Jesteś na mnie zła? – pytam. Z opóźnieniem zdaję sobie sprawę, że to było głupie pytanie. - Tak, kapitanie pieprzona oczywistość, jestem na ciebie zła! - krzyczy, przyciągając do nas uwagę kilku przechodzących obok studentów. Wzruszam do nich ramieniem, po czym odwracam się do Baylor, osłupiały tym, że użyła takiego ostrego języka. Mówię spokojnie: - To ty odwołałaś wyjście, Baylor. Ty mi powiedziałaś, że powinienem wziąć przyjaciela. - Przyjaciela, Gavin – mówi. – A nie inną dziewczynę. Nie sądziłam, że muszę być tak precyzyjna. Chodzi mi o to, że nie pomyślałam, iż będziesz tak okrutny, by zabrać inną dziewczynę na naszą romantyczną randkę. - Ona nie jest inną dziewczyną – mówię. A potem przewracam oczami. – Cóż, wiesz o co mi chodzi. Ona jest tylko przyjaciółką. - Przyjaciółką, która chce ci sie dobrać do majtek - mówi zbyt głośno, i mijający nas koleś zaczyna się śmiać.

- Pilnuj własnych, pieprzonych spraw – cedzę do niego, a on pospiesznie odchodzi. Wówczas uzmysławiam sobie, że sam jestem nieźle wkurzony. Dlaczego nie może mi zaufać w kwestii Karen? Wie, że widuję się z nią regularnie, więc dlaczego nagle wkurza się na mnie za to, że spędzam z nią czas? Może moi przyjaciele mają rację – trzyma mnie za jaja. Nikt nie będzie trzymał mnie za jaja – nawet dziewczyna którą kocham. - Naprawdę chcesz iść w tym kierunku? – pytam. – A co z tobą i Chrisem? Wiem, że spędzacie razem czas, a on jest twoim byłym, na miłość boską. Miał usta na twoich ustach. Trzymał cholerne łapy na twoim ciele! - On nie chce mnie tak, jak ona ciebie, Gavin – mówi. – Już nie. - Jak chuj, nie – mówię, teraz już sam krążąc wokół ławki. – No weź, Bay. To cholernie jasne co on do ciebie czuje. Jak możesz tego nie widzieć? Kręci na mnie głową. - Mylisz się. Postrzega mnie jedynie jako przyjaciółkę. - Wszystko jedno – obruszam się. – Ale jak dla mnie, nie jesteś niczym więcej, jak cholernym kotłem, który przygania garnkowi, kochanie. - Pierdol się, Gavin – krzyczy, po czym odwraca się by odejść. – I nie nazywaj mnie kochaniem! Łapię ją za rękę. Próbuje wyrwać ją z mojego uścisku, ale mocno ją trzymam. - Dlaczego mu o nas nie powiedziałaś? - O czym ty mówisz? – pyta ze złością. – Mówię o tobie za każdym razem, kiedy z nim jestem. - Jasne – mówię. – I właśnie dlatego zrobił się biały jak pieprzony duch, kiedy powiedziałem mu kilka tygodni temu, że jestem w tobie zakochany. - Powiedziałeś mu tak? – Wygląda na przerażoną. - Taa, powiedziałem – mówię, nadal trzymając ją za rękę. – Pytanie brzmi, dlaczego ty tego nie zrobiłaś? - Gavin, puść mnie – mówi. – odwracasz to przeciwko mnie. Dlaczego to robisz? Czy jest coś o czym mi nie mówisz? Czy coś się wczoraj wydarzyło?

Puszczam jej rękę, jakby mnie oparzyła. Jestem tak cholernie wkurzony, że oskarża mnie o takie gówno podczas gdy sama tu stoi, unikając mojego pytania. Zanim mogę się powstrzymać, mówię: - Co chcesz usłyszeć? Że ją pocałowałem? Że dotykałem jej, wsadzając jej język do gardła? Czy przez to bylibyśmy kwita – oboje mając przyjaciół z którymi się zabawialiśmy? Szlag! Żałuję tych słów zanim w ogóle wychodzą do końca z moich ust. Nie mogę uwierzyć, że wkurzyła mnie tak bardzo, iż kontynuuję kłótnię. - Idź do diabła, Gavin - krzyczy, wbiegając po schodach do akademika. Odwraca się, ale nie patrzy mi w oczy. – Nie idź za mną. Po prostu odejdź. - Żaden problem, – mówię i dodaję: - kochanie – żeby tylko ją wkurzyć. Działa. Odwraca się i pokazuje mi środkowy palec, zanim znika w budynku. - Koleś, to brutalne. – Słyszę od przechodzącego kolesia. Pokazuję mu fucka i odchodząc, słucham jak się śmieje.

Rozdział 19 Zajmuje mi całe dziesięć sekund, aby uświadomić sobie jakim byłem dupkiem, że choćby zasiałem w głowie Baylor myśl o całowaniu Karen. Czuła się niepewnie odnośnie tego, że zabrałem Karen na naszą niedoszłą randkę. Czy to się w ogóle różni od tego, gdyby sytuacja się odwróciła i to ona zabrałaby Chrisa na tę samą randkę? Wiem, że byłbym totalnie wściekły. Kurwa. Spierdoliłem po królewsku. Nie myślałem nawet o skutkach tego, że zabrałem Karen. Kiedy Bay odwołała nasze wspólne wyjście, pomyślałem po prostu o jedynej osobie, która wiedziałem, że z przyjemnością poszłaby na koncert. Baylor miała wszelkie prawo być na mnie wściekła, a ja pozwoliłem, by przeistoczyło się to w naszą pierwszą kłótnię. Powinienem był wziąć ją w ramiona i zapewnić ją, że jest jedyną osobą, z którą chcę być. Że jest jedyną, z którą zawszę będę chciał być. Nie wiem jak to całe gówno działa. Zerwaliśmy? Mam jej wysłać kwiaty? Pójść i zapukać do jej drzwi, mimo że powiedziała mi, abym sobie poszedł? Mam dać jej czas? A jeśli tak, to ile? Biegnąc trzy kilometry do domu, usiłuję wymyślić co do cholery mogę zrobić, aby wygrzebać się z tego bałaganu.

Siedzę na ławce przed Carroll Hall, gdzie Baylor ma jedne z zajęć z dziennikarstwa. Trzymam bukiet purpurowych kwiatów, wraz z innym gównem, które powtykała do niego florystyka i myślę o tym, że to pierwszy raz, kiedy olałem trening. Kiedykolwiek. Mijają mnie uśmiechające się dziewczyny. Kolesie przewracają oczami. Zastanawiam się czy myślą, iż bawię się w romantyczne bzdury, czy może potrafią wyczuć, że czołgam się z powrotem do mojej dziewczyny po tym, jak kilka godzin temu okazałem się być pierwszorzędnym kutasem. Kiedy Baylor wychodzi z budynku, jej spojrzenie ląduje na mnie i wydaje mi się, że widzę jak jej oczy miękną, a twarz ogarnia ulga. Sapie, kiedy spogląda na kwiaty, ale niemal od razu jej postawa się zmienia, przybiera twarde spojrzenie, mówiąc coś do dziewczyn, które z nią są. Wszystkie przytakują, spoglądają na mnie i odchodzą. Wstaję i podchodzę do niej. Wyciąga do przodu rękę, aby powstrzymać mnie przed nawiązaniem kontaktu. - To nieprawda, mam rację? Byłeś po prostu wkurzony i powiedziałeś rzeczy, których nie miałeś na myśli, prawda? Widzę w jej oczach ból i chcę się kopnąć za to, że go tam umieściłem. Spędziła pewnie ostatnie kilka godzin zastanawiając się, czy posuwałem Karen, co jest słuszne po tym, co jej powiedziałem. Wiem, że gdybym był na jej miejscu, to szalałbym na samą myśl o tym, że dotknął jej jakiś koleś. - Nie, Bay, to nie była prawda – zapewniam ją. – Nie pomyślałem nawet o innej kobiecie odkąd zaczęliśmy się umawiać – a co dopiero dotknąłem. Jej całe ciało widocznie się rozluźnia, a ja podchodzę do niej o krok. Oceniam jej reakcję na moją bliskość i wydaje się nie mieć nic przeciwko. - To ty… tylko ty… to zawsze będziesz tylko ty, kochanie. – Sięgam i dotykam jej ręki. Zsuwam dłoń do jej i pociągam ją za sobą, stając obok budynku, by zyskać więcej prywatności. – Bardzo cię przepraszam. Byłem wkurzony, kiedy nie miałem prawa być. Ale ty owszem. Przemyślałem to i wiem, że źle postąpiłem i obiecuję, że nigdy więcej nie skrzywdzę cię w ten sposób. Pochylam się i ocieram łzę, która uciekła jej z oka i stacza się po policzku.

- Kocham cię Baylor. Kocham cię tak kurewsko mocno. Zarzuca wokół mnie ręce, miażdżąc pomiędzy nami kwiaty. Mówi mi do ucha: - Będę trzymała się tej obietnicy, McBride. Proszę, nie złam mi serca. Usłyszenie od niej tych słów niemal łamie moje. Jestem nieźle zaskoczony, czując jak zaciska mi się gardło, a łzy kłują mnie w oczy. Mrugam, aby je odgonić zanim stanę się sentymentalnym, zakochanym szczeniaczkiem. Odchrząkuję i szepczę: - Możesz postawić na to swoje życie. Odsuwa się i spogląda na kwiaty, jakby dopiero co zauważała, że je trzymam. - Purpurowe orchidee – mówi. – Skąd wiedziałeś? Próbuję poprawić bukiet kwiatów, który zmiażdżyliśmy podczas naszego uścisku. - Uch, zadzwoniłem do twoich rodziców i rozmawiałem z twoim tatą. Powiedziałem mu, że spierdoliłem. Cóż, nie tymi słowami, ale powiedziałem, że muszę błagać cię o wybaczenie i zapytałem go jakie są twoje ulubione kwiaty. – Marszczę brwi. – Czuję się jak dupek, że jeszcze tego nie wiedziałem. Przepraszam. - Zadzwoniłeś do mojego taty? – Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Przytakuję. - Taa. Marszczy ze zmieszaniem brwi. - A on ci powiedział, żebyś kupił te? Powiedział ci konkretnie o purpurowych orchideach? - Tak, dlaczego pytasz, nie są okej? – pytam. Uśmiecha się, błyskając do mnie idealnymi zębami i tym uroczym dołeczkiem. Zgaduję, że jej się podobają.

- Tak właściwie, to rozmawialiśmy przez piętnaście minut. Zanim skończyliśmy, powiedział mi, że jest ze mnie dumny dlatego, że przyznałem się do błędu i że zadzwoniłem do niego. – Kręcę głową, ponieważ nadal jest mi ciężko w to uwierzyć. – Możesz to sobie wyobrazić? Nie mogłem do końca pojąć tego, że jej ojciec zaakceptował mój błąd i zadeklarował swoją dumę. To był pierwszy raz w moim życiu, kiedy jakiś mężczyzna, poza moimi trenerami, wypowiedział do mnie te słowa. Po zakończeniu rozmowy siedziałem i gapiłem się w telefon przez dobre kilka minut. To facet, który, jeśli będę miał szczęście, zostanie pewnego dnia moim teściem, a ja już lubię go bardziej niż własnego ojca. - Oczywiście, że tak, Gavin - stwierdza. – Mówiłam ci wcześniej, że on jest jak duży pluszowy misiak. - Taa… duży pluszowy miś, który zaserwuje moje jaja na tacy, jeśli ponownie cię skrzywdzę. Śmieje się. - Nie powiedział tak. - Cóż, nie tymi słowami, ale z całą cholerną pewnością miał to na myśli. - Dziękuję. – Uśmiecha się do mnie. – Za kwiaty. Za to, że zadzwoniłeś do mojego taty. Za to, że naprawdę żałujesz. – Spogląda w ziemię. – Ja również przepraszam. Nie chciałam ci powiedzieć… um, nie miałam na myśli… - Nie przepraszaj, Bay. Myślę, że oboje czujemy się trochę niepewnie w związku z naszym rozstaniem w czasie lata. Obiecuję, że jak tylko wrócę z Brazylii, przyjadę do Maple Creek. – Ujmuję w dłonie jej twarz. – Nie utrzymaliby mnie z dala od ciebie nawet dzikimi końmi. – Całuję ją w czoło. – Sześć tygodni. Tylko tyle. Szybko miną, a potem będziemy razem. Wygląda na tak cholernie smutną i widzę, jak drży jej dolna warga. Naprawdę nie sądziłem, że to tak mocno na nią wpływa. Zrobiłbym wszystko, by zetrzeć z jej twarzy tę minę. Wszystko. Wypuszczam długi oddech. - Myślę, że powinienem odwołać wyjazd do Brazylii. Unosi na mnie szybko swoje szkliste oczy.

- Co? Nie! Nie możesz tego dla mnie zrobić. Nie pozwolę ci na to. Miałbyś później do mnie o to pretensje. A do tego jest to niesamowita okazja. - Nie sądzę, że rozumiesz, Bay. – Łapię ją w talii i mocno do siebie przyciągam. – Nie robiłbym tego dla ciebie. Nie mogę bez ciebie oddychać. Wiem, że brzmię przez to jak cholerna laska, ale taka jest prawda. – Śledzę spojrzeniem łzę, która spływa jej po twarzy, po czym ją całuję, smakując jej słonego smaku wraz ze słodkością skóry Baylor. – Czy będąc osobno ryzykujemy naszą wieczność, kochanie? Uśmiecha się do mnie słodko i przesuwa dłonią po moim bicepsie. - Wieczność będzie tu czekała kiedy wrócisz z Brazylii, Gavin. Boże, kocham tę dziewczynę. - Co powiesz na to, by opuścić filozofię i wrócić do mnie, by odpowiednio się pogodzić? – Unoszę na nią brew. – Nigdy nie doświadczyłem seksu na zgodę, ale słyszałem, że jest cholernie gorący. – Mrugam do niej. Ona się rumieni. Śmiejemy się. - Z przyjemnością i obiecuję, że później to zrobimy, ale nie mogę sobie pozwolić na opuszczenie zajęć. Już i tak mam tyły. – Mruży na mnie niepewnie oczy. – Gavinie Maddoxie McBride, nie powinieneś być na treningu? - Niektóre rzeczy są ważniejsze – mówię. Kręci głową. - Nie. Nie chcę, abyś opuszczał dla mnie treningi. Nie rób tego ponownie. Nigdy – rozkazuje. Dominacja w jej głosie powoduje, że drga mi fiut. - Bay, lepiej chodźmy na zajęcia zanim wezmę cię przy tej ścianie. Następną godzinę i piętnaście minut spędzam na zajęciach z filozofii, myśląc o wszelakich sposobach w jakie chcę jej to wszystko wynagrodzić dziś wieczorem w łóżku.

Rozdział 20 Rozumiem potrzebę Baylor, aby skoncentrować się na nauce. Ale to nie sprawia, że mniej mnie boli kiedy wysłuchuję od kogoś, zwykle od Karen, że widziano ja z Dupkiem w Starbucksie, albo w bibliotece, czy nawet w jej akademiku. Wiem, że są przyjaciółmi i że bardzo pomaga jej w nauce, podczas gdy ja najwyraźniej jestem za bardzo „rozpraszający”. No i oczywiście byłbym totalnym kutasem gdybym coś na to powiedział po naszej kłótni sprzed kilku tygodni. Ale cholera, zostało nam tylko parę tygodni, zanim będziemy musieli rozstać się na sześć tygodni. Pomyślelibyście, że chciałaby spędzić ze mną każdą minutę. Są chwile, kiedy przekonuję sam siebie, że odsuwa się ode mnie od czasu naszej kłótni. Ale potem, kiedy jesteśmy razem choćby tylko na kilka godzin, daje mi swoją niepodzielną uwagę i sprawia, że czuję się jak najważniejsza osoba w jej życiu – a nawet jak ostatni, pozostały na ziemi facet. To właśnie o tych chwilach staram się pamiętać, kiedy czuję się tak jak w tej chwili, czyli jak zrzędliwy, cipkowaty kretyn, którym jestem. Rzecz w tym, że w szkole zawsze szło mi całkiem łatwo. Nigdy nie musiałem ostro zakuwać tak, jak większość studentów. Nawet Bay, pomimo tego, że jest piątkową uczennicą musi wkładać w to sporo wysiłku. Więc sama myśl o oderwaniu jej od nauki, bardziej niż już to zrobiłem, sprawia, że czuje się jak samolubny drań. Więc kiedy ona uczy się z Dupkiem, albo z jedną z pozostałych przyjaciółek, ja spędzam czas w bibliotece, zanurzając się w poszukiwaniach pracy w przemyśle produkcyjnym i tego, jakie warunki należy spełnić, aby dostać dobrą pracę. Wiem, że nadal mam przed sobą dwa lata nauki, ale muszę mieć absolutną pewność, że mogę zapewnić Bay życie na jakie zasługuje, bez akceptowania jałmużny od kongresmena. Tata nie jest w tej chwili szczególnie ze mnie zadowolony. Wyjaśniłem mu, że po powrocie z Brazylii pojadę na kilka tygodni do Connecticut zamiast odbywać staż w jego biurze. Nie popiera tej decyzji, ale nie musi tego robić. Mam dwadzieścia lat, zdobyłem cholerne stypendium i posiadam mały fundusz

powierniczy od siostry ojca. Mógłby całkowicie odciąć mnie finansowo, a ja dałbym sobie radę, choć mama nigdy by na to nie pozwoliła. Nadal nie powiedziałem mu o zmianie kierunku studiów. Jeśli mam wybór, to nie jest to rozmowa, którą chcę przeprowadzać z nim przed zakończeniem roku. Więc pomimo tego, że walczył ze mną zacięcie, to zrobiłem po swojemu i kupiłem bilet do Nowego Jorku, który jest do wykorzystania dwa dni po moim powrocie z Brazylii. Nie powiedziałem jeszcze Baylor. Wie, że chcę ją odwiedzić, ale nie ma pojęcia, że wszystko już zaplanowałem i jestem pewien, że nie spodziewa się iż zostanę tam przez całe dwa tygodnie. Oczywiście ustaliłem to z jej tatą, kiedy zadzwoniłem by zapytać, w którym hotelu powinienem się zatrzymać. Powiedział mi, że zatrzymam się w ich pokoju gościnnym tak długo, jak będę przestrzegał jego zasad. Nie mogłem się doczekać, by powiedzieć jej o tym w ten weekend. Zaplanowaliśmy sobie cały dzień przed tygodniem egzaminów. Zero szkoły, zero nauki, żadnej Karen czy Dupka – tylko my. Zgodziła się zostać u mnie na noc. Z tego czy innego powodu, nie robiła tego od przerwy wiosennej, co było czystą torturą. Przez ostatnie kilka tygodni ostro zakuwała i chce sobie to wynagrodzić „gavinowym dniem” – jej słowa, nie moje. Może sobie to nazywać jak się jej żywnie podoba, jeśli tylko będzie to oznaczało, że mam ją dla siebie przez dwadzieścia cztery, niesamowite godziny. Wibruje mi telefon i uśmiecham się, widząc wiadomość od niej. Baylor: - Co porabiasz? Ja: Grzebię w Internecie. A Ty? Baylor: Robię sobie przerwę od pisania pracy zaliczeniowej na zajęcia z kreatywnego pisania. Ja: Brzmi ekscytująco. Baylor: Nie tak bardzo, jak powiedzmy… przesuwanie palcami po twoim twardym ciele i sięganie nimi do twoich dżinsów, by złapać… Robi mi się ciasno w spodniach i szybko się rozglądam, by upewnić się, że nikt nie zauważył. Oczywiście, nikt nie patrzy. Wszyscy są zbyt zajęci zakuwaniem do egzaminów, by zwracać na mnie uwagę.

Ja: Czy ty prowadzisz ze mną sexting, kochanie? Baylor: A chcesz, żebym to robiła? Ja: Tak, cholera! Ale nie jestem do końca pewny na ile jest to mądre, biorąc pod uwagę fakt, że siedzę w bibliotece. Baylor: Chcesz, abym przestała? Ja: Absolutnie nie! Powiedz mi co zamierzałaś złapać. Baylor: Zamierzałam złapać Ciebie, Gavin. Ja: Powiedz to, Bay. Chcę zobaczyć jak piszesz do mnie te słowa. Następuje całkowita cisza radiowa. Rozważam napisanie do niej i powiedzenie, że żartowałem, ale daję jej jeszcze kilka sekund, by sprawdzić, czy naprawdę to zrobi. Baylor: Chcę złapać Twojego fiuta i pocierać go tak, jak mi pokazywałeś. Jasna cholera! Czytam wiadomość jeszcze raz, by upewnić się, że moja dziewczyna naprawdę napisała „fiut”. Przez jakiś czas nie będę w stanie się ruszyć. Jestem przyklejony do krzesła z gwałtownie twardniejącym kutasem. Mam nadzieję, że nie będzie próbnego alarmu pożarowego. Ja: Wiesz jaki właśnie zrobiłem się przez Ciebie twardy, kochanie? Baylor: Nie, nie wiem. Ale mógłbyś mi pokazać. Pokazać jej? Co do cholery, chce, abym strzelił sobie fotkę? Zanim mogę odpowiedzieć, mój telefon ponownie wibruje. Baylor: Spójrz za siebie, Gavin. Odwracam się na tyle na ile mogę, bez ujawniania mojej … sytuacji i widzę moją piękną, zarumienioną dziewczynę, która siedzi przy stoliku dokładnie za mną. Śmieję się cicho i kręcę głową, a potem jej odpisuję. Ja: Masz dwadzieścia minut? No dobra, może trzydzieści? Baylor: Zaledwie tyle. Co Ci chodzi po głowie?

Ja: Idź na trzecie piętro, znajdź salę do indywidualnego czytania numer 39 – należy do piłkarzy. Mam klucz. Poczekaj tam. Daj mi kilka minut, zanim za Tobą pójdę. Kiedy znajdziemy się w środku, będziesz mogła łapać sobie za fiuta ile dusza zapragnie. Słyszę za sobą sapnięcie i wiem, że przeczytała. Baylor: Mówisz poważnie? Ja: Jak atak serca, kochanie. Baylor: Jak wiele innych dziewczyn tam zabrałeś? Ja: Będziesz jedyna, Bay. Zawsze będziesz tylko ty. Baylor: Okej. Spotkamy się tam za pięć minut 

 Mój dzień zrobił się właśnie o wiele lepszy.

Kiedy wychodzę zza rogu, by spotkać się z Baylor na nasz środowy bieg i widzę ją, od razu robi się czerwona. Ponieważ odwołali wczoraj zajęcia z filmoznawstwa, to pierwszy raz kiedy ją widzę odkąd dwa dni temu zbezcześciliśmy salę do indywidualnego czytania. Jeśli będę potrzebował wspomnienia, aby przetrwać te sześć tygodni rozłąki, to będzie ono dotyczyło Baylor, siedzącej w małym pokoiku na biurku, z szeroko rozłożonymi nogami, podczas gdy ja ucztowałem na niej pod fluorescencyjnym światłem. Nie miałem przy sobie prezerwatywy, ale zajęliśmy się sobą nawzajem w każdy inny, możliwy sposób. Powiedziała, że to była najlepsza przerwa w nauce jaką w życiu miała. Widzicie, pieprzony King Kong. Zakrywa dłońmi zarumienioną twarz i w rezultacie ledwo mogę przez nie usłyszeć wywołujący wzwód chichot.

- Doberek, kochanie. – Przytulam ją. - Dobry – odpowiada. – Nadal nie mogę uwierzyć, że to zrobiliśmy, Gavin. - Hej, każdy powinien mieć choć jedną seksualną eskapadę w bibliotece w trakcie swojej kariery studenta – mówię. – My byliśmy przynajmniej w zamkniętym pokoju, a nie pomiędzy regałami, jak niektórzy. - Wygląda na przerażoną, że niektórzy studenci naprawdę mogliby to zrobić. Przytakuję, by zapewnić ją, że to prawda. - Och, więc chodziło tylko o „studenckie doświadczenie” – mówi, robiąc w powietrzu cudzysłów. - Nie cholera, chodziło o „doświadczenie Baylor” - mówię. - Będę brał cię wszędzie i na każdy sposób jaki mogę. To potwierdzony fakt, kochanie. Poniewczasie zauważam, że wygląda dziś na zmęczoną. Bardziej niż zwykle o tak wczesnej porze. Ma pod oczami cienie i mógłbym przysiąc, że straciła na wadze. - Bay, jesteś pewna, że za bardzo się nie forsujesz? Może powinnaś zrezygnować z niektórych swoich zobowiązań? Piorunuje mnie wzrokiem. - A co by to miało według ciebie być, Gavin? Mam rzucić pracę, czy rozczarować dzieciaki w szpitalu? Bazując na spojrzeniu, które mi teraz posyła, nie jestem pewien, czy istnieje właściwa odpowiedź na to pytanie. Wiec robię to, co każdy koleś zrobiłby w mojej sytuacji. Zamykam gębę. - Powiedz mi jeszcze raz, co dokładnie robisz dla tych dzieci w szpitalu? - Zaczęłam od czytania im. Czasami w grupie, a czasami przy łóżku, jeśli były zbyt zmęczone by przejść do pokoju dziennego. Ale potem zaczęłam opowiadać im historie, a dzieciaki wydają się naprawdę je lubić. Za każdym razem kiedy przychodzę, pytają z podekscytowaniem co będzie dalej. Przyglądam się jej przez chwilę. - Może powinnaś pisać książki. Ewidentnie masz świetną wyobraźnię.

Śmieje się. - Nigdy nie mogłabym być prawdziwą pisarką, Gavin. Cóż, przynajmniej taką, która pisze coś więcej niż artykuły do gazety i takie tam. - Nigdy nie będziesz wiedziała, jeśli nie spróbujesz – mówię. – Chodzi mi o to, że nie wiedziałaś iż potrafisz zabójczo obciągać, dopóki nie spróbowałaś, prawda? Kiedy jej twarz przybiera trzy odcienie czerwieni, pociągam ją za rękę i zaczynamy nasz bieg. Próbuję cieszyć się każdą jego minutą, ponieważ wiem, że to jeden z naszych ostatnich biegów przed długą przerwą. W ciągu ostatnich kilku tygodni Baylor kilka ich opuściła, twierdząc, że była zwyczajnie za bardzo zmęczona z powodu uczenia się do późna. Za każdym razem musiałem się ugryźć w język, by nie zapytać czy siedziała do późna z Dupkiem. Zrobiłbym wszystko, by zapobiec kolejnej kłótni, więc jeśli muszę, to będę nawet żył w zaprzeczeniu. A obecnie zaprzeczenie jest częścią naszej codziennej rutyny. Od czasu kłótni żadne z nas nie wspomniało ani o Karen, ani o Chrisie, a jeśli zdarzało się, że byliśmy z nimi w czasie rozmowy telefonicznej lub esemesowej, to zwyczajnie mówiliśmy, że jesteśmy z przyjaciółmi. Oboje wiemy, że tak robimy. To niewypowiedziana zasada. Ale czasami zastanawiam się czy to właściwe, czy zwyczajnie odkładamy coś, z czym nieuchronnie będziemy zmuszeni się zmierzyć. Zwalniamy i zbliżamy się do jej akademika, kiedy pyta: - Będziesz nadal ze mną biegał kiedy będziesz w Brazylii? Uśmiecham się z powodu tego, że poruszyła ten temat. Czekałem by sprawdzić czy to zrobi, i długo mi zeszło, by rozpracować różnicę czasu. - Wiem, że mówiłaś iż latem będziesz pracowała w restauracji przez większość poranków, a ponieważ będę zajęty w ciągu dnia, to może przeniesiemy nasze bieganie na później. Co powiesz na to, że będę biegał o dziewiętnastej mojego czasu, a ty o szesnastej twojego. Pasowałoby ci to? Rozjaśnia jej się twarz. - Już to przemyślałeś? - Oczywiście, że tak, kochanie. Tylko pamiętaj, że teraz jesteśmy my – możemy pisać, lub dzwonić przed, lub po każdym biegu. Będzie tak, jakbym w

ogóle nie wyjechał. Jeśli chcesz, możesz nawet dzwonić do mnie na Facetime by widzieć moją spoconą gębę. - Mogę zrobić ci więcej zdjęć zanim pojadę do domu? – pyta. Unoszę brew. - A o jakim dokładnie rodzaju zdjęć mówimy, Bay? Rumieni się i szturcha mnie łokciem w żebra. - Zboczeniec – mówi. - Zrobiłbym to gdybyś chciała. Pozwoliłbym ci nawet samej je zrobić mówię, robiąc się na pół twardy na samą myśl o tym, co moglibyśmy zrobić ze swoimi nagimi zdjęciami oddaleni od siebie o osiem tysięcy kilometrów.

Tydzień minął zdecydowanie zbyt szybko. Cholera, z całym semestrem tak było. Trzy miesiące. Tak długo jesteśmy razem. Ale czuję, jakbym kochał ją przez całe cholerne życie – jakby zrobiono ją na moje specjalne zamówienie. Jestem teraz zupełnie inną osobą niż byłem zaledwie osiem miesięcy temu. Śledzenie Baylor było najlepszą decyzją, jaką podjąłem w całym moim dwudziestoletnim życiu. W ten weekend przeszedłem sam siebie. Musiałem sprawić, aby zapamiętała ten dzień. Kwiaty. Świece. Muzyka. Całe to ckliwe badziewie, które kochają laski. Będziemy mieli jeszcze tylko jedną, prawdziwą szansę by być razem w następny piątek przed przerwą letnią, ale to będzie tylko kilka godzin, ponieważ Baylor będzie musiała zdążyć na późno popołudniowy lot. No więc daję z siebie wszystko. Nie ma cholernej mowy, że wyślę Baylor do Maple Creek z Dupkiem, dopóki nie będzie całkowicie, kurewsko usatysfakcjonowana. Myślę, że dobrze zaczęliśmy, kiedy leżę i czekam aż wróci z łazienki po nocnym maratonie seksu i kilku krótkich godzinach snu. Naga Baylor. Nigdy

nie zdawałem sobie sprawy jaki będę szczęśliwy posiadając w sypialni własną, prywatną łazienkę. Ale jest to całkiem wygodne przy naszym dążeniu do tego, by pozostać bez ubrań tak długo, jak to możliwe. Wybiega z łazienki i szybko wskakuje na łóżko, przeskakując przeze mnie i nurkując pod kołdrę. Śmieję się z powodu jej nieśmiałości. - Kochanie, widziałem cię nago multum razy i mogę cię zapewnić, że absolutnie nie masz się czego wstydzić. - Czuje się gruba – jęczy, naciągając wokół siebie przykrycie. Kręcę głową i staram się nie przewrócić oczami. - Baylor, nie mogłabyś być gruba nawet gdybyś próbowała - zapewniam ją. – Twoje krągłości są idealne. – Przesuwam dłonią po jej biodrze, które jest zakryte prześcieradłem. – Jesteś drobna i piękna, i przez cały dzień mógłbym gapić się na twoje niesamowite ciało. Jej twarz rozświetla się na moje słowa. Dodaję więc: - Ale jeśli czujesz potrzebę spalenia kilku kalorii, to znam odpowiedni sposób. Chichocze. - Jesteś maszyną, Gavinie McBride. Wiesz o tym, prawda? - Tylko dla ciebie, kochanie. – Łapię ją za rękę i obserwuję nasze splecione palce, zapamiętując ten moment. – Co zrobiłaś z tym plastikowym pierścionkiem który wygraliśmy, wyrzuciłaś go? Marszczy nos i waha się. - Co? – pytam. Wzdycha. - Jestem głupio sentymentalna, Gavin. Oczywiście, że go nie wyrzuciłam. Pochylam się bliżej jej pachnących owocami, zmierzwionych włosów i szepczę: - Wiesz, że zamierzam cię pewnego dnia poślubić, prawda?

Jej ciało sztywnieje, wysyłając zatrutą strzałkę prosto w moje serce. - Jesteśmy razem tylko trzy miesiące. Nie powinieneś mówić takich rzeczy – mówi, marszcząc brwi. Przyciągam ją bliżej, nie pozwalając aby te słowa mnie trafiły. - Nie wydawało ci się to przeszkadzać, kiedy wspomniałem o tym w zeszłym miesiącu. Skąd ta zmiana? - Nie wiem – mówi, wzruszając ramionami. – Może czuję się po prostu niepewnie odnośnie lata. Sporo może się wydarzyć w sześć miesięcy. Odsuwam się od niej i spoglądam jej prosto w oczy. - Jedyne co się wydarzy, to to, że będę w tobie jeszcze bardziej zakochany… o ile to w ogóle możliwe. Uśmiecha się do mnie, a potem spogląda na bukiet kwiatów stojący na szafce nocnej. Sięga i wyciąga z wazy jeden kwiatek, przyglądając mu się. - Chcesz wiedzieć dlaczego byłam taka zaskoczona tym, że tata powiedział ci abyś kupił dla mnie purpurowe orchidee? - Pewnie. – Obejmuję ją rękami, kiedy układa głowę na mojej szyi, trzymając kwiatek nad moją piersią, abyśmy oboje go widzieli. - Kiedy dorastałam, tata przynosił czasami mamie kwiaty. No wiesz, zwykle były to róże na urodziny i rocznice. Ale pewnego dnia, kiedy miałam pięć lat, przyszedł do domu z ogromnym bukietem najpiękniejszych purpurowych kwiatów. Nigdy nie wiedziałam tak szczęśliwej mamy. Była tak szczęśliwa, że się popłakała. Tata ją podniósł i okręcił dookoła, kiedy śmiali się i całowali przez całą wieczność. Obserwowałam ją przez kilka następnych dni i byłam zauroczona tym, że fakt iż przyniósł jej kwiaty sprawił, że latała nad ziemią niemal jakby była wróżkową księżniczką. Baylor wyrywa płatek i pociera go pomiędzy palcami. - Powiedziałam tacie, że sądzę, iż te kwiaty były magiczne, ponieważ sprawiły, że mama była taka szczęśliwa. I najwyraźniej po naszej rozmowie wyszukał informacji o tych kwiatach i powiedział mi, że purpurowe orchidee reprezentowały miłość i piękno, i że są znane jako „prawdziwa królowa” wśród kwiatów. Dokładnie tak, jak moja mama była jego prawdziwą królową.

Powiedziałam mu, że pewnego dnia mój książę przyniesie mi purpurowe orchidee. I przez kilka następnych lat rysowałam bajkowe obrazki przedstawiające książęta i kwiaty. Oczywiście wtedy nie miałam pojęcia, że prawdziwym powodem reakcji mamy było to, że dostali pożyczkę i mogli otworzyć pierwszą restaurację. Tata przyniósł te kwiaty do domu wraz z ekscytującą wiadomością. – Kręci głową, a jej cichy śmiech omiata moją pierś. – Mając dwanaście lat usłyszałam jak tata opowiadał tę historię swojej siostrze. Ale to nie miało znaczenia, ponieważ do tamtej chwili byłam już tak rozkochana w tych kwiatach, że nic nie mogło zrujnować tej fantazji. Więc kiedy pojawiłeś się tamtego dnia mówiąc, że tata powiedział, iż powinieneś kupić te kwiaty, poczułam jakby dawał nam swoje błogosławieństwo czy coś, i że byłeś moim… cóż, to głupie, wiem. Rumieni się, kiedy zabieram jej z ręki kwiatek i unoszę ją do ust. - To nie jest głupie. To bajka pięciolatki – mówię. – I chcę być tym kolesiem. Kolesiem, który sprawia, że jesteś tak szczęśliwa, że płaczesz. Kolesiem, który będzie sprawiał, że będziesz przez kilka dni unosiła się w powietrzu. – Całuję ją w czubek nosa. – Przysięgam, że zawsze będę przynosił ci purpurowe orchidee, kochanie. - Och Gavin, – skomle z błyszczącymi oczami – proszę, powiedz mi, że wszystko będzie okej. Powiedz mi, że czas szybko minie i że codziennie będziemy rozmawiali, oraz że nie mam się o co martwić. Całuję ją w skroń. - Tak, na wszystko – mówię. – Nie wiesz jeszcze, że jestem twój? Posiadasz mnie. Równie dobrze możesz nałożyć mi pieprzoną metkę i wypiętnować na moim tyłku swoje imię, ponieważ nie ma cholernej mowy żebym kiedykolwiek był dobry dla kogoś, poza tobą. Chichocze. - Mogę to zrobić – mówi swoim najlepszym południowym akcentem, wywołując tym mój śmiech. - Hej, prawie zapomniałem. – Sięgam by otworzyć szufladę. – Mam dla ciebie niespodziankę. – Biorę wydrukowany plan podróży i podaję go jej. Poświęca chwilę, by się wczytać i wygina usta ku górze, a jej twarz prawie pęka na pół od przyklejonego do niej uśmiechu.

- Dwa tygodnie? – piszczy. – Przyjeżdżasz na całe dwa tygodnie? - Już to ustaliłem z twoim tatą – mówię jej. – Nalegał nawet abym zatrzymał się w waszym domu. Opuszcza kartkę papieru. - Zadzwoniłeś do mojego taty aby zapytać? – Kręci głową. A potem robi coś szczerze niesamowitego. Sięga po mój kowbojski kapelusz i zakłada go sobie na głowę. Następnie wspina się na mnie naga i siada na mnie okrakiem w jasnym, porannym słońcu. - Kocham cię, Gavinie Maddoxie McBride. - Pokaż mi jak bardzo, kochanie – żądam, budząc się pod nią do życia. Jej oczy ciemnieją, przemierzając ścieżkę po mojej piersi, parząc mnie, kiedy bierze mnie w posiadanie jedynie swoim spojrzeniem. Pożera mnie tymi zmysłowymi, przymkniętymi oczami, tak, jakbyśmy kilka godzin temu nie skończyli uprawiać seksu. Nawet jej jeszcze nie dotknąłem, ale jej sutki twardnieją i marszczą się, kiedy naciska na mnie biodrami. Siadam i opieram się o zagłówek, trzymając ją na kolanach i ustawiając się w idealnej pozycji, by ssać jej cycki. Biorę jeden do ust i wiruję wokół niego językiem, szczypiąc i pociągając palcami za drugi. Jęczy i odrzuca głowę do tyłu, jeszcze mocniej wpychając mi w usta klatkę piersiową. Czuję jak jej wilgoć rozsmarowuje się na moim kutasie i udach, kiedy wierci się na mnie. Pulsuję pod nią boleśnie, nabrzmiały od intensywnego pożądania do tej idealnej istoty nade mną. Mogę stwierdzić, że jest blisko od samego pocierania cipką o mojego fiuta. - Boże, Bay, mogę poczuć jak bardzo mnie pragniesz. Jesteś tak cholernie seksowna. Powracam do ssania, lizania i wirowania językiem wokół jej sutka, pozwalając jej pocierać się o mojego kutasa. Spoglądam na nią w chwili, kiedy krzyczy: - O Boże, Gavin… o Boże. Trzęsie się, kiedy ogarnia ją orgazm. To niesamowita do obserwowania rzecz, Baylor dochodząca na moich kolanach, nie mając na sobie nic poza moim kowbojskim kapeluszem. Prawie sam tracę kontrolę, ale robię co mogę by się

powstrzymać, ponieważ niczego nie pragnę bardziej, jak znaleźć się w niej kiedy będę dochodził. Nadal nade mną drży, kiedy przerzucam ją na plecy i szybko sięgam do szafki nocnej po prezerwatywę. Zakładam ją w rekordowym tempie i wsuwam się w jej śliskie wnętrze zanim w pełni może dojść do siebie po orgazmie. Otwiera oczy kiedy wbijam się w nią do samego końca. Nieruchomieję i rozkoszuję się uczuciem jej ciasnych ścianek, które całkowicie mnie otaczają. Krzyżujemy spojrzenie i każda emocja, którą czujemy przeskakuje pomiędzy nami bez wypowiedzenia pojedynczego słowa. Wiem, że niedługo stąd wyjdzie, w zasadzie to za kilka godzin, i że ledwo w ogóle widzieliśmy się w ciągu tygodnia. Oboje jesteśmy tego świadomi, więc maksymalnie wykorzystaliśmy wspólny czas i sporo pieprzyliśmy się w ciągu minionych dwudziestu czterech godzin. Pieprzyliśmy się w moim łóżku. Na krześle. Pieprzyliśmy się pod prysznicem i na podłodze. Ale w tej chwili, patrząc sobie w oczy i z naszymi wtapiającymi się w siebie ciałami, jakbyśmy byli jednym – kochamy się. Kochamy się tak, jak nigdy wcześniej. Zaczynam się w niej poruszać i każde uderzenie jest świadectwem mojej miłości do tej dziewczyny. Każde delikatnie pchnięcie sonetem moich przelewających się emocji. Każdy pocałunek złożony na jej delikatnych ustach jest obietnicą naszej przyszłości. - Powiedz mi, że mnie kochasz, Bay – błagam. – Powiedz mi, że zawsze będziesz moja. - Tak Gavin. Jestem twoja – deklaruje, kiedy łzy wymykają się z jej niezapomnianych oczu. – Kocham cię. Bez względu na to co się stanie, zawsze będę cię kochała. Jej słowa zaciskają się na moim twardym trzonie i przyprawiają o pulsujący orgazm, więc kładę palec na jej łechtaczce, upewniając się, że pociągnę ją za sobą.

Rozdział 21 Po spędzeniu wspólnie w sobotę dnia i nocy, widziałem Baylor tylko dwa razy. W poniedziałek zjedliśmy lunch, a potem widziałem ją podczas egzaminów z filmoznawstwa. Teraz jest czwartek i to by było na tyle w kwestii widzenia się – tylko tyle mi dała. Rozumiem wymogi jej pracy w gazetce, zwłaszcza jeśli w tym tygodniu robili podsumowanie roku. I wiem, że nie opuści wolontariatu, skoro już jest smutna, że nie zobaczy tych dzieciaków przez całe lato. Ale niech to szlag trafi, bo pomiędzy szkołą i dodatkowymi zajęciami nie mogę powstrzymać się od myślenia, dość samolubnie, że zostałem zepchnięty na ostatnie miejsce. Ominęła nawet w tym tygodniu oba nasze biegi. To zawsze był nasz czas. Cholera, robiliśmy to nawet podczas przerwy zimowej. Planujemy robić to przez całe lato. A teraz nasze bieganie dołączyło do rzeczy zepchniętych na bok. Kurwa. Muszę wyciągnąć głowę z tyłka. Miniona sobota byłą niesamowita, i muszę o tym pamiętać. Nie jest to ciężko robić w tej chwili, kiedy patrzę jak Baylor idzie w moją stronę ze słodkim uśmiechem, który ukazuje jej piękny dołeczek. Obejmuje mnie i mówi: - Tęskniłeś za mną? - Nie – mówię. - Kłamca – odpowiada. - Nie uwierzyłabyś jaki, kurwa, wielki – mówię. Śmieje się, a ja ją całuję. A potem wciągam ją do klasy, aby przystąpić do egzaminu z filozofii.

Dwie godziny i jeden ból głowy później, mamy z głowy egzaminy i kierujemy się na lunch. - Nie powinni mieć zgody na ustalanie egzaminów w nocy – mówi. – Ale przynajmniej został mi tylko jeden, i koniec pierwszego roku. – Jej oczy jaśnieją. Próbuję nie myśleć o tym, że po lunchu Baylor spotka się z Chrisem na ostatnią sesję nauki przed ich wieczornym egzaminem. Podczas jedzenia wydaje się być rozkojarzona. Wiem, że prawdopodobnie stresuje się nadchodzącym egzaminem. Ekonomia to jej najtrudniejszy przedmiot i mocno harowała, żeby dobrze jej poszło. Dostała niepewną piątkę, więc egzamin zdecyduje o ostatecznym stopniu. Na moje szczęście Dupek aż się palił, aby pomóc jej w poprawie stopni. Baylor zostawia niemal nietknięte jedzenie, gapiąc się na puste miejsce na stole. Kosmyk włosów opada jej na twarz i nie jestem nawet pewien, czy jest tego świadoma. Boli mnie fizycznie patrzenie na nią, kiedy tak się stresuje, ale nawet zmarszczone brwi i grymas na twarzy nie mogą zmienić tego, że jest piękna. Nie jestem tylko pewien czy dołuje ją tak bardzo egzamin, czy nasze zbliżające się rozstanie. - Wiesz, że dobrze ci pójdzie, a potem wszystko się ułoży – mówię. Wpatruje się w palce, którymi przesuwa po stole tam i z powrotem. - Wiesz, że cię kocham, prawda Bay? – pytam. Totalnie się wyłączyła i znów nie odpowiada. Sięgam i zakładam jej włosy za ucho. - Kochanie? – przesuwam dłonią po jej policzku. – Słyszałaś co mówiłem? - Hm? – W końcu przenosi na mnie spojrzenie, jakby zapomniała, że w ogóle tu jestem. Nie mogę nic poradzić na falę smutku, która mnie ogarnia. – Przepraszam. Mówiłeś coś? – pyta. - Tylko to, że cię kocham i że wszystko będzie dobrze. - Och. – Uśmiecha się do mnie.

- Teraz ty to mówisz – stwierdzam. - Co? - Mówisz, że mnie kochasz – oświadczam. – Tak to działa. Mówię że cię kocham, a ty odpowiadasz tym samym. - Przepraszam. – Kręci głową. – Oczywiście że cię kocham, Gavin. Jestem po prostu rozkojarzona przez… cóż, przez wszystko. - Hej. Rozchmurz się – mówię. – Mamy przed sobą ostatni egzamin, a potem koniec. Nie zapomnij spotkać się ze mną jutro w moim domu w południe. Nie spóźnij się i zanim przyjdziesz, upewnij się, że jesteś spakowana. Będę cię miał tylko przez pięć godzin i planuję wykorzystać w pełni każdą minutę. – Dla podkreślenia moich słów, ściskam jej dłoń. Chichocze. I rumieni się. Moja dziewczyna. Jutro w południe. To wówczas odzyskam moją Baylor – cóż, przynajmniej na pięć godzin. Kiedy wstajemy by wyjść, obok naszego stolika przechodzi para, a ja śmieję się z ich koszulek „Jedynka” i „Dwójka”. Pytam Baylor: - Kto jest „Jedynką”? - Co? – Zsuwa ledwo tkniętą kanapkę na moją tacę. - No wiesz, „Jedynka” – mówię, wskazując na odchodzącą parę. – Masz koszulkę z napisem „Dwójka”. Kto jest „Jedynką”? - Och. – Uśmiecha się i myśli o tym przez chwilę. – Tak właściwie to nikt – mówi. – Kupiłam ją sobie sama podczas jednej z moich buntowniczych faz w liceum. To było przypomnienie, że nie potrzebowałam nikogo innego. To głupie, wiem. Kręcę głową i śmieję się do mojej niezależnej dziewczyny. A potem całuję ją na pożegnanie. - Widzimy się jutro w południe, McBride – mówi. - Nie, jeśli ja zobaczę cię pierwszy, Mitchell. – Mrugam do niej. Uśmiecha się. Rozchodzimy się.

W końcu! Zamykam niebieską książkę po ostatnim egzaminie i wstaję, by położyć ją na stole z przodu. Asystent profesora kiwa do mnie głową, a ja uśmiecham się do niego półgębkiem. Przez cały poranek byłem zmartwiony po tajemniczym esemesie, który dostałem wcześniej od Baylor. Wysłała mi go o dziesiątej rano, zaraz przed egzaminem. Baylor: Musimy porozmawiać. Możesz wpaść do mojego akademika zaraz po egzaminie? Ja: A co powiesz na to, abyśmy spotkali się w moim domu tak, jak planowaliśmy? I planuję robić w cholerę więcej niż rozmawiać. Baylor: Pomyślałam, że najpierw moglibyśmy porozmawiać, a nie chcę aby przeszkadzali nam twoi współlokatorzy. Poczułem w żołądku dziwne uczucie. Ja: Co się dzieje, Bay? Baylor: Powiem Ci, kiedy będziemy sami. Musimy pogadać osobiście. Proszę, po prostu przyjdź tutaj jak tylko skończysz egzamin. Ja: Oczywiście kochanie. Zrobię co mogę aby się pospieszyć. Baylor: Nie! Nie rób tego. Skup się na teście, a my zobaczmy się później. Kiedy wychodzę z budynku, ponownie czytam wiadomości i zdaję sobie sprawę, że w żadnej nie ma jej zwyczajowych skrótów i uśmiechniętych buziek. Cholera. Co się z nią dzieje? W drodze do jej akademika zauważam Karen, która bieganie do mnie ze smutnym uśmiechem na twarzy.

- Gavin, musimy pogadać – mówi, łapiąc mnie pod ramię. Co jest dzisiaj z tymi kobietami i z ich potrzebą rozmowy? - Karen, mamy na rozmowę następne sześć tygodni. W tej chwili Baylor mnie potrzebuje i mam z nią tylko pięć godzin. - Gavin, tu chodzi o Baylor – mówi, zatrzymując mnie. Spoglądam na nią pytająco. – Daj mi tylko pięć minut. Tylko o to proszę. Pamiętasz jak mówiliśmy, że zawsze będziemy się wspierać? Cóż, to jedna z tych chwil. – Ciągnie mnie za łokieć. – Usiądźmy tutaj. Proszę, Gavin? Wydmuchuję powietrze. - Pięć minut – mówię, pozwalając jej pociągnąć się na bok. Siadamy na ławce, a ona wyciąga telefon i wzdycha mocno. - Słyszałeś o tym nowym internetowym wynalazku zwanym Facebook, prawda? - Taa. Jonesy pokazywał mi to w zeszłym miesiącu. Jeśli mnie pytasz, to wydaje się to dość głupie. Nie różni się to aż tak bardzo od tego, co mogę zrobić za pomocą esemesów, więc nie widzę w tym sensu. – Kręcę głową. – O co chodzi, Karen? - Cóż, to coś o wiele więcej niż esemesowanie, Gav. Muszę ci coś pokazać i musisz wiedzieć, że możesz na mnie liczyć. – Przysuwa się do mnie bliżej i wklepuje coś na telefonie. – Jeśli chcesz, to w tej minucie możemy wyjechać do Brazylii. - Dlaczego do cholery miałbym chcieć to zrobić? - pytam z niedowierzaniem. - Po prostu spójrz. – Unosi telefon. – Widzisz, to profil Baylor na Facebooku. – Zabieram jej z ręki komórkę i przesuwam spojrzeniem po zdjęciu Baylor. Rozpoznaję je. Zrobiłem je swoim telefonem i wysłałem jej, ponieważ uznałem, że było bardzo dobre. - Okej – mówię Karen. – Nadal nie widzę sensu tej rozmowy. – Robię się niecierpliwy i chcę pójść do Baylor.

- Przyjrzyj się uważnie – mówi. Nachyla się i dotyka ekranu, na którym pojawia się więcej zdjęć Baylor. Zdjęć, które nie przedstawiają tylko Bay, ale ją i Dupka. W zasadzie, koleś jest na każdej fotce. Przeglądam je, podczas gdy moje tętno wzrasta, a spojrzenie hardzieje. Są tam zdjęcia na których razem jedzą, na jednym trzymają się za ręce, a na innym nawet się całują. Krew zaczyna we mnie wrzeć, kiedy zdaję sobie sprawę, że na żadnej fotce nie ma mnie. Na ani jednym zdjęciu. Wówczas to do mnie dociera i ogarnia mnie fala ulgi. No przecież, myślę sobie. Wszystkie pochodzą z zeszłego semestru, kiedy się umawiali. Przestała pewnie korzystać z Facebooka kiedy zaczęliśmy być razem. - Karen, dlaczego wywlekasz to gówno? Wszystkie te ich wspólne zdjęcia pochodzą ewidentnie z zeszłej jesieni. Wtedy się umawiali. Wiesz o tym. Próbuję jej oddać telefon, ale odpycha go z powrotem w moją stronę. - Nie, Gavin. Spójrz. – Klika w coś. – To się nazywa jej „tablicą” i pokazuje wszelkie zmiany statusu które publikuje. Wszyscy mogą je widzieć, ale tylko Baylor może tam pisać. Można nawet zobaczyć daty postów. Słabo znam się na tym programie. Jonesy pokazuje mi czasami posty kilku przyjaciół, którzy zamieszczają na swoich „tablicach” niedorzeczne zdjęcia i wpisy. Karen kładzie pocieszająco dłoń na moim kolanie. - Przeglądnij wiadomości, Gav. Tak bardzo mi przykro, skarbie, ale wygląda na to, że Baylor nie była z tobą szczera. Serce obija mi się o klatkę piersiową, kiedy robię to, co mówi, i przeglądam wiadomości, które Baylor opublikowała na tablicy. Znajduje się tam sporo zdjęć wraz z wiadomościami. Głównie dotyczących jej i Chrisa, ale niektóre odnoszą się do niej samej. Kilka jej zdjęć rozpoznaję jako dość nowe. Czytam pierwszą rzecz, którą widzę na tej stronie. Jest tam napisane „Muszę zrobić dziś coś bardzo trudnego, ale tak będzie najlepiej. Skończyłam z udawaniem, podjęłam decyzję. Muszę podążać za głosem serca, wiecie?” Widzę, że post zamieszczony jest z dzisiejszą datą, a czas pokazuje, że zrobiła to godzinę po tym, jak napisała mi, że musi ze mną pogadać.

Czytam kolejny post. Pochodzi z zeszłej nocy. Jest tam jej zdjęcie z Chrisem. Pisze: „Koniec zakuwania. Czas na zabawę!” Pocą mi się dłonie i wycieram jedną o dżinsy, po czym przesuwam stronę niżej, by móc przeczytać więcej. Post z zeszłego tygodnia głosi: „Dlaczego tylko facetom wolno sobie używać? Jak to jest, że kiedy koleś to robi, to jest cool, ale dziewczyny nazywane są szmatami?” Widzę jeden post datowany na dzień naszej kłótni. Głosi zwyczajnie: „Faceci to kutasy”. Kolejny, z tygodnia przerwy zimowej mówi: „Myszka musi mieć coś do roboty, kiedy kota nie ma w pobliżu – z powrotem w Maple Creek.” Czytam wiadomość za wiadomością, w których pisze, że w college’u chodzi jedynie o przeżycie burzliwej młodości i dobrą zabawę. Czytam wszystko, aż do dnia, w którym zaczęliśmy się umawiać. Dwudziestego czwartego stycznia, w dniu kiedy zapytałem ją czy zostanie moją dziewczyną, jej status głosi: „Bingo! Uwielbiam, kiedy grają tak, jak im zagram”. Ale wiadomość, która naprawdę we mnie uderza, ta, która najmocniej mnie rani, to ta, która głosi: „Dwóch facetów w jeden dzień. Bestia została spuszczona ze smyczy. Dlaczego nigdy wcześniej tego nie robiłam?” Nie mogę więcej czytać. Ciskam telefonem w Karen. Nic z tego nie ma sensu. To jakiś rodzaj praktycznego żartu. Znam Baylor, nie jest taka. Wstaję i zaczynam iść w kierunku jej akademika. Muszę się z nią zobaczyć. Karen łapie mnie za rękę, zatrzymując mnie. - Dokąd idziesz? - Muszę ją znaleźć – mówię. – Nie wiem jak mogła wypisywać takie gówno. To nie w jej stylu. - Naprawdę? – mówi. – Pójdziesz tam, żeby mogła ci wciskać kit prosto w twarz? Dlaczego masz jej dać satysfakcję? Po prostu chodźmy. Możemy spakować resztę rzeczy i wyjechać wcześniej. - Karen, musisz być szalona, jeśli myślisz, że uwierzę w to, co zobaczyłem na głupiej stronie internetowej. – Odchodzę, ale idzie za mną, przez cały czas próbując nakłonić mnie do powrotu z nią do domu.

Kiedy zbliżamy się do akademika Baylor, widzę, że siedzi na schodach. Wygląda na smutną. Dlaczego jest taka smutna? Już zamierzam do niej podbiec, kiedy spogląda w górę, ale nie w moim kierunku. Patrzy w drugą stronę i mały uśmiech błyska na jej twarzy. Spoglądam, by sprawdzić co przykuło jej uwagę. To Chris. Podbiega do niej, a ona wstaje. Kiedy jest blisko, Baylor wskakuje w jego wyciągnięte ramiona. Co. Do. Chuja. Zaciskam dłonie w pięści, obserwując rozgrywającą się przede mną scenę. Chris całuje ją w skroń, dokładnie tak, jak ja robiłem to tysiąc razy. Potem całuje ją w policzek, przez cały czas przesuwając dłońmi w górę i w dół jej rąk. Spogląda na niego i przysięgam, że po jej twarzy spływają łzy. Wówczas moje pieprzone serce pęka na pół, kiedy podnosi ją i wnosi do budynku – tak, jak wnosi się przez próg pannę młodą. Atakuje mnie ból, kradnąc mi oddech, podczas gdy odłamki szkła przecinają moją duszę. Ale to, co przybija gwóźdź do mojej trumny, to uświadomienie sobie, że Chris ma na sobie jasnoczerwoną koszulkę. Napisane na niej jest „Jedynka”. Tak wiele rzeczy przechodzi mi na raz przez głowę. Przeglądam w myślach nasze wspólne kilka ostatnich miesięcy. Myślę o tym, jak po naszej kłótni zaczęła się ode mnie odsuwać, wymyślając wymówki, aby nie biegać ze mną, aby się ze mną nie widywać, gdy tymczasem zawsze udawało jej się znaleźć czas dla niego, pod przykrywką nauki. Ześwirowała, kiedy w zeszłym tygodniu powiedziałem jej, że pewnego dnia się z nią ożenię. Kiedy ostatnim razem uprawialiśmy seks, powiedziała, że nieważne co się stanie, ona będzie mnie kochała. Czy to jest to „nieważne co”? Czy ona myśli, że kocha nas obu, czy co? Zwodziła nas obu dopóki nie podejmie decyzji? Czy naprawdę czuła się tak niepewnie odnośnie mojej letniej wyprawy z Karen, że powróciła do tego, co znajome? Czy naprawdę przez cały ten czas pieprzyła nas obu? Spoglądam na swój telefon i czytam tę tajemniczą wiadomość z rana. Chciała mi coś powiedzieć. Musiała porozmawiać ze mną twarzą w twarz. Na jej terytorium.

Mam swoją odpowiedź. Pierdolić to. Odwracam się do Karen i widzę, że nadal patrzy na akademik z otwartymi ze szczerego zaskoczenia ustami. A potem wydaje mi się, że widzę malutki przebłysk ironicznego uśmieszku. - Chodź – odwracam się, by odejść. – Spakujmy się.

Kiedy jesteśmy z powrotem w moim domu, mówię Karen, że chcę być sam. Wrzucam wszystkie swoje rzeczy do dwóch walizek, gdy ona tymczasem dzwoni, by zabukować wcześniejszy lot. Pakując się myślę o przyszłości, która nigdy się nie wydarzy. Myślę o dziewczynie, której nigdy więcej nie wezmę w ramiona. Myślę o życiu, którego nigdy nie będę miał. A potem siadam na brzegu łóżka, opieram łokcie na kolanach i robię coś, czego nigdy wcześniej nie robiłem. Kurewsko płaczę.

Rozdział 22 Dzień obecny… - Cholera, stary – mówi Scott, dopijając szkocką z wodą, by móc zamówić kolejną. – Co się stało później? Potrząsam głową, w której zaczyna mi się kręcić z powodu całej tej ilość alkoholu, którą wypiłem w przeciągu ostatnich dwóch godzin i której potrzebowałem, by się przed nim uzewnętrznić. - Nigdy więcej jej nie widziałem. - To na serio pojebane – mówi. – Nie widziałeś jej w szkole w następnym semestrze? Patrzę na ulotkę, która nadal leży przede mną na barze. Moje emocje są świeże, z powodu odtwarzania całego naszego związku. Ona mnie kompletnie wypatroszyła. - Wszędzie jej szukałem – mówię mu. – Codziennie przebiegałem obok budynku, w którym odbywały się zajęcia z dziennikarstwa, mając nadzieję, że złapię ją jak będzie wychodziła, lub wchodziła. Często przychodziłem na stołówkę, na której lubiła jeść. Torturowałem się nawet nauką w bibliotece, w tym prywatnym pokoju 39. Byłem w rozsypce. Pewnego dnia wyszedłem pobiegać ze współlokatorami i wpadłem na Chrisa. Byłem głupi, wiem, ale przebiegałem obok, więc otworzyłem gębę i wycedziłem „Jak tam twoja niewierna dziewczyna, Dupku?” Pobiegł za mną i naskoczył na mnie, nazywając mnie dupkiem i mówiąc mi, że nie miałem już prawa o nią wypytywać. A potem mnie uderzył. Przyjaciele zwlekli mnie z niego, kiedy chciałem rozwalić mu twarz. Odciągnęli mnie i powiedzieli, że nie była tego warta. Potem już nigdy

więcej nie rozmawiałem z Chrisem, i unikaliśmy się za wszelką cenę. Ale nadal nie rozumiem, dlaczego koleś, który zdobył dziewczynę był na mnie taki wściekły. Szkołę ukończyłem dwa lata później, po tym, jak bezskutecznie próbowałem wypieprzyć Baylor z mojego systemu. Starałem się randkować, ale żadna jej nie dorównywała. W końcu, na ostatnim roku, Karen zasugerowała, abyśmy zaczęli być razem, oferując mi całkiem dobry układ. Powiedziała że wie, iż nie kocham jej „w ten sposób” i że jest skłonna to zaakceptować. Przekonała mnie, że nasz związek byłby najlepszym wyjściem. Powiedziała, że odniosłoby to skutek w ugłaskaniu mojego ojca po tym, jak zrzuciłem na niego bombę odnośnie zmiany kierunku studiów i zasadniczo całego mojego życia. Wiedziałem, że nigdy więcej nie będę mógł się w nikim zakochać. Nigdy więcej nie naraziłem się na to, by zostać zranionym tak, jak zrobiła to Baylor, więc w tamtej chwili oferta Karen wydawała się dobra. Oboje coś na tym zyskiwaliśmy. Karen dostała mnie, a było to coś, czego od dawna pragnęła, a ja poczułem się bezpiecznie z przyjaciółką, o której wiedziałem, że nigdy mnie nie zrani. Zasadniczo jesteśmy przyjaciółmi z korzyściami - tylko że nosimy obrączki. Spoglądam na Scotta, który miesza palcem swojego drinka, wyglądając jakby nad czymś dumał. - Wiedziałem, że mieliście z Karen niecodzienną relację – mówi. – To cholernie dużo wyjaśnia. – Śmieje się. - Taa. Nasze małżeństwo z wygody – mówię. – Niezupełnie żyli-kurwadługo-i-szczęśliwie, co? Klepie mnie w plecy i wskazuje głową na ulotkę. - Cóż, Baylor tu teraz jest, dokładnie w tym hotelu. Jakie były na to szanse, przyjacielu? – pyta. – Może musisz z nią pogadać. No wiesz, by po tych wszystkich latach wreszcie zamknąć ten rozdział twojego życia. Odstawiam drinka trochę zbyt mocno, rozlewając kropelki po całym barze i zdjęciu Baylor. Podnoszę ulotkę, wycieram ją i składam, po czym wkładam do kieszeni. Kręcę głową. - Podjęła wtedy decyzję, Scott. Nic, co mogłaby powiedzieć nie poprawiłoby tego ani odrobinę. Otwieram portfel, rzucam na bar kilka banknotów i wstaję.

- Wracam do apartamentu – mówię, zataczając się w stronę wyjścia z baru. Scott staje obok mnie, przyglądając mi się uważnie. - Upewnię się, że dotrzesz tam w jednym kawałku, stary. Wchodzimy do otwartej widny, w której znajduje się kilkoro ludzi. Scott sięga, by wcisnąć przycisk szesnastego piętra, kiedy słyszymy kobiecy krzyk: - Wstrzymać windę! Kobieta wsuwa szybko rękę pomiędzy zamykające się drzwi, co zapewnia jej czas, na wejście do środka. - Dziękuję – mówi, szamocząc się ze skórzaną teczką, którą zakłada na ramię, wchodząc do kabiny. Patrzę na tę osobę, a moje serce obija się o żebra. Baylor pieprzona Mitchell. Nope, zdjęcie na ulotce z całą pewnością nie zostało przepuszczone przez photoshopa. Myślę, że jest jeszcze bardziej olśniewająca, niż była osiem lat temu. W gardle rośnie mi gula, która wydaje się odcinać dopływ tlenu, którego potrzebuję do oddychania. Stojący obok mnie Scott głośno rechocze, zarabiając tym sobie ode mnie kopa w goleń, kiedy próbuję ustać prosto w moim pijackim stanie. Baylor zamiera kiedy mnie widzi. Wygląda jak jeleń złapany w światłach reflektorów. Wówczas widocznie blednie, a w jej oczach kameleona błyska złość, po czym odwraca się twarzą do zamykających się drzwi windy. Kilku mężczyzn obok mnie podtrzymuje swoją rozmowę, będąc błogo nieświadomymi podnoszącej się temperatury i nieokiełznanego napięcia, które ich otacza. Nie mogę oderwać oczu od tyłu jej ciała. Chłonę jej wygląd, przesuwając powoli spojrzeniem w dół jej ciała. Niemal proste włosy opadają do połowy jej pleców. Mają podobny do tego sprzed lat, jasnobrązowy kolor, ale wyglądają, jakby albo zrobiła pasemka, albo spędzała sporo czasu na słońcu. Ma na sobie dopasowaną garsonkę, która podkreśla jej wąską talię. Jej cholernie wysokie szpilki dodają jej kilka centymetrów wzrostu. Gapię się na jej nogi, które są gołe od kolan w dół. Porusza się niekomfortowo – albo to, albo

bolą ją stopy z powodu tych niedorzecznie wysokich obcasów, które dodają jeszcze więcej kształtu jej zgrabnym, opalonym łydkom. Mój cholerny fiut drga w spodniach. Jak to możliwe, że po tych wszystkich latach nadal ma na mnie taki wpływ? Po tym jak mnie zwiodła, po czym podeptała moje serce? Otwierają się drzwi windy i wychodzą z niej matka z dzieckiem. Jesteśmy dopiero na siódmym piętrze, ale widzę jak nogi Baylor poruszają się, by wyjść. Wówczas się waha i drzwi ponownie się zamykają. Kilka torturujących sekund później docieramy na dziesiąte piętro. Wychodzi z windy zanim w ogóle drzwi otworzą się do końca. Scott szturcha mnie łokciem. Zanim mogę ocenzurować moje pijackie słowa, one wypadają mi z ust: - Tęskniłaś za mną? Chwieje się w swoich krokach i na moment przestaje się poruszać, nim zaczyna odchodzić tak szybko, jak niosą ją szpilki, nie odwracając się ani razu, by na mnie spojrzeć. Podejmuję błyskawiczną decyzję, by wysiąść za nią. Scott rechocze za mną i mamrocze coś o szczęściu, kiedy słyszę jak drzwi się za mną zamykają. Zostaję na dziesiątym piętrze, patrząc jak Baylor odchodzi. Z pewnością słyszy jak za nią idę, ale nie zadaje sobie trudu, by się do tego przyznać. - Baylor – mówię. Zatrzymuje się. Nie umyka mi fakt, że dłonie ma zwinięte w pięści. Odwraca się i ukazuje twarz, na której odmalowuje się smutek. Nieotarte łzy spływają jej po policzkach, ściekając po idealnie różowych wargach. Zanim mogę wypowiedzieć kolejne słowo, całkowicie zmienia się jej wyraz twarzy i jeśli ktokolwiek mógłby strzelać ogniem z oczu, to właśnie ona robi to w tej chwili. Unosi rękę, dłonią w moją stronę, sugerując, abym trzymał się z dala. - Odsuń się ode mnie – mówi głośno. – Jesteś kimś, kogo nigdy więcej nie chciałam widzieć, a teraz zrujnowałeś jeszcze idealnie dobry dzień.

Odwraca się i odchodzi. Stoję w miejscu, oszołomiony dźwiękiem jej głosu po tylu latach. Głosu, który prześladował mnie w snach od dnia, kiedy widziałem jak wskoczyła Chrisowi w ramiona. - Nie odchodź, Baylor! - wrzeszczę za nią. Nie przestaję iść za nią długim, hotelowym korytarzem. – Nie sądzisz, że jesteś mi winna wyjaśnienia? Czy możesz dać mi, kurwa, chociaż to? Odwraca się, a jad sączy się z jej oczu wraz z większą ilością łez. - Jestem ci winna wyjaśnienia? – Kręci głową. – Ty też tam byłeś Gavin. Nie zrobiłam tego sama, wiesz? - Tak, jasne że tam byłem – cedzę w odpowiedzi. – Byłem tam, kiedy pobiegłaś z powrotem do Chrisa. Ale nie wiedziałaś, że to widziałem, prawda? - O czym ty mówisz? – krzyczy. – Zostawiłeś mnie! – Dla podkreślenia swojego tonu uderza otwartą dłonią w ścianę obok. – Zostawiłeś mnie i więcej nie usłyszałam od ciebie ani jednego słowa. Próbuję ogarnąć to co mi mówi. Zostawiłem ją. Na korzyść Brazylii? Cały czas wiedziała, że mam wyjechać. Na miłość boską, sama mi powiedziała, abym to zrobił. A co z jej wyznaniami na Facebooku? - Zakładam, że zamierzasz także zaprzeczyć wszystkim tym gównianym rzeczom, które zamieściłaś na Facebooku! – wrzeszczę, ledwo świadomy szybkich kroków za mną. - Jesteś pijany, Gavin? – Spogląda na mnie zimnymi, pełnymi zgorzknienia oczami. – Musisz mylić mnie z jedną ze swoich dziwek! – krzyczy. - Tak, jestem pijany, kochanie! – krzyczę, kopiąc w stolik na korytarzu i przewracając wazę z kwiatami. – Jestem na tyle pijany, i dość głupi, by przyznać, że wyrwałaś moje pieprzone serce. – Sięgam do kieszeni i wyciągam klucze, pokazując je jej. – Odbudowałaś mnie, a potem rozerwałaś na kawałki, Mitchell. Wpatruje się w breloczek, który dała mi po tym, jak znalazłem go na ziemi po naszym pierwszym spotkaniu. Breloczek, który przez tyle lat przypominał mi abym był sobą i wybrukował swoją własną ścieżkę w życiu. By

nigdy nie robić tego, czego zwyczajnie ode mnie oczekiwano. Cholerny breloczek, który stworzył osobę, którą dziś jestem. - Dlaczego? – pyta. – Dlaczego miałbyś się przejmować zachowaniem breloczka po tym, co mi zrobiłeś? Silne ręce łapią mnie za ramię. Odwracam się i widzę wielkiego faceta w uniformie ochrony. Mówi: - Proszę pana, obawiam się, że będę musiał zawiadomić policję, jeśli w tej chwili pan się nie uspokoi i nie pójdzie ze mną. Baylor wykorzystuje tę okazję, by pospiesznie odejść, podczas gdy ludzie z kilku pokoi zerkają na korytarz, by sprawdzić o co to całe zamieszanie. Widzę, jak skręca za róg, a potem słyszę dźwięk zatrzaskiwanych drzwi. Brutus łapie mnie za rękę. - Będziemy mieli problem? Rozważam odparcie go i podążenie za nią, ale nawet w moim nietrzeźwym stanie zdaję sobie sprawę, że nie skończyłoby się to dobrze. - Nie. Zatrzymałem się w tym hotelu – mówię mu. – Wrócę do pokoju. - Zatem dobrze – mówi. - Upewnię się, że pan do niego dotrze.

Rozdział 23 Nie zmrużyłem oka. Całą noc spędziłem na gapieniu się w sufit i zastanawianiu się co się stało. Dlaczego oskarżała mnie o zostawienie jej? Jak mogła tam stać i zaprzeczać temu, co napisała na Facebooku, zaprzeczać, że wróciła do Chrisa, po tym, jak widziałem to na własne oczy? Aby wytrzeźwieć, wypiłem kilka butelek wody. Potem, około ósmej rano postanawiam uderzyć na hotelową siłownię i pobiegać na bieżni, by powstrzymać się od dobijania się do jej drzwi. Biegając, myślę o wszystkich przebieżkach, które razem odbyliśmy. Pamiętam, jak nadal biegałem w Brazylii w każdy poniedziałek i środę o dziewiętnastej, zastanawiając się czy, pomimo tego że była z nim, robiła to samo. Przypominam sobie, że przez lata patrzyłem na jej zdjęcia, dumając nad tym dlaczego porzuciła szkołę i co u niej słychać. Kiedy nogi mnie zawodzą i ledwo udaje mi się nie walnąć twarzą o bieżnię, stwierdzam, że lepiej pójdę popływać. Kiedy jestem już na basenie, robię okrążenie za okrążeniem, próbując się wykończyć, by nie mieć energii, aby za nią pójść. To działa. Po pięćdziesięciu okrążeniach nie jestem nawet w stanie zebrać sił, by wyjść z basenu. Stoję w wodzie i w ciszy obserwuję kilku innych, pływających ludzi i próbuję przywrócić czucie w rękach i nogach. Widzę małe stopy, które kopią wodę na torze obok mnie, kiedy ten ktoś płynie stylem dowolnym w stronę mojego końca basenu. Jestem zaskoczony, kiedy na powierzchnię obok mnie wynurza się dzieciak w odblaskowych okularach do pływania. Jestem pod wrażeniem jego prędkości. - Jesteś całkiem szybki, partnerze. - Dzięki – odpowiada.

- Jak masz na imię dzieciaku? Będę musiał poszukać cię pewnego dnia na olimpiadzie. Jego uśmiech ukazuje dołeczek w policzku, i jest pełen dumy, kiedy odpowiada: - Max. - Cóż Max, założę się, że jesteś szybszy nawet ode mnie, a ile masz lat, osiem, dziewięć? - Siedem – mówi, uśmiechając się do mnie promiennie. - Max! – krzyczy kobieta z drugiego końca basenu. Kiwam w jej stronę głową. - Twoja mama? - Niee, jest moją nianią. Zawsze mi powtarza, żebym nie rozmawiał z nieznajomymi. – Kręci palcami wokół ucha, wywołując tym mój śmiech. - Maddoxie Mitchell, natychmiast tutaj chodź! – krzyczy jego niania. - Muszę iść, proszę pana. – Podnosi okulary, ukazując przeszywająco niebieskie oczy. – Pa. Wpatruje się we mnie, płynąc na plecach na drugą stronę basenu. Czysta panika pozbawia mnie tchu, kiedy skupiam się na jego oczach. Nie. Mogę. Oddychać. Czuję się jakbym tonął w płytkiej wodzie. Nie mogę się, kurwa, ruszyć. Nogi mam przytwierdzone do ziemi, sparaliżowane obezwładniającą niepewnością. Gryzący ból wzrasta w moim brzuchu i ściska moje gardło jak imadło. Chwytam się krawędzi basenu i robię głęboki wdech, podczas gdy moje

galopujące myśli szukają wyjaśnienia. Kręcę głową, a krew pulsuje mi w skroniach. Jak to możliwe? Jego oczy – są moje! Dopiero co spojrzałem we własne, cholerne oczy. Odzyskuję kontrolę nad nogami i szybko liczę w głowie, wychodząc prędko z basenu, by poszukać ręcznika. Powiedział, że ma siedem lat. Nie widziałem jej od blisko ośmiu. To nie może być prawda. Ale on nosi moje drugie imię, na miłość boską – z pewnością nie nazwałaby na moją cześć dziecka Dupka. A to podobieństwo… Mój rozgorączkowany umysł próbuje ogarnąć to, co moje serce już wie. Że to dziecko, które pływało obok mnie w basenie… dziecko, które przed chwilą uśmiechnęło się do mnie z dołeczkiem Baylor w policzku… dziecko imieniem Maddox, które, jeśli mam być szczery, jest moim pieprzonym odbiciem lustrzanym – to dziecko musi być moim synem. Dziecko. Mam, kurwa, dziecko! Nagle przychodzi mi do głowy myśl, że pozbawiano mnie tej informacji przez osiem lat. Kim ona myśli że jest, utrzymując to przede mną w tajemnicy… utrzymując jego w tajemnicy? Nie kończę się nawet wycierać, zanim pędzę na górę, do mojego pokoju, ociekający wodą i cholernie wkurzony. Wpadam do apartamentu i widzę, że Scott i Angie przeglądają wczorajszą dokumentację. - Dzwoń do naszego prawnika – warczę do Angie. – W tej, kurwa, chwili! - Gavin. – Wstaje i podchodzi do mnie. – Co się dzieje? Wszystko okej? Spogląda na Scotta, a potem z powrotem na mnie. - Czy to ma jakiś związek z Baylor Mitchell? – pyta. Przechylam głowę w bok i gapię się na nią. Kontynuuje: - Scott mi powiedział, że wczoraj ją widziałeś. – Przynosi mi z komody suchy ręcznik. – Dlaczego potrzebujesz prawnika, Gavin? – Nagle robi wielkie

oczy. – Nie zrobiłeś nic tak głupiego jak zabicie jej i zakopanie ciała, prawda? – Śmieje się nerwowo. Posyłam jej ostre spojrzenie. - Nie. A przynajmniej jeszcze nie – mówię. – Ma siedmioletnie dziecko. O imieniu Maddox. – Wskazuję na swoją pierś. – Moje, kurwa, dziecko! Wygląda na skołowaną kiedy mi się przygląda. - Wiedziałeś, że istniała taka możliwość, Gavin. Dlaczego nagle obchodzi cię czy ma dziecko? - O czym ty mówisz, Angie? Nie wiedziałem nawet, że była w ciąży – mówię. – Uciekła z tym dupkiem, Chrisem, i nigdy więcej nic o niej nie słyszałem. Angie sapie i blednie. Podchodzi, by usiąść na kanapie. Scott pyta czy z nią okej, ale ona kręci głową i pyta mnie: - Nie napisałeś do Baylor listu, dając jej pieniądze na aborcję? Listu, w którym powiedziałeś jej, aby nigdy więcej się z tobą nie kontaktowała? Rzucam ręcznikiem, nie dbając nawet o to, że zrzucam na ziemię coś z pobliskiego stolika. Podchodzę do miejsca, w którym siedzi Angie. - Nie, nie napisałem żadnego listu. Nie zrobiłem żadnej, cholernej rzeczy. Ona mnie zostawiła, Angie. Kochałem ją. Gdybym wiedział, że była w ciąży, to bym się z nią ożenił. - O mój Boże – mówi. Na jej twarzy odmalowuje się smutek i poczucie winy. - Lepiej zacznij mówić, Angie i to, kurwa, szybko. – Nalewam sobie drinka, pomimo że jest wcześnie. Mam przeczucie, że będę go potrzebował. Wiem, że za chwilę zmieni się cały mój świat. - Nie wiedziałam, Gavin – mówi. Drży jej dolna warga, a oczy robią się szkliste. – Powiedziała, że po tym jak dowiedziałeś się o ciąży, napisałeś list. Powiedziała, żebym nigdy o tym z tobą nie rozmawiała, ponieważ byłeś prawdopodobnie za bardzo tym przygnębiony.

- Kto ci tak powiedział? Baylor? - pytam, skołowany tym, dlaczego Baylor miałaby rozmawiać z Angie na takie delikatne tematy. - Nie Baylor. Karen – mówi. - Co? - pytam, spoglądając pomiędzy Scottem, a Angie, szukając odpowiedzi na wszystkie te pytania, które krążą mi po głowie. – Dlaczego Karen miałaby mówić ci, że napisałem list do Baylor, podczas gdy ja w ogóle nie wiedziałem o ciąży? Wpatruję się w Angie, a jej ciało drży. Zamyka oczy i wzdycha. - Boże, Gavin. To wszystko moja wina. Wiedziałam, że Karen próbuje doprowadzić do waszego zerwania. Wiedziałam o fałszywym koncie na Fecebooku. Wiedziałam o tym wszystkim. Ale nigdy nic nie powiedziałam, ponieważ powiedziała mi, że wiedziałeś o ciąży i że zerwałeś z Baylor z własnej woli. - Fałszywe konto na Facebooku? - pytam. – Masz na myśli to, według którego Baylor przez cały czas umawiała się z nami dwoma? Przytakuje ze wstydem. - Tak. Właśnie to. Facebook był czymś nowym. Każdy kto posiadał adres mailowy mógł stworzyć sobie jakąkolwiek tożsamość. Wówczas niewiele osób jeszcze z niego korzystało, wiec istniała niewielka szansa, że zobaczy to któryś z przyjaciół Baylor. Karen zaczęła to jak tylko powiedziałeś jej, że chcesz umawiać się z Baylor. Zabrała zdjęcia z twojego telefonu i w jakiś sposób udało jej się namówić przyjaciółkę na wykradzenie zdjęć Chrisowi. Myślę, że jedna z naszych sióstr z bractwa chodziła z nim na zajęcia. Próbowała wzbudzić w tobie zazdrość mówiąc, że Chris się z kimś umawiał, wiedząc, że zapytasz o to jego, lub Baylor a oni zaprzeczą, wzbudzając twoje podejrzenia. Karen od czasu do czasu zamieszczała posty na Facebooku, aby było bardziej wiarygodnie, i żebyś mógł zobaczyć jak długo Baylor była ci niewierna. Cały czas planowała pokazać ci to kiedy wyjedziecie do Brazylii, ale potem Baylor zaszła w ciążę i Karen obróciła to na swoją korzyść. Nadal jestem skołowany. - Ale skąd Karen mogła wiedzieć, że Baylor była w ciąży, skoro nawet ja o tym nie wiedziałem?

- Stephanie Jeffries – mówi Angie. - Kto? - Była naszą siostrą z bractwa. Pracowała w kampusowej przychodni. Karen mi powiedziała, że Stephanie rozpoznała Baylor. Najwyraźniej poszła tam chcąc zacząć zażywać tabletki antykoncepcyjne. Rutyną jest zrobienie testu ciążowego przed wypisaniem recepty. Do tamtego dnia Baylor nawet nie wiedziała, że była w ciąży. Stephanie zadzwoniła do Karen, aby mogła ci powiedzieć i cię uprzedzić. Potem Karen mi powiedziała, że ześwirowałeś z powodu dziecka, mówiąc, że twój ojciec wyprze się ciebie czy coś takiego, i że stwierdziłeś, że i tak tylko się z Baylor wygłupiałeś, więc po prostu rzuciłeś ją przez list. Scott w końcu się wtrąca, po tym, jak siedział i słuchał ze szczęką na kolanach. - To poważnie pochrzanione, Gavin. - Przysięgam na Boga, Gavin, nigdy nie pozwoliłabym aby uszło jej to na sucho gdybym wiedziała, że posunęła się tak daleko – mówi Angie. – Bardzo cię przepraszam. Musisz mi uwierzyć, Gavin. – Łzy spływają jej po twarzy i wiem, że mówi prawdę. Angie sama ma dwójkę małych dzieci, które ubóstwia tak bardzo, jak każda matka którą w życiu widziałem, więc nie mogę sobie wyobrazić, by mogła odmówić tego innej żywej istocie. Kończę pozostałość whiskey jednym, palącym łykiem. Przez cały ten czas Baylor myślała, że wiedziałem o dziecku. Myślała, że zostawiłem ją z tym samą. Na miłość boską, myślała, że dałem jej pieniądze na pozbycie się go. Teraz to wszystko ma sens – dlaczego Baylor napisała do mnie tamtego poranka przed moim egzaminem, dlaczego wyglądała na zrozpaczoną, siedząc przed akademikiem, dlaczego porzuciła szkołę. Dlaczego zeszłej nocy była taka wkurzona. Dobry Boże, moje życie zostało zbudowane na cholernym łóżku usłanym z kłamstw, które zaścieliła moja własna, samolubna żona. Wstaję, by pójść pod prysznic, zanim poszukam Baylor i spróbuję wszystko wyjaśnić, błagając o wybaczenie. Wychodząc z pokoju odwracam się z powrotem do Angie. - Zadzwoń do naszego prawnika – mówię.

- Chcesz ubiegać się o prawo do opieki? – pyta. - Nie. Powiedz mu, że chcę pieprzonego rozwodu. – W drodze do łazienki uderzam pięścią w drzwi i krzyczę: - Na wczoraj!

Część druga. Baylor

Rozdział 24 - Jasna pieprzona dupa ściągnięta ze słupa, Baylor. To zajebiste ciacho, to tata twojego dziecka? – pyta Callie, kiedy wyjaśniam w samochodzie należącym do lotniska, dlaczego zaledwie trzydzieści minut temu darłam się na nią pod prysznicem przy basenie. Nasz kierowca śmieje się po cichu i kręci głową. - Całujesz moje dziecko tymi ustami? – Unoszę na nią brwi. Przewraca oczami i wskazuje na słuchawki, które Maddox ma w uszach. Wie, że kocham ją tak, jak własną rodzinę. Wpatruje się we mnie wspaniałymi oczami o głębokiej, niebieskiej barwie, ma opaloną skórę i długie, opadające na plecy blond włosy i jest w każdym calu kalifornijską dziewczyną, którą zatrudniłam trzy lata temu, w ramach przysługi dla jej rodziców, którzy przyjaźnią się z moimi. Callie Spencer jest kimś więcej, niż nianią. Jest moją najlepszą przyjaciółką, moją opoką, moją osobą. Mieszka ze mną i Maddoxem w domu w Maple Creek, który odkupiłam od rodziców - ta sytuacja miała być tymczasowa, aż oszczędzi pieniądze, by kupić coś własnego. Ale kiedy nadeszła ta chwila, nie spieszyła się z wyprowadzką, ponieważ przywiązała się do nas obojga, a ja nie mogłam sobie wyobrazić życia bez jej przyjaźni i wsparcia przez

dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu. Ten układ się sprawdza. Zajmuje Maddoxa kiedy piszę, a do tego, posiadanie na miejscu niani, zapewnia mi dodatkowy spokój umysłowy, kiedy wyjeżdżam na promocję książki. Czasami zabieram ich z sobą, jak teraz. Chcę, aby Maddox miał wszelkie możliwości, których ja nie miałam jako dziecko, kiedy moi rodzice borykali się z restauracją. Callie marszczy brwi. - Wiesz, że nigdy nie zawołałabym Maxa pełnym imieniem i nazwiskiem, gdybym wiedziała kto stoi obok – sapie. – On z nim rozmawiał, Baylor. To znaczy, jasna dupa! - Kręci głową. – Boże, wszystko zrujnowałam, prawda? Kładę pokrzepiająco dłoń na jej nodze. - Cal, nie miałaś pojęcia, że on tam był. Spałaś, kiedy zeszłej nocy wróciłam do pokoju. To nie była twoja wina. Nadal nie mogę się otrząsnąć z tego złego przeczucia, które miałam kiedy obudziłam się rano w pustym apartamencie. Kopnęłam się w dupę za to, że nie zostawiłam Callie notatki. Powinnam była wiedzieć lepiej. Maddox lubi pływać, a Callie zawsze zabiera go co rano na basen, za każdym razem, kiedy zatrzymujemy się w hotelu. Modliłam się, kiedy zakładałam na siebie spodnie do jogi i stary podkoszulek, który nadal leżał zmięty na podłodze od wczoraj. Modliłam się, aby w jakiś sposób na niego nie wpadli. Ale złe przeczucie, które czułam w żołądku, zamieniło się w czyste przerażenie, kiedy wyszłam zza rogu przy prysznicach na basenie i zobaczyłam mojego syna po drugiej stronie basenu, jak rozmawiał z Gavinem. I żaden z nich nie wiedział, kim był ten drugi. Prawie się tam porzygałam. Zadzwoniłam do Callie, i powiedziałam jej, że nastąpił nagły wypadek, więc musi zabrać Maddoxa i natychmiast przyprowadzić go do pokoju. Do czasu kiedy z nim przyszła, kilka minut po mnie, miałam już wrzucone do walizek wszystkie nasze rzeczy i załatwiłam z obsługą hotelu samochód, który czekał już na nas na dole. - Zatem co zamierzasz teraz zrobić? – pyta Callie. - Na początku zadzwonię do adwokata - mówię jej. – Choć nie jestem nawet pewna czy Gavin zorientował się kim jest Maddox, a nawet jeśli, to pewnie go to nie obchodzi.

- Och, powiedziałabym, że z pewnością wie – mówi Callie. – Kiedy wypowiedziałam imię Maxa, facet prawie zemdlał w tym basenie. Cały był wspaniały, wyrzeźbiony i opalony, ale przysięgam na Boga, Baylor, że cała krew odpłynęła mu z twarzy, kiedy zawołałam do siebie Maxa. Myślałam, że facet ma zawał, czy coś. Gdybyś nie była tak stanowcza w kwestii naszego powrotu do pokoju, to prawdopodobnie zaoferowałabym mu usta-usta – żartuje. Zamykam oczy i opieram się o miękkie, skórzane siedzenie, próbując zapobiec bólowi głowy, który nadciągał. Dlaczego spośród wszystkich hoteli, we wszystkich miastach, Gavin McBride musiał pokazać się właśnie w moim? - Ten facet jest na serio gorący – mówi Callie. – Nic dziwnego, że Max jest taki uroczy. Wyrośnie nam na łamacza kobiecych serc. Uświadamia sobie co powiedziała kilka sekund poniewczasie. Unosi dłoń, by zakryć usta. - Och Baylor, bardzo przepraszam. To było gówniane z mojej strony. – Przysuwa się i przytula mnie, kiedy łzy zaczynają mnie piec w oczy. Nie będę płakała. Nie pozwolę, aby dostał więcej moich łez. W ciągu pierwszego roku po tym, jak mnie zostawił, musiałam wypłakać ich cały ocean. A po tym, jak go wczoraj zobaczyłam, jest tak, jakby wszystko wróciło, a kranik, który sądziłam, że został na dobre zakręcony, nagle pękł. Ale dziś postanowiłam zachować zimną krew. Nie mam już łez, które mogłabym mu dać. - Co się dzieje mamusiu? – pyta mój piękny chłopiec, wyciągając z jednego ucha słuchawkę. - Nic, skarbie – odpowiadam. – Cieszę się po prostu, że wracamy do domu. - Tęsknisz za babcią i dziadkiem? Przytakuję. - Tak. Tęsknię. I za ciocią Skyler także. Opuściliśmy w tym tygodniu niedzielny brunch i jest mi smutno z tego powodu. Zatem co powiesz na to, żebyśmy jutro wybrali się do miasta i zaskoczyli ich w restauracji?

Jego lodowo-niebieskie przytakuje głową.

oczy rozświetlają

się

i entuzjastycznie

- Tak, tak! – piszczy. – Zabierzesz mnie też do dużego parku? Proszę, mamusiu? Jak mogłabym mu odmówić? Mojemu słodkiemu chłopcu, który jest błogo nieświadomy, że był kiedyś inny, blond włosy, niebieskooki chłopak, któremu swego czasu także nie potrafiłam odmówić. Kiedy wpatruję się w Maddoxa, który woli być przez przyjaciół nazywany Max, albo nawet Mad Max – ksywka nadana mu przez Callie – przypominam sobie pierwszy dzień, w którym zobaczyłam go na oczy. W chwili, kiedy się urodził, wiedziałam, że był wykapanym odbiciem Gavina. Zastanawiałam się nawet przez chwilę, czy będę w stanie pokochać dziecko, które wygląda dokładnie jak mężczyzna, który mnie złamał. Ale w ciągu całych dwudziestu sekund, jakie zajęło pielęgniarkom wyczyszczenie go i położenie mi na piersi, wiedziałam, że Maddox będzie miłością mojego życia. Moja rodzina i przyjaciele zastanawiali się, jak mogłam nazwać go na cześć dupka, który mnie porzucił kiedy miałam osiemnaście lat i byłam w ciąży. Ale istniała część mnie – bardzo mała część, głęboko ukryta, otoczona płotem z siatki drucianej ze stalową kłódką – która wiedziała, że pewnego dnia mój syn może szukać taty. Ta mała część mnie chciała, aby Maddox czuł się jakby był częścią czegoś, że może znaczył dla swojego ojca więcej, niż łatwe bzykanko zakończone listem z serii „Droga Jane…”, który zawierał pięćset dolarów na przerwanie jego życia. Co ja teraz powiem Maddoxowi? Pytał już wcześniej o tatę, a mi zawsze udawało się udobruchać go drobnymi szczegółami o tym, że znaliśmy się w college’u. Powiedziałam mu, że niektórzy mężczyźni po prostu nie powinni być ojcami. Nigdy nie mówiłam o Gavinie niczego złego. Ani razu. Nie chcę w ten sposób ranić Maddoxa. Ale tak czy inaczej, w przeważającej części swojego siedmioletniego życia, posiadał autorytet. Od pierwszego dnia mógł liczyć na mojego tatę, który wraz z Chrisem upewnili się, że Maddox zawsze miał przy sobie mężczyznę, kiedy go potrzebował. Tata zabiera go na coroczny kemping do Maine. Hołubi go także podczas naszych niedzielnych brunchów w mieście.

Chris zabiera Maddoxa na wszystkie szkolne wydarzenia dla ojców i synów i nauczył go wszystkiego, co powinien wiedzieć o sporcie, mimo że sam ma teraz dwóch synów. Chris pozwala nawet czasami Maddoxowi pomagać w restauracji, przy napełnianiu solniczek czy owijaniu w serwetki sztućców. Chris był wspaniały. Przez lata był moją opoką, stojąc przy moim boku podczas ciąży, nawet wtedy, kiedy był w UNC. W końcu zaoferował mi ślub i to, że wychowa Maddoxa jak swego syna. To był niesamowity gest, ale nie mogłam mu tego zrobić, uwięzić go w małżeństwie pozbawionym miłości. Zasługiwał na coś więcej i znalazł to krótko po tym, jak ukończył UNC i wrócił do Maple Creek, by prowadzić restaurację Mitchellów, kiedy rodzice otworzyli drugą w Nowym Jorku. Spoglądam na Callie, która wyjęła telefon i klika na nim z diabelskim błyskiem w oczach. - Co kombinujesz? – pytam. - Wygooglowuję go – mówi. Spoglądam na Maddoxa i widzę, że włożył słuchawkę do ucha i gra w grę na przenośnej konsoli. Unoszę na Callie brew. - No co? – mówi. – Tak jakbyś nigdy tego nie robiła. - Bo nie robiłam – mówię. - Taa, jasne, Baylor – mówi oskarżycielsko. – Właśnie że robiłaś. - Nie, to nieprawda. Nie robiłam – mówię. – Naprawdę nie pociąga mnie dowiedzenie się czegokolwiek o tej podstępnej żmii, którą jest. – W ciągu blisko ośmiu lat, od kiedy ostatnim razem go widziałam, unikałam wszystkiego, co mogłoby oznaczać skrzyżowanie naszych ścieżek. Nie promuję książek w Teksasie, co naprawdę wkurza moją agentkę. Nie korzystam z mediów społecznościowych no i nie oglądam piłki nożnej na wypadek, gdyby zdecydował się przejść na zawodowstwo. Jedyną rzeczą jaką o nim wiem jest to, że kilka lat temu umarł jego ojciec. Był senatorem, dlatego huczało o tym we wszystkich wiadomościach. Callie nie przestaje klikać na telefonie.

- Hm – mówi. – Spójrz, ma swoją stronę na Wikipedii. Przewracam oczami. - Ja mam stronę na Wikipedii, Cal. Wygląda na to, że w dzisiejszych czasach sporo osób je ma. - Ja nie mam – dąsa się, ciskając w moją stronę telefonem. – Powinnaś to przeczytać – mówi. – Biorąc pod uwagę to, co wydarzyło się w ten weekend, nie sądzisz, że nadszedł czas, aby dowiedzieć się czegoś o nim? Niechętnie zabieram z jej dłoni telefon i momentalnie staję się oniemiała na widok zdjęcia widniejącego na stronie. Wiem, że widziałam go wczoraj wieczorem, ale tak naprawdę nie miałam szansy dobrze mu się przyjrzeć przy tym całym wrzeszczeniu i uciekaniu od niego. Stanowi wszystko co pamiętam, i jeszcze więcej. Jego twarz trochę się zaokrągliła, a mocna szczęka oprószona jest seksownym, lekkim zarostem, który sięga mu niemal do kości policzkowych. Te niesamowite, niebieskie oczy, te same, które widzę codziennie patrząc na Maddoxa, są silne i pewne siebie, i otaczają je przy krawędziach leciutkie zmarszczki mimiczne. A jego włosy, och, te potargane włosy w kolorze pszenicy, przez które lubiłam przesuwać palcami od pierwszego dnia, kiedy ich dotknęłam podczas strzyżenia. Nie są już tak długie i niesforne jak wtedy, ale na górze są na tyle długie i falowane, by opadać w przypadkowy sposób na czoło. Bez wstydu emanuje siłą, władzą i surowym seksapilem. Na tym zdjęciu patrzy prosto w kamerę i czuję, jakby patrzył dokładnie na mnie. Jakby wiedział, że grzebię w jego życiu, zakłócając moją ośmioletnią przerwę od niego. Biorę głęboki oddech i przesuwam stronę w dół, by poczytać o nim. Nieoczekiwany uśmiech wygina moje usta, kiedy widzę, że jest współwłaścicielem firmy produkującej filmy. A wówczas sapię, czytając jej nazwę. - Co jest? – pyta Callie. – Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. Pokazuję jej zdjęcie i to, co na nim jest. Czyta dla mnie na głos. - Piszą tu, że jest współwłaścicielem i założycielem firmy produkcyjnej „Bay Watch”. Dlaczego tak cię to rozgorączkowało? - O mój Boże – mówię. – Dlaczego miałby nazwać swoją firmę na moją cześć?

- Um, myślisz, że to „Bay” w „Bay Watch” odnosi się do ciebie? – Callie błyska do mnie sceptycznym uśmiechem. – Dlaczego miałabyś tak myśleć? No weź, dlaczego, po tym co ci zrobił, miałby nazywać twoim imieniem firmę? To pewnie przypadek. Kręcę głową. - Nie, to nie jest przypadek. – Wyjaśniam jej znaczenie „Bay Watch” i że nie ma cholernej mowy, aby omyłkowo nazwał tak firmę. - To nie ma żadnego sensu – mówi, marszcząc brwi. - Zgadzam się – stwierdzam. – Ale to prawda. - Zatem pozwól, że to sprecyzuję. Ty nazwałaś po nim dziecko. On nazwał firmę na twoją cześć. Ale nienawidzicie się nawzajem? Ucieka mi nerwowy śmiech. - Taa, tak mniej więcej można to podsumować. - To musi coś znaczyć – nalega. Nadal nawija, mówiąc coś o zagubionych bratnich duszach, ale ignoruję ją, przeglądając dalej stronę. Prawie upuszczam telefon Callie, kiedy docieram do kolejnego zdjęcia. Żółć podchodzi mi do gardła. To to samo uczucie, które miałam dziś rano, kiedy wyszłam zza rogu i zobaczyłam, że Maddox rozmawia z Gavinem. - Wyglądasz, jakbyś zjadła właśnie robaka – mówi Callie. – O co teraz chodzi? - Poślubił ją. – Ledwo udaje mi się wyszeptać te słowa. - Kogo poślubił. - Karen – mówię, a jej imię fizycznie rani mój język, kiedy je wypowiadam. Prawdopodobnie dlatego, że go przygryzam. – W college’u była jego przyjaciółką. Pragnęła go, a jej siostry z bractwa nigdy nie omieszkały mi przypominać, że to ona powinna być jego dziewczyną. - O Boże, naprawdę? – pyta. – To musi cholernie boleć. Przykro mi. – Odbiera mi telefon i wrzuca go do torebki. – Póki co, starczy tej historii. – Nachyla się i wyciąga słuchawkę z ucha Maddoxa. – Zagrajmy w „Ja szpieg” – mówi. – Ty pierwszy, Mad Max.

Mój syn się uśmiecha i wygląda przez przednią szybę, po czym mówi: - Widzę coś żółtego… Kiedy zaczynają grę, ja wracam myślami do college’u. Myślę o wszystkich tych razach, kiedy Gavin mówił, że nie mam się o co martwić jeśli chodzi o Karen. Że ich wyjazd do Brazylii był czysto platoniczny. Myślę o naszej okropnej kłótni po tym, jak zabrał ją na koncert, na który wyjście odwołałam. Najwyraźniej miałam wszelkie prawo być zazdrosna. Sądzę, że nawet gdybym nie zaszła w ciążę, to ich wspólnie spędzony w Brazylii czas i tak by nas rozdzielił. Poślubił ją? Sądzę, że po prostu tego nie łapię. Ona optowała za wszystkim, czym on gardził. Wzdycham i próbuję wyrzucić z głowy wszelkie myśli o Gavinie i Karen McBride. - Łódź podwodna! – krzyczę. - Daj spokój, mamo – mówi Maddox, przewracając oczami. – Musisz dobrze zgadywać, a nie głupio. - Nazywasz mnie głupią? – pytam go ze śmiechem. – Wiesz, mogłam zobaczyć łódź podwodną na bilbordzie. - Nie, mamusiu, nie jesteś głupia – mówi, odrobinkę sepleniąc. – Jesteś najmądrzejszą mamusią jaką znam. – Nachyla się i przytula mnie. Ściskam go nieco dłużej i trochę mocniej niż normalnie, ponieważ nigdy nie byłam bardziej niepewna tego, co może przynieść przyszłość.

Rozdział 25 Callie podczas lotu zajmuje Maddoxa grami, gdy ja tymczasem próbuję, raczej bez powodzenia, przestać myśleć o tym, co Gavin powiedział mi zeszłej nocy. Dlaczego do diabła myśli, że jestem mu winna wyjaśnienia? Wyjaśnienie czego, że zaszłam w ciążę? Opuszczenia szkoły, by urodzić jego dziecko? Nie poddania się aborcji? Nie łapię, dlaczego wydawał się szczerze na mnie wkurzony, skoro to on odszedł – on to zakończył. A oskarżanie mnie o zamieszczenie czegoś na Facebooku? Nigdy w życiu nie miałam konta na tym portalu. Powiedział, że złamałam mu serce, jego pieprzone serce, o ile dobrze pamiętam jego słowa. Pokazał mi breloczek na klucze, ten sam, który trzymał przez osiem lat. Mój breloczek. Tak się po prostu złożyło, że w dniu, kiedy przypadkowo na siebie wpadliśmy, akurat znajdował się w jego kieszeni, z zawieszonymi na nim kluczami? Nic z tego nie ma sensu. Był pijany. To na pewno. Może był także naćpany. Wikipedia mówi, że jego firma znajduje się w L.A – ćpają w L.A. Pracuje w przemyśle filmowym – oni także ćpają. To musi być to. To jedyne logiczne wyjaśnienie. Zamierzam się przespać, ponieważ po tym, jak w końcu padłam ze zmęczenia gdzieś nad ranem, udało mi się pospać tylko kilka, ulotnych godzin. Ale za każdym razem, kiedy zamykam oczy, widzę jego. Gavina Maddoxa McBride. Człowieka, którego nienawidzę. Człowieka, który może podążyć za moim synem i ujawnić go przed swoją sukowatą żoną. Człowieka, który samodzielnie zniszczył mnie dla wszystkich innych mężczyzn. Człowieka, którego prawdopodobnie zawsze będę kochała.

Kiedy jedziemy z powrotem do domu moim samochodem, Callie raz jeszcze wyjmuje telefon. Wiem, że znów szuka go w Google. - Co tym razem robisz? – pytam. - Szukam go na Facebooku – mówi. - Dobry Boże, dlaczego? - Ponieważ każdy, kto jest kimkolwiek, jest na Fecebooku – mówi, przewracając na mnie oczami. – Poza tobą – jeszcze kilka razy dotyka ekranu – i najwyraźniej nim. Podrywam ku niej oczy. - Naprawdę? – pytam. Mimo, że nie używam tego portalu, to jestem świadoma jego popularności. I teraz, kiedy tak o tym myślę, byłby to dla mnie dobry sposób, aby zdobyć więcej prywatnych informacji na jego temat, amunicji, na możliwą batalię o prawa do opieki. - Naprawdę – mówi Callie. – I z tego co mi wiadomo, nie ma go także w żadnych innych mediach społecznościowych. Tak jak i ciebie. – Spogląda na mnie pustym spojrzeniem. – Hm, możesz to sobie wyobrazić? Zerkam szybko na Maddoxa, by upewnić się, że nie zwraca na nas uwagi. - Możesz włączyć jeszcze raz tę stronę na Wikipedii i sprawdzić, czy ma jakieś inne dzieci? Patrzy na mnie ze smutkiem. - Baylor, jesteś pewna, że chcesz to wiedzieć?

- Tak… nie… nie wiem. Ale muszę się dowiedzieć. Może jeśli ma inne dzieci, to zostawi moje w spokoju – szepczę. - Taa, a może jeśli nie ma żadnego, to znaczy, że nie chce go mieć – dodaje, podzielając mój chwilowy optymizm. - Taa, to też – mówię, kiwając głową na jej telefon, który podnosi z wahaniem, żeby to sprawdzić. - Nie piszą tu nic na temat dzieci – mówi. – Ale to i tak nic nie oznacza. - Pisze tam od jak dawna są małżeństwem? - Wygląda na to, że od jakichś sześciu lat – mówi. – Jasna cho…uch…libka. – Zerka przelotnie na Maddoxa. – Ona ma mnóstwo kasy. Myślisz, że to dlatego ją poślubił? Kręcę głową. - Nie, nie jest taki. On też ma kasę. Cóż, nie aż tak dużo, ale dostatecznie. – Callie unosi na mnie brew i doskonale wiem o czym myśli. Bronię go. Nie powinnam tego robić. Ta dwójka pewnie jest siebie warta. – Musieli wziąć ślub zaraz po zakończeniu szkoły. Z pewnością nie tracili czasu. Calli kładzie dla wsparcia dłoń na mojej. - Wiedziałaś, że jego ojciec prawdopodobnie kandydowałby na prezydenta gdyby nie umarł? – mówię. - Bez jaj? – duma, grzebiąc w telefonie. – O tak, pisze tu, że w chwili śmierci jego tata był senatorem, był w wieku… - Co to senator? – wchodzi jej w słowo Maddox. Kręcę do Callie głową. Powinnyśmy być bardziej ostrożne rozmawiając o Gavinie. Czasami zapominam, że dzieci wyłapują tak dużo rzeczy. - Senator to ktoś, kto pomaga podejmować decyzje związane z państwem, w którym żyjemy – wyjaśniam. - Och – mówi. – A co to Facebook? Dzielimy z Callie spojrzenie. W końcu mówi:

- To coś, czego dorośli używają na komputerze, by utrzymywać kontakt z przyjaciółmi. - Jak e-mail? – pyta. - Tak, jak e-mail – mówię. - Mogę mieć Facebooka? – pyta. - Nie! – mówimy chórem z Callie. - Możemy zatrzymać się po drodze w McDonaldzie? – pyta. - Tak, możemy zatrzymać się w McDonaldzie, kolego – mówię mu. I nagle wszystkie myśli o senatorach i Facebooku odchodzą w niepamięć, kiedy próbuje zdecydować, czy weźmie Big Maca, czy McChickena, omawiając z Callie wszystkie za i przeciw. Kiedy docieramy do domu, Maddox biegnie zjeść swój obiad, a ja kieruję się do gabinetu, by zadzwonić do prawnika. Nie obchodzi mnie to, że jest niedziela. Jest przyjacielem rodziny i jego firma zajmuje się zarówno wszelkimi problemami w naszych rodzinnych restauracjach, jak i tymi związanymi z moimi książkami. Odbiera po trzecim dzwonku. - Dillon, mówi Baylor Mitchell. Przepraszam, że przeszkadzam ci w niedzielę, ale mam potencjalny prawny problem i chciałabym twojej rady. - Baylor, rozmowa z tobą to zawsze dla mnie przyjemność. Jestem do twoich usług zawsze, kiedy mnie potrzebujesz. Powinnaś to już wiedzieć. Co mogę dla ciebie zrobić? - Wiem, że prawo rodzinne nie jest twoją specjalnością, ale pomyślałam, że mógłbyś popytać w biurze. - Oczywiście – mówi. – W czym problem? - Zeszłej nocy wpadłam na ojca Maddoxa. Po tych słowach po drugiej stronie zapada cisza. Dillon jest na tyle dobrym przyjacielem, że wie, iż ojca Maddoxa nie ma w naszym życiu. Przychodzi na rodzinne grille, a jego córka chodzi z Maddoxem do klasy. Rozmawiamy, więc na przestrzeni lat poskładał wszystko w całość.

- A co się wydarzyło, kiedy go zobaczyłaś? – pyta. - Cóż, nie tyle rozmawialiśmy, co na siebie wrzeszczeliśmy. Wszystko potoczyło się tak szybko, ale mam wrażenie, że Gavin był zaskoczony, kiedy dowiedział się, że ma syna. – Wzdycham. – Dillon, co muszę zrobić, by upewnić się, że nie tknie Maddoxa? - Baylor, wiem, że nie chcesz tego słyszeć i umówię cię na spotkanie z Jerrym Chutney’em, który jest naszym partnerem zajmujący się prawem rodzinnym, ale z tego co wiem, o ile nie możesz udowodnić, że nie kwalifikuje się do roli ojca, to ma wszelkie prawo wnosić o wspólne prawo do opieki. Albo przynajmniej, o częste widzenie. Zamykam oczy, a serce opada mi do żołądka. - Ale chciał, abym poddała się aborcji. Dał mi na nią pieniądze. Na dowód mam nawet list, który do mnie napisał. Czy nie stracił przez to wszelkich praw do Maddoxa? - Obawiam się, że niezupełnie – mówi. – Ludzie przez cały czas mówią i robią rzeczy, których nie mają na myśli, zwłaszcza, kiedy są tak młodzi jak wtedy on. Mógłby się sprzeczać, że gdyby wiedział, że urodziłaś, to chciałby dziecka. Mógłby twierdzić, że celowo przez te wszystkie lata trzymałaś Maddoxa z dala od niego. - O Boże – płaczę. - Posłuchaj, Baylor – pociesza mnie. – Jestem pewien, że do tego nie dojdzie. Ale z wiekiem ludzie się zmieniają. To, że w college’u nie chciał dziecka, nie oznacza, że teraz nie będzie chciał go poznać. Moją radą jest to, abyś zachowała wszelką korespondencję pomiędzy waszą dwójką. Notuj wszystkie wasze rozmowy. – Wzdycha, po czym robi wymowną pauzę. – Myślisz, że mógłby stać się agresywny? - Agresywny? Nie, nie sądzę – mówię. – Dawniej zawsze był wobec mnie bardzo opiekuńczy. - Cóż, miejmy nadzieję, że to prawda. Skontaktuję się z Jerrym, a ty zadzwoń, jeśli i kiedy, Gavin ponownie się do ciebie odezwie. Kończę połączenie i kieruję się prosto do kuchni, w której czeka na mnie Callie, trzymając w jednej ręce butelkę mojego ulubionego Merlota, a w drugiej

DVD z „Głupim i Głupszym”. Zawsze pijemy i oglądamy głupie komedie, kiedy jedna z nas jest w dołku. - Kocham cię, Cal – mówię i podchodzę do szafki, by wyjąć dwa kieliszki. – Mam nadzieję, że to nie jest nasza ostatnia butelka. Po rozmowie z Dillonem mam przeczucie, że mogę potrzebować kolejnej. - Przejdziesz przez to Baylor. – Odstawia butelkę i obejmuje mnie ramieniem. – Zawsze to robisz.

Rozdział 26 Już od dwóch tygodni żyję w napięciu. Każdy dzwonek do drzwi, każde przychodzące połączenie, każda wizyta listonosza – to wszystko sprawia, że zastanawiam się, kiedy dostanę nakaz stawienia się w sądzie. Mimo, że Maddox kocha jazdę autobusem, poprosiłam Callie, aby woziła go do szkoły i z powrotem, na wypadek, gdyby Gavin zechciał skontaktować się z nim bezpośrednio. Nie znam już Gavina. Może nigdy nie znałam, biorąc pod uwagę, że w wtedy postawiłabym życie na to, że będzie mnie wspierał. Kto wie do czego jest teraz zdolny, ale cokolwiek to jest, ma pieniądze, aby to osiągnąć. Nie torturowałam się dalszymi poszukiwaniami internetowymi i poprosiłam Callie, aby zachowała dla siebie to, co sama znajdzie. Dillon powiedział, że zrobi przegląd historii Gavina i da mi znać, czy jest się o co martwić. Na szczęście nie usłyszałam od niego, że muszę się martwić. Powiedziałam Chrisowi i rodzinie o tym, co się stało. Muszą być w gotowości na wypadek, gdyby coś się stało. Wszyscy zgodzili się być czujni, kiedy Maddox z nimi będzie. Dzwoni dzwonek do drzwi, a mój żołądek wykonuje salto. Podchodzę do okna w moim domowym gabinecie i zerkam przez zasłony. Wypuszczam oddech i uśmiecham się, kiedy widzę na ulicy przed domem brązową ciężarówkę UPS. Biegnę do drzwi i otwieram je z ekscytacją. Randy, mój długoterminowy kurier trzyma już rozchylone ramiona, w które mogę wskoczyć. Zna już zasady. Rozumie, że kiedy dostarcza bardzo duże, niesamowicie ciężkie pudełko z mojego wydawnictwa, to będę go przytulała i płakała szczęśliwymi łzami.

To się dzieje. Za. Każdym. Razem. Pomimo że w ciągu ostatnich pięciu lat wydarzyło się to dwanaście razy, to nadal jestem cała roztrzepana. Mam to niesamowite uczucie, które mogę opisać jedynie jako rodzenie dziecka i trzymanie go po raz pierwszy w ramionach. Moja książka! Czasami nadal nie mogę uwierzyć, że jestem autorką wydawanych książek. Że płacą mi za wymyślanie historii i spisywanie ich. Że dostaję pieniądze w zamian za coś, co kocham. Że to co robię w życiu nie jest nawet czymś, co rozważałam jako zawód. Randy stawia mnie na ziemi, a ja całuję go w policzek, a potem ocieram łzę. - Powinienem postawić to za drzwiami, panno Mitchell? – pyta, pochylając się, by podnieść wielkie pudło. - Bardzo proszę, Randy – mówię. – I mówiłam ci już żebyś nazywał mnie Baylor. - Cóż, Baylor – mówi. – Nigdy się nie dowiesz jak bardzo wyczekuję tych dostaw. To jedne z najjaśniejszych punków w mojej pracy. Kiedy wychodzi twoja kolejna książka? Chcę się upewnić, że nie będę tego dnia chory. Śmiejemy się, kiedy stawia pudło w wejściu. Ledwo mogę się powstrzymać od złapania noża i przecięcia taśmy pakowej, aby wciąć do ręki moje nowe książki. - Trzeba będzie trochę poczekać – mówię mu. – Bardzo ci dziękuję. - Miłego dnia – mówi, wracając do ciężarówki. - Teraz taki będzie. – Odwracam się, by zatrzasnąć drzwi. Ale zanim całkowicie to robię, widzę nieznajomy samochód, zatrzymujący się na moim podjeździe. Skupiam spojrzenie na kierowcy i widzę zmierzwioną, ale idealną głowę blond włosów. Szlag! Zatrzaskuję drzwi. Szlag! Szlag! Szlag!

Przekręcam klucz i chwytam telefon, całkowicie przygotowana by zadzwonić do Chrisa, albo Callie, lub nawet na 911 jeśli będę musiała. I choć wiem, że to się zaraz wydarzy, to prawie wyskakuję ze skóry, kiedy słyszę dzwonek do drzwi. Odsuwam się od nich, idąc tyłem i wpatrując się w duże, solidne, ciemnoczerwone, podwójne drzwi, które oddzielają mnie od niego. Cofam się, aż uderzam łydkami o tylną część stojącej w salonie kanapy. Puk, puk, puk. - Baylor, wiem że tam jesteś – mówi Gavin przez solidne drzwi. – Widziałem cię. A teraz otwórz, proszę, chcę tylko porozmawiać. Nie mogę mówić. Nie mogę się ruszyć. Nie mogę nawet wykonać telefonu komórką, którą ściskam w dłoni. Jest tutaj. Przed moim domem. Przyjechał po moje dziecko? Żółć podchodzi mi do gardła, kiedy słyszę więcej pukania. - Baylor – krzyczy stłumionym głosem. – Wiem o Maddoxie. Ale wtedy nie wiedziałem. Nie znasz całej historii. Wysłuchasz mnie chociaż? Proszę? – błaga. - Mam list, Gavin! – krzyczę przez drzwi. – List, który dowodzi czegoś innego. W zasadzie, dałam go prawnikowi. Moje nogi znów zaczynają pracować, więc przekradam się do kuchni i nalewam sobie szklankę wody, by powstrzymać wymioty. Powoli podchodzę do okna. Tego, z którego mam czysty widok na przedni taras. Ostrożnie zerkam przez zasłonę w rogu okna. Widzę jak stoi przed drzwiami, mając na sobie dżinsy i koszulkę, przez co wygląda bardzo podobnie jak w czasach college’u, ale jego ciało świadczy o seksualnej sprawności. Trzyma w ręku bukiet purpurowych orchidei, a moje serce pikuje na łeb na szyję. - Proszę, otwórz drzwi i pozwól mi wyjaśnić – mówi z gładkim akcentem, który jest szorstki, podenerwowany i mocno męski. Dlaczego przyniósł mi te kwiaty? Może po to, by mnie ugłaskać zanim spoliczkuje mnie procesem sądowym?

Bez odpowiedniego przemyślenia, tupię wkurzona w kierunku drzwi i otwieram je zamaszyście, klnąc pod nosem, kiedy klamka uderza w moją świeżo pomalowaną ścianę. - Jakim sposobem udaje ci się zrujnować wszystkie moje świetne dni? – wrzeszczę na niego. Wówczas wyrywam mu kwiaty z ręki, cofam się i zatrzaskuję mu drzwi przed oszołomioną twarzą. Wracam do kuchni i wyjmuję puste opakowanie z kosza recyklingowego. Pracując nad kwiatami, obserwuję go przez okno. Krąży po ganku, przesuwając z irytacją dłonią przez włosy. - Baylor! – krzyczy. – Nie jesteś mi tego winna, winna nam, żeby przynajmniej mnie wysłuchać? Wracam do drzwi i otwieram je, ciskając w niego opakowaniem zmiażdżonych, rozerwanych, pociętych orchidei. - Chciałabym, abyś sobie poszedł – mówię. – Teraz! – Ponownie zatrzaskuję mu drzwi przed twarzą i wracam do kuchni, by obserwować co zrobi. Krąży przez chwilę i potrząsa głową, cały czas coś do siebie mamrocząc. W końcu wraca do samochodu, a ja wzdycham z ulgą, kiedy patrzę, jak odchodzi. Ale wówczas moje ciało mnie zdradza i w oczach zbierają mi się łzy na widok tego, że znów odchodzi. Kiedy siedzi już w środku, ogląda się i przyłapuje mnie na obserwowaniu go przez okno. Cholera! Odskakuję od okna, a całe moje ciało drży z powodu naszej przelotnej interakcji. Zsuwam się po szafkach na zimne, białe płytki mojej kuchennej podłogi i czekam, aż uruchomi silnik. Nie robi tego. Co on do cholery wyprawia? Drżę na myśl, że zwyczajnie zamierza tam siedzieć i czekać aż wyjdę. O Boże, a co będzie kiedy Maddox wróci do domu? Wyciągam z kieszeni telefon i dzwonię do Callie. Powiem jej, żeby po szkole zabrała Maddoxa do Chrisa. Przestaję wybierać jej numer, kiedy słyszę chrzęst żwiru i kroki na mojej ścieżce prowadzącej do domu. Słyszę skrzypnięcie drugiego schodka, kiedy pokonuje pięć stopni wracając na ganek.

Następuje pauza, a potem więcej oddalających się kroków. W końcu uruchamia samochód i wycofuje z podjazdu. Zostaję przyklejona do podłogi aż nie słyszę już dźwięku silnika. Wstaję i dla wsparcia opieram się o zlew, wyglądając przez kilka minut przez okno, aby upewnić się, że nie wróci. Wówczas coś przykuwa mój wzrok – kawałek papieru wetknięty za klamkę drzwi. Serce mi pędzi, kiedy wyjmuję, a potem rozkładam notatkę napisaną na odwrocie umowy wynajmu samochodu.

Baylor, Nie wyjadę z miasta dopóki mnie nie wysłuchasz. Zatrzymałem się w hotelu „Oak Leaf”. Jestem pewien, że znasz jego lokalizację, ponieważ jest to jeden z dwóch hoteli w mieście. partament trzysta dziewięć. Będę wracał każdego dnia dopóki ze mną nie porozmawiasz. Gavin.

Natychmiast dzwonię do mamy. Tam, gdzie moją siostrą i Callie rządzą emocje, moja mama zawsze stanowi głos rozsądku. To ona dała mi tamten breloczek. Breloczek, który nadal posiada on. Z zaciętą lojalnością wspierała każdą podjętą przeze mnie decyzję. Jest moim moralnym kompasem, moją największą chearleederką, moim wzorem do naśladowania.

- Cześć mamo. - Och skarbie, co się dzieje? - pyta matczynym głosem. Niegdyś zadziwiało mnie to, że mama potrafiła stwierdzić, że coś mnie gryzło przez zwykłe spojrzenie, czy sposób w jaki się z nią witałam. Ale teraz, kiedy sama jestem mamą, rozumiem to. Nawet bez użycia słów potrafię stwierdzić, kiedy Maddox jest szczęśliwy, smutny, znudzony, a nawet głodny. To prawda, że posiadamy szósty zmysł, który pojawia się nagle po tym, jak wypychamy dziecko z waginy. - Gavin właśnie tu był – mówię. - Och Baylor, z tobą okej? Wszystko dobrze? Nie było tam Maddoxa, prawda? - Nie. Ze mną okej – zapewniam ją. – Maddox nadal jest w szkole. - Czego chciał? - Twierdzi, że chce jedynie porozmawiać. Powiedział, że jestem mu winna to, aby go wysłuchać. Przyniósł mi orchidee. - Purpurowe? – pyta. - Taa. Wzdycha. - Rozumiem, że z nim nie rozmawiałaś? - Nie – mówię. – Zniszczyłam kwiaty i oddałam mu je. A potem powiedziałam mu, żeby sobie poszedł. - Och, skarbie. – Słyszę słaby chichot. - Maaamo – jęczę. - Baylor, będziesz musiała w końcu stanąć z nim twarzą w twarz – mówi. – Macie razem dziecko, więc czy ci się to podoba czy nie, on zasługuje na to, żeby znać swojego syna. A Maddox zasługuje, żeby poznać ojca. – Znów wzdycha i słyszę jak krąży wokół stołu w restauracji. – Wiedziałam, że ten dzień nadejdzie kochanie. I wiem, że poradzisz sobie z tym z gracją i sprawiedliwością, dokładnie tak, jak w każdej innej sytuacji, która cię spotykała.

- Sprawiedliwość? – cedzę. – Tak jak wtedy, kiedy mnie porzucił jak byłam w ciąży w wieku osiemnastu lat? – Zamykam oczy i opuszczam brodę na klatkę piersiową. – Powinnam była zadzwonić do Skyler. Tym razem mama śmieje się bezpośrednio do telefonu. - Słuchaj, daj sobie dzień, lub dwa i pomyśl o tym, jak chcesz aby to się skończyło i jak daleko się posuniesz, by o to zawalczyć. Będziesz musiała pójść w pewnych kwestiach na kompromis, Baylor. Będziemy przy tobie do końca. Jeśli będziesz chciała mieć nas tam podczas rozmowy z nim, to przyjedziemy. Potwierdzamy plany na niedzielny brunch, a potem się żegnamy. Następnie dzwonię do Callie, Chrisa i Dillona, by powiedzieć im co się stało.

Rozdział 27 Zeszłą noc Maddox spędził u Chrisa, tak dla bezpieczeństwa. Był podekscytowany. Uwielbia synów Chrisa, którzy mają odpowiednio roczek i trzy lata. A ja przegadałam z Callie większość nocy. Dała mi wino, a ja jej więcej szczegółów na temat mojego związku z Gavinem. Z perspektywy czasu stwierdzam, że był to jednak błąd, ponieważ czuję się, jakby była teraz po jego stronie. Powiedziała, że nasza historia była tak romantyczna, że zwyczajnie muszę z nim pogadać. Taa, było romantycznie, zgadza się – zaraz przed tym, jak dał mi pieniądze, niczym taniej dziwce, na usunięcie swojego dziecka. Zastanawiam się nad tym, by wyjść z domu na cały dzień, aby mnie nie zastał, jeśli się pojawi. Ale chcę wiedzieć jaki będzie jego kolejny ruch. A poza tym, zawsze mogę udawać, że nie ma mnie w domu. Porządkuję regały z książkami, by ustawić tam moją nową książkę. Uwielbiam patrzeć na moje książki ustawione obok tych, które napisali moi ulubieni autorzy. Odsuwam na bok moją ostatnią powieść i robię miejsce dla tej. Przesuwam palcami po wypukłych literach „Szczęśliwa Trzynastka”. Nazwałam ją tak, ponieważ to moja trzynasta powieść. Ale również dlatego, że moja bohaterka, po dwunastu nieudanych próbach randkowania przez Internet, w końcu znajduje miłość w facecie numer trzynaście – pomimo całego tego rozczarowania i pecha, które ciągnęły się za nimi przez większość książki. Nie umyka mi ironia tego, że w dniu publikacji „Szczęśliwej Trzynastki”, Gavin pojawił się przed moimi drzwiami.

Siadam przy biurku i podpisuję kilka egzemplarzy dla fanów, którzy poprosili o nie poprzez moją agentkę/asystentkę, Jennę. Prowadzi moją stronę internetową i ogarnia dla mnie całą korespondencję, przekierowując do mnie to, co wymaga mojej uwagi. Organizuje wyjazdy promocyjne i omawia wszystkie szczegóły z publicystą. Mniej więcej zajmuje się wszystkim. Jest moim doradcą. Jedyne co muszę robić, to pojawiać się tam, gdzie mi każe. Chyba, że miałoby to być w Teksasie. Ale myślę, że teraz będę musiała zmienić to na L.A. No i może Chicago, jeśli Gavin często tam bywa. Cholera! Dzwoni dzwonek do drzwi, powodując, że podrywam głowę i niszczę podpisywaną stronę. W drodze, aby zerknąć przez okno, rzucam książkę na stosik przeznaczony na ofiarowanie do schroniska. Nie widzę go, ale rozpoznaję wynajęty samochód z wczoraj. Znów naciska na dzwonek. Nasłuchuję przy oknie. - Wiem że tam jesteś, Baylor. Widziałem jak twoja niania wychodziła bez ciebie. Czy on mnie teraz śledzi? Myślę o tym, co powiedziała mi wczoraj mama. Wiem, że w końcu będę musiała z nim pogadać. Ale myśl o tym, że wie gdzie jestem, a może nawet gdzie wczoraj w nocy był Maddox powoduje, że zaciskam dłonie w pięści, kiedy biegnę i wrzeszczę przez drzwi: - Wtedy nie chciałeś dziecka i nie możesz mieć go teraz! Dla podkreślenia moich słów uderzam dłonią w drzwi. - Prosiłam, abyś zostawił mnie w spokoju. To wtargnięcie. Jeśli nie odejdziesz, to zadzwonię na policję. Wchodzę do kuchni, zerkam przez okno i widzę, jak kładzie na ziemi przed drzwiami kolejny bukiet purpurowych orchidei. - Nie wiedziałem, Baylor! – krzyczy. Wówczas się odwraca i znów odchodzi, uderzając pięścią w filar na ganku, a potem przeklina, łapiąc się za rękę.

Dobrze mu tak. Kiedy jestem pewna, że sobie poszedł, otwieram drzwi i przez chwilę podziwiam moje ulubione kwiaty. A potem je tam zostawiam, tylko po to, aby zrobić mu na złość. Jeśli wróci jutro, to zobaczy jak tam gniją. Dokładnie tak, jak on zostawił mnie. To najlepsze „pierdol się” jakie mogę wymyślić. Nie trudzę się, by zadzwonić dziś do Dillona. Gavin powiedział do mnie tylko jedną rzecz. Co miał na myśli mówiąc, że nie wiedział? Nie wiedział jak się czuje w związku z dzieckiem, którego usunięcia odmówiłam, ale nie kłopotałam się, aby mu o tym powiedzieć? Nie wiedział czy zmieniłby zdanie? Siedzę i myślę o tym, co powiedziała wczoraj mama, że będę musiała pójść na kompromis. Cóż, jeśli kompromisem ma być przewożenie siedmioletniego dziecka przez połowę kraju, aby odwiedzić jego i tę jego żonkę – królową suk, to lepiej, żeby pomyślał jeszcze raz. Nie ma cholernej mowy, że pozwolę jej się zbliżyć do Maddoxa. Sądzę, że muszę zachować się odpowiedzialnie w kwestii tego, by Gavin się z nim widywał, na naszym terytorium, bez Cruelli de Mon. Czy to go ugłaska? Będzie musiało. To jedyny kompromis, na jaki jestem skłonna pójść. Debatuję czy zadzwonić do hotelu i przedstawić mu moją ofertę, ale potem lepiej się nad tym zastanawiam. Skazał mnie na cierpienie przez dziewięć, długich miesięcy, a potem przez wiele lat później, podczas których musiałam się borykać z życiem samotnej matki i nadal podążać za marzeniami. Taa, chrzanić to – pozwolę, aby teraz to on, choć raz, poskręcał się przez kilka dni. Dzwoni dzwonek, a moje serce zamiera. Biegnę do kuchni i wyglądam przez okno. To nie on. To kurier, który próbuje utrzymać na biodrze wielką, przesadzoną, totalnie pretensjonalną aranżację z purpurowych orchidei, dzwoniąc w tym samym czasie do drzwi. Przewracam oczami i idę otworzyć drzwi. - Dzięki Bogu – mówi dzieciak, który nie może mieć więcej niż osiemnaście lat. – Facet kazał mi tu czekać, dopóki osobiście nie przyjmie pani kwiatów. Zapłacił podwójnie, aby upewnić się, że otrzyma je pani natychmiast. – Kręci głową. – Koleś na serio musiał popaść w niełaskę. Ciężko mi powstrzymać mały uśmiech, który wygina moje usta.

- Są piękne, dziękuję. – Kieruję go do stolika przy wejściu i usuwam z niego drogą, ozdobną wazę. - Powiedział, że jeśli je pani potnie i odeśle, to on przyśle więcej. Śmieję się. Biedny dzieciak. Gavin pewnie sprawił tymi wszystkim instrukcjami, że chłopak trzęsie portkami. Szybko wyjmuję z torebki dwadzieścia dolarów i podaję mu je. Przygląda się pieniądzom. - Proszę pani, nie każe mi pani nic mu przekazywać, prawda? Uśmiecham się do niego. - Nie, nie każę. Po prostu je weź. – Wkładam mu pieniądze do ręki. – Jestem pewna, że zasłużyłeś sobie dzisiaj na nie. - Dzięki – mówi, wychodząc z powrotem na zewnątrz. Szybko odwraca się z powrotem. - O, cholera, prawie zapomniałem. Powiedział, że musi pani przeczytać liścik, ponieważ to bardzo, bardzo ważne, i… - unosi do góry oczy, myśląc przez chwilę – że skoro nie pozwala mu pani mówić, to będzie pisał. – Drapie się po głowie. – Przynajmniej wydaje mi się, że tak powiedział. Przytakuję. - Taa, brzmi właściwie – mówię mu. – Jeszcze raz dziękuję. Obserwuję jak dzieciak odchodzi, wciskając pieniądze do kieszeni. Zamykam drzwi i przekręcam klucz, a potem odwracam się w kierunku kwiatów. Przyglądam się rzucającej się w oczy notatce, która z nich wystaje. Podchodzę i czuję słodką woń, wyciągając notatkę z plastikowych uchwytów. Zabieram ją do kuchni, kładę na barku i nalewam sobie kieliszek Merlota. Wiem, że jest dopiero czternasta, ale mam przeczucie, że będę potrzebowała wina. Siadam na stołku i robię spory łyk, a potem otwieram liścik. Kiedy to robię, jestem zaskoczona, że jest krótki. Spodziewałam się rozwlekłych wyjaśnień.

Baylor, Proszę, przeczytaj to uważnie. NIE WIEDZI ŁEM, ŻE BYŁ Ś W CIĄŻY! O tym, że mam syna dowiedziałem się dopiero dwa tygodnie temu. Nigdy nie napisałem Ci w college’u żadnego listu. Przysięgam na Boga, że tego nie zrobiłem. Myślałem, że mnie zostawiłaś. Wiem, że mi nie wierzysz, i, szczerze mówiąc, nie winię Cię za to. le jest ktoś inny, komu mogłabyś uwierzyć. Zadzwoń pod numer podany poniżej – ona Ci wszystko wyjaśni. Nazywa się ngie i spodziewa się Twojego telefonu. Proszę, zadzwoń do niej, Baylor. Musisz poznać prawdę. Musisz poznać prawdę na temat kłamstw. Gavin.

Gapię się na notatkę, czytam ją kilkukrotnie i zastanawiam się co zrobić. Jak to nie napisał listu? A jeśli tego nie zrobił, to skąd o nim wie? Och, list! Mam teraz dwa, napisane przez niego listy. Zeskakuję ze stołka i idę do gabinetu, by zabrać notatkę, którą napisał wczoraj, a potem zabieram obie do sypialni. W szafie przegrzebuję się przez tonę starych ciuchów i półek z butami, aby znaleźć to, czego szukam. Wyciągam pudełko po butach i niosę ja na łóżko. Unoszę wieko po raz pierwszy od ośmiu lat i kicham z powodu kurzu, który wzniósł się powietrze. W pudełko nie ma zbyt wiele. Byliśmy razem tylko przez trzy miesiące. Ale jest dostatecznie dużo. Opróżniam je po jednej rzeczy na raz. Wyciągam woreczek na zatrzask, w którym znajduje się kosmyk jego włosów, który włożyłam do kieszeni po tym, jak pobiegł pod prysznic kiedy go obcięłam. Jest tu kilka biletów z kina. Rachunek z kawiarni z tamtej nocy, kiedy mnie uratował. Podnoszę zasuszoną orchideę z bukietu, który dał mi po naszej kłótni. Kilka naszych zdjęć, które oprawiłam w małe ramki. W końcu znajduję ten okropny list, który leży na dnie pudełka, zaraz obok tego głupiego, plastikowego pierścionka, który nałożył mi na palec, mówiąc, że pewnego dnia mnie poślubi. Łzy swobodnie spływają mi już po twarzy, kiedy każda pamiątka wywołuje wspomnienia, które przez tak długi czas tłumiłam. Wyciągam list z koperty. Kładę po obu jego stronach dwie notatki, które do mnie napisał. Zdecydowanie nie widnieje na nich ten sam charakter pisma. Nawet. Nie. Jest. Zbliżony. Wkładam wszystko z powrotem do pudełka i odstawiam je na bok. Potem idę do kuchni i dopijam wino, po czym wybieram numer, który dał mi Gavin. Serce wyskakuje mi z piersi, kiedy telefon dzwoni raz, potem drugi, aż w końcu ktoś odbiera. - Halo? – mówi kobieta. - Uch… tu Baylor – mówię drżącym głosem. Odchrząkuję. – Baylor Mitchell. Powiedziano mi, abym zadzwoniła pod ten numer i poprosiła o Angie.

- Tak, Baylor. –Wzdycha. – Oczekiwałam na telefon od ciebie – mówi mi słodkim głosem. – Bardzo ci dziękuję, że dzwonisz. Mam ci tak wiele do powiedzenia. Jest tak wiele rzeczy, za które muszę cię przeprosić. Mam nadzieję, że mi na to pozwolisz. Robię spory łyk wina. - Słucham. - Możesz mnie nie pamiętać. Nazywam się Angie Wilson. Moje nazwisko panieńskie to Paulson. Chodziłam do UNC w tym samym czasie, co ty. Byłam w tym samym bractwie, co Karen Thompson. O mój Boże, poważnie? - Musisz sobie ze mnie żartować, nie będę… - Zanim się rozłączysz, - wchodzi mi w słowo – musisz wiedzieć, że ucięłam z nią wszelkie kontakty. Tak jak i Gavin. Cóż, na tyle, ile to możliwe zanim wszystko nie zostanie sfinalizowane. - Sfinalizowane? – pytam. - Rozwód – mówi, a ja sapię. – Złożył papiery rozwodowe dwa tygodnie temu. Zaraz po tym, jak zobaczył ciebie i Maddoxa w Chicago. - Dlaczego miałby to robić? Nie rozumiem. Wypijam kolejną lampkę wina, podczas gdy Angie opowiada mi nieprawdopodobną historię o tym, jak to jej najlepsza przyjaciółka zaaranżowała nasze rozstanie. O tym, że Gavin nie wiedział nawet, że miał dziecko, ponieważ ich siostra z bractwa, która pracowała w klinice zadzwoniła do Karen, aby ta mogła uprzedzić Gavina, że zapłodnił swoją dziewczynę. Mówi, że Karen mu o tym nie powiedziała, ale zamiast tego wykorzystała tę okazję, by napisać do mnie list, podając się za niego. Potem pokazała mu fałszywy profil na Facebooku, który był rzekomo mój, kreując mnie na kłamczuchę i zdrajcę. A po tym, jak Gavin nie mógł w to uwierzyć poszedł szukać mnie w akademiku i zobaczył, jak pocieszał mnie Chris, ponieważ myślałam, że Gavin mnie rzucił. Zobaczenie mnie w ramionach Chrisa potwierdziło jedynie historyjkę Karen. Angie mówi mi o każdym podłym szczególe, a potem błaga o wybaczenie, mówiąc, że sądziła, iż Gavin wiedział. Myślała, że to on ze mną

zerwał. Najwyraźniej nie rozmawiali z Gavinem na ten temat do czasu, aż wpadł na mnie i Maddoxa w hotelu. To niewiarygodne, jak wiele elementów musiało wpaść na odpowiednie miejsce, aby Karen mogła to rozegrać. Przeznaczenie zdecydowanie nie działało na naszą korzyść. - O mój Boże. – Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć przez kolosalnych rozmiarów gulę, która uformowała się w moim gardle. Wciągam kilka głębokich wdechów, a potem robię kolejny łyk Merlota. Muszę wiedzieć jeszcze jedną rzecz. - Czy on… ma z nią jakieś dzieci? - Nie. I dzięki za to Bogu – mówi. – Karen byłaby okropną matką. Jest zdecydowanie za bardzo samolubna. Wiem, że Gavin bardzo chciałby mieć dzieci, tylko że nie z nią. Powinnaś zobaczyć jaki jest przy moich dwóch córkach. Jest dla nich wujkiem Gavinem. Jest absolutnie stworzony do bycia ojcem. Daj mu szansę, a sama się przekonasz. W mojej głowie rozbrzmiewa alarm. - Nie pozwolę mu zabrać mi Maddoxa. Śmieje się, ale ja jeszcze nie widzę w tym nic zabawnego. - Nie rozumiesz, prawda? Myślę, że on nadal jest w tobie zakochany. Poślubił Karen tylko dlatego, że miał złamane serce, a ona była bezpiecznym wyborem. Nie zaryzykowałby kolejnego związku z kimś innym. Oczywiście, dowiedziałam się o tym wszystkim dopiero teraz. - Nie rozumiem – mówię. - Pojechał tam dla ciebie, Baylor – mówi. – To znaczy, tak, chce poznać swojego syna. Ale jeśli nie miałabyś dziecka, gdybyś była tylko ty, a okoliczności byłyby takie same, to i tak rozwodziłby się z Karen i dobijał się do twoich drzwi. Możesz być tego pewna. - Minęło osiem lat. Jak to możliwe, że nadal żywi do mnie uczucia? Wzdycha.

- Czy możesz mi szczerze powiedzieć, że ty już nic do niego nie czujesz? Zwłaszcza wiedząc to, co przed chwilą usłyszałaś? - Nie wiem co myśleć. Nie wiem co czuć. – W oczach wzbierają mi łzy. – Tego wszystkiego jest zbyt wiele. - Musisz się z nim zobaczyć. Uwierz mi, on cierpi tak samo, jak ty – może bardziej – chodzi mi o to, że ty patrzyłaś przez siedem lat, jak Maddox dorastał. On nie. Możesz sobie wyobrazić to, gdyby role były odwrócone? On przez cały ten czas myślał, że go zostawiłaś. Powinnaś do niego zadzwonić. Zatrzymał się w… - W hotelu „Oak Leaf”. Wiem, powiedział mi. Powiedział, że nie wyjedzie z miasta dopóki go nie wysłucham. Śmieje się. - Taa, to w jego stylu. Jest świetnym facetem. Daj mu szansę, aby ponownie cię poznał. Daj mu szansę poznać Maddoxa. - M…muszę k…kończyć – jąkam się. Łzy spływają mi po twarzy szybciej, niż mogę je otrzeć. Nos mam cały zapchany i zaraz zacznę brzydko płakać. - Okej, ale zadzwoń do niego w każdej chwili, Baylor – mówi. – Tak bardzo mi przykro, że brałam w tym jakikolwiek udział. Oboje zasługujecie na o wiele więcej, niż to, co spotkało was ze strony tej przebiegłej suki. Rozłączamy się, a ja opadam na zimną, kafelkową podłogę w kuchni, ciężko oddychając i szlochając. Jeśli to co powiedziała jest prawdą, to ostatnie osiem lat mojego życia było oparte na kłamstwie. Mogłam z nim być przez cały ten czas. Z miłością mojego życia. Mogliśmy razem wychowywać Maddoxa. Mogłam być szczęśliwa, zamiast egzystować wyłącznie dla syna. Ale nie możemy cofnąć czasu, i oboje jesteśmy teraz zupełnie innymi osobami. Kto powiedział, że w ogóle się jeszcze dogadamy? Angie twierdzi, że on jest we mnie zakochany, ale nawet jeśli Gavin myśli, że to prawda, to kocha osiemnastoletnią mnie. Nie dwudziestosześcioletnią, samotną matkę, która zarabia na fantazjowaniu o mężczyznach. Nie tę dorosłą kobietę, która uważa, że fajnym sposobem na spędzenie wieczoru jest granie w gry na telefonie z przypadkowymi, obcymi osobami. Nie tę mnie, która nie była w stanie

pozwolić, aby jakikolwiek facet posiadł choć maleńką część mojego serca, ponieważ lata temu zamieniło się w kamień. Nie, niemożliwe, aby kochał tę nową mnie. A ja też nie jestem pewna, czy mogłabym kochać jego nową wersję.

Rozdział 28

Dzwoni dzwonek do drzwi i wiem, że to on. Jestem pewna, że Angie od razu do niego zadzwoniła. Podnoszę moje wiotkie ciało z podłogi i wyglądam przez okno. Dzięki Bogu. Widzę jak Chris podnosi bukiet z rana, który nadal leży na ganku. Otwieram drzwi i wciągam go w uścisk. - Boże, potrzebowałam cię zobaczyć. - Tak jakby miałem przeczucie, że tego potrzebowałaś – mówi. – Co chcesz, abym z nimi zrobił? – Wyciąga w moją stronę kwiaty i wówczas zauważa moją twarz, która musi być umazana tuszem i spuchnięta od płaczu. Szybko rzuca kwiaty na ziemię i ponownie bierze mnie w ramiona. - Baylor, wyglądasz jak gówno. Chcesz o tym porozmawiać? Śmieję się i ocieram nos wierzchem dłoni. - Wielkie dzięki – mówię, uderzając go lekko w rękę. Podąża za mną na kanapę, a ja siadam i kładę sobie na kolanach poduszkę. – Był tu dzisiaj Gavin. - Wiem – mówi. - Skąd możesz wiedzieć? Nie dzwoniłam do ciebie. Do nikogo nie dzwoniłam. - Przyszedł do restauracji. Robię wielkie oczy i podrywam je w jego kierunku. - Że co zrobił?

- Przyszedł do „Mitchell’s”, żeby porozmawiać z twoim tatą. Sądzę, że nie był świadomy ich nowej lokalizacji. Naprawdę nieźle się spisaliście w kwestii unikania się przez te wszystkie lata, prawda? - Cholera. Co się stało? – pytam. – Uderzył cię? Ty uderzyłeś jego? Kręci głową. - Chciałem go walnąć. Ale pomyślałem, że zaszkodziłoby to biznesowi. – Śmieje się. Dlaczego wszyscy myślą, że to jest takie zabawne? - Zapytał, czy mógłbym usiąść w biurze i go wysłuchać. I tak też zrobiłem. - I? – pytam zniecierpliwiona. - I cała ta sytuacja jest poważnie pochrzaniona, Baylor. - Taa, wiem. Rozmawiałam dziś z jego przyjaciółką, Angie – mówię. - Dobrze. Gavin miał nadzieję, że do niej zadzwonisz. – Przygląda się mojej twarzy. – Wierzysz im? Znów jestem na granicy płaczu i pytam go: - A ty? Wzdycha mocno i przytakuje. - Muszę przyznać, że to ma sens – mówi. – Nigdy nie zrozumiałem, dlaczego zaczepił mnie na drugim roku i pytał o ciebie z taką złością, jakbyś go zraniła. I nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy, kiedy go uderzyłem. To było tak, jakby nie miał zielonego pojęcia dlaczego to zrobiłem. Gavin powiedział, że zawsze zastanawiał się nad tym samym. Nie mógł dojść do tego, dlaczego go uderzyłem, skoro to ty go zostawiłaś. Słucham uważnie, jakby to był pierwszy raz, kiedy słyszę o tamtym ich spotkaniu. - Nic się nie kleiło w całość – kontynuuje. – Kilka tygodni przed tym jak zaszłaś w ciążę, powiedział mi, że był w tobie zakochany. Młodemu facetowi musi być ciężko przyznać się do czegoś takiego przed innym kolesiem. A

potem, kiedy powiedziałaś mi o dziecku, stwierdziłem, że ześwirował i zachował się jak kretyn. Opuszczam głowę na dłonie. Jak mogliśmy być tak głupi? Jak mogliśmy dać się nabrać na wszystkie jej kłamstwa? Wiedziałam, że to nie było w stylu Gavina aby mnie w taki sposób zostawić – pisząc ten okropny list. W tamtych czasach rozmawialiśmy przecież o byciu razem na zawsze. - Co więc mam zrobić, Chris? – pytam. – Co, jeśli będzie chciał mi odebrać dziecko? Pociera pokrzepiająco moje plecy. - Nie sądzę, aby tego chciał, Baylor. To znaczy tak, ewidentnie chce się z nim zobaczyć. Rozrywa go to, że nie mógł spędzić z nim tych ostatnich siedmiu lat. Ale to dla mnie bardzo oczywiste, że nie jest tu tylko dla Maxa. Jest tu także dla ciebie. - To samo powiedziała mi Angie – mówię, ocierając kolejną łzę i wykorzystując ją, by usunąć spod oka rozmazany tusz. - Cóż, nie sądzisz, że powinnaś z nim porozmawiać? Przytakuję, pomimo czystego przerażania, które czuję na myśl o tym, jak ta rozmowa może się potoczyć. - Pomyśl o tym Chris. Teraz oboje jesteśmy starsi. Jesteśmy inni. On jest żonaty. Mieszka prawie pięć tysięcy kilometrów stąd. Jak cokolwiek z tego miałoby wyjść? – Opadam na jego ramię. – Nie sądzę, abym mogła wsadzać Maddoxa w samolot i spędzać bez niego każdy weekend, czy jak to tam wszystko działa. - Po pierwsze, Gavin wniósł o rozwód. Pokazał mi dokumenty. Powiedział, że ze względu na majątek obu ich rodzin, podpisali bardzo szczegółową intercyzę. A skoro nie mają dzieci, to rozwód powinien pójść dość szybko. - A po drugie? – pytam. Uśmiecha się do mnie i całuje mnie we włosy.

- A po drugie, reszta sama się ułoży, Baylor. Gavin wydaje się być rozsądnym facetem i mówi, że ostatnią rzeczą jakiej chce, jest zranienie ciebie choć trochę bardziej, niż do tej pory. Pociąga moją brodę do góry, abym na niego spojrzała. - Ale musisz zrozumieć, że on także został zraniony. Jest taką samą ofiarą, jak ty. Musisz o tym pamiętać, kiedy będziecie rozmawiali. - Okej – mówię, pociągając nosem. - Co okej? – pyta. - Okej, pójdę z nim pogadać. - Grzeczna dziewczynka - mówi. – Chcesz, abym poszedł z tobą? - Nie. Ale trzymaj może telefon pod ręką, na wypadek, gdybym szybko potrzebowała ramienia do wypłakania się. - Zawsze – mówi. Spoglądam na zegar i widzę, że już prawie czas, kiedy Callie wraca do domu z Maddoxem. - Pójdę, po tym jak spędzę trochę czasu z Maddoxem. Wczoraj niewiele się z nim widziałam. – Unoszę dłoń, by powstrzymać sapnięcie. – Och, co ja mu powiem? - To wszystko może zdarzyć się później, Baylor. Wszystko się ułoży – mówi. - Taa, ale dla kogo? – dumam na głos. Chris się śmieje i mocniej mnie do siebie przyciąga. - Jak na autorkę romansów, z pewnością jesteś pesymistką odnośnie znalezienia własnego „długo i szczęśliwie”. Przewracam oczami. - Wiesz jak to mówią „Ten kto nie potrafi czegoś osiągnąć – pisze o tym”.

Nogi mam jak z galarety. Tak mocno się trzęsą, że ledwo niosą mnie przez parking. Przyciągam skórzaną teczkę bliżej ciała, tak, jakby miała mnie ochronić. Jest ciężka od rzeczy, które włożyłam do niej przed wyjściem z domu. Wpatruję się w szyld hotelu, kiedy pod nim przechodzę. On tu jest. Czeka. Czeka, aż przyjdę i z nim porozmawiam. Czeka na to, by określić naszą przyszłość. Przechodząc przez szklane drzwi, sprawdzam w nich swoje odbicie. Byłam ostrożna w kwestii mojego wyglądu. Nie chciałam, aby myślał, że nie mogłam się doczekać, by go zobaczyć, więc zwyczajnie założyłam starą parę dżinsów i sweter z krótkim rękawem. No dobra, więc te dżinsy są moimi sprawdzonymi, kiedy chcę zaimponować komuś moim tyłkiem biegaczki. A sweter może ukazywać odrobinkę rowka pomiędzy piersiami. No wiecie, nie chcę też aby pomyślał, że po jego odejściu stałam się jakąś starą panną gromadzącą koty. Cholera! On cię nie zostawił, Baylor, przypominam sobie. Nie mogę się po prostu przyzwyczaić, aby myśleć o tym w ten sposób. To pierwszy raz, od czasu Chicago, kiedy wsiadam do windy i przelotnie przypominam sobie naszą sprzeczkę. Teraz sobie uzmysławiam, że wtedy oboje myliliśmy się co do siebie. Wracając myślami do tego co wtedy powiedział, z całą pewnością wiele rzeczy nabiera sensu. Winda otwiera się na jego piętrze, a ja ruszam korytarzem, by znaleźć jego apartament. Kiedy go znajduję, zamieram. Jestem przerażona tym, co może przynieść kolejne kilka minut. Koncentruję się na oddychaniu, bojąc się, że jeśli tego nie zrobię to zacznę hiperwentylować. Zakładam włosy za uszy i przesuwam językiem po zębach, w moich nagle suchych jak pieprz ustach.

Zmuszam się do uniesienia dłoni, by zapukać do drzwi. Pukam bardzo delikatnie dwa razy, mając nadzieję, że tu nie zemdleję. Podejrzewam, że jeśli nie usłyszy pukania i nie otworzy, to będę mogła zwyczajnie wrócić do domu. Drzwi się otwierają i nagle stajemy twarzą w twarz. Stoimy tak i gapimy się na siebie, oboje znając prawdę po tylu latach. Nie mam zielonego pojęcia co powiedzieć. Jadąc tutaj ćwiczyłam to co powiem, ale w tej chwili byłabym zaskoczona, jeśli mogłabym przypomnieć sobie własne imię. Gavin kręci głową, jakby nagle sobie o czymś przypomniał. A potem, nie zrywając ze mną kontaktu wzrokowego, unosi do ucha telefon, który trzyma w dłoni. - Charles, będę musiał do ciebie oddzwonić. – Nie jestem nawet pewna, czy zaczekał na odpowiedź zanim się rozłączył. - Uch… wejdź. – Odsuwa się na bok, robiąc mi miejsce. - Dzięki – mówię, wdzięczna mojemu mózgowi za sformułowanie słowa. Wchodząc głębiej do apartamentu oboje próbujemy na siebie nie patrzeć, ale żałośnie dajmy ciała. Zamierzam patrzeć na niego jak na normalną osobę, a nie na potwora, który, jak myślałam, zostawił mnie zdaną na siebie i złamaną. Mruga raz za razem, marszcząc brwi, jakby nie był pewien, czy naprawdę tu przed nim stoję. Widzę jak unosi w moją stronę rękę, ale natychmiast ją cofa i zaskakuje mnie to, że czuję się tym rozczarowana. Nie oderwał oczu od mojej twarzy. Zastanawiam się co myśli o tym, jak teraz wyglądam. W college’u nigdy za wiele się nie malowałam, ani nie poświęcałam zbytnio czasu na mój wygląd. Pozwalam sobie oderwać oczy od jego i widzę, że ma na sobie dopasowaną koszulkę „Under Armour”, która pokazuje jego wyrzeźbione mięśnie brzucha. Zastanawiam się przelotnie czy nadal codziennie biega i ćwiczy. Przyglądam się jego dżinsom, które są postrzępione przy nogawkach, a przypadkowe nitki układają się na wierzchu jego bosych stóp. Ogarnia mnie ciepło - co jest tak kategorycznie seksownego w bosych stopach mężczyzny? Nasze oczy ponownie się spotykają i śmiejemy się niezręcznie. - Dzięki, że przyszłaś – mówi w końcu.

Nadal nie odnalazłam wszystkich słów, więc przytakuję, kierując się na kanapę, w kierunku której wskazuje ręką. Próbuję wymyślić co powiedzieć, by ta chwila była bardziej do zniesienia, a mniej upokarzająca. Rozglądam się po nieskazitelnym wnętrzu i decyduję się powiedzieć: - Wygląda na to, że nieźle ci się powodzi. Wówczas myślę sobie „heloł”, jego rodzina ma kasę, więc to jasne, że zatrzymał się w apartamencie. Mentalnie klepię się w czoło, siadając jak najdalej od niego. Z pewnością siebie opiera kostkę na kolanie, a łokieć kładzie na oparciu kanapy. Uśmiecha się i sięga na stolik obok. - To samo mógłbym powiedzieć o tobie - mówi, podnosząc napisaną przeze mnie książkę. Czuję, że robię się czerwona jak burak. Spośród wszystkich moich książek musiał kupić akurat tę, której niewiele brakuje, by zostać zakwalifikowaną jako erotyk. - Noo, i to jest ta Baylor, którą pamiętam – mówi z uniesionymi kącikami ust. Przewracam oczami, a on się śmieje. A potem jego twarz przybiera poważny wyraz i patrzy na mnie z żalem w oczach. - Zostaliśmy wykiwani, Baylor. I nigdy się nie dowiesz jak bardzo mi przykro, że mocniej o ciebie nie walczyłem – mówi. – Wystarczył tylko prosty telefon, albo esemes, żebyśmy się zorientowali co się stało i aby tego wszystkiego uniknąć. Bardzo mi przykro, kochanie. O Boże. Usłyszenie jak nazywa mnie tak jak kiedyś, powoduje, że w oczach wzbierają mi łzy. Przełykam mocno, by powstrzymać ich wytryśnięcie. A potem przełykam gulę wielkości słonia. - To nie była twoja wina – mówię, wykręcając niespokojne dłonie. – Równie łatwo mogłam podnieść telefon. Ale nie zrobiłam tego. - Oczywiście, że nie – mówi. – Myślałaś, że byłem draniem, który porzucił cię kiedy byłaś w ciąży.

- A ty myślałeś, że przez cały czas sobie z tobą pogrywałam, a potem wróciłam do Chrisa. Kręci głową i z frustracją przeciąga dłonią przez włosy. - Zamierzam to naprawić, Baylor. I mam nadzieję, że pozwolisz mi wrócić do swojego życia kiedy będę to robił. Mam nadzieję, że wpuścisz mnie do życia was obojga. Teraz widzę, jaki jest rozwalony przez to wszystko. - Nigdy nie zamierzałam trzymać Maddoxa z dala od ciebie. Pozwoliłabym ci go poznać – mówię. – Nawet gdybyśmy wtedy nie byli razem, to pozwoliłabym ci go poznać. - Pozwoliłabyś mi go poznać? – mówi z niedowierzaniem, a jego oczy są pełne bólu. – Baylor, poślubiłbym cię. I to by było na tyle. Łzy pokonują barierę moich rzęs i spływają mi po policzkach, i zanim zdaję sobie sprawę z tego co się dzieje, Gavin bierze mnie w ramiona. Kiedy jego zapach dociera do mojego nosa, przenoszę się osiem lat wstecz. Może i zmienił wodę po goleniu, ale fundamentalny zapach Gavina nadal jest obecny, a moje ciało odpowiada na niego, nie biorąc pod uwagę tego, czego może chcieć mój umysł. Przesuwa dłońmi po moich plecach, pocieszając mnie, kiedy płaczę cicho w jego ramionach. Wszystkie te lata. Zmarnowane. Nigdy ich nie odzyskamy. Maddox nie miał ojca, który byłby przy jego narodzinach, pierwszych urodzinach, ani przedstawieniach szkolnych. Czy uda im się kiedykolwiek stworzyć taki rodzaj relacji ojca z synem, jaki powinno mieć każde dziecko? Czkam kilka razy, aż w końcu moje łzy wysychają. - Nie mogę sobie wyobrazić, co musiałaś wtedy przechodzić – mówi. – Chris mi powiedział jaka byłaś załamana z powodu listu, który myślałaś, że napisałem. – Odsuwa się, ale nie wraca na miejsce na którym siedział. – Nigdy jej tego nie wybaczę – mówi z wyrazem wstrętu do kobiety, która nadal jest jego żoną. - Chcesz to zobaczyć? – pytam.

- Zobaczyć co? - List, który napisałeś… um, ona napisała – mówię. – Przyniosłam go ze sobą. - Zatrzymałaś go? - Tak – mówię. – Myślałam, że mogę go pewnego dnia potrzebować, by udowodnić w sądzie, że nie chciałeś własnego dziecka. - Boże, Baylor – mówi łamiącym się głosem. – Chciałbym go. Chciałbym go bardziej, niż cokolwiek. Chcę go. Sięgam do torby, wyciągam kopertę i podaję mu ją. Patrzy na nią jak na coś, czym dokładnie jest – całkowitą i bezdenną zagładą naszego młodego życia. Mięśnie w jego zaciśniętej szczęce napinają się, kiedy otwiera kopertę i wyciąga powoli pojedynczą kartkę papieru, która tam jest. Kiedy czyta list po raz pierwszy, ja zerkam mu przez ramię i pozwalam oczom błądzić po słowach, które dobiły mnie tak dawno temu.

Baylor, Zadzwoniła do mnie przyjaciółka pracująca w klinice i uprzedziła mnie, zanim zrujnujesz moje pieprzone życie. Na serio myślałaś, że wszystko rzucę i zajmę się tobą i jakimś zasmarkanym dzieckiem? Inne laski też wcześniej próbowały mnie złapać. Ale to, czego żadna z was wydaje się nie rozumieć, to fakt, że mam zobowiązania względem rodziny. Rodziny, której nie mogę w taki sposób zhańbić. Nawet jeśli nie mogę się dogadać z ojcem, to pewnego dnia będę synem

senatora, albo cholernego prezydenta. A to oznacza, że nigdy nie mógłbym być z kimś takim, jak ty. Moi przyjaciele próbowali cię przestrzec, ale, kurwa, nie słuchałaś. Więc, było fajnie, ale się skończyło. Weź te pieniądze i pozbądź się go. A potem się, kurwa, otrząśnij i rusz dalej ze swoim życiem, ale zrób to bez mojej obecności w nim. Wróć do Chrisa, albo znajdź sobie kogoś nowego, mam to gdzieś. Po prostu nigdy więcej się ze mną nie kontaktuj. Gavin. List wypada mu z dłoni i zaczynają mu drżeć ramiona. Spoglądam na niego w chwili, kiedy po policzku stacza mu się łza. Widzę jaki jest zdewastowany. Próbuję poprawić nastrój. - Oczywiście pomyślałam, że ty to napisałeś. Wtedy często używałeś słowa „kurwa”. Śmieje się. Ja chichoczę. Uśmiechamy się. I tak po prostu, ośmielam się powiedzieć, że jesteśmy… przyjaciółmi?

Rozdział 29 Gavin spogląda na zegarek, skłaniając mnie do spojrzenia na własny. Może chce przejść do konkretów i omówić to, jak rozwiążemy kwestię Maddoxa. - Jest prawie osiemnasta – mówi. – Nie chcę być arogancki, ale mamy sporo do omówienia. Zostaniesz na kolację? Mogę zamówić obsługę do pokoju. Jak na zawołanie burczy mi w brzuchu i chichoczę. - Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek ci to powiedziałem, ale kocham ten dźwięk – mówi. - Dźwięk oznaczający, że jestem głodna? – drażnię się. Śmieje się. - Nie, tak właściwie to tego dźwięku nie znoszę. Co powiesz na zjedzenie ze mną, żebyśmy mogli się go pozbyć? - Sądzę, że da się to załatwić, pozwól tylko, że napiszę do Callie. - Callie? – pyta. - To niania Maddoxa. Mieszka z nami - wyjaśniam, wyjmując telefon. – Jest świetna, jest prawdziwą przyjaciółką i nieustannie ratuje mi życie. - Ach, kobieta z hotelowego basenu – mówi. Odkładam telefon i marszczę brwi. - Nie potrafię sobie wyobrazić jak musiałeś się czuć, widząc syna, o którym nie wiedziałeś.

Przytakuje i wzdycha. - To było surrealistyczne – mówi. – To była najbardziej przerażająca chwila w moim życiu, ale w tym samym czasie najwspanialsza. – Wpatruje się we mnie. – On wygląda jak ja. - Tak. To prawda. - Czy było ci przez to kiedykolwiek ciężko? - Nie uwierzyłbyś jak bardzo – mówię. Unosi usta w uśmiechu. - Dziękuję. - Za co? – pytam. - Za to, że jesteś ze mną całkowicie szczera. - Zawsze taka byłam – mówię. - Wiem. – Przytakuje. – To była jedna z rzeczy, które w tobie kochałem. Podnosi menu hotelowe, całkowicie nieświadomy odłamków, które odłączyły się od mojego serca. Wiem, że to głupie, ale boli mnie fakt, że odniósł się do swojej miłości względem mnie w czasie przeszłym. I to o wiele bardziej, niż chciałabym przyznać. Angie się myliła. Wyciągam telefon. Ja: Zostaję na kolację. Możecie zamówić pizzę, czy coś? Callie: O, napraaaaawdę? Ja: Zamknij się. Mamy wiele do przedyskutowania. Callie: Pewnie, że macie. Nie będziemy na Ciebie czekać. Ja: Bardzo śmieszne. Ucałuj go ode mnie, gdybym nie wróciła zanim pójdzie spać. Callie: Ucałuję. I będę bardzo rozczarowana, jeśli wrócisz. Ja: Pa, Callie.

Wkładam telefon do torebki, kiedy Gavin mówi: - Mam nadzieję, że nadal lubisz burgery. Jeśli nie, to zadzwonię jeszcze raz i zamówię ci coś innego. - Burger jest w porządku. Dziękuję. - Więc, wyrobiłaś sobie całkiem niezłą markę, Baylor. – Kiwa w stronę mojej książki. – Jesteś autorką, a dwanaście książek to niesamowite osiągnięcie. - Właściwie to trzynaście – poprawiam go. – Wczoraj była data premiery. - Aaach, tak – mówi. – Ten świetny dzień, który zrujnowałem. Naprawdę cię za to przepraszam. Zastanawiałem się co robiłaś przytulając kuriera. - Śledzisz mnie? – żartuję. – Widzę, że przez osiem lat nic się nie zmieniło. Łapie się za pierś, udając ignorancję. - Ja… śledzę? Nigdy – mówi dramatycznie. - Och, jasne. Więc nigdy za mną nie chodziłeś, aby poznać mój plan dnia? – pytam. – I nie zdobyłeś mojego rozkładu zajęć, aby móc zapisać się na te same przedmioty? Och, no i zdecydowanie nigdy nie zdarzyło się, abyś „przypadkiem” biegał w tym samym czasie, co ja? - Zatem wiedziałaś o tym wszystkim? – pyta. Ma przynajmniej tyle przyzwoitości, by wyglądać na zawstydzonego. - Tak właściwie, to to wszystko było bardzo słodkie – przyznaję. - I przypuszczam, że nigdy mnie nie wygooglowałaś, prawda Mitchell? – Unosi brew. - Oczywiście że tak - mówię. – Nie mogę pozwolić by seryjny morderca spotkał się z moim synem… uch, naszym synem. Łał, to było dziwne. To pierwszy raz, kiedy to powiedziałam. Nasz syn. To nierealne. Przerażające. Dziwacznie wspaniałe.

- Ale nigdy nie szukałam cię w sieci do czasu spotkania w Chicago – mówię mu. - Żartujesz? – pyta. Kręcę głową. - Ja też nie – mówi. – Pierwszy raz wygooglowałem cię kilka tygodni temu. Nie chciałem wiedzieć czy wyszłaś za mąż, albo czy stałaś się sławnym krytykiem kulinarnym, albo, że… umarłaś. Trzymałem się także z dala od mediów społecznościowych. - Co, żadnego Facebooka? – pytam. – Nie słyszałeś, że każdy kto jest kimkolwiek jest na Facebooku? - Trzymam się z dala przede wszystkim od Facebooka – broni się. – To on nas zrujnował. Boże, Baylor, gdybyś zobaczyła posty, które umieściła tam na twój temat. Podnoszę dłoń, aby go powstrzymać. - Nie muszę wiedzieć. Mam list. Wiem jaka potrafi być okrutna. Mogę sobie tylko wyobrazić co zamieściła w sieci. Ja również nigdy nie miałam konta na Facebooku, ani na niczym takim, z tego samego powodu – nie chciałam słyszeć co u ciebie. - Kurwa, niewiarygodne – mówi. Potem się wzdryga i wyraża skruchę: Przepraszam. - Jest okej – mówię mu. – Jestem przyzwyczajona. Callie klnie jak szewc. - Przy naszym dziecku? – pyta. Śmieję się. - Nie, nie przy naszym dziecku. Kręci głową. - To dziwne uczucie, prawda? Nazywanie go naszym dzieckiem. Nadal nie mogę uwierzyć, że mam syna. Następuje pukanie do drzwi, po czym słyszymy:

- Obsługa. Wstaję i chwytam torebkę, kierując się ku drzwiom, zanim Gavin lokalizuje swój portfel. Wpuszczam kelnera i kiedy wychodzi daję mu napiwek, cały czas będąc świadomą, że Gavin obserwuje każdy mój ruch. Uśmiecha się ironicznie, ale nie zrywa kontaktu wzrokowego, kiedy podchodzi do miejsca w którym zostawiłam torebkę i wkłada do niej dwadzieścia dolców. Opada mi szczęka. - Wiedziałam! – piszczę. – Zawsze się zastanawiałam dlaczego nigdy nie musiałam chodzić do bankomatu. Okazuje się, że miałam przy sobie jeden osobisty. – Chichoczę. Promienny uśmiech dotyka jego oczu i nagle przypominam sobie jak powiedział, że kocha ten dźwięk. A wtedy oczywiście się rumienię. - Chodź, jedzmy. – Usuwa z naszych talerzy srebrne przykrycia. Siadam przy fajnie usytuowanym stoliku w rogu apartamentu, gdzie okna wychodzą na jedyną rzekę, która płynie przez nasze małe miasteczko. Spoglądam na to, co przede mną kładzie. - Zamówiłeś mi szhake’a czekoladowego? Pamiętałeś? - Pamiętam wszystko, Bay. Używa mojej ksywki, co powoduje, że zastanawiam się nad jego biznesem. - Więc firma produkcyjna „Bay Watch”, co? - Mhmm. – Przytakuje, robiąc gryza hamburgera. - Dlaczego wybrałeś taką nazwę? Nie nienawidziłeś mnie? - Tak. Nie. Nie wiem – mówi. – Ale to ty sprawiłaś, że podążyłem w tym kierunku. Przez ciebie zmieniłem kierunek studiów. Dzięki tobie zmieniłem moje życie. Jak mogłem nie uhonorować tego w jakiś niewielki sposób? - Wiesz, jestem autorką dzięki tobie – mówię, zarabiając od niego niedowierzające spojrzenie. Przytakuję. – To prawda. Pewnie tego nie

pamiętasz, ale zapytałeś mnie raz, co robiłam w szpitalu dziecięcym, a ja powiedziałem, że czytałam dzieciom, ale potem zaczęłam wymyślać historie. - A potem powiedziałem, że powinnaś pisać książki – mówi. - Tak. – Jestem pod wrażeniem, że pamięta tamtą rozmowę. - Ale stwierdziłaś, że nie byłabyś w tym dobra, a ja ci powiedziałem, że nie będziesz wiedziała, dopóki nie spróbujesz – mówi. Uśmiecha się ironicznie i wiem, co powie dalej. Moja twarz już się rozgrzewa, kiedy czekam na jego słowa. - A następnie dodałem, że nie wiedziałaś, że jesteś dobra w robieniu loda, dopóki nie spróbowałaś. – Mruga do mnie. – Mówiłem, że wszystko pamiętam. Siedzę tam i dumam nad faktem, że pomimo tego iż przeznaczenie zadziałało lata temu aby nas rozdzielić, to jestem w szczerym szoku z powodu wszystkich tych zbiegów okoliczności, jakie rzuca w nas życie. - Wiesz, mógłbym zadać ci to samo pytanie odnośnie imion – mówi. – Nie żebym narzekał, w zasadzie to uwielbiam to, ale dlaczego nazwałaś go Maddox, skoro mnie nienawidziłaś? - Achh, touche. – Rozrywam frytkę i wrzucam połowę do ust. – Myślę, że chciałam, aby Maddoxa czuł się częścią ciebie, ponieważ było mi go żal, dlatego, że go nie chciałeś. - Kurwa! – Uderza pięścią w stół. – Co za suka! – Patrzy na mnie przepraszająco. – Przepraszam – mówi, po czym robił łyk wody. - Nie przepraszaj, ona jest suką – mówię. – Jest cholerną, kłamliwą, obrzucającą innych gównem dziwkowatą suką. Gavin wypluwa napój, śmiejąc się - O mój Boże, ciężko było ci to powiedzieć? - Niee, sporo przez lata ćwiczyłam. Przesuwa pomiędzy nas talerz frytek. - Dzięki, wystarczą mi moje – mówię.

Wpatruje się we mnie z uniesionymi brwiami. - Och… dwadzieścia pytań? – pytam ze śmiechem. - Nie dwadzieścia – mówi. – Potrzebuję jakiegoś miliona. Chcę wszystko wiedzieć. O tobie. O Maddoxie. O tych ośmiu latach które mnie ominęły. - Okej. – Popycham frytki w jego stronę. – Ale mam coś lepszego niż dwadzieścia pytań. – Wstaję od stołu i idę wyciągnąć ze skórzanej teczki ciężki album. Kładę go na stole, obok jego talerza. – Mam zdjęcia ze wszystkich urodzin, wakacji, z każdego ważnego wydarzenia. Jest tu niemal wszystko co musisz wiedzieć o Maddoxie. Robi wielkie oczy i wpatruje się w album, jakby się go bał. Może się boi. W pewien sposób ma właśnie po raz pierwszy poznać syna. Wyciera usta i odkłada serwetkę na talerz z niedojedzonym jedzeniem. Wstaje i podchodzi do barku. Nalewa sobie whiskey, a potem sięga do szafki i wraca z butelką Merlota. - Co? Jak? – pytam. - Czytałem twoją biografię. Pisze tam, że kochasz dobrego Merlota. Uśmiecham się, kiedy nalewa mi kieliszek. Zabieram album na kanapę, a on siada obok mnie, kiedy otwieram go na pierwszej stronie. Wpatruje się w zdjęcie Maddoxa, na którym trzymam go po urodzeniu w szpitalu. Sunie palcem po jego malutkiej twarzy. A potem przesuwa nimi po mojej, a ja czuję mrowienie w środku. Dotyka tylko mojego zdjęcia, ale przy takiej intensywności równie dobrze mogłoby to być moje ciało. - Jest taki maleńki – mówi. - Trzy kilo osiemdziesiąt gramów. – Wskazuję na wiadomość o jego urodzeniu na kolejnej stronie. - Siódmy listopad – mówi, czytając na głos. Spogląda na mnie. – Od razu ci powiem, że zamierzam go cholernie rozpieszczać. I nie będę czekał na jego urodziny, aby to zrobić. Śmieję się.

Odwraca powoli każdą stronę, a ja opowiadam mu historię życia Maddoxa. Wszystko uwieczniłam – pierwszy uśmiech, pierwszy ząbek, pierwszy krok, pierwsze strzyżenie – i wszystko co pomiędzy. - Łał, czy to Skyler? Wygląda dokładnie tak, jak ty wyglądałaś – mówi, wskazując na zdjęcie Piper. Kręcę głową. - Nie, to Piper. Miała wtedy osiemnaście lat. Zdjęcie zostało zrobione trzy lata temu podczas jej pożegnalnej imprezy. W czasie liceum oszczędzała każdego centa i postanowiła wydać je wraz z funduszem na college, by podróżować z przyjaciółką po świecie. Teraz jest w Chinach. Albo może w Korei, zapomniałam. - Zgadza się. Myślę, że pamiętam jak Skyler mówiła mi, że Piper nie chciała przejąć rodzinnego biznesu - mówi. - Ha! Nie ma mowy. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek zajmie się jakimkolwiek biznesem. Jest wolnym duchem, jak cyganka – mówię. – Piper dawno temu zdecydowała, po tym, jak spędziła zagranicą pierwszy rok liceum, że chce wieść życie nomada. Z kolei Skyler jest teraz menadżerem restauracji „Mitchell’s” w Nowym Jorku. Będąc w mieście czuje się jak w niebie. Dociera do zdjęcia na którym płaczę, trzymając w objęciach Maddoxa. - Dlaczego jesteś tutaj taka smutna? – pyta. - To był jego pierwszy dzień w przedszkolu. Byłam w rozsypce – mówię ze śmiechem. – Musieli praktycznie wyrwać mi go z rąk. Nie dlatego, że nie chciał iść, ale dlatego, że nie chciałam go puścić. Po tym jak Callie zrobiła to zdjęcie, jestem pewna, że przewrócił na mnie swoimi pięcioletnimi oczami i odszedł, nie oglądając się na mnie. Gavin się śmieje. - Niezależny, tak? Zastanawiam się po kim to ma? – Mruga do mnie, a w moim żołądku osiadają motylki. Odwraca stronę i widzi szczerbatego Maddoxa, który uśmiecha się do obiektywu mając na sobie drużynową koszulkę Red Sox. - Bejsbol… poważnie? – Patrzy na mnie z niezadowoleniem.

Przewracam oczami. - Poczekaj tylko. Kilka stron dalej Gavin posyła mi zadowolony z siebie uśmiech, kiedy widzi jak Maddox trzyma trofeum piłkarskie. - Hej, o to właśnie chodzi! – krzyczy. - Przysięgam na Boga, że ma to we krwi – mówię. – Próbowaliśmy z każdym sportem. Myślę, że próbowałam nawet odwieść go od piłki nożnej, ale ciągle do niej powracał. - Ha! Oto mój chłopiec – mówi. A potem robi się emocjonalny. – O Boż… to mój chłopiec. Widzę jak próbuje ukryć kolejną łzę, która spływa mu po policzku. Potężna fala emocji powoduje, że gardło kłuje mnie z żalu. - Kurwa – mówi, odwracając się. – Płaczę jak cholerna dziewczyna. Nie robiłem tego od dnia, kiedy odeszłaś. Łamie mi się z jego powodu serce. Z powodu nas. Z powodu całego tego zbytecznego cierpienia, które musieliśmy znieść. Gavin wpatruje się w Maddoxa, który ma na sobie brudny strój piłkarski. Na kolanach ma kilka bandaży, a na ustach głupkowaty uśmiech, który krzyczy o tym, że jest synem Gavina. Na album opadają łzy. Jego łzy. Moje łzy. Nie musi mi tłumaczyć dlaczego płacze. Wiem. Płacze z powodu wszystkich meczów piłki nożnej, w których nie brał udziału. Płacze za wszystkimi obdartymi kolanami, których nie opatrzył i za pierwszym dniem szkoły, który go ominął. Płacze z powodu wszystkich tych wspomnień, których nie będzie miał. A ja płaczę razem z nim. Gdzieś, pośród tych wszystkich łez, nasze dłonie się odnajdują i splatamy palce. Drugą dłonią sięga, by otrzeć mi łzy, a ja sięgam, by otrzeć jego. Żadne z nas nie może tego powstrzymać, kiedy nasze usta się spotykają i smakujemy się nawzajem, jakby to był pierwszy raz. Głodne pociągnięcia jego języka odbierają mi oddech. Nasz pocałunek jest gorący, wymagający, nawet karzący. Nasze języki pracują żarliwie, liżąc, ssąc i smakując z niezachwianą pilnością. Odrywamy się od siebie, aby zaczerpnąć tchu, kiedy wsuwam dłonie

w jego blond loki, a on ujmuje moją twarz. Krzyżujemy spojrzenie, kiedy opiera czoło na moim i oddychamy w swoje usta, wymieniając się powietrzem. - Tęskniłaś za mną? – pyta. - Nie – mówię, niezdolna by powstrzymać większą ilość łez. - Kłamczucha – mówi. - Tak – odpowiadam.

Rozdział 30 Gavin wstaje, trzymając mnie za rękę, abym za nim poszła. Pochyla się i zgarnia mnie w ramiona, niosąc do sypialni. Kiedy przechodzimy przez próg, pytam: - Jesteś pewien, że to dobry pomysł? Uśmiecha się do mnie. - Kochanie, to najlepszy pomysł, jaki miałem od ośmiu lat. Moje wnętrzności zamieniają się w papkę. Zapomniałam jakie to uczucie. Ta czysta, seksualna potrzeba. To intensywne pragnienie kogoś. Próbowałam być z innymi mężczyznami. Byłam z innymi mężczyznami. Ale seks z którymkolwiek z nich nie zbliżył się nawet do uczucia, które mam będąc po prostu trzymaną w ramionach Gavina. Delikatnie kładzie mnie na wielkim łóżku i wczołguje się na mnie. - Tylko o tym myślałem przez ostatnie dwa tygodnie. Pragnę cię tak mocno, że ledwo mogę to znieść – mówi głosem przepełnionym emocjami. – Muszę się z tobą kochać, Baylor. Potrzebuję tego bardziej, niż powietrza. Pozwolisz mi? Myślę o zbroi ochronnej wokół mojego serca. O ścianach, które zbudowałam po tym, jak Gavin mnie zostawił. O tarczy, która chroniła mnie przed zranieniem, i którą jedynie Maddoxowi udało się spenetrować. Tylko Maddoxa przez nią przepuściłam. Tylko jego pozwoliłam sobie kochać. Nie jestem gotowa, by opuścić ochronę. Minęło tak dużo czasu, że nie jestem nawet pewna, czy bym potrafiła. Ale część mnie zastanawia się czy moje serce rezyduje w tym samym pudełku po butach, które zawiera wszystkie moje wspomnienia o Gavinie. Właśnie ta część na to pozwoli – ta część pragnie, aby

Gavin zakopał się w moim wnętrzu – ta część pamięta, jak świetnie nam było razem przez krótki czas, lata temu. - Kochanie? – pyta. – Zabijasz mnie. Spoglądam w jego oczy – w te same lodowo-niebieskie tęczówki, które odziedziczył Maddox – i logika zostaje zastąpiona instynktowną potrzebą Gavina. Posyłam mu w odpowiedzi uśmiech. Chwyta mój uśmiech ustami. Badamy pocałunkiem swoje twarze, szyje, uszy. Jęczę, kiedy mamrocze jak dobrze smakuję. Wplatam palce w jego miękkie włosy. Ssie to miejsce pod płatkiem ucha, które zawsze doprowadzało do tego, że wiłam się pod nim. - Wszystko – szepcze mi do ucha, wskazując na to, jak dużo pamięta. Wciska we mnie biodra, a ja czuję przez dżinsy jego twardość. Moje ciało nuci ze zniecierpliwienia. Pamięta jakim uczuciem było trzymanie jego twardej długości w dłoniach… w ustach… w cipce. Moja łechtaczka pulsuje przy szwie jego spodni. Prawie eksploduję, kiedy sięga pod mój sweter i łapie mnie za pierś, pociągając przez cienki stanik za sutek. Sięgam w dół i chwytam rąbek swetra, by zdjąć go przy jego pomocy. Poniewczasie przypominam sobie, że mam na sobie najprostszy, różowy, bawełniany stanik i majtki, ponieważ zdecydowanie się tego nie spodziewałam. Otwiera szeroko oczy, a jego źrenice się rozszerzają, kiedy omiata spojrzeniem moją klatkę piersiową. Za pomocą kciuka pociąga w dół każdą miseczkę, zwiększając tym rozmiar moich piersi, które zostają wypchnięte w górę. Opuszcza głowę i liże każdą z nich, wydobywając ze mnie więcej jęków przyjemności. - Boże, Gavin… - jęczę, ściskając jego włosy, kiedy lekko przygryza mój sutek. Zalewa mnie nagła potrzeba, będąca skutkiem jego wymagającego dotyku. – Proszę… - błagam, pociągając za jego koszulkę. Podnosi się i siada nade mną okrakiem, krzyżując ze mną spojrzenie, kiedy zdejmuje koszulkę, ujawniając klatkę piersiową, która potwierdza moje przypuszczenia – sporo czasu spędza na siłowni. Przesuwam powoli dłońmi po jego silnych, wyrzeźbionych ramionach i w dół, przez mięśnie piersiowe. Śledzę opuszkami każde twarde wybrzuszenie jego brzucha. Wkładam palec za pasek jego spodni,

przesuwając nim po górze, gdzie pręży się jego erekcja, pragnąc wydostać się na zewnątrz. - Jezu, Bay – szepcze. Odpinam guzik i zamek, po czym sięgam do jego bokserek, by uwolnić go z zamknięcia. Sapie, kiedy go dotykam. Stacza się ze mnie i w jednym, szybkim ruchu jego dżinsy i bielizna tworzą stosik na podłodze obok łóżka. O mój Boże! Nie jestem nawet pewna czy przejmuję się tym, że opadła mi szczęka. Nagi Gavin jest dokładnie taki, jak pamiętam. Tylko że lepszy. Większy, silniejszy, bardziej pewny siebie. Absolutnie oszałamiający. Ma ciało stworzone całkowicie dla kobiecej przyjemności. Zdejmuje również moje dżinsy, pozostawiając mnie w majtkach – bawełnianych majtkach, które są przemoczone moim pożądaniem. Gapi się na nie. Usiłuję się nie rumienić. Wiem, że może zobaczyć jak bardzo tak naprawdę go pragnę. - Jesteś tak cholernie piękna, Baylor – mówi, powoli zdejmując je z mojego ciała. Unosi moją piętę, by całkowicie je zsunąć, ale trzyma moją nogę w górze, wyznaczając na niej szlak pocałunków, od kostki, po udo. Moje ciało drży na uczucie jego zarostu, języka i owiewającego mnie, gorącego oddechu. Dociera do szczytu moich ud i robi głęboki wdech, powodując, że oblewam się szkarłatem w szybko pogrążającym się w ciemności pokoju. - Boże, kochanie, pachniesz tak, jak pamiętam – mówi. – Idealnie. Otwiera mnie palcami i przesuwa językiem pomiędzy moimi wilgotnymi fałdkami, aż do pulsującej łechtaczki, a ja krzyczę: - Uch… Gavin… proszę… Wkłada we mnie dwa palce i jęczy, czując jaka jestem dla niego mokra. Wygina palce ku górze i wiruje po mnie językiem, doprowadzając mnie do szybkiego, intensywnego orgazmu. Wykrzykuję jego imię, kiedy wydobywa ze mnie ostatni skurcz, a potem wczołguje się na mnie. - Proszę, powiedz mi, że masz prezerwatywę – mówię bez tchu. Uśmiecha się i sięga do dżinsów po portfel. W ciągu kilku sekund ma nałożoną gumkę. Czuję, jak na sam jego widok znów się nakręcam.

Szarpię, pociągam i praktycznie rozrywam jego ciało, by go do siebie zbliżyć, aby poczuć go w sobie. Zawisa nade mną, wpatrując się we mnie z główką penisa przy moim wejściu. - Tak długo – mówi. – Czekaliśmy tak długo. Krzyczę, kiedy we mnie wchodzi. Przytłacza mnie intensywność tej chwili. Kiedy mnie wypełnia, sapię, z powodu uczuć przepływających przez moje ciało i myśli kłębiących się w głowie. Oboje zmagamy się, by przyciągnąć się bliżej, łapiąc się za ręce, ramiona i biodra, aby zyskać pewność, że jesteśmy tak blisko siebie jak to możliwe. By upewnić się, że nie ma pomiędzy nami niczego. Nawet powietrza. Nasze oczy wwiercają się w siebie nawzajem. Rozrywa mnie swoim spojrzeniem. Może zajrzeć do mojego wnętrza i zobaczyć cały ten ból, cierpienie i niewyobrażalnie złamane serce. To wszystko tam jest, gotowe aby to zobaczył, aby to poczuł. A kiedy ja wpatruję się w niego, jestem pewna, że mogę dostrzec to samo. Jego pchnięcia stają się mocniejsze i bardziej wymagające. Jego oczy uciekają przelotnie w głąb głowy i sztywnieje. - Baylor, proszę… dojdź ze mną. – Sięga pomiędzy nasze śliskie od potu ciała, by nacisnąć na miejsce, które zabierze mnie z nim poza krawędź. Jego słowa, pchnięcia, palce, jego ból – wszystko się jednoczy, kiedy napinam nogi, a mój brzuch się zaciska. Łapię prześcieradło i wierzgam pod nim, ściskając go moimi spazmami i wysysając z niego każdą kroplę orgazmu, kiedy drży w moim wnętrzu. Wykrzykujemy swoje imiona, wraz z deklaracjami przyjemności. Opada na mnie. Przesuwam palcami po jego kręgosłupie, wywołując dreszcze i gęsią skórkę. - Baylor – mówi zredukowanym do szeptu głosem, kiedy nachyla się do mojej szyi, z trudem łapiąc powietrze. – Boże, Baylor – mówi schrypniętym głosem, wywołując u mnie łzy, kiedy obejmuje mnie w sposób, który wydaje się jeszcze bardziej intymny niż sam akt, który właśnie przeżyliśmy. Nasze ciała stapiają się razem, przypominając nam po tylu latach o tym, jak kiedyś należały do siebie. Nasze klatki piersiowe unoszą się w zsynchronizowanych emocjach,

kiedy oddychamy w siebie i opłakujemy wszystko to, czego zostaliśmy pozbawieni. Powoli dochodzimy do siebie, a nasze błyszczące oczy zastępują triumfujące uśmiechy. Gavin unosi głowę. - To było… - Warte czekania osiem lat? – próbuję dokończyć jego myśl. Śmieje się. - Nie. Nic nie jest warte czekania na ciebie osiem lat – mówi. – Nawet zmieniający życie seks. – Całuje mnie w czubek nosa, po czym stacza się ze mnie i krzywi się, kiedy ze mnie wychodzi. - Kondon nie pękł, prawda? – Chichoczę, przypominając sobie noc utraty mojego dziewictwa. - Nie. – Śmieje się. – I wtedy także nie pękł. Muszę mieć jakieś zajebiste plemniki. - Tak przypuszczam – mówię. – Ale nie podejmę więcej takiego ryzyka. Od czasu narodzin Maddoxa jestem na tabletce. Sztywnieje. - Tabletka, co? Zatem często to robiłaś? Próbuję powstrzymać chichot. Jest zazdrosny, ponieważ zażywam tabletki. Faceci. - Cóż, nie powiedziałabym że często, ale zdarzało się - mówię. Przez jego twarz przemyka wyraz bólu i żalu. - A o ilu razach tak naprawdę mówimy, w skali od jednego do… zdzirowatej? Tym razem nie mogę powstrzymać śmiechu i przewracam oczami. On się nie śmieje. Jego spojrzenie jest śmiertelnie poważne. - Z iloma mężczyznami byłaś, Baylor?

To niemal urocze, że wrócił do mojego życia jakieś dwie godziny temu i już jest wobec mnie zaborczy. - Tylko z kilkoma Gavin – mówię. – Przełknij to, kowboju. Wzdycha. - Ale teraz nie ma nikogo? - Nie, teraz nie ma nikogo – zapewniam go. Relaksuje się na poduszce obok mnie. Potem zdejmuje prezerwatywę, zawiązuje końcówkę i rzuca ją na podłogę obok łóżka. - A co z tobą? – pytam. – Chodzi mi o skalę od jednego do męskiej dziwki? Zamyka oczy i cały się krzywi. - Nie spodoba ci się moja odpowiedź, kochanie. - Cóż, zatem kondon był dobrym pomysłem – żartuję. - Badałem się. Jestem czysty – mówi. – Ale po tym jak myślałem, że mnie zostawiłaś, zanim wziąłem ślub, byłem, um… - Jego pełne poczucia winy oczy utrzymują moje spojrzenie, kiedy wyjaśnia: - Byłem załamany, Baylor. Nie mogłem ćpać, bo wywaliliby mnie z drużyny. Seks był jedynym innym sposobem jaki mogłem wymyślić, aby sobie z tym radzić. To, i sporo alkoholu. Sądzę, że nie bardzo mogę go winić. - A po ślubie. Byłeś… wierny? – pytam ostrożnie. Przytakuje delikatnie głową. - Tak, ale nie z tego powodu o jakim myślisz. - Okej… a co myślę? – pytam. - Myślisz, że ją kochałem. - Cóż, a to nieprawda? - Nie. – Wzdryga się. – Wiem, że brzmię przez to jak dupek. – Podnosi kosmyk moich włosów i bawi się nim. – Ale po tym jak odeszłaś, nie mogłem, uch… powiedzmy po prostu, że zabrałaś z sobą moje serce.

Myślę o pudełku po butach, które stoi na moim łóżku i chwilowo zastanawiam się, czy jest w nim zamknięte także jego serce. - Zatem dlaczego się ożeniłeś? I dlaczego z nią? – pytam. - Karen i ja byliśmy przyjaciółmi. Fajnie spędzaliśmy razem czas. Była bezpieczna. Wiedziałem, że nigdy nie zrani mnie w taki sposób jak ty, ponieważ nigdy nie mógłbym jej tak pokochać. – Na jego twarzy błyska gniew i kręci głową. – Ironią jest to, że to ona ostatecznie najbardziej mnie zraniła. Zraniła nas. Ożeniłem się z nią, ponieważ wiedziałem, że nigdy więcej nie narażę się na taką sytuację. To był sposób na uchronienie się przed innymi związkami. A nasze rodziny bardzo to aprobowały – cóż, poza moją mamą. Więc kiedy po zakończeniu szkoły Karen zasugerowała żebyśmy się pobrali, zgodziłem się. - Ty się zgodziłeś? Ona zapytała ciebie? – pytam ze szczerym niedowierzaniem. - Tak. Czy to w jakikolwiek sposób robi różnicę? - Może trochę – mówię. – Ale ty i Karen, wy mimo wszystko, uch… Wzdycha. Mocno. A potem niechętnie przytakuje. - Tak – mówi. – Niezbyt często, ponieważ, przynajmniej dla mnie, było to jak spanie z siostrą. - Ewww! To jest po prostu złe – mówię. - Tak, ale faceci mają swoje potrzeby. Przewracam oczami. - Zawsze zakładałem gumkę. Za każdym razem. Unoszę brew. - Ze swoją żoną? Chwyta moją dłoń, splatając palce. - Po pierwsze, przestań ją tak nazywać – żąda. – I tak, z nią także. Nie mógłbym sobie wyobrazić Karen jako matkę. Nie to, żeby początkowo chciała nią być. Ale potem, w zeszłym roku, nagle zaczęła interesować się zajściem w

ciążę. Myślę, że to tak naprawdę tylko dlatego, iż jej wszystkie przyjaciółki mają dzieci i ona czuje się pominięta. - Och. Co jej powiedziałeś, kiedy cię o tym poinformowała? - Ciągle to odkładałem i wymyślałem wymówki dlaczego powinniśmy zaczekać z posiadaniem dzieci. Dzięki Bogu, że nie mamy żadnego; to o wiele bardziej skomplikowałoby rozwód. – Wierci się niezręcznie. – Słuchaj, możemy przestać o niej rozmawiać, kiedy leżymy nago? Mój fiut nigdy nie stwardnieje jeśli będę myślał o tej podstępnej suce. - Chcesz, abym pomogła ci o niej zapomnieć? – pytam. - Co ci chodzi po głowie? – pyta z uniesioną brwią. Mierzę go uwodzicielsko wzrokiem, a jego fiut drga. - Czy ty mnie pieprzysz spojrzeniem, Mitchell? - Hmmm… może – szepczę mu do ucha. – Czy jest jakaś inna część ciała, której chciałbyś, abym do tego użyła, McBride? - Cholera, każdą jedną – mówi, szybko twardniejąc w mojej dłoni.

Rozdział 31 Jakiś hałas wyrywa mnie ze snu i zajmuje mi minutę, by przypomnieć sobie gdzie jestem. Uśmiech tańczy na mojej twarzy, kiedy widzę leżącego obok mnie Gavina. Śpiąc, wygląda tak niewinnie, jak chłopczyk, który podziela jego wspaniały wygląd. Przypominając sobie o synu, gorączkowo spoglądam na zegar obok łóżka i odkrywam, że jest po północy. Szlag! Próbuję wstać z łóżka, ale od tyłu owija się wokół mnie silne ramię i przyciąga mnie z powrotem do siebie. - Zostań – mówi. To polecenie. Deklaracja. To… dokładnie to, co chciałam, aby powiedział. - Ja… ja… - Mój mózg toczy bitwę z nadal nagim ciałem o słowa, które opuszczą moje usta. Okazuje się, że nie jest to zacięta walka, kiedy iskra z jego rozgrzanego ciała przenika mój cały system nerwowy. - Nadal mamy tak wiele do przedyskutowania – mówi. – A poza tym, już napisałem do twojej niani i powiedziałem jej, że prawdopodobnie nie będzie cię całą noc. Siadam. - Co zrobiłeś? … Kiedy? - Zasnęłaś i wyglądałaś tak pięknie i spokojnie, że nie chciałem cię budzić – mówi. – Nie chciałem, abyś wychodziła, więc napisałem do Callie z twojego telefonu i powiedziałem jej, żeby nie spodziewała się twojego powrotu.

Chcę być wściekła z powodu jego założeń. Ale mój umysł pędzi z powrotem do czasów college’u, kiedy zrobił dokładnie to samo i napisał do mojej współlokatorki, żeby się o mnie nie martwiła. Nie potrafię powstrzymać szerokiego uśmiechu. Minęło tylko kilka godzin, a on już się o mnie troszczy. Tak, jak dawniej. Trzyma mnie mocno i mówi w moje włosy: - Spanie obok ciebie podczas tamtej przerwy wiosennej w college’u było najlepszym tygodniem mojego życia. - Moim też – przyznaję. A potem ogarnia mnie smutek. – Jak mogliśmy dopuścić do tego, aby to się stało, Gavin? Dlaczego uwierzyliśmy w jej kłamstwa? Przesuwa w kółko dłonią po krzywiźnie mojego biodra i mówi: - Sporo o tym myślałem w ciągu ostatnich kilku tygodni. Pamiętam, że byłem cholernie wkurzony z powodu tego, że spędzałaś więcej czasu z Chrisem, niż ze mną. Twierdziłaś, że się z nim uczyłaś. - Uczyłam się z nim – mówię. – Obiecuję ci, że tylko tyle się działo. Chris był świetnym partnerem do nauki. Przy tobie nie mogłam się skoncentrować. Za każdym razem, kiedy choćby na mnie spojrzałeś, mój umysł zamieniał się w papkę. Przez te pierwsze kilka miesięcy, kiedy byliśmy razem pozwoliłam na to, by pogorszyły się moje stopnie i nie mogłam ryzykować mojej średniej. - Cóż, byłem zazdrosny – mówi. – Może to dlatego uwierzyłem w jej kłamstwa. Wiem, że byłaś zakopana po łokcie w nauce, ale to nie sprawiało, że mniej mnie bolało, kiedy opuściłaś więcej niż kilka naszych wspólnych biegów. Przytakuję. - Wiem. Byłam wykończona. Myślałam, że to od tej całej nauki, ale teraz wiem, że to przez ciążę. Myślę, że hormony także nie pomogły mi w podjęciu najlepszej decyzji. Kiedy powiedzieli mi, że byłam w ciąży, pierwsze co przyszło mi do głowy, to nasza rozmowa na twojej kanapie podczas przerwy wiosennej. Rzuciłam coś o tym, że nasze dzieci będą atrakcyjne, a ty stałeś się sztywny jak wykrochmalona koszula. Kręci z frustracją głową.

- Miałem dwadzieścia lat! – mówi. – Potrzebowałem chwili, by ogarnąć w głowie ideę dzieci. Ale zanim mogłem odzyskać rozum i powiedzieć ci, że posiadanie z tobą dzieci było dokładnie tym, co widziałem w swojej przyszłości, ty złapałaś mnie za fiuta. A potem, kiedy wszystko się zesrało i pokazałem się przed twoim akademikiem, widząc jak Chris cię obejmuje i całuje, ześwirowałem. Ale to co mnie zabiło, to fakt, że akurat tak się złożyło, że miał na sobie koszulkę „jedynka”, a dopiero co mi mówiłaś, że nie było „jedynki”. – Ściska grzbiet nosa. - Nie kłamałam – mówię mu. – Kiedy kupowałam tę głupią koszulkę, robiłam to sama. Dopiero po tym jak zaczęliśmy się umawiać, Chris kupił swoją jako żart. Boże, Gavin, nawet zanim Karen zaczęła mącić, wszystko sprzysięgło się przeciwko nam. Wtedy tak wiele rzeczy błędnie interpretowaliśmy. - Oczywiście, że tak. Byliśmy młodzi. – Podpiera się na łokciu, a ja ledwo mogę go dostrzec w świetle księżyca wpadającym przez okno za mną. – Ale nie zinterpretuje źle tego – pragnę cię. A potem przekuwa słowa w czyn, kiedy jego usta miażdżą moje.

Budzi mnie zapach kawy i śniadania. Podciągam prześcieradło, aby się zakryć, kiedy Gavin wchodzi do pokoju z tacą jedzenia. I purpurowymi orchideami. Uśmiecha się, kiedy widzi że już nie śpię. - Ufam, że nimi we mnie nie rzucisz? – droczy się. - Nie. – Uśmiecham się. – W dwadzieścia cztery godziny sporo może się zmienić, co?

W świetle dnia, kiedy jemy jajka i naleśniki, dopada nas rzeczywistość. Nie to, żebym żałowała poprzedniej nocy, czy coś w tym stylu. Zastanawiam się tylko, czy to było właściwe. Maddox jest moim priorytetem. Jest dla mnie wszystkim. Zanim będę mogła myśleć o czymkolwiek, lub kimkolwiek innym, muszę zadbać o jego dobro. Gavin wydaje się szczery, ale nie mogę przestać się martwić, tak troszeczkę, czy chodzi mu o mnie, czy o dostęp do jego syna. - Musisz myśleć o czymś poważnym – mówi z seksownym, południowym akcentem, który nie zniknął całkowicie pomimo że przeprowadził się na zachodnie wybrzeże. Przytakuję i odkładam jedzenie, odsuwając tacę na bok. - Muszę myśleć o Maddoxie, Gavin. Muszę zrobić to, co dla niego najlepsze. A nie mogę przestać się zastanawiać, czy to wszystko – wskazuję na łóżko, na którym nadal siedzimy – jest tylko sposobem na… na… - Wstrzymaj się w tym miejscu – wchodzi mi w słowo. – Wiem o czym myślisz, ale możesz od razu przestać. Nie robię tego, aby dostać się do Maddoxa. Nie zamierzam ci go odebrać. Nawet jeśli powiesz, że nigdy więcej nie chcesz ze mną być, to i tak ci go nie odbiorę. Ale pozwól, że przedstawię sprawę jasno – moją intencją jest posiadanie was obojga, przez resztę życia. – Ujmuje moją dłoń. – Jeśli nie byłem pewien przed ubiegłą nocą, to teraz już jestem. Nadal jestem w tobie zakochany, Baylor. Sapię z niedowierzaniem. - Nie możesz mnie kochać, Gavin. Znasz mnie od jakichś dziesięciu minut. - Znam cię, kochanie – mówi. – Znam każdą twoją minę. Znam twój zapach. Wiem co sprawia, że się pode mną wijesz. – Wskazuje na moją porzuconą tacę z jedzeniem. – Wiem, w jaki sposób przyrządzone jajka lubisz jeść. Wiem, że jesteś wspaniałomyślną i życzliwą osobą. A przede wszystkim, bazując na niesamowitym albumie ze zdjęciami, wiem, że jesteś świetną mamą dla naszego dziecka. – Chwyta moją drugą dłoń, więc trzyma teraz obie. – Kocham cię – powtarza. – Myślę, że zawsze cię kochałem – nawet kiedy cię nienawidziłem. Marszczę brwi i stawiam opór rysie, którą próbuje stworzyć na mojej zbroi.

- Gavin… - wzdycham. Puszcza jedną z moich dłoni i przykłada mi palec do ust. - Jest okej, nie musisz odpowiadać tym samym – mówi. – Nie chcę, abyś to mówiła dopóki nie będziesz miała tego na myśli. Mogę poczekać. Jestem cierpliwym facetem. Ale to się stanie, Baylor, wiem to. - Skąd możesz mieć pewność? – pytam, a łzy pieką mnie w oczy. Wyciąga z bukietu jeden kwiat i podaje mi go. Przez wyraz jego oczu mogę stwierdzić, że myśli o historii o purpurowych orchideach, którą opowiedziałam mu dawno temu. W głowie rozbrzmiewają mi jego słowa z poprzedniej nocy. Wszystko pamiętam, Bay. - Ponieważ to co mieliśmy, to co mamy, nie zdarza się cały czas. Gdyby tak było, to byłabyś już mężatką – mówi. – Nie skończyliśmy. Nie jesteśmy nawet blisko zakończenia. Dla mnie zawsze istniała tylko jedna kobieta. Byłem twoim pierwszym, kochanie, i możesz się założyć, że zrobię co w mojej mocy, by upewnić się, że będę ostatnim. Drży mi broda i mocno przełykam. - Musisz dać mi trochę czasu, Gavin – błagam przez łzy. – Kto wie jak Maddox zareaguje na to wszystko. On jest moim priorytetem. Mam nadzieję, że możesz to zrozumieć. - Nie oczekiwałbym niczego innego - mówi. – Będziemy posuwali się powoli, Bay. Chcę, abyś była w stanie mi zaufać. Chcę, aby Maddox mi zaufał. Ale proszę, nie każ mi długo czekać. Już straciłem siedem lat jego życia.

W drodze do domu myślę o warunkach, na które się zgodziliśmy. Gavin musi wrócić do L.A. z powodu spraw biznesowych. Jest właścicielem firmy i nie oczekuję, że porzuci ją dla nas. Powiedział, że planuje wrócić w weekend. To daje mi cztery dni. Cztery dni na przygotowanie Maddoxa na poznanie taty, o którym nigdy nie słyszał. Jestem przerażona tym, że go znienawidzi. Jestem przerażona tym, że go pokocha. Jestem przerażona tym, że Maddox się do niego przywiąże, a potem Gavin wyrwie jego serce, zostawiając nas. Jak może twierdzić, że mnie kocha? Nie zna mnie już. Nie rozumie, że osiem lat temu zrezygnowałam ze zdolności kochania mężczyzny. Powiedział, że jest pewien, iż odwzajemnię jego miłość, ale kiedy odkryje, że nie potrafię; kiedy dowie się, że część mnie umarła kiedy miałam osiemnaście lat, to czy nadal będzie mnie chciał?

Rozdział 32 Maddox wpatruje się we mnie z niedowierzaniem. Z ciekawością. Z… ekscytacją? Spogląda pomiędzy mną, a Callie, która jest tutaj dla moralnego wsparcia. W ciągu ostatnich trzydziestu minut robiłam co mogłam, by wyjaśnić mu wszystko w taki sposób, jaki dziecko zrozumie. Zdecydowałam, że od razu mu powiem. Dam mu czas, na przyswojenie wiadomości o Gavinie zanim dojdzie do wielkiego spotkania. Więc jak tylko wrócił dziś ze szkoły, kazałam mu usiąść i posłuchać. - Rozumiesz wszystko co ci powiedziałam? – pytam go, myśląc o tym, jak totalnie przytłaczające musi to wszystko być dla siedmiolatka. - Tak – mówi. – Ten pan z basenu w hotelu to mój tata. Ale nie wiedział, że nim był, dopóki mnie nie zobaczył. – Marszczy brwi. – Ale dlaczego potem nie powiedział mi, że był moim tatą? Spoglądam z poczuciem winy na Callie, a potem z powrotem na Maddoxa. - Cóż, dawno temu, jeszcze zanim się urodziłeś, doszło do dużego nieporozumienia. A przez to nieporozumienie myślałam, że twój tata może nie chcieć cię poznać, więc poprosiłam Callie, aby zabrała cię z basenu zanim mógł ci powiedzieć, że jest twoim tatą. A potem opuściliśmy hotel i zajęło mu kilka tygodni, by mnie znaleźć i powiedzieć, że naprawdę chce cię poznać i robić z tobą fajne rzeczy, jeśli to jest okej. Spogląda na Callie. Mogę być jego mamą, ale ona jest bardziej najlepszą przyjaciółką, niż nianią. Z wszystkim do niej biega. W zeszłym tygodniu, kiedy chciałam mu podciąć włosy, ponieważ uznałam, że robiły się zbyt długie, niesforne i podobne do włosów Gavina, Max nalegał, abyśmy zaczekali aż Callie wróci do domu i zobaczyli co powie na ten pomysł.

Callie przytakuje głową. Maddox mruży oczy i ponownie patrzy na mnie. - Obiecujesz, że nie będę musiał zostawiać ciebie i Callie, żeby do niego jeździć? - Obiecuję – mówię, mając nadzieję, że to prawda. - No to myślę, że jest okej – mówi z niezaprzeczalnym, szerokim uśmiechem McBride’ów. - Zatem dobrze, ustalone. W sobotę tutaj przyjedzie. – Nie umyka mi fakt, że ciągle odnosimy się do Gavina „on” czy „jego”. Ale w tej chwili nie czuję się jeszcze komfortowo z nazywaniem go przed Maddoxem jego tatą. Co zrozumiałe, Maddox czuje to samo. Może z czasem będzie łatwiej. - Ale w sobotę mam mecz – jęczy Maddox. Prawie przewracam oczami z powodu tego, jaka ważna stała się dla niego piłka nożna. Gavin będzie w siódmym niebie. - Cóż, zatem będzie musiał przyjść i popatrzeć jak grasz. Wiesz, on sam był kiedyś całkiem dobry w piłkę. Był napastnikiem w college’u. Maddox robi wielkie oczy. - Przyjdzie na mój mecz? Jestem całkiem dobra w odczytywaniu go, ale nie jestem pewna czy te słowa wypowiedział z przerażeniem, czy z ekscytacją. - Pewnie, że tak – mówię. – Może najpierw zaproszę go do domu, żebyście mogli porozmawiać i zapoznać się, a potem wszyscy pojedziemy na twój mecz. - Mogę iść teraz pograć? - pyta, zaczynając się wiercić. Jestem pewna, że musi być zdenerwowany ogromem tej sytuacji. - Oczywiście, że tak, kolego. – Mierzwię mu włosy i całuję go w czubek głowy.

Wraz z Callie obserwujemy jak wybiega tylnymi drzwiami i kieruje się na koniec dużego ogrodu, na środku którego stoi bramka. Ustawia w linii sześć piłek i strzela do siatki. Callie się uśmiecha. - To urocze. Chce zaimponować Gavinowi podczas meczu. Unoszę na nią brwi. - Co? – mówi. – A od kiedy to niby Maddox biegnie pograć zanim zje przekąskę? Obserwuję syna przez duże okno w salonie. Moje serce pomija kilka uderzeń na myśl o tym, że pozna Gavina. Jakby na znak, brzęczy mój telefon. Gavin: Powiedziałaś mu już? Ja: Tak właściwie to przed chwilą. Gavin: Zabijasz mnie, kobieto. Jak poszło? Ja: Wybiegł na zewnątrz, by poćwiczyć grę. Callie myśli, że to dlatego, iż chce Ci zaimponować. A tak przy okazji, jeśli możesz przyjechać, to w sobotę ma mecz.

Nie odpisuje od razu i zaczynam się denerwować. Może tak naprawdę nie chce tu być i zajmować się codziennymi sprawami. Może chce być tatą tylko z nazwy. Próbuję przypomnieć sobie o wszystkim co powiedział mi zeszłej nocy i dziś rano odnośnie tego, że chce mnie, chce Maddoxa. Czy to wszystko było tylko czczym gadaniem? Gavin: Kochanie, pójście z Tobą na mecz, by oglądać jak nasz syn gra, będzie spełnieniem marzeń. Powiedz mi kiedy mam tam być, i jestem Twój. Wypuszczam nieoczekiwane westchnienie ulgi, a potem czytam ponownie kilka ostatnich słów jego wiadomości. Jestem twój. Moje serce

trzepocze przez moment. Ale tylko przez moment. Do czasu, aż mój mózg ponownie skupia się na priorytetach. Ja: Może wpadniesz do mojego domu o czternastej, żebyście mogli się poznać i trochę porozmawiać, a potem pojedziemy na mecz. Gavin: Czternasta w sobotę? Muszę tak długo czekać, aby Cię zobaczyć? Ja: Zobaczyć mnie? Gavin: Tak, Ciebie, Baylor. Nie przestałem o Tobie myśleć odkąd opuściłaś rano hotel. Torturą była niemożność napisania do Ciebie, albo zadzwonienia podczas lotu. Chciałem się upewnić, że wiesz jak świetnie się bawiłem zeszłej nocy. Ląduję w piątek o dwudziestej drugiej Twojego czasu. Możemy się zaraz potem zobaczyć w hotelu? Puls mi przyspiesza, a wnętrzności robią się lepkie, wywołując wilgoć pomiędzy moimi udami na samą myśl o tym, co mógłby mi zrobić gdybym zobaczyła się z nim w piątek wieczorem. Co wiem, że by zrobił, ponieważ zrobił mi to wszystko wczoraj. I dziś rano. W kółko i w kółko. Nie. Powinnam poczekać do jego spotkania z Maddoxem. Co, jeśli się nie dogadają? Co, jeśli Gavin stwierdzi, że posiadanie dziecka nie jest takie, jak mu się wydawało? Co, jeśli Maddox będzie czuł się z nim niekomfortowo? Co, jeśli Gavin mnie okłamuje, aby się do niego dostać? Gavin: Bay? Ja: Mam już plany na piątek. Gavin: Myślałem, że z nikim się nie widujesz. Ja: Bo się nie widuję. Wychodzę z dziewczynami. Gavin: Chyba, że mogę sprawić, iż zmienisz zdanie. Ja: Mało prawdopodobne. Gavin: Nie doceniasz mojego uroku, Baylor. Ja: Ale najwyraźniej Twoje ego nie. Gavin: Ałć! To boli, Mitchell.

Ja: Widzimy się w sobotę, McBride. Gavin: Nie, jeśli zobaczę Cię wcześniej.

Śmieję się widząc tę samą frazę, którą stosował na mnie w college’u.

Maddox był niezwykle cichy podczas kolacji, a ja próbowałam dać mu czas, aby się do tego wszystkiego przyzwyczaił i sam się z tym pogodził. Zmęczył się grą w piłkę i zasnął, zanim mogłam przeczytać mu kolejny fragment jego ulubionej serii – Harry Potter. Stoję w drzwiach i patrzę jak mój idealny, mały chłopiec śpi w słabiej poświacie rzucanej przez lampkę nocną. Jest otulony kołdrą w biało-czarne piłki. Nie mogę przestać się zastanawiać, czy to co ma go spotkać będzie najlepszą rzeczą w jego życiu, czy najgorszą. Widziałam dzieci znajdujące się w środku rozwodu rodziców. Było tak z Chrisem i jego młodszą siostrą. To było paskudne. Kłótnie odnośnie tego, kto będzie spędzał z nimi jakie święta i wakacje. Zmuszanie dzieci, aby opowiadały się za jedną ze stron, kiedy rodzice nie mogli się dogadać. Czy to jest życie, jakie zaserwuję Maddoxowi? Ponieważ, spójrzmy prawdzie w oczy, nawet jeśli Gavin i ja będziemy razem, to w najlepszym wypadku będzie to związek na sporą odległość. On jest właścicielem firmy produkcyjnej w Kalifornii. Wszystko co posiadam, i każdy kogo kocham, jest tutaj. W Maple Creek. Prawie pięć tysięcy kilometrów od niego. Próbowałam wytłumaczyć Maddoxowi, że Gavina nie będzie tu przez cały czas; a w zasadzie, przez większość czasu. Nie chcę, aby Maddox za bardzo się przywiązał w krótkim czasie. Nie chcę, aby myślał, że staniemy się jedną, wielką, szczęśliwą rodziną. Ponieważ to się nie stanie.

Mimo że część mnie żywi nadzieję, iż znajdziemy jakiś kompromis. Sposób, aby to wszystko rozpracować, dla Maddoxa. Dla nas. Ale tego typu szczęśliwe zakończenia zdarzają się tylko w książkach. Powinnam coś o tym wiedzieć. W końcu sama je piszę.

Często słyszałam, że problemy w związkach są podstawą przemysłu muzycznego. Kiedy słucha się słów większości piosenek, to mówią one o dwóch rzeczach: o zakochiwaniu się, lub zostaniu porzuconym. Najwyraźniej, kiedy muzyk doświadcza jednej z tych rzeczy, to pisanie o tym łatwo mu przychodzi. W przypadku pisarzy nie jest już tak prosto. Albo przynajmniej mi nie jest. Od tygodni nie byłam w stanie sklecić dwóch zdań. Nie, żebym doświadczała miłości czy straty, ale prawdą jest, że w tej chwili znajduję się na emocjonalnym rollercoasterze. Sceny powinny ze mnie wypływać. Sceny miłosne. Sceny kłótni. Powinny przychodzić mi bez zastanowienia. Ale za każdym razem, kiedy siadam aby pisać, wychodzi mi istny badziew. Nie mogę się skoncentrować. Każda scena miłosna zmienia się w rekonstrukcję nocy, podczas której straciłam dziewictwo. Każda scena kłótni przypomina mi o powodzie mojej dawnej kłótni z Gavinem – Karen. Ktoś puka do drzwi, oferując mi mile widzianą przerwę od blokady twórczej. Otwieram drzwi i widzę duży bukiet moich ulubionych kwiatów, które trzyma ten sam dzieciak, który dostarczał mi je dwa dni temu. Naprawdę minęły tylko dwa dni? Dzieciak się wzdryga, kiedy podaje mi bukiet. - Nadal ma kłopoty, prawda?

Śmieję się, kładąc piękną kompozycję obok tej poprzedniej, która nie zaczęła jeszcze więdnąć. Sięgam do torebki leżącej na stoliku i wyjmuję napiwek. - Nie, nie ma. Teraz próbuje po prostu pozostać w moich łaskach. - Och. Dobrze – mówi. – Dziękuję za napiwek. Miłego dnia. - Taa, tobie również. – Zamykam drzwi i patrzę na wejście do domu, które wygląda teraz jak kwiaciarnia przed balem maturalnym. Wyciągam załączoną notatkę i czytam ją.

Bay, Te kwiaty się do Ciebie nie umywają. Twoja twarz jest jeszcze piękniejsza, niż zapamiętałem. Zrobiłem zdjęcie kiedy spałaś i wyglądasz jak anioł. Całkowicie boska. Kocham, Gavin.

Czuję ukłucie w piersi i zastanawiam się, czy odłamał się kawałek zbroi wokół mojego serca. Wytrząsam tę myśl z głowy i ponownie czytam notatkę, rozbawiona tym, że pisze dokładnie tak, jak mówi – z południowym zaśpiewem. Zabieram nowy bukiet do kuchni. Napełniam wazon wodą i stawiam go na środku stołu. Z uśmiechem na twarzy kieruję się do gabinetu, zastanawiając się, czy ten romantyczny gest da kopa mojej kreatywności. Ale zanim mam okazję się o tym przekonać, dźwięczy mój laptop, informując mnie o nadejściu e-maila.

Jest od pani Chandler, nauczycielki Maddoxa z drugiej klasy. Czytam wiadomość w której pisze, że powinnam zobaczyć zapis w zeszycie, który dziś rano zrobił Maddox podczas lekcji pisania. Otwieram załącznik, który mi przeskanowała i rozpoznaję niechlujne pismo mojego siedmiolatka.

Pierwszą rzeczą, którą chcę zrobić z moim tatą kiedy go zobaczę jest to, że chciałbym go poznać, czyli to gdzie pracuje, ile ma lat i kiedy ma urodziny. Mama powiedziała, że grał w piłkę. Ja też gram w piłkę. Chciałbym wiedzieć czy lubi inne sporty, jak futbol, i jaka jest jego ulubiona drużyna. A potem zapytałbym dlaczego wcześniej go nie poznałem. Powiedziałbym „czemu tak długo ci zajęło poznanie mnie”. Widziałem go w hotelu. Powiedział, że jestem dobrym pływakiem. Więc może mnie lubi. Więc nie mogę się doczekać aż w sobotę poznam mojego tatę. Zamykam oczy. Proszę, niech to będzie dla niego dobre.

Rozdział 33 Nie będąc w stanie pracować, ponownie sprawdzam zegarek. Jest dopiero po dwunastej. Pięć minut po tym, jak ostatnio sprawdzałam. Dziesięć godzin. Tyle minie, nim Gavin ponownie będzie w Maple Creek. Dziesięć godzin dla mnie, aby wymyślić, jak rozegra się wieczór. Rozglądam się po gabinecie, a potem naciągam szyję, by zerknąć do salonu. Wszędzie są kwiaty. Przysyła je dwa razy dziennie. Mój dom wygląda teraz jak w tej scenie z „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, kiedy Dorotka znajduje się na polu pełnym kwiatów. Każda aranżacja została doręczona przez tego samego dzieciaka, który wiem, że nazywa się Chad. Gdybym wiedziała, że będzie ich tak wiele, to nie dałabym mu za pierwszym razem tak dużego napiwku, no bo dajcie spokój – jedyne co zrobiłam, to ustanowiłam precedens. Do każdej dostawy dołączona była notatka i każda z nich mówiła mi jak dobrze mnie zna, dzięki opisowi czegoś ze mną związanego, zwykle części mojego ciała. Gavin dzwonił do mnie codziennie. Próbowałam przekonać samą siebie, że to nic wielkiego, ale potem prawie się poślizgnęłam i skręciłam pod prysznicem kark, kiedy próbowałam szybko spod niego wyjść, by zabrać z toaletki dzwoniący telefon. Na samą myśl o tym przewracam oczami. - Wiesz, że chcesz iść, Baylor - mówi Callie, powodując, że podskakuję, kiedy wychodzi zza rogu, aby postawić na kredensie kolejny bukiet. Ignoruję kwiaty i patrzę na nią ostro. - Och, no weź – mówi z rozdrażnieniem. – Nie powiesz mi, że nie siedzisz tu w tej chwili i nie myślisz dokładnie o tym.

Nie mówiąc ani słowa, odwracam się na obrotowym krześle, tak, że siedzę plecami do niej i kontynuuję odpowiadanie na maile od fanów, które przesłała mi Jenna. - A żyj sobie w zaprzeczaniu ile dusza zapragnie – mówi Callie, wychodząc z gabinetu. A potem słyszę, jak mamrocze na korytarzu coś o tym, że nie ma na dzisiaj innych planów poza zabawą z Maddoxem i że konkretna osoba musi skorzystać na jej zajebistych umiejętnościach niani. Ignoruję jej jawną próbę manipulacji i czytam maile. Jenna skomentowała jeden z nich. Napisała, że nadawca był trochę stalkerski, żądając ode mnie osobistego spotkania i zapozowania z nią do zdjęć. Co jakiś czas, jedna z moich książek prowokuje jakiegoś czytelnika. Zwykle dlatego, że do nich trafia i to nie w dobry sposób. Niektórzy wysyłają mi nienawistne listy, jeśli im się nie podoba kiedy postać ginie, albo jeśli ma złamane serce. Fani czasami zapominają, że moje postaci nie są prawdziwe. Identyfikują się z nimi. Kochają ich. Nienawidzą ich. Stają się z ich powodu mściwi. A ponieważ nie piszę pod pseudonimem, nie jest ciężko mnie zlokalizować, zwłaszcza jeśli przez całe życie mieszkam w tym samym mieście i domu. Callie zwykle zbiera pocztę od nich i przekazuje ją Jennie, aby się nią zajęła. Jeszcze kilka lat temu robiłam to sama, ale po tym, jak wyszła moja szósta książka, moja kariera nabrała tempa. A teraz potrafię dostać kilkadziesiąt listów dziennie i to trochę za dużo, abym mogła się tym zajmować i pisać równocześnie. Na przestrzeni lat otrzymałam kilka listów z pogróżkami i początkowo naprawdę mnie to niepokoiło. Ale potem szybko sobie uświadomiłam, że ludzie po prostu dawali w ten sposób upust uczuciom, które wzbudziło w nich to, co napisałam. Pisarze nie bywają prześladowani. Nie nęka się nas tak, jak muzyków czy aktorów. A jeśli nie jest się kimś takim, jak Stephen King, to zwykle pozostaje się całkowicie nierozpoznawalnym. To rodzaj anonimowej sławy, która idealnie mi pasuje. Robię mentalną notatkę odnośnie „Kylee M.”, której korespondencję Jenna dodała do naszej listy „do obserwacji”. Zastanawiam się czy to

przypadek, że główna bohaterka w jednej z moich książek nazywała się Kylee Manning. Nie umyka mi także fakt, że ma takie same inicjały, jak żona Gavina. Więc nie lubię jej już przez samą tę zależność. Żona Gavina. Ugh. Kręcę głową na myśl o absurdalności tego, co nam zrobiła. A potem nagle się zastanawiam, czy ma z nią kontakt. W końcu nadal są małżeństwem. Jestem pewna, że mają wspólny dom. O Boże, czy on nadal z nią mieszka? Moja ciekawość przewyższa rozsądek i zanim mogę to lepiej przemyśleć, piszę do niego wiadomość. Coś, czego nie robiłam do tej chwili. Ja: Więc, gdzie się zatrzymujesz kiedy jesteś w L.A? Odpowiedź zajmuje mu przynajmniej dwadzieścia minut. Przez cały ten czas w mojej głowie rozgrywają się dwa, zupełnie różne scenariusze. Jeden pochodzi z filmu „Wojna dwóch róż” z Kathleen Turner i Michaelem Douglasem, którzy prawie się pozabijali, próbując mieszkać ze sobą podczas rozwodu. A drugą myślą, którą mam jest to, że skoro Karen jest tak wyszukaną intrygantką, to może próbować w jakiś sposób nakłonić go do powrotu do niej. Chodzi mi o to, że już wcześniej to zrobiła. Mój telefon w końcu brzęczy. Gavin: Czy to jest Twój sposób na zapytanie mnie czy mieszkam z Karen? Ja: Cóż, po prostu zastanawiałam się gdzie się zatrzymałeś, kiedy tam jesteś. No wiesz, na wypadek gdybym musiała Ci coś wysłać, albo coś w tym stylu. Uderzam głową o biurko przed sobą. Nieźle, Bay. Gavin: Pewnie, że tak, kochanie. Odpowiedź brzmi – wynajmuję mieszkanie blisko biura w studio filmowym. Unikałem jej od dnia powrotu z Chicago. Nadal będę jej unikał. Całą jej korespondencję przekierowuję do mojego prawnika. Takiej odpowiedzi szukałaś? Ja: Dupek. Ja: I taa, może.

Gavin: Haha. Baylor, nie musisz się o to martwić. Skończyłem z nią. Wszystko co od tej pory robię dotyczy Ciebie i Maddoxa. Nie mogę się doczekać, aby go poznać. Żeby Cię zobaczyć. Dostałaś klucz? Ja: Jaki klucz? Gavin: Sprawdź ostatnią dostawę.

Wstaję i obchodzę biurko, kierując się do kredensu na którym Callie postawiła ostatni bukiet, podczas gdy ja, jak to ujęła, „żyłam w zaprzeczeniu”. Otwieram małą kopertę. W środku znajduje się karta-klucz do pokoju hotelowego w „Oak Leaf”. Moje serce galopuje. Siadam i wpatruję się w klucz – obracając nim ciągle w dłoni. To zbyt wiele. Za szybko. To zbyt kuszące. Ja: Nawet się jeszcze nie zameldowałeś. Skąd wziąłeś klucz? Gavin: Wynająłem apartament na cały miesiąc. Doszedłem do wniosku, że skoro będę tam dwie, trzy noce w tygodniu, to równie dobrze mogę zostawić tam trochę rzeczy. O ile nie znasz lepszego miejsca na moje rzeczy. Dwie, albo trzy noce w tygodniu? Tyle czasu planuje tu spędzać? Chwila, gdzie miałby zostawić swoje rzeczy, tutaj? To zdecydowanie zbyt wiele. Ja: Przykro mi, Gavin. Mówiłam Ci. Mam plany. Zobaczymy się po prostu jutro o czternastej, okej? Gavin: Taka uparta i niezależna jak zawsze, prawda… „Dwójko”? Skoro jestem tak cholernie uparta, to nie muszę odpowiadać na jego głupią wiadomość, prawda? Odkładam telefon na biurko i idę do kuchni, ale słyszę, że znów brzęczy. Trochę za szybko wracam z powrotem do gabinetu i sprawdzam telefon. Cholera. Gavin: Przepraszam, kochanie. Naciskam na Ciebie, prawda? Ja: Może trochę.

Gavin: Okej, jutro o czternastej. Będę musiał po prostu gapić się do tego czasu na Twoje wspaniałe zdjęcie. Dzień się wlecze. Więcej niż kilka razy rozważam odpisanie mu i powiedzenie, że się z nim spotkam. Otrzymuję ostatni bukiet z notatką komplementującą moje oczy. Zawsze mówił, że bardzo kocha moje oczy. Po tym jak ponad godzinę czytam Maddoxowi, postanawiam wcześniej się położyć. Ekscytuje się jutrem. Jest zdenerwowany jutrzejszym dniem. Ja jestem przerażona jutrem. Leżę w łóżku i od przeszło dwóch godzin usiłuję zasnąć, kiedy słyszę dźwięk nadchodzącej wiadomość i sięgam po telefon leżący na szafce nocnej. Gavin: Chciałem Ci tylko dać znać, że dotarłem. Nie musisz mi odpisywać, wiem, że wyszłaś z przyjaciółmi. Nie mogę się doczekać, aby poznać Maddoxa. Nie mogę się doczekać, aby Cię zobaczyć. A do tego czasu, słodkich snów, kochanie. Och, dlaczego nie poszłaś?, krzyczy na mnie moje ciało. Prawdopodobnie siedzi tam, wyglądając wspaniale, pijąc whiskey i zastanawiając się, jak przebiegnie jutrzejszy dzień. Mogłabym położyć kres niepotrzebnemu napięciu, gdybym teraz wstała i do niego pojechała. Moje palce zawisają nad telefonem, świerzbiąc, aby mu odpisać. Pragnąc powiedzieć mu, że będę tam za kilka minut. Doskonale wiem co zrobiliby moi bohaterowie, gdyby akcja toczyła się w jednej z moich książek. Nagle wyskakuję z łóżka i szurając nogami, kieruję się do gabinetu, na nogach mając skarpety, które tłumią moje kroki na drewnianej podłodze. Włączam delikatne światło nad biurkiem, które oświetla jedynie mojego laptopa, resztę pokoju pozostawiając w cieniu. Odsuwam na bok moją obecną pracę, która jest w toku, zbierając niezliczoną ilość notatek i zarysów, po czym wpycham to wszystko na chybił trafił do teczki. Otwieram wieko laptopa i zaczynam pisać.

Wersja robocza – Książka bez tytułu #15

Był studentem drugiego roku. Ja – pierwszoroczniakiem. I od pierwszej sekundy, w której spojrzał na mnie, kiedy leżałam rozwalona u jego stóp wiedziałam, że był moim przeznaczeniem…

Rozdział 34 Dzwonek dzwoni o 13:57. Serce mi pędzi. Oczy Maddoxa się rozświetlają. Callie się uśmiecha. Ona pozostaje w salonie, podczas gdy Maddox towarzyszy mi w drodze do drzwi. Chwycił mnie za rękę i mocno ją ściska. A już mu się to nie zdarza. Twierdzi, że jest na to za duży. Jest przestraszony. Albo zdenerwowany. Albo jedno i drugie. Sama zaraz się porzygam, więc całkowicie go rozumiem. Jak tylko otworzę drzwi, nasze życie na zawsze się zmieni. Robię głęboki wdech i posyłam synowi pokrzepiający uśmiech. A potem otwieram drzwi. Po drugiej stronie stoi Gavin, mając na twarzy odbicie mojej zlęknionej miny. W jednej dłoni trzyma kilka toreb z prezentami, a w drugiej bukiet kwiatów. Przez moment wygląda jakby był tak chory, jak ja się czuję. A potem zamyka oczy i szybko robi wdech, otrząsając się z jakiegokolwiek uczucia, jakie go ogarnęło. Posyła mi pewny siebie uśmiech i mruga do mnie, a potem spogląda na Maddoxa. Odstawia torby i wyciąga rękę. - Naprawdę miło cię poznać, partnerze – mówi tym swoim kuszącym, południowym akcentem. Maddox spogląda na mnie, szukając aprobaty, a potem sięga, by uścisnąć Gavinowi dłoń. - Ciebie też – mówi cicho. - Cześć Gavin – mówię.

- Baylor – odpowiada, utrzymując moje spojrzenie. Mogę stwierdzić, że chce powiedzieć więcej, ale oboje wiemy, że w tym spotkaniu nie chodzi o nas. Odsuwam się i mówię: - Wejdź. Przygotuję nam coś do picia. Callie wychodzi zza rogu. - Ja to zrobię. Wy idźcie sobie usiąść. Przedstawiam ją Gavinowi, po czym szybko znika w kuchni. Nasza trójka przechodzi do salonu, aby usiąść. Tworzy się niezręczne napięcie, które jest zniechęcające i mam nadzieję, że nie nada ono tonu naszemu całemu popołudniu. Co mam niby powiedzieć, by ułatwić rozmowę pomiędzy Gavinem i jego dawno niewidzianym synem? Na szczęście Gavin musiał przeczytać stronę w podręczniku co-zrobićkiedy-poznajesz-syna-kórego-wcześniej-nie-znałeś i stawia przed Maddoxem dwie torby. - Przywiozłem ci kilka rzeczy. Chcesz je zobaczyć? Maddox ponownie spogląda na mnie, szukając zgody. - Śmiało kolego – mówię. Sięga do pierwszej torby, ostrożnie odsuwając bibułkę. Wyjmuje kowbojski kapelusz. Odwraca się do mnie i stwierdza oczywisty fakt: - To kowbojski kapelusz. – Spogląda na Gavina. – Jak to się stało, że kupiłeś mi kowbojski kapelusz? Posyłam Maddoxowi karzące spojrzenie i besztam go: - Maddox! - Nie, nie, jest okej – mówi mi Gavin. A potem zwraca się do syna: - Na wypadek gdybyś nie zauważył po tym jak mówię, jestem z Teksasu. I wszyscy z Teksasu noszą kowbojskie kapelusze. - Rzuca mi przelotne, uwodzicielskie spojrzenie i po prostu wiem, że przypomina sobie dzień, kiedy miałam na sobie jeden w jego pokoju. Będąc nago.

- Och taa. To dlatego tak śmiesznie mówisz? – pyta Maddox, a ja próbuję powstrzymać chichot. – Ale mama mówiła, że jesteś z Kalifornii. Gavin przytakuje. - Tak, jestem. Teraz mieszkam w Kalifornii, ale dorastałem w Teksasie i zawsze uważałem go za mój dom. To tak jak ty dorastasz tutaj, i bez względu na to gdzie pojedziesz, Maple Creek zawsze będzie miejscem, z którego pochodzisz. Maddox przygląda się kapeluszowi. - Jeździłeś kiedyś na koniu? – pyta. - Pewnie, że tak, partnerze – mówi Gavin. – W zasadzie, kiedy byłem w twoim wieku, za domem w którym mieszkałem mieliśmy stajnię. - Miałeś konie za domem? Super – mówi Maddox. - Było całkiem super – mówi mu Gavin. – I może pewnego dnia, jeśli twoja mama nie będzie miała nic przeciwko, moglibyśmy pojeździć. Jestem pewien, że udałoby nam się znaleźć w pobliżu odpowiednie miejsce. Ale oczywiście musiałbyś założyć kapelusz. Maddox natychmiast zakłada go na głowę, a Gavin pochyla się, by go poprawić. - Dzięki – mówi Maddox. – Mogę teraz otworzyć drugi prezent? - Pewnie. – Gavin odsuwa z drogi pustą torbę. Maddox rozrywa opakowanie, bardziej podekscytowany drugim prezentem, kiedy lody zostały już przełamane. Uśmiecha się od ucha do ucha, kiedy wyjmuje nowiutką piłkę z autografami. - Łał! – krzyczy. – kto ją podpisał? - Drużyna piłkarska Galaxy, z L.A. – mówi Gavin. - Naprawdę? – Maddox spogląda na niego szeroko otwartymi oczami. – Cała drużyna? - Cała dwudziestka piątka – mówi Gavin. – Kiedy im powiedziałem, że jadę tutaj, aby spotkać się z tobą po raz pierwszy, nalegali, abym ją przywiózł.

Powiedzieli także, że jeśli kiedykolwiek przyjedziesz do L.A., to dadzą nam vipowskie bilety na mecz. - Mamusiu, – odwraca się do mnie – słyszałaś to? – Jeszcze chwila, a oczy wypadną mu z oczodołów. Punkt dla Gavina. Wychylam głowę zza Maddoxa i puszczam Gavinowi oczko. - Łał, to brzmi niesamowicie – mówię. Gavin i Maddox spędzają kilka kolejnych minut rozmawiając o zawodnikach, którzy podpisali piłkę i jestem zaskoczona tym, że Maddox tak dużo o nich wie. Unoszę brew na Callie, która wraca do pokoju. - Hej, oglądamy sporo piłki nożnej kiedy piszesz, możesz mnie za to pozwać – mówi, stawiając na stole tacę pełną szklanek z lemoniadą. Kiedy kończą rozmowę o piłce, Gavin robi się poważny. Spogląda Maddoxowi prosto w oczy. - Twoja mama powiedziała, że wyjaśniła ci wszystko odnośnie tego kim jestem i dlaczego tutaj jestem? - Tak – mówi Maddox. – Powiedziała, że dawno temu nastąpiła pomyłka i to dlatego o mnie nie wiedziałeś. - Zgadza się – mówi Gavin. – Czy miałeś kiedyś dwójkę przyjaciół, którzy mówili ci coś zupełnie innego i może uwierzyłeś temu, który się mylił? Maddox się zastanawia. - Tak jak wtedy, kiedy Drew powiedział, że widział jak Brody zabrał moją piłkę, ale potem Brody powiedział, że to Drew? – mówi Maddox. – Myślałem że to Drew ją zabrał, ponieważ jego ostatniego z nią widziałem, ale tak naprawdę zabrał ją Brody. Potem Drew był przez długi czas na mnie zły. - Tak, dokładnie tak – mówi Gavin. – Oboje z twoją mamą uwierzyliśmy w coś, co nie było prawdą, a ponieważ to zrobiliśmy, ja nie wiedziałem o tobie, a twoja mama nie wiedziała, że chciałem być twoim tatą. - A w co uwierzyłeś? – pyta z ciekawością Maddox. Spoglądamy na siebie z Gavinem, a potem mówię:

- Maddox, to nie jest ważne. To było dawno temu i musimy po prostu o tym zapomnieć i wycisnąć jak najwięcej dobrego z tego, co jest teraz. Gavin kładzie dłoń na ramieniu Maddoxa. - Chcę, abyś wiedział, że gdybym o tobie wiedział, to byłbym tu, aby zawsze cię wspierać. Maddox spogląda w podłogę. - Jest okej – mówi. – Wujek Chris tu jest. On ze mną chodzi, jeśli tatusiowie muszą brać w czymś udział. - Bardzo się cieszę, że mogłeś na niego liczyć – mówi Gavin. – On jest dobrym człowiekiem. Ale teraz, kiedy tutaj jestem, mam nadzieję, że pozwolisz mi wywiązywać się z tych ojcowskich obowiązków. Maddox spogląda na niego z zaskoczeniem. - Mama powiedziała, że może cię tutaj zbyt często nie być i że wujek Chris dalej będzie to robił. - Tak, cóż, jestem pewien, że wujek Chris nadal będzie chciał spędzać z tobą czas, ale chcę abyś wiedział, że ja także będę w pobliżu – zapewnia go Gavin. – Wiem, że czasami będę musiał być daleko w Kalifornii, ale będzie nas dzielił tylko lot samolotem. I zawsze, kiedy będziesz tego potrzebował, możesz do mnie dzwonić, lub pisać. Maddox robi wielkie oczy. - Pisać? – Spogląda na mnie, a ja wzruszam ramionami. - Pewnie, czemu nie – mówi Gavin. – Chcę, abyś był w stanie skontaktować się ze mną o każdej porze dnia i nocy, kiedy mnie tu nie będzie. Ale planuję tu być tak często, jak mogę, okej? Mamy sporo do nadrobienia. Maddox przytakuje. - Chcesz zobaczyć mój pokój? Gavin wzdycha. - Tak, z ogromną przyjemnością zobaczę twój pokój, partnerze.

Pozwalam, aby poszli sami. Siedzę oniemiała na kanapie. Tak właściwie, to idzie całkiem dobrze. - Cóż, a czego się spodziewałaś? – szepcze za mną Callie, powodując że podskakuję. - Nie wiem – mówię cicho. – Chyba myślałam, że będziemy siedzieli i gapili się na siebie, czując się niekomfortowo. - Oddychaj, Baylor – mówi. – Maddox jest podekscytowany. Widzę to. To coś dobrego. Próbuję usłyszeć co się dzieje na końcu korytarza. Siedzą w jego pokoju przez dobre dziesięć minut. Kiedy wychodzą, Maddox zabiera Gavina na zewnątrz, by pokazać mu gdzie trenuje grę w piłkę. Gavin zaczyna dryblować z nim piłką i wkrótce oboje się śmieją i posyłają sobie uśmiechy. Z kolei ja… płaczę. Callie mnie obejmuje. - Cóż, tylko spójrz – mówi, wypatrując przez okno ponad moim ramieniem. – I tak po prostu nasz Mad Max ma tatusia.

Obserwowanie taty i syna na meczu piłki nożnej było surrealistyczne. Gavin uśmiechał się promiennie i nie mógłby być bardziej dumny z Maddoxa. Myślę, że widziałam nawet kilka razy jak zaszkliły mu się oczy. A Maddox nieustannie zerkał w górę, by sprawdzić, czy Gavin go obserwował. Najwyraźniej jestem teraz piątym kołem u wozu. Po meczu, który rozegrał się do jednej bramki, Gavin zasugerował abyśmy poszli świętować do ulubionej restauracji Maddoxa.

Więc właśnie tutaj siedzimy. Jako rodzina, po tych wszystkich latach. W środku restauracji serwującej steki w Maple Creek, w Connecticut. Nie dałabym rady zetrzeć uśmiechu z twarzy Gavina nawet za pomocą mopa. Kiedy dostajemy napoje, przynoszą także wielki pojemnik frytek. Spoglądam na Gavina, który niewinnie wzrusza ramionami. - Fajowo, frytki! - mówi Maddox, sięgając po nie. - Uch uch – mówi Gavin, machając palcem przed frytkami, a Maddox wycofuje się z zakłopotaniem. Uśmiecham się. Wiem co nadchodzi. - Chcesz zagrać w grę? – pyta go Gavin. - Grę? – pyta skołowany Maddox. - Tak. To gra polegająca na zadawaniu pytań – wyjaśnia Gavin. – Grywaliśmy w nią z twoją mamą kiedy byliśmy młodsi. Za każdym razem kiedy odpowiesz na pytanie, zjadasz trochę frytek. - Okej - mówi Maddox, przyglądając się ogromnemu stosowi. - Będę zadawał ci pytania? - Jeśli chcesz - mówi Gavin. - Okej - odpowiada Maddox. - Chcesz najpierw pytać, czy odpowiadać? - Jestem trochę głodny po meczu - stwierdza Maddox. Gavin i ja zaczynamy się śmiać. - Cóż, zatem okej, partnerze. - Gavin mruży na niego oczy i przesuwa dłonią po lekkim zaroście na twarzy, jakby naprawdę mocno głowił się nad pytaniem. - Jaki jest twój ulubiony kolor? - pyta. - Prościzna - mówi Maddox, przewracając oczami. - Niebieski. Gavin wyciąga do niego pojemnik, a Maddox zabiera kilka frytek. Wpycha je sobie do buzi i pyta: - A twój?

- Mój? - pyta Gavin. - Nie jestem pewien czy mój ulubiony kolor ma nazwę, ale to brązowy z odrobiną niebieskiego i zielonego. - Przypominam sobie, że kiedyś podał mi taką samą odpowiedź. Spogląda na mnie i puszcza mi oczko, po czym bierze frytkę i wrzuca ją sobie do ust. - Twoje ulubione święto? - pyta Gavin. - Boże Narodzenie - odpowiada Maddox, sięgając po kolejną. - Um… - Zastanawia się mocno nasz syn. - Kto jest twoją ulubioną postacią ze „Sponge Boba Kanciastoportego”? Gavin przewraca oczami. - Czy Patrick nie jest ulubieńcem każdego? - mówi Gavin, biorąc frytkę i maczając ją w ketchupie. - Kto jest twoim ulubionym zawodnikiem piłkarskim? - pyta Gavin. - Beckham - mówi Maddox. - Heloł. - Bierze frytkę. - Twoim też? - Heloł - mówi Gavin, sięgając po swoją porcję. Zabawa trwa długo po tym, jak złożyliśmy zamówienie. Siedzę oszołomiona i patrzę jak ojciec z synem się poznają. - Masz dziewczynę? - pyta Gavin. Maddox się rumieni i żuje wnętrze policzka, powodując, że wymieniamy z Gavinem spojrzenie. - Cóż, w mojej klasie jest taka dziewczyna którą lubię, więc myślę, że tak - odpowiada nieśmiało Maddox. O? To coś nowego. Chcę przerwać tę głupią grę i wypytać go o tę dziewczynę. Kim jest, jak ma na imię, kim są jej rodzice? Czy jest dla niego miła? Ale trzymam buzię na kłódkę. W tej grze nie chodzi o mnie. Gavin klepie pokrzepiająco pod stołem moją nogę. Wie, że siedzenie po cichu mnie zabija. - A co z tobą - pyta Maddox. - Lubisz kogoś? Gavin przytakuje i jego oczy przelotnie przeskakują na mnie.

- Tak - mówi. - Kocham kogoś. - Kim ona jest? - pyta Maddox. Wyłapuję na twarzy Gavina maleńki uśmieszek, zanim mówi jak nadąsane dziecko: - Hej, to nie fair. To były dwa pytania pod rząd. Muszę zadać ci kolejne. - Och, przepraszam - mówi Maddox. - Okej, prawie skończyły nam się frytki i mam do ciebie jeszcze jedno, bardzo ważne pytanie - mówi Gavin, robiąc się poważny. Maddox robi wielkie oczy, wyczekując pytania. - Jak chcesz, abym do ciebie mówił, Max, czy Maddox? Maddox przechyla głowę w bok i rozmyśla nad odpowiedzią. Spogląda na spodenki piłkarskie i skubie nogawkę, zanim mówi: - Cóż, tylko rodzina nazywa mnie Maddox. - Patrzy na mnie, a ja wzruszam ramionami, dając mu znać, że to zależy całkowicie od niego. - Więc myślę, że jeśli chcesz, to też możesz. - A potem dodaje cicho: - Albo możesz używać tej innej nazwy. - Innej nazwy? - pyta Gavin, a potem to do niego dociera i uśmiecha się. - Och, masz na myśli „partnera”? Maddox przytakuje nieśmiało i sięga po frytkę. - Załatwione, partnerze - mówi z dumą Gavin. - Więc, Maddox, została tylko jedna frytka. Chcesz, żebym zadał ci kolejne pytanie, abyś mógł ją zjeść? Maddox przypatruje się frytce, a potem mówi: - Nie, jest okej. Ja ci jedno zadam. - Wówczas milknie i robi się nerwowy. Rozgląda się po restauracji, patrząc na inne rozmawiające osoby, po czym ponownie skupia spojrzenie na Gavinie. Jest zdenerwowany. - Uch… czy to okej, um, czy byłoby okej, gdybym, um, mówił do ciebie tato? Gavin łapie pod stołem moją rękę, a ja się odwracam, żeby Maddox nie zauważył łzy spływającej mi po twarzy. Słyszę, jak Gavin mówi:

- Chciałbym tego bardziej, niż czegokolwiek innego na świecie. Puszcza moją rękę i wstaje od stołu. Przechodzi tam, gdzie siedzi Maddox i przytula go. - Uuuf - mówi Maddox. - Ściskasz mnie za mocno… tato. Wyłapuję uśmiech Gavina. Myślę, że jest to najbardziej promienny uśmiecha jaki kiedykolwiek widziałam na twarzy mężczyzny. Oczy mu błyszczą, kiedy wykrztusza: - Przepraszam, partnerze. Ominęło mnie sporo uścisków. Myślę, że próbuję to nadrobić. W końcu mogę dołączyć do rozmowy, więc gawędzimy, śmiejemy się i żartujemy, aż jesteśmy dostatecznie najedzeni. Jestem całkiem pewna, że była to najlepsza kolacja w życiu Maddoxa. I zastanawiam się, czy być może nie była ona również najlepszą z moich.

Rozdział 35 - Nasze dziecko jest genialne – mówi Gavin, wychodząc z pokoju Maddoxa, po tym jak tamten nalegał, aby poczytał mu przed snem. Chichoczę. - Wszyscy rodzice tak sądzą. - Nie, on naprawdę jest – nalega. – Ma tylko siedem lat, ale wie każdą cholerną rzecz odnośnie każdej postaci z Harrego Pottera. Przytakuję. - Cóż, powinien. Czytam mu tę serię już od dwóch lat. Kiedy skończyliśmy pierwszą część, natychmiast chciał czytać ją od nowa. - Jest za bardzo zaawansowana, żeby sam mógł czytać ? – pyta. - Och nie, zwykle sobie z nią radzi – mówię. – Po prostu się na to nie decyduje. Jedną rzeczą, jakiej nauczysz się na temat rodzicielstwa jest to, że dzieci niczego bardziej nie pragną, jak twojej niepodzielnej uwagi. Kiedy idziemy korytarzem, pociąga mnie za rękę i przypiera do ściany. Więzi mnie, opierając ręce po obu stronach mojej głowy, otaczając mnie swoją muskularną siłą. Nachyla się blisko. Tak blisko, że mieszają się nasze oddechy i czuję owocowe wino, którego napiliśmy się po powrocie do domu. Oczami śledzi zarys moich ust i wysuwa język, by przesunąć nim po swojej dolnej wardze. Nagle jestem zazdrosna. Jestem absurdalnie zazdrosna o jego język. Nie pocałował mnie. Nawet mnie nie dotyka, ale gromadzi się we mnie ciekłe ciepło, a mój oddech przyspiesza wraz z pulsem.

- Teraz, kiedy ty masz moją niepodzielną uwagę, - szepcze – co zamierzasz ze mną zrobić? Pomimo budującego się we mnie pożądania, moim instynktem jest ucieczka. Ochrona serca. Przypomina to uczucie, które wywołał we mnie wcześniej w tym tygodniu. Przypomina mi to o tym jak go pragnęłam, jak przy nim krzyczałam i jak na pierwszy rzut oka idealnie do siebie pasowaliśmy. Schylam się i przechodzę pod jego ramieniem, wracając do salonu. - Baylor? – mówi, podążając za mną. Podchodzę do drzwi i otwieram je. - Dzisiejszy dzień był naprawdę wspaniały, Gavin. Cieszę się, że tak świetnie dogadujecie się z Maddoxem. Wygląda, jakby został spoliczkowany. - Wykopujesz mnie? - Posuwajmy się po jednym kroku na raz. Po jednym dniu na raz mówię. - Proszę? Wzdycha i przechodzi przez próg. A potem się odwraca i wciąga mnie w ramiona. - Pójdę, ale najpierw zrobię to, kochanie. - Jego wargi przemykają po moich, smakując i drażniąc. Wyzywając mnie, abym oddała pocałunek. Kiedy wpycha mi język do ust, ochoczo go przyjmuję i w zamian oferuję swój. Stoimy na moim ganku, obściskując się jak para nastolatków. Obejmuje mnie rękami i przyciska do mnie swoje ciało. Mogę poczuć jaki jest podniecony. Palcami odnajduję jego włosy i jęczę mu w usta, a on ssie mój język. Zapala się we mnie iskra, która rozchodzi się do każdego mojego palca u rąk i nóg. Wówczas nagle się odsuwa. Całuje mnie w czoło i mówi: - Do zobaczenia jutro. Odchodzi. Obserwuję jak schodzi po schodach i miażdży żwir pod swoimi Martensami, przechadzając się w kierunku swojego samochodu. Uśmiecha się do mnie wycofując z podjazdu. Nie poruszyłam się. Nie oddychałam. Zostawił mnie w stanie gorącego, hormonalnego bałaganu, stojącego w otwartych drzwiach domu.

- Poważnie nie zamierzasz pieprzyć dzisiaj tego boskiego ciała, jesteś nienormalna? – krzyczy z kuchni Callie. Odzyskuję kontrolę nad ciałem i zatrzaskuję drzwi. Dołączam w kuchni do Callie, na drugi kieliszek wina, po czym kieruję się do gabinetu. Dwie godziny później, po włożeniu siebie w napisanie sceny o przebywaniu w ciężarówce Gavina i doświadczeniu mojego pierwszego orgazmu z mężczyzną, łapię się na tym, że pukam do drzwi apartamentu numer 309. Gavin otwiera drzwi, mając na sobie spodnie dresowe. I nic więcej. Moje oczy wygłodniale przyglądają się każdej krawędzi i wypukłości jego klatki piersiowej. A potem opadają niżej, by zobaczyć powstającą erekcję, która zaczyna tworzyć wybrzuszenie w jego spodniach. - Możesz używać swojego klucza, wiesz. – Uśmiecha się ironicznie. Ignoruję to stwierdzenie, i sama jedno rzucam: - To nic nie znaczy, McBride – deklaruję. – Poza tym, że jestem napalona. Śmieje się i łapie moją rękę, wciągając mnie do środka.

Poranne światło sączy się przez okna apartamentu, oświetlając nasze nagie ciała. Jestem owinięta Gavinem, jego noga zarzucona jest na moje udo, a rękę trzyma wokół mojego brzucha. - Dzień dobry – szepcze mi do ucha, odwracając mnie tak, że przytula się do mnie od tyłu. Nagle czuję się bezbronna na myśl o tym, że mnie obserwował, czekając aż się obudzę.

Odchylam głowę, aby mógł mnie zobaczyć. - Dzień dobry – mówię. - Zostałaś – mówi. Marszczę brwi. Prawdopodobnie nie powinnam była tego robić. Dałam mu złe wyobrażenie o naszej sytuacji. Źle interpretuje moją minę. - Czy Maddox będzie się martwił? - Nie. Kiedy wychodziłam, Callie powiedziała, że gdybym nie wróciła do czasu aż się obudzi, to powie mu, że pojechałam po pączki. Przytakuje. Podpiera się na łokciu. Leżę na plecach, kiedy zaczyna sunąć palcem po moich żebrach. Nie jest to nęcenie, a bardziej badanie. Wytycza ścieżkę od jednej kości biodrowej do drugiej, a potem zawraca i przesuwa palcem po kilku srebrnych rozstępach. Zawstydzona, próbuję podciągnąć prześcieradło i je zakryć. - Nie rób – mówi. – Lubię je. Oznaczają, że znajdowała się w tobie część mnie. – Krzyżuje ze mną spojrzenie. – Opowiesz mi o tym? O ciąży? Wzdycham. - Chcę wiedzieć wszystko, Baylor – mówi, błagając mnie. – To co dobre i złe. Nie mogłem być częścią tego. A powinienem być. - Nie możesz się wściekać, Gavin. Jeśli ci powiem, nie możesz się wkurzać. I nie możesz ciągle przepraszać. To nie twoja wina. - Nie obchodzi mnie czyja to była wina, Bay. Do końca moich dni będzie mi przykro, że nie było mnie wtedy przy tobie. Przy nim. - Mi także – szepczę pod nosem. - Więc powiedz mi – mówi. – Zacznij od tego, jak wszystko się spieprzyło. Robię głęboki wdech i układam się w jego ramionach. Obejmuje mnie jedną ręką, a drugą kojąco głaszcze mnie po plecach.

- To nigdy nie był dla mnie wybór. Ani przez chwilę nie rozważałam nie urodzenia Maddoxa. Ani przez sekundę. Kiedy wróciłam do domu z UNC, zabrałam ze sobą wszystko, wiedząc, że nie wrócę tam jesienią. Od razu powiedziałam o wszystkim rodzicom. Wspierali mnie, ale tata chciał wsiąść do samolotu i znaleźć cię. W całym moim życiu nie widziałam go tak wściekłego. Chris musiał go fizycznie trzymać, kiedy błagałam go, aby się z tobą nie kontaktował. Aby nigdy się z tobą nie kontaktował. Kazałam mu to obiecać. Gavin sztywnieje. - Cholera. Gdyby tylko jednak to zrobił. Przytakuje w zgodzie. - Ciąża przebiegła łatwo. Jesienią zaczęłam nawet chodzić na zajęcia na dwuletnim college’u przygotowującym. Nie chciałam narażać na szwank mojej edukacji. Bycie w ciąży było surrealistyczne. Było wspaniałe. Za każdym razem kiedy kopnął, albo się we mnie poruszył wiedziałam, że podjęłam właściwą decyzję o zatrzymaniu go. Moje siostry i mama były świetne. Wyprawiły dla mnie baby shower, zapraszając wszystkich moich przyjaciół z liceum. Oczywiście niewielu przyszło, ponieważ większość była w college’u. Ale tych kilku którzy przyszli patrzyło na mnie, jakby było im mnie żal. Po tym miałam z nimi niewielki kontakt. Skyler i Piper zawsze były chętne pilnować dziecka abym mogła wieczorami lub latem chodzić na zajęcia. Miałam rodzinę i miałam Chrisa. – Naciągam szyję i mówię: - Poprosił mnie o rękę, wiesz. Możesz w to uwierzyć? Gavin przytakuje. - Powiedział mi. Chris to dobry facet. - Tak, to prawda. Pomógł mi przez to przejść. Nadal mi pomaga. Jak tylko odeszły mi wody, wynajął samochód i przyjechał do domu z UNC. Maddox urodził się tydzień wcześniej. Datę porodu wyznaczono na piętnastego, ale urodził się siódmego. Kiedy lekarz określał datę poczęcia, powiedział, że doszło do tego prawdopodobnie około dwudziestego pierwszego lutego – za drugim razem, kiedy uprawialiśmy seks. Gavin pozostaje cicho, chwytając się każdego mojego słowa i informując mnie o swoich emocjach przez dotykanie mnie, ściskanie, lub zwyczajne wzdychanie w moje włosy.

- Wody odeszły mi kiedy pracowałam w restauracji. Rodzice powiedzieli, że nie musiałam, ale byłam stanowcza w kwestii spłacenia ich. I byłam szczęściarą, że mogłam pracować i chodzić do szkoły aż do narodzin Maddoxa. Rodziłam szesnaście godzin. Było ciężko – była to najcięższa rzecz jaką w życiu zrobiłam. Ale w tym samym czasie był to także najlepszy dzień mojego życia. Nie patrzę na Gavina, ponieważ myślę, że może płakać. Czuję, jak jego pierś faluje przy mojej. - Bycie matką przyszło mi naturalnie, nawet w wieku dziewiętnastu lat. Pewnie dlatego, że sama miałam taką świetną mamę. A kiedy Maddox podrósł, a ja bardziej skupiłam się na edukacji, uzmysłowiłam sobie, że nie chcę być z dala od niego, pracując od dziewiątej do siedemnastej. Więc, pewnej nocy, kiedy miał dwa latka, czytałam mu i kiedy skończyłam, a on nadal nie spał poprosił mnie, abym opowiedziała mu historię. Było tak jak wtedy, kiedy odwiedzałam dzieci w szpitalu. Przypomniałam sobie to, jak powiedziałeś mi, że powinnam pisać książki. Po tym wszystko zaczęło się układać i sześć miesięcy później wydałam pierwszą książkę. Mocno mnie trzyma. - Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam, Baylor. Nie mógłbym prosić o lepszą mamę dla mojego syna. Odsuwam się od niego i wstaję z łóżka, pozostawiając go z grymasem na twarzy. - Lepiej już pójdę. Będzie na mnie czekał. - Mogę go dziś zobaczyć? – pyta. - Tak właściwie to zaaranżowałam coniedzielny brunch z rodziną, aby odbył się w naszej tutejszej restauracji. Pomyślałam, że chciałbyś do nas dołączyć. - Nie zabierasz mnie przed pluton egzekucyjny, prawda kochanie? Posyłam mu słaby uśmiech. - Nie. Powiedziałam im wszystkim o okolicznościach sprzed lat i myślę, że okaże się, iż będzie to przeciwieństwo plutonu.

- Zatem okej. O której? - O dziesiątej? – Szybko zakładam na siebie ubrania z wczoraj, nie zostając nawet na tyle długo, by wziąć prysznic. Gavin obserwuje mój każdy ruch, skołowany moim gwałtownym wyjściem. - Dziesiąta - mówi, kiedy wychodzę z pokoju. - Nie zapomnij o pączkach w drodze do domu! - krzyczy za mną z łóżka. Nie mogę wyjść z hotelu dostatecznie szybko. Rozmowa o ciąży wywołała zbyt wiele emocjonujących wspomnień. Prawie się przed nim rozsypałam. Kiedy docieram do samochodu z wciąż zmierzwionymi włosami i niezaportkowaną koszulą, w końcu się załamuję. Płaczę z powodu wszystkich ważnych chwil w życiu Maddoxa, które świętowałam samotnie. Płaczę z powodu małego chłopca, który nie miał taty. Płaczę przez moje serce, które błaga o to, by coś poczuć, ale nie może.

Rozdział 36

Kolejne kilka tygodni szybko mija, a Gavin kontynuuje schemat przylatywania w piątek i wracania do Kalifornii późno w niedzielę. Maddox jest w siódmym niebie. Pierwszego weekendu, kiedy się poznali, zanim wyleciał do Kalifornii, dał mu własną komórkę. Maddox pisze do niego codziennie przed szkołą i po niej, i rozmawiają co wieczór przed snem. To trochę dziwne, że nie jestem obecna przy tych rozmowach. Ale całkowicie niesamowite, że Maddox czuje się taki chciany. I niezmiernie przerażające, że muszę dzielić się synem z jedyną osobą, która może unicestwić nas oboje. Kwiaty nadal przychodzą, ale na szczęście teraz tylko raz w tygodniu. Dołączone do nich notatki nadal mnie poruszają, ponieważ Gavin tak usilnie próbuje doprowadzić do tego, abyśmy znów byli parą. Nie uprawialiśmy seksu od weekendu, w którym poznał Maddoxa. Bite trzy tygodnie. Trzy weekendy widzenia Gavina. Czucia jego zapachu. Słuchania jak mówi z tym seksownym, południowym akcentem, który Maddox kocha naśladować. Trzy weekendy meczów piłkarskich, niedzielnych brunchy i wycieczek. Trzy weekendy, a Gavin nie dotknął mnie celowo. Ani. Razu. Wiem co robi. Ponieważ mimo tego, że mnie nie dotyka, to posyła mi spojrzenia… zerka… gapi się. Ociera się o mnie, kiedy mnie mija. Pomaga w domu. Pachnie tak cholernie dobrze. Seksualne napięcie, które pomiędzy nami przepływa, mogłoby zasilić małą wioskę. Ale to, że spędza tu każdy weekend nie obywa się bez konsekwencji. Całe to podróżowanie odbija się na Gavinie. Często jest zmęczony i upycha pięciodniową pracę w czterech dniach. Przez to zastanawiam się kiedy w końcu powie, że jest tego zbyt wiele. A potem obetnie swoje wizyty do dwóch w

miesiącu, a potem do jednej. Później będzie się już pojawiał tylko na święta i na specjalne okazje. Próbuję przygotować Maddoxa. Pomagam mu zrozumieć, że nie zawsze będzie to tak wyglądało. Ale on ma siedem lat i dopiero zyskał ojca, którego zawsze pragnął, więc moje słowa trafiają w próżnię. Kiedy siedzę w gabinecie, gapiąc się pusto w okno, dzwoni mój telefon, wyrywając mnie z myśli. Odbieram połączenie od nieznanego numeru. - Pani Mitchell? - pyta mężczyzna. - Tak. Przy telefonie. - Z tej strony Preutt, dyrektor szkoły podstawowej w Maple Creek mówi. - Tak, witam panie Preutt - mówię. - Co mogę dla pana zrobić? - Nie chcę podnosić alarmu, ale doszło w szkole do pewnej sytuacji, o której powinna pani usłyszeć. Serce mi wali, a w ustach zasycha. - Czy z Maddoxem wszystko dobrze? - Tak. Wszystko idealnie - mówi. - W tej chwili rozmawia z policją. - Z policją? - piszczę do telefonu, obchodząc już biurko, by zabrać płaszcz i torebkę. - Pani Mitchell, wszystko jest okej - mówi. - Zatem dlaczego mój syn rozmawia z policją? - krzyczę na niego. Wzdycha ciężko do telefonu. - Jakiś czas temu na terenie szkoły była kobieta, która rozmawiała z Maddoxem w czasie przerwy. - Co pan ma na myśli? Kim ona była? - pytam, zatrzaskując drzwi do domu i kierując się do samochodu. - Cóż, tego nie wiemy - mówi z wahaniem, a jego głos rozbrzmiewa teraz przez głośniki w samochodzie. Jego nauczycielka, pani Chandler,

zajmowała się niewielkim urazem innego dziecka, a kiedy później rozejrzała się po placu zabaw zauważyła, że Maddox rozmawiał z dziwną kobietą. - Dziwną kobietą? - powtarzam. - Czyjąś mamą? - Nie, nie wydaje nam się - mówi. - Jak tylko pani Chandler zawołała Maddoxa i zaczęła iść w jego kierunku, kobieta uciekła. - Uciekła? - sapię. - Tak. Przebiegła przez podwórko i parking, wskoczyła do samochodu i odjechała. - O mój Boże! - Prawie zjeżdżam z drogi. - Będę tam za dwie minuty. Rozłączam się zanim słyszę jego odpowiedź. Krzyczę polecenie, aby nawiązać połączenie z Gavinem. Odbiera po pierwszym dzwonku. - Baylor. - Niemal wyśpiewuje moje imię. - Gavin! - Wszystko w sposobie w jaki wypowiadam jego imię alarmuje go o moim rozgorączkowanym stanie. - Co się dzieje? - pyta. Słyszę dźwięk przesuwanego po drewnie drewna i wyobrażam sobie, że odsuwa krzesło od stołu i być może opuszcza jakieś spotkanie. - W szkole Maddoxa była jakaś kobieta. Rozmawiała z nim podczas przerwy. Nikt nie wie kim ona jest. Uciekła. Jest tam policja. - Szybko wyrzucam z siebie przeinaczone słowa i nie jestem pewna, czy je rozumie. - Zwolnij, Bay - mówi spokojnym głosem. - Wyjaśnij mi co się dokładnie stało. - A potem słyszę przytłumione: - Powiedz im, że musimy to przełożyć. - Nie mogę, prawie jestem w szkole. Nie wiem wiele więcej niż to, co ci powiedziałam. O Boże… myślisz, że ktoś chciał go porwać? - Łzy zamazują mi wzrok, kiedy skręcam na drogę prowadzącą do szkoły. - Uspokój się, Baylor. Spowodujesz wypadek i nic dobrego z tego nie będzie. Zgłosiłaś moje nazwisko na listę rodziców w szkole? Porozmawiają ze mną jeśli zadzwonię?

- Tak, tak, zrobiłam to w zeszłym tygodniu po tym, jak mnie poprosiłeś mówię. - Okej, dobrze. Idź po Maddoxa. Ja zadzwonię i wypytam o wszystkie szczegóły. Zadzwoń, kiedy będziecie już w domu i jakoś to obmyślimy. Możesz to zrobić, kochanie? - pyta spokojnie. - Tak. Właśnie podjeżdżam. O Boże, są tu trzy radiowozy! - Powiedzieli, że kobieta zniknęła i że z Maddoxem wszystko w porządku, tak? - pyta. - Tak, powiedział, że Maddox jest bezpieczny. - Okej. Idź po naszego syna i zadzwoń, kiedy będziecie w domu.

Dwie godziny później, po spotkaniu z policją, dyrekcją szkoły i moją agentką, otworzono śledztwo mające na celu przyjrzenie się wszystkim moim nadgorliwym fanom. Bazując na opisie siedmioletniego Maddoxa, który został mniej więcej poparty przez panią Chandler, która przelotnie widziała tamtą kobietę, była ona „starsza od mamusi, z czarnymi włosami i trochę gruba”. Moją pierwszą, ulotną myślą była ulga, że nie opisał kogoś, kto wyglądał jak Barbie… albo Karen McBride. Maddox powiedział, że tamta pani była bardzo miła i pokazała mu zdjęcie na którym mnie przytulała i to dlatego poczuł, że okej będzie z nią rozmawiać. Powiedziała, że była moją przyjaciółką i znała wiele dotyczących mnie szczegółów, więc nie miał powodów, by jej nie ufać. Powiedziała, że nasza trójka mogłaby się spotkać. Że miała fajnego psa, którego Maddox by polubił i dużą trampolinę za domem. Powiedziała także, że ma na imię Kaylee.

Jenna i ja dałyśmy policji dostęp do naszych komputerów i e-maili, mając nadzieję, że znajdą tę psychiczną sukę, która pomyślała, że dotrze do mnie poprzez mojego syna. Niestety nikt nie widział samochodu którym odjechała, kiedy pani Chandler, co zrozumiałe, zajmowała się tym, by zaprowadzić po incydencie wszystkie dzieci z powrotem do środka. Dzwonię do Gavina, ale włącza się poczta głosowa i zastanawiam się czy wskoczył do samolotu, aby się tutaj dostać. Zrobiłby to? Czy chciałabym, aby to zrobił? Właśnie zmagam się z okropną sytuacją, która miała dziś miejsce, ale jednak w moim brzuchu pojawiają się motylki na myśl o ponownym zobaczeniu go. Nie. Nie może tak zwyczajnie wskoczyć do samolotu za każdym razem, kiedy coś się stanie. Jestem pewna, że zajmuje się interesami, aby móc przylecieć tu zgodnie z planem. W końcu dzwoni do mnie zaraz przed kolacją. - Nie jesteś w drodze na JFK, prawda? - pytam. - Nie. Ale nie myśl, że nie przeszło mi to przez myśl - mówi. - W ciągu godziny przyjadą do ciebie dwaj faceci. Collin i Jake. Zajmą się wszystkim, kiedy nie będzie mnie tam aby was chronić. - Zajmą się? Czym? - pytam. - Kim są Collin i Jake? - Osobistą ochroną - mówi. - No wiesz, ochroniarzami. - Gavin, ja… - Słuchaj, Baylor - obstaje przy swoim, jak ojciec besztający dziecko. Rozmawiałem z ludźmi ze szkoły. Rozmawiałem z policją. To oczywiste, że mamy do czynienia ze stalkerem. Oboje możecie być w niebezpieczeństwie, a ja nie zamierzam ryzykować. Będziecie z Collinem, albo Jake’m przez cały czas kiedy mnie tam nie ma. Jeden z nich będzie jeździł z Maddoxem do szkoły. Musisz mi pozwolić to zrobić, Baylor. To nie podlega dyskusji. - Skończyłeś już? - dąsam się. - Mogę mówić? Wzdycha. - Śmiało.

- Nie będę się z tobą kłóciła, Gavin. Policja powiedziała mi, że stalkerzy potrafią mieć nieźle pochrzanione w głowie. Zrobię wszystko, by chronić Maddoxa. - To dobrze. A ja zrobię wszystko, by chronić ciebie. Was oboje - mówi. - Wszystko.

Rozdział 37 To dziwne, ale dziwacznie podnoszące na duchu, posiadać ochroniarza, który stoi na linii bocznej podczas czwartkowego meczu Maddoxa. Tak właściwie to jestem zaskoczona, że Callie do mnie nie dołączyła. Collin całkowicie ją oczarował. Nie mogę jej tak naprawdę winić. Wygląda jakby mógł być dublerem w scenach erotycznych dla młodego Arnolda Schwarzeneggera. Ale żal mi Callie, ponieważ ledwo zwraca na nią uwagę, skupiając się całkowicie na chronieniu Maddoxa i mnie. Zeszłego wieczoru, Chris i moja rodzina przyjechali do nas, by poznać naszych nowych ochroniarzy i wysłuchać podsumowania ostatnich wydarzeń. Tata czuje się winny. Mówi, że to wszystko jego wina. Powiedział, że jeśli postąpiłby właściwie osiem lat temu, łamiąc złożoną mi obietnicę i znajdując Gavina, to nic z tego by się nie wydarzyło. Mój duży, silny tata błagał o wybaczenie. Gavina również. Przysięgam, że traktuje go tak, jak Chrisa, jak syna, którego nigdy nie miał. Oddech mi się rwie, kiedy widzę, jak idzie w stronę trybun. Gavin. Przyleciał dzień wcześniej. Ogromny uśmiech, który wykwita mi na twarzy nie jest nawet w przybliżeniu tak zaskakujący, jak ciarki przechodzące przez całe moje ciało. Krzyżuje ze mną spojrzenie i w tej chwili dzielimy coś. Pożądanie… tęsknotę… nadzieję? Zrywa ze mną kontakt wzrokowy i rozgląda się po linii bocznej. Podchodzi do Collina, coś do niego mówi i ściskają sobie ręce. Znają się? Maddox zauważa Gavina ze środka boiska i krzyczy powitanie, powodując, że wielu rodziców, głównie kobiet, odwraca głowy w stronę Gavina. Teraz już wiedzą kim on jest. Maddox o to zadbał. Kobiety siadają troszkę bardziej prosto i poprawiają włosy. Mężczyźni przewracają na nie oczami. Kilka

samotnych matek miało czelność zapytać mnie, czy Gavin jest wolny. Tak, Gavin jest wspaniały. Jest dobrze zbudowany. Nie wygląda na małego, kiedy stoi obok Collina, tak, jak inni ojcowie. Ale to nie na inne kobiety patrzy Gavin, rozmawiając z Collinem. To tak, jakby nawet nie wiedział, że są tu inne osoby. Wwierca się we mnie spojrzeniem, które jest tak intensywne, że rozgrzewa mnie aż po rdzeń. Do czasu kiedy kieruje się na trybuny, moje majtki są haniebnie wilgotne. Niech go cholera. Robię mu miejsce, aby usiadł obok mnie, a on pochyla się, by pocałować mnie w policzek, po czym zajmuje miejsce. To pierwszy cielesny kontakt, jaki mamy od miesiąca. Ciało mnie pali w miejscu, w którym jego usta zgłosiły swoje roszczenie względem mnie i muszę walczyć, by powstrzymać się od sięgnięcia i dotknięcia jego policzka. Muszę sobie przypominać, że jest tu dzień wcześniej tylko ze względu na okoliczności związane z Maddoxem. Nie dla mnie. - Jesteś wcześniej - mówię. - Maddox będzie podekscytowany, że przyjechałeś zobaczyć jego mecz, nawet jeśli jest to wyłącznie wynikiem tego całego fiaska. - Co? - Przestaje koncentrować się na meczu i spogląda na mnie. - Nie dlatego wcześniej przyleciałem. - Kiwa w stronę Collina. - Ufam chłopakom, że was pilnują - mówi. - Miałem bilet zanim doszło do tego wszystkiego. Po prostu nie potrafię trzymać się z dala. Patrzy z powrotem na mecz, śledząc każdy ruch Maddoxa swoimi lodowo-niebieskimi oczami. - Cóż, całkiem łatwo się go kocha - mówię. - Ten dzieciak rozkochuje w sobie wszystkich. Gavin uderza w moje ramię swoim. - Nie tylko on, kochanie - mówi. Co to w ogóle znaczy? Nie tylko on. Nie tylko on wszystkich rozkochuje? Nie tylko jego łatwo się kocha?

Nie powiedział tego. Gavin ani razu nie powiedział, że mnie kocha od tej pierwszej nocy w hotelu. Mówi sporo innych rzeczy. Miłych rzeczy. Romantycznych rzeczy. Ale nie tę konkretną. Może zmienił zdanie. Może w końcu doszło do niego to, co ja wiedziałam przez cały czas - jesteśmy teraz innymi ludźmi. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że nie oglądałam meczu, dopóki nie zatrzęsły się wokół mnie trybuny, a wszyscy zerwali się na nogi, wiwatując. - To moje dziecko! - krzyczy Gavin, wskazując z dumą na Maddoxa i zarabiając kilka klepnięć w plecy od siedzących wokół nas kobiet. Maddox ma na twarzy przeogromny uśmiech, kiedy spogląda na Gavina, kiedy przybijają sobie z drużyną piątki, zbiegając z boiska po zdobyciu zwycięskiego gola. Po meczu Gavin zabiera nas na kolację, a potem podrzuca nas do domu, nie wysiadając nawet z samochodu. - Hej, partnerze - mówi do Maddoxa - myślisz, że mamusia będzie miała coś przeciwko, jeśli jutro wieczorem wpadnę z filmem i pizzą? Maddox spogląda na mnie z podekscytowaniem, a ja wzruszam ramionami. - Nowy film o Spidermanie? - pyta Gavina. Ten przytakuje. - Jeśli ten właśnie chcesz, to go dostaniesz. - Spogląda na mnie. - Pasuje ci osiemnasta? - W porządku. - Próbuję nie brzmieć na rozczarowaną, że nie chce spędzić ze mną dnia, kiedy Maddox będzie w szkole. - Pa, tatusiu - mówi Maddox, nachylając się by go przytulić, a potem wbiega po schodach do domu. Zaczynam odchodzić, ale potem się odwracam, gdy coś sobie przypominam. - Skąd wiedziałeś, że na meczu to był Collin? Znasz go?

- Nie. - Ścisza głos, żeby Maddox go nie usłyszał. - Powiedziałem w agencji, że potrzebuję największych, najtwardszych sukinsynów do ochrony tych, których kocham. - Mruga do mnie, po czym wycofuje z podjazdu.

Około południa moja frustracja osiąga najwyższy punkt. Co on robi? Dlaczego do mnie nie pisze, ani nie dzwoni? Dlaczego w ogóle przyjechał dzień wcześniej, skoro nie chce się ze mną widzieć? Dzwonię do restauracji w mieście, aby pogadać ze Skyler. - Hej. - Co się dzieje? - pyta. - Dlaczego coś się musi dziać, abym do ciebie dzwoniła? - pytam. Dzwonię po prostu, żeby się dowiedzieć, czy odzywała się do ciebie ostatnio Piper. - Ale ty pieprzysz, siostro - mówi. – Wiem, że siedzisz właśnie w domu z fochem, ponieważ Gavin przyjechał wcześniej, ale nie usycha z tęsknoty za tobą. Siadam prosto na krześle w gabinecie. - Skąd wiesz, że Gavin jest w mieście? - Ponieważ właśnie w tej chwili patrzę na jego boską twarz. Je z tatą lunch na zewnątrz. - Że co robi? - wrzeszczę do telefonu. Śmieje się.

- Jep - mówi. - Widzę, że się śmieją. Może o tobie mówią. Całkiem zabawnie wyglądasz. - Skyler! - besztam ją. - Dlaczego on tam w ogóle jest? - Boże, Baylor. Jesteś taka tępa - mówi. - Jak na kogoś kto żyje z pisania o miłości i tego typu gównie, jesteś całkiem, kurwa, zielona. Koleś ewidentnie przepadł na twoim punkcie. Jedyne o czym gada, to ty i Maddox. Nie wiem nawet jak na to odpowiedzieć, więc tego nie robię. - Często rozmawia z tatą, wiesz - mówi. - Dzwoni do niego z L.A. , sądzę, że są teraz przyjaciółmi czy coś. - Żartujesz! - mówię. - Chris mi powiedział, że do niego też dzwoni - mówi. - Ten facet na serio próbuje ponownie wejść w wasze życie, Baylor. Naprawę bardzo się stara, podczas gdy ty tam siedzisz z głową w tyłku aż wymyślisz, czy jest tego wszystkiego wart. - Ugh! - sapię. - Jedyne co chcę powiedzieć, to że jeśli się nie pospieszysz i nie rzucisz mu kości - jakiejkolwiek kości, a mam przez to na myśli, to, żebyś na niego weszła, to on się zmyje. Nie z życia Maddoxa, bo go uwielbia, ale Jezu, Baylor, zróbże coś. Ukróć jego niedolę. Nie dość się wycierpiał? A ty? Resztę popołudnia spędzam na rozmyślaniu o tej rozmowie telefonicznej i wpatruję się na dostawę, którą wcześniej otrzymałam. To bukiet, ale nie jest złożony z kwiatów. To bukiet płyt DVD. Znajduje się w nim każdy film, który obejrzeliśmy razem na zajęcia z filmoznawstwa. Powtykane są też w niego różne rodzaje słodyczy. No i oczywiście jest też notatka.

Baylor,

Niektóre z najlepszych wspomnień pochodzą z naszych wieczorów filmowych. Nie mogę się doczekać, aby dziś stworzyć z Tobą kolejne. Gavin.

Maddox jest tak pochłonięty filmem, że nie zdaje sobie sprawy z tego, co się wokół niego dzieje. Siedzi na kanapie pomiędzy nami, trzymając gigantyczną miskę popcornu, a oczy przyklejone ma do telewizora. Za każdym razem, kiedy sięgam po popcorn, Gavin robi to samo i ocieramy się dłońmi, powodując, że iskry elektryczne strzelają przez moje palce i rozchodzą się po reszcie ciała. Drugą rękę trzyma na oparciu kanapy, za Maddoxem, i bawi się kosmykiem moich włosów, obracając nim tak, że łaskoczą mnie w kark, wywołując ciarki. Stopę opieram na stoliku przed nami, a on rozciąga nogę i przesuwa nią po mojej łydce, zanim opiera stopę obok mojej. Poza wczorajszym pocałunkiem w policzek, jest to jedyny jego celowy dotyk od miesiąca. Każdy, maleńki ruch jaki wykonuje powoduje, że moje ciało nuci. Każdy drobny gest sprawia, że moje wnętrzności drżą z pragnienia. Jestem świadoma każdego jego ruchu. Jego przyspieszonego oddechu. Jego tlącego się spojrzenia. W końcu się odwracam, aby spojrzeć na niego

ponad głową Maddoxa, a on łapie moje spojrzenie. Jego oczy mówią mi wszystko, czego słowa nie mogą zrobić, gdy siedzi pomiędzy nami nasz syn. Nie mam takiego zamiaru, ale moje oczy mnie zdradzają i ujawniają to, jak bardzo go pragnę. Wpatrujemy się w siebie, ujawniając wszystkie nasze sekrety, zupełnie nieświadomi świata zewnętrznego. Przerywa nasz trans i nonszalancko kładzie sobie poduszkę na kolanach, a ja próbuję powstrzymać chichot. Film nie może się skończyć dostatecznie szybko. Wygrał. Nie mogę się już dłużej opierać. Pragnę go. Moja potrzeba konsumuje każde włókno mojego jestestwa. Jak tylko na ekranie pojawiają się napisy końcowe, Gavin podnosi śpiącego Maddoxa i zanosi go do pokoju. Minutę później robi to samo ze mną, niosąc mnie do mojej sypialni, a jego silne bicepsy napinają się pode mną. Zamyka za nami drzwi na klucz i kładzie mnie na łóżku. - Umrę właśnie w tej, kurwa, chwili, jeśli nie pozwolisz mi się z sobą kochać - mówi przepełnionym pragnieniem, schrypniętym głosem, który pali mnie jak gęsta fala ciepła. Pociągam go ku sobie, a jego usta pożerają moje w napływie szaleńczych pocałunków. Nie wiem czy to ten miesiąc, który spędziliśmy nie dotykając się, czy lata spędzone osobno, ale oboje wkładamy tak wiele emocji i namiętności w kochanie się, że prawie płaczę, kiedy sprawia, że dochodzę pierwszy raz dzięki jego umiejętnemu językowi. Za drugim razem muszę stłumić poduszką krzyki. A przy trzecim razie, kiedy jest we mnie, a nasze orgazmy idealnie się synchronizują, wpatrujemy się w siebie i składamy deklaracje za pomocą oczu. A potem Gavin składa swoją za pomocą słów, kiedy się we mnie opróżnia: - Boże, kocham cię, Baylor. Tak bardzo cię kocham - mówi, wzdychając bez tchu w moje ramię. Z oczu uciekają mi łzy na jego oświadczenie. Z oczu uciekają mi łzy z powodu braku mojego. Stacza się ze mnie i leżymy nieruchomo przez kilka minut, łapiąc oddech, aż będziemy mogli znów mówić.

- Opowiedz mi o nich - mówi ni stąd ni zowąd, zdejmując prezerwatywę i wyrzucając ją. - O kim? - pytam. - O tych „kilku” z którymi byłaś. Unoszę brew. - Naprawdę chcesz słuchać o innych mężczyznach, gdy leżymy razem w łóżku? - Tak. - Siada i opiera się o zagłówek, sadzając mnie przed sobą i obejmując mnie rękami. - Tak długo jak jestem jedynym, który jest w twoim łóżku, chcę usłyszeć o wszystkich innych, których nie ma. Opieram głowę na jego ramieniu i zbieram myśli. - Pierwszy był David - mówię. - Maddox miał dwa latka. Dopiero co zaczął program przedszkolny, a David był samotnym rodzicem, którego poznałam w kolejce dla rodziców. - Było tam miejsce, by wyrwać innych samotnych rodziców? - pyta z niedowierzaniem. Śmieję się, trzęsąc się przy nim. - Nie, głupolu. Po szkole, zatrzymywaliśmy samochody i czekaliśmy na naszą kolej, by odebrać dzieci. Czasami wysiadaliśmy i rozmawialiśmy, kiedy się spóźniali. - Och - mówi. - Myślę, że to ma więcej sensu. Zatem co się z nim stało? - Umawialiśmy się przez kilka miesięcy. A potem po prostu nasze drogi się rozeszły. On chciał czegoś więcej. Ja nie. Myślę, że kilka lat później skończył żeniąc się z inną samotną matką z tego samego przedszkola. Odgarnia mi włosy i całuje mnie w bok szyi. - A kolejny? - Tony - mówię. - Był przyjacielem Chrisa. Jakieś trzy lata temu Chris umówił nas na randkę w ciemno. Był wolnym duchem i byliśmy bardziej jak przyjaciele z korzyściami niż chłopak i dziewczyna.

- Przyjaciel Chrisa, co? - pyta. - Nadal kręci się w pobliżu? Szczerzę się z powodu jego zazdrości. - Nie, przyjął pracę w Wirginii czy gdzieś, a kiedy za nim nie pojechałam, wszystko się skończyło. - Hmmm - mamrocze. Niemal słyszę pracujące w jego mózgu trybiki, kiedy próbuje mnie analizować. - A potem był Roger. - Kręcę głową, wracając myślami do tego, co było moim najbardziej znaczącym związkiem. Gavin zaciska zaborczo wokół mnie ręce. - Roger? - To było ponad dwa lata temu - mówię mu. - Roger pracuje w mojej grupie wydawniczej. Poznaliśmy się, kiedy przyszedł z Jenną by obgadać ze mną nowe pomysły na promocję. Całkiem dobrze się dogadywaliśmy, więc zaprosił mnie na randkę. - Bardzo go lubiłaś, co? Przytakuję. - Ty… kochałaś go? - pyta ostrożnie. - Nie, nie kochałam - mówię. - Ale chciał, abym pokochała. - Jak to się skończyło? - pyta. - Byliśmy razem niemal rok. Chciał, abyśmy wprowadzili się z Maddoxem do jego mieszkania w mieście. Nie chciałam, więc ze mną zerwał. Gavin wzdycha w moje włosy. - Nie potrafisz nikomu zaufać, prawda? Przeze mnie. - Co? Nie - mówię. - Boże, bardzo cię przepraszam - mówi, całując moje włosy. - Przestań to powtarzać. To nie twoja wina, a ze mną wszystko w porządku - kłamię.

Wykręcam się z jego uścisku i siadam na brzegu łóżka, zdejmując z oparcia krzesła jedwabny szlafrok. Zakładam go na siebie i mówię: - Powinieneś już iść. Czasami Maddox się budzi, by skorzystać z toalety. Będzie przestraszony, kiedy zastanie zamknięte drzwi do mojej sypialni. Gavin się obrusza i szybko zakłada ubrania. - Czy zamierzasz mnie kiedykolwiek z powrotem wpuścić, Baylor? - Co? Jesteś tu, prawda? - mówię. Obchodzi łóżko i staje bezpośrednio przede mną. - Nie mówię o twoim łóżku, Bay. Kładzie dłoń na mojej piersi, nad sercem. Wpatruje się we mnie przez minutę, a potem otwiera drzwi i wychodzi. Jego słowa odbijają się echem w mojej głowie. Czy zamierzasz mnie kiedykolwiek z powrotem wpuścić? Dobre. Kurwa. Pytanie.

Rozdział 38 Minęły dwa tygodnie od incydentu w szkole Maddoxa. I, choć ta kobieta nie pojawiła się osobiście, wysłała mi do domu kilka listów i e-maili. Ale, niestety, radiowóz, który wczoraj podjechał pod dom nie poprawił mojego przygnębienia. Nie było nowych informacji, żadnych tropów, nic, na czym można by się było oprzeć. Udało im się wyśledzić komputery, z których zostały wysłane e-miale, ale wszystkie okazały się być publicznymi. W bibliotece. W college’u uzupełniającym. W budce na lotnisku. Nie było żadnych pocieszających nowin. A to oznacza, że kobieta wie, iż to co robi jest złe i próbuje zatrzeć ślady. Próbuję być optymistyczna, dla Maddoxa. Wszyscy staramy się pozwalać mu żyć tak normalnie, jak to możliwe. Cóż, tak normalnie jak się da, kiedy jest się jedynym dzieckiem w szkole, którego ochroniarz czuwa przed placem zabaw. W ciągu minionych kilku tygodni niewiele razy widziałam Gavina. W zeszły weekend razem z Maddoxem pojechali na kemping z moim tatą, oraz z Chrisem i jego synami. Ja z kolei poczyniłam postęp w pisaniu książki. Uroniłam sporo łez, ale także sporo się uśmiałam. To było, tak właściwie, całkiem terapeutyczne. Problem w tym, że ciągle jestem napalona. Z pewnością lata temu uprawialiśmy sporo seksu w ciągu pierwszych kilku miesięcy znajomości, zwłaszcza podczas przerwy wiosennej. Nic więc dziwnego, że zaszłam w ciążę, mimo że użyliśmy prezerwatywy. A bycie napaloną nie jest szczególnie wygodne, kiedy jedyny facet, z którym chcę sypiać, znajduje się pięć tysięcy kilometrów stąd. Albo jest na kempingu z moim ojcem.

Dzisiaj, po porannym meczu Maddoxa, Gavin wziął nas na konie. Maddox, zgodnie z obietnicą, założył swój kowbojski kapelusz i razem z Gavinem wyglądali całkowicie uroczo. A potem Gavin powiedział, że jedzie do hotelu, aby „odpocząć” przed wieczorem. Wiem, że miał to być żart, ale potrafię wyczytać prawdę pomiędzy jego słowami. To go wykańcza. Całe to podróżowanie. Nie spanie do późna. Wczesne pobudki. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy kilka razy był przeziębiony i miał zapalenie gardła. Twierdzi, że to z powodu bakterii w samolotach, ale myślę, że jest po prostu wycieńczony swoim życiem pomiędzy dwoma wybrzeżami. Dziś wieczorem mam randkę z Gavinem McBride’m. Nigdy nie sądziłam, że ponownie wypowiem te słowa, ale oto jestem, biorąc kilka głębokich oddechów po tym jak mi napisał, że jest w drodze po mnie. By zabrać mnie na naszą randkę. We dwoje. Tak, cholera, jestem zdenerwowana. Z randkami wiążą się oczekiwania. Oczekiwania, którym, nie mam pewności, czy jestem gotowa stawić czoła. Seks, tak… ale wszystko inne czego chce? W tym właśnie tkwi problem. Czasami zapominam, że on nadal jest żonaty. Żonaty! W sensie, że złożył przysięgę przed Bogiem i tak dalej. On ze mną cudzołoży. O mój Boże, czy przez to jestem jego cudzołożnicą? Kończę się szykować i wchodzę do kuchni. Callie obserwuje mnie, kiedy nalewam, a potem wychylam kieliszek whiskey. A potem wracam do łazienki i myję zęby. - To nie tak, że wcześniej tego nie robiłaś, Baylor - mówi przez drzwi do mojej łazienki. - Robiłaś. Z nim. Uprawiałaś z nim seks. Masz z nim dziecko. Ale wyjście z nim na randkę - przez to wariujesz? Uchylam drzwi na tyle, by spiorunować ją wzrokiem. - Nie wariuję. - Zatrzaskuję drzwi. - Zatem po co ta whiskey? - pyta. Przyglądam się sobie w lustrze, dumając nad jej pytaniem. Ale zanim mogę wymyślić odpowiedź, rozlega się dzwonek do drzwi. Słyszę małe kroki rozbrzmiewające w korytarzu, a potem: - Tatusiu! Wychodzę z łazienki i natykam się na wścibskie spojrzenie Callie.

- No co? - warczę na nią, kiedy przechodzę. Wchodzę do salonu i widzę podekscytowanego Maddoxa. Podbiega do mnie. - Spójrz co tatuś mi przywiózł. - Podaje mi parę biletów. - To na mecz Red Bulls! - krzyczy. Spoglądam na Gavina. - Nie mogłeś dać mu biletów na mecz Yankeesów? Stadion Red Bulls jest w Jesrsey. Gavin łapie się ze wstrętem za pierś. - Bejsbol? Nie, cholera, ten dzieciak pewnego dnia będzie gwiazdą piłki nożnej. - Mruga do Maddoxa i mierzwi mu włosy. - Zrobimy sobie męski wypad, partnerze. Tylko ty i ja. - Odwraca się do mnie i przygląda się mojemu wyglądowi. Wybrałam prostą niebieską bluzkę i parę eleganckich, białych dżinsów, oraz koturny. Kiedy patrzę jak mi się przygląda, przychodzi mi do głowy, że moja bluzka ma taki sam kolor, jak jego oczy. - Pięknie wyglądasz, Baylor - mówi. - Dziękuję. - Spoglądam w dół i uważnie przyglądam się biletom, widząc, że mecz jest w następną niedzielę. - Wrócicie z powrotem okropnie późno - mówię. - Więc polecę nocnym lotem. Rzucam mu ganiące spojrzenie. - Nie martw się o to, kochanie. - Zabiera mi z rąk żakiet i pomaga mi go założyć. Otwiera mi drzwi, i w drodze do wyjścia, przybija Maddoxowi piątkę. Kiwa głową do Jake’a, który siedzi przy barze w kuchni i obserwuje jak wychodzimy. Zanim zamykają się za mną drzwi, Callie krzyczy: - Jutro pączki, Baylor? Maddox piszczy: - Tak, mamusiu. Proszę?

Przewracam do Callie oczami, a Gavin cicho się śmieje. - Zobaczymy kolego. Może - mówię, zatrzaskując drzwi. Myślałam, że Gavin może chcieć mi zaimponować, zabierając mnie do jakiegoś eleganckiego miejsca w mieście. Ale zamiast tego jedziemy do miasteczka obok i zatrzymujemy się przed moją ulubioną knajpką z burgerami. Kiedy spoglądam na niego pytająco, mówi: - Mogłem popytać co i jak. Uśmiecham się, kręcąc głową. - Jest tu tak smacznie jak u Joe? - pyta. - Pamiętasz „Joe’s”? - Oczywiście. O ile sobie przypominam, to ja cię tam zabrałem - mówi. - Zgadza się - mówię. - Cóż, skoro miałeś kilka lat więcej na odwiedzanie „Joe’s” niż ja, to ty mi powiesz, czy jest równie smacznie. Zanim wysiada z auta, zabiera z tylnego siedzenia torbę. - Po tym jak odeszłaś nigdy więcej tam nie poszedłem. Siedzę osłupiała, obserwując jak okrąża samochód, by otworzyć mi drzwi. Kiedy to robi, żartuję: - Jak przetrwałeś całe dwa lata bez najlepszych burgerów na UNC? Wyciąga do mnie rękę, by pomóc mi wysiąść i mówi bez emocji: - Przeżyłem bez czegoś o wiele więcej niż „Joe’s”. Wchodzimy do restauracji, a Gavin kiwa głową do hostessy, która prowadzi nas do boksu w kącie - malutkiego, narożnego boksu, więc możemy siedzieć obok siebie, ale nadal poniekąd być skierowani do siebie twarzą. Wiesza mój żakiet na wieszaku, kiedy się rozsiadam. Pojawia się kelnerka i trzepocze rzęsami do mojej atrakcyjnej randki, kiedy Gavin zamawia dla nas napoje. - Dla niej miejscowego Merlota. Ja wezmę piwo pszeniczne, jakiekolwiek macie z beczki.

Kelnerka odchodzi, a on spogląda na mnie i widzi, że się gapię. - Co? - pyta. - Nie chciałaś wina? Śmieję się. - Nie masz pojęcia jaki efekt wywierasz na kobietach? Siada do boksu i przysuwa się do mnie. - Kochanie, jedyną kobietą, na której chcę wywrzeć wrażenie, jesteś ty. Ciesząc się napojami, Gavin przedstawia mi swoją wersję wycieczki na kemping, którą odbyli w zeszły weekend. Ja opowiadam mu o najnowszym celu Piper, by wybrać się na pieszą wycieczkę po Australii. Rozmawiamy o piłce nożnej Maddoxa, o szkole i o jego „dziewczynie”, Amber, której teraz podsyła liściki miłosne. Celowo żadne z nas nie wspomina o stalkerce, ponieważ nie chcemy psuć nastroju randki. Jestem skołowana, kiedy nasza kelnerka wraca z pełną tacą jedzenia, zanim jeszcze złożyliśmy zamówienie. - Chwila! - krzyczy Gavin, kiedy młoda kobieta próbuje postawić na stole jeden z talerzy. Ściąga ze stołu butelkę ketchupu, a także solniczkę i serwetki i sięga do torby, którą zabrał z samochodu. Wyciąga obrus w czarnoczerwoną kratę, rozkłada go na stole, a potem kiwa do kelnerki, aby rozłożyła jedzenie. Stawia przed nami talerze, a ja zamieniam się w osiemnastoletnią studentkę, siedzącą naprzeciwko gwiazdy piłkarskiej drużyny. Spoglądam na obrus i talerze i widzę, że odtworzył wszystko z naszej pierwszej randki. Aż po czekoladowego shake’a. - Po co to wszystko? - pytam. - Po pierwsze, to pytanie, więc jeśli odpowiem to zabieram jedną z twoich frytek. - Mruga do mnie. A potem wyjaśnia: - Chcę poprawki, Bay. Chciałbym móc usunąć cały ten ból z ostatnich lat, ale nie potrafię. Jedyne co mogę zrobić, to ruszyć dalej i próbować być najlepszym facetem dla ciebie i najlepszym tatą jakim mogę dla Maddoxa. Oczy zachodzą mi mgłą, kiedy wyciągam do niego talerz z frytkami.

- Myślę, że ta odpowiedź zasługuje na sporo frytek. Śmieje się i bierze jedną, wrzucając sobie do ust. Przyglądam mu się kiedy żuje. Śledzę oczami jego twarz i próbuję dojrzeć różnicę pomiędzy siedzącym przede mną mężczyzną, a dwudziestoletnim studentem, którego niegdyś znałam. Kąty jego twarzy są bardziej ostre, bardziej zarysowane, a w kącikach oczu tworzą mu się zaczątki zmarszczek mimicznych. Ale nadal jest wspaniały, może nawet jeszcze bardziej niż kiedyś, ponieważ teraz jego twarz nabrała charakteru. Zdaję sobie sprawę, że od czasu Chicago urosły mu włosy. Zastanawiam się, czy zrobił to celowo, aby sprawić by wyglądał bardziej jak kiedyś. Podoba mi się to. Może troszeczkę za bardzo. Jedząc kolację wspominamy naszą pierwszą randkę sprzed lat. Celowo nie dotykam moich frytek, co mu nie umyka. Gavin kiwa na nie głową. - Piszesz się na grę, prawda? - Pewnie. - Wzruszam ramionami, jakby właśnie nie o to mi chodziło. - Okej, strzelaj. Nadal jestem głodny - mówi. - Jak idzie rozwód? - pytam. Wzdryga się. - Cholera, Baylor. Walisz prosto z mostu, co? Nie śmieję się z jego żartu. Robi się poważny, nim odpowiada: - Potrzeba na to czasu. Nawet niepodważalne rozwody mogą potrwać sześć miesięcy. - Kwestionuje go? - pytam, obracając w palcach nóżkę kieliszka. - Nie sądzę - mówi. - Ale nie wiem tego jeszcze na pewno. nie wystosował jeszcze odpowiedzi. Myślę, że ma jeszcze kilka upływu terminu. Ale kwestionowanie tego byłoby dla niej Nienawidzę jej. Nie ma szans na to, że się z nią pogodzę. A do żelazną intercyzę, więc nie ma się o co martwić. Bierze kilka moich frytek.

Jej prawnik tygodni do bezcelowe. tego mamy

- Następne pytanie. Łagodzę rysy twarzy. - Jak się trzymałeś po śmierci ojca? - pytam. - A tak w ogóle to bardzo mi przykro. Wiem, że nie byliście ze sobą blisko, ale tak czy siak to okropne, kiedy umiera rodzic. - Dziękuję - mówi. - Było ze mną okej. Zawsze był dla mnie dupkiem, ale było mi żal mamy. Ewidentnie go kochała. W zeszłym roku ponownie wyszła za mąż i jeszcze nigdy nie widziałem jej tak szczęśliwej. I, delikatnie mówiąc, jest podekscytowana tym, że ma wnuka. Robię co mogę, by utrzymać ją z dala. Sapię. - Gavin, nie musisz trzymać jej z dala. Jest jego babcią. Ma wszelkie prawo się z nim widywać. Wzrusza ramionami i bierze frytkę, obracając ją w palcach. - Nie chciałem naciskać. Robię co mogę, aby cię nie tłamsić, Bay. Czuję, że jedno złe słowo, jeden fałszywy ruch i na dobre ode mnie uciekniesz. Marszczę na niego brwi. - Naprawdę tak myślisz? - pytam z niedowierzaniem. - Cóż… tak - mówi. - Dosłownie wybiegasz przez drzwi za każdym razem, kiedy uprawiamy seks, albo choćby prowadzimy ważną rozmowę. Kiedy zaczynam już myśleć, że dokądś z tobą dochodzę, ty się wycofujesz. - Podnosi talerz frytek i wyciąga go w moją stronę. - Dlaczego mnie do siebie nie dopuścisz, Baylor? Czego się boisz? Czuję to. Ściany wokół mojego serce - drżą. Chcą się zawalić, ale im nie pozwolę, utwardzam wzmocnienia, kiedy łza spływa mi po policzku. Szepczę: - Wszystkiego. - To najbardziej szczere wyznanie jakie kiedykolwiek mu dałam. Odstawia talerz i przyciąga mnie blisko siebie, obejmując mnie rękami najlepiej jak może w tym małym boksie. - Och, kochanie - mówi. - Nie masz się czego bać. Obiecuję.

Próbuję powstrzymać usta od drżenia. - Ale jesteś wykończony, Gavin. Nie możesz tego ciągnąć. Za bardzo się nadwyrężasz. Latanie tutaj co weekend by z nami być nie będzie trwało wiecznie. W końcu cię to zabije. - Nie robię niczego, czego nie chcę - mówi, pocierając pod stołem moje udo. - Myślisz, że latam tu co weekend z poczucia obowiązku? To jest najlepsza część mojego tygodnia, Baylor - najlepsza część mojego życia. Ty i Maddox jesteście teraz moim życiem. Będę tu latał co weekend do końca życia, jeśli tego będzie trzeba. - Unosi moją brodę, by móc spojrzeć mi w twarz, po której toczą się łzy. Wzdycha. - Nie tak właściwie planowałem tę randkę. Liczyłem na więcej dobrej zabawy i flirtu niż głębi i filozofii. Śmieję się przez gulę w gardle. - Wiem, przepraszam - mówię, ocierając ostatnie łzy. - Zatem o czym chcesz porozmawiać? Przechyla głowę w bok i myśli, a potem mówi: - Chcę posłuchać o tym, jak w gimnazjum kąpałaś się nago w jeziorze. - Ugh! A to podły zdrajca - mówię. - Chris przysiągł, że nigdy nikomu o tym nie powie. - Cóż, nie zdradził mi żadnych szczegółów, po prostu mu się wymsknęło, kiedy troszkę wypił w zeszły weekend - mówi z uśmiechem. Powiedział, że jeśli chcę całej historii, to muszę zapytać ciebie. - Cóż, możesz zachować swoje frytki - mówię. - Ta historia umrze wraz ze mną. Śmieje się. - Pewnego dnia skłonię cię do wyjawienia jej, Mitchell. Ale póki co, może opowiesz mi o swojej kolejnej książce? Sztywnieję. Wie? - Nie rozmawiam o moich książkach dopóki nie mam manuskryptu. Ani z Callie, ani z moją agentką. A już z pewnością nie z tobą, McBride. Odsuwa z mojego zasięgu talerz z frytkami.

- Nie jesteś zbyt dobra w tej grze. - Zatem zadawaj lepsze pytania - mówię, rzucając mu wyzwanie. Dłoń, którą trzyma na moim udzie, pali moją skórę przez dżinsy, kiedy zaczyna zataczać małym palcem okręgi na szwie. Mruży na mnie oczy. - Wiesz, skończyłem twoją książkę - mówi. - Kto by przypuszczał, że matka mojego dziecka okaże się być pisarką twardego porno. Obruszam się: - To nie porno - bronię się, klepiąc go w rękę. - Istnieje różnica pomiędzy porno, a dobrymi scenami seksu - wyjaśniam. - Porno, albo erotyka, jak to jest nazywane w książkach, jest wtedy, kiedy książka się na tym opiera. Tak bardzo, że po wyjęciu z niej scen seksu, książka nie ma prawdziwej historii. Moje książki mają fabułę, zawierają głębokie, znaczące historie, którym towarzyszy seks. - Przewracam oczami. - A do tego ta, którą przeczytałeś, jest jak do tej pory moją najseksowniejszą książką. Nadal nie mogę uwierzyć, że spośród wszystkich wybrałeś właśnie ją. - Tylko ją znalazłem w sklepiku z pamiątkami na lotnisku, kiedy pierwszy raz tutaj leciałem - mówi. Moja szczęka uderza o stolik. - Sprzedają na lotniskach „Never Better”? Śmieje się. - Tak, sprzedają. Musiałem poprosić obsługę pokładową o cholerny koc, żeby zakryć erekcję. Nagle myśl o Gavinie z erekcją powoduje, że moje wnętrzności dygoczą. Nadal dotyka mojego uda, przesuwając uwodzicielsko palcami po moich dżinsach. Ale teraz wpatruje się we mnie z wiedzą, że myślę o jego erekcji. Czuję intymne błaganie, które przekazuje mi oczami. Zabiera dłoń z mojej nogi i chwyta moją dłoń, kładąc ją sobie na nodze, abym poczuła co mu robi nasze gorące wpatrywanie się w siebie. - Jeszcze jedno pytanie, - mówi rzucając mi sypialniane spojrzenie i figlarny uśmiech - oddałbym wszystko, by zrobić to, co było na stronie dziewięćdziesiątej siódmej. Pozwolisz mi to z tobą zrobić?

Przełykam ślinę. Nie jestem całkiem pewna co jest na stronie dziewięćdziesiątej siódmej, ale wiedząc jakie treści zawiera ta książka, jest to prawdopodobnie coś, co doprowadziłoby mnie do krzyku. - Nie pamiętam wszystkiego co piszę, Gavin - mówię głosem, który brzmi stanowczo zbyt zdzirowato. - Cóż, zatem dobrze, że ja pamiętam - szepcze. - Pamiętam każde, cholerne słowo. Pamiętam każde miejsce, w którym powinienem cię dotknąć czy pocałować. Znam każdą pozycję w jakiej powinienem cię ustawić, aby doprowadzić cię do orgazmu, gdy będziesz krzyczała moje imię. Drżę, czując na szyi jego oddech. Zmagam się, by wypowiedzieć słowa. - Mam teraz pytanie. - Jak ono brzmi, kochanie? - Możemy dostać rachunek? Przywołuje kelnerkę. Śmieje się. Ja się uśmiecham. Wychodzimy.

Rozdział 39 To najdłuższe dwadzieścia minut jazdy samochodem w moim życiu. Doprowadzam się do szału, próbując wymyślić co jest na stronie dziewięćdziesiątej siódmej. Napisałam tę książkę ponad trzy lata temu. Napisałam trzynaście powieści i nie pamiętam z nich każdego słowa. A już z pewnością nie pamiętam numerów stron. Mogę lekko zawęzić możliwości, skoro wiem o jaką książkę chodzi, a sam fakt, że chodzi o tę książkę, zwiększa jedynie moje, już i tak wysokie, libido. Gavin ani trochę nie pomaga. Ciągle sięga i dotyka mnie na różne sposoby. Ściska moje kolano. Kładzie rękę na karku. Przesuwa palcem po ręce. Do czasu kiedy dojeżdżamy do hotelu jestem gotowa wspiąć się na jego kolana tak, jak zrobiłam to osiem lat temu. Nie zajmie mi to dużo czasu. Jestem pewna, że będę potrzebowała tylko kilku minut aby dojść. Parkuje samochód i sięga, by wyciągnąć spomiędzy moich zębów dolną wargę. Nachyla się blisko, a jego ciepły oddech owiewa mnie, kiedy mówi: - Gdybym tylko mógł być w tej chwili w twojej głowie. O Boże. Pozostawia mnie w tym stanie intensywnego podniecenia, kiedy wysiada z samochodu i szybko przechodzi na moją stronę, by pomóc mi wyjść. - Wygląda na to, że ktoś musi szybko wejść do środka. - Mruga do mnie. Przewracam oczami. - Co? - pyta, prowadząc mnie do drzwi wejściowych hotelu. Zamierzasz próbować mi wmówić, że twoje majtki nie są przemoczone z oczekiwania na to, co zamierzam ci zrobić?

Rozglądam się, by upewnić się, że nikt nie słyszał. Wówczas przyspieszam kroku, sprawiając, że chichocze za mną. Jak tylko zasuwają się za nami drzwi windy, Gavin szybko popycha mnie na ścianę, trzymając mnie na wyciągnięcie ręki, gdy się w siebie wpatrujemy. Odwracam głowę i widzę nas pod każdym kątem, dzięki lustrzanym ścianom. Widzę na jak zdesperowaną dla niego wyglądam. Widzę, jak pożera mnie oczami. Widzę naciskającą na zamek jego spodni erekcję. Z. Każdej. Strony. Obserwuje, jak patrzę na nas w lustrach. Łapie mnie w swoje ramiona, z siłą łącząc nasze ciała, kiedy pochyla się i mówi: - Cieszę się, że mogę zobaczyć cię w lustrach. Święty Panie. Wiem, co jest na stronie dziewięćdziesiątej siódmej. Wiedząc co chce zrobić, nie potrafię zdecydować, czy jazda na trzecie piętro jest najdłuższą, czy najkrótszą jazdą w historii. Co chce, abym ja zrobiła. Ciągnie mnie przez drzwi, w pełni świadomy, że już wiem, co on wie. Spodziewam się, że zabierze mnie bezpośrednio do sypialni, ale nie robi tego. Nie wypowiadając ani słowa, zatrzymuje się przy barku i nalewa mi kieliszek wina. Wypiłam dwa do kolacji, ale dobrze zakłada, że lekko się… waham… przed zrobieniem tego, czego chce. Wypijam alkohol w trzech łykach. A potem zdaję sobie sprawę, że nie zrobiłam tego tylko po to, by trochę się rozluźnić, ale dlatego, że w tej chwili, nie mogę czekać kolejnej minuty, aby mnie wziął. Przytłacza mnie tortura pragnienia go. Jeśli mnie dotknie, to wybuchnę. Jeśli tego nie zrobi, umrę. - Grzeczna dziewczynka - mówi ze śmiechem, kiedy podaję mu pusty kieliszek sekundę po tym, jak mi go dał. - A teraz zaczynajmy. - Podnosi mnie, a ja owijam wokół niego nogi, kiedy umieszcza usta na moich, aby pocałować mnie tak szorstko i bezlitośnie, jak i uwodzicielsko. Niesie mnie przez główny pokój apartamentu, przez sypialnię, do łazienki. Sadza mnie na dużym, granitowym blacie, dokładnie pomiędzy dwoma, bliźniaczymi umywalkami. Nie przerwał jeszcze naszego pocałunku. Jego język wchodzi i wychodzi z moich ust, odzwierciedlając to, co planuje zrobić innym częściom mojego ciała za pomocą innych swoich atrybutów. Łapię jego język wargami i ssę, pokazując mu w zamian, co ja mogę mu zrobić, nawet jeśli w ten sposób odbiegałabym od treści książki.

Odpina moją bluzkę i zsuwa mi ją z ramion. Nie mogę się powstrzymać i sięgam po jego koszulę. Odpycha moje dłonie. - Huh uch. – Uśmiecha się, kiedy kładę dłonie na blacie. Odpina mi dżinsy, a ja się unoszę, aby mógł mi je zdjąć. Otwiera szeroko oczy, a jego źrenice się rozszerzają, kiedy widzi moje przemoczone majtki. - Pragniesz tego, kochanie - mówi, przesuwając palcem po mojej łechtaczce, poprzez mały, jedwabny trójkącik materiału. Drżę i prawie dochodzę z powodu jego lekkiego dotyku. - Jesteś taka mokra. - Odsuwa materiał na bok i z łatwością wkłada we mnie palec, po czym od razu go wyciąga i wkłada sobie do ust, aby po possać. O mój Boże, ja to napisałam. Co ja sobie myślałam? Moje ciało drży ze zniecierpliwienia. Wiem, co będzie dalej. I wiem co stanie się jeszcze później. A myśl o tym powoduje, że wylewa się ze mnie jeszcze więcej soków. Gavin opuszcza miseczki mojego stanika i liże, ssie, oraz szczypie każdy sutek, aż błagam o jego język w innym miejscu. - Boże, Gavin… zrób to już! - krzyczę, wiercąc się na blacie. Czuję jak uśmiecha się przy moich piersiach. Widzę jak się uśmiecha. Ponieważ to muszę robić. Obserwować go. Muszę patrzeć, jak doprowadza mnie do orgazmu w jasnym świetle łazienki. I wiem, że będzie na mnie spoglądał, robiąc to. Oczywiście, że tak. Tak to właśnie opisałam. Pociąga za paseczki moich majtek, aż pękają. Blat pode mną jest teraz śliski od mojego pragnienia. Nadal jest w pełni ubrany, kiedy opada przede mną na kolana. Chcę włożyć mu dłonie we włosy. Chcę przycisnąć mocno jego język do siebie. Chcę złapać jego ramiona. Ale nie robię tego. Nie tak napisałam w książce. Szeroko rozchyla mi nogi, zginając moje kolana i stawiając moje stopy na blacie po obu stronach. - Kurwa, to piękne - mówi. Nie obchodzi mnie jak dużo Merlota wypiłam, jestem pewna, że właśnie w tej chwili moja twarz przybrała taki sam odcień, jak wino. Spogląda w górę i krzyżuje ze mną spojrzenie, gdy jego język wchodzi w kontakt z moim ciałem. Krzyczę. Drżę. Mocno łapię się blatu pode mną. Ale nie odrywam od niego spojrzenia. Wsadza głęboko we mnie język, po czym

zastępuje go palcami. A potem mnie liże i spija moje soki, przytrzymując ramionami moje rozchylone nogi, abym nie mogła zacisnąć ud. To zwiększa moje podniecenie i doprowadza mnie do najszybszego, najbardziej gorącego, najpotężniejszego orgazmu jakiego doświadczyłam w moim dwudziestosześcioletnim życiu. Moje oczy zamykają się przelotnie z własnej woli, kiedy ogarniają mnie dreszcze. Kiedy ponownie je otwieram, widzę jak wydobywa ze mnie ostatni spazm, wpatrując się we mnie z triumfem w oczach. Opadam bezwładnie na lustro za mną. Gavin ociera usta ręcznikiem do rąk. - Jezu Chryste, to była najgorętsza rzecz jaką w życiu widziałem, kochanie. Oczywiście rumienię się mocno. Z powodu tego co mi zrobił. I tego, co jeszcze zrobi. Posyła mi znaczące spojrzenie i szeroki uśmiech. Kiedy mogę ponownie ruszyć kończynami, sięgam do przodu i pomagam mu zdjąć ubrania. Mogę to zrobić. To jest dozwolone. Podciągam jego koszulę do góry, aż dalej nie mogę, a wtedy sięga za głowę i zdejmuje ją. Łapię każdy fragment jego ciała, kiedy jest w moim zasięgu, przesuwając palcami po jego napiętych mięśniach brzucha, silnych mięśniach piersiowych i szerokich ramionach. Spoglądam w dół i widzę, że jest przez to tak nakręcony, że jego erekcja wystaje zza paska jego spodni khaki. Przesuwam palcem po główce, łapiąc trochę ejakulatu, który się tam zebrał. Odpinam mu spodnie i rozpinam zamek. Potem spycham w dół jego spodnie i bokserki, pozwalając, aby swobodnie opadły na podłogę. Pracuje stopami aby z nich wyjść, podczas gdy ja przesuwam dłonią po jego długości. - Oczy - rozkazuje. Na chwilę zapomniałam. To ćwiczenie silnej woli. By nie spuszczać z siebie wzroku, kiedy zgłębiamy swoje ciała – eksplorując również swoje własne. Sięga w dół i zastępuje moją dłoń swoją. Choć nie mogę spojrzeć na to bezpośrednio, to widzę, że powoli nad sobą pracuje. - Teraz ty - mówi. - Dokładnie tak, jak w książce, Baylor. - Dokładnie? - pytam bez tchu. Przytakuje uwodzicielsko głową. Wiem co nadchodzi. Chcę to zrobić. Ale nie robię. Jestem zawstydzona. Ale tak niesamowicie przez to podniecona.

Wzdycham głęboko i na chwilę opuszczam spojrzenie, by zobaczyć, jak bawi się swoją erekcją. To najbardziej erotyczna rzecz, jaką w życiu widziałam. Daje mi to odwagę do zrobienia tego, czego pragnie. Kładzie dłoń pod moją brodą i unosi moją twarz z powrotem ku swojej. Powoli opuszczam dłoń, przesuwając nią po miękkim wzgórku brązowych loczków. Przesuwam palcem przez moje fałdki i czuję, jaka jestem śliska. Jak śliska jestem przez niego. Jęczy, kiedy się dotykam i moja głowa mimowolnie opada do tyłu. Kiedy przypominam sobie o utrzymywaniu kontaktu wzrokowego, patrzę na niego i widzę, że jest urzeczony tym, jak przesuwam po sobie palcami. Nie wytykam mu, że łamie regułę. Nie robię tego, ponieważ patrzenie jak obserwuje mnie, kiedy się dotykam jest drugą, najbardziej erotyczną rzeczą jaką w życiu widziałam. - Szlag - mamrocze. - Muszę znaleźć się w tobie. Wstawaj. To żądanie którego się spodziewałam i takie, do którego w pełni zamierzam się dostosować. Minęłam już punkt zwrotu. Minęłam moment bycia zażenowaną. Minęłam etap przejmowania się czymkolwiek i kimkolwiek poza nami w tej chwili. Zsuwam się z blatu i odwracam się. Widzę w lustrze jego uśmiech. Przytrzymuję w odbiciu jego spojrzenie. Ponieważ to właśnie muszę robić. Dokładnie tak to napisałam. Tak to sobie wyobrażałam. Ale nawet za milion lat nie śniłam o byciu tą kobietą w lustrze, gdy Gavin jest tym facetem za mną. Pochylam się do przodu i unoszę biodra, kiedy we mnie wchodzi. Oboje sapiemy z powodu nadchodzącej przyjemności, kiedy całkowicie mnie wypełnia. Sięga wokół mnie i łapie mnie za piersi, które nadal są wypchnięte do góry przez opuszczone miseczki mojego stanika. Pieści je, ściska i roluje sutki w palcach. Szybko się nakręcam, kiedy obserwuję jak mi to robi. Jego oczy zaczynają zachodzić mgłą. Mówi: - Zrób to, Baylor, dojdź ze mną. Oboje widzimy scenę z mojej książki, kiedy sięgam w dół i czuję miejsce naszego połączenia. Czuję jak się we mnie wbija i wychodzi, kiedy obserwujemy to samo w lustrze. Kiedy zaczyna we mnie sztywnieć, kładę palec na łechtaczce. Zataczam nim kółka i oboje obserwujemy to w lustrze. - Och tak, kochanie - dyszy mi we włosy. - Teraz. Teraz! - żąda.

Oboje wpadamy w fale spazmów i pulsowania, obserwując się nawzajem, kiedy całkowicie się rozpadamy, obnażając się przed sobą w najbardziej naturalny ze sposobów. Gavin opada na moje plecy i oboje z trudem łapiemy powietrze, próbując dojść do siebie po tym, co mogłabym określić jedynie jako najbardziej surrealistyczne, seksualne doświadczenie w życiu. - Jasna cholera - mówi, oddychając ciężko w moje włosy. Nasze ciała wydają wszelakie odgłosy z powodu warstewki potu pomiędzy nami, po czym następuje dźwięk towarzyszący temu, że Gavin ze mnie wychodzi. - To było… - Sztywnieje. - Och, kurwa. Nie założyłem prezerwatywy, Bay. Nadal jestem pochylona pod nim nad blatem, gdy odwracam głowę i mówię: - Cóż, tak jak i facet w mojej książce, więc myślę, że jest dobrze. Wzdycha. - Nie jesteś wkurzona? Nawiązuję z nim kontakt wzrokowy w lustrze i kręcę głową. - Powiedziałeś, że mogę ci zaufać, Gavin. - Tak. I możesz - mówi szybko. - Jest w porządku. Z nami jest w porządku. - Opada na mnie jeszcze raz, zanim się podnosimy. Boli mnie nieco kiedy rozciągam ciało po tym, jak przez tak długi czas byłam pochylona i powykręcana. Gavin upewnia się, że stoję stabilnie, zanim idzie odkręcić wodę pod prysznicem. Wciąga mnie pod prysznic rodem ze Spa z deszczownicami na suficie i wieloma natryskami uderzającymi w nas z trzech stron. Topię się pod ciepłą, przyjemną wodą. Gavin wyciska na dłonie żel do ciała, po czym upewnia się, że nie omija żadnego kawałka mojego ciała. Czyści mnie i masuje, od palców u stóp po głowę. To nie jest seksualny akt, to bardziej jak gest zwykłej troski o mnie. Czuję się niebiańsko, kiedy myje mi włosy, rozcierając szampon na skórze głowy i przesuwając się aż po koniuszki. Szybko się uczę, że prysznic z Gavinem jest lepszy niż jakikolwiek kosztowny dzień w Spa. Zmywa szampon z moich włosów, przesuwając palcami przez wszystkie kosmyki. Odwracam się i sięgam, by odwzajemnić przysługę, przesuwając

dłońmi przez jego włosy, o czym marzyłam lata temu. Kiedy go opłukuję, wsuwa dłoń pod dozownik z odżywką, który wisi na ścianie i naciska na niego kilka razy. Ale dysza musi być zepsuta, ponieważ odżywka strzela bokiem i ląduje na całej mojej klatce piersiowej. Gavin mruga, wpatrując się jawnie w kropelki ściekające mi po piersiach. - Kochanie, to wygląda tak, jakbym się właśnie spuścił na twoje piersi to cholernie gorące. - Nie umyka mi fakt, że twardnieje mu fiut, mimo że niecałe dziesięć minut temu uprawialiśmy seks. Ściera odżywkę z mojej klatki piersiowej, odwraca mnie i wciera ją zmysłowo w moje włosy, przyciskając mi do pośladków swoją twardość. A wszystko to gdy robię sobie mentalne notatki do książki, ponieważ nie da się po prostu wymyślić takich rzeczy.

Ponownie budzi mnie zapach śniadania, kiedy Gavin przynosi do sypialni tacę z jedzeniem i kwiatami. - Zdajesz sobie sprawę, że całkiem wysoko unosisz poprzeczkę, prawda? - mówię. - Chodzi mi o to, że teraz zawsze będę tego oczekiwała. A może nawet i więcej. Może będziesz musiał też zacząć śpiewać mi serenady. Gavin przechyla głowę na bok i przygląda mi się. - Co? - pytam, przyklepując włosy, by upewnić się, że nie sterczą na wszystkie strony. - Nic. - Odstawia tacę. - Myślę, że jesteś dziś inna. Że może tym razem nie uciekniesz.

Spoglądam nerwowo na zegar stojący na stole. - Cóż, po śniadaniu będę musiała się zbierać. - Iiiiiiii, oto jest - mówi ze śmiechem. Wciągam głęboki oddech i wydmuchuję go. - Może nie musiałabym uciekać, gdybyś zatrzymywał się w moim domu, kiedy przylatujesz do miasta. Odkłada widelec, odsuwa talerz i wpatruje się we mnie. - Nie sądzę, Baylor. Spoglądam pokonana w podłogę. Potem przesuwam po talerzu jajka i tost, i pytam: - Ale czy nie dokładnie na to przez cały czas czekałeś? - Nie - mówi. - Nie na to. - Opiera się o zagłówek i przesuwa dłonią po włosach. - To znaczy tak, niczego bardziej nie pragnę, jak mieszkać z tobą kiedy jestem w mieście. Ale nie chcę tego robić Maddoxowi. Nie byłoby wobec niego fair, gdyby widział nas jako rodzinę, jeśli to nie tym naprawdę zostaniemy. Nie mogę mu tego zrobić, jeśli istnieje szansa, że zdecydujesz, iż nie tego chcesz. Zamykam oczy. Dlaczego nie może zobaczyć, że się tutaj staram? Nie powinien być skłonny pójść na kompromis? - Staram się, Gavin. Naprawdę się staram. Przytakuje. - Wiem. I doceniam to - mówi. - To krok w odpowiednim kierunku, Bay. - Wstaje z łóżka i zakłada dres oraz koszulkę. - Ale nadejdzie chwila, kiedy dziecięce kroczki nie będą wystarczające. Chwyta komórkę i wychodzi z pokoju.

Rozdział 40 Niemal odwołałam wczoraj ustalone wystąpienie. Podpisywanie książki u ważnego sprzedawcy w mieście. Gavin zapewnił mnie, że wszystko będzie dobrze, ponieważ zatrudnił dodatkową ochronę. Mimo to, byłam dość nerwowa. Każda ciemnowłosa kobieta, która podeszła do mojego stolika sprawiała, że się trzęsłam. Moje autografy i personalizacje pisane były drżącą dłonią. Ale teraz, kiedy wpatruję się w list, który rzuciłam na blat kuchenny, zdaję sobie sprawę, że mam wszelkie prawo być przestraszona. Była tam. Była tam, ale nie podeszła do mnie ze względu na liczną ochronę. Biorę głęboki wdech i czytam to jeszcze raz, zanim zadzwonię na policję.

Masz wszystko, prawda? Dziecko. Mężczyznę. Idealne życie. Dlaczego zasługujesz na to bardziej niż ja? Jedyne czego kiedykolwiek chcia łam, to stać się twoją przyjaciółką. Dlaczego musisz to tak utrudniać?

Dwa dni później, Collin otwiera drzwi i przynosi mi cotygodniowy, świeży bukiet purpurowych orchidei. Rumienię się, czytając notatkę, ponieważ Gavin napisał, że nie może myśleć o niczym poza tym, co zrobiliśmy w poprzednią sobotę. Będąc w żartobliwym nastroju, piszę do niego. Ja: Będziesz musiał przeczytać więcej moich książek. Może znów coś Cię zainspiruje ;) Gavin: Ach, sprawiasz, że jestem twardy, siedząc w biurze. A skoro mowa o książkach, Angie przeczytała już sześć. Myśli, że powinniśmy wykupić prawa do ekranizacji. Powiedziała, że są tak dobre, Bay. Chce, abyśmy pokazali je kilku scenarzystom. Ja: Miło mi. Ale czy możemy robić po jednym kroku na raz? W tej chwili mamy już dość na głowie, Gavin. Gavin: Pewnie, kochanie. Muszę wracać na spotkanie. Widzimy się wieczorem. Kocham Cię. Nigdy o tym nie zapominaj. Chcę mu odpisać, ale nie robię tego. Nie mogę powiedzieć tego, co chce ode mnie usłyszeć. Wchodzę do salonu w chwili, kiedy przez drzwi przechodzi Jake i Callie. - Skąd ta smutna mina? – pyta Callie. Kręcę głową, dając jej znać, że nie pora na to. Wszyscy idziemy do kuchni, a ja wyciągam ciastka i owoce w ramach przekąski. Razem z Callie i Maddoxem siadamy przy barze i rozmawiamy o tym, jak minął mu dzień w szkole. Tak jak każdego popołudnia, kiedy wraca do domu. Mówi nam o teście z przyrody, na który zeszłego wieczoru pomagałam mu się uczyć. Mówi o Amber i nawet pokazuje nam uroczą notatkę, którą zostawiła mu w szafce. A potem pochmurnieje. - O co chodzi, kolego? - pytam.

- Tommy Parker powiedział mi dzisiaj, że będzie miał nowego tatusia. Powiedział, że jego stary tata zabrał swoje rzeczy i odszedł, i że ma nadzieję, że ten nowy będzie lepszy. - Och. - Zerkam na Callie i dzielimy zmartwione spojrzenie, obie zastanawiając się co będzie dalej. Maddox przesuwa ciastkiem po blacie. Wydmuchuje duży haust powietrza, wprawiając w ruch swoją serwetkę. - Ja też dostanę nowego tatę? Jeśli tatuś odejdzie? Nic nie mogę poradzić na to, że w oczach wzbierają mi łzy. Patrzę i widzę, że Callie reaguje tak samo. Unosi oceniającą brew i kręci na mnie z dezaprobatą głową. A potem klepie Maddoxa po głowie i wychodzi. - Nie, Maddox - mówię. - On zawsze będzie twoim tatusiem. Na zawsze. Bez względu na to gdzie jest. Przytakuje słabo. A potem wstaje i wychodzi tylnymi drzwiami, aby pograć w piłkę. Zostawia mnie oniemiałą przy barze wraz z jego niezjedzonym ciastkiem. - Dezorientujesz go tylko, wiesz. - Zza rogu wyłania się Callie. Dezorientujesz go i ranisz Gavina. Opuszczam oczy na piękne orchidee stojące na środku stołu. - Co ja mam niby robić, Callie, okłamywać wszystkich? Nie wiem czego chcę. Nie wiem co jest najlepsze dla Maddoxa i dla mnie. - Pieprzenie! - krzyczy, podchodząc do mnie. - Musisz coś zrobić, cokolwiek. Minęły dwa miesiące, Baylor. Nie możesz trzymać go w ten sposób w zawieszeniu. - Ugh! Ja… - Nie! - krzyczy, unosząc rękę, żeby mnie uciszyć. - Posadzisz swój chudy tyłek i mnie posłuchasz. Jeśli nikt inny nie ma jaj, żeby ci to powiedzieć, zatem w porządku. Ale mnie wysłuchasz.

Wygląda na wkurzoną. Bardziej wkurzoną, niż kiedykolwiek widziałam. Siedzę po cichu. Jestem pewna, że spoliczkowałaby mnie, gdybym tego nie zrobiła. - Masz problemy z zaufaniem. Rozumiem to. Wszyscy to rozumiemy. Ale Gavin nigdy cię nie zdradził. Nie odszedł od ciebie. Nie zostawił ci tego obrzydliwego listu. Nigdy nie zrobił nic poza kochaniem cię i dbaniem o ciebie. Wtedy i teraz. Wszystkie związki które po nim miałaś kończyły się zwyczajnie dlatego, że nie potrafiłaś na tyle zaufać mężczyźnie, aby go do siebie dopuścić. Chodzi mi o to, no weź, Roger był świetną partią. Uwielbiał cię, kochał Maddoxa, no i spójrzmy prawdzie w oczy, był całkiem cholernie miły dla oka. Ale tak bardzo się odsunęłaś, że znalazłaś się poza jego zasięgiem. Za każdym razem kiedy zbliżasz się do faceta, dzieje się to samo. Ale Gavin cię nie złamał. Karen to zrobiła. I jeśli go do siebie nie dopuścisz, to znów pozwolisz jej wygrać. Dostanie dokładnie to, czego chce, Baylor. Gavin cię kocha. Ubóstwia Maddoxa. Macie razem syna. Moglibyście być idealną, pieprzoną rodziną, gdybyś wyciągnęła swoją cholernie upartą głową z tyłka i pozwoliła na to. Na litość boską, Baylor, ty go kochasz! - krzyczy. - Wiem, że go kochasz. Wszyscy to wiedzą. Jedynymi osobami, które nie wiedzą, że kochasz Gavina, jesteś ty i Gavin. Łzy przemaczają rękaw mojej bluzki, kiedy je ocieram. Wszystko co powiedziała jest prawdą. Karen wygra, jeśli nie pozwolę sobie kochać Gavina. Nie zasługuje na satysfakcję z odebrania mi choć jeszcze jednej sekundy mojego szczęścia. Unoszę dłoń i nakrywam nią serce. Serce, które zostało wyrwane na wolność spomiędzy ścian, które je otaczały. Moje łzy zmieniają się ze smutnych na te pełne świadomości, że nie mogę spędzić kolejnego dnia bez Gavina. Bez mężczyzny, którego kocham. Bez jedynego mężczyzny, którego kiedykolwiek kochałam. Przebiegam obok Callie i kieruję się do sypialni, by wyjąć z szafy pudełko po butach. Kiedy je otwieram, pozwalam mojemu sercu się z niego wydostać. Wypuszczam z niego też serce Gavina. Chwytam plastikowy pierścionek z Dave&Buster i wkładam go do kieszeni. A potem rozglądam się za kartą-kluczem do apartamentu 309. Chwytam torebkę, a Jake i Collin wstają, jeden z nich zawsze jest gotowy, aby za mną podążać. Callie, która w ciszy obserwowała moje objawienie, w końcu się odzywa: - Dokąd myślisz, że idziesz?

- Zamierzam zabrać z hotelu wszystkie jego rzeczy i je tutaj przywieść. Tu, gdzie ich miejsce - mówię. Uśmiecha się do mnie z błyszczącymi oczami. - Najwyższy, kurwa, czas! - płacze, przechodząc zamaszyście przez kuchnię i wciąga mnie w uścisk. Ogarnia mnie spokój, kiedy kieruję się do garażu. To uczucie, którego nigdy nie doświadczyłam. Wszystko co miałam w sobie zabutelkowane i zepchnięte głęboko aby się chronić, teraz się pieni i wytryska ze mnie. Nagle wszystko staje się jasne. Odwracam się do Callie z uśmiechem. - Chcesz się ze mną przenieść do L.A? Ostatnią rzeczą jaką widzę zanim wchodzę do garażu, jest jej uderzająca o podłogę szczęka.

Siedzę na kanapie, kiedy słyszę dźwięk klucza w drzwiach. Jestem podekscytowana. Jestem zdenerwowana. Jestem… szczęśliwa. Collin podchodzi do drzwi, by upewnić się że to Gaivn, a potem, zgodnie z zaleceniem, wychodzi. - Dobranoc, panie McBride - mówi po drodze. Gavin kiwa do niego głową, po czym zamyka za nim drzwi na klucz i stawia na podłodze w wejściu swoją torbę podręczną. Podchodzi do kanapy i siada na stoliku, tak, że jest dokładnie przede mną. Próbuje się nie uśmiechać, kiedy wpatruje się w moje oczy. Czeka. Czeka, aż to powiem. I wiem, że nie odezwie się dopóki tego nie zrobię.

Kiedy przyjechał dziś do hotelu, przekazano mu kopertę i powiedziano, że opłacono jego rachunek i że został wymeldowany. W kopercie był klucz do mojego domu i pierścionek z Dave&Buster. Nigdy nie byłam dobra w rozpoczynaniu konkursów. Zawsze przegrywam. Tym razem jest inaczej. Przerywam jego spojrzenie, przewracam oczami i mówię: - Dobra! Kocham cię, okej? Kocham cię tak bardzo, że boli mnie serce kiedy nie ma cię w pobliżu. Kocham to, jak kochasz Maddoxa. Kocham to, jak się o nas troszczysz. Kocham nasze głupie gry przy frytkach. Kocham fakt, że przez te wszystkie lata zachowałeś mój breloczek na klucze. Kocham to, że ja zachowałam ten głupi pierścionek. Kocham to, że przez ostatnie dwa miesiące ani razu nie narzekałeś na latanie co weekend przez kraj. Kocham to, że powiedziałeś, iż będziesz to robił na zawsze. Kocham to wszystko - mówię przez łzy, wpatrując się w jego błyszczące oczy. - Przepraszam - mówi schrypniętym głosem. - Możesz to powtórzyć, bo nie do końca załapałem. Śmiejemy się przez łzy, kiedy ujmuje w dłonie moją twarz. - Kocham cię, ty wielki kowboju. Zamyka przelotnie oczy, absorbując te słowa. - Ja też cię kocham, kochanie - szepcze mi w usta, kiedy jego wargi delikatnie biorą moje. Pozwalam, aby jego usta mnie posiadły, aż nie mogę już oddychać. Przerywam pocałunek i mówię mu: - Jest coś jeszcze. - Jeszcze? - pyta, rozkojarzony swoimi ustami, które suną w dół, by podrażnić językiem moją szyję. - Wyprowadziłam cię z hotelu - mówię. - Wiem. Powiedzieli mi. - Uśmiecha się, rozsypując po mojej skórze delikatne pocałunki. - Ale nie rozpakowałam tu twoich rzeczy - stwierdzam.

Przestaje mnie całować i zdezorientowany spogląda w górę. Mówię mu więc: - Zabierasz to wszystko z powrotem do L.A. Marszczy brwi i grymas pochłania jego uśmiech. Ale wyjaśniam mu to, zanim może wypowiedzieć choć słowo: - Razem z wszystkimi naszymi rzeczami. Jego skołowanie zamienia się w szok. - Co? Uśmiecham się i chwytam jego dłoń. - To znaczy, jeśli chcesz abyśmy razem z Maddoxem z tobą pojechali. - Jedziecie do L.A? - pyta z niedowierzaniem. - Nie tylko tam jedziemy, przeprowadzamy się tam - mówię. - Mogę pisać wszędzie, Gavin. To ma całkowity sens. Callie jest z L.A., więc jest w siódmym niebie. Możemy sprawić, aby to wszystko tam zadziałało. Będziemy często wpadali z wizytą - nawijam. - Co myślisz? - Myślę, że kurewsko cię kocham, Baylor Christine Mitchell - mówi, podnosząc mnie i niosąc do mojej sypialni. Uch… naszej sypialni.

Rozdział 41 Wyglądam przez okno na chmury przypominające poduszki i myślę o tym, że ostatnie kilka tygodni przypominało trąbę powietrzną. Okazuje się, że całkiem łatwo było nam się podnieść i natychmiast przeprowadzić. Moja agentka i publicysta znajdują się w mieście, ale nie jest niczym niezwykłym, że pisarz mieszka daleko od swojego zespołu. Z łatwością możemy się ze sobą komunikować dzięki otaczającej nas zewsząd technologii. Razem z Gavinem zdecydowaliśmy się zatrzymać dom. Będziemy często wpadali z wizytą, więc chcieliśmy mieć na tę okoliczność miejsce, które nazywamy domem. A do tego, dorastałam w tym domu i być może moi rodzice będą chcieli przenieść się tam kiedyś, kiedy przejdą na emeryturę. Po przeprowadzeniu szczegółowej rozmowy z moją rodziną, naszym zespołem ochroniarzy i z policją, postanowiliśmy nie ogłaszać tego, że się przeprowadzam. Oficjalnie, jeśli ktoś zapyta, jestem na przedłużonych wakacjach. Z tego powodu pożegnaliśmy się z Collinem i Jake’m, uznając, że osobista ochrona nie jest konieczna, skoro będziemy pięć tysięcy kilometrów od mojej stalkerki. Rozglądam się po prywatnym odrzutowcu, który Gavin wynajął aby wszystkich nas przetransportować. Nie chciał wysyłać statkiem naszych rzeczy, więc zapakowaliśmy do tego małego, luksusowego samolotu nasze walizki, wraz z jakimiś dwudziestoma pudłami objętymi umową frachtową. Meble i sporo naszych rzeczy zostawiłam w domu, w Maple Creek. Gavin zapewnił mnie, że wszystkim się zajmie, przerywając umowę wynajmu kawalerskiego gniazdka, które wynajął tylko kilka miesięcy temu i podpisał nową umowę na czteropokojowe mieszkanie przy oceanie.

Oczywiście Callie poleciała z nami, ponieważ dorastała w pobliżu L.A i po trzech latach spędzonych z dala od tego miejsca, cieszyła się powrotem. Zgodziła się pozostać nianią Maddoxa, ale nie będzie już z nami mieszkała. Zatrzyma się u rodziców dopóki nie znajdzie sobie czegoś dla siebie. Kiedy obserwuję jak Gavin i Maddox grają dla zabicia czasu w scrabble, nie mogę przestać się martwić tym, jak to wszystko wpływa na naszego syna. Był bardzo podekscytowany kiedy się dowiedział, że przenosimy się do Kalifornii, aby na stałe zamieszkać z Gavinem. Ale zastanawiam się, czy kiedy minie ta początkowa radość, nie zatęskni za swoimi przyjaciółmi z domu. Za dziadkiem i babcią. Za ciocią Skyler i wujkiem Chrisem. A jeśli już o to chodzi, to czy ja także nie zatęsknię?

Gavin nie kłamał, kiedy mówił, że wszystkim się zajmie. Spacerując po naszym nowym domu, mieszkaniu na dwudziestym piętrze, którego okna wychodzą na fale rozbijające się o wysokie skały, jestem pod wrażeniem, że udało mu się wynająć takie miejsce w jedyne dwa tygodnie. Maddox wybiega z pokoju i krzyczy: - Mamusiu, mamusiu, chodź zobaczyć! Unoszę brwi na Gavina, który zwyczajnie wzrusza ramionami, kiedy kierujemy się do pomieszczenia, które musi być nowym pokojem Maddoxa. Ściany zdobią oprawione i podpisane zdjęcia profesjonalnych zawodników piłkarskich. Znajduje się tu kolekcja trofeów, przypuszczam, że między innymi także tych należących do Gavina. Na najdłuższej ścianie namalowany został obrazek przedstawiający mężczyznę i chłopca, którzy dryblują piłką na dużym boisku piłkarskim. A w odległym kącie stoi to, co mogę sobie wyobrazić jako marzenie każdego siedmiolatka – schody, które prowadzą do dużego łóżka

piętrowego nakrytego pościelą z motywem piłkarskim i gdzie mieści się jakiś rodzaj „dziecięcej jaskini” z wszelkimi rodzajami konsol do grania i płaskim telewizorem. Odwracam się do Gavina, całkowicie gotowa na opieprzenie go. Unosi do góry dłoń i szepcze mi do ucha: - Mówiłem ci, że zamierzam rozpuścić go jak dziadowski bicz. Jedyne co mogę zrobić, to roześmiać się. Nadrabia siedem lat i mogę zrobić choć tyle, że mu na to pozwolę. Odwracam się by wyjść i obejrzeć resztę mieszkania, przestraszona tym, jakie inne przesadzone ekstrawagancje mogą na mnie czekać.

Kiedy poranne światło sączy się przez szczelinę w zasłonach wiszących w oknie naszej sypialni, pochylam się i całuję Gavina w policzek, a on zaczyna się poruszać. - Nie mogę ci dostatecznie podziękować za to wszystko, co dla nas zrobiłeś. - Nie ma nic, czego bym dla was nie zrobił, kochanie – mówi, całując moje powieki. - Nie musiałeś przeznaczać najlepszego pokoju na mój gabinet – mówię. – Powinieneś wziąć go dla siebie, byś ty mógł w nim pracować. - Nie ma szans - mówi. – Ty jesteś artystką. Ty potrzebujesz inspiracji. A co mogłoby być bardziej inspirujące, niż widok z okna twojego gabinetu. To prawda. Widok zapiera dech w piersi. Zwłaszcza nocą, kiedy słońce zachodzi, a skalista plaża zostaje oświetlona jasnymi kolorami. Gavin nabył dla

mnie rogowe biurko z najwygodniejszym krzesłem na jakim siedziałam. Załatwił stolarza, który wybudował wzdłuż ściany regał na książki, sięgający od ziemi po sufit i kazał nawet Jennie przysłać w ekspresowym tempie setki moich książek, aby go wypełnić. Pod wielkim, wykuszowym oknem znajduje się miejsce do siedzenia, wyściełane niezliczoną ilością poduszek i kocem. Gdybym sama urządzała to miejsce, to nie byłoby ani trochę tak przyjemne. Złożył nawet specjalne zamówienie na krzesła i poduszki, ponieważ w katalogu nie mieli ich w kolorze purpurowych orchidei. - Nie sądzę, abym miała problemy z pisaniem w tamtym pokoju – mówię. – Nie sądzę, żebym miała obecnie problem z pisaniem w którymkolwiek z nich. Słowa po prostu ze mnie wypływają, jakby tama została przerwana. Unosi dłoń i nakrywa nią moje serce. - Bo została. Ucztuję w uczuciu jakie zapewnia mi leżenie w ramionach Gavina, wiedząc, że dokładnie tu jest moje miejsce, i że nic, ani nikt nie stanie nam na drodze. A potem przypominam sobie o tej jednej przeszkodzie na drodze do naszego ostatecznego szczęścia. - Jej prawnik się odezwał? – pytam. – Wypełnili wymagane dokumenty? Kręci głową, nie potrzebując, abym sprecyzowała o kogo mi chodzi, a potem całuje czubek mojej głowy. - Nie. W zasadzie jej prawnik wzniósł o czterotygodniowe odroczenie. – Moje ciało sztywnieje. – Jestem pewien, że to jedynie typowa, rozbudowana biurokracja. Ona nie ma czym się podeprzeć. Nie może kwestionować swoich kłamstw, kochanie. - Cóż, dla mnie to i tak za długo – mówię mu. – Chcę po prostu, aby to wszystko już się skończyło. Przesuwa dłonią po mojej ręce, aż sięga palców. Unosi je. - Ja również – mówi. – Nie mogę się doczekać, aby włożyć na twoją piękną dłoń coś więcej niż kawałek gównianego plastiku. Śmieję się, myśląc o tym idiotycznym pierścionku, który w jakiś sposób znalazł dumne miejsce na regale w naszej sypialni.

Gavin poważnieje i mówi: - Tak sobie myślałem… właściwie, to miałem nadzieję, że pozwolisz mi pójść nieco do przodu i od razu zmienić nazwisko Maddoxa. - Przygryza wargę i unosi na mnie brwi, jakby właśnie prosił mamę o kolejne ciastko. – A jeśli już o to chodzi, to zamierzam przekonać cię, abyś także je przyjęła. To znaczy, kiedy weźmiemy ślub. Wiem, że musisz pisać książki pod nazwiskiem Mitchell. Ale naprawdę byłbym zachwycony, gdybyś oficjalnie stała się panią McBride. Baylor McBride. To nazwisko, o którego posiadaniu marzyłam tak dawno temu. Pamiętam jak siedziałam na zajęciach i bazgrałam w zeszytach różne interpretacje mojego nazwiska. Baylor Christine McBride. Baylor Mitchell McBride. Baylor Christine Mitchell McBride. To było marzenie, które umarło dawno temu. Ale teraz naprawdę się spełnia, a ja jestem cholernie szczęśliwa, mogąc mu dać to, czego pragnie. - Maddox i ja będziemy zaszczyceni mogąc przyjąć twoje nazwisko – mówię. – Twoje nazwisko figuruje już na jego akcie urodzenia, więc nie powinno być tak trudno go zmienić. Przyciąga mnie do siebie i trzyma kurczowo przy swoim twardym ciele. - Dziękuję – mówi. – najszczęśliwszym, żyjącym facetem.

Dziękuję,

że

sprawiasz,

iż

jestem

- I wzajemnie – mówię. Wówczas kładzie dłonie na moich piersiach, powodując, że strzelają przeze mnie iskry ciepła. - Zdecydowanie nie jesteś facetem, Mitchell. Chichoczę. Przez następną godzinę pokazuje mi, jak bardzo tak naprawdę różnię się od faceta.

Wczoraj popołudniu Gavin zabrał mnie i Maddoxa na wycieczkę po L.A. nowym SUVem, który dla mnie kupił. Wcześniej byłam tu kilka razy i widziałam już część miasta, ale nic z tego, co zobaczyłam wczoraj. Wyprawę zakończyliśmy odwiedzeniem studia produkcyjnego „Bay Watch”. Gavin mnie oprowadził, podczas gdy pracownik techniczny zajmował Maddoxa zabawą przy Blue boxie.10 Do czasu kiedy wyszliśmy, Maddox miał swoje własne DVD na którym chodził po księżycu, latał niczym Superman i wspinał się na Mt. Everest. A potem, kiedy położyliśmy do łóżka podekscytowanego Maddoxa, Chris zadzwonił i powiedział, że wcześniej tego dnia, do restauracji przyszła kobieta, pytając o mnie i Maddoxa. Poszedł za nią na parking i spisał jej numery rejestracyjne, po czym przekazał je policji. Natychmiast zadzwoniłam na posterunek w Connecticut, po czym oddzwonił do mnie detektyw i poinformował, że Francis Laraby z pobliskiego Westport została przesłuchana i ostrzeżona, że ma trzymać się z dala ode mnie i mojej rodziny. Obserwują ją, ale nie było wystarczających dowodów aby ją aresztować. Detektyw zasugerował, abym wniosła o zakaz zbliżania kiedy następnym razem wpadnę z wizytą. Powiedziałam, że może na to liczyć. Dziś jest poniedziałek, więc rzeczywistość skłoniła Gavina do pójścia rano do pracy, a ja idę właśnie z Maddoxem do nowej szkoły podstawowej, aby go zapisać. Idziemy chodnikiem, a ja spoglądam na wszystkie te kobiety, które podrzucają tu swoje dzieci. Jestem oszołomiona faktem, że najwyraźniej w L.A. trzeba się wystroić, aby przywieść dziecko do szkoły. 10

Blue box (inaczej: bluescreen, greenscreen, chroma key) – technika obróbki obrazu, polegająca na zamianie tła o w miarę jednolitym kolorze (pierwotnie niebieskim, stąd nazwa) na dowolny obraz. Szeroko stosowana w telewizji (najczęściej podczas prezentacji prognozy pogody i w programach informacyjnych) oraz w filmie (do umieszczania aktorów w komputerowo generowanym środowisku). Kolor tła to zazwyczaj niebieski lub zielony, ponieważ są one uważane za najmniej podobne do koloru skóry i najrzadziej pojawiają się w kostiumach i rekwizytach.

Kobiety te ubrane są w klasyczne Versace, albo Dolce & Gabana, wyglądając jakby właśnie wyszły ze Spa. Spoglądam na moje japonki, a potem na spodnie do jogi i t-shirt, który jestem pewna, że kupiłam w jakimś domu towarowym. Nie potrzeba im wiele czasu aby mnie zauważyć, ponieważ wiele par oczu obserwuje mnie, kiedy podchodzę do budynku. Zastanawiam się czy gapią się na mnie ponieważ wiedzą, że jestem tu nowa, czy z powodu mojego rażącego odstępstwa od zasad ubierania się na okoliczność odwożenia dzieci do szkoły. Wypełniam wszystkie konieczne dokumenty, zapisuję Maddoxa i szybko dodaję go do drugiej klasy pani Worthington. Zostały tylko dwa miesiące lekcji w tym roku szkolnym, więc mam nadzieję, że się tu zaaklimatyzuje i nawiąże przyjaźnie. Wywołują ucznia z jego klasy, aby przyszedł do sekretariatu i wskazał mojemu synowi drogę. Jak duży chłopiec, którym zawsze twierdzi że jest, Maddox zwyczajnie się żegna i macha do mnie kiedy odchodzą. Ale wcześniej słyszę, jak chłopak mówi do niego: - Dlaczego masz taki głupi akcent? Kiedy jestem z powrotem w samochodzie, dzwoni mój telefon, więc naciskam na kierownicy przycisk połączenia. - Halo? - Baylor? Mówi Angie Wilson. - Och, tak – mówię. – Cześć, Angie. Jak się masz? - Dobrze, dziękuję. Jak tam aklimatyzacja? - Póki co całkiem dobrze – mówię z westchnieniem. – L.A. jest dla nas innym światem. Upłynie trochę czasu, zanim się przyzwyczaimy. W głośników dobiega mnie jej rozkoszny śmiech. - Zgadza się – mówi. – Zastanawiałam się, czy jesteś wolna i czy chciałabyś spotkać się dziś ze mną na lunch? Wiem, że musi być ci ciężko nawiązać przyjaźnie w nowym miejscu i chcę, abyś wiedziała, że totalnie możesz na mnie liczyć. Czegokolwiek będziesz potrzebowała.

Potrzebuję chwili, by ogarnąć w głowie fakt, iż najlepsza przyjaciółka Karen wita mnie w nowym mieście i chce się ze mną zaprzyjaźnić. Musi odbierać moje milczenie jako odmowę i mówi: - Słuchaj, jeśli jesteś zajęta to w porządku. Możemy zrobić to kiedy indziej. - Nie, nie o to chodzi – mówię. – Zdecydowanie nie jestem zajęta. Znam tutaj trójkę ludzi, Gavina, Callie i Maddoxa. Chodzi tylko o to, że… - Wiem, wiem – mówi. – Byłam blisko z Karen. Ale Baylor, to było kiedyś. Ona nadal żyje w przeszłości, podczas gdy reszta z nas dorosła. Skończyłam z nią. Zasadniczo skończyłam z nią na długo przed tym, jak Gavin zobaczył cię w Chicago. Po prostu do tego czasu nie zrobiłam tego oficjalnie. - Sądzę, że mogłabym zjeść lunch - mówię. Praktycznie piszczy do telefonu, a potem przekazuje mi adres, abym mogła go sobie wbić do GPSa. - Widzimy się tam o 12:30 – mówi. – Mogę już stwierdzić, że będziemy dobrymi przyjaciółkami, Baylor.

Podczas naszego drugiego tygodnia w L.A, kiedy podrzucam Maddoxa do szkoły, zostaję odciągnięta na bok przez oszałamiającą kobietę, która wygląda jakby zeszła właśnie z wybiegu podczas Tygodnia Mody. - Jesteś mamą Maddoxa, prawda? – mówi. - Tak – odpowiadam.

- Och, Boże. Twój syn jest w tej samej klasie co mój Gage – mówi mi. – Najwyraźniej się zaprzyjaźnili i Gage chciałbym zaprosić Maddoxa na swoje przyjęcie urodzinowe w ten weekend. To znaczy, o ile oboje jesteście wolni. - Oboje? - Oczywiście – mówi, jakby stwierdzała oczywisty fakt. Podaje mi grube zaproszenie. – Sobota. O piętnastej. Adres jest w środku. – Wskazuje swoim chudym, wymanikiurowanym palcem na kopertę w mojej dłoni. – Mam nadzieję, że uda wam się przyjść. - Dziękuję, byłoby świetnie – mówię, ciesząc się, że Maddox zawiera nowe przyjaźnie. - Bajecznie – mówi, odwracając się na dwunastocentymetrowych szpilkach i wraca do samochodu. Odchodzę, klapiąc moimi butami na płaskiej podeszwie i myślę o tym, jak z każdym dniem robi się coraz lepiej. Po przeczytaniu zaproszenia, które mogłoby rywalizować z zaproszeniem ślubnym jakiejkolwiek celebrytki, spędzam podróż do domu, zastanawiając się do czego dokładnie odnosi się „Margarita dla mam” na przyjęciu urodzinowym ośmiolatka. Czuję ekscytację z powodu perspektywy poznania większej ilości kobiet w moim wieku. Cóż, będąc całkowicie szczerą, większość z nich jest starsza. Może to dlatego dziwnie na mnie patrzą, kiedy przywożę Maddoxa, ponieważ jestem sporo od nich młodsza. Cóż, albo dlatego, albo przez spodnie do jogi. Gavin był cudowny, próbując włączyć mnie w swoje życie tutaj. Ale osobą, z którą spędza najwięcej czasu, poza mną i Maddoxem, jest jego partner i najlepszy przyjaciel, Scott, który jest zatwardziałym kawalerem. Dzięki Bogu za Angie. W ciągu ostatnich dwóch tygodni dwa razy jadłyśmy razem lunch i od razu się dogadałyśmy. Unikałyśmy tematu Karen i głównie rozmawiałyśmy o firmie produkcyjnej i moim pisaniu. Pod koniec drugiego lunchu przekonała mnie nawet, abym pozwoliła jej pokazać moje książki kilku scenarzystom. Więc, pomiędzy moją przyjaźnią z Angie i zaproszeniem na przyjęcie, praktycznie podskakiwałam, idąc przez lobby naszego budynku mieszkalnego. Do czasu, aż stanęłam jak wryta, widząc kto siedzi w recepcji. Karen McBride

Rozdział 42 W chwili, kiedy przechodzę przez drzwi, Karen wstaje i podchodzi do mnie. To nie jest przypadek. Jest tutaj z mojego powodu. Unoszę rękę, by ją zatrzymać. - Jesteś ostatnią osobą na ziemi, którą chcę widzieć. Wolałabym raczej wpaść na moją stalkerkę. Kieruję się ku windom, mając nadzieję, że jeśli ją zignoruję, to sobie pójdzie. Wciskam przycisk przywołujący windę i krzyżuję ręce na piersi, czekając niecierpliwie na przybycie kabiny. Kiedy drzwi się otwierają, wchodzę do środka i słyszę, jak Karen za mną krzyczy: - Jestem w ciąży z Gavinem! Wściekłość zaczyna się przy moich stopach i wspina się po moim ciele, ogarniając mnie, gdy wyciągam dłoń, by zatrzymać drzwi przed zamknięciem się. Wychodzę, łapię ją za łokieć i delikatnie, ale z siłą, ciągnę ją obok skrzynek pocztowych, gdzie ludzie gapią się na nas po jej bardzo publicznej deklaracji. Ciągnę ją przez boczne drzwi, na patio, które skierowane jest na wodę. Wpatruję się w nią ostro, a moje oczy płoną złością. - Co tym razem próbujesz osiągnąć? – pytam. Uśmiecha się ironicznie. - Nie powiedział ci, prawda? Nie powiedział mi? Gavin wie? Naprawdę jest w ciąży? Fale nudności przetaczają się przez mój żołądek, i jestem pewna, że moja twarz traci resztę kolorów, kiedy mówi dalej:

- To prawda – stwierdza. – Przez niemal rok staraliśmy się o dziecko, zanim się pojawiłaś i wszystko zrujnowałaś. - Nie taką wersję słyszałam – mówię, usiłując zachować spokój, mimo, że moje wnętrzność trzęsą się tak mocno, że czuję, iż w każdej chwili mogę zwymiotować na buty tej suki. - Tak sądziłam. – Podchodzi i siada na metalowej ławce, robiąc z tego wielkie przedstawienie, jakby było jej ciężko, mimo że nie widzę żadnego dowodu wystającego brzuszka spod jej obcisłych ciuchów. Krzyżuje swoje opalone, smukłe nogi. – Ale powinnaś już się nauczyć, aby nie wierzyć we wszystko co słyszysz – mówi z kolejnym uśmieszkiem. - Naprawdę zamierzasz to powiedzieć – cedzę. – Po wszystkich twoich kłamstwach, naprawę masz czelność mówić mi, abym nie wierzyła Gavinowi? Wzrusza ramionami. - Szczerze, to nie obchodzi mnie komu wierzysz – mówi. – Faktem jest, że jestem w czwartym miesiącu ciąży. I nawet jeśli zostawi mnie, to nie zostawi dziecka. Pomyśl o tym, Baylor. Skarżył się na to, że przegapił siedem lat życia twojego dziecka. Naprawdę sądzisz, że przegapi choćby minutę z życia jego nowonarodzonego dziecka? Wróci do mnie, kiedy zobaczy jak to jest trzymać w ramionach maleńkie dziecko. Kiedy będziemy patrzyli jak stawia pierwsze kroki, kiedy nazwie go „tatusiem”. Kiedy poczuje jak to jest nawiązać więź z dzieckiem od jego urodzenia – wówczas będzie wiedział gdzie naprawdę jest jego miejsce. Sięga do torebki i wyjmuje biało-czarne zdjęcie USG. - Proszę. – Ciska nim we mnie. – Możesz dać to Gavinowi, aby przypiął sobie na lodówkę. Pierwsze zdjęcie jego cennego dziecka. – Wstaje i odchodzi, pozostawiając mnie bez możliwości poruszenia się, kiedy wpatruję się w zdjęcie dziecka Gavina. Jego drugiego dziecka. Dziecka, które będzie mógł znać od urodzenia. Dziecka, które równie dobrze może wyrwać go od Maddoxa i ode mnie.

Gavin znajduje mnie kiedy siedzę na brzegu naszego łóżka z komórką leżącą obok. Nie poruszyłam się odkąd wysłałam mu wiadomość, że Karen tu była. Nie zapytał dlaczego. Nie próbował do mnie dzwonić. Zwyczajnie powiedział, że już wychodzi, potwierdzając tym insynuacje Karen, że już o wszystkim wiedział. Nadal trzymam zdjęcie z ultrasonografu. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? – pytam łamiącym się i ochrypłym od płaczu głosem. Zabiera mi zdjęcie i patrzy na nie, srogo kręcąc głową. - Miałem nadzieję, że zdobędę niezbity dowód zanim ci o tym powiem. - Niezbity dowód na co? Na to, że wsadziłeś w nią fiuta jak tylko wróciłeś wtedy z Chicago? – wrzeszczę. - Co? Nie! – Opada przede mną na kolana. – To nie moje dziecko – mówi. – Nie wiem w ogóle czy jest kogokolwiek. Prawdopodobnie kłamie. - Ale powiedziałeś, że chciała dziecka. Powiedziałeś mi tak kilka miesięcy temu. A ona powiedziała, że się staraliście. – Nie obchodzi mnie nawet to, że wycieram nos rękawem. Łapie moje dłonie, nadal klęcząc przede mną na ziemi. - Nie, Bay. Nie staraliśmy się. Przez te ostatnie miesiące nie byliśmy nawet ze sobą w taki sposób. Cokolwiek mówi, jest totalną brednią. Wyrywam dłonie z jego uścisku. - Okłamałeś mnie. Ufałam ci, a ty mnie okłamałeś. Blednie.

- Nie… nie, nie kłamałem, kochanie. Zwyczajnie starałem się zebrać fakty zanim bym do ciebie z tym poszedł. Przy tym wszystkim przez co przechodziłaś, nie chciałem abyś się o to martwiła. - Więc pomyślałeś, że to przede mną ukryjesz. Tę wielką informację, która może zmienić nasze życie. Przesuwa z frustracją dłonią przez włosy. - To niczego nie zmieni. Nie może. To nie moje dziecko, Baylor. Gdyby była w ciąży z moim dzieckiem, co nie jest możliwe, ponieważ mówiłem ci, że za każdym razem używaliśmy prezerwatyw – ale jeśli byłaby, to musiałaby być w zaawansowanej ciąży, prawdopodobnie szósty, albo siódmy miesiąc. - Od jak dawna wiesz? – pytam. Wzdycha i spogląda w podłogę. - Jakiś miesiąc – szepcze. – Musiała się dowiedzieć, że się tutaj przeprowadzasz. Nie jestem pewien, dlaczego zdecydowała się powiedzieć mi o tym wtedy. - Miesiąc? – krzyczę. – Wiedziałeś od miesiąca? Spakowałam moje życie, życie Maddoxa i przeniosłam je tu dla ciebie, a ty przez cały ten czas ukrywałeś przede mną tę wielką wiadomość? – Wstaję i wychodzę z sypialni. - Nadal mi nie ufasz, prawda Bay? – pyta, podążając za mną. Zatrzymuję się, kiedy docieram do salonu. Odwracam się i spoglądam na niego, ale pozostaję cicho. - Zdajesz sobie sprawę, że Karen dokładnie tego chce, prawda? – mówi. – Chce nas rozdzielić. Jak myślisz, dlaczego powiedziała mi o ciąży dopiero wtedy, kiedy zwietrzyła, że się tu przeprowadzasz? – Delikatnie mnie pociąga, abym usiadła na kanapie obok niego. – Dlaczego teraz, Baylor? Gdyby była ze mną w ciąży, to nie powinna mi była o tym powiedzieć jak tylko otrzymała papiery rozwodowe? Zamykam oczy, powodując, że wylewają się z nich łzy i ściekają po moich wilgotnych policzkach. - Musisz mi zaufać – błaga. – Znasz mnie. Kocham cię. Kochałem cię odkąd miałem dwadzieścia lat. Nigdy bym cię nie skrzywdził. Nigdy cię nie

skrzywdziłem. A jeśli jej uwierzysz, jeśli pozwolisz aby znów rozdzieliły nas jej kłamstwa, to ona, kurwa, wygra. – Przyciąga mnie blisko, całując mnie we włosy. – Bardzo cię przepraszam, że zataiłem tę informację, ale jestem na sto procent pewny, że nie ja zapłodniłem Karen. Jest tylko jedna kobieta, z którą chcę mieć dzieci. Tylko z jedną zawsze tego chciałem. Opadam w ramiona Gavina. Robię powolne wdechy i wydechy, kiedy on mnie pociesza. - Wierzę ci, Gavin. Oczywiście, że ci wierzę. Tylko obiecaj mi, że nigdy więcej niczego przede mną nie zataisz. Nawet, jeśli uznasz to za nieistotne. Gdybym była dzisiaj przygotowana kiedy się ze mną skonfrontowała, gdybym wiedziała, to nie stałabym tam jak załamana kobieta, którą chciała abym była. Wciąga mnie na kolana, obejmując mnie ramionami. - Obiecuję – mówi. – Przysięgam ci, Baylor. Nigdy więcej. Nigdy więcej nie pozwolę, aby cię skrzywdziła. Aby skrzywdziła nas. Trącam nosem zgięcie jego szyi. - Przepraszam, że oskarżyłam cię o to, że z nią spałeś po powrocie z Chicago – mówię. – To była odruchowa reakcja. Wszystko co powiedziała o tym, że przegapiłeś pierwsze lata życia Maddoxa i że nigdy nie zrobisz tego kolejnemu dziecku – wiedziałam, że to była prawda. Wiedziałam, że nawet gdyby podstępem zaszła z tobą w ciążę, to nigdy nie porzuciłbyś swojego dziecka. Miałam wizję tego, że ta kobieta jest związana z tobą na zawsze i to mnie zmiażdżyło. - To się nie stanie, kochanie. Obiecuję – mówi. – Bardzo szybko zniknie z naszego życia. Mam zespół prawników i prywatnych detektywów, którzy pracują, aby obalić jej tezę. Ale kartoteka medyczna jest prywatna. Mimo że twierdzi, iż jestem ojcem, to i tak nadal nie mam prawa dostępu do nich bez jej zgody. A nie dała mi zgody. O czym to świadczy? - Masz rację – mówię. – Wiem, że wykorzystuje to jako ostatni akt desperacji, aby nas rozdzielić. Ale, Boże, Gavin, jeśli ona naprawdę jest w ciąży? Jedyne co mogę powiedzieć, to że cieszę się, iż jest bogata i stać ją będzie na najlepsze nianie, ponieważ to biedne dziecko będzie potrzebowało kogoś z prawdziwym kompasem moralnym, kto je wychowa. Śmieje się. A potem pyta:

- Z tobą okej? Z nami okej? Przytakuję. - Tak, z nami okej. Unosi uwodzicielsko brew. - Zatem co powiesz na to, abyśmy wykorzystali ten nieoczekiwany czas sam na sam? Chichoczę. - Czy jest jakaś szczególna strona w mojej książce, którą chciałbyś wypróbować? Śmieje się. - Każda strona – mówi, podnosząc mnie i niosąc z powrotem do sypialni. – Chcę odtworzyć każdą scenę miłosną, z każdej książki jaką kiedykolwiek napisałaś. Nie obchodzi mnie czy będziemy musieli przeznaczyć na to życie.

Rozdział 43 Maddox rzuca mi spojrzenie z krawędzi basenu gdzie samotnie siedzi. Od czasu do czasu jakieś dziecko się do niego odzywa, albo uwzględnia go w jakiejś zabawie. Tak jak i matki, okazjonalnie, zadają mi pytanie, po czym udają, że są zainteresowane odpowiedzią. Uśmiecham się do niego słodko, a potem robię głupie miny, na co chichocze, po czym wskakuje do wody. Najwyraźniej „Margarita dla mam” jest kodem na „zbierzmy się razem i zobaczmy, która wiedzie najlepsze życie”. I w tej chwili powiedziałabym, że Monica, matka solenizanta, prowadzi w tym biegu. Zwłaszcza, jeśli ją się o to zapyta. Wszystkie robią wielki cyrk w związku z tym jaki ekstrawagancki prezent dostał od ich dzieci Gage. Spoglądam na prezent, który przywieźliśmy, opłacone na rok, cotygodniowe wypożyczanie filmów DVD z Redbox11 i zastanawiam się, jak szybko po naszym wyjściu kupon wyląduje w koszu. Nie jestem nawet pewna, czy to jak się czuję można nazwać dyskomfortem. Bardziej odpowiednie byłoby zażenowanie – nimi. Jak te kobiety mogą tak siedzieć i nie robić nic poza prześciganiem się pomiędzy sobą? Och, twój mąż zawodowo pisze piosenki, cóż mój je śpiewa. Twoje dziecko jest na liście najlepszych uczniów, cóż moje dostało z Harwardu list z zapytaniem czy będzie chciało tam studiować. Ble, ble, ble. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę nie mogłam się doczekać tego dnia. Jedna kobieta, której imienia nie znam, ponieważ przestałam starać się je wszystkie spamiętać jakieś dziesięć minut po rozpoczęciu imprezy, dosłownie roześmiała się, pytając: - Maple Creek? Czy to w ogóle widnieje na mapie?

11

To takie czerwone budki w których można sobie wypożyczać filmy na dvd.

Po tym siedziałam i uśmiechałam się uprzejmie, modląc się do Boga, aby przyspieszył czas, albo przynajmniej zesłał na mnie zatrucie pokarmowe od tego jedzenia z cateringu, które zostało rozłożone pod dużym białym namiotem obok nas. Ruda, której syn ciągle uderza Maddoxa ręcznikiem, siada obok mnie i pyta: - Powtórzysz jak się nazywasz? Wyglądasz znajomo. - Baylor. Baylor Mitchell. – Przygotowuję się na to, co obawiam się, że za chwilę nastąpi. Gapi się na mnie przez kilka sekund, a potem opada jej szczęka. - O mój Boże, chyba nie ta Baylor Mitchell, autorka „Never Better”? - Winna – mówię. - Jasna cholera! – piszczy kobieta, zarabiając chichot od kilku znajdujących się niedaleko dzieci. - Monica, wiedziałaś że masz na swoim przyjęciu sławę? – Pociąga mnie do góry z miejsca na którym siedzę i ciągnie mnie do grupy kobiet. – Taylor, to autorka książki o której mówiłam ci w zeszłym tygodniu. To jest Baylor Mitchell. Słyszę jak inna szepcze do przyjaciółki: - Ten niewypał z Maple coś tam jest sławną autorką? Dlaczego życie jest takie nie fair? Kobieta, która teraz wiem, że nazywa się Taylor piszczy: - O mój Boże! Dopiero co przeczytałam twoją książkę. W sensie, że dosłownie jeszcze leży na moim leżaku wodnym w basenie przy domu. Nie mogę w to uwierzyć. – Mruży na mnie oczy i obniża głos. – Robisz wszystkie te rzeczy, o których piszesz? – pyta. Wewnętrznie przewracam oczami. - Mam wybujałą wyobraźnię. Kilka kobiet spędza kolejne pół godziny przymilając się do mnie i rzucają we mnie swoimi numerami telefonów, jakby nagle stały się moimi najlepszymi przyjaciółkami. Szybko stałam się centrum uwagi, ku niesmakowi

Monici, która stoi z tyłu i dąsa się, mierząc mnie oziębłym spojrzeniem. Myślę, że nie mogę liczyć na zaproszenie na jej kolejnego grilla. Na szczęście pojawia się osoba z obsługi przyjęcia i ogłasza, że nadszedł czas na tort. A potem przystępuje do krojenia go na tak duże kawałki, jak stół na którym je kładzie. Tort jest w kształcie młota Thora, który ewidentnie jest ulubionym superbohaterem Gage’a. Nie jestem koneserem tortów, ale jeśli miałabym zgadywać, to powiedziałabym, że Monica wydała na niego mniej więcej tyle, co ja na mój pierwszy samochód. W drodze do domu Maddox pyta: - Mamusiu, musimy zaprosić wszystkie te dzieci na moje przyjęcie urodzinowe? Dylan ciągle na mnie pluł, a Jordan śmiał się z tego, jak mówię. Myślisz, że śmiesznie mówię? - Nie kolego, w ogóle nie mówisz śmiesznie – stwierdzam. – Mówisz dokładnie tak, jak dziecko dorastające w Connecticut. Nie ma w tym nic złego. A na przyjęcie urodzinowe możesz zaprosić kogo tylko chcesz. - A co jeśli chcę zaprosić Ryana i Cole’a? – pyta, odnosząc się do synów Chrisa. – I Brody’ego, Drew i Amber z mojej starej szkoły? Co jeśli chcę mieć ich na moim przyjęciu? Wzdycham. - Cóż, może powinniśmy zaplanować weekend w domu i wtedy zorganizować twoje przyjęcie urodzinowe – mówię. Maddox uśmiecha się z podekscytowaniem, ale ja po prostu kręcę głową, myśląc o tym, że odniosłam się do Maple Creek mówiąc „dom”.

Dwa tygodnie po tym, jak Karen przyszła do mnie z oskarżeniami, zgłosił się facet, twierdzący, że jest ojcem jej dziecka. Facet, który wygląda łudząco podobnie do Gavina powiedział, że Karen zapłaciła mu za jego usługi „ogiera rozpłodowego”. W tamtym czasie nie wiedział kim ona była. Ale przy całym tym wypytywaniu prawników Gavina i prywatnego detektywa, w jakiś sposób doszedł do tego, że Karen wywodzi się z zamożnej rodziny i teraz planuje pozwać ją o opiekę nad dzieckiem – i spore alimenty. To smutne, naprawdę. Dziecko będzie miało albo pretensjonalną, narcystyczną matkę, albo łasego na kasę ojca, nieudacznika. - Bez jej, poważnie? – pyta Callie, po tym jak tłumaczę jej szczegółowo to, co odkrył prywatny detektyw. - Naprawdę – mówię. – Poszła i dała się zapłodnić, zaraz po tym, jak Gavin ją rzucił. Chciała spróbować wmówić, że dziecko jest jego. - A to suka! – krzyczy Callie, przyciągając do nas spojrzenia z sąsiedniego stolika. Rozglądam na po restauracji z wyższej półki, patrząc na stałych klientów, którzy tutaj są. Widzę kobiety z poobwieszanymi biżuterią nadgarstkami i chirurgicznie poprawionymi klatkami piersiowymi. Facetów w garniturach od Armaniego, którzy sączą szkocką o pierwszej po południu. Zastanawiam się, jak wielu z tych ludzi jest prawdziwych – ilu nie musi udawać, że są czymś, lub kimś innym. Myślę o breloczku na klucze, który mama dała mi kiedy miałam czternaście lat. Zastanawiam się, jak wiele siebie samej tracę, próbując wpasować się w miejsce, które jest całkowicie nie w moim stylu. Robię długi łyk wina. - Callie, myślisz kiedykolwiek, że jest tutaj za dużo dramatów? Odrzuca głowę do tyłu i wybucha gardłowym śmiechem. - Oczywiście, że jest tu za dużo dramatu. Myślę, że ludzie się nim żywią. Jak myślisz, dlaczego robią w L.A tak dużo filmów? Widzi, że nie jestem rozbawiona. Przesuwa dłoń po stole, by chwycić moją. - Co się dzieje, Baylor? – pyta. – Ostatnio nie byłaś sobą.

- W tym właśnie problem – mówię. – Myślę, że przebywanie tutaj odbiera mi to, kim jestem. To znaczy, Gavin był cudowny. Ty byłaś cudowna. Ale Maddox i ja tutaj nie pasujemy. To nie jest miejsce dla nas, Cal. – Ponownie rozglądam się po kobietach w pomieszczeniu. – Pamiętasz tę imprezkę z nocowaniem z Jenną i Skyler? Tylko my, dziewczyny, kilka butelek wina i talia kart? Kto tutaj tak robi? - My byśmy mogły – mówi, wskazując pomiędzy nami. – Minął tylko miesiąc, wiesz. Może musisz dać temu trochę czasu. Kręcę głową, a łzy grożą wypłynięciem mi z oczu. - Myślę, że przyjeżdżając tutaj popełniłam błąd. Maddox i ja mamy tak wiele na Wschodzie. Przyjaciół, rodzinę, poczucie przynależności. Mamy tak wiele powodów by tam być, a tylko jeden, by być tutaj. Wiem, że Maddox w końcu się dopasuje. Wiem, że mogłabym zawrzeć nowe przyjaźnie. Ale rzecz w tym, że nie chcę nowych przyjaciół. Ci, których już mam są idealni. Moje życie w Maple Creek było idealne. A do tego, Karen tutaj jest. Zawsze będzie w pobliżu, czając się, a ja nigdy nie będę w stanie się zrelaksować. Nie całkowicie. Kiedy zaczerpuję oddechu, Callie mówi: - Co chcesz powiedzieć? Rozważasz powrót do domu? - Widzisz, o to mi właśnie chodzi. Nawet ty nadal nazywasz Maple Creek domem, a nawet stamtąd nie pochodzisz. – Śledzę palcami okrągły wierzch kieliszka. – To mogłoby zadziałać – mówię jej. – Gavin mógłby tam przyjeżdżać tak jak wcześniej, a ja z Maddoxem moglibyśmy przyjeżdżać tutaj. Tym razem nie musiałby tak dużo podróżować. Moglibyśmy nawet przyjechać tutaj na długie wakacje. No wiesz, w lecie i na święta. Callie przechyla głowę na bok i przygląda mi się. - Brzmi to tak, jakbyś już podjęła decyzję. – Robi łyk wina, nie odrywając ode mnie spojrzenia. – Cóż, podjęłaś? Zamykam oczy i przytakuję. - Nienawidzę tego miejsca, Callie. Maddox także. Nie przyjdzie i nie powie mi tego, ale tak jest. Zmienił się. Nie prowadzi już ze mną długich rozmów jak kiedyś miał w zwyczaju.

- Ja też to widzę – mówi. – Myślę, że jest lekko przybity. Sądzę, że myślałam iż mu to zwyczajnie minie. - To prawdopodobnie zabije Gavina. Tak wiele dla nas zrobił. Mocno się starał, żeby wszystko było idealnie. Ale muszę zrobić to, co uważam za właściwe dla Maddoxa i dla mnie. - Zatem okej – mówi. – Sądzę, że wracamy do domu. - Co? – Podrywam ku niej oczy. – Wróciłabyś z nami? Ale twoja rodzina tutaj jest. - Wy również jesteście moją rodziną. Ty i Maddox – mówi. – A do tego, albo L.A. zmienił się w ciągu ostatnich trzech lat, albo ja. W ogóle nie przypomina miasta, które pamiętam. Więc taa… wrócę z wami do Maple Creek, jeśli mnie chcecie. Prawie przewracam stolik, gramoląc się do niej, by ją przytulić. - Tak czy siak – mówi mi w ramię. – Collin do mnie pisał. Tak w sumie to całkiem sporo. Powiedział, że teraz, kiedy dla ciebie nie pracuje, mógłby mnie gdzieś zaprosić. – Odsuwa mnie od siebie i trzyma na wyciągnięcie ręki. – O cholera… jeśli wrócisz, to znów będzie musiał cię ochraniać. - Nie – mówię. – Zatrudnimy kogoś innego. Chcę, abyś miała swojego faceta. Siadam z powrotem na krześle, czując że uszedł ze mnie ciężar. Czuję się, jakbym mogła oddychać po raz pierwszy od miesiąca. Wyjmuję telefon i piszę do Gavina. Muszę mu dzisiaj powiedzieć. Teraz. Ja: Musimy porozmawiać. Gavin: Jesteś w ciąży? ;) Ja: Co? Gavin: Ostatnim razem kiedy wysłałaś mi wiadomość z tymi dwoma słowami byłaś w ciąży, a potem wszystko się zesrało. Ja: Nie, nie jestem w ciąży. Gavin: Ale chodzi o coś równie poważnego.

Ja: Mogę podrzucić Callie, a potem wpaść do twojego biura? Gavin: Oczywiście, kochanie. Będę tam. Tylko obiecaj mi, że cokolwiek to jest, nie będziesz po drodze rozmawiała z Karen.

Uśmiecham się z powodu jego dowcipu, kiwając kelnerowi, aby przyniósł rachunek. A potem zamiera mi serce, kiedy widzę wpatrującą się we mnie kobietę, która siedzi po drugiej stronie restauracji. Przysadzista kobieta z czarnymi włosami, która odwraca spojrzenie i wierci się niewygodnie, kiedy ją dostrzegam. Mam złe przeczucie. - Wynośmy się stąd – mówię Callie, grzebiąc w torebce i rzucając na stół pięćdziesiąt dolarów. - Co się dzieje? Wyglądasz, jakbyś miała się pochorować – mówi. Wyciągam ją szybko na zewnątrz i widzę, że ciemnowłosa kobieta wstaje od stołu i kieruje się w naszą stronę. - Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że może być tutaj moja stalkerka. Idziemy szybko do mojego samochodu. - Nie ma mowy, Baylor. Naprawdę myślisz, że przeleciała przez połowę kraju, by śledzić cię w L.A? Skąd miałaby w ogóle wiedzieć, że tu jesteś? Nie brałaś udziału w żadnych publicznych wystąpieniach i nikomu nie powiedziałaś, że się przeprowadziłaś. - Pewnie masz rację – mówię – Myślę, że po prostu się wystraszyłam. – Rozglądam się dookoła i nie widzę kobiety. Wciągam kilka uspokajających oddechów, po czym wsiadam do samochodu. Po przejechaniu kilkunastu kilometrów, mogłabym przysiąc, że kiedy lawiruję w korku, widzę jadący za mną samochód. - Callie, odwróć się i spójrz na kierowcę niebieskiego samochodu. Powiedz mi, czy ma czarne włosy. Callie posyła mi spojrzenie, jakby miała mnie za totalną paranoiczkę. A potem odwraca się, by spojrzeć na samochód, który za nami jedzie. Skręcam w

boczną ulicę, a samochód podąża za nami. Potem wykonuję jeszcze trzy skręty w lewo, co doprowadza nas na tę samą drogę, z której wyjeżdżałyśmy. Samochód trzyma się z tyłu, ale nadal za nami jedzie. - Teraz mi wierzysz? – pytam. - Cholera, Baylor – mówi. – Nie wariuj ani nic, ale kobieta która prowadzi niebieski samochód ma czarne włosy. Chcesz, żebym zadzwoniła na policję? – Wyjmuje telefon. - Wjadę na autostradę i sprawdzę, czy uda nam się ją zgubić. Jeśli za minutę nadal będzie za nami jechała, to zadzwoń na policję. - Uważaj, Baylor. Nie jedź za szybko – mówi. Patrzymy na siebie przelotnie ze zmartwieniem, kiedy przyspieszam, by wjechać na autostradę. Zwiększam tempo i wtapiam się w wielki korek, a niebieski samochód pozostaje coraz bardziej w tyle. Wzdycham z ulgą, kiedy nie mogę go już dostrzec we wstecznym lusterku. Uśmiecham się do Callie. Wówczas słyszę ogromny huk i mój świat wiruje bez kontroli. Nic nie ma sensu, kiedy słyszę przyprawiający o mdłość łomot i dźwięk miażdżonego metalu. Słyszę chrzęst i odkształcenie szkła, dźwięk klaksonów i jak ktoś – prawdopodobnie ja – krzyczy. Coś uderza w moją głowę. Mocno. W mojej piersi rozprzestrzenia się ból. Moje włosy latają dookoła i chłoszczą mnie po twarzy. A wtedy, tak szybko jak się zaczęło, wszystko zamiera. - Baylor, Baylor… - krzyczy ktoś. Próbuję otworzyć oczy, a kiedy to robię, widzę Callie – do góry nogami, która ku mnie sięga. Przerażanie wyostrza moje zmysły. Czuję zapach asfaltu i zjełczały odór benzyny. Do ust napływa mi gwałtownie coś o metalicznym posmaku, a uszy błagają o ulgę od przeszywającego dzwonienia, które w nich rozbrzmiewa. Boże, boli mnie głowa. Coś jest okropnie nie tak. Próbuję się rozejrzeć dookoła, ale każdy ruch jest jak nóż, przeszywający moje skronie. Dlaczego świat jest do góry nogami? Co się dzieje? Widzę stopy, które rozgniatają szkło obok mojej głowy. Ludzie krzyczą. Syreny stają się głośniejsze. Próbuję skupić spojrzenie

na Callie, ale zamazane kałuże czerwieni przyćmiewają mój wzrok, więc zamykam powieki. - Baylor! Zostań ze mną – błaga mnie gardłowym głosem Callie. Ale jedyne co widzę, to czerwień. A potem… Ciemność.

Część trzecia. Gavin

Rozdział 44 - Jak myślisz, gdzie mamusia chciałaby, aby dziś leżały kwiaty? – pyta Maddox. - Myślę, że gdziekolwiek byśmy ich nie położyli, to i tak byłaby szczęśliwa, partnerze. Maddox przytakuje i zaczyna robić miejsce na nagrobku na dzisiejszy bukiet purpurowych orchidei. Niemal każdy inny bukiet na grobie jest nadal świeży – wszystkie dziewięć z nich. Dozorcy ewidentnie odwalają tu kawał dobrej roboty. Spoglądam na inne nagrobki, i choć nie są tak bardzo udekorowane kwiatami, jak ten jej, to są ładnie utrzymane. Patrzę na kilku ludzi, którzy spacerują nieopodal i uśmiechają się smutno, patrząc na Maddoxa, który ustawia kwiaty. Zapatruję się w krystalicznie czyste niebo, poprzecinane, naznaczone smugami dymu samolotowego, który w pewnych miejscach sprawia, że wygląda to jak deszcz meteorytów. Celowo odwracam wzrok, aby nie rozpaść się, kiedy Maddox stawia kwiaty i siada ze skrzyżowanymi nogami na świeżej górce darni, tak jak robił to codziennie od dziesięciu dni. Za każdym razem ma tę samą rutynę. Bardzo szczegółowo opowiada jej co robił przez cały dzień. Mówi o wszystkim, począwszy od tego co zjadł na śniadanie, przez to co oglądał w telewizji, aż po to, jaką książkę miał czytaną przed snem.

Próbuję być dla niego silny, ale niszczy mnie patrzenie na niego, kiedy jest taki smutny. Jednakże mogę powiedzieć, że przebywanie tutaj i rozmawianie z nią jest terapeutyczne, więc będziemy tutaj przychodzili tak długo, jak będzie tego potrzebował. Z każdym dniem płacze coraz mniej. Każdego dnia otwiera się przede mną trochę bardziej. Każdego dnia, zacieśniamy więź z powodu tragedii, która kieruje teraz naszym życiem. Kiedy Maddoxowi kończą się tematy, o których może jej mówić, próbuję go pocieszyć: - Bardzo cię kochała, Maddox. I nadal kocha, tylko że teraz jest twoim aniołem stróżem w niebie. Zawsze będzie cię strzegła. W każdej minucie, każdego dnia. Nie możesz jej zobaczyć, ale jest tutaj. – Oferuję mu rękę, a on ją przyjmuje, podciągając się do góry i żegnając się z nią, zanim odchodzimy. Opuszczając cmentarz, wpadamy na rodziców Baylor i Skyler. Oni również przyjeżdżają tu codziennie. Wymieniamy uściski, kiedy ich mijamy. - Widzimy się później w szpitalu? – pyta Skyler. Posyłam jej słaby uśmiech. - Nie ma innego miejsca w którym mógłbym być.

- Znów odwiedziliśmy grób Callie – mówię Baylor, trzymając jej bezwładną dłoń. - Maddox nadal nalega, aby codziennie zanosić jej purpurowe orchidee. Mówi, że to tak, jakbyś była tam z nami. Teraz jest z moją mamą, jedzą lunch w kawiarni. Smucą ją okoliczności, ale jest przeszczęśliwa, że w końcu mogła poznać jedynego wnuka. O nasze dziecko z pewnością troszczy się wiele osób. – Przesuwam palcami po boku jej twarzy, uważając, by nie dotknąć gojącej się rany na brodzie. – Jest naprawdę rozdarty utratą Callie. Ja także, ale mam też kurewskie poczucie winy, ponieważ czuję ulgę, że to nie ty.

Wyciągam breloczek na klucze i przesuwam palcem po inskrypcji. - Ten głupi, mały breloczek zmienił moje życie. Ty zmieniłaś moje życie. A teraz, kiedy cię odzyskałem, nie zamierzam pozwolić ci odejść. Jesteś brakującą częścią mnie, moją drugą połówką. I nie skończyliśmy. Ty nie skończyłaś, słyszysz mnie? - Wiesz, że gdyby moja siostra mogła się teraz do ciebie odezwać, powiedziałaby ci, jaką jesteś cipką – mówi za mną Skyler, która po cichu weszła do pomieszczenia. Unoszę delikatnie kąciki ust z powodu optymistycznej siostry Baylor. Skyler ani przez sekundę nie zaakceptowała faktu, że Baylor może się nie obudzić. Przychodzi codziennie i czyta jej tabloidy, albo jakieś gówniane czasopisma. Nakłada na jej twarz niepotrzebny makijaż. Bawi się z Maddoxem. Kopie mnie w tyłek, kiedy widzi, że jestem przygnębiony postępem Baylor. Albo jego brakiem. Pomogła mi nawet podjąć decyzje i poczynić palny na przyszłość, która nie jestem nawet pewien, czy jeszcze istnieje. - Obudzi się, wiesz – mówi, przechodząc na drugą stronę łóżka. – Prawdopodobnie nawet dzisiaj. Wiesz, że lekarze powiedzieli, iż teraz, kiedy odstawili te wszystkie leki, które jej podawali aby spała, jest ku temu duże prawdopodobieństwo. - Wiem co powiedzieli, Skyler – warczę na nią. – Każde cholerne słowo które wypowiedzieli, odtwarza się w kółko w mojej głowie. Unosi dłonie w geście poddania. - Jezu, starszy bracie. Brzmisz tak, jakbyś potrzebował porządnej dawki snu. Zamykam oczy i robię głęboki wdech. - Przepraszam - mówię, obserwując jak krząta się wokół niereagującej siostry. Nachodzi mnie myśl, że kocham fakt, iż nazywa mnie „starszym bratem”. Skyler i jej rodzina wzięli mnie pod swoje skrzydła. Przylecieli tu w dniu wypadku i są tu przez całe dwa tygodnie od tego czasu. Wszyscy, z wyjątkiem siostry Bay, Piper, która skontaktowała się dopiero wczoraj, ponieważ była nieosiągalna na jakimś pustkowiu w Australii.

Wypadek. Drżę, kiedy przypominam sobie zdjęcia zniszczonego SUVa, które pokazała mi policja. Jestem zdumiony, że Baylor w ogóle przeżyła. Trzy dni po wypadku pochowaliśmy Callie. Lekarze powiedzieli, że miała zbyt rozległy krwotok wewnętrzny i pomimo wszelkich starań, nie mogli go zatamować. Zmarła krótko po tym, jak przywieziono ją do szpitala. Powiedzieli jednak, że na miejscu wypadku była przytomna, co mnie pociesza, ponieważ myślę, że dobrze iż były tam dla siebie nawzajem w tych przerażających chwilach po tym co się stało. Ten dzień był okropny. Czekałem i czekałem aż Baylor przyjedzie do mojego biura po tym tajemniczym esemesie, którego mi wysłała. Wiedziałem, że coś było nie tak. Wspomnienia z college’u przetaczały się przez moją głowę i byłem pewien, że to Karen stała za opóźnieniem Baylor. Ale kiedy zadzwonili ze szkoły, mówiąc, że nikt nie odebrał Maddoxa, wiedziałem, że było o wiele gorzej niż sadziłem. - Hej, Maxi-Pad! – mówi Skyler, kiedy Maddox i moja mama wchodzą do środka. - Cześć, ciociu Skyler – mówi, zostając wciągnięty w niedźwiedzi uścisk. - Hej kochanie, jak się masz? – pyta mama, podchodząc i kładąc dłoń na moim ramieniu. - Ze mną dobrze, mamo. To kłamstwo, Moje życie – całe moje pieprzone życie – leży w tym łóżku szpitalnym. Nigdy nie będzie ze mną dobrze, jeśli Baylor nas opuści. Będę funkcjonował. Będę wstawał każdego dnia, chodził do pracy i zapewnię Maddoxowi najlepsze dzieciństwo jakie mogę. Ale nigdy nie będzie ze mną dobrze. - Może zrobisz sobie przerwę i pozwolisz mi z nią przez jakiś czas posiedzieć - mówi mama. Spoglądam na Maddoxa, by upewnić się, że to dla niego w porządku. - Jest okej – mówi. – Babcia i ja zagramy w pokera, a ciocia Skyler poczyta mamusi. - Poker? - pytam mamę, posyłając jej oskarżycielskie spojrzenie.

- Mogłam go wczoraj nauczyć - mówi, wzruszając ramionami. - Tu jest nudno. - Odwraca się, by dotknąć dłoni Baylor i dodaje: - Bez urazy, skarbie. Wówczas mówi do mnie: - Skoro jesteś z Teksasu, musisz wiedzieć jak… - … jeździć konno, grać w pokera i odpowiednio traktować kobiety kończę. To praktycznie jej mantra. Zawsze usiłowała skłonić mnie do życia według niej, ale niektóre części okazywały się być trudniejsze od innych, kiedy w grę wchodziła Karen. Maddox marszczy brwi. - Ale ja nie jestem z Teksasu. Mama się śmieje i mierzwi mu włosy. - Pewnie, że jesteś - mówi. - Generacja McBride’ów dorastała w Teksasie, więc twoimi żyłami płynie teksańska krew. Uśmiecha się do mnie, a potem mnie pyta: - Myślisz, że możecie mnie tam kiedyś zabrać z mamusią? - Pewnie, partnerze. Jak tylko mamusia poczuje się na siłach - mówię, wznosząc ciche modły, aby tak się stało. Maddox podchodzi do łóżka Baylor. - Słyszałaś? Pojedziemy do Teksasu, kiedy ci się polepszy! Może będę mógł pojeździć na prawdziwym teksańskim koniu i w ogóle. - Okej, muszę się zająć kilkoma sprawami, ale zrobię to z poczekalni. Nie opuszczę szpitala. Zadzwońcie, jeśli cokolwiek się stanie - mówię. Cokolwiek. - Mierzę spojrzeniem mamę, która zbywa mnie machnięciem ręki. Kolejne kilka godzin spędzam na telekonferencji ze Scottem i Angie, analizując pewne formalności i rozwiązując szczegóły związane z naszym najnowszym przedsięwzięciem. Do czasu, kiedy wrzucam coś na ruszt i wracam do Baylor, Maddox śpi na kanapie, a rodzice Baylor zdążyli ją odwiedzić i już wyjść. Skyler budzi Maddoxa na tyle, by mógł iść. Mówi: - Chodź, mały kowboju, zabierzmy cię do domu.

Ona i moja mama zatrzymały się w mieszkaniu, zajmując się Maddoxem, kiedy ja śpię tutaj. Nigdy tak naprawdę nie zależało mi na posiadaniu pieniędzy. Zawsze myślałem, że było to coś bez czego mogłem się obejść gdybym musiał. Ale teraz - będąc w stanie zostać tutaj, w tym prywatnym pokoju, i zapewniać Baylor opiekę najlepszych lekarzy, w najlepszym szpitalu - jestem wdzięczny, że mam ich tak dużo do rozdysponowania. Znajduje się tu mały aneks kuchenny, luksusowa łazienka, obszar siedzący, który pomieści kilku ludzi, oraz kanapa, którą można rozłożyć jako łóżko. Ani mi się śni zostawić ją tu samą. Gdyby nie nasze codzienne wizyty na cmentarzu, to w ogóle nie opuszczałbym szpitala. Ona jest moim życiem. Tak długo jak ona tu jest, ja także.

Rozdział 45 Wyrywam się ze snu, wiedząc, że do rana jeszcze daleko, ale słyszę spore poruszenie w pokoju. Szybko się ogarniam i widzę kilka pielęgniarek, które pracują przy Baylor. Moje serce staje. Przejawiła jakąś reakcję kiedy spałem? Zrzucam z siebie pościel i biegnę do łóżka, nie przejmując się tym, że mam na sobie tylko bokserki. - O co chodzi? Z nią okej? Co się dzieje? Pielęgniarki odwracają się w moją stronę i jestem bardzo zaskoczony uśmiechami i śmiechem, które temu towarzyszą. Zajmuje mi kilka sekund, aby uświadomić sobie, że ich uśmiechy oznaczają to, że nikt nie umarł. Spoglądam na Baylor, która patrzy na mnie swoimi unikatowo niesamowitymi oczami. Odchrząkuje, patrząc na mnie oceniająco. Mówi schrypniętym, sarkastycznym tonem: - Poważnie? Zalewa mnie ulga, podczas gdy jedna z pielęgniarek próbuje wyjaśnić poprzez chichot: - Jej monitor przy stanowisku pielęgniarek jakiś czas temu pokazały wzrost parametrów życiowych, które wskazywały, że może się budzić. Szybko tutaj przyszłyśmy i oto jest, siedząc sobie z jasnymi oczami i wyglądając jakby wróciła do normalności. Cóż, poza kilkoma siniakami i guzami. Lekarz przyjdzie za… Ciągle mówi, ale jej głos, wraz z wszystkimi innymi aktywnościami w pokoju blakną, kiedy podchodzę do łóżka. Szturcham jedną z pielęgniarek, aby usunęła się na bok i nachylam się, by zgarnąć Baylor w ramiona. Próbuję nie

ściskać jej za mocno, bojąc się, że zranię jej posiniaczone żebra. Ale cholera, żyjąca i mówiąca Baylor to cud i zamierzam ją trzymać dopóki nie wykopią stąd mojego tyłka. - Kochanie, - mówię schrypniętym, łamiącym się głosem - dzięki Bogu, że się obudziłaś. - Całuję jej twarz, włosy, dłonie. Dotykam każdej części jej ciała której mogę, nie będąc przy tym niepoprawnym na oczach innych. - Miałaś wypadek - mówię jej. Przytakuje ostrożnie, co jest dla mnie oznaką, że nadal ją boli. - Wiem - mówi szeptem. Sięgam po kubek z wodą, który oferuje pielęgniarka i pomagam przyłożyć go jej do ust. - Bay, tak bardzo za tobą tęskniliśmy. Niemal wszyscy tu są. Twoi rodzice. Skyler. Moja mama. Cóż, nie tutaj w szpitalu - mówię. - Moja mama i Sykler są z Maddoxem, a twoi rodzice w hotelu. Piper jest w Australii i próbuje złapać lot. Powinienem do nich zadzwonić. Podążam za jej spojrzeniem, kiedy patrzy na zegar na ścianie. Trzecia nad ranem. - Nie - szepcze. - Teraz chcę tylko ciebie. - Okej, kochanie, okej. - Pochylam się i ponownie ją całuję, kiedy do środka wchodzi młody lekarz. - Jestem doktor Johansen, dyżurny neurolog. Pani lekarz prowadzący będzie tu za kilka godzin. - Poświęca chwilę, by przeczytać kartę Baylor i zadać jej kilka pytań. Wówczas przystępuje do badania, po którym mówi: - Wszystko wygląda bardzo dobrze. Rano zrobimy pani kilka skanów, by upewnić się, że obrzęk mózgu się zmniejsza. Powiedziano mi, że doznała pani także kilku mniejszych urazów, ale nie widzę powodu, by nie wierzyć w to, że całkowicie dojdzie pani do siebie. Wypuszczam oddech, wraz z dłonią Baylor, którą trzymałem w zabójczym uścisku. Odtwarzam w głowie jego słowa. Całkowicie dojdzie do siebie.

Pielęgniarki krzątają się trochę dłużej, po czym opuszczają pokój, wyłączając wszystkie światła poza jedną lampką w kącie, która świeci na tyle jasno, by ukazać łzy Baylor. - Wszystko będzie z tobą dobrze, Bay - mówię jej, wczołgując się ostrożnie na łóżko obok niej. - Nie chodzi o mnie - mówi. Zamyka oczy, wyciskając z nich więcej łez. - Callie… Callie odeszła, prawda? Serce mi zamiera. Przytakuję. - Pielęgniarki ci to powiedziały zanim się obudziłem? Ostrożnie kręci głową. - Nie. Już wiedziałam. Nie jestem całkiem pewna skąd - mówi, przez stłumiony moją klatką piersiową szloch. - Pamiętam, że słyszałam coś o odwiedzaniu jej grobu. Musiałam wyłapać strzępki rozmów jakie prowadziliście. Czuję się, jakbym wiedziała o tym od jakiegoś czasu. Wiedziałam także, że była tu twoja mama. Myślę, że słyszałam jej głos. Rozgląda się po pokoju. - Od jak dawna tu jestem? - Dwa tygodnie - mówię jej. - Doznałaś całkiem poważnego urazu głowy i pojawiła się opuchlizna. Nie obudziłaś się po tym jak karetka cię tu przywiozła, po czym podawali ci leki, by utrzymać cię w stanie śpiączki, aby twój mózg mógł się wyleczyć. Masz także posiniaczone żebra, ranę na nodze, zadrapania na lewej ręce i z boku ciała, i trochę rozcięć na twarzy, które już zaczęły się goić. - Rozcięć na twarzy? - Czuje malutką, nową bliznę pod brodą, skąd usunęli już kilka szwów. - To dla tego musiałam widzieć w samochodzie na czerwono, prawda? Ponieważ miałam rozciętą skórę i wisiałam do góry nogami. Krew musiała spływać mi do oczu Pozwalam mojej wspaniałej dziewczynie rozpaść się w moich ramionach, kiedy na nowo przeżywa wypadek i przechodzi do porządku dziennego ze śmiercią przyjaciółki. Usypia się płaczem, a ja zwyczajnie ją trzymam, dopóki pielęgniarki odrywają mnie od niej o wczesnych godzinach porannych.

Kiedy się nią zajmują, dzwonię do wszystkich. Skyler piszczy do telefonu. Mama Baylor szlocha niekontrolowanie i mówi, że zadzwoni do Piper, żeby jednak nie wsiadała do samolotu. Chris dziękuje mi za telefon schrypniętym głosem, co mówi mi, że jest bliski łez. Kiedy pozwalają mi wrócić do pokoju po tym jak usunęli jej cewnik i wyczyścili ją, mówi: - Muszę ci coś powiedzieć. Siadam na brzegu łóżka i pocieram przez koc jej niezranioną nogę. - Ja też mam ci coś do powiedzenia - oświadczam. - Ja pierwsza, okej? - pyta. Przytakuję. - Byłam w drodze, aby powiedzieć ci, że nie mogę zostać w L.A. Spogląda z poczuciem winy w podłogę. - Kocham cię, Gavin, ale to nie jest miejsce dla mnie i Maddoxa. Przykładam jej palce do ust, by zatrzymać więcej uciekających z jej ust słów. - Wiem, kochanie. Robi wielkie oczy, które wypełniają się łzami. - Callie ci powiedziała zanim umarła? - Nie - mówię ze smutkiem. - Nie mogłem jej zobaczyć po tym, jak ją tutaj przywieźli. - Zatem skąd? - Baylor, kiedy przepuścisz przez swoją grubą, uszkodzoną czaszkę to, że cie znam? Czasami myślę, że znam cię lepiej niż ty sama. Patrzy na mnie w ciszy wilgotnymi oczami. - Myślisz, że nie obserwowałem cię przez ostatni miesiąc? Nie obserwowałem Maddoxa? Początkowo oboje byliście szczęśliwi - mówię. - Ty sporo pisałaś, a Maddox był podekscytowany tym, że jest w nowym miejscu. Jednak zmieniłaś się po tych pierwszych, kilku dniach. Maddox się zmienił.

Myślałem, że może oboje potrzebujecie czasu, aby się przyzwyczaić. Ale z biegiem tygodni przestałaś mi codziennie mówić ile słów napisałaś, a Maddox nie mówił o szkole, ponieważ nie mógł znaleźć ani jednej dobrej rzeczy na jej temat. Wiem, że oboje staraliście się wpasować, ale to było wypisane na waszych twarzach. Nie cierpisz tego miejsca. Widzę, że ogarnia ją mieszanka poczucia winy i ulgi. - Tak - przyznaje. - Nienawidzę L.A., ale kocham ciebie. - Chwyta mnie za rękę i mocno ją ściska. - Uda nam się, Gavin. Tym razem nie będziesz musiał tak dużo podróżować. Będziemy przyjeżdżali z Maddoxem z wizytą. Często. Tak często, że będziesz miał nas dość. Możemy też codziennie pisać i rozmawiać. No i będą jeszcze wakacje i święta… - Możesz się zamknąć na dwie sekundy, Bay? Przechyla na bok swoją piękną głowę i nieposłuszna fala poplątanych włosów opada jej na oczy, kiedy w ciszy zadaje mi pytanie. Sięgam i zakładam jej włosy za ucho. - Podczas gdy przez dwa tygodnie byłaś nieprzytomna, ja trochę… przeorganizowałem - mówię jej. - Przeorganizowałeś? - pyta. - Moje życie z tobą i Maddoxem - mówię. - Nie będę ponownie w taki sposób z dala od was. Chcę co wieczór wracać do domu i kłaść się z tobą do łóżka. Chcę co rano jeść z Maddoxem śniadanie. - Co ty mówisz, Gavin? - Mówię, pierdolić L.A, przenosimy się do Connecticut. Wracamy do domu, kochanie. Nie jestem całkiem pewien czy mnie usłyszała. W końcu doznała urazu głowy. Wpatruje się we mnie pusto, z uroczą zmarszczką pomiędzy brwiami. - Uch… co? - pyta z niedowierzaniem. Nachylam się blisko jej ust, sprawiając, że każde słowo jest przerywnikiem pomiędzy pocałunkami. - Wracamy. Do. Domu.

- Słyszę, ty głupi kowboju - mówi, żartobliwie klepiąc mnie w rękę. Ale jak będziesz prowadził biznes ze wschodu, bez konieczności częstych podróży? - Nie będę prowadził obecnego biznesu ze wschodu - mówię, nachylając się, by podnieść teczkę ze stolika obok łóżka. - Będę prowadził nowy. - Co? - Scott będzie prowadził stąd „Bay Watch”. A ja będę prowadził z Nowego Jorku naszą nową, siostrzaną firmę. Sapie. - Stworzyłeś nową firmę? Kiedy spałam? Kładę teczkę na jej kolanach, aby mogła ją przeglądnąć. - Zajmie trochę czasu aby ruszyła, ale tak. To był pomysł, który zarzuciłem zanim się tu przeprowadziłaś. Po prostu nie skupiłem się na nim aż do teraz. Do czasu, aż coś sobie uświadomiłem. - Co sobie uświadomiłeś? - Że zdecydowanie nie jesteś kalifornijską dziewczyną. Szczęka jej opada, kiedy podnosi grubą teczkę. Przegląda stos kontraktów i aktów prawnych. - Jak się nazywa nowa firma, „Bay Watch 2”? - drażni się. - Nie. Pomyślałem, że tym razem pójdę w coś innego. - Wskazuję nazwę widniejącą w paragrafie dokumentu rejestrującego firmę. - Nazwałeś ją firmą produkcyjną „Mad Max”? Przytakuję. - A naszym pierwszym zakupem będą prawda filmowe do twoich książek. Uśmiecha się nieśmiało. - Mogę mieć dla ciebie coś idealnego - mówi. - O której książce mówisz? - pyta.

- O tej, którą teraz piszę. Jest o nas. To nasza historia - mówi. - Cóż, zmieniłam imiona, ale jak się okazuje, nasze burzliwe życie nadaje się na całkiem interesującą romantyczną powieść. Pochylam się i całuję ją. - Powiem tylko tyle, że lepiej aby miała cholernie szczęśliwe zakończenie. Uśmiecha się. Ale wówczas wzdycha i zamyka teczkę. - Co, jeśli bym umarła? Zacząłeś to wszystko kilka tygodni temu. Wszystko mogło pójść na nic. - Nie na nic, Bay. To nie jest także miejsce Maddoxa. I tak bym się tam przeprowadził. Maple Creek jest miejscem, w którym musi dorastać. - Ale co będzie, jeśli przydarzy ci się to samo co mi. Jeśli znienawidzisz mieszkania tam? - pyta. - Żartujesz sobie? - pytam. - Nie tylko mam ciebie i Maddoxa, ale twój tata i ja staliśmy się całkiem dobrymi przyjaciółmi. A Chris nie jest Dupkiem za jakiego go miałem. W sumie to jest całkiem fajny. Więc widzisz, że już mam tam przyjaciół. Mam tam firmę. Mam tam ciebie. Czego więcej mogę potrzebować? - Dupek? - pyta, unosząc brew. Wzruszam ramionami. - Taką nadałem mu ksywkę w college’u. Śmieje się, ale potem wzdryga się z bólu. - Uważaj, kochanie - przypominam jej. Pomagam jej się ułożyć, aby było jej bardziej wygodnie. Marszczy brwi. - Callie zamierzała wrócić z nami. Możesz w to uwierzyć? - Tak, mogę - mówię jej. - Całkowicie nie doceniasz przyciągania jakie czują do ciebie ludzie. Większość z nas podążyłaby za tobą wszędzie. Blednie, a całej jej ciało sztywnieje.

- O mój Boże, całkowicie zapomniałam - mówi. - Śledzono nas, Gavin. W restauracji była ciemnowłosa kobieta. A potem jechała za nami niebieskim samochodem. O Boże, uderzyła w nas swoim samochodem? - Nie - mówię. - Ale spowodowała wypadek. - Jak? - Kiedy jadłyście lunch, przecięła jedną z twoich opon. - O mój Boże, naprawdę? - pyta z przerażeniem. Przytakuję. - Jej planem było to, abyś złapała kapcia i wówczas mogłaby się zatrzymać i ci pomóc. Ale kiedy byłyście na autostradzie, twoja opona pękła, powodując, że samochód koziołkował. Łza stacza się po jej policzku, kiedy, jak sobie wyobrażam, odtwarza to wszystko jeszcze raz. - Więc ją złapali? - pyta. - Nie. Następnego dnia znaleziono ją martwą w hotelu - mówię jej. - Po tym, jak zobaczyła wypadek, zatrzymała się aby pomóc. Na krótką chwilę przestałaś oddychać i najwyraźniej była tego świadkiem, pomyślała że umarłaś, ponieważ w liście pożegnalnym wyjaśniła, że było jej przykro i że nigdy nie zamierzała cię zabić. Zanim możemy bardziej się w to zagłębić, drzwi stają otworem i podekscytowany Maddox biegnie przez pokój, a za nim podąża reszta rodziny Baylor. - Uważaj na jej żebra i głowę, partnerze - mówię szybko, kiedy wskakuje na łóżko. - Mamusiu! - płacze, łapiąc ją w emocjonalny uścisk, który może dzielić tylko matka z dzieckiem, a reszta z nas obserwuje w ciszy i z radosnymi uśmiechami na twarzy.

Baylor spędziła resztę wczorajszego dnia śpiąc i odpoczywając, podczas gdy reszta z nas próbowała powrócić do normalnego życia. Jej rodzice zdecydowali, że wrócą dziś na wschód, ponieważ pozostawili restaurację bez opieki na zbyt długi czas. Skyler zamierza tu zostać, aż Baylor dojdzie do siebie. Wróci z nami jak tylko Baylor poczuje się na siłach. Maddox wrócił nawet dzisiaj do szkoły, oczywiście po naszej wizycie na cmentarzu. Był przeszczęśliwy, kiedy powiedzieliśmy mu, że wracamy wszyscy do Maple Creek. Choć stwierdził, że naprawdę będzie tęsknił za swoją „dziecięcą jaskinią”. Nie wie tylko, że już zaangażowałem w domu ludzi, którzy nad tym pracują. Poranne skany Baylor pokazały, że jej stan ciągle się poprawia i powiedziano nam, że jutro zostanie wypisana, jeśli nie będzie żadnych nieoczekiwanych komplikacji. Siedzę na kanapie nadrabiając e-maile, kiedy Baylor wychodzi z łazienki. Szybko wstaję, by jej pomóc. - Nie jestem bezsilna, wiesz - mówi. - Mogę przejść z łazienki do łóżka. Udało mi się nawet wziąć szybko prysznic. Eskortując ją do łóżka wyłapuję owocowy zapach jej wilgotnych, świeżo umytych włosów. - Wiem, że nie jesteś bezsilna, Bay, ale odpuść mi trochę. Musiałem siedzieć tu przez dwa tygodnie i zastanawiać się czy jeszcze kiedykolwiek będę w stanie coś dla ciebie zrobić. Uśmiecha się do mnie, kiedy doprowadzam ją do łóżka i naciągam na nią pościel, delikatnie ją nią otulając. - Wiem. Przepraszam - mówi. - To musiało być dla ciebie piekło. Twoja mama powiedziała mi, że ledwo w ogóle stąd wychodziłeś. Rozsiadam się obok niej i chwytam ją za rękę.

- Słuchaj, muszę o czymś z tobą porozmawiać. Wzdycha. - Nie wiem, czy podoba mi się jak to brzmi. - Myślę, że Karen miała coś wspólnego z pojawieniem się twojej stalkerki - mówię. - Nie mogę tego jeszcze tak całkiem udowodnić, i nie jestem pewien czy kiedykolwiek będę w stanie, ale prywatny detektyw się temu przygląda. Póki co udało mu się odkryć to, że tydzień przed twoim wypadkiem na policję zadzwoniła kobieta, próbując uzyskać informacje na temat twojej stalkerki. Ale nikt nie potrafi dojść do tego skąd Karen w ogóle wiedziała, że takową masz. Baylor blednie. - O mój Boże. To wszystko moja wina. - Jak to może być twoją winą? - pytam. Kręci głową, w oczach wzbierają jej łzy. - To ja powiedziałam Karen, że miałam stalkerkę - mówi. - W dniu, kiedy przyszła do mieszkania, wykrzyczałam jej coś o tym, że wolałabym zobaczyć moją stalkerkę, niż ją. - Cóż, to wszystko wyjaśnia. I jedynie umacnia moje podejrzenie, że ona za tym stoi - mówię. - Pomyśl o tym, Bay. Nie ma mowy, aby to był przypadek, żeby twoja stalkera pojawiła się w tym samym tygodniu, w którym oskarżenie Karen, że jestem ojcem jej dziecka zostało obalone. Znów próbowała nas rozdzielić. Może odstraszyć cię, czy coś. Jest kobietą, która dysponuje sporymi środkami, i oboje doskonale wiemy jak daleko potrafi się posunąć. - Czy ona może jeszcze bardziej rozerwać nasze życie? Jak może się z tego wszystkiego wywinąć, Gavin? - Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać - wyjaśniam. - Możemy podać ją do sądu. Wątpię, abyśmy mogli wnieść kryminalne zarzuty, ale może nam się udać założyć jej sprawę cywilną. - Podać ją do sądu? - pyta.

- Jeśli tego chcesz kochanie, to tak. Wydam ostatniego centa, aby za to zapłaciła, jeśli tego właśnie chcesz. Ale to by oznaczało zostanie tutaj, albo przynajmniej wracanie tu na długie okresy czasu. A nawet wtedy może nie udać nam się zebrać dostatecznie dobre argumenty, nie, dopóki moi ludzie nie odkryją czegoś więcej. - Puszczam jej dłoń i unoszę jej brodę, aby spojrzała mi w oczy. - To zależy od ciebie, Baylor. Zrobię cokolwiek będziesz chciała. To twoja najlepsza przyjaciółka zginęła. Twoje ciało doznało uszczerbku. Nie spiesz się i przemyśl to. Przytakuje w ciszy i ponownie kołysze się do snu, płacząc w moich ramionach.

Rozdział 46 Po tym jak pracowałem do późna, siedzę w biurze wcześnie rano, przeglądając dokumentację nowej firmy, kiedy widzę przez szklane drzwi idącą korytarzem Skyler. Mrużę na nią oczy i przyglądam się jej wyglądowi. Włosy ma splątane i mógłbym przysiąc, że ma na sobie tę samą jasnozieloną bluzkę, którą wczoraj miała w szpitalu. Szybko podchodzę do drzwi i mierzę ją wzrokiem, opierając się o framugę. Ma na tyle przyzwoitości, aby zarumienić się jak jej siostra, kiedy mnie widzi. - No co? - pyta niewinnie. Unoszę brwi. - Spacer wstydu, tak? - pytam. - Czy ty właśnie spałaś z moim partnerem… w jego biurze… które ma szklane ściany? Wzrusza ramionami, kiedy mnie mija i ignoruje mój komentarz, mówiąc: - Widzimy się w szpitalu, starszy bracie. Kręcę głową, kieruję się do biura Scotta i widzę, że wychodzi z łazienki. W jego biurze panuje nieład. Poduszki z kanapy leżą na podłodze. Wszędzie porozrzucane są dokumenty. - Naprawdę pieprzyłeś w swoim biurze moją szwagierkę? - pytam, odpychając się od drzwi. - Przyszłą - mówi. - Przyszłą szwagierkę. – Jeszcze nie jest niedostępna, mój przyjacielu. I tak, ale tylko po tym, jak wypieprzyłem ją najpierw w szpitalu, a później w łazience w barze.

- Cholera Scott, czy ty kiedykolwiek dorośniesz? - pytam. - W szpitalu, człowieku, naprawdę? - Cóż, było tam tyle pustych pokoi z idealnie dobrymi łóżkami, a kiedy wpadłem wczoraj na Skyler, kiedy przyniosłem ci te kontrakty… Spoglądam na zegarek i widzę, że już prawie czas, abym obudził Maddoxa. - Nie mam czasu na to gówno - mówię. - Muszę jechać na śniadanie z Maddoxem. Po prostu zostaw Skyler w spokoju. Nie potrzebuje w swoim życiu kolejnego gracza. - Ona przyszła do mnie, Gavin - mówi. - Ma dwadzieścia cztery lata. Myślę, że wie co robi. Kręcę głową, myśląc o tym jaki jestem szczęśliwy, że nie ma tu jeszcze młodszej siostry Baylor, Piper, która jest do niej bardzo podobna, aby Scott mógł ją oblegać. - Po prostu trzymaj go w spodniach w jej towarzystwie. Proszę - mówię. - Baylor nie powinna się martwić tym, że jej młodsza siostra uprawia przypadkowy seks w L.A. Już i tak ma za wiele zmartwień. Opuszcza głowę ku ziemi. - Przepraszam, stary - mówi. - To i tak była jednorazowa sprawa. Uśmiecha się ironicznie. - Cóż, pięciorazowa, ale taa, to się więcej nie powtórzy. Odwracam się, aby wyjść z jego biura, ale widzę coś, co powoduje iż przewracam oczami. - I wytrzyj ze szklanej ściany ten cholerny odcisk tyłka.

- Ona jest dużą dziewczynką, Gavin - mówi mi Baylor, po tym jak puszczam farbę o nieroztropności Skyler. - Nie każdy znajduje swoją bratnią duszę w wieku osiemnastu lat, wiesz. Spała już z połową Nowego Jorku, logiczne więc było, że to samo będzie robiła tutaj. - Nie jesteś wściekła? - pytam. Kręci głową. - Wieki temu przestałam się wkurzać z powodu jej puszczalstwa - mówi. - Skyler jest świetną siostrą i zrobiłabym dla niej wszystko, ale jest okropnym materiałem na czyjąś dziewczynę. Zwodzi facetów, a potem ich rzuca jak tylko przejawią jakiekolwiek oznaki przywiązania. Taka po prostu jest. Nikt nie może tego zmienić. - Może powinniśmy dać jej breloczek - mówię. - Ta rzecz jest, kurwa, magiczna. Chichocze, a ja zdaję sobie sprawę, że to pierwszy raz od miesiąca, kiedy słyszę ten dźwięk. Nachylam się i ją całuję. - Skoro nie jesteś z tego powodu wkurzona, to sądzę, że ja też nie będę. - Mam wiele innych rzeczy, na które mogę się wkurzać, aby martwić się jeszcze o godowe nawyki siostry. Przytakuję, zgadzając się z nią. - Dzisiaj mnie wypuszczają - mówi z uśmiechem. - Wiem. Rozmawiałem wcześniej z twoim lekarzem. Powiedział, że spokojnie możesz podróżować, ale że powinnaś jeździć na kontrole do twojego lekarza, kiedy wrócimy na wschód. To znaczy, jeśli tam się udajemy. Podjęłaś jakieś decyzje? - Tak - mówi, próbując usiąść nieco prościej. - Nie chcę przebywać w tym samym mieście co ta okropna kobieta ani minuty dłużej, niż muszę. Zeszłego wieczoru rozmawiałam o tym z rodzicami Callie. Oboje zgodzili się, że prawdopodobnie nie mamy zbyt dużo argumentów, ponieważ mimo to, iż

Karen powiedziała mojej stalkerce gdzie byłam, to nie może ponosić odpowiedzialności za jej czyny. Oni także nie chcą tego rozwlekać. Nie przywróci nam to Callie. Całuję ją w skroń. - Zatem okej, rozpocznę kwestię przeprowadzki. Czy tydzień to będzie dla ciebie za wcześnie? - Wczoraj nie byłoby dla mnie za wcześnie, Gavin - mówi. - Ale są dwie rzeczy, które chcę zrobić przed powrotem do Maple Creek. - Cokolwiek. Tylko mi powiedz - mówię. - Chcę odwiedzić grób Callie. I chcę się zobaczyć z Karen.

- Nie masz żadnej broni palnej, noży i ręcznych granatów o których nie wiem prawda? - pytam Baylor, kiedy podchodzimy do pretensjonalnych drzwi mojego byłego domu. Śmieje się. - Nie. Ale nie mogę ci obiecać, że nie użyję tego. - Zaciska dłoń w pięść. Robię wielkie oczy, więc szybko dodaje. - Nie martw się. Nie uderzyłabym kobiety w ciąży. Nawet takiej leżącej na dnie, ssącej spermę kobiety, jak Karen. A tak w ogóle to jak ją nakłoniłeś na to spotkanie? - Cóż, tak naprawdę to nie zgodziła się spotkać z tobą. Powiedziałem jej, że się wyprowadzasz i że chciałem się z nią zobaczyć. - O mój Boże, Gavin. Czy ona myśli, że jesteś tu by do niej wrócić, czy coś?

- W dupie mam co ona myśli, kochanie. Chciałaś się z nią spotkać. A ja byłem w stanie zapewnić ci to, czego chcesz. - Sięgam i kładę dłoń na jej karku. - Zawsze będę ci dawał to, czego chcesz, Bay. Drzwi się otwierają i uśmiech na twarzy Karen szybko opada, kiedy zastępuje go nadąsana mina. Krzyżuje defensywnie ręce i cedzi jadowitym głosem: - Co ona tu robi? - Baylor chce z tobą porozmawiać, zanim przeniesiemy się na wschód mówię. - My? - dąsa się. - Przenosisz się z nią? - Wkurzone oczy Karen przesuwają się pomiędzy Baylor i mną. - Nie chcę jej w moim domu. Przymierza się do zatrzaśnięcia drzwi. Wsuwam pomiędzy nie stopę, zanim je zamyka. - Karen, mam ci przypomnieć, że to nadal także mój dom. Dom, który łaskawie postanowiłem ci oddać jako część rozwodu. O ile nie chcesz abym zmienił zdanie, i zmusił cię do sprzedania miejsca, które kochasz, to nas wpuścisz. Mogę ci obiecać, że nie będziemy tu ani minuty dłużej, niż to konieczne. Żuje wargę i debatuje nad kolejnym ruchem. Otwiera drzwi i niechętnie nas wpuszcza, przesuwając dłońmi po bokach sukienki. - Nie oczekujcie herbatki i ciasteczek - mówi, idąc za nami do dużego salonu. Nikt nie siada, ale nie umyka mi fakt, że Baylor stoi w drzwiach, przypuszczalnie po to, by powstrzymać Karen od wyjścia, jeśli nie spodoba jej się to, co ma do powiedzenia. Nie mam pojęcia co Baylor zamierza zrobić. Nic mi nie powiedziała. Ale jeśli wyraz jej twarzy jest jakąś wskazówką, to zamierza jej dowalić, a ja aż się garnę aby to zobaczyć. Karen zrobiła wszystko co w jej mocy, aby zniszczyć Baylor. Jestem z niej dumny, że chce się skonfrontować z Karen, zwłaszcza w jej wrażliwym stanie, kiedy nadal dochodzi do siebie po wypadku. Odsuwam się od nich. To przedstawienie Baylor. Ale trzymam się na tyle blisko, by zapobiec rękoczynom. Choć z przyjemnością zobaczyłbym przemeblowaną twarz Karen,

to pewnie nie doprowadziłoby to do niczego poza kolejnymi opóźnieniami w naszym rozwodzie. Baylor bierze głęboki wdech i spogląda na mnie. Kiwam do niej głową, mówiąc tym samym, aby zaczęła. - Jestem tutaj, aby zaoferować ci układ - mówi. Karen prycha. - Wątpię, abyś miała mi cokolwiek do zaoferowania - mówi z pełnym przekonaniem. - Och, mylisz się - mówi Baylor. - A jedynym powodem dla którego twój kościsty, ciążowy tyłek nie znajduje się teraz w pomarańczowym, jednoczęściowym kombinezonie jest to, że nie chcę zostać w tym zapadłym mieście ani chwili dłużej, niż muszę. - Nie wiem o czym mówisz… - Zamknij się, Karen. - Baylor podnosi głos w czystej złości. Zamkniesz się do cholery i posłuchasz mnie, albo zrujnuję twoje życie tak, jak ty próbowałaś zrujnować moje. - Widzę, jak Baylor drżą dłonie. -Wiem, że stoisz za pojawieniem się tutaj prześladującej mnie kobiety. Prywatni detektywi których wynajął Gavin przyjrzeli się temu. Możemy złożyć przeciwko tobie wiele zarzutów, wliczając w to pomoc i podżeganie do przestępstwa, które skutkowało śmiercią Callie Spencer. Więc oto nasza umowa. Wkrótce wyjeżdżamy, przenosimy się do Connecticut. Jeśli skontaktujesz się ze mną, lub moją rodziną w jakikolwiek sposób - jeśli choćby będziesz rozmawiała o mnie za swoimi plotkarskimi przyjaciółkami - jeśli skontaktujesz się z Gavinem osobiście, a nie przez jego prawników, to wrócimy tutaj pierwszym samolotem. A w drodze do adwokata zadzwonimy do twojego ojca, do prasy i sięgniemy do każdego środka masowego przekazu, który nas wysłucha. Twoja twarz zostanie przyklejona do TMZ, Entertainment Weekly, i The Nightly News i to nie dlatego, że prowadzisz aukcję charytatywną. Reputacja twoja i twojej cennej rodziny zostanie zrujnowana. Rozumiesz mnie? Karen uśmiecha się ironicznie. - Gdybyście coś na mnie mieli, to już poszlibyście na policję. Nic nie zrobiłam i nie macie na czym się oprzeć. - Próbuje przejść obok Baylor, ale ta łapie ją za rękę.

- Nie skończyłam - warczy jej w twarz Baylor, rzucając jej przy tym ostre spojrzenie, wyzywając ją, aby się kłóciła. Jasna cholera! Co się stało z moją słodką, niewinną, rumieniącą się dziewczyną? Stoję z podziwem, kiedy moja kobieta rozrywa na kawałki osobę, która roztrzaskała ją dawno temu. - Bo widzisz, piszę książkę. To historia mojego życia z Gavinem. Oczywiście zostanie opublikowana jako fikcja literacka, ale to z łatwością można zmienić. Równie dobrze mogę zamienić to w autobiografię. Każdy szczegół wszystkich twoich chorych poczynań zostanie udokumentowany na tych stronach. I ani przez chwilę nie myśl, że nie mam siły przebicia, by skłonić ludzi do słuchania. Baylor kiwa w moją stronę głową. - Twój, wkrótce były mąż, jest właścicielem czegoś takiego, co nazywa się firmą produkującą filmy. Rozejrzyj się wokół siebie, Karen, twoja rzekoma kumpelka, Angie, jest przeszczęśliwa mogąc to potwierdzić. Nie masz tak wielu przyjaciół jak sądzisz. Przypuszczam, że możesz poczołgać się z powrotem do tatusia, żywiąc nadzieję, że przymknie oko na twoją żałosną przeszłość. Ale twoje życie gospodyni domowej Hollywood będzie skończone. Twoja reputacja nie będzie warta strony w tych tabloidach, na których drukowana jest twoja chirurgicznie zmieniona twarz. Karen robi kilka kroków w tył, jakby została pchnięta. Obraża się na Baylor i patrzy na mnie. - Nie patrz na mnie, Karen - mówię. - Sama sobie wykopałaś grób. - Więc o to co zrobisz - żąda Baylor, stawiając znaczący krok do przodu. - To nie podlega negocjacji. - Unosi dłoń i odlicza na palcach. - Po pierwsze, udostępnisz Gavinowi wszystkie swoje ciążowe akta medyczne, by raz na zawsze udowodnić, że zaszłaś w ciążę po tym, jak wniósł o rozwód. Oświadczysz również pisemnie, że nie jest ojcem twojego dziecka, i że poddasz się wszelkim testom na ojcostwo, jakich zażąda. Po drugie, powstrzymasz się od kontaktowania z którymkolwiek z nas, w jakikolwiek sposób i w jakiejkolwiek formie. Po trzecie, powrócisz do panieńskiego nazwiska. Nie planuję niczego z tobą dzielić, wliczając w to nazwisko McBride. Po czwarte, poinstruujesz swojego prawnika, aby przestał przeciągać rozwód. Jeśli tego nie zrobisz, jeśli w przeciągu tygodnia nie dostaniemy oficjalnego potwierdzenia od twojego

adwokata, że zgodziłaś się na te warunki, to nie tylko stracisz swój cenny dom, ale możesz postawić na to swoją żałosną egzystencję, że wypełnię każdą z moich cholernych gróźb. Jej oczy płoną wściekłością, kiedy podchodzi do Karen. - Rozumiemy. Się? Próbuję się nie uśmiechać do mojej dzielnej dziewczyny, kiedy przechodzę przez pokój i chwytam ją za rękę. Prowadzę ją do drzwi i otwieram je. W drodze do wyjścia odwracam się do Karen, która stoi zmrożona w miejscu, wyglądając, jakby właśnie zdechł jej pies. - Żegnaj, Karen. - Wówczas przechodzimy przez drzwi, które zatrzaskuję raz na zawsze i zostawiamy za sobą poprzednie życie. Idziemy w ciszy do samochodu. Kiedy jesteśmy już w środku, chwytam drżącą dłoń Baylor, aby ją uspokoić i mówię: - Nie sądzę, abym kiedykolwiek w życiu był tak nakręcony.

Rozdział 47 Spakowane pudła piętrzą się w mieszkaniu. W przeciwieństwie do Baylor, kiedy przeniosła się tu z Maddoxem, ja nie zamierzam zachować domu w L.A. Pewnie, od czasu do czasu będę musiał tu przyjeżdżać w interesach, ale wtedy będę mógł przespać się u Scotta, lub Angie. Moja mama wyjechała kilka dni temu, ale Skyler była tu cały tydzień, aby pomóc się spakować i zajmować się Maddoxem, kiedy Baylor musiała odpoczywać. Zmiana jaka zaszła w Baylor jest olbrzymia. Znów zaczęła pisać. Pomiędzy oczekiwaniem na wyprowadzkę i prawdziwością śmierci jej przyjaciółki, oraz konfrontacją z Karen, jej emocje szalały, co ewidentnie pobudziło jej kreatywność. W Maddoxie również widzę zmianę. Choć jest zrozumiale smutny z powodu śmierci Callie, to nigdy nie przestaje mówić o przyjaciołach, których ma w domu i o tym, że nie może się doczekać, aby pokazać im DVD, które zrobił pierwszego dnia w moim studio. Baylor i Maddox dwa razy w tym tygodniu odwiedzili grób Callie. Maddox nie prosi już, aby chodzić tam codziennie. Zaczął chodzić na terapię, która pomogła mu radzić sobie z jego uczuciami. Dla Baylor terapią jest pisanie, i złożyła przysięgę, że następną książkę napisze o cudownym romansie, jaki rozkwitłby pomiędzy Callie i Collinem. Otrzymuję telefon z lobby, że na dole czeka kurier, który potrzebuje mojego podpisu. Każę wysłać go na górę i po podpisaniu przesyłki, zabieram ją do gabinetu Baylor, w którym zostały tylko meble i jej laptop. Opadam na jasnopurpurowe krzesło przy oknie. Spogląda na mnie, a ja unoszę kopertę.

- Od prawnika Karen - mówię. Sapie. - Co tam jest? - Jeszcze nie wiem. Pomyślałem, że możemy otworzyć to razem. Wstaje od biurka i siada mi na kolanach. Obejmuję ją ostrożnie, aby nie dotknąć jej żeber i otwieramy dużą kopertę. Czytamy stronę tytułową i uśmiech wykwita nam na twarzach, gdy nasze oczy absorbują słowa. - Zgodziła się na wszystko! - piszczy Baylor. - Patrz, zmieni nawet nazwisko. Nie sądziłam, że uda mi się to osiągnąć. Śmieję się. - Żartujesz? - mówię. - Nawet mnie przestraszyłaś, kochanie, a byłem po twojej stronie. - Wczytuję się w dokumenty i wskazuję: - Tu jest napisane, że zgadzając się na nasze warunki, pod żadnym względem nie przyznaje się do żadnej winy, ani do tego, by zrobiła coś złego, ale zwyczajnie chce ruszyć dalej z kolejnym rozdziałem swojego życia. - Najwyższy, kurwa, czas! - mówi Baylor, rumieniąc się z powodu swojej bezceremonialności i chichocze w moją pierś. - Mam ci do pokazania jeszcze jedną rzecz - mówię jej. - Nie mogę uwierzyć, że przyszło to tego samego dnia. - Podaję jej mniejszą kopertę, którą wcześniej otworzyłem. Uśmiecha się do mnie, wiedząc co jest w środku dzięki oficjalnemu stemplowi. Otwiera kopertę i wyjmuje nowy akt urodzenia Maddoxa. Podskakuje na moich kolanach, recytując: - Maddox Mitchell McBride. Uśmiecham się z dumą. Baylor wpatruje mi się w oczy. - Wszystko się układa, prawda? Jest niemal idealnie - mówi, odwracając się w stronę laptopa, na którym widnieje teraz wygaszacz ekranu ze zdjęciem przedstawiającym ją i Callie na plaży.

Całe to jej wiercenie się na moich kolanach wywołuje niezamierzoną reakcję. - Uch, kochanie, próbowałem mieć na uwadze twoje rany, ale jeśli dalej będziesz się tak na mnie ruszała, to mogę cię rozebrać i wypieprzyć dokładnie na tym krześle. Uśmiech rozciąga jej się na twarzy, kiedy spogląda na zegarek. - Maddox i Skyler nie wrócą jeszcze przez godzinę - mówi, przesuwając uwodzicielsko palcem po mojej dolnej wardze. Mój fiut momentalnie twardniej na myśl o uprawianiu seksu z Baylor po niemal trzech tygodniach przerwy. - Jesteś pewna? Nie chcę skrzywdzić… Zanim mogę dokończyć zdanie, zrzuca dokumenty na podłogę i siada na mnie okrakiem. - Nie możesz zrobić mi krzywdy, jeśli będę na górze. - A potem ostrożnie, i z moją pomocą, zdejmuje koszulkę. Poświęcam chwilę, by docenić jej niesamowite ciało. Jej rany zblakły i stały się nikłymi bliznami, które najprawdopodobniej z czasem znikną. Żebra nadal ma wrażliwe, więc przypominam sobie, aby jej tam nie chwytać. Jednak co do jej cycków nie ma przeciwwskazań, więc nachylam się i łapię jeden ustami, a ona mocniej je we mnie wpycha, kiedy zaczynam ssać koniuszek. - O Boże - jęczy. - Tęskniłam za tym. - Nigdy więcej - mówię, odsuwając usta od jej gorącego ciała. - Nigdy więcej nie będziemy oddzielnie, kochanie. Łapie mnie za koszulę, praktycznie ją ze mnie zdzierając, kiedy próbuje dostać się do ukrytej pod nią skóry. Z radością się dostosowuję i zdejmuję ją całkowicie, a jej dłonie błądzą po każdym centymetrze mojej klatki piersiowej. Wstaję z nią, uważając, aby trzymać ją tylko za tyłek. Zaczynam wychodzić z pokoju, ale mnie powstrzymuje. - Gavin, nie. Kochajmy się tu, na tym krześle. Unoszę na nią brwi.

- Jeśli jest jedna rzecz, którą kocham w L.A to ten widok - mówi, kiwając głową w stronę okna. Na chwilę stawiam ją na ziemi, kiedy szamoczemy się, by pozbyć się z naszych ciał reszty ubrań. Potem ustawiam krzesło bezpośrednio przed oknem, żeby mogła patrzeć na rozbijające się o skały fale, kiedy będzie mnie ujeżdżała i wykrzykiwała moje imię. Hej, to przecież dobry materiał do jej książki.

Baylor, Maddox i Skyler po raz ostatni odwiedzili wspólnie grób Callie, podczas gdy ja załatwiam ostatnie sprawy przed lotem. Musiałem wynająć firmę od przeprowadzek, by przywieźli mój samochód i wszystkie rzeczy z mieszkania, ale chciałem zrobić to wszystko jak się należy, więc wynająłem kolejny, czarterowy odrzutowiec, by zabrał nas wszystkich do domu. Kiedy jesteśmy już w powietrzu, mrugam do Maddoxa, a on idzie na przód samolotu, do kuchni, gdzie czeka już na niego stewardessa. - Znów idzie zobaczyć pilota? - pyta Baylor. - Mmmm - mamroczę do niej, a Skyler się do mnie uśmiecha. Minutę później Maddox wychodzi z kuchni z kopiatym talerzem frytek. Odchrząkuję, aby skłonić Baylor do oderwania wzroku od okna. - Dobry Boże! - Śmieje się z Maddoxa, który usiłuje balansować dużym talerzem, nie upuszczając go. Rozkładam obok niej składany stolik, a Maddox stawia na nim ciężki talerz. Spogląda zaskoczona, widząc, że frytki są dla niej. Uśmiecha się do mnie. - Dwadzieścia pytań?

Trzęsę się. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. Chcę, aby było absolutnie idealnie. - Nie dwadzieścia - mówię. - Tylko jedno. Kiwam do Maddoxa, a on siada obok mnie, oboje znajdujemy się bezpośrednio przed Baylor, a wtedy nasz syn mówi: - Mamusiu, tatuś i ja chcemy, abyś także była McBride. - Wskazuje na talerz jedzenia, gdzie na samym wierzchu, w otoczeniu kilku frytek, spoczywa platynowy pierścionek z diamentem. Baylor zakrywa dłońmi usta i sapie. Łzy spływają jej po policzkach, gdy sięgam po pierścionek i usuwam z jego wnętrza frytkę. Odsuwam talerz i opadam na kolano, a Skyler pociąga z tyłu nosem. - Baylor, nasza historia rozpoczęła się ponad osiem lat temu. Ale nie została dokończona. Prawda jest taka, że istnieje tylko jedna kobieta, którą kiedykolwiek chciałem poślubić. Jest tylko jedna kobietą, którą kiedykolwiek poprosiłbym, aby za mnie wyszła. Jest tylko jedna kobieta, z którą chcę spędzić każdy dzień do końca życia. Sięgam do torby, którą Skyler zabrała na pokład. Wyciągam mały bukiet purpurowych orchidei i podaję je Baylor. - Chcę być facetem, który sprawia, że płaczesz ze szczęścia. Chcę być facetem, który zapewni ci magiczne życie, o którym marzyłaś mając pięć lat. Chcę, aby nasza historia miłosna była najlepsza spośród wszystkich, które opisałaś w swoich książkach. Chwytam jej dłoń i wsuwam jej na palec pierścionek. - Kochanie, wyjdziesz za mnie i uczynisz tych dwóch McBride’ów najszczęśliwszymi, żyjącymi facetami? Uśmiecha się przez łzy i przytakuje. - Tak - płacze. - Oczywiście, że tak, Wciągam ją w uścisk, do którego natychmiast dołącza Maddox. Tak, jak powinien, tworząc z nas, raz na zawsze, rodzinę.

Epilog Sześć miesięcy później…

- Ile czasu powinno to trwać? - pytam ją, kiedy wraca z łazienki i wspina się na łóżko obok mnie. - Trzy minuty - mówi. Ustawiam minutnik w telefonie. - No więęęęc - mówię i oboje zaczynamy się śmiać, nie całkiem wiedząc co powiedzieć, by zabić czas do chwili, aż dowiemy się, czy nasze życie na zawsze się zmieni. Sięgam i bawię się jej obrączką i pierścionkiem zaręczynowym, obracając je wokół jej palca. - Jak ci idzie z naszą książką? - pytam. Uśmiecha się. - Myślę, że to najlepsza rzecz jaką do tej pory napisałam. Właściwie to niemal ją skończyłam. - Naprawdę? - pytam. - Jakie będzie zakończenie? - Jeszcze nie wiem. - Wskazuje na łazienkę, gdzie na blacie leży test ciążowy. - Ale zaraz się dowiemy. Jak na znak, dzwoni minutnik w moim telefonie. Robimy wielkie oczy i powoli wstajemy, przechodząc przez drewnianą podłogę, w stronę łazienki.

Baylor zasłania oczy, wyglądając jak mała dziewczynka w piżamie i ze zmierzwionymi włosami. Prowadzę ją, aż stajemy przed toaletką. Trzymam jej drżącą dłoń. Albo może to moja się trzęsie. Mówię: - Razem, na trzy? Przytakuje, nadal zakrywając swoje piękne oczy. - Okej, zaczynamy - mówię. - Jeden… dwa… trzy. Spoglądam. Ona zerka. Uśmiechamy się.