Paige Tyler -SWAT 3 -In The Company of Wolves.pdf

SAVE OFFLINE

1

S.W.A.T. #3 PAIGE TYLER

Tłumaczenie : bikki

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

PROLOG East Side Detroit, wrzesień, 2010 Jayna Winston wzdrygnęła się na dźwięk drzwi walących o cienką ścianę maleńkiego przedpokoju w mieszkaniu. Cholera. Jej ojczym znowu był pijany. Nie było to zaskoczeniem. Ostatnimi czasy Darren wracał do domu pijany prawie każdej nocy. Niby szukał pracy, ale ona chyba raczej nie była ukryta pod stołkiem barowym w Hoolie, gdzie ostatnio można go było zawsze znaleźć. Spojrzała na częściowo otwarte okno sypialni, które wychodziło na schody przeciwpożarowe. Może powinna się ewakuować i zobaczyć, czy mogłaby wpaść na noc do koleżanki. Nie podobał się jej jednak pomysł chodzenia po ulicach Detroit East Side tak późno, ale tak naprawdę nie była w nastroju do słuchania Darrena i swojej mamy w kolejnej walce o pieniądze i jego picie. Darren upijał się na bojowo, a kiedy jej mama zaczynała krzyczeć na niego za marnowanie tej niewielkiej ilości pieniędzy jakie mieli, sytuacja zwykle stawała się zła. I to nie dlatego, że jej mama była jakąś świętą, jeżeli chodzi o oszczędności. Powodem jej złości na Darrena i wydania całej gotówki był fakt, że nie mogła wtedy wydać jej na własny nałóg – kupony na loterię z odrobiną metamfetaminy na boku. Jayna stoczyła się z łóżka i ruszyła do okna, ale zawahała się. Darren zawsze się wkurwiał kiedy wykorzystywała schody przeciwpożarowe do opuszczenia ich mieszkania na trzecim piętrze. Mówił, że zjeżdżając w ten sposób wygląda na jakiegoś paskudnego chuligana. Nie, żeby jej zależało, co ludzie tutaj sobie myślą, ale kiedy przyłapał ją na tym ostatnim razem, stłukł ją pasem na środku ulicy, a sąsiedzi na to patrzyli. Wciąż rozważała szanse, kiedy usłyszała jak Darren przeklina, tuż po głosie mamy, chropowatym od palenia przez całe życie papierosów bez filtra, bluzgającym na niego. - Nie odwracaj ode mnie twarzy, ty głupia suko! - głęboki głos Darrena był tak mocno niewyraźny, że niemożliwym było jego zrozumienie, o ile nie miało się doświadczenia w interpretowaniu jego pijackich tyrad. - Myślisz, że jesteś dla mnie za dobra, czy co? Jesteś niczym więcej jak 3

ćpającą metę dziwką. Chodź tutaj! - Co za gówno, - Jayna mruknęła, kierując się do okna. Chciała się stąd wynieść. Pijany Darren był nie tylko gwałtowny; czasem był też napalony, a teraz wydawało się, że to jeden z tych momentów. Jej ojczym nigdy nie miał problemu w biciu jej gdy poczuł, że na to zasłużyła – co zdarzało się często - jednak nigdy nie próbował czegoś więcej. Jednak kiedy kilka tygodni temu skończyła siedemnaście lat, zaczął patrzeć na nią w taki sposób, że czuła się bardzo nieswojo. Jayna wiedziała, że prędzej czy później on przyjdzie by zakręcić się wokół niej. Nie miała zamiaru tu zostać i dać mu szansy by zrobił to dziś wieczorem. Szarpała właśnie za okno, które często się zacinało, kiedy z salonu dobiegł głośny huk a zaraz po tym nastąpił gwałtowny okrzyk bólu. Zawahała się, ale nie na długo. Kilka miesięcy temu próbowała obronić mamę, stając przed Darrenem i waląc go z całej siły w policzek, co skończyło się tym, że dostała od mamy w głowę ciężką szklaną popielniczką, która wrzeszczała jeszcze na Jaynę, by ta nie tykała "jej faceta". Jayna nie myślała o sobie jako mądrali - ledwo radziła sobie w szkole ale były pewne lekcje, których uczyła się od razu. Tej nocy po raz ostatni próbowała wejść między mamę i Darrena. Jej mama go chciała; więc go miała. Ignorując łkanie za drzwiami jej sypialni, Jayna szarpnęła ponownie za okno. Puściło bez dźwięku i była już jedną nogą w połowie drogi na parapecie gdy przypomniała sobie o swojej komórce. - Kurwa. Wciągnęła nogę z powrotem i rzuciła się do szafki, gdzie jej stara, poobijana Nokia się ładowała. Nienawidziła marnowania czasu przez ten telefon. I tak przez większość czasu coś w nim szwankowało. Ale jeśli miała sobie znaleźć miejsce do spania dziś w nocy, potrzebowała swojej komórki. Bo w tej części miasta nie znajdzie raczej działającej budki telefonicznej. Jayna wkładała właśnie telefon w tylną kieszeń dżinsów, gdy drzwi sypialni otworzyły się tak gwałtownie, że gałka zrobiła dziurę w ścianie i wznieciła chmurę białego pyłu z tynku. Rzuciła jedno spojrzenie na 4

wkurwioną twarz Darrena i pobiegła do okna tak szybko, jak tylko mogła. Może myślał, że wygląda na złego, ale to było coś innego. Tym razem wyglądał na... głodnego. Nie udało jej się uciec i ciężką ręką złapał ją za ramię. Darren obrócił ją i pchnął na tanie lustro przymocowane do ściany obok okna. Uderzyła w lustro prawym łokciem i przedramieniem na tyle mocno, że się rozbiło. W jej ramieniu też coś pękło, a dźgnięcie przeszywającego bólu wystarczyło by do oczu napłynęły jej łzy. Ale nie płakała. Zorientowała się jakiś czas temu, że płacz tylko pogarszał sytuację. Darren lubił słuchać jak kobiety płaczą. Zaciskając zęby z bólu, Jayna spojrzała na chodzący kawałek gówna, który jej mama wprowadziła do ich życia. - Czego chcesz? Darren spojrzał na nią spod ciężkich powiek. - Chcę, żebyś przywlokła tu swoją dupę, dziewczyno, tego właśnie chcę. Jej serce waliło kiedy on podszedł bliżej i wiedziała, że to nie miało nic wspólnego z nakazem czyszczenia kibla lub wynoszeniem śmieci. Dziś Darren chciał od niej czegoś innego i był najwyraźniej na tyle pijany, żeby spróbować to wziąć. To się nigdy nie wydarzy. Prędzej umrze. Zbliżyła się do okna. - Trzymaj się ode mnie z daleka, świnio! Gdyby udało jej się go wyprzedzić, mogła wydostać się przez okno i na schody ewakuacyjne. Gdyby już była na zewnątrz, nigdy by jej nie złapał. Była na to zbyt szybka a on zbyt niezdarny. Ale on zbliżył się błyskawicznie, ruszając się szybciej niż kiedykolwiek przedtem, przez co zastanowiła się, jak bardzo pijany tak naprawdę był. Zanim zdążyła choć spróbować krzyknąć, złapał ją wielką dłonią za gardło i przycisnął do ściany. Głową uderzyła w krawędź ramy lustra i poczuła jak odłamki szkła wbijają się w plecy. Siła uderzenia spowodowała, że zobaczyła gwiazdy. Jayna wciąż walczyła z pełzającą falą ciemności, gdy on przycisnął do niej usta i wepchnął siłą język w jej usta. Smakował tanim piwem i papierosami, a ona ugryzła go mocno, szarpiąc się do tyłu. Ryknął jak wściekły niedźwiedź i uderzył ją na odlew. Upadła na stertę potłuczonych szczątków lustra a ostre kawałki szkła przeszyły ją w kilkunastu różnych miejscach. 5

Krzyknęła, kopiąc tenisówkami kiedy Darren brutalnie się na nią rzucił. Zignorował jej słabe kopnięcia podobnie jak dzikie ciosy. Krzyczała tak głośno jak mogła - nie dlatego, że ktoś miałby przyjść jej z pomocą, ale po prostu dlatego, że nie miała zamiaru dopuścić do tego bez walki. Jayna walczyła ze wszystkich sił, ale on był dużo silniejszy od niej. Na domiar, jej prawa ręka bolała jak diabli. Robiła wszystko co mogła, aby go z siebie zrzucić. Co gorsza, im mocniej Darren układał się na niej, tym głębiej odłamki szkła z rozbitego lustra wbijały jej się w plecy. Kurwa. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej? Nie zwracając uwagi na ból w zranionej ręce, pomacała na ślepo po podłodze, szukając kawałka lustra, który mogła wykorzystać jako broń. Zacisnęła palce na jednym i krzyknęła, kiedy ostre szkło rozcięło jej rękę. Ale uczucie rozpinanego paska od spodni dźgnęło ją niczym żądło i przekręciła rękę, przeszywając wszystko do czego mogła sięgnąć. Darren był tak pijany i rozwścieczony, że nie zdawał sobie sprawy co się dzieje, dopóki nie cięła go w twarz tak mocno, że aż trzymany przez nią odłamek dosłownie zaskrzypiał. Krew spłynęła mu po twarzy i ryknął jak zranione zwierzę. Ale zamiast zerwać się z niej, jak się spodziewała, uniósł pięść by ją uderzyć. Wiedząc że ten cios zakończy jej walkę, Jayna zacisnęła palce na kawałku lustra i uderzyła w najbardziej wrażliwy obszar do jakiego mogła dotrzeć - szyję. Długi, nierówny kawałek szkła zatrzymał się wtedy, gdy część którą trzymała pękła w jej uścisku. Reszta wbiła się w prawą stronę tłustej szyi Darrena na dziesięć centymetrów. Puścił ją i sięgnął do szyi. Jayna skręciła się na bok, kopnęła go w klatkę piersiową, a potem wypełzła spod niego i zerwała się na równe nogi. Zatoczyła się w stronę okna i potykając ruszyła w tamtym kierunku, gdy usłyszała za sobą Darrena. O Boże, on wciąż ją atakował! Złapała lampę w kształcie Wonder Woman, która stała na jej nocnym stoliku - prezent od jej prawdziwego ojca na piąte urodziny - obróciła się i uderzyła Darrena w głowę. Lampa rozbiła się, a Darren osunął się na podłogę z kawałkami szkła w ciele. Jayna rozejrzała się. Na podłodze było dużo krwi, zarówno jej jak i Darrena. Ale ona nadal stała, a on nie. 6

Dźwięk od progu wyrwał ją z oszołomienia i uniosła głowę, aby zobaczyć, że stoi tam jej mama patrząc na nią z przerażeniem. - Co ty zrobiłaś? – dopytywała się matka, biegnąc do Darrena i klękając obok niego. Jayna nie próbowała niczego wyjaśniać. Jej mama nie chciała tego słuchać lub jej to nie obchodziło. Darren wciąż oddychał, ale Jayna nie miała pojęcia, czy przeżyje. Policjanci mogli jej uwierzyć, że zrobiła to w obronie własnej, albo nie. Nigdy nie miała dużo wiary w policjantów. Oni nie byli zainteresowani pomaganiem takim ludziom jak ona. To nie była jedynie sytuacja przez którą mogła wyjść i spędzić noc w domu przyjaciółki. Ona musiała stamtąd uciec. Jayna obeszła swoją mamę, która wciąż bełkotała i buczała nad nieprzytomnym Darrenem i chwyciła ładowarkę do swojego telefonu. Potem zgarnęła tą małą ilość pieniędzy jaką miała schowaną w szufladzie i ruszyła w stronę okna. Jej mama nie odezwała się do niej słowem, kiedy przechodziła przez okno. Jayna stała na schodach przeciwpożarowych, bojąc się, że zaraz spadnie głową w dół. Ale czuła się zaskakująco dobrze, biorąc pod uwagę to, co się właśnie stało. Jej dłoń ledwo krwawiła a ręka nie bolała aż tak bardzo jak przedtem. Może to był szok, pomyślała, kiedy schodziła po schodach przeciwpożarowych. A może była po prostu cholernie dużo twardsza niż myślała. - Cholerna racja, jesteś twardzielką, - wymamrotała, prawie w to wierząc, kiedy ból w ramieniu i dłoni malał z każdym kolejnym krokiem. - Nie potrzebujesz nikogo aby sobie samej poradzić.

7

ROZDZIAŁ PIERWSZY Dallas, Texas, Współcześnie Z oczami przyklejonymi do lornetki, funkcjonariusz Eric Becker obserwował słabo oświetlony magazyn siedząc na dachu budynku znajdującego się naprzeciwko. Była czwarta nad ranem, a miejsce było prawie tak ciche, jak można było oczekiwać po głównym magazynie importu / eksportu znajdującym się tuż poza międzynarodowym lotniskiem Dallas / Fort Worth. - Masz coś? - Xander Riggs zapytał cicho w słuchawce Beckera. Becker sprawdził głębokie cienie wzdłuż zachodniej strony magazynu i odezwał się do swojego lidera drużyny. - Jeszcze nic. Ale oni się tu pojawią. Ten cel jest zbyt dobry żeby zrezygnować. - Niech się lepiej pojawią, - mruknął na radiu kolega ze SWAT, funkcjonariusz Max Lowry. – postawiłem na to sto dolarów. - Będę bardziej niż szczęśliwy, kiedy położę na nich łapę jeśli okaże się iż Becker się pomylił, - dodał Alex Trevino będący jednocześnie medykiem i snajperem w drużynie. - Skończcie gadanie i zachowajcie czujność, - warknął Xander. W radiu zaległa cisza, kiedy koledzy Beckera wrócili do obserwacji przypisanych im sektorów. Podobnie jak on, byli rozmieszczeni w luźnym kole wokół głównego magazynu, siedząc albo na dachach albo będąc ukryci wewnątrz samochodów ciężarowych lub kontenerów. Chodziło o to, aby złodzieje prześlizgnęli się obok nich i weszli do magazynu. Następnie oni, na hasło Xandera wkroczą do środka zatrzymując bandytów w sieci. Oczywiście plan będzie działać tylko wtedy, gdy pojawią się złodzieje. Ale Becker się o to nie martwił. Studiował ich MO1 wystarczająco długo aby wiedzieć, że się pokażą. I to wkrótce. Było tak cicho, jakby zaraz miało się coś wydarzyć. Pewna i posiadająca składy celne firma przewozowa, taka jak World Cargo była aktywna w biznesie przez dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu, ale zawsze zdarzały się zastoje w pracy, a największy 1

Modus Operandi – tłumaczyłam w poprzednich częściach co to znaczy. 8

z nich był właśnie teraz, po nocnym ruchu, a przed poranną gorączką, która zacznie się o wschodzie słońca. Mogło się wydawać, że magazyn był pusty, ale było tam czterech strażników monitorujących wysokie na ponad trzy i pół metra ogrodzenie, stacjonujących w opancerzonej budzie znajdującej się wewnątrz zamkniętego wejścia. Ze swojego miejsca Becker nie mógł ich zobaczyć, ale wiedział że wewnątrz magazynu było jeszcze dwóch dodatkowych ochroniarzy. Pozostawienie ich wszystkich wewnątrz było w tej operacji ryzykowne, ale gdyby tego nie zrobili, złodzieje zorientowaliby się, że coś jest nie tak. Ruch w kąciku oka Beckera zwrócił jego uwagę, więc skierował tam lornetkę, by sprawdzić długi rząd okien, które znajdowały się na górnym poziomie magazynu. Chwilę później przeszedł umundurowany strażnik. Pewnie to właśnie musiał widzieć. Becker rozluźnił się i przesunął lornetką ponad resztą swojego sektora, myśląc jednocześnie o tym jak śmierć szefa gangu Waltera Hardy`ego utorowała drogę dla tych nowych złodziei, którzy przenieśli się do miasta i przejęli je. Hardy był ważnym graczem w Dallas do czasu aż sierżant Gage Dixon, dowódca oddziału SWAT, zmienił się całkowicie w wilkołaka i rozerwał dupkowi gardło. Wtedy ludzie naprawdę zrozumieli jak mocno Hardy trzymał w garści prawie każdą formę działalności przestępczej w mieście. Cholera, przez kilka błogich tygodni po śmierci Hardy'ego, aktywność przestępcza gwałtownie spadła do najniższych poziomów jakich miasto nie widziało od prawie czterdziestu lat. Oczywiście, to nie był powód dla którego Gage zabił tego faceta. Rozszarpał Hardy`ego na kawałki, ponieważ sukinsyn był na tyle głupi, żeby porwać kobietę w której Gage się zakochał. Nie była to najmądrzejsza rzecz jaką zrobił. Ale nagłe odejście Hardy`ego w zaświaty przyniosło korzyść społeczności lokalnej na tak wiele sposobów, że akcja Gage`a powinna chyba być właściwie zaliczona jako służba publiczna. Niestety, natura nie znosi próżni. W ciągu kilku miesięcy od śmierci Hardy'ego, każdy brutalny zbir z bronią i manią wielkości robił podejście do przejęcia kontroli nad terytorium Hardy`ego. Początkowo dranie spędzali większość swojego czasu zabijając siebie nawzajem. Wkrótce 9

jednak zaczęli się dogadywać, rozpoczęli tworzenie sojuszy i wyglądało na to, że Dallas zmierzało do poważnej wojny o wpływy. Potem, kiedy wydawało się, że rzeczy nie mogły się pogorszyć, pojawiła się grupa outsiderów i sytuacja zrobiła się naprawdę przesrana 2. W ciągu kilku tygodni uczynili poważny wyłom w lokalnej działalności przestępczej, pokonując wiele osób w tym procesie. Tylko w ciągu ostatniego tygodnia, okradli dwa sklepy z biżuterią, galerię sztuki i sklep ze sprzętem elektronicznym. Były dobrzy - i niebezpieczni. Becker rozmyślał nad tym, jak łatwo można by stworzyć algorytm wyszukiwania do przewidzenia następnego celu bandy na podstawie typów miejsc już przez nich obrobionych, gdy jakiś ciemny ruch przez okna magazynu przykuł jego uwagę. Opuścił lornetkę w dół, spodziewając się znów zobaczyć ochroniarza, ale zamiast niego ujrzał mężczyznę ubranego od stóp do głów w czerń, z pistoletem maszynowym MP5. - Kurwa. Są już w środku! - krzyknął do swojego mikrofonu. Zrywając się na nogi, Becker ruszył do przygotowanej liny, zwiniętej i czekającej na szybkie zejście w dół z tyłu budynku. Owinął linę wokół szybkiej klamry w swojej uprzęży, po czym przerzucił drugi koniec liny na ścianę budynku. - Jak, do diabła, oni dostali się tam nie będąc przez nas zauważeni? – w słuchawce Xander domagał się odpowiedzi. - Musieli wejść do środka z jednym z wcześniejszych transportów, powiedział Becker idąc do krawędzi budynku i skacząc tyłem w przestrzeń. Lina przesuwała przez jego rękawiczki kiedy leciał w dół z dachu trzypiętrowego budynku jednym dużym skokiem. Zignorował ciepło w dłoniach, czekając aż znalazł się zaledwie kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią, potem szarpnął prawą ręką za plecami i ostro zahamował. Jego pęd w dół natychmiast ustał. Skoczył na chodnik, po czym pobiegł w kierunku magazynu, chwytając jednocześnie swój M4, który miał wcześniej na plecach. - Czy powinniśmy postarać się ich ostrzec? – odezwała się Khaki Blake, koleżanka z drużyny i druga połówka Xandera. Przez słuchawki Becker słyszał odgłos stóp uderzających o chodnik 2

Znowu będę wypisywać ciekawsze idiomy. To akurat: shit really hit the fan - czyli dosłownie gówno uderzyło w wentylator

10

reszta drużyny biegła tu ze swoich pozycji obserwacyjnych. - Nie, - rozkazał Xander. - Podejrzani mogli przejąć radia strażników. Becker zaklął i podbiegł do bocznego wejścia, gdzie miał się spotkać z Landry`m Cooperem - swoim kolegą z drużyny, funkcjonariuszem SWAT będącym ekspertem od materiałów wybuchowych. Nie mieli pojęcia jak wielu bandytów jest w magazynie lub gdzie tamci byli. Jeśli strażnicy nie byli już martwi, podejrzani mieli teraz dwóch zakładników, których mogliby wykorzystać jako ludzkie tarcze, aby ukryć się za nimi podczas ucieczki. To sprawiało, że ta operacja była cholernie dużo trudniejsza. W tle słyszał jak Xander mówi dowódcy na miejscu zdarzenia, aby trzymał resztę oficerów Dallas PD na odległość. Xander nie chciał, aby ich koledzy policjanci wpadli do budynku, strzelając do wszystkiego co się rusza, w tym SWAT. Cooper już czekał przy ciężkich, metalowych drzwiach ochrony, gdy Becker tam dotarł, a jego złote oczy błyszczały zza kominiarki. Becker czekał aż Cooper wciśnie kod w zamku cyfrowym na ścianie, a następnie wszedł. Gdy tylko weszli do środka, obaj zawahali się, czekając aż reszta drużyny zasygnalizuje, że są gotowi do akcji. Wtedy Becker zdał sobie sprawę, że w magazynie jest coś bardzo dziwnego - tak dziwnego, że chwilę zajęło mu uświadomienie sobie, co do niego tak nagle zewsząd dotarło. - Cholera, - mruknął wreszcie rozpoznając w powietrzu znajomy zapach. – Ludzie, możemy mieć problem. Goście przeciw którym idziemy są wilkołakami. Wszyscy. Na drugim końcu radia zaległa zaskoczona cisza. - Jesteś pewny? zapytał Xander. - Jest pewny, - odpowiedział Cooper zamiast Beckera a jego akcent z Karoliny Północnej był ledwo dostrzegalny. – Też ich czuję. W radiu rozległo się lakoniczne przekleństwo Xandera. – Do wszystkich, trzymać się razem i pilnować wzajemnie. Beckerowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać, i wątpił, że komukolwiek z pozostałych również. Sama myśl stanięcia na przeciw przestępców, którzy byli tak samo silni, szybcy i trudni do zlikwidowania 11

jak SWAT była więcej niż wystarczająca, aby utrzymać ich w gotowości3. On i Cooper ruszyli powoli przez magazyn, sprawdzając każde pudło i paletę, instynktownie siebie kryjąc. Jak, do cholery, inna wataha wilkołaków przeniosła się do Dallas a oni nie mieli o tym zielonego pojęcia? Wciąż starał się wymyślić jakąś odpowiedź, kiedy po drugiej stronie magazynu rozbrzmiały strzały. - Kontakt, - główny zbrojmistrz SWAT, Trevor McCall, krzyknął przez radio. – Ja i Khaki starliśmy się z dwójką z nich, obaj silnie uzbrojeni. To zdecydowanie wilkołaki. Trafiłem jednego z nich cztery razy, a on wciąż stoi. Więcej strzałów rozległo się gdzieś z lewej strony Beckera, a następnie jeszcze więcej z prawej. Kule odbijały się rykoszetem od betonowej podłogi i stalowych regałów, wyrywając otwory w skrzyniach żeglugowych i kontenerach, co sprawiło prawie cholernie niemożliwym by dowiedzieć się z jakiego kierunku strzelali bandyci. - Odsuwam strażników spoza magazynu i resztę DPD na zewnętrzny perymetr, - poinformował ich Xander. - Nie możemy pozwolić by zwykli policjanci starli się z tymi facetami, bo to będzie rzeź. Działamy tylko my. - Zrozumiałem, - odpowiedział Becker. - Nadchodzą! - krzyknął Cooper. Becker odwrócił się w samą porę, aby zobaczyć dwie olbrzymie postacie ubrane dziwnie podobnie do niego i Coopera - czarny strój oraz kamizelki taktyczne – i jeszcze trzymali broń automatyczną, którą w nich celowali. Kiedy kule świsnęły koło nich, Becker schował się za najbliższą drewnianą skrzynię a Cooper zanurkował za inną - całe jego metr dziewięćdziesiąt pięć - bez trafienia. Używając skrzyni jako tarczy, Becker wysunął lufę M4 i wycelował. Nienawidził myśli zabijania innych wilkołaków, ale nie miał wyboru. Ta banda bez wahania zabije jego i każdego członka jego watahy. To była wataha przeciwko watasze, i nie było mowy by nie zrobił tego co musi zrobić. Becker trafił dwa razy bandytę po prawej stronie, tuż powyżej górnej 3

Keep them on their toes.

12

kieszeni kamizelki taktycznej. Wilkołak zatoczył się do tyłu, ale zaraz ruszył do przodu z warkotem, oczami zmienionymi w żywe żółte złoto i wywiniętymi wargami odsłaniającymi kły. Becker uniósł broń nieco wyżej i nacisnął spust, pakując trzy kulki 5.56mm w czoło wilkołaka. To go natychmiast zatrzymało i od razu padł na ziemię. Po drugiej stronie alejki Cooper zdjął drugiego wilkołaka. Pojawiło się ich kilkunastu więcej. Szli na niego i Coopera z wielu kierunków na raz, używając ostrego słuchu i węchu do określenia lokalizacji policjantów. Zaatakowali nawet z góry, wspinając się na górne regały i próbując złapać ich w krzyżowy ogień. W ciągu dwóch lat ze SWAT, Becker nigdy nie miał do czynienia z kimkolwiek, kto by był choć blisko bycia na poziomie jego i jego watahy. Ci faceci byli szybcy i silni. Ale mimo że walczyli jak berserkerzy, to nie walczyli jak wataha. To dało Beckerowi i Cooperowi przewagę. Kiedy zdjęli kolejnego wilkołaka - szybkiego i żylastego gościa, który wspiął się i skakał wokół po regałach niczym pieprzona małpa - reszta z nich podwinęła ogony i uciekła. Minusem tego było to, że on i Cooper zostali zmuszeni do rozdzielenia. To było niebezpieczne a Xander weźmie za to ich dupy, ale było warte ryzyka, gdyby mogli zlikwidować tę bandę. - Znalazłam dwóch strażników, - Khaki zgłosiła przez radio. - Żyją, ale są nieprzytomni. Xander coś na to odpowiedział, ale Becker nie słyszał co to było, bo był zbyt zajęty rozpoznawaniem nowego zapachu jaki jego nos właśnie odebrał. To był bez wątpienia wilkołak, ale pachniał inaczej niż każdy wilkołak, jakiego wyczuł wcześniej. Przypomniało mu trochę Khaki ale był słodszy. Wziął głęboki wdech, potem drugi i kolejny, aż wpadł prawie w hiperwentylację. Kurwa. Ledwie był w stanie trzymać broń. Becker potrząsnął głową, starając się oczyścić, wyszedł zza rogu i stanął twarzą w twarz z kobietą wilkołakiem, tak piękną, że jedyne co był w stanie zrobić, to zatrzymać się i gapić. Patrzyła na niego a jej niebieskie oczy były otwarte szeroko jak spodki. Jej serce biło bardzo szybko, a na kamizelce taktycznej, którą miała na sobie, była krew. Serce Beckera 13

zadrżało na myśl o tym, że jest ranna. Ale jeden niuch potwierdził, że krew nie należała do niej. Należała do któregoś z pozostałych wilkołaków. Otworzył usta, żeby nakazać jej rzucić MP5, którym w niego celowała, ale nic z jego ust nie wyszło. Tak jakby skradła mu zdolność mówienia. Ale musiał zabrać jej broń. Gdyby pociągnęła za spust byłby martwy. Strzelenie do niej nie wchodziło w grę, choć i na myśl o aresztowaniu jej też nie poczuł się lepiej. Becker nie zastanowił się czy to co miał zamiar zrobić jest mądre, ale po prostu opuścił broń i zdjął palec ze spustu, pozwalając swojemu M4 wisieć luźno na jego piersi na pasku przewieszonym na jego ramieniu. Potem powoli podniósł obie ręce jakby w kapitulacji. Zrobił to, aby ją uspokoić, ale jej serce waliło jeszcze mocniej. Oczy biegały w lewo i prawo, a kucyk kołysał się z boku na bok. I choć trzymała broń wcelowaną w niego, przynajmniej jej palec nie spoczywał teraz na spuście. Becker podciągnął czarną kominiarkę zasłaniającą twarz, po czym wyłączył mikrofon. Kiedy w końcu udało mu się odzyskać głos, nie chciał, by jego koledzy słuchali. - Uspokój się i odłóż broń, - powiedział, utrzymując ton głosu miękki i spokojny, mimo że w pozostałej części magazynu słychać było odgłosy strzałów. - Możemy się dogadać. Nikomu innemu nie stanie się krzywda. Nic nie powiedziała i nie obniżyła broni. Ale też nie uciekła. To jakiś postęp, jak przypuszczał. Zastanawiał się, czy powinien spróbować innej taktyki, kiedy w jego uchu głośno i wyraźnie rozległ się głos Xandera. - Oni uciekają, więc bądźcie ostrożni. Ci nieliczni którzy pozostali będą walczyć jak szczury w klatkach. Becker nie musiał pytać, czy kobieta usłyszała, co powiedział Xander. Była wilkołakiem jak on, co oznaczało, że miała taki sam wyjątkowy słuch. Gdyby potrzebował jeszcze kolejnego potwierdzenia – byłby to widok przerażenia na jej twarzy. Nie mógł jej winić; jej wataha właśnie ją porzuciła. Z prawej nasiliły się odgłosy strzałów, tak samo jak wycia. O betonową podłogę waliły buty, zmierzając w ich kierunku. 14

Rozejrzała się znowu, starając się na raz zobaczyć każdy kierunek. Ścisnęła mocniej broń i wycelowała w tego, kto zajdzie jej drogę. Do diabła, ona zamierzała zacząć strzelać. Klnąc pod nosem, Becker zmniejszył dystans między nimi i wyrwał jej z rąk MP5, odrzucając na bok. Ona obnażyła kły, ale zanim zdążyła wydać jakikolwiek dźwięk, zasłonił dłonią jej usta. - Zaufaj mi, - powiedział jej do ucha. Objął ją wolną ręką wpół, uniósł do góry, i pół prowadząc, pół ciągnąc udał się do najbliższej skrzyni. Ignorując jej szamotanie się, zerwał wieko od skrzyni, modląc się, by było wystarczająco dużo miejsca w środku. Była pusta, za wyjątkiem zwiniętych obrazów. - Dzięki ci, Boże, - wyszeptał. Zabrał dłoń z jej ust, wziął na ręce i wrzucił do środka tak delikatnie jak mógł. Uderzyła o dno skrzyni z oomph, a następnie natychmiast usiadła. - Co robisz? - zapytała głosem tak miękkim i jedwabistym, że prawie powaliło go na kolana. Otrząsnął się z wpływu jaki jej głos miał na niego i sięgnął po wieko skrzyni. - Zostań tutaj aż będzie bezpiecznie by wyjść. Ignorując jej zdumione spojrzenie, popchnął ją jedną ręką a drugą położył wieko na miejsce. Cholera, było blisko. Wypuszczając oddech, odwrócił się i znalazł stojącego Coopera, obserwującego go tak jakby stracił swój wiecznie czujny umysł. Cooper jednym ruchem kciuka wyłączył mikrofon i uniósł kominiarkę odsłaniając grymas na twarzy. – Co ty kurwa robisz? Umysł Beckera wirował jak pozbawiony kontroli wiatrak. Jak do cholery mógłby wyjaśnić to, co Cooper właśnie widział? Nie mógł. Miał tylko nadzieję, że jego przyjaciel da mu przywilej wątpliwości. - Zaufaj mi. Musiałem to zrobić. Cooper otworzył usta a potem je zamknął. Jego ciemne oczy poleciały do skrzyni, a szczęka się zacisnęła. Becker się spiął, gotowy by zatrzymać swojego przyjaciela, jeśli ten będzie chciał zerwać wieko. Ale zamiast tego, Cooper rzucił mu długie, wnikliwe spojrzenie, po czym odwrócił się i podszedł do innego stosu pudeł. 15

Becker zmarszczył brwi kiedy Cooper podniósł jedno z kartonowych pudeł i zaniósł z powrotem na skrzynię, gdzie ukrywała się wilkołaczyca. Cooper otworzył pudło i wyciągnął wielką ozdobną karafkę, która wyglądała jakby zawierała whisky. Zdejmując zatyczkę wylał wszystko na skrzynię, potem poszedł po drugą i zrobił to samo. Becker nie mógłby przegapić przytłaczającego zapachu jaśminu i jaskrów. To nie whisky. To perfumy. Cooper maskował jej zapach. Dlaczego, do cholery, on sam o tym nie pomyślał? Becker złapał dwie kolejne butelki i wylał je na skrzynię. Kiedy skończyli, Cooper rzucił pudło pustych butelek, po czym spojrzał na Beckera. - Lepiej żebyś wiedział co do cholery robisz, - mruknął i odszedł. Rzucając na skrzynię jeszcze jedno szybkie spojrzenie, Becker zarzucił broń na ramię i szybko dogonił Coopera. Dotarli do końca korytarza w samą porę, aby zobaczyć jak Xander kończy akcję z wrogimi wilkołakami. Xander potrząsnął głową. - Cholera, oni są psychotyczni. Tak jakby woleli raczej umrzeć, niż dać się złapać. - Skierował wzrok w kierunku z którego nadeszli Becker z Cooperem i się skrzywił. - Jezu, ale tam cuchnie. Czy tam jest czysto? Becker skinął głową. – Nikogo tam nie ma. - Dobrze, - odparł Xander. – Więc zajmijcie się drugą stroną. Becker odczekał, aż jego lider drużyny odwróci się i ruszy na drugi koniec magazynu, zanim sam podążył w jego ślady. Dobra, piękna wilczyco. Wykonałem swoją część. Reszta zależy od ciebie.

16

ROZDZIAŁ DRUGI Jayna siedziała z kolanami podciągniętymi do piersi i uchem dociśniętym do boku skrzyni, nasłuchując czy w magazynie jeszcze ktoś jest. Normalnie użyłaby do tego swojego węchu, ale ci dwaj faceci ze SWAT oblali skrzynię perfumami. Początkowo zapach był ładny, ale po wdychaniu go przez ostatnie sześć godzin nie była pewna, czy jej nos nadal działa. Nic nie usłyszała, ale odczekała jeszcze kilka minut, tak dla bezpieczeństwa. Mimo to, kiedy ostrożnie odsunęła wieko to dodatkowo rozejrzała się wokół. Nie zauważyła nikogo, więc odsunęła je na bok i wyskoczyła, prawie wdeptując w pudło pełne pustych butelek po perfumach. Jej wzrok przykuły wyszukane etykiety - Clive Christian. Wow, to były pewnie szalenie drogie perfumy. Ktoś będzie wkurzony. Ale to nie był jej problem. Tylko wydostanie się z magazynu. Jayna powoli ruszyła w kierunku najbliższego wyjścia, oglądając się przez ramię co kilka kroków, będąc gotowa do skoku za najbliższą pakę, pojemnik lub beczkę. Minęła wiele żółtych taśm oznaczających miejsce przestępstwa, a także małe kawałki ponumerowanych plastikowych tabliczek ustawionych na podłodze obok każdego naboju. Zbyt była zajęta martwieniem się jak pozostać przy życiu, aby myśleć o tym w tamtej chwili, ale cholera, tu odbyła się spora strzelanina. Była w połowie drogi do drzwi i wolności, gdy przypomniała sobie, że wciąż ma na sobie kamizelkę taktyczną. Jeśli ktoś się tu kręcił, nie chciała by myślał, że była przestępcą - nawet jeśli to była prawda. Zrzuciła ją z siebie i zostawiła w jednym z dużych stalowych pojemników na śmieci przemysłowe. Następnie zdjęła czarny sweter i rzuciła na kamizelkę, a potem zakryła wszystko znalezionym w śmieciach papierem. Nikt tego nie zobaczy, chyba że zacznie tu grzebać. Mając nadzieję, że kobieta w czarnych dżinsach, białym T-shircie, i butach nie przyciągnie zbyt wiele uwagi, ruszyła do wyjścia. Kiedy mijała plamy krwi na betonowej podłodze, przyspieszyła kroku, nie chcąc na nie patrzeć. Widziała, że ostatniej nocy w strzelaninie ze SWAT zginęły cztery wilkołaki omega. Czy dwóm pozostałym udało się przeżyć? Nie wiedziała dlaczego ją to obchodzi. Ona ich na pewno nie obchodziła. Nie, oni 17

martwili się tylko o swoje własne tyłki, tak jak to omegi zwykły zawsze robić. Ale odsunęła te myśli na bok, skupiając się na unikaniu każdego, kto mógłby kręcić się w okolicy tego miejsca, żeby też nie skończyć martwą. Kilka metrów od rampy stało dwóch mężczyzn i kobieta, więc Jayna odruchowo schowała się za kontener. Na początku myślała że to byli policjanci, ale potem na plecach kurtek dostrzegła litery CSI. Technicy kryminalni zrobili sobie przerwę na dymka. Jayna przygryzła wargę, zastanawiając się, czy powinna spróbować poszukać innego wyjścia. Ale to oznaczałoby poszukiwawczą wędrówkę wokół magazynu i prawdopodobnie natknięcie się na gliniarzy, jeśli jeszcze tam byli. Biorąc głęboki oddech, wyszła na rampę, potem zeszła w dół po schodach, a następnie udała się do głównej brama jakby tu jak gdyby nigdy nic. Ponieważ nie wiedziała, czy włączono ponownie kamery bezpieczeństwa, trzymała głowę w dole i swobodnie machała ręką do ochroniarza i strażnika rozmawiających koło budki przy bramie. Kiedy przechodziła przez bramę zainteresowali się jedynie gapieniem na jej tyłek. Byli tutaj, aby trzymać ludzi na zewnątrz a nie wewnątrz. W chwili, gdy doszła na koniec parkingu, rzuciła się pomiędzy tamtejsze magazyny, a następnie pobiegła. Dopiero wtedy mogła odetchnąć. Nikt nie mógł złapać jej pieszo - nikt. Mimo tego, nie przestała biec dopóki nie oddaliła się półtora kilometra od magazynu pełnego techników kryminalnych i wyschniętej krwi wilkołaków. Wzdrygnęła się na myśl o tym, co się stało ostatniej nocy. Gdyby ten duży, przystojny policjant ze SWAT jej nie pomógł, teraz byłaby albo w celi - albo martwa. Idąc wzdłuż jednej z mniejszych uliczek niedaleko lotniska, sięgnęła po komórkę żeby zadzwonić do Liama Kinney`a, alfy jej watahy, żeby po nią przyjechał, gdy zdała sobie sprawę, że zostawiła telefon w mieszkaniu. Cholera. Musiała wziąć taksówkę. I tak potrzebowała też trochę oczyścić głowę zanim wróci do watahy. Przez ostatnie kilka tygodni było gównianie, a w ciągu ostatnich kilku godzin nawet jeszcze gorzej. Dlaczego ten duży policjant ze SWAT uratował jej życie? Starała się to zrozumieć odkąd wrzucił ją do tej skrzyni. 18

Początkowo myślała że pomógł, bo był wilkołakiem jak ona, ale to nie zdało testu logicznego. Jeśli by tak było, to na pewno powstrzymałby pozostałe wilkołaki ze SWAT od skoszenia trupem jej tak zwanych członków watahy jakby byli zeschłymi chwastami. Nie, pomógł jej z innej przyczyny, i o ile Jayna nie miała zbyt wiele pożytku z policjantów, mogła uczynić wyjątek dla tego faceta. Chociaż, żeby być całkowicie uczciwym, nie chodziło tu tylko o to, że uratował jej życie i przez co myślała o nim tak dużo. Pojawił się również niewielki problem z pociągiem do niego, takim że ledwo była w stanie zrozumieć co robi, kiedy podniósł ją i umieścił w tej skrzyni. To nie było w jej stylu. Ona nie mdlała przez facetów, niezależnie od tego jak słodcy byli. Może jej reakcja była dziwna, bo był szczególnie silnym alfą. Może on wydziela jakiś feromon, który powoduje, że kobiece wilki beta trochę szaleją. To ma sens, prawda? Alternatywą było że zakochała się od pierwszego niuchnięcia, co było kompletnie szalone. Nie tak szalone jak drużyna SWAT składająca się z wilkołaków alfa. A na dokładkę była całkiem pewna, że mignęła jej też kobieta alfa. Liam powiedział jej, nie ma czegoś takiego jak samica alfa. Twierdził że kobieta nigdy nie mogłaby być na tyle silna, aby kontrolować gniew, z którym alfy żyły z dnia na dzień. Powiedział również, że w Stanach Zjednoczonych nie było żadnych innych dużych watah wilkołaków. Twierdził, że tylko tak silny alfa jak on mógł zebrać razem grupę bet, i że takie alfy jak on były zbyt rzadkie, by istniało więcej niż jedna lub dwie główne watahy istniejące w tym samym czasie na całym świecie. Cóż, teraz dobrze wiedziała że mylił się w obu przypadkach. Każdy z tych wilkołaków ze SWAT miał grubo ponad metr osiemdziesiąt pięć i wyglądał na silniejszego niż stado byków. A kobieta alfa była szybsza i bardziej agresywna niż ktokolwiek w watasze Jayny by sobie wymarzył. Jayna przeszła przez ulicę, a następnie przecięła parking do miejsca, gdzie przed terminalem lotniska stały w kolejce taksówki. Wsiadła do pierwszej taksówki i kazała kierowcy jechać do odnowionego loftu na Canton Street, gdzie zatrzymała się wraz z resztą watahy, po czym odchyliła się do tyłu i popatrzyła przez okno. 19

Choć Liam mógł być silniejszy niż inne wilkołaki w jej watasze, nie dorównywał żadnemu z tych facetów ze SWAT. Jayna nie mogła sobie wyobrazić, jak Liam by zareagował gdyby kiedykolwiek stanął twarzą w twarz z wilkołakiem, który wziął ją jak szmacianą lalkę i zapakował do tej skrzyni jak przerośnięty prezent pod choinkę. Pewnie by uciekł w drugą stronę. Jayna skuliła się psychicznie, natychmiast czując się źle, że pomyślała w taki sposób. Liam był tym, który zabrał ją z ulicy po tym, jak opuściła dom... kiedy było jej zimno, była głodna i zdezorientowana. On pomógł jej zrozumieć, że tamta noc z jej ojczymem zmieniła ją, i że to nie było złe, a nawet jak kontrolować gniew w jej wnętrzu. Pod jego kierunkiem zaakceptowała to, że nie była przeklęta, tylko niesamowita. Liam zabrał ją do swojej watahy i sprawił, że czuła się tak, jakby tam należała. Dał jej przyjaciół i nową rodzinę, ludzi, którzy rozumieli z czym miała do czynienia, ponieważ sami też przez to przeszli. Nauczył ją, że wataha zawsze za nią stanie, a ona dowiedziała się, co to znaczy znowu ufać ludziom. Była mu winna więcej niż mogłaby kiedykolwiek spłacić, a reszta watahy czuła się tak samo. Był dla nich wszystkich jak starszy brat. To dlatego właśnie byli tu, w Dallas, kradnąc rzeczy dla grupy albańskich gangsterów, podczas gdy wszystko się w niej krzyczało, że powinni jak najszybciej wynosić się do Dodge. To nie było tak, że wcześniej nie kradli jakiś rzeczy. Koczowniczy tryb życia watahy niekiedy powodował, że trudno było opłacić rachunki i mieć wystarczającą ilość jedzenia na stole dla wszystkich, z tymi ich szalonymi apetytami. Kradli tylko małe rzeczy tu i tam, i to nigdy nie wymagało noszenia broni lub ranienia kogokolwiek. Ale Liam pożyczył pieniądze od niejakiego Armenda Frasheriego, szefa albańskiej rodziny mafijnej, i jedynym sposobem w jaki Liam mógł go spłacić było odpracowanie długu. Jeśli tego nie zrobi, Frasheri go zabije. To było takie proste. A ponieważ Liam użył pożyczonych pieniędzy aby wspomóc watahę, ona i jej koledzy z watahy czuli się zobowiązani aby działać zgodnie z planem. Oczywiście, wtedy nie wiedzieli, że Frasheri był gangsterem - albo że Liam powiedział mężczyźnie i reszcie pracujących dla niego bandytów, że są wilkołakami. Ale gdy Liam zaprowadził ich do szefa mafii, Jayna 20

wiedziała, że wataha znalazła się w tarapatach. Ponieważ Frasheri chciał żeby oni byli jego egzekutorami, i wykorzystując swoją siłę wilkołaka mieli pomóc mu przejąć miasto. Kiedy Jayna i inni wahali się, Liam obiecał, że wyjadą jak tylko zwrócą pożyczone pieniądze. To było prawie cztery tygodnie temu. A w tym czasie, Liam nie tylko poczuł się komfortowo w swojej nowej roli głównego egzekutora, ale również sprowadził wilkołaki omega by wypełnić szeregi, chociaż nie była do końca pewna gdzie ich znalazł. Na przestrzeni lat wataha często spotykała omegi. Wilkołaki były rzadkie, ale zawsze zdawały się siebie znajdować. Jakby miały jakiś rodzaj instynktu, który przyciągał je do siebie. I podczas gdy wataha za cholerę nie szukała omeg, to same omegi zawsze zdawały się odnajdywać ich. Bycie samym może być ciężkie dla wilkołaka, więc Jayna rozumiała dlaczego mieliby chcieć dołączyć do watahy, ale to nie znaczyło, że byli na tyle głupi, by pozwolić byle omedze biegać razem z nimi. Omegi byli samotnikami, którzy są duzi i silni... prawie tak silni jak alfy. Ale w przeciwieństwie do alf, omegi nie potrafiły kontrolować swoich emocji i wściekłości. Tak jakby przebywanie z dala od towarzystwa innych wilkołaków robiło dziwne rzeczy z ich głowami. Oni byli jakby bardziej zwierzętami niż ludźmi, a kiedy tracili kontrolę, wyglądali jak diabły. Nawet wtedy gdy potrafili się kontrolować, nie potrafili się wpasować w życie watahy, bo nie byli w stanie przedłożyć dobra grupy nad własnymi potrzebami i pragnieniami. Ale teraz, nic nikomu nie mówiąc, Liam postanowił ich sprowadzić mówiąc, że był alfą watahy i może robić cokolwiek uważa za słuszne. Jayna prychnęła. Liam aktualnie robił o wiele więcej, decydując że jego zdanie było jedynym które się liczyło. Nie obchodziło jej, że Liam czuł iż miał prawo robić co chciał, albo że Frasheri chciał więcej egzekutorów. Omegom nie można było ufać. Wiedziała, że z chwilą kiedy Liam ich wynajął, sprawy pójdą źle. Jak źle, dowiedziała się wczorajszej nocy... ponownie i ponownie. Po pierwsze, zignorowali instrukcje Liama, aby skupić się na platynowych medalionach, zamiast grzebać w magazynie, jakby robili zakupy

21

w pieprzonym Sam`s Club4. A potem, gdy pojawiła się wataha SWAT, omegi odmówiły walki jako zespół, porzucając ją. Jeszcze jeden mały dowód, że omegom nie można ufać w niczym poza chronieniem swoich własnych tyłków - a Liam mylił się kiedy włączył ich do watahy. Jayna poprosiła taksówkarza by wysadził ją dwa bloki od loftu - nie dlatego, że była zaniepokojona iż mężczyzna mógłby zapamiętać ją i to gdzie wysiadła. Nie, ona wyskoczyła wcześniej, żeby móc jeszcze trochę opóźnić powrót. To było dziecinne, ale naprawdę nie chciała wracać, i jeśli nie byłoby tam jej watahy, nie zrobiłaby tego. Skinęła ludziom na ulicy, gdy szła w stronę budynku w stylu przemysłowym na Canton Street. Dzięki odrestaurowanym loftom i artystycznej atmosferze ta część Dallas była daleko poza finansowymi możliwościami watahy, ale z Frasherim opłacającym rachunki nie było to problemem. Albański gangster nie zakupił tylko jednego apartamentu na poddaszu, ale cały budynek. Biorąc pod uwagę, że oprócz Frasheriego mieszkało tam prawie trzydzieści osób – jej wataha, omegi i Albańczycy – było to potrzebne. Jayna zauważyła dwóch Albańczyków stojących na straży po obu stronach drzwi wejściowych do budynku, na długo zanim oni ją zobaczyli, i chęć odwrócenia się i odejścia uderzyła ją ponownie. Ale tego nie zrobiła. Nie zostawi swoich członków watahy bez względu na to, jak bardzo nie chce tu zostać. Jak, do diabła, jej życie mogło się tak szybko popieprzyć? Krępi, ciemnowłosi Albańczycy bezczelnie mierzyli ją wzrokiem, gdy podchodziła pewnym krokiem do wejścia do budynku, ale nic nie powiedzieli. Prawie na pewno słyszeli o tym co się stało w nocy i byli prawdopodobnie ciekawi, dlaczego dopiero teraz przyszła. Ale nie próbowali jej zatrzymać. Nie byli na tyle głupi żeby próbować. Wewnątrz dużego atrium, ktoś podbiegł do Jayny tak szybko, że był smugą. Jedyną rzeczą, która powstrzymała ją przed zmianą i machnięciem pazurami był zapach drobnej, ciemnowłosej dziewczyny. Megan Dorsey objęła Jaynę w tak mocnym uścisku, że ledwo mogła oddychać. 4

Oczywiście sklep amerykański. Ja z oczywistych względów widziałam opcję internetową.

22

- Wszystko ze mną w porządku, Megan, - powiedziała z wymuszonym śmiechem. – Możesz mnie teraz puścić. Mimo tych słów, Jayny nie obchodziło, czy druga wilkołaczyca przytuli ją tak mocno, że połamie jej żebra. Megan była bardziej niż jej najbliższą przyjaciółką w watasze; dwudziestodwuletnia dziewczyna była jej siostrą, pod każdym względem. Po raz setny Jayna odmówiła cichą modlitwę, dziękując że Megan nie poszła razem z nią na tę robotę w magazynie. Cicha i łagodna z natury, nie poradziłaby sobie po rozpoczęciu strzelaniny. Megan w końcu odsunęła się i spojrzała na Jaynę a jej niebieskie oczy wypełniała ulga. - Gdzie byłaś? Zamartwialiśmy się na śmierć. Nawet nie mogłam zadzwonić, bo zapomniałaś wziąć telefon. Znowu. Jayna otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, gdy reszta jej watahy przybyła do holu w pełnym biegu. Cała trójka zatrzymała się na jej widok: Moe Jenkins, muskularny Afroamerykanin, dzieciak ledwie wyrosły z nastolatka; Joseph Garner, dwadzieścia osiem lat, blondyn, niebieskooki chłopak ze wsi Corn Belt w sercu Iowa; i Chris Hughes, samozwańczy gbur z Biloxi. Serce Jayny ścisnęło się przez chwilę. Jak jeden mąż, chłopcy rzucili się, by ją powitać, i razem z Megan objęli ją w wielkim uścisku grupowym. To właśnie dla tej czwórki tu wróciła. Nikt patrząc na nich nigdy nie nazwałby ich rodziną, a w rzeczywistości, cała piątka nie mogła być już bardziej różna. Ale wszyscy przeżyli jakieś własne gwałtowne epizody, które zmieniły ich na zawsze. Wataha znalazła Moe`a około rok temu w odludnej alei w L.A. po tym, jak został pobity prawie na śmierć przez gang, któremu nie podobało się przechodzenie przez ich terytorium w nocy. Joseph został postrzelony podczas próby pomocy staruszkowi, którego samochód zepsuł się na poboczu drogi. Strzelcy byli bandą nastolatków z gatunku strzelających dla zabawy w znaki drogowe, którzy właśnie zdecydowali że strzelanie do ludzi byłoby bardziej zabawne. Chris świętował ze starymi przyjaciółmi z liceum, gdy policjant zauważył ich samochód lawirujący po całej drodze. Prowadził jego najlepszy przyjaciel i próbował uciec glinom. Po długim pościgu, podczas 23

którego Chris błagał swego przyjaciela, aby się zatrzymał, jazda skończyła się w rzece po kilkunastokrotnym koziołkowaniu samochodu. Chris został wrzucony z pojazdu tak daleko, że policja nawet nie wiedziała, iż tam był, a on leżał połamany i krwawiący przez cztery dni, aż jego ciało się zagoiło. Wciąż poruszał się z widocznym kuśtykaniem, przez złamaną nogę, która uzdrowiła się bez prawidłowego nastawienia. I jeszcze była Megan, której historia była gorsza niż któregokolwiek z pozostałych. Tak, byli pokręconą grupą nieco zniszczonych ludzi, ale byli rodziną Jayny, i kochała ich całkowicie. To Moe był tym, który w końcu przerwał przytulanie, cofnął się i ją szturchnął. – Cały ranek byliśmy przyklejeni do telewizora, czekając by powiedzieli że zostałaś aresztowana. Kiedy nic nie usłyszeliśmy, naprawdę zaczęliśmy się martwić. Gdzie byłaś? Już miała odpowiedzieć, kiedy przerwało jej ciężkie warczenie z drugiej strony holu. – To cholernie dobre pytanie. Gdzie do cholery byłaś? Cztery pary oczu zapłonęły w jasnym kolorze, kiedy jej przyjaciele odpowiedzieli na oskarżycielski ton częściową zmianą i odwrócili się jak jeden by zmierzyć się z dużym, kędzierzawym wilkołakiem który pojawił się w holu. Brandon West był jednym z pierwszych omeg którą Liam sprowadził do watahy, i był największym dupkiem z tego grona, ale w jakiś sposób stał się nieformalnym przywódcą omeg. Co gorsza teraz wyglądało na to, że Liam spędzał więcej czasu z tym palantem niż ze swoją pierwotną watahą. - Co cię to do cholery obchodzi? – odparował Joseph. - Byłeś jednym z pojebów którzy uciekli i zostawili ją swojemu losowi. Brandon podszedł do Josepha, wyraźnie oczekując że blondyn da się zastraszyć jego większym rozmiarem i świecącymi oczami. Nie udało mu się. Joseph stał w miejscu z obnażonymi kłami i warcząc nisko. Brandon odpuścił - prawdopodobnie dlatego, że wiedział, iż Jayna oraz reszta watahy stanęlibyza Josephem. Tego samego nie można było powiedzieć o kilku innych omegach, które weszły do holu. Nie mieli w sobie najmniejszej cząstki lojalności. 24

- Obchodzi mnie, bo zastanawiam się, jak do cholery się jej udało, kiedy tym wszystkim pozostałym wilkołakom - większym wilkołakom nie. - Powiedział Brandon. – Skąd mamy wiedzieć, że nie została schwytana przez policję i nie zdecydowała się dogadać z nimi? Jayna zjeżyła się. Pewnie przeżyła, ponieważ jeden z policjantów SWAT uratował jej życie, z powodów których nie była w stanie rozumieć, ale te pozostałe omegi były martwe, ponieważ byli zbyt głupi żeby jej słuchać gdy zaczął się nalot. I tylko taki jełopowaty omega jak Brandon mógł pomyśleć, że zdradziła przed policją swoją watahę - prawdopodobnie dlatego, że on by tak zrobił. Miała właśnie rozerwać omegę – przynajmniej w przenośni - gdy Brandon zamilkł oszołomiony i pochylił się do przodu, wąchając ją. - Co to do cholery jest za zapach? - mruknął. Żołądek Jayny się zacisnął. Kurwa. Musiał poczuć na mnie policjanta SWAT. Jakby nie mógł? Facet przyciągnął ją do swojego ciała i zakrył dłonią w rękawiczce jej usta. Musiał zostawić swój zapach, nawet przez rękawiczki i kamizelkę taktyczną w którą był ubrany. Jej umysł pędził sto kilometrów na godzinę, gdy próbowała wymyślić wyjaśnienie, które nie postawi ją w okropnym świetle. Ale nic nie wymyśliła. Brandon cofnął się o krok i wygiął wargi w uśmiechu. - Cuchniesz jakbyś spędziła noc w francuskim burdelu. Umysł Jayny zatrzymał się na chwilę. O czym do diabła ten głupi palant gadał? Potem ją olśniło... o perfumach. Tak długo siedziała w tych rzeczach, że już ledwo je czuła. Ale kiedy Brandon zwrócił jej na to uwagę, zdała sobie sprawę, że pachnie jak chodząca butelka perfum. Na szczęście, ten silny aromat ukrył każdy inny zapach, który mógł być na niej. Jednak teraz, kiedy miała chwilkę by złapać oddech i się uspokoić, wątpiła czy Brandon mógł wyczuć na niej policjanta ze SWAT, nawet gdyby nie została oblana perfumami. Oni nawet nie zdawali sobie sprawy, że zespół SWAT był złożony z wilkołaków, dopóki nie powiedziała tego jemu i innym w tym magazynie. A to dlatego że nosy omeg były warte gówno. Kiedy byli starsi, wydawało się, że jedyne umiejętności wilkołaka 25

jakie zachowują to siła oraz agresja, a także pazury i kły, które były tego częścią. Większości swoich pozostałych umiejętności pozwalali po prostu zmarnieć. Skorzystała z możliwości oferowanych przez rozpraszający zapach perfum i zrobiła krok w kierunku wysokiego omegi. Brandon wzdrygnął się lekko, ale nie wycofał. - To nie jest zapach francuskiego burdelu, choć nawet przez sekundę nie wierzę iż kiedykolwiek byłeś w jakimś. To zapach perfum Clive Christiana, i jest warty prawie tyle samo co platyna którą byliśmy tam ukraść. Zostałam rzucona na całą ich paletę, kiedy walczyłam z jednym z tych policjantów SWAT. Pamiętasz ich – potężne wilkołaki alfa, przed którymi ty i twoi znajomi omegi uciekliście jak kilka małych dziewczynek, pozostawiając za sobą prawdziwą dziewczynę by walczyła z nimi sama? Brandon wydawał się oszołomiony. – Walczyłaś z nimi wręcz? Jayna postąpiła kolejny krok i pozwoliła by jej kły wysunęły się na pełną długość. Z jakiegoś powodu jej kły pokazały się od razu, w pierwszych dniach... prawie tak długie jak Liama. A kiedy je na poważnie obnażała, tak jak teraz, jej siekacze wydawały się być zbyt ostre. Megan powiedziała jej, że wygląda cholernie groźnie dla innych wilkołaków, zwłaszcza dla omeg. - Tak właśnie robią prawdziwe wilkołaki gdy skończy się amunicja, ale jest jeszcze ktoś stojący na ich drodze, - powiedziała. – Czy ty sądzisz że nie mogłabym tego zrobić, bo jestem kobietą? Brandon wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć, że tak dokładnie myśli, ale wiedziała, że nie ma jaj, żeby spróbować. Reszta watahy stojąca tuż za nią najwyraźniej również miała coś z tym wspólnego. Ale widziała jak spogląda na jej kły i zastanawia się, jak twarda musiała być iż starła się sama z tymi wilkołakami ze SWAT. Brandon może i uczestniczył w wielu bójkach i miał twarz barowego awanturnika by to udowodnić, ale w tej chwili wiedziała, że zastanawiał się, czy ona jest kimś od kogo powinien trzymać się z daleka. Z drugiej strony, nie chciał wyglądać jak cienias przed innymi omegami - czy Albańczykami, którzy weszli podczas ich słownej potyczki. Jayna wciąż czekała na to co zrobi Brandon, gdy odgłos kogoś 26

bijącego brawo uciął jak nożem napięcie w pokoju. Odwróciła się i zobaczyła Kostandina, zaufanego zastępcę Frasheriego - albo "Kosa", jak go wszyscy nazywali – opierającego się swoim masywnym ramieniem o framugę drzwi po drugiej stronie holu, klaszczącego powoli tymi swoimi wielkimi, pokrytymi bliznami dłońmi w celowym pokazie pogardy. - Być może, gdyby reszta z was miała takie jaja jak Jayna, robota z ostatniej nocy nie wyszłaby tak fatalnie. Silnie akcentowane słowa mężczyzny zostały wypowiedziane cicho, ale równie dobrze do pomieszczenia mógł być wrzucony granat. Albańczycy i omegi zgromadzeni wokół atrium rozpłynęli się bez słowa. Członkowie jej watahy i Brandon byli tam jeszcze, ale Jayna mogła prawie wyczuć smak ich pragnienia bycia gdziekolwiek indziej. Nie mogła ich winić. Też chciała być gdzieś indziej. Choć Kostandin nie był wilkołakiem, jednak cholernie każdego przerażał, w tym również i pozostałych Albańczyków. Mężczyzna był bratankiem Frasheriego, ale ci dwaj nie mogli być bardziej różni. Choć każde działanie Frasheriego zdawało się być napędzane przez nieodparte pragnienie, aby uczynić swoją rodzinę bogatszą i potężniejszą, Kos wydawał się dbać tylko o jedną rzecz - krzywdzenie ludzi. Starała się nie wzdrygnąć, gdy Kos podszedł i położył dłoń na jej ramieniu, przesuwając lekko czubkami długich palców po szyi, zanim ją ścisnął władczo. - Dobrze widzieć cię z powrotem, wilczyco. Byłbym bardzo zdenerwowany gdybyś zginęła w tym magazynie. - Zwrócił wzrok na Brandona. - Bardziej niż jestem zdenerwowany utratą tych wszystkich platynowych medalionów. Gdyby Jayna zginęła to prawdopodobnie zostałbym zmuszony do zabicia tych, których uznałbym za winnych. Brandon spuścił wzrok i spojrzał na podłogę. Wataha stojąca wokół Jayny też wpatrzyła się uważnie w marmurową posadzkę. Dobrze. Oznaczało to, że nikt nie zobaczył tego dreszczu, który przeszedł przez jej ciało, kiedy ręka Kostandina powoli zsunęła się na jej plecy i potem opadła. Sposób w jaki czasem na nią patrzył przypominał jej ojczyma. Jayna wiedziała, że Kos był chorym draniem, od momentu kiedy po pierwszy raz spojrzała w te jego zimne, ciemne oczy. Od tamtej pory 27

widziała już jego metody zadawania bólu ludziom, zanim ich zabił strzelanie w kolana, odcinanie palców, cięcie twarzy paskudnie wyglądającym nożem który zawsze nosił – widziała cały ten strach w oczach jego ofiar zanim z nimi skończył. Nie była na tyle naiwna aby wierzyć, że każda z osób którą Kos zabił była niewinna, bynajmniej nie5. Byli najgorszym rodzajem handlarzy narkotyków, alfonsów i gangsterów - i albański gangster prawdopodobnie nie zrobił im nic czego by oni nie zrobili jemu. Ale ta wiedza nie powstrzymała jej przed zamykaniem oczu za każdym razem kiedy oglądała tych martwych ludzi. To nie powstrzymywało mimowolnego dreszczu, który przechodził ją, kiedy przypominała sobie błysk oczu Kosa, kiedy bawił się ze swoją zdobyczą. Obok niej Kostandin popatrzył na nią taksująco, jak gdyby w jakiś sposób usłyszał o czym myślała. Często przyłapywała go patrzącego na nią w taki sposób. Czasami powodowało to myśli, iż z chęcią umieściłby na jej szyi obrożę, żeby móc trzymać ją jak domowe zwierzątko. Liam wybrał ten moment aby wejść do holu, i po raz pierwszy od pewnego czasu Jayna była zadowolona z jego obecności, jeśli nie przez to że chwilowo rozproszył Kosa, to choćby z powodu dystansu jaki spowodował pomiędzy nimi. Choć nie był tak wysoki i umięśniony jak wilkołak ze SWAT, Liam był większy niż którykolwiek z Albańczyków i kilku omeg. Delikatnie szturchnęła Megan i chłopaków w stronę Liama, idąc tuż za nimi. - Jayna, wróciłaś! Troska w głosie Liama wydawała się prawdziwa, ale uśmiech na jego twarzy nie sięgał orzechowych oczu. Wydawał się bardziej zainteresowany wybadaniem sytuacji, prawdopodobnie próbując sprawdzić, czy jej wczorajsze zniknięcie źle się na nim odbije. - Liam. - Ton Kostandina zatrzymał jej lidera watahy w miejscu. - Myślałem, że nie ma żadnych innych wilkołaków alfa w tym kraju. Liam wyglądał przez chwilę na zszokowanego, ale szybko się pozbierał. – Bo nie ma. Mówiłem ci, że Brandon się pomylił. Ci policjanci SWAT może i są wilkołakami, ale pewno nie są alfami. 5

Not by a long shot.

28

Kos nie odpowiadał przez długi czas, a cisza zaczęła się robić niewygodna. Wreszcie odwrócił się i przeszył Jaynę spojrzeniem. - Właśnie powiedziałaś, że oni byli alfami. Pomyliłaś się? Liam burknął coś pod nosem, ale nie była w stanie tego usłyszeć. Ale co miała niby zrobić - skłamać i powiedzieć, że wilkołaki które właśnie załatwiły watahę omeg byli tylko duzi? Uniosła podbródek. – To były alfy. Liam otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale Kostandin mu przerwał. - Ile alf? Jayna nie odpowiedziała od razu. Nie miała pojęcia, ile tam było tych wilkołaków. Próbowała sobie przypomnieć, jak wiele różnych zapachów wyczuła. Co najmniej pięciu, w tym kobietę. Nie, żeby w ogóle rozważała powiedzenie o niej. Jeśli Liam wkurzył się6 na wieść, że w Dallas są inne alfy, to oszaleje gdy mu powie, że jest tuż też kobieta alfa. Otworzyła usta, by powiedzieć Kostandinowi ile alf widziała, gdy nagle poczuła niewytłumaczalny impuls do obniżenia liczby o jeden. Czy ona faktycznie poczuła, że musi chronić tego faceta ze SWAT, który uratował jej życie? Czy ona naprawdę pomyślała, że mu pomaga jeśli Albańczycy będą myśleli, że było ich mniej niż faktycznie? To było głupie. Jeśli Albańczycy pomyślą, że mają do czynienia z większą liczbą tych wilkołaków SWAT, to może zostawią w diabły Dallas, a ona i reszta watahy będą mieli ich z głowy. - No i? – dopytywał się Kos. - Co najmniej siedmiu, - powiedziała. - Być może ośmiu. Jej odpowiedź spowodowała sapnięcie Liama i reszty watahy. Nie mogła ich winić. Jej samej ciężko było sobie wyobrazić tak wiele alf żyjących razem, a tym bardziej funkcjonujących jako zespół. Kos zmarszczył brwi. – Wszyscy byli alfami? Jesteś pewna? - Tak. - Kiwnęła głową w kierunku Brandona. – Jak tego że on powiedział ci, iż wszyscy byli duzi, szybcy i mocni. Udało mi się uciec, ale miałam bardzo dużo szczęścia. Miała nadzieję, że ostatnia część może przekona Kosa, że była to sytuacja nie do wygrania, ale on tylko pokiwał głową, po czym spojrzał na 6 Have

a cow – czyli dosłownie miał krowę. Ten idiom znaczy też zdenerwować się, zmartwić się. Brytyjska wersja to have kittens – mieć kociaki 

28

Liama. - Zacznij dowiadywać się dokładnie, z czym mamy do czynienia, rozkazał. - Dowiedz się, czy jest więcej alf niż ci których widziała Jayna, gdzie mieszkają, i jaka jest ich największa słabość. Liam zwęził oczy. - Idziemy po nich? Kostandin nie odpowiedział. Nie musiał. Wystarczyło jedno spojrzenie na chory błysk w oczach Albańczyka, aby wiedzieć, że ma zamiar zabić każdego członka drugiej watahy w możliwie najbardziej okrutny sposób. Kos odszedł wraz z Liamem i Brandonem depczącym im po piętach. Kiedy wychodzili z atrium, usłyszała jak Brandon pyta kiedy uderzą i Kostandina mówiącego coś o cierpliwości. Mogła kontynuować podsłuchiwanie rozmowy i prawdopodobnie usłyszałaby resztę planu, ale się powstrzymała. Sposób w jaki jej żołądek skręcił się w supeł zdecydował, że nie chce wiedzieć co oni planują zrobić. Megan i chłopaki spojrzeli na Jaynę jakby spodziewali się, że wymyśli dla nich wszystkich sposób, jak z tego wyjść. Zgodzili się na tę robotę przez wzgląd na Liama, ale żadne z nich nie pisało się na zabijanie kogokolwiek – na pewno nie policjantów i przede wszystkim żadnych innych wilkołaków. Ale ze sposobu w jaki to się toczyło, mogą nie mieć wyboru. Kostandin i jego Albańczycy nie będą się długo zastanawiać przed pójściem po te wilkołaki ze SWAT, a Liam wydawał się być gotowy zgodzić ze wszystkim co Kos zasugerował. Nawet Brandon i jego omegi chętnie pomogą. Czy próbować stawać zarówno przeciwko Albańczykom i omegom? To była walka której ich mała wataha nie mogła wygrać. Wszystko co mogli zrobić, to tkwić w tym i mieć nadzieję na to, że pojawi się szansa wyjścia z tej sytuacji. Czy ona naprawdę ma usiąść i pozwolić Kostandinowi i pozostałym pójść po tych ze SWAT – a szczególnie tego który uratował jej życie - nie robiąc nic? Nie chciała tego, ale też nie mogła ich tak po prostu ostrzec. Nigdy nie usłyszała imienia swojego zbawcy, a pewno nie mogła zadzwonić jako anonimowy informator do atrakcyjnego wilkołaka z niesamowitymi niebieskimi oczami. Co, do cholery, ona ma z tym zrobić? 29

ROZDZIAŁ TRZECI - Więc co, do cholery, masz zamiar z tym zrobić? - zapytał Cooper Beckera w momencie kiedy znaleźli się wewnątrz klatki bezpieczeństwa w zbrojowni. Tuffie, nieoficjalna maskotka zespołu pobiegła w ślad za nimi do budynku, myśląc, że coś musi się dziać, gdy dwóch z nich wymknęło się do najbardziej prywatnego miejsca w jednostce SWAT, w samym środku największego obłędu. Mieszaniec pit bulla zajął pozycję przy drzwiach, jakby stała na straży. Becker pokręcił głową. Może właśnie to dokładnie robiła. Czasami Becker myślał, że suczka rozumiała więcej niż ktokolwiek podejrzewał. Cooper próbował porozmawiać z nim prywatnie odkąd rano wrócili z powrotem do jednostki, ale nie mieli szansy się wymknąć; udało się to dopiero kilka minut temu. Kiedy pracuje się z piętnastoma innymi wilkołakami, z których wszyscy mają bardzo dobry słuch, znalezienie odrobiny prywatności może być trudne. Becker nie był zaskoczony, że wszyscy stracili rozum. Nie co dzień biorą udział w strzelaninie z inną watahą wilkołaków. I choć zespół Xandera technicznie wygrał - zdejmując pięć niemal psychotycznych wilkołaków z gangsterskiej watahy - nikt nie był w nastroju do radości. Ich sukces miał swoją cenę. Hale Delaney, razem z Maxem i Alexem, zostali wielokrotnie trafieni kilkoma seriami z pistoletów maszynowych tej drugiej watahy. Gdyby nie byli wilkołakami, to wszyscy byliby martwi. Jakby jeszcze nie było wystarczająco źle, Khaki została ugryziona. Poważnie... ugryziona. Postrzeliła jednego wrogiego wilkołaka osiem razy, a facet wciąż był w stanie wysunąć kły i zacisnąć je na jej ramieniu. Z Khaki było wszystko w porządku, ale Xander był jeszcze tak wkurzony, że nikt nie mógł nawet na niego spojrzeć, żeby nie zarobić warczenia. Becker oparł się na blacie oddzielającym broń i amunicję od obszaru z przodu budynku. – Z czym? Cooper spojrzał na niego, jakby był szalony. Nawet szczęka Tuffie opadła. Cholera, może i trochę oszalał. Po prawie połowie dnia myślenia o tym, wciąż nie miał pojęcia dlaczego zachował się w ten sposób wobec 30

tej wilkołaczycy. Nie tylko jej nie aresztował, ale ukrył ją w pudle, aby nikt inny nie mógł tego zrobić. To nie było całkiem normalne. - Żartujesz, prawda? - powiedział Cooper. - Wiesz, że musisz powiedzieć Gage`owi i Xanderowi o tej wilkołaczycy. Dobrze widziałeś jej twarz. Jeśli ją zidentyfikujemy, mogłaby doprowadzić nas do reszty jej watahy. Żołądek Beckera się zacisnął. Część jego wiedziała, że to jest właściwa rzecz do zrobienia. Cholera, jej wataha omal nie zatłukła tych biednych strażników na śmierć. Na domiar wszystkiego, poza nią było tam co najmniej sześć innych wilkołaków, wszyscy prawdopodobnie tak szaleni i poza kontrolą, jak ci których zabili w magazynie. Ale nie mógł jej zdradzić. Nie rozumiał dlaczego, ale nie mógł. - Nie mogę tego zrobić, - powiedział. - Dlaczego nie, do cholery? – domagał się Cooper. - Ona jest przestępcą. Cholera, Becker, mierzyła w ciebie ze swojej broni. - Ale nie pociągnęła za spust, - przekonywał. – Mogła to zrobić, ale nie zrobiła. Ona nie jest taka jak pozostali. Ona nie jest przestępcą. Cooper prychnął. – Skąd możesz to wiedzieć? Becker wiedział, że jego przyjaciel starał się by on odzyskał rozsądek, co normalnie byłoby dobrym podejściem. Ale w przypadku kiedy sprawy dotyczyły tej kobiety, rozsądek nie wchodził w grę. Po raz pierwszy w życiu podejmował decyzje oparte wyłącznie na instynkcie i emocji. Zazwyczaj działał prosto i według planu. Powinien być cholernie wkurzony, ale zabawne było to, że czuł się dobrze. Przejechał dłonią po krótkich, ciemnoblond włosach i westchnął. - Nie mogę powiedzieć skąd ja to wiem... po prostu wiem. Ona jest inna. Musisz mi uwierzyć, kiedy tak mówię. I cokolwiek zrobisz, nie możesz powiedzieć o niej Gage`owi lub komukolwiek innemu. Cooper wyciągnął wysoki metalowy stołek zza lady i usiadł. Tuffie opuściła miejsce przy drzwiach i podeszła bliżej, jakby naprawdę chciała usłyszeć kolejną część ich rozmowy. - Becker, prosisz mnie bym okłamywał Gage`a i resztę zespołu o czymś, co może spowodować śmierć wielu osób, więc przestań pieprzyć. Musisz być w tej sprawie całkowicie ze mną szczery. - Cooper przeszył go 31

twardym spojrzeniem. - Czy robisz to bo myślisz, że kobieta którą znałeś zaledwie sześćdziesięciu sekund może być dla ciebie Tą Jedyną? Odkąd Gage spotkał Mac, reszta zespołu SWAT widziała Tę Jedyną w każdej kobiecie, która na nich przypadkowo spojrzała. Kiedy Xander spotkał Khaki, zrobiło się tylko jeszcze gorzej. To był temat numer jeden każdej rozmowy gdy mieli jakieś przestoje. Cholera, gadali o tym nawet podczas interwencji. Becker był tak samo winny jak pozostali faceci, gdy przyszło się zastanawiać, czy gdzieś tam nie było dla niego kogoś wyjątkowego. Nawet teraz, jego pierwszym odruchem było powiedzenie Cholera nie! Wymienił z nią jakieś pół tuzina słów przez trzydzieści sekund. Nie chodziło o to, że był w niej zakochany, ani nic takiego. Poprosił Coopera by skłamał dla niego bo myślał że jest niewinna i dlatego, że... no cóż, wydawała się miła. Cholera, to była kiepska wymówka. Im dłużej stał tam próbując wymyślić odpowiedź, tym mocniej dochodziła do niego teoria Coopera. Był jego przyjacielem, prawda? Czy to było powodem, dla którego zareagował tak silnie na tę piękną wilkołaczycę, ponieważ byli w jakiś sposób ze sobą powiązani jak Gage i Mac oraz Xander i Khaki? To było szalone. Szanse wilkołaka na znalezienie tej jednej na milion bratniej duszy były bardzo małe. Nie było sposobu, by Becker mógł ją spotkać w środku rozboju. Tego rodzaju bzdury nie zdarzają się w prawdziwym świecie. Ale przydarzyło się Gage`owi i Xanderowi. Więc może jemu też się przydarzyło. Kopnął czubkiem buta jakiś brud na podłodze, zanim ostatecznie wzruszył ramionami. - Nie wiem. Może. Cooper skrzyżował ramiona na piersi, jego ciemne oczy patrzyły na Beckera w zamyśleniu. - Czy jesteś pewien, że to nie jest wyobraźnia? Że tak bardzo chcesz by ta kobieta była Tą Jedyną, że jesteś w stanie przeoczyć coś, co nie gra? - Co to do cholery ma znaczyć? – domagał się Becker. Odepchnął się

32

od kontuaru. - Od kiedy zmieniłeś się w Dr Phila7? Cooper uniósł ręce. – Tylko ci mówię. Wiem, że odkąd Gage spotkał Mac, za każdym rogiem szukałeś tej jednej na milion ślicznotki. Rozumiem. Becker nic nie odpowiedział. Cooper miał rację. Nie był w poważnym związku, odkąd przeszedł zmianę, a jeśli gdzieś tam była idealna kobieta dla niego, to nie będzie zamykał na nią oczu – ani przekazywał swoim kolegom policjantom. - No i co z tego że jestem gotowy znaleźć sobie Tą Jedyną? - zapytał. - Jaki kretyński wilkołak chce przeżyć życie samotnie? Cooper wydawał się nad tym myśleć. - Rozumiem o czym mówisz. Ale biorąc pod uwagę, że ty naprawdę, ale to naprawdę chcesz by ta kobieta była Tą Jedyną, czy jesteś pewien, że nie widzisz prostu tego co chcesz zobaczyć? - Nie. Mówię ci, że coś w niej jest. - Becker spojrzał na swojego przyjaciela. - Więc... masz zamiar powiedzieć o tym Gage`owi? Cooper wyglądał tak, jakby prosił Tuffie o pomoc, ale wyraz pyska psa szczęśliwie pozostał neutralny, jakby chciał powiedzieć że Cooper sam musi sobie z tym poradzić. Cooper mruknął coś pod nosem. – Dlaczego ja jestem tym, który musi zachować tajemnicę każdego kto robi tu coś głupiego? Becker zachichotał, pamiętając jak Cooper przez moment trzymał w tajemnicy przed wszystkimi w zespole związek Xandera i Khaki. - Ponieważ jesteś taki dobry. Cooper pokręcił głową. - W porządku, więc nie mówimy Gage`owi i reszcie watahy. Co w takim razie robimy? Becker zmarszczył brwi. - Czekaj. Nie ma nas. Ja już zaangażowałem cię dość głęboko, prosząc byś kłamał dla mnie. - Jeśli to wszystko pójdzie źle, to Gage i Xander wcale nie będą dla mnie milsi bo jedynie ich okłamałem, - zauważył Cooper. - W moim najlepszym interesie jest aby upewnić się, że wszystko pójdzie dobrze. Jeśli tak się nie stanie, obaj pewnie skończymy z głowami wbitymi w ścianę. Tak więc, jak mogę pomóc? 7 Dr

Phil McGraw popularny w Stanach psycholog autor książki „Jak ratować związek: siedem strategicznych kroków do odbudowania więzi ze swoim partnerem.” I innych, ale już po tej wiecie co to za doktor  Prowadzi też bardzo popularny program Love The Beast.

33

Cholera, Cooper potrafił być uparty. Becker powinien powiedzieć swojemu przyjacielowi, że nie chce go w to mieszać, ale prawda była taka, że chciał skorzystać z jego pomocy. I jak Cooper zauważył, Gage i tak byłby wkurzony. No, ale Gage zawsze był o coś wkurzony. - Pierwszą rzeczą, jaką musimy zrobić, to się stąd wydostać, żebym mógł trochę pogrzebać, - powiedział do Coopera. - Myślisz że możesz wymyślić wymówkę bez wzbudzania niczyich podejrzeń? Cooper zastanowił się przez chwilę, po czym uśmiechnął się. - Tak. Powiemy Gage`owi prawdę. Becker zagapił się na niego. Czy Cooper przegapił tą część, w której powiedział, iż nie może nikomu powiedzieć o wilkołaczej ślicznotce? Ale Cooper był już za drzwiami z Tuffie depczącą mu po piętach, nie pozostawiając Beckerowi innego wyboru, niż dołączyć do niego. Wersja Coopera o powiedzeniu prawdy Gage`owi wyglądała tak, że oznajmił iż chcieli we dwójkę sprawdzić magazyn, aby zobaczyć czy mogą znaleźć coś, co mogłoby doprowadzić ich tej drugiej watahy. Becker spodziewał się, że to będzie trudniejsze, ale Gage nawet nie mrugnął okiem. Cooper spojrzał na Beckera, gdy obaj szli na parking. – Widzisz jak łatwe są rzeczy, gdy mówisz prawdę? Becker tylko prychnął i podszedł do swojego motocykla. Mógł jechać z Cooperem, ale ponieważ nie wiedział dokąd ślad może prowadzić, doszedł do wniosku, że ten będzie potrzebował swoich czterech kółek, więc zamiast tego wziął Harleya. Poza tym jazda mogła pomóc mu zrozumieć w co się angażuje z tą wilkołaczycą. Czy ona mogła być naprawdę Tą Jedyną? Tak, natychmiast poczuł do niej pociąg i był on tak wielki, że ledwo był w stanie myśleć, ale nie powinien się czuć jakoś bardziej ostatecznie? Gage i Xander twierdzili, że wiedzieli iż spotkali swoje bratnie dusze w momencie kiedy je ujrzeli ich. Dlaczego on miałby tego nie wiedzieć? O ile pociąg do kobiety, która celowała bronią w jego twarz w tamtym momencie rzeczywiście był znakiem że poznał Tą Jedyną. Głupie myśli w tym stylu skakały mu po głowie kiedy dotarli do magazynu. Odepchnął je na bok, kiedy zaparkował motocykl obok 34

wranglera Coopera. Cooper wskazał gestem na kask przywiązany do tylnego siedzenia, kiedy Becker zsiadał z Harleya. – Dlaczego to wozisz, jeśli go nigdy nie zakładasz? Becker wzruszył ramionami. - Nigdy nie wiadomo, kiedy spotkasz świadomą bezpieczeństwa laseczkę szukającą okazji na przejażdżkę. - Jeśli będzie świadoma bezpieczeństwa, to czy nie będzie chciała, abyś też nosił kask? - Huh. Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. - Taa, wiem że nie myślałeś, - powiedział sucho Cooper. - I tak długo jak o tym myślisz, warto byś wziął pod uwagę, że świadome bezpieczeństwa laseczki zapewne nie chciałyby jeździć na motocyklu. Nie bez powodu lekarze nazywają je "pojazdami dawców narządów". - To chyba będę po prostu rozglądał się za zwykłymi laseczkami, odparł Becker. - Zapomnij o tej części ze świadomym bezpieczeństwem. Cooper tylko pokręcił głową i podążył obok Beckera. Technicy kryminalni zbadali już magazyn, ale młody oficer patrolu pozostawiony tu na służbie wpisał ich w dziennik zanim pozwolił wejść do środka. - Czy wy jesteście częścią zespołu SWAT, którzy dzisiaj rano zdjęli tę bandę? - zapytał policjant. Potem trajkotał entuzjastycznie, - zajrzałem do środka. Tam było jak w strefie działań wojennych. Musiało być wariacko, prawda? Becker skinął głową, ale nic nie powiedział. - Jakiś czas temu World Cargo przysłał tu swoich ludzi od ubezpieczeń, - ciągnął funkcjonariusz. - Słyszałem jak mówili że podejrzani, którzy uciekli to zabrali coś jak takie pięćdziesiąt platynowych medalionów. To dość duża zdobycz, prawda? Becker skierował się do magazynu, pozostawiając Coopera by poradził sobie z nadgorliwym policjantem. Strzeżenie pustego miejsca przestępstwa musiało być nudne jak cholera, i w każdym innym czasie porozmawiał by z gościem, ale teraz musiał się zająć pilniejszym cholerstwem. Skierował się prosto do skrzyni w której kazał się schować kobiecie, ale zatrzymał się wpół kroku, kiedy wyczuł jej zapach z wielkiego pojemnika na śmieci. Sięgnął przez papiery i tekturę, aż znalazł jej lekką 35

kamizelkę taktyczną i czarny sweter. Mądra dziewczyna. Wyrzuciła je żeby nie wyglądać podejrzanie. Sprawdził je za czymkolwiek co mógłby wykorzystać do wyśledzenia jej, ale rzeczy były czyste. Mógł podążać za jej zapachem z magazynu, ale wiedział, że to może zaprowadzić w ślepy zaułek jeśli wsiadła do samochodu. Żaden wilkołak nie miał takiego dobrego nosa, aby podążyć za zapachem w samochodzie. Podszedł do skrzyni i właśnie wchodził do wewnątrz by się rozejrzeć, kiedy pokazał się Cooper. - Czego szukasz? - zapytał jego przyjaciel. - Jestem prawie pewien, że nie zostawiła tam dla ciebie swojego numeru telefonu. - Prawdopodobnie nie, - zgodził się Becker. – Mam jednak nadzieję, że znajdę coś, co może mi dać wskazówkę o tym kim ona jest. Cooper oparł przedramię na krawędzi skrzyni. - Wiesz, to byłoby o wiele łatwiejsze, gdybyś pamiętał, żeby zapytać ją o imię. - Taak, jednak w tamtym momencie byłem trochę rozproszony. Becker przykucnął w ciasnej przestrzeni skrzyni, wyobrażając sobie, że piękna wilkołaczyca robi to samo i odetchnął jej niesamowitym zapachem. Pomimo perfum przenikających drewno nadal mógł wyczuć jej zapach. - Więc co to było? - zapytał Cooper kiedy Becker grzebał w papierze do pakowania leżącym w dolnej części skrzyni. Becker spojrzał na swojego przyjaciela. - Co masz na myśli? - Co w niej było takiego co przemówiło do ciebie? Czy to jej twarz? Jej zapach? Sposób w jaki mówiła? Becker przestał szukać i przechylił się do tyłu by rozważyć kwestię. - Nie jestem pewien, - w końcu przyznał. - Sam zadawałem sobie to samo pytanie przez cały dzień i nadal nie mam na to odpowiedzi. Przesuwał swój tyłek w dół, aż siedział w tym samym ciasnym miejscu, gdzie ona siedziała, z tym że ona miała jeszcze zamkniętą pokrywę i policjantów wędrujących za cienkimi drewnianymi ściankami. Myśl o niej, uwięzionej tu i przestraszonej, nagle sprawiła że chciał warczeć i coś rozerwać - gwałtownie. Oparł się pokusie a zamiast tego zmusił by wziąć głęboki oddech i skupić na pytaniu Coopera. - Była piękna, - powiedział w końcu. - Kojarzysz, kiedy ludzie mówią że ktoś ma twarz anioła? Cóż, ona taką miała. To całkowicie zaparło mi 36

dech w piersi. Pachniała też niesamowite. Jak lizak o smaku wiśniowym. A jej głos... jej głos był miękki i tylko trochę chrapliwy. Była tak doskonała, że przysięgam iż moje serce mogło eksplodować. - Potrząsnął głową. – Było jeszcze więcej. Nie mogę tego wytłumaczyć, ale coś we mnie wiedziało że jest wyjątkowa. Coś mi mówiło, że mógłbym spędzić resztę mojego życia na szukaniu i nigdy nie znaleźć takiej kobiety jak ta. Cooper uniósł brew. - Wow, to całkiem... epickie. Becker zachichotał. - Tak, myślę, że takie jest. Oczywiście, teraz muszę ją znaleźć, albo będę wilkołakiem znanym z utraty kobiety, która mogła być Tą Jedyną. Miał zamiar wyskoczyć ze skrzyni, kiedy jego uwagę przykuł kawałek papieru innego koloru niż reszta materiału wypełniającego skrzynię. Podniósł go, aby się lepiej przyjrzeć. To był częściowy paragon ze Starbucks na cynamonową dolce latte, sprzed trzech dni, tuż przed południem. Niestety, części rachunku z kartą kredytową brakowało. Nie było nawet numeru lub adresu sklepu. Nie miał pojęcia, w którym Starbucksie latte została kupiona, czy imienia osoby która ją kupiła, ale nie potrzebował żadnej z tych rzeczy. - Co to jest? - zapytał Cooper, opierając się by lepiej widzieć. Becker uniósł drobny skrawek papieru, aby jego przyjaciel mógł go zobaczyć. – To jest wskazówka która pomoże mi znaleźć pewną kobietę wilkołaka. Cooper skrzywił się. - Skąd ty w ogóle wiesz, że to należy do niej? Becker podsunął kawałek papieru pod nos Coopera. - Oczywiście że to jej. Powąchaj. Cooper pociągnął nosem, po czym wzruszył ramionami. - Skoro tak mówisz. Zgadzam się, że to może być zapach wilkołaka, może nawet i kobiety, ale to nie znaczy że jest jej. Mogła usiąść na nim, czy coś. Paragon może doprowadzić cię do hydraulika Mario. Becker wyskoczył ze skrzyni ze śmiechem. - Nie wiem, dlaczego w ogóle zadajesz sobie trud wąchania czegokolwiek. Twój nos nie działa dobrze odkąd kilka miesięcy temu zostałeś uwięziony w tym tunelu pełnym materiałów wybuchowych domowej roboty. Zaufaj mi, to coś pachnie jak lizaki wiśniowe. To należy do niej. 37

- Ok, załóżmy że masz rację i że kawałek papieru należy do tajemniczej wilkołaczej dziewczyny, - mówił Cooper kiedy kierowali się do wyjścia. – Tu nie ma nic na jej temat. Jak to ma ci pomóc ją znaleźć? - To ta łatwiejsza część, - odparł Becker wychodząc z magazynu. Skinął na biednego policjanta wciąż stojącego przy bramie. – Jedyne co muszę zrobić, to dorwać komputer i rozpocząć naruszanie około stu stanowych i federalnych przepisów. Do jutra powinienem znać odpowiedź. - Chyba nie chcę dokładnie wiedzieć, co planujesz zrobić, - powiedział Cooper. - W ten sposób, nie będę zmuszony do zeznawania przeciwko tobie, gdy pojawi się NSA8 i aresztuje twoją dupę. - Prawdopodobnie to dobry pomysł, - zgodził się Becker, wspinając się na swój motocykl i odpalając go do dudniącego życia. Cooper pochylił się by być usłyszanym ponad silnikiem. - Czy jest coś, co mogę zrobić, aby ci pomóc? Becker nie odpowiedział. Jego najlepszy przyjaciel oferował się zrobić coś nielegalnego, jeśli Becker powie mu, że to pomoże znaleźć jego tajemniczą kobietę. Jedyne co musiał zrobić, to poprosić. Ale to że Cooper chętnie zaryzykowałby wszystko, aby pomóc mu odnaleźć tę kobietę, nie znaczyło że Becker miał prawo go o to prosić. Becker wolał myśleć, że samica wilkołaka nie była jak inne wilkołaki w magazynie, że ona po prostu miała jakiś powód, ale tego nie wiedział. Gdyby był w stanie ją wyśledzić, to może odkryć, że nie była kobietą za jaką ją miał. Jeśli coś z tego poszło by źle, to prawdopodobnie nie skończy się też dobrze dla niego - czy kogokolwiek kto mu pomaga. Potrząsnął głową. - Niee. Po prostu potrzebuję trochę czasu, aby ją odnaleźć. Myślisz, że mógłbyś mnie kryć przed Gage`m i Xanderem? Nie mogę robić tego co mam na myśli na tych gównianych komputerach które mamy w biurze. - Taa, mogę to zrobić, - powiedział Cooper. - Ale uważaj, dobrze? Kiedy złapią cię na hakowaniu, wyrzucenie ze SWAT będzie najmniejszym z problemów. Federalni wsadzają ludzi do więzienia za same mówienie o robieniu takiego gówna. 8

Agencja Bezpieczeństwa Narodowego.

38

Becker przytaknął z roztargnieniem, już zajęty opracowaniem planu takiego który pozwoli mu na włamanie się do systemu kart kredytowych Starbucks, aby dowiedzieć się, która z kawiarni w obszarze Dallas/Fort Worth sprzedała cynamonowe dolce latte w okolicach czasu wydrukowanego na paragonie. Wtedy włamie się do monitoringu miejskiego, aby rzucić okiem na te znalezione kawiarnie. Wtedy jedyne co będzie musiał zrobić, to dopasować twarz wilkołaczycy której szukał do otrzymanego rachunku karty kredytowej i będzie ją miał. Był tak pochłonięty tym wyzwaniem technicznym, które przed nim leżało - nie wspominając już jęczenia na myśl o tym, ile godzin będzie musiał spędzić patrząc na ziarniste filmy z kamer - że ledwo pamiętał iż jego przyjaciel wciąż tam jest, dopóki Cooper nie chwycił go za ramię. - Mówię poważnie, - powiedział Cooper. - Wiem, że naprawdę chcesz znaleźć tę kobietę, ale musisz być ostrożny. Nawet jeśli ona jest tym na co masz nadzieję, nie oznacza to iż jej koledzy z watahy będą zbyt przyjaźni kiedy dowiedzą się że jesteś tym, który zabił niektórych ich członków. Becker w ogóle nie brał tego pod uwagę w swoich planach. Kurwa. Był tak skupiony na znalezieniu jej, że nawet nie pomyślał o tym, jak zamierza poradzić sobie z resztą jej watahy. Wzruszył ramionami. - Nie martwię się o to. Kiedy będę miał okazję porozmawiać z nią twarzą w twarz, będę w stanie przekonać ją do opuszczenia jej watahy i ucieknięcia ze mną. Twarz Coopera wyrażała wątpliwość. - Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że ta kobieta może nie czuć do ciebie tego samego? - Nie. Uśmiechając się, kopnął nogą w dół, wrzucił pierwszy bieg na motocyklu i wyrwał z parkingu przed magazynem. Uśmiech zniknął z twarzy Beckera gdy wjechał na drogę. Po sposobie w jaki zareagował na kobietę, trudno było nie myśleć, że natknął się na jedyną kobietę we wszechświecie, która miała być z nim. Ale co zrobi, jeśli po przejściu przez wszystkie stopnie piekła wyśledzenia jej odkryje, że ona nie czuje tego samego co on? Legenda nic nie mówiła o tym że jeśli ona może być Tą Jedyną dla niego, to on będzie dla niej Tym Jedynym. Przecież nie wiedział czy ona nie jest już zakochana w kimś innym – na przykład 39

w jakimś nieprzystosowanym wilkołaku z jej watahy. Ta myśl wpędziła go w depresję, ale zmusił się do odepchnięcia dręczących wątpliwości na bok. Ta opcja na pewno nie będzie miała miejsca, powiedział sobie stanowczo. Zamierzał ją odnaleźć, a kiedy to zrobi, ona będzie czuć do niego dokładnie to samo co on czuł do niej. Dopiero w tym momencie Becker zdał sobie sprawę, jak bardzo się już zaangażował w sprawę wilkołaczycy. Czy Gage i Xander czuli takie przytłaczające przyciąganie w momencie kiedy poznali swoje przyszłe wybranki? Miał tylko nadzieję, że jego sytuacja ułoży się tak jak ich. Ale z drugiej strony, żaden z nich nie zakochał się w nieuczciwej wilkołaczycy, która była częścią watahy próbującej przejąć miasto.

40

ROZDZIAŁ CZWARTY - Upewnij się, że zdejmiesz dwóch strażników w momencie wejścia przez drzwi. Liam wskazał na odręczny szkic laboratorium narkotyków, nad którym siedział razem z Kostandinem i Brandonem przez około ostatnią godzinę, po drugiej stronie atrium. Z tego co mówili wynikało, że zaatakują to miejsce za dzień lub dwa. Jayna modliła się, by nie wzięli ze sobą nikogo z jej watahy. Wystarczająco złe było słuchanie jak Kos tak niedbale mówi o zabraniu życia dwojga ludzi. Ale słuchając swojego alfę mówiącego o zabiciu dwóch osób - ludzi, którzy nigdy nie uczynili żadnej cholernej rzeczy ich watasze i najprawdopodobniej nigdy by tego nie zrobili - czuła się chora. Już nie mogła tu siedzieć i tego słuchać. - Gdzie idziesz? - zapytał Liam, kiedy odsunęła się od ściany i ruszyła do drzwi. Zacisnęła zęby słysząc podejrzliwość w jego głosie. - Do Starbucksa, - rzuciła przez ramię, nie zadając sobie trudu, aby zapytać, czy on lub ktoś inny nie chciałby stamtąd czegoś. Ta podejrzliwość rosła coraz bardziej odkąd zaczęli pracować dla Albańczyków. Jakby wiedział, że ona nie pochwala tego, o zrobienie czego poprosił watahę. Z tego co wiedziała, alfa mógł ich tak wykorzystać. Na szczęście miała reputację kogoś, kto nie mógł usiedzieć zbyt długo w jednym miejscu. Liam i reszta jej watahy wiedzieli to od dawna, a Albańczycy i omegi dość szybko się zorientowali. Czuła podążający za nią wzrok Liama do momentu kiedy wyszła z domu i rzuciła mu spojrzenie kątem oka. Wtedy zdała sobie sprawę, że Kos obserwował ją uważnie - tylko że jego wzrok był o wiele bardziej niepokojący niż Liama. Mógł myśleć o niej seksualnie, co samo w sobie było ohydne, ale też mógł wyobrażać sobie, co to będzie jak odetnie jej palce, jeden po drugim. Z nim nie było sposobu aby to powiedzieć. Na zewnątrz, Jayna skręciła w lewo i skierowała się prosto wzdłuż chodnika. Najbliższy Starbucks znajdował się około sześciu przecznic w tym kierunku, a ona lubiła spędzać tam wolny czas i obserwować ludzi 41

podczas picia swojej latte. To było dobre miejsce aby uciec od tego gówna dziejącego się w lofcie. Była jedną przecznicę od kawiarni, kiedy z wiatrem złapała znajomy zapach. To niemożliwe. Z walącym tętnem odwróciła się i zobaczyła atrakcyjnego, niebieskookiego policjanta SWAT z magazynu, niedbale opartego o róg budynku, obserwującego ją. Kurwa. Skąd do diabła on się zmaterializował? Właśnie przyszła z tego kierunku i nie widziała – ani nie wyczuła - jego. Jayna rzuciła spojrzenie w lewo i w prawo, spodziewając się zobaczyć milion wyskakujących na nią policjantów, ale jedyne co zauważyła to normalni, zwykli ludzie, zajęci swoimi codziennymi sprawami. Jeszcze bardziej zaskakujące było to, że nie wyczuwała nic złego. Odkąd się zmieniła, była w stanie wyczuć, kiedy rzeczy miały pójść źle, tak jak wtedy w magazynie. Ale teraz nie miała takiego wrażenia, a to ją cholernie martwiło. Czy taki alfa jak ten policjant ze SWAT potrafił jakoś zablokować zmysły? Spojrzała na niego, spodziewając się zobaczyć jak zbliża się ku niej. Ku jej zdziwieniu on wciąż stał dokładnie tam gdzie wcześniej, wyglądając, jak na jej gust, zbyt spokojnie i normalnie. W wytartych dżinsach, czarnych butach motocyklowych i bluzie z kapturem wyglądał dobrze. Cholernie dobrze. Nawet się uśmiechał. Musiała przyznać, że miał ładny uśmiech... jak na policjanta. Jego zapach był również dużo bardziej interesujący niż zapamiętała. Czy on w tym magazynie pachniał równie pysznie? Jayna zrobiła mały krok do tyłu i prawie spadła z krawężnika. Złapała równowagę, opierając się pokusie by się rozejrzeć i zobaczyć, jak wiele osób ją widziało. Bo nie było mowy, żeby oderwała od niego wzrok. Uśmiech powoli zniknął z twarzy Policjanta Przystojniaka, a on postąpił krok w jej kierunku. Opanowała ją panika. Naprawdę bardziej podobało jej się, gdy się uśmiechał. To nie czyniło go mniej zastraszającym, ale przynajmniej mogła przekonać samą siebie, że nie oceniał czy do twarzy byłoby jej w kombinezonie więziennym. 42

Powoli przesunęła się w prawo, ale on szedł skosem by ją przechwycić. Poruszyła się szybciej, wciąż bojąc się oderwać od niego wzroku. Poruszył się wraz z nią, stawiając dłuższy krok, a ona przełknęła widząc ile chodnika były w stanie pokonać te jego umięśnione nogi. Co jest do cholery? Dlaczego myślała o tym, jaki był gorący? Zamierzał ją aresztować i wysłać do więzienia na resztę życia! Może zauważył panikę w oczach lub wyczuł jej zapach w powietrzu. Cokolwiek to było, zwiększył tempo i trzema krokami niemal zlikwidował dystans między nimi o połowę. Do diabła z tym! Jayna odwróciła się i ruszyła biegiem prosto przed siebie, środkiem jednokierunkowej drogi. Musiała uniknąć kilku wściekłych kierowców, ale to było lepsze niż próba biegu przez tłum ludzi na chodniku. Przebiegła na następną ulicę na czerwonym świetle i ruszyła jeszcze szybciej. Za nią buty uderzały o chodnik, ale nie była tym zbyt zmartwiona. Nie było mowy, żeby taki duży i muskularny facet jak Policjant Przystojniak ją złapał. Już przed zmianą była szybkim biegaczem, a po niej biegała niczym pieprzona gazela. Cztery przecznice później rzuciła się przez ulicę, a potem pognała chodnikiem po drugiej stronie. Spojrzała przez ramię i prawie krzyknęła z zaskoczenia. Policjant SWAT był tylko kilka metrów za nią, biegnąc lekko z tym samym leniwym uśmiechem na twarzy. Z wiatrem wiejącym w twarz nie była w stanie wyczuć jego zapachu. Pochyliła się niżej i użyła całej swojej prędkości, nie dbając czy ktoś to widzi. Liam powiedział jej, aby nie biegać tak szybko publicznie, ale wątpiła czy Liam kiedykolwiek był ścigany przez potężnego policjanta wilkołaka, który najwyraźniej był również pół-gepardem. Pieprzyć zasady. Im dalej biegła, tym bardziej krajobraz stawał się bardziej przemysłowy i coraz mniej ludzi było na ulicy. Jako przestępcy uciekającemu przed policjantem, to nie powinno jej przeszkadzać, ale jako kobiecie becie uciekającej przed alfą wystarczająco dużym by ją zjeść, przerażało ją to jak cholera. Jeśli nie będzie mogła przed nim uciec, to może powinna wrócić na bardziej zatłoczony teren. Spojrzała ponownie przez ramię i zobaczyła niebieskie oczy policjanta 43

SWAT dokładnie w na samej pozycji co wcześniej. - Jesteś dość szybka, ale ja jestem szybszy, - powiedział. - A skoro mogę to robić przez cały dzień, równie dobrze możesz się zatrzymać, żebym mógł z tobą porozmawiać. Zatrzymać się, żeby mogli porozmawiać? On chyba myślał że była głupia. Jayna powinna sprawdzić jego blef i nadal biec, ale była tak wkurzona, że gwałtownie się zatrzymała, zmuszając go do odskoczenia na bok, aby uniknąć zderzenia. Miała pewną satysfakcję z faktu, że półtora metra zajęło mu zatrzymanie się, a do tego o mało co nie upadł na tyłek. Ale szybko się pozbierał i obrócił w jej stronę. Kiedy podchodził do niej, zaczęła się cofać. Natychmiast zatrzymał się i uniósł ręce. - Nie mam zamiaru cię skrzywdzić albo aresztować. Chcę tylko porozmawiać. - Podniósł tył swojej bluzy. - Widzisz? Nie mam broni. Może nie było tam broni, ale był tam kawałek hipnotyzujących mięśni. Dzięki Bogu że opuścił bluzę, bo ona nadal by się na nie gapiła. - Dlaczego od razu nie przekażesz mnie swoim kumplom policjantom? - zapytała. Wzruszył ramionami. - Prawdę mówiąc, nie mam bladego pojęcia. Ale może pomówmy. Odpowiedź była tak nieoczekiwana - i tak szczera - że mu uwierzyła. Wiedziała, że to głupie, ale coś mówiło jej, że wielki policjant SWAT naprawdę nie zamierza jej zamknąć. Ale to iż myślała, że on nie zamierza założyć jej kajdanek w ciągu następnych pięciu sekund, nie znaczyło od razu iż zamierza być przyjazna. Złożyła ręce na piersi. - W porządku. Więc mów. Rozejrzał się po okolicznych budynkach, spoglądając na rozbite okna i zabite deskami drzwi i wiedziała że pomyślał, iż to było gówniane miejsce do rozmowy. Ale przecież nie mogła zaprosić go do siebie. Jej alfa na pewno dobrze by to przyjął. I była pewna, że Albańczycy byliby po prostu zachwyceni. To jeden z tych policjantów alfa ze SWAT o których wspominałam. Chce porozmawiać, więc może dajcie nam trochę prywatności? Policjant Przystojniak zwrócił na nią swoje niebieskie oczy. - Mój 44

motocykl jest zaparkowany zaledwie kilka przecznic stąd. Miałem nadzieję, że moglibyśmy się przejechać i znaleźć inną kawiarnię. - Kiedy nie odpowiedziała, dodał. – To tylko rozmowa, Jayno. Obiecuję. Jej serce stanęło. - Skąd znasz moje imię? Skrzywił się, jakby zdając sobie sprawę, że coś mu się wymsknęło, a potem przesunął dłonią po ciemnoblond włosach. - Hm, tak. Znam twoje imię – przynajmniej to na karcie debetowej której użyłaś do zakupu latte. Ale nikt więcej nie wie. Nawet moja wataha. I znowu nie wiedziała dlaczego, ale mu uwierzyła. Mimo to, przerażało ją, że facet którego znała wszystkiego jakieś trzydzieści sekund znał jej imię - i numer jej karty debetowej. Chciała go zapytać, jak się tego do cholery dowiedział, kiedy przerwał jej z tym swoim uroczym uśmiechem pokazującym dołeczki. - Nawiasem mówiąc, nazywam się Eric Becker. I jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to mogę dać ci numer mojej karty kredytowej. W tym momencie przyłapała się na tym, że zapomniała o gniewie i zaczęła myśleć o tym, jak miłe było jego imię. Wyglądał jak Eric - duży, silny i przystojny. I nie zapominajmy o tym wspaniałym uśmiechu. Nagle Jayna nie mogła sobie przypomnieć dlaczego kilka chwil wcześniej była tak zaniepokojona. - To odpowiada ci pomysł z kawiarnią? - zapytał. A gdyby zaprzeczyła, to co? Najwyraźniej wiedział gdzie mieszka, więc nawet gdyby potrafiła mu uciec, on tylko poszedłby do loftu i czekał tam aż by się pokazała. Skinęła głową, wskazując że ma iść przed nią, po czym ruszyła w jego ślady gdy odwrócił się i poprowadził ją z powrotem w kierunku z którego przybiegli. Trzymała między nimi dystans, wciąż czujna, gdyby chciał czegoś spróbować, choć nie była pewna czego. A z jego szybkością nie była pewna, czy potrafiłaby go powstrzymać, gdyby czegoś spróbował. Zdziwiła się, kiedy po kilku przecznicach skierował się na publiczny parking. Ale jeszcze większe zaskoczenie przyszło, kiedy zatrzymał się przed drogo wyglądającym czerwono-czarnym Harleyem. To wtedy przypomniała sobie, jak mówił coś o posiadaniu motocykla. Była taka przerażona, że ona zna jej imię, że musiała przeoczyć ten malutki szczegół. 45

Rozpiął paski podbródkowe na kasku przyczepionym do małej pokrytej skórą poduszki, która stanowiła tylne siedzenie. Czy on się spodziewa, że ona na tym usiądzie? To byłoby jak balansowanie tyłkiem na kawałku chusteczki. Zdała sobie sprawę, że małe siedzisko zapewne oznaczało, iż jeśli chce się utrzymać na motocyklu to musi go objąć ramionami. Potem kolejna myśl pojawiła się w jej głowie. - Czy zaparkowałeś tu bo wiedziałeś że pobiegnę w tę stronę, czy to tylko zbieg okoliczności? Miała nadzieję, że to drugie. Jeśli ten facet był tak dobry, że potrafił przewidzieć, którą drogą miała zamiar uciekać zanim jeszcze sama się zdecydowała, to miała kompletnie przerąbane. Podał jej kask, a następnie dosiadł motocykl. – W sumie obie rzeczy po trochu. Miałem nadzieję, że nie będziesz uciekać, ale jeśli tak, to pomyślałem, że mogłabyś biec tą drogą. - Ale skąd wiedziałeś, że się zatrzymam? - spytała. Przechylił motocykl na bok i wykorzystał swoją piętę jako podpórkę, po czym odwrócił się do niej z tym swoim niszczycielskim uśmiechem. - Szczerze mówiąc, spodziewałem się, że zmęczysz się i zatrzymasz na długo przed tym zanim tu dotrzemy. Ale jesteś w lepszej kondycji niż zakładałem i cholernie dużo szybsza. - Skinął brodą w kierunku tylnej części motocykla. - Wskakuj. Obiecuję nie gryźć, chyba że mnie ładnie poprosisz. Kiedy spojrzała na to małe tylne siedzisko, pomyślała jednocześnie, że powinna być prawdopodobnie obrażona za ten komentarz na temat bycia w lepszej kondycji niż myślał. Ale ona miała wrażenie, że starał się powiedzieć jej komplement. O dziwo, stwierdziła, że podoba jej się ten głupi pomysł, iż myślał że była szybka. Ale to, że doceniła jego komplement nie znaczyło jeszcze, że jest gotowa wskoczenia w na jego motocykl. - Skąd mam wiedzieć, że nie zawieziesz mnie po prostu na najbliższy posterunek policji? - spytała. Przekręcił zapłon, powodując że motocykl zaczął huczeć i wibrować. Nigdy wcześniej nie jechała motocyklem, nigdy nawet nie stała tak blisko jak chodził. Czuła jego moc. 46

- Myślę, że to po prostu musisz mi zaufać, - powiedział. - Poza tym, gdybym chciał cię aresztować, to zrobiłbym to wcześniej. Jayna nie mogła się z tym sprzeczać. Włożyła kask, zapięła pasek pod brodą i wsiadła na motocykl. - Dlaczego ty też nie masz kasku? - zapytała, kiedy próbowała zorientować się, jak umieścić swoje stopy na metalowych podpórkach poniżej i gdzie umieścić ręce. W końcu objęła go wpół i zacisnęła ręce na materiale jego bluzy, nieco powyżej bioder. Nie mogła przegapić pofalowanych mięśni brzucha i bioder, kiedy wypychał ciężki motocykl z miejsca parkingowego. Uśmiechnął się do niej przez ramię. - Mam tylko jeden kask i rozumiem, że ważniejsze jest chronienie twojej pięknej twarz niż mojej brzydkiej mordy. Zorientowała się, że uśmiecha się do niego. Minęło sporo czasu, odkąd jakiś facet rzucił jej tak wiele komplementów, nawet takich tandetnych. Ale kiepskie czy nie, ona je doceniała. Eric wyjechał motocyklem na drogę, kierując się w stronę Canton Street i centrum miasta. Omal nie spadła kiedy przyspieszył, i nie miała wyboru, jak tylko przysunąć się bliżej i owinąć mocniej ramiona wokół jego talii. Nie tylko przycisnęła mocno swoje piersi do jego mięśni pleców, ale także położyła ręce bardzo blisko tej części jego ciała, o której nie pozwalała sobie nawet myśleć. Zamiast tego skupiła się na jego zapachu. Pachniał jeszcze lepiej niż w magazynie, i nie minęło dużo czasu kiedy zaczęła oblizywać usta by powstrzymać ślinotok. O co tu chodzi? Nigdy nie czuła się tak wobec żadnego faceta, nawet innego wilkołaka. Po kilku minutach jazdy musiała przyznać, że ta cała motocyklowa sprawa była bardziej zabawna niż się spodziewała. Zobaczenie uciekającej pod stopami drogi, i czucie wiatru uderzającego w twarz i włosy było całkiem fajne. To było trochę jak uczucie wolności które czuła, kiedy jeździła na wieś i mogła biegać tak szybko, jak chciała. Czuła się tak jakby mogła prześcignąć wszystkie problemy czekające na nią w lofcie. Była prawie rozczarowana, kiedy motocykl zwolnił i Eric wjechał na parking innego Starbucksa. Byli lewie jakieś trzy kilometry od loftu, ale było to na tyle daleko od głównej drogi, że nie było szans by natknąć się na 47

kogoś kogo znała. Do czasu kiedy Eric zamówił kawę, ona pozbyła się większości jego zapachu z nosa i oczyściła głowę na tyle, by jasno myśleć. Przejażdżka była fajna, ale było kilka rzeczy, które chciała wiedzieć - teraz. - Więc, Glino. Jak mnie znalazłeś? – zapytała w chwili kiedy usiedli przy stoliku w kącie. Zanim odpowiedział, pociągnął łyk nudnej czarnej kawy. Dlaczego ktoś przychodzi do Starbucksa i zamawia zwykłą kawę? To było jak pójście do pizzerii i zamówienie kanapki z serem. - Tak jak mówiłem, mam na imię Eric, - powiedział odstawiając kubek. - Ale moi przyjaciele nazywają mnie Becker. - No dobra, więc jak mnie znalazłeś... Ericu? Nie wydawał się zły przez jej wredny komentarz. Zamiast tego skinął ku jej kawie. – Tak. - Przez moją cynamonową dolce latte? - Znalazłem kawałek paragonu ze Starbucksa pachnący tobą w tej skrzyni w magazynie. Była tam nazwa kawy oraz data i czas sprzedaży. Gapiła się na niego, starając się zrozumieć, jak w ciągu jednego dnia udało mu się dojść od skrawka papieru z kilkoma bezsensownymi danymi do tego, że osobiście siedział teraz przed nią. - Miałeś kawałek pokwitowania z czasem i od tak mnie znalazłeś? Rzucił jej coś co można było tylko określić zawstydzonym spojrzeniem. – Nie całkiem. Zajęło to trochę więcej czasu. Najpierw włamałem się do firmy przetwarzającej karty kredytowe, która obsługuje kawiarnie Starbucks w rejonie Dallas, a następnie przekopałem się przez setki odczytanych kart, dopóki nie pojawiła się lista sklepów, które dokonały sprzedaży kredytowej o podobnym koszcie napoju i czasie zakupu. Potem włamałem się do kamer całodobowego monitoringu miejskiego umieszczonych wokół każdego z tych sklepów i spędziłem kilka godzin oglądając ziarnisty obraz, dopóki nie zobaczyłem cię idącą Canton Street, kilka minut po zakupie kawy. Nie mogła uwierzyć, że spędził cały ten czas śledząc ją tylko po to by móc z nią porozmawiać. - Ale... jak dowiedziałeś się jak mam na imię? Wzruszył ramionami, wyglądając na lekko zakłopotanego. To było 48

dziwne widzieć faceta tak dużego jak Eric wyglądającego jakby został złapany z ręką w słoiku z ciasteczkami. - Kiedy potwierdziłem, do którego Starbucksa poszłaś, udało mi się pokopać głębiej w twojej historii kredytowej. To nie jest trudne znaleźć imię kiedy się to zrobi. Choć nie miałem możliwości dowiedzenia się, czy to podróbka czy nie. Czy Jayna Winston to twoje prawdziwe imię i nazwisko? Przytaknęła. Nie było żadnego powodu by kłamać. Mógł oczywiście zweryfikować jej imię, gdyby chciał. Był dobry z komputerem, a ona nigdy nie starała się ukryć swojej tożsamości w ciągu tych lat kiedy opuściła Detroit. Nie zostawiła dużo śladów zanim dołączyła do watahy, a potem, nie zostawali w danym miejscu wystarczająco długo, by zostawić po sobie niezatarty ślad. - Więc postanowiłeś przyjść i pokręcić się koło Starbucksa dopóki się nie pojawię? - spytała. - Mniej więcej. - Upił łyk kawy. – Pojawiłem się tu kilka godzin temu i powęszyłem trochę, aby upewnić się, że miałem rację. Wszystkie zapachy wilkołaków w tym miejscu powiedziały mi że tak, więc wycofałem się i zaczekałem aż przyjdziesz na następną kawę. Pomyślałem, że nie będę musiał czekać zbyt długo. - Jego usta drgnęły. - Wydajesz się uzależniona od swoich latte. - Zrobiłeś to wszystko - włamałaś się do systemów komputerowych, oglądałeś video przez niekończące się godziny, kręciłeś się wokół kawiarni pół ranka – tylko po to żeby mnie znaleźć? Czemu? Przestał się uśmiechać, a jego niebieskie oczy nagle zrobiły się poważne. – Wyglądało na to, że w tym magazynie wpadłaś w tarapaty. Pomyślałem że cię odszukam i postaram się pomóc. Odkąd pięć lat temu się przemieniła, Jayna osiągnęła cholerne mistrzostwo w rozgryzaniu, kiedy ludzie jej kłamią i teraz te instynkty mówiły jej, że Eric nie był całkowicie szczery. Ale te same instynkty powiedziały jej, że mimo to może mu zaufać. Cokolwiek ukrywał, nie wiązało to się z jej aresztowaniem. - Co sprawia, że myślisz, iż jestem w tarapatach? - Urwała kawałek ciasta, które kupił do kawy i skubała je. - Może jestem typem dziewczyny, 49

która cały czas okrada magazyny. Jego usta wygięły się w półuśmiechu. - Jesteś wieloma niesamowitymi rzeczami, Jayno, ale nie jesteś takim typem dziewczyny. Gdy mnie zobaczyłaś w tym magazynie, twoje serce waliło tysiąc kilometrów na godzinę, a przyspieszyło jeszcze bardziej, kiedy usłyszałaś na moim radiu, że pozostali członkowie watahy porzucili cię. Prychnęła. - Wierz mi, ci faceci nie są moją watahą. - To dlaczego chciałaś z nimi uciekać? Jayna nie wiedziała, dlaczego się waha, zwłaszcza po tym jak omegi zostawili ją zdaną tylko na siebie. Nic im nie była winna. - To nie z wyboru, - w końcu przyznała. - To grupa omeg, które mój alfa dołączył do stada by służyli jako mięśnie dla albańskich gangsterów, dla których moja prawdziwa wataha i ja musimy pracować. Jego usta drgnęły. - To brzmi jak coś z filmu o Jamesie Bondzie, wiesz o tym, prawda? To było o wiele zabawniejsze niż powinno w tej sytuacji, a ona musiała przygryźć wargę, aby powstrzymać się od śmiechu. - Nigdy nie byłam wielką fanką filmów o Jamesie Bondzie. - Naprawdę? Więc muszę zobaczyć, co mogę zrobić, aby zmienić twoje zdanie w tej kwestii. - Pochylił się do przodu, opierając łokcie na stole. - Ale teraz jestem bardziej zainteresowany tym, kim jest omega. Jayna niemal zachłysnęła się latte. Był alfą i nie wiedział kim był omega? - Nie wiesz? Eric pokręcił głową. Naprawdę tego nie wiedział. - Omega jest dużym, silnym wilkołakiem jak alfa, ale nie ma naturalnego instynktu watahy jak ty. Dlatego ci faceci uciekli i zostawili mnie w chwili gdy okazało się, że mają przesrane. Nie dbają o nikogo poza sobą. - Huh. - Eric wziął łyk kawy. - To wyjaśnia, dlaczego nie walczyli jako zespół. - Bardziej prawdopodobne, że rzucą się wzajemnie wilkom na pożarcie, - powiedziała, po czym dodała. – To niezamierzona gra słów. Dlatego wilkołaki takie jak ja nie lubią spędzać z nimi czasu. Oni nie czują żadnej lojalności wobec nikogo. 50

Eric przyglądał się jej przez dłuższy czas, i zastanawiała się, czy powiedziała coś złego. Potem przechylił głowę na bok, w uroczym, pytającym spojrzeniu widocznym na jego twarzy. - W porządku, strzelam, - powiedział. - Co masz na myśli mówiąc wilkołaki jak ty? W ciągu ostatnich pięciu lat poznała trochę wilkołaków i żaden z nich nie był w tym tak ciemny. Eric musi być jeszcze nowszy w tych całych wilkołaczych sprawach, niż myślała. - Bety, - powiedziała. Miała nadzieję na jakąś iskrę rozpoznania, ale on po prostu siedział z zaciekawionym spojrzeniem na tej jego wspaniałej twarzy, najwyraźniej czekając aż będzie kontynuować. - Nie wiesz też kim jest beta? - Zmrużyła oczy. – Od jak dawna, tak dokładnie, jesteś wilkołakiem? Zarumienił się pod opalenizną. - Nieco ponad dwa lata, ale część z nich byłem w akademii policyjnej a potem dołączyłem do watahy, więc wciąż jeszcze uczę się o wilkołakach. Co oznaczało, że nie był o wiele mądrzejszy niż Moe kiedy stał się wilkołakiem. Ale Eric wydawał się tak dojrzały i odpowiedzialny, że zakładała iż był bardziej doświadczony. Był alfą, i jeśli chociaż połowa tego co Liam powiedział jej o byciu alfą było prawdą, Eric prawdopodobnie spędził większość tego pierwszego roku po zmianie próbując dowiedzieć się, jak kontrolować swoje wewnętrzne zwierzę. I musiał to zrobić podczas nauki w akademii policyjnej. Kiedy patrzyła na to w ten sposób, to miał dobry pretekst by nie wiedzieć kim była beta. - Przepraszam, - powiedziała. - Myślałam, że jesteś wilkołakiem o wiele dłużej niż ja. Posłał jej promienny uśmiech. - Nie ma sprawy. Nie mam problemu z tym, że jesteś mądrzejsza niż ja. Uważam, że inteligentne kobiety są bardzo seksowne. Tym razem to ona się zarumieniła. - A więc... beta, - kontynuował. - Zgaduję, że jest w połowie drogi między alfą i omegą? Przytaknęła. - Bety nie są tak silne i szybkie jak alfy lub omegi. Ale 51

zaletą jest to, że zazwyczaj mają mniej problemów z kontrolą niż wy, alfy. Rzucił jej taksujące spojrzenie. – Według mnie jesteś całkiem szybka. W sumie, prawdopodobnie wyprzedziłabyś większość mojej watahy. I wyglądasz na równie silną. Jayna nie miała pojęcia, dlaczego na jego słowa poczuła się tak śmiesznie dobrze, ale tak właśnie było. - Być może, - przyznała. - Jestem trochę szybsza i silniejsza niż inne bety w watasze, ale prawdziwa siła bet nie tkwi w ich mięśniach czy ich zwinności. Tu chodzi o ich lojalność wobec siebie. Nasze więzy w watasze są najsilniejsze spośród trzech rodzajów wilkołaków, bo są jedyną rzeczą, która zachowuje nas bezpiecznymi przed paskudnymi omegami. Oni wiedzą, że każda beta po którą przyjdą ma za sobą całą watahę, z którą zawszę będą musieli się zmierzyć. Bety są połączone w taki sposób, w jaki alfy i omegi nigdy nie będą. - Wow. Nigdy nie słyszałem o żadnej z tych rzeczy, - powiedział z czymś bliskim chłopięcego zachwytu. - Ale też dwa miesiące temu nie wiedziałem nawet że istnieją kobiece wilkołaki, aż Khaki dołączyła do zespołu. Więc widocznie wielu rzeczy o wilkołakach jeszcze nie wiem. Jayna nie musiała pytać, kim była Khaki. Nie mogły istnieć dwie wilkołaczyce alfa biegające po Dallas. – Taa, cóż, jeśli jesteśmy szczerzy, to muszę przyznać, że nie wiedziałam że kobiety alfy istnieją dopóki nie zobaczyłam członkini twojej watahy w magazynie. To wytrąciło mnie z równowagi9. Nie wiedziałam, że kobiety mogą być alfami. Nie wiedziałam też, że alfy mogą tworzyć watahę. Jego oczy błyszczały. - Myślę, że jest wiele rzeczy których możemy się nawzajem od siebie nauczyć. Przyglądała mu się znad krawędzi kubka, próbując rozgryźć, czy z nią pogrywał. Czy on chce ją zwieźć by dostać od niej informacje o jej watasze? Ale instynkt powiedział jej, że nic takiego się nie działo. Wydawało się, że Eric był rzeczywiście zainteresowany rozmową z nią. Był tylko jeden sposób, aby dowiedzieć się, czy pogrywał z nią: zadać mu pytanie, które mogłyby stanowić zagrożenie dla jego watahy i zobaczyć jego reakcję. 9 threw

me for a loop, knock me for a loop – czyli dosłownie rzuciło mnie na pętlę.

52

- Ile alf jest w twojej watasze? Nawet się nie zawahał. – Teraz siedemnaście, kiedy Khaki dołączyła do zespołu. I każdy z nas wykrwawił by się i umarł za innych. Jayna otworzyła szeroko oczy. Siedemnaście alf w jednym miejscu połączonych ze sobą? Liam powiedział, że to nie było w ogóle możliwe. Alfa watahy Erica musi być jakąś zaciętą bestią, by utrzymać ich wszystkich w ryzach. Naprzeciwko niej, Eric nachylił się bliżej. - Nie licząc omeg, ilu członków jest w twojej watasze? Była tak rozproszona przez jego zapach, że omal nie usłyszała pytania. Dlaczego on pachnie tak inaczej - znacznie bardziej pysznie - niż każdy inny wilkołak? Chciała schować nos w jego szyję i wdychać go jeszcze więcej. Szybko usiadła zanim to zrobiła. Obiecała sobie, że nie powie mu niczego, co mogłoby postawić watahę w niebezpieczeństwie, ale powiedzenie mu ilu ich było nie stwarzało zagrożenia. Raczej ani on ani jego kumple alfy nie musieli się obawiać pięciu bet. Poza tym, był wobec niej taki otwarty. Nie odpowiedzenie mu wydawało się złe. - Oprócz mnie są jeszcze cztery bety. I nasz alfa. - Jak długo jesteś z nimi? - Cztery lata, - powiedziała. – Zmieniłam się rok przed przyłączeniem. Spodziewała się, że będzie pytał dlaczego się zmieniła i co robiła przez ten rok kiedy była sama. Ale zamiast tego, skierował rozmowę na zupełnie inne tory. - Jak ty i twoja wataha spiknęliście się z gangiem albańskich gangsterów? Gdy Jayna siadała na jego motocykl, nie miała zamiaru mówić Ericowi absolutnie nic, ale już ujawniła mu, ilu członków liczy jej wataha, a teraz chciała się zwierzyć mu z rzeczy których nie powinna mówić, wliczając w to informację, że jej wataha przez lata była zmuszona kraść by zwyczajnie przetrwać. - Nikt z nas nie lubił kraść, ale nie mieliśmy dużego wyboru. Bez względu na to jak dużo pracowaliśmy, nigdy nie wydawało się że mamy 53

wystarczająco pieniędzy by jednocześnie kupić jedzenie i mieć przyzwoity dach nad naszymi głowami. - Urwała kolejny kawałek ciasta, ale go nie zjadła. – Potem, kilka tygodni temu, Liam - to nasza alfa – oznajmił że musiał pożyczyć pieniądze, aby pomóc nam przez kilka ciężkich miesięcy. I nie wziął ich z banku. - Zgaduję, że to moment kiedy wkraczają Albańczycy, - powiedział Eric. Przytaknęła. - Z jakiegoś powodu Liam powiedział Albańczykom o naszej watasze. Gdy dostali w swoje ręce wszystkie jego weksle, nie mieliśmy innego wyboru jak dla nich pracować, aby spłacić ten dług. Inaczej by go zabili. Eric zmarszczył brwi. - Wiesz, że jeśli ty i twoja wataha zostaniecie z tymi Albańczykami to i tak zginiecie, prawda? - Wiem. Ale nic nie mogę zrobić. Jayna wrzuciła kawałek ciasta w usta i żuła we frustracji. Mogłaby zabić Liama za wciągniecie watahy w ten syf. - Dlaczego, do cholery, nie? – dopytywał się Eric. - Jeśli wiesz, że to jest niebezpieczne, to dlaczego ty i reszta watahy po prostu nie odejdziecie? - Oni nie zostawią Liama. On jest alfą i nie odejdą od niego. - A ty nie odejdziesz od nich. - Nie mogę, - powiedziała cicho. - Oni mnie potrzebują. Eric przez chwilę nic nie mówił. Potem westchnął. - Ok, rozumiem. Nie rozumiem tylko dlaczego Liam nie postawił się Albańczykom. Wiem, że grozili mu śmiercią, ale on jest waszym alfą. Tam skąd pochodzę, alfa robi wszystko co musi zrobić, aby chronić watahę. Popatrzyła na swój kubek. Tak samo właśnie myślała o obowiązkach alfy. Ale jak mogła przyznać to Ericowi? Co gorsza, jak mogła mu powiedzieć, że myślała iż Liam przez cały czas okłamywał watahę? Gdy Liam powiedział im, że Albańczycy mają jego weksle, pomyślała, że coś nie poszło. Dopiero kiedy przyjechali do Dallas i zobaczyła, jak Liam swobodnie się z nimi czuje, zaczęła podejrzewać, że skłamał o wszystkim. Nie miała na to żadnego dowodu, ale to wyglądało tak, jakby Liam zmanipulował całą watahę, by zmusić ich do pracy dla Albańczyków. 54

- Nadal możemy zdjąć Albańczyków, - odezwał się Eric. – Tylko musisz się upewnić, że twoja wataha zniknie z loftu przed nalotem. Jayna zacisnęła rękę wokół kubka z kawą i walczyła aby utrzymać swoje pazury przed wysunięciem. Wiedziała, że nie powinna była ufać policjantowi. - Nalot? Myślałam, że nie jesteś zainteresowany aresztowaniem nas. Dobra, to była semantyka. Właściwie, to on powiedział, że nie był zainteresowany aresztowaniem jej. Nie powiedział nic o jej watasze. Ale oni byli jak jedno. Jeśli Eric domyślił się jak blisko była zmiany, to niczego po sobie nie pokazał. - Nie jestem. I tak długo jak ty i twoja wataha będziecie trzymać się z dala od loftu, gdy wejdę tam razem z moją watahą, nikt inny nie musi wiedzieć, że braliście udział w napadzie na magazyn. Słysząc to uspokoiła się trochę. - Albańczycy nigdy nie pozwolą nam wszystkim wyjść w tym samym czasie. Wiedzą, że jeśli mają jednego z nas, reszta nie będzie nawet próbować uciekać. Mięśnie szczęki Erica napięły się. - Cholera. To chociaż opowiedz mi o Albańczykach. - Co chcesz wiedzieć? - Ilu z nich tam jest, kto nimi dowodzi, jaka jest ich rutyna – wszystko co przyjdzie ci na myśl. Jayna zaczęła od Frasheriego, a następnie przeniosła się do Kostandina. Oczy Erica błysnęły złoto kiedy powiedziała, że Kos był o włos 10 od bycia seryjnym mordercą. Miała właśnie przypomnieć Ericowi gdzie byli, bojąc się, że mógłby zmienić się w Starbucks, ale jego oczy wróciły do swojego normalnego koloru, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Cóż, to było nieoczekiwane. Wystarczyła jedynie wzmianka, że ona i jej członkowie watahy byli ostrożni z Kosem i Eric wyglądał jakby chciał rozerwać Albańczyka na strzępy. Żałowała, że Liam nie był taki opiekuńczy wobec watahy. - Chcesz jeszcze jedną? - zapytał Eric kiedy wypiła resztkę latte. Jaynę kusiło by powiedzieć tak, po prostu żeby mogła spędzić z nim Tu był użyty zabawny zwrot chicken nugget – czyli nuggetsy z kurczaka . Jak zapewne się domyślacie, to też określenie slangowe. Oznacza to również brzydkiego grubasa w basenie, złego człowieka, palce, tanie brudne białe mięso – czyli obraźliwie białego człowieka i jeszcze seks z akcesoriami typu sos barbecue i wydzielinami z ciała ludzkiego, których nie wymienię. Ja myślę, ze tu chodziło o palec, ale w Polsce nie ma zwrotu: był o palec. Więc jest włos. 10

55

trochę więcej czasu. Chociaż mówiła o Albańczykach i bałaganie, jaki zgotował im Liam, dobrze bawiła się z Ericem, co było czymś, czego nie doświadczyła od bardzo dawna. Ale była już zbyt długo poza loftem. - Nie mogę, - powiedziała. – Jeśli nie będzie mnie znacznie dłużej, pomyślą że coś jest nie tak. Eric wyglądał tak nieprzyjemnie jak ona się czuła, ale nic nie powiedział. Wiedział dobrze dlaczego musiała odejść. Nie mogła zostawić watahy za sobą, a on jej o to nie poprosił. - Czy jak wrócisz wszystko będzie dobrze? Jayna mogła tylko przytaknąć. To był pierwszy raz, kiedy ktoś inny niż członkowie jej watahy okazał jej troskę. To było... miłe. Unosiła się już z krzesła, kiedy przypomniała sobie coś szalenie ważnego, co musiała powiedzieć Ericowi. Usiadła z powrotem. On też. - Cholera, zapomniałbym, - powiedziała. - Kostandin planuje załatwić twoją watahę. Nie obchodzi go, że jesteście gliniarzami. Chce was wszystkich zabić. Spodziewała się że Eric będzie wariować, albo przynajmniej od razu wyciągnie swój telefon i zadzwoni do alfy, ale on tylko skinął głową i powiedział, że da im znać, jak był przyzwyczajony do ludzi, którzy nieustannie próbują ich zabić. Wstał kiedy ona to zrobiła. - Będziesz musiała zmyć mój zapach zanim wrócisz, albo oni wyczują mnie na tobie. - Kurde. Masz rację. – Nawet o tym nie pomyślała. - Jak mam go zmyć? Nie sądzę że w łazience Starbucks mają gąbki. - Będziesz musiała wziąć prysznic. Oznaczało to pokój w hotelu. Jak, do cholery, ma sobie na to pozwolić? Jayna wciąż zastanawiała się, czy może się jakoś umyć w Starbucks, kiedy Eric wyciągnął portfel, wyjął wszystkie pieniądze i wyciągnął do niej. - Kup co trzeba i wynajmij pokój hotelowy. Najlepiej byłoby, gdybyś wyprała też ubrania, ale zgaduję że nie masz na to czasu, więc zamiast tego spryskaj je dużą ilością perfum. Powiedzieć że była oszołomiona to mało. Eric był policjantem. 56

Powinien ją aresztować, a nie pomagać. - Może weź już te pieniądze, - powiedział cicho. – Bo to zaczyna wyglądać jakbym płacił ci za usługę seksualną czy coś. To spowodowało, że się ruszyła. Szybko sięgnęła po pieniądze, wpychając je do kieszeni ze skinieniem wdzięczności. - Bądź ostrożna, - powiedział. - Nie wiem jeszcze co zrobię, ale obiecuję, że wymyślę jakiś sposób, aby wydostać z tego bałaganu ciebie i członków twojej watahy. Wy tylko spróbujcie pozostać przy życiu wystarczająco długo, żebym mógł to zrobić, dobrze? Jayna skinęła głową, a niewielka część jej wierzyła, że naprawdę może im pomóc. Ale szybko ucięła tę nadzieję. Nie było prostego wyjścia z takiej sytuacji. Tego jednego do tej pory nauczyło ją życie. Zgodziła się być tak ostrożną jak to tylko możliwe, oraz wymieniła się z nim numerami telefonów. Była zakłopotana wyciągając tani telefon komórkowy na kartę, który dostała od Liama, ale Eric nie powiedział ani słowa, kiedy wprowadzał do pamięci swoje nazwisko i numer telefonu. Potem dała mu swój numer i patrzyła, jak wpisuje do swojego fantazyjnego iPhona tak szybko, że ledwie mogła zobaczyć ruch jego palców. - Nie dzwoń do mnie, chyba że to będzie coś ważnego, - powiedziała kiedy schował swój telefon. – Jedyne osoby, które mają ten numer to członkowie mojej watahy. Jeśli zadzwonisz, kiedy oni wszyscy będą ze mną, Liam się wścieknie. Kiwnął głową. - Możemy jutro spotykać się jeszcze raz? Mniej więcej o tej samej godzinie? Do tego czasu powinienem mieć już jakiś plan. Mimo, że nie miała pojęcia dlaczego, Jayna zgodziła się. Spotkanie się z nim dwa razy w ciągu dwóch dni było niebezpieczne. Musiała być szalona. Tajne randki z policjantem, który myślał, że może uratować ją i jej watahę przed gangiem bezwzględnych gangsterów – o czym, do cholery, ona w ogóle myśli? Eric otworzył usta, potem je zamknął. Myślała, że zamierza poprosić ją by została. I przez jedną szaloną chwilę omal żałowała, że tego nie zrobił. Ale wtrąciła się szara rzeczywistość i przypomniała sobie, że nie było jej już w lofcie przez dłuższy czas. Rzucając Ericowi mały uśmiech, zmusiła się, aby odwrócić się i pójść 57

w kierunku drzwi, zadowolona, że była w stanie powstrzymać się od odwrócenia i sprawdzenia czy on na nią patrzy... przynajmniej dopóki nie dotarła do drzwi. Potem rzuciła okiem za siebie. Wciąż stał tam, gdzie go zostawiła, patrząc na nią tymi pięknymi niebieskimi oczami. Dlaczego to sprawiło, że poczuła się tak szczęśliwa?

58

ROZDZIAŁ PIĄTY Becker musiał użyć całej swojej siły wilkołaka, by nie podążyć za Jayną, aby upewnić się, że wróciła do loftu cała i zdrowa.. Gdyby to zrobił, nigdy nie udało by mu się odejść i nie mógłby pomóc Jaynie i jej watasze czając się przy lofcie dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Teraz, jadąc z powrotem do swojego mieszkania, mógł myśleć jedynie o ostatnich kilku godzinach jakie z nią spędził. Postawiłby na to swoje życie i duszę, że to była najlepsza randka jaką kiedykolwiek miał. Może dlatego, że nigdy nie był na takiej, która zaczęła się pełnym sprintem poprzez centrum Dallas. Cholera, Jayna była szybka jak diabeł. Naprawdę musiał się wysilić aby za nią nadążyć, co nim wstrząsnęło. Potrafił uciec każdemu w watasze SWAT nawet się nie pocąc. A sposób w jaki zatrzymała się od pełnego pędu do stopu w dwóch krokach był niewiarygodny. Prawie połamał sobie kostki próbując zrobić to samo. Ale tak jak cieszyło go ściganie Jayny, to jeszcze bardziej cieszyły go inne korzyści - widok jej tyłka w tych opinających krzywizny dżinsach i feromony wydzielane przez jej niesamowite ciało. W sumie cały czas mocno się zastanawiał, która z tych rzeczy sprawiała, że był bliski omdlenia. I choć Becker wolałby spędzić resztę drogi do mieszkania na fantazjowaniu o Jaynie, to jednak miał bardziej pilne rzeczy do przemyślenia - na przykład zastanowienie się jak pomóc jej i jej watasze. I musiał zrobić to szybko. Im dłużej przebywała z Albańczykami, tym większe były szanse, że to się źle skończy. Ale to że musiał szybko wymyślić jakieś rozwiązanie, nie znaczyło że potrafił. Chodziło o coś innego niż znalezienie mieszkania w pobliżu loftu i pilnowanie dyskretnie watahy Jayny. Takie plany były cholernie bezużyteczne. Wciąż starał się coś wymyślić, gdy skręcił pod swój kompleks apartamentów i zauważył Jeepa Wranglera należącego do Coopera, stojącego na miejscu dla gości, tuż obok jego zarezerwowanego miejsca. Gdy Becker zaparkował obok niego, Cooper wysiadł i rzucił mu wkurwione spojrzenie. - Dlaczego, do cholery, nie odbierasz telefonu? Od ponad doby nie 59

miałem od ciebie żadnego znaku, a za każdym razem jak dzwoniłem włączała się poczta głosowa. Gdzie do cholery byłeś? Becker ustawił podpórki w motocyklu, a następnie zszedł. – Z Jayną wilkołaczycą z magazynu. Cooper zamrugał. - Znalazłeś ją? Czego się dowiedziałeś? Becker wskazał głową na jego mieszkanie. - Opowiem ci o tym w środku. Poprowadził ich do swojego mieszkania na czwartym piętrze, rzucił klucze na stole tuż za drzwiami, i ruszył do kuchni. Otworzył lodówkę i zaczął sięgać po kilka piw, ale zamiast tego chwycił dwie butelki wody. Cooper był na służbie, i mimo że wilkołaki nie mogły się upić, zapach piwa nie był mądrą rzeczą, gdy jesteś w mundurze. Rzucił jedną z butelek do Coopera, a następnie otworzył swoją. Oparł się o ladę i pociągnął długi łyk, zanim zabrał się do krótkiego wyjaśniania sytuacji. Zanim skończył opowiadać o albańskim gangsterze z zastępcą będącym seryjnym zabójcą, omegach najemnikach, dupowatym alfie i watasze Jayny, nawet jemu kręciło się w głowie, a już znał tę historię. - A tak, - dodał. - Jest jeszcze jedna sprawa. Sadystyczny zastępca o którym ci mówiłem – Kostandin - poluje na nas. Pewnie myśli, że nie będą w stanie skupić się na tym, co chcą robić w Dallas, dopóki nie zostaniemy usunięci. Cooper skinął głową. – Poinformuję o tym Watahę. Więc Jayna jest betą, tak? A wilkołaki, które żyją bez watah są nazywane omegami? Gage naprawdę powinien prowadzić zajęcia na te tematy, ponieważ to oczywiste, że wielu rzeczy nie wiemy. Bez jaj. A może Gage nie wiedział że istniały bety. - Tak, ona i jej wataha są w głębokim gównie i musimy wymyślić sposób, aby im pomóc. - I nie ma sposobu aby przekonać ich do odejścia od tego dupka Liama? - zapytał Cooper. Becker pokręcił głową. - Żadnego. Jej wataha go nie opuści a Jayna nie odejdzie bez nich. - Huh. - Cooper wygiął usta. - Musisz to uszanować. - Nie, nie uszanuję tego, - rzucił Becker. Wypił resztę wody i ze złością wyrzucił butelkę do kosza. - Albańczycy są niebezpieczni. Ona może 60

zginąć. Cooper uniósł brew, wyraźnie zaskoczony gwałtownością w głosie Beckera, ale nic nie powiedział. Becker zacisnął szczękę. Rzadko się wkurzał, zwłaszcza na swojego najlepszego przyjaciela, ale niepokoił się jak diabli o Jaynę. - Więc co powiedziałeś Xanderowi i Gage`owi o tym, dlaczego nie pojawiłem się dzisiaj w pracy? - zapytał, starając się skierować rozmowę na inny temat. Kiedy wczoraj napisał Cooperowi, że nie będzie go dzisiaj w pracy, jego przyjaciel odpisał, że wymyśli jakiś powód, który Gage kupi. Cooper pokręcił głową. - Powiedziałem im, że twoja siostra ma problemy z ciążą i spędzisz większość dnia na telefonie, próbując się dowiedzieć, czy musisz pojechać do Denver. Becker zmarszczył brwi. To kłamstwo było dobre, za wyjątkiem... - Moja siostra nie jest w ciąży. - Ale nikt tego nie wie, - powiedział Cooper. - A jeśli będziesz musiał zniknąć na kilka dni, by pomóc Jaynie i jej watasze z tym syfem w którym tkwią, to jest to doskonała przykrywka. Becker nie mógł się z tym kłócić. Teraz po prostu musiał pomyśleć co dalej zrobić. - Więc, jaki jest plan? - zapytał Cooper. - Jeszcze nie jestem całkiem pewien. - Becker opowiedział mu o jego oryginalnym pomyśle nalotu na loft, kiedy nie będzie tam watahy Jayny, i dlaczego to się nie uda. – Nie wymyśliłem nic poza przyczajeniem się w pobliżu loftu, aby upewnić się, że są bezpieczni. Cooper przyglądał mu się w zamyśleniu. - Jak daleko posuniesz się by zapewnić jej bezpieczeństwo? - To kretyńskie pytanie. Posunę tak daleko jak będę musiał. - Wiedziałem że tak właśnie powiesz. – Westchnął Cooper. - Więc to oczywiste, co musisz zrobić. Becker skrzywił się ponownie. – Czyli co? - Taa, - powiedział Cooper. - Jeśli nie możesz wyciągnąć stamtąd Jayny, to musisz sam tam wejść, dzięki czemu będziesz mógł ją chronić. Becker pokręcił głową. - Nie sądzę, że siedzenie na tyłku pomoże. Prędzej czy później jakiś wilkołak wyczuje mój zapach, a ja nie byłbym na 61

tyle blisko, aby chronić Jaynę kiedy to naprawdę potrzebne. Jeśli Albańczycy wyślą ją na inną robotę, tak jak do tego magazynu, nawet nie będę wiedział że tak jest aż będzie za późno. - Więc musisz być jeszcze bliżej, - powiedział Cooper. - Tak blisko, że byłbyś tuż pod nosem pozostałych wilkołaków... i mógłbyś iść na tę robotę razem z nią. Serce Beckera zaczęło walić, gdy zrozumiał, do czego jego przyjaciel zmierza. Kurwa. Zostawić Cooperowi wymyślenie planu, a stworzy taki który graniczy z samobójstwem. Sugerujesz, że mam działać pod przykrywką? - Tak. - Cooper uśmiechnął się, jakby myślał, że jego plan był niezawodny. – Powiedziałeś, że jej alfa sprowadza omegi by wypełnić szeregi. Możesz pojawić się jako jeden z nich i pilnować bezpieczeństwa Jayny od wewnątrz. Becker prychnął. - To szaleństwo. Pamiętasz, jak gówniana okazała się moja pierwsza i ostatnia robota pod przykrywką, prawda? - Wtedy nie byłeś jeszcze wilkołakiem, - zauważył Cooper. - A drugi raz jest zawsze łatwiejszy. Skąd do diabła, Cooper mógł to wiedzieć? Nigdy nie pracował pod przykrywką. – To wcale nie znaczy, że tym razem pójdzie mi lepiej. - Pójdzie ci lepiej tym razem, bo musi. Zależy od tego życie kobiety którą uważasz za swoją bratnią duszę. Ta myśl tak cholernie przeraziła Beckera, że aż zaczęły trząść mu się ręce. - Nie ma mowy, że tam wejdę. Dowiedzą się, że jestem policjantem w momencie kiedy mnie sprawdzą. I jestem pewien, że nie mogę tylko podać, tak sobie, innego nazwiska. Ci Albańczycy nie wydając się tak nieuważni. Cooper pomyślał o tym przez chwilę, a potem się uśmiechnął. - Więc pójdziesz z nową tożsamością, naprawdę dobrą, która powstała dawno temu i została zrobiona przez profesjonalistów. Z początku Becker nie wiedział, o czym Cooper mówi, ale kiedy się zorientował, nie mógł powstrzymać uśmiechu. – Myślisz, że możemy włamać się do sejfu Gage`a, a on się o tym nie dowie? - Nie musimy się włamywać. Gage jako hasła używa daty kiedy 62

zmienił się w wilkołaka. - A skąd to wiesz? - zapytał Becker. Cooper zachichotał. – Bo z natury jestem bardzo ciekawskim wilkołakiem. *** Przechodząc przez ostatnie kilka przecznic do loftu, Jayna była rozdarta. Bała się stanąć przed Liamem i Kosem i wiedziała, że wpakowała się w niezłe gówno. Gdyby nie kochała członków swojej watahy bardziej niż cokolwiek na świecie, to już by jej tam nie było. Kos będzie podejrzliwy w kwestii jej długiej nieobecności, a Liam, czego była prawie pewna, będzie wściekły. Choć to nie była jej wina. Oddalenie się od Starbucksa było trudne. Cóż, oddalenie od kawiarni nie było takie trudne. Chodziło o Erica, którego zostawienie było trudne. Nie mogła zrozumieć, dlaczego facet, którego ledwo znała miał na nią tego rodzaju wpływ. Kiedy wyszła z tej kawiarni, poczuła takie szalone uczucie... jakby zostawiała za sobą coś naprawdę ważnego. Pragnienie powrotu było niemal przytłaczające. Ale zmusiła się, by iść naprzód. Zanosiło się, że straci trochę czasu na wzięcie prysznica, i to może potrwać jeszcze dłużej, jeśli odda się marzeniom o dużym, niebieskookim przystojniaku. Po drodze wstąpiła do apteki i kupiła butelkę perfum oraz najbardziej owocowy szampon jaki znalazła. Potem wzięła pokój w hotelu Holiday Inn Express, kilka przecznic od Canton, następnie poświęciła nieco więcej uwagi, niż by chciała, zwitkowi gotówki który dał jej Eric, i odkryła, że większość banknotów to były pięćdziesiątki. Kto do cholery spaceruje z takimi pieniędzmi w portfelu? Jayna spodziewała się, że Megan i chłopaki będą na nią czekać, ale nigdzie nie było ich widać. Zamiast tego znalazła dwóch Albańczyków oraz omegę siedzących na kanapie przed gigantycznym telewizorem i grających w gry wideo, podczas gdy inne omegi się przyglądały. Z drugiej strony atrium, Liam, Kostandin i Brandon wciąż byli głęboko pogrążeni w rozmowie na temat roboty. Usłyszała jak Brandon pyta, jak dostaną się do sejfu i Kostandina mówiącego coś o kierowniku dziennej zmiany znającym kombinację. 63

- Nie bój się złamać jej kilku kości, aby nakłonić mówienia, - ciągnął Kos. - Tylko pamiętaj, aby złamać te w lewej ręce – bo wciąż musi otworzyć nam sejf. Podeszła do omegi oglądającego chłopaków grających w gry wideo. Był niski i krępy, z kręconymi włosami, miał wąsy i brodę, którym przydałoby się strzyżenie. - Gdzie są Megan i chłopaki? Ledwie spojrzał na nią. – Czy ja do cholery wyglądam jak twoja sekretarka? Jayna nie zdawała sobie sprawy, że się zmienia, dopóki nie zauważyła, że wysunęły się jej kły i pazury a prawa ręka była gotowa wyrwać idiocie gardło. Omega rozszerzył w niepokoju oczy, szybko się cofnął, unosząc ręce i próbując chronić twarz oraz szyję. - Kurwa. Wyluzuj! Dziewczyna jest na górze. Tamci trzej goście sprawdzają laboratorium narkotyków, które Kos chce zająć w ciągu kilku dni. Wściekłość Jayny natychmiast zniknęła. Z członkami jej watahy wszystko było w porządku, a przynajmniej na tyle dobrze, jak pozwalały na to obecne okoliczności. Nagle poczuła na sobie czyjś wzrok, rozejrzała się i zobaczyła, że wszyscy na nią patrzą. Omega, którego omal nie rozerwała patrzył na nią, jakby w komplecie z kłami i pazurami miała też rogi. Nie wiedziała dlaczego był taki przerażony. Jasne, na chwilkę straciła kontrolę, ale facet musiał przecież wiedzieć, że nie było sposobu by beta jej wielkości mogła pokonać omegę bez watahy. Ale kiedy zrobił kolejny krok do tyłu, zdała sobie sprawę, że z pewnością nie był świadomy tego faktu. Po drugiej stronie holu Liam zmarszczył brwi w oczywistym niezadowoleniu - pewnie wkurwiony że znów uzurpuje sobie jego autorytet w watasze. Obok niego, Kos obserwował ją z wyrazem chorego rozbawienia. To wkurwiło ją nawet bardziej niż wzrok jej alfy strzelający w jej stronę. Pieprzyć ich obu, pomyślała Jayna odwracając się i ruszając do kuchni. Złapała pierwszą rzecz jaką zobaczyła na stole – pudełko lukrowanych cynamonowych Pop Tarts11. Szarpnięciem rozerwała paczkę i otworzyła ją, a potem ugryzła ciastko. Nie smakowało nawet w połowie tak dobrze jak Pop-Tarts – prostokątne, wypiekane tosty, produkowane przez Kellogg Company. Sprzedawane w USA, Kanadzie, a także Wielkiej Brytanii i Irlandii. 11

64

ciasto które do Eric kupił do kawy w Starbucks. Smakowało lepiej niż cokolwiek kiedykolwiek w tym pomieszczeniu, a ona nie miała wątpliwości, iż to dlatego, że on siedział naprzeciwko niej. Jayna była tak pochłonięta myślami o Ericu, że nie zauważyła wejścia Kostandina, aż odwróciła się i prawie odbiła od jego potężnej piersi. Jak, do diabła był w stanie podkraść się do niej w ten sposób? Przecież był wielkości domu. Fakt, że facet tak przerażający jak Kos mógł to zrobić wywołał u niej gęsią skórkę i zrobiła mimowolny krok do tyłu. Mogła przerazić cholernie tego omegę w holu, ale było oczywiste, że Kos nie wystraszył się w najmniejszym stopniu. Zmniejszył dystans między nimi, i zanim zdała sobie sprawę co robi, pochylił się i powąchał jej włosy. Kiedy cofnęła się w obrzydzeniu, nawet zachichotał. - Ładnie pachniesz, wilczyco. Jak brzoskwinia. – Rzucił jej obleśny uśmiech. - Lubię brzoskwinie. Jayna próbował przejść obok niego, ale przesunął się wraz z nią, blokując jej drogę i spoglądając na z niepokojącym błyskiem w oczach. Warknęła, sięgając po złość, którą uwolniła na omegę zaledwie kilka minut temu. Ale ten potężny gniew - i wilkołak który go okazał - teraz wydawał się być zagubiony. W jego miejsce stanęła przerażona siedemnastoletnia dziewczyna stojąca nie przed sadystycznym gangsterem ale przed sadystycznym ojczymem. Przez chwilę była tak przerażona, że ledwo mogła myśleć, a tym bardziej się bronić. Potem coś wściekłego zaryczało wewnątrz niej - to samo co nie pozwoliło Darrenowi zgwałcić ją tak wiele lat temu. Uniosła ręce i pchnęła potężnego Albańczyka tak mocno, że cofnął się kilka kroków. Mocy i wściekłości którą czuła jeszcze wcześniej nie było, ale pazury były na zewnątrz, gotowe zrobić jakąś szkodę, jeśli Kostandin nie zejdzie jej z drogi. Ale zanim mogła je wykorzystać, Kos zachichotał i odsunął się na bok, pozwalając jej przejść. Jayna wahała się, czekając, aby zobaczyć, czy to nie jakaś sztuczka. Gdy tylko Kos uniósł brew, powoli przeszła obok niego i ruszyła do drzwi, ale zmroził ją jego głos. 65

- Wiem, że nie cieszą cię rzeczy, które ostatnio kazał ci robić twój lider watahy, - powiedział cicho. - Mogę to zmienić. Jeśli będziesz dla mnie nieco... milsza... nie będziesz musiała wychodzić i robić to ponownie. Jayna odwróciła się z warknięciem. - Wolę zaryzykować kulkę, niż spędzić choć chwilę będąc… milszą… dla ciebie. Przez chwilę Kos zrzucił swoją zwykłą, pozbawioną wyrazu maskę, a Jayna zobaczyła tak głęboką nienawiści i zło, że prawie straciła dech w piersi. Ale to szybko zniknęło, zastąpione przez zimny, martwy wzrok, do którego była przyzwyczajona. Odwróciła się i ruszyła do drzwi tylko po to, by ponownie zostać zatrzymaną przez głos, który był tak pozbawiony emocji, że nie była pewna czy jest ludzki. - Być może złożę taką samą ofertę twojej przyjaciółce... temu małemu wilczkowi. Nienawidzi wychodzić jeszcze bardziej niż ty. Czy uważasz, że mała Megan będzie dla mnie milsza? Teraz Jayna nie miała problemu z odnalezieniem swojej wściekłości. Oczy jej zapłonęły, a pazury i kły wysunęły się nawet bardziej niż w holu, kiedy odwróciła się do Kostandina, gotowa rozerwać go na strzępy. Nawet nie drgnął, ale sięgnął za plecy i wyciągnął naprawdę duży pistolet. Jayna nie wiedziała zbyt wiele o broni poza załadowaniem i pociągnięciem za spust, ale ten wyglądał na taki, który może wyrządzić mnóstwo szkód, nawet wilkołakowi. A Kos spokojnie skierował lufę w jej głowę. Urwała, nie podchodząc bliżej, ale też na pewno cholernie się nie cofając. – Znajdziesz się gdzieś w pobliżu Megan - lub jakiegokolwiek członka mojej watahy - a ja rozerwę cię na strzępy. Przysięgam. Jej groźba nie speszyła Kostandina. Zamiast tego przytrzymał pistolet przy jej głowie przez kilka sekund, po czym niedbale włożył go do kabury za plecami. Potem znowu zachichotał i przesunął się obok niej. Zatrzymał się tuż za drzwiami i spojrzał. - Twoja wataha, Jayno? Czy Liam wie, że ją przejęłaś? Jayna nie raczyła odpowiedzieć. Co było ok, ponieważ Kos nie spodziewał się odpowiedzi. Wciąż drżąc z gniewu, skierowała się na klatkę schodową. Postawiła już jedną nogę na schodach, gdy tym razem zatrzymał ją głos Liama. 66

Cholera. Czy cały świat stara się dzisiaj ją wkurzyć? Odwróciła się, aby zobaczyć, jak podbiega, by do niej dotrzeć. Był starszy od niej o piętnaście lat i zwykła myśleć o nim jak o starszym bracie, którego nigdy nie miała. Teraz, nie wiedziała co o nim myśleć. - Gdzie byłaś cały dzień? Normalnie wyskoczyłaby z dobrym kłamstwem, ufając w swoje zdolności do rozmowy, które ratowały ją z większości niewygodnych pytań. Ale po rundzie z Kostandinem, nie była w nastroju do bawienia się z Liamem w jakieś gierki. Teraz chciała się upewnić, że z Megan wszystko jest w porządku. - Zajmowałam się czymś. Zwęził oczy. – Niby czym? Słysząc podejrzenie w jego głosie, Jayna poczuła wysuwające się kły. Zmusiła je do wsunięcia się z powrotem i spojrzała na swojego alfę z miną, która miała wyrażać spokój. - Musiałam się stąd wyrwać na jakiś czas. - Szarpnęła głową w stronę holu. - Z dala od tego… wszystkiego. Liam zmarszczył brwi. - Dlaczego chciałaś od tego uciec? To najlepsza rzecz jaka nam się przytrafiła. Gdyby miała jeszcze jakieś wątpliwości że skłamał na temat zmuszającego go do pracy Frasheriego, to teraz je rozwiała. - Najlepsza rzecz jaka nam się kiedykolwiek przytrafiła? Żartujesz, prawda? Jego twarz pociemniała. - Dlaczego zawsze musisz zachowywać się w taki sposób? Nigdy nie zrobiłem czegoś innego niż dbanie o was wszystkich. Frasheri i Kos będą uważać na nas... chronić nas. Myślała, że Liam po prostu odwracał głowę w drugą stronę, gdy przychodziło do tych wszystkich nielegalnych gówien, które robili Albańczycy, ale teraz zdała sobie sprawę, że naprawdę był obojętny na niebezpieczeństwo w jakim przez to postawił watahę. - Chronią nas przed kim? - zapytała. - Jedynymi ludźmi, którzy mogą nas skrzywdzić są ci twoi nowi przyjaciele. Czy nie widziałeś w jaki sposób Kostandin i jego kumple patrzą na Megan i na mnie? Liam faktycznie wyglądał jakby nie wiedział o czym ona mówi. Może rzeczywiście tak było. Odwróciła się i zaczęła wchodzić po schodach, kończąc tą głupią 67

rozmowę. Ale widocznie, Liam tak nie uważał. - Kos ceni nas za dużo, by ryzykować wkurzenie mnie. Liam brzmiał tak, jakby on i Albańczyk byli sobie równi. Był jeszcze głupszy niż myślała, bo nie wiedział że Kos go wykorzystuje. Idąc rzuciła mu przez ramię pełne obrzydzenia spojrzenie. – Wierz w to dalej, aż będzie za późno. - Co to do cholery ma znaczyć? - zapytał Liam. Zatrzymała się i spojrzała na niego. Liam stał na dole schodów z rozdrażnionym wyrazem na twarzy. - Kiedy przyjechaliśmy tu pierwszy raz, powiedziałeś że twój dług zostanie spłacony w ciągu kilku tygodni, - powiedziała. - Cóż, minęło kilka tygodni i nadal tu jesteśmy. Liam nie odpowiedział od razu. – Robimy tu coś dobrego, Jayno. Bylibyśmy szaleni, gdybyśmy to zostawili. Nie widzisz tego? Nie, myślenie, że Liam może chciałby się oczyścić przed nią i przyznać, że nie ma i nie było żadnego długu, faktycznie było szalone. Powinna była wiedzieć lepiej. Jayna nic nie odpowiedziała i odwróciła się by znów wspinać się po schodach. Na szczęście Liam był na tyle mądry, by za nią nie podążać. Gdyby tak zrobił, Jayna wiedziała, że nie mogłaby ręczyć, co by się potem stało. Poszła korytarzem do małego mieszkanka z jedną sypialnią na trzecim piętrze, które dzieliła wraz z Megan i zapukała do drzwi. Choć obie miały klucze do tego mieszkanka, nie miała pojęcia czy Kostandin lub jeden z pozostałych Albańczyków nie ma jeszcze jednego. Tak więc zawsze kiedy jedna z nich była w pokoju, to podstawiała krzesło pod klamkę by zaklinować drzwi, zamknięte nawet kiedy założyły na nie łańcuch. To nie zatrzyma na długo żadnego z tych bandytów, ale ich spowolni. Usłyszała jak Megan odsuwa krzesło na bok i zdejmuje łańcuch z drzwi. Chwilę później drzwi się otworzyły. Megan cofnęła się, żeby Jayna mogła wejść, a potem zamknęła drzwi i zablokowała je ponownie. - Hej! Zastanawiałam się, kiedy wrócisz z powrotem. - Megan uśmiechnęła się. – Inaczej pachniesz. Nowy szampon? Jayna otworzyła usta by opowiedzieć swojej najlepszej przyjaciółce 68

o Ericu, ale potem je zamknęła. Chciała zaufać Megan, chciała myśleć że ona nie powie niczego Liamowi, jeśli Jayna poprosi ją o zachowanie tajemnicy. Ale szczerze mówiąc, Jayna nie była pewna, co Megan zrobi, jeśli stanie przed Liamem, a ten zapyta ją wprost czy wie, gdzie Jayna była. Nawet jeśli Megan powstrzyma się od powiedzenia tego Liamowi, to wciąż może jej się coś wymsknąć i powie o tym jednemu z członków ich watahy, co oznacza w zasadzie to samo. Chłopaki, zwłaszcza Joseph, nadal byli bardzo mocno za alfą ich watahy. Tak więc, czując się jak kawałek gówna, Jayna uśmiechnęła się. - Taak. Pilnowała się, aby nie spojrzeć na swoją przyjaciółkę i wcisnęła z powrotem krzesło pod klamkę. Kiedy się odwróciła, Megan siedziała po turecku na łóżku, patrząc na nią wyczekująco. - Co my teraz zrobimy? - zapytała Megan. Jayna podeszła do drugiego łóżka i usiadła. - Z czym? – zapytała zdejmując buty. - Z tymi rzeczami które Liam i Kostandin każą nam robić. Słyszałam, jak wcześniej rozmawiali o jakiejś robocie, którą chcą nam dać. Coś z udziałem sklepu jubilerskiego. - Megan westchnęła. - Nie wiem nic na temat zabezpieczeń w sklepie jubilerskim ale zgaduję, że tam będą strażnicy – i broń. Jeśli sprawy będą nadal toczyć się w ten sposób, to komuś z nas stanie się krzywda lub gorzej. A na koniec oni każą jednemu z nas kogoś zabić; może nawet jednego z tych wilkołaków alfa ze SWAT. Wiem, że musimy tu zostać dopóki nie zostanie spłacona reszta długu, ale nie chcę mieć nic wspólnego z zabijaniem kogokolwiek. Żołądek Jayny zacisnął się na myśl, że jeden z członków jej watahy kogoś zabije, a zwłaszcza jedną z alf watahy Erica – o ile to w ogóle możliwe. Nie była już pewna Liama, ale pozostali z jej watahy nie byli zabójcami. Wiedziała to w głębi duszy. Wyciągnęła nogi i objęła kolana. - Nie chcę, żeby ktokolwiek z nas miał z tym cokolwiek wspólnego. Megan obgryzała paznokcie. Robiła to zawsze kiedy była zmartwiona. - Myślisz, że Liam może wymyślić coś z Albańczykami? Może mógłby zwrócić pieniądze w jakiś inny sposób. 69

Jayna była blisko powiedzenia Megan, że Liam skłamał o wszystkim, ale nie mogła zdobyć się by powiedzieć choć słowo. Może i Liam wpakował ich w ten bałagan, ale nie była jeszcze gotowa zwrócić watahę przeciw ich alfie. - Coś mi mówi, że Albańczycy na to nie pójdą, - powiedziała w końcu. Megan nadgryzła paznokieć jeszcze bardziej. - Może powinniśmy po prostu wyjechać. Musi być gdzieś jakieś miejsce gdzie Albańczycy nie będą mogli nas znaleźć. Gdyby to było takie proste. - Liam nie wyjedzie. I nie sądzę, że chłopaki wyjadą jeśli on tego nie zrobi. Czy jesteś gotowa zostawić ich za sobą? Megan westchnęła i pokręciła głową. Potem spojrzała gwałtownie na Jaynę, a jej puls nagle zaczął bić tak szybko, że wydawało się iż słychać go w pokoju. - Nie zostawisz nas tutaj, prawda? Panika w głosie Megan była tak bolesna, że wycisnęła prawie łzy z oczu Jayny. Wstała, zrobiła trzy krótkie kroki, które dzieliły ją od łóżka Megan i opadła obok drugiej dziewczyny. Objęła Megan ramieniem i przytuliła do siebie. - Nigdy cię nie opuszczę, - mruknęła, opierając policzek o jedwabiste, ciemne włosy Megan. - Nigdy. - Megan natychmiast się odprężyła a jej tętno powoli wracało do normy i też objęła Jaynę. Megan przeszła już przez tak wiele i zależała od Jayny. A Jayna prędzej umrze, niż zostawi tę dziewczynę. - Wszystko będzie w porządku, - szepnęła Jayna. – Znajdziemy z tego wyjście. Obiecuję. - Wierzę ci, - powiedziała Megan. - Jesteś sercem i duszą tej watahy. Jeśli mówisz że wszystko będzie w porządku, to tak będzie. Jayna nagle poczuła na swych barkach ciężar ważący tonę. Jak do cholery mogła coś zrobić? Była tylko betą. Kobieta pomyślała o Ericu Beckerze i o tym że ten duży alfa obiecał pomóc jej i watasze. Omal roześmiała się na myśl, że jakiś obcy - na dodatek glina - mógłby im pomóc. Ale coś mówiło jej, że Eric to zrobi. Modliła się, by jej instynkt miał rację, bo inaczej potrzebowała jakiegoś cudu, żeby wyciągnąć z tego watahę żywą. 70

ROZDZIAŁ SZÓSTY Plan był prosty. Wejść do biura Gage'a, wziąć fałszywy dowód z sejfu, na biurku szefa zostawić wniosek o urlop, i wyjść zanim ktoś zjawi się na poranny TF. Dlatego właśnie Becker i Cooper przyjechali do jednostki jak jeszcze było ciemno. Na szczęście Cooper miał rację co do kombinacji do sejfu Gage`a którą była data jego zmiany w wilkołaka, więc otwarcie go nie było problemem. Nawet znalezienie wysokiej jakości fałszywek jakie dowódca SWAT wyrobił na wypadek, gdyby Wataha kiedykolwiek musiała uciekać było łatwe. Oprócz prawa jazdy i paszportu, były tam też karty kredytowe. Becker widział kilka dobrych podróbek, gdy pracował w Secret Service, ale te były jednymi z najlepszych jakie kiedykolwiek widział. Nawet imię i nazwisko było doskonałe - Eric Bauer. Dość wystarczająco blisko jego własnego żeby odruchowo na nie odpowiedział. - To było niemal zbyt łatwe. - Uśmiechnął się Becker, gdy zostawiał wniosek urlopowy na biurku Gage`a, a potem wyszedł za Cooperem z biura szefa. - Być może wybraliśmy złą branżę. Nagle drzwi budynku administracyjnego otworzyły się i wszedł Gage. O kurwa. Gage popatrzył na nich - nie do końca podejrzliwie, ale na pewno z ciekawością. - Co wy tu robicie tak wcześnie? Umysł Beckera ogarnęła pustka. Miał zamiar dołączyć pod przykrywką do grupy wilkołaków, które rozerwą go na strzępy, jeśli tylko wyniuchają, że coś jest nie tak. A teraz nie potrafił wymyślić nawet jednego pretekstu, który wyjaśniłby, dlaczego on i Cooper byli tak wcześnie w jednostce. - Ja, eee, przyszedłem wcześnie żeby zostawić wniosek urlopowy, powiedział w końcu, starając się brzmieć obojętnie. Jego szef zmarszczył brwi. - Bierzesz urlop? Teraz? - Tak. Becker spojrzał na Coopera i zobaczył, że przyjaciel obserwuje go cierpliwie. Oczywiste jest, że z tej strony nie nadejdzie żadna pomoc. I co teraz? Gage był naprawdę dobry w wyczuwaniu kłamstw, a jeśli teraz 71

przyłapie na tym Beckera, jego przykrywka skończy się, zanim w ogóle się zacznie. - Chodzi o moją siostrę. Myślą, że może będą musieli wywołać poród. - Czuł się jak gówno za mieszanie jej do tego i kłamanie że jest w ciąży, ale nie miał wyboru. Życie Jayny mogło zależeć od niego. - Wiem, że czas jest nieodpowiedni, zwłaszcza z drugą watahą w mieście, ale naprawdę myślę, że powinienem tam być. To jej pierwsze dziecko i tak dalej. Becker wstrzymał oddech, czekając aż Gage stwierdzi, że to stek kłamliwych bzdur, ale jego szef nic nie powiedział. Może, mimo wszystko, Becker nie był takim kiepskim kłamcą. Albo Gage wiedział jak blisko Becker był ze swoją rodziną i myślał, że te dziwne wibracje które wyczuł spowodowane były tym, że Becker martwił się o siostrę. - Weź tyle wolnego ile potrzebujesz, - powiedział Gage. - A kiedy siostra urodzi dziecko, zrób mu zdjęcia. Mackenzie będzie chciała je zobaczyć. Uwielbia takie rzeczy do szaleństwa. Becker obiecał że zrobi, po czym dodał. – Będę się zgłaszał tak często jak mogę. - Poszło cholernie dużo lepiej niż się spodziewałem, - powiedział Cooper kiedy szli przez parking. - Nie dzięki tobie, - Becker wymamrotał. - Mogłeś mi pomóc, gdy Gage zaczął mnie maglować. Cooper prychnął. - Uwierz mi, że cię nie maglował. Gdy pójdziesz do tego loftu, to będziesz maglowany. Pytania będą atakować cię szybko i mocno. Lepiej żebyś był gotowy na tę grę, albo cię usmażą. - Kiedy dotarli do motocykla Beckera, Cooper odwrócił się twarzą do niego. - Mówię poważnie. Jesteś na to gotowy? Jedyne co Becker musiał zrobić, to wyobrazić sobie Jaynę w tym lofcie pełnym zabójców. Miał zamiar się tam dostać niezależnie od tego czy był gotowy, czy nie. - Jestem gotowy, - powiedział Becker, kiedy wspinał się na swój motocykl. – Ty też bądź gotowy, gdy zadzwonię z czymkolwiek co odkryję. Im szybciej złapiemy tych ludzi, tym szybciej będziemy mogli wydostać stamtąd watahę Jayny. - Będę czekać, - powiedział Cooper. - Uważaj tam na siebie. 72

Becker chciał już odpalić motocykl, ale zatrzymał się. - Prawie zapomniałem. Czy możesz przychodzić i karmić moje rybki co kilka dni? I też porozmawiać z nimi. Kiedy nie ma mnie w domu, czują się samotne. Cooper skrzywił się. - Kto do cholery gada ze swoimi rybkami? - Ja. Będziesz je karmił, tak? - Tak, będę je karmić. Ale jestem pewien jak cholera, że nie będę z nimi rozmawiać, - powiedział Cooper. - A teraz wynoś się stąd, zanim ktokolwiek się pojawi i zapyta, co tu robisz tak wcześnie. Becker zachichotał i odpalił silnik, ale jego rozbawienie znikło z chwilą gdy wyjechał z parkingu. Ostrzeżenie Coopera odbijało się echem w jego głowie. Cholerna racja, musi na siebie uważać - bo nie było tam nikogo, kto by to zrobił za niego. *** Kiedy Becker jechał do kawiarni, w głowie mignęła mu myśl, że Jayna może się nie pokazać, ale szybko ją odrzucił. Jayna tam będzie. Jeśli nie dziś, to jutro. Jedyne co musiał robić, to wracać do tego Starbucksa aż to zrobi. Chwycił kubek kawy i znalazł stolik w kącie, gdzie mógłby usiąść plecami do ściany i mieć oko na drzwi. W międzyczasie, serfował po necie w swoim telefonie i wbijał w głowę fałszywe dane tak, by zaznajomić się ze swoim alter ego. Był tak zajęty zapamiętywaniem adresu na prawie jazdy - jakaś przyczepa zaparkowana w pobliżu Waco - że nie zauważył wchodzącej Jayny, która szła w jego kierunku, aż jej odurzający zapach omal nie zwalił go z krzesła. Spojrzał w górę, i zobaczył jej twarz podświetloną przez późno poranne słońce wlewające się przez otwarte drzwi, obrysowujące krągłości jej postaci i wspaniałą grzywę ciemnoblond włosów. Gdy spostrzegła że na nią patrzy, uśmiech wygiął kąciki jej pięknych ust, a napięcie z którego nie zdawał sobie sprawy, tak po prostu, opuściło jego ciało. Jayna pokazała, że idzie po kawę. Kilka minut później, osunęła się na krzesło naprzeciwko niego z latte venti12 w ręku. Wyglądała na zadowoloną, że go widzi - albo może to była tylko jego wyobraźnia. - Cieszę się, że mogłaś przyjść, - powiedział. - Nie byłem pewien, czy 12 Kto

był w Starbucksie to wie, a kto nie to powiem, że to określa ilość kawy a nie rodzaj. To największy rozmiar 20 uncji, czyli prawie 600 ml.

73

będziesz w stanie znów wyrwać się tak szybko. - Ja też. Ale dziś rano nie kręciło się po lofcie zbyt wielu ludzi. – Wzięła łyka latte. - Poza tym, powiedziałeś, że może będziesz mieć plan w jaki sposób wydostać moją watahę z tego bałaganu. Jeśli to im pomoże, to jestem gotowa podjąć ryzyko. Rzucił jej zranione spojrzenie. - A ja tu myślałem, że spotykamy się z powodu mojego błyskotliwego talentu do konwersacji. Roześmiała się i Becker nie mógł się nadziwić, że ten dźwięk wywiera na niego taki efekt. To było jak przewód podłączony prosto w jego serce. Cholera, czuł niezdrowy pociąg do tej kobiety. - Nie, - powiedziała. - Jestem tu tylko dla latte i planu. Uśmiechnął się. - Cóż, jeśli o to chodzi, myślę, że powinienem chyba powiedzieć, iż przyszedłem tu z jednym. Jayna pochyliła się, przynosząc ten jej pyszny zapach jeszcze bliżej. - Naprawdę? Co to jest? O ile ona mogła być chętna aby usłyszeć co miał do powiedzenia, Becker miał też wrażenie, że była trochę ostrożna. Przypuszczał, że nie mógł jej za to winić. - Jedynym sposobem w jaki mogę pomóc tobie i twojej watasze to wejście do środka - jako omega, - powiedział. - Więc wracam do loftu wraz z tobą. Wpatrywała się w niego bez słowa. - Mówisz poważnie? To jest twój wielki plan? Po prostu tam wejdziesz i powiesz że usłyszałeś pocztą pantoflową, iż jacyś albańscy gangsterzy szukają wilkołaków z ulicy by zatrudnić ich jako egzekutorów? Becker musiał przyznać, że kiedy ujęła to w ten sposób, jego plan nie brzmiał już tak dobrze. Ale tylko taki miał, więc będą musieli działać według niego. Albo to, albo wróci do pomysłu nalotu na loft a Jayna już jasno powiedziała, że nie było to możliwe. - Mówiłaś, że Liam rekrutuje każdego omegę jakiego tylko znajdzie, przypomniał Becker. - Dlaczego nie miałby wziąć mnie? - Ponieważ nie wyglądasz jak omega. - A jak wygląda omega? Jayna zmarszczyła brwi. - Są duzi, silni i agresywni. I częściej niż 74

trzeba, są zbyt zarozumiali i aroganccy. - Do tej pory opisałaś całą moją watahę i mnie na dokładkę. Zastanawiała się nad tym. - Może i tak, ale to nadal się nie uda. - Dlaczego nie? - Ponieważ omegi nie są takie gorące. No żesz cholera. Becker uśmiechnął się, kiedy rumieniec zabarwił jej policzki. - Mówisz, że jestem zbyt gorący aby być omegą? - Nie! - powiedziała szybko. - Nie, nie jestem zbyt gorący by być omegą? Albo nie, nie jestem w ogóle gorący? Nie mógł nic na to poradzić, że się z nią podrażnił, pomimo tego jak poważna była sytuacja. Zbyt dużo miał zabawy obserwując jak się peszy. Zignorowała jego pytanie. – Omegi mają problemy z kontrolą – każdy to wie. Ale nikt nie będzie w stanie uwierzyć, że ty kiedykolwiek miałeś problem z samokontrolą. Becker prawdopodobnie powinien to odpuścić, ale nie mógł. Jej słowa były po prostu zbyt dobre żeby zrezygnować. - Nigdy nie miałem kobiety narzekającej na mój brak samokontroli, ale ja naprawdę nie rozumiem, co to ma do rzeczy z przekonaniem ludzi, że jestem omegą. Jayna zmieszała się na chwilę; potem zarumieniła jeszcze mocniej niż przedtem. - Przestań, Eric! Mówię poważnie. Dlaczego w ogóle chciałbyś tam pójść z własnej woli? To szaleństwo. Jego uśmiech stopniał. - Dlaczego miałbym tam iść? Bo to jedyny sposób jaki jestem w stanie zapewnić ci bezpieczeństwo. Powiedziałaś jasno, że nie odejdziesz bez swojej watahy, a oni nie są gotowi odejść od waszego tak zwanego alfy. Nie mam wyboru. Jeśli ty nie chcesz wyjść, ja muszę wejść. Jayna popatrzyła na niego z namysłem. Miał nadzieję, że nie będzie znowu go pytać, dlaczego to robi. Bo naprawdę nie sądził, że byłby to dobry pomysł powiedzieć jej, że myślał, iż była jego Tą Jedyną. - Dobrze, - powiedziała w końcu. - Doceniam to co robisz, ale nadal uważam, że jesteś szalony. Tylko nie oczekuj, że Liam powita cię z otwartymi ramionami. Nie obchodzi mnie że nazwiesz siebie omegą jedno spojrzenie na ciebie, i on uzna cię jako zagrożenie dla swojego 75

przywództwa nad watahą. Ty wręcz krzyczysz samczą dominacją. On będzie robił wszystko żebyś odszedł – i to szybko. Okay, musiał przyznać że to zdecydowanie była wada w planie który wymyślili razem z Cooperem, ale może nie taki fatalny błąd. Skrzywił się, gdy coś go olśniło. - Myślałem, że Liam miał spłacać dług który miał u Albańczyków, powiedział Becker. - Dlaczego oni mieliby słuchać wszystkiego co ma do powiedzenia? Objęła dłonią tekturowy kubek, jakby ją ogrzewając i nie odpowiedziała od razu. - Myślę, że Liam skłamał. Nie wiem, czy to on zbliżył się do Albańczyków, czy to oni znaleźli nas, ale mam wrażenie że pracuje dla nich z własnej woli. I zanim zapytasz, nikt inny w mojej watasze nie jest tego świadomy, a ja nie chcę obracać ich przeciwko Liamowi, chyba że będę absolutnie pewna iż mam rację. Dlatego wczoraj nic ci o tym nie powiedziałam. W porządku. To trochę zmieniało postać rzeczy. - Niezależnie od tego, czy Liam jest tam z własnej woli, czy też nie, Albańczycy nadal dyktują wam warunki13, prawda? - zapytał Becker. Przytaknęła. - Zdecydowanie. Kostandin podejmuje niemal każdą ważną decyzję o watasze a także o tym jak nas wykorzysta i jestem pewna, że nie jest wcale pod aż takim wrażeniem Liama. Becker uśmiechnął się. - Myślę, że właśnie odkryłaś jak wprowadzić mnie do loftu. - Tak? - zapytała Jayna z absolutnie uroczą, zmieszaną miną. Kogo on próbował oszukać? Wszystkie jej miny były urocze. - Ty. - Jego uśmiech poszerzył się. - Zadbamy o to, aby najpierw przedstawić mnie Kostandinowi. Jeśli mu zaimponuję, dostanę się do środka. *** Jayna wsadziła głowę w drzwi holu na dostatecznie długo, aby potwierdzić, że zarówno Frasheri jak i Kos tam byli, po czym machnęła na Erica. Ten jego plan był szalony, ale było już za późno aby się wycofać. Kiedy ona wzięła głęboki oddech i starała się uspokoić nerwy, potężny 13 Calling

the shots. Dodatkowo znaczy to też wydawanie rozkazów, poleceń.

76

wilkołak ze SWAT wszedł skocznie po stopniach, jakby posiadał to miejsce, z plecakiem niedbale przewieszonym przez ramię. Jak mógł być tak spokojny, wchodząc do budynku pełnego przestępców i omeg, którzy chętnie zabiliby go sto razy, gdyby choć mieli świadomość, że był gliną? Albańscy strażnicy przy drzwiach od razu sięgnęli za plecy po broń którą trzymali w kaburach. - Nie bądźcie głupi, - powiedział Eric z warknięciem tak głębokim, że Jayna poczuła wibracje w swojej piersi. Spojrzała na niego i była wstrząśnięta, kiedy zobaczyła jak patrzy się na dwóch Albańczyków z oczami w kolorze najgłębszej złotej żółci jaką kiedykolwiek widziała i kłami tak długimi, że nie była pewna jak zmieściły się w ustach. Nawet w chwili gdy patrzyła jego szczęka rozszerzyła się lekko, jakby starając się zrobić miejsce dla jeszcze kilku zębów. Jayna zamrugała. No dobra, to było cholernie przerażające – ale też całkiem fajne. Czysto w wilkołaczym stylu, rzecz z jasna. Dwaj strażnicy cofnęli się o krok a serca waliły im w piersiach jak młoty. Eric przeszedł obok nich, jakby nawet nie istnieli i wtargnął do holu. Wzięła głęboki oddech, robiąc wszystko co mogła by zachować spokojną postawę podczas prowadzenia go przez hol. Kątem oka dostrzegła Megan i Moe`a przystających w połowie schodów, z szeroko rozdziawionymi ustami. Dwie omegi rozwaleni na kanapie do gier wideo wyglądali na równie wstrząśniętych. Tak samo Albańczycy grający w bilard. Nie ukrywała przecież faktu, że nie lubiła omeg, więc każdy pewnie zastanawiał się, co robiła z jednym z nich. No, ale może wszyscy się gapili, bo Eric był taki cholernie duży. Zignorowała ich wszystkich i skupiła się na Frasherim i Kosie, którzy stali przy dużym stole do planowania akcji po drugiej stronie pokoju. Dwaj mężczyźni zmierzyli podejrzliwie ją i Erica. Na szczęście Liama nie było w pobliżu. Kos spojrzał na nią zimno. - Kim jest twój nowy przyjaciel, Jayno? - To jest Eric Bauer, - powiedziała, używając fałszywego nazwiska, jakie podał jej wilkołak SWAT. - Podszedł do mnie w kawiarni, chcąc wiedzieć, czy byłbyś zainteresowany zatrudnieniem kogoś takiego jak on. - Ktoś taki jak on? - zapytał Frasheri. 77

Odwróciła się do starszego mężczyzny. Wysoki, ze szpakowatymi włosami i wieczną opalenizną, Frasheri wyglądał młodziej niż na jego sześćdziesiąt lat. - Eric jest omegą. Liam powiedział, że szukaliście takich, by zatrudnić ich więcej. - Tak, rzeczywiście. - Frasheri przyglądał się jej przez chwilę i spojrzał na Erica. – Z natury jestem nieufnym człowiekiem, panie Bauer, ale także ciekawym. Proszę powiedzieć mi, jak się pan dowiedział o tym, że niektórzy z pańskiego rodzaju pracują dla nas? Albo jak nas pan znalazł, jeśli o to chodzi? Jayna rzuciła Ericowi szybkie spojrzenie z nadzieją, że nikt nie zauważył jak jej puls wali. Ale Eric wzruszył ramionami, zachowując się tak, jakby w ogóle nie zauważył groźby w głosie Frasheriego. – Wieści o tym co się dzieje w Dallas rozniosły się. Kiedy usłyszałem plotki że używasz egzekutorów do rozniesienia na strzępy lokalnych zbirów i gangów, dosłownie, nie było trudno dodać dwa do dwóch. A znalezienie cię tutaj również nie było trudne. Jedyne co musiałem zrobić, to udać się do części miasta, co do której każdy mówił mi by trzymać się z dala. Kostandin zwęził oczy. - Co sprawia, że myślisz, iż bylibyśmy zainteresowani zatrudnieniem cię u nas? Usta Erica drgnęły i Jaynę ponownie uderzyło to jak był spokojny. Żałowała, że nie mogła powiedzieć tego samego o sobie. - Znam się na robocie jaką dla ciebie robią. - Eric skinął głową w stronę omeg po drugiej stronie pokoju. - To nic z czym miałbym problem i mogę robić to lepiej niż ktokolwiek kto to dla ciebie już pracuje. Kącik szerokich ust Frasheriego uniósł się i wyglądało to tak, jakby miał coś powiedzieć, ale właśnie wtedy do holu wpadł Liam z Brandonem u boku. Obaj wyglądali jakby wyczuli coś zgniłego. Kurwa. - Kto to jest i co on do cholery tu robi? Liam minął Albańczyków i omegi by zająć konfrontacyjną pozycję przed Ericem, jego oczy migotały i odsłonił koniuszki kłów. Pewnie starał się być przytłaczający, ale po obejrzeniu przerażania w wersji Erica, Liam nie robił żadnego wrażenia. Nie pomagało też to, że był dobre dwanaście 78

centymetrów niższy niż Eric i jakieś osiemnaście kilo lżejszy. Już miała odpowiedzieć Liamowi, ale Frasheri odezwał się pierwszy. - To jest Eric Bauer. Jayna go spotkała i pomyślała, że będzie dobrze pasować do watahy. Jayna zdążyła jedynie mrugnąć, a Liam odwrócił się by spojrzeć na nią. O taak, był wkurzony. Liam zmarszczył brwi patrząc na Frasheriego. - A ty jesteś gotowy go zatrudnić, tak po prostu? - Nie podjąłem jeszcze decyzji, - przyznał Frasheri. – Jeśli Jayna sprowadziła go tutaj, to najwyraźniej zobaczyła w nim coś co się jej spodobało. I zawsze mogę użyć więcej wilkołaków do pracy. Liam spojrzał na Erica, mrużąc oczy, jakby chciał dowiedzieć się dokładnie, co takiego Jayna w nim zobaczyła. Eric popatrzył na Liama bez wyrazu. - Jeśli mamy walczyć z tymi wilkołakami ze SWAT, to będziemy potrzebować omeg, które wiedzą, co do cholery mają robić w walce, - Liam powiedział Frasheriemu. - Skąd wiemy, że ten człowiek sobie poradzi? To, że jest duży, nie oznacza nic za wyjątkiem, że jest prawdopodobnie powolny i głupi. - Być może, - zgodził się Kostandin. - Ale tego dość łatwo można się dowiedzieć. - Skinął ręką. - Przesuńcie krzesła i stoły na bok. Serce Jayny przyspieszyło kiedy zorientowała się, dlaczego Albańczyk chciał wolnej przestrzeni na środku holu. Chciał udowodnić że Eric potrafi walczyć. Tu i teraz. To nie powinno jej martwić. Eric był szkolony do tego rodzaju rzeczy. A nawet gdyby nie był, to dlaczego miałoby ją to obchodzić? Przecież nie był członkiem jej watahy. Więc w takim razie dlaczego była tak przerażona na samą myśl, że on mógłby być choć draśnięty? Była praktycznie na skraju hiperwentylacji. Jej serce nie było jedynym które tu waliło. Liama też biło dość mocno. Czy to w oczekiwaniu, czy od czegoś innego? Nie potrafiła odczytać wyrazu twarzy, który wydawał się być bardziej rozdrażniony niż kiedykolwiek, gdy patrzył na Frasheriego. - Nie oczekujesz chyba, że będę walczyć z tym idiotą prawda? – stwierdził Liam. - Jestem alfą. On nie jest. Co dobrego wyjdzie z tego jak 79

zobaczycie mnie rozrywającego go na strzępy? Kos patrzył na Liama przez długą, wolną chwilę a potem uniósł brwi. - Oczywiście, że nie. Tak jak mówisz, co byś osiągnął przez walkę z zaledwie omegą? - No właśnie, - zgodził się Liam. Oczywiście, jej lider watahy nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia znaku zapytania na końcu zdania Kostandina. Jayna miała wrażenie, że Kos cieszyłby się gdyby Liam walczył z Ericem. Prawdę mówiąc, Jayna sama nie miałaby nic przeciwko obejrzeniu tego. - Być może powinieneś wybrać kogoś bardziej odpowiedniego dla Erica, - zasugerował Frasheri. - Kogoś, kto nie rozerwie go na strzępy, jak mówisz. Liam wydawał się nie odbierać subtelnego wydźwięku słów Frasheriego, tak samo jak wcześniej Kostandina. Odwrócił się i spojrzał na Brandona. - Mógłbyś pokazać temu przybłędzie jak radzi sobie wilkołak z watahy? Więc teraz Brandon był częścią ich watahy? Ta myśl sprawiła, że Jayna poczuła się chora. Chociaż nie była zdziwiona wyborem Liama. Gdyby miał mieć ulubieńca wśród omeg, to byłby właśnie Brandon. A przewodzący omegami był zdecydowanie jednym z niewielu wilkołaków w pokoju, który pasował fizyczne do Erica. Ale potem Liam zrobił coś, co wprawiło ją w szok. Zwrócił się do drugiego z wielkich omeg, który stał przy stole bilardowym kiedy ona i Eric weszli do holu. - Ty też, Caleb. - Spojrzał na Frasheriego i Kosa. - Chcecie zobaczyć, jak nowy omega sobie poradzi, więc zobaczmy to. Jayna była tak skupiona na Ericu rzucającym plecak i skórzaną kurtkę na podłogę przed walką z omegami, że ledwie zauważyła Megan i Moe`a stających obok niej. Brandon i Caleb warknęli i rzucili się na Erica bez ostrzeżenia, z wysuniętymi kłami i pazurami. Jayna spodziewała się, że Eric zejdzie im z drogi lub skoczy na jednego z wilkołaków - cokolwiek. Ale on tylko stał z lekkim uśmiechem na twarzy. Nawet nie zmienił się, żeby się bronić. Wyglądało to tak, jakby zastygł. Jayna nie zdawała sobie sprawy że się ruszyła, aż Megan chwyciła ją 80

za ramię. Nie żeby mogła zbyt wiele pomóc Ericowi. Wyczuwając łatwe zwycięstwo, Brandon poszedł nisko po prawej stronie Erica, a Caleb zaatakował z lewej strony. Skuliła się. Zapowiada się krwawo. Ale w ostatniej chwili Eric rzucił się na bok i uderzył Brandona w klatkę piersiową. Cios zatrzymał pędzącego omegę, odrzucając go na jakieś trzy metry z powrotem na drugą stronę holu. W tym samym ciągu, Eric odwrócił się i złapał Caleba w powietrzu. Omega wbił pazury w pierś i ramię Erica, zanim policjant SWAT rzucił go przez pokój, miażdżąc przy tym kilka krzeseł i sofę. Eric obrócił się i skupił na Brandonie. Jayna była w szoku widząc, że policjant jeszcze się nie zmienił. Gdyby nie miał na koszuli czterech krwawych rozdarć, pomyślałaby że po prostu udaje. Brandon warknął, ale tym razem poszedł na niego bardziej ostrożnie. Eric zablokował większość z kiepskich machnięć pazurami Brandona, ale sam nie atakował. Jayna zmarszczyła brwi. Dlaczego Eric nie atakuje? Ale właśnie wtedy, Brandon rozciągnął się w jednym z jego kiepskich ciosów, na ułamek sekundy pozostawiając żebra całkowicie odsłonięte. Pięść Erica opadła w dół, uderzając solidnie w żebra Brandona. Rozległ się huk i trzask, a kiedy tym razem Eric odrzucił Brandona na bok, wielki omega nie wstał. Jayna miała śmieszną ochotę podbiec do Erica i go uściskać. Ale zanim zdążyła podążyć za tym szalonym pomysłem, nieludzki ryk odbił się echem w pokoju. Obróciła głowę dokoła, akurat by zobaczyć że Caleb atakuje Erica. Pazury i kły omegi były w pełni wyciągnięte, a oczy praktycznie świeciły. O cholera. Caleb całkowicie stracił kontrolę. Teraz do zakończenia tego nie wystarczy kilka pękniętych żeber. Tym razem Jayna nie była jedyną, która ruszyła do pomocy. Zrobił to też każdy inny wilkołak. Nie, że to coś by dało. Caleb był już na Ericu. Mogła coś krzyknąć. Trudno było stwierdzić w tym ciągłym warczeniu i krzykach pozostałych. Ale Eric i Caleb zignorowali wszystkich wokół siebie, zamierzając walczyć, co prawdopodobnie skończy się śmiercią jednego z nich. Caleb nawet nie próbował zamachnąć się na Erica. Omega był już za 81

daleko i po prostu otworzył szeroko szczękę i ruszył do ataku. Ręka Erica wystrzeliła, chwytając Caleba za gardło i potężnie przerzucając omegę na plecy, uderzając nim gwałtownie o wyłożoną płytkami podłogę. Potem Eric pochylił się i zmienił z rykiem, który był tak potężny, że Jayna i każdy inny wilkołak w pokoju stanął w miejscu. Eric zmienił się o wiele bardziej niż jakikolwiek wilkołak którego wcześniej widziała. Poza długimi kłami i pazurami, barki i ramiona Erica powiększyły się i drżały spazmatycznie, jakby próbując się skręcić w zupełnie inny kształt. Jayna mogłaby przysiąc, że nos i szczęka faktycznie trochę się wyciągnęły. Ale to oczywiście było niemożliwe. Oszołomiony Caleb starał się uwolnić, dopóki Eric nie nachylił się jeszcze bliżej i ustawił twarz tuż przy twarzy omegi, po czym warknął tak głośno, że musieli go słyszeć ludzie dwie przecznice dalej. Caleb natychmiast przestał walczyć. Jego kły i pazury zniknęły, a ręce ułożyły się w geście poddania. Jayna nigdy nie widziała czegoś podobnego. Eric zmusił Caleba do uległości jedynie rykiem - choć te imponujące kły też mogły mieć coś z tym wspólnego. Gdyby chciał, Eric łatwo mógł rozerwać Calebowi gardło. Ale Eric nie zaatakował. Zamiast tego, zmienił się z powrotem do swojego normalnego wyglądu i podciągnął Caleba na nogi. Potem uderzył oszołomionego omegę po ramieniu, jakby mówiąc. - Dobra walka, stary. Po drugiej stronie pokoju, Brandon dopiero teraz stawał na nogi. Rzucił Ericowi jadowite spojrzenie, owijając ochronnie jedno ramię wokół połamanych żeber. Eric będzie musiał uważać przy tym palancie na plecy. Kilka omeg i niektórzy Albańczycy skupili się wokół Erica, klepiąc go po plecach i śmiejąc się, ale odsunęli się na bok, gdy podszedł Kostandin. Albański zastępca szefa zmierzył Erica swoimi rekinimi oczami, po czym powoli sięgnął za plecy. Jayna natychmiast się napięła, przekonana, że miał zamiar wyciągnąć broń, ale zamiast tego, wysunął wielki, długi nóż. Nie wiedziała, czy wbije go, czy nie. Widziała jak Kos użył tego noża na kilku swoich ofiarach. Szczególnie lubił odcinać nim palce. Kos postukał czubkiem noża w piersi Erica. Wilkołak ze SWAT zareagował na ten grożący gest jedynie uniesieniem nieco wyżej podbródka. 82

- Pomimo całej tej wilkołaczej siły i szybkości, nóż w sercu zabije cię równie szybko jak każdego innego człowieka, - stwierdził Kos. Eric uśmiechnął się, ukazując czubki kłów. – Może tak. Jednak, żeby wbić mi ten nóż w serce, musisz być naprawdę blisko. To sprawia, że jest ci trudniej, bo wiesz, że jeśli nie trafisz, to możesz mieć rozerwane gardło. Kostandin patrzył na Erica przez chwilę, a jego oczy nie wyrażały żadnych emocji. Nie wydawał się być bardziej zastraszony przez Erica niż wilkołak był nim. Biorąc pod uwagę to, co Eric właśnie zrobił, to tylko potwierdziło, że Albańczyk był psychopatą. - Lubię cię, - stwierdził Kos ze śmiechem. Wsunął nóż do pochwy za plecami i przed odejściem popatrzył na swoich albańskich kompanów. - Znajdźcie mu pokój. Jayna wypuściła wstrzymywany do tej pory oddech. Eric to zrobił. Wkręcił się w watahę. Potrzeba, aby upewnić się, że naprawdę wszystko było w porządku po walce, nagle stała się przytłaczająca, ale zanim zdążyła zrobić krok, Liam chwycił ją za ramię. - Trzymaj się z dala od nowego omegi, - ostrzegł, po czym spojrzał na Megan i Moe`a. – Wy też. Nie ufam mu. Jayna otworzyła usta by powiedzieć mu, że nie potrzebuję jego zgody na spędzanie czasu z Ericem czy kimkolwiek innym, ale Liam już skierował się na górę, by sprawdzić co z Brandonem. Odwróciła się do Megan i Moe`a. - Chodźcie. Przedstawię was Ericowi. Megan wymieniła spojrzenia z Moe`m, ale oboje poszli za nią do miejsca, gdzie Eric rozmawiał z Frasherim. Albańczyk studiował fałszywe prawo jazdy Erica. - Jeśli znajdę coś tam u ciebie, co mi się nie spodoba to wiesz, że cię zabiję, prawda? - powiedział Frasheri. Eric, wydawał się na to obojętny i spokojnie podniósł kurtkę i zarzucił plecak na ramieniu, ale żołądek Jayny zacisnął się po tym jak Frasheri wyszedł z holu. Choć Eric zapewnił ją, że jego fałszywa tożsamość jest pewna, nie mogła powstrzymać zmartwienia. Nagle przypomniała sobie o Megan i Moe, których przyprowadziła do Erica. Żaden z członków jej watahy nie był zainteresowany spotkaniem czy 83

poznaniem go i wyraźnie nie mogli się doczekać, żeby się stamtąd wydostać. - Mamy zamiar kupić coś do jedzenia, - odezwała się Megan. - Idziesz, Jayno? - Za chwilę, - powiedziała. – Najpierw zamierzam pokazać Ericowi jego pokój. Moe skrzywił się, a Megan spojrzała czujnie na Erica. - Czy chcesz, żebyśmy z tobą poszli? Jayna pokręciła głową. - Idźcie coś zjeść. - Czy jesteś pewna? - zapytała Megan a Jayna wiedziała, że jej najlepsza przyjaciółka była na skraju paniki. - Jestem pewna. - Uśmiechnęła się. - Dam sobie radę. Megan wyglądała tak, jakby chciała się kłócić, ale zamiast tego złapała rękę Jayny i pociągnęła ją do siebie. – Bądź z nim ostrożna, - szepnęła jej do ucha. - On jest pokręconym maniakiem Jayna chciała zapewnić swoich towarzyszy z watahy, że nie mieli się czego obawiać ze strony Erica, że był tam aby pomóc im wydostać się z tego bałaganu, ale nie mogła. Więc po prostu skinęła głową i ścisnęła dłoń Megan, a potem powiedziała jej i Moe`mu, że zobaczy się z nimi później. Jeden z Albańczyków rzucił jej zestaw kluczy i podał numer mieszkania, kilka drzwi dalej od chłopaków mieszkających na czwartym piętrze. Jayna próbowała wyglądać obojętnie, kiedy odprowadzała Erica na górę. Jego mieszkanie było niemal lustrzanym odbiciem mieszkania jej i Megan. - Przepraszam za Megan i Moe, - powiedziała, zamykając za sobą drzwi. - Myślą, że jesteś tylko kolejnym szalonym omegą któremu nie można ufać. - Domyśliłem się. - Jego usta się wykrzywiły. - Nie martw się o to. Jayna skinęła głową, po czym zmarszczyła brwi, a jej wzrok skupił się na jego podartej podkoszulce. - Pozwól mi spojrzeć na te ślady pazurów. Wiedziała z doświadczenia, że poszarpane rany po pazurach mogą boleć jak diabli i dość długo się goją. 84

- Nie trzeba, - powiedział, ale nie powstrzymał jej, gdy zdjęła mu podkoszulkę przez głowę. Po walce, której była świadkiem, Jayna spodziewała się zobaczyć krwawą jatkę, ale kilkanaście poszarpanych rys zeszło na drugi plan, kiedy ujrzała jego wspaniałą górną część ciała. Trudno było nie patrzeć - Eric był naprawdę umięśniony. Szerokie ramiona, potężne mięśnie klatki piersiowej i ramion, a kaloryfer na brzuchu tak wyraźny, że miała szaloną chęć przejechać po nim swymi kłami. Poza tymi wszystkimi pociągającymi mięśniami, na ciele Erica było jeszcze kilka innych rzeczy, które zwróciły jej uwagę. Jedną z nich był tatuaż dużej głowy wilka z literami SWAT pod spodem, które dominowały na lewej stronie klatki piersiowej. Oczywiste jest, że nie będzie mógł zdjąć koszulki gdzieś w pobliżu Albańczyków lub omeg – ich strata. Inna sprawa, że wyróżniały go blizny. Wszystkie wilkołaki miały bliznę lub dwie, w tym również członkowie jej watahy. Ale Eric miał ich więcej niż kilka. Była jedna wielka, której ślady szwów ciągnęły się po obu stronach na prawej piersi. Były jeszcze dwie tuż nad jego pępkiem, obie noszące małe ślady po obu stronach, tak jakby był tam rozcięty, a następnie znowu zszyty. Poza tymi trzema dużymi bliznami, miał pół tuzina mniejszych przynajmniej w porównaniu do tamtych - a niektóre z nich wyglądały stosunkowo świeżo. W porównaniu do wszystkich innych ran jakich Eric najwyraźniej doznał w swoim życiu, zadrapania Caleba i Brandona wyglądały jak drobne skaleczenia. Mimo to, chciała je trochę oczyścić. - Nie ruszaj się, - powiedziała. - Zaraz wracam. Wzięła jego podkoszulkę i poszła do małej kuchni, żeby zamoczyć ją w zlewie, a następnie wróciła do czekające na nią Erica. - Wiesz, że nie musisz tego robić, prawda? - powiedział, kiedy dokładnie wycierała krew z każdego zadrapania. Spojrzała na niego. – Przez cały czas odkąd tu jestem nie widziałam, żeby Caleb lub Brandon myli ręce. Jak ich znam, pod paznokciami mogą mieć jakieś zaraźliwe paskudztwo. Ericowi drgnęły usta, ale nie robił zamieszania, a ona kontynuowała oczyszczanie jego ran. Po prostu stał cierpliwie i pozwalał jej pracować. 85

Szybko zatraciła się w prostym zadaniu czyszczenia zadrapań, ciesząc się wrażeniem ciepłej skóry pod swoimi palcami. Fakt, że z bliska pachniał tak cholernie dobrze mogło mieć coś z tym wspólnego. Jego zapach był całkiem hipnotyzujący. Wiedziała, że jego ranami zajmuje się dłużej niż zwykle i niż to absolutnie konieczne. Ale hej, już dawno nie cieszyła się dotykaniem ciała mężczyzny. Wydawało się, że ostatni raz kiedy to robiła zdarzył się w innym życiu, kiedy nie była niczym więcej jak przepełnioną hormonami nastolatką. Po tym, co się stało w nocy kiedy zostawiła dom na dobre, bała się, że straciła zdolność do cieszenia się z czegoś takiego. Jayna była tak pochłonięta tym zajęciem, że omal nie zdała sobie sprawy, że Eric cos do niej mówił. - Co? Może to przez południowe słońce wpadające przez okno, ale przez chwilę wydawało się, że jego oczy zaświeciły pięknym, złoto-żółtym kolorem. Potem kolor zniknął, a on uśmiechnął się do niej. - Pytałem, czy twój alfa jest zawsze taką dupą, - powiedział. - Myślę, że on naprawdę miał nadzieję, że Brandon i Caleb mnie zabiją. Jayna musiała potrząsnąć lekko głową by oczyścić myśli i skupić na czymś innym niż potężne mięśnie przed nią. - Liam nie zawsze taki był, - powiedziała. - Kiedy na początku dołączyłam do watahy myślałam, że był niesamowity. Wydawał się mieć jakiś dar znajdowania bet, które potrzebowały jego pomocy, a on robił wszystko, by zabrać je do lepszego miejsca. Ale ostatnio się zmienił. Nagle wszystko wydaje się kręcić wokół władzy, pieniędzy i szacunku. Nie wiem, gdzie zniknął stary Liam, ale wilkołak który zajął jego miejsce jest dupkiem. I tak, przypuszczam że miał nadzieję iż Caleb zeświruje i cię zabije. Dlatego prawie na pewno wybrał Caleba w pierwszej kolejności. Facet ma poważne problemy z kontrolą. Eric przez chwilę nic nie mówił. A gdy to zrobił, nie był to lekceważący komentarz na temat Liama, jak się spodziewała. - To musi być trudne, - powiedział cicho, - obserwowanie, jak znika alfa którego szanowałaś. Jayna poczuła ściskanie w gardle, zaskoczona, jak dokładnie Eric opisał jej uczucia. Na samą myśl o tym łzy wezbrały w jej oczach. Opuściła 86

głowę, żeby nie było ich widać, zająwszy się kilkoma zadrapaniami które ciągnęły się w dole brzucha. - Więc jaki jest twój alfa? - zapytała nagle, czując na sobie jego wzrok i bardzo pragnąc zmienić temat. Nie podobała jej się myśl, że Eric zobaczy jej łzy i użali się nad nią. – Musi się mocno trudzić, by utrzymać w ryzach całą watahę pełną innych alf. Eric zachichotał a Jayna miała przyjemność oglądać napinanie się jego mięśni brzucha. - Sierżant Dixon? Tak, sądzę, że w pierwszej chwili może wydawać się bardzo twardy, jeśli ktoś go nie zna. Jest silniejszy niż ktokolwiek inny w Watasze i absolutnie nieustraszony w ogniu walki. Ale bardziej niż to jest człowiekiem, który zebrał nas wszystkich razem, i ryzykował swoje życie za nas więcej razy niż ktokolwiek z nas mógłby zliczyć. Nie jest dużo starszy niż reszta z nas, ale na wszystkie sposoby, te istotne, jest bardziej ojcem niż alfą. Nie ma takiej rzeczy jakiej byśmy dla niego nie zrobili. Jayna niemal poczuła zazdrość. W swoich najlepszych czasach, Liam natchnął watahę tym samym rodzajem oddania, ale to było dawno temu. Ale musiała się zastanowić, czy ona i inne bety w jej watasze zareagowałyby dobrze na lidera, który był tak oczywistym alfą. Może sierżant Dixon był idealnym rozwiązaniem dla watahy Erica, ale czy byłby dla jej? Jayna oczyściła tyle krwi ile zdołała i wzięła sponiewieraną koszulę Erica, pozwalając sobie palcami zbadać jego brzuch i przesunąć po mięśniach piersiowych a potem po jego równie dobrze umięśnionym ramieniu. Mówiła sobie, że tylko sprawdza i upewnia się, że nie było żadnego brudu w rozcięciach w pobliżu szczytu mięśni naramiennych, ale to było kłamstwo. Lubiła go dotykać. To sprawiało, że jej palce mrowiły. I wtedy zdała sobie sprawę, że nie tylko palce jej mrowiły. Kurwa. Co się dzieje do cholery? Czuła się tak jakby znowu miała szesnaście lat i dostała szansę, aby być z jakimś gorącym chłopakiem ze szkoły. Oblizała wargi i ukradkiem zerknęła na Erica, mając nadzieję, że nie zauważył jej więcej niż przypadkowego zainteresowania jego mięśniami. Ale najwyraźniej zauważył. Złoto rozbłysło z powrotem w jego oczach, i przez chwilę stali twarzą w twarz, tak blisko, że Jayna czuła 87

ciepło jego oddechu na policzku. Znów oblizała wargi i ujrzała czujne oczy Erica, podążające śladem jej języka, z intensywnością drapieżnika. Przez chwilę spodziewała się, że pochyli się do przodu i ją pocałuje. Nie była pewna, czy by go powstrzymała. Teraz do reszty mrowiącego ciała dołączyły usta. Chęć by pochylić się i pocałować go była tak silna, że trudno to było zignorować – co było bardziej niż trochę przerażające. Jayna psychicznie się otrząsnęła i cofnęła o krok. Nigdy nie lubiła czuć się pozbawioną kontroli lub przestraszoną, nawet jeśli te uczucia były wynikiem reakcji seksualnych - silniejszych niż czuła od bardzo długiego czasu. Złoty blask natychmiast zgasł w oczach Erica. Rzucając jej mały uśmiech, rozpiął plecak, wyjął podkoszulkę i ją założył. Nawet jeśli wiedziała, że tak będzie najlepiej, to wciąż trudno jej było patrzeć jak ukrywa te mięśnie przed jej wzrokiem. Mogłaby patrzeć na nie przez cały dzień. - Nie mogłem nie zauważyć, jak blisko jesteś z Megan, - powiedział Eric, niedbale opierając się o kuchenny blat. – Gdybyście nie wyglądały tak odmiennie, to bym pomyślał, że jesteście siostrami. Jayna była zaskoczona zmianą tematu, ale wdzięczna. Tak jakby Eric jakoś zdał sobie sprawę, że miała chwilowy kryzys emocjonalny i starał się jej pomóc - kolejny punkt na korzyść wielkiego faceta. - W wielu aspektach ona jest moją siostrą, - przyznała Jayna. – Kiedy dwa lata temu przyjęliśmy Megan do naszej watahy, była w bardzo złym stanie. - Co się jej przydarzyło? Znaczy zanim dołączyła do watahy, - zapytał Eric, po czym dodał. - Jeśli nie masz nic przeciwko, że o to pytam. Jayna nie odpowiedziała od razu. - Dom Megan zapalił się kilka dni po tym, jak skończyła osiemnaście lat. Obudziła się gdy poczuła dym, ale wtedy całe miejsce było już w ogniu. Próbowała wydostać resztę swojej rodziny na zewnątrz, ale oni byli już zaczadzeni od dymu a ona nie była wystarczająco silna, by ich unieść. - Cholera, - Eric szepnął. - Czy któryś z nich przeżył? Jayna pokręciła głową. - Nie. Strażak znalazł Megan na schodach obok 88

jej młodszego brata. Facet wyprowadził ich na zewnątrz, ale dla jej brata było już za późno. Jej rodzice i starsza siostra również zginęli w tym pożarze. - To musiało być trudne do zniesienia. - Tak, - zgodziła się Jayna. - Kiedy obudziła się w szpitalu kilka dni później i powiedziano jej o tym, nie poradziła sobie zbyt dobrze. Obwiniała siebie za to że była zbyt słaba by ich ocalić. Rzuciła krzesłem w okno szpitala i wyskoczyła - z szóstego piętra na chodnik parkingu. - Cholera, - syknął Eric. - Właśnie. Cholera. - Łzy wypełniły oczy Jayny jak za każdym razem, gdy pomyślała o tym, co się stało z Megan. - Megan powinna natychmiast umrzeć, ale pożar spowodował jej zmianę i wilkołak wewnątrz nie pozwolił jej umrzeć. Kuśtykała ku autostradzie, gdy Liam wyczuł jej zapach. Nie wiem jak on to robił, ale potrafił powiedzieć, że jakiś wilkołak ma kłopoty. Jakoś wiedział że nie może jej ocalić – i że ja jestem jedyną osobą, która tego dokona. Eric zmarszczył brwi. - Co masz na myśli? Jayna wzruszyła ramionami. - Megan chciała umrzeć i próbowałaby wszystkiego, aż coś by zadziałało. Więc Liam kazał mi z nią być dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu. To wtedy wytworzyła się między nami więź, a wraz z nią ona jakoś znalazła siłę by żyć na nowo. Jayna otarła łzy, wspominając te długie, ciemne dni, gdy nagle Eric znalazł się u jej boku, a jego ramiona otaczały ją. Nie usztywniła się i nie czuła paniki, która zwykle pojawiała się kiedy facet wkraczał w jej przestrzeń. Po prostu czuła ciepło. Rozluźniła się przy nim, owijając ręce wokół niego i opierając głowę na jego piersi. Uroniła jeszcze kilka łez, ale postanowiła zignorować je w tej chwili pocieszenia. Ale gdzieś z boku tego ciepłego, komfortowego wrażenia, pojawiło się kolejne odczucie i serce Jayny zaczęło bić szybciej a szczęki i palce zaczęły mrowić - jakby była na skraju zmiany. Nie była głupia. Wiedziała, co się dzieje. Była pobudzona - tak pobudzona, że prawie mimowolnie się zmieniła. Intensywność tego przestraszyło ją. Starała się oddychać głęboko i odzyskać kontrolę. Uprawiała seks 89

w latach które nastąpiły po próbie gwałtu Darrena - bardziej by przekonać się, że jest normalna, a nie dlatego że chciała. Seks był mechaniczny oraz bez znaczenia i był sposobem udowodnienia sobie, że Darren jej nie złamał. Ale teraz nie czuła nic mechanicznego lub bez znaczenia. Teraz, w tym momencie, chciała uprawiać seks z Ericem. Chciała go z takim potężnym głodem, że dosłownie się trzęsła. Po opowiedzeniu historii Megan nawet nie powinna myśleć o czymś takim. Jayna cofnęła się o krok. Potem kolejny. Eric nie poszedł za nią. Wrócił po prostu do miejsca przy blacie o który opierał się wcześniej, dając jej czas na pozbieranie. Jej umysł galopował by znaleźć słowa, które wypełniłyby przygniatającą ciszę, otwartą przestrzeń wokół nich i nagłą przepaść chłodu oddzielającą ją od Erica. Przesunęła dłonią po swoich długich włosach. - Więc, eee, jaki masz teraz plan, kiedy już dostałeś się do budynku? To było nieudolne wyjście z niewygodnej sytuacji, ale aktualnie jej umysł nie działał w stanie pełnej sprawności. - Jest naprawdę prosty, - powiedział Eric, jakby ta sytuacja nigdy nie miała miejsca14. - Za każdym razem kiedy dowiemy się gdzie Albańczycy planują uderzyć, przekażemy to mojemu przyjacielowi z watahy, Cooperowi. On upewni się, że informacje dotrą do mojego alfy, który sprawi, że życie stanie się cholerni ciężkie dla Frasheriego, Kosa, i ich zwierzątek omeg. Zmarszczyła brwi. - To może się udać raz lub dwa razy, ale nie sądzisz, że oni w pewnym momencie domyślą się, że ktoś w tym budynku sypie? - Fakt, że banda gangsterów próbuje przejąć kontrolę nad przestępczością zorganizowaną w Dallas jest najgorzej strzeżoną tajemnicą w mieście, - powiedział Eric. – Frasheri i Kos muszą wiedzieć, że każdy rywalizujący gang i bandyta w mieście obserwuje to miejsce i czeka na ich kolejny krok. Musimy tylko upewnić się, że to będzie wyglądać tak, jakby informacje policji dawał jeden z ich rywali. To nie powinno być zbyt trudne bo my przecież czekaliśmy na was w tamtym magazynie. 14

Idiom: elephant in the room – czyli dosłownie słoń w pokoju  Jest to oczywista prawda która jest ignorowana.

90

Jayna zastanawiała się, jak SWAT wiedział, że trafią do tego magazynu, ale nie zapytała. - Skąd mamy mieć pewność, że nikt z mojej watahy nie dostaje się w krzyżowy ogień między policjantami a Albańczykami? - Mam zamiar osobiście upewnić się, że żaden członek twojej watahy nie będzie tam, kiedy zacznie się strzelanina, - obiecał Eric. - Masz na to moje słowo. Słysząc te słowa od kogokolwiek innego, uważałaby że są puste, ale Jayna wierzyła Ericowi. *** Po uzgodnieniu jeszcze kilku szczegółów ich planu ujęcia Albańczyków, który obejmował podanie jej przez Erica danych kontaktowych Coopera, Jayna udała się z powrotem do swojego pokoju z wielką głową. Co za pokręcony dzień. W chwili gdy zapukała, Megan z szarpnięciem otworzyła drzwi. - Wreszcie! Godzinę pokazywałaś nowemu omedze pokój. Od kiedy to zadajesz się z omegami? Jayna poczuła się straszne z powodu martwiącej się Megan, ale nie mogła jej powiedzieć, kim Eric naprawdę jest. Jeszcze nie. - Nie zadaję się z nimi. - Jayna zamknęła drzwi i zaklinowała krzesło pod klamką. - Byłam po prostu miła i upewniłam się, że jest mu wygodnie. Nie patrząc na Megan weszła do maleńkiej kuchni i chwyciła torbę Doritos15 leżących na stole. Otworzyła ją i sięgnęła po garść chipsów. - Ty byłaś po prostu miła, - stwierdziła Megan. – I przypuszczam, że bycie miłym wymagało oczyszczenie jego ran? Jayna niemal zakrztusiła się chipsem. Odwróciła się i spojrzała na Megan. - Co? Megan wskazała na jej ręku. - Masz krew na grzbiecie dłoni. Nawet nie zaprzeczaj, że należy do niego. Jego zapach jest bardzo wyjątkowy. Jayna wykręciła rękę dopóki nie zobaczyła maleńkiej plamki. Starła ją papierowym ręcznikiem. - Hm, no tak, pomogłam mu się oczyścić. Pomyślałam, że to będzie dobry pomysł, aby być przyjazną dla niego. Może będziemy razem pracować i byłoby miło mieć omegę chroniącego 15

Jak dla mnie to kolejna odmiana nachosów. W Polsce bardzo trudno je dostać i są bardzo drogie. 91

nasze plecy a nie wbijającego w nie nóż. Dla niej ta wersja brzmiała odpowiednio dramatycznie, ale Megan nie wyglądała, jakby to kupiła. - Jasne. Niech będzie jak mówisz. Czy teraz weźmiesz się też za oczyszczanie ran Brandona i Caleba? Jayna wepchnęła do ust garść Doritos i chrupała je głośno. Megan roześmiała się i machnęła ręką. - W porządku. Śmiało, miej na razie swoje sekrety. Ale jeśli znowu pojawisz się tu z zapachem Erica na całym ubraniu, to zacznę myśleć, że byłaś zajęta z nowym facetem. Jayna patrzyła z niedowierzaniem, jak Megan podeszła do jej łóżka i przesunęła kciukiem po starym numerze Cosmo. Nawet nie pomyślała, że ktoś może wyczuć na niej zapach Erica. Teraz, gdy miał mieszkać w lofcie, to nie byłoby aż tak wielkim problemem, ale wciąż musiała być ostrożna. Ale mimo że Megan może i się uśmiechała, Jayna wiedziała, że czułe się też trochę zraniona. Nigdy nie miały przed sobą tajemnic. Jayna czuła się źle trzymając swoją przyjaciółkę w nieświadomości, ale to było po prostu zbyt ryzykowne. Choć było coś, co Jayna musiała powiedzieć Megan. Podeszła do swojego łóżka i usiadła naprzeciwko swojej przyjaciółki. - Megan, muszę ci coś powiedzieć, a ty musisz mi obiecać, że nie szepniesz o tym co ci powiem ani słówka nikomu, nawet chłopakom. To przykuło uwagę Megan. Opuściła magazyn i spojrzała na Jaynę z niepokojem. – Stało się coś złego? - Nic, - zapewniła ją Jayna. - Ja po prostu muszę ci coś powiedzieć. - Ok, - powiedziała Megan z wahaniem. Jayna wzięła głęboki oddech, w nadziei że Megan nie zada zbyt wielu pytań, bo ona nie była gotowa na nie odpowiedzieć. - Jeśli coś pójdzie nie tak, znajdźcie Erica. On zabierze stąd ciebie i chłopaków. Zmieszanie przemknęło przez twarz Megan, szybko przechodząc w strach. - Co masz na myśli mówiąc "pójdzie nie tak"? Myślisz, że coś się wydarzy? I dlaczego Eric ma nam pomóc? On jest omegą. Jayna pokręciła głową, nie chcąc poddać się instynktowi błagającemu ją by powiedziała Megan wszystko. - Proszę, nie pytaj mnie o szczegóły, ponieważ w tej chwili nie mogę ci ich dać. Ale Eric jest inny. Jeśli będą 92

kłopoty, obiecaj, że pójdziesz do niego po pomoc, dobrze? - Ok. - Megan zagryzła wargę. - Ale nic się nie wydarzy. Prawda? Jayna zmusiła się do uśmiechu. – Oczywiście że nie. Wszystko będzie dobrze. Chciałam ci tylko powiedzieć. Tak na wszelki wypadek. Taką miała nadzieję.

93

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Hej, wszystko w porządku? - spytała Jayna delikatnie szturchając go w żebra. Becker podskoczył. Cholera, prawie zasnął na jej ramieniu siedząc na ostatniej kanapie wielkiego Cadillaca Escalade. Na przednim siedzeniu, dwaj Albańczycy rozmawiali cicho we własnym języku, na środkowym dwie omegi śmieli się z czegoś. Usiadł prosto, mruganiem przeganiając sen - oraz wczesno-poranne słońce - z oczu i kręcąc szyją. - Przepraszam za to. - Nie martw się tym. Wiem, że ostatnio nie miałeś zbyt wiele okazji do spania. A skoro o tym mowa, nie musiałeś iść ze mną na tę akcję, wiesz. Poradziłabym sobie z tym na własną rękę. Przeciągnął się jak mógł w ciasnych granicach tylnej kanapy SUVa, uważając, aby nie walnąć Jayny łokciem w głowę. - Wiem, ale czuję się lepiej idąc z tobą. Uśmiechnęła się, jej niebieskie oczy kokietowały go. - Ok, ale jeśli zaśniesz kiedy tam będziemy, nie zamierzam ciągnąć twojego wielkiego tyłka z powrotem do samochodu. Jesteś zbyt ciężki. Uśmiechnął się. – Umowa stoi. Beckera nie obchodziłoby to nawet gdyby musiał wstrzykiwać sobie kofeinę by nie zasnąć, ale nie było mowy by kiedykolwiek pozwolił Jaynie udać się na to zadanie samej. Dwa dni temu był tak pewien, że jego plan był prosty i niezawodny. Jedyne co musiał zrobić, to trzymać się blisko Jayny oraz jej przyjaciół z watahy i zapewnić im bezpieczeństwo, a następnie napisać do Coopera, gdy będzie wyglądało na to, że Albańczycy lub omegi zamierzają zrobić coś należycie nikczemnego. Jedynym problemem było to, że Albańczycy i omegi majstrowali coś demonicznego dwadzieścia cztery godziny na dobę. Co gorsza, prawie za każdym razem kiedy wychodzili, zabierali co najmniej jednego z przyjaciół Jayny z watahy ze sobą. Wyglądało na to, jakby Kos i Frasheri nie ufali omegom – albo cholera, nawet swoim własnym ludziom – i nie robili niczego bez jednego z wilkołaków z watahy będących z nimi. Albo to, albo 94

Kos i Frasheri uważali, że oni byli jakimiś pokręconymi amuletami przynoszącymi szczęście. Albo jeszcze może Albańczycy chcieli upewnić się, że ich wataha nie ucieknie. A ponieważ Becker był zdeterminowany aby zapewnić im bezpieczeństwo, uznał, że jedynym na to sposobem będzie chodzenie na każdą robotę jaką mieli, nawet jeśli oznaczało to brak snu. I przez ostatnie dwa dni dokładnie to robił. Oczywiście Liamowi się to nie podobało, ale Becker zignorował alfę watahy i wskakiwał do SUVa nieważne gdzie ten się udawał. Do tej pory każdy wyjazd był misją rozpoznawczą, więc nie złamał prawa i tego nie planował. Teraz jednak to może być trudne, ponieważ rano mieli napaść na mały rodzinny sklep jubilerski, który niedawno kupił kolekcję nieoszlifowanych diamentów od handlarza w Nowym Jorku. Według Kosa, sklep nie zatrudniał wielu strażników, więc duży gangster był zdania, że powinno być to łatwe zadanie. Becker nie był tego zbyt pewny. Gdyby właśnie kupili duży ładunek diamentów, mogli mieć dodatkowe zabezpieczenie pod ręką. Dzięki Bogu, przed wyjazdem udało mu się wysłać smsa do Coopera. Miał przeczucie, że ta robota pójdzie źle. Omegi rozmawiali o tym, co zrobią z diamentami takimi jak te, które zamierzali ukraść. Becker ignorował ich, dopóki jeden z nich nie wyciągnął czegoś błyszczącego z kieszeni kamizelki taktycznej i nie zaczął przewracać tego tam i z powrotem między palcami. Cóż, będzie potępiony. Ci skurwiele zgarnęli jakieś platynowe medaliony na robocie magazynowej. Jak przez mgłę pamiętał oficera stojącego na straży w dniu kiedy poszli tam razem z Cooperem, mówiącego coś o tym, że coś tam skradziono, ale któregoś dnia usłyszał jak Kos ubolewał nad faktem, że nic z tej roboty nie przynieśli. Najwyraźniej omegi nie byli zbyt dobrzy w lojalności. To sprawiło, że zastanawiał się, dlaczego Albańczycy byli w ogóle skłonni im zaufać. Becker spojrzał na Jaynę. Patrzyła przez okno nieświadoma, że ją obserwuje. Słońce podkreślało jej naturalne blond włosy, dzięki czemu wyglądy na jeszcze bardziej jedwabiste i musiał oprzeć się pokusie, aby przesunąć po nich palcami. Zazwyczaj nienawidził tkwić w ciasnych miejscach, ale teraz, będąc ściśniętym na siedzeniu obok niej, był całkiem blisko nieba. Chociaż od momentu przeniknięcia do watahy był wciąż 95

zajęty i nie spędzał z nią aż tak dużo czasu jakby chciał, to wciąż dobrze się bawił. Na razie, wystarczało mu bycie pod tym samym dachem. Wczoraj, w zaciszu jego mieszkania wymieniali się informacjami, które mogli by przekazać Cooperowi, ale niestety, nie powtórzyła się ta magiczna chwila z pierwszej nocy w lofcie, kiedy między nimi latały iskry. Wszystko w tamtej chwili – od ich prywatnej rozmowy po dotyk jej ciepłych, miękkich rąk na jego skórze sprawiało, że opłacało mu się to całe ryzyko jakie podejmował. Choć kontrolowanie się było trudne. Bycie tak blisko niej i nie całowanie było czystą niedolą, zwłaszcza że był w stanie powiedzieć, iż ona przeżywa to samo. Wyczuwalna zmiana jej zapachu była oczywistą wskazówką16. Ale on też wyczuł od Jayny coś innego - wahanie na pograniczu wręcz paniki. Coś ją powstrzymywało kiedy przyszło do dzielenia się tymi samymi wrażeniami i emocjami, które przenikały przez jego ciało za każdym razem gdy był obok niej. Dopóki nie zorientuje się co to było, zawsze będzie tam ściana. To było frustrujące, ale nie miał zamiaru naciskać. To nie znaczyło, że nie mógł marzyć, i choć siedział z nią na ciasnym tylnym siedzeniu, zdecydowanie śnił na jawie. Pachniała tak dobrze, że robił wszystko co mógł, by nie pochylić się i lizać ją jak szczeniaka. Właśnie zastanawiał się, czy ktoś by zauważył, gdyby przysunął się bliżej i wtulił twarz w jej długie włosy, gdy Escalade skręcił w ulicę, podjechał na tyły małego budynku i zatrzymał się. - Sklep nie otworzy się przez kolejne trzydzieści minut, - powiedział kierujący SUVem Albańczyk z mocnym akcentem. - Stary strażnik będzie w pokoju śniadaniowym, wciąż pijąc kawę. Becker poczuł że włosy stają mu na karku, kiedy Albańczyk powtórzył instrukcje, które wcześniej dał im Kos. On i Jayna byli odpowiedzialni za poradzenie sobie ze strażnikiem i zagonienie innych pracowników do pomieszczenia śniadaniowego. Albańczycy unieszkodliwią wewnętrzne kamery wideo, a następnie staną na straży przed małym sklepikiem jubilerskim. Dwójka omeg była odpowiedzialna za złapanie pani kierownik - córki właściciela sklepu - by otworzyła sejf i oddała diamenty. Ta część 16

Been a dead giveaway

96

planu budziła niepokój Beckera. Widział błysk w oczach omeg, gdy Kos powiedział, że mogą zrobić z nią cokolwiek chcą, żeby otworzyła sejf. Kurde, miał nadzieję że SWAT pojawi się tam, zanim cała sprawa się rozwinie i będzie musiał spalić swoją przykrywkę. - Nie bawcie się tam, - dodał Albańczyk, wciągając na twarz czarną kominiarkę. - Weźcie diamenty; potem wynocha. Becker chwycił dłoń Jayny i uścisnął ją krótko, a potem nałożył kominiarkę i rękawice. Kiedy wysiadł z SUVa nasłuchiwał uważnie i skierował się do tylnych drzwi z innymi, mając nadzieję usłyszeć zbliżające się syreny. Gdyby usłyszał syreny, to mógłby przekonać Albańczyków by zrezygnować z diamentów i wydostać się stamtąd. Ale nie miał takiego szczęścia. Jednak to nic nie znaczyło. Jeśli Cooper dostał smsa na czas, jego koledzy ze SWAT mogli już tam być, czekając by aresztować ich w chwili kiedy wejdą do budynku. To byłoby świetne dla niewinnych ludzi w sklepie – ale nie tak świetne dla niego i jego misji pomocy Jaynie i jej watasze. Po raz setny zastanawiał się, czy plan który wymyślił razem z Cooperem miał jakąkolwiek szansę powodzenia. Ale kiedy jeden z omeg kopnął w tylne drzwi i wpadł do środka z wyciem, które było niemal maniakalne, Becker zdecydował się odłożyć wszystkie gdybania na bok. W tej chwili miał wystarczająco dużo problemów, z którymi musiał sobie poradzić. Kiedy byli już wewnątrz, Albańczycy natychmiast pobiegli korytarzem na przód sklepu, podczas gdy omegi ruszyli prosto do biura kierownika. Becker zawahał się, rozdarty między pójściem za dwoma wilkołakami, aby upewnić się, że nie skrzywdzą kobiety, a trzymaniem się planu. Jayna rzuciła mu pytające spojrzenie, również wyraźnie zmartwiona. Skinął głową i wskazał głową w kierunku pokoju śniadaniowego. On i Jayna w piętnaście sekund zamknęli dwie pracownice i miłego, starszego strażnika. Albańczycy równie szybko wyłączyli systemy zabezpieczeń i kamery wideo. Teraz miał nadzieję, że kierowniczka sklepu współpracowała. Kobiecy krzyk odbił się echem z tyłu budynku, a następnie rozległ się charakterystyczny odgłos dartego materiału. 97

Kurwa. Dwie kobiety, które Jayna zapędziła do pokoju śniadaniowego zacieśniły wzajemnie uściski na rękach, a ich twarze pobielały. Strażnik zerwał się na nogi, ale potem spojrzał na broń trzymaną przez Beckera oraz Jaynę i się rozmyślił. Jeden z Albańczyków krzyknął coś z przodu sklepu w swoim własnym języku, nakazując omegom by przestali marnować czas i otworzyli ten cholerny sejf. Becker zazgrzytał zębami. Powinien po prostu porwać Jaynę i jej całą watahę. Potem wkroczyłby do loftu i zastrzelił każdego z tych idiotów dwa razy. - Popilnuj ich, - nakazał Jaynie, wskazując na ochroniarza i dwie kobiety. Odwrócił się, wyszedł z pokoju śniadaniowego i pobiegł korytarzem w kierunku tylnej części budynku. - Zabierz ich do sejfu! – krzyknął do niego albański kierowca z przodu sklepu. O tak, na pewno. Powstrzymać dwóch kretynów przed zgwałceniem kobiety i zaprowadzić ich do sejfu. Czym on niby do cholery był pracownikiem przedszkola dla wilkołaków omeg? Kurwa. Jeśli tak właśnie zachowywali się przestępcy, to nic dziwnego, że on i jego koledzy z drużyny SWAT tak wielu z nich zastrzelili. Byli zbyt głupi żeby żyć. No ale z drugiej strony, może tak właśnie czuł się czasem Gage. Wataha SWAT potrafiła być momentami trochę głupia. Kłopotliwe położenie Beckera było tego chwalebnym przykładem. Omega stojący na straży w korytarzu przed biurem kierowniczki spojrzał na niego. - Załatwimy to. Wróć i niańcz staruszków. Co za kompletny osioł, pomyślał Becker, podszedł i uderzył gościa w twarz. Wilkołak poleciał do tyłu i odbił się od ściany, krwawiąc jak świnia ze złamanego nosa, po czym padł na podłogę oszołomiony. Jednak wciąż się ruszał, przypominając Beckerowi że omegę było równie ciężko załatwić jak alfę. Będzie musiał o tym pamiętać. Becker wszedł do biura i znalazł kierowniczkę sklepu na podłodze obok biurka, a drugi omega - ten który lubił bawić się platynowym medalionem - pochylał się nad nią groźnie. Rozdarł jej bluzkę i mówił 98

wszystkie straszne rzeczy, które planuje jej zrobić, jeśli nie otworzy sejfu. Idiota był tak zajęty grożeniem jej, że nie zdawał sobie sprawy iż Becker tam był, aż szarpnął faceta na nogi i obrócił dookoła, a następnie uderzył tyłem głowy o najbliższy twardy przedmiot jaki znalazł – panel sejfu. Becker walnął jego głową o sejf kilka razy i pozwolił mu spaść na podłogę. Dupek był z pewnością nieprzytomny. Becker odwrócił się i spojrzał na kierowniczkę sklepu. Skuliła się przed nim ze strachem w oczach, próbując trzymać strzępy bluzki. Naprawdę chciał móc podciągnąć swoją kominiarkę. Widzenie go w takim stanie na pewno nie pomagało. - Czy masz przycisk alarmowy w tym pokoju? - zapytał miękkim, najbardziej spokojnym głosem. Kobieta patrzyła na niego przez chwilę, jakby był obłąkany, a następnie drżącą ręką wskazała pod biurko. - Czy mogłabyś go dla mnie nacisnąć? - zapytał. Teraz wyglądała na naprawdę zdziwioną. Ale powoli sięgnęła pod biurko i grzebała, dopóki nie rozległ się głośny dzwonek alarmu. - Dzięki. - Becker schylił się, wyjął platynowy medalion z kamizelki omegi i wsunął go do kieszeni. - Nawiasem mówiąc, ten handlarz z Nowego Jorku, który sprzedał wam diamenty, sprzedał też was naprawdę złym ludziom. Lepiej nie kupujcie od niego więcej. - Odwrócił się i wybiegł z pokoju, a potem popędził w dół korytarza na przód sklepu. - Czas wyjść. Kretyn uderzył w alarm. Jayna przybiegła w mgnieniu oka, tuż za nią dwaj Albańczycy. - Co z sejfem? - zapytał kierowca. Becker pokręcił głową. – Poza zasięgiem. Nasz facet rozbił klawiaturę. Albańczycy wymamrotali coś w swoim ojczystym języku i potrząsnęli głowami, jakby widzieli że tak się stanie. Przeszli przez omegę którzy nadal tarzał w oszołomieniu na podłodze korytarza i wypadli tylnymi drzwiami. W oddali słychać było już syreny. Najwyższy cholerny czas. Becker kazał Jaynie wyjść. - A co z nim? - zapytała, wskazując głową na wilkołaka wciąż próbującego podnieść się na kolana. Becker trącił omegę butem, popychając go z powrotem w dół. Facet 99

wyglądał jakby tym razem nie chciał już wstawać. - A co ma być? – odparł Becker, trzymając przed nią otwarte drzwi. *** - Zostawiłeś ich by zostali aresztowali? - warknął Liam. Becker odbił złe spojrzenie drugiego wilkołaka. Gdy on i Jayna wrócili z powrotem bez diamentów i dwóch omeg, Liam nie zrobił żadnej tajemnicy z tego, że był wkurzony. Frasheri, z drugiej strony, nie wydawał się być aż tak zdenerwowany. Zamiast tego, siedział przy swoim wielkim biurku przed ogromnym rzędem okien panoramicznych w swoim gabinecie na drugim piętrze, obserwując potyczkę Beckera i Liama. Nawet Kos wydawał się bardziej zainteresowany walką woli niż nieudanym napadem. - Zrobiłem to kurwa, a jakże, - Becker powiedział Liamowi. – Każda cząstka lojalności jaką do nich czułem zniknęła w chwili gdy usłyszałem, że planują zabrać część diamentów dla siebie. Oczy Kostandina zwęziły się. – Planowali wziąć sobie część diamentów? - To bzdury, - wybuchł Liam. - Robi to, aby odciągnąć cię od faktu, że nawalił. Prawda, Jayno? Becker zaklął cicho kiedy Kos i Frasheri spojrzeli na Jaynę pytającym wzrokiem. Becker wiedział, że ona go przykryje, ale wciąż czuł się jak gówno za postawienie jej w takiej sytuacji. Chociaż nie wydawała się czuć niewygodnie. Stała obok niego, a jej puls bił w spokojnym, stałym rytmie. Spojrzała na Liama niezachwianie. - Eric niczego nie spieprzył. Becker nie mógł się oprzeć i rzucił Liamowi zadowolone z siebie spojrzenie. - Jeśli potrzebujesz więcej dowodów, że byli nielojalni, to powinno cię przekonać. Wyciągnął z kieszeni platynowy medalion i rzucił go na biurko Frasheriego. Cisza, która po tym nastąpiła, była ogłuszająca. Nawet Liam choć raz wydawał się oniemiały. - Skąd to masz? - zapytał Kos. - Jeden z omeg bawił się tym zanim dotarliśmy do sklepu jubilerskiego, - odparł Becker. - Kiedy wróciłem aby zobaczyć co im tak długo z tym sejfem schodzi, usłyszałem ich rozmowę o wzięciu kilku diamentów dla siebie, i że nikt tego nie zauważy. Powiedzmy sobie, iż 100

powinni uważać się za szczęściarzy, że siedzą w celi. Gdybym zrobił to po swojemu te dupki teraz byliby w kostnicy, a policja by się nie pokazała. Ta część nie była do końca prawdą, ale Frasheri i Kos nie wiedzieli o tym. A w ciągu ostatnich kilku dni dowiedział się, że dla Albańczyków lojalność była bardzo ważna. Nigdy nie uważali Beckera lub któregokolwiek z pozostałych wilkołaków za część ich wewnętrznego kręgu – na to trzeba było więzów krwi - ale oczekiwali, że każdy kto dla nich pracuje musi być lojalny wobec rodziny. Obejmowało to wynajętą siłę roboczą. Powiedzenie Frasheriemu i Kosowi że omegi byli zdrajcami potęgowało tylko podejrzenia które prawdopodobnie już żywili wobec nieprzewidywalnych wilkołaków. Jeśli rozegra to dobrze, może być w stanie wbić klin między Albańczykami i omegami, a może nawet między nimi i Liamem. Jeżeli poszczególne frakcje w lofcie będą się koncentrować na tym który ich zdradził, to będzie cholernie dużo łatwiejsze wyeliminować ich jeden po drugim. - Dlaczego cię to obchodzi, że te omegi nas okradają? - Zapytał Kos. Becker wzruszył ramionami. - Wataha nie okrada watahy. A wy teraz jesteście moją watahą. Słysząc to Kos uniósł brew, po czym spojrzał na Frasheriego. Starszy Albańczyk patrzył przez chwilę na Beckera, po czym kiwnął głową. - To wszystko? – nalegał Liam, rzucając Beckerowi jadowite spojrzenie. - Ten popapraniec nie wraca z diamentami, i załatwia dwóm moim omegom aresztowanie, a wy nie macie nic przeciwko? Kostandin spojrzał na Liama jednym z tych swoich opatentowanych bez wyrazowych spojrzeń. - Niepowodzenia w pracy są ceną prowadzenia biznesu. Ale nie będziemy tolerować tych, którzy nas okradają. A te twoje omegi okradły nas. Eric po prostu zrobił to, co ja bym zrobił na jego miejscu. Nie tylko nie mam nic przeciwko, ja sobie tego życzę. Oczy Liama błysnęły żółto. – To jest… Ale Kos mu przerwał. - A jeśli odkryję, że wiedziałeś co robią te twoje omegi… - Nie wiedziałem! Przysięgam wam, - podkreślił Liam. – Zamiast tak cholernie się martwić tym, że was okradam, może byście przystanęli 101

i zastanowili się, dlaczego w ciągu ostatnich dni policjanci pojawiają się za każdym razem, gdy ludzie pójdą na robotę. Becker wiedział, że Jayna spojrzała na niego, ale nie popatrzył na nią. - Może ktoś ich informuje. Frasheri zastanowił się nad tym. – Na przykład kto? Becker wzruszył ramionami. – Może rywalizujący gang? Razem z Jayną rozmawiali o zasugerowaniu takiej możliwości Kosowi i Frasheriemu, ale do tej pory nie nadarzyła się szansa, aby zasiać to ziarno. - A może ty to zrobiłeś, - oskarżył Liam. Becker prychnął. – Jasne. Zadzwoniłem na policję i powiedziałem im, że napadniemy na sklep jubilerski, żeby mnie też mogli aresztować. To genialne. Liam otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwał mu Kos. - Kończymy ten temat. Tym razem Liam wyszedł bez zamieszania, ale przedtem rzucił Beckerowi i Jaynie spojrzenie mogące wypalić ciało aż do kości. Beckera nie obchodziło co wilkołak myśli o nim, ale jeśli ten drań będzie próbował wyładować swój gniew na Jaynie, to Becker wyrwie mu łep i wpakuje w tyłek. Becker wyciągnął rękę w stronę drzwi, które Liam zostawił otwarte, wskazując Jaynie żeby wyszła. Skinął Albańczykom, po czym podążył za nią, zamykając za sobą drzwi. Liama nie było nigdzie widać, ale po holu kręciło się kilka omeg i garstka Albańczyków, więc on i Jayna nie odzywali się, dopóki nie weszli do jej mieszkania. - No więc zgaduję, że teraz działamy według planu B? - zapytała miękko. Becker uśmiechnął się, zadowolony że Jayna spostrzegła ziarno, które zasiał w biurze Frasheriego. - Tak. Wpadłem na ten pomysł, gdy zobaczyłem jak omega bawi się platynowym medalionem. Pomiędzy smsami do Coopera z każdą informacją, możemy sami zakasać ręce i zacząć robić wszystko co w naszej mocy, aby przekonać Frasheriego i Kosa że omegi to obciążenie - i vice versa. Przy odrobinie naszego szturchania, Albańczycy i omegi w krótkim czasie powinni sobie skoczyć 102

do gardeł. - A kiedy zacznie się strzelanina my po prostu wyjdziemy. - Jayna uśmiechnęła się do niego. - Jesteś dość przebiegły, - powiedziała, po czym pochyliła się i przyłożyła usta tuż przy jego uchu. – Jak na gliniarza. Jej szept był ciepłym powiewem na jego skórze. Ze słodkimi ustami o milimetry od ucha i otaczającym go odurzającym zapachem - prawie powodującym zmianę – ochota by odwrócić głowę i pocałować ją była cholernie prawie niemożliwa do odparcia. Becker użył całej swojej siły woli by się cofnąć. Nie dlatego, że nie ufał sobie, ale dlatego, że nie chciał popędzać jej do czegokolwiek. Ale zanim wyszedł pomyślał, że złapał zielony błysk w jej oczach kiedy uśmiechnęła się do niego. Był pewien, że nagły rozbłysk opalizującego koloru nie miał nic wspólnego z łagodnym oświetleniem w mieszkaniu, a wszystko z odpowiedzią jej ciała na niego.

103

ROZDZIAŁ ÓSMY Jayna pochylała się nad nagą, umięśnioną klatką piersiową Erica, starając się nie wymiotować podczas wyjmowania kuli. Było trudno – bo wszędzie była krew. Nigdy w swoim życiu nie robiła nic takiego i nigdy nie chciała robić tego ponownie. Ale kiedy weszła do mieszkania Erica i znalazła go siedzącego na podłodze, opierającego się plecami o łóżko i grzebiącego szczypcami we własnej piersi, podczas gdy Megan trzymała mu małe lusterko wiedziała, że musi coś zrobić. Dzięki Bogu krew zakryła jego tatuaż SWAT, bo musiałaby się martwić również o wyjaśnianie tego. Sama myśl o tym, że Eric mógłby faktycznie umrzeć zaniepokoiła ją tak bardzo, że jej kły i pazury samoistnie się wysunęły i musiała odsunąć się na chwilę, aby je schować. Celowo nie pozwoliła sobie myśleć o tym, co rozwija się między nimi. Wiedziała, że go lubi. Po prostu nie zdawała sobie sprawy jak bardzo. A teraz on był tutaj, wykrwawiający się na podłodze. To nie może się przydarzyć. Eric wziął jej drżącą rękę w swoją dużą dłoń. – Jayno, spójrz na mnie. – Zrobiła to. - Uspokój się dobrze? Nie mam zamiaru umierać. Potrzebuję byś wyciągnęła kulę. Gdy to zrobisz, krwawienie zatrzyma się, a moje ciało zacznie się goić. Obiecuję. Uspokój się, a wszystko będzie dobrze. Jayna nie wiedziała jak to w ogóle jest możliwe - krwawił tak mocno ale pełne i całkowite przekonanie w jego słowach sprawiło, że mu uwierzyła. Skinęła głową i wzięła głęboki oddech, pozwalając Ericowi poprowadzić się za rękę, kiedy ponownie wsunął końcówkę szczypiec do rany na piersi. - Co się tam do cholery stało? - zapytała, bardziej żeby się rozproszyć niż tak naprawdę tego dowiedzieć. - Został postrzelony podczas chronienia mnie, - Megan powiedziała cicho. To nie zdziwiło Jayny. - To miała być łatwa robota, - ciągnęła Megan odnosząc się do misji zwiadowczej, na którą Chris i Eric wyszli po obiedzie. - Mieliśmy po prostu dostać się do bezpiecznego terminala intermodalnego Union Pacific i dowiedzieć się, gdzie parkują swoje pojazdy z przedmiotami o dużej wartości. Ale strażnik nas zobaczył i zamiast działać spokojnie, Albańczycy 104

i omegi otworzyli ogień i zaczęli strzelać do wszystkiego co widzą - w tym siebie – i skończyło się na tym, że Chris oraz ja utknęliśmy w krzyżowym ogniu. Nie rozumiem, co w nich wstąpiło. Powinni próbować uciec przed ochroną, starając się nie pozabijać siebie nawzajem. Jayna miała całkiem dobry pomysł, dlaczego Albańczycy i omegi nie byli w tym momencie przyjaciółmi, ale odsunęła te myśli na bok, bo Eric kierował długimi szczypcami, które trzymała, w głąb jego klatki piersiowej. Megan kontynuowała swoją historię, mówiąc coś o tym jak Eric dwukrotnie unikając gradu strzałów zabrał ją i Chrisa w bezpieczne miejsce. Jayna przestała słuchać, kiedy uderzyła o coś solidnego a Eric jęknął z bólu. Zamarła w panice, przekonana że uszkodziła jakiś krytycznie ważny organ. - O Boże. Przepraszam. Potrząsnął głową i pomógł jej pokierować szczypce jeszcze głębiej. - Tak trzymaj. Jak on może myśleć tak jasno w trakcie czegoś takiego? - Gdyby nie Eric, byłabym martwa, - powiedziała Megan. - A Chris prawdopodobnie siedziałby w więzieniu. Jayna poczuła jak końce szczypiec dotykają czegoś, co sprawia wrażenie wyraźnie metalicznego. Powoli wyciągnęła szczypce, wzdychając z ulgą gdy zobaczyła spłaszczoną kulę bezpiecznie uchwyconą narzędziem. Z kulą wypłynęło więcej krwi, ale niemal natychmiast zwolniła, a po opadającym napięciu Erica mogła powiedzieć, że ból drastycznie znika. - Widzisz, mówiłem ci, że będzie dobrze, - stwierdził Eric z uśmiechem, który sprawił że jej żołądek ścisnął się z zupełnie innego powodu. – Sprawiłaś się świetnie. Masz do tego naturalny talent. Jayna zdecydowanie się z tym nie zgadzała. Ale nic nie powiedziała, tylko odłożyła szczypce na podłogę i wzięła ręcznik żeby oczyścić krew z piersi. Megan pochyliła się i pocałowała Erica w policzek. - To za uważanie na Chrisa, - powiedziała, po czym pocałowała go w policzek ponownie. - A to za uważanie na mnie. Eric uśmiechnął się. – Polecam się. Jayna poczuła ściskanie w sercu. Kilka dni temu Megan myślała, że Eric był tylko kolejnym szalonym omegą, ale po sposobie w jaki jej 105

przyjaciele z watahy traktowali go teraz, Jayna mogła powiedzieć, że go już tak nie postrzegają. W każdy możliwy, istotny sposób, Eric stał się nowym alfą watahy. To on teraz uważał na nich i pilnował ich bezpieczeństwa. Jedyną osobą, która się jeszcze w tym nie zorientowała był Liam. No, ale on był tak zajęty włażeniem w tyłek, starając się pozostać w łaskach Albańczyków, że nie widział prawie nic więcej. Liam przyszedł do niej wczoraj użalając się nad faktem, że dwaj z "jego" omeg odeszli. Myślał że Kos pogonił ich, ponieważ byli bardziej lojalni wobec Liama niż albańskiego zastępcy Frasheriego. – Wszystko się rozpada, - stwierdził Liam cicho, a Jayna przez chwilę, poczuła się przez niego źle. Dopóki Liam nie powiedział jej, że potrzebuje by Moe i reszta jej przyjaciół z watahy wzięła się do roboty17 i wychodziła na jeszcze większą liczbę robót. - To pokaże Kosowi, że musi trzymać mnie w pobliżu. Wtedy Jayna postanowiła, że już nigdy nie poczuje się źle z powodu Liama tracącego swoją watahę. Eric opowiedział jej o swoim alfie, wilkołaku który stał się liderem watahy pokazując że więcej dba o watahę niż o siebie. Na pewno już nigdy nie opisze tak Liama. Ale tak opisywali Erica. - Wracam do pokoju, - odezwała się Megan, rzucając Jaynie uśmiech i dość znaczące spojrzenie. - Zobaczymy się później. Jayna poczuła ciepło na twarzy. Czy Megan mogłaby być jeszcze bardziej oczywista? Wczoraj pytała się Jaynę o to, kiedy ta ma zamiar wykonać ruch w kierunku Erica. Według Megan było oczywiste dla wszystkich, że Eric coś do niej czuł. Jayna przyznała, że też coś tam czuje, ale powiedziała, że nigdy nie nadarzył się właściwy moment. Megan musiała teraz pomyśleć, że nadszedł ten właściwy czas, bo Eric leżał półnagi na podłodze w pełnym wdzięczności nastroju. Jayna nie była tego taka pewna, ale chciała porozmawiać z nim o kilku rzeczach i jednocześnie będą mieli trochę prywatności. Więc po wyjściu Megan powiedziała Ericowi żeby się nie ruszał, podczas gdy ona oczyści resztę krwi. - To staje się nawykiem, - mruknął. Uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że wyciąganie z ciebie kul nie stanie 17

Pick up the slack. 106

się nawykiem. Jestem wilkołakiem, a nie lekarzem. Wydał z siebie niski, seksowny pomruk, a ręcznik opadł nieco zbyt nisko. - Okay, nie mów, że ukradłaś właśnie tekst ze Star Treka. Jayna roześmiała się. - Myślę, że tak. Czuję się jak frajer. Uśmiechnął się do niej. - W porządku. Myślę, frajerzy są seksowni. W czasie kiedy zajmowała się najgorszym bałaganem, krwawienie całkowicie ustało i rana wyglądała znacznie lepiej. Była zdumiona, jak szybko się uzdrawiał. Żaden z wilkołaków w jej watasze nie robił tego tak szybko, nawet Liam. Wypłukała ręcznik, a następnie delikatnie ponownie wytarła nim jego pierś i brzuch, tak na wypadek gdyby były tam jakieś skaleczenia lub nacięcia których nie zauważyła za pierwszym razem. - No więc teraz Megan też cię kocha, tak? - powiedziała. Ericowi drgnęły usta. - Też? Jayna uśmiechnęła się do niego w odpowiedzi. - Mówię o Moe`u. Opowiedział mi o tym, co zrobiłeś w laboratorium narkotyków, które najechaliście we dwójkę z Kosem dziś rano, jak pozwoliłeś uciec tym gościom z gangu po tym jak Kos nakazał ci ich zabić, a potem spalić to miejsce na popiół by nikt się o tym nie dowiedział. Moe był dość zagniewany, więc nie wydobyłam z niego wszystkich szczegółów, ale jedno mogę powiedzieć na pewno: jeśli o niego chodzi, to ty potrafisz chodzić nawet po wodzie. Eric prychnął. - Jestem daleki od takiej doskonałości. Ci goście których wypuściłem dziś rano to zagorzali bandyci. Produkcja mety to najmniejsza z ich zbrodni. Powiedziałem im, żeby wynieśli się z miasta bo inaczej skończą na stole w kostnicy. Wybrali pierwszą opcję. Nie mam pojęcia, czy rzeczywiście wyjadą. Jeśli pojawią się na widoku Albańczyków, mam przerąbane. Ale co jeszcze mogłem zrobić? Przecież nie mogłem tak po prostu zabić ich z zimną krwią. Jayna pochyliła się, by wytrzeć krew z wewnętrznej strony jednego z jego potężnych bicepsów. Ten ruch przysunął jej okryte koszulką piersi bardzo blisko jego dobrze umięśnionej klaty i zaklęła, czując żar bijący od niego. Wytarła krew, a potem usiadła z powrotem tak szybko jak tylko mogła. Mimo że cieszyła się z wrażenia bycia tak blisko niego, nie była 107

pewna, czy podoba jej się gdzie to uczucie może prowadzić. Nie można było zaprzeczyć przyciąganiu między nią a Ericem, nawet jeśli loft nie był najlepszym miejscem, aby je zaspokoić. Nigdy nie naciskał, co Jayna doceniała, ale musiałaby być ślepa, by nie zauważyć, że za każdym razem kiedy się tylko zbliżył, w jego oczach pojawiało się złoto. Nawet teraz, po tym jak wyjęła z niego kulę, widziała gorące pragnienie płonące jak roztopione promienie słoneczne. Oddech uwiązł jej w gardle i musiała mocno się skupić, by uspokoić puls i oddech, wiedząc że część podniecenia Erica była spowodowana jej feromonami pobudzenia, które prawdopodobnie rozsiewały się z niej, gdy była tak blisko niego. - Moe myśli, że postąpiłeś właściwie i ja też tak myślę, - powiedziała. - Co powiedziałeś Frasheriemu kiedy wróciłeś? Eric zaśmiał się, dzięki czemu mięśnie jego brzucha napięły w najbardziej hipnotyzujący sposób. Naprawdę uwielbiała ten kaloryfer. - Miałem zamiar skłamać i powiedzieć mu, że Kos zgarnął pieniądze, ale nie musiałem. Okazuje się, że Kos powiedział Frasheriemu, że mamy tylko pięćdziesiąt patyków i kilka torebeczek mety z tego laboratorium. Więc ja tylko powiedziałem Frasheriemu prawdę - że było tam więcej jak sto tysięcy i jakieś pięćdziesiąt torebeczek tego gówna. Jaynie opadła szczęka. - To znaczy, że Kos naprawdę kantuje wuja? - Na to wygląda. Tętno Frasheriego omal nie wyskoczyło przez skórę. Kilka minut później dał mi jeszcze jedną z tych wielkich szarych kopert, pełną gotówki, i poprosił mnie, aby zabrać ją do sejfu w wynajętym magazynie. Jayna nie mogła w to uwierzyć. Kiedy trzy dni temu ona i Eric zaczęli Operację Nieufność, nie mieli pojęcia, że to zadziała to dobrze. Ostatniej nocy Frasheri powiedział Ericowi, że dwóch z jego najbardziej zaufanych żołnierzy zniknęło w ostatnim tygodniu i że uważa iż zabił ich Kos. Potem Frasheri dał Ericowi kartkę z adresem pobliskich pomieszczeń magazynowych do wynajęcia i kombinację do zamka w drzwiach oraz torbę pełną pieniędzy i broni do ukrycia tam, na wypadek gdyby Kostandin wykonał ruch przeciwko niemu. W tym tempie wojna pomiędzy dwoma frakcjami może wybuchnąć pod koniec tygodnia. To może być bardzo 108

dobre dla niej i jej watahy. Jayna miała właśnie powiedzieć sporo Ericowi, ale kiedy spojrzała na niego, to zapomniała o Albańczykach. Oczy Erica były płynnym złotem i płonęły jak jej, a jedyne o czym mogła myśleć, to że bardzo chciała go w tej chwili pocałować. - To za dbanie o Chrisa, Megan, i resztę mojej watahy, - szepnęła, niwelując między nimi ostatnie centymetry. Jayna zamierzała go krótko i zwyczajnie pocałować w podzięce - ale w chwili gdy jej usta dotknęły jego, całe jej ciało zadrżało od tego kontaktu i wiedziała, że to nie będzie nic krótkiego i zwyczajnego. Jeden pocałunek na pewno nie wystarczy. Ale jeśli nie przestanie wstrzymywać oddechu to zemdleje z braku tlenu. Uniosła głowę miękkim warkotem i zorientowała się, że Eric obserwuje ją oczami, które niemal żarzyły się złotem. Był tak samo podekscytowany jak ona. Nie zrobił jednak żadnego ruchu, by przyciągnąć ją do siebie i kontynuować w miejscu, w którym skończyli. Zamiast tego złapał kosmyk jej długich włosów i okręcił go wokół palca, a kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu, który był zarówno zabawny jak i bałamutny. - A więc to był zwyczajny pocałunek dziękczynny za pomoc twojej watasze? - zapytał. - Tak, - odparła, wiedząc, że to było o wiele więcej. - Ale następny pocałunek jest tylko dla mnie. Uśmiechając się do niego powoli przerzuciła nogę i siadła okrakiem na jego kolanach, a następnie położyła dłonie na ramionach i pochyliła się, by nakryć jego usta swoimi. Ruch był bardzo śmiały i zupełnie nie w jej stylu, ale właściwy a ona sama zagubiła się w myśli, jak niesamowicie było całować Erica. Ale jak zawsze, pojawił się głosik w tyle głowy, który odzywał się kiedy tylko zbliżała się do mężczyzny, i powiedział jej że robi poważny błąd. Starała się go ignorować, ale tylko głos robił się coraz głośniejszy, aż praktycznie krzyczał na nią aby zwolnić i odzyskać nad sobą kontrolę. Eric musiał wyczuć tę walkę toczącą się wewnątrz niej, bo tym razem to on przerwał pocałunek. - Wszystko w porządku? Skinęła głową i uśmiechnęła się lekko, po czym nachyliła się do 109

kolejnego pocałunku, ale powstrzymał ją ze zmarszczonymi brwiami. Usiadła mu na udach i ukryła twarz w dłoniach. Eric mógł być tym facetem, przed którym może w końcu otworzy się całkowicie, a na razie ona rujnowała tę szansę, bo była totalnie popieprzona. Duże, silne ręce Erica chwycił jej dłonie i delikatnie odsunęły od twarzy. - Jayno, co się dzieje? Przepraszam, jeśli posunąłem się za daleko. Ale proszę, mów do mnie. Jayna nie potrafiła spojrzeć mu w oczy, więc wpatrywała się w ich splecione ręce oczami pełnymi łez. - To nie tak, przysięgam. Ale to skomplikowane. No i to długa historia. - Cóż, siedzisz na mnie, i nie zanosi się na to, żebym miał gdzieś iść, więc równie dobrze możesz mi powiedzieć. Byłaby zeszła z jego kolan, ale on położył dłonie na jej udach, pewnie utrzymując ją w pozycji siedzącej tam gdzie była - obejmując jego biodra w miejscu gdzie niemożliwym było ignorowanie, jak bardzo cieszył się jej obecnością, nawet przy tych wszystkich dziejących się dramatach. Jayna patrzyła na swoje dłonie. - Przeszłam zmianę kiedy miałam siedemnaście lat... w noc kiedy ojczym próbował mnie zgwałcić. – Eric warknął miękko, ale nic nie powiedział. - Od tamtej pory z trudno mi być fizycznie z facetami, a kiedy do tego dojdzie, to raczej nie wychodzi dobrze dla faceta lub mnie, bo zasadniczo jestem w bardzo złym stanie psychicznym. Jayna wstrzymała oddech, czekając kiedy zsunie ją z kolan i odejdzie od niej, ale nie zrobił tego. Nie odezwał się też słowem. O kurcze. Wyszło źle. Powoli podniosła głowę, bojąc się, co ujrzy w jego twarzy i modląc się, żeby to nie była litość. Gdyby tak było, to w sekundę zerwie się z jego kolan i ucieknie z pełną szybkością wilkołaka w nogach. Ale kiedy spojrzała mu w oczy, nie zauważyła tam litości. Tylko zrozumienie. - Dziękuję, że mi to powiedziałaś. To wiele wyjaśnia. – Uśmiechnął się do niej lekko. - Ale wciąż tu jestem. To znaczy, jeśli masz ochotę opowiedzieć mi pełną wersję historii. Wpatrywała się w niego bez słowa. Właśnie powiedziała mu, że ma 110

pomieszane w głowie i mało prawdopodobne, aby była dobra w uprawianiu seksu18 w najbliższym i dalszym czasie. Jednak był tutaj, czekając na resztę historii. A najbardziej niesamowita część? Była gotowa mu to powiedzieć. Pełnej historii nie znał nikt poza Megan, a ona była gotowa opowiedzieć ją facetowi, który nie był nawet w jej watasze, facetowi, którego znała mniej niż tydzień. Więc Jayna rozsiadła się okrakiem na jego kolanach i opowiedziała mu wszystko, począwszy od tego jak zmarł jej prawdziwy ojciec gdy była młoda, i jak jej mama zaczęła brać narkotyki, a potem paskudnych facetów a skończywszy na dniu w którym zaatakował ją Darren, a ona go dźgnęła, po czym odeszła, nigdy nie oglądając się za siebie. Potem opowiedziała mu jak Liam, Chris i Joseph znaleźli ją praktycznie zamarzniętą na śmierć na ulicach Detroit i zabrali ją ze sobą. Powiedziała mu nawet o sypianiu z innymi mężczyznami na przestrzeni lat, z powodu tego szalonego poglądu, że jeśli będzie się zachowywać normalne, to będzie normalna. - Ale tak się nigdy nie stało, - dokończyła cicho. Choć miała wrażenie, że z Ericem byłoby inaczej - jeżeli byłby na tyle cierpliwy by pogodzić się z tym że ona musi popracować nad swoimi problemami. Spojrzała na niego zawstydzona. - Przepraszam, że teraz zrzuciłam to wszystko na ciebie. Jego usta wygięły się tym uśmiechu który tak bardzo kochała. - Niczego na mnie nie zrzuciłaś. Cieszę się, że zaufałaś mi na tyle, żeby o tym opowiedzieć. Jayna też się z tego cieszyła i po raz pierwszy od wieków poczuła się tak jakby ten ciężar został zdjęty z jej ramion. Czuła się dobrze. Eric zapytał. - Czy kiedykolwiek wróciłaś aby dowiedzieć się, co stało się z twoją mamą? Albo sprawdzić, czy ojczym przeżył? Pokręciła głową. - Moja twarz nie pojawiła się na żadnym liście gończym, więc musi być w porządku. Jeśli chodzi o moją mamę, cóż, nie sądzę, że jest jakikolwiek powód by ją niepokoić. Moją rodziną została wataha i ruszyłam dalej. Choć Jayna była pewna, że po takiej rozmowie zabiła nastrój, nie mogła jednak powstrzymać się przed pochyleniem i wyciśnięciem czułego pocałunku na ustach Erica. 18

Kolejny idiom na uprawianie seksu: a roll in the hay – dosłownie tarzanie się w sianie – czyli też seks 

111

- Dziękuję, - powiedziała. – Za wysłuchanie mnie. Uśmiechnął się. – Zawsze do usług. Dotarło do niej, że powinna prawdopodobnie zejść z jego kolan, ale nie chciała. Mimo wszystko, Eric wciąż był podniecony. Jego twardy członek uwięziony między nimi kiedy siedziała okrakiem na jego udach, powiedział jej to w sposób nie budzący wątpliwości. Ta twardość sprawiała że czuła się dobrze... i przerażająco zarazem. Może i spała z mężczyznami, ale żaden z nich nigdy nie wywołał w niej czegoś takiego. Spojrzała na niego spod rzęs. - Może moglibyśmy spróbować i zobaczyć jak to wszystko między nami zadziała? Myślę, że z tobą byłoby inaczej. Ujął jej twarz w ręce. – Też myślę, że byłoby inaczej. Ale wolałbym znaleźć odpowiednie miejsce i czas, aby zabrać się do tego powoli. Nie podoba mi się myśl, że Kos lub Liam lub Frasheri mogliby wejść tutaj kiedy będziemy w środku czegoś dobrego. Więc może poczekamy z tym jeszcze jakiś czas19? Nawet nie pomyślała, że ktoś mógłby tutaj wejść. Eric miał rację. Ale to nie znaczy, że nie była rozczarowana. Eric wplótł palce w jej długie włosy i przyciągnął do siebie by wycisnąć długi pocałunek, który pozostawił ją pragnącą więcej. I to wkrótce. Jeśli teraz nie wyjdzie potem może nie mieć tyle siły woli. Niechętnie wstała, po czym zaproponowała mu rękę. Przyjął ją i podszedł z nią do drzwi. - Zobaczymy się później? - spytała. Uśmiechnął się i mrugnął tymi swoimi niebieskimi oczami. - Liczę na to. Jayna wspięła się na palce i znów go pocałowała, po czym wymknęła się z pokoju i pobiegła na dół. Megan musiała słyszeć jej przyjście, ponieważ otworzyła drzwi zanim Jayna zdążyła nawet zapukać. - No i co? - Megan zapytała z uśmiechem, który wbiłby w dumę kota z Cheshire. - Dobrze się bawiłaś? Jayna roześmiała się. Zważywszy na to, że Megan nie była o wiele bardziej doświadczona z chłopakami niż Jayna, z pewnością była 19 Odłożenie,

poczekanie, przesunięcie o jakiś czas można wyrazić idiomem: leave this pot on to simmer – zostawić garnek na wolnym ogniu.

112

zainteresowana tym co się dzieje między nią a Ericem. - Tak, dobrze, - odparła Jayna. - Ale jedyne co robiliśmy to rozmowa. Megan zmarszczyła brwi. - To znaczy, że wy dwoje nie... no wiesz? Jayna pokręciła głową. - Nie. Byliśmy blisko, ale oboje zdecydowaliśmy że loft nie jest najodpowiedniejszym miejscem do... uśmiechnęła się. - No wiesz. Megan to rozważyła. - To może powinniście się razem z Ericem wyrwać stąd na kilka godzin i iść gdzieś, gdzie można mieć odrobinę prywatności. Mimo że Jayna pokochała ten pomysł, nie mogła tego zrobić. - Nie ma mowy, że zostawię ciebie i chłopaków samych tak długo. - To śmieszne, - Megan zaprotestowała. – Wszystko będzie w porządku. A jeśli będziemy was potrzebować, to zadzwonimy albo do ciebie albo do Erica. Jayna nie odpowiedziała, tylko podeszła do małej lodówki w aneksie kuchennym i wyjęła dwie butelki wody. Podała jedną Megan. Jej przyjaciółka ją wzięła, ale nie otworzyła. - Jayno, Eric jest naprawdę świetnym facetem. Moja mama zawsze mówiła, że świetni faceci nie trafiają się tak często, i że jeśli znajdziesz takiego, to się go uczep. A ty zasługujesz na takiego świetnego faceta jak on. - Megan uśmiechnęła się. - Nie mówię, że masz z nim iść na całość jeśli nie chcesz, ale przynajmniej wynieście się stąd razem na kilka godzin. Jeśli ktoś zapyta, powiemy że wyszliście na kawę lub coś. Jayna przygryzła wargę. Spędzenie czasu z Ericem z dala od loftu i tego całego dramatu byłoby miłe. Tak jak Megan powiedziała, to tylko kilka godzin.

113

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Becker otworzył drzwi do swojego mieszkania, modląc się by miejsce nie pachniało jak zdechłe ryby. Cooper był dobrym przyjacielem – najlepszym - ale nie akurat wtedy gdy chodziło o dbanie o rybki Beckera. Na szczęście, mieszkanie pachniało dobrze. Rzucił klucze na ich zwykłe miejsce oraz zamknął drzwi za sobą i Jayną. - Mogę skorzystać z łazienki? - spytała. - Pewnie. Prosto korytarzem, drugie drzwi po prawej stronie. Becker odprowadził ją wzrokiem, utkwiwszy oczy w seksownie kołyszących się biodrach odzianych w spodnie od jogi. Stłumił jęk. Zawsze miał słabość do kobiet w spodniach od jogi, ale Jayna wywindowała to na zupełnie nowy poziom. Zaklął pod nosem, kiedy zniknęła w łazience, wymyślając sobie po raz kolejny. Pierwszy raz od momentu zamieszkania w lofcie miał możliwość zrelaksować się razem z nią przez kilka godzin, nic więcej. Nie miał zamiaru zakładać, że będą uprawiać seks. Czekając na Jaynę podszedł do akwarium by sprawdzić swoje rybki i poczuł ulgę kiedy zobaczył, że wszystko było z nimi dobrze. Natychmiast podpłynęły do szklanej ściany, wyraźnie szczęśliwe że też go widzą. Ponieważ nie wiedział kiedy Cooper karmił je ostatnio, wrzucił im tylko kilka płatków karmy. Wchłonęły ją łapczywie, falując ogonami w podzięce. Obserwując jak jego dziewczynki pływają wokół, wrócił myślami do rozmowy jaką odbył z Jayną dzień wcześniej. Gdy powiedziała mu co jej ojczym zrobił, naprawdę był poważnie blisko zadzwonienia do Coopera od razu, aby zdobył adres tego faceta. Chęć do dorwania i sprania tego gównianego dupka była przytłaczająca. Ale zmusił się, by pohamować gniew. Tamtej strasznej nocy Jayna się przemieniła, a on musiał to uszanować. Ale przysiągł sobie, że jeśli kiedykolwiek będzie miał szczęście napotkać jego wyliniałą dupę, to miał zamiar dokończyć to, co ona rozpoczęła. Drzwi do łazienki otworzyły się, rozpraszając jego myśli o zemście. 114

- Wow, - powiedziała Jayna, stając obok niego. - To akwarium jest piękne. Choć muszę przyznać, że nigdy tak naprawdę nie sądziłam, że jesteś typem hodującym rybki. Zaśmiał się. - Mógłbym siedzieć i godzinami oglądać jak pływają. To naprawdę doskonałe zwierzęta dla mnie. Jeśli przez pracę wracam trochę później, nie muszę się martwić o to że zrobią bałagan na dywanie. Jayna dotknęła palcem szklanej ściany akwarium i delikatnie przesunęła tam i z powrotem razem z ruchami trzech słonowodnych rybek. - Czy one mają jakieś imiona? - Ta czerwona ze srebrnymi kropkami to Lady Liadrin, granatowa to Królowa Azshara, a czarna z długimi, falistymi płetwami to Lady Vashj. Spojrzała na niego. - To są najdziwniejsze imiona dla ryb, jakie kiedykolwiek słyszałam. Co złego jest w Dory? Podszedł do niej bliżej, wdychając jej zapach, a ona wróciła do oglądania rybek pływających wśród kolorowych korali i bujnej roślinności. - To są postacie kobiece z World of Warcraft. To taka gra. - Tak, wiem, czym jest World of Warcraft. - Odwróciła się do niego z uśmiechem. – Za gracza też bym cię nie wzięła. Uśmiechnął się. - Lubię myśleć o sobie jako o człowieku z różnorodnymi i złożonymi smakami. Chodź. Zrobię ci wielką wycieczkę po moim mieszkaniu. Jego mieszkanie nie było tak duże, więc może wielka nie było właściwym słowem, ale Jayna była chętna się rozejrzeć. W chwili, gdy weszli do kuchni, spojrzała na dwie duże miski stojące w kącie na podłodze. – Wydawało mi się, że czuję psa. - Rozejrzała się. - Gdzie on jest? - Dzielę opiekę z resztą watahy, - powiedział. Potem, kiedy spojrzała na niego zdziwiona, dodał. - Przygarnęliśmy Tuffie kilka miesięcy temu, po tym gdy ona i jej właściciel zostali postrzeleni przez jednego psychola. Jej właściciel nie przeżył, więc ją wzięliśmy. Wszyscy po kolei bierzemy ją ze sobą do domu. Jayna uśmiechnęła się i spojrzała tęsknie na miski. - To jest takie fajne. Kiedy byłam mała, zawsze chciałam mieć psa. Ale z moim pokręconym życiem domowym posiadanie psa nie wchodziło w rachubę. 115

Becker nigdy nie myślał o sobie jako mięczaku, ale jego pierś zacisnęła się na jej słowa. – Więc upewnię się, że spotkasz Tuffie. W sumie, zrobimy z tego priorytet. - Położył dłoń na jej ramionach i pocałował jej skroń. - Chodź, pokażę ci resztę mieszkania. Z kuchni przeszli do drugiej sypialni, która została zamieniona na jego domowe biuro komputerowo - informatyczne. Jayna zatrzymała się w drzwiach i spojrzała na cztery komputery wraz ich wielkimi, ponadgabarytowymi monitorami. - Co ty do cholery robisz tym wszystkim, szpiegujesz NSA20? Roześmiał się. - Nieee. Kiedyś używałem ich do podobnej pracy, ale w dzisiejszych czasach po prostu bawię się na nich. Myślę, że to trochę jak hobby. - Hobby, hę? - uniosła brew. - Takie jak włamanie się do komputerów Starbucksa i do kamer miejskich by mnie znaleźć? - Dokładnie. - Uśmiechnął się. - Niektórzy faceci lubią grzebać w samochodach czy rzeźbić w drewnie. Ja szukam pięknych kobiet, które chciałyby mnie ugryźć. Zarumieniła się. - Nigdy nie zamierzałam cię ugryźć. Zastrzelić, tak. Ale nigdy ugryźć. Przynajmniej nie po raz pierwszy kiedy się spotkaliśmy. Chęć ugryzienia ciebie przyszła znacznie później. Becker wyobraził sobie nagle Jaynę przy swojej szyi, z tymi jej seksownymi kłami, i ten obraz od razu sprawił, że jego fiut zesztywniał. Uznał, że lepiej zrobić coś inteligentnego, zanim podda się swojemu zwierzęcemu popędowi i pociągnie ją w ramiona. Poprowadził ją z powrotem w kierunku salonu, chcąc pokazać jej swój zabójczy telewizor i konsolę do gier, ale ona zatrzymała się w połowie drogi. - Co jest tutaj? zapytała, wskazując głową w stronę zamkniętych drzwi. - Moja sypialnia, - powiedział, ponownie kierując się w stronę salonu. - Nie ma tam nic ciekawego. Nie, chyba że liczyć jego łóżko typu king-size. I choć samo w sobie nie było tak ciekawe, to on już wyobrażał sobie ją leżącą na plecach, cudownie nagą, z jedwabistymi włosami rozsypanymi na poduszkach. Ten obraz sprawił, że jego członek zrobił się jeszcze twardszy. 20

National Security Agency - amerykańska wewnętrzna agencja wywiadowcza koordynująca m.in. zadania wywiadu elektronicznego

116

Odchrząknął. - Chcesz spróbować swoich sił w kilku grach wideo? Obiecuję, że wybiorę jakieś łatwe. - Powinnam czuć się obrażona, że zakładasz iż jestem do bani w grach wideo. - Jayna opadła na jego dużą, wygodną kanapę, po czym zrzuciła japonki i usiadła po turecku. - Ale ponieważ nie gram za dużo to pewnie masz rację. Becker wykonał szybki rajd do kuchni, żeby chwycić dwie butelki wody z lodówki, a następnie włączył swoją konsolę do gier i telewizor. - Jesteś pewien, że telewizor jest wystarczająco duży? - zażartowała, popijając wodę. - Nie jestem pewna, czy będziemy w stanie coś stąd wyraźnie zobaczyć. Wybrał prostą grę wyścigową bo stwierdził że będzie dobra na początek. - To największy jaki mogłem przenieść przez drzwi. Jej usta drgnęły. – Kompensujesz sobie coś, prawda? Zaśmiał się i podał jej kontroler. - Tak. Małe drzwi mieszkania. Becker spędził dużo czasu grając w gry wideo z chłopakami z zespołu, ale kiedy on i Jayna spędzili następną godzinę lub więcej, wałkoniąc się na jego kanapie, zdał sobie sprawę, że nigdy się tak dobrze nie bawił, nawet jeśli Jayna była straszna w gry wideo. Też musiała dojść do tego wniosku i zdecydowała, że musi wyrównać szanse poprzez dmuchanie mu lekko do ucha i delikatnie gryzienie jego szyi, starając się nakłonić go do błędu. Beckerowi to nie przeszkadzało i nie miał problemu z oddaniem przysługi. Jayna warczała miękko, co robiło szalone rzeczy z jego ciałem, a on odpowiadał własnym warczeniem kiedy rzuciła kontroler na stolik i wspięła się na kolana by go pocałować. Wcisnął pauzę na swoim kontrolerze i oddał jej pocałunek. To było o wiele więcej zabawne niż gry wideo w jakimkolwiek dniu. Położył dłonie na jej talii, próbując usadzić ją w pozycji, która nie będzie powodować, że jej słodko zaokrąglony tyłek znajdzie się w stałym kontakcie z jego erekcją, ale to było daremne. Z jękiem wsunęła palce w jego włosy i kręciła się dotąd, aż znalazła się tam gdzie była wcześniej. Jęknął nisko w gardle, zsuwając ręce na krzywizny bioder. Przez dżinsy czuł ciepło jej ciała, co doprowadzało go do szaleństwa. Powinien teraz przestać, zanim to zajdzie za daleko. Ale widać było, że Jayna 117

rozkoszowała się tym tak samo jak on. Jeśli nie powiedziałby mu o tym jej szybki oddech, podwyższone tętno i nieco wydłużone pazury wbijające się w koszulę – zrobiłby to emanujący od niej zapach podniecenia. Zdecydowanie bawiła się dobrze. Co nie znaczy, że nie był w lekkim szoku, gdy złapała dół jego koszulki i zaczęła szarpać, jakby rozpakowywała prezent pod choinkę. - Whoa. - Becker oderwał usta by na nią popatrzeć. - Jesteś pewna? Usiadła, wyginając usta w nieśmiałym uśmiechu. - Jestem pewna. Ale tylko wtedy, gdy tobie to nie przeszkadza. Jak do cholery powinien na to odpowiedzieć? Chciała uprawiać z nim seks. Oczywiście, że mu to nie przeszkadzało. On po prostu nie spodziewał się tego. – Nie przeszkadza mi nic, co sprawia, że czujesz się komfortowo. Jayna uśmiechnęła się i ponownie sięgnęła po jego koszulkę. Pomógł jej zdjąć ją przez głowę, po czym odchylił się do tyłu. Ona delikatnie przesunęła częściowo wysuniętymi pazurami po jego piersi, początkowo nieśmiało, potem z większą pewnością. Czy ona miała w ogóle jakiekolwiek pojęcie o tym jak dobre to było odczucie? Podejrzewał że tak, bo ciągle to robiła. Jej niebieskie oczy migotały zielenią kiedy przesuwały się po jego nagiej piersi. Nigdy przedtem nie miał kobiety patrzącej na niego tak zachłannie, i to go bardzo podnieciło. Jakby wyczuwając jego podniecenie, jej oczy zmieniły się całkowicie w żywą zieleń, a puls Beckera podskoczył kiedy zobaczył czubki jej kłów, które wysunęły się na jej dolną wargę. Zapach, który pojawił się wraz z uwalnianiem jej wewnętrznego wilkołaka był oszałamiająco dobry i sprawiał, że trudno było mu myśleć o czymś innym niż kochanie się z nią. Ale mimo że nie miała problemów z tym co robili, nie znaczyło to, że jest gotowa posunąć sprawy dalej. - Wszystko w porządku? - zapytał cicho, chcąc się upewnić, że ona nie zamierza zrobić czegoś, czego później będzie żałować. Jayna zachichotała. Dobra, to był najseksowniejszy dźwięk jaki kiedykolwiek słyszał. - Wszystko w porządku. – Przesunęła leniwie językiem po kłach. - A ty? Nic ci nie jest? - Mnie? Nie mam żadnych problemów. - Prawdopodobnie byłby 118

w stanie wymyślić bardziej przekonujące kłamstwo, gdyby nie przyciskała się tak dokładnie do jego twardej erekcji. Uśmiechnęła się, a jej kły błysnęły biało na tle truskawkowo-różowych ust. – To dobrze. Nie chciałabym, aby było ci niekomfortowo czy coś. - Niekomfortowo na pewno nie jest słowem, jakiego bym w tej chwili użył. - Ja też bym nie chciała używać tego słowa, - powiedziała. - W rzeczywistości, w tej chwili czuję się z tobą bardzo komfortowo. Teraz to on się uśmiechnął. – To dobrze. Chcę, żebyś zawsze było ci ze mną komfortowo. Jayna pochyliła się i ponownie go pocałowała. Kiedy jej język wślizgnął się w jego usta, nie mógł powstrzymać niskiego pomruku, który mu się wymknął, tak jak i nie mógł powstrzymać się przed zsunięciem dłoni by pieścić jej tyłek. Natychmiast przesunął ją z powrotem na biodra, ale ona już odsunęła się i rzuciła mu zaciekawione spojrzenie. Nie odrywając od niego wzroku chwyciła go za rękę, a następnie powoli i świadomie umieściła ją z powrotem na swoim tyłku. - Czy to byłoby złe, gdybym przyznała, że lubię twoją rękę tam? spytała. Wyraz jej twarzy był zarówno seksowny jak i wrażliwy, a on poczuł ściskanie w piersi. - To w ogóle nie byłoby złe, - powiedział ochrypłym głosem. - Tak jak mówiłem, pasuje mi wszystko co sprawia, że czujesz się komfortowo. Uśmiechnęła się i wróciła do całowania go. Wsunął drugą rękę w jej włosy, przechylając głowę na bok i splatając razem ich języki. Drugą rękę zsunął na jej tyłek, a potem wzdłuż jej uda, i z powrotem, delikatnie uciskając. Jayna wydała z siebie seksowny dźwięk akceptacji i zaczęła wyciskać pocałunki wzdłuż jego szczęki i w dół szyi. Przycisnęła usta do jego piersi, badając mięśnie językiem. Kiedy delikatnie szczypnęła go kłami, pomyślał, że zaraz straci kontrolę nad swoim wewnętrznym wilkołakiem. No dobra, dosyć tego. Zacisnął dłoń na jej włosach, odsuwając jej głowę. Kiedy usiadła mu na udach, Becker zamknął oczy i pozbierał się do kupy. Nie mógł uwierzyć, jak szybko Jayna potrafiła sprawić, że tracił 119

kontrolę. Była jak jego kryptonit. Kiedy w końcu opanował swoją tętno gdzieś w okolicy poniżej stu uderzeń na minutę, otworzył oczy i zobaczył, że ona przygląda mu się z rozbawieniem. Musiała zdecydować, że nic mu nie jest, bo pochyliła się ponownie. Przez chwilę myślał, że zamierza zafundować mu kolejną rundę drażnienia swoimi kłami, ale zamiast tego przesunęła pazurami po jego piersi. Stłumił jęk. Cholera, jesteś alfą. Więc się chłopie tak zachowuj, dobra? Przesunęła czubkiem pazura po jego ledwo dostrzegalnej bliźnie z rany po kuli, którą dostał wczoraj. - Nie mogę uwierzyć, jak szybko się to uzdrowiło. Chwilę zajęło mu przestawienie się, a kiedy wreszcie mu się to udało, ona zdążyła się już przesunąć do tatuażu głowy wilka na jego sercu. - To jest naprawdę fajne. Zrobiłeś go sobie gdy stałeś się wilkołakiem? Becker nie odpowiedział od razu, bo była zajęta niszczeniem jego kontroli używając jednego z pazurów do obrysowania krawędzi tatuażu. Zagryzł język – dosłownie - i wreszcie udało mu się wykrztusić inteligentną odpowiedź. - Zrobiłem go kiedy dołączyłem do watahy SWAT. Wszyscy je mamy. Do każdego, kto go zauważy znaczy rozwinięcie akronimu 21 SWAT, ale my nazywamy to Special Wolf Alpha Team22. Uśmiechnęła się. - Sprytne. A jak zmieniłeś się w wilkołaka? Nagła zmiana tematu sprawiła, że prawie podskoczył, i zaczął się zastanawiać, czy Jayna robi to dlatego, bo zdała sobie sprawę jak blisko był utraty kontroli. - Stało się to gdy byłem w Secret Service… - Zaraz, poczekaj chwilę, - przerwała szeroko otwierając oczy. - Pracowałeś w tym samym Secret Service, które chroni prezydenta? Zaśmiał się. - Tak, w tym Secret Service. Ale nigdy nie służyłem w oddziale ochrony. Przeszedłem wszystkie szkolenia niezbędne by być agentem specjalnym, ale kiedy szefostwo w biurze terenowym w Denver zdało sobie sprawę jak wiele wiem o komputerach i elektronice, skończyłem na spędzaniu całego swojego czasu zabezpieczając sieci, 21

Special Weapons and Tactics – Specjalne Wyposażenie i Taktyka – czyli u nas SWIT.

22

Tego nie tłumaczę, bo straciłoby sens. 120

hakując w imię prawa, robiąc zaawansowany nadzór komputerowy i takie tam gówno. To nie było dokładnie to, na co się pisałem przy wstępowaniu, ale prawdopodobnie dlatego zostałem zatrudniony w pierwszej kolejności. Cholernie ciężko dostać się do tajnej służby bez zajebistego CV. Poza tym, właśnie w tym byłem dobry. - A więc jesteś maniakiem komputerowym? Uśmiech zaigrał żartobliwie w kącikach jej ust kiedy to powiedziała, powodując że stłumił kolejny jęk. Cholera, za każdym razem gdy uśmiechnęła się do niego, przysiągłby, że wysyłała w powietrze jakiś feromon, który sprawiał, że praktycznie był pijany. Zablokował endorfiny wywołane jej uśmiechem i skoncentrował się na jej pytaniu. - Tak, byłem maniakiem komputerowym. Ale mój przełożony wiedział, że chciałem spędzić trochę czasu w terenie, więc pożyczył mnie do zespołu walczącego z fałszerzami. Gang fałszerzy wykorzystywał do podrabiania pieniędzy bardzo drogie komputery i drukarki, a ja byłem tam, aby podsłuchiwać i rozszyfrować ich paplaninę komputerową. Ale kiedy fałszerz zaczął mówić o konieczności zatrudnienia nowego gościa od komputerów, poszedłem jako biegły specjalista by popracować pod przykrywką. Jayna popatrzyła na niego z namysłem. - Mam zamiar powiedzieć to w możliwie najuprzejmiejszy sposób, ale czy to nie był za duży skok, biorąc pod uwagę twój brak doświadczenia w terenie? Skrzywił się. - Chciałbym powiedzieć, że tak nie było. I na pewno w tamtym czasie tak nie sądziłem. Przeszedłem szkolenia, a fałszerze mieli być tylko jakimiś dzieciakami. Dowódca grupy zadaniowej był zdania, że byłem gotowy na to zadanie - tak jak ja. - Co poszło nie tak? Becker pamiętał to jakby zdarzyło się wczoraj. Był tak chętny do pracy w terenie i robienia czegoś prawdziwego, że nigdy nawet nie pomyślał o zwolnieniu i upewnieniu się, że nie działa pochopnie w niebezpiecznej sytuacji. Przypuszczał, że w tym względzie niewiele się zmieniło. - Na początku nic, - powiedział. – Dość łatwo wkręciłem się do gangu fałszerzy, co tylko utwierdziło nas w przekonaniu, bardziej niż kiedykolwiek, że mamy do czynienia z amatorami. Po tym, plan był prosty: 121

dowiedzieć się gdzie były składowane podrobione pieniądze; następnie zachęcić ich do przyznania się na podsłuchu. Ale potem poznałem ludzi, dla których te dzieciaki pracowały i zdałem sobie sprawę, że poważnie nie doceniliśmy gości. Ktoś w dowództwie był powiązany z gangiem, więc rozpracowali mnie w dwie sekundy. - O cholera, - szepnęła. - Taak, nie żartuję. - Becker pokręcił głową. – W jednej sekundzie siedziałem tam mówiąc o drukarkach wysokiej jakości, a w następnej miałem pół tuzina spluw celujących we mnie. I nawet nie miałem szansy wykrzyczeć słowa kodu o spaleniu przykrywki, kiedy oni zaczęli strzelać. Udało mi się zdjąć trzech z nich, zanim straciłem przytomność z powodu utraty krwi. Następne co pamiętam, to że obudziłem się w szpitalu. - Jako wilkołak, - powiedziała. - Tak. Choć nie zdawałem sobie z tego sprawy dopóki nie poznałem sierżanta Dixona. - Dlaczego nie pozostałeś w Secret Service? - Dorwaliśmy złych gości, ale agencja zrobiła dużo hałasu wokół liczby zabitych - i rannego początkującego agenta. Mimo, że wziąłem na siebie pełną odpowiedzialność za wszystkie złe rzeczy, to lider grupy zadaniowej był tym, który zapłacił swoją pracą. - Becker westchnął. - Byłem wkurzony że mi się upiekło, wkurzony że mnie postrzelono, wkurzony że facet, który dał mi szanse został zwolniony, i tak naprawdę wkurzony, że nikt nawet nie pomyślał, iż miałem wystarczająco dużo doświadczenia by można było mnie wysłuchać gdy próbowałem wziąć winę na siebie. Powiedziałem kilka rzeczy których prawdopodobnie nie powinienem i kazano mi siedzieć przy komputerze i być cicho. Ale nie widziałem już siebie robiącego to co tej pory, nie po tym wszystkim co zaszło. Wciąż próbowałem dowiedzieć się co chciałem robić, gdy Gage sierżant Dixon - pojawił się i zaproponował mi pracę w SWAT. - Wzruszył ramionami. - Po tym, nie zajęło mi dużo czasu by poczuć się komfortowo w byciu wilkołakiem. Kto nie chciałby być szybszy i silniejszy, nie? - Jego usta drgnęły. - Nie potrafię jeszcze zmienić się w pełnego wilka ale pracuję nad tym. Zamrugała zmieszana. - Co masz na myśli mówiąc o pełnym wilku? 122

- Wiesz, wilk z futrem i wszystkim. Patrzyła na niego przez długi czas. - Możemy to zrobić? Przytaknął. - Około połowa facetów w mojej watasze to potrafi. - Wow, - szepnęła. - To całkiem fajne. Nie miałam pojęcia, że wilkołaki mogą robić coś takiego. Zaśmiał się. – Wreszcie wiem coś więcej o byciu wilkołakiem niż ty. Jayna zaśmiała się razem z nim. – Cóż może to dziwnie zabrzmi, ale chyba powinnam być szczęśliwa, że zostałeś postrzelony i się zmieniłeś, bo nie byłbyś tutaj ze mną w tej chwili. Becker uśmiechnął się. – Bycie z tobą tutaj sprawia, że warto było być postrzelonym. Przygryzła dolną wargę zębami. – Czy to znaczy, że mogę robić to co robiłam zanim twoje serce zaczęło mocno walić? Bo ja naprawdę się tym rokoszowałam. Bardziej nic cokolwiek innego chciał powiedzieć tak. No, ale wtedy znowu znajdzie się tam gdzie był na początku - na skraju utraty panowania. - Nie jestem pewien czy to dobry pomysł, - powiedział. - Lubię myśleć, że mam nad sobą lepszą kontrolę niż większość facetów w watasze, ale skłamałbym gdybym nie powiedział, jak trudno jest ją utrzymać kiedy zaczynasz robić pewne rzeczy. Wygięła usta w uśmiechu. - Może nie miałabym nic przeciwko gdybyś stracił ją... choć odrobinkę. Jego serce zaczęło walić ponownie, a jego fiut boleśnie stwardniał. - Ale to może doprowadzić do sytuacji, w której nie chcesz się znaleźć. Jej uśmiech zniknął, zastąpiony przez poważną małą zmarszczkę między brwiami. - Wiem, że starasz się być ze mną ostrożny i doceniam to. Ale kiedy opowiedziałam ci o mojej przeszłości, to nie chodziło o to, że masz skakać wokół mnie traktując jak jakąś porcelanową lalkę, z którą musisz obchodzić się jak z jajkiem. Kiedy powiedziałam, że w przeszłości miałam problemy z byciem fizycznie z chłopakami, to miało dużo wspólnego z tym, że nie czułam się z nimi związana. To byli tylko faceci. Nie tak czuję się kiedy jestem z tobą, nawet w przybliżeniu. Tak więc, jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym żebyś w chwili obecnej zapomniał co mówiłam o moich sprawach i zaprowadził mnie dokładnie tam, gdzie chcę 123

iść – do twojej sypialni, gdzie mimo wszystko możemy odkryć coś ciekawego. Becker przez dłuższy czas patrzył w jej zielone oczy, starając się upewnić, że nie ocenił źle tego co się tutaj dzieje. Ale ona ani przez moment nie odwróciła wzroku, nie dała żadnego znaku iż nie była pewna w stu procentach swojej decyzji. Powoli wsunął dłoń w jej długie włosy, a następnie ostrożnie przyciągnął ją do siebie i pocałował. Boże, smakowała tak cholernie słodko. Ostrożnie wysunął nieznacznie kły. Jęk Jayny niemal sprawił, że utracił niepewny chwyt na swoim wewnętrznym wilkołaku, ale był zdecydowany opanować bestię. Pierwszy raz z nią miał być perfekcyjny, albo nie będzie już nigdy innego. Jayna przerwała pocałunek, jej oczy świeciły. – Gotowy do pokazania mi teraz tej swojej nudnej sypialni? Tym razem Becker nawet nie pomyślał. Wsunął ręce pod jej tyłek, chwycił mocno, a następnie zaniósł ją na korytarz i do jego sypialni. *** Gdy Jayna postanowiła posłuchać rady Megan i na chwilę uciec z loftu, tak naprawdę nie myślała dużo o tym, co ona i Eric zrobią. Założyła że spędzą ten czas razem, może obejrzą jakiś film lub coś zjedzą i po prostu porozmawiają. Myślała, że może się trochę pocałują. Ostatniej nocy było zbyt wiele zabawy by zająć się taką aktywnością. Ale myśl, że całowanie mogło by przerodzić się w coś innego nigdy nie przyszła jej do głowy, dopóki nie usiadła mu na kolanach. Chciała to zrobić w ten sposób, ponieważ tak łatwiej było go całować, ale kiedy kroczem musnęła jego erekcję, jej wewnętrzny wilkołak przejął kontrolę. Początkowo jej intensywne pobudzenie przestraszyło ją. Wiedziała, że Eric był tak samo wariacko podniecony jak ona, lecz wciąż się na tyle kontrolował by zwolnić. Czy to zdejmując koszulę czy sprawdzając, że nie przeszkadza jej jego ręka na tyłku, dawał czas do upewnienia się, że nie prze zbyt szybko. Nawet nie potrafiła wyrazić słowami tego ile to dla niej znaczyło. Nigdy nie była z mężczyzną, który był gotów pozwolić zaczekać 124

własnej przyjemności na jej rokosz. Nawet kiedy pobudziła jego puls do szybszego biegu poprzez pochylenie się, całowanie i szczypanie tych wyśmienitych mięśni klatki piersiowej, nie myślał o sobie i o tym by było mu dobrze, ale wyhamował by upewnić się, że z nią jest ok. Dopiero kiedy rozmawiali o tym, jak stał się wilkołakiem, zdała sobie sprawę, że zanim opuszczą mieszkanie to pójdą do łóżka. Ta świadomość sprawiła, że poczuła się niezwykle szczęśliwa - bo nie robiła tego jako eksperymentu, aby zobaczyć czy jest "normalna". Nie robiła tego nawet bo Eric był tak dobry dla jej watahy. Po raz pierwszy od czasu kiedy była nastolatką, miała zamiar kochać się z mężczyzną tylko dlatego, że był gorący i idealny dla niej. Więc kiedy jego serce znów zaczęło szybko bić a zapach jego podniecenia stał się taki silny, że praktycznie dostała ślinotoku, nie pozwoliła mu pytać się jej czy chce posunąć się dalej. Niemal krzyknęła z radości, kiedy wsunął ręce pod jej tyłek i zaniósł ją do sypialni. Jayna była tak skupiona na pocałunkach Erica, że ledwo zauważyła iż dotarli do łóżka, aż ostrożnie postawił ją na nogi obok siebie. Stała tam, patrząc na niego, zahipnotyzowana przez ciepło w oczach i zapach płynący z jego ciała. Chciała go tak mocno, że ledwo stała na nogach. Sięgnęła w dół do rąbka jej topu, bardziej niż gotowa poczuć swoje nagie piersi dociskające się do jego ciepłej skóry, ale Eric ją w tym uprzedził. - Hej, to moja praca, - powiedział, błyskając uśmiechem. Jayna uniosła ramiona aby mu pomóc, śmiejąc się, kiedy rzucił jej koszulkę przez połowę pokoju. Sięgnęła do tyłu i odpięła stanik, pozwalając mu opaść na podłogę. Eric warknął i przyciągnął ją do siebie, a ona dostała dokładnie to, czego sobie życzyła, kiedy jej sutki otarły się o ciepłą skórę jego torsu. Ukryła twarz w jego szyi, obejmując go ramionami i grzejąc się w odczuciu jego bliskości. To było tak doskonałe i właściwe, że aż przerażające. Jayna mogłaby zostać tak przez całą noc, ale pragnienie, aby być całkowicie nagą w jego ramionach i poczuć jak ich nogi się splatają było zbyt silne, aby je długo ignorować. Uniosła głowę i spojrzała na niego, zastanawiając się co powinna zrobić. Może i wcześniej spała z innymi 125

facetami, ale to nie znaczyło, że uważała się za doświadczoną. W związku z tym nie była pewna czy Eric zamierza cieszyć się tą chwilą jak ona, a ona naprawdę go pragnęła. Otworzyła usta, by mu powiedzieć że jest jej przykro iż nie jest tak pewna siebie i doświadczona jak przywykł. Ale on uciszył ją kładąc palec na ustach. - Ciii, - wyszeptał. - Nie myśl tyle. Wystarczy że pójdziesz za swoimi instynktami. Potem położył ją na swoim dużym, wygodnym łóżku, kładąc dłonie na talii i ściągając jej obcisłe spodnie do jogi. Kiedy był zajęty odrzucaniem na bok jej spodni, sięgnęła do majtek, ale on zatrzymał ją spojrzeniem. - To moja praca, pamiętasz? Roześmiała się, unosząc ręce w geście poddania. – Będę musiała się przyzwyczaić do ciebie zdejmującego moje ubranie, prawda? Jego usta drgnęły. – Taak, prawda. Jest to zachowanie alfy, całkowicie poza moją kontrolą. - Oczywiście, że tak. - Oparła się na łokciach i gestem wskazała na malutki kawałek czarnego materiału, który był jedyną rzeczą dzielącą ją od całkowitej nagości. - No, to masz zamiar je zdjąć? Z płonącymi złotem oczami sięgnął w dół i owinął silną dłoń wokół jej lewej kostki, unosząc nogę wysoko. - Mam... kiedy tam dotrę. Zanim zdążyła zapytać, co to znaczy, Eric z doprowadzającą do szaleństwa powolnością zaczął całować ścieżkę w dół wewnątrz jej nogi. Sapnęła kiedy przesunął językiem po jej skórze, a potem warknęła, kiedy delikatnie szczypnął wnętrze jej uda swoimi kłami. Ukryła palce w jego włosach, próbując pociągnąć go wyżej, zdesperowana, by poczuć jego usta na swojej cipce. Dzięki Bogu, Eric nie kazał jej czekać, bo nie była pewna, czy by dała radę. Kiedy wsunął ręce pod jej pośladek, uniosła biodra, chcąc pomóc mu zdjąć swoje majtki. Nie zdawała sobie sprawy, jak podekscytowana była, aż ściągnął maleńki skrawek materiału w dół, a ona była absolutnie i całkowicie mokra. Eric rzucił jej majtki przez ramię, a następnie delikatnie rozsunął nogi. Gdy opuszczał głowę, patrzył na nią a oczy miał jak płynne złoto. Jayna 126

starała się przygotować na to jakie to dobre, ale kiedy zaczął leniwie przesuwać językiem w górę i w dół po jej szparce, wiedziała, że nie była nawet w połowie gotowa. Nie na takie coś, co sprawiało tak znakomite wrażenie. Chwyciła za prześcieradła, oddychała szybkimi wdechami, biodra obracały się jakby żyły własnym życiem, a jego język pracował czyniąc magię. Nie było mowy, że była w stanie być gotowa do orgazmu tak szybko - ale kiedy język Erica wirował lekko na tej najbardziej wrażliwej części jej anatomii, czuła że całe jej ciało zaczyna mrowić i wiedziała, że jej kulminacja będzie potężna. Jayna kołysała biodrami szybciej, wbijając pazury w pościel. Eric mocniej zacisnął rękę na jej tyłku, trzymając ją w miejscu i liżąc. Ten pokaz dominacji wystarczył by wystrzeliła jak rakieta. Odrzuciła głowę do tyłu i zawyła, dochodząc. Nigdy wcześniej nie doszła tak mocno - albo tak długo. Jej orgazm trwał i trwał. A kiedy już było po wszystkim, nawet powolny spadek z nieba w dół był lepszy niż jej najlepsza kulminacja, jaką kiedykolwiek doświadczyła. Wsparła się na łokciach, aby spojrzeć na niego. - Nie jestem pewna czy są słowa, które opiszą, jak niesamowite to było. Eric uśmiechnął się. – Wykonałem niesamowitą robotę. Zsunął się z łóżka i odpiął pas. Puls Jayny przyspieszył kiedy odpinał guziki przy dżinsach. Kiedy zepchnął je w dół, jedyne co była w stanie zrobić, to patrzeć. Boże, jak on dobrze wyglądał nago. Widziała jego nagą pierś i ramiona wiele razy, ale miło było zobaczyć, że do kompletu miał długie, muskularne nogi. No i jego fiut. Nie była z wieloma chłopakami, więc nie widziała wiele, ale miała wrażenie, że Eric był wyjątkowo dobrze wyposażony, i przypuszczała, że był bardzo szczególnym wilkołakiem. Chciała wyciągnąć rękę i owinąć ją wokół niego, ale on już grzebał w szafce nocnej czegoś szukając. Po kilku chwilach, w końcu uniósł zapakowaną prezerwatywę. Była absurdalnie szczęśliwa, że musiał grzebać tak długo zanim ją znalazł. Oznaczało to, że nie używa ich bardzo często. Wiedziała że to głupie, ale jednak... Rozerwał pakiecik, a ręce drżały mu trochę. Jayna zamrugała. Czy on 127

naprawdę był zdenerwowany? Ale kiedy uniósł głowę i spojrzał na nią gorąco, zdała sobie sprawę, że drży z niecierpliwości, a nie nerwów. Sama też była zbyt chętna, a oglądanie go nakładającego sobie prezerwatywę uczyniło ją tylko jeszcze bardziej niecierpliwą. Do czasu kiedy wreszcie wspiął się z powrotem na łóżko, praktycznie rzucała się na nim. Jayna nie musiała myśleć o tym co robić dalej, albo gdzie umieścić swoje ramiona, nogi, lub jakąkolwiek inną część ciała, jak to zwykle robiła z facetem. Ona i Eric pasowali do siebie idealnie. Rozchyliła dla niego nogi a on umościł się między nimi, całując ją począwszy od pępka, zatrzymując się potem by possać czule każdą brodawką a na koniec rzucając się zachłannie na jej usta. Owinęła nogi wokół jego bioder, jęcząc, kiedy poczuła jak jego erekcja trąca wejście do jej cipki. Była bardziej niż gotowa, aby wziąć go w siebie, ale zamiast tego Eric dokuczał jej główką swojego członka, poruszając w górę i w dół jej fałdek aż myślała że zwariuje od tej tortury. - Proszę, - błagała ochryple. Uniósł głowę, by spojrzeć na nią. - Jesteś tego pewna? Przesunęła dłonią po jego piersi, chwytając go za szczękę i pieszcząc kciukiem zarost. - Bardziej pewna niż kiedykolwiek w moim życiu. To była prawda. Wszystko inne w jej życiu było teraz szalone, ale spanie z Ericem? To w ogóle nie było szalone. Złote oczy popatrzyły na jej zielone i wszedł w nią bardzo powoli. To było niesamowite, a jednocześnie frustrujące, ponieważ Jayna nie chciała żeby było wolno. Chciała go całego i chciała go teraz. Jęknęła i objęła go wpół, wbijając palce w muskularny tyłek i zachęcając by wszedł głębiej. Ale on nie chciał tego zrobić. Zamiast tego, kochał się z nią jakby była najbardziej delikatną i cenną rzeczą na świecie. I podczas gdy jej wewnętrzny wilkołak chciał go mocno i szybko, ludzka część jej uwielbiała jego czułość. Kiedy wreszcie zanurzył się w niej cały, wywrócił jej świat do góry nogami. Potem zaczął się poruszać i to podkręciło ją jeszcze bardziej. Nie powstrzymałaby już tego, nawet gdyby chciała, tak jak nie powstrzymywała już swojego wilkołaka. To było tak jakby Eric sprawił, że całe jej ciało doszło, a pożądanie i nieukrywany podziw na jego twarzy, 128

gdy się poruszał było prawie tak silne jak jej orgazm. Potem jego oczy zapłonęły jasno a kły się wydłużyły, a on zaczął się zanurzać mocno i głęboko, a Jayna wiedziała że też dochodzi. Objęła go ramionami, a jej powarkiwania podczas orgazmu połączyły się z jego by stać się jednym. Jayna nigdy nie wyobrażała sobie, że seks z kimś mógłby być tak idealny. I przez długi czas po tym jak oboje opadali z powrotem na ziemię, przytulała go mocno, marząc o świecie, w którym tak byłoby już zawsze.

129

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Jayna i Eric właśnie skończyli rundę drugą, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Poczuła lekkie ukłucie strachu. A co jeśli to był jeden z wilkołaków z watahy Erica? Co gorsza, a co jeśli Albańczycy zorientowali się kim naprawdę był Eric i odkryli gdzie mieszka? Eric pocałował ją szybko. - To prawdopodobnie tylko jeden z moich sąsiadów. – Jeśli tak to dlaczego on wyglądał na tak zmartwionego? Jayna usiadła i przytuliła kolana do piersi, w milczeniu obserwując jak Eric wciągnął dżinsy, po czym włożył koszulkę. Martwiła się niepotrzebnie. Szalonym było myśleć że Albańczycy zorientowali się kim był Eric i gdzie mieszka. Gdyby tak było to z pewnością nie dzwonili by dzwonkiem do drzwi. Jednak to był któryś z członków watahy Erica. A ona siedziała tu nago. Już prawie wyskoczyła z łóżka i się ubrała, kiedy Eric otworzył drzwi i wetknął głowę. Uśmiechnął się. - To Cooper. Przyjechał by nakarmić rybki i zobaczył mój motocykl na zewnątrz. Chcesz go poznać? - Um... Jayna zawahała się. SMS-y z informacjami do Coopera to jedno; spotkać się z nim osobiście było czymś innym. Był policjantem. A co jeśli nie akceptował jej tak jak Eric? Ale Eric nie przedstawiłby jej Coopera gdyby nie ufał swojemu przyjacielowi. Jeśli tak chętnie pomagał Ericowi w tym szalonym planie, to musi być dość niesamowity. - Dobrze, - powiedziała w końcu. – Ubiorę się i zaraz przyjdę. Zanim udała się do salonu, żeby poznać jego przyjaciela, Jayna włożyła ubranie i przesunęła dłonią po włosach, po czym rzuciła jeszcze szybko okiem w lustro nad komodą, aby upewnić się, że nie wyglądała tak jakby ostatnie kilka godzin spędziła tarzając się na łóżku z Ericem. Cooper był zwrócony do niej plecami, ale odwrócił się gdy Eric urwał w pół zdania i uśmiechnął się do niej. Był wysoki i muskularny, jak Eric, i prawie tak samo przystojny. To sprawiło że zaczęła się zastanawiać czy zespół SWAT z Dallas zatrudniał wilkołaki na podstawie wyglądu 130

i umięśnionych ciał. - Cooper, to Jayna Winston, - powiedział Eric. - Jayno, poznaj Landry`ego Coopera, mojego najlepszego przyjaciela i jedynego policjanta na tyle szalonego by mi pomóc w tym szalonym planie. Cooper uśmiechnął się i wyciągnął rękę. - Miło wreszcie spotkać wilkołaka, który znajdował się na drugim końcu tych wszystkich SMS-ów które dostawałem. Jayna uścisnęła mu dłoń z uśmiechem. Mimo że Cooper miał ten unikalny zapach wilkołaka, to nie było śladu tego przemiłego zapachu który kojarzyła z Ericem. To tyle jeśli chodzi o jej teorię, że Eric tak pachniał, bo był takim silnym alfą. - Miło wreszcie poznać wilkołaka do którego SMS-owałam, powiedziała. Cooper zerknął na Erica. - Z tego, co Becker mi mówi, wyciągnięcie twojej watahy z kłopotów jest warte tego całego utrapienia które ma. Eric skrzywił się. - Czy Gage i Xander cię krytykują? Usta Coopera drgnęły. - Są trochę wkurzeni, że mam poufnego informatora wewnątrz gangu wilkołaków i nie chcę im powiedzieć kto to jest. To nie jest coś z czym sobie nie poradzę. - Powiedziałeś komuś w zespole? - zapytał Eric. Cooper pokręcił głową. - Niee. Wszyscy faceci poparli by cię w tym i Khaki też. Ale jeśli ktoś ma wpaść w kłopoty, nie chcę, żeby to byli oni. Jayna rozumiała dlaczego Cooper ryzykował kłopoty aby pomóc Ericowi, bo ona zrobiłaby to samo dla każdego z jej własnych członków watahy. - Cóż, dziękuję ci Cooper. Moja wataha i ja doceniamy to. Dotknęła lekko palców Erica swoimi. - Idę się trochę obmyć. Zaraz wracam. Skinął głową i wrócił do rozmowy, ale gdy szła w stronę sypialni, czuła na sobie jego wzrok. Uśmiechnęła się lubiąc wrażenie jakie to w niej wywołało. *** - Cholera, - powiedział Cooper. - Ona jest piękna. Becker już to wiedział, ale po obejrzeniu jej powrotu do jego sypialni mógł zrozumieć dlaczego Cooper powiedział to, co było oczywiste. 131

A gdyby to samo powiedział jakiś inny facet, mógłby być zazdrosny. Ale Cooper był jak brat. - O tak, - zgodził się Becker. - Jeśli kiedykolwiek stworzono jakąś kobietę by nosiła spodnie do jogi, to właśnie ją. Cooper pokręcił głową. – O co ci chodzi z tymi cholernymi spodniami od jogi? To znaczy, ona na pewno wygląda w nich dobrze, ale czasami myślę, że masz jakiś psychiczny defekt, jeśli chodzi o twoją obsesję na tym punkcie. - Może. Ale czy wiesz, że dwadzieścia procent kobiet może mieć orgazm podczas uprawiania jogi? - Skąd do cholery mam to wiedzieć? A co ważniejsze, skąd do cholery ty to wiesz? - Przeczytałem w Cosmo jakiś czas temu. Cooper otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale potem je zamknął. W końcu tylko pokręcił głową. - Nie będę pytać, bo nie chcę wiedzieć. Becker roześmiał się. - Prawdopodobnie nie. Chcesz zostać? Możemy zamówić pizzę lub coś. Cooper pokręcił głową. - Niee. Ja tylko przyjechałem nakarmić rybki. Wracam do domu, aby złapać trochę snu. Odkąd zacząłeś pracować pod przykryciem nie spałem więcej niż godzinę lub dwie w nocy. Muszę znaleźć łóżko zanim rozbiję się i spalę. Becker mógł się tylko z tym zgodzić. - No więc, Jayna jest twoją Tą Jedyną? - zapytał Cooper. - Zdecydowanie tak. - Becker uśmiechnął się. – Myślałem że może nią być tego pierwszego dnia kiedy ujrzałem ją w magazynie, ale teraz jestem tego pewien. Cooper pokręcił głową. - To szaleństwo, że dosłownie potknąłeś się o jedynego wilkołaka który jest ci przeznaczony przez resztę twojego życia w środku napadu. To sprawia, że myślę, iż gdzieś tam naprawdę jest jakaś kosmiczna siła. - Wstał. - Dobra, będę się stąd wynosił. Becker odprowadził go do drzwi. - Czy wykombinowałeś już jak to wszystko się zakończy? - zapytał Cooper, odwracając się by na niego popatrzeć. - W pewnym momencie Albańczycy albo alfa sfory o którym mi powiedziałeś dowiedzą się, że to ty donosisz na policję. Nie możemy tego robić zbyt długo. - Nie będziemy musieli, - odpowiedział Becker. - Jayna i ja 132

sprawiliśmy, że Albańczycy i omegi nie ufają sobie nawzajem. W ciągu kilku dni cała ich organizacja załamie się od wewnątrz. Musimy tylko utrzymać presję do tego momentu. - Bądź ostrożny. - Cooper otworzył drzwi. - Przekaż Jaynie, że miło było ją poznać. - Będę, - obiecał Becker. - Cooper już wyszedł? – zapytała Jayna kiedy Becker zamknął drzwi. Odwrócił się i posłał jej uśmiech. - Taak. Był wykończony. Chcesz coś do picia? - Oczywiście. Becker złapał kilka butelek wody z lodówki, a następnie dołączył do niej na kanapie. - Usłyszałam o czym wcześniej rozmawialiście z Cooperem, powiedziała. - Co miał na myśli, kiedy zapytał, czy jestem „tą jedną” dla ciebie? Wydawał się sugerować, że to coś więcej niż tylko standardowe romantyczne przyciąganie. Becker spojrzał na nią z butelką wody uniesioną w połowie drogi do ust. Myślał, że ona wie więcej o byciu wilkołakiem niż on sam. - Nie wiesz o Tej Jedynej? - Tej jakiej? Popatrzył na butelkę wody, próbując ułożyć sobie myśli. - To dość skomplikowane, ale według wilkołaczej legendy gdzieś tam na świecie żyje jedna prawdziwa partnerka dla każdego wilkołaka. Kiedy się spotykają, między nimi automatycznie powstaje połączenie. - Uśmiechnął się. – Coś jak ta iskra którą poczuliśmy kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Jayna wyglądała na wątpiącą. - To brzmi jakby było nam magicznie sądzone być razem. - Czy tak trudno uwierzyć, że ludzie tak unikalni i szczególni jak wilkołaki mogą znaleźć tę jedną przeznaczoną, idealną osobę, która akceptuje nas takimi jacy jesteśmy? - Tak, trudno w to uwierzyć, - powiedziała. - Wolę myśleć, że w tym co do ciebie czuję chodzi wyłącznie o osobę, a nie o jakąś wilkołaczą magię. Becker próbował nie okazać swojego rozczarowania. Po tym co przydarzyło się Jaynie, nie był zaskoczony, że nie wierzy w magię i w „żyli długo i szczęśliwie”. Jayna musiała wyczuć jego nastrój, bo jej twarz złagodniała i pochyliła się, by go pocałować. Wsunął dłoń w jej włosy i oddał pocałunek, mówiąc sobie że to nie ma znaczenia, co ona czuje do niego tak długo, jak wierzyła 133

w nich. Miał ją, i tylko to się liczyło. - Myślisz, że musimy już wrócić do loftu czy jeszcze możemy zostać tu trochę dłużej? - zapytała, a jej niebieskie oczy zmieniły się w zielone. Już zniknęli na kilka godzin, ale... - Myślę, że mamy trochę czasu. - Uśmiechnął się. - Czy masz coś na uwadze, co chcesz robić? Skinęła tylko z odrobiną tej nieśmiałości która mu się tak bardzo podobała. – Myślałam, że zanim pójdziemy, moglibyśmy ponownie się poobściskiwać. Wystarczy szybki numerek, wiesz? - Tak, wiem, - warknął. - Chociaż nie sądzę, że cokolwiek w tym będzie szybkiego. *** Jayna przytulała się mocno do Erica kiedy jechali przez ciemne ulice w kierunku loftu. Dzisiaj zakończy się jako jeden z najlepszych dni w historii - i to nie tylko dlatego, że uwielbiała się z nim kochać, mimo że to na pewno było niesamowite. Po prostu kochała bycie z nim. Nawet jeśli nie była zbyt pewna tej całej magicznej rzeczy z wilkołaczym połączeniem, to nie znaczy, że nie potrafiła rozpoznać, że między nimi działo się coś specjalnego. Dla niej, pomyślała, była to po prostu dobra, staroświecka chemia. Było już dobrze po ósmej kiedy wrócili do loftu, a ona od razu skierowała się do schodów aby sprawdzić co u Megan. Eric pobiegł za nią, ale ledwo doszli do połowy to wpadli na Liama schodzącego z Moe`m i Josephem depczącym mu po piętach. Liam miał wkurwiony wyraz twarzy. - Gdzie do cholery byłaś i dlaczego nie odbierasz telefonu? - zapytał. Włoski na karku Jayny uniosły się. - Co się stało? - Spojrzała na Moe`a i Josepha. Obaj wyglądali na nerwowych jak diabli. - Gdzie są Megan i Chris? Liam otworzył usta, by odpowiedzieć, ale Joseph był szybszy. - Kostandin wysłał ich na robotę. - Jaki rodzaj roboty? - zapytał Eric. Joseph zaczął odpowiadać, ale Liam uciszył go spojrzeniem. - Kos wysłał ich po jednego z wilkołaków SWAT wraz z pół tuzinem albańskich żołnierzy. 134

Dopiero po chwili słowa Liama dotarły do świadomości Jayny, a kiedy w końcu to zrobiły, zabrakło jej tchu. Omal nie sięgnęła ręką ku Ericowi żeby się uspokoić, ale powstrzymała się w ostatniej chwili i zamiast tego chwyciła się poręczy. Podczas gdy ona uprawiała seks z Erikiem, dwóch jej towarzyszy z watahy zostało wysłanych do likwidacji alfy, który był z zupełnie innej ligi. O Boże, co ona zrobiła? - Jak mogłeś wysłać Megan i Chrisa za jednym z tych wilkołaków SWAT? - zapytała, a jej kły i pazury wysunęły się. - Ona nie jest wystarczająco silna, tak jak i Chris. Liam otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale tym razem to Eric był tym, który mu przerwał. - Gdzie oni poszli, i kiedy pojechali? Przez chwilę Jayna myślała, że Liam odmówi powiedzenia tego, po prostu robiąc im na złość. Ale wyraz twarzy Erica musiał sprawić, że się rozmyślił. - Policjant mieszka nad w Lochwood na Skillman Street. Wyszli trzydzieści minut temu. Jayna zobaczyła jak twarz Erica blednie, ale zanim zdążyła nawet pomyśleć by go zapytać dlaczego - co byłoby trudne do zrobienia przed Liamem i innymi - odwrócił się i pobiegł w stronę głównego wejścia. Pobiegła za nim ignorując okrzyki Liama, że było już za późno żeby to sprawiło jakąś różnicę. Eric był już na swoim motocyklu gotów odjechać, gdy stanęła przed nim. - Zejdź mi z drogi, - syknął, jego oczy świeciły na obrzeżach, gdy walczył o kontrolę. - Poszli po Coopera. Cholera. Położyła dłonie na kierownicy i nie chciała się ruszyć. - A Megan i Chris są z nimi. Jadę z tobą. Eric wyglądał, jakby chciał się kłócić, ale zamiast tego zaklął i gestem pokazał, żeby wsiadła za nim. Obiegła motocykl i wspięła się za nim, trzymając się mocno kiedy odpalił gaz i wyrwał przez miasto. Myślała, że wcześniej jechali szybko, ale teraz pewnie walili ze sto sześćdziesiąt kiedy on lawirował między samochodami. Znajdowali się jeszcze o kilka przecznic od celu, gdy Jayna usłyszała strzały. Serce jej stanęło. Liam miał rację. Byli zbyt późno. 135

Eric dodał gazu i pojechali jeszcze szybciej. Trzy duże, czarne Escalade stały zaparkowane po drugiej stronie wejścia do kompleksu apartamentów, blokując go. Był tam też oliwkowy Jeep Wrangler zaparkowany tuż przy Escalade, jakby kierowca zatrzymał się nagle tuż przed Albańczykami. Zauważyła Coopera chowającego się częściowo za dżipem, krew spływała mu po ręce i po piersi z co najmniej dwóch postrzałów. Jayna wzdrygnęła się, bo zdała sobie sprawę, że krwawiąc tak mocno musiał być ciężko ranny. Ale napastnicy zapłacili cenę za to co mu zrobili. Dwóch Albańczyków leżało nieruchomo na ziemi, a trzeci półleżał oparty o tylną oponę jednego z SUV-ów trzymając się za głowę, gdy próbował zatamować krwawienie z rany w tamtym miejscu. Szukała gorączkowo Megan i Chrisa. Wstrzymała oddech, widząc jak Megan nerwowo przyciska rękę do rany na boku Chrisa kiedy on sam strzelał w kierunku Coopera. Serce Jayny ścisnęło się. Nie chciała, żeby Chris strzelał do Coopera, ale również nie chciała by jej przyjaciołom coś się stało. A Megan wydawała się tak martwić o Chrisa, że nawet sama siebie nie chroniła. Praktycznie stała na otwartej przestrzeni i próbowała opatrzeć Chrisa. Gdyby Cooper chciał do niej strzelić, już by nie żyła. Na szczęście, Cooper koncentrował się na pozostałych trzech Albańczykach, którzy strzelali do niego. Eric wcisnął hamulce i z poślizgiem zatrzymał motocykl na obrzeżach obwodu stworzonego przez trzy SUV-y, a tymczasem padł kolejny Albańczyk. Jayna natychmiast zeskoczyła z Harleya żeby móc odciągnąć Megan i Chrisa z linii ognia, podczas gdy Eric rzucił się na ostatnich dwóch Albańczyków z taką prędkością i gracją, o której ona i jej przyjaciele z watahy mogli tylko pomarzyć. Ale zamiast rozedrzeć Albańczyków próbujących zabić jego najlepszego przyjaciela, pochylił się i chwycił strzelbę leżącą obok jednego z martwych mężczyzn. Przeładował ją, przeskoczył SUV-a przed sobą i padł na ziemię po drugiej stronie, a następnie, tak samo szybko strzałem usunął maskę dżipa Coopera. Akcja ją zaskoczyła, a jedyne co mogła zrobić to gapić się jak Eric 136

skierował strzelbę w pierś Coopera i wypalił. Wstrząśnięta twarz Coopera była ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła, zanim poleciał do tyłu i poza zasięg jej wzroku za dżipa. Eric ruszył za nim, przeładował strzelbę, a następnie wycelował w swojego najlepszego przyjaciela. Mimo że dżip zasłaniał widok, z kąta trzymania broni mogła powiedzieć, że celował w głowę Coopera. Jayna ruszyła w ich stronę zanim nawet zdała sobie sprawę z tego co robi. Ale huk strzału zmroził ją w miejscu. Pod dżipem, nogi Coopera szarpnęły się raz, a potem znieruchomiały. Serce obijało się jej o żebra. Eric właśnie strzelił swojemu towarzyszowi z watahy w głowę. Zabił jednego ze swoich własnych żeby ochronić ją. Eric odwrócił się i ruszył z powrotem do miejsca, gdzie wciąż stała nieruchomo. W oddali echem w nocy rozszedł się odgłos syren, brzmiąc coraz bliżej. - Policjanci są w drodze, - powiedział płaskim, pozbawionym emocji głosem. - Chodźmy. - Nie, dopóki nie zobaczę tego, jak ten pies teraz wygląda, - powiedział jeden z Albańczyków. Eric stanął przed facetem, oczy miał jak płynne złoto kiedy uniósł strzelbę i umieścił końcówkę lufy na czole mężczyzny. - Mogę ci pokazać, jak to wygląda - od wewnątrz. Jayna nigdy nie przypuszczała, że Eric może brzmieć tak zimno i bez emocji, no, ale właśnie zabił swojego najlepszego przyjaciela. Nogi się prawie pod nią załamywały, kiedy powoli pomogła Megan postawić Chrisa na nogi i zaprowadzić do jednego z SUV-ów. Nie chciała wierzyć, że Eric mógłby zrobić coś takiego, nawet jeśli zrobił to dla niej. Nie chciała być powodem do zabicia kogokolwiek, a zwłaszcza Coopera. Jej oczy paliły od łez, kiedy przypomniała sobie jak tamten wilkołak powiedział jej, że zrobi wszystko, aby pomóc Ericowi. Albańczyk stał przed Ericem mamrocząc coś w swoim języku, po czym odwrócił się i szybko pomógł swojemu rannemu przyjacielowi wsiąść do drugiego Escalade. Kilka chwil później, dwa SUV-y odjechały, zostawiając ją samą z Ericem i martwymi Albańczykami. 137

Eric nie patrząc na nią podszedł do swojego motocykla i dosiadł go. Spojrzała w kierunku Coopera, rozdarta między potrzebą wiedzy i niewiedzy. Ale silnik Harleya zahuczał budząc się do życia i nie miała innego wyboru, jak wspiąć się za jego plecy. Kiedy Eric ruszył z piskiem, spojrzała przez ramię, próbując dostrzec coś – cokolwiek – co ją przekona, iż nie widziała tego, co myślała że widzi. Jedyne co zobaczyła to migające niebieskie światła, kiedy policja pojawiła się na miejscu zdarzenia. Następnie Eric skręcił za róg, a ona straciła widok. Nie, żeby miało to znaczenie. Jej umysł nie miał problemu z odtwarzaniem w kółko tych ostatnich kilku chwil, jakby chciał się upewnić, że nigdy tego nie zapomni.

138

ROZDZIAŁ JEDENASTY Zanim słońce zdążyło jeszcze wzejść, następnego dnia rano, Becker udał się do pokoju Jayny. Sposób, w jaki spojrzała na niego w nocy, przy mieszkaniu Coopera, wyrwał mu serce. Chciał, żeby zrozumiała, dlaczego zrobił to, co musiał. Ale między gratulującymi Albańczykami i omegami, Kosem i Frasherim chcącym wiedzieć dokładnie co się stało, a potem jeszcze wyjmowaniu dwóch kul z brzucha Chrisa, prywatność nie była mu dana. Podczas gdy wilkołak beta się leczył, co u niego trwało dość długo, nie czuł się właściwie by prosić Jaynę o opuszczenie jego boku. Po wyjaśnieniu jej sprawy, musiał udać się do jednostki SWAT by porozmawiać z Gage`m i Xanderem zanim wszystko się spieprzy – przynajmniej jeszcze więcej niż teraz. A ostatnia noc nie była czymś co można wyjaśnić przez telefon lub w SMS-ie. Becker był zaledwie kilka drzwi od mieszkania, które zajmowały Jayna i Megan, kiedy zatrzymał go głos Kostandina. - Dokąd idziesz tak wcześnie rano? Becker był tak skupiony na tym, co miał zamiar powiedzieć Jaynie, że nawet nie zauważył że zastępca szefa nadchodzi korytarzem. Becker minął drzwi Jayny jakby cały czas zmierzał w stronę schodów. - Do jednostki SWAT, - powiedział. - Zobaczyć jak oni zareagowali na śmierć jednego ze swoich, może spróbować dowiedzieć się, którego z nich powinniśmy załatwić w następnej kolejności. Kos uśmiechnął się. Złym, paskudnym uśmiechem. - Zrób to, a kiedy wrócisz, musimy porozmawiać o twoim miejscu w tej organizacji. Myślę, że nadszedł czas, aby zrobić kilka zmian w kierownictwie wilczej watahy, prawda? Żołądek Beckera skręcił się, kiedy zbiegał po schodach. Kostandin może tego nie powiedział, ale zmiana kierownictwa najprawdopodobniej oznaczała, że Albańczycy zamierzali zabić Liama. Becker nie myślał dużo o tym wilkołaku, ale za cholerę nie chciał go zabić. Jednak teraz miał większe i poważniejsze problemy: jak wytłumaczyć całą tę sprawę swojemu alfie. Dwadzieścia minut później, wciąż ćwicząc mowę wjechał na parking jednostki. Jak tylko zgasił silnik Harleya, usłyszał krzyki Gage'a 139

dochodzące z budynku administracyjnego. Po tym rozległ się niski, głęboki warkot. Kurwa. Gage był naprawdę wkurzony. Becker oparł motocykl na podpórce, a następnie udał się do budynku. Gage i Cooper stali nos w nos, oczy świecące, kły obnażone. Mike i Xander dokładali wszelkich starań, aby dostać się między nich, ale jeśli sprawy potoczą się źle, to potrzeba dużo więcej niż ta dwójka, by powstrzymać ich od walki. Z drugiej strony, Cooper wyglądał lepiej niż wczoraj po tym jak Becker strzelił mu tą strzelbą w klatkę piersiową z bliskiej odległości. Nie chciał strzelać do Coopera, ale w tamtym czasie nie był w stanie wymyślić lepszego sposobu, aby powstrzymać Albańczyków od zabicia Coopera przy jednoczesnym zachowaniu swojej przykrywki. Becker wiedział, że tak naprawdę nie zranił Coopera. Trafienie było w dupę bolesne jak diabli, na pewno, ale nie było to nic poważnego. Strzał około trzydziestu centymetrów obok głowy mógł oznaczać dla niego trochę za wiele, ale jego przyjaciel od razu podchwycił co on próbował zrobić i udał martwego, tak jak Becker miał nadzieję. Dzięki Bogu, był w stanie utrzymać Albańczyków od pójścia za Jeepa Coopera i sprawdzenie jego obrażeń, bo to spieprzyło by wszystko. - Powiesz mi, kim do cholery jest twój informator, - warknął Gage. - I zrobisz to właśnie teraz, kurwa! Szczęka Gage'a poszerzyła się, by zrobić miejsce na kły. Nie było nikogo w Watasze, kto by posiadał większą kontrolę nad ich wilkołaczą naturą niż ich dowódca. Jeśli zmienił się tak bardzo, to tylko dlatego że planował wyrwać ogromny kawał skóry Coopera. Cooper się jednak nie wycofał. - Mówiłem ci, że nie mogę tego zrobić. Moje źródło jest poufne. - Nie przede mną, - warknął Gage, zginając dłonie tak, jakby wyobraził sobie, jak dobrze by było owinąć palce wokół szyi Coopera i wydusić z niego to durne życie. Xander stanął przed Cooperem i położył rękę na piersi dowódcy. - Gage… Ale Gage odepchnął Xandera na bok. - Co do cholery jest z tobą nie 140

tak? - zapytał Coopera. – Te albańskie dranie prawie cię zabili. Becker zaklął w myślach. Jeśli czegoś szybko nie zrobi, Gage eksploduje. - To nie byli Albańczycy. – Raz kozie śmierć. - To ja. Cała wataha odwróciła się jak jeden, z mieszaniną dezorientacji i niedowierzania na twarzach. Z boku, Tuffie przywitała go z wyrazem pyska, który mówił, że nie był to czas na pełne ujawnienie. Becker odrzucił obawy psiaka, ale nie mógł zignorować wyrazów twarzy członków watahy. Kły Gage`a schowały się nieco, ale oczy nadal świeciły złotem. - O czym ty mówisz? I dlaczego, do cholery, w ogóle tutaj jesteś? Myślałem, że jesteś w Denver ze swoją siostrą. Becker spojrzał spokojnie w oczy swojego alfy. – Ta gadka o mojej siostrze? Nie była do końca prawdą. Właściwie to bzdura. Zatrzymałem się w lofcie na ulicy Canton z Albańczykami i drugą watahą wilkołaków. Oczy Gage`a zwęziły się, a temperatura w pomieszczeniu spadła o dziesięć stopni. – Co ty zrobiłeś? - Ja tak jakby pracowałem pod przykrywką i zinfiltrowałem ich działalność. Becker przygotował się na gniew Gage'a, wiedząc, że będzie epicki. Gage przeszedł przez pokój i owinął dłoń wokół jego szyi, uderzając nim o ścianę z dzikim warkotem. Cholera, to bolało. - Co takiego przekonało cię, że okłamanie mnie co tego gdzie byłeś, prowadzenie nieautoryzowanej tajnej operacji na własną rękę i strzelanie do Coopera były dobrymi pomysłami? Gage może i był jego alfą, ale Becker nie dał się zastraszyć. - To nie było tyle to, co kto, a właściwie kobieta wilkołak, której tak jakby pozwoliłem uciec z tego magazynu w którym byliśmy na początku tygodnia. - Kobieta wilkołak, której pozwoliłeś uciec? - warknął Gage. Zabrzmiało gorzej, kiedy jego szef to powiedział. Becker otworzył usta by wyjaśnić, ale przerwał mu Cooper. - Ty tak naprawdę nie pozwoliłeś jej uciec. Zważywszy na to, że ukryłeś ją w skrzyni, tak by nie można było jej znaleźć, powiedziałbym, że pomogłeś jej w ucieczce. 141

Pewnie to był sposób Coopera na odwet za strzał w klatkę piersiową. Gage spojrzał na Coopera, po czym ponownie odwrócił się z pełną siłą tych złotych oczu na Beckera. Miał kompletnie przejebane. *** Dźwięk głosów w korytarzu obudził Jaynę. Rozpoznając głęboki tembr Erica, zerwała się z łóżka i podeszła do drzwi ubrana top i szorty. Kilka razy w nocy próbowała porozmawiać z Ericem na osobności, ale po prostu nie była w stanie znaleźć odpowiednich słów i właściwego czasu. Teraz, być może, jej się uda. Ale wtedy usłyszała głos Kostandina i ręka zamarła na klamce. Eric mówił coś o pójściu do jednostki SWAT i zastanowieniu się, który gliniarz będzie następny. Te słowa ponownie przywołały wydarzenia ostatniej nocy i jej ręka zacisnęła się na klamce, a potem usłyszała jak Eric i Kos odchodzą. Z westchnieniem oparła czoło o drzwi, starając się zrozumieć wszystko co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Czas który wczoraj spędziła w mieszkaniu Erica był niesamowity. Nigdy nie marzyła, że seks może być tak potężny i poruszający. Na samą myśl o tym miała ochotę dopędzić Erica w tej chwili i poprosić go, aby zabrał ją z powrotem do swojego mieszkania po więcej tego samego. Ale to było coś więcej niż bycie im dobrze w łóżku. Eric sprawił, że czuła się bezpieczniejsza i szczęśliwsza, po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, a ostatniej nocy z łatwością mogła sobie wyobrazić spędzenie z nim reszty życia. Potem zastrzelił swojego najlepszego przyjaciela. Wiedziała, że zrobił to by ocalić Megan i Chrisa, ale to nie sprawiło, że poczuła się lepiej. Nigdy nie chciała by zginął ktoś z watahy Erica, a zwłaszcza Cooper. Gwałtowna śmierć wilkołaka ze SWAT była częścią tego powodu, dla którego unikała rozmowy z Erikiem ostatniej nocy. Bo jak, do cholery, masz powiedzieć facetowi do którego zaczęłaś czuć coś wielkiego, że nigdy nie zaakceptujesz tego co zrobił, nawet jeśli zrobił to dla ciebie? Ale co, jeśli w nocy ona nie widziała tego, co myślała, że widziała? A co, jeśli Eric i Cooper sfingowali całą scenę? Brzmiało to wariacko, ale im dłużej o tym myślała, tym bardziej to miało sens. Przez sprawienie wrażenia, że zabił Coopera, Eric był w stanie uratować Megan i Chrisa nie 142

tracąc przykrywki przed Albańczykami. Być może trudno w to uwierzyć, ale wydawało się w porządku. I po raz pierwszy od ostatniej nocy, Jayna czuła się tak jakby mogła oddychać. - Jayno? Odwróciła się i zobaczyła Megan siedzącą na łóżku, mrugającą do niej sennie. - Czy coś się stało? - zapytała Megan. - Nie, nic się nie stało. W rzeczywistości, wszystko jest w porządku. Jayna uśmiechnęła się i podeszła by usiąść na brzegu łóżka Megan. - Ale jest coś, co muszę ci powiedzieć, co miałam ci powiedzieć od samego początku. Megan wyprostowała się, a jej oczy nagle wyrażały czujność. - Uciekasz z Ericem, tak? - Co? - Jayna zmarszczyła brwi. - Nie, nie uciekam z nim. Megan odprężyła się nieco, ale nadal patrzyła na nią nieufnie. Jayna wyciągnęła rękę, wzięła jedną z jej dłoni i ścisnęła. - Pamiętasz, kiedy powiedziałam, że możesz zaufać Ericowi? Megan skinęła głową. - Czego ci wtedy nie powiedziałam, to tego że można mu ufać bo jest policjantem. A tak dokładnie, jednym z wilkołaków ze SWAT. Oczy Megan rozszerzyły się. - Co? Powiedziałaś, że był omegą, którego spotkałaś w Starbucks! - Ciii, - Jayna ostrzegła, rzucając szybkie spojrzenie przez ramię. - Przecież nie mogłam powiedzieć, że był policjantem. I ja spotkałam się z nim w Starbucks. No, ale poza tym też wcześniej. Eric był z drużyną SWAT w magazynie tamtej nocy. Pomógł mi się ukryć, zamiast mnie aresztować, a potem wyśledził mnie za pomocą rachunku ze Starbucks, który wypadł z mojej kieszeni. Następnego dnia czekał na zewnątrz, gdy wyszłam z loftu. Nos Megan pomarszczył się w zakłopotaniu. - To nie wyjaśnia, co on tu robi. - Próbuje pomóc nam wyjść z tego paskudnej sytuacji w której się znaleźliśmy. Megan kręciła końcówkami włosów, rozważając to wszystko. – Ale 143

ostatniej nocy on zabił jednego z tych wilkołaków ze SWAT. - Nie sądzę, że to zrobił, - stwierdziła Jayna. - Myślę, że on i ten drugi wilkołak sprawili, że tak to wyglądało. - To ma sens, jak sądzę. - Megan zakręciła trochę więcej włosów. - Ale mam pytanie. - Ok. - Czy Eric jest w tobie zakochany? Jayna otworzyła usta żeby zaprzeczyć, ale zamknęła je ponownie. Czy Eric sprawiłby sobie te wszystkie kłopoty, gdyby jej nie kochał? - On myśli, że jest, - powiedziała w końcu. - Wierzy w legendę, która mówi, że gdzieś tam jest doskonały partner dla każdego wilkołaka i że przeznaczone jest im być razem. Nazwał ją Ta Jedyna. - I on myśli, że jesteś jego Jedyną? - zapytała Megan. Jayna skinęła głową. - Wiem, że to głupie, ale on naprawdę w to wierzy. Megan uśmiechnęła się do niej lekko. - Po tym wszystkim co przeszłyśmy, kiedy stałyśmy się wilkołakami, nie sądzisz że to możliwe, iż Bóg dał nam kogoś, kto mógłby nas kochać za to, czym jesteśmy? Czasami Jayna zapomniała jak idealistyczna była Megan. Czasami żałowała, że sama nie potrafi być taka. – Właśnie z powodu tego, co się z nami stało, kiedy stałyśmy się wilkołakami, ja w to nie wierzę. Megan westchnęła. – Więc zapomnij o tej legendzie. Co do niego czujesz? Jayna popatrzyła na swoje dłonie, ale nie odpowiedziała. Jak mogła opisać to co czuła do Erica, gdy sama nie była tego pewna? - Nie wiem, - w końcu przyznała. - Wiem, że uwielbiam z nim być. I wiem, że on mnie uszczęśliwia. I wiem, że poczułam między nami jakieś połączenie w chwili, kiedy zobaczyłam go w tym magazynie. Megan uśmiechnęła się. - Połączenie, hę? Wygląda na to, że ta wilkołacza bratnia dusza może być, mimo wszystko, prawdą. Jayna nic nie odpowiedziała. - Więc jaki Eric ma plan by wydostać nas z tego bałaganu? - zapytała Megan, zmieniając temat. Jayna wyjaśniła, jak ona i Eric próbowali skłócić gang od wewnątrz. 144

- To działa, ale może zająć więcej czasu niż mamy. Myślę, że teraz jest ze swoją watahą, naradzając się, jak zakończyć to raczej prędzej niż później. Wiedza, że był w jednostce SWAT i planował jak zaaresztować Albańczyków, powinna ją cholernie przestraszyć, ale tak się nie stało. - Obiecał chronić nas i wydostać stąd bezpiecznie, i ja mu wierzę. - Nas wszystkich? - zapytała Megan. - Wszystkich, - potwierdziła Jayna, po czym dodał. - Cóż, może nie Liama. Jest za blisko Kostandina i Frasheriego. Megan zmarszczyła brwi, ale nie wydawała się zaskoczona. - Powinnyśmy powiedzieć chłopakom to, co mi właśnie powiedziałaś. Jayna skinęła głową, a Megan już wyskoczyła z łóżka i przebierała piżamę. Jayna zrobiła to samo, wymieniając szorty na spodnie do jogi; potem ona i Megan ruszyły do mieszkania, które chłopaki dzielili na czwartym piętrze. Joseph i Moe byli w małym aneksie kuchennym, pijąc napoje energetyczne, natomiast Chris leżał na jednym z trzech dmuchanych materacy leżących na środku tego, co miało być salonem. Był tak cicho iż Jayna myślała że śpi, ale kiedy ona i Megan weszły, otworzył oczy i uśmiechnął się do nich. Jayna uśmiechnęła się również i usiadła na jednym z pozostałych materacy. – Lepiej ci? Skinął głową, a Megan uklękła obok niego, by sprawdzić bandaż. - Taak. Mój żołądek nadal boli jak cholera, ale z godziny na godzinę jest coraz lepiej. Do wieczora będę jak nowy. Jayna miała taką nadzieję. Zanim zaangażowali się z Albańczykami, wszyscy doznawali jakiś ran i zawsze się leczyli, ale żaden z nich nigdy nie został ranny tak poważnie. - Czy Eric jest gdzieś tutaj? - spytał Chris. – Chciałem mu podziękować za połatanie mnie. - Wyszedł na chwilę. - Jayna spojrzała na Josepha i Moe. - Właściwie Eric jest powodem dla którego Megan i ja tu jesteśmy. Moe zmarszczył brwi, a obaj z Josephem podeszli i usiedli na drugim materacu. - Czy wszystko jest w porządku? - Nic mu nie jest. 145

Jayna zawahała się, próbując znaleźć sposób jak to wszystko wyjaśnić. Ale w tej sytuacji nie było nic łatwego, więc powiedziała to tak samo bezpośrednio jak wcześniej Megan - poza częścią o niej i Ericu śpiących razem, oczywiście. Chłopaki wymienili spojrzenia, ale nie odzywali się przez długi czas. W końcu Moe przerwał milczenie. - Czy ty mu ufasz? Jayna skinęła głową. - I naprawdę myślisz, że on znajdzie sposób, by wydostać nas z tego bałaganu? - spytał Chris. Świadomość, że Megan i chłopaki byli skłonni zaufać Ericowi bo ona mu ufa, prawie wywołała u Jayny łzy w oczach. - Tak, - udało jej się w końcu powiedzieć. – Ale tu chodzi o coś więcej niż tylko ucieczka od Albańczyków. Opuszczenie ich może oznaczać również pozostawienie Liama. Zebrała siły, oczekując że chłopaki rzucą się do obrony swojego alfy. - Liam opuścił nas w momencie, kiedy oszukał nas co do powodu dla którego tu przyjechaliśmy. Nigdy nie chodziło tu o pieniądze czy tych ludzi; chodziło o władzę i kontrolę nad większą watahą, - powiedział Joseph. Jayna nie sądziła, że oni wiedzieli o zdradzie Liama, ale najwyraźniej też się zorientowali. - Jeśli nas poprowadzisz, podążymy za tobą, - dodał Moe. Jayna zareagowała z opóźnieniem. Co oni mówią? Nie była alfą. Ale kiedy im to powiedziała, Megan uśmiechnęła się. - Mogliśmy podążać za Liamem, ale tak jak mówiłam wcześniej, ty od dłuższego czasu byłaś sercem i duszą tej watahy, - powiedziała. Jayna nie wiedziała, co powiedzieć. Nie rozumiała, jak oni się tego po niej spodziewają. Nie była wcale mocniejsza niż reszta. Otworzyła usta, by im to powiedzieć, że kiedy Moe zesztywniał. - Nadchodzi cała masa omeg, - powiedział. Jayna spięła się. Omegi nigdy nie chodzili do tej części korytarza. Jeśli teraz tak zrobili, to dlatego, że mieli powód. Moe i Joseph błyskawicznie znaleźli się przy opartych o ścianę MP5. 146

Chris wyciągnął swoją spod krawędzi materaca, ale pozostał tam, gdzie był. Jayna wstała, instynktownie ustawiając się między zamkniętymi drzwiami i jej watahą. Zaskrzypiała gałka, a potem ktoś walnął pięścią w drzwi tak mocno, że poruszyła się futryna. Jayna nie wykonała żadnego ruchu, aby je otworzyć, tak samo jak pozostałe osoby będące w pokoju. - Wiem, że jesteście tam wszyscy, więc równie dobrze możecie otworzyć drzwi, - krzyknął Liam. Jego głos rozbrzmiewał w częściowo odnowionym korytarzu i Jayna wyczuła w nim gniew. Wiedziała, że Liam był wkurzony na Erica i na nią za to, co się stało ostatniej nocy, ale to było coś innego. Po prostu nie była pewna co. - Jayno mam ze sobą omegi, - odezwał się Liam. - Jeśli nie odłożycie broni i nie otworzycie drzwi, nie odpowiadam za to, co zrobią. Cholera. To była wyraźna groźba. Jayna zerknęła przez ramię. Megan i chłopaki patrzyli na nią szeroko otwartymi oczami, pełnymi paniki. - Wiem, że Eric jest gliną, Jayno, - krzyknął Liam. Żołądek Jayny zacisnął się, a ona szarpnęła gwałtownie głową z powrotem i spojrzała na drzwi. Jak się zorientowali? Czy śledzili Erica do jednostki SWAT i widzieli jak wchodzi do środka? Na samą myśl jej krew zastygła. - Gliną? - próbowała brzmieć na zszokowaną, ale nie była pewna czy się jej to udało. Dzięki Bogu, Liam nie widział jej twarzy. - Jesteś pewny? - Nie rób ze mnie głupka, Jayno, - powiedział Liam. - Wiem, że ty i reszta watahy mu pomagaliście. Kurewska cholera. Otworzyła usta, żeby zaprzeczyć, ale Liam przerwał jej. - Wpadłem na tych palantów z tego laboratorium mety, które Eric spalił, i nie wyglądali wcale jak skwarki. Ale jak mogli, skoro pozwolił im uciec? Czy nie tak, Moe? Jayna spojrzał na Moe`a. Odruchowo zacisnął rękę na broni, ale nie odpowiedział. - Wiem, że Eric oszukał ciebie i resztę watahy, Jayno, i wybaczam ci, ciągnął Liam, zmiękczając głos. - Otwórz drzwi, żebyśmy mogli o tym 147

pogadać. Jayna nie kupiła tego ani przez sekundę. Gdyby otworzyła drzwi, Liam mógłby zrobić co chciał, w tym zabijając ją tam gdzie stała. Ale co innego mogła zrobić? Liam przyparł ich do muru. Jayna spojrzała na drzwi balkonowe, a następnie na Chrisa. Na zewnątrz, na trawnik, prowadziła długa droga w dół. Ona, Megan, Joseph i Moe mogli łatwo skoczyć, ale Chris był jeszcze zbyt poszkodowany, żeby choć to rozważyć. Ale jeśli nie otworzy drzwi, Liam po prostu je wyważy. Megan i chłopaki patrzyli na nią wyczekująco. Boże, chciała by był tu Eric. Ale go nie było. Ale można byłoby do niego zadzwonić. Ale jej telefon ładował się w pokoju, razem z telefonem Megan. A żaden z chłopaków nie miał telefonu. Cholera! - Jayno, jeśli nie otworzysz drzwi i nie wyjdziesz, to my wejdziemy, wrzasnął Liam. - W porządku. Chwileczkę, - odkrzyknęła, a potem wzięła Megan za rękę i pociągnęła ją w stronę balkonu. - Zajmijcie Liama rozmową, powiedziała chłopakom. Jeśli to się uda, będzie mogła przekazać wiadomość Ericowi. Jeśli tak się nie stanie, przynajmniej Megan będzie bezpieczna. - Co...? - Megan zaczęła, ale słowa odpłynęły kiedy Jayna otworzyła szklane drzwi przesuwne. Oczy Megan rozszerzyły się. - Nie ma mowy. Nigdzie nie idę. Nie zostawię was! Jayna szarpnęła ją za rękę, ciągnąc na balkon. - Nie zostawiasz nas. Idziesz po pomoc. Chris nie może skakać, a Moe i Joseph nigdzie się bez niego nie ruszą. Jeśli ja pójdę, Liam oszaleje w momencie wejścia przez te drzwi. To musisz być ty. Jeśli nie pójdziesz, możemy się z tego nie wykaraskać. - Ale… Jayna wzięła drugą rękę Megan i uścisnęła ją. - Eric jest w jednostce SWAT. Musisz tam pójść i powiedzieć mu, co się dzieje. Łzy w oczach Megan wylały się, cieknąc po policzkach, a ona pokręciła głową. - Nie mogę tego zrobić. Wiesz, że nie mogę. Od dnia kiedy Megan wyskoczyła z tego szpitalnego okna i przeżyła 148

ten roztrzaskujący kości wypadek, miała lęk wysokości. Czuła się chora nawet jak patrzyła na położone wyżej okna, a przejazd przez wysoki most był zabroniony w watasze, chyba że spała. Proszenie ją o skok z balkonu na trzecim piętrze było najgorszą z możliwych rzeczy o jakie Jayna mogła ją prosić. Ale i tak ją o to prosiła. - Wiem, że się boisz, ale musisz to zrobić, - błagała Jayna. - Dla mnie i dla watahy. Więcej łez spłynęło po twarzy Megan. - A co, jeśli zranię się tak bardzo, że nie będę mogła dotrzeć do Erica? Jayna puściła jedną z rąk Megan i objęła nią jej policzek. - Ufasz mi? Megan się nie zawahała. - Jesteś jedyną osobą której ufam. - Więc musisz mi uwierzy, kiedy mówię, że wszystko będzie dobrze. Nie stanie ci się krzywda, a ty dotrzesz do Erica na czas. I nie pozwoliłabym ci tego zrobić, gdybym nie wierzyła w to każdą cząstką duszy. Megan z trudem przełknęła ślinę, pociągnęła raz nosem, po czym skinęła głową. Przyciągnęła Jaynę do siebie i przytuliła ją mocno, po czym podeszła do poręczy i wdrapała się na nią. Jayna też podeszła do poręczy. - Znajdź taksówkę i powiedz kierowcy, że potrzebujesz dostać się do jednostki SWAT. On albo będzie wiedział gdzie to jest lub będzie mógł się dowiedzieć. Masz jakieś pieniądze, prawda? Megan pokiwała głową i ostrożnie postawiła nogi na krawędzi balkonu, za poręczą. Jayna potargała włosy przyjaciółki i pocałowała ją w policzek. - Postaram się zająć Liama rozmową tak długo jak tylko mogę, ale musisz się spieszyć, - powiedziała. Megan skinęła głową, po czym wzięła głęboki oddech i skoczyła. Jayna wychyliła przez balkon i patrzyła, krzywiąc się, kiedy Megan uderzyła w trawę i przekoziołkowała kilka razy przed zatrzymaniem. Odetchnęła z ulgą, gdy Megan zerwała się na równe nogi i uśmiechnęła się do niej, po czym pobiegła w kierunku głównej ulicy. Jayna zaczekał aż Megan zniknie z pola widzenia, po czym odwróciła się i weszła z powrotem do małego mieszkania. Kiwając chłopakom, miała nadzieję, uspokajająco, podeszła do drzwi i przekręciła gałkę. 149

ROZDZIAŁ DWUNASTY Xander, Mike i Brooks we trójkę musieli odciągnąć Gage`a od gardła Beckera. - Połowa twojej drużyny prawie zginęła w tym magazynie. A jeden z tych wilkołaków postrzelił Khaki, na litość boską! – ryknął Gage, próbując strząsnąć rękę Xandera z ramienia. - A ty celowo ukryłeś jednego z nich przed nami? Co ty sobie myślisz? Becker poczuł jak wydłużają mu się kły i wiedział, że pazury nie pozostały daleko w tyle. - Chciałbym powiedzieć, dlaczego to zrobiłem, jeśli zechcesz dać mi pieprzoną szansę by coś powiedzieć bez próbowania oderwania mi głowy! Nozdrza Gage`a zafalowały i Becker przygotował się na uderzenie, pewny że jego alfa zaatakuje go ponownie, niezależnie od tego, ile facetów spróbuje go powstrzymać. Ale wtedy Gage wziął głęboki oddech i schował kły oraz pazury. - W porządku. Słucham, - powiedział. Jednak jego oczy błyszczały jeszcze złoto. - Posłuchajmy powodu, co do którego myślisz iż usprawiedliwi wybranie przestępcy nad własną watahę. Przytyki piekły jak cholera. - Jayna nie jest przestępcą, - warknął Becker. - Ona nawet nie chciała być w tym magazynie. Ale jej alfa przyłączył swoją watahę do Albańczyków a ona nie wie, jak ma powiedzieć mu nie. Becker wiedział, że nadużywa swojego szczęścia, ale też wiedział, że musi skorzystać z czasu danego mu przez Gage`a i wszystko wyjaśnić. - Wiem, że to było głupie, by działać pod przykrywką, ale kiedy ją wyśledziłem i zorientowałem się w jakim niebezpieczeństwie jest ona i pozostali członkowie jej watahy, nie miałem wyboru. - Wziął głęboki oddech. - Prawdopodobnie jest to dobry moment, żeby również powiedzieć, iż dałem Jaynie moje słowo, że ona i jej wataha nie zostaną aresztowani. Gage zacisnął usta. – Obiecywanie tego nie jest w twojej gestii. Becker zrobił krok w kierunku swojego szefa, szczerząc kły. Do diabła z byciem miłym. Jeśli Gage chciał walczyć, to niech podjeżdża. - Jayna i jej wataha nie zrobili nic złego. Są betami, którzy mają alfę 150

dupka, a który troszczy się bardziej o pieniądze i władzę niż on o swoją watahę, - powiedział. - Gdyby to była Mackenzie, zrobiłbyś to samo. Kły i pazury Gage`a pojawiły się z powrotem, ale się nie odezwał. - Co to jest beta? – zapytał Max stojący obok Coopera. Becker spojrzał na swojego kumpla z watahy i zobaczył, że Max patrzy na niego z zakłopotaniem. Dobrze, że przynajmniej ktoś w zespole miał tak samo mało pojęcia o wilkołakach jak on. - To jest wilkołak który nie jest tak silny jak alfa i ma niemal przytłaczającą potrzebę bycia częścią watahy, - Gage powiedział krótko, a następnie, posyłając Beckerowi znaczące spojrzenie, dodał, - zazwyczaj też nie są tak lekkomyślni jak alfy. - Jeśli o wilkołakach mowa, - przerwała Khaki, - to jeden właśnie wszedł do jednostki. Jayna. Becker zaklął pod nosem i pobiegł do drzwi. Był tak skupiony na tym by wyjść na zewnątrz przed swoimi kolegami z drużyny, że zajęło mu chwilę uświadomienie sobie, że zapach pochodzący z drugiej strony drzwi nie należy do Jayny ale do Megan. Jego żołądek podskoczył. Jeśli Megan tu była, stało się coś złego, czuł to. Wybiegł na zewnątrz i zobaczył Megan stojącą pośrodku jednostki, jakby próbującą zdecydować co robić dalej. W drucianym ogrodzeniu była dziura, tam gdzie wydarła sobie drogę do środka. Zadrapania na jej nagich ramionach i krew plamiąca bluzkę wskazywały, że dla bety nie było to łatwym zadaniem. Jej duże, ciemne oczy biegały od niego, do każdego z jego kolegów, którzy zdążyli ją otoczyć. Wyraźnie potwornie ją wystraszyli, ale nie ruszyła się z miejsca. Becker podszedł i odgrodził małą wilkołaczycę od reszty watahy SWAT. Cooper przecisnął się przez szereg i stanął wraz z nim. Spojrzała na Coopera, a potem pochyliła głowę. - Cieszę się, że nie jesteś martwy. Przepraszam za strzelanie do ciebie ostatniej nocy. Usta Coopera drgnęły. - Nie martw się o to. To zdarza mi się nieustannie. Becker cenił wsparcie Coopera, ale było tam jeszcze piętnaście innych 151

wilkołaków SWAT stojących przed nimi. Ale wtedy podeszła Khaki i stanęła obok Coopera. Spojrzała na Beckera. - Czy to Jayna? - Nie, to jest Megan. Ona jest dla Jayny jak siostra, - powiedział, a potem szybko, zanim Khaki lub ktokolwiek inny mógł zadać więcej pytań, odezwał się. - Co ty tu robisz, Megan? Gdzie jest Jayna? - Jayna ma kłopoty. Tak jak chłopaki, - powiedziała Megan, znów spoglądając nerwowo na jego watahę. - Liam zorientował się, że jesteś gliną, i wie, że Jayna oraz reszta z nas ci pomaga. Kiedy wychodziłam, Jayna była uwięziona z chłopakami w ich mieszkaniu, a Liam groził że naśle swoje omegi jeśli nie wyjdzie. Naprawdę się o nich boję. Myślę, że ma zamiar ich zabić. Kurwa. To było dokładnie to, czego się bał. Jeśli Liam myślał że Jayna i chłopaki go zdradzili, nie było wiadomo, co zrobi. – Wydostanę ich stamtąd, Megan. Obiecuję. - Spojrzał na Coopera. – Mogę potrzebować jakiegoś wsparcia. Dołączysz się? - Wchodzę w to, - powiedział Cooper. - Weź broń. Ja wezmę sprzęt taktyczny. Becker skinął głową i odwrócił się by pójść do zbrojowni, ale Gage złapał go za ramię. - Gdzie, do cholery, wy dwaj chcecie niby iść? Becker obnażył kły. Nie miał na to czasu. - Jayna ma kłopoty. Zamierzam ją stamtąd wydostać. - Samemu? - Na to wygląda. - Becker spojrzał na swojego szefa. - Zdaję sobie sprawę, że jestem nowicjuszem w tej watasze oraz z faktu, że kiedy kobieta którą kocham jest w niebezpieczeństwie nie dotyczy cię tak jak wtedy, gdy Mac była w tarapatach, ale mam zamiar iść ją uratować. Jeśli chcesz mnie zatrzymać, lepiej bądź gotowy, by mnie zabić. Gage nie drgnął. Zamiast tego popatrzył na Beckera, jakby rozważając, czy przyjąć to wyzwanie. - Mówisz, że dla tej kobiety jesteś gotów odejść z watahy? - zapytał Gage. - Tak. - Becker nawet nie musiał się zastanawiać. - Zrobię wszystko, co muszę zrobić, aby chronić Jaynę. 152

Gage rzucił Cooperowi twarde spojrzenie. – I ty też? - Tak, do cholery, - powiedział Cooper. - Jestem pewien jak cholera, że nie pozwolę mu pójść tam samemu. - On nie będzie sam, - stwierdził Xander, podchodząc by stanąć obok Khaki. – My też idziemy. Becker byłby podziękował Xanderowi i Khaki, ale nie sądził, by ich poparcie zmieniło zdanie Gage'a. Ale potem, jeden po drugim, reszta watahy przeszła na miejsce za Beckerem, pozostawiając Gage`a samego na wyimaginowanej linii jaką ich alfa wyrysował na ziemi. Nawet Tuffie przyszła i stanęła z nimi. Gage przyszpilił Beckera spojrzeniem. - Myślę, że nie trzeba pytać, czy uważasz że Jayna jest twoją Tą Jedyną, prawda? Becker pokręcił głową. Gage westchnął. - Ten zespół był cholernie dużo łatwiejszy do życia zanim ktokolwiek z nas usłyszał o Tej Jedynej. Wiesz o tym, prawda? - Może. - Becker uśmiechnął się. - Ale to nie było aż tak interesujące. - Nie, nie było. - Gage rozejrzał się. - Ok, chodźmy załadować sprzęt i wynośmy się stąd. *** - Gdzie jest Megan? - zapytał Liam. Jayna próbowała wyglądać obojętnie i wzruszyła ramionami. Cóż, tak obojętnie, jak mogła w obecności Caleba, Brandona i pół tuzina innych omeg celujących bronią automatyczną w nią, Moe`a, Josepha i Chrisa. - Poszła jakąś godzinę temu odebrać śniadanie z McDonalda, powiedziała Jayna. – Niedługo wróci. Liam rozejrzał się po pokoju, jego orzechowe oczy były podejrzliwe, ale po kilkakrotnym powąchaniu powietrza szarpnął głową w kierunku drzwi. - Na dół. Teraz! - Chris nadal się nie uzdrowił, - zaoponowała Jayna. – W takim stanie nie jest gotów do biegania w górę i w dół po schodach. To nie było kłamstwo i mogło kupić im trochę czasu, zanim Eric tu dotrze. Nie była pewna, co zrobi i kiedy to zrobi, ale czuła się o wiele lepiej z nim będącym tutaj. Liam nawet nie spojrzał na Chrisa. - Frasheri chce was wszystkich na 153

dole. Jakiej część tego zdania nie rozumiesz? Jayna ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć jej alfie - jej byłemu alfie – gdzie może sobie to zdanie wsadzić. Wkurwienie Liama bardziej niż teraz nic im nie pomoże. Moe i Joseph musieli pomyśleć tak samo, bo ostrożnie pomogli Chrisowi wstać, a następnie stanęli po obu stronach swojego rannego kolegi, podpierając go kiedy powoli człapał w stronę drzwi. Schodzili na dół, a pochód zamykał Brandon ze złośliwym uśmieszkiem na brzydkiej twarzy. Oczywiste było, że cieszy go widok jaki miał z góry. Jayna zignorowała ochotę kopnięcia Brandona w jaja i zabrania jego broni, podczas gdy Liam doprowadził ich do absurdalnie dużego biura Frasheriego znajdującego się na drugim piętrze. Albańczyk siedział przy swoim wielgachnym biurku, odchylając się do tyłu na krześle i obserwując ich z uwagą. Żołądek Jayny ścisnął się na widok wielkiego pistoletu leżącego na biurku przed nim i na dwóch albańskich goryli stojących za nim, plecami do ogromnego okna, które zajmowało połowę ściany. Okno miało piękny widok na wewnętrzny dziedziniec loftu, ale w tym momencie Jayna nie była w stanie go docenić. Była zbyt zaniepokojona tym, co się stanie z nią i jej watahą. Omegi popchnęli Moe`a Josepha i Chrisa na skórzaną kanapę pod ścianą, a Liam chwycił Jaynę za ramię i posadził ją na samotnym fotelu umieszczonym przed biurkiem, więc była nieprzyjemnie blisko pistoletu, ale wciąż wystarczająco daleko, w razie gdyby chciała rzucić się na niego zanim Frasheri go chwyci. Jayna złapała za poręcz krzesła, a paznokcie wydłużyły się na tyle, że wbiła je w polerowane drewno. Zachowaj spokój i rozmawiaj z nimi cały czas, powiedziała sobie. Według Erica, jednostka SWAT znajdowała się piętnaście minut jazdy samochodem. To oznaczało, że musiała wymyślić sposób do zajęcia ich przez co najmniej trzydzieści minut. Jej życie i życie członków jej watahy od tego zależało. - Liam powiedział mi, że Eric jest gliną, - zaczął Frasheri. - Czy to prawda, Jayno? Dobra, tego się nie spodziewała. Spodziewała się, że albański gangster 154

od razu nakaże swoim ludziom zabić ją i jej watahę, a następnie wynieść się z Dallas najdalej jak potrafił. Więc dlaczego tego nie zrobił? Ponieważ nie chciał wierzyć Liamowi - nie tylko dlatego, że Liam był prawą ręką Kostandina, ale też dlatego, że wcześniej zainwestował w Erica sporo zaufania. I Eric wiedział, gdzie Frasheri ukrywa swój zapas pieniędzy i broni. Ale gdyby próbowała zaprzeczyć, Liam mógłby tylko udowodnić, że kłamie. Więc nie mogła temu zaprzeczyć. Zamiast tego, postanowiła użyć tego na swoją korzyść. Jayna uniosła podbródek i spojrzała w oczy Frasheriemu. - Tak, Eric jest gliną. To jeden z wilkołaków ze SWAT. Frasheri zaklął, żyły na skroni zapulsowały i zwinął dłonie w pięści. Kątem oka Jayna zobaczyła Josepha i pozostałych chłopaków patrzących na nią w szoku. - Był gliną aż do chwili gdy zdecydował się uratować moje życie tamtej nocy w magazynie, - dodała szybko. - Kiedy jego alfa dowiedział się tego, zwolnił Erica z pracy i wykopał z watahy. Dlatego właśnie tu przyszedł. Liam prychnął. - Och proszę. Chyba naprawdę nie oczekujesz od nas, że w to uwierzymy, prawda? Frasheri podniósł rękę, ucinając Liama. - Co masz na myśli mówiąc, że uratował twoje życie? Jayna wzruszyła ramionami, starając się emanować całkowitym poczuciem spokoju i ufności jakimi Eric wydawał się okrywać jak płaszczem. - Myślałam, że zaraz zginę lub zostanę aresztowana, przy odrobinie szczęścia. Ale wtedy zza rogu wyszedł Eric i zamiast strzelić do mnie czy aresztować, ukrył mnie w skrzyni. - Pieprzenie, - mruknął Brandon. Jayna miała szaloną chęć pokazania omedze języka, ale zadowoliła się rzuceniem mu spojrzenia. – A jak myślisz, że skąd miałam na sobie takie drogie perfumy? Rozbił butelki o wieko skrzyni by ukryć mój zapach przed kolegami z watahy. Frasheri patrzył na nią przez długi czas. - Dlaczego glina to zrobił? 155

Liam wyszedł zza niej, żeby móc patrzeć jej w oczy, kiedy będzie odpowiadała na to pytanie, bez wątpienia, by móc ustalić, czy kłamała. Wiedziała, że nie był dobry w wykrywaniu kłamstw, ale w tym przypadku nie musiała podejmować ryzyka - nie wtedy, gdy łatwo mogła powiedzieć prawdę. - Bo nie jest tylko gliną – jest też wilkołakiem. A wilkołaki zrobią wszystko, gdy spotkają Tą Jedyną. Frasheri parsknął krótko śmiechem. - Żartujesz, prawda? Mówisz mi, że Eric spojrzał na ciebie i postanowił rozwalić całą swoją karierę, bo jesteś gorąca? - To nie ma nic wspólnego z wyglądem, - powiedziała. – To coś głębszego. Słyszeliście o dzikich wilkach łączących się w pary na całe życie, prawda? Cóż, tak samo jest i u wilkołaków. Niektórzy z naszego rodzaju mówią, że gdzieś tam istnieje dla nas tylko jedna bratnia dusza. Kiedy spotykamy Tego Jedynego, wiemy to od razu, i nic nie może stanąć między nami. - To bzdura, - wybuchł Liam. - Nigdy nie słyszałem o czymś takim. - A ja tak, - Caleb powiedział powoli, jakby niepewny, czy chciał wziąć udział w rozmowie. - Nigdy nie myślałem, że to prawda, ale słyszałem jak wiele starszych wilkołaków które poznałem o tym mówi. To trochę jak miejska legenda. Wzrok Frasheriego przesuwał się od Caleba do Liama i spoczął na niej. - Więc mówisz, że to jest pewnego rodzaju wilkołacza miłość od pierwszego wejrzenia? Tak silna, że Eric natychmiast zwrócił się przeciwko własnej watasze, by być z tobą? Przytaknęła. Liam prychnął. - Jayno, jesteś tak kurewsko naiwna. Myślę, że nigdy nie przyszło ci do głowy, że może Eric po prostu pogrywa z tobą by dostać się do środka watahy, aby nas aresztować? Jayna zmrużyła oczy na Liama. – Jasne. To była skomplikowana taktyka, aby dostać się do środka, żeby móc nas aresztować. Zapomniałeś, że ostatniej nocy Eric wyszedł i zabił jednego z członków własnej watahy? No, a może zapomniałeś, że to ty powinieneś tam być i strzelać w głowę wikołaka ze SWAT, zamiast wyręczać się w tym Ericem. 156

Liam drgnął gwałtownie, jakby go uderzyła. - Co do cholery chcesz przez to powiedzieć? Był kiedyś czas, kiedy Jayna powstrzymałaby się od mówienia czegokolwiek szkodliwego dla Liama, ale ten czas już dawno minął. Właśnie wtedy, ledwo wyczuła normalne połączenie alfa-beta, które tam zawsze było. Zupełnie jakby nigdy w ogóle nie istniało. - Mówię, że już dawno temu przestałeś być naszym alfą. Po pierwsze, zaangażowałaś nas w tą umowę bez konsultacji z nami. Następnie sprowadziłeś omegi. - Brandon warknął, ale zignorowała go. - A jeśli to nie jest na tyle złe, to zacząłeś wysyłać nas na roboty gdzie mogą nas zabić, podczas gdy ty pozostajesz tam, gdzie jest bezpiecznie. Liam przez chwilę wyglądał na trochę zmartwionego. Ale potem wygiął wargi. – Musiałem tu zostać i koordynować operacje watahy. Nawet Caleb oraz niektóre inne omegi prychnęły na to. - Pewnie, - parsknęła szyderczo. - Bo właśnie tego potrzebujemy od alfy. Nie kogoś, kto weźmie kulę za innego członka watahy, jak Eric zrobił dla Megan. Nie kogoś, kto wyjmie kulkę z innego członka watahy, jak zrobił to dla Chrisa. Cholera, nawet nie kogoś, kto poprowadzi nas w walce, gdy stracimy głowę, jak zrobił to ostatniej nocy. Nie, my potrzebujemy kogoś, kto zostanie w środku, gdzie jest wygodnie, przytulnie i bezpiecznie, koordynującego następną robotę. Oczy Liama zapłonęły, a w gardle zadudnił ryk wściekłości. Kiedy zrobił krok w jej stronę, wysunęła pazury na pełną długość wraz z kłami. Napięła się, gotowa do ataku na niego. Dźwięk wyjmowanej broni i kliknięcie odbezpieczanych kurków rozległo się echem w pokoju, przypominając Jaynie gdzie byli i co tam robili. Zamarła. Ale Frasheri celował bronią w Liama, a nie w nią. Omegi zaś celowały we Frasheriego. A Albańczycy celowali w omegi. Jedno kichnięcie wystarczyłoby do rozpoczęcia strzelaniny wszyscy do wszystkich. Jayna spojrzała na chłopaków, wciąż siedzących na kanapie. Byli napięci, ale czujni. Zarówno Moe jak i Joseph mieli jedną rękę położoną na ramionach Chrisa. Jeśli wszystko potoczyłoby się źle, wiedziała, że wydostaną stąd Chrisa. 157

Odwróciła się, aby zobaczyć, że Liam schował kły. Ale jego oczy wciąż wirowały złotem. - Nie będę zawracał sobie głowy pytaniem, czy ty i inni członkowie watahy rozważaliście teraz Erica jako swojego alfę. Myślę, że to oczywiste, - powiedział Frasheri, a jego broń wciąż celowała w głowę Liama. - Ale mam jedno pytanie. Oddech uwiązł Jaynie w gardle. Cholera, co przegapiła? - Powiedziałaś, że tak spodobałaś się Ericowi, że był gotów odwrócić się plecami do swojej kariery i jego watahy, ale nie mówiłaś nic na temat tego, czy czujesz to samo. Zmarszczyła brwi. Dlaczego, do diabła, Frasheri zadał jej takie pytanie? Wiedziała, że najprostszą odpowiedzią byłoby powiedzenie, że czuła to samo co Eric. Ale nie mogła. Wiedziała, że Eric ją bardzo pociąga, bardziej niż jakikolwiek inny mężczyzna. Nie była jednak pewna niczego poza tym. Choć Eric mógł wierzyć w tę całą sprawę z Tą Jedyną, ona jeszcze się wahała. Ale kiedy cisza przeciągała się, wiedziała że musi coś powiedzieć. Nie mogła też niczego podkolorować, bo Liam mógł wyczuć kłamstwo. Z drugiej strony, musiała powiedzieć coś, co usatysfakcjonuje Frasheriego lub ten duży pistolet w jego ręku prawdopodobnie wyceluję w nią. - Kiedy jestem sama z Ericem, czuję się szczęśliwa, po raz pierwszy od... no... zawsze, - powiedziała cicho. Jej odpowiedź musiała zadowolić Frasheriego bo nie odwrócił broni w jej stronę. Liam jednak sztyletował ją wzrokiem. Frasheri zdawał się rozważać co odpowiedzieć, gdy otworzyły się drzwi i wkroczył Kostandin z dwójką swoich żołnierzy. Kos rozejrzał się w sytuacji, a jego usta zadrżały, kiedy zauważył broń. - Wychodzę na kilka godzin i tracę całą zabawę, - powiedział. - Kto chce mnie oświecić? Liam zwrócił wzrok na Kosa. - Odkryłem, że Eric jest jednym z tych cholernych wilkołaków SWAT. Dupek pogrywał z nami przez cały czas. - Skurwysyn, - mruknął Kos. Spojrzał na swojego wuja. - Więc dlaczego wszyscy siedzą tutaj zamiast polować na zdrajcę i go załatwić? 158

- Ponieważ Jayna uwierzyła, że Eric porzucił dla niej swoją watahę, powiedział Liam. - Że jest w niej zakochany lub jakieś gówno w tym stylu. Wzrok Kosa sprawił, że Jaynę przeszły ciarki, i musiała walczyć z pragnieniem wiercenia się na krześle. - Z pewnością mogę zrozumieć, dlaczego mężczyzna może rzucić wszystko za szansę by być z taką kobietą jak nasza wilczyca, - powiedział. Liam prychnął. – To jednak nie wyjaśnia, dlaczego Eric pozwolił przeżyć tym dilerom, których kazałeś mu zabić. Kostandin z szarpnięciem uniósł głowę. - Co powiedziałeś? - Nie zabił tych dilerów jak kazałeś. - Liam odwrócił się do niej. - Może Jayna powie nam, dlaczego. Jayna czuła pełną siłę spojrzenia Liama. Kurwa. Co, do cholery, ma powiedzieć, by wyjaśnić dlaczego Eric to zrobił? Rzuciła szybkie spojrzenie w kierunku Frasheriego, aby sprawdzić, jak on na to reaguje. Ale zamiast patrzenia na nią, on toczył walkę na spojrzenia ze swoim siostrzeńcem. To wtedy przypomniała sobie, jak bardzo ci dwaj Albańczycy sobie nie ufali. Czy ona ośmieli się to wykorzystać? - Więc, Jayno? – domagał się Liam. - Eric powiedział, że wypuścił ich, bo tak kazał mu pan Frasheri, powiedziała tak niewinnie jak tylko potrafiła. – I coś o tym, że oni pracują dla nas. Frasheri poderwał głowę i spojrzał na nią tak szybko, że aż pomyślała iż mógł się zranić. Patrzył na nią zdezorientowany, a jego krzaczaste brwi uniosły się do góry i złączyły po środku czoła. Kos wyciągnął wielki pistolet i wycelował w wuja. - Ty gnoju. Wiedziałem, że próbujesz mnie wydymać. Frasheri otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale Kos pociągnął za spust, zanim miał szansę. Jayna nie była pewna, czy kula znalazła swój cel, ponieważ cały pokój wybuchł strzelaniną. Ludzie Frasheriego i Kostandina zaczęli do siebie strzelać, a omegi strzelali do każdego, w tym do siebie. Jayna wyskoczyła z fotela, na czworakach idąc do miejsca, gdzie Joseph, Moe i Chris schowali się za kanapę. Nie przeszła więcej niż metr, zanim dźwięk roztrzaskującego się szkła sprawił, że stanęła. 159

Rzuciła się płasko, obejmujące głowę ramionami, a coś eksplodowało. Wybuch był tak głośny, że nie mogła nawet myśleć, a tym bardziej dowiedzieć się, gdzie znajdowała się kanapa. Ostrożnie uniosła głowę, aby zobaczyć co się dzieje, ale w powietrzu wirował gęsty dym, co sprawiało, że trudno było zobaczyć, kto porusza się wokół niej, kto strzela do kogo i co najważniejsze, kto wygrywa. Nagle ktoś chwycił ją za włosy, pociągnął na nogi i wyciągał z pokoju. Serce zabiło jej mocno kiedy złapała zapach Brandona. Warknęła i zamachnęła się pazurami. Wbiły się w coś, ale nie wydawały się niepokoić dużego omegę. Chwilę później zorientowała się dlaczego. Zamiast ciała rozcięła ciężką skórzaną kurtkę. Cholera! W ciągu kilku sekund, Brandon zaciągnął ją do drzwi i powlókł w głąb korytarza. Wtedy złapała powiew innego zapachu, tak słodkiego i pysznego. Eric. Walczyła z uściskiem Brandona na swojej szyi, próbując wszystkiego by uciec i ignorując ból, kiedy zacisnął chwyt na włosach. Ale nie mogła się uwolnić, nie bez rozerwania szyi. Czas na nowy plan – taki z udziałem głośnego krzyku. - Eric!

160

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Serce Beckera waliło milion razy na minutę, gdy wraz z Cooperem powoli pełzli w dół zewnętrznej części poddasza i dotarli na pozycję po obu stronach wielkiego rzędu okien, które ciągnęły się prawie przez całą długość biura Frasheriego. Okna miały podwójne szyby, więc trudno było dokładnie usłyszeć, co Jayna mówiła w środku. Ale jego to nie obchodziło. Żyła, i tylko to się liczyło. Podniósł luźną część liny zjazdowej i wziął by zawinąć wokół zatrzasku karabinku na jego uprzęży, blokując się w miejscu, a następnie dwa razy sprawdził punkt wiązania, zanim spojrzał na Coopera, by upewnić się, że jego kolega zrobił to samo. Ostatnią rzeczą jakiej pragnął było takie martwienie się o ratowanie Jayny, że spieprzy podstawowy manewr zjazdu i zakończy go niekontrolowanym upadkiem w niewłaściwym czasie. Przybliżył się trochę bliżej do okna, pozostając poza zasięgiem wzroku każdego w środku, ale na tyle blisko, że mógł słyszeć rozmowę Jayny. Mówiła coś o nim wyjmującym kulę z Chrisa. Było oczywiste, że starała się zyskać na czasie. W środku poczuł rosnącą dumę. Właśnie tak, kochanie, zajmij ich rozmową jeszcze troszkę. Daj nam czas, aby każdy zajął soją pozycję. Zaledwie dziesięć minut zajęło mu i reszcie zespołu SWAT dostanie się do loftu na Canton Street. Przez całą drogę był spięty jak cholera. Za każdym razem kiedy myślał o Jaynie, miał straszną wizję jej leżącej rannej - albo gorzej. Powtarzał sobie, że miała się dobrze, że wiedziałby, gdyby coś się z nią stało, że wyczułby to w jego duszy. Ale to nie powstrzymało go od patrzenia na zegarek co dwie sekundy i warczenia na Alexa by jechać szybciej. Jak tylko ustalili, że Jayna jest na drugim piętrze, Gage wysłał go i Coopera na dach. Teraz oni tylko czekali aż Gage i reszta zespołu zajmie pozycję, by zlikwidować innych Albańczyków i omegi rozrzucone po całym budynku. Był tylko jeden problem: nikt w zespole nie wiedział, jak wyglądają przyjaciele Jayny z watahy. Jeśli któryś z nich wymierzy broń w kogokolwiek z watahy SWAT, zostanie zastrzelony. Do Beckera 161

należało wydostanie stamtąd Josepha, Moe i Chrisa. I uratowanie Jayny. Becker przesunął się trochę, żeby móc zobaczyć, gdzie stali członkowie watahy Jayny, albo czy byli w ogóle w pokoju, kiedy dostrzegł Kostandina wbijającego do pokoju. Kurwa. Becker natychmiast się odsunął, martwiąc się, że Albańczyk mógł go zobaczyć. Jednak krótkie spojrzenie które rzucił do wewnątrz tego pomieszczenia, przestraszyło go jak cholera. Było tam co najmniej dziewięciu bandytów, a każdy z nich miał broń wycelowaną w kogoś. - Gage, mamy problem, - wyszeptał do mikrofonu. - Nie wiem co się dzieje, ale mamy tutaj meksykański impas. Broń wycelowana jest wszędzie. Cooper i ja możemy musieć wkroczyć wcześniej. - Zrozumiałem, - powiedział Gage. - Potrzebuję jeszcze minutę, aby ostatni z zespołu zajął swoją pozycję, więc wstrzymaj się chwilę, jeśli możesz, ale idź, jeśli trzeba. Będziemy improwizować. Becker miał potwierdzić przyjęcie instrukcji, ale zatrzymał go odgłos strzałów. - Wchodzimy! – Krzyknął i jednocześnie odepchnął się od ściany i skierował ku oknu. Ruch z prawej powiedział mu, że Cooper robi dokładnie to samo. Kiedy dotarł do okna, podniósł M4, wpakował w nie trzy serie i przedarł się przez nie do pokoju. Kawałki rozbitego szkła wciąż spadały, gdy on i Cooper znaleźli się w środku. Becker z szarpnięciem szybko uwolnił się ze swojej uprzęży i opadł na podłogę. Lekki stuk obok niego oznaczał, że Cooper zrobił to samo. W momencie kiedy ich stopy dotknęły podłogi, oboje rzucili granaty ogłuszające, i natychmiast potem granaty dymne. Becker pochylił się, zasłaniając oczy przed gwałtownym błyskiem; następnie wyprostował i brodząc po zadymionym pomieszczeniu, szukał Jayny i jej watahy, waląc każdego kto stał na jego drodze. Nos doprowadził go do przewróconego krzesła przed biurkiem Frasheriego, a potem przez cały pokój na kanapę. Za nią znalazł Chrisa leżącego płasko na plecach i Moe wraz z Josephem klęczącymi nad nim z pistoletami w rękach i strzelającymi do każdego, kto próbował się do nich zbliżyć. Kiedy zobaczyli Beckera, na ich twarzach pojawiła się ulga. 162

- Gdzie jest Jayna? - krzyknął. Panika błysnęła w oczach Moe`a, kiedy rozejrzał się gorączkowo. - Była tu zaledwie sekundy temu. Kurwa. - Cooper, - powiedział do mikrofonu. - Zamierzam znaleźć Jaynę. Jej wataha jest schowana za kanapą pod ścianą. Trzej mężczyźni - jeden Afroamerykanin, dwaj biali, jeden ranny. Ledwie te słowa wyszły z jego ust, kiedy usłyszał jak Jayna wykrzykuje jego imię. Becker nakazał Moe`mu, Josephowi i Chrisowi nie ruszać się stamtąd, a potem pobiegł do drzwi, zwalniając tylko na chwilę, by zabrać MP5 Albańczykowi blokującemu mu drogę i uderzeniem usuwając go z drogi. Ruszył korytarzem w kierunku z którego usłyszał głos Jayny. Becker warknął, kiedy dostrzegł Brandona ciągnącego Jaynę do pokoju na drugim końcu korytarza. Nigdy wcześniej nie czuł ochoty by kogoś rozerwać, ale widok omegi ciągnącego Jaynę sprawił, że chciał zrobić to i o wiele więcej. Powinien zabić Brandona pierwszego dnia, kiedy się tu pojawił. Becker przebiegł przez drzwi, i zatrzymał się z poślizgiem, unikając upadku przez ogromny otwór w miejscu, gdzie powinna być podłoga. Dzięki ekipie budowlanej, odcinki podłogi i ścian zniknęły, odsłaniając zbrojenie, przewody hydrauliczne, przewody elektryczne i otwory wentylacyjne. To powinno utrudnić zniknięcie, ale części podłogi były zawalone śmieciami, skrzynkami narzędziowymi i innymi materiałami budowlanymi, z których wszystkie mogły być użyte jako doskonałe miejsca do ukrycia. Becker był tak skupiony na śledzeniu ich zapachu, że nie zauważył Brandona wyłaniającego się zza skrzyni na narzędzia, trzymającego Jaynę przed sobą jak tarczę, i zaczynającego do niego strzelać. Bycie postrzelonym nie przeszkadzało Beckerowi, ale widok pazurów Brandona owiniętych wokół szyi Jayny tak mocno, że krew spływała po palcach, wywołało taką potężną wściekłość, jakiej jeszcze nigdy nie czuł. Wypuścił M4, przewieszając go paskiem na piersi i rzucił się na omegę z warkotem, który strząsnął kurz ze ścian, przeskakując z jednego pręta 163

zbrojeniowego na kolejny. Poczuł jedną serię, potem kolejną walącą w jego kamizelkę taktyczną. Zignorował je, tak jak zignorował pociski, które wbiły się prosto w jego odsłonięte prawe ramie. Nawet nie zarejestrował bólu. To tylko wkurzyło go jeszcze bardziej. Becker nie był zbyt długo wilkołakiem, ale w przeciwieństwie do niektórych facetów w zespole, nigdy nie miał problemu z kontrolowaniem swojego gniewu czy towarzyszącą mu niekontrolowaną zmianą. Ale w tym momencie pozwolił działać instynktowi i stał się w środku zwierzęciem. Zawsze był szybki, ale kiedy jego ciało skręciło się i zmieniło do postaci, która była prawie bardziej jak wilk niż człowiek, praktycznie leciał nad podłogą. Oczy Brandona zapłonęły i zaryczał, odrzucając Jaynę na bok jak szmacianą lalkę. Serce Beckera rozdarło się, kiedy kobieta którą kochał, odbiła się od stalowej kolumny nośnej i wylądowała w pogiętej stercie. Chciał pobiec do niej, ale to spowodowałoby, że wystawiłby się na jeszcze więcej kul. Jeden fatalny strzał i nie byłoby już nic, by powstrzymać Brandona od zastrzelenia też Jayny. Brandon uniósł broń by strzelić mu w głowę, kiedy Becker chwycił skrzynię na narzędzia i uderzył w omegę niczym stukilowa ciężarówka. Kości trzasnęły - zarówno jego jak i Brandona - kiedy jego pęd odrzucił omegę do tyłu w powietrze i na betonową ścianę. Ale tak gwałtowne jak dostał, Brandon odrzucił to i ruszył na Beckera, z oczami jak u berserkera i kłami gotowymi do szarpania i rozdzierania wszystkiego co się da. Becker wyszczerzył zęby z głębokim, groźnym rykiem, bardziej niż gotowy do walki. *** Jedyne czego Jayna chciała, to leżeć tu na podłodze i ukryć się w otaczającej ją pocieszającej ciemności, oferującej wytchnienie od bólu promieniującego z każdej części ciała. Ale pomruki i warkot gdzieś na obrzeżach jej świadomości nie pozwoliły jej odpłynąć. Eric walczył z Brandonem aby ją chronić, a brzmiało to tak, jakby walczył o życie. Ona nie pozwoli mu tego robić samotnie. Zaciskając zęby z bólu, przeturlała się i pchnięciem uniosła na kolana, walcząc z wciągającą ją ponownie ciemnością. Ale nawet wtedy, gdy jej 164

ostrość widzenia poprawiła się, trudno było zrozumieć co widzi, bo Eric i Brandon byli czymś w rodzaju smug z drącymi pazurami i błyskającymi kłami. Drgnęła i odwróciła wzrok, kiedy Brandon swoimi zabójczymi pazurami rozerwał kamizelkę taktyczną Erica, upuszczając mu więcej krwi. Wtedy właśnie zobaczyła pistolet leżący na podłodze, w miejscu gdzie była nienaruszona. Rzuciła się do niego, ale Brandon musiał zauważyć jej ruch bo odepchnął Erica i z warkotem skierował się w jej stronę. Przekręciła się na biodro, gotowa bronić, gdy Eric uderzył w Brandona i posłał go w powietrze. Pazury omegi minęły jej gardło o centymetry. Jayna odwróciła się, oczekując że walną o podłogę i potoczą się nadal walcząc, ale oboje po prostu tam leżeli. Jej serce waliło tak głośno, że aż odbijało się echem w jej uszach. Dlaczego oni się nie ruszają? Po tym, co wydawało się wiecznością, Eric ostatecznie odsunął się od Brandona, przewracając na plecy. Jayna skuliła się widząc zardzewiały kawałek zbrojenia przebijający klatkę piersiową Brandona. Musiał wystawać z podłogi i przebił omegę. Eric przycisnął dłoń do poszarpanej kamizelki taktycznej, chowając kły i pazury. Między palcami sączyła mu się krew, spływając po ręce. O Boże. Zbrojenie, które przebiło serce Brandona dźgnęło też Erica. Jayna nie pamiętała tego ruchu, ale następną rzeczą jaką zanotowała to klęczenie przy boku Erica, delikatnie wyciągając rękę, aby zobaczyć, jak źle wyglądają jego rany. Zignorowała krwawe ukośne kreski, które przecinały mu twarz i ramiona, ledwo patrząc na ranę po kuli w ramieniu, bardziej zaniepokojona poszarpaną raną spowodowaną przez pręty zbrojeniowe. Jej dłonie drżały tak bardzo, że ledwo mogła zobaczyć co robi, i nie mogła zrozumieć dlaczego. Już wcześniej widziała go rannego, kiedy wyciągała pocisk z jego piersi. Ale teraz jej serce waliło jak nigdy przedtem. Była na skraju utraty go. Wciąż starała się kontrolować swoje trzęsące ręce, gdy Eric delikatnie wziął obie jej dłonie w swoje znacznie większe, i złączył razem. - Wszystko ze mną w porządku, Jayno. To się wyleczy. – Uwolnił jedną rękę by delikatnie przesunąć palcami po jej szyi. - Ten drań cię 165

podrapał. Troskliwy sposób w jaki dotknął jej szyi, palce śledzące ślady pazurów Brandona kiedy wypowiadał te słowa, był taki, jakby to bolało go bardziej niż jego rany w klatce piersiowej. Miała zamiar się rozpłakać - wiedziała o tym. - Przepraszam, że nie zdążyłem na czas, aby to zatrzymać, - powiedział łamiącym głosem. Ale podczas gdy jego głos był miękki, w oczach płonął mu ogień, a ona przycisnęła drżący palec do jego ust. Myśl, że obwiniał siebie za te drobne zadrapania na szyi była śmieszna i jednocześnie bardzo cenna. Aż do teraz nikt poza jej watahą nigdy o nią nie dbał. Jednak jego troska o nią była większa niż jej ta członków jej watahy. Kiedy jej tętno powoli zaczęło wracać do normy i obejmowały ją jego ramiona, Jayna przyznała, że może jej uczucia do niego zaszły dalej niż sądziła. Eric zaczął mówić coś jeszcze, ale uciszyła go. - Mam zadrapania, i to wszystko. I jak sam powiedziałeś, wyleczą się. Dotarłeś tu na czas. Tylko to się liczy. Pochylając się, pocałowała go w usta. Eric ujął jej twarz, oddając pocałunek. Sapnęła, trochę zaskoczona, jak szybko dotyk jego warg wzniecił ogień w jej ciele. Nie było mowy, żeby miała w takim momencie takie myśli – nie, kiedy Eric właśnie został postrzelony i dźgnięty. I na pewno nie, kiedy powinna się martwić o swoich przyjaciół z watahy. O Boże. Nawet nie pomyślała, by zapytać o Megan. Czy z nią wszystko w porządku? Czyżby została aresztowana? Jayna odsunęła się tak nagle, że Eric prawie się przewrócił. Otworzył oczy ze zdziwienia, ukazując piękne złote tęczówki. Odepchnęła tą rozpraszającą obserwację na bok i skoncentrowała się na swoim pierwszym priorytecie - jej watasze. - Gdzie jest Megan? Czy wszystko z nią jest w porządku? Eric zamrugał, wyraźnie zaskoczony pytaniem. Ale potem się uśmiechnął. – Wszystko z nią ok. Czeka na ciebie na dole w naszym pojeździe operacyjnym. Jayna otworzyła usta, żeby zapytać, czy Megan będzie miała kłopoty z prawem – tak jak oni wszyscy – ale przerwało jej kaszlnięcie od strony 166

drzwi. Spojrzała tam i zobaczyła Coopera stojącego w drzwiach z tym samym krzywym uśmieszkiem, który miał na twarzy w mieszkaniu Erica. Uśmiechnęła się, zadowolona, że miała rację w tym iż Eric nie zabił swojego najlepszego przyjaciela. Nigdy nie wątpiła w to nawet sekundę no dobra, może przez chwilkę. - Skoro już mowa o pojeździe operacyjnym, to być może nadszedł czas, byście tam oboje dotarli, - powiedział Cooper podchodząc do nich. - To miejsce za niedługo będzie się roić od umundurowanych oficerów i techników kryminalnych. - Spojrzał na Brandona i skrzywił się, po czym odwrócił się do Erica. - Co, nie mogłeś go po prostu zastrzelić? Eric wstał i zrobił ten męski uścisk dłoni, który polegał na chwyceniu innego faceta za ramię i ściskanie go tak cholernie mocno, żeby skruszyć rękę i jednocześnie potrząsać nią. Eric nawet nie jęknął kiedy Cooper ścisnął mu to ramię, które miało dziurę po kuli. Jayna uważała, że mężczyźni w jej watasze byli dziwni – ale ci w watasze Erica byli jeszcze bardziej dziwaczni. Eric wzruszył ramionami, sięgnął w dół i delikatnie pomógł wstać Jaynie na nogi. Gdy się prostowała, nie była w stanie powstrzymać grymasu. Cholera, odbijając się od tej kolumny musiała sobie naprawdę zrobić jakąś szkodę. Eric od razu objął ją ręką wokół talii, co znowu skierowało jej uwagę na jego minę - tą, która wprawiała jej serce w zabawny rytm. - Wszystko w porządku? - zapytał. Skinęła głową, uśmiechając się lekko do niego. – Jestem tylko trochę obolała. Eric zmarszczył brwi, ale nie naciskał. Zerknął na Coopera. – Jak poszło tam na dole? - Większość omeg nie poddało się łatwo – te zwierzęta potraciły swoje pieprzone umysły. Ale spora część Albańczyków, a nawet niektórzy z bardziej racjonalnych omeg poddali się, kiedy zdali sobie sprawę, że przewyższamy ich siłą ognia. - Cooper wskazał na słuchawkę radiową wiszącą w strzępach na kamizelce taktycznej Beckera. – Wiedziałbyś już, gdybyś miał swoją słuchawkę w uchu. Eric zignorował komentarz, odwracając się do niej. – Czy chcesz, 167

żebym cię zniósł po schodach? Jayna była poruszona. Chociaż pomysł by jej duży wilkołak alfa zniósł ją stamtąd miał pewien romantyczny urok, jednak jak to będzie wyglądać kiedy on będzie ją niósł krwawiąc z każdej rany, kiedy ona miała jedynie kilka guzów i siniaków? - Ze mną wszystko w porządku. Po prostu pójdę wolno. Uśmiechnęła się do niego. - Ale dzięki. Skinął głową, trzymając ją ramieniem i kierując w stronę drzwi. W oddali, Jayna słyszała coś, co brzmiało jak setki syren zbliżających się do loftu. - Eric powiedział mi, że Megan jest w porządku, ale co z Moe`m, Chrisem i Josephem? Nie zostali aresztowani czy... - Nie mogła się zmusić, by dopowiedzieć słowa. - Wszystko z nimi w porządku, - powiedział Cooper. - Są w pojeździe operacyjnym wraz z Megan. Jeden z naszych lekarzy opiekuje się Chrisem. Z jej piersi zniknął ogromny ciężar i mogła wreszcie odetchnąć. Nie wiedziała, co czeka w przyszłości ją lub jej watahę, ale przynajmniej teraz byli bezpieczni i uwolnili się od Albańczyków. - A co z Liamem, alfą naszej watahy? - zapytała, kiedy dotarli na szczyt schodów. - Czy on...? - W tym biurze zrobiło się trochę wariacko, zwłaszcza gdy wszyscy rzucili się do wyjścia, - odpowiedział Cooper. - Nie wiem, kto został zabity, kto aresztowany, a kto uciekł. Eric zmarszczył brwi. - Niektórym z nich udało się uciec? Cooper skinął głową. - Tak. Chociaż nie wiem, komu. Byłem trochę zajęty w tym czasie. Jayna poczuła w brzuchu mdlące uczucie, a jej instynkt powiedział jej, że Liam był jednym z ludzi, którzy uciekli. Niewielka część jej się ucieszyła. W pewnym momencie życia był dla niej ważny. Ale przypomniała też sobie, jak wściekły był Liam, kiedy zdał sobie sprawę, że nie jest już alfą watahy i że przejął ją Eric. Liam wyglądał jakby był gotów zabić. Jeśli wciąż był gdzieś tam, to miała nadzieję, że zostawi Dallas i ucieknie tak daleko, jak tylko może. Ona jednak nie była o tym przekonana. 168

*** Becker musiał użyć całej swojej siły żeby nie zgarnąć Jayny w ramiona i znieść ją ze schodów. Szła tak ostrożnie, że aż bolało samo patrzenie, jak próbuje dostać się na pierwsze piętro. On i Cooper powoli prowadzili Jaynę przez budynek i na zewnątrz, do pojazdu operacyjnego stojącego na parkingu za loftem. Becker właśnie myślał, żeby może unieść ją i wsadzić do pojazdu, ale kiedy otworzył drzwi, wszystkie jej cierpienia i bóle zniknęły. Musiała wyczuć zapach członków jej watahy, bo praktycznie przez nie skoczyła. Wspiął się w samą porę, aby zobaczyć Jaynę wciągającą Megan w ramiona, przytulającą się do mniejszej wilkołaczycy i podchodzącą do Moe i Josepha by stanąć u boku Chrisa. Beta leżał wyciągnięty na wznak na podłodze w pobliżu stanowiska monitorów. Alex i drugi medyk zespołu, Trey Duncan, nachylali się nad poszkodowanym wilkołakiem z kleszczami, zakrwawionymi rękami oraz zakrzywioną igłą i nićmi. - O Boże, Chris. Co się stało? – spytała Jayna, klękając obok wilkołaka. Chris zacisnął zęby, kiedy Trey wsunął igłę przez mięśnie ab złapać obie strony poszarpanej rany w brzuchu, po kuli z poprzedniej nocy. Mocno krwawiła i w ogóle nie wyglądała jakby miała się uzdrowić. - Rozerwał na wpół wyleczoną ranę na brzuchu walcząc z tymi cholernymi Albańczykami, - powiedział Joseph. - Głupi idiota nie zatrzymał się, nieważne ile razy mu to powtarzaliśmy. Becker ukląkł obok Jayny, wziął ją za rękę i uścisnął. – Czy z nim będzie dobrze? - zapytał Trey`a. - Już powinien się wyleczyć, - Trey mruknął z roztargnieniem kiedy robił węzeł na szwie, a następnie ściągnął brzegi rany, zamykając ją. - Powiedział, że to się stało dwadzieścia cztery godziny temu, więc nie mogę zrozumieć, dlaczego rana nie została już zamknięta. Obrażenia wewnętrzne są zaleczone, ale tkanka mięśniowa powinna być zamknięta już ostatniej nocy. Nie wiem, dlaczego tak się nie stało. Łzy wypełniły oczy Jayny, ale zanim Becker zdążył powiedzieć coś, żeby ją uspokoić, odezwał się Gage. - On jest betą. Dlatego rana się nie uzdrowiła. Bety nie radzą sobie tak 169

dobrze z ranami jak alfy, więc gojenie trwa trochę dłużej. Teraz, kiedy Trey i Alex zamknęli się te rozerwane mięśnie, zagoi się szybciej, pod warunkiem, że przez jakiś czas poleży. Jayna spojrzała przez ramię na Gage`a, jakby próbując dowiedzieć się, na ile mogła ufać jego słowom. Widocznie to, co zobaczyła na jego twarzy musiało ją zadowolić, bo wyraźnie się odprężyła i odwróciła by położyć dłoń na czole Chrisa. - Będzie leżeć, - powiedziała stanowczo. – Mogę ci to obiecać. Kiedy Alex i Trey skończyli, odsunęli się od Chrisa i wyszli na zewnątrz, pozwalając Jaynie i jej watasze na nieograniczony dostęp do przyjaciela. Jak jeden, pochylili się, by objąć go swoimi ramionami. Widok był cholernie poruszający, nawet dla wilkołaka przyzwyczajonego do życia w watasze. Jeśli Becker wcześniej nie był tego pewien, to teraz miał stu procentową pewność: bety tworzyły silniejszą i bardziej zależną więź niż ta, która istniała w watasze SWAT. Jego wataha była mocna, ale jej była jeszcze mocniejsza. Część niego martwiła się, co to znaczy dla jego relacji z ich nowym liderem - bo nie miał wątpliwości, że teraz to Jayna była przywódcą ich watahy. Fakt ten stawał się coraz bardziej oczywisty, w ciągu ostatnich kilku dni, ale teraz to było oficjalne. Jej wataha wybrała ją ponad Liama. Podniósł się i podszedł do miejsca, gdzie w otwartych drzwiach stał Gage. Wiedział, że wydarzenia tego ranka były traumatyczne dla nich wszystkich, a miał wrażenie, że bycie razem jako wataha było tym, czego potrzebowali. Gage uważnie obserwował drugą watahę. – Tak więc, to ona, prawda? Powód dla którego zrobiłeś to wszystko? Becker spojrzał na Jaynę. Obejmowała równocześnie Moe`a i Josepha, podczas gdy Megan klęczała obok nich z wielkim uśmiechem na twarzy. Teraz, kiedy nie było Liama, cała postawa jej watahy się zmieniła. Podczas gdy wcześniej każdy był spięty i przestraszony, teraz z Jayną, wszyscy byli uśmiechnięci. Becker z całą pewnością potrafił zrozumieć dlaczego – za każdym razem kiedy był z Jayną, czuł się tak samo. - Tak, to ona, - powiedział. - Chyba mogę zrozumieć, dlaczego zadałeś sobie taki ekstremalny trud, 170

aby być z nią, - powiedział Gage. - Wydaje się być dość wyjątkowa. Gage nie wiedział nawet połowy. – I taka jest. - Zwrócił się do swojego szefa. - Cooper powiedział, że niektórzy z wilkołaków i Albańczyków uciekli. Muszę się dowiedzieć, kto. Jego alfa skinął głową. - Śmiało. Zaopiekuję się nimi do twojego powrotu. Kilka minut po tym jak znaleźli się w pojeździe operacyjnym, loft zmienił się w kompletne zoo. Zjechało co najmniej dwadzieścia radiowozów, które zaparkowały na parkingu i wzdłuż ulicy, a wszystkie miały migające niebieskie światła. Przetykane karetkami z czerwonymi światłami i nieoznakowanymi samochodami z migającymi światłami na dachach i na deskach rozdzielczych, to miejsce było oświetlone jak szalony cyrk. Chodniki po drugiej stronie ulicy były już zapełnione dziennikarzami i ich furgonetkami. O tak, to zmieniło się w dom wariatów. Becker natychmiast udał się na drugie piętro, torując sobie drogę wśród umundurowanych policjantów prowadzących zakutych Albańczyków i sanitariuszy wiozących rannych i zabitych. Sprawdził kilka worków z ciałami, ale żaden z nich nie był Liamem lub Kostandinem. Niestety, kiedy zaczął węszyć za ich zapachami, zdał sobie sprawę, że wymknęli się z loftu - razem. Co gorsza, mieli ze sobą co najmniej pół tuzina Albańczyków, może więcej. Podążył śladem zapachu na zewnątrz budynku oraz po chodniku, gdzie zniknął. Bez wątpienia, wsiedli do samochodu i już dawno zniknęli. Gdy Becker wrócił do pojazdu operacyjnego, Jayna rozmawiała z Gage`m, a na jej pięknej twarzy ponownie pojawił się niepokój. Jej wataha nadal była zebrana w tylnej części wozu, ale wyglądali na tak samo zaniepokojonych jak ona. Becker podszedł i stanął obok niej. - Frasheri nie wyjdzie z więzienia przez długi czas, mogę ci to obiecać, - powiedział Gage. - To nic nie znaczy, jeśli będziemy tam z nim, - odparła Jayna. - Nadal nie powiedziałeś, czy masz zamiar aresztować nas, czy nie. Becker wstrzymał oddech. Znalazł rękę Jayny i splótł jej palce ze swoimi. To był jego sposób na danie jej znać, że był u jej boku – i stał przy jej watasze. 171

Usta Gage`a wygięły się lekko. - Gdybym chciał aresztować ciebie i twoją watahę, nie byłoby was na tyle mojego samochodu operacyjnego. Bylibyście już w więzieniu. Trochę napięcia opuściło ramiona Jayny, ale reszta jej watahy nie wydawała się być tak przekonana. - Dlaczego pozwalasz nam odejść? zapytał Moe. - Ponieważ Becker powiedział, że żadne z was w rzeczywistości nigdy nie dopuściło się żadnych poważnych przestępstw. To dla mnie wystarczająco dobre, - powiedział Gage. - A co jeśli Frasheri opowie DA23 o nas, chcąc zawrzeć umowę? zapytała Megan. - Albo Caleb? - DA jest zainteresowany zamknięciem takiego gangstera jak Frasheri, a nie ludzi, którzy pracowali dla niego, - powiedział Becker. - Frasheri prawdopodobnie robi w gacie ze strachu, że to wy będziecie zeznawać przeciwko niemu. - A co do Caleba, sypnięcie was nie byłoby w jego najlepszym interesie, - dodał Gage. - Jedyne co musi zrobić, to powiedzieć, że był ręką Frasheriego, przeznaczoną do wykonywania rozkazów. Wątpię, czy będzie jakiś sposób, by przypiąć mu jakieś konkretne przestępstwo. Nie będzie się wychylał i wyjdzie z więzienia w czasie krótszym niż dwa lata. - Spojrzał na Beckera. – Znalazłeś tam coś? - Wygląda na to, że Liam i Kostandin uciekli wraz z kilkoma Albańczykami, - powiedział Becker. - Śledziłem ich zapach do chodnika, zanim zniknął. Gage zaklął. Becker po cichu zrobił to samo. Nie podobała mu się myśl, że były alfa Jayny był gdziekolwiek, poza więzieniem. Ona i jej wataha wyglądali na równie zaniepokojonych. Chris uniósł się na łokciu. Krople potu znaczyły czoło z wysiłku, kiedy zdusił grymas bólu. - Liam przyjdzie po nas. Musimy wydostać się z Dallas zanim to zrobi. Megan i Joseph jednocześnie położyli dłoń na ramieniu Chrisa, delikatnie popychając go z powrotem w dół. - Hej, ten medyk powiedział, że powinieneś odpocząć, a nie wsiadać 23

District attorney – prokurator okręgowy.

172

w pierwszy wyjeżdżający stąd autobus, - powiedział Joseph. - Oznacza to, że żadne z nas nie opuszcza Dallas. Przynajmniej dopóki się nie uzdrowisz. - Joseph ma rację, - wtrąciła Megan. - Poza tym, to, że Liam uciekł, nie znaczy jeszcze, że przyjdzie po nas. - Spojrzała na Jaynę. - Prawda? Becker praktycznie był w stanie zobaczyć, jak ramiona Jayny wyginają się w łuk pod nagłym ciężarem tak wielkiej odpowiedzialności. Wiedział, bez konieczności pytania, gdzie jej umysł się skierował. Zastanawiała się, czy powinna wziąć watahę i uciec jak najdalej od Dallas. Liam i Kostandin też mogli. - Megan na rację, Jayno, - powiedział Becker. - Liam i Kos bez wątpienia są już daleko stąd. Jeśli Liam przyjdzie jednak po Jaynę i jej watahę, to ucieczka będzie bardziej niebezpieczna niż pozostanie w Dallas, gdzie on i reszta jego zespołu SWAT może ich chronić. Ale gdyby chcieli uciec na złamanie karku - on pójdzie z nimi. - Jayno? - Moe ponowił pytanie, kiedy nie odpowiedziała. Spojrzała w tę i z powrotem od swojej watahy do Beckera, a w jasnych oczach miała udrękę. Chciał wciągnąć ją w ramiona i powiedzieć, że uczyni wszystko, co dla niej najlepsze, ale miała watahę, która zależała od niej. Potrzebowali jej, nie jego, by dowiedzieć się co robić. - Nie wiem, czy Liam przyjdzie po nas, czy nie, ale Chris teraz nie jest w stanie nigdzie iść, - powiedziała w końcu. - Powinniśmy mieć wystarczająco dużo pieniędzy, by przyczaić się w motelu na kilka dni, aż coś wymyślimy. - Albo możecie zostać ze mną, - zasugerował Becker. To nie było pytanie, ale też i nie było to polecenie. Jayna mogła być nowa w tych sprawach alf, ale on nigdy nie miał zamiaru narzucać jej swojej woli. To nie znaczyło, że nie mógł być nadal przekonujący jak cholera. W tej chwili jedyne co starał się zrobić, to pokazać jej, że ona i jej wataha nie muszą radzić sobie sami. Miała go teraz, a jego wataha pomoże jej. Jayna spojrzała na niego sceptycznie. – Cała piątka? Nie sądzę, że się zmieścimy. Wzruszył ramionami. - Możemy tego dokonać. 173

- Nie jestem pewien, Becker. Widziałem, jakie małe masz to mieszkanie, - powiedział Gage. - Ale myślę, że znam miejsce gdzie Jayna i jej wataha może się zatrzymać bez wpadania na siebie na każdym kroku. - Spojrzał na Jaynę. - Jeśli ci to pasuje? Wymieniła spojrzenia ze swoimi przyjaciółmi z watahy, a następnie skinęła Gage`owi. Ulga przeszła przez ciało Beckera. Jayna i jej wataha pozostanie w Dallas na tyle długo, żeby przekonać ich do pozostania tu na stałe.

174

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - Chcesz coś do jedzenia? - zapytał Eric, rzucając klucze na stolik stojący przy drzwiach jego mieszkania. Jayna zaczęła mówić nie, po czym urwała. Zaledwie kilka godzin temu zjadła ogromne śniadanie, więc nie powinna być głodna, ale znowu była. Od wczoraj jadła jak niedźwiedź. Eric i Cooper powiedzieli, że to dlatego, iż potrzebuje dodatkowej energii, aby uzdrowić ciało z obrażeń jakie odniosła podczas walki z Brandonem. Podejrzewała, że to miało sens, zważywszy na to, iż Trey powiedział jej, że miała złamane cztery żebra i kilka kości w kręgosłupie od uderzenia w tamtą kolumnę. Co nie miało sensu, bo szybko się uzdrowiła. Jako becie, powinno jej to zająć kilka dni, ale czuła, że już prawie wróciła do normy. Eric musiał wziąć jej milczenie za zgodę i wskazał głową na kanapę, sam idąc w stronę kuchni. – Wykopię dla nas coś do zjedzenia. Możesz włączyć telewizor, jeśli chcesz. Skuliła się na jego wielkiej, wygodnej kanapie, ale zignorowała pilota telewizyjnego. Nie czuła potrzeby oglądania telewizji, i na pewno nie miała żadnego interesu w tym, co kanały informacyjne mówiły o wczorajszej strzelaninie w lofcie. Zamiast tego, położyła się z plecami na poduszkach, starając się wściekle rozgryźć, co powinna zrobić z watahą, za którą stała się odpowiedzialna tej nocy. Przez większość czasu ledwie czuła się zdolna do zadbania o siebie, a co dopiero o cztery inne wilkołaki. Wczoraj, przez jedną okropną chwilę w samochodzie operacyjnym SWAT, prawie rozważyła odejście od Erica. Nie chciała tego robić, ale bycie odpowiedzialną za resztę watahy oznaczało, że musiała przedłożyć potrzeby innych ludzi nad własne, zwłaszcza jeśli oznaczałoby to utrzymanie ich bezpiecznych przed Liamem. Ale na szczęście, sierżant Dixon, bardzo duży i bardzo zastraszający alfa watahy Erica, wymyślił rozwiązanie - pobyt u jego przyszłych teściów, Ethana i Kathryn Stone`ów. Jayna wciąż nie mogła uwierzyć, że para otworzyła swój piękny dom przed ludźmi, których nie znali, ale chcieli poznać, i za to była bardzo wdzięczna. Ona i Eric mówili, by zamiast tego jej wataha pozostała w jednostce, 175

ale szybko z tego zrezygnowali. Życie w bliskiej odległości od siedemnastu wilkołaków alfa, sprawiłoby, że jej wataha stałaby się nerwowa jak diabli. A jeśli Liam i Kos byli jeszcze w Dallas, nie było sposobu, by ich znaleźli tak blisko College Station. Jayna nie zdawała sobie sprawy, że się wyłączyła, aż Eric wszedł do salonu niosąc dwa talerze zawalone kanapkami. Postawił je na stoliku, po czym wrócił do kuchni, aby wziąć ogromnej wielkości paczkę z Doritos i dwa napoje gazowane. Już miała mu powiedzieć, że wystarczyłaby jedna kanapka, ale potem jej żołądek zaburczał i zdecydowała, że może będzie w stanie zjeść cały talerz kanapek. Podczas jedzenia niewiele rozmawiali, ale to tylko dało Jaynie więcej czasu na martwienie się. Czy Chris odpoczywał tak jak powinien? Czy Megan, Moe i Joseph trzymali się blisko domu Stone`ów, jak ich prosiła? Czy musi się martwić, że Liam lub Kos ich znajdą? Boże, czy jej były alfa zadręczał się tym wszystkim w ten sam sposób? Coś jej mówiło, że prawdopodobnie nie. Eric musiał wyczuć jej niepokój, bo sięgając do paczki po kolejną garść Doritos, zmarszczył brwi. - Wciąż martwisz się o swoją watahę? - Moją watahę? Czy masz w ogóle pojęcie, jak śmiesznie to brzmi? Nawet nie jestem alfą. - Nie jesteś? - Nie, - powiedziała szybko. - Jestem betą, jak reszta z nich. - Nie byłbym taki pewien. Jesz jak alfa. Uzdrawiasz się jak alfa. Twoje pazury i kły są dłuższe i ostrzejsze niż u kogokolwiek innego w twojej watasze, a wszyscy oni w naturalny sposób zwracają się do ciebie po odpowiedzi, gdy coś pójdzie nie tak. - Uśmiechnął się. – Dla mnie to wygląda na alfę. Jayna odstawiła pusty talerz na stolik, po czym popatrzyła na niego twardo, rozważając to. - Jeśli jestem alfą, to dlaczego nie wiem co robić? Oni są zaniepokojeni i przerażeni, i chcą, żebym im powiedziała, co powinniśmy zrobić, a ja nie wiem co im powiedzieć. Eric odstawił talerz na stolik obok jej talerza, a następnie przysunął się bliżej i objął za ramiona. Oparła się na nim całym ciężarem, wpierając głowę na jego mięśniach klatki piersiowej i przez chwilę pozwoliła sobie 176

być słabą. - Dowiesz się tego, - powiedział cicho, całując ją w czubek głowy i przyciągając jeszcze bliżej. – Dojdziemy do tego. Musimy tylko znaleźć miejsce dla ciebie i twojej watahy, gdzie będziecie żyć i pracować i będziecie się tym cieszyć. - Nie wiem, czy to będzie wystarczające, - powiedziała cicho. - Nigdy nie mieszkałam w jednym miejscu dłużej niż trzy lub cztery miesiące, mniej jeśli pojawiały się jakieś kłopoty. I mimo, że Moe jest nowy w watasze, uciekanie od problemów jest tym, co zwykł robić. To jest to, co zwykł robić każdy z nas. - Ale tym razem nie musi tak być. Możecie przestać uciekać i pozwolić mi wam pomóc. Możemy to zrobić razem. Po prostu musimy spróbować. Jayna przymknęła na chwilę oczy, wsłuchując się w silne uderzenia jego serca pod jej policzkiem. Chciała mu wierzyć, ale była przerażona na myśl o tym, co by się stało, gdyby się pomylił. - A co, jeśli nie możemy? - spytała. - Co robić, jeśli nie będziemy potrafili znaleźć pracy lub miejsca do życia? Co, jeśli chłopaki nie zechcą tu zostać? Właśnie to powiedziałeś. Teraz mam być ich alfą. Mam się nimi zająć. Co, jeśli będę musiała cię zostawić... dla nich? Delikatnie odciągnął ją od piersi, żeby móc na nią spojrzeć. - Jeśli nie znajdziemy czegoś dla twojej watahy w Dallas, czegoś, co im się naprawdę spodoba, lub jeśli nie jesteś tutaj szczęśliwa, to ja wyjadę z wami. Jayna oniemiała. Wiedziała, że obchodziła Erica, ale aż do teraz nie zdawała sobie sprawy, jak głębokie tak naprawdę były te uczucia. - Ty naprawdę zostawiłbyś swoją watahę, by być ze mną? - w końcu udało jej się wykrztusić. Wypowiedzenie tych słów na głos sprawiło, że cały pomysł wydał się jeszcze bardziej śmieszny. Dlaczego u licha taki facet jak Eric rzuciłby pracę, którą najwyraźniej kochał, fantastyczne mieszkanie, i niesamowitą watahę, by żyć jak nomad z pokręconym wilkołakiem jak ona i jej watahą równie pokręconych towarzyszy? - Oczywiście, że tak, - powiedział tak, jakby był zaskoczony, że nawet pyta. - Nie wiem, na ile różnych sposobów mam to powiedzieć, abyś uwierzyła, ale jesteś osobą, z którą chcę spędzić resztę życia. A jeśli to 177

oznacza, że muszę opuścić Dallas, to zrobię to bez namysłu. Kocham cię, Jayno. Jayna była tak zaskoczona, że milczała. Wiedziała, że powinna powiedzieć, że też go kocha, ale nie mogła. Nie dlatego, że za nim nie szalała – bo szalała. Chodziło o to, że nie wiedziała, czy wierzy w miłość tylko dlatego, że on w nią wierzył. Ale jednocześnie musiała przyznać, że kiedy słyszała jak on mówi te słowa do niej, to czuła ciepło na całym ciele. Nagle łzy napłynęły jej do oczu, ale zanim zdążyła sięgnąć by wytrzeć tą żenującą rzecz z policzków, wargi Erica znalazły się tam, scałowując je. Jego usta szybko przeniosły się z policzków na usta, i wkrótce miała problemy z przypomnieniem sobie dlaczego płakała. To było niesamowite, w jaki sposób on sprawiał, że po prostym dotknięciu zapominała o swoich problemach. Miała około stu krytycznych decyzji do podjęcia, ale w tej chwili nie mogła wymyśleć nawet jednej rzeczy, która nie mogłaby zaczekać do później... dużo później. Popychając go z powrotem na kanapę, wspięła się mu na kolana i pocałowała z tym samym zapamiętaniem z jakim on całował ją. Eric oparł dłonie na jej biodrach, pozwalając przejąć dowodzenie, choć z wypukłości w spodniach mogła powiedzieć, że był bardziej niż trochę pobudzony. Nie był w tym osamotniony. Wiedza, jak podekscytowany był Eric sprawiła, że ona również się podnieciła. Odrywając usta od niego usiadła z powrotem i powoli ściągnęła bluzkę przez głowę, a potem zrobiła to samo z biustonoszem. Z płonącymi oczami, Eric ujął jej piersi w swoje wielkie dłonie i pochylił się, by wziąć jeden sztywny sutek w usta. O Boże, samymi ustami mógł ją doprowadzić do obłędu. Jayna sapnęła, jak jego nieco wydłużone kły potarły jej wrażliwe brodawki, gdy ssał je i smakował. Szalone połączenie ciepłego, miękkiego i twardego języka oraz ostrych kłów było niewiarygodne, i zastanawiała się, czy to możliwe, by sprawił że dojdzie samym drażnieniem jej piersi. Nie dane jej było się tego dowiedzieć, bo Eric uniósł ją z pomrukiem i zaniósł do sypialni. Po ułożeniu jej delikatnie na łóżku, powoli zdjął jej dżinsy, a następnie majtki. To było zabawne, ale przy nim w ogóle nie czuła się skrępowana, nawet gdy była zupełnie naga, a on pozostał całkowicie ubrany. W sumie, ona raczej rozkoszowała się byciem nago 178

przed nim. Wiedziała, że on też się tym rozkoszuje. W tych swoich dżinsach wyglądał na twardego jak skała. Eric chwycił koszulkę i rozerwał ją nad głową, odsłaniając jego wyśmienite mięśnie klaty i seksowny kaloryfer na brzuchu. Ale kiedy sięgnął by odpiąć pasek, usiadła i zatrzymała go. - Teraz ja też jestem alfą, pamiętasz? - powiedziała z uśmiechem. - To moje zadanie. Eric przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, po czym uśmiechnął się do niej, pozwalając jej odpiąć pasek i z szarpnięciem rozpiąć swoje dżinsy. Zsunęła je z jego nóg, po czym sama zsunęła się z łóżka i opadła na kolana, by pomóc mu z nich wyjść, a to sprawiło, że zajęła pozycję, w której była twarzą w twarz z obiektem jej uczuć, by tak rzec. Nie mogła się powstrzymać przed sięgnięciem ręką i objęciem dłonią podstawy jego doskonałego członka. Właśnie wtedy, postanowiła zrobić coś, czego nie robiła od bardzo dawna. Pochyliła się i przeciągnęła językiem po całej szerokiej główce jego fiuta. Seksowny pomruk w odpowiedzi na tę akcję sprawił, że jej puls znacząco przyspieszył. Jedno małe liźnięcie jej nie wystarczyło, więc przysunęła się bliżej i polizała go jak lizaka. Był tak przepyszny, że z całych sił musiała się powstrzymywać od zmiany wywołanej czystą przyjemnością. Pomiędzy tymi długimi, leniwymi liźnięciami, Jayna wzięła go w usta i przesuwała się w górę i w dół, tak powoli i zmysłowo, jak tylko umiała. Kiedy to robiła Eric warczał jeszcze głośniej, co sprawiło tylko, że miała ochotę zrobić to szybciej. Nigdy nie dostała szansy na odpłacenie się mu za przyjemność, którą dał jej kiedyś ustami, a teraz wydawało się, że to bardzo dobry czas, by to zrobić. Właśnie miała zacząć masaż dłonią, robiąc to w przyjemnym, spokojnym rytmie, kiedy Eric wplótł palce w jej włosy i delikatnie odciągnął ją od swojej męskości. Próbowała pozostać tam gdzie była, nagle czując się bardzo zaborcza w robieniu tego, co chciała. Ale był natarczywy i wkrótce wypuściła go z ust, a on pociągnął ją na nogi. - O co chodzi? - zapytała. – Bardzo dobrze się tam bawiłam. Twarz Erica wyrażała pożądanie i głód. – Ja też się dobrze bawiłem – nawet za dobrze. Jeszcze kilka minut i nie sądzę, bym był w stanie pozostać 179

pod kontrolą. Objęła go ramionami za szyję i uniosła brew. - Kto powiedział, że chciałam, abyś zachował kontrolę? Eric zaśmiał się i trącił ją z powrotem na łóżko. - Jesteś alfą, w porządku. Nie mam wątpliwości. Jayna zaśmiała się i poprawiła się wyżej na łóżku. – Więc chyba lepiej uważaj, albo następną rzeczą jaką możesz się dowiedzieć, to że ja chcę być na górze podczas seksu. Eric wszedł do łóżka za nią, z wyrazem fałszywego przerażenia na twarzy. - Wszystko, tylko nie to. Położyła go z powrotem na kocach, śmiejąc się i wspinając na niego. Siadła okrakiem na biodrach, ciesząc się na jego minę, kiedy jej bardzo podekscytowana cipka zetknęła się z jego bardzo twardym fiutem. Przesunęła się tam i z powrotem kilka razy, tak aby pokazać mu, jak to będzie, kiedy ona znajdzie się na górze; potem pochyliła się i zwolniła nieco ruchy, całując i gryząc jego pierś. Szczególną uwagę poświęciła świeżym bliznom, z czcią przyciskając do nich usta, i wiedząc, że otrzymał je dla niej. Przesunął dłoń nad jej włosami, głaszcząc ją delikatnie a ona wycałowywała sobie drogę tam i z powrotem po jego piersi i ramionach, czasami schodząc niżej, by zająć się mięśniami brzucha. Wiedziała, że Eric rozkoszował się tym, co ona robi, bo kiedy to robiła bardzo seksownie warczał, a ona zastanawiała się, czy jej nie podobało się to jeszcze bardziej. Bycie zdolnym zrobienia czegoś dla Erica, po tym wszystkim co on zrobił dla niej, sprawiało, że jej całe ciało ożywiało się w taki sposób, jak nigdy przedtem. Jayna byłaby szczęśliwa gdyby kilka następnych godzin spędziła całując każdy centymetr jego wspaniałego ciała, ale Eric najwyraźniej miał inne pomysły, bo nagle przewrócił się i przycisnął ją do łóżka swoim ciężarem. Ta pozycja sprawiła, że jego członek naciskał na jej łechtaczkę i jęknęła, gdy przesunął się po niej całą długością fiuta w górę i w dół. - I kto jest teraz alfą? - jęknęła, patrząc mu w złote, pełne głodu oczy. Zaśmiał się. - Możemy się zmieniać, jeśli chcesz. Próbowała śmiać się wraz z nim, ale to zmieniło się w kolejny długi 180

jęk, kiedy po raz kolejny przesunął członkiem po jej łechtaczce, sprawiając, że w głowie eksplodowały jej gwiazdy, a całe ciało zadygotało. - W porządku, - w końcu sapnęła. – Nie przeszkadza mi, że przejmiesz na chwilę inicjatywę. Eric warknął i ukrył twarz w jej szyi, a jego kły szczypały ją tam, a jednocześnie kontynuował drażnienie jej łechtaczki w najlepszy możliwy sposób. Nie trwało długo, zanim Jayna poczuła zbliżający się orgazm. Kiedy doszła, to wolno i rozwlekle, zgodnie z ruchem członka Erica przy jej łechtaczce. Drżała i jęczała pod nim, wbijając paznokcie w jego ramiona tak głęboko, iż była pewna, że zadrapała go do krwi. - Najlepszy. Orgazm. W życiu, - powiedziała. Łóżko ugięło się pod nią, więc spojrzała na drugą stronę i zobaczyła Erica obok niej, a prezerwatywa obejmowała już jego fiut. Leżał obok niej i powoli przesuwał palcem po jej brzuchu, piersi, szyi i ustach, dopóki nie zaczęła jęczeć. A kiedy zdecydowała, że drażnił ją już wystraczająco, Eric uniósł ją do góry i delikatnie posadził na swoim członku. Jayna warczała długo i nisko, kiedy gruba męskość Erica rozciągała jej pochwę i poczuła jak wsuwa się głęboko wewnątrz niej. Pochyliła się i położyła dłonie na jego klatce piersiowej, uśmiechając się do niego, cudownie czując się na odczucia jakie w niej wywoływał. - Spójrz na siebie, - powiedział z uśmiechem. – Teraz jesteś na górze. Przycisnęła swoje piersi do jego klaty, chowając twarz w jego szyję. - Myślę, że to oznacza, iż na pewno jestem alfą, co? - Myślę, że tak. – Eric przesunął ręce niżej, chwycił jej tyłek, nakłaniając do poruszania się w górę i w dół na nim. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, żebym ci troszkę pomógł? W tej chwili poruszał się w niej zanurzając na raz o zaledwie kilka centymetrów, ale to było tak dobre, że trudno było jej myśleć o tej drażniącej powtórce. - Pomoc się przyda, - szepnęła. To były faktycznie najlepsze dwa sposoby - będąc na górze mogła dokładnie kontrolować, jak głęboko w nią wchodził, i była w stanie cieszyć się odczuciem jego wbijającego się w nią, powoli i spokojnie. 181

Była niemal pewna, że po ogromnym orgazmie jaki miała wcześniej, nie było mowy, że znowu będzie w stanie dojść mocno i tak szybko. Ale odkryła, że się myliła. Kiedy Eric zaczął ją brać szybko i mocno, poczuła szalone mrowienie głęboko wewnątrz niej, i nie miała innego wyjścia, jak tylko zamknąć oczy i krzyczeć w szyję Erica, kiedy ten ryknął i doszedł wraz z nią. Wierzgnęła i opadła na niego, uwielbiając zupełnie odmienny sposób w jaki czuła w tej pozycji orgazm. Może tak było tylko dlatego, że Eric wiedział, jak się z nią kochać – kobieta zdecydowanie mogła do tego przywyknąć. Później przytuliła się do niego, głowę złożyła na piersi i pławiła się blasku tego co właśnie dzielili. Przynajmniej na razie, nie chciała myśleć o niczym innym poza byciem z Ericem. Miała tylko nadzieję, że on miał rację co do znalezienia sposobu by jej wataha pozostała w Dallas, ponieważ myśl o opuszczeniu go bolała zbyt mocno, by nawet o tym myśleć – a zabranie go z jego watahy też nie sprawiało, że czuła się lepiej. *** - Więc jakiego rodzaju pracy szuka Jayna i jej wataha? - spytała Mac. Siedziała po turecku na kanapie w pokoju dziennym budynku szkoleniowego jednostki SWAT z Gage`m, po jednej stronie i Cooperem po drugiej. Godzinę temu Becker podrzucił Jaynę do domu rodziców Mac, a potem przyszedł tutaj. Reszta watahy zebrała się w pokoju, każdy z nich chętny do pomocy, a Becker doceniał chęć wymyślenia rozwiązania problemu Jayny, zwłaszcza po tym, jak ich okłamał. - Coś, co niekoniecznie wymaga matury, - powiedział w odpowiedzi na pytanie Mac. - Myślę, że Joseph i Chris ją mają, ale Jayna uciekła, gdy miała siedemnaście lat. I choć Moe i Megan w momencie przemiany byli bliscy zdania jej, nie sądzę, żeby faktycznie ją mieli. Jednak potem możemy pomartwić się o ich matury24. Teraz, ograniczmy się do poszukania im pracy, która nie wymaga dyplomu ukończenia szkoły średniej. Kiedy rozmawiałem o tym z Jayną i jej watahą ostatniej nocy, mówili, że są otwarci na prawie wszystko. Ale nie sądzę, że to obejmuje pakowanie zakupów w lokalnym supermarkecie. Oni potrzebują pracy, która pozwoli im spędzać jak najwięcej czasu razem. Nie lubią być z dala 24

A w Ameryce dyplom ukończenia szkoły średniej to GED - General Educational Development

182

od siebie zbyt długo. - Cholera, - mruknął Xander. - Myślałem, że nasza wataha jest związana. - To naprawdę nie jest dziwne, jeśli o tym pomyśleć, - powiedział Gage. - Jako betom, bliżej im do prawdziwej wilczej watahy niż nam, więc życie i pracowanie razem ma dla nich sens. Byłbym zaskoczony, gdyby również nie lubili spać razem. - Huh. - Cooper spojrzał na Beckera i uśmiechnął się. - Więc, gdy ty i Jayna jesteście razem, to reszta jej watahy patrzy? Becker warknął a Alex i Max dali razem krok do przodu, aby dać Cooperowi żółwika. Nie, żeby miało to znaczenie. Dźwięk był ledwo słyszalny ponad ogólnym śmiechem. Mac uderzyła Coopera w ramię. – Zachowuj się, - upomniała. Wykopała komórkę z torebki, która mogłyby pełnić podwójną funkcję jako wór i odwróciła się do Beckera. - W porządku. Pozwól, że zadzwonię w kilka miejsc. Jeden po drugim, reszta watahy zrobiła to samo, dzwoniąc do przyjaciół, kontaktów i każdego, kto był winien SWAT przysługę. Kiedy proponowali różne możliwości, zapisywali je tablicy, którą Trey przetoczył z sali konferencyjnej. Jeśli praca miała potencjał, to trafiała na tablicę. W międzyczasie, dostawali telefony od innych policjantów i organów ścigania w okolicy Dallas, którzy słyszeli o tym, czego Becker i reszta zespołu SWAT szuka. Nie dzwonili tylko z możliwością pracy, ale też z propozycjami mieszkań do wynajęcia i kilku niedrogich samochodów do sprzedaży. Po pewnym czasie, tablica była pełna po obu stronach. Gdyby nie Mac, Khaki i reszta chłopaków, Becker by chyba oszalał. Cholera, nawet z nimi czuł się trochę zamulony. Do czasu kiedy kilka godzin później opuścił jednostkę i udał się do domu Stone`ów, Becker miał cztery strony porządnych możliwości pracy i kilka mieszkań dla Jayny i jej watahy do rozważenia. Miał tylko nadzieję, że to wystarczy. Kiedy silnik Harleya zawibrował pod nim, próbował sobie wmówić, że to wszystko się uda. Musiało się udać. Teraz, gdy znalazł Tą Jedyną, nie było mowy, by pozwolił jej uciec. Jeśli to oznaczało, że musi poruszyć 183

niebo i ziemię, aby znaleźć dla niej i jej watahy dobre życie, tu w mieście, to zrobi to. Jeśli bycie z Jayną oznaczało, że musi opróżnić swoje konto bankowe i sprzedać wszystko co posiadał, to też było dla niego w porządku. W różnych miejscach miał przyjaciół, do których mógł się zwrócić. I rodzinę. Jego rodzice mieli ogromny dom i dużo ziemi pod Denver. Gdyby pojawił się z Jayną, jej watahą i bez pracy, jego rodzina przyjęłaby ich z otwartymi ramionami. No, może jego mama byłaby trochę w szoku, gdyby okazało się, że jego dziewczyna przyszła ze swoją rodziną, ale liczyłaby, że w niedalekiej przyszłości istnieje możliwość wnuka. Becker wciąż marzył o dzieciach, które pewnego dnia będzie miał z Jayną, gdy nagle w lusterku wstecznym pojawiły się reflektory. Zerknął, przeklinając, gdy zobaczył dwa pojazdy przyspieszające z tyłu i szybko się przybliżające. *** - Kathryn i Ethan są naprawdę fajni, że pozwalają nam tu zostać, powiedziała Megan, stawiając kolejny talerz na dużym stole w jadalni. Jayna szła za nią, kładąc nóż i widelec po obu stronach każdego nakrycia. - Tak, rzeczywiście. Tak naprawdę, to byli niesamowici. Profesorowie college`u po sześćdziesiątce, przyjęli Jaynę i resztę watahy do ich domu tylko dlatego, że poprosił o to ich przyszły zięć. Ale choć kobieta i jej mąż byli bardzo mili, Jayna nie chciała nadużywać ich gościnności. Skromny dom w stylu rancho, z czterema sypialniami nigdy nie miał być domem dla pięciu dorosłych wilkołaków. Ale znalezienie miejsca na własną rękę, gdy żadne z nich nie miało pracy, będzie trudne. Śmiech dochodzący z kuchni był miłą przerwą odciągającą ją od ciemnego miejsca, gdzie skierowały się jej myśli. Kiedy kilka godzin temu wróciła do domu Stone`ów, Megan powiedziała jej, że chłopaki byli w stodole z Ethanem, pomagając mu czyścić boksy. Choć Kathryn i Ethan byli profesorami w pełnym wymiarze godzin na Teksańskim Uniwersytecie A&M25, oboje kochali konie i mieli cztery piękne rumaki. Teraz chłopaki byli w sąsiedniej kuchni, pomagając starszej parze 25

Objaśniłam ten skrót w pierwszej części. 184

z obiadem. Jayna nie pamiętała, kiedy jadła ostatni domowy posiłek, a aromat lasagne i pieczywa czosnkowego wzmagał jej apetyt. Spojrzała na Megan, układając kolejny widelec na serwetce. - Eric powiedział, że jeśli wyjedziemy z Dallas, zostawi swoją watahę i wyjedzie z nami. Megan przerwała układanie talerza na stole w pół gestu. - Wow. To wielka sprawa. - Taak, - przytaknęła Jayna. Megan zmarszczyła brwi z dezaprobatą. - Nie wydajesz się szczęśliwa z tego powodu. Nie chcesz, żeby jechał z nami? - Tak, oczywiście, że chcę. To po prostu... - Jayna zawahała się. - Wiem, że Eric teraz uważa, że chce to zrobić, ale co będzie, jeśli za jakiś czas zmieni zdanie i zacznie mnie nie znosić, bo przeze mnie opuścił swoją watahę? Nie jestem pewna, czy sobie z tym poradzę. Megan odstawiła talerz który trzymała i wzięła następny. - Może nie będziemy musieli opuścić Dallas. Jayna spojrzała na nią z ukosa. – A nie będzie ci to przeszkadzać? Megan skinęła głową. - Byłoby miło, nie przenosić się co kilka tygodni. To był jeszcze jeden głos za pozostaniem. - A co z chłopakami? Myślisz, że oni też będą chcieli zostać tutaj? To znaczy, tak blisko innej watahy wilkołaków? - A dlaczego nie? - Megan wzruszyła ramionami. - Oni już stanowią poważny przypadek kultu bohatera, gdzie Eric gra główną rolę. Jayna uśmiechnęła się. Tak, ona też to zauważyła. - A Eric zrobi dla ciebie wszystko, - ciągnęła Megan. - Trzeba było widzieć w jaki sposób postawił się wczoraj swojemu alfie. Eric powiedział mu, że odejdzie z watahy, żebyś zapewnić ci bezpieczeństwo. Widziałaś sierżanta Dixona, więc wiesz, jaki on może być przerażający. Ale Eric był skłonny z nim walczyć, jak i z pozostałymi członkami watahy, jeśli by musiał. Zrobi dla ciebie wszystko. - Wiem. - Jayna przełknęła ślinę, czując nagłe emocje. - Dlatego nie mogę pozwolić mu odejść od jego watahy. Megan popatrzyła na nią. - To nie ma sensu. Jeśli Eric chce tak zrobić, 185

to dlaczego nie? Jayna odwróciła wzrok. - Dlatego, że śmiertelnie boisz się pozwolić Ericowi za bardzo zbliżyć do siebie, prawda? Jayna spojrzała ostro. – Za bardzo zbliżyć? Myślę, że trochę na to za późno, skoro już sypiamy ze sobą. Megan odłożyła ostatni talerz, potem obeszła stół i chwyciła rękę Jayny. - Sypianie z mężczyzną to nie to samo, co otworzenie dla niego swojego serca. Chodzi o gotowość do otwarcia się i zaryzykowania zranienia dla szansy na znalezienie czegoś prawdziwego. To nie jesteś ty, Jayno. Ty jesteś naprawdę dobra w trzymaniu ludzi na dystans, i zawsze byłaś. Ale zgaduję, że Eric sprawia, iż czujesz rzeczy, których nigdy nie czułaś do faceta i to cię cholernie przeraża. A kiedy jesteś przerażona, uciekasz. - Nie uciekam od Erica, - powiedziała z uporem. - Naprawdę? Czy możesz uczciwie spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że jedynym powodem dla którego nie chcesz by Eric szedł z nami, jeśli wyjedziemy, jest to, że nie chcesz, by wybierał między tobą a swoją watahą? Jayna otworzyła usta, by powiedzieć przyjaciółce właśnie to, ale słowa nie wyszły z jej ust, bo byłyby kłamstwem, a ona nie chciała kłamać jedynej osobie na świecie, która naprawdę ją znała i lubiła. Cóż, jedynej osobie poza Ericem. - Okay, - wyznała. - Może i uciekam. Ale tak bardzo boję się zranienia. Megan objęła jej ramiona. - Wiem, że się boisz. Ale dlaczego? To znaczy, wiem, że twoja mama i ojczym nie byli parą z plakatu „i żyli długo i szczęśliwie”, ale ty i Eric nie jesteście twoją mamą i ojczymem. Dzięki Bogu za to. - Wiem. Ale Megan, Eric jest przekonany, że jestem jakąś mityczną bratnią duszą, o której wilkołaki opowiadają sobie legendy. Że jest nam przeznaczone by być razem. Że kocha mnie od chwili, gdy się spotkaliśmy. - No i? – odparła Megan. - Wciąż nie rozumiem w czym jest problem. Też zakochałaś się w Ericu zaraz jak go spotkałaś. Jayna zaczęła zaprzeczać, ale nie mogła. - Może. Prawdopodobnie. Po 186

raz pierwszy spotkaliśmy się w tym magazynie pełnym wilkołaków strzelających do siebie, a ja nie mogłam myśleć o niczym, bo byłam zbyt zagubiona w tych jego pięknych, niebieskich oczach. Megan pokręciła głową ze śmiechem. - Ludzie starają się nawzajem zabić wszystkich wokół ciebie, a ty zatracasz się w pięknych niebieskich oczach jakiegoś faceta. Jak dla mnie, brzmi to jak magiczna moc. Jeszcze raz, to w czym problem? Jeśli magicznym przeznaczeniem twoim i Erica jest być razem, to o co się martwisz? Jayna rzuciła jej mały uśmiech. - Obawiam się, że tak naprawdę to nie jest jakaś magiczna siła przyciągająca nas razem, że wszystko jest w naszych głowach. A co, jeśli nie jestem aż tak wspaniała, jak jemu się zdaje, i że on to odkryje kilka tygodni po tym, jak z nami ucieknie? Co, jeśli zbudzi się pewnego ranka i uświadomi sobie, że wcale mnie nie kocha i że popieprzył sobie całe życie za nic? - Ok, mam zamiar powiedzieć to najdelikatniej jak mogę - jesteś idiotką. - Dziękuję bardzo. - Jayna, jedno mogę ci obiecać na pewno: Eric nigdy nie zamierza przestać cię kochać. Widziałam to w jego oczach. On nie może przestać cię kochać, tak jak nie może oddychać pod wodą. To niemożliwe. Nigdy nie stracisz jego miłości, ale możesz coś spieprzyć i porzucić go, bo za bardzo tkwisz w przeszłości, aby zobaczyć, co jest tuż przed tobą. Jayna mogła tylko patrzeć na swoją przyjaciółkę w zachwycie. – Kiedy stałaś się taka mądra? Megan roześmiała się. - Nie jestem mądrzejsza niż kiedykolwiek byłam. Po prostu wiem coś wystarczająco dobrze, kiedy widzę to jasno. Pytanie brzmi – a ty? Po raz pierwszy, Jayna postanowiła nie myśleć za dużo nad takim prostym pytaniem. Miała właśnie powiedzieć, co jej serce dyktuje. Ale zanim powiedziała choć słowo, jej uwagę przyciągnął dźwięk z zewnątrz. Konie kręciły się w swoich boksach i rżały tak, jak pierwszy raz kiedy wyczuły ją i jej watahę wilkołaków. Spojrzała na drzwi do kuchni, sprawdzając, czy chłopaki ponownie nie wyszli do stodoły. Po tym jak Moe, Joseph i Chris spędzili tam większość popołudnia pomagając 187

Ethanowi, nie sądziła, że konie nadal się ich boją, ale to było możliwe. Jednak wszyscy trzej byli w kuchni, pomagając robić obiad i śmiejąc się z jakiegoś żartu, który Ethan właśnie im powiedział. Skierowała się do kuchni, zanim nawet zdała sobie sprawę z tego, co robi. - Jayno, co się stało? - zapytała Megan. Nie wiedziała co się stało. Coś po prostu... było. Następnie poczuła zapach, którego miała nadzieję już nigdy nie poczuć. Kurwa. Jayna pobiegła ostatnie kilka kroków do przestronnej kuchni wiejskiej. - Ethan, trzymasz w domu pistolet? Wszyscy spojrzeli na nią z zakłopotaniem. Otworzyła usta, żeby zapytać ponownie, gdy nagle otworzyły się tylne drzwi. Odwróciła się z warkotem by zobaczyć wkraczającego Liama. Za nim podążał Kostandin i cała masa paskudnych Albańczyków. Wszyscy mieli broń. Liam nie powiedział ani słowa, kiedy wycelował pistolet w jej pierś i nacisnął spust.

188

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Becker dodał gazu na dużym Harleyu i ruszył do przodu, ale to nie pomogło. Dwa SUV-y za nim poruszały się zbyt szybko. Chcieli go uderzyć. Skręcił w bok, unikając SUV-a na ułamek sekundy przed tym, zanim ten uderzył w jego tylne koło. Gwałtowny manewr prawie wyniósł go i motocykl na chodnik, ale odzyskał kontrolę w momencie kiedy pojazd za nim przyspieszył. Odwrócił się by krzyknąć na tych idiotów, ale słowa zamarły mu na ustach, kiedy rozpoznał kierowcę. To był jeden z Albańczyków. Powinien zorientować się szybciej, ponieważ oba samochody były dużymi, czarnymi chevroletami Escalade. Wciąż próbował to wszystko ogarnąć, kiedy został zmuszony do wciśnięcia tylnych hamulców i skrętu w bok, aby uniknąć zderzenia z tylnym zderzakiem Escalade, który właśnie przemknął obok niego i zwolnił. Drugi samochód szybko znalazł się za nim. Becker nie musiał patrzeć by wiedzieć, że był to kolejny zbir Kostandina. Jeśli uderzy w jego tylne koło, będzie ugotowany. Nawet drobne uderzenie przy tej prędkości wytrąciłby go z równowagi i prawie na pewno by się przewrócił. Nie był pewien, czy będąc nawet wilkołakiem alfa, mógłby przeżyć coś takiego. Rzucił okiem na bok, modląc się o możliwość zjazdu z głównej drogi, zanim nadjedzie jakiś nieświadomy niczego kierowca i dostanie się w środek tego bałaganu. Ale nie było takiej opcji. Krawędź drogi wzdłuż tego odcinka autostrady została zabezpieczona pachołkami i barierkami ze stali. Walnięcie w to byłoby tak samo złe, jak trafienie przez jednego z SUV-ów próbujących go dopaść. Pojazd przed nim zwolnił jeszcze bardziej, ułatwiając swojemu kumplowi dostanie Beckera od tyłu. Becker ponownie wcisnął prawą stopą tylny pedał hamulca, zjeżdżając motocyklem na bok, a potem puszczając go i wystrzeliwując, prześlizgując się z lewej strony Escalade o centymetry. Byłby już wolny, gdyby nie to, że Albańczyk na tylnym siedzeniu wychylił się przez okno i zaczął do niego strzelać jednym z tych automatów MP5, które gangsterzy wydawali się bardzo uwielbiać. 189

Becker skręcił w lewo, ale nie mógł zajechać daleko ze względu na barierkę. Większość strzałów go nie trafiła, ale jedna seria trafiła go w udo, a druga zaklekotała i uderzyła w coś ważnego w motocyklu. Krew spłynęła mu po nodze w tym samym czasie, kiedy Harley wydał z siebie odgłos tarcia i zaczął tracić prędkość. Nacisnął gaz tak mocno jak to możliwe. Nic się nie wydarzyło. To tyle jeśli chodzi o przemknięcie obok samochodu z przodu. Jedno spojrzenie w lusterko wsteczne powiedziało mu, że ma podwójnie przerąbane. A z drugim SUV-em nadjeżdżającym tuż za nim, i tak nie mógł spaść. Był całkowicie zablokowany między pierwszym SUVem po lewej stronie, barierką po prawej, i drugim samochodem za nim. A na dokładkę, jego motocykl nie chodził wystarczająco dobrze, żeby wyskoczyć do przodu. Kierowca pierwszego Escalade musiał zdać sobie z tego sprawę w tym samym czasie, ponieważ natychmiast gwałtownie skręcił samochodem w lewo. Becker albo zostanie przygnieciony do poręczy, albo dupek z MP5 podjedzie na tyle blisko, aby umieścić szczęśliwie kulkę w jego głowie. Zdecydował się przejść do opcji trzeciej. Szarpnął kierownicą w prawo, uderzając w bok SUV-a. Zanim zdążył stracić kontrolę nad motocyklem, odbił się i zeskoczył z niego, lądując na masce Escalade. Jego ruch zupełnie zaskoczył kierowcę, dając Beckerowi wystarczająco dużo czasu, aby uderzyć jego uzbrojoną w pazury ręką przez maskę i chwycić coś, zanim oszołomiony kierowca mógł dojść do siebie i spróbować go wyrzucić. Starał się nie słuchać, jak jego piękny, nawet jeszcze nie spłacony motocykl uderzył w twardy asfalt i szybko został przejechany przez drugiego Escalade. Ale nie dało się zignorować faktu, że te dupki właśnie zniszczyły pieprzone dzieło sztuki. Becker zmienił się, wydając z siebie ryk i wspinając się na maskę, a jego ręce przebijały się przez cienką stal z każdym kolejnym ruchem. Facet na tylnym siedzeniu starał się wychylić przez okno na tyle daleko, aby móc strzelić, ale kierowca tak gwałtownie skręcał, że gość nie był w stanie wymierzyć czystego strzału. To samo dotyczyło faceta z pistoletem siedzącego w fotelu pasażera. Jedyne co udało mu się zrobić, 190

to wysunąć półautomatyczny pistolet na ślepo przez okno pasażera i strzelać ogólnie w kierunku Beckera. Kilka serii trafiło go, ale nie było to nic, co by spowodowało jakieś poważne obrażenia. Prawdopodobnie wpływ na jego słabą celność miał też częściowo zmieniony wilkołak na masce jego samochodu. Jako dodatkowy bonus, dzikie próby kierowcy w zrzuceniu go, powstrzymywały drugiego Escalade przed przejazdem, więc Becker martwił się tylko o jeden pojazd. Strzelec na tylnym siedzeniu w końcu stwierdził, że traci cholerny czas i próbował strzelać do niego przez przednią szybę. Jedyne co robił, to obrzucanie kierowcy z łuskami i usuwanie szyby z drogi Beckera. Kierowca oszalał i niemal stracił panowanie nad samochodem, gdy Becker sięgnął przez rozbite okno, szarpnął faceta z pistoletem na siedzeniu pasażera i wyrzucił go na bok... gdzie został przejechany przez drugiego SUV-a. Gdzieś tam, dusza Harleya Beckera zawarczała w aprobacie. Choć ten manewr nie przeszedł bez ceny. Facet z tyłu postrzelił go w to samo cholerne ramię, w które został trafiony kilka dni temu. Cholera. Bolało jak sukinsyn. Nie zważając na ból, wczołgał się na siedzenie pasażera i wyszarpnął pistolet z ręki faceta, a potem chwycił dupka za ramię i też go wywalił na zewnątrz. Kierowca nadal szarpał kierownicą z boku na bok, aż do momentu kiedy Becker rozerwał mu gardło. Niestety, stopa zmarłego zaklinowała się na pedale gazu, i zamiast zwolnić, Escalade wyskoczył do przodu. Becker zaklął i sięgnął by chwycić kierownicę. Pokierował samochód tak, by jechał prosto, ale wóz wciąż nabierał tempa. Musiał usunąć cholernego kierowcę z drogi. Na szczęście, kierowca nie miał zapiętych pasów, więc Becker po prostu wywalił faceta za drzwi, a następnie wspiął się na siedzenie kierowcy. Kiedy odzyskał panowanie nad pojazdem, szarpnął nim na lewy pas, a następnie natychmiast nacisnął hamulec, zmuszając drugiego SUV-a do zboczenia w prawo. W momencie kiedy Escalade był równo z nim, szarpnął kierownicą w prawo i uderzył w samochód, powodując, że ten uderzył w metalową barierkę i otarł się o nią przez parę metrów, 191

a następnie przeleciał przez nią i koziołkując kilka razy zatrzymał się. Becker wcisnął hamulce, i samochód zatrzymał się z głośnym piskiem opon. Wysiadł z samochodu, zanim ten przestał się kołysać. Przeskoczył barierkę i pobiegł do drugiego SUV-a. Chciał zabić każdego pieprzonego sukinsyna, ale kontrolował wściekłość. Mogło być coś więcej niż tylko atak na oficera SWAT, który rozbił mafijną rodzinę. Jeśli tak było, musiał o tym wiedzieć. Albańczyk który kierował już nie żył, ale ten drugi wydostał się i czołgał w kierunku linii drzew dobre sześć metrów dalej. Gdy zdał sobie sprawę, że Becker był za nim, przewrócił się na plecy i strzelił do niego. Becker uniknął trafienia, po czym rzucił się do przodu i wyrwał broń z rąk mężczyzny. Chwycił koszulę Albańczyka i z warkotem walnął nim o ziemię. - Zgaduję, że to Kostandin cię wysłał, więc masz tylko jedną szansę, aby powiedzieć mi, gdzie on jest. Jabłko Adama mężczyzny poruszało się w górę i w dół. - Kostandin kazał nam obserwować jednostkę SWAT, czekając aż wyjedziesz. Kazał nam śledzić cię i zabić, bez względu na to, co musielibyśmy zrobić. Reszta z nas chciała jak najszybciej wyjechać z Dallas, ale Kos powiedział, że przed wyjazdem musimy się zająć paroma rzeczami. - Nie o to pytałem. - Becker obnażył kły, upewniając się, że Albańczyk je widzi. – Gdzie on kurwa jest? - Nie wiem! - Facet z trudem przełknął ślinę. - On i Liam powiedzieli, że idą na jakąś farmę niedaleko stąd, i że mają zamiar zabić każdego z tych wilkołaków, którzy ich zdradzili. To wszystko co wiem. Proszę, nie zabijaj mnie! Becker warcząc rzucił Albańczyka na ziemię. Mimo że nienawidził myśli, żeby puścić faceta, nie był zimnokrwistym mordercą i nie miał czasu, aby z nim skończyć. Przeskoczył barierkę i pobiegł do Escalade z rozbitą przednią szybą. Usunął pozostałe kawałki szkła, wsiadł do samochodu i popędził w kierunku domu Stone`ów. Wyciągając swój telefon z kieszeni jedną ręką, wcisnął przycisk szybkiego wybierania do Gage`a. Gdy zadzwonił telefon, wnętrzności 192

Beckera zacisnęły się tak mocno, że prawie nie mógł oddychać. Wcisnął pedał gazu do końca, ale wciąż nie mógł sprawić, żeby Escalade jechał dość szybko. Coś mu mówiło, że nie dotrze na farmę na czas. *** Jayna padła na kolana obok Megan, zatykając dłonią dziurę po kuli w piersi przyjaciółki i próbując powstrzymać lejącą się krew. Ale to nie miało sensu. Ona ciągle wypływała między palcami Jayny. To wszystko stało się tak szybko. W jednej chwili, Liam celował pistoletem w Jaynę, a w następnej Megan leciała przed nią kiedy pistolet wypalił. Oddychała a jej serce biło, ale oczy miała zamknięte, i z każdą sekundą była coraz bledsza. Moe, Chris i Joseph w sekundę znaleźli się u jej boku, prosząc Megan by nie umierała, a Ethan i Kathryn milczeli oszołomieni, kiedy zobaczyli mężczyznę uzbrojonego w pistolet i dziewczynę leżącą na podłodze w kuchni, powoli się wykrwawiającą. Jayna spojrzała na Liama. Trudno było go zobaczyć wyraźnie przez łzy w oczach, ale jego najwyraźniej nawet nie obchodziło, że właśnie zastrzelił dziewczynę, która była dla niego jak rodzina. - Coś ty do cholery zrobił? - krzyczała. Jego usta wykrzywiły się szyderczo. – Sama jest winna, skoro stanęła mi na drodze. Gdyby pilnowała własnego nosa i pozwoliła mi uporać się z tobą, może pozwoliłbym jej żyć. Chłopakom też, mimo że zdradzili mnie tak jak ty. - Zdradzili cię? - Jayna otarła łzy z twarzy wolną ręką. - Oni nigdy cię nie zdradził, tak jak i ja. To ty jesteś tym, który sprzedał swoją watahę temu kawałkowi gówna. - Wskazała brodą w kierunku Kosa, który przypatrywał się im z rozbawieniem w swoich twardych oczach. - Powiedzieliśmy ci, że nie chcemy być częścią tego. - Nie miałaś prawa decydować, czego częścią chcesz być! - krzyknął Liam. Zrobił krok w jej stronę, a oczy płonęły mu kiedy uniósł pistolet, aby wycelować go w jej głowę. - Starałem się dać nam lepsze życie, co byś zrozumiała, gdybyście ty i twój chłopak gliniarz nie byli tak zajęci próbowaniem przejęcia mojej watahy. Serce Jayny zaczęło walić. Liam zamierzał ją zabić i nie było nic, co mogłaby zrobić – nie bez oderwania ręki od rany w piersi Megan. A ona nie 193

zamierzała tego robić. Więc klęczała tam obok dziewczyny, która była dla niej jak siostra, a twarz Liama wykrzywiła się w zwierzęcym grymasie. Ethan i Kathryn stali za nim, więc nie mogli zobaczyć istoty jaką się stał, ale musieli słyszeć warczenie i musieli wiedzieć, że dzieje się coś dziwnego. - Zawsze uważałaś, że jesteś lepsza niż ja, zawsze zadzierałaś nosa, kiedy prosiłem ciebie i innych, byście robili rzeczy, które były nam niezbędne do przetrwania, - drwił Liam. - A potem, kiedy tu dotarliśmy, kiedy w końcu mieliśmy szansę być częścią czegoś, co pozwoli nam przestać grzebać w ziemi za grosze, ty decydujesz że wiesz lepiej, co potrzeba watasze. Zdecydowałaś się zdradzić mnie z tym pieprzonym gliniarzem! Cóż, ten dupek już nie żyje, a ty zaraz do niego dołączysz. Serce Jayny niemal stanęło. Liam kłamał. Eric nie mógł być martwy. Była tak zajęta przekonywaniem siebie o tym, że nie zdawała sobie sprawy, iż Liam zmniejszył dystans między nimi i przyłożył lufę pistoletu do jej czoła. Wstrzymała oddech, usztywniając się w oczekiwaniu na pocisk, który zabrałby jej życie, kiedy ktoś odepchnął Liama na bok. Zamrugała, wpatrując się w Moe stojącego przed nią i Megan. Joseph szybko podszedł do Moe`a i stanął po jego prawej stronie, natomiast Chris był z lewej. Jayna nie musiała widzieć twarzy chłopaków, żeby wiedzieć, iż się zmienili. Wyraz szoku na twarzach Ethana i Kathryn powiedział jej to wyraźnie. To nie miało znaczenia. Stone`owie raczej nie mieli szans się stamtąd wydostać, by powiedzieć komukolwiek o tym, co widzieli. - Zejdźcie mi z drogi, - warknął Liam, kiedy zmienił swój cel i wycelował broń w Moe. - To sprawa między mną a Jayną. Wiem, że to ona zwróciła was przeciwko mnie. Ona jest jedyną osobą, która ma umrzeć. Moe się nie poruszył. Ani Joseph czy Chris. - Nie zwróciła nas przeciw tobie, - powiedział Moe. - Zrobiłeś to wszystko na własną rękę. A jeśli chcesz zabić Jaynę, będziesz musiał przejść przez nas. Liam warknął, a Jayna wiedziała, że strzeli do nich nawet o tym nie myśląc. Chciała wstać, by ich chronić, ale bała się opuszczenia boku Megan. Spojrzała na swoją przyjaciółkę i była zaskoczona, kiedy 194

przekonała się, że Megan na nią patrzy. - Powstrzymaj go, - szepnęła. - Nie pozwól mu skrzywdzić nikogo innego. Proszę. Świeże łzy pojawiły się w oczach Jayny. Typowa Megan. Zawsze taka bezinteresowna. - To wszystko jest bardzo wzruszające, - powiedział Kostandin. Postąpił do przodu i wycelował pistolet w Moe, a następnie odwiódł kciukiem kurek. - Ale wilczyca nie będzie pomagać nikomu. Liam może i przybył tu by odebrać jej swoją watahę, ale ja przyjechałem tu, by zabić kurwa każdego z was. Jayna podskoczyła i rzuciła się do Moe, a równocześnie drzwi kuchni zostały wyrwane z zawiasów i zniknęły w nocy. Jayna wciąż próbowała dowiedzieć się, co się stało, gdy jej wzrok przykuła ruszająca się smuga. Serce jej urosło, kiedy kuchnię wypełnił zapach Erica, ale zanim zdążyła choć mrugnąć, on chwycił dwóch mężczyzn Kostandina i zniknął z nimi na zewnątrz. W nocy echem rozniosły się strzały, powodując, że Jayna podskoczyła. Po nich nastąpiły przerażone krzyki, a następnie głośny, groźny ryk. Po tym, na farmie nastała upiorna cisza. Nawet konie w stodole wydawały się wstrzymywać oddech. Następnie z zewnątrz zabrzmiał pojedynczy wystrzał, a jeden z Albańczyków, stojący za granitowym blatem wysepki, upadł na podłogę bez dźwięku. Ośmiu pozostałych Albańczyków wycelowało broń na rząd okien przy zlewie i zaczęło strzelać, a Kos odwrócił się by strzelić do Moe`a. Jayna ściągnęła Moe na podłogę, po czym rzuciła się na Chrisa i Josepha, również ciągnąc ich na dół. Spojrzała na Ethana i Kathryn. Para była na podłodze, wciśnięta po drugiej stronie wysepki, a Ethan osłaniał swoją żonę własnym ciałem. Więcej kul świsnęło przez otwór w ścianie, powodując że Kos i jego ludzie się rozproszyli. Pozostawiając chłopaków z Megan, Jayna wykorzystała rozproszenie, by wyprowadzić Ethana i Kathryn w kierunku salonu. Joseph i Moe pojawili się za nią zanim zrobiła choć parę kroków. Ale wtedy Kos ich dostrzegł. Krzyknął do dwóch swoich ludzi, aby 195

zatrzymali ich i wykończyli. – Reszta idzie ze mną. W tej chwili zabijemy tego dupka gliniarza. Jayna zamarła. Eric może i był wilkołakiem alfa szkolonym przez SWAT, ale ona wciąż była przerażona na samą myśl o nim stającym samemu przeciw Kosowi i sześciu Albańczykom. Ale w tym momencie musiała wypchnąć z głowy swoje obawy o Erica. Jeśli ona nie znajdzie sposobu, aby zapewnić bezpieczeństwo watasze i Stone`om, nie pożyje na tyle długo, by martwić się o to, co stało się z Ericem. Ale kiedy wróciła po Megan, jedyne co znalazła to ślady krwi prowadzące z kuchni. Przez chwilę myślała, że to Chris zabrał ją w bezpieczne miejsce, ale pomagał Moe`owi i Josephowi z Ethanem i Kathryn. Kurwa. Wtedy Jayna zdała sobie sprawę, że drzwi frontowe były już otwarte. Nie musiała łowić powiewu dwóch różnych zapachach wiodących w tym kierunku, aby wiedzieć, że to Liam zabrał Megan. Z sercem w gardle, Jayna zerwała się i pobiegła do drzwi, ignorując kule latające obok jej głowy i chybiające o milimetry. - Zabierzcie wszystkich gdzieś w bezpieczne miejsce, - warknęła, gdy pędziła obok Josepha i innych chłopaków. Jayna miała nadzieję, że najstarszy z wilkołaków w watasze poradzi sobie z zadaniem, ponieważ ona w tej chwili potrafiła myśleć tylko o ratowaniu Megan. *** Becker właśnie wyłączył silnik i pozwolił Escalade toczyć się po żwirowym podjeździe domu Stone`ów, gdy usłyszał wystrzał. Otworzył drzwi i pobiegł do domu zanim samochód się zatrzymał. Zwolnił i opadł na jedno kolano, sięgając po swojego Siga 9mm, którego zawsze miał schowanego wewnątrz górnej części buta motocyklowego. I zaklął. Zanim udał się na tę robotę pod przykrywką, zamknął swoją broń w sejfie w swoim mieszkaniu, a podczas tych wszystkich szaleństw ostatnich paru dni, nie wyjął jej. Przeklinając swoją głupotę, ruszył do drzwi wejściowych domu, definitywnie chcąc je wykopać i rozpocząć rozrywanie ludzi na strzępy gołymi rękami. Ale jedno spojrzenie w okno salonu zatrzymał go. Zobaczył 196

Liama stojącego w kuchni, z pistoletem w dłoni i ciało leżące na podłodze, a wokół sporą czerwoną kałużę krwi. Serce Beckera stanęło. Nie widział, kto został postrzelony, ale jego umysł sam wypełniał luki. Jayna. Złapał za klamkę i zaczął ją naciskać, ale zmusił się, by przestać i złapać oddech. Mimo, że wszystko w jego ciele krzyczało, aby jak najszybciej się tam dostać, wiedział, że bez broni i planu pośpiech nie będzie niczym dobrym. Kiedy tak stał, zdał sobie sprawę, że osoba na podłodze nie była Jayną. Słyszał bicie serca Jayny równomierne i silne. Cholera. To była Megan. Była zbyt chuda, aby przyjąć taką poważną ranę. Słyszał bicie jej serca, ale było słabe. Becker słyszał jak Jayna i Liam kłócą się o coś. Miał nadzieję, że jego wataha dostanie się tu na czas i zorganizuje jakiś plan wejścia. Ale gdy usłyszał, jak Liam mówi coś o tym, że Jayna zdradziła go dla tego pieprzonego gliniarza i zaraz potem zagroził, że ją zabije, Becker wiedział, że musi ruszać. Nie mógł nic zrobić po tej stronie domu, więc rzucił się na tyły. Dostał się tam akurat w momencie kiedy Kostandin celował swoim Coltem .45 w głowę Moe`a. Wyraz twarzy Jayny powiedział Beckerowi wszystko co musiał wiedzieć - Kos miał zacząć strzelać. Do diabła z planem. Becker wbił pazury w drewnianą framugę drzwi do kuchni, a potem szarpnął, wyzwalając z okrutnym warkotem wściekłość, którą zwykle dobrze kontrolował. Odrzucił na bok drzwi, sięgnął i chwycił dwóch Albańczyków stojących najbliżej, wyciągając ich. Odrzucił jednego na drugą stronę żwirowanego dziedzińca, pomiędzy domem a stodołą, po czym odwrócił się do drugiego faceta. Gość wykręcił się w jego uścisku, wycelował z niego MP5 i wypalił. Becker z rykiem odepchnął lufę bok, tnąc pazurami w poprzek gardła Albańczyka, ignorując hałas bulgotania kiedy mężczyzna umierał. Ale był tak zaniepokojony o Jaynę i jej watahę, że nie miał czasu myśleć o tym. Becker obrócił się kiedy pierwszy facet wstał i uniósł broń. Przez 197

chwilę rozważał zanurkowanie po MP5 martwego Albańczyka, ale nie miał czasu. Więc zamiast tego rzucił ciało na tego pierwszego w momencie, kiedy mężczyzna nacisnął spust. Ten ruch rozproszył bandytę, pozwalając Beckerowi zmniejszyć dystans między nimi, a następnie powalić Albańczyka w najbardziej efektywny sposób jaki potrafił, niezależnie od tego, ile rozlał krwi. Chwycił MP5 mężczyzny i sprawdził magazynek, a potem przełączył broń z pełnego automatu na pojedyncze strzały. Szybko przesunął się w lewo, celując w pierwszego Albańczyka jakiego zobaczył wewnątrz domu, a następnie strzelił facetowi w pierś. Becker wolałby zdjąć Kostandina lub Liama, ale oni nie chcieli się wystawić na strzał. W kuchni rozpętało się piekło, kiedy reszta albańskich bandytów zaczęła strzelać w jego kierunku. Becker wątpił, że któryś z nich widział go w ciemności, ale on widział ich cholernie dobrze. Zaczął eliminować Albańczyków starannie wycelowanymi strzałami. Niekoniecznie chciał ich trafiać, po prostu powstrzymywał ich przed pójściem po Jaynę i innych. Jego plan zadziałał aż za dobrze. Albańczycy wypadli z kuchni przez świeżo wyrwane drzwi, plując ogniem. Becker odpowiedział, powalając dwóch mężczyzn. Ale wtedy zabrakło mu amunicji. Kurwa. Jedna seria cięła przeszyła mu biodro, kolejna prawe udo tuż nad kolanem. Becker zdusił wycie, kiedy noga się złamała. Ból tylko pogorszył się, kiedy został zmuszony do wycofania się z powrotem do stodoły. Wolałby raczej wbić sobie widelec w oko, niż podwinąć ogon i uciekać przed tymi osłami, a zwłaszcza Kostandinem. Ale stanięcie przeciwko grupie dobrze uzbrojonych bandytów jedynie z pazurami i kłami było z definicji głupie, a on lubił myśleć, że jest mądrzejszy od nich. Dotarł do stodoły bez dostania kulki w dupę - ledwo. Jego noga bolała jak cholera i czuł się jakby z każdą kolejną chwilą tracił siły. Jego początkowy plan był taki, by zapierniczać przez stodołę, wymknąć się z tyłu, a następnie okrążyć ją i uderzyć bandytów od tyłu. Plan ten zmienił się szybko, kiedy zobaczył wewnątrz cztery schludne zagrody, a żadnych tylnych drzwi lub okna. No żesz kurwa. 198

Becker słyszał jak ludzie Kosa przeładowali broń tuż za drzwiami i wiedział, że zaraz tu będą. Rozejrzał się dookoła, szukając miejsca do ukrycia, ale poza boksami, obecnie zajmowanymi przez cztery przerażone konie, nie było nic więcej. Cholera, nie było nawet żadnych porządnych ostrych narzędzi rolniczych, zwisających ze ścian. Jaka pieprzona stodoła była taka? Odwrócił się twarzą do drzwi, nogi mu pulsowały. Szykował się ciężki czas, zwłaszcza kiedy miał stanąć naprzeciw złych facetów z tą nogą. Z drugiej strony, odciągnął Albańczyków od Jayny i jej watahy. Przynajmniej byli bezpieczni. To coś znaczyło, prawda? *** Jayna wybiegła pełną parą na ganek Stone`ów. Nie było trudne wyśledzić Liama i Megan. Zapach krwi Megan był tak silny, że Jaynie chciało się wyć. Księżyc jeszcze nie świecił na niebie, ale nie miała problemu z dojrzeniem Liama idącego przez rząd drzew owocowych rosnących wzdłuż lewej strony budynku. Poruszał się wolniej niż normalnie. No, ale ciągnął ze sobą Megan. Jayna krótko zastanowiła się, dlaczego Liam nie zostawił Megan i uciekł w cholerę. Ale odpowiedź była prosta: trzymał Megan, by używać jej jako osłony lub karty przetargowej. Jakby łapiąc powiew jej zapachu, Liam spojrzał przez ramię na nią. Zamiast kontynuować marsz w kierunku głównej drogi, zmienił kierunek, zwracając się w stronę stodoły. Jayna warknęła i pobiegła szybciej. Wciąż słyszała urywany oddech Megan i jej słaby puls. Ale dziewczyna z każdym momentem była coraz słabsza. Boże, proszę, nie pozwól Megan umrzeć, modliła się Jayna. Nie tak – nie w taki sposób. Takie myśli mogłyby osłabić Jaynę tak mocno, że pościg byłby niemożliwy. Ale ona nie czuła się słaba. Czuła się wściekła - wściekła, że Liam postrzelił najbardziej kruchą i delikatną członkinię watahy, którą kiedyś nazywał swoją, wściekła, że uciekał z nią teraz, jakby była jakimś jednorazowym środkiem do celu. Jayna chciała go za to zabić, za bycie tak okrutnym. 199

Liam był tuż przed nią. Jayna przygotowała się, by skoczyć na niego, kiedy dostrzegła Kosa i jego żołnierzy biegnących do stodoły. Nie trzeba było być geniuszem, aby domyśleć się dlaczego. Zakładała, że Eric celowo wywabił ich z domu. Fakt, że zaszył się w stodole nie miał sensu. Czy on właśnie nie uwięził się w środku? Wewnątrz stodoły rozległy się strzały. Krew jej zastygła w żyłach. Instynkt krzyczał, by biec do stodoły i ratować Erica. Ale jak mogła to zrobić i jednocześnie ratować Megan? Była tak wciągnięta w emocjonalną walkę w swojej duszy, że prawie nie zauważyła, że Liam stanął i zwrócił się w jej stronę. Jayna zatrzymała się z poślizgiem, a on szarpnął półprzytomną Megan przed siebie jak tarczę. Krew nasączyła połowę koszuli Megan i spływała na jej dżinsy. Wyglądała na tak słabą, że gdyby nie trzymający ją Liam, na pewno padłaby na ziemię. Liam wycelował pistolet w Jaynę i pociągnął za spust. Jayna odskoczyła na bok, aby uniknąć kulki, polegając na refleksie i szybkości jakiej się po sobie nigdy nie spodziewała. Ale Liam też miał dość szybki refleks. Choć uniknęła kilku pierwszych kul, następna utkwiła głęboko w mięśniach lewego ramienia. Ból oszołomił ją tak bardzo, że zapomniała się ruszać. To przyniosło jej kolejną kulę w nogę, przewracając ją na ziemię. Jayna padła na ziemię, w pełni spodziewając się, że Liam umieści kolejną kulę w jej głowie. Gdy strzał nie nadszedł, spojrzała w górę i zobaczyła, że patrzy na nią ponad lufą pistoletu, z oczami wypełnionymi nienawiścią. - Sama sprowadziłaś na siebie to wszystko, wiesz o tym, prawda? powiedział tonem tak płaskim i pozbawionym emocji, że ledwo rozpoznała jego głos. Delikatny i współczujący alfa, który zabrał ją z ulicy i traktował jak swoją młodszą siostrę, dawno zniknął. Między dźwiękami walki dochodzącymi ze stodoły i oglądaniem jak życie ucieka z Megan, trudno było zwrócić uwagę na to, co Liam mówił, ale Jayna zmusiła się, by spróbować. Musiała wymyślić jakiś sposób na to by puścił Megan, zanim będzie za późno. 200

- Dbałem o każdego, - kontynuował. – Ale ty nie mogłaś być po prostu dobrą małą betą i grać swoją rolę, prawda? Zawsze myślałaś, że jesteś lepsza ode mnie, kwestionując wszystko, co powiedziałem. Jayna otworzyła usta, żeby powiedzieć, iż nie było to prawdą, ale przerwał jej. - Nigdy nie rozumiałem po co wciąż pytałaś, dlaczego kobieta nie może być alfą, ale teraz to wiem. Cały czas chciałaś przejąć kontrolę nad watahą. - Skinął na Megan ręką z pistoletem. - No, więc byłaś liderem watahy przez jeden dzień. Powiedz mi, jak to u ciebie jest? Jak się pracuje na resztę watahy? Jayna zaczęła wstawać, ale zamarła, gdy zauważyła pistolet skierowany w nią ponownie. Uniosła ręce w geście, którym miała nadzieję go udobruchać. - Masz rację, Liam. Zdradziłam cię. Ale nigdy nie chciałam być liderem watahy. Chciałam tylko, żebyśmy wszyscy byli razem i bezpieczni. Jeśli chcesz mnie za to zabić, w porządku. Ale nie musisz krzywdzić Megan. Ona, bardziej niż ktokolwiek z nas nie zasługuje na to. Ona zasługuje na życie. Liam patrzył na Jaynę tak długo, iż na chwilę pomyślała, że może do niego dotarła. Ale potem parsknął. - Wciąż starasz się zachowywać jak alfa, - zadrwił. - Mówiąc coś, co wydaje ci się, że może ocalić twoją cenną watahę. Ale prawdziwy alfa rozumie, że nie zawsze można uratować wszystkich. Czasami wataha musi zapłacić za złe decyzje alfy. Jaka to byłaby dla ciebie lekcja, gdybym pozwolił Megan żyć? Jayna pokręciła głową, a on odwrócił od niej broń i wycelował w głowę Megan. - Myślę, że to będzie stosowne, jeśli pozwolę ci oglądać jak zabijam twoją cenną małą Megan, zanim zastrzelę ciebie. I tak zawsze była bardziej lojalna wobec ciebie niż mnie. W ten sposób umrzesz wiedząc, że kompletnie zawiodłaś jako alfa. Łzy piekły oczy Jayny. - Liam, nie rób tego! Błagam cię. - Błagasz? – roześmiał się ostro. - Jeszcze jeden powód, dla którego nigdy nie mogłabyś być liderem watahy. Alfa nie błaga o nic - nigdy. Jayna wstrzymała oddech, kiedy przycisnął lufę pistoletu do skroni Megan. Skuliła zdrową nogę pod siebie, gotowa do rzucenia się na Liama, 201

chociaż wiedziała, że nigdy nie uda jej się dostać do niego na czas. Megan otworzyła oczy i spojrzała prosto na Jaynę. Była widocznie słaba i cierpiąca, ale było jasne, że wiedziała, co się stanie. Nagły ryk bólu dochodzący ze stodoły sprawił, że Liam zachichotał. - Nie brzmi to zbyt dobrze dla twojego chłoptasia gliniarza. Może powinniśmy poczekać aż Kos wykończy Erica, i przywlecze go tutaj dla ciebie. Wtedy będziesz mogła zobaczyć jak dwie najważniejsze osoby w twoim nędznym małym świecie umierają przed tobą. Czy mam po prostu działać i zastrzelić Megan zanim ona się na mnie wykrwawi? Jayna wiedziała, że powinna jeszcze trochę błagać, powiedzieć coś, dać Megan kolejną minutę życia. Ale wiedziała też, że Liam nigdy nie da tej minuty. - Jesteś kompletnym kawałkiem gówna, Liam, wiesz o tym? warknęła, a jej kły wysunęły się dalej niż kiedykolwiek. Prawie niekontrolowany gniew przeszywał ją, powodując że mięśnie drgały i skręcały się tak bardzo, że aż drżała. - I zawsze byłeś bezwartościowym alfą. Liam roześmiał się. - Myślę, że to odpowiedź na moje pytanie – a więc Megan. – Uniósł wyżej pistolet wciąż dociskany do głowy Megan. - Powiedz, żegnaj Megan. *** Becker został trafiony więcej razy, niż mógł zliczyć, ale zignorował ból i rzucił się w sam środek Albańczyków, tak szybko jak pozwoliła mu na to rozwalona noga. Nie spodziewali się tego i to ograniczyło ich zdolność do strzelania z obawy pozabijania się nawzajem. Rozrywał ich pazurami i kłami, pozwalając sobie wsunąć się głębiej w wilczą postać, niż kiedykolwiek. Jego pazury rozrywały ubrania i ciała, tnąc materiał i puszczając krew. Ich okrzyki przerażenia i paniki mieszały się z jego warczeniem, kiedy walczył o życie – i o Jayny. Nie mógł pozwolić któremukolwiek z tych ludzi opuścić tę stodołę, bez względu na to, ile go to kosztowało. W tej szczelnie zapakowanej małej stodole mężczyźni nadal strzelali. Zignorował ukłucia bólu kiedy trafiały w niego pociski, jeden po drugim. Zepchnął ból głębiej, myślał o Jaynie i walczył, rozrywając gardło tutaj, 202

łamiąc rękę lub nogę tam. Chwycił nawet jednego z mężczyzn i rzucił go do boksu jednego z oszalałych ze strachu koni, uśmiechając się do siebie kiedy zwierzę zadeptało mężczyznę na śmierć. Becker nie był pewien, jak długo trwała walka – wszystko się zlało ze sobą - ale w pewnym momencie zdał sobie sprawę, że nie było już żadnych więcej ludzi do walki. I że mocno krwawi. Padł na kolana, kiedy uderzyła go fala słabości, a jego złamana noga poddała się. O cholera. Nie został trafiony w serce, ale czuł się tak, jakby był na skraju wykrwawienia się. Ostry dźwięk sprawił, że szarpnął głową i zobaczył Kostandina, który opierał się o ścianę tuż przy drzwiach, klaszcząc w dłonie. - To było imponujące, Ericu, - powiedział Kos. - Nie sądzę, żeby którykolwiek z tych omeg sprowadzonych przez Liama, lub nawet on sam, mogli to zrobić. Szkoda, że musisz być gliną. Mogłeś być bardzo dla mnie przydatny. Becker powoli podniósł się na nogi. Był słaby jak cholera, ale to nie był koniec. Kostandin musiał umrzeć lub Albańczyk będzie ścigać Jaynę i jej watahę wyłącznie z zemsty. Kos zważył swoją czterdziestkę piątkę w ręku i odrzucił ją na bok ze wzruszeniem ramion. Potem sięgnął za plecy i wyciągnął swój wielki nóż, który zawsze nosił. Trzymał go tak, by ostrze odbijało światło, rzucając Beckerowi niegodziwy uśmiech. – Zastrzelenie cię byłoby zbyt łatwe. To o wiele bardziej satysfakcjonujące, przynajmniej dla mnie. Becker warknął nisko w gardle i ruszył do przodu, ale dźwięk głosu na zewnątrz stodoły sprawił, że zamarł. To była Jayna. Myślał, że ona i jej wataha będą już daleko stąd. Co robiła przed stodołą? Potem usłyszał, jak Liam mówi, że ma zamiar zastrzelić ją i Megan. Akurat. Becker ryknął i rzucił się na Kosa. Zderzenie zabolało tak bardzo, że Beckerowi wzrok pociemniał na chwilę. Ale odparł grożącą mu falę nieświadomości i skoncentrował się na wykończeniu Kostandina. To nie było tak proste jak powinno być. Nawet gdyby nie był tak pobity, to też nie byłoby łatwo, pomimo tego, jak duży i muskularny był Albańczyk. Ale w obecnym stanie Beckera, Kos był na równi z nim. 203

Becker złapał za prawy nadgarstek Kostandina w momencie kiedy ten paskudny nóż uderzał w jego klatkę piersiową. Jednocześnie, Kos chwycił prawy nadgarstek Beckera, walcząc, aby utrzymać jego pazury z dala od gardła. Becker próbował uderzyć prawym kolanem w jaja Kostandina, ale złamana noga odmówiła współpracy, zmieniając cios w ledwie potknięcie. Kos wykorzystał słabą równowagę Beckera i uderzył nim o ścianę stodoły tak mocno, że Eric usłyszał jak pęka drewno, a przynajmniej miał nadzieję, że to drewno. Tak czy inaczej, opadła go kolejna fala ciemności, kiedy jego głowa odbiła się od ściany niczym ping-pong. Kurwa. Nie miał na to czasu. Musiał wyjść i pomóc Jaynie oraz Megan. Ale obawy o nich zbliżały Beckera do śmierci, kiedy Kos oderwał go od ściany, uderzając go jednocześnie głową. Becker czuł pękające kości nosa, a krew tryskała wszędzie. Duży Albańczyk roześmiał się. - Ledwo byłeś wart mojego czasu. Ale myślę, że to jest tak jak powiedziałem ci, kiedy się poznaliśmy: mimo całej waszej siły i szybkości wilkołaka, nóż w sercu zabije cię tak szybko, jak każdego człowieka. Kostandin wygiął usta w pełnym samozadowolenia uśmiechu, cofnął rękę z nożem by przebić serce Beckera. Tym razem Becker nie próbował chwycić ręki Kostandina, lecz tylko częściowo go zablokował. Oszczędził sobie pchnięcia w serce, jednak pozostawił sporą część piersi po lewej stronie bezbronną. Kos chwycił przynętę, i pchnął ostrzem w jego lewą pierś po rękojeść. Mimo że było to niezwykle bolesne, jednak pozostawiło Albańczyka kompletnie nieprzygotowanego na kontratak. Z warknięciem, Becker chwycił garść włosów Kostandina i szarpnął głowę w bok, zatapiając kły w jego odsłoniętej szyi. Ugryzł mocno, a następnie gwałtownie skręcił szczękami tam i z powrotem, a potem odsunął się. - Tak jak ci odpowiedziałem, kiedy się poznaliśmy, - Becker wychrypiał. – Trudniej jest zabić nożem człowieka wiedząc, że jeśli chybisz, on rozerwie ci twoje pieprzone gardło. Odrzucił ciało Kostandina na bok i pobiegł do drzwi. Boże, proszę, niech zdąży na czas. 204

*** Jayna wiedziała, że nie dotrze do Megan na czas, ale sięgnęła w głąb siebie po każdy gram siły i szybkości jaką posiadała. Jeśli Eric miał rację, a ona naprawdę była alfą, teraz przyszedł czas, żeby ujawnić te umiejętności. I tak się stało. Jej nogi praktycznie wibrowały mocą, wyrzucając ją do przodu szybciej, niż się kiedykolwiek poruszała. Jej pazury też wydłużyły się bardziej, gotowe rozerwać Liama na strzępy. Potem, po jej lewej stronie rozległ się ryk, tak głośny i pełen wściekłości, że nie sposób było nie spojrzeć, by zobaczyć co to było. Była w szoku, kiedy zobaczyła Erica wybiegającego ze stodoły tak szybko, że był smugą. Ale był jeszcze dalej od Megan niż ona. Jayna odwróciła się, i zobaczyła, że nie była jedyną, która została rozproszona. Liam patrzył na Erica ze strachem, jakiego nigdy nie widziała w jego oczach. Megan, z drugiej strony, patrzyła prosto na nią, oczami, które jasne i pełne emocji. Kiwając się lekko, Megan uderzyła łokciem w pierś Liama. Cios nie był za silny - Megan była zbyt słaba – ale ten ruch był takim zaskoczeniem, że Liam ją puścił. Upadła na ziemię jak kamień. To dało Jaynie potrzebną jej szansę, i w locie pokonała dwa ostatnie metry oddzielające ją i Liama. Liam musiał ją wyczuć, bo poderwał głowę tuż przed zderzeniem. Jayna uderzyła w niego tak mocno, że poczuła to każdą kością w swoim ciele. Z warknięciem wylądowała na nim okrakiem i cięła go pazurami, wyrywając mu z ręki broń i posyłając ją na druga stronę dziedzińca. Zamierzył się na nią pazurami, ale zablokowała go instynktownie, jakby jej ramiona po prostu naturalnie wiedziały co robić. W tym samym tempie, jej własne pazury - dłuższe niż Liam sam kiedykolwiek mógł marzyć – cięły go po twarzy, robiąc głębokie rany. Krzycząc, wyrzucił w górę ręce, aby się zasłonić. - Jayno, proszę. Błagam cię! Jayna zawahała się. Ale wystarczył jeden szybki rzut oka na Megan, lezącą nieruchomo na ziemi kilka metrów od niego, aby przypomnieć jej, 205

z kim ma do czynienia. Warcząc, spojrzała w dół na wilkołaka, który kiedyś był jej alfą. Teraz, nic dla niej nie znaczył. Wściekłość, która wypełniła ją za to, co zrobił jej watasze była prawie zbyt wielka do opanowania. - Alfy nie błagają - nigdy. Czyż nie tak mi powiedziałeś? Usta Liama zwinęły się w grymasie, jego oczy zabłysły. Po raz kolejny zaatakował jej twarz, tym razem celując w jej oczy. Odbiła jego rękę, słuchając jak łamią mu się kości. Liam zawył i zaatakował drugą ręką, celując w gardło. Jayna nienawidziła idei zabicia Liama, nawet po tym wszystkim co zrobił, ale Megan potrzebowała jej zbyt mocno, by Jayna mu odpuściła. Uniosła rękę i wbiła pazury w jego szyję, czując, że zanurzają się głęboko. Potem uderzała, aż w ogóle przestał oddychać, przypadając do boku swojej najlepszej przyjaciółki w tym czasie, kiedy dotarł do nich Eric. Oczy Megan były zamknięte i Jayna musiała przyłożyć ucho do piersi swojej przyjaciółki, aby usłyszeć, czy jej serce wciąż bije. Biło, ale bardzo słabo. Spojrzała na Erica by zapytać co robić i zobaczyła jak wyciąga z piersi duży nóż Kostandina, jednocześnie dzwoniąc telefonem komórkowym. Krwawił też z czegoś, co wyglądało jak tuzin ran, a jego twarz wyglądała na zmasakrowaną. - O Boże, jesteś ranny! - krzyknęła, chcąc wziąć go w ramionach, ale bała się odejść od boku Megan. - Czuję się dobrze, - zapewnił ją, rzucając zakrwawione ostrze na ziemię i przykładając słuchawkę do ucha. - Mów do niej. Pomoc będzie tu lada chwila. Ona musi wiedzieć, że tu jesteś. Jayna pochyliła się i chwyciła dłoń Megan, szepcząc przyjaciółce do ucha, że pomoc jest w drodze, jednocześnie rzucając okiem na Erica. Jak do cholery mogło być z nim w porządku po przyjęciu tylu postrzałów i ciosie nożem przebijającym mu prawie pierś? Zamrugała przez łzy. Nie mogła stracić Erica. Albo Megan. Nie teraz. Nigdy. *** 206

Jayna klęczała obok Megan, trzymając ją za rękę, z Ericem u jej boku, a Trey i Alex opadli na ziemię obok nich. Jayna nie była pewna, jak długo czasu minęło od chwili kiedy zabiła Liama - może minutę lub dwie, ale czuła się jakby to było w innym życiu. Od tamtej pory siedziała trzymając dłoń przyjaciółki i licząc każde uderzenie serca Megan. Eric chwycił drugą rękę Jayny i trzymał ją mocno. - Będzie dobrze. Jayna nie była tego taka pewna, ale i tak skinęła głową. Trey natychmiast włożył Megan maskę tlenową, a Alex rozerwał jej bluzkę i wstrzyknął jej jakiś zastrzyk, co sprawiło, że jej serce biło silniej. Alex ostrożnie przewrócił ją by sprawdzić plecy, a potem rzucił Treyowi znaczące spojrzenie. – Nie ma rany wylotowej. Panika chwyciła Jaynę. - Czy to źle? Czy ona umrze? Twarz Alexa była ponura. - Nie wiem. Ciało alfy nie zacznie się goić dopóki w ranie będzie ciało obce. Gdyby była alfą, usunęlibyśmy fragmenty pocisku, ale z betą nie wiem co robić. Nie jestem pewien, co byłoby dla niej trudniejsze - pozostawienie kuli w ciele, czy wstrząs podczas jej wyjmowania. - Wyjmij ją, - nakazał spokojny, rozkazujący głos zza nich. Jayna spojrzała przez ramię, i zobaczyła stojącego tam sierżanta Dixona, z niepokojem na twarzy. Reszta watahy Erica też była skupiona wokół, ale trzymali się na dystans. Wyglądali na tak samo zmartwionych jak ich dowódca. Wtedy przybiegli Moe i Chris. Ethan i Kathryn deptali im po piętach, pomagając Josephowi. Jedna z jego nóg obficie krwawiła. Czy może być gorzej? - Wyjmij kulę, - powtórzył Dixon. - Jest betą, ale zasada jest taka sama. Krwawienie nie ustanie, dopóki się jej nie pozbędziemy. Medycy SWAT wymienili spojrzenia, jakby naprawdę nie byli tego pewni, ale po chwili Alex sięgnął do swojej torby po parę długich kleszczy i delikatnie włożył je do rany powyżej biustonosza Megan. Jayna nie chciała tego oglądać, ale nie mogła oderwać wzroku. Wiedziała, że Alex jest bardzo ostrożny, bo nie chciał spowodować dodatkowych uszkodzeń, ale ona robiła wszystko, by nie krzyczeć na niego, aby się pospieszył. - Tętno spada, - powiedział Trey pilnie. – Łap kulkę i wyciągnij ją 207

stamtąd, zanim dojdzie do zatrzymania akcji serca. Jayna ścisnęła dłoń Megan. - Trzymaj się, Megan. Nagle Dixon uklęknął po drugiej stronie Jayny. - Mów do niej. Jesteś jej alfą. Jeśli powiesz jej by walczyła, ona będzie walczyć. Ale musisz zachować spokój i emanować zaufaniem. Ona musi czuć twoją siłę. Bądź alfą jakiej ona potrzebuje. Jayna nie była pewna, czy potrafił to zrobić. Spojrzała na Dixona. Z bliska nie wyglądał tak groźnie, jak wcześniej. - Jesteś alfą. Czy nie możesz tego zrobić? Dixon pokręcił głową. - Jestem alfą, ale nie jej alfą. To musisz być ty. Jayna ponownie spojrzała na Megan. Teraz rana po postrzale krwawiła jeszcze bardziej, a jej twarz była blada i ściągnięta. - Tracimy ją, - powiedział ostro Trey. Łzy, które Jayna wstrzymywała, spływały jej po policzkach. Eric ścisnął dłoń Jayny, kładąc drugą na plecach i wykonując nią delikatne, okrężne ruchy. - Potrafisz to zrobić, Jayno. Jesteś silniejsza niż myślisz. Jayna spojrzała mu w oczy, zdumiona zaufaniem jakie w niej pokładał. Przełknęła ślinę. Jeśli Eric w nią wierzył, ona wierzyła w siebie. Jeszcze się co do niej nie pomylił. Spojrzała na Moe`a, Chrisa oraz Josepha, i zobaczyła, że patrzą na nią z takim samym zaufaniem. Wzięła głęboki oddech i odwróciła się do Megan. - Trzymaj się, Megan. Jeszcze trochę, w porządku? Alex jest prawie gotowy wyjąć kulę. A kiedy to zrobi, ból zniknie i wszystko będzie lepiej. Czekała aż Megan ściśnie jej rękę, aby dać jej jakiś znak, że słuchała, ale jej ręka leżała bezwładnie w dłoni Jayny. - Będziemy trzymać się razem i będziemy watahą, Megan - ty, Moe, Chris, Joseph i ja, - obiecała Jayna, powstrzymując kolejną falę łez. - Zostaniemy tu w Dallas i znajdziemy niesamowite mieszkanie. Wystarczająco duże dla nas wszystkich – i dla Erica, jeśli zechce. Będziesz mieć pokój tylko dla siebie, a mój pokój będzie tuż obok twojego. Josepha umieścimy w najdalszym pokoju. Wiem, że jego chrapanie budzi cię w nocy. 208

Obok niej, Eric uśmiechnął się. Jayna ciągle mówiła, nawet po tym kiedy Alex wyjął kulę, a Trey ogłosił, że Megan z każdą chwilą jest coraz silniejsza. Jayna miała tak wiele rzeczy do powiedzenia, że nie mogła przestać mówić. Powiedziała Megan, jak ważna była dla watahy, a przede wszystkim dla niej. Gdy Jayna urwała by wziąć oddech, zdała sobie sprawę, że zarówno Eric jak i Megan patrzą na nią ze łzami w oczach i uśmiechami na twarzach. Wszyscy, łącznie z Moe, Chrisem, i Josephem odsunęli się, dając im prywatność. - Wow, - Megan powiedziała cicho. - Nie sądzę, żebym słyszała jak mówisz tak dużo odkąd cię znam. Gdy zaczynasz, to nie przestaniesz, prawda? Jayna pochyliła się i pocałowała ją w czoło. - Myślę, że nie. - My naprawdę zostajemy tu, w Dallas, prawda? - zapytała Megan. - Nie mówiłaś tego od tak, prawda? Jayna zerknęła na Erica, i zobaczyła jak się do niej uśmiecha, choć wyglądał strasznie. Wciąż krwawił niemal z każdej części ciała. Ale wyglądał na szczęśliwego. - Zostaniemy, jeśli Eric nadal mnie chce, - powiedziała cicho. Pochylił się, żeby ją pocałować. - Oczywiście, że chcę byś została. Kocham cię, pamiętasz? Jayna uśmiechnęła się. - To dobrze, bo nigdy nie chcę odejść. Zajęło mi trochę czasu, by to zrozumieć. Potrzebowałam też niewielkiej pomocy moich przyjaciół. - Spojrzała na Megan. - Ale w końcu zrozumiałam, że ja też cię kocham. Tyle, że mnie to potwornie przeraża. Ale jestem gotowa stawić czoła temu strachowi i być z tobą – być dla ciebie Tą Jedyną. Bo ty jesteś dla mnie Tym Jedynym. Pocałował ją znowu. - Dobrze. I zanim jeszcze cokolwiek powiesz, wiem, że ty i twoja wataha są w pakiecie. I dobrze mi z tym. - Czy to znaczy, że ty też będziesz z nami mieszkał? - spytała. - Joseph naprawdę mocno chrapie. A Chris słucha najbardziej obrzydliwej muzyki country. Eric zachichotał. – Za nic bym tego nie przepuścił. Jayna czuła ciężar spadający z jej barków. Kochać ją było jedno. 209

Kochać jej watahę było coś innego. Cieszyła się, że Eric był gotowy na to wyzwanie. Przyciągnęła go na kolejny pocałunek, ale Megan przerwała. - Ludziska, może to poczeka, aż Trey i Alex obejrzą Erica. On na mnie krwawi.

210

ROZDZIAŁ SZESNASTY - Czy wy robicie to przez okrągły rok, nawet gdy jest tak zimno? spytała Jayna, kiedy siedziała wtulona w Erica na jednej z piknikowych ławek w jednostce SWAT, obserwując Coopera stojącego przy grillu. - Przez okrągły rok, - Trey odpowiedział spoza Maxa z jednej z pobliskich ławek. Naprzeciwko nich siedział Alex, pochłaniając hamburgera. - Jeśli robi się naprawdę zimno, możemy przenieść większość imprezy do środka. Poza grillem, oczywiście. Kto gotuje, ten utknie na zewnątrz przez większość dnia. Jayna pokręciła głową. Tak, ci goście ze SWAT oficjalnie byli szaleni. Musiało być teraz jakieś dziesięć stopni a większość z nich była w krótkich spodenkach i koszulkach. Cholera, Cooper nie miał nawet koszulki, gdy tak stał przy grillu przerzucając kurczaka i żeberka. Ale musiała przyznać, że nawet jeśli był szalony, mężczyzna wiedział jak gotować. Jedzenie było niesamowite! A oglądanie Coopera biegającego wokół bez koszulki też jej absolutnie nie przeszkadzało. Była całkowicie i szalenie zakochana w Ericu, ale to nie znaczyło, że nie mogła docenić doskonałego okazu męskości, kiedy miała szansę się pogapić. Zresztą nie była jedyna. Tuffie, mieszaniec pit bulla i maskotka watahy, również była przyklejona do boku Coopera, kiedy ten piekł. Dobra, może rzucony od czasu do czasu kawałek jedzenia mógł mieć coś z tym wspólnego, ale Jayna była całkiem pewna, że psu nie przeszkadzało przy okazji podziwianie tych falujących muskułów Coopera. Suczka się praktycznie uśmiechała, wyglądając na szczęśliwą, że stoi obok takiego przystojnego faceta. Eric planował sam stać cały dzień przy grillu, ale Cooper zgłosił się na ochotnika zamiast niego, więc Eric mógł spędzać większość czasu z nią i jej watahą. Nawet jeśli Cooper był najlepszym przyjacielem Erica, to nadal było miłe to co dla niego zrobił. Od tamtej nocy na farmie Stone`ów minęły zaledwie dwa tygodnie, ale ona i reszta watahy już czuła się w Dallas - i jednostce SWAT - jak w domu. Głównie dlatego, że wszyscy robili wszystko, aby oni czuli się mile widziani. W rzeczywistości, sierżant Dixon – Gage – zorganizował to 211

przyjęcie z grillem na ich cześć i by oficjalnie powitać ich watahę w tej okolicy. Jeśli był jakiś sposób, by przekonać do czegoś jej watahę, Jayna wiedziała, że to była darmowa wyżerka. Fakt, że jedzenie było tak dobre tylko sprawił, że było tylko o wiele lepiej. - Więc, jak tam poszło spotkanie z Wydziałem Spraw Wewnętrznych? - zapytał Xander, kiedy razem ze swoją dziewczyną, Khaki, usiedli przy stole z nimi. Oboje mieli talerze zawalone jedzeniem, głównie różnymi rodzajami mięsa. Jayna mogła zrozumieć, dlaczego. Odkąd została alfą, zauważyła u siebie desperacki głód mięsa większy niż kiedykolwiek. Ale też jej ciało było silniejsze i szybsze niż kiedykolwiek, wszystkie zmysły ostrzejsze, a jej naturalna broń wilkołaka – kły i pazury – wciąż wydłużały się do pełnego rozmiaru. Domyśliła się, że na wszystkie te zmiany potrzebowała dużo protein. Jayna zwróciła uwagę z powrotem do rozmowy, kiedy Eric wspomniał detektywa Coletti. To był wścibski facet z Wydziału Spraw Wewnętrznych, który chciał by Eric miał ograniczoną służbę z powodu sytuacji na farmie Stone`ów. Jednak jak długo zajmował się tym prokurator okręgowy, nie mieli żadnych problemów z czymkolwiek co Eric zrobił. Według Gage`a, prokuratorowi chodziło tylko o Frasheriego, a po tym, jak kilku albańskich żołnierzy zaczęło sypać, sprawa przeciwko szefowi mafii ruszyła do przodu pełną parą. Z tymi wszystkimi pieniędzmi, narkotykami i bronią, do których Eric ich doprowadził, Frasheriego zamkną na dziesięciolecia. Prokuratora nie obchodziło, dlaczego Kostandin i jego ludzie zjawili się w domu Stone`ów, jednak detektyw od spraw wewnętrznych to zupełnie inna sprawa. Od tamtej nocy przesłuchiwał Erica niemal codziennie. Gage zapewniał Jaynę, że Coletti wykonywał po prostu swoją pracę, ale o ile się orientowała, facet był kompletnym osłem. - Zadawał mi te same pytania co zawsze w ciągu ostatnich dwóch tygodni, - powiedział Eric. - Dlaczego Kostandin i jego bandyci zaatakowali dom Stone`ów? Czy Jayna i Megan miały jakieś związki z Albańczykami? Jak Kos i Liam skończyli z rozerwanymi gardłami? Historia Erica była prosta. Jayna i jej wataha byli tylko odwiedzającymi przyjaciółmi spoza miasta. Kos i Liam musieli chcieć się 212

zemścić na przyszłych teściach Gage'a, a Jayna i jej przyjaciele przypadkowo dostali się w krzyżowy ogień. Eric podkreślał, że tylko zgaduje, i że nie wie, dlaczego bandyci zrobili to, co zrobili. - Coletti może sobie myśleć, że jest coś więcej niż mu mówię, ale nie ma nic na poparcie tego, - dodał Eric. - Myślę, że jest gotowy zrezygnować i iść dalej. Oficjalnie, czeka na raport patologa by zamknąć śledztwo, ale słyszałem, że oddała swój raport dziś rano. - Masz na myśli tę gorącą blondynkę w kurtce CSI, która była na farmie Stone`ów tamtej nocy? – spytał Trey i ugryzł hamburgera. - Sprawdzała mnie. Max zmarszczył brwi. - Dlaczego do cholery miałaby to robić? Trey uśmiechnął. - Bo uważa mnie za bardzo atrakcyjnego, oczywiście. - Koleś, - powiedział Alex. – Przez cały dzień pracuje otoczona zmarłymi. Nie jestem pewien, czy myślenie, że jesteś dla niej atrakcyjny jest właściwe. Mogła cię mierzyć, by dobrać właściwy rozmiar worka na ciało, wiesz. Wszyscy się roześmieli za wyjątkiem Xandera. Przyglądał się Ericowi w zamyśleniu. - I jesteś pewien, że nie ma luźnych dowodów pływających wokół, które mogą wrócić i nas prześladować? Eric pokręcił głową i zawinął rękę wokół talii Jayny. - Niee. Jesteśmy w porządku. Wydawało się, że to rozstrzygnęło sprawę i każdy zajął się na poważnie jedzeniem. Jayna była zadowolona, że chłopcy z jej watahy przyłączyli się do zabawy, ściągając i żartując, jakby byli częścią watahy SWAT od lat - kolejny znak, że decyzja by zostać tutaj była właściwa. Chris Moe i Joseph byli bardziej spokojni i towarzyscy, niż kiedykolwiek widziała. Kręcenie się między tymi wszystkimi dojrzałymi alfami było dla nich dobre. Niepokoiła się trochę, że w stałej obecności alf chłopaki będą zdenerwowani, bo będzie im się przypominał Liam. Ale tak się nie stało, bo nikt z watahy Erica w najmniejszym stopniu nie przypominał Liama. Jednakże większe obawy dotyczyły znalezienia miejsca do życia i pracy dla wszystkich z nich. Ale wszystkie te lęki okazały się równie 213

głupie, jak cała reszta. Cała wataha Erica zaangażowała swoje tyłki w poszukiwanie pracy, która by im się podobała, ale to Ethan i Kathryn Stone byli tymi, którym się to udało. Starsza para była trochę przerażona, kiedy odkryli, że na świecie żyją wilkołaki i że ich córka wkrótce poślubi jednego, ale pogodzili się z tym zaskakująco szybko. I po obejrzeniu jak dobrze Chris, Moe i Joseph zajmowali się końmi, Ethan porozmawiał z kilkoma przyjaciółmi i załatwił wszystkim chłopakom, Megan i Jaynie pracę w centrum ratowania i rehabilitacji koni. Placówka zajmowała się dzikimi i domowymi końmi, oraz końmi wyścigowymi, które zostały zranione lub były maltretowane. Miejsce było finansowane ze środków prywatnych, i mimo że pensja nie była wielka, to pozwoliło im pracować razem. Ludzie, którzy tym kierowali od razu zauważyli, że ranne i maltretowane konie były zadziwiająco spokojne i zrelaksowane w obecności watahy, która była czymś, czego nawet Gage nie potrafił wyjaśnić. Megan i chłopaki uwielbiali tam pracować, i w końcu tylko to się liczyło. Mac pomogła znaleźć im naprawdę ładne wielopokojowe mieszkanie na poddaszu w dawnej fabryce mebli przy kampusie Baylor Dallas University. Było tam pięć sypialni i duża, centralna kuchnia. A najlepsze było to, ze można było trzymać zwierzęta, więc nie byłoby problemu, gdyby Tuffie złożyła im wizytę, ale także by mieć własnego psa, czego Jayna naprawdę chciała. Z powodu bliskości uczelni, normalnie to miejsce cenowo byłoby poza ich zasięgiem, ale Mac obiecała właścicielowi, że jego córka będzie miała staż w gazecie gdzie Mac pracowała, w zamian za zmniejszenie czynszu. Plus, Eric przeniósł się wraz z nimi, więc dzielili koszty między większą liczbę osób. Jayne bała się, że reszta watahy będzie miała problem z powodu szybkiej przeprowadzki Erica, ale oni nawet nie mrugnęli okiem. Jayna jeszcze przyzwyczajała się do faktu, że cała wataha wiedziała za każdym razem, kiedy ona i Eric uprawiali seks. To było trochę niepokojące. W sumie, wszystko szło absolutnie wspaniałe. Jeśli było coś negatywnego, to tylko to, co stało się z motocyklem Erica. Jayna pojechała z nim następnego dnia na autostradę, aby znaleźć jego cenny motocykl w kawałkach. Patrol techniczny zebrał je i umieścił w kartonach. Jayna 214

myślała, że Eric się rozpłacze i jeszcze dwa tygodnie później wciąż czuła się strasznie. Była gotowa pomóc mu znaleźć kolejnego Harleya, ale on zaskoczył wszystkich kupnem SUV-a. - Twoja cała wataha nie zmieści się z tyłu Harleya, - opowiedział z uśmiechem. I kolejne przypomnienie, dlaczego ona go kocha. Ale była zadowolona, że nie zasugerował minivana. Na zewnątrz, przy ogrodzeniu zatrzymał się samochód. Eric natychmiast wstał, aby odblokować bramę, by Megan mogła wjechać, ale ubiegł go Max z Alexem depczącym po piętach. Jayna roześmiała się. Przynajmniej połowa facetów w watasze Erica miała oko na Megan. Było coś bardzo intrygującego w małej, cichej wilkołaczycy – coś więcej niż seksapil i feromony. Megan zaryzykowała własne życie, aby ratować lidera swojej watahy, co każdy facet w watasze Erica rozumiał i szanował. Ale Megan była zajęta leczeniem rany postrzałowej i pracą w niepełnym wymiarze godzin w ośrodku rehabilitacyjnym dla koni, więc nie miała tak dużo czasu na przebywanie z chłopakami z watahy Erica. To będzie jej pierwsza prawdziwa okazja, aby spotkać się z nimi i wszyscy byli bardziej niż trochę chętni, by z nią porozmawiać. To był tak jakby jej debiut. Koledzy z watahy Erica zatrzymali się, gdy tylko zobaczyli, że Megan trzyma za rękę Zaka Gibsona, fotografa Mac i jej najlepszego przyjaciela. Ludzie musieliby być ślepi, by nie widzieć między nimi przyciągania. Megan uśmiechała się od ucha do ucha, a w jej oczach było światło, którego Jayna nigdy nie widziała. Jayne podskoczyła i przytuliła swoją przyjaciółkę. - Cieszę się, że czujesz się tyle dobrze, by tu dzisiaj przyjść. - Dr. Saunders powiedział, że dobrze by było dla mnie, gdybym dla odmiany złapała trochę zimnego powietrza. - Megan uśmiechnęła się. - A nawet gdyby tak nie powiedział, to i tak bym przyszła. Nie było mowy, żebym przegapiła ten piknik, nie po tym, kiedy Zak powiedział mi, jaką dobrą jest zabawą. Saunders był lekarzem Gage`a, z którym ten zaprzyjaźnił z biegiem lat. 215

Mimo że wydawało się to szaleństwem, Gage powiedział Saundersowi, że byli wilkołakami, przypuszczając, że będą potrzebowali zaufanego lekarza, na wypadek gdyby oni lub dowolna wataha kiedykolwiek potrzebowała poważnej pomocy lekarskiej. Jayna już zaczynała zdawać sobie sprawę, że alfa watahy SWAT o lata świetlne wyprzedza wszystko, jeżeli chodzi o myślenie o wszystkich różnych ewentualnościach, aby zadbać o swoją watahę. Oczekiwała, że będzie się od niego uczyć. - Usiądź, - Zak powiedział do Megan. - Pójdę chwycić nam coś do jedzenia. Z mrugnięciem okiem za okularami, i błyskiem uśmiechu, pobiegł do miejsca, gdzie Cooper stał przy grillu. - Poważnie, Megan, - powiedział Max. - Co Zak ma, a czego my nie mamy? Megan zarumieniła się, ale nic nie powiedziała. - Mózg, - powiedziała Khaki, a wszyscy wybuchnęli śmiechem. - Może to jest tak proste, bo Zak jest dla Megan Tym Jedynym, powiedział Eric. Rumieniec Megan pogłębił się jeszcze bardziej, ale na szczęście właśnie wtedy wrócił Zak wrócił i uratował ją od większego zażenowania. - Jedyne co? - zapytał, stawiając dwa talerze na stole i siadając obok Megan. - Powiem ci później, - powiedziała cicho. Jayna złapała błysk zielonego w oczach Megan, kiedy ta pośpiesznie wzięła od Zaka puszkę z napojem. Miała nadzieję, że Eric miał rację i że Zak był dla Megan Tym Jedynym. To byłoby jak wisienka na torcie, gdy jej najlepsza przyjaciółka mogła znaleźć ten sam rodzaj miłości, który ona miała szczęście znaleźć z Ericem. - Hej! – zawołał Moe znad siatki do siatkówki. - Zaczynamy kolejny mecz. Ktoś chce się przyłączyć? Trey jednym kęsem skończył hamburgera i chętnie przyłączył się do gry, wraz z Xanderem, Khaki, Maxem i Alexem. Jayna spojrzała na Erica. - Nie idziesz grać? Pochylił się i pocałował ją. - Niee. Wolałbym raczej pobawić się tu z tobą. 216

Roześmiała się, nie będąc pewną, jak to przyjęłaby jego wataha i jej, będąc zaledwie dwadzieścia metrów dalej, nie wspominając już o Megan i Zaku siedzących na drugim końcu stołu piknikowego. Chociaż siedzieli bardzo blisko siebie, prawdopodobnie zauważyliby, co ona i Eric robią. Tym razem to Jayna pochyliła się, by dać mu całusa. - Dziękuję. - Za co? - zapytał. Machnęła ręką. - Za to wszystko. Ja nawet nie lubię myśleć, gdzie bylibyśmy ja i moja wataha, gdybyś nie wydostał nas z tego bałaganu w którym byliśmy. Eric delikatnie odgarnął włosy z jej twarzy. – Sama mogłaś to zrobić. To właśnie robi alfa. Jayna nie była pewna, ale poczuła w środku ciepło słysząc słowa Erica. Może sobie być alfą swojej watahy, ale Eric był jej. Widział w niej rzeczy, których ona w sobie nigdy nie widziała. Ale domyśliła się, że tak się dzieje, gdy znajdziesz Tego Jedynego. To czyni cię lepszym niż mógłbyś kiedykolwiek być samemu.

217