Keeland Vi - MMA Fighter 02 - Worth the Chance

SAVE OFFLINE

~1~

Vi Keeland

tłumaczenie: MoreThanBooks

~2~

Tytuł oryginału: Worth the chance

Copyright © 2014 by Vi Keeland

Wydanie I

Nieoficjalne tłumaczenie

~3~

„Czasami życie daje drugą szansę, może dlatego, że za pierwszym razem nie byłeś jeszcze gotowy”. - Autor nieznany

~4~

Dla Chrisa, Bez którego byłabym stracona.

~5~

Rozdział 1 Vince Walenie

w

mojej

głowie wzrasta od

głuchego

bębnienia,

uderzającego z pełną mocą werbla1, zaraz pod moimi powiekami. Obawiam się otworzyć oko ze strachu, że ten bęben, grający w środku mojej głowy ucieknie stamtąd i będzie prześladować mnie przez resztę mojego życia. Ale cholerny hałas, pochodzący od tego telefonu jest zbyt bolesny, aby go zignorować. Śledzę tę okropną muzykę do drugiej strony pokoju, pogrążonego w ciemności, zdesperowany, aby ją zatrzymać. Nie jest trudno zlokalizować intruza - mruga, brzęczy i podskakuje w miejscu jak meksykańska skacząca fasolka. Podnoszę go i patrzę na obraz jakiejś dziewczyny, której nie znam, uśmiechającej się do mnie spod identyfikatora w telefonie. Wygląda cholernie irytująco. Zabiera mi kilka sekund, aby zarejestrować, że to nie jest mój telefon. Uderzając przycisk ODRZUĆ na ekranie, rzucam przedmiot z powrotem na komodę, pokonuję swoją drogę do łazienki i wracam bez włączania żadnych świateł. Światło powoduje, że łomot jest silniejszy. Wiem to z doświadczenia. Ignorując młot pneumatyczny, który zastąpił bęben w zaledwie minutę, wczołguję się do łóżka, zamykam oczy i zaczynam odpływać z powrotem w sen. Dopóki kolejny, cholerny telefon nie zaczyna dzwonić. 1

Bęben, dający charakterystyczny odgłos, brzmiący jak szum. ~6~

Tym razem odgłos pochodzi z zaciemnionej przestrzeni, będącej w moim zasięgu i dzwonek ten jest znajomy. Mój ekran pokazuje imię Elle, i jak tylko ponownie mam nacisnąć ODRZUĆ, na czas dociera do mnie sygnał. Kurwa! Tym razem Nico naprawdę mnie zabije! - Dzień dobry. – Odpowiadam, starając się ukryć zmęczenie w swoim głowie, które wydałoby, że właśnie się obudziłem. Nie odnoszę w tym zbyt wielkiego sukcesu. - Właśnie cię obudziłam? – Głos Elle jest pełen obawy. Wie, że Nico szuka powodu, aby wykopać mój tyłek z treningów. Znowu. - Nie, właśnie jestem w drodze… Stoję w korku – kłamię. - Dobra, ponieważ on już tylko czeka na dole na to, abyś się nie pokazał. - Będę tam. – Rozłączam się, przerzucam telefonem przez pokój i jęczę, kiedy słyszę, że uderza o ścianę i rozbija się. Kolejne pieprzone czterysta dolców wrzucone w kibel. - Co się stało? – Kobiecy głos zaskakuje mnie, kiedy mam zamiar wstać w łóżka. Mam dziesięć minut na prysznic i udanie się do siłowni, albo mój tyłek znowu pozostanie bez trenera. Czuję dłoń sięgającą do mojego nagiego tyłka, przez co zalewają mnie fragmenty wczorajszej nocy. Krissy. Cholera. - Wstawaj. Muszę wyjść stąd w dwie minuty. – Nawet nie staram się być miły. Jestem wkurzony na siebie, że przyprowadziłem ją tutaj. ~7~

Złamałem swoją własną, groupie2 mówię nie, złotą zasadę wczorajszej nocy, ponieważ byłem zbyt pijany, aby się jej pozbyć. Widzicie, jestem fighterem. Cholernie dobrym. A ci dobrzy mają swoje groupies. Nazywamy je GIMPsami. Skrót od Groupie I Można Pieprzyć”. Ta, wiem. To nie jest miłe. Ale kto w ogóle powiedział, że jestem miły? Jeśli kobieta chce łazić za mną i pozwala mi pieprzyć ją na pieska w barowej łazience, to kim ja jestem, żeby mówić nie? Nie zachowuję się jak kutas w stosunku do nich. Przynajmniej przez większość nocy. Po prostu nie przyprowadzam ich ze sobą do domu. Zabranie ich tam daje im fałszywe oczekiwania. A dodatkowo wiedzą wtedy, gdzie mieszkam.

*** Kiedy wchodzę, Nico jest przy wejściu. - Spóźniłeś się. – Ignoruję jego komentarz i zajmuję swoje miejsce na przedzie klasy. Ta, spóźniłem się, ale dzięki telefonowi jego kobiety tylko mniej niż dziesięć minut. Dzisiaj jest mój dzień, aby pełnić funkcję wolontariusza w Kobiecym Centrum. Ta, wolontariusz, na pewno. Jakby ktokolwiek mógł powiedzieć Nico Hunterowi nie. Nawet gdybym już nie był jednym, któremu upiekło się to, że nie wyrzucił mnie, rezygnując z roli mojego trenera, to nadal nie byłbym w stanie wywinąć się od tego. Jeśli chcesz trenować z Nico, robisz to, czego on chce… nawet jeśli to, czego

2

Miłośniczka popularnej osoby / zespołu, podążająca za nią / nim w celu emocjonalnej lub seksualnej bliskości. ~8~

chce od ciebie, nie może być poddawane dyskusji. Tak naprawdę to nie ma w ogóle szansy na odpowiedź. Mój wolontariat w Centrum dla Kobiet jest częścią mojej pokuty. Nico sądzi, że potrzebuję podbudowy charakteru, nauczenia się, aby bardziej szanować kobiety. Jasne, każdy powinien być takim pantoflarzem jak on. Sądzi, że nie pamiętam, jaki był wcześniej, zanim poznał Elle, ale tak nie jest. Niemal każdego ranka przez tylne drzwi siłowni przechodziła bezwstydnie inna kobieta. Miałem zaledwie trzynaście lat, ale pamiętam. Głównie dlatego, że wszystkie były cholernie gorące. Odkryte cycki i króciutkie spódniczki, kto mógłby zapomnieć, widząc coś takiego każdego ranka w wieku trzynastu lat? W niektóre poranki musiałem biegać na bieżni z cholerną erekcją. Potem poznał Elle i wszystko się zmieniło. Nie zrozumcie mnie źle, Elle jest najfajniejszą laską, jaką znam. Łagodzi kłótnie pomiędzy mną, a Nico, kiedy wszystko zbyt mocno się rozgrzewa. Ale ta bzdura z wolontariatem to ich fucha, nie moja. Jeszcze dodatkowo jestem tutaj o dziesiątej rano w sobotę, aby nauczyć samoobrony cały pokój pełen kobiet. Szybko spoglądam po wypełnionej sali i ofiarowuję im swój najlepszy uśmiech. Ten, który zawsze pomaga mi wyjść cało z gówna, kiedy jestem w tarapatach. No cóż, przynajmniej kiedy kłopoty te, w których się znajduję, mają związek z paniami. Nico obserwuje, stojąc przy drzwiach, kiedy prowadzę klasę przez kilkuminutową rozgrzewkę. Ogarnia mnie ulga, kiedy w końcu znika i mogę przestać udawać, że jestem szczęśliwy byciem na czele tej klasy ~9~

dzisiejszego ranka. Wolałbym raczej nadal znajdować się w łóżku, leżąc na plecach i tam dowodzić. Przechodzę obok uczennic, kiedy zaczynają swoje kopnięcia. Niektórym pomagam z ich postawą, inne omijam i uśmiecham się, kiedy patrzę na ich skąpe, ciasne ubrania. Mierzę wzrokiem klasę, szukając swojej kolejnej asystentki. Jeśli będę musiał urządzać na kimś demonstracje, to mogłaby ona równie dobrze być warta dotykania, prawda? Kątem oka dostrzegam kobietę w tylnym rzędzie. Odwróciła się, ale już wiem, że to ona będzie moją asystentką, jedynie spoglądając na ten tyłek. Jest w kształcie idealnego serca, a gdy tylko sięga dłońmi w górę, aby związać swoje włosy w kucyk, mam możliwość ujrzenia porcelanowej skóry, wydzierającej się spod jej bluzki, co sprawia, że mam ochotę zatopić w niej zęby. Podchodzę do niej myśląc, że może ta poranna robota nie będzie aż taka zła. Do diabła, jeśli z przodu wygląda w połowie tak dobrze jak z tyłu, to ta lekcja może dzisiaj trwać nawet cały dzień. Pokonuję drogę, aby dotrzeć do niej, gotowy, aby włączyć swój urok, gdy ona odwraca się w moją stronę. To, co widzę, zatrzymuje mnie w miejscu. Czy to naprawdę ona?

Tłumaczenie: Adam Korekta: julisia123341

~ 10 ~

Rozdział 2 Liv James Hawthorne jest totalnym zboczeńcem. Dwie minuty temu przyłapałam go na podszczypywaniu tyłka swojej sekretarki, a teraz, jak już łaskawie pochylam się, aby podnieść dokumenty, które spadły z jego biurka, dostrzegam, że patrzy na dół mojej koszuli. Prawdopodobnie zwalił te papiery celowo. Nawet nie ma na tyle przyzwoitości, aby udawać, że się nie gapił. Zamiast tego naprawdę uśmiecha się do mnie, kiedy przyłapuję go, zerkającego zza swojego biurka. Totalny zboczeniec. Przywracam swój uśmiech, kiedy i tak zajmuję z powrotem swoje miejsce naprzeciwko jego biurka, nawet pomimo tego, że to fizycznie mnie boli. Tak mocno pragnę tej pracy. Mocno na tyle, aby godzić się na te jego gówno przez kolejne siedem tygodni mojego stażu. W tym momencie Zboczeniec traci swoje zainteresowanie mną, gdy do środka wkracza moja konkurencja. Summer Langley. Wysoka, modelowo szczupła, a jej długie, rozjaśniane blond włosy silnie kontrastują z jej oliwkową skórą. Jest ładna, więc nie winię go za ślinienie się. Ale nie jesteśmy na konkursie piękności – ubiegamy się o pracę. I to nie byle jaką robotę, tylko o jedno z najbardziej pożądanych miejsc pracy w całym Chicago. I została zaledwie nasza dwójka. Moja jedyna alternatywna pozycja znajduje się w Nowym Yorku, prawie tysiąc mil od rodziny i przyjaciół. ~ 11 ~

Mój życiorys mówi sam za siebie. 4,03 w college’u i szkole średniej, redaktorka gazetki szkolnej i pomocnik znanego, angielskiego profesora, podczas pracy magisterskiej. Summer z drugiej strony ma życiorys z delikatnymi odchyleniami. Ma jednak dwie rzeczy, z którymi nie mogę konkurować. Jej ojciec zasiada w zarządzie Daily Sun Times, a ona sama nie ma problemu z flirtowaniem z szefem. Ale ja chciałam tej pracy od liceum, więc zmuszam się, aby uwierzyć, że jestem najlepszą kandydatką, taką, która wykona najlepszą robotę, naprawdę dostanie tę pracę, kiedy za siedem tygodni skończy się praktyka. Tysiąc sto osób starało się o te dwa miejsca. Teraz pozostała jedynie nasza dwójka. Jestem tak blisko, że mogę tego posmakować. Chciałam być pisarką dla Daily Sun Timesa od tak dawna, jak pamiętam. Pisarze tutaj dostawali nagrody Pulitzera i miejsca wśród stowarzyszeń literackich. Uśmiecham się do Summer, gdy zajmuje miejsce obok mnie i obydwie czekamy na nasz nowy przydział, jaki da nam Zboczeniec. Ona nie ma kwalifikacji do tej pracy. Prawdą jest, że nawet nie byłoby jej tutaj, gdyby jej tatuś nie siedział w Zarządzie. Ale kiedy obie dostajemy nasze zadania, pojawia się zalewające uczucie w moim żołądku. Summer będzie przeprowadzać wywiad z młodym, dobrze zapowiadającym

się

przedsiębiorcą,

takim,

który

ujawni

swoje

nowatorskie, internetowe odkrycie na forum publicznym. Ja z drugiej strony zostaję wysłana do rejonu magazynów, aby przeprowadzić wywiad

3

Najwyższa możliwa średnia. ~ 12 ~

z jakimś problemowym zawodnikiem mieszanych sztuk walki, który tłucze ludzi za to, że żyją. Uśmiecham się do Zboczeńca, kiedy biorę arkusz przydziału z jego dłoni, udając, że nie jestem poruszona tym, że daje on Summer lepszą historię do napisania. - Dziękuję ci, James. Brzmi, jakby to mogła być naprawdę interesująca historia. – Ta, jasne. Teraz niech ktoś mnie zastrzeli i uwolni od tego nieszczęścia. James w odpowiedzi uśmiecha się do mnie cierpliwie, ale jego uwaga szybko z powrotem skupia się na Summer. Mówi jej, żeby została, dzięki czemu będą mogli porozmawiać o punkcie widzenia, z jakiego napisze swoją historię. Kiedy wstaję, prosi mnie, żebym zamknęła drzwi. Pochyla się lekko, co mówi mi, żebym nie pozwoliła mu po drodze klepnąć mnie w tyłek. Ledwie mi się to udaje. Zastanawiam się, czy dostrzega parę, wychodzącą z moich uszu, gdy przechodzę przez próg jego drzwi.

*** Kilka źródeł mówi, że fighter ten pracuje jako wolontariusz w klasie dla kobiet i uczy je samoobrony. Może mogę pracować z dobrą stroną tego kolesia, pisząc tę historię z punktu widzenia złego chłopca, co siłą utrzyma ludzi przed zaśnięciem, dopóki nie dojdą do końca tego artykułu.

~ 13 ~

Gubię się w centrum miasta i ledwie docieram do siłowni, zanim lekcja, w której udział mam zaplanowany, rozpoczyna się. Miałam nadzieję dotrzeć tu wcześniej, aby porozmawiać z instruktorem i umówić się na spotkanie, w celu przeprowadzenia z nim wywiadu do mojego artykułu. Jestem jednak spóźniona i lekcja już się zaczyna. Zamiast tego, wsuwam się na tył, rzucam torbę za siebie i szybko związuje swoje długie czarne włosy, odrzucając je z twarzy. Słyszę, jak głos instruktora staje się coraz głośniejszy, kiedy przechodzi przez pokój w poszukiwaniu asystentki, która pomoże mu w demonstracji ruchów. Jego głos jest rozpraszający, seksowny na krawędziach, niemal ostry, jakby całą noc krzyczał i teraz czyni wysiłki, aby użyć swojego głębokiego tonu. Potem nagle głos ten cichnie w połowie zdania. Kończąc wiązanie swoich włosów, odwracam się, zaciekawiona tym, co uciszyło ten seksowny głos. Niemal przewracam się, kiedy całe powietrze, znajdujące się w moich płucach, zostaje gwałtownie wyssane z mojego ciała przez ujrzenie mężczyzny, stojącego przede mną.

Tłumaczenie: Adam Korekta: julisia123341

~ 14 ~

Rozdział 3 Liv – siedem i pół roku temu Wchodzi do biblioteki i nieświadomie wstrzymuję oddech. Patrzę, jak rozgląda się po pokoju, wiedząc, że mnie szuka. Spotykamy się tutaj w tym samym czasie w każdy czwartek od pięciu tygodni. Przez chwilę udaję, że szuka mnie w pokoju, ponieważ jest mój. Nie dlatego, że pan Hunter płaci mi za uczenie go. Wygląda inaczej od innych chłopców i to nie dlatego, że jest wyższy czy szerszy. Nie, to na pewno coś więcej. Coś w sposobie, w jakim się prowadzi, wyróżnia go. Trudno wyrazić słowami, co to jest... po prostu to ma. Silny, pewny siebie, niezależny od liceum i wszystkich rzeczy, które dzieją się wokół niego. Patrzę z daleka, kiedy mnie dostrzega i uśmiecha się w moim kierunku. Sposób, w jaki jego dołeczki zanurzają się głęboko w pięknej brązowej skórze, sprawia, że mój umysł pędzi. Doprowadza mnie do tego miejsca, gdzie właśnie jestem. Cholera, sprawia, że zapominam, kim jestem, przez ten uśmiech. Vinny podchodzi bezpośrednio do stołu, przy którym siedzę, całkowicie nieświadomy dziewczyn zatrzymujących się i patrzących, jak idzie. - W porządku, Liv? – Widzę zaniepokojenie na jego twarzy, ale nie jestem pewna dlaczego. Nie odpowiadam, ale nie dlatego, że nie chcę. Nagle fizycznie nie mogę odpowiedzieć. Jestem oszołomiona, pokój zaczyna wirować i czuję się, jakbym miała zaraz zemdleć. ~ 15 ~

- Liv? – powtarza Vinny, jego głos jest głośniejszy, tym razem pilniejszy. Wytrąca mnie z mojego oszołomienia i zdaję sobie sprawę, że nie oddycham. Silny podmuch powietrza wylatuje z moich płuc i ciężko oddycham, biorąc następny wdech. Ale głęboki wdech, po tym jak moje płuca go wypluły, sprawia, że gardło pali, wywołując u mnie kaszel i nie mogę się powstrzymać od niekontrolowanego krztuszenia. Cała biblioteka patrzy teraz na mnie i chcę wejść pod stół, aby się ukryć. Vinny trzyma mnie za rękę i unosi nade mną. Wygląda na naprawdę zaniepokojonego. Chwilę zajmuje mi, zanim w końcu łapię oddech i moje duszenie się sprowadza się do wypiszczenia odpowiedzi. - Czuję się dobrze. Po prostu się zakrztusiłam – kłamię. Nie mogę powiedzieć mu, że kradnie mój oddech i czasami zapominam oddychać, kiedy jest obok mnie. Jestem pewna, że myśli, że jestem wariatką. Vinny chwyta krzesło i odwraca je tyłem, aby usiąść okrakiem, łokcie opierając na oparciu. Taki męski sposób siedzenia. - Jezu, Liv. Już myślałem, że będę musiał wykonać na tobie Heimlicha. Martwiłem się, że mogę cię złamać, jesteś taka mała. Pochyla się i szepcze, kiedy dokucza mi swoim diabelskim uśmiechem, który sprawia, że moje serce głośno trzepocze w mojej klatce piersiowej. - Nic mi nie jest. – Na szczęście, moja twarz nadal jest czerwona od kaszlu, więc nie widzi, że rumienię się na jego oddech na mojej szyi, kiedy mówi. – Lepiej zacznijmy. Mamy dzisiaj wiele do zrobienia, jeśli chcesz zdać test semestralny z angielskiego w przyszłym tygodniu. – To, i to, że ~ 16 ~

moje serce może zaraz eksplodować, jeśli nie wrócimy na właściwy tor. Nie mogę myśleć obok tego chłopaka. Sprawia, że mój mózg zamienia się w papkę, tak, że zapominam oddychać. Kto zapomina oddychać? Jestem takim palantem. Bibliotekarka ucisza nas, a Vinny wyrzuca ręce do góry w geście kapitulacji i uśmiecha się do niej. Jej zły wyraz twarzy zmienia się w końcu na jego uśmiech. Jego urok nie zna granic wiekowych. W końcu przechodzimy do naszej roli studenta i nauczyciela, i jestem w stanie skupić się na powodzie, dla którego spędzam tyle czasu z Vinny'm Stonetti. Mimo, że jest ode mnie dwa lata starszy, jest rok w tyle z językiem angielskim, a ja jestem na zaawansowanym, więc oboje jesteśmy w tej samej klasie. I ma zagrożenie oblania w tym roku. Znowu. Najprawdopodobniej dlatego, że nie spędza za dużo czasu w naszej klasie. Wydaje się być albo chory, albo zawieszony przez walki przez większość czasu. Sześć tygodni temu, kiedy mój tata powiedział swojemu przyjacielowi, że jego córka może uczyć chłopaka, który oblewa język angielski, nie wydawało się to niczym wielkim. Nie, dopóki nie okazało się, że to był ten sam chłopak, w którym poważnie podkochiwałam się od siódmej klasy. Spędziłam trzy długie lata, oglądając go z daleka, potajemnie badając sposób, w jaki chodził, jaki siedział, a nawet sposób, w jaki jego pełne usta poruszały się, kiedy żuł, kiedy kradłam mu spojrzenia w stołówce. A teraz siedzę tutaj. Tak blisko, przez trzy godziny tygodniowo, przy chłopcu, który odwiedzał moje marzenia przez więcej nocy, niż mogę zliczyć. Spodziewałam się, że to będzie zupełnie inny, ~ 17 ~

chociaż nie byłam pewna, co myślałam, że jaki będzie. Ale jest nawet lepszy, niż wyobrażałam sobie w mojej głowie. Jest mądry, szybko się uczy i zabawny. Wino uderzające mi do głowy. Tak naprawdę spędziliśmy dobrzy czas, pracując nad materiałami, i jestem zaskoczona, że już prawie nadgoniliśmy cały semestr. - Czy dowiedziałeś się już, co nadchodzi po tym, jak Julia mówi matce o ślubie na dziedzińcu? Zastanawiam się, kiedy zajmiemy się dobrymi rzeczami... nocą poślubną? Vinny żartobliwie unosi brwi. Nadal nie mogę uwierzyć, że powiedziałam mu o moim małym naukowym hobby. Odkąd tylko byłam na tyle dorosła, aby czytać, łasiłam się na tragiczne romanse. Pożerając każde słowo, czasami płakałam przez tragiczną piękność, która mnie ogarniała. Potem, kiedy kończyłam, po prostu nie mogłam się powstrzymać. Pisałam od nowa zakończenie. Każda historia zasługiwała w moim umyśle na szczęśliwe zakończenie. Dwa tygodnie temu, kiedy kończyliśmy Romeo i Julię w klasie, byłam tak wciągnięta w historię miłosną, że wyrwałam zakończenie i zaczęłam pisać. Zawstydzona moim własnym przejęciem, chciałam wczołgać się w dziurę, ale Vinny rzeczywiście wydawał się zainteresowany. Nawet zaintrygowany. Zamiast uznania moich dziwacznych nawyków za głupie i odstraszające, zdawał się chcieć wiedzieć więcej. Więcej tego, co lubiłam robić. Co sprawia, że czuję się szczęśliwa.

~ 18 ~

- Tak naprawdę, myślę, że po matce... – Prawie mówię Vinny’emu o rozdziale, który napisałam w weekend, kiedy przerywa nam głos, którym gardzę: - Cóż, czyż nie wygląda na to, abyś ty i twoja korepetytorka mieli dobrą zabawę? – Obłudny głos Missy Tatum przywraca mnie z powrotem do rzeczywistości. Jedno spojrzenie przypomina mi wszystko, czym nie jestem. Jestem pewna, że gdyby miała na sobie jeszcze mniej ubrań, zostałaby aresztowana za obnażanie. Z miejsca, gdzie siedzę, spód jej pełnych piersi jest wyraźnie widoczny. Koszulka ledwie je przykrywa na wysokości oczu, nawet mniej z dołu. Natychmiast czuję się skrępowana moim brakiem krzywizn. Jest w ostatniej klasie, a ja dziesiątej. Późno rozwijająca się dziesięcioklasistka4. W mniej niż trzydzieści sekund komfort, który czułam, siedząc z Vinny’m przez ostatnie kilka godzin, znika, a ja z powrotem jestem małą dziewczynką. - Zaczekaj na zewnątrz, Missy, skończę za kilka minut. – Głos Vinny’ego zmienia się z łagodnego i żartobliwego tonu, którym ze mną rozmawia na coś twardszego, bardziej kontrolującego. Przez chwilę myślę, że Missy zacznie narzekać, ale Vinny posyła jej wzrok, który ją powstrzymuje. Dąsa się, ale odwraca i idzie w kierunku drzwi, aby poczekać bez żadnego słowa. - Przepraszam za to. - W porządku.

4

Liv ma około piętnastu lat, a Missy siedemnaście. ~ 19 ~

- Nie, wcale nie. Nie powinna rozmawiać z tobą w taki sposób. – Jego głos jest nadal zły, tak inny od tego, jak zwykle ze mną rozmawia. - Dzięki, ale jestem do tego przyzwyczajona. - Co to znaczy, że jesteś do tego przyzwyczajona? - Jej świta. – Wzruszam, wskazując w stronę drzwi, gdzie Missy i jej przyjaciółki palą papierosy na zewnątrz biblioteki. – Po prostu robią drobne uwagi, to wszystko. - Na przykład? – Szczęka Vinny’ego wygina się, a jego temperament rozświetla twarz. To jego strona, którą widziałam tylko z daleka, nigdy z bliska i nigdy skierowaną na mnie. Jest przerażający, kiedy jest zły. Jego spokojna, zabawna postawa znika, zastąpione przez zaciśnięte pięści i ramiona bardziej kwadratowe niż zwykle. - To nie jest wielka sprawa. – Udaję obojętny uśmiech i zaczynam pakować książki. Vinny siedzi przez chwilę cicho, ale czuję jak mnie obserwuje, kiedy wrzucam wszystkie swoje rzeczy z powrotem do plecaka. To mnie denerwuje i czuję na twarzy ciepło przez intensywność jego spojrzenia. Nie mam wyboru, jak tylko spojrzeć na niego, kiedy kończę, chociaż wolałabym się czołgać pod stołem. Nic nie mówi, ale jego piękne, błękitne oczy chwytają moją uwagę i na chwilę zapominam, kim jesteśmy i poddaję się jemu uściskowi. Ale nagle wstaje i zbiera swoje książki ze stołu. - Do zobaczenia w przyszłym tygodniu? ~ 20 ~

Kiwam głową, moje słowa zatrzymują się na guli w gardle. Patrzę znad stołu, jak Vinny wychodzi z biblioteki. Missy owija się wokół niego, kiedy tylko mija szklane drzwi. Na sekundę, Vinny odwraca się i patrzy na mnie nadal zamrożoną na krześle. Potem kładzie rękę na ramieniu Missy i patrzę, jak odchodzą ramię w ramię.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 21 ~

Rozdział 4 Vince – siedem i pół roku wcześniej Kiedy wchodzę do mojego mieszkania, dalej jestem wkurzony na to, co stało się z Liv. Planuję pozbyć się mojego gniewu z pomocą Missy. Ona zawsze jest gotowa na to, co mam ochotę jej dać. Myślę, że dzisiaj będzie musiała przyjąć naprawdę wiele. Jakby ten dzień nie był już gówniany, moja matka leży zemdlona na kanapie, a dwóch ćpunów wcina płatki z pudełka, wpatrując się w kierunku telewizora. Jestem niemal pewien, że nie potrafią skupić się wystarczająco, żeby zobaczyć, co leci w telewizji. Jest trzecia po południu, a oni nie podnieśli się od wczorajszej nocy. Podchodzę do wychudzonego bezwstydnika siedzącego na krześle. Jest tak naćpany, że nawet mnie nie dostrzega. Kopię w krzesło, na którym siedzi, mebel przewraca się razem z nim. - Wypierdalaj w tej chwili. Patrzy na mnie, dostrzegając mnie po raz pierwszy. - O co ci chodzi, facet? - O ciebie. Wypierdalaj. W. Tej. Chwili. JUŻ! – ryczę, ledwie się kontrolując. Każde kolejne wyrzucone z siebie słowo jest głośniejsze od poprzedniego. Ten frajer to ćpun, ale przynajmniej nie jest głupi. Rzuca jedno spojrzenie na moją twarz i już wie, że ma jakieś trzydzieści sekund na ~ 22 ~

uratowanie się od pobicia. Mocnego. Jednego z tych, z którego byłbym bardziej niż szczęśliwy, gdybym mógł mu je zaoferować. Może nawet pomogłoby mi ono w oczyszczeniu mojej głowy. Chwyta drugiego ćpuna i szybko przechodzą przez drzwi. Cwane posunięcie. Moja matka nawet nie drgnęła, chociaż jestem niemal pewien, że nawet staruszka, która mieszka dwa piętra niżej, usłyszała mój krzyk. Patrzę na jej plecy, gdy leży twarzą w dół na kanapie. Wciąż oddycha. Nie jestem pewien, czy to sprawia, że czuję ulgę, czy żal. Odwracam się w prawo, ruch dostrzeżony kątem oka przyciąga moją uwagę. Missy. Zapomniałem, że w ogóle tu była. - Idź do mojego pokoju. Ogarnij łóżko. – Znika szybko. Podnoszę moją matkę i wyrzucam porozrzucane przypadkowo na stole i podłodze jedzenie. Są tutaj puste plastikowe pojemniki, w których niegdyś znajdowało się gotowe danie do podgrzania w mikrofalówce, ale teraz stały się popielniczkami dla niedopałków oraz resztek żywności. Świetnie, w tym tygodniu znowu nie mamy pieprzonego jedzenia. Idę do łóżka, które zostawiłem niepościelone. Widzę, że jest już ogarnięte, a Missy rozebrana do bielizny. Podchodzę do łóżka, a ona chwyta moją dłoń. Chce, żebym zrobił to z nią w miły sposób. Żebym ją pocałował, był łagodny. Ale to nie jest to, czego chcę. Nie to, czego potrzebuję. Chwytam dłoń, którą oferuje, ale używam jej do przerzucenia jej na łóżku, dzięki czemu leży na brzuchu. Chwytając jej nogi, podciągam ją do krawędzi łóżka, więc opada ze stopami na podłodze, jej talia i całe ciało przodem do mebla. Jej okrągły tyłek usytuowany jest wysoko, a ona sama wygląda na gotową, abym ~ 23 ~

wziął ją ostro, podczas gdy ja rozpinam swoje spodnie i uwalniam się z nich. Walę ją mocno kilka razy otwartą dłonią w tyłek. Natychmiast kolor jej skóry zmienia się w jasny róż, a to sprawia, że twardnieję jeszcze bardziej, gdy obserwuję, jak barwa staje się ciemniejsza. Ledwie kondom ląduje na swoim miejscu, wsuwam się w nią bez ostrzeżenia, wchodząc aż do nasady za jednym głębokim pchnięciem. Lubi, kiedy daje jej klapsy, karzę ją, pokazuję, kto ma kontrolę. Missy jest tak samo popieprzona jak ja. Zamykam oczy, gdy wchodzę i wychodzę z niej. Kiedy moje powieki opadają, mocno uderza we mnie wizja słodkiej twarzy Liv. Jest taka rzeczywista, że łatwo jest mi udawać, iż to w niej jestem. Dziko uderzam i wycofuję się, desperacko starając się wyrzucić ten obraz z mojej głowy, mając nadzieję na wystraszenie go, ale to nie działa. Liv tkwi w mojej głowie bez względu na to, co robię.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 24 ~

Rozdział 5 Liv Moje serce pędzi milion kilometrów na minutę, kiedy widzę mężczyznę, którym się stał. Jestem dosłownie zamrożona w miejscu, patrząc na niego. Wygląda tak samo, tylko na starszego i bardziej seksownego, jeśli to w ogóle możliwe. Zawsze był duży, ale urósł jeszcze bardziej, wypełniając się we wszystkich właściwych miejscach. Jest wysoki i szczupły, ale solidne mięśnie nakreślają ramiona. Ramiona, które pamiętam, jak owijały się wokół mnie przez te wszystkie lata. Tylko, że teraz tusz pokrywa większość jego gładkiej, opalonej skóry. Duży krzyż i symboliczny napis na lewym ramieniu wpadają mi w oko, kiedy zakłada ręce na klatce piersiowej, powodując, że jego biceps napręża się i skręca. To rozprasza mnie i odkrywa, że śledzę ścieżkę atramentowych wzorów, ciekawa części, które przykryte są koszulką. Nie jestem pewna, jak dużo mija czasu, ale kiedy patrzę na jego twarz, jest tego świadomy. Zostaję złapana na gapieniu się na pięknego mężczyznę przede mną. Jego uśmiech zmienia się w pełny, odsłaniając dwa głębokie dołeczki, a moje kolana słabną. Jest to pewny uśmiech, który mówi mi, że wie, jaki ma wpływ na kobiety. Oszałamiające, bladoniebieskie oczy mrużą się nieznacznie. Przebłysk rozbawienia lśni w nich, kiedy unosi jedną brew. - Proszę pani, czy miałaby pani coś przeciwko, żeby na dzisiejszej lekcji być moją asystentką? Muszę zademonstrować z kimś techniki.

~ 25 ~

Marszczę czoło, przez chwilę zdezorientowana. Ale wtedy zdaję sobie sprawę, że musiał mnie nie rozpoznać. Nie jest jedynym, który się zmienił. Ostatnim razem, kiedy go widziałam, byłam tylko dziewczynką. Taką, która pracowała do późna i dojrzała najpóźniej ze wszystkich. Moje ciemne, długie do ramion, niewystylizowane włosy z liceum zostały zastąpione przez grube, kasztanowe fale, podkreślające, że nauczyłam się mody. Okulary zamieniłam na soczewki, a makijaż pomaga wydobyć moje naturalnie wysokie kości policzkowe i uwydatnić mój porcelanowy kolor skóry. Już nie trzymałam się na baczność. Ciężko pracowałam, aby utrzymać swoją figurę. Zdecydowanie zmieniłam się od ostatniego razu, kiedy mnie widział. Vinny unosi jedną brew, cierpliwie czekając na moją odpowiedź z figlarnym uśmiechem. Patrzę zza niego, zauważając, że cała klasa odwróciła się i obserwuje nas. Czekając. - Eee, jasne. - Świetnie. – Vinny odwraca się i zwraca do klasy. – Mamy dzisiejszego ochotnika. Wskazuje, abym podążyła za nim na przód sali i nie traci czasu na wskoczenie. Pierwsze kilka manewrów, przez które przechodzimy, są nieszkodliwe. Uczy mnie właściwego sposobu na zablokowanie trafienia i ochronienie głowy. Ale szybko przechodzi to w to, co nazywa się lekcją obrony „podstępny atak”.

~ 26 ~

Vinny wskazuje, abym się odwróciła i czuję, jak jego ciało podchodzi blisko za mną. Przechyla głowę na bok i szepcze do mojego ucha: - Muszę trzymać cię mocno, aby to zademonstrować. – Jego niski, seksowny głos i gorący oddech na mojej szyi wysyła dreszcz przez plecy. Powoli otula ramiona wokół mojej klatki piersiowej, jego ręce zamykają się tuż pod moim biustem. Jego ciepłe ciało przyciska się do moich pleców, a na mojej skórze pojawia się gęsia skórka. W duchu przeklinam swoje ciało za taką reakcję i modlę się po cichu, aby nie zauważył. - Zimno? – Słyszę śmiech w jego głosie, kiedy szepcze do mojego ucha. Cholera. – Panie, które atakują, trzymają najmocniej, jak to tylko możliwe. Panie, które są ofiarami, próbują uciec z uścisku. – Vinny mówi głośno do klasy, jego uścisk wokół mnie zaciska się. – Teraz spróbuj uciec – szepcze mi ponownie do ucha. Nagle przypomina mi się, ile czasu minęło, odkąd jakikolwiek mężczyzna położył ręce na moje ciało. Więcej zachęty: - Śmiało, walcz, staraj się ode mnie uciec. – Zbyt długo. Zdecydowanie zbyt długo. W końcu mój mózg bierze do siebie jego polecenia, a moje ciało, które tymczasowo straciło kontrolę, budzi się, więc staram się wyrwać z jego uścisku. Ale to nie ma sensu. Im bardziej walczę, tym mocniej chwyta mnie Vinny, a nasze ciała jeszcze bardziej do siebie przylegają. Robi krok do tyłu, lekko poluzowując swój uścisk i przez chwilę jestem

~ 27 ~

rozczarowana. Odwracając uwagę do klasy, instruuje ofiary, jak uwolnić się z uścisku: - Patrzcie, jak wam zademonstrujemy. Jego uścisk wokół mnie ponownie się napina. - No dalej. Naprawdę? Chce, żebym zrobiła wszystkie te bolesne rzeczy, które właśnie opowiedział klasie? - Nie chcę się skrzywdzić – mówię cicho, tak, że tylko Vinny mnie słyszy. - Nie martw się o to. Wezmę cokolwiek mi dasz, Liv. - Jesteś pew...? – Czekaj, czy on właśnie nazwał mnie Liv? – Vinny? - Liv? Drań. Wiedział przez cały czas, że to ja, a nic nie powiedział. Łapię go z zaskoczenia, perfekcyjnie naśladując wszystkie jego wskazówki i uciekam z jego uścisku, pozostawiając go w bólu, po ostatnim kopnięciu mojej nogi. Pochylony, z rękoma na kolanach, Vinny zaczyna się śmiać. - Dobrze, klaso, myślę, że na dzisiaj skończymy. Zirytowana, idę do tyłu sali, aby zabrać moją torbę. Kobiety otaczają Vinny’ego, kiedy idę w stronę drzwi, aby cicho uciec. Cieszę się, że jest roztargniony, więc nie muszę z nim rozmawiać. Nie jestem pewna, co

~ 28 ~

mam zamiar zrobić z zadaniem, wiem tylko, że muszę się stąd wydostać. Teraz. Jestem prawie przy drzwiach, kiedy czuję, jak jego długie ramię owija się wokół mojej talii i wciąga mnie z powrotem. - Miałaś zamiar wymknąć się bez pożegnania? - Widziałam, że byłeś zajęty i nie chciałam ci przerywać. – Nie odwracam się, kiedy mówię. - Nigdy nie jestem zbyt zajęty dla ciebie. – Vinny odwraca mnie do siebie, nadal trzymając rękę mocno owiniętą wokół mojej talii. Jego spojrzenie wnika we mnie. - Cóż, wyglądasz na zajętego. – Moje słowa wychodzą bardziej gorzko, niż zamierzałam. Wskazuję na kilka kobiet wciąż stojących z przodu sali, czekających na swoją szansę jego uwagi. - Wyglądasz... – Vinny odchyla się do tyłu, aby wolno, oceniająco spojrzeć na moje ciało – ... na dorosłą. - Cóż, tak się dzieje, kiedy nie widzisz kogoś przez siedem lat. - Moja strata. – Pewny siebie uśmiech Vinny’ego słabnie i wygląda na szczery. To sprawia, że moje rozdrażnienie znika. Tylko trochę. - Wiedziałeś, kim byłam przez ten cały czas? - Poznałbym cię wszędzie, Liv. – Słowa wydają się intymne, uwodzicielskie, i czuję, jak moja postawa jeszcze trochę słabnie.

~ 29 ~

- Jak się masz? – Teraz, kiedy nasza rozmowa zmierza ku normalności, starannie uświadamiam sobie, że nadal trzyma mnie mocno. Prawie, jakby się bał, że ucieknę, jeśli mnie puści. - Jakoś. – Vinny podnosi rękę do mojej twarzy i delikatnie zakłada luźny lok włosów za moje ucho, który uciekł z mojego kucyka, podczas naszej demonstracji. – A ty? - Dobrze. Jestem pisarką. Vinny uśmiecha się. To jest prawdziwe i przypomina mi czas, który spędziliśmy razem. Wydaje się to wieki temu. Przed tym, co się stało. - Wiedziałem, że zostaniesz. To jest to, co zawsze chciałaś robić. – Jego komentarz jest słodki, uświadamiając mi, że pamięta, jak mówiłam mu o moich marzeniach. Kolejny kawałek mojej postawy słabnie. Uśmiecham się i patrzę, jak jego oczy zjeżdżają do moich ust. Jego wzrok ciemnieje i gęsia skórka, która nie odeszła, odkąd po raz pierwszy mnie dotknął, wysyła dreszcz przez całe moje ciało. Czuję palące ciepło płynące w moich żyłach, a wszystko w tle znika. Jego oczy wracają do moich za krótką chwilę i wtedy znowu opadają do ust. Pochyla się i myślę, że mnie pocałuje. Ale kobiecy głos wyrywa mnie z mojej chwilowej niepoczytalności: - Vince, jesteś gotowy? Zaczynam się nudzić w samochodzie.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek ~ 30 ~

Rozdział 6 Vince Kurwa. Zupełnie zapomniałem o Krissy. Byłem tak bardzo spóźniony, że nie miałem czasu podrzucić jej do domu, a nie było mowy, żebym zostawił ją samą w moim mieszkaniu. Jej donośny głos przebija się przeze mnie. - Idź poczekać w samochodzie, Krissy. – Prycha, ale odwraca się i z powrotem idzie na zewnątrz. Ale szkoda jest już dokonana. Twarz Liv znowu staje się maską, jakiekolwiek emocje, które widziałem wcześniej, zniknęły w mgnieniu oka. - Powinnam iść, muszę wrócić do pracy. – Jej głos jest lakoniczny i biznesowy. Wyrosła na silną kobietę. Piękną, silną i niezwykle seksowną kobietę. Nie mógłbym spodziewać się niczego innego. Sięga do klamki od drzwi i nie odwraca się, gdy mówi: - Miło było zobaczyć się z tobą, Vinny. Uważaj na siebie. Coś mnie uderza, a moje kości nagle przecina panika. - Poczekaj. Liv zatrzymuje się, ale nie odwraca. - Odwróć się, Liv.

~ 31 ~

Obserwuję jej odbicie w szybie drzwi. Oczy zamknięte, przez chwilę wygląda, jakby toczyła ze sobą wewnętrzną walkę. Niepewna czy uciekać, czy nie. - Po prostu powiedz mi, co cię skłoniło do przyjścia tutaj dzisiaj? – Myśl o jakimkolwiek facecie, podnoszącym rękę na Liv w celu jej zranienia sprawia, że szaleję z gniewu. W jakim innym celu dziewczyna może przyjść do Centrum dla Kobiet na lekcje samoobrony? Musiały zostać zaatakowane i teraz się boją albo wciąż żyją ze swoim agresorem. Tak czy inaczej, czuję żółć pochodzącą mi do gardła na myśl o kimkolwiek krzywdzącym moją słodką Liv. - Przyszłam po materiały potrzebne mi do pracy. – Przerywa i patrzy na mnie przez kilka sekund, pozostawiając mi smutny uśmiech. – Uważaj na siebie, Vinny. – A potem już znika.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 32 ~

Rozdział 7 Liv Moje poranki zaczynają się niemal tak okropnie jak noce przed nimi. Przewracam się i odwracam przez pół nocy, czując emocje, które zniknęły przez lata, jak wracają. Zobaczenie Vinny’ego znowu zamieszało mi w głowie. Kiedy w końcu zasypiam o czwartej tego ranka, jestem tak zmęczona, że przegapiam budzik o szóstej trzydzieści. Spóźniona, rezygnuje z mycia swoich grubych włosów, związując je w szybki i łatwy kucyk z tyłu głowy. Szybkie nałożenie tuszu niewiele pomaga na ukrycie cieni pod moimi oczami, ale mam nadzieję, że kawa przynajmniej trochę mnie obudzi. W pośpiechu szybko wlewam niemal połowę dzbanka do mojego podróżnego kubka, nie zdając sobie sprawy, że źle nałożyłam przykrywkę. Próbuję wziąć łyk i cała jego zawartość ląduje na mojej ulubionej spódnicy i czekoladowo-kremowej, jedwabnej bluzce. Gorąca kawa moczy mnie całą. Muszę zmienić nawet stanik i majtki. Zaskakująco spóźniona tylko dwadzieścia minut do pracy po zaspaniu i potrzebie zmienienia swojego stroju, czuję ulgę, kiedy nikt nie zdaje się tego zauważyć. Nie zostaje mi za wiele czasu, aby zrobić dobre wrażenie i nigdy nie wybaczę sobie, jeśli stracę pracę moich marzeń, ponieważ spóźnię się kilka razy do pracy. Wyciągam pliki Stone’a, te, które powinnam wyciągnąć, zanim weszłam na siłownię i zobaczyłam tę niespodziankę, a następnie zaczynam przesiewać zdjęcia i wycinki. Są dziesiątki zdjęć przedstawiające Vince’a "Niezwyciężonego" Stone’a na ~ 33 ~

ringu. Takie, na którym jego ramię jest podniesione do góry w geście zwycięstwa, za każdym razem przyciąga mój wzrok. Wygląda tak dumnie i pewnie siebie. Bez względu na naszą przeszłość, nie mogę powstrzymać uśmiechu i poczucia szczęścia na jego zwycięstwo. Czekał tak długo na tę chwilę, zaczął walczyć, zanim jeszcze spotkałam go w liceum. Wtedy przechodzę do niepozowanych zdjęć i mój uśmiech szybko znika. W każdym zdjęciu po zdjęciu inna dziewczyna jest pod ramieniem Vinny’ego. Spacerując po ulicy, na zewnątrz baru, przed siłownią. Wydaje się, że pewne rzeczy nie zmieniły się na przestrzeni lat. Tak naprawdę przyglądam się kobietom, ponieważ jestem ciekawa, czy któraś z nich się powtarza. Najwyraźniej Vinny traci nimi zainteresowanie po jednej nocy. Nie można zaprzeczyć, że te kobiety są atrakcyjne. Są brunetki, blondynki, rude, krótkie, długie... wychodzi na to, że pan Stone nie ma określonego typu. Chyba, że nazwiesz nim prowokacyjne ubrania. Grono kobiet przywiązane do Vinny’ego na zdjęciach zaczynają działać mi na nerwy, więc moja wnikliwa analiza każdej randki szybko zmienia się w krótkie spojrzenie. Dopóki nie dostaję się do ostatnich zdjęć. Jedno jest z przystojnym mężczyzną, który wydaje się być w wieku Vinny’ego. Wygląda znajomo, tylko nie mogę zrozumieć dlaczego. Zaskakujące bladoniebieskie oczy i męska, doskonale ogolona szczęka przyciąga moją uwagę i zdaje sobie sprawę, że się gapię. To brak snu powoduje, że mój wzrok zatrzymał się na nim dłużej niż zwykle. Odwracam druk, aby zobaczyć, co jest napisane

~ 34 ~

na tyle, co zwykle zawiera datę zdjęcia i jestem zaskoczona, że jest pusto. Być może to przeciwnik Vinny’ego? Ostatnim zdjęciem w dokumentach jest starszy mężczyzna. Jest podobieństwo między nim a młodszym mężczyzną z poprzedniego zdjęcia i podnoszę oba, badając je obok siebie, myśląc, że może być to ojciec i syn. Starszy mężczyzna jest przystojny, wyróżnia się, nawet bardziej znajomy niż młody człowiek z poprzedniego zdjęcia. Może jest aktorem, kimś, kogo widziałam w telewizji? Ma na sobie proste spodnie i sweter, ale można powiedzieć, przez sposób, w jaki stoi, że jest pewny siebie. Zdecydowanie aktor. Może ostatnie zdjęcia były tu po prostu umieszczone przez pomyłkę. Zamykając

dokumenty

ze

zdjęciami,

próbuję

zapomnieć

o

wspaniałym fighterze ze zdjęć. O tym z twardą szczęką, która zawsze wydaje się być w idealnym stanie. To nie jest łatwe zadanie. Wysuwam swoje notatki, choć nie ma tam za wiele do napisania, odkąd naprawdę nie zrobiłam wywiadu z podmiotem. Trzy czwarte strony jest podstawą tego, do czego doszłam, w większości z mojej pamięci. Nienawidzę siebie za kradzież ostatniego spojrzenia, które rzucam, nim wracam z powrotem do folderu ze zdjęciami od zboczeńca. Po prostu nie mogę oderwać od niego wzroku... dlatego właśnie muszę się trzymać daleko, daleko od Vince’a Stone'a.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek ~ 35 ~

Rozdział 8 Vince Minęły dwa dni, a ja wciąż nie mogę przestać myśleć o Liv. Tkwi w mojej głowie. Widzę ją za każdym razem, gdy zamykam oczy. I to nie tylko myśli o jej niesamowitym ciele, które sprawia, że mój mózg przestaje pracować, chociaż ten idealny tyłek zdecydowanie odcisnął się piętnem na moim umyśle. To, jak Liv jest inna, jak zawsze taka była. Inteligentna, zabawna, patrząca na życie w czysty sposób. Dała mi perspektywy na przyszłość. Otworzyłem oczy, żeby zobaczyć dobro, podczas gdy zło było wszystkim, co kiedykolwiek znałem. Musiałem zebrać wszystkie swoje siły, aby nie rzucić się na nią już pierwszego dnia. Sposób, w jaki patrzyła na mnie tymi swoimi wielkimi, okrągłymi brązowymi oczami, sprawiał, że chłopak, którym byłem, zaczął się czuć jak mężczyzna. Pamiętam celowe oblewanie kilku testów, nawet kiedy mogłem je zdać, tylko po to, abym mógł mieć pretekst, by być z nią. Spędzać z nią czas... nawet w tej cholernej bibliotece. Była taka młoda i słodka… taka niewinna. Taka inna od wszystkiego, co miałem w swoim życiu. Liv była inna. Jest inna. Wiem to, ponieważ kolejnego dnia też przebywałem wokół niej. To typ dziewczyny, którą chcesz przyprowadzić do domu, aby przedstawić ją swojej matce. Jeśli oczywiście twoja matka nie jest pieprzoną ćpunką.

~ 36 ~

Właśnie kończę swój trening, kiedy dostrzegam Sala, kolesia przy biurku w recepcji, wskazującego kobiecie w moim kierunku. I to nie byle jakiej kobiecie, tylko gorącej lasce. To właśnie jest tym, czego potrzebuję, aby oderwać swój umysł od myśli o niebieskich oczach. - Panie Stone? Skończyłem już swój trening, ale kiedy się zbliża, zaczynam robić pompki na jednej ręce. Równie dobrze mogę zademonstrować jej pełny pokaz. Wstaję i zdejmuje spoconą koszulkę, używając jej do wytarcia twarzy. Jej oczy lądują dokładnie na moim sześciopaku. To tak, jakby odebrać dziecku cukierek. - A kto chce wiedzieć? – Uśmiecham się do niej, gdy pytam. Jej oczy wracają do mojej twarzy. Odrzuca do tyłu włosy, zanim wyciąga do mnie rękę. - Nazywam się Summer Langley. Jestem z Daily Sun Times. Zastanawiałam się, czy mogłabym porozmawiać z panem przez chwilę. Chcielibyśmy napisać artykuł o panu i pana nadchodzącej walce. - Jasne. – Ściskam jej dłoń dłużej niż to konieczne, gdy wyrażam swoją opinię. – Tak długo jak nie ma pani nic przeciwko temu, że przeze mnie obejdzie pani potem. – Czekam, aż dostanę reakcję na jej twarzy, a następnie wskazuję oczami na nasze spocone dłonie, aby na nie spojrzała. - Wcale mi to nie przeszkadza. – Uśmiecha się do mnie i już wiem, że myślimy o tym samym.

~ 37 ~

- Niech pai pójdzie za mną, możemy odbyć tę rozmowę w bardziej prywatnym miejscu. – Prowadzę ją do małej kuchni na tyle siłowni i wyciągam moją dłoń, oferując jej pierwszej przejście przez drzwi. To daje mi dobre spojrzenie na jej tyłek w tej jej napiętej spódniczce. Jest niezły, ale za chudy. Nie taki jak u Liv – idealny tyłek w kształcie serca. Kurwa, muszę zatrzymać to gówniane myślenie o Liv. Zwłaszcza, kiedy mam gorący numerek, stojący naprzeciwko mnie, uśmiechający się do mnie tak, jakby to była już załatwiona sprawa. - Więc jest pani pisarką? – Liv też. - Ta, aktualnie jestem stażystką. Staram się o posadę pełnoprawnej pisarki. W konkurencji o to stanowisko pozostały tylko dwie osoby, więc mam nadzieję, że dostanę od pana coś soczystego, co pomoże mi utrzymać się na prowadzeniu. Podkreśla słowo soczysty i niemal mruczy do mnie. Och, w porządku, dam ci coś soczystego. Przynajmniej nad tą nie będę musiał zbyt długo pracować. Myślę, że jest już niemal tak samo gotowa jak ja. Może nawet bardziej. Ale to jest w porządku, mimo że zwykle lubię polować na swoją kolację. Czasami jednak miło jest po prostu zamówić i otrzymać dostawę. Siadamy i wychudzona Summer wyjmuje swój notatnik z torby od jakiegoś drogiego projektanta, która prawdopodobnie kosztuje więcej niż mój ostatni samochód. Uśmiecha się do mnie idealnie prostymi, białymi zębami, które jestem pewien, że kosztowały jej staruszka fortunę. ~ 38 ~

- Tak więc, panie Stone. Niech mi pan opowie coś o sobie. Urodził się pan i wychował w Chicago? - Ta, jestem tu przez całe życie. Uczęszczałem do szkoły w South Shore. Notuje coś w swoim notatniku. - Och, to szkoła, do której chodziła ta druga reporterka. Jestem zaskoczona, że wy dwoje się nie znacie. - Jaka druga reporterka? - Olivia Michaels. Dziennikarka, która na początku miała pisać ten artykuł. Ja. Pierdolę. Liv mówiła, że była w siłowni po materiały do pracy. Chyba jednak zapomniała wspomnieć, że tymi materiałem byłem ja. - Co się stało z tamtą dziennikarką? - Nie jestem do końca pewna, ale całkowicie zrezygnowała z tego zadania. – Summer uśmiecha się do mnie, jakby była gotowa mnie zjeść. – Ale cieszę się, że to zrobiła. Nie mogę się doczekać, aby dostać się do tej soczystej części. Powinienem dziękować bogom za to, co mi zesłali. Jednak zamiast tego jestem cholernie wkurzony. Naprawdę mocno wkurzony.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek ~ 39 ~

Rozdział 9 Liv Zboczeniec wzywa nas oboje do jego biura. Witam się z Summer, a ona nie patrzy nawet w moją stronę. Jest w gorszym nastroju niż zwykle. Tatuś musiał uciąć jej kieszonkowe. - Więc, panie. – Zboczeniec podchodzi i siada na rogu biurka, z rękoma skrzyżowanymi na piersi. – Wygląda na to, że mamy problem. Summer zakłada ręce na piersi i podnosi podbródek. Wygląda na to, że problem należy do księżniczki. Staram się nie uśmiechać, kiedy mówię: - W czym problem i jak możemy ci pomóc, James? – Jestem lizusem, ale nie obchodzi mnie to. Jeszcze sześć tygodni. W końcu zobaczę światło na końcu tunelu i nie zawaham się trochę podlizać, aby upewnić, że będę pierwszą, która tam dotrze. - Cóż, wygląda na to, że pan Stone odmówił wywiadu z Summer. – Patrzę na Summer na wyjaśnienia, ale ta fuka na mnie. Moja twarz odwraca się z powrotem do zboczeńca, czekając na więcej informacji. - Przekaże swoją historię tylko tobie, Olivia. – Wzrusza ramionami. – Więc wracasz z powrotem do historii, Liv. – Wzdycha głośno. – Nie jestem nawet pewny, czemu historia tego gościa jest taka ważna, ale mój szef jej chce. A ponieważ pan Stone zdecydował, że chce ciebie, właśnie to dostanie. Ciebie.

~ 40 ~

Moje usta nadal wiszą otwarte, kiedy nas odprawia. Niemal wychodzę, zanim przemawia ponownie: - Olivia, zaczekaj chwilę. Summer, zamknij drzwi po drodze. Naprawdę, czy mój dzień może stać się jeszcze gorszy? - Słuchaj, wiem, że prosiłaś o oddelegowanie o tej historii z powodów osobistych. Jednak wydaje się, że nie mamy tutaj wyboru. Więc weź to zadanie jako naukę. Cokolwiek ty i pan Stone mieliście, wykorzystaj to i daj nam dobrą historię. Całkowity zboczeniec.

*** Summer nadal kręci się wokół naszego wspólnego biurka z pracą, kiedy wracam do swojego. Zgaduję, że odrzucenie jest nowe dla małej księżniczki. Mimo że jestem wkurzona jak diabli za Vinny’ego wtrącającego się w moją pracę, muszę przyznać, że oglądanie jej porażki ma swoje plusy. - Nie wiem, w co pogrywasz, Olivia, ale stawianie mnie w złym świetle przed Jamesem będzie cię słono kosztować. Jej twarz jest wykręcona ze złości, nie wygląd już atrakcyjnie. - Nie zamierzam po prostu wygrać tej pracy, wytrę podłogę twoją złośliwą główką.

~ 41 ~

Nie mogę nic poradzić na to, że śmieję się na jej groźbę. Kto wiedział, że księżniczka ma to w sobie? Gra się toczy.

*** Wychodzę z biura i idę prosto do siłowni, gdzie wiem, że obecnie pracuje Vinny. Nie mam pojęcia, czy tym razem tu będzie, ale jeśli tak, powiem mu, co o nim myślę. Zamiast kilku godzin uspokajania mojego gniewu, to tylko go pogorszyło. Pogorszyło do tego stopnia, że przeszłam z lekkiego wolnego ognia do wrzenia pełną siłą, chcę złapać jakąś doniczkę... i przyłożyć komuś w głowę. Jak Vinny śmie mieszać się do mojej pracy? Myśli, że kim jest? Pracowałam cholernie ciężko, aby się dostać tu, gdzie jestem, żeby pozwolić jakiemuś staremu zauroczeniu przeszkodzić mi w tym. Chce grać w gry, więc dowie się, że nie jestem taką samą małą dziewczyną, jaką myśli, że jestem. Dorosłam, odkąd złamał mi serce w liceum. Bardzo. Wchodzę do siłowni i rozglądam się. Wypełniona jest potężnymi mężczyznami z tatuażami i jestem zaskoczona, kiedy ładna, ale w zaawansowanej ciąży kobieta, podchodzi do mnie. Nie pasuje do tego miejsca, w swoim stylowym czerwonym stroju, jej ręka pociera bezmyślnie piłkę do kosza, którą zdaje się ma w swoim brzuchu. - Wyglądasz na zagubioną. – Uśmiecha się do mnie serdecznie. – Szukasz kogoś? - Hmm… Tak, szukam Vinny’ego Stonetti – odpowiadam z wahaniem. ~ 42 ~

- Musisz znać Vinny’ego od dłuższego czasu? – Piękna kobieta w ciąży przechyla głowę, oceniając mnie. Co dziwne, jej pytanie i postawa jest bardziej matczyna, prawie ochronna, choć na pewno nie jest tak stara, żeby mieć dziecko w wieku Vinny’ego. - Właściwie to tak. Chodziliśmy razem do liceum. – Unoszę brew w zmieszaniu. – Ale skąd wiesz, że znam go od dawna? Kobieta uśmiecha się serdecznie. - Ponieważ zmienił imię z Vinny’ego Stonetti na Vince’a Stone’a kilka lat temu. Nikt już nie nazywa go tu Vinny’m. Cóż, oprócz mnie i mojego męża, Nico. Znam go, odkąd był nastolatkiem, więc wciąż jest dla mnie Vinny’m. Mój mąż też go tak nazywa, ale tylko po to, aby go wkurzać. Uśmiecham się do kobiety, mogę powiedzieć po tonie jej głosu, że ma słabość do Vinny’ego. To mnie nie dziwi. Większość kobiet ma. Aż je wykorzystuje i zostawia złamane. Jak zrobił ze mną. - Czy Vinny... ech.. Vince jest tutaj? - Nie przyszedł jeszcze. Ale zazwyczaj jest tutaj od tej godziny. Trenuje z moim mężem. - Och. Dobrze, wrócę później. Albo może zadzwonię i umówię się na spotkanie.

~ 43 ~

- Możesz zaczekać. Właśnie miałam robić sobie kubek herbaty na tyle siłowni. Może do mnie dołączysz? Możemy wymienić się żenującymi historiami o Vinny’m. Nie musiałam długo myśleć. Już tutaj jestem i może dostanę od niej również kilka historii do artykułu. - Jasne, brzmi dobrze. Przy okazji, jestem Olivia. – Podaję jej dłoń. - Jestem Elle. – Uśmiecha się, potrząsa moją dłonią i z powrotem wraca nią do brzucha. – A to Nicholas Junior. Myślę, że już ćwiczy swoje kopnięcia. Jest jak tata, silny i pełny energii. Przechodzimy przez siłownię do małej kuchni na drugim końcu pokoju. Elle włącza czajnik elektryczny i wyciąga dwa kubki. - Mam tylko bezkofeinową. Mój mąż przeczytał zbyt wiele książek o dzieciach i wyrzucił każdą kofeinę w godzinę, odkąd dowiedział się, że jestem w ciąży. – Uśmiecha się i pociera obronnie brzuch, kiedy kontynuuje: – Długo czekaliśmy, aby mieć tego małego faceta. Mój mąż w końcu wycofał się z walk w zeszłym roku. Jest trochę opiekuńczy, kiedy chodzi o nas. Uśmiechając się ze szczerością, odpowiadam: - Bezkofeinowa będzie w porządku. Nadal jestem podminowana po tych trzech małych filiżankach w moim biurze. Elle i ja rozmawiamy przez chwilę, rozmowa przychodzi łatwo, niemal jakby była starym przyjacielem, z którym się spotykasz, niż kimś, kogo ledwie znasz. Dziwnie, czuję się, jakbym mogła siedzieć godzinami ~ 44 ~

w piżamie, oglądając stare filmy i jedząc lody prosto z pojemnika, po tym jak jedna z nas zerwała z kimś. Po prostu wydaje się tego rodzaju dziewczyną. Nie wiem, ile czasu upływa, ale łatwo jest zapomnieć, że dopiero spotkałam tę kobietę. Jest to natychmiastowa przyjaźń i chichoczemy przez większość czasu. Kiedy kończymy naszą herbatę, Elle patrzy na swój pusty kubek z niedbałością. Wzdycha. - Brakuje mi kawy. Powiedz mi, jak smakowały dzisiaj twoje trzy kubki. Jestem taka zdesperowana. Mój zakręcony na punkcie zdrowia mąż nawet nie pije kawy. Kilka tygodni nawet bez jej zapachu. Uśmiechając się, jestem bardziej niż szczęśliwa grając w to. Poza tym, że jestem ostro uzależniona od kawy, kocham opowiadać dobre historie. - No cóż, dzisiaj zaczęłam prosto od kawy Kona. Świeżo parzona, z odrobiną aromatu Baileya, do tego Irish Cream. Smakowała jak świeżo zebrany krem orzechowy z gór Kuai. Elle unosi brwi na mój opis i chichocze. - Zabijasz mnie. Ale kontynuuj. – Zamyka oczy, uśmiecha się i czeka. - Potem, po południu, potrzebowałam trochę na rozbudzenie, więc poszłam do Bartos po espresso. – Pochylam się bliżej i zniżam swój głos do zabawnego szeptu. – Podwójnego. - Mmm... Bartos. Jak smakowała? - Ciemna, gęsta, pewna siebie. Ziarna Arabicy. – Wstrzymuję się, aby zobaczyć efekty, a Elle oblizuje wargi, rozmarzony uśmiech pojawia się na ~ 45 ~

jej twarzy. – Pierwszy łyk kusi język i przynosi chęć na rzucenie się na ekscytującą ciecz, aby wziąć ją całą. Jednak nie możesz tego spowolnić, nie możesz się powstrzymać... bo wiesz, co będzie dalej. Niepowtarzalny smak gorzkiej czekolady. Pokrywa odrobinę kwaskowatości i przynosi bogaty smak. Smak, który sprawia, że możesz zamknąć oczy i wyobrazić sobie toskańskie wzgórza trawy, kołyszące się w oddali na wietrze. Oczy Elle nadal są zamknięte, kiedy mówi z ogromnym uśmiechem na twarzy: - Mmm... Myślę, że naprawdę mogę trochę tego posmakować. Powiedz mi więcej. Powiedz mi o trzeciej. – Brzmi jak mała dziewczyna czekającą z niepokojem, kiedy mama zacznie kontynuować jej bajkę na dobranoc i nic nie mogę poradzić na to, że chichoczę. Właśnie mam zamiar zagłębić się w moim opisie Carmelowej Frapuccino, kiedy głęboki głos przerywa moje myśli: - Tak, powiedz nam więcej. Powiedz nam, jak bardzo ekscytujący był ten wspaniały napój, Liv. Vinny. Jego głos wciąga mnie z powrotem do rzeczywistości i odwracam się, znajdując go opierającego się swobodnie o drzwi, z jedną brwią uniesioną i brudnym uśmiechem na jego śmiesznie doskonałej twarzy. - Vinny, gdzie ją ukrywałeś? Myślę, że będzie moją nową najlepszą przyjaciółką. – Wstając, Elle uśmiecha się do mnie i czeka, aż Vinny odpowie.

~ 46 ~

- Nie wiem, gdzie była. Ale mam nadzieję, że nadrobimy stracony czas. – Vinny patrzy na mnie, jego figlarny uśmiech znika, zastąpiony przez coś, co może nawet uchodzić za szczerość na jego twarzy. Elle przytula mnie, zanim odchodzi. - To mój numer. Zadzwoń do mnie w ciągu trzech tygodni. – Masuje swój brzuch. – Ten mały gość ma zamiar wyjść za dwa. My, mój nowy przyjaciel, pójdziemy na kawę. – Uśmiecha się i rusza w stronę drzwi, zatrzymując się zanim wychodzi. – Myślę, że może będziemy musiały iść na zabawę... odwiedzić co najmniej trzy lub cztery sklepy. Vinny śmieje się i podchodzi do stołu, przy którym nadal siedzę. - Widzę, że spotkałaś Elle. - Jest świetna. - Tak, jest. Już dawno bym odleciał, gdyby nie ona. Weszła we mnie i mój trener... jej mąż, Nico. Jest wrzodem na dupie, ale jest najlepszym trenerem, odkąd Preach odszedł na emeryturę. - Wydaje się twoją fanką. – Moje słowa i uśmiech są prawdziwe. Nie ma żadnych wątpliwości, że Elle uwielbia Vinny’ego. Vinny uśmiecha się i wyciąga krzesło, stawiając je naprzeciwko mnie. Odwraca je tyłem, aby usiąść, opierając przedramiona na oparciu z tyłu krzesła, kiedy okrakiem go dosiada. Natychmiast przypomina mi się biblioteka, tak wiele lat temu.

~ 47 ~

- Co cię tutaj sprowadza z powrotem, Liv? – Koślawy, wszystko wiedzący, pewny siebie uśmiech pojawia się na jego twarzy. Dokładnie wie, dlaczego tu jestem. - Wydaje się, że masz mały problem z Summer? – pytam. Unosząc brwi, czekam na jego wyjaśnienie. - Nie chciałem, aby mała księżniczka tatusia pisała o mnie historię. Wiem, że ktoś inny zrobi to lepiej. Ktoś, kto pisał, odkąd tylko był w stanie unieść ołówek. Nie mogę nic poradzić na to, że uśmiecham się na ocenę Vinny’ego o Summer. Mała księżniczka tatusia, tak bardzo pasuje. - Nie była szczęśliwa księżniczką. - Zakładam, że tak. Wygląda na to, że to pierwszy raz w historii, kiedy została odrzucona. Vinny patrzy na mnie i uśmiech na jego twarzy znika, kiedy nasze oczy się spotykają. W jego pięknych błękitnych oczach jest niewątpliwa intensywność. Oczy Vinny’ego wyglądają jak spokojny ocean z burzą czającą się niebezpiecznie w szarych chmurach w oddali. Celowo przerywam nasz kontakt. Potrzeba odsunięcia się jest wielka, chociaż zadanie nie takie znowu łatwe. - Dlaczego, Vinny? – Patrzy na mnie, przez chwilę zdezorientowany. – Dlaczego nalegałeś, abym to ja napisała artykuł? - Bo chciałem cię znowu zobaczyć. – Jego stwierdzenie powiedziane zostało bardzo rzeczowo, bez cienia wstydu dla ingerowania w moje życie. ~ 48 ~

- Mogłeś po prostu do mnie zadzwonić. - Zgodziłabyś ponownie się ze mną spotkać? Dobrze, ma racje. Otwieram usta, aby odpowiedzieć, ale szybko je zamykam i nic nie mówię. Zadowolony z siebie uśmiech jest na jego twarzy. - Tak myślałem. Zmieniając temat, wyciągam swój zeszyt i długopis. - Co powiesz na to, że zaczniemy? - Nie. - Nie? - Możesz poprowadzić ze mną wywiad na kolacji. Jutro wieczorem. - Nie sądzę, Vinny. Wstaje, odkładając krzesło na swoje miejsce i spokojnie składa ręce na piersi. - Cóż, więc miło było cię widzieć, Liv. Mrużę oczy. - Spieprzasz moją szansę na pracę moich marzeń, Vinny. – Być może lekkie poczucie winy go złagodzi. Ale nie jestem zaskoczona, że ani trochę nie ustępuje. Wstaję, niepewna swojego następnego ruchu, ale mogę powiedzieć, że muszę trochę się ugiąć. ~ 49 ~

- Lunch. - Kolacja. - Spotkajmy się w połowie drogi, Vinny. Lunch. Jego oczy mrużą się, a twarz jest nieczytelna, zdaje sobie sprawę, że ten silny chłopak stał się zdeterminowanym mężczyzną. Takim, który nadal gra według własnych zasad. Nie mam pewności, czy zadziała na nim moje zastraszenie, ale zatrzymuję oddech, czekając na jego odpowiedź. - Dobra, jutro lunch. - Nie mogę jutro, mam już plany. - Z kim? - Nie sądzę, że to naprawdę twoja sprawa. - Anuluj swoje plany. Patrzę mu w oczy, mając nadzieję, że znajdę jakieś wskazówki na to, że żartuje. Ale nie. Jest śmiertelnie poważny. - Dobra. - Odbiorę cię z biura. - Spotkamy się w restauracji. Vinny zamyka oczy i pochyla głowę lekko, potrząsając w tę i z powrotem, przed wzięciem głębokiego oddechu. Robi dwa kroki do przodu, tak, że dotykamy się palcami u stóp. Wystarczająco blisko, aby poczuć ciepło jego ciała, ale nie dość, żeby się dotykać. ~ 50 ~

- Jutro. Dwunasta. Lombardi. – Kiwam, niezdolna do utworzenia spójnego zdania, kiedy jest tak blisko. W końcu, po długiej chwili, zmuszam mój mózg do odzyskania kontroli nad moim zdradzieckim ciałem i uśmiecham się niepewnie, udając do drzwi. - Do zobaczenia jutro. - Nie mogę się doczekać, Liv.

*** Z ulgą w domu, po tym, co wydawało się być najdłuższym dniem w moim życiu, kieruję się prosto do lodówki, wyciągając zakorkowaną butelkę wina. - Nie odłożyłaś nawet swojej torebki. Zły dzień w biurze, kochanie? – krzyczy złośliwie z salonu Ally, moja współlokatorka. - Chcesz? – krzyczę. - Oczywiście, to byłoby niegrzeczne, pozwolić abyś piła sama. – Nie widzę Ally z miejsca, gdzie stoję, ale słyszę śmiech w jej głosie. Nalewam dwa pełne kieliszki wina do świecącego kryształu, opróżniając butelkę i kieruję się do salonu. Padając na kanapę, skopuję obcasy z nóg i biorę głęboki oddech, odchylając się w miękkim siedzeniu, zanim biorę duży łyk ze swojej szklanki. - Pij. Wyglądasz na wypompowaną. – Zakładając nogi po turecku na kanapie, Ally odwraca się do mnie, wyłączając telewizor pilotem. ~ 51 ~

- Znowu widziałam dzisiaj Vinny’ego. - No. Nie. Mów. Myślałam, że to skończona historia. - Ja też tak myślałam. - Co się stało? - Vinny się stał, ot co. – Biorę kolejny łyk mojego wina. – Odmówił zrobienia wywiadu z Summer, powiedział, że tylko mi opowie swoją historię. Patrzę na moją najlepszą przyjaciółkę, a ona uśmiecha się do mnie z podnieceniem. - Z czego się do cholery cieszysz? - Myślę, że to trochę gorące, że zażądał ciebie. – Ally śmieje się. – Zawsze nieustraszony. Nadal jest wspaniały? Niechętnie, mój umysł wędruje do Vinny’ego Stonetti. Vince’a Stone’a. Lata nie tylko uczyniły go bardziej seksowny. Chociaż na zewnątrz był zawsze wspaniały, coś w jego pewności siebie i sile sprawiło, że stał się nawet wspanialszy. Siłą natury coś, czego nie jestem pewna, czy jestem gotowa, aby się liczyć. - Tak, nadal jest wspaniały. Ale nie o to chodzi. Już raz mnie złamał, nie zamierzam pozwolić mu zrobić tego ponownie. - Zamiast tego może mnie złamać. – Ally chichocze, unosząc brew. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami od podstawówki.

~ 52 ~

Chociaż wydaje się, że mamy ten sam gust co do wyglądu mężczyzn, zawszę trzymam się z daleka od złych chłopców. Ally, z drugiej strony, trzyma się z daleka od dobrych. - Więc, jak poszedł wywiad? - Jeszcze go nie robiłam. Spotykam się z nim jutro na obiedzie. - Randka. Miło. – Ally uśmiecha się i popija wino. - To nie randka. - Spotykasz się z nim w restauracji i jecie razem? - Tak, ale nie o to chodzi. To biznesowy posiłek. - Nie mogłaś po prostu poprowadzić z nim wywiadu, kiedy go dzisiaj spotkałaś? - Próbowałam, a on odmówił. Chciał tego na kolacji. - Więc wynegocjowałaś obiad jako randkę zamiast kolacji? - Tak. Czekaj, nie. To nie randka. - Wszystko jedno. Tak długo, jak dostanę po tym wszystkie szczegóły, możesz to nawet nazywać sesją komunikacyjną ze spożywaniem jedzenia.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 53 ~

Rozdział 10 Vince - Kim była ta dziewczyna? – Nico jest cholernie wścibski. Skurwiel myśli, że trenowanie mnie sprawia, iż uzyskuje kontrolę nad każdym aspektem mojego życia. Było tak od czasu, gdy miałem trzynaście lat. - Starą przyjaciółką. – Kopię w worek z półobrotu, przez co jedna ze stóp Nico opada z tyłu, żeby powstrzymać jego pozycję. Przez ponad dziesięć lat starałem się go obalić. Liczyłem, że po przejściu na emeryturę, straci trochę siły, zwolni na swoich treningach. Ale nie, już upłynął rok, a ten skurwiel wciąż jest w nienaruszonym stanie. Raz. Udało mi się położyć go na ziemi raz przez dziesięć lat. I drogo za to zapłaciłem. Przyszedłem naćpany na trening, a Nico postanowił zrobić mi test. Rzuciliśmy się na siebie tak, że połowa obecnych musiała nas rozdzielać. Zostałem wypieprzony z siłowni oraz na sześć miesięcy straciłem swojego trenera, aż mogłem udowodnić swoją trzeźwość na przeprowadzanych w różnym czasie testach moczu. - Wczorajszej nocy Elle gadała o niej przez dwie godziny. Mówi, że jest świetna. Miła dziewczyna, byłaby dobra dla ciebie. Nudziła o jakieś potrzebie kawy, a następnie wkurzyła się na mnie, ponieważ ja mogłem pić kawę. Nawet jeśli nie piję tego gówna. Ciąża sprawiła, że oszalała. Miła dziewczyna. Ta, taka właśnie jest Liv. Miłą dziewczyną. Jedyną, którą chciałbym pochylić i pieprzyć. Mocno. Cholera, powinienem ~ 54 ~

był wiedzieć lepiej. Nie idzie mi najlepiej z miłymi dziewczynami. Raz tego próbowałem. Nawet udało mi się mieć całkiem normalny związek, kochaliśmy się po misjonarsku przez prawie cały miesiąc. Ale to nie jest to, kim jestem. W końcu dałem jej przedsmak prawdziwego mnie, przez co uciekła przestraszona. A to nie były nawet żadne ekstremalne rzeczy. Zwykłe klapsy i ciągnięcie za włosy sprawiły, że wyszła z siebie. Prawdopodobnie poszła i znalazła sobie kogoś o imieniu Biffy, aby za niego wyjść. Biffy, który dawałby jej po misjonarsku i trzymałby z dala swoje dewiacje seksualne. - Ta, jest miłą dziewczyną. Ale to sprawy biznesowe. Pisze artykuł o mojej kolejnej walce. - Elle też była biznesem, kiedy ją poznałem. Miałem dwanaście czy trzynaście lat, kiedy Nico i Elle poznali się. Na początek myślałem, że to było dziwne połączenie. Elle, adwokatka, zawsze ubrana w te swoje dziewczęce, biznesowe garnitury, pomagała Nico w zerwaniu kontraktu. Była po prostu tak inna od na wpół ubranych kobiet, które normalnie widywałem paradujące przez siłownię. Raz. Dwa razy, jeśli miały szczęście. Ale całe to gówno skończyło się dnia, kiedy położył swoje oczy na Elle... i spróbował ją zdobyć swoim zwyczajnym pościgiem za dostawaniem tego, czego chce. Na początku mogłem nie rozumieć tego powiązania, ale nie zajęło mi długiego czasu dowiedzenie się, że dla Nico Huntera nie istniał już nikt inny. - Nieważne, nie jestem tobą.

~ 55 ~

*** Jest już późno, kiedy kończę ćwiczenia w siłowni i jedynym, czego chcę, jest podążenie do domu i walnąć się spać. Ale moja przyprawiająca o ból dupy matka wyglądała wczoraj nie najlepiej, więc zatrzymuję się i sprawdzam co u niej. Nie mogę znieść widoku tej kobiety, jednak czuję się zobowiązany do dbania o nią. Ćpała od tak dawna, jak tylko pamiętam. W całym swoim życiu nigdy nie miała stałej pracy. Kiedy była młodsza, nocami tańczyła. Zostawiała mnie samego w wieku pięciu lat, aby pracować nocami w jakimś obskurnym miejscu dla faceta, którego chciała, żebym nazywał wujkiem Wally’m. Wujek Wally, do cholery. Wszystkie jego dziewczyny były na haju, stale utrzymywał je w takim stanie. Sprawiał, że były od niego jeszcze bardziej zależne. Kiedyś wytrzeźwiała. Nawet opuściła melinę Wally’ego. Miałem gdzieś z siedem lat. Wytrwała tak przez prawie trzy miesiące. Pamiętam je wyraźnie. Dom był czysty i zawsze mieliśmy jedzenie. W całym naszym domu nie było żadnych śpiących ćpunów. Nawet raz zabrała mnie do zoo. To nie trwało długo. Wujek Wally zabrał ją z powrotem. Dwa tygodnie po tym, jak znów zaczęła pracować w melinie, dom był bałaganem, a ćpuny wrócili. I trwa to do tej pory. Niektóre dni są lepsze od innych. Wczoraj był jeden ze złych. Wyglądała jak gówno. Rozcięta warga i mnóstwo drgawek. Przysięgała, że upadła i sama rozcięła sobie wargę, ale nie ufam Jasonowi, nowemu ćpunowi, z którym się teraz spotyka.

~ 56 ~

Pukam raz, ale nie ma odpowiedzi. Więc używam swoich kluczy. Telewizor rozbrzmiewa tak głośno, że jestem zdziwiony, że sąsiedzi nie wezwali glin. Odnajduję matkę siedzącą na kanapie. Płacze. Kiedy mnie dostrzega, stara się to ukryć, ale jest za późno, już to zobaczyłem. - Co się dzieje, mamo? Mamo? - Nic, kochanie. Wszystko jest w porządku. Możesz iść do domu. Mówiłam ci, że nie musisz codziennie mnie sprawdzać. – Jej oczy rzucają szybkie spojrzenie na łazienkę, zanim wracają do mnie. Jedną rękę trzyma na policzku. Gdy tu wszedłem, myślałem, że ocierała swoje łzy, ale coś przede mną ukrywa. Podchodzę do niej i odrywam jej rękę z twarzy. Jest na niej ślad dłoni i to jasnoczerwony. Świeży, jakby dopiero został zrobiony i nie miał jeszcze szansy na zmianę z piekącej czerwieni w różowy obrzęk. Patrzę na zamknięte drzwi łazienki i kieruję swój wzrok z powrotem na moją matkę. - On tam jest? - Nie rób tego, Vinny. Jason jest dobrym człowiekiem. Pomaga mi również finansowo. Ta, pomaga, płacąc za jej dragi. A następnie podnosi na nią rękę. Jaki z niego cholernie świetny facet. Nie ma, kurwa, mowy. Nie mogę nic na to poradzić. Widzę czerwień, kiedy jego brudna, chuda twarz wychodzi przez drzwi. Jest tak cholernie naćpany, że nie może się nawet ochraniać, kiedy napierdalam go, aż traci przytomność. Co jest sprawiedliwe, ponieważ ~ 57 ~

mama była w tym samym stanie, gdy on podniósł na nią swoją rękę. Pierdolony, bezużyteczny śmieć. Po pierwszym ciosie mama się nawet nie wtrąca. Wie, jak działam. Kiedy zaczynam, nie można mnie już zatrzymać. Zwłaszcza jeśli chodzi o ochronę mojej matki. Nie mogę chronić jej przed pompowaniem sobie w żyły tego gówna, ale mogę cholernie dobrze utrzymać ją z dala od skutków narkotykowego odlotu. To nie jest pierwszy raz, kiedy chronię ją przed ćpunem, który myślał, że podniesienie jego ręki na moją matkę sprawi, że poczuje się jak prawdziwy mężczyzna. Zaczęło się, kiedy miałem piętnaście lat. Przez te lata przestałem liczyć tych dupków. Pozostawiając ten kawałek gówna na podłodze, zanoszę mamę do jej sypialni i kładę ją na łóżku. Nie mogłaby chodzić, nawet jeśli by próbowała. Jest zbyt naćpana i słaba. Musi więcej jeść. Całuję ją na pożegnanie w czoło i wracam, aby zabrać tamtego ćpuna i wypieprzyć go za drzwi. Nie znoszę swojej matki, jednak nie mogę pozwolić jej żyć w taki sposób.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 58 ~

Rozdział 11 Liv Wchodzę do knajpy i odnajduję Vinny’ego przy barze. Ignorując wszystkich pozostałych klientów, barmanka stoi i rozmawia z nim, opierając się sugestywnie o kontuar, dzięki czemu ma on jasny obraz jej absurdalnie wielkich, oczywiście sztucznych piersi. Cała ta jej postawa jest czysto zamierzona. Niespodziewanie czuję ukłucie zazdrości, ale wypycham je z siebie i zmuszam się do ignorowania wrodzonej reakcji. - Cześć. – Podchodzę do baru i witam się z Vinny’m. Wstaje i z jedną ręką na moim biodrze całuje mnie w policzek, szybko zapominając o rozmowie, w środku której właśnie był. Jego silny uścisk na mnie wysyła gęsią skórkę, przez co mrowienie obmywa całą moją skórę. Niemal odskakuję od siły, z jaką mnie to uderza. Cholera, potrzebuję utrzymywać fizyczny dystans od tego mężczyzny. Uśmiecham się grzecznie do czekającej barmanki, jednak ona obrzuca mnie wściekłym spojrzeniem, kiedy Vinny wyprowadza nas z dala od niej, ofiarując jej jedynie szybkie spojrzenie. Siadamy przy boksie na samym tyle restauracji Jest cicho, idealnie miejsce na wywiad. Chociaż to niełatwe zadanie, to zmuszam swoje myśli do powrotu na temat biznesu. Ale zamiast zajęcia siedzenia po drugiej stronie, Vinny opada obok mnie, jego ręka niedbale ułożona na oparciu szerokiego siedzenia.

~ 59 ~

Czasami widziałam pary siedzące obok siebie w innym boksie i sądziłam, że to było dziwne. Po prostu bardziej naturalne wydawało mi się siadanie naprzeciw drugiej osoby. Dopiero teraz widzę, jaki tkwi w tym urok. To jest intymne i pozwala na rozmowę wypowiadaną niskim głosem oraz niewinne ocieranie się o siebie dzięki niewielkiej odległości. Ale siedzenie tak blisko Vinny’ego peszy mnie. Dodatkowo siedzę od wewnątrz, przy ścianie. To sprawia, że czuję się jak przyparta do muru. Wkurza mnie, że mojemu ciału to odpowiada, niezależnie od tego, co podpowiada mi mózg. - Nie byłoby ci wygodniej tam? – Wskazuję na drugą stroną stołu. - Nie. Podoba mi się tutaj. Przeszkadza ci to? – pyta, wszystkowiedzący uśmieszek na jego twarzy. - Nic a nic, jest w porządku – kłamię. Vinny obraca się w pasie i zakłada jedno kolano na siedzeniu, dzięki czemu jest skierowany do mnie twarzą. Ma na sobie nisko wiszące jeansy i czarny sweter z dekoltem w serek, co sprawia, że wygląda zwyczajnie i łagodnie. Po sposobie, w jaki ubrania leżą na jego ciele, wygląda raczej jak model niż jak zawodnik sztuk walki. Model, który naprawdę nie dba o swój wygląd, a jednak bez wysiłku wygląda idealnie. Biorę głęboki oddech i staram się zająć pracą. - A więc powiedz mi, denerwujesz się nadchodzącą walką? - Nie.

~ 60 ~

- Twój przeciwnik obrzucił cię błotem, twierdząc, że jesteś narkomanem. Czy chcesz odpowiedzieć na jego oskarżenia? - Nie. - Wszystkie twoje odpowiedzi będą takie krótkie? Ciężko będzie napisać artykuł na podstawie samych słów „nie”. - Więc może zadawaj lepsze pytania. Obrażona, przyjmuję obronną postawę. - W moich pytaniach nie ma nic złego. - Co powiesz na zmianę. Dam ci dłuższe odpowiedzi, ale rozpoczniemy grę pytanie za pytanie. – Przysuwa się cal bliżej mnie. - To nie ja jestem tą, z którą przeprowadzany jest wywiad. - Najwyraźniej więc ja też nie. – Spokojnie chwytając pałeczkę chlebową ze stołu, Vinny od niechcenia odgryza kawałek. Błysk w jego oku mówi mi, że jest całkiem zadowolony z siebie. - Naprawdę zamierzasz to tak utrudniać, prawda? - To nie musi dziać się w ten sposób – mówi. Mam ochotę zbić ten zadowolony z siebie uśmiech z jego twarzy. Wie, że potrzebuję tego wywiadu i jest na tyle arogancki, aby odwlekać go dla własnej rozrywki. - W porządku. Ale ja zaczynam. - Zawsze. – Zalotny uśmiech powraca. ~ 61 ~

- Masz problem z narkotykami? Vinny rzuca mi twarde spojrzenie. - Nie. Ale miałem. Po tym, jak w zeszłym roku złamałem rękę i nie mogłem walczyć, robiłem głupie rzeczy. Na początku powiedziałem sobie, że to dla powstrzymania bólu. Ale wymknęło mi się to spod kontroli. Szybko. Jestem czysty od sześciu miesięcy. Nico, mój trener, nie trenowałby mnie, dopóki bym nie był. W różnych chwilach robi mi testy, aby upewnić się, że nie zbaczam z obranego kursu. Jego uczciwość sprawia, że mam nad sobą mniej kontroli. Wpatrując się w jego twarz, podczas gdy mówi, nie mogę nic poradzić na przyswajanie sobie każdej męskiej cechy. Sposobu, w jaki poruszają się jego usta, popołudniowego zarostu, który muska jego brodę i kwadratowych ram szczęki. Okazuje się, że ciężko jest mi przestać się wpatrywać. Vinny

spogląda

na

mnie

i

krzywy

uśmiech

zdobi

jego

nieprzyzwoicie piękną twarz, gdy się odzywa. - Moja kolej. Uśmiecham się niepewnie. Wesołość w jego głosie w połączeniu z dołeczkami pojawiającymi się w wyniku jego uśmiechu sprawiają, że sądzę, iż jest zadowolony z siebie, nawet jeśli właśnie ujawnił coś emocjonalnie trudnego. - Spotykasz się z kimś?

~ 62 ~

Ładna kelnerka podchodzi do naszego stolika i Vinny zamawia za nas oboje, w ogóle nie pytając. Lasagna. Na lunch. To nie jest coś, co kiedykolwiek zamówiłabym na ten okres dnia, ale uważam, ze to słodkie, że pamięta, co zawsze jadłam na kolację, kiedy w liceum uczyliśmy się do późna. Zwracając swoją uwagę na mnie, odwraca się, a jego twarz ma wyczekujący wyraz. - Więc, jak to jest, tak czy nie? - Nie. - Teraz ty dajesz mi jednosłowne odpowiedzi. Myślałem, że zgodziliśmy się, że to nie przejdzie. Jeśli chcesz wrócić do moich odpowiedzi, wszystkich brzmiących „nie”... - Dobrze. – Robię, co w mojej mocy, by udawać zirytowaną. Przewracając oczami, ciągnę swoją odpowiedź. – Obecnie nie mam chłopaka. Dwie długoterminowe relacje, od kiedy poszłam go college’u, ostatnia zakończyła się wraz z końcem szkoły. Randka raz na jakiś czas, ale przez większość czasu jestem bardzo zajęta pracą. Vinny kiwa głową, zadowolony z mojej odpowiedzi. Moja kolej. - W zeszłym roku odrzuciłeś walkę z Ravekiem, mówiąc, że nie byłeś gotowy do walki o tytuł. Co sprawia, że teraz myślisz, iż jesteś gotowy? Jego brwi unoszą się w zdziwieniu na moje pytanie.

~ 63 ~

- Odrobiłaś lekcje. – Uśmiecham się na ten komplement i czekam na odpowiedź. – Rok temu poważnie rozważałem wojsko. I może byłem gotowy fizycznie, ale moja głowa nie była w grze na tym poziomie walki. Wracam pamięcią do czasów, w których byliśmy w liceum. Zawsze nosił nieśmiertelniki na szyi, które należały do jego ojca. - Twój tata był w wojsku, prawda? Sięga pod swój sweter i wyciąga te same przedmioty, które pamiętam, jak zwisały tak wiele lat temu. - Nie zdejmowałem ich z wyjątkiem walk, od kiedy byłem dzieckiem. Zmarł na froncie, kiedy byłem dzieckiem. – Jego twarz wygląda smutno, ale szybko się opanowuje. – To już drugie, teraz ty odpowiadasz. Poszłaś na bal z Evanem Marco? – pyta Vinny. Imię to przywołuje złe wspomnienia. - Nie. - Dlaczego? - Był zbyt ranny, żeby iść. Zastanawiam się, w jaki sposób to się stało? – odpowiadam z sarkazmem. Jestem naprawdę zaskoczona, ze nie tylko przywołuje Evana, ale i pogania mnie, żebym opowiedziała o tym, co się wtedy stało. Chodziłam dopiero do dziesiątej klasy, więc byłam zszokowana, kiedy Evan zapytał mnie, czy pójdę z nim na bal. Był dwa lata starszym kapitanem drużyny futbolowej. Każda dziewczyna pragnęła, żeby to ją zaprosił. Jednak on zaprosił mnie. Nie zdawałam sobie sprawy, że w ogóle znał moje imię. Przecież podpierałam ściany na dyskotekach, ~ 64 ~

byłam jedną z inteligentnych dziewczyn, które miały lekcje na zaawansowanym poziomie. Ale znał, zaprosił mnie, a ja byłam naprawdę podekscytowana, żeby iść... chociaż w głębi duszy, sekretnie, wolałabym raczej iść z Vinny’m. A potem Evan wdał się z Vinny’m w walkę na kilka tygodni przed balem, przez co Evan anulował zaproszenie. Kupiłam już sukienkę i wszystko inne. Byłam zdruzgotana, ale Vinny zniósł to gorzej. Miał już zawieszenie za bijatyki, a ojciec Evana był poważany w szkole. Nikt nie był zaskoczony, kiedy Vinny został z niej wydalony. Moja kolej. - Dlaczego pobiłeś Evana? Brwi Vinny’ego podskakują w zaskoczeniu. - Olivio Michaels, czy ty właśnie zadajesz mi osobiste pytanie, nie do swojego artykułu? Rumienię się, nienawidząc siebie za spytanie. Ale zawsze się zastanawiałam. Vinny w liceum często wdawał się w bójki, ale zazwyczaj z tępymi osiłkami. Przed tym nawet przyjaźnił się z Evanem. - Właśnie tak. Uśmiecha się bez entuzjazmu, napięcie z powrotem wpełza na jego twarz. - Powiedział coś, co mi się nie spodobało. - Powiedział coś, co ci się nie spodobało? – Z niedowierzaniem kpię z jego odpowiedzi, że został wyrzucony przez coś tak błahego.

~ 65 ~

- Jeśli będę musiał powtórzyć, to będzie się liczyć jako kolejne pytania. – Ostrzega z uśmiechem Vinny. Mijają prawie dwie godziny, a Vinny odpowiedział na każde pytanie, które mu zadałam. I mogę powiedzieć, że jego odpowiedzi były naprawdę szczerze. Pomiędzy sesjami naszych pytań i odpowiedzi, wspominaliśmy czas, który spędziliśmy razem w liceum. Jestem zaskoczona, jak wiele zapamiętał na mój temat. Moje ulubione jedzenie, muzykę, którą słuchałam, jak poprawiałam zakończenia klasyków książkowych, moje marzenie o zostaniu pisarką. To słodkie i nieoczekiwane. Vinny płaci za rachunek, chociaż mówię mu, że zapłacę połowę. - Mogę dostać jeszcze jedno pytanie, Liv? Przewracam oczami, gdzieś po drodze w ciągu ostatnich godzin przestałam się pilnować... wie, że żartuję. - Dawaj. Pochyla się i szepcze do mnie: - Mogę cię pocałować? Nie odpowiadam od razu, głównie dlatego, że nie daje mi na to czasu. Całuje mnie. Na początku jest wahający, kontrolowany, delikatny... niemal niepewny. Smakuje słodko, jak tiramisu, które właśnie zjedliśmy. Niesamowicie przepysznie. Po chwili odsuwa się, nasze usta wciąż dotykają się po jego łagodnym pocałunku. Z moich ust ucieka niski jęk, zanim mogę go zatrzymać. Wtedy cała delikatność wypada przez okno i ~ 66 ~

Vinny jest już na mnie, całując mnie mocno, jego język kradnie moje usta i jest tak wymagający, że pozwalam mu na przejęcie prowadzenia. Napięcie gromadzące się moim ciele przez ostatnie kilka dni, od kiedy tylko zobaczyłam go ponownie, błaga o uwolnienie. Okazuje się, że łapię za jego koszulę, zaciskając ręce i przyciągając go jeszcze bliżej mnie, chociaż robi to już jego silny uścisk, który dociska nas do siebie. Desperacko zasysa mój język i przygryza moją wargę, kiedy odsuwam się, aby złapać powietrze. Dysząc bez tchu, w końcu dochodzi do nas, że nie zrobiliśmy tego z żadnego innego powodu, poza tym, że musimy oddychać. Zszokowana swoją własną reakcją, czuję wstyd zaczynający przesączać się na powierzchnię. Zaczynam się odsuwać, jednak Vinny podąża za mną, nie pozwalając złamać naszego kontaktu. Trąca nosem bok mojej twarzy, a ja wsłuchuję się w jego ciężki oddech będący tak blisko mojego ucha. To szalenie erotyczne, przez co potrzebuję przestrzeni pomiędzy nami, aby powstrzymać się od zrobienia czegoś głupiego. - Muszę zobaczyć się z tobą ponownie, Liv. – Jego głos jest niski i ostry. Robię, co w mojej mocy, aby poskładać swoje myśli do kupy, ale w głowie mi wiruje, mój umysł to gmatwanina mieszanych emocji, niektóre stare, inne nowe. - Co z Krissy, czy Missy, czy jakkolwiek ona ma na imię? - Skończone. – Jego odpowiedź jest szybka, ton szorstki.

~ 67 ~

- Od kiedy? Przecież widziałam was razem zaledwie w zeszłym tygodniu. - Od tej chwili. Cholera. Chciałabym nie uwielbiać jego odpowiedzi, ale nie mogę. Jest prowokująca i niewłaściwa towarzysko, ale zarazem surowo męska i szczera. I jest wszystkim, co tak przyciągało mnie do niego tak wiele lat temu. Vinny jest tym, kim jest i nie przeprasza, jeśli to nie takiej osoby się spodziewałeś. Na jakiś dziwny sposób zawsze byłam o niego trochę zazdrosna. Zdolność do życia swoim własnym życiem, swoim prawdziwym ja, jest tak łatwą rzeczą do powiedzenia, ale okropnie trudną do zrobienia.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 68 ~

Rozdział 12 Liv W sobotę rano ćwiczę jogę. Naprawdę nie chce mi się wyciągać mojego leniwego tyłka z łóżka, ale potrzebuję tego. Bardziej dla mojego lepszego psychicznego samopoczucia niż fizycznego. Mój umysł miesza się przez cały dojazd na to miejsce, a moja zwykła poranna jasność unika mnie. Wczorajsze spotkanie z Vinny’m zmyliło mnie. Zostałam raz przez niego skrzywdzona i otrząśnięcie po tym zajęło mi sporo czasu. Dłużej niż chciałabym przyznać. Nie byłoby mądrze dać mu drugą szansę. Missy może zmieniła się w Krissy i walka na korytarzu zmieniła się w walkę w klatce, ale on był wciąż taki sam. Ten sam chłopak, który bierze wszystko, co chce, i nie ogląda się za siebie. Poza tym, że teraz jest mężczyzną. Boże, jest całkowicie mężczyzną. Ale ten pocałunek. To było niepodobne do czegokolwiek innego w moim życiu. Wypełniony pasją i pragnieniem, sprawiał, że zapomniałam, gdzie jestem. Kim jestem. Przebywanie blisko niego jest niebezpieczne. Łatwo mogłam się znowu w nim zakochać, właśnie dlatego nie mogę się z nim więcej spotykać. Powiedziałam mu, że pomyślę o tym, ale moja decyzja nie była trudna do podjęcia. Kiedy już umieszczę między nami dystans, będę w stanie myśleć jasno.

~ 69 ~

Jestem bardziej zrelaksowana i skupiona po jodze, ale nadal sama siebie nie ogarnęłam. Zatrzymuję się w centrum miasta, aby kupić trochę artykułów spożywczych i usiłuję znaleźć dzwoniący w torbie telefon, kiedy niosę swoje paczki przez parking. Nie od razu rozpoznaję numer. - Liv? – pyta kobiecy głos. Jest znajomy, ale nie od razu dopasowuję go do twarzy. - Tak. - Tu Elle. - O, cześć Elle. Jak się czujesz? - Jakbym połknęła czteroipółkilogramowego arbuza – wzdycha. – Słuchaj, umieram dla jakiejś kawy. Jesteś zajęta? Mam bezkofeinową, ty możesz mieć tą dobrą, opisz mi tylko, jaką pijesz. Uśmiecham się na myśl o naszym pierwszym i jedynym spotkaniu. Szybko stałyśmy się przyjaciółkami i polubiłam ją. Opisuję smak kawy, jaki najbardziej chciałaby spożyć. - Jasne, z przyjemnością. Jestem w centrum miasta, co powiesz na Barto? - Doskonale, spotkajmy się za pół godziny.

*** Elle i ja siedzimy, rozmawiając przez chwilę. Mówi mi, jak poznała Nico, podczas opracowywania dla niego jakiejś umowy. Mówię jej o ~ 70 ~

pracy, której rozpaczliwie chcę i moim planie awaryjnym w „Post” w Nowym Jorku. Po godzinie naszej rozmowy, milknie na chwilę, patrząc na mnie nieśmiało i widzę, że chce coś powiedzieć. - Muszę się do czegoś przyznać. - Okeeej – przeciągam to słowo, niepewna, co zaraz przyjdzie. - Vinny prosił, żebym się z tobą skontaktowała. Żebym zobaczyła, czy mogę cię przekonać, abyś z nim wyszła. Nie zrozum mnie źle, myślę, że jesteś super. I tak chciałam gdzieś razem wyjść. Ale teraz czuję się nieuczciwa, siedząc tutaj bez wyjawienia wszystkiego. Moją pierwszą reakcją jest uczucie zdradzenia, ale widzę, że Elle czuje się z tym tak źle, że udaje mi się to wymazać. Naprawdę ją lubię, czuję, jakbyśmy mogły zostać dobrymi przyjaciółkami. - Dziękuję, że mi powiedziałaś. Doceniam to, że jesteś szczera. - Przepraszam. Z jakiegoś powodu po prostu nie mogę odmówić temu chłopcu. Zawsze miałam do niego słabość. Poznałam go, kiedy miał tylko dwanaście czy trzynaście lat. Przeszliśmy razem przez wiele w tym czasie. Zwłaszcza z jego matką i tym wszystkim. Zawsze podejrzewałam, że mama Vinny’ego miała problemy. Za każdym razem, kiedy miał kłopoty w szkole, sam przyjmował karę, jego matki nigdzie nie można było znaleźć. Czułam się źle za zachęcanie Elle, aby powiedziała mi więcej. Wyraźnie nie jest świadoma, że jego życie jest dla mnie nieznane, ale chcę dowiedzieć się więcej z jakiegoś powodu. - Jak się czuje jego matka? ~ 71 ~

Elle mruczy w odpowiedzi. - Nadal naćpana. Nadal wciąga Vinny’ego w swój bałagan. Nadal całkowicie przegrana. – Popija swoją bezkofeinową kawę i zmarszczy nos. – Dlaczego nie mogą robić bezkofeinowej, która smakuje bardziej prawdziwie? Możemy wysyłać ludzi na księżyc, wysyłać zdjęcia z telefonu na drugi koniec ziemi, a kawa bezkofeinowa nadal smakuje jak kwaśna woda. Kiedy mija druga, mój alarm w telefonie przypomina mi, że muszę odebrać Ally ze szkoły. Postanowiła do niej wrócić i zacząć swoją pracę dyplomową, a ja zgłosiłam się na ochotnika jako taksówkarz na jej zajęcia weekendowe, odkąd nie ma własnego samochodu. Elle i ja spędziłyśmy ponad dwie godziny w kawiarni, ale wydawało się, jakby to było tylko dziesięć minut. - Nie chcę odchodzić, ale muszę odebrać swoją współlokatorkę. Obie wstajemy i przytulamy się, śmiejąc się z jej brzucha na naszej drodze. - Więc co mam odpowiedzieć Vinny’emu? Elle unosi brwi i przygryza dolną wargę. W jej oczach jest nadzieja. Oczywiście, że go uwielbia. Cieszę się z tego, że Vinny ma kobietę jak Elle, która się tak o niego troszczy. Zwłaszcza po tym, co właśnie się dowiedziałam o jego matce. - Nie wiem, Elle. Wiem, że ci na nim zależy... I, co dziwne, zdaję sobie sprawę, że mi też. Ale nie uważam, żeby był dla mnie dobry. ~ 72 ~

Elle wygląda na rozczarowaną, ale i tak się uśmiecha. - Mam nadzieję, że nadal możemy być przyjaciółkami? - Naprawdę bym tego chciała.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 73 ~

Rozdział 13 Vince Byłem rozdarty, od kiedy wróciła i powiedziała, że Liv nie zamierza ponownie się ze mną spotkać. Spędziłem dzisiaj dziewięć godzin na siłowni. To za dużo, wiem, że zapłacę za to jutro, ale w tej chwili gówno mnie to obchodzi. Nico zamknął to miejsce jakąś godzinę temu, ale nie powiedział mi, żebym wyszedł. Wie, że muszę coś rozpracować. Rozumie, jak działa mój umysł, pozostawiając mnie niespokojnym, niezdolnym do zatrzymania się, dopóki sam nie dojdę do punktu całkowitego wyczerpania. Pozwala mi na to, ponieważ jest taki sam. Dodatkowo wie, jak radziłem sobie z emocjami jeszcze sześć miesięcy temu, więc woli utrzymać mnie zajętego raczej siłownią niż imprezowaniem. - Chcesz o tym pogadać? – pyta Nico. Razem z Elle mieszkają na poddaszu siłowni, ale teraz Nico schodzi na dół, aby sprawdzić, co u mnie. Staje za workiem treningowym, który kołysze się od moich kopniaków i stabilizuje go, dając mi lepszy cel do ataku. - Nie. – Obrzucam worek kilkoma ciosami i Nico robi dwa kroki do tyłu ze względu na czystą siłę moich uderzeń. Cokolwiek czuję teraz, sprawia, że uderzam mocniej niż zazwyczaj. Szkoda tylko, że nie można zabutelkować tego gówna i wyciągać na powierzchnię wtedy, kiedy tego naprawdę potrzeba. - Elle mówi, że chodzi o dziewczynę – wtrąca Nico. Zawsze tak robi. ~ 74 ~

- Nie chcę, kurwa, o tym gadać. - Uważaj na słowa. Przestaję uderzać i zatrzymuję się. Nie może mówić poważnie. - Żartujesz sobie? Nie jestem już cholernym trzynastolatkiem. - Ta, zdaję sobie z tego sprawę. Ale zachowujesz się tak, jakbyś był. I drzesz mordę, a moja ciężarna żona z jakiegoś durnego powodu martwi się o twój żałosny tyłek. Dodatkowo twoje wulgi, które słyszy nawet na górze, okazują jej brak szacunku. Daj mi do cholery spokój. - Wiesz co? Zmywam się stąd. – Uderzam w niego workiem tak mocno, jak tylko mogę, zanim odchodzę, rozwścieczony. Worek ten i tak nie działał. Tego wieczora muszę znaleźć inny sposób na rozładowanie się.

*** Mniej niż godzinę później, jestem po prysznicu i z powrotem na motorze, kierując się do najbliższego baru. Jest późno, a to miejsce będzie wypełnione GIMPsami. Znalezienie jednej, gotowej na mnie, nie zajmie długo. W sobotni wieczór śródmieście jest ruchliwe. Czuję się, jakbym zatrzymywał się na każdym cholernym świetle, odkąd wyjechałem na ulicę. Przerywam jazdę, kiedy kolejne światło przede mną zmienia się w czerwień, opieram się stopami o ziemię, gdy równoważę pojazd i czekam. Rozglądam się, obserwując otaczające mnie wysokie budynki. To droga, ~ 75 ~

którą często obieram, ale nigdy nie zauważyłem tego znaku na budowli, przed którą siedzę, aż do teraz. Daily Sun Times. Pieprzone znaki. Tydzień temu nie widziałem jej przez całe lata, a teraz, do cholery, jest wszędzie, gdziekolwiek się odwrócę. Mniej niż dziesięć minut zajmuje mi wejście do Flanningana, aby znalazła mnie Krissy. Przytula się do mnie, przyciskając swoje krocze do mojej nogi. Wiem, że mogę mieć ją w tej chwili, jakikolwiek dodatkowy wysiłek z mojej strony jest zbędny. Dodatkowo lubi robić to ostro. Normalnie skorzystałbym z całej tej łatwizny, ale dzisiaj to jedynie mnie wkurwia. Porzucam ją przy barze, wychodząc tylnymi drzwiami, nie przejmując się powiedzeniem jej, że nie wracam po wizycie w łazience. Wracając motocyklem po mniej niż godzinie przebywania w barze, jestem wkurzony, że jestem sam, ale nie czuję zainteresowania, by być dzisiaj z kobietą. Z wyjątkiem jednej. Tej, która nie jest zainteresowana byciem ze mną. Kurwastycznie.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 76 ~

Rozdział 14 Liv Pracuję do szóstej w poniedziałek, niemal wybiegając przez drzwi, próbując dostać się na zajęcia jogi na siódmą trzydzieści. Przy wyjściu jest tłum ludzi, czekających w kolejce na wyjście przez koło wrotne szklane drzwi. Próbuję wyjąć z torby mój dzwoniący telefon, kiedy przeciskam się do wyjścia, podejmując niezbędne dziecięce kroki, aby nie walnąć w szkło. Prawie przegapiam otwarte wyjście, kiedy podnoszę telefon do ucha, z powrotem umieszczając dwa ramiączka mojej torby na ramieniu. - Hej. - Liv? Jego głos zatrzymuje mnie. Dosłownie. Osoba za mną uderza wie mnie, kiedy niespodziewanie staję. - Vinny? - Tak. - Skąd masz mój numer? - Ukradłem z telefonu Elle. Uśmiecham się z powodu jego szczerości. - Wszystko w porządku? - Chcę cię zobaczyć.

~ 77 ~

Biorę głęboki wdech. Sam jego głos sprawia, że moja decyzja jest nieprzekonywująca. Odległość jest zdecydowanie konieczna, żeby nie paść pod jego urokiem. Być może nawet trzymanie się z dala od telefonu jest dobrym pomysłem. Dźwięk jego głosu tylko mnie łagodzi. - Nie mogę, Vinny. - Nie sądzę, że masz wybór, Liv. - Dlaczego? - Ponieważ zaraz na mnie wejdziesz. Praktycznie upuszczam telefon, kiedy patrzę w górę i znajduję go opierającego się swobodnie o Harleya, zarozumiały uśmiech jest na swoim miejscu. Zatrzymuję się. - Co ty tu robisz? Jak idiotka, nadal rozmawiam z nim przez telefon, nawet jeśli stoi zaledwie piętnaście metrów ode mnie. Vinny uśmiecha się i podnosi na mnie swój telefon, wzruszając ramionami. Wygląda na rozbawionego, ale z powrotem unosi telefon do swoich ust, aby i tak odpowiedzieć. - Chciałem się z tobą zobaczyć. - Więc przyszedłeś do mojej pracy i czekasz na mnie? - Jeśli tak właśnie trzeba.

~ 78 ~

Patrzę, jak Vinny odpycha się od swojego motoru i staje, chowając telefon do kieszeni. Podchodzi do mnie powoli, jakby nie był pewny, czy nie ucieknę. Nie ruszam się. Nadal mówię do swojego telefonu, kiedy zmniejsza odległość między nami, stając na wprost mnie, na tyle blisko, abym mogła go dotknąć, jeśli tylko lekko pochylę się do przodu. Jest tak blisko, że mogę go poczuć. Boże, pachnie niesamowicie, a to sprawia, że uderza mi do głowy i jestem oszołomiona. - Ale dlaczego? Dlaczego chcesz się ze mną zobaczyć? Powoli, Vinny unosi rękę i wkłada mi za ucho kosmyk włosów, które błąkają się po mojej twarzy. Jego dłoń zatrzymuje się na chwilę na moim policzku, a potem delikatnie sunie nią pod moją brodę i unosi moją głowę, zmuszając mnie do spojrzenia w jego oczy. Jego głos jest niski i delikatny, kiedy mówi: - Nie mogę przestać o tobie myśleć. Przełykam ciężko, starając się odepchnąć gulę, która utworzyła się w moim gardle, tak abym mogła odpowiedzieć. - Vinny, nie mogę. Jego ramiona owijają się wokół mojej talii, zamykając mnie w środku. - Możesz. – Jego ton zmienia się z miękkiego do stanowczego, prawie jak komenda. To coś we mnie powoduje, wzbudza we mnie i czuję przypływ podniecenia na jego siłę. Wszystko na ulicy przestaje dla mnie ~ 79 ~

istnieć, a moje ciało staje się całkowicie zgodne jemu. To mnie niepokoi, jak mogę oddziaływać na coś takiego, na co powinnam uciekać. Chowa głowę w mojej szyi i oddycha ciężko. - Czujesz to. Wiem, że tak. Nie myli się. Czuję to. W dół moich palców u stóp. Chcę go. Bardzo. Ale już przez niego zboczyłam z drogi. Wiem, że zaczęłabym coś, co on skończy. Szybciej, niż byłam gotowa. Ponownie. Jego ramiona, luźno owinięte wokół mojej talii, zaciskają się, przyciągając mnie do niego, aż nasze ciała się dotykają. Czuje promieniujące z jego twardego ciała ciepła i widzę głód w jego spojrzeniu. - Pocałuj mnie, powiedz mi, że się mylę. – Jego głos jest zachrypnięty i napięty. Nieświadomie oblizuję swoje wargi, które zrobiły się suche. Jęczy, erotyczny dźwięk rozpala moje ciało, a mój oddech przyśpiesza, kiedy patrzy na mnie intensywnie, zanim umieszcza zaborczo swoje usta na moich. Jego pocałunek jest agresywny, ale dobrze wyćwiczony, pozostawiając mnie bez wyboru, poza podążeniem za jego rozkazami. Nawet nie zauważam, kiedy moja torba spada na ziemię, ale uwalnia moje ramię. Moje ręce podnoszą się w górę i nurkują w jego nieokrzesanych włosach. Splatam palce, pociągając mocno i pogłębiając pocałunek. Vinny warczy i ściska mnie mocno, unosząc z nóg, podnosząc bliżej siebie. Czuje jego pulsującą erekcję na brzuchu, a to sprawia, że wariuję. Moje ciało boleśnie chce do niego i całuję go z taką siłą, że nawet mnie to zaskakuje. ~ 80 ~

Zbyt szybko, delikatnie stawia mnie na nogi. Moje kolana są tak słabe od jego pocałunku, że jestem wdzięczna za jego mocny uścisk nadal wokół mnie, w obawie, że mogę upaść. - Chcę cię, Liv. Nie mogę się powstrzymać. Powiedz mi, że nie czujesz tego, co jest między nami, a odejdę. Nie patrzę na niego, mój umysł nadal pędzi tak szybko jak moje serce i obawiam się, że patrząc na te piękne, błękitne oczy, Vinny osłabi mnie jeszcze bardziej. - Spójrz na mnie. Coś w tonie jego głosu sprawia, że nie mam wyboru poza posłuchaniem go. Moja decyzja waha się na dźwięk siły jego woli i żądania. Przejmuje mnie, przenosząc do własnego małego wszechświata, gdzie istniejemy tylko my, i czuję niewytłumaczalną potrzebę zadowolenia go. Powoli moje oczy otwierają się i patrzę na niego. Jego uwaga jest tak całkowicie skoncentrowana na mnie, że trudno mi oddychać. - Powiedz mi, że mnie nie chcesz. Chcę mu powiedzieć, że go nie chcę, ale nie mogę. Ponieważ chcę. Nigdy nie chciałam niczego bardziej, w swoim życiu. Uczucia, które we mnie wywołał, są przytłaczające i pożerające. - To nie tak, że nie chcę cię. – Mój głos wychodzi zaledwie jako szept. - Więc co? ~ 81 ~

- To ty. – Kręcę głową, nie rozumiejąc w pełni samej siebie. – To tylko ty. To wszystko zbyt wiele, zbyt szybko, zbyt intensywnie i mnie to przeraża. Cholernie przeraża. Kąciki ust Vinny’ego zwijają się i obserwuję, jak jego twarz wyraźnie się relaksuje przed moimi oczami. - Chcę obiecać ci, że zwolnię, zrobimy wszystko wolniej, ale nie chcę zaczynać wszystkiego od kłamstwa. Nie jestem pewny, czy będę mógł być wolny przy tobie, Liv. – Jego głos znowu jest delikatny i słodki. – Ale obiecuję, postaram się. Jeśli to jest to, czego potrzebujesz, zrobię to... spróbuję. – Vinny odchyla głowę, aby spojrzeć mi bezpośrednio w oczy. – Zaufaj mi w jednej rzeczy, Liv... Cokolwiek się dzieje między nami, to się stanie. Możesz to utrudniać jak chcesz, ale my, Liv, zdarzymy się. Żadne z nas tego nie zatrzyma. W jakiś sposób, głęboko w sobie, wiem, że ma racje.

*** Vinny nie daje mi szansy na wycofanie się lub ponowne rozpatrzenia tego, gdzie to nas zabierze. Wyczuwa, że czas i odległość między nami sprawi, że zmienię zdanie i prawdopodobnie ma rację. Zdecydowanie rację. Jestem z daleka od niego tylko przez godzinę, a już mam wątpliwości, kiedy wchodzę do siłowni, gdzie postanowiliśmy się spotkać. Namówił mnie, abym zrezygnowała z jogi i spróbowała lekcję boksu, na której uczy, tuż na obrzeżach miasta.

~ 82 ~

Jest już na przedzie pomieszczenia, kiedy wchodzę. Kilka kobiet otaczających go wygląda, jakby zaraz miały mieć atletyczną sesję zdjęciową, a nie naprawdę ćwiczenia. Łapie mój wzrok, kiedy wchodzę i kiwa jednym palcem na mnie, zapraszając na przód sali. Panie otaczające go śledzą linię jego wzroku, ciekawe, co odciągnęło od nich jego uwagę, na którą oczywiście ciężko pracowały. Patrzą na mnie gniewnie, kiedy podchodzę. - Panie, zaczniemy za minutę, może zajmiecie swoje miejsca – mówi do nich, ale jego oczy nie opuszczają moich. Przyznaję sobie punkt, uśmiechając się, rozważając, czy kieruje swoje słowa do mnie, ale uśmiecha się i kręci głową na nie. - Pierwszy rząd. Naprzeciwko mnie, Liv. – Posyła mi krzywy uśmiech i sięga w dół, chwytając rąbek swojej koszulki i ściągając ją jednym szybkim ruchem. Przewracam oczami w jego kierunki, ale i tak zajmuję swoją pozycję na przedzie. Widok jest po prostu zbyt dobry, aby nie być na przedzie i na samym środku. - Rozgrzejcie się, panie. Albo może już jesteście na mnie gotowe? – Uśmiecha się do klasy pełnej kobiet mających nadzieję i oglądam ich reakcje w odbiciu w lustrze naprzeciwko mnie. Myślę, że może nawet czuje

zapach

kobiecych

feromonów

idących

na

przód

sali,

uśmiecha się do

mnie

zdeterminowanych, aby osiągnąć swój cel. Oczy Vinny’ego

znajdują

moje

i

porozumiewawczo. Przewracam oczami w odpowiedzi. Daje klasie kilka ~ 83 ~

serii ćwiczeń i łapię jego przebłyski w lustrze, kiedy chodzi przez klasę i daje instrukcje. Zatrzymuje sie, kiedy staje obok mnie i kładzie rękę mocno na dolnej części moich pleców, gdy zginam się, próbując dosięgnąć podłogi dłonią. - Głębiej. Naciska, a jego ręka powoli głaszcze mnie w górę i w dół po moich plecach. Pochylając się obok mnie, szepcze mi do ucha tak, abym tylko ja mogła to usłyszeć: - Jezusie Chrystusie, masz niesamowity tyłek, Liv. – Czuję jak jego słowa spływają po mnie i jestem wdzięczna, że jesteśmy w pokoju pełnym ludzi, a nie sami. Czterdziestopięciominutowa

lekcja

jest

trudniejsza,

niż

się

spodziewałam, ale Vinny sprawia, że jest również zabawna. Jest zabawny i uprzejmy dla klasy. Widzę, jak wszyscy na niego patrzą, ale on zachowuje do nich pewien dystans, kiedy kilka z nich próbuje nakłonić go, aby popracował z nimi indywidualnie. Zastanawiam się, czy jest po prostu profesjonalny ze swoimi uczennicami, czy jest to tylko akt dla mojego dobra. Jestem spoconym bałaganem po klasie, jeszcze gorzej niż byłabym po jodze. - To było zabawne, nie mogę uwierzyć, że czas tak szybko nam minął. – Ocieram pot z czoła, kiedy mówię. - Cieszę się, że ci się spodobało. Jesteś dobra, naturalnie kołyszesz te nogi. ~ 84 ~

- Dzięki. - Jesteś gotowa, aby iść coś zjeść. - Naprawdę potrzebuję prysznica. - Mi też przydałby się prysznic. – Vinny unosi sugestywnie brwi. - To nie było zaproszenie. Kończy pakować swoje rzeczy. Kilka kobiet wciąż się kręci, rozmawiając, ale większość z nich już wyszła. Stoi przede mną, owija swoją rękę wokół mojej talii i przyciąga mnie do siebie bliżej, nie dbając o to, czy ludzie nadal są w pomieszczeniu. - To wstyd, nie mogłem się doczekać aż umyjesz mi plecy. - Myślę, że dzisiaj zadbasz sam o siebie. – Unoszę żartobliwie jedną brew, celowo zawierając w moim oświadczeniu podwójne znaczenie. Vinny śmieje się, potrząsając głową, kiedy zakłada rękę na moje ramię, trzymając mnie mocno, kiedy prowadzi nas do drzwi. - Sam wezmę prysznic, ale to nie będzie takie zabawne. Ale zabieram cię na kolację. Daj mi swój adres, a odbiorę cię za czterdzieści pięć minut. Nie będę ryzykować, dając ci więcej czasu niż to.

*** Jedziemy do części miasta, w których nie byłam przez lata, nie tak daleko od naszego starego liceum. Jestem zaskoczona, kiedy Vinny

~ 85 ~

parkuje na tyłach biblioteki i obchodzi samochód dookoła, aby otworzyć moje drzwi bez wyjaśnienia. - Dlaczego jesteśmy w bibliotece? Vinny bierze mnie za rękę i pomaga mi wysiąść z samochodu, chwytając torbę z tylnego siedzenia. - Chodź, pokażę ci. Idziemy przez kilka minut i wreszcie rozumiem, gdzie mnie zabiera. Drzewo. Przez lata po tym, jak Vinny opuścił szkołę, nie mogłam spoglądać w stronę tego cholernego drzewa. To było nasze miejsce. Kilka miesięcy po tym, jak zaczęłam ucząc go w bibliotece, pogoda w końcu rozgrzała się wystarczająco, a Vinny nalegał, abyśmy uczyli się na zewnątrz. Więc znaleźliśmy ciche miejsce pod wielkim drzewem i spędzaliśmy tam niemal każde popołudnie po szkole. Dla mnie to było nasze drzewo, szczególne miejsce, gdzie zakochałam się po raz pierwszy. Vinny otworzył torbę, wyciągając koc i rozkładając go na trawie, wskazując gestem dłoni, abym usiadła. - Nasz obiad. – Sięga i wyciąga kolejną torbę, wręczając mi ją, zanim siada blisko na kocu. Wiem, co jest w torbie, ale i tak sprawdzam. Nie mogę uwierzyć, że tyle pamięta. Przez większość popołudni dzieliliśmy się jedzeniem. Pieczeń wołowa i ser, majonez tylko na jego połowie. - Nie mogę uwierzyć, że nadal wszystko pamiętasz. - Oczywiście, że pamiętam. ~ 86 ~

Próbuję zmusić się do uśmiechu dla Vinny’ego, ale widzi na mojej twarzy, że coś mnie gryzie. - Co się stało? - Nic. Myślę, że jestem po prostu zaskoczona, że wszystko to pamiętasz. - Pamiętam? Liv, te miesiące z tobą… nigdy ich nie zapomnę. Kiedy spędzaliśmy razem czas, wiele lat temu, nigdy nie wątpiłam, że coś między nami było. Byłam młoda i niedoświadczona, ale moje serce podpowiadało mi, że troszczył się o mnie. Wtedy to się po prostu skończyło. I spędziłam następne lata mojego życia czując się jak głupek, myśląc, że poczuł coś do mnie. Powiedzenie, że byłam zdruzgotana, byłoby niedopowiedzeniem. Wzbudził we mnie wiarę w tak wiele rzeczy... młodą miłość, ufanie w osąd chłopców, podawanie swojego serca komuś innemu. - Więc czemu, Vinny? Dlaczego przestaliśmy spędzać razem czas, po tym jak opuściłeś szkołę? Vinny wzdycha, przebiegając palcami przez swoje ciemnoblond loki. To sprawia, że jego niesforne włosy są jeszcze bardziej dzikie i jeszcze bardziej seksowne. - Moje życie się spieprzyło. Moja mama miała problemy, a mnie po prostu wywalili ze szkoły i nie rozumiałem pewnych rzeczy o sobie. – Sięga ręką. – Byłaś młoda, Liv. Nie byłem gotowy na to, czego od ciebie potrzebowałem. ~ 87 ~

Cicho, słowa uciekają z moich ust, zanim zdążę je złapać: - Nie obchodziło mnie nic z tego. Po prostu cię potrzebowałam. Obserwuję, jak gardło Vinny’ego porusza się, kiedy przełyka. Przez chwilę, łapię błysk chłopca, którego kiedyś znałam, w tym mężczyźnie, tylko tym razem, jest bez nadziei zamiast wściekły. Ale przebłysk szybko odchodzi, zabierając ze sobą smutek. - Potrzebowałaś kogoś lepszego. Pociągnąłbym cię w dół. – Jego słowa są wypowiedziane stanowczo. To jasne przez jego szorstki głos, że chce, aby ta rozmowa się skończyła. Oboje jesteśmy cicho przez długi czas, żadne z nas nie chce zacząć rozmowy jako pierwsze. Nie zdaję sobie nawet sprawy z tego, że patrzę na nasze złączone dłonie, unikając kontaktu wzrokowego, dopóki Vinny wreszcie nie kładzie mi dłoni pod brodę, zmuszając mnie do spojrzenia na niego. - Rozumiesz? - W pewnym sensie. Tak myślę. – Mój głos się waha. Bo prawda jest taka, że nie za bardzo rozumiem. - Zależało mi na tobie, Liv. Bardzo. Mogę powiedzieć, że jest szczery, ale to sprawia, że czuję się lepiej. Przynajmniej trochę. Uśmiecham się na lekko do niego, kiedy przebiega swoim kciukiem delikatnie przez mój policzek. - Lepiej coś zjedz. Kiedy patrzę na ciebie, jak siedzisz tutaj, przypominają mi się wszystkie rzeczy, których nigdy z tobą nie robiłem. –

~ 88 ~

Jego słodki uśmiech zastępuje brudnym uśmiechem. – Tobie. Mam całą listę rzeczy, które chciałbym tobie zrobić.

*** Jedzenie przerywa napięcie, które się między nami budowało, i spędzamy następne godziny na śmianiu się i dogadywaniu, wypełniając wszystkie brakujące elementy swoich lat. - Więc co sie stało, że Nico znowu przyjął cię na treningi? - Mój tata. – Vinny pociera pierś, kiedy mówi, bezwiednie sięgając po nieśmiertelniki pod swoją koszulką. Wątpię, że w ogóle wie, że to robi. - Twój tata? - Tak. Lokalny oddział Aniołów MC robił wycieczki rowerowe, aby zebrać pieniądze dla szpitala dziecięcego co roku, na Dzień Weterana. Większość z nich to właśnie weterani, jak mój tata. Więc zacząłem jeździć z nimi na jego cześć, kiedy miałem siedemnaście lat i dostałem swój pierwszy rower. W zeszłym roku potrzebowali zebrać więcej pieniędzy. Szpital starał się na sfinansowanie nowego skrzydła dla rodzin dzieci, które są chore na raka, by rodzice mogli gdzieś przebywać podczas leczenia ich dzieci. Poprosiłem Nico, aby z nami pojechał i żeby zabrał również kilku chłopaków ze swojej siłowni. - A on się zgodził i wtedy zaczął ponownie cię trenować? Vinny śmieje się.

~ 89 ~

- Nic z Nico Hunterem nie jest takie proste. Zapytał mnie, czy mój tata byłby dumny z tego, co robię. Byłem poza kontrolą, imprezując zbyt dużo. Dostałem czterogodzinne kazanie, ale w końcu zgodził się pojechać ze mną na zbiórkę pieniędzy. Po tym, jak sie skończyła, powiedział mi, że mam być na jego siłowni o szóstej rano. Myślałem, że będzie mnie szkolić. Zamiast tego, kazał mi zrobić test na narkotyki. Zdałem. Potem kazał wrócić losowo raz na miesiąc. Pewnego dnia pojawiłem się i powiedział mi, żebym wszedł na ring, zamiast podawać mi kubek. - Wygląda na to, że odzyskałeś jego zaufanie. - Tak, nadal pracuję nad tą częścią. Nie dotknąłem niczego poza alkoholem w ciągu tych sześciu miesięcy, ale nadal czasami mnie bada. - Przeszkadza ci to? - Co? - To, że tak długo trwa odzyskiwanie jego zaufania? Vinny nie odpowiada od razu. Zamiast tego, patrzy mi w oczy i przytrzymuje mój wzrok na chwilę przed tym, jak znowu się odzywa. - Nie mam nic przeciwko nad pracowaniem na coś ważnego dla mnie. – Jego oczy zniżają się do moich ust i wracają. Powoli, pochyla się i całuje mnie. Jest to delikatne i słodkie, pełne znaczenia i czuję, jak powstaje kolejna dziura w murze, który zbudowałam wokół mojego serca, aby chronić się od tego człowieka.

*** ~ 90 ~

Jest niemal trzecia nad ranem, kiedy Vinny w końcu doprowadza mnie do domu. Byłam z nim przez blisko dziesięć godzin, ale wydaje się, jakby noc kończyła się zbyt szybko. Vinny parkuje i obchodzi samochód dookoła, aby otworzyć mi drzwi. Podaje mi rękę, aby pomóc mi się wydostać. Nie puszcza mnie, kiedy już stoję. Zamiast tego, przyciąga mnie całkowicie do siebie, jego uścisk zacieśnia się, kiedy trzyma mnie blisko siebie, bez słowa przez pełną minutę. - Chcę wejść do ciebie, ale nie zamierzam prosić – mówi przy mojej głowie, jego policzek nadal schowany jest w moich włosach. Odchylam głowę na tyle, abym mogła na niego spojrzeć, kiedy mówię. Chce mu właśnie odpowiedzieć, powiedzieć, że to zbyt szybko i nie mogę jeszcze go zaprosić, kiedy bierze moje usta do pocałunku. Jego duża dłoń owija się wokół mojej głowy, trzyma mnie na miejscu, podczas gdy delikatnie śledzi kontur ust swoim językiem, zanim zasysa wargę do swoich ust i gryzie ją zaborczo. Moją wrodzoną reakcją jest ucieczka od bólu, ale to nie ma sensu, Vinny trzyma moją głowę w swoim uścisku i nie daje mi szansy na odpowiedź. Zamiast tego, jego język przenika moje usta, a on całuje mnie z taką pasją, że nie mogę nic poradzić na to, że czuję to w całym moim ciele. Moja skóra nagrzewa się, każde zakończenie nerwowe pompuje elektryczne wstrząsy przez moje żyły i całuję go tak mocno jak on mnie. - Wkrótce, Liv – mruczy między niecierpliwymi pocałunkami, kiedy odchylamy się po powietrze. – Chcę cię w moim łóżku. Pode mną, na mnie, pochylającą się... Kurwa, będziemy wymyślać nowe sposoby, abym cię posiadł. ~ 91 ~

Mały jęk ucieka z moich ust, a jego uchwyt zaciska się jeszcze bardziej wokół mnie. - Lepiej teraz uciekaj, Liv. Jeśli jeszcze raz usłyszę ten dźwięk, złamię obietnicę robienia wszystkiego powoli i nie skończę, aż nie będziesz mogła chodzić przez kilka dni. Niechętnie, Vinny rozluźnia uścisk wokół mnie i powoli mnie uwalnia. To jasne, że walczy i otwieram usta, żeby coś powiedzieć, kiedy Vinny kładzie na nich dłoń, uciszając mnie. Jego słowa są surowym ostrzeżeniem. - Idź. Teraz.

*** Słońce

zaczyna

wschodzić,

kiedy

w

końcu

relaksuję

się

wystarczająco, aby zasnąć. Kiedy w końcu to robię, znajduję chłopaka, którego kiedyś znałam, a nie człowieka, którego właśnie opuściłam, przejmującego moje sny. Siedzę pod drzewem, moje kolana podciągnięte są do mojej klatki piersiowej, ramiona ciasno owinięte wokół nich. Patrzę na niego, leżącego tak

swobodnie

i

zrelaksowanego,

jego

ciało

rozciągnięte

na

ciemnozielonej trawie. Z rękoma założonymi za głową, uśmiecha się do mnie, a jego błękitne oczy

błyszczą,

pięknie

kontrastując

popołudniowym słońcu. ~ 92 ~

z

jego

opaloną

skórą

w

- Pocałuj mnie, Liv. Zamieram na jego słowa. Całowałam już wcześniej chłopaków, ale nie takich jak Vinny. To niemal wszystko, o czym mogę myśleć, od ostatnich kilku miesięcy. Chociaż siedzę tu jak jeleń w świetle reflektorów, kiedy okazja wreszcie spada na moje kolana. - Liv. - Glos Vinny’ego wyciąga mnie z mojego oszołomienia. Przez chwilę myślę, że muszę to sobie po prostu wyobrażać, że powiedział mi, abym go pocałowała. Nawet czuję ulgę, że to wszystko jest w mojej głowie. Ale ulga jest krótkotrwała. Jego piękne oczy krzyżują się z moimi i tym razem nie mam wątpliwości, że nie wyobrażałam sobie jego słów. - No dalej, Liv. Pocałuj mnie. Nadal leżąc z rękami swobodnie założonymi za głowę, nawet nie rusza się w moja stronę. Widzi zmieszanie na mojej twarzy. - Pochyl się, Liv. Przybliż do mnie swoje usta i mnie pocałuj. - Dlaczego? – Wreszcie odnajduje swoje zmysły i mówię. - Nie chcesz? – pyta, a wszystko wiedzący uśmiech jest na jego twarzy. Moja twarz czerwieni się, zanim nawet odpowiadam, ukazując moje zawstydzenie przez odpowiedzią: - Tak. - Więc pocałuj mnie. - Ale… ~ 93 ~

- Liv. - Co? - Po prostu to zrób. Chociaż raz przestań myśleć. Więc robię to. Pochylam się i z wahaniem, dotykam moimi ustami jego, całując go. Delikatnie, z zamkniętymi ustami. Siadam i otwieram oczy, znajduję Vinny’ego uśmiechającego się do mnie. Uśmiecham się do niego, czując ulgę. - Teraz naprawdę mnie pocałuj, Liv. Mój

uśmiech

szybko

znika,

zastąpiony

zmartwieniem

i

zdenerwowaniem. Nieświadomie, zagryzam swoją dolną wargę. Vinny unosi brwi, czekając cierpliwie. Powoli ponownie się do niego pochylam i przykrywam jego usta swoimi. Na początku jestem niezdecydowana, czy otworzyć usta, ale potem to robię. Zmuszam się do odepchnięcia wszystkich obaw i wsuwam język do jego ust. To jest wszystko, czego potrzeba. Vinny warczy i zakłada mi rękę na szyję, przyciągając mnie bliżej, kiedy jego język przejmuje prowadzenie. Całujemy się, jakby przez wieczność, odchylając się tylko na kilka sekund dla każdego, oboje dysząc wściekle, z trudem łapiąc powietrze tylko na tyle, abyśmy mogli kontynuować. Ostatecznie Vinny przerywa pocałunek, kończąc namiętny uścisk serią słodkich, łagodnych i zamkniętych ust pocałunków. Luzuje uścisk na moim karku na tyle, żebym mogła odciągnąć głowę i spojrzeć na niego, znaleźć go jak się do mnie uśmiecha. ~ 94 ~

- Dlaczego? – pytam. - Dlaczego co? – Kciuk Vinny’ego delikatnie przebiega po moim karku, kiedy mówi. - Dlaczego mnie nie pocałowałeś? Dlaczego chciałeś, abym ja to zrobiła? - Dawałem ci szansę odmówienia. – Uśmiecha się do mnie zarozumiałym uśmiechem. – Mimo że wiedziałem, że tego chcesz. Nie wiedziałem tylko, czy byłaś na mnie gotowa.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 95 ~

Rozdział 15 Vince - Ledwie wleczesz swój tyłek. Muszę pytać, co porabiałeś wczorajszej nocy, czy udamy się prosto na test? – Nico jest ze mną na ringu. Ma racje, ale dzisiejszego ranka tak dla odmiany, nie ma to nic wspólnego z imprezowaniem. - Byłem z Liv do późna w nocy. Wróciłem do domu i nie mogłem zasnąć. Nico śmieje się. - Ja już przez to przeszedłem. - Ta, trzy godziny zajęło mi uśnięcie po tym, jak ją pozostawiłem. - I nie zatrzymałeś się w drodze do domu u Flanningana, żeby wziąć sobie kogoś, kto pomogłoby wypracować to z twojego organizmu? - Nawet o tym nie pomyślałem. – Myśl, aby zabrać jakiegoś GIMPa, dla wspomożenia w pozbyciu się frustracji, której nabawiłem się, kiedy ostatniej nocy kazałem Liv wrócić do domu, nigdy nie przeszła przez mój umysł. - Mimo wszystko mój mały chłopczyk może w końcu dorasta. – Nico wchodzi do ringu i unosi dla mnie amortyzujące ochraniacze, abym zaczął swoje ataki. - Zabawne. ~ 96 ~

Nico śmieje się. - Też tak myślę. Kołysząc swoją prawą nogą w kopnięciu w półobrotu, nawiązuję kontakt z ochraniaczem i Nico, pod wpływem siły uderzenia, bierze krok w tył. - Wygląda na to, że ciężka praca przed tobą. Znowu. Druga noga. Kopnij mnie po dupsku, inaczej, kiedy tu skończymy, zrobisz sześć mil na bieżni. Pierdolony Nico. Zawsze używa tej cholernej bieżni przeciwko mnie. Odkąd tylko byłem małym chłopcem. Nacieram i uderzam go mocno w drugą nogę. Nico bierze dwa kroki do tyłu, ale wciąż stoi. - Wygląda na to, że po dzisiejszym treningu praktycznym czeka na ciebie całkiem dobry bieg. – Nico śmieje się, a ja spędzam następne czterdzieści minut, starając się kopnąć go w dupę, wyłącznie dla własnej, osobistej satysfakcji. Jestem nieskuteczny i następne sześć mil biegu przynajmniej pozwala mi ochłonąć po kolejnych kilku godzinach bycia sfrustrowanym.

*** Po drodze z siłowni wpadam do mamy. Przednie drzwi są otwarte i czuję frustrację, która po prostu sprawia, że moje ciało zaciska się w węzeł. Gdy jest nawalona, staje się nieostrożna, całkowicie lekceważy

~ 97 ~

swoje własne bezpieczeństwo. A ponieważ jest nawalona przez większość dni, to niemal zawsze poddaje się ryzyku. Kiedy wchodzę do środka, jestem zaskoczony widokiem mojej matki siedzącej na kanapie. Przez większość dni jest nieprzytomna, a wokół niej leżą inne ćpuny, przypadkowo, niczym śmieci przed nastąpieniem sprzątania po grubej nocy imprezowania. Na przeciwko mojej matki siedzi dwóch facetów. W przeciwieństwie do tych, których zwykle z nią znajduję, ci wydają się być czyści, ich ubrania nie są podarte i brudne, a dodatkowo najprawdopodobniej gonili się dzień, może dwa wcześniej. - Mamo? – Wszystkie oczy zwracają się na mnie, nie dostrzegli mojego wejścia do mieszkania z powodu gorącej dyskusji, którą przeprowadzali. - Cześć, skarbie. – Moja matka patrzy na mnie, a następnie z powrotem na dwóch mężczyzn, wpatrujących się we mnie, i mogę dostrzec, że jest zdenerwowana. Kimkolwiek są, stanowią złe wiadomości. Mogą wyglądać lepiej od tych zwyczajnych ćpunów, ale wibracje pochodzące od mojej matki mówią mi, że stanowią po prostu większy kłopot. - Kim jesteście? – Pochylam brodę, aby zbliżyć się do dwóch gości i czekam na odpowiedź. - Przyjaciółmi twojej matki. – Mężczyzna wstaje i zakłada ramiona na piersi. Stara się zastraszyć mnie swoim rozmiarem, tylko skurwiel nie ma pojęcia, z kim ma do czynienia. Nie obchodzi mnie, czy ma kilka centymetrów przewagi nade mną. ~ 98 ~

- Ta? To czego chcesz od mojej matki, przyjacielu? Ten koleś, który wciąż siedzi, klepie dłonią o kolano. - Jasna cholera. Ty jesteś Vince Stone, zawodnik MMA, mam rację? - Wydaje się być zadowolony ze swojego odkrycia. Całkowicie ignoruję jego pytanie. Wciąż nie odpowiedział na moje i czuję

adrenalinę,

rozpoczynającą

pompowanie

w

moich

żyłach,

przygotowującą mnie do wali. - Dwukrotnie zapytałem miło, teraz zaczynam tracić cierpliwość. Kim, kurwa, jesteście i czego chcecie od mojej matki? - Szukamy przyjaciela twojej matki, który... ma coś, co należy do nas. Rozglądam się na prawo, a potem na lewo, z teatralnie wyszczególnioną uwagą. - Nie widzę tu nikogo więcej... więc wypierdalajcie. Koleś wciąż siedzący chichocze i wstaje. Patrzę, jak unosi swoja rękę do pasa i poklepuje to, co jest w nim schowane, w milczeniu informując mnie, że moje pięści nie dorównują mocy jego broni palnej. Pokazuje drugiemu kolesiowi, pochylając głowę w kierunku drzwi, i obaj udają się do wyjścia. Ten dowodzący zatrzymuje się, zanim wychodzi i odwraca się do mnie. - Słuchaj, widziałem, jak walczysz. Mam dla ciebie wiele szacunku, chłopie. Uwielbiam patrzeć, jak miejscowy dzieciak odnosi sukces. Szkoda, że dzieje się w ten sposób. Ale twoja matka tutaj – brodą ~ 99 ~

wskazuje w jej kierunku – ma dwa tygodnie na wytrzaśnięcie naszej forsy lub towaru – przerywa – lub znajdzie tego gnoja Jasona, za którego poręczyła. W przeciwnym wypadku wrócimy. A wtedy wszystkie mięśnie na tym świecie, które posiadasz, nie dają rady jej pomóc.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 100 ~

Rozdział 16 Liv - Właśnie miałam sprawdzać, czy wciąż oddychasz. Myślisz, że jak długo możesz trzymać mnie z dala od szczegółów? – Ally nawet nie czeka, aż obie moje stopy przejdą przez drzwi mojej sypialni, zanim do mnie rusza. - Kawa – burczę w odpowiedzi. Definitywnie nie będzie żadnej rozmowy, dopóki w końcu nie dostarczę mojemu ciału nasycającej dawki kofeiny. Ally nie hamuje zły humor mojej odpowiedzi. Zamiast tego usadawia się na kuchennym blacie, bezpośrednio po drugiej stronie całego dzbanka kawy, gdzie leniwie przygotowuję antidotum przeciwko snu. - Czekałam aż do drugiej nad ranem, a ciebie wciąż nie było w domu, więc domyślam się, że twoja randka z seksowną bestią poszła dobrze? - Seksowną bestią? Myślałam, że on był po prostu bestią? - To było w liceum, gdy złamał twoje obolałe, pęknięte serce. Teraz mu wybaczam. Mam na myśli, kto by mu nie wybaczył? Ten koleś to seksowna bestia. - Ty mu wybaczasz? Od liceum z nim nie gadałaś. Co dokładnie zrobił, że uzyskał dla siebie twoje przebaczenie? - Zdjął koszulkę na tym zdjęciu w porannej gazecie. – Ally wygina sugestywnie swoje brwi i wskazuje na gazetę, leżącą na stole w kuchni. ~ 101 ~

Jest otwarta na reklamie nadchodzącej walki Vinny’ego, aktualnie, Vince’a „Niezwyciężonego” Stone’a. Jest jeszcze trochę tam napisane, poza datą i godziną, jednak nie mogę przestać się wpatrywać w zdjęcie. - Możesz później zabrać tę gazetę sobie do swojego pokoju i użyć jej jako inspiracji – dokucza Ally, na jej twarzy szeroki uśmiech. – Najpierw chcę szczegółów. – Moja najlepsza przyjaciółka zakłada ręce na piersi. Wyraźne jest, że nie zamierza odejść spokojnie. Przechodząc obok niej wciąż z gazetą w dłoni, chwytam swoją kawę i kieruję się do salonu. Ally idzie zaraz za mną. - Nie wiem, Ally. – Pozwalam uciec rozdrażnionemu westchnieniu. I to nie dla dodania efekty, podczas gdy zwierzam się z tej historii; naprawdę czuję rozdrażnienie. – Kiedy jestem obok niego, tak łatwo jest czuć się, jakbym mogła znów się w nim zakochać. Jakbyśmy mogli rozpocząć dokładnie tam, gdzie skończyliśmy, niemal jakby jednego dnia nigdy nie odszedł i zapomniał, że kiedykolwiek istniałam. Przeraża mnie, jak łatwe było dla niego odejście. - Może to nie było tak łatwe, jak myślałaś przez te wszystkie lata, Liv. Zapytałaś go o to? - Tak. Nie chciałam, ale nie mogłam nic na to poradzić... musiałam wiedzieć, jak to mogło być tak łatwe dla niego, skoro dla mnie było to tak bardzo trudne. - I co powiedział? - Powiedział to, co chciałam usłyszeć. - Czyli co? Coś innego od prawdy? ~ 102 ~

- Nie wiem, Ally. Boję się wierzyć, że to prawda. Że mogę mu zaufać. Że może moglibyśmy rozpocząć od momentu, w którym skończyliśmy. Albo i lepiej, zacząć od nowa. Jako dorośli ludzie. - Przypuszcza, że musisz zadecydować. Czy jest wart szansy? Szansy, którą jeśli mu ją ofiarujesz, sprawi, że tym razem zostanie?

*** Czuję się jak we mgle, gdy załatwiam wszystkie swoje weekendowe sprawy. Mój umysł na każdym kroku wciąż znajduje drogę z powrotem do Vinny’ego. Na lekcjach ćwiczeń na rowerze, myślę o płynnych liniach jego mięśni, rozciągających się po jego wyrzeźbionym brzuchu, gdy wczoraj wyprowadzał na lekcji serię kopnięć. W pralni nieźle wyglądający facet w drogim garniturze uśmiecha się do mnie i próbuje nawiązać rozmowę. Jednak mój umysł myśli jedynie o tym, o ile lepiej wyglądałby Vinny w garniturze od Armaniego za trzy tysiące dolarów, który właśnie ten przystojniak ma na sobie. Wszystkie drogi w moim umyśle sprowadzają się do jednego miejsca. Po załatwieniu swojej ostatniej sprawy, wpadam do księgarni. Nic lepiej nie oczyszcza umysłu, niż spędzenie kilku godzin na starannym studiowaniu linijek tekstu i popijaniu karmelowej latte w miejscowej kawiarni. Podnoszę kilka powieści, które miałam zamiar sprawdzić. Przerzucam kilka stron do pierwszego rozdziału pierwszej i zaczynam czytać, próbując zadecydować, z którą książką spędzę ten wieczór. ~ 103 ~

Jego gruba, pulsująca erekcja wślizguje się do mojego wejścia, lądując na mojej obolałej łechtaczce. Niski jęk ucieka wraz z głębokim, gardłowym oddechem, który jedynie pobudza pragnienie mojego kochanka. Z rykiem, wycofuje się i pcha we mnie, wypełniając mnie głęboko w jednym nieziemskim zanurzeniu. Mój Boże, a jestem dopiero na szóstej stronie. Myślę, że może już znalazłam swój najnowszy zakup, moją randkę na dzisiejszą noc, kiedy dzwoni telefon, wyrywając mnie z miejsca, w którym właśnie zaczynało mi się podobać. - Cześć. – Zwykłe usłyszenie głębokiego głosu Vinny’ego sprawia, że się uśmiecham. - Hej. - Jesteś w domu? – pyta. - Nie, w księgarni. - Szukasz czegoś do pracy? - Właściwie nie. Po prostu starałam się zdecydować na dobrą książkę, z którą mogłabym się przytulać dzisiejszej nocy. - Jaki gatunek? - Hmm... romans. - Przytulaj się lepiej ze mną dzisiejszej nocy. Śmieję się, ponieważ Vinny się drażni, ale coś w jego tonie mówi mi, że jest to także prawdziwe zaproszenie. ~ 104 ~

- Ale ja tak bardzo czekałam, żeby przeczytać swoje porno dzisiaj wieczorem. - Porno? Przynieś je, możesz mi je poczytać. Możemy rozegrać te sceny w rzeczywistości. Nagle, moje gardło staje się suche. Wizja Vinny’ego, odgrywającego tę krótką scenę, którą właśnie przeczytałam, sprawia, że moja głowa wiruje, a hormony przejmują kontrolę. - Liv. Otrząśnięcie się z oszołomienia i odpowiedź zajmują mi chwile. - Tak, jestem. - Kup książkę, którą właśnie masz w dłoni. - Skąd wiesz, że w mojej dłoni jest teraz książka? Vinny chichocze. - Jaki ma tytuł? - Yyy. – Cholera, nie mogłam wziąć jakiegoś mniej wymownego tytułu? Jego gruby członek. - Nie mam żadnej książki w ręku – kłamię. - Kup tę książkę, Liv. - Jesteś szalony, wiesz? - Więc, tak jak powiedziałem. Kup książkę, Liv. Zabiorę cię o siódmej. - Ale... ~ 105 ~

- Nie ma żadnych ale. Siódma, Liv... z tą książką. A potem już go nie ma.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 106 ~

Rozdział 17 Vince – 7 lat wcześniej Podczas ostatnich kilku tygodni spędziliśmy większość czasu na wygłupianiu się niż na nauce angielskiego. Jedynie z tego przedmiotu byłem korepetytorem a Liv uczennicą. Najgorętszą, małą uczennicą, jaką kiedykolwiek widziałem. Dodatkowo cholernie szybko się uczącą. Gdyby robiła to wolno, byłoby to piekłem. Wszystkim, co chcę zrobić, to być w niej i ona też tego chce, mogę to zobaczyć w sposobie, w jaki błyszczą jej oczy, gdy wsuwam w nią swoje palce. Jest taka ciasna i gorąca, a jej ciało idealnie odpowiada na każdy mój dotyk. Dodatkowo jeszcze wydaje te ciche dźwięki, które doprowadzają mnie do szaleństwa. Wątpię, żeby w ogóle zdawała sobie z nich sprawę. Dźwięki, które stanowią skrzyżowanie pomiędzy jękiem i pomrukiem. Obawiam się, że mógłbym eksplodować, gdybym kiedykolwiek usłyszał je, mając swojego fiuta w jej wnętrzu. Jest już prawie dziewiąta i park jest pusty, jedynie my dwoje, zbliżeni do siebie na kocu pod naszym drzewem. Od nocy, w której mnie pocałowała, po prostu brnęliśmy dalej, każdej nocy coraz szybciej. Po prostu więcej nie jest wystarczająco. Ta noc jest gorąca i wyczerpująca, oboje ocieramy się o siebie desperacko przez nasze ubrania. Suchy seks5 z Liv odczuwam jako lepszy niż taki prawdziwy z każdą inną ze zdzirowatych dziewczyn, z którymi byłem. Sięgam w dół pomiędzy nas, znajdując jej magiczne miejsce przez 5

Chodzi o seks przez ubrania. ~ 107 ~

szorty i zataczam na nim małe kółka w sposób, w jaki wiem, że sprawia, że czuje się dobrze. Nie jest krzykaczką, ale jej ciało mówi wszystko, co potrzebuję wiedzieć. Gdy już ma dojść, przykrywam jej usta swoimi. Stara się odsunąć swój język, gdy orgazm przejmuje nad nią kontrolę, ale zmuszam ją, aby wciąż mnie całowała. Dźwięk jej jęku zostaje stłumiony przeze mnie, co sprawia, że cholernie szaleję. To najgorętsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem w całym moim życiu. Gdyby to była jakakolwiek inna dziewczyna, wziąłbym ją na cztery różne sposoby i już bym z nią skończył. Ale ona nie jest jakąkolwiek dziewczyną. Jest słodką, małą Liv i pierwszy raz od długiego czasu pozwalam sobie udawać, że jestem dobrym facetem, takim, za jakiego mnie uważa. Kiedy uspokaja się po swoim orgazmie, sięga do mnie i w jakiś sposób jej dłoń znajduje się pod moimi spodniami i ściska mnie u nasady, zanim mogę ją powstrzymać. Dotyk jej miękkiej, małej dłoni, owijającej się wokół mojego grubego, pulsującego kutasa, sprawia, że moja kontrola się osuwa. Następnie jeszcze czuję ciepło jej ust przy moim uchu i kiedy wypowiada te słowa, jestem cholernie stracony: - Proszę, Vinny, pragnę cię. Pieprzyć to. Skończyłem z byciem dobrym. Mniej niż dwie minuty później, nasze ubrania są zdjęte, a ja już mam zamiar dostać to, na co tak cierpliwie czekałem. Mój fiut ustawia się idealnie przy jej otworze, ona patrzy na mnie i nasze oczy spotykają się. Jej duże piwne oczy są szerokie i wypełnione uczuciem, ale to nie jest tym, co przeraża całe żyjące gówno we mnie. Widzę zaufanie. Daje mi całą siebie, a ja, kurwa, na to nie ~ 108 ~

zasługuję. Nie w tej chwili. Bóg wie, co z nią się stanie, kiedy wszystko spieprzę. I to nie potrwa długo, aż się tak stanie. Nic dobrego nie trwa wiecznie. Więc zamykam oczy i chcę, kurwa, jej tak bardzo, że moje ciało boli, ale nie mogę patrzeć w te wielkie oczy, kiedy okradam ją z tego, co daje mi tak swobodnie. Zwykłe ich zamknięcie nie pomaga... wciąż ją widzę, nawet jeśli moje oczy pozostają zamknięte. Jej obraz, który jest tak żywy, wpatruje się we mnie tak, że zajmuje mi chwilę, aby się upewnić, że tak naprawdę na nią już nie patrzę. Więc staram się przestać myśleć, ściskając oczy tak mocno, że jestem pewien, iż moja twarz wygląda tak, jakby mnie coś bolało. Ale to nie działa, nie usuwa cholernego obrazu jej słodkiej, niewinnej i ufającej twarzy z mojej głowy. Wcale, kurwa. Po kilku sekundach moje ciało zaczyna drżeć, gdy staram się opanować, tak gotowy do wejścia w nią, ale niezdolny do ruchu. - Kuuuurwaaa! Podskakuję, gdy wrzeszczę, mój ryk tak głośny, że odbija się echem w ciszy, dłonie gorączkowo szarpią za moje włosy, mózg szaleje, starając się ogarnąć to, co ja do cholery robię. Cholera. Cholera. Cholera. Nie mogę jej, do kurwy nędzy, tego zrobić. - Co się dzieje? – Głos Liv jest niezdecydowany. Muszę przedstawiać straszny widok, jednak ona sięga do mnie bez strachu. Wyszarpując rękę poza jej zasięg, widzę, że ją tym przeraziłem, ale nie ~ 109 ~

mogę pozwolić jej się dotknąć. Muszę odpieprzyć się od niej, zanim zmienię zdanie. - Ubierz się. – Mój głos jest zimny i odległy. - Co? – Jest zdezorientowana. - Ubierz się, Liv. Zabieram cię do domu. Żadne z nas nie mówi słowa przez całą drogę z powrotem do jej domu. Udaję, że nie widzę jej łez, gdy stara się ukryć, jak je ściera.

*** Przez następne dwa tygodnie unikam patrzenia w kierunku Liv, kiedy łapię spojrzenie jej oczu w stołówce. Dzisiaj, gdy wchodzę do środka, widzę Missy po lewej i Liv po prawej, więc decyduję się znaleźć nowy stolik, aby na nim usiąść. Zajmuję miejsce obok Evana Marco i kilku jego kumpli z drużyny. Jest zadufany w sobie, ale nie jest złym kolesiem. Nieco zbyt beztroski jak na mój gust. Tatuś ma głębokie kieszenie, co sprawia, że myśli o sobie, jako o wartościowej osobie. Życie kiedyś w końcu walnie go po mordzie i nauczy go lekcji. On i jego kumple są pogrążeni w gorącej dyskusji na temat punktowego systemu jakieś gry, która brzmi, jakby grali już w nią od jakiegoś czasu. - Jedynym sposobem, w jaki Evan czy Kyle mają szansę na wygraną, jest zabranie na bal dziewicy. Ryan ma pięć punktów przewagi nad wami, dzięki trójkątowi z dwiema blondynkami na ognisku poprzedniej nocy. – Caleb Andrews ma mały notatnik z stronami pozaznaczanymi jakimiś ~ 110 ~

znakami i notatkami, w które wpatruje się, podczas gdy przemawia do swoich przyjaciół. - Ta, facet. Kurwa, widziałem to na własne oczy. Miał jedną, która użyczała mu swojej głowy i zabawiał się jednocześnie z drugą, mając rękę włożoną pod jej spódnicę. Chciałem wypalić sobie oczy, kiedy dostałem dobre spojrzenie na jego małego jak szpilka fiuta – mówi Caleb, śmiejąc się. - Macie na oku, kto z kim uprawia seks? – Uśmiecham się, dlaczego nie byłem w tej akcji. To brzmi jak jedyny zorganizowany sport, do którego rzeczywiście chciałbym dołączyć w tej szkole. - Nawet o tym nie myśl, Stonetti. Nie pozwolilibyśmy ci dołączyć, nawet gdybyś dał nam sto punktów na start w ramach forów. Cipki kochają całe te kłopoty, które unoszą się razem z tobą. – Caleb jedynie w połowie żartuje, gdy to mówi. - Kto wygrywa? - Cóż, na razie Ryan. Ale on nie ma już szans na zdobycie większej ilości punktów. Za numerek z dziewicą na balu jest premia, ale on zabiera Laurelyn, która zdecydowanie jest poza ligą – śmieje się. - Więc Evan i Kyle zabierają dziewice i mogą zachwiać tą listą? - Ta. Noc balu będzie ostatnią tego cholernego konkursu. - Co dostaje zwycięzca? – Myślę, że długoterminowa gra taka jak ta musi być o dużą stawkę. Evan uśmiecha się. ~ 111 ~

- Dolara. - Jesteśmy w tym dla samej gry, nie dla kasy. - Nieważne, co mówisz, koleś, ale obie te rzeczy byłyby miłym osiągnięciem. Odzywa się dzwonek i wszyscy wstajemy. Odnajduję Liv i obserwuję, jak przechodzi przez drzwi, zanim w ogóle staram się poruszyć w jej kierunku. - Kto jest twoją randką na bal, Evan? - Olivia Michaels.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 112 ~

Rozdział 18 Liv Wkładam i wyciągam książkę ze swojej torby co najmniej dziesięć razy, zanim budzik dzwoni na siódmą. Teraz jest ukryta na dnie mojej torby, ale jeśli wejście na piętro zajmie mu dłużej niż trzydzieści sekund, jestem pewna, że nie będzie jej w czasie, kiedy zapuka. Słyszę jak Ally otwiera drzwi, ale zostaje w swoim pokoju jeszcze kilka minut, aby się ogarnąć. Ostatecznie wstrzymuję oddech i zmuszam się do wyjścia z ukrycia, wychodząc do salonu. Ally stoi w kuchni, nalewając kieliszek wina, podczas gdy Vinny siedzi na stołku w kąciku śniadaniowym. Odwraca się i wstaje, kiedy wchodzę do pokoju, pozostawiając Ally mówiącą do tyłu jego głowy. - Hej. – Stoi i patrzy, jak do niego podchodzę, niewielki uśmiech gości na jego przystojnej twarzy. Zatrzymuję się przed nim, nagle czując niezręcznie, nie wiedząc, jak powinnam go przywitać, ale to uczucie nie trwa długo. Vinny owija swoją dłoń wokół mojej szyi i pochyla się, by pocałować mnie delikatnie w usta. Patrząc w górę, widzę uśmiech na twarzy Ally, a jej brwi uniesione są w pytaniu na powitanie, które właśnie otrzymałam. Z kieliszkiem wina w połowie drogi do jej ust, patrzy na moją twarz, ale zmienia zdanie, wyciągając swoją szklankę w moją stronę.

~ 113 ~

Zdesperowana, aby ukoić swoje nerwy, biorę szklankę i cicho dziękuję mojej najlepszej przyjaciółce uśmiechem. - Chcesz kieliszek wina, Vince? – Ally sięga do szafki, gdzie przechowujemy szkło. - Nie, dzięki. Ale nie pozwólcie, aby to zatrzymało waszą dwójkę. – Jego słowa i śmiech są żartem, kiedy już piję ze swojej szklanki, a Ally jest zajęta dolewaniem kolejnego dla siebie. Ally i Vinny dogadują się, wiele mówiąc o zbliżającej się walce. Większość z tego, czym się dzieli, słyszałam już przy wywiadzie dla mojego artykułu. Jestem zaskoczona, kiedy zaprasza Ally. - Powinnaś przyjść z Liv. Dam jej kilka dodatkowych biletów. Zastanawiam się, czy Vinny jest świadomy, że właśnie kupił sobie niezachwiane poparcie mojej przyjaciółki do mojej nowo znalezionej relacji z nim. Jest zagorzałą fanką sportu, nie wspominając o tym, że nigdy nie odrzuciłaby możliwości na gapienie się na mężczyzn z ośmiopakami, mającymi na sobie jedynie bokserki, w otoczeniu kilku tysięcy innych mężczyzn napakowanych testosteronem, oczekujących na oglądanie jak wspomniani mężczyźni się biją. Kończę wino z kieliszka w rekordowym czasie i przerywam lekki objaw miłości, który wydają się dzielić. - Kto powiedział, że idę na twoją walkę? – Podnosząc jedną brew w pytaniu, zwracam się do Vinny’ego. - Nie chcesz przyjść? ~ 114 ~

- Nie powiedziałam tego. - Więc jaki masz problem? - Wydaje się, że decydujesz za mnie w wielu sprawach, bez uprzedniego zapytana mnie. – Zakładam ręce na piersi, kiedy odpowiadam. - I nie lubisz tych decyzji? - Nie powiedziałam tego... ale... - Ale co, Liv? – Vinny wzrusza ramionami. Najwyraźniej nie ma pojęcia o tym, co próbuję tutaj zrobić. - Powinieneś pytać ludzi, czego chcą, zanim zdecydujesz za nich. Vinny zakłada ręce na piersi, naśladując mnie. - Wydaje się stratą czasy pytanie, kiedy już wiesz, czego chce druga osoba. Moje usta dosłownie opadają z wrażenia. Arogancja w tym człowieku jest niewiarygodna. - A co jeśli się mylisz, co do tego, czego chce ta druga osoba? Vinny kręci głową i zmniejsza dystans między nami, owijając swoje ramiona wokół mojej talii. - Nie mam wątpliwości, że powiesz mi, jeśli się mylę. – Zarozumiały uśmiech na jego twarzy znika tylko na sekundę, kiedy wyciska pocałunek na moich ustach.

~ 115 ~

*** Nigdy nie byłam w restauracji, do której zabiera mnie Vinny. Jest niewielka i kameralna, a ja zwykle byłabym za coś takiego wdzięczna, ale obsługa wydaje się go znać, a ja się denerwuje, że widocznie tego miejsca używa do swoich podbojów. Nie wiem, dlaczego mnie to denerwuje, po prostu tak jest. Oboje jesteśmy dorośli, nawet jeśli uczciwie mówię o swoich randkach i partnerach na noc. Ale nadal, coś głęboko we mnie jest dręczone wiedzą, że był tutaj i robił to wcześniej... z kimś innym. Kelnerka podchodzi, aby nas obsłużyć i czuję, jak mój puls przyśpiesza, kiedy wita go jako Vinny’ego, nie Vince’a, po imieniu. Jest urocza, choć zbyt chuda. Tak bardzo, że zaczynam się zastanawiać, czy ma zaburzenia jedzenia, a może problem z narkotykami, kiedy ona i Vinny przez chwilę rozmawiają. Uważne przyglądanie się ujawnia ciemne kręgi pod jej oczami, choć gruba warstwa makijażu próbuje to ukryć. - Więc co mogę dla was przynieść dzisiaj wieczorem? Piwo dla ciebie i... – kelnerka uśmiecha się do mnie i czeka na moją odpowiedź. - Wezmę Merlota. Dziękuję. – Chowam nos w menu, nie mogąc ukryć tego, że dręczy mnie jego znajomość z restauracją, kelnerkami... całą scenerią randki. To, czego chce dziewczyna, uderza ją w twarz, kiedy wychodzi na kolacje z mężczyzną, któremu próbuje zaufać? - Lubisz tilapię? - Tak – odpowiadam, ale nie wyglądam zza menu. - Więc zamówię dla nas. – Vinny składa swoje menu i rzuca nim na stół, jakby dyskusja, którą właśnie zaczął, już się skończyła. ~ 116 ~

- Mogę zamówić dla siebie. – Nie za bardzo wychodzi mi ukrywanie, że nie jestem zirytowana, choć tak naprawdę nie próbuję. - Nie powiedziałem, że mogę. Po prostu tak pomyślałem, odkąd spróbowałem większość rzeczy w tym menu... - Wygląda na to, że również kilka z nich nie jest w tym menu. – Słowa wychodzą z moim oddechem, kapiąc od takiej goryczy, że nawet ja uważam to oświadczenie za złośliwe. Vinny nie odpowiada od razu. Ciekawa jego reakcji na moje niedojrzałe oświadczenie, unoszę głowę i znajduję go patrzącego na mnie. Żadne z nas nic nie mówi przez chwilę, kiedy patrzymy sobie w oczy, grając wzrokowo w zastraszanie, oboje uparci, żeby nie odwrócić wzroku. - Przychodzę tu z Elle i Nico cały czas. Znam Lily z przychodni, nigdy jej nie dotknąłem. Nigdy nie przyprowadziłem tutaj żadnej laski, z którą byłem na randce. Widzę po jego twarzy, że mówi prawdę. Ciepło wypływa na moją twarz, jestem zakłopotana swoimi pochopnymi wnioskami, ale jeszcze bardziej zakłopotana tym, jak zareagowałam na wnioski, które wysunęłam. Jak zazdrosna dziewczyna, niepewna siebie. - Przepraszam. - Nie musisz. – Unosi delikatnie kącik swoich ust. – Cieszę się, że walczysz o swoje, ponieważ czuje się w ten sam sposób. - Ja nie...

~ 117 ~

Vinny przerywa mi, zanim mogę zaprzeczyć temu, o co mnie oskarża: - Jesteś. Rozdrażniona, wzdycham i macham ręką. - Wszystko jedno. – To sprawia, że jestem nagrodzona pełnym, ściągającym majtki uśmiechem z dołeczkiem.

*** Napięcie z wczesnego wieczora długo zapomniane, a my spędzamy godziny, gadając. - Więc byłaś absolwentem, który wygłosił mowę na koniec nauki? Zaskoczony, że wie, że otrzymałam ten zaszczyt, poprawiam go. - Otwierałam uroczystość rozdania dyplomów. Sprawdzasz mnie? - Czy to nie tak jakby numer drugi? I tak. – Unosi brew. Najwyraźniej, pamięta, że lubię rywalizację. - Scott Julian pobił mnie 0.002 punktami. – Minęły lata, ale agonia porażki nadal drażni moje nerwy. – Miałam 4+ z wfu. – Przewracam oczami na własne przyznanie się. Moja odpowiedź nagrodzona jest chichotem. - Straciłaś numer jeden z powodu wfu.

~ 118 ~

- Tak. – Unoszę wino do ust i opróżniam szklankę. To mnie wkurza, ale mogę to uznać również za zabawne. W końcu. Cóż, może tylko trochę. - To była jedyna lekcja, na której dostałem 5. - Co z angielskim? Dobrze sobie radziłeś, kiedy cię uczyłam. - Miałem 4. – Kończy swoje piwo. – Nauczycielka była gorąca. – Wzrusza ramionami z uśmiechem na twarzy. – Sprawiała, że byłem roztargniony. - Więc to moja wina, że nie dostałeś 5 w prawdziwym przedmiocie? Jego brwi marszczą się. - Wf jest prawdziwym przedmiotem. - Pfff – prycham na jego odpowiedź. – Wf nie jest prawdziwym przedmiotem. Wystrzelając brwi do góry, znajduje żart w mojej odpowiedzi: - Założę się, że Scott Julian by się ze mną zgodził. - Wszystko jedno. – Mrużę oczy, a moja ręka macha na naszą sprzeczkę, jakby to nie było nic wielkiego, choć to coś, nad czym mogłabym się kłócić godzinami. Coś, co nadal nie przychodzi mi łatwo. – Po prostu lubisz się nade mną znęcać. – Oskarżam go. Jego jedna warga unosi się diabelsko w górę, brwi wygięte sugestywnie w łuk, nawet nie musi nic mówić na swoją ripostę. Oboje wiemy, co to mogłoby być. Jedząc deser, opowiadam mu historię Ally i jak razem wyjechałyśmy na studia, mówiąc mu jak cztery razy zmieniała kierunek, odkąd ukończyła ~ 119 ~

liceum. Mówi mi historię Elle i Nico. Jest tu dużo do powiedzenia. Wydaje się, że stali się jego rodziną. Zauważam, że rzadko wspomina o matce. Po tym jak płaci czek, Vinny wstaje i oferuje mi swoją dłoń, aby mi pomóc. Choć nie uwalnia mnie, kiedy już stoję. Zamiast tego przyciąga mnie blisko do siebie i opuszcza swoje usta do moje. Czuję ciepło jego oddechu i delikatny dotyk na ustach, nawet nie mogę być pewna, czy już się dotknęliśmy. - Przyniosłaś swoją książkę? – pyta cicho, ale z chrypką w głosie, sprawiając, że moje ciało ogrzewa się. - Tak. – Moje oddechy są szybsze i płytsze od bliskości, słowa wypadają z moich ust niemal jak dyszenie. Ten człowiek może zabrać mnie od zera do sześćdziesięciu stopni w zaledwie kilka sekund. - Dobra dziewczynka. – Lekko przyciąga swoją twarz do mojej. Figlarność, którą zauważam w tym geście, sprawia, że moje serce omija jedno uderzenie. – Wiesz, że zawsze uwielbiałem, kiedy mi czytałaś. Musiałem siedzieć na swoich rękach, żeby powstrzymać je przed znalezieniem drogi do ciebie i twojej małej czarnej spódnicy, którą zwykle nosiłaś. Zgaduję, że ta książka będzie bardziej zabawna niż rzeczy, które czytaliśmy w liceum. I zdecydowanie nie będę siedzieć na swoich rękach. – Cholernie seksowny uśmiech miesza się z jego głębokim chrapliwym głosem i topi moje wszelkie przekonanie, że powinnam trzymać się z daleka. – Chodźmy stąd.

~ 120 ~

*** Nie mówi mi, gdzie idziemy, a ja nie pytam. Oboje jesteśmy cicho, kiedy mknie swoim samochodem po ulicach centrum miasta, jego uwaga wyraźnie koncentruje się na dotarciu do następnego celu. Mój umysł pędzi i walczę, aby odłączyć go od mojego ciała, które wydaje się mieć swoje własne pomysły. W tym momencie Vinny mógłby prawdopodobnie mi powiedzieć, że jest seryjnym mordercą, ale jeśli to twarde, ciepłe ciało byłoby nade mną, wiem, że mój mózg przegrałby bitwę o kierowanie ciałem, a ono wypełniłoby swoje własne potrzeby. Prowadzi mnie do swojego mieszkania, oboje nadal jesteśmy cicho. Jestem nerwowa i niespokojna, a on to wyczuwa. Wiem, że balansuję na granicy zmienienia zdania... nie żebym miała możliwość zebrania umysłu. Jedno duże ramię owija się wokół mojej talii, przyciągając mnie blisko do siebie. Opieram głowę o jego pierś, wciąż czując konflikt, chociaż wszystko odchodzi na bok, kiedy myślę o zobaczeniu tego człowieka nago. Po minucie Vinny przebiega ręką powoli po moim policzku, zatrzymując się na moim podbródku, używając palca, aby delikatnie unieść moją głowę, tak aby mój wzrok mógł spotkać jego. - Pragnę cię, Liv. Pragnąłem cię siedem lat temu. Nawet bardziej teraz. Tak bardzo, że nie mogę myśleć o niczym innym. Potrzebuję cię. – Oddycha głęboko i pochyla swoje czoło do mojego, uspokajając się, zanim mówi dalej: – Wszystkim, co musisz zrobić, to odmówić, Liv. Ale daję ci uczciwe ostrzeżenie... jeśli nie powiesz nie, wezmę cię. – Jego poważny wyraz twarzy zmienia się i patrzę, jak jego słodkie oczy rozszerzają sie, a ~ 121 ~

ciepło wylewa z jego ciała, kiedy kontynuuje, jego uchwyt na moim karku jest ostrzeżeniem: – A wtedy będziesz moja, tak jak mi się podoba. Mój oddech urywa się na te słowa i jestem skończona. Jego długie, grube palce zakopują się mocno w moje włosy, a on szarpie moją głową do tyłu, biorąc moje usta. Szorstkość jego działań zaskakuje mnie, ale w tym samym czasie wysyła przez całe moje ciało wiązkę elektryczności zmieszaną z ognistym oczekiwaniem, sprawiając, że każdy najmniejszy włos na moim ciele staje na baczność. Moje ciało dociska się do niego, kiedy całuję go z desperacją, której nie znałam. Powoli liże brzeg moich ust, zanim przenosi się do ssania mojego języka, a moje sutki twardnieją z niecierpliwości. Przygryzając moją dolną wargę, nie mogę nic poradzić na to, że mam wrażenie, że to coś więcej niż pocałunek. Pokazuje mi, co chce ze mną zrobić i z jego gorącymi, mokrymi ustami. Moje oczy przewracają się na tył głowy na samą myśl o jego lizaniu i ssaniu w innym miejscu na moim ciele. Jego ręka, która nie jest zaplątana w moich włosach, przyciąga mnie zaborczo, bliżej jego ciała, tak blisko, że czuję erekcję przyciskającą się do mojego brzucha. Jego twarda długość dźga mnie i niski jęk ucieka z moich ust. Jedną minutę stoję w salonie, całowana do nieprzytomności, a w następnej wiem, że jestem podnoszona bez wysiłku i niesiona do sypialni. Delikatnie stawia mnie z powrotem na nogi. Czuję łóżko dotykające tyłu moich kolan, ale nadal oboje stoimy.

~ 122 ~

- Zdejmij koszulkę – mówi, jego głos jest nieprzyzwoicie gburowaty i niski. Rozkazujący ton sprawia, że czuję mrowienie w całym moim ciele. Vinny robi jeden krok do tyłu i czeka. Jego półprzymknięte oczy są pełne pożądania, a to sprawia, że czuję, że chce być pożądana. Czczona. Adorowana. Powoli unoszę moją koszulkę nad głowę, odsłaniając czarny, koronkowy

biustonosz

jaskrawo

kontrastujący

na

mojej

białej,

alabastrowej skórze. Oczy Vinny’ego spoglądają na mnie z aprobatą i stoję prosto przez dłuższą chwilę, pozwalając mu upajać się mną. - Twoja kolej. – Moje oczy znajdują jego i krzyżują się, oczekując, aż spełni moje życzenie tak łatwo jak ja. Vinny uśmiecha się, znaczący uśmiech pojawia się na jego ustach i kręci głową. - To tak nie działa. – Sięga do przodu i przebiega palcem przez mój sutek, ledwie ukryty za czarną, koronkową tkaniną. Mój już chętny sutek pęcznieje od jego dotyku. Zadowolony z odpowiedzi mojego ciała, Vinny przenosi się z jednej piersi na drugą i moje ciało znowu reaguje tak łatwo na jego żądania. - Odwróć się. Moje oczy, które nie mogły oderwać się od jego dłoni badającej moje ciało, podnoszą się, aby spotkać z jego. Nie mówi nic innego, ale cierpliwie czeka aż zrobię, tak jak powiedział. Owijając swoje długie ramiona wokół mojej talii, przyciąga mnie bliżej do siebie, moje plecy mocno przyciskają się do jego klatki piersiowej. Chowając twarz w mojej szyi, nakreśla ślad mokrych pocałunków od karku do mojego ucha. Jego ~ 123 ~

ręce łapią mój biust, a palce szczypią sutki, wywołując jęk z mojego gardła, którego nawet nie czułam, jak wypływa na powierzchnię. Przyciągając mnie bliżej do siebie, jego twardość wciska się i pulsuje przy moim tyłku. - Czujesz, Liv? Nie będąc zdolna do odpowiedzi, przełykam mocno i kiwam na odpowiedź. - Mam zamiar zanurzyć się w tobie tak głęboko, że będziesz czuć pustkę, kiedy nie będę z tobą. Jezusie. Moje ciało zaczyna pulsować samo z siebie. Mogę poczuć, jak krew krąży w moich żyłach, a serce bije gwałtownie z niecierpliwości. Vinny szczypie moje sutki, tym razem mocniej, z pełną mocą. Ból pędzi przez moje ciało, ale to tylko stopniowo zwiększa moją potrzebę. - Tego właśnie chcesz, Liv? - Tak. – Moje biodra pchają się do tyłu, naciskając na jego grubość, nawet głębiej we mnie. Jęczę, kiedy zaczynam kołysać biodrami. Chciałam tego, wydaje się, od zawsze. - Powiedz mi. Powiedz mi, czego chcesz, Liv. – Mocniej przyciska sie do mojego tyłka. - Ciebie. - Powiedz to. Powiedz mi, co mam z tobą zrobić. - Weź mnie. Chcę, żebyś mnie wziął. ~ 124 ~

- Odwróć się. Odwracam sie, nie chcąc tracić połączenia, kontaktu... ale spojrzenie w jego oczach jest nawet jeszcze bardziej intymne niż jego dotyk. Mówi mi, że chce mnie, że czuje to samo co ja. Jednak mimo że widzę dzikość w jego oczach, wciąż utrzymuje swoją kontrolę. - Zdejmij spodnie. Kiedy on jest cały ubrany, czuję się odsłonięta, gdy zdejmuję dżinsy i staję przed nim jedynie w samym dopasowanym koronkowym czarnym biustonoszu i szarych, koronkowych stringach. Bez pośpiechu Vinny powoli patrzy w górę i w dół mojego ciała, biorąc całość z ciepłem w oczach. Widzę pożądanie i uwielbienie, a to wypełnia mnie, kiedy stoję całkowicie obnażona przed nim. Kiedy jego oczy w końcu sięgają moich, widzę, co ma na myśli, zanim to mówi. - Jesteś taka piękna, Liv. Uśmiecham się do niego. Ale to nie trwa długo, zanim jego słodki uśmiech zamienia się w diabelski. To ledwie dostrzegalne zmiany, sposób, w jaki mruży oczy i jaki blask z nich świeci. Mimo to, jest tam, a ja to zauważam. - Połóż się na łóżku. Powoli siadam, a następnie kładę się na łóżku, patrząc na człowieka zbliżającego się do mnie. Vinny pochyla się i łapie moje majtki z dwóch stron, powoli ciągnąc je przez moje nogi w dół, dopóki nie są zdjęte. Delikatnie, odpina i ściąga ~ 125 ~

mój biustonosz, pozwalając swoim stwardniałym palcom na powolne muśnięcia moich jędrnych brodawek. Opierając się na mnie, pochyla do mnie głowę i delikatnie całuje moje usta, zanim się odzywa. Jego głos jest niski i gardłowy. - Sięgnij do góry. Złap się zagłówka obiema dłońmi. Jeśli będziesz je tam trzymać, nie przywiążę cię do niego. – Moje oczy rozszerzają się jak spodki, na jego groźbę. Diabelski uśmiech gości na jego twarzy, kiedy mówi dalej: – Tym razem. Czeka i obserwuje mnie uważnie, nie mówiąc nic więcej, aż w końcu dostosowuję się, sięgając obiema dłońmi nad głowę i chwytając zagłówka. Zniża się po moim ciele, zatrzymując na mojej piersi, aby zassać oba wrażliwe sutki. Każde ssanie kończy z uszczypnięciem, które wysyła wybuch bólu w dół mojego ciała, ale zmienia w pragnienie, zanim dotrze do miejsca docelowego.

Jego dłoń sięga pomiędzy moje nogi i jego

szeroki kciuk głaszcze moją cipkę, kiedy fachowo wsuwa we mnie jeden długi palec. Reagując na jego dotyk, moje ciało osłania jego palce aż jest mokry, łatwo wchodząc we mnie i wychodząc. Jęk, którego nawet nie próbowałam powstrzymać, ucieka ze mnie, kiedy wsuwa we mnie drugi palec, sprawiając, że moje ciało czuje się pełne. Instynktownie moje biodra wychodzą na spotkanie rytmowi jego palców, a moja ręka sięga, aby wplątać się w jego włosy. Nagle, Vinny zamiera, pozostawiając mnie drżącą z rozkoszy. - Zagłówek, Liv. Ostatnie ostrzeżenie.

~ 126 ~

Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że puściłam uchwyt, który miałam na chłodnej, metalowej ramie. W jednej minucie moje kostki były białe, kiedy trzymałam sie życia, a w następnej nagle sięgały do niego, myśląc same za siebie. Wracając dłońmi do wezgłowia, biorę głęboki oddech i robię jak mi powiedziano, chwytając go z siłą powodującą białe kostki. Wygląda na to, że zadowalam Vinny’ego, ponieważ jego palce z powrotem się we mnie ruszają, Zasysa moje brodawki, a moje biodra zaczynają wykonywać własne kręgi. Kolejny jęk ucieka ze mnie i słyszę jak Vinny ryczy, zanim jego palce zaczynają pompować się we mnie wściekle. Powolne koła moich bioder wzrastają, kiedy wychodzę na spotkanie z jego poruszającymi się we mnie palcami. Kiedy tylko zaczynam czuć, jak moje ciało samo się kurczy, jego palce znikają, szybko zastąpione przez jego ciepłe usta na mnie. Językiem robi kółka na mojej cipce, najpierw delikatnie, drażniąco krążąc dookoła. Ale ciśnienie szybko wzrasta do pełnego ssania, kiedy ponownie umieszcza we mnie dwa palce i dotyka mocno mojej łechtaczki. Każdy nerw w moim ciele rozpala się i krzyczę, kiedy orgazm wstrząsa moim ciałem i pulsuje w niekontrolowany sposób, od jego nagłej intensywności. Nadal miotam się od mocy, jakie dało mi moje własne ciało dzięki Vinny’emu, niejasno świadoma, że ściąga swoje ubrania i słyszę trzask opakowania, zanim czuję ciężar jego ciała przykrywającego mnie. - Możesz puścić zagłówek, jeśli chcesz.

~ 127 ~

Nie zdaję sobie sprawy, że nadal go trzymam. Zaczynam uwalniać mój martwy uścisk, a następnie ponownie rozważam moje działanie. Po najbardziej intensywnym orgazmie w moim życiu, chcę zobaczyć, co będzie dalej. Uśmiecham się do Vinny’ego i łapię wezgłowie z niegodziwym uśmiechem. - Kurwa, doskonała. Z jękiem, Vinny wpycha sie wewnątrz mnie i wypełnia mnie głęboko. Jego usta obejmują moje i smakując siebie na jego języku, prowadzi mnie na kolejną krawędź orgazmu, zanim w ogóle zaczął się poruszać. Kiedy już jest całkowicie we mnie, przygotowuję się, spodziewając sie szorstkich i dokładnie gorących wystąpień. Zamiast tego, bierze mnie z zaskoczenia, zwalniając nasze pocałunki z dzikich do zmysłowych, kiedy zaczyna powoli kołysać się we mnie i ze mnie. Chcę dotknąć go tak bardzo, poczuć jego twarde mięśnie pleców, kiedy naprężają się i skręcają w rytmie jego ciała. Ale nie robię tego. Robi to ze mną wolno i zmysłowo, w zamian za kontrolę, jaką pozwoliłam mu mieć. W przeciwieństwie do mojego pierwszego orgazmu, który uderzył we mnie mocno, oszałamiając mnie od euforii, drugi buduje się wolno, jak Vinny wyciąga go ze mnie w jednym niesamowitym pchnięciu na raz. Kiedy w końcu uwalnia się we mnie, patrzę jak orgazm Vinny’ego uderza go w tym samym czasie i razem spadamy z przepaści z naszymi jękami stłumionymi między pocałunkami.

~ 128 ~

*** Nawet nie pamiętam zasypiania w nocy, ale budzę się całkowicie owinięta Vinny’m. Moja głowa na jego klatce piersiowej, a nogi mocno splecione i nie mam ochoty się ruszyć, ale widzę wpadające słońce przez żaluzje i pamiętam, że muszę wyłączyć mój alarm w telefonie, zanim dzwonek go obudzi. Powoli, jak tylko mogę, wychodzę z naszego bałaganu splątanych kończyn. Jestem ostrożna, aby go nie obudzić. Rozciągając się, aby sięgnąć po mój telefon, moje ciało reaguje bólem. Wciskam przycisk, aby wyłączyć alarm, który ma zadzwonić juz za pięć minut, a ciepła dłoń otacza mój goły brzuch i ciągnie mnie z powrotem na miejsce. - Dzień dobry. – Poranny głos Vinny’ego jest ponury i głęboki. Seksowny jak diabli. - Dobry. – Uśmiecham się na dźwięk jego głosu, ale nie może go zobaczyć, z moimi plecami przyciśniętymi do jego przodu. - Próbujesz uciec? - Po prostu wyłączam alarm, żeby cię nie obudził. Trąca głową z tyłu o moje włosy, delikatnie całując mój kark przed mówieniem. Jego ciepły oddech ogrzewa cale moje ciało. - Mam klasę dzisiaj rano w siłowni Nico. Muszę iść. Jestem rozczarowana, ale staram się udawać, że jest inaczej. - Och. W porządku.

~ 129 ~

Vinny całuje mnie po ramieniu i wstaje z łóżka. Dreszcz przebiega przeze mnie, kiedy jego ciepłe, twarde ciało znika, a zastępuje go chłodne powietrze. Czekam, aż słyszę jak drzwi łazienki się zamykają, zanim szukam swoich niedbale porozrzucanych ubrań. Do czasu kiedy Vinny wraca, mam zebrane większość moich ubrań, ale wciąż jestem owinięta w prześcieradło, szukając moich majtek. - Gdzie idziesz? Czy zapomniał o rozmowie, którą właśnie przeprowadziliśmy? Tej, w której mówi mi, że musi wyjść? - Hm... do domu. - Myślałem, że nie starasz się uciec? - Nie starałam. Ale wychodzisz. Vinny wsuwa się w parę zużytych szortów i sięga w dół na podłogę, wyciągając majtki, które wciąż szukam. - Szukasz ich? – Obraca moim smutnym usprawiedliwieniem wokół swojego palca z diabelskim uśmiechem. - Tak. – Sięgam, aby je złapać, ale Vinny jest zbyt szybki. Składa je w jednej ręce, a drugą owija wokół mojej talii, ciągnąc mnie do siebie z drugiej strony. - Zostań. Wrócę za mniej niż dwie godziny. - Chcesz, żebym została?

~ 130 ~

Pochylając się w dół, jego usta są blisko mojego ucha, kiedy odpowiada: - Chcę cię w moim łóżku, czekającą na mnie, kiedy wrócę. Jego słowa są miłe i doceniam, że mi to oferuje, ale to nie jest konieczne. Jestem dużą dziewczynką, która nie musi być rozpieszczana po nocy namiętności. - W porządku. To miło z twojej strony, że mi to proponujesz, ale i tak mam coś do załatwienia. Vinny odwraca mnie do siebie przodem, odchylając moją twarz, abym spojrzała mu w oczy. - Nie jestem słodki, Liv. Chcę, żebyś została, ponieważ jestem samolubny. Chcę być z powrotem w tobie. Jestem twardy na samą myśl o dźwięku, który wydajesz, kiedy dochodzisz dla mnie. Więc pieprz swoje obowiązki i wróć do łóżka, spróbuj odpocząć. Będziesz tego potrzebować. Panie. Może powinnam obrazić się na surowość jego słów, ale nie robię tego. Zamiast tego czuję sie pijana z pragnienia i znajduję się wpatrującą w niego bez słowa. Vinny uśmiecha się, musi wiedzieć, że dostał się do mnie. - W porządku? – Całuje mnie delikatnie w usta. - Dobrze – odpowiadam w końcu z uśmiechem, który mówi mu, że zmieniłam zdanie. Chwytając klucze z komody, Vinny otwiera dłoń, odsłaniając czarną koronkę. Zapominam, że nadal ma moje majtki w swojej dłoni. ~ 131 ~

- Zatrzymam je. – Z diabelskim uśmiechem wrzuca je do kieszeni i wychodzi.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 132 ~

Rozdział 19 Vince Jestem wypełniony energią, gdy przeprowadzam kobiety na lekcji samoobrony przez serie technik. Normalnie obieram asystentkę do demonstracji ruchów, bazując na kształcie jej tyłka lub rozmiarze cycków. Jednak dzisiaj wybieram osobę stojącą najbliżej mnie, pulchną kobietę, prawdopodobnie jakąś pięćdziesiątkę. Co dziwne, to najbardziej zabawna demonstracja, jaką miałem od miesięcy, nie licząc tego dnia z Liv. Kobieta ma łaskotki i jest wrażliwa na dotyk, przez co za każdym razem, kiedy łapię ją, aby zademonstrować pozycję, chichocze i śmieje się, parskając. O tej porze dnia zazwyczaj uważam takie zbyt zadowolone osoby za irytujące, jednak dzisiaj jej śmiech wydaje się być zaraźliwy. Kiedy lekcja się kończy, kobieta mnie przytula, dziękując za to, że uszczęśliwiłem ją na cały dzień. Całkowicie niezgodnie z moim charakterem, całuję ją w policzek i mówię, że to ja powinienem jej dziękować za to samo. Pakując ostatnie rzeczy do mojego marynarskiego worka, nie jestem zaskoczony, że słyszę głos Nico. Nie odzyskałem jeszcze jego zaufania i wciąż czuje, że musi sprawdzać mnie za każdym razem, gdy mam w planach nauczanie innych. - Jesteś dzisiaj w dobrym nastroju. - Przypuszczam, że tak. – Nie ripostując, przekładam pasek torby w poprzek mojej klatki piersiowej, żądny zabrania mojego tyłka z powrotem do domu. Myśl o tym, co tam na mnie czeka, sprawia, że się ślinię. ~ 133 ~

- Masz klucz do tylnych drzwi? Elle wymyśliła sobie dwie pary kluczy, a chcę zamknąć garaż, zanim wyjdę na kilka godzin. - Jasne. Sięgam do kieszeni, aby wyjąć kluczyki i nawet nie dostrzegam, że coś upada na podłogę. Oczy Nico kierują się na dół, zwracając moją uwagę na koronkowy skrawek materiału leżący na podłodze. - Coś ci wypadło. Szybko zgarniam koronkę obok nogi i czuję ucisk w piersi. Wkurza mnie, że Nico widział coś, co należy do Liv. - Spierdalaj. Nico jest zaskoczony. - Od kiedy zrobiłeś się taki opiekuńczy w stosunku do rzeczy należących do GIMP-ów? - To nie żaden GIMP. – Gniew rozbrzmiewa echem w każdym moim słowie, które zostaje wypowiedziane przez zaciśnięte zęby. Nico patrzy zdezorientowany przez chwilę, a potem wydaja się wpaść na jakiś rodzaj rozumienia, nawet jeśli nie zaproponowałem mu wyjaśnienia. Klepie mnie po plecach i idzie do drzwi. - Miło mi to słyszeć. A teraz wyjdź stąd i idź zabaw Liv. Skąd on to wie?

~ 134 ~

*** Zatrzymuję się w drodze do domu po lunch i gazetę. Minęły lata, od kiedy kupiłem jakieś cholerne czasopismo. Obdarzam jedynie spojrzeniem jedno, kiedy dostrzegam swoje zdjęcie, reklamę nadchodzącej walki. I wtedy czytam ostatnią stronę od tyłu, zatrzymując się zanim dochodzę do prawdziwych informacji. Ale to gazeta Liv, ta, w której pracuje, i podejrzewam, że prawdopodobnie czyta ją codziennie. Jest cicho, kiedy wchodzę do środka. Przez chwilę myślę, że może wyszła. A potem wchodzę do mojej sypialni i dostrzegam ją. Leży na środku łóżka, ubrana w koszulkę, którą miałem na sobie zeszłej nocy. Jej twarz jest tak spokojna, gdy śpi, że niemal zamykam drzwi i pozwalam jej odpoczywać. Niemal. Potem jednak wierci się przez sen, jedna noga zgięta w kolanie unosi się wyżej, zabierając ze sobą rąbek mojej koszulki i ujawniając jej porcelanowy, nagi tyłek. I już po prostu nie potrafię się oprzeć. Rozbieram się ze swoich ubrań, moje oczy nawet na chwilę nie opuszczają jej na wpół nagiego tyłka. Sposób, w jaki się zaokrągla, gdy łączy się z jej udami, lekko umięśniony kształt, przechodzący w serce, pozostawia mnie śliniącym się. Nie istnieje nic, czego pragnę bardziej, niż zmiany tej jedwabiście białej skóry w gorący odcień czerwieni, z pomocą mojej dłoni. Ciężko jest się oprzeć, gdy tak zerka na mnie, nakłaniając do uderzenia. Mocnego. Takiego, że czułaby pieczenie tyłka, gdy zechciałaby usiąść. Takiego, że zapamięta uczucie mnie, gdy jestem w niej i poczuje pustkę swojej samotnej cipki, kiedy wyjdę. Zapamięta, kto to zrobił. Kto nauczył ją odczuwania przyjemności spowodowanej niewielkim bólem... ~ 135 ~

Brakuje dwóch sekund, zanim obudziłbym ją uderzeniem mojej dłoni, a następnie wbiłbym się w nią w kolejnej rundzie mocnej, głębokiej penetracji, kiedy jej oczy otwierają się łagodnie i spogląda na mnie z uśmiechem. To słodkie i niewinne, i to mina, do której nie jestem przyzwyczajony. Taka, której nie mogę sobie przypomnieć, żebym widział u jakiejkolwiek innej kobiety, gdy była skierowana do mnie. Nigdy. U żadnej kobiety. Patrzę, jak jej oczy skupiają się i opadają w dół, aby zdać sobie sprawę, że jestem nagi. I twardy. Jej oczy patrzą na moje ciało z uznaniem, a uśmiech się poszerza. Kobiety zazwyczaj nie patrzą ponownie na moją twarz po tym, jak ich oczy zejdą poniżej szyi. To mi pasuje. Zazwyczaj. Odrzucając kołdrę na bok, Liv przewraca się na swoje plecy i wyciąga dłoń bez słowa. A ja przyjmuję ją, zapominając o bólu, jaki gotowy byłem jej zadać i w zamian pozwalając jej na prowadzenie. Zawsze istnieje jeszcze później...

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 136 ~

Rozdział 20 Liv Rozdzielam gazetę na dwie części, oferując Vinny’emu sekcję sportową, kiedy zagłębiam się w biznesową. Siedząc z plecami opartymi o ramię kanapy, moje nogi leżą na kolanach Vinny’ego, który zaczyna masować moje stopy. - O mój Boże, czuję się tak dobrze. – Mój głos cichnie, nie ukrywając mojej przyjemności z powodu jego dotyku. Moje ciało natychmiast przypomina sobie dotyk jego rąk. Zamykam oczy, uwalniając gazetę, którą czytałam, zupełnie zapominając o temacie w ciągu kilku sekund. - Jestem tutaj, aby ci służyć. Vinny przyciska kciuk do łuku jednej mojej stopy, kiedy przygniata moje podeszwy, tej części, która nosi większość mojej wagi przez dni, kiedy w biurze mam na sobie szpiki. - Mmmmm. – Dźwięk ucieka ze mnie, kiedy przewracam oczami do tyłu głowy. Moje ramiona opadają, łagodząc napięcie, mimo że jego dotyk jest na drugim końcu mojego ciała. - Jezusie, Liv. Nie mogę być odpowiedzialny, kiedy wydajesz takie dźwięki i tak wyglądasz. - Niestety, nic nie mogę na to poradzić. Masz naprawdę dobre ręce. - Już mi to mówiono. ~ 137 ~

Jakby wyrwana z błogiego snu, kiedy siedziałam na puszystych białych chmurach, moje ciało zamiera i zabieram nogi z jego uścisku. Mój głos twardnieje, kiedy odpowiadam. - Naprawdę mnie to nie interesuje, aby słuchać o opiniach twoich lasek. Z brwiami w górze, Vinny ma czelność wyglądać na złego z powodu mojej odpowiedz, kiedy to jego słowa były jak strzał w policzek. - Jestem fighterem, Liv. Pamiętasz? Mówiono mi, że mam dobre ręce przez trenerów i przeciwników. – Przejeżdża dłonią przez włosy. – Miło, że wiesz tak mało o mnie, że myślisz, że chwalę się innymi kobietami. - Ja, ja… Przepraszam... Myślałam, że miałeś na myśli... - Tak, wiem, co myślałaś, że mam na myśli. – Nagle wstaje i wygląda na to, że zamierza odejść, ale zatrzymuje się, odwraca i ponownie przemawia: – Jak się czujesz myśląc, że mówię o byciu z innymi kobietami ? - Nie… nie rozumiem pytania. Vinny pochyla się, jego ręce przyciskają się do kanapy po obu stronach mojej głowy, zamykając mnie w środku. - Proste pytanie. Prosta odpowiedź. Jesteś inteligentna. Nie chcąc przyznać prawdy, udaję, że nie rozumiem. - Myślałam, że to niegrzeczne – odpowiadam. – Jakby się czuł, gdybyś myślał, że mówię o innym mężczyźnie, kiedy cię dotykam? ~ 138 ~

Patrzę, jak ciemne źrenice w środku bladoniebieskich tęczówek rosną coraz bardziej w jego oczach, pozostawiając tylko cienki pasek koloru, kiedy ciemność ją przejmuje. Zaciska szczęki, złość emanuje z jego ciała. - Jakbym chciał wyrwać komuś głowę. Odpowiedz na to cholerne pytanie, Liv. – Jego oczy są zmrużone z gniewu. - Zazdrosna. W porządku? Szczęśliwy? – wykrzykuję swoją odpowiedź. - Dobrze. - Dobrze? – Chyba sobie ze mnie żartuje. – Chcesz, żebym była zazdrosna? - Chcę, żebyś przestała szukać powodów, aby ode mnie uciec w każdej godzinie. Zazdrość przynajmniej znaczy, że nie masz tego w dupie. Dwa razy otwieram usta, aby odpowiedzieć. Ale za każdym razem uświadamiam sobie, że nie mam czym w niego rzucić. Oczy Vinny’ego obserwują mnie i czekają. Mówią tak wiele. Boże, mówią wszystko, kiedy płoną na mnie z taką intensywnością, że zapiera mi to dech w piersi. - Przerażasz mnie, Vinny. – Zatrzymuję się. – My mnie przerażają – szepczę, czując się zakłopotana tym, co czuję. Ale jestem szczera. Wreszcie. Oczy Vinny’ego zamykają się na chwilę i obserwuję, jak jego gardło porusza się, kiedy przełyka. Kiedy otwiera oczy, są inne, mniej złe, chociaż nadal pełne emocji. Unosi jedną rękę z boku mojej głowy, kiedy nadal się nade mną pochyla, delikatnie nakrywa nią mój policzek. ~ 139 ~

- Ty też mnie przerażasz, Liv. Odwracam się, zbliżając się do niego, i całuję wnętrze dłoni. Wracając wzrokiem na jego twarz, myślę o czymś, co sprawia, że się śmieje. - Przestraszyłam Vince'a „Niepokonanego” Stone’a? Vinny znowu się uśmiecha. - Naprawdę się dzisiaj o to prosisz, prawda? Z jedną brwią uniesioną, nie mogę się powstrzymać... zostawia siebie tak całkowicie otwartego. - A co, jeśli tak, czy to znaczy, że mi to dasz? Jęczy i zanim w ogóle mogę zaprotestować, jestem podnoszona z mojego siedzenia i przerzucona przez ramię, kiedy idzie w stronę sypialni. Następne kilka godzin przechodzimy między czytaniem mojej nowej książki, a Vinny’m dającym mi to, o co prosiłam.

*** Jest prawie północ, kiedy Vinny odwozi mnie do mojego domu. Nie ma nigdzie w pobliżu parkingu, więc mówię mu, żeby mnie wyrzucił, ale nalega, aby odprowadzić mnie do drzwi. Nawet nie zauważamy, że Ally siedzi w salonie, kiedy spędzamy dziesięć minut jak nastolatki w drzwiach, zanim w końcu wypycham go z mojego mieszkania. Wypychanie go przez drzwi było dla jego dobra, tak jak dla mojego. Oboje ~ 140 ~

musimy jutro pracować. Przynajmniej ja głownie siedzę. Jego praca wymaga fizycznej sprawności. Zamykam drzwi i opieram o nie głowę. - Wygląda na to, że dobrze się bawiłaś. – Zaskakuje mnie głos Ally. - Siedziałaś w ciemności, czekając na mnie, aż wrócę do domu, po to, aby mnie wystraszyć? - Może. - Potrzebujesz pomocy. - Potrzebuję takiego jak on. – Wskazuje na drzwi, które właśnie zamknęłam za Vinny’m. Śmiejąc się, idę do kuchni. - Miałam zamiar iść do łóżka. Chcesz najpierw kieliszek wina? - A czy Vince Stone sprawia, że kobiety sie ślinią? Kręcąc głową, wyciągam dwa kryształowe kieliszki z szafki. W wiele wieczorów jemy na wynos. Czasami nasze jedzenie jest jeszcze w kartonie. Jednak nasze wino jest zawsze w krysztale. - Wezmę to za tak. - Jak cholera. Nie mogę nic poradzić na to, że uśmiecham się na podekscytowanie Ally, kiedy siedzimy na kanapie naprzeciwko siebie. - Ten facet się do ciebie dobrał. ~ 141 ~

- Na pewno kilka godzin temu. Rozszerzając oczy, Ally uśmiecha się i klaszcze w dłonie. - To właśnie chciałam usłyszeć! Wypijam wino i opieram się o kanapę, z dramatycznym westchnieniem. - Jezu, Ally, jest taki... taki… intensywny. To tak, jakby widział przeze mnie. Nie mam gdzie się ukryć. - Cóż, czemu chcesz się przed nim ukrywać? - Nie wiem. Po prostu czuję, że muszę iść powoli. Zachować część tego, co czuję do siebie. Ale trudno mu odmówić. Nie potrafię tego wyjaśnić. - Już raz cię zranił, Liv. Jesteś ostrożna. – Ally mruga i pociąga nosem. – Po prostu ciesz się seksem i zobaczysz, gdzie cię to zabierze. Kończąc moje wino, czuję jego efekt w głowie. Tak właściwie nie ważę dużo, ale gdy jestem niewyspana, efekt staje się wyraźniejszy. - Och, na pewno będę cieszyć się seksem. - Nienawidzę cię. Moja przyjaciółka się uśmiecha. - Też cię nienawidzę. – Uśmiecham się i pochylam, aby pocałować ją w policzek, zanim odwracam się i idę spać. – Słodkich snów, Ally. - Powiedz mi jedno – krzyczy Ally, kiedy sięgam do mich drzwi. – Czy jest rodzajem faceta, który przejmuje kontrolę w łóżku? ~ 142 ~

Uśmiecham się, nie odwracając, kiedy odpowiadam: - Nawet nie masz pojęcia.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 143 ~

Rozdział 21 Liv Siedząc przy biurku i wpatrując się ślepo w ekran komputera, wiercę się na siedzeniu w celu znalezienia wygodnej pozycji. Moje ciało wciąż pobolewa po długim weekendzie seksualnej eskapady z Vinny’m i okazuje się, że bezmyślnie w kółko powtarzam jego słowa. Zanurzę się tak głęboko w twoim środku, że będziesz czuć pustkę, kiedy nie będzie mnie z tobą. Wiercąc się na siedzeniu, zdaje sobie sprawę, ze dotrzymał słowa. Minęły zaledwie trzy dni, odkąd ostatnio widziałam się z nim, a jednak tego ranka bez niego czuje się pusta. Jak na zawołanie, mój telefon dzwoni i uśmiecham się, gdy podnoszę go do ucha. - Właśnie o tobie myślałam. - Ach, tak, a o czym konkretnie? – Chrapliwy głos Vinny'ego emanuje seksem. - Ja… – Przypominając sobie, gdzie jestem, podnoszę wzrok i widzę przyklejone do mnie oczy Summer, oczekujące na moja odpowiedź. Yyy... później ci powiem. - O nie, nie później. Zaczęłaś, więc i skończysz. Nie pozostawiaj żadnych niedokończonych bzdur, Liv. Obniżam głos. - Chodzi o to, co mi mówiłeś. - Kto siedzi tak blisko ciebie, że musisz szeptać? ~ 144 ~

- Współpracowniczka. - Księżniczka? Odpowiadam ze śmiechem. - Tak. - To nawet dodatkowy powód, żebyś mi powiedziała. No dalej, Liv. Pozwól mi to usłyszeć – mówi, jego głos niski i kuszący. – Wiem, że tego chcesz. Boże, niemożliwym jest utrzymać czegokolwiek z dala od tego mężczyzny. Na przyszłość naprawdę muszę zacząć uważać na to, co wychodzi z moich ust. - Chodzi o pustkę, pozostawioną po tobie, tam – szepczę i spoglądam na Summer, znajdując jej rozszerzone oczy. Przypuszczam, że nie szepnęłam wystarczająco cicho. Vinny jęczy. - Czujesz się pusta beze mnie, zagrzebanego w tobie, Liv? Waham się, czując, jak moja twarz oblewa się rumieńcem. - Tak. - Powiedz to. - Oszalałeś? Nie mogę, jestem w pracy. - Odbiorę cie o dwunastej na lunch. - Vinny – ostrzegam. ~ 145 ~

- Do zobaczenia za chwilę, Liv. – Odkłada słuchawkę, zanim mogę odpowiedzieć. Spoglądając w górę, odnajduje Summer wciąż wpatrującą się we mnie. Gdyby oczy mogły rzucać sztyletami, wyglądałabym teraz gdzieś jak szwajcarski ser. - Przepraszam. – Wzruszam ramionami, mój głos tak gęsty i słodki, jak syrop klonowy, dopasowany idealnie z najbardziej fałszywym uśmiechem. To jasne, że nie jest szczery. Przedzieram się przez kolejne kilka godzin, moje oczy ciągle sprawdzają telefon przez ten czas. Do czasu, aż zbliża się dwunasta, jestem niespokojna i równie podekscytowana. Po naszym wspólnym weekendzie przebywanie oddzielnie przez te kilka dni wydawało się być dla mnie wiecznością. Ale moja praca zabrała mnie z miasta na dwa dni, a potem Vinny był zbyt zajęty robieniem promocji swojej nadchodzącej walki. W chwili, gdy przechodzę przez odrażające, szklane drzwi, dostrzegam go. Opiera się niedbale o betonową ścianę po prawo, jego nogi swobodnie skrzyżowane w kostkach. Wstaje, gdy pokonuję drogę w jego kierunku, jednak nie próbuje do mnie podejść. Zamiast tego, obserwuje każdy mój ruch z szatańskim uśmiechem na twarzy. Gdy stoję przed nim, żadne z nas nie mówi ani słowa. Vinny owija rękę wokół mojej talii i przyciąga moje ciało do siebie, podczas gdy jego głowa opada i przejmuje kontrolę nad moimi ustami w pocałunku. To takie silne, że dosłownie tracę poczucie tego, gdzie jestem, w chwili, w której oboje odsuwamy się od siebie, próbując złapać oddech.

~ 146 ~

- Hej. – Opiera swoje czoło o moje. - Cześć. Jego oczy zerkają szybko przez moje ramie i zaraz wracają. - Sądzę, że mamy publiczność. Odwracając się, dostrzegam gapiącą się Summer. Zatrzymała sie w pół kroku, jej usta w tej chwili są otwarte. Zawstydzona, odwracam się do Vinny’ego, aby ukryć swoja twarz. Boże, niech podąży za moim przykładem i stara się stać niewidoczny. - Hej, Summer. – Dłoń nieowinięta wokół mojej talii podnosi się w swobodnym machnięciu, a ja mam ochotę zabić go za uczynienie tego jeszcze gorszym. - Yyy... cześć. – Wybiega, kompletnie wypompowana.

*** Następną godzinę spędzamy na nadrabianiu zaległości. Vinny opowiada mi o swojej promocyjnej sesji zdjęciowej i naśmiewa się z fotografa, mężczyzny, który nie ukrywał swojego zainteresowania Vinny’m, i spędził cztery godziny na nazywaniu go panem „Słodziutkie Mięśnie” W momencie, gdy wracam do swojego biura, jestem dziesięć minut spóźniona, wiec nie mam czasu na gierki, kiedy Vinny zamyka mnie w swoim uścisku i żąda, żebym powiedziała mu, o czym wcześniej myślałam. ~ 147 ~

- Naprawdę potrzebujesz, aby tak bardzo gładzić twoje ego? – drażnię się. - Jeśli akurat nie gładzisz mi czegoś innego, to tak. Przewracając oczami, staram się być poważna. - I tak za późno wróciłam z lunchu. - Wiec powinnaś się pospieszyć. - Ale mnie przytrzymujesz. - Wiesz, czego potrzebuje, aby puścić cię wolno. - Jesteś takim aroganckim dupkiem. – Figlarnie uderzam go w pierś i staram wyrwać z jego uścisku. - Wiedziałaś już o tym siedem lat temu. Uśmiechając się, nie mogę nic poradzić na śmiech. Ma racje. Zawsze był świadomy własnej wartości, wahadło przechylało się bardziej w stronę arogancji w skali jego pewności siebie. - Naprawdę muszę wracać. - Powiedz to. Panie, ten facet nigdy się nie poddaje. - Serio? Z ogromnym uśmiechem na twarzy, kiwa głową. - Serio.

~ 148 ~

Przewracając oczami, podaję się. - Dzisiaj rano byłam wciąż obolała po, no wiesz, po naszym weekendzie. I myślałam o czymś, co powiedziałeś. - Kontynuuj – mówi, jego uśmiech rozszerza się, a oczy błyszczą. - Dobra. Powiedziałeś, że zagrzebiesz się tak głęboko mnie, że poczuję pustkę, gdy nie będziesz we mnie. - I ty? – namawia Vinny, wyraźnie zadowolony z bycia cytowanym. - Co ja? - Czujesz pustkę? – pyta, bezczelny uśmieszek na jego twarzy. To pewne, że zna już odpowiedź. - Tak, Vinny. Czuje pustkę bez ciebie we mnie. No masz. Powiedziałam to. Czujesz się teraz lepiej? - Czuje się lepiej, gdy jestem w tobie zagrzebany. - Jesteś niemożliwy. Wiesz o tym? - Nieważne, czująca pustkę kobieto - Pan Słodziutkie Mięśnie. - Całkiem podoba mi się to określenie wychodzące z twoich ust. Śmiejąc się, niemal przez niego zapominam jak bardzo jestem spóźniona. Niemal. - Poważnie, jestem naprawdę za późno. Muszę iść.

~ 149 ~

Całuje mnie łagodnie w usta, jeszcze nie uwalniając. Jego głos jest niski i seksowny. - Tydzień temu, podczas mojej walki wstępnej, miałem badania. Jestem czysty. – Opierając swoje czoło o moje, składa propozycję i czeka, szukając moich oczu i oczekując na odpowiedz. Ledwie mogę przełknąć. Moje usta wysychają, gdy próbuje uformować słowa, aby odpowiedzieć. - Jestem na pigułkach. Żadnych partnerów od ostatnich badań. Figlarny uśmiech rozprzestrzenia się po jego twarzy. - A więc nie będziesz już długo czuć pustki. Ciepło mojego rumieńca rozchodzi się od czubków moich palców u stop do szczytu głowy. Vinny chichocze, wyraźnie ciesząc się z mojego zakłopotania. - Jutro wieczorem? - Jutro wieczorem. Odchodzę, czując jego gorące spojrzenie, utkwione na kołysaniu się mojego tyłka.

*** Wracając do biurka zostaję powitana grymasem Summer. Zazdrość jej nie pasuje. Sprawia, że normalnie ładna twarz, wykrzywiona i zła, budzi brzydotę i sprawia, że pokonuje drogę na powierzchnię. ~ 150 ~

- Chyba wiem, dlaczego Vince prosił o ciebie. Chciał kogoś łatwego. – Obniżając wzrok na swoje wypielęgnowane paznokcie, stara się udawać, jakby jej to nie obchodziło, ale ja wiem lepiej. Zanim mogę odpowiedzieć, ze swojego biura wychodzi Zboczeniec i wzywa nas obie do swego legowiska z pożądliwym uśmiechem, który przyprawia mnie o dreszcze. Uśmiecham się do Summer, zdeterminowana, żeby nie zniżać się do jej poziomu. Chwytając ołówek i notes, kieruję się do biura Zboczeńca. Zwykle staram się unikać momentów sam na sam z nim, ale dzisiaj myślę, że nawet jego towarzystwo jest lepsze od księżniczki. Zboczeniec obchodzi swoje biurko i wsuwa się do małej przestrzeni pomiędzy nami a przodem jego biurka. Jak gdyby siedzenie z oczami idealnie umiejscowionymi na poziomie jego krocza nie było wystarczająco złe, sięga w dół prawą ręka i opiera się o nie, zanim się odzywa. Ohydne, to po prostu kompletnie ohydne. - A więc drogie panie, musimy omówić trochę spraw związanych z waszymi zadaniami. Summer, będę potrzebować, abyś przedstawiła zarys artykułu o fuzji wydawniczej. - Ale... – staram się protestować. Pracowałam nad tą historią przez trzy tygodnie i zapowiadało się na naprawdę wielki artykuł. Taki, który mógłby pomóc pod koniec zostać w tej pracy. Summer uśmiecha się. Jestem pewna, że nawet nie ma pojęcia o niczym związanym z wydawnictwem lub tym, co miało sprawić, że

~ 151 ~

powstałby z niego wielki artykuł. Widzi jednak, jak jestem zdenerwowana, a to wystarcza, aby ją usatysfakcjonować. - Nie ma problemu, James. Będę szczęśliwa naprawianiem czegokolwiek, co rozpoczęła Olivia. Naprawianiem? Chyba sobie żartuje. Widzę, jak szansa uzyskania przeze mnie pracy jak z moich snów gwałtownie maleje i nie mogę pozwolić wyślizgnąć jej się całkowicie bez walki. - James. Niemal skończyłam ten artykuł... naprawdę potrzebuję zaledwie kilku dni i mogę składać ja w całość. Nie chciałabym, żeby Summer musiała wykonywać całej tej pracy, aby dojść do tych samych wniosków, co ja. Ona macha na mój argument, nie biorąc go nawet pod uwagę. Zboczeniec wraca na swoją stronę biurka. - Summer, będzie w stanie dobrze z tym sobie poradzić. Tak naprawdę, Summer, idź weź pliki Olivii dotyczące tego artykułu i zacznij się z nimi zapoznawać. Daj Olivii i mi kilka minut. Napawając się sukcesem, Summer uśmiecha się do Zboczeńca i obdarza mnie chytrym uśmieszkiem. Widzę w jej krokach, gdy opuszcza biuro, iż myśli, że jej zwycięstwo jest na wyciągnięcie ręki. Obawiam się, że może mieć rację. Nie ma mowy, żebym oddała jej to łatwo. - James, ja... Przerywając mi, jak gdybym nie była w środku wypowiedzi, Zboczeniec swoimi słowami niszczy moje krótkotrwałe próby protestu. ~ 152 ~

- Olivia, zostało ci przydzielone specjalne zadanie. Takie, które może zbudować lub zniszczyć twoją karierę. – Teraz ma moją pełną uwagę. – Wiemy to z bardzo wiarygodnego źródła, że senator Preston Knight ma nieślubne dziecko. Bez żadnych wątpliwości to artykuł życia. Taki, który napędza sprzedaż gazet do wysokiego poziomu i jest czytany oraz zauważany przez ludzi na całym świecie. Jestem podekscytowana, ale zaskoczona, że pozwolono by mi, komuś tak nieznaczącemu, rzucić się na taką historię. - Wow. Nie mogę w to uwierzyć. Konsekwencje tego będą ogromne. Preston Knight ubiega się o swoją czwartą kadencję. Jego kampania, mająca na celu jego reelekcję, jest skupiona wokół jego wartości chrześcijańskich. Jednak nawet większy efekt może mieć na samego mężczyznę, jeśli straci swoje stanowisko w Senacie, to większość głosów ludności zmieni się, pozwalając innej partii politycznej przejąć władzę. - Oczywiście, że tak. I powierzamy to tobie. Zdajesz sobie sprawę, jak ważne to jest? – Zboczeniec pochyla się na swoim fotelu i zaciska razem dłonie, w nieudanej próbie wyglądania dystyngowanie. - Całkowicie... – Mój umysł pędzi. – Nie chcę brzmieć w żaden sposób na niewdzięczną... ale jestem zaskoczona, że wybrałeś mnie. - Nie wybrałem. Zrobił to redaktor naczelny. – Zboczeniec pochyla się i wskazuje na mnie, abym się przybliżyła, jak gdyby zamierzał zdradzić mi ogromny sekret. Nawet jeśli drzwi są zamknięte i jesteśmy tylko we dwoje w pomieszczeniu. Szepcząc dla dodania dramaturgii,

~ 153 ~

kontynuuje: – I zostałem upoważniony, aby powiedzieć ci, Olivia, że jeśli podołasz tej historii, ta praca jest twoja. Mruga. To życiowa szansa, a jednak siedzę tutaj, z jakiegoś powodu czując wahanie. - To niesamowite. Nie mogę doczekać się rozpoczęcia. - Dobrze, dobrze. Jestem pewien, że świetnie ci pójdzie, Olivia. – Sięgając do swojej szuflady, wyciąga folder z niepozornie szarego papieru. – Jeszcze jedno. Nie wiem dlaczego, ale moje serce opada. Coś po prostu powiedziało mi, że chodziło o coś więcej. I to oznaczało coś ważnego. Otwierając folder, jestem zdezorientowana, gdy zaczyna przewracać strony wypełnionymi fotografiami. Wszystkie mają ten sam temat... Vinny’ego. W siłowni, na jego motocyklu, wychodzącego ze sklepu z witaminami... Zboczeniec obraca je i obraca, aż dociera do jednego, które sprawia, że moje serce zatrzymuje się... mnie i Vinny’ego, całujących się przed tym budynkiem. Nie więcej niż dwie godziny temu. - Nie rozumiem. - Nasze źródło wierzy, że twój nowy przyjaciel, Vince Stone, jest nieślubnym dzieckiem senatora Knighta. Obraz znajomej osoby w folderze Vinny’ego, to nie był aktor, tylko senator. Krew tak szybko pędzi przez moje żyły, że wydaje się być niekontrolowanym pociągiem, który ostatecznie wypadnie z toru i koniec ~ 154 ~

końców spotka się z murem. Przez chwilę mam trudności z oddychanie, przez co myślę, że mogłabym zwymiotować na wszystkie te zdjęcia. Ściskając klatkę piersiową, czuję kolor odpływający z mojej twarzy tak szybko, że nawet Zboczeniec podejmuje wątek i staje się nerwowy. - Olivia. Wszystko w porządku? Brak odpowiedzi. - Olivia. – Wypowiada te słowa, stojąc. Teraz głośniej. Brak odpowiedzi. - Olivia! – Teraz krzycząc. Podchodzi bliżej i dotyka mojego ramienia, zaskakując mnie tak, że niemal wyskakuję z krzesła. – Wszystko w porządku? - Tak… yyy... tak, nic mi nie jest – kłamię. - Jesteś w stanie poradzić sobie z tym zadaniem? Moja odpowiedź jest opóźniona, ale koniec końców ofiarowuję mu taką, jakiej oczekuje: - Tak. - Dobrze, idź i poświęć trochę czasu na zaznajomienie się ze wszystkim. Daj mi znać, jeśli będziesz mieć jakiekolwiek pytania. Wstaję, czując się nieco niepewnie na nogach, ale pokonuję drogę do drzwi bez upadku. - Olivia?

~ 155 ~

Patrzę do tyłu, tak naprawdę nie widząc niczego, kiedy odwracam się. Chociaż przynajmniej moja reakcja wygląda na normalną. - Piszesz artykuł, dostajesz pracę. To proste. Ta, jasne. Proste.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 156 ~

Rozdział 22 Vince Kończę z trzema partnerami sparingowymi w mniej niż godzinę. Jestem tak napompowany adrenaliną, że czuję, jakbym tym razem mógł pokonać Nico. Podskakując w górę i w dół na stopach jak piłka, mając na sobie jedynie ochraniacz na głowę i szorty, niecierpliwie czekam, aż Nico zapnie nakrycie głowy kolejnej ofierze. Widziałem tego kolesia w siłowni. Jest do bani. Normalnie mógłbym pokonać go za pomocą kilku prostych i dwóch mocniejszych kopnięć, ale nie czuję się dzisiaj normalnie. Jestem nakręcony. I to bez żadnej dodatkowej pomocy. - No dalej, więcej czasu zajmie zakładanie mu tego ochraniacza, niż pozostanie on na ringu. - Nie bądź zbyt pewny siebie, dzieciaku – odpowiada Nico, ale mogę dostrzec, że jest zadowolony z siebie, czując dumę, bo jestem dziś w dobrej formie. Tak naprawdę nie ma nic przeciwko mojej arogancji. Głównie dlatego, że sam też jest taki. Mój czarty sparingowy partner w końcu dostaje się na ring i myliłem się, do cholery. Musiałem za bardzo go docenić. Nie docenić siebie. Wystarczył zaledwie jeden mój kopniak i jeden prosty, a on jest już rozłożony na podłodze. To tyle z wyrównanego sparingu. Nico śmieje się i kręci głową. Wyciąga rękę do biedaka na podłodze. ~ 157 ~

- Co mam dzisiaj z tobą zrobić? Wciąż skacząc, odpowiadam szybko. - Daj mi prawdziwego partnera. Nico rozgląda się, wokół jest kilku ćwiczących kolesi, żaden z nich nawet blisko bycia prawdziwym rywalem. Unosząc obie ręce po bokach, odpowiada pytaniem. - Kogo? - Ciebie. Śmieje się. - Nie sądzę, dzieciaku. – Zaczyna opuszczać sparingowy ring. - Boisz się? – krzyczę wystarczająco głośno, aby zwrócić uwagę wszystkich w siłowni. To trochę pomoże w nakłonieniu go do tego. Nico odwraca się i unosi brew. - Nie proś o rzeczy, którym nie możesz podołać, Vinny. - Nie jestem taki pewien, kto jest tym, który już nie podoła, staruszku. Kolesie, którzy ćwiczyli, kończą to, co robili i odpowiadają serią ochów i achów oraz kilkoma „rozwalisz tego Nico” wyrzuconymi z siebie w dobrej ocenie. - Daj mi ochraniacz. – Nico odwraca się do mojego ostatniego partnera sparingowego, a potem z powrotem do mnie. – Nie mów potem, że nie próbowałem odpuścić. ~ 158 ~

Uśmiechając się, w podskokach przebiegam wokół całego ringu, dając dobry pokaz dla mięśniaków, którzy przerwali swoje działania, żeby nas obserwować. Z założonym ochraniaczem na głowę, Nico unosi ręce i odwraca się do mnie twarzą, uśmieszek na jego twarzy. - Zanosiło się na to od dłuższego czasu. Będzie zabawnie. I wtedy uderza. Niespodziewanie, mocno i szybko... uzyskuje powiązanie z moimi żebrami. Robię dwa kroki do tyłu, ale jakoś udaje mi się pozostać na stopach. Odpowiadam, obracając się kopnięciu z półobrotu, które ląduje na ramieniu Nico. Czysty impet uderzenia sprawia, że garda Nico opada, a on sam potyka się, zmuszony do cofnięcia się o trzy kroki, jego plecy uderzają o linę, gdy walczy o to, aby utrzymać się na nogach. Spodziewam się, że rzuci się na mnie, ale wtedy zatrzymuje się. Śledzę linię jego wzroku i znajduję Elle, jedna dłoń na dolnej części jej brzucha, twarz wykazująca oznaki cierpienia. - Nico... Myślę, że to już ten czas. - Cholera. – Przeskakując przez liny za jednym zamachem, rzuca mi klucze, gdy ląduje obok Elle. – Wyprowadź samochód, Vinny. Już na zewnątrz, Elle nie chce, żeby Nico od niej odszedł, więc zawożę ich do szpitala, oboje na tylnym siedzeniu w szoferskim stylu. To szybka jazda, szybsza nawet, niż kiedy jedziesz czterdzieści kilometrów powyżej dozwolonej prędkości. ~ 159 ~

Docieramy do St. Josepha i Nico oraz ja biegniemy dokoła, żeby pomóc Elle wyjść z samochodu. Żaden z nas nawet nie dostrzega, że silnik wciąż działa, a troje drzwi jest otwartych. Nico rozmawia przy recepcji i tam mówią mu, żebyśmy zajęli miejsca i że lekarz przyjmie Elle za kilka minut. Skurcze słabną. Elle siedzi na krześle i patrzy na mnie i na Nico, otoczona nami po obu stronach, stojących. Wielki, głupkowaty uśmiech na jej twarzy szybko przeradza się w śmiech. - Czy wy dwaj zdajecie sobie sprawę, jak wyglądacie? Patrzę między siebie a Nico, po raz pierwszy zdając sobie sprawę, że obaj jesteśmy ubrani tylko w szorty. Bez butów, bez koszulek. Zwykli dwaj obrabowani z ubrań fighterzy, szesnastopak pomiędzy nami, unoszący się nad Elle w zaawansowanej ciąży. Rozglądając się po sali, dostrzegam, że wszystkie oczy skierowane na nas. Nico i ja dołączamy do jej przypływu śmiechu.

*** Trzy godziny później, wszyscy jesteśmy z powrotem na siłowni. Skurcze Braxtona Hicksa czy jakieś takie gówno, znane również jako fałszywy poród. Chwytam moją torbę i mówię Elle dobranoc, całując w policzek. - Wiem, że specjalnie wywołałaś ten poród. Zobaczyłaś, że walczymy i nie chciałaś, żeby twój niegdyś popularny mąż został ~ 160 ~

zawstydzony w swojej własnej siłowni. – Uśmiecham się, a Elle odpowiada uśmiechem, kręcąc głową.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 161 ~

Rozdział 23 Liv Siedzę na łóżku z setką dokumentów i zdjęć porozrzucanych wszędzie, niedobrze mi… czuję, jakby wielka dłoń sięgnęła do mojej klatki piersiowej i ścisnęła moje serce tak mocno, że ledwie może pompować krew przez moje żyły. Są tu zdjęcia, akty urodzenia, wywiady, niekompletne badania genealogiczne i długie godziny niezliczonych obserwacji zarówno senatora Knighta, jak i Vinny’ego. Dowiedziałam się wiele o ostatnich dziesięciu latach Vinny’ego, dowiedziałam się o tak wielu elementach układanki, które wydają się do siebie pasować, wszystko to czyni go człowiekiem, którym jest dzisiaj. Ale są rzeczy, które on sam powinien mi powiedzieć. Rzeczy, o których powinnam była się dowiedzieć, kiedy na nowo się poznawaliśmy. Wpatrując się w zdjęcia, od których nie jestem w stanie oderwać wzroku już od kilku godzin, znajduje patrzącego na mnie Vinny’ego o bladoniebieskich oczach. Gapiącego się. Tylko że to zdjęcie jest senatora Knighta. Nie ma zaprzeczenia, że są do siebie podobni. Szerokie ramiona, proste szczęki, nawet sposób, w jaki oboje stoją. Pewni siebie, przekonani, z władzą, która natychmiast sprawia, że czujesz, jak są odpowiedzialni. Zeznania sięgają niemal dwudziestu pięciu lat, zanim senator Knight został nawet wybrany. Gdy miał około dwudziestu pięciu lat, Preston Knight był wschodzącą gwiazdą w jednej najbardziej prestiżowych firm prawniczych w Chicago. Ożenił się ze swoją ukochaną z uczelni, był ~ 162 ~

żywym, oddychającym obrazem doskonałości. Wydawało się, że miał to wszystko, kiedy został najmłodszym asystentem w „Kleinman i Dell” w wieku dwudziestu ośmiu lat. Źródła mówią, że do pierwszego spotkania mamy Vinny’ego i senatora Knighta, doszło na uroczystości, która odbyła się w miejscu o nazwie „Wally’s Den”, wieczorem, kiedy został wybrany na partnera. Klub dżentelmena, wtedy znany jako miejsce dla wpływowych i potężnych ludzi, którzy mogli sobie pozwolić na różne rzeczy, gdzie mama Vinny’ego była kelnerką. Tą, która najwyraźniej zwróciła uwagę senatora Knighta, a on odwiedzał ją nieustannie przez miesiąc, zanim w końcu dostał to, czego chciał. Historie

potwierdzają

to,

że

senator

Knight

był

bardzo

niezadowolony, kiedy dowiedział się o ciąży mamy Vinny’ego, zaledwie dwa miesiące po rozpoczęciu ich romansu. Żona senatora Knighta już spodziewała się pierwszego dziecka, syna poczętego zaledwie kilka tygodni przed Vinny’m. Szlak ich romansu oziębił się po wypadku, w którym mama Vinny’ego wylądowała w szpitalu. Najwyraźniej została zaatakowana jednej nocy, kiedy wychodziła z „Wally’s Den”. Była tak dotkliwie pobita, że lekarze byli zdumieni, że nie straciła dziecka. Zwłaszcza, że pobicie wydawało się koncentrować głównie na brzuchu. Policja nigdy nie złapała napastnika, bo w zeznaniach matki Vinny’ego opis był niejasny. Chociaż raporty wewnętrzne zdawały się sugerować, że matka Vinny’ego coś ukrywała, bo może nawet znała i chroniła tożsamość atakującego.

~ 163 ~

Mój telefon dzwoni, wytrząsając mnie z oszołomienia, w które wpadłam, kiedy zaczęłam siedzieć nad stosem dokumentów. - Hej. – Głos Vinny’ego niemal topi moje serce. - Cześć. - Obudziłem cię? - Nie, tylko nad czymś pracowałam. - Coś interesującego? - Nie. – Moja odpowiedź jest tak szybka, że zastanawiam się, czy wina podróżuje przez telefon, bijąc Vinny’ego w twarz po drugiej stronie telefonu. - Cóż, ja miałem interesujący dzień. Zamieram, przekonana, że wie, co robię, być może jest nawet w stanie zobaczyć zdjęcia, które leżą na łóżku naprzeciwko mnie. Wiem, że to nie ma sensu, ale to nie powstrzymuje mojej paranoi przed kopaniem. - Liv? – W jego głosie jest obawa na brak mojej odpowiedzi. - Przepraszam. Upuściłam telefon przez chwilę – kłamię. - Och. - Co sprawiło, że miałeś interesujące popołudnie? – Z wahaniem, zadaję pytanie i wstrzymuję oddech, czekając na jego odpowiedź. - Elle miała skurcze. - Och. – Oddycham. – Wow. ~ 164 ~

Paranoja i poczucie winy mieszają się jak silny koktajl, zostawiając mnie z uczuciem kaca, mimo że właśnie otrzymałam ułaskawienie. - Tak. – Śmieje się. – Nie jestem pewny, kto był bardziej zdenerwowany. Ja, Nico czy Elle. - Już ma dziecko? - Nie. Okazało się, że to fałszywe skurcze. - Och. Muszą być rozczarowani. - Myślę, że Nico dostał większej ulgi niż kiedykolwiek. – Wiem, że się uśmiecha, ciesząc się na to, że jego trener ukazuje strach. – Wielkolud wyglądał na naprawdę przestraszonego. - Może jest zdenerwowany, jak widzi żonę w skurczach. Patrząc, jak ją boli. - Raczej boi się tego, co przyjdzie po skurczach. - Podoba ci się myśl, że Nico boi się małego dziecka, prawda? - Tak. Nie mogę nic poradzić na to, że się śmieje na jego szczerość. Rozmawiamy przez kolejne pół godziny. Opowiada mi historię Elle i jej młodszego brata, Maxa. Oczywiście, uwielbia ich, ekscytacja na temat nadchodzącego dziecka jest słyszalna w jego głosie. Po tym jak się rozłączam, leżę w łóżku, moja głowa kręci się od wydarzeń dnia. Mam wrażenie, jakbym była w jadącym pociągu, ale nie mam możliwości zmniejszyć siły uderzenia. To uczucie mnie przytłacza. ~ 165 ~

Praca, o której marzyłam, odkąd byłam małą dziewczynką, wisi na cienkiej nici tuż przed moją twarzą. Tak łatwo po nią sięgnąć i ją chwycić. Ale jeśli tego nie zrobię, pozwolę szansie życia przelecieć przez moje palce i nie będzie niczego, co złagodzi mój upadek. Praca będzie należała Summer. Mój telefon ponownie dzwoni, nawet nie dziesięć minut po tym, jak rozłączam się z Vinny’m, co sprawia, że rozważam zignorowanie telefonu. Ale nie robię tego, odpowiadając na nie, chodź bez zwyczajnego entuzjazmu, z którym zwykle witam ludzi. - Nadal o tobie myślę. Spojrzenie na twojej twarzy, po tym jak pocałowałem cię na zewnątrz dzisiaj twojego budynku. Leżę w łóżku twardy, pamiętając sposób, w jaki twoje ciało reaguje na mnie. – Głos Vinny’ego cichnie. – Nawet w miejscach publicznych. Jest to niekontrolowane i tak cholernie seksowne, że muszę usłyszeć twój głos ponownie. Przełykam ciężko, mój głos jest gardłowy, kiedy odpowiadam: - To był dobry pocałunek... - Jutro wieczorem. Mam ci zamiar zrobić rzeczy, które sprawią, że w kółko będziesz krzyczeć moje imię. Hmm... jak można na to odpowiedzieć? Inaczej niż to, że moje sutki twardnieją i ciało między moimi nogami pęcznieje w oczekiwaniu. - Dobrze – mówię cicho. - Branoc, Liv. ~ 166 ~

- Branoc, Vinny. Rozłączam się, rzucając telefon na stos papierów, aby ostatecznie odpłynąć z wizjami Vinny’ego sprawiającego, że krzyczę, a nie myślami z historią, z którą muszę pogodzić się, aby napisać.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Thebesciaczuczek

~ 167 ~

Rozdział 24 Liv Obudziłam

się

dzisiaj

z

nowym

spojrzeniem

na

życie.

Zdecydowałam, że ta historia po prostu nie jest prawdą. Bóg zwyczajnie nie mógłby być aż tak okrutny, aby zwrócić mi tego mężczyznę, a zaraz potem sprawić, że niszczę jego jedyne honorowe, rodzinne wspomnienie. Takie, które wciąż pielęgnuje. Wielu ludzi ma bladoniebieskie oczy i silne, kwadratowe szczęki. Cholera, istnieje cała społeczność pięknych ludzi, która może uchodzić za krewnego senatora Knighta lub Vinny’ego. Przybywając do mojego biura pogodnie i wcześnie, jestem gotowa rzucić sie na głęboką wodę. Muszę jednak wyjaśnić kilka spraw ze Zboczeńcem, zanim będę kontynuować mój szczęśliwy żywot. - Dzień dobry, James. Znajdziesz dla mnie chwilę? - Mam wszystko, czego możesz potrzebować. Wejdź. Jego brudny uśmiech mówi mi, że dobór słów, jakiego dokonał, nie jest zbiegiem okoliczności. Czuję potrzebę wzięcia prysznica po jego zboczonej dwuznaczności. Uśmiecham się jednak wciąż tak samo, gdy zajmuję krzesło, które mi wskazuje dla mnie, abym na nim usiadła. - Wczorajszej nocy spędziłam dużo czasu na myśleniu o artykule o senatorze Knightcie.

~ 168 ~

- Spodziewałem się, że tak będzie. – Zboczeniec opiera się o swój fotel, dotykając palców u rąk, jak w pozycji do modlitwy. - Co się stanie, jeśli będę pisać ten artykuł przez następne kilka tygodni i koniec końców okaże się, że senator Knight wcale nie jest ojcem Vince’a? Co ze mną będzie, jeśli chodzi o pracę? - Jesteśmy całkowicie przekonani, że w tym przypadku mamy rację. Prostuje się na swoim fotelu. - Nikt jednak nie był w stanie w żaden sposób tego udowodnić. Przynieś nam dowód, a praca jest twoja. Było kilka grubych szych, pracujących nad tą właśnie sprawą, ale senator Knight jest ciaśniejszy w tych sprawach od tyłka dziewicy. Fighter jest naszą jedyną możliwością... a po zobaczeniu tych twoich zdjęć z zewnątrz, sądzę, że intymne rozmowy o tym będą dla tego faceta jak zabieranie dziecku cukierka. Ignorując jego surową uwagę, przechodzę na tryb profesjonalny i do sedna. - Będę potrzebować pokrycia wydatków podróży. - Masz to. - Potrzeba mi również historyjki, czegoś, co da mi czas z senatorem Knightem. Myślałam, że możemy zaproponować wielostronicową publikację o nim i jego rodzinie. Powiedzieć, że chcemy odtworzyć artykuł jak o Kennedych, o wartościach rodzinnych. To da mi DOSTĘP do jego żony i syna.

~ 169 ~

- Nie ma sprawy – szydzi. – Podoba mi się sposób, w jaki teraz rozumujesz. Sam ten komentarz powinien mnie cholernie od tego odwieść.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 170 ~

Rozdział 25 Liv W piątek wieczorem nie mam ochoty na wyjście i świętowanie. To był taki długi tydzień, że wolałabym raczej wleźć do łóżka w pozycji embrionalnej i spać przez dwanaście godzin, niż spędzić tę noc, wlekąc się po barach z Ally. Ale to jej urodziny i obiecałam, że będziemy dobrze się bawić. Wiem, że muszę przeznaczyć ten tydzień, żeby zostawić za sobą poszukiwania i pozwolić im odejść na chwilę, ale łatwiej powiedzieć niż zrobić. Czuję się winna, za utrzymywanie mojego zadania w tajemnicy przed Vinny’m, ale nie chcę go ranić, poprzez zadawanie mu bez powodu pytań o jego ojca. Żołnierza, którego nigdy nie poznał, mężczyznę, którego zawsze szanował. Wciąż jestem zaskoczona tym, że jednej nocy, kiedy przyjechał, żeby mnie zabrać, Ally zaprosiła Vinny’ego, aby do nas dołączył. Zwyczajne, urodzinowe świętowanie jest nocą ściśle dla dziewczyn. Widocznie jednak jedno wspomnienie o przyprowadzeniu kilku kolesi z siłowni było wszystkim, by to zmienić. Jubilatkę łatwo przekonać zwykłą wzmianką o twardych ciałach fighterów z tatuażami. - Co myślisz? – Ally wyłania się ze swojej sypialni, ubrana w skąpą spódniczkę i obcasy tak wysokie, że musi być blisko stu osiemdziesięciu centymetrów, nawet jeśli normalnie ma tylko sto sześćdziesiąt pięć. - To koszula czy spódniczka? – drażnię się. - No wiesz, niektóre z nas nie mają swoich seksownych bestii. ~ 171 ~

- Zgaduję, że w tym stroju przyciągniesz bestię. – Biorę łyk z kieliszka wypełnionego winem, które właśnie nalałam, mając nadzieję, że mnie trochę zrelaksuje. - Myślisz? – Nie wyłapując sarkazmu w moim głosie, Ally bierze mój komentarz za komplement, opuszczając wzrok na swój skąpy strój. Usatysfakcjonowana tym, co widzi, kontynuuje: – Idź się ubierz... musimy znaleźć jubilatce prezent, który może rozpakować później. – Wygina brwi. W mojej głowie nigdy nie istniało pytanie, co miałam założyć. Każda dziewczyna ma jeden strój, który kocha, taki, dzięki któremu dostaje więcej komplementów niż w sumie przez resztę roku. Moim jest szmaragdowa zieleń. Prosta sukienka jest dopasowana na dole, przylegając do moich krzywizn i kończąc się trochę powyżej moich kolan. Góra rozszerza się po tym, jak sięga mojej talii i marszczy się dekoracyjnie, odchodząc od moich ramion. Z przodu jest prosta, kolor i kształt są najbardziej imponującą częścią sukienki. Szmaragdowy kolor kontrastuje z moją bladą skórą i kasztanowymi włosami, tworząc piękną paletę, którą ludzie zdecydowanie zdają się zauważać. Jednak to właśnie tył tej sukni jest czymś niezwykłym. Te samo marszczenie, które przedstawia tylko dodatek dla skromnego dekoltu z przodu, zwisa z tyłu, tylko że drapowanie rozciąga się niżej na plecach. Dużo niżej. Odsłaniając niewielką ilość bladej skóry na szczycie mojej szyi, by skończyć się tuż nad moim tyłkiem. Jak mapa skarbu, prowadzi wzrok w dół po moich plecach, do miejsca, gdzie szmaragdowy kolor gromadzi się ściśle na moim tyłku. Coś mówi mi, że Vinny pokocha tę sukienkę. Zauważyłam, że wydaje się lubić mój tyłek. Mogę udawać, że ~ 172 ~

nie dostrzegam, gdzie dryfują jego oczy, gdy robimy różne przyziemne rzeczy, ale tak nie jest. I dzisiaj jestem tak ubrana dla niego. Marszcząc żartobliwie wargi, gdy widzi mnie ubraną, przechodzącą przez drzwi sypialni, Ally potwierdza, że wybrałam właściwy strój: - To moje urodziny. Jak ktoś ma mnie zauważyć, kiedy ty jesteś tak ubrana?

*** Zatrzymujemy się w drugim barze, tym, w którym mieliśmy spotkać się z Vinny’m i jego kolegami, jest zapakowany ludźmi. Przepychając się, aby przejść, żeby zamówić nasze drinki, Ally nie marnuje czasu, pozwalając barmanowi wiedzieć, że to jej urodziny. - Dwa drinki Long Island Iced Tea6 – przekrzykuje ogłuszającą muzykę,

grającą

z

głośników,

która

ma

w

sobie

zbyt

dużo

rozbrzmiewającego basu. Huk jest tak głośny, że czuję wibrację na swoich dłoniach, gdy kładę je na barze, moje serce podskakuje, aby dołączyć do tego rytmu. - Zrób taki jeden i wodę – krzyczę, a barman uśmiecha się i kiwa głową. - To moje urodziny! Musisz ze mną świętować!

6

Drink, który jest mieszanką wódki, tequilli, rumu, ginu, likieru pomarańczowego i coli. ~ 173 ~

- Ktoś musi się tobą zaopiekować. Jeden Long Island Iced Tea i trzeba cię nieść. - Będę pić powoli. – Uśmiecha się. - Już wcześniej to słyszałam. Pół drinka później, Ally chichocze przez słowa, gdy obie dostrzegamy parę, siedzącą cicho po drugiej stronie baru. Wyglądają na zakłopotanych, kiedy kobieta sączy swojego drinka, a mężczyzna patrzy na zegarek. - Ostatniej nocy wyszli. Minęło dziewiętnaście miesięcy, od kiedy ona uprawiała seks. Dziewię-tnaście miesięcy. – Przeciąga słowa dla podkreślenia swoich słów, zanim kontynuuje: – Poznali się na Match.com. Czekaj, nie, Churchdate.com.7 Wiesz, w miejscu, w którym bogobojni spotykają się z innymi ludźmi, którzy wstają zbyt wcześnie w niedziele, żeby spędzić godzinę na słuchaniu nauczającego starca. – Ally bierze oddech, wystarczająco długi, aby przełknąć kolejne centymetry płynu ze swojej szklanki, zanim kontynuuje swoją tyradę: – Pisali ze sobą przez miesiąc przed tym, jak facet zdobył się na odwagę, aby zapytać. Spotkali się w kawiarni ostatniej nocy, pierwszy raz widząc siebie nawzajem na żywo. Oboje byli bardzo rozczarowani. Unosząc brew na jej historię, wskazuję na szklankę Ally. - Boję się usłyszeć, co stanie się w tej historii dalej, jak wypijesz resztę tego czegoś – drażnię się.

7

Dosłownie „kościelna randka”. ~ 174 ~

W najmniejszym stopniu nie odstraszona moim komentarzem, Ally kontynuuje swoją historię. - Tak więc Elgin, tak ma na imię ten facet – jej uśmiech poszerza się – sugeruje, żeby poszli na drinka. Wiesz, alkoholowe okulary i takie tam, wszyscy wyglądają o wiele bardziej apetycznie po kilku głębszych. – Kolejny łyk ze spojrzeniem pełnym niewinności, a jednak bardzo duży łyk, wlewa w siebie ten płyn, jakby to była lemoniada. – Oboje piją cztery wódki z tonikiem. Elgin jest wielkim facetem, ale upija się łatwo, dokładnie jak Penny. - Penny? – pytam z uśmiechem. Ally zawsze wybiera najlepsze imiona. Osobiście, nigdy nie znałam żadnej Penny, ale kobieta siedząca po drugiej stronie sali dopasowuje się do tego imienia idealnie. Nie byłabym zaskoczona, gdyby Penny to było jej prawdziwe imię. - Ta, to jest imię laski tego faceta. Przestań przerywać, sprawiasz, że gubię się w moim toku rozumowania. – Jasne, to moje pytanie, a nie drink, zawierający zlepek pięciu różnych, wysokoprocentowych alkoholi, który spożyła, tak ją oszołomił. – Tak czy inaczej, Penny i Elgin wrócili do jej domu. Który, nawiasem mówiąc, nadziany jest ogromną ilością rzeczy z Hello Kitty. Mówię o całych setkach. Samo to powinno wysłać ostrzegawczą flagę do biednego Elgina. Niestety jednak, alkohol i drewno w jego gaciach sprawiło, że pominął wszystkie te sygnały. – Ally wzdycha, jak gdyby po to, aby ukazać, że darzy sympatią biednego Elgina. - Więc co stało się na ziemiach Hello Kitty? – To smutne, ale pragnę usłyszeć resztę historii.

~ 175 ~

- Szybko do tego przeszli. Dwoje głodnych, wygłodzonych seksualnie dyplomowanych księgowych, poszło na to. W każdym razie okazuje się, że ona jest kicią. – Ally opróżnia ostatki cieczy w swojej wysokiej szklance, uderzając nią o bar z odrobinę zbyt wielkim entuzjazmem. - Kicią? – Łącząc brwi, zaczynam myśleć, że już widzę oznaki pijanej, gadającej bez sensu Ally. - Ta, kocią fetyszystką. Lubi udawać, że jest kociakiem, podczas dokonywania sprośnych czynów. - Co? - Ta. Teraz ich sekrety wyszły na jaw, oboje są trzeźwi, a to – wskazuje na parę, wciąż siedzącą niezręcznie przy stole po drugiej stronie pomieszczenia – jest dzień po randce, do którego oboje czują się zobowiązani po pełnym kociego drapania, szalonego małpiego seksu. - Małpiego seksu? – Głos Vinny’ego bierze mnie przez zaskoczenie, gdy jestem skupiona na Ally, czyniąc wszystko co w mojej mocy, aby nadążać

za

historią

opowiadaną

przez

moją

szaloną,

najlepszą

przyjaciółkę. Zapominając całkowicie o swojej historii, Ally rozjaśnia się jak choinka, zarzucając ręce wokół szyi Vinny’ego, dając mu nadgorliwe powitanie. - Tak bardzo cieszę się, że przyszedłeś! Ta, zdecydowanie pijana. Pojawiła się szczęśliwa, rozradowana Ally. ~ 176 ~

Rozbawiony Vinny uśmiecha się i unosi brwi w pytaniu do mnie. Wzruszając ramionami, uśmiecham się, gdy obserwuję Vinny’ego, radzącego sobie z wstawioną Ally. Przedstawia ją swoim trzem kolegom, których zabrał ze sobą, każdy jeszcze bardziej umięśniony i wyglądający niebezpiecznej od poprzedniego. Najwyższy z tego trio ma ogoloną głowę, a spod kołnierzyka jego koszuli wystaje tusz. Założę się, że mruczy i warczy zamiast mówić. Nie trudno zgadnąć, który będzie dzisiejszym przedmiotem uwagi Ally. - Hej. – Vinny podchodzi do mnie, zaczepiając ramię wokół mojej szyi i całując mnie władczo w usta. Nigdy nawet bym nie przypuszczała, że coś tak prymitywnego zostanie zrobione dla mnie. Przed Vinny’m, publiczne ukazywanie uczuć nie było dla mnie, zwłaszcza tych intensywnych, którymi on tak naturalnie emanuje. - Cześć. - Pięknie wyglądasz – mówi, jego głos niski i zmysłowy. Powoli patrzy z aprobatą w górę i w dół mojego ciała, nie próbując nawet ukryć swojego apetytu. Odkrywam, ze to jedna z rzeczy w nim, która okazuje się być dla mnie bardzo atrakcyjna. Jest pewny siebie, szczery, nie owija w bawełnę. Czysta, stuprocentowa uczciwość. - Dziękuję. – Przyjmuję komplement bez mrugnięcia okiem, chociaż nigdy nie czułam się komfortowo z pochwałami. Jednak Vinny to ułatwia... ponieważ wierzę, że naprawdę tak myśli. - Więc kto uprawia szalony, małpi seks? – Szczerzy się, a ja czuję, że moja twarz ogrzewa się ze wstydu. ~ 177 ~

- To była tylko wymyślona historyjka. Gra, w którą Ally i ja lubimy grać. Wskazując na barmana, Vinny zamawia dla siebie piwo i gestem wskazuje w kierunku Ally. - I dwa razy to, cokolwiek pije ona. - Ummm... nie piłam. – Podnoszę moją wodę. – Wodę. Dzisiaj jestem tą odpowiedzialną. Ktoś musi zabrać Ally do domu. - Ja zawiozę was obie. Zabaw się. Tak czy inaczej nie odrywam oczu od was dwóch. – Patrząc po sali, bierze wodę z mojej dłoni i stawia ją na barze, zastępując drinkiem dostarczonym przez barmana. Szczerząc się, sączę tego drinka. - Okay, nie wiesz jednak, w co się pakujesz. Ally jest szalona, gdy wypije za dużo, a ja łatwo się upijam. Biorąc łyk swojego piwa, Vinny kieruje rozmowę do miejsca, z którego nie pozwoli mi łatwo się wydostać. - A więc. Małpi seks? - Nie zamierzasz tego odpuścić, prawda? - Nie ma mowy. – Jego diabelski uśmiech i chłopięce dołeczki łączą się, tworząc twarz, której po prostu nie można się oprzeć. Wzdychając dramatycznie, biorę łyk odwagi w płynie z mojej szklanki, przez zagłębieniem się w grę, w którą Ally i ja grałyśmy, odkąd byłyśmy dziećmi. Wszystko rozpoczęło się na imprezie w liceum, podczas ~ 178 ~

której byłyśmy znudzone, ale na przestrzeni lat nasza gra przekształciła się w coś bardziej kreatywnego. - Śledczy barowy. - Śledczy barowy? – Najwyraźniej Vinny nie słyszał o naszej wspaniałej grze. - Jedna z nas wybiera parę, a druga musi wymyślić do nich tło... opowieść o historii pomiędzy tą dwójką. - Którzy uprawiali małpi seks? Nieśmiało wskazuję na parę siedzącą po drugiej stronie sali, wciąż wyglądając okropnie niezręcznie. - Oni nie mieli małpiego seksu, kochanie. - Skąd wiesz? Unosząc brew, jak gdyby chciał powiedzieć „pff...”, bierze łyk piwa i obraca do zasłony w sali. - Wysoki, chudy facet w czarnym, sportowym płaszczu rozmawia z brunetką ubraną w... – przerywa, szukając słowa – w niezbyt wiele. – Vinny przesuwa się, aby stanąć obok mnie. Nasze plecy przy barze, oboje opieramy się o niego niedbale, łokciami wspierając nasz ciężar. Piję ze szklanki nie tracę czasu przy rozwijaniu mojej historii. - Brendon. – Odwracam głowę, aby spojrzeć bezpośrednio na Vinny’ego, moja maska powagi dokładnie na swoim miejscu. – Tak ma na imię. ~ 179 ~

Vinny unosi brwi i szczerzy się, rozbawiony, czekając na więcej. - Jest programistą komputerowym – kontynuuję. – Był ze swoją byłą, Julie, przez sześć i pół roku. Będąc programistą komputerowym, spędza wiele czasu przy swoim laptopie. Pewnej nocy Julie poczuła się napalona. Vinny przerywa mi. - Napalona? - Tak, napalona. Nie można przerywać relacji śledczego, panie Stone. – Uśmiecham się, unosząc brew, w milczeniu nakłaniając go, aby podważył moje słowa. Żartobliwie, Vinny podnosi swoje ręce do góry, udając poddanie i wskazuje na mnie, żebym kontynuowała. - Więc tak czy inaczej, Julie jednej nocy czuła się napalona i poszła szukać Brendona w jego domowym biurze. Nie spodziewając się nikogo, drzwi zostały otwarte, dając Julie miejsce w pierwszym rzędzie na przedstawieniu Brendona. Przyłapała go na gorącym uczynku, robiącego sobie dobrze, podczas gdy prowadził wideo rozmowę z kobietą, z którą sekretnie czatował przez niemal rok. Przerywam i pociągam więcej płynu z mojego szkła. To cholerstwo smakuje tak dobrze, że łatwo jest zapomnieć, jak silnie oddziałuje, dopóki nie poczujesz, że twoja głowa zaczyna stawać się lekka. - A tak kobieta tutaj to Julie, czy ta od wideo?

~ 180 ~

- Żadna z nich. Julie go zostawiła. Wyprowadziła się następnego dnia. Okazało się, że kobieta z czatu miała męża, przez co biedny Brendon został dwukrotnie rzucony w ciągu dwudziestu czterech godzin. - Więc kim jest ta dziewczyna? - Poznał ją w Nordstormie. Poszedł tam kupić kurtkę sportową. Planował wydać około trzysta dolców, ale spotkał ją. Pracuje w dziale męskim, sprzedała mu tą zbyt drogą kurtkę za tysiąc pięćset dolarów. Musiał zadłużyć te pieniądze na karcie kredytowej, ponieważ Julie wzięła wszystko z ich konta bankowego. Pot zaczynał się formować na jego brwi, gdy ta mała panienka obsługiwała go... martwił się, że jego karta zostanie odrzucona. Szczery, prawdziwy śmiech mówi mi, że Vinny docenia moją historyjkę. - Wymyśliłaś to wszystko teraz na poczekaniu? Udając obrazę, odpowiadam. - Nie zmyśliłam tego, to ich historia. Pełen życia głos Ally odwraca moją uwagę od zabawnego przekomarzania się z Vinny’m. Moja przyjaciółka skacze z boku na bok, robiąc to, co powszechnie znane jest jako taniec siusiu. - Chodź ze mną. Całując Vinny’ego w policzek, uśmiecham się, odpycham od baru i pozwalam przyjaciółce zacząć ciągnąć mnie w kierunku toalety. Robię

~ 181 ~

trzy kroki, kiedy silne ramię owija się wokół mojej talii, zatrzymując mnie w miejscu. - Co? – Odwracam się, aby zobaczyć poważną twarz Vinny’ego. - Idę z wami. - Do łazienki? - Ta, poczekam na zewnątrz – warczy w odpowiedzi Vinny. - Dlaczego? Co się stało? - Właśnie zobaczyłem tył twojej sukienki.

*** Dwie godziny później, Ally ledwie żyje, a ja nie czuję żadnego bólu. Dwaj koledzy Vinny’ego zniknęli w tłumie, nigdy nie wracając. Ja, Ally, Vinny i Ogolona Głowa spędzamy czas przy barze, zabawiani przez szalone wybryki Ally. Ostatnia runda Barowego Śledczego składała się z jej niewyraźnych słów, przedstawiających historię problemowej mamusi, którą ta biedna para starała się przezwyciężyć. Po tym, jak Ally ciągnie Ogoloną Głowę na prowizoryczny parkiet, Vinny przyciska mnie bliżej do siebie, moje plecy do jego przodu, i owija ramiona wokół mojej talii. - Chcesz zatańczyć? – pytam, chociaż jestem prawie pewna, że znam odpowiedź, zanim ona nadchodzi. - Ja nie tańczę. ~ 182 ~

- Nigdy się nie nauczyłeś? – drążę, gdy zanurza głowę w moich włosach i znajduje wrażliwe miejsce na mojej szyi, aby poskubać je w ukryciu. - Nie powiedziałem, że nie wiem jak, tylko, że nie tańczę. - Potrafisz tańczyć? – Mój głos zaczyna ukazywać moje roztargnienie spowodowane gryzącymi ruchami na moim ramieniu. Surowo ciągnie moją sukienkę, odsłaniając więcej ciała, delikatnie podszczypując moją wrażliwą skórę. - Pewnie, ale wolę tańczyć z tobą na leżąco. O Boże. Ja też. Trzymając blisko, obraca mną w swoich ramionach i blokuje mi ręce za moimi plecami, przyciskając nasze ciała mocno do siebie. Podnosząc na niego wzrok, nasze spojrzenia unieruchamiają się wzajemnie, zaczynam zastanawiać się, o czym myśli. Chyba wypiłam za dużo i to zastanawianie się zostało wypowiedziane głośno. - Jaka jest nasza historia Śledczego Barowego? Odciągając swoją głowę, patrzy mi w oczy, jego pewność siebie urzeka mnie, gdy oczekuję na odpowiedź. - Ten koleś? Przez lata wędrował w kółko w jakimś celu, nie miał tylko pojęcia, czego szukał. Po prostu czuł, jakby fragment jego układanki zaginął. Potem poznał inteligentną, piękną i zabawną kobietę, która lubiła gubić się w swoich myślach.

~ 183 ~

Lodowaty mur, który wybudowałam wokół mojego serca, aby chronić się przed tym mężczyzną, topi się, pozostawiając mnie bezbronną. Emocje, z którymi WALCZĘ, żeby zostały we mnie, wydostają się w najlepsze, pokazując się w moim napiętym głowie. Ledwie szepcząc, mówię mu, żeby kontynuował, gdy czekam, mając nadzieję, że ta historia ma szczęśliwe zakończenie. - Co dzieje się po tym, jak się spotykają? Ściskając mnie nawet jeszcze mocniej w swoich ramionach, Vinny umieszcza delikatny pocałunek na moich ustach. Jego hipnotyzujące, piękne oczy ocieplają moje rozmrożone serce, gdy kontynuuje. - Powoli, po trochu każdego dnia, pozwalała mu wchodzić do swojej głowy i pewnego dnia koleś ten obudził się i zdał sobie sprawę, że nie wędrował już w kółko. Nie był pewien, kiedy się zatrzymał ani dlaczego, po prostu wiedział. To, czego szukał przez ostatnie siedem lat, nie było już zaginione. Nie jestem zdolna, by mówić, mój oddech zostaje dosłownie skradziony z moich płuc, jego słowa zmywają wszystkie moje wątpliwości, pozostawiając wolną drogę do mojego serca i Vinny jest o krok bliżej jego zdobycia. Znowu. Dwie godziny później jestem podpita, gdy Vinny otwiera dla mnie drzwi samochodu, abym mogła wsiąść. Zarzucając mu ręce na ramiona zamiast wsiąść do auta, zbijam go z tropu i uśmiecha się, gdy całuję go w czubek nosa. Czuję się źle, kończąc imprezę, zanim Ally była gotowa na wyjście, ale drinki zadziałały na moją głowę. Dodatkowo, Ogolona Głowa ~ 184 ~

już obiecał, że zobaczy jej dom i Ally dzięki tej perspektywie wyglądała na bardziej niż podekscytowaną. - Jesteś słodka, kiedy się upijesz. - Nie upiłam się. – Moje słowa wychodzą z niewielką ilością bełkotu, nieważne, na jak bardzo trzeźwą staram się brzmieć. Całuje mnie niewinnie w usta i zaskakuje mnie, podnosząc i łagodnie umieszczając na miejscu pasażera. Zapina mi pas, zamyka drzwi samochodu i podbiega do strony kierowcy. - Twój dom czy mój? – Uruchamia silnik. - Jesteś strasznie zarozumiały. – Chichoczę i obracam się na przednim siedzeniu, aby na niego spojrzeć. - Po prostu chcę zadbać o moją dziewczynę. Marszczę brwi i Vinny dostrzega zmieszanie na mojej twarzy. - Jestem ci winny taniec. – Jego głos staje się niski i gruby. Przełykam, wiercąc się na siedzeniu w celu uspokojenia pulsowania pomiędzy moimi nogami, gdy myślę o rytmie uderzającym o moje ciało, którego nie mogę doczekać się, żeby poczuć. - Twój dom. Vinny uśmiecha się, ruszając samochodem. - Pospiesz się – szepczę, opierając rękę na jego udzie.

~ 185 ~

- Kochanie, tak czy inaczej miałaś znaleźć się w moim domu. Znajduje się bliżej, a nie jestem pewien, czy mogę poczekać te dziesięć minut dłużej po wpatrywaniu się przez pół nocy w tył twojej sukienki.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Thebesciaczuczek

~ 186 ~

Rozdział 26 Liv Vinny nie włącza świateł, kiedy wchodzimy do jego mieszkania. Zamiast tego, trzyma mnie mocno przy swoim biodrze i manewruje mną. Obracając się w lewo, do korytarza pochłoniętego przez ciemności, tracę orientację, niepewna gdzie jesteśmy, ale na pewno sypialnia jest po drugiej stronie. Prowadzi mnie powoli, aż delikatnie przesuwam coś, co jest pode mną, jest cichy, dopóki nie docieramy do miejsca, gdzie nas prowadzi. - Pochyl się. – Ruszając się za mną, naciska na mój kark, pchając do przodu, aż dosięgam czegoś twardego i zimnego. Wyspa kuchenna. Moja twarz odwraca się, policzek kładzie się na zimnej wyspie, a uścisk rozluźnia na szyi. Czuję siłę w jego rękach, kiedy powoli robi szlak po obu stronach mojego kręgosłupa aż do dolnej części pleców. - Sięgnij w górę i złap drugą stronę lady. Zginając się w pasie, przyciśnięta policzkiem do lady, unoszę ręce nad głową i łapię się drugiej strony, zgodnie z instrukcją. Vinny robi krok bliżej, przyciskając krocze do mojego tyłka i pochyla sie nade mną, jego tułów jest na moich plecach tak, że jestem uwięziona między twardym granitem a mięśniami jego ciała. Ciemny pokój jest tak cichy, że słychać każdy oddech, który bierze, kiedy zbliża usta do mojego ucha. ~ 187 ~

- Ta sukienka się ze mną drażni. Jego zęby zatapiają się w moim uchu, powodując, że krzyczę z mieszaniną szoku i bólu. Jego język szybko zastępuje zęby, delikatnie ssąc miejsce, w którym mnie naznaczył. - Założyłaś ją dla mnie? Bym dostał szału, kiedy oglądam, jak inni ludzie przebiegają po tobie oczami? Chcę mówić, ale głos utyka mi w gardle, a słowa wychodzą jak szmer. - Założyłam ją, ponieważ pomyślałam, że ci się spodoba. - Podoba mi się. Jest idealna. Twoje małe, ciasne ciało pieprzyło moją głowę przez całą noc. – Silne ręce pieszczą mnie w górę i w dół po moich bokach. Jego palce badają każdy centymetr, kiedy powoli poruszają się po moich krzywiznach. To nie jest delikatny dotyk, jest niecierpliwy i szorstki, a jego uścisk na mnie sprawia, że czuję, iż musi mnie tak mocno trzymać, albo straci swoją kontrolę. - Sprawiasz, że szaleję, kiedy widzę jak inny mężczyzna na ciebie patrzy – warczy Vinny, jakby tylko samo wspomnienie innego faceta zwiększało intensywność jego emocji. Szorstko unosi moja spódnicę do pasa i zrywa moje majtki z ciała. Siła tych działań pobudza mnie i wiercę się, kiedy mój goły tyłek czeka na niego. - Wszystko w tobie po prostu sprawia... – Głos mu się urywa, kiedy wstaje, a ja tęsknie za ciepłem jego ciała, jak tylko je ode mnie zabiera. ~ 188 ~

Przesuwa rękę do mojego wystawionego tyłka i pieści go delikatnie. - Jesteś na mnie gotowa? – Głos ma chrapliwy. Napięty. Gruby. - Tak. Śledząc powolną ścieżkę z mojego tyłka, między nogi, zanurza we mnie palce, upewniając się, że moja odpowiedź jest prawdziwa. - Jesteś tak mokra – syczy, dźwięk rozpinanego zamka rozbrzmiewa przez pokój. Jęczę, kiedy wpycha się we mnie, moje ciało jest śliskie, ale nadal walczy, aby wziąć całą jego szerokość wewnątrz siebie. Mocno osadzony, staje na chwilę, pozwalając mi na dostosowanie się. Głos ma zachrypnięty i napięty, gdy mówi: - Chcę dojść w tobie. Wypełnić tę słodką cipkę, która jest moja. Wychodząc niemal całkowicie, szczelnie owija swoje ramiona wokół mojej wygiętej talii i szarpie moimi biodrami do tyłu, aby wykonać zdecydowane pchnięcie. Za każdym razem ociera się we mnie o to wrażliwe miejsce, a następnie odrywa tuż przed tym, zanim wysyła mnie na krawędź. Bycie tak blisko jest torturą, ale w tym samym czasie jest to błogie doznanie. Intensywność jego uderzeń wzrasta, prowadząc nas oboje bliżej i bliżej, z każdym rytmicznym wejściem i wyjściem. Głośny jęk ucieka ze mnie, kiedy czuję, jak moje ciało i umysł zmierzają w kierunku brzegu oceanu, który czeka, by mnie obmyć. Wyciągając się niemal całkowicie, Vinny warczy w odpowiedzi na mój jęk i niespodziewanie ręką łączy się głośno z moim tyłkiem, bijąc mnie ~ 189 ~

mocno, zanim ponownie pogrąża się głęboko we mnie. Moje ciało reaguje na to siłowe doznanie, zanim mózg może to nawet ogarnąć. Pulsując dziko, moja płeć zaciska się na nim, kiedy fala po fali przykrywa mój umysł, drżąc, gdy przejmuje mnie najbardziej brutalny orgazm mojego ciała. Ciąg przekleństw opuszcza usta Vinny’ego, kiedy znajduje swoje własne uwolnienie. Wycieka z niego ciepło wewnątrz mnie, poszerzając moją własną rozkosz. Chwile później, gdy nasze oddechy w końcu zwalniają, a spocone ciała wciąż się do siebie przyciskają, Vinny sięga w dół i pochyla się do mnie, unosząc

w ramionach i niosąc do sypialni. Nadal jestem

oszołomiona, kiedy czuję, jak ściąga z mojego zalanego potem ciała resztę ubrań. Ubrania, o które nie dbaliśmy w naszym gorącym szale. Wspina się do łóżka za mną, delikatnie owija mnie kołdrą i przyciąga do siebie na łyżeczkę, delikatnie całując w policzek z tyłu, zanim odpływam w sen.

*** Następnego ranka budzę się z uczuciem, że jestem obserwowana. Jestem rozwalona na łóżku na brzuchu, pościel oplątana wokół mojej talii niewiele robi, aby zakryć tyłek. Odwracam głowę, spodziewając się znaleźć Vinny’ego obok mnie, ale zamiast tego jest tam puste łóżko. Siedzi kilka metrów dalej, na fotelu, mając na sobie tylko spodnie dresowe. Pije kawę, która pachnie bosko z ogromnego kubka. - Dzień dobry. – Popija kawę, wyglądając dobrze w fotelu. ~ 190 ~

- Jak długo nie śpisz? – Sen pokrywa mój głos. - Nie wiem. Może godzinę. - Jak długo tam siedzisz? - Nie wiem. Może godzinę? – Uśmiecha się. - Więc po prostu tam siedzisz? - Cieszę się widokami. – Brudny uśmiech pojawia się na jego twarzy, a oczy Vinny’ego wędrują do mojej odsłoniętej pupy. - Gapisz się na mój tyłek od godziny? - Bo to zajebisty tyłek. Bezwstydnie, popija swoją kawę i wzrusza ramionami. Sięgając do tyłu, narzucam na siebie prześcieradło, które jakoś owinęło się wokół mojego ciała jak wściekły wąż miażdżący swoją ofiarę. - Nie. Vinny

wstaje

i

podchodzi

do

łóżka,

wyciągając

kawałek

prześcieradła, z którego udało mi się uwolnić, z moich rąk. Łóżko podskakuje, gdy siada, ramieniem sięgając przez łóżko przyciąga mnie do siebie jednym szybkim ruchem, w który wydaje sie nie wkładać żadnego wysiłku. - Kocham widok ciebie pokrytej prześcieradłem. – Mocno uderza mnie w tyłek. Mrucząc, głos zmienia mu się od zabawnego do głębokiego – seksownego i chrapliwego. Dłońmi delikatnie pieści mój tyłek. – Jesteś obolała po ostatniej nocy? ~ 191 ~

- Nie. – Czuję, jak moja twarz rumieni się na samą myśl, o ostatniej nocy. - Spójrz na mnie – rozkazuje, a głos ma władczy. – Wszystko w porządku po ostatniej nocy? – Jego oczy znajdują moje i zamykają mnie w spojrzeniu. - Tak. – Trudno jest to przyznać, ale z jakiegoś powodu to prawda. Jestem bardziej niż w porządku po ostatniej nocy. Nigdy nie myślałam, że polubię seks z trochę szorstkiej strony. Ale widzę, że jeszcze wielu rzeczy o sobie nie wiem. Vinny kiwa, przyjmując moja odpowiedź. - Kawy? - O mój Boże, tak. Vinny uśmiecha się, to jest prawdziwe i widzę, jak twarz mu się relaksuje. Nawet nie zorientowałam się, że był spięty. Ale to już zniknęło. - Zrobię, ale twój tyłek niech lepiej tutaj będzie, kiedy tylko wrócę. – Pochyla się i żartobliwie gryzie mnie w pupę. Po długim, gorącym, bardzo przyjemnym prysznicu, oboje suszymy się w łazience. Czyszczę mgłę na lustrze, gdy Vinny staje za mną, całując w ramię. - Wyjedź ze mną w następny weekend? – Jego oczy znajdują moje w lustrze. - Gdzie? ~ 192 ~

- Mam walkę pokazową tuż na obrzeżach Waszyngtonu, w sobotę. Planuję polecieć w piątek rano, ale jeśli nie możesz wyjść wcześniej z pracy, możemy polecieć później. Na obrzeżasz Waszyngtonu, naprawdę? - Tak naprawdę to i tak muszę jechać do Waszyngtonu jeszcze w tym tygodniu. Muszę przeprowadzić wywiad. Moglibyśmy wyjechać w czwartek rano, tak abym mogła popracować w piątek w ciągu dnia w Waszyngtonie? Wpatrując się w odbicie jego oczu, na ułamek sekundy rozważam powiedzenie mu, co muszę tam zrobić. Po prostu to wszystko wygadać. Każdego dnia znajduję się zatracającą się trochę bardziej w tym skomplikowanym człowieku. Ale wina utrzymuje się we mnie jak moja osobista sekretna chmura, ciążąc mocno na moich ramionach. Szybko przemyślam to, że nie mogę go zranić tylko po to, aby zdjąć swój ciężar. Zwłaszcza, kiedy nie jestem pewna, czy to prawda. - Cokolwiek zechcesz. Zawsze jest jakiś facet na siłowni, który przejmie moje zajęcia za jakieś dodatkowe pieniądze. - Okej. Vinny odwraca mnie twarzą do siebie. - Okej? – Pytający uśmiech pojawia mu się na twarzy tak, że wygląda na młodego i szczęśliwego. Zobaczenie go tak beztroskiego i rozweselonego, sprawia, że czuję się jakbym robiła słuszną rzecz. Nie pamiętam aby wyglądał tak beztrosko nawet w liceum. ~ 193 ~

- Jasne, brzmi zabawnie. Czy mogę zobaczyć twoja walkę pokazową? – drażnię się. - Zobaczysz, jak skopuję czyjąś dupę. – Wyciska pocałunek na moich ustach, zanim odrywa ręcznik owinięty wokół mojego ciała i zakłada mnie sobie na ramię. - Co robisz? - Zabieram cię z powrotem do łóżka. - Mogę chodzić. - Mogę cię zanieść. - Być może, ale sama dotrę szybciej.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 194 ~

Rozdział 27 Vince - Nie naprzykrzaj się Preachowi. Robi mi przysługę, jadąc z tobą do D.C.8, ponieważ Elle nie może podróżować. - Nic się nie stanie. - To samo powiedziałeś w noc przed swoją pierwszą walką i musiałem odebrać cię z komisariatu o drugiej nad ranem. - Tym razem o drugiej nad ranem nie będę w barze. – Przeskakuję przez kontuar, lądując przed Nico. Stoi na swoim miejscu. - Lepiej nie bądź. Podnosząc skakankę, gdy mówię, nie patrzę w jego kierunku. - Liv jedzie ze mną. - Liv jedzie? - Czy w tym pomieszczeniu słychać cholerne echo? Nico śmieje się i kręci głową. - To dobrze. Wydaje się, że może utrzymać cię z dala od kłopotów. - Sam mogę to zrobić. – Poruszam skakanką, nabierając zawrotnej prędkości, dwa okrężne ruchy nadgarstkiem na każdy pojedynczy skok. 8

D.C. (District of Columbia), Waszyngton stolica Stanów Zjednoczonych. ~ 195 ~

Nico musi się odsunąć, by nie dostać w twarz, gdy skakanka zaczyna wirować w rytmie przy każdym obrocie. - Tak czy inaczej, cieszę się, że jedzie. - Ta, ja też.

*** W czwartek zatrzymuję się u mamy, żeby sprawdzić, co u niej, zanim skieruję się do Liv z zamiarem odebrania i zostawienia jej na lotnisku. Jest w lepszym stanie niż przez większość dni, nawet siedzi na kanapie i jest w stanie przeprowadzić świadomą rozmowę. - Wyglądasz dobrze, mamo. Śmieje się, zakładając, że ją ułagadzam. - Dziękuję, kochanie. - Czy Jason pojawił się i załatwił sprawy z tymi dwoma kolesiami, którzy byli tu w zeszłym tygodniu? Zacząłem pytać ludzi, ten koleś jest nawet większym nieudacznikiem niż początkowo myślałem. A na początku nie myślałem o nim zbyt dobrze. Jej oczy opadły w dół, skręca swoje dłonie, gdy mówi. Znam odpowiedź, zanim jeszcze słowa wypadają z jej ust. - Nie, próbowałam wszystkiego, aby do niego dotrzeć, ale go nie ma. Zniknął.

~ 196 ~

Cholera, wiedziałem, że ten śmieć nie był dobry. Powinienem był wykończyć jego godne pożałowania dupsko, kiedy miałem na to szansę tamtego dnia, gdy znalazłem go, podnoszącego rękę na moją matkę. - Mamo, ci faceci nie pieprzyli od rzeczy. Popytałem o nich. Nie grożą od tak sobie. Jak wiele chcą od ciebie? - Dwieście. - Proszę, powiedz mi, że żartujesz! Albo masz na myśli dwieście dolców? Zaczynam chodzić. Co, do diabła, ona narobiła? Skąd mam dostać tyle pieniędzy? Myślałem, że ten nieudacznik zniknął gdzieś na jakieś popijawie, ale to trwało zbyt długo... zaczynam zdawać sobie sprawę z tego, co prawdopodobnie ukrywa. Zostawia moją matkę na lodzie tylko dlatego, żeby za niego ręczyła. Zaczynam się denerwować. - Przepraszam, Vincent. – Zaczyna płakać. Doprowadza mnie do szaleństwa, schrzaniła połowę mojego dzieciństwa i prawdopodobnie jest odpowiedzialna za moje popieprzone relacje z kobietami, a jednak wciąż nie mogę znieść widoku jej płaczu. Siadam obok niej, owijam rękę wokół jej ramion i przyciągam do siebie. - Przestań, mamo. Będzie dobrze. Nie mam pojęcia jak ma być dobrze, ale musi być.

~ 197 ~

– Znajdziemy go lub wymyślimy coś. – Szloch przebija się przez nią. – Obiecuję.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 198 ~

Rozdział 28 Liv Vinny, jak na razie, jest cicho przez całą drogę do D.C. Mówi, że nic się nie stało, ale mogę powiedzieć, że nie jest całkowicie przygotowany. Wydaje się zaniepokojony, a ja zastanawiam się, czy może walka pokazowa w sobotę przeszkadza mu bardziej, niż daje po sobie poznać. Albo naprawdę nie lubi latać, chociaż jak na razie jest spokojnie. - Więc po tym jak przefarbuję włosy na niebiesko i przebije brew myślałam, że moglibyśmy iść na targ i wykupić cały krem do golenia, jaki mają na stanie. – Vinny kiwa głową i uśmiecha się, nadal nie słuchając co mówię, więc idę dalej. – Wiesz, może będziemy potrzebować dostawy tego kremu na całe życie, jeśli wpadniemy na tą powódź, którą przewidują. Nie będziemy w stanie ani na chwilę pójść do sklepu. Zgadzasz się? Vinny odwraca się do mnie, w końcu zdając sobie sprawę, że czekam na jego odpowiedz. Patrzy prosto na mnie, ale nie słyszy tego, co mówię. - Ummm, jasne. Nadal jest milion kilometrów stąd, chociaż siedzimy tak blisko, więc wyciągam większą broń. - Och, dobrze, świetnie. Nie sądziłam, że będzie ci to przeszkadzało. Mam na myśli, zgodziłam się wyjść z nim, zanim zaczęliśmy się spotykać.

~ 199 ~

To będą tylko jedna czy dwie randki, więc prawdopodobnie i tak nie będę z nim spać więcej niż jeden raz. - Czekaj, co? – Napięcie ukazuje się na jego twarzy, kiedy się do mnie zwraca, nie mam pojęcia, którą część usłyszał, ale wyraźnie coś w końcu dotarło. - Cóż, witaj z powrotem. - Czy ty właśnie powiedziałaś mi, że idziesz na randkę? - Mówiłam ci, że ufarbuję włosy na niebiesko i przebiję moją brew, kiedy nie zdawałeś się słuchać... więc pomyślałam, że zobaczę, jak daleko odpłynąłeś. – Uśmiecham się figlarnie. - Bardzo ładnie. Ale wiesz co się stanie, kiedy nawet pomyślę o innym mężczyźnie, z którym jesteś blisko? – Vinny pochyla się do przodu, groźny wyraz zastępuje ten, w który wydawał się być miliony kilometrów stąd, jeszcze kilka minut temu. Zaskoczona, że jestem wyciągana z malutkiego siedzenia samolotu, ponownie znajduję się na kolanach Vinny’ego. Moje protesty są kompletnie olane, kiedy bierze moje usta w mocnym pocałunku z delikatnym ostrzeżeniem. Nigdy nie pokazywałam swoich uczuć publicznie, więc jestem zaskoczona, gdy zdradzieckie ciało mu się poddaje. W ciągu kilku sekund oddaje pocałunek wszystkim co mam, mój umysł nie jest w stanie myśleć, kiedy ciało jest boleśnie świadome tego, że ten nieprzewidywalny człowiek trzyma mnie tak mocno.

~ 200 ~

Jestem tak pochłonięta dotykiem jego wielkich rąk, które trzymają moją twarz w miejscu, aby mógł mnie całą wycałować, że nawet nie słyszę, kiedy stewardessa podejmuje pierwszą próbę uprzejmego przerwania. - Proszę pana, pani musi wrócić na swoje miejsce, teraz. Przygotowujemy się do lądowania. Moja twarz robi się szkarłatna ze wstydu, chcę czołgać się pod siedzenie, kiedy zdaje sobie sprawę, że stewardesa mówi do nas. Vinny, z drugiej strony, uważa to za zabawne, że zostaliśmy złapani jak dwóch napalonych nastolatków. - Przykro mi, po prostu nie może się czasem powstrzymać. – Wzrusza i posyła jej uśmiech z dołeczkami. – Sprawię, że wróci na swoje miejsce. - Vinny – uderzam w jego klatkę piersiową i posyłam spojrzenie, kiedy mruga na stewardesę. *** Kiedy już jesteśmy zameldowani w hotelu, Vinny zdaje się bardziej sobą. Bez pytania, zamawia butelkę wina, które pije, i talerz owoców u obsługi naszego pokoju. Rozważam ponowne pokłócenie się o to, że podejmuje za mnie decyzje, ale potem zdaję sobie sprawę, jak rozmowa się skończy. Chcesz wino? Tak, ale nie o to chodzi. Chcesz trochę owoców? Tak, ale to nie znaczy, że masz je zamawiać za mnie. Więc wybieram pójście na wojnę, w której coś uzyskam. ~ 201 ~

- Więc, nie powiedziałaś mi nic o wywiadzie, który chcesz jutro przeprowadzić. Czy to ktoś, kogo znam? – pyta Vinny. Zamieram w miejscu, panika przejmuje nade mną kontrolę. Kłamanie nigdy nie było moją mocną stroną, ale kłamstwo i poczucie winy połączone ze sobą, nie są łatwe do zamaskowania na mojej twarzy. Jestem wdzięczna, że jestem odwrócona do niego plecami, kiedy zmuszam się do odpowiedzi. - Hmmm... Wątpię, to tylko jakiś senator. - Senator, co? Vinny podchodzi, staje za mną, kiedy rozpakowuje swoje przybory toaletowe. Wstrzymuję oddech, spodziewając się, że powie mi, iż wie co zamierzam. Owijając swoje ramiona wokół mojej talii, trąca od tyłu moją szyję. - Czy jest młody? Powinienem być zazdrosny? – Całuje drogę do mojego ucha. Jego ciepły oddech i lekkie skubanie ucha zajmują moje myśli, stoję nieruchomo, nie pewna jak odpowiedzieć. Vinny trąca mnie figlarnie w odpowiedzi. Jest ona trochę zbyt defensywna. - Umm... nie, jest wystarczająco stary, aby być twoim... Na szczęście dla mnie, przerywa nam obsługa pokoju pukająca do drzwi. - Nie masz nic przeciwko odebraniu, muszę się umyć? – pytam. ~ 202 ~

- Oczywiście. – Vinny klepie mnie w tyłek figlarnie, kiedy praktycznie biegnę do łazienki. Patrząc na siebie w lustrze, studzę twarz wodą, zdesperowana, by oczyścić umysł. Po kilku minutach, odzyskuję wewnętrzny spokój na tyle, żeby zaryzykować powrót do sypialni i jestem zaskoczona, kiedy znajduję tam nadal obsługę hotelową. - Miałbyś coś przeciwko, by dać mi autograf? Jestem wielką fanką. Widziałam wszystkie twoje walki. Nawet jutro idę na walkę pokazową. – Zalotna młoda kelnerka kołysze się tam i z powrotem. Jest urocza, w stylu środkowo zachodnich cheerleaderek. - Oczywiście. Co mam podpisać? Jestem prawie pewna, że nie chciał sprawić, aby to pytanie zabrzmiało dwuznacznie, ale widzę jak policzki dziewczyny robią się różowe. Wyjmując papier z hotelowej szuflady, podchodzę, przerywając ich rozmowę. - Proszę bardzo. – Podaję dziewczynie papier i uśmiecham się. Jest to słodki uśmiech, taki, że inna kobieta natychmiast go odczytuje i poznaje prawdziwe jego znaczenie. Vinny patrzy na mnie z ciekawością, zanim bierze papier i zapisuje swoje nazwisko. Mała cizia podskakuje w górę i w dół w podnieceniu, biorąc autograf z jego ręki, zanim odwraca się do mnie, odczytuje moją twarz i łapiąc wskazówkę. - Do zobaczenia w sobotę, panie Stone. ~ 203 ~

Mam już pełną szklankę z odkorkowanego wina, zanim Vinny pożegnał ją. Gryząc truskawkę, uśmiecham się i unoszę brew. - Była słodka. - Ach, tak? Nie mój typ. Chyba nawet nie zauważyłem. – Bierze dwa winogrona z talerza, podrzuca jedną do ust i delikatnie wsuwa drugą w moje usta. Popijając wino, decyduję, że chyba nawet nie chcę wiedzieć, ale nie mogę się powstrzymać od zapytania. - A więc jaki jest twój typ, panie Stone? – naśladuję kelnerkę. Vinny zabiera mi kieliszek z ręki i stawia go na wózku. Owijając ramiona wokół mojej talii, przyciąga do siebie. - Mam tylko jeden typ. - I jest nim? - Ty. Przewracam oczami, ale głęboko w sobie, kocham jego odpowiedź. Całuje czubek mojego nosa i przyciąga do siebie w nieoczekiwanym, wielkim uścisku. - Co chcesz robić dzisiaj wieczorem? – pytam, rozważając pozostanie tam, gdzie jestem, przez jakieś następne trzy, cztery dekady. - Cokolwiek chcesz. - Naprawdę? – Cofam się, aby spojrzeć mu w twarz.

~ 204 ~

- Oczywiście. Tak długo, jak tylko zakłada to pobyt w tym pokoju i mnie w tobie. Kolejna decyzja, której postanawiam się nie sprzeciwiać.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 205 ~

Rozdział 29 Liv - Dzień dobry. – Chrypliwy głos Vinny’ego mówi mi, że też musiał dopiero wstać. Przytulam się do niego bliżej, nasze nogi i ręce wciąż są splątane, głową spoczywam spokojnie na jego piersi, słuchając bicia serca. Biorę głęboki oddech, obawiam się myśli o wstaniu z łóżka i jeździe bez trzymanki, jaką jest dzień, który zaplanowałam. Vinny wyznacza drogę swoim palcem w górę i dół moich nagich pleców, zataczając delikatnie ósemki. Ruch ten uspokaja mnie, sprawia, że jest mi nawet jeszcze trudniej wydostać się z łóżka. Właśnie to ze mną robi, wywołuje chęć zamknięcia drzwi, żeby odciąć się od świata i zapomnieć, że w ogóle istnieje. Zwłaszcza dzisiaj. Chcę zostać w małej bańce tego pokoju, karmiąc się nawzajem z Vinny’m innymi owocami i pijąc wino pomiędzy miłosnymi sesjami. Alarm w telefonie dzwoni zbyt szybko, jęczę gdy wyciągam rękę i wyłączam go, po czym zaczynam wydostawać się z łóżka. Silne ramie ciągnie mnie z powrotem. - Gdzie idziesz? - Muszę wziąć prysznic, mam spotkanie o dziesiątej i pół godziny wcześniej muszę spotkać się z fotografem. - Daj mi usta. - Nie myłam zębów. ~ 206 ~

- Więc daj mi pocałować coś innego. Leżę tu, obserwując ciebie nagą, więc jeśli nie zrobisz tego szybko, to na pewno się spóźnisz. Całuję go niewinnie i wyskakuję z łóżka, zanim ma możliwość przyciągnięcia mnie z powrotem, nawet jeśli raczej wolałabym zostać w łóżku, przez niego się spóźniając.

*** Paul Flanders, jeden z kilkudziesięciu fotografów pracujących dla Daily Sun Timesa, przyjeżdża ze mną do domu senatora Knighta. Ceglane filary utrzymują w miejscu dwie duże bramy z kutego żelaza. Kamera zamontowana na szczycie jednego z wysokich słupów obraca się w naszym kierunku, gdy zwalniamy w celu zaczekania na interkom. - W czym mogę pomóc? – Męski głos uderza z małej skrzynki, zmieszany z zakłóceniami radiowymi. - Jestem umówiona na spotkanie z senatorem Knightem o dziesiątej. Nazywam się Olivia Michaels, jestem z Daily Sun Times. - Przystaw swój identyfikator do czerwonego X na skrzyni. – Wyciągając licencję, działam zgodnie z instrukcją i patrzę, jak kamera przesuwa się ponownie. Chwilę później brama otwiera się. – Jedź na szczyt wzgórza, zaparkuj przed jednym z garaży. Jednym z garaży? Długa droga otoczona przez zadbane trawniki prowadzi do okazałego domu umiejscowionego na szczycie wzgórza. Parkuję samochód i rozglądam się wśród przepięknego widoku. ~ 207 ~

Zbudowany na szczycie, spektakularny dom jak z bajki mieści się wysoko, oferując widok z lotu ptaka na miasto Waszyngton w oddali. - Nie będzie trudno odtworzyć poczucie związku z Kennedy’m w tym miejscu – żartuje Paul, gdy stoimy przed zastraszającymi, wysokimi, białymi podwójnymi drzwiami, oczekując na powitanie. Drzwi otwierają się i jestem zaskoczona widokiem senatora Knighta, stojącego przede mną. Po domu takim jak ten, po części spodziewałam się, że powita nas kamerdyner w jednolitym fraku z pięknym, brytyjskim akcentem. - Wy musicie być panną Michaels i panem Flandersem. Proszę wejść. – Senator Knight uśmiecha się i wyciąga rękę, żeby powitać nas indywidualnie, gdy wchodzimy. Ubrany w granatowy sweter i spodnie khaki, mimowolnie wygląda elegancko. Przyłapuję się na wpatrywaniu w niego, gdy mówi. Ledwie jestem w środku, a już poszukuję na jego twarzy znaków informujących o podobieństwie do Vinny’ego. Na szczęście senator i Paul spędzają kilka minut, dyskutując nad miejscami, które Paul może sfotografować z ziemi. To daje mi szansę przyswojenia sobie jego twarzy bez konieczności udziału w rozmowie. Jego bladobłękitne oczy, które są uderzająco piękne i jaskrawe, kontrastują z mocno brązową skórą. Nie ma wątpliwości, że kolor ten niemal idealnie pasuje do Vinny’ego, ale istnieje także coś, co stanowi znaczną różnicę, chociaż nie potrafię bezpośrednio wskazać, o co chodzi.

~ 208 ~

Stojąc u jego boku, gdy pokazuje Paulowi kierunek na zewnątrz, jestem w stanie obejrzeć jego profil. To, co widzę, niemal zatrzymuje moje serce. Ta sama wytrzymała, kwadratowa linia szczęki obramowuje silną twarz taką, z którą blisko jestem zaznajomiona. To niemal przyprawia mnie o dyskomfort, widok tej twarzy na kimś innym, sprawia, że z jakiegoś powodu czuję się narażona. Dwóch mężczyzn wymienia zdania, a potem Paul kieruje się na zewnątrz w celu sfotografowania domu, zostawiając senatora Knighta, żeby zwrócił swoja uwagę z powrotem na mnie. - Panno Michaels, poznałem wielu pani współpracowników w Daily Sun Timesie, ale nie mogę uwierzyć, że nie mieliśmy przyjemności spotkać się wcześniej. – Uśmiecha się, to praktykowany uśmiech, taki, który przypomina mi, że potrząsał dłonie i całował dzieci, ubiegając się o głosy, przez ogromną część swojego życia. – Jestem dość pewien, że nie poznaliśmy się wcześniej, pamiętałbym spotkanie tak pięknej, młodej kobiety. - Umm... dziękuję. – Naprawdę? – Jestem nowa w Daily Sun Timesie. - Cóż, mam nadzieję, że to będzie pierwszy z wielu wywiadów. Mam długą historię z kilkoma dziennikarzami w Sunie. Czuję się, jakbym obserwował, jak dorastali przez te wszystkie lata. Uśmiechając się uprzejmie, kłamię przez zęby. - Chciałabym tego. To honor poznać pana. – Moje poszukiwania na boku nauczyły mnie, że lubi imponować kobietom. Młodym kobietom. Im ~ 209 ~

więcej podziwu mogłabym wykrzesać z siebie w jego obecności, tym więcej powie. - Może udamy się do biblioteki? – To pytanie, ale nie czeka na odpowiedź. Wskazuje mi, żebym podążała za nim i prowadzi przez szereg korytarzy. Wielki dom jest piękny, wspaniały architektonicznie, a jednak zimny, niemal sterylny. Usadawiamy się w pięknej bibliotece na dwóch kanapach ustawionych na przeciwko. Nie jest jakoś szczególnie wielki w obwodzie, ale pomieszczenie to obejmuje dwa piętra. Małe schody prowadzą na górę do przejścia, które śledzi kontury pokoju, pozwalając odwiedzającym sięgnąć po książki na wyższym piętrze. - Podoba się pani biblioteka? – Senator Knight uśmiecha się, obserwując, jak przyswajam sobie pomieszczenie. Nie muszę udawać tu zachwytu, pokój jest piękny, marzenie każdego dziennikarza. - Jest wspaniała. – Patrzę w górę i w dół po niezliczonych rzędach pięknie oprawionych książek, mających razem przynajmniej dziesięć metrów wysokości, jeśli nie więcej. – Absolutnie cudowna, proste, klasyczne piękno. - Tak, tak, oczywiście, że jest piękna. – Odwracam się do senatora Knighta, znajdując jego spojrzenie na mojej twarzy i przez chwilę nie jestem pewna, czy wciąż mówi o bibliotece. Chowając głowę w torbie, żeby ukryć czerwień, która czuję, że wyrasta na mojej twarzy, korzystam z czasu, by wyciągnąć blok biurowy,

~ 210 ~

papier i dyktafon, mając nadzieję, że ciepło ostygnie tak szybko, jak się pojawiło. - A więc, senatorze Knight. Miałam nadzieję uzyskać jakieś tło, nadać opowieści właściwy ton. Pokazać czytelnikom pańską wspinaczkę na szczyt. – Uśmiecham się, naciskając dyktafon przede mną. - Cokolwiek pani chce. Jestem jak otwarta książka. Pewnie, że tak. - Pochodzi pan z Chicago. Czy wybrał pan lokalną szkołę prawniczą, żeby być blisko rodziny? - Bardzo dobre pytanie. Istnieje wiele powodów, dla których wybrałem Loyola, ale tak, bycie blisko rodziny było ważne. Rodzina stanowi serce każdej historii sukcesu. Tak naprawdę to nigdy nie rozważałem innego wyboru. Uczęszczałem do Loyola przed otrzymaniem pierwszego stopnia naukowego, a tamtejsze wartości katolickie po prostu silnie mnie połączyły. Zbliżyły mnie do wiary i życia rodzinnego. Więc kiedy dostałem szansę uczestniczenia tam na studia, rzuciłem się na nią. – Uśmiecha się i mruga. – Na dodatek na uczelni poznałem moją ukochaną. Dobremu senatorowi nie zajęło długo dotarcie do swoich silnych wartości rodzinnych i przekonań religijnych, co nie? Mam wrażenie, że ten człowiek mógłby wsunąć te dwie rzeczy w odpowiedź na jakiekolwiek pytanie. Tak szybko, jak tylko dyktafon zostaje włączony, emanuje z niego polityk. Jak u aktora przed kamerą, budzi się do życia. Szybko, niech ktoś wręczy mu dziecko do pocałowania.

~ 211 ~

- Pani Knight uzyskała dyplom w sprawach edukacji dziecięcej. Czy uczyła, odkąd przybyliście do Chicago? - Nie, nie. Pracowała dużo jako wolontariuszka, ale wzięliśmy ślub dość w młodym wieku i przyjęła pracę zajmowania się naszą rodziną na pełny etat. W tych czasach niewiele kobiet jest w stanie podjąć się tak ważnego zadania. Ani mężczyzn. Jego komentarz jest seksistowski i natychmiast mnie irytuje, jednak zakładam uśmiech na twarzy, gdy odpowiadam słowami, które smakują czerstwo, gdy przechodzą przez moje usta. - Mam nadzieję, że jestem wystarczającą szczęściarą, żebym w przyszłości miała możliwość pozostania z rodziną. Senator Knight poprawia się na fotelu, rozkładając rękę na oparciu kanapy z aprobującym uśmiech na zadowolonej z siebie twarzy. - Miał pan zaledwie dwadzieścia osiem lat, kiedy został pan wspólnikiem w Kleinman & Dell, to imponujące, musiał pan to jakoś świętować. Gdy odwraca się, żeby spojrzeć w pobliskie okno, obserwuję zmianę osiedloną na jego twarzy. Szczęka zaciska się i zwleka z odpowiedzią. Gdybym nie szukała w nim reakcji, prawdopodobnie nawet bym jej nie zauważyła, ale dostrzegam ją, ponieważ poszukuję nawet najmniejszego znaku. - Tak, cóż. Byłem wtedy młodszy. – Kilka sekund później odwraca się, maska z powrotem na swoim miejscu. ~ 212 ~

Spędzamy kolejną godzinę na rozmowie, ale rzeczywistość jest taka, że mogłabym napisać ten artykuł nawet bez przychodzenia tutaj. Nie ma nic nowego w tym, co ujawnia. Zdesperowana żeby znaleźć więcej, kopać głębiej, decyduję się naciskać bardziej na jego rodzinę. - Ma pan jednego syna, Jacksona, prawda? - Tak. Mogłam to sobie wyobrazić, szukając czegoś, czego nie ma, ale jego odpowiedź wydawała się niemal zbyt szybka. - Mogłabym zadać mu kilka pytań, gdyby miał czas? Wiem, że Paul miał go dzisiaj fotografować, ale jeśli ma możliwość odpowiedzi na kilka pytań, to naprawdę chciałabym dostać od niego kilka zdań. Jestem pewna, że musi być naprawdę dumny z pana i tego, co pan wspiera. Uśmiechając się, senator wstaje. - Jestem pewien, że znajdzie dla pani czas, panno Michaels. – Kolejne mrugnięcie.

*** Podążając za senatorem Knightem na zewnątrz do rozległej przestrzeni na tyłach, odnajdujemy panią Knight fotografowaną przez Paula, gdy uprawia ogródek. Ma na sobie czystą białą koszulę, spodnie khaki wpuszczone w ogrodnicze, gumowe buty, a jej idealnie wystylizowane włosy są starannie zawiązane kolorową apaszką. Makijaż

~ 213 ~

jest tak doskonały, jak poza, w której się ustawia i kopie małą dziurę w ziemi dla sadzonki pomidora. Ta cała scena wydaje mi się niemal komiczna. Kto uprawia ogródek w drogiej białej koszuli i makijażu? Co więcej, zaparkowałam obok ciężarówki ogrodnika, kiedy wjechaliśmy na podjazd. Podnoszę jednak wzrok na senatora Knighta z moją najlepszą próbą podziwu, gdy dumnie patrzy na fałszywą scenę, reprezentującą jego życie. - Pańska żona jest piękna. I z plastiku. - Dziękuje. – Prostuje się na ten komplement, jak gdyby osobiście był odpowiedzialny za pochwałę, którą właśnie wypowiedziałam. – Chodźmy, znajdźmy tego mojego syna, żebyś mogła mieć z nim swoje kilka minut. Senator Knight prowadzi nas ceglaną ścieżką do mniejszego domu, który wygląda jak kwatery dla gości albo być może miejsce zamieszkania pracownika. - Jackson preferuje kwatery gościnne ze względu na zaślepienie miłością matki do głównego domu. To był ich kompromis w momencie, kiedy zdecydował, że nadszedł czas na wyprowadzkę. – Otwiera drzwi bez pukania i woła: – Jackson, mam kogoś, kto chciałby cię poznać. Dom jest cichy. Senator wchodzi do środka i rozgląda się, a ja czekam w drzwiach. Głos zza mnie jest zaskakujący. - Mogę w czymś pomóc? ~ 214 ~

Podskakuję na nieoczekiwany dźwięk, tracąc równowagę, niemal przewracam się, gdy potykam się o parę butów do biegania zostawionych zaraz w drzwiach. Silne ramię łapie mnie, gdy się przechylam. - Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. Wszystko w porządku? Używając obu rąk, stawia mnie na nogi, gdy podnoszę wzrok, żeby spojrzeć na twarz załączoną do tego głosu. Sztywnieję, patrząc w oczy Vinny’ego, czując nagłe oszołomienie i zawroty głosy. Oczy senatora są tego samego koloru, jednak coś w nich było innego, dawało mi nadzieję, że być może źródło informacji naprawdę się myliło. Ale te oczy, odpowiadające mi spojrzeniem, natychmiastowo niszczą niemal całą nadzieję, której się trzymałam. Z otwartymi ustami tępo wpatruję się w niego. Nie mogę oderwać wzroku od znajomego uczucia, jakie daje patrzenie w te oczy, nawet jeśli ich właściciel jest zupełnie obcy. Niezdolna do mówienia, kiwam głową. Gdy wciąż mnie podtrzymuje, mogę dostrzec zaniepokojenie na jego twarzy. - Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Senator Knight przerywa. - Jackson, tu jesteś. – Zdezorientowany, odwraca się do mnie. – Wszystko w porządku? Zbladła pani. Jackson odpowiada za mnie.

~ 215 ~

- Po prostu ją przestraszyłem i niemal przewróciłem. – Uśmiecha sie do mnie, pokazując dołeczek w policzku. – A nawet nie znam jeszcze jej imienia. Uwalniając moje ręce powoli, w celu upewnienia się, że stoję stabilnie na nogach, robi krok do tyłu i wyciąga dłoń w moim kierunku. - Cześć, jestem Jax Knight. – Jego uśmiech zdaje się być prawdziwy. - Olivia Michaels. – Udaje mi się w końcu powiedzieć, gdy chwyta moją dłoń. Potrząsa nią, ale trzyma dalej, gdy jego ojciec kończy nasze przedstawienie. - Pani Michaels jest dziennikarką dla Daily Sun Timesa. Pisze obszerny artykuł dla mojej kampanii wyborczej. Chciałaby zadać ci kilka pytań. - Bardzo miło mi cię poznać, panno Michaels. – Z uśmieszkiem na twarzy w końcu uwalnia moją dłoń. - Proszę, nazywaj mnie Olivia. Kiwa głową. - Tylko jeśli będziesz mi mówić Jax. - Nie Jackson? - Nie, zbyt formalnie. Mój ojciec lubi używać Jacksona, uważa, że brzmi bardziej reprezentatywnie, ale moi przyjaciele mówią mi Jax. Rozbrzmiewa telefon senatora Knighta i mężczyzna wychodzi na chwilę, zostawiając Jaxa i mnie samych. ~ 216 ~

- A więc jak nazywają ciebie twoi przyjaciele, Olivio Michaels? – Zalotny uśmiech powraca. Jest inny niż u Vinny’ego, ale mam pewność, iż ma taki sam wpływ na kobiety. Chodzi o coś w środku. Cień zarozumiałości, który zmieszany z przystojnym wyglądem tworzy zabójczą kombinację. Jackson Knight jest wysoki, może nawet cal lub dwa wyższy niż Vinny, i szeroki w ramionach dokładnie jak ojciec. Ubrany jest w zwykłą, białą koszulkę i nisko wiszące spodnie dresowe, co czyni go bardziej podobnym do Vinny’ego. - Większość nowych znajomych nazywa mnie Olivią, ale ci najbliżsi, najstarsi przyjaciele mówią mi Liv. - W porządku, Liv. – Uśmiecha się. – Miałem właśnie iść pobiegać, ale zapomniałem wody, dlatego wróciłem. – Przerywa. – Cieszę się, że to zrobiłem. Przynieść ci coś do picia? - Twoja matka chce mnie w ogrodzie, w celu zrobienia kilku zdjęć. – Senator Knight odwraca się, gdy pokonuje drogę do drzwi. – Zachowuj się przyzwoicie przy pannie Michaels, Jackson – beszta syna, zanim odchodzi. Ignorując swojego ojca, Jax wskazuje na mnie, żebym za nim poszła. - Chodź, wezmę nam jakąś wodę i możemy pospacerować na zewnątrz podczas rozmowy, jeśli chcesz. - Byłoby świetnie, dziękuję. O dziwo nasza rozmowa przebiega swobodnie, gdy spacerujemy. W przeciwieństwie do senatora Knighta, odpowiedź na każde pytanie wydaje się być wypowiedziana bez przećwiczonej mowy. Nasze żarty są proste, ~ 217 ~

naturalne. Wiele z jego odpowiedzi jest flirciarskich, ale nie przekracza granicy. - Tak więc, co sprawiło, że wkroczyłeś do świata zarządzania finansami? – Wiem, że sam wyrobił sobie nazwisko, zarządzając portfelami bogatych osobistości. Nawet „The Wall Street Journal” wziął pod uwagę zyski, jakie zapewnił swoim inwestorom w zeszłym roku. - Mój ojciec – odpowiada zgodnie z prawdą, czego się nie spodziewam. - To nie twój pierwszy wybór, hę? Śmieje się. - Nie. Nie zrozum mnie źle, dobrze mi idzie i praca ta jest wystarczająco interesująca. - Ale... – zachęcam go do kontynuowania. Oczywiście chodzi tu o coś więcej w jego oświadczeniu. - Ale tym, co naprawdę chciałbym robić, nie jest do końca wielka, długoterminowa kariera. - A co? Jax uśmiecha się nieśmiało, wydaje się niemal zawstydzony przyznaniem do swojego dziecięcego marzenia. - Zawsze chciałem dostać się do profesjonalnego boksu. Odkąd tylko byłem dzieckiem.

~ 218 ~

Zatrzymuje się w pół kroku. Jax bierze dwa więcej, zanim zdaje sobie sprawę, że nie idę już obok niego. - Liv. Wszystko w porządku? Znów mnie przerażasz. – Jedna ręka szybko zbliża się do mnie, jak gdyby bał się, że ponownie stracę równowagę. Rzeczywistość tego, co wisiało nad moją głową, odkąd tylko dostałam to zadanie, uderza mnie w końcu i jest mi niedobrze. Pozwalając po raz pierwszy wypłynąć na powierzchnię temu, że nieważne jak bardzo chcę, aby ta historia była kłamstwem, to nie mogę zmienić prawdy. Czas zatrzymuje się, moje możliwości życiowe nagle migają mi przed oczami. Drzwi przyszłości, które widzę otwarte, zamykają się, i po prostu wiem, że od tej chwili nic nigdy nie będzie już takie samo. - Liv. Może musisz usiąść? – Na jego twarzy widnieje obawa i zdaje sobie sprawę, że nawet nie dostrzegłam tego, że stanął dokładnie przede mną, obie jego ręce trzymają mocno moje ramiona. Rzeczywiście straciłam poczucie czasu, zatrzymana gdzieś w środku swojej głowy. Potrząsam głową, żeby fizycznie zmusić się do poradzenia sobie z tym, w końcu odzyskuję zmysły. - Nic mi nie jest. Przepraszam. Powinnam była zjeść coś rano. Czasami poziom cukru w mojej krwi staje się niski i wtedy mam trochę zamglony umysł – kłamię. - Chodź, pozwól mi w domu podnieść ci cukier. Gdy jesteśmy już wewnątrz, Jax każe mi usiąść, zjeść trochę owoców i wypić pełną butelkę Gatorade, zanim pozwala mi wstać. Kolejne ~ 219 ~

podobieństwo z Vinny’m, wydawanie rozkazów, które wydaję się spełniać jak podoficer otrzymujący polecenia od instruktora musztry. - Na pewno nic ci nie jest? - Tak. Przepraszam. Nie chciałam cię przestraszyć. - Wiesz, jeśli chcesz, żebym cię trzymał, możesz po prostu zapytać. Nie musisz udawać, że zaraz zemdlejesz. - Co? Ja nie... Mam zamiar poprawić go, potem jednak podnoszę wzrok i po jego twarzy widzę, że żartuje. Śmieje się i to mi pomaga odrobinę się zrelaksować. - Na pewno nie masz do mnie żadnych więcej pytań? – Jax uśmiecha sie w odpowiedzi na moją przemowę, że skończyłam i prawdopodobnie powinnam iść. Stojąc, mimochodem łapię nasze puste butelki po napojach ze stołu i kieruję się do kosza na śmieci. Gdy tylko mam już wyrzucić tą jego, zmieniam zdanie i wrzucam ją do kieszeni kurtki. Mając nadzieję, że nie zauważył, podchodzę do zlewu i odstawiam talerz. Odwracając się, widzę stojącego za mną Jaxa. Blisko. Za blisko. Z moimi plecami przy zlewie nie mam miejsca, żeby postawić pomiędzy nami wymaganą przestrzeń osobistą. Dostrzega, że rozglądam się, gotowa do ucieczki, i kładzie po jednej ręce na każdą stronę zlewu, tym samym zamykając mnie w klatce, jego ciało jest na tyle blisko, że czuje wydzielające się z niego ciepło, ale nie dotyka mnie. - Zjedz ze mną kolację, Liv. ~ 220 ~

O rany. - Nie mogę. Mam chłopaka. – Który, w tym momencie jestem już pewna, zdaje się być również twoim bratem. - Nie widzę pierścionka na twoim palcu. – Wygina brew i szczerzy się. – Jedna randka. Dziś wieczorem. - Mój chłopak spędza dziś czas ze mną, nie sądzę, żeby przyjął to dobrze, jeśli mu powiem, że idę dzisiaj na randkę. Wypuszczając mnie z miejsca, w którym trzymał, uśmiecha się. - Moja strata. Jeśli zmienisz zdanie, wiesz, gdzie mnie znaleźć.

*** Pomagam Paulowi spakować jego sprzęt i cała rodzina Knightów podchodzi do naszego samochodu. - Dziękuję państwu bardzo za poświęcony czas. – Zwracam się do wszystkich trojga członków rodziny. – Bardzo miło było was poznać. Senator Knight i pani Knight mówią swoje pożegnania i rozmawiają z Paulem o uzyskaniu kopii przed publikacją zdjęć. Jax podchodzi do mojej strony samochodu. Wyciągam moją rękę. - Miło było cię poznać, Jax. - Ciebie też, Liv. – Przyciąga moją dłoń do siebie i zamienia podanie ręki w przytulenie.

~ 221 ~

Śmiejąc się, ponieważ zostało to zrobione bardziej żartobliwie niż napastliwie, szepczę mu do ucha, zanim odsuwam się. - Powinieneś dać szansę boksowi. Nigdy nie rezygnuj z marzeń.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 222 ~

Rozdział 30 Vince Zaczyna się ściemniać, gdy wracam do hotelu. Nie mam pojęcia, jak uciekł ten czas. Ośmiokilometrowy bieg do cmentarza Arlington nie mógł zająć dłużej niż pół godziny, co oznaczałoby, że spędziłem cztery godziny na chodzeniu dookoła i siedzeniu przy grobie ojca. Widziałem zdjęcia cmentarza w telewizji, ale nic nie mogło przygotować mnie na emocje, które czułem, wchodząc tam i widząc kilometry nagich, białych nagrobków w idealnych liniach, wiele z amerykańskimi flagami powiewającymi na południowym wietrze. Myśli o życiach straconych i innych dzieciakach dorastających bez rodzica, powinny były być tym, co mnie zżerało, ale zamiast tego usiadłem obok grobu ojca i grałem ze sobą w grę „Co jeśli”, w którą bawiłem się, odkąd byłem dzieckiem. Co jeśli mój ojciec wróciłby do domu, zamiast zginąć na wojnie? Czy moja matka byłaby inna? Być może nie ćpałaby przez większość mojego dzieciństwa? Co jeśli byłby w domu każdej nocy, gdy wracałem ze szkoły do domu? Gdy biegnę z powrotem do hotelu przez Dystrykt Kolumbii, mijam spacerujące razem rodziny. Cieszą się widokami i dobrze się bawią. Młody chłopiec i jego ojciec pozują przed pomnikiem upamiętniającym Lincolna, podczas gdy matka robi zdjęcie, wszyscy troje uśmiechają się do wspomnień, które właśnie tworzą. To sprawia, że biegnę szybciej. Wściekłość rośnie wewnątrz mnie, wściekłość na to, że mój ojciec nie ~ 223 ~

wraca do domu, ale jeszcze większy gniew na moją matkę, że nie zachowywała się lepiej i nie była rodzicem, jakim powinna być. Nawet nie pamiętam ostatniego kilometra biegu sprintem, przez cały czas biegłem tak szybko, że wciąż nie mogę złapać oddechu, wracając do hotelowego pokoju. - Hej. – Liv podnosi wzrok z miejsca, gdzie siedzi na łóżku, klikając na swoim laptopie. Nie odpowiadam. W zamian podchodzę do niej, owijam jej włosy wokół dłoni i szarpię za głowę, dając sobie dostęp do ust, których tak desperacko potrzebuję. Liv nie narzeka, chociaż jestem całkowicie zlany potem i wszedłem tu jak kompletny dupek. Odwzajemnia pocałunek. Mocno. Niemal jakby potrzebowała tego tak bardzo jak ja. - Potrzebuję cię – bełkoczę w jej usta, nie pozwalając złapać powietrza. - Ja ciebie też – szepcze, jej słowa są ledwie słyszalne, zduszone pocałunkiem.

*** Podnosi głowę, podpierając podbródek na dłoni i spoczywając tuż nad moim sercem, wznosi na mnie wzrok. Niskim i pełnym obawy głosem, pyta: - Tam właśnie pochowany jest twój ojciec? - Tak. – Odsuwam jej włosy z twarzy. Jest tak cholernie piękna.

~ 224 ~

-

Byłeś

tam

kiedykolwiek

wcześniej?

–

Bawiąc

się

nieśmiertelnikami, spoczywającymi na mojej piersi, przebiega palcem przez opuchnięte litery wytłoczone na identyfikatorze. Kręcę głową. - Poszłabym z tobą. Nie powinieneś był musieć iść tam sam. Popieprzone jest to, że nawet nie przyszło mi do głowy, że chciałaby pójść ze mną. Jestem zbyt przyzwyczajony do dbania sam o siebie, pójście tam w innych okolicznościach, niż samemu, nie przyszło mi na myśl. - Dzięki. To, że poszłabyś, wiele dla mnie znaczy. Przechylając głowę na bok, trzyma moje spojrzenie przez chwilę przed odezwaniem się. - Vinny, to nie tak, że mogłabym pójść. Zawsze chcę być dla ciebie wsparciem. – Przerywa. – Wiesz, to różnica. Być może jestem tępy, ponieważ nie widzę tej cholernej różnicy. Ale Liv zawsze była lepsza w słowach. Wzruszam ramionami.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 225 ~

Rozdział 31 Liv Nigdy wcześniej nie byłam na profesjonalnej walce. Wiem, że to tylko walka pokazowa, ale nadal jestem podekscytowana zobaczeniem jej. Zobaczeniem, jak Vinny robi to, za co żyje. Ponieważ nie jest to zwyczajna walka, każda para pięściarzy spędza tylko minutę przez trzy rundy na ringu, zamiast zwyczajnych trzech czy pięciu. Odkąd zbliża się walka o mistrzostwo Vinny’ego, jest on główną atrakcją, idzie jako ostatni, jak gwiazda rocka po otwierającym zespole. Wchodzimy do małego pokoju pod budynkiem, gdzie tuż nad nami odbywają się walki. Starszy mężczyzna wita nas. To jasne, że ci dwaj się lubią. - Preach. Tęskniłem za tobą, ty stary draniu. Tamto miejsce nie jest takie samo bez ciebie. – Wymieniają męskie uściski, coś w rodzaju kombinacji uściśnięcia dłoni i połowicznego przytulenia klat. - Nie tęsknisz za mną, głupi gówniarzu, tęsknisz za tym, żeby Nico miał kogoś innego do walki. – Uśmiech i drażnienie się mówi wiele o sile ich związku. Preach łapie mnie kątem oka. - Kogo masz ze sobą... ta dziewczyna jest zbyt ładna, aby kręciła się z taką ciotą jak ty. – Trąca Vinny’ego w tył głowy, kiedy podchodzi do mnie. ~ 226 ~

Podchodząc, aby stanąć przede mną, Preach ignoruje Vinny’ego próbującego odpowiedzieć na jego pytanie i wygląda zza niego, śmiejąc się i potrząsając głową. - Hej, ładna dziewczyno, jestem Preach, i jestem singlem, jeśli jesteś zainteresowana? Śmiejąc się, podaję moją dłoń. - Jestem Olivia, miło cię poznać, Preach. Preach potrząsa moją dłonią, ale nie wypuszcza jej, kiedy mówi do Vinny’ego, który stoi patrząc na mnie: - Elle powiedziała mi o niej, kiedy rozmawiałem z nią w zeszłym tygodniu. Mówi, że jest wyjątkowa i muszę być miły. - Elle ma tutaj rację. – Vinny podchodzi do Preacha i kładzie jedną dłoń na jego ramieniu. Jego odpowiedź skierowana jest do Preacha, chociaż mówi do mnie. – Jest wyjątkowa. Przerywa i patrzę, jak jego oczy wolno wędrują po mnie, od stóp do głowy, zanim kontynuuje. - Co powiesz teraz na to, by wypuścić rękę mojej dziewczyny i założyć ręce ze mną, stary? Nasza trójka siedzi w małej szatni przez następną godzinę, obaj mężczyźni rozmawiają o różnych fighterach. Preach był trenerem Nico i odszedł, kiedy on zajął jego miejsce. Ta trójka ma dużo wspólnej historii i mam wrażenie, że stali się rodziną Vinny’ego na wiele sposobów.

~ 227 ~

W końcu, kiedy zbliża się czas walki Vinny’ego, zajmuję miejsce na arenie. Vinny upewnił się, że jestem na końcu rzędu, niemal tuż za rogiem miejsca, w którym on będzie, tylko dwa rzędy przed klatką. Oglądam koniec walki i wtedy przychodzi spiker. Moje serce zaczyna bić gwałtownie w piersi, zanim jeszcze mówi. - Panie i Panowie, w czerwonym narożniku, z dwoma metrami wzrostu, ważący sto osiemdziesiąt trzy funty, człowiek, na którego wszyscy czekali, nadchodzący kandydat na mistrza wagi średniej tytułu światowego, panie go kochają, panowie się go boją... przedstawiam wam Vince'a „Niezwyyyyciiiiężooooonegoooo” Stone'a! Tłum szaleje, kiedy Vinny udaje się do klatki, jego czarny kaptur jest naciągnięty, skrywając twarz, kiedy przechodzi, ale to nie powstrzymuje kobiet od krzyku, jakby były fankami na koncercie rockowym. Kobieta dwa siedzenia ode mnie podskakuje w górę i w dół, a łzy spływają po jej twarzy, kiedy trzyma wyciągniętą rękę do niego i krzyczy: - Vince, Vince, kocham cię, Vince! Niemal na zawołanie, jakby w odpowiedzi na nią, Vince podskakuje do klatki i obraca się wolno, znajdując mnie w tłumie i mruga, cholerny zarozumiały uśmiech pojawia się na jego twarzy. Przewracam oczami, a on uśmiecha się, skupiając uwagę na spikerze przed sobą. Nie ma pojęcia, że uszczęśliwił dzień, nawet rok, biednej niczego nie świadomej kobiety siedzącej dwa miejsca obok. Trzyma rękę swojego znajomego w śmiertelnym uścisku i krzyczy głośno, mogę wszystko usłyszeć nawet przez nadal skandujący tłum.

~ 228 ~

- Widziałeś to? Widziałeś to? Właśnie do mnie mrugnął! Spiker przedstawia przeciwnika Vinny’ego, a następnie gada na temat zasad, o których nigdy nie słyszałam ani których nie rozumiem, aż zaczyna się walka. Siedząc na krawędzi mojego krzesła, patrzę jak Vinny przejmuje kontrolę nad walką niemal natychmiast. Wymierza ciosy szybko i mocno, uderzając przeciwnika pierwszym kopem w klatkę piersiową, a następnie natychmiast prawym sierpowym w twarz. Każdy mięsień na jego plecach pracuje, kiedy jego siła i moc pozostawia człowieka chwiejącego się po pierwszych dziesięciu sekundach walki. Ale chwianie się nie trwa długo. Pozornie znikąd, stopa Vinny’ego przewraca przeciwnika, biorąc pęd przeciwko niemu i mężczyzna szybko ląduje na plecach, a Vinny na nim. To wszystko dzieje się tak szybko, że nie mogę zrozumieć, jak to zrobił, chociaż cała rzecz dzieje się mniej niż dziesięć metrów ode mnie. Kilka sekund później, walka się kończy, kiedy Vinny robi coś z ramieniem mężczyzny, a ten krzyczy głośno, tuż przed uderzeniem w matę. Cała walka nie trwa więcej niż trzydzieści sekund. Nie jestem pewna, czy Vinny się spocił, a już na pewno nie został uderzony. Niezrażony przez krótkotrwałość walki, za którą zapłacili grube pieniądze, tłum szaleje, krzyczy i krzyczy, kiedy sędzia zwycięsko unosi ramię Vinny’ego. Preach śmieje się, kiedy obydwoje wychodzą, niesie szatę Vinny’ego, której on nie kłopotał się założyć z powrotem, dla przyjemności kobiet deklarujących mu swoją miłość, przechodzi obok nich z zarozumiałym uśmiechem na twarzy. Wie, że tłum go kocha. To surrealistyczne doświadczenie powoduje, że moje serce bije szybciej, ~ 229 ~

zastanawiam się, jak wiele minie dni, zanim zobaczę, jak robi to ponownie.

*** Mimo że mam przepustkę pozwalającą mi na wejście na dół, nadal czekam w kolejce z innymi, z których wiele z nich jej nie ma. Zastanawiam się, dlaczego ci ludzie w ogóle czekają, przez wzgląd na ochroniarza, który ich sprawdza, aż łapię to, co naprawdę dzieje się naprzeciwko mnie. Te z przepustką są szybko przepuszczane, te bez są oceniane. Ładnie wyglądające kobiety z krótkimi spódniczkami i niezłymi nogami wchodzą bez. Te, które nie są uznane za godne, są wypraszane. To sprawia, że zastanawiam się, jak wiele kobiet znajdowało drogę do pokoju Vinny’ego na przyjęcie po walce. Robię co w mojej mocy, by ignorować ukłucie zazdrości, które czuję w głębi duszy, wiem, że nie mogę kontrolować niczego z naszej przeszłości, przechodzę więc drogę do pokoju Vinny’ego jak we mgle, nie zwracając uwagi na to, gdzie idę. Niezdarnie, wchodzę bezpośrednio na kogoś, kiedy jestem zagubiona w swoich myślach, tuż przed drzwiami Vinny’ego. - Liv? Głos jest znajomy, ale nie mogę go nigdzie dopasować. Patrzę w górę, zdezorientowana. - Jax? Co ty tu robisz? ~ 230 ~

Uśmiecha się, prawdziwy uśmiech jest na jego twarzy, wygląda na zaskoczonego, ale mogę powiedzieć, że jest szczęśliwy, że mnie widzi. - Mógłbym zapytać o to samo. – Jego oczy zwężają się i pochyla się. – Czy śledzisz mnie, sprawiając, abym na ciebie wpadł, bym znowu mógł cię potrzymać? – Drażni się, wiem to. Chociaż nie mam szansy, aby odpowiedzieć, kiedy drzwi przed którymi stoimy otwierają się i wychodzi Vinny. Rzuca jedno spojrzenie na dłoń Jaxa na moim ramieniu i jego twarz się zmienia. - Nie wiem, kim jesteś, ale zabieraj z niej łapy, albo uznasz, że pokonanie tego faceta w klatce będzie dla ciebie tylko rozgrzewką. Zamierając w miejscu, widok dwóch mężczyzn stojących naprzeciwko siebie sprawia, że nie jestem zdolna do odpowiedzi. Podobieństwo jest tak duże, kiedy oboje są obok siebie. - Liv? Jax patrzy na Vinny’ego i na mnie, zdezorientowane pytanie widnieje na jego twarzy. - Liv. – Głos Vinny’ego jest czystym rykiem. Napięcie promieniuje między tymi dwoma mężczyznami i mogę wyczuć, że Vinny zaraz wybuchnie, kiedy podchodzi krok bliżej do Jaxa, tych dwoje styka się nosami. Odciągając go, podchodzę do boku Vinny’ego, biorę go za rękę, aby zwrócić jego uwagę. ~ 231 ~

- Vinny, on żartuje, znam go. W porządku. – Moje słowa uspokajają trochę bestię stojącą przede mną. Gorzej, Jax prostuje się, jego pięści zaciśnięte są po bokach, przygotowując do tego, co może nastąpić. - Kim jest ten gość, Liv? – Jego słowa może są skierowane do mnie, ale nadal stoi blisko Jaxa, dwóch mężczyzn pojedynkujących się na spojrzenia. - Nazywa się Jackson, jest synem tego polityka, z którym wczoraj rozmawiałam. – Próbuję skupić na sobie jego uwagę, szarpiąc mocniej za ramię. - To nie wyjaśnia dlaczego jego ręce są na tobie. - Weszłam w niego... uchronił mnie od upadku. Naprawdę, wszystko w porządku, to moja wina. Wcale mnie nie zaczepiał. Obserwuję jego twarz, kiedy rozważa tę informację przez kilka długich sekund, oceniając mężczyznę stojącego przed nim. Czuję ulgę, kiedy widzę, jak jego szczęka rozluźnia się nieco, biorę długi wydech, nie uświadamiając sobie nawet, że go wstrzymałam. Vinny robi krok do tyłu i kiwa na Jaxa. - Sorry, stary, źle to zrozumiałem. Widzę tutaj dużo szalonego gówna. – Przyciąga mnie do siebie, owijając władczo rękę wokół mojego barku. Jax kiwa i myślę, że może wyjdziemy z tego bez szwanku, aż otwiera swoje usta. - Nie ma problemu. Nie winię cię za to, że jesteś opiekuńczy wobec Liv. Jesteś szczęściarzem. – Jax uśmiecha się do mnie zarozumiale. ~ 232 ~

Czy on jest szalony? Albo może chciałby umrzeć? Uścisk Vinny’ego zacieśnia się, a ja przygotowuję się na jego odpowiedź… boję się, że nie będzie ona słowna. Na szczęście, Preach wychodzi, odwracając na kilka sekund uwagę Vinny’ego, więc przegapia on mrugnięcie Jaxa na mnie. Poważnie? - Musimy iść porozmawiać z dziennikarzami. Gotowy? – Preach łapie mój wzrok po drugiej stronie Vinny’ego i uśmiecha się. – Nasz chłopak dobrze tam wyglądał, co, Liv? Nie mogę nic poradzić na to, że uśmiecham się do Preacha, nawet jeśli nadal wariuję w środku przez mężczyzn stojących naprzeciwko siebie. - O tak. – Uśmiecham się do Vinny’ego i jestem nagrodzona dumnym uśmiechem. Jego ramię prześlizguję się z moich barek na kark, który ściska lekko, odwracając mnie do siebie przodem, bierze moje usta w niespodziewanym pocałunku. Nie obchodzi go, że dwóch mężczyzn stoi nie dalej niż metr od nas, zmusza ich do patrzenia, jak całuje mnie bez sensu aż w końcu i mnie to nie obchodzi. Uwalniając nasze usta z lekkim pomrukiem, odwracam się, znajdując Jaxa nadal tam stojącego. Jego zarozumiały uśmiech zniknął, zastąpiony przez coś, czego nie mogę odczytać. Może zazdrość? - Dobra, dobra, później możecie prywatnie świętować. Chodźmy na show, gołąbki – dokucza Preach. Vinny zaczyna nas prowadzić, podążając za Preachem bez choćby słowa do Jaxa. Nigdy nie będąc niegrzeczną, odwracam głowę na pożegnanie. ~ 233 ~

- Uważaj na siebie, Jax. Czuję, jak każdy włos na moim ciele staje dęba, kiedy patrzę za Jaxa i znajduję senatora Knighta zatrzymującego się na drugim końcu sali, z oczami skrzyżowanymi na Vinny’m.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 234 ~

Rozdział 32 Vince Walka pokazowa już za mną, muszę się teraz skupić na nadchodzącej walce. Uderzeniu o pas mistrzowski. A także na prawdziwym uderzeniu podczas walki. Junior Lamaro. Zaniedbuje swoją lewą stronę, odsłania się na uderzenie mojej prawej pięści. Jest silny, ale to zapasy są jego najsilniejszą stroną. Trzymanie się z dala od parteru jest kluczem do mojego zwycięstwa. Powinienem być dzisiaj na siłowni, ćwicząc technikę, jednak zamiast tego jestem w tym pieprzonym barze, którego nie odwiedzałem przez niemal rok, szukając śmieci, którzy pomogą w pociągnięciu mnie na dno. Narkomanów. Dilerów. Pierdolonych ćpunów. Kolesi, których uważałem za swoich przyjaciół. Przyjaciół, którzy czuli się zbyt szczęśliwi, gdy utrzymywali mnie tak popieprzonego jak siebie, kiedy tylko płaciłem swój rachunek. Wygląda na to, że nie potrafię się skupić na tym, czego potrzebuję w związku z całym gównem mojej mamy wciąż wiszącym nad moją głową. Nad naszymi głowami. Jak zwykle, kiedy jej własne, żałosne życie ciągnie ją na dół, łapię ją i staram się wyciągnąć. Przez większość czasu wychodzi na to, ze spadamy razem. Pierwsi trzej kolesie, z którymi gadam, nie widzieli Jasona od tygodni. Kolesie, którzy nie są ograniczeni do tego stopnia, aby łatwo zniknąć. Znajdę jednak tego skurwiela. Prawdopodobnie pobiję go tak, że ~ 235 ~

ledwie będzie oddychał za to, że zmarnował mój czas na swoje dupsko, gdy powinienem był trenować. Ostatni raz pozwalałem dwóm bandziorom mieć na oku moją matkę. Dłoń sięga zza mnie i łapie mnie za krocze. Laska ma szczęście, że nie odpowiedziałem pięścią, przez większość czasu moje reakcje są automatyczne. To sprawia, że zatrzymuję się i zmieniam coś, na treningu czego spędzałem lata. Chwytając rękę sięgającą do mnie, odwracam się, żeby zobaczyć dołączoną do niej Krissy. Świetnie, po prostu zajebiście. Czy ta noc mogła być jeszcze gorsza? - Gdzie byłeś, Vince? – Kładzie obie swoje dłonie ma mojej klatce piersiowej. Usuwam je szybko. - Byłem zajęty. – Odwracając się plecami do Krissy, znajduję jej przyjaciółkę blisko za mną. Otoczyły mnie jak para wilków. Jestem niemal pewien, że przyjaciółka ta udzieliła mi swojej głowy w łazience, kiedy byłem w dołku, codziennie ćpając. Nawet nie pamiętam jej imienia. Nie to, żeby mnie ono obchodziło. - Cześć, Vince – mruczy przyjaciółka. - Nie jestem zainteresowany. – Nie tutaj, nie teraz, nigdy więcej. - Mogę sprawić, że się zainteresujesz. – Wyciąga rękę, przyciąga ją do moich ust swoimi długimi, czerwonymi paznokciami, ale łapię ją w swoją, zanim mnie dotyka. Ściskam jej lekko kościstą dłoń zbyt mocno, myślę, jak łatwo, do cholery, mógłbym ją zmiażdżyć, więc zmuszam się do wypuszczenia jej. Łapie jednak moją uwagę.

~ 236 ~

- Wiesz, Vince, we dwie mogłybyśmy sprawić, że zapomnisz o tym, cokolwiek cię martwi – mruczy za mną Krissy. To zmusza mnie do zastanowienia, jak kiedykolwiek mogłem tolerować bycie z nią. – Jest nas wystarczająco, żeby zabawić się we trójkę. W końcu coś, co mówi, zwraca moją uwagę. - Znasz Jasona Buttlesa? - Być może. – Krissy uśmiecha się, kołysząc na boki. Udaje skromną i uważa, że to słodkie, ale tak nie jest, osobiście sądzę, że to cholernie irytujące. Wiem jednak, jak działają kobiety takie jak ona. Skorzystam bardziej, jeśli dam jej to, czego chce. Odwracając się, żeby dać jej całą moją uwagę, owijam dłoń wokół jej szyi i pochylam ku niej twarz, jak gdybym miał ją pocałować, ale nie robię tego. W zamian uśmiecham się. - Możesz się z nim skontaktować? - Prawdopodobnie. – Obie ręce, które zdjąłem z mojej piersi, wracają i tym razem jednak pozostawiam je tam, nawet jeśli posiadanie ich w tym miejscu mnie obrzydza. - Zrób to dla mnie. Wydyma wargi. - Dlaczego bym miała? Moja druga dłoń owija się wokół jej talii i przyciąga Krissy bliżej do mnie. ~ 237 ~

- Bo muszę z nim pogadać. A kiedy już to załatwię, mogę się z wami zabawić, dziewczynki – kłamię. Pochyla się do mnie, przyciągając swoje usta jeszcze bliżej do moich, spodziewa się, że ją pocałuję. Nie ma kurwa mowy, żebym dotknął ją z tym, co mam teraz. Odciągam swoją głowę. - Zadzwoń do niego. - On nie ma telefonu. Kto

nie

posiada

cholernego

telefonu?

Wczoraj

widziałem

pieprzonego bezdomnego, który mieszka przy północnej stronie siłowni Nico, rozmawiającego przez telefon. - Jak możesz się z nim skontaktować? - Pagerem. Pagerem? Mamy tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty drugi rok, czy co? - Puść do niego sygnał. Wyciągając swój telefon, spędza chwilę na naciskaniu przycisków, a następnie odwraca się z uśmiechem z powrotem do mnie. - Gotowe. Świetnie, teraz jestem zmuszony do czekania z tymi dwiema. Mija godzina, a Jason wciąż się nie odzywa. Utrzymywałem te dwie na tyle blisko, żeby je zatrzymać, ale na tyle daleko, żebym nie musiał

~ 238 ~

rzeczywiście spędzać czasu na rozmowie z nimi. Na szczęście dla mnie, przyszło kilku facetów z siłowni, co pomogło mi zabić czas. Miałem jednak dość czekania. Ćpun prawdopodobnie zemdlał gdzieś lub nie miał cholernej dwudziestopięciocentówki, żeby oddzwonić do Krissy. - Posłuchaj, muszę uciekać. Jeśli usłyszysz coś od Jasona, zadzwoń do mnie, okej? - Co z naszą imprezą? – Krissy wydyma wargi. - Zmuszony jestem nie skorzystać z zaproszenia, aż nie usłyszę wieści od Jasona. – Jestem już za drzwiami, zanim którakolwiek ma szansę odpowiedzieć.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 239 ~

Rozdział 33 Liv Dzisiaj po pracy w końcu opowiadam Ally całą historię nad szklanką, nie, nad butelką wina. - Więc myślisz, że to był przypadek, że byli na walce pokazowej? - Nie wiem… Jax jest fighterem, nie profesjonalnie, ale brzmiało to z pasją. Nie zdziwiłabym się, gdyby miał bilety. Arena była tuż za D.C., więc kiedy go zobaczyłam, myślałam, że to po prostu zbieg okoliczności. - Co zmieniło twoje zdanie? - Wyraz twarzy senatora. Gapił się tylko na Vinny’ego. - Może jest fanem? Biorę kolejny łyk wina i zamykam oczy, przypominając sobie minę senatora Knighta. - To było coś więcej, niż tylko to. Coś mi mówi, że on wie. - Więc co zamierasz zrobić? Zwalając się z powrotem na kanapę, patrzę na moją najlepszą przyjaciółkę. - Nie wiem, Al, jeśli wyleję wodę na papier, aby to sprawdzić, będą znać wynik i nie będzie miało znaczenia, co zadecyduję. Nie będą czekać, aż napiszę historię. ~ 240 ~

- Więc sama ogłoś wynik. Weź coś Vinny’ego i umieść dwie próbki w laboratorium pod fałszywym nazwiskiem. Dowiedz się na pewno, zanim oni oszaleją próbując zadecydować, co zrobić. - Zgaduję, że mogę to zrobić. - Zrób to. Nigdy się nie dowiesz… może to wszystko jest naprawdę jednym wielkim zbiegiem okoliczności. Niebieskie oczy, walka... wszystko. Dziwniejsze rzeczy się zdarzały. Próbuję się uśmiechnąć do mojej najlepszej przyjaciółki. - Dzięki, Ally. Czuję się taka winna, trzymając to w tajemnicy przed Vinny’m. Ale nie chcę go zranić. Kocha wspomnienie swojego ojca. Nie potrafię wytłumaczyć, że to... po prostu uważa, że to, co dobre, pochodzi od niego. Nie mogę niszczyć tej pamięci, jeśli nie jestem całkowicie pewna. – Nie jestem nawet pewna, czy mogę to zrobić, jeśli okaże się to całkowitą prawdą. - Spójrz na to w ten sposób. Jeśli to prawda, to przynajmniej twoja, i możesz uchronić go od tego, co gazeta może zrobić, jeśli ktoś inny napisałby jego historię.

*** Niewiele śpię, przewracając się pół nocy, poczucie winy nie pozwala mi nawet na chwilę zmrużyć oka. Wlokąc się do biura, ledwo docieram na czas, chociaż jestem na nogach od godziny, jestem witana przez zbyt gorliwy fałszywy uśmiech Summer. ~ 241 ~

- Dzień dobry, Olivio. – Summer uśmiecha się pełna słodkości, chociaż daleko jej do bycia słodką. - Witaj, Summer. – Prostując się, odpowiadam profesjonalnie, jakby nie spędziła ostatnich trzech tygodni ignorując mnie i trzaskając rzeczami za każdym razem, kiedy byłam w pobliżu. - Jak tam u Vince’a? Do czego do cholery zmierzała? - Super, dziękuję. – Jakoś udaje mi się trzymać swoją profesjonalną postawę. Siadając na krawędzi biurka, zakłada ramiona na piersi i krzyżuje swoje długie chude nogi. - Miałam wczoraj kolację z tatusiem. - Miło. – Wyciągam dokumenty i włączam laptopa, starając się nie wciągać w grę, w cokolwiek gra. Pochylając się do mnie, szepcze przez uśmiech: - Nie mogę się doczekać, aż zobaczę, jak bardzo polubi twoją małą historię. Czując ukłucie łez za oczami, wstaję, mrugając, aby je odepchnąć, zanim Summer je zobaczy. Myśl o kolejnej osobie znającej taki potężny sekret Vinny’ego kruszy mojego ducha, zmuszam się, aby gniew zastąpił smutek, który naprawdę czuje.

~ 242 ~

- Muszę przyznać, kiedy po raz pierwszy cię spotkałam, byłam trochę zazdrosna. Piękna dziewczyna ze wszystkimi właściwymi dojściami. Ale po tym jak cię poznałam, zazdrość stała się litością. Dlaczego nie skończysz martwić się o moje życie i nie zaczniesz własnego, Summer. Jestem pewna, że jest mnóstwo mężczyzn, którzy są nieśmiali, czują wstręt do siebie i są zdesperowani. Pakuję laptopa, którego właśnie odpaliłam z powrotem do torby, nie ma mowy, abym mogła wysiedzieć tutaj cały dzień, patrząc na nią. Spostrzegam Zboczeńca kątem oka, przylepiam do twarzy wesoły uśmiech i kontynuuję cicho. Jad kipi z moich ściśniętych ust, kiedy ostrzegam: - Trzymaj się do cholery z dala od Vinny’ego. Uśmiechając się, wyglądając jakby była zadowolona z tego, że popsuła mój dzień, odpowiada przez zaciśnięte, doskonałe, białe zęby: - Jestem cierpliwą kobietą. Ktoś będzie musiał pomóc mu się pozbierać, kiedy rozerwiesz go na strzępy. To mogę być równie dobrze ja.

*** Spędzam cały dzień pracując w moim mieszkaniu, kończąc historię, którą mam i sprawdzając laboratoria, które wykonują badania DNA. Drukując listę, decyduję, że kilka pierwszych jest zbyt blisko. Może umieszczenie dystansu pomiędzy mną a laboratorium sprawi, że będę czuła, że to mniej ryzykowne.

~ 243 ~

Mój telefon dzwoni i głos Vinny’ego uspokaja mnie, nawet jeśli jest tematem wszystkiego innego w moim życiu, co przynosi napięcie przez ostatnie kilka dni. - Hej. - Hej, piękna. – Jego głos rozgrzewa mnie po długim uczuciu zimna. Wzdychając głośno, poddaje się temu, co czuję, nawet jeśli nie w pełni to rozumiem. Jak przeszłam od uciekania od niego do tego, że teraz jego głos mnie uspokaja? - Dobrze usłyszeć twój głos. - Zły dzień? – Mogę powiedzieć, że uśmiecha się na drugim końcu telefonu, chociaż nie mogę go zobaczyć. Gardłowe męskie zadowolenie w jego głosie, lubi myśl, że sprawia, iż tak łatwo się uśmiecham. - Tak. - Chcesz o tym pogadać? – Ironia mi nie umyka. - Nie, ale dzięki. Jak minął twój dzień? - Spędziłem go w szpitalu. - Co się stało? – Prawdziwa troska mnie przejmuje. - Elle rodzi dziecko. Tym razem naprawdę. - Wow, jak ona się czuje? - Dobrze. Choć lekarz powiedział, że jeszcze godzina. Idę do domu i wezmę prysznic, przyszedłem tutaj w środku treningu. Myślę, że pielęgniarki przypatrują się mi, bo śmierdzę. ~ 244 ~

Chociaż jest taki pewny siebie, czasem jest zupełnie nieświadomy. - Pielęgniarki nie przyglądają się tobie, bo śmierdzisz. Przyglądają się, ponieważ jesteś ładny dla oka. Śmieje się. - Cóż, nie zauważyłem. Przez ostatnie dni mam oczy tylko na jednej kobiecie. - Dobrze wiedzieć. – To pierwszy prawdziwy uśmiech, który mam od dwóch dni. - Co powiesz na to, że przyjadę po ciebie po prysznicu i oboje coś przekąsimy, a potem wrócimy do szpitala. Mam nadzieję, że ten mały facet już tu wtedy będzie. - Z przyjemnością.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 245 ~

Rozdział 34 Liv Nigdy nie widziałam Vinny’ego w tak żartobliwym nastroju. Dojeżdżamy do szpitala i bierze mnie za rękę, nasze palce są splecione, gdy wchodzimy na oddział położniczy. - Ile chcesz mieć dzieci? Jego pytanie zaskakuje mnie. - Dwójkę, może trójkę. – Uśmiecha się w odpowiedzi. – A ty? - Nigdy tak naprawdę o tym nie myślałem. – Milknie na chwilę, zastanawiając się. – Szóstkę. - Szóstkę? – odpowiadam przerażona. Ta cyfra mnie szokuje. Vinny chichocze. - Sami chłopcy. - Sześciu chłopaków? Zdajesz sobie sprawę, że nie wybierasz tego, co dostajesz, racja? – Drażnię się, szturchając go ramieniem. Gdy przechodzimy przez podwójne drzwi, w zasięgu wzroku pojawia się Nico. Od stóp do głów ubrany jest w jasnoniebieską odzież szpitalną, czepek pokrywa jego głowę, a na stopach ma dopasowane, niebieskie kapcie z folii. Jego uśmiech jest tak wielki, że mogę dostrzec go jeszcze zanim zdejmuje maskę ze swojej twarzy.

~ 246 ~

Ci dwaj mężczyźni przytulają się, przyciągając jeden drugiego, mają łzy w oczach. - Dziesięć palców u rąk, dziesięć u nóg. Jest piękny, dokładnie jak jego matka. – Nico ociera początek swoich łez. - Jak ma się Elle? - Nienawidzi mnie. Krzyczała coś o mojej zbyt wielkiej głowie i że to wszystko moja wina tuż przed tym, jak dziecko wyszło na świat. – Szeroki uśmiech ani na chwilę nie opuszcza jego twarzy. - Otrząśnie się z tego. – Vinny szczerzy się, klepiąc Nico po plecach. - Ta, tak mówiły pielęgniarki. Powiedziały, że to normalne i zapomni o tym tak szybko, jak tylko umyją dziecko i będzie mogła potrzymać je trochę dłużej. – Dostrzegając mnie po raz pierwszy, Nico wita się ze mną pocałunkiem w policzek. – Hej, Liv. Dzięki, że przyszłaś. - Gratulacje. Mam nadzieję, że Elle nie przeszkadza to, że jestem tu tak szybko po urodzeniu dziecka. - Przynieś jej kawę, wtedy na pewno nie przejmie się, jeśli udasz się do izby porodowej.

*** Dwie godziny później w końcu idziemy zobaczyć mamę małego Nicholasa. Z kawą w dłoni, witam Elle i gratuluję jej. Uśmiecha się, szybko popijając kawę. ~ 247 ~

- Wiedziałam, że byś mnie nie zawiodła. Zaskakując mnie, pielęgniarka wnosi małą, jasną kołyskę, gdzie leży dziecko zawinięte w miękki, szary koc. Myśląc, że mieliśmy zobaczyć noworodka jedynie przez szybę, opuszczam wzrok na idealne, różowe policzki, zahipnotyzowana pięknem i perfekcją tego życia, oddychającego cudu, które jest na tym świecie dopiero godziny. - Myślisz, że możesz potrzymać go bez upuszczenia? – Nico szturcha Vinny’ego łokciem. - Nie jestem tobą, stary. Moje dłonie wciąż są dobre. – Szczerzy się. - Umyj swoje cholerne dłonie. – Nico karci Vinny’ego. Ci dwaj mają ciekawą dynamikę. Skrzyżowanie relacji ojciec-syn i brat-brat, zmieszane z kupą autorytetu, kwestionowanego po obu stronach. Mimo wszystko jednak, ta dwójka wyraźnie głęboko kocha i troszczy się o siebie nawzajem. Coś dzieje się, kiedy obserwuję, jak Vinny delikatnie bierze małego Nicholasa od Nico. Cicha chwila, gdzie cała seksualna energia, która emanuje od tego pewnego siebie i kontrolującego mężczyzny, wpływa pod powierzchnię, pozwalając na ukazanie się pięknemu, delikatnemu i niezwykle kochającemu człowiekowi. Zwykłe patrzenie na niego, obserwującego dziecko w zachwycie nad całą jego doskonałością, opiekuńczego lwa, wielbiącego swoje młode, ściska mnie za serce. Dokładnie wiem, co czuje, gdy w jego oczach pojawiają się łzy, gdy niepohamowana miłość wylewa się z niego, miłość spowodowana tylko i

~ 248 ~

wyłącznie tym, że jego serce zdecydowało się kochać. Wiem to, bo sama też to czuję... gdy wpatruję się w Vinny’ego. Elle przyłapuje mnie na gapieniu i uśmiecha się do mnie, dwaj mężczyźni są nieświadomi naszej uwagi, gdy obserwujemy ich z tak niewielkiej odległości. - Vinny jest dobrym człowiekiem, Liv. Pewnego dnia stanie się dobrym ojcem i mężem. – Sięga po moją dłoń i ściska. – Kiedy będziesz gotowa.

*** Poczucie spokoju

zastępuje wcześniejszą figlarność. Nastrój

Vinny’ego pomaga odpędzić niepokój i poczucie winy, które ostatnio wydaje się bez przerwy czaić w pobliżu. Decydując się na pozostanie dzisiaj w jego mieszkaniu, przebieram się w łazience i odnajduję Vinny’ego

siedzącego

w

nogach

łóżka

z

głową

w

dłoniach,

rozmyślającego. - Wszystko w porządku? – Staję pomiędzy jego nogami, opierając dłonie na jego ramionach. Vinny przyciąga mnie blisko siebie, odwracając głowę, żeby węszyć w mojej klatce piersiowej przez koszulkę. - Świetnie, a ty? – szepcze ochrypłym głosem, jego gruby ton bez słów mówi mi, że Vinny jest w dobrym nastroju.

~ 249 ~

- Dobrze. Dzisiejszy wieczór był miły. Dziękuję, że zabrałeś mnie ze sobą. Vinny przyciąga mnie do siebie, sadowiąc mnie na swoich kolanach, jego wielka dłoń rozkłada moje stopy na bok, podczas gdy usta docierają do mojej szyi. Czuję jego słowa, wypowiedziane na szyi. - Chcę się z tobą kochać, Liv. – Moje serce w piersi wali głośniej. - Też cię pragnę. - Więcej. Chcę więcej, Liv. - Nie rozumiem. – Odciągam moją głowę do tyłu, żeby spojrzeć mu w oczy, a on patrzy na mnie przez chwilę, unikając mojego wzroku, rozmyślając, zanim jego poporodowa huśtawka nastrojów trafia do mnie. - Nigdy nie kochałem się z nikim. Z tobą doszedłem najbliżej, wieki temu. Przestraszyłaś się mnie wtedy, teraz to ty mnie przerażasz. Ale chcę ciebie, Liv. Bardziej. Po prostu cholernie bardziej. Sam nawet nie mam pewności, co to oznacza, jednak jestem tego bardziej pewny niż czegokolwiek w całym tym moim popieprzonym życiu. Nie istnieją słowa, którymi można odpowiedzieć na to, co mi oferuje, więc nie odzywam się, daje mu to, o co prosi. Naciskając moimi ustami na jego, całuję go wszystkim, co posiadam. Pocałunek jest inny niż zwykle, nie gorący i silny, tylko uduchowiony i piękny, i zmieniający życie na zawsze. Delikatnie, Vinny podnosi mnie ze swoich kolan i umieszcza na środku łóżka. ~ 250 ~

Vinny Zmuszam się do zignorowania każdego impulsu w moim ciele mówiącego, bym przycisnął ją i zatopił się w niej głęboko. W zamian unoszę się nad nią, jedną dłonią obok jej głowy, co utrzymuje ją stabilnie na miejscu, drugą podnoszę jej rękę i wznoszę do moich ust. Całuję delikatnie każdy palec. Bez słów unosi ręce, gdy zdejmuję jej koszulę. Patrząc na nią, podziwiam piękno ciała. Cholernie boska doskonałość. Miękkie krzywizny współgrają ze wszystkimi mięśniami i wszechobecną kremową bielą. Obserwuje mnie uważnie, gdy pochylam się, przesuwając końcówkę mojego języka na jej sutek. Twardnieje pod wpływem mojego dotyku i czuję, jak mój fiut drży dzięki reakcji jej ciała. Zasysając różowy kamyk do ust, ciągnę za niego stanowczo, niewystarczająco żeby gryźć, nawet jeśli mam na to wielką ochotę. Zmieniwszy łagodnie jedną pierś na drugą, moje usta zajmują się drugim oczekującym sutkiem, podczas gdy palce delikatnie chwytają kolejne utwardzone miejsce. Liv jęczy, a to dźwięk, który doprowadza mnie do szaleństwa. Gardłowe skrzyżowanie pomiędzy jękiem a pomrukiem, które już jak byliśmy zaledwie dziećmi doprowadzało mnie do szaleństwa, ale jako dorośli mogło doprowadzić człowieka do robienia naprawdę dzikich rzeczy. Patrzę, jak jej twarz mięknie, a ona sama zamyka swoje oczy i chwilę później otwiera je zamglone. Wyrównując poziom naszych ciał, z moją ~ 251 ~

głową opadającą na jej głowę, mój fiut jest ustawiony idealnie przy jej wejściu. Mogę poczuć mokre ciepło, promieniujące od jej śliskiej cipki i niczego nie pragnę bardziej, jak zanurzenia się wewnątrz, ujeżdżania jej mocno i wypełnienia jej każdym centymetrem. Jednak tego nie robię. Zamykając oczy, opieram się, unosząc się nad nią. Czekając. Obserwując. Moje ręce zaczynają się trząść przez co wykorzystuje każdą uncją samokontroli w sobie i przejmuję władzę nad potrzebą. Jej wielkie, okrągłe niebieskie oczy spotykają moje, kiedy patrzę na nią i znajduję je wypełnione miłością. To zabiera mnie siedem lat w przeszłość, do czasu, kiedy nie ufałem sobie w sprawie tego, że jej nie skrzywdzę. Podobnie jak wiele lat temu, widzę, że wpatruję się w oczy, które cholernie mnie przerażają, oczy, które mi ufają. Tym razem jednak chcę tego. Potrzebuję tego. Wreszcie jestem na tyle mężczyzną, aby to przyjąć. Całuję ją więc łagodnie w usta i uśmiecham się. Owinąwszy ręce wokół moich pleców, odpowiada uśmiechem i razem po raz pierwszy uprawiamy miłość. Wchodzę w nią powoli, wymiana naszych spojrzeń ani na chwilę się nie przerywa, nawet kiedy jestem osadzony głęboko, mój członek zanurzony w jej mokrym otworze. Kiedy wychodzę ze środka, oboje niemal w harmonii bierzemy głęboki oddech i sztywniejemy na chwilę, zanim znów zaczynamy się poruszać. Razem, znajdujemy własny rytm, wchodząc i wychodząc powoli, nie śpiesząc się, każdy oddech i pchnięcie w idealnej synchronizacji z drugą osobą. Nasze spojrzenia nigdy nie rozstają się na dłużej niż kilka sekund, tylko przy konieczności, żeby ukraść pocałunek. ~ 252 ~

Minuty później patrzę, jak jej twarz ulega zmianie, moje wolne pchnięcia przyspieszają, jej dłonie na moich plecach prześlizgują się w dół, żeby złapać za mój tyłek, gdy już się zbliża do szczytu. - Pokaż mi. Pokaż mi, kochanie. Chcę patrzeć, jak ta ciasna cipka zaciska się na mnie. Potrzebuję widzieć ciebie. – Jej oczy zaczynają wycofywać sie do tyłu i zamykać, przez co wiem, że jest blisko. – Otwórz je, kochanie. Pozwól mi patrzeć, jak mi siebie oddajesz. Z zaszklonymi oczami walczy, by utrzymać je otwarte, gdy zaczyna pulsować przez nią orgazm.. Jej ciało kurczy się pod moim, gdy kontynuuję, wstrzymując moje własne uwolnienie, wpychając i wycofując się, kołysząc na boki, znowu i znowu. Czuję każde pulsowanie, jakim jej orgazm ściska mnie i karmi, aż w końcu nie mogę się dłużej powstrzymywać. Duszę jej jęki pocałunkiem. Odgłos jej tłumionej przeze mnie, jest niemal nie do zniesienia. Dysząc i wsuwając mojego fiuta do środka tak głęboko, jak tylko mogę, dochodzę, moje ciało tryska niekontrolowanie, podczas gdy Liv jęczy moje imię podczas naszego pocałunku.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 253 ~

Rozdział 35 Liv Następnego ranka, gdy się budzę, przewracam się na bok i znajduję zimne łóżku w miejscu, gdzie powinien być Vinny. Notka na poduszce przykuwa moją uwagę. Poszedłem na poranny bieg. Zaraz wracam. Bądź naga. Uśmiecham się, posłuszny Vinny zniknął, dzisiejszego ranka wraca wymagający facet, nie to, żebym miała coś przeciwko. I tak nie miałam ochoty wychodzić z łóżka. Pół godziny później pukanie do drzwi budzi mnie z półprzytomnego stanu. Chwytając koszulkę Vinny’ego z wczorajszej nocy i owijając się prześcieradłem, cicho podchodzę do drzwi, pod moimi stopami czuję zimną podłogę. Gdy otwieram drzwi, spodziewam się zobaczyć Vinny’ego, jednak w zamian, po drugiej stronie wita mnie znajoma twarz. Ta, która ubrana jest w krótką spódniczkę i ma większy dekolt, wychodzący spod jej skromnego topu, niż piersi pod nim. - Mogę ci w czymś pomóc? – Proszę, powiedz mi, że pomyliłaś mieszkanie. Staram się być pełna nadziei, ale głęboko w duszy wiem, że szuka ona Vinny’ego. Tleniona blondynka mierzy mnie wzrokiem z góry na dół z wyraz irytacji na twarzy, gdy odpowiada. ~ 254 ~

- Czy jest tu Vince? - Nie. - Kim jesteś? – Pozytywne nastawienie i takie tam. - Biorąc pod uwagę, że jestem osobą ubraną w koszulkę, którą miał na sobie zeszłej nocy, sądzę, że to ja powinnam zadać tobie to pytanie – odpowiadam jej tak samo dobrze, jak ona mi. - Jestem Krissy. Powiedz Vince’owi, że mam to, czego potrzebuje, i niech do mnie zadzwoni. - Nie sądzę, że posiadasz cokolwiek, co może jeszcze potrzebować – odpowiadam krótko, ledwie utrzymując swój temperament. Z irytującym uśmiechem, przez co wiem, że wiadomość, którą mi dostarczy nie spodobają mi się, mówi. - Ostatniej nocy mówił coś innego.

*** Zanim Vinny wraca ze swojego biegu, zastanawiam się nad pozostaniem i spokojną prośbą o wyjaśnienie, ale potem mój umysł zaczyna wszystko kwestionować. Być może nie określiliśmy naszego związku, jednak traktowanie go jak mojego chłopaka i mówienie mi, że chce się ze mną kochać, jak dla mnie brzmi jak posiadanie go na wyłączność. Przechodzę od wmawiania sobie, że istnieje solidne wyjaśnienie, do myślenia, iż jestem naiwną idiotką. Wszystko to trwa jakieś dziesięć minut. Potrzeba oczyszczenia umysłu wygrywa i decyduję ~ 255 ~

ubrać się i później pogadać z Vinny’m. Jednak nie jestem wystarczająco szybka. Siedząc na łóżku, jestem w środku zakładania butów, kiedy do sypialni wkracza Vinny. - Miałaś być naga w łóżku. – Flirtuje, gdy zdejmuje swoją spoconą koszulkę. Spodenki wiszą mu nisko na biodrach, widok zarysowanych mięśni brzucha jest rozproszeniem, którego nie potrzebuję. - Byłam. Dopóki nie miałeś gościa. – Stojąc, rozglądam się za torbą. Musiałam zostawić ją w kuchni zeszłej nocy, kiedy tu przyszliśmy. Wyłapując w moim lodowatym tonie, że coś jest nie tak, Vinny zatrzymuje się, unosząc brew, i ma czelność wyglądać tak, jakby nie miał pojęcia, o czym mówię. - Jakiego gościa? - Krissy. Powiedział, że ma coś, czego chciałeś zeszłej nocy. – Przeciskam się obok niego, gdy stoi w drzwiach. Idzie za mną. - To nie tak, jak myślisz, Liv. - Naprawdę? – Odwracam się, żeby w końcu na niego spojrzeć. Nawet widok jego absurdalnie seksownego, spoconego ciała nie chłodzi mojego gniewu. – Byłeś z nią poprzedniej nocy? Jego szczęka zaciska się. - Tak, ale... - Zejdź mi z drogi, Vinny. ~ 256 ~

Blokuje frontowe drzwi tak, że nie mogę wyjść. - Nie. – Pozornie spokojny, zakłada ręce na piersi i osiedla się w miejscu. - Nie? – Mój głos staje się wyższy. - Daj spokój, Liv. Nie zrobiłem niczego złego. W ogóle mi nie ufasz? Naprawdę? To on jest zirytowany mną? Jak to mówi stare przysłowie... nabierzesz mnie raz, to ty się wstydź, nabierzesz mnie dwukrotnie... - Jakbyś się poczuł, gdybyś otworzył drzwi dla faceta, który powiedziałby, że był ze mną ostatniej nocy? Wzdryga się. Jego szczęka napina się i odpowiedź na moje pytanie jest wyraźna nawet bez słów. - Dobra. Ale wysłuchaj mnie. Nic się nie stało. Szukałem kogoś i pobiegłem do niej i jej przyjaciółki. Poprosiłem, aby skontaktowała się ze mną, gdyby zobaczyła tego kolesia. Nie sądziłem, że przyjdzie tutaj. Próbuję, naprawdę próbuję zaakceptować to, co mi mówi, jego głos nawet brzmi szczerze. Jednak historia i moje własne wątpliwości rzucają cień na jego słowa. Potem nagle zdaję sobie sprawę, dlaczego wyglądała tak znajomo. Była tą dziewczyną z siłowni. Tą, której Vinny kazał czekać na siebie w samochodzie tamtego dnia, kiedy ponownie się spotkaliśmy. Sama myśl o tym przyprawia mnie o mdłości. - Spałeś z nią? Ma wyrzuty sumienia na twarzy, słowa nie są konieczne. ~ 257 ~

- Przed tym, jak cię spotkałem. - Wypuść mnie, Vinny. Biorąc dwa kroki w moim kierunku, staje przede mną. - Nie byłem z nikim od dnia, w którym zobaczyłem cię w siłowni, Liv. Jestem pełen gównianych cech, ale kłamca nie jest jedną z nich. Obejście go i przejście przez drzwi wymaga całej mojej silnej woli.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 258 ~

Rozdział 36 Vince Nie mam nawet numeru do Krissy. Przypuszczam, że powinienem był wszystko przemyśleć, zanim poprosiłem ją, żeby skontaktowała się ze mną, jeśli usłyszy wieści od Jasona. Jestem wkurzony, że przyszła do mojego domu, ale nawet bardziej wkurza mnie to, że Liv nie uwierzyła mi, gdy zapewniłem, iż nic się nie stało. Dwie minuty później, gdy wchodzę do baru, Krissy podchodzi do mnie ze swoją najlepszą przyjaciółką. - Hej, Vince – grucha swoim nosowym głosem. - Krissy – kiwam głową. Ona tak naprawdę nie zrobiła niczego złego. To nie jej wina, że nie jestem zainteresowany. Po raz pierwszy czuję się źle przez sposób, w jaki ją traktowałem... a może, kurwa, i wiele innych kobiet też. - Domyślam się, że dostałeś moją wiadomość. – Szczerzy się. Jakiekolwiek wyrzuty sumienia, jakie czułem, znikają, gdy zdaję sobie sprawę, że cieszy się zdenerwowaniem Liv. - Nie zadzieraj z Liv, Krissy. - Nie zadarłam z nią. Z taką będziesz mieć jednak same problemy, ona sądzi, że jest twoją właścicielką.

~ 259 ~

Niczym wbiegając prosto pod ciężarówkę, po raz pierwszy zdaję sobie sprawę, że to cholerna prawda.

*** Piętnaście minut później mam adres Jasona. Dupek bez problemu przekroczył granicę stanu, co jest kompletnie niepodobne do kłopotów, w które wdał się ten facet. Jutro będę musiał zrobić sobie cały dzień wolny od treningu z powodu długiej drogi w celu znalezienia tego skurwiela. Wkurza mnie to, ale dzisiejszej nocy mam ważniejszą sprawę do załatwienia. Ally

otwiera

drzwi

i

jest

zaskoczona

moim

widokiem.

Przypuszczam, że sam jestem zaskoczony sobą w tym miejscu. Jest niemal jedenasta

wieczorem,

a

nie

przejmowałem

się

wcześniejszym

zadzwonieniem. Jaki w tym sens? Gdyby próbowała wyrzucić mnie, to i tak bym nie odpuścił. - Ummm... Otwiera drzwi, ale nie zaprasza mnie do środka. - Muszę z nią pogadać, Ally. Niepewnie, przesuwa się, pozwalając mi przejść. Rozglądam się, znajdując ciche mieszkanie. - Jest pod prysznicem. Kiwam głową. ~ 260 ~

- I jest trochę pijana. - Pijana? - Ta. – Wskazuje na pustą butelkę wina na ladzie. – Gdy wróciłam do domu, bełkotała coś o tobie i Missy. - Krissy – poprawiam ją, nie to, żeby to było ważne. - Nie, to była Missy. Uwierz mi. Spędziłam dwa lata na wysłuchiwaniu jej gadania o Missy. To o niej mówiła. Kiwam głową, jak gdyby to wszystko miało dla mnie sens, ale tak naprawdę jestem dość zagubiony. Co, do diabła, Missy ma mieć z tym wszystkim wspólnego? - Pójdę do Andrei. Mieszka dwa budynki dalej. Napijemy się drinka obejrzymy film z mnóstwem nagich facetów, poprzeklinamy jak szewce i skończymy, przesiadując w internecie. Nie będzie mnie przynajmniej przez kilka godzin, dzięki czemu dostaniecie trochę prywatności. – Uśmiecha się w drodze do drzwi, ale potem zatrzymuje się i odwraca do mnie, powaga zastępuje jej uśmiech. – Proszę, nie rań jej znowu, Vince. Przygryzając uczucie niepokoju, które czaiło się w najlepsze cały dzisiejszy dzień w moich wnętrznościach, nie czekam, aż skończy. Otwierając drzwi łazienki, mój głos jest celowo niski, żeby jej nie przestraszyć, mówię cicho. - Liv? - Vinny? – Odciąga zasłonę prysznicową. - Tak, kochanie. ~ 261 ~

- Dlaczego wolałeś Missy ode mnie? – Bez zasłony, która zmieniłaby kierunek wody, silny strumień cieczy uderza w jej ciało i plami podłogę w łazience. - Nie rozumiem? - Ani ja. Ja... ja... kochałam cię. – Jej słowa są trochę niewyraźne, ale ma wielką kontrolę nad swoim umysłem. – A ty wolałeś ode mnie Missy. – Łzy spływają po jej twarzy, każdy centymetr jej ciała ocieka spadającą wszędzie wodą. Wyciągając rękę, wyłączam strumień wody, oblewając przy tej czynności sam siebie. Owijając ręcznikiem jej ciało, pospiesznie suszę ją, zanim unoszę i tulę ją w ramionach. Niosąc Liv do łóżka, delikatnie kładę ją na nim i wczołguję się obok niej. Odsuwając mokre włosy z jej twarzy, unoszę jej podbródek i zmuszam, żeby spojrzeniem spotkała się z moim. - Nie wolałem Missy od ciebie. Byłaś taka młoda, słodka i niewinna. – Przerywam, myśląc nad właściwymi słowami. Chociaż nie jestem pewien, czy jakiekolwiek słowa są właściwe, ponieważ do dziś tak naprawdę nie rozumiem moich działań tamtego dnia. – A ja byłem popieprzonym frajerem, który dopiero co został wyrzucony ze szkoły. Nie chciałem cię zranić, Liv. Ufałaś mi, a ja jedynie niszczyłem wszystko. Nie chciałem zniszczyć ciebie. Smutek jest wyryty na jej twarzy. Wiedza, jak bardzo musiałem ją zranić, łamie mi serce. - Nie dotykałem już więcej Krissy. - Wiem. – Samotna łza spływa po jej twarzy. ~ 262 ~

Trzymam ją mocno, aż w końcu słyszę, jak jej oddech zwalnia i wiem, że Liv śpi. A następnie po prostu trzymam ją dalej.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 263 ~

Rozdział 37 Liv Budzę się, a pulsowanie w mojej głowie przypomina mi, jak wiele wypiłam zeszłej nocy. Jestem zadowolona, kiedy ciepłe ciało trzyma mnie mocno, ale potem przypominam sobie noc. Picie. Prysznic. Cała rozmowa o Missy. I Krissy. Ugh... ta myśl sprawia, że głowa pulsuje mi jeszcze głośniej. Cała butelka wina naciska na mój pęcherz i wysuwam się z łóżka, wciąż owinięta wilgotnym ręcznikiem z wczorajszej nocy. Patrząc w lustro, sama siebie przeraziłam, mam odciśniętą twarz i mokre smugi makijażu zasuszone na twarzy. Nic się nie da zrobić bez prysznica. Zmywam makijaż z twarzy i już mam nakładać odżywkę na włosy, kiedy zasłona

prysznicowa

odsuwa

się,

odsłaniając

nagiego,

bardzo

podnieconego Vinny’ego. Uśmiecha się i wchodzi za mnie. - Dzień dobry. – Całuje moje mokre ramię. - Blokujesz całą ciepłą wodę – karcę go. Naprawdę to robi, ale ja tylko żartuje, a on o tym wie. - Ja cię ogrzeje. – Odwraca mnie, owijając ramiona wokół mojej talii, wykonuje mały krok do tyłu i trzyma mnie mocno, tak że oboje jesteśmy pod strumieniem ciepłej wody.

~ 264 ~

Trzymamy się tak przez kilka cichych minut, aż Vinny odchyla głowę, patrząc w dół na mnie i pyta: - Jesteśmy w porządku? - Tak myślę. - Myślisz? – Kładąc palec pod moją brodą, przechyla moją twarz, zmuszając, abym na niego spojrzała. - Jestem tylko trochę przestraszona. Wzdycha. - Ja też, Liv. Kiwam. - Odwróć się. – Vinny mydli moje plecy, wolno zajmując się moimi ramionami, wymasowując całe napięcie z bolących mięśni. Jęczę. - Boże, czuję się tak dobrze. - Odwróć się. – Jestem posłuszna, opuszczam głowę, kiedy przebiega palcami po moich ramionach z przodu. Kciukiem wciska się w mój obojczyk, podczas kiedy jego silne palce pracują po obu stronach kręgosłupa przy karku. Moje napięte mięśnie rozluźniają się kilka minut później, kiedy jego dłonie pieszczą mnie w górę i w dół po bokach, spoczywając na moich biodrach. Jego głos zmienia się, jest niższy i bardziej chrapliwy. - Rozszerz nogi. ~ 265 ~

Wypełniam żądanie. Sięgając, zmienia położenie prysznica tak, że natrysk jest tylko na mnie. Ciepłe, silne strumienie wody spływają mi po plecach, kiedy jego dłonie kontynuują wędrówkę w dół. Jego palce suną po mojej łechtaczce, zostawia tam dwa palce, które delikatnie robią okręgi. Napięty kłębek nerwów wysyła prąd przez moje ciało, na skórze dostaje gęsiej skórki, chociaż woda jest jak ciepły koc. Pochylając się do przodu, bierze jeden sutek w usta i drażniąco szarpie nim, przygryza i ciągnie zębami. Jęczę, gdy jego dwa palce z łechtaczki zjeżdżają niżej, wślizgując się we mnie, a jego kciuk zastępuje nacisk na moim puchnącym oczekiwaniu. Mój oddech przyśpiesza i jest bardziej płytki, szybko znajduję się zmierzającą do punktu kulminacyjnego. Wyczuwając reakcję mojego organizmu, Vinny warczy: - Nie dochodź. Jakby było coś, co mogę zrobić, aby zatrzymać to, uczucie euforii szybko mnie chwyta. - Nie mogę – dyszę, będąc tak blisko krawędzi, potrzebując uwolnienia i oczyszczenia z wszystkich myśli, choć tylko na krótki czas. Cofa swoje palce i przez chwilę chcę go zabić, że zostawia mnie zawieszoną, wznoszącą się na brzegu. - Odwróć się, chwyć ściany. Zdesperowana, aby dostać się tam, gdzie przed chwilą byłam, szybko wykonuje zadanie, obracając się tyłem do niego, zginając w pasie i dłonie ~ 266 ~

dociskając mocno do ściany, a on nie marnuje czasu. Wchodzi we mnie od tyłu, dzięki wodzie i moim własnym śliskim sokom, z łatwością się we mnie wsuwa. Czuję każdy centymetr jego grubości, który cudownie mnie rozciąga, posiadając mnie w pełni w jednym, boleśnie powolnym, niesamowitym wejściu. - Szybko czy wolno? Boże. Daje mi wybór. Wystarczy po prostu słuchanie tych słów, żeby to przeniosło mnie na krawędź. - Szybko. Jego wielka dłoń zaciska się na moim biodrze, drugą owija wokół mnie, podnosząc za talię, unosząc pupę nieco wyżej i przygotowując mnie na coś, co ma nadejść. Ciężko oddycham, kiedy szybko jedzie swoim grubym penisem, zaczynając wbijać się z furią. Trzyma mnie nieruchomo, przyszpiloną do ściany, kiedy wbija się we mnie, w kółko, a ja jęczę jego imię, kiedy moja cipka zaciska się wokół niego, a orgazm zaczyna formować się w oddali. - Kurwa! – warczy, pochylając się nade mną, mokrą, twardą klatką piersiową przyciska się mocno do moich pleców, kiedy wbija swoje zęby w moje ramię. Ukłucie bólu pędzi przez moje ciało, zmieniając słaby orgazm w tsunami, które mnie przemywa, zabierając zdolność do funkcjonowania. Moje ciało drży, kiedy przelewa się przeze mnie, pozostawiając całkowicie podatną na jego siłę, nie zdolną nawet do tego, aby utrzymać się na nogach.

~ 267 ~

*** Z nadal wilgotnymi włosami i zmarszczoną skórą po kąpieli, Vinny siada na stołku barowym, patrząc jak robię nam śniadanie. - Wyglądasz tam jak profesjonalistka – mówi, kiedy zakładam rękawicę kuchenną. Otwieram drzwiczki piekarnika i wyciągam ciasteczka właśnie wtedy, kiedy zaczyna dzwonić alarm. Zamykam drzwiczki nogą i łapię patelnie w sam raz, aby wyłączyć jajka. - Lubię gotować, ale nie mogę robić tego zbyt często. - Lubię jeść, więc może powinnaś przychodzić i robić mi codziennie kolację. – Uśmiecha się. Śmiejąc się, kręcę głową i wyciągam dwa talerze z szafki. - Moje usługi osobistego kucharza są zbyt drogie. - Może dam ci coś w zamian? – Vinny unosi brwi ze złowrogim uśmiechem. Ten człowiek ma jednotorowe myśli, to jest dobre i lubię to, w co gra. Nakładając jajka, bekon i ciastka, stawiam przed nim śniadanie i obchodzę na drugą stronę baru, aby do niego dołączyć. - To zależy od tego, co masz w zamian. Pochylając się do przodu, kiedy zamierzam usiąść, wciąga mnie na swoje kolana, drażniąc się ze mną kawałkiem bekonu w moich ustach, wyciągając go, kiedy otwieram usta aby ugryźć. - Ty gotujesz. Ja cię karmię. ~ 268 ~

Pochylając się do przodu, kradnę cały kawałek bekonu ustami, szczypiąc przy tym mocno jego palce. Brwi unoszą mu się ze zdziwienia, ale nie kryje tego, jak jego oczy rozszerzają się na to, że ugryzłam jego skórę. Chwytając mocno mój tyłek, warczy: - Zrób to jeszcze raz, a będę cię karmić tutaj na tym blacie kuchennym, twoje jedzenie będzie stygnąć, kiedy będziesz zajęta braniem tego, co chcę umieścić w tych twoich cholernie seksownych ustach. Mój żołądek skręca się i pochylam się, by przytulić do jego szyi, potrzebując, aby gęsia skórka przycisnęła się do niego, chcąc pokazać mu jaki wpływ na moje ciało mają jego słowa. Ślepa na to, co się dzieje wokół nas, całkowicie przegapiam klikanie sandałów Ally o drewnianą podłogę, nie zauważam jak wchodzi do pokoju, aż nie jest przy lodówce. - Czy wy dwoje nie macie pracy czy coś? – pyta, uśmiechając się i nalewając sobie całą szklankę soku pomarańczowego, którą wychyla jednym długim haustem. - Spragniona? – dokucza Vinny. Próbuję zejść mu z kolan, ale jego uścisk na mnie zwiększa się, utrzymując w miejscu. - Bardzo. I głodna. Chcesz podzielić się ze mną tą kanapką jajeczną, Liv? – Pomaga sobie biorąc gryz, którym pożera prawie połowę mojego śniadania, zanim mam szansę odpowiedzieć.

~ 269 ~

- Sama się dzielisz. – Potrząsając głową, moja odpowiedź jest punktem spornym, ale i tak się uśmiecham. - Możesz mnie podrzucić do szkoły, jak będziesz jechała do pracy? Muszę popracować nad projektem z grupą. – Jej szczęśliwa twarz opada, kiedy mruczy ostatnie dwa słowa swojego zdania. - Ta grupa, którą wzięłam nie jest dobra? - Pięć dziewczyn. Miałam nadzieję, że ten duży facet z bródką będzie w mojej grupie. – Porusza brwiami dla efektu. Chichocząc, Vinny przesuwa mnie na kolanach, aby sięgnąć po swoje śniadanie. - Podwiozę cię. Jadę na siłownię. To po drodze. – Dwa ugryzienia i cały talerz jest pusty. Może muszę pomyśleć nad ilością jedzenia do przygotowywania.

Zdecydowanie

nie

jestem

przyzwyczajona

do

gotowania dla faceta, który spala więcej kalorii na siłowni niż ja jem przez miesiąc. - Masz samochód czy motocykl? – Ally zaciska dłonie w podnieceniu, jej postawa przypomina mi dziewczynę czekającą, aby dowiedzieć się, czy mama kupiła jej nowego kucyka o którego błagała. - Rower. – Vinny wstaje, stawiając mnie na nogach i obracając twarzą do siebie. Odpycha włosy z mojej twarzy za ucho, jego niski głos jest przeznaczony tylko dla mnie. – Nie masz nic przeciwko? Kiwam głową, uznaje to za słodkie, że obchodzi go to wystarczająco, aby uzyskać zgodę, by moja najlepsza przyjaciółka pojechała z nim na tyle ~ 270 ~

jego motocyklu, ignoruje odrobinę zazdrości, na którą nic nie mogę poradzić, kiedy myślę o ramionach innej kobiety owiniętych wokół Vinny’ego. Nawet jeśli jest moją najlepszą przyjaciółką. - Nico wraca dzisiaj, będę na siłowni cały dzień, a potem muszę gdzieś pojechać. - Gdzieś pojechać? – Moje brwi unoszą się. - Coś, żeby zadbać o moją mamę. – Smutek przyciemnia oczy Vinny’ego, ale głos ma zwyczajny, poza ściśniętymi szczękami i wymarłymi oczami otwierającymi okno do jego serca. - Mogę pomóc? Prawdziwy uśmiech rozgrzewa moje serce. Ześlizguje rękę z mojego policzka i delikatnie zjeżdża na kark. - Po prostu zaoferuj pomoc. – Ściska mój kark i zniża swoje usta do moich, całując mnie delikatnie i słodko w usta. – Miłego dnia, piękna.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 271 ~

Rozdział 38 Vince - Jak się ma mały bambino? – pytam, uderzając gruszkę bokserską. - Doskonale, jest jednak pełen energii, dokładnie jak jego matka. – Nico uśmiecha się. – Kumpelka Elle, moja siostrzenica, jest na górze, „pomagając” jej przy opiece nad dzieckiem. - Ta siedmiolatka, która nosi różową spódniczkę baletnicy i kowbojskie buty? - Właśnie ta. Uciekłem przez drzwi, kiedy Elle przebierała małego i usłyszałem, jak kuzynka pytała, co było w środku jego jajeczek. – Nico śmieje się. Gdy kończę z gruszką bokserską, przechodzimy na ring. - Posparingujemy się trochę, a potem powiem, żeby Kojo przyszedł potrenować z tobą na macie. - Ten koleś mnie przeraża. Nie jestem pewien, jak on w ogóle słyszy przez te kalafioropodobne rzeczy, wyrastające z boków jego głowy. – Wyprowadzam z siebie rozgrzewające kopnięcie, gdy Nico zakłada tarcze bokserskie. - Ta, cóż kalafior czy nie, ma złoty medal w zapasach, a ty nie. Chcesz prawdziwego uderzenia na Lamaro, musisz skupić się i poprawić

~ 272 ~

się tak bardzo, jak tylko Kojo może cię tego nauczyć przez kolejne dwa tygodnie. Kołysząc nogą wysoko w powietrzu, podążam za tarczami, kopiąc za każdym razem w niemal same centrum miejsca, w które celuję. Kickboxing to moja najsilniejsza dyscyplina. - Co tam u Delilah? – Moje kopnięcie popycha Nico trzy kroki do tyłu. Wystarczy wspomnienie imienia mojej matki, żeby przywołać tłumiony przez lata gniew. Być może powinienem zaciągnąć jej tyłek na mistrzostwa, postawić ją w klatce z rurą do wciągania dragów w dłoniach, aby utrzymywała mnie wkurzonego, podczas gdy będę zajmował się Lamaro. - Problemy, czyli nic nowego – mamroczę odpowiedź, na przemian uderzając nogami i pięściami. - Co zrobiła tym razem? – Podnosząc tarczę wyżej, Nico wskazuje na mnie, żebym uderzył w niego serią prostych. Jesteśmy razem od tak dawna, że w zasadzie możemy trenować w ciszy, słowa są niekonieczne przy większości naszych komunikacji. Nico jednak i tak zawsze gada, wtyka nos w moje sprawy. Działo się tak, odkąd byłem dzieckiem. - Podjęła złe decyzje. Spotykała się z ćpunami, którzy pociągnęli ją ze swoim gównem na dno. – Wyprowadzam w Nico serię prostych ciosów i silny prawy sierpowy, pęd tego sprawia, że uderza plecami o liny. - Tym razem nie pozwól jej pociągnąć cię za sobą na dno. To twoja szansa, Vinny. Szanse takie jak ta nie pojawiają się zbyt często. Jesteś roztargniony, Lamaro to wykorzystuje, dotrzymuje słowa i pokonuje cię. ~ 273 ~

Jesteś skupiony, sprawy idą zupełnie inną drogą, niż bukmacherzy się tego spodziewają. – Nico opuszcza tarcze i sztywnieje, chcąc mojej pełnej uwagi. – Możesz powalić tego kolesia, Vinny. Dzięki prawemu sierpowemu i ulepszeniu twojej techniki razem z Kojo. Jesteś gotowy. Wystarczy, żebyś pozostał, kurwa, skupiony.

*** Jakiś czas stoję w kałuży własnego potu, a być może nawet kilku moich łzach, po torturze, przez jaką przeprowadził mnie Kojo podczas ostatnich pełnych trzech godzin. Przechylam litr wody i odklejam wciąż przemoczoną koszulkę od podłogi. Po drodze, gdy odrywam się od podłogi, dostrzegam długie, zgrabne nogi, wystające spod spódniczki w kolorze czekolady, która sprawia, że ślinię się, nawet jeśli jestem raczej pewien, że się odwodniłem w wyniku utraty wody. Liv. Jestem zaskoczony zobaczeniem jej, ale to dobra niespodzianka. Patrzę, jak Sal kieruję ją w moją stronę i Liv podnosi z uśmiechem wzrok, jej oczy przyswajają sobie każdy sztywny miesień na mojej klacie, i bezwiednie oblizuje swoje usta, gdy do mnie podchodzi. Nie poruszam się, a zamiast tego czekam, aż do mnie przyjdzie. - Cześć. – Owijam ręcznik wokół szyi. - Gotowy na naszą podróż? – Podnosi torbę, której nawet nie dostrzegłem w jej dłoniach, rozproszony przez widok tych nóg, przez mój umysł wizualizujący sobie je owinięte wokół moich pleców.

~ 274 ~

Przechylając głowę, przez ułamek sekundy myślę, że być może przegapiłem rozmowę, którą mieliśmy, jednak potem ona uśmiecha się. To złośliwe i słodkie, i sprawia, że chcę ją złapać i nigdy nie puścić. Przewracam oczami, nie pozwalając jej dostrzec, że postanowiłem, iż pojedzie ze mną w chwili, gdy uśmiechnęła się, udając, że zastanawiam się nad jej udziałem w przejażdżce. Stoi w miejscu z rękoma zaczepionymi na plecach i czeka na argument. Jej zuchwałość mnie podnieca. Bardzo. Robiąc dwa kroki, żeby stanąć w jej osobistej przestrzeni, pochylam się, górując nad nią, moja twarz jest nadal wciąż nieczytelna. Nie wahając się, podnosi na mnie wzrok przez swoje długie, gęste rzęsy, piwny kolor jej oczu zmienia się w głęboką zieleń pewności siebie. Jej oczy nie odrywają się ode mnie. Opieram spocone czoło o jej i owijam rękę wokół jej karku, blisko przyciskając ją do siebie. - Dziesięć minut, pozwól mi wziąć prysznic. – Po tym, jak całuję ją niewinnie w usta, uśmiecha się do mnie w cichym zwycięstwie.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 275 ~

Rozdział 39 Liv Podróż przez cały stan z Chicago do Macomb zajmuje cztery godziny, nawet przy prędkości, jaką jedzie Vinny. Wczesnym wieczorem niebo zalane jest ostatkami słońca, które opada na horyzoncie przed nami w głębokiej mieszance pomarańczy i purpury. Gdy zbliżam się na tyle blisko, aby oprzeć głowę na ramieniu Vinny’ego, on mnie nim owija i przyciąga jeszcze mocniej do siebie. - Chcesz porozmawiać o powodzie, dla którego jedziemy tam, gdzie jedziemy? Kiedy podnoszę głowę, nasze spojrzenia spotykają się, zanim jego powraca do ściemniającej się drogi przed nami. Vinny robi głęboki wydech, następuje długi moment ciszy, zanim w końcu odpowiada. - Moja matka jest narkomanką. Od tak dawna, jak tylko pamiętam. – Moje serce zaciska się w klatce piersiowej z powodu usłyszenia wypowiedzianych przez niski głos słów, nawet jeśli potwierdza tylko to, co już wiem. – Ma zwyczaj pakowania się w kłopoty. Tym razem chodzi o dilera, który się nie pierdoli. To nie jest dobry koleś. - Co masz zamiar zrobić? – Nie zatajam zmartwienia w głosie. Vinny też je słyszy. - Nic. Nie martw się. Muszę tylko znaleźć kolesia, który wciągnął ją w ten bałagan i zaciągnąć go z powrotem. – Uścisk na moim ramieniu ~ 276 ~

wzmacnia się. Zdając sobie sprawę, że słowa nie odnoszą efektu, stara się zapewnić mnie o swojej fizycznej wytrzymałości. - Czy on jest niebezpieczny? - Dla siebie tak. Jest śmieciem. Ćpunem. To właśnie go szukałem tamtej nocy, kiedy zobaczyłem Krissy. Moje ciało sztywnieje, kiedy tylko słyszę jej imię z jego ust. Vinny to zauważa. - Przepraszam za to też. Ona go zna, poprosiłem ją, żeby do niego dotarła. Nic więcej. Wdychając głęboko powietrze i powoli wydychając, mówię prawdę. - Wiem. - Wiedziałaś, że nic się nie wydarzyło? – odpowiada zaskoczony. - W głębi duszy wiedziałam, że mówiłeś prawdę. - Dlaczego więc wybiegłaś? Nie mogąc zachować prawdy z dala od niego, kiedy on sam jest tak otwarty i szczery, nieśmiało godzę się z całkowitym ujawnieniem wszystkiego. - Byłam zazdrosna. - Zazdrosna, co? – Nie muszę patrzeć na niego, żeby wiedzieć, że się uśmiecha, ale tak czy inaczej na niego spoglądam. - Co cię tak śmieszy? – Szturcham go żartobliwie w żebra. ~ 277 ~

- Lubisz mnie. – Jego uśmiech poszerza się. - Dopiero teraz zdajesz sobie z tego sprawę? - Zawsze wiedziałem. Przewracając oczami, nawet jeśli ze wzrokiem skupionym na drodze nie może mnie dostrzec. - Masz wysokie mniemanie o sobie. - Być może. Jednak dla mnie tak czy inaczej jesteś gorąca. Czy nie miałam racji?

*** Godziny później wjeżdżamy na miejsce parkingowe małego hotelu. - Czy on zatrzymał się tutaj? - Nie. Melduję nas tutaj, żebyś mogła bezpiecznie tu zostać, podczas gdy ja go odnajdę. - Chcę iść z tobą. – Nienawidzę dźwięku, który wychodzi z moich ust, jęczącego i skrzypiącego. Vinny parkuje obok głównego wejścia, po czym sięga do bagażnika i wyciąga nasze torby. - Zostajesz tu, gdzie wiem, że jesteś bezpieczna. - Ale...

~ 278 ~

- Liv, ci ludzie są uzależnieni od narkotyków i nie mają żadnych skrupułów. Nie mogę rozpraszać się tobą i zapewniać bezpieczeństwo nam obojgu, a jednocześnie szukać tego ćpuna. - Więc jestem tylko rozproszeniem? – Mój głos staje się wyższy. Owijając rękę wokół mojej szyi, przyciska mnie do siebie bliżej. - Jesteś wielkim, cholernym rozproszeniem – mówi przy mojej twarzy bez wyrzutów sumienia. Obrażona, staram się wydostać z jego uścisku, ale mój wysiłek jest bezowocny. - Nie tak szybko. – W jego głosie pojawia się rozkaz. Czeka, aż złapie moje spojrzenie, zanim kontynuuje. – Mam zajebistego fioła na twoim punkcie, więc tak, jesteś wielkim, cholernym rozproszeniem. Więc co ty na to, żebyś tym razem mi odpuściła. Dała mi trochę luzu. Ponieważ im szybciej go znajdę, tym szybciej będę mógł wrócić i pokazać ci, jak bardzo mnie rozpraszasz. Silne poczucie kobiecej satysfakcji przebija się przeze mnie, sprawiając, że zapominam nawet o tym, o co walczyłam. Wszystko, co przyszło po „Mam zajebistego fioła na twoim punkcie” było niekonieczne, ponieważ już wtedy mnie przekonał.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu ~ 279 ~

Rozdział 40 Vince Wyciągając kij baseballowy, który schowałem pod siedzeniem mojego samochodu, uważnie zachowuję ciszę, gdy chodzę po obrzeżach zabitego deskami domu, w którym powinien być Jason, biorąc pod uwagę otoczenie. W powietrzu unosi się zjełczały, plastikowy smród, co potwierdza, że jestem we właściwym miejscu. Niepowtarzalny zapach kokainy wydostaje się w postaci kłębów dymu z rozbitego okna, jedynego, które nie jest zabite deskami, a pokryte graffiti. Kryjówka niechcianego lokatora. Miejsce, w którym kończą ludzie, kiedy myślą, że osiągnęli już samo dno tylko po to, aby przekonać się, że znaleźli się na całkowicie nowym niższym poziomie, o którego istnieniu nawet nie wiedzieli. Drzwi skrzypią, gdy staram się wślizgnąć do środka niepostrzeżenie. To nie o narkomanów się martwię, tylko o alarm, który desperacko zakładają dilerzy, aby chronić swoje zapasy. Kilka palących świec oświetla drogę, wygląda to tak, jakby elektryczność została odcięta już długi czas temu. W środku jest trzech lub czterech ludzi siedzących wokół stołu na jakichś składanych krzesłach w kuchni, żaden z nich nie zdaje sobie sprawy, że przyszedłem. Na kanapie w salonie rozłożone są dwie kobiety. Jedna bezużyteczna, jej oczy są wycofane w głąb głowy, tak bardzo, że nie mogłaby znaleźć drzwi podczas pieprzonego pożaru. Druga mnie dostrzega, podejmuje niezdecydowaną próbę kuszącego spojrzenia i opiera głowę na dłoni. ~ 280 ~

- Szukasz czegoś, skarbie? – Prawdopodobnie dopiero niedługo skończy trzydziestkę, a jednak jej zęby są pogniłe i wygląda jakby nie miała łatwego życia. Zbyt wiele załamań psychicznych. - Jasona Buttlesa. Miałem się z nim spiknąć. Widziałaś go? – Przeraża mnie, jak potrafię zniżyć się do tego życia, tak łatwo komunikować się na jego sposób. - Nie ma go. Wyszedł wczoraj. Powiedział coś o siostrze na północy, z którą miał zostać. Jacyś straszni kolesie dziś rano również go szukali. Domyśla się, że uciekł w ostatniej chwili. Kurwa. - Wiesz, gdzie dokładnie ta północ? - Nie powiedział. Ale jeśli go zobaczysz, powiedz mu, że wciąż wisi Felicii paczkę fajek. Ta, właśnie to zrobię, kiedy go znajdę... dostarczę mu tę wiadomość. Szperam po domu i tak szukając Jasona, już we wczesnych latach życia ucząc się, aby nigdy nie wierzyć ćpunowi na słowo. Niestety kilku innych nieudaczników potwierdza wersję Felicii. Docierając do ostatnich zamkniętych drzwi na drugim piętrze, używam latarki w mojej komórce, żeby poprowadziła mnie przez ciemność. Coś elektronicznego świecącego w rogu łóżka bierze mnie z zaskoczenia. Chłopiec, nie starszy niż dziesięć lat, trzymający za długą rurę, leżącą obok niego na łóżku. Podnosząc ręce w udawanej kapitulacji, szybko przeczesuję pokój w poszukiwaniu innych oznak zagrożenia. ~ 281 ~

- Twoja matka tu mieszka? – pytam, widząc worki na śmieci w rogu, wypełnione ubraniami rozłożonymi po całej podłodze. Walizka dla ćpuna. Odkładając grę, w którą grał, ale nie rurę, zachowuje swój dystans, jednak nie maniery. - Nie twój pierdolony interes. – Patrzy gniewnie, przekleństwa toczą się po jego języku jakby był do nich przyzwyczajony. - Nie szukam kłopotów. Szukałem znajomego, ale widzę, że go tu nie ma. - Kto jest twoim znajomym? - Jason. - To frajer. – Kącik moich ust drga, to stuprocentowa racja. Ma jednak dzieciak jaja, mówiąc to do mnie. - To prawda. Jest frajerem. Mieszkasz tu? - Na razie. - Felicia jest twoją matką? – Mam nadzieję, że tak, ta druga jest większą katastrofą. - Nie, to przyjaciółka mojej mamy. Cholera, biedny dzieciak. - Jadłeś? Wzrusza ramionami. - Nigdzie z tobą nie pójdę. ~ 282 ~

Uśmiecham się, mądre dziecko. - To dobrze. Nie powinieneś. Nie jestem zły, ale mnie nie znasz. - Mama pewnie później przyniesie mi coś do jedzenia. Widziałem ją na kanapie, niewielkie są szansę, że stanie się to dzisiejszej nocy. Prawdopodobnie jutro też nie. - Przyniosę ci coś. Wrócę za kilka minut.

*** Gdy wracam piętnaście minut później, nikt nie porusza się z miejsca, w którym wcześniej leżał. Kiedy cicho pukam do drzwi, dzieciak nie odpowiada, ale i tak je otwieram. Rzucam mu torbę na łóżku, uważając, żeby nie podejść zbyt blisko. Czekam, gdy grzebie w torbie, wyciągając kanapkę i wściekle drąc papier. Bóg wie, kiedy ostatnio naprawdę coś zjadł. - Masz tam owoc i wodę witaminową. Zjedz to, nie handluj. Masz tam także szczoteczkę i pastę do zębów. Używaj ich. Na dnie torby włożyłem pięćdziesiątkę. Ukrywaj ją w ubraniach, które masz na sobie. Nie zostawiaj w swoich rzeczach. Wywęszą ją i zniknie, zanim będziesz mógł kupić sobie następny posiłek. Użyj jej wyłącznie na żywność. Nie wiem, czy zwraca uwagę na moje instrukcje, ale jego głos zatrzymuje mnie w drodze na zewnątrz. - Dziękuję. ~ 283 ~

Cały drogę z powrotem do hotelu myślę, że być może nadszedł czas, żeby podziękować Nico.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 284 ~

Rozdział 41 Liv Chodząc po pokoju po raz setny, zamieram, słysząc klucz wsuwający się w drzwi. Vinny cicho je otwiera. - Hej. Nie śpisz. - Oczywiście, że nie śpię. Myślisz, że mogłabym odpoczywać, czekając na ciebie, aż wrócisz do domu, z miejsca w którym mogłoby ci się coś stać? Rzuca kluczyki na biurko obok drzwi, rozbawiony uśmiech pojawia mu się na twarzy i ukazuje się jeden z jego głębokich dołeczków. - Nie wiesz jak zarabiam, prawda? - To co innego. – Potrząsając głową, koncentruję się na temacie, który przywiózł nas tutaj do wielkiego stanu Illinois. – Znalazłeś go? Jego figlarna twarz zmienia się na ponurą. - Nie. - Czy ktoś był pod adresem? - Tak, cała pieprzona skarbnica przegranych, ale nie Jason. Odszedł wczoraj, udał się na północ, do siostry czy coś. Unoszę jedną brew. - Skarbnica? ~ 285 ~

Przechadza się z zarozumiałym uśmieszkiem na twarzy. - Miałem dobrego nauczyciela angielskiego. - Musiała być bardzo dobrym nauczycielem. – Uśmiechając się, owijam ramiona wokół jego talii. - Mogłem się w niej zakochać. Gorąca, mała inteligentna dziewczyna. Jeśli wszyscy moi nauczyciele wyglądaliby tak jak ona, może zostałbym w szkole. – Owijając rękę wokół mojego karku, Vinny pochyla się i przykrywa moje usta swoimi. Oboje bez tchu, wciąż ledwo stoimy w drzwiach kilka minut później i pytam. - Co teraz zrobimy? - Mogę pomyśleć o kilku rzeczach. – Vinny uśmiecha się ironicznie, unosząc brwi. Całuje mnie szorstko, sięgając w dół i bez wysiłku zgarnia w ramiona. – Chodź ze mną na małe szaleństwo... rozprosz mnie. Siada na łóżku zaskakując mnie, kiedy nadal jestem na górze. Widzę znajomy wzrok pożądania w jego oczach, spodziewałam się, że będę pod nim, a on straci swoją kontrolę w ciągu kilku sekund po trafieniu do łóżka. Ale wydaje się dzisiaj oddać trochę swojej kontroli. Siedząc plecami do zagłówka, podnosi moją koszulkę, odsłaniając różowy koronkowy stanik. Jęczy. Moje sutki są już spuchnięte, po każdym przebiega kciukiem, wywołując cichy jęk z mojego gardła. Delikatnie uwalnia piersi z biustonosza pozwalając, aby różowe, mięsiste, twarde punkty wystawały swobodnie, kiedy pochyla się do przodu, liżąc napięty sutek czubkiem języka. ~ 286 ~

Wyginam plecy, aby umożliwić mu lepszy dostęp, on wplątuje długie palce w moje włosy, zaciskając je w pięści i ciągnie mnie do tyłu ordynarnie. - Chcesz, abym ssał twoje spuchnięte sutki? Bez tchu, odpowiadam. - Tak. Zanurzając się głęboko, ssie mocno moją brodawkę, szarpiąc i szczypiąc zębami, zanim uwalnia ją i przenosi uwagę na drugą, oczekującą i potrzebującą pierś. Gorącymi ustami nadal powoli skubie sutek, bez pośpiechu ściskając moją pełną pierś. Czując jak jego penis rośnie pode mną, ześlizguję się w dół, zdesperowana aby trzeć. Kolejny niski jęk zaczyna mi uciekać, ale Vinny odnajduje moje usta i dławi go w pocałunku. Przenosząc usta do mojej szyi, jego język wytacza szlaki w górę i w dół, na przemian gryząc i ssąc. - Jesteś dla mnie mokra? – Jego aksamitny głos jest przytłumiony na mojej szyi, te słowa są dla mnie zgubą. Boże, kocham, kiedy mówi do mnie w ten sposób. - Tak. - Słowo wypada z moich drżących warg aż do majtek. - Ujedź mnie. – Jego usta są na moim uchu, każdy oddech, każde słowo wysyła dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa. Nie ma nic, co chcę bardziej zrobić. Zdając sobie sprawę z tego, że to, co mi daje, jest o wiele większe niż się wydaje na powierzchni, wolno biorę jego twarz w swoje dłonie. Całuję go z intencją, pełną emocji. Zmysłowo. Kusząco... ~ 287 ~

wszystko, co mogę dać mu w tej chwili. Chcę, żeby mnie poczuł. Potrzebuję, żeby mnie pragnął. Potrzebował. Tak jak ja potrzebuję jego. Biorąc mój tyłek w dłonie, Vinny unosi mnie na tyle, aby mógł zdjąć resztę naszych ubrań, nie tracąc naszego kontaktu. Sięgając między nami, pompuję jego długość w górę i w dół kilka razy, chociaż to nie jest konieczne. Już jest twardy jak kamień. Obserwując mnie uważnie, Vinny chwyta mnie w pasie i unosi na kolana, pozwalając, aby jego szeroki czubek znalazł się pod moim wejściem. Czuję, jak jego ręce drżą, kiedy próbuje zapanować nad swoją potrzebą kontroli. Jego ofiarność dla mnie jest o wiele większa niż oczywista chęć przejęcia kontroli, krzyżuje ze mną oczy, a ja oddaje mu to, co właśnie mi dał. - Weź mnie. Proszę. Zamykając oczy, oddycha głęboko, wzdycha i ponownie je otwiera, szelmowski uśmiech pojawia mu się na twarzy. Ciągnie mnie w dół na siebie, potężnymi biodrami wypycha w górę, a jego długość wypełnia mnie głęboko. Trzyma mnie mocno, zakopany w głębi mojego ciała przez dłuższą chwilę, patrząc mi w oczy, szukając czegoś. - Kocham być tak głęboko w tobie – warczy, zanim zaczyna bezwzględne walić we mnie od dołu. Wbija się mocno i szybko, z wściekłością mnie unosząc, jego bicepsy naprężają się, kiedy ciągnie mnie w dół, aby poczuć każde wejście. Za każdym razem bierze mnie głębiej i głębiej, aż nie zostaje żadnej uncji wolnej przestrzeni między nami.

~ 288 ~

Gorączkowo, razem pędzimy po orgazm, on z kompletną kontrolą nad moim ciałem, chociaż to ja jestem na górze. Nasze ciała są zlane potem, głośno uderzają o siebie, nasze usta są zdesperowane dotyku, potrzebując aby każda część naszych ciał była spleciona ze sobą, całuje mnie mocno. Mój orgazm uderza we mnie mocno, zabierając silną falą emocji, łzy spływają po moich policzkach, kiedy jęczę przez przelewające się fale przyjemności przelatującą moje ciało. Kiedy zaczynam zasypiać, moja głowa chowa się w zagłębieniu jego ramienia, ciasno owija ramiona wokół mnie, zauważam swoje ręce spoczywające na jego nieśmiertelnikach, przykrywających serce. W mojej klatce piersiowej pojawia się ból, którego nie mogę zignorować. Ten złożony człowiek chroni matkę, chociaż nie ma nikogo, kto by chronił jego.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 289 ~

Rozdział 42 Vince Nico skopał mi dzisiaj dupę. Przywiózł nowych sparringowych partnerów z siłowni po drugiej stronie miasta, takich, którzy nie mają siły w swoich pięściach, ale ich dłonie i stopy pracują tak szybko, że przyprawiły mnie o zawroty głowy. Małe skurwiele nie zostawiły mnie posiniaczonego, a jednak czuję się, jakbym właśnie przeszedł przez dwunastogodzinny trening cardio. - Zmęczony? – pyta Nico, szczerząc się, gdy się pochylam, łapiąc za kolana w celu złapania oddechu po skończeniu z ostatnim przeciwnikiem dzisiejszego dnia. - Jesteś sadystą. - Nie. Tylko cieszę się oglądaniem, jak skopują ci tyłek. – Śmieje się, rzucając mi ręcznik. - Jak Elle i mały Nicholas? - Dobrze. – Nico uśmiecha się refleksyjnie, chichocząc sam do siebie. - Co w tym takiego zabawnego? - Elle spaliła butelkę. - Spaliła butelkę? Jestem zaskoczony, że w ogóle pozwoliłeś jej przebywać w pobliżu kuchenki. – To żart, który działał od kiedy tylko Elle ~ 290 ~

i Nico się poznali, ta kobieta jest inteligentna, piękna, zabawna... ale wystarczy umieścić ją w kuchni i staje się jak zakonnica w sex shopie, przestraszona i kompletnie spalona we wszystkim, co robi z jakimkolwiek urządzeniem. - To była druga w nocy. Myślę, że nie nalała wystarczającej ilości wody do garnka, którego użyła do ogrzewania butelki. Stopiony plastik. Uruchomione czujniki dymu, straż pożarna... wszystko. – Nico uśmiecha się, wyraźnie rozbawiony zamiast zdenerwowany. - Nigdy o tym nie zapomni. - Nie. Śmiejąc się, razem idziemy na zaplecze po wodę. - Mogę cię o coś zapytać? - Wal. - Dlaczego Elle? – Nico marszczy brwi w zdezorientowaniu w wyniku mojego pytania. Nie wie, skąd to pytanie i co dziwne, ja też nie. – Byłeś z wieloma kobietami. – Szczerzę się. – Z wieloma. Myślę, że w szkole średniej przychodziłem do siłowni tak wcześnie głównie dlatego, żeby zobaczyć, z kim wyszedłeś noc wcześniej. Nico odpowiada zwięźle: - Rozumiałeś sens tych małych spraw, że to zapamiętałeś? – Zakłada ręce na piersi i opiera się o ladę, wypijając pół butelki wody jednym wielkim haustem.

~ 291 ~

Rozbawienie odpływa z mojej twarzy, poważnie potrzebuję porady, co jest czymś, o co nie często proszę Nico. Ani nikogo innego, jeśli o to chodzi. - Skąd wiedziałeś, że Elle była tą jedyną? Jest cicho przez chwilę, dając sobie czas na pomyślenie, zanim odpowiada. - Zacząłem myśleć o przyszłości. Przed Elle żyłem chwilą, nigdy nie przejmowałem się poprzednim dniem lub jutrem. Ale od dnia, kiedy ją poznałem, zacząłem myśleć o dalszym życiu... i w każdej myśli, w każdym planie, które tworzyłem w mojej głowie, stała u mojego boku. Kiwam głową. Myślę o czasach sprzed kilku miesięcy, kiedy nie byłem nawet pewien, co robiłem w nocy, gdy wsiadałem na motocykl. Jednak tego ranka, gdy moje myśli wędrowały, zdałem sobie sprawę, że wynajem mojego mieszkania skończy się w ciągu sześciu miesięcy i przyłapałem się na zastanawianiu, czy może to będzie ten czas, żeby ruszyć do przodu. Znaleźć lepsze miejsce, takie, które spodobałoby się Liv, które może nawet zechce ze mną dzielić. Nico czeka, obserwując mnie, gdy myślę o tym, co powiedział. Widzę wypływający na powierzchnię jego twarzy znaczący uśmieszek. - Biegając na bieżni lub podnosząc ciężary za każdym razem przyłapujesz się na myśleniu o przyszłości z Liv? Chichoczę do siebie, ma taką cholerną racje. - Przy bieganiu. – Uśmiecham się. ~ 292 ~

Wyrzucając nasze butelki do śmieci, Nico klepie mnie dłonią po ramieniu, gdy ruszamy w kierunku drzwi, gasząc światła, kiedy przechodzimy do kolejnych pomieszczeń. - W końcu będziesz tak wyczerpany całym tym bieganiem, że po prostu się poddasz.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 293 ~

Rozdział 43 Liv Biuro, do którego kiedyś kochałam wchodzić, z poczuciem dumy i spełnienia pochłaniającego mnie, teraz zostało zepchnięte do budzącego postrachu

poniedziałkowego

poranka.

Mój

współpracownik

mnie

nienawidzi, patrzy na mnie i szydzi w każdej możliwej okazji, mój szef jest strasznym, chytrym zboczeńcem. Cały zaszczyt i dumę, którą czułam kiedy zaczynałam tą dziennikarską przygodę, zmniejszyła się pod ciężarem historii, do której jestem przypisana. - Jak ci idzie historia, Olivia? – Summer uśmiecha się do mnie. Nie jestem pewna, czy zrobiła się jeszcze brzydsza w ostatnich dwóch miesiącach, ale nie pamiętam, od kiedy zaczęłam to robić, kiedy ostatni raz na nią patrzyłam z zazdrością. Jej naturalna, świecąca uroda zniknęła, zastąpiona przez fałszywe, nieświeże, stereotypowe sztuczki, które mają przyciągnąć uwagę. Ignorując ją całkowicie, idę do biura Zboczeńca na nasze poniedziałkowe zebranie grupowe. Nasza wymówka dla zespołu, gdzie są tylko dwie osoby i prowadzący, którego jedynym celem jest dobranie się do naszych majtek, a nie aby obserwować, jak nasze kariery rosną i kwitną. - Panie. Jak się mamy dzisiaj? – pyta, ale nie czeka na odpowiedź. Głównie dlatego, że tak naprawdę go to nie obchodzi. Oddycha głośno, udając niedbałego. – Naprawdę będę tęsknić za naszymi rannymi ~ 294 ~

poniedziałkowymi spotkaniami. Jeszcze tylko kilka tygodni i nasza mała trójka stanie się parą. Czy to ma nas zmotywować do wygrania pracy? Ponieważ sprawia, że czuję się jak przegrana, co może nie być w sumie takie złe po tym wszystkim. Mniejsza praca tysiąc mil z daleka od Nowego Jorku zaczyna brzmieć atrakcyjnie. - Potrzebuję od was obu końcowych historii za dwa tygodnie od dzisiaj. – Pochylając sie na fotelu, składa ręce na piersi i uśmiecha do nas, unosząc brwi, niemal wyzywająco, abyśmy zaprzeczyły. - Nie ma problemu, James. Moja będzie gotowa. Muszę tylko wybrać strzępki materiałów z początku, moje nowe badania przyniosły mi nowy punkt widzenia na historię. Myślę, że będziesz z niej bardzo zadowolony. – Kiedy mówi, Summer powoli podchodzi i otwiera swoje nogi, jej ledwie profesjonalnej długości spódnica wędruje do góry, wyraźnie rozważając ruchy. Takie, dla których Zboczeniec upadnie, złapie się, ustawi i wtopi. Oczywiście. - Wspaniale, nie spodziewałem się od ciebie mniej, Summer – mruga znacząco. – Naprawdę pokazałaś nam, jakim możesz być atutem. – Tak, właściwie pokazuje swoje atuty. Niechętnie, Zboczeniec odwraca swoją uwagę po minucie na mnie i jego uśmiech sprawia, że mam dreszcze. - Nie mogę się doczekać, aż zatopię zęby w twojej historii, Olivia. Nie mogę się doczekać.

~ 295 ~

*** Z ciężkim sercem w piersi, spędzam poranek pracując nad tłem mojej historii. Modlę się, żebym nigdy nie musiała go oddać, ale nadal potrzebuje jednak słów na papierze. Zaczynam od Senatora Knighta, nadal nie mogąc zmusić się do napisania czegokolwiek o Vinny’m. Wina mnie pożera. Mój umysł błądzi, patrząc wstecz na ostatni miesiąc, zastanawiam się, kiedy zrobiłam to źle. Jak pozwoliłam sobie przywiązać się do człowieka, który wkrótce mnie znienawidzi? Właśnie na to pracuję? Na szansę pisania historii, które sprzedają gazety, kosztem rozdzieranego życia? Po prostu cały czas byłam naiwna, stawiając moje dziennikarskie wzorce na postumentach jak najwspanialszych ludzi, kiedy tak naprawdę byli tylko obślizgłymi wyzyskiwaczami? Do lunchu jestem w rozpaczliwej potrzebie świeżego powietrza, mózg mam zapchany od pytań, na które nie odpowiedzi. Czuję, że wszystko o czym śniłam cale moje życie może być tylko oszustwem, czuję się zagubiona. Jakby ciężar świata, który zbudowałam w swojej głowie zawalał się, niszcząc moje marzenia. Na zewnątrz ponury, szary dzień wydaje się pasować, jakby wszechświat synchronizował się z moimi uczuciami. Łapiąc mnie za głowę, na początku jestem zaskoczona, silna ręka chwyta mnie od tyłu, ciągnąc mnie do alejki tylko pół bloku od mojego miejsca na lunch. Ale coś znajomego uderza mnie i przez kilka krótkich sekund, myślę, że Vinny się ze mną bawi. Wtedy ramię jest szarpnięte, powodując ból strzelający od ramienia do nadgarstka i zdaję sobie sprawę, że jestem w błędzie... Vinny nigdy by mnie nie skrzywdził. ~ 296 ~

Jedna z trzymających mnie rąk przenosi się, aby zakryć moje usta, a inna zamyka obie moje ręce w jednej, używając ramienia, aby przycisnąć mnie plecami do ściany z cegły. Mocno. Siła sprawia, że wypuszczam powietrze z płuc. - Jak myślisz, w jaki rodzaj gry grasz, panno Michaels? – Moje oczy rozszerzają się, aby znaleźć Senatora Knighta centymetry od mojej twarzy, zjadliwa złość marszczy jego zwykle idealną skórę, nie mogę nigdzie znaleźć jego wyćwiczonego uśmiechu. Jego dłoń zaciska się

mocno na moich ustach, nie mogę

odpowiedzieć, nawet gdybym chciała, mimo że nie długo zajmuje mi uświadomienie sobie, że nie spodziewa się odpowiedzi. - Moje życie ma wartość. W przeciwieństwie do narkomanki i jej agresywnego bachora. Jeśli myślisz, że możesz po prostu sobie w paradować i zniszczyć mnie, niestety jesteś w błędzie. Nikogo nie będzie obchodzić, jeśli zaginą, lub zginą w tragicznym wypadku. Rozumiesz mnie? Zwiększa siłę dłoni na ustach. Patrzę, zamrożona w miejscu, niezdolna i niepewna, czy tym razem oczekuje ode mnie odpowiedzi. - Rozumiesz mnie? – krzyczy głośno z dzikimi oczami, nasze twarze są nos w nos. To nie wielkość mnie przeraża, to gniew i rozpacz w jego głosie, która sprawia, iż wierzę, że jego słowa nie są tylko groźbą. Kręcę głową, tylko to mogę zrobić z ręką wciąż na ustach, przyciskającą mnie do ściany.

~ 297 ~

- I tym razem nie okażę żadnego miłosierdzia. – Jego głos jest tak obojętny, że nie mam w głowie wątpliwości, że jest zdolny do tego, co obiecuje. Ręka senatora Knighta rozluźnia się nieco. – Usuń historię. Albo cokolwiek się zdarzy, to będzie przez ciebie. Uwalniając mnie ze swojego uścisku, staje prosto, poprawiając swój garnitur i przesuwając dłonią po włosach, aby oswoić kilka pasemek, które ośmieliły się wypaść ze swojego miejsca. Uśmiech, który spotkałam w trakcie mojego wywiadu z nim z powrotem jest na swoim miejscu. Lodowaty chłód ogarnia moje ciało, jak łatwo ten człowiek jest w stanie się zmienić. Biorąc krok do tyłu, uśmiecha się do mnie, w każdym calu perfekcyjny polityk, którym myśli, że jest. - Dobrego dnia, panno Michaels – kiwa i odwraca się. Patrzę z alejki, nadal nie mogąc się poruszyć z miejsca, w którym trzymał mnie przy ścianie, kiedy ciemny samochód podjeżdża do krawężnika, gdy tylko wychodzi z alejki. Otwierając tylne drzwi, wsiada z wdziękiem do środka, nie oglądając się do tyłu. Całe dwie minuty są tak surrealistyczne, że to sprawia, że zastanawiam się, czy to właśnie wyśniłam.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 298 ~

Rozdział 44 Liv Minęły dwa dni od wizyty senatora Knighta, a jednak wciąż nie potrafię wyrwać z głowy jego gróźb. Czasami serce mówi mi jedno, a głowa podpowiada coś innego, pozostawiając mnie w konflikcie co do tego, jak mam się czuć. Wizyta senatora Knighta nie pozostawiła mi możliwości zastanawiania się, czy jego groźby były na poważnie. Zarówno serce, jak i głowa zgadzają się ze sobą, jego słowa nie były rzucane na wiatr. Były obietnicą. Taką, którą jestem pewna, że spełniłby, a potem, następnego dnia, zachowywałby się tak, jak gdyby wszelkie haniebne czyny, których dokonał, nigdy się nie wydarzyły. Potrzeba mi oderwać się chociaż na chwilę od myśli o pracy. Jedynym problemem jest to, że moja praca i życie osobiste stały się tak ciasno powiązane, że ciężko jest wiedzieć, gdzie zaczyna się jedno, a kończy drugie. Dwa dni bez widywania Vinny'ego pozostawiają mnie niespokojną i smutną, nie potrafię wyobrazić sobie, jakby to było nie widywać go przez całe życie. Wchodząc do restauracji, gdzie miałam spotkać się z Ally na drinka przed kolacją z Vinny’m, jestem zaskoczona ujrzeniem jej, czekającej wraz ze swoim bratem, Matthew. - Hej – uśmiecham się i witam z Matthew, który wstaje, gdy podchodzę. – Co za miła niespodzianka. Ally nie wspominała, że przyprowadzi swojego ochroniarza. - Pięć ] lat starszy Matthew zawsze ~ 299 ~

był naszym obrońcą. Dopiero teraz jednak jest to oficjalne, ponieważ jest detektywem z wydziału policji w Chicago. - Ktoś musi mieć na was oko, drogie panie. – Matthew pochyla się i całuje mnie w policzek. – Na dodatek, to ona namówiła mnie, abym ją tu przywiózł. - Przywiozłeś ją? To zaledwie sześć bloków spaceru – zadaję pytanie, gdy zdejmuję kurtkę, którą w milczeniu Matthew ode mnie bierze. Co za dżentelmen, bardzo przypomina mi swojego ojca. Pamiętam, że kiedy byłam mała, chodziłam do Landry’ów i zawsze uwielbiałam sposób, w jaki pan Landry biegał wokół samochodu, aby otworzyć drzwi dla pani Landry. To zabawne, jak sprawy, które wynosi się z obserwowania dorosłych w okresie dziecięcym, przyklejają się do ciebie. - Nie mogę przejść sześć bloków w nich. – Ally wskazuje na swoje czarne buty bez palców. Srebrne klamry zdobią przód, łącząc razem czarny, skórzany materiał od palców u stóp, wysoko do kostki. Wnętrze piętnastocentymetrowego obcasa jest dziewczęco jasnoróżowe, co stanowi kontrast dla eleganckiego, rockowego buta, którego widać z przodu. - Nie rozumiem, dlaczego kupuje buty, w których nie potrafi przejść więcej niż kilku kroków – mówi Matthew, uśmiechając się i kręcąc głową. Odwracając swoją uwagę na nalewającą drinki barmankę na drugim końcu długiego baru, wskazuje na nią prostym machnięciem dłonią, aby podeszła. – Wciąż pijesz tanie wino? Patrzy na mnie dla potwierdzenia, a ja kiwam głową i uśmiecham się. ~ 300 ~

Opierając się na ramieniu swojego brata, Ally odpowiada na wcześniejszy komentarz Matthew. - Założyłam je, bo są seksowne. - Al jesteś odrażająca. Buty mojej siostry nigdy nie mogą być seksowne. Nic w mojej siostrze nie jest seksowne. - Założę się, że gdyby były na Liv, pomyślałbyś, że są gorące. - Ally dokucza, coś przykuwa jej uwagę na drugim końcu baru, macha do kolesia z bródką. - Mam zamiar się przywitać, ten facet chodzi ze mną na jedną z moich lekcji. Obserwujcie, jak moje buty działają swoją magię. Mija pełna godzina i Ally ani razu nie spogląda w naszym kierunku... moja przyjaciółka jest nazbyt szczęśliwa happy hour drinków. Chociaż to daje Matthew i mi szansę na nadrobienie zaległości, dużo czasu zajmuje nam, zanim naprawdę rozmawiamy. Kiedy Ally i ja po raz pierwszy razem przeprowadziłyśmy się, pomagał przy tym, a potem nawet przyszedł kilka razy ze swoją dziewczyną, Brie. - Co u Brie? Matthew wzrusza ramionami. - Zerwaliśmy. - Co się stało? Wydawała się być naprawdę fajna. - Była. Po prostu to nie było to. - Ze szczerą twarzą, niemal zasmuconą na same wspomnienie, Matthew bierze długi łyk piwa i stawia go na barze. - Nie można tego kontrolować, chociaż w przeciwnym wypadku życie byłoby cholernie dużo łatwiejsze. ~ 301 ~

- Możesz to powtórzyć. - Kończę mój drugi kieliszek wina. - Ally wspomniała, że z kimś się spotykasz. Czy jest takim mężczyzną, jakiego chciałaś mieć dla siebie? Znajomy seksowny głos Vinny'ego z tyłu zaskakuje mnie, słychać silną złość w jego słowach. - Też chciałbym usłyszeć odpowiedź na to pytanie. Przełykając ciężko, odwracam się na krzesełku przy barze, aby dostrzec Vinny'ego, stojącego na odległości mniejszej niż trzydzieści centymetrów ode mnie, umieszczonego w samym środku dwóch krzeseł, które zajmujemy Matthew i ja. Wygląda na wściekłego, dłonie zaciskają się w pięści przy jego bokach, rozdarty pomiędzy podejściem do mnie, a rozerwaniem na strzępy faceta, obok którego siedzę. Matthew wstaje, jego naturalnie zdecydowana postawa jest silnie na swoim miejscu. Bezsłowny gest stanowi jedynie wyzwanie dla już rozgrzanego konieczności

temperamentu

Vinny'ego.

Zdając

sobie

sprawy

z

błyskawicznego rozproszenia czegokolwiek, co zaczęło

narastać, wstaję i macham białą flagą kapitulacji, zwracając moją pełną uwagę na Vinny'ego i kładąc dłonie płasko na jego piersi, delikatnie ocieram swoimi ustami o jego. - Cześć. Zerkając na Matthew i z powrotem na mnie, Vinny pyta. - Kim jest twój przyjaciel?

~ 302 ~

Cofa się, mój pocałunek usunął trochę wściekłości z jego twarzy, jednak i tak z daleka od wszystkiego przedstawiam sobie tych dwóch mężczyzn. - To brat Ally, Matthew. Matthew, to jest... - Vince Stone. - Matthew kończy moje zdanie za mnie. - Znasz go z oglądania walk? - Moje brwi łączą się razem w zakłopotaniu. - Coś w tym stylu. Co to za odpowiedź, do cholery? To pytanie, na które odpowiada się tak lub nie. - Coś w tym stylu? - powtarzam za niego, czekając na wyjaśnienie. - Rok temu zakończyłem walkę w barze, niemal aresztowałem go za załatwienie jakiegoś krzykacza. Szczęka Vinny'ego zaciska się, a jego oczy mrużą w rozmyślaniu. Nie rozpoznał Matthew. Otwierając oczy, kiwa głową na niego. - W ciągu roku wiele się zmieniło. - Mam taką nadzieję. - Matthew patrzy pomiędzy Vinny'ego i mnie. Jest dla mnie jak siostra. Przejeżdżając dłońmi po włosach, Vinny odwraca się do mnie, jego szczęka zaciśnięta, gdy wpatruje się w moje oczy. - Gotowa?

~ 303 ~

Wiedząc, że stąpałam po kruchym lodzie, milcząco kiwam głową i uśmiecham się do Matthew, uważając, żeby nie zaoferować mu możliwości dla naszego zwyczajowego pożegnalnego pocałunku. Po prostu coś w posturze Vinny'ego mówi mi, że usta Matthew na mnie nie byłyby dobrym pomysłem. Ręka Vinny'ego chwyta władczo moje biodra i dziękuję Matthew za drinki, zanim z Vinnym podążamy do restauracji na kolację. - Jesteś na mnie zły? - Vinny milczał odkąd usiedliśmy, ale nie to jest powodem, który pobudza węzeł w moim brzuchu, utrudniając mi zrelaksowanie się. To niewypowiedziane słowa, które mówią mi tony spraw, rzeczy, których postronna osoba nawet by nie zauważyła. Nie zamówił za mnie ani nie usiadł po mojej stronie przy stole, a nawet nie złożył nieodpowiedniego pocałunku, aby oznaczyć swoje normalnie widoczne terytorium. - A powinienem? - Jego oczy zatrzymują się na moich. - Oczywiście, że nie. Matthew jest dla mnie jak brat. - Nie martwię się o niego. - To o co chodzi? - Jaka jest odpowiedź na jego pytanie, Liv? - Nie ma potrzeby prosić go o wyjaśnienie, co za pytanie ma na myśli. Chce wiedzieć, czy moja głowa jest zgodna z sercem. Czy wybrałabym go dla siebie, gdyby moje serce nie decydowało samo za siebie? Chciałabym móc ukryć odpowiedź, ale Vinny jest dobry w odczytywaniu mnie, dostrzega moją odpowiedź wypisaną na twarzy. ~ 304 ~

Zamyka oczy, niemal jak gdyby przyjmował karę, na którą zasługuje, lekko kiwa głową, co powoduje, że serce zatapia mi się z klatce piersiowej. Sięgając po jego dłoń, w końcu odpowiadam słowami. - Nie sądzę, żeby ważnym było, co kiedyś planowaliśmy dla siebie. Niektóre sprawy w życiu są po prostu zbyt silne, aby móc je zmienić.

*** Nastrój Vinny'ego poprawił się trochę, śmiejemy się, gdy idziemy z powrotem do jego mieszkania. Po trzecim kieliszku wina jestem podpita, chociaż silna ręka Vinny'ego owinęło się wokół mnie, dając mi poczucie stabilności. - Pamiętasz tamto popołudnie, kiedy pracowaliśmy w parku nad Romeo i Julią i na zmianę czytaliśmy fragmenty? - Czy pamiętam? Jak mógłbym zapomnieć? Siedziałem oparty o drzewo, a twoja głowa spoczywała na moich kolanach jakieś osiem centymetrów od mojego krocza. Nie miałem pojęcia, co znaczyły jakiekolwiek słowa, które wypowiadałaś, ale podobało mi się patrzenie i obserwowanie cię... sposób, w jaki twoje usta się poruszały. Ciągle musiałem się wiercić, aby mój fiut nie uderzył cię w oko – żartuje Vinny. Stajemy, gdy docieramy do jego budynku, odwracam się do niego twarzą, wyciągając dłoń i splatając dłonie wokół jego szyi. Alkohol pozostawia we mnie odwagę, staję na palcach i przyciskam usta do jego ucha. ~ 305 ~

- Tamtej nocy wróciłam do domu i dotykałam się. Po raz pierwszy się masturbowałam, z twoim obrazem w mojej głowie, gdy zamykałam oczy – uwodzicielsko szepczę mu do ucha. Z pomrukiem, Vinny unosi mnie, przerzuca przez ramię jak worek ziemniaków i pędzi po wchodach, pokonując po dwa stopnie na raz. Otworzywszy drzwi w szale, zamyka je stopą i niesie mnie do swojej sypialni, łagodnie układając w nogach łóżka. Cofa się, upajając mnie sposobem, w jaki moje wnętrze drży z niecierpliwości. Sposobem, w jaki na mnie patrzy, wygłodniały... łapczywy z potrzeby, co sprawia, że moja krew kursuje wściekle, a każdy czujnik mojego ciała staje w pogotowiu, chociaż Vinny nawet mnie nie dotknął. - Pokaż mi – rozkazuje swoim seksownym, jak i niskim głosem, gardłowym na sposób, jaki działa na mnie mocniej, niż jakikolwiek dźwięk powinien w ogóle móc wpływać na kogokolwiek. Gdy podnoszę na niego wzrok, wiem, czego pragnie, jednak i tak szukam potwierdzenia. - Pokazać ci? - Pytam, mój głos to szept. - Pokaż mi, jak dotykałaś się tamtej nocy. Głos

ma

wciąż

zachrypnięty,

jednak

tym

razem

bardziej

wymagający. Wie, że polecenie w jego głosie coś mi robi. Coś, czego nie potrafię nawet wyjaśnić. Wytwarza potrzebę posłuszeństwa, kiedy odzywa się do mnie w ten sposób. ~ 306 ~

- Zdejmij swoje ubrania. - Robię to, moje ręce drżą, gdy odpinam spódnicę, pozwalając jej dołączyć do miejsca u moich stóp. Gdy pozbywam się topu, pozostaję jedynie w czarnym, koronkowym biustonoszu i majtkach, po czym podnoszę wzrok na Vinny'ego spod długich, okrywających rzęs. - Resztę też. - Zsuwam pozostałe ciuchy, stojąc przed nim ubrana jedynie w kolczyki i długi łańcuszek z białego złota z wielkim medalionem w kształcie serca, który znajduje się pomiędzy moimi piersiami, wisząc w okolicy mojego pępka. Powoli, oczy Vinny'ego ogarniają mnie wzrokiem, sprawiając, że odczuwam

ciepło.

Czuję

się

piękna.

Doceniana.

Jego

piękne,

jasnoniebieskie oczy docierają do moich i utrzymują moje spojrzenie, gdy się odzywa. - Usiądź na szczycie łóżka, oparta tyłem o wezgłowie. Stosuję się do tego, czując lekkie wahanie z Vinny’m w pełni ubranym, wciąż stojącym w nogach łóżka, ale zmuszam się do zrobienia tego tak czy inaczej. Pragnienie, aby go zadowolić, staje się silniejsze z każdym wypowiedzianym poleceniem. - Rozłóż nogi – kontynuuje. Waham się na myśl o siedzeniu przed nim tak całkowicie obnażona. Gdy podnoszę wzrok, wyczuwa moją potrzebę. - Zrób to. Powoli, niemal nieśmiało, rozsuwam nogi, rozkładam je jedynie na szerokość około trzydziestu centymetrów, jednak to wystarcza, aby pozwolić mu na to, żeby mnie widział. ~ 307 ~

- Szerzej. Biorąc głęboki wdech, sunę nogami po łóżku, rozkładając je tak szeroko, jak tylko mogę bez powodowania fizycznego dyskomfortu. Uśmiech na jego twarzy mówi mi, że go zadowoliłam. To mi pomaga w porzuceniu poczucia bycia całkowicie odsłoniętą. Robi krok bliżej mnie, ale wciąż pozostaje w nogach łóżka. - Pokaż mi, Piękna. W jaki sposób dotykałaś się, myśląc o mnie tamtej nocy? Podnosząc dłoń do ust, zwilżam palce, zanim powracam nią do mojego sutka, aby pocierać go w małych kółeczkach. Chłodne powietrze spotyka się z podniecającą wilgocią, przez co ucieka mi niski, gardłowy jęk, gdy moja potrzeba stopniowo wzrasta, palce mocno ściskają wrażliwe brodawki, aż czuję szarpnięcie, podążające prosto w dół do mojej już obrzękniętej łechtaczki. Otwierając oczy, znajduję Vinny'ego, który nie poruszył się, jego oczy są zmrużone, zaszklone z potrzeby, kiedy obserwuje moje dłonie, pracujące nad sobą w skupieniu. Torując drogę, żeby na mnie spojrzeć, jego ciemne i rozgorączkowane oczy zatrzymują się na moich. Biorę głęboki oddech, moja odwaga napędzana przez pragnienie, które okazuje się, że odzwierciedlam, i pozwala dłoni powoli prześlizgnąć się płynnie po moim ciele. Obserwuję, jak oczy Vinny'ego śledzą ją, zamknięte na mojej dryfującej ręce. Patrzenie na niego, będąc niezdolną do otarcia dłonią łez, gdy dotykam się, nakręca mnie bardzo, jeśli nie bardziej, niż rzeczywisty akt mojego dotyku. ~ 308 ~

Dwa moje palce łagodnie odnajdują łechtaczkę, wywierając nacisk, gdy dokonują powolnych, rytmicznych kręgów. Każdy obrót wysyła mały przypływ elektryczności, który uderza przez moje nerwy, moje ciało staje się zelektryzowane przez własny dotyk. Pragnienie intensywnieje. Czuję charakterystyczne zaciskanie się w moim sednie. Potrzebuję więcej. Zamykając ponownie oczy i silnie odrzucając od siebie jakiekolwiek zahamowania i wstyd, wciąż czające się w zakamarkach mojego umysłu, obniżam palce, okrążając powoli mokre wejście. Ciężko oddycham, kiedy naciskam dwoma palcami do środka, mojego śliskiego ciała, pokrytego własnymi sokami. Vinny warczy, to dźwięk, który sprawia, że moje ciało zaczyna kurczyć się, a orgazm zaczyna budować. Nie wahając się dłużej, moje palce rozpoczynają pompowanie we mnie, mokrą i potrzebującą. Powolne pompowanie szybko przechodzi w głębokie, tłoczące pchnięcia i jęczę, gdy palce wsuwają się i wysuwają, wsuwają i wysuwają, zdesperowana, aby poczuć takie wypełnienie, jakiego moje ciało doznaje tylko wtedy, kiedy Vinny jest wewnątrz mnie. Jestem niejasno świadoma odgłosu zamka błyskawicznego i poruszenia, chociaż zbyt mocno dążę do znalezienia własnego uwolnienia, żebym tak naprawdę cokolwiek zarejestrować. - Otwórz oczy – odzywa się Vinny niskim, grubym głosem, ale też takim, który wciąż wyraźnie jest rozkazem, nie życzeniem. Stosuję się. Chcę być wewnątrz ciebie, kiedy dojdziesz. Tak samo mocno, jak, do kurwy, kocham patrzeć, jak siebie dotykasz, tak czuję się nawet zazdrosny o ciebie, doprowadzającą się do orgazmu, w zamian za mnie. - Władczo, ~ 309 ~

chwyta mój nadgarstek, ciągnąc mnie po łóżku i ustawiając się na mnie. Utrzymuj otwarte oczy. Dojdziesz ze mną wewnątrz siebie – perswaduje, gdy mnie nadziewa jego gruby i twardy fiut. - Czy czujesz się lepiej, kiedy jestem wewnątrz ciebie? - Jęczy, gdy nadaje szalone tempo, za każdym razem uderzając głęboko we mnie i wychodząc niemal całkowicie. - Tak. - Powiedz mi, kto sprawia, że dochodzisz? - Ty – jęczę, moje ciało drży, gdy chwyta mnie siła orgazmu. - Tak cholernie piękna. - Vinny uderza swoimi ustami o moje, gdy ja jęczę jego imię znowu i znowu, mój orgazm uderza mnie niczym cios. Fala pulsowania uderza za falą, niekontrolowane skurcze chwytają Vinny'ego wewnątrz mnie. Wciąż jadąc na ostatnich reperkusjach, czuję ciepło wyciekającego we mnie uwolnienia Vinny'ego, gdy wpycha się tak głęboko, że przyprawia mnie o uczucie, jakby chciał pozostawić fragment siebie, aby na zawsze został głęboko we mnie.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 310 ~

Rozdział 45 Vince Nigdy nie byłem rannym ptaszkiem, ale wstawanie dla nagiego tyłka Liv mogło pomóc mi to zmienić. Miałem właśnie zamiar pokazać jej, jak bardzo podoba mi się ten widok, kiedy na niskim stoliku rozbrzmiewa mój telefon. Wyciągając rękę, jestem gotowy nacisnąć ODRZUĆ. Nieważne, kto to jest, może poczekać. Dopóki nie widzę imienia i obrazka pojawiającego się na telefonie. To gorsze od wylania na mnie wiadra zimnej wody. Moja matka. Ona nigdy nie dzwoni, zwłaszcza o ósmej rano w sobotę. W środku moich wnętrzności pojawia się ukłucie niepokoju. - Co jest? - Możesz

zatrzymać się dzisiaj

u

mnie,

żebyśmy

mogli

porozmawiać? - Ta. Czy wszystko w porządku? - Nie brzmi na naćpaną, co samo w sobie jest wystarczająco dziwne. - Nic mi nie jest. Potrzebuję tylko trochę pomocy przy rozwiązaniu kilku problemów. - Jej głos łamie się. - Przepraszam, że ci przeszkadzam. Wiem, nie mam żadnych praw prosić cię o cokolwiek, ale... Jej głos drży, gdy urywa się. - Będę u ciebie za godzinę. Poradzimy sobie. Nie martw się. ~ 311 ~

Rzucając telefon z powrotem na stolik, przecieram dłońmi twarz i kładę

się

na

plecach,

biorąc

oczyszczający

oddech

w

próbie

zrelaksowania. - Wszystko okay? - szepcze słodkim głosem Liv. Nie zdawałem sobie sprawy, że nie spała. Składa delikatny pocałunek na mojej piersi, kładzie głowę na klacie i obejmuje brzuch, wtulając się mocno. Kurwa, uwielbiam to uczucie. Kiedyś nienawidziłem, gdy kobiety mnie dotykały, z wyjątkiem seksu. Nie widziałem sensu w leżeniu na łóżku z drugą osobą, chyba że pracowaliśmy nad uwolnieniem jednego z nas lub obojga. Teraz jednak leżę tutaj, pragnąc jedynie przebiec palcami wzdłuż jej włosów i poczuć ciepło jej policzków przy mojej klatce piersiowej. Cholera, staję się pantoflarzem. Wkręciłem się w to samo, co Nico, podczas gdy wtedy obserwowałem go i naśmiewałem się z niego na każdym kroku. - To moja matka. Chce, żebym przyszedł. - Zdradziła powód? - Nie. Ale coś się dzieje. Nie wydzwania do mnie, chyba że chodzi o kłopoty. - Mogę iść z tobą? - A chcesz? - Jasne, z przyjemnością poznałabym twoją mamę. Dlaczego? Ja z chęcią zapomniałbym, że kiedykolwiek ją poznałem. - Jeśli tego chcesz. - Chcę. ~ 312 ~

- W takim razie dobra. Powiedziałem jej, że będę za godzinę... więc mamy jakieś trzydzieści minut czasu do zabicia. - Przewracam ją na plecy. Śmieje się i chichocze, gdy nią tarmoszę. Dźwięk ten przyprawia mnie o uśmiech. Taki ze mnie cholerny pantoflarz.

*** - Mamo? - Jestem zaskoczony, kiedy wpraszam się do jej mieszkania, że nie znajduje się w miejscu, gdzie zazwyczaj jest... na kanapie, przed telewizorem. Wychodzi z sypialni, nie wyglądając aż tak źle. - Cześć, kochanie. - Jest za chuda, jej twarz potrzebuje koloru, ale przynajmniej wydaje się być dzisiaj świadoma. A jej ubrania mogą nawet być czyste. Czy dzisiaj jest jakieś święto, o którym zapomniałem? Chwytając Liv za dłoń, prowadzę ją do salonu. Pomieszczenie śmierdzi starymi papierosami i latami rozlewanego gówna, które zgniło pod dywanem, ponieważ matka była zbyt naćpana, aby to wyczyścić. Matka patrzy na Liv, a potem na mnie, jej twarz ma zdezorientowany wyraz. Nie jestem pewien dlaczego... wiele razy przyprowadzałem kobiety do jej domu. W wieku od siedemnastu do dziewiętnastu lat, co miesiąc inną, aż w końcu wyprowadziłem się. - To jest Olivia. Liv uśmiecha się i podchodzi, aby powitać moją matkę wyciągniętą dłonią. Co za klasa, czuję się jak idiota, że przyprowadziłem ją tutaj. ~ 313 ~

- Witam, pani Stonetti, naprawdę miło mi panią poznać. - Mogę stwierdzić, że jej uśmiech jest prawdziwy. Jednak, nie jestem pewien dlaczego, ale wolałbym być w tej chwili gdziekolwiek indziej niż tutaj. - Mi też miło cię poznać, Olivio. - Moja matka uśmiecha się do Olivii, a następnie do mnie. Nie myślałem o tym aż do teraz, ale minęło naprawdę wiele czasu, odkąd ostatnio widziałem ten uśmiech. Zbyt wiele. Wszyscy troje siadamy, matka zajmuje swoje zwykłe miejsce na kanapie, Liv i ja siadamy razem na dwuosobowej, małej kanapie naprzeciwko. - Co się dzieje, mamo? Zamyślona, patrzy pomiędzy mnie, a Liv, nie mówiąc nic, wyraźnie niepewna, czy powinna wywlekać swoje brudy. - W porządku, Liv wie, o co chodzi – uspokajam ją. - Tamci dwaj wrócili. Powiedzieli, że nie byli w stanie znaleźć Jasona i pozostało mi jedynie kilka dni. Przepraszam, że obciążam cię tym, zawsze jedynie sprawiam ci problemy. - Łzy wzbierają się w jej oczach. Po prostu nie wiem, co robić. Nie mogę go nigdzie znaleźć. Biorąc głośny wydech, informuję ją. - Jest na północy. Ma tam siostrę. - Skąd to wiesz? - Liv i ja udaliśmy się w podróż, wpadliśmy na trop, gdzie możemy znaleźć Jasona. Przez ten czas, zanim dotarliśmy na miejsce, zdążył odejść. Jednak ofiary losu, które z nim były, powiedziały, że podążył, aby ~ 314 ~

ukryć się u swojej siostry. Oczywiście, jeśli wierzyć na słowo bandzie zwyrodniałych narkomanów. Moja matka krzywi się. To nie jest miłe, ale prawdziwe... tacy właśnie są. Niegodnymi zaufania, biorącymi dragi, popieprzonymi ofiarami losu. Dłoń Liv podąża do mojego uda i ściska je, aby uzyskać moją uwagę. Gdy obracam się do niej, a ona rzuca mi upominające spojrzenie. - Porozmawiam z nimi. Zobaczę, czy możemy dostać więcej czasu. Ten frajer z pewnością na nowo się wyłoni, kiedy spali sobie możliwość ucieczki, jakim jest jego siostra. Zniszczenie całego swojego wsparcia i powrót tutaj nie zajmie mu długo.

*** Chwilę później, z powrotem w moim samochodzie, Liv jest cicha. Do momentu, aż otwiera usta. - Nie mógłbyś być odrobinę milszy? To twoja matka. Musi sobie ze mnie żartować. - To ja robiłem za rodzica od chwili, w której byłem na tyle duży, aby zanieść ją w nocy do łóżka, Liv. Nie dostaje specjalnej uwagi. To nie jest pierwszy raz, kiedy wyciągam jej tyłek z opresji, i nie będzie to ostatni. - Wiem. To po prostu...

~ 315 ~

- Nie. Nie wiesz – ucinam jej. - Dorastałaś w małej, idealnej rodzince, ze swoimi doskonałymi ocenami i fajnym życiem. Nie masz pojęcia, więc nie wmawiaj mi, że coś wiesz.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 316 ~

Rozdział 46 Liv Vinny i ja daliśmy sobie wczoraj spokój z dziwnymi miejscami. Dałam mu czas, aby się uspokoił, myśląc, że przyjdzie i uświadomi sobie, iż chociaż miał rację, mówiąc mi, że nie rozumiem jego relacji z matką, to wie, że tylko starałam się pomóc. Ale nie słyszałam nic od niego zeszłej nocy i dziś rano wiedziałam, iż będzie wcześnie na siłowni, na pierwszą połowę ze swojego dwuczęściowego treningu. Mój żołądek burczy, przypominając mi, że to już prawie południe, choć myśl, bym poszła sama na obiad, sprawia, że zapominam o swoim apetycie. Wspomnienia Senatora Knighta chwytającego mnie nadal jest świeże w mojej głowie. Mężczyzna mnie przestraszył. Desperacja sprawia, że dobrzy ludzie robią złe rzeczy. Nawet nie chce myśleć o tym, co robią źli ludzie. Pominęłam wieczorem kolację, głód znikł po wspomnieniu kłótni z Vinny’m, moja własna wina zawsze przewodzi myślom, przez co moje wymykają się spod kontroli. Przechodząc przez spiralne szklane wejście na lunch, dostrzegam coś, co sprawia, że moje serce zatrzymuje się. Zaparkowany przy krawężniku, oparty o swój motocykl z kostkami skrzyżowanymi od niechcenia, z dużym bukietem kolorowych kwiatów w ręku, czeka Vinny. Każda kobieta odwraca się na jego widok, niektórzy mężczyźni nawet zatrzymują się, aby się na niego gapić.

~ 317 ~

Ten człowiek jest po prostu tak cholernie śmiesznie seksowny. Ma na sobie tylko białą koszulkę i dżinsy, które wiszą idealnie na jego wąskiej talii, włosy ma w naturalnym nieładzie, za które ludzie płacą duże pieniądze, żeby wyglądały jak prawdziwe. Stojąc kilka metrów ode mnie, jest prawdziwy. Tym, którego inni starają się kopiować. Jednodniowy zarost, z pełnym zadowolenia z siebie uśmiechem, z figlarnymi, głęboko wyciętymi dołeczkami wraz z błyszczącymi niebieskimi oczami, które przyszpilają cię w miejscu. - Szukasz kogoś? - pytam. Uśmiecha się bezczelnie, kiedy podchodzę. - Tak, mojej dziewczyny. Pewnie jest na mnie wkurzona za bycie dupkiem. Widziałaś ją gdzieś? Wskazując na budynek, gram dalej. - Myślę, że poszła w tę stronę. Vinny łapie mnie za ramie i przyciąga do siebie, biorąc obie moje dłonie w jedną swoją i trzymając je za moimi plecami. - Wybaczysz mi? - Całuje mnie słodko w usta. Uśmiechając się ironicznie, odpowiadam. - Myślisz, że jestem łatwa. Seksowny uśmiech i jakieś kwiaty? - Uważasz, że mój uśmiech jest seksowny? - Dołeczki robią się jeszcze głębsze. Przewracając oczami, odpowiadam. - Słyszysz tylko tę część, którą chcesz. ~ 318 ~

Przyciągając mnie bliżej, unosi brwi. - Chcę usłyszeć, jak jęczysz moje imię, kiedy będziemy uprawiać seks na pogodzenie - mówi zbyt głośno. - Ciiii! - Rozglądam się dookoła i widzę, jak kilka głów się odwraca. - Nie lubisz, kiedy mówię seks w miejscach publicznych? Praktycznie wykrzykuje słowo seks. Ulica jest wypełniona w czasie lunchu na śródmieściu Chicago. Czuję, jak moja skóra rumieni się, kiedy więcej ludzi się odwraca. - Okej, okej. Wybaczam ci. Teraz proszę, bądź cicho. Uśmiecha się triumfalnie i ciągnie mnie za rękę na obiad, niosąc kwiaty, które przyciągają do niego jeszcze więcej uwagi niż zazwyczaj.

*** Odprowadzając mnie do wejścia mojego budynku po lunchu, sprawia, że czuję się, jak nastolatka odprowadzana do drzwi domu, gdzie jej tata podgląda na koniec randki. Całuje mnie, nie dbając o to, że świat się dalej toczy wokół nas, prawdopodobnie gapiąc się i czując dyskomfort, kiedy porywamy się w namiętne uniesienie w miejscu publicznym. Wręczając mi kwiaty, które nosił od ostatniej godziny, uśmiecha się i klepie mnie w tyłek, kiedy odchodzę. - Cześć, Summer. - Vinny mruga do mnie, kiedy odwracam się, słysząc, jak ją wita. Na początku myślę, że żartuje, ale nie mam

~ 319 ~

wątpliwości, kiedy widzę niezadowoloną twarz obok mnie, speszoną jego uśmiechem.

Tłumaczenie: Bat Korekta: Kabuniu

~ 320 ~

Rozdział 47 Vince Nigdy w życiu nie pomyślałbym, żeby wygrać walkę w celu zaimponowania kobiecie. Nie zrozumcie mnie źle, wiem, że wcześniejsze zwycięstwa stanowiły grę wstępną dla paru moich przygód, ale nigdy to nie było powodem, dla którego chciałem wygrać. Aż do teraz. Moja walka w przyszłym tygodniu nie jest jedynie dla mnie, chcę, żeby Liv była dumna z tego, kim jestem. Wszystko się dla mnie zmienia. Sposób, w jaki odczuwam, w jaki postrzegam rzeczy. Przynosi mi nową motywację, a równocześnie przeraża. Godzinę po tym, jak mój trening zakończył się, wciąż jestem w siłowni. Biegając na bieżni, robiąc dodatkowy trening cardio... to gówno, które uważałem za karę. Jednak chcę być gotowy. Naciskam więc trochę mocniej, zostaję nieco dłużej, rozmyślam mądrzej. Naciskając przycisk, aby przejść z biegu do spaceru dla ćwiczeń wyciszających aktywność serca, owijam ręcznik wokół szyi i dostrzegam kobietę, której tu się nie spodziewałem. Sal, koleś przy drzwiach, z brudnym uśmieszkiem i wygięciem brwi, wskazuje w moim kierunku, i obserwuję, jak wypełnionym pychą krokiem pokonuje drogę do mnie. Na pewno przyzwyczajona jest do facetów, którym podoba się jej pokaz. Ale to przedstawienie jest powtórka, którą widywałem zbyt często i nudzi mnie zanim jeszcze nawet kobieta staje przede mną.

~ 321 ~

- Hej, Vince – jej głos to pomruk, wydobywający się spod lśniących, błyszczących ust. - Summer. - Przytakuję krótko. Wiem, o co chodzi. Dla dziewczyny takiej jak ona stanowię grę, taką, w którą chciałaby zagrać, żeby wkurzyć kobietę, siedzącą obok niej. Moją kobietę. To się nie stanie. - Myślisz, że moglibyśmy porozmawiać kilka minut? - Pochyla głowę na bok, grając wstydliwą. - Jestem trochę zajęty. Czego chcesz, Summer? Rozglądając się na boki przed odezwaniem, pochyla się, zniżając głos, chociaż właśnie się sama upewniła, że nie ma nikogo w obrębie słuchu. - Pomagam Olivii w jej artykule. Chciałam jedynie zapytać cię o kilka rzeczy. - Jej artykuł został wydrukowany już tygodnie temu. W czym miałabyś jej pomagać? - Alarm na bieżni odzywa się, sygnalizując zakończenie ćwiczeń wyciszających aktywność serca. Przez chwilę zajmuję się ustawianiem jej na kilka dodatkowych kilometrów, jedynie po to, żeby utrudnić jej pozostanie i gadanie do mnie. Chociaż w ciągu godziny miałem odebrać Liv, więc nie biegam. Zamiast tego zeskakuję i krzyżuję ręce na klatce piersiowej, pokazując w swojej postawie zniecierpliwienie i brak zainteresowania. - Och, nie pierwszy artykuł. Ten, nad którym pracuje teraz.

~ 322 ~

- Nie wiem, o czym mówisz, Summer, ale spieszę się, żeby odebrać Liv, więc mogłabyś przejść do rzeczy? - Nie udaję niecierpliwości dla nadania efektu, naprawdę jestem zniecierpliwiony. Ona musi odejść. - Artykuł o – przerywa i rozgląda się. Ponownie patrzy dookoła, żeby zobaczyć, czy w okolicy jest czysto? Co to do kurwy za królowa dramatu? A wtedy Summer szepcze. - Wiesz, o twoim prawdziwym ojcu.

*** Godzinę później jestem w drzwiach Liv. Zanim pukam, chodzę przez kilka sekund, mój umysł pędzi. Liv nigdy by mnie nie wykorzystała. Prawda? Ta dziwka z kościstym tyłkiem musiała pieprzyć głupoty, prawdopodobnie wkurzona, ponieważ nie ofiarowałem jej uwagi, której pragnęła... próbując jedynie zemścić się na Liv. Każda uncja mojego ciała pragnie wierzyć, że wszystko, co powiedziała, było kłamstwem, jednak gryzące uczucie w dole brzucha miesza mi w głowie. To wielka chwila. W końcu zbieram się na odwagę i pukam do drzwi. Liv otwiera i uśmiecha się, wygląda na naprawdę zadowoloną na mój widok. Czy mogę być tak wielkim idiotą, że widzę to, co chcę widzieć? Jej uśmiech znika, kiedy ogląda moją twarz. - Co się dzieje? - Jej głos jest spleciony niepokojem. - Mogę wejść? - Oczywiście. - Robi kilka kroków na bok i cicho zamyka za mną drzwi. ~ 323 ~

Nie potrafię zabrać się nawet na niewielką pogawędkę, przechodzę do sedna sprawy, po wejściu pół metra w jej mieszkanie. - Summer przyszła się ze mną zobaczyć. Szczęka Liv napina się i modlę się, że to z zazdrości, a nie ze zdenerwowania, ale nie potrafię tego stwierdzić. - Okaaaaay. - Przeciąga powoli słowo. - Powiedziała, że pracujesz nad kolejnym artykułem o mnie. Czy to prawda? Patrzę jej centralnie w oczy, gdy to mówię. Jej reakcja rozrywa mnie na pół. Rozdziera moje serce i depcze je na tej cholernej ziemi. Liv nie odpowiada. Zaczynam tracić cierpliwość. Oraz zdolność do kontrolowania siebie. - Odpowiedz! - Krzyczę. Liv podskakuje, mój wściekły głos ją zaskakuje. - To nie jest tak, jak myślisz – szepcze. Łzy wypełniają jej oczy. - Odpowiedz na to pierdolone pytanie, Liv. - Mój wzrok wwierca się w jej. Patrzy na mnie bez wyrazu, bez żadnej odpowiedzi. - Odpowiedz na to PIERDOLONE PYTANIE! - Tak... ale... - Czy ty sobie, kurwa, ze mnie żartujesz? - Powstrzymuję ją, zanim kończy. Adrenalina jest pompowana przez mojej ciało. Rozluźniając zaciśnięte pięści, niespokojnie przebiegam palcami przez włosy. Czuję się ~ 324 ~

jak lew w klatce, tylko tutaj nie trzymają mnie żadne ograniczenia, przynajmniej nie te fizyczne. - Przykro mi. - Wodospad uruchamia się. - Nigdy nie chciałam, żebyś dowiedział się o tym w ten sposób. Starałam się cię chronić. Lata

rozczarowań

pozostawiły

mój

umysł

wyszkolony

w

przechodzeniu do trybu obronnego, ból zamienia się w gniew. - Nie potrzebuję niczyjej ochrony. - Oddychając ciężko, gotuję się ze złości. - Nie potrzebuję twojej ochrony. - Nie rozumiesz. - Powinna być aktorką, jest w tym tak cholernie dobra. Jej twarz wygląda na zbolałą, a ciało drży, gdy łzy spływają po jej twarzy. - Nie, Liv, tu się mylisz. W końcu rozumiem. Jesteś taka sama jak cała reszta. Mój maniakalny śmiech przeraża nawet mnie, muszę wynieść się stąd, zanim zrobię coś, czego pożałuję. Sięgam do drzwi, szarpię je tak mocno, że niemal wyrywam z zawiasów, i odwracam się. - Mogłaś po prostu powiedzieć mi, że chciałaś zrobić biznes. Prawdopodobnie zgodziłbym się na to i tak, tak bardzo miałem ochotę cię pieprzyć. – Pochylam blisko twarz do jej twarzy tak, że słyszę jej oddech, gdy cicho płacze. - Inne kurwy przynajmniej są szczere, kiedy mnie wykorzystują. - Wyjście za drzwi wymaga każdego fragmentu mojej silnej woli. Jednak robię to. I nie oglądam się za siebie.

~ 325 ~

*** To by było na tyle z mojego poświęcenia, wchodzę do siłowni trzy godziny spóźniony i na kacu. Być może nawet wciąż pijany po wczorajszej nocy. A może, kiedy przestałem pić, był już ranek? Nie mam pojęcia, ponieważ rozbiłem mój zegarek. I telefon. A także całą masę innego gówna, kiedy przewróciłem kredens w ostatniej pijackiej tyradzie. - Gdzie do diabła byłeś? - Nico beszta mnie w chwili, gdy mijam recepcję. - Nie tutaj. - Nie odbierasz telefon? - Zepsuł się. - Kiedy rzuciłem nim o pierdoloną ścianę. - To ma coś wspólnego z dziewczyną, którą widziałem zeszłej nocy? - Pyta z dezaprobatą Nico. - Ta, ale nie jest tak, jak myślisz. - Posłuchaj. - Nico staje przede mną, kładąc mi dłonie na ramionach. - Jesteś zbyt blisko do spierdolenia tego. Cokolwiek się dzieje, szybko uporaj się z tym lub zalicz. Nie ma czasu na gierki. - Rozumiem – warczę przez zaciśnięte zęby. - Jedynie trochę się spóźniłem, nie rozdmuchuj tego w coś więcej. - Spycham jego dłonie z ramion. Nico ocenia mnie ze zmarszczonymi brwiami, mrużąc oczy. - Idź, zrób osiem kilometrów, oczyść umysł. A potem zaczniemy. ~ 326 ~

*** Pół godziny później resztki wczorajszego alkoholu wypływają z potem przez moje pory, brzęczenie stało się początkiem nieokiełznanego bólu głowy. Chociaż uczucie bólu jest dobre. Zakładam ochraniacz na głowę i wchodzę na ring, gdzie czeka na mnie Alex. Jest jednym z moich partnerów do sparringu, ale sądzi, że jest lepszy, niż jest, i nie wie, jak zamknąć gębę. Dzisiaj nie jestem w zbyt dobrym nastroju na jego jadaczkę. Podskakując kilka razy aby przepompować krew, czekam, podczas gdy Alex zaciska swój ochraniacz. - Tamta, którą widziałem wczorajszej nocy, to twoja nowa kobieta? - Nie. - Odpowiadam krótko, mając nadzieję, że pojmie wskazówkę. Brakuje cholernego szczęścia. - Wciąż widujesz się z tamtą inną? Dziennikarką? - Wyprowadzam kombinację podwójnych ciosów, które łapie, ale ledwie. - Nie. - Jednosylabowe słowo pali moje gardło, gdy je wypowiadam. Alex szczerzy się, nawet jego uśmiech, powstały w wyniku mojej odpowiedzi, wkurza mnie, chociaż to właśnie jego słowa wysyłają mnie nad krawędź. - Jeśli skończyłeś, mogę dostać jej numer? Ma zajebisty tyłek. Niczym byk, będący obiektem drwin, widzę czerwień. Moje ciało wypełnia się testosteronem, umysł wściekłością, nic nie mogło mnie powstrzymać. Nokautuję go jednym ciosem, którego ruchu nawet nie ~ 327 ~

widzi. Tak wypełniony złością, wściekłość przejmuje kontrolę, stawiając mnie za punktem, przy którym nie ma odwrotu, gdy wyprowadzam bolesny cios za ciosem prosto w jego twarz, gdy przyciśnięty jest do maty. W momencie, gdy próby odciągnięcia mnie od niego przez czterech kolesi kończą się powodzeniem, jego twarz jest zakrwawionym gównem. W połowie pełna siłownia odsuwa się ode mnie, nikt nie ośmiela się przekroczyć odległość pięciu metrów. Z wyjątkiem Nico. Skurwiel nigdy nie wiedział, kiedy trzymać się na dystans. - Skończyłeś? Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolony, ponieważ w momencie, kiedy przejdziesz przez dzisiejszy trening, nie będziesz w stanie podnieść rąk. - Przerywa, przysuwając się o krok, stojąc do mnie twarzą w twarz. - Zabieraj swój tyłek. Dwadzieścia trzyminutowych

serii

uderzeń.

Minuta

odpoczynku

pomiędzy.

Maksymalnie minuta.

*** Każdy normalny fajter, nawet ten w idealnym stanie, zażywałby gorącej kąpieli w wannie z hydromasażem po intensywności treningu, przez który przeprowadził mnie dzisiaj Nico. Jednak nie ja. Adrenalina wciąż pompuje dziko w moich żyłach jak prąd przez drut, po szybkim prysznicu kieruję się na zewnątrz do mojego motocykla. Muszę przestać rozmyślać. Muszę zapomnieć. Przez krótką chwilę przestać czuć. Minęło trochę czasu, odkąd chodziłem na podryw GIMPów, ale nie wystarczająco,

~ 328 ~

żebym zapomniał czego potrzebuję, aby oczyścić umysł. Siła pieprzenia, aż przestanę widzieć wyraźnie, powinno załatwić sprawę. Zatrzymując się na światłach, podnoszę wzrok na widniejące zabudowania wznoszące się nade mną, gdy kładę stopy na ziemi i czekam. Daily Sun Times. Chęć przejechania motocyklem przez tablicę szklanego okna jest tak silna, że muszę walczyć sam ze sobą, aby zatrzymać się w miejscu. Coś wypala dziurę w mojej przedniej kieszeni, kusząc mnie z najdalszych głębi umysłu, aż nurkuję w niej i wyciągam kartę z namazanym na niej adresem. Summer Langley. Skręcam w lewo, zamiast kierować się prosto. Otwiera drzwi jedynie w skąpym szlafroku z uśmiechem, i odsuwa się, pozwalając mi wejść. Nie wymieniane są żadne słowa, chociaż znam dobrze ten uśmiech. Może wyglądać na taką, co ma klasę, bardziej mydlić innym oczy niż zwykły GIMP w Flanninganie, jednak jest taka sama. Nie ma pojęcia, kim jestem, nie chce nawet się tego dowiedzieć. Woli samą myśl o mnie w jej umyśle od rzeczywistości. Zazwyczaj jestem bardziej niż szczęśliwy grając w tę grę. Jednak dzisiaj... dzisiaj jestem tutaj aby dostać to, czego potrzebuję.

*** Wyczerpany brakiem snu, ciało desperacko potrzebuje odpoczynku, wyczołguję się z łóżka, stając naprzeciw protestom każdego bolącego mięśnia w rękach i nogach. Jestem pewien, że Nico myśli, iż dzisiaj będę nieobecny, będę zbyt słaby na trening po rygorze, którym poddał wczoraj ~ 329 ~

moje ciało, jednak jestem zbyt uparty, aby dać mu tę satysfakcję. Korzystam więc z dziesięciu dodatkowych minut prysznica, pozwalając parzącej wodzie przepłynąć przez moje bóle, zanim wcześnie wychodzę. Muszę zatrzymać się i sprawdzić jedyną kobietę, której pozwalam sprawiać prawdziwy ból. Gdy sięgam do klamki, ta otwiera się, zanim wkładam do środka klucz. To nie jest dobry znak. Kiedy ćpa, staje się nieostrożna, traci swój instynkt samozachowawczy. Jestem zaskoczony widokiem jej przytomnej i czujnej, siedzącej na kanapie i palącej papierosa. Przed nią stoi pełna popielniczka. Naprzeciwko niej, na kanapie nie ma zwyczajowych dwóch ćpunów, powrócił dynamiczny duet. Ci dwaj wyglądają lepiej niż większość, ale wygląd potrafi być mylący. Są większym problemem od wszystkiego, w co wcześniej się wpakowała. Niższy z tej dwójki, tamten, który przejmuje większość z rozmowy, dostrzega mnie pierwszy. Lekko otwiera swoją marynarkę, cicho przypominając o tym, kto tu rządzi, zanim w ogóle mogę otworzyć usta. - Co się dzieje, mamo? - W pomieszczeniu jest tak cicho, że słyszę, jak pociąga papierosa. Wypaliła go tak daleko, że podpaliła filtr, jest bliska poparzenia sobie palców. Zamykając oczy, uśmiecha się do mnie. To wyraz twarzy, który w tej samej chwili zarówno przeprasza, jak i mówi mi, że cieszy się moim widokiem. - Znaleźli Jasona.

~ 330 ~

Biorąc głęboki wydech, czuję niewielką ulgę. Chociaż nie trwa ona długo. - Martwego. Przedawkował – trzymający pistolet diler mówi do mnie ze stoickim spokojem. Świetnie, po prostu zajebiście. Ze wszystkich sił trzymam się ostatniej deski ratunku, desperacko potrzebując kogoś...kogokolwiek... kto złapie linie życia, którą wyrzuciłem. - Może zdarzyło się tak, że dragi lub kasa odnalazły się przy jego ciele? Powoli, kręci milczącą głową. Oczywiście, że nie, co ja sobie myślałem? To moje życie, kraina "nie, kurwa, nie mogę uwierzyć w całe to gówno", trwająca od ostatnich dwudziestu lat. - A więc co teraz? Jesteście dwieście tysiaków biedniejsi. - Patrzę na mamę, która obserwuję mnie i widzę jej grymas na moje kolejne słowa. Jeśli ją zabijecie, wciąż będziecie bez dwustu tysięcy. Nic wam to nie da z wyjątkiem tego, że codziennie, w każdej minucie, będziecie oglądać się przez ramię. Ponieważ skręcę wasze karki, kiedy najmniej będziecie się tego spodziewać. - Niewzruszony patrzę w oczy faceta, który ma już krew na rękach. To zabawne, co dzieje się, kiedy czujesz, jakbyś nie miał nic więcej do stracenia. Wszystko, co mówisz, od razu przechodzi do rzeczy. Nie tracisz już dłużej czasu na rozważania, rozmyślenia nad tym, jak złagodzić swoje słowa. Ponieważ teraz już gówno cię obchodzi, co myślą inni. ~ 331 ~

Z zamkniętymi na sobie spojrzeniami, ja i boss narkotykowy wpatrujemy się w siebie nawzajem przez dłuższą chwilę, żadne z nas nie wymięka, nikt nie wcina się miedzy nas. Potem on wstaje i jego twarz przecina coś, co wygląda jak szczery uśmiech, po czym chichocze, podczas gdy jednocześnie potrząsa głową. - Naprawdę lubię cię, dzieciaku. Albo jesteś bardziej szalony, niż myślałem, albo twoje jaja wykonane są z tytanu. - Zabiera okulary z miejsca na swojej koszulce, w którym były zawieszone i zakłada je sobie na oczy. - Myślę, że może chodzić o obie sprawy po trochu. - Przerywa. Cóż, takie są moje zamiary: nie zabiję twojej matki. Daje ci na to moje słowo. - Jego uśmiech poszerza się. - Utnę jej jednak kilka palców u rąk, być może nawet i kilka u nóg, od tak sobie dla zabawy. A potem ją oślepię. I wypieprzę tak mocno, że będzie marzyć o śmierci. Lecz nie umrze. Będzie żyć. I klątwa zajmowania się całym tym gównem, które pozostanie jej każdego dnia przez resztę jej życia... będzie twoją winą. Dłonie zaciskają się w pięści po moich bokach i patrzę, jak jego wzrok obniża się, żeby zobaczyć, że mam już zamiar wyprowadzić cios. Wyższy facet wstaje i przesuwa się w stronę szefa w cichej deklaracji wsparcia. - Jednak tak jak już powiedziałem, lubię cię. I nie chcę, żeby tak się stało. Więc teraz docieramy do tego, co zrobimy. My zawrzemy kilka wielkich zakładów. A ty przegrasz tę walkę w przyszłym tygodniu. - Kiwa głową. - Wtedy będziemy kwita. Z jedną dłonią w pasie, trzymając to, co ma pod swoją koszulką, podchodzi do mnie i kładzie mi rękę na ramieniu. ~ 332 ~

- Rozumiesz? A potem odchodzą.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 333 ~

Rozdział 48 Vince Nie chcę już więcej płakać. Siedząc z Ally na kanapie, po raz tysięczny robię w głowie skrót z tego wszystkiego, tym razem jednak wypowiadam myśli głośno. W końcu. Dwa dni byłam skulona w pozycji embrionalnej, na zmianę płacząc i śpiąc, przeraziłam ją. Przeraziłam siebie. Czuję się źle, że ją zmartwiłam. Nigdy, nawet w najśmielszych marzeniach nie pomyślałabym, że strata jakiegokolwiek mężczyzny dotknie mnie aż tak głęboko. Jednak Vinny nie jest jakimkolwiek mężczyzną, a ta strata dotknęła mnie naprawdę głęboko. W końcu przyznaję się, dlaczego tak jest. - Ja go kocham, Ally. Szlak łez, które wyschły, plami moją twarz, mam podpuchnięte oczy i czerwony jak u Rudolfa nos, co stanowi kontrast dla mojej bladej skóry. Być może dobrze jest całkowicie wyschnąć – teraz jestem gotowa na rozmowę, słowa wypowiadam bez łez. - Serio potrzebowałaś takiej ilości czasu, żeby się tego dowiedzieć? pyta pół żartem. Myślę, że w głębi duszy wiedziałam o tym od dawna, jedynie bałam się do tego przyznać. Bałam się, że mogłabym ponownie zostać zraniona, gdybym oddała mu serce. Ironia to zabawna rzecz. - Nie jestem nawet pewna, gdzie wszystko poszło źle. Zaczęło się dość niewinnie. Przyznaję, na początku myśl o napisaniu o nim historii w ~ 334 ~

zamian za pracę moich marzeń była kusząca. Może nawet pomyślałam, że mogłabym to zrobić, tak bardzo mocno pragnęłam tej pracy. Lecz im więcej czasu spędzałam z nim, tym bardziej się zadurzałam. Potem wmawiałam sobie rzeczy, żeby uniknąć radzenia sobie z tym wszystkim. Przez chwilę rzeczywiście wierzyłam sobie, że to nie była prawda. Że mogłam być super bohaterką, pokazać światu prawdę, świetne napisać ten artykuł i na koniec dostać jeszcze tego faceta. Śmieję się z tego, jak śmiesznie brzmi samo wypowiedzenie tych słów na głos. - W międzyczasie przyznałam przed sobą, że ta historia była prawdą, nie potrafiłam jednak zmusić się do zniszczenia Vinny'ego przez powiedzenie mu, jakie zadanie mi przydzielono. W każdego kolejnego dnia ujawnienie tego stawało się jedynie trudniejsze, a jednocześnie coraz bardziej się pogrążałam. - Musisz mu powiedzieć, Liv. Uśmiecham się z powodu mojej najlepszej przyjaciółki. Zawsze była przy mnie, doceniam, że stara się pomóc. Lecz ona go nie widziała. Statek możliwości już odpłynął. - Chciałabym, żeby to było takie proste, Ally. - Więc zamierzasz jedynie siedzieć tu i pozwolić mu odejść z twojego życia? Znowu? - Nie wiem, Al. Nie jestem pewna, czy mogę zrobić z tym cokolwiek, by zmienić obrót spraw. Nie widziałaś go. ~ 335 ~

*** Po kolejnej nocy niespokojnego snu, budzę się, czując się tak, jakby przejechał mnie pociąg. A potem wrócił się i przejechał mnie ponownie. Czuję się fizycznie chora, przynajmniej poranek przynosi pozory myślenia w jasnych barwach. - Doberek, słoneczko. - Ally uśmiecha się do mnie, gdy wyjmuje z tostera swojego tosta, parząc przy tym palec. Wkładając go do ust, czego jak zwykle używa jako pierwszej pomocy, pyta. - Jak się czujesz? - Jak gówno. Uśmiecha się. - Tak też wyglądasz. Rozbawienie mnie możecie zawsze zostawić Ally. - Dzięki, przyjaciółko. - Nie ma sprawy. - łapie talerz i rzuca okiem na w połowie spalony tost. - Chcesz, żebym i tobie zrobiła? - Umm... nie, dzięki. Po drodze coś zjem. Unosi brwi w zdziwieniu. - Wychodzisz? - Idę zobaczyć się z Delilah. - Z matką Vince'a? - Ta. ~ 336 ~

- Po co? Nalewając do kubka na wynos poranną kawę, kieruję się do drzwi. - Nie mam pojęcia. Po prostu muszę z nią pogadać.

*** Udaje mi się znaleźć drogę do Delilah, co jest nie lada wyczynem, biorąc pod uwagę, że mam skłonność do gubienia się i to, że byłam u niej jedynie raz. Kobieta wygląda na wyczerpaną i zestresowaną, chociaż po tym, co usłyszałam o niej z tego co mówił Vinny, jestem wdzięczna, że zdaje się być trzeźwa. - Mogę wejść? - Oczywiście. Wszystko w porządku? - Robiąc krok na bok, Dellilah spogląda za mnie, spodziewając się ze mną kogoś jeszcze. - Tak. Cóż, nie. To nie jest prawda. Nic nie jest w porządku. Z Vinnym wszystko w porządku. Cóż, mam na myśli, że nie jest ranny ani nic takiego – jąkam się. Dobrze ci idzie w byciu zrelaksowaną, Olivio, naprawdę świetnie. Mentalnie przewracam oczami ze swojego powodu. - Wiem, co masz na myśli. - Jej ramiona opadają w zrezygnowaniu. Był tutaj wcześniej. Jezu, nawet o tym nie pomyślałam. Co, jeśli przyszłabym, a on by tu był albo wszedłby w chwili, w której siedziałabym, paplając z jego matką? Nie wiem nawet do końca, po co przyszłam... nie ma mowy, żebym mogła ~ 337 ~

mu się wytłumaczyć. Z pewnością pomyślałby, że pracuję, starając się nadać więcej efektu mojemu artykułowi. - Jest zły? - Jest wściekły. Bardzo wściekły. - Łzy wzbierają się w jej oczach. Zawsze jedynie zawodziłam tego chłopca. Wiem, że teraz po prostu stracę go przez to, w co go tym razem wpakowałam. - Obawiam się, że ja już go straciłam. Patrzę na kruchą matkę Vinny'ego. Czas nie był dla niej łaskawy. Wygląda na starszą niż jest, niezdrową, o wiele za chudą. Pochodzimy z dwóch różnych światów, a jednak w tej chwili obie się jednoczymy. Dwie kobiety, kochające i raniące tego samego mężczyznę. Spływa mi pojedyncza łza, nie mam siły, żeby nawet starać się ją zatrzymać. Jestem zbyt mocno wyczerpana emocjonalnie. - Nie jestem pewien, czy może mi wybaczyć. - Wybaczyć tobie? Co niby mogłaś mu zrobić? Przypuszczam, że nie zdradził jej tego, że byłam powodem, dla którego w tak okropny sposób poznał prawdę o swoim ojcu. - To długa historia. - Głośno wydycham powietrze. - Jednak byłam dziennikarką, która została przydzielona do napisania artykułu o jego prawdziwym ojcu. - O kim? - Jej już blada twarz staje się kompletnie biała, każdy fragment koloru znika niemal natychmiastowo.

~ 338 ~

Następną godzinę spędzam na opowiadaniu jej wszystkiego. Pokazując całe moje serce. Mówię o Senatorze, Jaxie, walce, gazecie. O tym wszystkim. W mojej spowiedzi nie ukrywam niczego. Myślałam, że po prostu nie znała mojej roli w tej historii, ale okazało się, że nie wiedziała o żadnej jej części. Po szoku spowodowanym wyjściu na jaw jej mrocznej przeszłości, wygląda na zasmuconą, jednak coś w niej pokazuje, że jej ulżyło. Utrzymywanie w tajemnicy tak wielkiego sekretu przez dwadzieścia piąć lat musiało być trudne. - Jednego jednak nie wiem. Jeśli nie wiedziała pani o tym, że tajemnica wyszła na jaw, to dlaczego była pani tak zaniepokojona możliwością utraty Vinny'ego? - Wciągnęłam go w coś okropnego. Miałam kogoś, komu ufałam. Przedstawiłam go kilku złym ludziom... - Urywa. - Chodzi o Jasona? Przytakuje i podejmuję próbę uśmiechu. - Cóż, znaleźli go. - To świetnie. To może być pierwsza dobra wiadomość, jaką usłyszałam od wielu dni. - Nie do końca. Przez kolejną godzinę to matka Vinny'ego ma swoją kolej. Wypełnia mnie tym, przez co przeszli przez ostatnie dwa dni. Jest mi niedobrze na myśl o wyborze, przed którym stoi Vinny. Jak gdyby to, co ja mu ~ 339 ~

zrobiłam, nie było wystarczająco złe. Teraz jest zmuszany do poddania prawdopodobnie jednej rzeczy, którą czuje, że ma pod kontrolą. Rzeczy, nad którą tak mocno pracował przez te wszystkie lata. Serce, które myślałam, że już było złamane tak mocno, że nie można było go naprawić, rozpada się na miliony małych kawałków. Pozostawiona nawet jeszcze bardziej wyczerpana i zmęczona niż czułam się, kiedy kilka godzin wcześniej tu przybyłam, zatrzymuję się, gdy docieram do drzwi, przypominając sobie jeszcze jedno pytanie bez odpowiedzi. - Czyje nieśmiertelniki codziennie nosi? Myśli, że należą do jego ojca. Chociaż myślę, że nie może być już gorzej, to nawet ja sama czuję się zdradzona jej odpowiedzią. Z jej głosu sączy się smutek. Z jej twarzy. Z całego jej jestestwa. - Kupiłam je w pojemniku Armii Zbawienia.1

*** Jadę do centrum i spaceruję przez godziny. Donikąd, bez celu, w kółko rozmyślając. Znajdując sama siebie przed siłownią Nico, decyduję, że bardziej obawiam się konsekwencji mojej bezczynności niż reakcji, z jaką mogę się spotkać. Drżąc wewnętrznie, zmuszam się do uspokojenia i

1 Armia Zbawienia (ang. Salvation Army) – chrześcijańskie wyznanie protestanckie zorganizowane w sposób hierarchiczny na podobieństwo organizacji militarnych. Wyzwanie znane jest z działalności chartytatywnej. W polsce zarejestrowane pod nazwą Kościół Armia Zbawienia w Rzeczypospolitej Polskiej. (przyp. tłum.) ~ 340 ~

otwieram drzwi. Facet przy drzwiach ma twarz pełną cięć, stłuczeń i bandaży, i odwraca się szybciej, niż mam szansę wydobyć z siebie dźwięk. Nie potrzebuję jednak, żeby mówił mi, że Vinny tu jest, ponieważ już to wiem. Czuję to w moich kościach, w krwi... czuję trzeszczenie w powietrzu, niezaprzeczalne napięcie, które mówi mi, że jest w pobliżu. Skanując pomieszczenie odwracam się... odnalezienie go nie zabiera mi długo. Dostrzegł mnie z drugiej strony pomieszczenie, zanim moje oczy znalazły jego. Patrząc na mnie z nienawiścią, robi długie kroki, by do mnie podejść. Gdy widzę to spojrzenie w jego oczach, mózg mi mówi, żebym uciekała, jednak serce zmusza mnie do stania w miejscu. - Czego chcesz? - pyta, wypowiadając słowa przez zaciśnięte zęby. - Chciałam zobaczyć, czy wszystko u ciebie w porządku. - Jest dobrze. To tyle? Zakłada ręce na piersi, udając obojętność, jednak wiem lepiej. Jest zraniony i przełącza się w tryb ochronny. - Przepraszam, Vinny. - Powiedziałaś to. Coś jeszcze? - Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić. - Nie chciałaś. Obniżam głowę. Wstyd mi za to, co zrobiłam, jednak nie mam wstydu, mówiąc mu to, co czuję. Potrzebuję, żeby o tym wiedział. - Kocham cię. ~ 341 ~

Łza spływa po mojej twarzy. - Jeśli skończyłaś, możesz już stąd wypierdalać, Liv. - Odwraca się do mnie plecami i odchodzi z wściekłością.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 342 ~

Rozdział 49 Liv Ktokolwiek powiedział, że czas leczy rany, na pewno nigdy nie spotkał Vince'a Stone'a. Nie spodziewałam się, że do mnie zadzwoni, a już na pewno, że przybiegnie i przeprosi. Nie spodziewałam się jednak także, że to wszystko zakończy się w ten sposób. Moje serce wciąż bije, ale z każdym

uderzeniem

jedynie

usycha

coraz

bardziej,

rozpacza

nieszczęśliwie. - Kiedy powiesz Zboczeńcowi? Ally opiera się na kanapie, jej ręce dyndają, kiedy mówi, podczas gdy ja pakuję rzeczy z kuchni. - Artykuł wychodzi w piątek. Pomyślałam zatem, że wtedy się z nim spotkam. Nie chce dawać mu czasu na zrobienie jakichkolwiek swoich poprawek. Artykuł miał dotrzeć na papier dzień po walce. - Co z twoją wycieczką do D.C.? - Wylatuję w piątek wieczorem. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, w sobotę po południu wrócę do Chicago. Wzdycham. - Naprawdę pragnę zobaczyć tę walkę. Wiem, że on mnie tam nie chce, ale i tak muszę tam być.

~ 343 ~

Podnosząc wazon uschniętych dzikich kwiatów, wyciągam z nich jednego, a resztę wrzucam do śmieci. Po prostu nie jestem jeszcze gotowa, żeby pozwolić odejść wszystkiemu. Byłam spakowana na tydzień. Moja praca w Nowym Jorku rozpoczyna się w ciągu siedmiu dni. Nie mogłam ocalić Vinny'ego przed zranieniem, ale byłam w stanie przynajmniej pozwolić mu i jego matce przejść przez to wszystko prywatnie. Ofiarować im godność i szacunek, na który zasługują, aby ogarnąć to bez żadnej publiczności. Nie był zaskoczeniem fakt, że wyniki testu DNA miały pozytywny wynik. Senator Knight jest ojcem Vinny'ego, jednak nikt się o tym nie dowie. Razem z Ally spaliłyśmy wyniki. To, że postanowiłam zachować ciszę uszczęśliwi Senatora Knighta. Jest tak arogancki, ze prawdopodobnie nawet pomyśli, że zrobiłam to dla niego. Że to jego groźby zmusiły mnie do uległości. - Co ja pocznę bez ciebie? - Ally rozciąga się na kanapie w przesadnym pokazie dramatyzmu, z jedna ręką rzuconą teatralnie na twarz. - Masz na myśli, kto będzie woził cię w różne miejsca? - Drażnię się. Siada prosto. Jej odpowiedź przypomina mi, jak bardzo będzie mi jej brakować. - Cóż, z tobą w Nowym Jorku, przynajmniej na razie, będę mieszkać na dwóch wybrzeżach! - Wiesz, że Chicago nie znajduje się na wybrzeżu, prawda? - Nieważne. Macha dłonią, jakby szczegóły zwyczajnie nie były istotne. ~ 344 ~

*** W piątkowy poranek Summer uśmiecha się do mnie, kiedy wychodzę z biura Zboczeńca. Tak naprawdę to taki uśmiech, jak napawanie się zwycięstwem. Dziwne, czuję ulgę, informując na papierze, że nie byłam w stanie dowieść związku Senatora Knighta z Vinnym. To tak, jakby zamknęły się drzwi, zostawiając za sobą zawód miłosny i ból. Mam jedynie nadzieję, że Vinny i jego matka odnajdą sposób, aby uzdrowić się, aby przejść przez agonię wywołaną latami kłamstw i dokonanych oszustw. Gdy pakuje kilka rzeczy osobistych, które trzymałam na biurku, Summer opiera się na fotelu, uśmiechając się jak kot z Cheshire. Zwyciężyła, jednak nie mogę nic poradzić na litość, którą czuję do niej, spowodowaną tym, do czego musiała uciekać się, żeby dostać się na linię mety. - Wiesz, Olivia, nie powinnaś czuć się źle. Gdyby nie chodziło o ten artykuł, wyszłoby coś innego. - Przerywa, a ja udaję, że jej nie słyszę, gdy opróżniam resztę moich szuflad. Wywołanie we mnie ostatniego wybuchu jest dokładnie tym, czego chce. - Nie mogłaś poradzić sobie z człowiekiem takim jak on. Potrzeba, żeby go bronić, wygrywa, nawet jeśli nie jest już mój. - Nie wiesz nic o Vinny’m. - Być może i tak, ale wiem, że kilka nocy temu przyszedł do mojego mieszkania, a nie twojego.

~ 345 ~

Biorę głęboki oddech, przekopując się głęboko do mojego wnętrza, aby stłumić narastający gniew. Zamykając oczy, desperacko staram się wznieść ponad to. Jednak jestem pisarką, a zamknięcie oczu jedynie ożywia obraz tych słów w moim umyśle. A to więcej, niż jestem w stanie doświadczyć. Nie mogąc się powstrzymać, robię dwa kroki, aby obejść biurko, do miejsca, w którym stoi Summer, robię zamach i uderzam ją centralnie w twarz. Jej głowa opada na bok w wyniku siły uderzenia mojego wściekłego plaskacza. Z piekącą dłonią, pudełkiem w ręce oraz uniesioną wysoko głową, nie odwracam się, gdy wychodzę z Daily Sun Timesa.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 346 ~

Rozdział 50 Vince Znalazłem się pod areną, mniej niż godzinę od udania się na największą walkę mojego życia, a jestem kurwa nieszczęśliwy. Trudno jest udawać nastawionego psychicznie do walki, o której wiem, że nie mogę wygrać. Cieszę się z chaosu w szatni, który otacza walkę o mistrzostwo. W przeciwnym razie musiałbym radzić sobie z Nico, jeden na jednego. Popieprzone jest to, że czuję się gorzej, robiąc to Nico niż sobie. Wyżej, po drugiej stronie pomieszczenia, widzę go, rozmawiającego z reporterem. Z dumą opowiada o latach, w których pracowaliśmy razem. Jest upierdliwy, zawsze wtyka nos w nie swoje sprawy, jednak nie mam pojęcia, gdzie byłbym bez niego. Na więcej sposobów niż jeden. Pół godziny przed przymusowym zgłoszeniem się, Nico wykopuje wszystkich z pokoju. Łapiąc mnie za ręce, zaczyna mowę dopingującą, która musiała nadejść. - Jesteś lepszy od tego kolesia. - Wiem. - Nie zapominaj o tym. Obserwuj, kiedy opuszcza swoją lewą... - Wiem. - I nie pozwól mu sprowadzić cię do parteru. ~ 347 ~

- Wiem. - Cóż, jeśli wiesz wszystko, to po co, do cholery, ja tu jestem? - Nico żartuje, dając mi żartobliwe klepnięcie w twarz. - Słuchaj, Nico – przerywam, niepewny swoich słów, nie chcąc wyjść na sentymentalnego, brzmiącego jak cipa... więc mówię prosto z mostu. - Dziękuję. - Jestem twoim trenerem, nie musisz mi dziękować. Dostaję część nagrody, pamiętasz? - Uśmiecha się. - Miałem na myśli, że za wszystko. Kończąc nawijanie, Nico sztywnieje i podnosi na mnie wzrok. Kiwa głową, co mówi więcej, niż mogłyby to zrobić jakiekolwiek słowa. Klepie mnie ręką w ramię. - Chodź, skop mu tyłek.

*** Stojąc z tyłu areny za zamkniętymi drzwiami, czekam na okrzyki tłumu po wywołaniu na ring mojego przeciwnika. Z pochyloną głową zamykam oczy, chwytając energię tej chwili. Chwili, która powinna być moja. Dziesięć lat przygotowań i w końcu jestem tutaj. Niedowiarkowie nigdy nie pomyśleliby, że tego dokonam. Wracam myślami do przeszłości, ja także przez większość dni nie sądziłbym, że tak będzie. Spędziłem życie, płynąc pod prąd, jednak czasami... czasami to po prostu było dla

~ 348 ~

mnie zbyt wiele. Przestałem więc płynąć i pozwoliłem prądu morskiemu wziąć mnie na przejażdżkę, nigdy nie wiedząc, gdzie miałem wylądować. Nico zaciska dłoń na moim ramieniu, gdy drzwi otwierają się, i spoglądam w znajomy, ciemny korytarz, prowadzący do centrum, gdzie zapalone są wszelkie światła. - Gotowy? - Nico przekrzykuje odgłosy tłumu, wyciekające przez otwarte drzwi. - Jak zawsze.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 349 ~

Rozdział 51 Liv Samolot wciąż zakreśla w powietrzu okręgi, co wydaje się robić już po raz setny, a ja wiercę się na siedzeniu. Nie uda mi się tego zrobić. Muszą wylądować tym cholernym samolotem. Głos pochodząc z głośnika nade mną, przerywa moje przemyślenia. - Panie i panowie, będziemy musieli zostać tu trochę dłużej. Wycofaliśmy się i nakazano nam czekać. Zdaje się, że nasze opóźnienie w D.C. sprawiło, że przegapiono nasze lądowanie tutaj, w Chicago, i teraz musimy czekać na naszą kolej. Dłoń pokrywa moją, stabilizując ją, kończąc, moje wywołane niepokojem, stukanie o łokietnik. - Uspokój się, mamy czas. Uda nam się. - Uśmiech Elle pociesza mnie. Nie istnieją słowa, aby opisać to, jak wiele znaczy dla mnie, że Elle wybrała się w tę podróży. Zrobiła o wiele więcej od przygotowania jedynie legalnych dokumentów. Nie jestem pewna, czy mogłabym przejść przez to wszystko bez niej. To, że przez cały ten czas stała po mojej stronie, dodało mi pewności siebie, której potrzebowałam, by wiedzieć, że robiłam właściwą rzecz. Cóż, technicznie rzecz biorąc to, co robiłyśmy, nie było właściwe – nie jestem w ogóle pewna, czy było tak naprawdę legalne – ale czasami trzeba przejść przez szereg pomyłek, aby na koniec dostać się we właściwe miejsce. ~ 350 ~

- Jestem ci tak bardzo wdzięczna, że robisz to ze mną – mówię, zwracając się do pięknej kobiety siedzącej obok mnie. - Wiem, jak ciężko musiało ci być na cały dzień zostawić dziecko. Jestem też pewna, że Nico będzie miał wiele do powiedzenia, kiedy pozna prawdziwy powód, dla którego opuściłaś miasto. - Po części żartując przy ostatnim komentarzu, silę sie na figlarny uśmiech, jednak tak naprawdę to słaba wymówka dla moich postrzępionych nerwów. - Dziękowałaś mi już setki razy, Liv. - Uśmiecha się. - Cieszę się, że mogłam pomóc, ale tak naprawdę, to Vinny jest moją rodziną. Zrobiłabym wszystko dla tego chłopca. - Odwracając się na siedzeniu, by zwrócić się dokładniej w moim kierunku, mówi z wypełnionymi szczerością oczami: Wiem, że myślisz tak teraz, ale wszystko się ułoży. Po prostu czuje to. On cię kocha, Liv. Nie byłby tak wściekły i nieszczęśliwy, gdyby było inaczej. Wiem, że stara się pomóc, jednak słysząc to, że uczyniłam Vinny'ego wściekłym i nieszczęśliwym, jedynie szarpie moje serce. Widząc, że moja twarz nachmurza się, kontynuuje. - Wiem, że to boli. Poświęciłaś jednak naprawdę wiele, żeby to dla niego naprawić i pewnego dnia, kiedy jego rozgorączkowanie trochę ochłonie, dostrzeże to.

*** W końcu docieramy przed budynek areny. Ledwie taksówkarz zdąża się zatrzymać, rzucam pieniądze na frontowe siedzenie i szarpnięciem ~ 351 ~

otwieram drzwi samochodu. Na zewnątrz jest cicho, gdy podchodzimy do wejścia. Wszyscy są już w środku. To nie jest dobry znak. Elle musi dostać się do Vinny'ego, zanim będzie za późno. Szybko mijamy ochroniarzy i wręczamy nasze bilety mężczyźnie, który je zbiera, po czym biegiem ruszamy korytarzem, zanim w ogóle ma szanse rozedrzeć je na pół i oddać nam kawałki. - Tędy. - Elle przekrzykuje odgłosy wiwatów pochodzące ze środka pomieszczenia walki. Kiedy otwieramy drzwi pierwszego wejścia, które znajdujemy, z głośnika wydostaje się głos spikera, wypełniając sobą okoliczne powietrze nad odgłosem dopingującego tłumu. - Panie i panowie, w czerwonym narożniku, mający sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, ważący osiemdziesiąt trzy kilogramy kandydat ubiegający się o tytuł mistrza świata wagi średniej z wynikiem 12-0, wyglądający tak, jakby dzisiejszej nocy trzynastka miała być dla niego szczęśliwym numerem. Kobiety kochają go, mężczyźni obawiają się... przedstawiam wam Vince'a "Niezwyciężoooonego" Stone'a! Moje serce uderza w piersi, bijąc gwałtownie w synchronizacji z odgłosem wiwatującego dziko tłumu i w bezruchu obserwuję, jak Vinny wchodzi do centrum ringu. Gdy moja stopa przekracza próg drzwi, ledwie co dotyka dywanu, który pokrywa wewnętrzną cześć pomieszczenia, widzę, jak Vinny odwraca się, jego oczy skanujące tłum, niemal w poszukiwaniu kogoś. Wyciągając mnie z odrętwienia, Elle chwyta moje ramię, a ochroniarze wskazują nam kierunek wyznaczonych miejsc. Podchodzimy do przodu, znajdując dwa wolne siedzenia, zaledwie trzy rzędy od klatki. ~ 352 ~

- Siadaj, daj mi spróbować dostać się do niego. - Elle przekrzykuje tłum, a ja działam według instrukcji, wzrok wciąż mam utkwiony na plecach mężczyzny stojącego teraz w narożniku. Przerażona, siedzę w bezruchu na siedzeniu, gdy dwóch mężczyzn spotyka się w środku ringu i uderza pięściami, podczas gdy sędzia mówi o zasadach. Kończy nam się czas. Kończy czas. Cicho błagam Boga, starając się zawrzeć z nim umowę, żeby mi pomógł. Proszę, proszę, pozwól jej do niego przejść. Niech dotrze do niego na czas, a zrobię wszystko. Wszystko. I wtedy rozbrzmiewa gong. Ze wzrokiem przyklejonym do klatki z przerażeniem obserwuję, jak dwóch mężczyzn zaczyna skakać dookoła. Przeciwnik Vinny'ego uderza pierwszy, wyprowadza wczesny cios w prawe ramię oponenta, ale Vinny'ego udaje się akurat odsunąć. Wyprowadzając kilka szybkich walnięć, Vinny odwraca się lekko w lewo, podążając za łokciem, który rozbija się o policzek przeciwnika, rozrywając skórę w miejscu uderzenia. Obaj wycofują się na kilka sekund, obaj skaczą dookoła, szukając jakiegoś odsłonięcia. Znajdując jedno, Lamaro obniża swoją gardę i rzuca się, przyciskając Vinny'ego do klatki, co wygląda jak nieudana próba pociągnięcia go za sobą do parteru. Teraz jednak Vinny jest zagoniony do rogu, a jego przeciwnik w gorączkowym tempie obrzuca go ciosami z pięści. Jakoś udaje mu się uniknąć wielu z nich, chociaż nie wszystkich, ponieważ niektóre osiągają swój cel, gdy stara się uwolnić. Vinny'emu w końcu udaje sie popchnąć przeciwnika do tyłu i przeorganizować. Jednak zanim może podnieść swoją lewą rękę, Lamaro wyprowadza potężne obrotowe kopnięcie, które trafia bezpośrednio w ~ 353 ~

twarz Vinny'ego. Z przerażeniem patrzę, jak jego głowa opada na bok w impecie uderzenia. Wciąż stoi, ale cios sprawia, że Vinny chwieje się na swoich nogach, a jego przeciwnik dostrzega szansę i rzuca się, pociągając go na ziemię, plecami uderza o matę z głośnym hukiem, co sprawia, że się wzdrygam. Impet upadku zapiera mi dech w piersi, a ja nie jestem nawet tą osobą, która znajduje się w klatce. Dwaj mężczyźni ruszają się na ziemi, przewracając i na przemian wyprowadzając potężne ciosy kolanami, uderzając siebie nawzajem po torsach, co zdaje się trwać wieczność, chociaż tak naprawdę zajmuje mniej niż minutę. A potem Lamaro manewruje szybko i znajduje się na górze, Vinni ma twarz przy macie, z ręką wyciągniętą za nim w czymś, co wygląda jak skrupulatny chwyt. I już myślę, że wszystko ma się skończyć, że moja modlitwa pozostała bez odpowiedzi, że Vinny przegra... kiedy rozbrzmiewa dzwon kończący rundę. Tłum szaleje, a dwóch młodych fanów biegnie ku klatce, na chwilę rozpraszając potwornych rozmiarów ochroniarza od niekończących się błagań Elle. Kobieta nurkuje pod jego lewą ręka i w chwili, gdy facet stara się złapać dwoje szarżujących fanów po swojej prawej, rzuca się do klatki. Nico wchodzi na ring i dołącza do narożnika Vinny'ego dokładnie w momencie, gdy Elle dociera do nich, krzycząc rozpaczliwie po drugiej stronie metalowej łataniny, jaką jest klatka. Ochroniarz łapie od tyłu Elle za rękę w chwili, gdy Nico podnosi wzrok, dostrzegłszy uścisk ciężkiego strażnika na swojej żonie. Spoglądam na twarz Nico, przez chwilę myślę, że może dojść nawet do

~ 354 ~

brutalnej walki, gdy warczy coś do ochroniarza, który szybko odpuszcza, wyrzucając do góry ręce w geście poddania. Ze wściekłością wciąż zakorzenioną na twarzy Nico słucha, jak jego żona dostarcza informacji, które potrzebuje przekazać Vinny'emu. Kiedy Nico kręci głową, niemal mogę dostrzec parę, wydostającą się z jego uszu. Patrzy pomiędzy Elle i Vinny’m, i szybko zwraca swoją uwagę na tego drugiego, wylewając całą swoją gniewną tyradę na cenionego fightera. Sekundy mijają, a ja obserwuję na krawędzi mojego siedzenia, niepewna, na co czekam. Szczęka Vinny'ego zaciska się, gdy słucha, a potem on sam przemieszcza swoje spojrzenie i przykuwa wzrok do mnie. Żadne z nas nie porusza się, nie mruga, nie przełyka, nie wycofuje się...Staram się powiedzieć mu wszystko bez słów, sprawić, by mi zaufał, wiedział, że w porządku jest posłuchać tego, co właśnie usłyszał. Ale dlaczego miałby to zrobić? Raz mi zaufał i widzicie, co zrobiłam, kiedy obdarzył mnie darem, który oferuje tak niewielu. Rozbrzmiewa się dzwon, zmuszając nas do rozłączenia. Ze wzrokiem i ciałem z powrotem skupionym na zadaniu do zrealizowania, obserwuję, jak tych dwóch mężczyzn szybko wraca do walki. - Dobrze, teraz już wie. Możemy jedynie wierzyć, że nam uwierzy. Elle opada na siedzenie obok mnie. - O mój Boże, Elle. Nico wygląda na tak bardzo wkurzonego. - Ta, ja i Vinny będziemy musieli schować się gdzieś na przynajmniej trzy, cztery dekady, aby dać mu czas ochłonąć. - Szczerzy

~ 355 ~

się, starając nadać tej sytuacji zabawny ton. Jednak szczerze, bez względu na to, jak zakończy się ta walka, wróci do domu ze wściekłym mężczyzną. Pierwsze kopnięcie przyciąga naszą uwagę, obie skupiamy się z powrotem na wnętrzu klatki. O rezultaty możemy martwić się później. Vinny puszcza się w pogoń za przeciwnikiem, wyprowadzając szybkie serie ciosów, zmniejszając dystans pomiędzy nimi, gdy zapędza Lamara do narożnika klatki. Nie zamierzając ustąpić, Lamaro unosi nogę, używając klatki za sobą jako dźwigni i kopie stopą Vinny'ego w żebra, posyłając go trzy kroki do tyłu i utrudniając mu podejście. Vinny szybko dochodzi do siebie, robiąc krok, i gdy jego przeciwnik podchodzi do niego, wyprowadza potężne, obrotowe kopnięcie w bok klatki piersiowej Lamaro. Szybko odzyskuje siły. Dwóch mężczyzn spędza kolejną minutę na wyprowadzaniu ciosu za ciosem, dosłownie bijąc siebie nawzajem na miazgę. Każdy kolejny atak nadchodzi szybciej i mocniej niż poprzedni. To niesamowite, że oni w ogóle nadal stoją. Wreszcie, niezdolni do utrzymywania tempa rozdzierającej walki w centrum ringu, obaj wycofują się, zwiększając odległość pomiędzy sobą. Kątem oka dostrzegając zegar, patrzę, jak upływają sekundy, dwadzieścia, dziewiętnaście, osiemnaście... Obaj chodzą powoli w kółko, ich piersi falują dziko, obaj starają się złapać oddech przed przeciwnikiem. Czternaście, trzynaście... Niezdolna do dłuższego siedzenia, zeskakuję z siedzenia, lęk całkowicie mnie pokonuje.

~ 356 ~

- No dalej, Vinny... możesz to zrobić! - Słyszę, jak krzyczę, ale to tak, jakby to było jedynie odległe doświadczenie mojego ciała. Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie, gdy obserwuję, jak to wszystko rozgrywa się przede mną. Dziesięć, dziewięć... Usłyszenie

kogokolwiek

krzyczącego

nad

tłumem

byłoby

niemożliwe, jednak gdy wskakuję na siedzenie i przykładam dłonie po obu stronach ust, żeby nakierować wychodzący ze mnie dźwięk, mogę przysiąc, że dostrzegam spojrzenie Vinny'ego...zaledwie na ułamek sekundy. Osiem, siedem... Vinny udaje, że rzuca się w prawo, Lamaro łapie się na to, opuszczając dłonie delikatnie po lewej i wtedy Vinny korzysta z okazji, uderzając go potężnym prawym sierpowym, który stanowi zbyt wiele do wytrzymania dla poobijanego ciała przeciwnika. Pięć, cztery... Jego przeciwnik chwieje się w ostatnim wysiłku utrzymania się na nogach, jednak jego ciało nie może więcej znieść. Upada w zwolnionym tempie na matę, co kończy się uderzeniem, gdy arena milknie, ciało Lamaro rozkłada się plecami na matę. Tłum wiwatuje, gdy personel medyczny spieszy do klatki. Podsuwają coś Lamaro pod nos i ten dochodzi do siebie, jego oczy otwierają się. Przez chwilę wygląda tak, jakby mógł podjąć próbę wstania, ale potem jego głowa opada i zdaje sobie sprawę, że nie może kontynuować. To koniec. ~ 357 ~

Dwa, jeden... Sędzia unosi w powietrze rękę Vinny'ego, a tłum szaleje. Decybele wzrastają do bolesnych poziomów, ludzie wyskakują ze swoich miejsc, wrzeszcząc i krzycząc. Wszyscy kochają widok, jak wygrywa słabszy, zwłaszcza, jeśli pochodzi on z ich rodzinnego miasta. Klatka zaczyna się wypełniać i patrzę przez łzy szczęścia w moich oczach, jak Nico pędzi do Vinny'ego, unosząc go w powietrze dla uczczenia zwycięstwa. Elle trąca mnie. - Chodź. - Chcę, żebym poszła do klatki, żeby się z nimi zobaczyć, świętować razem zwycięstwo. Najbardziej na świecie chciałabym móc. Chciałabym napisać od początku artykuł mojego życia, żeby zaprowadzić nas oboje do szczęśliwego końca. Jednak nie mogę tego zrobić i bardziej niż cokolwiek chcę, to to żeby Vinny miał swoją chwilę. - Idź. Świętuj razem z nimi. Chcę, żeby był szczęśliwy. Ze smutkiem w oczach, Elle uśmiecha się do mnie, przytulając mocno. Patrzę, jak stara się przejść do napełniającej się, chaotycznej klatki, lecz nie zniosłabym, gdyby podczas wyjścia minął mnie w milczeniu. Wychodzę więc, nie odwracając się, opuszczając arenę.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu ~ 358 ~

Rozdział 52 Vince Uroczyste świętowanie w siłowni Nico jest już w pełni rozwinięte, zanim w ogóle przybywam. Dwie godziny rozmów i fotografowania pozostawia mnie w poczuciu niepokoju, ale i wkurzenia na siebie. Wygrałem cholerne mistrzostwo. Powinienem rozkoszować się każdą minutą uwagi, sam Bóg wie, że w tym biznesie czasami nie trwa ona długo. Zawsze istnieje ktoś większy i lepszy. Przy każdym wywiadzie i każdej fotografii, okazuje się, że spoglądam na drzwi, zastanawiając się, gdzie ona jest. Wciąż nie mam pojęcia, jak udało jej się tego dokonać. Liv nie ma takich pieniędzy, aby wykupić tych ludzi, nie jestem nawet pewien, jak do diabła dowiedziała się co zamierzałem zrobić. Chwytając piwo z prowizorycznego baru ustawionego za areną do treningu, staram się podejść do Elle, ale przy każdym kroku jestem zatrzymywany przez kogoś, kto mi gratuluje. Sami bracia Nico zajmują niemal godzinę. Są super kolesiami, jednak na pewno posiadają umiejętność niszczenia ludziom bębenków w uszach. Jest po północy, gdy zrobiłem kilka rund, aż zaczęły przyczepiać się do mnie GIMPy. Kiedy w siłowni jest impreza, plotki szybko się rozchodzą, a groupie wiedzą, że pomieszczenie to będzie wypełnione fajterami. Unikając przechodzenia pomiędzy dwiema agresywnymi kobietami, które nie mają skrupułów, kiedy informują mnie, że ich plany ~ 359 ~

na dzisiejszy wieczór zakładają, że będą dzielić się partnerem, dowiaduję się, że stoję obok Nico. Unosząc swoje piwo, aby stuknąć nim o moje, uśmiecha się. - Dzisiaj świętujemy. - Biorąc długi łyk, kiwa głową na mnie. - Jutro jednak pogadamy o tym, do czego, do cholery, tam niemal doszło. Kurwa. Kiwam głową. Musi być naprawdę uszczęśliwiony, bo normalnie trułby mi, nie dając wolnej przestrzeni. - Gdzie Elle? - Opiekunka musiała wyjść. Poszła na górę. Cholera. - Naprawdę muszę z nią pogadać. Odpychając się od ściany, o którą leniwie się opierał, Nico wypija resztę swojego piwa. Klepiąc mnie po plecach, uśmiecha się. - Powiedziała, że nie spoczniesz, dopóki nie dostaniesz wszystkich odpowiedzi. Czekam z nadzieją, że Elle dała mu kilka z nich, by mógł mi je przekazać. Żeby pomógł mi zrozumieć kilka ostatnich godzin. - Powiedziała, żebyś porozmawiał ze swoją matką. - Naprawdę? - Moja matka posiada odpowiedzi? Zazwyczaj ma same pytania. Nico odchodzi, a potem zatrzymuje się, patrząc na mnie znacząco, i szczerzy się. ~ 360 ~

- Ach, tak, chciała, żebym przekazał ci jeszcze, że kiedy skończysz rozmowę z matką, masz wyciągnąć swój łeb z dupy i iść po swoją dziewczynę, zanim będzie za późno.

*** Siódma rano nie jest godziną, o której moja matka zazwyczaj jest rozbudzona, chyba że noc wcześniej jeszcze nie poszła spać. Cicho wchodzę do jej mieszkania i zaskakuje mnie odnalezienie jej, stojącej w kuchni i nalewającej do kubka kawę. Uśmiecha się do mnie i wyciąga kolejny. - Widziałam w telewizji. - Wręcza mi kubek parującej, czarnej kawy, nie pozwalając odejść, zmuszając moje oczy do utrzymywania spojrzenia. - Jestem z ciebie taka dumna. Przeszukując

zmęczone,

styrane

oczy

mojej

matki,

jestem

zaskoczony widokiem wpatrującej się we mnie trzeźwości. Kiwam głową, przyjmując komplement. Siada przy kuchennym stole i popija swoją kawę, wskazując mi, żebym usiadł, gdy rozpoczyna. - Ta kobieta cię kocha. Moja szczęka zaciska się, matka dostrzega gniew na mojej twarzy. Ciężko jest mi go ukryć. Liv zraniła mnie głęboko. - To wszystko moja wina. Nie powinieneś jej winić. To moje kłamstwa sprowadziły to wszystko na nas. Wiem, że ciężko będzie ci to ~ 361 ~

zrozumieć, ale ona jedynie starała się cię chronić. Zachować kłamstwa, aby cię nie zranić. - Zacznijmy od początku, mamo. Nie potrzebuję ochrony, tylko odpowiedzi. Dwie godziny i wiadro wylanych przez nas oboje łez później, mam swoje odpowiedzi. To brzmi jak historia niczym z pierdolonego brukowca. Taka, którą miała napisać Liv. Ona sama jednak skłamała, wymieniając pracę, o której od dziecka marzyła, na utrzymanie w tajemnicy moich sekretów. A potem sprzedała obietnicę utrzymania tego sekretu bogatej kanalii, będącej moim ojcem, tylko po to, aby spłacić dług narkomana mojej matki, żebym mógł spełnić moje własne marzenie. Takie gówno mogło stać się jedynie w moim życiu. Gdy całuję matkę w czoło, zanim wychodzę, dotyka ona mojego ramienia. - Nie mam żadnych praw udzielać ci rad. Byłam dla ciebie gównianą matką. Jednak jeśli kochasz ją, znajdź sposób, aby to zrozumieć, ponieważ jesteś dobrym człowiekiem i zasługujesz na szczęście.

*** - Gdzie twój szef? - Kościsty tyłek Summer odwraca się na dźwięk mojego głosu. - Jej już tu nie ma.

~ 362 ~

- Czy pytałem, gdzie jest Liv? Szukam twojego szefa. - Jej usta otwierają się, wskazuje na pobliskie drzwi, które są otwarte. Pukam raz i pozwalam sobie wejść, nie czekając na odpowiedź właściciela biura.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 363 ~

Rozdział 53 Liv Ally podrzuciła mnie na lotnisko. - Bądź miła dla mojego autka. Niedługo wrócę, żeby to sprawdzić. - Lepiej, żebyś wróciła. - Ally szczerzy się. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami przez długi czas, wie, że nie przejmuję się samochodem. Wrócę, żeby sprawdzić co u niej. - Zabiorę go w święto pracy, kiedy złożę ci wizytę w długi weekend. - Jeśli zmienisz zdanie... - Ally przytula mnie mocno, a następnie cofa się, żeby na mnie spojrzeć z widocznym na twarzy zaniepokojeniem. - Nasze drzwi są zawsze otwarte.

*** Jeszcze godzinę przed lotem zatrzymuję się w kawiarni, zanim podążam do kontroli bezpieczeństwa, czekam w długiej kolejce i wpatruję się tępo w telewizor za głową kasjera. Jestem tak zamyślona, że zrozumienie słów, które czyta mój mózg, gdy przewijają się na dole ekranu, zajmuje mi kilka sekund. Aktualności – Reportaż na wyłączność dla Daily Sun Timesa – Senator Preston Knight ma nieślubne dziecko. Patrzę z przerażeniem, jak sekundy później na ekranie miga zdjęcie Vinny'ego. ~ 364 ~

Odrętwiała, gapię się w telewizor, przelewa się przeze mnie rzeczywista fala mdłości. Zimny pot przenika od wewnątrz, pokrywając ciało, podczas gdy pożerają mnie strach oraz smutek. Jak to się stało? Przecież zniszczyłam dowody i jedynymi ludźmi, którzy wiedzieli, nie mieli nic do zyskania, a wiele do stracenia, gdyby historia wyciekła. Szok wciąż utrzymuje moje stopy mocno obsadzone w jednym miejscu, umysł w końcu znowu zaczyna działać i zaczyna pracować na pełnych obrotach. Muszę dostać się do Vinny'ego. Ostrzec go. Powiedzieć, że to nie byłam ja. Sprawić, żeby mi uwierzył. Nie jestem pewna, dlaczego to takie ważne, wiem jedynie, że muszę to zrobić. Teraz. Chwytając torby, odwracam się i robię dwa kroki w kierunku wyjścia, zatrzymuję się w wyniku widoku jaki mam kilka metrów przed sobą. Vinny. Zrzucam torby z ramienia, zdezorientowana gapię się na niego, czuję na jego widok zdenerwowanie i niepokój, jednak jednocześnie mam poczucie ulgi. Pomiędzy nami jest dwa metry wolnej przestrzeni, moje słowa są ledwie na tyle głośne, aby do niego dojść. Szepczę z uczuciem, zakrywając twarz. - Nie ujawniłam tego artykułu. Z wahaniem, Vinny podchodzi krok bliżej. - Wiem. - Wiesz? - Zdezorientowanie jest wyraźne na mojej twarzy. Kolejny krok w moim kierunku. - Ja to zrobiłem. ~ 365 ~

Z szeroko otwartymi oczami słyszę jego słowa, ale ich nie rozumiem. - Dlaczego? Kolejny krok, którym zmniejsza odległość pomiędzy nami. Każdy włos na moim ciele stoi na baczność, moje ciało w niewytłumaczalny sposób przyciągane jest do niego, tak jak działo się to za każdym razem wcześniej. Nic nie tłumi mojego pragnienia do tego mężczyzny. Ani złość, ani żal, ani lata rozłąki. - Wymieniłem ten artykuł za to, abyś dostała z powrotem pracę. Ostrożnie Vinny dociera do mnie, dotykając ciepłą dłonią mojego policzka. - Ale dlaczego? - Po tym, jak ty i Elle udałyście się do Waszyngtonu, żeby sprzedać swoje milczenie, aby spłacić dług mojej matki, to wydawało się być przynajmniej czymś, co mogłem zrobić. - Przerywa. - Chociaż powinienem też przełożyć cię przez kolano za to, że naraziłaś się na takie niebezpieczeństwo. - Kącik jego ust drga. Niewielki uśmiech wylewa się na powierzchnię mojej twarzy, chociaż szybko gaśnie, kiedy serce przypomina mi, jak go zraniłam. Jak on mnie zranił. Znowu. Myśli o Vince'u z Summer wywołuje fizyczny ból w mojej piersi. Spuszczając wzrok, biorę głęboki wdech, kradnąc kilka cennych sekund, żeby się uspokoić. Słowa, które przechodzą przez moje usta, smakują gorzko. - Ty i Summer? - Z głową wciąż pochyloną, przygotowuję się na jego odpowiedź. ~ 366 ~

Żadna jednak nie nadchodzi. Bez słów i nie widząc go, czuję intensywność jego palącego spojrzenia. - Spójrz na mnie, Liv. - Jego ton jest stanowczy, ale słowa łagodne. Biorę głęboki wdech. Z wahaniem podnoszę wzrok i odnajduję jego. Nasze spojrzenia zatrzymują się na sobie, Vinny przez chwile jest cicho, zanim odzywa się. - Z Summer do niczego nie doszło. - Ale ona powiedziała... Jego głos jest niski i spokojny, jednak ton staje się silniejszy, bardziej władczy. - Do niczego nie doszło. Tak bardzo chcę mu wierzyć... moje ciało usilnie pragnie zaufać jego słowom. Vinny dostrzega wewnętrzną walkę, którą toczę, na mojej twarzy. - Chcesz, żebym zdradził czy szczegóły? - Słowa brzmią okrutnie, ale oferuje mi je, ponieważ wie, jaka jestem. Nawet jeśli powiedziałabym mu, że mu uwierzyłam, wizje ich dwoje razem zżerałyby mnie, podświadome wątpliwości nigdy nie pozwoliłyby mi całkowicie zapomnieć. Potrzebuję całej historii, dzięki której moja wyobraźnia nie będzie tworzyć własnych opowieści. Kiwam głową. Vinny zamyka na chwilę oczy, zbierając w sobie siły. Kiedy z powrotem je otwiera, widzę w nich ból i to łamie moje serce. Tak bardzo chcę dotknąć go i przytulić, sprawić, żeby to było łatwiejsze, zabrać jego ~ 367 ~

ból, lecz nie mogę. Muszę usłyszeć to, co musi mi powiedzieć. Ból w jego słowach, kiedy odzywa się, wzbiera łzy w moich oczach, jednak walczę, żeby się ich pozbyć. - Summer przyszła się ze mną zobaczyć. Opowiedziała o artykule, który pisałaś. Kazałem jej się wynosić, nie chciałem w to wierzyć. Zostawiła mi swoją wizytówkę ze swoim adresem napisanym na odwrocie. - Vinny przerywa. Nadzieja, którą czułam w związku z tym, że powie mi, iż między nim a Summer do niczego nie doszło, zaczyna mi umykać. Byłem wkurzony, Liv. Wściekły. Chciałem cię zranić w odwecie. Nie mogłem tak po prostu pozbyć się złości, nieważne, jak mocno uderzałem w worek treningowy ani jak szybko biegłem. Wyszedłem więc poszukać jakieś przypadkowej kobiety, która pomogłaby mi zapomnieć. I jakimś sposobem wylądowałem u Summer. - Wzdrygam się, słysząc jego słowa. Uwalniając mnie od swojego spojrzenia, Vinny pochyla głowę. Jego postawa jest wyrazem wstydu, gdy kontynuuje. - Zawsze tak robiłem, Liv. Nie mogąc już dłużej jej podtrzymywać, wypuszczam pojedynczą łzę, która spada z moich oczu w momencie, kiedy Vinny podnosi na mnie wzrok i łagodnie ściera ją z mojego policzka. Trzyma w złączonych dłoniach moją twarz i przytula mnie bliżej do siebie. - Do niczego nie doszło. Poszedłem tam, a ona wpuściła mnie z uśmiechem. To mogłoby być takie łatwe. - Potrząsa głową, wracając myślami do przeszłości. - Jednak nie potrafiłem tego zrobić. A ten jej wielki, triumfalny uśmiech sprawił jedynie, że wkurzyłem się jeszcze bardziej. Cieszyła się możliwością zranienia cię. Więc wyszedłem. Nawet

~ 368 ~

jej nie dotknąłem. Myślę, że mógłbym wybić dziurę w ścianie jej drzwiami, tak szybko je otworzyłem, żeby wynieść się stamtąd w cholerę. Vinny pochyla się do mnie, jego twarz tak blisko mojej, że mogę poczuć ciepły oddech na policzku. - Nie dotknąłem jej, Liv. - Jego kciuk głaszcze czule mój policzek. Wierzysz mi? Przytakuję, bo tak jest. Szczerość w jego oczach sprawia, że mu wierzę. Zamykając oczy z wyrazem ulgi na twarzy, przez dłuższą chwilę opiera swoje czoło o moje. Kiedy odchyla z powrotem swoją głową, w jego oczach jest mniej napięcia i niepokoju, jednak wciąż one tam są, czając się w cieniach spokoju. - Dlaczego po prostu nie powiedziałaś mi o tym artykule, Liv? Chciałabym, żeby na to pytanie istniała łatwa odpowiedź. Taka, która mogłaby zabrać ból, który dostrzegam w głębi jego oczu. Ból, który to ja w nie włożyłam. Zaufał mi, a ja go zawiodłam. Widok bólu na jego twarzy i wiedza, że to ja jestem tego powodem boli mnie nawet bardziej, niż wywołująca cierpnie myśl o nim z Summer. Wiem jednak, że jeśli istnieje jakakolwiek szansa dla nas, żebyśmy kiedykolwiek zostawili to wszystko za sobą, muszę być z nim szczera, dać mu to samo, co właśnie ofiarował mnie. Zaczynam więc mówić od początku całą prawdę, ponieważ to właśnie z tego miejsca powinnam zacząć. - Na początku wmawiałam sobie, że wasze pokrewieństwo nie było prawdą. Pewnie sądziłam, że mogłam to udowodnić i dostać to, czego ~ 369 ~

chciałam...pracę i ciebie. - Przerywam, wracając do chwili, w której zdałam sobie sprawę, że jedynie okłamuję samą siebie. - Potem spotkałam senatora Knighta. I Jaxa. Szczęka Vinny'ego tężeje. Nie jestem pewna, czy to na wspomnienie jego ojca, czy może przypomina sobie spotkanie Jaxa przy okazji walki towarzyskiej. - Podniósł na ciebie rękę. Mama mi powiedziała. Bada moją twarz, jego pięści zaciskają się w odruchowej reakcji, instynkty ochronne przejmują nad nim kontrolę nawet na samą myśl o kimś, podnoszącym na mnie rękę. - W momencie, gdy zdałam sobie sprawę, że to była prawda, nie potrafiłam zmusić się do powiedzenia ci tego. Nie chciałam cię ranić. Zawsze czułeś dumę na wspomnienie o swoim ojcu. Czasami czułam, jakbyś tego potrzebował. Po prostu nie chciałam ci tego odbierać. - Więc nigdy nie wykorzystywałaś mnie dla artykułu? - Jego głos jest zdesperowany, wypełniony agonią wywołaną samą potrzebą zadawania tego pytania. Potrzebuje wiedzy, że to było prawdziwe. Rozpaczliwie chce zrozumieć, że nie mogłabym go tak zdradzić. - Chciałam cię chronić. Nigdy nie miałam zamiaru cię ranić. - To. Ja. Chronię. Ciebie. Liv. Ja nie potrzebuję twojej ochrony. Właśnie tak to działa – mówi podniesionym i surowym głosem oraz poważnym wzrokiem. Czeka, aż się z nim zgodzę.

~ 370 ~

- Nie. - Moja odpowiedź wypowiedziana z przekonaniem zaskakuje go. Mrużąc oczy, wpatruje się we mnie przez chwilę, nie mówiąc ani słowa. Przypuszczam, że to spojrzenie mogłoby zostać uznane za groźne, jednak kompletnie nie osłabia mojej pewności siebie. Zamiast tego prostuje się. Z jedną brwią uniesioną pyta. - Nie? - Nie mogę stwierdzić, czy jest rozbawiony czy poirytowany. - Nie. Chronimy siebie nawzajem. Tak to działa. Tym razem unosi obie swoje brwi. Dostrzegam lekkie uniesienie lewej strony jego ust, zanim jest w stanie je ukryć. Jest rozbawiony, ale nie chce, żebym poznała tę tajemnicę. - W porządku – odpowiada w końcu. - W porządku? - Pytam. Czując śmiałość, naciskam mocniej. Dlaczego to było takie łatwe? Vinny śmieje się, jego twarz i całe ciało odrzucają ostatki gniewu, nurkując głową w dół w kierunku szczęścia. Owija rękę wokół mojej talii i przytula mnie do siebie, jego oczy błyszczą. Wiedza, że zrobiłam coś, co przywraca uśmiech na jego twarz, ogrzewa moje serce. - Jesteś jak wrzód na dupie. Udając urażoną, podejmuję fałszywą próbę ucieczki z jego śmiertelnego uścisku. Ale prawdą jest, że nie istnieje miejsce, w którym bardziej chciałabym teraz być. ~ 371 ~

Kilka minut później, Vinny podnosi bagaże i sięga po moją dłoń. - Gotowa stąd iść? Mam pewność, że jesteś mi winna kupę seksu na zgodę – szczerzy się do mnie. Chociaż sama myśl o tym mężczyźnie nago wysyła mi dreszcz po plecach, to muszę mu powiedzieć więcej. - Poczekaj. - Vinny zatrzymuje się po zrobieniu jednego kroku do przodu i odwraca się z powrotem do mnie. - Muszę powiedzieć ci o czymś jeszcze. Kiwa jednokrotnie głową i czeka, w jego postawie jest ostrożność. Niszcząc niewielką odległość pomiędzy nami, sięgam do jego pięknej twarzy, która wciąż zapiera mi dech w piersiach, nawet po tych wszystkich latach. Splatając ręce na jego szyi, przyciskam go bliżej, dzięki czemu nasze ciała dotykają się, lecz wciąż może dostrzec moją twarz, gdy się odzywam. Odnajduję wzrokiem jego oczy i ledwie słyszalnym głosem mówię mu to, co czuję w każdej komórce ciała. - Kocham cię. Vinny uśmiecha się, kładąc obie dłonie na mojej twarzy. - Też cię kocham, Liv. Myślę, że część mnie zawsze cię kochała. Łagodnie, usta Vinny'ego pokrywają moje, gdy składa pocałunek po słowach, na których usłyszenie czekałam niemal dekadę.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu ~ 372 ~

Epilog Dzień Weteranów – kilka miesięcy później Liv Wchodząc do wypełnionej parą łazienki, podziwiam widok cudownie nagiego ciała wychodzącego spod prysznica. Minęły miesiące, jednak to nigdy mi się nie znudzi. Vinny chwyta ręcznik i owija go wokół bioder. Szczęściarz z tego ręcznika. - Dobry. - Pochyla się i całuje mnie w usta, nie dbając o wodę, która chlapie wszędzie, ma rozbawiony, szatański uśmiech na tej przystojnej twarzy. - Dzień dobry. - Uśmiecham się. - Może taki być. - Kiedy zabiera ręcznik ze swoich bioder, celowo zakłada go na ramionach w celu wytarcia się, pozostawiając pobudzoną, dolną partię swojego ciała przepysznie nagą, stojącą silnie na baczność. Pewny siebie, wszechwiedzący uśmiech mówi mi, że to było zamierzone posunięcie i nie ma nic wspólnego z potrzebą wytarcia się. Wygina sugestywnie brwi, kiedy przyłapuje mnie na gapieniu. - Jesteś wiecznie nienasycony. - Śmieję się. ~ 373 ~

Owijając dłonią mocno mój kark, pochyla moją głowę w swoim kierunku. - Wiesz, że nakręcam się, kiedy używasz tak trudnych słów. Kolejny gorący, mokry pocałunek ląduje niewinnie na moich ustach. - Nienasycony zdecydowanie nie jest trudnym słowem. - Nieważne. Mów dalej. - Pozwalając ręcznikowi spaść na ziemię, sięga pod moje kolana, zgarniając mnie w swoje ramiona. -

Egzystencjalny,

bałamutny,

ekspresywny,

dychawiczny,

efemeryczny. Docierając do łóżka, Vinny unosi brew. - Efemeryczny? - Krótkotrwały, ulotny. - Ach tak? To, co zamierzam ci dać, na pewno nie będzie efemeryczne.

*** Gdy leżę zaspokojona na łóżku z uchem przyciśniętym do jego klatki piersiowej, nasłuchuję stabilnego bicia serca Vinny'ego. Ten dźwięk uspokaja mnie, dając mi poczucie spełnienia, poczucie, że powróciłam do życia po tak wielu miesiącach wirującego wokół nas chaosu. Wracając myślami do przeszłości, widzę, że sprawy mogły potoczyć się kompletnie inaczej. Prasa miała świetny dzień dzięki przyzwoleniu Vinny'ego. ~ 374 ~

Miesiące bezustannego zasypywania nas pytaniami przez dziennikarzy zebrały swoje żniwo, jednak w jakiś sposób zbliżyły nas do siebie jeszcze bardziej. Ja i Vinny przeciwko światu. Po udzieleniu Daily Sun Timesowi wyłączności na ten artykuł w zamian za moją pracę, odpuściliśmy na chwilę. Vinny musiał odzyskać fizyczne siły po swojej walce i odpocząć psychicznie od skutków ostatnich dwudziestu pięciu lat swojego życia, z jakimi musiał się zmagać. Preach, stary trener Nico, użyczył nam swojego domu nad jeziorem, błogiego, malowniczego schronienia, do którego mogliśmy uciec przed hordą reporterów i fotografów walczących o kawałek Vinny'ego. Tak samo jak Vinny, senator Knight w końcu ofiarował mediom swoją wersję wydarzeń, która była daleka od ujawnienia wszystkiego, chociaż przyznał się w niej do pijanej nocy. Pani Knight przez cały czas stała posłusznie u jego boku z przyklejonym uśmiechem na swojej twarzy i doskonałym makijażem. Dostrzegłam, że Jax podejrzanie był nieobecny na wszystkich rodzinnych zdjęciach mających na celu przywrócenie publicznego wizerunku senatora, lecz zatrzymałam tę myśl dla siebie. - Niedługo muszę wstać. – mówi Vinny, głaszcząc moją głowę. - Wiem. Ale jest mi tak bardzo wygodnie. - Przytulam się bliżej, jego ciepłe ciało jest niesamowicie ciepłe. Mojego nie obchodzi to, że właśnie spędziło ostatnią godzinę na łapczywym pochłanianiu ciała Vinny'ego. Pragnienie więcej po prostu nigdy nie zostało zaspokojone. Egoistycznie mam ochotę zostać cały dzień w łóżku, zapomnieć o wyjeździe, który planowaliśmy, i zatrzymać Vinny'ego tylko dla siebie. Boję się, że dzisiejszy dzień będzie dla niego trudny. Nico z drugiej strony uważa, że ~ 375 ~

zrobi mu to dobrze. Że przez ponowne udanie się na obchody Dnia Weteranów pomoże mu pogrzebać kwaśne wspomnienie o zaginionym ojcu. Ja nie jestem tego taka pewna. Strata ojca, który nigdy naprawdę nim nie był, dotknęła Vinny'ego bardziej niż cokolwiek innego. Cierpiał po stracie człowieka, którego czcił, odkąd tylko był dzieckiem. Weterana, którego czepiał się w najmroczniejszych godzinach swojego życia. Gdy Vinny już się ubierał, ja wciąż pozostaję niezdecydowana co do ofiarowania mu tego, co planowałam mu dać. Przez pięć tygodni na zmianę odrzucałam od siebie ten pomysł i wracałam do niego, jednego dnia myśląc, że to była świetna myśl, następnego zastanawiając się, czy oszalałam, gdy w ogóle wzięłam od uwagę danie mu tego. Ostatecznie oboje ubieramy się. - Wszystko w porządku? - Siadam na łóżku obok Vinny'ego. Nie mówił nic odkąd wyszedł z łóżka. Kiwa milcząco głową, wyglądając na zatraconego w myślach. - Jest wiele weteranów wojennych, którym powinno się oddawać cześć. Wciąż wmawiam sobie, że to nie moja sprawa, ale ciężko jest nie pamiętać. - Przerywa. - Nie wiem, czuję się, jakbym kogoś stracił, chociaż tak naprawdę nigdy nie mogłem tej osoby stracić. Z podjętą w końcu przeze mnie decyzją podchodzę do mojej torebki i wyciągam teczkę. Wyciągając pojedynczą stronę, którą pisałam i gniotłam tak wiele razy, daję ją mężczyźnie, którego kocham nad życie. Vinny bierze ją i zaczyna czytać.

~ 376 ~

Starszy sierżant Charles Fisher Junior. 30/03/1960-19/01/1988. Pozostawiając rodziców, Charlesa Fishera Seniora i Laurę Cantly Fisher, starszy sierżant Charles Fisher Junior został pochowany dziewiętnastego stycznia 1988 roku. Zasłużony, podwójnie wyjeżdżający na misje wojskowe bohater, st. sierż. Zginął na froncie podczas służby na froncie w prowincji Helmand w Afganistanie. Trzy dni przed końcem swojej drugiej wyprawy, st. sierż. Fisher przekraczał drogą Helmand, będąc w drodze do ambasady USA, kiedy natknął się na autobus, który eksplodował, detonowany przez zamachowca samobójcę. Działając niezwłocznie i nie bacząc na własne bezpieczeństwo, st. sierż. Fisher podczas ostrzału przez wroga wyciągnął siedmioro dzieci z płonącego pojazdu. Gdy wydostał ostatnie dziecko, powstańcy zbliżyli się, znajdując nowy cel ostrzału. Trafili st. sierż. pięciokrotnie. Wszystkie ofiary zostały przewiezione do pobliskiego szpitala wojskowego. Wszystkie siedmioro dzieci cudem przeżyło. St. sierż. zginął na miejscu.

Gdy

patrzę

na

zdezorientowaną

twarz

Vinny'ego,

biorę

nieśmiertelniki, które zerwał ze swojej szyi dnia, kiedy dowiedział się prawdy o swoim ojcu. - Te nieśmiertelniki należą do bohatera. Zbadałam numer identyfikacyjny. Człowiek, którego czciłeś poprzez noszenie ich może i nie był twoim ojcu, ale pomyślałam, że byłbyś dumny, gdybyś tak czy inaczej je dzisiaj założył. ~ 377 ~

Vinny na moment zamyka oczy i patrzę, jak jego gardło walczy, żeby przełknąć. Otwierając oczy, które stają się oknem pełnym emocji bólu, który ostatnio znajdował się jedynie w tle, przyćmiony przez miłość i troskę, pochyla się i opuszcza głowę. Zakładam delikatnie łańcuszek z nieśmiertelnikami na jego szyi, łagodnie całując go w policzek. Vinny przytula mnie do swojej piersi, oplatając mnie mocno ramionami. - Napisałaś prawdziwe zakończenie mojej historii. Uśmiecham się przy jego piersi. Nie myślałam o tym w ten sposób, ale przypuszczam, że tak było. Rozluźniając swój uścisk, Vinny cofa głowę na tyle, żeby spojrzeć mi w oczy. Jego jasnoniebieskie spojrzenie wystrzela pocisk prosto w moje serce. - Ja napiszę zakończenie dla naszej historii, Liv. Dam ci twoje szczęśliwe zakończenie, obiecuję. W końcu, po ponad siedmiu latach, nie mam wątpliwości, że Vinny to zrobi.

Tłumaczenie: Adam Korekta: Kabuniu

~ 378 ~

Podziękowania

Dla Andrei - co ja zrobiłabym bez ciebie? Nie wiem nawet, od czego zacząć. Dziękuję ci za betę (czytanie tej samej książki kilkanaście razy), stalking o północy, czatowanie o piątej nad ranem i twoje stałe wsparcie oraz wskazówki. Nie wierzę, że tak długo zajęło nam znalezienie naszej przyjaźni, kiedy tak wyraźnie miała ona powstać. Dla bardzo specjalnych kobiet, Carmen, Jen, Dallison & Nita, dziękuję wam, dziękuję, dziękuję! Za betę, edytowanie, szczerość, wsparcie i przyjaźń. Wielkie podziękowania dla wszystkich blogerów za to, że wielkodusznie poświęcają swój czas, żeby przeczytać i wesprzeć indyjskich autorów! Bez waszego wsparcia nasze historie nie byłyby tak licznie czytane! W końcu ogromnie dziękuję wam, wszyscy czytelnicy. Tworzenie historii daje ogromną radość, kiedy ma się wspaniałych czytelników, którzy kochają stworzone postaci. Piszcie, co myślicie, naprawdę chcę to usłyszeć!

Z pozdrowieniami, Vi

~ 379 ~