Freja - Matthew Laurence.pdf

SAVE OFFLINE

Tytuł oryginału: Freya Redakcja: Dorota Pacyńska Korekta: Renata Kuk, Agnieszka Baran Skład i łamanie: Ekart Opracowanie typograficzne polskiej wersji okładki: Magdalena Zawadzka/Aureusart Copyright © 2015 Kaiken Publishing Ltd. Written by Matthew Laurence Jacket illustration by Shotopop Jacket photos © 2017 Shutterstock.com Jacket design by Ellen Duda Copyright for the Polish edition © 2018 by Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ISBN 978-83-7686-708-3 Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2018 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ul. Kazimierzowska 52 lok. 104 02-546 Warszawa Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2018 Skład wersji elektronicznej: konwersja.virtualo.pl

Spis treści

Dedykacja 1. Sny o zmierzchu 2. Nowy świat 3. Fałszywe tożsamości 4. Krawędź brzytwy 5. Słodka wojna 6. Wszystkie chwyty dozwolone 7. Różne prędkości 8. Zachować ostrożność 9. Sojusznicy 10. W drodze do celu 11. Przeciąganie 12. Nieproszeni goście 13. Małe sekrety 14. Wbić się na cudzą imprezę 15. Lepiej zapobiegać 16. Na rozżarzonych węglach 17. Splątane korzenie 18. Najlepsze intencje Podziękowania Przypisy

Danielle, Helen, Scottowi i wszystkim wspaniałym śmiertelnikom w moim życiu.

1 Sny o zmierzchu ieszkam w szpitalu dla umysłowo chorych. Nie jestem tak naprawdę obłąkana. Po prostu tu mi się podoba. Ośrodek Leczenia Chorób Psychicznych ma mnóstwo zalet. Dają ci czyste ubrania, schludne plastikowe klapki, karmią i ochraniają, i nikt nie dziwi się rozmaitym dziwactwom. Czuję się tu bezpiecznie. Jasne, jest to ośrodek wzniesiony tanim kosztem, o nudnych białych ścianach i podłogach wyłożonych linoleum. Wszystko pachnie sosnowym aromatem środków do czyszczenia zmieszanym z zapachem papierosowego dymu i jedyny powiew świeżego powietrza, jakiego można tu doświadczyć, pochodzi z klimatyzatora. Mieszkam tu, bo to jedyne miejsce, jakie zostało mi na tym świecie, jedyne miejsce, gdzie we mnie wierzą. Widzicie, jestem bogiem. No i proszę, myślicie, że zwariowałam. Nie, naprawdę, przysięgam. Używam nazwiska Sara Vanadi. Kiedyś, oczywiście, nazywano mnie zupełnie inaczej, pobożne usta i języki wiernych pieściły doskonałe sylaby mego imienia w nieskończonych modlitwach, ale dzisiaj to już nie ma znaczenia. Teraz nikt już nie wierzy w dawne tytuły, dlaczego więc miałabym się ich trzymać? Wszystko, co zostało po dniach mojej chwały, to kilka szczątkowych mitów i wyblakłe wspomnienia. Nie zajmujcie się zgadywaniem, kim byłam. Dziś jestem dziewczyną, która chce być bezpieczna i trzyma się ostatnich iskier wiary, jakie jeszcze może odnaleźć. – Hej, jak się masz? – rozległ się baryton, przerywając moje codzienne użalanie się nad sobą. Szef personelu, Elliot Russom. Pochylił się nade mną niczym żywa góra. Kiedyś grał w football, zanim zaczął pracować w Ośrodku Leczenia Chorób Psychicznych, a tak naprawdę serce miał złote. – Chciałbym, żebyś poznała naszego nowego technika. Oderwałam wzrok od małego domku, który budowałam z kart Uno i spojrzałam prosto w jasnoniebieskie oczy. Należały do uśmiechniętego faceta ze strzechą kasztanowych włosów. Musiało mu zajmować mnóstwo czasu, by

M

ułożyć je w taki niewymuszony bałagan. A może po prostu się z nim obudził, jeśli tak, to zazdrościłam mu szczerze. Sprawiał wrażenie zbyt młodego, by wiązać swoją karierę zawodową z takim miejscem. Mimowolnie zastanowiłam się, w którym okresie jego życie potoczyło się nie tak. – Cześć – miał jasny, pełen życia głos. – Nazywam się Nathan Kence. Miło mi poznać…? Chciał usłyszeć moje imię. Przez moment miałam ochotę podać mu to prawdziwe. Chciałam, żeby spojrzał na mnie z uwielbieniem i szacunkiem, jak na boginię, którą kiedyś byłam. Byłam, byłam, byłam... Pragnienie mnie zaskoczyło. Minęło już trochę czasu, odkąd czułam tę pradawną tęsknotę za tym, co utraciłam. Ale nigdy już tego nie odzyskam. – Sara – odpowiedziałam więc. – Mnie też miło cię poznać, Nathanie. – Wyciągnęłam do niego dłoń. Potrząsnął nią wyraźnie skonsternowany. Elliot się uśmiechnął, czekał dokładnie na ten wyraz konsternacji na twarzy Nathana. – Zastanawiasz się, dlaczego ona tu jest, prawda? – spytał. Nie pierwszy raz spotkałam się z takim zaskoczeniem, powiedziałabym raczej, że byłam częstą przyczyną zaskoczenia. W końcu nie wyglądałam jak ktoś, kto powinien przebywać w domu dla wariatów. Wydawałam się młoda, szczęśliwa, bardziej jak ktoś, kto powinien dorabiać, pilnując cudzych dzieci albo uczyć się do klasówki z chemii. I mimo że byłam ubrana w ciuchy z darów, za dużą koszulkę z napisem „Oddawaj krew” i wyblakłe dżinsy, ale pod nimi kryło się zdrowe ciało. Dla niektórych pewnie o nieco zbyt wyraźnych krągłościach, ale co ja mogłam na to poradzić? W dawnych czasach uważano, że kobiety powinny być trochę solidniejsze, a ja miałam ucieleśniać ten ideał. Nikt nie był w stanie przewidzieć tej apokalipsy w dziedzinie wyglądu. Nathan sprawiał wrażenie zażenowanego, ale niepotrzebnie, nie bez powodu Elliot przyprowadzał nowych pracowników na początek do mnie. – W porządku, Nate – uspokoiłam go uśmiechem. – Jestem tu pomocą naukową. Elliot przewrócił oczami, zniszczyłam mu scenariusz. – Sara to najmilsza dziewczyna na świecie – powiedział, udając, że nie słyszał tego, co powiedziałam. – Ale nie znalazła się tu bez powodu. Chcę, żebyś zrozumiał dwie kwestie. Po pierwsze, nie każdy, kto do nas trafia, jest wściekłym szaleńcem i po drugie, nie wyciągaj żadnych wniosków na temat

naszych pensjonariuszy na podstawie tego, jak wyglądają. Uśmiechnęłam się szerzej. – Och, czyżbym sprawiała tak mylące wrażenie? Wesoło poruszył do mnie brwiami. – Może powiesz Nathanowi, kim jesteś? Odchrząknęłam i utkwiłam oczy w nowym pracowniku. Moje nie są tak uderzająco niebieskie, jak te, które on dostał na starcie, ale wciąż mają urzekającą barwę niezapominajek. Idealnie pasują do moich jedwabistych włosów, zupełnie jakby ktoś to tak zaplanował. – No więc, Nate – zaczęłam promiennym, czystym głosem – mam ponad tysiąc lat. Zrodziłam się z ludzkich snów i marzeń i zyskałam moc dzięki ludzkim wierzeniom. Jestem boginią. Szeroko otworzył oczy i się uśmiechnął. – Zawsze chciałem poznać boga. Sara to twoje prawdziwe imię? Znam cię? Spodobał mi się. Większość nowych pracowników w tej sytuacji rzucała mi nerwowe spojrzenie i kilka słów w stylu: to miłe. On miał poczucie humoru. – Pewnie o mnie słyszałeś, ale już nie podaję nikomu prawdziwego imienia. – Nie, no oczywiście, że nie – zgodził się. – Nie chcesz przecież, by nękali cię paparazzi, gdziekolwiek pójdziesz. Zawsze lubiłam, gdy ktoś podejmował moją grę. – Żeby tylko! – westchnęłam dramatycznie. – Wiara daje mi siłę, ale zwątpienie ją odbiera. Gdybym powiedziała ci, kim jestem, wtedy wiedziałbyś dokładnie, w kogo nie wierzyć, a ja stałabym się odrobinę słabsza. Nathan spojrzał na Elliota, który odpowiedział mu wzruszeniem ramion. – Mnie też nie powiedziała. Jeśli o nas chodzi, to ma na imię Sara. – Zatem, Saro, kimkolwiek jesteś, było miło cię poznać – powiedział Nathan. Chciałam już odpowiedzieć w podobnym tonie, kiedy ze stanowiska pielęgniarek odezwała się Carolyn. – Pani Vanadi? Ma pani gościa. – Mm…mam? – Nigdy nie miewałam gości. Nikt nawet nie wiedział, gdzie jestem. To musiała być jakaś pomyłka. – Przepraszam – zwróciłam się

do Nathana. On skinął głową i ruszył za Elliotem w dalszą wycieczkę po zakładzie. Wysunęłam się zza stolika w świetlicy, ostrożnie, żeby nie zburzyć rosnącego domku z kart. Gdy szłam do głównej sali, posłyszałam strzępy rozmowy Nathana i Elliota. Nie mogłam powstrzymać ironicznego uśmieszku. – …wydaje się taka młoda – stwierdził Nathan. – I szczęśliwa. Idealnie pasowałaby do zespołu wokalnego. – Jakbyś był wiele starszy – odparł Elliot, śmiejąc się nisko. – Myślę, że ma co najmniej osiemnaście lat. Musi mieć, w przeciwnym wypadku trafiłaby na oddział dla młodocianych. Ha! Gdyby tylko znał prawdę, czyż nie? Miło było usłyszeć, że minione stulecia były dla mnie łaskawe. Podeszłam do Carolyn lekkim, sprężystym krokiem. Pochłaniało ją wypełnianie kart pacjentów, ale gdy się zbliżyłam, uniosła głowę i posłała mi uśmiech. Zawsze staram się być z każdym w dobrych układach. To jakby moja cecha charakterystyczna. – Tu jesteś. Możesz przejść do stołówki. Cieszę się, że ktoś wreszcie przyszedł cię odwiedzić. – Hm, ja też – stwierdziłam, zerkając na podwójne drzwi zaraz obok stanowiska Carolyn. Mój nieoczekiwany gość znajdował się za progiem, zapewne siedział w jednym z głębokich, plastikowych foteli. – Wie siostra, kto to? – Nie, przykro mi. Bill tu tylko zajrzał i powiedział, że ktoś do ciebie przyszedł. To wszystko. – OK, dziękuję. – Spojrzałam na drzwi z pewnym niepokojem, a potem podniosłam wysoko głowę i ruszyłam w ich stronę. Dlaczego byłam taka zdenerwowana? Nie miałam się czego bać. Byłam przecież zapomnianym bogiem, w koszulce pochodzącej z darów i piankowym obuwiu. Kto by chciał zadzierać z kimś takim? Gdy tylko pchnęłam drzwi, od razu zauważyłam mojego tajemniczego gościa. W stołówce znajdowało się kilku odwiedzających, przyjaciele i rodziny, zajmowali połowę miejsc przy szerokich stołach i gawędzili z bliskimi o wątpliwym zdrowiu psychicznym. Bill machnął do mnie dłonią, po czym wrócił do swojej gazety. Tylko jeden tu nie pasował i nie miałam wątpliwości, że to on przyszedł do mnie: mężczyzna w grafitowym

garniturze, siedzący przy pustym stole. Podniósł wzrok i przeszył mnie spojrzeniem ciemnobrązowych oczu, a ja zamarłam. Nie z wyboru, czułam się niczym przestraszona łania. On… był NIEBEZPIECZNY. Zagrożenie emanowało z niego niczym fala żaru, czułam całe życie okrutnych doświadczeń, co stało w sprzeczności z jego wyglądem dwudziestoparo–, trzydziestolatka. Po części miałam ochotę ukryć się pod stołem, ale zdusiłam tę chęć. Opuszczona czy nie, nadal jestem bogiem. Co on sobie myślał, żeby mnie tak straszyć? Stanowczym krokiem podeszłam do stołu, odsunęłam plastikowy fotelik i usiadłam naprzeciwko mojego gościa. – Witam! – powiedziałam mdlącosłodkim głosem. Na jego twarz powoli wypłynął uśmiech. Wyrachowanie upiorny, zupełnie jakby nieznajomy spędził mnóstwo czasu, ćwicząc tę minę przed lustrem. – Pani Vanadi? – spytał gładko. Zdusiłam wzdrygnięcie. Przysięgam, wszystko, co robił, budziło we mnie niepokój. – To ja! – odpowiedziałam, wciąż tym nadmiernie radosnym tonem. – Oczywiście że tak. Ale dlaczego zawracamy sobie głowę półprawdami? W końcu zaraz zostaniemy przyjaciółmi. Nie było takiej możliwości, za żadne skarby tego świata nie zostałabym jego przyjaciółką. A takie stwierdzenie z ust boga, wykreowanego między innymi wokół koncepcji przyjaźni, coś znaczy. – Wspaniale – odpowiedziałam. – Ale nie do końca rozumiem, o co chodzi z tymi półprawdami. Jestem Sara. – A jednak została tu pani zamknięta, bowiem twierdziła, że jest… kimś więcej. Chciałam odejść. Ten facet przerażał mnie na wielu poziomach. Ale parłam przed siebie, w nadziei że to on odejdzie, jeśli jeszcze trochę wytrzymam w roli pustej czirliderki. – Oczywiście, że jestem kimś więcej! Jestem boginią… – Miłości – dokończył za mnie takim tonem, że aż przeszły mnie ciarki. – No tak. Czytał pan moją kartę? Jest pan lekarzem? – Wiedziałam, że nie. Prawdziwy lekarz rozmawiałby ze mną w świetlicy albo w dormitorium. Prawdziwy lekarz nie budziłby w ludziach ochoty do krzyku, gdyby wyciągał rękę, by ich dotknąć, a wiedziałam, że wrzeszczałabym, jeśli ten facet dotknąłby mnie choćby palcem. – Oczywiście, że nie, pani Vanadi. I proszę się nie krępować, może pani

przestać udawać w każdej chwili. Wiem, kim pani jest naprawdę. Czy może powinienem powiedzieć, kim pani była? Nazywam się Garen i przyszedłem przedstawić pani ofertę. O cholera. Kłamał? Nigdy nie umiem rozpoznać kłamstwa, z natury jestem ufną dziewczyną, ale założyłam, że łgał. Sprawiał wrażenie kłamliwego. – To coś nowego – odpowiedziałam, starannie kryjąc zdenerwowanie. – Większość ludzi jakoś nie może uwierzyć, że rozmawiają z bogiem! Westchnął i sięgnął do kieszeni. – Rozumiem, że nie zamierza mi pani niczego ułatwić. Tak rzadko muszę komuś coś udowadniać – nie przestawał szukać czegoś po kieszeniach – jesteście raczej gadatliwi jak katarynki. Boi się mnie pani… Aha! – Wyciągnął dłoń nad blat stołu, chowając coś w zaciśniętych palcach. Obrzucił mnie badawczym spojrzeniem, żeby się upewnić, że przykuł całkowicie moją uwagę i dopiero wtedy otworzył dłoń. Zmarszczyłam brwi zmieszana. Zobaczyłam zgnieciony kawałek materiału, chyba satyny, pokryty ciemnymi plamami, jakby ktoś wytarł w niego palce po sięganiu do torebki pełnej chipsów. Popatrzyłam na Garena skonfundowana. Uniósł kulkę materiału, zachęcając, bym ją rozwinęła i obejrzała. Zawahałam się, po czym zaciekawiona wyciągnęłam rękę. Już miałam dotknąć tkaniny, gdy nagle doznałam odrażającej wizji, wystarczył ułamek sekundy, bym błyskawicznie cofnęła zaciśniętą dłoń do piersi. Krew. Spękana skóra i cierpienie. Mięso pochwycone między długie zęby. Ból, rozczłonkowanie i śmierć, wszystko zadane z tak sadystyczną radością, że aż zaparło mi dech. – To kawałek Arymana – wyjaśnił mój „gość”, zgarniając kulkę materiału do kieszeni. – Wyjątkowo paskudnego boga zoroastriańskiego, którego trzymamy pod kluczem. W tych czasach nie jest specjalnie grubą rybą, ale wciąż ma tylu wiernych, by stanowić poważne zagrożenie. Każdy jego fragment dotknięty jest tą skazą zniszczenia, jak się mogła pani właśnie przekonać. Byłam zbyt zszokowana, by odpowiedzieć na to w jakikolwiek sposób. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam obecność boskiej istoty. Nie kłamał. Wiedział, kim jestem. Śliski uśmiech wypełzł mu na usta.

– Reprezentuję organizację… ujmijmy to: zainteresowanych obywateli. Zajmujemy się boskością, pani Vanadi. Trzymamy w zamknięciu, bądź unicestwiamy tych, którzy mogliby szkodzić i rekrutujemy pozostałych. Była pani kiedyś… – To, kim byłam, nie jest pańskim zmartwieniem. – Przybrałam najbardziej gniewny wyraz twarzy, na jaki było mnie stać. – Nie mam pojęcia, jak pan mnie znalazł, ale nie mieszałam się w pańskie sprawy i spodziewam się, że wyświadczy mi pan tę samą grzeczność. Rozłożył ręce, starając się sprawiać wrażenie skruszonego. Nigdy nie widziałam, by ktoś był bardziej nieszczery. – Przepraszam, pani Vanadi, ale jest pani dość wyjątkowa. Mógłbym przedstawić pani całą listę korzyści, ale proszę pozwolić, że użyję prostych słów: albo pani do nas dołączy… albo umrze. Otworzyłam mimowolnie usta. On mi groził. Wiedział, kim jestem i naprawdę mi groził. To mi się jednak dotąd nie przytrafiło. – Proszę oszczędzić mi tego przedstawienia i nie odgrywać tu mściwej bogini. – Zbył mój gniew machnięciem dłoni. – Już to wszystko kiedyś widziałem. Sprawa wygląda następująco, Saro. Doskonale wiemy, że niewiele można zrobić, by się ciebie pozbyć raz na zawsze. Wciąż masz garstkę wiernych tu i tam i oni przywrócą cię do życia, prawda? Założyłam ramiona na piersi i wbiłam w niego gniewne spojrzenie. – Oczywiście, że tak będzie – odpowiedział na swoje pytanie. – Zatem powiem ci, co się stanie. Przyjmij moją ofertę, a dopilnujemy, byś miała tylu wiernych, ilu potrzebujesz. Znowu będziesz prawdziwą boginią, a nie żebrakiem błagającym o resztki. Odmów, a postaramy się, by niewiara świata położyła kres twojemu istnieniu. Serce stanęło mi w gardle. Miałam szczerą nadzieję, że kłamał. Czy to w ogóle możliwe? Jasne, niewiara bolała, ale trzeba by skoncentrowanych wątpliwości tysięcy, by mnie wymazać. To oznaczało przekonanie tych ludzi, że istnieję, a potem przekonanie ich, że jednak nie. Jak dla mnie, to byłby niemały wyczyn. – I jak niby planuje pan tego dokonać? – spytałam zaszokowana samym pomysłem. Zaśmiał się i znów zalała mnie fala gniewu. Żałowałam, że nie mam nic ciężkiego, żeby rozkwasić twarz Garenowi. – Ty przede wszystkim powinnaś wiedzieć, jak cyniczni są dzisiejsi ludzie

– odparł. – Nie będę zagłębiał się w szczegóły, ale nie sądzisz chyba, że nie zdołamy znaleźć kilku sceptyków, którzy wskażą ciebie? Muszę zabić tego człowieka, pomyślałam natychmiast. Miał rację. Dlatego właśnie nie podaję nikomu prawdziwego imienia. Nikt dziś już naprawdę nie wierzy, a jeśli ta jego cała organizacja miała środki, mogło to się skończyć dla mnie śmiercią. Musiałam uderzyć pierwsza. Ale miałam ograniczone możliwości. Niewiele mocy. Na tym etapie mogłam jedynie namieszać mu w chemii organizmu i sprawić, by poczuł do mnie upodobanie, a to było tak odległe od moich celów, jak to tylko możliwe. – To wszystko? – Próbowałam grać na czas. – Mam stąd wyjść z mglistą obietnicą pozyskania czcicieli? Wzruszył ramionami. – Zazwyczaj nie muszę mówić nic więcej. Wy wszyscy jesteście raczej zdesperowani. Musiałam naprawdę się wysilić, żeby nie skrzywić się na te słowa. Oczywiście brakowało mi wieku legend, kiedy cały panteon rósł i kwitł. Tęskniłam za przyjaciółmi i tęskniłam za tym, by być kochaną. Ale nie na tyle, by odwrócić się od tego, w co my wierzyliśmy. Ten człowiek najwyraźniej zapomniał, że mój rodzaj cenił sobie wolność, że byliśmy buntowniczą bandą, gotową umrzeć raczej, niż słuchać rozkazów zarozumiałego włazityłka jak on. Jeśli sądził, że może mnie kupić, to się mocno przeliczył. – Świat się zmienił, a my nie mogliśmy dotrzymać mu kroku – stwierdziłam. – Proszę posłuchać, odpowiem równie prosto: nie chcę pracować dla pana, nie chcę umierać. Chcę być zostawiona w spokoju. Mój czas przeminął. Byłam w tym szpitalu od… – Próbowałam dokonać szybkich obliczeń. Tak długo tu mieszkałam, że widziałam, jak personel porzucił pagery na rzecz telefonów komórkowych. – Wedle naszych obliczeń dwadzieścia siedem lat – wtrącił. – Zakładam, że siła robocza nie połapała się dzięki twoim talentom do manipulacji emocjami. – Bez znaczenia – zbyłam go, czerwieniejąc. Myślał, że zna wszystkie odpowiedzi. Szczerze go nienawidziłam. – Nigdzie nie pójdę, panie Garen. Popatrzył na mnie kwaśno i westchnął. – Nie chcesz znaleźć się w jednej z naszych załóg? Dobrze. Mamy też inne zastosowania dla bogów. Ale bez względu na to, co ci się wydaje, pójdziesz

ze mną. Po prostu załatwimy to tym bardziej bolesnym sposobem. Wstał i znów zanurzył rękę w kieszeni, ale zamiast kulki koszmarów, wyciągnął cienki kawałek metalu, który błysnął w świetle fluorescencyjnych lamp. Zobaczyłam wielką igłę. Bill podniósł wzrok znad papierów i zmarszczył brwi na widok tego przedmiotu. Widziałam, że ma zamiar coś powiedzieć – na oddziale nie wolno mieć nawet sznurówek ze względów bezpieczeństwa. Zanim jednak Bill zdążył otworzyć usta, Garen wystawił lewy palec wskazujący i wbił w niego igłę. W ułamku sekundy w pokoju zapanowała cisza. Każdy pensjonariusz, każdy gość padł na stół, z rozrzuconymi kończynami. Bill pochylił się do przodu i zaczął chrapać. Jednocześnie zza podwójnych drzwi dobiegły mnie dźwięki świadczące, że pacjenci i personel ośrodka popadali na podłogę. Garen z uśmiechem schował igłę i wsadził palec do ust, żeby nie poplamić krwią eleganckiego garnituru. Po prostu uśpił cały ośrodek. – Oczywiście nie działa na nieśmiertelnych – wymamrotał z palcem w ustach. – Więc czym jesteś? – spytałam, gdy już odzyskałam głos, który odebrało mi zdziwienie. Zabrzmiał zaskakująco spokojnie. – Och, nie jestem bogiem. – Posłał mi paskudny uśmiech. – Powiedziałem, że mamy dla ciebie inne zastosowania. No dobrze, tym jakże złowieszczym akcentem czas było zakończyć naszą rozmowę. Jaki masz plan, Saro? Przyjrzałam się temu nieproszonemu gościowi, oceniając, czy dam mu radę. W normalnych okolicznościach pewnie bym dała. Jeśli chodzi o walkę, to radzę sobie lepiej niż nieźle i tak jak Garen wspomniał wcześniej, nas bogów niezwykle trudno zabić. Miałam jednak przeczucie, że tym razem będę potrzebowała czegoś więcej. Garen już wiedział o mnie zbyt dużo. Zapewne nie byłam pierwszym bogiem, którego próbował zrekrutować. Z niechęcią musiałam przyznać, że dokładnie wiedziałam, co należy zrobić. I wiedziałam, że w moim stanie będzie to bolesne, ale była to jedyna opcja. Czas na spacerek aleją nieszczęścia. Chodzi o to, że tak naprawdę nie mogę skłonić ludzi, żeby mnie pokochali. Miłość jest w takim samym stopniu stanem umysłowym i emocjonalnym, jak i fizycznym i jedynie na ten ostatni umiem wpłynąć: na chemię organizmu i na nastrój. Niemniej to nadal całkiem owocne poletko. Ten człowiek wydał

mi się osobnikiem pozbawionym miłości, ale nawet potwory są zdolne do poczucia straty. Skoncentrowałam się zatem i sięgnęłam do niego tą iskierką mocy, która jeszcze się we mnie tliła – dotknęłam związków chemicznych w jego mózgu. To bardzo wyczerpujące i co gorsza bolesne, powinnam wzbudzać w ludziach miłość i uwielbienie, a nie rozpacz. To, co mu zrobiłam, pozostawało w absolutnej sprzeczności z samą moją istotą. Garen zmarszczył brwi i potrząsnął głową, jakby starał się ją oczyścić. Z twarzy spełzła mu ta niepokojąca, pełna wyższości mina, zastąpił ją wyraz zmieszania. – Co ty…? – Oparł dłoń na blacie, próbując zachować równowagę, ale zaraz cofnął się chwiejnie. Próbował spojrzeć na mnie ze złością, odzyskać panowanie nad sobą i tą rozmową, ale przeszkadzał mu smutek, który wlewałam mu do mózgu. Albo coś chował w zanadrzu, albo byłam słabsza, niż myślałam. A może jedno i drugie, bo powinien już leżeć na ziemi i skulony szlochać z tęsknoty za mamą, a tymczasem sprawiał wrażenie lekko zawianego. Nie miałam szans przedłużać tego w nieskończoność, szlag by to trafił, sama miałam łzy w oczach z wysiłku. Na szczęście mój panteon ma sposoby na takich ludzi jak Garen. Uderzyć raz jeszcze i mocniej. Korzystając z jego rozkojarzenia, poderwałam się, wywracając z hukiem krzesło. Wskoczyłam na stół i pobiegłam po blacie. Nabrałam tyle rozpędu, ile tylko było możliwe na żałośnie krótkim odcinku, wybiłam się, podciągając nogi i z całej siły uderzyłam kolanami w pierś Garena. Powietrze wyrwało się z niego z głośnym „szuuu”! I padł na podłogę. Wyglądał na oszołomionego, ale nie miałam zamiaru ryzykować, że się pozbiera. Chwyciłam jedno z plastikowych krzeseł, stojących nieopodal, i rąbnęłam go w głowę przy wtórze strasznego trzasku. Oczy uciekły mu w głąb czaszki i zwiotczał. Powinnam wziąć nogi za pas. Zły człowiek leżał nieprzytomny i właśnie miałam otwartą drogę ucieczki. Ale to by było skończoną głupotą. To chyba jedna z tych lekcji, które Hollywood wpaja młodym kobietom. Nie zostawia się wroga za plecami w chwili przewagi. Podniosłam krzesło. Głowa Garena odbiła się od podłogi, gdy uderzyłam ponownie. Krew bryznęła na obskurne linoleum. I jeszcze raz, i jeszcze. Powoli na moje wargi wypełzał ponury uśmiech. Garen wciąż oddychał, ale jeszcze jeden, może dwa ciosy i…

Ciało Garena zaczęło się kurczyć i zapadać w sobie. Materiał, skóra, mięśnie i kości zniknęły niczym woda w odpływie, zawirowały i nie zostało po nich ani śladu. Przepadł w mgnieniu oka i powietrze gwałtownie wypełniło pustkę, którą po sobie zostawił, przy akompaniamencie dźwięku, jaki wydaje odrywana od szyby przyssawka. Została po nim jedynie plama krwi i wygięte krzesło. Upadło z hałasem na podłogę, wysunąwszy się z moich zdrętwiałych palców. Teraz ja oparłam się o stół. Niedobrze, bardzo niedobrze. Ocaliła go jakaś magia, magiczny plan awaryjny, a jego przyjaciele jak nic przybędą tu liczniej, by dokończyć dzieła… a ja… ja muszę odejść, zanim to nastąpi. Zniknąć. Ta myśl przeszyła mnie bólem i gniewem. To nie w porządku. Straciłam już wszystko po tysiąckroć, zostałam zredukowana do marnej skorupy, bogini w domu wariatów, a teraz upadnę jeszcze niżej. Czy nie zostałam już dość upokorzona? Krzyknęłam, kopniakiem wywracając stół, przy którym Garen złożył mi swoją propozycję, przy którym wszystko się zmieniło. Chwilę stałam jeszcze, gotując się ze złości, wreszcie potrząsnęłam głową. Już po wszystkim. Nie chcę siedzieć i się dąsać, wściekać na ogólną niesprawiedliwość świata, wieki doświadczeń krzyczały we mnie wielkim głosem, nakazując mi wyjść i zamierzałam posłuchać. Może i jestem lekkomyślna, ale nie głupia. Zatrzymałam się na chwilę, by spojrzeć na miejsce, w którym zniknął Garen, a potem podbiegłam do Billa i odpięłam mu klucze od paska. Tutaj, gdy miało się klucze, można było zrobić wszystko. Pchnęłam drzwi prowadzące na korytarz i niemal potknęłam się o Nathana. Najwyraźniej skończył swoją wycieczkę z Elliotem nieopodal stanowiska pielęgniarek. Miałam szczęście, nie byłam pewna, czy zdołam poprowadzić samochód – dwadzieścia siedem lat spędziłam w zakładzie dla umysłowo chorych – potrzebowałam szofera. Nie miałam kłopotów z decyzją, kogo ze sobą zabrać. Jestem dużo silniejsza, niż na to wyglądam, ale Elliot był ogromny, w żaden sposób nie zdołałabym wydostać go stamtąd bez wózka widłowego, więc pochyliłam się i dźwignęłam z podłogi nowego członka personelu. Jęknął, gdy przerzuciłam go sobie przez ramię. Chyba zaklęcie Garena powoli odpuszczało. Zanim wydostałam się z ośrodka, nieco miotając się z Nathanem i większą liczbą drzwi, niż mogłam zliczyć, mój szofer zaczął się budzić. To dobrze, bo ja z kolei zaczęłam się męczyć. Ten krótki spacer uświadomił mi, że daleko

mi do dawnej siły. – Sooojesss? – wymamrotał Nathan, gdy wbiegłam na parking. – Który samochód jest twój, Nate? – spytałam, zdejmując go z pleców i potrząsnęłam nim mocniej. Potarł czoło, jakby ścierał resztki snu. – Srebrna toyota camry, dlaczego… czekaj, co jest grane? Złapałam go za ramiona i zajrzałam w oczy, uśmiechając się najlepszym z moich uśmiechów. – Zaraz uratujesz boga, Nate. A teraz zabierz mnie stąd! Zmarszczył brwi już całkowicie przytomny. – Co, nie, ja… Sara, prawda? Co my tu robimy? Nie, musimy wrócić! Dopiero zacząłem tu pracę… Zalałam jego mózg taką ilością szczęścia, miłości i pożądania, na jaką tylko mogłam się zdobyć. Przestał patrzeć na mnie ze zmieszaniem, a zaczął jak zakochany szczeniak. Byłoby to urocze, gdybyśmy mieli więcej czasu. – Och – mruknął z rozmarzonym wyrazem twarzy. – Jasne. Podałam mu kluczyki, a on podszedł do samochodu i najpierw otworzył przede mną drzwi od strony pasażera (co za gentleman). Potem sam wsiadł i odpalił silnik. – Dokąd, Saro? – spytał z niemądrym uśmiechem, wyjeżdżając z parkingu. To pytanie mnie zmroziło. Po dwudziestu siedmiu latach szpital dla psychicznie chorych stał się moim światem. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, dokąd jeszcze mogę się udać i teraz jedyne miejsce, jakie znałam, było tym, w którym nie mogłam zostać. – Nie wiem, Nathanie – odpowiedziałam i słowa te napełniły mnie przerażeniem. – Naprawdę nie wiem.

2 Nowy świat ojechaliśmy oczywiście do jego mieszkania. Nie miałam innego pomysłu. Przez ostatnie trzydzieści lat jedynym moim oknem na świat była telewizja i filmy, a w nich jasny przekaz: jeśli się ucieka, najpierw należy jechać do mieszkania faceta i dopiero tam robić jakieś plany. Dlatego tam jechaliśmy. I niemal było mi głupio, że podjęłam tak banalną decyzję. Zaraz po wejściu do mieszkania Nathan mnie przytulił. – Jesteś cudowna! – oświadczył otumaniony feromonami, dopaminą i serotoniną. (Przebywając kilkadziesiąt lat z lekarzami, sporo można się dowiedzieć o naukowym obliczu zauroczenia.) Uśmiechnęłam się, ale smutno. Nie kochał mnie, nie sercem. Można by pomyśleć, że to nie ma znaczenia, ale ta pusta adoracja, do której go zmusiłam, jest absolutną przeciwnością tego, co uosabiam. Istnieję dla prawdziwej miłości, a nie takich podróbek, więc uwolniłam go i postarałam się przywrócić chemiczny balans jego mózgu. Nie trwało to długo. W jednej chwili obijał się o ściany oszołomiony moją obecnością, a w następnej już trzeźwiał, przytrzymując się blatu kuchennego. W miejsce rozanielonego uśmiechu pojawił się grymas, Nathan najwyraźniej zaczął uświadamiać sobie, co się stało. – Zaraz, gdzie jesteśmy? – powiedział, rozglądając się wokół. Spojrzał na mnie, unosząc brwi. – O cholera, musimy wracać do ośrodka! To mój pierwszy dzień! – Hm, nie bardzo możemy – odpowiedziałam niepewnie, wzruszając ramionami. – Przykro mi. – Rany boskie… – szepnął, spoglądając na mnie, jakby dopiero teraz naprawdę mnie zobaczył, chyba dodał wreszcie dwa do dwóch. – Porwałem pacjenta! Zwolnią mnie! O nie, o nie, zwolnią to mało! Pozwą! Zamkną! I... – Ruszył w stronę drzwi, ale zastąpiłam mu drogę. – Uspokój się. To nie twoja wina. To ja ciebie porwałam.

P

– Co? – Naprawdę jestem boginią. – W sumie to mogłam przemilczeć, więcej mu nie było trzeba. Zaśmiał się, unosząc ręce. – Tak oczywiście... Saro, tak? Tak masz na imię? Wiesz, myślę, że najlepiej będzie, jak wsiądziemy z powrotem do mojego auta i pojedziemy... stąd? Przewróciłam oczyma. – Nie pozwolę ci zawieźć się z powrotem do ośrodka, Nate. Hm, jak mogłabym ci udowodnić, że jestem bogiem? Przez moment milczał. – Och, może wracając ze mną do ośrodka? – zaproponował z taką nadzieją w głosie, że aż mnie rozbawił. – Uspokój się, Nate. Nigdzie się stąd nie ruszę, dopóki nie zaczniesz mnie traktować poważnie. Raczej nie tego się spodziewał, idąc dzisiaj do pracy. Zaczął nerwowo krążyć po pokoju. – Proszę cię, Saro. Potrzebuję tej pracy, a nie będzie to wyglądało najlepiej, jeśli zauważą, że przemyciłem na zewnątrz piękną wariatkę, zawiozłem ją do domu i nawet nie pamiętam, jak to się stało. Nawet nie wiedział, jak poprawił mi nastrój tym drobnym komplementem dodanym do „wariatki”. Trudno prezentować się dobrze w starym podkoszulku i dżinsach, szczególnie po tylu latach w miejscu, gdzie fryzjer to specjalista od wszy, a jedyne kosmetyki, to te na twarzach pielęgniarek. – Jestem boginią miłości – westchnęłam. – Nic nie pamiętasz, bo wpłynęłam na twój umysł. Spojrzał na mnie tym wzrokiem. Przywykłam do tego spojrzenia. Mówiło: „Aha, to naprawdę urocze. I ty w to wierzysz, tak?”. Ale trzeba mu oddać, że powiedział tylko: – Nie jestem pewien, czy to się sprawdzi w sądzie, Saro. Znów przewróciłam oczami. Zasłużył sobie. Nieważne, jak bardzo teraz ludzie mają się za „kreatywnych” i „otwartych na nieznane”. Kiedyś wystarczyło coś niewytłumaczalnego przypisać działaniu boga i natychmiast w to wierzyli. Teraz składają takie rzeczy na karb nauki lub zwykłych sztuczek. Albo wpływu narkotyków. – Za moich czasów... – mruknęłam. Cóż, tamte czasy minęły

bezpowrotnie. Musiałam grać kartami, jakie rozdano, a chwilowo dostały mi się blotki z rodzaju „urocza wariatka”. Musiałam spróbować innego podejścia. – No dobra, Nate, a co powiesz na to: usiądę na tym krześle... – wskazałam aluminiowe składane krzesełko przy starym stoliczku karcianym – ty siądziesz na tamtym futonie, a wtedy sprawię, że się we mnie zakochasz. Jeśli po pięciu minutach nadal będziesz uważał, że nic nie zrobiłam, pójdę, gdzie zechcesz. Zgoda? Zerknął na sofkę, a potem na mnie. – Zgoda. – Skinął, z wysiłkiem zachowując neutralną minę. Nie miałam wątpliwości, że uważa mnie za szaloną, ale przynajmniej starał się być miły. Przycupnął na futonie i spojrzał na mnie wyczekująco. Usiadłam na krześle, pochyliłam się ku niemu i zaczęłam tkać uczucie między nami. Potrzebowałam na to więcej czasu niż na wulkan pożądania, który wzbudziłam na parkingu, bo po pierwsze zależało mi, żeby tym razem zachował świadomość i częściową kontrolę, a po drugie byłam wykończona. Nagle jego oczy rozszerzyły się, a usta rozchyliły ze zdumienia. Spoglądał na mnie z rozkoszną mieszaniną konsternacji i zauroczenia, ale widać było, że jest tego świadomy. Przestałam na niego wpływać. – Przeprosiny smakują lepiej z czekoladą – zauważyłam. Roześmiał się i przez moment wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale zmilczał, wstał i poszedł do swej maleńkiej kuchni. Po chwili szperania wrócił z... tak! – Masz pojęcie, jak dawno taką jadłam?! – wykrzyknęłam, wyciągając chciwie rękę. – Przepraszam, że ci nie wierzyłem – powiedział, wręczając mi toblerone. Uwielbiałam je. Jakimś sposobem mieszanka migdałowego nugatu i miodu zatopionych w czekoladzie zdawała się idealnie wykalibrowana na ośrodek przyjemności w moim mózgu. – Przyjmuję twe przeprosiny, śmiertelniku – oświadczyłam z uśmiechem, rozdzierając opakowanie i odgryzłam masywny trójkąt. – Więc naprawdę jesteś boginią? – zapytał Nathan. – Nie jakimś... ja wiem? Szalonym superbohaterem czy czymś takim? – Nie wydawał się całkowicie przekonany, ale przynajmniej nie usiłował mnie już zapakować w kaftan bezpieczeństwa. Na razie wystarczyło. – Faceci i te ich fantazje – wymamrotałam, przeżuwając czekoladę. Smakowała tak wspaniale, jak pamiętałam. Postanowiłam potraktować baton

jako ofiarę złożoną na moją cześć, pierwszą ofiarę od długiego czasu. – Chcesz? Udowodnię ci to. Daj mi nóż. – Uhm, raczej spasuję – mruknął, marszcząc brwi. Odczekałam chwilę, a kiedy nic nie zrobił, spojrzałam na niego niezadowolona. Cóż, może i udało mi się go po części przekonać, ale nie na tyle, by zechciał uzbrajać osobę poznaną w wariatkowie. – Boisz się, że jestem jedną z tych smarkatych seryjnych morderczyń, o których ciągle się słyszy? – zapytałam, odkładając czekoladę, wstałam i poszłam do kuchenki. – Nie, ale... czekaj. Powaga, nie musisz...! – Twoja SKÓRA rzeczywiście wygląda na taką, którą świetnie by się nosiło – rzuciłam, sięgając w stronę bloku na noże. – O, ten jest idealny. Wyciągnęłam duży nóż, zauważając przy okazji, że to jeden z niewielu markowych przedmiotów w jego mieszkaniu. Do krótkiej listy tego, co wiedziałam o Nathanie, dodałam punkt: „chyba jest dumny ze swoich umiejętności kulinarnych?”, potem usiadłam znów naprzeciwko niego. Uśmiechnęłam się, gdy zauważyłam, jak zesztywniał. – Nie bądź dzieckiem. – Machnęłam nożem od niechcenia. – Trzeba było widzieć, co potrafię zrobić z mieczem. Nim zareagował, przeciągnęłam ostrzem po opuszce kciuka. Skrzywił się gwałtownie, wyciągając przed siebie ręce. – Nie! Przestań! Nie rób tak! Uśmiechając się, zademonstrowałam mu zraniony palec. – Nie mam już wielu wyznawców – poruszyłam przeciętym kciukiem – ale ci, których mam, nie myślą o mnie jako o bogini z raną na palcu. Dlatego zmienię się tak, by pasować do ich wyobrażeń. Patrz. Setki lat wcześniej rana zaczęłaby się goić, jeszcze zanim odjęłabym nóż od skóry, teraz trzeba było na to całej minuty. Mimo to na laiku pokaz i tak robił wrażenie. Milimetr po milimetrze rozcięcie się zamykało i wypłynęło z niego dosłownie parę kropli boskiej krwi, a po ranie nie został nawet ślad. Nawet najcieńsza blizna. Wytarłam palec w koszulkę (co było ironicznym gestem, biorąc pod uwagę napis) i spojrzałam na Nathana spod uniesionych brwi. – No? – To... To niesamowite! – wykrzyknął, okazując stosowny podziw. – Oczywiście możesz być jakimś superbohaterem zdolnym do

samoregeneracji, ale mimo wszystko nie widuje się czegoś takiego codziennie. – Przyglądał mi się uważnie przez parę sekund, a potem wzruszył ramionami. – No dobra, może i jesteś boginią. Niech będzie. I to niezłą laskąboginią. – Przyjąłeś to całkiem nieźle. – Żartujesz? – Oczy mu rozbłysły. – Przecież to jest jak spełnienie dziecięcych marzeń dla mojego pokolenia. To którą boginią jesteś? Teraz jest dużo większa szansa, że w ciebie uwierzę, naprawdę! Trudno było mi się oprzeć – pokusa zyskania wyznawcy była niezwykle silna – ale nie chciałam jeszcze się zdradzać. Nie byliśmy bezpieczni w jego mieszkaniu. Nie trzeba było geniusza, żeby domyślić się, z kim i gdzie uciekłam, nie było czasu na to, by wyjaśniać, skąd pochodzę. Prawda musiała poczekać na lepsze warunki. Pokręciłam głową, wzdychając z żalem. – Nie teraz, Nate. Mam kłopoty. Zresztą teraz ty też. – Ja? – Uhm, przykro mi. – Naprawdę czułam się fatalnie. Sprawiał sympatyczne wrażenie, nie zasługiwał na wciąganie go w nadprzyrodzoną aferę, ale niezależnie od tego, jak kochałam swoją przeszłość, teraz nie był to stosowny moment na wspominki. – Ktoś próbuje zrobić mi krzywdę, a ponieważ to ty mnie tu przywiozłeś, pewnie i ciebie wezmą na cel. – Hm. – Nathan chyba przetrawiał informacje. Nagle się roześmiał, brzmiało to tak, jakby nie był pewien, czy śmiać się, czy jednak płakać. Rozejrzał się po swoim praktycznie urządzonym mieszkanku, popatrzył na identyfikator wiszący u paska i wzruszył ramionami. – Przyznam, że to chyba najlepszy powód do zwolnienia się z pracy. Pierwszy dzień mojej pierwszej dorosłej roboty i... najwyraźniej ostatni. Roześmiałam mu się do wtóru. Rzeczywiście to brzmiało absurdalnie. – Cieszę się, że pomagam ci w wagarowaniu. – No to przed kim uciekasz? Nie było powodu, żeby to przed nim ukrywać. Opisałam pokrótce Garena i jego paskudną organizację. – Nie dziwię się, że chciałaś uciec przed czymś takim – stwierdził, kiedy skończyłam. Zamilkł na moment, a potem skinął stanowczo głową, jakby właśnie podjął jakąś decyzję. – Cóż, nie możemy dopuścić, żeby taka śliczna bogini uciekała pieszo. Gdzie chcesz się udać? To pytanie zadawałam sobie, odkąd dotarliśmy do jego mieszkania.

Oparłam się na krześle i ponownie sięgnęłam po czekoladę. – Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia. Spędziłam w ośrodku ostatnie dwadzieścia siedem lat i nie mam dokąd uciec. – Dwadzieścia siedem? – zdumiał się. – Nie wyglądasz nawet na taką, co może kupić legalnie drinka. – Przecież mówiłam, że mam ponad tysiąc lat. Nieźle się trzymam, no nie? – zażartowałam – No przecież! – Klepnął się w czoło. – Bogini. Pewnie się nie starzejesz? – Zmarszczył brwi, jakby uderzyła go jakaś myśl. – Jakim cudem w ośrodku nikt tego nie zauważył? Przecież w karcie pacjentów jest data przyjęcia? – Mogę odrobinę nagiąć to, jak ludzie mnie postrzegają i co do mnie czują, tak jak zrobiłam z tobą. Przecież nie stanowię zagrożenia ani dla siebie, ani dla otoczenia, więc normalnie nie trzymaliby mnie w takiej placówce. Załatwiłam sobie etykietkę „wymaga leczenia szpitalnego” i już. – No tak. Czyli uciekasz, ale nie masz dokąd i, niech zgadnę, nie masz też żadnych przyjaciół, do których mogłabyś zadzwonić, bo twoje kontakty urwały się dwadzieścia siedem lat temu. – Dokładnie tak. – Ja mam mnóstwo znajomych w mieście. I rodzinę w Marylandzie, niedaleko stolicy. – To nie może być ktoś z tobą powiązany. Wiedzą już, gdzie szukać. Potrzebuję jakiegoś miejsca, gdzie mogłabym się na stałe przyczaić. – Na stałe? Z tym gorzej. Jestem typem wiecznie głodującego artysty, a coś mi mówi, że i ty nie zarabiałaś w tym ośrodku. – No nie, a wszystko co miałam, cóż... – Przykre to, ale nie zostało mi nic, nawet naszyjnik. Lubiłam świecidełka. Uwielbiałam wszelkie błyskotki, a im bardziej wyjątkowe i cenne, tym lepiej. Jedno z moich dziwactw. A miałam ich wiele. Jestem ucieleśnieniem ludzkich wymysłów, więc moje myśli, pragnienia i motywy są nieco ponad normę. – Nie mam nawet porządnego ubrania – dokończyłam, patrząc na stare szmaty, które miałam na sobie. Jak on mógł uważać, że jestem piękna? W czymś takim?! – Daj spokój, wyglądasz świetnie. Nie żebym nie doceniała jego słów, ale chciałam poczuć się dobrze sama ze sobą. Własna opinia o moim wyglądzie była dla mnie równie ważna, co cudza, a za murami ośrodka dotarło do mnie, jak bardzo szpeci mnie mój strój.

– Postaram się coś ci zorganizować po drodze tam, gdzie pojedziemy – powiedział, dostrzegając chyba moje powątpiewanie. – Szkoda w sumie, że nie zatrzymałem jakichś ciuchów mojej byłej, ale... – zawiesił głos, a ja spojrzałam na niego z zaciekawieniem. – No, spaliłem je, jakby... – wymamrotał zakłopotany. Roześmiałam się. Chyba mu ulżyło, że zareagowałam rozbawieniem, a nie krytyką. Odniosłam wrażenie, że jeszcze nie do końca załapał tę sprawę z „boginią miłości”. Widziałam każdy możliwy rodzaj związku, zerwania czy uczucia. Nawet jeśli jego związek trwał krótko, to dobrze, że w ogóle doświadczył tego typu relacji. Sam fakt, że miał dziewczynę, oznaczał, że kiedyś była pomiędzy nimi miłość, namiętność, uznałam więc, że lepiej skupić się właśnie na tym. Taka już była moja natura. – Tak czy owak, musisz zdecydować, dokąd chcesz jechać – zmienił temat. Miał rację. Potrzebowaliśmy konkretnego planu. – W porządku, kwestia ubrań może zaczekać – przyznałam. – Ale pieniądze to nie problem. Może i nie mam już świecidełek, ale przecież nadal istnieją banki? – No tak... – powiedział Nathan powoli. – No to po prostu poproszę o pieniądze w okienku. Potrafię być bardzo przekonująca. – Puściłam do niego oko. – Dzięki temu zdobędę środki, żeby dostać się tam, gdzie zechcę. – Fajnie być bogiem – mruknął zamyślony. – A więc pieniądze to nie problem, tak? No to możemy cię ulokować gdzieś daleko w hotelu. – Nie, za bardzo publiczne miejsce. W hotelach jest duża rotacja gości, więc szybko zaczęłabym się wyróżniać. Potrzebuję bardziej ustronnej kryjówki. – Może jakiś domek letniskowy nad jeziorem? I nadszedł ten moment, w którym Nathan musiał się dowiedzieć, że bogowie są wymagający. Cóż. I tak byśmy tego nie uniknęli. – Nie, nie, to musi być gdzieś, gdzie będę miała kontakt z ludźmi, może nawet znajdę nowego wyznawcę lub dwóch. – Czyli nie za tłoczne, żeby cię nie odkryto i nie całkiem odludne... Jesteś pewna, że nie nazywasz się Złotowłosa? Podobał mi się. – Z powodu włosów? – Potrząsnęłam jasnymi lokami. – Przykro mi, ale taka niestety jestem. Gdybym się nie przejmowała, to w sumie mogłabym się

zakopać i pod ziemią przeczekać, aż zawierucha ucichnie. – Nie musisz jeść? – Ani oddychać, ani nic z tych rzeczy. Wiesz, nieśmiertelność i tak dalej. Ale lubię jedno i drugie, i dlatego wolałabym zrezygnować z tej opcji z płytkim grobem. To coś jak u ciebie z pracą, słuchaniem muzyki, zakochiwaniem się, nie jest ci to niezbędne, ale wolałbyś to mieć. – Jasne – przyznał Nathan zadumany. – Rany, pomysł ze szpitalem dla umysłowo chorych był rzeczywiście idealny. – Dzięki. Ale teraz będą pewnie obserwowali takie miejsca. – Czułam się tym nieco przygnębiona. Naprawdę byłam dumna z koncepcji, kiedy ją realizowałam, teraz jednak ta droga się zamknęła. Przy następnym spotkaniu z Garenem krzesło nie wystarczy, żeby zaspokoić moją żądzę krwi. Pożerając czekoladę, snułam mordercze plany. – Dom starców? – Nuda. – Kurort na wyspie? – Niezłe, ale jeśli mnie znajdą, nie będę miała jak uciec. – Hej, a do hotelu nie chcesz, bo jest za dużo ludzi czy obawiasz się, że w takim miejscu łatwo cię znajdą? – Nie rozumiem? – Chodzi o to, czy nie masz nic przeciwko, żeby zniknąć w tłumie? – Ach. Nie, oczywiście że nie. Bogowie są z natury towarzyscy. Lubimy być wśród was, małych marzycieli. – Czyli dużo ludzi może być, ale nie mogą cię zauważyć, tak? Byłam ciekawa, do czego zmierza. – To właśnie powiedziałam, tak. – No to może park rozrywki? Co?! Zastanawiałam się, kiedy ostatnio byłam w takim miejscu. – Masz na myśli miejsce z roller coasterami, karuzelami i tak dalej? – Dokładnie tak. Spojrzałam na Nathana niepewnie, nie nadążałam za nim. – Jesteśmy w Orlando – zaczął wyjaśniać. – To stolica turystyki. Zatrudnij się w jednym z takich parków, a nikt cię nie znajdzie. Podobała mi się część „nikt cię nie znajdzie”. – W porządku, ale gdzie miałabym mieszkać? Przecież kiedyś zamykają nawet takie miejsca?

– W kwaterach pracowniczych. – A czciciele? – Kilka milionów zafascynowanych, łatwowiernych dzieciaków rocznie. – Nathan podniósł rękę i zaczął wyliczać, odginając palce: – Bezpieczne zniknięcie w tłumie, anonimowość i mnóstwo wyznawców. Lepiej być nie może. Teraz zrozumiałam. Miał rację. Byłam zachwycona. Garen zdołał mnie znaleźć, idąc śladem dokumentów. Pacjentka twierdząca, że jest boginią, zwróciła pewnie czyjąś uwagę. W takim parku mogłabym zacząć od nowa – nowe życie w najmniej przewidywalnym miejscu. – To genialne, Nathan. Tak właśnie zrobimy. W pierwszej chwili podzielił mój entuzjazm, ale naraz jakby coś sobie uświadomił. Uśmiech spełzł mu z twarzy. – Zaraz. Zrobimy? W sensie my? – zapytał nieufnie. Opanowałam grymas, kiedy zdałam sobie sprawę o jak wiele – celowo czy też nie – prosiłam go tym małym słówkiem. – Ehm… Tak...? – Poczułam zakłopotanie. – Oczywiście chcę ci pomóc, ale, uhm... Tak na całość? Razem? – dopytywał wyraźnie zaniepokojony zmianą, jaka za moją sprawą miała nastąpić w jego życiu. – Tu już nie chodzi o podwózkę, prawda? Smutno pokręciłam głową. – To całkiem nowe życie, Nate. – Naprawdę zaczynałam lubić chłopaka, ale nie chciałam wyrywać go ze wszystkiego, co zdołał sobie tu zbudować (choć nie wyglądało to na zbyt wiele) i jeszcze bardziej narażać na niebezpieczeństwo. Boży wyznawca to niezbyt bezpieczny rodzaj kariery. – Nie musisz ze mną tam iść. Może jeszcze nie jest za późno, żeby udać, że nigdy się nie spotkaliśmy? Mogłabym cię ogłuszyć i nieprzytomnego porzucić w krzakach na tyłach ośrodka. Mógłbyś powiedzieć, że ukradłam ci samochód, pewnie udałoby mi się nauczyć prowadzić i po sprawie. Nathan rozważał to, co powiedziałam, rozglądając się po swoim wynajętym mieszkanku. Nie było najgorsze, ale widać, że mieszkał tu sam. Na blacie piętrzyła się korespondencja, ze zlewu wylewały się gary, a dywan mógł poszczycić się niezłą kolekcją plam. Wyczuwałam rozgrywającą się w duszy Nathana walkę strachu przed nieznanym i ekscytację przygodą, rozczarowanie obecnym życiem oraz lekkie zakłopotanie, pozostałość zauroczenia moją skromną osobą.

– Chrzanić to – stwierdził wreszcie. – Wiesz, czemu potrzebowałem tej pracy? Bo to jedyna, którą mogłem dostać. Nikt nie zatrudnia projektantów stron internetowych świeżo po ogólniaku, a studia mi się nie przydadzą. Dziewczyna mnie rzuciła, matka wykopała z domu po maturze, a moi przyjaciele albo poszli na studia, albo jak ja usiłują łapać każdą pracę, jaka się nawinie. – Popatrzył na mnie i się uśmiechnął. – Podążanie za boginią... To jak podążanie za marzeniami, prawda? – Tymi najbardziej szalonymi, Nate. Zabierz wszystko, czego potrzebujesz i zaczynamy nowe życie. Skinął i zaczął pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Zajęło mu to żałośnie niewiele czasu. Kilka minut później siedzieliśmy z powrotem w samochodzie. Opuściliśmy parking pod jego blokiem i skierowaliśmy się w stronę autostrady. Im bardziej się oddalaliśmy, tym silniejsze miałam uczucie, że się budzę. Żałowałam, że nie zrobiłam tego parę lat temu. Porzucenie ośrodka okazało się mniej straszne, niż się spodziewałam, przypominało raczej powrót z emerytury, otrzepanie się z trzydziestoletniego pyłu i stawianie pierwszych kroków na drodze do chwały. Na pewno żadne z nas nie oczekiwało takiego rozwoju sytuacji, gdy wstawaliśmy dziś rano, ale chyba oboje byliśmy z takiego obrotu spraw zadowoleni. Czekała mnie przyszłość i chyba po raz pierwszy od wielu lat nie wiedziałam, co mi przyniesie.

3 Fałszywe tożsamości owy start jeszcze nigdy nie był tak prosty. Co prawda urząd miasta nie znajdował się już tam, gdzie wtedy, gdy potrzebowałam nowej tożsamości, by przyjęto mnie do szpitala psychiatrycznego, ale Nathan miał jeden z tych dziwnych wszystkowiedzących smartfonów, który znał także aktualną lokalizację biura. Chłopak zdawał się trochę nieszczęśliwy, że będzie musiał pozbyć się tego urządzenia, aby nie wyśledzili nas moi prześladowcy, ale obiecałam mu, że szybko kupimy nowy, jeszcze lepszy. Wiem, że w tych czasach szybkie rozpoczęcie nowego życia wydaje się niemożliwe. Przyznaję, że rzeczywiście jest trudniej. Niegdyś wystarczyło przenieść się do nowej wioski i przedstawić każdemu nowym imieniem. Teraz społeczeństwo na każdej drodze porozstawiało różnorakie bariery. Formularze, numery, rejestracje, akty urodzenia – można od tego oszaleć. Nie zawracałam sobie tym głowy. Zrobiłam to, co zwykle: weszłam do instytucji, gdzie wyrabiają dokumenty i zaprzyjaźniłam się z osobą, która mogła dać mi wszystko, czego potrzebowałam. Nathan zdawał się ogłuszony prostotą tego rozwiązania. Te wszystkie bariery tkwiły w jego głowie, całe życie filmów, książek, doświadczeń podpowiadających, jak trudno jest zniknąć, ile trzeba pokonać przeszkód, żeby obejść system. Wyrzucił ze świadomości fakt, że wszystkie te bariery postawili ludzie. Wiem, że dzięki technologii sprawy dzieją się szybciej i bezosobowo, ale koniec końców wszystko i tak sprowadza się do decyzji ludzi, a z moimi możliwościami da się nagiąć ich tak, żeby dali mi to, czego chcę. Urzędnik z czułością wręczył mi kartę z numerem ubezpieczenia i wyjaśnił, jakie podjąć kroki, by otrzymać prawo jazdy i inne dokumenty. Przez resztę dnia objeżdżaliśmy z Nathanem miasto, zbierając formularze i konstruując sobie nowe życie. Nathan przejmował się mocno wyborem nowego imienia, ale ja nad swoim się tak nie rozwodziłam. I tak dla

N

znajomych pozostanę Sarą. Nosiłam to imię setki lat i nie zamierzałam go ot tak zmieniać. Ale ponieważ musiałam mieć jakąś nową tożsamość, wzięłam imię i nazwisko z ulicznej tablicy – Amelia Robinson. Kiedy wieczorem dotarliśmy do luksusowego hotelu w centrum, byłam wykończona. Od wieków nie musiałam się tak natrudzić. Ledwie starczyło mi sił, żeby przekonać recepcjonistę do użyczenia nam bezpłatnie pokojów, a i to nie wyszło tak, jak chciałam. – Nie udało mi się załatwić apartamentu – marudziłam w drodze na górę. Uwieszona na Nathanie skupiałam się głównie na stawianiu kolejnych kroków. Zaśmiał się i objął mnie, podtrzymując. – Spisałaś się świetnie, moja bogini – oświadczył, uśmiechając się szeroko. Nie miałam siły, żeby wymierzyć mu kuksańca za ten tekst, choć szczerze miałam ochotę. W pokoju od razu padłam na łóżko. Owszem, nie potrzebuję snu, ale nie ma to jak spokojny wypoczynek, żeby odzyskać siły. Jak przez mgłę dotarło do mnie jeszcze, że Nathan kładzie się na swoim, po czym zdmuchnęło mnie jak świeczkę. Jak zwykle śniłam wspaniałe, wyraziste sny. Pewien uroczy lekarz z Niemiec powiedział mi kiedyś, że te sny są wyrazem mojej podświadomości, pełne symboli, które można zinterpretować, by odkryć najgłębsze nadzieje i lęki. Nie wiedział, że w moim przypadku jest inaczej. To ja jestem snem. Ja i cały mój rodzaj jesteśmy formą nadaną ludzkim pragnieniom i strachom. Dlatego, kiedy zasypiam, śnię o was. O was wszystkich. W snach widzę, co rodzaj ludzki myśli o miłości, pięknie, płodności, magii, próżności i wojnie. Widzę całe kontynenty pogrążone w poczuciu zagrożenia, wątpliwościach, świat spowity w troskach. Dziwnie się to wszystko potoczyło. Gniew, nieufność, przemoc – oczywiście budzą we mnie smutek, ale były one obecne zawsze. Ludzie zabijali się od początku istnienia. Nowością jest niepokój i niepewność. Gdzie podziały się wiara w siebie? Duma? Gdziekolwiek spojrzeć, ludzie siebie nie doceniają. Ale to chyba nic dziwnego, jeśli weźmie się pod uwagę, co stało się ze światem od czasów mojej świetności. Teraz, gdy za publiczność ma się cały świat, trzeba mierzyć się z najlepszymi z najlepszych. Z najpiękniejszymi ludźmi, najmądrzejszymi naukowcami, najbardziej utalentowanymi muzykami... Wszyscy oni są oddaleni zaledwie o

jeden nagłówek wiadomości, gotowi przypomnieć ci, że choćbyś był nie wiem jak dobry, zawsze znajdzie się ktoś lepszy. Chciałabym powiedzieć ludziom, że to nie ma znaczenia. Chciałabym móc przytulić ludzi i powiedzieć, że będą kochani za to, co robią, że każdy jest niesamowity i wyjątkowy. Szkoda, że ludzie nie wiedzą, jak bardzo ich potrzebuję, jak bardzo za nimi tęsknię. Żałuję, że nie mogę im tego powiedzieć. Żałuję. Każdy śni o pragnieniach i nadziejach i dlatego ja śnię o ludziach – bo to oni są moim pragnieniem, moją nadzieją. *** Kiedy obudziłam się pełna sił i tęsknoty, florydzkie słońce przesączało się przez szpary w zasłonach. Ból powrócił z całą mocą – tęsknota za czcicielami, kochankami, kapłanami i pełnymi nadziei wiernymi. Na świecie było tyle bólu, na tyle modlitw mogłabym odpowiedzieć, gdyby tylko autorzy tych modlitw wierzyli, że znów ktoś ich słucha. Przykryłam głowę poduszką, żeby odciąć się od światła i westchnęłam w materac. W ośrodku wszystko było stałe. Tam udawało mi się zrównoważyć pragnienia z rzeczywistością i odciąć się od cierpienia tęsknoty za tym, co było kiedyś. Teraz zostawiłam za sobą tę małą siatkę bezpieczeństwa i wszystko wracało. Może opuszczenie ośrodka nie było jednak najlepszym pomysłem. Ale z drugiej strony nie miałam za bardzo wyboru. – O, chyba ktoś tu się obudził! – głos Nathana wyrwał mnie z zamyślenia. Bez względu na to, która była godzina, Nate i tak brzmiał zbyt radośnie, jak na kogoś, kto niedawno wyszedł z łóżka. – Chyba jesteś gotowa, żeby wstać. Szczęk i bulgotanie oznaczały kawę, więc rozchyliłam powieki. W pokoju rozszedł się tak cudowny aromat, że aż jęknęłam i zaczęłam wyplątywać się z kokonu koców, którymi się okręciłam. Uwielbiałam kawę. Zawsze mnie ożywiała, co wydaje się dziwne, zważywszy na moją boską naturę. Nie umiałabym wyjaśnić, jak to działa. – Dużo cukru, bez śmietanki – wymamrotałam, przecierając oczy i przeciągając się. – Wedle życzenia. – Nathan po chwili przyniósł mi parującą filiżankę. – Zamówiłem śniadanie do pokoju, chcesz coś? Grzankę? Jajka? Gofra?

Zdecydowanie zbyt dawno jadłam śniadanie w łóżku, nie mówiąc o takim, które podałby mi uroczy facet. Mogłabym do tego przywyknąć. – Tak na wszystko. Jajka, grzanka z masłem i koniecznie gofry – zaordynowałam i napiłam się kawy. – Już się robi. – Nathan podszedł do wózka, na którym piętrzyły się potrawy w ilości, której nie bylibyśmy w stanie przejeść. Podobało mu się chyba życie bez ograniczeń finansowych. Obserwowałam, jak nakłada mi jedzenie. Miał na sobie koszulkę i bokserki, dzięki czemu mogłam mu się lepiej przyjrzeć. Wyglądał jak świeżo upieczony maturzysta, ale wysokie kości policzkowe i jednodniowy zarost przydawały mu kilku lat. Nie był typem faceta przesiadującego godzinami na siłowni, ale atletyczna budowa wskazywała, że przynajmniej stara się regularnie ćwiczyć. Słodziak. Nie do końca w moim typie, ale słodki. Spojrzałam po sobie i pomyślałam, że nie jestem chyba w pozycji, żeby oceniać kogokolwiek – nadal miałam na sobie koszulkę z napisem „Oddaj krew” i niedopasowane dżinsy z ośrodka. – To jak? – Nathan podał mi talerz z jedzeniem. – Możesz już powiedzieć mi, kim naprawdę jesteś? Entuzjastycznie zabrałam się do jedzenia. Nie wiem, co dzieje się z tym wszystkim w moim ciele, ale podobnie jak sen, jedzenie pomaga mi odzyskiwać siły. – Jasne – wymamrotałam z ustami pełnymi jajek. Zachłanne przeżuwanie, któremu się oddawałam, nie czyniło ze mnie godnego rozmówcy, ale równie dobrze mogliśmy odbyć tę pogawędkę teraz. – Nie spiesz się – powiedział Nathan, usiadł na swoim łóżku i zaczął mi się z ciekawością przyglądać. Popiłam kęs jedzenia kawą, odchrząknęłam i zwróciłam się do niego. – Wiesz w czym rzecz, jeśli chodzi o „boginię miłości”, tak? – Tak. – Skinął potwierdzająco. – To, czyli kim jesteś? Afrodytą? Prychnęłam zniesmaczona. – Tą rozmizdrzoną, niewyżytą lalką? Proszę... Bo zwymiotuję. – Dobra, dobra. – Uniósł ręce w geście poddania. – No to kim? Usiadłam i wyprostowałam się, żeby wyglądać nieco bardziej władczo. Prawdopodobnie nie bardzo mi to wyszło ze względu na idiotyczny strój (nie mówiąc o włosach, o tym nawet nie chciałam myśleć!), ale musiałam sobie radzić z tym, co miałam. – Jestem córką wichru i morza, darzącą, lnianowłosą, Panią Poległych.

Kochanką, wojowniczką, powierniczką uświęconych arkanów seidr, najwspanialszą ze wszystkich bogiń – zawiesiłam głos zadowolona z wrażenia, jakie na nim wywarłam, a potem dałam mu odpowiedź, której oczekiwał. – Jestem Freja. – Freja – powtórzył, kiwając powoli głową. Na widok gorączkowego namysłu, który odbił się na jego twarzy, uszła ze mnie cała władczość i wyniosłość. Prawdopodobnie rozpaczliwie poszukiwał w pamięci jakiegoś skojarzenia. – Hm… Bo... Tak! Freja! Jasne! – Nie masz bladego pojęcia, kim jestem, prawda? – zapytałam z niedowierzaniem. Miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, żeby poczuć zakłopotanie. – Brzmi znajomo... Wiesz, chodziłem na kurs mitologii na uczelni, ale była głównie grecka. Wywróciłam oczami. – Nie znoszę ich. Kiedy zatrudnili firmę od PR-u? – westchnęłam. To nie wina chłopaka. Z jakiegoś powodu nie mam wyznawców i widać było, że głupio mu, że mnie nie zna. – Asgard? – podsunęłam. – Yggdrasil? Walhala? – A tak! – ucieszył się, wdzięczny za wskazówki. – Nordycka! Jasne! Oczywiście, że znam. Więc jesteś um... – Jestem jedną z Vanirów – powiedziałam z tęsknym uśmiechem. – Moją dziedziną jest miłość, ale też wojna, piękno, płodność i śmierć, seks i złoto. Może i nie jestem najpopularniejsza, ale jestem najpotężniejsza, bo co w świecie ludzi kształtuje życie mocniej niż dotyk kochanka... czy ostrze klingi? – Wow! – szepnął po chwili, wyraźnie pod wrażeniem. – Wiesz, może to zabrzmi jak kłamstwo po tym, jak nie rozpoznałem twojego imienia, ale naprawdę wiem co nieco o nordyckiej mitologii. I zawsze uważałem, że jest najfajniejsza. Rezygnując z boskiej pozy, uśmiechnęłam się do niego szczerze. – Hm, dziękuję, ci, Nathanie. Cieszę się, że miałeś szansę potwierdzić swoje spostrzeżenia. Odpowiedział uśmiechem i w tej chwili poczułam, jak iskra jego wiary rozpala się we mnie. Cały czas od chwili, kiedy powiedziałam mu, że jestem boginią, miał wątpliwości, wiedziałam to, ale jak wszystkie nieprzyjemne myśli, i te były zepchnięte na krańce umysłu. Teraz, znając moje imię, musiał

skupić się na nich i naprawdę wziąć je pod rozwagę. Wyciągnął je na światło dzienne, zbadał i odkrył, że nie mają podstaw. Widziałam w tych jego jasnoniebieskich oczach, jak ostatnie przykre okowy niedowierzania kruszą się i rozpadają, ku mojej radości. Zaakceptował fakt mojego istnienia. Zyskanie jego zaufania było wspaniałe, poruszające, tym wspanialsze, że nie miałam zbyt wielu czcicieli. Nie wiedziałam, czy Nathan zdawał sobie z tego sprawę, ale dołączył do żałośnie nikłych szeregów moich wyznawców i za to byłam mu nieskończenie wdzięczna. – A gdzie reszta bogów? – zapytał nieświadomy, jak silnie jego los związany jest z moim. – No wiesz, Odyn, Thor, Loki... I reszta? – Ach, więc tych to znasz? – zaśmiałam się. Uśmiechnął się nerwowo. – To przez Marvela. Komiksy, filmy, wszędzie ich teraz pełno. – A tak. – Przypomniałam sobie wieczorki filmowe w ośrodku. – Ciekawe, czemu ja nigdy nie jestem superbohaterką? Zresztą, nieważne. – Machnęłam ręką. – Pytałeś o moją rodzinę? – Tak, też się tu gdzieś kręcą? No bo wiesz, czy popularność nie dodaje im sił? Pokręciłam głową ze smutkiem. – Sława nie zawsze jest błogosławieństwem. Wszyscy w pierwszej chwili myślą o tych trzech, ale nie bez powodu... I niestety po części dlatego odeszli. – Zmarszczyłam się, kiedy na powierzchnię mojego umysłu wypłynęły pewne starożytne wspomnienia, niektóre dość żenujące. – Lokiego akurat nie żałuję. Cieszę się, że ten kłamliwy szczur nie żyje. – Co się z nimi stało? – Ragnarok – powiedziałam lakonicznie. – Koniec świata? Zaraz, to on naprawdę nastąpił? – Nathan aż oczy otworzył ze zdumienia. – Nie, nie – zachichotałam. – Ale ich śmierć została przepowiedziana, a ludzie wierzą w przepowiednie. Pamiętasz, jesteśmy tacy, za jakich nas macie i cóż, to wy decydujecie, czy niektórzy z nas umrą. Bogowie, którzy nie zostali wspomniani przy okazji przepowiedni o Ragnaroku, przetrwali, ale nieszczęśnicy ze świecznika, jak na przykład mój biedny brat Frejr, zostali zniewierzeni w niepamięć. – Zamilkłam na moment. – Hm, „zniewierzeni” to niedobre słowo. Raczej „zabici przekonaniem”. Efekt ten sam, ale jest różnica, jak to się stało.

– Chyba rozumiem. Ale wobec tego powinno jeszcze zostać wielu bogów. – Wielu – potwierdziłam. – Niektórzy rozpłynęli się z braku wiary, przytłoczeni zwątpieniem bądź zranieni, nie mogli zregenerować się bez czcicieli. Mam informacje sprzed kilku dekad, ale Frigg została. Miła kobieta, wcielenie macierzyństwa. Najpierw była akuszerką, potem pielęgniarką, a teraz chyba ma piekarnię. Sif jest terapeutą par. Bragi tworzył poezję, został chyba redaktorem w gazecie. Myślę, że Hel również żyje. Była miłą dziewczyną, ale mity wypaczyły ją i zmieniły w coś złego. Nie wiem, co teraz robi. Baldur został wskrzeszony, fajna sprawa, i chyba zajął się polityką. Są jeszcze pewnie inni, ale rozproszyliśmy się po utracie wiernych, więc nie jestem pewna, kto jeszcze został, a kto nie. – Bogowie żyją pomiędzy nami – rzekł Nathan cicho. – Fajnie. I inni też, prawda? Greccy, egipscy, hinduscy...? – Jasne. – Wzruszyłam ramionami. – Jeśli nadal ktoś w nich wierzy, to tak. Niektórzy z pewnością są dużo potężniejsi ode mnie, bo mają swoje religie i wierzących. Dupki. – A ilu ty masz wyznawców? – Nie chciałbyś wiedzieć. – Skrzywiłam się. – Obecnie jestem pomniejszym graczem. I na tym zakończmy tę kwestię. – W porządku. Spotkałaś jakichś bogów z innych panteonów? No wiesz, wpadłaś kiedyś na przykład na Śiwę? Albo Jezusa? – O tak. – Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. – Przemiły człowiek. Nie dziwię się, że w obecnych czasach jest otoczony taką czcią. Przybył do nas, kiedy zaczynaliśmy odchodzić w niepamięć. Przepraszał za to, co się stało. Mówił, że chciał tylko, by ludzie byli dla siebie dobrzy. Wiesz, odniosłam wrażenie, że nie zawsze podoba mu się to, co robi się w jego imieniu. – Uhm. Pełno na ten temat memów w sieci. – Nathan przewrócił oczami. – A jacyś inni bardziej znani? – Cóż – westchnęłam. – Za czasów, kiedy mój panteon wiele znaczył, dużo częściej spotykałam innych bogów. Po naszym upadku docierały do mnie tylko strzępy wieści, ten i ów wściekali się na Zeusa za to, co zrobił ich żonom i tym podobne. Teraz całkiem wypadłam z obiegu. – Hm. – Nathan najwyraźniej potrzebował czasu, żeby to wszystko przetrawić. – Tak... Nie związałeś się ze wschodzącą gwiazdą – stwierdziłam z niejakim zakłopotaniem. Sama nie wiem, czemu mu to powiedziałam.

Poczułam ukłucie lęku. Obawy, że teraz, gdy wiedział już, jak słaba jestem, uzna, że nie jestem warta zachodu. Nie, żebym nie dała sobie rady, ale utracić czciciela tak prędko... – Nie obchodzi mnie twoja pozycja wśród jakichś tam starożytnych bogów – powiedział, wytrącając mnie z zadumy. – Gdzie są tamci bogowie i co kiedykolwiek dla mnie uczynili? Ty jesteś tutaj, wywróciłaś moje życie do góry nogami i jestem z tego powodu szczęśliwy. Moje obawy rozwiały się niczym mgła, a ja roześmiałam się na myśl, jak bardzo nie doceniałam tego chłopaka. – Założę się, że mówisz to każdej bogini. – Tylko tym w podkoszulkach promujących krwiodawstwo – zaśmiał się do wtóru. – Och – jęknęłam, zasłaniając się poduszką. – Zaraz po śniadaniu idziemy na zakupy. – Właściwie to powinniśmy zaplanować jakoś nasz dzień – stwierdził. – Mamy już dokumenty, więc co teraz? – Ubrania, gotówka, nowy samochód, praca – wymieniłam. – W tej kolejności. – To jakiś plan – zgodził się, kiwając głową. Poszedł się wykąpać i ubrać, a ja tymczasem kończyłam śniadanie. Potem ja poszłam pod prysznic. Myśl, że szmatławe ubrania, które ściągnęłam z grzbietu, będę musiała włożyć ponownie, była wyjątkowo irytująca, ale pocieszałam się, że to już ostatni raz. Prysznic był cudowny. W ośrodku nie było tragicznie, ale wykafelkowanej na biało wspólnej łazienki i szeregu oddzielonych przegrodami pryszniców nie nazwałabym luksusem. Natomiast w hotelu mieli nawet te małe buteleczki z szamponem i odżywką, więc mogłam coś zrobić z włosami. Kiedy wreszcie wyszłam spod prysznica, czułam się tysiąc razy lepiej. Nathan obwiózł mnie po wszystkich najpopularniejszych i najmodniejszych sklepach z ciuchami, radośnie wykorzystując debet na karcie, którą miał niedługo wyrzucić. Od razu uderzyło mnie, jak bardzo byłam nie na czasie. Galerie handlowe zmieniły się nie do poznania. Pamiętałam niskie, zatłoczone domy towarowe i zapyziałe strefy gastronomiczne. Galeria Millenium wystrzeliła w górę na dwa piętra, zyskała przestronne hole, cała w lśniącym marmurze, stali i szkle. W głównym atrium wisiały monitory, na których pokazywano modeli i modelki w różnych

strojach na tle pięknych krajobrazów, a pomiędzy tym kręcił się tłum kupujących, modnie ubranych nastolatków, turystów i ludzi biznesu. Zniknęli obszarpani deskorolkarze i kupujący o martwych oczach. Zniknęły obskurne salony gier, a restauracje wyglądały zachęcająco. Urzędy, w których byliśmy poprzedniego dnia, nie zmieniły się aż tak bardzo, ale poza sektorem publicznym wszystko wypiękniało. Podobał mi się ten nowy świat. Potrzebowałam rzeczy, żeby się doń dopasować stylistycznie. Niestety moje pierwsze próby były... nietrafione. Najwyraźniej zbyt duże podkoszulki, legginsy, swetry z opadającymi ramionami i dekatyzowane dżinsy nie były już w modzie. Dopóki tego nie załapałam, z uporem maniaczki wybierałam dziwaczne kombinacje, narzekając na tak ograniczony wybór. Nathan na początku nawet się nie odzywał, zdrajca. Złamał się dopiero w którymś kolejnym sklepie. – A może ta? – Złapałam kolejną zbyt obszerną koszulkę. – Trzeba by dodać do niej sporo biżuterii, żeby coś z tego było, ale... No co? – Wybacz – wykrztusił, z trudem powstrzymując śmiech. – Na początku myślałem, że sobie żartujesz, ale chyba powinienem odezwać się wcześniej. – Żartuję? A co z nią nie tak? Patrz, dżinsy są nawet dekatyzowane! Super! Usiłował coś powiedzieć, ale wyszło mu prychnięcie zakończone bulgotem. Fuknęłam poirytowana i zwróciłam się do stojącego przy wieszakach dobrze ubranego młodzieńca. – Przepraszam pana. – Wskazałam na wybrany zestaw. – Co pan o tym sądzi? Otaksował mnie od stóp do głów. – Niezłe, kochana, jak na imprezę retro... – rzucił i wrócił do swoich zakupów. Odwróciłam się do zaczerwienionego Nathana. – Jak bardzo wszystko się zmieniło? – zapytałam. – To przez włosy? Wiem, że powinnam je natapirować, ale skrytykowałeś je, więc... – O rany! – niemal się zadławił. – Nie, nie mogę ci tego robić. Szopa na głowie to przebrzmiała muzyka. Zamilkła wręcz. Nie oglądałaś w ośrodku telewizji? Filmów? – To był szpital psychiatryczny, nie hotel – obruszyłam się. – Mieliśmy trochę nowości, ale większość to były powtórki. Wiesz, ile razy widziałam

Flashdance? – Biedactwo – usiłował się opanować. – Chodź, kupimy jakieś magazyny o modzie albo coś w tym stylu. Wyprowadził mnie ze sklepu po tym, jak już zwróciliśmy większość moich zakupów i kolejną godzinę spędziłam, oglądając stos magazynów, od czasu do czasu łypiąc na Nathana groźnie znad kolorowych stron. – No dobra – powiedziałam, skończywszy przeglądanie. – Chyba już mniej więcej wiem, o co chodzi. – To co, gotowa na drugie podejście? – Tak – prychnęłam jak obrażona nastolatka, ale szybko się rozpogodziłam. – Ale ty też kupujesz. Widziałam również, co noszą mężczyźni. Koszulki z obrazkami i obwisłe dżinsy też nie są na topie. Musisz mieć coś porządnego, kochany. Spojrzał po sobie. – Tak, ale... – Pozwoliłeś, żebym kupiła frotki! Frotki! Skrzywił się, teatralnie wyrzucając ręce do góry. – To było zbyt okrutne, przyznaję. W porządku, mam za swoje. Spotkamy się przy restauracjach, za godzinę, dobrze? – Za dwie. Muszę się oduczyć trzydziestu lat kiczu. Zaśmiał się, pomachał mi na pożegnanie i skierował w stronę upatrzonego sklepu. Przeglądając ubrania na kolejnych wieszakach, doszłam do wniosku, że w branży ubraniowej zaistniał jakiś rodzaj demencji płciowej. Nathan z pewnością nie miał problemu ze znalezieniem czegoś dla siebie, ale jeśli o mnie chodziło, to albo coś ze mną było nie tak, albo wszystkie co modniejsze ubrania przeznaczone były dla patykowatych niejadków. Trudno było znaleźć coś, co wyglądało dobrze i w co mieściłam się w biodrach. Gdybym nie była boskim wcieleniem piękna, mogłabym pomyśleć, że moja figura klepsydry przestała być atrakcyjna. A tak czułam się tylko nieco zaskoczona tym ograniczonym wyborem. Piankowych klapek pozbyłam się dawno, ale bladoróżowe baleriny zastąpiłam górą szpilek, sandałów i koturnów. Wreszcie udało mi się skompletować przyzwoity zestaw dżinsów, spódnic, sukienek, a także swetrów i koszulek, które trzymały się na ramionach. Wybrałam też kilka bardziej eleganckich strojów, w razie gdybym musiała prezentować się bardziej wytwornie, a kiedy skończyłam już trwonić budżet

średniego królestwa na ciuchy, postanowiłam przebrać się w coś z nowych nabytków. Z ulgą już w pierwszym sklepie zrzuciłam z siebie ohydne szmaty ośrodkowe, ale jeszcze lepsza od ulgi pozbycia się starych łachów była przyjemność włożenia markowych ubrań i zrobienia sobie makijażu. Wybrałam obcisłe dżinsy i kremowy top, przebrałam się w jednej z łazienek i tam też wykorzystałam lustro, żeby pomalować usta. Może wyglądałam nieco za dobrze, jak na osobę sprawiającą wrażenie kogoś, kto nadal musi pytać rodziców o zgodę, żeby wrócić później do domu, ale biorąc pod uwagę, kiedy ostatnio miałam na sobie coś w miarę przyzwoitego, wreszcie poczułam się odpowiednio. Kiedy spotkaliśmy się z Nathanem w strefie restauracyjnej, wybałuszył oczy na mój widok. Okręciłam się, podchodząc do niego. – Wreszcie wyglądam na to, kim jestem, prawda? – zapytałam z triumfalnym uśmiechem. – Nieźle – mruknął, patrząc na mnie z wyraźną przyjemnością. Odnosiłam wrażenie, że przyciągam spojrzenia i bardzo mi to odpowiadało. W końcu próżność miałam wpisaną w zakres działalności, a wieki nadziei, pragnień, żądz ukształtowały mnie w odpowiednią formę. Mimo to współczułam kobietom o figurach podobnych do mojej. Sam biustonosz we właściwym rozmiarze kosztował teraz fortunę. Po zakupach ruszyliśmy w objazd po bankach na peryferiach miasta. Zakryłam włosy chustką, włożyłam wielkie okulary przeciwsłoneczne i weszłam do pierwszego banku. Wystarczyła odrobina moich talentów i nikt nie kwestionował tego, jak wyglądałam. Środki ostrożności podjęłam ze względu na kamery – nie mogłam wpływać na ludzi oglądających nagrania. Nathan czekał na mnie w samochodzie zaparkowanym w pewnej odległości. W bankach rozkochiwałam w sobie głównych kasjerów, a potem prosiłam o wypłatę. Chwilę później wychodziłam z gotówką. Nie za dużą, kilka tysięcy za każdym razem, ale ziarnko do ziarnka... Obawiałam się, że Nathan może mieć coś przeciwko takiemu bezczelnemu złodziejstwu, ale ponieważ byliśmy w tarapatach, a bogowie lubią wygody, nie mieliśmy zbyt wielu legalnych opcji. Miałam tylko nadzieję, że nie będzie miał z tego powodu ciężkich wyrzutów sumienia. Po kilku godzinach pracowitego rabowania nader chętnych bankowców

mieliśmy aż nadto pieniędzy na nowy samochód. Oczywiście mogłam oczarować sprzedawcę samochodów i nakłonić go do podarowania mi auta, ale to zostawiłoby za nami zbyt wyraźny ślad. Wszystkie te zdobycze techniki sprawiały, że wóz byłby łatwy do namierzenia, wystarczyłoby, że ktoś zainteresowałby się nietypową darowizną i już jeździlibyśmy z Nathanem z czerwoną flagą na kółkach. Kupiliśmy hondę CR-V. Decyzję podjął Nathan – ja nie znałam się na samochodach, a on najwyraźniej zawsze marzył o takim właśnie aucie. Dostaliśmy bardzo dobrą cenę, a niejakie zaskoczenie sprzedawcy, że zapłaciliśmy całą kwotę i to gotówką, stłumiłam, budząc w nim zauroczenie moją osobą. Gdy już załadowaliśmy zakupy do nowego samochodu, zorientowałam się, że dzień praktycznie minął, a ja po całym dniu ciężkiej romantycznej manipulacji zaczynałam być zmęczona. Choć musiałam przyznać, że i tak czułam się lepiej niż poprzedniego dnia. Wiara Nathana też pomagała. No i pewność siebie po uzyskaniu odpowiedniej aparycji również. Słońce już miało się ku zachodowi, kiedy wsiedliśmy do samochodu. Z listy zadań na dziś zostało nam tylko zdobycie pracy. – Pewnie park rozrywki już zamykają – zauważył Nathan. – To nic. To i tak był pracowity dzień – stwierdziłam, z ulgą odkładając ostatnie zadanie na jutro. – Musimy też podskoczyć do wydziału komunikacji po nowe tablice. – Jasne – zgodziłam się. – A teraz może jakiś obiad? – Już myślałem, że nigdy nie zaproponujesz. Umieram z głodu. – Złapał się za brzuch dramatycznym gestem. Wybraliśmy elegancką restaurację ze stekami. Natychmiast wyłowiłam z karty filet mignon i aż mi ślinka pociekła na myśl o kawałku mięsa wysokiej klasy po tylu latach szpitalnego jedzenia. Nathan wahał się pomiędzy burgerem a kotletem. – No co? – zapytał, kiedy spojrzałam na niego zakłopotana. – Weź burgera – rzuciłam swobodnym tonem. Odłożył menu i popatrzył na mnie. – Czuję, że zaraz otrzymam kolejną lekcję, tym razem na temat opieki i karmienia bóstw, hm? – Przepraszam. Świnie są dla mnie świętymi zwierzętami. – Żartujesz?

– Do bitwy jechałam wierzchem na ogromnym odyńcu. Miał złotą szczecinę. Tęsknię za nim – westchnęłam. Nathan przez chwilę milczał, zapewne urzeczony wyobrażeniem pięknej bogini-wojowniczki pędzącej na szeregi wroga na ogromnym dziku bojowym. – Zaraz, to znaczy żadnego bekonu?! – zapytał z taką miną, jakbym mu właśnie zabrała szczeniaczka. – Wiesz, dawniej nie jadało się tak powszechnie wieprzowiny – powiedziałam, usiłując złagodzić sytuację. – Ech. Cóż, poświęcenie to poświęcenie. No dobrze, wezmę burgera. O czymś jeszcze powinienem wiedzieć? – Hm... Lubię koty, ale nie widuję ich często w restauracjach, więc z tym nie będziemy mieli problemu. – Nie żreć świnek, głaskać kotki – powtórzył sobie. – Myślę, że dam radę. – Bardzo się cieszę. Kelner przyjął nasze zamówienia. Czekając na potrawy, przerzucaliśmy się uwagami bez znaczenia, aż wreszcie postanowiłam skonkretyzować temat. – A co ja powinnam wiedzieć o tobie? Opowiedz mi o sobie. – O mnie? – Zdawał się zaskoczony tym pytaniem. – Skoro rozpoczynamy razem nowe życie, chciałabym cię lepiej poznać. – No tak. – Uśmiechnął się, zadowolony chyba, że się nim interesuję. – Jestem jedynakiem. Dorastałem w rodzinie wojskowej, więc często się przeprowadzaliśmy. Nie miałem zbyt wielu przyjaciół, ale dzięki temu mogłem się skupić na komputerach. Chodziłem do liceum w Orlando, w zeszłym roku zdałem maturę i cały ten rok przekonywałem się, że z pracy wolnego strzelca nie opłacę rachunków, a nikt nie chce zatrudniać na etat. – Dlatego podjąłeś pracę w ośrodku? – Właśnie. Doszedłem do wniosku, że to, plus dorywcze robienie witryn, pozwoli mi płacić rachunki i, no wiesz, czasem coś zjeść. Żadne kokosy, ale chciałem tymczasem zrobić sobie portfolio i w końcu znaleźć stałą pracę. – Dobry plan. Wspomniałeś, że byłeś dzieckiem wojskowego. Super. A które z twoich rodziców pracowało dla armii? Nathan zawahał się, jakby przeprowadzał krótki wewnętrzny dialog. – Tata – westchnął. – To niezbyt wesoły temat? – Nie bardzo. To znaczy mój tata był wspaniały. Zostałem z nim po

rozwodzie rodziców. Mama dużo obiecywała, ale nic z tego nie wychodziło. Nadal taka jest. Ale tata zachowywał się tak, jakby w każdej sekundzie chciał wygrać nagrodę Ojca Roku. Wszystko, co się dało, robiliśmy razem. Często go nie było, ale kiedy wracał do domu... To było naprawdę wspaniale – dokończył z nieobecną miną. – Było...? – podkreśliłam cicho. – No – Spochmurniał i odchylił się na oparcie. – Pojechał na misję i nie wrócił. To znaczy wrócił, ale... wiesz... Skinęłam potakująco. Wiedziałam aż za dobrze. Wojna nigdy się nie zmienia. – To stało się, kiedy jeszcze byłem w liceum, czułem się tak... jakbym nigdy nie miał szansy go poznać. Do diabła, nie miałem nawet szansy się z nim pożegnać. Chciałem, gdy dorosnę, żeby był ze mnie dumny, żeby się ze mną śmiał, ale teraz... wystarczyłoby mi, gdybym mógł się pożegnać. – Przykro mi, Nathanie. – Wyciągnęłam ręce, które nakrył swoimi. Spojrzałam mu w oczy. Odwrócił wzrok, ale zdążyłam zauważyć zdradliwe lśnienie na linii rzęs. Biedak. Rozumiałam jego żal, widywałam to już niezliczoną ilość razy i zawsze czułam się tak samo bezsilna. Tym razem jednak zdałam sobie sprawę, że może nie do końca bezsilna. W końcu był moim czcicielem, a to coś znaczyło. Nie chciałam mu dawać fałszywej nadziei, ale wydawał się tak przybity, że musiałam coś powiedzieć. – Nathanie, musisz zrozumieć, że na razie nie mogę niczego zrobić – zaczęłam, ściszając głos. – Jestem za słaba. Niech to będzie teraz mała iskierka... Ale twój ojciec był wojownikiem, a to bardzo ważne. Popatrzył na mnie skonfundowany. – Jestem Panią Poległych, Nathanie. Połowa tych, którzy giną w bitwie, należy do mnie. Kiedy przelotnie zmarszczył brwi, przestraszyłam się, że może go uraziłam. Ale zaraz pojął, o czym mówię i twarz mu się rozpromieniła. Wbił we mnie wzrok pełny radosnej nadziei. Zerknęłam ponad jego ramieniem. Zbliżał się do nas kelner z jedzeniem. Uśmiechnęłam się, po części do Nathana, po części do swojego żołądka i już miałam wyjaśnić chłopakowi, co mam na myśli, kiedy szarpnął mną ostry jak nóż strach. Za plecami kelnera, w drzwiach restauracji stał mężczyzna. Spojrzeniem przeczesywał tłum gości. Miał na sobie ten sam szary garnitur. Jego arystokratyczne rysy układały się w uśmieszek samozadowolenia. Na twarzy

nie widać było żadnych ran, które zadałam mu poprzedniego dnia. Widziałam nawet te przerażające, przenikliwe brązowe oczy, które przesuwały się w tę i we w tę, szukając mnie. To był Garen.

4 Krawędź brzytwy o? Co się dzieje? – spytał natychmiast Nathan. Przerażenie, które mnie ogarnęło, było widoczne na mojej twarzy. Garen postąpił do przodu i spojrzał na trzymane w dłoni niewielkie urządzenie. Wyglądało jak przerośnięta wersja telefonu Nathana. Tego użył, żeby mnie wyśledzić? Ale jakim sposobem… Gwałtownie wciągnęłam powietrze i spojrzałam na Nathana. Telefon. No przecież! Jeszcze się go nie pozbył, użył go między innymi, by znaleźć tę restaurację. Chciałam się na niego zezłościć, że nie był dość ostrożny, ale najpierw musiałam pozbyć się prześladowcy w szarym garniturze. Podniosłam wzrok i ze strachu aż rozdziawiłam usta, może nawet pisnęłam alarmująco. Patrzył wprost na mnie. Ten tłusty wstrętny uśmieszek rozlewał się po jego twarzy, gdy Garen ruszył w moją stronę. Kelner zatrzymał się przy naszym stole i nawet przez pół sali widziałam spojrzenie mojego prześladowcy taksujące danie na talerzu. Chwilę później Garen spojrzał na mnie z tym swoim pełnym wyższości uśmieszkiem, jakby chciał powiedzieć: filet mignon? Dobry wybór. I wtedy, akurat gdy kelner stawiał przed Nathanem jego zamówienie, zobaczyłam, że Garen wyciąga z kieszeni lśniącą drzazgę metalu. Igła. Zamierzał uśpić wszystkich w restauracji. Nie mogłam mu na to pozwolić. Zerwałam się z miejsca. Mój żołądek aż zakrzyczał protestująco, gdy wyrwałam tacę z dłoni kelnera i zrzuciłam z niej mój obiad. Jednym płynnym ruchem puściłam srebrzysty krąg w powietrze po wąskim łuku. Na twarzy Garena odmalowało się absolutne zdumienie, gdy taca rąbnęła weń, posłała go na ziemię i wytrąciła mu igłę z ręki. Nie marnowałam ani sekundy. Porwałam ze stołu nóż do steków i rzuciłam się biegiem przez salę. Oszołomieni kelnerzy i zszokowani klienci stali się dla mnie jedną rozmazaną plamą, wrzeszczącą coraz głośniej w miarę jak

C

nabierałam prędkości. Skoczyłam na Garena z uniesionym nożem w dłoni, pokonując ostatnie metry między nami jednym wielkim susem. Już niemal zatopiłam ostrze w sercu mojego prześladowcy, ale Garen zablokował cios skrzyżowanymi dłońmi. Dojrzałam na jego nadgarstkach metalowe bransolety pokryte filigranowym srebrnym wzorem, a potem oślepił mnie rozbłysk światła. Złocista eksplozja pochwyciła mnie jeszcze w powietrzu i odrzuciła niczym papierową laleczkę. Lecąc w tył, zobaczyłam jeszcze całą restaurację i rąbnęłam w ścianę z taką siłą, że pojawiły się na niej pęknięcia. Osunęłam się na podłogę oszołomiona, dysząc spazmatycznie. Moje włosy rozsypały się na kafelkach niczym złocista sieć. Restauracja zawirowała wściekle. Ledwie zdołałam obrócić się na plecy. Z daleka docierały do mnie niewyraźne krzyki, tupot nóg klientów uciekających z restauracji. Na podłodze pełno było szkła z rozbitych szyb i szklanek. Zgrzytało nieprzyjemnie pod butami spanikowanych ludzi. W uszach mi dzwoniło i nie mogłam się pozbierać. Nagle Garen pochylił się nade mną z tym swoim wstrętnym uśmiechem. – Raz mogłaś mnie nabrać – powiedział, klękając i zdzielił mnie pięścią w głowę, dokładnie między oczy. Jęknęłam i spróbowałam go odepchnąć, ale tylko machałam bezradnie rękami jak niemowlak. Garen zaśmiał się i z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnął strzykawkę. Podniósł ją pod światło i zobaczyłam, że w środku przelewa się jasna, mleczna ciecz. Postukał w strzykawkę palcem i znowu spojrzał na mnie. – Ale drugi raz już się nie… Głośny brzęk przerwał mu w pół słowa. Głowa Garena zadrżała, jakby doświadczył właśnie bardzo osobistego trzęsienia ziemi. Miałam doskonały widok na jego oczy, które najpierw spojrzały zezem, a potem uciekły w głąb czaszki, po czym Garen zwalił się obok mnie nieprzytomny. Za jego plecami stał Nathan, oddychając ciężko, w dłoniach ściskał odkształconą srebrzystą tacę. Uśmiechnęłam się wciąż jeszcze oszołomiona. – Daj mi nóż – wykrztusiłam z trudem. Gdy wrócił do mnie z kolejnym nożem do steków, udało mi się jakoś pozbierać i dźwignąć na kolana. Nathan włożył mi nóż do ręki, a ja zacisnęłam palce na rękojeści. Nie zamierzałam bawić się w walenie

przeciwnika krzesłem. Zamierzałam dźgnąć tego świra prosto między oczy, rozłupać mu czaszkę, zrobić konfetti z jego… Jego kończyny drgnęły nagle i skurczyły się, tworząc wir wokół ciała, które w ułamku chwili złożyło się do wewnątrz i zniknęło. Nóż zgrzytnął o kafelki w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była głowa Garena, on sam zniknął, znowu. Cisnęłam nóż na bok, obrzucając Garena strumieniem nordyckich przekleństw. – Cholera, to był on? – upewnił się Nathan. To pytanie wyrwało mnie ze szponów wściekłości. Z wysiłkiem przełknęłam resztę obelg i spojrzałam na mego wybawcę. – Tak – wychrypiałam i odetchnęłam głęboko, by wziąć się w garść. – Tak, to był Garen, a ty mnie przed nim uratowałeś. Normalnie mogłabym cię teraz pocałować. – Pewna część mnie, najwyraźniej pobudzona do działania bitwą, wyrwała się na powierzchnię ze słowami: och, tak, nie powstrzymuj się, chyba rozumiesz, jak cierpliwie na to czekałam – i zalała całe pomieszczenie falą pożądania, zanim zdążyłam znów nad nią zapanować. Nathan uśmiechnął się szeroko, wyraźnie bardzo z siebie zadowolony i w przebłysku geniuszu, który chyba tak naprawdę nie był do końca jego geniuszem, spytał: – A co cię powstrzymuje? Roześmiałam się, wstając z podłogi. Bogini wojowniczka krzyczała we mnie, że powinnam uciekać, że to nie chwila na romans. Ale potrzeby tej drugiej ja, bogini piękna, próżności i miłości, też do mnie wołały, przypominając, ile to czasu minęło od ostatniego razu i jak bardzo nie mam w czym wybierać. I koniec końców to ta część mnie zwyciężyła. – Nic, do licha – odpowiedziałam i zarzuciłam mu ramiona na szyję, nakrywając jego wargi moimi. Przytuliłam go mocno, przycisnęłam ciało do jego ciała na kilka ciepłych i cudownych sekund. Odsunęłam się wreszcie, a Nathan miał odległy, niemalże smutny wyraz twarzy, jakby ktoś obudził go nagle z całkiem przyjemnego snu. Czułam rozkosz pieniącą się we mnie i uświadomiłam sobie, że to mój pierwszy prawdziwy pocałunek od niemal trzydziestu lat. I ja się nazywam boginią miłości? Niewiele brakowało, a pocałowałabym go znowu i zaczęła nadrabiać stracony czas, ale jakoś udało mi się wziąć w garść. Musieliśmy uciekać z tego miejsca. Garen stanowczo zbyt szybko doszedł do siebie po naszym ostatnim spotkaniu, a wtedy sprałam go jednak bardziej. Nie było co

się zastanawiać, im szybciej stąd uciekniemy, im szybciej pozbędziemy się telefonu Nathana, tym lepiej dla nas. Zerknęłam na niego, rozmarzony wyraz jego twarzy zniknął tak, jak rozpłynęła się nieoczekiwana fala mojego pożądania i Nate wrócił do rzeczywistości i zdemolowanej sali restauracyjnej. Sprawiał wrażenie zmieszanego, niespokojnego i co dziwne, zażenowanego. Chyba sam z siebie nie pocałowałby mnie tak ni z tego, ni z owego i teraz się zastanawiał, czy przypadkiem nie sprawił, że będzie nam ze sobą niezręcznie. Nie był to zbyt istotny problem w tej akurat chwili. Złapałam Nathana za rękę, miałam już wyciągnąć go na zewnątrz, by dołączyć do tłumu uciekających biesiadników i personelu restauracji, gdy zobaczyłam jakiś błysk na podłodze. Strzykawka, zawahałam się. Wyrzucić i zniszczyć czy zabrać ze sobą? Zdecydowałam się na to drugie. Skoro Garen uważał, że zawartość tej strzykawki może pozbawić boga przytomności, mogła być użyteczna. Zgarnęłam więc strzykawkę i wrzuciłam do torebki, a potem ruszyliśmy do wyjścia. Zatrzymałam się w grupie zszokowanych gapiów. Z rozmów, jakie rozbrzmiewały wokół, zrozumiałam, że większość obawiała się bomby, wycieku gazu i tak dalej, ale kilka osób obrzucało mnie niespokojnymi spojrzeniami, niewątpliwie rozpoznali dziewczynę, która została wyrzucona ponad ich głowy w pierwszym wybuchu. Ciągnąc Nathana za sobą, kierowałam się do granicy tłumu, robiąc wszystko, co w mojej mocy, by zachowywać się jak najmniej podejrzanie. Kiedy jednak usłyszałam zawodzenie syren, zrezygnowałam z pozorów, złapałam Nathana mocniej i pobiegłam do samochodu. – Jak on nas znalazł? – spytał, gdy już wyjechaliśmy z parkingu na drogę na tyłach restauracji i to zanim jeszcze policja zdążyła otoczyć miejsce taśmą policyjną i mundurowymi. To pytanie natychmiast obudziło moje rozdrażnienie. – Przez twój głupi telefon, a jak inaczej. Mówiłam, żebyś pozbył się tego czegoś. Wyciągnął telefon z kieszeni i zamknął lśniący prostokąt ze szkła i metalu w jednej dłoni, drugą trzymał na kierownicy. Ta ewidentna obsesja na tle kłopotliwej błyskotki tylko rozzłościła mnie bardziej. – To tylko telefon! Jeśli go nie zniszczysz, to ja to zrobię. Westchnął. – Ale mam w nim wszystkie kontakty. Pojedźmy najpierw do sklepu,

żebym mógł je sobie przenieść na nowy. – Nie! – Uderzyłam pięścią w deskę rozdzielczą. – Zdajesz sobie sprawę, jak szybko nas znalazł? A teraz chcesz jeszcze zostawić za sobą ślad w postaci tego przenoszenia. Pozbądź. Się. Tego. Telefonu. Znów się zawahał, więc niewiele myśląc, wyrwałam mu telefon z dłoni. – Hej! – zaprotestował ostro, ale było już za późno. Zaczęłam otwierać okno, żeby wyrzucić telefon na ulicę. – Dobra, dobra! Przestań! – Zwolnił. – Musimy go najpierw wyczyścić, zanim się go pozbędziemy. Mogą być w stanie odzyskać dane i to takie, które ich do nas doprowadzą. To mnie przekonało. Niechętnie zamknęłam okno. – Dobrze. Jak go wyczyścimy? Nathan wzruszył ramionami. – W sklepie? Spojrzałam niego, groźnie mrużąc oczy. – A nie możemy go zniszczyć tak bardzo, że nikt już go nawet nie pozna? – Tak się składa, była to tradycyjna metoda rozwiązywania problemów w moim panteonie. Nathan zatrzymał auto, spojrzał na telefon w mojej dłoni, a potem na mnie. – Tak, dobra. To też załatwi sprawę. Spojrzałam przez okno. Sklepy, pasaże handlowe, kilka domów mieszkalnych. – Super. Znajdź jakieś puste miejsce – poleciłam mu, wciąż trzymając telefon. Kilka minut później dojechaliśmy do piaszczystej parceli oznaczonej tablicą informującą, że powstanie tu kompleks mieszkalno-handlowy. Biorąc jednak pod uwagę marny wygląd tego miejsca, doszłam do wniosku, że jakieś przeszkody z gatunku ekonomicznych wstrzymały wszelkie prace nad kompleksem. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam w głąb placu budowy, rozglądając się przy tym uważnie. – No i proszę. – Szybko znalazłam to, czego szukałam. – Co robisz? – zawołał za mną Nathan. – Likwiduję to urządzenie raz na zawsze – odpowiedziałam, demonstrując spory kamień, który właśnie podniosłam. Nie był to wprawdzie ciężki pustak, ale powinien wystarczyć. – Zrób to szybko – poprosił Nathan. – Nie chcę, żeby się męczył.

Przewróciłam oczami, po czym ułożyłam telefon na ziemi. Uniosłam kamień nad głowę i opuściłam na urządzenie z całej siły. Ekran pękł. Musiałam powtórzyć operację kilka razy, ale w końcu udało mi się unicestwić telefon. Cały czas wyobrażałam sobie, że walę w twarz Garena. Zaskakująco katartyczne. Kiedy skończyłam, wszędzie wokół leżały odłamki telefonu, szczątki obwodów, odłamki szkła. Odłożyłam kamień i się wyprostowałam. – Lepiej? – zainteresował się Nathan, stając obok. – O wiele – przyznałam. – A teraz chodźmy coś zjeść. Zabijanie telefonów wzmaga apetyt. Wróciliśmy do samochodu. – Możemy ryzykować i zostać jeszcze w mieście? – spytałam, bo cały czas dręczył mnie niepokój spowodowany tym, że Garen znalazł nas w restauracji, a nie, powiedzmy, na międzynarodowym lotnisku i teraz pewnie nie pomyśli, że zamierzamy uciekać za granicę. Nathan wzruszył ramionami. – Nic z tego, co widział, nie powinno zdradzić mu w żaden sposób, co planujemy. Nie wydaje mi się też, żeby działał z poparciem rządu, czy czegoś takiego. Raczej nie będzie mógł wręczyć twojego zdjęcia wszystkim policjantom czy agentom FBI. Pierwszy raz znalazł cię pewnie wskutek długich badań i poszukiwań. Teraz przez telefon. Biedny, niczemu niewinny telefon. Wbiłam w niego nieruchome spojrzenie. – Dobra, z tymi dowcipami to jednak za szybko – mruknął. – Chodzi mi o to, że ten cały Garen pewnie ma mnóstwo bogów do załatwienia, a raczej ograniczone możliwości. Będzie szedł tropem, gdy już na niego trafi, ale nie wygląda mi na kogoś, kto zacznie przeczesywać miasto. Jego podsumowanie miało sens. Gdyby miał nieskończony budżet i powiązania rządowe, to pewnie zabrałby do restauracji oddział SWAT, a nie parę magicznych bransoletek. – No dobra. – Kiwnęłam głową. – Zatem zostajemy w Orlando. Posiłek zjedliśmy w otwartej do późna knajpce serwującej taco, która w logo miała faceta z gigantycznym wąsem i znajdowała się w śródmieściu. Jeśli istniał choćby cień szansy, że Garen przeczesuje co lepsze restauracje ze stekami, to wybraliśmy sobie lokal tak odległy od tamtych, jak to tylko możliwe. Nathan zamówił gigantyczną quesadillę, ja taco z rybą i

podzieliliśmy się nachosami. Nie był to mój biedny utracony stek, ale i tak smakowało wyśmienicie. Rozmawialiśmy o rzeczach zwyczajnych, o kupionych ciuchach i naszych planach na dzień następny. Odsunęliśmy wszystkie trudniejsze tematy, jak ojciec Nate’a, Garen czy choćby nasz pocałunek. Zresztą to ja byłam całkowicie odpowiedzialna za tę chwilę słabości, moje moce mogą wyrwać się spod kontroli, jeśli jestem odpowiednio nakręcona. Przynajmniej Nathan nie przyjął tego źle, nie było między nami tej męczącej niezręczności. Zastanawiałam się, czy go nie przeprosić albo choć wyjaśnić, co się stało, ale wydawało się, że ten moment zostawiliśmy za sobą. Nie chciałam być tą osobą, która wróci do tematu. Noc spędziliśmy w kolejnym darmowym pokoju hotelowym, a rano wypoczęci i pełni sił ruszyliśmy załatwiać nasze sprawy. Zniszczyliśmy karty kredytowe Nathana, jego dawne prawo jazdy, podobnie jak wcześniej telefon. Wszelkie więzi z jego poprzednim życiem zostały zerwane. Załatwianie spraw zaczęliśmy od Urzędu Komunikacji, gdzie dowiedzieliśmy się, że będziemy musieli odczekać czterdzieści pięć dni na nowe tablice rejestracyjne i muszą one być wysłane na nasz adres zamieszkania. We wszystkich naszych dokumentach widniał teraz fałszywy adres, co mogło stanowić problem, na szczęście udało nam się przekonać ich, by wysłali tablice na adres skrytki pocztowej, którą dzień wcześniej założyliśmy na poczcie w śródmieściu. Zostało nam jeszcze zdobycie pracy. Wczesnym popołudniem zatrzymaliśmy się w przed Studiem Castingowym Disney Worldu. Trochę się sprzeczaliśmy, do którego parku rozrywki powinniśmy pojechać, jednak Nathan przekonał mnie, że karierę zrobię u Disneya, a nie w Universal. Uwierzyłam mu na słowo. No i mam naprawdę encyklopedyczną wiedzę, jeśli chodzi o całe disneyowskie archiwum. W ośrodku nie wolno nam było oglądać filmów adresowanych do dorosłego widza, oglądaliśmy głównie ciepłe, familijne filmy, w tym naprawdę dużo Disneyowskich produkcji. Uwierzcie mi, naprawdę sporo. Lubiłam większość filmów wytwórni, no może poza tym o Herkulesie. Tak właśnie wygląda wybielanie przeszłości. Żaden z greckich bogów nie był tak miły jak w filmie, nawet Hades. Tymczasem przeszkody zaczęły się mnożyć, gdy tylko przekroczyłam próg studia. Szybko się przekonałam, że niełatwo dostać rolę jednego z filmowych bohaterów. Dla kandydatów urządzane są regularne przesłuchania, trzeba było mieć referencje, stosowne doświadczenie, bla, bla,

bla. Casting przeszłam śpiewająco dzięki fontannom miłości i zauroczenia. Wszystko jednak wskazywało na to, że będę musiała zauroczyć naprawdę dużo ludzi. Z pracą w parku rozrywki wiązała się spora biurokracja. Gdy tylko przekonałam ludzi pracujących na jednym poziomie, że jestem najwspanialszym pracownikiem, jakiego tylko mogliby zatrudnić, musiałam pójść do ich przełożonego, by dostać pracę od zaraz. Proces zajął nam cały dzień. A w trakcie dowiedzieliśmy się między innymi, że Nathan nie miał racji w kwestii kwater pracowniczych, bo te dostępne były tylko dla stażystów z college’u. Moi nowi przyjaciele pospieszyli jednak z wiadomością, że są mieszkania wynajmowane bezpośrednio pracownikom parku, więc Nathan pobrał stosowne formularze i zostawił mnie, żeby znaleźć nam mieszkanie. Wrócił kilka godzin później, miałam już wtedy wszystko pozałatwiane, pozostało mi tylko podanie adresu mejlowego, co Nate zrobił za mnie. Powiadomił mnie, że wpłacił kaucję za mieszkanie i uiścił czynsz za miesiąc z góry. Mieszkanie było jednym z ładniejszych w kompleksie, zaraz przy linii autobusowej do parku. Za kilka dni miałam zacząć szkolenie, by wcielić się w nową rolę, oczywiście księżniczki. Z tego, czego się dowiedziałam podczas procesu rekrutacji, to, że dostałam tę rolę, było efektem naprawdę potężnego oszustwa. Inaczej nie miałabym szans, by jako osoba nowo zatrudniona, otrzymać tak prestiżową rolę, zazwyczaj są one zarezerwowane dla profesjonalistów i członków zespołu z najdłuższym stażem. Każdy chce odgrywać któregoś z bohaterów i wakaty na tych stanowiskach zdarzają się bardzo rzadko. Zdobycie tej posady kosztowało mnie sporo. Może i czułam się lepiej od czasu ucieczki z ośrodka, ale wciąż byłam słaba, do tego naprawdę mocno polegałam na swych ograniczonych mocach. Wykorzystywanie mych talentów i darów było równie skuteczne w parku, jak w każdej innej części miasta i zaczęłam sobie uświadamiać, jak ciężko byłoby mi zdobyć cokolwiek w dzisiejszym społeczeństwie, gdybym nie miała tych „dodatkowych” możliwości. Jeśli się nad tym zastanowić, to moją jedyną interesującą umiejętnością było rozkochiwanie ludzi w sobie do szaleństwa. Gdyby nie to, to próba wyboru między potrzebą zdobycia wiernych a zapewnieniem sobie bezpieczeństwa przysporzyłaby mi nielichych kłopotów. W każdym razie większych niż miałam teraz. A ostatnim problemem tego dnia, jak chyba większości dni, okazała się

kwestia ubioru. Stroje księżniczek mają ograniczoną rozmiarówkę, ja znajduję się na jej absolutnej granicy. No i gdybym była wyższa o centymetr, to już bym tej pracy nie dostała. Moi nowi przyjaciele zapewnili mnie gorliwie, że to żaden kłopot, ale miałam przeczucie, że ich krawcy i garderobiani wkrótce mnie znienawidzą. Podpisałam jeszcze cały stos dokumentów, potwierdziłam terminy szkoleń i wreszcie procedura dobiegła końca. Wyszliśmy z biura z Nathanem obarczeni plikami formularzy i ulotek. – No i co myślisz? – spytał, gdy jechaliśmy do nowego mieszkania. – Wygląda na to, że są zdeterminowani, by zachować „magię”… gdybym nie wyglądała już jak księżniczka… – Wszystkie pociski miłości na świecie nie uratowałyby cię przed problemami? – Mniej więcej – zgodziłam się i powtórzyłam bezgłośnie tę dziwaczną frazę. „Pociski miłości”? – Pewnie musiałabym codziennie spędzać całkiem sporo czasu na przekonywaniu ich, by pozwolili mi tam pracować. – Dobrze, że nie będziemy mieli z tym problemu. I jesteś ładniejsza od wszystkich księżniczek, które widziałem w życiu. – Pochlebstwo otworzy ci każde drzwi – odparłam, uśmiechając się szeroko. – Na to liczę – odpowiedział. Chyba miał więcej pewności siebie, niż mu przypisywałam. Z drugiej strony to mógł być mój wpływ na niego. Tak się składa, że działam na ludzi na wiele interesujących sposobów, jeśli przebywają w moim towarzystwie wystarczająco długo. Myślę o tym zjawisku jako o „zalewie boskości”, pewne aspekty mojej osobowości mieszają się z otoczeniem, szczególnie jeśli używam swych talentów. – I to właściwa postawa – pochwaliłam go. – Może jeszcze zrobię cię moim najwyższym kapłanem. To znaczyło, że byłby moim głównym czcicielem i zwiększał zasięg mojej mocy samą swoją wiarą. Nathan się roześmiał i ja też nie mogłam powstrzymać śmiechu. Byłam w dobrym nastroju. Ta nowa praca była niczym powiew świeżego powietrza, a niebezpieczeństwo, jakie stanowił Garen i jego organizacja, zdawało się jakoś odległe. – A ile zarabia taki kapłan? – spytał. – Beznadziejnie, ale korzyści dodatkowe? Spektakularne!

– A jest szansa na odrobinę nieśmiertelności w pakiecie? Chłopcze, daj mi tylko wiernych, a będziesz zdumiony tym, co potrafię zrobić, pomyślałam. – Może trochę na spróbowanie – odpowiedziałam spokojnie. Nie chciałam za bardzo rozbudzać w nim nadziei, więc postanowiłam zmienić temat. – Na razie jednak powiedz mi, co zamierzasz robić? Nie sądzę, żeby udało mi się przepchnąć cię przez casting, szczególnie że dysponuję marnymi resztkami mocy. – Już o tym myślałem. Na razie nie brakuje nam gotówki i wygląda na to, że możesz zorganizować nam więcej kasy, gdy będzie potrzebna, o ile zachowamy ostrożność. Tak sobie pomyślałam, że z tym i wypłatą z parku będę mógł skupić się na projektowaniu stron. – Nie mam nic przeciwko – odparłam. – Pamiętaj tylko, że bogowie miłości i piękna mają kosztowny gust. – Z tego co pamiętam są też niesamowicie dobrzy, gdy chodzi o uzyskiwanie rzeczy za darmo. – No, w sumie słusznie – starannie skryłam niezadowolenie. Nie zaoponowałam, ale tak naprawdę wołałam nie używać daru, by wyciągnąć od ludzi dobra i usługi. Nie dlatego, że to niemoralne, nie tylko moja boska natura buntuje się przeciwko koncepcji, że w jakiś sposób nie zasługuję na takie podarunki. Koncepcja, że muszę używać mocy, by oszukać śmiertelników i skłonić ich do oddania mi tego, czego pożądam, jest dla mnie obelżywa. Wieki spędzone w samotności przytłumiły te pragnienia, ale od czasu do czasu bogini, weteranka pól bitewnych, budzi się we mnie. Jestem na tyle bystra, by tłumić te uczucia, nie pozwalać im wpływać na moją rzeczywistość i pogarszać sytuacji, ale za każdym razem, gdy muszę zachowywać się tak, jak bym nie była boginią, to mnie dręczy. Na razie jednak uznałam, że zachowam te myśli dla siebie i zrobię, co zrobić należy, by skłonić ludzi wokół mnie, aby dali mi to, czego chcę… podczas gdy tak naprawdę wiedziałam, że to wszystko po prostu mi się należało. Mieszkanie wynajęte przez Nathana okazało się już umeblowane i to wcale nieźle. Z pewnością o wiele lepiej niż pokoje w ośrodku. – Musimy podłączyć sobie kablówkę i Internet – poinformował mnie Nate. – I jeszcze może jakiś wspólny plan komórkowy. Ale poza tym jest nieźle, prawda?

– Jest nieźle – przyznałam. – I postarajmy się, żeby tak zostało. Możesz załatwić jakąś lokalną firmę do sprzątania, żeby sprzątaczka przychodziła tak raz w tygodniu? Spojrzał na mnie pytająco. – Widziałam twoje mieszkanie – wyjaśniłam. – Tak nie będziemy mieszkać. Może muszę sobie radzić w nowoczesnym świecie, ale nadal jestem boginią. My nie zajmujemy się porządkami. – Nawet bym nie śmiał tego zaproponować. – Zareagował w jedyny słuszny sposób. Mądry chłopiec. *** Kolejne dni pozwoliły nam wypracować wygodną rutynę, uporządkować wszystkie sprawy, byśmy mogli zacząć nowe życie. Coraz rzadziej myślałam o Garenie, wszystko wskazywało na to, że podjęte przez nas środki ostrożności zapewniły nam wreszcie trochę spokoju. Nathan zorganizował sobie nowy telefon i nowy komputer, na który przerzucił wszystkie ważne pliki z pendrive’a. Ja też dostałam telefon. Jednak minęły całe godziny, zanim Nathan był w stanie nauczyć mnie, jak posługiwać się tym gadżetem. Pomogło dopiero, gdy poczytał trochę nordyckiej mitologii, a potem kazał mi pomyśleć o urządzeniu jak o cyfrowej wersji Mimira. Pewnego razu Odyn zaczarował głowę ściętego wieszcza o tym imieniu, by szeptała mu różne mądrości i była doradcą. Dopiero gdy usłyszałam to porównanie, wszystko zaczęło mi się układać. I nagle mój telefon, mój „Mim” stał się kluczem do kopalni wiedzy w Internecie. Nieraz słyszałam o sieci, będąc w ośrodku, ale nic, co mówili w telewizji, nie przygotowało mnie na zakres tego zjawiska. Wszystko stało mi się dostępne. Czegokolwiek bym zapragnęła, było tuż, w zasięgu opuszków palców, schizofreniczny świat faktów i rozrywki, edukacji i deprawacji. Uzależniłam się w mgnieniu oka, do tego stopnia, że kazałam Nathanowi załatwić mi własny komputer, żebym mogła korzystać z Internetu bez ograniczeń niewielkiego ekranu i klawiatury Mima. Dni, które pozostały mi do pierwszej sesji szkoleń, minęły jak z bicza strzelił. Mając dostęp do Internetu, zapoznałam się z najnowszymi trendami mody, dowiedziałam, co świat myśli o mnie i o takich jak ja (niewiele, niestety, jeśli nie liczyć komiksów i książek fantasy). Z rozdziawionymi ze

zdumienia ustami zapoznałam się z niesamowitą różnorodnością i perwersją zasobów pornograficznych. Nic dziwnego, że zostawiono nas, byśmy zgnili w przeszłości. Internet jest nowym bogiem rodzaju ludzkiego i dlaczego by nie? Może dostarczyć wszystko i wszystkim. Po co modlić się do mnie o piękno i płodność, kiedy miliony stron z kuszącymi reklamami obiecują wszystko, czego kiedykolwiek pragnąłeś i jeszcze więcej? To twórcy tych stron szukają wyznawców, podczas kiedy ja siedzę i czekam, aż wierni przyjdą do mnie. To, co powoli sobie uświadamiałam, okazało się mocno niepokojące. Teraz rozumiem, dlaczego staliśmy się tacy słabi. Nasza duma, nasza potęga, odległa siła, zostały odmienione przez wieki, stały się upośledzającymi wadami. Ludzkość stworzyła nas jako odpowiedź na modlitwy, byśmy chronili ciała i dusze. Teraz dorosła, odłożyła nas niczym stare zabawki i zbudowała naszego następcę. Gorzej nawet, bo ten następca przewyższył nas po wielokroć, to coś, co można zobaczyć, dotknąć i z czym można się zidentyfikować. Ta świadomość była bardzo otrzeźwiająca, ale nie jestem głupia, potrafiłam wyczuć okazje, szanse, by znów wdrapać się na szczyt. Ja mam do zaoferowania prawdziwą magię – prawdziwą moc w zalewie oszustwa. Z moimi talentami i globalnym zasięgiem, jaki dałby mi Internet, mogłabym wywrócić świat do góry nogami. No, była to kwestia do przemyślenia, ale najpierw musiałam skupić się na pracy. Materiały szkoleniowe i zajęcia były po prostu urocze. Skupiałam się raczej na tym, by w ogóle zostać księżniczką, więc pozwoliłam moim przyjaciołom na castingu wybrać, którą. Wybrali Kopciuszka, z uwagi na moje blond włosy, błękitne oczy i jasną skórę. Powinnam być chyba zirytowana, że nie zostałam Elzą (znaczy skandynawską księżniczką?! No proszę was!), ale na tym etapie byłam zadowolona, że w ogóle dostałam rolę. Kiedy już wybrano dla mnie postać, cały czas musiałam poświecić na to, by nauczyć się zachowywać jak służka, zmieniona w księżniczkę, w stosunku do dziewczynek i chłopców w każdym wieku. Uczyłam się, jak właściwie się podpisać, jak rozmawiać z dziećmi, jak przekazywać właściwą wiadomość, jak radzić sobie z niegrzecznymi gośćmi i jak generalnie podtrzymywać magię. Wszystko to było niesamowicie oczarowujące. Tysiąc lat temu ludzie modlili się do mnie o zwycięstwo w bitwie, o silnych mężczyzn i płodne żony. Teraz wykreowali całą tę skomplikowaną fantazję i zbudowali wokół

niej prawdziwe imperium. Połknęłam haczyk, nic nie mogłam na to poradzić, że wciąż chciałam dowiedzieć się więcej. Całe szkolenie trwało kilka dni i skończyło się zajęciami z tradycji. Potem dostałam identyfikator, a wraz z nim wolny wstęp do parku. Wspaniale! Dotarłam wreszcie do miejsca, gdzie czekała mnie przymiarka kostiumu. Do parku dostałam się ukrytym wejściem dla personelu, pod którym wysadził mnie Nathan. To miejsce było właściwie siecią tuneli, ramp załadunkowych, magazynów i pomieszczeń użytkowych, tworzących rozległe, podziemne miasto. Tak to zostało urządzone, by służyć tworzeniu iluzji, odrobina sprytnej inżynierii ukrywa działania i maszynerię parku przed gośćmi. Wysłuchałam krótkiego wykładu na temat tego, skąd i dokąd prowadzą korytarze i zostałam wysłana do przymiarki. Przekonałam się, że miałam rację co do kostiumu. Ledwie się zmieściłam w największy strój Kopciuszka i nie było mi w nim zbyt wygodnie. Na szczęście udało mi się zasiać w głowach obsługi przekonanie, że powinno im być mnie żal i kostium został specjalnie przerobiony dla mnie – dostałam suknię, która miała być tylko moja. Czekało mnie jeszcze kilka zajęć, kolejne przymiarki, próby makijażu, a nawet kilka testów z wiedzy o postaci, ale wreszcie nadszedł ten dzień. Nathan zawiózł mnie do parku, a ja miałam wyjść i grać przed publicznością. Serce mi waliło jak oszalałe, adrenalina śpiewała w żyłach, miałam wrażenie, że zaraz ruszę do bitwy, a nie między dzieci rozdawać autografy i się uśmiechać. Skierowano mnie do garderoby, żebym się ubrała. Ledwie weszłam i już zostałam zaprowadzona przed długie lustro, gdzie kilkanaście księżniczek i innych postaci zmieniało się z członków personelu w żywe legendy. Ja też zostałam wepchnięta w kostium, na ręce naciągnięto mi długie białe rękawiczki, włosy wciśnięto pod perukę z cienką błękitną opaską, dokończono makijaż i byłam gotowa. Po wyjściu z garderoby wszystkie postacie z bajek otrzymują prezentera asystenta do pary, który ma im pomagać i umożliwić skoncentrowanie się na pracy. Aż mi się w głowie kręciło z ekscytacji, nie mogłam się doczekać, by wreszcie zacząć. Razem z prezenterem opuściliśmy podziemne miasto i wyszliśmy prosto w jasne słońce Florydy. W oddali widać było przepiękny zamek, najwyraźniej należący do mnie. Barwne kwiaty pachniały na starannie wymuskanych klombach, dzieci i ich rodziny maszerowały wysprzątanymi alejkami, a jaskrawe kolory i powabna architektura z każdej

strony przyciągały mój wzrok. Szłam za swym przewodnikiem, gotowa zdobywać serca i rozsiewać magię. Na twarzy przyklejony miałam promienny uśmiech, który zamierzałam utrzymać przez cały dzień. Z tego, co usłyszałam z rozmów w garderobie, to ciągłe uśmiechanie się sprawia ból po pewnym czasie, aczkolwiek dla mnie to chyba nie będzie problem. Kto by się spodziewał, że moja nadludzka siła i wysoki próg bólu pomogą mi odgrywać idealną księżniczkę Disneya. A gdy wziąć pod uwagę temperaturę na zewnątrz, mogłam się tylko cieszyć, że się nie pocę. Do miejsca, gdzie spotykały się postacie z bajek, czyli do dziedzińca mojego zamku, było niedaleko, ale już od pierwszego kroku zauważyłam coś dziwnego w związku z parkiem. Czułam iskrzenie energii w powietrzu i dziwny dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa. Niemal przestałam się uśmiechać, gdy uświadomiłam sobie, co czuję. Specyficzny aromat boskości. Gdzieś tu był bóg. I to potężny. Wiedziałam, że to on, w aurze wyczuwałam wyraźne wibracje męskości, charakterystyczny ładunek pulsujący pod płaszczyzną rzeczywistości. Okazałam się intruzem w czyjejś dziedzinie. Nie wiedziałam tylko, czy ów ktoś uzna takie byle co jak ja za zagrożenie. Musiałam go odnaleźć i jak najszybciej wyjawić mu, kim jestem. Być może on powie mi coś więcej o Garenie albo przynajmniej zdradzi, jak stał się tak cholernie potężny na tej wyschniętej, pozbawionej wiary pustyni, jaką stał się nasz świat. Potrząsnęłam delikatnie głową, próbując skupić się na zadaniu, jakie miałam przed sobą. Na resztę przyjdzie czas później. Mogłam wrócić tu po pracy i pomyszkować. Przywołałam w myślach moją postać i jej pochodzenie i na tym się skupiłam. Już w następnej chwili mój asystent zaczął zaganiać do kolejki rodziny chętne mnie poznać. – Kopciuszku! – zawołała dziewczynka z warkoczykami, podchodząc do mnie. Nie mogła mieć więcej niż sześć lat. Do piersi przyciskała książkę na autografy i wlepiała we mnie ten pełen zachwytu i radości wzrok. – Dzień dobry! – odpowiedziałam jej radośnie. Zauważyłam jej rodziców stojących nieco z tyłu, z dziwną mieszaniną niepokoju i nadziei wymalowaną na twarzach. Najwyraźniej ich córeczka bardzo cieszyła się na to spotkanie i, jak rozumiałam, bardzo chcieli, żeby wszystko się udało. Dziewuszka uśmiechnęła się do mnie promienne, ale zaraz spojrzała z wahaniem. Nie wiedziała, co zrobić. Kucnęłam, szeroko otwierając ramiona.

Mała podekscytowana wpadła w nie, otaczając rączkami moją szyję. A ja poczułam, jak w jej umyśle wzbiera pewność siebie zmieszana z… – Kocham cię – szepnęła, ściskając mnie mocno. I naprawdę kochała. Utworzyła wieź z księżniczką tak silną, że każdy rodzić czy opiekun byłby zachwycony, i oto byłam naprawdę, żywa, a to w oczach dziewczynki było wystarczającym uzasadnieniem dla tego przywiązania. Jednak to, co stało się w następnej sekundzie, było prawdziwie zdumiewające. Bo oto, tak z niczego, poczułam, jak w mym ciele zapłonął niewielki ogień energii i zrozumiałam, że to dziecko naprawdę we mnie wierzy. I znowu niewiele brakowało, a przestałabym uśmiechać się promiennie wstrząśnięta nagłym olśnieniem. Jak to możliwe? Nigdy nie słyszała imienia Sara, nie wspominając o Frei. Jaką modlitwę do bogini Normanów mogła ta dziewuszka uwalniać, myśląc o Kopciuszku?! – I ja cię kocham – odpowiedziałam cicho. Po czym odsunęłam ją trochę od siebie i zajrzałam w oczy. Szukałam jakichś wskazówek. Jakiegoś znaku, który pozwoliłby mi odpowiedzieć na pytanie, skąd ta mała wie, kim jestem. Ale niczego nie znalazłam. – Dobrze się bawisz? – spytałam całkiem pogubiona. – Uhm – odpowiedziała, uśmiechając się zamkniętymi ustami. Wtedy przypomniała sobie książkę z autografami, którą cały czas ściskała w dłoni i wyciągnęła ją ku mnie. Odpięłam pisak z okładki, otworzyłam na pierwszej pustej stronie i złożyłam staranny autograf. Wyprostowałam się, oddałam książkę i pisak asystentowi, a on zaniósł je do mamy dziewczynki. Tymczasem tato wyciągnął aparat i razem z małą, przyczepioną do mego boku, zapozowałyśmy do zdjęcia. Ona naprawdę we mnie wierzyła. Czułam to. Ale jak? Przecież widziała we mnie księżniczkę Disneya. To tę księżniczkę kochała, nie starożytną boginię z zaśnieżonej Północy. I wtedy zrozumiałam. Ta dziewczynka kochała mnie. Wierzyła we mnie. Nigdy dotąd tak na to nie patrzyłam, nigdy nie zastanawiałam się nad tym, że czyjaś wiara bezpośrednio w moją osobę, niezależnie od przebrania, mogłaby coś zmienić. Wydawałoby się, że nic. Dziewczynka myślała, że przytula Kopciuszka. Jednak kosmiczna waga, na której ważą się losy bogów, najwyraźniej nie widzi różnicy. Wiara dziewuszki była silna i płynęła prosto do mnie, do istoty stworzonej, by ją przyjmować. Iskierka była niewielka, dziecko nie

przyrzekało czcić mnie przez całe życie. Ale najważniejszy, szalenie, nieprawdopodobnie ważny był fakt, że coś tam jednak było. Kolejna dziewczynka była nieco starsza, miała może jedenaście lat i choć cieszyła się ze spotkania, tej wiary w niej brakło. Podobnie jak trójce następnych dzieci, ale czwarty, malutki chłopczyk, miał tę samą iskrę uwielbienia co pierwsza dziewczynka. Aż mi się w głowie kręciło od możliwości. Jasne, to nie byli przyszli wyznawcy, a nawet jeśli, to mieli zaledwie iskierki wiary. Ale ziarnko do ziarnka… w końcu nigdzie mi się nie spieszyło. Codziennie będę tu i stanę się nieco silniejsza. Już to czułam. I znowu będę boginią.

5 Słodka wojna eszłam do mieszkania, zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie, z zachwytu nie mogąc oddychać. – I oto wróciła! – zawołał Nathan z kuchni. Coś tam głośno skwierczało i zrozumiałam, że Nate gotuje obiad. – Jak ci poszło w pracy? – Niesamowicie – pisnęłam radośnie. Wyszedł do przedpokoju, miał na sobie fartuch zaprojektowany tak, by udawał smoking. Ten strój tak mnie zaskoczył, że zapomniałam o swoim wstrząsającym odkryciu. Rzuciłam Nate’owi zmieszane spojrzenie. – Skoro ty zarabiasz na nasz chleb powszedni, że tak powiem, uznałem, że to do mnie należy zorganizowanie obiadu – wyjaśnił, pokazując na siebie trzymaną w dłoni łopatką. – Rozpieszczasz mnie – powiedziałam, odpychając się od drzwi i uścisnęłam go po przyjacielsku. – To bardzo dobry plan. – Może najpierw spróbuj – rzucił nad moim ramieniem. – W najgorszym razie zawsze możemy coś zamówić. Jesteś w dobrym nastroju, czyli w parku wszystko poszło jak należy? – Nawet lepiej. – Odsunęłam się, żeby popatrzeć na niego z uśmiechem. – Niedorzecznie wspaniale, lepiej niż tylko dobrze. – To super – ucieszył się. – Daj mi tylko skończyć to danie na patelnię i będziesz mogła mi o wszystkim opowiedzieć. – Danie na patelnię? – Tak, w sklepie była promocja na takie z grzybami, dwa w cenie jednego. – Nie wiem, czy kiedyś jadłam coś takiego. – Moja dieta w ośrodku nie była specjalnie urozmaicona: burgery, makaron, lasagne i tego typu rzeczy. Wcześniej natomiast jadałam głównie dania z moich rodzinnych okolic. Ryby, pikantne mięsa, świeży nabiał i słodko-kwaśne dżemy. Zrobiłam się głodna, tylko myśląc o tych przysmakach. Niemniej nie widziałam nic złego w próbowaniu nowych potraw. – Ale zawsze musi być ten pierwszy raz. Kilka minut później siedzieliśmy już przy stole, zajadając ryż z

W

warzywami i kurczakiem. Danie nie było złe. Bardziej smakował mi sos przyrządzony przez Nathana, niż jedzenie nim oblane, w smaku podobny był do marynaty, której w ojczyźnie używaliśmy do ryb. W każdym razie obiad nie smakował jak efekt działań amatora. Nate miał talent do gotowania, to dało się wyczuć, bez względu na to czy byłam najlepszym możliwym jurorem, czy nie. – Dobre – oznajmiłam. – Gdzie nauczyłeś się gotować? Roześmiał się niewesoło. – Mój ojciec. – No tak – mruknęłam. Zamilkliśmy oboje i zaniepokoiłam się, że zaraz zatoniemy w ciszy, ale Nate odezwał się niemal natychmiast, z wyraźnym zamiarem zmiany tematu na weselszy. – No to opowiadaj, co takiego dobrego się wydarzyło! Strzeliłam palcami. – A, właśnie, dzięki. Prawie zapomniałam. – Z radosnym wyrazem twarzy odłożyłam widelec. – Chodzi o dzieci, one we mnie wierzą! – Oczywiście, że wierzą! Ja też bym uwierzył, że jesteś księżniczką. – Nie, nie rozumiesz. One WIERZĄ. Jestem jakby żywym dowodem na to, że ich nadzieje i marzenia są prawdziwe, a kiedy to do nich dociera, kiedy widzą mnie na własne oczy, budzi się w nich pewność siebie i wiara. A to mi daje siły, Nate. Jakbym za każdym razem zyskiwała maleńki kawałek wyznawcy. – No proszę. Ale jak to działa? – spytał. – Nie mogą wiedzieć, że jesteś Freją, więc jak? – Nie mam pojęcia. – Wzruszyłam ramionami. – Dzieci się nie modlą, to wiem na pewno. Jeśli modlitwa płynie z głębi serca, to mogę usłyszeć każdą wypowiedzianą w moim imieniu, bez względu na to, kto się modli. Szczerze mówiąc, to nigdy tak naprawdę nie zastanawiałam się, skąd wzięły się nasze moce. Wiedziałam tylko, że im więcej miałam wyznawców, tym byłam silniejsza. Wy ludzie… jesteście magiczni na bardzo fundamentalnym poziomie, tak głębokim, że sami nie jesteście w stanie tego określić, ale wiem, że bez was byśmy nie istnieli. – Odjazd. – Szkoda, że nie wiem więcej na ten temat. Jak to działa, co sprawia, że rozkwitamy albo marniejemy. – Zamilkłam na chwilę. Ta myśl prowadziła

mnie w kierunku, w którym nigdy dotąd nie chciałam nawet podążać i sama nie wiedziałam dlaczego. Właściwie to najbardziej oczywiste z pytań, jakie kiedykolwiek mogłoby mi przyjść do głowy, a jednak wcześniej nie przyszło. – Jak powołało mnie do życia – powiedziałam, czując rosnącą z minuty na minutę ciekawość. – Hm. Potrzebowalibyśmy podręcznika obsługi – mruknął zamyślony. – No, zacznijmy tak: jakie jest twoje najwcześniejsze wspomnienie? – No, teraz to dopiero się cofamy. – Zamknęłam oczy, próbując sobie przypomnieć. Po minucie wysiłków otworzyłam je z westchnieniem frustracji. – Nic. To było zbyt dawno. Kiedy straciłam siłę, razem z nią uleciały też moje wspomnienia, ledwie mogę sobie przypomnieć, co robiłam kilka wieków temu, a co dopiero mówić o chwili narodzin. – Warto było spróbować. – Kiwnął głową, jakby wcale się nie spodziewał, że będę pamiętać. Miałam wrażenie, że on też nie bardzo pamięta pierwsze chwile swojego życia. – No, spójrzmy na to pod innym kątem. Ludzie musieli najpierw zacząć wierzyć. I ewidentnie wcale nie chodzi tylko o wiarę, że coś jest prawdziwe, nawet jeśli nie jest. W końcu Kopciuszek nie jest bogiem. – To prawda. – Pokiwałam energicznie głową. – Jak na razie całkowicie się z tobą zgadzam. – Zatem chodzi o to, jak jesteś czczona. Cokolwiek to jest, to daje ci siły do przetrwania, wzmocnienia się… i nie mają tego inne fikcyjne postacie. Z jakiegoś powodu ty i twój rodzaj karmicie się naszą wiarą… – Złapałam to – weszłam mu w słowo. – To właśnie dzisiaj zrobiłam. Wysłali to w moją stronę, a ja złapałam okruch i zatrzymałam dla siebie. – Jak podkradanie poczty. – Co? – Takie określenie. – Nathan machnął ręką. – Jakby wysyłali paczki do kogoś, kogo kochają, jak na przykład Kopciuszka, a ty je otwierasz i podkradasz kilka ciasteczek. – W sumie tak. A te ciasteczka, och, jakie były smaczne. Nawet cień obietnicy wiary budzi we mnie dziki głód. Zamilkliśmy oboje, zastanawiając się nad analogią Nathana. W milczeniu zjadłam jeszcze trochę tego dania, które przyrządził. Może ten smak brał się z warzyw? Jestem raczej dziewczyną marchewkowokapuściano-buraczaną, a w potrawie znalazły się wodne kasztany, słodki

groszek i cała masa innych dziwnych roślin. Aż zaczęłam się zastanawiać, jakie Nathan ma korzenie, co jest jego dziedzictwem. Nagle przeskoczyłam do tematu, który właściwie interesował mnie o wiele bardziej, a ponieważ bogowie to istoty słynące ze wścibstwa, nawet nie rozważałam możliwości, że on mógłby chcieć uniknąć tego tematu. – Hej, Nathan – zaczęłam, na co podniósł na mnie zaciekawione spojrzenie. – Ta twoja była… Co się stało? Aż zamrugał uderzony moją bezpośredniością. Odłożył widelec. – No wiesz, zerwaliśmy… – I odbyło się jakieś palenie… – dodałam. – Ha, no tak, to… raczej nie był mój najlepszy okres – odparł. Nie miałam wątpliwości, że czuł się niezręcznie. – Ona po prostu… naprawdę chcesz wysłuchiwać szczegółów? Rzuciłam mu znaczące spojrzenie, mówiące: „Bogini miłości, pamiętasz? Żyję dla takich szczegółów”. Westchnął. – No dobra. Miała na imię Hannah. Poznaliśmy się w szkole średniej. Ona też się interesowała projektowaniem stron, ale była naprawdę dobra, bardzo dobra. Zaiskrzyło, potem związaliśmy się już na poważnie i przez jakiś czas byliśmy razem. – W jego głosie zabrzmiała nuta tęsknoty, odgadłam, że wspomnienia, do jakich teraz wracał, należały do tych szczęśliwych. – Potem zdaliśmy maturę. Została ze mną, chociaż jej rodzicie chcieli, żeby poszła na studia. Wiedziała, że nie ma szans, żebym ja mógł sobie na to pozwolić i nie chciała, byśmy się rozdzielili. Oboje zaczęliśmy szukać jakichś zleceń. Widziałam, jak w jego umyśle szczęście zostało zastąpione żalem. – Mówiłem, że była dobra, prawda? No więc stawała się coraz lepsza. Zanim się obejrzałem, dostała propozycję pracy. Super, nie? – Domyślam się, że był jakiś haczyk. – Musiał być. – Ponownie ujął widelec i zamieszał na talerzu bez entuzjazmu. – Praca była w innym stanie. Wymarzona praca, oczywiście. To nie mogło być przecież coś mniejszego, prawda? Więc nie było możliwości, żebym stanął na drodze do wymarzonej pracy. Chciałem, żeby ją dostała, żeby skopała wszystkim tyłki, żeby rządziła światem… Ale miałem przyjaciół i możliwości zdobycia pracy tutaj, i mieszkanie, i całe życie. Nie byłem gotów wyjeżdżać. – Związek na odległość?

Prychnął. – Przez jakieś trzy miesiące. Wszystkie perspektywy, jakie miałem tutaj, okazały się do niczego, przyjaciele poszli do pracy albo wyjechali i proszę, zostałem bez żadnego powodu, by zostać. – No to dlaczego? Rozłożył bezradnie ręce. – Prawda? – spytał z irytacją. – Chyba chciałem dać sobie radę sam, tak jak ona sobie dała. Bo co? Miałem jechać za nią do jeszcze większego miasta i tam też zawalić? Co mogłoby ją w tym pociągać? Ach, czyli klasyka. – Czułeś, że nie jesteś jej równy? Bałeś się, że zawsze będziesz odstawał? – Kochałem ją – odparł. I włócznia cierpienia, która przeszyła wszystkie jego myśli, była widomym znakiem, że po części kochał nadal. – Nie mogłem zaryzykować… – jęknął. – Dureń. Nie chciałem ryzykować, że ją stracę, więc ją straciłem. Jakie to beznadziejnie głupie. Nie byłem w stanie wziąć się w garść, podejść do drzwi i zaryzykować. – Ona zerwała? – W pewnym sensie – odpowiedział, marszcząc brwi. – Właściwie nie jestem pewien. Pożarliśmy się potwornie. Dziwne, że kamerka w kompie się nie spaliła. Ona nie mogła zrozumieć, ja nie mogłem zrozumieć i oboje byliśmy naprawdę wściekli z tego powodu. W końcu przekonałem się, że będzie dla niej lepiej, jeśli się rozstaniemy. Ona wpadła w furię, że podejmuję takie decyzje za nią. Powiedziała, że traktuję ją jak dziecko. Spojrzał na mnie naprawdę głęboko zawstydzony. – Wtedy mniej więcej spaliłem jej ubrania. Na wizji. Skrzywiłam się. – I wtedy ci się wydawało, że to dobry pomysł? Pokręcił głową, spoglądając na mnie szeroko otwartymi oczami. – Nie wiem, czy w ogóle jest taki moment, w którym to byłby dobry pomysł. Chyba szlag mnie trafił na ten komentarz o dziecku. Chcesz dziecinnego zachowania, no, to proszę… – Potarł twarz dłonią. – A potem to już była równia pochyła. – No, mogę się założyć. – Mam nadzieję, że jest szczęśliwa. – Postukał widelcem w talerz. – Znaczy, to wszystko bolałoby mnie dużo mniej, gdyby była podła i gdybym ją w końcu znienawidził. Ale nie zawsze ma się szczęście.

Kiwnęłam głową. – Zawsze masz szansę, że kolejny raz będzie lepszy. – Uśmiechnęłam się do niego i wtedy coś mi przyszło do głowy. – Dlatego tak szybko wszystko rzuciłeś i ruszyłeś za jakąś przypadkową boginią? Roześmiał się. – Wolałabym myśleć, że udawałem trudnego do zdobycia. – Naprawdę? Czasami dłużej kłócimy się o rodzaj dodatków do pizzy! Roześmiał się jeszcze głośniej, co mnie ucieszyło. Nie podobałaby mi się świadomość, że wścibstwem zepsułam doskonale przyjemny obiad. – Może masz rację – stwierdził w końcu. – Tyle czasu spędziłem, katując się za to całe rozstanie, że byłem gotowy zaryzykować. – Spojrzał mi w oczy i dostrzegłam w jego wzroku wdzięczność. – Bez względu na to, jaki był ten prawdziwy powód, cieszę się, że zrobiłem, co zrobiłem. Och, jak słodko. Mam nadzieję, że się nie zarumieniłam. – Ja też, Nate – odpowiedziałam, po czym wróciliśmy do jedzenia i luźnej rozmowy o niczym, gdy nagle uświadomiłam sobie, że nie podzieliłam się z nim jeszcze jedną ważną informacją. – Och, słuchaj – zawołałam rozpromieniona. – Zupełnie zapomniałam, mam dla ciebie jeszcze jedną bombę! – Jaką? – Kiedy byłam w parku, poczułam obecność innego boga. Po minie mogłam stwierdzić, że Nathan był pod wrażeniem. – Ty przeżywasz wszystkie przygody! Możesz powiedzieć, kto to był? Potrząsnęłam głową. – Nie, ale jest silny. Poszukam go tam, w wolny dzień. – Będziesz chciała jakoś połączyć siły? – Wątpię. Jeśli bogowie nie pochodzą z tego samego panteonu, to raczej nie mają zwyczaju tworzyć sojuszów. Nie umiemy się grzecznie bawić ze sobą. Wzruszył ramionami. – W sumie konkurujecie o tych samych wyznawców – stwierdził. – No właśnie. Dla nas to kwestia życia i śmierci, dosłownie. Ale ten bóg może coś wiedzieć. Udało mu się zachować moc aż do dzisiaj, więc dobrze by było chociaż z nim porozmawiać. No i wolałabym mieć go po swojej stronie. Jeśli dojdzie do wniosku, że nie jestem nikim ważnym, to nie chcę, żeby wpadł na pomysł zniszczenia mojej przykrywki i żeby zmusił nas do

przeprowadzki. – Kurde, lepiej nie – obruszył się Nathan. – Nie po tym, jak się napracowaliśmy. No i jest jeszcze ta cała nowa wiara, którą odkryłaś. – No właśnie! Miałam dzisiaj kilka godzinnych dyżurów i od tego już czuję się silniejsza, niż po latach spędzonych w ośrodku. – To wspaniale, Saro! – Usłyszałam radość w jego głosie. – Szkoda, że ja nie mam dla ciebie tak dobrych wiadomości, ale jedyne, co zrobiłem, to zaktualizowałem swoją stronę i zacząłem opracowywać kilka nowych projektów do portfolio. – Jesteś moim najwyższym kapłanem i robisz wszystko, na co miałam nadzieję i jeszcze więcej – oznajmiłam z wdzięcznością, wskazując go widelcem. Przyjął komplement z szerokim uśmiechem, ale nieoczekiwanie spoważniał. – Saro? – zaczął cicho. – Mm? – Akurat miałam usta pełne ryżu. – Ten pocałunek, wtedy w restauracji? Przepraszam za to. Chyba pozwoliłem, żebyś odniosła mylne wrażenie. Znaczy, wiesz, lubię cię, ale nie jestem takim chłopakiem, który próbuje dobrać się do majtek każdej poznanej dziewczyny. Zmarszczyłam brwi. – Do tego trzeba dwojga, Nate. – Tak, jasne, wiem, ale chodzi o to… – Westchnął, wyraźnie szukając właściwych słów. Postanowiłam mu pomóc. – Słuchaj, mam ponad tysiąc lat. Nie jestem rozpieszczoną nastolatką, bez względu na to, jak wyglądam. I mnie też się podobał ten pocałunek. Dla mnie minęło naprawdę wiele czasu. Ale masz rację, to raczej nie była tylko twoja decyzja. Spojrzał na mnie z namysłem. – Będą z tobą same kłopoty, prawda? – spytał z uśmiechem. Wzruszyłam lekko ramionami. – Taka jestem. Słuchaj, ten moment w restauracji był pełen napięcia i jakoś poczułam się w nastroju do figli. Chyba zrobiłam spięcie w twoim poczuciu wstrzemięźliwości. To było bardzo miłe, ale jesteśmy zbiegami i dopiero co się poznaliśmy, wiem, że nie chciałeś, żeby coś z tego wyszło i ja też nie. Chciałam wcześniej o tym porozmawiać, ale najpierw pojawił się telefon,

potem praca… i jakoś tak zapomniałam. – Czyli wszystko w porządku? – Upewnił się z wyraźną ulgą. – Oczywiście – zapewniłam go nieco urażona. – Myślałeś, że to jakaś marna komedia romantyczna? „Bogini miłości” nie znaczy wcale, że potrzebuję randki i to zaraz. – Nie znoszę takich filmów – odparł. – Cieszę się, że nie muszę przeżywać jednego. – Ostrożnie, kapłanie. – Zmrużyłam groźnie oczy. – Tylko dlatego, że ty nie gustujesz w kiczowatych filmach dla dziewczyn i nie chcesz żyć w jednym z nich, nie znaczy jeszcze, że nie są one moim wstydliwym upodobaniem. Uniósł brew zaskoczony i parsknął śmiechem. – No dobra, wiesz co? Będę po prostu improwizował. – To najrozsądniejsze, co dzisiaj powiedziałeś – stwierdziłam i zjadłam jeszcze trochę ryżu. Nate odezwał się ponownie po dłuższej chwili milczenia. – Wyszukałem informacje o tobie online. O rany. Sama odwiedziłam kilka tych stron. Jak można się spodziewać, niektóre informacje były zgodne z prawdą, jednak nikomu nie udało się uchwycić pełnego obrazu. Wydaje się, że rodzaj ludzki lubi myśleć o bogach jako o ludziach mających supermoce, ale pod niektórymi względami działamy w sposób całkowicie nieludzki, a każdy z nas jest inny. Jeśli chodzi o mnie, to stanowczo zbyt wiele stron skupiało się na fakcie, że byłam piękna i rozwiązła. – Powiedz mi, że nie spędziłeś zbyt wiele czasu na tych… bardziej pikantnych stronach – mruknęłam. Zamilkł na chwilę, a potem wybrał najbezpieczniejszą, nawet jeśli najmniej prawdopodobną odpowiedź. – Nie mogę powiedzieć, żebym takie znalazł. – Uhm. A co znalazłeś? – Mnóstwo innych rzeczy. Ciężko powiedzieć, co z tego jest prawdą, a co nie. – Te główne kwestie zazwyczaj są zgodne z prawdą, ale ze szczegółami jest już dużo gorzej. – Właściwie to najbardziej ciekaw jestem tych głównych kwestii. Jesteś boginią miłości, piękna, płodności, magii i wojny, tak? To są główne

dziedziny, jakimi się zajmujesz? – Tak. I dodaj do tego próżność. – W porządku. – Znowu zamilkł, najwyraźniej zastanawiał się nad moją uwagą. Widziałam, jak powoli uświadamiał sobie, że ta moja „specjalizacja” pewnego dnia ukąsi go w tyłek, jednak potrząsnął głową i odepchnął tę myśl. – Mam dwa pytania – podjął. – Po pierwsze, co znaczy „magia”? Czytałem mity, ale co możesz z nią zrobić? – Dzisiaj niewiele – przyznałam z pewnym zażenowaniem. – Ale w dniach mojej chwały mogłam zaczarować całe armie, wskrzesić zmarłych, zrównać z ziemią całe zamki, wygłaszać przepowiednie, przeklinać wrogów… Wszystko, co wymyślisz. Jestem mistrzynią seidh, to takie nordyckie czarodziejstwo. To ja nauczyłam tego Odyna, tylko on skupił się bardziej na wizjach i przepowiadaniu przyszłości, a ja zawsze byłam najlepsza w urokach i zaklęciach. – Tyle że przez wieki osłabłaś, więc nie możesz teraz wykorzystywać tych umiejętności – stwierdził współczująco, chyba zaczął rozumieć jakiś ułamek tego, co straciłam. – Nawet mi nie przypominaj – odpowiedziałam żałośnie, grzebiąc w ryżu w poszukiwaniu kawałków mięsa. – Jedyne, co zostało, to koncept, który jest mi najbliższy, czyli miłość. – Na szczęście. Wątpię, czy bez tego osiągnęlibyśmy cokolwiek. – Chyba się nie doceniasz. Bardzo dobrze prowadziłeś samochód. – Powinienem dodać to do CV – roześmiał się. Odpowiedziałam uśmiechem, miło było przypomnieć sobie, że Nate ma poczucie humoru. To cecha absolutnie niezbędna, gdy chce się spędzać czas z bogami (potrafimy zachowywać się jak dupki). – A jak brzmi drugie pytanie? – A, no tak. Istnieją inni bogowie, którzy zajmują się takimi sprawami jak miłość, piękno, wojna i tak dalej. Co robisz, gdy ich spotykasz? – Zazwyczaj próbujemy się pozabijać – oznajmiłam spokojnie. Wytrzeszczył oczy, sprawiał wrażenie lekko zaszokowanego. – Naprawdę… Bogowie z różnych panteonów nie do końca się ze sobą zgadzają, ale ci, którzy mają podobne portfolia, natychmiast stają się rywalami. – Czy kiedykolwiek… – Przeklęci uzurpatorzy – syknęłam, miażdżąc widelcem warzywa na talerzu. Na samą myśl wróciły wszystkie moje nieprzyjemne wspomnienia. –

Przysięgam, skręcę Afrodycie ten wątły upudrowany karczek, jeśli kiedykolwiek zobaczę… – Okay, możemy uznać, że odpowiedziałaś na moje pytanie – przerwał mi, unosząc ręce. – Zapomnij, że w ogóle pytałem. – Przepraszam. – Otrząsnęłam się. – Drażliwy temat. – No, właśnie widzę – odparł z zaciekawioną miną. – Co? O czym myślisz? – Och, nic takiego, po prostu to oglądanie, jak na powierzchnię wyłania się ta wojownicza część twojej osobowości, jest bardzo interesujące – wyjaśnił. – To samo wydarzyło się w restauracji, z Garenem. W jednej chwili cała jesteś słodka i delikatna, a w następnej lecisz w powietrzu z nożem do steków. – Pewnie jeszcze nieraz zobaczysz taką przemianę – zapowiedziałam. – Wszyscy słabo sobie radzimy z panowaniem nad emocjami, aczkolwiek niektórzy bogowie są gorsi od innych. Poza tym przez tego drania wywaliłam doskonały obiad, to niby jak miałam zareagować? – No to może nadrobimy tamto, co ty na to? – spytał, pochylając się nad stołem. – Może skończymy ten obiad jak należy. – Nathanie, czy ty mnie zapraszasz na randkę? – Udałam nieśmiałość, po rozmowie sprzed kilku minut wiedziałam, że nie zaprasza, ale miałam ochotę trochę się z nim podrażnić. – Możesz mi nie wierzyć, ale dwoje ludzi przeciwnej płci może zjeść obiad w restauracji, nawet gdy nie są ze sobą w związku – odpowiedział półgłosem, jakby powierzał mi tajną informację. – Naucz mnie jeszcze czegoś o tej nowoczesnej krainie, o wielki światowy Projektancie Stron – roześmiałam się. – Wszystko w swoim czasie – odparł z udawaną wyższością. – No to gdzie chcesz pójść? – Wiesz, co? Pozwól, że ja się tym zajmę – zaproponowałam tknięta pomysłem. – Masz coś na myśli? – Owszem, w Epcot1 jest steakhouse, gdzie dają ponoć niesamowite jedzenie. Słyszałam, jak ludzie w pracy o tym rozmawiali. – Wszechświat jest ci winien filet mignon. – No pewnie, że tak. – Dla dodania wagi moim słowom, przytaknęłam

energicznie. – Do parku wprowadzę nas bez problemu, ale jeśli chodzi o restaurację, to ponoć trzeba rezerwować miejsce sześć miesięcy naprzód. – Auć. – No, ale mam jeszcze w rękawie kilka sztuczek. Zostaw to mnie. – Och, wierzę w ciebie – odpowiedział Nathan i zgarnął resztki ryżu z talerza. Wróciłam myślą do tego płomienia wiary, który poczułam w chwili, gdy powiedziałam mu, kim jestem i się uśmiechnęłam. – Wiem, Nathanie – odpowiedziałam cicho. *** Następnego dnia, późnym popołudniem udaliśmy się do Epcot z zamiarem pozwiedzania przy okazji. Tutaj też czułam aurę boga, mocniejszą nawet niż w Magicznym Królestwie. Ciekawość dosłownie zżerała mnie żywcem. Co ten bóg mógł tu robić? Po kilku godzinach zwiedzania dotarliśmy wreszcie do Le Cellier Steakhouse, akurat by zdążyć na rezerwację o siódmej. Spóźnilibyśmy się niewątpliwie, gdyby Nathanowi nie udało się wreszcie wywlec mnie z norweskiego pawilonu. Błagałam o kolejne pięć minut, ale nie ustąpił, powtarzając, że pawilon kanadyjski oddalony jest jednak o spory kawałek drogi. Tymczasem ja mogłabym cały dzień spędzić w tym niewielkim fragmencie Skandynawii, tak cudownie słodko jarmarcznym. Są tam wszystkie te urocze sklepiki, replika drewnianego kościoła, można nawet popłynąć na przejażdżkę tematyczną długimi wikińskimi łodziami, a personel to Norwegowie w ludowych strojach. Ani na chwilę nie przestałam uśmiechać się szeroko. Wyobraźcie sobie, że ktoś wziął wasz liczący wieki dom, dodał do niego kilka najbardziej godnych zapamiętania wyjątków z kultury waszego kraju, do powstania których osobiście przyłożyliście rękę, a potem zrobił z tego tematyczną atrakcję parku rozrywki. Naprawdę to mi pochlebiało. Wystarczyło o tym pomyśleć, a od razu chciałam tam wracać. Coś cudownego! Le Cellier jednak miał w menu filet mignon, a to innego rodzaju atrakcja. Minęło dwadzieścia siedem lat od czasu, gdy jadłam go po raz ostatni i absolutnie nie życzyłam sobie czekać choćby o jeden dzień dłużej. Wnętrze restauracji sprawiało zapraszające, ciepłe wrażenie, wystrój przywodził na

myśl starą piwnicę na wina, jasne łuki rozciągały się między kolumnami pokrytymi drewnem, z sosnowych belek pod sufitem zwisały nisko żyrandole, kąpiąc wszystko w przytłumionym blasku, podobnym do światła świec. Przedstawiliśmy się kierowniczce sali, która po chwili już prowadziła nas do stolika. Nie trzeba było przekonywać jej do tego, magia już się dokonała. Podniecona odkryciem nowych wyznawców postanowiłam sprawdzić, czy mogę pozwolić sobie na czar czy dwa. Nic wielkiego, ot, niewielka zmiana na liście rezerwacji w La Cellier. Wysiłek położył mnie do łóżka na całą noc. Gdybym była ze sobą szczera, to bym przyznała, że nie jestem jeszcze gotowa na żadne czary, ale podniecenie zagłuszyło całkowicie głos rozsądku. Nawet bogowie mogą się czasem okłamywać. Poza tym bez względu na to, czy podjęłam dobrą, czy złą decyzję – zadziałało. Siedzieliśmy, upajając się atmosferą, czytając karty dań w oczekiwaniu, aż kelner do nas podejdzie. I proszę, na pierwszej stronie, pośrodku. Filet mignon z grzybami. Załatwione. Odłożyłam kartę na stół zdecydowanym ruchem, bardzo z siebie zadowolona. – Trudny wybór? – roześmiał się Nathan. – Och, okropnie. – Zmarszczyłam nos. – Wyglądasz prześlicznie – oświadczył, odłożywszy swoją kartę. – I ty wyglądasz całkiem niczego sobie – odpowiedziałam. – Gdybyś był bogiem elegancji, bylibyśmy dobraną parą. Nathan sprawiał wrażenie zadowolonego z siebie, zerknął na grafitowy garnitur, bladofioletową koszulę, guzik pod szyją został artystycznie rozpięty. – Żeby. Pomyśl, jak wspaniałe dary mógłbym zaoferować mym wyznawcom. – Nigdy nie będziesz gubił spinek do mankietów – rzuciłam. – Pogniecione garnitury to przeszłość. – Zawsze lśniące buty. Uśmiechnął się szeroko, ale zaraz zrobił zabawną minę. – Rany, jestem najbardziej lamerskim bogiem, jaki istniał. Dobrze, że jesteś ze mną i dzięki temu lepiej się prezentuję. Też się roześmiałam, podobało mi się to zestawienie. W nowym stroju, w tej wyszukanej atmosferze moje ego było uszczęśliwione. Miałam na sobie bladoróżową sukienkę bez ramiączek, przepasaną czarną satynową szarfą i jeśli miałabym oceniać po tym, ile spojrzeń przyciągałam, to ten strój

pasował mi doskonale. Kelner pojawił się tak szybko, że nie zdążyłam zareagować na komplement inaczej jak tylko promiennym uśmiechem. Przyjął nasze zamówienie i oddalił się równie błyskawicznie. – Na czym to stanęliśmy? – spytałam. – Chyba byliśmy zajęci komplementowaniem się nawzajem. – Chyba masz rację. Czy to znaczy, że jesteśmy płytkimi osobami? – Jesteś boginią próżności i piękna. Jestem pewien, że komplementy dotyczące wyglądu to wymóg twojej profesji. Już miałam odpowiedzieć, gdy nagle padł na mnie czyjś cień. – Bogini piękna? – rozległ się nad moją głową wesoły głos. – No tak, kto inny użyłby magii, by dokonać rezerwacji? Ale nie jesteś Afrodytą. Podniosłam wzrok, by zobaczyć, kto przerwał nam rozmowę w tak zaskakujący sposób. Młody, wysoki mężczyzna w garniturze prosto od krawca i w butach lśniących niczym lustra. Cały jego strój wydawał się błyszczący poza intensywnie czerwonym krawatem, ubiór skomponowany był w różnych odcieniach kremu i bieli, co w subtelny sposób przyciągało uwagę do twarzy naszego nieproszonego kompana. Skórę miał jasną, promienną, a rysy ostre o niemalże kobiecej urodzie, co wydawało się zarazem pociągające, jak i zdradliwe. Długie czarne włosy, ułożone w grube pukle, zebrane były w obfitą kitę, która spływała mu po plecach. W oczach o głębokiej brązowej barwie połyskiwał dobry humor i odrobina euforycznego szaleństwa. Krótko mówiąc, to typ chłopaka, przed którym matki przestrzegają swoje córki. – Co to? Wino stołowe? Nie możemy na to pozwolić – stwierdził, najwyraźniej wstrząśnięty naszym wyborem trunków. Strzelił palcami i kieliszki natychmiast zostały osuszone. Sięgnął nad blatem, poruszając dłońmi tak, jakby coś w nich trzymał, i nagle między zastawą pojawiła się antyczna butelka wina. Ciemnoczerwony płyn wypełnił puste szkła. Mężczyzna nalał nam wina ze zręcznością płynącą z wieloletniej praktyki i skinął głową z drapieżnym uśmiechem. – Teraz lepiej – stwierdził właściwe bardziej do siebie niż któregokolwiek z nas. Po czym wbił we mnie spojrzenie tych obłąkanych oczu, jakbym była drinkiem, który zamierzał wychylić. – Mm, piękna, ale skoro nie jesteś moją drogą Cyprydą, to kimże jesteś?

Lubię myśleć, że jestem inteligenta i całkiem bystra, ale nawet całkowity idiota odgadłby, że to bóg, którego obecność czułam wcześniej. Powietrze wokół niego niemal iskrzyło od boskości, a moc sztuczki z winem sprawiła, że wzdłuż pleców popełzły mi dreszcze. Uznałam, że nie ma sensu udawać głupiej. – Mam wiele imion – odparłam, używając najlepszego tonu bogini wojowniczki, jaki miałam w arsenale. – Ale możesz mnie znać jako Freję. – Moja pani. – Zgarnął moją dłoń z blatu i pochyliwszy się z gracją w ukłonie, wycisnął na niej pocałunek. Jego usta łaskotały obietnicą nieskończonej i absolutnie bezmyślnej przyjemności. W tym momencie zrozumiałam, że to szalenie niebezpieczny osobnik. – A ty, szlachetny panie? – spytał, unosząc głowę znad mej dłoni, by spojrzeć na Nathana. To, jak się pochylił nad mymi palcami, jak uśmiechnął dziko, rozciągając dziewczęce wargi, sprawiło, że przywodził na myśl drapieżnika z sawanny warującego nad swą ofiarą. – Nathan Kence – odpowiedział Nate głucho. Nie podał mu ręki. – Przyjemność po mojej stronie – odparł tamten, prostując się. – Ale gdzie się podziały moje maniery? Nawet się nie przedstawiłem. – Położył dłoń na piersi, przyjmując najbardziej egocentryczną pozę, jaką widziałam w życiu. – Jam jest Wyzwolicielem, nieśmiertelnym źródłem objawień i rozkoszy – przeciągnął słowo, rzucając mi przy tym wymowne spojrzenie – wina, zabawy, śmiechu i szaleństwa. Jestem i zawsze będę twym najbardziej oddanym sługą, Frejo, bowiem jam jest Dionizos, a czymże jest szczęście bez miłości? Czym rozkosz bez piękna? – Odsunął krzesło i przysiadł na nim jednym, płynnym kocim ruchem. – Minęło sporo czasu od chwili, gdy inny nieśmiertelny zaszczycił mnie swą obecnością, i jeszcze więcej od chwili, gdy takie cudowne uosobienie piękna zechciało wejść do mej dziedziny – powiedział i gestem przywołał kelnera. Nie spodobało mi się to, jak zaakcentował słowo „wejść”, zabrzmiało wręcz perwersyjnie i nie zostawiało już pola dla wyobraźni. Ten mężczyzna z pewnością nie bywał subtelny. Nathan przewrócił oczami. Ucieszyłam się, że mamy takie same odczucia. Kelner pojawił się w mgnieniu oka, oddychał ciężko, po tym jak przemierzył całą salę, by znaleźć się przy nas jak najszybciej. – Co mogę podać, panie Nyce? – spytał bez tchu. Dionizos przeszył kelnera wężowym spojrzeniem i jego idealnie wykrojone usta rozchyliły się, by wypuścić syk:

– Wszystko. Kelner natychmiast oddalił się w stronę kuchni. Tymczasem Dionizos zwrócił się w moją stronę, całkowicie ignorując Nathana. Spojrzałam na Nate’a milcząco, prosząc o cierpliwość. Miałam nadzieję, że wiedział, że niczego nie chciałam bardziej, jak odprawić tego pyszałka i powrócić do naszej lekkiej rozmowy. Nie mogłam jednak sobie pozwolić na tak bezpośrednie działanie. Musiałam postępować ostrożnie, bowiem miałam do czynienia z bogiem, który nie tylko był potężny, ale też bardzo niebezpieczny. – Jak powinnam się do ciebie zwracać? – spytałam z godnością i dumą bogini. – Ci śmiertelnicy z pewnością nie znają cię jako Dionizosa, a musimy zachować pozory. – Pff. – Leniwie machnął wymanikiurowaną dłonią. – Teraz obchodzi mnie jedynie twoja o mnie opinia… ale nigdy nie ośmieliłbym się odmówić prośbie istoty tak powabnej. Zostawmy Dionizosa na okoliczności bardziej prywatne. Tutaj jestem znany jako David Nyce. – Oczywiście. – Żałowałam, że nie mogłam też przewrócić oczami. Za to Nathan skorzystał z tego, że był całkowicie ignorowany. – Sara Vanadi. I poznałeś już Nathana, mojego najwyższego kapłana i zaufanego towarzysza. – Sara. Takie słodkie imię – powiedział Dionizos, nie zaszczyciwszy Nate’a nawet spojrzeniem. Nie miałam wątpliwości – nienawidziłam wszystkiego, co wiązało się z tym spotkaniem: samego Dionizosa, sytuacji, w jakiej nas postawił, „rozmowy” prowadzącej do… To wszystko było nie tylko straszliwie niezręczne, ale i ryzykowne. Cokolwiek bym powiedziała, on traktował to jako zaproszenie do flirtu i okrutny chaos kipiący pod idealnym garniturem sprawił, że mogłam bez trudu wysnuć raczej mroczne prognozy na temat tego, jak Dionizos przyjmuje odrzucenie. Potrzebowałam jednak odpowiedzi i tego, by przestał patrzeć na mnie jak na miłosną zabaweczkę. – W rzeczy samej – powiedziałam. – Jestem zaszczycona pańską obecnością i wdzięczna za towarzystwo. Mamy wiele do omówienia, bo nie miałam okazji przebywać w towarzystwie boga od bardzo dawna. – W tym samym czasie lekko stukałam Nathana w stopę w nadziei, że zrozumie ten niemy przekaz i będzie wiedział, że robiłam, co w mojej mocy, by jakoś zapanować nad tym węzłem boskiego zepsucia i pożądania, jaki mieliśmy

przed sobą. – Ooo, to prawda – zgodził się Dionizos. – Jakiż smutny i pusty jest świat bez obecności innych bogów. Wszystko jest lepsze, gdy wypełnione boskością. – Stłumił wzdrygnięcie. – A skoro o tym mówimy, jak się tu dostałeś? Jak stałeś się tak silny w tym świecie pełnym zwątpienia? Roześmiał się wysokim opętańczym śmiechem. – Chciałabyś poznać moje sekrety? No cóż, dlaczego nie. Ale zapewniam, że mam o wiele bardziej soczyste, którymi jestem gotów się podzielić. Może w… bardziej intymnych okolicznościach? – Może – odpowiedziałam, myśląc zaraz: ble! – Mogę tylko marzyć… cudownie! – zawołałam z maniakalnym zadowoleniem, gdy kelner postawił na naszym stole przystawki. Dionizos sięgnął po talerz serów i owoców, zgarnął garść i wepchnął sobie do ust. – Mmm – zamruczał zachwycony, przewracając oczami z rozkoszy. Nathan i ja skorzystaliśmy z tego momentu nieuwagi boga, by wymienić wymowne spojrzenia. Milcząca wiadomość, jaką przekazaliśmy sobie nawzajem, była aż nader oczywista: Co.Do.Cholery? Kiedy Dionizos skończył żuć, odwrócił się do mnie i oparł podbródek na dłoni. – Na czym to ja stanąłem? Ach, na sekretach. No cóż, przypadkiem odkryłem te rozkoszne parki. Wyobraź sobie moje zdumienie, gdy zauważyłem magię w powietrzu i czekającą na mnie zabawę. Te miejsca nie mogą w najmniejszym nawet stopniu równać się z uroczystościami obchodzonymi w mym imieniu przez moich wyznawców, ale te, niestety, już dawno należą do przeszłości. Niemniej jednak radość, śmiech i podniecenie są tu zawsze obecne, każdego dnia w roku, aż kipią z milionów naszych kochanych śmiertelniczków. Musiałem wziąć w tym udział. Zainwestowałem zatem całą moją energię, dobrobyt i czas, wspiąłem się na szczyt ich śmiesznej drabiny korporacyjnej i wśliznąłem do ich systemu. – Zamilkł, by zniszczyć talerz ravioli. Zauważyłam, że bez względu na to, jak zachłannie jadł, nigdy nie brudził sobie ust, ani nie uwalał ubrania, wciąż wyglądał nieskończenie idealnie. – Spektakularne – oznajmił i się oblizał. Osuszył kieliszek wina, którego wcześniej nawet nie zauważyłam, i podjął opowieść. – Widzisz, już dawno się zorientowałem, że nie potrzeba mi czcicieli. Ohydne istoty tak naprawdę.

Nie, to czego mi było trzeba, to siła. A to wcale nie jest to samo. Więcej wyznawców utrzyma cię w całości, w formie, jaką oni uznają za najbardziej w ich odczuciu przyjemną, ale wiara… to daje moc, czystą i surową. – Ale wyznawcy wierzą. To właśnie ci dają. – Każdy może wierzyć – warknął, błyskając oczyma. – Wyznawcy są jak… udziałowcy – wypowiedział to słowo z wyraźnym wstrętem i pogardą. – Jasne, dadzą ci pieniądze, ale od razu chcą cię kontrolować, kształtować twą urodę tak, by pasowała do ich wizji. Nie! Nie pozwolę na to. Jestem doskonały taki, jaki jestem… jak mogą myśleć, że zdołają poprawić doskonałość? Miałabym kilka koncepcji, pomyślałam i bardzo, ale to bardzo chciałam powiedzieć to głośno. Udało mi się jednak ugryźć w język. Tymczasem Dionizos dał się porwać własnym słowom. Chyba lubił dźwięk swojego głosu. – Mijały wieki i zdałem sobie sprawę, że siłę mogę czerpać z każdego rodzaju uroczystości czy zabawy, jedyne, co musiałem zrobić, to jakoś przyłożyć do nich rękę. Tajemnicza moc, która daje nam siłę, uznaje takie wydarzenia za ofiarę dokonaną w moim imieniu i obdarza mnie w zamian niewielką ilością siły. Co z tego, że uczestnicy tych imprez nie baraszkują z imieniem Dionizosa na ustach? Na co mi ich bezwartościowe wychwalanie mojej osoby? Czy ich żałosne koncepcje, kim powinienem dla nich być? Chyba zrozumiałam, o co chodzi. Zabawy, festyny miały na niego ten sam wpływ, jaki na mnie wiara dzieci, gdy jestem w kostiumie. – Upewniłeś się zatem, by mieć swój udział w zarządzaniu parkami i kiedy ludzie dobrze się tu bawią, ty stajesz się trochę silniejszy? – Piękna i inteligentna – westchnął. – Jak mógłbym prosić o więcej? Tak, tak właśnie jest. To zaledwie najmniejszy z okruchów, oczywiście. Każdy z turystów daje mi ździebełko siły, małe jak ziarenko piasku, ale przychodzą tu miliony i gdy doda się te wszystkie ziarenka, to w efekcie można by mocą wypełnić oceany. – I od lat nie spotkałeś żadnego innego boga? Wzruszył ramionami i zjadł trochę tatara. – Nie powiem, żebym ich jakoś specjalnie szukał – przyznał. – Z drugiej strony, gdybym wiedział, że tam gdzieś jesteś, moja piękna, nie zaprzestałbym poszukiwań ani na chwilę. Ugh. Gdy już zaczął mówić na jakiś temat, to nie mógł skończyć, ale

próby nakierowania go na właściwe tory przypominały zaganianie stada kotów. Głodnych i perwersyjnych kotów. Wydawało mi się jednak, że mogłabym wykorzystać jego najwyraźniej nieopanowane żądze dla własnych celów. – Tak się cieszę, że to słyszę. – Popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami wypełnionymi podziwem. – Bo mam pewne kłopoty i chyba tylko ty możesz mi pomóc. – Rozkazuj, moja pani – odparł. Osuszył kolejny kieliszek wina i błysnął ku mnie uśmiechem. Moja pani? Co on sobie wyobrażał? Właściwie to było mi wszystko jedno, mógł mówić, co chciał, póki był po mojej stronie. – Dobrze – powiedziałam, zastanawiając się, jak najlepiej powiedzieć to, co chciałam. – Widzisz, ktoś mnie ściga. Nathan spojrzał na mnie z rozbawieniem. Chyba był pod wrażeniem tego, jak postanowiłam poradzić sobie z naszymi problemami i jak szybko Dionizos złapał się w moją sieć. – Niechciani zalotnicy? Rozumiem, dlaczego mężczyźni wyczekują na twym progu i śledzą każdy twój krok. Przestań z tym flirtowaniem, miałam ochotę wrzasnąć. – Nie do końca – powiedziałam spokojnie. – Znaczy ktoś na ciebie poluje? Czy są tacy złoczyńcy, którzy pragną cię skrzywdzić? – Tak właśnie jest. Dionizos zmarszczył brwi. W oczach miał iskry szaleństwa. – Nie pozwolę na to. Powiedz mi, kto jest twym prześladowcą, a ja już się postaram, by krzyki jego cierpienia wypełniały ci uszy tak długo, jak sobie tego zażyczysz. Miałam go! – Istnieje organizacja z obsesją na tle bogów – powiedziałam cicho. – Jeden z jej członków mnie wyśledził. Musiałam zacząć nowe życie, by przed nim uciec. Zabij go dla mnie, a wynagrodzę cię. – Podaj imię – zagruchał Dionizos. – I wkrótce będę mógł się bez przeszkód cieszyć twą nagrodą. Zamilkłam na moment, a potem wyplułam imię niczym przekleństwo. – Garen. Dionizos zmarszczył brwi jeszcze mocniej i przez ułamek sekundy

obawiałam się, że powiedziałam coś złego. Ale on znów roześmiał się przenikliwie i zrozumiałam, że tylko zapisał sobie to imię w pamięci, jakby przyszpilał insekta w gablocie. – Będzie, jak zechcesz – obiecał cicho.

6 Wszystkie chwyty dozwolone o się, do cholery, właśnie stało?! – wypalił Nathan, gdy już wyszliśmy poza teren parku. Wcześniej oboje milczeliśmy, chyba baliśmy się, że jakimś sposobem Dionizos nas usłyszy. Westchnęłam i zaczęłam manipulować przy ustawieniach klimatyzacji w samochodzie. – Poznaliśmy naszego tajemniczego boga. – No i czy to nie był ubaw po pachy? Wszyscy są tacy psychotyczni? – Nie, on jest wyjątkowy. Zwróciłeś uwagę, jak mówił o swoich wyznawcach? To wariactwo! To absolutnie nie powinno tak wyglądać. Nathan zmarszczył brwi, nie odrywając spojrzenia od drogi. – No więc, co tak naprawdę zamierzasz zrobić? Widzę, że nie masz ochoty dotknąć go nawet dziesięciometrowym kijem, a jeśli zrobi to, o co poprosiłaś… no cóż, nie wydaje mi się, że to jest typ, który dobrze przyjmuje odmowę. Pokręciłam głowa. – Na pewno nie. To wściekły pies, Nate. Napuszczenie go na Garena ma tylko odwrócić jego uwagę, przynajmniej na razie, ale będę musiała go zlikwidować i to szybko. – Wy, bogowie, gracie ostro – podsumował ze skrzywieniem ust. – Nie, to nie o to tu chodzi. To nie jest typowa kłótnia bogów. Dionizos poszedł na całość i trzeba go zniszczyć, zanim sytuacja się pogorszy. Widziałeś go? On już się bawi bez żadnych zasad. Spędził całe stulecia bez prawdziwych wyznawców i teraz wszystkie jego ograniczenia przestały istnieć. – No wiesz, to świr i nie będzie mi go brakowało… Ale powiedziałaś, że jest bardzo potężny. Nie chcę, żeby coś ci się stało. Nie możemy po prostu udać się gdzie indziej? Zgubić go, jak zgubiliśmy Garena? Znaczy, wiesz, on jest pomylony, ale jesteś pewna, że nie ma tak od zawsze? Nathan zaczął trochę bełkotać, przejął się. Aż mi się zrobiło ciepło na

C

sercu. Brakowało mi przyjaciół, którzy by o mnie dbali i się mną przejmowali jak on teraz i gdybym nie była zajęta planowaniem bogobójstwa, to pewnie uścisnęłabym Nathana za to, że przypomniał mi, co zyskałam. Jednak najpierw należało się skupić na morderstwie. – Nie mogę pozwolić, by ta sytuacja jeszcze się pogorszyła – powiedziałam, próbując pokazać, jak bardzo mnie to wszystko zaniepokoiło i wytrąciło z równowagi. – Nie rozumiesz, czym się stał Dionizos. To bóg bez żadnych ograniczeń. Istnieje sam dla siebie, nie ma potrzeby nikomu dogadzać. Dojdzie do tego, że pęknie i zrobi coś naprawdę paskudnego. – Czekaj, jak paskudnego? O czym ty mówisz? – Posłuchaj, jesteśmy wytworem ludzkości, tak? Żyjemy, by służyć, ponieważ odpowiadanie na modlitwy daje nam siłę. Kiedy stajemy się coraz silniejsi, wasze wierzenia kształtują nasz wygląd i osobowość. A Dionizos już wam nie służy. Doszedł do tego, jak zyskać siłę bez konieczności odpowiadania na wasze modlitwy. Zarządza parkiem rozrywki, a nie przewodzi religii. I pewnego dnia uzna, że nie musi już ukrywać, kim naprawdę jest, a następnego, że teraz on będzie rządził wami. Nathan rozważał moje słowa, najwyraźniej próbował wybrać między krótkoterminowym bezpiecznym schronieniem a przyszłym zagrożeniem ze strony obłąkanego boga pozbawionego samokontroli. – Jesteś tego pewna? – spytał w końcu. – Naprawdę musisz go niszczyć? – Jestem boginią wojny tak samo jak boginią miłości. Widziałam, jak rosną imperia i kwitną związki między ludźmi. I powiem ci, że zawsze, ale to zawsze i bez znaczenia jest, czy mówimy tu o królach i królowych, czy mężach i żonach… Zawsze, kiedy ktoś przestaje potrzebować sojusznika albo przestaje dostrzegać wartość kogoś, kto kiedyś był przyjacielem, to tylko kwestia czasu, zanim spróbuje tego dawnego przyjaciela wykorzystać. – Zatem Dionizos to rak – stwierdził Nathan. – To widzisz, gdy na niego patrzysz? Zbuntowanego boga, który zabije swych żywicieli, jeśli sam nie zostanie wcześniej zgładzony? – W punkt. Dlatego właśnie nie możemy wyjechać. – Ogłaszam oficjalnie, że to najdziwniejsza noc w moim życiu. – A ja nadal nie dostałam swojego steku. – Założyłam ramiona na piersi gestem obrażonej bogini. Wstaliśmy z Nathanem od stołu na długo przed przybyciem naszego zamówienia, zostawiając Dionizosa przy stoliku, by mógł pochłonąć swój posiłek i zaplanować morderstwo Garena.

Podziękowałam mu za wsparcie i odwagę, po czym oboje z Nathanem oddaliliśmy się jak najszybciej. – To gdzie chcesz iść? Robi się coraz później, a ja umieram z głodu. – Ja też. Może jeszcze raz pojedziemy do tej meksykańskiej knajpki w śródmieściu? Jest otwarta do późna. – Nachosy były niesamowite. – Na twarzy Nathana odmalował się tęskny wyraz na samo wspomnienie. – To chyba w porządku. To może być nasze miejsce awaryjne, w sytuacji gdy nieproszeni goście zepsują nam obiad. – Rany, mam nadzieję, że to się nie stanie regułą. – W sumie to prawdopodobne – powiedziałam, wykrzywiając się zabawnie. – Kto wie, ilu jeszcze dziwaków jest w tym mieście. – Proszę, nie. Co się stało z normalnym życiem? – Myślę, że pożegnałeś się z nim w chwili, gdy postanowiłeś zostać ze mną, śmiertelniku. – Ha! Powinienem przeczytać, co było napisane drobnym druczkiem, co? – zaśmiał się. Żartował oczywiście, ale i tak poczułam ukłucie niepokoju, że może w głębi duszy naprawdę żałuje, że się do mnie przyłączył. Nie zapewniłam mu przygód i rozrywek tak, jak chciałam. I ten cierń zwątpienia skłonił mnie do zadania pytania, które nękało mnie już od jakiegoś czasu. – Zaczynasz żałować, że postanowiłeś pójść za boginią? – Zmusiłam się, by powiedzieć to lekkim tonem, ale pod tą sztuczną wesołością aż drżałam, bojąc się usłyszeć odpowiedź. Naprawdę strasznie by mi go brakowało. Nathan nie odpowiedział od razu, jakby naprawdę zastanawiał się nad tym, co powiedzieć. A potem nagle łypnął na mnie kątem oka i uśmiechnął się ciepłym, przyjacielskim uśmiechem. – Saro, podjąłem w życiu niejedną złą decyzję, ale ty do nich nie należysz, słowo honoru. Pomyślałam sobie, że nie przestanę się chyba uśmiechać aż do rana. *** W porównaniu z pełnym odkryć i niesamowitych spotkań tygodniem poprzednim kolejny był zwyczajnie nudny. Codziennie udawałam się do parku przebrana w swój kostium i upajałam się tymi okruchami mocy,

oferowanymi przez zwiedzających. Każdą wolną chwilę spędzałam w sieci, wyszukując wiadomości o wszelkich możliwych bogach. Kiedy do Nathana dotarło, że dłużej siedziałam w ośrodku, niż on był na świecie, zrozumiał, jak wiele mi umknęło. Odkrył między innymi, że jedyne filmy, jakie oglądałam, powstały w latach dziewięćdziesiątych i do tego wszystkie były przeznaczone dla widzów poniżej lat trzynastu. Natychmiast zorganizował obowiązkowe wieczory filmowe, żebym nadrobiła trzy dekady filmów kręconych dla widzów starszych. Narzeczona dla Księcia nadal była dla mnie ulubionym obrazem, ale po kilku wieczorach filmowej jatki nowe tytuły zaczęły się piąć w górę na mojej liście. W weekendy park jest otwarty do późnych godzin, podłapałam więc kilka wieczornych zmian, żeby zebrać dodatkowo nieco wiary. Naprawdę, wykonywałabym tę pracę za darmo, gdybym tylko miała pewność, że będę mogła czerpać z niej moc. Od wieków nie czułam się taka silna, a wszystko to z jednego tylko tygodnia pracy. Nie mogłam sobie wyobrazić, co zyskałabym po miesiącu. Do licha, a po roku?! Niech błogosławiony będzie geniusz, który wymyślił te parki. Obiecałam sobie, że jeśli kiedykolwiek napotkam jego ducha, zapewnię mu honorowe miejsce w przestronnych i pięknych salach Sessrúmnir2. Zdjęłam kostium i starannie odwiesiłam na stojak, skąd miał trafić do czyszczenia. Zerknęłam na zegar w garderobie i od razu się skrzywiłam, było już późno. Nathan zaraz po mnie przyjedzie, jeśli już nie czekał. Czas minął mi tak szybko chyba dlatego, że się rozmarzyłam. Minęły wieki od czasu, gdy ostatnio tyle myślałam o swej ojczyźnie. To moja rosnąca moc rozpalała wszelkiego rodzaju zapomniane uczucia i wspomnienia. Ubrałam się, wciąż myśląc o wydarzeniach z minionych epok. Próbowałam przypomnieć sobie, kiedy to ostatnio byłam na tyle potężna, żeby odwiedzić swój dom na polach chwały, gdzie znajdowała się moja dziedzina. Zadumana zauważyłam go dopiero wtedy, gdy stanął za mną. – No, no – szepnął mi uwodzicielsko wprost do ucha – nie musiałaś zadawać sobie tyle trudu, by się ubierać. Odwróciłam się, gwałtownie wciągając powietrze. Dionizos stał, wpatrując się we mnie lubieżnie, i nagle uświadomiłam sobie, że garderoba jest zupełnie pusta. Garstka księżniczek i innych postaci, które były tu jeszcze przed chwilą, teraz zniknęła.

Podszedł jeszcze bliżej, prześlizgując spojrzeniem po całym moim ciele. – Przeszkoda, którą na szczęście łatwo będzie usunąć. – Sięgnął za dekolt mojego topu i zanim zdążyłam zaprotestować, wprawnym ruchem zawinął palec wokół ramiączka stanika. – Przestań! – Odsunęłam jego dłoń w bok. Zamarł, w obłąkanych oczach błysnęło zmieszanie. – To słowa, których nie zwykłem słyszeć, muszę stwierdzić. Zazwyczaj kobiety pragną czegoś wręcz przeciwnego. – Dowiedziałeś się czegoś o Garenie? – spytałam, patrząc na Dionizosa gniewnie. Zmrużył oczy, niezadowolony. – Tylko interesy? To zachowanie wręcz nie przystoi bogini miłości, prawda? Proponuję ci niezrównaną przyjemność, jakiej nie da ci żaden śmiertelnik, a ty nawet nie starasz się ukryć odrazy. Oho. – Mieliśmy umowę, Dionizosie – spróbowałam zbić go z tematu. – Jeden martwy śmiertelnik za wszystko, czego pragniesz. – Ach, tak, umowę. – Podszedł bliżej. Szaleństwo i pragnienie kipiały wokół niego niczym burza. – No właśnie tak się składa, że znalazłem twojego śmiertelnika. Co?! Tak szybko? To niemożliwe!, myślałam gorączkowo. Sądziłam, że będę miała więcej czasu. Jeśli mówi prawdę i Garen nie żyje, to znaczy, że musiałam działać natychmiast. Ale jak miałam poradzić sobie z szaleńcem o supersile? Wciąż byłam zbyt słaba, do licha! Sprawy mogły przybrać wyjątkowo paskudny obrót i to wyjątkowo szybko. – Opowiedział mi kilka interesujących rzeczy. – Dionizos zaczął przechadzać się przede mną. Proszę, tylko nie mów, że pozwoliłeś mu gadać, krzyczałam w myślach. – Nietrudno też było go zlokalizować, obładowany był magicznymi gadżetami i cuchnął boskością z daleka. Muszę przyznać, ciekawiła mnie jego obsesja na twoim punkcie. A jego wyjaśnienie było tak szokujące, że musiałem się przekonać, czy to prawda. – Co ci powiedział, Dionizosie? – No, no, no, dla ciebie panie Nyce, uzurpatorko! – odpowiedział, przeszywając mnie wrogim spojrzeniem. Cofnęłam się o krok. Sytuacja zmieniała się ze złej na gorszą z jakąś

ultrafatalną prędkością. – Nie rozumiem. – Spróbowałam udać istotę kruchą i niegroźną. – Powiedział, że znalazł cię w domu dla obłąkanych – zgrzytnął ze złością Dionizos, splatając ramiona na piersi. – Że ukradłaś iskrę boskości Frei i zabiłaś ją, pożądając jej nieśmiertelności, i to samo chcesz zrobić ze mną. – Co?! – Zażądałem dowodu, a on powiedział, że muszę tylko poprosić cię o twe względy. Prawdziwa bogini miłości nigdy nie odmówiłaby pokrewnemu duchowi. Gdybyś naprawdę była wcieleniem płodności i miłości, powitałabyś moje delikatne zaloty z otwartymi ramionami. – Zamilkł, czułam rosnącą temperaturę jego gniewu. – A ty tego nie zrobiłaś. – Dionizosie, on powiedziałby wszystko… – Panie Nyce! – wrzasnął, a oczy mu płonęły. Na moment odwrócił wzrok, a kiedy znów na mnie spojrzał, wydawał się spokojny. Tak gwałtowna zmiana obudziła we mnie przerażenie. – Być może. Śmiertelnicy bywają śliscy. Dlatego też powiedziałem mu, że z tobą porozmawiam, a jeśli kłamał, to on i jego sojusznicy poznają prawdziwą grozę mego gniewu. – Zapytaj mnie o cokolwiek – poprosiłam zdesperowana. – Albo lepiej nawet, zabierz mnie do niego. Zobaczymy, co wtedy będzie miał do powiedzenia. – Nie, raczej nie – oparł Dionizos wysokim, melodyjnym głosem. – Myślę, że najpierw dasz mi to, czego chcę, a potem podejmę decyzję. Przekonaj mnie, „bogini miłości”, że jesteś zdolna zaspokoić boskie pożądanie, a ci uwierzę. Znalazłam się w naprawdę pokręconej sytuacji. Miałam do wyboru pójść do łóżka z tym draniem albo śmierć z jego ręki. Mogłam też trafić w ręce Garena. Albo oczekiwać czegoś innego, ale równie beznadziejnego. Wszystko jedno, cokolwiek bym zrobiła i tak stałam na przegranej pozycji. Jednak moja odpowiedź mogła być tylko jedna. Mojemu panteonowi nie stawia się żądań. Jesteśmy żywiołami – lodowatych wichrem, językami płomieni, bezkresnym morzem – nie można nas zakuć w łańcuchy ani słów, ani czynów. Chciał zrobić sobie ze mnie sługę, zbezcześcić samą moją istotę w imię swoich pokręconych żądzy? Splunęłam mu pod nogi. – Argr hóra – przeklęłam go z wargami ściągniętymi w grymasie pogardy. Spojrzał na połyskującą ślinę między swymi stopami, a potem na mnie, a

na jego twarzy odmalowało się zdumienie. Chyba wciąż nie docierało do niego, jak bardzo odrzucam jego zaloty, więc wymierzyłam mu siarczysty policzek, wkładając w to całą swoją niemałą siłę. Głowa poleciała mu w bok, zatoczył się do tyłu. To powinno uświadomić mu pewne kwestie. I istotnie tak się stało. Odwrócił się do mnie, a z gardła wyrwał mu się zwierzęcy ryk. – Jak śmiesz?! – wrzasnął z twarzą wykrzywioną wściekłością i pchnął mnie na ścianę. To było jak pocałunek lawiny. Jego ręce uderzyły w moją klatkę piersiową z brutalną siłą. Poleciałam do tyłu, przebiłam ścianę i upadłam z rozrzuconymi kończynami w korytarzu. Włosy pełne miałam gipsu i płatków farby, wciąż słyszałam dźwięk sypiącego się wokół gruzu. Kaszlnęłam i podparłam się jedną ręką, patrząc, jak Dionizos przełazi przez dziurę, która zrobiłam. – Prosiłem grzecznie – w jego głosie wibrował obłęd. – A ty mnie odrzucasz?! Z jękiem dźwignęłam się na nogi. – Niczego nie możesz ode mnie żądać. Ty żałosny… Rzucił się na mnie z wrzaskiem. Jednak nie był wojownikiem, każdy swój ruch wyraźnie sygnalizował. Adrenalina spowolniła świat wokół mnie, niemal go zamrażając. Skupiłam się i patrzyłam. Mięśnie w jego prawym ramieniu napięły się wyraźnie. Uniósł pięść, celując w moją skroń. Byłam wystarczająco szybka, by bez trudu uniknąć uderzenia. Uchyliłam się i poczułam, jak pęd powietrza muska mi ucho. W następnej chwili już biegłam korytarzem, ile sił w nogach. Musiałam uciec przed nim, oddalić się jak najszybciej, zanim będzie miał szansę mnie zabić. Nie byłam tak zarozumiała, żeby sądzić, iż uda mi się pokonać go w walce. Nie po tygodniu gromadzenia wiary. On miał lata, by naładować się w tych parkach. Mknęłam korytarzem tak szybko, jak tylko mogła biec córka wiatru. Pędziłam pod światłami jarzeniówek i wężowymi ciałami kabli, nie przestawałam patrzeć na ściany. Gdzie się wszyscy podziali? Wiedziałam, że już po godzinach, ale te korytarze były zazwyczaj pełne ludzi. Ten brak całego personelu, tak zaskakujący i nietypowy, przejął mnie chłodem niepokoju. Nie miałam jednak czasu nad tym się zastanawiać. Znajdowałam się mniej więcej pod Fantazjolandią i liczyłam na to, że uda mi się znaleźć właściwą drogę i wyjść od tyłu, gdzieś w strefie załadunkowej. Zwykle nie

miałam trudności w poruszaniu się po sieci tuneli, ale z obłąkanym bogiem na ogonie sprawy wyglądały zgoła inaczej. Nie ośmieliłam się spojrzeć za siebie z obawy, że to mnie spowolni, ale miałam nadzieję, że Dionizos nie biega równie szybko. Tak się skoncentrowałam na tym, by biec jak najszybciej, że kiedy wypadłam zza rogu i musiałam się zatrzymać, to niemal wpadłam głową naprzód w wózek z narzędziami. Zamrugałam niepewnie i przechyliłam głowę, zupełnie nie rozumiejąc, co widzę. Korytarzem płynęła w moją stronę fala czerwieni, ozdobiona wąskim grzebykiem białej piany. Ten widok był tak niespodziewany i tak nie na miejscu, że nie zdołałam zareagować i fala uderzyła we mnie, posyłając z powrotem do korytarza, z którego wybiegłam. Początkowo myślałam, że to krew, ale ciecz spieniła się dookoła i spryskała mi usta. Wtedy zrozumiałam, że to wino. Ciemne, aromatyczne czerwone wino. Uderzył we mnie ogromną falą merlota. Przez kilka sekund kontynuowałam ten nieoczekiwany spływ korytarzami pod parkiem rozrywki, a fala wina obracała mnie i podrzucała, odbijając od rur i nie wiadomo czego jeszcze. Wreszcie ściana cieczy rozpłynęła się, a ja wylądowałam na środku korytarza całkowicie przemoczona. Zaczęłam pluć i kaszleć, strumienie wina spływały z moich włosów, tworząc wokół kolejne czerwone jeziorko. Aż mi się żal zrobiło ekipy sprzątającej, o ile ta jeszcze istniała. Może Dionizos zrobił coś, co sprawiło, że wszyscy… zniknęli? Czy to możliwe, żeby był tak potężny? Otarłam oczy i sprawdziłam, czy wciąż mam na ramieniu torbę – jakimś cudem miałam. Spróbowałam zorientować się, gdzie jestem. I gdy spojrzałam przez nasączone winem strąki włosów, z przerażeniem zobaczyłam parę lśniących butów maszerujących w moją stronę poprzez czerwone kałuże. Nawet najmniejsza plamka nie pojawiła się na tym obuwiu. Dłoń brutalnie chwyciła mnie za ramię i szarpnięciem postawiła na nogi. – Aleś się urządziła – powiedział Dionizos pogardliwie. Puścił mnie, popychając zarazem, przez co zrobiłam chwiejny krok w tył. Ledwie utrzymałam się na nogach. – Teraz po prostu wezmę to, czego chcę, a kiedy skończę, ten cały Garen może się zająć resztkami. Po prostu cudownie! Ale sobie wymyślił zestaw podłości. Prędzej mnie piekło pochłonie, niż pozwolę mu zrealizować którąkolwiek część bez walki.

Sięgnęłam do torby na ramieniu, odwracając się jednocześnie bokiem, tak żeby nie widział, co robię, i myślał, że może kulę się ze strachu. Złapał mnie za włosy, próbując przyciągnąć bliżej. W tej samej chwili wydostałam z torby strzykawkę skradzioną Garenowi. Wycelowałam w kark Dionizosa. Wytrzeszczył oczy, gdy metalowy kolec przebił mu skórę i natychmiast szarpnął się w tył i wykręcił, wyrywając strzykawkę z mojej dłoni, zanim miałam choćby szansę nacisnąć tłoczek. Poleciała z brzękiem na podłogę. A ja, zbita z nóg kopniakiem Dionizosa, poleciałam na ziemię w ślad za strzykawką. Ale zanim zdążyłam ją pochwycić, przygniótł mnie i przygwoździł mi ręce do przesiąkniętego winem betonu. Uśmiechnął się zadowolony z siebie, a w jego oczach delirium tańczyło z zachwytem. Nie mogłam mu zetrzeć z twarzy tego zarozumiałego uśmieszku, więc naplułam w jedno z dzikich oczu. Skrzywił się i wymierzył mi cios w twarz grzbietem dłoni. Zobaczyłam gwiazdy. Był niesamowicie silny. Okazał się marnym taktykiem i wojownikiem, ale nie było mu to potrzebne. Mając jedną rękę wolną, ponownie spróbowałam złapać strzykawkę, ale uderzenie mnie oszołomiło i ruchy wciąż miałam niezborne. Zauważyłam jakiś cień ruchu. I nagle uświadomiłam sobie, że ktoś jest za plecami Dionizosa. W tej samej chwili do niego też to dotarło. Jednak żadne z nas nie miało czasu, żeby zareagować. Zmrużyłam oczy, starając się odzyskać ostrość wzroku i nagle zrozumiałam z dreszczem szczęścia, że owa plama ruchu to Nathan, ze strzykawką w dłoni. Nie wahając się, wbił igłę między łopatki Dionizosa. Rozwścieczony bóg teraz skupił się na moim oddanym wyznawcy. Odepchnął Nathana, niepewny, co się właściwie stało, ale to i tak wystarczyło, by cisnąć chłopakiem w powietrze. Zanim jednak Nate uderzył w beton, z podłogi i ścian wystrzeliły pędy winorośli i pochwyciły go w locie. Rosły błyskawicznie, strzelały szerokimi liśćmi i kiściami nabrzmiałych winogron, wyciągając pędy ku Nathanowi. Wszystko działo się niewiarygodnie szybko. Wystarczyły sekundy, a już wisiał z rozpostartymi kończynami w połowie korytarza, z kostkami i nadgarstkami okręconymi przez zielone łodygi. Dionizos podniósł się i ruszył w kierunku Nathana. – Czy to nie nasz najwyższy kapłan? Przybyłeś z pomocą? – zakpił jadowicie. – Udało ci się osiągnąć jedynie tyle, że teraz muszę się zastanowić, które z was skrzywdzić jako pierwsze, a które będzie się

przyglądać. Poderwałam się z podłogi, niemal poślizgnęłam, ale udało mi się walnąć Dionizosa pięścią w plecy. Prosto w tłoczek sterczącej tam strzykawki. – Poprzyglądaj się temu – syknęłam mu do ucha. Nie miał szans nawet się obrócić. Zrobił chwiejny krok naprzód i zwalił się w kałużę wina na podłodze. Pędy trzymające Nathana zwiotczały natychmiast i mój przyjaciel upadł obok nieprzytomnego boga. Z uśmiechem prawdziwej satysfakcji patrzyłam, jak na nieskazitelnym stroju Dionizosa wreszcie pojawiają się plamy, czerwień wsiąkała w ubranie i miałam nadzieję, zniszczyła je bezpowrotnie. – Ktoś tu oglądał za wiele filmów akcji – powiedziałam, pomagając Nathanowi wstać. – Och, wiesz, ja tylko przyjechałem po moją współlokatorkę po pracy – wymamrotał lekko zamroczony. Delikatnie dotknął mojego ramienia. – Nic ci nie jest? – Szofer i rycerz w lśniącej zbroi. Wykradłam właściwego technika z domu wariatów – odpowiedziałam, wyciągając mu kilka liści z włosów. Uśmiechnął się szeroko i trącił stopą Dionizosa. – Nie jest wcale taki twardy. Winogrona? To dopiero amatorszczyzna, Roześmiałam się, głęboko wdzięczna ścieżkom losu, że nas połączyły. – Jesteś najwspanialszym projektantem stron, jakiego spotkałam – oznajmiłam i objęłam go mocno – Aha. A ilu dokładnie spotkałaś? – Ćsss. Lepiej się nad tym nie zastanawiać – mruknęłam, ciesząc się ciepłem jego uścisku. Szczerze powiedziawszy, konfrontacja z Dionizosem wstrząsnęła mną lekko. Minęło sporo czasu od ostatniej walki, którą stoczyłam z kimś z mojego rodzaju i nigdy jeszcze nie czułam się tak bardzo słabsza. Musiałam nabrać sił. Bardzo chciałam odpocząć, ale nie miałam pojęcia, jak długo będzie działała trucizna Garena, szczególnie na kogoś tak potężnego jak Dionizos. – Chodź – powiedziałam, wyswobadzając się z ramion Nathana. – Lepiej wykombinujmy, co z nim zrobić. – Nie ma tu gdzieś w okolicy jakiegoś kriogenicznego pojemnika, w którym moglibyśmy go zamrozić? – westchnął. Wymierzyłam mu lekkiego kuksańca i pochyliłam się, żeby złapać za bezwładne ramię Dionizosa. Ostrożnie dźwignęłam go z ziemi i zarzuciłam

sobie na barki, wzorem strażaków wynoszących ofiary. Wyprostowałam się, stękając z wysiłku. Może i byłam coraz silniejsza, ale on sporo ważył. Na Nathanie i tak zrobiłam niemałe wrażenie. – Przypomnij mi, żebym cię nigdy nie wkurzał – poprosił, cofając się o krok. – Obiecuję, że w razie czego będę delikatna – mruknęłam spod Dionizosa. Ruszyliśmy w stronę strefy załadunkowej i wyjścia, do którego starałam się dotrzeć wcześniej. – Gdzie są wszyscy? – zainteresował się Nathan, gdy wędrowaliśmy opustoszałymi korytarzami, zostawiając za sobą drobne fale na powierzchni wina. – Musiał coś zrobić, żeby się ich pozbyć. On ma niby być duszą każdego przyjęcia, iskrą, która je ożywia, może też być i ich śmiercią. Ale jak ty się tu dostałeś? – Znudziłem się czekaniem na parkingu. A potem zauważyłem, że busy dla pracowników przestały kursować, więc postanowiłem wysiąść i podbiec do wyjścia z tunelu. – Nie powinniśmy tego robić, wiesz? Disney ma bardzo sztywne zasady, jeśli o to chodzi. Nathan wzruszył ramionami. – No niby tak, ale miałem wrażenie, że powinienem. Coś wydawało się nie w porządku. Nie podobało mi się to uczucie, a potem zobaczyłem, że coś jak krew wypływa spod drzwi i wszedłem do środka cię poszukać. No tak, skoro był najbliższym mi wyznawcą, to zaczęliśmy się do siebie dostrajać. Nic dziwnego. Pewnie poczuł echo moich emocji, gdy wcześniej się bałam i zapewne to połączenie pozwoliło mu zignorować przymus, jaki Dionizos wykorzystał, by oczyścić to miejsce ze świadków. Dzięki opatrzności za to. Nie wiem, czy sama bym się wykaraskała z tej sytuacji. – Pomóc ci go nieść? – spytał Nathan. – Nie, dam radę – odmówiłam. Dionizos był ciężki, ale czułam, że tej nocy Nathan zrobił dla mnie już dość. – No dobrze, to co z nim zrobimy? – dociekał, gdy zbliżyliśmy się już do wyjścia. – Coś wymyślimy. Może pogrzebiemy go w betonie. Zobaczymy, jak mu się spodoba zakończenie z gatunku: los gorszy od śmierci. Wyszliśmy w ciepłe nocne powietrze. Przez moment wokół panowały

bezruch i cisza, a potem nagle zapaliły się reflektory, zalewając okolicę jaskrawym światłem i aż nadto znajomy głos huknął z megafonów. – Jak to miło z twojej strony. Oszczędziłaś nam kłopotu, jak widzę – stwierdził Garen gdzieś z ciemności. Niemal słyszałam, jak uśmiecha się przy tym z wyższością. Nie miałam czasu, by zrobić cokolwiek. W powietrzu świsnęły strzałki i oboje z Nathanem otrzymaliśmy zastrzyk z trucizny. Chciałam uciekać albo choć ocalić Nathana, ale nie zdążyłam. Świat zawirował wokół mnie i oślepiające światło zastąpiła ciemność.

7 Różne prędkości ak przez mgłę poczułam, że coś nacina mój palec. Świat dookoła mnie falował, kształty to przybliżały się, to oddalały. Jakbym spędziła tydzień, przykuta do karuzeli. Ciemne plamy co rusz pojawiały się w moim polu widzenia i ledwie mogłam utrzymać powieki w górze. Leżałam płasko na plecach, przypięta do czegoś w rodzaju noszy. Właściwie „przypięta” to złe określenie. Bardziej pasowałoby „przykuta” albo „przyspawana”. W miejscu utrzymywały mnie grube pasy błyszczącego metalu, opinając ciasno nadgarstki, kostki, klatkę piersiową i talię. Jarzeniowe lampy rzucały światło z sufitu, oświetlając sterylne pomieszczenie wyłożone małymi szarymi płytkami. Tuż nad moim lewym ramieniem wisiała kroplówka ze znajomą już mlecznobiałą substancją, a wijąca się z niej rurka prowadziła do wenflonu w tymże ramieniu. – Trzydzieści siedem sekund – rozległ się żeński głos w chwili, w której rana na palcu zamknęła się do końca. Słyszałam w nim inteligencję i pewną niezręczność; oczami wyobraźni mogłam zobaczyć, jak jego właścicielka poprawia na nosie oprawki okularów, posklejanych taśmą. – Słucham? Powinno być minutę co najmniej – usłyszałam przytłumiony głos Garena. – Tyle to zajęło, sir. – Gdzie niby chowa swoich wyznawców? Według wszystkich naszych obliczeń ma ledwie status pseudobóstwa. – Ja tylko przeprowadzam badania, sir – odpowiedział żeński głos znękanym tonem. – Hm. No dobrze, może będzie gotowa mówić, kiedy się obudzi. – Czułam, jak Garen poruszył się tuż obok, regulując przepływ z kroplówki. – Idę po coś do jedzenia – dodał. – Zadzwoń, jeśli obudzi się, zanim wrócę. I poszedł. Chwilę później inna twarz wyłoniła się z mglistego otoczenia. Z zaskoczeniem zdałam sobie sprawę, że to twarz nastolatki. Dziewczyna nie wyglądała na więcej niż... No cóż, na więcej niż ja, prawdę powiedziawszy.

J

Co mogła tutaj robić? Rysy miała nieco końskie, co jeszcze podkreślały jej nieustannie wpółotwarte usta. Wąska, pociągła twarz była mocno piegowata, włosy, brązowe i proste, założone za uszy i zebrane w ciasny kucyk. Nos zdobiła para okularów w grubych czarnych oprawkach. Do tego dziewczyna miała na sobie biały kitel z logo, które przypominało nieco tarczę słońca pękniętą na pół. Z identyfikatora przypiętego na jej lewej piersi wynikało, że nazywa się Samantha Drass. – Biedactwo – mruknęła wpatrzona w trzymaną w rękach kartę, jej głos miał lekkie, nosowe brzmienie. – Bywało gorzej – odpowiedziałam słabym szeptem. Odskoczyła w tył, a szarozielone oczy rozszerzyło zdumienie. Jej dłoń odruchowym gwałtownym gestem powędrowała w kierunku matowoczarnej krótkofalówki u pasa, jednak dziewczyna powstrzymała ten ruch i z wahaniem podeszła bliżej, wpatrując się we mnie intensywnie. – Jakim cudem już się ocknęłaś? – spytała z nieposkromioną ciekawością. – Nie wiem. Lekko sypiam? – odpowiedziałam słabo. Naprawdę ciężko było mi się skupić, mimo że oszołomienie zdawało się ustępować. Zapisała coś na karcie. – Chyba musimy podnieść ci współczynnik albo przynieść świeżą porcję halāhaly. Bóstwo twojej klasy powinno być nieprzytomne jeszcze przynajmniej przez godzinę. – Przepraszam, że się wyłamuję. – Mrugając raz po raz, próbowałam oczyścić myśli. Cokolwiek we mnie pompowali, było szkodliwe ponad wszelkie wyobrażenie. – Nic nie szkodzi, to pewnie tylko błąd w naszym wywia... – Zamilkła, marszcząc brwi i z powrotem zerknęła w kartę. – Czekaj, zachowujesz się dziwnie. – Naprawdę? – Garen i jego ekipa schwytali cię i odurzyli. Większość bogów na twoim miejscu budzi się wściekła, przeklina mnie i zapowiada zemstę na wszystkie możliwe sposoby – przerwała na chwilę i dokończyła półgłosem: – są bardzo nieprzyjemni. Musiałam przyznać, że część mnie chciała władować w jej brzuch pięść i wyrwać kręgosłup w całości. Mój stosunek do wszelkich więzów? Tak, nic się w tej kwestii nie zmieniło, nordycka wojowniczka we mnie kipiała niepohamowaną wściekłością na samą myśl, że ktoś odważył się spróbować.

I co z tego? Takie myśli nie mogły poprawić mojej sytuacji. Czy to z powodu tych lat spędzonych w samotności, czy przez szczęście i miłość, którymi żywiłam się w parku, niemniej ignorowanie tego rozwścieczonego, aroganckiego głosu w głowie przychodziło mi bez trudu. Poza tym coś mi mówiło, że ta dziewczyna nie znalazła się tutaj dlatego, że lubiła torturowanie bogów. Nie roztaczała wokół siebie tej złowieszczej aury, jaką wyczuwałam wokół Garena. Sprawiała wrażenie... niewinnej. Zobaczmy, jak z jej poczuciem winy. – Nigdy nie zrobiłabym nikomu krzywdy – skłamałam, próbując wycisnąć spod powiek trochę łez. – Po prostu chciałam, żeby dali mi spokój. Jestem tylko boginią miłości. A wtedy... oni po prostu mnie zaatakowali! – A teraz drżenie warg! Samantha zmarszczyła brwi i ponownie zerknęła w kartę, wyraźnie zmieszana. Prawdopodobnie w rubryce, gdzie należało określić, jakie stanowię zagrożenie, miała wypisane wielkimi, czerwonymi literami coś w stylu NIEWIARYGODNIE NIEBEZPIECZNA albo WYPATROSZY CIĘ I ZROBI Z TWOICH BEBECHÓW NASZYJNIK czy coś w tym stylu. – Nie tak powinno być – oświadczyła ze zdumieniem. – Najpierw powinni zaoferować ci miejsce wśród nas. – Tak było, ale p-powiedziałam, że nie chcę. Smutniej! Oczy pełne łez! Informacja o mojej odmowie sprawiła, że dziewczyna zmieszała się jeszcze bardziej. – Ojej. A nie mówili ci o wyznawcach? Wiesz, jeśli będziesz z nami współpracować, my zapewnimy ci wiernych. Kiwnęłam żałośnie głową. – Nie zależy mi na tym. Nie po tylu latach. – To ci dopiero kłamstwo. – Samantho, ten świat już do nas nie należy. Na chwilę wydawała się zaskoczona tym, że znam jej imię, po czym zerknęła na identyfikator, chrząknęła ze zrozumieniem. – Chciałam jedynie ciszy i spokoju – ciągnęłam. – Tylko tyle. Ale dla nich nie było czegoś takiego jak odmowa. – Gwałtownie wciągnęłam powietrze, przełykając łzy. – I tak tu trafiłam. – To okropne. – Samantha wyglądała na wyraźnie strapioną. – Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek ktokolwiek z was odmówił współpracy. Podeszła i poklepała mnie po ramieniu.

– To musi być tylko nieporozumienie. Jestem tego pewna. Porozmawiam z ojcem i wszystko się wyjaśni. – Dziękuję – odpowiedziałam z taką wdzięcznością, na jaką mogłam się zdobyć. W duchu byłam szczerze podekscytowana. Ta dziewczyna ewidentnie nie miała pojęcia o zamiarach Garena. A ta uwaga o ojcu brzmiała jeszcze lepiej. Może jej ojciec ma jakieś wysokie stanowisko, żeby dobrać się do każdego, kto był w to zamieszany. Ha! Nie tylko Loki może oszukiwać od czasu do czasu, prawda? Teraz kolej na Sarę. – Czy z moim przyjacielem wszystko w porządku? – spytałam, uznawszy, że w mojej sytuacji wyraz troski może już tylko przysłużyć się sprawie. – Nie jestem pewna – odparła. – Pamiętam, że przywieźli cię z dwoma innymi, ale nie wiem, dokąd ich zabrali. – Nazywa się Nathan. – Starałam się, by w słowach zabrzmiała wrażliwość kruchej istoty, co wcale nie było łatwe. – Jest mi bardzo bliski. Chciałabym wiedzieć, że nic mu nie jest. – Oczywiście. Pójdę sprawdzić, ty się stąd nie ruszaj – poprosiła i zaraz uciekła spojrzeniem w bok, zawstydzona, gdy przypomniała sobie, że nie mam w tej kwestii zbyt wiele do powiedzenia. – Zaraz wracam – dodała i wybiegła z pomieszczenia. Wzdychając, spróbowałam znaleźć nieco wygodniejszą pozycję. Prawie nie mogłam się ruszyć. Gdybym zdołała się przechylić, choć trochę, rozbujać nosze na tyle, żeby przewrócić je na ziemię... Na tę chwilę byłam jednak całkowicie unieruchomiona, do tego w głowie wciąż mi się kręciło po tym paskudztwie z kroplówki. Jak to nazwała? Halāhala? Gdybym tylko miała ze sobą swojego Mima, mogłabym sprawdzić to w Internecie. Rozejrzałam się dookoła, ale nigdzie nie dostrzegłam swojej torby – musieli zabrać ją razem z resztą moich rzeczy. Koszulki ani dżinsów też nie miałam, ubrano mnie w szpitalną koszulę wiązaną na plecach. Na początku uznałam, że jest biała w niebieskie kropki, ale gdy przyjrzałam się uważniej, kropki okazały się jednak małymi kwiatuszkami. Urocze. Byłoby dobrze, gdybym mogła robić cokolwiek w czasie nieobecności Samanthy, nie wiem, ukraść skalpel albo poluzować jakoś więzy, ale nie miałam na to najmniejszych szans. Paskudna kombinacja więzów zdolnych zniewolić boga i tej przeklętej kroplówki uczyniła mnie zupełnie bezbronną. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się czułam i miałam nadzieję, że już nigdy

nie będę. Z dziesięć minut później Samantha wróciła, przyciskając swój notes do piersi. – Dobre wieści! – oznajmiła od razu. – Twojemu przyjacielowi nic nie jest, leży w celi piętro niżej. Będzie jeszcze nieprzytomny przez dzień czy dwa, po halāhali, ale w żaden sposób mu to nie zaszkodzi. Uff, poczułam ulgę. Ale dzień? Dwa? Co to za świństwo? Okropnie ciekawiło mnie, co takiego jest w stanie pozbawić boga przytomności. – Halāhala? – spytałam. – Och, to paskudna trucizna – odparła Samantha z grymasem wstrętu. – W głównym ośrodku mamy pseudo-Śiwę, który ją dla nas wytwarza. Bardzo mocna. Musimy ją mocno rozcieńczać. Niezbyt pomocne wyjaśnienie. Że to trucizna, byłam w stanie wydedukować sama, a odpowiedź Samanthy sprawiła, że miałam tylko więcej pytań. – Główny ośrodek? – zagadnęłam niby mimochodem. Dowiedzieć się czegoś na temat miejsca, w którym mnie przetrzymują wydało się na tę chwilę najistotniejszą kwestią. – Gdzie my właściwie jesteśmy? Już widziałam, jak otwiera usta, żeby odpowiedzieć, ale zamknęła je natychmiast, gdy rozległ się wstrętny głos. – To nie twój interes – warknął tuż poza moim polem widzenia. Samantha pisnęła i odwróciła się gwałtownie w stronę drzwi. – Czy nie wyraziłem się jasno, prosząc o zawiadomienie mnie, gdy tylko odzyska przytomność, panno Drass? – zasyczał głos przez zaciśnięte zęby. Garen. Świetnie. Miałam nadzieję, że minie więcej czasu, zanim wróci. – Ja... to znaczy, właśnie się obudziła, sir. – Wynoś się – warknął ostro. Samantha ponuro skinęła głową i wyszła, słyszałam jej kroki na kafelkach. Garen pojawił się w moim polu widzenia, odprowadzał dziewczynę wzrokiem. Kiedy tylko drzwi się za nią zamknęły, odwrócił się do mnie. – Nie obudziłaś się dopiero teraz, prawda? – spytał z uśmiechem. Zapewne był podły jako osoba, tak ogólnie, ale moją największą nienawiść budził ten jego wstrętny uśmieszek. Z przyjemnością wyobrażałam sobie, jak zdzieram mu go z twarzy morgensternem. – Tak tu wygodnie, że ledwie mogę utrzymać oczy otwarte – odparłam słodko.

– Jasne. Słuchaj, nie będę owijać w bawełnę. Chcemy, żebyś dla nas pracowała. Naszej firmie zależy, żebyś wsparła nas swoimi zdolnościami i dołączyła do ekipy rekrutującej innych bogów. A, i jeszcze zrobimy ci mnóstwo okropnych rzeczy, jeśli się nie zgodzisz. Więc jak będzie? Serio? Dobrze wiedział, jak będzie brzmiała moja odpowiedź, więc dlaczego dalej próbował? I wtedy doznałam olśnienia: decyzja nie należała do niego. Ktoś inny chciał mnie widzieć w tym zespole. Ktoś ponad nim. Na pewno nie Samantha, choć wspomniała coś o swoim ojcu; cała ta sprawa zaczęła się jeszcze, zanim się tu zjawiłam. Roześmiałam się. – Tygodniami polowałeś na nieistotną boginię, przy czym dwa razy prawie rozłupano ci łeb za te twoje wysiłki, a po tym wszystkim dalej każą ci grzecznie prosić, by zechciała współpracować. Znowu. Jakby zupełnie gdzieś mieli to, że próbowałam cię uśmiercić. To musi trochę boleć, co? Przez chwilę na jego twarzy zagościł wyraz absolutnej, najczystszej frustracji. Zaraz jednak zniknął i na jego miejsce powrócił znajomy, paskudny uśmieszek, tak szybko, że wystarczyło mrugnąć, by przegapić tę zmianę. Jednak mnie takie rzeczy nie umykają. – To, jak poradziłaś sobie z Dionizosem, w połączeniu z twoją niespodziewaną siłą sprawiło, że moi przełożeni ponownie ocenili twoją użyteczność. – Zbliżył się do mnie. – Ale oboje wiemy, że to bez znaczenia. – O, tego to nie wiem – zamruczałam gardłowo. – Jakie są z tego korzyści? Dostanę zniżki na siłownię? Darmową opiekę dentystyczną? Jego uśmiech zbladł nieco, stał się bardziej żałosny niż groźny. – Uparłaś się, żeby stać się moim cierniem w boku, co? – Nie mam wyjścia – odparłam, machając do niego palcami. Garen westchnął, pocierając czoło. – No dobrze, koniec zabawy. Czas, żebyś zaczęła traktować sprawę poważnie. Pozwolisz, że przedstawię ci jaśniej to, czym się tu zajmujemy? – Czemu nie, uwielbiam ciekawe historie. Rzucił mi wściekłe spojrzenie, po czym zaczął krążyć wokół mnie spacerkiem, to pojawiając się, to znikając z mojego pola widzenia. – Tworzymy tu i łamiemy bogów, „Saro”, i sprowadziliśmy ten proces do czystej nauki. Wiemy, jak działacie, wiemy, jak wiara może was kreować, kształtować i unicestwiać – przerwał na chwilę i uśmiechnął się szerzej. – Wiesz, że wcale nie jesteś bogiem? Przynajmniej nie takim, jakim ci się

wydaje. Jesteś żyjącym wytworem wyobraźni, chodzącym i gadającym produktem ubocznym funkcjonującego mózgu. Chłopaki z laboratorium zaczęli was nazywać myślożercami. – Wykrzywił się z odrazą. – Osobiście wolę słowo „pasożyty”. Żerujące na nas od wieków, żyjące w swoich bajkowych krainach, wysyłające swoich misjonarzy, by zdobyli dla was jeszcze więcej jedzenia. Ale wam wciąż za mało, prawda? – To do czegoś zmierza? – spytałam, zdążyłam już się znudzić tym gadaniem. Garen brał fakty, przekręcał je i spoglądał na mnie przez stworzony przez siebie pryzmat nienawiści. – Oczywiście, że zawdzięczamy ludziom swoje istnienie. Pragniemy waszej wiary, lecz także dla was pracujemy. Chcę błogosławić swych wyznawców miłością, pięknym potomstwem, pomyślnością we wszystkim, czego im trzeba. Nie jesteśmy waszymi władcami, jesteśmy sprzymierzeńcami. Garen pokręcił głową. Wiedział, że wszelkie próby przekonania mnie są bezcelowe, lecz wiedział też, że ma obowiązek próbować. – Wiemy, skąd się bierzecie. – Przeciągnął palcem po moim ramieniu. Wzdrygnęłam się z odrazą i szarpnęłam w więzach, próbując uniknąć jego dotyku. – Możemy ci pomóc i to nie jest kłamstwo. W końcu wszystko zależy od wiary, a my, jak się okazuje, znamy się doskonale na praniu mózgów. Mamy swój własny wybór marzycieli, gotowych wyśnić ci drogę do Valhalli. Chciałabyś zionąć ogniem? Latać na złocistych skrzydłach? Daj nam kilka tygodni. – Słucham? – niemal się zachłysnęłam, teraz już daleko mi było do żartów. Nie mógł mieć tego na myśli. To nie mogło być to, co mi się wydawało. – Jesteś mądrą dziewczynką. Jestem pewien, że doskonale rozumiesz, co to znaczy. Robimy praktycznie to samo, co wy, prawda? Bierzemy paru ciołków i zmuszamy, by wierzyli, w co tylko chcecie. Z tym że my jesteśmy bardziej... precyzyjni. Możemy wzmocnić naszych sprzymierzonych bogów, osłabić wrogów, a nawet odlewamy swoje własne bóstwa. Potrzeba tylko myśli, idei i czasu. Przerwał, wpatrując się w moją twarz, rozkoszując się rozlewającym na niej zrozumieniem. Ta idea przeraziła mnie dogłębnie. Jeśli mówił prawdę, to to miejsce było wynaturzeniem. Ci ludzie – kimkolwiek są – wzięli sam akt wiary i obrócili go w taśmę produkcyjną. Chciałabym wiedzieć na pewno, czy to wszystko, o czym mówił, naprawdę miało miejsce, ale w głębi serca wiedziałam, że przecież musiało. Jakkolwiek by patrzeć, nasza moc i

istnienie były całkiem proste: wierz w nas, a my odpowiemy. Będziemy działać tak, jak wierzysz, że powinniśmy. Damy to, o co się modlisz, i uczynimy twoje nadzieje naszymi. Przy tak prostych podstawowych założeniach rzeczywiście można je bez trudu nagiąć do swoich potrzeb, rozciąć szeroko skalpelem i zacząć grzebać w środku... ale żeby faktycznie to robić? Bluźnierstwo. – Nie. Wcale nie to samo – usłyszałam w swoim głosie, jak odzywa się pradawna, nordycka wojowniczka. – Ani trochę. – Och, jaka dumna i potężna! – odwarknął. – O tak, paskudni my, niegrzeczni, źli ludzie bawimy się boskością, jakby to był zestaw małego budowniczego. Ale pomyśl o tym przez chwilę. To, co robimy, jest zorganizowane, uporządkowane. Wy z kolei biegacie w kółko bez celu i planu, żrąc wiarę, gdzie tylko ją znajdziecie. Nie przyszło ci do głowy, że byłoby nam lepiej bez was? Może nie chcemy musieć błagać o jakieś ochłapy, płaszczyć się przed kapryśnym bogiem, by na chwilę sprzyjał nam nieco bardziej niż naszym wrogom. Wy, małe pasożyty, tworzycie bałagan. Wprowadzacie chaos. Ból i cierpienie podążają za wami, każda jedna religia sieje chaos i zniszczenie w imię obietnicy zbawienia. To tej udręce chcemy położyć kres, a ty nam w tym pomożesz. Miałam zamiar zacząć przeklinać jego, jego przodków i każde dziecko w jego rodzie na następne czterdzieści pokoleń, gdy nagle poczułam, jak chwyta mnie za ramiona i pochyla się nade mną. – Nie zmarnuj swojej szansy, Frejo – syknął mi w twarz. – Dołącz do nas i pomóż wszystko naprawić. Nie jesteśmy tu, żeby zniszczyć wasz rodzaj. Chcemy tylko wykreślić was z tego równania, sprawić, by świat stał się racjonalny i spokojny. Możecie sobie nawet żyć wiecznie, byle byście nie mieszali się w nasze sprawy, nie psuli każdej stworzonej przez ludzkość rzeczy. Był tak blisko, że czułam jego lunch w oddechu, widziałam, jak pulsuje żyłka na jego skroni. – Bogowie są zarazą – szepnął. – Plagą ludzkości. Pomóż nam ją wyleczyć. Przede wszystkim to chciałam rzucić się naprzód i rozerwać mu tętnicę szyjną zębami. Potem pomyślałam, że jest obłąkany. To ludzkość NAS stworzyła. Przyszliśmy na ten świat, by wam pomagać, nie niszczyć. Jednak nie mogłam wpaść w tę pułapkę. Jeśli zacznę o nim myśleć jak o wariacie,

mogę zacząć go lekceważyć jako wroga. A ci ludzie byli moimi wrogami, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości. Chcieli obedrzeć ludzkość z moich darów i nagiąć mnie do swojej woli. Mamy prawo do wolności jak każde inne stworzenie, nie wspominając już o tym, że nasze istnienie od zawsze poświęcone było i zawsze będzie pomaganiu naszym stwórcom. Garen mylił się straszliwie. A jednak... Nie mogłam zignorować jego słów. To przekonanie, które w nim płonęło, musiało odzwierciedlać poglądy organizacji, którą reprezentował, i jeśli chcę ją zniszczyć, muszę zrozumieć to, co próbują osiągnąć. Ci ludzie byli zdeterminowani, sercem i duszą gotowi działać, doskonale przygotowani i wsparci przez bezlitosną mieszankę technologii i boskiej mocy. Musiałam za wszelką cenę zachować otwarty umysł i docenić to, co nimi powoduje, by któregoś dnia zetrzeć ich z powierzchni ziemi. W kilka chwil mój plan znacznie się rozwinął, z zemsty na jednym człowieku przerodził się w zamiar całkowitej anihilacji całej tajnej organizacji. Stąd moja odpowiedź musiała brzmieć tak, a nie inaczej. Gdybym powiedziała cokolwiek innego, to naraziłabym swoje szanse na osiągnięcie celu. – Dobrze – oświadczyłam cichym, uległym głosem. Czułam, jak moja wojownicza natura wrzeszczy, żądając krwi Garena; potrzebowałam wszystkich sił, by ją okiełznać i udobruchać obietnicą przyszłej, krwawej zemsty. Garen wyprostował się zdumiony. – Co – rzucił bezbarwnym tonem. To nie było pytanie. – Dobrze – powtórzyłam. – Dołączę do was. Patrzył na mnie, mrużąc oczy, widziałam mięsień drgający na policzku, zupełnie jakby ktoś wsadził kij w trybiki w głowie mojego prześladowcy. – Nieprawda. Kłamiesz – syknął. Oczywiście, że kłamię, Garenie, pomyślałam. Ale nie możesz mi tego udowodnić. – To i tak nie ma znaczenia, prawda? – odparłam – Cała nasza rozmowa na pewno jest nagrywana. Co powiedzą twoi przełożeni, jeśli zamkniesz mnie teraz gdzieś za brak współpracy, skoro dowody twierdzą inaczej? – Uwierzą... – zaczął, ale przerwał w pół słowa. Uśmiech już na dobre zniknął z jego twarzy i Garen aż dyszał frustracją. – Zależy im bardziej na mnie niż na tobie, prawda? Nie mają znaczenia

lata wiernej służby, skoro to nie ty jesteś tym, kogo im trzeba. Widziałam, jak przygryza wargę, nie miałam wątpliwości, że to go zabolało. To był jego czuły punkt, to tu muszę celować, jeśli chcę wyprowadzić go z równowagi. Nienawidził bogów z całego serca, a jednak zawsze będą warci więcej niż on. Lata posłuszeństwa, umiejętności, nieskazitelna etyka pracy, i to nie miało żadnej wartości. Wiedział o tym, a teraz wiedziałam także i ja. – Dziękuję, Frejo – powiedział, niemal wypluwając z siebie słowa. – Firma Finemdi docenia twoją chęć współpracy. Finemdi? Proszę, oto nazwa organizacji, którą miałam zamiar zniszczyć. To chyba łacina, może włoski. Potrafię zrozumieć język każdej modlitwy, wznoszonej do mnie, ale to nie był ojczysty język Garena i używał tego słowa jak rzeczownika pospolitego, więc nie umiałam powiedzieć, co to właściwie znaczyło. Kolejne zadanie dla mojego Mima. Garen podszedł do wiszącej z boku kroplówki. – Niedługo będziemy mieli dla ciebie więcej wiadomości. Teraz odpoczywaj. Jego słowa brzmiały dość przyjaźnie, ale wypowiedział je tym napiętym, pełnym nienawiści tonem, który dał mi jasno do zrozumienia, że Garen wolałby, żebym odrzuciła ofertę. Zwiększył przepływ kroplówki i niemal natychmiast zaczęłam słabnąć. Wzrok znowu przesłoniła mi czarna mgła, a pokój zaczął wirować. Ale Garen raz jeszcze pochylił się nade mną, jego usta zbliżyły się do mojego ucha. Zaczął mówić tak cicho, że ledwie mogłam zrozumieć. – Wiem, co kombinujesz – szepnął. – Nie zdołasz tego wiecznie ukrywać... taka twoja natura. Będę czekać, aż pękniesz, Frejo. A gdy już do tego dojdzie, będę tu, żeby cię wykończyć. Nie mogłam mu odpowiedzieć. Straciłam przytomność, jeszcze zanim wyszedł.

8 Zachować ostrożność o było najdziwniejsze spotkanie, w jakim kiedykolwiek brałam udział. Siedziałam w lśniącej sali konferencyjnej, z łokciami opartymi na masywnym, owalnym, drewnianym stole zajmującym środek pomieszczenia. Pod przeciwległą ścianą stał młody energiczny, gładko ogolony mężczyzna, który wcześniej przedstawił się jako Adam Carraway. Paplał wesoło na tle wielkiego przenośnego ekranu, na którym odtwarzał prezentację z PowerPointa dla mnie... I Dionizosa. Bóg wina, zabawy i, najwyraźniej, molestowania seksualnego siedział naprzeciwko. Od czasu do czasu rzucałam mu spojrzenie niczym nóż, żałując, że w moim boskim portfolio brakuje umiejętności eksplodowania czyjegoś mózgu na odległość. Oczywiście, że próbowali go zrekrutować. I oczywiście, że przyjął ofertę Garena. Był próżnym, zapatrzonym w siebie łajdakiem z obsesją na punkcie władzy – oczekiwanie po nim innej reakcji byłoby głupotą. Jego obecność zmieniła posiedzenie w wyjątkowo stresujące doświadczenie i łapałam się na tym, że zamiast słuchać, myślałam o coraz to nowych sposobach, na jakie mogłabym go okaleczyć. Do tego męczył mnie niepokój, co też nie ułatwiało koncentracji. Adam skończył krótkie omówienie historii Finemdi, w czasie którego odpłynęłam gdzieś myślami. Mówił coś o organizacji założonej przez filozofów i mężów stanu mniej więcej w czasie amerykańskiej rewolucji. Najlepiej zapamiętałam ulgę, że historia nie sięga czasów Leonarda da Vinci czy masonów. Widziałam sporo filmów i czytałam mnóstwo książek i miałam serdecznie dość tego, że wyskakiwali w każdej historii. Niechaj was piekło pochłonie, o scenarzyści. Od historii Adam przeszedł do omawiania bogów jako takich. Jak się okazało, Finemdi stworzyło ranking, w którym pozycja zależna była od poziomu boskiej mocy. Na samym dole skali znajdowały się pseudobóstwa, zbieranina, do której zaliczali się bogowie mający niewielu wyznawców albo

T

ludzie odmienieni poprzez więź utworzoną między bogiem a śmiertelnikiem. Jestem niemal pewna, że pierwotnie zakwalifikowano mnie do tej właśnie kategorii, lecz teraz może już awansowałam do rangi „pomniejszego bóstwa”. Hura! Od tej rangi zależała liczba wyznawców przydzielona nam z zasobów, jak to Adam określił, „ochotników”. Ten temat streścił aż nadmiernie, lecz dołączył zdjęcie mężczyzn i kobiet o chorowitym wyglądzie, przypiętych pasami do foteli, każde ze świecącym, pająkowatym urządzeniem ze stali i szkła na oczach. Finemdi samo znajdowało najlepsze metody na wzmocnienie swojego stadka bogów przez ukierunkowaną wiarę tych biednych ludzi, ale jak się okazuje, mieliśmy prawo zasugerować możliwe zmiany. Zakonotowałam sobie, żeby w pierwszej kolejności poprosić o umiejętność wysadzania mózgów na odległość. Następnie Adam zaczął omawiać nasze obowiązki. Najwyraźniej mieliśmy służyć swoimi mocami tam, gdzie zajdzie taka potrzeba – w ocenie Finemdi, oczywiście – i wspierać ekipy chwytające lub rekrutujące innych bogów. Nadrzędnym celem organizacji miało być łapanie biegających na wolności bóstw i przenoszenie ich do bezpieczniejszego i łatwiejszego w zarządzaniu środowiska. Oglądając kolejne slajdy, w suchym korporacyjnym stylu, można było zapomnieć, że ich działania pozostawały zniewagą dla porządku rzeczy. – To są podstawy. Więcej omówimy na kolejnych spotkaniach, ale jeśli macie państwo jakieś pytania, z chęcią na nie odpowiem już teraz – klekotał dalej Adam, przełączając na ostatni slajd, zatytułowany „Pytania i odpowiedzi”. Patrzył na nas tak, jakby pomaganie nam naprawdę mogło go uszczęśliwić. Jakim cudem naiwny przedstawiciel handlowy skończył w korporacji porywającej bogów? Spróbowałam wymyślić pytanie czy dwa, żeby nie było mu smutno. – Kiedy dostaniemy swoją wiarę? – spytał Dionizos. Błysk w jego oczach zdradzał, że słuchał każdego słowa z absolutnym zachwytem. – Za kilka niedługich tygodni – odpowiedział Adam z uśmiechem. – Ściągniemy nowych rekrutów, ustalimy najlepszy plan wierzenia i przeprowadzimy z tobą krótki wywiad, żeby jak najlepiej stargetować ich przekonania. W międzyczasie zapoznamy was z procedurami i zapewnimy wam wszelkie dostępne wygody. – A jeśli nie chcemy tutaj mieszkać? I, w ogóle, gdzie właściwie jest

„tutaj”? – zapytałam, podnosząc rękę. Adam radośnie pokiwał głową. – Zdajemy sobie sprawę z tego, że niektórzy bogowie w naszej organizacji mają obowiązki w zewnętrznym świecie i istotnie przysługuje im możliwość zachowania zakwaterowania. Jeśli życzą sobie państwo złożyć wniosek o przepustkę poza teren zakładu, mogę dostarczyć potrzebne formularze. – Byłabym wdzięczna. Adam wręcz promieniał. – Jeśli zaś chodzi o drugie pytanie, znajdujemy się obecnie w Stacji Impuls, centrum szkoleniowym i rozwojowym klasy Epsilon, na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych. – Jasne. To gdzie to dokładnie jest? Na przykład na mapie? – Najwyraźniej każdy w tej firmie miał nawyk odpowiadania na pytania nieco zbyt szczegółowo albo z góry zakładając nadmiar wiedzy u swego rozmówcy. Wykrztuś to wreszcie, człowieku. – Och. – Wydawał się nieco zaskoczony tym, że nie wiedziałam, dokąd mnie zabrano. – Jesteśmy na Florydzie, w Orlando. Trochę na zachód od lotniska. – Zmarszczył brwi. – Nie była pani... – Byłam nieprzytomna – odparłam prosto z mostu. – Ale i tak dziękuję. Zamknął usta z kłapnięciem, chyba nim wstrząsnęłam. Prawdopodobnie nie zachowywałam się jak bogini, którą trzeba było odurzyć. – W porządku. Cóż, czy są jeszcze jakieś pytania? – Też bym chciał jeden z tych formularzy – wtrącił Dionizos. – Mam obowiązki w pracy, których nie mogę zostawić. A jeśli już o tym mowa, ile czasu upłynęło od mojego — tu spojrzał w moją stronę i w jego obłąkanych oczach błysnęła irytacja – schwytania? – Już mówię. Zgodnie z aktami, oboje zostali państwo przywiezieni do ośrodka wczorajszej nocy. Zerknęłam na zegar wiszący nad drzwiami. Szósta trzydzieści siedem. To dobrze, bałam się, że opuściłam dni pracy. Na szczęście straciłam jedynie wolny poniedziałek, więc wciąż miałam szansę zdążyć na swoją zmianę w parku. – Gdzie jest człowiek, którego przywieziono razem ze mną? Chciałabym, żeby wypuszczono go możliwie najszybciej. – A, tak. Nathan? Z tego, co mi wiadomo, powinien odzyskać przytomność jakoś jutro. To jeden z pani sług?

– Coś w tym stylu. – Nie ma problemu. Wpiszemy go na listę gości. – Adam przerwał, spojrzał na nas wyczekująco, po czym rozłożył ręce w serdecznym geście. – Jeszcze jakieś pytania? – Gdzie dostanę nowe ubrania? – Pokazałam piżamę: niebieskie, workowate spodnie i górę tej samej barwy. Byłam wdzięczna, że nie mam już na sobie tej perwersyjnej kwiaciastej koszuliny bez tyłu, ale szpitalna moda zdecydowanie nie była w moim stylu. – Zorganizujemy jakiś wybór ubrań, które dodamy do pani garderoby. W przeciwnym razie może pani wypełnić formularz, a my dostarczymy zamówienie prosto do kwatery. – Dzięki. – Miałam szczerą nadzieję, że ciuchy oferowane przez Finemdi miały choć trochę stylu. – Coś jeszcze? – Uśmiechał się Adam. – Kiedy obiad? – Chciał wiedzieć Dionizos. – Konam z głodu. Oczywiście, że konasz, prychnęłam w duchu, przewracając oczami. Adam spojrzał na zegar nad drzwiami. – W takim razie, to najlepsza możliwa pora! Bufet zaczyna serwować obiad od szóstej, więc jeśli nie ma więcej pytań, chętnie wskażę drogę. – Prowadź zatem! – zaordynował Dionizos radośnie, zrywając się na równe nogi, tak szybko, że przewrócił krzesło. Chłodno ześlizgnęłam się ze swojego, starannie wsuwając je na miejsce. Co prawda nie byłam fanką ścisłej etykiety, ale wytykanie jego braku szacunku w każdy możliwy sposób zaspokajało moje pasywno-agresywne pragnienia. – A co po obiedzie? – spytałam, gdy już szliśmy korytarzem. Stacja Impuls była prawdziwym labiryntem. W pakiecie informacyjnym, który dostaliśmy przed prezentacją, była wprawdzie mapa, ale nie potrafiłam z niej nic zrozumieć. Zupełnie jakbym patrzyła na wiadro pełne robali we wszystkich kolorach tęczy. Przyzwyczajona do tuneli w Disneylandzie, zbudowanych z naciskiem na efektywność i łatwość nawigacji, czułam się, jakbym przemierzała świat rodem z koszmaru z Escherem w roli kartografa. Bez pomocy Adama zgubiłabym się od razu. – Zostaniecie odprowadzeni do waszych kwater. Upewnię się, że zamówione formularze będą tam na was czekały. Resztę wieczoru będziecie mogli poświęcić na zapoznanie się z obiektem i obowiązującymi tu zasadami. – Są tu jeszcze jacyś bogowie poza nami? – zainteresowałam się.

– Och, mnóstwo! – Adam pokiwał energicznie głową. – To druga co do wielkości kolekcja na Wschodnim Wybrzeżu! Kolekcja?! Na samą myśl się we mnie zagotowało, ale nie dałam tego po sobie poznać. Wciąż pamiętałam ostatnie słowa Garena i byłam gotowa za wszelką cenę udowodnić, że się mylił. Będę udawać idealnego sojusznika, aż do ostatniej chwili, wtedy wbiję im nóż w plecy. Jedne z drzwi otworzyły się gwałtownie i usłyszałam fragment czegoś, co brzmiało jak ożywiona rozmowa. – ...nigdy nie odmówiono – mówił krzepki, przysadzisty mężczyzna w doskonale skrojonym garniturze, stojący przodem do rozmówcy znajdującego się w głębi pomieszczenia. Odpowiedział mu głos Garena, przez co rozmowa naraz stała się o wiele bardziej interesująca. Mówił dziwnym tonem, jakiego jeszcze u niego nie słyszałam i zrozumiałam, że prosił o coś żarliwie. – Ale ona jest inna, proszę pana! Ma dość samokontroli, a to czyni ją niezwykle... – Nie chcę tego słuchać, specjalisto. – Krzepki mężczyzna nie utrzymał nerwów na wodzy. – Wszyscy są tacy sami! W tym właśnie sedno, prawda? A teraz wracaj w teren i rób swoje! – Odwróciłam się i zobaczyłam zmęczoną, posiekaną zmarszczkami twarz, sumiaste, szare wąsy i szarozielone oczy, które zmrużył na mój widok. Gdzieś już je widziałam, ale nie potrafiłam sobie przypomnieć gdzie. – Dzień dobry – rzucił, gdy go minęliśmy. Garen wyszedł na korytarz z cudownie potulną miną. Gdy mnie zauważył, na jego twarzy odmalował się szok. Było boleśnie oczywiste, o kim właśnie rozmawiali. Jakby czytając mi w myślach, Garen skrzywił się i odwrócił na pięcie, prędkim krokiem oddalił się w przeciwnym kierunku. Zatrzymałam się, by popatrzeć za nim, chyba nie można było czuć się bardziej zadowolonym z siebie niż ja w tej chwili. Przysadzisty mężczyzna przytrzymał drzwi, wypuszczając z sali jeszcze kilku innych podwładnych w garniturach, a każdy z nich starannie unikał mego wzroku. Cudownie! Im dłużej zdołam utrzymać swoje boskie zapędy pod kontrolą, tym więcej zamętu zasieję w ich szeregach i tym więcej krwi napsuję zarządzającym. Byłam pod wrażeniem własnych dokonań. Kto by pomyślał, że osoba tak żywiołowa i energiczna może zachowywać swe zamiary i odczucia w takiej tajemnicy? Na pewno nie Garen, odpowiedziałam sama sobie, śmiejąc się pod nosem.

– Pani Frejo, dołączy pani do nas? – Usłyszałam Adama, miał mocno niewyraźną minę. – Proszę mi mówić Sara – odpowiedziałam, szczerząc się w uśmiechu, po czym posłusznie ich dogoniłam. Kilka minut później znaleźliśmy się w stołówce i dotarło do mnie, że nie powinnam nazywać spotkania w sali konferencyjnej dziwacznym. To było nic w porównaniu z tym, co działo się tutaj. W jadalni pełno było różnych bogów i pracowników Stacji Impuls, którzy radośnie korzystali z oferty wieczoru. Pomieszczenie wypełniał zgiełk rozmów, przytłumiony szum śmiechów i plotek. Stołówka miała pewien rys industrialny. Przypominała przebudowany magazyn, o wysokim suficie, wypełniony nudnymi, szarymi blatami i równie szarymi, plastikowymi krzesłami, nad głowami jedzących ciągnęły się rzędy jarzeniówek, a podłogę pokrywało tanie i popękane linoleum. Po lewej stronie zobaczyłam dwuskrzydłowe drzwi, obok nich stała tablica z dzisiejszym menu wypisanym zielonym markerem. Kidy podeszłam bliżej, zorientowałam się, że tablica była podzielona na dwie kolumny, jedna opatrzona została nagłówkiem: nieśmiertelni, druga – śmiertelnicy. W mojej kolumnie wpisano dzika pieczonego w ziołowym maśle z grillowanymi szparagami, podczas gdy pracownicy Finemdi musieli zadowolić się pieczonymi ziemniakami z surówką. Dionizos kiwnął głową na widok tablicy, jakby nie oczekiwał niczego innego, i ruszył powolnym krokiem w stronę kolejki. Spojrzałam na Adama. – Czy wszystko w porządku, panno Frejo… znaczy, Saro? – spytał nerwowo. Zdawało się, że moje współczucie dla ludzkiego personelu odebrał jako niezadowolenie. – W doskonałym, panie Carraway – zapewniłam go. – Jestem zaskoczona, hm, wyborem dań. – Nie są akceptowalne? Zapewniam, że w środku znajdzie pani opcje, które bardziej przypadną pani do gustu. Tutaj widać tylko specjalność dnia i… – Nie, nie, wszystko jest jak najbardziej w porządku – przerwałam mu już nieco rozdrażniona. Omal się nie zachłysnął, jakby sama myśl o tym, że mogę być nieszczęśliwa, napawała go przerażeniem. Zaczęłam nabierać podejrzeń, że od personelu stacji wręcz oczekuje się stawania na rzęsach dla

swych boskich współpracowników. – Ciekawi mnie tylko, dlaczego dania są... no cóż, podzielone. Zamrugał gwałtownie i na jego twarzy odmalowało się zmieszanie. Miałam wrażenie, że gorączkowo odtwarzał moje słowa, próbując zrozumieć, jak ten podział mógł mnie urazić. Sama już nie wiedziałam, kogo powinnam potępiać bardziej: tych ludzi, przekonanych, że bogowie to rozpuszczone, napuszone primadonny, czy bogów, którzy w ogóle wzbudzili takie przekonanie. – To tylko... Tak jest tutaj od zawsze, panno Saro. – Dobrze, wspaniale. – Zakończyłam temat, zdając sobie sprawę z tego, że nigdy nie otrzymam jasnej i bezpośredniej odpowiedzi. – Dziękuję za pańską pomoc, panie Carraway. Od razu zaczął wyglądać lepiej. – Absolutnie nie ma za co, panno Saro. Proszę dać mi znać, jeśli mógłbym cokolwiek dla pani zrobić. – Oczywiście – obiecałam, skinąwszy głową, po czym ruszyłam w kierunku bufetu. Wzięłam plastikową tackę ze stosu przy drzwiach i odwróciłam się, by zbadać swoje opcje. Pomieszczenie podzielone zostało na pół: po lewej przy blatach z nierdzewnej stali krzątali się liczni kucharze w uniformach. Na metalowym znaku wiszącym nad ich głowami wygrawerowano drukowanymi literami: NIEŚMIERTELNI. Dionizos już był przy stołach i pakował na swoją tacę wszelkiego rodzaju smakołyki. W drugiej części sali też znajdowała się wydawalnia posiłków, ale z dużo mniejszym wyborem dań. Grupka znudzonych członków personelu zasiadła pod metalową tablicą z napisem: ŚMIERTELNICY. Pośrodku zaś, dokładnie między sekcjami, umieszczono bar sałatkowy. Najwyraźniej mieszanie warzyw i sosów do sałatek należało do tych niewielu dziedzin, które satysfakcjonowały obie grupy. Częściowo miałam ochotę zbuntować się przeciw temu wymuszonemu podziałowi, pomaszerować wprost do drugiej sekcji i uraczyć się pieczonymi ziemniakami i być może łyżką smętnie wyglądającego spaghetti. Taka segregacja mogła jedynie potęgować atmosferę nieufności i urazy między bogami a ich wyznawcami i właściwie stanowiła doskonały przykład filozofii korporacyjnej Finemdi. Mieli nas za nieznośne, kapryśne primadonny i wszystko — nawet przeklęta stołówka — odzwierciedlało to nastawienie. Chciałam myśleć, że ja jestem lepsza. Że mogę być ponad tę obraźliwą próbę

wytknięcia mi próżności i zachować się tak, jak należy. A wtedy przyjrzałam się bliżej menu po „mojej” stronie stołówki. ••• Nie byłam z tego dumna, ale kilka minut później sunęłam, szukając stolika, z tacą pełną luksusowych smakołyków. Jagnięce żeberka, gnocchi z trufli, kromki chrupiącego chleba dookoła solidnej porcji kawioru i miska zupy z dyni, aż było mi ciężko od poczucia winy. Wstydziłam się tego, że dałam się przekupić tak łatwo, ale hej, filet mignon także był w menu, a jednak udało mi się sobie go odmówić. Nie miałam zamiaru zaspokajać tej zachcianki, dopóki nie będziemy z Nathanem znowu razem. To znaczy, że nie byłam skończoną przekupną łajzą, prawda? No bo, gnocchi z trufli, ludzie, to chyba coś znaczy. Rozglądałam się, szukając miejsca i nagle poczułam w żołądku dziwny chłód. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło, ale na pewno oglądałam coś takiego w telewizji milion razy, klasyka szkoły średniej: lęk społecznościowy. Przy każdym stole siedziała jakaś klika. Widziałam pogrążonych w rozmowie specjalistów od badań i doktorów w kitlach, starających się nie ubrudzić jedzeniem białych strojów. Ochroniarze w mundurach zajmowali jeden stół, faceci w garniakach drugi. Kilku greckich bogów śmiało się i głośno wołało Dionizosa, rozsuwając krzesła, by zrobić mu miejsce. Szczerzył się jak debil, gdy witali go oklaskami i klepali po plecach, niczym jakiegoś króla balu podczas zjazdu absolwentów. Nie wierzę. Naprawdę porwano mnie i wciśnięto do zwariowanej przeróbki „Byle do dzwonka” z udziałem bogów i najemników? Bardzo dziwne i bardzo dołujące. Bogowie byli urodzonymi awanturnikami, skłonnymi do arogancji i zapierającego dech w piersiach egoizmu, a teraz zachowywali się jak studenci z bractwa na pikniku? Coś było nie tak. Wyciągając szyję, rozejrzałam się za innymi miejscami do siedzenia. Większość bogów siedziała samotnie lub trzymała się swojego panteonu, ale nie widziałam nikogo z mojego. Była tu garstka egipskich bogów – Bast rozpoznałam natychmiast – w kącie, a grupka twardzieli kilka stolików dalej zdawała się pochodzić z Tuatha Dé Danann z Irlandii. Duchy rdzennych plemion Ameryki gawędziły ze sobą obok bóstw słowiańskich i och, chyba widziałam też bogów Inków i Majów. Nigdy nie byłam dobra w utrzymywaniu kontaktu ze swoimi południowymi kuzynami spod zwrotnika Raka.

W końcu dostrzegłam samotną postać siedzącą w kącie. Pospieszyłam w jej stronę, starając się nie wyglądać na zbyt zdesperowaną. – Przepraszam – zagaiłam, dziwnie zestresowana. – Czy mogę się dosiąść? Kobieta w kitlu naukowca podniosła spojrzenie. Na mój widok szeroko otworzyła oczy, usta też. Samantha Drass, okularnica, która doglądała mojego przyjęcia, miała niezbyt mądrą minę. – No ehm... – mruknęła, wyraźnie zakłopotana. – Freja, tak? Cześć. – Cześć, Samantho – odpowiedziałam przyjaźnie. – Mów mi Sara, jeśli chcesz. Mogę zjeść z tobą? – Uniosłam wymownie tacę. Samantha zmarszczyła brwi. – Przepraszam, ale wiesz, że ja nie jestem bogiem, prawda? Przyszła moja kolej na marszczenie brwi. – Wiem. I co z tego? Jej twarz rozpogodziła się, właściwie wyglądała raczej na zaskoczoną. – Och, myślałam, że... Znaczy, jasne. Towarzystwo jest zawsze mile widziane – wyrzuciła jednym tchem. Uśmiechnęłam się szeroko, postawiłam tacę na stole i zajęłam miejsce naprzeciwko Samanthy. Przez chwilę skupiłam się na jedzeniu, skubiąc jagnięcinę małymi kęsami. Nagle dotarło do mnie, że Samantha obserwuje mnie z lekko zazdrosnym wyrazem twarzy i przerwałam. – Chcesz trochę? – Wskazałam na swój talerz. – Jest wyborna. – Och, nie, nie mogłabym przecież – zaoponowała, spiekłszy raka. Na jej własnym talerzu leżał pieczony ziemniak w towarzystwie sałatki. Westchnęłam. – Oczywiście, że możesz. Mam gdzieś ten cały podział, jaki tu panuje, że niby to bogowie są lepsi od ciebie. Weź trochę jagnięciny. A może gnocchi? Zawahała się, nie zgodziła się, ale też nie odmówiła, więc podsunęłam tacę nieco bliżej. – No dalej, częstuj się – zachęciłam ją z cieniem irytacji. Rozejrzała się dookoła, jakby miała właśnie zrobić coś bardzo niegrzecznego, wreszcie wzruszyła ramionami i nadziała na widelec kawałek gnocchi. – O rany – westchnęła zachwycona. – Doskonałe! – Niezłe, prawda? – spytałam, wracając do posiłku. – No, co najmniej – zapewniła. – Ale nie powinnyśmy się dzielić, wiesz? – Ta, zauważyłam. Ale czasem fajnie jest zrobić coś, czego się nie

powinno. – Wyszczerzyłam się od ucha do ucha. Nie odpowiedziała, ale nieznaczny uśmieszek na jej ustach świadczył o tym, że nie wszystko jeszcze stracone. Następne minuty spędziłyśmy, jedząc w ciszy. Zdawałam sobie sprawę ze spojrzeń rzucanych w naszym kierunku i to zarówno ze strony bogów, jak i członków personelu. Cała ta uwaga nie mogła być skupiona tylko na mnie, prawda? Może byłam boginią, ale coś mi mówiło, że tutaj ta kwestia nie ma takiego znaczenia. I bez względu na to, jak bardzo było to upokarzające, musiałam uczciwie przyznać, że to niezwyczajne zainteresowanie wiązało się raczej z dziewczyną, której postanowiłam towarzyszyć, niż z moją niezwyczajną naturą. A skoro już doszłam do takiej konkluzji, uznałam, że warto byłoby dowiedzieć się czegoś więcej o mojej samotnej towarzyszce. – Czemu nie jesz z innymi? – spytałam. No dobrze, może subtelność nie jest moją mocną stroną. Samantha westchnęła, odwracając wzrok. Odłożyła widelec i przez chwilę miałam wrażenie, że ją uraziłam. – To przez ojca – odpowiedziała wreszcie z wyraźną rezygnacją w głosie. – Czemu niby… – Boją się go, a przez to boją się też i mnie. – Nadal unikała spoglądania w moją stronę. – Okay. Kto jest twoim ojcem? Znów zamilkła i nie miałam żadnych wątpliwości, dlaczego nie chciała odpowiedzieć na to pytanie. – Nie ucieknę nagle, jeśli okaże się, że twój ojciec jest wielkim, złym wilkiem – zapewniłam ją, przewracając oczami. – Przepraszam – roześmiała się niewesoło – Ale kiedy zawsze tak się dzieje, łatwo się zniechęcić. – No, mów. – Okay, okay. – Wyprostowała się, odsuwając nieco od stołu i gdy spojrzała na mnie tymi jasnozielonymi oczami, wiedziałam już, kim jest jej ojciec, zanim tak naprawdę otworzyła usta. – Gideon Drass, dyrektor naczelny korporacji Finemdi – mruknęła smutno. – A, on – skwitowałam niedbale. Mężczyzna, którego słyszałam i widziałam w korytarzu, pomiatający Garenem. Mieli z córką takie same oczy. Kto by pomyślał... Teraz wiedziałam, czyje morderstwo planowałam z takim zaangażowaniem. – Spotkałam go.

Samantha wytrzeszczyła oczy. – Co?! – I to tyle? – Zignorowałam jej zdumienie. – To dlatego siedzisz smutna i sama w kącie? Znaczy, mój ojciec jest wiatrem i morzem, ale wciąż wolno mi jeść obiad z przyjaciółmi. Wyraźnie rozchmurzyła się, a ja w duchu poklepałam się z uznaniem po plecach. – Jest bardzo nadopiekuńczy – powiedziała cichutko. – Nie ufa nikomu, a zwłaszcza bogom. Więc kiedy dowiaduje się, że ktoś spędza ze mną czas, cóż, nigdy mi nic nie mówi, ale nagle ten ktoś po prostu... nie chce już się dłużej przyjaźnić. – Nie tym razem, Samantho – obiecałam. – Ja się nigdzie nie wybieram. Rzuciła mi spojrzenie w stylu „skoro tak mówisz”, więc postanowiłam zarzucić temat. – Chcesz trochę kawioru? – spytałam po chwili. Teraz już byłam zdeterminowana, by zostać jej przyjaciółką, choćby po to, żeby zagrać jej ojcu na nosie. Sama zadałam sobie pytanie, ile decyzji do tej pory podjęłam powodowana czystą złośliwością i niemal natychmiast doszłam do wniosku, że lepiej w to nie wnikać. – Nie, za słony. – Skrzywiła się z niesmakiem. – Jak tam sobie chcesz – odparłam, zgarnęłam trochę kawioru kawałkiem chleba i zaczęłam żuć z upodobaniem. Minęła minuta, może dwie i ciemnoskóra kobieta odłączyła się od swojej grupki, żeby do nas podejść. Była nieco tęższa niż ja, lecz jej dodatkowe kilogramy rozłożone były w jak najbardziej odpowiednich miejscach – miała bardzo ponętną figurę. Do tego szeroką, gładką twarz o rysach pięknych i matczynych zarazem. Jej bujne, czarne włosy sięgały pasa, połyskując niczym dmuchane szkło, a oczy lśniły jak powierzchnia słońca, promieniejąc wewnętrznym ogniem. – Dzień dobry – powiedziała głębokim głosem, wymawiając słowa z ciężkim akcentem. Od razu rzuciło mi się w oczy, że całkowicie zignorowała Samanthę. – Jesteś nową boginią, prawda? – Albo nową boginią, albo prekursorką nowej mody – odpowiedziałam, wskazując na swoje szpitalne wdzianko. – Ach, tak. Cóż, witaj w Impulsie – odparła, rozkładając ramiona. – Jestem Pele, bogini ognia, wulkanów i tańca.

Skłoniłam głowę. Wstałabym i może uścisnęłabym jej rękę, ale nie podobało mi się, jak ozięble potraktowała Samanthę. – Freja. Miłość, piękno, wojna. – Odwróciłam się i puściłam oczko do Samanthy. – Ale ty możesz nazywać mnie Sara. Uśmiechnęła się, tymczasem Pele zmarszczyła brew. – Miło cię poznać, Frejo. – Sposób, w jaki to powiedziała, pozwolił mi się domyślić, że wiedziała, kim jestem, już wcześniej, co sama potwierdziła następnym zdaniem. – Jesteś pierwszym nordyckim bóstwem tutaj, więc chciałabym, żebyś wiedziała, że jesteś mile widziana przy naszym stole. Obróciła się, wskazując parę bogiń siedzących przy stole kawałek dalej. Obie były ciemnoskóre i nader piękne. Jedna z nich, młoda dziewczyna bardzo podobna do Pele, lecz o nieco chłodniejszych rysach, pomachała do mnie. Jej włosy oplatały jej rękę, jakby schwytane w nieustającym wietrze. Wszystkie trzy miały na sobie luźne, jaskrawe sukienki. – To świetnie! – odparłam, zerkając na Samanthę, która z kolei sprawiała wrażenie mocno przygnębionej. – Już do was idziemy, znaczy, moja przyjaciółka też może dołączyć, prawda? Znałam odpowiedź z góry, ale chciałam, żeby Pele poczuła się skrępowana. – Oj. – Pele przeniosła swe palące spojrzenie na Samanthę. – My... to znaczy, chciałybyśmy, ale... – W porządku, Frejo – powiedziała cicho Samantha. – Możesz iść. – Och, to żałosne! – zirytowałam się. – Co takiego zrobił jej ojciec, że tak się jej boicie? – Proszę, nie… – zaczęła Samantha, ale Pele skrzywiła się i nachyliła, zniżając głos do szeptu. – Wszystkie lubiłyśmy Samanthę i ja, i moje siostry, ale kiedy pan Drass się o tym dowiedział, on... wysłał jedną z nas do innej placówki. – Kapo – dodała Samantha, skinąwszy smutno głową. – Bardzo jej nam brakuje. Jestem pewna, że znajdzie sposób, żeby i ciebie zranić, więc uznałam, że lepiej, żebyś wiedziała. – Patrzyła na mnie prosząco. Przygryzłam wargę, przez chwilę wodziłam spojrzeniem między Pele a Samanthą, dopóki ta druga nie chwyciła nagle swojej tacy, by ruszyć w kierunku wyjścia. – W porządku – rzuciła, odchodząc. – I tak już skończyłam. Odeszła ze spuszczoną głową, a ja spojrzałam na Pele, która wzruszyła

tylko ramionami. – Ojcowie, co? Obie patrzyłyśmy, jak Samantha praktycznie ciska tacę, wciąż niemal pełną, w okienko do zwrotu naczyń i błyskawicznie wychodzi ze stołówki. Uraza i poczucie odrzucenia wręcz z niej emanowały. – Ta. Ojcowie – mruknęłam, biorąc swój obiad i kierując się w stronę stołu Pele i jej sióstr. Finemdi: korporacja zajmująca się wypaczaniem samej natury boskości, porywaniem bogów i rozkazywaniem im jak szkolonym psom, wszystko pod dowództwem człowieka, który z własnej córki zrobił pariasa. Zetrę to miejsce z powierzchni ziemi.

9 Sojusznicy ele i jej siostry nie były złymi osobami, były tylko przerażone. Porozmawiałam z nimi przy obiedzie i odkryłam, że wcale nie mają cieplejszych uczuć do Finemdi ani swych nadzorców niż ja. Mają po prostu o wiele więcej do stracenia. – Większość naszej rodziny rozproszona jest po ich bazach – wyjaśniła Hi’iaka (dziewczyna z włosami rozwianymi od wewnątrz), gestykulując widelcem z nabitym nań kawałkiem szparaga. – Nie wiemy, ile tych ośrodków istnieje, ale w Stanach mają przynajmniej cztery. I jeszcze kilka poza granicami. – Współpracujemy, bo jaki mamy wybór tak naprawdę? – Nāmaka, trzecia z sióstr, przegarniała widelcem jedzenie na talerzu. Jej skóra lśniła lekko, gdy nie patrzyłam wprost na nią, a oczy Nāmaki były właściwie dwiema błękitnymi sferami falującej wody oceanu. – Przecież nie jesteśmy tu wcale szczęśliwe. Wszystkie chcemy wrócić na wyspy, poczuć promienie słońca, przesiane przez zielone liście, wilgotny piasek plaży pod stopami. – Tęsknię za powiewem morskiej bryzy. – Hi’iaka zamknęła oczy. – Za ciepłymi basenami lawy, lśnieniem błyskawicy na krawędzi kaldery… – mruknęła Pele zatopiona we wspomnieniach, tak jak i jej siostry. – A co z innymi bogami? – spytałam, próbując wyrwać je z tej wspólnej zadumy. Były niewątpliwie miłe, ale też nieobliczalne i żywiołowe. Obudziły we mnie mgliste wspomnienie rozmów z moim ojcem. Podobnie jak on, one też były o wiele bliższe natury niż ja, przez co łatwo się rozpraszały. Przynajmniej tak to wyglądało z mojego punktu widzenia; ktoś mógłby powiedzieć, że nie dają się porwać zmartwieniom i problemom nowoczesnego świata, że dla nich liczy się trawa, niebo, fale i piasek. Zamilkłam na chwilę, zastanawiając się, czy nie powinnam przypadkiem wziąć z nich przykładu i powstrzymać swe niszczycielskie zapędy. Finemdi nie musi być przecież moją odpowiedzialnością, przecież będę tu jeszcze długo po tym, jak kości szefów tej korporacji obrócą się w pył.

P

Na tę myśl wojowniczka we mnie poderwała głowę z błyskiem w oku, poczułam żar jej odrazy, gdy przypomniała mi, co ci ludzie próbują zrobić z takimi jak ja. Jasne, nie musiałam nawet ruszać palcem. Ale głęboko w czeluściach mego umysłu, za świątyniami miłości i piękna, za sanktuariami płodności i magii, znajduje się stary garnizon, gdzie gwałtowna i brutalna część mnie leży i czeka. Odziana w zbroję i zbryzgana krwią, odsłoniwszy zęby w okrutnym uśmiechu, ostrzy swój miecz i szykuje się na chwilę, kiedy będę musiała uwolnić cały gniew niebios. Oni muszą umrzeć. – Hmm? – spytała nie do końca przytomna Pele. – Inni bogowie – powtórzyłam cierpliwie. – Oni też nienawidzą Finemdi? – Z tym bywa naprawdę bardzo różnie – odparła Nāmaka, rysując coś na blacie stołu liniami wody. Wilgoć najwyraźniej gromadziła się na powierzchni jej skóry, bo intensywnie błękitne oczy pozostawały suche. – Niektórzy, jak my na przykład, mają mnóstwo powodów, żeby nie znosić firmy. Naszym przeznaczeniem nigdy nie było życie wewnątrz budynku albo z dala od rodziny. Ale weź na przykład takich Greków. – Wskazała stolik greckich bogów wilgotnym palcem. – No, proszę cię! – prychnęła Hi’iaka, chichocząc. Nāmaka przewróciła oczami. – Oni kochają to miejsce. Personel chodzi wokół nich na palcach, ich moc rośnie i mogą sobie udawać, że to nowy Olimp. – Ponoć kierownictwo skłoniło Hefajstosa, żeby wykonywał dla nich broń i różne magiczne świecidełka w Nowym Jorku – Pele postanowiła dołączyć do naszej rozmowy. Nāmaka kiwnęła głową potakująco. – Są wszędzie i wykonują najróżniejsze prace dla Finemdi. – A kim jest ten, z którym tu przybyłaś? – zainteresowała się Pele. – Ten taki śliczny. – Ble, ten to Dionizos. Kanalia. – Och, opowiadaj! – poprosiła Hi’iaka, przysuwając bliżej krzesło. Dostrzegłam błysk w jej burzowych, tajfunowych oczach i natychmiast rozpoznałam głód plotek. Wszystko jedno, czy jesteś bogiem natury, czy nie, czasami masz po prostu ochotę posłuchać nieco brudnych szczegółów. – Będziecie zachwycone – zapowiedziałam konspiracyjnym tonem. Opowiedziałam im o Dionizosie i bawiłam się świetnie. Teraz dopiero

dotarło do mnie, jak brakowało mi przyjaciółek, dziewczyn, i tego typu pogaduch. Wciągały ze świstem powietrze we wszystkich właściwych momentach, uśmiechały się szeroko, gdy opisywałam, jak posłałam Dionizosa za Garenem, miały śmiertelnie poważne miny, gdy relacjonowałam atak w tunelach pod parkiem i klaskały w dłonie ze śmiechem, gdy mówiłam o interwencji Nathana. – A tak ślicznie wygląda – stwierdziła Hi’iaka, popatrując na Dionizosa złowrogo. – No, już my się postaramy, żeby wszystkie boginie dowiedziały się, jaka z niego świnia. – Szkoda, że Kapo tu nie ma – dodała Pele z żalem. – Ona dopiero by go zaskoczyła. – Ooo! Tak! Możecie to sobie wyobrazić? – poparła ją Hi’iaka. Nāmaka westchnęła smutno. – Tak bardzo mi jej brakuje – wymamrotała. Spoważniały wszystkie wyraźnie przygnębione i choć byłam niesamowicie ciekawa, co miały na myśli, postanowiłam zmienić temat, a na swoje pytania znaleźć odpowiedzi z pomocą Mima. – Powiedzcie, co wam tu każą robić? Wymieniły spojrzenia. – Większość czasu nic – pierwsza odpowiedziała Pele. – Od czasu do czasu mają dla nas jakieś dziwne zadanie, ale to są zawsze drobiazgi, wiesz? Jakby nie chcieli, żebyśmy się znudziły albo pomyślały, że o nas zapomnieli. – Dlaczego? Znaczy, ty chyba kontrolujesz wulkany, prawda? Jak dla mnie to spora potęga. Pele wzruszyła ramionami. – Pomyśl sama, jak często zdarza ci się, że masz problem i mówisz: znalazłam idealne rozwiązanie! Wulkan! Zamilkłam na chwilę. – No tak, tu mnie masz. Ale jestem pewna, że wulkany to niejedyna twoja sztuczka. A twoje siostry… wiatry i fale, tak? – Obie boginie potaknęły. – No to dlaczego was ignorują? Nāmaka potrząsnęła głową, rozsiewając wokół kropelki wody. – Oni nas nie ignorują. Robią wszystko, by utrzymać nas pod kontrolą. Nasze talenty pokrywają się z umiejętnościami innych bogów, którym ufają bardziej. No i jest jeszcze Ka. – Ka?

– Ka, jak KA-BUUM! – powiedziała Hi’iaka ze słabym uśmiechem – Jego pełne imię brzmi Ka-poho-i-kahi-ola – wyjaśniła Nāmaka. – To bóg wybuchów. – Wybuchów? – powtórzyłam i nagle zrozumiałam. – Czekajcie, tylko wybuchów? Pele potwierdziła kiwnięciem głowy. – To nasz brat. Nigdy nie był jakoś szczególnie potężny, nie tak jak my, w każdym razie póki nie trafiliśmy do Finemdi. – Skupili na nim mnóstwo wiary, sprawili, że stał się niesamowicie silny i niesamowicie dobry w tej jednej dziedzinie, której był patronem – oznajmiła Nāmaka. – Co w praktyce oznacza, że jest teraz chodzącym arsenałem. – Chcesz coś zniszczyć w jednym wielkim słupie ognia? – Pele złożyła razem zaciśnięte dłonie i gwałtownie rozprostowała place. – Może rozpołowić górę? Eksplodować coś w mgnieniu oka? – Wezwij naszego brata – dodała Hi’iaka. – Jest ich żywą bronią, więc siedzimy na wypadek, gdyby nagle pękł i zdecydował się wysadzić cały ten ośrodek. – Dlatego nasza rodzina jest rozsiana po świecie. Żeby nawet na wypadek jakiegoś kryzysu Finemdi zawsze został ktoś, kim będą mogli go okiełznać. – Aaa… – mruknęłam, rozumiejąc już wszystko. Kiedy bogowie mają w portfolio wiele dziedzin, oznacza to zwykle, że są bardziej potężni, taka różnorodność to znak, że mają więcej wyznawców, którzy oczekują ich pomocy na większej liczbie pól. Od czasu do czasu trafia się jakiś bóg, którego dziedzina jest ściśle określona i skonkretyzowana, jednak mimo to on włada ogromną mocą (na przykład Helios, grecki bóg słońca). Jednak zazwyczaj wyspecjalizowane bóstwa są słabsze. Bóg ze specjalizacją tak wąską jak tylko „eksplozje” byłby raczej bardzo słaby. Tymczasem Finemdi, dając kolejny przykład wtrącania się w sprawy bogów, odwróciła wszystko do góry nogami i dała temu bogu ogromną moc w bardzo skonkretyzowanym zakresie. Mogłam jedynie wyobrażać sobie, jakie były tego rezultaty, ale miałam pewność, że przerażające. Tak paskudne, prawdę powiedziawszy, że korporacja zadała sobie trud, by ująć cały pokrewny panteon tylko po to, by nad nim zapanować. Niepokoiła mnie też świadomość, że najprawdopodobniej jest to jedynie czubek potężnej góry lodowej. Kto wie, jakich jeszcze boskich okrucieństw się dopuścili.

Hawajskie siostry kiwały ponuro głowami. I dokładnie w tym momencie zdecydowałam się im zaufać. Nigdy nie byłam szczególnie dobra w identyfikowaniu kłamców, istniała zatem szansa, że siostry są tajnymi agentkami korporacji, jednak duchy natury nigdy nie wydawały mi się jakoś szczególnie obłudne. Złośliwe i psotne, owszem, ale dwulicowe? Ta cecha była bardziej charakterystyczna dla ludzi niż dla żywiołów. Poza tym zawsze byłam zwolenniczką zasady wet za wet. Zakładam, że ludzie z gruntu są dobrzy i godni zaufania, póki nie wykażą mi, że się mylę, wtedy są dla mnie po prostu martwi. Czasami dosłownie. – Zatem siedzicie tutaj jako gwarancja, że wasz brat będzie zachowywał się grzecznie. Jednocześnie nie chcecie w żaden sposób działać przeciwko korporacji, bo obawiacie się, że podzielą was jeszcze bardziej – podsumowałam, ściszając głos. Popatrzyły po sobie i pokiwały głowami. – Jasne, traktują nas tutaj jak królowe i jedzenie jest całkiem niezłe, ale nie jesteśmy ślepe - stwierdziła Hi’iaka. – Doskonale wiemy, że to, co robią, jest złe. Ale nie mogłybyśmy znieść utraty kolejnej z nas. – Nie skrzywdzą też żadnej z was, ponieważ ich bóg wybuchów mógłby eksplodować gniewem, gdyby się dowiedział. – To na pewno – powiedziała Pele. – W takim razie chciałabym wam coś zaproponować – zaczęłam, rozglądając się, by mieć pewność, że nikt nas nie podsłuchuje. – Pomóżcie mi i nigdy już więcej nie będziecie musiały martwić się korporacją. – Siostry znowu wymieniły spojrzenia, każda para żywiołowych oczu lśniła zmieszaniem. – W czym? – spytała wreszcie Pele. – Zamierzam ich zniszczyć. Wszystkie ich działania są plugawe i wbrew naturze. Zamierzam zrównać cały ten ośrodek z ziemią, to tak na początek. A potem zetrzeć całą resztę z powierzchni i chcę, żebyście mi w tym pomogły. Po moich słowach zapadła chwila ciszy pełna niesamowitego zdumienia, przerwała ją Hi’iaka, wybuchając śmiechem. – Myślisz w wielkich kategoriach, to ci trzeba przyznać! – Popatrzyła na swoje siostry. – Ona mi się podoba. Ma charakter. – Jest niebezpieczna – odpowiedziała Nāmaka, zakładając ramiona na piersi. Pele tylko kiwała głową. – Atak na Finemdi to wypowiedzenie wojny wielu panteonom naraz, Frejo

– przypomniała mi. – Są zbyt potężni. – Naprawdę? – Spojrzałam na nią z politowaniem. – A od kiedy przejmujesz się polityką? – Przeniosłam wzrok na Nāmakę. – Czy przypływy i odpływy następują na rozkaz garstki zdeprawowanych śmiertelników? To właśnie jest twoje dziedzictwo? Położyć się i odsłonić gardło w obliczu czegoś, co stanowi zagrożenie dla samej twojej natury? Zmrużyła groźnie oczy. – Przypływy i odpływy są wieczne, barbarzynko. Przetrwają dłużej niż wszelka miłość i piękno, nie wspomnę już o tych żałosnych biurokratach. Zamilkłam na kilka sekund, wpatrując się w nią w bezruchu. Uświadomiłam sobie, że te same słowa i mnie przyszły do głowy, że też pomyślałam, że przecież mogę ich przeczekać, zawierzyć upływowi czasu i własnej nieśmiertelności. Mój gniew, mój sprzeciw wobec ich zła zmiotły tę myśl już w następnej chwili. Dlaczego więc istota bardziej nawet prastara i wolna niż ja zaakceptowała to rozwiązanie? Coś tu jest straszliwie nie tak, pomyślałam. Co mogło zmienić je tak bardzo, by… Zesztywniałam zdjęta chłodem straszliwej świadomości. Zrozumiałam, co tu się stało. Spojrzałam na zroszone wilgocią rysy Nāmaki, a potem jeszcze głębiej i na ułamek sekundy zobaczyłam pustą duszę, która kryła się za nimi. Popatrzcie na nią! Popatrzcie na nie wszystkie!, pomyślałam zdjęta przerażeniem. To były duchy natury, a tymczasem po prostu pogodziły się z losem, pogodziły się z faktem, że odebrano im dom, że rozdzielono je z rodziną, pogodziły się z tym, jakby to była drobna niedogodność. To dlatego atmosfera w tej stołówce była tak dziwna, to dlatego najrozmaitsi bogowie siedzieli ramię w ramię, jakby byli najlepszymi kolegami. Ta wiara, którą korporacja oferowała, by nas zwabić, była w rzeczywistości trucizną. Uwięzieni śniący i marzyciele zapewniali nam siłę, tak, ale jak straszliwą cenę musieliśmy za to zapłacić? Jesteśmy tacy, jakimi nas widzicie, jakimi nas czynicie, a Finemdi wiedziała o tym aż zbyt dobrze. Musieli uważać się za niesamowicie bystrych i przebiegłych. Spętali swych oswojonych wrogów tym, co dawało im siłę, podszywając tę jakże kuszącą słodką wiarę wymarzoną uległością. To dlatego nam zaufali, to dlatego mogłam chodzić wszędzie, jakby to miejsce należało do mnie, ponieważ oni mogą uwierzyć, że nigdy ich nie zdradzę i za czas jakiś będzie to prawda. Wyśnili swoich bogów niewolnikami, wycinając uległość w ich sercach. – Za jaką cenę? – spytałam cicho. Musiałam sprawić, by zrozumiały, co

zostało im uczynione, musiałam je zmusić, by przyznały, że to miejsce przeżarte jest podłością. – Jeden z waszych braci już został wypaczony przez ich machinacje. Czy to minie mu z czasem? Jakich jeszcze potworności dopuszczą się, podczas gdy wy będziecie czekały na ich starość? Ich celem jest usunięcie wszelkich bogów, nic innego, Nāmako. Nie zdołacie przeczekać unicestwienia. – I czego od nas oczekujesz, mała bogini? – W oczach Pele zapłonął ogień. – Że wypowiemy im wojnę? – Tak – zasyczała Walkiria we mnie. – Pozwoliłyście się skuć łańcuchami, krok po kroku, pozwoliłyście, by groźbami i nagrodami zmusili was do posłuszeństwa. Oni doskonale rozumieją bogów, rozumieją, jak nas motywować, jak manipulować nami poprzez wiarę. Pomyślcie tylko. Mówicie, że brak wam otwartych przestrzeni, huku gromu, strumieni lawy na skórze, ale przy całej tej tęsknocie, gdzie jest nienawiść do tych, którzy wam to odebrali? Milczały wszystkie trzy, wpatrując się we mnie jak zaklęte. – Oszukali was. Zmienili wasze osobowości, gdy dali wam większą moc. Wiara może przenosić góry, wstrząsnąć ziemią, przekształcić cały świat. Może zmienić naturę ludzką, całe imperia i samą rzeczywistość. I zmieniła was. Odchyliłam się na oparcie, wodząc wzrokiem po ich twarzach, szukając w nich jakiegoś śladu zrozumienia, jakiegoś poczucia świadomości tego, co się stało. Milczały i cisza się przeciągała. Zrozpaczona miałam już odejść, spisać je trzy na straty, gdy nagle Pele spojrzała na swoje dłonie. Zamknęła je i ponownie otworzyła, patrząc na idealną brązową skórę i przesuwające się pod nią starożytne mięśnie i kości. – Jak długo tu jesteśmy? – spytała i głos jej się załamał. Maleńkie iskierki pociekły z jej oczu, migoczące ogniste łzy. Przez moment Nāmaka bezgłośnie poruszyła ustami, aż wreszcie udało jej się wydobyć z gardła ochrypły skrzek. – N-nie pamiętam. Hi’iaka, głęboko wstrząśnięta, popatrzyła na siostry, a potem z powrotem na mnie. Kiedy się odezwała, tchnienie wiatru poniosło słowa tylko do naszych uszu. – Co możemy zrobić? Głęboko w moim umyśle Walkiria zakrzyknęła triumfalnie. To było moje

pierwsze niewielkie zwycięstwo nad Finemdi. Uśmiechnęłam się do sióstr i zaczęłyśmy knuć. Godzinę później zakończono wydawanie posiłków, stołówka została zamknięta, a my rozeszłyśmy się każda w swoją stronę. Ja miałam głowę pełną różnych knowań i podstępów. I tak to powinno być. Czułam się niczym generał szykujący się do poprowadzenia swych armii do bitwy, a nie zapomniana bogini w szpitalnym ubranku. Gestem przywołałam strażnika i poprosiłam, by zaprowadził mnie do mojego pokoju, pozwalając, by to on zmagał się z tą plątaniną korytarzy. Będę musiała opanować jakoś sposób nawigacji po tym labiryncie, ale jeszcze nie dzisiaj. Drzwi otworzyłam elektronicznym kluczem, który był częścią pakietu informacyjnego i znalazłam się w apartamencie, który pasowałby całkiem do luksusowego hotelu. Ogromne łóżko, gustowne meble, lśniąca podłoga i wielki telewizor. Cały mój stan posiadania ułożono w schludnym stosiku na łóżku, zauważyłam, że zarówno torba, jak i ciuchy zostały wyprane. Ktoś zostawił na nich karteczkę z przeprosinami z powodu tego, że nie udało się wywabić plam z wina i zapewnieniem, że w szafie powinnam znaleźć stroje, które mnie usatysfakcjonują. Kolejny arkusz papieru na łóżku okazał się wnioskiem o przepustkę, który obiecał dostarczyć Carraway. Odłożyłam go do wypełnienia na później. Pokój był naprawdę miły, ale nawet jeśli już założyłam, że poświęcę trochę czasu na odgrywanie roli grzecznej bogini w ciągu dnia, to nie miałam najmniejszego zamiaru tu nocować. Lubiłam swoje mieszkanko niedaleko parku rozrywki i nie zamierzałam przyzwyczajać się do miejsca, które chciałam w najbliższej przyszłości obrócić w perzynę. Zajrzałam do torby i zinwentaryzowałam jej zawartość. Mój Mim na szczęście przetrwał winny potop, dzięki szczelnemu zamkowi i nieprzemakalnej podszewce torebki. Kosmetyki do makijażu, szminka, podręczne lusterko, klucze, gotówka, karty kredytowe, prawko… wyglądało na to, że wszystko było na miejscu. Będę musiała poprosić jeszcze Nathana, by ponownie przeczesał starannie zawartość torebki i upewnił się, że Finemdi nie podrzuciła mi żadnych niespodzianek, ale na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się w porządku. Ta konkluzja sprawiła, że zaczęłam myśleć o moim nieszczęsnym przyjacielu. Miałam nadzieję, że nic mu nie jest. Trucizna miała przestać działać następnego dnia, wtedy zyskam pewność, że wszystko w porządku,

ale i tak czułam się winna, że go w to wciągnęłam. W najbliższym czasie, obiecałam sobie w duchu, zrobimy sobie wieczór tylko dla siebie. Westchnęłam i potrząsnęłam głową. Żal mógł poczekać, miałam ważniejsze rzeczy na głowie, tyle planów musiałam jeszcze ułożyć, tyle informacji na temat Finemdi zebrać. Moje spojrzenie powędrowało do drzwi szafy. Miałam też nowe stroje do obejrzenia… Zerknęłam na szpitalne wdzianko. No tak, nie miałam wątpliwości, jak to się skończy. Chciałabym udawać, że trzeba więcej czasu, bym się złamała, ale i tak mam wrażenie, że zbyt często okłamuję się w tym względzie. Ubrania w szafie nie były wcale złe. Większość określiłabym jako konserwatywne, ale skoro moda obecnie zdaje się być przeznaczona głównie dla kobiet zaangażowanych w śmiertelny wyścig, kto pokaże więcej skóry – konserwatywne nie jest takim złym wyborem. Były nawet w moim rozmiarze, co za przejaw troski. Przejrzałam kilka zestawów, zanim zdecydowałam się na miękki brzoskwiniowy top i dżinsy. Ściągnęłam ciuchy z wieszaka i włożyłam błyskawicznie na siebie, a potem poszłam do łazienki, żeby przejrzeć się w lustrze. Skoro zamierzam pomyszkować po stacji, to przynajmniej mogę przy tym dobrze wyglądać. Nie sądziłam, że zwrócę czyjąś baczniejszą uwagę czy obudzę podejrzenia, do ciszy nocnej było jeszcze sporo czasu, a ja i tak spędziłam większość dnia, śpiąc pod wpływem narkotyku. Przez chwilę przyglądałam się swemu odbiciu, sprawdziłam, jak ubranie na mnie leży, popatrzyłam na głowę i natychmiast zmrużyłam oczy. Z włosami też powinnam coś zrobić. Pochyliłam się i spojrzałam na swoją twarz w lustrze. Trochę makijażu też by się przydało. Pół godziny później wyszłam z pokoju zrobiona od stóp do głów, czując się całkiem dobrze. Torba odbijała mi się od biodra wypchana niezrozumiałą mapą, elektronicznym kluczem i wszystkim, co posiadałam. Wypełniony wniosek zostawiłam za drzwiami, w korytarzu, uznawszy, że tu formularz zostanie szybciej zauważony. Potem ruszyłam na wycieczkę w przypadkowym kierunku, z zamiarem lepszego poznania stacji. Mijałam stoickich strażników i bezszelestne kamery systemu ochrony, naciskałam klamki mijanych drzwi i zaglądałam do pustych sal konferencyjnych. Szybko doszłam do przekonania, że nikogo nie obchodziło, dokąd idę. Jasne, od czasu do czasu trafiałam na drzwi, których mój klucz nie otwierał, ale zasadniczo mogłam bez przeszkód zwiedzać sobie to miejsce.

Początkowo byłam bardzo podejrzliwa, nie mogłam przestać się zastanawiać, co takiego mogli ukrywać. Ale z każdą mijającą chwilą to, że nikt nie próbował mnie zatrzymać, zaczynało nabierać więcej sensu. Upupiali bogów, rozpieszczali, traktując jak zaufanych współpracowników, w tajemnicy wierząc w ich posłuszeństwo i brak oporu. Dlaczego więc zabraniać im błąkać się do woli? Musiałam przyznać, że może dałabym się skusić na te ich sztuczki, gdyby nie moje dobrowolne wygnanie do szpitala wariatów. Wszystkie te lata spędziłam dystansując się od mych boskich potrzeb i pragnień, przez co teraz stałam się nieprzewidywalna dla korporacji. Nic dziwnego, że Garen był zaskoczony, gdy nie przyjęłam jego oferty dostarczenia mi wiernych… nic dziwnego, że jest taki zaniepokojony tym, co mogę zrobić teraz. Właściwie to nie zaniepokojony. Mogłam z pewnością powiedzieć, że przerażony. Doktryna korporacji przewidywała jedynie dwie kategorie bogów: albo pomocne bóstwa, którym mogli wyprać mózgi, a potem kontrolować, albo mściwe, które należało uwięzić. A ponieważ bogowie wszystko robią z rozmachem, to od razu można było zorientować się, jakie są ich główne zasady; agenci Finemdi nie mieli zapewne żadnych problemów z przydzieleniem poszczególnych bogów do odpowiedniej grupy. Tak naprawdę w głębi duszy każdy z nas jest boleśnie przewidywalny. Nawet biorąc pod uwagę, że mamy setki lat doświadczeń za sobą i tak dokonujemy strasznych wyborów, jeśli zostaliśmy do takich stworzeni. I Finemdi to wiedziała. Każdy jeden z nas… poza mną. Wieki temu, kiedy zawiodłam swoich wyznawców i okazałam się niegodna mej opończy (długa historia), nigdy nie pomyślałabym, że upadnę tak nisko, że zignoruję zew boskości i spalającego uzależnienia od wiary. Nie z wyboru skończyłam w ten sposób, sposób, którego nie przewidziała nawet korporacja Finemdi. I to Garen próbował powiedzieć panu Drassowi. Garen nie był w stanie przewidzieć, jak ja zareaguję na to wszystko, bo byłam pierwszym bogiem, który stanowczo należał do grupy mściwych, ale zachowywał się inaczej. A skoro już o tym mowa… Zatrzymałam się w połowie kolejnego bezbarwnego korytarza uderzona niespodziewana myślą. Gdzie są ci wszyscy mściwi bogowie? Czy

korporacja była na tyle głupia, by zamknąć ich w jednym miejscu? Raczej nie… Czyli muszą mieć coś w rodzaju więzienia w każdej placówce i tam trzymają bogów, którym nie mogą ufać. Koniec końców strasznie trudno nas zabić. Stacja Impuls miała być niby jakimś ośrodkiem dowodzenia, czyli niewątpliwe kilku złych bogów musiało być przetrzymywanych gdzieś w jej obrębie. Musiałam odnaleźć tych złoczyńców. Wyciągnęłam mapę i zaczęłam szukać na niej słowa „więzienie”. Nic. Spróbowałam „areszt” – też nic. Wreszcie długie skrzydło na najwyższym piętrze przyciągnęło mój wzrok: oddział korekcyjny. Znalazłam się o krok bliżej celu. Natychmiast skierowałam się do windy z zamiarem obejrzenia sobie bogów siedzących w kozie korporacji. Niestety, ta decyzja zmusiła mnie do zmierzenia się z obłąkaną strukturą budynku. Znalezienie na mapie tego, czego szukałam, było wyzwaniem, ale okazało się niczym w porównaniu z próbami znalezienia tego miejsca w rzeczywistości. Zupełnie, jakby budynek zaprojektowano tak, by jak najbardziej zmącić tych, którzy z niego korzystali. Spędziłam dobrą godzinę na poszukiwaniach. Kiedy wreszcie dotarłam do drzwi, przy których wisiała niewielka tabliczka z napisem „Oddział korekcyjny” aż uniosłam pięść w powietrze. Wypchajcie się, głupi architekci. Wyciągnęłam klucz z torebki, zastanawiając się, czy zadziała, gdy światełko zamigotało na zielono i drzwi się otworzyły. Zza nich wyłonił się białowłosy mężczyzna w kitlu laboratoryjnym. Na mój widok zatrzymał się gwałtownie ze zmieszanym wyrazem twarzy. Zgodnie z identyfikatorem na piersi nazywał się Goodson, Barnaby. Skinęłam mu głową i wyciągnęłam rękę, by przytrzymać drzwi. – Och, przepraszam bardzo – wymamrotał i minął mnie pospiesznie. – Nie ma sprawy – odpowiedziałam. – Miłego wieczoru! Uśmiechnął się rozkojarzony, choć w oczach miał ciągle jeszcze znak zapytania, jednakże skinął mi ręką i zniknął w korytarzu. Łatwo poszło. Przeszłam przez drzwi i znalazłam się w niewielkiej poczekalni. Przed sobą miałam kolejne drzwi, większe, metalowe. Po prawej siedział strażnik za przepierzeniem z kuloodpornego szkła. Kiedy weszłam, podniósł wzrok znad trzech monitorów. Na jednym widać było obraz z kamer umieszczonych w różnych celach – podzielony był na sześć części. Monitor po przeciwnej stronie pokazywał schemat oddziału podświetlony na zielono. Na środkowym

monitorze dojrzałam przeglądarkę, otwartą na jakiejś stronie z plotkami towarzyskimi. Strażnik ruchem głowy wskazał mi szparę, gdzie szkło łączyło się z ladą. – Torebkę proszę – zażądał znudzonym tonem. Ściągnęłam torebkę z ramienia i podałam mu przez szparę. Zajrzał do środka, po czym powiesił za sobą na haczyku oznaczonym numerem 2. W zamian za torebkę dał mi niewielki plastikowy żeton, numerek na krążku był taki sam, jak ten przy kołku. – Proszę pamiętać, że zamykamy oddział za pół godziny – poinstruował mnie i wcisnął guzik obok. Drzwi przede mną zabrzęczały dziwnie. Zorientowałam się, w czym rzecz, złapałam za klamkę i otworzyłam, zanim brzęczyk ucichł. Za drzwiami wszystko wyglądało tak, jak w więzieniu o zaostrzonym rygorze rodem z filmu. Przede mną rozciągał się długi, jasno oświetlony korytarz, o nieskazitelnej betonowej podłodze i szarych ścianach, których monotonię łamały równomiernie porozmieszczane cele. Każda z cel wyglądała jak gigantyczne akwarium. Stereotypowe kraty zostały zastąpione przez grube akrylowe płyty, a w każdą z nich wprawiono metalowe drzwi sprawiające niezwykle solidne wrażenie, wyposażone w zasuwane okienka gdzieś tak na wysokości mojej talii. Natychmiast poczułam aurę zagrożenia, powietrze niemal iskrzyło mistyczną energią, wychwyciłam woń czarów obronnych i rozmaitego rodzaju run. Zaraz przy drzwiach, które minęłam, stał ciężki stojak na broń, zabezpieczony elektronicznym zamkiem, tylko zamiast karabinów zawierał jakby harpuny z zębatymi ostrzami z opalizującego materiału. Pochyliłam się, by bliżej im się przyjrzeć, ale zaraz ruszyłam dalej. Przy pierwszym kroku w głąb korytarza przeszył mnie dreszcz. Poczułam narastającą potrzebę, by odwrócić się i uciec. Zrozumiałam, że to złe miejsce, pełne złych rzeczy. Może jednak nie będę sprawdzać całego skrzydła, uznałam. Tylko celę czy dwie, zanim stad wyjdę. I tak miałam zaledwie pół godziny. Spojrzałam w prawo. W pierwszej celi siedział wielki, niedożywiony czarny pies. Łypał na mnie nerwowo. Zrobiłam krok w jego stronę, by mu się przyjrzeć, wtedy warknął, obnażając zęby. Były gigantyczne i ostre, podobne do sztyletów wrzeźbionych z obsydianu. Z jego paszczy bił wyraźnie wyczuwalny żar, a łapy wcale nie były psie, bardzie przypominały te gekona, na końcu każdego

palucha wykrzywiał się obsydianowy szpon. Zrozumiałam, że nie chcę mieć nic wspólnego z tym zaniedbanym i złym stworzeniem. Cofnęłam się i chwilę później pies przestał się mną interesować. Po przeciwnej stronie korytarza cela też była zajęta. Siedziała w niej piękna młoda Azjatka, jej długie proste włosy ujmowały w miękką ramę idealnie białą twarz. Dziewczyna miała na sobie białe kimono, siedziała przy niskim drewnianym stoliczku, na którym stał czajniczek i parująca filiżanka ustawiona na spodku dokładnie na wprost Azjatki. Ściany celi udekorowane były zwojami papirusów, każdy z nich został pokryty skomplikowanym kanji. Podłogę zakrywała bambusowa mata, a przy drzwiach stały drewniane klapki. Podeszłam bliżej i zmarszczyłam brwi. W tej dziewczynie było coś głęboko niepokojącego. Miałam wrażenie, że coś było w niej bardzo niewłaściwego, a zarazem znajomego. Nagle podniosła głowę i spojrzała na mnie dwoma skrawkami najczystszej nocy. Całkowicie czarne oczy zatrzymały się na mnie i w nagłym przebłysku zobaczyłam zupełnie inną postać. Martwą, ale nie umarłą, przegniła skóra popękała, kimono zetlało i się podarło, z otwartych ran wysypywały się larwy. Obraz zniknął równie nagle, jak się pojawił, ale dzięki niemu zrozumiałam, kogo przypominała mi ta dziewczyna: Hel, córkę Lokiego i władczynię podziemnego świata. – Jesteś panią zaświatów, prawda? – spytałam. Przechyliła głowę, przyglądając mi się uważnie, po czym nieznacznie skinęła potakująco. – Jesteś boginią – stwierdziła cichym głosem. To był właściwie szept, ale ukryty gdzieś głośnik pomógł mi usłyszeć wszystko wyraźnie, – Jestem Freja. Znam inną boginię, która dogląda umarłych na naszych ziemiach. Jesteście... podobne. Wyraz twarzy Azjatki nie zmienił się ani trochę, a jednak odniosłam wrażenie, że ją zirytowałam. – A jednak nie. W obliczu ciemności mej dziedziny mogą mieć tylko nadzieję być uzurpatorami. Jestem Izanami, królową Yomi i matką bogów. Niegdyś dawczynią życia, dziś jego niszczycielką. Wszyscy inni są jedynie bladymi cieniami. – To miło – odpowiedziałam, uznając, że dziewczyna chyba odeszła już zbyt daleko, bym mogła mieć z niej jakiś pożytek. – Daj mi znać, jak ci się to sprawdzi.

Przeszłam do kolejnych cel i poczucie niepokoju wezbrało we mnie jeszcze mocniej. Patrzyłam na młodego mężczyznę, muskularnego i sprawnego, o długich potarganych włosach i splątanej brodzie, jedynie w samych szarych bokserkach. Oczy miał wielkie i miałam wrażenie, że zbyt rzadko zdarza mu się mrugnąć. Emanował niemalże namacalną aurą miażdżącego strachu i zagrożenia. Wstał, gdy się zbliżyłam i zmarszczył brwi. Rzuciłam mu spojrzenie spod zmrużonych powiek. Wiedziałam, kim jest, miałam niedokończone sprawy z jego ojcem i natychmiast rozpoznałam ten boski strach, który spowijał go niczym całun. – Witaj, Dejmosie. – Z zadowoleniem patrzyłam na to wcielenie trwogi i nieszczęścia zamknięte w celi. – Wiesz może, co ostatnimi czasy knuje twój ojciec? – Znam cię, bezczelna dziewuszko? – spytał, marszcząc brwi jeszcze mocniej. Jego głos odbijał się zwielokrotnionym echem, tysiące szeptów i szelestów odbijały się od ścian, kryły w cieniach po kątach i pełzły w górę mego kręgosłupa. – To Pani Poległych, olimpijski kundlu – rozległ się za moimi plecami rozkazujący i rozzłoszczony głos. Obróciłam się i uśmiechnęłam, natychmiast odchodząc od Dejmosa. – Minęło wiele czasu, odkąd miałam okazję stanąć twarzą w twarz z kimś godnym mego szacunku – powiedziała, gdy się zbliżyłam. – Zbyt długo – odpowiedziałam, kłaniając się nisko z zamaszystym gestem. – Sława ci, o Sachmet. Pozdrawiam cię, o najszlachetniejsza prawico Ra. Niechaj ziemia twa będzie niezniszczalnym sanktuarium dla twego ludu, a twe szpony i szata zawsze ociekają krwią nieprawych. Uśmiechnęła się, pokazując imponujące kły. Sachmet była niezłomna i bezlitosna, równie straszliwa jak Dejmos, ale była nie tylko niszczycielką, ale też opiekunką i protektorką. Miała ciało supermodelki, szczupłe, wysportowane, o idealnej oliwkowej skórze, do tego głowę lwicy, smukły łeb łowczyni z sawanny. Tu nie nosiła wysadzanej klejnotami biżuterii ani ozdobionej wężem korony, które zapamiętałam z zamierzchłej przeszłości (mało co zostaje mi w głowie równie mocno jak moda), ale bez nich była tak samo imponująca i królewska. Ubrana była w obcisłą czerwoną sukienkę ozdobioną złotymi hieroglifami. Nie wyobrażam sobie, bym mogła kiedykolwiek zapragnąć kociej głowy, ale skłamałabym, mówiąc, że nie zazdroszczę jej tego ciała.

– Mało cieszy mnie w tym plugawym miejscu, tym bardziej słowa twe, lady Frejo, rozgrzewają me serce – odpowiedziała z zadowolonym pomrukiem. Mówiła z twardym akcentem, ale tonem lekkim i dźwięcznym głosem, przynajmniej gdy trzymała swój gniew w ryzach. A niewielu potrafi wybuchnąć gniewem jak Sachmet. – Ile to czasu minęło? – Przynajmniej pięć wieków, jeśli dobrze liczę – odpowiedziałam, zastanowiwszy się przez moment. – Pamiętam, jak się rozstawałyśmy po inwazji Turków. Rany, a to skąd mi się wzięło? Niewiele pamiętam z tego, co działo się po roku tysiąc osiemsetnym. Sądziłam, że większość wspomnień rozpłynęła się razem z moją mocą. Dumna byłam, że sobie to przypominałam i budzącą się pamięć złożyłam na karb powracającej mocy i obecności Sachmet. – A, istotnie – lekki ton ustąpił groźniejszej nucie. – To były mroczne czasy. – Zamilkła, ale ja widziałam, jak gniew wzbiera za tą zachwycającą lwią twarzą. – Po części nawet nie chcę znać odpowiedzi, ale jako że nie widzę przy tobie strażników, muszę zapytać… jesteś sojuszniczką moich ciemiężycieli? Wbiłam w nią spojrzenie, które miałam nadzieję, przemawiało wielkim głosem. – Owszem – odpowiedziałam sucho. Patrzyła mi w oczy przez chwilę i mimo że w jej umyśle gniew zagotował się jeszcze bardziej, to dostrzegłam także cudowny przebłysk zrozumienia. – Złożyli ci ofertę, a ty ją przyjęłaś, jak rozumiem. – To był jedyny sposób, bym dostała to, czego pragnę – odpowiedziałam ostrożnie, nie odwracając spojrzenia. – Wiarę? – spytała i wiedziałam, ile zależało od mojej odpowiedzi. – Zemstę – odparłam, nieznacznie kiwając głową i rozkładając ramiona. Przez kilka straszliwych sekund kazała mi czekać na swą reakcję. Wpatrywała mi się w oczy tak intensywnie, jakby mogła wyciągnąć prawdę wprost z mojej duszy. – Rozumiem – powiedziała w końcu i ku mojej uldze czułam, że naprawdę zrozumiała. Nigdy nie miała w zwyczaju ukrywać swych uczuć; jeśli naprawdę pomyślałaby, że jedna z jej sojuszniczek sprzed wieków przeszła na stronę zła, rzuciłaby się na akrylową płytę z furią. Jej wyważona reakcja była wystarczającą odpowiedzią.

Odetchnęłam, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymywałam oddech. – Jak rozumiem, nie zdołałaś pójść na kompromis w kwestii zasad i wartości? Uśmiechnęła się. Przynajmniej ja to tak odebrałam. Sporo było tego pokazywania zębów. – Oczywiście. Nawet gdybym spróbowała, nie zdołałabym zbyt długo ukrywać prawdziwych uczuć. To miejsce jest nikczemne i niegodziwe, mała wojowniczko. Po raz kolejny odpowiedziałam prawie niedostrzegalnym skinieniem głowy, po czym przestąpiłam z nogi na nogę, szykując się do odejścia. – Być może zyskasz szansę, by po raz kolejny udowodnić, jak cenną jesteś sojuszniczką. Może nie będziesz musiała spędzić wieczności w tej celi. – Zawsze można mieć nadzieję, Frejo – odparła cicho. – Zawsze można mieć nadzieję. Skłoniłam się jej raz jeszcze i podeszłam do ostatniej zajętej celi, tej za zajmowaną przez Sachmet. Pozostałe cele pogrążone były w ciemności, a drzwi do nich stały otworem. Na widok rezydentki ostatniej celi poczułam dziwną mieszaninę emocji. Potężne wrażenie niesmaku, irytacji i… zazdrości? – Ooo, witaj, chica linda – Kobieta z celi wstała i kołyszącym krokiem podeszła do akrylowej tafli. Była powalająco urodziwa, zmysłowe, czarnowłose i brązowoskóre odbicie mnie samej. Jej kruczoczarne włosy spływały falami na ramiona, gęste pukle kończyły się drobnymi pierścionkami loków, jej rysy były łobuzerskie i zapraszające zarazem. Miała na sobie szary kombinezon z logo korporacji, ale wyraźnie przerobiła go, skracając, zwężając i przycinając, żeby bardziej przypominał ubiór czirliderki, a nie więzienny. Z oryginalnego kroju pozostały rękawy, top, teraz odsłaniający brzuch i bardzo krótkie spodenki. Nienawidziłam jej każdym włóknem mego ciała, Była taka jak ja, tylko wypaczona. Mówią, że „to, co znajome, często i pogardzane”, ale moje wrażenie należałoby określić jako terytorializm i związaną z nim wściekłość. Ciężko mi to wyjaśnić, ale było w niej coś takiego, wrażenie nadmiernej ekscytacji, że nie mogłam nie myśleć, iż coś paskudnego i złowrogiego kryje się za tą obietnicą przygody i beztroskiej przyjemności. Gdyby było dość czasu się zastanowić, pewnie jeden z drugim

doszedłby do wniosku, że tej dziewczynie ufać nie należy. Ale coś mi mówiło, że ona raczej nie skłania ludzi do tego, by siadali i oddawali się refleksjom. Wszystko w niej jest szybkie, impulsywne i niejasno śmiertelnie niebezpieczne. Kojarzyła mi się ze skarbem połyskującym pośrodku grobowca. Wiadomo, że skarb otoczony jest klątwami i pułapkami, ale nie sposób go nie pożądać. – No, nie bądź nieśmiała – zagadnęła mnie, przygryzając dolną wargę. – Marzę o tym, by poznać cię bliżej. – Kim jesteś? – spytałam, patrząc na nią wrogo. Zamarła, po czym odrzuciła głowę w tył i roześmiała się na całe gardło. To nie był przyjemny dźwięk. – Szkoda. Z tobą byłaby zabawa. Jestem pewna, że aż przepełniają cię smakowite sekrety. – Odczekała, aż gniew odmalował się na mej twarzy i przycisnęła się do akrylu. – Mów mi Tlaz – jęknęła, pozostawiając na tafli mgłę oddechu. – Freja – warknęłam. Myślałam intensywnie, próbując odgadnąć, kim ona jest. Z pewnością boginią z południa. Nie znałam tamtejszego panteonu, co postanowiłam nadrobić jak najszybciej. – Nic dziwnego, że jesteś taka sztywna – stwierdziła Tlaz, ocierając się o barierę z akrylu. – Daj mi tylko szansę, dziecię Vanirów, a rozgrzeję to twoje dumne ciało. Musiałam się dowiedzieć, kim była. Miałam wrażenie, że to bogini miłości, ale miłości w najmroczniejszym aspekcie, zmysłowej i kuszącej, lecz skażonej. – Najwyraźniej wiesz, kim jestem – odpowiedziałam, starając się ukryć odrazę. – Dlaczego zatem nie zrewanżujesz mi się tym samym, dla wyrównania szans? – A gdzie w tym zabawa? – Wydęła wargi. – Co zrobisz dla mnie w zamian… Czy może – przechyliła głowę, spoglądając nieśmiało spoza firany rzęs – co zrobisz ze mną? Niewiele brakowało, a straciłabym cierpliwość i zrobiła coś drastycznego, na przykład spróbowała przebić akryl pięścią, kiedy usłyszałam głos Sachmet. – Ma na imię Tlazolteotl. To aztecka bogini seksu i rozpusty. Kusicielka i rozgrzeszycielka, która może wybaczać grzechy albo karać za nie, w zależności od tego, co uzna za stosowne.

Tlaz westchnęła z irytacją. – A kto zrobił ciebie dyżurnym, dziwadło?! – wrzasnęła. – Pilnuj własnych spraw! – Kiedy stąd wyjdę, zatopię kły w twoim gardle, dzikusko z Aztlanu! – odwrzasnęła Sachmet, – Genialny plan! Z radością zobaczę, jak dławisz się tysiącem infekcji, ty idiotyczny przeżytku! Sachmet odpowiedziała stekiem wyzwisk, którym towarzyszył zgrzyt pazurów po akrylu. – Zamkniecie się wreszcie! – wtrącił się Dejmos. – Ledwie słyszę własne myśli! Tlaz zaczęła przeklinać ich oboje, na co pies w pierwszej celi się rozszczekał. Hałas trwał przez chwilę, aż nagle zatrzeszczały ukryte głośniki i w korytarzu zahuczał głos strażnika. – Wszyscy mają się natychmiast uspokoić albo aktywuję prąd we wszystkich celach. Cisza zapadła w mgnieniu oka. Tlaz przełknęła ostatnie obelgi, obrzuciła mnie wściekłym spojrzeniem i pomaszerowała do kąta celi. Założyła ramiona na piersi i usiadła nadąsana, – Dobrze – pochwalił ich strażnik. – Lepiej będzie, jak pani wyjdzie, panienko. Już niemal zamykamy i nie chcę, żeby się bardziej nakręcili. Raz jeszcze spojrzałam na Tlaz, na co ona pokazała mi język. Ruszyłam do wyjścia. Sachmet chodziła nerwowo po celi, ale gdy ją mijałam, rzuciła mi taksujące spojrzenie. Na Dejmosa nawet nie zerknęłam, ale nie mogłam się powstrzymać, by nie popatrzeć na Izanami. Obserwowała mnie z tym samym, jakby zirytowanym wyrazem twarzy. Pomachałam jej raźnie i wyszłam z oddziału. – Tam trzeba uważać – ostrzegł mnie strażnik, gdy już znalazłam się w niewielkiej poczekalni. – Każde z nich jest inne, ale wystarczy chwila nieuwagi i zaraz by panią zabili. Naprawdę? W przypadku większości to niemal oczywiste, ale… – Nawet ta aztecka królowa mody? – spytałam zaciekawiona. Wzdrygnął się, jakby wróciły doń szczególnie bolesne wspomnienia. – Szczególnie ona – odparł cicho.

10 W drodze do celu niadanie było oczywiście wyjątkowe. Gofry z błękitnej kukurydzy polewane syropem z burbona, francuskie tosty, crème brûlée, bułeczki jagodowe, omlet z homarem na pieczonych ziemniaczkach i nie tylko. Była to całkiem niezła nagroda pocieszenia za konieczność spędzenia nocy w tym przeklętym labiryncie. Chociaż bardzo chciałam opuścić to miejsce i nocować we własnym łóżku, to nie dostałam jeszcze mojej przepustki poza teren obiektu, i co ważniejsze, Nathan wciąż był nieprzytomny, a nie chciałam go tu zostawiać. Biorąc pod uwagę, jak bardzo cała ta stacja wyprowadzała mnie z równowagi, ktoś mógłby zapytać, dlaczego nie wściekam się bardziej na konieczność pozostania na jej terenie, ale tylko ten, kto nie próbował tych gofrów. Rozkoszowałam się każdym kęsem w towarzystwie hawajskich sióstr, przy rozmowie o współczesnym świecie. Jednocześnie próbowałam obudzić się do końca za pomocą kubka świeżo palonej kawy. Starałam się nie patrzeć na Samanthę siedzącą w swoim kącie, smutną i wycofaną, chyba jeszcze bardziej niż wczoraj. Miałam niesamowite poczucie winy, ale moja wyprawa na zwiedzanie stacji z pewnością już zwróciła na mnie uwagę Finemdi, lepiej więc, żebym w najbliższej przyszłości odpuściła sobie podejrzane działania, jak przesiadywanie z córką ich głównego szefa. – O co chodzi z tą Tlaz? – spytałam, gdy rozmowa na temat nowoczesnych mężczyzn samoistnie dobiegła końca. – Z kim? – zapytały równocześnie. – Z tą aztecką ladacznicą na oddziale korekcyjnym. Wszystkie trzy siostry jak na komendę prychnęły z odrazą. – Lepiej trzymać się od nich z dala – pouczyła mnie Nāmaka. – Oni wszyscy oznaczają kłopoty. – Tyle to już wiem – odpowiedziałam. – Ale ona jest jakaś dziwna i chciałam was o nią podpytać. – Chcesz powiedzieć, że czujesz w niej konkurencję, a lubisz wiedzieć coś

Ś

więcej na temat swoich wrogów – skorygowała Pele, zerkając bystro znad swoich naleśników. – To też możliwe. – Uśmiechnęłam się. – Och, daj spokój, możemy jej powiedzieć – odezwała się Hi’iaka. – Przecież to żadna tajemnica. Pele i Nāmaka wzruszyły ramionami, a Hi’iaka rzuciła mi spojrzenie mówiące: „No widzisz, co ja muszę znosić?” i podjęła temat. – Na początku była współpracownikiem. Dołączyła jakieś kilka lat temu, po tym, gdy ją zgarnęli z Kostaryki, chyba z Kostaryki. Przez kilka miesięcy wszystko było w porządku. Była tylko kolejnym bogiem. A potem zaczęły się zgony. – Ludzki personel zaczął padać jak muchy – włączyła się Nāmaka. – Głównie mężczyźni, ale niektóre kobiety też. Wszyscy umierali wskutek jakichś straszliwych kombinacji chorób. Nie było w tym żadnej reguły ani sensu. Mnóstwo ludzi umarło, zanim doszli, co się dzieje, dzięki nagraniom z kamer bezpieczeństwa. – No, ale wtedy liczba ofiar śmiertelnych była już trzycyfrowa. – Hi’iaka sprawiała wrażenie głęboko zniesmaczonej. – Mówimy tu o całkowitym zamknięciu stacji, kwarantannie i w ogóle. Codziennie wywozili kolejne ciała. Ponura sprawa, wierz mi. – I co w końcu odkryli? – spytałam przepełniona fascynacją i odrazą jednocześnie. – Sypiała z nimi – wyjaśniła Nāmaka. – Ze wszystkimi. Normalnie jak dziecko w sklepie ze słodyczami. – Raczej jak wilk między owieczkami – mruknęła Pele. – Większość z nich była po ślubie albo w innych stałych związkach. – A ona wcale nie próbowała zniszczyć Finemdi – kontynuowała Hi’iaka. – Taka po prostu jest jej natura. Szuka niewierności i zawsze skorzysta z szansy, by ujawnić jakieś zboczenia i perwersje, a potem osądza ludzi według tego, co odkryje. Rzecz w tym, że chętnie wybaczyłaby wszystkim niewiernym, jeśli tylko by do niej przyszli. Nawet nagrodziłaby tych, którzy odrzucili jej awanse. Cholera, mogła nawet uleczyć ich z chorób, którymi się zarazili, sprawić, by byli okazami zdrowia. Ale dla tych, którzy zdradzali z nią? – Wzdrygnęła się. – Najwyższa liczba ofiar śmiertelnych na Stacji Impuls – dodała Pele. – Mieliśmy tu bogów, którzy wyrwali się spod kontroli, przeładowania

magicznych artefaktów, przywołane istoty wpadały w szał zabijania, ale w ciągu tych wszystkich lat nic nie dorównało szkodom, jakie wyrządziła jedna lubieżna bogini. Dopóki nie zjawiłam się ja, skwitowałam w duchu. – Więc od tamtego czasu siedzi w zamknięciu? Hi’iaka skinęła głową. – Od razu zabrali ją do korekcyjnego, gdy tylko odkryli, że to jej wina. – A reszta więźniów? – Chciałam wiedzieć. Pele machnęła lekceważąco dłonią. – Ech, zebrani przy okazji rozmaitych operacji. Wszyscy są zbyt zabójczy albo nieprzewidywalni, by zainteresować Finemdi albo by pozwolić im błąkać się samopas. – A żadnego nie mogą zabić, bo ci mogą mieć tylu wiernych, by się zregenerować, tak? – Bingo – pochwaliła mnie Hi’iaka, układając dłoń na kształt pistoletu. – A co z niewiarą? Czy mogą nas usunąć z tego świata? – dopytywałam. – Garen zagroził mi niewiarą już po pierwszych pięciu minutach rozmowy. Dziewczyny popatrywały na mnie, marszcząc brwi. -Ten temat zawsze był nieco niejasny – odparła Pele z namysłem. – Mam wrażenie, że oni tylko nas tym straszą. Ale wprowadzenie tych gróźb w życie nie byłoby łatwe. Już lepiej trzymać krnąbrnych w więzieniu, żeby tam zgnili. – Wiara to jedna z niewielu kwestii na świecie, którą trudniej unicestwić niż powołać do życia – wtrąciła Nāmaka. – Pod tym względem idee ciężko kontrolować. – Czyli zamknęli ich w więzieniu na wieczność? – Coś potwornego. Mnie też to mogło spotkać. Gdybym odrobinę mniej panowała nad sobą, też bym siedziała na oddziale korekcyjnym. Hi’iaka kiwnęła głową. – Najlepsze, co mogą zrobić, to przeteleportować ich do innego obiektu, jeśli coś pójdzie nie tak. – Zaczynam się zastanawiać, ile mają tych więzień – mruknęłam. – Ilu bogów pochwycili… albo zniszczyli. Hi’iaka wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Pewnie mnóstwo. Mają do dyspozycji naprawdę wiele sztuczek.

A ja muszę poznać wszystkie, co do jednej, stwierdziłam w myślach. Reszta śniadania upłynęła bardzo szybko na przyjemnościach i przy słodkich wypiekach, a potem zaczął się mój pierwszy pełny dzień jako pracownika Finemdi. Godzinę po śniadaniu miałam zaplanowane coś pod nazwą Boska Kalibracja, ale najpierw zajrzałam do skrzydła szpitalnego. Bardzo chciałam porozmawiać z Nathanem, ale kiedy tam dotarłam, mogłam tylko popatrzeć na niego przez szybę, na oddziale rekonwalescencji. Nadal był nieprzytomny. Pierś podnosiła mu się i opadała w powolnym rytmie. Patrzyłam przez chwilę, upewniając się, że Nate żyje. Miałam nadzieję, że wkrótce się obudzi; myśl, że mógłby zachorować, budziła we mnie lęk. Odwróciłam się od szyby zmieszana i niespokojna. Przez lata widziałam, jak wielu śmiertelników umiera, niektórzy z nich byli związani ze mną bardzo mocno. Śmierć nie stanowiła dla mnie jakiegoś nowego zjawiska, dlaczego więc tak bardzo przejmowała mnie możliwość, że przytrafi się to jemu? Raz jeszcze popatrzyłam na Nathana. Może dlatego, że nie trafiłby tutaj, gdyby nie ja. Może dlatego, że to chyba pierwszy przyjaciel, jakiego miałam od lat, a może dlatego, że to po prostu przyzwoity człowiek. A może w grę wchodziło połączenie wszystkich tych powodów. Nie potrafiłam odpowiedzieć na te pytania. Chciałam tylko, żeby się obudził i był bezpieczny. Z tą pokrzepiającą myślą ruszyłam na wędrówkę przez piekielne korytarze Stacji Impuls. Do wyznaczonego pokoju dotarłam po dwudziestu minutach, co uznałam za znaczny postęp. Biorąc jednak pod uwagę, że przez trzydzieści szukałam Nathana, ledwie zdążyłam na wyznaczoną godzinę. Weszłam do pomieszczenia opisanego jako Gabinet Kalibracyjny 7, wyglądającego jak klasa wyposażona w najnowsze zdobycze techniki. Lśniące plastikowe ławki ustawione były w równych rzędach, za każdą stał fotel biurowy na kółkach. W przedniej części sali znajdował się pulpit, za nim cyfrowa tablica przytwierdzona do ściany, a powyżej wmontowany w sufit projektor. Przy drzwiach czekał promienny i wesoły Adam Carraway. Na mój widok uśmiechnął się radośnie. – Panna Sara! – zawołał podekscytowanym tonem. – Dokładnie o czasie. Proszę zająć miejsce, gdzie pani wygodnie i zaczynajmy. Zdusiłam jęk na widok Dionizosa rozpartego w fotelu po prawej stronie sali. Spojrzał na mnie tymi swoimi obłąkanymi oczami i wyszczerzył zęby w

uśmiechu. – Witaj, śliczna. Dobrze spałaś? – Jak dziecko – dopowiedziałam, ostentacyjnie zajmując miejsce po przeciwnej stronie klasy. – Wcześniej miałam nawet okazję trochę pozwiedzać. Wiedziałeś, że na oddziale korekcyjnym znajduje się przepiękna dziewczyna, która byłaby zachwycona możliwością spotkania takiego przystojniaka jak ty? – Och, naprawdę? – Sprawiał wrażenie zainteresowanego. – Trzecia cela po prawej. – Khem, hmm, okay, jesteśmy już wszyscy – wtrącił szybko Adam najwyraźniej niezbyt zadowolony z tego, że bawiłam się w swatkę dla Dionizosa i azteckiej bogini seksu i grzechu. – Dzisiaj będziemy zajmować się tym, by przygotować dla was drogę do otrzymania lepszych i silniejszych wyznawców. – Kliknął pilotem i tablica za jego plecami ożyła, wyświetlając prezentacje w PowerPoincie. Pierwszy slajd błysnął napisem „Boska Kalibracja: Przygotowanie się na sukces!” Ciekawe czy te prezentacje robiła korporacja, czy Adam osobiście. – Aby tego dokonać, musimy zyskać dokładniejszy obraz tego, kim jesteście. – Na kolejnym slajdzie ludzik z kresek drapał się w głowę, a wokół niego tańczyły znaki zapytania. – Widzicie, wieki konkurujących ze sobą mitologii, kronik i opowiadanie waszych historii od nowa spowodowały wiele zamieszania. Każde z was reprezentuje koncepcję istoty boskiej i wszyscy występujecie pojedynczo, na całym świecie nie ma takiego drugiego. Nie spotkacie drugiej Frei ani Dionizosa do końca swojego istnienia… ale za to istnieją setki interpretacji każdego z was. Czy to nie dziwne? Kolejne slajdy pokazały jakąś hordę Dionizosów. Oglądałam go przedstawianego w malarstwie i rzeźbie: brodacza, wesołego grubaska, smukłego gładkoskórego greckiego playboya i tak dalej. Mnie natomiast przedstawiano głównie na rysunkach, zobaczyłam rozmaite wersje: wojowniczki w rydwanie, szlachcianki wśród kwiatów, dziewczęcia uczepionego drzewa. W prezentacji uwzględniona została nawet postać z japońskiej kreskówki i walcząca mieczem kobieta z gry wideo. Miałam wrażenie, że ktoś skorzystał z Google’a i przekleił każdy w miarę dobry wizerunek, jaki pojawił się w wynikach. Zerknęłam na Adama i zauważyłam dumę malującą się na jego twarzy, w miarę jak slajdy pokazywały kolejne

wersje naszych postaci. Chyba znałam już odpowiedź na pytanie, kto przygotował prezentację. – Gdzieś po drodze wystarczająco wielu ludzi czciło was jako bogów, by powołać was do istnienia. W miarę upływu czasu nowi i starzy wyznawcy zmieniali wasz wizerunek, definiując od nowa wasze dziedziny działania i zmieniając wasz wygląd i osobowość, żeby pasowały do nowej definicji. Przez lata zostaliście przekształceni tak, by pasować do najpopularniejszego zestawu wierzeń, ostatniej wizji waszych postaci, jaką mieli wyznawcy, zanim odeszli. Kolejny slajd przedstawiał nasze zdjęcia, te same, których użyto na naszych identyfikatorach. – Teraz jesteście tacy – oświadczył Adam, spoglądając na ekran. – I to w takich was będą wierzyć nasi ochotnicy. Nie jest to jednak takie proste. Dzisiaj, gdyby ktoś chciał was czcić, nie wiedziałby właściwie, od czego zacząć. Oczywiście wasza moc zostałaby zwiększona przez część ich wiary, w końcu oboje jesteście jedyni w swoim rodzaju, ale nie byłoby to tym, na co zasługujecie. Taka wiara byłaby nieefektywna. Kliknął pilotem i na ekranie pojawił się zakłopotany ludzik z kresek, a obok niego rozmaite obrazki przedstawiające naszą dwójkę, do których prowadziły liczne strzałki. – To, co zamierzamy tu zrobić, to dowiedzieć się i dokładnie określić, kim jesteście, określić waszą percepcję, pragnienia, motywacje i tak dalej. Potem użyjemy zdobytych informacji, by stworzyć profil, który pomoże waszym wyznawcom w was uwierzyć. Na następnym slajdzie jest już tylko jedna strzałka prowadząca od ludzika do obrazków, wszystkie te mylące wyobrażenia bledną i na koniec animacji ze wszystkich obrazków pozostają tylko zdjęcia z naszych identyfikatorów. – Widzicie? Powstała prosta droga wiodąca od czciciela do boga, co oznacza, że otrzymacie więcej wiary od mniejszej liczby wyznawców. – Popatrzył na nas z uśmiechem i rozłożył ręce. – Najpierw skupimy się na tym, by uczynić was silniejszymi, ale za czas jakiś będziecie mogli przedkładać prośby i zmienić w sobie to, co będziecie chcieli! Może macie jakiś słaby punkt, jak Achilles? – Skinął głową w stronę Dionizosa. – Albo jesteście nieodporni na coś występującego powszechnie, jak Baldur? – Uśmiechnął się do mnie. – Wszystkie te słabe punkty w waszych zbrojach mogą zostać usunięte bezpowrotnie. A może pragnęlibyście posiadać nową

moc? Coś, co dodałoby pikanterii waszym możliwościom? Pomyślcie tylko. Zlikwidowane słabości, a w ich miejsce dodane nowe moce! Przerażające. Starannie ukryłam wstręt, jaki wezbrał we mnie na samą myśl, że ktoś mógłby mieszać i kombinować coś z podziałem naszej władzy, która dana nam była od urodzenia i zerknęłam na Dionizosa. Na twarzy miał wypisaną radość, umysł aż kipiał koncepcją takiego samoprzebudowania. Nie byłam zdziwiona. – Super, prawda? – Adam zgarnął z katedry dwa pliki kartek i kilka długopisów. – Dam wam teraz kwestionariusze do wypełnienia. Chciałbym, byście byli tak szczerzy i tak wyczerpujący, jak to tylko możliwe. Im precyzyjniej odpowiecie na pytania, tym precyzyjniej będziemy w was wierzyć! Położył formularz przed Dionizosem i podał mu długopis. Bóg zabawy gwałtownym ruchem porwał długopis z wyciągniętej dłoni i natychmiast przystąpił do wypełniania kwestionariusza. Adam uśmiechnął się na widok takiego entuzjazmu, po czym podszedł do mnie i położył na mojej ławce pozostałe formularze. – Proszę bardzo – podał mi długopis. Wzięłam go ostrożnie, na co Adam posłał mi zachęcający uśmiech i wrócił na katedrę. Wyciągnął smartfona i zaczął się nim bawić. Ja skupiłam się na kwestionariuszu i zaczęłam powściągliwie wypełniać rubryki. Bez względu na to, o co pytali, starałam się ich zmylić przy każdym pytaniu. Gdybym była dokładna i trzymała się prawdy, byłoby to jak rysowanie sobie tarczy na piersi. Wiedzieliby wtedy, jak celować, by mnie nagrodzić albo zniszczyć. Kwestionariusz był długi i pytania nie były bynajmniej dyplomatyczne. Nie było takich o imię, wiek czy cechy fizyczne, za to od razu zaczęły się pytania o szczegółowe osobiste informacje, poczynając od: „jaki jest twój cel/przeinaczenie?” i: „opisz swoje sny”. To polecenie szczególnie mnie zmartwiło, był to kolejny znak, że Finemdi zyskała niepokojąco dogłębne zrozumienie istoty boskości. Postanowiłam być tak oględna, jak to tylko możliwe, pozostając w miarę blisko prawdy, tak by zrobić wrażenie, że kwestionariusz mogła w istocie wypełnić Freja. Ponieważ znali już moje specjalności, wymieniłam je, ale trochę przekręciłam. Pytanie po pytaniu nowa wersja mnie zaczynała nabierać kształtu. Freja z kwestionariusza jest zmienną i spragnioną krwi boginią z obsesją na tle dowodów uwielbienia, zachęca do rywalizacji i toczenia bitew w jej imieniu, rozkoszuje się wojną,

jeśli tylko ta jest na chwałę bogini. Błogosławi nieprzewidywalnym, o gorących głowach, obdarza łaską tych, którzy kierują się sercem, zawsze wspiera wybory zrodzone z emocji i żądzy, nigdy racjonalizmu. Krótko mówiąc, jest stereotypem złego charakteru. Byłam pewna, że przełkną to jak nic. Po liście pytań kwestionariusz zawierał jeszcze test wielokrotnego wyboru, serię zagadek logicznych i sytuacji hipotetycznych. Test rozwiązałam byle jak, zagadki na pół gwizdka, a na pozostałe pytania odpowiedziałam, jakbym była apodyktyczną baronową. Skończywszy, złożyłam kartki na stosik, dołączyłam długopis i oddałam wszystko Adamowi. Zdawał się zaskoczony tym, że skończyłam tak szybko. Dionizos nadal pracował w pocie czoła, na każde pytanie odpowiadając wyczerpująco i starannie. – Dziękuję bardzo. – Adam wsunął plik kartek do teczki opisanej „Freja”. – To wszystko, czego na razie potrzebujemy, więc jeśli nie ma pani pytań, to już nie będę pani zatrzymywał. – Mój wniosek o przepustkę dotarł? Adam plasnął się w czoło. – Och, niemal zapomniałem! Najmocniej przepraszam, panno Saro. – Zaczął grzebać w kieszeni i wyciągnął zalaminowany kartonik z moim zdjęciem. – Nic się nie stało – uspokoiłam Adama, odbierając przepustkę z jego rąk. – Dziękuję, panie Carraway. Uśmiechnął się, miałam wrażenie, że odczuł ulgę, że postanowiłam nie wściekać się na niego za to drobne przeoczenie. Muszę porozmawiać z innymi bogami o poprawieniu nieco stosunku do śmiertelników. Wyszłam z sali, nagle zostawiona sama sobie. Dokąd powinnam pójść? Mogłabym sprawdzić, co z Nathanem, ale nie chciałam sprawiać wrażenia zdesperowanej. Jeśli Finemdi zorientuje się, jak bardzo mi na nim zależy, mogą spróbować wykorzystać go przeciwko mnie. Właśnie dlatego nie poszłam, a nie dlatego, że nie chciałam widzieć, jak leży tam bezradny i dławić się poczuciem winy i całą resztą emocji, których nie miałam najmniejszej ochoty analizować. To byłoby niemądre. Miałam już swoją przepustkę, co znaczyło, że mogłam stąd wyjść, ale nie zamierzałam tego robić bez Nathana. Pozostało mi zatem jedynie dalej odkrywać Stację Impuls. Sięgnęłam po mało pomocną mapę i próbowałam

wymyślić, dokąd pójść. Może obejrzeć skrzydło badawcze? Dowództwo? Ochronę? Albo może któryś z obszarów nieopisanych na mapie. Jest na niej mnóstwo pomieszczeń, które nie zostały oznaczone w żaden sposób i podczas gdy byłam pewna, że część z nich to mieszkania, rozmaite schowki i sale konferencyjne, to nadal coś naprawdę ciekawego może chować się na widoku. Pokręciłam się trochę w tę i we w tę bez sensu, pomarszczyłam brwi nad mapą i wreszcie zdecydowałam się zastosować stereotypową zagrywkę zagubionego turysty i iść do miejsca, o którym pomyślałam najpierw, czyli skrzydła badawczego. A po drodze zajrzę do tylu nieoznaczonych pokoi, do ilu zdołam i w ten sposób odhaczę dwie dziedziny. Plan w teorii wydawał się świetny. Przejdę przez większość kompleksu, rozglądając się w poszukiwaniu wszelkiego rodzaju złowrogich działań i mrocznych sekretów. Czułam się podekscytowana, jakbym była prywatnym detektywem, który już za chwilę odkryje sedno złego spisku. Kilka godzin później uświadomiłam sobie parę niezbyt przyjemnych kwestii. Po pierwsze, przegapiłam lunch. Nie miałam wątpliwości, że posiłek był równie niesamowity jak poprzednie, tym bardziej mnie bolało, że go przepuściłam. Po drugie, eksploracja rozległego kompleksu korporacji okazała się niesamowicie nudna. Prawie każdy pokój, do którego zajrzałam, był męcząco użytkowy. Och, co za niespodzianka, schowek na miotły! O rany, a tu węzeł klimatyzacji. Zawsze chciałam zobaczyć serwerownię z bliska. Cudownie, węzeł kanalizacyjny. Sale konferencyjne, biura i pokoje rekreacyjne, o rany. Przeszłam przez część mieszkalną i doznałam niejakiego dreszczyku podniecenia, oglądając pokoje przeznaczone dla gości, strażników i bogów. Były niewątpliwie ładne, ale i tak cieszyłam się, że przepustka pozwoli mi wyjść poza kompleks. Wolałam nie spędzać tu więcej czasu, niż to konieczne, jeśli nie liczyć posiłków. Mijałam przypadkowych agentów bezpieczeństwa, personel laboratoryjny, personel sprzątający, biznesmenów, bogów, konserwatorów i wielu innych. Nikt z nich nie zwracał na mnie uwagi, wszyscy natomiast wyglądali, jakby wykonywali jakieś ważne czynności. Przez pierwszą godzinę lub dwie zupełnie mi to nie przeszkadzało. Około trzeciej godziny zaczęłam czuć się nieco urażona. Wiedziałam, że w rzeczywistości nie chcę żadnej konfrontacji ani nie chcę tu pracować, ale ta sytuacja niszczyła całe moje wyobrażenie o tym, jak powinno wyglądać szpiegowanie niemoralnej korporacji. Gdzie są

uzbrojeni strażnicy blokujący wejście do podejrzanych skarbców? Laserowe systemy alarmowe? Kanały wentylacyjne, którymi miałam się czołgać? To miejsce było znacznie bardziej interesujące w mojej wyobraźni. Minęła kolejna godzina i zaczęłam uświadamiać sobie ogrom tego kompleksu. Przeszłam całe kilometry i nie widziałam końca. Każde piętro wydawało się równie wielkie, jak stadion piłkarski, a było tych pięter kilka. Jakim cudem oni zbudowali tę stację? To musiało zająć lata. Miała nawet kilka poziomów podziemnych, owszem, tam znajdowały się głównie pomieszczenia techniczne kompleksu, ale i tak… Moment, chwileczkę, zatrzymałam się w pół kroku, by dokładniej obejrzeć mapę. Byliśmy na Florydzie, tu nikt nie buduje tak głębokich piwnic. Wody gruntowe znajdują się tu wyjątkowo blisko powierzchni. Raz jeszcze spojrzałam na mapę, próbując dojść do tego, co widzę. Stacja była gigantyczna. Niemożliwe jest zbudować coś tak wielkiego i nie przyciągnąć niczyjej uwagi. Wyciągnęłam Mima i włączyłam mapę, żeby zobaczyć, gdzie jestem. Niebieska kropka pokazała się tuż przy Landstreet Road, w południowo-wschodnim Orlando. – Magia – stwierdziłam, studiując mapę spod przymrużonych powiek. Musiały tu działać jakieś wyrafinowane zaklęcia, sprawiając, że wnętrze było o wiele większe niż to, co można było zobaczyć na zewnątrz. Tylko w ten sposób mogli zmieścić tak wiele, w tym piętra pod ziemią, w obrębie zwyczajnej parceli, i nikt nie zorientował się, co tu się dzieje. Ponownie spojrzałam na mapę wyświetlaną przez Mima, powiększyłam ją, żeby zorientować się, jak duża jest naprawdę parcela Stacji Impuls. Jeśli droga dojazdowa z każdej strony miałaby stanowić jakąś wskazówkę w tym względzie, to działka miała zaledwie kilka akrów. Jeśli odliczyć teren parkingu, to budynek widoczny z zewnątrz nie był większy od przeciętnego magazynu… i, o bogowie, wiedziałam już, jak ich zniszczyć! Prawie wypuściłam telefon z ręki, gdy zagrał we mnie triumf. Uśmiechnęłam się złośliwie i oparłam o ścianę, żeby się nie zachwiać. To zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Jeśli mi się uda… to będzie coś spektakularnego. Magia, jakkolwiek patrzeć, znajdowała się w moim portfolio. Potrzebowałam jedynie czasu, by wszystko zaplanować, ale jeśli mam rację, to rezultat wart będzie tej chwili zwłoki. Przepełniała mnie satysfakcja, że moje męczące próby zbadania tego miejsca nie poszły na marne. Wsunęłam Mima do torby i podjęłam

wędrówkę do skrzydła badawczego. Po drodze mijałam kolejne nieoznaczone pomieszczenia, ale już nie zwracałam na nie uwagi, miałam poczucie, że zdobyłam to, czego szukałam i zamierzałam nie marnować więcej czasu na zaglądanie do pustych biur. Do laboratoriów dotarłam jakoś po południu. Część badawcza też była spora, ale ciągnęła się głównie w pionie, przez kolejne piętra. Zapewne po to, by w razie konieczności ułatwić kwarantannę. Znalazłam się tuż przy sekcji oznaczonej Kontrola Hybrydyzacji. Sama frajda. Na mapie wypatrzyłam kolejny dział nieopodal: Indoktrynacja Wiernych. Odniosłam jednak wrażenie, że jedyne, co tam odkryję, to pomieszczenia pełne pogrążonych w śpiączce śniących, w strasznych hełmach i zrobiło mi się smutno na samą myśl. W pozostałej części skrzydła znajdowało się jeszcze kilka działów o intrygujących nazwach, ale kawałek dalej, a ja już dość się nawędrowałam, jak na jeden dzień. Pozostałam więc przy Kontroli Hybrydyzacji. Pokonałam kilka stopni dzielących mnie od wejścia i zatrzymałam się przy tabliczce z nazwą działu umieszczonej obok niczym niewyróżniających się drzwi. Skrzywiłam się lekko, rozczarowana tą zwyczajnością, obawiając się, że to, co znajdę za nimi, będzie równie nudne, jak wszystko inne. W każdym razie był tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Przeciągnęłam swoim elektronicznym kluczem przez panel i w nagrodę usłyszałam ostry dźwięk odmowy. Zamknięte. Wiedziałam już, jak sobie z tym poradzić, musiałam tylko czekać, aż jakiś pracownik będzie wchodził lub wychodził, i oczarować go na tyle, by przytrzymał drzwi biednej bogini, która chce sobie nieco pozwiedzać. Oparłam się o ścianę przy drzwiach, nastawiając się na czekanie. W miarę jak upływały kolejne minuty, mój plan zaczął wydawać mi się coraz mniej genialny. Minęła cała wieczność, a przynajmniej takie miałam wrażenie, wyciągnęłam Mima, żeby zorientować się, która godzina. Czwarta? Gdzie się podział cały dzień? Niech lepiej się tu ktoś pojawi, i to prędko, bo do obiadu nie zostało znowu tak dużo czasu. No i chciałam jeszcze zajrzeć na oddział rekonwalescencji, żeby zobaczyć, co u Nathana, żeby w razie jakby się obudził, udać się do stołówki razem z nim, a potem wreszcie wrócić do domu. Minęło kolejne dziesięć minut i wreszcie usłyszałam, że ktoś się zbliża. Głosy. Nie, przepraszam, jeden głos, ale odbijał się echem od ścian, dochodził gdzieś zza moich pleców. To był męski głos, więc natychmiast

przybrałam minę „ślicznotka w opałach” i niecierpliwie czekałam, aż jego właściciel się zbliży. Jednak, zanim tajemniczy mężczyzna wyłonił się zza rogu, zesztywniałam, rozpoznając, czyj to głos. – …nie obchodzi mnie, jakie masz wymówki. Chcę mieć pełną historię, zanim tam wrócę! Niemal zginąłem poprzednim razem i wiesz, czyja to była wina?! Garen. Szedł w moją stronę. Musiałam gdzieś zniknąć. Puściłam się biegiem w przeciwnym kierunku, aż linoleum skrzypiało pod moimi stopami. Miałam tylko nadzieję, że zdołam dobiec do końca korytarza, zanim Garen pojawi się na drugim. – Że co?! – wrzeszczał. – Jeśli kwatermistrz wiedziałby, w co się pakowałem, to nie dałby mi śmietnika pierwszej klasy! Nie. To twoja wina, że nie miałem odpowiedniego wywiadu, a wiesz dlaczego twoja? Bo to jest nazwa twojego przeklętego wydziału! Niemal wywróciłam się na wirażu, podeszwy zapiszczały mi na posadzce, gdy zatrzymałam się gwałtownie za zakrętem. Dysząc, oparłam się o ścianę, mogłam mieć tylko nadzieję, że mnie nie zauważył. Słyszałam jego zbliżające się kroki. Zdążyłam? Czy nie? – Dobra! – krzyknął. – Dobra. Tak, tak właśnie zrobię, złożę skargę! – Chwila ciszy. – Mam gdzieś to, że nie było żadnych cholernych przesłanek. To twoja robota! Nie, ja nie… – westchnął. Usłyszałam, jak uderza pięścią w ścianę. – Słuchaj, muszę kończyć. Tak. W porządku. Uhm. Zaufaj mi, to odwzajemnione. Usłyszałam jeszcze, jak mamrocze coś pod nosem. Odetchnęłam z ulgą. Nic nie wskazywało na to, że mnie zauważył. Dotarł do mnie cichy pisk zwalnianego zamka. Czyżby mój wróg istotnie miał wejść na oddział? Wysunęłam nieco głowę i zobaczyłam, jak Garen szarpnięciem otwiera drzwi z taką siła, że aż uderzyły o ścianę. Droga do Kontroli Hybrydyzacji stanęła przede mną otworem. I jak, Saro?, spytałam samą siebie. Jak będzie? Pójdziesz śladem swojej nemezis do diabelskiego laboratorium czy będziesz grać ostrożnie? Widziałam, jak drzwi zaczynają się zamykać. Raz kozie śmierć. Wyskoczyłam zza zakrętu i pomknęłam w stronę metalowego skrzydła. Złapałam klamkę w ostatniej chwili, chwiejąc się, gdy starałam się

przytrzymać drzwi i nie wylądować przy okazji twarzą na podłodze. Postanowiłam zainwestować w parę przyzwoitych butów do biegania. Wyprostowałam się i otworzyłam drzwi szerzej. Garena nie było za nimi, za to zobaczyłam kusząco pusty hol. Niewiele myśląc, cichutko przekroczyłam próg. Oddział Kontroli Hybrydyzacji prezentował się lepiej niż inne, zamiast linoleum podłogę wyłożono tu lśniącymi kafelkami, ściany pomalowano farbą emulsyjną i nawet światło nie było tu takie ostre. Hol kończył się korytarzem prowadzącym w dwie strony. Z prawej usłyszałam jakieś kliknięcie, to pewnie tam udał się Garen. Wszystko wokół było takie lśniące i minimalistyczne, jakbym wkroczyła na plan jakiejś reklamy najnowszych zdobyczy techniki. Gdy dotarłam do końca holu, ostrożnie wyjrzałam zza rogu. Kilka kroków dalej widniały drzwi oznaczone czerwonym napisem INKUBACJA. Wnioskując, że chwilowo nie grozi mi żadne niebezpieczeństwo, wyprostowałam się i podeszłam do nich. Wyglądały na solidne, ale wydawały się niezamknięte. Złapałam za klamkę, żeby przetestować tę teorię. Ustąpiły bez najmniejszego oporu. Uchyliłam je odrobinę i zajrzałam do środka, i od razu je zamknęłam. Za progiem zobaczyłam Garena, stojącego w jakiejś dziwnej przebieralni. Wkładał biały kombinezon, zaciągając zamek na piersi. Strój przypominał ten, jaki noszą malarze używający pistoletów albo robotnicy usuwający azbest. Przyłożyłam ucho do drzwi, nasłuchując, kiedy Garen się oddali, a potem sama wślizgnęłam się do przebieralni. Na ścianach wisiały rzędy identycznych kombinezonów posegregowane w zależności od rozmiaru. Na stole obok leżały wyłożone siatki na włosy, rękawiczki, maski i obuwie ochronne. Obejrzałam wszystko, po czym wybrałam zestaw dla siebie. Nawet jeśli ten strój mnie akurat nie ochraniał, to z pewnością mógł mi pomóc wtopić się w tło. Trochę trwało, zanim wszystko włożyłam, ale kiedy już skończyłam, nikt by mnie nie rozpoznał. Zza chirurgicznej maski i spod kaptura kombinezonu widać było jedynie moje oczy. Tylko torebka nie do końca pasowała do mojej nowej stylizacji. Przez chwilę patrzyłam bezmyślnie na rząd kombinezonów, po czym tknięta nagłą myślą, przesunęłam kilka z nich i wepchnęłam torebkę na sam koniec. Gdy przesunęłam kombinezony na miejsce, nie sposób było ją dostrzec. Mając nadzieję, że nie zgubiłam Garena całkowicie, otworzyłam

wewnętrzne drzwi i znalazłam się w leżącym za nimi laboratorium. Badacze w strojach takich jak mój pochylali się nad stołami laboratoryjnymi, prawdopodobnie pracując ciężko nad okryciem tajemnic, których człowiek znać nie powinien. W pierwszej chwili zaczęłam się zastanawiać, jak rozpoznam Garena w grupie tych identycznych postaci. Ale zanim zaczęłam go na dobre szukać, jego arogancki głos rozległ się o kilka stołów dalej. – Moment, tu jest zapisane, że następna partia ma być wyekstrahowana jutro – mówił ze złością, pokazując papier na podkładce z klipsem jakiemuś badaczowi. – Czy to nie za wcześnie? Ten drugi, niższy od Garena o głowę, spojrzał na niego poirytowany. – Nie przypominam sobie, by miał pan cokolwiek do powiedzenia w kwestii naszych rozkładów – odparł, wyrywając Garenowi podkładkę z rąk. – I jeśli mam być szczery, to mam dość tego, że zachowuje się pan, jakbyśmy byli kolejnymi trepami, których może pan rozstawiać po kątach. Proszę łaskawie pamiętać, że jest pan tu, bo wyświadczamy panu przysługę, nic więcej i jeśli będę musiał znosić te pańskie idiotyczne pozy, to poważanie rozważę cofnięcie panu przepustki na oddział. A teraz proszę mi wybaczyć, ja akurat mam obowiązki, które muszę wypełnić – Doktorze Vargleiss, proszę… – zaczął Garen. – Proszę sobie darować! – warknął tamten, odchodząc i zostawiając oniemiałego Garena. Próbowałam zdusić szeroki uśmiech, ale bezskutecznie. Odwróciłam się natomiast, żeby nikt nie zauważył uwagi, jaką poświeciłam tej wymianie zdań. Co było niesamowicie satysfakcjonujące. Kiedy spojrzałam ponownie, Garen oddalał się w innym kierunku niż mały kierownik laboratorium z kompleksem Napoleona. Podążyłam za nim, robiąc wszystko, by uniknąć podejrzeń. Spokojnie szłam między stołami, od czasu do czasu pochylając się, jakbym chciała przyjrzeć się bliżej kulturom bakterii, czy co tam oni hodowali. Garen dotarł do przeciwległego końca laboratorium, otworzył znajdujące się tam drzwi i zniknął za nimi. Odczekałam chwilę, żeby zdążył się oddalić i ruszyłam za nim. Za drzwiami był kolejny korytarz, tym razem jednak miałam wrażenie, że znalazłam się w domu opieki albo na oddziale szpitalnym. Po obu stronach korytarza za dużymi szybami znajdowały się pokoje dla pacjentów, z identycznymi łóżkami, stojakami na kroplówki i monitorami EKG,

pozostałego sprzętu nie umiałam rozpoznać. Wszystkie pokoje były puste. Minęłam kilka, zaglądając do każdego z nich, gdy nagle musiałam się cofnąć i ukryć. W ostatnim pokoju, chyba jedynym zajętym, dostrzegłam Garena. Podkradłam się, żeby zajrzeć do środka. Garen pochylał się nad łóżkiem i sprawiał wrażenie dziwnie przygnębionego. Na łóżku leżała kobieta, okryta po szyję kocem. Rurka kroplówki biegła do jej ramienia, dostarczając mlecznobiałą truciznę prosto do krwiobiegu. A jednak pacjentka wciąż była przytomna i mogła rozmawiać z Garenem, choć słabym głosem. Ledwie mogłam usłyszeć ich rozmowę. – …jakbyś miał ciężki dzień – powiedziała kobieta. I kto to mówi, pomyślałam. Wyglądała, jakby ją ktoś przepuścił przez wyżymaczkę, skórę miała bladą i woskową, twarz wychudzoną, długie, kasztanowe włosy spływały na poduszkę wiotkimi pasmami. Nawet teraz widziałam, że kiedyś była piękna. Choć nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia parę lat, miała w sobie ten charakterystyczny rys macierzyństwa, rozkazujące spojrzenie. Garen westchnął i zaskakująco ludzkim gestem, jak na takiego wyjątkowego dupka, odgarnął jej z czoła kilka pasm włosów. – Trudny miesiąc – odparł. – Złapałeś tę małą dziewczynkę Vanirów, której szukałeś? – spytała. – Taa, dostaliśmy ją – odparł miękko. Uśmiechnęła się i drżącą dłonią pogładziła go po policzku. Ten gest był tak ciepły, tak miły, że wszystko we mnie zaprotestowało przeciwko temu, by wykonywać go w stosunku do Garena. – No to skąd ta ponura mina? Uciekł spojrzeniem, odwracając się ku maszynom, które monitorowały jej stan. – Bo ty wciąż jesteś tutaj. Myślałem, że ona będzie podobna na tyle, że może oni… – potrząsnął głową. – Nie wiem, dlaczego wciąż mam nadzieję. Bez względu na to, ilu im przyprowadzę, ty wciąż będziesz tutaj i… – Śśś – poklepała go po ramieniu – tak to już jest. Po co się nad tym rozwodzić? – A dlaczego nie? – Znów na nią popatrzył. Ku mojemu niebotycznemu zdumieniu oczy lśniły mu łzami. – No cóż, dałam im setki ich małych „hybryd” w ciągu minionych lat, a ty jesteś jedynym, który się przejmuje – odparła.

– To niczego nie zmienia, mamo – odpowiedział łamiącym się głosem. „Mamo”? Kobieta na łóżku nie miała szans odpowiedzieć, bo tak mną wstrząsnęło to odkrycie, że straciwszy równowagę, oparłam się o szybę, co zwróciło uwagę chorej. Ona jedynie uniosła lekko brwi, spoglądając na mnie z zaciekawieniem, ale Garen odwrócił się błyskawicznie i przeszył mnie spojrzeniem, które mogło zmrozić gwiazdę. – Nie widzisz, że jestem zajęty?! – warknął. – Hm, przepraszam, ja tylko… – mamrotałam niewyraźnie, próbując wymyślić jakąś wymówkę. – Doktor Vargleiss przysłał mnie, żeby panu powiedzieć, że nie powinien pan denerwować hm… pacjentki. Te słowa tylko bardziej wyprowadziły go z równowagi. – Denerwować ją? Ten skur… – Język – przerwała mu kobieta z łóżka, a w jej głosie zadźwięczała stal. Garen wyraźnie ugryzł się w język. – Przepraszam, przepraszam. – Wziął się w garść, ujął dłoń kobiety i przytrzymał przez chwilę. Spojrzał na nią ze smutkiem, po czym obrócił się do mnie. – Dobrze, rozumiem. Nie chce, żebym się tu kręcił – stwierdził szorstkim tonem. – Pójdę teraz, ale możesz mu powiedzieć, że wrócę ją odwiedzić bez względu na wszystko. Wedrę się tu czołgiem, jeśli zajdzie taka konieczność. – Z tymi słowy delikatnie położył jej dłoń na łóżku i wyszedł z pomieszczenia, rzucając mi wściekłe spojrzenie. – T-tak, proszę pana – odpowiedziałam, przywierając do ściany. Obróciłam się, by odprowadzić go wzrokiem. Nawet nie spojrzał za siebie, pomaszerował do drzwi, otworzył je z rozmachem i wyszedł. Odetchnęłam z ulgą, zadowolona, że nie zorientował się, kim jestem. – Niezła z ciebie aktorka – dobiegł mnie słaby głos kobiety. Okay, Garen nie przejrzał mojego przebrania, ale ona… – Przepraszam panią? – Ta poza pokornej asystentki. Naprawdę dobra. Bogini trudno jest udawać kogoś, kim nie jest. Ja to wiem – odparła, kiwając na mnie drżącą dłonią. – Odgadłaś? – spytałam, wchodząc ostrożnie do jej pokoju. Wywróciła oczami. – A ty to niby nie umiesz wyczuć bliskiej obecności boga? Uśmiechnęłam się. – Słusznie. – Kim więc jesteś? – spytała. – Nie przypominam sobie, bym widziała

innego boga… już od dawna. Przez chwilę chciałam ją okłamać. Ale nie wydała mnie przed Garenem, więc uznałam, że zachowam się równie uprzejmie. – Freja. Choć ostatnio wolę imię Sara. – Aaa. – Oczy jej zabłysły. – Słynna przedstawicielka Vanirów. Kazałaś się długo gonić memu chłopcu. Według niego okazałaś się bardzo… uparta. – No tak. – Przysunęłam się bliżej. – Chociaż na swoją obronę powiem, że nie zostawił mi wielkiego wyboru. – Nie, raczej nie – westchnęła. – On nie jest zły, Saro. Próbuje tylko wyrównać pewne sprawy w życiu. Zadośćuczynić. Przysiadłam na łóżku obok. To z pewnością nie był opis Garena, którego ja poznałam. – Za co? – Głównie za mnie – odparła. Zmieszanie musiało odmalować się w moich oczach, bo się roześmiała. – Och, musisz mieć mnóstwo pytań. Ale chyba najpierw powinnam się przedstawić. – Odchrząknęła. – Jestem Nantosuelta, z Galii. Natura, ziemia, płodność, tego typu kwestie. Mów mi Nan. – Z Galii? – Jeszcze przed twymi czasami. Celtowie i tak dalej. Trochę nam się dostało, gdy przyszli Rzymianie. – Skrzywiła się i skinęła mi drżącą dłonią. – Tak czy inaczej miło cię poznać. Ujęłam jej dłoń i poczułam, jak była słaba. Potwornie zniszczona. – I mnie – odpowiedziałam, kryjąc litość, która we mnie wezbrała. – Zatem, co myślisz o Finemdi? – spytała. Milczałam, rozglądając się nieznacznie. Natychmiast zauważyła moje wahanie i zrozumiała, skąd się brało. – Och, nie martw się, nie słuchają – odparła. – Mój chłopiec wyczyścił ten pokój przed laty. – O. W takim razie uważam, że to zwyrodniałe potwory, które należy spalić. Zaśmiała się cicho. – W rzeczy samej, Saro. Tacy są. – Nabrała powietrza ze świstem, ale odniosłam wrażenie, że jej płuca nie wypełniają się jak należy. – I nie wiesz o nich nawet połowy. Mogę odpowiedzieć na twoje pytania, ale wiesz, jak mówią: uważaj, czego sobie życzysz. – Powiedz mi, Nan – poprosiłam, przesiadając się bliżej. Nigdy nie

robiłam sobie wiele z ostrzeżeń. Uśmiechnęła się. – Wiedziałam, że to powiesz. Zatem, czy wiesz, gdzie jesteśmy? Jak nazywa się to skrzydło? Wróciłam myślami do mapy. – Kontrola Hybrydyzacji. – Właśnie. Brzmi tak miło i klinicznie czysto, prawda? A potrafisz odgadnąć, jakie hybrydy oni tu tworzą? Poczułam nagły chłód. – Chcesz powiedzieć… NIE. – Spojrzałam na nią z otwartymi z szoku ustami. – Nie mów, że oni… – Oczywiście że tak – potwierdziła. – Dzieci bogów mają wiele zalet, są silniejsze, mądrzejsze, mają pewne zdolności magiczne i mnóstwo innych pozytywnych cech. Poza tym częściowo rozwiązuje to ich problem z rekrutacją. Nie ma potrzeby martwić się naborem, podaniami, kiedy można sobie wyhodować siłę roboczą. Taką politykę stosują od wieków, aczkolwiek w ostatniej dekadzie mocno ją ulepszyli. Miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. – Zmuszają cię… – O nie, nie kiedy to jadowite świństwo, które we mnie pompują, odbiera mi wszystkie siły. – Wskazała na kroplówkę. – Niczego nie donosiłabym do rozwiązania. Nie, po prostu zabierają to, co im potrzebne, a resztę załatwiają surogatki – zamilkła na chwilę, obserwując moją reakcję. – I proszę, mówiłam, że to nie będzie nic przyjemnego. Możesz teraz cieszyć się swoim słusznym gniewem. – Więc Garen… – Jest półbogiem, tak. I jak na razie jedynym z moich dzieci, które okazało się wyprowadzone tym z równowagi. Dlatego tak bardzo chciał cię dopaść, jakąkolwiek boginię płodności tak naprawdę. Miał nadzieję, że zdoła ich przekonać, żeby mnie wymienili i położyli na tym łóżku zastępstwo. Chyba nie miał okazji, prawda? Zdecydowałaś się współpracować z nimi? Kiwnęłam głową. – Tylko tak mogę liczyć na zemstę – odpowiedziałam drżącym głosem. Nic dziwnego, że był tak zdenerwowany, gdy przyjęłam ofertę. Wyjaśnia to też jego nieskończenie jadowite nastawienie do mnie. Nigdy nie chciał tak naprawdę, bym dołączyła do Finemdi, chciał mnie rozwścieczyć do tego

stopnia, bym odrzuciła wszelkie propozycje, żeby musiał przyprowadzić mnie tu w charakterze więźnia. Nie mogłam powiedzieć, że teraz był dla mnie mniej odrażający, ale owszem, to wyjaśniało niektóre kwestie – Mądra dziewczyna – pochwaliła mnie Nan. – Nie są zbyt mili w stosunku do tych, którzy nie są zainteresowani współpracą, jak widzisz. – Słabym gestem wskazała siebie i szpitalne łózko. – Więc to jest… kara? – spytałam. – Bo przecież, jaki jeszcze mogą mieć powód? Bóg mężczyzna byłby… – Łatwiejszy do wykorzystania, oczywiście. I takich też wykorzystują. I tak, do pewnego stopnia to jest kara za – jej usta wygięły się w złośliwym uśmiechu – za dość wymyślny akt buntu. Są też i inne powody. Lubią mieć pod ręką rozmaite opcje. Może próbują hodować herosów. A może po prostu są bezdusznymi, niemoralnymi ścierwami. Odpowiedź na to pytanie tak naprawdę niczego nie zmienia. – Wydostanę cię stąd. – Nie wytrzymałam, Walkiria we mnie wyła, żądając krwi, śmierci za tę niewysłowioną krzywdę, jakiej właśnie byłam świadkiem. – Pfff. Nie trudź się – zbyła mnie. – Mój czas dobiegł końca. Dziesiątki lat na tym plugastwie uczyniły ze mnie jedynie skorupę, w porównaniu z tym, czym byłam kiedyś. – Ponownie wskazała kroplówkę. Pochyliłam się, by wyrwać wenflon z jej ręki, ale odsunęła ramię. – Zaklęta – wyjaśniła. – Wątpię, czy Herkules dałby radę. Poza tym, już się dokonało. Ratowanie mnie niczego już nie zmieni. Ale… jeśli jesteś zdecydowana mi pomóc, poprosiłabym cię o dwie rzeczy. – Mów. – Nie zawahałam się ani chwili. – Jeśli naprawdę wierzysz, że uda ci się zmieść to miejsce z powierzchni ziemi, proszę, zniszcz mnie razem z nim. Chcę umrzeć, chcę wyzwolić się z tej zniszczonej skorupy, chcę położyć kres temu niekończącemu się cierpieniu. Chciałam zaprotestować, ale uciszyła mnie ostrym spojrzeniem. – Nie możesz sobie wyobrazić, jak to jest siedzieć i czekać w samotności, aż przyjdzie ktoś, kto cię rozpłata, by wyciąć z ciebie tę część, wokół której zostałaś stworzona. Zabij mnie, Saro, a może pewnego dnia zyskam nowych wyznawców, a oni mnie odtworzą, dadzą mi nowe ciało i nowe życie. Patrzyłam na nią zarazem poruszona powagą jej prośby, jak i zniesmaczona tym, na ile rozsądnie brzmiały jej słowa. Biedna, nieszczęsna

istota. – Masz moje słowo – obiecałam po chwili, robiąc wszystko, by nie usłyszała żalu w mych słowach ani nie zobaczyła go w moim sercu. Uśmiechnęła się i wydawało mi się nawet, że nieco odprężyła. – Spełnienie mojej drugiej prośby nie będzie takie łatwe. Jeśli mogłabyś, proszę, byś nie zabijała Garena. On nie jest zły. Tylko zraniony. Obawiałam się, że powie coś takiego. Ale odniosłam wrażenie, że wiedziała, o co mnie prosi. Zmienić zamiary boga, który wstąpił na ścieżkę zemsty, to niemała rzecz. Z natury bardziej jesteśmy skłonni karać, niż wybaczać. – Spróbuję, Nan. Ale masz rację, to będzie trudne. On tak głęboko nienawidzi bogów, że jeśli przeżyje i zrozumie, że za moją sprawą zostałaś uwolniona, nigdy nie przestanie mnie ścigać. Skinęła głową, zamykając oczy. – Wiem. Proszę cię tylko… byś spróbowała. – Dlaczego nienawidzi nas tak bardzo? Dlaczego nas, a nie Finemdi? To przecież oni zrobili to tobie, czyż nie? – Dla Garena Finemdi po prostu gra kartami, jakie otrzymała. Robią wszystko, co w ich mocy, by wyprostować to, co on postrzega jako głęboko złe: istnienie bogów. A to, że jestem jego matką, stanowi część jego spojrzenia na problem, bo według niego, gdyby nie było więcej bogów, nie byłoby potrzeby, żebym tkwiła tu i znosiła karę. – Otworzyła oczy, by rzucić mi ponure, pełne bólu spojrzenie. – Ciebie o to oskarża, nie Finemdi. Dla niego każdy istniejący bóg przyłożył rękę do moich tortur, po prostu istniejąc, zaburzając równowagę świata samą swą naturą. Wierzy, że coś takiego jak Finemdi zawsze będzie potrzebne, tak samo jak zawsze ktoś będzie musiał rządzić w niebiosach… ale nie wierzy, że to muszą być bogowie. Dlatego ich słucha, dlatego gardzi tobą. – To szaleństwo. – Sparzył się boleśnie, ale zamiast winić podpalacza, woli winić ogień, bo kiedy już nie będzie więcej ognia, no cóż… – Nikt już nigdy się nie poparzy – dokończyłam. Przez chwilę próbowałam dodać to wszystko, co wiem o Garenie. – A jednak, pracować dla ludzi, którzy zniewolili mu matkę… – Wyobraź sobie, Saro, że tu się urodziłaś. Korporacja jest twoim opiekunem, twoim domem i rodziną. Zostałaś wychowana, by wierzyć w ich

cele, i przez lata ścigasz niebezpiecznych, pustych i zdeprawowanych bogów. Sprawiasz, że świat staje się lepszy, czujesz się spełniona. I pewnego dnia zadajesz sobie pytanie, skąd się wzięłaś. Trochę szukasz, trochę pytasz i nagle odkrywasz, że twoja matka jest tutaj, w domu. Jest odrażającą, wstrętną boginią, ale przecież jesteś ciekawa. Idziesz ją poznać i okazuje się, że wcale nie jest niebezpieczna. Jest złamaną, zniszczoną cierpieniem kobietą, która mimo wszystko wciąż cię kocha. – Zamilkła i popatrzyła na mnie ze smutkiem. – I co robisz? – Ja nawet nie… nawet nie wiem, od czego zacząć – jąkałam się. To była jakaś potworność. Mimo że nienawidziłam jej syna, nie mogłam nie czuć żalu. Nikt nie powinien znaleźć się w takiej sytuacji, nawet on. – Tak naprawdę masz dwie opcje – podjęła. – Odwrócić się od wszystkiego, co kiedykolwiek znałaś dla matki, której z kolei nie znasz prawie wcale, albo pracować, jak to powiedziałaś, dla tych, co ją zniewolili. – A on wybrał to drugie – stwierdziłam, czując, jak gniew znowu się we mnie rozpala. – Nie do końca. – Uśmiechnęła się leciutko. – Wciąż wierzy, że znajdzie sposób, żeby mnie uwolnić. Że zdoła zjeść ciastko, ale je zachować, że Finemdi zrozumie, a on zachowa matkę, którą kocha, i pracę, która go dopełnia. W głębi serca uważa, że postępuje słusznie. Zamilkłam, próbując przetrawić to wszystko, ułożyć jakoś nowe informacje, aż wreszcie spojrzałam jej w oczy. – A ty w co wierzysz? Przez chwilę przytrzymała mój wzrok, po czym potrząsnęła głową. – Nie zostałam stworzona, by wierzyć. Byłam zapomniana i dręczona przez tych, którzy zostali. Wiem tylko, że jestem zmęczona i chciałabym odpocząć. Miło było cię poznać, Saro. I bez słowa zamknęła oczy. Stałam jeszcze dobrych kilka minut ogłuszona tym, co właśnie odkryłam, po czym zawróciłam do wyjścia. Muszę odszukać Nathana. Muszę się stad wydostać i opracować plan zniszczenia tego miejsca... Muszę zrobić mnóstwo rzeczy, ale na razie, póki szłam między badaczami i pracownikami Finemdi, mogłam myśleć tylko o tym, że muszę powstrzymać łzy.

11 Przeciąganie ie znoszę czekania. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, co powiem Nathanowi, gdy go zobaczę. Głupio założyłam, że opowiem wszystko, porwę wciągającą historią o awanturach i kombinacjach. A teraz miałam dla niego najlepsze plotki, jakie mi się w życiu przytrafiły. Jak tylko przypadłam do niego na oddziale rekonwalescencji, chciałam mu natychmiast wszystko powiedzieć. Ale przypomniałam sobie, gdzie jesteśmy, przypomniałam sobie o kamerach, mikrofonach, podejrzliwym personelu i uświadomiłam sobie, że nie mogę pisnąć mu ani słowa. Na szczęście był jeszcze trochę oszołomiony, więc nie zadawał wielu pytań. Uciszyłam go i kazałam odpoczywać. Musiałam poczekać, aż wyjdziemy i upewnię się, że nie podrzucili nam pluskiew. To było nie do wytrzymania. Po jego oczach poznałam, że wie, że coś jest na rzeczy, że nie zwariowałam, kiedy spał, ale cenzorowanie tego, co mówię, całkiem nie leżało w mojej naturze. Musieliśmy się wydostać. Postanowiłam odpuścić sobie obiad, co również nie leżało w mojej naturze, ale w obecnej chwili wybrałam po prostu mniejsze zło. Nie próbowałam nawet samodzielnie szukać wyjścia, wprost przeciwnie, zaczepiłam pierwszego z brzegu strażnika i kazałam się wyprowadzić, przy każdej okazji machając przepustką i identyfikatorem. Po drodze zaczęłam pojmować, jak działa ich system ochrony i dlaczego dostawszy się już do środka, mogę poruszać się z taką łatwością po całej bazie. Mieli wszelkie możliwe i niemożliwe zabezpieczenia – bramki, uzbrojonych strażników przy wejściach, rentgeny, skanery ciał i co najmniej trzypoziomowy system identyfikacji biometrycznej (sprawdzał dłoń, źrenicę i głos) broniący dostępu z zewnątrz. Jeśli komuś udałoby się złamać te zabezpieczenia albo wzbudzić alarm, wieżyczki strażnicze, posterunki i grodzie ciśnieniowe zamkną drogę każdemu intruzowi. Wyczuwałam też lekkie wibracje, ciche brzęczenie ukrytej magii, które sugerowały, że to, co

N

widziałam do tej pory, to prawdopodobnie tylko technologiczna część zabezpieczeń Stacji Impuls. Nie wyobrażałam sobie, by jakiś bóg mógł się tu dostać bez pozwolenia, a co dopiero śmiertelnik. Przejście przez bramki i kontrole strażników trwało niemal pięć minut, sprawdzali dokładnie, czy nie szmuglujemy czegoś z placówki, ale w końcu wyszliśmy na słabnący blask słońca Florydy, na wolność. Cały czas bałam się, że zatrzymają nas w ostatniej chwili. Skoro bowiem Nathan był teoretycznie moim „sługą”, powinien cieszyć się taką samą wolnością, jak ja, ale nie wierzyłam, że Finemdi dotrzyma słowa. Ponieważ jednak się udało, najwyraźniej w tej kwestii nie oszukiwali. Mimo wieczornej pory niebo było jeszcze jasne, gwiazdy dopiero wschodziły. Staliśmy pod nijakim magazynem, który nawet dziesięciokrotnie większy nie pomieściłby wszystkiego, co widziałam w środku. Na parkingu stało całkiem sporo samochodów, modliłam się, by nasz był wśród nich. Jak skrupulatni byli, zabierając nas z parku? Trzymałam kluczyki do auta niczym amulet, uniosłam nad głowę i z nadzieją wdusiłam guzik. W oddali rozbłysło światło i rozbrzmiało piknięcie. – Tak! – ucieszona, złapałam Nathana i pociągnęłam go w stronę samochodu. – No to, w temacie... wszystkiego... – zaczął, dając się prowadzić. Spojrzałam na niego przez ramię. – Za moment. – Wskazałam na ubranie i potrząsnęłam torebką. – Chcę być już w domu i przebrać się w coś wygodniejszego. Przez moment gapił się na mnie zdumiony, a potem machnął na budynek za nami i przyłożył dłoń do ucha, jakby rozmawiał z kimś przez telefon. „Podsłuchują?”, zapytał bezgłośnie. Przytaknęłam z miną „oczywiście!” i pociągnęłam go mocniej. Kiedy wyjeżdżał z parkingu na ulicę, włączyłam i podgłośniłam radio. Przekrzykując dudnienie jakiegoś komputerowo obrobionego kawałka, wrzasnęłam: – Wybacz! Boję się, że nas podsłuchują! – Załapałem! Kiedy będziemy mogli pogadać? – odkrzyknął. – Jedźmy do domu, przebierzmy się, pozbądźmy się telefonów i wyjdźmy na spacer! – Super! Dotarliśmy już po zmroku, ale mieszkanie na szczęście znajdowało się w

dobrej, spokojnej okolicy, gdzie para spacerujących młodych ludzi nie przyciąga uwagi. Wspaniale było być z dala od Stacji Impuls. A jeszcze lepiej było mieć przy boku Nathana. – Martwiłam się o ciebie – powiedziałam, obejmując go. – Nie miałem nawet okazji, żeby się czymkolwiek martwić – stwierdził z uśmiechem. – W jednej chwili ogłuszamy podłego boga wina, a w następnej budzę się w szpitalnym łóżku, pielęgniarka zapewnia mnie, że wszystko będzie dobrze i dzwoni do ciebie. Co się tam, u diabła, stało? Było tyle niesamowitości do opowiadania, że o mało nie zaczęłam się ślinić na samą myśl. – Organizacja, dla której pracuje Garen, nazywa się Finemdi. To wielka firma międzynarodowa, a tamta placówka to tylko jedna z wielu. Zło to w ich przypadku mało powiedziane. To pokręceni sadyści, Nathanie. Garen to nic, musimy pozbyć się ich wszystkich! – Co? – zdumiał się. – Zaraz, od początku. Mamy zmieść z powierzchni ziemi całą ogromną firmę? – Bez przesady. – Machnęłam ręką. – Tylko większość. – No wiesz, ruchy antykorporacyjne są teraz w modzie, ale czy to nie lekka przesada? – Nie. Nie widziałeś tego, co ja. – Tak, ale... Brzmi to tak, jakbyś wypowiadała im wojnę. – Tak! Dokładnie tak! – przyznałam żarliwie. – Saro, to wszystko... No wiesz, ile byłem nieprzytomny? Ostatnio mówiłaś, że chcesz uciekać, a nie walczyć z tymi ludźmi. Co przegapiłem? – Mnóstwo pokręconych rzeczy, Nate. Świat będzie bez tych ludzi lepszy, uwierz. Opowiem ci wszystko, a potem... – Chwileczkę. – Niespokojnie przestąpił z nogi na nogę. – Oczywiście, chcę wszystko usłyszeć, ale mam postawić wszystko na jedną kartę, a zakładam po twoim spoilerze, że w grę wchodzi poważna jatka. Czy prosisz mnie o to, o co myślę, że mnie prosisz? Z pewną nieśmiałością rozłożyłam ręce. – Tak, Nathanie. Nie musisz mi pomagać, jeśli nie chcesz, ale to taka okazja! Fantastyczna! Chwała, zemsta i cel, o który warto walczyć. Uwierz, bo wiem, co mówię, taki zestaw nie zdarza się często. Zadumał się, wyraźnie próbował zestawić moje zaangażowanie z ewentualnymi problemami, jakie mogły wiązać się z planem zniszczenia

międzynarodowej korporacji. – A co z disneyowską księżniczką i życiem na gigancie? – zapytał wreszcie. – No... cóż... – Nie moglibyśmy jeszcze raz zniknąć? Przystanęłam i spojrzałam na niego uważnie. Czułam buzujące w jego sercu troskę i frustrację, i naprawdę wzięłam je pod uwagę. To nie tak, że nie miał racji. Nie rozpoczęłam tej przygody powodowana chęcią zemsty, nie zamierzałam iść na wojnę. Chciałam tylko mieć spokój. To by nam całkowicie wystarczyło, szczególnie teraz, gdy wiedziałam, że są inne sposoby nabierania mocy poza wiarą czcicieli. Wolność, potęga i przygoda. Były tuż na wyciągnięcie ręki, wystarczyło wybrać coś bezpieczniejszego, rozsądniejszego i niegrożącego śmiercią niewinnych ludzi, takich jak Nathan. Mogłam to zrobić. Walkirią szarpałaby chęć mordu, ale i tak mogłabym to zrobić. Naprawdę bardzo się zmieniłam. Okazało się, że wyświadczyłam sobie przysługę tymi latami w apatii i braku wiary w siebie. Miałam teraz wolną wolę, a na pewno więcej wolnej woli niż jakikolwiek bóg wcześniej i naprawdę dopuszczałam możliwość wycofania się z tej awantury i rozpoczęcia nowego, pełnego życia z nowym przyjacielem. A potem przypomniał mi się pokoik Nathana i jego żałosne wyposażenie i wiedziałam już, co mam zrobić. – Moglibyśmy – powiedziałam, czując ból, jakby mnie rozrywano między dwoma wierzchołkami drzew. – To byłby najrozsądniejszy wybór dla nas obojga. Ale na świecie jest tyle zła, tyle cierpienia. Nie mogę tak tego zostawić, nie miałabym sumienia. Tak być nie może, mój kapłanie. – Tak, ale... Saro, świat jest pełen złych rzeczy. Czemu to my mielibyśmy coś z tym robić. – Przeczesał palcami włosy, niezdecydowany. – Nie, moim zdaniem... – Proszę, Nate – przerwałam mu, serce ścisnęło mi się z napięcia. – Rozważ to. Pomyśl o tym, co najważniejsze. Życie to coś więcej niż znalezienie tego, z czym można żyć, to znalezienie czegoś, dla czego warto żyć. Zamyślił się, marszcząc czoło i... Znacie ten moment, kiedy rozmawiacie z przyjacielem o czymś BARDZO WAŻNYM? Ten, kiedy wyjawiacie swoje marzenia i pragnienia, a potem obserwujecie reakcję, czekając jak na szpilkach z nadzieją, że ten ktoś stanie

u waszego boku? Ten moment? Cóż, to był właśnie jeden z tych momentów. Czekałam w napięciu, w obawie, przytłoczona niepokojem. I zrobiłam coś, nie z premedytacją, to raczej rodzaj odruchu, a jednak było to coś, co zmieniało wszystko. Czyniło również ze mnie okropną przyjaciółkę, bo obserwując, jak Nathan waha się pomiędzy możliwościami, stojąc w obliczu perspektywy, że może mnie opuścić, sięgnęłam do mojej mocy i delikatnie, leciutko POPCHNĘŁAM. Obudziłam w nim odrobinę pragnienia, żeby się do mnie przyłączyć, żeby chciał walczyć u mego boku, żeby zaryzykował wszystko dla chwały. Zdawałam sobie sprawę, że mogę zrobić to bez niego. Byłby bezpieczniejszy. Czemu więc zdradziłam jego zaufanie? Bo jestem płytką boginką, egotyczną, niszczącą. Mimo całego zadęcia i arogancji, byłam zbyt słaba, by dopuścić choćby możliwość, że przyjaciel miałby mnie opuścić. Zło się stało. Widziałam, jak impuls odbija się rykoszetem w jego umyśle, wzmacniając się, rosnąc niczym śnieżna kula, tworząc jego własną Walkirię. Wreszcie złamał się, skinął na zgodę, a ja wiedziałam, że właśnie pozbawiłam go wyboru. – Nigdy tak o tym nie myślałem. Ale dobrze. No to chyba już się nie ukrywamy? – rzekł, dając jasno do zrozumienia, że będzie przy mnie. – Nie trwało to długo. Uśmiechnęłam się, mimo że w środku krzyczałam. W jednej chwili rozważałam, jak wzmocnić własną wolę i zarazem skradłam ją jedynemu przyjacielowi, jakiego miałam. Przepraszam, Nathanie, myślałam z rozpaczą. Znajdę sposób, żeby ci to wynagrodzić. Obiecuję. Objęłam go jeszcze raz, skrywając twarz na jego ramieniu w obawie, że mój konflikt mógłby się na niej objawić. – Dziękuję, Nate – wyszeptałam. Uścisnął mnie także, a potem odsunął się, zaciekawiony. – To jak to się w ogóle stało? No wiesz, ostatnio słyszałem, że Garen miał co najmniej mordercze zamiary i że albo on, albo ty. Jedną miniśpiączkę później pozwalają nam wyjść z budynku, jakby był nasz. – Jestem z tego bardzo dumna – powiedziałam zadowolona, że mam szansę skupić się na czymś innym. Wykorzystałam jego pytanie jako punkt początkowy mojej opowieści, zaczynając od chwili, kiedy ocknęłam się skrępowana, i opisując moją

niezwykle niepokojącą rozmowę z Nan. Po wszystkim Nathan sprawiał wrażenie porządnie wstrząśniętego nowinami, a w nogach mieliśmy kilka kółek wokół osiedla. Księżyc świecił wysoko i mimo że gwiazdy tonęły w jasności świateł okolicznych budynków, udało mi się rozróżnić kilka konstelacji. W zadumie poczułam nieoczekiwane szarpnięcie tęsknoty za starymi czasami, kiedy powietrze było przejrzyste, nocne niebo usiane niezliczonymi gwiazdami, a wrogów spotykało się na polach bitew i walczyło z nimi wielkimi mieczami, jak przystało na istoty cywilizowane. Teraz przyszło mi mieszać w głowie najlepszemu przyjacielowi, podczas gdy przeciwnicy popełniali zbrodnie przeciw naturze, kryjąc się pod szytymi na miarę garniturami. – To niesamowite – powiedział Nathan. – No dobra, więc ci goście to samo zło. Rozumiem. Masz może jakiś pomysł, jak ich pokonamy? – Nawet niejeden. Teraz wszystko jest poplątane, ale mam czas. Mój oficjalny grafik w Finemdi nie przewiduje żadnej poważnej roboty, dopóki nie ukończę treningu, a to zajmie wiele miesięcy. Wiele godzin dziennie na wzmacnianie się i planowanie. – Hm, nie muszę ci mówić, że będę z tobą aż do końca, nieważne jakiego? – zaznaczył, patrząc na mnie. – Nie, ale to miłe. Wzruszyłam ramionami, starając się brzmieć obojętnie i licząc, że nie widać po mnie poczucia winy. – Świetnie, bo wolę się upewnić, że kiedy nadejdzie czas ataku, nie zostawisz mnie na tyłach tylko dlatego, że jestem śmiertelnikiem. – Skąd ci to przyszło do głowy? – zaśmiałam się. – Widziałem wystarczająco dużo filmów, żeby wiedzieć, jak to działa. Zresztą ty chyba też je widziałaś. Będziesz potrzebowała każdej pomocy, jaką uda ci się zdobyć. Spojrzałam na niego z żalem. Nie mogłam tego zrobić. – A co, jeśli... – skrzywiłam się. – Co, jeśli to nie był twój wybór? – Co masz na myśli? – Zmarszczył brwi. – Pamiętasz nasz pocałunek w restauracji? Jak oddziałuję na ludzi wokół mnie? Cóż, mogę emanować nie tylko miłością. Co, jeśli chcesz mi pomóc w walce z Finemdi tylko dlatego, że JA TEGO CHCĘ? Co, jeśli odebrałam ci wolność wyboru tylko dlatego, że jestem blisko? Odebrałam, ale nie byłam w stanie przyznać mu się do tego, jeszcze nie w

tej chwili. Pokręcił głową. – Ale po pierwsze to ja zdecydowałem, że chcę być blisko ciebie. No, nie wtedy, kiedy porwałaś mnie z ośrodka, ale później, w mieszkaniu. Sam postanowiłem, żeby z tobą być, Saro. To to samo. – Przecież nie możesz być tego pewny – argumentowałam żałośnie. – Nie mogę wyłączyć miłości, uczucia ot tak, jak pstryczkiem. Część tego pozostała w twojej głowie. Może nigdy nie miałeś wolnego wyboru, od kiedy mnie spotkałeś? Zdajesz sobie z tego sprawę? Przekrzywił głowę i patrzył przez chwilę. Potarłam ramiona, przyglądając się, jak rozważa moje słowa, i najgorsze było to, że znów miałam ochotę to zrobić. Znów pragnęłam upewnić się, że wybierze mnie, teraz, zawsze, mimo że cała sprawa zaczęła się właśnie od tego, że pozbawiłam go tego wyboru. Poczułam ukłucie odrazy do samej siebie, odwróciłam się, by ukryć napływające łzy. Jestem beznadziejna, stwierdziłam w duchu. – Natura czy wychowanie, co? – powiedział wreszcie. – Co? – Odwróciłam się do niego. Uśmiechnął się z żalem i starł mi łzę z policzka. – Nie jestem tą samą osobą, co wtedy, gdy się spotkaliśmy, to prawda, jednakże ty też już nie jesteś taka, jak wcześniej. Wszyscy się zmieniamy, Saro. Takie jest życie. Zmieniamy się pod wpływem wydarzeń i ludzi. Przyjaciół, rodziny, reklam... Jeśli dokonałem tego wyboru dlatego, że odegrałaś w tym rolę, to w porządku, przynajmniej zrobił to ktoś, komu ufam. No pięknie! – A jeśli nie zasługuję na to zaufanie? – To nie twój wybór. – Ale... – Słuchaj, już postanowiłem, pomogę ci. – Przewrócił oczyma. – A teraz powiedz mi, jak mam to zrobić. Westchnęłam. Może miał rację. Może i bez mojego nacisku wybrałby tak samo. To mało pocieszające w obliczu takiej zdrady, ale niech będzie. Zamęczanie się tym do niczego nie prowadziło, a teraz trzeba było skupić się na działaniu. Postanowiłam, że po wszystkim, gdy Finemdi obróci się już w proch, będę się nad tym zastanawiała i próbowała mu to wynagrodzić.

Na razie byłam odpowiedzialna za Nathana, a skoro postanowił mi pomóc, to dopilnuję, żeby w żadnym wypadku nie mieć jego krwi na rękach. Skoro go w to wplątałam, musiałam zrobić wszystko, żeby uszedł cało. Nadszedł czas, by nauczyć go, jak przetrwać w świecie bogów. – W porządku – mruknęłam, ocierając ostatnie łzy i się wyprostowałam. – Ale musisz przejść trening. Przygotuj się, bo zaraz się dowiesz, co oznacza być moim kapłanem. – Nie mogę się doczekać. Choć myślę, że tradycją jest przybicie piątki generałowi w dzień bitwy. – Uniósł rękę. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. – Tak się teraz robi? Wiedziałam, że jestem nie na czasie... – Klepnęłam dłonią w jego uniesioną. I już. Nathan stanął u mego boku, by jeszcze raz ochoczo pójść za mną w ogień walki. Różnica polegała na tym, że tym razem chodziło o coś więcej niż wspólne rozpoczęcie nowego życia, tym razem mieliśmy rozpętać WOJNĘ. Kolejne tygodnie upływały według dziwacznego porządku. Muszę przyznać, że te wszystkie lata spędzone w odosobnieniu w ośrodku znów okazały się dla mnie pomocne. Tym razem w kwestii akceptacji monotonii, wbrew instynktowi, który nakazywał mi działać. Rzuciłam się w wir pracy w parku, biorąc tyle zmian, ile się dało i obsługując każde możliwe wydarzenie. Jeśli miałam mieć choćby nadzieję na przetrwanie tego, co miało nadejść, potrzebowałam każdej iskry wiary, jaką mogłam wykrzesać z odwiedzających. Jednocześnie chodziłam na zajęcia w stacji, testy „kalibracyjne” i analizy osobowości, w których musiałam oszukiwać, i na mnóstwo różnych ćwiczeń, na których musiałam być obecna. Każdy dzień był szaloną mieszanką niewinnej dziecinnej radości i budzącej nieprzyjemne dreszcze korporacyjnej wrogości. Część mnie pragnęła zaatakować natychmiast, puścić wodze i zrobić wszystko, co możliwe, żeby zniszczyć to miejsce. Tylko ogromnym wysiłkiem woli trzymałam się w ryzach. Musiałam być cierpliwa, a jak zapewne wspominałam wcześniej, cierpliwość nie jest moją mocną stroną. Do tego, po powrocie do naszego wolnego od Finemdi mieszkania, były lekcje z Nathanem. Bogowie nie mogą być wszędzie naraz, więc jeśli trzeba wykonać jakąś czarną robotę gdzieś dalej, robią to za nas zaufani kapłani.

Aby mogli mówić i działać w naszym imieniu, zostają obdarzeni cząstką naszej mocy. To coś, jak odwrócenie strumienia wiary, odbicie jej iskry do źródła. To oczywiście męczące, ale zrobione ostrożnie pozwala mieć reprezentację swej osoby na całym świecie. W skrócie, możemy obdarzyć naszych czcicieli odrobiną mocy podobnej do naszej. W wypadku pośledniej bogini nie było to wiele, ale przy odrobinie praktyki, dawałoby to Nathanowi moc większą niż przeciętnego śmiertelnika. Poza nauką posługiwania się moimi talentami, Nathan robił wszystko, co mógł, żeby mi pomóc, zdobywając informacje na temat Finemdi i bogów, wokół których obracały się moje kiełkujące plany. W tym natłoku zajęć i moich, i jego, miałam wrażenie, że jedynymi chwilami, jakie spędzaliśmy razem, były te, kiedy podwoził mnie do różnych miejsc. Ale nie mogliśmy się wycofać, nasza misja była ważniejsza niż wspólne spędzanie czasu, a choć irytowało mnie czekanie, wiedziałam, że będzie dużo czasu na odpoczynek, kiedy wymażę tę filię Finemdi z mapy. Wiedziałam, że proszę się o kłopoty. Widziałam każdy możliwy rodzaj związku i miałam okazję nieraz obserwować, jak ludzie żałują minionych okazji do zabawy z przyjaciółmi. Ale to... po prostu było niemożliwe. Teraz nie mogłam oprzeć się wezwaniu syreniej pieśni o przygodzie i o zemście. Och, znałam tę całą lekcję płynącą z doświadczenia, ale jeśli ludzie mają problem z wyciąganiem nauczek z błędów innych, to jeszcze nic, w porównaniu do bogów. Bogowie są karykaturami ludzi, wypchanymi po gardło przerysowanymi osobowościami, z jaskrawymi wadami i sprzecznymi pragnieniami. Jednym z oczywistych (i niefortunnych) rezultatów boskiego pochodzenia jest wewnętrzny konflikt. To frustrujące, bo żyjemy tak długo, że moglibyśmy nauczyć się odróżniać właściwe decyzje od tych beznadziejnych, a jednak zbyt często musimy iść za głosem własnej filozofii, niż wybrać, co najlepsze dla nas – czy też tych, na których nam zależy. Moim zdaniem i tak jestem w tym lepsza od innych, ale i tak nie potrafię się oprzeć zawsze i wszędzie. Może gdybym mogła zdystansować się od Finemdi, spędzić jakiś czas z dala od firmy, mogłabym uspokoić wewnętrzną Walkirię i podążać do celu spokojnie, niespiesznie, ale ciągłe wizyty w stacji tylko podsycały żar mojej nienawiści. Całkiem jakby każde zajęcia budziły we mnie nowe pokłady oburzenia. Po testach osobowości odbywały się lekcje. Najwyraźniej w Finemdi panowało przekonanie, że bogowie powinni

rozwijać się intelektualnie. Dionizos i ja skończyliśmy w efekcie jako uczniowie czegoś w rodzaju uniwersytetu trzeciego wieku. Wszystko kręciło się wokół nabywania praktycznych umiejętności i obsługi nowoczesnego świata. Były zajęcia z informatyki i korzystania z Internetu. Aktualnych wydarzeń, pop kultury, historii świata. Powszechnej technologii (tak, nauczyłam się obsługiwać mikrofalówkę!) i doradztwa finansowego. Brałam lekcje jazdy, etykiety, konwersacji i mody, w tym makijażu. Patricia Méreaux, imponująca kobieta, zastąpiła Adama w zajęciach stricte dla kobiet, a do tego na szczęście nie musiałam odbywać ich z Dionizosem. Patricia posiadała rozległą wiedzę w dziedzinach, w których była ekspertem, ale była przy tym dość protekcjonalna. – Kiedy zaczęłaś się malować? – zapytała podczas pierwszych warsztatów z makijażu. – W latach pięćdziesiątych. Spotkałam miłą kobietę z Avonu, która mnie wszystkiego nauczyła. Wcześniej chodziłam do salonów, a jeszcze wcześniej robiły to za mnie dwórki. A i jeszcze musiałam się nauczyć makijażu disnejowskiej księżniczki. – W pięćdziesiątych – prychnęła. – Twoja technika jest co najmniej przestarzała. – Cóż, mam ponad tysiąc lat – odparłam, z zaskoczeniem odkrywając potrzebę obrony. – Co znaczy pół wieku w tę czy we w tę? Spojrzała na mnie z miną, jakbym zapytała, co złego jest w topieniu kociaków. – Cóż, zaczniemy od podkładu. Żeby nie było nieporozumień, uważam, że część z tych nauk była pożyteczna. Na przykład zawsze chciałam nauczyć się chodzenia na szpilkach. Ostatnim razem nosiłam je na dworze francuskim – bez względu na to, że nie można ich było nie wkładać, jeśli nie chciało się popełnić towarzyskiego samobójstwa – i zawsze żałowałam, że nie udało mi się odświeżyć tej umiejętności. A więc owszem, Finemdi umożliwiła mi wypełnienie luk w edukacji. Mimo to irytowało mnie, że traktują mnie jak dziecko. Nie prosiłam się o te lekcje i nie podobały mi się wynikające z nich implikacje. Dawałam sobie świetnie radę, zanim nauczyłam się, jak używać bezbarwnego błyszczyku z brokatem, aby iluzorycznie powiększyć usta. Siedziałam pod salą po skończonych zajęciach, wpychając do torby

materiały do zadania domowego – poradniki modowe i ćwiczenia z makijażu! Chwilę później przyszedł Nathan. Też miał swoje zajęcia. Część skupiała się na zasadach i instrukcjach, ale większość chyba polegała na robieniu z niego idealnego śmiertelnego przedstawiciela boskiej istoty. – Jak było? – zapytałam, kiedy podszedł. – Mam nadzieję, że oceniają prawdopodobieństwo posiadania wiedzy. – Skrzywił się. – Aż tak źle? – Zmartwiłam się. – Jesteś najlepszym kapłanem, jakiego miałam od wieków. Uśmiechnął się, ale zaraz spojrzał na mnie bystro. – Zaraz, a czy nie jestem JEDYNYM kapłanem, jakiego miałaś od wieków? – Hm, pogadałabym, ale muszę lecieć na zajęcia ze wzbogacania firmy. – Błysnęłam uśmiechem. Przewrócił oczami. – Chodzi o to, że... Chyba nie mam bladego pojęcia, jak być kapłanem. Wiesz, zaczęli wypytywać o twój panteon, jakieś składanie ofiar, rytuały, daniny i tak dalej, a ja mogłem tylko powiedzieć, że lubisz czekoladę, rozumiesz? Wzruszywszy ramionami, zaczęłam iść korytarzem. – Nigdy nie zważałam za bardzo na zasady. Byliśmy bandą bez praw i zasad. Przykro mi, jeśli przez to masz pod górkę, ale mnie zależało tylko, żeby dać wyznawcom trochę szczęścia. Reszta była całkiem nieistotna. – No, skoro ci to wystarcza i jesteś zadowolona – rzucił, zrównując się ze mną. – Z ciebie? Całkowicie! Naprawdę, Nathanie. No, zawsze mógłbyś kupować więcej lodów, ale cóż, nikt nie jest doskonały. – Więcej?! – Był zszokowany. – W takim tempie powinienem myśleć o otwarciu franczyzy jakiejś sieci lodów. Mógłbym założyć pierwsze na świecie połączenie kościoła Frei i lodziarni. – Świetnie – ucieszyłam się, autentycznie zachwycona pomysłem. – To kiedy otwarcie? – Jak tylko skończą testować nowy smak, frejagodowy. Roześmialiśmy się oboje. Potem przez chwilę szliśmy w milczeniu, uśmiechając się nadal, aż Nathan spoważniał.

– Jak wyglądała naprawdę twoja religia, Saro? No wiesz, czciciele i wszystko, dawniej. – Och, Nate – westchnęłam. – Lepiej by ci poszło z jakimś historykiem. To było tak dawno temu, że wiele zapomniałam. A zresztą, nawet gdybym pamiętała wszystko, jakie miałoby to znaczenie? Dawno temu postanowiłam porzucić Europę i razem z nią tradycje. Popatrzył na mnie zaciekawiony, ale pokręciłam głową. Nie miałam nic przeciwko, żeby opowiedzieć mu o przeszłości, lecz nie w tej chwili. – To historia na inny czas. Tak czy owak, wylądowałam w Ameryce i postanowiłam tu zakotwiczyć. Wydawało się tu bezpieczniej. – Dobra, niech będzie. – Zmarszczył brwi, jakby coś przyszło mu do głowy. – Ale to nie wyjaśnia, co cała reszta tutaj robi. Tu jest chyba milion różnych bogów. Każdy z nich przypadkiem trafił właśnie do Stanów Zjednoczonych? Zatrzymałam się. Nie zastanawiałam się nad tym, ale miał rację. – Nie, nie sądzę... – stwierdziłam po chwili. – Finemdi musiała ich tu sprowadzić. Ma wiele baz w Starym Świecie. W innym wypadku ich obecność tutaj nie miałaby sensu. – Z wyjątkiem Dionizosa? – Uhm, taa – rzuciłam drwiąco. – Ten to pewnie załapał się przez Eurodisneyland. – No tak, to prawdopodobne. – Rozejrzał się po korytarzu, widziałam, jak jego umysł wraca do naszej obecnej sytuacji. – Całe to miejsce jest takie? – Nudne i dziwaczne? Wyjął mapę ośrodka i potrząsnął nią zdumiony. – Tak. I trochę przerażające... Nie masz wrażenia w stylu: „tuż obok czai się śmierć”? To miejsce jest jak jedna wielka pułapka. – Nie, ale przecież jestem boginią. Śmierć jest nam obca. – Saro! – powiedział Nathan zaskoczony. – To miejsce jest niebezpieczne nawet dla ciebie. Zobacz, widzisz te pęcherze przy suficie? – Wskazał na czarne plastikowe półkule na ścianach. – Tu wszędzie są kamery, strażnicy i całe PANTEONY bogów, tak w liczbie mnogiej, których aż ręce świerzbią do walki. Oni wiedzą, jak poradzić sobie z bogami. Musimy być ostrożni jak cholera. – Hm. – Zatrzymałam się i spojrzałam w kamerę. Pomachałam i ruszyłam dalej. – Nigdy o tym tak nie myślałam. To znaczy, masz rację, gdybym się

nad tym pochyliła i zaczęła drążyć, to pewnie tak, to byłoby najstraszniejsze miejsce, w jakim kiedykolwiek byłam, ale tak, jak jest... Nie widzę w tym problemu. Pokręcił głową. – Atak bogów, uprzemysłowione bluźnierstwo, globalny spisek, żeby cię schwytać bądź zabić i dla ciebie to... nudne? Skinęłam głową. – Strasznie. Nie tego się spodziewałam. Wiem, że to brzmi głupio, ale jakaś cząstka mnie wciąż ma nadzieję na szturmy wspaniałych zamków uczepionych burzowych szczytów górskich. A co dostaję? Idiotycznie wielki urząd. – Powinnaś napisać skargę. „Droga korporacjo Finemdi, proszę, zbuduj sobie jakąś bardziej złowieszczą kwaterę główną, żebym mogła jej nienawidzić” – wyrecytował, pisząc w powietrzu. – Właśnie! Dzięki za pomysł. Przecież nie proszę o wiele – zaśmiałam się. Dotarliśmy do naszych sal. Cieszyłam się z tej odrobiny humoru, bo lada moment miałam mieć zajęcia ze wzbogacania korporacji i potrzebowałam każdej drobiny beztroski, żeby utrzymać w ryzach moją wewnętrzną Walkirię. Te zajęcia irytowały mnie najbardziej ze wszystkich w ośrodku, jakby ich celem było uświadomienie mi, jak moje moce mogą zostać wykorzystane w Finemdi. Najwyraźniej największe przychody organizacji pochodziły z eksploatacji zasobów boskich darów. Niestety już chwilę później słuchałam wykładu Adama o okropnych sposobach wspierania firmy. Na przykład Dionizos został skaptowany ze względu na swój talent do pędzenia wina i hulanek. Miał wyprodukować serię najcenniejszych win, aby spółka zależna od Finemdi mogła sprzedawać je po horrendalnych cenach. Jedyne, co musiał robić, to raz w roku odwiedzać magazyny, żeby uzupełnić zapasy towaru. Na misjach jego zadanie miało polegać na naruszaniu, a nawet doprowadzaniu do upadku kluczowych struktur winiarni oraz sabotowaniu strażników oraz ludzi wroga euforią i nieodpartym pragnieniem zabawy. Słuchając tych raczkujących planów, czułam ciekawość zmieszaną z odrazą, częściowo chciałam poznać prawdziwą naturę tych misji, ale z drugiej strony irytowało mnie wszystko, co przynosiło korzyści Finemdi, wiedziałam, że to nie może być dobre. Na szczęście przestali się mną interesować intensywnie. Zostałam uznana na razie za zbyt słabą do pracy w terenie i nie przydzielono mi obowiązków do

czasu, aż przejdę kilka cyklów intensywnej terapii wiarą. Ale Adam szybko mnie pocieszył, że ze względu na umiejętność zdobywania zaufania za pomocą uroku będę pełniła obowiązki w zakresie wywiadu i szpiegostwa gospodarczego. – Oczywiście to na początek – powiedział, kończąc swoją prezentację. – Jesteśmy otwarci na wszelkie sugestie działań, które uczynią Finemdi firmą silniejszą i miejscem bardziej przyjaznym do pracy. No bo w końcu któż lepiej wie, jak wykorzystać wasze talenty, niż wy sami? – No właśnie, któż? – zainteresował się Dionizos, rozpierając się na krześle. – Nie chcę urazić naszej drogiej Frei, ale ja również potrafię okręcić sobie śmiertelników wokół palca. Mógłbym z taką samą łatwością, jak ona, być szpiegiem i to BEZ czekania. – Zerknął na mnie z paskudnym uśmieszkiem. Śmiej się, śmiej, koleżko. – Wspaniale! – ucieszył się Adam i zanotował coś w smartfonie. – Właśnie o taką aktywność mi chodziło. – Spojrzał na mnie i mina mu nieco zrzedła. – Uhm, nie twierdzę przez to, że do niczego się pani nie przyda, panno Vanadi, jesteśmy świadomi, jakimi umiejętnościami w dziedzinie rzucania zaklęć dysponujesz wedle mitów. Bogowie z dostępem choćby do jednej szkoły magii to rzadkość, a wiemy, że jest pani biegła w rzucaniu uroków, wróżbiarstwie i nie tylko. Może i nie osiągnęła pani jeszcze pełni sił, ale musi pani zrozumieć, jak bardzo doceniane będą jej umiejętności w miesiącach i latach, które nadejdą! – Tak, oczywiście – powiedziałam obojętnie. – A teraz, żeby umożliwić wam skupienie się na innych możliwościach, mamy małą prezentację pokazującą, jak niektóre z naszych bóstw w interesujący sposób pomogły nam przez te lata. Ta prezentacja ma pomóc wam myśleć nieschematycznie! Pamiętajcie, nie ma nic złego w odrobinie kreatywności! – Adam zakończył, chwytając telefon i nacisnął guzik pilota. Na ekranie pojawił się wizerunek macierzyńskiej kobiety. Nawet ze zdjęcia emanowała bezpieczeństwem i ciepłem. – A, Hestia – rozpoznał ją Dionizos. Adam skinął potakująco głową. – Przypuszczałem, że ją pan pozna. Hestia jest grecką boginią ogniska domowego – zwrócił się do mnie. – Związana jest z dbaniem o dom i niegasnącym ogniem wdzięczności i ciepła. Dla Finemdi utrzymuje

oświetlenie we wszystkich placówkach. Za każdym razem, kiedy zbudujemy nową bazę, Hestia błogosławi ją wiecznym „ogniem”, co w dzisiejszych czasach oznacza elektryczność. Generalnie jej dar pozwala nam utrzymywać niziutki poziom poboru energii, dzięki czemu jesteśmy eko i nie musimy podłączać się do sieci! Darmowa boska energia. Hybris ma na drugie Finemdi. Obraz zmienił się, tym razem ukazując przysadzistego, jasnoskórego mężczyznę z blond włosami obciętymi na pazia, dzięki czemu wyglądał jak wyrwany ze średniowiecza. Z wyglądu powinien należeć do mojego panteonu, ale go nie znałam. – To Ilmarinen, fiński kowal i rzemieślnik – wyjaśnił Adam. – Korporacji udało się go przekonać, żeby wykonał reprodukcję swego słynnego dzieła, Sampo. Choć przy produkcji musieli brać udział inni bogowie, dostarczając mu materiałów i niewyobrażalnie gorącego żaru do kucia, efektem końcowym jego pracy jest magiczny młynek wytwarzający nieskończone ilości zboża, soli i złota. Kliknął znowu i w prezentacji pojawił się obraz ogromnego podziemnego skarbca wyładowanego paletami złotych sztabek. Poczułam na ich widok ukłucie żądzy. Pomyślałam o tej całej biżuterii, którą mogłabym kupić za takie bogactwa, ale zdołałam się otrząsnąć i skupić na wykładzie. Głupia chciwość. – Zasadniczo Finemdi może teraz stanowić największe światowe źródło tych trzech zasobów, czerpiąc finansowe i polityczne korzyści związane z tego rodzaju monopolem – ciągnął Adam. – Oczywiście uważamy, żeby nie przeszarżować i nie doprowadzić do zapaści rynkowej. Wspaniałe i straszne zarazem. Ciekawa byłam, ile artefaktów zgromadzili przez te lata. Wróciłam myślami do magicznych bransolet Garena i tych włóczni z perłowymi grotami w więzieniu i zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie bardzo, bardzo dużo. Kolejny slajd ukazywał ciemnego, budzącego grozę mężczyznę. Posklejane w strąki ciemne włosy zwisały w nieładzie, opadając na dzikie, niemal zwierzęce oblicze. Robił wrażenie władczego w tej swojej mroczności, król lew w ludzkiej skórze. Łatwo mi było wyobrazić go sobie z otwartymi szeroko ustami odsłaniającymi zakrzywione siekacze. Nabiegłe krwią ślepia wpatrywały się zza firanki tłustych włosów w obiektyw, jakby mieszkało w nich wszelkie nieszczęście tego świata. Był uosobieniem

wściekłości i zniszczenia. – Nawet z natury nieskłonne do współpracy bóstwa mogą być użyteczne, jak nasz przyjaciel Aryman. – Adam wskazał podobiznę. Nadstawiłam uszu. To właśnie imię wspomniał Garen, strasząc mnie w ośrodku opieki małą atłasową kulką. Nadal pamiętałam wypalone w moim umyśle obrazy. Wątpiłam, czy kiedykolwiek je zapomnę. – Aryman jest, praktycznie rzecz biorąc, nie do okiełzania. Jest wcieleniem zła, podstępu, mroku i okazało się, że może wydostać się z każdego zamknięcia. – Adam przesuwał slajdy ukazujące spalone okowy, powyginane kraty, roztrzaskane bloki granitu i tym podobne dowody destrukcji cel. – Haczyk tkwi w tym, że musi być CAŁY, najwyraźniej jego moc do ucieczki działa jedynie wtedy, gdy bóg jest w pełnej formie. Inaczej jest tylko jeszcze jednym bóstwem. – I co? – odezwałam się. – Nie regeneruje się, jak mu coś odejmiecie? – Owszem, ciągle – przyznał Adam. – Dlatego my go z kolei bez przerwy tniemy, kroimy i okaleczamy. – Obraz przeskoczył, ukazując koszmarne pomieszczenie, w którym stało coś jakby skrzyżowanie prasy drukarskiej i przemysłowej maszynki do mielenia mięsa. – Mimo to zaczęliśmy mieć kłopot, kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że odcięte kawałki ciała pewnej wielkości usiłują zespolić się w nowego nosiciela jego ducha. Proces ten był nieomal nieprzerwany i wykazywał znamiona podstawowej inteligencji. Kawałki Arymana znikały ze składów i teleportowały się w pobliżu większego skupiska ciała. Kiedy zebrało się wystarczająco ciała, oryginalna postać umierała, a on odradzał się w nowej formie. – Na filmiku widziałam coś, co nazwałabym stertą mięcha z wystającymi kończynami i głowę bez skóry, z której później wyrastać zaczęły strąki czarnych włosów i w końcu przekrwione oczy, które otworzyły się i wgapiły w obiektyw. – Obrzydliwe – powiedziałam, z trudem powstrzymując torsje. – Niesamowite! – Dionizos poruszył się na krześle. Wydawał się zainteresowany tą mocą. Odniosłam wrażenie, że pragnąłby jej dla siebie. – Należało zatem spalić części, aby zapobiec procesowi rekonstrukcji, jednak po tym, jak odkryliśmy, że części ciała mogą się teleportować, wykorzystaliśmy bardziej zaawansowanych mistycznie, pracujących dla nas bogów, aby przeanalizować zjawisko. Odkryliśmy, że odjęte kawałki Arymana przyciągane są przez jego boską sygnaturę, aurę, która go otacza. Przy wykorzystaniu odpowiednich rytuałów oraz komponentów surowcowych byliśmy w stanie zamarkować jego sygnaturę i rozpocząć testy

nad możliwością przesyłania niesfornych części ciała w miejsca przez nas wybrane. – Po co, na niebiosa, mielibyście robić coś takiego?! – zdumiałam się już nie tylko obrzydzona i oburzona, ale wręcz zdjęta zgrozą. Jakaś część mnie chciała zapytać, co zamierzali zrobić z tymi wszystkimi kawałkami Arymana, które zebrali, zanim postanowili je spalić. Ta część została szybko uciszona przez części, które miały zamiar jeszcze kiedyś zasnąć. – To proste! – wykrzyknął Adam, zdecydowanie nazbyt podekscytowany całą tą opowieścią. – Testy wykazały, że proste zaklęcie transferujące może być użyte do transportu, każdy, kto wykona prosty, szybki rytuał, może teleportować się niejako „na barana” wraz z częścią ciała Arymana w miejsce wybrane wedle naszej woli. Co więcej, ponieważ części wykazują ślady inteligencji i w rezultacie magii transferującej przenoszony zostaje uznany za tkankę przyjazną, każdy fragment odbiera zagrożenie fizycznym zranieniem pasażera, jako własne. W skrócie, każdy, kto wykona rytuał i nosi przy sobie cząstkę Arymana, nabywa zdolności teleportacji do strefy bezpieczeństwa w razie zagrożenia życia! Nie mogłam wyjść ze zdumienia. Używali kawałków boga zła jak makabrycznej karty „wyjścia z więzienia”! Cóż, to wyjaśniało, jak Garenowi udaje się zawsze uciec. – Tak, to wspaniałe, prawda?! – piał Adam, biorąc mój szok za zachwyt. – Niestety nie jest to coś, co polecamy naszym zespołom boskim. Aura Arymana przynależy do każdego kawałka jego ciała, a choć śmiertelnicy i hybrydy tego nie wyczuwają, bogowie poddani działaniu pola zgłaszali napływy nieprzyjemnych obrazów i emocji. Co ty nie powiesz... Otrząsnęłam się ze wspomnień. – Mimo to chciałbym spróbować – powiedział Dionizos. Adam kiwnął. – Oczywiście, proszę pana! Jak mówiłem wcześniej, nie zalecamy tego, ale mamy kilku bogów, którzy są w stanie ignorować efekty lub nie są na nie podatni. Upewnię się, aby w ciągu paru dni dostał pan fragment testowy – obiecał, zapisując coś w smartfonie. Już sama nie wiedziałam, co gorsze, czy to, że jakiś bóg przy zdrowych zmysłach brał pod uwagę wykorzystanie tej upiornej metody przenoszenia się, czy też to, że Finemdi zatrudnia takich, którzy są „niepodatni” na wizje, które się z tą metodą wiążą.

– Jak wspominałem, to tylko kilka przykładów tego, co bogowie mogą dla nas robić – powiedział Adam, znów chowając telefon. – Chodzi o to, byście pomyśleli, w jaki sposób wasze moce mogą być użyteczne dla Finemdi. Pamiętajcie, najlepsze pomysły mogą czasem wymagać podbicia magią, ale jak widzieliście, efekty mogą być zdumiewające! Dionizos kiwał żywiołowo głową, najwyraźniej pod wrażeniem, ja natomiast nie mogłam wydusić z siebie słowa. Reklamowo-marketingowy sposób, w jaki Adam opowiadał o rzeczach, które bogowie mogą zrobić dla Finemdi, tylko dodawał grozy całej sytuacji. Opuszczałam salę z poczuciem wręcz apokaliptycznej satysfakcji i jeszcze silniejszego przekonania, że całe to miejsce należy zniszczyć. Na szczęście Nathan czekał na korytarzu oparty o ścianę, gotów mnie uspokoić. Wykrzywił się za placami Dionizosa, kiedy ten oddalał się zająć tym, czym tam się zajmują patentowane bałwany. Uśmiechnęłam się i też zrobiłam nieprzyzwoity gest w stronę Dionizosa. Adam, który akurat wychodził z sali, niosąc swój mały laptop, zauważył to i zrobił zaskoczoną minę, a potem bez słowa szybko odszedł w przeciwnym kierunku. – Ups, chyba go wystraszyłaś – zauważył Nathan. Zaśmiałam się i zaczęliśmy iść. – Wydaje mi się, że facet się stara. Tyle że jest bezmózgą tubą Spółki Zło. – Może powinnaś załatwić mu pracę w Disneyu? Jest taki radosny. – Haha, naprawdę by tam pasował. – Uśmiechnęłam się, wyobrażając sobie Adama robiącego prezentację na temat postaci z kreskówek. Naprawdę jego postawa bardziej pasowałaby do parku rozrywki. – A jak twoje zajęcia? Pokazał kciuki na dół i wydał z siebie dźwięk obrzydzenia. – Oni chyba robią wszystko, żeby mnie zanudzić na śmierć. I dostałem zadanie domowe. Zadanie domowe! – Z taką postawą nigdy nie dostaniesz się do dobrej szkoły. – Haha. Chcą, żebym napisał wypracowanie na twój temat. Minimum dziesięć stron z podwójną interlinią, Z PRZYPISAMI! „Najwyższy kapłan powinien znać swojego boga”, pffff. – Zniżył głos. – Słuchaj, może uda ci się zniszczyć to miejsce przed poniedziałkiem? – Nie ma sprawy, Nathanie – odparłam, udając powagę. – Wiesz, ci ludzie to czysta zbrodnia przeciw naturze, ale teraz, kiedy mam świadomość, że mogę uratować cię przed zadaniem domowym, to oczywiście przyspieszę

sprawy. – Czyli, że nie? Roześmiałam się i jeszcze żartowaliśmy, przechodząc do innej części bazy. Poderwałam nagle głowę. – O, zaraz obiad. Zjesz ze mną? Potrząsnął głową z ponurą miną. – Mam teraz zajęcia z tą Francuzką. Oni naprawdę chcą, żebym nauczył się robić ci makijaż i doradzać ubiór. – O, to ładnie z ich strony – ucieszyłam się. – Jasne, nie ma to jak robić swojemu bogowi kreski. – Pomachał mi na pożegnanie i oddalił się. – Zobaczymy się później! Prawie biegłam korytarzem, tak się spieszyłam, żeby zobaczyć, co dziś na obiad. Chwilę później z rozmarzeniem i burczeniem w brzuchu czytałam spis serwowanych potraw. Obiecałam sobie, że podczas niszczenia tego miejsca sprawdzę, czy nie dałoby się oszczędzić kucharza – nigdy nie widziałam stołówki pracowniczej z lepszym jedzeniem. Przyszło mi do głowy, że może gotuje dla nich bóg. Nie wiedziałam, czy istnieje w ogóle jakiś bóg kulinariów. Zapytałabym, ale nie chciałam odwlekać posiłku. Dzisiejszym hasłem przewodnim boskiej kuchni był Daleki Wschód, więc kiedy odeszłam od lad, moja taca uginała się od ślicznych przekąseczek dim sum, ręcznie robionego sushi obok parującej misy rosołu z makaronem. Rozejrzałam się po jadalni, szukając towarzystwa, w którym zazwyczaj jadałam, ale nikogo nie dostrzegłam. Nic dziwnego, przyszłam do jadalni tuż po jej otwarciu, a siostry hawajskie, jak wszystkie duchy natury, były na bakier z czasem. Już miałam usiąść przy pustym stoliku, kiedy zamarłam. Na drugim końcu sali, przy stoliku pod ścianą siedział samotnie Garen. W pierwszej chwili miałam spiorunować go wzrokiem i usiąść dokładnie po drugiej stronie sali, ale przypomniałam sobie, czego dowiedziałam się od Nantosuelty i pomyślałam, że może lepiej z nim porozmawiać. Intrygował mnie i to nie tylko dlatego, że zasadę „poznaj swego wroga” uważam za wyjątkowo rozsądną. Zastanawiałam się, co zrobić, kiedy uderzyła mnie kolejna myśl: wkurzyłby się, siedząc ze mną przy stoliku. Pewnym krokiem ruszyłam w jego stronę. Jeśli wszystko zawiedzie, to należy zawierzyć złośliwości. W końcu on też popsuł mi przynajmniej jeden obiad. Czas na rewanż.

12 Nieproszeni goście aren uniósł głowę i wbił we mnie spojrzenie brązowych oczu. Gdy zorientował się, że idę prosto do jego stolika, na twarzy odbiła się mu mieszanina zaskoczenia i gniewu. Coś wspaniałego. Postawiłam tacę naprzeciwko niego i wskazałam krzesło. – Mogę dotrzymać ci towarzystwa? – spytałam tak słodko, jak tylko mogłam. Rzucił mi taksujące spojrzenie, potem spojrzał na talerz, jakby zastanawiał się, czy nie warto jednak zakończyć posiłku, ale dopiero co zaczął. – Czego chcesz, Frejo? – spytał wreszcie ostrożnie. – To znaczy tak? Świetnie. – Odsunęłam krzesło, klapnęłam na nie, a potem przysunęłam się do stołu przy wtórze paskudnego zgrzytu. Potrząsnął głową i westchnął. – Przyszłaś się napawać? – A dlaczego miałabym robić coś takiego? – spytałam, chwytając za pałeczki. Zauważyłam, że miał na tacy zestaw dań z obu stron stołówki. Zamieszał w misce z zupą i spojrzał na mnie wrogo. – Przestań udawać. Oboje wiemy, że jesteś na to zbyt mądra. – Naprawdę mnie nienawidzisz, co? – spytałam, cały czas męcząc się z pałeczkami. – A przecież nie wmaszerowałam tu z własnej woli. Chciałam, żeby zostawiono mnie w spokoju. Obrzucił mnie kolejnym z tych swoich nieprzyjemnych spojrzeń, po czym przewrócił oczami. – To w żaden sposób nie zmienia moich zadań, chyba zdajesz sobie sprawę. I nie, wcale cię nie nienawidzę. Nienawidzę tego, co sobą reprezentujesz, ty i cały twój rodzaj. Ale ciebie? Personalnie? – Wzruszył ramionami. – Prawie cię nie znam. Nie zrobiłaś nic szczególnie odrażającego, to zaledwie podejrzane. – Och, Garen, ty komplemenciarzu! Która dziewczyna nie chciałaby

G

usłyszeć, że nie jest szczególnie odrażająca? – dokończyłam, naśladując jego ponury ton. – Masz w ogóle zamiar powiedzieć mi, czego chcesz? – Zjadł trochę zupy. – Czy będziemy się tak jeszcze długo bawić? – Szczerze mówiąc, przyszłam zepsuć ci obiad, bo zachowujesz się w stosunku do mnie jak ostatni palant – odpowiedziałam, na co uśmiechnął się lekko. – Ale zbliżyłeś się niebezpiecznie do wzoru jednowymiarowego złoczyńcy z Jamesa Bonda i chyba chcę zobaczyć, jak bardzo. Teraz popatrzył na mnie zmieszany. – Frejo, czy ty w ogóle masz pojęcie, jak bardzo jesteś dziwna? – zapytał, a w jego głosie usłyszałam szczerą ciekawość. – Nie. Powiedz mi. – Mnóstwo rzeczy jest w tobie niewłaściwych, ale wiesz, co jest najgorsze? – Pochylił się nad blatem, jakby szykował się powierzyć mi jakąś tajemnicę. – Dajesz ludziom tutaj nadzieję. – E? A co w tym takiego złego? – Powinnaś wiedzieć, byłaś tu i tam. Nadzieja może rozerwać umysł, sprawić, że zaczniesz kwestionować wszystko. – A co ty kwestionujesz przeze mnie, Garenie? Przez chwilę patrzył mi w oczy, po czym potrząsnął lekko głową. – Nie rozumiesz, prawda? Dlaczego jesteś tak cholernie przerażająca? Naprawdę się nad tym nie zastanawiałaś? – Nad czym? – Frejo, skoro potrafisz zachowywać się jak człowiek, nie musisz zmieniać ludzi, wpływać na nich, by szli za tobą, jesteś w stanie zaakceptować normalne życie, jak każdy inny człowiek, to logiczną konkluzją jest, że każdy inny bóg też może. Zastanowiłam się nad tym chwilę i przytaknęłam. – Tak, jasne. To ma sens. Do czego zmierzasz? – Do czego… oni tego nie robią, dziewczyno. Nigdy. Jesteś jedynym bogiem w historii tej firmy, sprawdziłem, który okazał się do tego zdolny. – Więc nienawidzisz bogów, ale ponieważ ja zachowuję się nieco inaczej, to… to co właściwie? Martwisz się teraz, że całe to polowanie przez lata nie było znowu takie moralne, jak myślałeś? – Po części – mruknął. – Słuchaj, wyświadcz mi przysługę i potknij się już, dobrze? Zacznij zachowywać się jak obłąkany berserker, wiem, że tego

chcesz i przestań mieszać mi w głowie. – Zastanowię się nad tym – odpowiedziałam, puszczając do niego oczko i raz jeszcze spróbowałam pochwycić kawałek sushi. – Jak teraz! – zawołał, rozkładając ręce w geście desperacji. – Nie próbujesz mnie zastraszyć, i to nie jest jakaś upokarzająca próba uwiedzenia mnie, ty naprawdę dobrze się bawisz. – Oczywiście że tak. Gigantyczny dupek, który zniszczył mi życie, wstrzyknął truciznę i próbował uwięzić na wieczność, dostaje kota, bo jestem sobą. – Uniosłam oba kciuki. – Świetna zabawa. – Cieszę się, że sprawiłem ci przyjemność – odparł tonem bardziej suchym niż pustynia. – Myślisz, że to takie proste. Że jestem złym człowiekiem, ponieważ wykonuję swoją pracę? Dobrze. Zmienię pracę. Powiedz mi, Frejo, co powinienem zrobić w związku z bogami? Teraz ty rządzisz. Jaki jest plan, dzielna przywódczyni? Och, to było interesujące. Odłożyłam pałeczki i złapałam pierożka palcami, wrzuciłam do ust i zastanowiłam się nad odpowiedzią. – Niektórzy bogowie są źli, to ci przyznam – zaczęłam, żując. – Ścigaj zatem ich. I tylko ich. Zasalutował szyderczo. – Świetny pomysł. Teraz tylko zdefiniuj, co znaczy „zły” i już się biorę do roboty. – No weź przestań. – Zjadłam drugiego pierożka. Palcami. – Może bóg zarazy? Albo grzechu? Bóg cholernego zła? – Bóg wojny? – zapytał z uśmiechem. Zmarszczyłam brwi i już miałam powiedzieć coś nieprzyjemnego, gdy on sam uniósł dłoń. – Poniżej pasa. Odłóżmy kwestie wojny na chwilę. Co z miłością? – Miłość nie jest zła! – Obruszyłam się. – Ci ze złamanymi sercami by się z tobą nie zgodzili. Porzuceni kochankowie. Zdradzeni małżonkowie. Gdzie jest granica między miłością a żądzą? Skąd biorą się stalkerzy? Kto decyduje, kiedy zaczyna się miłość? Ludzie cierpią, Frejo. Wiesz to. Miłość może zniszczyć życie równie łatwo jak kula. – Och, pieprz się – prychnęłam, szczerze zirytowana. – Jesteś najgorszym przykładem myślenia wybiórczego, jaki kiedykolwiek widziałam. – To kto wybiera? – spytał. – Ty? Wybierz boga, dowolnego i powiedz mi, że nie ma potencjału do robienia nieopisanej ilości krzywdy.

– Jestem też boginią piękna, chyba wiesz. Jaką krzywdę może wyrządzić… – Czy dla tej twarzy tysiące okrętów ruszyły z portów, czy dla niej wyniosłe wieże Ilionu zostały spalone?3 – Och! – wyrzuciłam w górę ręce. – Jak długo myślałeś nad tym tekstem?! – Przekonałem cię już? – Nie! A co z duchami natury? One… – Wymień choć jednego, którego nie można powiązać z katastrofą naturalną. Jednego. Zastanowiłam się. – Bogowie lasu – rzuciłam wyzywająco. – Ekoterroryści – odparował. – Zrobią wszystko, żeby chronić ziemię i wiesz o tym. – Och, to jest idiotyczne – odpowiedziałam sfrustrowana. – Są bogowie odpowiedzialni za proste rzeczy. Taniec, sztuka, radość. Dlaczego zamykać pod kluczem boga szczęśliwości? – Podniosłaś interesującą kwestię – powiedział i przerwał na chwilę, by przełknąć kilka łyżek zupy. – Poznałaś kiedyś boga o takiej specjalizacji? Jedna dziedzina, nic więcej? – Owszem, niejednego. – I jacy byli? – Skupieni na swojej dziedzinie. Naprawdę zaangażowani. – Przesadziłbym, mówiąc: obsesyjni? Czułam, jak pułapka się zamyka, ale się nie cofnęłam. – Nie, chyba nie. – Super. No to problem w tym, że ci bogowie istnieją we wszystkich chyba postaciach i rozmiarach, ale w swoich najgorszych momentach są najbardziej zdradliwi ze wszystkich. Ludzie nie są stworzeni do tego, by być szczęśliwi na okrągło, a to jest jeszcze całkiem przyjemny los. Widziałem artystów tak zainspirowanych, że zdzierali palce do krwi, póki nie padli z wyczerpania. Ci bogowie wypalają ludzi do cna, zmieniają w kukiełki, a gdy mają dość czasu, łamią ich bezpowrotnie. Nic nie mogą na to poradzić, taka jest ich natura. Muszą to robić, a my płacimy cenę. Poza tobą. – Popatrzył na mnie znad swojej zupy z bardzo dziwną miną. – Ty się powstrzymujesz. Ty jesteś więc powodem, by zacząć szanować bogów na nowo… albo nienawidzić ich

jeszcze bardziej? Że co, proszę? – Dlaczego miałabym budzić w tobie nienawiść… – Bo jeśli mogą zignorować swoje potrzeby, tak jak ty, jeśli mogą coś na to poradzić… a tego nie robią… – Zgrzytnął zębami i zacisnął dłoń w pięść. Czułam, jak gniew pulsował w nim niczym odległy grom. – W takim razie każdy z tych żałosnych suczych synów może spłonąć. Ach. – Trochę to mroczne, nie sądzisz? Uśmiechnął się i po raz pierwszy nie był to ten jego wyćwiczony oślizgły uśmieszek. – Pytałaś. Więc to jest twoja odpowiedź. Przykro mi, jeśli masz wrażenie, że odpowiadając, zrujnowałem ci życie, ale wiesz co? – Niewiele cię to obchodzi? – Niewiele. – Wrócił do zupy. Czułam, że jego gniew wyparowuje. Oboje jedliśmy w milczeniu, on siorbał swoją zupę z makaronem, ja walczyłam z głupimi pałeczkami. Przez chwilę spoglądał na moje wysiłki, nic nie mówiąc. – Bogini miłości i wojny, a nie możesz podnieść do ust kawałka ryby? – odezwał się wreszcie. – Rybę mogę – prychnęłam, ciskając pałeczki ze złością. – Przyjedź do Skandynawii, najlepsze owoce morza, jakich w życiu próbowałeś. – Wzięłam kawałek sushi i zaprezentowałam Garenowi. – To jest małe burrito z ryby i z jakiegoś powodu nie wolno mi go jeść palcami? Westchnął i wyciągnął dłoń. Przez kilka sekund przyglądałam jej się nieco podejrzliwie, aż wreszcie sapnął z irytacją i złapał moje pałeczki, gestem dał mi do zrozumienia, że mam mu podać rękę. Zmrużyłam oczy. – I co niby zrobię, postaram się, żeby twoje odciski znalazły się na pistolecie, czy jak? – zapytał kąśliwie i ponowił gest. Posłuchałam z prychnięciem. Wsunął mi pałeczki między palce i pomógł ułożyć dłoń. – Proszę, jakbyś trzymała ołówek. Używaj kciuka i palca wskazującego, a środkowymi palcami poruszaj górną pałeczką. Dolna się nie rusza. Spróbowałam. Poprawił mnie kilka razy, aż wreszcie załapałam. Podniosłam pałeczkami kawałek sushi. – Hej! Dzięki! – Zjadłam kąsek zadowolona z nowej umiejętności. – Nadal

jesteś na mojej czarnej liście i nie wiem, dlaczego to zrobiłeś, ale dziękuję. Wrócił do swojego posiłku. – Może kiedy już wyjdziesz z roli i będziesz próbowała mnie zabić, to przynajmniej będziesz się z tym źle czuła. – Jeśli to jest powód, to wyjątkowo słabe zagranie – oceniłam, biorąc na cel kolejny kąsek. Westchnął. – Muszę dbać o pozory. Znam twój rodzaj. Jesteście zbyt ujmujący dla własnego dobra… albo mojego. – Chodzi o ten rowek między piersiami, prawda? – spytałam, szczerząc się od ucha do ucha, zaplotłam ramiona pod piersiami i pochyliłam się do przodu. Parsknął. – Naprawdę? Wyglądasz jak ktoś, kto dopiero składa papiery na studia. – Przepraszam, że kiedy mnie wymyślono, to był wiek średni. – Wskazałam na siebie. – Patrzcie tylko na to poczucie humoru. – Wypił resztkę zupy i rzucił serwetkę. – No cóż, to było dziwaczne i irytujące. Nie powtarzajmy tego więcej, jeśli można. – Zadzwoń do mnie. – Wzniosłam szklankę z wodą w geście toastu. Odpowiedział prychnięciem pełnym niesmaku, zabrał tacę i odszedł. Przez chwilę jadłam sama, zadowolona z siebie po tej wymianie zdań, niestety jak wszystko, co dobre i ta sytuacja szybko dobiegła końca. Kątem oka uchwyciłam jakiś ruch. Biały kształt przesunął się na granicy mojego widzenia i nagle na krześle naprzeciwko zasiadł Dionizos, stawiając na stole tacę załadowaną jedzeniem. – Jeszcze sama? Co za okrutna sytuacja dla tak pięknego stworzenia – rzucił, rozbierając mnie wzrokiem. – Zaprosiłam cię tutaj? – warknęłam, po moim dobrym nastroju nie został nawet ślad. – A on zaprosił ciebie? – Dionizos skinął głową w stronę Garena wychodzącego ze stołówki. – Podwójne standardy niegodne są istot tak pięknych. Chodź, usiądź i polemizuj ze mną, jak to zrobiłaś z mieszańcem. – W jego dłoni pojawił się kieliszek z winem, pociągnął z niego bardzo solidny łyk. – Nie jestem ci nic winna. – Wzruszyłam ramionami i złapałam kolejny

kawałek sushi. – A i nie jest to takie starcie, jakie ja lubię – odparł i choć usta miał pełne jedzenia, to i tak mówił wyraźnie i czysto. Dziwaczna sztuczka. – Co mogłoby mnie skłonić, by siedzieć dłużej niż trzeba, to powiedzieć ci, że jesteś łajdakiem. – Chciał już odpowiedzieć, ale uciszyłam go, unosząc palec. – Jesteś łajdakiem. Proszę. – Złapałam za tacę, szykując się do odejścia. – Nic, co mógłbym powiedzieć najwyraźniej – odparł, patrząc wymownie nad moim ramieniem. Zmrużyłam oczy i odwróciłam się w tamtym kierunku. Kilka metrów dalej Samantha spożywała swój posiłek banity w Zakazanej Strefie. Tym razem jednak towarzyszył jej ojciec, Gideon Drass. Skrzywiłam się i odstawiłam tacę z powrotem na stół. – Słuchałeś ich? – I ciebie też – powiedział z przebiegłym uśmieszkiem, a potem zrobił teatralnie smutną minę, po idealnym policzku spłynęła mu pojedyncza łza. – Buuu, Freja nauczyła się nad sobą panować. Co my poczniemy? – Taa, nic nowego pod słońcem. O czym rozmawiają Samantha z ojcem? Przewrócił oczami i znowu zapchał sobie usta jedzeniem. – Typowe banały. Och, ojcze, taka jestem rozdarta między szacunkiem dla rodzica a potrzebą bycia sobą! – Zmarszczył się i podjął grubszym głosem. – Najdroższa córko, kocham cię i nie mogę pozbyć się pragnienia, by cię chronić, nawet jeśli moje apodyktyczne zachowanie tylko cię ode mnie oddala. – To są ludzie, a nie jakieś metafory. – Łypnęłam na niego złowrogo. – A my jesteśmy bogami. – Spojrzał na mnie z wszystkowiedzącą miną. – Miliardy ich, zaledwie garstka nas, czyli w czyim przypadku można sobie odpuścić szczegóły i posiłkować się ogólnymi metaforami. – Zamknij się – syknęłam. – Nie słyszę ich. – Zatem Garen uważa, że jesteś inna? – spytał, ignorując moje syki. – Denerwujesz go, bo dokonujesz wyborów, których on nie jest w stanie przewidzieć, tak? Przechylił głowę i wrzucił do ust kawałek sushi, niczym popcorn. – Hm. Chablis, jak sądzę – mruknął do siebie i kieliszek wina w jego dłoni zamigotał i ponownie się napełnił, nie miałam wątpliwości, że doskonałym rocznikiem.

Westchnęłam głośno i wlepiłam w niego nieruchome spojrzenie. – Nie zostawisz mnie w spokoju, co? – Zaspokój mój kaprys, to zobaczymy. – Uśmiechnął się krzywo. – No, nie daj się prosić, moja piękna. Co złego w zaspokajaniu swoich kaprysów od czasu do czasu? Udało mi się utrzymać nieruchome spojrzenie jeszcze przez chwilę dłużej, w końcu ze świstem wypuściłam powietrze, jednocześnie unosząc obie ręce w geście kapitulacji. – Dobra. Czego chcesz? – Och, tak wiele – odparł, poruszając wymownie brwiami. Nagle w ułamku sekundy wyraz jego twarzy zmienił się z lubieżnego na uprzejmy. – Ale zadowolę się rozmową. – Dlaczego? – zainteresowałam się, podnosząc kolejny kawałek sushi z taką gracją, na jaką było mnie stać. – Nadal masz nadzieję, że wygadasz sobie drogę do moich majtek? Ryknął śmiechem. – Zawsze. Ale nie tylko dlatego. Nasz wspólny przyjaciel ma rację. Jesteś inna. W oczach Garena to czyni z ciebie zagrożenie. W moich jednak, ciekawostkę – zawiesił głos na chwilę – cudownie krągłą ciekawostkę. Pokazałam mu środkowy palec. – Przejdź do sedna. – Moja obcesowa miłości, już tam jestem. Nie widzisz? Nie tak dawno fakt, że odrzuciłaś mój niezaprzeczalny urok, spowodował… pewną nieznaczną niegrzeczność z mojej strony. – Nieznaczną? Zbył mnie lekceważącym gestem. – Czy nadal rzucam tobą przez ścianę? Czy okazuję jakiekolwiek niezadowolenie z powodu twojej zdumiewającej pruderyjności? – Pomyślałam, że zrezygnowałeś. Skrzywił się szyderczo. – Nigdy bym cię tak nie obraził. Nie, po prostu zrozumiałem, że to dlatego, że nie jesteś sobą. – Przyłożył dłoń do piersi i jego szalone oczy wypełnił smutek. – Masz moje najgłębsze współczucie, słodka moja, jesteś bardzo zagubiona. W końcu jaka bogini odmówiłaby sobie takiej przyjemności? Ta, która się szanuje, niemal wrzasnęłam. – To wszystko? – spytałam tylko. – Skończyliśmy?

Westchnął. – Nie widzisz tego, prawda? Najwyraźniej ten dystans do własnej natury nie był twoim świadomym wyborem. – Świadomym… no pewnie, że nie – odparłam, mając wrażenie, że coś mi umyka. – Jakby można było zdecydować, że będzie się jakąś niewiadomą. – Tak. – Wbił we mnie wypełnione żądzą oczy. – Dokładnie tak. – Nonsens. Jaki bóg… – Żaden oczywiście. Bóg nie może wybrać, by podążyć inną ścieżką, jak człowiek nie może zmienić koloru zębów. – Zaprezentował swoje perłowobiałe w szerokim uśmiechu. – Ale pomiędzy ścieżką a krótkim przystankiem na swej drodze jest ogromna różnica. – Przegapię całą ich rozmowę, jeśli wreszcie nie wykrztusisz – syknęłam, ruchem głowy wskazując Samanthę i jej ojca. – No dobrze. Daj mi chwilę, jeśli możesz? – Zamknął oczy i zmarszczył brew. – Bóg przy zdrowych zmysłach nigdy nie zapragnąłby czegoś takiego, ale… – Skrzywił się. – Przy odpowiedniej dozie… hm… zaangażowania… hm… i siły można osiągnąć wielkie… – Zacisnął zęby, aż zgrzytnęły, leżące na blacie palce napięły się spazmatycznie, a na jego twarzy odmalował się wyraz, jakby przedzierał się przez kolczaste krzewy. Nagle rozluźnił się i odetchnął z ulgą. Otworzył oczy i… aż usta otworzyłam ze zdumienia. Były całkiem normalne. – Rzeczy – dokończył miłym, uprzejmym tonem. Siedziałam wstrząśnięta. – Niezłe, prawda? – spytał jak najnormalniejszy w świecie facet w trakcie najnormalniejszej w świecie pogawędki. – Co zrobiłeś? – spytałam, pochylając się, by na niego popatrzeć z bliska. Rany, ale był seksowny, gdy nie był obłąkany. – Wyłączyłem wszystko – odparł po prostu. – Nie mam wyznawców, pamiętasz? Ale mam moc. Nie służę nikomu poza sobą, a to znaczy, że mogę zmienić siebie. – Proszę, powiedz mi, że już taki zostaniesz. Uśmiechnął się i po raz pierwszy był naprawdę ujmujący. – Mógłbym. Gdybym uważał, że mam szansę dostać się do twoich majtek. I nie umknęła mi ironia tej sytuacji. – Dlaczego nie… – Bo to nie ja, Frejo – odparł. – To tylko sztuczka, pokaz siły, a nie sposób

na życie. Nie możesz bez przerwy ignorować tego, kim jesteś. – Nieprawda! – Postukałam się w pierś. – Zobacz, co osiągnęłam! Pokręcił głową i jego zadziorny uśmiech stał się teraz współczujący. – Tracąc wszystko? Wolałbym nie. Pozwól czasowi zadziałać, słonko. Widzę, jak wschodzi w tobie bogini. Z mocą przyjdą te same potrzeby, które definiują każdego z nas. Na razie zignorowałaś swe powołanie, ale to nie może trwać wiecznie. Patrzyłam na niego ze złością. – Mam własną wolę. – Na razie – powtórzył i zadrżał. – Widziałaś? Nadchodzi. Jak myślisz, dlaczego ci to pokazuję? Nie jesteśmy tacy różni, Frejo, jedyne co nas od siebie oddziela, to czas. Ta myśl przejęła mnie chłodem. – Och, ośmielę się mieć inne zdanie, ty ohydny relikcie. – Czuję, jak nadciąga burza – stwierdził, a jego oczy nabrały odległego wyrazu. – Delirium, rozkosz, zew zabawy… są już niedaleko. Powiedz mi, w tych ostatnich chwilach, o co prosisz boga dotkniętego śmiertelnością? Wciąż byłam oszołomiona, ale spróbowałam zebrać myśli, by ułożyć najważniejsze i najbardziej odnoszące się do sytuacji. – Jak ty to robisz? Jak możesz pozwolić, by twoja natura ponownie przejęła nad tobą kontrolę, zrezygnować z wolnej woli, nawet na chwilę? Roześmiał się i usłyszałam w tym śmiechu nutę szaleństwa. – Zostałem stworzony, Frejo, zrobiony, tak jak ty, w konkretnym celu. Żyję, oddycham, kocham i zabijam w imię tego. Pozwolić, by zostało mi to odebrane? Nie ma okrutniejszego losu. – Spojrzał na mnie tymi swoimi ludzkimi oczami i z zaskoczeniem zobaczyłam, że lśnią w nich łzy. – Pytasz, jak mogę się temu poddać, a ja zastanawiam się, jak ty możesz znieść coś przeciwnego. Przykro mi, moja słodka. Oddech zaczął mu się rwać. Wzdrygnął się, zacisnął oczy i znów złapał za blat. Widziałam, jak jego mięśnie napięły się, rozluźniły i nagle popatrzył na mnie i ten beznadziejny lubieżny uśmiech wykrzywił mu wargi. W oczach zawirowały mu obłąkane sny i serce we mnie zamarło, gdy zrozumiałam, że ta iskierka człowieczeństwa, którą przywołał, utonęła w szaleństwie. – Odszukaj mnie, gdy już odnajdziesz siebie – zamruczał, mocząc palec w sosie sojowym ze swojego talerza. – A wtedy zobaczysz, co jeszcze zdołam znaleźć.

Uniósł dłoń, odczekał sekundę i oblizał sos długim, niewymownie sugestywnym pociągnięciem języka. – Porzygam się – oznajmiłam z pogardliwym grymasem. Zaśmiał się cichutko i złapał za tacę. – Chwila obiecanej samotności, dla naszej maleńkiej zagubionej bogini. – I odszedł, raz jeszcze poruszywszy na odchodnym brwiami. Natychmiast podjęłam próbę, by się mentalnie oczyścić i wymazać całą tę niepokojącą rozmowę z pamięci. Nie obchodziło mnie, co myślał, nawet jeśli odzyskam siły, zbliżę się do założeń, które znalazły się u podstaw mojego stworzenia, nigdy nie będę taka jak on. Miłość i wojna są bardzo daleko od nieokiełznanego pożądania, które właściwie definiuje tego stwora. Dionizos próbował namieszać mi w głowie. To zapewne jest kolejny idiotyczny podstęp, żeby wpędzić mnie w pułapkę. Westchnęłam i zamknęłam oczy. Czas poszpiegować. Pomruk rozmów personelu Finemdi i bogów powoli cichnie. Po chwili poszukiwań trafiłam na pełną napięcia rozmowę Samanthy i jej ojca. – …nie rozumiem, dlaczego chociaż raz nie możemy rozmawiać miło i normalnie – mówił Gideon. – Tato, proszę – syknęła Samantha. – Rozejrzyj się i powiedz mi, czy cokolwiek z tego jest normalne! – Dlatego właśnie powinniśmy wykorzystywać każdą okazję na odrobinę normalności – odpowiedział, chyba nawet rozpaczliwie. – Proszę, Sam. Co się stało z moim małym naukowcem? – Jest tutaj, tato. – Uderzyła dłonią w blat. – Sama w kącie, jak zawsze. – Ty znowu o tym? – Niemal słyszałam, jak przewraca oczami. – Nie szukaj przyjaciół w firmie, tylko o to cię proszę! Masz życie poza pracą, co z twoimi zajęciami? Mruknęła, demonstrując brak zainteresowania. – Hej, myślałem, że świetnie sobie radzisz. Niewiele nastolatków chodzi na zajęcia na tym poziomie! – Taaak, tylko to obchodzi popularne dzieciaki w szkole, ile lat nauki przeskoczyłam. – No to dołącz do jakiegoś cholernego klubu książkowego, czy coś! – Och, no tak, zapomniałam, że to takie proste – odpowiedziała z identycznym sarkazmem. – Powinnam zająć się tymi sprawami dla normalnych ludzi przed czy po tym, jak już sprawdzę kolejną dostawę

magicznych artefaktów? – Nie mów do mnie takim tonem – powiedział, przywołując swój rodzicielski autorytet. – Praca tutaj to twój wybór. Zawsze cię wspierałem, ale są pewne zasady! Usłyszałam szczęk, gdy zaczęła zbierać na tace naczynia i sztućce. – Przepraszam, sir. Masz rację. Chyba lepiej wrócić do pracy. – Sam, proszę, ty… spójrz, ledwie tknęłaś jedzenie. – Dziękuje za pogawędkę, Gideonie – opowiedziała mu suchym, martwym głosem i odeszła. Przez moment słyszałam jedynie jej kroki. Kiedy już znalazła się poza zasięgiem słuchu, Drass prychnął z frustracją. Odwróciłam się, żeby na niego zerknąć i zobaczyłam, że targa wąsa, pogrążony w głębokiej zadumie, po czym wrócił do jedzenia. Gdy już miałam pewność, że nic więcej się nie wydarzy, zgarnęłam swoją tacę i zaczęłam rozglądać się za hawajskimi siostrami. Siedziały przy tym stoliku co zwykle, ruszyłam więc w ich stronę, licząc na odrobinę przyjemnej rozmowy. Reszta mojego posiłku upłynęła bez wydarzeń wartych wzmianki, jeśli nie liczyć niesamowitej historii Hi’iaki o tym, jak wplątała się w zawody „kto silniejszy” z Anemoi, grecką boginią wiatrów wiejących z kierunków kardynalnych. Nie jestem w stanie powtórzyć tej historii, głównie dlatego, że nie mogłabym oddać wszystkich efektów dźwiękowych z równym mistrzostwem, jak zrobiła to Hi’iaka. Wychodząc ze stołówki, spojrzałam na zegar i zrozumiałam, że Nathan ma jeszcze godzinę zajęć przed sobą. Skrzywiłam się z irytacją, aczkolwiek nie dlatego, że przepadnie mu obiad, bo kuchnia otwarta była do późna. Moja irytacja brała się stąd, że przypomniałam sobie, czego dowiedziałam się na moich własnych zajęciach. Posiłek stanowił miły przerywnik, ale trzeba było czegoś więcej niż sushi, żeby zdusić moją wściekłość na perwersje Finemdi. Wykorzystywanie mocy i talentów bogów niczym zabawek, rozczłonkowywanie istoty takiej, jak Aryman na jakieś ozdóbki… Moment. Uderzyła mnie nagła myśl, ale zaraz uświadomiłam sobie, że obijała się w mej głowie od chwili, gdy opuściłam wykład Adama. Zastanowiłam się nieco głębiej, próbując przewidzieć ewentualne problemy, ale pomysł podobał mi się coraz bardziej. Może nic z tego nie będzie, ale przynajmniej mogłam skupić uwagę na czymś innym niż tylko moja nienawiść do korporacji, co okazało się bardzo odświeżające. Zaczynałam mieć serdecznie dość tego, że

po tych wszystkich wykładach nie mam nic do roboty, jak tylko narzekać, jak bardzo nienawidzę Finemdi. Teraz miałam czym zająć myśli, poza nieustannie obecną odrazą. Cholera, dobrze jednak, że poszłam na lekcję. Muszę znaleźć pewne konkretne miejsce na stacji, a bez wykładu Adama nie wiedziałabym nawet, czego szukać. Tym razem przynajmniej mogłam sobie darować mapę. Nawet jeśli miałabym ochotę spędzać jakieś niedorzeczne godziny na sprawdzaniu każdego piętra i korytarza, to i tak to, czego szukałam, raczej nie zostało nigdzie zaznaczone. Ale to nic. Wszystko, co muszę zrobić, to iść za węchem. Przez kilka minut spacerowałam bez celu, tylko po to, by się oddalić od innych bóstw w stołówce, a potem zamknęłam oczy i skoncentrowałam się, jak mogłam najmocniej. Jako istota boska mogę robić rzeczy, które są poza zasięgiem śmiertelników. Bogowie mają własny swądek i tak samo magia. To aura, która faluje pod powierzchnią rzeczywistości, nasączona filozofią i śladami tego, co ją zrodziło. Wcześniej nie zwracałam uwagi na aury ani nic w tym rodzaju, cały budynek pełen był przecież bogów i magicznych artefaktów. Teraz jednak miałam czego szukać. Wszędzie czułam niski pomruk energii. Wieczna energia Hestii, niezliczone runy obronne, ślad dziesiątków bogów, wszystkie skąpane w wielowarstwowym mistycznym echu. Tylko jeden z nich rezonował tym, czego szukałam, tępym pulsowaniem klęski. Złapałam zapach i ruszyłam. Nietrudno było przypomnieć sobie, jakie wrażenie wywołał we mnie ów skrawek Arymana, z którym miałam do czynienia w szpitalu. Nawet najlżejszy ślad jego aury wołał do mnie niczym syrena. Niemal godzinę przemierzałam korytarze, sunęłam przy ścianach, zawracałam z miejsc, które okazały się ślepymi zaułkami, wędrowałam klatkami schodowymi. Wreszcie zatrzymałam się przed nieopisanymi drzwiami na pierwszym podziemnym poziomie. Nieciekawe drzwi w połowie nieciekawego korytarza. Nawet nie miały elektronicznego zamka. Nie wyróżniały się absolutnie niczym, poza aurą, która krzyczała do mnie zza progu, obiecując agonię i rozpacz. Odetchnęłam głęboko, żeby się uspokoić, po czym przekręciłam gałkę i otworzyłam drzwi. Za progiem panowała nieprzenikniona ciemność, światło z korytarza rozlało się w niej mętną kałużą. Mrugnęłam i zaczęłam szukać jakiegoś włącznika. Pstryknęłam i ostra jarzeniówka pod sufitem zapłonęła posłusznie i skąpała pomieszczenie w bladym świetle. Przechyliłam głowę. I

zamiast miejsca magicznego rytuału, którego się spodziewałam, zobaczyłam zwykły składzik. Metalowe regały pod ścianami pełne były dodatkowego wyposażenia i materiałów biurowych. Był może nieco większy od innych, jakie tu widziałam, ale cementowa podłoga była absolutnie goła. Niczego tu nie było. Już miałam zamknąć drzwi z irytacją, gdy coś mi przyszło do głowy. Te regały… dlaczego stoją tylko pod ścianami? Dlaczego przestrzeń pośrodku pomieszczenia jest pusta? I czy jakikolwiek składzik w historii ludzkości miał zupełnie pustą podłogę? Powinno być na niej pełno jakichś śmieci, pudełek, rzeczy, które pospadały z półek, zapomnianych zapasów walających się po posadzce. Obróciłam się i weszłam z powrotem. Zamknęłam oczy i skupiłam się na aurze. Tak, na pewno pochodziła stąd. Weszłam głębiej, na skórze czułam drobne igiełki złej energii. Powinnam wręcz potykać się o Arymana albo o to, czego używają, żeby sklonować jego aurę. Schyliłam się, żeby zbadać zbyt czystą podłogę i skrzywiłam się odruchowo, gdy poczucie klęski i nieszczęścia wezbrało wokół mnie. Tutaj. Aura niemal wylewała się z betonu. Wyprostowałam się, kiwając do siebie głową. Musieli jakoś zatopić wszystko w podłodze, może zaklęciem, albo sprawili, że wszystko stało się niewidzialne. Gdybym była silniejsza, mogłabym przejrzeć iluzję, ale i tak miałam wszystko, co było mi potrzebne. Kiedy Garen, czy ktokolwiek inny, kto nosił przy sobie kawałek Arymana, teleportuje się poza zasięg niebezpieczeństwa, trafia tutaj. Zadowolona ze zdobytej wiedzy, ruszyłam do drzwi i sięgnęłam do wyłącznika, chcąc zgasić światło. Nagle na ułamek sekundy składzik, jakby się rozciągnął, jakby wszystko, co w nim się znajdowało, było cieczą, a potwór z głębin próbował wyrwać się na powierzchnię. Miałam wrażenie, że coś mi pełza po czaszce. Przemieszczone powietrze łupnęło głucho i coś nagle pojawiło się na środku pomieszczenia. Postać odetchnęła ze świstem, nabierając pełne płuca powietrza i drgnęła gwałtownie na podłodze. Przewróciła się na plecy w następnej chwili. Od razu ją poznałam i niemal krzyknęłam. Z laboratoryjnego kitla unosiły się smużki dymu, okulary miała potrzaskane, a włosy po jednej stronie sklejały krew i pot. Przysunęłam się, by pochylić się nad nią i blade zielone oczy skupiły się na mnie z komicznym niemal strachem. – Nie mów mojemu tacie – szepnęła przerażona Samantha Drass.

13 Małe sekrety rzepraszam? – wykrztusiłam. – Mój tato – Samantha zachłystywała się powietrzem – nie może się dowiedzieć. – Będę o tym pamiętać następnym razem, gdy wpadnę na niego w wieczór bingo. – Wyciągnęłam do niej rękę. – Możesz wstać? Zmarszczyła brwi, potem złapała podaną dłoń i dźwignęła się na nogi. – Och – jęknęła, opierając się o mnie. Na betonową podłogę zaczęła kapać krew i posypały się resztki jakiegoś elektronicznego urządzenia. – Musimy iść do skrzydła medycznego – stwierdziłam, próbując zajrzeć za jej kitel, by się przekonać, jak poważne obrażenia odniosła. Ale Samantha przyciskała rękę do brzucha, zgięta wpół i nic nie mogłam dojrzeć. – Nie, nie, tylko… daj mi tu popatrzeć – wymamrotała i chwiejnie podeszła do regałów. – Nie wszystko da się wyleczyć taśmą klejącą, Samantho – pouczyłam ją, patrząc, jak przeszukuje zasoby biurowe. – Kłamiesz – rzuciła z półuśmiechem, nie przestając przeszukiwać półek. Przysunęłam się bliżej, na kilku pudełkach dostrzegłam krwawe ślady jej palców. – Samantho, potrzebujesz pomocy. Proszę, pozwól mi… – A! – nie dała mi dokończyć. Odwróciła się od półki z czarno-żółtym śrubokrętem w dłoni. – Wiedziałam, że znajdę tu jeden. Zmarszczyłam brwi. Nie sprawiała wrażenia kogoś, kto bredzi pod wpływem szoku, ale psychologia nie była w końcu moją najmocniejszą stroną. – Dobrze, masz swój śrubokręt – powiedziałam, kładąc jej dłonie na ramionach. – Zabierzmy teraz śrubokręt do skrzydła szpitalnego i zaraz ci będzie lepiej. – Czekaj – powstrzymała mnie. – To nie to, co myślisz. Rozchyliła kitel i na podłogę pociekła świeża krew. Samantha trzymała

P

narzędzie drżącymi dłońmi, z czubkiem skierowanym w stronę brzucha. Ostrożnie przysunęła go do skóry. W pierwszej chwili miałam wrażenie, że chce się nadziać, ale jej ruchy były tak wstrzemięźliwe i powolne, że nie poczułam prawdziwego niepokoju. Kilka sekund końcówka śrubokrętu dotykała poszarpanej skóry. Przez porozrywane ubranie dostrzegłam długą nierówną ranę na brzuchu panny Drass. Nagle śrubokręt rozbłysnął jasnym, złotym światłem. Przypomniał mi się błysk bransolet Garena w czasie starcia w restauracji. Ten tutaj był jednak mniej intensywny. Poszarpane brzegi rany zatrzepotały, jakby pochwycone wiatrem i popełzły ku sobie. Spotkały się i zaczęły splatać ze sobą, między brzegami rany pojawiła się nowa skóra, niczym fala różowej cieczy. Potem znikały inne rany, skaleczenia, poparzenia i siniaki. Samantha odetchnęła głęboko, gdy światło wreszcie zgasło, przeciągnęła się, poruszyła rękami i nogami, wyraźnie testując ich sprawność. Chyba była zadowolona, bo skinęła głową i odłożyła śrubokręt na półkę. – Teraz o wiele lepiej – oznajmiła, odwróciwszy się do mnie. Ubranie na brzuchu nadal miała przesiąknięte krwią, ale na widocznej w rozdarciu skórze nie widziałam nawet śladu blizny. – Niezła sztuczka – stwierdziłam. – Co byś zrobiła, jakby tego tu nie było? Potrząsnęła głową. – Mało prawdopodobne. W tych pomieszczeniach zawsze jest pełno przydatnego sprzętu. Wiedziałam, że znajdę tu coś, co mi pomoże. – Wskazała regały. – Wszystko tu jest w jakiś sposób zaklęte, tylko ciężko się zorientować, bo Arymaura jest taka silna. Zamarłam na ułamek sekundy, próbując zrozumieć, o czym mówi i naraz jęknęłam. – Powiedz, że nie nazwaliście tego tak specjalnie. – Co? A co w tym złego? – zdziwiła się, marszcząc brwi. – Aura Arymana. Arymaura. Wszędzie używamy tego określenia. Jest niesamowicie czytelne. – Zapomnij – zakończyłam temat. – Co ty tu robisz? Co ci się stało? Gwałtownie zamknęła usta i rozejrzała się niespokojnie. – Nic – pisnęła. Popatrzyłam na nią z wyraźnym niedowierzaniem. – Nic – powtórzyłam. – Ja nie… – miała zbolałą minę. – Nie mogę ci powiedzieć. Panno Frejo, prze…

– Saro – przerwałam jej. Zmarszczyła brwi niepewna, o co chodzi. – Jesteśmy przyjaciółkami – przypomniałam jej. – Dla przyjaciół jestem Sara. Aż jęknęła z frustracji. – Nie mogę, Saro – szepnęła. – Znam cię ile? Pół obiadu? Mój ojciec dosłownie mnie zabije, jeśli… – A kto mu powie? – prychnęłam. – Mam gdzieś, co on chce, albo ktokolwiek inny. Przez ułamek sekundy na jej twarzy pojawił się wyraz niedowierzania, a zaraz potem niepokoju i zakłopotania, gdy coś sobie uświadomiła. – Jesteś nowa – powiedziała bardziej do siebie niż do mnie. – Dopiero zaczęłaś szkolenie, kalibrację i tak dalej, prawda? Naprawdę mi przykro, Saro, ale nie mogę ci ufać. Proszę, uwierz, chciałabym ci powiedzieć, chciałabym mieć kogoś, żeby mu mówić, ale ty jesteś… – Naprawdę sprawiała wrażenie, jakby bardzo chciała wyjaśnić, ale tylko wypaliła: – Nie mogę. Przez moment stałam oszołomiona, ale potem zrozumiałam. Samantha wiedziała, że Finemdi zmienia bogów w uległe kanapowe zwierzaki. Nie wierzyła, że zdołam cokolwiek ukryć przed jej ojcem, bo kiedy ich wyszkoleni wyznawcy ze mną skończą, będę musiała być posłuszna Gideonowi. To wyjaśniałoby też, dlaczego Samantha nie próbowała nawet wyjaśnić, dlaczego nie może mi się zwierzyć, bo to wiązałoby się z wyjawieniem, co Finemdi robi z bogami. Jednak jej upór w kwestii zachowania tajemnicy odnośnie do tego, czym się zajmowała, świadczył o tym, że robiła coś bardzo, bardzo niegrzecznego. Ona coś knuła, a to mogło uczynić z niej sojusznika. Jedyny problem to ten, że ja będę musiała wykonać pierwszy krok. Spojrzałam na nią badawczo. Czy mogę ci ufać, Samantho Drass?, zapytałam w duchu. Po raz kolejny żałowałam, że nie mam więcej wprawy w odróżnianiu kłamczuchów od ludzi szczerych. Ewidentne zło – nie ma sprawy, z tym mogłam sobie poradzić. Ale ukrywający się, dwulicowi oszuści zazwyczaj wyprowadzają mnie w pole, orientuję się w ich podstępach, gdy jest już za późno. Jednak miałam na tę dziewczynę haka, czyż nie? Jasne, nie wiedziałam, co robiła, ale była naprawdę przerażona na myśl, że ojciec się o tym dowie, czyli było to coś wyjątkowo nielegalnego w kategoriach korporacji. Oczywiście to nie sprawiło, że od razu jej zaufałam, niemniej było to jakieś zabezpieczenie, które pozwoliło mi poczuć się nieco

pewniej. No dobrze, raz kozie śmierć. – Nie zgadzam się na to, by stać się niewolnicą, Samantho – oznajmiłam. – To, co robią tu bogom, jest wbrew wszystkiemu, co uważam za słuszne. Wytrzeszczyła oczy. – Co? Nigdy nie powiedziałam… – Nie musiałaś. – Rozłożyłam ręce. – Jak inaczej utrzymalibyście w szachu tych wszystkich bogów, te wolne duchy? Jak moglibyście zaufać któremukolwiek z nas? Ta wiara, którą nam gwarantują, jest skażona. Nic innego nie ma tu sensu. Popatrzyła na mnie długim, badawczym spojrzeniem. – Co ty tu robisz, Saro? – spytała wreszcie i to zupełnie innym tonem niż ten, który słyszałam wcześniej. Prawdę powiedziawszy, cała jej postawa się zmieniła. – Kiedy spotkałam cię po raz pierwszy, byłaś niewinna, krucha, kolejna bogini miłości i piękna, ale im dłużej z tobą rozmawiam, tym bardziej wydaje mi się, że była to tylko maska. I kto to mówi?, pomyślałam, bo miałam poważne podejrzenie, że to zachowanie w stylu zahukana owieczka było tak samo tylko fasadą, jak moja łagodność i potulność. Tylko że ja miałam cholernie dobry powód dla swojej obłudy. – Współpracuj albo giń? – powiedziałam, zaciskając dłoń w pięść. – Co to w ogóle za wybór? Musiałam zachowywać się jak każdy inny wdzięczny bóg, który nie może doczekać się nowych wyznawców. – Ale nie tego tak naprawdę chcesz, prawda? Domyśliłaś się już jak… „pacyfikujemy” naszych bogów, więc co teraz? Co zrobisz? – Właściwie mogłabym uznać jej słowa za oskarżenie, ale sprawiała wrażenie szczerze zainteresowanej. Nic nie mogłam na to poradzić, ale trochę mi to pochlebiało. – Jesteś naprawdę ciekawa, prawda? – spytałam. – Jestem naukowcem – odpowiedziała, jakby to wszystko wyjaśniało. – A ty nie zachowujesz się jak żaden z bogów, z którymi miałam do czynienia. Wiesz, co robimy, ale nie próbowałaś się zemścić, ani nikogo zabić. Mogłabyś próbować uciec, jednak wciąż tu jesteś. Co planujesz? – Może po prostu lubię przebywać wśród innych bogów – rzuciłam. Po rozdrażnionym wyrazie jej twarzy zorientowałam się, że od razu wyczuła, że unikam odpowiedzi. – Widywałam cię w stołówce – dopowiedziała, poprawiając stłuczone

okulary. – Te trzy Hawajki to jedyne osoby, z którymi rozmawiasz. – Och, to strasznie niemądre. – Założyłam ręce na piersi. – Może zaproponuję ci układ? Ty powiesz mi, co robisz, a ja powiem tobie, co ja robię. Zastanowiła się przez chwile. – Ty pierwsza – odpowiedziała wreszcie. Ach, czyli nadszedł moment prawdy. Czy mogę jej powiedzieć, że planuję zniszczyć firmę jej ojca? Zawsze mogę ją zabić, jeżeli będzie chciała mnie wydać. Jednak, jeśli poznają moje plany, to po mnie. Lepiej dopilnować, by nie mieli żadnych podstaw do podejrzeń. – Czy możemy tu bezpiecznie rozmawiać? – spytałam. – Jak najbardziej – zapewniła mnie, nie zdając sobie sprawy, że ta informacja może zagrozić jej życiu. – Jedno z niewielu miejsc w całym kompleksie, gdzie nie ma kamer, fale magicznych detektorów kolidowałyby z Arymaurą, a efekty teleportacji zakłócają działanie elektroniki. – Dobrze wiedzieć – stwierdziłam i zaraz się skrzywiłam. – Czekaj… – Wyciągnęłam Mima z torebki i próbowałam uruchomić ekran startowy. Nic. Telefon nie reagował. – Nie martw się – uspokoiła mnie Samantha. – To tylko rezonans pola translokacji. Rozejdzie się po kilku godzinach, choć bateria może być wyczerpana. Podłącz do prądu i jutro powinno być okay. – Dzięki. – Wrzuciłam biednego Mima do torebki. – No dobrze, Samantho. Chcesz wersję długą czy krótką? – Wszystko lepiej zaczynać od abstraktu – odpowiedziała, opierając się o regał. Przechyliłam głowę, unosząc pytająco brew. Westchnęła. – No tak. Bóg. Nigdy nie musiałaś pisać pracy naukowej, prawda? Chodzi mi o to: daj mi krótką wersję na początek, a potem zobaczymy, co dalej. – Może być – zgodziłam się, zastanawiając, czy przypadkiem nie zrobiłam z siebie przed chwilą głupka. No cóż, następne moje słowa mogą przedstawić mnie w nieco innym świetle. – Zamierzam zniszczyć Finemdi. To, co robią, jest wbrew naturze, nie wspomnę już o tym, co zrobili osobiście mnie. Wydawało się, że brwi wyskoczą jej z czoła. – Rany – szepnęła głęboko wstrząśnięta. – No dobrze, naprawdę chciałabym usłyszeć dłuższą wersję.

Uśmiechnęłam się. – Pewnie myślałaś, że chcę tylko ukraść kilka artefaktów i może uwolnić kilku bogów. Wzruszyła ramionami. – No, to by były przynajmniej cele realistyczne. Nie wiem, czy masz świadomość, jak wielka jest ta korporacja, ale nawet gdybyś zrozumiała, jak gigantyczne zadanie przed sobą postawiłaś, to chyba nie jesteś w stanie zrozumieć, jakie to może być trudne. Uniosłam barki. – Sięgaj gwiazd. Czyli teraz ja posłucham, co ty planujesz. Kiwnęła głową. – Taką chyba miałyśmy umowę. Wciąż jednak chciałabym usłyszeć coś więcej na temat twoich planów i motywacji. Jesteś całkiem wyjątkowa, wiesz? Podobała mi się jej dociekliwa natura, uśmiechnęłam się więc w odpowiedzi. – Z radością odpowiem na twoje pytania. Samantho. Ale teraz, jeśli nie masz nic przeciwko…? – Tak, jasne. – Zaczęła bawić się narzędziami na półce. Patrzyłam, jak bardzo jej postawa i zachowanie zmieniły się w ciągu sekund, na twarzy pojawił się smutek, gdy myślami wróciła do swoich spraw. – To wcale nie jest takie skomplikowane, szczerze mówiąc. Próbowałam stworzyć wyjątkowego boga. Nie… nie poszło najlepiej. Przy ostatniej próbie naprawdę myślałam, że do czegoś doszłam, ale, no cóż, nie wytrzymała i mnie zaatakowała. Musiałam ją zniszczyć. Mówiła to wszystko suchym, bardzo oficjalnym tonem, ale nawet gdyby mój talent nie pozwalał mi wyczuwać emocji i tak wiedziałabym, że za tymi słowami kryje się otchłań smutku i żalu. – Wyjątkowego boga? – spytałam, wyczuwając, że to nie ta kwestia tak bardzo ją boli. Wolałam podchodzić do tematu ostrożnie. – Kogoś, kogo kiedyś znałam – odpowiedziała cicho. – Przyjaciółkę? Spojrzała na mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, – Moją mamę – oznajmiła szybko ostrym tonem. I musiała ją zniszczyć? Rany… to dopiero… upiorne. – Była bogiem? – Starałam się nie pokazać swego zaskoczenia.

Potrząsnęła głową. – Nie, ale to jedyny sposób, jaki wymyśliłam, by ją odzyskać. Pogubiłam się. Musiałam dowiedzieć się więcej, ale nie chciałam rozbić Samanthy na milion kawałków milionem pytań. – Samantho, wiem, że to dla ciebie trudne – zaczęłam ostrożnie – ale chciałabym zrozumieć. Chciałabym pomóc. Czy możesz… Nieoczekiwanie parsknęła wysokim, nerwowym śmiechem. – Przepraszam. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. Strasznie jestem ogólnikowa, prawda? Zły naukowiec. – Odetchnęła i wzięła się w garść. – Miałam osiem lat – podjęła suchym tonem, wypranym ze wszystkich emocji. – Mama i Gideon oboje pracowali tutaj, od zawsze. Byłam bardzo bystra jak na swój wiek i oczywiście wiedziałam, że bogowie są prawdziwi, ale wciąż nie do końca rozumiałam, czym zajmowali się moi rodzice. – Spojrzała na mnie i potrząsnęła głową. – To nieważne. Byłam szczęśliwa. Oni też wydawali się szczęśliwi. Wszystko było dobrze… jak w dzieciństwie. Ale jednego dnia mama nie wróciła do domu. Tata powiedział, że mieli wypadek przy pracy i umarła. Odbył się pogrzeb i wtedy, wtedy już powinnam się zacząć zastanawiać, bo trumna była zamknięta. Żadnego ciała. Powinnam wstać w trakcie pożegnalnej mowy ojca i zażądać wyjaśnienia, po jakim to wypadku nie zostaje ciało. Ale miałam osiem lat. I byłam grzeczną dziewczynką. Grzeczne dziewczynki nie zadają takich pytań. Zdjęła z półki poziomnicę i zaczęła obracać w dłoniach, obserwując pęcherzyk powietrza w środku. – Miałam czternaście lat, gdy wreszcie zaczęłam zadawać pytania – podjęła tym samym udręczonym tonem. – Uwierzysz, że potrzebowałam sześciu lat, żeby zebrać się na odwagę? Wreszcie zaczęłam wyciągać stare nagrania, żeby znaleźć te z kamer bezpieczeństwa. Tyle ślepych zaułków. Ale wtedy zaczęłam obserwować ojca, zaglądać do jego plików. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie. A potem trafiłam na daty zatrudnienia, jego zatrudniono tego samego dnia, gdy został utworzony formularz dla nowo zatrudnionych. Dziwne, prawda? Zatrudnili go dokładnie tego samego dnia, kiedy przyjęli formularz, by rejestrować wszystkich nowo zatrudnionych. Sprawdziłam inne dokumenty, bo nic mi się nie zgadzało, z tych dokumentów wynikało, że pracował w Finemdi o wiele dłużej. No to zaczęłam szukać w innych miejscach. Jego plik z kadr to był jakiś żart, ale podpisał całe mnóstwo innych dokumentów. Szukałam, cofając się coraz

dalej i dalej w przeszłość i zawsze tam był. Znajdowałam coraz starsze dokumenty i proszę, mój tato zawsze zostawiał na nich swój ślad, w latach pięćdziesiątych, czterdziestych, trzydziestych, aż w końcu skończyły mi się dokumenty. – Jest bogiem? – zdumiałam się. Nie najlepiej umiem ocenić czyjś wiek, ale powiedziałabym, że Gideon Drass dopiero co przekroczył czterdziestkę. Jednak większość bogów emanuje aurę boskości, a od niego nic nie wyczułam, może w takim razie jest półbogiem jak Garen? Samantha potrząsnęła gwałtownie głową i rzuciła poziomnicę na półkę. – Nie. Nie, jest śmiertelnikiem, przynajmniej z tego, co wiem. Kiedy już byłam pewna, że nie jest bogiem w przebraniu, zaczęłam sprawdzać, jak to możliwe, by był tu tak długo. Wszystko było niepokojące. Trwało to rok i nagle trafiłam na taśmy z kamer ochrony, z dnia, w którym zginęła moja mama. Popatrzyła na mnie mokrymi oczami, maska profesjonalizmu zaczęła pękać. Aż się cofnęłam o krok. Nie jej smutek mnie zaskoczył, ale czysta furia kipiąca za tą fasadą. – Zawarł układ. Układ. Nie wiem, nie wiem, kim był ten bóg. Same łuski i kłębiąca się ciemność. Nieważne, ważne jest to, że nie był to pierwszy raz, jak sądzę. Chociaż to tylko domysły. – Zacisnęła pięści i miałam wrażenie, że dalsza relacja to dla niej czysto fizyczny wysiłek. Wyrzucała z siebie słowa tak szybko, jakby bała się, że jeśli przerwie, choć na chwilę, to już nigdy tego nie powie. – Poświęcił moją matkę, Saro. Dźgnął ją w pierś, zlał krew do miski i postawił, by bóg w cieniu mógł ją wziąć, a ja tęsknię za nią tak bardzo, Saro. Zabrał ją mnie. Ilu jeszcze kobietom to zrobił? Czy w ogóle ją kochał? Czy musiał ją kochać, żeby zadziałało? Tak wielu rzeczy nie wiem. Miała dreszcze. Nie jestem za bardzo obeznana w ofiarach z ludzi, ale wiedziałam, że są tacy bogowie, którzy się nimi karmią, rosną w siłę z każdą rytualną śmiercią zadawaną w ich imieniu. Przyjmowałam ofiary, ale tylko takie przyjemne, miłe: miód, piwo, świeże ryby, dojrzałe jagody. Moje nagrody za te ofiary były niewielkie, ale płynące z serca, jak te dary. Ale co z tymi wynaturzonymi bogami? Co mogli dać w zamian za śmierć innej ludzkiej istoty? Albo gorzej – ukochanej żony? Za taką potworność nieśmiertelność mogłaby być niezgorszym początkiem. – Nienawidziłam go za to – mówiła dalej Samantha – ale nie jestem taka, jak on. Nie mogłam sobie wyobrazić, że się mszczę, zdecydowałam więc, że

to odczynię. On jej odebrał życie, ja je zwrócę. Finemdi może tworzyć nowych bogów, wiesz przecież – zamilkła na moment. – Wiedziałaś o tym, prawda? Kiwnęłam głową, przypominając sobie powitalną mowę Garena. Kolejny cios poniżej pasa, który miał mnie skłonić do odrzucenia oferty. – Pseudo bogowie – potwierdziła. – Są słabi, ale prawdziwi. Pomyślałam, że jeśli zbiorę wszystko, co o niej wiem, całą miłość, oddanie, i wykorzystam do stworzenia nowego bóstwa, a potem umieszczę wszystko w rozkładzie wiary, to przywrócę ją do życia. Było to trzy lata temu i teraz to była moja szósta próba. Niemal ją miałam, Saro, prawie wróciła. – Co się stało? – spytałam niemal zahipnotyzowana. Westchnęła. – Wyszła nie tak, jak trzeba. Tworzenie boga to delikatny proces. Pisałam całe prace na ten temat. Ty możesz podtrzymać się i rosnąć w siłę, korzystając z szerokiego zakresu wierzeń, ale na początku bogów trzeba naprawdę czcić i trzeba to robić bardzo ostrożnie. Wymagają podwalin z niezachwianej wiary, by uformować się jak należy. Pełnej mitologii, powodów, by w nich wierzyć, osobowości… wyobraź sobie, jak ciężko byłoby myślą powołać do życia człowieka, każdy jego wymiar, absolutnie doskonale. Trzeba tysięcy wiernych i dekad, by uformować boga. A ja mam garstkę naćpanych więźniów, którzy nie mogą sami myśleć i wszystko to, co pamiętam ze swojego dzieciństwa. Uderzyła pięścią w półkę i wszystkie poukładane tam narzędzia podskoczyły nieco. – Ale tym razem byłam tak blisko! Wyglądała właściwie, brzmiała jak ona, pachniała jak ona. Przez sekundę uśmiechała się nawet i wiedziałam, że mnie rozpoznała. A potem… było po niej. Zdestabilizowała się. Stała się zwierzęciem, dzikim i głodnym wiary, które nie wiedziało, jak tę wiarę ze mnie wydrzeć. – Schyliła się i podniosła z podłogi zniszczone urządzenie, które wypadło jej spod kitla, a potem przywołała mnie gestem. – Miałam zamiar ją przytulić, gdy się załamała. Ledwie udało mi się aktywować spalarkę. Aż mi się w głowie zakręciło, umysł nie chciał zaakceptować tej koncepcji. Samantha była ukochaną córeczką nadopiekuńczego ojca, kierownika najwyższego szczebla, prawdopodobnie nieśmiertelnego, który poświęcił żonę za mroczne dary, a teraz ta ukochana córeczka próbuje

przywrócić tę żonę do życia jako boga robionego na zamówienie. Gorzej, za każdym razem, gdy jej się to nie udaje, musi zniszczyć efekt swoich wysiłków, który ma twarz utraconej matki. – Jakim cudem ty jeszcze trzymasz się na nogach? – Wszelkie próby wyrażenia cichego współczucia spaliły na panewce w obliczu mojego zdumienia. Popatrzyła na mnie ze zmęczeniem, a potem po pomieszczeniu, jakby nie była do końca pewna. – Zachowanie klinicznego dystansu – powiedziała wreszcie. – Jestem dobra w rozdzielaniu różnych spraw i traktowaniu poszczególnych tematów indywidualnie. Muszę być, jeśli chcę ukryć to, co wiem, przed Finemdi. Moim ojcem. – Mogę sobie tylko wyobrażać. Nie wiem, jak możesz znieść przebywanie w tym samym budynku, co on, a co tu mówić o wspólnej pracy. On jest… wybacz, ale on jest potworem. Wzdrygnęła się. – Wiem. I naprawdę go nienawidzę. Nie tylko za moją mamę. Skradł całe moje dzieciństwo, izolował od wszystkich, by mnie „chronić” i to on stoi na czele tego horroru. – W jej oczach błysnęło coś na kształt dumy. – Ale ja mogę być od niego lepsza, Saro. Mogę to wszystko naprawić. Dokąd zaprowadziłaby mnie zemsta? Czy kilka minut satysfakcji mogłoby wynagrodzić całe życie bólu? Albo podnieść na duchu w nadchodzących latach? Część mnie, krwawa, wściekła wojowniczka chciała jej powiedzieć: oczywiście, że warto!, wykrzyczeć z niebios, a potem pomóc zaplanować wojnę, jakiej potrzebuje, wyszkolić ją w zemście i, kiedy już nadejdzie właściwy dzień, radować się ponurym zwycięstwem u jej boku. Powiedziałam tej części, żeby siedziała cicho i słuchałam Samanthy. – Chyba pomaga, że nienawiść już minęła. Całkiem. Nie czuję nic do tego człowieka, bo to, co zrobił, nie będzie miało znaczenia. Odebrał mi coś i zamierzam to odzyskać. To będzie moja zemsta. A ja miałam tę dziewczynę za potulnego szczura laboratoryjnego. To, co mówiła, nie było też całkiem bez sensu. W czasie mego długiego życia zrozumiałam już, że tworzenie bywa trudniejsze niż niszczenie, ale zawsze, zawsze jest bardziej satysfakcjonujące. Nie żebym sama kroczyła ścieżką tej mądrości.

– Na czym więc stoimy, Samantho? – Wskazałam na zniszczone urządzenie w jej dłoni. – Co teraz zrobisz? – To samo, co ty, Saro – odpowiedziała. – Będę sięgać ku gwiazdom. Obie mamy trudne zadania przed sobą. Trzeba mierzyć się z każdym dniem po kolei. Dotarło do mnie, że mogłabym być zniesmaczona, oburzona zbrodnią, którą próbowała popełnić, jednak cały gniew, jaki mogłaby we mnie obudzić, już zużyłam na Finemdi. Nienawidzić Samanthy byłoby mniej więcej tym samym, co nienawidzić deszczu w obliczu pędzących wód potopu. Oba mogą być niebezpieczne, ale jedno zagrożenie jest o wiele poważniejsze. Przez moment poczułam zadowolenie z tego toku rozumowania, bo uświadomiłam sobie, że to jest absolutne przeciwieństwo tego, jak myśli Garen. Jednak na końcu Samantha może nie docenić moich wysiłków, bez względu na to, czy będę chciała ją zabić, czy nie. – I to wszystko? – spytałam. – Jeżeli mnie się uda, zniszczę twoje badania. Co zrobisz, gdy zmiotę to miejsce z powierzchni ziemi? – Zacznę od nowa. Odtworzę wszystko. Nie jestem ślepa, Saro – odpowiedziała i roześmiała się do siebie. – A przynajmniej już nie jestem. Wiem, że to, co robię, jest mroczne. Ale wiem, że cała ta korporacja jest jeszcze mroczniejsza. A mój ojciec? Kto wie, czym on naprawdę jest? Mogę nie chcieć wkraczać na drogę przemocy, którą ty podążasz tak chętnie, ale nie jestem ślepa. Jeśli ci się uda, nasz świat będzie tylko lepszy. – Uśmiechnęła się do mnie. – No, chyba że jakoś się w to zaplączę. Raczej wolałabym żyć, jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Wymagania i wymagania – odpowiedziałam z prychnięciem. Teraz uśmiechnęła się naprawdę szczerze. – No więc jaki masz plan, Saro? – spytała. – Powiedz mi, co muszę wiedzieć, żeby wyjść z tego w jednym kawałku? – No dobra, układ to układ. Powiem ci, co wymyśliłam dotychczas… Nakreśliłam jej podstawy mojego planu, czego się dowiedziałam i co, moim zdaniem, mogło zapewnić jej przeżycie. Kilka szczegółów zatrzymałam dla siebie, ale nic takiego, co naraziłoby ją na niebezpieczeństwo. Kiedy skończyłam, wydawało mi się, że była pod wrażeniem, co uznałam za komplement. – W najgorszym wypadku narobisz cholernego zamieszania – stwierdziła. Zdjęła z półki poziomnicę, którą bawiła się wcześniej i podała ją mnie. –

Cieszę się, że powiedziałaś mi to wszystko. Wiem, że tu niełatwo o zaufanie. Powodzenia, Saro. – Tobie również, Samantho – odpowiedziałam, oglądając poziomicę. – Co… – To niwelator – wyjaśniła, ruszając w stronę wyjścia. – Działa na zasadzie, że cała magia to tak naprawdę praktycznie zastosowana wiara. Kiedy to aktywujesz, pokryje obszar dookoła warstwą apatii zebraną od naszych „ochotników”. Pomyśl o najgorszych aspektach nowoczesnego sceptycyzmu i wyobraź sobie, że zostajesz w nim skąpana. Zazwyczaj niszczy zaklęcia i znacznie osłabia bogów. Leży tutaj, na wypadek gdyby ktoś podczepił się pod efekt teleportacyjny. Może ci się przydać. – Hmm, dzięki. – Nagle poziomnica zaczęła mnie niepokoić. Skoncentrowana niewiara? Nawet nie chcę myśleć, jakie to by było uczucie. – Jak to…? – Złam i wypuść falę. – Pchnęła drzwi. – I dziękuję ci, Saro. – Za co? – Że nie zmusiłaś mnie, bym użyła tego przeciwko tobie – wyjaśniła ze słabym uśmiechem. – I za słuchanie. Będziemy w kontakcie. Nadal chciałabym dowiedzieć się więcej. Wyszła na korytarz. Słuchałam jej oddalających się kroków, po czym spojrzałam na poziomnicę. Zrozumiałam, że kiedy ja rozważałam ewentualną konieczność zgładzenia Samanthy, ona rozważała konieczność zgładzenia mnie. Podobała mi się ta dziewczyna.

14 Wbić się na cudzą imprezę ego wieczoru zaczęłam rzucać czary. Próbowałam zacząć od rzeczy niewielkich, ale nie mogłam się opanować. Taka byłam podekscytowana możliwością użycia prawdziwej magii, przygotowaniami do ostatecznego starcia, że skończyłam całkowicie wyczerpana, wypaliwszy się po rzuceniu trzech pomniejszych czarów, które w dawnych czasach mogłabym spleść we śnie. Następnego ranka niemal zamachnęłam się na Nathana, który budził mnie do pracy i ledwie wytrzymałam do chwili, gdy dzieci w parku naładowały mnie swoją wiarą. Zresztą nawet przy ich pomocy miałam wrażenie, że lunatykuję przez większość dnia. Natomiast wieczorem usiadłam w swoim pokoju i podjęłam kolejną próbę. Obiecywałam sobie, że tym razem będzie to tylko jedno zaklęcie. Zebrałam mistyczną energię wokół siebie i szykowałam się, by zacząć. Jest coś, co kocham w nowoczesnym świecie: niesamowicie łatwo znaleźć tu komponenty do zaklęć. W dawnych czasach musiałam posyłać swych wyznawców na cztery strony świata i liczyć, że znajdą dziwne metale i rośliny, których potrzebowałam. Teraz wszystko mogłam zamówić online w ilościach hurtowych i poczekać dwa dni na przesyłkę. Ten Internet to cholernie niesamowita sprawa. Zaklęcie tkało się niczym ciepły koc, tajemne włókna splotły się w powietrzu nad moją głową, zgęstniały i opadały na mnie. Poczułam przyjemny dreszcz, gdy siatka energetycznych wiązań oplotła moją duszę i wymówiłam pojedyncze słowo, które powróci do mnie, gdy będę go potrzebowała. – Mangalica. – I gotowe, mogłam znów ułożyć się na podłodze wyczerpana. Kiedy wypowiem je po raz kolejny, splot się aktywuje i będę miała ułamek sekundy, by zdecydować, gdzie pojawi się blisko sto sześćdziesiąt litrów wody. W połączeniu z wysiłkami minionego wieczoru jest to początek tego, co, mam nadzieję, okaże się imponującym wyborem czarów. To jest moje

T

rozwiązanie problemu żenującego braku sił. Gdyby walka miała zacząć się teraz, byłabym w stanie w biegu wykrzesać z siebie jedną czy dwie magiczne sztuczki i zabrakłoby mi pary. Jednak jeśli wszystko pójdzie według planu, będę miała do dyspozycji dziesiątki pożytecznych czarów i zaklęć. Każdy z nich rozwieje się po miesiącu, więc w zależności od tego, jak długo będę czekać z rozpoczęciem wrogich działań, być może zajdzie konieczność utkania ich wszystkich jeszcze raz. Nie martwiło mnie to jednak. Rzucanie czarów jest cudownie oczyszczające i przypomina mi dawne czasy. Usiadłam z jękiem, po czym wstałam. Podeszłam do biurka i pod trzema wcześniejszymi punktami zapisałam czwarty: mangalica – przywołuje wodę. Zdecydowałam się użyć nazw ras świń jako słów uruchamiających zaklęcie. Po pierwsze znam je dobrze, a po drugie mało prawdopodobne, żeby któraś z tych nazw pojawiła się w normalnej rozmowie. Przeżyłam w swoim czasie kilka bardzo żenujących momentów ze słowami uruchamiającymi zapomniane czary w trakcie przyjacielskich spotkań. Spojrzałam na swoją listę słów, by zapamiętać je jeszcze lepiej, po czym ruszyłam do drzwi, szykując się do uszczuplenia naszego zapasu lodów z lodówki. Już miałam chwycić za klamkę, kiedy poczułam, jakby coś drapało mnie po mózgu i w pokoju obok rozległo się głośne BANG. Wyskoczyłam na korytarz, potrząsając głową, żeby pozbyć się nagłych zawrotów i rzuciłam się w kierunku drzwi do pokoju Natana. Rosnąca chmura rzadkiego dymu wypełniała powietrze, a na głowę sypał mi się deszcz zmielonego tynku. Pośrodku pokoju Nathan leżał na plecach, pokryty białym pyłem od stóp do głów. Minę miał zszokowaną. Na suficie widniał wypalony czarny krąg, od którego odchodziła pajęczyna pęknięć. – Co się dzieje? – krzyknęłam. – Nic ci nie jest? – Zadziałało – zachrypiał w odpowiedzi. Kaszlnął i zgarnął z koszuli co większe kawałki sufitu. – Co zadziałało? Możesz wstać? – spytałam, podchodząc bliżej. – Chyba mogę – odparł, wyciągając rękę. Złapałam jego dłoń i szarpnięciem postawiłam na nogi. – Dzięki. – Potrząsnął głową, z której posypał się pył. Wyciągnęłam mu z włosów nieco tynku. – No więc? – Zadziałało, Saro! – powtórzył, najwyraźniej pełen podziwu dla samego siebie. – Próbowałem rzucić zaklęcie i zadziałało! Naprawdę umiem

czarować! Jestem pieprzonym czarodziejem! Roześmiałam się i przegarnęłam mu posiwiałe od tynku włosy. – Jeśli już, to jesteś kapłanem – poprawiłam go. – Jeśli mielibyśmy rozpatrywać to pod kątem technicznym, to ja rzuciłam ten czar poprzez ciebie. – Psujesz całą zabawę – zaoponował z uśmiechem. – Hej, to wciąż więcej niż ja bym teraz zdołała zrobić. Jestem śmiertelnie zmęczona, właśnie skończyłam rzucać własne zaklęcie. – Czekaj, jak to działa? – zainteresował się, otrzepując koszulę. – Skoro to wszystko ty, w takim razie… – Magia to pewien szczególny rodzaj wiary, Nathanie. – Zaczęłam zgarniać tynk z tapczanu, po czym usiadłam wygodnie. – Zazwyczaj jest to piaskownica bogów, ale słyszałam o śmiertelnikach, którzy też się do niej dostali, wskutek czystego poświęcenia. Kiedy rzucasz zaklęcie, wzywasz mnie, bym pomogła ci tego dokonać, ale jest w tym również część ciebie. Razem, kapłani i bogowie, mogą stać się czymś więcej niż tylko sumą dwóch części składowych. – Uwielbiam tę robotę! – oznajmił. – To było tylko ziarno ognia, które ćwiczyliśmy. Co jeszcze mogę zrobić? Jego entuzjazm był cudowny, tym bardziej byłam rozczarowana, że muszę go przytłumić. – Obawiam się, że jeszcze przez jakiś czas nie będzie tego wiele więcej – odpowiedziałam z poczuciem winy. – Pamiętaj, jestem bardzo, bardzo słaba i tak pewnie będzie jeszcze przez kolejne miesiące. Na razie musisz ograniczyć się do podstaw. Przepraszam. Machnął ręką, najwyraźniej zupełnie nieprzejęty. – Nie szkodzi. Jestem zadowolony, że w ogóle mogę czarować. Chcesz wyjść i to uczcić? Ciągle nie odbiliśmy sobie tamtego obiadu. Uśmiechnęłam się, gdy zrozumiałam, że cieszy go korzystanie z magii nawet w tak nikłym stopniu. – Nie dzisiaj, przepraszam. Jestem strasznie zmęczona. Może w weekend? – Jasne. O ile nie będziesz miała jakichś specjalnych imprez w parku – dodał, wiedząc, jak szalony był mój grafik ostatnimi czasy. – O, co mi przypomina… wreszcie zapłacili mi za ostatnią stronę. – Za tę dla przedstawicielki handlu nieruchomościami? Która ciągle cię prosiła, żeby strona była pop? – Z tego, co usłyszałam od Nathana,

projektanci stron internetowych mają do czynienia z najbardziej wybredną klientelą na świecie. Nie wiem, czy wytrzymałabym dłużej niż dzień, słuchając, jak ludzie zalewają mnie jakimś niejasnym bełkotem, jednocześnie deprecjonując wszystkie moje wysiłki, pewnie już wieczorem wymachiwałabym mieczem. Nie miałam pojęcia, skąd Nathan ma tyle cierpliwości. Westchnął. – Nawet mi nie przypominaj. Nie wiem nawet, czym ostatnie projekty różniły się od pozostałych, ale ni z tego, ni z owego ona wpadła w ekstazę, więc wiesz, sprawa w sumie załatwiona pozytywnie. – Gratuluję. – Wstałam i klepnęłam go w łopatkę. – Nabieranie wprawy w sztuce tajemnej i spełnianie wymagań głupich klientów. To naprawdę trzeba uczcić. – Uśmiechnął się do mnie, a wtedy ja wycelowałam palec w górę. – Ale najpierw oczywiście to naprawisz – dodałam, uśmiechając się nieco mniej przyjemnie. Popatrzył na przypalony sufit i mina mu zrzedła. – Pewnie nie ma na to odpowiedniego zaklęcia? – spytał z nadzieją. – A ilu znasz tłustych magów? – odpowiedziałam pytaniem, kierując się do drzwi. – Co? – Magia nie jest dla leniuchów – skwitowałam i wyszłam z pokoju. Wróciłam do siebie i zamknąwszy za sobą drzwi, obrzuciłam spojrzeniem pozostałości po rytuale. Jęknęłam niemal natychmiast. Zapomniałam lodów! Miałam już się odwrócić i iść do kuchni, besztając się za rozkojarzenie, gdy coś mi przyszło do głowy. Moje ostatnie słowa do Nathana przypomniały mi, że już dawno przygotowałam sobie mały czar na takie okazje. Ćśś, nie osądzajcie. Wszyscy mogą być czasem hipokrytami. Szczególnie bogowie. – Bazna – szepnęłam, koncentrując się na kubełku lodów wiśniowych w naszej zamrażarce. Zaklęcie aktywowało się przy akompaniamencie poddźwiękowego brzęczenia, oderwało od mego ciała i dało nura po rzeczywistość. Ułamek sekundy później powietrze zafalowało wokół mnie, rozległ się dźwięk, jakby olbrzym próbował wciągnąć resztki shake’a przez tunel metra. Odgłos urwał się na głośnym POP i lody zmaterializowały się w powietrzu idealnie przede mną. Wyciągnęłam ręce i złapałam je z radością.

W tej samej chwili Nathan otworzył z rozmachem drzwi, niewątpliwie zaciekawiony, skąd ten hałas. Zmierzył mnie spojrzeniem od stóp do głów, zatrzymał je na moment na kubełku w moich dłoniach, po czym na jego twarzy odmalowało się niedowierzanie. – Naprawdę? Uśmiechnęłam się przepraszająco. – Rób, jak mówię, a nie jak robię? – spróbowałam. Przewrócił oczami i już miał wyjść, gdy uświadomiłam sobie, że czegoś mi brakuje. – Nate! Czekaj! – zawołałam za nim. – Co? Co się stało? – zapytał nagle poważny i czujny. Podniosłam lody. – Przyniesiesz mi łyżeczkę? – Uśmiechnęłam się. – Bogowie! – jęknął i, tupiąc głośno, wymaszerował z pokoju. Oczywiście wrócił z łyżeczką. I wtedy poczęstowałam go lodami. Kolejnych kilka dni minęło wedle tego samego rozkładu. Zbieranie wiary w parkach, szkolenie w firmie, rzucanie czarów wieczorami. Następne zaklęcie zastąpiło to, które zużyłam, teleportując lody. Kiedy rzuciłam jeszcze jedno, byłam tak wycieńczona, że padłam nieprzytomna i przespałam dwie godziny. Ten czar był jednak niewyobrażalnie ważny dla moich planów – zamierzałam go użyć, by zniszczyć Stację Impuls. Inne wybierałam na podstawie tego, co widziałam, gdy zwiedzałam Finemdi albo wedle mojego kaprysu. Budynek Stacji Impuls był skomplikowany i ponury. Nie wiem, jakim sposobem tylu bogów zdecydowało się tu spędzić życie, aczkolwiek muszę przyznać, że nie bawiłam zbyt długo na poziomie rekreacyjnym. Były tam baseny olimpijskich rozmiarów i całe hale lekkoatletyczne, do tego kafejka internetowa, biblioteka, salon gier, spa, więc może tak naprawdę nie zakosztowałam pobytu w stacji jak należy. Nie mogłam się przełamać do wykorzystywania tych wszystkich oferowanych przez Finemdi udogodnień ponad to, z czego korzystać musiałam. Miałam wrażenie, że to brudne. Posiłki jednak były niezmiennie spektakularne. I trzeba mi było spojrzeć w oczy bolesnej prawdzie, że moja chęć buntu kończyła się w okolicy żołądka. Niemniej wizyty w stołówce pozwalały mi również mieć na oku Samanthę, której nigdy nie widywałam na terenie stacji, a jedynie przy okazji posiłku. Aczkolwiek jadała jak zawsze kilka stolików dalej w całkowitej samotności.

Zerkałam więc tylko w jej stronę, gdy knułam razem z Hawajkami. Uznałam, że jeżeli ograniczę kontakty towarzyskie, to jednocześnie zmaleje ryzyko, że ktoś niepowołany odkryje, co zamierzam. Poza tym trzy siostry były w porządku. Może i dźwigają brzemię kapryśności żywiołów, ale są też przyjacielskie i mają dobre serca, nadto podzielają moją nienawiść do tych, którzy nas kontrolują. – Tu jest elektroniczny klucz do zbrojowni – oznajmiła Hi’iaka szeptem, kładąc na blacie plastikowy prostokącik. – Biedny strażnik, zupełnie nie zwracał uwagi, gdy zefir bezszelestnie zwiał mu klucz z biurka i poniósł do otworu wentylacyjnego. – Wspaniale, siostrzyczko – pochwaliła ją Nāmaka, zgarniając plastik ze stołu. – Jesteś pewna, że mają tam więcej igieł, które opisała Freja? – Oczywiście. Tyle można usłyszeć, gdy włada się wiatrem – pouczyła nas Hi’iaka, unosząc palec. Jej czarne, wiecznie poruszające się loki natychmiast owinęły się wokół palca, naśladując ruch cyklonu. – Żeby zadziałało, trzeba krwi śmiertelnika, więc musicie zadrapać hybrydę albo innego członka personelu. Nāmaka kiwnęła głową. – Jestem pewna, że znajdę jakiegoś w pobliżu. – Zwróciła się w moją stronę. – Będziesz musiała upewnić się, że ich czary ochronne są zdezaktywowane, inaczej moje zaklęcie nie zadziała. – Zaufaj mi, będziesz wiedziała, że nie ma żadnych zaklęć ochronnych – zapewniłam ją. – To będzie nasz znak, żeby ruszać, a twój, żeby zacząć fajerwerki. – Kiwnęłam głową w stronę Pele. W oczach bogini wulkanów błysnął płomień. – Nie mogę się doczekać – powiedziała. – Tak daleko od pacyficznego pierścienia ognia, ale chyba dam radę na czas. – Pamiętaj, nie będziemy miały tego luksusu, by wybrać właściwy moment – przypomniałam im. – Musicie być gotowe na sygnał. Gotowe improwizować. – Mówiłam to nie tylko dlatego, że ustalenie konkretnej daty ataku zwiększa ryzyko, że jednak ktoś dowie się o naszych planach i nam przeszkodzi, ale też dlatego, że trzy panie nie robiły na mnie wrażenia osób żyjących według ścisłego rozkładu. Wolałam zatem uzależnić ich działania od wydarzeń, a nie od określonej godziny. – To jest zawsze najlepsze – oświadczyła Hi’iaka, aż promieniejąc z ekscytacji. Nāmaka i Pele wydawały się równie zadowolone z takich ustaleń.

Z pewnością właściwie oceniłam te trzy kobiety. – A więc o tym wasza czwórka codziennie rozmawia? – odezwała się Samantha, która nagle pojawiła się przy naszym stole. – Co do… – pisnęłam. Hawajki też krzyknęły wystraszone. Błyskawicznie odwróciłam się, by spojrzeć na stolik w kącie, Samantha nadal tam siedziała, powoli jedząc sałatkę. – Uspokójcie się – zażądała Samantha przy naszym stole, rozglądając się po stołówce. Popatrzyła na Hi’iakę. – To, co robisz z powietrzem, może i nie pozwala nikomu nas słyszeć, ale wszyscy nadal mogą nas widzieć – zawahała się. – No nie, mnie nie widzą, ale widzą kwartet bogiń, które świrują bez powodu, co przyciągnie do was więcej uwagi, niżbyście chciały. Wszystkie natychmiast się uspokoiłyśmy i usiadłyśmy, mierząc ją spojrzeniami spod przymrużonych powiek. Zrobiłyśmy to niemal jednocześnie i gdybym nie próbowała uspokoić wewnętrznej Walkirii i przekonać jej, że to nie jest właściwy moment, by uruchamiać tryb bojowy, byłabym nawet rozbawiona tą naszą synchronizacją. – Jak ty to robisz? – Hi’iaka zadała pytanie, które chodziło po głowie całej czwórce. Samantha pociągnęła nosem. – Ja zarządzam boskimi przyjęciami. A to oznacza też boskie artefakty. Mam okazję nauczyć się, jak działają wszystkie te zabawki. Teraz użyłam odrobiny pyłu iluzji i ulepszonego hełmu niewidzialności. – Puknęła się pięścią w głowę i usłyszałyśmy metaliczny dźwięk, a dłoń zatrzymała się jakieś dwa centymetry od jej skroni. – Zmieszane z ogromną ilością nudy – westchnęła. – I chyba jeszcze z dawką samotności. – Jest nam naprawdę przykro, że przestałyśmy… – zaczęła Pele. – To nie wasza wina – przerwała jej Samantha i na chwilę przy stole zapanowała niezręczna cisza. Ale już w następnym momencie Samantha uniosła głowę i spojrzała na mnie. – Powiedziałaś im? – To nie była moja sprawa – odparłam. – Kocham ten wasz honor. – Zerknęła na zdumione buzie hawajskich bogiń i uniosła dłoń. – Osobiste sprawy. Sara i ja porozmawiałyśmy sobie od serca kilka dni temu, porównałyśmy notatki, wymieniłyśmy sekrety. Dużo nad tym myślałam i zdecydowałam, że chcę pomóc. Na te słowa wszystkie uśmiechnęłyśmy się od ucha do ucha, poza Nāmaką, która wyglądała, jakby czuła się nie na miejscu.

– Chociaż naprawdę to doceniam – odezwała się – jest jeszcze niewielka kwestia twojego ojca. Na wspomnienie najbardziej przerażającego szefa korporacji od razu spoważniałam. Samantha spojrzała na Nāmakę ze zrozumieniem. – Nie winię cię, że się niepokoisz, dlatego też ta sytuacja już się nie powtórzy. Nie mogę się angażować w żadne knowania, zarówno z uwagi na moje bezpieczeństwo, jak i wasze. Ale chcę pomóc. – I zdajesz sobie sprawę, że będziemy próbowały zniszczyć całą stację, tak? – upewniła się Nāmaka. Samantha kiwnęła głową. – Unikając zarazem podejrzeń i odpowiedzialności. Skomplikowane, prawda? – Bardzo. Słuchaj, nie o to chodzi, że ci nie ufamy – kontynuowała Nāmaka. – Chodzi o to, że… od lat dla nich pracujesz. Skoro chciałaś zniszczyć to miejsce, dlaczego czekałaś? Dlaczego teraz obracasz się przeciwko firmie? Samantha uśmiechnęła się i odniosłam wrażenie, że spodziewała się tego pytania. – Jak na razie Finemdi jest dla mnie środkiem do celu – rzuciła mi wymowne spojrzenie – więc mimo problemów, jakie stwarza, nie rozważałam na razie otwartego buntu. Jeśli uda wam się zniszczyć to miejsce, ja przeniosę się do kolejnego i spróbuję, hm, dokończyć swój projekt. Kto wie? Może tam gdzieś będę miała więcej szczęścia. Ale naprawdę chcę wam pomóc dlatego, że wolę wyjść z tego wszystkiego cało. Wątpię, czy któraś z was spróbowałaby mnie zabić, osobiście, ale skoro planujecie unicestwienie całej stacji, to istnieje ryzyko, że mnie to też obejmie. – Na pewno nie chcemy, żeby coś ci się stało – zapewniła ją Hi’iaka. – Chciałyśmy przeprowadzić atak w nocy, kiedy większość śmiertelników jest w domu, a te prawdziwe świry, które tu mieszkają, będą spać. – No cóż, ja pracuję o bardzo dziwnych porach – stwierdziła Samantha. – I zdaję sobie sprawę, że sianie zniszczenia to jest coś, w czym wy, bogowie, jesteście naprawdę dobrzy. Chcę mieć tylko pewność, że będę daleko, gdy to wszystko runie. – Dobrze – włączyłam się do rozmowy, uświadomiłam sobie, że Sam chce udawać, że nasza konwersacja w składziku nigdy nie miała miejsca. Mała

paranoiczka. – Kiedy już będziemy gotowe, zamierzam rozproszyć magiczne aury, które stanowią obronę tego miejsca. Jest więcej niż prawdopodobne, że wtedy wszyscy pobiegną do centrum, będę musiała tylko… – Magazynek na trzecim poziomie piwnicznym – powiedziała Samantha. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi na jej gotowość. Pewnie sprawdziła to miejsce od czasu naszej ostatniej rozmowy. – Jedź windą cztery F we wschodnim kwadrancie, potem prosto, póki podłoga nie zmieni koloru na czerwony, wtedy skręć w pierwszą w prawo, drugie drzwi po lewej. Nie potrzebujesz żadnego klucza, oni lubią chować rzeczy na widoku. – Winda cztery F… wschodni kwadrant, subpoziom… dwa? – mamrotałam, rozpaczliwie próbując zanotować to wszystko w pamięci Mima. Nie umiałam jednak jeszcze pisać szybko na ekranie dotykowym. – Och, daj. – Samantha wyciągnęła telefon z mojej dłoni. – Niezły aparacik, tak przy okazji, pewnie nie możesz się doczekać nowej wersji systemu operacyjnego? Jej palce śmigały po ekranie. – Wersji czego? – Nieważne. Przerwiesz zaklęcia ochronne i co wtedy? – Wtedy… – Lepiej oddal się jak najszybciej i jak najdalej – poradziła jej Pele, uśmiechając się groźnie. – Zawsze ufam bogom w takich sprawach – odparła Samantha, oddając mi telefon. – No dobrze, pozwólcie, że teraz ja zrobię, co trzeba, żeby pomóc. Wszystkie patrzycie na ten problem tylko z magicznego punktu widzenia, a zupełnie zignorowałyście technologiczny. Stacja Impuls ma rejestry komputerowe, które będziecie chciały zniszczyć, ale w chwili gdy tylko będzie wyglądało na to, że budynek jest stracony, ktoś uruchomi linię awaryjną i prześle każdy skrawek danych do innego ośrodka. Jeśli nie chcecie, by wina za zniszczenie stacji spadła na was, musicie dotrzeć do rejestrów wcześniej. I wierzcie mi, nie chcecie, by ktoś obciążył was winą za te wydarzenia, naprawdę nie chcecie. – Tym akurat się nie martwiłyśmy. – Hi’iaka uśmiechnęła się od ucha do ucha. Wiedziałam, dlaczego była taka zadowolona z siebie, miałyśmy plan, jak zrzucić winę na kogoś innego. – To zacznijcie – odparła Samantha. – To nawet nie jest główny obiekt Finemdi. Główny jest w Nowym Jorku, poza nim jest jeszcze dwanaście

innych stacji rozsianych po świecie, nie liczę nawet posterunków badawczych i wykopalisk. Chcecie uderzyć tutaj i ja to rozumiem, ale miejcie świadomość, że jak się weźmie wszystko pod uwagę, to zaledwie upuścicie trochę krwi z nosa bardzo potężnego przeciwnika. Chciałabym jej powiedzieć, że nie jestem zwolenniczką chowania się w cieniu, ale byłam tak osłabiona, że właściwie nie miałam innej opcji, jeśli chciałam utrzymać się przy życiu. Na szczęście Nāmaka wciąż była jeszcze potężna i pełna buty, wystarczająco, by przekazać tę wiadomość za mnie. Oparła wilgotne palce na blacie i pochyliła się w stronę Samanthy. – Nie będziemy ukrywać się przed biurokratami. Wasze dni mieszania nam w głowach dobiegły już końca. Samantha westchnęła ciężko. – Panno Nāmako, proszę zastanowić się przez chwilę. Jeśli Finemdi może wykorzystać wiarę, by skłonić was do posłuszeństwa, to nie przyszło pani do głowy, że niewiara może położyć kres waszemu istnieniu? – Ja… och – Nāmaka usiadła. Sprawiała wrażenie oszołomionej tą możliwością, wodne oczy otworzyła szeroko z zaskoczenia. – Jeśli traficie na ich czarną listę, wystarczająco długo będziecie unikać ich drużyn, to skażą was na śmierć przez niewiarę. Oczywiście to będzie ostateczność, ponieważ zniszczenie wroga o takiej sile wymaga zaangażowania niemal wszystkich ośrodków, ale nie byłby to pierwszy raz. – Momencik, a co z tą grupką na korekcyjnym? – spytałam, uświadamiając sobie, jakie może mieć to konsekwencje dla Sachmet. Samantha wzruszyła ramionami. – Ci bogowie nie są tak naprawdę zagrożeniem. Można ich utrzymać za szkłem przy niewielkim nakładzie zasobów, a Finemdi nie lubi pozbywać się potencjalnych narzędzi. Sama zastanów się, co lepiej będzie brzmiało w uszach księgowych: poświęcić dekady na zatruwanie umysłów tych bogów skażoną wiarą, w nadziei że wreszcie się poddadzą, czy może absurdalna ilość mocy, by zniszczyć ich całkowicie i zwolnić cele. – Och. – Nie byłam pewna, czy to wyjaśnienie sprawiło, że poczułam się lepiej. Nāmaka milczała przez chwilę, aż wreszcie uniosła ręce. – Dobrze, zrobimy, jak mówisz. I tak miałyśmy plany dotyczące tej całej serwerowni. Po tym jak skończę ze zbrojownią, pójdę do pomieszczenia z rejestrami komputerowymi i jak już trochę namieszam, zniszczę wszystko.

Woda i elektronika nie przepadają za sobą – dokończyła z szerokim uśmiechem. – Gdzie mam iść? – Idź… och, tak będzie łatwiej... – Samantha wyjęła długopis z kieszeni kitla i nakreśliła szybko wskazówki na serwetce. – Ten pokój będzie zamknięty, więc… – Ja to załatwię – powiedziała Hi’iaka. – Nie możesz nie wpuścić wiatru. – Świetnie – Samantha przesunęła serwetkę w stronę Nāmaki, a wodna bogini szybko schowała ją do torebki. – Naprawdę nie masz nic przeciwko temu, co zamierzamy zrobić, Samantho? – upewniła się Pele. – Jak powiedziałam, z tym miejscem aż tyle mnie nie łączy – odparła Samantha obojętnie. – A przynajmniej teraz już nie. Najbliższa placówka jest w Nowym Jorku, może tam mnie przeniosą. Będę miała do dyspozycji lepsze zasoby, więc jest szansa, że tam mój projekt naprawdę pójdzie do przodu. – Ale Samantho… twój ojciec będzie tutaj. Może umrzeć. Jedna z nas może go zabić – nie ustępowała Pele, nie do końca dając wiarę postawie dziewczyny. – To jest bardzo zły pomysł. – Samantha spojrzała bogini prosto w oczy. – On nie jest zwyczajnym śmiertelnikiem i ma dostęp do najlepszej broni. Jeśli któraś z was stanie z nim twarzą w twarz, to nie o niego bym się bała, ale o was. Proszę, jeśli się na niego natkniecie, jeśli którakolwiek z was go spotka, naprawdę radzę wam uciekać. – Kończąc to zdanie, patrzyła na mnie i zrozumiałam tę niemą wiadomość: „trzy boginie mogą przeżyć spotkanie z nim, ty nie”. Siostry miały raczej sceptyczne miny, zapewne uważały, że dziewczyna próbuje chronić ojca, ale ja, wiedząc, co zrobił jej matce, byłam raczej skłonna wierzyć Samancie. – Czy jest coś jeszcze, co możesz powiedzieć nam o tym miejscu? Cokolwiek, co byłoby pomocne? – spytałam, decydując się zmienić temat, zanim jedna z moich towarzyszek uprze się zaatakować Gideona Drassa tylko po to, by udowodnić, że to możliwe. – Nie bardzo – odpowiedziała Samantha ze zmarszczeniem brwi. – Znalazłyście się już wewnątrz budynku, więc najtrudniejsze macie za sobą. Chyba w takim ogólnym sensie chcę, żebyście miały pełną świadomość, z czym będziecie się mierzyć. Finemdi to nie mój ojciec i Stacja Impuls. To nie garstka bogów czy legion najemników. – Popatrzyła na każdą z nas po kolei.

Kiedy te jasnozielone oczy zatrzymały się na mnie, odniosłam wrażenie, że nie po raz pierwszy zastanawia się, co byłoby potrzebne, by zniszczyć to miejsce. – To spisek na skalę światową – dokończyła, wciąż patrząc na mnie. – Ich ostatecznym celem jest wyeliminowanie wszystkich bogów na tej planecie i próbują tego dokonać od stuleci. Zdecydowałyście się zaatakować tę organizację na ziemi, która jest najlepiej wyposażona do tego, by was zgładzić. – Próbujesz nas od tego odwieść? – spytała Hi’iaka. Samantha uśmiechnęła się. – A mogłabym? – nie czekała na odpowiedź. – Nie, chcę tylko, byście były ostrożne i zrozumiały naprawdę, z czym będziecie walczyć. Rozumiem, dlaczego chcecie to zrobić, w końcu korporacja jest największym zagrożeniem dla waszego istnienia, ale nie jestem pewna, czy macie świadomość, jak potężny jest wasz przeciwnik. – No wiesz, gdzieś musimy zacząć – stwierdziłam. – Stacja Impuls to równie dobre miejsce, jak każde inne. Pozostałe boginie pokiwały potakująco głowami. – No dobrze. Ja też nie mam na wszystko odpowiedzi, chciałam was tylko skłonić do tego, byście o tym myślały. – Popatrzyła na fałszywą Samanthę jedzącą sałatkę. – Wracam do swojego stolika. Jeśli nie będę miała okazji porozmawiać z wami przed tym wielkim dniem, chcę, żebyście wiedziały, że nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie i tak się cieszę, że wszystkie próbowałyście się ze mną zaprzyjaźnić. Większość bogów nawet tego nie próbuje. Powodzenia, dziewczyny. I z tymi słowami zniknęła. Krzesło zadrżało i przesunęło się na bok z szurnięciem. Patrzyłam na iluzję Samanthy monotonnie jedzącej sałatkę i tylko dlatego, że wypatrywałam intensywnie tego momentu, zauważyłam drgnienie, gdy iluzja się skończyła i zastąpiła ją prawdziwa Samantha z widelcem w połowie drogi do ust. Puściła mi oczko i skupiła się na swoim posiłku. – To było całkiem niezłe – stwierdziła Hi’iaka. – Myślicie, że naprawdę jest po naszej stronie? – Jeszcze nie wezwała straży – zwróciła jej uwagę Pele. Nāmaka westchnęła, – Nie wierzę, że chodzi jej tylko o własne bezpieczeństwo. Najbardziej chyba martwi się o ten swój cały projekt, Frejo, wiesz, o co chodzi?

– Wiem. Ale gdyby chciała, żebyście też wiedziały, to chybaby wam powiedziała. Uwierzcie mi, to wystarczający powód, żebyśmy jej zaufały i żeby ona zdradziła swego ojca i wszystko, co znajduje się w tym budynku. – Mnie to wystarcza – oznajmiła Hi’iaka. – Mam wrażenie, że to było naprawdę pomocne – zgodziła się Nāmaka. – Oszczędziło ci problemu z szukaniem miejsca, gdzie rzucili swoje zaklęcia ochronne. – Wcale nie miałam ochoty tak się rzucać do poszukiwań. – Kiwnęłam głową. – To miejsce przesiąknięte jest wszelkimi rodzajami magii. Pewnie trwałoby to tygodniami. I teraz wiemy też o rejestrach komputerowych. Nāmaka westchnęła. – Nienawidzę tego nowoczesnego świata. Nic nie jest tym, czym się wydaje. Teraz musimy wystrzegać się maleńkich kawałków metalu i plastiku. Kto by pomyślał, że można tak wiele ukryć w tak niewielkim przedmiocie. – Jakoś nie słyszałam, żebyś się skarżyła na ten wstrętny nowoczesny świat, kiedy zapewnia ci kolejne odcinki Brzyduli – wypomniała młodszej siostrze Hi’iaka, szczerząc zęby od ucha do ucha. Nāmaka sapnęła i wymamrotała coś w stylu, jak to ona przynajmniej nie jest fanką reality shows i wróciła do jedzenia. Pele śmiała się, słuchając tej wymiany zdań. – No więc, jak planujesz przełamać te zaklęcia ochronne? – spytała, odwróciwszy się do mnie. – Wiem, że to, co ja i moje siostry umiemy robić, to jest magia, ale nigdy nie powiedziałabym o sobie, że jestem czarodziejką. – Przygotowałam wspaniały, działający z opóźnieniem czar rozpraszający. Rzucę go we właściwym miejscu i dam sobie chwilę, by się oddalić, zanim zadziała. To powinno rozproszyć każdy czar w budynku. – I wtedy my zaczniemy działać – powiedziała z uśmiechem. Widziałam, że nie może doczekać się wolności od chwili, gdy tylko zaczęłyśmy snuć plany. Nie powiedziałam jej tego, ale powodem, dla którego zadbałam, by czar rozpraszający miał opóźnione działanie, było między innymi to, że potrzebuję załatwić kilka spraw w obiekcie, kiedy już magiczna ochrona stacji przestanie działać. Obawiałam się, że Pele nie zapanuje nad sobą, gdy przyjdzie moment na jej działanie. Skończyłyśmy obiad, resztę czasu poświęcając na plotki, a nie na knowania. Nie miałam nic przeciwko, bo już zdążyłam się zorientować, że jeśli spróbuję przedstawić zbyt wiele planów w czasie jednego posiłku,

dziewczyny i tak nie zapamiętają połowy. Poza tym plotkowanie to frajda. Po posiłku odniosłam tacę i zagłębiłam się w labirynt korytarzy korporacji. Spojrzałam na ekran Mima i uświadomiłam sobie, że mam jeszcze godzinę, zanim Nathan po mnie przyjedzie. Finemdi zapewniało bogom, którzy nie siadali za kierownicę, samochód z kierowcą, ale ja wolałam, żeby woził mnie Nathan niż któryś ze zbirów firmy. Poza tym mamy wtedy okazję, żeby opowiedzieć sobie nawzajem, co robiliśmy w ciągu dnia. Pytanie Pele o to, jak planuję rozbroić zaklęcia firmy, ciągle jeszcze dzwoniło mi w uszach, postanowiłam więc skorzystać ze wskazówek Samanthy i pójść do tego magazynku, gdzie zakotwiczono wszystkie czary i glify ochronne. Swój urok mogę rzucić, kiedy chcę, o ile tylko nie planuję opóźnić jego działania o więcej niż miesiąc. Właściwie to może nawet powinnam zrobić to teraz, na wypadek gdybym nie zdążyła, założyć, że powinien zacząć działać za dwa tygodnie i najwyżej później tylko dopasować ten termin. Nie rzucałam takich zaklęć od wieków, więc dobrze by było sprawdzić, czy czar w ogóle zadziała. Ruszyłam z telefonem w jednej i pogniecioną mapą w drugiej ręce. Posiadanie jasnych wskazówek było miłą odmianą. Nie trwało długo, a drzwi windy otworzyły się przede mną ze stłumionym „biip”, odsłaniając wymalowane żółtą farbą „B3” na przeciwległej ścianie. Korytarz ciągnął się dalej prosto, wysadzany w równych odstępach nijakimi drzwiami. Gdzieś w tle głucho brzęczała jakaś maszyneria, ale poza tym byłam w stanie wyczuć głęboki pomruk magii. Zupełnie, jakby się tu zbierała przez lata, niczym woda w systemie jaskiń. Wsadziłam mapę do torby i dalej już korzystałam jedynie z telefonu. Szłam opuszczonymi korytarzami, mijałam zakręty, skrzyżowania, ale wszystkie zignorowałam, całą uwagę skupiając na kolorze podłogi pod moimi nogami. Posadzka najpierw była ciemnoniebieska, potem pomarańczowa, aż wreszcie… czerwona. No i proszę. Widziałam już przejście do następnego korytarza, kawałek dalej, wystarczyło minąć dwie pary kolejnych nieopisanych drzwi, miałam tam pójść, gdy ciekawość zwyciężyła. Co jest za tymi wszystkimi drzwiami? Na mapie naprawdę duże obszary oznaczone były jako: Konserwacja, Zapasy, Narzędzia, ale jak często woźny byłby gotów dreptać przez pięć minut strasznym korytarzem, by zdobyć trochę wosku do podłóg? I czy ktokolwiek mógłby z pamięci powiedzieć, co taki schowek oznaczony… spojrzałam w bok, B3-X-5E-36, w ogóle zawiera?

Musieliby mieć umysły niczym stalowe pułapki albo informator wielkości książki telefonicznej. Wiedziona kaprysem złapałam za klamkę, spodziewając się, że po drugiej stronie znajdę kolejny zestaw metalowych regałów, środków czystości albo, jeśli naprawdę będę miała szczęście, pionowy odkurzacz. Zamiast tego drzwi otworzyły się na kolejny korytarz. Ten był nieco lepiej oświetlony a podłogę miał w kolorze jasnobrązowym. Wystawiłam głowę, spojrzałam w prawo, potem w lewo. Hm. Nie tego się spodziewałam, ale w sumie to, co odkryłam, nie było wcale interesujące. Wycofałam się i zamknęłam drzwi. Przeszłam kilka metrów i miałam już skręcić w prawo, tak jak kazała mi Samantha, kiedy zatrzymałam się tknięta nagłym skojarzeniem. Momencik… Obróciłam się i cofnęłam błyskawicznie do drzwi, które otwierałam przed chwilą, tym razem przeszłam przez próg i spojrzałam w lewo. Tak jak myślałam, tutaj korytarz ciągnął się o wiele dalej niż tylko kilka metrów. Cofnęłam się, pobiegłam do miejsca, gdzie mój korytarz się rozgałęział i spojrzałam w lewo. Ani śladu jasnobrązowej podłogi. – O wy spryciarze… – mruknęłam, spoglądając na drzwi. Zatem to był jeden z sekretów Stacji Impuls. – B3-X-5E-36, co? A na którym byłam poziomie? B3? Ile nierzucających się w oczy drzwi minęłam w trakcie moich wędrówek? Teraz zaczynałam rozumieć, jak personel Finemdi przemieszcza się, nie marnując całych godzin na wędrówki. Całe to miejsce wyłożone było magią teleportacyjną, kto wie, ile istniało takich połączeń na terenie obiektu? Chyba powinnam je zapisywać, na wszelki wypadek, mogły się przydać. Nie wszystko na raz jednak. Najpierw rozbroję zaklęcia ochronne. Posłuszna wskazówkom Samanthy skręciłam w prawo i po chwili minęłam pierwsze drzwi, nie trwało długo, a doszłam do kolejnych. To był najwyraźniej Magazyn gospodarczy #204. Gdy się zbliżyłam, zaczęłam odczuwać dziwne zawroty głowy, jakbym znalazła się na krawędzi głębokiej przepaści. W powietrzu wokół drzwi pojawiały się i znikały niewielkie zmarszczki, wiedziałam, że nie były prawdziwe, mogłam je zobaczyć nawet z zamkniętymi oczami. Jakby z rzeczywistości wyciekał gaz. To, co znajdowało się za tymi drzwiami, było znacznie potężniejsze niż Cilit BANG. Złapałam za klamkę. Ustąpiła bez najmniejszych problemów tak, jak przewidziała to Samantha. Drzwi się otworzyły, zajrzałam do środka. W pomieszczeniu natychmiast zapaliło się światło i zobaczyłam, że magazynek

jest nie większy niż przeciętna garderoba. Wzrok mi się mącił i musiałam mrugać, by pozbyć się łez, gdy pochwyciła mnie fala zawrotów głowy. Dla mnie pomieszczenie zmieniało się nieustannie, przeskakując między dwoma stanami. Było zwyczajnym pomieszczeniem gospodarczym, ale też kipiącym gniazdem świetlistych węży, węzłem gordyjskim żywych czarów. Tak wiele jest tu glifów, uroków i zaklęć, że nie jestem w stanie nawet wskazać jednego, bo wszystkie stapiały się ze sobą, tworząc iskrzący rój wiązań energii. Moim boskim zmysłom groziło przeładowanie, jakby mojej duszy podstawiono pod nos flakon soli trzeźwiących. Zamknęłam za sobą drzwi, oparłam się o nie i odetchnęłam głęboko. O rany. To miejsce naprawdę wypełnione było magią. Nie bardzo mogłam zrozumieć, dlaczego zdecydowali się ich źródłem uczynić jedno pomieszczenie, tak jakby wsadzili wszystkie jajka do jednego koszyka, a potem przypomniałam sobie, że tylko bóg mógł zobaczyć te magie, a jeśli jakiś bóg pałętał się po tym budynku, to z założenia był przyjaźnie nastawiony. Poza tym, od samego stania w tym miejscu zaczynałam dostawać migreny. Gdyby rozmieścili takie punkty po całym budynku, to bogowie nieustannie by się o nie potykali. No cóż, jeszcze jeden czar nawet nie będzie widoczny w tej masie. Muszę tylko ustawić wszystko tak, by zadziałał z opóźnieniem i spokojnie stąd uciekam. Mogę sobie tylko wyobrażać, jaki chaos wybuchnie, gdy mój czar się aktywuje. Zniszczenie takiej ilości zaklęć z pewnością rozpęta piekło, wiedziałam jednak, że gdy jeden szczególny czar zostanie rozproszony, to dla stacji zaczną się prawdziwe problemy. Wzięłam się w garść i otworzyłam gwałtownie drzwi, stawiając czoło szaleństwu magii za progiem. Miałam już wypowiedzieć słowo wyzwalacz, kiedy po mojej lewej rozległ się ostry gwizd. Obróciłam się i szczęka mi opadła. Zobaczyłam Garena uśmiechającego się tym paskudnym, pełnym wyższości uśmieszkiem. Ubrany był jak zawsze w szary garnitur, ale prawą dłoń zaciskał na nowym akcesorium: wspaniałym trójzębie okutym złotem i wypolerowanym do połysku. I nie był sam. Towarzyszyło mu kilku najemników korporacji wyszykowanych jak na wojnę. Celowali do mnie z karabinów maszynowych. Garen uniósł trójząb i skierował go w moją stronę niczym różdżkę jakiejś kompletnie pomylonej wróżki.

– Mam cię – powiedział cicho.

15 Lepiej zapobiegać zy już tego raz nie przerabialiśmy? – spytałam, obracając się w stronę Garena z rękoma na biodrach. – Dziękuje ci, Frejo. Dostawałem szału, zastanawiając się, kiedy wreszcie się potkniesz. Wiedziałem, że to tylko kwestia czasu. – Nie wiedziałam, że sprawdzanie składzików to zbrodnia. – I przypadkiem trafiłaś akurat do tego, tak? – Przewrócił oczami. – Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Mam dość dowodów, żeby cię zamknąć, nie muszę nawet wspominać o twoim kręceniu się przy naszym węźle ochronnym. – To jest za tymi drzwiami? – Wskazałam kciukiem kłębiącą się masę zaklęć po lewej. – A ja szukałam szamponu. Roześmiał się. – Z prawdziwą przyjemnością informuję cię, że zgodnie ze standardowym protokołem zostaniesz zatrzymana, do chwili gdy pracownik wyższego szczebla nie przejrzy zebranych przeze mnie dowodów i nie sporządzi oficjalnego wyroku – powiedział, kierując trójząb w moją stronę. – Z jeszcze większą przyjemnością chciałbym dodać, że z powodu twojego awanturowania się i niewłaściwego zachowania, gdy zostałaś przyłapana, jestem zmuszony cię obezwładnić. Pomiędzy zębami broni zaczęła zbierać się rozgrzana do białości energia. Zerknęłam na pomieszczenie za szeroko otwartymi drzwiami i szepnęłam: – Chester White. – Zwizualizowałam sobie węzeł magii jako epicentrum mojego zaklęcia i powtórzyłam w myślach: dwie godziny, dwie godziny, dwie godziny, mając nadzieję, że po tym czasie będę już przytomna. Garen zmarszczył brwi, energia trójzębu przygasła na chwilę. – Że co? Zapadła niezręczna cisza. – To rasa świń, sir – odezwał się wreszcie jeden z najemników. Sądząc po jego muskularnej sylwetce i opalonej skórze, uznałam, że pewnie ostatnio

C

spędził nieco czasu na farmie. Garen obrócił się, by spiorunować najemnika wzrokiem, na co tamten odpowiedział wzruszeniem ramion. – To miała być obelga? – spytał, wracając do mnie spojrzeniem. Uniosłam ręce. – Jasne, czemu nie? Obnażył zęby w grymasie nienawiści. Trójząb rozpalił się do pełnej mocy, energia przez moment iskrzyła na grotach, rzucając na ściany wokół stroboskopowe cienie, aż wystrzeliła w oślepiającym błysku światła. Na kilka sekund mój świat stał się bardzo jasny, a zaraz potem bardzo ciemny. Odzyskałam przytomność i zorientowałam się, że jestem w tym samym wyłożonym szarymi kafelkami pokoju, w którym obudziłam się, gdy po raz pierwszy trafiłam do Stacji Impuls. I znowu leżałam na noszach, obezwładniona metalowymi więzami. Przynajmniej oszczędzili mi kroplówki. Tym razem dziwaczne nosze zostały uniesione pod kątem czterdziestu pięciu stopni i pierwsze, co zobaczyłam, to leżącego naprzeciwko mnie Nathana, identycznie unieruchomionego i nieprzytomnego. W moim polu widzenia pojawiła się nagle twarz Garena z uśmiechem, który ze wszech miar zasługiwał na potraktowanie go pięścią. – Dobrze spałaś? – spytał szyderczo. Zauważyłam, że wciąż trzymał w ręku trójząb. – Okradłeś szafkę Neptuna? – zainteresowałam się, ignorując jego pytanie. – Chodzi o to? – Zakręcił trójzębem. – To kolejna zabawka od Hefajstosa. On chyba po prostu lubi ten kształt. – Jest jakiś konkretny powód, dla którego znalazłam się tutaj, czy ty też po prostu lubisz ten kształt? – zapytałam, spoglądając w dół, na siebie. Tym razem nie przebrali mnie w te szpitalne ciuchy, byłam więc ubrana w to, co wcześniej, dżinsy i szyfonową bluzkę. Zazwyczaj uznałabym ten strój za całkiem pochlebny, ale uruchomiłam już odliczanie do piekła destrukcji i jeśli to moje ostateczne uderzenie na stację, to zdecydowanie wolałabym mieć na sobie kombinezon taktyczny, który zamówiłam. Teraz będę wyglądać jak absolwentka szkoły średniej na pierwszej rozmowie kwalifikacyjnej, a nie jak śmiertelnie niebezpieczny komandos. To żenujące. W odpowiedzi na mój komentarz Garen przewrócił oczami.

– Tak, tak, jesteś bardzo ładną boginią. Wszyscy jesteśmy pod ogromnym wrażeniem. Ale nie, jesteś tu z powodu tego. – Sięgnął gdzieś do tyłu i zobaczyłam w jego dłoni grubą szarą teczkę. Oparł trójząb o moje nosze i wyjął z teczki błyszczące zdjęcie. – Poznajesz? – Zaprezentował mi fotkę. To było ujęcie z kamery ochrony przedstawiające mnie w trakcie rozmowy z Sachmet. – Albo to. – Tym razem na zdjęciu byłam tylko ja i wkładałam biały kombinezom w dziale Kontroli Hybrydyzacji. – Powiedz, jak zobaczysz coś znajomego. – Pokazywał mi kolejne ujęcia: zakrwawiona Samantha opuszczająca magazynek, ja wychodząca tymi samymi drzwiami, ja ukrywająca się przed nim w korytarzu przed Inkubacją, ja otwierająca rozmaite drzwi, robiąca notatki w Mimie, zatopiona w rozmowie z Hawajkami (oczywiście między nami leży na stole ukradziony elektroniczny klucz) i wiele innych równie podejrzanych. – Nie możecie mieć mi za złe, że byłam ciekawa – rzuciłam lekkim tonem. – A właśnie, że możemy. – Garen gwałtownym gestem zamknął teczkę. – Ewidentnie do czegoś dążysz i to z determinacją; już to, że zachowujesz się inaczej niż wszystkie bóstwa, które dotychczas udało nam się zrekrutować, jest wystarczającym powodem do alarmu, ale twoje działania? Te są już w ogóle dziwne. A Finemdi nie lubi dziwnych rzeczy. – Dźgnął mnie palcem w żebra. – A ty z kolei nie polubisz tego, co cię czeka. Spojrzałam na niego z gniewem. – A cóż takiego mogą mi zrobić, Garenie? Może przykują mnie do łóżka i będą wycinać maleńkie kawałki mego ciała, żeby płodzić swoich sługusów? – Jego szeroki uśmiech zbladł natychmiast. O tak, trafiłam prosto w cel. – A gdzie zdjęcia moje i Nantosuelty? – spytałam, próbując uderzyć w tyle bolesnym miejsc, w ile zdołam. – Po tych wszystkich latach podtruwania wygląda zbyt ponuro, by trafić do twojego pakietu dowodów? – Wystarczy już, Frejo – odpowiedział spięty. – Jesteś synem bogini! Nie możesz tego zmienić. – Nie dbam o to – warknął, tracąc odrobinę kontroli i przysunął się do mnie. – Twój rodzaj jest plagą tego świata. Zdajesz sobie sprawę, jakie wojny wywołaliście? Ile rozlaliście krwi, spowodowaliście cierpienia? Więc poznałaś moją matkę. Brawo. Pewnie szalejesz z dumy i radości na myśl o tej całej detektywistycznej pracy, jaką wykonałaś. Ale w przerwie między klepaniem się po plecach i dopisywaniem do listy kolejnego powodu, by nas nienawidzić, przyszło ci kiedyś do głowy, że gdyby nie ty, to ona by tam

nigdy nie trafiła? – To robota Finemdi, nikogo innego – odparłam, mrużąc wściekle oczy. – Ich trucizna, ich więzy, ich noże. Pracujesz dla ludzi, którzy torturują… – Myślisz, że jesteś taka bystra – wypluł niemal, wchodząc mi w słowo. – Wieki istnienia, magii, wiary głupców… myślisz, że to ci daje jakąś niespotykaną przenikliwość, ty arogancki pasożycie? – Odepchnął się od mojego posłania, przeszedł nerwowo na środek pomieszczenia i zatrzymał się przed Nathanem. – Życie mojej matki, jej upadek… jej kara… wszystko to stało się z powodu mieszania się bogów w nie swoje sprawy. Kto zniszczył jej panteon? Kto ścigał przez wieki, pozbawiając wyznawców jednego po drugim? Myślisz, że to myśmy ją obalili? – Uderzył dłońmi w stół przed sobą. – Nigdy nie przestaniecie ze sobą walczyć. Nigdy nie przestaniecie łaknąć wiary, a moja matka i reszta ludzkości nigdy nie przestaną cierpieć z tego powodu. I ja mam obwiniać jedynych ludzi na świecie, którzy widzą, czym naprawdę jesteście? – Westchnął, sprawiając wrażenie wyczerpanego. – Gdybym był tak krótkowzroczny, zostałbym zupełnie sam. Chyba nigdy nie myślałam, że mógłby usłyszeć głos rozsądku. Za głęboko się pogrążył, zagubił w plątaninie ścieżek zemsty i rozpaczy, a ja nie miałam sił ani ochoty, żeby go stamtąd wyprowadzić. Wzruszyłam ramionami, na ile mogłam w tych pętach. – A naprawdę myślisz, że nie jesteś? Spojrzał na mnie i przez chwilę widziałam udręczonego syna, który próbuje jedynie postąpić jak należy wobec matki, która już niemal odeszła z tego świata. Ale w następnej chwili jego rysy stwardniały. – Nie stać mnie na ten luksus, by potrzebować innych, Frejo. Jak mniemam, to jest twoja specjalność. – Gwałtownym gestem wskazał Nathana. – Ja mam cel i możliwości, żeby ten cel osiągnąć. A to więcej niż niejeden może o sobie powiedzieć. Obelgi i przechwałki. Nie byłam zaskoczona. – No to porozmawiajmy o tym, co jeszcze masz, Garenie – postanowiłam zmienić nieco temat. – Na przykład masz zegarek, żeby powiedzieć mi, która godzina? Zmarszczył brwi, ale spojrzał na nadgarstek. – Kilka minut po czwartej – odparł podejrzliwie. Ze stołówki wyszłam około drugiej, więc jeśli dobrze to policzyłam, zaklęcie uaktywni się w ciągu pół godziny.

– Dziękuję, nie chciałabym przegapić obiadu. Prychnął. – Naprawdę myślisz, że się z tego wyplączesz? – Te zdjęcia niczego nie dowodzą – skłamałam, wiedząc w głębi duszy, że Finemdi jest zbyt paranoidalna w kwestii bogów, by puścić coś takiego płazem. – Możesz mi nie wierzyć, ale twoja opinia nie ma wielkiego znaczenia. Ty i twój przyjaciel pozostaniecie zatrzymani, aż pracownik wyższego szczebla przejrzy dowody – szyderczo pomachał mi teczką przed nosem – a później zostaniesz zamknięta na wieczność, jak powinnaś. – Jasne. Czyli czekamy sobie, aż „kierownictwo” zdecyduje się pojawić. – Zrobiłam smutną minę. – Tobie też to się pewnie nie podoba. – Wręcz przeciwnie – odparł, śmiejąc się cicho. Teraz jeszcze raz spojrzał na zegarek. – I miał być tu o czwartej, ale nie dziwię się, że się spóźnia, zarząd to bardzo zajęci ludzie. – Takie krojenie bogów zajmuje mnóstwo czasu – rzuciłam. Przez moment miałam wrażenie, że chwyci przynętę, ale tylko pokręcił głową i odsunął się ode mnie, zabierając swój trójząb. Teczkę odłożył na bok. Zaczął chodzić po pokoju, od czasu do czasu obracając trójzębem. Przez kilka minut nic innego się nie działo, aż wreszcie ciszę zakłócił Nathan, głośno wciągając powietrze. – Au – powiedział, rozglądając się niespokojnie, póki jego spojrzenie nie skupiło się na mojej twarzy. – Hej – mruknął z uśmiechem. – To dziwne, że cię tu spotykam. – Prawda? – odpowiedziałam. Skrzywił się. – Ale cieszę się, że cię widzę. Miałem okropny sen. Jakieś bandziory wpadły do naszego mieszkania i mnie ogłuszyły. – I zawlokły cię do swojej przeżartej złem siedziby i przykuły do noszy? – spytałam, odwzajemniając jego uśmiech, gdy wyjawiłam mu, gdzie tak naprawdę byliśmy. – Skąd wiedziałaś? – zaśmiał się słabo. – Co jest grane? – To i tamto. Chwilowo koncentruję się na tej całej kwestii: pojmana i przesłuchiwana. Garen uważa chyba, że coś knuję. – Ruchem głowy wskazałam mojego arcywroga. – Och, hej, nie zauważyłem cię w pierwszej chwili. – Nathan spojrzał na

Garena z szerokim uśmiechem. – Miło wreszcie cię poznać oficjalnie. – Potwornie miło, jestem pewien – burknął Garen. – Więc to ty jesteś ten zły? – To nie film – odpowiedział Garen, uśmiechając się z wyższością. – Czy na ziemi jest jakiś człowiek, który myśli o sobie jako o czarnym charakterze? – Wszystko zależy od punktu widzenia, jak sądzę – odpowiedział Nathan. – Musi – zgodził się Garen. – To jestem dla ciebie czarnym charakterem, młody? Nathan zmierzył go taksującym spojrzeniem. – A cały czas chcesz skrzywdzić Sarę? – Nie jestem sadystą. Chcę, żeby siedziała pod kluczem, żeby zniknęła z tego świata, to na pewno. Czy stanie jej się przy tym krzywda, czy nie, to zależy tylko od niej. Nathan się uśmiechnął. – Tylko od niej – powtórzył. – Jasne. A zakładając, co oczywiście mało prawdopodobne, że wolałaby być wolna… Skrzywdziłbyś ją, by ją tu zatrzymać? – Bez namysłu. – W takim razie tak, w stu procentach – Nathan przestał się uśmiechać. – Ty jesteś ten zły. – Jestem zdruzgotany – odparł Garen tonem świadczącym o czymś wręcz przeciwnym. Przeszedł do stolika pod przeciwległą ścianą. Dostrzegłam na blacie moją torebkę. Otworzył ją i zaczął grzebać w środku. Zmarszczył brwi i wyjął poziomnicę. Zaprezentował mi ją z pytającym wyrazem twarzy. – Telewizor w moim pokoju wisiał krzywo – wyjaśniłam. – Na pewno – mruknął i wsunął poziomnicę do torebki. Raz jeszcze spojrzał na zegarek, spóźnienie przełożonego wyraźnie zaczynało go frustrować. – Może twój szef ma inne, ciekawsze rzeczy do roboty – podsunęłam. – Mam propozycję, odpuśćmy sobie na teraz, zawsze możemy kontynuować przy innej okazji. Przecież i tak nie jestem winna czy coś. – O rany, pewny siebie bóg, muszę lecieć po aparat. – Tylko mówię, że dla nas obojga to strata czasu – odpowiedziałam. – Poza tym nie zmęczyła cię już ta cała walka? Nie masz nigdy ochoty na wakacje? Popatrzeć na fiordy czy coś? – Tobie płacą za każdym razem, gdy wspomnisz o Skandynawii? – spytał

chyba nawet rozbawiony. – Cieszyć się białymi nocami, wędrować po górach, pływać kajakiem… – kontynuowałam. – Spytaj mnie o pakiety podróżne i zniżki grupowe. Garen roześmiał się szczerze i zaskoczyło mnie, jak inaczej brzmi jego śmiech w porównaniu z tymi momentami, gdy chciał mnie tylko wkurzyć. Z rozmowy z Nantosueltą wiem, że Typowy Łajdak Garen to tylko maska, ale odkrycie, że pod tą maską kryje się prawdziwe poczucie humoru, jest niemal szokujące. – Wiesz, naprawdę chciałbym – stwierdził z nieobecnym wzrokiem, wpatrując się w swój trójząb. – Finemdi ma rewelacyjny plan urlopowy, ale gdy się jest pod telefonem okrągłą dobę, siedem dni w tygodniu, to niestety trzeba trzymać się blisko domu. – Ostrożnie, bo jeszcze zacznę myśleć o tobie jak o człowieku. – Jestem półbogiem – powiedział cicho – tak że nie ma strachu. – I jak ci się udaje to pogodzić z tą całą koncepcją: Wrrr, bogowie są źli? – To ty powinnaś znać ludzkie serca – odparł, wzruszając ramionami. – Ilu ludzi przechodzi przez życie, nie czując do siebie ani razu nienawiści czy pogardy? Ja po prostu nie musiałem czekać na powód. – Nie mam pojęcia, dlaczego pytam o to mojego złego porywacza – wtrącił się Nathan – ale czy myślałeś o terapii? Wygląda na to, że masz niejedno do przepracowania. – Ech. To się sprawdza całkiem nieźle – odparł Garen, ponownie wprawiając trójząb w ruch. Nawet nieźle się bawiłam w trakcie tej słownej przepychanki, więc gdy drzwi się otworzyły, poczułam coś na kształt rozczarowania. Jednak przybycie Gideona Drassa bezwzględnie położyło kres naszej rozmowie. – Specjalisto – przywitał Garena skinieniem głowy. Obrócił się w moją stronę i podszedł bliżej. – A to jest przyczyna naszych kłopotów? Kiedy widziałam go po raz pierwszy, kilka tygodni temu, nie byłam jakoś szczególnie pod wrażeniem, ale teraz, kiedy wiedziałam, kim był i co zrobił, skorzystałam z okazji, żeby przyjrzeć mu się z bliska. Z wyglądu był raczej nijaki. Mogłam go sobie wyobrazić na trybunach w trakcie meczu albo pijącego z kufla w lokalnym barze. Jeśli jednak spojrzało się na niego trochę uważniej, natychmiast można było się zorientować, że to człowiek zdecydowany i posiadający liczne umiejętności. Poruszał się w sposób celowy i ekonomiczny, niewątpliwie miał świadomość swego ciała.

Był niebezpieczny, uświadomiłam to sobie niemal od razu, bowiem w przeciwieństwie do mojej nemezis w szarym garniturze, naprawdę świetnie to ukrywał. Spojrzałam mu w oczy i miałam wrażenie, że spotkałam kolejnego boga. W jego jasnozielonych tęczówkach widziałam minione wieki i to samo poczucie dystansu, jakby już nic nie mogło go zdziwić. – Freja, tak? – Wpatrywał się we mnie. – Co takiego zrobiła tym razem? Garen szybko sięgnął po teczkę i podsunął przełożonemu. – Uważamy, że coś planuje, sir. Drass zaczął przeglądać fotografie, co jakiś czas podnosząc wzrok, by spojrzeć na mnie. – O co chodzi na tym z moją córką? – spytał wreszcie. – Wypadek w laboratorium – odpowiedziałam natychmiast. Już wcześniej przemyślałam sobie, co powiem, gdy ktoś mnie to zapyta, choć nie spodziewałam się, że pytać będzie jej ojciec. Uznałam, że trzymanie się faktów, bez opisywania szczegółów, sprawdzi się najlepiej, aczkolwiek byłam przerażona na myśl, że mogę skierować podejrzenia na Samanthę. – Coś, co badała, wybuchło i aktywowało efekt teleportacyjny Arymana. Wydawała się zirytowana, ale udało jej się doprowadzić do porządku śrubokrętem. – Tak, panna Drass złożyła raport dotyczący tego zajścia, choć nie wspomniała w nim o spotkaniu Frei – wtrącił Garen. – Najwyraźniej artefakt z naszych wykopalisk się przeładował. Wracając do tematu, chciałbym zauważyć, jak bardzo ten incydent pasuje do wzoru poczynań Frei i prowadzonego przez nią śledztwa. Gdy ją dzisiaj zatrzymaliśmy, była przed węzłem zaklęć ochronnych kompleksu. Najwyraźniej próbuje odkryć, w jaki sposób działa Stacja Impuls. – A to dlaczego? – spytał mnie Drass. – Tylko eksploruję, sir – odparłam przypochlebnym tonem. Ponad ramieniem Drassa, widziałam jak Garen potrząsa głową. – Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o tym miejscu. Drass mruknął i wrócił do przeglądania fotografii. – Tylko eksploruję, co? – powtórzył, gdy skończył przerzucać fotki. – To na stole między waszą czwórką to była przepustka pracownika ochrony. I wygląda na to, że bardzo starałaś się ukryć przed specjalistą Garenem. – Nigdy nie była na poziomie rekreacyjnym – dodał Garen. Drass spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami.

– Naprawdę. Cały czas „eksploruje” zakazane rewiry i więzienia i nie ma go pani ani trochę na pozostałe części? – Zamknął teczkę. – Chyba cały czas mieliście rację, specjalisto. – Jasne, weź jego stronę – prychnęłam, rezygnując z udawania. Roześmiał się. – Jak widzę, ma poczucie humoru. – Och, jestem tego świadom, sir – powiedział Garen sucho. – Jakie są zalecenia? – Stacja Impuls to głównie obiekt tranzytowy – zaczął Drass, pocierając kciukiem wąs. – Skoro taki z niej wyjątkowy przypadek, myślę, że naszym jedynym wyjściem jest wysłać ją do miejsca lepiej wyposażonego, dla dogłębniejszej analizy. Może do Meridianu Jeden w Nowym Jorku? Albo Laboratoriów Coriolisa w Austin. – Spojrzał na Garena. – Są podstawy, by przyspieszyć przeniesienie? – Nie, jest nieszkodliwa – odparł Garen. – Ma status pseudobóstwa. Nawet nie zaczęliśmy jeszcze jej wzmacniać wiarą. Drass poruszył ramionami i się przeciągnął. – W porządku. Wsadźcie ją na razie do celi. Rozważę wszystkie opcje i wydam formalną decyzję ju… Coś jakby leciutko trzasnęło w mojej głowie, jedyne ostrzeżenie, że zaraz coś się wydarzy. Podłoga nagle się uniosła i posłała obu mężczyzn na ścianę, a nosze na kafelki posadzki. Jarzeniówki nad głowami zamigotały, by w następnej chwili sypnąć snopami iskier. Budynek jęknął przeraźliwie jak konające zwierzę. Wszystko wokół zaczęło dygotać. Ściany się trzęsły i chwiały, zupełnie jakbyśmy znaleźli się na masywnym uskoku. Tytaniczne prądy przedzierały się przez strukturę budynku, przy wtórze kakofonii ogłuszających huków i trzasków. Z sufitu posypały się płytki, sprzęt rozsypał po posadzce, a wrzaski dwóch mężczyzn utonęły w wszechobecnym hałasie. – Nieszkodliwa?! – krzyknęłam i roześmiałam się do wtóru tej orkiestrze zniszczenia. Głęboko pod nami mój czar się aktywował i rozszarpał wszelkie zaklęcia i uroki wokół, jak piła do betonu poszarpałaby papier. Magia jest pod pewnymi względami czymś niesamowicie delikatnym, w zależności od okoliczności. Zaklęcia trwałe jak te, które właśnie przerwałam, skonstruować najtrudniej, bo zakotwiczone są wiarą i emocjami i w rezultacie podatne na

wszelkie zakłócenia. Jednak rzucenie przeciwzaklęcia z głowy i w biegu jest prawie niemożliwe. Zupełnie jak złamać strzałę leżącą na ziemi a pochwycić ją w locie. Ryczące wokół szaleństwo spowodowałam zniszczeniem jednego zaklęcia, które od samego początku było moim celem. Jasne, mogłam przy okazji zlikwidować glify ostrzegawcze, zaklęcia uniemożliwiające nieautoryzowaną teleportację, bariery mocy i bogowie wiedzą, co jeszcze, ale to były korzyści dodatkowe. Moim celem było jedno zaklęcie, zaklęcie, którego musieli używać, bardzo przydatny czar zakrzywiający przestrzeń, który sprawił, że wnętrze stacji było o wiele większe niż zewnętrze. Krótko mówiąc, zmusiłam wielopiętrowego molocha o przemysłowej konstrukcji, by przyjął normalne rozmiary w środku niewielkiego magazynu. Teraz wszystko zmierzało prosto do piekła, a Stację Impuls na każdej płaszczyźnie rozrywały niewyobrażalne napięcia. Nie miałam pojęcia, jak to mogło wyglądać z zewnątrz, ale w wyobraźni widziałam, jak magazyn zostaje rozerwany od środka, by urodzić gargantuiczną strukturę, a jego szczątki fruną we wszystkich kierunkach. Widziałam, jak faluje asfalt parkingu i miażdży samochody, gdy podziemne piętra stacji nagle zaistniały w normalnym wymiarze i widziałam te piętra wypełniające się piaskiem, wodą i poskręcanymi szczątkami, gdy ciężar gigantycznej części naziemnej zgniata je nieubłaganie. Wsporniki się poddają, całe skrzydła zapadają w sobie, prawdziwe pandemonium. I mimo że oczyma duszy widziałam ten wspaniały chaos i słyszałam go naprawdę, jak ryczał wściekle wokół, to nie byłam na tyle naiwna, żeby wierzyć, że cała stacja się rozpadnie. Zbudowali to miejsce, by się niczemu nie poddawało, wzmocnili, by przetrwało atak bogów czy wojska i choć wcisnęłam je w rzeczywistość, było to zbyt mało, żeby je pokonać. Czułam, jak drżenia słabną, cichną odgłosy sypiącego się sprzętu, wszystkie straszliwie dźwięki stają się jedynie stłumionym rykiem. Ale to nic. Dokładnie tak to zaplanowałam. Aktywowały się światła awaryjne, znad futryny drzwi oświetliły gruzowisko kafelków, połamanych stołów, rozsypanego sprzętu. Usłyszałam czyjś jęk dobiegający gdzieś spod tego bałaganu. – Mulefoot – szepczę kolejną nazwę świńskiej rasy. Czar ożył i w jednej chwili przetransformował moje ciało w eteryczny cień. Wszystko wokół zbladło, jakbym została wciągnięta pod wodę, wzrok mi się rozmył, a dźwięki stały się odległe i głuche. Skupiłam się, by ruszyć naprzód, to był

bardziej wysiłek woli niż mięśni. Udało mi się odsunąć od wózka, akurat gdy czar dobiegł końca i moja cielesność wróciła. Kafelki posypały się z klekotem, poruszone moim odzyskanym nagle ciężarem. Ledwie zdążyłam. To mnie trochę otrzeźwiło. Kiedyś mogłam tak spędzać całe dnie. No i miałam nadzieję, że uda mi się zachować zaklęcie na jakieś zamknięte drzwi, ale zdaje się, że nie miałam wyjścia. – Atakują nas?! – wrzasnął Garen, odsuwając na boki kawałki gruzu. Zauważyłam trójząb błyszczący mdło w blasku oświetlenia awaryjnego. Zęby sterczały spod niewielkiego stosu połamanych płytek. – Tak! – krzyknęłam, rzucając się, by pochwycić broń. Garen próbował wydostać się spod zawaliska i mnie dosięgnąć, ale się spóźnił. Złapałam trójząb, zawinęłam nim nad głową i wbiłam prosto w pierś Garena. Poczułam cudowny opór, gdy zęby zagłębiały się w jego ciało i przez ułamek chwili ośmieliłam się myśleć, że oto dopełniłam zemsty. Ale wtedy porwała go teleportacja, odbierając mi tę możliwość. Gruz, który podtrzymywało jego ciało, osypał się gwałtownie, gdy magia usunęła Garena poza zasięg niebezpieczeństwa. Skrzywiłam się i spojrzałam na jego krew połyskującą na zębach broni. No cóż, porażka nie jest całkowita, miałam czar, który mogłam wykorzystać z tą życiodajną cieczą. Wytarłam jeden z grotów o rękaw bluzki. I wtedy usłyszałam, jak gdzieś pod gruzami jęczy Drass. Obróciłam się w tamtą stronę z morderczym uśmiechem, wypełzającym na usta. Nie spodziewałam się, że on tu wciąż będzie i nie mogłam przegapić takiej okazji. Ruszyłam, unosząc broń. Przez głowę przemknęło mi ostrzeżenie Samanthy, ale zagłuszył je łomot adrenaliny i niesamowitość okazji. W mroku przed sobą zobaczyłam poruszającego się Drassa, odsuwał na boki kawałki gruzu. Wyglądało na to, że zwaliła się na niego ściana i spora część sufitu. A jednak zrzucał z siebie betonowe odłamki, jakby to były kawałki kartonu. Przyspieszyłam, unosząc trójząb. Wymierzyłam w głowę Drassa. Miałam nadzieje uszkodzić mózg, zanim aktywuje się wkurzająca teleportacja. Starałam się podchodzić jak najciszej, choć na usta cisnęły mi się rozmaite kpiny. Naprawdę trudno mi było zwalczyć pokusę – bogowie uwielbiają się napawać. Ostre jak brzytwa zęby śmignęły w powietrzu, zmierzając prosto do celu, jakim była przypadkowa lobotomia. I nagle, w mgnieniu oka, Drass poderwał

głowę i wyrzucił przed siebie rękę, zatrzymując trójząb w locie. Broń szarpnęła się w moich dłoniach. Krew bryznęła na gruz. Ze zdumieniem zobaczyłam, że środkowy ząb przebił lewą dłoń Drassa. Z niesamowitą siłą mężczyzna zacisnął palce na metalu i odepchnął mnie, dźwigając się zarazem. Szarpnęłam trójząb, próbując go uwolnić, ale był tak nieruchomy, jakbym wbiła go w cement. – To wszystko zatem twoja sprawka? – stwierdził Drass z odradzą. Zrobił krok naprzód, popychając mnie w tył, bo nie chciałam wypuścić broni. – Twoja arogancja jest porażająca. – Czym ty jesteś? – spytałam, mocując się z trójzębem. – Prostym człowiekiem, który ma skomplikowane życie – odparł, robiąc kolejny krok. W pomieszczeniu nie było wiele miejsca, czułam, że za chwilę uderzę plecami w ścianę. Drass obrzucił mnie taksującym spojrzeniem. – Jesteś interesująca, ale już niewarta zachodu. Pchnął trójząb i straciłam grunt pod nogami. Upadłam na plecy, walcząc, żeby nie puścić drzewca broni. Klęknął i sięgnął ku mnie prawą ręką. Chciałam wrzasnąć i spróbować uciec, gdy zerknęłam na jego drugą dłoń nabitą na lśniący trójząb. Zacisnął palce na moim gardle, a ja skupiłam całą wolę na broni. Błagałam trójząb w myślach, by dał mi siłę, by ożył i uwolnił magię, którą w nim zamknięto. Pomieszczenie napełniło się białym światłem. Dziki blask energii zapłonął wokół zranionej dłoni Drassa. Uścisk na gardle osłabł, gdy Drass podniósł wzrok i cofnął się zmieszany. Trójząb był wolny. Niesamowity rozbłysk błyskawicy odebrał mi wzrok. Poczułam, jak ciężar Drassa nagle znika, usłyszałam, jak jego ciało uderza w ścianę, a sam Drass ryczy z bólu. Mrugałam gwałtownie, starając się pozbyć świetlistych plamek spod powiek. Wreszcie odzyskałam wzrok na tyle, by zobaczyć, jak Drass ponownie uwalnia się spod gruzu, i rusza chwiejnie w moją stronę. Do piersi tulił skauteryzowany kikut lewej ręki. Udało mi się odjąć mu dłoń. Jednak moja radość trwała krótko. Odsłaniając zęby w warknięciu, Drass ruszył do szarży i wyciągając przed siebie jedyną dłoń, złapał mnie za bluzkę na piersi, zgarnął z podłogi, obrócił i cisnął na tę samą ścianę, w którą on uderzył przed chwilą. Ledwie zdążyłam unieść ramię, by osłonić twarz i uderzyłam w popękany beton. Przez moment poczułam intensywny ból i znów leciałam w powietrzu w fontannie pyłu i gruzu. Z krzykiem zwaliłam się na podłogę w pomieszczeniu obok.

Rzucił mną przez ścianę. Przepłynęła mi przez głowę mglista myśl, że w moim przypadku to już zaczyna być reguła. Z jękiem dźwignęłam się na kolana, a potem wstałam. Wciąż oszołomiona pochyliłam się i zajrzałam do pomieszczenia, z którego wyleciałam. Zdążyłam jeszcze zobaczyć, że Drass znika za progiem. Zdumiałam się, widząc jego rejteradę, ale zaraz zrozumiałam, że on mnie po prostu odepchnął z drogi. Najwyraźniej nie chciał się mną zajmować. Pewnie miał ważniejsze sprawy. Chciałabym poczuć się obrażona faktem, że tak przerwał naszą walkę, ale nie byłam głupia, wiedziałam, że nie sprostam Drassowi. Zresztą ja też mam mnóstwo spraw. Dopiero zaczęłam realizować swój plan, choć muszę przyznać, rozpoczęło się nieźle. – I kto ma teraz lepsze karty? – zachrypiałam, krzywiąc się w uśmiechu z własnego żartu. – Saro, to ty? – dobiegł mnie drżący głos Nathana. – Nate? – Przelazłam przez dziurę, którą wybiło moje ciało. – Gdzie jesteś? – Pod kupą gruzu, który wygląda jak projektant stron! – jego stłumiony głos dochodził spod sporego stosu sufitowych kafelków. Przypadłam do stosu i zaczęłam go rozkopywać, póki nie odgruzowałam przyjaciela. Nadal był przypięty do noszy, leżał na boku cały pokryty pyłem. – Co zrobiłaś? – zakaszlał. – Wyrwałam Stację Impuls z pozawymiarowych fundamentów – odpowiedziałam, odpinając go. – Co to znaczy i od kiedy to umiesz robić? – spytał. Gdy wykrzyczał ostatnie słowa, przed jego twarzą uniosła się niewielka chmurka pyłu. Znowu się rozkaszlał. Zaczęłam rozganiać pył dłonią. – Cała tajemnica w nadgarstku. Odczekał chwilę. – Miałaś swoją moc cały czas, tylko trzymałaś to w tajemnicy, prawda? Uwolniłam jego ramiona i przeszłam do klatki piersiowej. – Mniej więcej, tylko jestem leniwa. Zaczął mi pomagać w rozcinaniu tych dziwnych więzów. – Bogini w moim stylu – stwierdził. – Albo na odwrót. – Co? – Wyznawanie boga może ciebie zmienić. – Rozluźniłam ostatnie więzy,

wyciągnęłam go spod noszy i pomogłam wstać. – Wiara wszystko zmienia, Nate. Nawet wierzącego. – Hm – odparł, otrzepując się z pyłu. – No, ja się w każdym razie nie skarżę. I dzięki. – Objął mnie i przytulił. – Nie podobało mi się, jak sprawy wyglądały. Oddałam mu uśmiech. – Teraz już wyglądają lepiej. – No pewnie – mruknął. – Jak się stąd wydostaniemy? Masz jakiś czar… Zamilkł na widok zbyt szerokiego, nerwowego uśmiechu, jaki rozciągnął mi usta. Niezręczna sytuacja. Gdzieś we mnie taktyczka i strategiczka zamarła z otwartymi głupio ustami, łypiąc na rozmaite plany zniszczenia, jakie stworzyła od dnia, w którym dołączyłyśmy do Finemdi. Bo widzicie, Nathan właśnie mi uświadomił, że po tygodniach knucia, plan zniszczenia Stacji Impuls miał jedną wielką dziurę: jak, do cholery, mieliśmy stąd uciec… – Nie masz zaklęcia? – zapytał powoli, próbując odgadnąć, co jest nie tak. – Gorzej – mruknęłam przez zaciśnięte zęby i nerwowy uśmiech. W głowie miałam gonitwę myśli, próbowałam gorączkowo ułożyć jakiś plan ucieczki. Nathan zamilkł na chwilę, patrząc na mnie badawczo. Zobaczyłam, że oczy mu się rozszerzają, gdy w niebieskich tęczówkach błysnęło zrozumienie. – Nie mamy drogi ucieczki? – spytał słabo. – Ee… nie. Nie mamy. No dobra, może w moich dopracowanych planach wojennych zabrakło miejsca na drogę ewakuacji. Na swoją obronę miałam tylko to, że bogowie potrafią być mocno jednowątkowi. Od chwili, gdy tu się znalazłam, skupiłam się jedynie na ofiarach śmiertelnych. W ogóle mniej mnie zajmowało, jak stąd wyjdę, kiedy już z nimi skończę. Nathan zacisnął powieki. – Dobra. To, hm, nie najlepiej. – Westchnął. – No cóż, tym chyba zajmiemy się później. Co teraz? – O co pytasz? – O twój plan, jaki jest następny punkt? – Och! – Uświadomiłam sobie, że nie wprowadziłam Nathana w strategię. Rany, naprawdę byłam w tym kiepska. Nie było sensu teraz mu o tym

mówić. – Idziemy do skrzydła więziennego. Jest tam przyjaciółka, którą zamierzam zrekrutować. – Super – pochwalił, najwyraźniej zaintrygowany możliwością poznania moich sojuszników. – Prowadź. Skinęłam głową, odkładając kwestię ucieczki na później. Trzymaj się planu, pouczyłam się w duchu. Jednak najpierw chciałam jeszcze odzyskać broń, zanim pójdziemy. Uśmiechnęłam się, wypatrzywszy trójząb wśród gruzów. Uwolniłam go i w tej samej chwili moje szczęście się rozwiało. Zęby były całkowicie zniszczone, ze środkowego został tylko stopiony kikut. – I to by było tyle – mruknęłam. Nathan rzucił mi zaciekawione spojrzenie, ale tylko potrząsnęłam głową. Zadowoliłam się odzyskaniem torebki, którą wyciągnęłam spod przewróconego stołu i przełożyłam przez plecy. Ruszyliśmy do wyjścia, ostrożnie pchnęłam drzwi i wyjrzałam na korytarz. Gdzieś daleko niosły się krzyki spanikowanych pracowników stacji. Światła awaryjne pozwoliły mi cieszyć oczy cudownym widokiem zniszczeń. Nie dostrzegłam żadnych bezpośrednich zagrożeń. Wyszłam z pomieszczenia z zamiarem znalezienia najbliższej klatki schodowej, a wtedy budynek zadygotał ponownie. Nathan uchwycił się futryny i spojrzał na mnie z niepokojem. – Co to było? Odpowiedział mu długi syk, jakby para uciekała z gigantycznego kotła, gdzieś głęboko pod nami. Dźwięk nie ustawał, miałam nawet wrażenie, że staje się coraz głośniejszy. Zbladłam, gdy zrozumiałam, co słyszę. – Musimy się pospieszyć – szepnęłam. – Dlaczego? Co się dzieje? – Pamiętasz, jak ci mówiłam, że zaprzyjaźniłam się z hawajskimi boginiami? – spytałam, wyciągając go na korytarz. – Tak. Z trzema, prawda? – Tak. Z Nāmaką, Hi’iaką i… Pele. – Co to ma wspólnego… – urwał, marszcząc brwi. – Nie zrobiłaś tego – powiedział po sekundzie i już wiedziałam, że przypomniał sobie specjalność najsławniejszej siostry. – Owszem. – Dobra, to ruchy – zawołał, rzuciwszy się do biegu. Popędziliśmy w stronę schodów, a odległy syk narastał z każdym naszym krokiem. Nagle mieliśmy bardzo mało czasu. Kiedy to planowałyśmy,

poprosiłam Pele, by zrobiła coś, gdy tylko zostaną rozproszone czary ochronne, coś, co zniszczy na zawsze Stację Impuls. Musicie zrozumieć, że wtedy nie myślałam o ucieczce. Tylko o wytrzymałości budynku jako o wyjątkowo trudnym problemie. I ku satysfakcji Pele uświadomiłam sobie, że to ona jest rozwiązaniem tego problemu. Przy naszym pierwszym spotkaniu miała rację, mówiąc, że jej dar rzadko jest komuś potrzebny. Ale raz na jakiś czas jest idealnym rozwiązaniem. I teraz złowieszcze syki płynące z dołu były dla mnie sygnałem, że Pele przystąpiła do dzieła. Głęboko pod Stacją Impuls hawajska bogini uwolniła swe moce. Pod naszymi stopami gotował się wulkan.

16 Na rozżarzonych węglach asz cel znajdował się niedaleko – wyłożone kafelkami klatki były na trzecim piętrze od góry – lecz już na dwunastym z czerwonej twarzy Nathana pot ściekał strumieniami. Współczułam mu, choć, naturalnie, sama byłam sucha jak pieprz. Budynek stracił zasilanie, więc i klimatyzację, a Floryda nie jest przyjemnym miejscem dla tych, którzy nie mają wsparcia elektryczności. Co gorsza, od dołu płynął coraz intensywniejszy żar, bardziej zabójczy niż lato w tropikach. Co kilka minut budynek przechylał się coraz mocniej, w miarę jak kolejne piętra rozpuszczały się w jeziorku lawy stworzonym przez Pele. Gdy pędziliśmy do góry, mijali nas dyszący z gorąca pracownicy Finemdi, nie zwracali na nas uwagi, skupieni jedynie na tym, żeby stawiać krok za krokiem. Pędziłam, kierując się w stronę więzienia. Nathan dzielnie sapał i świszczał u mego boku, akompaniowały mu jęki dręczonego metalu, niosące się echem przez cały kompleks. Musiałam znaleźć sposób na obejście dwóch zablokowanych korytarzy: w jednym z nich drogę zamykał gruz z zawalonego sufitu i szczątki czegoś, co wyglądało jak antena satelitarna, drugiego zaś nie było w ogóle – ziejąca wyrwa w podłodze prowadziła daleko w dół, w rumowisko pełne poszarpanych szczątków. Gdy w końcu znalazłam drogę do oddziału korekcyjnego, poczułam niezmierną dumę. To uczucie nie trwało jednak długo, w następnej chwili uświadomiłam sobie, że nie byliśmy tam sami. Tuż za drzwiami czekało na nas czterech najemników. Mieli na sobie takie same uniformy jak ludzie Garena, których widziałam wcześniej. Na nasz widok unieśli broń, celując we mnie i w Nathana. Oboje odruchowo podnieśliśmy ręce. Jeden z najemników złapał krótkofalówkę przypiętą do prawego ramienia. – Mamy kolejnego, sir. To kobieta. Z głośnika popłynął trzeszczący głos Garena, aż drżący od niepohamowanej wściekłości.

N

– Błękitna bluzka, blond włosy? – Tak jest, sir – odpowiedział mężczyzna, nie spuszczając z nas ani oczu, ani tym bardziej lufy. – Wiedziałem. Jest z nią jej kumpel? Brązowawe włosy...? – Obok niej, sir. – Doskonale. Zastrzelcie go najpierw, a potem władujcie w nią tyle pocisków, by straciła przytomność. Zaraz tam będę, jak tylko znajdę bezpieczną drogę. – Tak jest – odpowiedział mężczyzna i położył palec na spuście. Już miałam zamiar wrzeszczeć, skoczyć przed Nathana, żeby osłonić go własnym ciałem, gdy nagle każdy z najemników zaczął się chwiać, oczy uciekły im w głąb czaszki, po czym zwalili się na twarz tam, gdzie stali. Zaskoczona, chciałam spytać Nathana, czy to nie jego sprawka, lecz on także leżał rozpłaszczony na ziemi. Wszystkich zmorzył głęboki sen. – Nate, wszystko w porządku? – spytałam, potrząsając nim z całej siły. Bez skutku. Był nieprzytomny. Jeszcze przez chwilę stałam tak, zdezorientowana, aż nagle w krótkofalówce odezwał się znów głos Garena. – Meldujcie – warczał. – Czy ona... Co, u licha? – jego głos był przytłumiony, jakby nie mówił bezpośrednio do nadajnika. – Roberts? Co ty... cholera. Obudź się! Obudź się, nich to szlag...! – Och! – Dopiero wtedy dotarło do mnie, co się właśnie wydarzyło: Nāmaka musiała dotrzeć do zbrojowni, wykradła magiczną igłę i kogoś ukłuła. Każdy śmiertelnik w tym budynku odpłynął w krainę snów. – Dobrze ci tak! – rzuciłam w kierunku krótkofalówki, po czym, zirytowana, skoncentrowałam się na Nathanie. To nie tak, że nie byłam wdzięczna. Jakkolwiek patrzeć, działanie Nāmaki uratowało nas od niechybnej śmierci, zarazem jednak stworzyło kolejny problem: co miałam teraz zrobić z Nathanem? Nie mogłam go tu tak zostawić. Musiałam przyznać, że nie przemyślałam konsekwencji niektórych elementów planu. Rozejrzałam się nerwowo, westchnęłam, dźwignęłam Nate’a z podłogi i przerzuciłam przez lewe ramię. Sunąc między nieprzytomnymi agentami, wolną ręką podniosłam z ziemi jeden z ich karabinów. Minęły dekady, odkąd ostatni raz strzelałam z pistoletu – miecze i reszta broni białej bardziej mi pasowały – lecz nie

mogłam zaprzeczyć skuteczności broni palnej. Zdecydowanie mogła się przydać, zwłaszcza jeśli katastrofa zniszczyła zabezpieczenia którejś z cel. Sięgnęłam w stronę drzwi prowadzących do oddziału korekcyjnego. Zamknięte. Wiedziałam już, że wszystkie elektroniczne zamki miały własne baterie na wypadek awarii zasilania (dzięki, Hi’iaka, za ten okruch wiedzy) i zdążyłam już zużyć zaklęcie, które czyniło mnie niematerialną, więc jeśli chciałam ruszyć dalej, musiałam zdobyć klucz kogoś, kto miał odpowiednio szerokie uprawnienia. Ostrożnie położyłam Nathana na ziemi, po czym wróciłam przeszukać nieprzytomnych najemników. Wróciłam z pistoletem kaliber 9 mm – który od razu powędrował do mojej torebki, przepięknym nożem bojowym o czarnym ostrzu – który przypięłam natychmiast do prawej ręki, oraz elektronicznym kluczem wyciągniętym z kieszeni ich przywódcy. Spróbowałam otworzyć drzwi, pisnęły przyjaźnie i zwalniany zamek szczęknął. Wspaniale. Jeszcze minutę poświęciłam na zabieranie ludziom Garena dodatkowych magazynków, wypychając torebkę do granic wytrzymałości, dopiero wtedy ponownie podniosłam Nathana i weszłam na oddział korekcyjny. Nie licząc nowego oświetlenia i strażnika drzemiącego wewnątrz oszklonego biura przy drzwiach, wejście wyglądało tak samo jak przedtem. Wtedy dotarło do mnie, że coś jednak było nie tak, drzwi na oddział więzienny zostały uchylone. Podeszłam bliżej, otwierając je na tyle, by móc wetknąć głowę do środka i zajrzeć do korytarza za nimi. Z sufitu spadło kilka kawałków tynku, lecz wydawało się, że wywołany przeze mnie chaos niemal ominął to miejsce. Nie byłam zaskoczona, w końcu oddział został zbudowany tak, by przetrwać gniew uwięzionych bogów. Rozejrzałam się, otwierając drzwi jeszcze szerzej – i zamarłam w chwili, w której spostrzegłam intruza. W połowie holu, naprzeciw ostatniej zajętej celi, stał Dionizos we własnej osobie. Właściwie to nie tyle stał, co wzburzony chodził tam i z powrotem. – Winorośle... Czemu nie chcą rosnąć?! – krzyknął, uderzywszy pięścią w szklaną ścianę. Cofnęłam się cicho, próbując przemyśleć swoje opcje. Walka z Dionizosem nie była przewidziana w moim planie. Właściwie w ogóle nie planowałam stawiać czoła innym bogom w kompleksie. Teraz jednak doszłam do wniosku, że nie miałam szans tego uniknąć. Cóż, najpierw musiałam znaleźć bezpieczne miejsce, by zostawić Nathana. Rozejrzałam się

pospiesznie i mój wzrok padł na szklany boks ochrony. To się mogło udać. Podeszłam do drzwi i wsunęłam zdobytą wcześniej kartę w czytnik. Usłyszałam radosne piknięcie i mogłam już otworzyć drzwi. Wewnątrz nie było zbyt wiele miejsca i zdecydowanie nie chciałam, żeby Nathan obudził się twarzą w twarz z wściekłym ochroniarzem, gdy zaklęcie Nāmaki osłabnie. Wyciągnęłam zatem strażnika na zewnątrz a w fotelu usadziłam Nathana. Tak intensywnie myślałam nad tym, co zrobić z Dionizosem, że prawie nie zwróciłam uwagi na ekrany – nadal działały, połyskując niemrawo. Najwyraźniej więzienie miało własne zasilanie awaryjne. Mrużąc oczy, spojrzałam na monitory: w holu wciąż widziałam Dionizosa, uporczywie próbującego włamać się do jednej z cel. Inne uwięzione bóstwa obserwowały go z ciekawością. Sachmet kręciła się po celi, szukając sposobu, by się jakoś wydostać. Co jakiś czas, gdy budynek drżał i opadał lekko, podskakiwała w miejscu. Gdybym znalazła sposób na to, żeby otworzyć jej celę, miałabym sojusznika przeciw Dionizosowi. Problem w tym, że nie miałam ani zbyt wiele czasu, ani tym bardziej doświadczenia z nowoczesną technologią. Poza zwyczajowymi myszką i klawiaturą biurko posiadało też panel kontrolny kamer, oraz masę przycisków i przełączników, o przeznaczeniu których nie miałam zielonego pojęcia. Rozległ się kolejny przeciągły zgrzyt, a po nim nastąpił odległy huk pękających murów. Zacisnąwszy zęby, zaczęłam próbować wszystkich guzików po kolei. Prędzej czy później i tak musiałabym uwolnić Sachmet – równie dobrze mogłam to zrobić teraz. Jeden przełącznik zapalał i gasił światła w holu. Wypróbowałam inny i wielkie stalowe żaluzje zaczęły zasłaniać cele. Też nie. Wyłączyłam żaluzje i postanowiłam dać szansę rzędowi jaskrawoczerwonych przycisków. Coś jęknęło głośno i uwięzieni bogowie wrzasnęli, gdy przez ich cele naraz popłynęło wyładowanie elektryczne. Ups. Porzuciłam testowanie czerwonych guzików. Bogowie rozglądali się dziko, całkiem skołowani. Na monitorze dostrzegłam, jak Dionizos wpatruje się z wściekłością w drzwi korytarza, mruczy coś w kierunku więźnia w celi, po czym rusza w moją stronę. Szlag by to trafił. Dionizos musiał uznać, że strażnik się z nim bawi. W pośpiechu sięgnęłam ku następnemu rzędowi przycisków. Wydawało się, że pierwszy nie wywołał żadnego efektu, dopóki nie zobaczyłam, jak Izanami otwiera drzwi swojej celi. Dionizos zatrzymał się, gdy wkroczyła na korytarz – powiedział jej coś, czego nie mogłam usłyszeć, po czym przeciągnęła się,

wznosząc ręce ponad głową. Spod jej kimona wypełzły długie cienie i zaczęły sunąć po podłodze. Nawet na ekranie widziałam, że wyglądają jak tysiące wyciągniętych rąk i wijących się macek. Dionizos cofnął się o krok, lecz cienie zdążyły go dopaść, popełzły po jego skórze, co wyglądało, jakby nastąpiło jedyne w swoim rodzaju zaćmienie boga. Przez uchylone drzwi usłyszałam jego wrzask. Ogromne, krwawiące wrzody wykwitły na ciele Dionizosa, płaty skóry poczerniały, martwiejąc i zaczęły opadać, brocząc krwią. Padł na ziemię, dygocąc z bólu, a jego ciało regenerowało się i konało bez ustanku w groteskowym, przerażającym cyklu. Izanami odwróciła się i ruszyła w stronę wejścia, otwierając drzwi. Jej cień wydłużał się, sunąc za nią, wykręcając nienaturalnie, by wciąż dotykać leżącego Dionizosa. Oderwałam wzrok od monitorów, gdy tylko weszła do pomieszczenia tuż za szklaną ścianą. Zerknęła na mnie, po czym podeszła do leżącego strażnika, ujęła jego głowę w obie dłonie. Ledwie widoczny uśmiech zakwitł na jej ustach. – Anata no shi wa watashi no yume desu – powiedziała mu w uśpioną twarz. A wtedy zaczął rozpadać się w jej rękach, od głowy w dół, czarne linie zepsucia pełzły po jego skórze. Z gnijącego truchła wystrzeliła chmura much, a reszta tkanki rozpłynęła się w kałużę smolistej mazi, spływając z oślizgłego szkieletu. W końcu nawet jego kości rozpadły się w pył i wszystko, co z niego zostało, to czarna plama na betonowej posadzce. Izanami wstała, wyraźnie z siebie zadowolona. Chmara much popłynęła za nią niczym para czarnych, brzęczących skrzydeł. – Mam u ciebie dług, Pani Poległych – powiedziała do mnie cichym, dziecięco brzmiącym głosem. Zwróciła ku mnie te czarne, nieprzeniknione obsydiany oczu. – Obiecuję go spłacić. Przemyśl swoje wybory starannie, jako że niełatwo o przysługę od królowej Yomi. Wyprostowała się, a wtedy słup ciemności strzelił wokół niej, rozpryskując się po suficie niczym aksamitnie miękka woda. Rozwiał się tak szybko, jak się pojawił, odsłaniając puste miejsce. Izanami zniknęła. Zza drzwi dobiegł mnie czyjś spazmatyczny oddech i ujrzałam na monitorze, jak Dionizos, dysząc ciężko, dźwiga się na kolana. Jego rany zasklepiały się powoli, cień opuścił go razem ze swoją panią. Wróciłam uwagą do przycisków, próbując oszacować, który z nich otwiera celę Sachmet, biorąc za punkt odniesienia ten, który uwolnił Izanami. Nie

potrafiłam pojąć, dlaczego żaden nie był podpisany. Czy strażnicy tutaj byli tak dobrze przeszkoleni, że nie martwiła ich w ogóle możliwość wypuszczenia przypadkiem nie tego bóstwa, co trzeba? A może miało to utrudnić intruzowi – takiemu jak ja – uwolnienie swych sojuszników. Jeśli taki był plan, to zadziałał bez problemu. Ze zrezygnowanym westchnieniem wybrałam przycisk, który uznałam za właściwy. Kątem oka widziałam, jak Dionizos przetoczył się na bok, jego rany były niemal całkiem wyleczone. A wtedy drzwi do celi Sachmet otworzyły się z hukiem, a ona sama wyszła na korytarz. Kolejne drżenie wstrząsnęło budynkiem i Sachmet zerwała się do biegu. Gdy mijała Dionizosa, wymierzyła mu solidnego kopniaka, posyłając wprost na szklaną ścianę pustej już celi Izanami. Po czym roześmiana, przebiegła przez próg i spojrzała wprost na mnie. Rozpromieniła się natychmiast. – Moja droga przyjaciółko! – wykrzyknęła, wyciągając rękę w moją stronę. Pospieszyłam do niej, ujęłam dłoń i ucałowałam policzek. – A więc to twoja sprawka? – Pod wrażeniem? – Uśmiechnęłam się szeroko. Skinęła głową, a jej złociste oczy rozbłysły w zadowoleniu. – Dobrze zrobiłam, pokładając w tobie zaufanie, Frejo, najdroższa. Ani razu nie uwierzyłam, że się do nich przyłączyłaś, choć bałam się, że będą stanowić dla ciebie nie lada wyzwanie. – Każdy przeciwnik ma słabość, którą można wykorzystać – odparłam. Sachmet miała zamiar coś powiedzieć, lecz nim otworzyła usta, przerwał jej wyniosły głos dobiegający od strony drzwi. – Proszę mi wybaczyć, drogie panie – powiedział Dionizos, uśmiechając się słabo. – Lecz raczej mi się spieszy. Jeśli nie wypuścicie zaraz mojej drogiej Tlaz, obawiam się, że będę zmuszony udusić waszego arcykapłana. – Wskazał Nathana, wciąż drzemiącego na krześle. Ze ściany za nim wystrzeliły wijące się, zielone pędy winorośli i oplotły mu szyję. – Puszczaj go – zagrzmiałam. Zaśmiał się w odpowiedzi, przewracając oczami. – Najpierw Tlaz. Postąpiłam krok w jego stronę, lecz zacmokał ostrzegawczo, kręcąc głową. – O nie-e-e. Zrobisz, co ci powiem – zapowiedział, uśmiechając się. Kątem oka spostrzegłam, jak pędy zaciskają się na szyi Nathana. Cofnęłam się, wciąż patrząc na Dionizosa z wściekłością.

– Doskonale – pochwalił. – Teraz otwórz jej celę i bądź wdzięczna za to, że nie mam czasu żądać nic więcej. Myślałem o zmuszeniu cię do paradowania wokół nago. Jakkolwiek patrzeć, jego życie jest w moich rękach. Sachmet rzuciła mi pytające spojrzenie, ale potrząsnęłam lekko głową. Nie miałyśmy szansy obezwładnić go, zdążyłby zabić Nathana. – Kim ona dla ciebie jest? – spytałam, wchodząc z powrotem do boksu ochrony. – Kim dla mnie jest? – powtórzył, wybuchając śmiechem. – Jak możesz nie wiedzieć? Sama nas poznałaś! Zamarłam. – Chwileczkę, co? Na pewno nie! – „Przepiękna bogini na oddziale korekcyjnym, która chciałaby cię poznać”, o ile pamiętam, jak to ujęłaś. – Usiadł, krzyżując nogi i opierając się o framugę drzwi. – Przyznaję, byłem podejrzliwy, ale i ciekawy. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, gdy okazało się, że miałaś rację. Energiczna, lubieżna, wspaniała. Musiałem ją mieć, a ona czuła do mnie to samo. Spojrzałam na Sachmet, ta westchnęła w odpowiedzi. – To prawda. Przyłaził tu niemal codziennie i gadali do siebie godzinami. Mówili sobie naprawdę nikczemne rzeczy. Dionizos się zaśmiał. – Och, słodka Sachmet, ja również cieszyłem się z twojej obecności. Wiedz, że uwielbiam publiczność. – Skinął głową w moim kierunku. – No, dalej. Wypuść ją. Czułam się nieskończenie zirytowana na siebie samą, cofnęłam się do biurka strażnika i odnalazłam odpowiedni przycisk. Skąd miałam wiedzieć, że faktycznie posłucha mojej rady? I że Tlazolteotl go zainteresuje? Głupia, głupia, głupia. Na ekranie monitora widziałam, jak otworzyły się drzwi celi i Tlaz wyszła na korytarz, kołysząc biodrami wciąż miała na sobie przyciągające wzrok resztki kombinezonu. Dionizos odwrócił się, by na nią spojrzeć, uśmiechnięty od ucha do ucha i od razu ruszył korytarzem. Pędy oplatające Nathana zwiotczały i opadały w miarę, jak się oddalał. Chwilę później spletli się z Tlaz w miłosnym uścisku. Sachmet patrzyła na nich, stojąc w progu, udało jej się przy tym wyglądać jak zgorszony kot. Przewróciłam oczami, dźwignęłam Nathana i ponownie przerzuciłam sobie przez ramię.

– Idziemy – rzuciłam do Sachmet. – Wynosimy się stąd. Skrzywiła się i wiedziałam, że miała ochotę wrócić, żeby wypatroszyć Tlaz gołymi rękami. Nie mogłam jej za to winić, ale w danej chwili miałyśmy ważniejsze rzeczy do zrobienia. – Nie warto. Nie kiedy całe to miejsce zaraz zawali się nam na głowy. Pomożesz mi z drzwiami? Nie sprawiała wrażenia przekonanej, ale gdy budynek zadygotał, jakby na potwierdzenie moich słów, syknęła i odwróciła się od splecionych w uścisku bóstw. Wyszłyśmy na korytarz i niemal potknęłyśmy się o śpiących najemników. Nie spodziewałam się, że zostaną w tym stanie na aż tak długo. Powiedziałam Nāmace, że być może będzie musiała powtórzyć zagranie z igłą. Kiedy uciekaliśmy z ośrodka, Nathan był nieprzytomny zaledwie przez kilka minut. Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodziło mi do głowy, to takie, że efekt musiał być w jakiś sposób powiązany z samą igłą. Gdy Garen wtedy zniknął, zabrał artefakt ze sobą, przerywając zaklęcie. Nāmaka zapewne nadal znajdowała się na terenie stacji, więc być może wszyscy będą nieprzytomni jeszcze przez jakąś chwilę. Sachmet popatrzyła na mężczyzn pogrążonych we śnie, a potem na mnie z wyraźnym pytaniem w oczach. – Magiczna igła – odparłam prędko. – Każdy śmiertelnik w kompleksie udał się do krainy snów, zupełnie jak Nathan. Skinęła głową, wyjęła karabin z rąk śpiącego najemnika i przewiesiła sobie przez plecy. Po czym sięgnęła po drugi, sprawdziła, czy jest odbezpieczony i strzeliła parę razy w głowę najbliższego z najemników. Tamten szarpnął się raz i znieruchomiał już na zawsze. – Co ty wyprawiasz? – spytałam zaskoczona. Podeszła do następnego najemnika i też strzeliła mu w głowę. – Nie zostawię potencjalnego wroga przy życiu – wyjaśniła tak spokojnym tonem, że aż zabrakło mi słów. Zawsze była tak bezlitosna? – I ty też nie powinnaś. Jak długo dryfowałaś, Frejo? – Dryfowałam? – Karabin huknął po raz kolejny, a ja ponownie silnie drgnęłam. – Ukryta, zagubiona, bez celu, jakim byłaby miłość lub wojna, trzymając się kurczowo tych kilku wyznawców, których mogłaś odnaleźć. – Uniosła lufę i wycelowała w głowę ostatniego z mężczyzn. – Miękka jesteś – syknęła, przyglądając mi się uważnie, gdy pociągnęła za spust.

– Słucham? Podniosła broń i sprawdziła zawartość magazynku, po czym przeładowała, zabezpieczyła i oparła o ramię. – Nie miałam zamiaru cię obrazić, droga przyjaciółko. To jedynie obserwacja. Zatraciłaś się. – Położyła oliwkową dłoń na moim policzku i wyszczerzyła kocie kły w przyjaznym uśmiechu. – Nie rozpaczaj jednak. Pośród słusznej rzezi, którą sama rozpoczęłaś, z pewnością odnajdziesz się na nowo. Jaki jest nasz następny cel? Te słowa pomogły mi zebrać myśli z powrotem. – Inkubacja. Muszę spełnić obietnicę. – Ach – mruknęła. – Zemsta? Potrząsnęłam głową. – Łaska. Gdy ruszyłyśmy w dół najbliższymi schodami, poczułam narastający żar wulkanu. Starałam się trzymać trasy, którą nakreśliłam całe tygodnie temu, kiedy zdecydowałam, że muszę uwzględnić w planach śmierć Nantosuelty. Uznałam, że nie mogę zostawić jej tu, zmiażdżonej pod gruzami lub poparzonej w ruinach, trzymanej przy życiu przez skażoną wiarę, którą zapewniało Finemdi. Musiałam upewnić się, że odejdzie z honorem, bezbolesną śmiercią – prawdziwą śmiercią, która uwolniłaby ją od pełnej cierpienia egzystencji. Nathan był wciąż nieprzytomny, ale widząc, jak pot perli się na jego czole, mogłam się domyślić, że dookoła zaczęło się robić nieprzyjemnie gorąco. Zaczęło też robić się coraz głośniej – wokół narastał pulsujący hałas, rytmiczny szum złożony z dźwięku wzbierającej lawy, zapadających się fundamentów i topiącego się metalu. Stacja się rozpadała. Czułam, jak grunt drżał i przesuwał się pod nami, i byłam gotowa się założyć, że dolne piętra zmieniły się w żużel w piecu pierwszego aktywnego wulkanu centralnej Florydy. Otwierając drzwi do działu badań, spodziewałam się znaleźć tylko kolejny zrujnowany i pusty korytarz. Istotnie, był zniszczony, ale też czekało w nim na nas kilku uzbrojonych najemników. Gdy tylko mnie zobaczyli, natychmiast podnieśli broń, ledwie zdążyłam cofnąć się i zamknąć drzwi – Co oni tu robią?! – krzyknęłam do Sachmet, przekrzykując grad kul sypiący się na grube stalowe drzwi. – I jakim cudem nie śpią? – To hybrydy. Pozwól, że ja to załatwię – odpowiedziała, odsuwając mnie

delikatnie na bok. Wzięła rozbieg, odbezpieczając karabin i ruszyła pędem wprost na drzwi. W ostatniej chwili skoczyła i uderzyła obiema stopami w metal z miażdżącą siłą. Drzwi wgięły się do wewnątrz, wyskakując z zawiasów w obłoku kruszonego cementu, a Sachmet wpadła razem z nimi do środka, strzelając we wszystkie strony. Widziałam zza rogu, jak pierwszych dwóch najemników zwala się z nóg, zostawiając w powietrzu za sobą strugi krwi. Sachmet przetoczyła się, schodząc z drzwi, poderwała na nogi i rzuciła biegiem przez korytarz, cały dystans między sobą a oddziałem pokonując jednym, nieludzkim skokiem, ani na chwilę nie przestając strzelać. Wylądowała pośród rannych i skołowanych najemników, odrzuciła broń i wysunęła zakrzywione, ostre jak brzytwa pazury. Obracała się i cięła, tańczyła zwinnie między przeciwnikami, posyłając ich na podłogę szybkimi i brutalnymi ciosami. W kilka chwil było już po wszystkim. Wyprostowała się, zwycięska pośród rozszarpanych szczątków swoich wrogów. Ściany korytarza pokrywały jasne, lepkie rozbryzgi krwi, jej futro zmatowiało zmierzwione, a suknia była kompletnie zniszczona. Sachmet zadrżała z rozkoszy i uniosła do ust okrwawioną rękę, zadowolona przeciągnęła po niej jęzorem. Pazury znów zniknęły pod skórą, gdy tylko zaczęła doprowadzać się do porządku. – Porywające – oznajmiła, gdy się zbliżyłam; jej głos drżał lekko. – Dawno się tak nie czułam. Skrzywiłam się na widok jatki, choć nie mogłam zaprzeczyć, że część mnie była zadowolona, że w pewien sposób się do niej przyczyniłam. – Imponujące – przyznałam, kierując się ku drzwiom prowadzącym do Kontroli Hybrydyzacji. Sachmet kiwnęła głową, zabrała jednemu z poległych naładowany karabin i stanęła u mego boku. Sięgnęłam po elektroniczny klucz i wsunęłam go w szczelinę panelu. Zadziałał po raz kolejny. Przydatna rzecz. Z Sachmet u boku weszłam do lśniących nowoczesnych pomieszczeń, które wyglądały tak samo jak wtedy, gdy zajrzałam tu po raz pierwszy. Ten obszar uniknął większych zniszczeń – poza pęknięciami na ścianach – nigdzie nie widziałam gruzów, a nawet zdawało się tu chłodniej niż na zewnątrz. Szłyśmy przez czysty, biały korytarz, teraz skąpany w ostrym świetle lamp awaryjnych, słuchając jęków konającej stacji. Skręciłam w prawo, do przebieralni. Odblokowałam drzwi prowadzące do laboratorium i

już miałam zamiar wejść do środka, gdy naraz poczułam na ramieniu dłoń Sachmet. – Stój – szepnęła. Jej nozdrza rozszerzyły się i potrząsnęła głową. – Czekają tam. – Ilu? Przechyliła głowę, koncentrując się na zapachu. – Dziesiątki – odparła mruknięciem po chwili. – Co? Dlaczego? Co tutaj robią? Skąd mogli wiedzieć, że byłam...? – przerwałam, zmieszana, próbując pozbierać myśli. To nie był kluczowy obszar, prawda? Spodziewałam się, że to miejsce będzie szczególnie opustoszałe. Kto u licha chciałby tu zostać z wulkanem pod stopami? Gwałtownie nabrałam powietrza, gdy uświadomiłam sobie odpowiedź. – Garen – warknęłam. Kto inny postawiłby tamtych strażników w holu? Przyszedł tu ratować swoją matkę i wezwał na pomoc wszystkich żołnierzyhybrydy, których tylko mógł. Co miałam teraz zrobić? Czy powinnam była dotrzymać obietnicy i zabić Nan, jeśli oznaczało to zabicie jej syna? Wierzę, że obietnica ma swoją wagę, ale nie byłam ślepa. Sytuacja zaczęła przypominać zamach na czyjeś życie, a nie eutanazję. A to nieszczególnie mi się podobało. Poza tym, była jeszcze jedna osoba, którą musiałam wyeliminować: moje ostatnie zadanie tu na Stacji Impuls. Wycofałam się z westchnieniem. – Daj jej spokój, Garenie – szepnęłam. – A któregoś dnia odnajdę cię, by odebrać należny mi dług śmierci. Odwróciłam się w stronę Sachmet. – Nowy plan. Spodoba ci się. Przekrzywiła na bok głowę z pytającym spojrzeniem w złotych oczach. – Zemsta – powiedziałam, uśmiechając się szeroko. Natychmiast odpowiedziała uśmiechem, odsłaniając długie kły. Zamknęłam za sobą drzwi, zamknęłam też i oczy, przywołując w myślach obraz Gideona Grassa. Skupiłam się na jego osobie, jak mogłam najmocniej i wypowiedziałam pojedyncze słowo: – Berkshire. Zaklęcie rozpaliło się natychmiast i w myślach ujrzałam Gideona Grassa stojącego w, jak się wydawało, szpitalnym holu, poczerwieniałego ze złości, gestykulującego wściekle kikutem lewej ręki. Zawsze lubiłam najbardziej ten rodzaj magii. Wróżbiarstwo było moją specjalnością, a to, jak szybko odnalazłam moją ofiarę – świadectwem tego dziedzictwa. Skupiłam się na

obrazie, próbując odgadnąć gdzie znajduje się to miejsce. – Gdzie jesteś, panie Drass? – mruknęłam do siebie, zagłębiając się w wizję. Obraz zakołysał się na moment, przeskoczył niczym obraz ze starego projektora, a potem zobaczyłam wszystko pod szerszym kątem. Drass stał na pokrytej kafelkami podłodze wśród potłuczonego szkła i odłamków betonu. Na jednej ścianie dostrzegłam powybijane okna, za nimi zaś sprzęt szpitalny i puste łóżka. Wokół Drassa stało kilkunastu najemników i... Garen? Co u licha? Chwila, przecież ja znałam to miejsce, to skrzydło szpitalne, w którym trzymano Nantosueltę. Właściwie to chyba nawet stali wprost przed drzwiami do jej sali albo tuż obok. Nie widziałam na tyle dobrze, by być tego pewną, ale obecność Garena stanowiła wystarczające potwierdzenie moich domysłów. Poza najemnikami zobaczyłam coś jeszcze, ogromną czarną pionową skrzynię na kołach, wyglądała jak nowoczesna żelazna dziewica. Jeden z ludzi Garena zaciskał dłonie na uchwytach z tyłu komory ze wzrokiem utkwionym w rzędzie monitorów przymocowanych z boku. Gruba, szklana płyta z przodu pozwalała zajrzeć do środka wypełnionego kipiącymi cieniami, falującym morzem ciemności. Skupiłam wewnętrzny wzrok, próbując dojrzeć kształt wśród tych cieni. Nagle istota zamknięta w tej tubie przysunęła się do szyby, oparła o nią blade dłonie i zbliżyła twarz, najpewniej chcąc lepiej zobaczyć dwóch mężczyzn krzyczących na korytarzu. Zmarszczyłam brwi, próbując przypomnieć sobie, skąd znam, tę twarz. Myślałam początkowo, że to Nantosuelta, lecz ta kobieta wyglądała inaczej. Nie była chyba boginią – była ładna, ale nie tą nieskazitelną urodą bogiń, jaką zawsze tworzą wierni. Uśmiechnęła się, zaśmiała bezgłośnie na widok kłótni, a jej oczy rozszerzyły się od uciechy. W tym jednym momencie zniknęło całe jej człowieczeństwo: oczy miała martwe, zimne i gadzie. Obserwując mężczyzn z zimnym uśmiechem, nawinęła na palec kosmyk długich, prostych, brązowych włosów. A wtedy ją rozpoznałam. Te wielkie, przednie siekacze, wydłużone rysy. Popatrzyłam na nią, a potem na Drassa, łącząc elementy układanki. – Musimy tam wejść, Sachmet – oznajmiłam, rozwiewając wizję potrząśnięciem głowy – Myślałam, że...

– Nie. Wszystko, czego szukam, jest za tamtymi drzwiami. Czy jesteś gotowa? – Cóż za pytanie – prychnęła, odrzucając w tył głowę, parsknąwszy śmiechem. – Zawsze jestem! – A więc będę zaszczycona, mogąc walczyć u twojego boku – dodałam, kładąc Nathana na podłodze i przygotowując się do ataku. – Słowa, których brzmienie nigdy mnie nie znuży – odparła Sachmet, sprawdzając raz jeszcze uzbrojenie. Sięgnęłam ku klamce, spojrzałam na Sachmet i skinęłam głową ze zdecydowaną miną, otwierając drzwi na oścież. Nie wiedziałam, o co Drass i Garen się kłócili ani do czego służyła ta dziwna maszyna, wiedziałam za to, co zawierała. Coś wstrętnego, co nosiło skórę człowieka niczym zbroję. Musiałam stanąć z tym twarzą w twarz, by pojąć, co tu się tak naprawdę stało, ponieważ rozpoznałam tę skorupę. Wystarczyło, żebym zobaczyła tę istotę i Gideona Drassa razem i połączyłam wszystkie punkty. Samantha może i miała oczy po ojcu, lecz była żywym odbiciem swojej matki.

17 Splątane korzenie ie byłam pewna, jak się z tym czuję. Minęło zaledwie kilka minut, a obie ociekałyśmy krwią. Laboratorium było w dużo gorszym stanie, niż kiedy weszłyśmy – poorane kulami, upstrzone jaskrawymi rozbryzgami krwi i kilkunastoma ciałami w kiepskim stanie. Większości dokonała Sachmet, a choć też się nie obijałam, to moje dokonania zostawiły we mnie niepokój. Może Sachmet miała rację, może zmiękłam, bo jednak wymordowanie wszystkich tych mężczyzn – mimo że wynaturzonych półbogów z wypranymi mózgami – wydawało się... nie na miejscu. A przecież byłam również boginią wojny, prawda? Skąd więc ta reakcja? Gestem dałam znać Sachmet, żeby zaczekała. Rany wylotowe po kulach dużego kalibru, które miałam na plecach i po bokach, jeszcze się zasklepiały, a część ręki nie zregenerowała się do końca, więc nie miałam podstaw podejrzewać, że przechodzę właśnie maleńki kryzys tożsamości. Ja się czegoś takiego z pewnością nie spodziewałam. Może to dlatego, że od dawna nikogo nie zabiłam? Moje zdziwienie może budzić, cóż, właśnie zdziwienie, ale trzeba by spojrzeć na tę sprawę z boskiej perspektywy: kiedy przez wieki jest się świadkiem przemijania całych pokoleń, to na życie jednostki patrzy się jednak z pewnego dystansu. Jeszcze trudniej jest komuś, kto ma w naturze czystą wojnę, czczonemu przez stulecia w śmiertelnej chwale. Ale czy naprawdę chciałam być za pan brat z zabijaniem? To nie jazda na rowerze. Może to dobrze, że czułam się z tym niekomfortowo. Hm. Kiedyś nadejdzie chwila, że zatrzymam się i zastanowię, w jakim stopniu chcę być Freją i o ile prostsze stało się wszystko, kiedy weszłam w rolę Sary. Na razie jednak... Potrząsnęłam głową, odsuwając wątpliwości na bok. To nie był czas, żeby czuć się nieswojo. Należało się skupić. Skupić na odwecie. Zniszczeniu. Chwale. Na tym, co sprawia, że chce się rano wstać z łóżka.

N

Żale lepiej zostawić na czas po bitwie, pomyślałam, dławiąc ostatnie przejawy tego dziwnego niepokoju. Wyprostowałam się i ruszyłam, gdy tylko zagoiły się moje rany. Czas w parkach rozrywki ogromnie poprawił moją zdolność regeneracji, a co ważniejsze, strażnicy nie byli gotowi na atak bogów. Upewniłam się w tej kwestii, każąc Nāmace i Hi’iace splądrować ich zbrojownie – nasi przeciwnicy byli wyposażeni w broń śmiertelników. Jednakże nawet nie do końca skuteczna broń palna robiła dużo hałasu. Nie było możliwości, by Drass i jego załoga nie usłyszeli strzałów, a tym bardziej krzyków. – To byłoby tyle, jeśli chodzi o cichy atak – mruknęłam, ocierając zakrwawiony nóż o rąbek bluzki, po czym schowałam go do pochwy. – Tylko słabi kryją się w cieniu – stwierdziła Sachmet pogardliwie. Wyglądała jak wcielony koszmar myśliwego – lwiogłowy zabójca skąpany we krwi. Poszarpana, podziurawiona kulami sukienka ledwie okrywała jej szczupłe ciało. Zerknęłam po sobie i westchnęłam – moje ubranie było w nie lepszym stanie. A tak je lubiłam. – Gdzie nasze ofiary? – zapytała Sachmet już spragniona dalszej walki i krwi. Wskazałam na drzwi prowadzące do skrzydła szpitalnego, gdzie leżała Nan. Sachmet ruszyła natychmiast w tamtą stronę, wyraźnie upojona perspektywą rozszarpania kolejnych najemników. Rozejrzałam się wokół, patrząc na zniszczenia, jakich dokonałyśmy. Kolejny wstrząs sprawił, że od sufitu oderwały się fragmenty płytek, zasypując trupy pyłem i gruzem. Nic dziwnego, że trzymali ją w zamknięciu – zdążyłam zapomnieć, jaka była zajadła. Sachmet otworzyła drzwi jednym potężnym kopniakiem. – Nie minie was kara boska! – krzyknęła. Z korytarza buchnęła fala migotliwej energii i Sachmet wpadła z powrotem do laboratorium jak wystrzelona z armaty. Przeleciała przez trzy zniszczone stanowiska i oszołomiona runęła na stertę gruzu. – Kto cię wypuścił z klatki, kiciusiu? – usłyszałyśmy głos Garena dobiegający z korytarza. Ostrożnie podeszłam do ściany i rozpłaszczyłam się na niej tuż obok zniszczonych drzwi. – Zajmij się nią, specjalisto – poprosił Drass. – A potem może uda się nam zażegnać ten idiotyczny spór?

– Nie waż się jej tknąć, kiedy mnie nie będzie – rozkazał Garen ostro. Wiedziałam, że nie mówi o Sachmet. Potem dodał głośniej: – Chodźcie, chłopcy, sprawdzimy, na ile sposobów da się obedrzeć kota ze skóry. Słysząc zbliżające się kroki, odsunęłam się od wejścia i stanęłam za pagórkiem gruzu. Chwilę później w drzwiach pojawił się Garen, ściskając w ręku rozjarzony amulet. Nie widziałam dobrze przedmiotu, ale wydawało mi się, że ma kształt oka. Najemnicy ustawili się po obu jego stronach, tworząc półkole i razem ruszyli w głąb laboratorium. Sachmet nie było już na kupie betonu, na którą odrzucił ją podmuch. Zarejestrowałam jakiś ruch i ujrzałam egipską boginię skaczącą z rozcapierzonymi szponami na najemnika oddalonego nieco od pozostałych. Krzyknął i gorączkowo zaczął naciskać spust, gdy runęła na niego niczym sama śmierć. Szpony rozdarły kewlar, a kły szyję mężczyzny. Najemnicy zacieśnili natychmiast szyk i zaczęli strzelać, a Garen ruszył w stronę siejącej śmierć Sachmet. Wykorzystałam okazję i skoczyłam w korytarz. Na mój widok oczy Drassa rozszerzyły się z zaskoczenia. Towarzyszył mu tylko jeden najemnik pilnujący monitorów. Mieszkaniec kapsuły, istota nosząca skórę matki Samanthy, obserwował mnie z niepokojącą ciekawością. Skinęłam do niego. – Widzę, że bagaż już spakowany. – Na zewnątrz rozlegały się krzyki i wystrzały. Gdzieś dalej posadami budynku wstrząsnął kolejny wybuch. – Ta baza to przegrana sprawa – powiedział Drass, chwiejąc się lekko, kiedy zadrżała podłoga. – Z tym wulkanem to był niezły pomysł. – Dzięki, jestem z tego dumna. – Podeszłam bliżej. Gdzieś za moimi plecami znów buchnął zielony błysk, na ułamek sekundy rzucając mój cień na korytarz. Zaraz po nim nastąpiły łoskoty i krzyki. Drass roześmiał się i podszedł do mnie. – Duma. U boga. Jakież to zaskakujące. – Jak śmiesz mnie oceniać? – Spojrzałam na niego z gniewem, dobywając noża z pochwy na ramieniu. – Poświęciłeś własną żonę, by zdobyć mroczne dary, a teraz... Nawet nie chcę myśleć, co to znaczy. Co TO w ogóle jest? – Wskazałam na istotę. Wyszczerzyła się do mnie. Drass łypnął groźnie. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz – warknął. – No to oświeć mnie. – Jeśli nie masz nic przeciwko, wolę cię jednak zabić – rzucił i wyciągnął z kieszeni mały platynowy sześcian. Zerknął na niego, obrócił w palcach, a

wtedy zobaczyłam jakieś znaczki na każdej z płaszczyzn. Drass wybrał jedną ze ścianek i skierował ją w moją stronę. Nie miałam ochoty stać bezczynnie, żeby przekonać się, czym jest to urządzenie. Skoczyłam przez szybę do pustej sali w chwili, kiedy kostka się uaktywniła. Zaczęła emitować przytłumione dźwięki. Poczułam na plecach podmuch gorąca i pomieszczenie pobielało oślepiająco, kiedy fala rozżarzonego światła omiotła korytarz. – Zwinna z ciebie bestyjka – podsumował Drass. Usłyszałam, jak się zbliża. Obróciłam trzymany w ręku nóż i wychyliłam się przez rozbite okno. Prześladowca był już kilka metrów ode mnie, wciąż trzymał przed sobą kostkę. Rzuciłam nożem, zanim zdążył włączyć urządzenie ponownie. Krzyknął i wypuścił kostkę ze zranionej dłoni. Kobieta w kapsule roześmiała się i zaklaskała. – Sir! – Najemnik przypadł do niego. – Obserwuj odczyty! – wrzasnął Drass, odsyłając go gestem kikuta lewej ręki. Z oddali dobiegły krzyki, jęk bólu i zwierzęcy ryk. Przynajmniej jedna osoba dobrze się bawiła. Pobiegłam w korytarz. Drass wyrwał nóż zębami i cisnął go na bok. Rozprostował zranioną dłoń – nie krwawiła tak mocno, jak powinna. – Co ty masz do moich rąk? – westchnął teatralnie, przeczesując wzrokiem podłogę w poszukiwaniu kostki. W odpowiedzi sięgnęłam po broń i strzeliłam mu w pierś. Zatoczył się, krzywiąc z bólu. – Auć, to zakłuło – powiedział, przykładając ranną dłoń do rany w klatce. Pogrzebał w okolicach dziury w marynarce i po chwili wyciągnął spłaszczony kawałek metalu. – Serio? – zdziwiłam się. – Ostrze zadaje ci rany, ale jesteś kuloodporny? Wzruszył ramionami, odrzucając spłaszczoną kulę. – Zaklęcie wzmacniające skórę nadaje jej cechy kewlaru. Magia potrafi być czasami irytująco dosłowna. Nie chroni mnie przed nożem, ale zazwyczaj wystarcza. – A co z oczami? – zapytałam, podrywając broń i strzelając. Zasłonił się ramieniem, żeby powstrzymać pocisk, ale nie czekałam, by sprawdzić, czy trafiłam. Rzuciłam się do przodu, ślizgiem, nie przestając strzelać. Drass spojrzał w dół akurat we właściwym momencie, by zobaczyć, że zgarniam platynowy sześcian i prostuję się z pistoletem w jednej i artefaktem w drugiej

ręce. Drass zareagował natychmiast – kopnął mnie w żebra z taką siłą, że wpadłam do kolejnej szpitalnej sali. Wygięłam przy tym metalową ramę okna, które rozbiłam. Uznałam, że tym razem nie mogę tego zaliczyć jako przebicia ściany na wylot, i tak za często mi się to zdarzało. Drass ruszył za mną, ale nie zdążył. Podniosłam się chwiejnie na nogi, udało mi się utrzymać zarówno pistolet, jak i sześcian. Strzeliłam Drassowi w brzuch w ramach ostrzeżenia i wycelowałam w niego platynowy artefakt. – Dobra – świsnął, wygrzebując kolejną kulę spod garnituru. – Czego chcesz? – To proste: zamierzam zabić cię za to, co zrobiłeś, Gideonie – odpowiedziałam z wściekłością. – Zabić za to, co zrobiłem? – powtórzył rozbawiony. – Ty nie masz bladego pojęcia, co to jest, maleńka bogini. – Wiem dość. – Czyżby? A co ci da zabicie mnie? Myślisz, że jestem jakiś wyjątkowy? Że moja śmierć będzie ciosem dla Finemdi? Ja jestem tylko pionkiem, moja droga, wybranym przez zarząd dyrektorów, którzy dopuścili się czynów tak złych, że nawet ja nie mam o nich pojęcia. Że nie wspomnę o ich przewodniczącym. – A kim on jest? Roześmiał się, kręcąc głową. – Bo niby mi powiedzieli. Nigdy nie musiałaś walczyć z biurokracją, co? Jesteś przyzwyczajona do świata w czerni i bieli. – Złapał za futrynę, by utrzymać równowagę, gdy budynek zakołysał się po raz kolejny, a całe skrzydło dygotało przy wtórze głośnego pomruku. – Jestem pracownikiem korporacji, Frejo. Wezbrało we mnie nieprzyjemne uczucie. Moje cele, jeszcze niedawno tak jasne i niepodważalne, nagle wydały mi się równie niestabilne, jak ten budynek. Pragnęłam ponownie rozpalić mój gniew, żeby się usprawiedliwić. – W takim razie wyjaśnij obecność tej kobiety. Wyjaśnij, co zrobiłeś żonie! – Zgodziła się na to, ty zarozumiały pasożycie! – wrzasnął, aż kipiąc z frustracji. – Poświęciła się, dla większego dobra, żeby utrzymać tę potworność pod kluczem! Ono nie ma swojej prawdziwej formy, więc musieliśmy mu jakąś dać, bo dopiero wtedy mogliśmy to uwięzić. A teraz

twoja idiotyczna intryga zagroziła wszystkiemu, czego dokonaliśmy. Musimy wywieźć ją stąd natychmiast i zanim to zrobimy, muszę wzmocnić klatkę. A do tego potrzebuję boskiej energii, więc jeśli nie chcesz zgłosić się na ochotnika, to może zejdź mi z drogi, żebyśmy mogli użyć jej! – Gwałtownym ruchem głowy wskazał Nantosueltę, leżącą w łóżku po przeciwnej stronie korytarza. Powiodłam spojrzeniem od niej do istoty w kapsule i z powrotem do Drassa. – Nie wierzę ci – oznajmiłam. – Dlaczego nie możecie tego zabić? Niewiarą? – Bo NIE MOŻEMY. – Zgrzytnął zębami. – Ma ponad cztery tysiące lat, wzmacnia go mechanika niebieska i jest twardy jak stal. – Wyciągnął ręce w moją stronę, a właściwie to rękę. – Chcesz spróbować? Nie krępuj się! Rzuciłam kobiecie w kapsule nieufne spojrzenie. Uśmiechnęła się i kiwnęła na mnie palcem w geście „chodź no tu”. – Co to jest? – spytałam wreszcie. Drass westchnął i uciekł spojrzeniem w bok. – Pomyłka. Dobrze, słuchaj, Garen uważa, że jesteś autonomicznym bytem, sprawdźmy zatem, jak bardzo jesteś inna. Nie chcę walczyć. Uciekaj, schowaj się, daję ci słowo, nie będę cię ścigał. Tak, jesteś na naszej liście, ale nie stanowisz zagrożenia dla tego świata. – Drżącym palcem wskazał istotę, która kiedyś była jego żoną. – A to jest. Zamilkłam wstrząśnięta. Nie tak miały potoczyć się wypadki. W tym momencie Drass powinien zdradzać mi swoje nikczemne plany. – Nie ma opcji, żebym ci zaufała – powiedziałam, zaciskając palce na pistolecie i artefakcie. Wzruszył ramionami. – Nie, nie ma. Ale tak poważnie, mając do wyboru ciebie i to plugastwo, jak myślisz, co chętniej uwolnię? Przewróciłam oczami. – Żadne. Ale rozumiem, do czego zmierzasz. Na te słowa uśmiechnął się nieznacznie. – Świetnie, więc jak będzie, maleńka bogini? – Cofnął się o krok i rozłożył ramiona. – Oferuję ci gałązkę oliwną, obróć się, zabierz swój nieśmiertelny tyłek z mojego obiektu i pozwól posprzątać ten bałagan, którego narobiłaś. Zawahałam się przez chwilę, zastanawiając, czy istnieje szansa, że on

mówi prawdę. Jednak Walkiria we mnie krzyczała, że to podstęp, żeby uderzyć teraz, zniszczyć go, zanim on zdoła wykonać jakiś ruch. Wołała, że to jest moja chwila, że jeśli teraz odejdę, to porzucę nie tylko Nantosueltę… A co z moją chwałą, moją zemstą, moimi zasadami? Ale przez myśl przemknął mi też Nathan, mówiący, że wciąż mogę się wycofać. Każdy krok na tej ścieżce oddala mnie od szczęścia i przyjaźni, które mieliśmy zamiar odnaleźć. To tylko budynek. Drass jest jednym z wielu, wielu potworów. Może i wygram tę bitwę, może przetrwam wraz z przyjacielem, ale co z całą wojną? W ułamku sekundy dostrzegłam z bolesną jasnością dwie drogi przede mną i zrozumiałam, że bez względu na to, którą podążę, zawsze coś stracę. Pytanie było proste: kim jestem, w tej konkretnej chwili? Czy pokonaną dziewczyną ze szpitala wariatów, która chce tylko, by pozostawiono ją w spokoju, czy wschodzącą boginią, która może zmienić świat? Dotarcie do tej chwili było nieopisanie łatwe i nie wymagało myślenia. Na każdym rozdrożu pozostawałam wierna mym zasadom, a teraz stałam wśród ruin, otoczona nienawiścią, ryzykując życie prawdziwego przyjaciela w imię mistycznej wiary. Czy to właśnie jest moja przyszłość? Już raz porzuciłam swe dziedzictwo. Mogę to zrobić ponownie. – Masz racje, Drass – powiedziałam cicho z głęboką wdzięcznością, gdy pojęłam prawdę, gdy zrozumiałam, że już kiedyś kroczyłam tą drogą. – Mam wybór. Kobieta w kapsule przechyliła głowę na bok, na jej twarzy pojawił się wyraz zmieszania. – Dziękuję, że pomogłeś mi zobaczyć, kim naprawdę jestem. – Uniosłam pistolet nieco wyżej. – Nie będzie umowy. Nie z powodu tego, czy mogę albo nie mogę czegoś zrobić, ale z powodu tego, co chcę zrobić. Wybieram boskość. Wybieram wojnę. Zacisnął zęby i popatrzył na mnie ze złością, jednak kiedy odpowiedział, w jego głosie nie było gniewu czy frustracji, tylko rozczarowanie. – Warto było spróbować – powiedział bardziej do siebie niż do mnie. Jego rysy stwardniały i już szykowałam się na kolejny atak, gdy jakiś hałas w korytarzu nam przerwał. Garen wrócił i cisnął ciało Sachmet na podłogę. Wciąż było przy nim kilku najemników, którzy nie spuszczali wzroku z egipskiej bogini, ta zaś wyglądała, jakby ją ktoś przepuścił przez maszynkę do mięsa. Z opalonego futra unosiły się smużki dymu, kończyny sprawiały

wrażenie połamanych wielokrotnie i jakimś sposobem zatrzymano jej regenerację. Z jękiem uniosła głowę, by rozejrzeć się po korytarzu. Jej złote oczy rozszerzyły się gwałtownie, gdy skupiła się na kapsule i istocie w środku. – Apep. – Gwałtownie wciągnęła powietrze. Zmarszczyłam brwi, nie mogąc skojarzyć tego imienia. Niewątpliwie rozpoznała uwiezioną istotę, ale zawsze wydawało mi się, że to Set, bóg pustyń, chaosu i przemocy, był tym Wielkim Złym jej panteonu. Kobieta w kapsule ukłoniła się w odpowiedzi. Garen wzruszył ramionami i zrobił kilka kroków w głąb korytarza, wlokąc Sachmet za sobą. – Drass?! – zawołał. – Gdzie… o! – Urwał, zauważywszy nas dwoje. Spojrzał na mnie z wściekłością i bez słowa podniósł dłoń z amuletem. Artefakt rozbłysnął zielenią i wiedziałam, że mam ułamki sekundy, żeby zareagować. Wyrzuciłam przed siebie dłoń z platynowym sześcianem i skupiłam wolę na jego aktywacji. W mgnieniu oka artefakt odpowiedział na me wezwanie. Patrzyłam jeszcze, jak spojrzenie Drassa zatrzymuje się na ściance sześcianu, którą wybrałam przypadkowo, jego usta formują bezgłośne NIE i wszystko ginie w monstrualnym huku błyskawicy. Sufit został rozdarty, gdy z góry popłynęła ogromna ściana elektryczności, rozpoławiając niestabilny budynek na dwoje. Eksplozja odrzuciła nas oboje. Z niesmakiem zarejestrowałam, że moje ciało przebija kilka kolejnych ścian. Stacja Impuls przechyliła się na jedną stronę, tracąc nagle tony wzmocnionych stropów i podpór. Obie części gigantycznego obiektu zanurzały się pod dziwnym kątem w basenie lawy, który kipiał u fundamentów. Potoczyłam się bezwładnie po cemencie, gdy wszystko przechyliło się na bok. Miałam wrażenie, że nagle rozpięłam zamek błyskawiczny łączący ze sobą części budynku. Potrząsnęłam głową, by odpędzić sprzed oczu lśniące plamy, i dźwignęłam się na nogi, czepiając się, czego się dało. Oświetlenie awaryjne nadal rozjaśniało mgłę pyłu, ale wszystko wokół tonęło jeszcze w czerwonym blasku płynącym z dołu. Podeszłam chwiejnie do rozpadliny, jaką stworzyłam. Budynek wyginał się teraz pod nowym kątem i mogłam zobaczyć fragmenty czarnych, burzowych chmur, zbierających się nad rozerwanym dachem drugiej połowy stacji. Dotarłam do poszarpanej krawędzi mojej połowy i spojrzałam w dół. Jakieś piętnaście metrów niżej ogromne jezioro roztopionej skały przelewało się, pochłaniając fundamenty

stacji. Ostre wiatry, które zyskały jeszcze na prędkości wskutek gwałtownych zmian temperatury, wyły w tej sztucznej dolinie, niosąc gęste chmury szczątków i papieru. Po drugiej stronie tej piekielnej rozpadliny, jakieś dziesięć metrów dalej, dostrzegłam poskręcane ciała najemników i nieprzytomną Sachmet, tuż poza krawędzią unicestwionego korytarza. To znaczy, że Nan, Drass i kobieta w kapsule muszą być po mojej stronie. Rozejrzałam się, próbując znaleźć jakiś ślad tej trójki. Doszłam do wniosku, że zostałam odrzucona pod kątem i znalazłam się na krawędzi tego, co wyglądało jak typowy korytarz użytkowy z nudnymi drzwiami po obu stronach. Dostrzegłam po przeciwnej stronie jakiś ruch i chciałam podejść bliżej, żeby przekonać się kto to, gdy nagle jakaś dłoń chwyciła mnie za kark, podniosła z podłogi i powlokła ku wyrwie. – Masz ochotę popływać? – zachrypiał Drass prosto do mojego ucha. Szczelina oddalona była od nas zaledwie o kilka metrów i nie miałam wątpliwości, że Drass zamierza wrzucić mnie do lawy, zanim jeszcze dojdzie do brzegu wyrwy. – Magnalica! – wykrztusiłam, wierzgając. Nie wybrałam żadnego miejsca docelowego, nie miałam na to czasu i dziesiątki litrów wody zmaterializowało się bezpośrednio nad głową. Miniaturowa powódź porwała nas i poniosła w głąb budynku. Wody było tyle, ile pomieściłoby nowoczesne akwarium, ale przy krzywej podłodze to wystarczyło, by zbić Drassa z nóg. Musiał mnie puścić i oboje polecieliśmy na ścianę. Plując i parskając, próbował pochwycić mnie ponownie, ale udało mi się odsunąć i czmychnąć w głąb korytarza. W ścianie widniała dziura, którą wybiłam własnym ciałem, ale poza tym ta część stacji wyglądała nieco lepiej. Po obu stronach korytarza widziałam drzwi, ale nie miałam pojęcia, dokąd prowadzą. W pierwszym odruchu, chciałam walczyć, lecz straciłam zarówno pistolet jak i sześcienny artefakt, a w torbie nie miałam już nic poza niwelatorem, który zapewne więcej szkody wyrządziłby mnie. Wreszcie zawadziłam okiem o jedną z plakietek na drzwiach i zrozumiałam, że to nie jest droga ucieczki, a te teleportacyjne skróty i nie mam pojęcia, gdzie by mnie przeniosły. Drass podniósł się, podpierając nieuszkodzonym ramieniem i chwiejnie ruszył w moją stronę. Obwiedziony czerwony blaskiem lawy wyglądał przerażająco, jak jakiś okaleczony demon w garniturze. Tylko że w

przeciwieństwie do demona, nie był ognioodporny. Pożałowałam, że nie mogłam zrzucić go do lawy, nawet gdybym zbiła go z nóg i zepchnęła z krawędzi, to najpewniej poleciałabym razem z nim, a tego losu bardzo chciałam uniknąć. Zregenerowałabym się, ale nieprędko. Naprawdę długo by trwało, zanim to miejsce ostygłoby na tyle, bym mogła wrócić do swojej formy i jeszcze dłużej, zanim wykopałabym się na powierzchnię. Drass rozprostował ocalałą dłoń i uśmiechnął się do mnie. – Zaczynasz żałować swojej sztuczki z wulkanem? – spytał, jakby mógł mi czytać w myślach. Schylił się i podniósł jakiś kawałek pręta zbrojeniowego. – Czy to strach dostrzegam w twojej twarzy? Nie mów. Czy nie to właśnie wybrałaś? – Owszem. – Splunęłam, rozglądając się gorączkowo w poszukiwaniu jakiejś broni. – Dlaczego?! – krzyknął, niemal tnąc powietrze prętem. Cofnęłam się nieco zaskoczona wściekłością w jego głosie. – Skoro możesz zaprzeczyć własnemu dogmatowi, wyrwać się z jego założeń, możesz być czymś więcej niż kolejnym pustogłowym bogiem – miałam wrażenie, że stracił panowanie nad sobą – mogłabyś być wolna! Dlaczego zatem tego nie robisz, dlaczego przyjmujesz założenia, które pozbawią cię wolności! – Bo tak należy postąpić – syknęłam, cofając się kolejny krok. – Wiesz co, Drass? Odpuść sobie, tych wszystkich bogów, filozofie i cały ten syf, który sobie powtarzasz, żeby spokojnie zasnąć. Chodzi o to, że ścigasz, więzisz i torturujesz grupę ludzi, których nienawidzisz, ty obłudny… – NIE JESTEŚCIE LUDŹMI! – wrzasnął i rzucił się na mnie. Uchyliłam się i potknęłam o kawałki betonu zmieszane z kafelkami. Pręt świsnął mi koło ucha i nagle budynek znów się przechylił, a nas rozdzieliła niewielka lawina gruzu. Otoczyła mnie chmura pyłu prześwietlona upiornym blaskiem lawy, niczym konającego słońca. Wstałam, licząc, że lawina porwała go ze sobą, ale gdy tylko się wyprostowałam, mina mi zrzedła. Drass wyłonił się z obłoku z prętem w jedynej dłoni, ominął niewielką górkę gruzu i stanął naprzeciwko mnie. – Przepraszam. – Uniósł kikut. – Co mówiłaś? Roześmiałam się gorzko. – Taa, jestem uparta i skupiona na realizacji pojedynczego celu. Jeśli walka z tobą oznacza, że idę za głosem mojego dziedzictwa, to w porządku. Świat może nie będzie lepszym miejscem bez Frei, ale będzie bez ciebie.

– Co za strata – jego głos aż ociekał pogardą. – Na tyle odważna, by stawić mi czoło, ale nie na tyle, by zmierzyć się z własnymi wadami. Jesteś tchórzem, Saro Vanadi, niegodna swych talentów. Zrobił krok naprzód i skinął na mnie przywołująco. Kolejny powiew wiatru przewalił się kanionem i rozwiał obłoki pyłu, odsłaniając bulgoczące jezioro lawy, z każdą chwilą sięgające wyżej. Drass przechylił głowę i uniósł brwi, dając mi do zrozumienia, że tam właśnie skończę. Z bijącym sercem cofnęłam się jeszcze trochę. Nie zdołam go pokonać w bezpośrednim starciu, a od takiego dzieli mnie jakieś pięć sekund. Musiał być jakiś sposób, by go pokonać, ale Drass cały był opleciony zaklęciami i czarną magią, a mój instynkt krzyczał nieustannie, że powinnam posłuchać Samanthy i brać nogi za pas bez względu na to, jakie moje plany opierają się na jego śmierci. Uniósł pręt nad głowę i wiedziałam, że już minął czas na zastanawianie się. Zebrałam się w sobie, przygotowując na atak, liczyłam, że uda mi się trafić go w jakieś czułe miejsce, na przykład w oczy, zanim pozbawi mnie przytomności i wrzuci do płonącego jeziora. Nagle przez mój umysł przebiegło dziwne drżenie i w tej samej chwili wokół głowy Drassa pojawiły się płomienie i uformowały płonącą sferę. Zniknęła w następnej chwili, ale zapaliła mu włosy i mocno go ogłuszyła. Zaatakował na oślep. Bez trudu uniknęłam chaotycznego machnięcia prętem i powaliłam Drassa na ziemię solidnym kopniakiem w plecy. Po drugiej stronie kanionu usłyszałam radosny krzyk Nathana. – Tak! Saro, dostałem go! Byłam uradowana, ale wiedziałam, że wszystko pójdzie na marne, jeśli nie wykorzystam tej chwilowej przewagi. Drass już się zbierał z podłogi, musiałam zatem działać błyskawicznie. Nie miałam broni, ani siły, by go pokonać, nie miałam szans przeskoczyć dziesięciometrowej szczeliny. Mogłam tylko uciekać zrujnowanymi korytarzami. Które on znał lepiej ode mnie. Albo przez drzwi teleportacyjne, które nie prowadziły do żadnego użytecznego miejsca. Gdybym wiedziała, że mogą przenieść mnie do drugiej części budynku, byłoby świetnie, ale z tego, co wiedziałam, wszystkie prowadziły do podziemi, a te były teraz wypełnione… Uśmiechnęłam się szeroko, bo właśnie odkryłam rozwiązanie mojego problemu. Skoro nie mogę wepchnąć Drassa do lawy, to może powinnam sprowadzić lawę do niego. Ledwie zdążyłam to pomyśleć, gdy Drass wyprostował się, odwrócił w

moją stronę i zobaczyłam jego czarną od sadzy twarz wykrzywioną w furii. Rzucił się na mnie z rykiem, nie próbując już nawet nic powiedzieć. Słowne potyczki zostawił daleko za sobą. I choć podłoga unosiła się pod dziwacznym katem, to Drass i tak poruszał się zatrważająco szybko. Już mieliśmy się zderzyć, gdy skoczyłam nagle do drzwi po lewej i gwałtownie szarpnęłam. Otworzyły się, zasłaniając mnie jednocześnie, za co byłam wdzięczna bogom. Ogromny słup stopionej skały pochłonął Drassa i rozlał się falą, gdy magiczne drzwi połączyły korytarz, w którym się znajdowaliśmy, z miejscem obecnie gdzieś na dnie jeziora lawy. Krople płonącej magmy osiadły mi na skórze. Zawyłam z bólu, ale moje cierpienie było niczym w porównaniu do tego, co stało się udziałem Drassa. Lawa pokryła go całkowicie, tworząc grudę płonącej skały, wielkości człowieka, która ciskała się w niekończącej się kaskadzie stopionego minerału. Rzuciłam się do biegu, wdrapując się wyżej, podczas gdy strumień lawy przegryzł się przez położoną niżej ścianę i zapadł się w trzewia budynku, zabierając ze sobą pracownika wyższego szczebla korporacji Finemdi. – Sara! Sara! Nic ci nie jest? – usłyszałam Nathana wołającego znad rozpadliny. – Widziałeś to?! – wrzasnęłam uradowana. – Byłem za daleko! Co się stało? Dopadłaś go? – No jasne! Dopadłam go! My go dopadliśmy! Zaczął wiwatować głośno. Miałam już dołączyć do tych okrzyków radości, gdy zobaczyłam jakiś ruch w gruzach za jego plecami. Zesztywniałam na widok Garena, który wyłonił się z cieni, zakrwawiony i posiniaczony, z pistoletem maszynowym w jednej ręce i lśniącym amuletem w drugiej. Wycelował pistolet w Nathana i zawołał do mnie ochrypłym głosem: – Rzuć się do lawy, a pozwolę mu żyć! – Nate! – krzyknęłam wściekła, że nie jestem w stanie dosięgnąć żadnego z nich. Mój przyjaciel uniósł ręce. – Proszę, nie strzelaj. Garen tylko przewrócił oczami. – Zamknij się – mruknął. – No więc? Jak będzie – zawołał do mnie. – Kąpiel w lawie czy jeden martwy śmiertelnik? Wiem, że ci na nim zależy. – I mam ci zaufać? – odwrzasnęłam.

Roześmiał się. – A co mi po jego śmierci? – Nie wiem, czy mówisz prawdę – odpowiedziałam. – I czy nie widział zbyt wiele? Czy Finemdi i tak nie każe go zlikwidować? – Dzięki, Saro, to naprawdę pomocne – w głosie Nathana usłyszałam obawę. Nawet przez dzielącą nas przepaść dokładnie widziałam wstrętny uśmieszek Garena. – Ale takiej wymiany dokonam z przyjemnością! I wiesz co? Teraz to akurat myślę, że Finemdi może mieć coś ważniejszego do roboty niż ucieczka jakiegoś nieistotnego śmiertelnika. Znalazłam się w pułapce. Nie było mowy, żebym rzuciła się w dół, ale nie widziałam innej możliwości uratowania Nathana. Może powinnam celować w brzeg jeziora i wyciągnąć się, gdy Garen nie będzie patrzył? Zerknęłam w dół, na obłoki gryzących gazów tańczące na powierzchni jeziora. Może mogłyby zasłonić moje lądowanie… – Dość – cichy drżący głos rozległ się po mojej lewej i poniósł nad rozpadliną. Garen szeroko otworzył oczy i mimowolnie opuścił lufę broni. Ostrożnie wyjrzałam zza łopoczącego kawałka izolacji i zobaczyłam, co tak przykuło jego uwagę. Na popękanym betonie stała Nantosuelta, opierając się ciężko na stojaku od kroplówki. Betonowa platforma sterczała nad kanionem jak połamany most, a Nan wyglądała, jakby potrzebowała wszystkich sił tylko po to, by utrzymać się na nogach. Widziałam, jak jej wychudzone stopy ślizgają się nieco na drobinach pyłu rozsypanych na powierzchni betonu. – Mamo, proszę, musisz... – zaczął Garen. – Przestań. – Uciszyła go gniewnym spojrzeniem. – Pozwól chłopcu odejść, Garenie. – Ale… ale nie mogę – zająknął się ze zbolałą miną. – To koniec – oznajmiła. – Jeśli nie możesz zrezygnować ze swej nienawiści dla mego rodzaju, to przynajmniej porzuć na dziś walkę. Koniec. – Ale… – Rzuć broń – syknęła i wrogość w jej głosie naprawdę mnie zaskoczyła. – Jeśli kiedykolwiek mnie kochałeś, to zrobisz to dla mnie, Garenie. – Mamo, ja… – zamilkł i opuścił głowę. Jego pierś podniosła się w westchnieniu. – Innego dnia – wymamrotał po chwili. A potem cisnął pistolet i amulet daleko od siebie, prosto w rozpadlinę. Wylądowały z głuchym

pacnięciem i zniknęły w lawie. Podniósł głowę i rzucił mi wrogie spojrzenie. – Innego dnia – powtórzył głośniej i wiedziałam, że to obietnica. Nathan wycofał się tyłem, zwiększając dystans miedzy sobą a Garenem. Nantosuelta skinęła głową. – Grzeczny chłopiec – powiedziała wyczerpana. Najwyraźniej nawet ta krótka wymiana zdań kosztowała ją wiele. – Jedyny. Ty byłeś jedyny, Garenie, zawsze cię będę za to kochała. – Mamo… – jego ton był niezwykle łagodny. – Wiem, że to trudne, ale proszę, mogę ci pomóc… – Pomogłeś. Pomogłeś mi ogromnie. – Nan się uśmiechnęła. – Ale nie jestem dość silna. I tak bardzo zmęczona, Garenie. – Proszę… – głos mu się załamał, a on sam osunął się na kolana. – Nie bądź smutny, mój chłopcze. Jestem wolna. Zapamiętaj mnie taką. Wolną. I nieoczekiwanie puściła kroplówkę, pochyliła się i spadła z betonowego mostu prosto w jezioro lawy. Widziałam, jak zapaliła się jej szpitalna koszula, jak rozpuszczone skały zamykają się nad kruchym ciałem, grzebiąc Nantosueltę na zawsze. Zniknęła. Odsunęłam się od krawędzi, czując dziwną mieszaninę szoku i ulgi. Miałam nadzieję, że odnalazła spokój i że pewnego dnia, gdy będzie gotowa, jej wyznawcy powrócą, by dać jej życie w lepszym świecie. Garen sprawiał wrażenie mocno zszokowanego, wciąż wpatrywał się w punkt, gdzie zniknęła jego matka, wciąż klęczał, a po twarzy płynęły mu łzy. Nathan spojrzał na niego, a potem na mnie. – I co teraz? – spytał. To wyrwało mnie z zadumy. – Ja… widzisz stamtąd jakąś drogę na dół? Rozejrzał się i przecząco pokręcił głową. – Nie i nie mogę zbyt daleko pójść krawędzią tej wyrwy. Masz na to jakiś czar? – Nic użytecznego. Westchnął. – Po prostu wspaniale. Z kłębiących się chmur zaczął padać deszcz, krople syczały i parowały, gdy dotykały lawy, wracając w górę białymi smugami. Jezioro było coraz bliżej i żar stał się nie do zniesienia.

– Przynajmniej nie będziemy czekać zbyt długo. – Nathan zerknął w dół. – Przepraszam, Nate. – Zgarbiłam się przygnębiona. Spojrzał w górę na przechylony budynek. – Może mógłbym się wspiąć? – spytał bez entuzjazmu, dotykając kruszącej się ściany. Kiwnęłam głową i popatrzyłam na moją połowę. Szanse nie były szczególnie wielkie, ale… – Lepsze to niż… Gwałtowny podmuch wiatru porwał moje słowa. Wśród chmur rozległ się wysoki śmiech i coś błysnęło na tle nieba. – Łuuuuu! Potrzebujecie podwózki? – rozległ się z góry głos Hi’iaki. Błysk okazał się samochodem, czerwonym kabrioletem, niesionym wściekłym podmuchem wiatru. Wóz opadł z nieba i zatrzymał się na moim poziomie. Pele, Nāmaka i Hi’iaka siedziały na przednim siedzeniu i uśmiechały się promiennie. Bagażnik się nie domykał, tyle w nim było upchniętych artefaktów, że klapę trzeba było obwiązać liną. – Nieźle, prawda? – Pele kiwnęła głową w stronę jeziorka. – Wskakuj! – zawołała Hi’iaka, poklepując tylne siedzenie. Uśmiechnięta od ucha do ucha pokazałam drugą część budynku. – Najpierw Nathan i Sachmet! – odkrzyknęłam, by mogły usłyszeć mnie przez wycie wiatru. Hi’iaka kiwnęła głową i auto przeleciało nad rozpadliną i zatrzymało się przed Nathanem. Przyjaciel spojrzał na mnie i wskoczył na tylne siedzenie z okrzykiem szczęścia. Samochód podleciał kawałek dalej i Pele wychyliła się, by chwycić nieprzytomną Sachmet. Przy pomocy Nate’a wciągnęła ją na tylną kanapę. – A co z nim? – Hi’iaka wskazała Garena, który patrzył na to wszystko osłupiały. – Zostaw go – odparłam. – Innego dnia. Czyż nie, specjalisto? W jego zaczerwienionych oczach tlił się gniew. – Wszyscy jesteście martwi – wychrypiał. – Dopadnę was. Wykorzystam wszystkie możliwości, jakie tylko wpadną mi w ręce. Wszystkie moje siły. Cieszcie się swoją chwilą wolności. Naprawdę. Bo wszyscy macie nieprawdopodobnie… – Och, coś mi się wydaje, że to ty tutaj masz kłopoty – przerwała mu Nāmaka.

– Widzisz, zanim zorganizowałyśmy sobie ten samochodzik, zabawiłyśmy się w waszym centrum komputerowym – dołączyła Hi’iaka. – Nic wielkiego. Wysłałyśmy tylko kilka wiadomości w trybie awaryjnym, jak to ten cały „Specjalista Garen” pękł i rozwalił kompleks z powodu swojej mamy. Prościzna. – Chyba chcieli przesłać dużo więcej, wszystkie te ważne pliki i archiwa, ale mieli małą powódź. – Nāmaka wzruszyła ramionami. – Co za szkoda. – Miałam przygotowany czar, który pozwoliłby mi udawać ciebie, tak na wszelki wypadek – dodałam. – Nawet trochę twojej krwi, żeby stworzyć iluzję – pokazałam plamę na ramieniu – ale jakoś nie było potrzeby. I jedyna osoba, która wiedziała, co jest grane, akurat roztapia się razem z budynkiem. – Och, dopadłaś go? – ucieszyła się Pele. – Twoja lawa – odpowiedziałam, na co roześmiała się zadowolona. Garen był niewyobrażalnie zszokowany. – Oni… oni nie… – Och, proszę, przecież sam wiesz lepiej. Cały obiekt spłynął do szamba, a jedyny dowód, jaki mają, to tajna transmisja wskazująca na winowajcę? Nigdy ci nie uwierzą, prawda? Chciał jakoś odpowiedzieć, odciąć się, ale nagle uszła z niego cała wola walki, zwiesił głowę załamany. Hi’iaka z chichotem dodała gazu. To tylko na pokaz, bo w istocie to jedynie zakręciło kołami, ale jednocześnie posłuszne jej wiatry poniosły kabriolet przez szczelinę – zakołysał się, zatrzymując przede mną. Wskoczyłam, lądując na siedzeniu obok Sachmet, która nadal była całkowicie nieprzytomna. Nathan roześmiany od ucha do ucha pokazał mi uniesione kciuki. Samochód przechylił się, oddalając od budynku, odprowadzany spojrzeniem Gerana, w którym płonęła obietnica zemsty i zniszczenia. Gdy mijaliśmy betonowy występ ze stojakiem od kroplówki Nan, mogłam zajrzeć w głąb szpitalnego skrzydła i poczułam ukłucie niepokoju. Czarna kapsuła stała przechylona, oparta o ścianę, najemnik odpowiedzialny za obserwowanie monitorów leżał rozciągnięty na podłodze, skórę miał całkowicie szarą. Właz do kapsuły był otwarty, a istoty ze środka nie było nigdzie widać. To jeszcze do mnie wróci, pomyślałam, gdy samochód uniósł się w stronę chmur, zostawiając za nami ruiny Stacji Impuls.

18 Najlepsze intencje bsmażana mielonka glazurowana sokiem z ananasa z ryżem – zawołała Pele, przesuwając na bok rozmaite dipy i talerz z warzywami, żeby znalazło się miejsce dla jej tacy, na której przyniosła małe miseczki. – Mielonka? – spytałam zaintrygowana. Zerknęłam na przyjaciół, Nathan i Sachmet zdawali się podzielać moje obawy. Dwie pozostałe siostry energicznie kiwały głowami. – Nie krytykuj, póki nie spróbujesz – powiedziała Hi’iaka, sięgając po miskę. Wzruszyłam ramionami i poszłam za jej przykładem. Minęły trzy dni, od kiedy Stacja Impuls zatonęła w ogromnym jeziorze płonącego metalu i skały, i nie słyszałyśmy niczego o Finemdi. Ponieważ zniszczyłyśmy ich centrum danych, zanim zdążyli przekopiować swoje archiwa, uznałyśmy wszystkie, że minie sporo czasu, zanim znowu nas odnajdą. Nie wierzyłam wprawdzie, że Garen zginął w budynku, ale też nie spodziewałam się go prędko zobaczyć. Zyskawszy pewność, że ze strony korporacji nie grozi nam natychmiastowy odwet, postanowiłyśmy uczcić zdobytą wolność. To właściwie nie tyle przyjęcie, jakie pamiętałam z dawnych czasów, co raczej wspólnie przygotowany posiłek, ale i tak miło było zwolnić na chwilę. Uznałam, że Sachmet najbardziej ucieszy się z odrobiny relaksu, mając za sobą lata niewoli. Dostarczyłam chipsy, dipy i warzywa (jestem beznadziejną kucharką), Nathan przygotował rozmaite pierożki, Nāmaka mieszała drinki, Hi’iaka przygotowała kanapki z wieprzowiną na słodkiej bułce, Sachmet balaklawę na deser, a Pele oczywiście danie z mielonki. …które wcale nie było złe. Smakowało słonawo i tłusto, trochę jak domowe jedzenie. Rozumiałam, że mogło się stać czyjąś grzeszną i niezdrową przyjemnością, aczkolwiek ja nigdy nie będę w stanie za bardzo przytyć ani dostać zawału serca od takiego jedzenia. Tak, wiem, bogowie

O

zawsze mają lepiej. – Co teraz? – spytała Hi’iaka, zanim napchała sobie usta mielonką. – Nie będziemy się wychylać – odpowiedziałam. – Będziemy gromadzić siły i zobaczymy, co oni zrobią. Nie wiem, jak wy, ale ja naprawdę potrzebuję wyznawców. Z ludźmi poradzę sobie bez problemu, ale jeśli tylko ktoś zacznie używać magii, to po mnie. Pele pokiwała głową z westchnieniem. – Wszyscy potrzebujemy lepszej wiary niż ta, którą dostarczała nam Finmedi. Sachmet skrzywiła się z irytacją. Wiedziałam, że najchętniej ruszyłaby rozbijać łby, ale wie, że nie jesteśmy gotowe, by zmierzyć się z resztą firmy. – Zgadzam się – powiedziała, choć w jej głosie słychać było niezadowolenie. – Ja spróbuję też znaleźć więcej naszych wrogów. I nie możemy zapomnieć również o tym, że Apep został wypuszczony na wolność. – No właśnie, kto to? – spytałam. – Myślałam, że Set… – Set jest produktem sprzecznej mitologii funkcjonującej przez lata – weszła mi w słowo. – Był czczony jako bóg obcokrajowców i pustyni, zanim politykowanie śmiertelników nie zmusiło go do wejścia w cień i nawet w najgorszych momentach jego początkowe lata zawsze przydawały mu łagodności. Nie jest moim przyjacielem, ale go rozumiem. Apep to dosłownie bóg zła. Usposobienie ciemności i chaosu, wszystkich tych rzeczy, których człowiek boi się nocą. Jego jedynym celem jest okryć świat cieniem i pochłonąć ludzkość. Jest zagrożeniem dla wszelkiego stworzenia i wszyscy jesteśmy jego wrogami. Set walczył z nim co dzień, zanim mity wszystkiego nie pozmieniały. – Nabiła na pazur kawałek mielonki i podniosła do oczu. – Wiecie, czasem myślę, że Apep sam był za to odpowiedzialny. Wierzę, że chciał się ukryć, sprawić, by śmiertelnicy o nim zapomnieli, aż będzie za późno. Mój lud go nie czcił, po prostu wierzyli w jego istnienie i konieczność jego zagłady. Jest bogiem, który nie ma wiernych. Istnieje, by być nienawidzonym. – Otworzyła paszczę prezentując straszliwe zęby, wrzuciła między nie mięso i zaczęła żuć z namysłem. – Smakuje mi – oceniła, kiwając Pele głową z cichym mruknięciem. – No, to jest dopiero wesoła sprawa – odezwał się Nathan. – Jak zabić boga, który nie ma wyznawców? Jak on w ogóle istnieje? – Dziwne prawda? – zgodziła się Sachmet. – Co leczy jego rany? Sprowadza z powrotem, gdy zostaje zniszczony? Pokonaliśmy go mnóstwo

razy i każdej nocy odradzał się na nowo. Nasza przeszłość wypełniona jest jego porażkami, a jednak zawsze jakoś przetrwał. Wróciłam myślami do tego, co powiedziała Samantha w trakcie naszej rozmowy w magazynku, jak to bogowie po uformowaniu czerpią siły z najróżniejszych wierzeń. I do tego, co Drass powiedział, gdy spytałam, czy nie mogą zabić Apepa: jest wzmocniony niebieską mechaniką. To były jego słowa, prawda? – Noc – powiedziałam, złożywszy wszystkie elementy. – Kiedy człowiek boi się ciemności, Apep rośnie w siłę. Jest związany z cieniami i mrokiem. A nawet gdy tu jest dzień, to zawsze w innym miejscu panuje noc. – I nie ma innych bogów, którzy potrafią coś takiego? – spytał Nathan. Sachmet pokręciła głową. – Wasza historia pełna jest bogów ciemności, ale nie słyszałam nigdy o drugim takim. Albo mamy stwory cienia, które chcą zniszczyć światłość, jak smoki czy wielkie wilki – ruchem podbródka wskazała na mnie – albo bogów podobnych do ludzi o mrocznej naturze, ale oni też potrzebują wiary. Może pozornie wydawać się, że niektórzy bogowie czynią zło, ale zawsze jest w tym pewna dwoistość, jest coś, co sprawia, że ludzie się do nich modlą. Bóg świata zmarłych może być okrutny i bezlitosny, ale bez niego zmarli błąkaliby się wolni. W głębi duszy człowiek wierzy w odkupienie i równowagę, powód, dla którego wszystko istnieje. Yin i yang, życie i śmierć. Apep taki nie jest. To po prostu mrok i zniszczenie, zagrożenie, z którym trzeba walczyć i które trzeba pokonać. – Więc jest… czystym złem? Śmiercią wszystkiego? To nudne – podsumowała Hi’iaka. – Przynajmniej łatwo go będzie znaleźć, wystarczy iść śladem ciał. – Żeby tylko – odparła Sachmet, odsłaniając kły, w jej odczuciu to chyba był uśmiech. – Cel Apepa może i być apokaliptyczny, ale jego mocne strony to zepsucie, wyrachowanie i inteligencja. Nie spodziewałabym się go na polu bitwy. Po jego przejściu zostaje tylko chaos i smutek, ale on działa zawsze przez wysłanników i głupich śmiertelników. Co sprawia, że jest o wiele bardziej niebezpieczny niż jakiś bezmyślny, wyjący niszczyciel. – Wszystko to i jeszcze nie można go zabić – jęknął Nathan. – Co sprowadza nas do podstawowej kwestii: jak go powstrzymamy? W odpowiedzi otrzymał tylko puste spojrzenia. – Myślę, że to pytanie odłożymy do folderu spraw do załatwienia później –

powiedziałam wreszcie, mając odczucie, że niewiele tak naprawdę możemy zrobić. Może i zawaliłam, wypuszczając tę istotę na wolność, ale to jest wielki świat, a ja byłam niewielką rybką. Zresztą nawet gdybyśmy mogli go teraz odszukać, to co byśmy zrobili? Nathan też wyglądał na zmartwionego, ale po chwili wyraz jego twarzy się zmienił. – No dobrze, odłóżmy na razie kwestię: bóg niemożliwy do zabicia. Co zamierzacie zrobić z Finemdi? Zmarszczyłam brwi. To jest jakieś podchwytliwe pytanie? – Hm, zniszczyć ich? – Zgoda, ale jak? Mówicie o tym, jakby to była sprawa do załatwienia z listy, gdzieś pomiędzy zrobić pranie i kupić mleko. Ci goście są niebezpieczni, a wy sprawiacie wrażenie całkowicie obojętnych. – Zamilkł na chwilę. – I to od samego początku. Popatrzyłyśmy po sobie i wreszcie Sachmet postanowiła się odezwać. – Trudno nam jest… traktować ich poważnie. Nawet po tym, czego się dopuścili, bo to wciąż śmiertelnicy. – Myślę, że jesteśmy tak zbudowani, żeby nie postrzegać ludzkości jako zagrożenia. Apep? Tak, tu widzimy niebezpieczeństwo. Finemdi, jednak… – Poważnie? – Nathan odstawił miskę i popatrzył na nas, jakbyśmy wyhodowały sobie dodatkowe głowy. – A widziałaś wyraz twarzy Garena, gdy go tam zostawiłyście? Mnie on już przerażał, a teraz jego mama nie żyje i on nie ma nic do stracenia! A to jest jeden facet! Finemdi ma pewnie pierdylion takich jak on i ich jedynym zadaniem będzie was dopaść. Jak to możliwe, że dla was to zaledwie pewna niedogodność?! Już miałam odpowiedzieć wymijająco, jak to nieśmiertelność zmienia punkt widzenia, ale się powstrzymałam. Miał rację. Te świrusy wywróciły koncepcję boskości do góry nogami, naginali bogów do swojej woli, zbierali nas jak niebezpieczne znaczki. Nie potrzebowałam więcej powodów, by ich nienawidzić, ale może dobrze by było też się ich obawiać? Chociaż trochę. – Śmiertelnik ma rację – powiedziałam z uśmiechem. – Jeśli będziemy ignorować to zagrożenie, możemy ponownie wpaść w ich ręce. Znają nas, prawda? Spodziewają się, że ich nie docenimy. – Nie wiem, jak strach przed nimi ma nam pomóc, ale dobrze. – Nāmaka nie sprawiała wrażenia przekonanej, ale nie była zainteresowana kłótnią na ten temat.

– Nie, nie, ja chyba rozumiem – zawołała Hi’iaka. – Wiemy, że jesteśmy wspaniałe i oni wiedzą, że my wiemy, więc mogą nas dopaść znienacka, bo myślą, że my nie wiemy, że oni wiedzą, że my wiemy. – Uch. Tak. Chyba – zgodziłam się i odwróciłam do Nathana. – Dziękuję. Jeśli kiedykolwiek zaczniemy ignorować tak oczywiste kwestie dawaj znać. Bogowie mają swoje ślepe punkty. Uśmiechnął się zadowolony z pochwały. – No tak… paskudni źli przeciwnicy to oczywiście świetna sprawa, ale co z ważnymi kwestiami? Jak znajdziemy nowych wiernych, żeby poradzić sobie z tym wszystkim? – zapytała Pele, wyraźnie próbując zmienić temat. – Parki rozrywki – odpowiedziałam wdzięczna za tę próbę. – Mam tam pracę. – Potrzebujesz pracy? – zdumiała się. – Niby nie. Ale dzięki pracy dostaję wiarę. Wyjaśniłam im szybko zależność między głęboką wiarą dzieci a parkami i naszą boską naturą. – Czy mogłabyś… – zaczęła Nāmaka, gdy skończyłam, wydawała się rozdarta między zdumieniem moimi odkryciami a zażenowaniem, jakie budziła w niej konieczność proszenia o pomoc. – Czy mogłabyś załatwić nam też taką pracę? Wszystkie energicznie pokiwały głowami. – Chyba tak… – mruknęłam. – W parkach jest wielu turystów i jestem pewna, że znajdą się postacie, które możecie grać. No i zawsze możemy przygotować trochę iluzji, żeby pomóc wam zdobyć role. – Mogłoby się przydać nam wszystkim. Chodzi mi o to, że ona najpewniej wzbudzi pewne zdziwienie. – Hi’iaka wskazała Sachmet. – No naprawdę – sapnęła Sachmet, przewracając oczami. Zmarszczyła brew, powietrze zalśniło i jej twarz się zmieniła. Nowa głowa pojawiła się na ramionach, jakby ktoś wsunął nowy slajd w projektor. Teraz była całkowicie człowiekiem, księżniczką znad Nilu, o brązowych migdałowych oczach i mocnych, regularnych rysach. – Nie wiedziałam, że tak możesz! – wykrzyknęła Hi’iaka. – A co myślałaś, że chodziłam po mieście jako kobieta z głową lwa i nikt tego nie zauważył? – spytała rozbawiona Sachmet. – Wieki temu Thot podarował mi zaklęcie zmieniające mój wygląd. Użyteczne w chwilach, gdy nie chciałam być rozpoznawana.

– Zawsze uwielbiałam tę sztuczkę – stwierdziłam, obserwując z fascynacją, jak jej twarz znowu staje się lwia. – No dobrze, to w sumie najistotniejsze mamy załatwione, a jeśli któraś z was będzie potrzebowała iluzji, to coś będę mogła wykombinować. – Albo zaczniemy przeglądać tę górę magicznych artefaktów, które ukradłyście – Nathan uśmiechnął się do Hi’iaki. – Hej, to niezły pomysł – zgodziła się. – Praca, nowa wiara, ostrożne knucie – podsumowała Nāmaka. – Wszystko właściwie mamy ustalone. – Tak jest! – poparła ją Pele, wznosząc szklankę w toaście. Wszyscy zrobiliśmy to samo, wznieśliśmy toast wyspiarskim ponchem Nāmaki. – A gdzie zamierzacie się zatrzymać, moje panie? – zainteresował się Nathan chwilę później. Wszystkie wymieniły między sobą spojrzenia pełne poczucia winy, a potem zwróciły się do mnie. – Co? – spytałam zaskoczona. – Tylko dopóki nie zbierzemy jakichś pieniędzy. Niedługo – obiecała Pele. – Czekajcie, naprawdę? – zdziwił się Nathan. – Wszystkie jesteście bezdomne? Bezdomne boginie? Przytaknęły równocześnie. Westchnęłam. – Dobrze. Jasne. Coś wymyślimy. Kupimy śpiwory czy coś. – Ooo, ja chcę hamak – zaćwierkała Hi’iaka. Jęknąwszy w duszy, wróciłam do posiłku. Nie zrozumcie mnie źle, wszystkie są szalenie miłe. Sachmet znam od wieków, ale to apartament z dwoma sypialniami i dwoma łazienkami. Teraz miało zrobić się tu strasznie ciasno. Kilka godzin później, kiedy nasi goście zajęli się sprzątaniem, odciągnęłam Nathana na bok. – Przepraszam, że nie mieliśmy szansy tego przedyskutować. Kapłan czy nie, to też twój dom. – Naprawdę? Nie martw się. Patrzę na to z odpowiedniej perspektywy. – Z jakiej perspektywy? – Kilka miesięcy temu denerwowałem się, że nie mam pracy. Teraz muszę wymyślić, jak zmieścić cztery boginie w naszym mieszkaniu. A chwilę

wcześniej, jak uciec z siedziby nikczemnej korporacji, bo budynek zanurzył się w lawie. Uwierz mi, to bardziej ekscytujące, niż śmiałbym marzyć. Uśmiechnęłam się. – Dobrze, tylko daj mi znać, kiedy zacznie cię męczyć. – Tak zrobię. – Zasalutował mi żartobliwie. – Niezłe zagranie z tym ogniem, nie wiem, czy miałam okazję ci za to podziękować. Przypomnij mi, żebym zaczęła cię uczyć nowych czarów. Rozpromienił się, najwyraźniej zachwycony możliwością szkolenia się w magii. – Cieszę się, że pomogłem. Bałem się, że czar eksploduje mi w twarz. Już chciałam odpowiedzieć, gdy nagle z kuchni dobiegł mnie trzask. – Skoro o tym mowa, lepiej sprawdzę, co u nich. Chcesz dolewkę? – Wskazałam jego szklankę. – Jasne, dzięki. Wzięłam naczynie i poszłam do moich nowych współlokatorek. – Przepraszam – zawołała Hi’iaka, podmuchem zbierając szczątki rozbitego talerza i przenosząc je do kosza. – Nic się nie stało – uspokoiłam ją. Chyba powinnam się nastawić, że takie sytuacje będą się powtarzać. Dziesięciolecia spędziłam nie spotkawszy żadnego boga, a teraz będę mieszkać z czterema. Najwyraźniej musiałam nadrobić wcześniejszą samotność. – Aleś ty niezdarna – powiedziała Nāmaka do siostry, uśmiechając się smutno. – Przypominasz mi o tej nieszczęsnej Samancie. Jak myślisz, co się z nią stało? – spytała mnie. – Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że wyszła z tego cało. Pewnie nic jej nie jest, prawda? To bystra dziewczyna. – Wielu bystrych ludzi tam zginęło – stwierdziła Nāmaka. Skrzywiłam się na te słowa. – Powinnam spróbować się z nią skontaktować. Może wyślę maila? Żeby mieć pewność. – Nic jej nie będzie – zapewniła mnie Hi’iaka. – Była bystra i miała paranoję. I była zabawna. Takie typy nie giną łatwo. A teraz pomóżcie mi poszukać odłamków talerza, nie chcemy chyba, żeby nasz śmiertelnik skaleczył się w stopę. Ku mojemu zdziwieniu jej słowa mnie uspokoiły. Pokręciłyśmy się po kuchni i po salonie, używając naszych rozmaitych talentów, by doprowadzić

mieszkanie do ładu, po czym usiadłyśmy, żeby ustalić wszystkie szczegóły związane ze wspólnym mieszkaniem: zakupy, gotowanie, sprzątanie i tak dalej. Ten nowy chaos w moim życiu obudził we mnie iskierkę irytacji, ale koniec końców wreszcie czułam, że sprawy toczą się we właściwym kierunku, że moje życie wróciło na odpowiednie tory. Miałam teraz własny miniaturowy panteon, do tego jednego oddanego wyznawcę i źródło niekończących się wiernych. Lepiej – miałam wrogie imperium, które musiałam przywieść do upadku. Jako istota stworzona dla konkretnego celu nie miałam żadnego stanowczo zbyt długo. Teraz zyskałam ich aż nadto. Mogę tego dokonać. Mogę połączyć cechy boskie i ludzkie, mogę pokonać wrogów i zachować mądrość i wolną wolę, które pozwolą rzucić im wyzwanie. Odzyskam, co mi się należy, odzyskam płaszcz Frei, utracony przed tyloma wiekami i odnajdę swoje miejsce w nowoczesnym świecie… bez zatracenia samej siebie. Nazywam się Sara Vanadi i wreszcie znowu czuję się jak bogini. Samatha Drass przeciągnęła się, siedząc w fotelu i westchnęła. Wciąż była na Florydzie w niewielkim mieszkanku, które ojciec wynajmował kilka kilometrów od Stacji Impuls. Było to przyjemne miejsce. Wyposażone w te wszystkie błyszczące udogodnienia, lśniące blaty, ale nie mogłoby chyba być bardziej puste. Sam odkryła, że brakuje jej poczucia celu i tłumów Finemdi. Oczywiście życie na stacji też czasami bywało irytujące, ale obecność innych pomagała zignorować paskudne skutki uboczne dramatycznej przeszłości i niezmienną samotność. Nie po raz pierwszy Sam zastanowiła się, czy nie sprawić sobie kota. Jej laptop stał otwarty na biurku, a na ekranie widniał mail z firmy. Był to mail do grupy odbiorców, krótki, o zaskakująco wymownej treści: Wszyscy pracownicy Stacji Impuls proszeni są o zgłoszenie się jak najszybciej. Dziękujemy. Nie wiedzieli nawet, ilu uszło z życiem. Samantha nie rozważała zignorowania prośby. Jaki byłby w tym sens? Nie miała zamiaru uciekać Finemdi, wręcz przeciwnie, przeniesienie do innej placówki mogło pomóc w dokonaniu przełomu. Może w nowym miejscu zyska większą szansę, by wskrzesić swoją matkę. Ta myśl kazała jej się zastanowić, czy ojciec przetrwał katastrofę. Nawet po tylu latach żalu możliwość utraty ojca okazała się niespodziewanie bolesna. Jego zbrodnie

były niewybaczalne, ale zawsze ją kochał, zawsze o nią dbał, zawsze pomagał w osiągnięciu sukcesu. Stara uraza wypłynęła na powierzchnię myśli Samanthy i odbiła się w wyrazie twarzy. Pół dekady spędziła, dystansując się od tego człowieka, a jakimś cudem uczucia nie chciały umrzeć. Spróbowała przestać o tym myśleć. Miała mnóstwo lepszych kwestii, na których mogła się skupić, a zaczynało jej grozić, że rozwodzenie się nad przeszłym bólem stanie się jej oficjalnym hobby. Poprawiła okulary wypraktykowanym ruchem i położyła dłonie na klawiaturze. Ledwie zdążyła napisać pierwsze zdanie, gdy kątem oka wychwyciła jakiś ruch, drgnienie światła w kącie pogrążonego w mroku pokoju. Drżącą dłonią wysunęła szufladę biurka i wyjęła z niej pistolet, którego nigdy jeszcze nie użyła. Wstała powoli, unosząc broń przed sobą. – Halo? Wiem, że tu jesteś! Proszę wyjść, to nie będę musiała cię zastrzelić. W odpowiedzi cienie poruszyły się ponownie, ujawniając zarys sylwetki. Usłyszała krok, lekkie ostrożne stuknięcie w podłogę. I jeszcze jeden. I kolejny. Z mroku wyłoniła się postać zmierzająca w jej stronę. – Proszę, nie chcę być zmuszona… – reszta słów utonęła w świście gwałtownie wciąganego powietrza, bowiem intruz znalazł się w niewielkim kręgu światła rzucanego przez ekran laptopa. Mdły blask oświetlił rysy, które Samantha znała aż za dobrze. Boleśnie dobrze. Twarz, którą przywoływała z pamięci tysiące razy, próbując odtworzyć każdy pieg, każdą zmarszczkę. Uśmiech, dokładnie taki, jakim go pamiętała. Każdy włosek na właściwym miejscu. Wszystko. To była ona. Naprawdę ona. – Mamo?

PODZIĘKOWANIA im podziękuję wszystkim osobom, które pomogły mi wydać tę książkę, chcę najpierw podziękować tobie, wspaniały człowieku, że ją przeczytałeś. Złożenie w całość tuszu, słów i pomysłu to jedno, ale gdy czytasz książkę, sprawiasz, że staje się rzeczywistością. Freja i jej przyjaciele powracają do życia za każdym razem, kiedy przewrócisz stronę, nie wiesz nawet, jak jestem ci za to wdzięczny. A teraz powróćmy do twórców mitów. Laura Nevanlinna i Ilona Lindh, dziękuję wam za szansę podarowaną projektantowi gier, który potrzebował tylko małej rady w kwestii publikacji. Gdy już jesteśmy przy temacie, dziękuję wszystkim z Rovio Books za ich pomoc i Rovio Entertaiment, którzy ten cały nowy świat wzięli pod swoje gniewne, swawolne skrzydła. Christopherowi Cerasiemu dziękuję za to, że był absurdalnie dobrym redaktorem i jeszcze lepszym przyjacielem. Tobie, Elino Ahlbäck i całej twojej drużynie niesamowitych agentów, dziękuję za pokazanie tej książki całemu światu. Erin Stein i jej fantastycznym znajomym z Macmillana dziękuję, że uwierzyli we mnie od samego początku. I wreszcie, dziękuję tobie, Danielle, moja pierwsza czytelniczko i, co najważniejsze, pierwsza osobo, która powiedziała mi, że chce więcej. Obym zawsze miał dla was nowe przygody.

N

1

Epcot, właściwie EPCOT – park tematyczny w Walt Disney World na Florydzie. Nazwa jest akronimem: Experimental Prototype Community of Tomorrow, czyli utopijnego miasta przyszłości (przyp. tłum.). 2 Sessrúmnir – w mitologii nordyckiej pałac bogini Frei (przyp. tłum.). 3 Christopher Marlowe, Tragiczne dzieje doktora Fausta, tłum. Wiktor J. Darasz.