Alder Alanea - Bewitched and Bewildered 02z10 - My Protector.pdf

SAVE OFFLINE

~1~

Alanea Alder My Protector Bewitched and Bewildered 02

Tłumaczenie: bdomelek Korekta: Asher95

~2~

PROLOG Obserwował, jak ciągnie swoje połamane ciało wzdłuż zaułka. Miała zaledwie kilka minut, zanim zjawią się pełni najlepszych intencji ludzie, aby udzielić pomocy. Szarpnęła niezdarnie pokrywą studzienki, lewa ręka zwisała bezwładnie u jej boku. Kiedy wreszcie odsunęła właz, zaczęła ostrożnie schodzić na dół po drabince. Jej twarz zastygła w grymasie bólu i przez chwilę czuł, jakby patrzyła wprost na niego. Nagle na twarzy kobiety pojawił się wyraz paniki i zniknęła mu z pola widzenia. Ależ oczywiście. Zsunęła się w dół po drabinie. ***** Gavriel zerwał się gwałtownie, ciężko dysząc. Usiadł i usiłował spowolnić bicie swego serca. Jego partnerka jakimś cudem przeżyła upadek z okna biura i udało jej się uniknąć wykrycia przez ludzi, tylko po to, by prawdopodobnie ponieść śmierć, spadając do kanału. Jęcząc, opadł z powrotem na łóżko. Może gdyby wystarczająco mocno tego zapragnął, mógłby zacząć ten dzień od nowa. Nieustannie walczył z pragnieniem pożywienia się. Odczuwał stały ból w górnej szczęce z powodu wysuniętych kłów. W końcu udał się do brata Aidena, Adama, by poprosić o przysłanie większej ilości krwi. Lekarz przysiągł, że utrzyma jego sekret w tajemnicy i poczynił niezbędne przygotowania, by potroić dostawy. Jednak bez względu na to, ile krwi wypił, to mu nie wystarczało; odczuwał ciągły głód, który palił jego żołądek jak kwas. Kiedy okazało się, że nie może już nadążyć za innymi, Aiden w końcu odkrył prawdę i wyznaczył go do ochrony Meryn, by trzymać go z dala od kursów szkoleniowych. Nie mógł winić go za podjęcie takiej decyzji, ponieważ z powodu swojego osłabienia, narażał całą jednostkę. Po zmianie przydziału, przyznał się

kolegom

z

oddziału

niekwestionowanym

i

do

swojego

niezachwianym

stanu,

a

wsparciem.

oni

zaskoczyli

Podczas

go

ostatniej

transformacji nie przebywał z Alfami i był zmuszony borykać się z tym wszystkim w samotności.

~3~

Wiedząc, że mężczyźni wdrażali nowe ćwiczenia, usiadł i wstał z łóżka. Nie mógł ćwiczyć razem z nimi, ale chciał zobaczyć, co robili, aby opanować wszystko w późniejszym czasie. Ubrał się i zszedł na dół. Kiedy wszedł do jadalni, zauważył, że pozostali członkowie oddziału siedzieli po przeciwnej stronie stołu, jak najdalej od Meryn. Wspomniana kobieta popijała cappuccino z zamkniętymi oczami. Nawiązał kontakt wzrokowy z Aidenem i uniósł w górę jeden palec. Przyjaciel pokręcił przecząco głową i pokazał dwa. To znaczyło, że Meryn piła już drugie cappuccino. Z uśmiechem, pochylił się i puknął ją lekko w policzek. Otworzyła oczy, zamrugała dwukrotnie, uśmiechnęła się słabo i z powrotem je zamknęła. Poranne rozdrażnienie Meryn; to była jedna z zalet przebywania u jej boku przez większą część dnia. Początkowo, postrzegał jej ochronę za obrazę. Był zdegustowany własną słabością, która zmuszała go do tkwienia razem z Meryn w domu, zamiast trenować na zewnątrz z własną jednostką. Ale w miarę jak dni zmieniały się w tygodnie, wyczekiwał na te chwile wspólnie spędzonego czasu. Okazało się, że partnerka jego dowódcy jest odświeżająco szczera i bezpośrednia. W słowach tej kobiety nie było żadnego podstępu ani ukrytego znaczenia. Umysł Meryn pracował nieustannie, a połowa z jednostronnych dialogów, które wygłaszała, zapewniała mu więcej rozrywki, niż doświadczył w ciągu ostatnich kilku stuleci. – Gavriel, jesteś odważny – mruknął Colton. – Meryn mnie uwielbia, prawda kochanie? – Gavriel zwrócił się z pytaniem do wspomnianej damy. Meryn jedynie chrząknęła i nadal wchłaniała swoją dawkę kofeiny. Ryuu zjawił się z kolejnym kubkiem i postawił go na stole. Otworzyła oczy i uśmiechnęła ciepło do swojego sługi. Aiden mruknął coś pod nosem. – Zostaw go w spokoju Aiden, on jest Kawowym Bogiem – ostrzegła Meryn. – Będę na zewnątrz, jeśli będziecie mnie potrzebowali – oznajmił krótko Aiden i wyszedł tylnymi drzwiami. – Co go ugryzło? – zapytał Colton. – Doszło między nami do małej różnicy zdań w kwestii kontroli urodzeń. – Meryn otworzyła oczy i mrugnęła do mężczyzn.

~4~

– Co masz na myśli przez kontrolę urodzeń? Spodziewasz się dziecka? – zapytał Darian. Meryn pokręciła przecząco głową. – Nie sądzę, ale jest taka możliwość. Zwłaszcza, że jestem człowiekiem i mogę zajść w ciążę w każdej chwili. Większość ludzkich kobiet używa jakiejś formy kontroli urodzeń, aby nie począć dziecka. Aiden chce dzieci od razu i jest zdenerwowany, że zastanawiam się nad noszeniem amuletu, który dostałam od Vivian, a który spowolniłby moją owulację. – Pociągnęła łyk z kubka. – Zgadza się z tym, że muszę nosić ten amulet, abyśmy mieli możliwość posiadania dzieci za kilka wieków, po prostu chce najpierw mieć dziecko. – Wzruszyła ramionami. – Dzieci to radość – stwierdził Darian. – Świetnie, to ty je miej. Potem będziesz wstawał co dwie godziny, karmił je i przewijał. Następnie spędzisz kolejne cztery do pięciu lat, obserwując i strzegąc takiego berbecia na każdym kroku, dopóki nie nauczy się samodzielnie chodzić i mówić. Potem jest szkoła, prace domowe, dojrzewanie i problemy z odpowiednim zachowaniem. Nie. Dziękuję. – Meryn wzdrygnęła się. – Jestem pewien, że kryje się za tym znacznie więcej, denka – zbeształ ją delikatnie Ryuu. – Niespecjalnie. – Meryn odstawiła pusty kubek i wstała. – Okej ludzie, będę w biurze Aidena, gdybyście mnie potrzebowali. W dalszym ciągu pomagam Adairowi zorganizować programy szkoleniowe. Latta. – Podniosła swoje trzecie cappuccino i wyszła z jadalni, zmierzając w stronę biura. – Panowie, lunch będzie gotowy w południe. Mamy tuńczyka na pieczywie pełnoziarnistym, świeże frytki i sałatkę owocową. – Ryuu skłonił się lekko. – Przysięgam, kocham tego człowieka. – Colton udawał, że ociera łzę. – Tylko nie drażnij Saschy tym, co będziemy mieli na lunch. Sądzę, że jest o krok od złamania cię na pół – wyszczerzył się Keelan. – Jakość naszego jedzenia jest jedyną rzeczą, która zalazła mu za skórę, oczywiście zamierzam to wykorzystać – odparł Colton.

~5~

– Chodźcie, im wcześniej skończymy ćwiczenia, tym szybciej dostaniemy lunch. – Darian wstał oblizując usta z niecierpliwością. Keelan i Colton podnieśli się z miejsc i wszyscy trzej pomachali Gavrielowi przed wyjściem. Gavriel zwrócił się do Ryuu. – Czy ona już coś jadła? – Ryuu pokręcił przecząco głową. Gavriel westchnął. – Czy możesz podać wczesną herbatę? Kiedy czegoś nie zje, staje się… – szukał właściwego słowa – …zrzędliwa. Ryuu skinął głową z błyskiem w oczach. – Oczywiście. Czy mam również przygotować twoje pożywienie? – Tak, przydałoby się – odparł Gavriel i podążył za Meryn do biura Aidena. Może jeśli dopisze mu szczęście, to aż do lunchu nie zacznie zadręczać go, aby opowiedział jej więcej paranormalnych legend.

~6~

ROZDZIAŁ 1 Skręć w lewo za trzy kilometry. – W lewo? Tu nie ma żadnej drogi. Gdzie? – Rozejrzała się, ale jak sięgnąć wzrokiem, wokół widać było tylko drzewa. Skręć w lewo po przejechaniu kilometra. – Tu po lewej stronie nic nie ma, ty głupia kupo złomu! Dotarłeś do celu. – Ech! – Elizabeth Monroe zjechała na pobocze i zaparkowała samochód. Wysiadając z samochodu, przeciągnęła się i potarła dolną część pleców. Jechała od ośmiu godzin i jedyne, czego pragnęła, to ciepłe łóżko. Rozejrzała się. Była w szczerym polu. Dotarłeś do celu. Elizabeth sięgnęła do środka, oderwała GPS od deski rozdzielczej i cisnęła między drzewa. Popatrzyła w lewo wzdłuż długiej polnej drogi, którą przyjechała. Marszcząc brwi, obróciła się w prawo. Droga wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Wiedziała, iż tylko z grubsza określiła, gdzie powinna znajdować się brama, wiodąca do Lycaonii, ponieważ miasta nie było na żadnej znanej mapie, ale nie sądziła, że wyląduje na takim pustkowiu. Już miała wrócić do samochodu, gdy usłyszała cichy syk. Zamarła i spojrzała pod stopy w poszukiwaniu jakiegokolwiek węża, który jeszcze nie wszedł w stan hibernacji. Podążyła za dźwiękiem do prawej tylnej opony, która z każda sekundą stawała się coraz bardziej sflaczała. – Do diaska! – Spojrzała na błoto pod samochodem i westchnęła. Przeklinając przez całą drogę, ciężkim krokiem podeszła do bagażnika, żeby wydobyć ze środka podnośnik i koło zapasowe. Otworzyła klapę i właśnie miała wyciągnąć zapas, kiedy spojrzała w dół. Miała na sobie nowy wełniany trencz London Fog. Nie zamierzała pobrudzić go smarem. Zdjęła płaszcz i złożyła go ostrożnie, odkładając na bok. Wyjęła oponę, podnośnik i zaczęła zmieniać sflaczałe koło. Już prawie skończyła, gdy znowu usłyszała znajomy dźwięk.

~7~

– To chyba jakiś żart! – Pokonana upuściła łyżkę do opon. Lewa tylna opona zaczęła flaczeć szybciej niż prawa. Najwyraźniej, to tylko miało jej przypomnieć o tym, że ma największego pecha na świecie. Mokra i zziębnięta, klęła na czym świat stoi, wrzucając sflaczałą oponę oraz łyżkę do bagażnika, po czym go zatrzasnęła. Sięgnęła do boku po klucze, gdy dotarło do niej, gdzie są. Odwracając się powoli, spojrzała na zamknięty bagażnik, w którym spoczywał nie tylko jej płaszcz, ale także kluczyki do samochodu i telefon. – Po prostu, kurwa, świetnie! – Próbowała otworzyć bagażnik, ale nie była wystarczająco silna i nie miała pod ręką lewarka, by podważyć klapę. – Co jeszcze może pójść nie tak? – zażądała odpowiedzi, potrząsając pięścią w niebo. W reakcji usłyszała huczący grzmot, po którym lunął deszcz, tworząc strumienie wody, spływające po jej ciele. Jęcząc, modliła się o to, by ktoś wkrótce nadjechał. ***** Po upływie dwóch godzin, Elizabeth była całkowicie przemoczona i trzęsła się z zimna. Odrzuciła już pomysł przemiany, ponieważ jej zwierzę byłoby tak samo zziębnięte i zmokłe, jak ludzka postać. Jeśli nadejdzie pomoc, nie chciała doświadczyć niezręcznej sytuacji, w której byłaby zmuszona zmienić się z powrotem i świecić gołym tyłkiem. Właśnie miała dać upust łzom, gdy usłyszała nadjeżdżający samochód. Zwolnił i zatrzymał się. Wstała i usłyszała, jak drzwi samochodu otwierają się i zamykają. – Witam – przywitał ją męski głos. – Cześć – odparła. – Co słychać? Poważnie? – W porządku, a u ciebie? – zapytała, zachowując spokój. – Nie mogę narzekać. Co tutaj robisz? Nie masz płaszcza? – dociekał. – Tak. Owszem, mam, ale jest w bagażniku razem z kluczykami i telefonem. Tkwię tu już od kilku godzin.

~8~

– Wybacz, kotku! Nie zdawałem sobie sprawy, że sterczałaś tu tak długo; gdybym wiedział, nie ucinałbym sobie pogawędki. Chwileczkę. – Elizabeth uśmiechnęła się, słysząc zmartwienie w jego głosie. Był taki słodki. Chwilę później z łatwością otworzył bagażnik, podważając klapę łomem, który wyjął ze swojego samochodu. Obserwowała go, gdy podchodził do niej z płaszczem. Był wysoki, miał blond włosy i jasnozielone oczy. Jego uśmiech był smutny, ale miły. Przytrzymał jej płaszcz. Zanurzyła rękę w kieszeni i wyciągnęła kluczyki i telefon. – Dzięki. Właśnie byłam bliska załamania – przyznała. – Wyobrażam sobie. Nazywam się Colton. Dokąd jedziesz? – Jestem

Elizabeth,

Elizabeth

Monroe.

Zmierzam

do

Lycaonii. – Przeciągnęła się, aż strzeliło jej w plecach. – Szukamy cię. Pozwól, że to dokończę i będziesz mogła ruszyć za mną. Mogę wymienić drugą oponę na moją zapasową, która powinna wystarczyć, dopóki tego nie naprawimy. Jeśli nie masz nic przeciwko niewielkiemu opóźnieniu, możemy udać się do posiadłości Alfa, a ja zostawię tam samochód i pojadę z tobą do miasta, aby cię oprowadzić. – Jego uśmiech zmienił się w diabelski. Rozważała to przez chwilę, po czym skinęła głową. – To może być dobry pomysł. W obecnym stanie nie wiem, gdzie bym wylądowała. – Krzywiąc się, zobaczyła, że jej nowy płaszcz jest pokryty błotem z opony, przez co jej wcześniejsze poświęcenie wyglądało na bezcelowe. Nie chcąc pobrudzić siedzeń, sprawdziła, czy ma pod ręką kluczyki i telefon, zanim wrzuciła płaszcz z powrotem do bagażnika. – Świetnie, to zajmie mi tylko chwilę. Idź ogrzać się w moim samochodzie. – Colton wskazał na pojazd, stojący za nimi. – Dzięki. – Wręczyła mu kluczyki i podeszła do jego samochodu. Wsiadła i podkręciła ogrzewanie. Dlaczego zawsze przytrafiały jej się takie szalone rzeczy? Jedyne, na co z całą pewnością mogła liczyć, to prześladujący ją ciągle pech. Dotrzymując słowa, Colton skończył po dziesięciu minutach i podszedł do samochodu.

~9~

– Znajdujemy się niedaleko od bramy miasta, stamtąd mamy jakieś dwadzieścia minut do posiadłości Alfa. Elizabeth wysiadła, pocierając energicznie ramiona. – Będę tuż za tobą. Colton wyszczerzył zęby w uśmiechu i mrugnął. Roześmiała się. Był takim flirciarzem. Wróciła do swojego samochodu. Zostawił go na chodzie, z włączonym ogrzewaniem. Co za słodziak. Podążyła za jego samochodem wzdłuż polnej drogi. Kiedy skręcił w niemal niewidoczną dróżkę, posłała w niebo dziękczynną modlitwę za to, że ją znalazł. Sama nigdy nie odnalazłaby wjazdu do miasta. Po dwudziestu minutach zatrzymali się przed dużą posiadłością. Zaparkowała za nim i wysiadła. Ruszyli w stronę ganku. – Tylko dam im znać, że cię znalazłem i jadę do miasta, aby mogli wyznaczyć na wartę kogoś innego. – Colton przytrzymał dla niej wejściowe drzwi. – Brzmi nieźle. I tak muszę jeszcze znaleźć sobie jakieś mieszkanie w mieście, no i warsztat samochodowy, żeby wymienić te opony, więc musimy się tym zająć w pierwszej kolejności – oświadczyła. Colton skinął głową. – Nie ma problemu. Znam kilku emerytowanych wojowników, którzy wynajmują mieszkania, więc możemy skontaktować się z nimi na początek. – To by mi uratowało życie – obdarzyła go uśmiechem. Colton zamknął za nimi drzwi. Zrobiła dwa kroki i potknęła się o ozdobny dywan w holu. Niestety, wylądowała na twarzy. – Cholera! Nic ci nie jest? – Colton delikatnie pomógł jej wstać i skrzywił się, gdy spojrzał na twarz. Ostrożnie dotknęła nosa, a po odsunięciu palców, okazało się, że są pokryte krwią. – Przynajmniej nie jest załamany. Wiem, jakie to uczucie. – Łamiesz go wystarczająco często, aby to wiedzieć? – Oczy Coltona rozszerzyły się. – Tak. Straszna ze mnie niezdara. – Brzmi znajomo. – Colton zmarszczył brwi. – To ty. – Głęboki męski głos rozległ się nad nimi.

~ 10 ~

Elizabeth odwróciła się i uniosła wzrok. Na szczycie schodów stał najcudowniejszy facet, jakiego kiedykolwiek widziała. Był wysoki, ale szczupły, z szerokimi ramionami, które zwężały się stopniowo, przechodząc w wąski pas. Ciemne włosy opadały niedbale na ramiona falami. Ale to przez szare oczy została urzeczona, zahipnotyzowała ją intensywność jego spojrzenia. Poczuła, jakby w tych oczach mogła dostrzec ciężar całych wieków. Kiedy głęboka szarość przybrała barwę czerwieni, przełknęła z trudem ślinę. Jego ruchy stały się rozmyte, gdy ruszył pędem po schodach. Przyparł ją do drzwi, więżąc swoimi ramionami. – Gavriel! Człowieku! Co jest, do cholery?! – krzyknął Colton. – Zostaw nas! – zażądał ciemnowłosy mężczyzna. – Nie ma mowy. Weź się w garść – rzucił Colton, usiłując wcisnąć się między nich. Jej ciało zareagowało na ingerencję Coltona. Nie chciała odejść od tego mrocznego nieznajomego. Kiedy wciągnęła powietrze, dotarło do niej, że ten mężczyzna był wampirem i… jej partnerem. Gavriel zamachnął się na Coltona, przeciągając pazurami po jego przedramieniu. Colton zaklął i chwycił się za ramię. – Człowieku! Co jest kurwa? – Colton, wycofaj się. Ona musi być jego partnerką – stwierdził trzeci mężczyzna, sunąc w ich stronę za plecami Gavriela. – Ryuu, jesteś tego pewien? – zapytał Colton i zaczął się cofać. – Ja jestem tego pewna. On jest moim partnerem – oświadczyła Elizabeth. Gavriel przesunął ją w stronę otwartych drzwi, znajdujących się po ich lewej stronie. – Elizabeth, nie rozumiesz – zaczął Colton. – On jest moim partnerem. Nie skrzywdzi mnie. – Elizabeth pozwoliła się zapędzić w stronę wejścia. Weszła tyłem do pustego pokoju, a jej partner kopnięciem zatrzasnął za nimi drzwi, nie odrywając od niej wzroku. – Ty jesteś Gavriel, prawda? Okrążał ją, zbliżając się z każdym krokiem. Jego oczy płonęły głęboką czerwienią. Dorastając w Noctem Falls, widziała coś takiego tylko raz w życiu,

~ 11 ~

gdy jeden z mężczyzn był w trakcie wampirycznej transformacji i na powierzchnię wypłynęły jego bardziej agresywne skłonności. – Nazywam się Elizabeth Monroe. Jestem twoją partnerką. – Przestał ją okrążać. – Wiem. Śniłem o tobie. – Jego głos brzmiał głęboko i chrapliwie. – Co widziałeś? – zapytała. – Ciebie. Jak ciągle upadasz. – Pochylił się i wciągnął powietrze. Zamknął oczy z błogim wyrazem na twarzy. Uświadomiła sobie, że czuje jej krew. – Jesteś w trakcie przemiany? – Uważnie obserwowała jego twarz. Przytaknął skinieniem głowy i otworzył oczy. – Skąd wiedziałaś? – Wychowałam się w Noctem Falls. – W takim razie wiesz, że musisz trzymać się z daleka. – Zwrócił na nią szkarłatne oczy. Wzdrygnęła się. Jego spojrzenie było niemal nieludzkie. Spojrzała w stronę drzwi, ale tkwiące w niej zwierzę zaczęło protestować. To był jej partner, miała obowiązek troszczyć się o niego. Wydał z siebie bolesny jęk i zgiął się w pół, obejmując ramionami tułowie. Potrząsnął głową, a kiedy zwrócił na nią spojrzenie, jego oczy zmieniły kolor z czerwonego na szary. – Odejdź, proszę! Nie chcę cię skrzywdzić! – Sapnął, a ona zobaczyła, jak mięśnie pod jego skórą poruszają się i drżą. To właśnie wtedy zdała sobie sprawę, jak bardzo cierpiał. Będąc u szczytu przemiany doświadczał niepohamowanego pragnienia krwi. Nie było mowy, by odeszła i zostawiła go samego, zwijającego się z bólu. Podeszła bliżej. – Pozwól mi sobie pomóc. Pokręcił przecząco głową. – Proszę! – błagał. – Nie. Jesteś moim partnerem, a to moje prawo i obowiązek, by cię nakarmić. Ofiarowuję ci całą siebie – wyrecytowała słowa, które tyle razy słyszała, dorastając pośród takich par. Możliwość nakarmienia partnera była darem. – Nie skrzywdzisz mnie, a ja nie mogę znieść widoku tego, że tak bardzo cierpisz. Pożyw się, proszę. – Położyła dłoń na jego plecach. Odwrócił głowę i popatrzył na nią oczami, zmieniającymi barwę z szarości w czerwień.

~ 12 ~

– Postaram się być delikatny – szepnął. Wyprostował się, powoli rozluźniając ramiona. Kiedy stanął prosty, jak cięciwa, drżał cały i był bliski wycieńczenia. Widziała, że dosłownie walczył o zachowanie jasnego umysłu. Wziął ją w ramiona i przez chwilę po prostu stał z jej policzkiem przyciśniętym do piersi. Nabrała powietrza, wciągając głęboko do płuc jego zapach. Nigdy nie będzie miała go dosyć. Z każdym oddechem jego woń zaczynała wrastać w jej duszę. Powoli opuścił ich ciała na dywanik i odchylił jej głowę na bok. Przejechał językiem po kolumnie szyi, a ona zarżała. Oczekiwała, iż uderzy jak wygłodniałe zwierzę, ale nawet w stanie tak silnej desperacji, nie spieszył się, by mieć pewność, że poczuje możliwie jak najmniej bólu. Kiedy zaczął skubać i przygryzać skórę za uchem, westchnęła, gdy jej własne ciało zaczęło wić się w oczekiwaniu. Jego ramiona zacisnęły się wokół niej, zanim zatopił kły głęboko w szyi. Spodziewała się bólu, ale było go bardzo niewiele, jedynie szybkie uszczypnięcie, a potem powódź przyjemności. Kiedy pił z zapałem, trzymał ją, jakby była najcenniejszą rzeczą na świecie. Czuła jego powściągliwość, gdy brał powolne, miarowe łyki. Każde pociągnięcie jego warg wywoływało wstrząsające doznanie w całym ciele, przez co miała wrażenie, jakby lizał i pieścił od środka jej sutki i łechtaczkę. Dysząc, wypchnęła biodra w jego kierunku, próbując znaleźć ulgę. Poczuła, jak jego usta wyginają się przy szyi, po czym umieścił udo między jej nogami. W chwili, gdy jego twarde mięśnie uderzyły w pulsujące ciało, krzyknęła i przylgnęła do niego, goniąc za przyjemnością, którą miała niemal w zasięgu ręki. Kiedy sięgnął dłonią, aby potrzeć jej sztywne sutki, eksplodowała z krzykiem. Przepływały przez nią kolejne fale przyjemności. Poczuła, jak zaczyna ją pochłaniać wirująca ciemność. Uśmiechając się, odpuściła. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała, był delikatny pocałunek, jaki złożył na jej szyi. ***** – Jesteś pewien, że wszystko z nią w porządku? – Nic jej nie jest.

~ 13 ~

– Mogłem ją zabić. – Jest zmiennokształtna. Zabicie jej wymagałoby czegoś więcej niż upuszczenia takiej ilości krwi. – W męskim głosie brzmiało rozbawienie. – Posłuchaj Adama, mój przyjacielu. Może nie wie za dużo, ale zna się na uzdrawianiu – do rozmowy dołączył kolejny mężczyzna. Elizabeth zamrugała i skupiła się na głosach. Z całej trójki, ten należący do jej partnera był najseksowniejszy. Zamarła. Jej partnera? Zgadza się, odnalazła swego partnera. – Ha, ha. Bardzo zabawne, Aiden. Bądź miły, albo wymyślę sposób, jak podawać Meryn kofeinę przez kroplówkę. – Bogowie, nie! Elizabeth uśmiechnęła się. – W tym

momencie

brzmi

to

nawet

nieźle. – Usiadła twarzą do mężczyzn. Dwóch z nich, górowało wzrostem nad jej partnerem i byli wystarczająco do siebie podobni, by założyła, że są ze sobą spokrewnieni. Gavriel znalazł się natychmiast przy niej, przesuwając delikatnie dłonią po jej włosach. – Jak się czujesz, zain'ka moya? – zapytał. – Co znaczy zain'ka? Pochylił się i wyszeptał przy jej szyi. – Moje słońce albo króliczku. Pomyślałem, że to do ciebie pasuje. Ciepły oddech na szyi sprawił, że znowu przeszły ją dreszcze. Dwaj mężczyźni, stojący za Gavrielem odchrząknęli. Jej partner wstał i pocałował ją w czoło. – Elizabeth, wiem, że to może poniewczasie, ale nazywam się Gavriel Ambrosios. Pozwól, że przedstawię Dowódcę Jednostki, Aidena McKenzie i jego brata, Adama McKenzie. Adam prowadzi tę klinikę dla wojowników jednostek. Panowie, wreszcie mam przyjemność przedstawić swoją partnerkę, Elizabeth Monroe. – Gavriel uniósł jej dłoń i pocałował. – Cieszę się, że dotarła do Lycaonia w jednym kawałku. Po trzykroć witamy, Elizabeth, nie mogłabyś wymarzyć sobie lepszego partnera. – Aiden skłonił się dwornie. Adam posłał jej uśmiech i pomachał. Spojrzała na Adama. – Ty jesteś lekarzem? – Tak – odparł.

~ 14 ~

– Na pewno zostaniemy dobrymi przyjaciółmi. Ciągle się potykam lub upadam, albo potykam, a potem przewracam przez jakieś rzeczy. – Odwróciła się do Gavriela, kiedy jęknął i zasłonił twarz drugą ręką. Spojrzał na nią z bolesnym wyrazem na twarzy. – Więc, to, co widziałem w swoich snach, to twoje codzienne życie, a nie tylko jego przerażające momenty? – zapytał. – Nie jestem pewna, co takiego widziałeś, ale dość regularnie odnoszę jakieś rany. – Wypadłaś przez okno w biurze? – Tak. – Spadłaś z drabiny z kanale? – Tak, to było w równym stopniu bolesne, upokarzające, jak i obrzydliwe. – Zadrżała. – Jakim cudem udało ci się dożyć dorosłości? – To pytanie do mojego ojca. Jestem pewna, że mógłby wręczyć ci całą rozprawkę na temat mojego dzieciństwa. – Uśmiechnęła się do niego szeroko. – Możliwe, że będę go musiał o to zapytać – wymamrotał. – Elizabeth, czujesz się wystarczająco dobrze, by opuścić klinikę? Moja partnerka jest bardzo ciebie ciekawa – oświadczył Aiden. Skinęła głową i delikatnie wysunęła dłoń z ręki Gavriela. Niechętnie ją puścił. Przerzuciła nogi na jedną stronę łóżka i chciała zeskoczyć, ale prawa noga zaplątała jej się w koce. Gdyby nie refleks Gavriela, wyrżnęłaby w podłogę. Aiden i Adam gapili się na nią z rozdziawionymi ustami, a Gavriel zbladł. – Nic mi nie jest, naprawdę. – Wstała i wygładziła ubranie. – W takim razie, w porządku. Ja prowadzę. – Aiden uniósł w górę swoje kluczyki. Gavriel umieścił dłoń w dolnej części jej pleców, kiedy żegnali się z Adamem, po czym wyszli na parking. – Czy wszyscy mieszkacie razem? – spytała Elizabeth, kiedy byli już w drodze. – Tak, wszyscy członkowie Jednostki Alfa mieszkają razem – potwierdził Aiden.

~ 15 ~

– Nawet twoja partnerka? – Meryn wprowadziła ostatnio kilka zmian. – Gavriel nie wypuszczał jej ręki. To było tak, jakby musiał jej stale dotykać. – Po prostu nie potrafiła znieść życia z dala ode mnie – oświadczył Aiden, wypinając pierś. Elizabeth spojrzała na swojego partnera, który tylko wzruszył ramionami. – Jaka jest Meryn? Gavriel pokręcił głową. – Jej się nie da opisać, tylko trzeba doświadczyć. – Teraz jestem naprawdę ciekawa. – Jest jedyna w swoim rodzaju – oznajmił z dumą Aiden. –Z

całą

pewnością.

Nie

mogę

się

doczekać,

aż

wy

obie

się

poznacie – przyznał Gavriel. Aiden wybuchnął śmiechem. Elizabeth uśmiechnęła się, ale miała przeczucie, że jego partnerka nie mogła być taka zła. A może wprost przeciwnie? ***** – Meryn, to moja partnerka, Elizabeth Monroe. Elizabeth, to jest Meryn, partnerka Aidena. – Czy to ta niezrównoważona? – zapytał głos. Elizabeth patrzyła, jak centymetr po centymetrze, zza oparcia fotela wyłaniają się powoli nastroszone brązowe włosy, aż para jasnozielonych oczu, zaczęła ich obserwować bez jednego mrugnięcia. – Co ona ma na myśli mówiąc o „niezrównoważeniu” i czy wszystko z nią w porządku? – zapytała Elizabeth, przesuwając się za swojego partnera. Gavriel uniósł brew na Meryn. Opadła na dół, znikając za oparciem fotela, tylko po to, by pojawić się ponownie, stając z boku. Patrzyła w podłogę. Przystojny mężczyzna w japońskim stroju, wystąpił naprzód. – Może herbaty? Meryn skinęła głową. – Dziękuję, Ryuu, byłoby świetnie. – Sługa skłonił się i ruszył w kierunku, gdzie jak przypuszczała Elizabeth, mieściła się kuchnia.

~ 16 ~

– Nie chcę porzucać waszej dwójki i gwarantowanej rozrywki, która z pewnością będzie miała miejsce, gdy się poznacie, ale razem z Aidenem musimy przedyskutować kilka spraw. Chciałbym też zostawić was same, abyście sobie wszystko obgadały. Ostatnio dużo się dzieje. – Oczy Gavriela były pełne troski, kiedy pochylił się i wyszeptał jej do ucha. – Będę na końcu korytarza, w biurze Aidena, dobrze? Elizabeth skinęła głową, był już względem niej bardzo troskliwy. Choć nie chciała tego przyznać, to miał rację. Wszystko wydawało się teraz takie surrealistyczne. Może rozmowa z jakąś dziewczyną była dokładnie tym, czego potrzebowała. – W porządku. – Meryn, bądź grzeczna – rzucił Aiden, wychodząc z Gavrielem. Meryn przewróciła oczami. – Ja zawsze jestem grzeczna. – Zwróciła się do Elizabeth. – A więc. Wiesz cokolwiek na temat trupów? I to by było na tyle, jeśli chodzi o babskie pogaduchy. Elizabeth zamrugała i popatrzyła na plecy Gavriela, który oddalał się wraz z chichoczącym Aidenem. Niech cholera weźmie tego faceta, wiedział, że ta kobieta jest szalona, kiedy ją tu zostawiał. Odwróciła się z powrotem do drobnego człowieka. – Nie, nie bardzo. Dlaczego pytasz? – Próbuję porównać obrażenia, jakie odniosły te kobiety zamordowane przez tego psychopatycznego prześladowcę z przypadkami znanych ludzkich seryjnych morderców, aby sprawdzić, czy potrafię ustalić, dlaczego zostały zabite, no wiesz, staram się określić wzorzec jego postępowania. – Ach. – Elizabeth nie mogła w ogóle zrozumieć tego człowieka. – No więc. Jaką paranormalną istotą jesteś? –Meryn usiadła na kanapie ze skrzyżowanymi nogami, przyciągając do siebie laptopa. Elizabeth podeszła i usiadła na jednym z foteli, znajdujących się w pomieszczeniu. – Jestem lepus curpaeums. Meryn skinęła głową. – A więc jesteś króliczkiem. – Jestem lepus curpaeums… – Króliczek. Ekstra. – Meryn przeniosła uwagę na swojego laptopa.

~ 17 ~

– Co miałaś na myśli, używając określenia „niezrównoważona”?

–

zapytała

Elizabeth,

odpuszczając

komentarz

o

króliczku. Miała przeczucie, że sprzeczka z tą kobietą i tak nic nie da. Meryn uniosła wzrok i skrzywiła się. – Gavriel śnił o tobie, zanim tu dotarłaś. Mówił, że albo jesteś umysłowo opóźniona, albo masz poważne zaburzenie równowagi błędnika. Tak się o ciebie martwił, że zniszczył dwie antystresowe piłeczki, które mu dałam. – Rozumiem. Zanotować w pamięci; Skopać później tyłek partnerowi. – On jest naprawdę miły, więc nie miej mu tego za złe. Miał za sobą kilka ciężkich tygodni. Tkwi tu ze mną już od miesiąca i ani razu nie sprawił, abym poczuła się nieswojo, czy nie dał mi odczuć, że jestem dla niego ciężarem. Był cierpliwy, tłumaczył mi, jak funkcjonuje społeczność paranormalna i opowiadał różne historie – paplała Meryn. Elizabeth uśmiechnęła się. Jeśli jej partner utkwił z tą kobietą na miesiąc w takcie swojej transformacji i nie stracił panowania nad sobą, to musiał być świętym człowiekiem. – Od jak dawna jest w trakcie przemiany? – zapytała Elizabeth. Meryn popatrzyła na nią ostrożnie. – On nie chce, żeby inni to wiedzieli. – Meryn, ja sama do tego doszłam, wychowałam się wśród wampirów. Poza tym, jestem jego partnerką, zwykłe zasady mnie nie dotyczą. Meryn westchnęła. – Myślę, że to trwa już od dwóch miesięcy. Elizabeth sapnęła gwałtownie. Oczy Meryn rozszerzyły się. – Co? – Co wiesz na temat transformacji wampirów? – spytała Elizabeth, gdy żołądek podszedł jej do gardła. – Niewiele, tylko tyle, że potrzebuje on więcej krwi niż zwykle, a na koniec „przejdzie na wyższy poziom”, jak w grze wideo. Elizabeth przytaknęła skinieniem głowy. – Wampiry się nie starzeją, ale to wcale nie oznacza, że nie podlegają zmianom. Wszystko na tym świecie się zmienia. Wampiry przechodzą przez dwa rodzaje transformacji. Jedna jest uzależniona od ich wieku, następuje zazwyczaj po upływie pięciuset lat, a

~ 18 ~

później mniej więcej odbywa się to co tysiąc lat. Przemiany wiekowe są najtrudniejsze w wieku tysiąca i pięciu tysięcy lat. – Drugi rodzaj transformacji jest oparty na przymusie. Te z kolei są najbardziej brutalne, ponieważ zmiany wymuszają tragiczne okoliczności, a nie naturalny bieg wydarzeń. Zanim się urodziłam, mój wujek Magnus przeszedł przez transformację opartą na wewnętrznej potrzebie. W Noctem Falls wciąż o tym mówią, stał się wtedy niestabilny, gdy jego ciało zyskiwało siłę i moc, których potrzebował, aby zostać Starszym. – Na obie te transformacje ma wpływ wiek; im starszy wampir, tym dłuższa przemiana, a im dłużej ona trwa, tym silniejsze się stają. Niestety, im dłuższa przemiana, tym bardziej stają się niebezpieczne, nie tylko dla wampirów, ale również dla najbliższego otoczenia. Meryn otworzyła usta, po czym je zamknęła. Przez chwilę milczała, a potem spojrzała na nią. – Zatem, jeśli Gavriel przechodzi transformację już od niemal dwóch miesięcy, to prawdopodobnie doświadcza przemiany w wieku pięciu tysięcy lat, a jednocześnie jest ona związana z wewnętrznym przymusem, ponieważ zdziczali stali się zdrowo popieprzeni, to co z tego? Elizabeth z trudem przełknęła ślinę i odchyliła na oparcie fotela. – W takim wypadku, mogłoby się okazać, że żyjemy z najniebezpieczniejszym stworzeniem na ziemi, przynajmniej, dopóki jego transformacja nie dobiegnie końca. Meryn uśmiechnęła się szeroko. – To fantastyczne. Z Gavriela już wcześniej była twarda sztuka, ale teraz jest jak twardziel z Czarnobyla. Elizabeth spojrzała na nią i zamrugała. – W ogóle się nie boisz, prawda? Meryn pokręciła głową. – On jest teraz ponury i zrzędliwy, ale gdy spotkałam go po raz pierwszy, kiedy jego transformacja wchodziła w początkowe stadium, okazał się czarujący. Zawsze był dla mnie miły. – Podoba mi się trochę taki zrzędliwy – przyznała Elizabeth. – Z Aidenem jest podobnie, więc wiem co masz na myśli – oświadczyła Meryn, przesuwając palcem po skórce na swoim laptopie. Elizabeth popatrzyła na błękitny Tardis i uśmiechnęła się. – Podoba mi się skórka na twoim laptopie. Meryn przymrużyła oczy. – Znasz Doktora?

~ 19 ~

– Oczywiście. – Kto był pierwszym Doktorem? – zadała pytanie Meryn, spoglądając na nią podejrzliwie. – William Hartnell. A co? – spytała zdezorientowana Elizabeth. Meryn odetchnęła z ulgą. – Niektórzy „twierdzą”, iż uwielbiają Doktora, ale kiedy ich pytam: Kto był pierwszym Doktorem? to odpowiadają, że Eccleston, a ja mam ochotę krzyczeć. Ty zdałaś. – Meryn uśmiechnęła się do niej promiennie. Ona musi być najsłodszą małą istotką na ziemi. – Jesteś urocza. Zdradzę ci mały sekret. Mam wystarczająco dużo lat, słodziutka, że oglądałam Doktora Who, kiedy po raz pierwszy został wyemitowany na antenie. Moja rodzina przebywała w tamtym czasie w Londynie i od razu się uzależniłam. – Elizabeth niemal nie parsknęła głośnym śmiechem na widok nabożnego wyrazu na twarzy Meryn. – To takie cholernie czadowe! – wykrzyknęła Meryn. Elizabeth roześmiała się. Nigdy nie spotkała nikogo tak otwartego i szczerego jak Meryn. Była dziecinna i odświeżająco inna. – Jestem fanatyczką science fiction, odkąd tylko się pojawiło. – Próbowałam namówić Aidena na wyjazd na konwencję DragonCon, ale odmówił, twierdząc, że byłby to „logistyczny koszmar”. – Meryn wykonała w powietrzu znak cudzysłowu. – Zabiorę cię tam w przyszłym roku. Mam stałą rezerwację w hotelu w centrum DragonCon. Mogę ci pokazać sekrety konwencji, których większość turystów nigdy nie zobaczy – zaproponowała Elizabeth. – Bez jaj! Kocham cię! – Meryn podskoczyła na swoim miejscu. Elizabeth nigdy wcześniej nie spotkała nikogo, kto lubiłby te same rzeczy, co ona. W Noctem Falls science fiction było uważane za niedojrzałe lub idiotyczne. Odkryła, że podziela entuzjazm Meryn. – No więc, co tutaj wszyscy robicie, żeby nie oszaleć? Colton miał mnie zabrać do miasta, ale jakoś nie sądzę, że teraz do tego dojdzie. – Elizabeth wsparła nogi na otomanie. – Ja jestem specjalistką do spraw bezpieczeństwa w sieci… – Hakerką – przerwała jej Elizabeth.

~ 20 ~

Meryn skinęła głową, szczerząc się szeroko. – Współpracuję z Adairem, bratem Aidena, który prowadzi akademię szkoleniową w mieście. Próbuję przekonać jego oraz radę, że bardziej korzystne byłoby przydzielenie stażystów do jednostek, w celu przeprowadzenia większego praktycznego szkolenia, niż pozostawienie ich, by tkwili bezproduktywnie w akademii, dopóki nie zwolni się jakiś wakat. Jeśli moja propozycja zostanie przyjęta, cała trzydziestka obecnych stażystów zostanie przydzielona do jednostek, tutaj w Lycaonii, a Adair i jego trenerzy będą mogli rozpocząć szkolenie nowej grupy. Gdyby to się powiodło, zastosują to w trzech pozostałych miastach, skutecznie potrajając siły obrony. Powinni podjąć decyzję w tej sprawie dzisiaj albo jutro – wyjaśniła Meryn. – To naprawdę bardzo dobry pomysł. – Elizabeth zmarszczyła brwi, zastanawiając się, dlaczego wcześniej tego nie zrobili. – Nie bądź taka zaskoczona – wymamrotała Meryn. Elizabeth zachichotała. – Przepraszam, nie chciałam sugerować, iż nie jesteś inteligentna, chodzi tylko o to, że to ma tyle sensu, przez co zastanawiałam się, dlaczego wcześniej nie przyjęliśmy tej praktyki. – Och. To proste. To dlatego, że nikt tutaj nie lubi zmian. Przysięgam, że nie zmienialiby nawet bielizny, gdyby nie musieli. Wszystko jest tradycją, tradycją, tradycją. Większość z nich zapomniała, dlaczego pierwotnie zdecydowali się robić rzeczy w pewien określony sposób. Wiele zwyczajów wymaga przeniesienia w XXI wiek – oświadczyła Meryn, brzmiąc na dogłębnie zniesmaczoną. – Mowa. Ja wychowałam się w Noctem Falls, gdzie praktycznie uwielbiają epokę wiktoriańską. Ciągle się na mnie wszyscy gapią w mieście, kiedy podczas odwiedzin u mojego taty noszę dżinsy. Oczy Meryn rozszerzyły się. – Wychowałaś się w Noctem Falls? A ja tak bardzo chcę tam pojechać. Słyszałam, że wampiry wykuły swoje miasto w ścianie klifu głębokiego kanionu. Elizabeth przytaknęła skinieniem głowy. – Wyraźnie pamiętam, kiedy mój ojciec po raz pierwszy wyszedł pobawić się ze mną na zewnątrz. Noctem Falls jest tak naprawdę podziemnym miastem. To sieć jaskiń i grot znajdujących się głęboko pod ziemią.

~ 21 ~

– Jak w przypadku krasnoludów we Władcy Pierścieni? – szepnęła Meryn. – Właściwie, to bardzo bliskie wyobrażenie Noctem Falls. Tylko zamiast krasnoludów, żyją tam wampiry. – Teraz nie wiem, które miasto chcę odwiedzić jako pierwsze. Byłam pewna, że pragnę pojechać najpierw do Éire Danu, ale w tej chwili to Noctem Falls brzmi magicznie. – Meryn przygryzła dolną wargę. – Nie każdy może odwiedzić Éire Danu. Fae bardzo chronią swoje miasto – ostrzegła Elizabeth. Meryn machnęła ręką. – Zostałam zaproszona przez ich królową. Młodszym bratem jej małżonka jest Starszy Vi'Ailean.

A

on

mnie

lubi. – Wyszczerzyła się w uśmiechu. Elizabeth zamrugała. Meryn zdążyła już załatwić sobie zaproszenie do Éire Danu i to przez samą królową? Pokręciła głową. Myślała, że po przeprowadzce do Lycaonii będzie umierać z nudów, uznała ją bowiem za zwykłe miejsce, w którym mogła się przyczaić, dopóki nie będzie mogła wrócić do świata ludzi, gdzie ktoś mógł rozgryźć, jakim sposobem zdołała przeżyć skok na główkę z okna biurowego budynku. Z nowym zainteresowaniem spojrzała na osobliwego małego człowieka. – Denka, twoja herbata. – Mężczyzna, którego Meryn nazywał Ryuu, wniósł tacę do pokoju. Nos Elizabeth natychmiast wychwycił słaby zapach jaśminu. – Dziękuję. Ryuu, poznałeś już Elizabeth? To ta, o której śnił Gavriel. Wprowadza się – oznajmiła Meryn, przedstawiając ich sobie. Elizabeth znieruchomiała. – Wprowadzam się? – Myślała, że Meryn jest wyjątkiem od reguły, odnoszącej się do partnerów mieszkających w posiadłościach jednostek. Meryn zamrugała. – No tak, a dlaczego nie miałabyś tego zrobić? – Po prostu, tego się nie praktykuje, Meryn. Ryuu zachichotał. – Już wkrótce odkryjesz, że Meryn często robi rzeczy, których się tu „nie praktykuje”. – Ryuu ostrożnie nalał im herbaty, po czym usunął się, stając przy ścianie.

~ 22 ~

– Robię tak, prawda? – Meryn podniosła małe ciasteczko i włożyła je do ust, zanim położyła jedno na serwetce, leżącej na stole. Elizabeth z fascynacją obserwowała, jak ciastko samo wędruje w górę i pojawiają się na nim małe ślady po ugryzieniu. Meryn przyłapała ją na gapieniu się. – To Felix. Jest elfem, który postanowił mnie adoptować. Jest

bardzo

słodki,

ale

nie

wszyscy

widzą – wyjaśniła. Mając wrażenie, jakby znalazła się w jednym z odcinków „Strefy Mroku”, Elizabeth skubnęła ciastko. W co ona się tym razem wpakowała?

~ 23 ~

go

ROZDZIAŁ 2 – No więc, co robisz, no wiesz, żeby się utrzymać? – zapytała Meryn. – Jestem osobistą asystentką. Pomagam kadrze kierowniczej wysokiego szczebla zachować porządek i sprawiam, by ich dzień przebiegał zgodnie z planem. – Elizabeth była bardzo dumna ze swojej pracy. Podczas działania na drugim planie, pomagała wielu mężczyznom oraz kobietom osiągnąć wspaniałe rzeczy. – O rany, Aiden cię potrzebuje! To naprawdę fantastyczne. Próbowałam jakoś pomóc, ale organizacja to nie moja działka. A teraz, kiedy mam przy sobie Ryuu, stałam się wyjątkowo leniwa. Przysięgam, że nie wiem, jak przetrwałabym bez niego choć jeden dzień. To on pamięta o takich rzeczach, jak lunch czy czyste ubrania. Elizabeth roześmiała się. – To są ważne rzeczy, Meryn. W czym dokładnie, Aiden potrzebuje pomocy? – We wszystkim. – Naprawdę? – Tak, naprawdę. Myślę, iż w dalszym ciągu sporządza ręcznie swoje raporty, to byłby istny cud, gdyby okazało się, że używa do tego długopisu, a nie gęsiego pióra i atramentu. – Meryn wzdrygnęła się. – Chyba nie jest aż tak źle? – zażartowała Elizabeth. Odgłos chrząknięcia sprawił, że przeniosła wzrok na Ryuu. Elizabeth napotkała jego spojrzenie, a on przytaknął skinieniem głowy. Był pokrewną duszą, służąc innym tak, jak ona, ale on robił to na poziomie osobistym, podczas gdy jej służba odbywała się na poziomie zawodowym. – Chcesz mi powiedzieć, że człowiek odpowiedzialny za obronę czterech filarowych miast, oraz dowodzący wszystkimi naszymi wojownikami, nadal sporządza odręcznie swoje raporty? To jak do diabła, udaje mu się cokolwiek zdziałać? – Elizabeth odstawiła filiżankę. – Hmmm. Pamiętasz, co mówiłam o tradycji? Rutyna pomaga tym mężczyznom utrwalić w pamięci, co mają robić. Jeśli wszystko zawsze przebiega tak samo, to jest łatwiejsze do zapamiętania – wyjaśniła Meryn.

~ 24 ~

Elizabeth popatrzyła na Meryn ze zgrozą. Wstała z miejsca. – Gdzie jest jego biuro? Oczy Meryn rozszerzyły się, zanim na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Pokażę ci. – Meryn, pamiętasz, co Aiden mówił o przeszkadzaniu w pracy jednostki? – przestrzegał Ryuu. – Tym razem to nie będę ja – odparła radośnie Meryn i wstała z miejsca. Wyszła z pokoju i ruszyła w dół korytarzem. Bez pukania, nacisnęła klamkę wyglądających na ciężkie, drewnianych drzwi i weszła do środka. – Kochanie, co ci mówiłem o przeszkadzaniu? – warknął Aiden. – To nie ja. Elizabeth chciała zobaczyć twoje biuro. – Meryn odsunęła się na bok i skinęła na Elizabeth, aby weszła do środka. Nie tracąc czasu, dziewczyna wparowała do gabinetu i zaczęła się rozglądać. Jedno burko. Żadnego widocznego komputera. Brak przewodów. Brak szafek na dokumenty. Z całą pewnością, musiały gdzieś tu być. – Gdzie są twoje dokumenty? – zapytała. Ze zmieszanym wyrazem twarzy, Aiden wskazał na stos papierów w rogu. Elizabeth podeszła do nich. Rzeczywiście, wszystko zostało odręcznie napisane, w kaligraficznym stylu. Dokumenty zostały związane razem sznurkiem, tworząc stosy pokryte brudem. Aiden zarumienił się, kiedy palec, którym przejechała przez środek dokumentów, pokrył się

warstwą

kurzu. – Nie

sprzątam

tu

zbyt

często – przyznał. – Komputer. Gdzie jest twój komputer? – zażądała Elizabeth, czując narastającą panikę. Poczuła, jakby obrona jej ludu zawisła niebezpiecznie na krawędzi miecza. Aiden wskazał na ogromny laptop, spoczywający na dolnej półce regału. Meryn zaczęła chichotać za jej plecami. Odpaliła go i przycisnęła do piersi, kiedy powitało ją logo Windows 95. Meryn w tym momencie parsknęła śmiechem. Bełkocząc, Elizabeth cofnęła się, po czym obróciła w stronę Aidena i swojego, wyglądającego w tej chwili na zaniepokojonego, partnera. To nie mogło się dziać. Bezpieczeństwo własnego ludu spoczywało teraz w jej rękach. – Gdzie są wykazy personelu? Harmonogramy szkoleń?

~ 25 ~

– Znam je na pamięć – wymamrotał Aiden. Utkwiła w nim spojrzenie. – Nie wiem, czy jesteś geniuszem czy idiotą. – Hej! – zaprotestował Aiden. – Wynocha! – wrzasnęła. – Co? – zapytał Aiden. On i Gavriel popatrzyli na nią tak, jakby postradała zmysły. – Wynoście się stąd obaj, natychmiast! Ryuu, chcę, żebyś sporządził listę rzeczy, których potrzebuję, aby sprawić, by to biuro sprawnie funkcjonowało. Meryn, potrzebuję twojej pomocy przy tworzeniu bezpiecznej internetowej sieci i baz danych do zarządzania personelem. – Elizabeth zakasała rękawy. Mężczyźni jedynie gapili się na nią w szoku. – Wynocha! Możecie tu wrócić po tym, jak już zamienię tę żałosną namiastkę biura w prawdziwe centrum zarządzania. Zmykać! – Elizabeth wykonała odganiający ruch. Gavriel podszedł do niej i przyciągnął do siebie. Zanim zorientowała się, co robi, obdarzył ją pocałunkiem, który rozpalił ją aż do czerwoności. Cofając się, warknął nisko. – Jesteś seksowna, kiedy zachowujesz się tak zadziornie. – Jeszcze niczego nie widziałeś – rzuciła wyzwanie. – To dobrze. Dzisiaj czuję się znacznie lepiej; wychodzę, żeby pomóc Aidenowi poinstruować ludzi. Jeśli będziesz mnie potrzebować, będę na zewnątrz – szepnął, po czym pocałował ją jeszcze raz. – A co ze mną? Potrzebuję trochę miłości, zanim

wyjdziemy

na

trening – usłyszała gderanie Aidena, usiłującego pocałować Meryn, która odwracała głowę we wszystkie strony, chichocząc. W końcu, pozwoliła mu zawładnąć swoimi ustami. Po otrzymaniu pocałunków, obaj mężczyźni ruszyli w stronę drzwi. – Och, Aiden – zawołała Meryn. Odwrócił się do niej. – Tak, kochanie? – Lepiej

dowiedz

się

czegoś

na

temat

tego,

jak

korzystać

z

Maca – ostrzegła. Odwrócił się z jękiem i obaj wyszli, aby rozpocząć trening. Reszta popołudnia minęła jak z bicza strzelił. Kiedy skończyła, uzbierała dość pokaźną listę zakupów, ale cholera, ten facet nie posiadał nawet spinaczy

~ 26 ~

do papieru! Zarówno ona, jak i Meryn były wykończone, kiedy Ryuu przerwał im, informując je, że pora na kolację. – Wiesz, kiedy dotrze tu nowe biurko i wszystko będzie gotowe, mogłabym zaanektować jego biuro dla siebie. To będzie słodkie. – Meryn wepchnęła laptopa do małego plecaka i odwróciła się do niej. Elizabeth zastanowiła się nad tym przez chwilę. – Zamówmy dla ciebie drugie biurko. Spójrzmy prawdzie w oczy, będziesz spędzać tu więcej czasu niż Aiden, więc nie ma powodu, dla którego wasza dwójka nie mogłaby dzielić tej przestrzeni, skoro mamy unowocześnić tych jaskiniowców. – Tak! Powiem Ryuu, żeby zamówił również nowy monitor i stację dokującą. Elizabeth strzeliło w krzyżu. Dobrze było popracować. Obawiała się, że podczas pobytu w Lycaonii nie znajdzie niczego, nad czym mogłaby popracować; nie zdawała sobie sprawy, że Przeznaczenie znajdzie sposób, aby dać ci dokładnie to, czego potrzebujesz. – Lepiej się pospieszmy. Mężczyźni nie zjedzą bez nas, a jeśli każemy im czekać, to staną się zrzędliwi. – Meryn wyszła na korytarz. Razem udały się do jadalni. Kiedy weszły do środka, pięciu mężczyzn wstało z miejsc, które zajmowali przy stole. Aiden wysunął krzesło, stojące obok niego dla Meryn, a jej partner zrobił to samo dla niej. Uśmiechając się, usiadła, a on przysunął jej krzesło. Jedną z rzeczy, za którymi zawsze tęskniła, gdy żyła wśród ludzi, były dworskie maniery kultywowane przez jej lud. Kiedy Gavriel zajął miejsce, śmiało wyciągnęła dłoń i wzięła go za rękę. Odwrócił się, by na nią spojrzeć, nie zmieniając wyrazu twarzy. Pod stołem, umieścił ich złączone dłonie na swoim udzie i delikatnie pogładził jej kłykcie. Zawsze zastanawiała się, jak działa ta cała sprawa z parowaniem. Ilekroć pytała o to ojca, zawsze mówił: – Dowiesz się, kiedy odnajdziesz własnego partnera. Na tej planecie nie istnieje większa siła niż ta, która łączy dwójkę partnerów. – Miał rację. W tym wszystkim nie chodziło o nagłą miłość, zaufanie

ani

intymność.

Tylko

o

głęboko

zakorzenione

poczucie

przynależności. W całym swoim życiu była w kilku długoterminowych związkach, ale w żadnym z nich nigdy nie osiągnęła takiego poziomu komfortu,

~ 27 ~

jaki już czuła przy Gavrielu. Jeśli poczuła coś takiego w przeciągu pierwszych dwudziestu czterech godzin, to nie potrafiła sobie wyobrazić, jak musieli się czuć jej rodzice, związani ze sobą od ponad stu pięćdziesięciu lat. – Wyglądasz tak poważnie, o czym myślałaś? – Głos Gavriela przerwał jej gonitwę myśli. – Właściwie to myślałam o tym, jak niesamowity jest proces parowania. Dziś rano byliśmy dla siebie obcy, a jednak w tej chwili nie potrafię sobie wyobrazić jutra bez ciebie. Potem pomyślałam, że jeśli ja tak to odczuwam już pierwszego dnia, to zastanawia mnie, co czują moi rodzice, którzy są związani ze sobą od ponad stu pięćdziesięciu lat – wyjaśniła Elizabeth. Mężczyźni siedzący przy stole uśmiechnęli się do niej. Aiden zaśmiał się. – Moi rodzice są sparowani od ponad tysiąca lat. Z tego, co od nich słyszałem wynika, że więź staje się bardziej intensywna. Elizabeth przełknęła z trudem ślinę. – Ja mogę nie dać rady – mruknęła. Gavriel pochylił się i trącił nosem jej szyję. – Poradzimy sobie. Meryn skinęła głową i spojrzała na Aidena. – Wiem, co masz na myśli. Z tą całą ilością seksu jest prawie tak, jakbym nic więcej nie robiła. Jeden z mężczyzn upuścił widelec. Drugi odwrócił głowę, ramiona mu drżały, a ten, którego rozpoznała jako Coltona, roześmiał się otwarcie. Zarumieniony Aiden tylko popatrzył na swoją partnerkę. – Meryn! – zawołał. Rozejrzała się wokół z wyrazem zmieszania na twarzy. – No co? Powiedziałam „prawie”. Udało mi się wiele osiągnąć. Choć co do ciebie, to nie jestem pewna. Poczuła drżenie, pochodzące z ich splecionych palców. Popatrzyła na swojego partnera, by przekonać się, że jego usta drgają niemiłosiernie, ale ponieważ był konserwatywnym wampirem, usiłował ukryć swoje emocje. Elizabeth zachichotała na widok miny Aidena. Kiedy Gavriel odwrócił się, by spojrzeć na nią z kpiącym wyrazem twarzy, nie mogła już

dłużej

powstrzymywać rozbawienia. Drugą ręką przysłoniła twarz i roześmiała się serdecznie. Mężczyźni zgromadzeni przy stole dołączyli do niej. Kiedy się uspokoili, Meryn rozejrzała się wokół. – Nie wiem, co było takie zabawne.

~ 28 ~

Elizabeth złapała się za brzuch. – Nie rób tego, Meryn, proszę, bo to boli, kiedy się tak bardzo śmieję. Ryuu z uśmiechem, postawił na

stole

dwa

duże

półmiski

makaronu. – Wszystkich rozbawiła reakcja Aidena na twoje słowa denka, nic więcej. Śmiech jest dobry dla duszy – wyjaśnił. – Och. Okej. – Meryn uniosła swój talerz, a Ryuu zaserwował jej całkiem solidną porcję. Potem obsłużył Elizabeth, zanim przeszedł do mężczyzn. – Elizabeth, pozwól, że przedstawię cię członkom mojej jednostki. Poznałaś już Aidena McKenzie i Coltona Albrighta. – Gavriel wskazał na obu mężczyzn. Colton pomachał jej, szczerząc się nieśmiało. – Po obu ich stronach siedzą, Keelan Ashwood i Darian Vi'Alina. Keelan jest naszym rezydującym czarownikiem, a Darian naszym towarzyszem fae – Gavriel zakończył prezentację. – Cześć, jestem Elizabeth Monroe. Właśnie przeprowadziłam się z Waszyngtonu, ale wychowałam się w Noctem Falls – przedstawiła się sama. – Monroe. Nie jesteś chyba przypadkiem jakoś spokrewniona z Broderickiem Monroe, prawda? – zapytał z niepokojem Gavriel. – Tak, to mój ojciec – odparła, marszcząc brwi. – Dlaczego pytasz? Warcząc, Gavriel odchylił się na krześle. – No co? – zażądała odpowiedzi. – To znaczy, że twoim drugim ojcem jest Caspian Rioux, młodszy brat Magnusa Rioux, obecnego Starszego wampirów z Noctem Falls – w tonie głosu Gavriela słychać było powagę. Nagle ją olśniło. Jej partner był wampirem, a ona miała powiązania z rządzącą rodziną wampirów. Niezręcznie. – Czekajcie. Ojcowie? – spytała Meryn, pochylając się do przodu z zaintrygowanym wyrazem twarzy. – Tak, ojcowie, ponieważ jest ich dwóch. Moja matka i mój biologiczny ojciec byli najlepszymi przyjaciółmi. Ona chciała mieć dziecko, ale jeszcze nie znalazła swojego partnera, więc mój ojciec zgodził się, kiedy poprosiła go o to, by został dawcą nasienia. Uznał, że to jedyny sposób, w jaki mógłby kiedykolwiek mieć dziecko. O dziwo, w ciążę zaszła już za pierwszym razem.

~ 29 ~

Zginęła w wypadku samochodowym, zanim skończyłam roczek. Mój ojciec miał złamane serce, więc przeprowadziliśmy się do Noctem Falls, gdzie mógł skupić się na swoich badaniach nad stworzeniem sztucznego źródła krwi. Tam poznał swojego partnera, mojego drugiego ojca, Caspiana. Stał się on bardzo oddany mojemu ojcu i dzięki temu, że mogłam obserwować jego działania jako asystenta w laboratorium, nauczyłam się, jak być osobistą asystentką. Zawsze przewidywał, czego mój ojciec w danym momencie potrzebuje, niezależnie od tego, czy chodziło o herbatę, jego notatki, czy tylko o bycie powiernikiem. Mój wujek

Magnus

jest

Starszym

wampirów.

Jest

wobec

mnie

nieco

nadopiekuńczy – stwierdziła, krzywiąc się. – Cudownie – bąknął Gavriel. – Moi ojcowie byli tak zajęci w laboratorium, że przez większość dni podążałam za Magnusem, jak zagubiony szczeniak. Prawdopodobnie wiem o dostojnikach, wywodzących się z rządzących wampirzych rodów więcej niż ktokolwiek inny, z wyjątkiem Magnusa, oczywiście. Dwór wampirów był ciekawym miejscem, w którym mogłam dorastać – uśmiechnęła się do swoich wspomnień. – Muszę zadzwonić do twojego wuja – mruknął Gavriel. – To chyba nie jest najlepszy pomysł. – Wszystko będzie dobrze. Potrafię o siebie zadbać. Nie martwię się tym, to tylko zwykła niedogodność – zapewnił ją Gavriel. – Jeśli jesteś pewien. – Im dłużej o tym myślała, tym bardziej nie podobała jej się myśl o Gavrielu drącym koty z jej wujem. – Jestem pewien. Poradzę sobie z Magnusem. – Gavriel podniósł sztućce i bardzo zgranie zaczął nawijać makaron. Choć wyraz jego twarzy pozostał surowy, ruchy były łagodne, kiedy wyciągnął widelec w jej stronę. Pochyliła się i przyjęła oferowaną porcję. Przeżuła ją i przełknęła. – Nie mów, że cię nie ostrzegałam. – Teraz zdecydowanie musimy odwiedzić Noctem Falls – oznajmiła Meryn, patrząc na Aidena. Aiden zbladł. – Żartujesz sobie, trzymam się z dala od Noctem Falls, dopóki konsekwencje tego parowania nie zostaną rozstrzygnięte.

~ 30 ~

– Ale starszy wampir jest jej wujem, tkwimy w tym po same uszy – zaprotestowała Meryn. – Może mnie obwinić za to, że pozwoliłem jego siostrzenicy, aby związała się z jednym z moich wojowników. Nie. Dziękuję. – Aiden pokręcił głową. – E-Liz-A-Beth, zabierzesz mnie do Noctem Falls, prawda? – błagała Meryn, robiąc słodkie oczka. – Oczywiście, że tak. Możemy się tam wybrać w przyszłym roku po DragonCon – obiecała. – O nie. Namówiła cię na tą całą konwencję. – Aiden rzucił spojrzenie na swoją partnerkę. – To całkowicie bezpieczne. Pomyśl o tym w ten sposób. To wydarzenie, w którym tysiące ludzi, takich jak Meryn, spotyka się na te kilka dni i przyjemnie spędza czas i ciesząc się życiem – wyjaśniła Elizabeth. Cała piątka mężczyzn pobladła. – Tysiące ludzi – szepnął Colton. – Takich jak Meryn? – zapytał Keelen. Elizabeth rozejrzała się. Mężczyźni wyglądali jak jelenie zastygłe w świetle reflektorów. – No, może niezupełnie takich, jak ona. – Dzięki

Bogu.

Jedna

Meryn

na

świecie

w

zupełności

wystarczy – zażartował Colton, wyglądając, jakby mu ulżyło. – To dlatego, że jestem „edycją limitowaną”. Powinniście być wdzięczni za to, że mnie znacie – prychnęła Meryn. – Ależ jesteśmy, kochanie. Jesteśmy. – Aiden popatrzył wilkiem na swoich ludzi ponad głową Meryn. – W żadnym razie nie zamienilibyśmy cię na rozsądną wersję – zapewnił ją Colton. Meryn uśmiechnęła się, po czym zmarszczyła brwi. – Co masz na myśli przez „rozsądną wersję”? Ryuu wszedł do jadalni niosąc dwa koszyczki. – Proszę bardzo, świeży chleb, prosto z piekarnika. – I tak po prostu, uwaga Meryn została odwrócona. Elizabeth musiała przyznać Ryuu, że wiedział dokładnie, jak radzić sobie ze swoją podopieczną.

~ 31 ~

Kątem oka zaczęła dostrzegać lekki migotliwy blask. Bez słowa pokroiła porcję makaronu na małe kawałeczki i położyła je na talerzu chlebowym. Pchnęła go w stronę małego światełka. Kilka sekund później maleńkie kawałki makaronu zaczęły znikać. Z fascynacją obserwowała ten cały proces. – A myślałam, że życie w Lycaonii będzie nudne – mruknęła pod nosem. – Nigdy, zain'ka moya, nigdy – odparł Gavriel, zanim ułożył maleńkie zwinięte kulki chleba obok makaronu. Elizabeth uśmiechnęła się do swojego partnera, gdy one również zaczęły znikać. ***** Po kolacji mężczyźni rozeszli się do swoich apartamentów na wieczorny odpoczynek. Gavriel, jak zawsze dżentelmen, zaoferował jej swoje ramię. Doprowadził ją nie dalej niż do holu, zanim się zatrzymał. – Kazałem Ryuu wziąć twoje walizki i zanieść je do mojego pokoju. Nie chciałem być zbyt pewny siebie, ale pomyślałem, że będzie to jedyne miejsce, gdzie nie będą przeszkadzać. Zatroszczyłem się również o to, aby przygotowano dla ciebie pokój gościnny, jeśli tak wolisz. – Ton jego głosu był chodny, a ciało napięte. Jej serce fiknęło koziołka. Jako mała dziewczynka marzyła o przystojnym księciu o dworskich manierach. Wśród własnych ojców i wuja, znajdowało się niewielu mężczyzn, którzy spełniliby jej bardzo wysokie oczekiwania. Gavriel przebił się przez ten „szklany sufit” i podniósł poprzeczkę o wiele wyżej. Gdyby odmówiła, miałaby więcej czasu dla siebie. Prawdopodobnie tylko po to, by i tak o nim myśleć i kwestionować własną decyzję. A gdyby się zgodziła, musiałaby stawić czoła faktowi, że jest teraz związaną kobietą. Spojrzała na swojego partnera. Jego spojrzenie było nieczytelne. Nie naciskał jej w żaden sposób. Ponieważ należała do osób, które nie uciekają od trudnych sytuacji, zdała sobie sprawę, że wie, co chce zrobić. – Chcę zostać z tobą, tylko… – zawahała się. – Tylko co, moja partnerko? Wszystko, o co poprosisz, będzie twoje – zapewnił ją Gavriel.

~ 32 ~

– Nie oczekuj zbyt wiele – wypaliła, rumieniąc się. Wziął ją w ramiona i przytulił. – Już sama twoja obecność tutaj jest czymś więcej, niż na to zasługuję. Nie ma mowy o tym, żebyś nie spełniła moich oczekiwań, ponieważ zostały roztrzaskane w obliczu tej pięknej rzeczywistości, że to właśnie ty. I po moim sercu, gdzież ono się podziało? A tak, powędrowało na wieki do jego kieszeni. Westchnęła i ścisnęła tył jego koszuli. Cofnął się i pocałował ją w czoło. – Chodź, zain'ka moya, pokażę ci twój nowy dom. – Gavriel wziął ją za rękę i poprowadził na górę po schodach. – Ja też mogę tu zostać? – zapytała. – Tak.

To

był

temat,

który

omawialiśmy

z

Aidenem,

zanim

zarekwirowałaś jego biuro – odparł, lekko rozbawiony. – Jak mogłeś pozwolić, aby twój dowódca funkcjonował w ten sposób? Serio? Nie miał nawet szafki na dokumenty – wzdrygnęła się. – Teraz od trzymania nas w ryzach mamy ciebie. Z tobą i Meryn, jednostka będzie funkcjonować lepiej niż kiedykolwiek. – Nabijasz się ze mnie? – Nie, moja partnerko, mówię zupełnie szczerze. Od czasu twojego przyjazdu, sprawy mają się tylko lepiej. Taa, powędrowało wprost do jego kieszeni. Poprowadził ją długim korytarzem i skręcił. Szli, aż dotarli do ostatnich drzwi. Otworzył je i odsunął się na bok, aby ją przepuścić. Weszła do ciemnego pokoju, a on zamknął za nimi drzwi, pozwalając, aby spowiła ich zupełna ciemność. – Gavriel… – Ćśś. Wszystko w porządku – jego głos dobiegł ją z dalszej odległości, jakby przeszedł przez pokój. Bojąc się potknąć o którykolwiek z jego mebli, nie ruszała się z miejsca. – Witaj w moim małym świecie – rzucił Gavriel. Chwilę później na suficie i ścianach pojawiły się małe światełka. Gwiazdy, galaktyki, całe układy słoneczne wirowały wokół jego apartamentu. Westchnęła i obróciła się, usiłując ogarnąć wszystko.

~ 33 ~

– Wampiry są jedną z najstarszych ras. Istnieje kilka tajemnic tego świata, których nie znamy. Ale gwiazdy? Gwiazdy wciąż stanowią dla nas wielką tajemnicę. Bez względu na to, ile mam lat, podnoszę wzrok i znów czuję się jak mały chłopiec, kiedy myślę o ich majestacie – oświadczył Gavriel, pojawiając się za nią. Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. – Sądzisz, że to partnerskie przyciąganie sprawia, iż czuję, że to jest właściwe? – zapytała, kładąc głowę na jego piersi. Poczuła, jak kręci głową. – Myślę, że partnerskie przyciąganie jest dla tych, którzy walczą ze swoim parowaniem. Widziałem wiele par, które po odrzuceniu swoich partnerów, wiązały się dzięki takiemu przyciąganiu. Wprawdzie łączyło ich to ze sobą, ale nie zapewniało szczęścia. To, co czujesz, co sam czuję, ma miejsce wtedy, gdy spotykają się dwie dusze, które są sobie przeznaczone. Urodziłem się dla ciebie. Moja niekompletna dotąd dusza, raduje się z odnalezienia swojej drugiej połowy, ale nawet jeśli może jest poszarpana i złamana, to mam nadzieję, że pewnego dnia okaże się warta drugiej połowy twojej. Elizabeth poczuła napływające do oczu łzy. Obróciła się w jego objęciach, objęła go za szyję i ścisnęła mocno. – O co chodzi, moja partnerko? – zapytał, pocierając jej plecy. – Jesteś po prostu zbyt doskonały. Ciągle mówisz mi najpiękniejsze rzeczy, a ja mam wrażenie, że nigdy nie będę wystarczająco dobra, by na nie zasługiwać. Wiem, że jesteś stary Gavriel, nie wiem ile masz lat, ale jestem pewna, że jesteś starszy od mojego wuja. Żyjąc w Noctem Falls, rozwinęłam w sobie ten dziwaczny szósty zmysł przetrwania, dzięki któremu potrafię ocenić wiek wampira, a ty znacznie wykraczasz poza skalę. Przez cały ten czas musiałeś marzyć o swojej partnerce. Jakże mogłabym dorównać tysiącletnim marzeniom? – ukryła twarz na jego piersi. Odsunął się, a ona w świetle tysięcy migoczących gwiazd dostrzegła nieskrywane emocje w jego oczach. Te, które starał się ukryć przed innymi. Obrócił ją i przytrzymał od tyłu. – Każdego roku dodawałem nową gwiazdkę do mojej historii. I co roku modliłem się do każdego, kto chciałby mnie wysłuchać, by zesłał mi moją partnerkę. – Uniósł rękę i wskazał na niewielkie błękitne światełko.

~ 34 ~

– W tym roku musiałem zabić mojego najlepszego przyjaciela, który oszalał po tym, jak jego partnerka została zamordowana przez ludzi. Płakałem, dodając tę gwiazdkę, jako upamiętnienie tegoż przyjaciela i pragnąłem usłyszeć delikatny głos,

który

powiedziałby

mi,

że

wszystko

będzie

dobrze. – Obrócił ich ciała. Wskazał na żółtą gwiazdę skrzącą się jasno. – W roku, w którym dodałem tę gwiazdę, stałem się ojcem chrzestnym najpiękniejszego

chłopca,

jakiego

kiedykolwiek

widziałem.

Został

zamordowany niecałe dwa miesiące później; miał tylko sześć miesięcy. Jedyne, czego sobie wtedy życzyłem, to dłoń, którą mógłbym potrzymać. Kiedy zamierzał ich ponownie obrócić, pokręciła głową, szlochając. Jak coś tak pięknego, mogło mieścić w sobie tyle bólu? Obszedł ją, by stanąć przed nią. – Nie powiedziałam ci tego wszystkiego, aby cię zasmucić. Wspomnienia są bolesne. Ale jeszcze bardziej dotkliwe byłoby to, gdybym o nich całkowicie zapomniał. Każdego roku dodawałem nową gwiazdę, by zachować je w pamięci. I co roku prosiłem o to samo. „Ześlij mi proszę moją partnerkę. Chcę tylko kogoś trzymać w ramionach.” To wszystko, czego chciałem. Więc chociaż żyłem tysiące lat, to już samą swoją obecnością, urzeczywistniasz wszelkie marzenia, jakie kiedykolwiek miałem odnośnie partnerki. Twoje współczucie oraz rozkwitająca miłość są czymś znacznie więcej, niż kiedykolwiek pragnąłem. – Wyciągnął ręce i przytrzymał jej twarz między swoimi obiema dużymi dłońmi. W całym swoim życiu nikogo tak bardzo nie pragnęła. Chciała wymazać każdy ból i zastąpić go chwilami czystej przyjemności. Wyciągnęła rękę i pociągnęła go w dół za kołnierz zapinanej na guziki koszuli. Ucztowała na jego ustach, ssąc dolną wargę, aż jęknął. Chwilę później to on przejął kontrolę. Zmusił ją do otwarcia ust i zgłosił swoje roszczenie. Pogłębił pocałunek, pobudzając ją. Prześledził jej usta i całkowicie ją zdominował. Wstrząśnięta jego gorączkowością, poczuła, jak słabną jej kolana, ale on tylko mocniej ją do siebie przytulił. Ciężko dyszał, kiedy się od niej odsunął. – Muszę się teraz zatrzymać, bo inaczej w ogóle nie będę w stanie tego zrobić – przyznał. Cofnęła się, a on jej na to pozwolił. Uśmiechając się, ściągnęła przez głowę koszulkę, a jego oczy rozszerzyły się.

~ 35 ~

– Więc nie przestawaj – szepnęła. Odwróciła się, żeby podejść do łóżka, podejmując wysiłek, by zrobić to w seksowny sposób, ale w rezultacie potknęła się o własne stopy i zaliczyła twarde lądowanie na podłodze. – Beth! – Znalazł się przy niej w mgnieniu oka, pomagając jej usiąść. – Po prostu mnie zignoruj. Będę spać w wannie – wymamrotała, zbyt zawstydzona, by unieść wzrok. Oblizała wargę i poczuła w ustach miedziany smak. Rozwaliła sobie wargę. Świetnie. – Moja chodząca katastrofa – skwitował i użył dłoni, unosząc jej podbródek, żeby na niego spojrzała. W chwili, gdy uderzył go zapach jej krwi, ujrzała, jak zaciska szczękę. – Beth, odejdź! Apartament Aidena znajduje się w głębi korytarza po lewej stronie. – Odsunął się od niej, oddychając ciężko. – Prędzej piekło zamarznie. Ugryziesz mnie ponownie, czy ci się to podoba, czy nie. Nie myśl sobie, że zapomniałam o przyjemności, jaką mi wcześniej zafundowałeś. To się wydarzy ponownie, kolego. – Gorąco pragnęła nie tylko przyjemności, jaką mógł jej ofiarować, ale musiała go również nakarmić. Zauważyła, że wyglądał dużo lepiej, kiedy pożywił się od niej tego ranka. Opadła na plecy i usiłowała zsunąć z siebie dżinsy. Kiedy nie chciały przesunąć się dalej, zaczęła przeklinać, gdy w końcu dotarło do niej, że zapomniała zdjąć buty. Usiłowała ściągnąć przez nie dżinsy, ale utknęły. Spróbowała podciągnąć je z powrotem do góry, ale owinęły się wokół gumowych podeszw jej butów. Z rosnącym przerażeniem, uświadomiła sobie, jak komicznie musi wyglądać. Kiedy uniosła wzrok, ujrzała, jak czerwone oczy Gavriela przybierają na powrót odcień szarości. Patrzył na nią z szokowanym wyrazem twarzy. Czując się kompletnie upokorzona, zakryła twarz obiema dłońmi. – Nie patrz! – krzyknęła. Odgłos rozdzieranej tkaniny sprawił, że popatrzyła w dół. Gavriel najzwyczajniej w świecie rozerwał jej dżinsy. Chwilę potem, uniósł wzrok, patrząc na nią z dzikim wyrazem twarzy. Wyciągnął rękę, a jej ciało drgnęło, kiedy zerwał z niej majtki. Aby ocalić swój ulubiony stanik, sięgnęła za siebie, zanim jego wysunięty pazur przeciął materiał między jej piersiami.

~ 36 ~

– Co mówiłaś? – zapytał, czołgając się do przodu oparty na dłoniach i kolanach. – Szczerze mówiąc, to nie pamiętam – przyznała. Jego silne dłonie z łatwością rozpięły jej buty, a zaraz potem zdjął je oba, usuwając razem z jej skarpetkami. Nigdy nie czuła się seksowniej, jak w momencie, kiedy siedziała przed nim na podłodze, równie naga, jak w dniu swoich narodzin. Jego oczy mieniły się wahając między kolorem stopionej rtęci a głębokiego burgunda. – Moja! – warknął. Położył obie dłonie na wewnętrznej stronie jej ud i rozłożył je szeroko. Otworzyła usta, by zaprotestować, ale zamiast tego niemal połknęła swój język. Opuścił głowę i zaczął się z nią kochać ustami. Naśladował to, co jeszcze tak niedawno robił, podczas ich pocałunku. Krzyknęła, kiedy pchnął w nią głęboko dwa palce. – Zrób to jeszcze raz! – zażądała. Odpowiedział jej męski chichot. Wziął jej łechtaczkę między zęby i zgiął palce głęboko w jej wnętrzu. – Bogowie! Tak! Więcej! – Szarpnęła biodrami. Usiadł i z zawrotną prędkością zaczął zdejmować własne ubranie. Kiedy uklęknął, a jego ciało zawisło nad nią, miała chwilę, by nasycić się widokiem. Obietnica jego szerokich ramion pod zapinaną na guziki koszulą, została spełniona. Jego całe ciało drgało pod skórą, kiedy napinał muskuły. Chciała pochylić się i prześledzić każdy mięsień językiem, ale przesunął się z jasno wytyczonym celem. Kiedy zawisł między jej nogami, pomyślała, że wbije się w nią głęboko i da im obojgu to, czego tak desperacko pragnęli. Zamiast tego ucałował wnętrze każdego z jej ud. – Elizabeth Monroe, Los mógł wybrać cię dla mnie, ale proszę, abyś ty wybrała mnie dla siebie. Czy zwiążesz swój oddech, serce, umysł i duszę z moją własną? Czy poddasz się mojej pieczy na całą wieczność? W jej sercu nie było wahania. – Tak. Pragnę cię po wsze czasy – wyszeptała. – Tak! – syknął i ostrożnie przemieścił się do przodu. Zatwierdzał ją cal po calu. Rozciągając ją całkowicie, przesuwał się powoli przez jej każde

~ 37 ~

zakończenie nerwowe, przybliżając ją coraz bardziej do tego, czego tak pragnęła. Bez ostrzeżenie cofnął się i pchnął do przodu. Raz za razem, wbijał się głęboko, dbając o to, by każde pchnięcie sprawiało jej przyjemność. – Jesteś moja! Nigdy nie pozwolę ci odejść! – Uniósł się nad nią i uderzył szybko, zatapiając kły głęboko w szyi. Jej ciało zareagowało natychmiast, rzucając ją w wir rozkoszy. W najgłębiej ukrytych zakamarkach duszy, poczuła, że się unosi. W odpowiedzi wyczuła reakcję duszy Gavriela. Otoczyła ona jej własną troskliwie; nawet w swym najbardziej pierwotnym stanie starała się

zapewnić

jej

bezpieczeństwo.

Doświadczyła

najczystszej,

niczym

niezmąconej chwili swojego istnienia, kiedy przez jedno idealne bicie serca zespolili się w jedno. Chwilę później zostali rozdzieleni, gdy ich dusze rozplotły się i powróciły do swoich ciał, każda unosząc ze sobą cząstkę tej drugiej. Kiedy powróciła do własnego ciała, zaczęły w nią uderzać kolejne fale. Jego kły zatwierdzały ją od góry, a kutas od dołu. Posiadł każdy jej centymetr. Krzycząc z rozkoszy, unosiła się na fali orgazmu, póki nie opadła z sił. Pozwoliła, aby nią zawładnął. Wytrzymała wystarczająco długo, by usłyszeć ryk Gavriela, gdy odnalazł własną przyjemność i poczuć ciepły strumień spermy, który ją wypełnił. Usłyszała walenie do drzwi, ale miała to gdzieś. Wzdychając radośnie, pozwoliła, aby pochłonęła ją ciemność.

~ 38 ~

ROZDZIAŁ 3 – Beth, kochanie, proszę, otwórz oczy – usłyszała błaganie swojego partnera. – Nie, nie chcę – marudziła. Łóżko pod jej plecami było miękkie, a ona miała ochotę zagrzebać się w nim i spać dalej. – Muszę się upewnić, że nic ci nie jest. Obiecałem Aidenowi, że jeśli nie obudzisz się po godzinie, zabiorę cię do kliniki. – Poczuła ciepły palec dotykający jej policzka. – Aiden? Kiedy on tu był? – zapytała, usiłując otworzyć oczy. Kiedy zdołała uchylić powieki, musiała zamrugać kilka razy, zanim udało jej się skupić na nim wzrok. – Hmm, na samym końcu. Jesteś krzykaczką, moja partnerko. – Gavriel postukał palcem w jej usta. – Och. Moi. Bogowie. Proszę, powiedz mi, że niczego nie widział. – Nie, nie pozwoliłbym, aby inny mężczyzna zobaczył piękne ciało mojej partnerki. Przykryłem cię kocem i otworzyłem drzwi. Niemal zabiłem tego głupiego szczeniaka. – Gavriel pokręcił głową. – Choć z drugiej strony jestem wdzięczny za jego troskę o twój stan zdrowia. – Szczeniaka? Przypuszczam, że dla ciebie będzie młokosem. Dlaczego w takim razie przyjmujesz od niego rozkazy? Właściwie, to dlaczego nie jesteś Starszym? – zapytała, podciągając koc do góry i owijając go wokół piersi, gdy usiadła na łóżku. Oparł głowę na dłoni. Jej spojrzenie powędrowało wzdłuż jego ciała. Nie był przesadnie owłosiony, tylko w sam raz, we wszystkich odpowiednich miejscach. Jego biodra nie były zbyt chude, jak w przypadku dojrzewających chłopców, którzy byli obecnie popularni w reklamie, tak wszechobecnej w ludzkim świecie. Miał szczupłą talię, ale był dobrze zbudowany. Jego wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha sprawiały, że zapragnęła delikatnie zrosić każdą krzywiznę miodem i ucztować na nim. Mimo, że po jego twierdzeniu była nieco obolała, poczuła, jak zaciskają jej się mięśnie na myśl o wylizaniu każdego centymetra partnera. – O czymkolwiek myślisz, podoba mi się to – oznajmił Gavriel, głębszym tonem głosu.

~ 39 ~

– Możesz zobaczyć moje myśli? – zapiszczała. – Nie, ale bazując na twojej reakcji, żałuję, że tego nie potrafię. Jesteśmy w stanie wyczuć niektóre emocje i w ciągu stuleci, nauczyłem się odczytywać niektóre przewidywalne myśli, ale to wszystko – wyjaśnił. – Nie wszystkie wampiry potrafią to robić. – Masz rację. – Ile masz lat? – zapytała. Westchnął i przekręcił się na plecy, tym samym w efektywny sposób wystawiając na pokaz swojego kutasa. – Przestań mnie drażnić. – Walnęła go poduszką w twarz. Uśmiechając się, owinął koc wokół pasa, by się zakryć, a poduszkę wykorzystał do tego, aby położyć się obok niej. Opadła na łóżko, przesuwając się w dół, dopóki nie znaleźli się twarzą w twarz. Wziął ją za rękę i po prostu trzymał. – Będę z tobą szczery. Nie wiem, ile mam lat. Nie kłamałem, kiedy powiedziałem ci, że używam gwiazd, aby pamiętać o różnych rzeczach. Przed wynalezieniem projektora, który posiadam, zapamiętywałem położenie każdej gwiazdy i przypisywałem im jakieś wspomnienie. Zapomniałem tak dużo rzeczy, a mój wiek jest tylko jedną z wielu zagubionych w czasie. A odpowiadając na twoje pytanie, przyjmuję rozkazy od Aidena, ponieważ jest on naszym dowódcą. Jest silny, uczciwy i dobry jako Dowódca Jednostki. Złożyłem przysięgę, że będę mu służyć, gdy był zaledwie mężczyzną, ponieważ dostrzegłem w nim potencjał. Jeszcze mnie nie zawiódł – przerwał, po czym zmarszczył brwi, nim kontynuował. – Jeśli chodzi o sprawowanie funkcji Starszego, to nie chcę tego tytułu. Gdyby inni starsi zdali sobie sprawę, ile mam lat, nieustannie przychodziliby do mnie po odpowiedzi. Sprawdza się sposób, w jaki teraz rządzimy. Żaden ród, ani osoba nie sprawuje władzy przez zbyt długi okres czasu, dzięki czemu wprowadzane są nowe pomysły i zapobiega to tworzeniu rządów dyktatorskich przez którąś z frakcji. Podoba mi się życie, jakie teraz wiodę. Właśnie dlatego ukrywałem swoje transformacje, bo gdyby odkryto mój wiek, mogłoby to zniszczyć tę niepewną równowagę, którą w końcu osiągnęliśmy w naszym świecie.

~ 40 ~

– Co za rzeczy musiałeś widzieć i robić – westchnęła z zachwytem. – Widziałeś Elvisa? – spytała nieoczekiwanie. Rozdziawił usta. – Widziałem, jak całe imperia powstają i upadają. Bogowie rządzą i znikają. Nieudokumentowane cuda magii i nauki, królów, królowych, wojny, a ty pytasz o Elvisa? – zapytał z niedowierzaniem. Uśmiechnęła się znacząco. – Z całą pewnością widziałeś go na koncercie. – Połaskotała jego łydki palcami u stóp. Popatrzył na nią wilkiem. – Dwukrotnie – mruknął. – Ha! Wiedziałam! – zachichotała. – Ten facet był prawdziwym geniuszem. Jego występy na żywo miały w sobie jakąś cząstkę, która nigdy nie została uchwycona przez żadne urządzenie nagrywające. Było mi naprawdę przykro, kiedy odszedł – przyznał. – Co jeszcze? – namawiała, po czym ziewnęła. – Gdy po raz pierwszy usłyszałem całą orkiestrę, rozpłakałem się. Było tam tak wiele pięknych dźwięków, że mnie to przytłoczyło – jego oczy złagodniały na to wspomnienie. – Powiedz mi coś o sobie – poprosił. Elizabeth przytuliła się mocniej, jej powieki stały się cięższe. – Ku uciesze mojej rodziny, dorastając odmawiałam umawiania się na randki z wampirami. – Uśmiechnęła się szeroko, widząc wyraz jego twarzy. – Dlaczego? – Mój ojciec był porównywany do pochodzącego z greckich legend Adonisa, a wuj do anioła zemsty. Poprzeczka została ustawiona dość wysoko. – Och, doprawdy? A czy ja jej dosięgam? – szturchnął ją w bok, rozśmieszając. – Nie ma porównania. Stałeś się dla mnie wszystkim, choć nie wiedziałam nawet, że tego właśnie pragnę. – Myślę, że Los wiedział, że jesteś przeznaczona tylko jednemu wampirowi. – Pocałował ją delikatnie. Odsunęła się i ziewnęła mu w twarz, a potem zmarszczyła brwi, czego powodem było jej własne zmęczenie. Zaśmiał się cicho i przyciągnął ją do siebie. Wyciągnął rękę i wyłączył lampkę, sprawiając, że ponownie znaleźli się pośród gwiazd. – Dobranoc, moja partnerko – wyszeptał.

~ 41 ~

– Dobranoc, mój wampirze – zażartowała w odpowiedzi. Mój wampir, jedyny, który całkowicie skradł mi serce. ***** Obudziła się sama, a pościel po stronie łóżka Gavriela była chłodna w dotyku. Musiał wstać co najmniej godzinę temu. Ustawił jej walizki u podnóża łóżka, tak żeby mogła je zobaczyć. Stoczyła się z posłania i wylądowała na podłodze, wpatrując się w sufit. W dziennym świetle wyglądał tak zwyczajnie. Zmarszczyła brwi, patrząc na rozsunięte zasłony i uniesione żaluzje. Chciała je opuścić, by zasłonić słońce i móc znowu zobaczyć gwiazdy, ale postanowiła poczekać z tym na Gavriela. Wstając, odwróciła się i zobaczyła, że stoi przed dużym lustrem sięgającym podłogi. Przyjrzała się sobie, a widok własnego ciała przypomniał jej o poprzedniej nocy i przeżytej rozkoszy. Podnosząc niewielką torbę, która zawierała przybory toaletowe, zaczęła rozglądać się za łazienką. Za pierwszymi drzwiami, które otworzyła znajdowała się szafa, a za kolejnymi, niewielki gabinet. Kiedy otworzyła trzecie i odkryła bibliotekę, wpadła w panikę. Wampiry sikają. Wiedziała, że tak jest, wychowała się razem z nimi. Czwarte i ostatnie drzwi prowadziły do bogato urządzonej łazienki. Rozejrzała się. Czy naprawdę wolno jej było z niej korzystać? Wzruszając ramionami, weszła do środka i znalazła prysznic. Ciepłe barwy włoskiej kamiennej obróbki sprawiały, że całe doświadczenie wydawało się dekadenckie. Owinięta ręcznikiem cicho podeszła do lustra i potrząsnęła długimi blond włosami. Wysunęła język, a potem skrzyżowała spojrzenie z własnym odbiciem. O dziwo, jej partner posiadał zawieszoną na ścianie suszarkę do włosów. Uśmiechnęła się, przypominając sobie jego długie ciemne włosy. Podejrzewała, że nawet wampiry nie lubią paradować w zimie z mokrymi włosami. Potrząsnęła głową; ten mężczyzna był zbyt wspaniały, jak na jej zdrowy rozsądek. Wysuszyła włosy, układając je tak, aby opadały falami na twarz i plecy. Użyła swojego zwykłego kremu nawilżającego, zrobiła makijaż, skorzystała z dezodorantu, balsamu do ciała i perfum. Wróciła do sypialni i uklękła przy otwartej walizce. Ostrożnie wyjęła swój ulubiony kremowy sweter

~ 42 ~

z kaszmiru i westchnęła radośnie. Uwielbiała wysokiej jakości ubrania. Był to produkt uboczny wychowywania, gdy stroje były szyte na miarę. Wyciągnęła kolejną parę dżinsów, koronkowe szorty z pasującym do nich stanikiem i skarpetki. Szybko się ubrała i popatrzyła na swoje krótkie botki, a potem na sięgające kolan, brązowe skórzane buty jeździeckie. By dopełnić stroju, wybrała te drugie. Chwyciła małą torebkę, w której trzymała telefon, pieniądze, dowód osobisty oraz szminkę i wyszła z pokoju. Poszła z powrotem tą samą drogą, którą przebyli poprzedniej nocy, aż trafiła na główne schody. Zeszła na dół i dotarła do jadalni. Kiedy weszła do środka, mężczyźni umilkli i wstali. Twarz Aidena pokrył rumieniec, a Colton pokazał jej kciuk uniesiony do góry. Przewracając oczami, podeszła do swego partnera. Wysunął dla niej krzesło, a ona usiadła. Pochylił się i pocałował ją w policzek, zanim zajął miejsce obok niej. Położyła torebkę na stole. – Powiedzcie mi, proszę, że ostatniej nocy nie po raz pierwszy słyszeliście wszyscy, jak ktoś uprawia seks. – Uniosła brew, gdy Keelan zaczął dławić się swoim gofrem. – Nieprawda. Pewnej nocy myśleliśmy, że Aiden przebije ścianę głową Meryn – odezwał się Colton. – Słyszeliście to? – zapytał Aiden, niemal krzycząc. – Dlaczego zachowujecie się tak głośno? – zażądała odpowiedzi Meryn. Aiden przełknął ślinę i wepchnął do ust widelec z ogromną porcją bekonu. – Proszę, powiedzcie mi, że jest kawa – Elizabeth rozejrzała się. – To pewnie jakaś babska sprawa – szepnął Keelan do Coltona. Elizabeth odwróciła się do młodego czarownika i utkwiła w nim wzrok. Obaj z Coltonem z powrotem skupili uwagę na swoim śniadaniu. Z kuchni wyłonił się Ryuu i wszedł do jadalni. Umieścił, jak się wydawało, drugi kubek przed Meryn, zanim postawił jeden przed nią. – Przygotowałem cappuccino, ponieważ należy do ulubionych napojów Meryn, ale jeśli dasz mi znać, jakie są twoje poranne preferencje, przygotuję dla ciebie coś innego. Elizabeth wzięła łyk i zadrżała. – Och, Bogowie, tak! – pociągnęła kolejny łyk i westchnęła uszczęśliwiona. Gavriel warknął na Ryuu.

~ 43 ~

Aiden pokiwał głową, machając widelcem w stronę swojego zastępcy. – Teraz wiesz, jak się czuję. To nie w porządku, żeby inny mężczyzna potrafił wywoływać taką reakcję u naszych partnerek – gderał. – Ryuu jest Kawowym Bogiem.

Może

robić

cokolwiek,

kurwa,

zechce. – Chropowaty, poirytowany głos Meryn brzmiał zupełnie inaczej niż tej znacznie radośniejszej osoby, którą poznała dzień wcześniej. – Niech żyje Kawowy Bóg. – Keelan i Colton nie wstając z miejsc, skłonili się z nabożną czcią przed Ryuu, który tylko pokręcił głową na ich wygłupy. – Jakie dodatki chciałabyś do swoich gofrów, Lady Elizabeth? – spytał Ryuu. – Poproszę o świeże truskawki z bitą śmietaną – odparła bez wahania. Meryn zmarszczyła brwi. – Powiedziałaś to tak, jakbyś spodziewała się, że o to zapyta. Elizabeth spojrzała na Ryuu, który wzruszył ramionami. – On jest sługą, Meryn. Dorastałam obsługiwana przez kogoś takiego. W rzeczywistości, sługa mojego ojca, pomógł mnie w pewnym stopniu wychować. Nie chciałam nikogo obrazić. Ryuu położył serwetkę na jej kolanach. – Nic nie szkodzi. Meryn wciąż przyzwyczaja się do faktu, że jestem sługą. – Ależ oczywiście. Przecież tym właśnie jesteś. – Elizabeth nie rozumiała tego całego zamieszania. Gavriel wziął ją za rękę. – Meryn została wychowana w ludzkim świecie. Przywykła do negatywnego podejścia i lekceważenia, jakie większość ludzi okazuje swoim sługom. Ponieważ nie dorastała w naszym społeczeństwie, nie widziała szacunku i poważania, jakie otrzymuje większość sług. Jest bardzo opiekuńcza wobec Ryuu – wyjaśnił. Elizabeth zwróciła się do Meryn. – To takie urocze. To jest to. Adoptuję cię. Gavriel prawie upuścił swoją kawę, a Aiden wsunął do ust kawałek bekonu i natychmiast zaczął się krztusić. Uderzył we własną klatkę piersiową, próbując oczyścić drogi oddechowe. Gavriel odwrócił się do niej marszcząc brwi. – Co mówiłaś?

~ 44 ~

– Powiedziałam, że adoptuję Meryn. Najwyraźniej nie okazaliście się wszyscy wystarczająco odpowiedni do tego, by pokazać jej nasz świat, więc ja to zrobię. Odtąd będzie moją młodszą siostrą. – Czując zadowolenie z porannych osiągnięć, popijała swoje cappuccino. – Chwila. Mam teraz siostrę? – zapytała Meryn, brzmiąc nieco bardziej przytomnie. – Tak. Adoptowałam cię. – Czy to oznacza, że zabierzesz mnie na DragonCon, kupisz fajne koszulki i zapłacisz za striptizerów w pokoju hotelowym?

– Meryn

zdecydowanie wyglądała teraz na bardziej rozbudzoną. – Oczywiście. – Hola, hola. Kto tu mówił coś o striptizerach? – zażądał odpowiedzi Aiden, waląc pięścią w stół. Elizabeth wskazała na Meryn. – Ona. Gavriel uszczypnął ją w ramię, sprawiając, że wstrzymała oddech. – Nie chcesz się przekonać,

jak bardzo

potrafię być

zazdrosny,

zain'ka

moya – oświadczył, a jego ciepły oddech połaskotał jej wrażliwą szyję. Meryn uśmiechnęła się do niej. – Myślę, że spodoba mi się posiadanie siostry. Czy teraz jestem spokrewniona z tym gościem, Magnusem? Elizabeth wyłapała mrugnięcie Meryn i przyłączyła się do zabawy. – Oczywiście. Zadzwonię do niego później, aby go o tym powiadomić. – Hej! Ona nie jest spokrewniona z Rioux, tylko z McKenzie! – warknął Aiden. – Technicznie

rzecz

biorąc,

nazywam

się

Evans.

Nie

jesteśmy

małżeństwem, po prostu żyjemy w grzechu – poprawiła go Meryn. Elizabeth odwróciła głowę, żeby nie roześmiać się głośno i nie zepsuć wszystkiego. Aiden wyglądał tak, jakby jego głowa miała zaraz eksplodować. – Jesteś też McKenzie! Jesteśmy sparowani! – huknął Aiden. Meryn uniosła w górę pustą lewą rękę. – To świadczy, że jestem wolna. Jestem z tobą związana tylko w Lycaonii, a to bardzo niewiele znaczy w porównaniu do tego całego pieprzonego świata. Nawet moje prawo jazdy stwierdza, że nazywam się Evans – odparła.

~ 45 ~

Aiden wstał, a jego potężna pierś falowała. – To się jeszcze okaże. Ludzie, ruszać się! – warknął i wyszedł kipiąc ze złości. Keelan jęknął, a Colton uderzył głowa w stół, zanim uniósł wzrok i zerknął na Meryn. – Czy mogłabyś proszę, proszę, proszę nie wkurzać go przed dniem, w którym nie robimy nic innego, tylko ćwiczymy musztrę? – skarżył się Colton. – Natychmiast! – dobiegł z korytarza gniewny krzyk. – Ja pierdolę. – Colton jęknął i wstał. On, Keelan i Darian ruszyli jeden za drugim w kierunku wyjścia z jadalni. Gavriel wstał i pocałował ją w policzek. – Dziś czuję się prawie normalnie, myślę, że sprawdzę, jak idą ćwiczenia. Postarajcie się nie zasiać dzisiaj zbyt dużego zamętu. – Niczego nie obiecujemy – drażniła się. – Bawcie się dobrze, okładając się nawzajem. – Meryn uśmiechnęła się do niego szeroko i pomachała widelcem. Po zatrzaśnięciu frontowych drzwi odetchnęła głęboko i odłożyła widelec. – No dobrze, o co w tym wszystkim chodziło? – zapytała Elizabeth. Do jadalni wszedł Ryuu i postawił przed nią talerz gofrów, zanim podszedł do Meryn. – Mnie również to ciekawi. Rozmyślnie go sprowokowałaś; mimo swoich wariactw, rzadko kiedy celowo wyprowadzasz z równowagi swojego partnera. – Usiadł obok niej. – Zeszłej nocy, Aiden znów pytał o dzieci. Chciałam na chwilę odwrócić jego uwagę i zająć go czymś innym. – Meryn wzruszyła ramionami i skubnęła gofra. – Och, kochanie, ależ oczywiście, że pyta o dzieci, jest przecież zmiennokształtnym samcem. Co mu powiedziałaś? – Elizabeth ugryzła gofra i spojrzała w dół, zaskoczona, że Ryuu naprawdę potrafi tak świetnie gotować! – Powiedziałam, że nie chcę znaleźć się na czarnej liście jakiegoś psychola, ponieważ zrobił mi dziecko i będziemy mieli mnóstwo czasu na dzieci później, dużo, dużo później. Chociaż nie wiem, czy taka opcja wchodzi jeszcze w grę. – Meryn w końcu zrezygnowała z udawania, że je i odłożyła widelec. – Nie lubisz dzieci, prawda? – domyśliła się Elizabeth. – Nie. Nie czuję się swobodnie w ich obecności. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby się wykluwały i miały jakieś cztery albo pięć lat. No wiesz,

~ 46 ~

żeby chodziły już i mówiły. Więc mogłyby powiedzieć coś w rodzaju, „Hej mamo, chcę siusiu”. Albo „Mamo, jestem głodny”. A ja wtedy mogłabym powiedzieć, „Idź, poproś Ryuu”. Nigdy nie miałam mamy, nie sądzę więc, abym sama potrafiła nią być. Elizabeth nie mogła znieść wyrazu, malującego się na twarzy Meryn, która wyglądała na tak przybitą i zagubioną. – Wiesz, ja też nie miałam matki, ale zamierzam zostać superową mamą. Chodzi mi o to, że dostajesz możliwość kształtowania tych młodych umysłów już od chwili ich narodzin. Meryn ożywiła się. – Co masz na myśli? Elizabeth kontynuowała. – Moje dzieciaki będą niesamowite. Będę im czytać i upewnię się, że wiedzą, jak dostać się do Narnii, albo co zrobić, jeśli Doktor kiedykolwiek chwyci je za rękę i powie „biegnij!”, i będą wiedzieć, czym jest jedyny prawdziwy pierścień. Meryn uśmiechnęła się. – Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. To zupełnie

tak,

jakbyś

dostała

zupełnie

nowiutkiego

laptopa

i

mogła

zainstalować na nim dowolne nowe aplikacje, jakie tylko zapragniesz, albo ubrać go w nową skórkę. – Możemy zastosować też i taką analogię. Meryn, tu nie ma żadnych instrukcji. O ile dzieciak oddycha, nie jest głodny, jest w miarę czysty i nie kołysze się w kącie, śliniąc na siebie, to świetnie sobie radzisz. – Elizabeth wzięła kolejny kęs gofra. – Naprawdę? To wydaje się zbyt proste. – Mam na myśli, że to odpowiedzialność na całe życie, ponieważ będziesz martwić się o tego małego bachorka, aż do dnia swojej śmierci. Ale przeważają nad tym same fajne rzeczy. – I przecież nie będziesz sama. Byłbym bardziej niż zaszczycony, mogąc pomóc. Chcę,

abyś

wiedziała,

że

jestem

ekspertem

w

zmienianiu

pieluch. – Ryuu zmierzwił włosy Meryn. – Dziękuję wam. Czuję się trochę lepiej, jeśli chodzi o całą tę sprawę. Mogę już być w ciąży, bo przecież nie używamy żadnego zabezpieczenia. Po prostu poczułam się, jak w pułapce. Potrzebowałam więcej czasu – przerwała, a potem uniosła wzrok. – A co, jeśli osoba odpowiedzialna za zabicie tych wszystkich kobiet przyjdzie po moje dziecko? – zapytała cichutkim głosikiem.

~ 47 ~

I oto mamy prawdziwe sedno problemu. Ona już teraz boi się o swoje przyszłe dziecko. – Meryn, jak możesz twierdzić, że nie będziesz dobrą matką, skoro już się o nie martwisz? – zażądała odpowiedzi Elizabeth. Meryn zamrugała, a potem się uśmiechnęła. – Denka, przysięgam ci, że nikt nigdy nie skrzywdzi ciebie ani twojego dziecka. Jesteś pod moją ochroną. – Ciało Ryuu praktycznie zalśniło błękitem. Elizabeth dostrzegła maleńkie światełko, unoszące się przy uchu Meryn. – Poza tym masz mnie, moich ojców, mojego wuja, Gavriela, swojego partnera oraz każdego wojownika na świecie, który gotów jest zabić, by cię chronić. – Elizabeth wskazała na migające szaleńczo malutkie światełko. – Och, Felix! Dziękuję! – Meryn przytuliła pustą przestrzeń i uniosła wzrok. – Powiedział, że będzie strzegł mojego dziecka każdej nocy. – No widzisz, kiedy to się stanie, otrzymasz wszelkie potrzebne ci wsparcie. – Elizabeth otarła usta i rozsiadła się wygodnie ze swoim cappuccino. – Porozmawiam dziś z Aidenem. A w międzyczasie, to co dzisiaj robimy? – Meryn odwróciła się do niej. – Przypuszczam, że nie wiesz, jak dostać się do miasta, prawda? – zapytała. – Pewnie, że wiem. Ryuu, pojedziesz z nami? – Meryn zwróciła się z pytaniem do swojego sługi. – Oczywiście, denka. Daj mi tylko kilka minut na dokończenie sprzątania po śniadaniu. – Wstał, wyszedł na korytarz i wrócił z płaszczem i szalikiem. Powiesił je na oparciu krzesła Meryn i z ukłonem, udał się do kuchni. – Nasze zamówione rzeczy nie powinny jeszcze dzisiaj dotrzeć. Do kogo zadzwoniłaś wczoraj, aby złożyć zamówienie? – zapytała Elizabeth. – Rany, muszę przedstawić cię Adelaide, to mama Aidena. Złożyłam zamówienie u jej sługi, Mariusa. Jest cudowny. – Meryn wciągnęła swój plecak na kolana i wyjęła mały płaszczyk. – Proszę, Felix. – Płaszcz był widoczny i zawisł w powietrzu przez sekundę, po czym zniknął. Meryn zwróciła się do niej. – Elfy są wrażliwe na zimno. Poprosiłam też Adelaide o zrobienie na

~ 48 ~

drutach szalika z kieszonką dla elfa, tak żeby było mu ciepło na moim ramieniu. Zrobiła go dla mnie tak, aby wyglądał jak ten, który miał czwarty Doktor. – Meryn uniosła kolorowy szalik z oparcia krzesła. – To naprawdę świetnie pomyślane. – Elizabeth przerwała, jej własny płaszcz pewnie leżał w bagażniku zesztywniały jak kłoda oblepiona błotem i porastająca grzybami. Popatrzyła na drobną Meryn. Była co najmniej o piętnaście centymetrów wyższa od swojej przyjaciółki. – Czy możemy wstąpić do pralni? Mój płaszcz musi zostać oczyszczony, zanim będę mogła go nosić. – Spoko. Znam czarowników, którzy prowadzą zakład krawiecki, zajmujący się czyszczeniem i zabezpieczaniem rzeczy. To tam Aiden trzyma swoje mundury. – Meryn owinęła szalik wokół szyi, aż zniknęła pod nim jej dolna połowa twarzy. Elizabeth uśmiechnęła się do młodej kobiety. Według paranormalnych standardów, Meryn była jeszcze niemal dzieckiem. W jej sercu wezbrało siostrzane uczucie. – Jesteś zbyt urocza! – Roześmiała się, gdy Meryn próbowała wypluć kłaczek przędzy. – Nie jestem urocza. Jestem seksowna i pociągająca – zaprotestowała Meryn. – Przepraszam, że niszczę twoje złudzenia, szczeniaczku, ale jesteś tak słodka, że to powinno być nielegalne. – Jesteś jedynaczką, prawda? – zapytała kwaśno Meryn. – Tak i zawsze chciałam mieć siostrę. I ty nią będziesz. – Czy mi się tylko wydaje, czy drażnisz mnie dziś bardziej niż wczoraj? – Oczywiście, że tak. Zaadoptowałam cię, więc koniec z cackaniem się. Jesteś teraz dla mnie kimś ważnym, więc nie muszę być miła. – Czekaj, chwila. Tak więc, dlatego, że jestem teraz rodziną, możesz być dla mnie wredna? Jak to możliwe? – domagała się odpowiedzi Meryn. – Meryn, dorastałam jako jedyna bratanica rządzącego starszego wampira. Stale przebywałam na dworze. Bardzo wcześnie nauczyłam się, że znacznie łatwiej jest być miłym dla osób, które nie mają znaczenia. Nie pozwalam im zobaczyć, mojego prawdziwego oblicza. Ale skoro jesteś moją przyjaciółką, to wszystko jest możliwe.

~ 49 ~

Meryn pokręciła głową. – Ze mną jest zupełnie odwrotnie. Nie rozmawiam i jestem wredna dla każdego, kogo nie znam, a jestem miła tylko dla tych, których znam i lubię. – To po prostu różne strony tej samej monety. A teraz. Co ja mam zrobić w sprawie płaszcza? – Elizabeth zmarszczyła brwi. Może mogłaby pożyczyć jakiś od Gavriela. Wszedł Ryuu, niosąc jej, wyglądający teraz na nieskazitelnie czysty, długi szary wełniany płaszcz. – Lady Elizabeth, kiedy wczoraj wyjmowałem bagaż, zauważyłem stan twojego płaszcza. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że pozwoliłem sobie go oczyścić. – Ryuu przytrzymał dla niej płaszcz. Elizabeth spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – Jesteś niesamowity, wiesz o tym, prawda? – Wsunęła ręce w rękawy i przyjrzała się wełnie. Ani jednej plamy czy jakiegokolwiek śladu. Wepchnęła małą torebkę do kieszeni płaszcza. Ryuu skinął głową, uśmiechnął się i pospieszył pomóc Meryn, która obracał się wokół, próbując wsunąć rękę w drugi rękaw. Gdy dziewczyna miała już na sobie płaszcz, udali się do jej samochodu. Elizabeth uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła, że ktoś zmienił obie tylne opony. Życie w domu pełnym mężczyzn zapowiadało się coraz lepiej. – No dobra, dokąd mam jechać? – zapytała Elizabeth, kiedy znaleźli się w samochodzie. Poprawiła lusterka, zanim odwróciła się, by spojrzeć na Meryn. – Jedź

tą

drogą,

aż

dotrzemy

do

posiadłości

Starszego

Zmiennokształtnych, z pewnością go nie przegapisz. Tam mieszkają rodzice Aidena. Chcę, żebyś poznała Adelaide i Mariusa, a stamtąd możemy udać się do miasta, gdzie przedstawię cię Sydney’owi oraz Justice’owi w moim najbardziej

ulubionym

miejscu,

czyli

w

ich

kawiarni

o

nazwie

Jitterbug – poinstruowała ją Meryn, głosem lekko stłumionym przez szalik. – Wygląda na to, że mamy plan. – Elizabeth uruchomiła samochód i ruszyła podjazdem. Spoglądając we wsteczne lusterko, miała nadzieję, że jej partner będzie miał udany dzień ze swoim wkurzonym dowódcą.

~ 50 ~

***** – Dlaczego ona miałaby tak powiedzieć? – Gavriel usłyszał, jak jego przyjaciel pyta po raz dziesiąty. Mężczyźni stali w pobliżu na terenie treningowym, gdy Aiden, chodząc tam i z powrotem, wyładowywał swoją złość. – Muszę przyznać, że to nie w jej stylu. Potrafi dociąć równie dobrze, jak niejeden facet, ale nigdy nie próbowała cię zranić – zgodził się Colton. – Czy ślub tak wiele dla niej znaczy? – zapytał Keelan. Aiden pokręcił głową. – Raz ją o to zapytałem, ale stwierdziła, że to nie ma sensu, ponieważ nie miałaby kogo zaprosić ze swojej rodziny. Gdyby na serio wykazała tym jakieś zainteresowanie, zaplanowałbym największy ślub, jaki to miasto kiedykolwiek widziało. – Aiden krążył tam i z powrotem. – Może zdenerwowało ją coś innego? – zasugerował Sascha. – Czy zagarniasz dla siebie wszystkie koce? – zapytał Quinn. Mężczyźni odwrócili się i spojrzeli na niego. – No co? Moja mama zawsze uskarża się o to na ojca – rzucił obronnie. – Spójrzmy na to logicznie… – zaczął Ben. Wszystkie oczy zwróciły się na niego. Cofnął to, co powiedział. – No dobrze, tak logicznie, jak to tylko możliwe, gdy mamy do czynienia z Meryn. Jeśli chodzi o jej emocje, zachowuje się dość przewidywalnie. Gdy jest wściekła, uderza cię. Kiedy jest szczęśliwa, podskakuje i próbuje pocałować cię w twarz. Więc jeśli powiedziała coś o parowaniu, to może martwi ją coś innego w waszym związku. Aiden westchnął i zwrócił się do brata. – Myślę, że trafiłeś w sedno. Ja… – zawahał się i rozejrzał. Mężczyźni podeszli bliżej. Gavriel przewrócił oczami, jeśli chodziło o pikantne nowiny, ci wojownicy byli gorsi od starszych kobiet z krawieckiego koła. Aiden odchrząknął. – Powiedziałem jej, że musi przestać przeszkadzać w naszych treningach i znowu spytałem ją o dzieci – przyznał. Mężczyźni westchnęli. – No cóż, nic dziwnego, że dziś rano jej odbiło. – Darian skinął głową. – Dlaczego miałaby się tak zachowywać? – spytał Aiden. – Ponieważ, mój stary przyjacielu, ona nie lubi, gdy mówi jej się, co ma robić i jest przerażona sprowadzeniem dziecka do świata, w którym

~ 51 ~

psychopatyczni mordercy zabijają i okaleczają ciężarne kobiety oraz ich nienarodzone dzieci – wyjaśnił Gavriel. Przerwał i pozwolił, aby te słowa dotarły do jego świadomości. Aiden zrobił się mlecznobiały. – Nie ma mowy, abym pozwolił, aby coś się stało jej lub naszemu dziecku – zaprotestował Aiden. – Nie chcę zabrzmieć, jak skończony łajdak, ale czy miesiąc temu nie została zaatakowana w posiadłości Alf? – przypomniał mu Quinn. Wszystkie oczy zwróciły się na młodego czarownika. Uniósł obronnie ręce. – Taka jest prawda, czyż nie? – On ma rację. Jasne, że się bała. Co możemy zrobić? – Aiden wznowił krążenie. Gavriel zauważył, że stało się to teraz ich wspólnym problemem. Mężczyźni marszczyli brwi i nikt się nie odzywał. – Może moglibyśmy zainstalować w domu jakiś rodzaj systemu alarmowego? – zasugerował Keelan. Aiden spojrzał na niego, jakby był geniuszem. – Keelan, to świetny pomysł! Jaki system alarmowy? – Czy nie moglibyśmy zdobyć takiego, jakiego używają ludzie? Są łatwe w instalacji i ostrzegłyby nas, gdyby ktoś próbował wybić okno lub chciał dostać się do środka przez zamknięte drzwi – zaproponował Gavriel, sugerując najłatwiejsze rozwiązanie. – Możemy stworzyć lepszy niż ludzie! – wyśmiał jego pomysł Sascha. – Na pewno możemy! Och, już wiem. A gdyby tak, po otwarciu drzwi opadał

topór

i

przecinał

intruza

na

pół?

–

zasugerował

Graham,

zmiennokształtny niedźwiedź, przywódca Jednostki Delta. Gavriel utkwił w nim wzrok. Keelan, Darian i Colton spojrzeli na siebie nerwowo. Oni też musieli tam mieszkać. – Skąd niby topór miałby wiedzieć, że to nie jeden z nas? – zapytał Keelan. – Dobra uwaga – mruknął Graham, pocierając pokrytą zarostem brodę. Wszyscy mężczyźni przytaknęli. – Czy to nie samochód twojej partnerki? – zapytał Darian, gdy wspomniany pojazd ruszył podjazdem.

~ 52 ~

– Tak i jeśli mnie oczy nie mylą, są z nią Ryuu i Meryn – dodał. – Idealnie. Gdy ich nie będzie, możemy zainstalować w domu wszelkie środki ochronne, jaki wymyślimy. Okej ludzie. Chodźmy do zbrojowni i przekonajmy się, co tam mamy. – Aiden ruszył w stronę niewielkiego budynku, w którym mieścił się cały ich arsenał. Mężczyźni, którzy ruszyli za Aidenem, zaczęli dyskutować z przejęciem. Tylko on, Darian, Keelan i Colton pozostali w tyle. – Umrzemy, prawda? – spytał posępnie Keelan. – A to wszystko w imię miłości. Chodźcie ludzie, jeśli będziemy wystarczająco szybcy, może uda nam się utrzymać ich z dala od materiałów wybuchowych – rzucił Colton. Gavriel popatrzył, jak tuman kurzu opada na drogę, którą właśnie odjechała jego partnerka. Mam nadzieję, że twój dzień zapowiada się znacznie lepiej niż mój, zain'ka moya.

~ 53 ~

ROZDZIAŁ 4 – Och, ja pierdolę! Zapomniałam o tym cholernym spotkaniu koła krawieckiego. Odwrót! Odwrót! – krzyknęła Meryn z tylnego siedzenia. – Za późno, zostaliśmy zauważeni – Elizabeth wskazała na kobietę machającą do nich entuzjastycznie przed domem. – Cholera, to Końska Twarz. Nie ma już odwrotu – jęknęła Meryn. – Końska Twarz? – Elizabeth spojrzała na kobietę i natychmiast zrozumiała, dlaczego Meryn nadała jej ten przydomek. To nie było zbyt miłe, ale bardzo trafne. – Nie mam pamięci do imion – przyznała Meryn. Kiedy się zatrzymali, Ryuu wysiadł z samochodu i przytrzymał dla Meryn drzwi. Elizabeth zrobiła to samo i podeszła, by stanąć u boku swojej przyjaciółki. – Meryn,

kochaniutka!

Nie

wiedziałyśmy,

że

dzisiaj

wpadniesz.

Wspaniale! Właśnie mówiłam Daphane, jak nam ciebie brakuje na naszych niewielkich spotkaniach. Zawsze powtarzam, że lepiej późno niż wcale. Kim jest twoja przyjaciółka? – zapytała, zwracając się do niej. Elizabeth przykleiła

sztuczny

uśmiech

do

twarzy

i

wyciągnęła

rękę. – Jestem Elizabeth Monroe. Miło mi panią poznać. – Nazywam się Rosalind Carmichael. Monroe? Czyżbyś była jakoś spokrewniona z Broderickiem Monroe? – zapytała. – Tak, to mój ojciec. Dłoń Rosalind powędrowała do gardła w nerwowym geście. – Ojej, cóż za zaszczyt. Chodźcie dziewczęta, tędy. Jestem pewna, że możemy zaparzyć trochę więcej herbaty dla was obu, moje drogie. – Rosalind podniosła koszyk, który wyjęła ze swojego samochodu i wskazała na drzwi. Ryuu wysunął się do przodu i wyjął kosz z jej dłoni. Rosalind zachichotała nerwowo, oblewając się rumieńcem. Meryn przewróciła oczami i ruszyła za kobietą do środka. Rosalind pomachała im i wkroczyła do salonu, podekscytowana tym, że jako pierwsza podzieli się wiadomością o ich obecności na spotkaniu.

~ 54 ~

– Meryn, co ty, na litość boską, tutaj robisz? – dobiegł ich delikatny głos, wyrażający zaskoczenie. Piękna kobieta, ubrana w jasnożółtą suknię, zbliżała się do nich korytarzem, niosąc niewielki koszyczek z przyborami do szycia. – Cześć mamo, całkiem zapomniałam, jaki mamy dziś dzień. Chciałam przedstawić ci swoją nową przyjaciółkę. Nie chciałyśmy przeszkadzać w waszym spotkaniu koła krawieckiego – wyjaśniła Meryn, rozwijając szalik. Urocza kobieta zwróciła się do niej. – A kim jest twoja nowa przyjaciółka? – zapytała, uśmiechając się ciepło. – Adelaide, to Elizabeth Monroe, jest partnerką Gavriela. Zaadoptowała mnie jako swoją młodszą siostrę, ponieważ najwyraźniej jestem „zbyt słodka”. Elizabeth, to jest Adelaide McKenzie, matka Aidena. – Dokonała prezentacji Meryn, przedstawiając je sobie. Elizabeth została natychmiast otulona ciepłym uściskiem. Kiedy Adelaide się odsunęła, Elizabeth

dostrzegła

w

jej

oczach

szczerą

sympatię. – Witaj, Elizabeth. Skoro adoptowałaś Meryn, która jest moją córką, to musi oznaczać, że ty również się nią stałaś. – Ciepłe dłonie Adelaide uścisnęły jej własne, zanim pociągnęła Meryn w ramiona, aby ją także obdarzyć podobnym uściskiem. Potem cofnęła się i przechyliła głowę na bok, spoglądając na Meryn z zaintrygowanym wyrazem twarzy. Pokręciła głową i uśmiechnęła się szeroko. – Mam przeczucie, że by cię tu nie było, gdybyś pamiętała o tym dniu – zażartowała Adelaide. – Mamo! – Meryn oblała się rumieńcem. – Równie dobrze możecie wejść do środka. Właśnie rozpoczynamy nowy projekt. Wracałam z góry do salonu. Przerzucamy się na pikowanie, więc musiałam zmienić koszyczek. Poproszę Mariusa, aby przygotował dla was dzbanek

Honeycup,

a

Felixowi

podamy

kilka

łyżeczek

ogrzanego

miodu. – Adelaide otoczyła je ramionami i poprowadziła do frontowego salonu. Ryuu podążył za nimi. Podszedł i wręczył Rosalind jej koszyk. Zachichotała i zatrzepotała rzęsami. Ukłonił się uprzejmie i oddalił, aby stanąć obok Mariusa. – Drogie panie, z radością oznajmiam, że moja córka Meryn oraz najnowszy członek naszej rodziny, Elizabeth Monroe, zdecydowały się dołączyć do nas dzisiejszego dnia. – Następnie, Adelaide zwróciła się do wysokiego

~ 55 ~

siwowłosego mężczyzny stojącego przy ścianie. – Marius, czy możesz przygotować ulubioną herbatę Meryn oraz przysmak dla naszego przyjaciela, elfa? Marius skinął głową. – Oczywiście, moja pani. Ryuu zwrócił się do Mariusa. – Byłoby zaszczytem, gdybym mógł pomóc ci dziś służyć tym uroczym damom. Zgromadzone w pokoju kobiety, zachichotały. Elizabeth napotkała spojrzenie Ryuu; wystarczyło jej nieznaczne skinienie, które posłał w kierunku kobiety siedzącej w kącie, by pojęła, o co chodzi. Kiwnęła w odpowiedzi i usiadła, skutecznie odgradzając Meryn od krzykliwie wystrojonej kobiety, którą wskazał jej Ryuu. Obie z Meryn umieściły swoje płaszcze na oparciach foteli. – Elizabeth

Monroe,

króliczek?

–

spytała

kobieta,

bezbarwnym

protekcjonalnym tonem. Elizabeth zobaczyła, jak Meryn skuliła się odrobinę i widać było, że jej przyjaciółka walczy o powstrzymanie gniewnego wyrazu twarzy. Biedna Meryn. Nie wychowywała się w otoczeniu takich kobiet, jak ta; ona na szczęście tak. – Właściwa nazwa to lepus curpaeums – poprawiła ją Meryn. Kobieta uśmiechnęła się protekcjonalnie do Meryn. – To tylko inny sposób na określenie króliczka, moja droga, dlaczego tak bardzo skupiasz się na szczegółach? Oczywiście jako człowiek ty tego nie rozumiesz. Meryn zamrugała, a potem się uśmiechnęła. – Tak więc, skoro można nazywać Elizabeth króliczkiem, to czy mogę mówić do ciebie, suko? – zapytała słodko. Adelaide zaczęła krztusić się herbatą. Elizabeth zwróciła się do wytrąconej z równowagi kobiety, by odwrócić jej uwagę od Meryn. – Przepraszam, czy my się znamy? – zapytała, przybierając swój najprzyjemniejszy ton głosu. Kobieta wyglądała przez chwilę na skonsternowaną, zanim machnęła kwiecistą

chusteczką.

–

Musisz być nowa

w

Lycaonii. Jestem

tak

przyzwyczajona do tego, że wszyscy tu wiedzą, kim jestem. Nazywam się Daphane Bowers, miło mi cię poznać. Muszę zapytać, czy jesteś spokrewniona

~ 56 ~

z tym genialnym, przystojnym naukowcem, pracującym nad substytutem krwi w Noctem Falls? – Miło mi – odparła Elizabeth, celowo nie odpowiadając na pytanie kobiety. Po chwilowym milczeniu, Daphane odezwała się ponownie. – Jesteś, moja droga? – Przepraszam, ale w Noctem Falls pracuje wielu naukowców, o którego pani chodziło? – odrzekała Elizabeth, udając tak tępą, jak to tylko możliwe. Przedłużając rozmowę dzięki tego typu pytaniom, zmusi Daphane do nieświadomego ujawnienia jej prawdziwych intencji. Elizabeth już wcześniej grała w tę grę. – O Brodericka Monroe, oczywiście. Jego asystent, Caspian Rioux, jest młodszym bratem starszego wampirów – wyjaśniła Daphane. – Aha, ma pani na myśli mojego ojca i jego partnera, Caspiana. Tak, pracują nad substytutem krwi. – O? Są sparowani? Myślałam, że Caspian był tylko jego asystentem. Jest tak przystojny, że byłoby to zwykłe marnotrawstwo, gdyby był związany z innym mężczyzną – westchnęła Daphane. Elizabeth uśmiechnęła się do innych kobiet, zanim zwróciła spojrzenie na Daphane. – Nie zdawałam sobie sprawy, że rządzące rody w Lycaonii są takie

zacofane.

To

po

prostu

smutne – wydęła

wargi,

po

czym

kontynuowała. – Moi ojcowie są sparowani od ponad stu pięćdziesięciu lat, i pomyśleć, że nie wie pani o czymś, co jest rzeczą powszechnie znaną w każdym innym miejscu, a to, no cóż, proszę wybaczyć to określenie, naprawdę żałosne. Elizabeth słyszała każdy, najdrobniejszy odgłos i zobaczyła, że oczy Meryn praktycznie wychodzą z orbit z powodu wysiłku, jaki wkładała w to, aby się nie roześmiać. Właśnie w tym czasie, zjawili się Marius i Ryuu, niosąc dwie tace. Ryuu natychmiast poszedł do Meryn, nalał jej herbaty i wyłożył rozgrzany miód dla Felixa, a Marius postawił przed nią serwis do herbaty. Zobaczyła, że z ledwością udaje mu się ukryć szeroki uśmiech. Kiedy się wyprostował, złożył lekki ukłon. – Twoja herbata, Lady Elizabeth.

~ 57 ~

– Dziękuję Marius, jestem pewna, że będzie doskonała. – Uśmiechnęła się do niego znacząco, zanim razem z Ryuu oddalili się, by stanąć przy ścianie. Wyraźnie wzburzona Daphane, popijała herbatę. – Co do tego rodzaju związków to zależy, co człowiek na ten temat sądzi – stwierdziła słodkim tonem głosu. Elizabeth zwróciła się do Daphane i wytrzeszczając oczy przybrała swoją najbardziej niewinną minę. – Co ma pani na myśli, Daphane? – spytała, celowo pomijając grzecznościowy zwrot „Lady”. Zobaczyła, jak kobieta wzdrygnęła się. – Z całą pewnością nie wszyscy w Noctem Falls wierzą w związek między mężczyznami? – To Przeznaczenie wybiera dla nas naszych partnerów. Kimże jesteśmy, by mu się sprzeciwiać? – zapytała Elizabeth. – Właśnie dokładnie to próbuję powiedzieć, że niektóre pary muszą przeciwstawić się temu, co zaplanował dla nich Los – Daphane skinęła w kierunku innych kobiet, zgromadzonych w pokoju, które przysłuchiwały się ich dyskusji. – Więc twierdzi pani, że mój ojciec i Caspian, pochodzący z rodu Rioux, są zbyt głupi, by poznać, że nie są partnerami? – zapytała, utrzymując spokojny ton głosu. – Oczywiście, że nie… – rzuciła Daphane. – Tak więc, musi pani twierdzić, że to sam Los jest w błędzie. Muszę powiedzieć, że jestem zszokowana. Nigdy nie sądziłam, że tu w Lycaonii, natknę się na tak bluźniercze opinie. – Elizabeth okazała swoją dezaprobatę i napiła się herbaty. – Nie miałam pojęcia, że Daphane myśli w ten sposób. – Wstrząsające. – Kto by się spodziewał? Otaczające ich kobiety szeptały między sobą. Elizabeth nie odważyła się spojrzeć na Daphane; zamiast tego zwróciła się do Adelaide. – Lady McKenzie, muszę przyznać, że pani dom jest jednym z najwspanialszych, jakie kiedykolwiek widziałam. Mój wujek Magnus ma straszną słabość do słodyczy, więc z pewnością pozazdrościłby pani tej

~ 58 ~

fantastycznej herbaty, którą nam zaserwowano. – Elizabeth uniosła filiżankę i pociągnęła kolejny łyk. – Dziękuję, Elizabeth. Obawiam się, że ta herbata jest jedną z moich słabostek. Moi chłopcy co roku prezentują mi ją na Boże Narodzenie. Mogłabym załatwić, aby wysłano jej trochę dla twojego wuja – zaoferowała Adelaide. Elizabeth wiedziała, że zaproponowała to z czystej dobroci serca, a nie po to, by tym sposobem uzyskać dla siebie jakąś korzyść. Plotki, jakie słyszała o tej kobiecie, były prawdziwe. Była rzadko spotykaną, poczciwą duszą. – Dziękuję! Gdyby powiedziałby mi pani, gdzie mogłabym jej trochę nabyć, to wysłałabym ją w tym roku do domu jako prezent. Temu człowiekowi tak trudno coś kupić. Chodzi mi o to, że co tu można sprawić komuś, kto dosłownie ma już wszystko? – Elizabeth westchnęła przesadnie. – Lady Elizabeth, nie chciałbym przeszkadzać, ale, no cóż, czy twój ojciec jest rzeczywiście taki przystojny, jak mówią? – zapytała Rosalind, oblewając się rumieńcem. – O rany, tak! Jak diabli. Czy wiecie, jak trudno mi było znaleźć kogoś, z kim mogłabym się spotykać? Żaden z mężczyzn, którzy się do mnie zbliżali, nawet się do

niego

nie

umywał,

to

znaczy,

dopóki

nie

poznałam

Gavriela – ukryła uśmiech za filiżanką, gdy wokół pokoju rozległy się westchnienia. – Gavriel? Masz na myśli, Gavriela Ambrosios? – spytała ciemnowłosa dama, siedząca na prawo od Daphane. – Tak, Gavriel jest moim partnerem. Wczoraj mnie zatwierdził – odparła spokojnie, gdy wokół niej wybuchł chaos. – Nie mogę w to uwierzyć! – Kolejny wojownik odnalazł partnerkę! – Jak romantycznie! – To

oznacza,

że

rody

Ambrosios

i

Rioux

są

teraz

ze

sobą

związane – szepnęła jedna z kobiet i wszystkie ucichły. Cholercia! Zanotować sobie: Zadzwonić do ojca, aby poinformować go, że się sparowałam.

~ 59 ~

– Adelaide, musiałaś się pomylić. Mogłabym przysiąc, iż mówiłaś, że Elizabeth jest nowym członkiem rodziny, gdy ją przedstawiałaś – wycedziła Daphane, ocierając czoło swoją bezużyteczną kwiecistą satynową chusteczką. – Och, nie pomyliła się. Zaadoptowałam Meryn jako swoją młodszą siostrę. Jest związana z rodami McKenzie i Ambrosios, a teraz jeszcze z Rioux i znajduje się pod moją osobista ochroną. – Wypowiadając ostatnie słowa, Elizabeth popatrzyła Daphane prosto w oczy. Widziała więc, jak kobieta pobladła. W tle usłyszeli dźwięk dzwonu na wieży, wybijającego godzinę. – Przykro mi to mówić, ale nasze dzisiejsze spotkanie dobiegło końca, moje panie – oznajmiła Adelaide, zrywając się na równe nogi. Damy natychmiast się podniosły i szepcząc między sobą, skierowały się do wyjścia. – Meryn, przepraszam na chwilę, ale naprawdę muszę zadzwonić do ojca,

zanim

któraś

z

tych

kobiet

wypaple,

że

jestem

teraz

sparowana. – Elizabeth wstała, sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyciągnęła torebkę. Meryn skinęła głową. Marius wystąpił naprzód. – Tędy, Lady Elizabeth. – Dziękuję, Marius – odparła Elizabeth, a potem podążyła za mężczyzną korytarzem do pustego biura. Kiedy Marius wyszedł, zamykając za sobą drzwi, wyciągnęła telefon i zadzwoniła do ojca. – Hej, pączuszku! Miałem nadzieję, że się dzisiaj odezwiesz. Udało ci się dotrzeć do Lycaonii w jednym kawałku? – zapytał jej ojciec, jak miał w zwyczaju, odbierając telefon. Elizabeth poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Mogła sobie tylko wyobrazić, jak ojciec uśmiecha się na środku laboratorium, a jej drugi ojciec stoi blisko i przysłuchuje się, obaj ubrani w fartuchy laboratoryjne, porzuciwszy eksperyment nad jakim pracowali, tylko dlatego, że zadzwoniła. Nie potrafiła powstrzymać pociągania nosem. Tak wiele się wydarzyło, że nagle bardzo zatęskniła za domem. – Bethy? Dziecinko? Co się stało? Jesteś ranna? – zapytał jej ojciec, cały w nerwach i nic dziwnego. Prawie nigdy nie płakała, nawet kiedy wypadła z tego cholernego biurowego okna. – Bethy jest ranna? Gdzie ona jest? – w tle usłyszała głos swojego wuja Magnusa, który domagał się odpowiedzi.

~ 60 ~

– Cicho, Magnus, jeszcze nic nie powiedziała – odezwał się jej drugi ojciec, Caspian. – Po prostu tak bardzo za wami tęsknię. – Poczuła, jak coś ścisnęło jej gardło. To było zupełnie do niej niepodobne; nie była zbyt uczuciową osobą. – Ona płacze! A nigdy tego nie robi! Co się stało, kochanie? – zażądał odpowiedzi jej ojciec. – Naprawdę nic mi nie jest. Nie wiem, co się ze mną dzieje. – Otarła oczy. – Chcesz, żebyśmy do ciebie przyjechali? – zapytał łagodnie Caspian. – Nie, naprawdę nic mi nie jest. – To nieprawda. Nie płakałaś, gdy złamałaś rękę, potem drugą, nogę, nos, czy… – recytował jej ojciec. Uśmiechnęła się szeroko i roześmiała przez łzy. – Jestem sparowana – oznajmiła, po czym zapadła cisza. – Tatku? Tatusiu? Wujciu? – zawołała, używając zdrobnienia jakiego używała dla wuja w dzieciństwie. – Czy on cię skrzywdził? Czy to, dlatego płaczesz? – zapytał jej wujek, niebezpiecznie niskim głosem. – Nie, on jest najwspanialszym dżentelmenem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Nie mogę się doczekać, aż go poznasz. Całkowicie skradł mi serce – entuzjazmowała się. – Naprawdę jesteś związana – stwierdził Caspian ze zrozumieniem w głosie. – Tak, tatku, jestem. – Straciliśmy naszą małą dziewczynkę – jej ojciec pociągnął nosem. – Och, tatusiu! – Ponownie otarła oczy. – Chłopcy, niczego nie straciliście, a teraz weźcie się w garść. Kim jest ten szczęściarz? Niedźwiedziem? Wilkiem? – Na jej wujku zawsze można było polegać, jeśli chodzi o rozładowanie sytuacji. Pokręciła głową, chociaż nie mogli jej zobaczyć. – Nie, jest wampirem. To Gavriel Ambrosios. – Usłyszała gwałtowne sapnięcie, a potem znów zapadła cisza. – Ten podstępny sukinsyn! Ten obleśny gnojek! – wybuchnął jej wuj. – Wujku!

~ 61 ~

– Nie znasz go, nie tak jak ja. Nie martw się dziecinko, załatwię to. – Usłyszała stanowczość w głosie wuja. – Jak właściwie to załatwisz? – zapytała, kładąc rękę na biodrze. – Jest dla ciebie za stary, dziecinko – zaczął. – Nie, nie jest. A teraz mnie posłuchaj, wuju. Ten mężczyzna jest moim partnerem i jest dla mnie idealny, nie zrezygnuję

z

niego.

Nawet

dla

ciebie! – praktycznie krzyczała. – Zawsze byłaś tak cholernie uparta! – krzyknął w odpowiedzi. – A jak myślisz, po kim tak mam? – zażądała. Nie rozluźniła się, dopóki nie usłyszała jego chichotu. – Po mnie. Odziedziczyłaś po mnie same najlepsze cechy – chełpił się. – Hej! – usłyszała protest obu swoich ojców. – Okej, księżniczko, niech będzie po twojemu. Ale i tak zamierzam do niego zadzwonić, tak tylko, żeby uciąć sobie męską pogawędkę – obiecał jej wujek. – Czy

możesz

zadzwonić

za

kilka

tygodni?

Właśnie

przechodzi

transformację i nie jest w najlepszej formie. – Co?! – Usłyszała krzyk trzech gniewnych męskich głosów. – Beth, to nie jest bezpieczne. Im jesteśmy starsi, tym trudniejsze stają się nasze przemiany. Nawet ja nie wiem, ile lat ma Gavriel; na czas swoich transformacji, zawsze udawał się w odosobnione miejsce. W Lycaonii musiało wydarzyć się coś istotnego, skoro

pozostał

tam

w

okresie

swojej

przemiany – mruknął Magnus. Usłyszała, jak jego cichy głos staje się głośniejszy. Mogła sobie tylko wyobrazić, jak przechadza się w tę i z powrotem obok jej ojców. – Zagrożenie, o którym meldowali jest realne. W zeszłym miesiącu, nowa ludzka partnerka Dowódcy Jednostki, Aidena McKenzie została zaatakowana. Gavriel nie opuściłby swojego dowódcy, zwłaszcza teraz – wyjaśniła. – Mówisz mi, że związałaś się z prawiecznym wampirem, który przechodzi burzliwą przemianę w nieprzyjaznym mieście, gdzie została zaatakowana partnerka samego Dowódcy Jednostki? – zapytał jej tatko. – Tak, tak to wygląda – skrzywiła się z powodu trafności, z jaką opisał całą sytuację.

~ 62 ~

– Tylko ty. Jedynie ty mogłaś przypadkowo znaleźć się w takiej sytuacji – usłyszała mamrotanie ojca. – Potrzebujesz

Sebastiana?

Mógłbym

go

natychmiast

wysłać – zaproponował jej wuj. Prawie się zgodziła. Sebastian był sługą wuja i jej dozgonnym sojusznikiem. – Nie. Lepiej zatrzymaj go przy sobie. Mam przeczucie, że to zagrożenie nie dotyczy jedynie Lycaonii. Bądźcie czujni – ostrzegła. – A co z tobą, kochanie? – zapytał delikatnie tatko. – Zaadoptowałam młodą ludzką partnerkę dowódcy jednostki, Meryn McKenzie jako moją młodsza siostrę. Przywitała mnie ciepło. Ma własnego sługę. Być może zainteresuje was

informacja,

że

jest

nim

Sei

Ryuu. – Poczekała, aż wszystko do nich dotrze. – Siostrę? – Zaadoptowałaś? – Masz

na

myśli

tego

Sei

Ryuu

z

Japonii? – zapytali

wszyscy

jednocześnie. – Tak, tak i tak. Wujku Magnusie, pokochałbyś Meryn! Jest taka urocza i szczera. Przypomina mi ciebie, z wyjątkiem tego, że ty nauczyłeś się posługiwać politycznym taktem. A cokolwiek ona pomyśli, po prostu wyskakuje to z jej ust. Zaadoptowałam ją, ponieważ potrzebuje kogoś, kto pokaże jej, jak przetrwać, żyjąc pośród rządzących rodów. Tu w Lycaonii nie ma takiego upolitycznienia, jak w Noctem Falls, ale z czasem trafi do innych miast i musi być na to przygotowana. Już sam fakt, że to Sei Ryuu jest jej sługą i już zawiązali więź, powinien wiele o niej mówić. – Co, u diabła, nadchodzi? – warknął wuj. – Wyślij nam zdjęcia, chcę zobaczyć moją nową córkę – poprosił tatko, wywołując uśmiech na jej twarzy. – Przyślę. – Bratanico, to, że wszystko złożyło się tak w czasie… – Tak, wiem. To dlatego mam pewność, że znalazłam swoje miejsce i jestem właśnie z kimś, kto jest mi przeznaczony. – Gdybyś czegoś potrzebowała, czegokolwiek… – zaoferował jej ojciec. – Natychmiast do was zadzwonię. Obiecuję.

~ 63 ~

– Kochamy cię, króliczku – droczył się z nią tatko, używając jej budzącego grozę przezwiska. – Ja też was kocham. Uważajcie na siebie. – Ścisnęła telefon, jakby dzięki temu mogła przesłać im mocny uścisk. – Zadzwoń niedługo. – Zadzwonię. – Pa, kochanie. – Cześć, tatko. – Rozłączyła się i przyłożyła telefon do piersi. Nabierając głęboko powietrza, włożyła telefon z powrotem do torebki. Kiedy otworzyła drzwi, praktycznie wpadła na Ryuu. Stał oparty o ścianę przy wejściu, z rękami skrzyżowanymi na piersi. – Powinnam była wiedzieć, że będziesz podsłuchiwał. – Jesteś z nami od niedawna; musiałem upewnić się, co do twoich intencji. Przepraszam za naruszenie twojej prywatności. – Położył dłoń na sercu i skłonił się. – Tak naprawdę to dobrze się złożyło, ponieważ wolałabym działać za kulisami, więc nie musimy martwić Meryn – przyznała. – Ty też to dostrzegasz? – zapytał. – Co takiego? Tę nieprawdopodobną liczbę zbiegów okoliczności, które ostatnio miały miejsce? Przeznaczenie zdaje się robić wszystko, co w jego mocy, aby zgromadzić silnych sojuszników wokół McKenziego i jego nowej partnerki. Niemal boję się odkryć, jakież to zagrożenie uzasadnia taką bezpośrednią interwencję. Ryuu przytaknął skinieniem głowy i spojrzał w kierunku korytarza. Śmiech Meryn rozniósł się echem, docierając do nich. – Nigdy w życiu nie spotkałem nikogo takiego jak ona. Nie kieruje nią chciwość ani poczucie władzy. Nie ocenia ludzi ze względu na ich rasę czy

pozycję.

Jest

wyjątkowa. – Zwrócił na nią ciężkie spojrzenie. – Masz na myśli, że motywuje ją kawa oraz kujoński sprzęt, a ludzi ocenia wyłącznie na podstawie tego, czy są dupkami, czy nie? – Elizabeth uśmiechnęła się szeroko. – Dokładnie. – Uśmiech pojawił się na jego ustach. – Jest taka młoda. Nie sądzę, by była gotowa na to, cokolwiek nadejdzie.

~ 64 ~

– To, dlatego ma nas. – Ryuu uniósł brew, jakby wyzywał ją, aby się z nim nie zgodziła. – Zrobię, co w mojej mocy, korzystając z czasu, który nam pozostał. Jak zmusimy ją do słuchania? Nie należy do najpotulniejszych osób – prychnęła Elizabeth. Ryuu uśmiechnął się przebiegle. – Należy, jeśli wiesz, co powiedzieć. – Mrugnął i wskazał, aby poszła za nim. Poprowadził ją korytarzem z powrotem do salonu. Kiedy weszli, Meryn zerwała się na równe nogi i podbiegła do niej, by objąć ją w pasie. – Byłaś niesamowita! O rany, kiedy powiedziałaś, że jest żałosna, chciałam przybić ci żółwika. Ta kobieta jest dla mnie prawdziwym potworem. To tylko kwestia czasu, nim w końcu jej przywalę. – Meryn uśmiechnęła się do niej szeroko. Elizabeth odwróciła się do Ryuu, jakby chciała powiedzieć „rozumiesz, co mam na myśli”? Ryuu wystąpił naprzód. – Meryn, posłuchaj uważnie. Elizabeth jest nie tylko twoją nową siostrą, ale będzie również twoim Yodą. Nauczy cię i wskaże tajniki mocy tak, abyś opanowała paranormalną politykę. Ucz się pilnie, młody padawanie. – Poklepał dłonią ramię Meryn. Kiedy Meryn zwróciła się do niej, w jej oczach lśniło poważanie. – Będę się starała z całych sił, Mistrzu Yoda. Kiedy Elizabeth spojrzała na Ryuu, uśmiechnął się do niej znacząco i poszedł nalać im świeżej herbaty. Ten mężczyzna był mistrzem manipulowania Meryn. Nadzwyczajne. – Tak, no cóż. Zaczniemy od poznania historii Rodów, co powinno ogromnie pomóc. – Elizabeth obróciła Meryn i delikatnie popchnęła ją w kierunku foteli. Meryn

jęknęła. – Ale

dlaczego?

Te

starocie

są

okropnie

nudne – zaprotestowała. – Meryn, ludzka historia, a historia paranormalnych różnią się od siebie diametralnie. Ludzie, o których będziesz czytać, w większości nadal żyją – wyjaśniła Adelaide. Meryn zawahała się i popatrzyła na nie ze zmieszanym wyrazem twarzy. – Macie podręczniki o ludziach i wszystkie te złe lub dobre bzdury,

~ 65 ~

które zrobili, są w nich zapisywane, a oni wciąż żyją? Czy pozwalają na to, aby te złe rzeczy o nich były spisywane? – To bardzo wnikliwe pytanie. Mamy uczonych, którzy żyją poza naszymi normami społecznymi i wszelkimi presjami. Są całkowicie neutralni i bezkarnie rejestrują nasza historię – odpowiedziała Elizabeth, przyjmując filiżankę od Ryuu. – Kiedy później wyjdziemy, poszukamy kilku bardziej popularnych woluminów. – Czy będzie tam też coś na temat Aidena? – zapytała Meryn. – Przypuszczam, że w tych księgach są opowieści o niemal wszystkich, których poznałaś – potwierdziła Adelaide. – Czekaj. Jestem w jakiejś księdze? Jak chociażby teraz? – Meryn rozejrzała się wokół odrobinę szaleńczym wzrokiem. Adelaide skinęła głową. – Ponieważ jesteś partnerką Aidena, twoje osiągnięcia również będą odnotowywane. Meryn pobladła. – To oznacza, że znajdą się tam też rzeczy, które spieprzyłam. Nie chcę być znana ze swoich wpadek! – wykrzyknęła spanikowanym głosem. Elizabeth położyła ciastko na talerzyku Meryn. – Właśnie dlatego tu jestem, Meryn. Jestem twoim Yodą. Nauczę cię, jak unikać publicznych gaf, tak aby odnotowywane były o tobie same dobre rzeczy. Meryn skubnęła ciasteczko i utkwiła wzrok w oknie. No cóż, nieźle poszło. Meryn nagle potrząsnęła głową. – Nie będę się tym martwić. Co będzie, to będzie. Chodź Elizabeth, skoczymy na kawę. Sama herbata to w tej chwili za mało. – Meryn wstała, odłożyła talerzyk i zaczęła zakładać ciepłe okrycie. Ryuu znalazł się przy niej w jednej chwili, pomagając jej z płaszczem. Elizabeth westchnęła i odłożyła filiżankę na spodeczek. Wstała i podniosła płaszcz z oparcia fotela. Bez trudu wsunęła go na siebie i odwróciła się do Adelaide. – Poznanie pani była dla mnie prawdziwym zaszczytem. Bardzo chętnie wpadnę niedługo z kolejną wizytą. Adelaide uśmiechnęła się. – Zawsze jesteś tu mile widziana. Elizabeth podążyła za Meryn do holu. Patrzyła, jak Adelaide upewnia się, że szalik Meryn jest na swoim miejscu, zanim mocno ją przytuliła.

~ 66 ~

– Bawcie się dobrze, dziewczęta, ale nie bądźcie zbyt długo poza domem – przestrzegła ze zmartwionym wyrazem twarzy. – Nie będziemy. Cześć, mamo – obiecała Meryn. – Do zobaczenia, kochanie, uważajcie na siebie. Kiedy wszyscy znaleźli się w samochodzie, Elizabeth zapięła pas i zwróciła się do Meryn. – No dobra, mała, dokąd teraz? – Pojedź tą drogą, aż dotrzesz do trójstronnego skrzyżowania, jedź dalej prosto i kieruj się drogowskazami na podziemny parking – poleciła Meryn. – Brzmi całkiem łatwo. – Elizabeth uruchomiła samochód i wyjechała na główną drogę. Wkrótce pojawiło się skrzyżowanie i zaczęła podążać za znakami do garażu. Na szczęście znalazła miejsce parkingowe na parterze i wszyscy wysiedli. Spojrzała na cudownie błękitne niebo. Takie cieplejsze dni były rzadkością w listopadzie. – Kawa, kawa, kawa. Kawa dla mnie – zanuciła Meryn i poprowadziła ich brukowanym chodnikiem. Kiedy wyszli spomiędzy dwóch budynków, Elizabeth była, o dziwo, pod ogromnym wrażeniem. Miasto miało staroświecki urok, czym przypominało jej Noctem Falls, ale na otwartej przestrzeni poczuła się bardzo odsłonięta. Przywykła do jaskiń, dzięki którym czuła się osłonięta i bezpieczna. – Tędy – Meryn złapała ją za ramię i praktycznie ciągnęła ulicą. Jak na tak malutkiego człowieczka, naprawdę była silna. Elizabeth odnotowywała w pamięci wszystkie mijane miejsca, które chciałaby później odwiedzić. Było tu tak wiele różnych rodzajów sklepów, których nie mieli w Noctem Falls, że już teraz wyobrażała sobie robienie tych wszystkich świątecznych zakupów. Zapach cynamonu wypełnił powietrze, gdy mijali okno wystawowe piekarni, co sprawiło, że do ust napłynęła jej ślinka. – Meryn, gdybyśmy tylko mogły… – Elizabeth zatrzymała się i zapatrzyła na cały asortyment słodyczy, leżących na wystawie. – Och, zdecydowanie odwiedzamy to miejsce, ale w drodze powrotnej. Mają najlepsze jabłka w cieście, jakie kiedykolwiek jadłam. Ale teraz marzę o filiżance kawy. – Meryn ujęła ją pod ramię i ruszyły dalej chodnikiem.

~ 67 ~

Pod gołym niebem czuła słońce na twarzy i przyjemną woń bryzy rozwiewającej jej włosy. Każda aleja i zakręt drogi tworzyły małe tunele aerodynamiczne, które zdawały się gromadzić cudowne zapachy miasta i otaczającego je lasu. Odnosiło się wrażenie, że miasto tętni życiem, przez co bardzo różniło się od jej rodzinnego domu. Jeszcze zanim Meryn zatrzymała się przed stylową kawiarnią, czuła już bogaty aromat świeżo zmielonych ziaren kawy. Odetchnęła głęboko, a potem westchnęła radośnie. Kiedy spojrzała do góry, uśmiechnęła się na widok uroczego szyldu z napisem „Jitterbug”. – No więc, co o tym myślisz? – zapytała Meryn. – Myślę,

że odkryłam swoje nowe ulubione miejsce. – Elizabeth

uśmiechnęła się. – Poczekaj, aż poczujesz zapach, jaki unosi się wewnątrz. – Meryn otworzyła drzwi i weszła do środka. Ryuu przytrzymał je dla niej, więc podążyła za przyjaciółką.

~ 68 ~

ROZDZIAŁ 5 – Justice! Spójrz tylko kogo tu przywiało – krzyknął delikatnie wyglądający mężczyzna zza szerokiej, ciemnej, drewnianej lady. Wyższy ciemnowłosy mężczyzna uniósł wzrok i uśmiechnął się. – Meryn!

Dawno

cię

nie

widzieliśmy.

Gdzie

się

podziewałaś? – Machnięciem dłoni wskazał, by usiedli przy kontuarze. Kiedy zajęli miejsca, niższy z mężczyzn praktycznie wspiął się na bar, by obdarzyć Meryn przyjacielskim uściskiem. – Cześć Sydney, chcę wam przedstawić Elizabeth Monroe. Właśnie przeprowadziła się do Lycaonii i wiecie co? Jest partnerką Gavriela –podzieliła się nowiną Meryn, praktycznie podskakując na barowym stołku. Blondwłosy mężczyzna spojrzał na nią, rozwierając szeroko oczy. – Ale odjazd! Gratulacje kochanie! – Elizabeth, to Sydney Fairfax, a ten wysoki, ciemnowłosy przystojniak za nim to jego partner, Justice O'Malley. To oni są właścicielami Jitterbug. Elizabeth nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, słysząc entuzjastyczne gratulacje Sydneya. – Dziękuję. Gavriel ma to wszystko, czego zawsze szukałam u partnera. – Mrugnęła do niego, a on odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. – Jest taki, o jakim marzyło mnóstwo kobiet, jeśli wiesz, co mam na myśli. A teraz. Co mogę wam podać, moje urocze panie? – Wytarł ręce czerwonym ręcznikiem i spojrzał na nie wyczekująco. – Potrzebuję kawy. Naprawdę potrzebuję kawy. – Meryn ziewnęła szeroko. – Biedactwo. Dla ciebie zdecydowanie podwójnie mocna Bittersweet Mocha. A ty na co masz ochotę, Elizabeth? – zapytał Sydney, sięgając po duży kubek, by zacząć przygotowywać napój dla Meryn. – Przygotuj dwie porcje. Sydney uśmiechnęła się szeroko. – Robi się. W takim razie, ja zajmę się przygotowaniem tych napoi, a ty opowiedz mi wszystko o swoim rozkosznym partnerze. Ała! – Sydney potarł swój tyłek i spojrzał gniewnie na Justice’a, który nie zatrzymując się zmierzał w kierunku zaplecza.

~ 69 ~

– Jestem sparowany, a nie martwy! – krzyknął za nim Sydney. Justice odwrócił się i rzucił swojemu partnerowi mroczne, gorące spojrzenie, zanim zniknął za podwójnymi drzwiami. Sydney

odwrócił

się

do

nich

z

szerokim

głupkowatym

uśmiechem. – Uwielbiam, kiedy staje się taki zaborczy. Ale tak na poważnie, jaki jest Gavriel? Zawsze zachowuje taką stoicką postawę. Wszyscy wojownicy zdają się na niego bez żadnych zastrzeżeń; po prostu roztacza wokół siebie taką władczą aurę. – Jest bardzo delikatny, co mnie zaskoczyło, ale taka jest prawda. Za każdym razem, gdy otwiera usta, tracę kawałek mego serca – westchnęła i uśmiechnęła się, myśląc o swoim partnerze. – No proszę, tylko spójrzcie na tę twarz, już po niej. Ale tak serio, czego innego można się spodziewać, gdy samo Przeznaczenie zsyła wojownikom ich partnerki? – Sydney wlał do każdej filiżanki przepysznie wyglądającą czekoladową substancję i wymieszał ją z obfitą porcją spienionego mleka. Kiedy skończył, postawił przed każdą z nich kubek razem z małym talerzykiem kruchych ciasteczek. Meryn wzięła łyk i westchnęła. – Doskonała jak zawsze. Elizabeth uniosła swój kubek i upiła mały łyczek. Posmak gorzkiej czekolady idealnie równoważył się z espresso i mlekiem. – Niebo w gębie. – Owinęła dłonie wokół kubka, pozwalając ciepłu przeniknąć zziębnięte palce. – A więc, co ostatnio porabiałaś? – zapytał Sydney Meryn, sadowiąc się na stołku za ladą. – Pomagałam

tylko

Adairowi

przy

opracowaniu

programu

szkoleniowego, a dzisiaj rano otrzymałam e-mail z informacją, że Rada jest gotowa go wypróbować i po kilku miesiącach podejmie ostateczną decyzję. Stworzyłam również w sieci stronę internetowego forum, służącego do przekazywania informacji zwrotnych, którego zażyczyła sobie Rada oraz społecznościowe forum dyskusyjne. Sydney uśmiechnął się. – Widziałem, że dzieciaki opanowały forum dyskusyjne. Od dwóch tygodni zamieszczają tam nasze wersje miejskich legend. Od wieków nie słyszałem niektórych z tych opowieści.

~ 70 ~

Elizabeth odstawiła kubek. – A czy wrzucili opowieść o Mrocznym Księciu? Gdy dorastałam, to ta zawsze należała do moich ulubionych. Sydney pokiwał głową. – I ta o zmiennokształtnym, który nie potrafił się zdecydować, czy chce być człowiekiem czy zwierzęciem. Meryn wodziła spojrzeniem od Elizabeth do Sydneya. – Nie czytałam tej o Mrocznym Księciu, kim on jest? Sydney pochylił się do przodu. – Jest praktycznie bogiem wśród wampirów. Jedna z najsłynniejszych legend o nim opowiada o tym, jak pięć tysięcy lat temu w pojedynkę powstrzymał Wielką Wojnę. Po tym, jak wpadł w szał i zdziesiątkował znaczną część szeregów zmiennokształtnych, natknął się na umierającego wroga, dowódcę zmiennych. Podobno zmiennokształtny z żalem ubolewał nad tym, że nie dotarł do domu, aby poznać swego nowonarodzonego syna, przed dołączeniem do swojej partnerki, która zmarła przy porodzie. Jego historia poruszyła głęboko czułą strunę w sercu Mrocznego Księcia. Zaniósł zmiennego do namiotu medycznego wampirów i zmusił swoich ludzi, aby uleczyli wroga, tak aby mógł przeżyć i zobaczyć swojego syna. Ten pojedynczy akt współczucia wywołał kolejne akty dobroci po obu walczących stronach, pośród tych, którzy pragnęli pokoju, aż w końcu ogłoszono zawieszenie broni. Meryn pochyliła się do przodu z błyszczącymi oczami. – Znam tę historię! Po zawieszeniu broni, dowódca zmiennych sprzeciwił się rozkazom i porzucił swoje stanowisko. Wrócił pieszo do Lycaonii, by spotkać się z synem. Elizabeth i Sydney zmarszczyli brwi. – To nie jest częścią tej historii, Meryn. Skąd wzięłaś ten wątek opowieści? Może się okazać, że będziemy musieli kazać to usunąć. Meryn potrząsnęła głową. – Taką historię opowiedział mi Gavriel, kiedy się nudziłam i nie dawałam mu spokoju, gdy mnie pilnował. Sydney roześmiał się. – Wyobrażam sobie, że zrobiłby wszystko, aby zapewnić ci rozrywkę. W każdym razie, w dzisiejszych czasach rodzice wampirów mówią swoim dzieciom, żeby były grzeczne, bo w przeciwnym razie, powiedzą Mrocznemu Księciu, że źle się zachowywały. W oczach Meryn pojawiło się zrozumienie. – Więc jest kimś w rodzaju Boogeymana? Ludzie robią to samo w stosunku do swoich dzieci. Mówią bądź

~ 71 ~

grzeczny, bo inaczej Boogeyman wyjdzie z szafy i pożre twoją duszę. Chociaż historia Mrocznego Księcia sprawia, że wygląda on na kogoś dobrego. Naprawdę nie wyobrażam sobie go pożerającego dziecięce dusze. – Pociągnęła kolejny łyk kawy. Elizabeth popatrzyła na Sydneya; wymienili zszokowane spojrzenia. Po czym Sydney zwrócił się do Meryn. – Nie, Mroczny Książę nie jest kimś takim. Kiedy rodzice straszą nim dzieci, mówiąc, że powiedzą Mrocznemu Księciu o ich złym zachowaniu, to wtedy dzieci przestają rozrabiać, ponieważ nie chcą go rozczarować. Jest ich bohaterem. Mówiłem to wcześniej i powtórzę jeszcze raz, ludzie potrafią być popieprzeni. – Sydney wzdrygnął się na samą myśl. Meryn patrzyła na nich z niedowierzaniem. – No weźcie, na pewno musieliście słyszeć o Boogeymanie. Wszyscy o nim wiedzą. Czai się w ciemnych zakamarkach i pod łóżkami, a jeśli jesteś niegrzeczny, zjawia się i pożera twoją duszę albo porywa cię od rodziny i pożera żywcem. Przybiera taką postać, która najbardziej przeraża dzieci. Elizabeth nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. – Meryn, ludzcy rodzice opowiadają swoim dzieciom tę historię? To barbarzyństwo! Biedne ludzkie dzieci! Meryn wzruszyła ramionami. – No cóż, tak. – Nagle uśmiechnęła się szeroko. – Powinniście usłyszeć, co opowiadają o wilkołakach i wampirach. – Przynajmniej wampiry i zmiennokształtni istnieją naprawdę

–

odparował Sydney. – Podobnie jak Boogeymen – odezwał się za ich plecami Ryuu. Wszyscy odwrócili się, by spojrzeć na niego z przerażeniem. – Poważnie? – wyszeptała Meryn. Ryuu przytaknął skinieniem głowy. – Boogeymenowie wywodzą się z legendy o chochlikach. Mówi się, że chochliki są złymi duszkami, co sprawia, że uważa się je za bardziej nieszkodliwie niż są w istocie. Ponieważ w rzeczywistości twój opis odnosił się do demonów. Elizabeth przysunęła się bliżej do Meryn. – Ale one nie są tak naprawdę prawdziwe, prawda? – zapytała.

~ 72 ~

Wyglądając na zaskoczonego, Ryuu popatrzył na każdego z nich z niedowierzaniem. – Owszem, ale nie widziano ich w naszym świecie od ponad dwóch tysięcy lat. Elizabeth odetchnęła z ulgą. – Dzięki za to wszystkim bogom. Ryuu uśmiechnął się ironicznie. – Właściwie, to podziękowania należą się Mrocznemu Księciu, jestem niemal pewien, że to on przewodził tej krucjacie. Razem z Meryn gapiły się na zwykle cichego sługę, po czym spojrzały na siebie. – Nie sądzę, żebym chciała wiedzieć więcej na ten temat. – Meryn odwróciła się z powrotem w stronę lady. Ryuu skłonił się lekko. – Oczywiście, denka. Elizabeth zgadzała się z tym z całego serca, że im mniej wiedziała o Boogeymenach, tym lepiej. Sydney zaśmiał się nerwowo i potrząsnął głową. – No dobra, przejdźmy do lepszych wieści. Słyszeliście, że Elise Bowers dowiedziała się, że będzie miała dziewczynkę? Jest wniebowzięta! Oczywiście słyszałem też, że Daphane nie przyjęła tego zbyt dobrze – parsknął Sydney. Meryn roześmiała się i spojrzała na Elizabeth. – Wygląda na to, że w ogóle ma dziś paskudny dzień, prawda? Uśmiechnięta szeroko Elizabeth pokiwała głową. – No dobra, laski, wyduście to z siebie – zażądał odpowiedzi Sydney. Meryn przedstawiła mu wyolbrzymioną wersję tego popołudniowego spotkania. Sydney śmiał się i na koniec ocierał oczy. A potem zwrócił się do Elizabeth. – Obie jesteście tu zawsze mile widziane. – Dzięki, już jestem wielką fanką tej kawy. To miejsce jest stylowe i radosne. Z całą pewnością będę tu często gościć. Sydney zarumienił się. – Dziękuję. Razem z Justicem wkładamy w to miejsce całe nasze serca. Dla mnie to spełnienie marzeń, że mogę to robić razem ze swoim partnerem. – Przypominacie mi moich ojców. Oni również pracują razem. – Chodzi o Brodericka Monroe, prawda? Widziałem jego zdjęcia, na których był razem ze swoim partnerem w zeszłorocznym biuletynie Midwinter.

~ 73 ~

Obaj są tacy przystojni. Pamiętam, jak mówiłem Justice’owi, że musimy kiedyś pojechać do Noctem Falls, chociażby tylko po to, aby odwiedzić ich krawca. – Twarz Sydneya przybrała szczęśliwy wyraz. – Ich krawcem jest Sebastian, sługa mojego wuja. Wysokiej jakości odzież jest moją jedyną słabością. Kiedy dorastałam rozpieszczał mnie dziełami, które wychodziły spod jego rąk. – Elizabeth wskazała na swój sweter. – Szczęściara – rzucił z zazdrością w głosie Sydney. – Może i ja powinnam znaleźć sobie jakiegoś krawca – mruknęła pod nosem Meryn, spoglądając w dół na swoją koszulkę z motywem z kreskówki i wystające długie termiczne rękawy. Ryuu odezwał się

szybko,

wyglądając

na

zadowolonego

z

siebie. – Skontaktowałem się już z trzema potencjalnymi kandydatami. Kiedy zdecydujesz, że jesteś gotowa na przymiarkę, zajmę się organizacją ich przyjazdu do posiadłości. – Może w przyszłym tygodniu. Gdy przebywam w domu nie sądzę, żeby to miało jakieś znaczenie, ale kiedy wybieram się gdzieś z wizytą, chcę ładnie wyglądać. – Spojrzała na sweter Elizabeth i westchnęła. – Wygląda na milusi. – Może Święty Mikołaj przyniesie ci taki w tym roku pod choinkę. – Elizabeth mrugnęła. Meryn ożywiła się. – Naprawdę? – Umów się na wzięcie wymiarów, a zobaczymy, co z tego wyniknie. Meryn zwrócił się do Ryuu. – Okej, zadzwoń do tych krawców, powiedz im, że może być w przyszłym tygodniu. Ryuu skłonił się. – Dobrze, denka. Elizabeth wyciągnęła telefon i sprawdziła godzinę. – Chodźmy Meryn, zanim wrócimy do posiadłości musimy jeszcze wstąpić do księgarni po twoje historyczne książki i do tej uroczej cukierni. – Następnie zwróciła się do Sydneya i uniosła pusty kubek. – Mogę dostać jedną na wynos? Meryn opróżnił swój kubek. – Ja też, poproszę. Po powrocie, musimy zacząć od tych baz danych, a jeśli nie spożyję wystarczającej ilości kofeiny to linie kodu zlewają mi się ze sobą przed oczami. – Zrobię takie z największą jej zawartością. – Sydney wstał i zaczął przygotowywać napoje.

~ 74 ~

– Dzięki, Sydney. – Meryn zwróciła się do niej. – Jak myślisz, co robią chłopaki? – Pewnie bardzo ciężko pracują nad swoją muskulaturą i trenują ze swoim sprzętem, pałkami i drążkami. Meryn roześmiała się. – Są tacy nudni. – I tak z nimi wytrzymujemy– stwierdziła z uśmiechem Elizabeth. ***** – Zainstalowałem alarm we frontowych oknach, po obłożeniu ich zaklęciem – oświadczył Quinn, wycierając ręce. Aiden spojrzał na małe runy, widoczne na okiennej ramie. – Dobra robota. Colton podszedł do nich, dźwigając duże pudło i wręczył je Gavrielowi z chrząknięciem. Gavriel spojrzał na nie, a potem z powrotem na Coltona. – To

C4;

czy

mógłbyś

odnieść

to

z

powrotem

do

zbrojowni?

Skonfiskowałem je Grahamowi, myślę, że zapomniał o tym, że musimy tu mieszkać. Chcę tam wrócić i ich przypilnować zanim zakradną się, żeby wynieść coś innego. – Colton odwrócił się i ruszył pospiesznie z powrotem. Oczy Aidena rozwarły się szeroko, kiedy zaczął iść w kierunku tylnych drzwi. – Graham! Gavriel potrząsnął głową i postanowił pójść naokoło, wybierając dłuższą drogę, aby uniknąć tej kłótni. Wyszedł frontowymi drzwiami i okrążył dom. Właśnie wracał ze zbrojowni, gdy usłyszał, jak ktoś woła jego imię. – Gavriel. Gavriel Ambrosios. Zatrzymał się i rozejrzał. Poruszając się powoli, sięgnął za siebie pod kurtkę i chwycił za broń. – No, no. Nie ma potrzeby uciekać się do przemocy, chciałem tylko pogawędzić. Gavriel wyciągnął pistolet, zwolnił bezpiecznik i uniósł go. – Pokaż

się,

żebym

cię

porozmawiamy – zasugerował.

~ 75 ~

mógł

zobaczyć,

wtedy

– Przebywam w miejscu, gdzie możesz mnie zobaczyć; może twoja przemiana zaburza ci wzrok. Gavriel wzdrygnął się. Bezcielesny głos zachichotał. – Och tak, wiemy o tym. To chwile twojej największej słabości, prawda? Obserwowaliśmy cię. Każdego dnia jesteś o krok bliżej, by stać się podobnym do nas. Jestem tu, by przekazać ci, że zostałeś wybrany. – Nie jestem taki jak wy. Mam partnerkę, moja dusza jest zakotwiczona. Wybrany do czego? – zapytał. – Zobaczysz. – A jeśli odmówię? – Nie będziesz miał wyboru. To na razie, pa pa. Gavriel obrócił się w lewo, a potem w prawo, ale nic nie słyszał. Przeklinając, wycofał się na ganek, po czym odłożył broń. Te sukinsyny były zbyt blisko domu, aby czuł się z tym dobrze, zwłaszcza teraz, gdy była tutaj jego partnerka. Wchodząc do środka, Gavriel dostrzegł Orona Vi'Eirson i Christoffa Du'Prince, fae i wampira, wojowników z Jednostki Gamma. – Czy moglibyście przeczesać cały obszar? Sprawdźcie, czy nie ma żadnych śladów obecności intruza i zgłoście się. Bądźcie czujni. – Obaj mężczyźni zasalutowali. Oron wyjął swoją broń i sprawdził komorę. – Wygląda pan na nieco przestraszonego, sir. Czy mamy szukać czegoś konkretnego? Gavriel warknął i obaj mężczyźni stanęli na baczność. Wiedział, że okazywanie emocji nie było w jego stylu, ale coraz bliższa transformacja sprawiała, że był niestabilny. – Jakieś pięć minut temu, pojawił się tu w posiadłości Alfa, kolejny z tych niewidzialnych sukinsynów. Zacznijcie od północnej strony i kierujcie się na zachód. Ja poszukam Aidena i wyślę druga grupę na południe. Meldujcie się co pięć minut. – A to skurwiele! Mam już dość tego gówna. – Christoff obnażył kły i zasyczał. Potężny fae poklepał go po plecach. – Rozchmurz się, może tym razem ich znajdziemy. – Uśmiech, jaki w odpowiedzi pojawił się na twarzy Christoffa był przerażający. Oron zwrócił się do Gavriela. – Niedługo wrócimy, sir.

~ 76 ~

Gavriel wszedł do środka, żeby poszukać Aidena. Kiedy go znalazł, wyciągnął jego i Coltona na korytarz. – Właśnie przed chwilą zatrzymał mnie na zewnątrz jakiś zdziczały, wyglądało na to, że chciał porozmawiać. Choć za cholerę nic nie widziałem. – Gavriel przeczesał dłonią włosy. Colton warknął. – Skurwysyny! Stają się coraz bardziej zuchwali, podchodząc tak blisko do posiadłości Alfa. Co ci powiedział? – zapytał. Gavriel widział, jak zaciska zęby. Aiden nie odezwał się słowem, ale złość emanowała z niego falami. – Zasadniczo to tylko to, iż „oni” wiedzą, że przechodzą przemianę i jestem wtedy najsłabszy. – Zwrócił się do Aidena. – Może te alarmy i wprowadzenie ulepszeń do naszej obrony nie są takim złym pomysłem. Musimy też sprawdzić, czy istnieje zaklęcie, którego można by użyć do zabezpieczenia terenu. Nie podoba mi się to, jak blisko podchodzą, zwłaszcza, że ich nie widzimy. Aiden

musiał

wziąć

dwa

głębokie

oddechy,

zanim

odpowiedział. – Musimy wysłać na ich poszukiwania jednostkę. Gavriel skinął głową. – Posłałem już Orona i Christoffa, kierują się na północ. – W takim razie, wyślemy pozostałą część ich jednostki, aby do nich dołączyła, a Bety poślemy na południe. Przekaż Keelanowi i Darianowi, że Jednostka Alfa przez kilka najbliższych dni pilnuje domu i w tym czasie spróbujemy wymyśleć sposób na zabezpieczenie całego obszaru. Colton skinął głową i odepchnął się od ściany. – Pogonię wszystkich. Nie mogę teraz usiedzieć spokojnie. A gdyby Meryn albo Elizabeth wtedy wróciły? – zapytał cicho zaciskając pięści. Gavriel poczuł, że robi mu się niedobrze. – Nie możemy myśleć w ten sposób, bo to rozproszy naszą uwagę. Skoncentrujmy się na tym, co możemy zrobić. – Ściągnę Keelana, Quinna Foxglove z Gammy i Kade'a Burdocka z Bety, żeby zaczęli szukać odpowiednich zaklęć. – Aiden nie powiedział ani słowa i odszedł. Gavriel wiedział, jak się czuł.

~ 77 ~

Colton położył dłoń na jego ramieniu. – Dzięki bogom, że wciąż wydają się bać shikigami Ryuu. Nie martw się; nie pozwolimy, aby coś stało się Meryn czy Elizabeth. – Dziękuję, przyjacielu. – Gdybyś mnie potrzebował będę razem z Grahamem i Saschą. Gavriel patrzył, jak Colton oddala się w kierunku drzwi wejściowych. Dopiero co odnalazł swoją partnerkę, nie mógł jej stracić, nie w takiej chwili.

***** – Co jest, kurwa! Gavriel rozpoznał głos Meryn i ruszył biegiem. Niemal zderzył się w korytarzu z Aidenem, gdy obaj gnali w kierunku frontowych drzwi. Kiedy dotarli na miejsce, musieli się niespodziewanie zatrzymać. Obie kobiety stały przytulone do siebie, chronione przez Ryuu, a całą trójkę otaczały błękitne płomienie. Torby z zakupami leżały u ich stóp. Widoczne wypalenia, widniejące na werandzie w kształcie idealnego kręgu, wyraźnie wskazywały miejsce, gdzie dosięgnął ich uruchomiony czar ognia. Aiden natychmiast podszedł do ściany przy drzwiach i zdjął wiszący tam mosiężny ornament. Ostrożnie przeniósł go na drugi haczyk, umieszczając go na zewnątrz obrysowanego zaklętego kręgu, dezaktywując w ten sposób alarm. Zwrócił się mocno zaniepokojony do swojej partnerki. – Och, moi bogowie! Meryn! Kochanie, nic ci nie jest? Myślałem, że rozbroiliśmy drzwi frontowe. To nie powinno być aktywne, gdy przebywaliście poza domem. – Aiden rzucił się naprzód, ale został wzięty z zaskoczenia przez warczącego Ryuu. Gavriel nigdy wcześniej nie widział, aby ten zazwyczaj spokojny jak dotąd sługa, wyglądał na tak wściekłego. Ryuu wystąpił naprzód i zderzył się piersią z Aidenem. – Czy wiesz, co by się stało, gdyby mnie tu z nią nie było!? – krzyknął. – Cofnij się, sługo. Nie masz pojęcia, co się tu dzisiaj wydarzyło! – rzucił Aiden, wydzierając się prosto w twarz Ryuu.

~ 78 ~

Gavriel wziął wstrząśniętą Elizabeth w ramiona. Meryn próbowała wcisnąć się między swojego partnera i sługę. – Uspokójcie się, obaj! Aiden, dlaczego, u diabła, nasz dom jest zaminowany? Co się stało? – Meryn potarła ramię Aidena. Wpatrując się w Ryuu, przyciągnął do siebie Meryn i potarł brodą czubek jej głowy. Elizabeth zwróciła się do niego. – Gavriel, co to jest? Co się stało? Wymienili z Aidenem spojrzenia. Gavriel westchnął, nie było sensu trzymać ich w nieświadomości. – Na terenie posiadłości pojawił się dzisiaj zdziczały. Podszedł bardzo blisko domu. – Gavriel zobaczył, jak Ryuu krzyżuje ramiona na piersi. Meryn zwróciła się do Aidena. – Czy to, dlatego zaminowaliście drzwi? – Nie zostały zaminowane. Początkowo, ze względu na ciebie, kazałem ludziom założyć w domu alarm. Tak, byś czuła się w nim bezpiecznie, ale po tym, co się dzisiaj wydarzyło, kazałem Keelanowi, Quinnowi oraz Kade’owi poszukać i nałożyć zaklęcie zabezpieczające. Nie chcę, by udało im się podejść na tyle blisko, aby uruchomić alarm. Gavriel patrzył, jak twarz Meryn łagodnieje. – Jesteś najlepszym mężem, jakiego mogłaby sobie wymarzyć każda kobieta. Aiden spojrzał na swoją partnerkę. – Naprawdę tak myślisz? Możemy zorganizować prawdziwy ślub, jeśli chcesz. Meryn pokręciła głową. – Zachowywałam się dziś rano jak bachor i przepraszam, jeśli zraniłam twoje uczucia. Bałam się czegoś innego i wyładowałam się na tobie. – Chodź, Meryn, muszę zbadać każdy centymetr twojego ciała, aby upewnić się, że nic ci nie jest. – Podniósł ją i zwrócił się do Ryuu. – Dziękuję za uratowanie jej. Niech Colton pokaże ci, gdzie zostały ustawione alarmy. Ryuu skinął głową. – Popracuję też z Keelanem, może jest coś, co mogę zrobić, aby pomóc z tym zaklęciem. – Skłonił się Meryn i odszedł. Aiden odwrócił się do Gavriela i uśmiechnął szeroko, zanim ruszył biegiem po schodach ze swoją chichoczącą partnerką w ramionach.

~ 79 ~

– Tu się nie można nudzić ani przez chwilę, prawda? – zapytała jego partnerka. Kiedy spojrzał na nią, jej oczy błyszczały. – Nie. – Rozejrzał się. Wszyscy byli czymś zajęci. Zaoferował jej ramię. – A może skusisz się na popołudniowy odpoczynek? Rozwarła szeroko oczy i zarumieniła się. Położyła dłoń na jego ramieniu. – Brzmi cudownie. Gavriel zaczekał, aż dotrą na szczyt schodów, zanim zaczął obłapiać zaokrąglony tyłek swojej partnerki. Emocjonujący pościg sprawił, że jego krew zawrzała. Zatrzasnął drzwi i zaczął ściągać ubrania. Śmiejąc się, wskoczyła na łóżko. Niestety, impet z jakim to zrobiła, porwał ją z łóżka i cisnął na ścianę. Z przerażeniem obserwował, jak zsuwa się po niej, znikając z pola widzenia. – Beth? – Podbiegł do łóżka. Odstęp między ścianą a łóżkiem miał zaledwie kilka centymetrów. Sfrustrowany uniósł wzrok. Zagłówek został wbudowany w ścianę. – Beth, odezwij się. – Już miał oderwać łóżko od ściany, gdy poczuł coś na swojej stopie. Kiedy spojrzał w dół, mały śnieżnobiały króliczek ocierał się o jego stopę. Ostrożnie podniósł ją do góry. – Ciągle mnie zadziwiasz. Mój mały króliczku. – Jego partnerka polizała mu twarz, a potem zaczęła wiercić się w jego dłoniach. Położył ją na łóżku i ze zdumieniem przyglądał się, jak przechodzi przemianę, wracając do ludzkiej postaci. Potrząsnęła swoimi długimi blond włosami i uśmiechnęła się do niego figlarnie. – Już niejednokrotnie musiałam przyjmować swoją króliczą formę, żeby wykaraskać się z tarapatów. Oczywiście, do tej pory powtórna przemiana i powrót do ludzkiej postaci bez ubrań, zawsze stawiała mnie w niezręcznej sytuacji. Skończył rozpinać koszulę i upuścił ją na podłogę. Z uśmiechem, obróciła się tak, aż stanęła na czworakach i zaczęła pełznąć w stronę zagłówka. Gavriel poczuł, jak jego kły przedzierają się przez dziąsła, gdy jej tyłeczek zakołysał się kusząco. Skopał buty i opuścił spodnie, zanim ściągnął skarpetki. Nacisk materiału bokserek na fiuta był niemal bolesny. Wyskoczył z nich i wspiął się na łóżko. Wyciągnął rękę i pociągnął ją za kostkę, aż znalazła

~ 80 ~

się ułożona płasko na brzuchu. Zaczął łaskotać łuk jej stopy. Wybuchając śmiechem, wiła się turlając po całym łóżku. Gavriel obserwował jej beztroski wyraz twarzy i nie potrafił powstrzymać rodzącej się w sercu radości. Przez wieki zadawał się z wieloma kobietami, ale nigdy nie doświadczył tego rodzaju zwyczajnych chwil. – Za… za… zamierzam… skopać ci tyłek. Jak… tylko… odzyskam… oddech! – krzyknęła jego partnerka. Zlitował się w końcu nad nią i puścił jej nogę. Odwróciła się na plecy, ciężko oddychając i uśmiechając się. – Jesteś stuknięty. – Wolę termin, ekscentryczny. – Spoczął obok niej i leniwie przejechał palcami po jej ciele. Zaczął od obojczyka, a potem podążył dalej, przesuwając place między piersiami, przez pochyłość brzucha, aż dotarł do zaokrąglonego wzgórka. Obserwując uważnie jej twarz, lekko podrażnił drobne, miękkie loczki, zanim przesunął się w kierunku jej nóg. – Hmm. – Praktycznie na niego warknęła. Uniósł brew na jej skwaszony wyraz twarzy. – Mówiłaś coś, kochanie? – zapytał. – Och tak, mówiłam. Powiedziałam, pieprz mnie, proszę, w tej chwili. Przetoczył się i w mgnieniu oka leżał wtulony między jej nogami. Kiedy przejechał językiem po wargach, zobaczył, jak jej oczy rozbłysły pożądaniem na widok jego kłów. Niewiele kobiet było w stanie doświadczyć orgazmu po ukąszeniu, a on był cholernym szczęściarzem, ponieważ Elizabeth należała do tych rzadkich wyjątków, które mogły go zaznać. – Jesteś już na mnie gotowa? Jeśli znów cię podrażnię, to czy moje palce pokryją się wilgocią? – warknął do jej ucha. – Bogowie tak, proszę Gavriel, nie każ mi błagać – wydyszała. – Nigdy nie zmuszałbym cię do błagania, moja słodka Beth, jeśli już to ja byłbym tym, który błaga, by cię choć jeszcze raz posmakować. – Sięgnął w dół i potarł główką kutasa między jej fałdkami, upewniając się, że jest gotowa, zanim zanurzył się w niej tak głęboko, jak to tylko możliwe. Jęknęli oboje. Wślizgiwał się i wysuwał z niej powoli, nie spiesząc się. Chciał, żeby trwało to jak najdłużej. Unosząc się do góry, poczuł, jak mięśnie jego ramion napinają się, ale było warto, ponieważ mógł teraz dosięgnąć jej

~ 81 ~

szyi. Instynktownie odchyliła głowę, unosząc dłonie, by chwycić go za tyłek. Czuł, jak jej paznokcie wbijają się w jego ciało i rozkoszował się tym. Pchnął głęboko, a ona krzyknęła. Wyraz dzikiego zapamiętania, malujący się na jej twarzy był jego zgubą. Pochylił się i zatopił kły głęboko w jej szyi. Krzyczała z rozkoszy i napotykała każde jego pchnięcie, gdy zwiększył tempo. Poczuł, jak jej ciało zaciska się wokół jego fiuta, sygnalizując zbliżający się pierwszy orgazm. Szczerząc się szeroko przy jej szyi, kontynuował pożywianie się. Poczekał do czasu, aż ucichną skurcze, zanim zmienił rytm. Pchnął tak głęboko, jak tylko mógł i zaczął się w nią mocno wbijać. Kiedy usłyszał, jak oddech uwiązł jej w gardle, sięgnął w dół i skręcił sutek, po czym niezwłocznie przeniósł palce na jej łechtaczkę. W chwili, gdy jej dotknął, eksplodowała po raz kolejny. Jego własny orgazm nastąpił w przypływie krwi i spermy. Odrywając się od jej szyi, obserwował, jak kropelki krwi skapują na prześcieradło. Odrzucił głowę do tyłu i ryknął, gdy jego jądra się opróżniły. Oddychając z trudem, pochylił się, wspierając na drżących ramionach i przesunął językiem po otworach na szyi, aby je zamknąć. Wysunął się z niej delikatnie i opadł na bok. – Przynajmniej tym razem nie straciłam przytomności – stwierdziła, ziewając sennie. – Będę musiał nad tym popracować – mruknął. – Nie przeżyję tego. A teraz powiedz mi to, o czym nie chciałeś mówić w obecności Meryn. – Przekręciła się na bok i przyszpiliła go znaczącym spojrzeniem. Jego partnerka była zdecydowanie zbyt spostrzegawcza. – Zdziczały rzeczywiście wspomniał o tym, iż wiedzą, że przechodzę transformację i jestem teraz najsłabszy. Powiedział też, że

zostałem

wybrany. – Usłyszał jak gwałtownie wciąga powietrze. Nie podobał mu się strach widoczny w jej oczach. Przyciągnął ją do siebie. – Nic mi nie będzie. Nie mogą się ze mną równać, nawet wtedy, gdy jestem słabszy. Nie pozwolił jej zobaczyć swojej twarzy, ponieważ wiedział, że wyłapie jego kłamstwo. Potarła nosem jego klatkę piersiową, zanim złożyła na jego skórze delikatny pocałunek.

~ 82 ~

– Zadzwoniłam dzisiaj do moich ojców. Mój wujek powiedział, że zadzwoni później do ciebie na małą „męską pogawędkę”. – Zakręciła palcem wokół jego pępka. – Zadzwonię później do Magnusa, mogę sobie tylko wyobrazić, co ma mi do powiedzenia. Najprawdopodobniej to samo, co sam powiedziałbym komuś świeżo sparowanemu z ulubioną siostrzenicą, coś w stylu „jeśli ją skrzywdzisz, obedrę cię żywcem ze skóry”. – Westchnął. – Przykro mi, ale to dlatego, że jesteśmy sobie bardzo bliscy. Czasami tatko i papcio byli zajęci w laboratorium, więc to on mnie pilnował. Pod pewnymi względami jestem mu bliższa niż moi rodzice, ponieważ w okresie dorastania

nie

był

dla

mnie

tylko

wujkiem,

ale

moim

najlepszym

przyjacielem – zwierzyła mu się. Jęknął, ten facet z całą pewnością na niego zapoluje. Spojrzała w górę ze zmartwieniem wypisanym na twarzy. Pocałował czubek jej nosa. – Pamiętam Magnusa ze swojego pobytu w Noctem Falls. Szanuję go jako wojownika i jako naszego Starszego. Jeśli czuje potrzebę pouczenia mnie, jak mam się opiekować jego ukochaną siostrzenicą, pozwolę mu na to. Wdzięczność wypełniła jej oczy. – Dziękuję. – Dla ciebie wszystko. Myślisz, że Aiden mnie szuka? – zapytał, podciągając do góry koc, którym ich okrył. Zachichotała. – Mam nadzieję, że Meryn wycieńczyła go na tyle, żebyśmy mogli poleniuchować tak trochę dłużej. – Sprawdzimy co u nich za jakiś czas, a na razie cieszmy się tym popołudniem. Wtuliła się w niego. Zamknął oczy zdeterminowany, by cieszyć się czasem spędzonym ze swoją partnerką, pomimo wiszącego nad nimi zagrożenia.

~ 83 ~

ROZDZIAŁ 6 Po upływie pół godziny, Elizabeth zeszła po schodach z Gavrielem. Na dole spotkali promieniejących radością, Aidena i Meryn. Aiden uniósł wzrok i spojrzał z szerokim uśmiechem na Gavriela, zanim pochylił się, aby pocałować w czoło swoją partnerkę. – No dobrze, Meryn, pamiętaj o tym, co ci powiedziałem. Musisz przestać przeszkadzać nam w treningu; wciąż jesteśmy czynną jednostką i musimy korzystać z każdej możliwości, aby popracować nad naszymi sprawnościami. Jeśli chcesz ze mną porozmawiać, staraj się to robić podczas przerwy albo lunchu. Meryn westchnęła. – Postaram się, ale niektóre sprawy nie mogą czekać. Gavriel odwrócił się do Elizabeth i pocałował ją delikatnie, zanim się cofnął. – Spróbuję dziś po południu poćwiczyć z chłopakami. – Bądź ostrożny – poprosiła. Skinął głową i obaj mężczyźni ruszyli do drzwi. Keelan wyłonił się z salonu, wyglądając na zaniepokojonego. – Eee, chłopaki, możemy ściągnąć te rzeczy, prawda? Chłopaki? Halo? Ogniste kule? – Keelan podążył za nimi, wyrażając swoje obawy. Meryn roześmiała się. – Biedny Keelan. – Zwróciła się do Elizabeth. – Dobra, no to bierzmy się do roboty. Weszły do gabinetu i rozejrzały wokół, wodząc wzrokiem po zagraconym pomieszczeniu, zapełnionym stosami papierów oraz jednym małym biurkiem. Po czym popatrzyły na siebie. – Jutro? – zapytała Elizabeth. – Zdecydowanie! Nie wiem, jak minęło ci popołudnie, ale ja jestem wypompowana. Nie mam pojęcia, jakim sposobem Aiden może robić te swoje ćwiczenia. Popracuję nad tymi bazami danych, kiedy po kolacji będziemy odpoczywać na górze. – Meryn przeciągnęła się i ziewnęła. – Moje popołudnie było prawdopodobnie podobne do twojego i zgadzam się z tobą, że ci faceci to prawdziwi twardziele. – Przeszły do salonu. Meryn padła na jedną z dużych skórzanych kanap, a Elizabeth zajęła rozkładany

~ 84 ~

fotel. Sięgnęła do stojącej obok ławy i podniosła pozostawione tam opakowanie ciastek. Wyciągnęła jedno, uśmiechając się radośnie. – Nie chcę się stąd ruszać. – Meryn zwinęła się w kłębek. – Ja też. – Elizabeth kopnięciem rozłożyła fotel, przeżuwając ciasteczko z kawałkami czekolady. Było przepyszne. – Moje panie, napijecie się herbaty? – zapytał Ryuu, stając w drzwiach. Meryn otworzyła jedno oko. – Która godzina? Ryuu odchyli się do tyłu i sprawdził na zegarze stojącym w holu. – Jest trzynasta trzydzieści, denka. – Czy możesz nas obudzić przed powrotem chłopaków? – Meryn ziewnęła. – Oczywiście – właśnie miał wyjść z pokoju, kiedy zadzwonił telefon. Odwrócił się i podniósł tradycyjną słuchawkę. – Posiadłość Alfa, och tak. Jak się pan dzisiaj miewa? U nas wszystko w porządku. W tej chwili przebywa na zewnątrz, ale Meryn jest w domu. Tak, proszę poczekać. – Ryuu zakrył słuchawkę. – Denka, dzwoni lord Byron. Meryn ożywiła się i zeskoczyła z

kanapy.

Wzięła

słuchawkę

od

Ryuu. – Cześć, tato. Pewnie tak, nie jestem pewna. Mogę go zapytać. Tak, poczekaj. – Meryn odłożyła słuchawkę na stolik i zwróciła się do niej. – Muszę lecieć, zapytać o coś Aidena. – Odwróciła się w stronę wyjścia. – Denka, twój płaszcz – wtrącił Ryuu. Meryn potrząsnęła głową. – To mi powinno zająć tylko chwilę. Elizabeth wstała. – Wyjdę z tobą; może świeże powietrze pomoże mi się rozbudzić. Elizabeth podążyła za Meryn, wychodząc na zewnątrz przez boczne wejście. Polana, znajdująca się obok podjazdu, zapewniała mężczyznom odpowiednią przestrzeń potrzebną do ćwiczeń w większych grupach. Wyszły na otwartą przestrzeń, gdzie wszyscy trenowali, tocząc sparingowe walki. Pomachali jej z uśmiechem, kiedy podeszła bliżej. – Hej, Aiden… – zawołała Meryn.

~ 85 ~

Aiden odwrócił się, marszcząc brwi. – Meryn, co ci niedawno mówiłem o przerwaniu naszego treningu? Pewnego dnia, te ćwiczenia mogą uratować ci życie – praktycznie wykrzyczał Aiden. – Ale ja… – Nie. Wracaj do domu. Przyjdę do ciebie, kiedy skończymy. – Aiden celowo odwrócił się do niej plecami, odprawiając ją w ten sposób. – Aiden. Zignorował ją. – Aiden, proszę. Aiden uparcie wpatrywał się w podkładkę do pisania, w dalszym ciągu ignorując swoją partnerkę. Meryn

zwróciła

się

do

niej

z

rozszerzonymi

ze

złości

nozdrzami. – Poczekaj tutaj. O rany. Meryn pomaszerowała z powrotem do domu, z determinacją wypisaną na twarzy. Parę sekund później, pojawiła się we frontowych drzwiach i po zejściu ze schodków werandy, ruszyła na tyły posesji. Kiedy po krótkiej chwili, podjechała dużym czarnym Camaro i zatrzymała się przed domem, zyskała tym uwagę wszystkich, oprócz Aidena. Elizabeth dostrzegła, jak Colton szturchnął Aidena. Obserwował przy tym Meryn z szeroko otwartymi oczami. Meryn wyciągnęła z bagażnika kanister z benzyną i zaczęła polewać nią samochód. Elizabeth przyglądała się temu z uśmiechem. Spotkała się wzrokiem z Gavrielem. Uniosła brew i skinęła na Meryn, która radośnie oblewała auto. Wzruszył ramionami. Zauważyła, że żaden z wojowników nie pisnął o tym ani słówka swojemu dowódcy. Aiden zwrócił się do Coltona. – Colton, rozlałeś benzynę w zbrojowni? To może być potencjalna katastrofa, która może się za chwilę wydarzyć – upomniał. Colton pokręcił przecząco głową. – Nie. Ale Aiden, Meryn… – Powiedziałem, że porozmawiam z nią później. – Ale, Aiden… – Colton przełknął ślinę.

~ 86 ~

– Później – oznajmił lakonicznie Aiden. Meryn wrzuciła kanister do samochodu i wyciągnęła paczkę zapałek. Spróbowała odpalić pierwszą, ale jej się nie udało. Marszcząc nos, próbowała dalej. – Aiden… – spróbował ponownie Colton. – Porozmawiam z nią później – oświadczył stanowczo Aiden. Po tym, jak za trzecim razem, Meryn udało się w końcu odpalić zapałkę, uniosła wzrok i uśmiechnęła się do wszystkich, zanim rzuciła całe pudełko na tylne siedzenie. Cofnęła się, gdy cały samochód stanął w płomieniach.

Colton uniósł obie dłonie i przeciągnął palcami po głowie. Kołysząc się na piętach, wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. – Aiden, chciałem ci tylko powiedzieć, że Meryn podpala twój samochód. – Colton skinął głową, wskazując na podjazd. – Co takiego?! – krzyknął Aiden. Odwrócił się i zobaczył, jak jego samochód zamienia się błyskawicznie w małą pochodnię. – Meryn! Co jest, do diabła?! – Podbiegł do swojej partnerki. Spojrzał na jej zadowolony uśmiech, a potem wrócił spojrzeniem do swojego samochodu. Pociągnął dłońmi za włosy. Gdy odwrócił się z powrotem do swojej partnerki, popatrzył na nią wzrokiem wyrażającym wściekłość. – Meryn! – ryknął. Zamachnęła się i kopnęła go w goleń. – Kurwa! Cholera, Meryn! – Aiden opadł na jedno kolano i potarł bolące miejsce. Elizabeth podeszła, by stanąć u boku przyjaciółki. Wprawdzie nie była niedźwiedziem, ale w przeciwieństwie do Meryn, zaliczała się do

~ 87 ~

zmiennokształtnych; mogłaby przynajmniej wejść między nich, gdyby Aiden potrzebował trochę więcej czasu, aby się opanować. Meryn spojrzała w dół na partnera. – Zamknij się! Teraz ty mnie posłuchaj. – Meryn oparła obie ręce na biodrach i pochyliła się nad swoim ogromnym partnerem. – Po pierwsze, nie jestem jakąś mizdrzącą się, przylepna partnerką. Nie przeszkadzam ci dla zabawy. Zwykle, jeśli już muszę to zrobić, chodzi o coś ważnego, bo wiesz co? Mam własne gówno do zrobienia! Na wypadek, gdybyś jeszcze tego nie zauważył, pomagam twojemu bratu całkowicie zrestrukturyzować program treningowy i sprawić, aby starsi, którzy nie potrafią posługiwać się komputerem skumali, o co chodzi w internetowych forach. Po drugie, moja babka też mnie ciągle lekceważyła i nie potrafię nawet wyrazić słowami, jak bardzo mnie to wkurzało. Nie zgadzam się być znowu ignorowana przez kogoś, kogo kocham. – Ze łzami w oczach, weszła po schodkach na werandę. Kiedy już na niej stanęła, odwróciła się do niego. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że dzwoni do ciebie twój ojciec. – Po czym, minęła swojego sługę, który w tym czasie sztyletował Aidena wzrokiem. Z diabelskim uśmiechem, Ryuu uniósł dłoń i pstryknął palcami. Samochód eksplodował w błękitnych płomieniach. – Właściwie, to lord Byron zobaczył dym z okna swego biura. Poinformowałem go o tym, co się wydarzyło. Powiedział, żebyś oddzwonił, kiedy wrócisz z powrotem do łask swojej partnerki. – Odwrócił się i podążył za Meryn do domu. Chwilę potem, Aiden zaczął kręcić głową w tę i powrotem. Po czym trzepnął się dłonią po twarzy. – Ała! Wracaj, Meryn! Do cholery, Felix, przestań! – Aiden stracił równowagę i wylądował na plecach. Maleńki punkcik światła uderzał raz po raz, zanim przeleciał przez drzwi, które zatrzasnęły się za nim. Elizabeth i Gavriel podeszli, stając po obu stronach leżącego ciała Aidena. Colton gwizdnął za nimi. – Koleś, masz przesrane. Gavriel spojrzał w dół na swojego przyjaciela, którego twarz pokrywały teraz drobne zadrapania i westchnął, a spoglądając na nią powiedział: – Niedługo wrócimy. – Pochylił się i pociągnął Aidena na nogi. – Chodź, młokosie, może ten staruszek ze sklepu, będzie wiedział, jak to naprawić. –

~ 88 ~

Aiden skinął potakująco głową z roztargnieniem. Gavriel popchnął go delikatnie w stronę garażu. – Sprawdzę, co z Meryn. A skoro wybierasz się do sklepu, to czy mógłbyś kupić mi kilka tabliczek czekolady? – zapytała Elizabeth, usiłując zachować powagę. Biedny dowódca jednostki nadal był oszołomiony. – Możesz dostać, czego tylko sobie zażyczysz, moja partnerko. Dziękuję ci za sprawdzenie co z Meryn, jest nieco ekscentryczna, ale wszyscy się o nią troszczymy – oświadczył Gavriel. – Masz

chyba

na

myśli,

że

to

ty

się

o

nią

troszczysz,

nieprawdaż? – droczyła się z nim Elizabeth. Gavriel skinął głową. – Spędziłem z nią kilka ostatnich miesięcy, odkąd nie mogłem trenować razem z resztą chłopaków z powodu swojego stanu. Sprawiła, że te długie dni stały się dla mnie znośne. Elizabeth pocałowała go i pchnęła w kierunku zataczającej się postaci Aidena. – Idź, zajmij się swoim dowódcą, bo coś mi mówi, że oboje będziemy opiekować się tą dwójką przez dość długi czas. Gavriel przeczesał palcami jej włosy. – To bardziej niż prawdopodobne, mają w perspektywie ciężką przyszłość. – Elizabeth przytaknęła skinieniem głowy. Gavriel przechylił głowę. – Ty też to widzisz? – zapytał. – Tak. Pamiętaj, że wychowałam się wśród wampirów. Przywykłam do wybiegania myślami naprzód. Wracaj szybko. Pocałował ją po raz ostatni i podążył za Aidenem. Po chwili, rozległ się głos Coltona. – Upieczmy sobie pianki! Ała! – Jego głowa poleciała do przodu po trzepnięciu, jakie zafundował mu Sascha. Elizabeth roześmiała się, rozbawiona wygłupami mężczyzn. ***** Gavriel wszedł z Aidenem do sklepu. Chciał kupić czekoladę dla Beth i umierał z ciekawości, jakiej to rady, tym razem, staruszek udzieli Aidenowi. Podszedł razem ze swoim dowódcą do kasy, za którą siedział starszy mężczyzna, wertując stary magazyn Bass & Guns. Twarz staruszka poweselała, gdy zobaczył zbliżającego się Aidena.

~ 89 ~

– Patrzcie no tylko, kogo tu przywiało. Dawno cię nie było, synu. Z pewnością nie potrzebujesz więcej środków higienicznych dla kobiet, biorąc pod uwagę ilość, jaką zakupiłeś, kiedy byłeś tu ostatnim razem. – Proszę pana, ja… – zaczął Aiden. Staruszek wyciągnął pomaszczoną dłoń. – Mam na imię Bartholomew, synu, możesz zwracać się do mnie, Bart. Mam przeczucie, że będziemy się częściej widywać, więc równie dobrze możemy mówić sobie po imieniu. Aiden wyciągnął rękę i uścisnął mocno dłoń mężczyzny. – Nazywam się Aiden McKenzie, a to mój… przyjaciel, Gavriel Ambrosios. – Aiden wskazał w jego stronę. Gavriel skinął na powitanie głową. Bart odwzajemnił skinięcie i zwrócił się do Aidena. – No dobra, synu, o co chcesz mnie zapytać? – Co kupujesz kobiecie, żeby poprawić jej nastrój, kiedy potwornie ją rozzłościłeś? Ciasto? Słodycze? Bruzdy na twarzy starszego mężczyzny ściągnęły się, kiedy zmarszczył brwi. – Jak bardzo ją rozzłościłeś, chłopcze? – Podpaliła mój samochód. Staruszek zamrugał, a potem wybuchnął śmiechem. Śmiał się tak bardzo, że zaczął sapać i kaszleć. Gavriel był święcie przekonany, że przez Aidena starszy jegomość padnie trupem. Trzymając się za brzuch i ciągle śmiejąc, mężczyzna sięgnął po długopis i kartkę. Trzęsącą się dłonią zapisał coś na papierze i pchnął ją w kierunku Aidena. Odetchnął i otarł oczy, nadal chichocząc. Aiden spojrzał na kartkę. – Czy to miejsce, gdzie sprzedają dobrą czekoladę? – zapytał. – Nie, synu. To adres, pod którym sprzedają biżuterię. Czekolada może rozwiązać wiele problemów, ale nie jest ucieleśnieniem anielskich łez, jeśli wiesz, co mam na myśli. Jeśli twoja kobieta podpaliła samochód, synu, to jedyną rzeczą, która może ci w tym momencie pomóc, jest coś błyszczącego. – Staruszek potarł swój zaokrąglony brzuch i znów zaczął chichotać na widok rozczarowania, malującego się na twarzy Aidena.

~ 90 ~

– Chodźmy, sir, znam to miejsce, które nam polecił, sprzedają tam ładne rzeczy. Może poczekasz w samochodzie, a ja kupię w tym czasie kilka batoników. – Gavriel poklepał współczująco Aidena po plecach, zanim dowódca, powłócząc nogami, ruszył do samochodu. Gavriel odwrócił się do staruszka. Mężczyzna patrzył, jak Aiden wychodzi ze sklepu, drapiąc się po zarośniętej brodzie. – Jego kobieta naprawdę jest taka porywcza? – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo. – Co za farciarz. Gavriel potrząsnął głową. – Moja jest jeszcze bardziej zadziorna. Staruszek pokręcił tylko głową i wbił na kasę batoniki. – Coś mi mówi, że będziemy się często widywać, chłopcy. Gavriel podniósł opakowanie. – Pewnie masz rację. Pogwizdując, wyszedł ze sklepu na spotkanie z Aidenem. ***** Elizabeth spojrzała w stronę, gdzie mężczyźni stali zgromadzeni wokół dowódców swoich jednostek, którzy pod nieobecność Aidena, wydawali rozkazy co do popołudniowego treningu. Podeszła bliżej i popatrzyła na Coltona, Keelana i Dariana. Ten pierwszy wciąż pocierał tył głowy w miejscu, gdzie walnął go Sascha. – Mogę

was

o

coś

zapytać? – Mężczyźni

skinęli

twierdząco

głowami. – Aiden jest waszym dowódcą jednostki, więc dlaczego żaden z was nawet nie pisnął, kiedy Meryn podpalała jego samochód? Mieliście przecież mnóstwo czasu, żeby ją przed tym powstrzymać. – Była zaskoczona, że żaden z wojowników nawet nie drgnął, żeby powiedzieć Aidenowi, co kombinowała Meryn.

~ 91 ~

Colton popatrzył na Dariana i Keelana, po czym cała trójka skrzywiła się. Pierwszy z nich zwrócił się do niej

z

tym

skrzywionym

wyrazem

twarzy. – To wszystko z powodu trzech słów, które wypowiedziała Meryn po tym, jak się tu wprowadziła. – A jak one brzmiały? – zapytała Elizabeth. – Wiem. Gdzie. Śpicie. – Colton wzdrygnął się. Wszyscy otaczający ich wojownicy przełknęli ślinę. Sascha uśmiechnął się. – Czy tego właśnie mamy oczekiwać, kiedy zaczną pojawiać się nasze partnerki? – zapytał. Colton wybuchnął śmiechem. – Chaosu? Braku zrozumienia tego, co wychodzi z ich ust? Ustanowienia nowych zasad odnośnie zachowania oraz grożącego niebezpieczeństwa uszkodzenia ciała? – Colton pomyślał nad tym przez chwilę, po czym skinął głową. – Z całą pewnością. Wszyscy mężczyźni jęknęli. Uśmiechnięta Elizabeth, poklepała Coltona po ramieniu. – Jest coraz lepiej. Gdybyście mnie potrzebowali, będę w domu, uspokajając Meryn. – Powodzenia! – zawołał Keelan. Pomachała

mężczyznom,

a

potem

weszła

do

środka.

Musiała

nasłuchiwać przez chwilę, ale szybko zlokalizowała odgłosy frustracji, które dobiegały z biura Aidena. Ruszyła w tamtą stronę korytarzem i otworzyła drzwi. – Wszystko w porządku, skarbie? – zapytała Elizabeth wchodząc do gabinetu. Meryn ciskała wokół różnymi rzeczami, mamrocząc coś pod nosem. Elizabeth mogła dostrzec wzburzone światełko poruszające się gwałtownie wokół głowy Meryn. – Nic mi nie jest! On jest tak cholernie irytujący! Wcześniej był taki cudowny, a potem wyskoczył z takim gównem. – Meryn cisnęła ze złością jedną z teczek Aidena. Ta uderzyła w ścianę i zsunęła się w dół. Elizabeth skrzywiła się; będzie musiała uporządkować później te dokumenty. – Nie chcę zabrzmieć, jakbym brała jego stronę, ale chyba zdenerwowało go to, że wyszłaś na zewnątrz, zwłaszcza po tym, jak dzisiaj widziano jednego z tych dzikusów i to tak blisko domu. Zdaje sobie sprawę, że to tylko kwestia

~ 92 ~

czasu, zanim uświadomią sobie, że Ryuu nie nałożył zaklęcia obronnego. Robią się coraz bardziej zuchwali. – Elizabeth podeszła i podniosła leżącą na podłodze teczkę, po czym odłożyła ją na biurko Aidena. Meryn usiadła w jego fotelu i zmarszczyła brwi. Elizabeth czekała. Dziewczyna uniosła w końcu wzrok ze zdziwieniem wypisanym na twarzy. – Nie zapytasz mnie, czemu tak zareagowałam, prawda? – Nie, ale sama możesz mi o tym powiedzieć, jeśli chcesz, ponieważ przekonałam się, że gdy ktoś jest zbytnio naciskany, rzadko udziela prawdziwej odpowiedzi. – Elizabeth usiadła na skórzanym fotelu naprzeciwko Meryn. – Zachowywałam się trochę niegrzecznie w tym miesiącu – przyznała Meryn. – Nie! No, serio? – zakpiła Elizabeth. Meryn uśmiechnęła się i kontynuowała. – No dobra, przyznaję, czasami potrafię być odrobinę obcesowa i wiem, że jestem dziwaczna i przeginam strunę z chłopakami. Byłam przekonana, że do tej pory coś w nich pęknie i rzucą się na mnie, ale tego nie zrobili. Ani razu nie powiedzieli mi, żebym „przestała się niedorzecznie zachowywać” albo „dorosła”. Nie sprawili, bym czuła,

że

jestem

dla

nich

utrapieniem,

ani

nie

kazali

mi

się

zamknąć – przerwała. Elizabeth zapytała łagodnie. – Ale takie słowa padały z ust kogoś innego, prawda? Meryn skinęła potakująco głową. – Moja babcia ciągle mi mówiła, żebym „była cicho” i „dała jej spokój”. Uznałam, że to tylko kwestia czasu, zanim chłopaki też będą mieli mnie dość. Elizabeth wstała i obeszła biurko; przyciągnęła Meryn do góry i przytuliła ją. – Prawdziwa rodzina nie postępuje w ten sposób, Meryn, a właśnie z taką mamy tu do czynienia. Może i są bandą walących się w klatę, niedzisiejszych jaskiniowców, ale należą do nas. Nigdy nie zraniliby twoich uczuć. Nie tylko za bardzo im na tobie zależy, aby tak postąpić, ale też nie zaryzykowaliby wkurzenia twojego partnera czy mojego, jeśli już o tym mowa. Gavriel jest kompletnie tobą oczarowany. Powiedział mi dzisiaj, że tylko dzięki

~ 93 ~

tobie, te długie dni, które

musiał

spędzić

w

domu,

były

dla

niego

znośne. – Elizabeth przytrzymała drobną kobietę na wyciągnięcie ręki. Meryn pociągnęła nosem i otarła oczy rękawem. – Dlatego tak mnie to mocno zabolało, kiedy Aiden mnie zlekceważył. Wiedziałam, że nie zrobił tego, żeby mnie zranić, ale niespodziewanie znów poczułam się tak, jakbym miała pięć lat i była sama na świecie. – Nie masz już pięciu lat i z pewnością nie jesteś sama. Masz tego rozkosznego małego elfa, który stawił czoła komuś, kto jest sto razy większy od niego, nie wspominając już o twoim słudze. Myślałam, że powali na ziemię Aidena, kiedy zalała nas ta kula ognia. – Elizabeth uśmiechnęła się, gdy Meryn parsknęła śmiechem; poczuła ulgę, że ta ludzka dziewczyna wróciła do swego zwykłego zachowania. Meryn spojrzała na nią roziskrzonymi oczyma. – Widziałaś ich twarze, kiedy zostałyśmy pokryte błękitnymi płomieniami? – zaśmiała się, a potem parsknęła, co sprawiło, że roześmiała się jeszcze bardziej. Elizabeth śmiała się razem z nią, a każde parsknięcie Meryn, pobudzało ją do jeszcze silniejszego śmiechu. Niebawem obie kobiety tarzały się po podłodze, rechocząc jak opętane. – Denka, z twojego śmiechu wnioskuję, że czujesz się już lepiej? – zapytał Ryuu, stając w drzwiach. Meryn podniosła się na kolana, żeby wyjrzeć zza biurka, ale ledwo ją było widać. To sprawiło, że Elizabeth znów zaczęła się śmiać. Meryn posłała jej gniewne spojrzenie. Elizabeth pokazała jej język i otarła oczy. Meryn wstała, zwracając się do swojego sługi. – Taa, już wszystko dobrze. Na chwilę zapomniałam, że całkowicie wymiatam. Ryuu uniósł brew, a potem się uśmiechnął. – To prawda. Przez chwilę bałem się, że będę musiał zrobić coś bolesnego twojemu partnerowi, ale skoro się śmiejesz i nie płaczesz, więc mu tego oszczędzę. – Ryyuuu! Nie możesz tak po prostu przetrzepać skóry mojemu partnerowi, jak jakiemuś dzieciakowi. Jest dowódcą oddziału, na litość boską. – Meryn potrząsnęła gwałtownie rękoma.

~ 94 ~

Ryuu tylko na nią patrzył. – Denka, ten tytuł niewiele dla mnie znaczy. Troszczę się tylko o twoje zdrowie i dobre samopoczucie. Jeśli jego nieudolność doprowadzi do kolejnego wypadku, w którym niemalże zostaniesz upieczona, to z całą pewnością będziemy musieli sobie poważnie porozmawiać. – Ryuu skrzyżował ramiona na piersi. Meryn

zwróciła

się

do

niej. – Nie

potrafię

sobie

z

nim

poradzić! – stwierdziła wskazując na Ryuu. Elizabeth wstała i otrzepała dżinsy. – Tacy właśnie są słudzy, Meryn. Jak dotąd, sługa mojego wuja nie zwrócił się do niego ani razu, okazując jakąkolwiek dozę respektu. Sebastian postrzega mojego wuja jako swojego podopiecznego i nic poza tym. Myślę, że w pewnym sensie, mój wujek tego potrzebuje. Zawsze może polegać na Sebastianie, który utrzyma go w ryzach. Wyraz twarzy Ryuu nie uległ zmianie. – Nie uszkodziłbym go… trwale. – Wzruszył ramionami. Meryn palnęła się w czoło z

irytacją. – Poddaję

się!

I…

jestem

głodna. – Troska o partnera odeszła w zapomnienie, gdy spojrzała na Ryuu słodkimi, szczenięcymi oczkami. Uśmiechnął się lekko i skłonił. – Przygotowałem przekąskę ze słodkiego pieczywa, które zakupiły panie wcześniej w mieście, razem z twoją ulubioną herbatą Earl Grey. – Kochasz mnie! – Meryn zwróciła się do niej. – Idziesz? Elizabeth skinęła głową. – Na ciastka i herbatę? Oczywiście, że tak, zaraz przyjdę. Ale przedtem, muszę poprosić Ryuu o zamówienie dla mnie pewnego gatunku herbaty, skoro mam tu mieszkać. Meryn wzruszyła ramionami i wyszła na korytarz; zatrzymała się na moment, zanim obróciła do niej z powrotem. – Naprawdę się cieszę, że tu jesteś, Króliczku – przyznała. Elizabeth była zbyt wzruszona, by oderwać jej małą śliczną twarz za nazwanie jej „Króliczkiem”. – Ja też, skarbie. Meryn uśmiechnęła się i oddaliła. Ryuu wyjrzał przez drzwi i uniósł palec. Po kilku sekundach opuścił rękę i odwróć się do niej. – Domyślam się, że nie chodzi o herbatę?

~ 95 ~

– Nie miałabym nic przeciwko, gdybyś zamówił trochę Fortnum i Mason's English Breakfast. Uzależniłam się od tych gatunków, kiedy odwiedzaliśmy Londyn. Ale nie, tak naprawdę chciałam cię zapytać… czy dopilnowałeś, aby wszystkie zaklęcia zostały zneutralizowane? Nie napawa mnie to dumą, ale muszę przyznać, że ta ognista kula dzisiejszego popołudnia, śmiertelnie mnie przeraziła. – Wzdrygnęła się. Ryuu skrzywił się gniewnie. – Nie przypominaj mi o tym incydencie. Większość z nich nadal działa, ale aktywują się tylko wtedy, gdy ktoś spróbuje otworzyć okno i będzie usiłował dostać się do środka. W dowolnym momencie, możemy aktywować te znajdujące się przy frontowym i tylnym wejściu za pomocą małych mosiężnych talizmanów zawieszonych na ścianach przy drzwiach. Pracowałem z Keelanem nad tym, czego potrzebowalibyśmy do oznaczenia stałej granicy. Jest to trudne, ponieważ nie można, na przykład, zablokować

wszystkich

zmiennokształtnych.

Musielibyśmy

być

bardzo

szczegółowi, ale w ten sposób, możemy pozostawić luki. – Jestem zadowolona, pod warunkiem, że nie ma takiej możliwości, żebyśmy, ja lub mój partner, spłonęli żywcem. Podsłuchiwałeś naszą rozmowę? – zapytała. Przytaknął skinieniem głowy. – Naturalnie. – Dopilnujesz, żeby Aiden zrozumiał, z jakiego powodu, Meryn aż tak się zdenerwowała? Nie sądzę, aby sama coś na ten temat powiedziała, ale uważam, że dopóki Aiden nie dowie się, dlaczego to tak bardzo na nią wpłynęło, znowu nieumyślnie popełni ten sam błąd i to nie ze swojej winy. Ryuu westchnął. – Przypuszczam, że masz rację. Elizabeth poklepała go po ramieniu. – Wszystko w jeden dzień. Mam nadzieję, że Meryn nie zjadła wszystkich jabłek w cieście. Miała rację, są przepyszne. – Wyszła na korytarz i udała się do salonu, żeby wywalczyć dla siebie trochę słodkości.

*****

~ 96 ~

– Ona płakała. – Aiden wpatrywał się w pudełko z biżuterią, które trzymał w rękach i pokręcił głową. Gavriel wiedział, że zranienie Meryn do tego stopnia, żeby się rozpłakała, zdruzgotało jego dowódcę. Przeniósł spojrzenie ze swojego przyjaciela z powrotem na drogę. – To są rzeczy, z którymi musi się zmierzyć każda para. Jedyne, co możesz teraz zrobić, to wziąć winę na siebie, błagać o wybaczenie, a potem starać się ze wszystkich sił, aby nigdy więcej jej nie zranić. – Wiem, że miała gówniane dzieciństwo, ale zawsze to lekceważyła. Gdzie ja miałem głowę, żeby ją tak zignorować? – Aiden uderzył się w czoło zapakowanym niedużym niebieskim prezentem. – Kiedy wrócimy, płaszcz się i błagaj o wybaczenie… – Aiden jęknął. A Gavriel kontynuował. – A potem usiądź i skłoń ją do rozmowy o rzeczach, które wzbudzają jej obawy. Powiedz, że nie potrafisz czytać w myślach i nigdzie się nie wybierasz. Aiden zwrócił się do niego. – W zeszłym miesiącu widywałeś ją częściej niż ja, dlaczego miałaby myśleć, że odejdę? Gavriel westchnął w duchu. Marzył tylko o tym, żeby zwinąć się ze swoją partnerką i dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Kiedy spojrzał i zobaczył kompletne zmieszanie na twarzy Aidena, wiedział, że musi mu to wyjaśnić, przynajmniej tyle był winien Meryn. – Aiden, ona straciła oboje rodziców, gdy była bardzo mała. Już samo to może wywołać problemy z powodu porzucenia, ale kiedy weźmiesz jeszcze pod uwagę babkę, która ignorowała jej istnienie, to założę się, że czekała tylko na to, aż każemy jej odejść albo zaczniemy ją zupełnie ignorować. Naprawdę nie mogłeś tego gorzej spieprzyć. Kiedy na niego zerknął, Aiden gapił się

na

niego

z

otwartymi

ustami. – Och, bogowie, moje biedactwo. – Musisz tylko przez jakieś pięćdziesiąt lat lub coś koło tego, powtarzać jej codziennie, co do niej czujesz – zasugerował Gavriel. Aiden skinął głową i popatrzył przed siebie. – Jedź szybciej. Gavriel kiwnął głową. – Tak jest. *****

~ 97 ~

Elizabeth popijała herbatę, kiedy usłyszała dobiegający z zewnątrz trzask samochodowych drzwi. Meryn odwróciła się do niej z paniką wypisaną na twarzy. – A jeśli mnie nienawidzi, bo podpaliłam jego samochód? – wyszeptała. – Niemożliwe,

po

prostu

z

nim

porozmawiaj,

Meryn.

Może

to

zmiennokształtny, ale wciąż jest mężczyzną. Używaj prostych słów, nie za dużo sylab, a wszystko będzie dobrze – zasugerowała. – Racja. Proste słowa. Rozumiem. – Meryn wykręcała nerwowo palce. Kiedy usłyszały, jak otwierają się i zamykają frontowe drzwi, Meryn wyglądała tak, jakby miała się zaraz pochorować. – Oddychaj – szepnęła Elizabeth. Meryn skinęła głową. Aiden wszedł do pokoju, a za nim Gavriel. Elizabeth zawsze umawiała się ze zmiennokształtnymi lub fae. Podobały jej się ich wielkie postury i mięśnie, ale nieoczekiwanie zaparło jej dech w piersiach, gdy ujrzała własnego partnera, stojącego obok zmiennego niedźwiedzia. Przypomniała sobie, jak wyglądało, pochylone nad nią, jego szczupłe ciało z wyrzeźbionymi mięśniami, co sprawiło, że w porównaniu do niego, dowódca jednostki wydawał się jej niekształtny. – Meryn – odezwał się chłodno Aiden. – Aiden. – Meryn wpatrywała się w swoje dłonie. Elizabeth spojrzała na swojego partnera, który wzruszył ramionami. Po kolejnej minucie, która upłynęła w ciszy, Elizabeth pochyliła się i szepnęła. – Pamiętasz, co ci mówiłam? Meryn kiwnęła twierdząco głową, zanim zwróciła się do Aidena. – Chcesz. Uprawiać. Seks? Elizabeth była zaskoczona tym, jak szybko poruszał się Aiden, biorąc pod uwagę jego wielkość, ponieważ dotarł do swojej partnerki w rekordowym czasie. Meryn zachichotała, gdy uniósł ją w swoich ramionach i zaczął całować, pokrywając pocałunkami każdy odsłonięty centymetr jej skóry. Po czym, odwrócił się i prawie wybiegł z pokoju. Kręcąc głową, Elizabeth podniosła kubek i pociągnęła kolejny łyk herbaty. – Powiedziałam jej, żeby używała krótkich słów z ograniczoną liczbą sylab.

~ 98 ~

Gavriel podszedł do niej dumnym krokiem i przytrzymał przed nią małą białą torebkę. – To dla ciebie, najdroższa. Elizabeth oblizała usta i sięgnęła po opakowanie. Gavriel odsunął je poza jej zasięg. – Musisz zapłacić. Elizabeth spojrzała na niego podejrzliwie. – Ile mnie to będzie kosztowało? Gavriel delikatnie opuścił torebkę w jej dłonie. – Spędzenie ze mną reszty popołudnia, ponieważ chciałbym poznać swoją partnerkę dużo, dużo lepiej. – Jeśli zdobędziesz dla nas lunch od Ryuu, to umowa stoi. Odżywiałam się dzisiaj jedynie kofeiną i cukrem. Może to normalne dla Meryn, ale ja jestem zmiennokształtna i potrzebuję znacznie więcej pożywniejszych rzeczy. Gavriel wyciągnął ją z fotela i wziął w ramiona. – Załatwione. Idź na górę, a ja zobaczę, co mogę zdobyć dla nas na lunch. Elizabeth zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go. Chciała go zaskoczyć, ale sama padła ofiarą swojego figla. Bowiem jej partner, przejął panowanie nad pocałunkiem, a kiedy skończył, dyszała. – Podstępny wampir – mruknęła, kierując się do przedpokoju. – Rzecz jasna i jestem przebieglejszy od innych – przyznał. – Pospiesz się z tym jedzeniem. – Jak sobie życzysz. Elizabeth odwróciła się, by na niego spojrzeć. Czy on właśnie zacytował Narzeczoną dla księcia? Gavriel spojrzał na nią z niewinnym wyrazem twarzy. – Co? Nie potrafiła stwierdzić, czy żartował czy nie. – Cholerny wampir. Jego chichot podążył za nią do przedpokoju.

~ 99 ~

ROZDZIAŁ 7 Gavriel miał właśnie wchodzić do kuchni, kiedy usłyszał zaskoczone sapnięcie Beth, a potem odgłos czegoś lub kogoś spadającego ze schodów. Beth! Pobiegł do przedpokoju sprawdzić, co się stało i ujrzał swoją partnerkę leżącą na podłodze, ze wzrokiem utkwionym w suficie. Zamrugała powoli, po czym zaczęła poruszać kolejno poszczególnymi kończynami. Gavriel ukląkł przy niej, sprawdzając czy nie ma jakichś śladów obrażeń głowy. Colton i Keelan wybiegli z pokoju medialnego. Popatrzyli na podłogę z szeroko otwartymi oczami. – Jasny gwint! Elizabeth, nic ci nie jest? – zapytał Keelan, klękając po jej drugiej stronie i biorąc ją za rękę. Wypowiedział cicho zaklęcie, a ich złączone dłonie zaczęły lśnić. – W porządku, to normalne. Ręce i nogi są całe, ale myślę, że pękły mi żebra – odparła, oddychając płytko. Keelan kiwnął głową. – Nie „widzę” urazu, ale z całą pewnością jest tam pęknięcie, masz szczęście, nie wyczuwam złamania. To zaklęcie powinno pomóc ci się szybciej uleczyć, ale będziesz musiała odpocząć przez jakiś czas. – Cofnął się, przysiadając na piętach. Gavriel podniósł ją delikatnie i przytulił. Keelan wstał i otrzepał spodnie. Gavriel był wdzięczny, że czarodziej był w domu, by uleczyć jego partnerkę, ale co będzie następnym razem? A gdyby w tym czasie nikogo tu nie było? Co by się stało, gdyby została poważnie ranna? Serce nadal podchodziło mu do gardła. Zwrócił się do Coltona. – Wyświadczyłbyś mi przysługę? Mógłbyś sprawdzić czy Ryuu jest w kuchni i zapytać czy może przygotować dla nas jakiś lunch? Chcę zabrać Beth na górę i położyć ją do łóżka, żeby odpoczęła. Colton spojrzał na niego. – Jasne. Zaopiekuj się Beth, a ja za chwilę przyjdę na górę. – Mrugnął do Beth i odwrócił się, by pójść do kuchni. Keelan uśmiechnął się do Beth i spojrzał na Gavriela. – Gdybyś mnie potrzebował, po prostu zadzwoń. Za kilka godzin mogę nałożyć kolejne zaklęcie uzdrawiające, które powinno całkowicie związać kości. – Pokręcił szyją. – A wiesz, lunch to wcale nie taki głupi pomysł. Po rzucaniu zaklęć zawsze jestem

~ 100 ~

głodny, a dzisiaj nałożyliśmy ich bardzo dużo. – Zasalutował i ruszył za Coltonem do kuchni. – Mogę chodzić – zaprotestowała Beth, rumieniąc się. – Gdyby to ode mnie zależało, nigdy

więcej

byś

tego

nie

robiła. – Odwrócił się i zaczął wchodzić po schodach. – Po prostu przywiążę cię do swojego łóżka, bo wiem, że tam będziesz bezpieczna. – Omal się nie potknął, gdy zobaczył, jak rozszerzają jej się źrenice. – To nie brzmi tak źle – wyszeptała z uśmiechem. Polityka. Polityka i posiedzenia rady. Myśl o czymkolwiek, tylko nie o niej nagiej, przywiązanej do łóżka. – Jeśli interesują cię takie rzeczy, to moim obowiązkiem jako twojego partnera, jest zadowolenie cię – wymruczał jej do ucha. Gdy dotarli na szczyt schodów, skręcił w lewo i ruszył w stronę ich pokoju. – Obowiązkiem, tak? – zapytała, unosząc brew. – Jeśli chodzi o moje obowiązki, to jestem niezwykle staranny i skrupulatny. – Pochylił się i przekręcił klamkę. Pchnięciem ramienia otworzył drzwi i zamknął je za sobą kopnięciem. Ułożył ją delikatnie na łóżku i podciągnął kołdrę. Szok na jej twarzy wystarczył, aby połechtać jego dumę. Pragnęła go równie mocno, jak on jej. – Nie, ale serio, nic mi nie jest. – Odepchnęła kołdrę, ale on pokręcił głową. – Odpoczniesz trochę. A ja zadzwonię do twojego wuja. – Podciągnął kołdrę z powrotem. Wydymając wargi, spojrzała na niego gniewnie, a później ziewnęła. Rumieniąc się ponownie, wtuliła się w kołdrę. – No dobrze, ale obudź mnie na lunch. – Oczywiście, kochanie. – Pochylił się i pocałował ją w skroń. – Najlepszy. Partner. Na świecie – oznajmiła i zamknęła oczy. Czując się tak, jakby mógł stawić czoła całemu światu, wyszedł z sypialni i udał się do gabinetu. Zamknął drzwi i podszedł, aby zająć miejsce za biurkiem. Podniósł telefon i wybrał numer do głównego biura przywódcy wampirów.

~ 101 ~

– Biuro Starszego Rioux, proszę się przedstawić i powiedzieć, w jakiej sprawie pan dzwoni? – usłyszał kobiecy, rzeczowy głos. – Nazywam się Gavriel Ambrosios, chciałbym rozmawiać z Magnusem – odparł Gavriel. – Panie Ambrosios, jakie zajmuje pan stanowisko? – kontynuowała. Gavriel odsunął telefon od ucha i popatrzył na niego. Wprawdzie już jakiś czas temu opuścił społeczeństwo wampirów, ale do jasnej cholery, powinna była rozpoznać jego nazwisko! Choć doceniał fakt, że jego lud posiadał społeczną strukturę i nie był świadomy jego wieku, zdecydowanie nie podobało mu się, że musi tańczyć jak ktoś mu zagra. – Jestem zastępcą dowódcy jednostki, Aidena McKenzie, z oddziału Alfa w Lycaonii – wyjaśnił. – Och. Zmiennokształtni – pociągnęła nosem i kontynuowała. – Panie Ambrosios, jeśli zostawi pan wiadomość, Starszy Rioux dostanie ją tak szybko, jak to będzie możliwe. W przeciwnym razie, mogę umówić pana na rozmowę telefoniczną. Zobaczmy, najbliższy wolny termin ma 17 marca. – Jej głos zabrzmiał protekcjonalnie. 17 marca przypadał za ponad cztery miesiące! Zgrzytając zębami, wziął głęboki oddech. – Nie mogę czekać cztery miesiące, żeby z nim porozmawiać. Jeśli przekaże mu pani, kto dzwoni, jestem pewien, że odbierze mój telefon. – Panie Ambrosios, Starszy Rioux jest bardzo ważną osobistością; nie ma czasu na rozmowę z każdą osobą, która uważa, że ma jakiś problem. Muszę zasugerować, aby zwrócił się pan z tą sprawą w pierwszej kolejności do lokalnego Starszego, a jeśli on uzna to za wystarczająco ważne, to jestem pewna, że skontaktuje się ze Starszym Rioux – poradziła, uznając tym samym, że zrezygnował z umówienia go na rozmowę telefoniczną. – To, o czym muszę z nim porozmawiać, ma charakter osobisty i nie może stanowić przedmiotu dyskusji z René. Proszę się nie rozłączać i przekazać Magnusowi, że dzwonię. Jak już mówiłem, jestem pewien, że odbierze mój telefon – wyjaśnił ponownie. Prędzej piekło go pochłonie niż on zwróci się do René w sprawie Beth!

~ 102 ~

– Dla pana to Starszy Evreux i Starszy Rioux! Naprawdę nie wiem, za kogo się pan uważa, ale nie pozwolę, aby się pan wyrażał o naszych Starszych z takim brakiem szacunku! – praktycznie wrzeszczała, zanim połączenie zostało przerwane. Gavriel wziął głęboki oddech, zanim ponownie spróbował użyć własnego telefonu. Nie chciał kupować nowego, przez to, że zmiażdżyłby ten, który trzymał w dłoni. Ponownie wybrał numer i czekał. – Biuro Starszego Rioux, proszę się przedstawić i powiedzieć, w jakiej sprawie pan dzwoni? – zapytał ten sam żeński głos. Tym

razem

Gavriel

nawet

nie

zawracał

sobie

głowy

uprzejmością. – Połącz mnie z Magnusem w ciągu najbliższych pięciu minut albo będziesz musiała mu wyjaśniać, dlaczego nagle stracił swoje stanowisko w radzie. Jestem Gavriel Ambrosios. Broniłem naszej rasy, jeszcze zanim ty i ci twoi Starsi przyszliście na świat. Jestem nie tylko wystarczająco stary, aby być ojcem zarówno René, jak i Magnusa, ale też od zarania dziejów, posiadam pięćdziesiąt

pięć

procent

udziałów we

wszystkich

przedsiębiorstwach

wampirów. Po tym, jak poprosisz Starszego do telefonu sugeruję, abyś poświęciła trochę czasu na odświeżenie swojej wiedzy na temat panujących rodów naszych obywateli. Ród Ambrosios należy do najstarszych i najbardziej poważanych pośród całej rasy wampirów – wysyczał. – Co takiego? Ja? P…p… proszę chwilkę poczekać – wyjąkała kobieta. Oddychając ciężko, przeklął się w duchu za utratę panowania nad sobą. Jego przemiana miała już wkrótce osiągnąć najwyższe stadium, a jemu coraz trudniej było zapanować nad sobą. – Kto mówi, do diabła? I dlaczego moja sekretarka tonie we łzach? – zażądał odpowiedzi gniewny głos. – Witaj Magnus, tu Gavriel Ambrosios. Może powinieneś dopilnować, żeby twoja sekretarka zapoznała się, kto należy do założycielskich rodzin, zanim powie kolejnemu z nas, aby zostawił wiadomość lub udał się do lokalnego Starszego w sprawie jakichś nieistotnych problemów – rzucił zjadliwie Gavriel.

~ 103 ~

– Och, rany boskie, to ty Gavrielu! – Głos Magnusa stał się bardziej stłumiony. – Tak, jest tym, za kogo się podaje. Tak, jest członkiem jednej z założycielskich rodzin. Nie wiem, dlaczego nie widnieje w twoim spisie, będziesz musiała sprawdzić i to naprawić, zanim wrócisz tu jutro. Och, na miłość boską, kobieto, przestań się mazać i weź sobie wolne na resztę dnia. Gavriel usłyszał kliknięcie, ciszę, a po kilku sekundach głos Magnusa powrócił i brzmiał znacznie wyraźniej niż wcześniej. – Już. Przełączyłem cię na swoją osobistą linię. Obyś lepiej traktował moją Bethy niż potraktowałeś moją sekretarkę – warknął Magnus. – Przestań. Nie rób tego, Magnus. Nie teraz. Możesz opieprzyć mnie później, ile wlezie, tylko nie teraz. – Gavriel uniósł rękę i oparł na niej czoło. Jak miał chronić Beth, skoro sam ledwo mógł funkcjonować? – Do diabła, Gavrielu, przepraszam. Bardzo źle z tobą? Nie będę strzępił sobie języka, pytając cię, która to przemiana, ponieważ doskonale wiem, że i tak nie odpowiesz, ale wiedz, że należysz teraz do rodziny. Nigdy nie zrobiłbym niczego, co zraniłoby moją Bethy. Masz własne powody, by utrzymywać swój wiek w tajemnicy. Jeśli to dla ciebie takie ważne, to od teraz jest też ważne i dla mnie. – Głos Magnusa brzmiał szczerze. Gavriel zamknął oczy i rozparł się na fotelu. – Straciłem rachubę. Ale ta jest najgorsza ze wszystkich. Nie mogę się nasycić krwią, a głód stale mi towarzyszy. Ustępuje na chwilę jedynie wtedy, gdy pożywię się krwią Beth. Nie jestem pewien czy ta różnica wynika z tego, że jest ona moja partnerką. – Jeśli jest tak źle, jak mówisz, to twoje ciało przygotowuje się na znaczny przyrost mocy. Przecież jeszcze nawet nie nastał grudzień, Gavrielu, ile czasu ci jeszcze zostało? U większości wampirów szczytowy moment przemiany przypada mniej więcej na okolice najdłuższej nocy. – Mój

powinien

wkrótce

uderzyć.

Niewiele

pamiętam

ze

swego

dzieciństwa, ale pamiętam moją matkę, która mówiła mi, że jestem wyjątkowy, ponieważ urodziłem się wcześnie, dlatego myślę, że moje urodziny przypadają niedługo. – Nie pamiętasz już nawet dnia swoich urodzin? – zapytał cicho Magnus. – Zapomniałem więcej niż pamięta cała nasza rasa. – Gavriel otworzył oczy; odchylając się jeszcze bardziej, popatrzył na czysty biały sufit.

~ 104 ~

– Na Pierwszą Krew, ty mówisz poważnie, prawda? – wyszeptał Magnus. – Niestety tak. Powiedzmy, że jest wiele rzeczy, które mógłbym poprawić nawet w naszych podręcznikach do historii – oznajmił, mając nadzieję, że Magnus odczyta między wierszami podpowiedź dotyczącą jego wieku. Usłyszał odgłos przesuwania papierów i pisania na klawiaturze. – Przygotowuję oświadczenie dla naszych ludzi dotyczące twojego sparowania z Beth. Zamierzam też ogłosić, że jeśli nie znajdę własnej partnerki i nie spłodzę dziedzica, na moją spadkobierczynię majątku wyznaczam właśnie ją, a ciebie na spadkobiercę mojego miejsca w radzie. Ludzie w Noctem Falls znają i szanują Beth, mimo że jest zmiennokształtną. Będą jej słuchać, jeśli coś mi się stanie. – Przerwał i ściszył głos. – Rozmawiałem wcześniej z Beth, o tym, że czuję, iż coś się zbliża i chcę, aby nasze rody zostały połączone i stały się niezwyciężone, zanim spadnie na nas to nieznane zagrożenie. Możemy uniknąć potencjalnych zagrożeń, jeśli wróg będzie musiał zmierzyć się jednocześnie z połączonymi Rodami Ambrosios i Rioux – oświadczył Magnus. Gavriel ponownie usłyszał szelest dokumentów. – Nie musisz tego robić, wciąż masz jeszcze dużo czasu, aby znaleźć własną partnerkę. Nie jesteś taki stary Magnus. Magnus roześmiał się. – Bogowie, sprawiasz, że czuję się młody, a to wiele mówi, mój przyjacielu. Spójrz na to w ten sposób, nasz wróg może przydzielić mi ochronę, aby uniknąć konieczności stawienia czoła tobie. Gavriel uśmiechnął się. – Pewnie istnieje takie prawdopodobieństwo. – Nie zadzwoniłeś po to, żeby mnie nękać, prawda? – zapytał Magnus. – Nie, właściwie to dzwonię po numer telefonu Brodericka Monroe. – Prześlę ci tę informacje, więc będziesz mógł dodać jego numer do listy kontaktów. Jesteś pewien, że Beth ma się dobrze? – Spadła ze schodów, a ja niemal połknąłem własny język. Miałem nadzieję, że Broderick mógłby dostarczyć mi trochę więcej informacji na temat tego, jakim cudem udało mu się wychować ją tak, że dotrwała do dorosłości w jednym kawałku. – Telefon Gavriela wydał dźwięk, sygnalizując otrzymanie informacji kontaktowych. Magnus zaczął chichotać. – Ani Broderick, ani Beth nie wiedzą, ale Caspian przyszedł do mnie zaraz po tym, jak sparował się z jej ojcem. Miała

~ 105 ~

wtedy zaledwie jakiś roczek; myślę, że nie spał od kilku dni. Za każdym razem, gdy spuszczał ją z oczu, znajdowała się w kolejnej, zagrażającej życiu, sytuacji. Wszystkich nas przerażało na śmierć to, że nigdy nie płakała ani nie próbowała szukać u nikogo pomocy. Pewnego dnia, natknąłem się na nią w pałacowym korytarzu, kulejącą ze zwisającym złamanym ramieniem. Biedny Cas był bliski załamania. Począwszy od drugiego roku życia, aż do trzydziestki, przydzieliłem do niej jednego czarownika uzdrowiciela i wampira, którzy czuwali nad nią niemal przez całą dobę. Zanim skończyła trzydzieści lat, wiedziała, że może znaleźć kogoś przy sobie lub wezwać pomoc, gdy zostanie ranna. Nie zdradzę ci, ile musiałem zapłacić za odprawę dla tej dwójki, która ją ochraniała, ale powiem ci tylko, że musiało to pokryć koszty terapii tych biedaków, cierpiących na zespół stresu pourazowego. –Magnus znowu zachichotał, a Gavriel przycisnął dłoń do żołądka, bo miał wrażenie, że zaraz zwymiotuje. – Jednak, mimo jej nienaturalnego pecha, nigdy nie miałem bardziej oddanej pracy asystentki. Znalezienie zastępstwa zajęło mi całe lata po tym, jak postanowiła opuścić dom, aby zobaczyć, jak żyją ludzie. Nikt nie był nawet w połowie tak kompetentny, jak ona. Nie sądzę, żebyś był zainteresowany rezygnacją ze stanowiska wojownika jednostki i powrotem do Noctem Falls? Beth mogłaby wrócić do zajmowania się moimi sprawami, a ty mógłbyś dopilnować, żeby nasi ludzie nie zapomnieli, jak wyglądasz –namawiał Magnus. – Obawiam się, że nie. Jestem tu potrzebny; będziesz musiał tylko zastępować swoje sekretarki – drażnił się Gavriel. – Cholera. Informuj mnie o tym, co się tam u was dzieje. Pomijaj René i dzwoń bezpośrednio do mnie – pouczył go Magnus. – Upewnij się

tylko,

żeby

ta

twoje

sekretarka

nie

kazała

mi

czekać – rzucił kwaśno Gavriel. – Ha! Pozdrów Beth ode mnie. – Pozdrowię, jeszcze raz dziękuję, Magnus. – Nie ma sprawy. Gavriel rozłączył się, czując ogromne wyczerpanie. Znając Magnusa, był pewien, że jego partnerka dorastała, mając najlepszą ochronę, jaką można kupić za pieniądze, a mimo to i tak w regularnych odstępach czasu, robiła

~ 106 ~

sobie krzywdę. Została przeklęta? Jakiego określenia użył wcześniej Magnus? Nienaturalny pech? Kręcąc głową, wybrał numer Brodericka Monroe. Broderick odebrał po drugim sygnale. – Halo? Kto mówi? – Witam pana, z tej strony, Gavriel Ambrosios. Usłyszał chichot. – Tak myślałem, że się pan do mnie odezwie. Gavriel usłyszał w tle drugi męski głos pytający: – Czy to on? – Tak,

Caspian,

to

partner

Beth.

Gavriel,

przełączam

cię

głośnomówiący. – Po krótkiej chwili, z powrotem usłyszał na

na linii

Brodericka. – Okej, jesteśmy tu obaj. W jaki sposób Beth się zraniła? –zapytał. – Spadła ze schodów. – Ach. No tak, nie radzi sobie zbyt dobrze ze schodami czy dywanikami. Zasadniczo wszystko, co może stwarzać ryzyko potknięcia, to tykająca bomba zegarowa – stwierdził Broderick. – Płaskie powierzchnie są najlepsze, ale nie stanowią żadnej gwarancji – usłyszał wtrącenie Caspiana. – Co prawda, nie będzie chciała go nosić, ale skłoń ją, żeby zresetowała swój system alarmowy w łańcuszku. Musisz go ustawić tak, aby w razie aktywacji jego sygnał dotarł do ciebie i twoich miejscowych przyjaciół, zamiast do nas. Zdecydowanie go nie znosi, ale wielokrotnie

uratował

jej

życie – poradził Broderick. – Zamówiliśmy go na jej szesnaste urodziny, została w nim zaklęta spora ilość magii fae – wyjaśnił Caspian. – Jakim cudem udało wam się dotąd nie postradać zmysłów ze zmartwienia? – odetchnął Gavriel. Usłyszał śmiech mężczyzn. – A kto powiedział, że wciąż się o nią nie zamartwiamy? – zapytał Caspian. – Bywało tak wiele nocy, kiedy kładliśmy się do łóżka i leżeliśmy gapiąc się w sufit oraz wznosząc modły do każdego, kto słuchał, aby nas przeżyła. Po tym, jak szła spać, każdego wieczora byliśmy wdzięczni za to, że udało jej się przeżyć kolejny dzień. Najgorsze były dla nas te lata, które spędziła, żyjąc wśród ludzi. – Głos Brodericka załamał się. – Teraz jest bezpieczna, kochanie – mruknął Caspian.

~ 107 ~

– Doprawdy? Czy rzeczywiście tak jest? Gavriel, ona nam powiedziała, że przechodzisz przemianę, że macie jakiegoś wroga, grasującego w Lycaonii, który zagroził nawet partnerce dowódcy jednostki McKenzie, a na domiar wszystkiego moje drogie dziecko, należy do takich osób, które nie mogą nawet sprawdzić poczty elektronicznej bez doznania wstrząśnienia mózgu. Czy rzeczywiście jest tam bezpieczna

z

tobą

i

z

tymi

wszystkimi

zagrożeniami? – zapytał Broderick. Gavriel przyłożył telefon do drugiego ucha. – Oprócz codziennych treningów, które mają zapewnić bezpieczeństwo miastu oraz ludziom, wszyscy wojownicy jednostek odbywają nocne i dzienne patrole. Opracowaliśmy nowe procedury i ćwiczenia, które pomogą nam walczyć z tym nowym wrogiem. Właśnie dzisiaj, zainstalowaliśmy alarm oraz nałożyliśmy zaklęcia ochronne w posiadłości Alfa, aby zapewnić bezpieczeństwo naszym partnerkom. Przyznam szczerze, że nawet w obliczu tego nowego zagrożenia, jest tu bezpieczniejsza z jednostką Alfa niż gdziekolwiek indziej – oświadczył. – A czy przy tobie jest bezpieczna? Ostatnia przemiana mojego brata była dość brutalna. Im więcej zyskujemy pod względem umiejętności i siły, tym trudniejsze jest dla nas to przeobrażenie, a w jego przypadku była to transformacja, która pozwoliła mu zająć stanowisko naszego Starszego, więc wiesz, jak bardzo było to niebezpieczne. Pod koniec, tuż przed punktem kulminacyjnym, stał się brutalny. Tuż przed tym, nim posiądziemy nowe zdolności, zachowujemy się najbardziej agresywnie. Zważywszy na ten niesamowity pech, jaki prześladuje Beth, to czy ona jest naprawdę bezpieczna u twego boku? – zapytał Caspian z twardą nutą w głosie. Gavriel nie odpowiedział od razu. Pomyślał o rosnącej ostatnio liczbie przypadków, kiedy stracił nad sobą kontrolę. Jego pierwsze spotkanie z Beth było niemal brutalne i wiedział, że będzie coraz gorzej, im bardziej zbliżał się do punktu kulminacyjnego. Sam szukał na to odpowiedzi. Gdy w końcu nadejdzie ta chwila, to czy rozpozna własną partnerkę? W końcu udzielił jedynej możliwej odpowiedzi. – Nie wiem. Chciałbym was zapewnić… do diabła, sam chciałbym mieć pewność, że nigdy jej nie skrzywdzę. Ale nie mogę tego zagwarantować. Mogę jedynie przysiąc, że w złości, świadomie czy z własnej woli, nigdy nie tknąłbym

~ 108 ~

jej nawet palcem. Oddałbym życie, by ją chronić, ale możecie mieć rację w tym, że

mogę

stanowić

dla

niej

większe

niebezpieczeństwo

niż

nasi

wrogowie. – Zasłonił oczy dłonią. – Może powinienem ją odesłać z powrotem do was, do Noctem Falls. Jeden z mężczyzn odetchnął głośno. – Zabezpiecz siebie. Tuż przed tym, nim przemiana mojego brata sięgnęła punktu kulminacyjnego, wiedział, że nadchodzi i poprosił, żeby go zakuć w łańcuchy. To była jedyna rzecz, która zapewniła bezpieczeństwo otaczającym go osobom, włącznie ze mną. Chciałbym ci powiedzieć: „tak, odeślij ją do nas”, ale wiem, że byłoby to niewłaściwe. Partnerzy należą do siebie. Jeśli Przeznaczenie sprowadziło Beth do twojego życia, właśnie w takim momencie, to muszę wierzyć, że jest tam z jakiegoś powodu. Muszę tak myśleć, bo w przeciwnym razie oszalałbym ze zmartwienia – przyznał Caspian. – Dziękuję ci za to. Tak długo nie mogłem odnaleźć partnerki, iż sądziłem, że Przeznaczenie o mnie zapomniało – stwierdził ze smutkiem Gavriel. – Jeśli istnieje coś, czego nauczyłem się w swoim krótkim życiu to tego, że Los tka własną nić. My możemy jedynie dostrzec przelotnie jej fragmenty, ale tkana jest znacznie większa tkanina, o której nic nie wiemy. Przeznaczenie nie zapomniało

o

tobie,

Gavrielu,

tylko

czekało,

aż

nasza

Bethy

dorośnie – oznajmił łagodnie Caspian. – Dzięki bogom, że czuwaliście nad nią, bo w przeciwnym razie mógłbym w ogóle jej nie mieć. Czy jest cokolwiek, co mogę zrobić, żeby zminimalizować liczbę tych, hm, wypadków? – Nie chcę, żeby to zabrzmiało, jakby Beth była dziecinna, bo taka nie jest pod żadnym względem, właściwie to, kiedy nie potyka się, ani nie przewraca czy upada, ma w sobie wiele wdzięku i opanowania, ale może zechcesz rozważyć zamontowanie w posiadłości zabezpieczeń przed dziećmi – poradził Caspian. – Zabezpieczenia przed dziećmi? A co to takiego? – Gavriel wyjął notes i długopis. Na górze zanotował przypomnienie, żeby zresetować ustawienia systemu alarmowego w jej łańcuszku.

~ 109 ~

– Och, do diabła, zdaje się, że nie miałeś zbyt dużego doświadczenia z dziećmi. Chodzi o zrobienie takich rzeczy, jak ułożenie poduszek wokół ceglanego kominka, tak żeby zasłonić jego krawędzie albo zastąpienie szklanych elementów mebli takimi o zaokrąglonych krawędziach. Trzeba stworzyć dużo miękkich powierzchni i wyściełać pozostałe rzeczy. Schody zawsze będą stanowić zagrożenie, ale do tej pory nauczyła się już, jak z nich spadać tak, aby odnieść minimalne obrażenia – wyjaśnił Broderick. – Jeśli przebywacie razem, staraj się trzymać ją cały czas przy sobie, bo nigdy nie wiadomo, kiedy się przewróci – dodał Caspian. – Nigdy, przenigdy nie wpuszczaj jej do kuchni. Jest tam zbyt wiele rzeczy, które mogą doprowadzić do nieszczęścia. – Gavriel potrafił niemal dostrzec, jak Broderick się wzdraga. Robił pospiesznie notatki. – Mamy tu sługę, który mieszka w posiadłości Alfa, więc nie powinna chodzić zbyt często do kuchni – powiedział. – Dzięki bogom – mruknął Caspian. – Nie pozwól, by zbyt często zamawiała ryby; przestraszyliśmy się, gdy zadławiła się ościami, które rzekomo zostały usunięte – kontynuował Broderick. – Łazienki też są niebezpieczne, no ale z oczywistych powodów musieliśmy pozwolić jej samej z nich korzystać; ale ty nie jesteś tak ograniczony na tym polu – stwierdził Caspian, po czym odchrząknął. – Szczególnie niebezpiecznymi miejscami są też garaże, sklepy z narzędziami, magazyny oraz warsztaty. – Broderick wyliczał miejsca, które jego partnerka powinna omijać z daleka. Gavriel przerwał spisywanie listy. – Na terenie posiadłości mamy zbrojownię. – O. Moi. Bogowie – wyszeptał Broderick. – Nie. Tylko nie to! By trzymać ją z daleka od tego miejsca, musisz nie tylko

zamykać

drzwi,

ale

potrzebujesz

jeszcze

do

tego

czujnika

biometrycznego! – Caspian brzmiał tak, jakby był w stanie hiperwentylacji. – Spokojnie, kochanie, oddychaj – uspokajał Broderick. – Ona nie jest na tyle głupia, żeby bawić się bronią! – rzucił gorączkowo Gavriel. Jego partnerka nie była niedojrzała ani lekkomyślna.

~ 110 ~

– Oczywiście, że taka nie jest! Jest dojrzałą, odpowiedzialną i twardo stąpającą po ziemi kobietą. Ale jakimś sposobem może znaleźć się w sytuacji, że będzie musiała udać się do zbrojowni, a gdy już znajdzie się w środku, wydarzy się coś strasznego – stwierdził Caspian chwytając powietrze. – Gavriel, Beth nie jest jakąś ofermą; tylko dosłownie ma największego pecha, jakiego w życiu widziałem. Może wejść do zbrojowni i z jakiegoś nieznanego powodu nagle runie stos skrzyń z granatami, które nawet nie drgnęły, tkwiąc w tym miejscu przez całe lata. Podczas tego procesu, kilka zawleczek ulegnie wyrwaniu, a ona zostanie uwięziona pod przewróconymi skrzyniami. – Broderick przerwał. – Nie sądzę, że oglądasz jakieś ludzkie filmy? – Meryn kazała nam oglądać ich więcej, żebyśmy ją mogli bardziej zrozumieć. – Oglądałeś kiedykolwiek Oszukać przeznaczenie? – zapytał. – O kurwa – szepnął Gavriel. – Tak, to idealne podsumowanie tego wszystkiego. – Broderick brzmiał na pokonanego. – Czy ktokolwiek produkuje kombinezony ochronne wypełnione folią bąbelkową z urządzeniami lokalizacyjnymi? – zażartował Gavriel. – Moglibyśmy zacząć prace nad takim prototypem – zaoferował natychmiast Caspian. – Będę ją po prostu trzymał w naszym pokoju – stwierdził Gavriel, odkładając długopis. To był jedyny sposób, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. – W tym sęk, że musisz pozwolić jej, by wiodła normalne życie. Obserwuj jej potknięcia i upadki. Będzie łamać kości i zdzierać skórę. Będzie chciało ci się płakać nad nią, kiedy trzeba będzie nastawiać jej kości i zszywać rany, ale musisz pozwolić jej na te upadki – oznajmił Broderick. – Dlaczego, do diabła, miałbym się na to godzić? – Gavriel praktycznie krzyczał. – Jeśli będziesz ciągle trzymał ją przy sobie i strzegł na każdym kroku, to nie będzie miała dość siły ani pewności, żeby polegać na własnych siłach. Jeśli będziesz jej mówił, jak i gdzie ma chodzić, nie będzie w stanie przejść przez życie, a jeśli nie pozwolisz jej chodzić, to nie nigdy nie zobaczysz, jak

~ 111 ~

wznosi się w powietrze. Bo gdy jest pewna siebie i pędzi przez życie, to promienieje. – Głos Brodericka był pełen nabożnej czci. Gavriel poczuł głęboki podziw dla tych dwóch mężczyzn. Musieli wykazać się ogromną siłą, by spokojnie patrzeć, jak jedyna osoba, którą kochają nad życie, zmaga się z ogromnym bólem, żeby stać się silną kobietą, jaką jest teraz. – Musiało być wam ciężko, patrzeć, jak dorasta. Nie wiem, czy będę w stanie przyglądać się temu, jak się rani – przyznał Gavriel. Obaj mężczyźni roześmiali się. – Mówisz o dorastaniu? Gavriel, to było nie dalej, jak w zeszłym tygodniu, gdy przyglądaliśmy się, jak dochodzi do siebie po wypadnięciu z tego okna w biurze. Podczas rekonwalescencji wypadła z wózka inwalidzkiego i złamała drugą rękę. – Caspian roześmiał się razem ze swoim partnerem. Gavriel odsunął telefon i spojrzał na niego z przerażeniem. Tysiące myśli przebiegało mu przez głowę. Jakim cudem zdoła utrzymać przy życiu swoją partnerkę? Przyłożył telefon z powrotem do ucha. – No więc, ile czasu byście potrzebowali na stworzenie tego kombinezonu? – zapytał. Mężczyźni tylko się roześmieli. Jasna cholera!

~ 110 ~

ROZDZIAŁ 8 Beth usłyszała, jak drzwi do gabinetu otwierają się i zamykają, a następnie dźwięk tacy odkładanej na komodę. Zaraz potem poczuła, jak materac ugiął się pod czyimś ciężarem. Otworzywszy oczy, zobaczyła swojego partnera. Wyglądał na wyczerpanego i zmartwionego. Wyciągnęła rękę i odgarnęła mu włosy z twarzy. – Cokolwiek cię martwi, to wszystko się jakoś ułoży – wyszeptała. Jego uśmiech był wymuszony. – Jesteś głodna, skarbie? Colton zostawił dla ciebie tacę. Pokręciła głową i przytuliła się do niego. – Pośpij jeszcze trochę, kochanie, potrzebujesz odpoczynku. Obudzę cię na kolację. – Podciągnął wyżej koce, nakrywając nimi ich oboje i ułożył się za jej plecami, przyciągając ją do siebie. Zamknęła oczy i rozkoszowała się jego bliskością. Ni stąd, ni zowąd uderzyła ją myśl, że teraz to był jej dom. – Gaviel? – Tak, moja miłości? – Nie miałbyś nic przeciwko, gdybym poprosiła wujka o przysłanie moich rzeczy? – Teraz, gdy już wiedziała, że tu zamieszka, chciała mieć przy sobie resztę swoich ubrań. – Oczywiście, że nie, jutro uprzątnę część szafy. – Pocałował ją w tył głowy. Część szafy? To takie słodkie z jego strony. No ale cóż, już wkrótce sam się przekona. Uśmiechając się, pozwoliła sobie odpłynąć w sen, wracając do przerwanej drzemki. ***** – Beth, kochanie, pora wstawać. – Poczuła dłoń na ramieniu. Mrugając, uniosła wzrok. Jej partner stał obok łóżka, wyglądając wytwornie jak zwykle, podczas gdy ona czuła się niemal tak, jakby dopiero wstała. – Czy to już ranek? – zapytała.

~ 111 ~

Pokręcił głową. – Nie, czas na kolację. – Widziała, jak próbuje powstrzymać uśmiech. – Jak bardzo jest źle? – Sugerowałbym skorzystanie z łazienki, zanim zejdziemy na dół. – Jego oczy skrzyły się wesołością. Miała ochotę naciągnąć poduszkę na głowę. Zamiast tego, podniosła się z ciężkim westchnieniem i ruszyła do łazienki. Ból w jej boku prawie zniknął. Wyciągnęła rękę do klamki i zauważyła, że trzyma się blisko niej. Odwracając się, spojrzała mu w oczy. – Nie potrzebuję niańki, Gavrielu. – A może ja po prostu chcę być zawsze blisko ciebie. – W porządku, ale zostań tutaj, dopóki się nie ogarnę – odparła. Skinął głową i wskazał łazienkę. – Zaczekam tutaj. Obruszyła się i weszła do środka zamykając za sobą drzwi. Kiedy spojrzała na siebie w lustrze, z wrażenia aż sapnęła. Po drugiej stronie drzwi usłyszała

jego

chichot.

Miała

zmierzwione,

stojące

do

góry

włosy.

Zawstydzona, odkręciła wodę i zmoczyła je. Przeciągała szczotką przez splątany gąszcz, dopóki nie przypominała już uciekinierki z domu wariatów i wyglądała bardziej na osobę z towarzystwa, którą zresztą była. Przypudrowała twarz i pociągnęła usta szminką. Była tak blada, że potrzebowała tej odrobiny koloru, który zapewniła jej pomadka. – Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć o swoim łańcuszku z systemem alarmowym? – usłyszała, jak pyta. W duchu zaczęła przeklinać swoich ojców. Ależ oczywiście, że powiedzieli mu o jej magicznej smyczy. Otworzyła drzwi i spojrzała na niego gniewnie. – Nienawidzę tego cholerstwa. Nie potrzebujemy go. – Nalegam jednak, żebyś przekodowała go tak, aby w razie, jeśli kiedykolwiek zaistnieje potrzeba jego użycia, powiadomienie dotarło do mnie, a nie twoich ojców, którzy przebywają na drugim końcu kraju i nie są w stanie zapewnić ci natychmiastowej pomocy. – Wystarczyło jej jedno spojrzenie na jego twarz i już wiedziała, że nie powinna się z nim o to kłócić. Dorastając, nauczyła się, kiedy nie powinna odpuścić, ale to była bitwa, której by nie wygrała.

~ 112 ~

– Dobrze! – podeszła do walizki i wyciągnęła niewielki aksamitny woreczek, schowany w jej rogu. Rozwiązała tasiemkę i obróciła go do góry nogami, wysypując na dłoń łańcuszek ze sporym wisiorkiem oraz trzy breloczki z błękitnymi kamieniami. Odwróciła się do niego. – Do tego wisiorka dołączono sześć breloczków z kamieniami. Każdy z moich ojców oraz wujek znajduje się w posiadaniu jednego z nich. Ty otrzymasz czwarty. Kto, twoim zdaniem, spośród osób zamieszkujących Lycaonię, powinien dostać piąty i szósty? Gavriel wpatrywał się w niewielkie, zwyczajne, płaskie kamienie. – Czy to kamienie zmartwienia? – zapytał. Westchnęła. – Tak, wojownik fae, który je dla nas stworzył, miał spaczone poczucie humoru. Ale tak naprawdę, świetnie się sprawdziły, a ponieważ są małe i płaskie,

z

łatwością

można

je

nosić

przy

sobie. – Wyciągnęła jeden w jego stronę. Wziął go i obrócił w dłoni. – Proponowałbym wręczyć je Meryn i Adelaide. Zaskoczył

ją,

wskazując

te

dwie

osoby. –

A

nie

twojemu

dowódcy? – zapytała. Pokręcił głową. – Gdyby mnie tu nie było, to jest niemal gwarantowane, że będę przebywać na jakiejś misji razem z Aidenem, tak więc nie miałoby sensu, gdybyśmy obaj mieli przy sobie kamienie. A gdyby jeden z nich miała Adelaide, wtedy mogłabyś zaalarmować ją, Mariusa, a co ważniejsze Starszego McKenzie o tym, że potrzebujesz pomocy. Każda z tych trzech osób, byłaby w stanie zorganizować pomoc w przeciągu kilku minut. Skinęła głową. – A dlaczego wskazałeś Meryn? Uśmiechając się, oddał jej kamień. – Ona jest wystarczająco szalona, żeby zrobić wszystko, by cię uratować; poza tym, Ryuu zawsze jej towarzyszy. Odnoszę wrażenie, że istnieje niewiele rzeczy, których ta dwójka nie mogłaby zrobić – przyznał. – Ja też wybrałabym tę dwie osoby. Okej, daj mi chwilę. – Ułożyła trzy pozostałe kamienie w ten sposób, aby dotykały większego wisiorka i wyszeptała zaklęcie, którego nauczyła się w dniu swoich szesnastych urodzin. Kiedy otworzyła oczy, kamienie lśniły głębokim, wypolerowanym złotem. Po kilku sekundach ich blask przygasł i kamienie powróciły do swojego zwykłego

~ 113 ~

królewskiego błękitu. Wręczyła mu jeden z nich, a on natychmiast przypiął go do breloczka ze swoimi kluczami. – Pozostałe przekażę Meryn i Adelaide później. – Założyła łańcuszek i westchnęła. Jej partner zaskoczył ją, przyciągając do pocałunku. A kiedy spojrzała na niego pytająco, uśmiechnął się. – Wiem, że tego nienawidzisz, ale dziękuję, że go założyłaś. Dzięki temu nie będę musiał się o ciebie martwić, kiedy nie będzie mnie przy tobie – oświadczył i pocałował ją w czubek nosa. I tak po prostu stwierdzała, że nie ma już nic przeciwko temu wisiorkowi. Jeśli to miało pomóc jej partnerowi opanować dręczący go niepokój, tak aby mógł skoncentrować się bardziej na sobie i na tym, by nie dać się zranić, to w takiej sytuacji była gotowa nosić tę głupią smycz. – Chodź, zejdźmy na dół. Dziś wieczorem, Ryuu przygotował jedno z ulubionych dań Meryn, czyli własną wersję pasztecików Hot Pockets, inaczej zwanych gorące kieszonki. Każda ma inne nadzienie, ale nie dowiesz się, co w niej jest, dopóki którejś nie spróbujesz. To całkiem zabawne. – Nie mogę się doczekać. – I naprawdę tak myślała. W ciągu tych ostatnich kilku dni, które spędziła ze swoim partnerem, bawiła się lepiej niż przez cały poprzedni rok, kiedy mieszkała sama. Chwyciła swoją torebkę i wyszli z pokoju. Po drodze, Elizabeth zauważyła, że idealnie dopasowuje do niej długość swoich kroków i cały czas dotyka jej pleców. Wiedziała, że robi to, aby ustrzec ją przed upadkiem, co sprawiło, iż czuła się równie buntowniczo, jak wtedy, gdy jej wuj i ojcowie postępowali tak samo, gdy akurat przebywała w domu. Ale musiała przyznać, że jego dotyk, choć lekki, był cudowny. Jej zwierzę praktycznie mruczało, niczym kotek. Ciepło promieniujące z jego dłoni było bardziej kojące niż kontrolujące. Dotyk, który pozostawał lekki jak piórko, stanowił raczej przypomnienie o jego obecności, niż był wyrazem nieufności wobec niej. Spoglądając na niego, zauważyła, że chociaż twarz partnera pozostawała niewzruszona i stoicka, to wyraz oczu był ciepły i niemal miły. Tylko ten delikatny dotyk wystarczył, aby go uspokoić. Powoli torował sobie drogę do jej serca. Potrząsając głową, wyciągnęła rękę i zahaczyła palec o szlufkę jego

~ 114 ~

paska. Kiedy odwrócił się, by na nią spojrzeć, jeden z tych rzadkich uśmiechów, który pojawił się na twarzy Gavriela sprawił jej tyle radości, że straciła równowagę i potknęła się. Śmiejąc się, po prostu wyciągnął rękę i objął ją w pasie, przytulając do siebie. Posiadał wyjątkową umiejętność sprawiania, że czuła się tak, jakby była dla niego najcenniejszą rzeczą na świecie. I tak nie potrzebowałam swojego serca, sądzę, że w jego kieszeni jest wystarczająco bezpieczne. Kiedy weszli do jadalni, Meryn siedziała roześmiana na kolanach Aidena i trzymała przy jego ustach kwadratowy pasztecik. Trzej pozostali mężczyźni podnieśli się ze swoich miejsc. Gavriel poprowadził ją do stołu i wysunął dla niej krzesło, a gdy usiadła, podsunął je bliżej. Następnie zajął swoje miejsce, podczas gdy Meryn dalej drażniła się ze swoim partnerem. Mężczyźni ponownie usiedli i przyglądali się z zainteresowaniem swojemu dowódcy oraz jego partnerce. – Nie ma mowy! Znasz zasady, jeśli wybierzesz któryś, musisz

go

zjeść. – Pomachała ciastem przed jego ustami. Aiden zmarszczył brwi na swoją partnerkę. – Ale nie wyczułem wasabi, dopóki nie znalazł się pod moim nosem. Wiesz,

że

tego

nienawidzę,

skarbie. – Spojrzał na nią rozbrajająco swoimi brązowymi oczami. Meryn westchnęła. – No dobrze, ja go zjem. Ale jeśli trafię na taki, którego nie lubię, to wtedy ty będziesz musiał go zjeść. – Ugryzła kawałek i uśmiechnęła się. Aiden zwrócił się do nich. – Zjawiliście się w samą porę, właśnie zaczynamy zabawę. – Skierował uwagę z powrotem na Meryn, kiedy zaczęła machać ręką przed swoimi ustami. Podniósł więc szklankę wody i przyłożył do jej warg. Wzięła ją od niego i wychyliła zawartość, po czym oparła się o jego pierś. – Hej, króliczku, ucięłaś sobie przyjemną drzemkę? – zapytała. Elizabeth

rozejrzała

się

po

pomieszczeniu,

nawiązując

kontakt

wzrokowy z mężczyznami, którym drgnęły usta. Posłała im to samo spojrzenie, jakim niegdyś obdarzała fałszywych doradców Magnusa. – Jej ujdzie to na sucho, natomiast wam, nie. – Mężczyźni przełknęli ślinę i przytaknęli skinieniem głowy.

~ 115 ~

Ryuu wszedł do środka i postawił przed Gavrielem dwie wysokie szklanki krwi. – Dziękuję, Ryuu. – Gavriel podniósł jedną i zaczął pić. Elizabeth pozostała niewzruszona. Dorastając w Noctem Falls przywykła do widoku krwi serwowanej podczas posiłków, ale jeśli reakcja Meryn miała być jakąś wskazówką, to Gavriel nie pił jej zbyt często przy stole. Urzeczona obserwowała go z fascynacją, gdy opróżniał pierwszą szklankę. Kiedy zaczęła się wiercić, Elizabeth wiedziała, że coś wyskoczy z jej ust. Biedna Meryn wyglądała tak, jakby miała zaraz eksplodować, powstrzymując to, cokolwiek chciała powiedzieć. – Czy zawsze pijesz ze szklanki? – w końcu wybuchła. Gavriel pokręcił przecząco głową. – W ciągu całego życia pożywiałem się niemal na wszelkie możliwe sposoby. W porównaniu do tego, picie ze szklanki jest nudne. Meryn zaczęła się szeroko uśmiechać. – Napiłbyś się od faceta? Gavriel przytaknął skinieniem głowy. – Napiłbyś się w furgonetce? – zapytała z wesołymi iskierkami w oczach. – Nie widzę powodu, dla którego miałbym tego nie zrobić – odparł. Elizabeth wpatrywała się w Meryn, gdy ta kontynuowała. – Napiłbyś się od aktora? Gavriel ponownie skinął głową. Roześmiana Elizabeth potrząsnęła głową na Meryn. – Napiłbyś się na traktorze? – Meryn śmiała się tak mocno, że ledwie udało jej się wykrztusić te słowa. Gavriel zmarszczył brwi. – Może od rolnika, gdyby zaszła taka potrzeba. Poważne odpowiedzi jej partnera, których udzielał na makabryczne pytania Meryn zadawane w stylu Dr. Seuss sprawiały, że to całe widowisko było jeszcze bardziej zabawne. – Meryn, proszę, nie rób tego – wysapała z trudem Elizabeth. Mężczyźni gapili się na nie, jakby były szalone. Kiedy w końcu udało im się obu złapać oddech, Aiden zmarszczył czoło, patrząc na swoją partnerkę. – Nigdy nie rozumiem tego, co mówisz – poskarżył się.

~ 116 ~

Meryn wzruszyła ramionami. – To nie moja wina, przecież próbowałam wprowadzić cię we wspaniały świat maniaków gier, ale wygląda na to, że masz jakiś rodzaj narkolepsji1, kiedy zaczynam mówić o science–fiction. To dziwne. W momencie, gdy próbuję ci coś pokazać, ty zasypiasz. Aiden się skrzywił. – Nic na to nie poradzę, że mnie to usypia. Meryn spojrzała z powrotem na Gavriela. – Jak to smakuje? – zapytała. Colton roześmiał się, a Darian jęknął, zanim sięgnął do tylnej kieszeni po portfel. Wyciągnął z niego dwudziestkę i podał ją Coltonowi. Ten tylko potrząsnął głową i schował pieniądze do kieszeni koszuli. – Mówiłem ci, że go o to zapyta. Darian skrzywił się na przyjaciela. – Powinienem być mądrzejszy. Gavriel popatrzył na Meryn życzliwie. Elizabeth wiedziała, że jej partner nie jest zły. Meryn nie pytała po to, żeby go urazić, po prostu chciała wiedzieć. Nie miała pojęcia, jak ogromnym pogwałceniem etykiety jest wypytywanie wampira o krew. – Posiada lepkość gęstego wiśniowego syropu, odurzający wstrząs twojego porannego cappuccino i kojący, pikantny smak gorącego zimowego gulaszu – Gavriel uniósł szklankę i mrugnął do Meryn. Oblizała wargi. – Mogę spróbować? Aiden pokręcił głową. – Nie Meryn, dla ciebie to nie smakowałoby tak samo. Lizałaś już wcześniej rozcięty palec, prawda? – zapytał. Skinęła potakująco głową. – Dla nas krew smakuje po prostu jak mięso lub hamburger, ale nawet w przybliżeniu nie jest tak

kusząca,

jak

dla

wampira – wyjaśnił. Zamrugała. – Chwila. Wasza krew smakuje jak hamburgery? Gdzie tu sprawiedliwość? Kiedy polizałam skaleczenie na swoim palcu, poczułam tylko smak miedzi. – Zmarszczyła czoło, patrząc na swój palec. Aiden popatrzył na osoby siedzące przy stole. – Dla was krew smakuje jak hamburgery, prawda? – zapytał. Elizabeth przytaknęła skinieniem głowy, podobnie jak Colton. Natomiast Keelan i Darian potrzasnęli nimi przecząco.

1

Zasypianie kilka razy w ciągu dnia wbrew własnej woli.

~ 117 ~

– Dla mnie krew smakuje jak ziemia. – Teraz z kolei Darian zmarszczył brwi, patrząc na swój palec. – A dla mnie ma smak ozonu, a w każdym razie pachnie jak on – dodał od siebie Keelan. Elizabeth popatrzyła na wszystkich. Teraz już wszyscy faceci, za wyjątkiem Gavriela, gapili się na swoje palce. – Jak mogliśmy o tym nie wiedzieć? Zawsze zakładałam, że dla wszystkich z nas smakuje ona tak samo – zapytała. Ryuu wszedł do środka i postawił przed nimi talerz ze świeżymi wypiekami. – To dlatego, że nasi ludzie są tak bardzo skupieni na tym, aby zachowywać się stosownie, że zapomnieli, jak być ciekawskimi. Meryn nie posiada żadnych zahamowań związanych z obowiązującą tu etykietą, więc kiedy chce się czegoś dopowiedzieć, po prostu o to pyta. Ciekawość jest ceniona wśród ludzi i są oni zachęcani do jej okazywania, podczas gdy my cenimy sobie tradycję oraz pozycję społeczną. – Wyjaśnienie Ryuu zdawało się przytłoczyć obecnych w pomieszczeniu. W końcu Meryn przerwała panujące milczenie. – Inaczej mówiąc, znów wymiatam – oświadczyła z powagą i sięgnęła po kolejny pasztecik. Elizabeth nie mogła się powstrzymać i zaczęła się śmiać. Aiden tylko pokręcił głową z uśmiechem, a Colton zaczął obrzucać Meryn okruszkami. Posiadana przez partnerkę Aidena, wrodzona potrzeba unikania napięć oraz konfrontacji, powodowała, że zdarzało jej się zachowywać nieco niemądrze, ale znaczyło to również, iż otaczający ją ludzie zwykle się uśmiechali. Elizabeth podniosła własny pasztecik i ugryzła kawałek. Miała szczęście, ponieważ trafiła na taki, który był wypełniony mieszanką szpinaku i sera feta. Nucąc radośnie, dokończyła pasztecik i sięgnęła po następny. Kiedy pochłonęła dwa kolejne, zauważyła, że jej partner jeszcze niczego nie zjadł, a zamiast tego kończył ósmą szklankę krwi. To czterokrotnie przekraczało ilość zwykłego zapotrzebowania, a on wypijał kolejne porcje. Zaniepokojona, postukała go w nogę i wskazała na zabarwioną na czerwoną pustą szklankę. Gavriel uniósł jej dłoń i pocałował ją w kłykcie. Ryuu postawił przed nim

~ 118 ~

kolejne dwie szklanki i zabrał te opróżnione. Gavriel jeszcze raz pocałował ją w rękę, zanim wypuścił jej dłoń, by podnieść świeżo dostarczoną porcję krwi. – A więc, jak ja bym smakowała? – zapytała Meryn. Aiden warknął i przyciągnął ją bliżej siebie. Gavriel potrząsnął głową. – Meryn, jesteś jedyną osobą w Lycaonii, której krew w ogóle nie jest dla mnie kusząca. Aiden przestał warczeć, patrząc na niego z zaskoczonym wyrazem twarzy. – Nigdy mi o tym nie mówiłeś. Gavriel pociągnął kolejny długi łyk i odstawił szklankę. – Nie jestem pewien, dlaczego tak się dzieje, ale nawet kiedy jestem najbardziej spragniony, ona zupełnie mnie nie pociąga. Meryn spojrzała na Gavriela, a niepewność w jej oczach była widoczna dla każdego. – Nie jestem wystarczająco dobra? – zapytała cicho. Aiden natychmiast trącił nosem jej szyję i potarł brodą czubek jej głowy, sprawiając, że zakołysała się na boki jak kukiełka. – Meryn, to nie o to chodzi. Uwierz mi, że wolałbym napić się od ciebie niż od Coltona – stwierdził łagodnie Gavriel. – Hej! Wypraszam sobie. Żadna płeć nie może mi się oprzeć, wielkie dzięki – pysznił się Colton. Meryn uśmiechnęła

się

do

Coltona,

a

potem

zmarszczyła

brwi. – Ciekawe, dlaczego nie wydaję ci się smakowita? Aiden pocałował ją w tył głowy. – Dla mnie taka jesteś – przyznał. – Poza tym, jeśli będzie chciał się od kogoś napić, to tym kimś będę ja. Przykro mi, Colton. – Elizabeth mrugnęła do zmiennokształtnego wilka. Colton zrobił nadąsaną minę, a potem się roześmiał. – Myślę, że możesz go sobie wziąć – zakpił. – Dzięki, on jest moim wyśnionym partnerem i nie zrezygnuję z niego. – Pochyliła się do Gavriela, który objął ją ramieniem. – A właśnie, chciałem cię już wcześniej zapytać, czy śniłaś o mnie, zanim się poznaliśmy? – zapytał Gavriel, spoglądając na nią. Elizabeth pokręciła głową. – W pewnym sensie. Śniły mi się różne sytuacje, do których potem dochodziło, ale ciebie tam nie było. Tylko czułam, że ktoś na mnie patrzy i martwi się o mnie. Zwykle taka ciągła obserwacja

~ 119 ~

sprawiała, że czułam się jak dziecko, ale podczas tych snów wyczuwałam głębokie uczucie, a także podziw, jakimi darzy mnie ta osoba. – To pewnie byłem ja. Śniłem nieustannie o tym, jak znajdujesz się w różnych niebezpiecznych sytuacjach i nic nie mogłem na to poradzić. – Gavriel wzdrygnął się. Colton wyprostował

się,

a

jego

zazwyczaj

wesoła

twarz

sposępniała. – Więc to, o czym śnimy odnośnie naszych partnerek, jest prawdą – stwierdził cicho. Elizabeth odwróciła się do niego. – Śniłeś o swojej partnerce? – zapytała, a przy stole zapadła cisza. Przytaknął skinieniem głowy. – Zaczęło się w zeszłym tygodniu. Na początku nie widziałem nikogo konkretnego, jedynie jakieś przypadkowe twarze, a tylko miejsce pozostawało to samo. Potem zaczęła się pojawiać ta sama kobieta, ale tylko jej twarz. Zawsze wygląda na smutną, zmęczoną i zatroskaną. Wiem, że coś jej grozi, ale każdej nocy mam tylko jakiś przebłysk, a potem sen się kończy. Gavriel odezwał się pierwszy. – Nie sądzę, aby te sny miały nas przestraszyć. Myślę, że mają nam pomóc zrozumieć, przez co przechodzą nasze partnerki oraz rozpoznać potencjalne zagrożenie, abyśmy mogli je lepiej zrozumieć i zapewnić im bezpieczeństwo. Aiden przytaknął. – Moje sny o Meryn nie okazały się do końca prawdziwe. Nie została zasztyletowana. Ale myślę, że przez te sny byłem tak bardzo przeczulony na punkcie jej bezpieczeństwa, iż udało mi się zmienić ich tragiczne zakończenie. Meryn uśmiechnęła się do Coltona. – Jestem pewna, że powodem, dla którego z taką łatwością zaakceptowałam Aidena jest to, że ja również o nim śniłam. Miałam sny, w których rozmawialiśmy, dobrze się bawiliśmy, ale też takie, w których byłam atakowana przez jakiegoś psychopatę. Ale to ból na jego twarzy, kiedy umierałam w tych snach, pomógł mi dokonać tego ogromnego skoku wiary i go zaakceptować. – Aiden warknął nisko, a jego twarz przybrała udręczony wyraz, kiedy usłyszał opis snu, w którym umierała w jego ramionach.

~ 120 ~

Gavriel kontynuował. – Każdej nocy przeżywałem męki patrząc, jak Beth doznaje jakiegoś urazu i jak cierpi, ale wiem, że to nie miało mnie torturować, tylko przygotować. Uważam, że te sny naprawdę pojawiają się po to, żeby pomóc nam zaakceptować nasze partnerstwo. – Ja też śniłem o swojej partnerce. Myślę, że jest jedną z kasjerek w sklepie spożywczym w Madison – wtrącił nagle Keelan. Wszyscy zwrócili swoje spojrzenia na niego. – Więc dlaczego nie poszedłeś jej zatwierdzić? – zapytał Darian. Keelan pokręcił głową. – Ponieważ jest na studiach, które już niedługo kończy. Wróci na wakacje. Moje sny nie są przerażające, ale myślę, że Gavriel ma rację co do tego, że pomagają nam lepiej poznać nasze przyszłe partnerki. Kiedy śnię o swojej partnerce, wygłupiamy

się

i

gramy

w

gry

wideo. – Uśmiechnął się szeroko. – Nie brzmi to dla mnie zbyt romantycznie – skomentował Darian. Keelan wzruszył ramionami. – Ona jest zabawna. Kiedy po skończeniu studiów wróci do domu, pojadę do miasta i spotkam się z nią. Nie mogę się tego doczekać. Colton uśmiechnął się na widok entuzjazmu Keelana, ale Elizabeth dostrzegła, że ten uśmiech nie sięgnął jego oczu. Nadal martwił się o swoją partnerkę. Ryuu opuścił miejsce zajmowane przy ścianie i zaczął zbierać puste talerze. – Wciąż wydaje mi się dziwne, że do tak wielu aktów parowania dochodzi niemal jednocześnie. Aiden roześmiał się. – Możesz częściowo obwiniać o to moją matkę i jej pragnienie posiadania wnuków. Ryuu skinął tylko głową i kontynuował sprzątanie stołu. Elizabeth uświadomiła sobie, że Ryuu ma rację. Jeśli rzeczywiście coś wisiało w powietrzu, to nie mógł być przypadek, że zostało rzucone zaklęcie parowania. Napotkała spojrzenie Ryuu i skinęła głową. Dodała ten szczegół do stale rosnącej listy rzeczy, które wymagały dodatkowego monitorowania. – Pamiętałaś, żeby skontaktować się z wujem w sprawie swoich rzeczy? – zapytał Gavriel, przerywając jej tok myślenia.

~ 121 ~

– Do diaska! Nie, zapomniałam. Dobrze, że to tylko dwie godziny różnicy. – Wyciągnęła telefon z torebki i wysłała krótką wiadomość do asystenta wuja, prosząc go, by w godzinach nocnych przetransportowano jej rzeczy. – Skoro już mowa o moich rzeczach, to tak właściwie nie korzystałeś z tego uroczego gabinetu, prawda? – zapytała słodko. Oczy jej partnera zwęziły się. – Dlaczego pytasz? – Ponieważ rekwiruję go na moją garderobę. – Garderobę?

Mój

gabinet

ma

ponad

dziewięćdziesiąt

metrów

kwadratowych. – Jego zszokowany wyraz twarzy był przeuroczy. – Słuszna uwaga. Czy korzystasz również z biblioteki? Patrzył na nią bez mrugnięcia okiem. – Tak, właściwie to tak. – Och, no cóż. W takim razie będę musiała wezwać jakiegoś fachowca, żeby przebudował gabinet na funkcjonalną garderobę. – Fachowca? – zapytał, a na jego twarzy pojawił się wyraz niepokoju. – Macie

chyba

w

Lycaonii

jakichś

fachowców

i rzemieślników,

prawda? – Popatrzyła na osoby siedzące przy stole. Aiden uśmiechał się szeroko. – Ależ oczywiście, że tak, Elizabeth. Właściwie, to zadzwonię do nich rano i poproszę, żeby wpadli i omówili z tobą projekty. – Zwrócił się do Gavriela. – Wiedziałem, że za tym musi się coś kryć, bo wydawała się zbyt doskonała. – Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. Gavriel popatrzył wilkiem na swojego przyjaciela, zanim zwrócił się ponownie do niej. – Cały gabinet? – Tak, cały. Czy masz pojęcie, jakiej wentylacji wymagają markowe ciuchy? – zażądała odpowiedzi. Aiden roześmiał się jeszcze bardziej i walną ręką w stół. – Pożegnaj się ze swoim gabinetem – drażnił się bezlitośnie. Meryn westchnęła. – Chciałabym, żebyśmy my również mieli taki gabinet. Gavriel spojrzał na Meryn ze zdziwieniem, zanim po jego ustach przemknął chytry uśmieszek. – Ależ, Aiden posiada gabinet, Meryn. – Aiden natychmiast przestał się śmiać i spojrzał na Gavriela. – Tak wiem, w swoim biurze na dole – Meryn zrobiła kwaśną minę.

~ 122 ~

Uśmiechając się szeroko, Gavriel potrząsnął głową. – Nie, ma też jeden na górze. Każdy apartament zajmowany przez wojownika składa się z głównej sypialni, łazienki i dwóch dodatkowych pokoi. Meryn odwróciła się gwałtownie na kolanach Aidena, żeby znaleźć się twarzą do niego. – My nie mamy gabinetu. Przejechał dłonią po karku. – Właściwie to mamy. – Nie, nie mamy. – Tak, mamy. – W takim razie, gdzie on, u diabła, jest? Mieszkam tu od ponad miesiąca, chyba zauważyłabym dodatkowy pokój! – Drzwi do tego gabinetu są częściowo zasłonięte przez akwarium, więc prawdopodobnie je przegapiłaś. – Masz tam gabinet? – zapytała ponownie. – Tak. – Posiadamy nasz własny gabinet? – zapytała, ale tym razem brzmiała na bardziej podekscytowaną. – Tak? – Aiden popatrzył na nią zmieszany. Elizabeth usiadła wygodnie, uniosła w górę rękę i zaczęła odliczać. I za pięć, cztery, trzy, dwa… – Jasna cholera, mam swój własny pokój gier! – Meryn zeskoczyła z kolan Aidena i wybiegła z jadalni. Zaraz potem usłyszeli odgłos małych stóp dudniących na schodach i pędzących korytarzem. Aiden jęknął i opuścił głowę na stół. – Dobrze ci tak. – Roześmiał się Darian. – Ale ja trzymam tam swoje ciężarki, których używam, kiedy nie mogę spać – użalał się Aiden. – Jestem pewien, że fachowiec z przyjemnością pomoże ci się ich pozbyć – stwierdził życzliwie Gavriel. Po chwili usłyszeli tupot stóp zbiegających po schodach. W drzwiach pojawiła się zadyszana Meryn. – To takie zajebiste! Drzwi są częściowo ukryte, zupełnie jakbym miała własną jaskinię Batmana. Ale te ciężary muszą zniknąć; zaklepuję sobie ten pokój. – Weszła do jadalni i usiadła na wolnym krześle obok swojego partnera.

~ 123 ~

Aiden popatrzył na nią ze skrzywioną miną. – Jak możesz zaklepać sobie pokój, z którego korzystałem przez ostatnie pięćset lat? – domagał się odpowiedzi. Meryn uniosła wzrok i uśmiechnęła się. – Zaklepałeś go sobie? Aiden pokręcił przecząco głową. – Oczywiście, że nie. – Ha! W takim razie przejmuję go jak najbardziej uczciwie – odparowała Meryn. Elizabeth zwróciła się do swojego partnera. – Czy my w porównaniu do nich wydajemy się nudni i stateczni? Gavriel pokręcił głową. – Myślę, że chodzi przede wszystkim o to, że Meryn żyje we własnym świecie, w którym to ona ustala zasady. – Dlaczego

niby

miałbym

zaklepywać

dla

siebie

swój

własny

pokój? – dopytywał się Aiden. Meryn zignorowała go i spojrzała na nią. – Pomożesz mi zaprojektować pokój gier? Zawsze chciałam taki mieć. Elizabeth przytaknęła skinieniem głowy. – Jasne, wprawdzie niewiele wiem o grach, ale mogę pomóc ci wybrać meble i dekoracje. – Ale to moja siłownia; korzystam z niej od setek lat! – zaprotestował Aiden. Meryn zwróciła się do swojego partnera. – W takim razie miałeś go wystarczająco długo, a teraz przyszła moja kolej. Zachowaj się jak dorosły i podziel się. Poza tym, zaklepałam go dla siebie. – Jeśli to cię uszczęśliwi, kochanie – ustąpił Aiden, odchylając się do tyłu całkowicie pokonany. – Juhu! Potem może to być pokój dziecinny z motywami gier. – Meryn chwyciła ostatni pasztecik, żeby Ryuu mógł zabrać pusty talerz do kuchni. Aiden skinął bezmyślnie głową, wyrażając zgodę, kiedy jej słowa w końcu dotarły do jego świadomości. Zerwał się z miejsca tak szybko, że krzesło, na którym siedział poleciało do tyłu. – Je… je… je… steś? Czy to możliwe, żebyś była? – jąkał się. – W ciąży? Technicznie rzecz biorąc… to tak. Nie kupiłeś prezerwatyw, kiedy zrobiłeś nalot na sklep spożywczy, żeby zaopatrzyć mnie w tampony. To możliwe, ale nie wydaje mi się – przerwała, spojrzała na dłonie i

~ 124 ~

policzyła. – Taa, to jest możliwe. Ale jeśli chcesz dopuścić możliwość, że zaszłam w ciążę, nie założę tego amuletu. To znaczy, jeśli pojedziesz i kupisz prezerwatywy. – Możemy mieć dziecko, jeśli to zrobię? – zapytał z zapartym tchem Aiden. – To w sumie trochę sprzeczne, ale tak. – Meryn skinęła głową. Aiden spojrzał na pozostałych mężczyzn. – Ryuu, zostawiam swoją partnerkę pod twoją opieką. Jedziemy, chłopaki. – Ruszył biegiem w stronę frontowych drzwi. Gavriel pocałował ją w policzek, a potem dołączył do pozostałych mężczyzn, którzy podążyli za Aidenem. Ryuu pokręcił głową, układając talerze na ręce. – Meryn, jesteś okropna. Szczerząc zęby w uśmiechu, wsunęła do ust ostatni kęs. – To powinno go zająć na jakiś czas. Elizabeth zachichotała. – Teraz nie będziesz musiała zajść w ciążę? Meryn wzruszyła ramionami. – Myślę, że być może już jestem w ciąży, dlatego nie założyłam amuletu. Nie jestem pewna, jak by to na mnie wpłynęło. Elizabeth i Ryuu utkwili wzrok w Meryn. W końcu to sługa zadał pytanie, które krążyło jej po głowie. – To, dlaczego kazałaś mu kupić prezerwatywy? Meryn wzruszyła ramionami i rozłożyła ręce. – Ponieważ zabawnie będzie patrzeć, jak później spróbuje ich użyć. Elizabeth złapała się za brzuch i roześmiała tak mocno, iż myślała, że się posika. – Meryn, myślę, że jesteś moją bohaterką – oznajmiła, z trudem łapiąc powietrze. – Wiem. Wymiatam! Śmiejąc się, Ryuu pochylił się i pocałował Meryn w czoło, po czym wyszedł z jadalni, by odnieść talerze do kuchni. Moja młodsza siostra rzeczywiście wymiata.

~ 125 ~

ROZDZIAŁ 9 Gavriel oparł głowę o zagłówek, gdy jego dowódca pędził z zawrotną prędkością, zmierzając do sklepu Duck In. W rzeczywistości, pragnął jedynie przytulić się do swojej partnerki, ale wiedział, że to było ważne dla Aidena. Ten zmienny niedźwiedź już od stuleci marzył o własnej rodzinie. – Okej, ludzie. Słyszeliście ją. Musimy kupić prezerwatywy; myślę, że to może jej pomóc zajść w ciążę – oświadczył Aiden, przedstawiając cel misji. – Co

to

są

prezerwatywy?

Czy

istoty

paranormalne

ich

używają? – zapytał Keelen. Darian

potrząsnął

głową. – Nigdy

o

nich

nie

słyszałem.

A

ty

Gavrielu? – Darian, Colton i Keelan odwrócili się w jego stronę. – Mam mgliste pojęcie o tym, czym one są. Wiem tylko, że ludzie zaczęli praktykować ich używanie setki lat temu – przyznał Gavriel. Poza tym, nie wiedział zbyt wiele na ten temat. – Czy istnieje podręcznik o ludziach? Odkąd Meryn się wprowadziła, ciągle odkrywam, że nie posiadam wystarczającej wiedzy na temat ich codziennego

życia,

jak

mi

się

z

początku

wydawało.

To

upokarzające – narzekał Darian. – Nie potrzebujemy podręcznika. Mamy Barta. To ten starszy pan, którego poznaliśmy w spożywczym sklepie, podczas naszej ostatniej wizyty. Jest doskonałym źródłem wiedzy – stwierdził Aiden. – A co, jeśli go tam nie zastaniemy? – zapytał Colton. – Słuszna uwaga. Keelan, użyj swojego telefonu, wejdź na Google i sprawdź, co tam piszą na temat prezerwatyw – wydał polecenie Aiden. Keelan wyjął telefon, a jego twarz rozjaśniła delikatna jasna poświata. Jednak wraz z ubywającymi kilometrami, zmarszczki na jego czole coraz bardziej się pogłębiały. Gdy wjeżdżali na parking, Gavriel zauważył, że młody czarownik był zarumieniony, a jego uszy przybrały kolor szkarłatu. Aiden zgasił silnik i obrócił się na siedzeniu twarzą do Keelana. – Melduj – polecił.

~ 126 ~

– Umm, sir, czy możemy tam po prostu wejść i coś sprawdzić? – Keelan wpatrywał się w swój telefon, nie będąc w stanie spojrzeć w oczy swojemu dowódcy. – Czy w Google niczego nie ma? – zapytał Aiden. – Sir, tutaj jest strasznie gorąco. Zajrzę tam. – Keelan otworzył drzwi, praktycznie wyskoczył z samochodu i zatrzasnął je za sobą. Aiden popatrzył na puste miejsce z zaskoczonym wyrazem twarzy. – Co się z nim dzieje? – Aiden wskazał przez okno na zewnątrz, gdzie Keelan czekał na nich przy przesuwanych drzwiach wejściowych. – Aiden, zgodnie ze słowami Meryn, prezerwatywy mają związek z zachodzeniem w ciążę, więc może jest tym wszystkim zawstydzony. W końcu jest jeszcze młody – zasugerował Gavriel. Wyraz

życzliwego

zrozumienia

przemknął

po

twarzy

Aidena. – Oczywiście. No dobrze, ludzie. Robimy tak, jak ostatnim razem. Rozdzielamy się i ruszamy na poszukiwania. Zawołajcie, kiedy już je znajdziecie, ponieważ to czy w przyszłości będę posiadał syna zależy od nas i powodzenia tej misji – oznajmił Aiden głosem pełnym pasji. Darian przyłożył rękę do piersi na znak poparcia. – Może pan na nas liczyć, sir. Colton skinął głową. – Zróbmy to. – Sięgnął za siebie i wyciągnął pistolet kalibru 9 milimetrów. Sprawdził komorę, zabezpieczył broń i wsunął z powrotem do kabury. Aiden zawahał się, zanim powiedział. – Colton, nie sądzę, abyśmy mieli zostać zaatakowani w Duck In. Colton uniósł brew. – A mnie, aż do dzisiejszego dnia, nawet przez myśl by nie przeszło, że zdziczali mają wystarczająco duże jaja, aby ze wszystkich ludzi, znajdujących się na terenie posiadłości Alfa, wybrać i zbliżyć się właśnie do Gavriela. Wszystko może ulec zmianie. Aiden po chwili skinął głową. – Zawsze pomagacie mi zachować zdrowy rozsądek, kiedy jestem zbyt rozproszony. Colton uśmiechnął się szeroko i otworzył drzwi. – I to zupełnie gratis.

~ 127 ~

Gavriel zaczekał, aż Darian wysiądzie, zanim wysunął się z fotela pasażera w trzecim rzędzie. Lubił siedzieć na tym miejscu; miał wtedy wrażenie, że cały tył SUVa ma tylko dla siebie. Podeszli do Keelana, którego twarz wciąż miała kolor pomidora i weszli do środka. Kiedy znaleźli się w sklepie, z drugiego końca dobiegł ich znajomy męski chichot. – Widzę, że dzisiaj są z tobą wszyscy twoi chłopcy. Co zbroiłeś tym razem? – zachichotał Bart. – Nic, moja kobieta poprosiła mnie, żebym coś kupił – oznajmił Aiden na cały sklep. – Czego dzisiaj potrzebujesz, chłopcze? – zawołał Bart. – Prezerwatyw! – odkrzyknął Aiden. Kilka osób odwróciło się, gapiąc na nich z rozdziawionymi ustami. A kobiety zaczęły się od nich odsuwać. Bart, stojący za ladą, roześmiał się. – Domyślam się więc, że nie masz już kłopotów. – Potem Gavriel usłyszał, jak

staruszek

mamrocze

pod

nosem. – To powinien być niezły ubaw. Mężczyźni rozdzielili się, przeszukując kolejne rzędy półek. Po kilku minutach usłyszeli szept Keelana. – Sir, znalazłem – zasyczał, usiłując mówić jak najciszej. – O co chodzi, Keelan? Mówiłeś, że znalazłeś prezerwatywy? – Aiden krzyknął z alejki, gdzie znajdowało się mydło. Kiwając gorączkowo głową, Keelan nie odpowiedział, tylko wskazał miejsce. Mężczyźni zgromadzili się wokół niewielkiej ekspozycji i zapatrzyli w opakowania prezerwatyw. – Te pudełka są mniejsze niż te z tamponami – zauważył Darian. Colton wziął jedno i zaczął czytać. Roześmiał się, potem przestał, gapił się na nie przez chwilę, po czym zmarszczył brwi. – Aiden, nie wydaje mi się, aby to miało zadziałać. – Dlaczego? – Aiden podniósł opakowanie i zaczął czytać. – Spójrz Colton, tu jest napisane ‘Pleasure Pack’. Brzmi obiecująco, nieprawdaż? Darian popatrzył na pudełka. – Aiden bądź ostrożny. Na tym piszą ‘Twisted, Intense, and Fire & Ice’. Dla mnie to brzmi jak narzędzie tortur.

~ 128 ~

Gavriel usłyszał, jak Bart wybuchnął śmiechem. Sam podniósł jedno opakowanie i zaczął czytać. – Aiden, te rzeczy, czymkolwiek one są, zapobiegają ciąży i chorobom przenoszonym drogą płciową. Aiden pokręcił głową. – To nie może być prawda. Jeśli Meryn kazała je zdobyć, to tak się stanie. Powiedziała, że jeśli je przywiozę, będziemy mogli mieć dziecko, więc bez nich nie opuszczę tego sklepu. – Na tych napisano ‘pokryte lubrykantem’; to musi być coś dobrego, prawda? – zapytał Darian, unosząc w górę trzymane opakowanie. Aiden

skinął

głową. – Myślicie,

że

dołączyli

do

nich

jakąś

instrukcję? – obrócił pudełko w dłoniach. Keelan pochylił się i pociągnął Aidena w dół. To, co wyszeptał sprawiło, że mężczyźni zagapili się na pudełka. Aiden

wyprostował

się

i

popatrzył

na

Keelana. – Gdzie

się

je

zakłada? – domagał się odpowiedzi. – Och przestańcie! Wykańczacie mnie! – Bart uderzył pięścią w ladę. Aiden zmarszczył brwi. – Im szybciej wrócimy, tym szybciej Meryn będzie mogła mi to wszystko wyjaśnić. Po prostu wybierzmy kilka opakowań. Gavriel stał ramię w ramię ze swoimi kolegami z oddziału, wpatrując się razem z nimi w pudełka. Darian potarł podbródek. – Gdyby chodziło o mnie, wybrałbym te z umieszczonym na nich wizerunkiem wojownika. Colton przytaknął skinieniem głowy. – Zgadzam się z tobą. – Okej, ludzie, bierzcie te, które zostały uhonorowane wizerunkiem naszych poległych braci Trojan i chodźmy. Stojący za ladą Bart zawołał. – Upewnij się tylko, że wybrałeś odpowiedni rozmiar.

~ 129 ~

Aiden spojrzał na staruszka szeroko otwartymi oczami. – To one są w różnych rozmiarach? Bart skinął głową. – A biorąc pod uwagę sposób ich użycia, na pewno nie chcesz takich, które są zbyt duże lub zbyt małe, jeśli wiesz, co mam na myśli. – Jego usta drgnęły. – Skąd mam wiedzieć, jaki mam rozmiar?! – krzyknął Aiden. – Zboczeńcy! – syknęła starsza kobieta, przechodząc obok z bochenkiem chleba. Bart zarechotał. – Nie zwracaj uwagi na Ethel, jest taka wredna, bo żaden facet nigdy nie robił dla niej zakupów, jeśli wiesz, co chcę przez to powiedzieć. – Bartholomew Macleod powiem twojej

żonie,

co

o

mnie

powiedziałeś – zagroziła Ethel. Bart wzruszył ramionami. – Śmiało, ona też wie, że tego nie robisz. Ethel sapnęła. – Coś takiego, ja nigdy…! Bart

roześmiał

się. – To

prawdopodobnie

stanowi

część

twojego

problemu. Ethel rzuciła w niego bochenkiem chleba i wypadła szybko ze sklepu. Aiden wyglądał jakby miał wyrzuty sumienia. – Przykro mi, że straciłeś klientkę z powodu mojego pytania. Bart zbył jego obawy machnięciem dłoni. – Wróci tu jutro, z pytaniem, jaki rozmiar kupiłeś. Aiden zarumienił się. – Och. – Odwrócił się z powrotem do swoich ludzi. – Czy na tych opakowaniach jest jakaś tabela? Keelan potrząsnął przecząco głową, marszcząc brwi i patrząc na pudełko, które trzymał w dłoni. – Nie ma żadnej tabeli. Ale Aiden, czy jesteś uczulony na lateks? – Nie wydaje mi się, a dlaczego? – Te są zrobione z lateksu, ale piszą tu, że jeśli jesteś uczulony na lateks, powinieneś wypróbować prezerwatywy z jagnięcej skóry. Chyba nie sądzisz, że do ich produkcji faktycznie używają skóry z jagnięcia, prawda? – zapytał z przerażeniem malującym się w jego oczach.

~ 130 ~

Aiden po prostu spojrzał na Barta,

który

potrząsnął

przecząco

głową. – Nie bądź śmieszny, chłopcze, to byłoby zwykłe marnotrawstwo doskonałej skóry. Mężczyźni odetchnęli z ulgą. – Te prezerwatywy są robione z jagnięcych jelit – poinformował ich Bart. Keelan upuścił pudełko i odsunął się od niego. – Ludzie są potworami! – wyszeptał ze zgrozą. – Dość tego! Bierzcie te lateksowe w największym dostępnym rozmiarze i wychodzimy. – Zarumienieni mężczyźni chwycili pudełka i skierowali się do kasy obsługiwanej przez Barta. – To sporo prezerwatyw, chłopcze i wszystkie są w największym rozmiarze. Nawet nie wiedziałem, że posiadamy takie w naszej ofercie. – Zdmuchnął kurz z pudełka. – Jesteś pewien, że nie jesteś zbytnim optymistą? – uniósł pytająco brew. Szczerząc zęby w uśmiechu, Aiden pochylił się i szepnął coś staruszkowi na ucho. Ten z wrażenia aż usiadł. – Żarty sobie stroisz. Aiden potrząsnął głową. – Nic dziwnego, że ta twoja kobieta podpaliła ci samochód. Ja też bym tak zrobił, gdyby ktoś nawiedzał mnie co noc z czymś takim. Biedulka. – Bart zaczął wbijać pudełka na kasę. – Już nie jest na mnie zła i mówi o posiadaniu dziecka – oznajmił z dumą Aiden. Bart przerwał w połowie skanowania i popatrzył na Aidena. Potem przeniósł wzrok na ladę pełną pudełek prezerwatyw i zaczął kręcić głową, wracając do wbijania sprawunków na kasę. – Chciałbym poznać tę twoją kobietę. Wygląda na taką, która ma ogromne poczucie humoru. Przypomina mi moją żonę. No dobra, chłopcze, oto twoje zakupy. – Bart wyciągnął torbę w stronę Aidena, a on podał mu pieniądze. Podczas tej wymiany, staruszek nadal kręcił głową. – Powiedz swojej kobiecie, że jeśli mnie odwiedzi, poczęstuję ją ciastem. Warto byłoby ją poznać. – Wydał resztę Aidenowi. Po przyjęciu jej Aiden stwierdził: – Na ciasto z całą pewnością przyjedzie. Uwielbia to czekoladowe, które jej kupiłem.

~ 131 ~

– Powodzenia, synu, myślę, że będziesz go potrzebował – stwierdził szczerze Bart. – Ja też tak sądzę – mruknął Gavriel. A pozostali mu przytaknęli, kiwając głowami. ***** Kiedy wrócili do posiadłości, Aiden natychmiast udał się na górę w poszukiwaniu swojej partnerki. Pozostali pomachali na dobranoc i rozeszli się w różne strony, kierując do własnych apartamentów. Natomiast Gavriel podążył za zapachem swojej partnerki, znajdując ją w salonie, zwiniętą na rozkładanym fotelu, przykrytą czerwoną narzutą. Trzymała dłoń pod policzkiem i oddychała równomiernie. Blask bijący z kominka sprawił, że jej blond włosy lśniły jak aureola. Zbliżył się i delikatnie potrząsnął jej ramieniem. – Zain'ka moya, czas do łóżka. – Przesunął dłonią po jej włosach. Poruszyła

się

i

otworzyła

oczy.

Zamrugała,

patrząc

na

niego. – Zakończyłeś już swoją misję? – zapytała, uśmiechając się znacząco. Skinął głową. – Tak, choć nie jestem do końca przekonany, że te zakupy w czymkolwiek pomogą. Beth zachichotała i pchnęła podnóżek w rozkładanym fotelu. Kiedy wstawała, potknęła się i poleciała do przodu. Złapał ją z łatwością i zgarnął w ramiona. Byłoby szybciej i bezpieczniej, gdyby ją po prostu zaniósł na górę. Ziewając, położyła głowę na jego ramieniu. – Mam rozmazany wzrok. Wcześniej z ledwością byłam w stanie utrzymać otwarte oczy. Myślę, że zasnęłam, kiedy Meryn próbowała ze mną rozmawiać. – Ziewnęła po raz kolejny. – Leżałaś przykryta jedną z naszych narzut, wygląda na to, że Meryn cię polubiła. – Mówisz tak, jakbyś sam nie dał się jeszcze owinąć wokół jej małego paluszka – drażniła się z nim. Uniósł brew. – A ty to nie? – Nic na to nie poradzę; ona jest taka urocza i szczera. Przypomina mi mojego wuja. Choć Keelan chyba się jej boi.

~ 132 ~

Gavriel uśmiechnął się szeroko. – Pora spożywania śniadań w tym domu potrafi być dla niektórych dość nerwowa. – Postawił ją, kiedy dotarli do pokoju i otworzył drzwi. Zanim zamknęły się za nim, zdążyła ściągnąć z siebie ubrania. Zostając w samej bieliźnie rzuciła się na łóżko i zakopała pod kołdrą. – Moja biedna partnerka jest zmęczona. – Zdjął własne ubranie, kładąc je na krześle i dołączył do niej. – Nie mam nic przeciwko twojej męskości, ale dzisiaj nie mam ochoty na seks. – Beth ponownie ziewnęła. – W takim razie, co byś powiedziała gdybym po prostu sprawił ci przyjemność? – zapytał, gdy wydłużyły się jego kły. Jej oczy rozszerzyły się na chwilę, a potem się uśmiechnęła. – Możesz mi się dobrać do majtek. Jęknął, kiedy przyciągnął jej nagie ciało do swojego. W miejscach, gdzie ich skóra stykała się ze sobą czuł, jak płonie w nim coraz większa potrzeba. Kiedy pochylił się nad ciałem Beth, a jej piersi rozpłaszczyły się na jego klatce piersiowej, pomyślał, że zaraz dojdzie, niczym niedoświadczony nastolatek. Każdy jej centymetr był czystym grzechem. – Proszę – wyszeptała i wsunęła palce w jego włosy; czyn ten uniósł jej piersi, powodując, że zostały pięknie wyeksponowane. Jego serce wypełniła radość. Nawet wyczerpana chciała poprawić mu samopoczucie i zaspokoić jego potrzeby. Odsunęła na bok własne zmęczenie, aby go objąć i sprawić, by poczuł się pożądany. – Wniosłaś już w moje życie tyle radości, że te dni nim cię odnalazłem, wydają się mdłe i zimne. Kocham cię, Elizabeth Monroe i choć miałoby mi to zająć resztę życia, będę dziękował Losowi za zesłanie mi najdoskonalszej partnerki i spędzę każdą chwilę, okazując ci, jak bardzo wdzięczny jestem za to, że należysz do mnie. Pochylił się i scałował łzy z jej twarzy. Objęła go ramionami i pociągnęła, tak aby ich ciała przylgnęły do siebie, zanim owinęła nogi wokół jego pasa. – Ja też cię kocham, mój wspaniały wampirze. Sprawiasz, że czuję się jak najcenniejsza rzecz na świecie, jakby nic innego poza mną, nie miało dla ciebie znaczenia. Wiem, że nigdy nie zdołam w pełni odwdzięczyć się Losowi za to, że mi ciebie podarował – wyszeptała.

~ 133 ~

Nie będąc w stanie wykrztusić z siebie ani słowa z powodu guli, która utkwiła mu w gardle, ukrył twarz na jej szyi. Słyszał pulsującą w żyłach krew. Przejechał kłami po jej skórze, a ona jęknęła. Kiedy wbił je w jej ciało, dysząc, wygięła plecy w łuk. Tego wieczoru, podczas kolacji, wypił ponad dwanaście pełnych szklanek, ale to nie dorównywało bogactwu jej własnej, życiodajnej krwi. Pociągnął głęboki łyk, przedłużając tym samym jej przyjemność. Po tym, jak opadła drżąca na materac, wysunął kły ostrożnie i z żalem, a potem polizał ranki, by je zamknąć. Kiedy odchylił się do tyłu, uśmiechnął się do siebie. Znowu zemdlała. Odsunął się ostrożnie, żeby jej nie obudzić. Kiedy przyklęknął w nogach łóżka, poczuł zapach podniecenia, gdy strużka przejrzystego płynu przesączyła się, spływając po jej udzie. Z szerokim uśmiechem, pochylił się i zlizał ten specjał, który mogła zapewnić mu jedynie partnerka. Drgnęła i zaśmiała się przez sen. Podniósł się z łóżka i poszedł do łazienki, żeby zmoczyć ściereczkę, zanim wrócił z powrotem. Zdjął jej delikatnie bieliznę i wytarł ją. Następnie wstał i wrzucił obie rzeczy do kosza na pranie. Potem ostrożnie położył się obok niej i przyciągnął ją do siebie. We śnie automatycznie owinęła się wokół niego. Nie było niczego, czego by nie zrobił dla tej kobiety. Jeśli ci zdziczali myśleli, że mogą go dopaść, kiedy w końcu odnalazł swoją partnerkę, to grubo się mylili. ***** Kiedy Elizabeth obudziła się następnego ranka, odniosła wrażenie, jakby w każdym oku miała całą piaskownicę. Marzyła tylko o tym, aby jeszcze pospać. Ale podobnie, jak poprzedniego dnia, obudziła się niedługo po tym, jak Gavriel opuścił łóżko. Jakby jej ciało było już dostrojone do jego. Marszcząc brwi, usiadła i odsunęła kołdrę. Wstała z łóżka i skierowała się prosto do łazienki. Na widok własnego odbicia w lustrze wpadła w przerażenie. Nic dziwnego, że wczoraj Gavriel nalegał, żeby wnieść ją na górę. Była blada i miała ciemne kręgi pod oczami, ale szczególnie żałośnie wyglądał siniak, który uformował się na jej czole po upadku ze schodów.

~ 134 ~

– Fuj.

–

Przewróciła

oczami

i

odkręciła

prysznic.

Kiedy

zza

wykafelkowanej ściany zaczęła wydobywać się para, weszła pod natrysk i pozwoliła, by gorąca woda spływała po jej ciele. Była tak cudowna, że niemal jęknęła głośno z ulgą. Kiedy skończyła, wytarła się i owinęła ręcznikiem włosy i ciało. Zaczęła się szykować i łatwo weszła w codzienną rutynę, którą praktykowała od lat, z tym, że jedyną różnicę stanowiło nałożenie na policzki nieco bronzera, co pomogło ukryć ich bladość oraz odrobiny korektora na czoło, by zakryć widoczny siniak. Ponieważ była zbyt zmęczona, postanowiła nie suszyć włosów, tylko zaplotła je w warkocz, a potem zawinęła z powrotem w ręcznik, aby wchłonął resztę wody, którą były nasiąknięte. Podeszła do swojej walizki z uśmiechem. Dobieranie ubrań stanowiło jej ulubioną część przygotowań. Na dzisiaj wybrała długa do kostek spódnicę w czarno–białą kratę razem z czarnymi legginsami. Połączyła to z czarnym swetrem z wełny merynosów i wykorzystała cienki czerwony pasek, żeby dopełnić całości stroju. Zamiast szpilek, zdecydowała się na czarne skórzane buty na niskim obcasie. Lepiej nie kusić dziś Losu wysokimi obcasami. Zdjęła ręcznik z głowy i rozwiesiła go w łazience. Zaplecione włosy były niemal suche w dotyku, co idealnie się składało. Nie chciała bowiem zamoczyć wełnianego swetra. Chwyciła torebkę i wstała. Pokój zawirował jej przed oczyma i musiała oprzeć się o łóżko. Wzięła głęboki oddech i poczekała, aż wszystko przestanie się kręcić. Co się z nią działo? Ostrożnie stawiając kroki podeszła do drzwi i ruszyła korytarzem. Kiedy dotarła do schodów, spotkała Coltona. – Dzień dobry, słoneczko. Widzę, że dzisiaj wyglądasz już o wiele lepiej – stwierdził wilk, uśmiechając się do niej. – Tobie też dzień dobry. Owszem, czuję się znacznie lepiej. – Nie mogła się powstrzymać przed odwzajemnieniem uśmiechu, ponieważ jego dobry humor był zaraźliwy. – To świetnie. – Colton odwrócił się i zaczął schodzić na dół, gdy zauważył, że ona się zawahała. – Wszystko w porządku? – zapytał. – Właściwie to, czy mógłbyś pomóc mi zejść na dół? Obawiam się, że jeśli zaliczę kolejny upadek, to Gavriel zamknie mnie w naszym pokoju –przyznała.

~ 135 ~

Colton obdarzył ją wilczym uśmiechem i skłonił się przed nią ostentacyjnie. – Moja pani, to będzie dla mnie prawdziwy zaszczyt i przyjemność. – Zaoferował jej swoje ramię, a kiedy zgodnie z panującym zwyczajem położyła dłoń na jego przedramieniu, przesunął ją tak, aby umieścić w zgięciu swego łokcia i nakryć ją swoją. Tak było bardziej wygodnie i naturalnie niż na sposób formalny. Ścisnęła jego ramię z wdzięcznością. – Dziękuję, Colton. Odkąd się tu zjawiłam, bardzo mnie wspierałeś. Potrząsnął głową. – Nie ma o czym mówić. Odkąd pojawiłyście się z Meryn, każdego dnia była niezła zabawa. Nigdy wcześniej nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo popadliśmy w rutynę. – Mam wrażenie, że Meryn trzyma was w ciągłej gotowości – stwierdziła z szerokim uśmiechem. Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. – Masz rację. Po chwili znaleźli się u podnóża schodów. Colton nie wypuścił jej dłoni, prowadząc ją do jadalni. Kiedy weszli, mężczyźni wstali, a oczy Gavriela zmieniły kolor z szarości na czerwień. Poczuła, jak Colton spiął się pod jej dłonią. Szybko zabrała rękę z jego ramienia i poklepała

go

po

siostrzanemu. – Dziękuję, że dopilnowałeś, żebym po raz kolejny nie spadła ze schodów. – Podeszła do miejsca, gdzie stał jej partner, wpatrując się groźnie w Coltona. Kiedy znalazła się wystarczająco blisko, Gavriel objął ramieniem jej talię i przyciągnął do siebie. Chwycił dłoń, którą wcześniej trzymał Colton i pocałował, pokrywając swoim zapachem. Zauważyła, że na stole znajdowało się sześć opróżnionych szklanek zabarwionych krwią, które jeszcze nie zostały uprzątnięte. Jeśli już teraz był taki agresywny, to jak będzie wyglądał moment kulminacyjny jego przemiany? – Żaden problem. Nie chcielibyśmy, żeby coś ci się stało – odparł Colton, ignorując Gavriela. Wysunął krzesło i usiadł. – Och, dzięki Bogom! Bekon! – Z chłopięcym entuzjazmem zaczął przerzucać go na swój talerz. – Hej! Zostaw trochę dla nas – zaprotestował Darian i odebrał półmisek Coltonowi, również ignorując agresywną postawę wampira. Gavriel wziął głęboki oddech, a jego oczy wróciły do swojej zwykłej szarości. Elizabeth czuła frustrację i żal, które od niego promieniowały.

~ 136 ~

Pochyliła się, pocałowała go w szyję i mrugnęła do niego zalotnie. Kręcąc głową, odsunął dla niej krzesło, a kiedy usiadła, wsunął je na miejsce. Potem zwrócił się do Coltona. – Colton ja… – zaczął. Przyjaciel mu przerwał. – Więc, jak myślicie, co działo się ostatniej nocy w apartamencie dowódcy jednostki? – zapytał, wykorzystując fakt, że zarówno Meryn, jak i Aiden nie zeszli jeszcze na dół. Uśmiechnął się szeroko do Gavriela, który skinął głową w podziękowaniu za zrozumienie, zanim odpowiedział. – Mam przeczucie, że już wkrótce się tego dowiemy. Ryuu przyniósł z kuchni kolejny półmisek bekonu, który umieścił przed talerzem Aidena. Następnie na miejscu Meryn postawił cappuccino, zanim to samo zrobił przed nią. – Ryuu, nie chciałabym cię wykorzystywać, ale czy mógłbyś zrobić mi podwójne espresso? Tylko czarne – zapytała. Sługa skinął głową. – Ależ oczywiście. Źle spałaś? – Spało mi się świetnie. Po prostu nie mogę się rozbudzić. Ostatnio przydarzyło mi się więcej wypadków niż zwykle i myślę, że moje ciało usiłuje nadrobić poniesione straty. Nawet mój siniak, którego nabawiłam się poprzedniego wieczora jeszcze się nie zagoił. Gavriel zwrócił się do niej. – Chcesz, żebym zabrał cię do kliniki? – Uniósł rękę i musnął dłonią jej twarz. Pokręciła przecząco głową. – Nie, nic mi nie jest, jestem tylko zmęczona. Nie sądzę, żeby Adam mógł coś na to poradzić. Ryuu podniósł pusty półmisek po bekonie, który stał między Coltonem i Darianem. – Zaraz przygotuję to podwójne espresso. – Właśnie miał wracać do kuchni, kiedy na korytarzu, a potem na schodach usłyszeli tupot biegnących stóp. Chwilę później do jadalni wpadła Meryn i ukryła się za Ryuu. – Pomocy! On mnie zabije! – pisnęła. Gavriel, Darian i Colton zerwali się z miejsc, wyciągając broń. Nad ich głowami zagrzmiały ciężkie kroki. Aiden pojawił się w drzwiach, ciężko dysząc. – Gdzie jest moja partnerka?! – ryknął.

~ 137 ~

Mężczyźni odłożyli broń z westchnieniem ulgi i usiedli. Elizabeth zauważyła, że żaden z nich nie wskazał, gdzie jest Meryn, która w tym czasie wyglądała zza pleców sługi. Twarz Ryuu zachowała neutralny wyraz. – Co ona zrobiła? – zapytał. Aiden poczerwieniał. I z każdą mijającą sekundą, kiedy nie odpowiadał na zadane pytanie, czerwieniał coraz bardziej. Ryuu pokiwał głową. – Ach. No tak. Cóż, pomyśl o tym, jak o pouczającym doświadczeniu. A ponieważ wiem, że dzisiaj będziecie ćwiczyć tę swoją ‘ciuciubabkę’, przyrządziłem dodatkową porcję bekonu. Postawiłem świeży

półmisek

przy

twoim

talerzu.

Wolisz

do

śniadania

sok

czy

wodę? – zapytał, odwracając w ten sposób jego uwagę od Meryn. Aiden spojrzał na półmisek z bekonem, wyglądając przy tym na mile zaskoczonego i usiadła bez słowa. Sięgnął po niego i zgarnął połowę porcji na swój talerz. – Wystarczy sok pomarańczowy – burknął. Zerknął na Ryuu, a jego usta drgnęły, gdy Meryn znów wyjrzała zza pleców sługi. – Chodź tu, ty mała zmoro, jeszcze nie pocałowałaś mnie dzisiaj na dzień dobry. Meryn zawahała się, oceniając jego nastrój. Ryuu odsunął się na bok i wypchnął ją do przodu. Dziewczyna podeszła i zajęła miejsce obok swojego partnera, a Ryuu skierował się do kuchni. – Przykro mi, że ucierpiałeś. Nie wiedziałam, że potrafią odskakiwać w ten sposób. – Wzięła go za rękę, uniosła do swojej twarzy i potarła nią policzek, tak jak wielokrotnie robił to Aiden, czego świadkiem była Elizabeth. Twarz zmiennego niedźwiedzia złagodniała. – W porządku, kochanie, nie doznałem poważnych obrażeń. Colton przenosił spojrzenie z Meryn na Aidena i z powrotem. Szczerząc się od ucha do ucha, rzucił: – Powiedzcie mi proszę, że właśnie mówicie o tym, o czym myślę, że mówicie. Aiden poczerwieniał i skrzywił na swojego najlepszego przyjaciela. Colton i Darian wybuchnęli śmiechem. Dowódca, marszcząc brwi, zwrócił się do Gavriela. – Myślę, że ci dwaj chcą dziś wykonać jakieś dodatkowe ćwiczenia.

~ 138 ~

Gavriel pokręcił głową. – Jestem dłużnikiem Coltona, więc możemy mu dzisiaj odpuścić. A jeśli szukasz chętnych do dodatkowych ćwiczeń, to co powiesz na Keelana? Czy nie spóźnia się na śniadanie? – zapytał. Colton rzucił Gavrielowi wdzięczne spojrzenie, zanim spojrzał na puste miejsce Keelana. – Może zaspał? Darian pokręcił głową. – Jest równie idealnie dostrojony do słońca, jak ja, nigdy by nie zaspał. – Jestem tutaj – odezwał się Keelan, stając w drzwiach. Kiedy Elizabeth uniosła wzrok, musiała zamrugać. On chyba nie mógł być…? Dlaczego był…? – Keelan, dlaczego, do cholery, jesteś cały filetowy? – zapytał Colton, dosłownie wyjmując jej te słowa z ust. Keelan jęknął i zawiesił głowę, zanim podszedł do stołu. Opadł na krzesło kipiąc złością. – Wygląda na to, że Sascha i Quinn postanowili ustawić coś więcej, niż tylko alarm. Kiedy rano wszedłem pod prysznic, czekała na mnie sprytnie zastawiona pułapka. – Biedny czarownik, poczynając od końcówek swoich włosów, przez każdy odsłonięty centymetr skóry, był cały pokryty ciemno śliwkowym kolorem. Colton nadal się śmiał, gdy Darian zaczął szturchać odsłoniętą skórę Keelana. – Ty naprawdę jesteś fioletowy. – Darian był pod wrażeniem. Keelan spojrzał na niego z kwaśną miną. – No nie? Naprawdę? Nie zauważyłem. Aiden walczył o zachowanie powagi na twarzy. – Porozmawiam dziś rano z Saschą. Keelan poweselał. – Trenujemy dziś z oddziałem Gamma? – zapytał. A Aiden potwierdził skinieniem głowy. – Idealnie – oświadczył, a jego twarz przybrała diabelski wyraz. Ryuu wrócił z kuchni i zagapił się. – A niech to. – Postawił podwójne espresso przed Elizabeth i podszedł do Keelana. Pochylił się i powąchał włosy młodego czarownika. – Lawenda i anyż? Keelan kiwnął głową. – Myślę, że tak. Ryuu położył dłoń na głowie Keelana i wyszeptał cicho. Fioletowy kolor spłynął z czarownika, niczym woda przesiana przez sito. Ryuu uniósł dzbanek i nalał Keelanowi szklankę soku.

~ 139 ~

Keelan wpatrywał się w swoje dłonie, które wróciły do normalnego koloru. – Jak to zrobiłeś? – zapytał, odwracając się, by spojrzeć na Ryuu. Sługa uśmiechnął się. – Jakich zaklęć użyłeś, próbując usunąć to zabarwienie? – Czarów ognia, które służą do oczyszczania – odparł Keelan. Ryuu pokręcił głową. – Lawenda i Anyż są powiązane z Żywiołem Powietrza. Użyłem więc powietrznego zaklęcia, aby przeciwdziałać ich efektom. To zostało bardzo sprytnie zrobione. Niech zgadnę, im bardziej się starałeś, tym ciemniejsza stawała się barwa? Keelan przytaknął skinieniem głowy. – Ogień żywi się tlenem; a ty po prostu wzmocniłeś zaklęcie. – Ryuu obszedł stół napełniając kolejne szklanki. Keelan jęknął. – Powinienem był o tym pomyśleć. Dziękuję, Ryuu! – Nie okazując zażenowania z powodu niewłaściwie użytego zaklęcia, które w innym wypadku mogłoby wpłynąć na utratę jego apetytu, czarownik zaczął z zapałem pałaszować śniadanie. Ryuu uśmiechnął się do Keelana. – Jako sługa, nie mogłem pozwolić, aby ktoś w moim domu cierpiał z powodu czegoś takiego. – Twoim domu? – zapytał Aiden. Ryuu zignorował go. Przymrużył oczy i utkwił wzrok w Meryn. Przyglądał się tak przez chwilę swojej podopiecznej, zanim podszedł i wyjął jej z dłoni filiżankę cappuccino. – Przygotuję ci coś innego. – Odsunął się od stołu i skierował w stronę kuchni. Mężczyźni patrzyli, jak oczy Meryn się rozszerzają, a jej dolna warga zaczyna drżeć. Aiden zerwał się na równe nogi. – No cóż, panowie, lepiej się pospieszmy, czeka nas pracowity dzień. Keelan i Colton chwycili kromki chleba, między które włożyli bekon i szybko przełknęli trochę soku. Gavriel wstał i pocałował ją w policzek. – Baw się dobrze – wyszeptał. Elizabeth popatrzyła na tykającą bombę w postaci Meryn i westchnęła. Przełknęła swoje podwójne espresso i zadrżała. Szybko podniosła zostawione wcześniej cappuccino i zaczęła pić. Potrzebowała czegoś, co usunie ten gorzki posmak.

~ 140 ~

– Chcę moją kawę Ryuu! – krzyknęła Meryn. – Do zobaczenia – rzucił Gavriel i wypadł z jadalni, podążając za pozostałymi. Ryuu wrócił z wysoką szklanką. – Proszę. To głównie spienione mleko z odrobiną kawy. Obawiam się tego, jak zareagowałoby twoje ciało, gdybyśmy od razu ją odstawili, więc będziemy robić to stopniowo. – Postawił przed nią przygotowany napój. Pomrukując, pociągnęła łyk. – W tym nie ma

nawet odrobiny

kawy – narzekała. – Owszem, jest, tylko znacznie mniej niż jesteś do tego przyzwyczajona. Zamówię bezkofeinową wersję ziaren kawy espresso. Będziesz piła ten sam napój, do którego przywykłaś, tylko bez kofeiny. – Po tym stwierdzeniu, położył na jej talerzu bajgla, pokrojone jabłko i kawałki sera. – Nie pójdziesz do biura, dopóki nie wyczyścisz talerza – oświadczył surowym głosem. Meryn wyglądała przez chwilę tak, jakby miała się z nim kłócić, zanim zrezygnowała opadając na krzesło. – Jestem, prawda? – zapytała. Potwierdził skinieniem głowy. – Nie pomyślałem wcześniej, żeby to sprawdzić, dopóki nie wspomniałaś o tym wczoraj, ale twój cykl uległ zmianie. – Cholerka – mruknęła. Elizabeth dodała dwa do dwóch. – Ależ to szczęśliwa wiadomość! Powinnaś natychmiast powiedzieć o tym Aidenowi.

–

Mimo że nie

wychowywała się wśród zmiennokształtnych, wiedziała, jak wielką wagę przywiązują oni do posiadania dzieci. – Nie – odparła Meryn, wygryzając się brutalnie w bajgla. – Dlaczego nie? – zapytała Beth. – Bo jeśli się o tym dowie, już nie będę mogła torturować go prezerwatywami i stanie się nie do wytrzymania. – Meryn wpychała kawałki sera do ust, aż jej policzki wydęły się, jak u wiewiórki. – Więc kiedy mu powiesz? – Wkrótce, obiecuję – skwitowała Meryn. – Och, Meryn. – Elizabeth pokręciła głową. Meryn uniosła wzrok. – Nie Merynuj mi tu. To nie ty musisz z nim żyć. Już teraz traktuje mnie jak szklaną figurkę. Jeśli choćby kichnę, od razu

~ 141 ~

ciągnie mnie do kliniki, żeby Adam mnie zbadał. Chcę tylko mieć trochę oddechu, zanim mu o tym powiem. Najpierw sama muszę to przetrawić. – Okej, to w końcu

twoja decyzja. – Elizabeth wstała i przeciągnęła

się. – Skończ swoje śniadanie, najlepiej bez zadławienia. Zamierzam zacząć od wprowadzania informacji na temat poszczególnych członków jednostki. Baza danych, którą opracowałaś będzie działać idealnie. – Super. Niedługo do ciebie dołączę. – Meryn zmarszczyła brwi, patrząc na plasterki jabłka. Elizabeth uśmiechnęła się do siebie. W ciągu najbliższych kilku miesięcy życie tutaj będzie jeszcze bardziej interesujące.

~ 142 ~

ROZDZIAŁ 10 Meryn dołączyła do niej pół godziny później i faktycznie zaczęły robić postępy, porządkując kolejne akta personalne. Jednak im więcej danych wprowadzała, czuła coraz większy niepokój. – Meryn, czy dostrzegłaś coś dziwnego w tych aktach? – zapytała. Meryn przytaknęła z powagą. – Wiele z tych osób nie żyje. Wprowadzamy je wszystkie do bazy po to, żebyśmy mogły prześledzić i zarchiwizować składane raporty, ale jest ich dość dużo. Wygląda to tak, jakby co najmniej raz w roku, każdy z oddziałów tracił jakiegoś wojownika. – Meryn spojrzała na nią ze strachem w oczach. – Nie miałam pojęcia, że

ponieśli

aż

tak

duże

straty. – Jej oczy wypełniły się łzami. – Ja nie chcę nikogo stracić. Elizabeth poczuła, że sama jest bliska łez. Potrząsając głową, postanowiła zabrać się do pracy z jeszcze większą determinacją. – Nikogo nie stracimy. Teraz mają nas, Meryn, a partnerki pozostałych wojowników są już w

drodze.

Zdążyłaś

dokonać

zmian,

które

pomogą

zapewnić

im

bezpieczeństwo; wystarczy spojrzeć na twój program szkoleniowy. To potroi liczbę zasobów ludzkich, jakimi dysponujemy. Jesteśmy tutaj z jakiegoś powodu, nie zapominaj o tym. Meryn otarła oczy rękawem koszulki. Każdego ranka, Elizabeth czekała z niecierpliwością, aby zobaczyć, co założy przyjaciółka. Dzisiaj miała na sobie koszulkę z motywem Ghostbusters. Meryn uśmiechnęła się do niej. –Dzięki, potrzebowałam tych słów otuchy. Jestem dobrej myśli, tyle że… już wcześniej byłam celem. Nadal mam po tym koszmary; ciężko się z tego otrząsnąć, ponieważ to się naprawdę wydarzyło. Najbardziej przerażające jest to, że nawet nie jesteś w stanie dostrzec swojego wroga. – Meryn objęła rękami swój tułów, jakby starała się jakoś trzymać.

~ 143 ~

Chwilę później, do środka wparował Ryuu i błyskawicznie znalazł się przy niej. – Co się stało, denka? Twój strach był tak silny, że poczułem go w kuchni. – Uklęknął przed nią i uspokajająco przesunął kciukiem po błękitnym tatuażu smoka, który widniał na jej nadgarstku. – Po prostu przypomniałam sobie atak. Właśnie mówiłam Króliczkowi, iż najbardziej przerażający był fakt, że nie mogliśmy ich zobaczyć. Elizabeth nawet nie potrafiła sobie wyobrazić walki z niewidzialnym wrogiem. Nic dziwnego, że mężczyźni trenowali ‘ciuciubabkę’. Przystosowywali w ten sposób swoje ciała, aby poruszały się instynktownie, pozbawione wzroku, doskonaląc w ten sposób swoje pozostałe zmysły. To, że wcześniej nie mogli obronić Meryn, musiało być ciosem dla ich dumy. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby pomóc Keelanowi oraz temu drugiemu czarownikowi, Quinnowi opracować

zaklęcie,

które

ich

odstraszy – obiecał Ryuu. Pewna myśl uderzyła Elizabeth. – Nie chciałabym zapeszyć, ale co powstrzymało ich przed ponownym powrotem? Chodzi mi o to, że skoro ich nie widzimy, to dlaczego nie zaatakowali nas wcześniej? Ryuu wstał, krzyżując ramiona i unosząc jedną dłoń do brody. Zastanowił się nad tym przez chwilę, zanim odpowiedział. – Przez pierwszy tydzień po ataku nakazałem swoim shikigami strzec domu. Są moimi duchowymi sługami. Mogę je kontrolować, ale to wyczerpujące i nie jestem w stanie utrzymać tego stanu zbyt długo. W ciągu tego pierwszego tygodnia, za każdym razem, gdy próbowali zbliżyć się do domu, te duchy sprawiały, że stawali się widoczni. To wystarczyło, aby trzymać ich z daleka. Zachowują ostrożność. Jest to czynnik, który dezorientuje naszych ludzi. Zazwyczaj zdziczali kierują się wyłącznie swoimi podstawowymi pragnieniami. Jedynie niewielki krok dzieli ich od powłóczących nogami zombie. Zwykle są wystarczająco inteligentni, by zastawiać proste pułapki albo oszukiwać ludzi. Ale ten nowy rodzaj, wykazuje się większą cierpliwością. Analizują wszystko i zachowują ostrożność, co sprawia, że są znacznie większym zagrożeniem. Odniosłem wrażenie, że to ja jestem głównym powodem, dla którego do tej pory trzymali się z dala od domu. Stanowię dla nich niewiadomą. Udało mi się sprawić, by ich zabójca stał się widoczny i nawet po śmierci zdołaliśmy

~ 144 ~

wydobyć od niego jakieś informacje. Może nie chcą działać pochopnie i to właśnie sprawia, że są bardziej niebezpieczni niż typowe zdziczałe osobniki. – Dzwonię do Adaira. Wczoraj przysłał mi e-maila z informacją, że mój program został zatwierdzony i rozpoczęli postępowanie kwalifikacyjne. Im szybciej

będziemy

mogli

porozdzielać

rekrutów

i

dołączyć

ich

do

poszczególnych jednostek, tym lepiej się poczuję. – Meryn sięgnęła po telefon. – Postępowanie kwalifikacyjne? – zapytała Elizabeth. Meryn skinęła głową. – No tak, to taka metoda, którą stworzono, żeby zdecydować, kto się kwalifikuje i do jakiej jednostki. W akademii mieli przeprowadzić testy i każdy kandydat powinien otrzymać ich wynik. Ci z najwyższą liczbą punktów będą mieli pierwszeństwo wyboru, potem ci z drugim wynikiem i tak dalej. Sydney napisał do mnie wczoraj wieczorem, że według zasłyszanych plotek, wszyscy, oprócz jednego z piątki najlepszych rekrutów, wybrali przydział do Alfy. Twierdzi, że ten kandydat, który uzyskał drugi najwyższy wynik, zdecydował się zamiast tego dołączyć do Gammy, żeby trenować z Saschą. Nie zdawałam sobie sprawy z ogromnego prestiżu, który towarzyszy przydziałowi do poszczególnych jednostek. – Meryn przyłożyła telefon do ucha. – Cześć Adair, co słychać, koleś? – zapytała. Elizabeth podeszła bliżej, by usłyszeć jego odpowiedź. – Cześć skarbie. Zakończyliśmy już klasyfikację i chłopaki pakują dziś swoje rzeczy. Jutro zjawią się na miejscu. – Jutro! – krzyknęła Meryn. – No tak, nie wspomniałem ci o tym we wczorajszym e-mailu? – zapytał zmieszany. – Nie! Nie zrobiłeś tego. Napisałeś tylko, że będziecie przeprowadzać nabór – wydusiła Meryn przez zaciśnięte zęby. – Przepraszam złotko, nie chciałem stawiać cię w trudnym położeniu. Wydawało mi się, iż jesteś świadoma, że klasyfikacja nie potrwa długo. Możesz sprawdzić, czy Aiden będzie gotowy na ich przyjęcie? Meryn spojrzała na zegarek i przygryzła dolną wargę. – Teraz trenują, oddzwonię do ciebie, kiedy zrobią sobie przerwę. – Świetnie. Jeszcze raz przepraszam, dziecinko – kajał się Adair.

~ 145 ~

– Nie przejmuj się, jakoś sobie z tym poradzę – odparła Meryn i rozłączyła się. Kiedy uniosła wzrok, na jej twarzy malowała się panika. – O żesz kurwa ja pierdolę! Elizabeth roześmiała się. – Twój dobór słów jest opisowy i zaskakująco trafny. Meryn mrugnęła. – Czy to był komplement? – Tak, złotko. – No cóż, chyba mamy do zabicia kilka godzin, zanim chłopcy zrobią sobie przerwę. Zajmijmy się pozostałymi aktami. Mam przeczucie, że resztę dnia będziemy musieli poświęcić na przygotowanie domu na przyjęcie nowych rekrutów. – Spojrzała na Ryuu. – Czy możesz zacząć gromadzić pościel i ręczniki? Zaczęłabym opróżniać pokoje gościnne, ale nie wiem, które z nich Aiden dla nich przeznaczył. Ryuu skłonił się. – Oczywiście, denka. Ten program jest dla ciebie ważny; zrobię co w mojej mocy, aby zapewnić mu powodzenie. Natychmiast zajmę się inwentaryzacją. – Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Meryn rozpromieniła się. – On jest taki odlotowy! Elizabeth odnosiła wrażenie, że Meryn nie miała pojęcia, jak „odlotowy” może być Sei Ryuu. Ale skoro on sam nic na ten temat nie wspomniał, to ona też nie zamierzała tego robić. – Założę się, że zdołamy zlikwidować ten stos dokumentów i skończyć, zanim chłopaki zrobią sobie przerwę – oznajmiła, sięgając po kolejne akta. – Ja też mogę się o to założyć. Nie mogę się doczekać, żeby pozbyć się tych zatęchłych, starych papierzysk. – Meryn zmarszczyła z niesmakiem nos. Elizabeth roześmiała się, a potem spojrzała na swoje oblepione brudem dłonie. Ona też nie mogła się tego doczekać. ***** – Denka, czas na herbatę. Czy może teraz chcesz wyjść porozmawiać z Aidenem o nowych rekrutach? – zapytał Ryuu, stając w drzwiach.

~ 146 ~

Elizabeth spojrzała na zegarek. Kilka godzin przeleciało bardzo szybko. Spojrzała na puste miejsce na podłodze, gdzie wcześniej leżały akta. Meryn właśnie wprowadzała do systemu ostatnie dane. – Ryuu, czy mógłbyś uprzątnąć te akta i zabezpieczyć je w odpowiednim miejscu? – zapytała, wskazując na ułożone stosy przy drzwiach. – Oczywiście. – Z łatwością uniósł trzy stosy i wyszedł. Meryn spojrzała na nią i z jej wzroku mogła wyczytać, że przyjaciółka była pod takim samym wrażeniem, jak ona. Te stosy były naprawdę ciężkie! Meryn wstała i przeciągnęła się. – No dobra, chodźmy wkręcić się na ten ich trening, powinni już zrobić sobie przerwę. Elizabeth zerwała się z miejsca i podążyła za nią, wychodząc na plac treningowy. Meryn potarła ramiona. Żadna z nich nie okazała się wystarczająco mądra, aby zabrać płaszcz. – Brrr! Cholera, ale zimno! – Meryn pospieszyła do miejsca, gdzie stali pochyleni, zdyszani mężczyźni, usiłujący złapać oddech. – Meryn! Gdzie twój płaszcz, kochanie? – Aiden przyciągnął do siebie partnerkę, by ją ogrzać. – W środku. Zapomniałam go wziąć. Ale posłuchaj, zadzwoniłam do Adaira, żeby sprawdzić, co z tą klasyfikacją, a on powiedział, że nowi rekruci będą tu już jutro! Aiden zamrugał. – Jutro? Chodzi o jutrzejszy dzień? – zapytał. Skinęła głową. – No! Powiedział, że dzisiaj się pakują i nasza piątka będzie tu już jutro. Poprosiłam Ryuu, żeby zgromadził pościel i ręczniki, ale nie wiedziałam, które pokoje gościnne chciałbyś dla nich przeznaczyć. – Skrócę dzisiejszy trening, więc pomożemy ci przygotować dom. W ten sposób pozostałe jednostki również będą miały czas na przygotowania. Zjawimy się w porze lunchu i wtedy zaczniemy działać. Dziękuję, że zaczekałaś na przerwę, żeby mi o tym powiedzieć. Elizabeth

rozejrzała

się,

ale

nigdzie

nie

widziała

swojego

partnera. – Gdzie jest Gavriel? Twarz Aidena stała się ponura. – Miał mały wypadek. Jest na ganku na tyłach domu razem z Coltonem i Keelanem, który poddaje go leczeniu.

~ 147 ~

Serce Elizabeth przyspieszyło. – Co masz na myśli mówiąc ‘mały wypadek’? O jakim leczeniu mówisz? – Colton zamachnął się, a Gavriel był odrobinę zbyt wolny. Został trafiony w czoło bokuto2. Keelan właśnie opatruje mu ranę – wyjaśnił. Elizabeth nic nie powiedziała, tylko skierowała się na tyły. Kiedy dotarła do rogu domu, zatrzymała się, gdy usłyszała męskie głosy. – Dzięki Bogom, już prawie doszedłeś do siebie. Gdybyś był jeszcze ciut wolniejszy, to mogło naprawdę źle wyglądać – usłyszała słowa Keelana. – Tak mi przykro. – W głosie Coltona brzmiała skrucha. – To nie była twoja wina, Colton. Myślę, że przyczynił się do tego wzrost stężenia we krwi. Nie mogę się doczekać, aż wszystko w końcu wróci do normy – stwierdził Gavriel, nieco cierpkim głosem. – Pomyśl o tym w ten sposób, że gdy będzie już po wszystkim, będziesz znacznie nowszą, jeszcze bardziej upierdliwą wersją Gavriela, którego i tak wszyscy się boją – poradził Keelan, brzmiąc na rozbawionego. – Jeśli o mnie chodzi, to dzieje się to niewystarczająco szybko. Nie podoba mi się to, że nie mam nad tym żadnej kontroli – usłyszała wyznanie swojego partnera. Kiedy wiatr zmienił kierunek, niosąc jej zapach w kierunku mężczyzn, wyłoniła się zza rogu domu z uśmiechem. – Tu jesteś! Szukałam cię. Co się stało z twoją głową? – zapytała, usiłując przybrać nonszalancki ton. Musiała znaleźć jakiś sposób, żeby Gavriel ponownie się od niej pożywił. To nie ilość krwi, którą przyjmował, chroniła go przed konsekwencjami przemiany, ale to, że należała ona do niej. Gdyby musiał pożywiać się od niej nawet trzy razy dziennie, by móc dzięki temu chronić samego siebie, to wtedy zmusiłaby go do tego. Gavriel zwrócił się do niej z obojętnym wyrazem twarzy. – Po prostu źle oceniłem sytuację, choć i tak uważam, że Colton chciał się po prostu na mnie odegrać za to, co wydarzyło się przy śniadaniu. Colton skrzywił się. – Przecież powiedziałem, że mi przykro.

2

Drewniany miecz do ćwiczeń.

~ 148 ~

Keelan poklepał Coltona po plecach. – Chodźmy przyjacielu, założę się, że Aiden wymyślił już jakiś świetny sposób, żeby ci odpłacić za to, że niemal załatwiłeś jego zastępcę. – Pociągnął Coltona z powrotem w kierunku placu treningowego. – Powiedziałem już, że mi przykro! – poskarżył się głośno Colton. Gavriel wyszczerzył zęby w uśmiechu, a potem się skrzywił. Uniósł rękę do góry i ostrożnie dotknął rany. Podeszła bliżej i ściszyła głos. – Jesteś pewien, że wszystko w porządku? Przyciągnął ją do siebie i zaczął pocierać ramiona. – Tak, nic mi nie jest, to tylko draśnięcie. Do kolacji powinno się zagoić. Dlaczego jesteś na zewnątrz? – zapytał. Oparła

głowę

na

jego

ramieniu,

rozkoszując

się

dotykiem

partnera. – Meryn zadzwoniła do Adaira, żeby spytać o nowych rekrutów. Okazuje się, że zjawią się tu już jutro. – Ach. Założę się, że ani Meryn, ani Aiden nie wiedzieli o tym – domyślił się. – Zgadłeś. Aiden powiedział, że po lunchu pomożecie nam uprzątnąć pokoje. – W takim razie wracajmy, ty powinnaś wejść do środka, a ja muszę pomóc Aidenowi w treningu. Może i nie jestem w stanie brać udziału w sparingu, ale mogę korygować postawę innych. – Wstał i objął ją ramieniem. Kiedy dotarli do placu treningowego, Aiden właśnie próbował odebrać Meryn jeden z drewnianych mieczy, który trzymała na poziomie oczu, co przypominało nieco postawę samuraja. – No dobrze, skarbie, pora wracać, zobacz, Elizabeth już jest. – Mimo panującego zimna, Aiden miał czoło zroszone potem. – Znaczenia wielkość nie ma. Spójrz na mnie. Po wielkości mnie sądzisz? – Dowcipkowała Meryn i opuściła miecz, wydając przy tym dźwięki mające imitować, jak domyśliła się z usłyszanego cytatu Elizabeth, odgłosy miecza świetlnego. Aiden uniósł wzrok ku niebu. – Nadal cię nie rozumiem! Meryn

zaczęła

wymachiwać

mieczem

w

pozorowanej

walce

niewidzialnym przeciwnikiem. Pozostali mężczyźni ją dopingowali. Elizabeth

~ 149 ~

z

zlitowała się w końcu nad Aidenem. Pocałowała Gavriela w policzek. – Bądź ostrożny. – Skinął głową. A ona podeszła do strefy treningowej. – Wiele jeszcze nauczyć się musisz, mój stary padawanie. Meryn zamarła w półobrocie. – Chyba masz rację. – Oddała miecz Coltonowi. – Postaraj się nie zabić żadnego z naszych wojowników – zakpiła. Colton jęknął. Meryn podbiegła do niej. – Wejdźmy do domu! Jaja mi odmarzają! – Mężczyźni wybuchnęli śmiechem. Aiden spojrzał na szczerzących się głupców. – Dziesięć okrążeni, ale już! – warknął. Mężczyźni poderwali się i zaczęli biec. Razem z Meryn weszły do środka, a tam ku ich wielkiej radości okazało się, że Ryuu rozpalił w salonie ogień i przygotował dla nich gorące kakao oraz owsiane ciasteczka. Kiedy usiadły, otulił Meryn kocem. – Aiden powiedział, że zjawią się na lunch, a potem pomogą nam przygotować pokoje – przekazała mu Meryn. Ryuu skinął głową. – Dobrze. Zajmę się teraz lunchem, przygotowuję gęsty gulasz wołowy z grzankami. Marius przesłał mi przepis, gdy w zeszłym miesiącu zaczęło robić się coraz zimniej; powiedział, że do doskonały posiłek na chłodny dzień. – Ryuu skłonił się i wyszedł do kuchni. Meryn zwróciła się do niej, poprawiając uchwyt na kubku. – Czy po przerwie mogłybyśmy wprowadzić do systemu dane, które uzyskałam o tych zaginionych osobach? Byłam w stanie wpisać jedynie podstawowe informacje, żeby

uruchomić

swoje

programy. Chcę

mieć

pewność,

że

wszystko

wychwycimy. – Oczywiście. Nawet w Noctem Falls słyszeliśmy o tych morderstwach. Zrobię wszystko, żeby ci pomóc. – Elizabeth ugryzła ciastko. – Dzięki. Oczywiście, Aiden i chłopaki robią w tej sprawie wszystko, co mogą, ale kobiety myślą inaczej niż mężczyźni, może wychwycimy coś, co oni przeoczyli. – Zrobię, co w mojej mocy – obiecała Elizabeth. Po przerwie wróciły do biura i Meryn pokazała jej akta zaginionych osób. Elizabeth była zszokowana ich liczbą. – Jakim sposobem przegapiliśmy zaginięcie tak wielu osób!? – wykrzyknęła.

~ 150 ~

Meryn pokiwała ze smutkiem głową. – Niektóre przypadki nie zostały zgłoszone radzie, a inne uznano za ‘wypadki przy wspinaczce’ albo przypisano ‘atakowi zwierząt’. Ale kiedy przystąpiłam do zestawiania danych, zaczęło wyskakiwać coraz więcej osób. – Czy te wszystkie zaginięcia są skupione w okolicy Lycaonii? Ponieważ nie mieliśmy żadnych zaginionych osób w rejonie Noctem Falls – zapytała Elizabeth. – Rozszerzyłam zasięg dalej na zachód, aż do St. Louis, ale masz rację, koncentrują się przede wszystkim w rejonie Lycaonii. – Meryn wskazała na kartkę, na której umieszona była mapa Stanów, wraz z małymi czerwonymi punkcikami skupionymi wokół Lycaonii. – Czy rada o tym wie? – zapytała Elizabeth. – Tak, razem z Aidenem powiedzieliśmy im o tym od razu. – Meryn pokiwała twierdząco głową. – Jestem gotowa się założyć, że Magnus o niczym nie wie. W przeciwnym wypadku, przedyskutowałby to ze mną i zamknął bramy miasta, żeby powtrzymać mnie przed przyjazdem tutaj. – Odłożyła mapę i podniosła jedno ze zdjęć, na którym widniała szczęśliwa para. – To smutne, prawda? One wszystkie też spodziewały się dziecka – wyszeptała Meryn. – Zeskanujmy zdjęcia i zapiszmy je – zasugerowała. Meryn skinęła głową i wyciągnęła ze skanera stos postrzępionych kartek. Elizabeth zmarszczyła brwi. – Meryn, co to jest? – zapytała, wskazując na strony. Meryn odwróciła się i uśmiechnęła. – Moja książka do historii. Ta drukowana kopia była tak ciężka, że zeskanowałam strony i stworzyłam ebooka. Teraz mogę ją czytać na swoim telefonie. – Wyciągnęła komórkę i pokazała jej aplikację do czytania. – Jestem pod wrażeniem. Możesz mi ją wysłać? Mogłybyśmy zrobić tak z innymi publikacjami? – zapytała Elizabeth, patrząc na przejrzyste strony w telefonie Meryn.

~ 151 ~

– Jasne, to proste. Skaner wykonuje większość pracy. Możemy w ten sposób stworzyć naszą własną kolekcję – zaproponowała. – To naprawdę świetny pomysł, Meryn. Nasze młodsze pokolenia są lepsze w posługiwaniu się technologią niż większość paranormalnego świata. To byłby świetny sposób, aby zachęcić ich do zapoznania się z naszą historią. – Elizabeth zwróciła Meryn telefon. – Umieszczę to na liście rzeczy do zrobienia. Chociaż ta książka naprawdę mi się podoba. Jest w niej kilka bardzo interesujących rzeczy – stwierdziła z diabelskim uśmieszkiem. – Bogowie dopomóżcie – mruknęła Elizabeth. – U-a-ha-ha – Meryn poruszała brwiami. – Ty głuptasie! Zeskanuj te zdjęcia, a ja utworzę pliki z bazą danych. – W porządku. – Meryn uruchomiła skaner, pozostawiając Elizabeth własnym myślom. Dlaczego żaden z pozostałych członków rady nie został poinformowany o sytuacji? A może tylko jej wuj był trzymany w nieświadomości. Pracowała nad stworzeniem potrzebnych plików, więc gdy skontaktuje się z wujkiem, będzie już znała wszystkie fakty. Zanim się zorientowała, minęła godzina i usłyszała dobiegające z holu odgłosy, świadczące o tym, że mężczyźni wrócili z treningu. Natychmiast udali się na górę, aby wziąć prysznic, co oznaczało, że lunch będzie za pół godziny. – Wskoczę pod prysznic z Aidenem. Nawet przy włączonym ogrzewaniu, nie

mogłam

rozgrzać

się

po

tym

porannym

wypadzie

na

zewnątrz – oświadczyła Meryn wstając i kierując się w stronę drzwi. – Niezły pomysł, mnie też nie udało się do tej pory rozgrzać – przyznała. – Lepiej się pospiesz, bo Gavriel zawsze bierze szybkie prysznice, ale jeśli do niego dołączysz, może to potrwać dłużej – Meryn mrugnęła znacząco. – Znikaj już, ty maniaczko – przegoniła ją Elizabeth. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, wyciągnęła telefon. Jeśli Meryn rzeczywiście miała rację, to będzie musiała się pospieszyć, ponieważ Gavriel zacznie jej niedługo szukać. – Beth! Jak się masz, myszko? – Wujek odebrał po pierwszym sygnale. – W porządku, a co u ciebie?

~ 152 ~

– Nie mogę narzekać. A jak tam twój wampir? – Zbliża się do szczytowego punktu. Nie mogę się doczekać, aż będzie już po wszystkim. Nie podoba mi się, że jest taki podatny na zranienie – przyznała. – Nie martw się, kochanie. Nawet w tak kiepskim stanie, twój partner ciągle jest siłą, z którą należy się liczyć. – Wiem, ale nadal mnie to martwi. – Czy to, dlatego dzwonisz? – Nie, to nie dlatego. Nie wiem, jak to powiedzieć, więc po prostu wyłożę kawę na ławę – zaczęła. – To nie brzmi dobrze, Bethy. – Głos wuja brzmiał poważnie. – To nie tak, wujku. Czy wiesz, że w Lycaonii i jej okolicy dochodzi do porwań? – zaczęła. – Tak, podzielono się z nami tą wiadomością podczas spotkania rady wyższego szczebla w zeszłym miesiącu. To bardzo niepokojące. – A czy wiesz, że zaginęło ponad dwadzieścia par, a wszystkie te zniknięcia skoncentrowane są w okolicach Lycaonii? – zapytała. – Co takiego?! Nikt tego nie zgłosił. Skąd masz te informacje? – zażądał odpowiedzi. – Od Meryn, tej kobiety, o której ci mówiłam, nowej partnerki Dowódcy Jednostki, Aidena. Sporządziła listę wszystkich podejrzanych zaginięć, do jakich doszło w tej okolicy, a następnie porównała je z listą osób ze świata paranormalnego, żyjących poza miastem. Niektóre z tych przypadków zostały zaklasyfikowane jako wypadki podczas wypraw w góry albo jako zwierzęce ataki, ale zmiennokształtni nie miewają takich wypadków, a już na pewno nie doświadczają ataków ze strony zwierząt – oznajmiła gwałtownie. – Masz rację. Dlaczego, u diabła, René mi tego nie zgłosił? – zapytał głosem pełnym złości. – Tego nie wiem, ale odbyłam dzisiaj bardzo ciekawą rozmowę z Sei Ryuu. Najwyraźniej bronił Meryn podczas ataku i jakoś sprawił, że wróg stał się widzialny. Od tamtej pory nie podjęli już ryzyka, żeby dostać się do domu. Stwierdził, że to wskazuje na wyższy poziom inteligencji. Ten nowy wróg jest przebiegły i ostrożny. Widziałam tutejszych wojowników, wujku, oni trenują, żeby walczyć z zasłoniętymi oczami. Wiem, że Aiden puściłby to w obieg, aby

~ 153 ~

zapoznały się z tym pozostałe jednostki w całym kraju, ale jeśli członkowie rady nie są świadomi istniejącego zagrożenia, to obawiam się, że gdyby nadeszła taka chwila, kiedy wojownicy potrzebowaliby wsparcia, w sytuacji, gdy rada nie zna całej historii, to wtedy wielu z nich może zginąć. – A właśnie tego obawiała się najbardziej. Dobiegło ją przekleństwo rzucone przez wuja. – Chcesz, żeby zostało wymienione twoje imię? Mogę trzymać ciebie

i

Meryn

z

dala

od

tej

sprawy – zaoferował. Elizabeth myślała nad tym przez chwilę. Nie chciała narażać Meryn, szczególnie biorąc pod uwagę jej stan, ale przyjaciółka była jedną z niewielu osób, które widziały wszystko z szerszej perspektywy i potrafiła wyjaśnić nie tylko wyniki tego raportu, ale też wskazać skąd pochodzą dane. Poza tym, tak czy inaczej wcale nie troszczyła się o siebie. – Pozwolę, żebyś postąpił według własnego uznania. Wiem, że nie naraziłbyś Meryn ani mnie na niebezpieczeństwo przez lekkomyślne działanie. – Nigdy bym tego nie zrobił, moja kochana dziewczyno. Będę kończył, mam do pogadania z pewnym starszym wampirem w Lycaonii. – Jego głos przybrał ostry ton. – Daj mu popalić, wujaszku! – krzyknęła radośnie. W odpowiedzi, usłyszała jego chichot. – Tęsknię za tobą każdego dnia, Bethy – przyznał. – Robię tu coś bardziej pożytecznego niż gdybym miała nalewać ci herbaty – wytknęła. – To najszczersza prawda. Pa dziecinko. – Do widzenia, wujku. Odetchnęła i uśmiechnęła się szeroko. Żałowała, że nie może być muchą na ścianie biura René Evreux. Uwielbiała patrzeć, kiedy jej wujek rozstawiał ludzi po kątach; to było naprawdę coś pięknego. Uśmiechając się, wyszła z biura i u podnóża schodów natknęła się na swojego partnera. – Cholerka,

miałam

nadzieję,

że

złapię

cię

pod

prysznicem. – Uśmiechnęła się i objęła go za szyję. Poczuła wilgoć jego włosów i zapach mydła. Przyciągnął ją do siebie. Mogła wyczuć na swoim brzuchu jego rosnące podniecenie.

~ 154 ~

– Zawsze mogę wziąć kolejny prysznic – wyszeptał jej do ucha, sprawiając, że przeszył ją dreszcz. Właśnie wtedy, zaburczało jej głośno w brzuchu. Chichocząc, cofnął się. – Z drugiej strony, muszę się upewnić, że moja partnerka zaspokoiła głód. Zastanawiam się, co jest na lunch. – Położył ciepłą dłoń na jej plecach. – Ryuu mówił, że przygotowuje gulasz wołowy. Czułam wspaniałe zapachy

przez

cały

ranek,

nie

mogę

się

doczekać,

żeby

go

spróbować! – przyznała. Razem udali się do jadalni. Keelan, Darian i Colton już siedzieli przy stole i wstali, kiedy weszli. Potem wszyscy zajęli swoje miejsca. – Brakuje tylko Meryn i Aidena – stwierdził Colton, smarując masłem kolejną grzankę. – To może chwilę potrwać – poinformował ich Elizabeth. Colton i Keelan jęknęli i obaj sięgnęli po kolejną grzankę. Kilka minut później do jadalni wszedł wyraźnie zadowolony Aiden i Meryn z wilgotnymi włosami. Mężczyźni znów wstali. – Seks pod prysznicem jest do bani – oświadczyła głośno Meryn. Colton zaczął krztusić się grzanką, a Keelan i Darian utkwili w niej spojrzenie. Aiden oblał się rumieńcem, ale w dalszym ciągu szczerzył zęby w uśmiechu, kiedy zajmowali swoje miejsca. Elizabeth pochyliła się, umierając z ciekawości, co skłoniło przyjaciółkę do wygłoszenia takiego stwierdzenia. – Co się stało? – Śliskie powierzchnie i to nie w dobrym znaczeniu tego słowa, to po pierwsze. – Meryn zaczęła wytykać kolejne powody na palcach. – Woda nie jest naturalnym lubrykantem, to po drugie. Różnica wzrostu, to po trzecie. I złapał mnie cholerny skurcz, właśnie wtedy, gdy… – W tym momencie Aiden zakrył jej usta. Aha. Tak więc ktoś dobrze się bawił, a ktoś inny już niekoniecznie. Biedna Meryn. Aiden zabrał rękę. – Później ci to wynagrodzę, skarbie – obiecał, a potem pocałował partnerkę w skroń.

~ 155 ~

Meryn tylko sarknęła i gwałtownie przełamała grzankę na pół, zanim zwróciła się do swojego partnera. – Więc, które pokoje dostaną rekruci? – Posiadamy sześć głównych apartamentów, które zajmują Colton, Darian, Keelan, Ryuu, my oraz Gavriel i Elizabeth. Na każdym piętrze znajdują się dodatkowe trzy apartamenty dla gości, tak więc nie widzę żadnego powodu, dla którego każdy z rekrutów nie mógłby mieć własnego pokoju. Co oznacza, panowie, że ta nasza cała przestrzeń do magazynowania już wkrótce zniknie, tak więc rzeczy, które chcielibyście

zachować,

mają

powędrować

na

strych. – Aiden zwrócił się do fae. – Darian, czy mógłbyś wyznaczyć dla wszystkich i oznakować taśmą takie powierzchnie magazynowe na poddaszu? Musimy uprzątnąć pokoje, aby były gotowe na jutro i można się było do nich wprowadzić. – Aiden zaczął układać harmonogram popołudniowych prac. Darian skinął głową. – W każdym razie, przejrzenie naszych niektórych starych pudeł jest chyba dobrym pomysłem. Sam przechowuję jakieś rzeczy w jednym z gościnnych pokoi, o których pewnie nawet nie myślałem od dziesięcioleci. Jeśli nawet coś nie zmieści się na górze, to zawsze mogę odesłać to do domu w Éire Danu. – Do domu? – zapytała Meryn. – Prawdziwym domem fae jest zawsze Éire Danu. – Darian mrugnął do niej. – Och. – Wzruszyła ramionami. Ryuu pojawił się z wózkiem, na którym stały parujące miseczki wypełnione ciemnobrązowym gulaszem. Aiden zwrócił się do sługi. – Ryuu, czy mogę cię prosić o pomoc w opiece nad nowymi rekrutrami? Choć to nie są dzieci. Według ludzkich standardów, to dorośli mężczyźni, ale w naszym świecie są jeszcze młodzi. – Oczywiście. Czy mam ich odsyłać do ciebie, jeśli zajdzie potrzeba ich zdyscyplinowania?

–

zapytał

Ryuu,

gdy

zaczął

rozstawiać

miseczki,

umieszczając je przed każdym. Aiden potrząsnął przecząco głową. – Jeśli przeskrobią coś, co wymaga skarcenia, to masz zielone światło i możesz udzielić im reprymendy, a potem odeślij ich do mnie. Wtedy będę mógł zrobić to jeszcze raz. Większość z nich jest na tyle dojrzała, że pewnie wyrosła już z różnego rodzaju wygłupów,

~ 156 ~

szczególnie biorąc pod uwagę ich obecny przydział do jednostek. Natomiast, jeśli ja nie będę dostępny, możesz ich odesłać do dowolnego członka Jednostki Alfa – oświadczył Aiden. – Jestem pewien, że nie będzie żadnych problemów – stwierdził z szerokim uśmiechem Ryuu. Aiden jęknął. – Właśnie zapeszyłeś. Ryuu wzruszył ramionami. – Jakkolwiek by nie było, dopilnuję, aby zrozumieli, że mieszkając w tym domu, mają przestrzegać moich zasad. Aiden tylko skinął głową. – Ufam twojemu osądowi. Kiedy Ryuu postawił przed Elizabeth miseczkę, wciągnęła pikantny aromat. Wzięła łyżkę i zanurzyła w potrawie. Każdy kęs stanowił eksplozję smaków. – Ryuu, to najlepszy gulasz, jaki jadłam! – wykrzyknęła i wcale nie kłamała. Dorastając na szlacheckim dworze, korzystała ze wszystkiego, co najlepsze na świcie, ale nic nie mogło się równać z tym prostym posiłkiem. Ryuu skłonił się. – Dziękuję. Cieszę się, że ci smakuje. Przy stole zapanowała cisza, gdy wszyscy zajęli się pałaszowaniem lunchu. Elizabeth uśmiechnęła się do Ryuu, kiedy postawił przed nią drugą miskę, zabierając tą, którą opróżniła. Kiedy się rozejrzała, wszyscy, oprócz Meryn, wsuwali drugą porcję. Najedzona do syta, rozparła się na krześle i spojrzała na Aidena. Zaczekała do momentu, aż wszyscy zaczną kończyć opróżniać miseczki, zanim nakierowała

ich

uwagę

na

wcześniejszą

rozmowę,

jaką

odbyła

z

wujem. – Aiden, dzwoniłam dzisiaj do wuja. Przekazałam mu to, co pokazała mi Meryn w sprawie tych zaginionych osób. I jak podejrzewałam, okazało się, że nie został o tym poinformowany. Mężczyźni przerwali jedzenie i spojrzeli na nią. Aiden zmarszczył brwi. – To nie może być prawda. Razem z Meryn przekazaliśmy wszystkie informacje radzie niemal miesiąc temu. – Aiden, gdyby mój wujek wiedział, że tak wielu zmiennokształtnych zniknęło w okolicy Lycaonii, to nadal tkwiłabym w Noctem Falls. – Uniosła sugestywnie brew. Opadł na oparcie, zachmurzony. Gavriel zwrócił się do niej. – Mówił, co planuje w związku z tym zrobić?

~ 157 ~

– Zamierzał zadzwonić do Starszego Evreux, zaraz po zakończeniu rozmowy ze mną. Jak mniemam, była to jednostronna dyskusja – na tę myśl uśmiechnęła się szeroko. Colton spojrzał na Aidena. – Czy nie możemy już nawet ufać naszym Starszym? Co tu się, do cholery, dzieje? Aiden potrząsnął głową. – Jestem pewien, że to tylko kolejna gafa ze strony Evreux. Pewnie uznał, że nie musi o tym nikomu wspominać, ponieważ to zmiennokształtni znikają, a nie wampiry. Darian przytaknął skinieniem głowy. – Założę się, że masz rację, to w jego stylu. Aiden popatrzył na nich wszystkich. – Na razie nie wspominajmy o tym nikomu, poza tym pomieszczeniem. Mężczyźni przytaknęli skinieniem. Elizabeth zauważyła, że nie tylko ona nie kiwnęła głową. Meryn i Ryuu też tego nie zrobili. Aiden wstał i klasnął w dłonie. – No dobra ludzie, te pokoje same się nie uprzątną. Bierzmy się do roboty. Jęcząc, mężczyźni wstali i zaczęli wspinać się na górę. Meryn napotkała jej spojrzenie. – Evreux jest po prostu palantem. Elizabeth pokiwała głową. – Za całą pewnością. Popatrzyły na siebie. Elizabeth dostrzegła jednak prawdę w jej oczach. Meryn nie wierzyła w to tak samo, jak i ona.

~ 158 ~

ROZDZIAŁ 11 Elizabeth i Meryn wymieniły spojrzenia, obserwując jak mężczyźni kursują tam i z powrotem, wnosząc pudła na strych. Nawet będąc w słabszej formie, Gavriel dźwigał takie ciężary, których ona nigdy nie dałaby rady ruszyć. Aiden i Colton rywalizowali o to, który z nich zdoła przenieść najwięcej rzeczy, a Keelan używał zaklęć, aby wtaszczyć na górę, dryfujące w powietrzu nieporęczne pakunki. Ponieważ Darian ciągle uderzał głową w krokwie i musiał zrezygnować z wchodzenia na strych, zajął się wynoszeniem pudeł z poszczególnych pokoi, które zostawiał u podnóża schodów prowadzących na poddasze, a inni zabierali je na górę. Oczy Elizabeth i Meryn powędrowały za ich partnerami, kiedy mijali je z napiętymi bicepsami. – Mniam – mruknęła Meryn. Nagle Aiden spojrzał na nią, potknął się i przewrócił. Gavriel zaplątał się w jego nogi i również upadł. Obaj usiedli, wyglądając na zniesmaczonych sobą. Ryuu bez wysiłku podniósł pudła, które wcześniej nieśli Aiden i Gavriel. Wstał z gracją i bez słowa skierował się na strych. – Nieźle. Cholerka. – Zagapiła się Meryn. – Możesz to powtórzyć. – Pokiwała głową Elizabeth. – Nieźle. Cholerka – powtórzyła posłusznie przyjaciółka. Aiden warknął, a Gavriel syknął cicho, po czym obaj mężczyźni poderwali się na nogi i podeszli do kobiet. – To była twoja wina – wymamrotał Aiden, pocierając podbródkiem głowę Meryn. – Nie

chcesz,

żebym

okazywała

ci

seksualne

zainteresowanie? – zapytała. Aiden przytrzymał podbródek na miejscu i kłapnął zębami, przez co głowa Meryn podskoczyła. Próbowała się odsunąć, ale wyciągnął szybko ręce i połaskotał ją po żebrach. Wybuchając śmiechem, zaczęła błagać o litość. Partner Elizabeth zastosował bardziej bezpośrednie podejście. Wziął ją w ramiona i wygiął do tyłu. Przepadła w chwili, gdy zawładnął jej ustami. Zniewalał ją dotąd, aż całe jej ciało zaczęło wibrować. Kiedy w końcu stanęli

~ 159 ~

prosto, jego twarz zdobił szeroki, pełen satysfakcji uśmiech, na wskroś niegodziwy. Przeklęty facet, doskonale wiedział, jak na nią działa. – Podstępny wampir – mruknęła przy jego piersi. – Musiałem się upewnić, że przykułem twoją uwagę. – Pocałował ją w skroń. – Och, ależ zyskałeś ją. – Skończyliście się zabawiać, ludzie? Mamy jeszcze sporo pudeł do przeniesienia – zawołał Colton. Aiden pocałował Meryn, zanim się odsunął. – Idziemy! – odkrzyknął. Elizabeth spojrzała na swojego partnera. – A gdzie są wszystkie twoje pakunki? – Utrzymuję dom w mieście, w którym przechowuję swoje rzeczy. Choć wolę przebywać tutaj. Zaraz wracam – szepnął Gavriel i ruszył w kierunku ich apartamentu. Pokręciła głową. Jej partner posiadał zupełnie inny dom i nie przyszło mu do głowy, że chciałaby go zobaczyć. Zatonęła w myślach. Ciekawe, czy miał tam odpowiednio dużą przestrzeń, którą można by przeznaczyć na jej garderobę?

Uśmiechając

się

do

siebie,

kontynuowała

przeliczanie

z

przyjaciółką kompletów pościeli przechowywanych w bieliźniarce. Po kilku minutach zauważyły, że mężczyzn nie ma już od jakiegoś czasu. Meryn spojrzała na nią. – Gdzie oni się podziali? Elizabeth wzruszyła ramionami i już miała jej odpowiedzieć, gdy zobaczyła Gavriela idącego korytarzem ze sporym pakunkiem w rękach, nakrytym prześcieradłem. Pozostali mężczyźni szli za nim, uśmiechając się psotnie. Meryn zmarszczyła brwi. – No dobra chłopaki, co wy tam kombinujecie? Darian wystąpił naprzód, żeby zabrać głos w imieniu wszystkich. – Postanowiliśmy już dłużej nie zwlekać i zrobić to teraz, zanim pojawią się nowi rekruci, żeby nie przyszło im do głowy, że oni również będą tu rozpieszczani. Zanim któraś z nich zdążyła zapytać, co miał na myśli, ostrożnie uniósł prześcieradło.

~ 160 ~

Usłyszała, jak Meryn sapnęła gwałtownie i nie mogła jej za to winić. Gavriel trzymał bardzo szczegółowo wykonany, miniaturowy domek dla lalek. Wewnątrz każdego pokoju znajdowały się krzesła, stoły i inne mebelki. – To dla Felixa. Gavriel wpadł na ten pomysł po tym, jak się wprowadziłaś. Biedny Felix zawsze musi jeść ze spodeczka. Żadna rzecz w tym domu nie jest dopasowana do jego rozmiaru, biedaczek nie ma nawet krzesła, na którym mógłby usiąść, tak więc zrobiliśmy dla niego to wszystko. No cóż, tak właściwie to Aiden się tym zajął. To on był odpowiedzialny za wykonanie mebli. – Darian wskazał kciukiem na swego dowódcę. Aiden zarumienił się i zmarszczył brwi. – Nikt nie powinien spać w jakimś cholernym pudełku na buty – wymamrotał. Elizabeth dostrzegła, że ledwo widoczne migotanie, które zwykle widywała wokół Meryn, zaczęło stawać się coraz jaśniejsze. Darian kontynuował. – Skontaktowałem się z przyjaciółką, która mieszka w Éire Danu i opowiedziałem jej o tym, jak bohatersko zachował się nasz Felix, stawiając czoła chłodowi, żeby do nas dotrzeć i zaalarmować, kiedy Meryn została zaatakowana. Tamtejsze elfy nie mogły zrobić dla niego zbyt wiele. Przysłali jednak prześcieradła, koce i praktycznie całą nową garderobę. Oczywiście, nasze lokalne elfy nie chciały być od nich gorsze. Starszy Vi'Ailean powiedział mi, iż czują się okropnie z tego powodu, że Felix musiał odejść, ponieważ nie potrafił się wpasować. Wiosną prześlą nam sadzonki do szklarni, którą budujemy, aby dzięki temu miał dostęp do roślin przez cały rok. Keelan wystąpił naprzód z niewielkim pudełkiem i otworzył je. Wewnątrz, na białym aksamicie, spoczywał malutki wisiorek. Był to zwykły zielony kamień osadzony w srebrze, wiszący na srebrnym łańcuszku. Zarumieniony, uniósł go, wskazując Felixowi, że należy do niego. W jednej chwili wisiorek tam był, a w następnej zniknął, kiedy malutki elf go wziął i założył. Młody czarownik odchrząknął. – Pracowałem z Ryuu nad stworzeniem pierścienia obronnego wokół domu, który sprawiałby, że to, co niewidoczne stawałoby się widzialne. Jeśli odwrócisz kamień w jego określonych ramach, to wtedy będziemy mogli cię zobaczyć i usłyszeć, a gdy obrócisz go z powrotem, znów staniesz się niewidzialny – wyjaśnił.

~ 161 ~

Elizabeth razem z wszystkimi mężczyznami obserwowała, jak powietrze przed nimi migotało przez chwilę, zanim ukazał się im mały rudowłosy elf. Jego przezroczyste skrzydełka, poprzecinane zielono purpurowymi żyłkami, trzepotały jak szalone, dzięki czemu unosił się między nimi. Felix płakał cichutko, a jego jasnozielone oczy były zaczerwienione. Szlochając, uniósł przedramię, aby zakryć twarz. Elizabeth otarła własne oczy. Za plecami usłyszała, że Meryn również pociąga nosem. Felix odsłonił oczy i popatrzył na mężczyzn. Przełknął z trudem ślinę. – Dziękuję. Bardzo wam dziękuję. – Jego dziecięcy głosik był wyraźny, ale oddawał głębię jego uczuć. Elizabeth zauważyła, że oczy mężczyzn podejrzanie zwilgotniały. Felix zakrył twarz i zaczął szperać przy wisiorku, a po chwili ponownie zniknął. – No już, już dobrze, skarbie. Musisz przestać płakać, albo ja też nie dam rady się powstrzymać Felixie, a kiedy płaczę, mam zapchany nos – narzekała Meryn, ocierając własne oczy, gdy pocieszała małego elfa. Ryuu wystąpił naprzód, sięgając po domek, aby odnieść go na przeznaczone mu miejsce, ale powstrzymał go przed tym Colton, stając przed nim. – Mimo, iż mówiłeś, że niczego nie potrzebujesz, to wpadliśmy na pewien pomysł. – Colton sięgnął za siebie i wyciągnął zza pasa niebieski skórzany zeszyt. Podał go Ryuu. – Wiemy, że bardzo się starasz opanować zachodni styl przyrządzania potraw, więc zwróciliśmy się z prośbą do kilku najlepszych kucharzy z Lycaonii, jak również mojej matki, Adelaide i Mariusa, by spisali swoje ulubione przepisy. Ryuu, wyglądając na zszokowanego, wziął od niego zeszyt i bardzo ostrożnie zaczął przeglądać ręcznie zapisane strony. Następnie zamknął go uroczyście i przyłożył do piersi. – To najwspanialszy prezent, jaki otrzymałem. Będę o niego dbał do końca mych dni. – Skłonił się nisko mężczyznom. Colton roześmiał się i położył rękę na ramieniu Ryuu, nakłaniając go delikatnie, aby się wyprostował. – To nie tak, że my też z tego nic nie będziemy

~ 162 ~

mieli. Sam nie mogę się doczekać, kiedy zrobisz ciasto pekanowe według przepisu mojej mamy, które należy do moich ulubionych – oznajmił, puszczając do niego oko. Ryuu wyprostował się. – W takim razie, spróbuję zrobić je w pierwszej kolejności. Aiden bez słowa wyciągnął pudełeczko w stronę Meryn, a jego twarz oblała się purpurowym rumieńcem. – Wczoraj coś nas rozproszyło. Kupiłem to dla ciebie, aby przeprosić za to, że cię zignorowałem, ale myślę, iż zamiast tego, możemy to uznać za powitalny prezent z okazji twojej przeprowadzki do posiadłości Alfa. Meryn utkwiła w nim spojrzenie, nie reagując. Aiden podszedł do niej i wcisnął jej w dłoń pudełeczko. Gavriel odstawił domek na podłogę w korytarzu i dołączył do Elizabeth, obejmując ją ramieniem. – Nie miałem wprawdzie czasu, aby przygotować coś również dla ciebie, ale wszyscy zgodzili się pomóc mi jutro, bym mógł podarować ci wymarzoną garderobę jako prezent powitalny. Elizabeth obróciła się w jego ramionach, chwytając przód jego koszuli. – Naprawdę? – Tak, naprawdę. Moje partnerka dostanie wszystko, czego zapragnie. – Gavriel pocałował ją w czoło. Za plecami usłyszała, jak Meryn zapiszczała i zaczęła podskakiwać. – Jest piękna! Prześliczna! Spójrz, Króliczku! Kupił mi bransoletkę z zawieszkami! Ma doczepiony malusieńki laptop i kubek do kawy! – Meryn podskakiwała nadal, tym razem usiłując pocałować Aidena. Śmiejąc się, w końcu po prostu ją podniósł, żeby mogła dosięgnąć do jego twarzy. Gavriel pochylił się do niej. – Powiedziałem mu, żeby zostawił miejsce na więcej zawieszek, dzięki czemu będzie wiedział, co jej później kupić, kiedy znowu coś spieprzy. – Hej! – zaprotestował Aiden. Wszyscy się roześmieli. Aiden postawił Meryn. Założyła bransoletkę na rękę i zaczęła kręcić nadgarstkiem. Potem spojrzała na swojego partnera.

~ 163 ~

– Kiedy zobaczyłam ten domek dla lalek, to przez chwilę myślałam, że dowiedziałeś się o nowej, drugiej wersji Meryn. – Obróciła bransoletkę na nadgarstku. – Nie, to było dla Felixa, my… druga wersja Meryn? A co to takiego, na miłość boską? – zapytał Aiden, ściągając brwi. – Lepiej, żeby to nie było coś, co znowu shakowałaś – ostrzegł. Meryn wybuchnęła śmiechem. – To nie jest żadne oprogramowanie! To nasza córka. – Uśmiechnęła się do niego szeroko. – O rany – mruknęła Elizabeth. Mężczyźni wyszczerzyli się do siebie. Aiden zaczął poruszać ustami niczym ryba wyciągnięta z wody, a wszystkie kolory odpłynęły szybko z jego twarzy, która wcześniej była purpurowo czerwona, a teraz stała się mlecznobiała. – A… a… a… – zająknął się. Ryuu podniósł domek dla lalek i ruszył w kierunku własnego apartamentu. – Pomyślałem, Felixie, że może wolałbyś spędzić trochę czasu ze mną – odezwał się, a jego usta drgnęły lekko. Delikatne światełko zamigotało, jakby elf zachichotał i podążyło za Ryuu. – A… a… a… – Aiden złapał się za pierś i zachwiał. Meryn zmarszczyła brwi. – Myślę, że go uszkodziłam. Śmiejąc się, Colton i Gavriel ruszyli, aby stanąć po obu stronach dowódcy. Aiden zgiął się w pół, dysząc ciężko i wsparł ręce na kolanach, wciągając w płuca powietrze. – Stawiam dziesięć dolców, że zemdleje – zażartował Darian. Jego słowa sprawiły, że Aiden się wyprostował. Zrobił krok do przodu, kładąc dłonie na ramionach Meryn. – Jesteś tego pewna? Uśmiechnięta Meryn, przytaknęła skinieniem głowy. – Druga wersja Meryn jest w fazie rozwoju – oświadczyła, klepiąc się lekko po brzuchu. Aiden odwrócił się do nich rozpromieniony. – Będę ojcem! – oznajmił, jakby nie stali tam przez cały czas. Colton jako pierwszy podał rękę swojemu dowódcy. – Gratulacje, mój stary przyjacielu, życzę waszemu dziecku szczęśliwego życia. – Pozostali mężczyźni również wystąpili naprzód, aby pogratulować parze.

~ 164 ~

– Najjaśniejsze z błogosławieństw dla was i waszego dziecka – życzył im Gavriel, obejmując Meryn. Elizabeth przytuliła Aidena. – Będziesz wspaniałym ojcem. – Wy będziecie następni – odparł Aiden. Gavriel obrócił się, by spojrzeć na nią z zaskoczeniem. Elizabeth zmarszczyła brwi. – Wiesz, że w przyszłym roku istnieje taka możliwość. – Nigdy o tym nie myślałem. – Gavriel podszedł i odciągnął ją od Aidena, żeby ją przytulić. – Zaopatrz się w prezerwatywy. Działają wyjątkowo dobrze – chełpił się Aiden.

Elizabeth

musiała

ukryć

uśmiech.

Natomiast

Meryn

zaczęła

niekontrolowanie chichotać. – Wielcy Bogowie, lepiej zacznijmy gromadzić zapasy pieluch! – wykrzyknął Colton, szczerząc się od ucha do ucha. – Ja nie zmieniam pieluch – poinformowała swojego partnera Meryn. Aiden tylko się uśmiechnął. Elizabeth odniosła wrażenie, że Meryn mogłaby w tej chwili wysadzić ich dom, a on i tak by się nadal uśmiechał. Chwilę później, Meryn dowiodła jej jednak, że jest w błędzie. Bowiem, bez zastanowienia pochyliła się i podniosła stos prześcieradeł, zamierzając zanieść je do jednego z pokoi gościnnych. Elizabeth aż zamrugała, kiedy dosłownie Aidenowi odwaliło. – Co ty, do diabła, wyprawiasz?! Odłóż to! Nie wolno ci niczego dźwigać! – Aiden wytrącił jej z dłoni pościel. Meryn

wtuliła

głowę

w

ramiona

i

jęknęła. – Do

kurwy

nędzy! – Poderwała głowę do góry i oparła ręce na biodrach. – To już? Jesteśmy już na tym etapie? – zażądała odpowiedzi. – Powinnaś tak stać? Dlaczego stoisz? – Aiden pociągnął za swoje włosy. – No dobra. W tej chwili nie mam na to czasu. – Meryn schyliła się, żeby podnieść prześcieradła. Aiden znowu wytrącił je z jej rąk, jakby były największym zagrożeniem znanym ludzkości.

~ 165 ~

– Jesteś niemożliwy! Muszę być w stanie jakoś funkcjonować przez te najbliższe dziewięć miesięcy! Aiden najzwyczajniej w świecie zgarnął ją w ramiona i zwrócił się do pozostałych. – Wybaczcie nam. – Po czym szybko oddalił się w kierunku ich apartamentu. – Neandertalczyk! – Usłyszeli krzyk Meryn, po tym, jak skręcili za róg i znaleźli się poza zasięgiem ich wzroku. Kiedy zniknęli im z oczu, Elizabeth nie mogła już dłużej wytrzymać. Zaczęła śmiać się tak mocno, iż sądziła, że coś jej pękło. Nie była w tym osamotniona, ponieważ wszyscy obecni faceci również rechotali, jak wariaci. Colton aż ześliznął się po ścianie, z trudem łapiąc powietrze. Gavriel uśmiechnął się, gdy ocierała łzy. – Oni tak zawsze? – zapytała. Skinął głową. – W sumie to tak. Zastanawiałem się, jak długo będzie czekać, żeby mu o tym powiedzieć. Colton

odetchnął,

nabierając

powietrza.

Uśmiechnął

się

do

siebie. – Myślę, że wszyscy już wiedzieli, za wyjątkiem samej Meryn i Aidena. Jej zapach i chemia ciała zmieniły się w zeszłym tygodniu. – Nic dziwnego, że ja nie miałam o tym pojęcia, dla mnie ona zawsze pachniała tak samo – doszła do wniosku Elizabeth. – Zastanawiam się, czy będzie miała poranne mdłości, bo wtedy byłoby więcej jedzenia dla nas – cieszył się Colton i wstał zacierając ręce. Elizabeth uniosła brew. – Ale chyba zdajecie sobie sprawę, chłopaki, że teraz, gdy ona jest w ciąży, nie może pić niczego, co zawiera kofeinę, prawda? Nagle zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Mężczyźni zamarli, spoglądając na siebie z narastającym przerażeniem. – Nie przetrwamy tego – wyszeptał Keelan. Darian wysunął się do przodu, przełykając kilkukrotnie ślinę. – Kiedy mówisz „żadnej kofeiny”, czy to obejmuje też czekoladę? Elizabeth przytaknęła skinieniem głowy. Była zszokowana, gdy Keelan zaskomlał. – Koniec pracy na dzisiaj. Idę do swojego pokoju, zostanę w nim aż do kolacji – oświadczył Darian z pustym wyrazem twarzy. – Dobry pomysł – zgodził się Colton i ruszył do swojego apartamentu.

~ 166 ~

– Może zaklęcie niewidzialności – mruknął do siebie Keelan, ruszając w przeciwnym kierunku. – Ty, moja miłości, jesteś bardzo złą kobietą – stwierdził Gavriel, kierując ją do ich własnego pokoju. Zatrzymała się na środku korytarza i zaoferowała mu swoje ramię. – Co powiesz na krótki popołudniowy odpoczynek? – zapytała, obracając przeciwko niemu jego własne słowa, których użyl poprzedniego dnia. Wzorując się na swoim dowódcy, pochwycił ją w ramiona, unosząc z łatwością i ruszył biegiem do apartamentu. Otworzył drzwi i zamknął je za sobą. W pokoju panowały egipskie ciemności. Jednak nie uniósł rolet blokujących światło. Postawił ją i oddalił się. – Gavrielu? – rzuciła pytająco, pozwalając oczom przywyknąć do panującej ciemności. Usłyszała męski chichot i dostrzegła parę czerwonych oczu, jarzących się po drugiej stronie pokoju. – Elizabeth – usłyszała swoje imię. Przełknęła ślinę. – Tak? – Berek – wyszeptał. O Bogowie. Obserwowała, jak te czerwone oczy zaczynają ją okrążać. Serce zabiło jej mocniej w piersi. Z racjonalnego punktu widzenia, wiedziała, że nigdy by jej nie skrzywdził, ale tu nie chodziło o grę, w którą teraz grali. – Gavrielu? – Twoje krew mnie przyciąga, zain'ka moya, przyzywa mnie. – Jego głęboki głos niósł się przez pokój. – Nigdy bym ci jej nie odmówiła, mój partnerze – zapewniła, obracając głowę, by śledzić jego ruchy. – A co, jeśli pragnę ciebie całej? Przełknęła ślinę i obserwowała, jak te czerwone oczy zbliżają się coraz bardziej. – Masz już moje serce, duszę i ciało. Jeśli jest coś jeszcze, czego pragniesz, należy do ciebie – zapewniła. – W takim razie, zamierzam to wziąć. – Ciepły oddech, który poczuła na karku sprawił, że zadrżała.

~ 167 ~

Obróciła się szybko w jego stronę. Zrobił krok do przodu, a ona się cofnęła. Kiedy tylna część jej nóg zetknęła się z krawędzią łóżka, jego uśmiech stał się nieposkromiony. Poczuła dłonie na swoich ramionach, a potem poleciała do tyłu i wylądowała na materacu, gapiąc się w sufit. Wspiął się za nią na łóżko i przesuwał wzdłuż jej ciała, aż jego silne, muskularne uda znalazły się po obu stronach jej nóg. Korzystając ze swej siły, gołymi rękoma rozerwał spódnicę wzdłuż bocznego szwu, aż dotarł do talii. Potem poczuła draśnięcie jego pazura i spódnica zniknęła. Kiedy jego dłonie przesuwały się w górę jej swetra, po pazurach nie było już ani śladu, ale to nie czyniło go mniej niebezpiecznym. Szarpnął materiał do góry, przeciągając go przez jej głowę, lecz zamiast go zdjąć, owinął tkaninę wokół jej nadgarstków. Po kolejnym szarpnięciu pazura, miseczki jej ulubionego stanika opadły, odsłaniając piersi. Zamiast zdjąć jej buty i zsunąć rajstopy, po prostu rozerwał je, robiąc otwór w korczu. – Mogę cię wyczuć, moja Beth. Czuję zapach twoich soków i wiem, że gdybym przejechał językiem wzdłuż twojej szparki, czekałaby na

mnie

uczta. – Jego głos brzmiał nisko i poważnie. Już miała mu odpowiedzieć, kiedy zrobił dokładnie to, o czym mówił. Korzystając ze swojej siły, uniósł dolną część jej ciała i wsunął w nią język tak głęboko, jak tylko zdołał. – Bogowie! Gavriel, proszę, zrób to jeszcze raz – błagała. Jego język, zanurzony w nabrzmiałym wnętrzu pochwy, był o kilka stopni chłodniejszy niż temperatura jej własnego ciała, dzięki czemu ta różnica tworzyła erotyczny kontrast, który powodował, że jej zmysły wymykały się spod kontroli. Zabrał jedną rękę z jej pleców i po chwili miała w swoim wnętrzu dwa palce, które się w nią wbijały i zakrzywiały. Odrzuciła głowę do tyłu, dysząc, jakby brakowało jej tchu. Kiedy obrócił twarz i wbił kły w wewnętrzną stronę jej uda, otrzeźwiło ją krótkie ukłucie bólu. Kiedy zaczął pić, zgiął palce i przyjemność powróciła. Uniósł się z jej nóg i obrzucił wzrokiem całą sylwetkę. – Należysz do mnie. Każdy centymetr twojego ciała. Zarówno w środku, jak i na zewnątrz. – Zanurzył palce głęboko w jej cipce.

~ 168 ~

– Gavriel – jęknęła. W gardle jej zaschło, od ponawianych prób złapania oddechu. – Właśnie tak, moja miłości, wykrzycz moje imię. Niech cały świat się dowie, że należysz do mnie. Zniszczę każdego zdziczałego, jaki tylko się pojawi; nawet sama śmierć nas nie rozdzieli. Zanim pozwolę ci odejść, sprawię, że ten świat stanie w ogniu i spłynie krwią. – Pozwolił jej ciału całkowicie opaść na łóżko, od którego się odbiło. Obrócił ją na brzuch i obejmując w pasie, przyciągnął do siebie. Poczuła chłodny metal suwaka przy swoim wejściu, gdy jego penis napierał na materiał spodni od wewnątrz. Naciskał silną ręką na środek jej pleców dotąd, aż opadła piersiami na materac. – Trzymaj ręce nad głową – polecił, niemal nieludzkim głosem. Usłyszała za sobą dźwięk rozrywanych ubrań, zanim poczuła gorącą, twardą długość jego kutasa naciskającego na nią od tyłu. Bez żadnego ostrzeżenia, wszedł w nią całkowicie. Otworzyła usta, by wykrzyczeć swoją przyjemność, ale jej twarz była wciśnięta w materac. Raz po raz, wbijał się w nią głęboko. To nie był delikatny seks, jaki uprawiał z nią, gdy ją oznaczał. Kiedy pochylił się nad jej ciałem, twarde mięśnie klatki piersiowej wcisnęły ją mocniej w materac, a gdy obróciła głowę, by powiedzieć mu, żeby zwolnił, on właśnie w tym momencie uderzył. Jego kły zanurzyły się głębiej niż kiedykolwiek wcześniej, a ból stał się niemal nie do zniesienia. Już miała wezwać pomoc, gdy ból zmienił się w przyjemność. Jednak w przeciwieństwie do poprzednich sytuacji, nie zniknął on całkowicie, tylko nieustannie powracał, utrzymując jej ciało na granicy orgazmu. Kiedy już myślała, że więcej nie zniesie, przyjemność wzrosła jeszcze bardziej. Za każdym razem, gdy przełykał krew, czuła drganie ust na swojej szyi, a jej mięśnie zaciskały się tak mocno na jego kutasie, iż miała wrażenie, jakby przejeżdżał nabrzmiałą główką przez każdą strefę erogenną, jaka istniała w jej ciele. Wzrok zaczął się jej zamazywać, więc zamknęła oczy; a on wciąż pił. Dźwięk uderzających o siebie ciał, zaczął słabnąć; a on dalej się pożywiał.

~ 169 ~

Jej ciało zareagowało krótkim spięciem, rzucając ją w najbardziej intensywny orgazm, jakiego nie doznała nigdy w życiu; a on ciągle pił. Ciekawe, czy po tym wszystkim jeszcze się obudzę. Jej ciało

kołysało

się

automatycznie,

zsynchronizowane

z jego

pchnięciami; a on wciąż pił. To było warte każdej sekundy, pomyślała. A potem zapadła w ciemną otchłań niebytu. ***** Kiedy się ocknęła, pomyślała z początku, że oślepła, ale szybko zorientowała się, że słońce już zaszło, a jedynym źródłem światła w pokoju była słaba poświata, pochodząca z czujnika na suszarce do włosów, która była podłączona w łazience. – Gavrielu? – zawołała. Musiała kilkukrotnie przełknąć ślinę, aby w wystarczającym stopniu nawilżyć gardło. Nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Wyciągnęła rękę i zaczęła szperać, szukając przełącznika lampki nocnej, która po włączeniu imitowała delikatne, słabe światło migoczącej świecy. Zamrugała. Pościel różniła się od poprzedniej. Zmienił ją, ale dlaczego? Zamierzała wstać, ale pokój zawirował jej przed oczami, zlewając się w barwną paletę. Podniosła się powoli do pozycji siedzącej. Miała obolałą szyję i wewnętrzną stronę uda. Spojrzała w dół i ujrzała na nodze rozlewający się siniak. Sięgnęła do góry, ale tym razem, w odróżnieniu do poprzednich ukąszeń partnera, wyczuła pod palcami dwie dziurki pozostawione przez jego kły. – Gavriel? – spróbowała ponownie i rozejrzała się po pokoju. Ściągnięta sterta pościeli leżała na podłodze przy drzwiach i nawet z miejsca, gdzie siedziała, mogła dostrzec plamy krwi. Martwiąc się o swego partnera, przesunęła się na krawędź łóżka i opuściła stopy na podłogę. – Zostań tam, gdzie jesteś – odezwał się rozkazującym głosem. Rozejrzała się i zobaczyła go siedzącego na podłodze pod oknem. Był nagi, a jego skórę pokrywała rdzawa, nierównomierna warstwa. Bez

pytania

wiedziała, że to jej krew. Siedział z nogami podciągniętymi do góry tak, że jego

~ 170 ~

łokcie spoczywały na kolanach. Ręce miał skrzyżowane, a twarz ukrytą przed jej wzrokiem, zasłaniając ją przedramionami. – Idę do ciebie. – Zrobiła krok do przodu, ale on nie podniósł głowy. Powoli podeszła do niego. Klapnęła obok niego bez odrobiny gracji. Potrzebowała chwili, by móc złapać oddech. – Zadzwonię do twoich ojców. Odsyłam cię do domu – wyszeptał. Czysta rozpacz oraz zagubienie, które słyszała w jego głosie, łamały jej serce. – Nie.

Nie

zrobisz

tego.

Jesteś

moim

partnerem

i

cię

nie

zostawię – stwierdziła. Kiedy w końcu uniósł wzrok, w jego oczach nie było nadziei ani życia. – Kiedy się w końcu opamiętałem, ledwo oddychałaś, musiałem dać ci swoją krew, aby twoje serce

odzyskało

normalny

rytm.

Myślałem,

że

cię

zabiłem. – Jego głos brzmiał szorstko. Samooskarżanie i obrzydzenie przebijały z każdego słowa. – Ale tego nie zrobiłeś. – Spójrz na mnie! No spójrz! – krzyknął, odsłaniając się przed nią. Niemal każdy centymetr jego ciała pokryty był krwią. – Zrobiłem to! Związałem cię, wziąłem jak zwierzę i niemal wyssałem do cna. Ciebie… – jego głos załamał się. – Ciebie, moja słodka Beth. Powinienem zostać uśmiercony. – Po pierwsze, podobało mi się, że mnie związałeś i wziąłeś jak zwierzę, choć to bardzo wulgarny sposób na opisanie jednego z najbardziej erotycznych doświadczeń w moim życiu. Rozkoszowałam się każdą chwilą. Czy chciałbym to robić każdej nocy? Nie, ale będę rozczarowana, jeśli to się już nigdy więcej nie powtórzy – przyznała uczciwie. Spojrzał na nią zszokowany. – Ale zrobiłem ci krzywdę. – No tak, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Kiedy bierzesz mnie w ten sposób, ból po prostu przenosi całą przyjemność na zupełnie nowy poziom, co jest odurzające do tego stopnia, że może stanowić rodzaj uzależnienia. Nie musisz być w trakcie przemiany, żeby móc to powtórzyć, prawda? – zapytała. Zamrugał. – Mówisz poważnie. Chciałabyś to powtórzyć? – Tak, za wyjątkiem utraty takiej ilości krwi. Ale myślę, że możemy to bezpiecznie przypisać twojej przemianie. Czy to było nieco przerażające? Tak. Ale to tylko dodało temu wszystkiemu dodatkowego smaczku. Słuchasz mnie

~ 171 ~

partnerze? – Zmieniła pozycję tak, że ich ciała się zetknęły. Oboje przeszył dreszcz. – Nawet w tej chwili, chciałbym się od ciebie napić. – Wyciągnął rękę, chcąc dotknąć jej twarzy, ale ją cofnął. Chwyciła jego dłoń i przyłożyła ją do swojego policzka. – Nie słuchasz mnie. Czy chciałeś mnie skrzywdzić umyślnie? – Nie! Oczywiście, że nie. – Możliwe, że od najtrudniejszego, przełomowego punktu w twoim życiu, kiedy będziesz przechodził drugą przemianę, dzieli cię już niewiele dni, prawda? – Trzecią – wyszeptał. – Trzecią? A więc masz pięć tysięcy lat. Spekulowałam na ten temat z Meryn. Tak więc, masz przed sobą naturalną transformację, wchodzisz w piąte tysiąclecie i przez ataki zdziczałych nastąpił u ciebie wzrost mocy. – Wypuściła jego rękę, ale splotła z nim palce. Ich połączone dłonie spoczywały na jego udzie. Obrócił głowę, by na nią spojrzeć, w jego oczach malowało się wyczerpanie. – To nie jest moje piąte tysiąclecie, tylko myriadowe. Jej serce zgubiło rytm. – Myriadowe? Czy to nie znaczy… Skinął głową. – Tak. Dziesięć tysięcy, a przynajmniej tak daleko sięgam pamięcią. Elizabeth usiadła, zakrywając usta obiema dłońmi, gdy poszczególne elementy układanki, zaczęły powoli układać się w całość. Powód, dla którego nie chciał sprawować żadnej władzy, dlaczego utrzymywał swój wiek w tajemnicy i fakt, że tylko on reprezentował najstarszy wampirzy ród oraz to, dlaczego wersja legendy, którą Meryn usłyszała od niego różniła się od tej znanej im wszystkim. – Och, słodcy Bogowie w niebiosach. To ty

jesteś

Mrocznym

Księciem. – Przyłożyła dłoń do piersi, gdy dotarła do niej waga tych słów. Westchnął, zamykając oczy i odchylając się do tyłu. – Nie chciałem, żebyś się dowiedziała. Mogła tylko wpatrywać się w niego bez słowa. Był Mrocznym Księciem, o którym marzyła, będąc małą dziewczynką, niepokonanym wojownikiem, do

~ 172 ~

którego zawsze porównywała każdego mężczyznę, poza wujkiem i ojcami. A on był jej partnerem. Zniknęła złota zbroja i hełm z białym pióropuszem. Przy swoim boku nie miał żadnego uświęconego miecza ani ognistego rumaka, był tylko zwykłym facetem. Jej mężczyzną, człowiekiem, który w tej chwili wierzył, że stracił wszystko, włącznie z nią. Łącząc kciuk z palcem wskazującym, pstryknęła go w nogę. – Au! – Spojrzał na nią zaskoczony, marszcząc brwi. – Za co to było? – Myślałam, że będziesz większy. – Popełniła błąd, spoglądając na jego pachwinę i zachichotała. Rozdziawił usta. Oparła się o niego, wybuchając śmiechem. Odsunął się, prostując ją, zanim spojrzał na jej twarz. W jego oczach malowało się niedowierzanie, ale też tlił się niewielki promyk nadziei. – Myślałaś, że co będzie większe, zain'ka moya? – zapytał, a jego usta drgnęły. Odchrząknęła i uśmiechnęła się do niego. Przesunęła się nad jego kolanem, aż usadowiła między jego nogami i przytuliła się do jego piersi. Automatycznie otoczył ją ramionami. – Mroczny Książę, gburowaty wojownik czy czarujący dżentelmen, to nie ma znaczenia. To są po prostu różne oblicza mojego partnera. – Ziewnęła i skrzywiła się, gdy poruszyła szyją. Poczuł jej wzdrygnięcie. – Gdybym mógł, uwolniłbym

cię

od

tego

bólu – wyszeptał. – Nie jest tak źle. Pomyśl o tym w ten sposób, że to jest najbardziej szalona rzecz, jaką zrobiłeś, a której będziesz żałował przez co najmniej kolejne pięć tysięcy lat; a ja będę się tym rozkoszować. Przytulił ją do siebie jedną ręką, a drugiej użył, aby się podnieść. Podszedł do łóżka i delikatnie ją na nim położył. Nie czuła się kompletna, dopóki nie wśliznął się i nie położył obok niej. – Nie postrzegasz mnie teraz w inny sposób? – zapytał. – Nie. Wychowywałam się wśród naszych panujących rodów, a gdy byłam małą dziewczynką, byłeś moim wymarzonym księciem. Może już wtedy Los przeznaczył mnie dla ciebie.

~ 173 ~

Pocałował ją w czubek głowy i wzniósł dziękczynne modły do tego kogoś, kto nad nimi czuwał. – Gavrielu? – Tak, moja miłości? – Masz ponad dziesięć tysięcy lat, prawda? – Tak, skarbie. – Co dokładnie przechowujesz w swoim drugim domu? – zapytała, nie mogąc zapanować nad podnieceniem, brzmiącym w głosie. – Nic, co mogłoby się równać ze skarbem, który trzymam w ramionach – odparł, przytulając ją mocno. – Gavrielu? – Tak, kochanie? – Chcę przejrzeć twoje rzeczy. – Żartobliwie przygryzła mięśnie jego klatki piersiowej. Jego śmiech był niczym balsam dla jej duszy. – Wszystko, co mam, kimkolwiek jestem, już teraz należy do ciebie, zain'ka moya. Może przechowywał jej serce wraz z pozostałymi skarbami z mitów i legend. Uśmiechając się, marzyła o tym, by jej serce było strzeżone przez partnera w jaskini pełnej złota i srebra.

~ 174 ~

ROZDZIAŁ 12 Następnego dnia, Elizabeth wzbogaciła swój strój o jasno turkusową apaszkę, którą owinęła szyję, aby w ten sposób uzupełnić zestaw, składający się z czekoladowo brązowego swetra i dżinsów, a także po to, by ukryć pod nią ślady ugryzień, pozostawione przez Gavriela. Ale zrobiła to przede wszystkim dlatego, żeby jej partner nie czuł się winny. Mimo iż za każdym razem, gdy obracała głowę, podrażniała ona ranę na jej szyi, to było nic w porównaniu do ciągle powracającego dotkliwego bólu, który odczuwała po ukąszenia w udo. Nie okłamała go poprzedniej nocy. Owszem, to wszystko było dla niej przerażające, a jednocześnie stanowiło jedno z najbardziej erotycznych doświadczeń w jej życiu. Gdyby musiała poświęcić tę odrobinę krwi, by poznać Gavriela w jego najbardziej pierwotnej postaci, z chęcią zrobiłaby to ponownie. Chwyciła dwa pozostałe klucze i wsunęła je do kieszeni dżinsów. Będzie musiała pamiętać, żeby dzisiaj dać jeden z nich Meryn. Zeszła powoli po schodach i ruszyła do jadalni. Mężczyźni wstali, gdy weszła do środka. Keelan wypuścił oddech, który wstrzymywał. Elizabeth spojrzała na puste miejsca, które zwykle zajmowali Meryn i Aiden. Uśmiechając się podeszła do swojego partnera. Pocałował ją delikatnie, zanim usiadła; podsunął jej krzesło i zajął miejsce obok niej. Natychmiast sięgnął po jej rękę. Pozostali zajęli na powrót swoje miejsca. Ryuu wyszedł z kuchni z ogromnym półmiskiem wypełnionym jajkami, bekonem oraz angielskimi serowymi bułeczkami, umieszczając go na środku stołu. Elizabeth domyślała się, że zdecydował się przyrządzić coś szybkiego, co można będzie później podgrzać, w razie, gdyby mężczyźni zgłodnieli w ciągu dnia, podczas gdy wszyscy wezmą się energicznie do pracy, aby rozlokować nowych rekrutów. Wzięła z półmiska bułeczkę. Wciąż była ciepła, kiedy wzięła duży kęs. Ser był idealnie roztopiony. – Ryuu, to jest wyśmienite. Powinieneś umieścić ten wyborny przysmak na szczycie śniadaniowej listy dań – oświadczył Keelan oblizując usta. – To prawda. Chociaż są trochę małe – stwierdził Darian, unosząc bułeczkę, która w jego ogromnej dłoni wyglądała na niewielką.

~ 175 ~

Ryuu uśmiechnął się. – Nie martw się ich rozmiarem, zrobiłem ich wystarczająco dużo – zapewnił wojownika fae. – To dobrze, bo to moja piąta – oznajmił Colton, sięgając po kolejną. Elizabeth popatrzyła na niego. Gdzie ten facet mieścił w sobie to wszystko? Przyłapał ją na gapieniu się i mrugnął do niej. – Gdy dorastałem, moja mama zawsze mówiła, że obżeram się tak, jakbym karmił zarówno siebie, jak i swojego wilka. – Nie mogę winić cię z powodu tego posiłku, ponieważ pewnie sama pochłonę jeszcze jedną – przyznała. Zauważyła, że talerz Gavriela był pusty, ale Ryuu ciągle dostarczał mu kolejne szklanki krwi. Dzisiaj wypił ich jeszcze więcej niż poprzednim razem. Wszyscy obrócili się, gdy usłyszeli kroki. W drzwiach pojawił się sam Aiden. Rozejrzał się i wzruszył ramionami. – Meryn powiedziała, że nie wstanie, dopóki się nie obudzi. Nie mam zielonego pojęcia, co to znaczy. – Zajął swoje miejsce i zsunął na swój talerz pięć kanapek. Elizabeth zwróciła się do sługi: – Ryuu, może zaniósłbyś jej małą filiżankę czegoś lekko pobudzającego. Jeśli ona uważa, że może zostać w łóżku, dopóki się nie obudzi, to jest w błędzie. Znowu zaśnie i będzie przemęczona, przez co będzie jeszcze bardziej zła. Zaufaj mi, wiem, co mówię. Ryuu skinął głową i podniósł mały kubek, który postawił na miejscu Meryn. – Zaraz wracam. – Święci Pańscy, chrońcie proszę i prowadźcie tego odważnego wojownika, który stanie w obliczu pewnej śmierci – mruknął Keelan, rozpoczynając modlitwę za Dzielnego Wojownika. Colton tylko prychnął i kontynuował jedzenie. Aiden skinął głową. – Idź z błogosławieństwem Bogów. Ryuu przewrócił oczami i wyszedł z jadalni. – No cóż, fajnie było mieć sługę, ale się skończyło – westchnął Darian. – Wszyscy jesteście tak samo okropni. – Elizabeth uśmiechnęła się i wzięła drugą bułeczkę. Keelan potrząsnął głową. – Nie rozumiesz. Meryn jest straszna z samego rana.

~ 176 ~

Pokręciła głową. – Nie może być aż taka zła. – Ugryzła kawałek i spojrzała na nich. Cała piątka popatrzyła na nią z powagą i wszyscy przytaknęli skinieniem głowy. – Ja też potrzebuję rano swojej porcji kofeiny – stwierdziła. – No tak, ale ty jeszcze z tego powodu nie groziłaś nikomu kastracją i rozczłonkowaniem – zauważył Keelan. – Keelan, ona tylko żartowała. – Elizabeth spojrzała na Aidena, szukając u niego wsparcia. – Prawda? Aiden wzruszył ramionami. – Kierujesz to pytanie do partnera, któremu kilka dni temu podpaliła samochód. Gavriel poklepał ją po nodze. – Jestem pewien, że po wszystkim żałuje wszelkich swoich drastycznych czynów. Ryuu wrócił na dół i wyglądało na to, że wyszedł z tego spotkania bez szwanku. Keelan utkwił w nim spojrzenie. – Jak ci się to udało? – zapytał ze zdziwieniem. Ryuu odetchnął głęboko. – Musiałem jej obiecać kolejną małą filiżankę kawy. – Ryuu ruszył pospiesznie do kuchni. – Nic jej nie będzie – stwierdził Aiden i ugryzł za jednym razem połowę kanapki. W połowie śniadania, Ryuu udał się na górę z kolejną filiżanką kawy. Mężczyznom poprawił się humor, ponieważ Meryn miała już w sobie jakąś dawkę kofeiny. Elizabeth właśnie popijała swoje cappuccino, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Wszyscy mężczyźni spojrzeli na siebie. – No? Może niech ktoś otworzy – roześmiała się Elizabeth. Wszyscy wstali i wyszli do holu. Aiden otworzył drzwi, za którymi znajdowała się grupa czterech wysokich, uśmiechniętych mężczyzn. A za nimi stał niższy młody człowiek, obok którego, na wózku inwalidzkim siedział kolejny młodzieniec. – Sir! Nowi rekruci meldują się w Jednostce Alfa – obwieścił mężczyzna stojący najbliżej wejścia. Wskazał kolejno na towarzyszy. – Basil Barberry, czarownik. Kai Anders, tygrys. Cedric Ri'Emere, fae, a ja jestem Lennox Chevalier, wampir. Piąta osoba dołączy do nas później. – Cała czwórka

~ 177 ~

skrzyżowała przedramiona na piersi i skłoniła na powitanie. Lennox wyprostował się i wskazał na pozostałą dwójkę, która czekała za nimi. – Nie jestem pewien, kim oni są. Młody mężczyzna stojący obok wózka inwalidzkiego wystąpił do przodu. – Nazywam się Noah Caraway, a to jest mój najlepszy przyjaciel, Jaxon Darrow. Chcielibyśmy porozmawiać z Lady Meryn. – Mówił bardzo szybko. Elizabeth widziała, że był bardzo przejęty wizytą. Aiden wystąpił naprzód i już miał wszystkich powitać, gdy z podjazdu dobiegł ich czyjś wzburzony okrzyk. – Dowódco! Dowódco, chciałbym zamienić z tobą słówko! Wszyscy odwrócili się, by ujrzeć zbliżającego się ku nim Starszego Evreux. Rekruci wyglądali na zaskoczonych i szybko cofnęli się, żeby go przepuścić. – Starszy, co za niespodzianka. – Następnie, Aiden zwrócił się do pozostałych. – Wejdźcie do środka, na zewnątrz jest zimno, możemy was zakwaterować. Gdzie są wasze rzeczy? – zapytał Lennoxa. – Przyjechaliśmy

dwoma

samochodami,

sir,

razem

z

naszymi

bagażami – odparł wampir. – Najpierw się rozgrzejcie, a potem wniesiemy wszystko. – Aiden otworzył drzwi na oścież. Starszy Evreux wkroczył do środka, jakby był właścicielem tego miejsca. Rekruci z szacunkiem zaczekali na swoją kolei i weszli za nim gęsiego. Pozostała dwójka przekroczyła próg na samym końcu. – Starszy, co cię tu sprowadza? – zapytał Aiden. – Chciałem porozmawiać z twoją partnerką. Najwyraźniej posiadała informacje, którymi podzieliła się ze Starszym Rioux, dlatego chciałbym z nią porozmawiać – rzucił pogardliwie. Elizabeth wysunęła się naprzód. – Prawdę mówiąc, Starszy, to ja dzwoniłam do Starszego Rioux. Nazywam się Elizabeth Monroe. Spostrzegła, że jego postawa uległa całkowitej przemianie. – Elizabeth Monroe, bardzo mi miło w końcu cię poznać. Twój wuj mówił o tobie same dobre rzeczy. –To przejście od uszczypliwości do przymilności było irytujące.

~ 178 ~

Kątem oka wyłapała jakiś ruch u szczytu schodów. Kiedy zobaczyła, że spojrzenie Starszego Evreux obraca się w tamtym kierunku, stanęła bezpośrednio przed nim. – Mój wujek mówił o twoim poświęceniu dla naszego społeczeństwa. Brwi Starszego wystrzeliły w górę. – Naszego społeczeństwa? – zapytał. – Naturalnie. Przecież wychowałam się w Noctem Falls, a to pierwszy raz, za wyjątkiem krótkich wypadów do ludzkich miast, gdy nie przebywam w otoczeniu

samych

wampirów.

Zdałam

sobie

sprawę,

że

tęsknię

za

jaskiniami. – Uśmiechnęła się, mając nadzieję, że go rozproszy. Co, do licha, wyprawiała Meryn? Starszy Evreux napuszył się. – Jestem oddany naszej rasie i czuję się zaszczycony, że Starszy Rioux zwrócił na to uwagę. Twoje maniery stanowią przyjemną odmianę, może w najbliższym czasie powinienem złożyć wizytę w Noctem Falls. – Kiedy odwrócił się do Aidena, uśmiech zniknął z

jego

twarzy. – Gdzie twoja partnerka? – zażądał odpowiedzi. – Meryn! Ktoś chce się z tobą zobaczyć! – krzyknął Aiden w stronę schodów. – Chwileczkę! – usłyszeli w odpowiedzi. Aiden posłał Starszemu Evreux napięty uśmiech. – Zaraz zejdzie. – A niech to! – jęknęła Meryn. Wszyscy odwrócili się, by spojrzeć w kierunku schodów. – Co się stało?! – krzyknął Aiden, z troską malującą się na twarzy. – Upuściłam iPoda do kibla! – Meryn brzmiała na zrozpaczoną tym faktem. – Wyciągnij go i wytrzyj, wszystko będzie dobrze! – ryknął Aiden. – Nie rozumiesz, ja jeszcze nie zdążyłam spłukać… A właśnie zrobiłam kupę. – W tonie głosu Meryn brzmiała taka rozpacz, że Elizabeth zaczęła jej wierzyć. Aiden zwrócił się do Starszego Evreux z zarumienioną twarzą. – Jest teraz zajęta, może innym razem… – Nieważne! Już mam! – krzyknęła triumfalnie Meryn. Chwilę później, zeszła po schodach, ocierając dłonie o dżinsy. Uśmiechając się, podeszła do Starszego wampira i wyciągnęła do niego rękę.

~ 179 ~

Starszy Evreux wyglądał, jakby miał się porzygać. Popatrzył na jej rękę, jakby była nosicielką jakiejś zarazy. Obrócił

się

na

pięcie

w

stronę

Aidena. – Wiesz co? Wyglądasz na bardzo zajętego rozlokowaniem tych chłopców. Wrócę w dogodniejszym momencie. – Nie czekając na odpowiedź, rzucił się do wyjścia z taką szybkością, jakby ścigały go piekielne ogary. Dźwięk zatrzaskiwanych drzwi odbił się echem w holu. – Czy mogę być taki, jak ty, gdy dorosnę? – wyszeptał Noah. Meryn podskoczyła do góry, wyrzucając w powietrze swoje drobne pięści. – Juhu! Dwa dla Meryn. Palant, zero. – Meryn, nie powinnaś nazywać Starszego Evreux palantem przed naszymi nowymi rekrutami – napomniał ją Aiden, usiłując zachować powagę. – Proszę się nami nie przejmować, sir. – Lennox oraz pozostali rekruci pokazali Meryn uniesione do góry kciuki. – Ty mała spryciaro. Skąd, u licha, wiedziałaś, że Starszy Evreux jest chyba największym mysofobem3 po tej stronie Missisipi? – Elizabeth przyciągnęła do siebie mniejszą kobietę, obdarzając ją uściskiem. Meryn spojrzała na nią i mrugnęła szelmowsko. – Pilnie się uczyłam, Mistrzu Yoda – rzuciła, a potem uniosła swój telefon. Elizabeth opadła szczęka. – Ależ oczywiście! Podręczniki do historii! Ty mały geniuszu! – Roześmiała się i zaczęła pląsać z nią radośnie po holu. Meryn przestała tańczyć i zwróciła się do Aidena. – A on nie może powiedzieć, że byłam dla niego niemiła. Sam wyszedł, więc nie powinien narzekać. Uczę się polityki. Aiden pokręcił głową z uśmiechem. – Nie sądzę, aby twoja wersja ‘polityki’ była właściwa, ale nie szkodzi. – Podoba mi się ta wersja, Dowódco, powiedziałbym, że dowiedzieliśmy się czegoś więcej o jej politycznym stylu – zażartował Colton. – No dobra, dość tej błazenady. Oddział Alfa, zakwaterujmy tych rekrutów, a potem zaprezentujmy im, jak wyglądają nasze ćwiczenia. – Szeroki uśmiech Aiden był zdecydowanie diaboliczny. Wszyscy mężczyźni, włącznie z nowymi rekrutami, jęknęli.

3

Mysofobia – lęk przed brudem i zarazkami.

~ 180 ~

Aiden roześmiał się. – Chyba nie sądziliście, że dostaniecie dzień wolnego, prawda? Witajcie w Oddziale Alfa, już wkrótce zatęsknicie za moim bratem i jego łagodnością. Lennox spojrzał na pozostałych rekrutów, a potem na Aidena, zanim przełknął ślinę. – To on był łagodny? – Spojrzał na Aidena z niedowierzaniem. – Spokojnie dzieciaki, jeśli Aiden nas do tej pory nie pozabijał, to wątpię, żeby i wam coś groziło. Ale w razie czego, możecie zostawić nazwiska najbliższych krewnych Ryuu, który jest sługą w tym domu – oświadczył Colton, obejmując ramieniem Lennoxa. Rekruci zwrócili się w kierunku Ryuu i skłonili lekko, a sługa odwzajemnił ukłon. – Z wszelkimi wątpliwościami, dotyczącymi domowych spraw, macie zwracać się do mnie. Dowódca Jednostki, McKenzie, pozwolił mi was dyscyplinować, jeśli wymkniecie się spod kontroli, ale po osobistym spotkaniu z wami, nie sądzę, żeby to był problem. Ale tak na wszelki wypadek zapytam, czy któryś z was jest jakoś szczególnie wrażliwy na energię elektryczną? – Mieli świadomość, że Aiden sobie z nich wcześniej żartował, ale teraz każdy z nich mógł stwierdzić, że w przypadku Ryuu tak nie było. Wszyscy nowoprzybyli potrząsnęli przecząco głowami, wyglądając przy tym na nieco oszołomionych. – Rozchmurzcie się panowie, jesteście tutaj, ponieważ osiągnęliście najlepsze wyniki i sami chcieliście tu być. Macie wszystko, czego potrzeba, żeby temu sprostać – stwierdziła zachęcająco Elizabeth. Wszyscy uśmiechnęli się do niej ciepło. A Cenric, fae, nawet mrugnął. Gavriel wydał z siebie niski, długi syk i przysunął się do niej bliżej. Rzucił groźne spojrzenie pobladłym rekrutom, zanim wziął ją za rękę. – Na wypadek, gdybyście jeszcze o tym nie wiedzieli, to wiedzcie, że plotki krążące po Lycaonii są prawdziwe. Zaklęcie rzeczywiście zostało rzucone, żeby połączyć wszystkich wojowników jednostki z ich partnerkami. Każda kobieta, która tu mieszka jest już zajęta i dobrze by było, gdybyście odnosili się do nich z szacunkiem. – Ależ oczywiście, sir, to nie będzie problemem. – Lennox i pozostali potrząsnęli głowami. – Cudownie. Wygląda na to, że wszyscy świetnie się dogadujemy. W takim razie, chodźmy, wniesiemy wasze rzeczy, tak abyśmy mogli rozpocząć

~ 181 ~

moją ulubioną część dnia. Czyli trening. – Aiden uśmiechnął się do nich szeroko, zanim pocałował Meryn i wyszedł z domu. – Tylko spójrzcie na niego, wygląda jak mały chłopiec, który dostał nową zabawkę. – Meryn westchnęła radośnie, zanim otworzyła szeroko oczy. Z grymasem na twarzy, zwróciła się do rekrutów. – Przepraszam. Przekomarzając się z nowoprzybyłymi, Keelan, Colton, Gavriel i Darian, ruszyli razem z nimi na zewnątrz za Aidanem, zostawiając Noaha i Jaxona, którzy utkwili w nich wzrok. – Meryn, ci dwaj czekali, żeby z tobą porozmawiać. Ten po prawej to Noah Caraway, a ten po lewej to Jaxon Darrow – wyjaśniła Elizabeth, wskazując na młodych mężczyzn. Meryn zwróciła się do nich. – Co mogę dla was zrobić? – zapytała. – Chcemy się od ciebie uczyć! – wypalił bez zastanowienia Noah. Meryn

zamrugała. – Hę?

Ale

ja

nie

jestem

trenerem

wojowników – zwróciła mu uwagę. Jaxon podjechał bliżej. – No nie, ale w zeszłym miesiącu z łatwością obeszłaś nasze podprogramy, aby przejąć kontrolę nad miejskimi kamerami. Poza tym, jak widzisz, żaden z nas nie jest dobrym materiałem na wojownika. – Jaxon wskazał na swoje nogi. Natomiast Noah uniósł ramię, prezentując słabo rozwinięty biceps. Jaxon kontynuował. – Możesz nauczyć nas tego, co wiesz o hakowaniu. Możemy ci pomóc – zaoferował. – To bezpieczeństwo internetowe… – zaczęła Meryn. – Hakowanie – oświadczyli razem Jaxon i Noah. Meryn spojrzała na nią. Elizabeth tylko wzruszyła ramionami. To wykraczało poza jej umiejętności. Potrafiłaby zorganizować wszystko i zarządzać miastem, ale jej wiedza o komputerach ograniczała się do tego, jak znaleźć swoje sprawozdania. Potem Meryn zwróciła się w stronę Ryuu, który skinął głową. – Myślę, że to dobry pomysł, denka. Uczenie innych jest bardzo pouczające i uzasadnione, a ty potrzebujesz obu tych rzeczy. Poza tym, biorąc pod uwagę twój stan, możesz potrzebować pomocy. Jaxon zwrócił się do Meryn z troską w oczach. – Jaki stan?

~ 182 ~

Meryn wzruszyła ramionami. – Właśnie dowiedzieliśmy się, że jestem w ciąży. Jaxon i Noah spojrzeli na siebie zmieszani. Ten drugi zwrócił się do niej z pytaniem. – Jak to się stało? Meryn ponownie wzruszyła ramionami. – Aiden ma tę rzecz, której lubi używać, a ja po prostu nie potrafię mu odmówić… – Ryuu zakrył jej usta dłonią. Obaj mężczyźni zarumienili się mocno. Pozostawiając dłoń na miejscy, Ryuu pospieszył z wyjaśnieniem. – Jeśli chcecie uczyć się z Lady Meryn musicie przywyknąć do jej otwartości. A wracając do twojego pytania, to ona jest człowiekiem. Co oznacza, że może począć w dowolnym momencie i dlatego jest w ciąży poza sezonem. – Ryuu zabrał rękę. – Och, to o to im chodziło – skomentowała, po czym zwróciła się do sługi. – Jestem głodna. Ryuu skłonił się. – Panowie, jeśli jeszcze nie jedliście, to mamy mnóstwo jedzenia, które zostało ze śniadania – zaoferował. Noah oblizał wargi, a Jaxon roześmiał się. – On jest jak worek bez dna i ciągle jest głodny. Ale ja też mógłbym coś przekąsić. Byłem tak zdenerwowany dzisiejszą wyprawą tutaj, że nie mogłem rano jeść. Kiedy usłyszeliśmy, że stażyści z akademii mają przenieść się do posiadłości Alfa, pomyśleliśmy, że nic się nie stanie, jeśli przyjedziemy tutaj w ciągu dnia, żeby się czegoś nauczyć. – Tędy proszę. – Ryuu wskazał im drogę do jadalni. Elizabeth poszła za nimi. Doszła do wniosku, że i tak nie byłoby z niej żadnego pożytku na zewnątrz na tym zimnie, podczas przenoszenia rzeczy, a poza tym miała ochotę na kolejne cappuccino. Kiedy wszyscy zasiedli za stołem z jedzeniem na talerzach, wskazała na swój pusty kubek. Ryuu skinął głową i wyszedł do kuchni. – No więc, czy mogę cię o coś zapytać? – Meryn zwróciła się z tym pytaniem do Jaxona. Uśmiechnął się smutno. – Chcesz wiedzieć, jak zmiennokształtny może zostać sparaliżowany, skoro potrafimy leczyć się tak szybko, prawda?

~ 183 ~

Meryn przytaknęła skinieniem głowy, nie wyglądając przy tym nawet na zawstydzoną. Jaxon zamrugał. – Kiedy byłem bardzo młody, spadłem z drzewa, zanim potrafiłem się przemieniać. Niestety, to co się stało zablokowało mojego wilka, więc utknąłem w takim stanie. To ci nie przeszkadza, prawda? Moje kalectwo? – zapytał. Elizabeth mogła sobie jedynie wyobrazić życie, jakie wiódł, żyjąc w mieście zdominowanym przez zmiennych, będąc inwalidą. – Dlaczego miałoby mi to przeszkadzać? Jestem trochę zazdrosna; zawsze masz gdzie siedzieć. – Meryn odgryzła spory kawałek śniadaniowej kanapki. Elizabeth pacnęła ją w ramię. – Meryn! – skarciła ją. – No fo? – zapytała Meryn z pełnymi ustami. Jaxon zaskoczył ją, kiedy zaczął się śmiać. Noah uśmiechnął się szeroko, kręcąc głową. W końcu Jaxon powiedział. – Nikt nigdy nie spojrzał na mnie w ten sposób i nie uznał tego za zaletę. Ani razu. Nie byłem pewien, jak to się wszystko potoczy, ale błaganie nie jest już poniżej mojego poziomu. Więc proszę, pozwól nam się od ciebie uczyć. Zrobimy co tylko każesz. Chcemy nauczyć się pomagać wojownikom tak, jak ty to robisz. – Jego oczy płonęły z pasją. Elizabeth mogła dostrzec, że gdyby życie potoczyło się zupełnie inaczej, mógłby z łatwością znaleźć się w gronie tych rekrutów, którzy wyszli na zewnątrz po swoje rzeczy. Chociaż siedział, widać było, że jego ciało jest duże i muskularne. Zastanawiała się, ile razy był odrzucany i spotykał się z lekceważeniem. – Mam podwładnych – wyszeptała z wrażenia Meryn. – Niech Bogowie mają nas w opiece – mruknęła Elizabeth. – Ryuu! – krzyknęła Meryn. Niemal natychmiast stanął w drzwiach. – Tak, denka? – Zaklepuję jeden z gościnnych apartamentów na dole dla moich podwładnych, możesz dopilnować, żeby te mięśniaki

się

o

tym

dowiedziały? – Zaczęła zacierać ręce. Sługa skłonił się i wyszedł, ruszając w stronę frontowych drzwi.

~ 184 ~

– Będziesz nas uczuć? Naprawdę możemy tu zostać? Tak, jak rekruci? – Noah zacinał się, zadając pytania. – No jasne! Ale niech wam się nie wydaje, że będę traktować was obu ulgowo. Wyobraźcie sobie tylko rzeczy, jakie będzie w stanie zrobić nasza trójka. – Oczy Meryn błyszczały z podekscytowania. Po upływie kilku minut, razem z Ryuu do jadalni wszedł Aiden ze zmarszczoną twarzą. – O co chodzi z tym apartamentem gościnnym? Meryn kiwnęła głową. – Jest zarezerwowany dla moich podwładnych. Chcę, żeby dostali ten największy gościnny apartament, który znajduje się obok pokoju medialnego, który później zostanie odpowiednio wyposażony i przeznaczony na nasze centrum dowodzenia. – Meryn sięgnęła do plecaka, z którym nigdy się nie rozstawała i wyciągnęła laptopa. Aiden tylko na nią popatrzył i potrząsnął głową. – Nawet nie będę pytał. – Zwrócił się do Jaxona i

Noah. – Witamy

na

pokładzie

i

powodzenia. – Wyszedł, krzycząc do Coltona, żeby przeniósł Lennoxa do innego pokoju. – Tak po prostu? – wyszeptał Noah. – Mówiłem ci, kolego. Miałem dobre przeczucia, jakbyśmy mieli tu być. – Jaxon klepnął przyjaciela lekko w ramię. Na te słowa, Elizabeth poczuła zimny dreszcz, spływający po kręgosłupie. Spojrzała na Ryuu i zobaczyła, że on również coś poczuł. Jaxon miał więcej racji niż mu się wydawało, oni rzeczywiście mieli się tu znaleźć. – Meryn… – zaczęła Elizabeth. Meryn zbyła ją machnięciem ręki. – Siedź cicho przez chwilę, mój mózg pracuje. Myślę, że właśnie zaprojektowałam nowy program, w którym każda jednostka w przyszłości dostanie szóstego człowieka. Będzie on jego oczami i uszami, ich łączem komunikacyjnym i przekaźnikiem informacji. – Meryn klikała jak szalona w klawiaturę laptopa. – Niech tak się stanie – wyszeptał Ryuu z drugiego końca pokoju. Elizabeth teraz wyraźnie widziała, jak ważną rolę mieli odegrać ci dwaj niedocenieni i ignorowani mężczyźni oraz dlaczego Meryn musiała być właśnie tym, kim była, znaleźć się w odpowiednim miejscu, do którego trafiła i z kim została sparowana.

~ 185 ~

– Ryuu, myślę, że to odpowiednia okazja, by otworzyć butelkę szampana – stwierdziła Elizabeth, prostując się. Właśnie na jej oczach rozgrywała się historia. Uświadomiła sobie również, dlaczego sama trafiła do Lycaonii. Meryn mogła być tą osobą, która stworzy i nauczy innych posługiwać się tym programem, ale potrzebny tu był ktoś taki, jak ona, by to wszystko zorganizować i sprawić, żeby wciąż funkcjonowało. – Sądzę, że masz rację – odparł Ryuu i poszedł do kuchni. Meryn, Jaxon i Noah patrzyli na nią tak, jakby oszalała. Ryuu wrócił z pięcioma pustymi, podłużnymi lampkami do szampana i otwartą butelką. Napełnił każdy kieliszek, a Meryn podał wypełniony do połowy. Właśnie unieśli je, by wznieść toast, gdy do jadalni weszli wojownicy i rekruci, po tym jak skończyli wnosić wszystkie bagaże. Rozejrzeli się wokół wyraźnie zmieszani. Ryuu skinął głową w kierunku Elizabeth. Odpowiedziała w jedyny sposób, jaki w tej sytuacji, uznała za stosowny. Wstała i uniosła kieliszek, zanim wyrecytowała jeden ze swoich ulubionych, najznamienitszych cytatów: – „Chciałbym, żeby ten Pierścień nigdy do mnie nie trafił. Wolałbym, żeby się to wszystko nie zdarzyło akurat za mojego życia. Ja także. Podobnie jak wszyscy, którym wypadło żyć w takich czasach. Ale nie mamy na to wpływu. Od nas zależy jedynie to, jaki użytek zechcemy zrobić z darowanych nam lat. Na tym świecie działają nie tylko siły zła, Frodo.” – Obyśmy dobrze wykonywali powierzone nam zadania. – Ryuu uniósł swój kieliszek, wznosząc toast. Oboje opróżnili jednocześnie lampki szampana. Meryn, Jaxon i Noah, uśmiechnęli się szeroko, upijając z własnych kieliszków. – Uwielbiam ten film! A ty jesteś jak mój Yoda i Gandalf – stwierdziła Meryn, z łatwością kończąc własną połowę szampana. Elizabeth uśmiechnęła się, nie mogła sobie wyobrazić większej pochwały ze strony Meryn. – Cokolwiek trzeba będzie zrobić, Noah i ja możemy w tym pomóc – oświadczył z przekonaniem Jaxon. – Beth, kochanie, co się dzieje? – Gavriel podszedł do niej, wyjmując kieliszek z jej dłoni i biorąc ją w ramiona.

~ 186 ~

Przez chwilę, rozkoszowała się po prostu jego dotykiem. Jego solidna postura dawała jej oparcie. Rozważyła wszystko w myślach, nim się odezwała. Musiała zważać na to, co mówi, ponieważ nie chciała zakłócać toku myślenia Meryn.

Spojrzała

na

swojego

partnera

i

potrząsnęła

głową

z

uśmiechem. – Meryn właśnie tworzy historię. Zmienia funkcjonalną strukturę jednostek oraz sposób ich działania. – Co takiego? – zapytali jednocześnie Aiden i Colton. Aiden podszedł do Meryn. – Dziecinko, nie możesz tak po prostu zmienić czegoś, co funkcjonowało przez tysiące lat, a to, co robisz, czymkolwiek by to nie było, wymaga przedyskutowania z radą. Musisz najpierw poprosić o pozwolenie, zanim spróbujesz wprowadzić jakiekolwiek zmiany. – Aiden machnięciem wskazał na jej laptop. Meryn popatrzyła na niego, odrywając wzrok od komputera. – Masz na myśli, że powinnam pójść i odwiedzić twojego ojca, Starszego Zmiennych, który mnie kocha, Celyna, Starszego fae, który mnie uwielbia i Rowana, Starszego czarowników, który mnie podziwia i powiedzieć im, że mam ten niesamowity pomysł na ratowanie życia. O to ci chodzi? – zapytała. Aiden jęknął. – Widzę, że za bardzo cię rozpieścili. Nawet jeśli otrzymasz ich błogosławieństwo, to wszystko i tak wykracza poza granice Lycaonii. Ten rodzaj jednostronnego wprowadzenia zmian musi zostać zaakceptowany przez każde filarowe miasto. Meryn poklepała go po piersi. – I dlatego, jako Dowódca Jednostki, powiesz im, że wspierasz mnie na tysiąc procent. Wiem, że możesz wprowadzać zmiany w jednostkach, sprawdziłam to w zeszłym tygodniu na wypadek, gdybym musiała ponownie wykorzystać swoją pozycję. Aiden przeczesał palcami włosy. – To nigdy nie zyska poparcia pozostałych miast. Elizabeth zwróciła się do Aidena. – Mój wujek poprze ten projekt, jeśli mu powiem, żeby tak zrobił, a zrobię to z pewnością. Jej pomysł, żeby dołączyć szóstą osobę do każdej jednostki, która działałaby jako jej własne centrum dowodzenia, pomoże ocalić ludzkie życie. Jestem tego pewna. Aiden popatrzył na nią, a później wrócił spojrzeniem do Meryn. – To nam daje tylko Lycaonię i Noctem Falls.

~ 187 ~

Darian odchrząknął. – Właściwie, jak to wcześniej sugerowała Meryn, moja królowa również ją poprze. Polubiła twoją partnerkę i już ją zaprosiła do miasta fae, co jest nie lada wyczynem. Ona uważa, że nowe spojrzenie Meryn jest odświeżające i inspirujące. Miałaby więc również wsparcie Éire Danu. Aiden potoczył dookoła nieco dzikim wzrokiem. Colton wystąpił naprzód i poklepał go po plecach. – Aiden, to dobry pomysł, prawdę mówiąc, jest świetny. Na swoim przykładzie wiem, że czułbym się o wiele bezpieczniej, wiedząc, iż ktoś taki, jak Meryn jest w pogotowiu i uważa na nas, gdy zostajemy wysłani na misję. Do diabła! Czy wiesz przez jaką biurokrację musiałaby się przebić, hakując lokalne systemy wymiaru sprawiedliwości? To może dosłownie uratować komuś życie, a w tym wypadku chodzi o nasze życie. I nie wiem, jak ty, ale wiedząc, że moja partnerka jest w drodze, chcę tu być, żeby ją poznać. A ty musisz przecież wychować drugą wersję Meryn. – Colton szturchnął łokciem swojego przyjaciela. – Meryn, czy to naprawdę zadziała? – Aiden spojrzał na partnerkę z poważnym wyrazem twarzy. Skinęła głową i spojrzała mu w oczy. – Tak. Już mam tutaj pierwszych dwóch stażystów. Weźmiemy się szybko do pracy, a potem wyszkolę kolejnych. Jestem pewna, że jest więcej mężczyzn, a nawet kobiet, które będą chciały dołączyć do tego programu. – Meryn patrzyła na Aidena z widoczną dla wszystkich determinacją, która malowała się na jej twarzy. – Nie chcę się wychylać, ale ja też byłbym zainteresowany nauką, sir. Nawet kiedy przebywaliśmy w akademii, zdarzało się, że byliśmy wykluczeni przez kilka dni z zajęć z powodu leczenia. Gdybym mógł spędzać ten czas na obserwowaniu moich braci wojowników, czekając w tym czasie na zasklepienie złamań, to wolałbym raczej robić coś takiego, zamiast gapić się cały czas w telewizor – oświadczył Lennox, wychodząc z inicjatywą i zabierając glos. Stojący za nim pozostali rekruci, przytaknęli, kiwając głowami. – No dobra, Zmoro. Twórz ten program i spraw, żeby nie budził wątpliwości, a ja uzyskam poparcie pozostałych członków rady. Jeśli ty i Elizabeth naprawdę w to wierzycie, to ja nie mogę postąpić inaczej, niż postarać się to załatwić – stwierdził Aiden.

~ 188 ~

Meryn poderwała się z miejsca i zaczęła podskakiwać, usiłując go pocałować. Śmiejąc się, Aiden podniósł ją do góry. – Dlaczego tak podskakujesz, skoro doskonale wiesz, że nie możesz dosięgnąć? – Ależ mogę, potrzebuję tylko twojej pomocy – odparła, obsypując jego twarz pocałunkami. Rumieniąc się, odchrząknął i zwrócił się do rekrutów. – Czas zacząć trening. Szczerząc się do siebie, wszyscy przytaknęli skinieniem głowy. – Tak jest! – krzyknęli i ruszyli biegiem do wyjścia. Aiden jęknął, bo jego wizerunek twardziela właśnie został zszargany. Meryn roześmiała się i potarła nosem o jego własny. – Mój misiaczek. Colton popełnił błąd, parskając w tym momencie śmiechem. Aiden obrócił głowę w jego kierunku. – Jednostka Alfa dołączy do rekrutów. Pokażmy im, jak to się robi, panowie, pogonimy ich, aż padną z wyczerpania – oznajmił, śmiejąc się z rozczarowanej miny Coltona. Gavriel potrząsnął głową i odwrócił się do niej. – Postarajcie się nie przejąć kontroli nad całym światem, podczas gdy my, nieszczęśni wojownicy, będziemy trenować. Odrzuciła z ramienia włosy. – Nie możemy niczego obiecać. Usiadła z powrotem i podniosła lampkę szampana. Wyglądało na to, że przyszło im żyć w bardzo ciekawych czasach.

~ 189 ~

ROZDZIAŁ 13 Elizabeth przysłuchiwała się, gdy Meryn zaczęła opisywać poszczególne systemy operacyjne i wyjaśniać znaczenie różnych pojęć stosowanych w języku programowania, które jej nowi ‘podwładni’ musieli przyswoić. Z przejęciem przeskakiwała z tematu na temat. W końcu, po upływie jakiejś godziny, Elizabeth postanowiła zlitować się nad Jaxonem i Noah, którzy wyglądali na oszołomionych i postanowiła położyć kres ‘nauczaniu’ Meryn. Wstała i klasnęła w dłonie, co spowodowało, że cała trójka spojrzała na nią. – A co powiecie na to? Ponieważ obaj macie się tu wprowadzić, zorganizujmy przeniesienie waszych rzeczy. Ja tymczasem zbiorę i przygotuję ten trudny program nauczania w formie materiałów do czytania, a Meryn będzie pod ręką w razie jakichkolwiek pytań z waszej strony. – Niemal wybuchnęła głośnym śmiechem na widok entuzjazmu, z jakim obaj mężczyźni pokiwali głowami. – Dobra myśl, ja nie jestem zbyt dobra w tych organizacyjnych sprawach – przyznała Meryn. Elizabeth zobaczyła, że obaj odwracają wzrok, nie mówiąc ani słowa. Mają dobre serca. Noah spojrzał na Jaxona. – Nie posiadamy zbyt wiele rzeczy. Mogę pojechać do mieszkania, zebrać je i wrócić. Opłacamy je co miesiąc, więc nie musimy się martwić o zerwanie umowy najmu. Jaxon zmarszczył brwi i spojrzał na swój wózek, po czym westchnął. – Szkoda, że nie mogę ci pomóc. Noah wzruszył ramionami. – Nie ma tego dużo. – Może

Sydney

i

Justice

mogliby

jakoś

pomóc.

Mieszkają

w

mieście – wtrąciła Meryn. – Sydney Fairfax i Justice O'Malley? – zapytał piskliwym głosem Noah, oblewając się rumieńcem. Jaxon roześmiał się. – To jego idole; podziwia ich za to, że wiodą życie na własnych warunkach. – A w dodatku, obaj są seksowni – mruknął Noah.

~ 190 ~

Elizabeth popatrzyła na nich obu. – To wy nie jesteście kochankami? Noah pokręcił pospiesznie głową. – Nie, Jaxon jest moim najlepszym przyjacielem. Jaxon zmierzwił włosy kolegi. – Jestem hetero, ale nawet gdybym nie był, to jestem zbyt brzydki. Noah lubi ślicznych chłoptasiów – zażartował. Noah zwrócił się do Jaxona: – Wcale nie jesteś taki brzydki i nie ma nic złego w tym, że podobają mi się przystojniacy – zripostował. Elizabeth zgodziła się z nim: – Masz absolutną rację, Noah, ja też ich uwielbiam. – Mrugnęła do niego, a on uśmiechnął się w odpowiedzi, a potem zmarszczył brwi. – Ale jesteś już sparowana. – Sparowana, złotko, a nie martwa. Poza tym, poznałeś już mojego partnera. Dziewczyna musiałaby być szalona, żeby robić coś więcej niż tylko obczajać towary, mając takiego partnera, jak on – westchnęła radośnie Elizabeth. – Jest bardzo przystojny – przyznał Noah. Meryn parsknęła śmiechem, wpatrując się w swój telefon, a jej drobne palce przemykały bardzo szybko. W końcu przeniosła na nich wzrok i pokazała Noahowi uniesiony kciuk. – Justice odpisał, że może pomóc ci w wyprowadzce. Dam ci jego numer, żebyś mógł wysłać mu adres mieszkania. – Meryn zapisała numer na kartce papieru i podała go Noahowi. Chłopak wziął od niej kartkę i trzymał tak, jakby to był Święty Graal. – Mam w ręku numer telefonu Justice’a O'Malleya – wyszeptał. – A im wcześniej z niego z korzystasz, tym szybciej odbierzesz nasze rzeczy i będziemy mogli się tu wprowadzić – podpowiedział Jaxon, trącając przyjaciela. Noah wstał i skinął głową. – Racja. Niedługo wrócę. – Uśmiechając się promiennie, praktycznie pobiegł w stronę wyjścia. Kiedy zniknął za drzwiami, Jaxon potrząsnął głową. – Jest taki podekscytowany, że to będzie cud, jeśli nasze rzeczy dotrą tu w jednym kawałku. – Wydaje się bardzo młody – zauważyła Elizabeth. Jaxon skinął głową. – Obaj mamy po sto lat. Ale on zawsze tak się zachowywał. Mimo, że jesteśmy w tym samym wieku, to od początku był dla

~ 191 ~

mnie jak młodszy brat. Ponieważ w paranormalnym świecie, ukończenie stu lat oznacza, że w sensie prawnym stajemy się dorośli, to w dniu naszych urodzin, zostaliśmy bezzwłocznie wykopani z naszych domów. Moi rodzice nie chcieli już zadawać się z synem, który był kaleką, a starzy Noaha nie uznają parowania w obrębie tej samej płci. – To bardzo młody wiek, jak na to, żeby stawić czoła samodzielnemu życiu. – Elizabeth zmarszczyła brwi. Po prawdzie, sama miała zaledwie sto pięćdziesiąt, ale w ciągu tych ostatnich pięćdziesięciu lat bardzo wydoroślała. – Pff. Ja mam dopiero trzydzieści cztery lata, więc w porównaniu z nim muszę być niemowlęciem – zażartowała Meryn. – Ludzie starzeją się zupełnie inaczej niż paranormalni. Możesz mieć trzydzieści cztery lata, ale jeśli byłabyś zwyczajnym, niesparowanym człowiekiem, to stanowiłoby jakąś jedną trzecią twojej egzystencji. Jako że należę do zmiennych, których przeciętna długość życia wynosi od tysiąca do tysiąca pięciuset lat, mój wiek stanowi jedną trzecią naszego życia. Jednak, odkąd jesteś związana z Aidenem, będziesz żyła tak długo, jak on. A ponieważ ja sparowałam się z Gavrielem, jestem teraz nieśmiertelna – wyjaśniła Elizabeth. – Więc w przeliczeniu wieku paranormalnych na lata ludzkie, jestem starsza od Aidena? – zapytała Meryn. Elizabeth zastanowiła się nad tym przez chwilę i przytaknęła skinieniem głowy. – Jeśli skorzystasz z uproszczonego wzorca, to tak, ale uważam, że w twoim przypadku może to być zwodnicze. Meryn pokazała jej język. Elizabeth roześmiała się. – A teraz zamierzam pomóc Ryuu w przygotowaniu pokoju. Meryn, postaraj się nie doprowadzić do tego, by głowa Jaxona eksplodowała od twoich wyjaśnień, podczas mojej nieobecności. – Elizabeth obróciła się w stronę wyjścia z jadalni. – Nic mu nie będzie. – Meryn wyciągnęła rękę i poklepała Jaxona po nodze. A on posłał Elizabeth spojrzenie, które wyraźnie mówiło: ‘Pospiesz się, proszę’. Pomachała im, wychodząc. – Miłej zabawy.

~ 192 ~

Po wyjściu stwierdziła, że Ryuu wstawił już drugie łóżko do apartamentu gościnnego, który mieli zająć Noah i Jaxon, a na każdym łóżku spoczywał stos pościeli. – Ryuu, mogę posłać te łóżka, jeśli masz coś jeszcze do zrobienia – zaproponowała. Sługa przesunął drugie łóżko na właściwe miejsce i cofnął się. Potem obrócił się w jej kierunku i skinął głową. – Byłbym bardzo wdzięczny. Muszę zacząć przygotowywać obiad i potrzebuję na to więcej czasu, skoro mamy do wykarmienia dwa razy więcej osób niż zwykle. Uzgodniłem już z Aidenem, że rekruci, włącznie z podwładnymi Meryn, będą posilać się dwie godziny przed wojownikami, a dzięki przesunięciu dotychczasowej pory posiłku o godzinę, będziecie mogli zasiąść do kolacji o dziewiętnastej. W ten sposób zostanie zachowany również pewien odstęp między obiema grupami, co ułatwi mi obsługę. Mimo że jadalnia jest dość duża, to nie sądzę, aby była w stanie pomieścić siedemnaście osób. Elizabeth dokonała

obliczeń

w

głowie

i

spojrzała

na

niego

pytająco. – Siedemnaście? – Wziąłem też pod uwagę to, że każdy z wojowników odnajdzie swoją partnerkę. Najlepiej będzie, jeśli już na początku ustalimy odrębne godziny posiłków – wyjaśnił. – Dobry pomysł. Możesz już iść do swoich zajęć, dokończę tutaj. – Podeszła i podniosła prześcieradła. Ryuu skłonił się. – Dziękuję. Powiadomię Meryn oraz młodego panicza Darrowa o nowych ustaleniach odnośnie posiłku i powiem mu, że zamówiłem odpowiednie uchwyty do łazienki, żeby mógł wygodniej z niej korzystać. – To bardzo miłe z twojej strony, jestem pewna, że to doceni. – Jeśli wybaczysz – powiedział i wyszedł. Elizabeth rozejrzała się po pomieszczeniu, stwierdzając, że w tak krótkim czasie, Ryuu zrobił wszystko, co można, aby ustawić meble w taki sposób, żeby Jaxon mógł swobodnie manewrować swoim wózkiem. Ten mężczyzna był chlubą swego zawodu. Nucąc, zaczęła ścielić łóżka. Tego typu domowe obowiązki, zawsze ją relaksowały. Były to nieskomplikowane zadania, które pozwalały swobodnie

~ 193 ~

błądzić myślom. Właśnie kończyła ścielić drugie łóżko, gdy usłyszała za sobą kroki. Nie zaprzątała sobie tym głowy, dopóki nie usłyszała obcego męskiego głosu. – No proszę, do mojego pokoju dołączono rozrywkowy pakiet. – Głos należał do wysokiego, muskularnego zmiennego. Miał blond włosy i zimne niebieskie oczy. Był klasycznie przystojny, ale jego rysy szpeciła szyderczo uniesiona górna warga oraz lubieżne spojrzenie. – Mylisz się – odparła Elizabeth, ruszając w kierunku drzwi. Chciała znaleźć Gavriela i Aidena, żeby dowiedzieć się, kim był ten facet. Kiedy miała go minąć, zablokował jej wyjście. – No nie bądź taka, poznajmy się lepiej – rzucił, wyciągając rękę, aby dotknąć jej włosów. Odsunęła się i spojrzała na niego gniewnie. – Odsuń się. W tej chwili. – Wbiła w niego spojrzenie, a on uśmiechnął się ironicznie. Bawiło go to. – Mam znajomości, kochanie, mogę ułatwić ci życie. ‘Pracuj” dla mnie, a nie będziesz musiała ścielić niczyich łóżek, prócz mojego – zaoferował. Myśli, że jestem służącą. – Mówiłam to już wcześniej, ale powtórzę jeszcze raz. Mylisz się, jestem sparowana i mieszkam tutaj. A teraz zejdź mi z drogi! – Próbowała się przepchnąć obok niego, ale chwycił ją i wepchnął z powrotem do środka. – Sugeruję, żebyś zostawił ją w spokoju – oświadczył Ryuu, wyłaniając się za jej prześladowcą, patrząc na niego wzrokiem wypranym z wszelkich uczuć. Elizabeth nigdy w życiu nie ucieszyła się tak na czyjś widok. – Ryuu, dzięki Bogu, że tu jesteś. – Odetchnęła z ulgą. Mężczyzna odwrócił się, zmierzył Ryuu wzrokiem i na widok fartucha, wybuchnął śmiechem. – Twój partner jest służącym. Śmiało, sprowokuj mnie Chińczyku, a moja rodzina cię załatwi – zagroził. Ryuu oderwał od niego wzrok i spojrzał jej w oczy. Uniósł pytająco brew. W odpowiedzi, rozłożyła ręce i wzruszyła ramionami. – Nie mam zielonego pojęcia, kim on jest, ale to jakiś kompletny idiota. A dla twojej wiadomości, Ryuu jest Japończykiem, a nie Chińczykiem, ty matole. – Skrzyżowała ramiona na piersi.

~ 194 ~

Warcząc, odwrócił się i znów po nią sięgnął. Ryuu po prostu wyciągnął rękę i otoczył szyję mężczyzny, wystrzeliwując błękitną iskrę. Jego oczy wywróciły się w tył głowy i upadł. Sługa pozwolił mu na twarde lądowanie, a Elizabeth skrzywiła się, gdy twarz mężczyzny zetknęła się z twardą podłogą. Ryuu zaoferował jej rękę, aby mogła wydostać się z pokoju, przechodząc nad tym ohydnym człowiekiem, który teraz blokował wyjście. Podała mu dłoń z uśmiechem, a on z łatwością przeniósł ją na drugą stronę. – Jeśli mogłabyś wrócić do Meryn oraz młodego panicza Darrowa, to pójdę sprowadzić Aidena i twojego partnera – zaoferował. – Dziękuję, Ryuu. – Elizabeth ruszyła za nim. Sługa wyszedł frontowymi drzwiami, kierując się na plac treningowy. – Tu jesteś. Szukaliśmy cię – oświadczyła Meryn, zmierzając w jej kierunku. Jaxon jechał obok niej na wózku. – Meryn, wracajmy do biura. Tu nie jest bezpiecznie. – Elizabeth objęła ramieniem przyjaciółkę, żeby pociągnąć ją z powrotem w kierunku, z którego właśnie nadeszli. Meryn stawiła opór. – Co, do diabła, masz na myśli mówiąc, że tu nie jest bezpiecznie? – zapytała. – Tu jesteś, ty suko! – usłyszeli wściekły ryk. Kiedy Elizabeth uniosła wzrok, ujrzała zataczającego się blondwłosego mężczyznę, który ruszył w ich kierunku. Nie sądziła, iż jest w ogóle możliwe, aby ktoś jeżdżący na wózku inwalidzkim, mógł przemieszczać się tak szybko, jak zrobił to Jaxon, który wyjechał do przodu, ustawiając się pomiędzy nadciągającym olbrzymem a miejscem, gdzie stały razem z Meryn. Gdy blondyn miał go minąć, Jaxon wyciągnął rękę i złapał go za przedramię. Jednocześnie, drugą ręką sięgnął w dół i zaciągnął hamulec w wózku. – Zejdź mi z drogi, kaleko! – zaprotestował gwałtownie rozwścieczony mężczyzna, próbując wyrwać rękę. Niestety, mimo usilnych prób, nie udało mu się uwolnić z silnego uścisku Jaxona. – Wygląda na to, że ten kaleka jest silniejszy od rekruta, który zajął pierwsze miejsce w testach. Wiedziałem, że jesteś dupkiem Sterling. Nie miałem tylko pojęcia, że jesteś taki słaby – zakpił Jaxon.

~ 195 ~

Elizabeth wytrzeszczyła oczy. To był ostatni z rekrutów? – Co tu się, u diabła, dzieje?! – ryknął głęboki męski głos. – Aiden! Bierz go, misiu! – Meryn wskazała na faceta, którego Jaxon nazwał Sterlingiem. Aiden ruszył do przodu i złapał przód koszuli blondyna, unosząc go o dobrych kilkanaście centymetrów nad podłogę. – Dlaczego zaatakowałeś moją partnerkę? – warknął z głębi gardła Aiden. Sterling rozejrzał się wokół zmieszany. Wskazał na Elizabeth? – To pańska partnerka? – zapytał. Za plecami Aidena rozległ się niski syk. Podszedł do nich Gavriel i wyciągnął

Sterlinga

z

uścisku

dowódcy. – Nie,

szczeniaku,

ona

jest

moja. – Gavriel przytrzymał go w powietrzu, potrząsając nim kilkakrotnie. Sterling przełknął ślinę, patrząc na Aidena i Gavriela szeroko otwartymi oczami. – Sir, sądzę, że zaszła jakaś ogromna pomyłka. Myślałem, że ona jest służącą i trochę z nią poflirtowałem. Kiedy zaprotestowała, zamierzałem pozwolić jej odejść, gdy ten drugi służący poraził mnie prądem. A gdy oprzytomniałem i przyszedłem tutaj, aby dowiedzieć się, dlaczego zostałem zaatakowany, ten na wózku na mnie napadł. Aiden zwrócił się do nich. – To prawda? Meryn spojrzała na Aidena: – Sorki, ale wszystko, co słyszałam to ‘bla, bla, bla’, jestem kłamliwym dupkiem ‘bla, bla, bla’. Aiden zignorował swoją partnerkę i spojrzał na Elizabeth. Wzięła głęboki oddech i opisała, co się wydarzyło. – Pojawił się w pokoju, który przygotowujemy dla Jaxona i Noaha, w momencie, gdy właśnie kończyłam ścielić łóżka. Sądził, że jestem w tym domu służącą, która świadczy pewne usługi. Poinformowałam go, jasno i wyraźnie, że się myli i jestem sparowana. Mimo to, nadal blokował mi wyjście z pokoju, kiedy usiłowałam się przepchnąć i pójść po ciebie. Wtedy pojawił się Ryuu. A ten

tu – wskazała

na

mężczyznę

trzymanego

w

górze

przez

jej

partnera – zakładam, że nazywa się Sterling, robił lekceważące, rasistowskie uwagi pod adresem Ryuu, uznając go po prostu za kolejnego służącego. Kiedy zaczął być agresywny, Ryuu pozbawił go przytomności, pomógł mi wydostać się z pokoju i poszedł was sprowadzić. Sterling oprzytomniał i chciał mnie

~ 196 ~

dorwać. Właśnie wtedy Jaxon go powstrzymał. – Elizabeth streściła swoją historię i odetchnęła głęboko. Gavriel syknął Sterlingowi prosto w twarz, a jego kły wysunęły się na całą długość. Aiden zwrócił się do jej partnera. – Gavriel, powierzam ci naszego najnowszego rekruta. Ma biegać, dopóki nie padnie z wyczerpania, a potem niech wykona wszystkie ćwiczenia, które zrobili pozostali. Dołóż wszelkich starań, aby bardzo dokładnie zapoznać go ze stylem życia naszej jednostki. Uśmiech Gavriela był przerażający. – Idziemy, szczeniaku, trzeba cię wytresować. – Wampir po prostu pociągnął walczącego mężczyznę w kierunku drzwi. – Ale ja muszę się przebrać – zaprotestował Sterling, wskazując na swoje buty i spodnie. – A to pech – warknął Gavriel. Ryuu otworzył przed nimi drzwi. – Dziękuję, Ryuu. Mogę cię prosić o przygotowanie specjalnego menu dla tego tutaj? Woda i kleik przez tydzień – poprosił Gavriel, gdy Sterling puścił wiązankę przekleństw. Ryuu skłonił się z uśmiechem – Oczywiście, to żaden problem. Gavriel skinął głową. – Wszystkie posiłki ma spożywać samotnie w swoim pokoju. – Osobiście tego dopilnuję – obiecał Ryuu. Gavriel częściowo wyniósł, częściowo wywlókł rekruta przez drzwi. Ryuu zatrzasnął je za nimi. Meryn zagwizdała. – Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Gavriel wyglądał na tak wkurzonego. – Spojrzała na swojego partnera. – Nie chcę go tutaj. Czy możemy się go pozbyć i wziąć kogoś innego? Aiden potarł twarz dłońmi. – Nie możesz wprowadzać nowych metod funkcjonowania czegoś, a potem je zmieniać, gdy nie spodobają ci się uzyskane wyniki. Zdobył najwięcej punktów i wybrał naszą jednostkę. Jeśli teraz zaczniemy wybierać sobie pupilków, zaszkodzi to naszej sprawie związanej z twoim nowym projektem odnośnie dołączenia do jednostek szóstego człowieka. – Aiden, on jest niestabilny. – Elizabeth wzdrygnęła się.

~ 197 ~

Zmienny niedźwiedź spojrzał na nią błagalnie. – Porozmawiam z nim na osobności i dokładnie wyjaśnię, co jest, a co nie jest akceptowane. Jestem pewien, że był tylko podjarany tą przeprowadzką. Po kilku dniach ochłonie. A do tego czasu, Gavriel będzie obserwował go jak jastrząb i nie odstępował na krok. – Aiden zwrócił się do Ryuu. – Jeśli znów będzie się stawiał, poraź go porządnie, możliwe, że w tym momencie, lekki uraz mózgu wyjdzie mu tylko na dobre. – Wzdychając, pocałował Meryn w czoło. – Wybaczcie mi, moje panie, ale muszę zadzwonić do brata i zapytać go, dlaczego nie ostrzegł mnie przed tym nadętym gnojkiem. – Aiden minął je, zatrzymując się obok Jaxona. Położył mu dłoń na ramieniu. – Dobra robota, synu. Znajdź mnie, kiedy moja partnerka nie doprowadzi cię do szaleństwa. Pokażę ci kilka ćwiczeń, które naprawdę pomogą w pracy nad górną częścią twojego ciała – oświadczył, po czym ruszył do swojego biura. Jaxon odwrócił się do nich z głupkowatym uśmiechem na twarzy. Beth miała przeczucie, że ta pochwała od Dowódcy Jednostki, wiele znaczyła dla Jaxona, zwłaszcza, iż był to komplement, odnoszący się do jego znakomitych fizycznych wyczynów. Elizabeth miała właśnie podziękować Jaxonowi za obronę, kiedy usłyszeli dzwonek do drzwi. Wszyscy spojrzeli na Ryuu, który stał najbliżej. Otworzył drzwi, za którymi stał mężczyzna z narzędziami budowlanymi. A z tyłu za nim, znajdowało się jeszcze dwóch ludzi w kombinezonach roboczych, z których jeden trzymał w dłoni podkładkę do pisania. – Sir. – Człowiek stojący z przodu przyłożył rękę do kasku ochronnego, witając się z Ryuu. – Dowódca Jednostki wezwał moją ekipę do budowy nowej garderoby. Ryuu przeniósł spojrzenie na pozostałych mężczyzn. – A my mamy przesyłkę dla Elizabeth Monroe. Transport w godzinach nocnych z Noctem Falls. – Wyższy z nich wskazał na ogromną ciężarówkę, stojącą na podjeździe. Wszyscy zwrócili się w stronę Elizabeth. Ryuu odchrząknął. – Lady Elizabeth, ilu paczek oczekiwałaś? Elizabeth

skrzywiła

się,

podeszła

do

drzwi

zewnątrz. – Przyjechała tylko jedna ciężarówka? Za plecami usłyszała szept Meryn. – Poważnie?

~ 198 ~

i

wyjrzała

na

Kierowca dostawczej ciężarówki skinął głową. – Tak, proszę pani, mamy wszystko w jednej ciężarówce, ale jest wypełniona po brzegi. Elizabeth zaczęła przeżuwać dolną wargę i zwróciła się błagalnie w stronę Ryuu. Nie miała pojęcia, od czego zacząć. Westchnął i zdjął fartuch, podając go jej. – Okej, panowie, proszę wejść. Jak się nazywacie? – zapytał, otwierając szeroko drzwi. – Jensen, jestem majstrem. – Ed, a to jest Mattie. – Kierowca ciężarówki przedstawił siebie i kolegę, gdy wszyscy znaleźli się w środku. Ryuu zamknął drzwi i uśmiechnął się do nich. – Mamy pewien problem, panowie. Garderoba, którą wybudujecie, ma pomieścić zawartość tej ciężarówki. Niedawno wprowadziło się tu siedmiu rekrutów, którzy zajęli naszego gościnne apartamenty i każdy pokój dosłownie pęka w szwach. Więc mamy teraz nie lada kłopot z tym, gdzie pomieścić nadesłane rzeczy. Ed spojrzał na Jensena. – Jak myślisz, jak długo potrwa wybudowanie takiej garderoby? Jensen potarł brodę. – Mam jeszcze dwóch rzemieślników fae, po których mogę zadzwonić. Moglibyśmy skończyć po zachodzie słońca, ale musimy zacząć już teraz. Ed skinął głową. – No to załatwione. Wy zrobicie dzisiaj tę garderobę, a my zostawimy tu na noc ciężarówkę. Gdyby ktoś mógł podrzucić nas do miasta, moglibyśmy odwiedzić kilka osób z rodziny, a potem wrócić jutro, żeby wszystko wnieść – zasugerował. Ryuu zamyślił się. – Kto by tu mógł zawieźć was do miasta? Drzwi wejściowe otworzyły się i do środka wszedł Noah. – Czy widzieliście, że na zewnątrz czeka cała masa ludzi, a na podjeździe stoi ciężarówka? – Na każdym ramieniu dźwigał worek marynarski, chwiejąc się pod ich ciężarem. Ed sięgnął i jedną ręką chwycił oba worki. Ryuu uśmiechnął się. – Masz idealne wyczucie Noah. Czy mógłbyś wyświadczyć nam ogromną przysługę i zawieźć tych dwóch dżentelmenów do Lycaonii, a potem odebrać ich stamtąd jutro rano?

~ 199 ~

Noah skinął głową. – Jasne, ale najpierw muszę wyciągnąć nasze rzeczy z samochodu, żeby ktokolwiek mógł się w nim zmieścić. Ed i Mattie porozumieli się skinieniem głowy. – Prowadź, chłopcze. Rozładujemy twój samochód, żebyś mógł nas podrzucić do miasta. Noah uśmiechnął się szeroko. – Naprawdę? To świetnie; niektóre z tych rzeczy są naprawdę ciężkie. – Posłał starszym mężczyznom promienny uśmiech. Ed mierzwił mu włosy. – No tak, chodź, pokażesz nam, gdzie trzeba wszystko przenieść. – Noah wyszedł na zewnątrz z Edem i Mattiem, paplając o Jitterbug i o tym, że to najlepsze miejsce na świecie. Jaxon jęknął. – Wiedziałam, że pachnie kawą. Nie będę mógł zasnąć przez całą noc, bo zagada mnie na śmierć. Ryuu zwrócił się z kolei do Jensena. – Jeśli pójdziesz ze mną, to pokażę ci miejsce, które będzie przerabiane. – Po czym obaj skierowali się na górę. – Już sama nie wiem, co się tu, co cholery, dzieje. Ale skoro Aiden jest w moim biurze, to wygląda na to, że będziemy musieli pójść do pokoju medialnego. Zresztą i tak chciałam go wymierzyć, żeby zobaczyć, ile metrów kabla będziemy potrzebować do ustawienia serwerów. Chodź Hulku na Kółkach! – Ku jego zdumieniu, Meryn klapnęła na kolana Jaxona. – Naprzód! – Wskazała na pokój medialny. Elizabeth wbiła wzrok w sufit.

– Meryn! Nie traktuj swojego

podwładnego, jak psiego zaprzęgu! – zaczęła krzyczeć, ale nagle przerwała. Czy to właśnie wyszło z jej ust? Meryn zaniosła się chichotem, a Jaxon wybuchnął śmiechem. Sięgnął w dół obiema dłońmi i przechylił wózek do tyłu, sprawiając, że Meryn zapiszczała, łapiąc go za szyję i niemal odcinając mu dopływ powietrza. Ale on tylko znów się roześmiał, a kiedy wózek opadł z powrotem na podłogę, obrócił koła i pognali korytarzem. Elizabeth nie mogła uwierzyć w to, jak drastycznie zmieniło się jej życie. Nie traktuj swojego podwładnego, jak psiego zaprzęgu? Stojąc samotnie w holu, zaczęła się śmiać. Jakim cudem udało jej się przetrwać do tej pory bez tych szalonych ludzi?

~ 200 ~

Drzwi frontowe

otworzyły się i poczuła zaskoczenie na widok

wchodzącego partnera. – Gdzie twój podopieczny? – zapytała. Podszedł do niej i przyciągnął do siebie, ocierając się nosem o jej szyję. Ten

prosty

gest

sprawił,

że

poczuła

między

nogami

przeskakującą

iskrę. – Wyjaśniłem Coltonowi i Darianowi, co się stało; obaj wspaniałomyślnie zaoferowali zająć się tym małym sukinsynem, kiedy pójdę sprawdzić, co z naszym remontem. Zakładam, że jedna ze stojących na zewnątrz ciężarówek należy do ekipy budowlanej. – Przejechał czubkiem nosa po jej szyi. Rozluźniła się w jego ramionach. Była dokładnie w miejscu, w którym chciała być. Ta utarczka ze Sterlingiem wstrząsnęła nią bardziej niż chciała się do tego przyznać, nawet sama przed sobą. Podobało jej się również to, że Gavriel zawsze wydawał się być gotów zapewnić jej dokładnie to, czego w danym momencie potrzebowała, choć sama nie była tego świadoma. – Tak, Ryuu pokazuje im teraz gabinet. Majster Jensen będzie musiał zadzwonić jeszcze po dwóch rzemieślników fae, żeby skończyć garderobę do wieczora, tak aby można było jutro przenieść moje rzeczy. Noah odwiezie dostawców do miasta, gdzie spędzą noc i odbierze ich stamtąd rano. Zostawiają tu ciężarówkę i wniosą wszystko jutro – wyjaśniła i trzymając w dłoni fartuch Ryuu, objęła go w pasie. – Kiedy usłyszałem, że ten gnojek próbował cię skrzywdzić, naprawdę chciałem go zabić. Gdzie jest Aiden? Nie chcę, żeby ten zboczeniec mieszkał pod tym samym dachem co ty – warknął Gavriel, rozglądając się wokół. – Jest w swoim biurze, dzwoni do swojego brata, żeby wypytać go o wspomnianego zboczeńca. Meryn już prosiła Aidena, żeby go odesłał, ale z uwagi na ten jej nowy program, nie możemy sobie pozwolić na to, by wyglądało, że jesteśmy stronniczy – wyjaśniła. Za plecami usłyszeli, jak Ryuu i Jensen schodzą na dół po schodach. Gavriel cofnął się i objął ją ramieniem. Ryuu podszedł do nich i Elizabeth podała mu fartuch. – Zakładam, że to ty jesteś majstrem? – zapytał Gavriel. – Tak, sir. Macie fajny dom – odparł Jensen.

~ 201 ~

– Ile czasu zajęłoby ekipie wybudowanie dobudówki do posiadłości Alfa? Wystarczająco dużej, aby pomieściła pięciu rekrutów – Gavriel wlepił wzrok w majstra, któremu dosłownie opadła szczęka. Ryuu zaczął chichotać i odszedł, przywiązując ponownie swój fartuch. – Sir? Mówi pan poważnie? – zapytał majster. – Śmiertelnie – odparł Gavriel. – Tego

rodzaju

projekt

wymaga

czasu,

materiałów,

roboczogodzin… – Jensen zastanowił się nad tym przez chwilę, po czym zwrócił się do Gavriela. – Jak pilna jest ta prośba? – Jeśli do końca tygodnia nie przeniesiemy stąd jednego z rekrutów, mogę stracić swoją nieśmiertelną duszę za zamordowanie tego zasrańca we śnie – warknął Gavriel. – Więc to rzeczywiście dość pilne. Okej, pozwólcie, że wykonam kilka telefonów. Jednak nie będę pana

okłamywał,

to

może

być

dość

kosztowne. – Jensen lekko poczerwieniał na twarzy. – Zrób wszystko, co uznasz za konieczne. Zadzwoń do kogo będziesz musiał.

Im

szybciej

zakończycie

budowę,

tym

większą

otrzymacie

premię – zaoferował Gavriel. Jensen skinął głową. – Zajmiemy się najpierw tą garderobą dla pańskiej damy, a potem wykonam kilka telefonów. – Kiwnął głową i wyszedł na zewnątrz, poganiając głośno swoich ludzi. – Jesteś najbardziej niesamowitym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznałam i kocham cię. – Elizabeth mocno przytuliła swojego partnera. – A ty jesteś najważniejszą rzeczą w moim życiu, jakże mógłbym nie zapewnić ci komfortu i bezpieczeństwa. Najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli będą mieli własną przestrzeń. Może z biegiem czasu moja ochota na wyrwanie mu gardła, zmaleje. – Wzruszył ramionami. – A jeśli nie, to zawsze mogę go torturować podczas treningu. – Mój bohater! – Udała, że mdleje. Przechylił ją do tyłu, pocałował w usta, a potem wyprostował się razem z nią.

~ 202 ~

– Pójdę się upewnić, czy Colton i Darian są wystarczająco surowi. A ty trzymaj Meryn z dala od kłopotów. – Wygląda

na

to,

że

to

jest

moim

nowym

życiowym

obowiązkiem. – Przewróciła oczami. – Mogło być gorzej, mogłaś być odpowiedzialna za trenowanie tego skurwiela. – Oczy Gavriela zaczęły migotać, zmieniając kilkukrotnie barwę z szarości na czerwień i na odwrót. – Baw się dobrze. Tylko w czasie swojej pracy nie zabij żadnego ze swoich rekrutów, kochanie – powiedziała i przerwała. Znowu to zrobiła! Powiedziała coś tak cudacznego, ale w tym domu wariatów, to zdecydowanie miało sens. Gavriel prychnął pogardliwie. – Niczego nie obiecuję – odparł, obracając jej własne słowa przeciwko niej i wyszedł. Nie zabij w czasie swojej pracy żadnego z rekrutów? I ona mówiła to poważnie? Może w związku z tym parowaniem, zasługiwała na coś więcej niż tylko nowa garderoba.

~ 203 ~

ROZDZIAŁ 14 Elizabeth

zamierzała

właśnie

dołączyć

do

Meryn

i

Jaxona,

przebywających w pokoju medialnym, kiedy po raz kolejny rozległ się dzwonek do drzwi. Rozejrzała się, ale w zasięgu wzroku nie było nikogo. Podeszła więc do drzwi i otworzyła je. Dwaj mężczyźni w kombinezonach powitali ją uśmiechem. – Witaj panienko, przywieźliśmy zamówiony sprzęt biurowy – oświadczył ten łysiejący, tytułem wstępu. Elizabeth uśmiechnęła się do obu mężczyzn. – To cudownie! Proszę tutaj poczekać, pomieszczenie jest w tej chwili zajęte. Postaram się, żeby za sekundę było wolne. Zaraz wracam. – Zamknęła drzwi i pospieszyła korytarzem do biura. Zapukała, zanim weszła do środka. Aiden właśnie odkładał swoją archaiczną słuchawkę telefoniczną. Odchylił się do tyłu, wyglądając na zmęczonego. – Co powiedział Adair? – zapytała. Była ciekawa, co brat Aidena wiedział o Sterlingu. Akademia raczej nie dopuszczała do takich sytuacji, by ktokolwiek, kto mógłby stwarzać realne zagrożenie, prześliznął się przez system. Aiden westchnął. – Powiedział, że Sterling uchodził za snoba i poniekąd za osobę tyranizującą słabszych, ale na wszystkich sprawdzianach i testach, uzyskiwał wyjątkowo dobre wyniki. Pochodzi z bardzo zamożnej rodziny, więc w grę wchodzi polityka. Adair mówił też, że przez połowę czasu spędzonego w akademii, Sterling uganiał się za kobietami i nie ma tak naprawdę pojęcia, jak dobry mógłby rzeczywiście być ten gnojek, gdyby został odpowiednio przeszkolony. Mój brat miał nadzieję, że po przydzieleniu go do oddziału trochę się uspokoi. Nie chcę przymykać na to wszystko oczu, ale niech mnie cholera, jeśli nie mam związanych rąk. – Tak więc wychodzi na to, że ten koleś zawsze był kutasem, ale teraz jest kutasem, którego obecnie szkolimy, zapoznając go z jeszcze lepszymi sposobami ranienia i zabijania ludzi. Trening nie czyni złych ludzi dobrymi, Aiden – ostrzegła Elizabeth.

~ 204 ~

Aiden skinął głową. – Uwierz mi, wiem o tym doskonale. – Zmarszczył brwi. – Potrzebujesz czegoś? – Tak, właśnie dostarczono nowe biurowe meble, więc będziemy potrzebować dostępu do tego pomieszczenia. –I

tak

już

tu

skończyłem.

monitorowaniu Sterlinga. Mam

Pozostałą

część

nadzieję, że Gavriel

dnia go

spędzę jeszcze

na nie

zabił – mruknął, podnosząc się z fotela. – A tak dla twojej wiadomości, to Gavriel poprosił ekipę budowlaną o dostawienie do posiadłości Alfa dobudówki dla rekrutów. Oświadczył, że jego nieśmiertelna dusza byłaby w niebezpieczeństwie, gdyby musiał mieszkać pod tym samym dachem, co Sterling. – Elizabeth skrzywiła się, gdy Aiden wytrzeszczył szeroko oczy. Zaskoczył ją zupełnie, gdy na jego twarzy pojawił się szeroki chłopięcy uśmiech. – Świetnie! A ponieważ to on o to poprosił, może pokryć większą część kosztów. Mimo wszystko, ten dzień okazał się całkiem dobry. A najlepsze z tego wszystkiego jest to, że skoro to Gavriel wystąpił z prośbą o remont, nikt nie może mi zarzucić, że inaczej traktuję rekrutów. Do diabła, a jeśli jeszcze do tego mój ojciec zdoła przedstawić to w odpowiednim świetle, możemy sprawić, że będzie wyglądało to tak, jakbyśmy rozpieszczali ich nowym sprzętem i własnymi barakami. – Minął ją, pogwizdując sobie pod nosem. Elizabeth nie potrafiła powstrzymać uśmiechu i wychodząc z biura, ruszyła za nim w stronę frontowych drzwi. Aiden otworzył je szeroko, a obaj mężczyźni cofnęli się z zaskoczenia. Dla tych osób, które nie znały Dowódcy Jednostki, mógł on robić wrażenie szorstkiego żołnierza. Ale odkąd zamieszkała z nim pod jednym dachem, poznała go lepiej i wiedziała, że ten facet jest kompletnym słodziakiem. – Panowie – warknął Aiden i mijając ich, udał się w kierunku placu treningowego. Obaj mężczyźni odwrócili się do niej, wyglądając na wystraszonych. Posłała im

swój

najpiękniejszy

uśmiech,

dzięki

czemu

rozluźnili

się

nieco. – Tędy, panowie. Nie mogę się już doczekać, aby zobaczyć, jak będzie wyglądało biuro z nowymi meblami. Chociaż będziemy jednak musieli uważać na biurko dowódcy, ponieważ to antyk. – Wprowadziła ich do swojego

~ 205 ~

przyszłego biura. Obaj popatrzyli na ogromne rzeźbione biurko i przełknęli ślinę. Przesunięcie go będzie ciężką harówką. Po upływie godziny, mężczyźni uchylili czapki i wyszli. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Po przesunięciu na jedną stronę drewnianego monstrualnego biurka Aidena, które miało od tej chwili pełnić funkcję stanowiska roboczego, wydawało się ono o wiele większe. Nowe meble były wprawdzie mniejsze, ale bardziej funkcjonalne, dzięki gablotkom, szafkom na dokumenty oraz szufladom. Spojrzała

na

nowe

komputery,

które

stały

w

dalszym

ciągu

nierozpakowane. Z uśmiechem na twarzy, udała się do pokoju medialnego, gdzie Meryn pokazywała Jaxonowi i Noah, jak demontować kable ethernetowe, żeby przymocować do nich nowe złącza. Noah musiał niepostrzeżenie wrócić podczas wnoszenia mebli. Cieszyła się, że udało mu się wrócić bezpiecznie. – Och, Meryn, mam dla ciebie zajęcie – oznajmiła. Meryn uniosła wzrok. – O co chodzi? – Dostarczono nowe komputery. Chciałabyś zaprezentować swoim podwładnym jak je skonfigurować? – Ledwie te słowa padły z jej ust, a Meryn już wstała i ruszyła do biura. Ona, Jaxon i Noah udali się tam za nią, a po dotarciu na miejsce zobaczyli, jak obwąchuje pudełka. – Mają ten specyficzny, technologiczny zapach nowości – wyjaśniła im, zanim zaczęła otwierać opakowania. Elizabeth

rozparła

się

wygodnie

na

swoim

nowym

skórzanym

kierowniczym fotelu, zamknęła oczy i przysłuchiwała się ich podekscytowanej paplaninie. Była wyczerpana. Pozwoliła im zająć się komputerami, podczas gdy sama zamknęła tylko na chwilę oczy. ***** Kiedy się przebudziła, słońce już zachodziło, a w pomieszczeniu zaczynało robić się chłodno. Spuszczając wzrok, stwierdziła, że Meryn po raz kolejny okryła ją troskliwie czerwoną narzutą. Podniosła się z uśmiechem. Chwilę potrwało, nim zawroty głowy ustąpiły i poczuła się na tyle dobrze, by opuścić biuro. Kiedy już stanęła pewnie na własnych nogach, podążyła za

~ 206 ~

głosami dobiegającymi z salonu, gdzie zastała mężczyzn i Meryn. Gavriel wstał, gdy weszła do środka i natychmiast znalazł się u jej boku. – Mogłeś mnie obudzić – stwierdziła, kiedy pochylił się, żeby ją pocałować. Jego usta były ciepłe i miękkie, ten mężczyzna nie miał prawa być tak piękny. Gavriel potrząsnął głową. – Próbowałem to zrobić, ale spałaś tak smacznie, że nie miałem serca cię budzić. Gdybyś sama nie wstała, obudziłbym cię niedługo na kolację. Podeszli i usiedli na jednej z kilku dwuosobowych kanap. Keelan czytał, a Colton i Darian przekomarzali się nad szachownicą. Meryn siedziała obok Aidena i razem czytali ‘Maca dla opornych’. Rozejrzała się i zauważyła, że w pobliżu nie ma żadnego z rekrutów, ani stażystów. – Meryn, gdzie są twoi podwładni? – zapytała. Przyjaciółka uniosła wzrok znad książki. – Przyszedł Lennox i zabrał ich, żeby wszyscy mogli się lepiej poznać. Skończyli kolację jakąś godzinę temu. Teraz Ryuu przygotowuje jadalnię dla nas. Elizabeth zwróciła się do swojego partnera. – A Sterling? Colton zaśmiał się głośno z drugiego końca pokoju. – Powiedział, że jest zbyt zmęczony, aby jeść i po raz ostatni widziano go, jak zataczając się zmierza w kierunku swojego pokoju. Jutro będzie żałował, że nic nie zjadł – stwierdził, potrząsając głową. Gavriel trącił nosem jej szyję. – Colton i Darian bardzo dobrze się nim zajęli – wyszeptał. – O rany – rzuciła, a potem się roześmiała. Rozejrzała się po pokoju, wszyscy cieszyli się spokojnym wieczorem. Ogień płonął w kominku, rzucając ciepły złoty blask. Wtuliła się w partnera, pławiąc w promieniującym od ognia cieple. Dźwięk dzwonka, który dobiegł z holu sprawił, że wszyscy popatrzyli na siebie. A potem odwrócili się, skupiając wzrok na niej. Zarumieniła się. – Wszystkie moje dostawy już dzisiaj dotarły. Dzwonek rozległ się ponownie. Aiden wstał i wyszedł, żeby sprawdzić, kto przyszedł. Usłyszała znajome głosy jeszcze zanim, jak się domyślała, cały klan McKenzie przekroczył próg

~ 207 ~

salonu. Meryn poderwała się na nogi i od razu podeszła do Adelaide, żeby ją uściskać. Potem została przekazana w ręce mężczyzny, będącego starszą wersją Aidena, który pocałował ją w czubek głowy i podsunął Adamowi. On oraz pozostali dwaj mężczyźni, uścisnęli dziewczynę i zmierzwili jej włosy. Aiden spojrzał na nich. – Co wy tu wszyscy robicie? Adelaide rzuciła spojrzenie w kierunku Meryn. Dziewczyna, która właśnie usiłowała wskoczyć na plecy blondyna, nawet nie zauważyła jej badawczego wzroku. Elizabeth uśmiechnęła się. Adelaide może i sprawiała wrażenie słodkiej, ale była ostra i niezwykle spostrzegawcza. Mogła się założyć, że podczas ich ostatniej wizyty, kiedy pojawiły się w takcie spotkania koła dziewiarskiego, Adelaide dostrzegła zmianę w Meryn i przekonała swoich mężczyzn do odwiedzin, żeby mogła to sprawdzić. Adelaide spojrzała na Mariusa, który wystąpił naprzód z wielkim koszem. – Przywiozłam ciasteczka – oznajmiła Adelaide i ściągnęła czerwono biała kraciastą serwetę, aby odsłonić szeroki wybór słodkości. Meryn zatrzymała się w połowie podskoku i porzucając przystojnego mężczyznę, pospieszyła naprzód. – Ciasteczka! Adam szturchnął łokciem nadąsanego blondyna, naśmiewając się z niego. – Wygląda na to, że plasujesz się poniżej ciasteczek, Ben – zażartował. – Nie możemy afiszować się za bardzo z naszą miłością, bo inaczej Aiden stanie się drażliwy – odparł Ben. Aiden warknął, a Ben westchnął. – Widzisz, już robi się zrzędliwy. Mężczyzna, który wyglądał jak Adam i Aiden, zarechotał. – Któregoś dnia cię za to pokiereszuje i będziesz na to zasługiwał, braciszku. – Adair, nie podsuwaj mu żadnych pomysłów, bo to ja muszę go później łatać – pożalił się Adam. Adelaide postąpiła naprzód, przewracając oczami. Rozglądała się, dopóki nie dostrzegła Elizabeth. Wstała z kanapy razem z Gavrielem i oboje podeszli do matki Aidena. Ją również Adelaide uścisnęła i cofnęła się. – Na wypadek, gdybyś się jeszcze nie domyśliła, to są moi synowie, Adam, Adair i Ben. To mój partner, Byron, a Mariusa, mojego sługę już poznałaś.

~ 208 ~

Elizabeth skinęła mężczyznom głową. Byron i Marius skłonili się dwornie, a Ben mrugnął do niej zalotnie. Gavriel obnażył kły na dowcipnisia. Ben przesunął się za swojego starszego brata. Adair tylko westchnął, ale nie odsunął się, odgrywając rolę tarczy, tak jak chciał jego braciszek. Szczerząc się od ucha do ucha, Aiden objął Meryn ramieniem. – Chyba wiem, dlaczego tu jesteś, mamo. Adelaide spojrzała na syna. Od razu pojęła znaczenie jego szerokiego uśmiechu i radości widniejącej w oczach. Uniosła dłonie do ust i wydała cichy okrzyk. Pobiegła i pociągnęła Meryn w ramiona, płacząc. – Jest, prawda? Och, Byron! – Adelaide zalała się radosnymi łzami, odwracając do swojego partnera z Meryn, którą nadal trzymała w objęciach. – Tak. – Aiden spojrzał na ojca nieco zamglonymi oczami. – Wygląda na to, że zostaniesz dziadkiem – obwieścił. Ojciec Aidena zaskoczył ich wszystkich, wydając głośny, radosny okrzyk, nielicujący z jego stanowiskiem. Podszedł do Mariusa, który wręcz promieniał, sięgnął do koszyka i poszperał pod serwetą, zakrywającą ciasteczka, po czym wyciągnął coś, co wyglądało na bardzo starą butelkę szkockiej. – Trzeba to uczcić! – wykrzyknął z zarumienionymi policzkami i błyszczącymi oczami. Otaczający Aidena bracia śmiali się i poklepywali brata po plecach. Członkowie oddziału popatrzyli na siebie z szerokimi uśmiechami, ponieważ oni już znali radosną nowinę. Byron przywołał ich skinięciem, gdy Marius pomagał Ryuu rozdać kieliszki. Elizabeth usiadła z Meryn i Adelaide na kanapie, podczas gdy mężczyźni wznosili toasty i świętowali. Gavriel odwrócił się do niej i uśmiechnął. Nie mogła powstrzymać zabłąkanej myśli, że może pewnego dnia, to oni będą świętować przyszłe narodziny własnego dziecka. – Ta świąteczna atmosfera przypomniała mi o tym, że chciałam zapytać was, czy wszyscy będziecie mogli w tym roku spędzić z nami Święto Dziękczynienia? – spytała Adelaide wojowników. Wszyscy

mężczyźni,

oprócz

Coltona,

przytaknęli

skinieniem

głowy. – Obiecałem swojej mamie, że te święta spędzę razem z nimi. – Wydał ciężkie westchnienie. – Będę tęsknił za kuchnią Mariusa i Ryuu – przyznał,

~ 209 ~

sprawiając, że zabrzmiało to niczym epicka tragedia. A Darian od razu zaczął dręczyć go z powodu jedzenia, które przegapi. Adelaide uśmiechnęła się, rozbawiona ich przekomarzaniem, po czym zwróciła się do swojej córki. – Och Meryn, nie mogłaś sprawić nam lepszego prezentu z okazji przesilenia. Nie byłam tego do końca pewna, kiedy pojawiłyście się na spotkaniu koła dziewiarskiego. Twój zapach się zmienił, ale nie miałam pewności, czy nie było to związane z tym, że założyłaś ten amulet, który dostałaś od Vivian. – Nie, to tylko zwykła ciąża – Meryn wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – A skoro mowa o prezentach. – Elizabeth uśmiechnęła się i sięgnęła do kieszeni. Przez cały dzień nosiła przy sobie kamienie, ale zapomniała dać jeden z nich Meryn, a teraz mogła wręczyć oba nowym właścicielkom. Upuściła kamienie na ich dłonie. – Jaki ładny. A co to jest? – zapytała Meryn. – To rodzaj zabezpieczenia. Moi ojcowie kazali je dla mnie zrobić, gdy miałam szesnaście lat i do tego czasu stało się dość oczywiste, że jestem szczególnie podatna na wszelkiego rodzaju wypadki. Są one połączone z wisiorkiem, który noszę. Jeśli kiedykolwiek będę miała kłopoty lub się zranię, obrócę wisiorek, a wtedy wyśle on ostrzeżenie do każdego, kto znajduje się w posiadaniu takiego kamienia. Tak więc, jeśli zobaczycie rozbłyskujący kamień, będzie to oznaczać, że mogę potrzebować waszej pomocy – wyjaśniła. – Ekstra. – Meryn schowała swój do kieszeni. Adelaide uśmiechnęła się do niej ciepło. – To ogromny zaszczyt oraz dar, że mi ufasz, dziękuję. – Włożyła swój kamień do małej materiałowej sakiewki, zawieszonej na nadgarstku, a potem zwróciła się do Meryn. – O jejku! Pomyśl tylko, w naszej rodzinie znowu pojawi się dziecko – westchnęła uszczęśliwiona, a jej policzki pokryły się rumieńcem. – Na początku, byłam tym trochę przerażona, ale już przywykłam do tej myśli. Nie mogę doczekać się spotkania z drugą wersją Meryn – oświadczyła dziewczyna, pocierając płaski brzuch. Aiden zmarszczył brwi. – Będziemy mieć chłopca.

~ 210 ~

Meryn skrzywiła się w odpowiedzi. – Nie, nie będziemy. To będzie dziewczynka i zamierzam nauczyć ją wszystkiego, co powinna wiedzieć o Doktorze, Gwiezdnych Wojnach, pistoletach i granatach. Aiden zakrztusił się szkocką. – Jeszcze czego! Nawet jeśli będziemy mieli maleńką córeczkę, to ona będzie moją księżniczką. Będzie miała ładne różowe sukienki z koronką i lalki! Meryn zamrugała. – Lalki? Koronki? Różowe? Nie ma kurwa mowy! – Więc będziemy mieli chłopca – odparował Aiden. Adelaide klasnęła w dłonie i oboje zamilkli. – Mam

idealne

rozwiązanie – oświadczyła, a Aiden i Meryn spojrzeli na nią wyczekująco. – Po prostu

miejcie

bliźnięta,

Meryn,

chłopca

i

dziewczynkę.

–

Adelaide

uśmiechnęła się do nich promiennie. Oboje pobledli i popatrzyli na siebie. – Tylko jedno, prawda? – zapytała Meryn. Aiden skinął głową. – Zdecydowanie tylko jedno. Adelaide wydęła wargi. – Ale bliźnięta byłyby takie słodkie, a następnym razem trojaczki. Meryn ze zgrozą wpatrywała się przez chwilę w swoją teściową, zanim przeniosła spojrzenie na Ryuu, który właśnie serwował przygotowane naprędce koreczki, z okazji tego zaimprowizowanego przyjęcia. – Ryuu, odpędź złą wróżbę – poleciła Meryn. Sługa uniósł brew. – Nie masz się czego obawiać z powodu słów pani Adelaide, denka. Jeśli Przeznaczenie zechce obdarzyć cię bliźniętami, to niewiele możesz na to poradzić. Meryn westchnęła. – W porządku, ale jeśli jest ich dwójka, to ty i Aiden będziecie mieli podwójną ilość pieluch do zmieniania. – Hej! – zaprotestował jej partner. A Adam, Adair i Ben parsknęli śmiechem. Ben poklepach Aidena po ramieniu. – Więc mogę już kupić zestaw perkusyjny i farby do malowania palcami? Aiden jęknął. – Noo, a co może zacząć kupować wujek Colton? – dorzucił Colton, śmiejąc się razem z Benem.

~ 211 ~

– Jesteście nieznośni. – Meryn roześmiała się z miny Aidena, zanim zwróciła się do swojego sługi. – Ryuu, chce mi się pić. Mamy coś oprócz szkockiej? Ryuu skinął głową. – Zaraz przyniosę jakiś sok, to

zajmie

tylko

chwilę – odparł, umieszczając dużą tacę na stoliku. – Ja się tym zajmę, Ryuu – powiedziała Elizabeth, podnosząc się z miejsca. Kiedy wstała, odniosła wrażenie, jakby cały pokój przechylił się. Obraz stał się zamazany, a przed oczami pojawiły się mroczki. W tle usłyszała krzyk Meryn, ale nie wiedziała, co ją tak zdenerwowało. Usłyszała trzask i poczuła ostry ból w boku. – Króliczku! – zawołała Meryn. Zamrugała i przekręciła głowę, próbując unieść powieki. Nie mogła się skupić. Nad sobą usłyszała niski warkot. Gavriel przykucnął nad jej ciałem, wymachując rękoma, które pojawiły się na skraju jej pola widzenia. – Jasna cholera, Gavriel, odsuń się! Ona się wykrwawi! – krzyknął Adam. – Gavrielu, twoja partnerka potrzebuje pomocy – przemówił spokojnie Aiden, próbując zmusić w ten sposób swojego zastępcę do skupienia uwagi. Zamrugała, patrząc na mężczyzn i napotkała spojrzenie Coltona. Mrugnęła ponownie, a mars na jego czole pogłębił się jeszcze bardziej. Patrzyła, jak podchodzi do Ryuu. – Jak tylko nic nie stanie na przeszkodzie, poraź go i nie martw się o mnie – polecił. Gavriel pochylił się i polizał jej bok, jakby próbował zamknąć ranę. Spojrzała w dół i zobaczyła wystający z boku duży kawałek szkła, pochodzący ze stolika. Pozwolił głowie opaść do tyłu i zamknęła oczy. – Króliczku! Nie! Słyszała płacz Meryn. Chciała jej powiedzieć, że naprawdę powinna się uspokoić, ze względu na dziecko, ale nie mogła poruszyć ustami. Otworzyła oczy i zobaczyła, jak Colton bierze głęboki oddech i rusza na Gavriela, odciągając go od miejsca, w którym leżała. Gavriel zasyczał i zaatakował go z ogromną furią. Używając szponów, walczył desperacko, żeby do niej wrócić. Ryuu stanął przy nich w przeciągu kilku sekund. Wyciągnął rękę i chwycił wampira za nadgarstek. Wybuchł

~ 212 ~

niebieski płomień, który objął zarówno Gavriela, jak i Coltona. Płomienie zapłonęły intensywnie, a obaj mężczyźni zesztywnieli, krzyknęli, po czym osunęli się na podłogę, tracąc przytomność. – Hej, skarbie. Nie żartowałaś, kiedy mówiłaś mi, że zostaniemy przyjaciółmi, prawda? – zapytał Adam, gdy jego delikatne dłonie, odsunęły materiał jej koszulki. – Gavriel? – wyszeptała. Ryuu zbliżył się do nich z troską wypisaną na twarzy. – Na razie jest nieprzytomny. Wkrótce się ocknie i miejmy nadzieję, że będzie myślał bardziej logicznie, niż przed chwilą. – To nie boli – zwróciła się do Meryn, której łzy spływały po policzkach. Adelaide obejmowała ramieniem córkę, a Marius stał za nimi w opiekuńczej pozie. Meryn pociągnęła nosem i przełknęła ślinę. – To znaczy, że jest źle. Kiedy nie boli, to oznacza, że jest tak źle, iż twój mózg zamknął się na tego rodzaju doznania. Adam uśmiechnął się. – To nic, z czym byśmy sobie nie poradzili. Pomożecie panowie? Zamknęła oczy w trakcie przenoszenia na koc. – Nie pozwólcie mu się za to obwiniać – wyszeptała. – Skupmy się teraz na tobie – powiedział Adam. – No dobra ludzie, przenieśmy ją do samochodu tak równomiernie i delikatnie, jak to tylko możliwe. Kiedy jej wzrok zaczął ciemnieć coraz bardziej, uśmiechnęła się. – Dobrze – wyszeptała i poddała się ogarniającej ją ciemności. ***** – Nic z tego nie rozumiem, przecież jest zmienną, do tej pory powinna się już zacząć leczyć. – Elizabeth ocknęła się, słysząc sfrustrowany głos Adama. Wyczerpana, nie otwierała oczu i słuchała. – Co masz na myśli? – usłyszała pytanie swojego partnera. Poczuła ulgę, że nic mu nie jest i był przy niej.

~ 213 ~

– Na jej czole widnieje siniak, który wciąż się goi. Jako zmiennokształtni albo się leczymy, albo nie. To wygląda tak, jakby się uzdrawiała, ale w wolnym tempie, tak jak ludzie – wyjaśnił Adam. – Czy ona jest chora? Ostatnio narzekała, że jest zmęczona – wyznał Gavriel. – Jak świeże są te ukąszenia? – Pochodzą z ostatniej nocy. – Jak często się od niej pożywiałeś? – zapytał Adam. – Odkąd przyjechała, to raz, może dwa razy dziennie. Ostatniej nocy straciłem nad sobą kontrolę i straciła więcej krwi, niż zwykle – przyznał jej partner. Adam wydał z siebie „hmmm”, czyli dźwięk, który robił każdy lekarz uzdrowiciel, z jakim miała kiedykolwiek do czynienia. – Dla pewności, wykonam jeszcze kilka testów, ale już teraz mogę stwierdzić, że powodem tego, dlaczego się nie leczy jest skrajna niedokrwistość. Ten kawałek szkła w boku, też jej się nie przysłużył. – To moja wina – szepnął Gavriel. – Pozwól, że cię o coś zapytam. Dlaczego pożywiałeś się od niej tak często? Przecież wysyłałem do posiadłości ponad trzykrotnie więcej krwi, niż wymagane jest to zazwyczaj podczas przemiany. – Jej krew pomagała mi znacznie bardziej niż ta pozostała ilość razem wzięta. Adam wydał kolejne „hmmm”. – Ciekawe. – Przestanę się od niej pożywiać. Elizabeth obróciła się na łóżku i otworzyła oczy. Obaj mężczyźni spojrzeli na nią i natychmiast podeszli. Adam ujął jej nadgarstek między palce i popatrzył na swój zegarek. Gavriel

przeczesał

delikatnie

jej

włosy. – Tak

mi

przykro,

kochanie – powiedział napiętym głosem. – Moja krew pomaga. Słyszałam, jak rozmawiałeś wcześniej z Coltonem, kiedy zraniłeś się w głowę. Moja krew przywraca ci szybkość i siłę, co zapewnia ci bezpieczeństwo. – Chciała sięgnąć i dotknąć jego twarzy, ale czuła, że jej ręka jest zbyt ciężka.

~ 214 ~

– Moim obowiązkiem, nie, przywilejem jest cię chronić, a to ty przez cały ten czas ochraniałaś mnie. – Gavriel zamknął oczy, jakby cierpiał. Adam wypuścił jej nadgarstek. – Elizabeth, czy przychodzi ci do głowy jakiś powód, dla którego twoja krew wpływałaby na Gavriela inaczej niż ta od dawców z Lycaonii? – zapytał. – Może to dlatego, że jesteśmy partnerami? – spytał Gavriel, myśląc na głos. Adam zrobił kwaśną minę. – Nie mam nic przeciwko metafizycznym więziom, które nas łączą, ale to wpływa na ciebie na poziomie fizycznym; więc jeśli to możliwe, to chciałbym zacząć właśnie od tego. Elizabeth pomyślała o tym, jak bardzo odmienne było teraz jej życie od tego, które wiodła wcześniej. Wszystko się zmieniło. Inny dom, jedzenie, tryb życia, sługa… Zatrzymała się na tej myśli. – Inny sługa – wyszeptała. – A jakim sposobem, Ryuu może na to wpływać? – dociekał Adam. – Nie on, tylko Sebastian, sługa mojego wuja. Każdego ranka, kiedy szykowałam się na kolejny dzień, przynosił mi śniadanie do apartamentu. Włącznie z witaminami opracowanymi przez mojego ojca. Nie brałam ich, odkąd tu jestem, ale mogę się założyć, że to dlatego moja krew pomaga bardziej niż ta z twoich torebek. Rada z Noctem Falls, zwróciła się do mojego ojca z prośbą o opracowanie zestawu witamin, które pomagałyby uzupełniać to, czego obecnie brakuje w diecie ludzi i zmiennokształtnych. Nie pożywiamy się już tak, jak kiedyś. Jeśli ludzie i zmiennokształtni nie otrzymują odpowiedniej ilości witamin i minerałów, to wampiry również tego nie dostaną. To wszystko wciąż jest w fazie testowej, nim zostanie rozprowadzone i trafi do innych miast. – Spojrzała na Adama. – Zapewne mój ojciec może ci powiedzieć coś więcej na ten temat. Gavriel zwrócił się do Adama. – To by wyjaśniało, dlaczego Meryn jest tak nieapetyczna. Dorastała na fast foodach i kofeinie. Dopiero przez ten ostatni miesiąc, zaczęła odżywiać się przyzwoicie

pod

czujnym

okiem

Ryuu. – Gavriel zmarszczył brwi. – Jeśli to te witaminy są przyczyną, dla której krew Beth pomaga, to może znacznie ułatwić przemianę innym wampirom. Ta, którą do tej pory piłem, zaspokajała pragnienie jedynie w niewielkim stopniu

~ 215 ~

i równie dobrze mogła to być woda. Nic dziwnego, że moje ciało absorbuje w szybkim tempie tak duże jej ilości. Muszę spożywać trzykrotnie więcej krwi niż normalnie, aby uzyskać niezbędne minimum wymagane w przypadku zmian, przez które przechodzę, a to nawet w przybliżeniu nie dorównuje ilości, jakiej rzeczywiście potrzebuję. Adam poklepał ją po nodze. – Zatrzymam cię tu na noc. Torebkowana krew może i nie pomaga twojemu partnerowi, ale w twoim przypadku czyni cuda. Do rana powinnaś być niemal całkowicie uleczona. Jeśli mi wybaczycie, to pójdę skontaktować się z pewnym naukowcem z Noctem Falls. – Adam odwrócił się i skierował w stronę drzwi. – Nie mów mu nic o mnie, bo będzie się niepotrzebnie martwił – zawołała za nim. Adam skinął głową i zamknął za sobą drzwi. Gavriel wziął ją za rękę i w milczeniu przesunął kciukiem po jej kłykciach. Ta pieszczota była tak kojąca, że zamknęła oczy i odpłynęła. – Chcesz mnie tutaj? – zapytał Gavriel, przerywając ciszę. Otworzyła oczy i zmarszczyła brwi. – Oczywiście, że chcę cię mieć przy sobie. – Opóźniłem

twój

proces

leczenia,

ponieważ

straciłem

kontrolę.

Postrzegałem wszystkich jako zagrożenie; mogłaś umrzeć, a ja nadal bym z nimi walczył. – Jego twarz była nieczytelna. – Jesteś moim partnerem, należę do ciebie. – Na pewno nie chcesz wrócić do domu? Nie na zawsze, ale przynajmniej, dopóki moja przemiana nie dobiegnie końca. Ciągnęła go za palce, dopóki nie spojrzał jej w oczy. – Teraz to ty jesteś moim domem. Wziął drżący oddech. – W takim razie mogę ci jedynie obiecać, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby zminimalizować zagrożenie, jakie dla ciebie stanowię, bez względu na to, ile mnie to będzie kosztować. Uniosła jego rękę do ust i pocałowała wierzch jego dłoni. – Nie zmuszaj mnie, żebym cię później skrzywdziła – zagroziła mu z uśmiechem. Oczy mu pojaśniały i potrząsnął głową. – Chyba wolę szczere i czasami obrazowe pogróżki Meryn, od tych twoich uprzejmych, wygłaszanych z

~ 216 ~

uśmiechem gróźb. – Pochylił się i pocałował ją delikatnie. Czuła głębię jego miłości w najdelikatniejszych pieszczotach, jakimi ją obdarzał. – Pójdę do sąsiedniego pokoju i jeszcze raz przeproszę Coltona. Jest nie tylko lekko poraniony, ale też przyjął na siebie dość silny wstrząs, kiedy odciągnął mnie od ciebie, żeby mogli się tobą zająć. Niestety, elektryczność oddziałuje na zmiennych znacznie bardziej niż na wampiry. On też zostanie zwolniony dopiero jutro. – Biedny Colton. Podziękuj mu ode mnie. – Zrobię to, niedługo wrócę. – Wyszedł, zamykając delikatnie drzwi za sobą. Zamknęła oczy i podciągnęła koc pod brodę. Po niedługim czasie zasnęła.

~ 217 ~

ROZDZIAŁ 15 Skończyło się na tym, że Elizabeth pospała sobie aż do następnego popołudnia. Zanim wstała z łóżka i była gotowa wracać do domu, zbliżała się pora kolacji. Gdy Gavriel wniósł ją do środka, w rezydencji panowała cisza. Wcześniej, kiedy usiłowała ocknąć się w klinice, uświadomiła sobie, że już wtedy tęskniła za tą szaloną zgrają z posiadłości Alfa. Przyłapała się na tym, że rozmyśla o tym, czy Meryn groziła komuś przy śniadaniu i jakie przekąski Ryuu przygotował do herbaty. – Gdzie się wszyscy podziali? – zapytała, gdy wchodził ostrożnie po schodach, niosąc ją do ich pokoju. – Kiedy Colton został rano wypuszczony z kliniki, podrzuciłem go tutaj. A on od razu poszedł się położyć. Powiedział, że zejdzie na kolację. Keelan, Darian i Ryuu, za pośrednictwem Skype’a, pracują wspólnie z bratem Keelana nad poszerzeniem zaklęcia obwodowego. Aiden postanowił zapoznać się ze swoim nowym komputerem, a Meryn i jej stażyści bawią się jakimiś gadżetami. Rekruci dostali wolne popołudnie i z tego, co ostatnio słyszałem, to wspólnie postanowili nadrobić zaległości w spaniu. – Więc to był taki leniwy dzień dla wszystkich. – Tak. Meryn kazała mi obiecać, że przekażę ci, iż już za tobą tęskni i żebyś jak najszybciej poskładała się do kupy. Elizabeth uśmiechnęła się. Ona też tęskniła za tą małą łobuziarą. Gavriel otworzył drzwi sypialni i po wejściu do środka, zamknął je za nimi. Postawił ją i przyjrzał się jej uważnie. – Nic mi nie jest. Adam powiedział, że jestem całkowicie uleczona; ta krew ogromnie mi pomogła. – Jeśli jesteś tego pewna. – Jestem. A teraz. Chcę zobaczyć swoją garderobę. Mam tak dużo rzeczy do rozpakowania. – Rozejrzała się. – A gdzie są moje pudła? Gavriel skierował ją ku drzwiom, które wcześniej prowadziły do jego gabinetu. Otworzył je, a ona wydała zduszony okrzyk. Rozpakował i zawiesił wszystkie jej ubrania. To prawda, że nie uporządkował ich wcale w odpowiedni sposób, ponieważ letnie koszulki wisiały obok zimowych swetrów, ale wszystko

~ 218 ~

zostało wypakowane i rozwieszone. Pozostała jej tylko najzabawniejsza część, czyli porządkowanie. Odwróciła się i rzuciła mu w ramiona. – Dziękuję! Dziękuję! Jest wspaniała! Kiedy miałeś czas, żeby to wszystko zrobić? – Ubiegłej nocy, kiedy zasnęłaś, miałem tak ściśnięty żołądek, że nie mogłem usiedzieć na miejscu. Otworzyłem ciężarówkę i pracowałem nad jej rozładowaniem przez jakiś czas, a potem wróciłem do kliniki, żeby z tobą spać. A dziś rano, po tym jak podrzuciłem Coltona, udało mi się skończyć. Chciałem zrobić coś, co mogłoby wynagrodzić ci to, co się wydarzyło wczoraj. – Przecież

nie

zrobiłeś

nic

złego,

kochanie.

Och,

jaka

piękna! – Pocałowała go delikatnie, a potem pośpieszyła do środka. Na przeciwległej

ścianie

garderoby

zamocowali

lustro

o

trzystusześćdziesięciostopniowym polu widzenia. Mogła widzieć swój strój z każdej strony! Półki i relingi zostały ręcznie wykonane z drewna, co wykraczało poza funkcjonalność i graniczyło ze sztuką. Zauważyła też, że w drewnie wyrzeźbiono również niewielkie runiczne zaklęcia, co miało utrzymywać w środku określony stopień wilgotności, temperatury, zapobiegać pożarowi oraz odstraszać wszelkie robactwo. Celtyckie węzły nadawały całemu wnętrzu królewskiego charakteru. Nawet garderoba, którą miała u siebie w domu, nie była taka piękna. Przespacerowała się wzdłuż pomieszczenia, przesuwając dłonią po różnych materiałach. Poza wieszakami i półkami na buty, przy ścianie ustawiona została toaletka. Duże, ukośnie ustawione lustro znajdowało się naprzeciwko ściany, na której zamontowano imitację okna, które lśniło jasnym blaskiem, zapewniając jej w ten sposób naturalne dzienne światło. Mogła tu usiąść i przygotowywać się w ciepłych promieniach słońca. – Już nigdy nie wyjdę z tej garderoby. Nigdy! – Obracała się wokół radośnie. Gavriel objął ją ramieniem w pasie i obrócił ich. Trzymając ją w ramionach, zakołysał się. – Właśnie odkryłem coś, co cię uskrzydla. Twój ojciec miał rację, ty wręcz promieniejesz. – Potarł pieszczotliwie nosem jej skroń.

~ 219 ~

– Zawsze używałam swoich ubrań jako tarczy. Jeśli prezentowałam wizerunek eleganckiej, wyrafinowanej kobiety, to ludzie zakładali, że to moje potykanie się o własne nogi było spowodowane podwiniętym dywanikiem lub za bardzo wypolerowaną podłogą. Broniłam się w ten sposób – wyjaśniła. – Już nie musisz się tym martwić. – Dlaczego? Znasz jakiś sposób na to, by powstrzymać mnie przed potknięciami? – zapytała, odsuwając się, by na niego spojrzeć. Jego oczy zapłonęły, ukazując siłę jego uczuć. Pokręcił głową. – Nie, ale odtąd nie będzie miało znaczenia to, w co jesteś ubrana, kiedy się potkniesz. Twoje ubrania cię nie ochronią. Ja to zrobię – obiecał. – Tak bardzo cię kocham – wyszeptała. Przyciągnął ją do siebie. – Ja też cię kocham. Po kilku chwilach ciszy, odchrząknął. – Kochanie? Mógłbym cię o coś prosić? Uśmiechając się, uniosła wzrok i przytaknęła skinieniem głowy. – Tak, możemy uprawiać seks przed tym lustrem – odparła. Wybałuszył oczy. Otworzył usta, a potem je zamknął. Odwrócił się i spojrzał na lustro, a potem znów na nią. W przeciągu dosłownie dwóch sekund, wyraz jego twarzy zmienił się, przechodząc z szoku w podniecenie. – Wprawdzie to nie o to chciałem cię prosić, ale trzymam cię za słowo. Chciałem zapytać, czy mogę zobaczyć twój brzuch. Wzruszając ramionami, skinęła głową i uniosła koszulkę. Adam pożyczył jej nudny strój chirurga i nie mogła się doczekać, żeby go z siebie ściągnąć. Gavriel opadł na kolana i zaczął całować ją wzdłuż blaknącej różowej blizny. – Czy Adam mówił coś o tym, czy… czy nadal możemy… Przejechała dłońmi po jego włosach. – Tak, nadal możemy mieć dzieci. Nic nie zostało trwale uszkodzone. Otoczył ramionami jej nogi i przyłożył policzek do jej brzucha. – Dzięki Bogom! – Już planujesz drugą wersję Elizabeth? – droczyła się z nim. Spojrzał w górę z szerokim uśmiechem. W jednej chwili, pierzchły gdzieś te minione lata, a podekscytowanie, wywołane perspektywą zostania ojcem

~ 220 ~

sprawiło, że wyglądał jeszcze młodziej. – Przynajmniej czwórkę lub piątkę. Musimy odrodzić Ród Ambrosios. – Piątka! Nie ma mowy. Zrobił nadąsaną minę, co sprawiło, że wyraz ten wyglądał tak niedorzecznie na jego zazwyczaj stoickiej, dostojnej twarzy, że to tylko spotęgowało całą efektywność. Jakże mogłaby mu odmówić? Był tak cholernie uroczy! – W porządku! Jak chcesz. Ale to ty będziesz musiał zmieniać pieluchy. – Wyrzuciła ręce do góry w geście poddania. Jeszcze raz ucałował jej brzuch i wstał. – Umowa stoi. – No dobra, a teraz zmykaj. Muszę wziąć prysznic i się przebrać. Te rzeczy powinny zostać spalone, nie potrafię zrozumieć, jak ktokolwiek może coś takiego nosić. – Wzdrygnęła się, odsuwając materiał palcami z dala od ciała. – Będę czytał w bibliotece. Przyjdź po mnie, zanim zejdziesz na dół. – Pocałował ją w usta. – Dobrze – obiecała. Wyszedł z garderoby i zamknął za sobą drzwi. Uśmiechając się do siebie, rozglądała się jeszcze przez kilka minut. Uwielbiała zaglądać do szuflad i odkrywać nowe miejsca do wieszania rzeczy. W końcu wybrała odpowiedni strój, składający się z dżinsów i bluzy. Jeśli mieli leniuchować w domu, chciała mieć na sobie wygodne ciuchy. Z żalem opuściła garderobę i poszła do łazienki wziąć prysznic. Gorąca woda była wspaniała. W klinice oczyścili ją najlepiej, jak potrafili, ale na skórze pozostało jeszcze trochę krwi. Wyszła spod prysznica i szybko się wytarła. Osuszyła włosy, zaplotła je w warkocz, który potem owinęła ręcznikiem, mocując go spinką do włosów. Dzięki temu wchłonie on resztki wody i utrzyma wilgotne włosy z dala od ubrania. Owinięta ręcznikiem przeszła z powrotem do garderoby. Unoszący się w środku zapach ciętego drewna wywołał u niej uśmiech. Usiadła przy toaletce i wysunęła środkową szufladę, która okazała się pusta. Marszcząc brwi, sprawdziła tę po lewej i nic. Kiedy wysunęła prawą szufladę, musiała się

~ 221 ~

roześmiać. Gavriel po prostu wrzucił do niej wszystko, co wyglądało jak kosmetyki do makijażu. Kręcąc głową, przekopała zawartość szuflady i odnalazła produkty do pielęgnacji urody, których zwykle używała. Kiedy skończyła nakładać makijaż, jej włosy były już wystarczająco suche, by mogła się ubrać. Zdjęła ręcznik i założyła wygodny strój. Miękkie skarpetki oraz podbite futerkiem buty dopełniły zestaw, który wybrała na dzień leniuchowania. Opuściła garderobę i właśnie miała udać się do biblioteki, kiedy usłyszała głuchy odgłos. Zatrzymała się i rozejrzała. Drzwi biblioteki stanęły otworem i pojawił się w nich Gavriel, marszcząc brwi. On również to usłyszał. Już miała zapytać, co to za hałas, kiedy znów go usłyszała. Łup. Gavriel podszedł do drzwi, prowadzących do ich apartamentu i otworzył je. Odskoczył do tyłu z przekleństwem, kiedy mały samochodzik wjechał do środka i zatrzymał się tuż przed nią. Spojrzała w dół i przyszło jej do głowy tylko jedno imię. – Meryn – powiedziała z uśmiechem. Mały samochodzik zaczął krążyć wokół jej stóp. – Pospiesz się, nudzę się! – Głos Meryn, dobiegający z głośników niewielkiego pojazdu, brzmiał zabawnie. – Już idę, skarbie. Samochodzik obrócił się i wypadł za drzwi. Gavriel potarł miejsce między brwiami. – Jak ona to zrobiła? – zapytał. – Na samochodzie umieszczona jest kamera i mikrofon. Koła są dostatecznie duże i przeznaczone do jazdy terenowej. Wydaje mi się, że wjechanie na górę zajęło trochę czasu. Natomiast, jeśli chodzi o zjechanie na dół… W oddali usłyszeli cichy trzask, a potem wybuch śmiechu. – Sam widzisz. Gavriel potrząsnął głową, ale dostrzegła jego nikły uśmiech. Wiedziała, że absolutnie uwielbia tego drobnego człowieka i mogła zrozumieć, dlaczego tak się działo. Pewnie przez wszystkie lata swojego życia, nigdy nie doświadczył

~ 222 ~

spotkania z kimś takim, jak ona. To musiała być odświeżająca odmiana, dla kogoś takiego, jak on. – Chodźmy na dół. Nie wiadomo, co jeszcze wpadnie jej do głowy, jeśli zajmie nam to zbyt dużo czasu. – Podeszła i wzięła go pod ramię. Kiedy znaleźli się na dole, stwierdzili, że wojownicy, Meryn, Ryuu oraz obaj stażyści, zgromadzili się w salonie. Szklany stolik, na który upadła, został zastąpiony niewielką drewnianą ławą, a po wydarzeniach z poprzedniego wieczora nie pozostał żaden ślad. – Najwyższy czas! Gdzie się podziewałaś przez cały dzień? – zażądała odpowiedzi Meryn. – Nadrabiałam zaległości w spaniu. – Elizabeth mrugnęła. – Och. – Meryn przymrużyła oczy. – No tak, w niektóre dni myślę tylko o spaniu. Ten cały seks zupełnie mnie wyczerpuje – wyznała. Noah wlepił w nią wzrok, a Jaxon tylko potrząsnął głową. Wyglądało na to, że jeden z nich zdążył już oswoić się z zachowaniem swojej nauczycielki. – Meryn, chodź tu, kochanie, zanim zgorszysz cały pokój – odezwał się Aiden, poklepując miejsce obok siebie. – Dobrze, ale chciałam jeszcze pokazać Króliczkowi, że Ryuu udało się usunąć z podłogi całą krew – oświadczyła, podchodząc do miejsca, w którym poprzedniej nocy leżała Elizabeth. W pokoju zapadła cisza. Aiden zakrył twarz dłońmi, Colton jęknął, a Darian i Keelan utkwili w niej spojrzenie, czekając, aż się załamie. Podeszła do miejsca, które wskazała Meryn. Popatrzyła w dół i była zaskoczona. Ryuu odwalił kawał dobrej roboty; nigdzie nie było ani śladu krwi. – Rzeczywiście, potrafi zdziałać cuda – stwierdziła. Meryn skinęła głową. – Noo, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że krwawiłaś, jak zarzynana świnia. – Meryn! – warknął Aiden. Elizabeth popatrzyła w dół i zobaczyła sposób, w jaki Meryn zaciska pięść przy swoim boku. Jej słowa były nonszalanckie i żartobliwe, ale kryły się za nimi głębsze emocje. Wprawdzie niewiele pamiętała z poprzedniej nocy, ale nie zapomniała tego, jak Meryn płakała i strachu, widniejącego w jej oczach.

~ 223 ~

Wyciągnęła rękę i wzięła dłoń przyjaciółki w swoją. Dziewczyna uniosła wzrok i przez ułamek sekundy ten strach znów pojawił się w jej oczach. Elizabeth

potrafiła

poradzić

sobie

ze

Stukniętą

Meryn,

Złą

Meryn,

Nadpobudliwą Meryn, a nawet Szaloną Meryn, ale nie mogła znieść tego strachu, widniejącego w oczach przyjaciółki. Uśmiechając

się,

trąciła

biodrem

małego

człowieka.

Meryn

odwzajemniła uśmiech, a niepokój zniknął z jej twarzy. Z radosną miną, odwzajemniła jej się tym samym. Elizabeth stuknęła ją biodrem jeszcze raz, tym razem przewracając ją na podwójną kanapę. Meryn wyprostowała się i rzuciła w nią poduszkę. Elizabeth uchyliła się i usiadła obok niej. Aiden patrzył na nie, wędrując spojrzeniem od jednej do drugiej. Z wyrazu jego twarzy, Elizabeth mogła wywnioskować, że nie pojmował, jak mogły się śmiać w takiej sytuacji, ale nic nie szkodzi. Tak wyglądały sprawy między siostrami. Aiden potrząsnął głową i wymamrotał. – Czasami jej nie rozumiem. Gavriel zajął fotel z bocznymi oparciami, stojący obok i podniósł egzemplarz gazety Lycaonian Herald. – Nie zostaliśmy do tego stworzeni. Powinniśmy się martwić jedynie wtedy, gdy się nie uśmiechają – poradził. Aiden poweselał. – Dobra myśl. Meryn spojrzała na Elizabeth i przewróciła oczami. – Faceci! Elizabeth

musiała

się

z

nią

zgodzić.

Spojrzała

na

partnera

przyjaciółki. – Aiden, miałeś okazję przejrzeć szablony dokumentów, które dla ciebie opracowałam? Skinął głową, a potem zmarszczył brwi. – Myślę jednak, że coś mi umknęło. To zbyt łatwe. – Powinno takie być. Jeśli wypełnisz je zgodnie z tym formatem i przekażesz mnie, mogę wprowadzić te formularze do bazy danych. Po kilku latach, kiedy już nauczysz się obsługiwać swój komputer i otwierać okno przeglądarki, będę mogła pokazać ci, jak wprowadzać te

informacje

bezpośrednio do bazy. Ale na razie wypełniaj te drukowane formularze. Aiden wyglądał jakby mu ulżyło. – Wolę wypełniać drukowane formularze, a bazę danych możesz zachować dla siebie. Do salonu wszedł Ryuu i skłonił się. – Panie, panowie, kolacja gotowa.

~ 224 ~

Wszyscy wstali i ruszyli w stronę jadalni, kiedy zadzwonił telefon Aidena. Zamarli w miejscu. Dowódca odebrał. – McKenzie. Elizabeth usłyszała wyraźnie, co powiedział ojciec Aidena. – Synu, kilkunastu zdziczałych pojawiło się na północ od miasta. – Zajmiemy się tym. – Bądźcie ostrożni – rozkazał Byron. – Tak jest. – Aiden zakończył rozmowę. – Colton, Darian, dowodzicie rekrutami. Nie chcę ich w to włączać, ale musimy od czegoś zacząć. Jeśli coś pójdzie nie tak, zabierzcie ich stamtąd. Colton i Darian wbiegli po schodach, krzycząc na rekrutów, żeby wstawali. Aiden zwrócił się do Gavriela. – Wchodzisz w to czy nie? Decyzja należy do ciebie. Gavriel wystąpił naprzód. – Wchodzę. Idę z wami, nawet jeśli jedyne, co mogę robić, to zabezpieczać waszą drogę odwrotu. Meryn zaczęła się trząść. Aiden pocałowała ją w czubek głowy. – Wszystko będzie dobrze, kochanie, zupełnie jakbyśmy wychodzili potrenować. Wrócimy, zanim się obejrzysz. – Cofnął się i spojrzał na Ryuu. Sługa wystąpił naprzód i przyciągnął Meryn do swego boku. – Nikt się do niej nie zbliży, przysięgam. – Trzymam cię za słowo – rzucił Aiden. Skinęli sobie nawzajem głowami. Aiden zwrócił się do ostatniego członka Jednostki Alfa. – Keelan, wygląda na to, że będziesz mógł wypróbować niektóre ze swoich zaklęć widzialności wcześniej, niż sądziłeś. – Aiden uśmiechnął się złowrogo. Uśmiech, który wygiął wargi Keelana był równie zabójczy. – Nie mogę się doczekać. Aiden rozejrzał się. Rekruci oddychali ciężko, ściągając sprzęt do holu. Członkowie Jednostki Alfa, wyciągali własne wyposażenie, które mieli załadować do samochodu i założyć w trakcie jazdy oraz sprawdzali sporych rozmiarów worki marynarskie, w których przechowywali amunicję w postaci piaskowych pigmentów.

~ 225 ~

Gavriel przyciągnął Elizabeth do siebie. – Muszę iść – wyszeptał. Skinęła głową bez słowa. – Kocham cię. – Cofnął się i pocałował ją delikatnie w każdą powiekę. – Ja też cię kocham! Dlatego musisz do mnie wrócić – oświadczyła z sercem podchodzącym do gardła. – Wrócę – obiecał. Aiden ruszył do drzwi. – Jednostka Alfa. Ruszamy. Elizabeth modliła się do każdego, kto ją słuchał, aby czuwał nad jej partnerem. ***** Gavriel stanął zwrócony na południe i wycelował. Wszędzie dookoła niego padały strzały. Niektórych zdziczałych było widać, a niektórzy z nich pozostawali niewidzialni. Dzięki dodatkowym posiłkom i wsparciu ze strony rekrutów, perspektywa zabicia kilkunastu zdziczałych nie wydawała się już taka niemożliwa, ale to nie wykluczało możliwości, że będą jakieś ofiary śmiertelne. Przez radio usłyszał, jak Sascha, dowódca oddziału Gamma, melduje, że w ich kierunku zmierza kolejna fala zdziczałych, a jego ludzie depczą im po piętach. – Aiden! Zdziczali pojawią się na szóstej – zawołał. Gavriel uniósł broń i zaczął strzelać. Zdjął zdziczałego, który pojawił się za plecami Keelana. Można było odnieść wrażenie, że im więcej ich zabijali, tym bardziej wzrastała ich liczba. – Już niedługo. Wkrótce staniesz się taki, jak my – zadrwił głos. Gavriel odwrócił się i wystrzelił kilka serii w próżnię. Dobiegł go potworny śmiech. Zawarczał, czując jak kły przebijają mu dziąsła. Nie teraz, proszę, Bogowie, nie teraz! Odetchnął głęboko kilka razy, skupiając się na celowniku, znajdującym się na końcu lufy i strzelał dalej. Przeładował broń, gdy jeszcze więcej zdziczałych wypadło z lasu, nadciągając z południa. – Skurwysyny! – ryknął Aiden.

~ 226 ~

Zdziczali zignorowali wojowników i przebiegli obok nich, kierując się na północ w stronę gór. Sascha wypadł pędem zza linii drzew i zaczął wykrzykiwać meldunek. – Delta i Beta dostały wezwanie, żeby zdjąć grupę, która pojawiła się na północnym wschodzie od miasta. Zeta i Epsilon znajdują się około piętnastu kilometrów na wschód od tego miejsca, likwidując kolejnych kilkunastu. – Dorwijmy tych skurwieli! – wrzasnął Oron. Gavriel zatrzymał się, gdy pojął znaczenie słów Saschy. – Stać! – krzyknął. Mężczyźni, którzy wysforowali się do przodu, stanęli i zawrócili, otaczając go. – Mów do mnie, Gavrielu, dlaczego nas zatrzymałeś? – zażądał odpowiedzi Aiden. – Wszystkie grupy zdziczałych kierują się na północ, myślę, że prowadzą nas w pułapkę. Delta i Beta znajdują się na północnym wschodzie, a Zeta i Epsilon na północnym zachodzie. Sądzę, że w tych górach coś dla nas przyszykowali – wyjaśnił. – Dlaczego mieliby chcieć, żeby wszystkie jednostki zebrały się w tych górach? – zapytał Keelan, myśląc na głos. Gavriel poczuł, jak lód wypełnia mu żyły. Odwrócił się i obejrzał. – O Bogowie! Nie jesteśmy wciągani w żadną pułapkę, odciągają nas, prowadząc na północ. – Gavriel zaczął się trząść. – A co takiego wyjątkowego znajduje się na południu? – zapytał Christoff. – Meryn – szepnął Aiden. – Posiadłość Alfa – odparł Colton w tym samym czasie. Gavriel odrzucił głowę do tyłu i ryknął. Beth! Chcieli dorwać jego partnerkę. Gavriel poczuł, jak jego kły wydłużają się jeszcze bardziej, a krew zaczęła płynąć z jego palców, gdy wysunęły się z nich, dłuższe, ostrzejsze pazury. – Kurwa! To moment kulminacyjny jego procesu przemiany! – Christoff zwrócił się do mężczyzn. – Cofnijcie się i bez względu na to, co robicie, nie wchodźcie mu w drogę! – krzyknął.

~ 227 ~

Gavriel miał wszystko gdzieś. Czuł, jak pod powierzchnią skóry jego mięśnie są dosłownie rozrywane. Każde ścięgno pękało i rozciągało, a ból był niewyobrażalny. – Trzymajcie zdziczałych z dala od niego! – usłyszał krzyk Aidena. Gavriel otworzył zalane krwią oczy. Zdziczali uświadomili sobie, że ich nie ścigają i zawrócili, aby zaatakować ich całą chmarą. Otworzył usta i wydał dźwięk, który grzmiącym echem przetoczył się nad górami. Nawet otaczający go zdziczali zatrzymali się, by popatrzeć na niego z przerażeniem. Użył całego bólu, każdego skurczu, które spowodowały, że jego ciało stanęło w ogniu, by jeszcze bardziej podsycić swój gniew. Jego kły wydłużyły się do pełnej bitewnej długości, a koszula pękła w szwach, gdy jego klatka piersiowa zrobiła się znacznie szersza. Był teraz wyższy, szerszy, szybszy, silniejszy. Śmiejąc się maniakalnie, ruszył naprzód. Wszyscy poruszali się tak wolno. Rechocąc, użył swoich nowych pazurów, by wyrywać gardła zdziczałym, którzy wyglądali tak, jakby tkwili w bezruchu. Zabić! Zabić! Zabić! Łaknął krwi i śmierci. Nikt nie skrzywdzi jego partnerki! Kiedy rozejrzał się wokół siebie, a jedynymi ciałami, które stały, byli jego kumple z jednostki, zawahał się. Próbował sobie przypomnieć, dlaczego nie powinien ich zabijać. – Gavriel, jeśli tam jesteś, spójrz na swój pasek. Popatrz w dół! Elizabeth ma kłopoty, musimy wracać do domu! – krzyknął Aiden, wskazując palcem na jego pas. Spojrzał w dół i zobaczył błękitne migające światło. Kamień. Beth. Partnerka. Moja partnerka. Beth! Beth ma kłopoty! Obrócił się w stronę, gdzie czekała na niego partnerka i nie mogąc czekać na pozostałych, zaczął biec. Ziemia przemykała mu pod stopami, a drzewa stały się rozmazaną plamą. – Kurwa! Jak szybki teraz jest? – Wracać do samochodów! – dotarły do niego krzyki mężczyzn. BethBethBeth. Litania składająca się z jej imienia pchała go naprzód.

~ 228 ~

***** Elizabeth sprawdziła zabezpieczenie pistoletu. Zsunęła je i uniosła go do góry, trzymając przy twarzy. Otaczający dom zdziczali warczeli i szczerzyli groźnie zęby. – Gdzie oni są? – zapytała Meryn, która przycupnęła na kanapie i ściskała dłonie Noah. Oboje byli bladzi jak ściana. Jaxon siedział na swoim wózku w drzwiach, zwrócony w stronę holu. Kiedy obelżywe okrzyki, dobiegające z zewnątrz, stały się głośniejsze, Meryn zakryła uszy. Nadchodzimy! Przybywamy, by wydrzeć dziecko z twojego łona, ty ludzka kurwo! – Spierdalajcie, dupki! – krzyknęła. Elizabeth wiedziała, że to tylko brawura; Meryn była przerażona na śmierć. Tak, jak i ona. Spojrzała w miejsce, gdzie w rozkładanym fotelu siedział Ryuu, powtarzając nieustannie pod nosem te same frazy w swoim własnym języku. Pot spływał mu po skroniach, mocząc koszulę. Przebywający na zewnątrz zdziczali, byli trzymani z dala od domu przez słabą błękitną poświatę. Cokolwiek robił Ryuu, działało, ale kazało płacić straszną cenę. Sługa wyglądał, jakby był w agonii. Uniosła swój wisiorek, lśniący jasnym błękitem. Aktywowała go w chwili, gdy Ryuu wykrył zbliżające się stado zdziczałych. To było pięć minut temu. – Pospieszcie się, proszę – wyszeptała. Ryuu jęknął, a Elizabeth usłyszała głośny trzask dobiegający z holu. Sługa otworzył oczy. – Nie mogę tego powstrzymać – wykrztusił, walcząc o oddech. Meryn wstała, jakby chciała iść sprawdzić, co to za hałas. Elizabeth popchnęła ją z powrotem w stronę Noego. – Zostań tutaj! Pomyśl o dziecku! – krzyknęła, przebiegając obok niej. Wybiegła do holu, gdzie Jaxon wpatrywał się z przerażeniem w otwarte frontowe drzwi. Elizabeth bez wahania wycelowała mały rewolwer i zaczęła strzelać. Kiedy opróżniła magazynek, zdziczały zgiął się, chwytając za pierś.

~ 229 ~

Szczerząc zęby w uśmiechu, zatoczył się, utrzymując pionową pozycję. Jaxon przejechał do przodu, stając między krwawiącym zdziczałym, a miejscem, w którym stała. – Jaxon, nie! – krzyknęła rozpaczliwie. – I co zamierzasz zrobić, ty kaleki zasrańcu? – Krew i ślina skapywały z podbródka zdziczałego. – To! – Jaxon zamachnął się lewą ręką i rzucił mały mosiężny talizman w środek zaklętego kręgu. Elizabeth musiała zasłonić oczy, gdy wystrzeliła ogromna kula ognia, zalewając zdziczałego jasnymi gorącymi płomieniami. Jego krzyki wypełniły powietrza, a smród spalonych włosów i ciała wypełnił hol. Jaxon odjechał dalej, krztusząc się dymem. Elizabeth pociągnęła jego wózek do tyłu, odciągając go jak najdalej od wrzeszczącej płonącej postaci, zabierając z powrotem do pokoju wypoczynkowego. – Kto ci powiedział, że nie możesz być wojownikiem? – zapytała, z trudem łapiąc powietrze. Jaxon uśmiechnął się szeroko, kaszląc. – Dobrze, że Ryuu pokazał wczoraj Noah i mnie, jak działają zaklęcia alarmowe. Nagle zdziczali zniknęli z pola widzenia. Nie próbowali już dostać się do środka przez okna i nigdzie ich nie było widać. Cisza, jaka zapadła była upiorna i niepokojąca. W oddali usłyszała piszczący dźwięk zatrzymującego się samochodu i głęboki, dudniący ryk. – To brzmi jak niedźwiedź – stwierdziła Elizabeth, wracając do ciągle otwartych frontowych drzwi. – Czy to Aiden? – zapytała Meryn, zbliżając się do niej. – Nie. To Byron. O rety. Wiedziałaś, że to fizycznie możliwe? – zapytała, nie będąc w stanie oderwać wzroku od jatki Byrona. – Nie, ale niech mnie szlag, jeśli to nie jest najfajniejsza rzecz, jaką ostatnio widziałam. – Meryn patrzyła na to wszystko bez mrugnięcia okiem. Dźwięk nieludzkiego krzyku sprawił, że dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Meryn spojrzała na nią przerażona. – Co to było? Elizabeth pokręciła głową. – Nie wiem. Nigdy wcześniej nie słyszałam takiego dźwięku.

~ 230 ~

Byron znieruchomiał na zewnątrz, otwierając szeroko oczy. Odrzucił części ciała, które trzymał w dłoniach, zanim on i pozostali dwaj mężczyźni wskoczyli na werandę. Elizabeth rzuciła się błyskawicznie, żeby dezaktywować zaklęcie, umieszczone przy drzwiach wejściowych. Mężczyźni wbiegli do środka, wyglądając na wystraszonych. – Co to, kurwa, jest, Byron? Jakiś nowy potwór, którego stworzyli zdziczali? – zapytał wysoki mężczyzna z posiwiałą, zmierzwioną brodą. – Nie mam zielonego pojęcia, John, ale nie zamierzam wchodzić mu w drogę. – Byron objął ramieniem Meryn i pocałował ją w czubek głowy. – Dzięki Bogom, jesteś bezpieczna. Kiedy tu dotarliśmy i zobaczyłem, jak oblegają dom, spodziewałem się najgorszego. – Ryuu trzymał ich z daleka – oświadczyła Meryn, wskazując na pokój wypoczynkowy. – A nie było to łatwe – zażartował Ryuu. Noah pomagał mu w poruszaniu się, trzymając go z jednej strony, a Jaxon podtrzymywał go z drugiej. Elizabeth

podeszła

do

drzwi

i

dostrzegła

rozmazaną

sylwetkę

bezlitosnego potwora, który tropił na zewnątrz zdziczałych. – Och, słodcy Bogowie, Gavriel. Mój biedny partner – wyszeptała ze łzami w oczach. Podczas walki musiał dopaść go kulminacyjny moment przemiany, a teraz przepełniała go żądza krwi. – To Gavriel? – zapytał szeptem Byron. Nadjechały dwa SUVy, zatrzymując się w bezpiecznej odległości od wampira. Wojownicy poszczególnych jednostek opuścili pospiesznie pojazdy i wycelowali broń w jej partnera. – Nie, nie zrobią tego! – krzyknęła. Zeskoczyła z werandy, podbiegła i ustawiła się między swoim partnerem a mężczyznami, wyciągając przed siebie ręce. – Zostawcie go w spokoju! Jak możecie?! – wrzasnęła. – Zejdź nam z drogi, Elizabeth! – krzyknął Aiden. – Nie! Nigdy! Niskie warczenie sprawiło, że odwróciła się do potwora, który był jej partnerem. Jego kły ociekały krwią i były wydłużone o jakieś dziesięć, dwanaście centymetrów, sięgając od brody do jego piersi. Utkwiła wzrok w ich

~ 231 ~

imponującej długości. Wampirze kły rosły, wydłużając się w przybliżeniu o jakiś centymetr, co tysiąc lat. Mimo to, większość starszych wampirów wysuwała je tylko częściowo, by się pożywić lub okazać agresję. Wydłużały się w pełni jedynie w takich przypadkach, gdy wampir czuł się zagrożony. W tej chwili jej partner nie ukrywał swojego wieku; był wyraźnie widoczny dla wszystkich. – Jeśli ci się wydaje, że ukąsisz mnie później tym czymś, to grubo się mylisz. – Wsparła ręce na biodrach i stawiła mu czoła. Miała nadzieję, że żartobliwy ton i poczucie humoru przebiją się przez zabójczą mgiełkę, która spowijała jego umysł. Zatrzymał się i przechylił głowę. Docierała do niego. – Seksowna zabawa będzie miała miejsce tylko wtedy, gdy cofniesz te przyssawki, przyjemniaczku – oświadczyła drżącym głosem. – Beth. Moja partnerka. – Jego głos brzmiał szorstko i znacznie głębiej niż wcześniej. – Zgadza się, kochanie, to ja, Beth, Twój Króliczek. – Przełknęła z trudem ślinę z powodu guli w gardle; nie mogła go teraz stracić, kiedy wreszcie poczuła, jak to jest być kompletną. Usta Gavriela drgnęły, a jego kły zaczęły się cofać. Odetchnął głęboko kilka razy i w ciągu kilku sekund zniknęły całkowicie. Kiedy uniósł wzrok, jego oczy wróciły do normalnego szarego koloru i panował nad sobą. – Moja Beth, Mój Króliczek – wyszeptał i otworzył ramiona. Wybuchając płaczem, rzuciła się w nie ze szlochem. – Ciii, kochanie, nic mi nie jest, już po wszystkim. Dzięki Bogom, w końcu mamy to za sobą. – Jego usta były suche i popękane, gdy przycisnął je do jej czoła. – Prawie cię zastrzelili – powiedziała z płaczem. Potem przypomniała sobie, że niewiele brakowało, a zabiliby jej partnera. Odwróciła się i rzuciła na Aidena, okładając go pięściami wszędzie, gdzie tylko mogła sięgnąć. – Jak mogłeś! Jak mogłeś próbować go zabić! – Była tak zaślepiona złością, że ledwo widziała na oczy. – Aiden, poważnie, co jest, do kurwy?! – Meryn kopnęła go w goleń.

~ 232 ~

– Ał! Ała! Cholera! Niech ją ktoś zabierze! Colton, ty szurnięty dupku, zabierz je ode mnie! – Aiden robił wszystko, co w jego mocy, aby zablokować jej ciosy. Poczuła obejmujące ją ramię i została odciągnięta od Dowódcy Jednostki. – Nienawidzę cię! Nienawidzę! – wrzeszczała. – Beth!

Beth!

Kochanie,

oni

mieli

załadowane

środki

uspokajające! – wychrypiał Gavriel, usiłując sprawić, by go usłyszała. Przestała walczyć. Odwróciła się. – Naprawdę? – spytała, pociągając nosem. – Tak, dziecinko. Chociaż, teraz gdy o tym myślę, to sądzę, że nawet gdyby mnie postrzelili, nic by mi się nie stało. – Przepraszam,

kochanie! – Meryn

przeprosiła

swojego

partnera,

spoglądając na niego z ukosa. Aiden zmarszczył brwi na wszystkich. Colton zaczął się śmiać. Aiden pokazał mu środkowy palec, co sprawiło, że roześmiał się jeszcze bardziej. – Włączyłeś z całą armią zdziczałych i wyszedłeś z tej potyczki bez żadnego zadrapania. A po powrocie do domu, wkurzyłeś kobiety, które cię prawie załatwiły! – Colton musiał się wesprzeć na ramieniu Saschy. Dowódca Jednostki Gamma śmiał się tak mocno, że musiał oprzeć się o Coltona, aby utrzymać pionową pozycję. Obaj klepali się po udach, rycząc ze śmiechu. Wkrótce przyłączyli się do nich pozostali mężczyźni, wyrzucając z siebie w ten sposób nagromadzony stres i napięcie. W tle słyszeli, jak Oron składał meldunek, informując, że wszystkie oddziały wróciły bez ofiar, a zdziczali uciekli mniej więcej w tym samym czasie, kiedy w posiadłości Alfa pojawił się Gavriel. – Wiesz, synu, nie powinieneś denerwować Meryn w ten sposób – napomniał Byron. Aiden popatrzył na ojca z otwartymi ustami, po czym odwrócił się, by warknąć na Meryn. – Nie dotykaj tego! – po czym odciągnął ją od ciała zdziczałego. – Ale, on się jeszcze rusza – wskazała Meryn.

~ 233 ~

Elizabeth zwróciła się do Byrona. – Dziękuję, że zjawiliście się tak szybko, nie wiem, co by się stało, gdybyście nie przybyli w odpowiednim momencie. Dwóch

szpakowatych

wojowników

poklepało

Byrona

po

plecach. – Dobrze, że wpadliśmy na drinka, no nie, Byron? – roześmiał się jeden z nich. Drugi wyszczerzył się złośliwie, strzykając kłykciami. – Nie bawiłem się tak dobrze, odkąd przeszedłem na emeryturę – przyznał. Aiden wystąpił naprzód i uścisnął dłonie obu mężczyznom. – John, Abraham, chciałbym wam przedstawić moją partnerkę, Meryn. Kochanie, to jest John Younger oraz Abraham Carter, emerytowani dowódcy Jednostek Gamma i Epsilon. Pozwólcie, że przyłączę się do podziękowań Elizabeth. Dziękuję, że zjawiliście się tak szybko. – Wygląda na to, że wiele się zmieniło, odkąd przeszliśmy na emeryturę. Nie przypominam sobie, żeby zdziczali

współpracowali

razem

w

ten

sposób. – John odwrócił ciało jednego ze zdziczałych czubkiem buta. Elizabeth spojrzała w dół i sapnęła. Co najmniej dwanaście różnych rodzajów broni zostało skierowanych w martwego zdziczałego. – O co chodzi, Beth? – zapytał Gavriel, odwracając ją od trupa. – Znam tego mężczyznę – wyszeptała. Aiden uklęknął i przyjrzał się twarzy zmarłego. – Nie rozpoznaję go. Znasz go z Noctem Falls? Meryn przepchnęła się obok Aidena, żeby popatrzeć na ciało. Nabrała gwałtownie powietrza i zakryła usta obiema rękami. – O nie! – Jej oczy wypełniły się łzami. Odwróciła się i ukryła twarz na piersi Byrona. Aiden wstał i podszedł do niej zaniepokojony. Pocierając jej plecy, spojrzał na Elizabeth. – Kim on jest? – Nie poznałam go w Noctem Falls. Znam go z zeskanowanych zdjęć zaginionych par; ten mężczyzna był jednym z nich. To była druga para, znajdująca się na liście zaginionych – wyszeptała. – Biedny drań, zdziczał po śmierci swojej partnerki – stwierdził cicho Christoff. Darian zdjął kurtkę i zakrył twarz mężczyzny.

~ 234 ~

– Och, Bogowie! – Elizabeth odsunęła się od Gavriela i ruszyła w kierunku martwych ciał. – Beth, kochanie, pozwól, że ja to zrobię – powiedział Gavriel, odsuwając ją od martwych wrogów. Obracali ciała jedno po drugim. – Możecie już przestać. – Uniosła wzrok i spojrzała na Meryn, stojącą obok Byrona, która wyglądała na równie wstrząśniętą, jak ona. Nagle bardzo zapragnęła obecności własnego ojca. Gavriel skierował ją z powrotem do grupy wojowników. – Rozpoznałam jeszcze dwóch. Czy ktoś mógłby zrobić zdjęcia, zanim pozbędziecie się ciał? Nie ufam sobie w tym momencie i nie chciałabym, aby ktoś pozostał niezidentyfikowany. – Zajmiemy się tym Dowódco, a wy może zabierzecie kobiety do środka – zasugerował Sascha. Gavriel spiął się nagle przy jej boku. – Powiedział, że nie będę miał wyboru. – Odwrócił się do niej. – Oni nie przyszli dzisiaj po mnie, tylko po ciebie. – Jego słowa uciszyły mężczyzn. – To nie był przypadkowy atak, oni celowo próbowali zmusić cię do przemiany – warknął Aiden. – Powiedzieli też, że przyszli po moje dziecko. Skąd wiedzieli, że jestem w ciąży? Przecież nie wydaliśmy żadnego oświadczenia. – Meryn otarła łzy rękawem. Aiden pociągnął ją do siebie, zabierając z ramion swojego ojca i przytulił mocno. – Jak udało wam się trzymać ich z dala od domu? – zapytał Aiden. – Ryuu – odpowiedziała jednoczenie, razem z Meryn. Wszyscy odwrócili się, by popatrzeć na sługę siedzącego na stopniach werandy; pomachał im. – Masz cholernie dobrego sługę, młoda damo – pogratulował Abraham. – Wiem o tym. On jest najlepszy! – oświadczyła z dumą Meryn. – Niemal wygrali, prawda? – stwierdziła Elizabeth, zwracając się do swojego partnera. Potrząsnął głową. – Nawet gdyby wydarzyło się najgorsze, podążyłbym za tobą. Nigdy nie pozwoliłbym, byś mierzyła się sama z nieznanym.

~ 235 ~

Beth patrzyła, jak jej partner wymienia spojrzenie z Aidenem i pozostałymi mężczyznami. Wiedziała, jakie słowa pozostały niewypowiedziane. Po tym, jak zabiłbym wszystkich odpowiedzialnych za twoją śmierć.

~ 236 ~

ROZDZIAŁ 16 – Życzę wszystkim szczęśliwego Święta Dziękczynienia! – rzuciła Adelaide, gdy zjawili się w posiadłości Radnego Zmiennokształtnych. Gdzie Elizabeth nie spojrzała, wszędzie widziała świąteczne ozdoby, cały dom został gustownie udekorowany na święta. Zapach pieczonego indyka, dyni i cynamonu sprawił, że westchnęła błogo. Stawili się wszyscy członkowie Jednostki Alfa, za wyjątkiem Coltona i nowych rekrutów, którzy wrócili na święta do własnych domów. Adam, Adair i Ben siedzieli rozmawiając z Byronem. Adelaide nadskakiwała po matczynemu Noah i Jaxonowi, a obaj młodzi mężczyźni byli w siódmym niebie. Darian i Keelan zaglądali z podekscytowaniem pod każde nakryte półmiski, a Aiden usiłował trzymać Meryn z dala od jedzenia. – Nigdy mi nie

mówiłaś,

że

tak

bardzo

lubisz

Święto

Dziękczynienia – odezwał się Gavriel, przygryzając lekko skórę na jej szyi. – Kocham jedzenie! Znajdują się tu wszystkie moje ulubione przysmaki, które składają się na wielką ucztę, więc jak można tu czegoś nie lubić? – Przypominam, że uczestniczyłem w pierwszych świętach – droczył się z nią. Zajęli miejsca przy stole, ciesząc się otaczającym ich rozgardiaszem. Elizabeth dostrzegła subtelne zmiany, jakie zaszły w jej partnerze. Ku jego niesmakowi, nie pasowały już na niego żadne ubrania. Musiał umówić wizytę krawca, który przybył do posiadłości, aby wziąć miarę na nowe rzeczy. Był teraz wyższy o pięć centymetrów, przez co dorównał wzrostem Coltonowi, który mierzył ponad metr dziewięćdziesiąt, co było niespotykane w przypadku wampira. Wcześniej miał smukłą sylwetkę, a teraz nabrał większej masy mięśniowej, która była bardziej zbita, w przeciwieństwie do większej, zwalistej postury Aidena. Dla niej był chodzącym grzechem. Każdy centymetr jego ciała był idealnie wyrzeźbiony z wyraźnie zarysowaną muskulaturą. Włosy miał dłuższe, podobnie jak kły, kiedy je całkowicie wysunął. Prywatnie, przyznawał również, że musiał popracować z Aidenem nad utworzeniem nowego oddziału. Obecnie trenował bazując na ćwiczeniach podobnych do tych, jakie stosowali znacznie więksi fae. Ale te zmiany były nie tylko fizyczne. Elizabeth zaczynała rozumieć, co Meryn miała na myśli,

~ 237 ~

określając jej partnera mianem czarującego dżentelmena. Nie był już taki posępny i znacznie częściej się uśmiechał. Jedyną rzeczą, która się nie zmieniła, była jego zaborcza natura, za co była wdzięczna. – Meryn, kochanie, już niedługo zaczniemy jeść. – Adelaide śmiała się, gdy Meryn biegała od półmiska do półmiska, usiłując popróbować wszystkiego po trochu. Aiden zrezygnował w końcu z trzymania jej z dala od jedzenia po tym, jak poinformowała go, że dziecko ma na nie ochotę i teraz namawiał ją, żeby spróbowała wszystkich jego ulubionych potraw. Darian i Keelan trzymali się Mariusa jak rzep psiego ogona, próbując wyłudzić od sługi całe ciasto. Ryuu już niemal wrócił do dawnej formy i pomagał Mariusowi w kuchni. Po ataku, utknął na kilka dni w łóżku, by odzyskać siły. Ostatecznie, to nie tylko błagania mężczyzn, którzy prosili go, by pełnił rolę bufora między nimi a pozbawioną kofeiny Meryn, ale też próby pielęgnacyjne, podejmowane przez samą podopieczną, przyspieszyły jego powrót do zdrowia. – Och, właśnie sobie przypomniałam! – wykrzyknęła nagle Meryn, patrząc na Gavriela. – Tak? – zapytał. – Czy mógłbyś, proszę, powiedzieć Elizabeth, że mam rację? Ani ona, ani Sydney nie uwierzyli mi, kiedy przekazałam im to, co opowiedziałeś mi o tym dowódcy zmiennokształtnych, powracającym do domu po bitwie, podczas której Mroczny Książę uratował mu życie. – Zrobiła minę do przyjaciółki. Elizabeth musiała odwrócić głowę. Wiedziała już, że Meryn miała rację, ponieważ teraz była świadoma faktu, że Gavriel rzeczywiście tam był. Gavriel skierował wzrok na Elizabeth, z zawadiackim błyskiem w oczach. – Powinnaś słuchać Meryn; staje się ekspertem w dziedzinie historii paranormalnych. – Chwila. Co to za historia? Ja też po raz pierwszy słyszę o takim zakończeniu – odezwał się Aiden. Meryn uśmiechnęła się promiennie do swojego partnera. – Gavriel powiedział, że po tym, jak wampiry uleczyły dowódcę zmiennokształtnych, wycofał się on z wojny i wrócił pieszo do Lycaonii, aby zobaczyć swego nowo narodzonego syna.

~ 238 ~

– Dlaczego nigdy się o tym nie uczyliśmy? – zapytał Aiden, patrząc na ojca. Byron wzruszył ramionami. – Ja też słyszę to po raz pierwszy. Wiele opowieści przepadło po Wielkiej Wojnie; zanim dobiegła ona końca, z historii zostały wymazane całe dwa pokolenia. – Jesteś tego pewien, Gavrielu? – zapytał Byron. Jej partner skinął głową i oparł się wygodnie. – Zmiennokształtny był zmęczony nieustanną walką. Wiedział, że jego partnerka zmarła, wydając na świat ich syna i uznał, iż zbezcześciłby jej pamięć, gdyby sam zginął, nie upewniwszy się wcześniej, że z dzieckiem wszystko będzie dobrze. Gdy wyzdrowiał, podziękował wszystkim wampirom, którzy go leczyli i rozpoczął swoją wędrówkę. Mroczny Książę wiedział, że zmiennokształtny nigdy nie dotrze do Lycaonii na własną rękę, więc wyruszył w podróż razem z nim. Podczas tej długiej, powrotnej wędrówki do miasta zmiennych, Mroczny Książę wielokrotnie

ratował

życie

zmiennemu.

Kiedy

dotarli

na

miejsce,

zmiennokształtny nie zatrzymał się, by odpocząć, posilić się, czy choćby zaspokoić pragnienie. Od razu skierował się do żłobka, by zobaczyć syna. Kiedy zapytał pielęgniarkę, czy jego partnerka nadała dziecku imię, ta tylko potrząsnęła głową i powiedziała, że kobieta prosiła, by to on nazwał ich syna po powrocie do domu. Zmienny przytulił chłopca, to maleńkie dziecko było ostatnim ogniwem łączącym go z partnerką. Spojrzał na Mrocznego Księcia i zapytał go, jak powinien nazwać syna. Mroczny Książę był zaszczycony tym pytaniem i odpowiedział, wymieniając imię chrześniaka, którego stracił przed wiekami, a brzmiało ono ‘Mikhail’. Kiedy ojciec z synem zadomowili się, Mroczny Książę odszedł, obiecując, że w przyszłości zatroszczy się o Mikhaila i jego potomków. Aiden zachichotał. – Tak miał na imię mój pra-pra-dziadek – oznajmił, po czym wsunął do ust niewielki kawałek quiche. Meryn szturchnęła go łokciem. Spojrzał na nią. – No co? To nie może chodzić o te same osoby. A może jednak? – Rozejrzał się dookoła. Byron pokiwał głową. – Słodcy Bogowie, to należy dodać do naszych rodzinnych zapisów – wyszeptał.

~ 239 ~

– Czyli podsumowując, Mroczny Książę, ten wywodzący się z legend wampirów, uratował życie mojemu przodkowi, nadał imię pra-pra-dziadkowi i obiecał opiekować się jego potomkami? Dajcie spokój! Przecież nie istnieje żaden, liczący sobie ponad pięć tysięcy lat wampir, który pałętałby się gdzieś tutaj, pomagając bronić tę rodzinę – zaprotestował Aiden, po czym nagle przerwał, gdy cała krew odpłynęła mu z twarzy. Odwrócił się, by spojrzeć na Gavriela. Jej partner tylko się uśmiechnął i pomachał mu palcami. Aiden opadł na krzesło obok ojca. – Ja pierdzielę – wyszeptali jednocześnie Jaxon i Adair. – To, dlatego zdecydowałeś się zostać zwykłym wojownikiem, prawda? Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego ktoś tak silny, jak ty, przyjmuje ode mnie rozkazy. – Aiden wpatrywał się w stół. Adelaide podeszła i pociągnęła Gavriela do góry, przytulając go i całując w policzek. – Dziękuję ci za opiekę nad moim synem. – Nie był taki zły – droczył się Gavriel. Darian odchrząknął. – Myślałem, że nie chcesz, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Gavriel wzruszył ramionami. – Tak było, ale tu chodzi o rodzinę. Poza tym, mam wrażenie, że zdziczali wiedzieli, kim naprawdę jestem i dlatego zostałem zaatakowany. To może być tylko kwestia czasu, nim mój wiek wyjdzie na jaw. – Nie mają szans, a już na pewno nie wtedy, gdy mamy cię po naszej stronie – stwierdził Keelan, uśmiechając się do Gavriela. Jej partner wzruszył skromnie ramionami, szczerząc zęby w uśmiechu. Elizabeth poczuła, jak jej serce wypełnia duma. Jej partner żył od tysięcy lat i od samego początku kształtował podwaliny ich historii. Tak długo walczył i przez większość czasu robił to w pojedynkę. Istniała jedna rzecz, którą mogła mu podarować, ponieważ wiedziała, że tego pragnie. To jedno, gdyby cokolwiek jej się stało, mogło ocalić jego duszę. – Chcę mieć dziecko! – oznajmiła. Niestety, wybrała taki moment, kiedy jej partner pociągnął spory łyk wina. Odwrócił się do niej prychając i usiłując zaczerpnąć powietrza.

~ 240 ~

– Chcesz tego? Naprawdę? – Radość na jego twarzy sprawiła, że pragnęła móc zajść w ciążę jeszcze tej nocy! – Tak, kiedy nadejdzie czas, chcę mieć dziecko! – zapewniła. Wciągnął ją na swoje kolana i przytulił. – Dziękuję – wyszeptał przy jej szyi. – Mamy całą zimę na to, żeby poćwiczyć robienie dziecka – stwierdziła i mrugnęła, kiedy odsunął się, by na nią spojrzeć. – Kolejne dziecko! Och, nie mogę się już doczekać! Muszę już zacząć robienie kocyków! – Adelaide klasnęła w dłonie podekscytowana. – Będziesz miała Jackalope’a! – wykrzyknęła Meryn i opadła obok swojego partnera, chichocząc.

Jackalope – mitologiczny królik z porożem, rogaty królik

Elizabeth poczuła, jak opada jej szczęka. – Moje dziecko nie będzie żadnym Jackalopem! Odszczekaj to, Meryn! Darian zmarszczył brwi. – Czy Jackalope nie jest przypadkiem takim króliczkiem z porożem? Elizabeth rzuciła mu zabójcze spojrzenie. Uniósł do góry ręce w obronnym geście. – Króliczek z zabójczymi szablo zębnymi kłami! Zajebiście! – palnęła z uśmiechem Meryn. Elizabeth pomyślała nad tym przez chwilę i stwierdziła, że to nie brzmiało tak źle. – W sumie to całkiem ciekawe – przyznała. Zwróciła się do Gavriela. – Jeśli coś mi się stanie, będziesz musiał pozostać w pobliżu, by upewnić się, że nasz mały wampiryczny królik wyrośnie na dużego i silnego. Gavriel oparł głowę na jej ramieniu. Uroczystości trwały dalej, kiedy Adelaide nakazała mężczyznom pomóc Ryuu i Mariusowi przenieść jedzenie na stół.

~ 241 ~

– Ty zawsze myślisz o mnie, o tym jak mnie uratować. To ja powinienem się tobą opiekować. – Odsunął się i spojrzał jej w oczy. – Moim

obowiązkiem

jest

dbać

o

ciebie,

bez

względu

wszystko – stwierdziła z uporem. – Mój Króliczek. Mój Obrońca. – I nie zapominaj o tym – rzuciła, przyciągając go do pocałunku. Przerwał pocałunek i spojrzał na nią z żarem w oczach. – Zaczniemy ćwiczyć dziś wieczorem – wyszeptał. – Przebiegły wampir.

~ 242 ~

na

EPILOG Colton usiadł na swoim łóżku w domu rodziców, usiłując powstrzymać żółć podchodzącą mu do gardła. Znów śnił o swojej partnerce. Twarz miała wykrzywioną bólem i zmartwieniem. Otaczał ją zapach choroby i śmierci. Opadł

do

tyłu

na

plecy

i

zasłonił oczy

ramieniem.

Dlaczego

Przeznaczenie miałoby pokazywać mu partnerkę, która tak bardzo cierpiała, gdy nie był w stanie z nią być? Próbował zatrzymać mgliste, zanikające obrazy ze swego koszmaru. Jego partnerka miała ciemne kręgi pod oczami i była zbyt blada. Wszędzie, gdzie się nie obróciła, tam natykała się na chorobę, krew, smutek, marnotrawstwo, strach i śmierć. W jakim piekle ona tkwiła? – Proszę. Wszystko, o co proszę, to szansa na spotkanie z nią, pokazanie jej trochę radości w tym życiu, zanim dołączymy do ciebie – wyszeptał swoją modlitwę, gdy dwie palące, gorące łzy spłynęły po jego skroni, niknąc we włosach. – Proszę.

~ 243 ~