Webber Meredith - Zdobywca serc.pdf

SAVE OFFLINE

MEREDITH WEBBER

Zdobywca serc

ROZDZIAŁ PIERWSZY Dwa dni wolne od pracy i duża dawka snu sprawiły, że doktor Peter Jackson zjawił się w szpitalu pełen energii i życzliwości do wszystkich, a zwłaszcza kobiet. Nawet widniejący na ścianie sali nagłych przypadków plakat, głoszący, że w plebiscycie miesiąca doktor Jackson uzyskał tytuł „Zdobywcy Serc" szpitala w Huntley, nie zdołał mu popsuć humoru. Zatrzymał się w drzwiach i z uśmiechem obserwował smukłą postać kobiety stojącej przed plakatem, podziwiając burzę ognistorudych włosów opadających na jej ramiona. Po chwili wolno ruszył w jej stronę. - Nie radzę do niego wzdychać, mimo że wydaje się bardzo atrakcyjny powiedział cicho, zatrzymując się tuż za nieznajomą. - Ten typ to zdecydowany się za celibatem.

RS

przeciwnik małżeństwa, chociaż, jeśli to panią interesuje, wcale nie opowiada Kobieta gwałtownie się odwróciła. Jej oczy były tak niebieskie, jakby niebo podarowało im cały swój błękit. Chwilę patrzyła na mężczyznę badawczo, znowu spojrzała na plakat, najwyraźniej porównując twarz mężczyzny z umieszczonym tam wizerunkiem, po czym ponownie się odwróciła i wolno wyciągnęła do niego rękę. - Jestem Anna Crane - powiedziała. Przypomniawszy sobie o dobrych manierach, uścisnął podaną mu dłoń, po czym uważnie przyjrzał się twarzy kobiety. Nie był pewien, czy była to ta Anna Crane, którą pamiętał z rozmowy kwalifikacyjnej, chociaż nazwisko i zdjęcie na przypiętej do bluzki plakietce zdawało się to potwierdzać. Jego znakomite dotychczas samopoczucie gdzieś się ulotniło. - Przykro mi - rzekł z wahaniem. - Trochę przespałem rozmowę z panią, za co bardzo przepraszam. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że w pani wyglądzie nastąpiła jakaś zmiana.

-1-

Uśmiechnęła się i w kącikach jej błękitnych oczu pokazały się zabawne zmarszczki. - Kiedy spojrzałam na plakat, odniosłam wrażenie, że w pana wyglądzie również. Wtedy miał pan chyba na twarzy zarost. - Przesunęła dłonią po włosach. - Jeśli o mnie chodzi, to dzieci uparły się, żebym zmieniła swój wygląd. Miałam wątpliwości, czy ten kolor nie jest zbyt krzykliwy, ale zdążyłam się już przyzwyczaić. Dzieci! Teraz przypomniał sobie, dlaczego był przeciwny zatrudnieniu dwukrotnie już zamężnej doktor Crane. Wiedział, że obecnie jest znowu samotna i podejrzewał, że poluje na kolejnego męża. Pewnie bardziej będzie zajęta amorami niż medycyną. Wzruszył ramionami, jakby nie mógł pojąć, jakie znaczenie dla pacjentów

RS

może mieć kolor włosów, i rzekł chłodno: - Dla mnie mogą być rude, to bez znaczenia. Ważne jest tylko, żeby wywiązywała się pani z obowiązków. Czy ktoś oprowadził już panią po oddziale, pokazał, gdzie jest gabinet lekarski, pokój wypoczynkowy, automat do kawy? Skinęła głową.

- Byłam tu wczoraj. - Uśmiechnęła się blado i w kącikach jej oczu znowu pojawiły się drobniutkie zmarszczki. - Tak bardzo się bałam, że zapomniałam wszystko, czego się nauczyłam, że spędziłam tu cały dzień, chodząc krok w krok za Paulem i Jimem, prawdopodobnie przeszkadzając im tylko. Już miał powiedzieć, iż nie sądzi, by mogła komukolwiek przeszkadzać, lecz w porę się powstrzymał. To byłoby zbyt banalne, a on tak przecież nie znosi banałów. - Chodźmy więc do gabinetu, pokażę pani komputer i nauczę, co trzeba zrobić, żeby podał właściwą informację. Tymczasem pielęgniarki skończą już swoje poniedziałkowe plotki i będą gotowe do prezentacji.

-2-

Kiedy przechodzili koło recepcji, wskazał ręką obecną tam kobietę i powiedział: - Margie, poznaj doktor Crane. To Margie jest odpowiedzialna za ten kretyński plakat i właściwie powinien, przynajmniej przez jakiś czas, traktować ją z wyraźnym chłodem. Rzecz jednak w tym, iż kobiety z jego najbliższego otoczenia zdawały się tego chłodu nie dostrzegać i z upodobaniem strofowały go, ilekroć tylko miały ku temu okazję. - Margie zajmuje się rejestracją pacjentów ambulatoryjnych i dokonuje wstępnego rozpoznania. Kiedy ja mam dyżur, moja pielęgniarka decyduje o kolejności ich przyjmowania, kierując się ogólnie przyjętymi zasadami: krwawienie przed złamaniem, zaburzenia oddechowe przed krwawieniem.

RS

Oczywiście, istnieją wyjątki i ostateczna decyzja zawsze należy do lekarza. - Jeśli ktoś osunie się na podłogę, zajmij się nim przed pacjentem z otartą stopą.

Spojrzał na nią spod oka, wiedząc, że z niego kpi, lecz na jej twarzy nie dostrzegł nawet cienia uśmiechu.

- Właśnie! - przyznał, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego ten poranek, wciąż jeszcze nie zakłócony odgłosem pędzących na sygnale karetek, nagle zaczął tracić swój urok. - Hej, macho! Jak minął weekend? - Och, z pewnością na amorach! - Nie pytaj, może sam nam opowie! - wołały ze śmiechem wychodzące z pokoju śniadaniowego pielęgniarki. Rzucił im chmurne spojrzenie i ignorując pełną złośliwości uwagę Wendy Athern, przedstawił nową koleżankę. Kiedy po chwili w gabinecie pochylił się nad Anną, by ją zapoznać z komputerem, nie mógł nie poczuć zapachu jej perfum i nie zauważyć zagłębienia między piersiami. Zapewne w taki właśnie sposób usidlała swych -3-

kolejnych mężów, udając przy tym, iż zupełnie nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jest atrakcyjna. Czyż jej kształtne ciało nie było jedynie przynętą, a prostolinijność zręcznym kamuflażem? Zadzwonił telefon. - Mamy złamanie palca u nogi - rzekła Wendy, wybawiając go z kłopotu. - Carol zaprowadziła matkę i dziecko do jedynki. Jeśli chcesz się tym zająć, ja pokażę Annie nasze zaplecze. Najwyższy czas, żeby okazać stanowczość. - Dziękuję, Wendy, ale to doktor Crane zajmie się tym palcem. To lepszy sposób, żeby się czegoś nauczyć. Anna nie wydawała się zaskoczona jego decyzją. Podniosła się z fotela, wyciągnęła z torby biały fartuch, strzepnęła go, aby wygładzić załamania,

RS

włożyła, a następnie powiesiła na szyi stetoskop i wsunąwszy do kieszeni notes i ołówek, bez słowa opuściła pokój.

Gdy wyszła, prawie natychmiast ruszył za nią i zatrzymawszy się w drzwiach, w milczeniu obserwował, jak jego nowa koleżanka, prowadząc zdenerwowaną kobietę do fotela, z uwagą słucha jej chaotycznych wyjaśnień. - On kopnął swojego brata, wyobraża pani sobie? Dobrze ci tak, powiedziałam mu. Sam sobie jesteś winien. Anna pochyliła się nad chłopcem. - To naprawdę boli, doskonale o tym wiem - rzekła ze współczuciem, oglądając stopę dziecka. - Mnie przydarzyło się to samo, kiedy byłam w twoim wieku. Tylko że ja potknęłam się na schodach i nie mogłam o tym nikomu powiedzieć, bo o tej porze powinnam być w łóżku. Po prostu przez jakiś czas utykałam, zanim mi w końcu przeszło. A rodzice niczego nie zauważyli? - pomyślał Pete z powątpiewaniem i jego niechęć do nowej koleżanki jeszcze bardziej wzrosła. Tymczasem Anna unieruchomiła złamanie, po czym z wprawą owinęła palec i zaleciła wypoczynek oraz paracetamol jako środek przeciwbólowy. Pete musiał przy-4-

znać, że sam nie zrobiłby opatrunku lepiej. Zaraz jednak dodał w myślach, iż każda pielęgniarka potrafiłaby zająć się złamanym palcem. - Atak astmy w czwórce i dziecko, które wepchnęło sobie koralik do nosa w trójce - poinformowała Wendy. - Co pani wybiera? - zapytał, gdy Anna pożegnała małego pacjenta i jego matkę. - Niech pan zdecyduje - odparła i Pete przez chwilę zastanawiał się, co by wybrała, po czym doszedłszy do wniosku, że astmę, polecił jej zająć się dzieckiem. W chwilę później przeszedł do pomieszczenia znajdującego się po przeciwnej stronie sali. Pacjentka, młoda kobieta z wyraźnym zsinieniem wokół ust, miała na

RS

twarzy maskę tlenową i z trudem odpowiadała na pytania zadawane przez siedzącą przy niej pielęgniarkę.

- Tak, myślę, że to było siano. Nie, żadnych problemów z lekami. Nie, nie brałam sterydów, żadnych przeziębień czy innych infekcji, żadnych stresów. To musiało być siano.

- Cześć, Sandy! Jestem Pete. Zrobimy wszystko, żeby ci pomóc. Jeszcze tylko kilka pytań. Kiedy to się zaczęło? Czy atak był gwałtowny, czy też objawy nasilały się stopniowo? Sandy odsunęła maskę i uśmiechnęła się do niego. - To zaczęło się wczoraj wieczorem. Byłam na pikniku zorganizowanym na farmie przez grupę skautów. Dookoła leżały sterty siana. Nie jestem specjalnie uczulona na siano. Zwykle biorę z sobą inhalator oraz ventolin i nie przejmuję się. Jednak tym razem czułam się gorzej. W końcu wróciłam do domu i położyłam się do łóżka. Myślałam, że to minie. - Co tam jeszcze było oprócz tych stert siana? Sandy spojrzała na niego ze zdumieniem.

-5-

- To, co zwykle znajduje się na farmie: siodła, uzdy i inne części uprzęży, a na przymocowanych do ścian gałęziach wypchane koale i oposy. - Czy jesteś uczulona na końską sierść? - Tak, ale tam nie było żadnego konia. Zauważyłabym. - Końska sierść znajduje się również na uprzęży. W połączeniu z sianem mogła wywołać atak. Z tego, co mówisz, wynika, że cierpisz na astmę od dawna. Jak byś określiła ten ostatni atak? - Chodzi o to, czy był silny, bardzo silny czy nie do wytrzymania? zapytała i Pete z uśmiechem skinął głową. - Jako pośredni między silnym i bardzo silnym. - A co w takich przypadkach przynosi ci największą ulgę? - dociekał, zdając sobie sprawę, że cierpiący na ostrą astmę pacjenci często mają na ten

RS

temat lepszą wiedzę niż prowadzący ich lekarze. - Bronkosol w inhalatorze - odparła Sandy. - Zwykle wystarcza mi jedna dawka, ale tym razem musiałam wziąć dwie.

Pete podał jej przyrząd do pomiaru przepływu powietrza i poprosił, żeby do niego nadmuchała, a następnie odczytał wynik i wyliczył częstość oddechów na minutę, po czym polecił Joanne przynieść lek i inhalator. - Siedź przy niej, gdy będzie go przyjmowała - zwrócił się do pielęgniarki, kiedy ta wróciła do pokoju - i zostaw dzwonek w zasięgu jej ręki, żeby mogła wezwać pomoc, jeśli poczuje się gorzej. Poza tym co piętnaście minut zapisuj częstość wdechów i wydechów. Tymczasem Wendy już go wzywała do szóstki, gdzie pacjent skarżył się na bóle brzucha. Dochodzące z trójki odgłosy świadczyły, że Annie udało się usunąć z nosa dziecka nieszczęsny koralik. Dlaczego więc wciąż dręczy go jakiś dziwny niepokój? To, że pracuje z kobietą, nie może mieć z tym nic wspólnego. Zawsze pracował z kobietami i podświadomie czuł, że może na nich polegać bardziej niż na mężczyznach.

-6-

Oczywiście nigdy nie wyrażał tej opinii w męskim gronie. Zobowiązywała go do tego męska solidarność. Wszedł do szóstki i przywitał się z pacjentem, którego Kim przedstawiła jako Alberta Smitha, po czym zapoznał się z informacjami zawartymi w karcie przyjęcia. - A więc od pewnego czasu ma pan bóle? - zapytał starszego mężczyznę, którego twarz zdradzała cierpienie. - Straszliwe bóle, kolego - odrzekł mężczyzna. - Sądziłem, że ustąpią, jeśli nie będę o nich myślał. Niestety, to nie był najlepszy pomysł. Pete obmacał rozdęty brzuch chorego i zapytał o wypróżnienia. - Regularne, kolego, codziennie albo co drugi dzień, chociaż ostatnio z pewnymi problemami. Mam nadzieję, że pan wie, co mam na myśli? - Jego

RS

spojrzenie pobiegło w kierunku Kim, tak jakby krępowało go mówienie o tym przy kobiecie, po czym jęknął głucho, kiedy palce Pete'a nacisnęły na szczególnie bolesne miejsce.

- Czy miał pan z tym jakieś kłopoty? Jakąś operację brzucha? Albert pokręcił głową.

Psiakrew! Zrosty pooperacyjne mogą powodować niedrożność jelit, jednak w pięćdziesięciu procentach przypadków taką niedrożność powoduje rak. - Doskonale! Postaramy się jak najszybciej ustalić, jaka jest przyczyna pańskich kłopotów - zapewnił, zadając sobie po raz kolejny pytanie, czy naprawdę chce pracować na oddziale nagłych wypadków. - Kim zaraz pobierze od pana krew i zawiezie pana na rentgen jamy brzusznej, potem ja wrócę i podłączę pana do kroplówki. Każda niedrożność prowadzi do odwodnienia organizmu, tak więc im szybciej dostarczymy mu płyny, tym lepiej. Po chwili, kiedy szedł sprawdzić, co dzieje się z pacjentką chorą na astmę, zauważył, jak Anna znika za zasłoną jedynki. Zajrzał do środka.

-7-

Po przeciwnej stronie stołu do badań siedziała młoda kobieta. Miała nisko pochyloną głowę i cicho płakała; rozległe zasinienia na jej rękach wyglądały jak ogromne plamy niebieskiej farby. - Mogę w tym miejscu założyć maleńką szynę, umocować ją przylepcem i upewnić się, czy nie ma wewnętrznych uszkodzeń - wyjaśniła Anna i przykucnęła przy kobiecie. Musiała wyczuć jego obecność, ponieważ podniosła do góry rękę w geście oznaczającym: „Nie przeszkadzaj!" - Kiedy zejdzie ta opuchlizna, będzie pani mogła przynajmniej oddychać; jeśli jednak tak to zostawimy, może się okazać, że przegroda nosowa jest krzywa i nigdy już pani nie będzie normalnie oddychać. - Nie mogę wrócić do domu z czymś takim na nosie. On się domyśli, że gdzieś byłam, komuś powiedziałam.

RS

Czuł, jak ogarnia go wściekłość. Miał ochotę wtargnąć do środka, zażądać nazwiska łobuza, który dopuścił się czegoś podobnego, i natychmiast zabrać tę kobietę w bezpieczne miejsce, lecz ponownie powstrzymała go wyciągnięta ręka Anny.

- Czy musi pani tam wracać? - zapytała Anna. - Chodzi mi o mamę. Jest chora, a on ją bije, kiedy mnie nie ma. Pete zamknął oczy i ignorując wyciągniętą ostrzegawczo rękę, wszedł do środka. Nie mógł dłużej tego słuchać. - Mogę was natychmiast zabrać tam, gdzie będziecie mogły odzyskać spokój. To wspaniałe miejsce, poza miastem, niezbyt daleko stąd. Pani matka znajdzie tam dobrą opiekę, a pani warunki, żeby dojść do siebie. Kiedy będziecie się już dobrze czuły, podejmiecie decyzję, co dalej. Mogę wysłać karetkę po pani matkę, nawet w tej chwili. Podniosła głowę i wtedy dopiero zobaczył obrzmiałą, krwawą masę, która kiedyś była nosem, purpurowe wybroczyny pod oczami i rozbitą górną wargę. Z trudem powstrzymał cisnące się na usta przekleństwa. - Może to najwyższy czas - dodała Anna. Kobieta wciąż się wahała. -8-

- Mama nie zechce, a ja nie zostawię jej samej - wyszeptała w końcu. - Dlaczego nie zechce? - nie ustępował Pete. - Ja... - Czy pani ojciec jest teraz w domu? - przerwała mu Anna. Kobieta pokręciła głową. - Pojechał z kolegami na ryby i pewnie do jutra nie wróci. - Jak długo są małżeństwem? Mam na myśli pani rodziców. - Trzydzieści dwa lata. - Po chwili milczenia dodała: - Trzydzieści dwa lata piekła. - Trzydzieści dwa lata temu nie było schronisk dla maltretowanych kobiet lub przynajmniej nie było ich tyle co teraz - zauważyła Anna. - Ludzie pobierają się i uważają, że powinni w tym związku wytrwać do końca, co w dziewięćdziesięciu procentach się sprawdza. Niestety, w pozostałych dziesięciu

RS

nie ma innego wyjścia, jak po prostu się rozstać. Pani matka tego nie zrobiła i teraz nie widzi sensu, żeby taką decyzję podjąć. Może nawet nie ma pojęcia, jaki jej mąż jest naprawdę, ponieważ pani wszystko przed nią ukrywa, albo jest po prostu zbyt zmęczona i chora, żeby się tym przejmować. Co pani na to, gdybym tak po pracy poszła i porozmawiała z nią? Czy da sobie radę, jeśli pani dziś nie wróci?

Kobieta w milczeniu skinęła głową. - Mogę powiedzieć - ciągnęła Anna - że przyjęłam panią do szpitala i wstąpiłam do niej, żeby się przekonać, czy sobie poradzi. Zaproponuję, że ją również mogę przyjąć do szpitala. Przekona się pani, co matka wybierze: pozostać w domu bez pani, czy też przenieść się w bezpieczne miejsce. - A jeśli się nie zdecyduje? - zapytała kobieta. Dobre pytanie, pomyślał Pete, zastanawiając się, dlaczego przez twarz Anny nagle przebiegło nerwowe drżenie. - Będzie pani musiała sama podjąć decyzję - odrzekła Anna. - Jest pani młoda i ma przed sobą całe życie. Wszystko, co może pani zrobić dla matki, to

-9-

zaproponować, żeby poszła z panią, spróbować przekonać ją, że jej życie może być lepsze od tego, które wiodła dotychczas. - Ona nie zechce pójść - cicho odrzekła kobieta. - Jestem tego pewna. Powie, że jest mu potrzebna. Jako worek treningowy, pomyślał, ale słyszał to zbyt wiele razy i opatrywał zbyt wiele rozbitych nosów, by mogło go to zaskoczyć. Zaskoczyła go jednak reakcja Anny. - Cóż, zajmijmy się więc pani nosem - powiedziała takim tonem, jakby poprzedniej rozmowy w ogóle nie było. - Będzie pani mogła nosić ten opatrunek przynajmniej do powrotu ojca do domu. To powinno pomóc. Zostawił Annę z pacjentką i poszedł podłączyć Alberta do kroplówki, po czym zbadał chorego przywiezionego z ostrym bólem brzucha. W chwili, kiedy

RS

kierował go na chirurgię na wycięcie wyrostka robaczkowego, w powietrzu rozległ się alarm, który zawsze był zwiastunem kłopotów. - Grupa strażaków z objawami zaczadzenia, niektórzy z rozległymi oparzeniami, trzy karetki, siedmiu lub ośmiu mężczyzn - relacjonował przez radio kierowca. - Wszyscy brali udział w akcji gaszenia pożaru buszu: Nie minęło parę minut, gdy na podjeździe z wyciem syren zjawiły się karetki. Usłyszał charakterystyczny odgłos toczących się kół świadczący o tym, że ofiary pożaru są wwożone do środka. Kiedy po chwili Pete zajrzał do któregoś z wydzielonych pomieszczeń, z satysfakcją zauważył, że Anna zajmuje się intubacją jednego ze strażaków. Robiła to z taką wprawą, że gdyby miał więcej czasu, z przyjemnością zostałby tu dłużej. Tymczasem Albert, po udrożnieniu ultradźwiękami jelita grubego, został odesłany na chirurgię i Pete mógł zająć się najciężej poparzoną ofiarą. Cewniki o dużym przekroju błyskawicznie wprowadzały do organizmu płyn, wstrzykiwana dożylnie morfina łagodziła ból, a jałowe opatrunki chroniły poparzone miejsca. Mężczyzna był intubowany i znajdował się pod tlenem. Teraz czekali już tylko na sanitariusza, który miał go zabrać na oddział oparzeń. - 10 -

- Niech pani odeśle swojego pacjenta na górę i zbada następnego - zwrócił się Pete do Anny. - Trzeba przemyć rany, przeciąć większe pęcherze i założyć opatrunki. Nie wolno wypuścić żadnego z poszkodowanych, zanim jego oddech się nie ustabilizuje, a tętno i ciśnienie krwi nie będzie w normie. Około drugiej w sali nagłych wypadków zrobiło się wreszcie pusto: wszyscy strażacy zostali opatrzeni, dziewczyna z atakiem astmy zwolniona do domu i nie było żadnych wezwań wymagających interwencji medycznej. Pete, widząc, że Anna zdejmuje jednorazowy strój i wrzuca go do kosza, nieoczekiwanie powiedział: - Teoretycznie wychodzimy na lunch o różnych godzinach, ale jeśli zadowoli się pani kanapką i filiżanką kawy, będziemy mogli pójść do pokoju wypoczynkowego i połączyć lunch z rozmową o sprawach zawodowych. skorzystam z kawy.

RS

- Mam kanapkę - odparła, ponownie wkładając biały fartuch - ale chętnie Kiedy szli w stronę pokoju wypoczynkowego, zastanawiał się, dlaczego obecność Anny tak bardzo go deprymuje. Może to ten zniewalający zapach perfum? Czyżby miała w stosunku do niego jakieś plany? Może ponowne małżeństwo? Nonsens! Nawet gdyby chciał się ożenić, a przecież w ogóle nie wchodziło to w grę, dwukrotna mężatka byłaby ostatnia na liście kandydatek. Spojrzał na nią spod oka, kiedy z westchnieniem ulgi opadła na skórzany fotel i wyciągnęła z aktówki kanapki. - Skąd ta awersja do małżeństwa? - rzuciła od niechcenia, jakby doskonale wiedziała, o czym myślał. - Wybrałem tę dziedzinę medycyny, ponieważ lubię, kiedy wokół mnie coś się dzieje, lubię czuć gwałtowny przypływ adrenaliny, a to nie bardzo pasuje do spokojnego domowego ogniska. Moja praca to długie godziny poza domem, to częste nocne dyżury i stres, który przecież nie zawsze zostaje za drzwiami szpitala.

- 11 -

- To bardzo racjonalne podejście - zauważyła, uśmiechając się leciutko, jakby chciała dodać: „dla mężczyzny, oczywiście". - A co na to pańscy rodzice? Czy nie marzą o wnukach, o zachowaniu ciągłości rodu? Spojrzał na nią ze zdumieniem. Pytanie, jak na tak krótką znajomość, wydawało mu się dosyć zaskakujące. - Mają jeszcze pięcioro dzieci - wyjaśnił - i wszystkie rozmnażają się z ogromnym entuzjazmem. W tej sytuacji moi rodzice mogą spać spokojnie. - A więc razem sześcioro! - wyszeptała z podziwem. - Czy byliście szczęśliwą rodziną? - Tak sądzę. Wiem, że użalanie się nad dzieciństwem jest dzisiaj w modzie. Tak się jednak złożyło, że nie mam ku temu powodów. A pani? zapytał, ale najchętniej cofnąłby to pytanie, ponieważ jej oczy nagle

RS

spochmurniały. - Och, właściwie też nie - odrzekła. - Poza jednym może dosyć przykrym incydentem.

Chociaż powiedziała to lekkim tonem, nie miał wątpliwości, że skłamała. Nie drążył jednak tego tematu, czując, że Anna nie chce o tym mówić. Właściwie jakież to może mieć dla niego znaczenie? Zanim się obejrzy, Anna odejdzie i na jej miejsce przyjdzie ktoś inny. Niewielu lekarzy zatrzymuje się tu na dłużej. Ten niewielki oddział najwyraźniej nie stanowi dla nikogo zbyt wielkiej atrakcji. A on? Dlaczego właściwie tu tkwi? - Jakie informacje musimy wprowadzać do komputera? - głos Anny przywołał go do rzeczywistości. - Wszystkie dane z karty przyjęcia pacjenta do szpitala oraz karty, z jaką pacjent przychodzi do ambulatorium, wprowadza personel biurowy. My zostawiamy te rubryki puste i przechodzimy do części zatytułowanej „zabiegi", gdzie wpisujemy wszystko, co aplikowaliśmy choremu. Na tym etapie ważne jest, żeby te same informacje były naniesione na kartę pacjenta oraz na kopii, którą zatrzymujemy, jeśli pacjent zostaje w szpitalu. Ważne jest również, żeby - 12 -

wpisywać wszystkie instrukcje, jakich udzielamy pacjentowi lub jego rodzinie na temat postępowania po opuszczeniu szpitala: zmiany opatrunków, zażywania leków, terminów badań kontrolnych oraz ewentualnej konieczności zgłoszenia się do lekarza ogólnego. - Asekuracja na wypadek sprawy sądowej? - zapytała. - Musimy pamiętać, że jeśli to się zdarzy - odparł, udając, że nie słyszy ironii w jej głosie - to konsekwencje, nie tylko dla szpitala, ale i dla lokalnej społeczności, mogą być bardzo poważne. Zasiej tylko ziarno wątpliwości, a zdziwisz się, co z niego wyrośnie. - Pewnie chodzi panu o to, że ludzie mogą przestać korzystać z usług tego szpitala. Czy rzeczywiście jest to możliwe? Huntley jest przecież jedynym publicznym szpitalem w okolicy, a większość mieszkańców miasta

RS

prawdopodobnie tu właśnie, się urodziła. - Czytałem o takich przypadkach - odparł, zastanawiając się jednocześnie, do czego ona zmierza. Czy rzeczywiście tak bardzo się tym wszystkim interesuje, czy chce jedynie zrobić na nim wrażenie? Gotów był założyć się o duże pieniądze, iż znalazła się tu jedynie po to, by złowić kolejnego męża. Być może dlatego właśnie zapytała o jego zamiary.

Na szczęście przynajmniej w tej kwestii nie pozostawił jej złudzeń!

- 13 -

ROZDZIAŁ DRUGI Aż do późnych godzin popołudniowych niewiele miał czasu, by myśleć o doktor Crane. - Co z tą młodą kobietą? - zapytał, gdy o wpół do szóstej spotkali się w korytarzu. - Czeka na mnie w holu. Chciał powiedzieć, że nie powinna się tak bardzo angażować, ale czyż on nie postąpiłby tak samo? - Doskonale, może więc pani już wyjść - uznał, lecz właśnie wtedy zawyły syreny. Kelly, recepcjonistka pracująca na popołudniowej zmianie, uprzedziła ich,

RS

że za chwilę karetki przywiozą ofiary wypadku samochodowego, który miał miejsce na podmiejskiej autostradzie. Pięcioro poszkodowanych: czteroosobowa rodzina i kierowca ciężarówki, w którą oni uderzyli lub która uderzyła w nich. Ustalenie winnego przestało mieć znaczenie, kiedy w drzwiach izby przyjęć pojawili się pierwsi ranni.

Pielęgniarki szybko rozdały jednorazowe ubrania i przygotowały pomieszczenia. Załoga karetki dokonała wstępnych oględzin ofiar i Pete wiedział, że pierwsza dwójka pacjentów, prawdopodobnie rodzice, to kierowca samochodu osobowego i siedzący na przednim siedzeniu pasażer i że natychmiast trzeba ich przewieźć do pomieszczeń urazowych. - Ma chyba krwotok wewnętrzny - rzekł kierowca karetki pomagający sanitariuszowi pchać łóżko z rannym mężczyzną. - Jego ciśnienie krwi, początkowo bardzo wysokie, teraz szybko spada. Był uwięziony przez pasy i ma złamane żebro, obojczyk oraz pękniętą kość udową. Pete, po obejrzeniu poszkodowanego, podjął szybką decyzję: - Jill, pędź na salę operacyjną i uprzedź, że wiozę pacjenta. Podejrzewam rozerwanie aorty. - 14 -

Musi być przy nim na wypadek, gdyby jego stan gwałtownie się pogorszył. Spojrzał na Annę, która szła przy drugim łóżku, kierując je do pierwszej sali zabiegowej. Czy da sobie radę? Musi. Za parę minut on będzie już z powrotem. Kiedy po chwili zajrzał do niej, przekonał się, że spisała się znakomicie. Krew została wysłana na patologię, pacjentka podłączona do kroplówki, aparat rentgenowski potwierdził pęknięcie kości miednicy, a z rozmowy Anny z chirurgiem wywnioskował, że istnieje podejrzenie obrażeń wewnętrznych. - Wysyła ją pani na górę? - zapytał. - Tak, zespół operacyjny już czeka - odrzekła, nie odrywając wzroku od pacjentki. - Nie wyjdę stąd, dopóki nie zjawi się ktoś z pani krewnych, żeby zaopiekować się dziećmi - obiecała kobiecie, po czym skinęła na sanitariusza.

RS

- Skąd pani wie, że są tu jacyś krewni? - zapytał Pete ze zdziwieniem. - Ci ludzie mogli przyjechać z daleka. Nie należy składać obietnic, których nie może pani spełnić. Uśmiechnęła się.

- Spróbuję o tym pamiętać - zapewniła - ale ja dobrze wiem, że ci ludzie są stąd. Jechali obejrzeć swój nowy dom, kiedy na mokrej nawierzchni ich samochód wpadł w poślizg. - I ta kobieta to wszystko pani opowiedziała? - Tak. Była oczywiście zamroczona, ponieważ po upewnieniu się, że nie ma urazów głowy, dla uśmierzenia bólu podałam jej morfinę. Podczas przepłukiwania otrzewnej stwierdziłam w jamie brzusznej obecność krwi, ale pacjentka bardziej niepokoiła się o dzieci niż o własne zdrowie i przed wyrażeniem zgody na operację chciała mieć pewność, że znajdą się pod opieką. Jill skontaktowała się już z matką pacjentki. - A dzieci, czy je również pani zbadała? Spojrzała na niego zaskoczona. - Oczywiście przeżyły szok i są trochę posiniaczone, ale siedziały w fotelikach i właściwie nic im się nie stało. - 15 -

- Co z kierowcą ciężarówki? - Jest tu razem z dziećmi. Chyba dobrze je zna, ponieważ pracuje na tej budowie. Ma na klatce piersiowej paskudne krwiaki od pasów bezpieczeństwa. Chyba widział, że kierowca samochodu traci nad nim panowanie i przewidując, że za chwilę w niego uderzy, zaczął hamować, tak że siła uderzenia nie była zbyt wielka. Pokręcił głową z niedowierzaniem. Znowu się uśmiechnęła, a w jej błękitnych oczach pokazały się wesołe iskierki. - Ludzie chętnie ze mną rozmawiają. - Wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć, że sama nie wie dlaczego. - To dlatego w takiej pracy jak ta jestem dobra. W jej głosie nie było ani odrobiny zarozumialstwa, tak jak i nie było

RS

fałszywej skromności, po prostu zwyczajne stwierdzenie faktu. Pete, szczególnie po tym, co widział, nie mógł z tym polemizować. Prawdę mówiąc, nie miał pojęcia, co powiedzieć. Spojrzał na zegarek. Dochodziła siódma! - Cóż, skoro nowa zmiana przejęła dyżur, może pani pójść do domu. Zabrzmiało to dosyć banalnie, ale w jej obecności zupełnie tracił pewność siebie.

- Poczekam na babcię dzieci - oświadczyła, kierując się do pokoju, gdzie spodziewała się je znaleźć. - Sama przecież pani powiedziała, że jest z nimi kierowca ciężarówki, a on zna je lepiej niż pani - zauważył. - No i ma pani jeszcze dowieźć tę kobietę. - Obiecałam matce, że poczekam - odparła. - Przynajmniej tyle mogę dla niej zrobić. Długo tak pani nie wytrzyma, chciał powiedzieć, ale w ostatniej chwili zmienił taktykę. - Skoro czuje pani aż tak silną potrzebę angażowania się w sprawy pacjentów, skąd pomysł, żeby pracować tu, gdzie kontakt z pacjentem trwa tak krótko? Czy nie lepiej zatrudnić się w lecznictwie otwartym? - 16 -

- A pan, doktorze Jackson? Dlaczego pan tu jest? - spytała. - Czyż nie mówił pan przypadkiem, że lubi, jak coś się dzieje? Jak śmie używać przeciwko niemu jego własnych słów?! - Tak, ale... - Ale kobiety nie potrzebują wyzwań, które pobudzają wydzielanie adrenaliny, prawda? - Skąd mam wiedzieć, czego potrzebują kobiety? - mruknął z rozdrażnieniem, po czym jego zły humor jeszcze bardziej się pogłębił, gdy Anna uśmiechnęła się szeroko i znacząco spojrzała na widniejący na ścianie plakat. Miał zamiar powiedzieć, że to wszystko jest bez sensu, Anna jednak ruszyła w kierunku nerwowo rozglądającej się kobiety. Czyżby to była babcia tych dzieciaków? Czyżby Anna obdarzona była również czymś, co określa się

RS

jako postrzeganie pozazmysłowe? Skąd wiedziała, że ta kobieta to babcia? Zawrócił w kierunku przeznaczonych dla pacjentów pomieszczeń i kiedy wszedł do jednego z nich, ujrzał dwójkę dzieci siedzącą po obydwu stronach wysokiego mężczyzny, którego głowę spowijały bandaże. Cała trójka nie wyglądała na specjalnie przejętą faktem, że tak niedawno otarła się o śmierć, chociaż młodsze dziecko, mała dziewczynka, na widok wchodzącej babci żałośnie się rozpłakała. - Bardzo pani dziękuję za opiekę nad moimi wnukami - rzekła starsza pani do Anny, po czym zwróciła się do Pete'a z pytaniem o stan zdrowia rodziców dzieci. - Zostawię państwa samych - spokojnie odrzekła Anna i wysunęła się z pokoju. Spieszy dokonać następnego samarytańskiego czynu, czy też uraziło ją, że została potraktowana jak opiekunka? Doprawdy, niewiele wiedział o kobietach. Odpowiadał na pytania pani Granger, a w duszy sam sobie zadawał wiele innych, nie mających jednak żadnego związku z pracą.

- 17 -

I wciąż je sobie stawiał, kiedy następnego dnia zjawił się w szpitalu. Jego asystentka zdawała się być w dobrej formie, on natomiast był w złym nastroju po nie przespanej nocy. Razem z pielęgniarką usiłowała uspokoić jakiegoś podchmielonego mężczyznę, podczas gdy kończący nocny dyżur lekarz zszywał mu ranę na nodze. Anna cierpliwie powtarzała, że będzie mógł pójść do domu natychmiast po założeniu szwów. Mężczyzna odpowiedział stekiem przekleństw. Pete już miał zamiar interweniować, gdy Margie zawołała: - Pacjent z wypadku w jedynce! - Przydałby się lepszy system łączności - wymamrotał bardziej do siebie niż do Anny, kiedy wchodzili do małego pokoju, gdzie Kim zapisywała już podstawowe czynności życiowe pacjenta o nazwisku Grayson, a Joannę podłączała ekg.

RS

Anna wzięła od pielęgniarki kartę i podała ją Pete'owi, po czym zdjęła z twarzy pacjenta maskę tlenową, wprowadziła cieniutkie rurki do jego nosa, ponownie otworzyła dopływ tlenu i podłączyła licznik przepływu. Pete wsunął tabletkę nitrogliceryny pod język mężczyzny, by spowodować rozszerzenie jego naczyń krwionośnych, po czym odszukał żyłę i wprowadził cewnik: najpierw morfina, następnie płyn, trochę więcej nitro, wlew kroplowy. - Na tym etapie stosuje pan heparynę czy aspirynę, czy też jedno i drugie? - zapytała Anna, dając mu do zrozumienia, iż podobnie jak on obawia się skutków ubocznych, jakie mogą wywołać silniejsze leki. - Jedno i drugie do chwili, gdy pacjent poczuje się na tyle dobrze, żeby można było z nim porozmawiać. Skinęła głową. - Kiedyś widziałam, jak pacjentce po usunięciu dwóch zębów podano aktywator plazminogenu i streptokinazę. Chodziło o rozpuszczenie skrzepów krwi. Pacjentka nie wspomniała o ekstrakcji, ponieważ nie uważała tego za chorobę. - 18 -

Ciarki go przeszły na myśl o tym, w jakim szoku musiał być organizm, gdy otrzymywał polecenia z mózgu, by tworzyć skrzepy, a jednocześnie inne, by te skrzepy rozpuszczać. - Efekt był chyba fatalny? - zapytał i Anna skinęła głową. - Drugi atak w chwili, gdy serce desperacko usiłowało pompować więcej krwi do mózgu, podczas gdy ta krew coraz większym strumieniem wyciekała do ust. Wprawdzie pacjentka przeżyła, ale po roku miała trzeci zawał. Nie musiał pytać, czym trzeci zawał się skończył, toteż zaczął rozmawiać z panem Graysonem o jego stanie zdrowia. - A więc żadnych świeżych urazów w miejscach, gdzie były krwiaki czy skaleczenia? Żadnych wrzodów lub krwotoków? Pacjent, który po otrzymaniu środków przeciwbólowych wyglądał

RS

znacznie lepiej, zapewnił ich, że zawsze był bardzo sprawny fizycznie i zdrowy. No, może teraz ma trochę nadwagi, ale wciąż.

Carol wsunęła głowę przez drzwi, by zawołać Annę do innego pacjenta. W tym czasie Pete wciąż starał się pomóc swojemu pacjentowi, chcąc, żeby jego stan ustabilizował się na tyle, by można go było przekazać na kardiologię. Było już dobrze po południu, gdy znów się spotkali. Strumień pacjentów ustał i można było wreszcie spokojnie wypić kawę. - Biorąc pod uwagę wszystkie dowody na szkodliwość kawy, usuwanie automatów do jej parzenia powinno się zacząć od szpitali - zauważyła Anna, trzymając w ręku pełną filiżankę. Jej brwi uniosły się w niemym pytaniu. - Poproszę - rzekł Pete. - Czarną i dwie kostki cukru. A wracając do tych automatów, to czy gdyby usunięto je ze szpitali, ludzkie automaty mogłyby długo funkcjonować? Bez kofeiny? Uśmiechnęła się i w milczeniu podała mu filiżankę, po czym usiadła w fotelu i ponownie wyciągnęła z teczki kanapki. - Czy to pani mama je robi? - spytał z nutką złośliwości. Anna roześmiała się, - 19 -

- Nie, to zasługa innej mamy. Przygotowuję codziennie lunch dla dzieci, chociaż one coraz częściej się buntują, bo chcą tak jak koledzy jeść chipsy albo hot dogi w szkolnym bufecie. Jak mogę więc kupować cokolwiek dla siebie, skoro im na to nie pozwalam? - Nigdy? - zapytał, przypominając sobie podobne kłótnie ze swoją matką. - Raz w tygodniu, w piątki - przyznała - i nigdy nie pytam, na co wydają pieniądze. Z jej słów wynikało, że nie są to już małe dzieci, a przecież była bardzo młoda. Chciał z nią o tym porozmawiać, lecz nie bardzo wiedział, od czego zacząć. W końcu, zmieniając temat, zapytał: - Jak poszło pani z matką tej pobitej pacjentki? - Niezbyt dobrze - odparła - jednak nie tracę nadziei. Zostawiłam im

RS

numer telefonu do mnie do domu i powiedziałam Janice, jej córce, żeby natychmiast do mnie zadzwoniła, jeśli upór matki zacznie słabnąć. Obiecałam, że załatwię dla nich jakieś schronienie. Czy myślał pan o Crystal Creek? Skinął głową.

- Czy pani jest stąd? Powinienem to wiedzieć z kwestionariusza, ale jakoś...

- Też pana uśpił - zakpiła - Właściwie nie powinnam się dziwić, widząc ten ogrom pracy, którą pan wykonał przez weekend. Nie, nie jestem stąd, ale mieszkałam tu przed czterema laty i pracowałam w Crystal Creek jako wolontariuszka. Kim ona właściwie jest? Nadzwyczajną kobietą? Perfekcyjną matką, która przygotowuje śniadania do szkoły swym dzieciom? Wzorową obywatelką, oddającą się działalności charytatywnej? A co z jej mężem, czy też raczej z mężami? Czy nie było dla nich miejsca w tym jej świecie niezmierzonej dobroci?

- 20 -

Czuł, jak narasta w nim złość. Na nią? A może jednak na siebie, ponieważ zdał sobie sprawę, że Anna go interesuje, chociaż tak bardzo się przed tym bronił. Ona najwyraźniej była stworzona do małżeństwa, a on nie; po co więc zaczynać coś, co nie ma przyszłości? Ignorował ją aż do końca dnia, oczywiście na tyle, na ile to było możliwe w ich sytuacji. Gdy zegar wybił szóstą, zakładała szwy dziecku, które przewróciło się na szybę wystawową. Wsunął głowę w drzwi pokoju, w którym pracowała. - Zajmie mi to jeszcze chwilę, ale pan może już iść. Pete wciąż był rozdrażniony. Właściwie chciał wyjść, wpaść do baru, wypić piwo, zapomnieć o Annie. Pożegnał się z personelem, chwycił teczkę z

RS

dokumentami, które chciał przejrzeć przed następnym spotkaniem z pracownikami, i skierował się do wyjścia, gdy w drzwiach zjawił się jakiś długowłosy chłopak, a tuż za nim młoda dziewczyna, którą najwyraźniej zaciekawił wiszący na ścianie plakat.

- Czy zastałem doktor Crane? - zapytał młody człowiek, rozglądając się wokół.

Dziewczyna podeszła do Pete'a i spojrzała na niego badawczo, jakby chciała porównać jego twarz z tą widniejącą na plakacie. - Ona tu pracuje - dodała po chwili. - Jest zajęta - odrzekł Pete. - W czym mogę wam pomóc? Nazywam się Peter Jackson. Jestem również lekarzem. - Jest pan jej szefem? - zapytał chłopak, po czym spojrzawszy na towarzyszącą mu dziewczynę, wyjaśnił: - To ten z plakatu, Jackie. - Znowu spojrzał na Pete'a i dodał: - Czy możemy z panem chwilę porozmawiać? Na zewnątrz? Zaintrygowany, wyszedł z nimi, czując się prawie winny, kiedy tych dwoje rozglądało się ukradkiem dookoła. - 21 -

- Jestem Josh, a to jest Jackie. Josh i Jackie Crane. Anna jest naszą macochą. Doskonale, to wyjaśnia przynajmniej jedną sprawę: Anna wcale nie musi być starsza, by mieć pasierbów w tym wieku. - Widzi pan, przyszedł nam do głowy pewien pomysł - zaczęła Jackie. Myśleliśmy, że to będzie zupełnie proste, kiedy Anna podejmie pracę, ale teraz mamy wątpliwości. Josh poruszył się niespokojnie, jakby w słowach siostry nie dostrzegał zbyt wiele sensu. - Chcemy, żeby Anna ponownie wyszła za mąż - oznajmił bez ogródek. Jackie i ja nie będziemy z nią zawsze. Ja wyjeżdżam na uniwersytet już w przyszłym roku, a Jackie za kilka lat. Chociaż zawsze będziemy wracać do

RS

domu, a Anna zawsze będzie dla nas kimś wyjątkowym, to nie możemy z nią zostać do końca życia. Z drugiej jednak strony nie chcielibyśmy, żeby miała samotną starość.

Pete z trudem zachował powagę. Czy Anna zdaje sobie sprawę, jak te dzieciaki wyobrażają sobie jej przyszłość?

- Poza tym nasza macocha wciąż jest na tyle młoda, żeby mieć jeszcze własne dzieci, jeśli oczywiście szybko weźmiemy sprawę we własne ręce dodała Jackie. - Ona jest wspaniałą matką. - Kiedy dostała tę pracę - wtrącił Josh - sądziliśmy, że będzie miała kontakt ze wszystkimi pracownikami szpitala. Kiedy jednak wczoraj wróciła do domu i opowiedziała nam, co robi, zrozumieliśmy, że przez cały czas tkwi w jednym miejscu z facetem, który w ogóle nie ma zamiaru się żenić. - Josh zaczerwienił się, mamrocząc jakieś słowa przeproszenia. - Jestem pewna, że doktor Jackson doskonale cię rozumie - pomogła bratu Jackie. - Nie oczekiwaliśmy, że Anna spotka kogoś natychmiast albo że poślubi mężczyznę, którego nie będzie kochała, ale doszliśmy do wniosku, że przydała-

- 22 -

by się jakaś życzliwa dusza, która wprowadziłaby ją w środowisko. Ktoś, kto zna personel i orientuje się, kto jest wolny, a kto nie. Pete patrzył to na jedno, to na drugie, i kręcił głową z niedowierzaniem. - Nie chcemy, żeby wpadła w jakieś tarapaty - dodał Josh. - Anna nie ma zbyt dużego doświadczenia z mężczyznami i chyba nawet by nie potrafiła ocenić, czy facetowi zależy tylko na jednym... - znowu się zaczerwienił, mimo to z determinacją brnął dalej - czy też myśli o poważnym związku. Dwukrotna mężatka, a ten dzieciak twierdzi, że nie ma doświadczenia? Zatrzymał jednak te uwagi dla siebie, podczas gdy Jackie robiła wszystko, by go przekonać. - Wiedzieliśmy, że ciężko nam będzie znaleźć kogoś odpowiedniego, ale kiedy Anna wspomniała o panu... Josh zawsze jej dogadywał, kiedy więc i tym

RS

razem zaczął, powiedziała, że pan jest zdecydowanym wrogiem małżeństwa, więc kiedy później Josh i ja rozmawialiśmy o tym, pomyśleliśmy, że może pan zechciałby zostać naszym sojusznikiem.

Pete wciąż patrzył na nich ze zdumieniem. Już miał zaprotestować, powiedzieć, że nie zajmuje się swataniem, gdy Jackie ponownie przystąpiła do ataku.

- Doszliśmy do wniosku, że nikt nie zrobi tego lepiej niż pan. Pozostawilibyśmy panu wybór metody działania. - Spojrzała na niego błagalnie. - Czy zechce pan pomóc? Zechce pan? Proszę, bardzo proszę! - Pomyślę o tym, dzieciaki - rzekł po chwili, uznając, że pomysł nie jest wcale taki zły. Nigdy go nie interesowały żony innych mężczyzn, tak więc, gdyby udało się Annę wydać za mąż, jako kobieta przestałaby wreszcie dla niego istnieć. - Zadzwonię, kiedy coś wymyślę. Dwójka młodych ludzi krzyknęła z radości, a Jackie podbiegła do Pete'a, objęła go za szyję i pocałowała w policzek. - Hej, dzieciaki! Czyżbyście już sami zdążyli się przedstawić doktorowi?

- 23 -

Serdeczność i ciepło bijące z głosu Anny wskazywały, jak bardzo jest przywiązana do swych przybranych dzieci, tak samo zresztą, jak one musiały być przywiązane do niej, skoro zdecydowały się na taką akcję. Uśmiechnął się, gdy pomyślał, jak bardzo pani doktor byłaby zaskoczona, gdyby znała prawdziwy powód ich wizyty. Znalezienie jej męża może być nawet zabawne. Dwa dni później, w czwartek, Pete postanowił, że w sobotni wieczór zorganizuje dla Anny spotkanie. Przejrzał jej akta personalne, chcąc zebrać na jej temat trochę wiadomości. Miała trzydzieści lat i żadnych sportowych zainteresowań, żadnego hobby, jeśli nie liczyć polowania na mężów, niczego, co mogłoby zafascynować mężczyzn wolnego stanu, których znał. Po głębokim zastanowieniu doszedł do wniosku, że w grę mógłby wchodzić nowy nabytek na oddziale ginekologii i położnictwa. Z informacji,

RS

jakie uzyskał, wynikało, że miał trzydzieści dwa lata i był wolny. Gej czy może pracoholik, zbyt zajęty, żeby myśleć o żonie? Zgromił się za te myśli. On sam miał trzydzieści siedem lat, był wolny i bardzo to sobie chwalił. Zadzwonił na ginekologię, gorączkowo myśląc, co się mówi, kiedy się organizuje randkę w ciemno, a gdy słuchawkę podniósł Ken Ridell, wspomniał po prostu, że ma u siebie kogoś nowego i uznał, iż byłoby miło, gdyby wszyscy ostatnio przyjęci do pracy mieli okazję się poznać. Głos Kena brzmiał tak entuzjastycznie, że Pete nie mógł pojąć, dlaczego szpital, zamiast balu w czerwcu, nie zorganizuje przyjęcia na początku roku, kiedy nowi pracownicy zaczynają się asymilować. - W sobotę wieczorem będzie u mnie kilku starych i kilku nowych pracowników szpitala - powiedział do Anny, kiedy spotkali się na spóźnionym lunchu. - Skromna kolacja, nic szczególnego. Mam nadzieję, że będzie pani mogła przyjść? - Myślę, że tak - odparła po chwili wahania. - Czy mogę coś przynieść? Co pan przygotuje? Czy mogę zrobić jakąś potrawę? A może coś słodkiego? Zdawał się bardzo zaskoczony jej reakcją. - 24 -

- Czy mam rozumieć, że chodzi pani tylko tam, gdzie można coś przynieść? - zapytał. Wahanie rozpłynęło się w szerokim uśmiechu. - Ja nigdzie nie chodzę - odparła - i pewnie dlatego to zaproszenie tak mnie zaskoczyło. Zaskoczyło mnie również i to, że zadaje pan sobie tyle trudu, kiedy dużo prościej by było, gdyby każdy miał w tym przyjęciu swój udział. Urwała. Czyżby wyczuła, że jej słowa nie zostały zbyt dobrze przyjęte? - Czemu chce mnie pani oszczędzać? Dlatego że jestem mężczyzną, czy też dlatego że jestem samotnym mężczyzną? - zapytał, po czym przypomniał sobie, co go zdumiało najbardziej. - Właściwie dlaczego nigdzie pani nie chodzi? Czyżby to sprawa dochowania wierności zmarłemu mężowi? Dowiedział się o śmierci jej męża z akt personalnych i sam nie wiedział,

RS

co teraz myśleć o jej małżeństwach. - Przykro mi, jeśli pana dotknęłam - powiedziała wolno. - Oczywiście mężczyzna może przygotować posiłek równie dobrze jak kobieta. Większość mistrzów sztuki kulinarnej to mężczyźni - uśmiechnęła się smutno. - I chyba są samotni, ponieważ bez reszty oddają się pracy. Jeśli jednak mogę w czymś pomóc, zrobię to z przyjemnością - skończyła, zręcznie unikając odpowiedzi na pytanie dotyczące jej „wyjść z domu" oraz komentarza na temat męża. Czyżby w ten sposób chciała mu dać do zrozumienia, że to nie jego sprawa? - Dziękuję za propozycję, ale dam sobie radę - odparł, zastanawiając się przy tym, jak jego kuzynka, Liz, zareaguje, gdy poprosi ją o przygotowanie kolacji w tak krótkim terminie. - Czy zna pani mój adres? Głupie pytanie. Skąd miałaby znać? Zapisał go na papierowej serwetce i podał jej. Drgnął, gdy oddarła zapisany skrawek i złożywszy go, włożyła za stanik.

- 25 -

- Głupi zwyczaj! - wyjaśniła, widząc, że ją obserwuje. - Zawsze tak robiłam, od kiedy zaczęłam nosić staniki. Rzecz w tym, że później zapominałam o tym i kiedy wieczorem wchodziłam pod prysznic, ten kawałek przylepionej do ciała kartki zamieniał się w zupełnie nieczytelny strzępek. - Może więc lepiej wyjąć to stamtąd - zauważył. - A może po prostu lepiej starać się nie zapomnieć... Uśmiechnęła się i w kącikach jej oczu pokazały się drobniutkie zmarszczki, a na prawym policzku maleńki dołeczek. Nie zauważył go wcześniej. Zorientował się, że go o coś pytała. Przeprosił za nieuwagę... - Pytałam, jak się czuje ten pański pacjent z niedrożnością jelit powtórzyła. - Dlaczego miałbym coś na ten temat wiedzieć? Dołeczek na jej policzku

RS

stał się wyraźniejszy. - Ponieważ dziś odwiedził go pan na górze, pomyślałam więc, że pewnie miał operację. Myślałam o tych wszystkich pana ostrzeżeniach, żeby nie angażować się w sprawy pacjentów. Czy to przestępstwo interesować się pacjentami, których wysyłamy na górę? A może to sprzeczne z regulaminem? - Właściwie nie mamy na to czasu, ale ja lubię wiedzieć, co dalej dzieje się z naszymi pacjentami i bardzo się cieszę, jeśli leczenie przebiega pomyślnie. Na przykład pan Grayson, którego przywieziono do nas z atakiem serca. Jest szansa, że wyjdzie w następny czwartek. Albo Albert, ten z niedrożnością jelit; wycięto mu nowotwór, ale nie stwierdzono żadnych niepokojących symptomów, zostanie wypisany za jakieś dziesięć dni. Przerwał na chwilę, chcąc zapytać o pobitą kobietę, lecz Anna, jakby odgadując jego myśli, powiedziała: - Moja pacjentka, ta z rozbitym nosem, wciąż mieszka w domu. Jej matka nie chce się przenieść. - Wobec tego nic nie możemy zrobić - zauważył, wyczuwając głęboki smutek w jej głosie. Zastanawiał się nad jej przeszłością, zanim jeszcze wyszła - 26 -

za mąż. Czyżby jej pierwszy małżonek używał wobec niej przemocy? Czy dlatego się rozwiedli? Denerwowało go, że tak niewiele o niej wie. Ale dlaczego? Może dlatego, że chciał spełnić prośbę jej pasierbów. Tak! Gdyby wiedział o niej więcej, zadanie byłoby o wiele łatwiejsze. Przypomniał sobie o kilku kolegach spoza środowiska medycznego, którzy albo byli wolni, albo wkrótce mieli być. Przeprosił i odszedł, by do nich zadzwonić. Poza tym musiał jeszcze skontaktować się z Liz w sprawie zaopatrzenia. Im szybciej Anna zajmie się jakimś mężczyzną, tym lepiej.

ROZDZIAŁ TRZECI Anna jest naprawdę dobrym lekarzem, skonstatował w piątek po

RS

południu. Spokojna i kompetentna, nie traci głowy, uprzejma wobec pacjentów, ale gdy trzeba, jest stanowcza i konsekwentna. Pacjenci to czują i mają do niej zaufanie. Musiał przyznać, że nie pamięta, by praca w jego oddziale kiedykolwiek szła tak gładko.

Oglądał teraz nogę kilkunastoletniego wyrostka. Pięciocentymetrowa głęboka rana, którą należało zszyć, gdy tylko zdarzył się wypadek, była teraz zaogniona i ropiejąca. Nie nadawała się do szycia, dopóki nie zlikwiduje się infekcji. Przesłał próbkę kultury bakteryjnej na patologię, pomógł Kim przemyć ranę, następnie wyjaśnił chłopcu i jego matce, że trzeba to robić codziennie i koniecznie przy tym zmieniać opatrunki. - Czy potrafi to pani zrobić sama? - zapytał kobietę. - Jeśli nie, może pani zgłosić się z synem do ambulatorium. - Dam sobie radę - odparła kobieta, patrząc na syna ze złością. - Wiem, że to będzie bolało, ale sam sobie winien. Chciałam, żeby od razu zgłosił się na zszycie, ale uważał, że przesadzam, i proszę, co narobił! Mógł stracić nogę.

- 27 -

Pete uśmiechnął się, słuchając zrzędzenia kobiety. Dobrze wiedział, że pod maską złości kryje się prawdziwa troska. - Uważam, że przyprowadziła go pani w ostatniej chwili, żeby uratować tę nogę. - Odwrócił się do pacjenta. - Matka ma rację, chłopcze. Infekcja mogła dotrzeć do kości, a wtedy utrata części nogi byłaby prawdopodobna. - Wiem, wiem - burknął chłopak - ale ona naprawdę przesadza! - Wszystkie matki są takie - oznajmił łagodny głos. Pete obejrzał się i zauważył wchodzącą Annę. - Paskudna sprawa - dodała, rzuciwszy okiem na ranę. - Potrzebuje pani czegoś? - zapytał, dodając w duchu, że to śmieszne, by jej obecność mu przeszkadzała. - Konsultacji w czwórce - powiedziała spokojnie i wyszła.

RS

- To matka Josha Crane'a - niespodziewanie oznajmił chłopak. - Josh, mówił niedawno, że wróciła do pracy. Szkoda, naprawdę. Lubiliśmy przesiadywać w szkolnym bufecie, kiedy miała dyżur. Ma takie wspaniałe nogi, a co za kształty!

Matka chłopca skarciła go wzrokiem, ale wyraz rozmarzenia na jego twarzy wyraźnie świadczył, iż niezbyt się tym przejął. Pete przypomniał sobie, jak to było, kiedy on chodził do szkoły. Czy wówczas nie wzdychał czasem do pewnej, wspaniale wyposażonej przez naturę, nauczycielki angielskiego? Czy nie zjawiała się w jego snach? To było jednak coś zupełnie innego, z pewnością! - Proszę codziennie zmieniać opatrunki - zwrócił się do kobiety - a po trzech dniach przywieźć syna do nas. Wtedy zdecydujemy, czy rana nadaje się do szycia. Po chwili wszedł do czwórki, gdzie Anna badała rany na ręku potężnego, otyłego mężczyzny o wyglądzie pirata. Jego okrągłą głowę zdobiły czerwononiebieskie tatuaże, podobne pokrywały ramiona i klatkę piersiową. - To pogryzienie przez psa - wyjaśniła Anna, patrząc na Pete'a. - Rany są głębokie, ale prześwietlenie nie wykazało złamań. - Machnęła ręką w stronę - 28 -

widniejącej na ścianie podświetlonej kliszy. - Nie widzę również uszkodzeń ścięgna ani stawu, obawiam się tylko infekcji. - Zgadzam się - przytaknął. Anna odwróciła się do pacjenta i powiedziała: - To jest doktor Jackson, ekspert w dziedzinie medycyny powypadkowej. Zgadza się ze mną, że powinien pan zostać w szpitalu. - Z powodu ugryzienia? - ryknął mężczyzna. - Mój pies jest zdrowy. Ugryzł mnie już nie pierwszy raz, ale tym razem trochę za głęboko, więc przyjechałem na zastrzyk! - Dostanie pan zastrzyk przeciwtężcowy i antybiotyki, ale nie jesteśmy pewni, czy nie rozwinie się głęboka infekcja. Jeśli zostanie pan w szpitalu, pielęgniarki będą na bieżąco sprawdzały ranę. Tak więc, jeśli pies wprowadził

RS

do niej jakąś groźną bakterię, będziemy mogli natychmiast. - Mój pies nie ma żadnych groźnych bakterii i ja nie mam zamiaru tu zostać! - pieklił się mężczyzna. - Dacie mi zastrzyk, zrobicie opatrunek i pójdę do domu.

Pete z zainteresowaniem obserwował rozmowę Anny z pacjentem. - W porządku - rzekła spokojnie. - Wielu ludzi boi się zostać w szpitalu. Czy pamięta pan, kiedy ostatnio był pan szczepiony przeciw tężcowi? - Ja się nie boję! - wrzasnął mężczyzna. - Chodzi o psa. Kto się nim zajmie? Anna skinęła głową. - Tak, to rzeczywiście problem. - Pete wstrzymał oddech, gotowy w każdej chwili do interwencji, gdyby przyszło jej do głowy zaproponować, że zajmie się zwierzęciem. - A wracając do tężca? - Nie byłem szczepiony od czasu szkoły - przyznał mężczyzna. - Zastrzyk przeciwtężcowy, Carol. - Anna spojrzała na pielęgniarkę stojącą po przeciwnej stronie łóżka, po czym ponownie odwróciła się do pacjenta. - Teraz założę panu specjalny opatrunek. To coś w rodzaju rękawicy z - 29 -

jednym palcem, która ma unieruchomić dłoń. Będzie pan trzymał rękę na temblaku i bardzo ją oszczędzał. Zrozumiał pan? Mówiła tak stanowczo, że Pete odniósł wrażenie, iż za chwilę usłyszy: „Tak, mamo!". Sam zwykle tak mówił do swej matki, gdy ta za bardzo gderała. - Tak jest, proszę pani! - posłusznie rzekł pacjent, co właściwie zabrzmiało tak samo. Anna wyglądała na usatysfakcjonowaną. Opatrzyła rękę i wypisała receptę na antybiotyk, ale nie podała jej jeszcze pacjentowi. - Czy przyjechał pan tu na motorze? - zapytała. Mężczyzna skinął głową. - Przykro mi, ale nie może pan nim wracać do domu. Czy ma pan kogoś, kto może go zabrać? Mężczyzna już otwierał usta, by zaprotestować, jednak widząc

RS

determinację w oczach Anny, wzruszył ramionami. Anna uśmiechnęła się.

- Tu jest pańska recepta. Proszę zadzwonić do przyjaciół, a potem pójść do szpitalnej apteki. Przez tydzień będzie się pan codziennie zgłaszał do swojego lekarza w rejonie albo do nas. Jeśli wystąpi infekcja, trzeba będzie operować.

Mężczyzna wstał. Jego potężna sylwetka wypełniła pokój. - Mówi poważnie? - zwrócił się do Pete'a. - Śmiertelnie poważnie, kolego - odrzekł. - To pańska decyzja, żeby wracać do domu, ale niech pan będzie rozsądny i zgłasza się do lekarza codziennie. Infekcja w pana wypadku może się skończyć dramatem. - Wrócę tu jutro - obiecał, głaszcząc Annę po głowie zdrową ręką. Dziękuję, pani doktor. - Uff! - odetchnęła Anna, gdy wyszedł. - Cieszę się, że był pan przy mnie. Nie miałam pojęcia, jak zareaguje. - Świetnie się pani spisała - zapewnił ją, choć niezbyt mu się spodobało, że ten typ ośmielił się ją pogłaskać. Zastanawiał się nawet, czy nie powinien - 30 -

zwrócić jej uwagi na niestosowność takiej poufałości z pacjentem. Nagle przyszło mu na myśl, że Anna może wkrótce stąd odejść. Wprawdzie z jej słów wynikało, że ta praca bardzo jej odpowiada, ale jeśli ponownie wyjdzie za mąż... - Słucham? - Dlaczego w jej obecności wciąż mu się to przytrafia? Pogrążał się we własnych myślach i tracił wątek. - Pytałam, o której godzinie jest to jutrzejsze spotkanie i czy obowiązuje wieczorowy strój. - Ach tak! - Cholera! Z pewnością podał już godzinę innym gościom. O ósmej to chyba za późno. Może powiedział... - O siódmej, stroje dowolne. - Uznał, że zabrzmiało to dosyć sensownie, lecz kiedy szedł z Wendy zbadać następnego pacjenta, nagle przypomniał sobie, że innym gościom podał siódmą trzydzieści. Co się z nim, do licha, dzieje?

RS

Nie miał jednak czasu, by się nad tym zastanowić, ponieważ zjawił się kolejny pacjent trzymający przy oku kawałek gazy. - Czy to skaleczenie, czy po prostu wpadło coś panu do oka? - zapytał, wprowadzając pacjenta do środka.

- Wyraźnie czuję, że coś tam jest.

- Proszę siadać - powiedział Pete, zapraszając pacjenta na specjalne krzesło z ruchomym oparciem. - Wpuszczę panu kroplę środka znieczulającego - wyjaśnił. Nic nie było widać, lecz wcale go to nie zaskoczyło. Ból oka najczęściej wywołuje opryszczka albo otarcie rogówki przez obce ciało. Taki ból utrzymuje się dosyć długo, nawet po wypłukaniu intruza przez łzy. Wpuścił do oka fluorescencyjny barwnik i przysunął bliżej lampę szczelinową. Na powierzchni oka pokazały się trzy maleńkie zadrapania. - To otarcie - wyjaśnił - które będzie bolesne przez kilka dni. Teraz ponownie je znieczulę, ale to będzie działało przez jakieś piętnaście minut, po czym ból znowu wróci. Mogę panu trochę pomóc, stosując inny rodzaj kropli, użyję również trochę antybiotyku w maści, żeby zapobiec infekcji. Wolałbym - 31 -

jednak, żeby wrócił pan do nas jutro albo zgłosił się do swojego lekarza. Jeśli stan oka się nie poprawi, trzeba będzie pójść do specjalisty. Mężczyzna wcale nie wyglądał na zmartwionego. - Parę dni wolnego dobrze mi zrobi - oznajmił, po czym nagle zmarszczył brwi. - Cholera, jutro jest sobota. Do poniedziałku pewnie będę już zdrowy. W soboty pan pracuje? Pete pokręcił głową. - W tę sobotę nie pracuję. Paul Wells będzie miał dyżur, niech pan do niego wpadnie. Obserwował, jak pacjent wychodzi, ale myślał już o czekającym go przyjęciu. Liz zgodziła się pełnić rolę gospodyni. Zastanawiał się, co Liz powie o Annie... kto się tym zajmie?

RS

- Karetka w drodze! - zawołała Margie. - Wypadek na szkolnym boisku, - Ja. Jadłam już lunch, a Pete dopiero skończył badać pacjenta - usłyszał ciepły głos Anny.

- Nie tylko organizuje mój oddział, ale zaczyna mną rządzić - burknął, starając się ukryć dziwny dreszcz, który go przeniknął, gdy zobaczył jej uśmiech. - Jest pan wolny - powiedziała, ignorując jego uwagę i kierując się w stronę automatycznych drzwi. - Właśnie podjechała karetka. Zawołam, jeśli będę potrzebowała pomocy. Wyszedł bez specjalnego entuzjazmu. Nagle zdał sobie sprawę, że przyzwyczaił się do jej obecności, że po prostu lubi z nią pracować. Nie poprosiła go o pomoc i nie zjawił się żaden nowy pacjent, zjadł więc spokojnie lunch, po czym poszedł do swego pokoju z zamiarem uporania się z ogromną stertą papierów zalegających jego biurko. O wpół do czwartej miał spotkanie z kierownictwem oddziału. Powiedział Margie, gdzie go szukać, i

- 32 -

zaczął się zastanawiać, jak ze szpitalnego budżetu wyrwać niezbędne dla jego oddziału środki. - Czy doktor Crane już wyszła? - zapytał Kelly Dunne, recepcjonistkę z popołudniowej zmiany, kiedy w końcu, nie wymyśliwszy niczego sensownego, w złym nastroju opuścił pokój. Kelly patrzyła na niego tak, jakby nie miała zielonego pojęcia, kto to jest doktor Crane. W końcu wzruszyła ramionami i burknęła: - Skąd mam wiedzieć? - Ponieważ, jak sądzę, powiedziałaby „Do widzenia". Jesteś na dyżurze od czwartej. Nie widziałaś, jak wychodzi? - Nie widziałam - powtórzyła ze złością. Dziwne. On i Kelly byli kilka razy na kolacji, obejrzeli razem jakiś film. komunikowania się!

RS

Co ją ugryzło? Zapytaj, powiedziałaby jego siostra. To najlepszy sposób - Dlaczego jesteś taka naburmuszona? - zapytał. Jej oczy zwęziły się. - Ja, naburmuszona? A to dobre! Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, panie Jackson, i oto czego się dowiaduję! Wydajesz przyjęcie dla połowy szpitala, ale ja nie jestem zaproszona. Jak byś się czuł na moim miejscu? - Nie wydaję żadnego przyjęcia, a tym bardziej dla połowy szpitala odparł chłodno. Poza tym to nie jej interes, kogo zaprasza do własnego domu. Takie są często konsekwencje kontaktów z płcią przeciwną. Płeć przeciwna zwykle fałszywie je rozumie. Spróbował półprawdy. - Właściwie przyjdzie tylko sześć osób, większość to nowi. Moja kuzynka, Liz, otworzyła niedawno firmę cateringową, pomyślałem więc, że pomogę jej zareklamować ją wśród nowych mieszkańców miasta. - Doktor Crane nie jest nowa. Mieszkała tu kiedyś. Zamknął oczy i policzył do dziesięciu. Właściwie dlaczego ma się Kelly tłumaczyć? Przypomniał sobie, że ostatnio, gdy się spotkali w pubie, zdecydował, iż nie będzie podtrzymywał tych - 33 -

kontaktów. Z drugiej jednak strony nie chciał sprawić jej przykrości. Pracownicy jego oddziału byli zgranym zespołem. - Doktor Crane jest u nas nowa i od pewnego czasu samotna, no a Ken, ten nowy z ginekologii, jest też samotny, pomyślałem więc, że mogą sobie przypaść do gustu. Kelly wybuchnęła śmiechem. - Ty swatem? Coś podobnego! Mężczyzna, który ucieka na kilometr, jeśli tylko kobieta zaczyna myśleć o związku, chce uszczęśliwić innego biedaka? Doprawdy, Pete, tego już za wiele. Odwróciła się do pacjenta, krztusząc się od śmiechu, a on myślał o tym, co przed chwilą usłyszał. Czy taką właśnie ma opinię? Czy rzeczywiście ucieka na kilometr, kiedy znajomość staje się zbyt bliska?

RS

Pewnie z Kelly tak właśnie jest. Wprawdzie nie uciekał od niej na kilometr, ale zaczynał unikać miejsc, gdzie mogliby się spotkać. Wiedział, że ta znajomość nie ma przyszłości, a za bardzo ją lubił, by ją zranić. Czyż to nie było rozsądne?

Otworzył samochód i wsunął się do środka. Przechylił lusterko wsteczne i zaczął przyglądać się sobie, tak jak to zwykle czynią kobiety. Czy on w ogóle siebie zna? Czy zna tego faceta o ostrych rysach twarzy, ciemnych włosach, zielonych oczach, który tak bezczelnie gapi się na niego? Czy wie, co może poruszyć jego serce? Ustawił lusterko w poprzedniej pozycji. Oczywiście, że wie, zna przecież siebie doskonale. Pomimo tych zapewnień, wątpliwości wciąż go dręczyły. Kiedy więc zadzwonił Callum, najstarszy z jego braci, Pete z irytacją opowiedział mu, co przed chwilą usłyszał, lecz reakcja Calluma zaskoczyła go jeszcze bardziej. - Kto tak dobrze cię zna? - spokojnie zapytał brat. - Miałem wiele szczęśliwych związków - zaprotestował. - Dziesięć lat temu, może siedem. Czy wtedy, kiedy byłeś z Kate? - 34 -

- Kate, tak jak ja, nigdy nie dążyła do małżeństwa - wyjaśnił z irytacją. A po Kate były inne kobiety. - Zbyt wiele, zdaniem mamy - odparł Callum - i zbyt mało, według naszych sióstr. Ale nie dlatego dzwonię. Słyszałem, że Anna Crane wróciła do pracy. Wiem, że mieszkała w Huntley. Czy pracuje z tobą? - Skąd do diabła wiesz o Annie Crane? Callum roześmiał się. - Ted Crane był specjalistą w Royal do chwili, gdy choroba uniemożliwiła mu dalszą pracę. Był kimś w rodzaju mentora dla Anny. Anna zawsze twierdziła, że została lekarzem jedynie dzięki Tedowi. W każdym razie, gdy Ted dowiedział się, że został mu zaledwie rok życia, Anna rzuciła pracę i wyszła za niego za mąż, żeby zapewnić jego dzieciom opiekę i poczucie bezpieczeństwa. Ich matka zginęła w wypadku samochodowym, kiedy dzieciaki były jeszcze

RS

bardzo małe, i wtedy opiekę nad nimi przejął Ted. Chciałem cię poprosić, żebyś się nią zajął, żebyś jej pomógł. To wyjątkowa kobieta i zasługuje na wszystko, co najlepsze.

Pete chwilę porozmawiał z bratem i ten, wyraźnie uspokojony, w końcu pożegnał się. Niestety, Pete nie mógł znaleźć w sobie spokoju. Zastanawiał się, dlaczego losy jego i Anny tak nieoczekiwanie się splotły. Co w niej jest takiego, co każe tylu osobom się o nią troszczyć? Zaczął odtwarzać w myślach wszystkie rozmowy z Anną na tematy nie związane z medycyną, jej twarz i okalające ją rude włosy, które kontrastowały z jasną karnacją. Obraz był tak żywy, że zirytowany wstał, przekonany, że traci rozum. Gdy zadzwonił telefon, zastanowił się, czy to znowu jakiś obrońca Anny, i ku swemu zdumieniu w słuchawce usłyszał właśnie jej głos. - Wiem, że ma pan wolne, i że jest pan prawdopodobnie zajęty przygotowaniami do jutrzejszego wieczoru, ale czy byłoby możliwe, żeby pan przyjechał do szpitala?

- 35 -

- Już jadę. - Nie pytał nawet, co się stało. Z jej głosu wyczuł, że bardzo się stara nie stracić panowania nad sobą. Znalazł ją w jednej z sal zabiegowych i wszystko wskazywało na to, że musiała tu być od dawna, co tłumaczyło, dlaczego Kelly jej nie widziała. Jej pacjentką była kobieta, której wiek można by uznać za średni, gdyby życie obeszło się z nią nieco łagodniej. Spojrzał na zmaltretowaną twarz, zakrzepłą krew na wargach i pomyślał, że Anna ma pecha do ofiar rodzinnej przemocy. - Jakiś problem, pani doktor? - zapytał dość oficjalnie. Podniosła wzrok znad podłączonej do pacjentki kroplówki i wyraz ulgi pojawił się na jej twarzy. - Chcę zatrzymać w szpitalu panią Jennings - oznajmiła spokojnie. Przywieziono ją do nas karetką, którą wezwała jej sąsiadka. Ma liczne rany

RS

głowy, teraz jest w stanie śpiączki, a jej źrenice są nienaturalnie rozszerzone. Dostarczamy jej płyny, ale nie możemy ustabilizować ciśnienia. Podejrzewam jakieś krwawienie wewnętrzne. - Wzrok Anny powędrował w kierunku stojącego w rogu pokoju mężczyzny. - Pan Jennings chce zabrać żonę do domu. Powinna była wezwać policję, a nie mnie, pomyślał. Ale gdy ujrzał niemą prośbę w jej oczach, zrozumiał, iż jest coś, o czym chce mu powiedzieć. Czyżby chodziło o córkę? Nie chciała opuścić domu z obawy o matkę, ale teraz, kiedy matki już nie ma, co ją przed tym powstrzymuje? - Proszę przyjąć pacjentkę, pani doktor. Ja zajmę się tym panem - rzekł spokojnie, po czym patrząc lodowato na stojącego w kącie typa, dodał: - Proszę też wysłać karetkę z Crystal Creek po drugą pacjentkę. Jeśli pan pójdzie ze mną, panie Jennings, wyjaśnię panu całą procedurę. - Nie muszę z panem iść, a pan nie może przyjąć jej bez mojej zgody. Znam prawo - oświadczył mężczyzna. - Mogę zatrzymać każdego ciężko rannego pacjenta i nawet go operować bez zgody, jeśli uznam to za konieczne - oznajmił Pete i ująwszy mężczyznę - 36 -

pod ramię, poprowadził go w stronę wyjścia, zdecydowany powiedzieć mu parę słów prawdy. Jednak wkrótce miał się przekonać, iż wcale nie było to takie proste. W pewnej chwili mężczyzna odwrócił się nagle i wyciągnął butlę z płynem ze statywu. Podłączona do niej rurka wypadła i zawartość butli chlusnęła na podłogę. Anna instynktownie pochyliła się nad pacjentką i błyskawicznie odłączyła rurkę, zanim została wyrwana z żyły. Zaalarmowani przez pielęgniarkę sanitariusze chwycili szamocącego się awanturnika i wyprowadzili go z sali. - Co z nim zrobić, doktorze? - Zaprowadźcie go do mojego gabinetu i zostańcie tam przez chwilę. Potrzebuję świadków przy tej rozmowie. - I być może obrony, jeśli ten typ

RS

zdecyduje się mnie zaatakować, dodał w myślach. Idąc za nimi w kierunku biura, dał dyskretny znak Kelly, by zadzwoniła na policję. Przetrzymanie łobuza przez noc w areszcie dałoby im czas na wyprowadzenie córki pani Jennings z domu i może nawet na spakowanie rzeczy obydwu kobiet.

- Wiem, że powinnam była sama dać sobie z tym radę - przepraszała później Anna, gdy policja zabrała Jenningsa do aresztu i gdy załatwiono wszystkie formalności. - W przyszłości z pewnością zrobię to lepiej, ale tak bardzo się bałam o jej córkę, a nie wiedziałam, czy policja zechce nam pomóc. Zadzwoniłam do Crystal Creek, gdzie obiecali ją przyjąć. Ale ponieważ matka zostaje w szpitalu, kontakt pomiędzy nimi byłby utrudniony. Czy szpital ma jakiś wolny pokój, w którym córka mogłaby się zatrzymać na kilka dni? Skinął głową, po czym, nie kryjąc rozdrażnienia, ostrzegł: - Uczestniczę w tym wszystkim, ponieważ to szczególny przypadek. Nie powinna pani jednak tak bardzo dać się wciągać w sprawy pacjenta. Mam nadzieję, że pamięta pani tę zasadę? Uśmiechnęła się szeroko, w jej oczach rozbłysły ogniki. - 37 -

- Spróbuję pamiętać - obiecała. - Ale co z tym pokojem? - Ależ z pani uparciuch! - westchnął. - Pani podopieczna dostanie u nas pokój i wyżywienie. Koszty pokryje Czerwony Krzyż. Pogadam z kimś o tym. Będzie pani musiała ją odszukać. Być może ta sama sąsiadka, która wezwała karetkę, już jej powiedziała, co się stało. - Dziewczyna pracuje w sklepie rybnym i wraca dosyć późno. Jej ojciec po pracy lubi wstępować do pubu i Janice zawsze stara się dotrzeć do domu przed nim. Z jakiegoś powodu ten typ musiał dziś wrócić wcześniej i wyładować swoją agresję na żonie. - Został wywalony z roboty - wyjaśnił Pete, dodając, że otrzymał tę informację z policji. - Wylano go o dwunastej, wypił parę piw, po czym wrócił do domu i pobił żonę.

RS

Widział, jak zadrżała, i delikatnie dotknął jej ramienia. - Cieszę się, że mnie zawołałaś, Anno - powiedział, nieoczekiwanie zwracając się do niej po imieniu. - A teraz czy nie uważasz, że najwyższy czas wrócić do dzieci?

- Och, dzwoniłam do nich i uprzedziłam, że będę dziś trochę później. Wstąpię jeszcze do domu Jenningsów, porozmawiam z Janice i przywiozę ją tutaj, a potem pojadę do domu. - Przecież mogę wysłać kogoś z działu socjalnego - zaprotestował, lecz Anna pokręciła głową. - Janice mnie zna. Ja pojadę. - Wobec tego pojadę z tobą - zdecydował. - Weźmiemy mój samochód. Myślę, że powinniśmy zabrać ich osobiste rzeczy, korzystając z tego, że Jennings jest pod kluczem. Kto wie, kiedy dziewczyna będzie mogła tam wrócić, skoro on został bez pracy? Mam land cruisera. Zabierze więcej niż twój samochód. Spojrzała na niego z rozbawieniem.

- 38 -

- I ty mówisz mi, żebym nie angażowała się w sprawy pacjentów. Jesteś w tym dużo lepszy, mój panie! - Kiedyś byłem - odrzekł ponuro. - Chodziło o kobietę i troje małych dzieci, których nie zdołaliśmy uratować. Delikatnie dotknęła jego ramienia. Ten gest mógł oznaczać coś w rodzaju pieszczoty i Pete przez chwilę zastanawiał się, czy żal po tamtym strasznym zdarzeniu był aż tak bardzo wyczuwalny w jego głosie.

ROZDZIAŁ CZWARTY Ten pomysł wcale nie należał do najlepszych. Land cruiser nawet w przybliżeniu nie był tak duży, jak Pete sądził, i kiedy jechali do domu Jenningsów, Anna znalazła się niebezpiecznie blisko kierowcy. Pete otworzył

RS

szeroko okna, łudząc się, że przynajmniej zneutralizuje płynący od niej zapach, który przyprawiał go o zawrót głowy.

Jednak nic z tego nie wyszło. Pęd powietrza sprawił, że Pete jeszcze bardziej zdawał sobie sprawę z jej obecności.

- Następna ulica w lewo, czwarty dom od rogu. Widać zapalone światła informowała Anna. Janice Jennings stała na dworze z jakąś kobietą i nawet w bladym świetle ulicznych lamp Pete nie mógł nie dostrzec, jak bardzo była przerażona. Anna musiała to również zauważyć. - Wysiądę pierwsza - oznajmiła, odpinając pasy i otwierając drzwi, gdy tylko samochód zatrzymał się przy krawężniku. - Witaj, Janice, to ja, Anna Crane ze szpitala. Pete widział, jak Janice zachwiała się i osunęła na ziemię. Zemdlała! Biedactwo, pewnie pomyślała, że jej matka nie żyje.

- 39 -

Wysiadł i pobiegł w jej kierunku. Anna zdążyła już podnieść Janice do pozycji siedzącej i spokojnie jej coś tłumaczyła. Pete przedstawił się stojącej obok kobiecie, która, jak się później okazało, wezwała karetkę. - Wybiegła z domu, on tuż za nią, a ona jest słaba i upadła tu, w tym miejscu, na trawnik. Wiedziałam, że muszę coś zrobić. Policja nie lubi wtrącać się w rodzinne kłótnie, wezwałam więc karetkę, a potem powiedziałam mu, że policja jest w drodze i on uciekł. - Zjawił się w szpitalu i tam został zatrzymany - rzekł Pete. - Niestety, policja może go trzymać w areszcie tylko do rana, a potem ten typ stanie przed kolegium i obawiam się, że zgodnie z prawem go wypuszczą i będzie polował na córkę. - To bardzo możliwe - przyznała sąsiadka. - To prawo nie warte jest

RS

papieru, na którym go spisano. Moja córka... Jednak Pete już jej nie słuchał. Pochylił się nad Janice, by pomóc jej wstać, podczas gdy Anna spokojnie jej tłumaczyła, że to idealna szansa, aby się stąd wyrwać.

- Ale to przecież mój dom - protestowała Janice. - Ciężko pracowałam, żeby go kupić. Nie zniosę myśli, że on tu zostanie, a my będziemy się tułać po schroniskach. - W końcu wsadzą go do więzienia za to, co zrobił matce. Jeśli się gdzieś zatrzymacie do jego procesu, będziecie mogły potem odzyskać dom, ewentualnie go sprzedać i zmienić adres. - Jeśli mama się zgodzi - odrzekła Janice smętnie i Anna pogładziła ją po ramieniu. - Wszystko w swoim czasie - powiedziała, chociaż Pete, patrząc na jej pełną zatroskania twarz, wiedział, iż ona również ma wątpliwości, czy kiedykolwiek uda się przekonać panią Jennings. - Spakujemy teraz trochę rzeczy dla ciebie i matki i pojedziemy do szpitala. Ona jest teraz nieprzytomna, ale jestem pewna, że zechcesz być przy niej, kiedy się obudzi. A co z twoją - 40 -

pracą? Czy mam do kogoś zadzwonić i powiadomić, że przez jakiś czas będziesz nieobecna? - Gdyby pani zechciała - odparła dziewczyna, najwyraźniej zadowolona, że ma przy sobie kogoś, komu może zaufać. Pete spokojnie czekał, aż w końcu Anna zawołała go do sypialni i wskazała dwie walizki. - To wszystko, co Janice chce zabrać - powiedziała. - Teraz pakuje jeszcze rzeczy matki. Pete podniósł z podłogi walizki, ale natychmiast je odstawił. Zauważył, że Anna nie wygląda najlepiej. Miał ochotę wziąć ją w ramiona i mocno do siebie przytulić. Idiotyczny pomysł!

RS

- Co się stało? Spojrzała na niego i blady uśmiech pojawił się na jej twarzy. - Nienawidzę takich sytuacji - mruknęła. - A do tego wciąż dręczy mnie pytanie, czy robię to dla dobra pacjentki, czy też w jakiś sposób dla siebie? - Zdaj się na swój instynkt - poradził. - A w tym przypadku, jak sądzę, nie zawiódł cię.

Nagła chęć, by ją objąć, wróciła ze zdwojoną siłą i aby jej nie ulec, chwycił walizki i poszedł z nimi do samochodu. W drodze do szpitala Anna przez cały czas rozmawiała z Janice. Kiedy wreszcie dotarli na miejsce, przekazała dziewczynę wolontariuszce z Czerwonego Krzyża i obiecała, że wpadnie następnego dnia do jej matki. Kiedy kobiety odeszły, zabierając z sobą bagaż, odetchnęła z ulgą. - Zmęczona? - zapytał Pete. - Chcesz, żebym cię odwiózł do domu? Mógłbym cię rano podrzucić, żebyś zabrała swój samochód. Nie mógł uwierzyć, że to z jego ust padły te słowa. Nie był nawet pewien, czy chce usłyszeć „tak" czy „nie". - Nie, to dla ciebie za duży kłopot - zaprotestowała. - 41 -

Po chwili wyciągnęła przed siebie ręce i wtedy zauważył, jak bardzo drżą. - Ostatecznie, jeśli naprawdę tego chcesz, odwieź mnie do domu. Poproszę Josha, żeby mnie rano podrzucił do szpitala. Dzieci zamówiły pizzę - dodała, kiedy szli do samochodu. - Pewnie zanim dojedziemy, straci już trochę na wyglądzie. Będzie nam jednak miło, jeśli zechcesz zostać i zjeść z nami. Nie! - podpowiadał mu rozum, ale nieoczekiwanie dla siebie usłyszał, jak mówi, iż uwielbia odgrzewaną pizzę. Anna mieszkała w dużym drewnianym domu z biegnącą wokół werandą i widokiem na jarzące się światłami miasteczko. Nie ulegało wątpliwości, że było to miejsce, gdzie cała rodzina chętnie spędzała większość czasu: wygodne fotele, mnóstwo maleńkich stolików na książki, czasopisma, drinki czy przekąski oraz okrągły stół, przy którym nastolatki kłóciły się o pizzę.

RS

- Miło pana widzieć! - usłyszał na powitanie. - To był męczący dzień, doktor Jackson odwiózł mnie więc do domu wyjaśniła Anna i Pete zauważył, że Josh jakby się trochę naburmuszył. - Przyjechałbym po ciebie, gdybyś zadzwoniła - mruknął i odsunął się, gdy Anna wsunęła dłoń w jego czuprynę.

- Wiem, że byś przyjechał, ale doktor był pod ręką. Tak czy owak, zostawiłam samochód na parkingu i będziesz mógł zawieźć mnie tam jutro rano. Chłopak uśmiechnął się szeroko, jakby uznał, że wszystko jest w porządku. - Czy ma pan ochotę na coś zimnego? - zapytał. - W lodówce jest piwo. Ja nie piję, ale Anna zwykle wypija kieliszek wina do kolacji, natomiast piwo trzyma dla gości. Pijący piwo goście? Po co więc szuka dla tej kobiety kogoś, skoro najwyraźniej nie ma już z tym problemów? Znowu nie bardzo wiedział, o czym mówiła, chyba coś o łazience. Podziękował za piwo, mimo że było prawie bezalkoholowe. Miał dosyć kłopotów z zachowaniem rozsądku nawet wtedy, gdy był zupełnie trzeźwy. - 42 -

- Proszę tedy - powiedziała Jackie, kiedy Anna zniknęła gdzieś w głębi domu. Najwyraźniej dziewczyna miała pokazać mu, gdzie można umyć ręce. Minęli ogromny salon, po czym szerokim korytarzem dotarli do znajdującej się po prawej stronie łazienki, która była tak duża, jak większość sypialni w nowoczesnych domach. Drobne, czarne i białe płytki posadzki układały się w efektowną szachownicę, staromodna wanna, dostatecznie długa, by mężczyzna nawet tak wysoki jak on mógł się wygodnie wyciągnąć, pokryta była z zewnątrz czarną emalią. Ogromna łazienka! Ogromny dom! Pete pomyślał o własnym, który ostatnio nabył: niewielkim, nowoczesnym i praktycznym. Kto, jeśli nie jest szalony, może chcieć posiadać coś tak starego i ogromnego? Dlaczego więc tak bardzo go fascynował?

RS

- To był dom dziadka, ojca naszego taty - oznajmił Josh, kiedy usiedli przy stole. - Dziadek umarł rok przed jego chorobą. Dawniej zawsze tu przyjeżdżaliśmy na święta, kiedy więc dziadek zaproponował nam przeniesienie się do Huntley, ucieszyliśmy się. Nasz prapradziadek sam zbudował ten dom z pni sosen, które rosły na tym wzgórzu.

Anna przez cały wieczór niewiele mówiła i Pete czuł, że wciąż myśli o Jenningsach, chociaż Jackie i Josh często się do niej zwracali, kiedy mieli wątpliwości co do jakiejś daty czy fragmentu historii rodziny, jakby w przeświadczeniu, że nikt na ten temat nie wie tyle co ona. - Chyba powinienem już iść - powiedział, gdy sprzątnięto pudła po pizzy, a rozmowa przestała się kleić i najpierw Jackie, a później Josh poszli na górę, usprawiedliwiając się, że wstają bardzo wcześnie i muszą iść spać. - Dziękuję za podwiezienie. Odprowadzę cię - rzekła Anna, podnosząc się z taką skwapliwością, jakby tylko na to czekała. - Boisz się, że się zgubię? - zapytał, zły na nią i na siebie, chociaż zupełnie nie wiedział dlaczego.

- 43 -

- Jestem po prostu uprzejma, co wcale nie znaczy, że moje podziękowanie nie jest szczere - odparła z uśmiechem. - Byłam zbyt rozkojarzona, żeby prowadzić. Teraz czuję się znacznie lepiej. Chciał zapytać, czy zawsze Jackie i Josh tak chętnie mówią o przeszłości, rodzinie, chorobach i śmierci i o wielu innych jeszcze sprawach, jednak czuł, że nie jest to najwłaściwszy moment. Pożegnał się więc i wyszedł. Nie obejrzał się, chociaż wiedział, że Anna stoi na werandzie oparta o balustradę i obserwuje, jak odjeżdża... Nagle zdał sobie sprawę, że nie ma pojęcia, co Anna o nim myśli. Kim właściwie dla niej jest? Kolegą? Znajomym? Nie jest nim zainteresowana, ponieważ z pewnością by to wyczuł. Lecz przecież sam jej powiedział, że nie jest do wzięcia. A więc wszystko jasne!

RS

A może w grę wchodzi już jakiś inny mężczyzna? To samo pytanie zadał sobie następnego dnia wieczorem, gdy obserwował ją, jak rozmawia, śmieje się i żartuje z Kenem Ridellem i Billem Finchem, inżynierem, którego znał z czasów studenckich. Nawet jego żonaty kumpel, David Johnson, wydawał się nią oczarowany, chociaż Pete posadził go przy Liz. Miał nadzieję, że Sally Johnson nie będzie mu miała tego za złe. Razem kiedyś studiowali i Pete nie chciał być przyczyną kłótni między nimi. Anna spóźniła się i kiedy ją powitał w drzwiach, przeprosiła, wyjaśniając, że zatrzymała się w szpitalu. Dzwoniła do niej przerażona Janice, która otrzymała od sąsiadki informację, że jej ojciec, zwolniony za kaucją, jedzie do szpitala zrobić awanturę. - Czy komuś udało się go zatrzymać? - zapytał Pete, wściekły, że Annie może zagrozić człowiek, który w niej właśnie widzi przyczynę wszystkich swoich kłopotów. Uśmiechnęła się. - Mój pirat to zrobił - wyznała. - Tak się złożyło, że akurat był w izbie przyjęć, gdy ten człowiek wpadł z awanturą. Wystarczyło, że pirat wstał i kazał - 44 -

mu się wynieść. Ktoś musiał namówić Janice, żeby zeszła do ambulatorium i założyła na nos opatrunek usztywniający. Tam właśnie spotkała Tima, to znaczy mojego pirata, i wdała się z nim w pogawędkę. - To rzeczywiście niesamowite - przyznał Pete i chciał jeszcze coś dodać, ale wtedy właśnie zawołała go Liz, by poinformować, że kolacja jest już gotowa. Pete wprowadził więc Annę do salonu i przedstawiwszy ją gościom, wskazał jej miejsce przy stole, sam natomiast usiadł po przeciwnej stronie, by móc ją lepiej obserwować. Wyglądała przepięknie. Włosy miała upięte wysoko, jednak kilka pukli spływało wzdłuż skroni, muskając długą szyję. Pochyliła głowę, słuchając tego, co mówi Ken. Pete podziwiał jej piękny profil, prosty nos, drobniutkie zmarszczki w kącikach oczu i dołeczki, które pojawiały się na

RS

policzkach, gdy wybuchała śmiechem. Tak, Anna z pewnością zasługuje na trochę szczęścia, zdecydował i teraz całą uwagę skierował na Kena. Facet wydawał się całkiem sympatyczny. Linda, nowy technik radiograf, którą zaprosił do kompletu, zdawała się myśleć tak samo.

- Uważam, że wszystko idzie w dobrym kierunku - szepnęła mu Liz. - To zasługa wspaniałego jedzenia. Liz objęła go i pocałowała w policzek. - Wino również się do tego przyczyniło - zauważyła. - Obawiam się, że Anna będzie musiała odwieźć wszystkich do domu. Chyba tylko ona nie pije. - Protestuję! Ja wypiłem tylko jeden kieliszek - zawołał David. - Zgodnie z umową, jaką zawarłem z Sally, to ja dzisiaj muszę być trzeźwy. Po chwili odwrócił się do Pete'a i zaczął z nim rozmawiać o piątkowym spotkaniu w szpitalu. Jako szef ambulatorium często zawierał sojusz z Pete'em, aby wywalczyć większe fundusze na swoją działalność. Spotkanie trwało aż do północy, kiedy to Johnsonowie musieli wracać do domu, by zwolnić zamówioną opiekunkę do dziecka. To był sygnał do generalnego odwrotu. Linda poprosiła Johnsonów o podwiezienie, a Anna - 45 -

zaofiarowała się, że może odwieźć każdego, ponieważ w ogóle nie piła. Bill i Ken skwapliwie na to przystali. - Bill, możesz przenocować u mnie i rano pojechać do domu zaproponował Pete, chcąc, by Anna i Ken mogli być sami. - A ty, Ken, mógłbyś zabrać się z nami - zauważyła Sally. - Czy nie wspominałeś, że masz dom za Redbridge Way? W końcu zapadła decyzja, że Ken pojedzie z Sally, Davidem i Lindą, a Bill z Anną. - Bardzo ci dziękuję, jedzenie było wspaniałe - powiedziała Anna, żegnając się z Liz, która ku zaskoczeniu Pete'a objęła ją i serdecznie ucałowała. - A tobie dziękuję również, że o tym wszystkim pomyślałeś - dodała Anna, wyciągając do Pete'a dłoń. - Równie miłego wieczoru nie spędziłam od lat.

RS

- Musimy go więc powtórzyć - odrzekł Pete machinalnie, z niezadowoleniem obserwując, jak Bill przysuwa się do Anny i poufale bierze ją pod ramię. Zastanawiał się, dlaczego właściwie go zaprosił. Zawsze miał przecież opinię okropnego podrywacza!

- Nie mogło być lepiej. Wszyscy doskonale się bawili - zauważyła Liz. Teraz możesz mi pomóc posprzątać ten bałagan i przy okazji wyjaśnić, dlaczego nic nie słyszałam o tej Annie. Patrzył na nią w zdumieniu. - Nic nie słyszałaś - powiedział - ponieważ dopiero ją poznałem. Jest moją koleżanką, nikim więcej. Pracowała kiedyś z Callumem i on poprosił mnie, żebym się nią zaopiekował. - Ach tak - odrzekła Liz w typowy dla kobiet, irytujący sposób, który oznaczał: wysłuchałam cię, ale nie wierzę w ani jedno twoje słowo! - A ten Bill to dopiero facet! - dodała. - Gdybym nie obawiała się, że lada dzień wróci mój Jason, sama bym z nim chętnie poflirtowała. Jest bardzo atrakcyjny i bardzo seksowny... Bill, seksowny i do tego atrakcyjny? - 46 -

Może i tak. Właściwie zawsze kręci się przy nim jakaś kobieta. Ale czy jest do zdobycia? Czy należy do tej kategorii mężczyzn, o których Josh mówi, że od kobiety chcą tylko jednego? - Nie powinienem był pozwolić, żeby Anna odwoziła go do domu wymamrotał. Słowa „seksowny" i „atrakcyjny" wciąż dźwięczały mu w uszach, a w wyobraźni widział męską rękę, jak przesuwa się po nagim ramieniu Anny... - Uspokój się - rzekła Liz. - Jestem pewna, że Anna doskonale da sobie radę. Jest bardzo rozsądna i wątpię, czy ulegnie urokowi Billa. - Ale mnie właśnie o to chodzi, żeby uległa - zaprotestował. - Tylko myślałem, że tym mężczyzną będzie Ken, a nie Bill. - I domyślam się, że Lindę zaprosiłeś dla siebie. - Pogłaskała go po

RS

ramieniu, jak zwykły to robić jego siostry, kiedy uważały, że wiedzą więcej niż on. - Nie przejmuj się. Ken jest również zainteresowany Anną, tak więc Linda zostanie dla ciebie. Chcesz się założyć, że ten twój Ken zadzwoni do Anny już jutro?

- Nie, nie mam zamiaru się zakładać. Całą tę rozmowę uważam za śmieszną. Skoro zostajesz na noc, dlaczego nie idziesz spać? Sam posprzątam w kuchni. Nie musiał jej dwa razy powtarzać. Pocałowała go w policzek i poszła na górę, gdzie zostawiła swą nocną bieliznę. - Czy Bill miał spać w mojej czy twojej sypialni? - usłyszał po chwili jej głos. Zignorował tę złośliwość, zdając sobie sprawę, że domyśliła się prawdy. Zaproponował Billowi nocleg, ponieważ nie chciał, by Anna odwoziła go do domu. Liz ma oczywiście rację, ale jeśli wie, dlaczego tak zrobił, to wie więcej niż on. W poniedziałek rano doszedł do wniosku, że w sprawie Anny zrobił już wszystko, co mógł. Spełnił prośbę młodych Crane'ów i przedstawił ich macochę - 47 -

kilku mężczyznom, a jeśli chodzi o prośbę Calluma, by się nią opiekował, to zgoda: może to robić w pracy, jedynie na gruncie zawodowym. I wszystko byłoby dobrze, gdyby specjalista z ginekologii nie postanowił zjeść lunchu w pokoju śniadaniowym oddziału nagłych wypadków. Skąd nagle ten pomysł, Pete nie wiedział. Lub raczej nie chciał wiedzieć. - Powinniśmy spokojnie usiąść i przejrzeć przypadki z całego tygodnia zwrócił się do Anny, przerywając coś, co zbyt przypominało słodkie tete-a-tete, by mógł zachować spokój. - Będę u siebie. Przyjdź, kiedy skończysz lunch. Zjawiła się po kilku minutach, zaniepokojona jego nieoczekiwanym wezwaniem. - Czy zrobiłam coś nie tak? - zapytała, przysuwając krzesło do jego

RS

biurka. - Nie, oczywiście, że nie - zapewnił. - Chociaż... mogłaś wezwać policję, kiedy ten Jennings stał się agresywny, ale już o tym rozmawialiśmy. Przejdźmy więc do następnego przypadku, dziewczynki ze złamanym przedramieniem. Większość pacjentów, których nie zatrzymujemy w szpitalu, zgłasza się do swojego lekarza na badanie kontrolne. Na karcie pacjenta zawsze widnieje nazwisko właściwego lekarza ogólnego. Z reguły tego samego dnia wysyłamy do niego list, w którym podajemy szczegóły odniesionego obrażenia bądź choroby pacjenta oraz zastosowane leczenie. Szybko przejrzał dołączone do karty pacjentki dokumenty i zauważył kopię listu do lekarza rejonowego. - Kiedy zdążyłaś to zrobić? - zawołał ze zdumieniem. - W piątek po południu byłaś kompletnie wyczerpana, a potem do późnego wieczora zajmowałaś się jeszcze panią Jennings. Uśmiechnęła się, jakby jego zdumienie sprawiało jej przyjemność.

- 48 -

- Wpadłam tu w sobotę, kiedy Josh podrzucił mnie po samochód. Ty zresztą zrobiłeś to samo. Recepcjonistka powiedziała mi, że dopiero wyszedłeś. Spojrzał na nią spode łba. - Szybko się wypalisz, jeśli nie przyhamujesz - mruknął, biorąc do ręki następną kartę i wyjaśniając, jak wysyła się listy do lekarzy w rejonie w sprawie pacjentów, którzy pozostają w szpitalu. - Można, oczywiście, zlecić napisanie tych listów maszynistce, ale mając wszystkie dane w komputerze, łatwiej mi to zrobić samemu, niż instruować maszynistkę, co ma pisać. Anna skinęła głową i Pete nie miał cienia wątpliwości, że to ona napisała list, który trzymał w ręku. Z pewnością fakt godny pochwały. Dlaczego więc jest wściekły? Czyżby dlatego, że nic o tym nie wiedział? Nie. Czyżby dlatego, że nie mógł zapomnieć Kena Ridella, jak je z Anną zna!

RS

lunch? Absolutnie nie. Ta kobieta jest jego koleżanką, nikim więcej. Ledwie ją - Karty pacjentów, którzy nie mają swoich lekarzy, przekazujemy do ambulatorium, gdzie ci pacjenci będą poddawani dalszemu leczeniu. Zawsze jednak możemy mieć do tych kart dostęp, jeśli pacjent wróci do nas z jakiegoś innego powodu.

Poruszyła się nagle i delikatny zapach perfum sprawił, że znowu stracił wątek. - Jak się zachowywał Bill, kiedy odwoziłaś go do domu? - zapytał nieoczekiwanie. - Nie miałaś z nim problemów? Spojrzała na niego ze zdumieniem. - A mogły być? - spytała chłodno. - Mam rozumieć, że świadomie pozwoliłeś mi odjechać z jakimś erotomanem? A może to inną przemoc miałeś na myśli? - Po prostu zapytałem - odparł chłodnym głosem, mając nadzieję, iż zorientowała się, jak bardzo go tą uwagą uraziła.

- 49 -

- Bill jest w porządku. Chodziło mi o to, że wypił wtedy trochę za dużo. Nie chciałbym myśleć, że on - cholera, jak z tego wybrnąć? - w jakiś sposób nadużył twojego zaufania. Taka atrakcyjna kobieta i... Roześmiała się, zapominając o urazie, co jeszcze bardziej go rozzłościło. - Nie miałam z nim kłopotu - zapewniła, wciąż uśmiechając się, jakby bawiło ją wspomnienie tej podróży. - Doprawdy, żadnego - dodała, patrząc z rozmarzeniem gdzieś w przestrzeń. Najwyraźniej przypominała sobie tę wspólną jazdę. Ta świnia oczywiście ją pocałowała, stąd ten uśmiech i rozmarzenie w jej oczach. Ona zapewne oddała mu pocałunek. A przecież to nawet nie była randka! - Co mówiłaś? W tej chwili do pokoju zajrzała pielęgniarka, pilnie wzywając ich do

RS

wymiotującego dziecka w jedynce. Anna szybko zaczęła podłączać dziecko do kroplówki, mówiąc coś do jego śmiertelnie przerażonej matki.

- Spróbuj namówić tę kobietę, żeby usiadła i wypiła trochę herbaty albo kawy - mruknął do Kim, po czym usłyszał, że Anna sugeruje to samo stojącej przy niej Wendy.

- Wszystko będzie dobrze, pani Roberts - ciągnęła, ponownie zwracając się do przerażonej kobiety. - Musimy jednak zatrzymać dziecko w szpitalu i nie chcemy, żeby pani zemdlała. Proszę spokojnie usiąść, a my, kiedy tylko stan pani synka się ustabilizuje, natychmiast odeślemy go na górę. Wyszedł z budynku i skierował się w stronę podjazdu dla karetek, ogromnie zadowolony ze swej nowej asystentki. Przekonał się, że doktor Crane podchodzi do swych obowiązków tak samo jak on, że dla niej pacjent to przede wszystkim człowiek, a nie jedynie medyczny przypadek. Praca w jego oddziale to ciągły kontakt z wypadkami i chorobami - od zupełnie błahych do najcięższych. Zdarzają się jednak sytuacje, które zarówno u - 50 -

pacjenta, jak i jego rodziny wywołują panikę. Każdy, kto przechodzi przez te drzwi, potrzebuje atmosfery rozwagi i spokoju, a nie jeszcze większej niepewności i lęku. Tak, zdecydował, Anna Crane doskonale pasuje do jego wyobrażenia idealnego lekarza. Czy jednak tak samo pasuje do Billa? Albo do Kena Ridella?

ROZDZIAŁ PIĄTY Pete zbliżył się do karetki, która właśnie podjechała przed wejście, i ze zdumieniem stwierdził, że pacjent - po przedawkowaniu leków, jak zapowiedziano wcześniej - spokojnie gawędzi z kierowcą. Po chwili rozpoznał się na nowo.

RS

pacjenta, przypomniał sobie historię jego depresji i wiedział, że batalia zaczyna Trójcykliczne leki depresyjne: w jednej czwartej przypadków przedawkowania tego leku pacjenci trafiają do centrum leczenia doraźnego w stanie pełnej świadomości bez żadnych zaburzeń w pracy serca, ataków padaczkowych czy śpiączki. Jednak później ich stan zwykle gwałtownie się pogarsza. Pete odebrał od kierowcy butelkę z pigułkami. Przyklejona do butelki recepta miała datę z poprzedniego dnia. Przepisana ilość leku nie mogła wywołać zatrucia, ale skąd wiadomo, czy pacjent nie nazbierał w domu większego zapasu? Kim zdążyła już wyciągnąć kartę pacjenta i teraz rozmawiała z nim, wypytując, kiedy wziął te pastylki. - Zrób mu ekg i ustal podstawowe czynności życiowe. Ja tymczasem zrobię płukanie żołądka. Wlał węgiel aktywowany, odliczył do trzydziestu i włączył ssanie, usunął zawartość żołądka, odłączył ssanie i przepłukał przewód ciepłą wyjałowioną wodą, ponownie włączył ssanie, wyłączył i dodał więcej węgla aktywowanego,

- 51 -

zmieszanego tym razem ze środkiem przeczyszczającym, by przyspieszyć przejście resztek trucizny przez jelita. - Teraz podłączymy go do tlenu, przeprowadzimy hiperwentylację i wyślemy na górę. Pacjent uśmiechnął się, lecz Pete doskonale wiedział, że potrzeba trochę czasu, zanim wystąpią pierwsze objawy szokowe łącznie z nadciśnieniem, bardziej widoczne dopiero po dwudziestu czterech lub nawet czterdziestu ośmiu godzinach. Znał przypadki, gdy komplikacje sercowo-naczyniowe wystąpiły dopiero po czterech lub nawet pięciu dniach. Tymczasem poczekalnia zapełniła się nowymi pacjentami i przed Carol, która dziś pełniła dyżur, piętrzyła się sterta kart. - Mamy komplet - zauważył Pete, biorąc do ręki pierwszą z brzegu i po

RS

pobieżnym przejrzeniu, przekazując ją Annie. - Ale nikt nie leży na podłodze - rzuciła z uśmiechem i skierowała się do pomieszczenia, gdzie czekał na nią kolejny pacjent. Pete wziął do ręki następną kartę, potem następną i następną... Pracował, mijając się z Anną od czasu do czasu i sprawdzając ją znacznie rzadziej niż kiedyś, zawsze jednak świadomy jej obecności.

- Czy każdy w tym mieście czeka z pójściem do lekarza aż do poniedziałku? - zapytała Anna, kiedy po przyjęciu ostatniego pacjenta szli w kierunku parkingu, - Tak to niestety wygląda - przyznał. - Jeśli to nie jest coś pilnego, dlaczego mieliby sobie psuć weekend? Jakiś problem? Pokręciła głową i uśmiechnęła się, lecz nie do niego. Przy samochodzie stał Bill. - Nie chciałem ci przeszkadzać w pracy, pomyślałem więc, że poczekam tutaj - rzekł, po czym wymownie spojrzał na zegarek. - Chyba będę musiał porozmawiać z twoim szefem. Powinnaś była wyjść już pół godziny temu.

- 52 -

- Dzisiejszy wieczór nadszedł jakoś szybciej niż zwykle - odparła, uśmiechając się do niego, jakby był dla niej kimś bliskim. - Odwiozłaś mnie do domu, więc wiesz, gdzie mieszkam. Natomiast ja, oczarowany twoim wdziękiem i urodą, do tego stopnia straciłem głowę, że zapomniałem poprosić cię o numer telefonu. - Straciłeś głowę, bo za dużo wypiłeś - mruknął Pete. Zastanawiał się, czy nie powinien odejść i pozwolić im porozmawiać w spokoju. Ale dlaczego właściwie miałby to zrobić? To jest przecież publiczny parking! - Może dziś wieczorem poszlibyśmy na kolację? - spytał Bill, ignorując Pete'a tak ostentacyjnie, że ten poczuł się w obowiązku odpowiedzieć: - Przykro mi, bracie, ale dziś to niemożliwe. Może jutro? Jednak wcale to

RS

Anny nie rozbawiło. - Przepraszam, Bill - odparła - ale u nas w domu panują niepisane zasady, zabraniające wszystkim bez wyjątku wychodzenia z domu w ciągu tygodnia. Zbyt wiele mamy innych obowiązków i ciężko by nam było rano wstać, dzieciom do szkoły, a mnie do pracy.

Otworzyła drzwi samochodu i Pete czuł, że teraz naprawdę powinien już odejść i zostawić tych dwoje samych. Podniósł więc rękę w geście pożegnania, podszedł do swojego samochodu, otworzył go i wsiadł. Nie patrz na nich, podpowiadał mu rozum, ale ciekawość okazała się silniejsza. Odwrócił głowę i zobaczył, jak Bill pochyla się i całuje Annę w policzek. Policzki były tak blisko ust, a te usta takie kuszące... Ta myśl wzburzyła go. Nie. To niemożliwe, żeby tak o niej myślał. Interesował się rozwojem tej znajomości, ale tylko dlatego, że jego zdaniem Bill nie był dla Anny odpowiedni. Poza tym był pewien, że Josh, podobnie jak on, nie zaakceptuje Billa. Musi coś wymyślić, żeby to zatrzymać, zanim będzie za późno. Musi znaleźć dla niej kogoś innego. - 53 -

Być może powinien porozmawiać o tym z Joshem! O Kenie także, zdecydował następnego dnia, gdy Anna, wykorzystując wolną chwilę, oznajmiła, że idzie na lunch do bufetu. - Dopiero co dzwonił do niej Ken Ridell - poinformowała go Margie. Myślisz, że coś z tego będzie? Ta kobieta przyciąga dziwne typy, pomyślał, chociaż musiał przyznać, że o Kenie nie słyszał niczego, co by mu uwłaczało, niczego poza pochwałami na temat jego profesjonalizmu. Był jednym z najlepszych specjalistów chorób kobiecych. Czy właśnie to sprawia, że ma tyle naturalnej swobody w obcowaniu z kobietami? Nagle przypomniał sobie, że jego samochód wymaga przeglądu i zupełnie zapomniał o Annie. Zadzwonił do warsztatu i uzgodnił termin wykonania

RS

usługi. Chwilę porozmawiał o motoryzacji i innych męskich słabostkach, po czym nagle uśmiechnął się do siebie. Ten warsztat znajduje się między domem Anny a szpitalem. Może ją poprosić, by go rano podwiozła do szpitala i odwiozła po pracy. W ten sposób będzie miał okazję wybadać, co Anna sądzi o swych najnowszych adoratorach.

Po południu jak zwykle mieli dużo pracy. Dziewczynkę, która jechała na rowerze, potrącił samochód. Miała wiele szarpanych ran oraz złamaną nogę. Od poważniejszych obrażeń uratował ją kask na głowie. Pete pracował razem z Anną. Ustabilizowali oddech i krążenie, zrobili rentgen nogi, po czym unieruchomili ją za pomocą szyny, obłożyli lodem dla zmniejszenia obrzęku i umieścili na wyciągu. Wezwany na konsultację chirurg ortopeda przyznał, że przy tak licznych uszkodzeniach skóry nic więcej nie można zrobić. Pozostało oczyszczenie ran z drobin żwiru, przemycie roztworem odkażającym i zabezpieczenie kawałkami gazy. - Musimy ją zatrzymać - wyjaśnił Pete zdenerwowanej matce, podczas gdy Kim podsunęła jej formularz z prośbą o podpis pod wyrażeniem zgody na - 54 -

przyjęcie dziecka do szpitala. - Środek przeciwbólowy, który podaliśmy w kroplówce, sprawi, że dziecko będzie teraz spało - ciągnął Pete. - Czy chce pani pojechać do domu i wrócić tu trochę później? Kobieta podpisała dokument i spojrzała na niego ze zdumieniem. - Wrócić później? Dlaczego? - Żeby być przy dziecku, kiedy się obudzi - wyjaśniła Anna. - Ale to nie jest moje dziecko! - zawołała kobieta i Pete wiedział, że Anna jest zaskoczona tą wiadomością tak samo jak on. Zajęli się dzieckiem w przekonaniu, że mają na to zgodę matki. - Poza tym to nie była moja wina dodała kobieta. - Ona po prostu nagle ruszyła z podjazdu przed swoim domem, przejechała chodnik i wpadła mi prosto pod koła. Usiłowałam hamować i skręcić w bok, ale nic nie mogłam zrobić. Tuż za sobą miałam autobus, i to

RS

kierowca tego właśnie autobusu wezwał karetkę. Nie było nikogo ani w domu, spod którego wyjechała ta dziewczynka, ani w domu obok, a ponieważ zjawiła się karetka, przyjechałam razem z nią. Ma na imię Naomi, tyle tylko zdążyła mi powiedzieć. - Spojrzała na Pete'a i łzy popłynęły jej po policzkach. - Pewnie mój samochód został już dawno skradziony. Teraz dopiero przypomniałam sobie, że zostawiłam kluczyki.

- Proszę iść ze mną, przygotuję pani filiżankę czegoś gorącego - rzekła Anna i poprowadziła kobietę do przeznaczonego dla personelu pokoju wypoczynkowego. - Kierowca karetki z pewnością już zawiadomił policję o wypadku, jeśli oczywiście nie zrobił tego kierowca autobusu. Jestem przekonana, że się wszystkim zajęli, również pani autem. Pete przez chwilę obserwował, jak kobieta odchodzi razem z Anną, po czym wziął do ręki leżącą na łóżku kartę. Naomi Clarke, zapisała Kim, najwyraźniej przekonana, że kobieta jest matką rannej dziewczynki. Odłożył kartę na miejsce, zastanawiając się, czy powinien trzymać dziecko tutaj aż do chwili, kiedy zostanie zidentyfikowane.

- 55 -

Pozostawało tylko mieć nadzieję, że policji szybko się uda wyjaśnić tę zagadkę, i że rodzice dziecka nie będą mieli pretensji o podjęcie leczenia bez ich zgody. Policjanci zjawili się pierwsi. Niestety, nie wiedzieli więcej niż on. - Przeszliśmy całą ulicę, pukając do wszystkich drzwi - tłumaczył jeden z policjantów. - To okolica zamieszkała przez starszych ludzi. Dzieci jest tam niewiele, a dziewczynek w wieku dziesięciu- dwunastu lat nie ma w ogóle. Chyba o taki właśnie wiek chodzi. Pete potwierdził, po czym zaprowadził policjantów do pokoju, gdzie Anna usiłowała uspokoić roztrzęsioną panią Clarke. - To stało się tak nagle - powtarzała kobieta, jakby to, że kierowca autobusu potwierdził jej wersję, nie było w stanie jej uspokoić.

RS

- Dziewczynka była ubrana w mundurek St Mary's - poinformowała Anna. - Zakrwawiony, oczywiście, ale moja córka chodziła tam do szkoły podstawowej. Bez trudu więc go rozpoznałam. Być może szkoła... Tymczasem młodszy policjant rozmawiał już przez radio, zapewne prosząc kogoś w biurze o skontaktowanie się z dyrekcją szkoły. - I miała w kieszeni mnóstwo błyskotek - ciągnęła Anna. - Może je ktoś ukraść, i... - Anna zawahała się i spojrzała na Pete'a. - Nie jestem pewna, co się robi z rzeczami pacjentów. Czy przekazujemy je wraz z pacjentem na górę, czy też zostają tutaj? - Pewnie jeszcze są w pokoju zabiegowym - odparł Pete. - Później zostaną przekazane administracji na przechowanie. Zostawiwszy panią Clarke z pielęgniarką, Pete, Anna i policjanci wrócili do pokoju zabiegowego, gdzie Kim robiła właśnie porządek. Anna wzięła do ręki plastykową torebkę, po czym wręczyła ją jednemu z policjantów, który, wysypawszy jej zawartość na rękę, aż zagwizdał z wrażenia. - One nie mogą być prawdziwe! - zawołała Anna. - Skąd ta dziewczynka mogłaby je mieć? Jest na to za młoda. - 56 -

- Za młoda, żeby wagarować, czy żeby kraść? - spytał starszy policjant i westchnął. - Bardzo nie lubię takich sytuacji. - Nauczyciel z tej szkoły jest już w drodze - poinformował drugi funkcjonariusz. - Kiedy ją zidentyfikujemy, będziemy mogli zamknąć sprawę. - Mam nadzieję - mruknął Pete, ale wiedział, że wcale to nie będzie takie proste. Rzecz w tym, że to była ekskluzywna, prywatna szkoła. Bogaci rodzice mogą im narobić wiele kłopotów. - Może nie będzie tak źle - powiedziała Anna, jakby odgadując jego myśli. - A może jeszcze gorzej niż źle - odparł z ponurą miną, jakby rzeczywiście przeczuwał kłopoty. Nagle do pokoju zabiegowego wpadł wysoki, niezbyt młody mężczyzna i

RS

ujrzawszy Annę, przywitał się z nią w dosyć niekonwencjonalny sposób: podniósł ją po prostu do góry i zanim znowu postawił na podłodze, obrócił się z nią dookoła, po czym głośno pocałował. I do tego w usta, a nie w policzek! Pete nie zamierzał tolerować czegoś podobnego na swoim oddziale. Przy najbliższej okazji powie Annie, co o tym myśli. Zdecydował, że musi jak najszybciej porozmawiać z Joshem. Anna najwyraźniej zna wielu mężczyzn i on nie musi się starać o wydłużenie listy jej adoratorów. Kiedy Anna przedstawiała go przybyszowi, był tak pochłonięty własnymi myślami, że później zamiast Ben mówił do niego Drake, co, jak się okazało, było jego nazwiskiem, a nie imieniem. - Przekazaliśmy ją na oddział dziecięcy. Pojadę z panem na górę zaproponowała Anna. Pete rozejrzał się dookoła. Na szczęście nie było żadnych pacjentów, zdecydował więc, że pojedzie z nimi. Wcisnął się do windy z dużą grupą nowej zmiany pielęgniarek, starając się znaleźć jak najbliżej Anny, czego natychmiast pożałował, ponieważ zapach jej perfum sprawił, że jego myśli pobiegły ku sprawom nie mającym zbyt wiele wspólnego z medycyną. - 57 -

- Poza unieruchomieniem nogi i oczyszczeniem ran nie podjęliśmy żadnego leczenia. Myślę, że imię Naomi jest prawdziwe. Dziewczynka sama je podała pani Clarke. Nie wydaje mi się, żeby skłamała. Ben jęknął. - Naomi Wilson! Możecie być pewni, że imię jest prawdziwe. To nie jej wina, biedne dziecko. Trzeba mieć pretensje do jej rodziców. Drzwi windy otworzyły się i Anna pociągnęła Bena do wyjścia. - Naomi Wilson, córka Nigela i Lexie Wilsonów? - Zgadza się - mruknął Ben, po czym zwrócił się do Pete'a: - Słyszał pan o Wilson's Property Development, tej firmie, która buduje pola golfowe i rezydencje na obrzeżach miasta? - Ci Wilsonowie? O Chryste! Te błyskotki być może naprawdę należą do niej - zwrócił się Pete do Anny, która opowiedziała Benowi o biżuterii

RS

znalezionej w kieszeni dziewczynki. Policjanci czekali przed zaciągniętą wokół łóżka dziecka kotarą. Anna przedstawiła nauczyciela i została z Pete'em, podczas gdy trzej mężczyźni weszli do środka niewielkiego pomieszczenia.

- To ona - potwierdził Ben po wyjściu na zewnątrz. - Policja skontaktuje się z jej rodziną, jednak uważam, że powinienem poczekać, aż ktoś z nich się tu zjawi. Mogą być zdenerwowani. - Nie wydaje się pan tego zbyt pewny - zauważył Pete. Mężczyzna wzruszył ramionami. - Moim zdaniem bardziej będą zdenerwowani tym, że się ich odciąga od pracy niż tym, co zrobiła ich córka. Mamy do czynienia z klasycznym przypadkiem dziecka, które za wszelką cenę pragnie zwrócić na siebie uwagę rodziców. Cały czas są z tym problemy. Dziecko chwyta się różnych sposobów: złe stopnie, złe zachowanie, cokolwiek, co chociaż na chwilę odciągnie rodziców od interesów i zmusi do zauważenia, że ono istnieje. Pete zauważył, że Anna odwróciła twarz i że jej oczy nagle pociemniały.

- 58 -

- Nie możemy ingerować w życie innych ludzi - powiedział, obejmując ją, gdy pożegnała się z Benem i skierowała do windy. - To prawda, ale tak ciężko być obojętnym, gdy dziecko ma tak mało tego, czego najbardziej potrzebuje: miłości, zainteresowania, obecności rodziców. Ben powiedział, że jest jedynaczką. Biedna mała. Nie potrafił zganić jej za ciągłe angażowanie się w sprawy pacjentów, gdy zgadzał się z każdym jej słowem. Tylko że w jego sercu była złość, a nie współczucie. Świadomi, że nie mają żadnego wpływu na przyszłość Naomi, jechali windą w milczeniu, jakby te smutne myśli uniemożliwiały im rozmowę. - Nasi pacjenci nie zapominają o nas - powiedziała Anna, kiedy weszli do poczekalni. W tłumie oczekujących dwie osoby nie były jednak pacjentami.

RS

Janice Jennings i pirat Tim. - Janice chce z panią porozmawiać - oznajmił Tim i uśmiechnął się, pokonując onieśmielenie. - Nie widzę powodu, dla którego jej ojciec ma tam mieszkać, podczas gdy ona będzie się tułała po schroniskach - ciągnął Tim na tyle głośno, że słyszał go nie tylko Pete, ale i wszyscy pacjenci w poczekalni. Oczywiście, ten typ może zostać, ale musi się przyzwoicie zachowywać. Już ja się o to postaram. Zacisnął zabandażowaną rękę w pięść i Pete uśmiechnął się, gdy uświadomił sobie, że przynajmniej raz problem sam się rozwiązał. Wciąż jeszcze się uśmiechał, gdy wszedł do środka niewielkiego pomieszczenia i przywitał siedzącego przy stole do badań mężczyznę. Ostry ból brzucha, ale na szczęście nie zapalenie wyrostka, zdecydował po chwili. Bóle kolkowe mogą wskazywać na zespół nadwrażliwości jelita grubego, pomyślał, słuchając dudniących odgłosów w dolnej części brzucha. - Dawno już dostałem skierowanie do specjalisty, ale wciąż taki jestem zajęty - wyznał pacjent. - Mój lekarz przepisał mi jakieś tabletki i kazał je regularnie brać, a kiedy mi się skończyły, znowu dostałem skierowanie. - 59 -

- Z którego pan nie skorzystał. I oto trafił pan do nas w bólach, zmuszony do wzięcia zwolnienia - zauważył Pete. - Czy pamięta pan, jakie pan brał tabletki? Czy to był może cantil? Mężczyzna uśmiechnął się szeroko. - Nie mam pojęcia. Moja żona sama mi je dawała. - Czy nie był pan po nich senny? - Nie zauważyłem. Brałem je trzy razy dziennie i bez problemu prowadziłem samochód. - Dobrze więc - rzekł Pete. - Dam panu teraz lek na uśmierzenie bólu i jeśli po kilku godzinach poczuje się pan lepiej oraz obieca, że tym razem na pewno pójdzie do specjalisty, pozwolę panu iść do domu. Wysłał Carol po tabletki i wodę, po czym wyszedł przyjąć kolejnego

RS

chorego. - Mam pacjentkę z objawami typowymi dla przedwczesnego porodu poinformowała Anna, kiedy spotkała go na korytarzu. - Zajmiemy się nią tutaj czy wysyłamy prosto na górę?

- Ile pozostało do porodu? - Osiemnaście tygodni.

- Zadzwoń na patologię i uprzedź, że wysyłamy im pacjentkę. Przedtem jednak musimy jej podać lek na opóźnienie akcji porodowej. Na górze będzie już pod opieką fachowców. Skinęła głową i pospiesznie wróciła do pacjentki. Po chwili Pete, słysząc charakterystyczne odgłosy dochodzące z korytarza, zrozumiał, że pacjentka jest w drodze na patologię. Musi koniecznie powiedzieć Annie, że jest z jej pracy bardzo zadowolony. Nagle przypomniał sobie scenę powitania z nauczycielem i stracił humor. Warknął na Margie, kiedy powtórnie go o coś zapytała, i w posępnym nastroju wszedł do pokoju, gdzie czekał na niego kolejny pacjent. Paskudnie przygnieciony palec należał do wojowniczo wyglądającego dziesięcioletniego chłopca. - 60 -

- Jak to się stało? - zapytał Pete. - Nie powiem - odrzekł chłopiec, patrząc spode łba na stojącą przy łóżku matkę. - Doskonale - odrzekł Pete i odwrócił się do kobiety, która miała taki wyraz twarzy, jakby chciała powiedzieć, że może z jej małym Robertem zrobić wszystko, nawet go zamordować. - Podłożył nogę pod koło samochodu, oto co zrobił - powiedziała. - To cud, że nie stracił całej stopy. Usiadł na podjeździe i podłożył palec pod koło, po czym namówił brata, żeby wyłączył biegi i popchnął samochód do przodu. Chciał się przekonać, czy to będzie bolało. Jego brata wyrzuty sumienia będą dręczyć do końca życia. A jeśli tego ancymonka zatrzyma pan w szpitalu do dwudziestego pierwszego roku życia, będę wdzięczna.

RS

Pete roześmiał się. Kobieta miała wszelkie podstawy, by gniewać się na syna, jednak przez gniew przebijały miłość i lęk. Życzyłby małej Naomi, by miała kogoś, kto by aż tak o nią się troszczył.

- Potrzebna będzie operacja plastyczna. - Podszedł do telefonu w nadziei, że zastanie któregoś ze specjalistów od mikrochirurgii. Im szybciej przystąpi do pracy, tym większe będą szanse na sukces.

- Przyślij chłopca na górę - powiedziała pielęgniarka z chirurgii dziecięcej. - Zaraz weźmiemy go na salę. Joanne wezwała pomoc, a Pete wyjaśnił matce Roberta, dlaczego to było takie pilne. - Może pani pojechać z synem na górę i porozmawiać z pielęgniarką. Ona pani powie, jak długo potrwa operacja. - Czy uda się uratować ten palec? - zapytała kobieta i w jej oczach pojawił się lęk. - Kiedy ci na górze skończą, palec będzie jak nowy. Grasz w piłkę nożną? Bez palca byłoby ci chyba trudno?

- 61 -

Chłopiec skinął głową, po czym, gdy zjawił się pielęgniarz, żeby go zabrać, gwałtownie chwycił matkę za rękę. - Dzisiaj wciąż ich tylko wwozimy i odsyłamy na górę - zauważyła Anna, obserwując, jak kolejny jej pacjent znika w windzie. - Czy to zawsze tak wygląda, że w pewne dni zgłaszają się tylko pacjenci z drobnymi sprawami, których po opatrzeniu możemy odesłać do domu, w inne natomiast tylko tacy, których musimy zatrzymać? - Nie ma na to żadnej reguły - odparł Pete i pomyślał, że Anna jest zmęczona, sądząc po tym, jak pociera kark, wsuwając rękę pod włosy, i masuje skórę. Zastanawiał się, czy jej skóra jest jedwabiście gładka i jak ciężka może być taka masa włosów. - Oczywiście, noce i weekendy są bardziej przewidywalne. A propos, wiem, że podczas rozmowy pytano cię, czy będziesz

RS

mogła brać dyżury w nocy i w weekendy, ale... - Zasnąłeś. Jeden z lekarzy wyjaśnił mi, że pracowałeś bez przerwy trzydzieści sześć godzin. A powracając do twojego pytania: tak, jestem dyspozycyjna i mogę pełnić dyżur o każdej porze dnia i nocy. - A co z dziećmi? - zapytał.

- Są bardzo zdolne i samodzielne. Rozmawialiśmy o tym, jak sobie poradzą, zanim podjęłam pracę. Josh chętnie zgodził się przejąć odpowiedzialność za dom, a Jackie obiecała, że mu się podporządkuje. Nie sądzę, żeby miało dojść między nimi do jakichś większych nieporozumień. - Nie są więc idealni? - zakpił. - Gdyby byli idealni, zanudziłabym się na śmierć, a tak nigdy nie wiem, co się wydarzy. Nie rozumiem jednak, skąd to pytanie. - Po prostu martwię się o dzieci. Dzisiejsze przypadki dały mi wiele do myślenia. - Chodzi ci pewnie o Naomi. To właśnie jeden z powodów, dla których tak długo nie wracałam do pracy. Czułam, że nie mogę tego zrobić, kiedy Jackie

- 62 -

i Josh byli mali. Wiedziałam, że to bardzo ważne, żeby mieli świadomość, że jestem w domu i że zawsze na nich czekam. Patrzył na nią w milczeniu, zastanawiając się, czy większość kobiet myśli tak jak ona. Jednak większość kobiet nie poślubiłaby umierającego mężczyzny, by zapewnić jego dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Czy go kochała? Pomyślał, że musiała go kochać, skoro to zrobiła. Chciał o to zapytać, jednak wiedział, że to nie jego sprawa. Zapytał więc tylko, czy go jutro podrzuci do pracy. Trywialność tego pytania sprawiła, że poczuł się niezręcznie. Uczucie to jeszcze bardziej się pogłębiło, gdy uświadomił sobie, jak bardzo pragnie, aby powiedziała: tak.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

RS

Następnego dnia Anna nie tylko odebrała Pete'a z warsztatu, gdzie zostawił swój samochód, ale również zawiozła go tam po pracy. Warsztat był zamknięty, lecz jego auto spokojnie stało na podwórku. - Czy nie powinni byli zostawić gdzieś kluczyków? - zapytała, gdy Pete wysiadł.

Pochylił się i pomachał jej zapasowymi kluczykami. - Z pewnością zamknęli je w środku. Zawsze przyjeżdżam tu późno. - Aż tak późno? - zapytała, zerkając na zegarek. Wiedział, że dochodzi dziewiąta. Długo byli zajęci ofiarami wypadku autobusowego i mimo że popołudniowa zmiana przejęła dyżur, nie wyszli ze szpitala, dopóki nie opatrzyli wszystkich poszkodowanych. - Czasami - przyznał, zastanawiając się, dlaczego zwleka z odjazdem. - Jesteśmy tak blisko mojego domu. Może miałbyś ochotę wpaść do nas i zjeść coś szybkiego? Dzieciaki przygotowały na kolację zapiekankę, której reszta czeka w piekarniku na odgrzanie.

- 63 -

Wiedział, że nie powinien się zgodzić, mimo to przyjął zaproszenie, usprawiedliwiając się przed samym sobą, że przynajmniej nie będzie musiał robić sobie kolacji, a przy okazji porozmawia z Joshem. Dom Anny promieniował tym samym ciepłem i gościnnością jak wtedy, gdy był tu ostatnio, a Jackie i Josh głośnymi okrzykami manifestowali radość z przybycia gościa. Pete odczekał, aż Anna zniknie w kuchni, a Jackie wróci do lekcji, i zapytał Josha, czy poznali już Billa. - Jasne, on jest w porządku - zapewnił go chłopak. - Fajny facet. Zabiera mnie w niedzielę na narty wodne. Jackie też, jeśli oczywiście zechce, ale ona uważa, że narty robią za dużo hałasu, będzie więc chyba łazić z Anną po plaży. Wiedział, że nie powinien pytać, jednak ciekawość ponownie zwyciężyła

RS

i słowa, jakby wbrew jego woli, wyrwały się z ust. - Wszyscy wybieracie się z nim w niedzielę?

- Tak, jedziemy nad jezioro. Jeszcze jest ciepło, powinno być fajnie. - Z pewnością. Wiem coś o tym, ponieważ sam jeżdżę tam od czasu do czasu. Ale ja również wolę coś spokojniejszego, na przykład windsurfing. Od miesięcy nie był nad jeziorem i nawet nie wiedział, co zrobić ze swoją żaglówką, odkąd przeniósł się do miasta. Trochę liczył na to, że Josh zaproponuje mu, żeby się do nich przyłączył. - Uważam, że mógłby pan wybrać się z nami - powiedział chłopak, jakby odgadując jego myśli. - Jednak w tej sytuacji lepiej chyba będzie, jak Anna i Bill pobędą trochę sami. Ja i Jackie mamy zamiar wybrać się na długi spacer dookoła jeziora. Aha! Myślę, że powinienem panu podziękować. Nie przypuszczałem, że to stanie się tak szybko i że znajdzie pan aż dwóch wspaniałych facetów do wyboru. Pete patrzył na jego włosy, na kolczyk w uchu i doszedł do wniosku, że Josh nie ma gustu. Dziwił się tylko, iż nie zauważył tego od razu. Jak mógł

- 64 -

pomyśleć, że ten wyrostek wybierze kogoś odpowiedniego dla Anny! Wspaniali faceci? Też coś! - Wspaniali faceci - bezwiednie powtórzył za Joshem, wyraźnie zaskoczony tym, co usłyszał. - Doskonała robota, doktorze - z uśmiechem dodał Josh i klepnąwszy go w ramię, wspomniał coś o książkach i zniknął. - Mam nadzieję, że nie naprzykrzał ci się zbytnio - głos Anny sprowadził go na ziemię. - Myślę, że lubi męskie rozmowy. Czyżby Bill i Ken już mu nie wystarczali? Miał ochotę o to zapytać, tym razem jednak się powstrzymał, choć nie wypowiedziane słowa długo jeszcze go dręczyły jak wspomnienie złego snu. Usiadł przy stole, wziął od Anny talerz i sztućce i nagle poczuł, jak ślina

RS

napływa mu do ust pod wpływem smakowitego zapachu. - To jest właśnie ta resztka zapiekanki? - zapytał, biorąc odrobinę do ust, jakby chciał się przekonać, czy smakuje równie dobrze jak wygląda. Anna uśmiechnęła się.

- Raz w miesiącu urządzamy sobie dzień gotowania. Cała nasza trójka urzęduje wtedy w kuchni, przygotowując różne potrawy, które wkładamy następnie do zamrażarki. Specjalnością Josha jest sos do spaghetti według jego własnej receptury, która, jak podejrzewam, zmienia się za każdym razem, mimo to zawsze smakuje doskonale. Mając gotowy sos, dzieciaki łatwo mogą sobie coś przygotować, kiedy wracam późno. - Co zdarza się niemal codziennie. Spojrzała na niego ze zdumieniem. - To nieprawda. Tak zdarzyło się raz, może dwa, chociaż zdaję sobie sprawę, że mogło znacznie częściej. Jackie i Josh po powrocie ze szkoły zjadają coś pożywnego, co wystarcza im aż do ósmej, kiedy zwykle siadamy do kolacji. Anna coś dalej mówiła, lecz Pete nie słuchał. W wyobraźni widział, jak siedzą przy tym ogromnym stole, jak jedzą i rozmawiają o wydarzeniach

- 65 -

minionego dnia. Dlaczego jednak ta domowa atmosfera, za którą nigdy nie tęsknił, nagle wydała mu się dziwnie pociągająca? Nie potrafił odpowiedzieć. Znowu wrócili do spraw zawodowych i walki Pete'a o przekształcenie oddziału nagłych wypadków w sprawnie działającą jednostkę. - Nie mam nic przeciwko przewożeniu pacjentów na specjalistyczne badania do większych ośrodków - wyjaśnił, kiedy Anna zapytała, dlaczego mu tak na tym zależy. - Nie wolno nam jednak zapominać, że taki wyjazd dezorganizuje życie rodziny, źle wpływa na samopoczucie pacjenta i często odbiera mu chęć do walki z chorobą. Przepraszam, ale ja nie mogę spokojnie o tym mówić. Pochyliła się w jego stronę i pogłaskała go po ręku, jakby był jednym z jej przybranych dzieci.

RS

- Nie przepraszaj. To, co mówisz, jest wspaniałe. Zbyt wielu ludzi przechodzi obok tych spraw obojętnie...

Jej ręka była taka delikatna i chłodna, a jednak ten niewinny dotyk wywołał uczucie gorąca, a nie chłodu. Chciał coś powiedzieć, ale zupełnie zaschło mu w gardle.

- Czas na mnie - wykrztusił w końcu, zdając sobie sprawę, że powinien wyjść natychmiast, zanim zrobi z siebie głupca i wykona jakiś nieprzemyślany gest. Jej skóra w bladym świetle werandy wyglądała jak marmur: biała, chłodna i gładka. Mimo to wciąż siedział w milczeniu, gorączkowo zastanawiając się, co powiedzieć. Może zapytać o jej pierwszego męża? Pewnie odpowiedziałaby, że to nie jego sprawa, co oczywiście wzmogłoby tylko jego ciekawość. Może powinien zapytać o to Josha? - Napijesz się kawy? - rzuciła przez ramię, idąc w stronę kuchni. Przepraszam, że nie zapytałam wcześniej. Ja staram się nie pić jej zbyt wiele wieczorem.

- 66 -

Co w zasadzie brzmiało tak samo jak stwierdzenie, że byłoby nietaktem, gdyby powiedział „tak" i został. Miał ogromną ochotę zrobić jej na złość. Rozważał właśnie wszystkie za i przeciw, gdy Jackie zawołała Annę. - Pewnie ma jakieś problemy z lekcjami - powiedziała Anna, wsuwając głowę przez kuchenne drzwi. - Kawa może być za chwilę. Wstał i podziękował za wszystko, wyjaśniając, że powinien był wyjść wieki temu i zabrzmiało to tak, jakby ta zwłoka skomplikowała jakieś niezwykle ważne dla niego plany. - Czy znajdziesz drogę sam, czy mam cię odprowadzić do samochodu? zapytała. - Jesteś pewien, że nie zabłądzisz? - Dam sobie radę - zapewnił, chociaż, gdy ruszył spod domu Anny, wcale

RS

już nie był tego taki pewien. Znowu spał źle. Wstał wcześniej niż zwykle i pojechał do pracy, a kiedy zatrzymał się przed szpitalem, Anna wjeżdżała właśnie na parking. - Widocznie z tobą jest nawet gorzej niż ze mną, skoro przyjeżdżasz wcześniej, niż musisz - mruknął.

- Nie mogłam przestać myśleć o tym wczorajszym wypadku autobusowym. Wątpię, czy chociaż połowa kart szpitalnych ma wpisane nazwisko bądź adres lekarza rejonowego, a przecież, kiedy wychodziliśmy, policja wciąż jeszcze szukała krewnych ofiar. Miałam wyrzuty sumienia, że może było coś, w czym mogłam pomóc. - Ja też - przyznał z uśmiechem, szczęśliwy, że ją widzi. - Przyszedł mi do głowy pewien pomysł - wyrzuciła z siebie pospiesznie, jakby nie mogła się doczekać, żeby mu o tym opowiedzieć. - Porozmawiamy po drodze - odparł, biorąc ją za łokieć i kierując w stronę wejściowych drzwi. - No cóż... - Chodź, przecież cię nie ugryzę. - 67 -

Odwróciła się do niego, uśmiechnęła i pokręciła głową. - No więc, jeśli nie liczyć nagłych wypadków, wiesz, jacy pacjenci do nas trafiają. To ludzie, którzy nie przeprowadzają regularnych badań, nie mają swojego lekarza, nie są też pod opieką żadnej przychodni ambulatoryjnej. - Zawsze uważałem, że jeśli przekonamy ich do okresowych badań, z pewnością będą zdrowsi, my będziemy mieli mniej pracy, a koszty leczenia znacznie spadną. - Właśnie to miałam na myśli. To tak jak z okresowym przeglądem samochodu. Jeśli się w porę nie zgłosisz, może cię to drogo kosztować. - I...? - Pomyślałam o pracownikach szpitala. Z informacji, które uzyskałam, starając się o tę pracę, dowiedziałam się, że mogą korzystać z przyszpitalnego

RS

ambulatorium, ale czy istnieje jakiś grafik regularnych badań lekarskich? Z pewnością zgodzisz się ze mną, że lekarze to najtrudniejsi pacjenci. Kiedy w końcu decydują się na leczenie, przeważnie jest już za późno. - Tak jak w przypadku twojego drugiego męża? Skinęła głową.

- Dużo mówimy o zasadach zdrowego trybu życia, ale czy sami się do nich stosujemy? Na przykład ty: jak często ćwiczysz? Wiem, co powiesz. Sama sobie wmawiam, że biegając z pokoju do pokoju cały dzień jestem na nogach. Jednak to chyba nie to samo co regularne ćwiczenia? - To dobry pomysł, Anno, może nawet bardzo dobry, ale w szpitalu jest sala gimnastyczna, a w podziemiach basen, a mimo to mam poważne wątpliwości, czy nasi pracownicy z nich korzystają. Kiedy skończą dyżur, chcą być jak najszybciej w domu. Skinęła głową, ale wyraz determinacji widoczny w jej oczach wyraźnie wskazywał, że tak łatwo nie ustąpi. Pete zdawał sobie jednak sprawę, iż jeśli mimo wszystko Anna zdecyduje się podjąć walkę o zdrowie pracowników szpitala, to czeka ją wyjątkowo trudne zadanie. - 68 -

Następnego dnia, w piątek, na spotkaniu szefów oddziałów Pete ku swojemu zdumieniu znowu usłyszał o pomyśle Anny. Prowadzący spotkanie Alan Carr spojrzał na siedzącego w odległym końcu sali Pete'a i pokręcił głową z uznaniem. - Ten pomysł wyszedł z oddziału nagłych wypadków. Faktem jest, że większość chorób przewlekłych i nieuleczalnych miałaby inny przebieg, gdyby była leczona wcześniej. Właściwy program opieki zdrowotnej obejmujący profilaktykę i okresowe badania kontrolne wielu chorobom zapobiegnie, z wielu wyleczy lub przynajmniej złagodzi ich objawy. Pete zacisnął zęby, żałując, że nie zapoznał się dokładniej z pomysłem Anny. Nie rozumiał, dlaczego podała go jako współautora, chociaż zrobił unik, gdy chciała z nim o tym pomyśle porozmawiać. Zastanawiał się, dlaczego żaden

RS

z jej mężów po prostu jej nie zamordował. - Nie możemy zmusić naszych potencjalnych pacjentów do uczestnictwa w naszym programie, ale, jak sugerują doktor Jackson i doktor Crane, możemy apelować do naszych pracowników, żeby poddawali się regularnym badaniom, badali okresowo krew, ciśnienie i poziom cholesterolu - ciągnął Alan. Będziemy leczyli wszystko, co nadaje się do leczenia, będziemy uczyli, jak prowadzić zdrowy tryb życia, jak ćwiczyć, zrzucić zbędne kilogramy. W szpitalu tej wielkości co nasz znajdą się dietetycy i terapeuci, którzy mogą tego nauczyć. Jednak czy my sami robimy wszystko, co możliwe w tym zakresie? Pytanie było w zasadzie retoryczne i Alan, przystępując do omawiania technicznej strony programu, zapytał Davida, kiedy ambulatorium ma najmniej pracy, ilu dodatkowych pracowników potrzebuje do przeprowadzenia badań wstępnych i jak to widzi od strony organizacyjnej. David odniósł się do pomysłu Anny z ogromnym entuzjazmem. Czy jednak była to jedynie reakcja na fakt włączenia go do tego programu? Właściwie wszyscy powinniśmy być z tego zadowoleni, pomyślał Pete. Dlaczego więc on był zły? - 69 -

Alan musiał powiedzieć Annie, że jej pomysł będzie omawiany na dzisiejszym spotkaniu, dlaczego więc Anna nic mu o tym nie wspomniała? Kiedy wyszli z sali, Pete ostentacyjnie zignorował całą sprawę. Zapytał jedynie Annę, czy chciałaby, by rzucił okiem na jakiegoś pacjenta, a gdy zaprzeczyła, bez słowa poszedł do swego gabinetu. Zdawał sobie sprawę, że swym zachowaniem sprawił jej przykrość, ale doszedł do wniosku, że zanim będzie mógł z nią porozmawiać, musi najpierw zastanowić się nad swoimi uczuciami, zrozumieć, dlaczego nie potrafił ukryć irytacji. W końcu po długim namyśle zdecydował, że to ogromna ilość obowiązków, jakie na siebie brała Anna, jest prawdziwą przyczyną jego niezadowolenia. Jeśli jednak nie ucierpi na tym jej praca, dlaczego miałby się wreszcie z Anną.

RS

tym przejmować? Po namyśle wyszedł z pokoju, zdecydowany porozmawiać Wszedł do niewielkiego pomieszczenia, gdzie jego asystentka zajęta była trzytygodniowym dzieckiem. Niemowlę miało torsje i było już w znacznym stopniu odwodnione.

- Płacze z głodu, ale kiedy go nakarmię, znowu wymiotuje - mówiła matka chłopczyka, łkając, podczas gdy Anna delikatnie obmacywała brzuszek malucha. Podniosła do góry głowę, jakby wiedziała, że Pete wszedł do środka, i przywołała go ruchem dłoni. - Pamiętam, jak się uczyłam, że w przypadku zwężenia odźwiernikowego wyczuwa się guzek wielkości oliwki i ja go właśnie czuję. Czy mógłbyś to sprawdzić? Anna odsunęła się, a Pete położył ręce na nóżkach dziecka i delikatnie przyciągnął je do brzuszka, po czym skinął na znak, że zgadza się z jej opinią i Anna, odwróciwszy się do kobiety, wyjaśniła jej, iż czasem odźwiernikowy zwieracz przy wylocie z żołądka jest tak wąski, że nie pozwala na przejście - 70 -

strawionego jedzenia do jelita. W takim przypadku robi się bardzo prostą operację przy miejscowym znieczuleniu. Chirurdzy wytną parę włókien mięśniowych, aby poszerzyć wyjście, i malec będzie zdrowy jak ryba. - Musi zostać w szpitalu? - z niepokojem zapytała matka i tym razem to Pete udzielił odpowiedzi. - Chirurg pediatra to pani powie. Przypuszczam, że w grę będzie wchodziła noc po operacji. Doktor Crane załatwi wszystkie formalności wyjaśnił, po czym wrócił do swego gabinetu, zadzwonił do Margie i poprosił, by przysłała do niego Annę, gdy tylko będzie wolna. Zjawiła się już po pięciu minutach z uśmiechem na twarzy i Pete odniósł wrażenie, że to postawienie prawidłowej diagnozy wprawiło ją w tak dobry humor. Już miał zamiar jej pogratulować, gdy zadzwonił telefon. Ruchem ręki

RS

wskazał więc Annie krzesło i podniósł słuchawkę. - Hej, zwolnij trochę, Liz, nic nie mogę zrozumieć! - powiedział. Organizujesz jutro przyjęcie, tak? Co mówisz? Tak, sądzę, że będę mógł przyjść, jeśli rzeczywiście potrzebujesz wsparcia, chociaż nie wiem, czy na coś ci się przydam. Tam przecież będą same kobiety.

- To nieprawda - usłyszał odpowiedź Liz. - Chociaż właściciele większości salonów kosmetycznych to rzeczywiście mężczyźni, to jednak prowadzą je na ogół kobiety. Pete westchnął. - Nie rób z siebie cierpiętnika, to wcale do ciebie nie pasuje - mówiła dalej Liz. - Nie tak dawno skakałbyś z radości na myśl, że spotkasz tłum wspaniałych, młodych kobiet. Chyba się starzejesz, mój drogi. Może zaprosisz Annę? Sądzę, że będzie zadowolona. Anna czytała jakieś wzięte z biurka czasopismo medyczne, starając się nie słyszeć rozmowy i zachowywać tak, jakby jej tu nie było. - Liz robi jutro dostawę jedzenia na przyjęcie koktajlowe. Potrzebuje trochę moralnego wsparcia, ponieważ w tej branży jest jeszcze nowa. Pyta, czy - 71 -

nie chciałabyś przyjść. Przy okazji odbędzie się tam pokaz środków do pielęgnacji włosów. Twarz Anny rozpromieniła się. - Czy czasem nie chodzi o nową linię Rombeau? Powtórzył pytanie Liz, która przyznała, że to ostatnio największy hit na rynku kosmetyków i że oczywiście będzie prezentowany na pokazie. Skinął Annie głową, a ona w ten sam sposób potwierdziła przyjęcie zaproszenia. - Mówi, że chętnie pójdzie - rzucił do słuchawki. - O której godzinie i gdzie? - O szóstej w Old Mill - odparła. - A więc do zobaczenia! Widząc, że twarz Anny wciąż promienieje radością, Pete doszedł do wniosku, iż przepaść między mężczyznami a kobietami jest nie do zasypania.

RS

Wyobrażał sobie, że on sam mógłby się ekscytować grą w golfa z Gregiem Normanem, ale środkami do pielęgnacji włosów?

- Bardzo ci dziękuję za to zaproszenie - powiedziała, kiedy już odłożył słuchawkę. - Widziałam w prasie ogłoszenie, ale sądziłam, że to impreza niedostępna dla szerszej publiczności. - Zaczerwieniła się. - Nigdy nie przywiązywałam wagi do takich rzeczy - dodała. - Kiedyś nie mogłam sobie na to pozwolić, później nie miałam czasu myśleć o sobie. Jednak ostatnio, kiedy dzieci stwierdziły, że powinnam zmienić kolor włosów... Zaczerwieniła się jeszcze bardziej i Pete czuł, jak ogarnia go wzruszenie na myśl, że ta kobieta dopiero teraz odkrywała coś, czym większość kobiet, nie wyłączając jego sióstr, interesuje się już w wieku pięciu lat. - Zaczyna się o szóstej - powiedział zadowolony, że może sprawić jej przyjemność. - Czy przyjechać po ciebie piętnaście minut wcześniej, czy też wolisz być trochę później? Teraz to ona spojrzała na niego ze zdumieniem, jakby mówił w jakimś zupełnie nie znanym jej języku. - Ty również idziesz? - zapytała. Co ona sobie myśli? - 72 -

- To moja kuzynka i potrzebuje psychicznego wsparcia. Przelotnie dotknęła dłonią zarumienionego policzka i z trudem wykrztusiwszy, że odpowiada jej każda godzina, pospiesznie opuściła pokój. Pete zupełnie zapomniał, o czym chciał z nią rozmawiać. Przed oczami wciąż miał jej mocno zaróżowioną twarz. Zastanawiał się, czy tak samo wygląda, kiedy się kocha. Czyżby marzył o seksie ze swoją asystentką? Wykluczone! Może potrzebny mu urlop, długi urlop. Ale zamiast urlopu czekał na niego kolejny pacjent, półtoraroczny chłopczyk. Już z daleka słyszał paroksyzm kaszlu, a po nim świszczący odgłos, gdy umęczone dziecko usiłowało nabrać powietrza w płuca.

RS

- Od tygodnia jest apatyczny i niezbyt chętnie je, ale poza tym nie zauważyłam niczego niepokojącego. I nagle dziś się zaczęło. Siniał przy każdym ataku kaszlu. Zupełnie nie wiedziałam, co robić - powiedziała zdenerwowana matka.

Wendy poczekała, aż minie kolejny atak, po czym położyła dziecku na twarz maskę tlenową.

- Pobierzemy wymaz do badania, żeby mieć pewność, ale podejrzewam koklusz. - Czy dziecko zostało zaszczepione? Głupie pytanie. Oczywiście, że zostało zaszczepione, nie może mieć jednak pełnej odporności, zanim nie przyjmie całej serii szczepionki, a to nastąpi dopiero wtedy, gdy dziecko osiąga pięć lat. - Tak, było szczepione - odpowiedziała matka. - Przepiszę mu antybiotyki, żeby zapobiec komplikacjom. Malec potrzebuje dużo snu, dużo płynów i normalnego odżywiania. Jeśli będzie miał spokój i powietrze wolne od dymu i kurzu, to z pewnością szybko dojdzie do siebie. - 73 -

Chwilę czekał, aż matka dziecka zastanowi się nad tym, co powiedział i zapozna z informacjami, które Wendy wpisała do karty choroby, po czym dodał: - Oczywiście możemy małego zatrzymać tu na kilka dni. To uchroni pozostałą czwórkę pani dzieci przed zakażeniem, a jednocześnie zagwarantuje synkowi fachową opiekę i natychmiastową pomoc, gdyby jego stan uległ pogorszeniu. Kobieta chwilę patrzyła na dziecko, leżące bez ruchu, wyczerpane po ostatnim ataku kaszlu, i cicho powiedziała: - Myślę, że lepiej będzie, jak tu zostanie, chociaż ja nie będę mogła długo przy nim siedzieć. Chyba że w nocy, kiedy pozostała czwórka pójdzie spać. Pete skinął głową. - Spróbujmy więc, a jeśli to nie zda egzaminu, wymyślimy coś innego.

RS

Czy może pani pójść z synkiem na górę i poczekać, aż zostanie przyjęty na oddział? Czy ma pani kogoś, kto mógłby się zająć pozostałymi dziećmi? Kobieta zaczęła płakać.

- Tak, matkę. Od początku mówiła, że to koklusz i że powinnam zawieźć go do szpitala, ale ja jej nie wierzyłam. Powiedziałam, że w dzisiejszych czasach dzieciom się już to nie zdarza.

- Może pani matka zostanie na noc z dziećmi, a pani będzie mogła zostać z synkiem? Mamy tu specjalne pokoje dla rodziców chorych dzieci. Mąż może do pani dołączyć. Oczywiście, nie musi pani siedzieć przy małym przez całą noc. Pielęgniarka wezwie panią natychmiast, gdy się obudzi i będzie niespokojny. Kobieta słuchała najpierw z niedowierzaniem, potem nadzieją, aż w końcu uśmiechnęła się szeroko. - Pokój do naszej wyłącznej dyspozycji? Czy będziemy musieli za to zapłacić? Pete pokręcił głową.

- 74 -

- Proszę iść z dzieckiem na górę i powiedzieć pielęgniarce, że zaproponowałem pani zostanie w szpitalu, a potem, kiedy już wszystko będzie w porządku, zadzwonić do matki. - Pogłaskał kobietę po ramieniu, uśmiechnął się do niej i wyszedł. W pokoju lekarskim zastał Phila, kolegę z popołudniowej zmiany, który siedział przy ich wspólnym biurku i zawzięcie czegoś szukał. - Żadnego cukierka ani herbatnika, sprawdziłem we wszystkich szufladach - mruknął Phil. - Chętnie przejmowałem po tobie dyżur, ponieważ zawsze miałeś w biurku cukierki. Co się dzieje? Jakaś romantyczna przygoda? Myślisz o seksie, a nie o węglowodanach? Jeśli to ta twoja nowa asystentka, to rozumiem, że możesz być rozkojarzony. Jednak, jak wieść gminna niesie, ostatni nabytek ginekologii i położnictwa już cię ubiegł. No więc, gdzie ukryłeś

RS

te słodycze? Mrugnął do niego porozumiewawczo, jakby się obawiał, że Pete może nie zrozumieć zawartej w jego pytaniu dwuznaczności. Pete spojrzał na niego spode łba.

- Gdybym mniej czasu spędzał w pracy, a więcej na uprawianiu sportu, to z przyjemnością trzymałbym w biurku całe kilogramy cukierków. Jednak teraz jestem zawalony pracą i moja siostra Jill stwierdziła, że rośnie mi brzuch. Phil wybuchnął śmiechem. - Dobrze ci się śmiać, młody człowieku - burknął Pete. - Sens tego, co mówię, dotrze do ciebie, kiedy zbliżysz się do czterdziestki. I chociaż dotychczas specjalnie się tym nie przejmował, to kiedy pożegnał się z Philem i szedł do samochodu, uwaga Jill nagle przestała go śmieszyć. Teraz już poważnie rozważał niedzielną wyprawę nad jezioro. Dwie godziny na desce surfingowej to najlepsza metoda na dobrą kondycję, Mógłby pojechać gdzieś na odludzie i spędzić trochę czasu w samotności, poddając się dobroczynnemu działaniu wiatru, wody i słońca. Z chwilą gdy przeniósł się do - 75 -

miasta, aktywny wypoczynek i bogate życie towarzyskie odeszły w zapomnienie. Jedyną atrakcją tego weekendu miał być koktajl z jednoczesną prezentacją środków do pielęgnacji włosów. Z kobietą, którą zdawało się irytować, że będzie jej towarzyszył. Czyż to nie wspaniała perspektywa?

ROZDZIAŁ SIÓDMY Gdyby poważnie traktował zasady właściwego doboru stroju do okazji, wiedziałby, co dla kobiety znaczą słowa przyjęcie koktajlowe. Będąc mężczyzną, nigdy nie miał problemu z podjęciem decyzji, w co się ubrać: szorty lub dżinsy na wszystkie imprezy w weekendy, spodnie i sportowa marynarka w normalne dni tygodnia, garnitur na pogrzeby czy jakieś oficjalne uroczystości

RS

oraz smoking na bal lub ślub.

Przyjęcie, na które się wybierał, miało zgromadzić licznych przedstawicieli wielkich salonów fryzjerskich. Pete doskonale wiedział, że świat ten wręcz uwielbia kolory i przeładowany styl. Kiedy więc zjawił się pod drzwiami domu Anny, jego szary garnitur ożywiał krawat w jaskrawych barwach. Drzwi otworzyła mu Jackie, po czym wyjaśniwszy, że Anna niebawem zejdzie, wprowadziła go do salonu i zaproponowała drinka. - No, no! - rozległ się pełen podziwu okrzyk, gdy Anna po kilku minutach weszła do pokoju. Pete nie był pewien, czy ten okrzyk wyrwał się z ust jego czy też Jackie. - No, no! - powtórzył Josh, który zjawił się właśnie w drzwiach ze szklanką soku w jednej ręce i rakietą do tenisa w drugiej. - Powalisz wszystkich na kolana, Anno! - dodał z zachwytem.

- 76 -

Pete był zaskoczony. Chłopak, zamiast wpadać w cielęcy zachwyt, powinien ją raczej skrytykować, zwrócić uwagę, że nie powinna wychodzić w takim stroju. Milczenie Pete'a musiało Annę zaniepokoić, ponieważ obróciła się dookoła, patrząc na niego z niemym pytaniem, jakby oczekiwała, że dołączy do chóru pochlebców. Jednakże Pete, nawet gdyby chciał, nie mógłby odpowiedzieć, bo zupełnie zaschło mu w ustach. Czyżby się czegoś obawiał? Niemożliwe! Dlaczego więc jego serce tak mocno bije, a krew jak szalona tętni w skroniach? - Pan doktor wyraźnie zaniemówił - wyręczyła go Jackie. - Za bardzo się przyzwyczaił do białego fartucha. Na co czekacie? Idźcie już i bawcie się

RS

dobrze. Tylko nie siadajcie za kółkiem po alkoholu! Kiedy indziej roześmiałby się, słysząc, jak ta mała odgrywa rolę matki. Tym razem jednak starał się zachować powagę. Bał się, czy w ogóle będzie w stanie prowadzić, mając przy sobie kogoś w takiej sukni i z takimi nogami. Odczekał, aż Anna powie dzieciom dobranoc i po raz kolejny upewni się, czy mają numer telefonu do hotelu, po czym razem z nią wyszedł do samochodu. - Czy ta sukienka nie powinna być trochę dłuższa? - spytała, kiedy Jackie i Josh nie mogli już tego słyszeć. - Nie podoba ci się? Uważasz, że jest zbyt wyzywająca? Sama miałam wątpliwości, kiedy ją kupowałam, ale uległam namowom Jackie. Później Josh był chory i tak się jakoś stało, że nigdy już jej nie miałam na sobie. Teraz przyszło mi na myśl, że nadarza się okazja, ale kiedy ją włożyłam, wątpliwości znowu wróciły. Jest za krótka i pewnie zbyt wydekoltowana? Obciągnęła spódnicę, co ją wydłużyło o parę centymetrów, po czym dotknęła ręką dekoltu odsłaniającego delikatną linię biustu. Na jej twarzy

- 77 -

malował się niepokój, a w oczach nieme pytanie o opinię. Czyżby czekała na aprobatę? To z pewnością nie była kobieta żądna komplementów. Ona naprawdę niepokoi się o swój wygląd. Jeśli o niego chodzi, to niewątpliwie wolałby zawieźć ją na ten przeklęty koktajl w swojej starej, flanelowej piżamie, szczelnie zakrytą od stóp do głów. Dotknął jej policzka w miejscu, gdzie zwykle tworzy się dołeczek, i powiedział: - Wiem, że zasadą obowiązującą na koktajlach jest mieć na sobie tak mało, jak to tylko możliwe, na balach natomiast wprost przeciwnie, tak dużo jak tylko możliwe. Moje siostry mówiły mi o tym wiele lat temu, ale niestety zapomniałem. Ostatnio niezbyt często chodzę na koktajle.

RS

Anna uśmiechnęła się i Pete odetchnął z ulgą. Udało mu się jakoś uratować sytuację, chociaż dla niego stara piżama wciąż byłaby lepszym wyjściem. Może w aucie wysiądzie klimatyzacja i będzie mógł zaproponować jej otulenie się w jego płaszcz?

Klnąc pod nosem, okrążył samochód, żeby dostać się na miejsce kierowcy. Pomyślał, że w drodze powrotnej mogliby wezwać taksówkę. W tej chwili najbardziej potrzebował mocnej szkockiej. Przecież nie pijesz szkockiej! - odezwał się w nim purytanin. Cóż, może najwyższy czas zacząć. Zerknął na siedzącą w milczeniu partnerkę, wciągnął w płuca zapach jej perfum. Po chwili uruchomił silnik i nagle ruszył do przodu, zamiast do tyłu, uderzając z takim łoskotem w drzwi garażu, że Josh i Jackie przestraszeni wybiegli z domu. - Jutro obejrzymy uszkodzenia - spokojnie oświadczyła Anna, skinieniem ręki odsyłając dzieci do domu, po czym odwróciła się do Pete'a. - Chcesz obejrzeć samochód, czy też uważasz, że wytrzymał ten drobny incydent? Patrzył na nią z podziwem. Tak szybko potrafiła odzyskać równowagę, podczas gdy on stracił ją zupełnie. - 78 -

- Nie sądzę, żeby to było coś poważnego. Bardziej przejmuję się twoimi drzwiami. Oczywiście pokryję wszystkie koszty naprawy. Spojrzał na nią kątem oka. Uśmiechała się, a mijane światła rzucały pełne ognia refleksy na jej dekolt i szyję. Czuł, jak fala gorąca oblewa jego ciało, każąc mu znowu myśleć o seksie. Z trudem wrócił do rzeczywistości. Kiedy jednak zatrzymali się przed hotelem i stojący przed wejściem szwajcar obrzucił wymownym spojrzeniem nogi wysiadającej z auta Anny, znowu zadał sobie pytanie, dlaczego tak bardzo go to zirytowało. Gdy weszli do środka, Liz wydawała właśnie polecenia biegającej tam i z powrotem obsłudze, lecz ujrzawszy ich, natychmiast podeszła się przywitać. Powiedziała Annie kilka komplementów, po czym rzuciła w stronę Pete'a:

RS

- Zajmij się sobą przez chwilę, mój drogi, muszę przedstawić komuś Annę.

Ten ktoś to był mężczyzna, a właściwie kilku mężczyzn, przyglądających się Annie z wielkim zainteresowaniem.

- Chcieli, żebym była ich modelką - powiedziała Anna, kiedy z powrotem zjawiła się przy nim. Wzięła do ręki kieliszek szampana, po czym wypiwszy kilka łyków, dodała: - Chodzi im, oczywiście, o moje włosy. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Jej oczy tego wieczoru były jeszcze bardziej niż zwykle błękitne i miały taką głębię, że można się było w nich zatracić. - No i na czym stanęło? - Powiedziałam, że zapytam ciebie. Zauważył, że widoczna na jej twarzy odrobina zakłopotania dodawała jej tylko uroku. - Czy to ma znaczenie, co ja na ten temat myślę? Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- 79 -

- Oczywiście - odparła. - Poza tym jestem tu tylko dlatego, że mnie zaprosiłeś. Gdybym przyjęła ich propozycję, zostałbyś sam. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jest wiele młodych i niezwykle atrakcyjnych kobiet, które marzą o spotkaniu z tobą. Pomyślałam jednak, że to chyba nie będzie w porządku, jeśli... Wyciągnął rękę, by powstrzymać potok słów, zawstydzony swoją reakcją typowego „psa ogrodnika", podczas gdy ona naprawdę troszczyła się o niego. - Czy masz ochotę zmienić uczesanie? - zapytał. Zaczerwieniła się. - Chyba tak. Poza zmianą koloru od wieków niczego nie robię z włosami. Zawsze nosiłam rozpuszczone albo związane do tyłu i nie mam właściwie pojęcia, co można by z nimi zrobić. Nawet nie wiem, jakie uczesanie do mnie pasuje.

RS

Patrzyła na niego jak dziecko, któremu obiecano zabawkę, a ono nie bardzo wie, czy może ją przyjąć. Dwukrotnie zamężna kobieta ekscytuje się tym, że ktoś chce zmienić jej uczesanie? Jego siostry, kiedy były nastolatkami, spędzały całe godziny w łazience na układaniu włosów. Jak to możliwe, że Anna tego nie robiła?

- Idź więc i zrób sobie tę fryzurę, modelko - powiedział. - Tylko nie traktuj tego zbyt poważnie. Znasz fryzjerów. Mogą spróbować czegoś wyjątkowo ekstrawaganckiego i będziesz wyglądała jak meduza. Twoje włosy są wspaniałe nawet bez ich pomocy. Uśmiechnęła się i odeszła. Przez chwilę ją obserwował, po czym odszukał kelnera. Miał ochotę na kieliszek szampana. Jeśli wypije jeden teraz, kiedy wieczór dopiero się zaczyna, z prowadzeniem samochodu nie powinien mieć problemu. Od samotnego wystawania pod ścianą uratowała go pewna dosyć wyzywająca blondynka, której zachowanie i język ciała jednoznacznie wskazywały, że jest zainteresowana krótkim romansem bez zobowiązań.

- 80 -

Należała do tego typu kobiet, z którymi lubił flirtować od czasu, gdy Kate odrzuciła jego oświadczyny, twierdząc, iż nie dojrzał jeszcze do małżeństwa, a przynajmniej nie z kimś takim jak ona, kto, jeśli decyduje się na tak ryzykowny krok, to musi mieć pewność, że warto. Wtedy przez jakiś czas był wytrącony z równowagi i unikał towarzystwa kobiet, aż w końcu doszedł do wniosku, że Kate miała rację. To, o czym ona wiedziała od dawna, dostrzegł dopiero rok później, gdy najpierw zdecydował się na wyjazd do pracy w szpitalu w Himalajach, następnie na ochotnika wziął udział w trzymiesięcznej wyprawie na Antarktydę, po czym dwa miesiące spędził w północno-zachodnich Chinach. - A więc regularnie ucieka pan na odludzie? - zapytała blondynka, kiedy podzielił się z nią swoimi przemyśleniami, odpowiadając na banalnie brzmiące

RS

pytanie, dlaczego taki przystojny mężczyzna jak on wciąż jest samotny. - Teraz nie podróżuję już tak często - przyznał. - Być może jestem już na to za stary i za bardzo sobie cenię komfort.

Zaprotestowała, twierdząc, iż wcale nie uważa, aby był stary. Jednak on doskonale pamiętał, jak dobrze się czuł, wracając z takich wypraw, ile w nim było wtedy entuzjazmu i chęci do pracy, jaki był szczęśliwy, że Kate powiedziała nie i że jest wolny jak ptak: bez domu, dzieci i zobowiązań, których ciężaru jeszcze nie był gotów unieść. - A więc gdzie teraz chciałby pan pojechać? - nie ustępowała nieznajoma. Przez jej ramię Pete dostrzegł zbliżającą się Annę. - Do najgłębszej i najczarniejszej Afryki - usłyszał swój głos, podczas gdy serce zaczęło mu walić jak oszalałe, a w piersiach nagle zabrakło tchu. - No, no! Co za kobieta! Blondyna musiała podążyć za jego spojrzeniem, stąd ten pełen podziwu okrzyk. Anna szła przez salę z gracją królowej, jeśli królewskość pozwala na noszenie takich skąpych sukien. Uśmiechała się do niego trochę niepewnie, - 81 -

jakby nie bardzo wierzyła, że ta piękność, którą widzi w wiszących na ścianach lustrach i w pełnych zachwytu spojrzeniach otaczających ją mężczyzn, to ona. - Wyglądasz oszałamiająco - powiedział i naprawdę tak myślał. Skinął na niosącego tacę kelnera i wziąwszy do ręki kieliszek, wypił jego zawartość jednym haustem, po czym znowu na nią spojrzał. Blondynka gdzieś zniknęła i jej miejsce zajęła Anna. Większość jej skręconych w pukle włosów zebrana była do tyłu, część z nich natomiast, najwyraźniej bardziej skręconych, spływała wokół twarzy, a ich ciemna czerwień na tle skóry o odcieniu kości słoniowej sprawiała niezwykłe wrażenie. - Co o tym sądzisz? - zapytała, jakby nie dostrzegając malującego się na jego twarzy zachwytu. - To... wygląda wspaniale - wykrztusił.

RS

Uratowała go zmierzająca właśnie w ich kierunku Liz. Szeroki uśmiech na jej twarzy zdradzał, jak bardzo ją cieszyło, że jej udział w tym przedsięwzięciu zakończył się aż takim sukcesem.

- Moja droga, wyglądasz oszałamiająco! - zawołała. - Jestem pewna, że rzuciłaś na kolana tego nieznośnego starego kawalera, Pete'a. Widziałam jego twarz, kiedy się do niego zbliżałaś. Ta blondyna, która się koło niego kręciła, była całkiem niezła, ale zupełnie przestała się liczyć, kiedy zobaczył ciebie. - To przecież tylko włosy - zaprotestowała Anna. - W rzeczywistości wcale nie jestem taka ładna, to tylko zasługa uczesania. Po chwili Anna znowu została poproszona przez kogoś do wzięcia udziału w jakiejś prezentacji, Pete zdecydował się na następny kieliszek szampana w nadziei, że alkohol pomoże mu odzyskać rozsądek. Nie pomógł, wykluczył jedynie prowadzenie samochodu w drodze powrotnej. - Mogę prowadzić aż do twojego domu, a potem wziąć taksówkę zaproponowała Anna nieco później i Pete pomyślał, że zabrzmiało to zdumiewająco trzeźwo jak na kobietę, która wygląda jak bogini seksu.

- 82 -

Miał nadzieję, że nie powiedział tego głośno. Trzy lampki szampana mogły stępić nieco jego refleks, ale z pewnością nie były w stanie przyćmić jego umysłu. - Nie mogę się na to zgodzić. Weźmiemy taksówkę, odwiozę cię do domu, a potem pojadę do siebie. Ujął ją pod ramię, żeby ją wyprowadzić, zanim jakiś kolejny stylista zainteresuje się jej włosami. - To zabawne. Chyba będziesz musiał tu jutro wrócić po swój samochód. Wypiłam tylko jeden kieliszek szampana i było to dawno temu. A może ty mi po prostu nie wierzysz? - Że potrafisz prowadzić? - Oczywiście. A co innego masz na myśli? W odpowiedzi jedynie

RS

wzruszył ramionami. - Posłuchaj, jeśli nie podoba ci się pomysł zamówienia dla mnie taksówki spod twojego domu, to dlaczego miałbyś się nie zgodzić, żebym zawiozła nas oboje do mojego domu? Możesz u mnie przenocować, mamy dużo wolnego miejsca i na pewno nie sprawisz kłopotu. Spokojnie się prześpisz, a rano pojedziesz do domu, o której zechcesz.

Spokojny sen pod tym samym dachem? Wydawało się to absolutnie niemożliwe, jednak nie potrafił wymyślić jakichś przekonywających powodów, żeby to zaproszenie odrzucić. Nie mógł również wymyślić powodu, aby jej nie pocałować, kiedy zatrzymała samochód na podjeździe do swego domu i wyłączywszy światła, by mu oszczędzić widoku rozbitych drzwi od garażu, odwróciła się, żeby mu podziękować za wspaniały wieczór. - To była dla mnie przyjemność - wyszeptał, przysuwając się do niej bliżej i wtedy tak się jakoś stało, że dotknął ustami jej ust. Czuł, jak jej wargi drżą, i pocałował ją mocniej, jakby pod wpływem impulsu, któremu nie był w stanie się oprzeć. - 83 -

- Przy tobie nawet papież zapomniałby o swoich ślubach - wymamrotał, odrywając się od niej, żeby nabrać tchu. - Czy twoje śluby są aż tak święte? - zapytała. - Właściwie dlaczego? Czy małżeństwo twoich rodziców było nieszczęśliwe? Czy boisz się, że stały związek ograniczy twoją wolność? Czy uważasz, że w takich związkach nie ma miejsca na kompromis? Czy wolność od jakichkolwiek zobowiązań ma dla ciebie aż takie znaczenie? Nie bardzo wiedział, dlaczego o to pyta. Właściwie poza jednym, dotyczącym związku jego rodziców, nie potrafił odpowiedzieć na żadne z jej pytań. - Lepiej będzie, jeśli pojadę - mruknął, zdając sobie jednocześnie sprawę, że to zadanie ponad jego siły.

RS

- Nigdzie nie pojedziesz - rzekła z naciskiem, odwracając jego głowę tak, że musiał spojrzeć jej w oczy. - I jeszcze raz dzięki za ten cudowny wieczór. Wysiadła z samochodu, ponownie odsłaniając nogi, po czym wprowadziła go do domu i zapytała, czy ma ochotę czegoś się napić albo coś zjeść, a kiedy podziękował, wskazała mu pokój gościnny.

Kiedy się rozebrał i położył, zaczął się zastanawiać, w czym Anna lubi spać: w bawełnianej koszuli czy tak jak on we flanelowej piżamie. Długo nie mógł zasnąć, czuł zapach jej perfum, którym, miał wrażenie, przesączony był cały dom. Może jednak powinien był wziąć taksówkę i wrócić do siebie? Obudziło go ciche pukanie do drzwi, po czym do środka wsunęła się głowa Anny. - Przepraszam, że cię niepokoję - szepnęła - ale wyjeżdżamy na cały dzień nad jezioro. Coś do jedzenia, kawę, herbatę i poranną gazetę znajdziesz w kuchni. Kiedy będziesz wychodził, Zatrzaśnij po prostu drzwi. - Wybieracie się nad jezioro?

- 84 -

Usiadł gwałtownie i przypomniawszy sobie, że jest nagi, szybko podciągnął do góry prześcieradło. Skinęła głową i czekała, że coś jeszcze powie, jednak nic sensownego nie przychodziło mu do głowy. Każdy pomysł wydawał się idiotyczny. Czy miał zapytać: Jak możesz wyjeżdżać z Billem, skoro wczoraj wieczorem pozwoliłaś mi się pocałować? Nie pozwól się dotknąć! - coś w nim krzyczało. Nie mógł jednak wyobrazić sobie jej reakcji, gdyby odważył się coś podobnego powiedzieć. Poczekaj, jadę z wami. To miało sens, ale czy potrafiłby znieść widok Anny przy Billu, śmiejącej się z jego kiepskich żartów i pływającej z nim na nartach wodnych? - Bawcie się dobrze - mruknął i pomachał ręką. Kiedy drzwi się zamknęły, z powrotem się położył i naciągnąwszy na głowę prześcieradło,

RS

zastanawiał się, w jaki sposób w jego życie wkradł się taki chaos. Godzinę później, w spodniach od garnituru i wizytowej koszuli z podwiniętymi rękawami, dokonywał inspekcji innego bałaganu, którego był sprawcą - drzwi od garażu Anny. Nie ulegało wątpliwości, że tego uszkodzenia nie da się wyklepać młotkiem.

W poczuciu winy zadzwonił do brata Liz, który wprawdzie zajmował się stolarką, ale znał się niemal na wszystkim, i poprosił go, żeby przyjechał i zobaczył, co da się z tym zrobić. Sześć godzin później nowe, automatycznie zasuwane drzwi zastąpiły zniszczone. - Chyba trochę przesadziłeś, nie sądzisz, przyjacielu? - zauważył Bill, kiedy Anna i dzieci bawili się nowym mechanizmem, podziwiając jego sprawne działanie. Pete wzruszył ramionami. Bill może sobie być niezadowolony z jego obecności, ale zarówno Josh, jak i Jackie przyłączyli się do zaproszenia Anny, żeby wypił z nimi coś zimnego i został na małą przekąskę.

- 85 -

- Mógłby pan zagrać z nami w karty przeciwko Joshowi i Billowi zaproponowała Jackie. - Josh jest naprawdę dobry i pana pomoc bardzo by się nam przydała. Pete popatrzył na Annę, która nadal stała wraz z Joshem przy drzwiach garażu. Czy naprawdę chciała, by został, czy też przemawiała przez nią jedynie grzeczność? Spojrzał na Billa i od razu wiedział, co on sądzi o tym pomyśle. Zdecydował się wyjść, tłumacząc się pilnym telefonem do rodziny, zaległymi listami i programem telewizyjnym, który koniecznie chciał zobaczyć. - Anna zawsze nam powtarza, że jeden powód jest absolutnie wystarczający - zauważyła Jackie. - Twierdzi, że podawanie większej ich liczby świadczy, że się wcale nie jest przekonanym o ich sensowności.

RS

Pete zacisnął zęby. Jak widać, tylko Bill jest mile widziany w tej wszystkowiedzącej rodzinie. Burknął do widzenia i wyszedł do samochodu. Słyszał, jak Anna go woła, ale dopiero kiedy ruszył, spojrzał w ich kierunku i niedbale pomachał ręką.

Jeden powód, a jakże!

Przez cały następny tydzień starał się jej unikać. Jedynym wyjątkiem było spotkanie ze szpitalnym personelem, na którym starał się przedstawić ją każdemu wolnemu mężczyźnie, jakby w przekonaniu, że tylko w ten sposób zapewni jej prawdziwe bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo od czego? Od tego, czego sam się obawia? Zbyt głębokiego zaangażowania? Ograniczenia wolności? A może ona również tego nie chce, pomyślał, obserwując, jak rozmawia z mężczyznami. W jej zachowaniu nie było ani odrobiny kokieterii. Josh może nawet nie zdawać sobie sprawy, że jego macocha liczy dni, kiedy on i Jackie opuszczą dom, żeby wreszcie zacząć żyć własnym życiem. Kiedy się ponownie rozejrzał, Anny już nie było. Wyszedł z sali konferencyjnej, minął korytarz, pytając po drodze, czy ktoś jej nie widział. W - 86 -

pewnej chwili usłyszał jakieś dźwięki dochodzące ze szczytu schodów przeciwpożarowych, a kiedy otworzył drzwi, zobaczył ją na najwyższym podeście. Stała oparta o ścianę, łzy płynęły jej po twarzy. Bez namysłu wziął ją w ramiona i zaczął uspokajać. - Chcesz o tym porozmawiać? - zapytał, kiedy przestała drżeć i jej oddech powrócił do normy. Pokręciła głową i odsunąwszy się od niego, otarła palcami policzki. - Przepraszam! Nie sądziłam, że ktoś zauważy moją ucieczkę. Spotkałam Ryana Wallace'a. To onkolog, który prowadził Teda, kiedy jeszcze mieszkaliśmy w mieście. Nie wiedział, że znowu pracuję, ponieważ straciliśmy kontakt. Kiedy przenieśliśmy się tutaj, wiedzieliśmy, że nie ma ratunku dla Teda. Ryan do końca starał się robić wszystko, żeby Ted nie cierpiał, co, jak

RS

zapewne wiesz, graniczy z cudem, kiedy rak zaatakuje kości. Gdy nagle zobaczyłam Ryana, przeżyłam prawdziwy szok Wszystko znowu wróciło: te straszne ostatnie noce, jego cierpienia, moje poczucie winy. Wiedział, jak bardzo potrzebuje pocieszenia, i ponownie wziął ją w ramiona.

- Twoje poczucie winy? Z tego, co słyszałem, byłaś wspaniała. Zrobiłaś wszystko, co mogłaś - zaprotestował. Oparła mu głowę na piersiach i przytuliła się tak mocno, jakby gdzieś wewnątrz niego szukała ucieczki przed okropnymi wspomnieniami. - Poza tym, że go nie zabiłam - rzekła cicho. - A przecież wiedziałam, że bardzo tego pragnie, że to jedyna droga, żeby go uchronić przed męką konania. Jednak widziałam dzieci siedzące przy jego łóżku i wciąż sobie powtarzałam, że cud zawsze może się zdarzyć, że nie wolno mi zabierać go od nich. I nie zrobiłam tego. - Przygotowuje się nas do ratowania życia, a nie do jego odbierania - rzekł półgłosem, wtulając twarz w jej włosy. - Był lekarzem, Anno, i doskonale wiedział, jakie są prognozy. Wiedział, że umiera i że ta śmierć nie będzie lekka. - 87 -

Czy nie sądzisz, że mógł się powstrzymywać od brania morfiny w początkowym stadium? Gdyby szukał łatwiejszej drogi, to by z niej skorzystał, Anno. To był jego wybór i jego odpowiedzialność. Czuł, jak powoli się uspokaja, jak opada z niej napięcie. Tulił ją w ramionach, nie mogąc opanować budzącego się pożądania. Pocałował ją z pasją i namiętnością, starając się nie tylko usunąć z jej ciała ból, ale również Teda Crane'a z pamięci. Początkowo odpowiedziała na jego pocałunek, wzmagając tylko jego pożądanie, jednak po chwili wyrwała się z jego objęć i odepchnąwszy go na ścianę, pobiegła w stronę schodów. Przez jakiś czas słyszał jej kroki, aż ucichły. Stał bez ruchu, wściekły na nią, że go zostawiła, i na siebie, że ją pocałował.

RS

Unikanie Anny wydawało się teraz jedynym wyjściem. Musi teraz życzyć szczęścia Billowi, Kenowi czy komukolwiek innemu, kto znajdzie się na jej drodze. Im szybciej wyjdzie za mąż, tym lepiej. Być może później on sam uporządkuje jakoś swoje życie. Może porozmawia z kimś o pracy na jakiejś wyspie na Pacyfiku? Jednak czy to znowu nie jest jedynie kolejne marzenie?

- 88 -

ROZDZIAŁ ÓSMY Unikanie Anny nie bardzo się powiodło. To oczywiste, że trudno nie spotkać kogoś, z kim się pracuje dwanaście godzin dziennie. Mimo wszystko Pete bohatersko poznał ją również z kolejnymi dwoma wolnymi mężczyznami z personelu pomocniczego oraz kolegą z czasów uniwersyteckich. W końcu uznał, że wypełnił już swoje zobowiązanie wobec Josha i być może wobec siebie. Rozesłał pisma do różnych instytucji rządowych i charytatywnych, w których pytał, czy nie potrzebują lekarza gdzieś na dalekiej prowincji, i zaakceptował zaproszenie Davida do uczestnictwa w opracowaniu nowej metody monitorowania stanu zdrowia personelu. Liczne zajęcia - to był jego sposób na oderwanie się od własnych spraw.

RS

- Pierwsze robocze spotkanie w najbliższy czwartek po pracy w klubie ambulatorium - poinformował go David, kiedy wychodzili ze szpitala na początku tygodnia.

David nie dodał, że zaprosił Annę, i Pete dowiedział się o tym dopiero na spotkaniu, kiedy usiadła obok niego. Zauważył cienie pod jej oczami i znużenie na twarzy.

Kiedy jednak przedstawiała swój punkt widzenia, wysuwając wszystkie za i przeciw, ślady znużenia ustąpiły. Po rzeczowej dyskusji mieli sformułowane podstawowe zasady funkcjonowania programu, które w określonych godzinach stwarzały personelowi możliwość skonsultowania się z lekarzem, terapeutą czy dietetykiem. Ktoś zaproponował włączenie do programu walki z paleniem papierosów, a pewien pediatra cyklu wykładów o efektywnym rodzicielstwie. - Może już wkrótce będziemy mogli zaprosić do uczestnictwa mieszkańców - oznajmił David, budząc powszechny aplauz. - Szpital stanie się w ten sposób także ośrodkiem promującym zdrowie w społeczeństwie, a nie miejscem, do którego się idzie, kiedy tego zdrowia zabraknie.

- 89 -

- Sądzisz, że ludzie się w to włączą? - zwróciła się Anna do Pete'a, kiedy wyszli z sali. Niedawna ekscytacja ustąpiła miejsca wątpliwościom. - Jeśli umiejętnie to rozreklamujemy, z pewnością się włączą - zapewnił. Tyle czasu traciliśmy na walkę między sobą o liczniejszy personel i większe fundusze, a to z pewnością nie sprzyjało właściwej atmosferze w pracy. Poza tym twoja teoria jest od początku do końca prawdziwa. Widzimy wokół tyle cierpienia, a przecież w wielu wypadkach można było temu zapobiec, gdyby nasi pacjenci trafili do nas wcześniej. I rzecz nie tylko w tym, że zapobieganie zawsze jest lepsze niż leczenie, ono jest zdecydowanie tańsze. Uśmiechnęła się, ale tym razem w jej oczach pozostał wyraz powagi. - Wyglądasz na zmęczoną - powiedział. - Twoje dzieciaki pewnie już do tej pory coś zjadły. Co ty na to, gdybyśmy po drodze zatrzymali się gdzieś na

RS

kolację? Po powrocie do domu nie musiałabyś już niczego przygotowywać. Spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł - odparła i jej uśmiech stał się bardziej naturalny: kąciki ust leciutko uniosły się do góry, a w policzku pojawił się dołeczek.

- Innym razem? - zapytał, zdając sobie sprawę, że staje się natarczywy. Wciąż wyglądała na zaskoczoną. - W tygodniu? Niemożliwe! Trudno mu było zaakceptować zarówno jej odmowę, jak i brak jakiegokolwiek wyjaśnienia. Irytacja, której nie potrafił opanować, nie opuszczała go już do końca dnia. - Mamy dziewczynę z silnymi bólami brzucha - powiadomiła go Margie. Anna rozmawia z kimś w sali klubowej na temat nowego programu. Może się nią zajmiesz? Pete rozejrzał się dookoła. W poczekalni był tylko jeden pacjent przyciskający tampon do krwawiącej rany na głowie, co według Wendy, wymagało jedynie zrobienia opatrunku. - 90 -

Wszedł do sali zabiegowej, do której przed chwilą wwieziono pacjentkę. Dziewczyna była blada i pokryta potem, podkurczone nogi przyciskała do brzucha, jakby w ten sposób broniła się przed bólem. - Czy pani Affleck? - zapytał kobietę, która towarzyszyła dziewczynie. Kobieta uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Jestem nauczycielką. Zawiadomiliśmy już matkę Gillian, wkrótce powinna tu być. Kim, która pełniła z nim razem dyżur, podłączała w tym czasie elektrokardiogram, a Wendy mierzyła ciśnienie krwi. Pete pytał dziewczynę o jej cykl menstruacyjny i życie seksualne. Dziewczyna nic nie chciała powiedzieć, ale objawy wskazywały bardziej na problem ginekologiczny niż na zapalenie wyrostka, zwłaszcza z powodu krwawienia, które wcale nie wyglądało

RS

na normalną menstruację. Tymczasem ciśnienie krwi wciąż spadało, co budziło podejrzenie, że krew gdzieś wycieka. Pete przerwał więc wypytywanie dziewczyny i zdecydował się podłączyć ją do kroplówki. W tej właśnie chwili do sali wkroczyła pani Affleck, a tuż za nią Anna.

- To przybrana matka Gillian - szepnęła do Pete'a, podczas gdy pani Affleck stanowczym tonem domagała się, żeby natychmiast coś zrobić i pomóc jej córce. - Uśmierzenie bólu, tego jej trzeba. Biedne dziecko, jest taka podobna do mnie. Zawsze tak bardzo cierpi, każdego miesiąca, to ból nie do zniesienia. Podaję jej kodeinę, a czasem trochę ginu; moja matka w takich przypadkach zawsze zalecała gin. Jest niezawodny. Pete stał w milczeniu, nie wierząc własnym uszom. Po chwili poczuł lekkie szturchnięcie w bok. - Zabierz stąd panią Affleck i tę nauczycielkę - syknęła Anna. - Chcę zostać z Gillian sama. Najpierw zwrócił się do matki: - 91 -

- Czy mogę porozmawiać z panią na osobności? - zapytał, zachodząc w głowę, co jej powie, jeśli się zgodzi. Pani Affleck kiwnęła potakująco głową i wszyscy troje opuścili pokój. Pete poczekał, aż nauczycielka się oddali, po czym powtórzył te same pytania, które wcześniej zadał Gillian. - Oczywiście nie ma mowy o żadnym współżyciu seksualnym oświadczyła pani Affleck, najwyraźniej urażona, że można o coś takiego podejrzewać jej czternastoletnią córkę, po czym natychmiast przystąpiła do ataku. - A co z zapaleniem wyrostka? Pomyślał pan o tym? Czy jest pan specjalistą, czy tylko lekarzem na stażu? Jakie są pana kwalifikacje, żeby leczyć moją córkę? Miał nadzieję, że Annie udało się osiągnąć cel, podczas gdy on opowiadał

RS

o swoich kwalifikacjach zdobytych wśród najlepszych w kraju specjalistów i wyjaśniał, dlaczego uważa, że to nie jest zapalenie wyrostka. Po chwili zjawił się Ken i Pete poczuł ulgę, że to jemu przypadnie w udziale podyskutowanie z panią Affleck o życiu seksualnym córki.

Jednak to nie Ken przekazał matce, że Gillian musi być natychmiast poddana operacji usunięcia ciąży pozamacicznej, która spowodowała pęknięcie jajowodu i prawdopodobnie zapalenie otrzewnej. Zrobiła to Anna, która, jak się zdaje, zawsze była tam, gdzie jej najbardziej potrzebowano. Cierpliwa i taktowna, wysłuchująca bez osądzania; chociaż w tym przypadku Pete nie miał wątpliwości, że za to, co się stało, oskarżała matkę Gillian. Obserwował, jak odprowadza pacjentkę na górę. Dłoń dziewczyny spoczywała w dłoni Anny, a nie jej matki. - Czy Gillian zaufała ci, ponieważ jesteś kobietą? - zapytał, kiedy Anna wróciła na oddział. Pomyślał, że być może powinien zatrudnić więcej kobiet, by stworzyć pacjentom możliwość wyboru, z kim chcą rozmawiać. - Nie mogę kłamać - odparła z uśmiechem. - Miałam na ten temat wcześniejsze informacje. Ta dziewczyna chodzi z Jackie do tej samej klasy i - 92 -

wiem, że spotykała się z chłopcem o rok od siebie starszym. - Westchnęła, a na jej twarzy widać było zatroskanie. - Nie sądzę, żeby w obecnych czasach można było powstrzymać te dzieciaki od seksu. Jednak niedobrze mi się robi na myśl, że dziewczyny takie młode jak Gillian są już aktywne seksualnie. Obawiam się, że robią to z niewłaściwych pobudek, na przykład dla zdobycia popularności. Ale kim, do diabła, jestem, żeby mówić tym dzieciakom o seksie? - Dlaczego? Czyżbyś sama późno zaczęła? Najchętniej cofnąłby pytanie, widząc, jak na jej policzkach pojawiły się wypieki. - Nie musisz odpowiadać, to było z mojej strony wyjątkowo grubiańskie przyznał. Po chwili rumieńce zbladły, ale Anna wciąż stała bez ruchu, patrząc na

RS

niego uważnie. - Sam mógłbyś coś na ten temat powiedzieć - wymamrotała, po czym nieoczekiwanie uśmiechnęła się lekko. - Tak naprawdę to jeszcze nie zaczęłam. Właśnie dlatego tak trudno mi rozmawiać o tym z dziećmi. Co, u licha, może na ten temat wiedzieć trzydziestoletnia dziewica?

Odwróciła się i wyszła z pokoju, ale Pete chwycił ją za ramię i zmusił do powrotu. - Dwukrotnie wychodziłaś za mąż i jesteś dziewicą? - zapytał. Miał ochotę się roześmiać, jednak wiedział, że to nie jest temat do żartów. Odepchnęła jego rękę i usiadła przy swoim biurku. - Możesz się śmiać - powiedziała. - Prawdę mówiąc, sama z siebie się śmieję, kiedy o tym pomyślę. - Chcesz o tym pogadać? - zapytał miękko. Domyślił się, że w tej chwili tego najbardziej potrzebowała i poczuł coś w rodzaju satysfakcji, że do tych zwierzeń wybrała właśnie jego. - Dlaczego? - Mojego pierwszego męża poznałam na uniwersytecie. Pochodził z pewnej wyspy na Pacyfiku, na której w tym czasie doszło do poważnych - 93 -

zamieszek. Okazało się, że mógł przebywać w Australii na podstawie wizy turystycznej jedynie podczas studiów. Mimo to, kiedy skończył naukę, zdecydował się zostać. Ponieważ groziła mu deportacja, postanowiłam wyjść za niego za mąż. - Żeby zapobiec deportacji? - Tak, to był jedyny powód. Później unieważniliśmy nasz związek, a kiedy zamieszki ustały, mój przyjaciel mógł wrócić do domu. Teraz jest w swoim kraju ministrem. - A Ted? Uśmiechnęła się do wspomnień. Miłość sprawiła, że jej oczy zamgliły się, a kąciki ust zadrżały. - Ted i Sylvia Crane byli moim wybawieniem - powiedziała. - Byłam

RS

dzieckiem tak niesfornym jak Naomi Wilson, chociaż pozbawionym tej stabilizacji, jaką jej zapewniają rodzice. Moja matka... Coś się stało... Umilkła, jakby pamięć o czymś, co się kiedyś zdarzyło, była dla niej zbyt bolesna. Pete chciał o to zapytać, ale wiedział, że to nie jest właściwy moment, że Anna chce mu powiedzieć coś zupełnie innego.

- Wychowałam się w rodzinie zastępczej i byłam tak nieznośna, że nikt mnie nie chciał przyjąć na stałe. Mówiło się, że za wszelką cenę pragnę zwrócić na siebie uwagę. Ja jednak myślę, że byłam wtedy po prostu złośliwa i arogancka. Moja ostatnia rodzina zastępcza mieszkała w pobliżu Crane'ów i często opiekowałam się ich dziećmi, co wskazuje, jacy byli wspaniali, skoro odważyli się powierzyć swoje dzieci takiemu szatanowi jak ja. - Musieli dostrzec w tobie coś pozytywnego, chociaż robiłaś wszystko, żeby być wcieleniem zła! - zażartował. - Może - uśmiechnęła się. - Prawdę mówiąc to właśnie Ted odkrył, że jestem pojętna i namówił mnie, żebym zrobiła z tego użytek. Szkołę średnią ukończyłam na samych piątkach i postanowiłam pójść w ślady mojego idola i

- 94 -

studiować medycynę. Poślubiłam Teda z miłości, ale to była szczególna jej forma. Chciałam coś ofiarować w zamian, jemu, i pamięci Sylvii, naprawdę, jak również Jackie i Joshowi, którzy od dłuższego czasu byli częścią mojego życia. Nie ulegało wątpliwości, że wciąż za nim tęskniła. Słyszał to w jej głosie i widział w pełnych smutku oczach. Chciał ją wziąć w ramiona i spróbować pocieszyć, ale chociaż wizja z pewnością była nęcąca, to mogła się skończyć katastrofą. - Bardzo chętnie porozmawiam z Joshem. Chcę, żeby wiedział, że zawsze może przyjść do mnie i pogadać o męskich sprawach - powiedział. - A ty masz przecież wystarczającą wiedzę fachową, żeby się nią podzielić z Jackie. - Właściwie dlaczego nie - roześmiała się. Spojrzała na niego, zawahała

RS

się, po czym nagle odwróciła i odeszła. Konsekwencją tej dziwnej rozmowy był coraz wyraźniejszy dystans między nimi, chociaż to ona robiła wszystko, by unikać Pete'a. Powiedział sobie, że tak jest dobrze, że przecież tego właśnie chciał, mimo to złość i irytacja wciąż w nim buzowały, a obojętność, którą mu Anna okazywała, raczej jego zauroczenie jeszcze wzmogła, a nie zmniejszyła. - Jakiś policjant chce się z tobą widzieć - poinformowała go Margie, kiedy parę dni później siedział w swoim pokoju, zajęty zaległą pracą papierkową. Chodzi o córkę Wilsonów. W pierwszej chwili pomyślał, że rodzice Naomi wnieśli na niego skargę za leczenie córki bez ich zgody. - Dziewczynka włamała się do pewnego domu i okradła jego właścicieli. Ci ludzie wnieśli oficjalne oskarżenie - wyjaśnił policjant, który przedstawił się jako Colin Wright. - Musimy porozmawiać z osobą, która wyjęła z kieszeni dziewczynki biżuterię, i upewnić się, czy ta osoba zechce złożyć w tej sprawie zeznanie.

- 95 -

Pete przypomniał sobie błyskotki w ręku Anny, ale czy wyciągnęła je z kieszeni podartego mundurka? Zadzwonił do recepcji i poprosił Margie, żeby wezwała Annę, jeśli ta jest wolna. Po chwili Anna weszła do pokoju i odłożywszy trzymany w ręku skoroszyt, przywitała się z policjantem. - To ja wyjęłam tę biżuterię z jej kieszeni, ale nie chciałabym zeznawać przeciwko dziecku - oznajmiła bez ogródek. Spojrzała na Pete'a, jakby szukała u niego wsparcia, po czym z determinacją dodała: - Jestem jednym z niewielu dorosłych przyjaciół tego dziecka. Odwiedziłam ją parę razy, kiedy leżała u nas, ale później rodzice przenieśli ją do prywatnej kliniki i... - I? - powtórzył Pete, chcąc usłyszeć, jak daleko zaszła w tym akcie dobrej samarytanki. - Zaglądałam tam również i wciąż to robię, kiedy tylko mam czas. Jej

RS

rodzice wpadają do niej po pracy na dziesięć minut, wpół do siódmej wieczorem. Tak więc ja chodzę przed nimi albo po nich, a Jackie i Josh odwiedzają ją w weekendy.

- Pracujesz tu do późnych godzin, co z pewnością wyczerpuje zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie - zauważył Pete. - Lekarz, szczególnie w oddziale takim jak nasz, jeśli chce właściwie wykonywać swoje obowiązki, nie może aż tak angażować się w każdy przypadek, z którym ma do czynienia. Szybko się wypalisz, powiedziałem ci przecież. Nie wyglądała na zmieszaną, wprost przeciwnie. Spojrzała mu prosto w oczy i podniosła głowę, jakby się szykowała do walki. - Wcale nie angażuję się w każdy przypadek - zaprotestowała. - Naomi to przypadek szczególny. - Zwróciła się do policjanta: - Nie sądzę, żeby oskarżanie jej było dobrym rozwiązaniem. Dziecko potrzebuje miłości, a nie rozprawy sądowej. Naomi musi mieć chociaż jedną osobę na świecie, która uwierzy, że jest kimś wartościowym. Postawienie jej przed sądem spowoduje, że jej poczucie własnej wartości jeszcze bardziej zmaleje. Czy nie mogłabym

- 96 -

porozmawiać z tymi ludźmi, którzy wystąpili z oskarżeniem, i spróbować namówić ich do wybrania innej drogi? Na twarzy policjanta malował się sceptycyzm. - Dziewczynka stanie tylko przed sądem dla nieletnich - rzekł niepewnie. - Rozprawy odbywają się tam przy drzwiach zamkniętych, a do akt ma dostęp niewiele osób. Pete widział, jak Anna zadrżała, i zrozumiał, że to, co mówiła, wypływało prosto z serca, a być może nawet z jej własnych przeżyć. Nieoczekiwanie postanowił ją poprzeć. - Czy możemy spróbować porozmawiać z tymi ludźmi? Policjant wzruszył ramionami. - Mogliśmy wcześniej załagodzić sprawę, gdyby nie wtrącili się rodzice

RS

dziewczyny - rzekł. - Chyba zaproponowali tym ludziom pieniądze, ale oni uznali to za próbę przekupstwa i bardzo ich to rozzłościło. Uważają, że dzieci muszą ponosić odpowiedzialność za swoje czyny i że rodzice nie powinni przy pomocy pieniędzy wyciągać ich z kłopotów.

Anna westchnęła, jednak wcale nie oznaczało to kapitulacji. - Ja się z tym zgadzam - rzekła po chwili - ale czy nie można tego załatwić w jakiś inny sposób? Czy nie istnieje jakiś program obejmujący spotkania sprawców z ich ofiarami? Czy nie moglibyśmy spróbować pójść tą drogą? Może Naomi, wykonując jakąś pracę dla tych ludzi, mogłaby odkupić swoją winę? - Wątpię, żeby Wilsonowie na to poszli - odparł policjant. - Teraz, gdy droga przekupstwa zawiodła, uważają sprawę za zamkniętą. Poza tym wiedzą, że nazwisko ich córki nie zostanie ujawnione i że procedury nie dopuszczają, żeby prasa... - A więc o to chodzi! - zawołała Anna z goryczą. - Oni w ogóle nie myślą ani o córce, ani o skutkach, jakie ta cała sprawa pozostawi na jej psychice. -

- 97 -

Spojrzała wymownie na policjanta. - Czy nie mógłby pan powiedzieć rodzicom Naomi, że poszkodowanym bardziej odpowiada takie rozwiązanie? Policjant uśmiechnął się i Pete wiedział, że mężczyzna mięknie. Czy jednak można było nie ulec takim oczom? - Zgoda, ale dopiero wtedy, kiedy się przekonam, że poszkodowanym rzeczywiście takie rozwiązanie bardziej odpowiada - odparł. Anna rozpromieniła się. - Wspaniale, chętnie panu w tym pomogę - zapewniła - i cieszę się, że będę mogła powiedzieć o tym Naomi. Colin wstał i uścisnąwszy Pete'owi rękę, skinął głową Annie. - Zobaczę, co się da zrobić - powiedział. - Będziemy w kontakcie. - Ona nie jest twoim dzieckiem, Anno - odezwał się Pete, kiedy policjant

RS

wyszedł. - Nie możesz ingerować w jej życie! Jednak wyraz twarzy Anny nie wróżył niczego dobrego. - Wiem, że nie jest moim dzieckiem, i wcale nie mam zamiaru ingerować w jej życie, ale Naomi i Jackie zaprzyjaźniły się i nie widzę powodu, żeby ta przyjaźń miała się skończyć.

- A Josh? Jaka jest jego rola?

- Josh jest w swojej szkole mężem zaufania, do którego młodsi uczniowie w każdej chwili mogą się zwrócić, jeśli tylko potrzebują rady czy wsparcia. Odwozi Jackie do Naomi i nie rozumiem, dlaczego miałby czekać na dworze, jeśli Naomi ta wizyta sprawia przyjemność. - Może się w nim zakochać - ostrzegł, czując, że zaczyna mu brakować argumentów. - To wcale nie byłoby najgorsze, biorąc pod uwagę to, co ją wciąż spotyka - zauważyła Anna. - Miałam niewiele więcej lat, kiedy zakochałam się w Tedzie. - Uśmiechnęła się na wspomnienie tej szczenięcej miłości. - Ted i Sylvia byli w stosunku do mnie bardzo wyrozumiali i niezwykle taktowni. Josh ma to w genach, nie zrani Naomi. - 98 -

- Mimo wszystko wciąż jestem przeciwny twoim kontaktom z pacjentami poza godzinami pracy - odparł Pete, używając starego argumentu. - Jako pracująca matka masz i tak dużo obowiązków i odwiedzanie pacjentów oraz przejmowanie się ich problemami to stanowczo za dużo. - A czy ty nie odwiedziłeś czasem Janice podczas ostatniego weekendu? Nie byłeś na oddziale, kiedy przywieziono jej matkę? Pete wyprostował się w krześle. - Byłem na oddziale w innej sprawie - oświadczył chłodno. - Niepokoiłem się o Tima i o to, że uparcie ich swatając, ingerujesz w ich życie. Uniosła do góry brwi. - Nigdy ich nie swatałam - odparła ze złością. - Zrobili to sami, spotkali się i od razu coś między nimi zaiskrzyło. Nie mam nic wspólnego z

RS

przeprowadzeniem się Tima do jej domu. Skoro jednak mówimy o kojarzeniu ludzi, to od dawna chciałam z tobą o czymś porozmawiać. I jeśli dotychczas tego nie zrobiłam, to jedynie dlatego, żeby cię nie zdenerwować lub może sama nie byłam w wystarczającym stopniu zdenerwowana. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na niego, jakby się chciała upewnić, czy zorientował się, jaka jest wściekła.

- Nie wiem, dlaczego to robisz - ciągnęła - ale nie życzę sobie, żebyś ustawiał na mojej drodze samotnych mężczyzn. Kiedy tylko się odwrócę, już jesteś w pobliżu i przedstawiasz mnie komuś. Jestem zadowolona z mojego życia, zatem ogromnie ci za to dziękuję, a jeśli tak bardzo się troszczysz o moją kondycję fizyczną, to jak, twoim zdaniem, mam pogodzić pracę w szpitalu z życiem towarzyskim? A więc przestań to robić, słyszysz? Dobrze słyszał. W rzeczywistości musiało to słyszeć całe piętro i Pete, nie chcąc, by żywiła do niego urazę, całą winę przerzucił na Josha. - Josh mnie o to poprosił - rzekł, niezbyt się przejmując, że dla ratowania własnej skóry zdradził chłopaka. - On i Jackie bardzo się o ciebie martwią.

- 99 -

Zdają sobie sprawę, że kiedy opuszczą dom, zostaniesz sama. Uważają, że jesteś wspaniałą matką i że powinnaś mieć własne dzieci. Spojrzał na nią, chcąc sprawdzić, jak to przyjęła. Ze zdumieniem dostrzegł, jak jej oczy zwilgotniały i jak po chwili samotna łza najpierw zalśniła jej na rzęsach, a potem spłynęła po policzku. - Niemądre dzieciaki - mruknęła, uśmiechając się do niego i ocierając oczy. - Co im też przyszło do głowy! Ta rozmowa jakoś nie przebiegała po jego myśli. - Więc? - zapytał. - Czy masz zamiar coś z tym zrobić? Czy rozumiesz ich punkt widzenia? Wyciągnęła z kieszeni chusteczkę i wytarła nos. - No? - nalegał, nie mogąc się doczekać odpowiedzi.

RS

- Nic z tego - odrzekła cicho. - I to właśnie miałam na myśli, prosząc, żebyś trzymał się od tych spraw z daleka.

Nie podniosła głowy i Pete nie widział jej twarzy. - Dlaczego? - nie ustępował. - Czy masz zamiar do śmierci być dziewicą? Może wobec tego powinnaś wstąpić do klasztoru, poświęcić się dobrym uczynkom, odciąć od normalnych towarzyskich kontaktów, żyć życiem cudzych dzieci i osób skrzywdzonych przez los, którym oddajesz się z takim zapałem! Czy tego właśnie pragniesz? Czy to ci naprawdę wystarczy? Czy tylko wyglądasz jak kobieta z krwi i kości, podczas gdy wewnątrz jesteś tylko bezdusznym robotem? Podniosła głowę i wtedy Pete przekonał się, jak bardzo była wstrząśnięta. Doskonale, przecież on też był wstrząśnięty! - Nie, to wcale mi nie wystarcza - odparła. - Tak, zgadza się, jestem kobietą z krwi i kości, panie Jackson, ale tak się jakoś składa, że ta kobieta z krwi i kości właśnie się w kimś zakochała, w kimś niestety nie do zdobycia, i niech mnie diabli wezmą, jeśli to zrobię jeszcze raz. Przestań więc tym się zajmować i trzymaj się od moich spraw z daleka! - 100 -

Wybiegła z pokoju. Pete był oszołomiony i przez chwilę zastanawiał się, czy piekący ból, który odczuwał w klatce piersiowej, nie jest czasem atakiem serca. Doskonale, wtyka nos w nie swoje sprawy i ma czego chciał! Nie do zdobycia! Co to, u diabła, może znaczyć? Zaczął gorączkowo myśleć. Kiedy Anna po raz pierwszy zjawiła się w szpitalu, nie była zakochana. Wydawała się nawet zainteresowana tymi mężczyznami, których jej przedstawił na zorganizowanym u siebie spotkaniu. A więc stało się to już po podjęciu pracy w szpitalu i jeśli wykluczyć pacjentów, pozostawali jedynie pracownicy. Kto może wchodzić w grę? Sanitariusze - raczej nie. Wszyscy są albo za młodzi, albo za starzy. Może

RS

David Johnson z ambulatorium? Do diabła! Ale przecież Anna od początku wiedziała, że David jest żonaty. Może zakochała się w żonatym mężczyźnie i dlatego użyła określenia „nie do zdobycia"?

Jednak to wcale go nie pocieszyło.

Czy David ją jakoś do tego zachęcał? Na samą myśl o tym czuł, jak ogarnia go wściekłość. Odetchnął głęboko i powiedział sobie, że to nie ma z nim nic wspólnego i że musi się od tej sprawy trzymać z daleka. Zastanawiał się, co by pomyśleli pracownicy, gdyby poczuł się źle i poszedł do domu!

- 101 -

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Jakoś zdołał dotrwać do końca dyżuru, ale podczas kolejnych dni, widząc, jak Anna pracuje z Davidem nad nowym projektem, zaczął się zastanawiać, czy czasem wyjazd do najodleglejszego zakątka Afryki nie byłby dobrym pomysłem. Po pewnym czasie doszedł jednak do wniosku, że Anna nigdy nie zdradzała szczególnego zainteresowania Davidem czy jakimkolwiek innym mężczyzną. Tak więc małżeństwo jego przyjaciela nie było zagrożone i mógł wreszcie odetchnąć z ulgą. Kiedy w następny piątek wychodził z pracy, przy wejściu do szpitala dostrzegł znajomą postać. - Hej, Josh! Jak leci? Czekasz na Annę? Chyba dziś wyszła wcześniej.

RS

Chłopak wzruszył ramionami.

- Anna wie, że tu jestem. Chciałbym zapytać, czy moglibyśmy któregoś dnia pogadać, wie pan, o dziewczynach i innych męskich sprawach. Anna, ona jest fajna, ale mnie... jest niezręcznie, a dla niej to również nie jest łatwe. - Teraz?

- Ojej! Nie, nie teraz. To przecież piątek. Pewnie ma pan randkę, a ja nie chcę być zbyt natarczywy. Anna zwróciła mi na to uwagę, kiedy powtórzyła mi, że jest pan gotów porozmawiać ze mną... - Może być teraz - zaproponował Pete. - Miałem zamiar zamówić pizzę w drodze do domu i zjeść ją przed telewizorem, popijając dobrym piwem. Ty jeszcze piwa nie pijesz, ale w lodówce z pewnością znajdą się jakieś soki. - Naprawdę? Mówi pan serio? - Oczywiście - zapewnił go Pete. - Chodźmy do samochodu. Wpadniesz tylko do domu i zawiadomisz Annę, gdzie jesteś. Masz auto? - Niestety, mój samochód jest w tej chwili nie do użytku. Czeka na pompę olejową - odrzekł Josh, z rozmachem siadając obok niego. - Jeśli chcesz, możesz zostać u mnie na noc. Odwiozę cię rano do domu. - 102 -

- Ależ nie trzeba, mogę przejść pieszo. Anna pokazywała nam, gdzie pan mieszka, to niedaleko od nas. Poza tym to będzie dla mnie dobra zaprawa. - Nie będziesz po nocy maszerował przez miasto - sprzeciwił się Pete. Anna nigdy by mi nie wybaczyła, gdyby ci się coś przytrafiło. Josh w końcu zgodził się zostać. Zadzwonił do domu, następnie do pizzerii, by złożyć zamówienie, po czym zaczął zadawać mnóstwo technicznych pytań dotyczących land cruisera. Pete musiał się mocno starać, żeby udzielić mu wyczerpujących odpowiedzi, chociaż zawsze się szczycił, iż zna swój samochód na wylot. - Interesujesz się samochodami? - zapytał Josha, kiedy zatrzymali się przed domem. Chłopak uśmiechnął się szeroko.

RS

- Niezupełnie. Oczywiście wiem dostatecznie dużo, żeby mój trzymać na chodzie, ale wie pan, jak to jest. Te rozmowy zawsze są ciekawe! Pete uśmiechnął się również, mile zaskoczony prostolinijnością chłopca. Przyniósł piwo dla siebie i sok dla Josha i podał mu telewizyjnego pilota. - Znajdź coś, co nie będzie nam przeszkadzało - zaproponował, z doświadczenia wiedząc, że tego typu rozmowy nie zawsze przebiegają gładko. Jednak ta miała być zupełnie inna. - O rany! Czyżby pan myślał, że chcę rozmawiać o seksie? - spytał Josh ze śmiechem, kiedy Pete usiłował nawiązać do tematu. - Nic z tego! To życie sprawia, że mam zamieszanie w głowie i nie wszystko potrafię zrozumieć. Brawo! - pomyślał Pete. Cieszę się, że nie chodzi o seks. Może, jak będziesz miał na karku trzydziestkę, wszystko okaże się znacznie prostsze. - A więc mówisz: życie, chłopcze? To bardzo szerokie pojęcie. Czy możemy to jakoś zawęzić? Josh roześmiał się znowu, najwyraźniej bardziej rozluźniony niż Pete, po czym stopniowo przedstawił wszystkie swoje wątpliwości.

- 103 -

- Związki między ludźmi sprawiają kłopot nawet najlepszym z nas tłumaczył mu Pete. - Ale nie panu - zaprotestował Josh. - Osiągnął pan to, czego chciał, bardzo wcześnie więc musiał pan wiedzieć to, czego wciąż nie wiem ja. Jak, na przykład, mam poznać, czy dziewczyna, którą jestem zainteresowany, ma ochotę na krótką przygodę, czy liczy na poważny związek, i jest dobrym materiałem na żonę? Dobre pytanie! Pytanie, na które nie ma właściwej odpowiedzi! I Josh myśli, że on ją zna? Milczał chwilę, zdając sobie sprawę, że nie wolno mu zbyć chłopca jakimś banałem czy żartobliwą uwagą. - Nie sądzę, żeby można to było wiedzieć od początku - zaczął. - Dlatego

RS

zawsze każdemu radzę, żeby się nie spieszył. Trzeba się najpierw dobrze poznać, a dopiero potem wiązać fizycznie. Z tymi związkami jest jak z graczami w piłkę nożną. Przychodzi kilku zawodników do ekipy i przez pierwszy sezon zawodnicy ci grają wyśmienicie. Każdy więc myśli, że ma przed sobą wschodzące gwiazdy, po czym te gwiazdy przestają liczyć się z innymi, nie trenują już tak jak przedtem i w efekcie szybko gasną. Josh skinął głową, ale niewiele z tego rozumiał. - Być może dla nich liczy się sama gra, a nie uczestniczący w niej ludzie. Sam wiesz, ile dziedzin sportu uprawiasz w dzieciństwie, zanim na coś konkretnego się zdecydujesz. Kiedy jesteś młody, spotykasz się z różnymi dziewczynami, każda jest fantastyczna, ale ty zwracasz uwagę na jedną i tę właśnie wybierasz. I tak się może zdarzyć, że będzie ona pierwszą a zarazem ostatnią, że dokonałeś wyboru na całe życie. To właśnie się przytrafiło jednemu z moich braci, ożenił się ze swoją pierwszą dziewczyną. Albo możesz dojść do wniosku, że ten związek nie jest dobry dla ciebie albo dla niej... - Umilkł na chwilę. - Co też ja wygaduję? To dla mnie coś zupełnie nowego, ta rozmowa o męsko-damskich sprawach. - 104 -

Josh roześmiał się od ucha do ucha. - Teraz zaczynam rozumieć - powiedział. - Czy czasem tak właśnie nie było z panem? Może nie znalazł pan odpowiedniego sportu, któremu mógłby się poświęcić? Sprytne pytanie! Zawahał się, po czym spróbował uczciwie mu odpowiedzieć. - Zawsze wierzyłem, że nie chcę się zbytnio angażować, ponieważ nie odpowiadają mi gry zespołowe, jeśli mogę użyć takiej analogii. Chciałem robić tyle rzeczy, odwiedzać takie miejsca, gdzie nie można pojechać z rodziną, i uważałem, że to nie będzie w porządku wobec partnera czy dzieci. Jednak teraz wcale nie jestem tego taki pewny. Być może dziś potrafiłbym pogodzić moje zamiłowania z małżeństwem, a może to ty masz rację: po prostu nie spotkałem

RS

kobiety, dla której mógłbym to wszystko rzucić. - A więc jest pan samotny? Czy żałuje pan tamtej decyzji? Nie jest pan stary. Z pewnością mógłby pan znaleźć kogoś, gdyby zdecydował się pan ustatkować.

Pete nagle poczuł na plecach ciężar minionych lat i zastanowił się, czy czasem nie wygląda już jak zgrzybiały starzec, a z jego ust wyrwał się zduszony śmiech. - Jeśli moje wiekowe serce to wytrzyma - zażartował, po czym nagle zorientował się, że Josh wcale nie uważa tego za żart i kiedy później się nad tym zastanowił, ten żart wcale już go nie śmieszył. Przez pewien czas rozmawiali o sporcie, po czym ponownie wrócili do mężczyzn i kobiet. Dyskutowali o uprzejmości i wzajemnym szacunku, tak niezmiernie ważnych we wszystkich kontaktach między ludźmi, o różnicach psychicznych między kobietą a mężczyzną, których mężczyźni nigdy nie potrafią pojąć. - Po prostu zaakceptuj je takimi, jakie są - poradził Pete. - Dorastanie z siostrami nauczyło mnie tego. Nie staraj się ich zmieniać ani do czegoś usilnie - 105 -

przekonywać. Naucz się słuchać, zwłaszcza kiedy się irytują, to moja rada. Chociaż muszę przyznać, że sam bardzo rzadko się do niej stosuję. - Kobiety bardzo łatwo się irytują i natychmiast to po nich widać zauważył Josh. - Na przykład Jackie bardzo łatwo wpada w złość. Jednak nie można tego powiedzieć o Annie. Kiedy nie jest w formie, można to poznać tylko po tym, że staje się trochę bardziej milcząca, a na jej twarzy widać zmęczenie. - Ostatnio wciąż wygląda na zmęczoną - zauważył Pete i Josh spojrzał na niego z ukosa. - To prawda, ale sądziłem, że to pan będzie wiedział dlaczego. Może nie powinienem był prosić pana o tę przysługę. Anna jest bardzo szczęśliwa, że mogła wreszcie wrócić do pracy, ale jednoczesny powrót do życia

RS

towarzyskiego to chyba jednak za dużo. Pete w porę ugryzł się w język, by nie zapytać, z kim ostatnio Anna najczęściej się spotyka. W telewizji zaczął się właśnie jakiś film sensacyjny i Josh zapomniał o bożym świecie, zostawiając Pete'a z jego wątpliwościami i pytaniami, które zrodziły się w trakcie tej dziwnej rozmowy. Kiedy w poniedziałek przyszedł do pracy, zastał Annę stojącą przed plakatem, tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy zjawiła się w szpitalu. Pomyślał, że bardzo by chciał cofnąć czas. - Kiedy zaczynasz zbierać pieniądze, Zdobywco Serc? - zapytała. - Co z tym pomysłem ustanowienia funduszu? Jak wiele by dał, żeby w tej chwili móc usłyszeć syrenę zbliżającej się karetki, która przerwałaby tę tak niewygodną dla niego rozmowę. - W najbliższą sobotę mamy na terenie szpitala festyn - odparł. - Musiałaś o tym słyszeć. - Słyszałam - powiedziała uprzejmie. - Przez cały weekend smażyłam konfitury. Wiem, jak na domowych konfiturach można zarobić. Ty je sprzedasz. A może ciebie również wystawią i pójdziesz za najwyższą stawkę? - 106 -

Czuł, że się czerwieni. - Możliwe - mruknął i nie czekając na jej reakcję, szybko wszedł do swego gabinetu, mając nadzieję, że w ten sposób uda mu się przed nią, uciec. Jednak Anna nie poszła za nim, zmuszona zająć się pierwszym tego ranka pacjentem. Wkrótce poczekalnia zapełniła się chorymi. - Szybko do zabiegowego - usłyszał głos Anny, gdy jego żołądek zaczął się gwałtownie upominać o spóźniony lunch. Poprosił Wendy, by skończyła opatrywanie nogi chorego, i kiedy wyszedł na korytarz, ujrzał, jak Anna wraz z jedną z pielęgniarek pośpiesznie wiezie kogoś do sali zabiegowej. - Nazywa się Susan Hepworth, zemdlała w poczekalni - rzuciła Anna w biegu.

RS

Naprędce sporządzona notatka informowała, że pacjentka czuła się źle, miała silny ból gardła i biegunkę. Pete wziął do ręki kartę i nie znalazłszy tego, czego szukał, zawołał Kim, która tę kartę wypełniała. - Czy ma menstruację? Pytałaś ją? Kim pokręciła głową. - Szok toksyczny? - głośno zastanawiała się Anna. - To tłumaczyłoby gorączkę i wysypkę. Nie możemy czekać na potwierdzenie z ambulatorium, musimy przywrócić podstawowe czynności życiowe. Kim i Anna obejrzały chorą i znalazłszy tampon, usunęły go, a Pete w tym czasie położył jej na twarz maskę tlenową i podłączył kroplówkę. - Masz zamiar trzymać ją tutaj, aż otrzymamy wyniki z laboratorium, czy wyślesz ją od razu na górę? - zapytała Anna, patrząc z niepokojem na pacjentkę. Pete wahał się. Kobieta była poważnie chora, czy jednak na tyle, by ją wysyłać na intensywną terapię? - Na razie zatrzymamy ją tutaj - zdecydował. - Za godzinę zorientujemy się, czy reaguje na leki. Kiedy wyszedł wraz z Anną z pokoju zabiegowego, czekający w poczekalni pacjenci dali głośny wyraz niezadowoleniu, że muszą tak długo - 107 -

czekać, i jakby tego było mało, niemal w tej samej chwili rozległo się wycie jadącej na sygnale karetki. - Nie znoszę takich dni jak ten, kiedy przyjmujemy ludzi, jakbyśmy stali przy taśmie produkcyjnej - mruknęła Anna, kiedy spotkali się przy automacie do parzenia kawy i przystanęli na chwilę, aby pokrzepić się gorącym płynem. - Spróbuj się przyzwyczaić - poradził. - Szpital rozbudowuje się, będziemy mieli takich dni coraz więcej. Kiedy administracja zaczyna obcinać wydatki, wszystko się może zdarzyć. - Musisz więc na tym sobotnim festynie nieco bardziej się przyłożyć, nie uważasz? - W jej oczach zalśniły iskierki. - Nazbieraj dużo forsy, żeby wystarczyło na moje wynagrodzenie. - Żałuję, że nie potrafię smażyć konfitur - rzucił ponuro i odszedł, zanim

RS

zdążyła powiedzieć coś jeszcze. Szedł korytarzem, myśląc o sobocie i zbiórce pieniędzy, gdy krzyk Kim sprowadził go na ziemię. Rzucił się w stronę pokoju zabiegowego, Anna pobiegła tuż za nim.

- Coś stało się z jej sercem! - wołała Kim, uderzając z całej siły pięścią w klatkę piersiową pacjentki.

- Zatrzymanie akcji - rzuciła Anna spokojnie i zaczęło się: gruba warstwa żelu na elektrody, elektryczny wstrząs, intubacja, żeby dostarczyć tlen do płuc, leki do pobudzenia pracy serca przy kolejnym wstrząsie. Trzecia seria wstrząsów, serce kapituluje, przerażające uczucie bezsilności, a po chwili krzyk Kim: - Ruszyło, spójrzcie, linie znowu regularne! Teraz należy ją już wysłać na intensywną terapię, żądać przyjęcia na specjalistyczny oddział. Pete odwiózł ją na górę, modląc się, żeby najgorsze miała już za sobą. - Bardzo się cieszę, że się nie poddała. Jest taka młoda - rzekła Anna, kiedy na wpół żywi ze zmęczenia usiedli w pokoju wypoczynkowym, starając - 108 -

się odzyskać siły przynajmniej na tyle, żeby móc wsiąść do samochodu i pojechać do domu. Słyszał, jak Anna ziewnęła. Jej powieki same opadały. Burza radych włosów i bezwładne ciało sprawiły, że wyglądała jak porzucona lalka. A przecież musi jeszcze jechać do domu. On zresztą również. Rusz się albo za chwilę zaśniesz! - Czy nie uważasz, że byłoby nam łatwiej pracować, gdybyśmy zamieszkali razem? A może trudniej? - dodał w myślach. - Czy to pytanie retoryczne? - Jej głos drżał, najprawdopodobniej ze zmęczenia. - Tak sądzę - odparł, po czym wyjaśnił, co miał na myśli.

RS

- A kogo z nas widziałbyś za kierownicą? - zapytała, podnosząc do góry stopy i opierając je na blacie stolika do kawy.

- Mam nadzieję, że nie mnie. Jestem zupełnie do niczego. - No to ja poprowadzę. Odwiozę cię do domu, a rano z powrotem zawiozę do szpitala. Czy można być większym dżentelmenem, sama powiedz? Odwróciła się do niego i wtedy na jej twarzy dostrzegł to, o czym mówił Josh. Westchnął. Wciąż była dla niego zagadką i choćby nie wiem jak tego pragnął, nie potrafił przestać o niej myśleć. - Co mówiłaś? Uśmiechnęła się. - Pomyślałam, że zasnąłeś. Mówiłam, że przyjmuję twoją uprzejmą propozycję odwiezienia mnie do domu, ale jeśli miałbyś zasnąć za kierownicą, to może jednak ja odwiozę ciebie. - Nie, nie, ja tylko się zamyśliłem. Ciężko dźwignął się z fotela, zadowolony, że jego myśli nie zostały rozszyfrowane, chwilę poczekał, aż Anna zabierze z biura swoje rzeczy, po czym razem poszli do jego samochodu.

- 109 -

- Popatrz, księżyc nad parkingiem - powiedziała, wskazując na wielką żółtą kulę, która pojawiła się na horyzoncie. - Ciekawe, czy ktoś już wykorzystał ten motyw w piosenkach o miłości? - Uśmiechnęła się i w kącikach jej oczu pojawiły się drobniutkie zmarszczki. Pete nagle poczuł dziwny ucisk w klatce piersiowej. Pomyślał, że to atak serca. Cóż mogło być innego? Przecież nie miłość! Nie teraz, po tych wszystkich latach, kiedy z takim uporem powtarzał, że to nie dla niego. A już na pewno miłość nie do kobiety, która kochała kogoś innego! - Dobrze się czujesz? Posłuchaj, co ty na to, gdybyśmy jednak pojechali moim samochodem? Odwiozę cię. Widział w jej oczach niepokój, a na twarzy nie było już uśmiechu. - Nic mi nie jest - wycedził przez zęby. - To tylko mały zawał, nic, czym

RS

należałoby się przejmować. Uderzyła go w plecy z całej siły.

- Nigdy nie waż się tak żartować! - zawołała. - Nigdy, słyszysz? A teraz powiedz mi, masz bóle? W klatce piersiowej? Przeklęci lekarze! Zupełnie o siebie nie dbają, nawet wtedy, kiedy otrzymują ostrzegawcze sygnały. A mężczyźni są pod tym względem gorsi niż kobiety.

W końcu rozpłakała się i, nie czekając na jego odpowiedź, pobiegła do swojego samochodu, szybko do niego wsiadła, zatrzasnęła drzwi i uruchomiła silnik. - I to ma być objaw troski? - mruknął do siebie Pete, gdy Anna odjechała. - Tu, na tym parkingu, w każdej chwili mogę mieć naprawdę atak serca, a ona zostawia mnie samego. No, niezupełnie samego. Kilka osób powoli szło w stronę szpitala, z zainteresowaniem obserwując rozgrywającą się na ich oczach scenę. Ten ból nie miał jednak nic wspólnego z atakiem serca i był raczej nieuleczalny. Pete miał nadzieję, że nie było tego po nim widać. Co innego

- 110 -

cierpieć do końca życia z powodu nie odwzajemnionej miłości, a co innego w oczach innych wyjść z tego powodu na głupca. - Jutro wieczorem mamy spotkanie z Naomi i jej „ofiarami" przypomniała mu Anna, kiedy następnego dnia ich dyżur dobiegał końca. - Czy dalej jesteś zadowolony, że bierzesz w tym udział? Dziewczyna już wyszła ze szpitala, nie sądzę jednak, żeby jej rodzicom odpowiadała nasza koncepcja. Myślę, że woleliby zapłacić grzywnę i mieć sprawę z głowy. - Czy przyjdą na to spotkanie? - zapytał, przelewając całą frustrację na tych ludzi, których właściwie nie znał, a którzy zdecydowanie nie budzili w nim sympatii. - Nie licz na to - odparła Anna. - Pani Wilson już mi wyrobiła opinię wścibskiej baby, która na siłę chce zbawić świat.

RS

- Wciąż nie mogę pojąć, dlaczego dałaś się w to wciągnąć? - Myślę, że chcę się odwdzięczyć jakoś Crane'om. Do chwili, kiedy oni wkroczyli w moje życie, nikt się mną specjalnie nie zajmował. Moi liczni rodzice zastępczy byli na ogół dobrymi, serdecznymi ludźmi, ale osiągnęli pułap możliwości i nie mogli już nic więcej z siebie dać, przynajmniej mnie. - A czy ty nie osiągnęłaś właśnie tego etapu? Masz już przecież obowiązki wobec Josha i Jackie. Jak bardzo elastyczne są granice twoich możliwości? Uśmiechnęła się, ale w jej oczach pojawił się cień smutku. - Myślę, że wystarczająco - zapewniła go i szybko wyszła z pokoju. Pokręcił głową. Sytuacja stawała się coraz bardziej zagadkowa. Mógłby przysiąc, że ten jej smutek miał coś wspólnego z nim. Chociaż dlaczego miałby być przyczyną jej smutku? Czy dlatego, że nie chciał, by się przeliczyła z siłami i zbyt szybko wypaliła? Nie, musi być smutna z innego powodu. Przypomniał sobie, co powiedział Joshowi: kobieta potrzebuje kogoś, kto jej wysłucha. Postanowił, że to naprawi. Tylko czy szpital jest właściwym do tego miejscem? A może by tak... - 111 -

- Co powiesz na to, żebyśmy coś razem zjedli po sobotnim spotkaniu z Naomi? - zapytał nieco później, starając się, by zabrzmiało to jak najbardziej naturalnie, podczas gdy myślał o świecach, skrzypcach i różach na stole. - Mogłoby być sympatycznie... - rzekła bez entuzjazmu. Mimo to nie miał zamiaru się poddawać. „Ofiary" włamania, państwo Parnell, czynni zawodowo ludzie w wieku około pięćdziesiątki, których dzieci zdążyły już dorosnąć i wyprowadzić się z domu, polubili Naomi i bez trudu zaakceptowali zaproponowane im rozwiązanie. Postanowili kupić psa, żeby Naomi codziennie po szkole mogła do nich przychodzić i w ramach odbywania kary wyprowadzać go na spacer. Jakiś czas jeszcze trwała dyskusja, jaki to ma być pies, a kiedy dobiegła końca, było już za późno nawet na wypicie filiżanki kawy.

RS

Anna, która tym razem pełniła rolę kierowcy, ponieważ poruszającej się jeszcze o kulach Naomi łatwiej było wsiąść i wysiąść z jej auta, zaproponowała, że podrzuci Pete'a do szpitala, gdzie zostawił swój samochód, po czym odwiezie dziewczynkę do rodziców.

- Nie ma mowy! Nie zostawię cię samej, nie narażę na konsekwencje, jakie może wywołać ten wasz nowy, genialny pomysł! - zaprotestował. - Nie sądzę, żeby mama miała coś przeciwko psu, chociaż nie pozwoliła mi mieć własnego - odparła Naomi. - Państwo Parnell to bardzo sympatyczni ludzie, prawda? - Bardzo - przyznał Pete, patrząc na ściągniętą twarz Anny, po której wyraźnie było widać, jak bardzo porównanie między tą miłą parą a rodzicami dziecka wypadło na niekorzyść tych ostatnich. - Nie możesz zmienić ludzi - powiedział, kiedy odjechali po lodowatym przyjęciu w domu Wilsonów. - Możesz tylko być przy Naomi, kiedy uzna, że jesteś jej potrzebna. - Myślałam, że nie podoba ci się moja przyjaźń z pacjentami - zauważyła z odrobiną złośliwości. - 112 -

- To prawda, ale chcę tylko twojego dobra. Nasza praca i bez tego jest wyczerpująca, a ty wyglądasz na zmęczoną. Martwię się o ciebie. Jednak Anny wcale to nie ułagodziło, wprost przeciwnie - wyglądała na jeszcze bardziej zirytowaną. - Przestań się martwić, proszę! To, że odwiedzam pacjentów, nie jest powodem mojego zmęczenia. Po prostu ostatnio nie mogę spać. Witaj w klubie, chciał powiedzieć. Gdyby jednak przyznał, że sam ma również z tym problemy, mogłaby zapytać dlaczego. Co miałby jej wtedy powiedzieć? Że to ona jest ich przyczyną, że wyobraźnia podsuwa mu takie sny, których ona jest bohaterką, i o nocnym wypoczynku nie może być mowy... Sam więc zapytał, dlaczego, otrzymując w zamian piorunujące spojrzenie. Nigdy tak na niego nie patrzyła. Może powinien to jej spojrzenie wprowadzić do

RS

swojej podświadomości, a wtedy jego sny znowu stałyby się normalne. Nagle przypomniał sobie, jak wyglądała w tych snach i pomyślał, że ta bezsenność ma również i swoje dobre strony.

Tymczasem samochód zatrzymał się.

- Jesteśmy na miejscu - rzekła Anna, ale Pete, zatopiony w myślach, nie odpowiedział. - Szpitalny parking, twój samochód - dodała. - Chyba że wolisz, żebym cię odwiozła do domu. - Nie, nie, wszystko w porządku - zapewnił, odwracając się do niej. Jej usta były tak blisko. Przypomniał sobie ich dotyk, kiedy ją pocałował tamtego wieczoru. Zastanawiał się, jakby to było teraz... Przysunął się trochę bliżej, lecz nagle przypomniał sobie jej wyznanie. Tamte słowa dźwięczały mu w głowie jak powtarzana przez aktora kwestia z wiktoriańskiego melodramatu. Kocham innego! Otworzył drzwi samochodu i odwróciwszy się do niej, rzekł: - Będę sprzedawał pocałunki na sobotnim festynie. To mój sposób na zebranie pieniędzy. Wszyscy będziemy, cała dwunastka zwycięzców. Sami

- 113 -

mężczyźni, ani jednej kobiety. To jest, widzisz, polityczna poprawność, równość i nie wiem, co tam jeszcze. Wysunął się z samochodu, zatrzasnął drzwiczki i poszedł do swego auta, szperając po kieszeniach w poszukiwaniu kluczyków i zastanawiając się, jak to się stało, że ten wieczór, po którym tak wiele sobie obiecywał, zamienił się w jego klęskę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Następnego dnia Anna wyglądała na mniej zmęczoną. Była nawet dość ożywiona, nuciła coś pod nosem i uśmiechała się do siebie, gdy sądziła, że Pete na nią nie patrzy. Wydało mu się to tak podejrzane, że jednak postanowił porozmawiać z Davidem, ostrożnie zahaczając o sytuację w jego małżeństwie.

RS

- Czyżbyś chciał sobie wreszcie nałożyć na szyję małżeńskie jarzmo? zapytał David. - Może stąd ten dziwny quiz.

Pete zaprotestował, ale David wybuchnął śmiechem. - Sally nie jest głupia. Dawno stwierdziła, że Anna to jedyna osoba, która w końcu cię przekona, że życie w samotności nie jest najlepszym rozwiązaniem. - Sally? Anna? Co ty, do diabła, wygadujesz? David spojrzał na niego ze zdumieniem. - A więc to nie Anna? Ojej, bardzo mi przykro. Mam nadzieję, że cię nie uraziłem? Ja po prostu myślałem... No cóż, widzę, jak się koło niej kręcisz, jak wypatrujesz jej na zebraniach, jak zawsze podsuwasz jej krzesło. Myślałem, no... że to może coś więcej niż zawodowe kontakty. - No więc teraz już wiesz, że to jednak nic więcej - burknął Pete, zdając sobie jednocześnie sprawę, że nieco się kompromituje. - Ponosi cię wyobraźnia. - Mnie i połowę szpitala - odrzekł David ze śmiechem. - Skoro jednak zaprzeczasz, to nie ma o czym mówić. Nie mogę się doczekać, żeby powiedzieć Sally, jak bardzo się myliła. Jest taka cholernie pewna tej swojej babskiej

- 114 -

intuicji! Uważa, że natychmiast odkryła, co Anna do ciebie czuje. Szkoda, bo to wspaniała kobieta, sądząc po tym, co widzę i co o niej mówią. Pracuje nie tylko głową, ale i sercem. To ważne w medycynie. Pete opuścił ambulatorium, mając w głowie jeszcze większy zamęt. Sally uważa, że Anna jest nim zainteresowana? Nie, David musiał coś poplątać. Liz przecież też jest kobietą, a nic nie zauważyła. Zastanawiał się, czy nie powinien poprosić Kelly na kolację i znowu z nią poflirtować. Zdecydował jednak, że woli już raczej celibat niż powrót do przelotnych miłostek. Kiedy w chwilę później zobaczył Annę witającą się z kolejnym pacjentem, wiedział, że ten celibat to nie jest najlepszy pomysł. Festyn rozpoczął się o dziesiątej i miał trwać do trzeciej. Większość

RS

uczestników przybyła jednak znacznie wcześniej. Pete kilka razy natknął się na Josha i Jackie i, cierpliwie znosząc ich złośliwości, spokojnie poinformował, że jego usta będą na służbie jedynie przez godzinę, między pierwszą a drugą. - Czy pobiera pan opłatę za sekundę czy za minutę? - zapytał Josh ze śmiechem.

- Czyżbyś miał zamiar przekonać się osobiście? - Pete cofnął się z udanym wstrętem. - Miałbym pocałować kogoś z takimi włosami? Wolę umrzeć! - Dla dobra sprawy wszystko można znieść. Może mnie pan pocałować w policzek - z udaną powagą odrzekł Josh. Jackie spojrzała na Pete'a i zaczerwieniła się, po czym nieśmiało spytała: - Mam pięć dolarów. Czy to wystarczy? Jak to się stało, do diabła, że dał się w to wrobić? - Aż nadto, moja słodka. - Dotknął jej ramienia. - Ciebie pocałuję za darmo! Jackie znowu się zaczerwieniła, bąkając coś o konieczności zdobycia większej kwoty, i szybko zniknęła w tłumie. - 115 -

- Jest taka dziecinna - zauważył Josh z miną typową dla starszego brata, po czym spojrzał na Pete'a. - Jaki miał pan stosunek do chłopaków całujących pana siostry, kiedy był pan w moim wieku? - Jeśli chodzi o dwie starsze siostry - odrzekł Pete - to zupełnie mnie to nie obchodziło. Prawdę mówiąc, jakoś nie wyobrażałem sobie, że ktoś zechce pocałować tę najstarszą i przyzwyczaiłem się do myśli, że będzie wolna. Kiedy się więc zaręczyła, a potem wyszła za mąż, byłem ogromnie zaskoczony. Mimo to wciąż myślałem, że ona i jej mąż dyskutują o rachunku różniczkowym zamiast się kochać. Po czym znowu mnie zaskoczyli, produkując troje dzieci. Widocznie rachunek różniczkowy na coś się jednak przydał. Josh zachichotał, z zaciekawieniem czekając na dalszy ciąg opowieści. - Z siostrą bliższą mi wiekiem było już zupełnie inaczej. Z jej chłopakami

RS

zawsze chciałem się bić. Dziś uważam, że to było dość dziwaczne. Żyliśmy jak pies z kotem, ale nie znosiłem myśli, że jakiś typ mógłby jej dotknąć. Na szczęście wyjechała wkrótce na studia i nie widząc jej, przestałem o niej myśleć. Tak więc, jak widzisz, moja młodość upłynęła dosyć spokojnie. Josh uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Może więc dobrze się składa, że w przyszłym roku wyjeżdżam na uniwersytet - skomentował i klepnął Pete'a w plecy. - Dzięki, bo już zaczynałem myśleć, że jestem nienormalny. Nie chciałem jednak z tym pójść do Anny. - Czy ona jest tutaj? - zapytał Pete. - Tak, sprzedaje konfitury. Powiedziała, że możemy robić, co chcemy, byle tylko nie było z nami jakichś kłopotów. Ja mam zamiar przelecieć się sanitarnym helikopterem. Już sobie wyobrażam, jaka to będzie frajda! Rozstali się w pobliżu lądowiska. Pete poszedł w kierunku kramu, gdzie sprzedawano konfitury, ale Anny już tam nie zastał. Przeciskał się przez wciąż gęstniejący tłum w nadziei, że gdzieś ją spotka. Żałował, że nie zapytał Josha, jak Anna dziś była ubrana. W końcu pomyślał, że może już wróciła do domu i nie będzie uczestniczyła w dalszej części festynu. - 116 -

Była ubrana na niebiesko. Przekonał się o tym nieco później, gdy wraz z innymi kandydatami do tytułu Zdobywcy Serc stanął za jednym z wielu rozwieszonych na estradzie prześcieradeł. Na każdym z nich namalowane było męskie ciało o kształtach Adonisa z wyciętym otworem na głowę. Zanim Pete umieścił w otworze swoją, zauważył, że do estrady zbliża się Anna. Suknia w niebieskie paski sprawiała, że jej skóra wyglądała na bielszą, a oczy na bardziej błękitne. Rolę spikera pełnił Ken Ridell, i robił to naprawdę doskonale, zachęcając wszystkie uczestniczące w festynie kobiety do zebrania się przy scenie i zaoferowania jak największej stawki za pocałunek ze swym ulubieńcem. - Śmiało, moje panie! - wołał. - Stawka za minutę lub godzinę. Tylko muśnięcie czy też pocałunek z prawdziwego zdarzenia, na co się panie

RS

decydują? Ten, kto zbierze największą sumę, uzyska tytuł Zdobywcy Serc Roku! A więc do dzieła, miłe panie! Wybierzcie swojego ulubionego doktora! Wszyscy wiemy, jakie wspaniałe mają ręce, przekonajmy się więc, co potrafią zrobić z ustami!

- Czy możemy spróbować teraz, a zapłacić potem? - spytała jedna z kobiet, wywołując salwę śmiechu.

- Według życzenia - odparł Ken. - Jednakże musicie, moje panie, być uczciwe. Pięć minut to pięć dolarów, dziesięć to dziesięć. Co wy na to, dziewczyny? Płaćcie i wybierajcie! Co za idiotyzm! - pomyślał Pete, ale skoro jest to zabawa, która przy okazji zasili fundusz szpitala paroma dolarami, to trzeba to jakoś przeżyć. Obserwował, jak kobiety podchodzą do estrady; z początku trochę nieśmiało, potem z większą odwagą. Zastanawiał się, czy ktoś kiedykolwiek umarł z zażenowania. Czy gdyby zamordował Margie, której zawdzięczał to, że tu stoi, zostałoby to potraktowane jako zabójstwo w afekcie? Nagle usłyszał nową salwę śmiechu i zobaczył, że w kolejce do niego ustawia się Josh.

- 117 -

Po chwili podeszła do niego pierwsza kobieta. Poczuł szybkie cmoknięcie w policzek i z irytacją pomyślał, że ten kretyński pomysł to kontakt ze śliną i bakteriami. I to na organizowanym przez szpital festynie! Po kolejnej serii cmoknięć w policzek od zupełnie nieznanych niewiast zjawiła się Jackie i nadstawiła do pocałunku swą pokrytą wypiekami twarz. Następny był Josh, który bez odrobiny wstydu pocałował Pete'a w policzek. Rodzinny klan zamykała Anna. Pomyślał, że chyba serce mu pęknie z nadmiaru szczęścia, kiedy w jej oczach ujrzał błysk, a w policzku znajomy dołeczek. - Zapłaciłam za to kupę pieniędzy - oznajmiła z poważną miną, po czym podniosła do góry głowę i pocałowała go prosto w usta. Chciał ją przyciągnąć do siebie, lecz przeszkodziło mu w tym prześcieradło. Ich ciała wprawdzie nie zetknęły się, lecz usta nie odrywały od

RS

siebie. Zgromadzeni wokół ludzie uśmiechali się, krzyczeli i bili brawo. - Kocham cię, Anno - wyszeptał, po czym odsunął głowę, gdy uświadomił sobie, że to dla nich przeznaczone były te wiwaty. W oczach Anny malowało się zaskoczenie.

- Czyżbyś spodziewał się dodatkowej zapłaty za ten nieprzewidziany w scenariuszu komentarz? - spytała zduszonym głosem i szybko odeszła. Bezradnie patrzył, jak znika w tłumie. - Chcę tego samego co ona - usłyszał czyjś natarczywy głos. To była Kelly. Uśmiechnął się do niej i pozwolił, aby go pocałowała w usta, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego jeden pocałunek rozpala do białości, podczas gdy inny nie robi żadnego wrażenia. Po Kelly przewinęła się cała plejada pielęgniarek i pacjentek, które, całując go w policzek, robiły aluzje do jego tytułu „Zdobywcy Serc". Też mi zdobywca! Kiedy wreszcie znalazł tę jedyną, z którą chciał spędzić resztę życia, całą robotę sfuszerował.

- 118 -

Dziesiątki myśli krążyły mu po głowie. Czy to wszystko ma związek z jakimś „nie do zdobycia" mężczyzną, w którym, jak twierdzi, bez pamięci się zakochała? Do diabła z tym! Jeśli kocha kogoś innego, nawet kogoś nie do zdobycia, to jak mogła tak go całować? Z taką namiętnością! Z takim uczuciem! A może to tylko wytwór jego wyobraźni? Może to uczucie jest jednostronne? Może właśnie on jest tym, kto kocha? Do diabła! Przypomniał sobie radę, jakiej udzielił Joshowi: trzeba pozwolić kobietom mówić i nauczyć się słuchać tego, co mówią. Znowu poszedł do stoiska z konfiturami, łudząc się, że Anna tam jeszcze wróciła, ale wszystko było już sprzedane, a stoisko sprzątnięte. W drodze powrotnej wpadł na Jackie, która zawzięcie targowała się ze sprzedawcą złotych rybek.

RS

- Czy Anna jest tu jeszcze? - zapytał. - Musi gdzieś być, ponieważ wracamy do domu razem. O trzeciej spotykamy się na parkingu przy naszym samochodzie. Pete przeprosił i znowu wtopił się w rzedniejący już tłum. Jakiś czas jeszcze chodził tam i z powrotem, uważnie rozglądając się dookoła. Nagle w oddali dostrzegł znajomą sylwetkę. Co robi tu Callum? Pospieszył w jego kierunku i ku swemu zdumieniu u boku Calluma ujrzał Annę. Czuł, że serce przestaje mu bić. Dziesiątki myśli przebiegały mu przez głowę. To nie może być Callum! To niemożliwe, żeby jego właśnie kochała. Nie jego brata! Jego od dawna żonatego brata! - Cześć, Pete! Powitała go tak, jakby tamten pocałunek i jego późniejsze wyznanie miłości nigdy się nie zdarzyły. Jej oczy lśniły takim samym jak przedtem podnieceniem, które on, w swojej naiwności, wiązał ze swą osobą. Najwyraźniej

- 119 -

Anna wiedziała, że Callum przyjdzie, i ten ogień w oczach był przeznaczony dla niego! Znowu zaklął w duchu. - Nie wiem, dlaczego nie skojarzyłam wcześniej, że jesteście braćmi. Pewnie dlatego, że zawsze byłeś dla mnie po prostu Callumem, a nie doktorem Jacksonem. Mówiła za dużo, jakby chciała coś ukryć. Ale dlaczego? Spojrzał spode łba na brata. - Ja również się cieszę, że cię widzę - rzekł Callum, obejmując brata serdecznie. - Miałeś chyba ciężki dzień? Anna opowiadała mi o tym waszym konkursie. Dla kogoś takiego jak ty musiała to być prawdziwa tortura! Pete spojrzał na Annę, chcąc się przekonać, jak zareagowała na ten żart,

RS

robiący z niego donżuana. Zobaczył smutek w jej oczach i nagle zrobiło mu się przykro. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, mocno do siebie przytulić i powiedzieć, że ból kiedyś minie, chociaż wcale nie był pewien, czy jego ból minie również. Kiedykolwiek.

- Szukałem cię - powiedział. - Myślałem, że dzisiaj razem coś zjemy. Tak właśnie jest dobrze. Chciał, żeby zabrzmiało to naturalnie, bez żadnych podtekstów. - W rekompensacie za tamtą straconą kolację. Callum klepnął go po ramieniu i Pete pomyślał, że wciąż nie ma zielonego pojęcia, co jego brat tu robi. Czy jednak na pewno chciał to wiedzieć? Po chwili odwrócił się i spojrzał mu w oczy. - Czyżbyś o czymś zapomniał? - zapytał Callum. - O czym? - Z nim jest naprawdę źle - mruknął do siebie Callum, po czym głośno już dodał: - A dlaczego tu jestem? Czy moja braterska pomoc nie sięga czasem zbyt daleko? Co to za data, kapuściana głowo? Pete gorączkowo myślał.

- 120 -

- Och, nie! Wrócił Jason! To przecież zaręczyny Liz. Tylko wy przyjechaliście? Czy powiedziałem mamie i tacie, że mogą się u mnie zatrzymać? - Uderzył się dłonią w czoło. - Jestem tak zapracowany, że wyleciało mi to z głowy. A niech to wszyscy diabli! - Tak, rodzice zatrzymali się u ciebie i pewnie już wypoczywają w gościnnym pokoju - uspokoił go Callum. - Jill przyjechała z całą swoją rodziną i zatrzymała się w tym samym hotelu, co ja i Caroline. Czy mam ci przypomnieć czas i miejsce uroczystości? - dodał, śmiejąc się szeroko. - O ósmej w Garden Pałace - mruknął Pete, któremu w końcu udało się jakoś poskładać rozsypane kawałki układanki i teraz, zerkając nieśmiało na Annę, powiedział: - Ta kolacja jest wciąż aktualna, poza tym znasz już Liz. Czy chciałabyś ze mną pójść?

RS

Pokręciła głową. - Nie mogę się wpraszać na prywatne przyjęcie. Pete patrzył to na nią, to na Calluma i zastanawiał się, dlaczego Anna odmówiła. Jego konsternacja wzrosła jeszcze bardziej, gdy Callum zaczął ją gorąco namawiać, tłumacząc, że jego żona Caroline z pewnością się ucieszy, mogąc ją poznać. Widział radość w oczach Anny i zaczął mieć wątpliwości, czy to Callum jest tym mężczyzną, w którym Anna się zakochała. Przypomniał sobie jej pełen ciepła pocałunek i zaczął podejrzewać, że traci rozum. Znowu stracił wątek rozmowy, lecz usłyszał, że Anna zgodziła się wreszcie pójść z nim na to przyjęcie. Z nim? Tak. Ma pójść z nim! Kiedy trochę ochłonął, zaproponował, że przyjedzie po nią za kwadrans ósma. Patrzył, jak odchodzą, i zastanawiał się, czy nie pobiec za nimi i nie zatrzymać Anny, a może raczej odtańczyć jakiś szybki taniec, by wyrazić chociaż część rozsadzającej go radości. Chociaż, dlaczego miał się cieszyć ze zgody Anny na udział w zaręczynach Liz, nie potrafił powiedzieć. - 121 -

Anna ubrana była w biel. Prosty kostium składał się z sięgającej do kolan miękkiej, wirującej spódnicy i dopasowanego żakietu z bardziej mięsistego materiału. Włosy miała upięte z tyłu, identycznie jak na pamiętnym koktajlu. Wyglądała prześlicznie i Pete nie omieszkał jej tego powiedzieć, co wprawiło ją w wyraźne zakłopotanie. Kiedy pożegnali się z Joshem i Jackie i szli do samochodu, Anna zatrzymała się nagle i patrząc mu w oczy, zapytała: - Co miałeś na myśli, mówiąc, że mnie kochasz? - Umilkła, jakby nie była pewna, czy Pete to pamięta. - Na festynie, kiedy cię pocałowałam. - Co miałem na myśli? Pytasz, co miałem na myśli? - powtórzył, czując, jak mocno bije jego serce. - Czy to nie było dostatecznie jasne? Uśmiechnęła się i pokręciła głową.

RS

- Nie, ponieważ te słowa padły z ust zaciekłego wroga małżeństwa wyjaśniła miękko. - Znasz moją sytuację, Pete, i doskonale wiesz, jakie mam obowiązki. Wiesz także, że nie mogę sobie pozwolić na przygodę. Jakiż to byłby przykład dla tej dwójki dzieciaków? A co z tobą? Co z mężczyzną, który do niedawna nawet nie dopuszczał myśli, że mógłby stracić niezależność? Żona z pewnością tę niezależność w jakimś stopniu ograniczy, a przecież w grę wchodzą jeszcze dzieci, prawie już dorosłe. To więcej niż więzy, to prawdziwe kajdany. Mógłbyś sobie z tym nie poradzić! - Jednak ty sobie poradziłaś - zaprotestował. - To prawda, ale to nie to samo. Ja kochałam Teda, wszystkich ich kochałam. Od dawna. Poślubienie go było jedynie konsekwencją tej miłości. Poza tym małżeństwo dawało mi prawo do podejmowania decyzji za niego, za nich wszystkich. Dotknął jej policzka, poruszony myślą, która nagle przyszła mu do głowy. Zastanawiał się, czy mógłby rywalizować z duchem. - Wciąż go kochasz? - zapytał. - Czy to jest właśnie ten mężczyzna nie do zdobycia, o którym mówiłaś? - 122 -

Wyglądała na zakłopotaną, potem na zaskoczoną, aż w końcu zaczęła się śmiać głośno i serdecznie, po czym, pochyliwszy się ku niemu, delikatnie pocałowała go w usta. - Nie, to jesteś ty, głuptasie - oznajmiła i zaczęła powoli schodzić w dół w kierunku podjazdu, gdzie stał jego samochód. Pete najpierw patrzył na nią oniemiały, potem ruszył za nią, wciąż w milczeniu usiadł za kierownicą, uruchomił silnik i po chwili samochód pędził w kierunku centrum miasta. - Jeśli ty mnie kochasz i ja kocham ciebie, to w czym problem? - zapytał, kiedy zdołał pozbierać myśli. - To wszystko nie jest takie proste - odrzekła z namysłem, jakby miała rozwiązać jakiś niezwykłej wagi problem. - Małżeństwo, obowiązki i ta

RS

przysięga, że się będzie z sobą aż do śmierci. Nie wiem, czy jestem do tego stworzona. Tak się jakoś składało, że poślubiałam przyjaciół, a nie kochanków. Odetchnął z ulgą. Tym razem to ona się waha, a nie on. - Zastanowimy się jeszcze nad tym. Z pewnością nie będziemy działali pospiesznie - przyrzekł.

- Och, nie byłabym tego taka pewna - roześmiała się. - Prawdę mówiąc, nie dałabym pięciu groszy, czy już czasem nie myślisz o tym, żeby jak najszybciej zaciągnąć mnie do łóżka. - Mówiłem jedynie o tym, żeby nie spieszyć się ze ślubem - mruknął, po czym nieoczekiwanie, jakby pod wpływem dotknięcia czarodziejskiej różdżki, poszczególne części nierozwiązalnej dotychczas zagadki zaczęły mu się układać w logiczną całość. Pozostało tylko odnaleźć kilka brakujących elementów. Zjechał na pobocze i zatrzymał samochód. - Jak to się stało, że trafiłaś do rodziny zastępczej? - zapytał, ujmując jej dłoń.

- 123 -

Teraz sprawy seksu zeszły na dalszy plan. Ważne było tylko to, że bardzo ją kocha i że jej szczera odpowiedź pozwoli mu wiele rzeczy zrozumieć. Anna westchnęła i pochyliwszy głowę, delikatnie wysunęła palce z jego dłoni. - Nie znałam mojego ojca - powiedziała. - Moja matka nigdy o nim nie wspomniała, a mężczyzna, który z nią mieszkał, zrobił wszystko, żebym nie myślała, że to on może nim być. - W jej głosie słychać było ból. - Znęcał się nad nią, znęcał się nad nami obydwiema. Wprawdzie nie fizycznie, ale kto wie, czy znęcanie psychiczne nie jest jeszcze gorsze. Wymyślał nam i obrzucał obelgami za najmniejsze przewinienie. Odkąd dorosłam na tyle, żeby zrozumieć, jak bardzo moja matka jest nieszczęśliwa, starałam się ją przekonać, że powinna od niego odejść. Ale moja matka, podobnie jak pani Jennings, nie chciała go

RS

zostawić. Z uporem powtarzała, że przecież nigdy nie podniósł na nią ręki. Skuliła się i objęła rękami, jakby nagle poczuła chłód. - Kiedy miałam dwanaście lat, ukradłam mu pieniądze i uciekłam. Zgłosił kradzież na policji. Oświadczył, że jestem zdemoralizowana, że on zrobił już wszystko, co mógł, i że nie chce mnie więcej widzieć. Policja znalazła mnie, oczywiście. Nie miałam pojęcia, dokąd pójść ani co z sobą zrobić. Włóczyłam się więc po mieście. Zostałam zatrzymana i wkrótce stanęłam przed sądem dla nieletnich. Nikt mi nie powiedział, dlaczego moja matka nie przyszła, żeby się ze mną zobaczyć. Nie znałam prawdy aż do chwili, gdy przyszli pracownicy opieki społecznej, żeby mnie zabrać i umieścić w pierwszej w moim życiu rodzinie zastępczej. Od nich się dowiedziałam, że tej nocy, kiedy uciekłam, moja matka wzięła dużą dawkę leków i że umarła po czterech dniach, nie odzyskawszy przytomności. Pete objął ją i mocno do siebie przytulił. - To mogło się stać w każdej chwili, jeśli twoja matka była aż tak zdesperowana, żeby targnąć się na życie - powiedział.

- 124 -

- Może nie zdarzyłoby się, gdybym nie uciekła - wyszeptała. - Gdybym z nią była, miałaby po co żyć. - Jesteś tego pewna? - zapytał. - Czy zrobiłaby to, co zrobiła, gdyby jej naprawdę na tobie zależało? Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że traktowała jego okrucieństwo jako swoistą formę miłości? Powoli wysunęła się z jego objęć. - Tak, często o tym myślałam - przyznała. - Teraz więcej już wiem o chorobach psychicznych i sądzę, że moja matka była chora i dlatego wzięła te proszki, i że to raczej było nieuniknione. Wiem również więcej o jej dzieciństwie i przemocy, jakiej wówczas doświadczała. W tej sytuacji mężczyzna, który nie dręczył jej fizycznie, musiał się jej wydać prawdziwym zbawieniem.

RS

- A ty? Jak ta przemoc i pobyt w tylu rodzinach zastępczych wpłynęły na ciebie, jeśli nie liczyć tego, że rozdajesz siebie wszystkim wokół, zostawiając tak niewiele dla samej Anny?

- Nie wiem - przyznała cicho. - Tego się właśnie obawiam. A jeśli jest we mnie coś strasznego? Jeśli nie potrafię funkcjonować w normalnym związku? Roześmiał się.

- No widzisz! Takie same wątpliwości miałaś w stosunku do mnie. Może wobec tego doskonale do siebie pasujemy? Włączył silnik i ruszył z miejsca, czując w sercu ogromną ulgę, chociaż problem nie został jeszcze rozwiązany. Jego rodzina przyjęła Annę tak, jakby była dla nich kimś wyjątkowym. Pete miał nadzieję, że już wkrótce naprawdę kimś takim będzie. - Nie, mamo, żadnych weselnych dzwonów - oświadczył, odpowiadając matce nieco później na kilka dotyczących ich związku pytań. - Przynajmniej na razie. Dopóki nie przekonamy się, czy potrafimy zrezygnować z prywatności, dopóki nie upewnimy się, dokąd ten związek nas prowadzi, nie będziemy się spieszyć. - 125 -

- Doskonale, ty wiesz najlepiej - odparła matka, ale uśmiech na jej twarzy wcale mu się nie podobał. Wyglądał tak, jakby chciała powiedzieć, że wie o nim znacznie więcej niż on sam. A kiedy później tańczył z Anną, czując, jak jego ciało płonie z pożądania, wcześniej złożona deklaracja wcale już nie była taka oczywista. Zastanawiał się, jak to możliwe, żeby w pracy oraz w obecności Jackie i Josha potrafił zachować rozsądek. Jak mógł wyrazić na to zgodę! - Czy jesteś pewna, że moglibyśmy spróbować? - zapytał w drodze powrotnej do domu, wiedząc, że same pocałunki mu nie wystarczą. Wzruszyła ramionami. - Teraz niczego już nie jestem pewna - przyznała, ale to wyznanie wcale

RS

niczego nie ułatwiało. Wprost przeciwnie, przerzucało całą odpowiedzialność na jego barki, odpowiedzialność za cudze szczęście. Objął ją i delikatnie pocałował, starając się ukryć płonące w nim pragnienie. Jednak jej żywa reakcja zaskoczyła go, sprawiając, że odpowiedział bardziej spontanicznie, niż zamierzał. Całował jej usta, powieki, jego ręce dotykały jej piersi, wsuwały się pod żakiet, by przekonać się, czy ona tak samo gorąco pragnie jego jak on jej. W końcu, chociaż nie przyszło mu to łatwo, odsunął się od niej. Musisz być rozsądny, musisz, powtarzał sobie. - Wybierzemy się jutro na przejażdżkę, wszyscy czworo, jeśli dzieciaki zechcą. Zadzwonię do Liz, żeby nam przygotowała coś do zjedzenia na świeżym powietrzu. - Twoi rodzice zatrzymali się u ciebie i pewnie oczekują, że poświęcisz im jutro trochę czasu. Poza tym mam poważne wątpliwości, czy twoja kuzynka zechce jutro wstać skoro świt i spakować dla nas piknikowy koszyk. Pamiętaj, że to były jej zaręczyny i że kiedy wychodziliśmy, ona jeszcze się bawiła.

- 126 -

- Jak w takiej chwili możesz mieć w sobie tyle rozsądku? - spytał niechętnie. - Poza tym moich rodziców do lunchu już nie będzie. Wracają do domu. Czy mogę więc po południu złożyć pani wizytę? Dotknęła jego policzka, tak jak robiła to z Joshem. Tylko Pete wątpił, by ich reakcja na tę pieszczotę była taka sama. - Przyjdź po południu na herbatę - powiedziała. Musiał się tym zadowolić. Anna najwyraźniej potrzebuje czasu, żeby się z tą nową sytuacją trochę oswoić. Zastanawiał się, jak on z kolei poradzi sobie z rolą ojczyma, czy te dzieciaki na pewno go zaakceptują i czy to wszystko jest rzeczywiście tym, czego naprawdę chce?

ROZDZIAŁ JEDENASTY

RS

Powoli! To słowo miało im pomóc w pokonywaniu kolejnych etapów na drodze do pełnego poznania. Najbliższe dni pokazały jednak, jakie to było trudne.

Pete przez pierwszy tydzień trzymał się jakoś, ale w drugim szło mu znacznie gorzej. W piątek był już tak sfrustrowany, że cały dzień warczał na personel, szczególnie na Annę, która rewanżowała mu się tym samym. Któregoś dnia późnym popołudniem zamknął na klucz drzwi gabinetu i wziął ją w ramiona. - Dłużej tego nie wytrzymam - szepnął, wtulając twarz w jej włosy. - Ja też - odparła szeptem, po czym podniosła głowę, przez chwilę badawczo patrzyła mu w oczy, jakby chciała coś z nich wyczytać, i dodała: Obiecuję jednak, że coś wymyślę. Czy mogę dziś wyjść trochę wcześniej? Skinął w milczeniu głową. - Czy zobaczymy się później? - zapytał. Uśmiechnęła się leciutko. - Bądź w domu po pracy. Wkrótce się z tobą skontaktuję.

- 127 -

Dotrzymała słowa. Trzy godziny później zjawiła się pod jego drzwiami z niedużą torbą w ręku. Na jej twarzy malował się wyraz zakłopotania. - Wybierasz się gdzieś? - spytał, patrząc wymownie na jej torbę. Uśmiechnęła się blado. - Ja... przyszłam, żeby zostać - wyjąkała. - Oczywiście, jeśli tego chcesz, jeśli to aprobujesz. Na noc, z tobą... Nagle jej głos się załamał. Nerwowo przełykała ślinę, usiłując pokonać narastające zdenerwowanie. Pete stał bez ruchu w drzwiach, patrząc na nią ze zdumieniem. - Możesz mnie zaprosić do środka albo odprawić - wykrztusiła. - Nie! - zawołał i wyciągnął do niej ręce, jakby ktoś nagle go odczarował. Pociągnął ją w kierunku stojącego w pobliżu fotela, usiadł w nim i posadził ją szczęściu.

RS

sobie na kolanach. - Dlaczego teraz? - zapytał, wciąż nie dowierzając swemu Odetchnęła głęboko i przez chwilę badawczo mu się przyglądała. - Rozmawiałam o tym z dziećmi - wyznała cicho. - Wydawało mi się, że w tych okolicznościach to najlepsze wyjście. - Czuł, jak jego serce zaczyna szybciej bić. Rozmawiała o ich prywatnych sprawach z dwójką nastolatków? Powiedziałam, co czuję do ciebie - ciągnęła. - Przyznałam, że bardzo chcę się z tobą kochać i że się boję, co o mnie pomyślą, jeśli się okaże, że nam nie wyszło. Czy będą rozczarowani? Czy będą uważali, że ich oszukałam, że dałam im zły przykład? - I...? - spytał, przyciągając ją mocniej do siebie. Uśmiechnęła się i pocałowała go w usta. - Jackie spakowała mi torbę, a Josh zrobił wykład na temat bezpiecznego seksu. Powiedzieli, że zamówią na obiad pizzę i że mają nadzieję, że nie zjawimy się w domu przed szóstą. - A więc jesteś moja przez cały weekend? - zapytał, poruszony niezwykłością tego, co zrobiła. - 128 -

- Mam nadzieję, że na zawsze! Oczywiście, jeśli się okaże, że naprawdę do siebie pasujemy. Żadne słowa nie były w stanie wyrazić tego, co czuł. Uśmiechnął się więc tylko i jeszcze mocniej ją do siebie przytulił. - Czy wszystko w porządku? - zapytał Josh, gdy w niedzielne popołudnie wchodzili do domu, trzymając się za ręce. - Myślę, że można tak powiedzieć - odparł Pete, zastanawiając się, dlaczego wcale nie czuł się tym pytaniem zakłopotany, po czym doszedł do wniosku, że było tak, ponieważ tym, kto je zadał, kierowała prawdziwa troska, a nie zwykła ciekawość. Natomiast Anna oblała się rumieńcem i zniknęła, usprawiedliwiając się, że musi schować swoje rzeczy do szafy. Tak samo się czerwieniła, kiedy ją

RS

rozbierał, kiedy się kochali i później, kiedy ją poprosił, by została jego żoną. Josh wyciągnął rękę.

- Gratuluję wam obojgu, Jackie również. Rozmawialiśmy o was i mam wam przekazać, że jeśli kiedykolwiek uznacie, że wam przeszkadzamy, po prostu szczerze nam o tym powiedzcie.

Pete poczuł, jak coś ściska go za gardło i pomyślał, że miłość sprawia, iż człowiek staje się sentymentalny. - Jestem pewien, że nigdy nie będziecie nam przeszkadzać - odrzekł, klepiąc po ramieniu tego prawie już dorosłego chłopaka, który wkrótce miał zostać jego przybranym synem. - Chcę was zapewnić, że wcale nie mam zamiaru wciskać się między was ani zajmować miejsca, które należało do kogoś innego. Jeśli tak uważacie, to mam nadzieję, że mi o tym powiecie. - Masz na myśli ojca? Nie musisz się o to martwić. W tym domu bywaliśmy jedynie podczas weekendów, a potem przez ostatni rok, kiedy ojciec był już bardzo chory, Anna przeniosła jego łóżko do salonu, żeby do końca był wśród nas. Ja spałem w pokoju, który kiedyś on i mama zajmowali podczas weekendów. Tak więc, jeśli chcesz zamieszkać z nami, nie musisz się obawiać, - 129 -

że duch mojego ojca będzie cię prześladował. Pete cicho westchnął i ponownie poklepał go po ramieniu. - Od kiedy to jesteś taki mądry? - zapytał. - Sądziłem, że z nas dwóch to ja mam prawo do udzielania mądrych rad. Josh uśmiechnął się szeroko. - Wiesz, bardzo polubiłem te nasze męskie rozmowy. Muszę cię jednak zmartwić. Kiedy ja i Jackie zorientowaliśmy się, że Anna interesuje się tylko tobą, postanowiliśmy, że dobrze będzie, jeśli spędzę z tobą trochę czasu i lepiej ci się przyjrzę, zanim Anna zdąży zrobić jakieś głupstwo. - Nie mogę w to uwierzyć! - zawołał Pete. - Kiedy odkryliście, że...? Myślałem, że to ja rozdaję karty w tej grze, a nie ty! - Czy to ważne kto, skoro wszystko dobrze się skończyło? - zapytała

RS

Jackie. - Czy nie jest najważniejsze, że wreszcie możecie być szczęśliwi? - Masz oczywiście rację - z odrobiną przekory powiedział Pete, zwracając twarz ku Annie, która właśnie do nich dołączyła. Lekki rumieniec zabarwiał jej policzki, a w błękitnych oczach lśniły maleńkie gwiazdki. Czyż to nie dziwne, że można zobaczyć gwiazdy w biały dzień?

- 130 -