Wild Meredith, Bliss Chelle - Zmysłowa idealna żona.pdf

SAVE OFFLINE

Dla Helen – dziękuję, że jesteś przy mnie od pierwszego dnia! Dla Meredith i Jona – dziękuję za waszą przyjaźń, szczodrość i lojalność

ROZDZIAŁ 1 KATE Zawsze powtarzał, że mam najpiękniejsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widział. Tak naprawdę moje tęczówki były raczej szare niż błękitne, ale gdy patrzył w nie z twarzą pomiędzy moimi udami, jego oczy płonęły tak mroczną intensywnością, że wierzyłam w ich niebieskość i piękno. – Lubisz to, najsłodsza? – wyszeptał w moją mokrą skórę, budząc we mnie dreszcz. Price, gdy mnie tam całował, zawsze patrzył mi w oczy. Od pierwszego razu, jeszcze w college’u. To był szalony romans – miłość od pierwszego wejrzenia, nieważne, jak ckliwie to brzmi. Po dyplomie on zaczął handlować akcjami na Wall Street, a ja zatrudniłam się jako autorka tekstów reklamowych w „The New York Tribune”. Udało nam się też znaleźć urocze mieszkanko w Brooklynie, przytulne i idealne. Tak, idealne. Idealnie też czułam się za każdym razem, gdy Price lizał mnie tam i ssał, a jego gardłowy jęk rezonował falami po wrażliwej skórze wnętrza moich ud. Nie spuszczał przy tym ze mnie wzroku. – Boże, tak! – westchnęłam. – Tak, tak. Podciągnął mnie tak, że wsparłam się na kolanach i przedramionach, i wymierzył lekkiego klapsa w pośladek. – Masz najładniejszy tyłek, Kate. Przeszły mnie ciarki. Uwielbiałam, gdy ssał mnie w tej pozycji. Już byłam na skraju orgazmu. Wiedziałam, że nie minie dużo czasu, zanim… – Oooch! Wsunął dwa palce w moją mokrą szczelinę, a ja zadrżałam konwulsyjnie. Price dostarczał mi niezliczonych orgazmów w trakcie naszych wspólnych lat, z których każdy zawsze wydawał się jeszcze wspanialszy od poprzedniego. Ten przypominał implozję – każda komórka w moim ciele pędziła ku rdzeniowi. Natarłam, próbując głębiej wciągnąć palce. – O, tak… Dojdź dla mnie, słodka Kate. Moje kończyny dygotały, ramiona poddały się w końcu. Już tylko uda podtrzymywały mój tyłek w powietrzu. – Uwielbiam, gdy dzięki mnie dochodzisz – mruknął niskim chrapliwym głosem. – Masz pojęcie, jak pięknie teraz wyglądasz? Jego słowa znów porwały mnie na sam szczyt. – Czuję cię, najsłodsza. Czuję, że jesteś gotowa na kolejny orgazm. – Wysunął palce i zaraz potem znalazł się we mnie. To wystarczyło. Eksplodowałam wokół niego. – Price! Boże, Price! – O tak, skarbie. Uwielbiam, kiedy wykrzykujesz moje imię. Uwielbiam, kiedy dzięki mnie dochodzisz. – Wbił się we mnie raz jeszcze. – Otulasz mnie tak kompletnie, Kate. Nikt nigdy… Nikt inny na całym świecie, tylko ty… Wypchnęłam biodra do tyłu, zmuszając go, by przyspieszył. Mocno i szybko. Tak właśnie lubiłam, zwłaszcza przed jego wyjazdem w kolejną delegację. Zawsze upewniał się, że gdy go nie będzie, będę myśleć wyłącznie o nim. A ja myślałam zawsze. Price nigdy nie opuszczał moich myśli. Wdarł się we mnie głębiej i wycofał. A gdy jęknęłam, czując pustkę, przewrócił mnie na plecy, rozłożył moje nogi i wszedł we mnie ponownie.

– Spójrz na mnie, Kate. Chcę patrzeć w twoje piękne niebieskie oczy. – Na jego brwiach pojawiły się kropelki potu. Ciemne pasma włosów przykleiły się do czoła. – Jesteś piękna. Taka piękna… – Pchnął raz jeszcze, z jękiem. – Boże, tak! To takie cudowne uczucie… Nadwrażliwa po wielokrotnym orgazmie, czułam każdy najdrobniejszy paroksyzm, gdy Price we mnie wystrzelił. Pewnego dnia zrobimy razem dziecko, pomyślałam. Jeszcze nie nadeszła ta pora, ale pewnego dnia… Osunął się na mnie, rozpalony i śliski. Po kilku sekundach wymamrotał: – Wybacz, skarbie. – Przetoczył się na bok. Odwróciłam się do niego i musnęłam jego wargi ustami. – Już za tobą tęsknię. Oparł ramię na czole. Miał zamknięte oczy. – Ja za tobą też. Ale to zaledwie tydzień. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go znowu. – Dla mnie tydzień bez ciebie jest jak rok. Otworzył oczy i odwrócił się do mnie. – Wiem. Będę dzwonić do ciebie codziennie, jak zwykle – westchnął. – Lepiej zacznę się zbierać, jeśli mam zdążyć na ten samolot. A tobie przyda się popołudniowa drzemka. Zasłużyłaś. Gdy wstawał, poczułam ugięcie materaca. Chciałam czuwać, dopóki nie wyjdzie, ale byłam padnięta. Miałam za sobą osiemdziesięciogodzinny tydzień pracy i jeszcze udało mi się wrócić do domu, by zobaczyć się z Price’em przed jego wyjazdem. Nazajutrz była sobota. Zamierzałam rozkoszować się naprawdę zasłużoną sesją długiego snu, a potem późnym lunchem z moją najlepszą przyjaciółką. I pójść na masaż. – Kocham cię, skarbie – szepnęłam, odpływając. Jego słowa wróciły do mnie echem. – A ja kocham ciebie. Zawsze.

Podskoczyłam na łóżku. Co to za wkurzający hałas, do cholery? To nie mój budzik. Nie nastawiałam go. Przecież chciałam tylko uciąć sobie drzemkę. Dzwonek do drzwi. Spałam tak mocno, że nie rozpoznałam jego dźwięku. Szybko sięgnęłam po telefon leżący na szafce nocnej. Południe? O cholera! Naprawdę byłam zmęczona. Ogarnął mnie żal. Przecież chciałam pożegnać się z Price’em, zanim wyjdzie. Teraz jest już pewnie gdzieś nad Atlantykiem. W pośpiechu naciągnęłam dres i koszulkę, wyszłam chwiejnym krokiem z sypialni i stanęłam przed drzwiami. Nacisnęłam guzik domofonu. – Tak? – Pani Lewis? Katherine Lewis? Odchrząknęłam. – Tak. – Tu oficer Trent Nixon, NYPD. Mam, hm, wiadomość dla pani. Mogę wejść? Serce mi zamarło. Musiało stać się coś strasznego. Rok później – Daj spokój, Kate – namawiała mnie Michelle, moja szwagierka. – Potrzebujesz wakacji. – Przez cały ostatni rok miałam wakacje. Rzadko pracowałam. Nie musiałam. Price zostawił mi bardzo wysoką sumę z ubezpieczenia na życie. Przy odpowiednich inwestycjach nie musiałabym pracować już nigdy więcej. I dobrze, bo najzwyczajniej

w świecie nie miałam na to ochoty. – No właśnie. A co z twoją obiecującą karierą? Obiecującą przyszłością? Przyszłość bez Price’a? Nie, dziękuję. Zerknęłam na szwagierkę. Była do niego bardzo podobna, z tymi ciemnymi włosami i wyrazistymi oczami. Cechował ją ten sam waleczny duch i determinacja, którą okazywała teraz. Michelle uznała, że powinnam pojechać z nią w tropiki. W babską podróż na jakąś daleką wyspę na południowym Pacyfiku. Nie kupowałam tego. – Nie możesz rozczulać się nad sobą do końca życia – ciągnęła. – Jakoś nie mogę się powstrzymać, Chelle. Cóż za niedopowiedzenie! Jak miałam zapomnieć o miłości swojego życia? Dotknęła mojego przedramienia, bez wątpienia próbując mnie pocieszyć, ale bez powodzenia. – Ja też za nim tęsknię. Wszyscy tęsknimy. Rozumiem. Tylko myślała, że rozumie. Nie rozumiała niczego. Była jego młodszą siostrą, a nie bratnią duszą. Nie kobietą, która miała urodzić jego dzieci, te piękne urojone dzieci, których nigdy nie dane mi będzie poznać. Nie kobietą, z którą miał się zestarzeć – śmiać się razem z nią na parkowej ławce, karmić gołębie i obserwować bawiące się wnuki. Wrota piekieł odebrały mi mojego ukochanego, a nikt tego nie pojmował. Nikt nie rozumiał. Michelle rozejrzała się po kuchni. – Kiedy sprzątałaś tu po raz ostatni? Kiedy zjadłaś coś przyzwoitego? Brudne naczynia piętrzyły się w zlewie, a na stole stały resztki chińszczyzny na wynos sprzed dwóch dni. Nie miałam ochoty ich dojeść. Milczałam. – Posłuchaj – oświadczyła Michelle. – Zabieramy się stąd. Dzwonię po ekipę sprzątającą, żeby odkaziła to wszystko, i zapraszam cię na lunch. Podczas którego będziesz jeść. A potem idziemy na zakupy. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale uciszyła mnie gestem. – Nie kłóć się ze mną. Potrzebujesz ubrań. Styl wyspiarski. – Sięgnęła do torebki i wyjęła z niej jakieś papiery. – To są nasze bilety i plan podróży. Wylatujemy jutro rano.

Po obfitującym w turbulencje locie, rejsie promem, podczas którego prawie się pochorowałam („To nie choroba morska, oświadczyła Michelle, to tylko nerwy”), i przejażdżce po mocno nierównej kamienistej drodze dotarłyśmy w końcu do niewielkiej willi z widokiem na ocean. Na wyspie Leiloa leżącej na południowym Pacyfiku. Taksówkarz wypakował nasze bagaże. Michelle zapłaciła i mruknęła do niego coś, czego nie zrozumiałam. Gdy odjechał, odwróciła się do mnie. – I co myślisz? – Myślę, że muszę siku. – Wyboje i wstrząsy po drodze zrobiły swoje. – Na litość boską, Kate! Rozejrzyj się. Tu jest pięknie. Zaraz mamy plażę, zachody słońca podobno są cudowne. To jest raj. Ciesz się nim! Ucieszyłoby mnie jedynie, gdybym została zabita i zakopana. Sięgnęłam po walizkę i torbę podręczną. – Chodźmy do środka. Michelle pokręciła głową z westchnieniem. – Dobra. – Wyjęła z kieszeni klucz i otworzyła drzwi. – To miejsce jest podobno super. Cztery sypialnie, w pełni wyposażona kuchnia. Basen i jacuzzi. – Po co nam cztery sypialnie? – Zaczęłam marudzić.

– Odpuść sobie chociaż ten jeden raz. Dobra, Kate? Wykazywała się ogromną cierpliwością do mojego pesymizmu, więc w zamian mogłam chociaż spróbować dobrze się bawić podczas wycieczki, którą dla nas zorganizowała. Ewidentnie zadała sobie dużo trudu. Podróż odbyłyśmy w pierwszej klasie. Michelle musiało to sporo kosztować. Mnie przynajmniej było stać na taki luksus. – Dobra, wygrałaś. Zróbmy to. Willa była piękna, urządzona wygodnie i nowocześnie. Na wyposażeniu kuchni znajdowała się profesjonalna płyta gazowa, marmurowe blaty i ogromna lodówka ze stali nierdzewnej. Michelle otworzyła ją i wyjęła butelkę szampana Moët. – Bąbelki do toastu za początek naszych trzech tygodni w raju! Nie byłam jeszcze w nastroju do imprezowania. – Nie, dziękuję. – Hej, pamiętasz? Obiecałaś, że to zrobimy. – Odpakowała korek i wyjęła go z pyknięciem. – Masz rację. Tak powiedziałam. Próbując wypełnić zobowiązanie, przeszukałam szafki i wyjęłam z nich odpowiednie kieliszki. Michelle napełniła je i wręczyła mi jeden. – Za odnalezienie tego, co straciłyśmy! – wzniosła toast. Gwałtownie wciągnęłam powietrze. Interesujący dobór słów. Wiedziałam, że nigdy nie odnajdę tego, co straciłam, ale może jednak spróbowałabym odnaleźć chociaż część siebie. Część wystarczająco silną, która pomogłaby mi przetrwać to, co nadchodziło. – W porządku. Za odnalezienie tego, co straciłyśmy. – Upiłam łyk musującego płynu. Bąbelki zatańczyły na języku. – W takim razie – zaproponowała Michelle – przebierzmy się i chodźmy na spacer po plaży. Zainstaluj się na końcu korytarza na piętrze. Ja wezmę sypialnię na dole. Zaniosłam bagaże na górę, do pokoju, który dla mnie wybrała, i… Gdy weszłam do środka, prawie ­opadła mi szczęka. Była to najpiękniejsza główna sypialnia, jaką widziałam kiedykolwiek. Nie potrzebowałam aż takiej. I dlaczego w ogóle Michelle wynajęła tę konkretną willę? Spokojnie zadowoliłby nas jeden pokój hotelowy z dwoma łóżkami. Małżeńskie łoże okrywała jedwabna pościel w odcieniach czerni i srebra. Komody i stoliki nocne wykonano z ciemnego drzewa wiśniowego. To wszystko nie umywało się jednak nawet do łazienki. Czysta dekadencja: srebrzystobiałe marmurowe blaty i czarna ceramika, z bidetem włącznie. Wanna i prysznic parowy pomieściłyby dwie osoby. Odetchnęłam głęboko. Wokół pachniało różami i lawendą. Rozpakowałam się i włożyłam seksowne różowe bikini, do kupna którego namówiła mnie Michelle. – Masz wspaniałe ciało – oświadczyła. – Powinnaś się nim chwalić! Tylko komu? Nie miałam pojęcia. W każdym razie włożyłam bikini i owinęłam się w talii czarno-różowym sarongiem. Wsunęłam stopy w klapki, zaczesałam moje miodowe blond włosy do tyłu i zebrałam je wysoko w koński ogon. Po czym zeszłam na dół. Michelle czekała na mnie w kuchni, w górze od bikini w odcieniu królewskiego błękitu i w białej zwiewnej długiej spódnicy. Wręczyła mi kolejny kieliszek szampana. – Bąbelki do spaceru. – Po publicznej plaży? – To prywatna plaża, głuptasie. Widziałaś jakieś domy w pobliżu, gdy tu jechałyśmy? Zauważyłam niewiele. Byłam zbyt zajęta użalaniem się nad sobą. – Przepraszam. W takim razie to chyba w porządku? – Oczywiście, że wszystko w porządku – odparła Michelle z uśmiechem. – No, rusz się. Po

wyjściu skręć w lewo. Widoki są spektakularne. Zaraz cię dogonię. – Podniosła kieliszek do ust. – Nie. Zaczekam na ciebie. – Muszę zadzwonić, a nie chcę, żebyś tu siedziała, gdy pod nosem masz plażę i fale. Idź. Nie chcesz chyba przegapić zachodu słońca? Co miałam do stracenia? Skoro i tak straciłam wszystko, kilkuminutowy samotny spacer po piasku nie mógł mnie zranić bardziej. Zacisnęłam palce na nóżce kieliszka, wyszłam na zewnątrz i spojrzałam na ocean. Słońce opadało za horyzont powoli, niczym jaskrawopomarańczowa piłka otoczona promieniami żółci i bieli. Świeciło jeszcze całkiem mocno, więc osłoniłam oczy. Nie pomyślałam, żeby włożyć okulary. Zaczęłam iść wzdłuż brzegu, spoglądając w dół na miriady muszli i florę wyrzuconą na plażę. Po przejściu kilkuset metrów rozejrzałam się za Michelle, ale jej nie zauważyłam. Szłam dalej, patrząc na słońce i przed siebie. Aż… Michelle powiedziała, że to prywatna plaża. Dlaczego zatem w moją stronę idzie jakiś człowiek? Zmrużyłam powieki, żeby dostrzec coś więcej. Jego pewny siebie krok wydał mi się znajomy. Moje serce załomotało. Nie. To niemożliwe. Ku mnie szedł duch. Duch, który twierdził, że mam najpiękniejsze niebieskie oczy, jakie widział kiedykolwiek.

ROZDZIAŁ 2 PRICE Marzyłem o tym dniu. Spędzałem w łóżku bezsenne noce, zadręczając się myślami o takiej możliwości. Przez połowę tych nocy próbowałem to sobie wyperswadować. Mogłem pozwolić jej żyć, zapomnieć o mnie. Może tak właśnie należało postąpić, lecz gdy tylko sięgnąłem po telefon i zadzwoniłem do Michelle, zrozumiałem, że nie ma już powrotu. Nawet jeśli Kate zakochała się w innym, znajdę sposób, żeby ją odzyskać. Jest moją żoną i nic nie może tego zmienić. Nawet moja rzekoma śmierć. Słońce paliło mi barki, piasek ustępował pod moimi stopami, gdy szedłem ku postaci na plaży. Skierowała twarz w moją stronę i utkwiła we mnie wzrok. Moje serce przyspieszyło. Czyżby mnie rozpoznała? W głowie miałem każdy chyba scenariusz naszego spotkania. Łzy szczęścia w jej oczach? Zawiśnięcie na mojej szyi? Lądowanie w łóżku, gdy tylko będziemy mogli? Ręce mnie swędziały, żeby znów jej dotknąć. Moja słodka Kate. Gdy się do niej zbliżałem, stała nieruchomo jak posąg. Usta miała otwarte, jej ręce zwisały bezwładnie po bokach. Czyli z rzucania się na szyję nici. Zwolniłem, a gdy nasze spojrzenia spotkały się, moje serce przestało bić. Te niebieskie oczy! Boże kochany, rzuciły mnie na kolana, kiedy tylko zobaczyłem je w szkole. Przepadłem wtedy na zawsze. I nic się w tej kwestii nie zmieniło. – Kate. Wyciągnąłem rękę. Rozpaczliwie pragnąłem jej dotknąć. Pokręciła głową i podniosła drżącą dłoń do ust. – To niemożliwe… – Kate, to ja – powiedziałem z naciskiem. – To ja, Price. Pokręciła głową tak energicznie, że niemal zatoczyła się do tyłu. – Nie jesteś prawdziwy. To nie jest prawda. Ty nie żyjesz. – Jestem prawdziwy, kochanie. To ja. Przysięgam. Nie potrafiłem dłużej trzymać się na dystans. Dopadłem jej w kilku długich susach, chwyciłem za ramiona i przycisnąłem do piersi. Wystarczyło, że jej dotknąłem, a z gardła Kate wyrwał się szloch. Jej ból był tak nagi, tak prawdziwy! Podciął mi nogi i uderzył w żołądek. Wziąłem ją w ramiona, ukryłem twarz w jej szyi i odetchnąłem głęboko. Grejpfrut. Boże, nawet pachnie tak samo! Pożałowałem, że nie wszystko mogło tak pozostać. Nie przestawała szlochać. Wydawała się taka krucha w moich objęciach. Zeszczuplała. Zauważyłem ciemne sińce pod jej oczami. Obojętność na świat, teraz maskowaną przez szok, jaki wywołało moje pojawienie się. To wszystko zniknie, postanowiłem. Gdy tylko przestanie płakać, pozwoli mi się pocałować i kochać. Odsunąłem Kate delikatnie, zaledwie na tyle, by spojrzeć jej w twarz i otrzeć łzy z policzków. Uspokajałem ją. Nagle mój wzrok przykuła jakaś ciemnowłosa postać. Na ścieżce, kilka metrów od nas, stała Michelle. – Chelle. Zaczęła ku nam biec, gdy tylko wypowiedziałem jej imię. Kate odsunęła się, zanim zdołałem ją

przytulić, a moja siostra w mgnieniu oka zajęła jej miejsce. – Ty draniu…! O mój Boże, nie wierzę, że naprawdę tu jesteś! To naprawdę ty! Łzy płynęły po jej policzkach, zatrzymywały się na jej uśmiechu i moczyły mi twarz, gdy obsypywała mnie tysiącem pocałunków. Przygarnąłem ją mocno, a łzy Michelle wkrótce zamieniły się w śmiech. Nie słyszałem tego cudownego dźwięku od… Cóż, od lepszych czasów. W końcu zrobiła krok do tyłu i oboje spojrzeliśmy na Kate, która ciasno otoczyła się ramionami. Dygotała, pomimo tropikalnego żaru. Michelle wzięła ją za rękę. – Chodź. Wejdziemy do środka i dokończymy tę butelkę. Mamy co świętować. Kate zdobyła się na słaby uśmiech. Zerkała na mnie raz po raz, jakby nie potrafiła uwierzyć, że jestem prawdziwy. Wszedłem za nimi do środka, zauważając po drodze, że radości przebywania na tropikalnej wyspie nie mąci szum klimatyzatora. Sprawę wietrzenia załatwiał przeciąg. – Piękne miejsce – powiedziałem z uśmiechem. Wybrałem willę na tę okazję po krótkich poszukiwaniach. Musiała być ustronna, to jasne, ale dla Kate musiała też być najlepsza. Miałem nadzieję, że się jej podoba. Bez wątpienia biła na głowę łódź, którą przez ostatnie miesiące nazywałem domem. Kate oparła się na barowym blacie i zapatrzyła w przestrzeń, a Michelle zaczęła biegać pomiędzy lodówką ze stali nierdzewnej a ciemnymi lakierowanymi szafkami. Nalała mi kieliszek szampana. – Jest wspaniałe. Naprawdę potrafisz wybrać idealne miejsce na rodzinne spotkanie po latach – odparła Michelle, po czym znów wybuchnęła radosnym śmiechem. Kate spojrzała na nią, na mnie i znów na nią. – Wiedziałaś? Uśmiech Michelle przygasł nieco. – Price zadzwonił do mnie w zeszłym tygodniu. Powiedział tylko, że mam zarezerwować ten dom dla nas obu i utrzymać wszystko w tajemnicy. To dlatego zorganizowałam ten wyjazd tak nagle. Musiałam cię tu dostarczyć najszybciej, jak się tylko dało. Kate znów pokręciła głową. W jej oczach błysnęły nowe łzy, które osiadły na długich rzęsach. – Kochanie… – Podszedłem do niej. – Żadne kochanie! – Trzasnęła dłonią w marmur. – Byłeś martwy! Pochowaliśmy cię! Michelle dała spokój butelce z szampanem. – Zostawię was samych. Przepraszam – powiedziała łagodnie. – Pozwiedzam trochę wyspę. Wrócę przed zmrokiem. Przecisnęła się obok mnie ze wzrokiem wbitym w ziemię, ale przedtem wycisnęła jeszcze jeden przelotny pocałunek na moim policzku. I znikła, pozostawiając mnie sam na sam z żoną. Z moją bardzo złą, namiętną, piękną żoną. Z kobietą, którą potrafiłem doprowadzić do orgazmu w mniej niż minutę. Z kobietą, którą przysiągłem kochać do końca życia. Z kobietą, która musiała znieść mój pogrzeb. Zacisnąłem szczęki do bólu na samą myśl. Kate, odziana w czerń, żegnająca się ze mną na zawsze wśród rodziny i przyjaciół. – W tej trumnie niczego nie było, Kate. Gdyby znaleziono ciało, nie stałbym teraz tutaj. Ukryła twarz w dłoniach i zaczęła cicho szlochać. Oparłem się pokusie, by znów wziąć ją w ramiona. – Wiem, że jesteś zdenerwowana… Poderwała głowę i zmrużyła powieki. – Zdenerwowana? Zostawiłeś mnie samą, Price! Na rok! Zostawiłeś mnie, żebym pozbierała resztki naszego życia! Gdzie byłeś, gdy moje serce umierało? Zwiedzałeś egzotyczne wyspy?

Surfowałeś? Objęła wzrokiem moje opalone umięśnione ciało, jakby myśląc, że odarłem swoją tożsamość ze wszystkich oznak życia, żeby urwać się na dłuższe wakacje. Nie mogła się mylić bardziej. Pokonałem dystans między nami i przyciągnąłem ją gwałtownie ku sobie. Tym razem nie zamierzałem jej wypuścić. – Zrobiłem to dla nas. Zrobiłem to dla ciebie, Kate. Nie rozumiesz, ale spróbuj uwierzyć. Nie było innego sposobu. Przełknęła ślinę. Jej gniew i płacz jakby nieco osłabły. – Kocham cię – powiedziałem przez zaciśnięte zęby. Boże drogi, Kate nie ma pojęcia jak bardzo! – Żyję, ale część mnie umarła, gdy spadł ten samolot. Chcę ją odzyskać. Chcę odzyskać ciebie. Znów zaczęła kręcić głową, ale dotknąłem jej policzka, lekko uniosłem ku sobie jej twarz i unieruchomiłem ją. Nasze wargi znalazły się blisko. Gdybym tylko tym pocałunkiem mógł sprawić, że zrozumie wszystko… Zapewnić ją, że moje serce było jej wierne przez cały ten czas. W sumie warto spróbować. Opadłem na jej usta, ominąłem jej wargi i odnalazłem aksamitny język. A potem wziąłem więcej. Wiedziałem, że powinienem celebrować miękki cud jej ust na moich, ale zamiast tego go pożerałem. Pożerałem Kate, aż zabrakło nam tchu. Gdy w końcu się rozdzieliliśmy, dyszałem ciężko i byłem rozpaczliwie sztywny – zarówno zdruzgotany, jak i pełen nadziei, miotany konfliktami i spokojny. Teraz. Gdy znajdowała się na tyle blisko, bym mógł ją przytulić. – Kate, muszę z tobą być. – Mój głos łamał się od ledwie wstrzymywanych pragnień. Stanęła na palcach, przeczesała dłońmi moje długie włosy i znów doprowadziła do spotkania naszych warg. Coś stopniało we mnie, niczym kostka lodu w letnim słońcu – lęk i wątpliwości, które ogarnęły mnie, gdy wzdrygnęła się przed moim dotykiem. Nie. Wciąż była moją Kate. Postanowiłem pokazać jej, że i ja nadal jestem tym samym mężczyzną. Pod tymi względami, które się liczą. Wziąłem ją na ręce, otoczyłem biodra jej udami i wyniosłem ją z salonu do najbliższej sypialni. Kopniakiem zamknąłem za nami drzwi i postawiłem Kate przy łóżku. Jej oczy zamgliło pożądanie, a ja w tej samej chwili przysięgłem sobie, że będzie wyglądać jak teraz przez cały krótki pobyt na tej wyspie. Powiodłem dłońmi po jej barkach i ramionach. Zamierzałem się z nią kochać. A potem chciałem ją nakarmić. A potem… Wiedziałem, że na pewnym etapie zażąda odpowiedzi. Najpierw jednak musi dokonać wyboru. Wyboru, który uratuje lub zniszczy naszą przyszłość. Kochałem ją, lecz decyzja należała do niej. Wyrwała mnie z zamyślenia, wyciągając do mnie ręce i zsuwając białą lnianą koszulę z moich ramion. Potem pociągnęła za sznurki przy moich szortach. – Zdejmij je. Ton jej głosu nie brzmiał żartobliwie ani radośnie. Graniczył z desperacją. Wyczuwałem to, bo sam byłem opętany myślą, by mieć ją – nagą, bezbronną i otwartą na mnie – gdy połączę nasze ciała i zmuszę ją do krzyku. Wzdrygnąłem się, gdy dotknęła mojego kutasa, twardego jak pieprzony granit. Szybko pozbyłem się szortów. Źrenice pod przymkniętymi powiekami Kate rozszerzyły się, ale ja nie byłem w stanie torturować się jej seksownym spojrzeniem ani chwili dłużej. Szarpnąłem za węzeł sarongu i rozsupłałem sznureczki bikini, aż wszystko opadło na podłogę. Pchnąłem ją na materac i podążyłem za nią, rozchylając jej nogi, by zająć przestrzeń pomiędzy nimi. Wszystko we mnie domagało się wdarcia się w nią od razu, ale obawiałem się, że jest na to zbyt słaba. Ostatnie, czego chciałem, to skrzywdzić ją lub przestraszyć bestią, która żyła we mnie i której nie karmiłem od roku. Bestia ta pragnęła wyłącznie jednej kobiety. Kusiło wyłącznie jej ciało, jej zapach,

smak jej idealnej cipki. Przyszło mi do głowy, że mogła być z innymi. Kto wie, z jakimi pokusami musiała mierzyć się w żałobie, pewna, że odszedłem na zawsze? Odepchnąłem od siebie tę myśl. Wybaczyłem jej, ponieważ to ja potrzebowałem prawdziwego wybaczenia za piekło, na które ją skazałem. Z jękiem zsunąłem się niżej i zanurkowałem w słodkie niebo pomiędzy jej udami. Mruczałem zaklęcia w jej mokre ciało, wdzierałem się w nią palcami, testowałem ją, przypominałem ją sobie… – Wciąż mam wrażenie, że to sen. To nie może być prawda – wyszeptała gardłowo, wplatając palce w moje włosy. Do kurwy nędzy, nie byłem zjawą! Byłem jej mężem! Podsunąłem się wyżej. Złączyłem nasze usta w gorącym pocałunku i wcisnąłem żołądź w jej łechtaczkę. – Nie śnisz. Jestem prawdziwy. To… – pchnąłem najgłębiej, jak tylko się dało – …jest prawdziwe. Wygięła się w łuk i jęknęła w moje wargi. Boże, była taka piękna! Zaatakowały mnie tuziny pogrzebanych wspomnień. Pierwszy raz, kiedy ją miałem. Ostatni raz. Te chwile, w których zmuszałem ją, by mówiła zwariowane nieprzyzwoite rzeczy pod wpływem chwili. Gdy składałem jej jeszcze bardziej nieprzyzwoite obietnice, a potem ich dotrzymywałem. Musnąłem wargami jej szyję. – Gdy sprawię, że dojdziesz, Kate, zrozumiesz, że to prawda. Żaden sen nie może się równać z tym, co ci zrobię. Wysunąłem się tylko po to, by znów w nią wejść, tym razem powoli, rozkoszując się każdym centymetrem jednoczenia naszych ciał. Krzyknęła cicho i wbiła paznokcie w moje ramię. Kurwa, tęskniłem za tym dźwiękiem! Śpiew ptaków, fale rozbijające się o skały, orkiestra – reszta świata mogła je mieć. Natomiast jedynym dźwiękiem, jakiego pragnąłem w moich uszach, była muzyka delirycznych krzyków mojej żony, gdy pieprzyłem ją do szaleństwa. – Czy teraz wydaje ci się to prawdziwe, skarbie? – Każde słowo podkreślałem mocnym pchnięciem, przy którym stykały się nasze biodra. – Tak… Tak. Potwierdzenie padło z jej ust jeszcze kilka razy w rytmie moich pchnięć. Mógłbym tak spędzić całą wieczność. Mógłbym. Moglibyśmy. Pocałowałem ją znowu, leniwie i głęboko, marząc o tym, by zatrzymać czas i pozostać w tej chwili na zawsze. Po tym, przez co przeszliśmy, zasłużyliśmy na godziny pieprzenia się i mnóstwo dwudziestominutowych orgazmów. Nie byłem jednak przygotowany na to, jak intensywne okażą się te doznania po roku obywania się bez seksu. Nagle zaczęło mi zależeć tylko na tym, by doszła przede mną. Wysunąłem się z niej i pociągnąłem ją na krawędź łóżka, tak aby wsparła na niej pośladki. Całowałem jej gładkie łydki, układając je sobie na barkach. Powiodła opuszkami palców po moim brzuchu. Ten gest sprawił, że jej piersi złączyły się w uroczy sposób. – Ale ja chcę cię dotykać – powiedziała. Znów wsunąłem kutasa w jej mokry żar, powstrzymując jęk płynący z tego niewiarygodnego doświadczenia. – Możesz mnie dotykać. Zaraz po tym, jak dojdziesz, skarbie. Ja już długo nie wytrzymam. Po tych słowach zacząłem ją pieprzyć na poważnie. Utrzymywałem jej biodra pod idealnym kątem, uderzałem w jej najczulszy punkt, by posłać ją na orbitę. Mogłyby upłynąć całe dekady, a ja wciąż pamiętałbym, jaka kombinacja otwiera ten zamek… Jęczała coraz głośniej, a gdy dotknąłem kciukiem jej łechtaczki, stężała. Zacisnęła dłonie

w pięści, podwinęła palce stóp, a ja poczułem, że kurczą mi się jądra. Tak blisko. Tak cholernie blisko… – Kocham cię, Kate… Tak bardzo. O kurwa…! Krzyknęła. Chyba straciłem przytomność. Straciłem rachubę jej orgazmów, gdy przeszył mnie mój własny. I rozkołysał mnie tak, jak ja rozkołysałem ją ostatnim pchnięciem bioder. Wysunąłem się z Kate i położyłem się obok niej na łóżku, zanim ugięły się pode mną kolana. Nie pamiętałem, żebym kiedykolwiek czuł zadowolenie podobne do tego, gdy się do niej przytulałem. Przed naszymi oczami znajdowała się ściana okien z widokiem na ocean i rozsuwane drzwi prowadzące na kolejną prywatną plażę. Ciepła bryza wpadała do pokoju, unosząc jedwabiste zasłony wokół łóżka. Westchnąłem i zalała mnie czysta błogość. Jeśli umarłem, to było niebo. Po chwili Kate uniosła się na łokciu i spojrzała na mnie. Była jak niebieskooki anioł. Wyciągnąłem rękę, by dotknąć jej twarzy, zahipnotyzowany jej miękkością. Musnąłem każdą linię, odnowiłem znajomość z bladymi piegami, które pojawiały się na szczytach jej kości policzkowych, gdy wychodziła na słońce. Zgodzi się. Musi się zgodzić. W tej chwili wierzyłem w to głęboko. – Musisz mi wszystko opowiedzieć – odezwała się wreszcie.

ROZDZIAŁ 3 KATE Nie odpowiedział od razu, a ja, choć rozpaczliwie potrzebowałam wyjaśnień, nie naciskałam. Teraz musiałam go dotknąć. Pragnęłam… Nie, musiałam wejść w kontakt z jego skórą. Bez tego mógł zniknąć, a ja obudzić się i odkryć, że to był tylko długi sen. Miewałam podobne sny przez cały miniony rok, czasami tak realne, że budziłam się uśmiechnięta i zaspokojona, by zaraz potem dławić się łzami, gdy uświadamiałam sobie, że Price odszedł, a ja leżę w łóżku sama. Jego barki wciąż były szerokie i silne, bardziej opalone niż zapamiętałam, zapewne od tropikalnego słońca. Jego ciemne włosy urosły i teraz zakrywały uszy, ale wciąż przesypywały się jak najdelikatniejszy jedwab pomiędzy moimi palcami. Umięśniona klatka piersiowa i brzuch wciąż zapierały mi dech. A gdy musnęłam palcem jedną z brodawek, Price gwałtownie wciągnął powietrze i zamknął oczy. Jak dawniej. Nadal reagował na każdy mój dotyk. Miał pełne i różowe wargi, kilkudniowy zarost. To było inne; Price zawsze golił się gładko. Gdy objęłam jego policzek, onyksowa szczecina podrapała opuszki moich palców. Tak, inaczej. Inaczej, ale dobrze. Wyglądał surowo. Cudownie i surowo. A potem spojrzałam w jego ciepłe brązowe oczy i przeszył mnie dreszcz. Jego oczy się zmieniły. Nadal patrzył na mnie z tą samą intensywnością, z tą samą miłością, ale dostrzegałam w nich także coś zupełnie nowego. Te oczy wiele widziały. Płonęła w nich nowa wiedza. Ponura wiedza, do której go zmuszono. Generalnie wyglądał tak samo. Być może wciąż mnie kochał i potrafił sprawić, by uginały się pode mną nogi, ale zaszła zmiana. – Price – powtórzyłam – musisz mi wszystko opowiedzieć. Westchnął i pokiwał głową. – Zasługujesz na to, ale musisz mnie zrozumieć. Nie mogę powiedzieć ci wszystkiego. Jeszcze nie teraz. Nie jeśli mam ci zapewnić bezpieczeństwo. Poczułam mrowienie na karku. Zapewnić mi bezpieczeństwo? Po raz pierwszy dzisiaj zderzyłam się z rzeczywistością, jak z blokiem cementu. Price nie zginął podczas lotu. Przeżył, ale nie wrócił do mnie. Z wyboru. Upozorował własną śmierć. Nikt nie robi czegoś takiego dla zabawy. A ta ponura wiedza, którą dostrzegałam w jego oczach? To ona go tutaj doprowadziła. Doprowadziła nas. Nieważne, jaki był powód. Czy naprawdę musiał rozdzielić nas na cały rok? Każda komórka w moim ciele krzyczała, bym wzięła go w ramiona, pocałowała, zapomniała o minionych dwunastu miesiącach. Jakie miały znaczenie? Price wrócił, dosłownie powstał z martwych. Będziemy mieć dzieci. Zestarzejemy się razem. Otrzymaliśmy drugą szansę od losu. Nie, pokręciłam głową, wciąż obejmując jego policzek. Nie mogę go wypuścić. Nie mogę ryzykować, że zniknie w kłębach dymu. – Jesteś mi winien całą historię. Zniknąłeś… – Zadławił mnie szloch. – Pozwoliłeś mi myśleć, że nie żyjesz! Przełknął ślinę. Jabłko Adama podskoczyło na jego szyi. – Myślałem o tobie każdego dnia. W każdej pieprzonej minucie każdego dnia! – Sądzisz, że ja o tobie nie myślałam? Byłeś moim życiem, Price. I pozwoliłeś mi się pochować. Opłakiwać. Jak mam o tym zapomnieć? – Wiem, że trudno to zrozumieć, ale okoliczności… – Okoliczności, których nie chcesz mi zdradzić! Ty przynajmniej wiedziałeś, że ja żyję! Nie

prześladowały cię wizje mojego ciała uderzającego o ziemię, wybuchającego w płomieniach! – Boże, skarbie… – Zamknął oczy i wykrzywił twarz w grymasie. – Proszę. Nie rób tego. – Ty to zrobiłeś, Price! To był twój wybór! Wybrałeś, by do mnie nie wracać. Byłam dobrą żoną, do cholery! Dlaczego to zrobiłeś? – Kate, proszę. – Chwycił za mój nadgarstek i oderwał moją dłoń od swojej twarzy. Przycisnął do niej usta. – Powiem ci wszystko, gdy tylko będę mógł. Przyjdzie na to czas, obiecuję. Ale teraz… Czy nie możemy po prostu cieszyć się naszym spotkaniem? Cieszyć się tą nocą? Sapnęłam cicho. – Czy to jedyna noc, jaką mamy? Tym razem to on objął mój policzek. Jego ciemne oczy zapłonęły intensywnie. – To zależy od ciebie. Ode mnie? – Co ty do… Zawładnął moimi wargami, tym razem bez delikatności. Tym razem brał, a ja mu na to pozwalałam, otwierając się na niego instynktownie. Moje usta, moje ciało reagowały na niego jak zawsze. Jak dawniej. Nasze pocałunki zawsze były namiętne, zawsze rozpalały do czerwoności, lecz ten pochłonął mnie jak ogień. Nasze języki plątały się i ścierały, aż Price oderwał się ode mnie, dysząc ciężko. – Jesteś moja, Kate. Zawsze będziesz moja. Znów zmiażdżył moje wargi swoimi. Nie należałam do niego od roku… W tym punkcie moje myśli zatrzymały się, bo znów pokonały mnie pocałunki Price’a. Moje sutki stwardniały i wbiły się w jego gładką pierś, spragnione jego dotyku, jego ust. Gdy już dłużej nie mogły znieść ignorowania, przerwałam pocałunek. – Price. Moje sutki. Proszę. Objął moje piersi. – Takie piękne. – Pogłaskał ich szczyty, unikając pomarszczonych otoczek i obolałych czubków. – Proszę! Uśmiechnął się i ujął sutek pomiędzy pełne wargi, a prosto do mojej cipki pomknął dreszcz. Uwielbiałam doznania płynące ze ssania sutków, a nikt nie robił tego jak Price. – Moje – wymruczał w moją skórę. – Całe moje. Jęknęłam, gdy chwycił drugi sutek kciukiem i palcem wskazującym. Przeszywały mnie iskry, zbierając się w pulsowanie pomiędzy moimi nogami. Price nie przestawał ssać, a jednocześnie wodził drugą dłonią po moim brzuchu, pozostawiając po sobie żar. Gdy odnalazł łechtaczkę, wygięłam się w łuk w kierunku jego palców. Wypuścił sutek z ust. – Boże, jesteś mokrzuteńka, Kate. – Pogłaskał śliskie fałdki, a potem wsunął palce w moje wnętrze, parząc mnie żarem knykci. – Tak dawno nie kosztowałem tej słodyczy… Tak cholernie dawno! Zamknęłam oczy, gdy przejechał językiem po mojej szparce, a potem otworzyłam je szeroko. Oczywiście był tam. Wpatrywał się w moje oczy jak dawniej. Jego źrenice pociemniały i płonęły pożądaniem. Spojrzałam w nie i zobaczyłam jego duszę. Był tam. Ten sam Price. Wiele mogło się zmienić przez ten rok, ale to wciąż był Price. Mój Price. Pobudzał mnie i ssał, szepcząc w moje uda, warcząc, gdy mnie pożerał. A ja pięłam się coraz wyżej i wyżej, a gdy prawie znalazłam się na szczycie – autentycznie niemal zobaczyłam oczami wyobraźni ośnieżone wierzchołki Adirondack – wepchnął we mnie dwa palce. Odleciałam. – Boże, Price! Moje ciało dygotało. Krew w moich żyłach pędziła. Była jak wrzący miód. – Tak jest, najsłodsza. Dojdź. Dojdź dla mnie. Tylko dla mnie.

Wchodził we mnie palcami, pieścił mój wierzchołek. A gdy konwulsje osłabły, ponownie dostałam skrzydeł. Tym razem pulsowała moja macica – w orgazmie, który przeszywał zarówno serce, jak i duszę. Zanim zdołałam otworzyć usta i błagać, by mnie wypełnił, przesunął się nade mnie i musnął żołędzią moją łechtaczkę. – Boże, proszę… – wydyszałam. Wdarł się we mnie, dotykając moich najskrytszych zakamarków, i zjednoczył nie tylko nasze ciała, lecz także wnętrza. To było pierwotne. Namiętne. Najbardziej podstawowa siła życiowa. Miłość. Poddałam się chwili, rozkoszy, jaką we mnie wzbudził. Wszystkie myśli pierzchły z mojego umysłu, pozostawiwszy wyłącznie doznania. Czyste emocje. Wzruszenia przenikały mnie niczym ciepła letnia bryza, unosząc mnie z sobą i obracając miniony rok w pył. Liczyło się tylko teraz. Tylko ta chwila. Ten mężczyzna. Pieprzył mnie mocno. Na jego brwi wystąpiły kropelki potu. Nie odrywał ode mnie oczu. – To my, skarbie. To jest prawdziwe. To możemy mieć. Na zawsze. Pchnął mocniej; jego kość łonowa natarła na moją łechtaczkę, aż poczułam mrowienie na skórze. Wkrótce znalazłam się na krawędzi kolejnego orgazmu. Całe moje ciało śpiewało niczym chór. – Zaraz dojdę, Kate. Zaraz dojdę. Dojdź ze mną, najsłodsza. Teraz. Słowa Price’a strąciły mnie w przepaść. Rzuciłam się w dół, oddając mu wszystko, co miałam. Wszystko, kim byłam. – Kocham cię – powiedział, eksplodując we mnie. – Ja ciebie też. Zawsze.

Otworzyłam oczy. Wciąż byłam w sypialni na dole, tej, którą Michelle wybrała do siebie. Moje ciało tkwiło zaplątane w miękkim bawełnianym prześcieradle. Usiadłam i zamrugałam. Zapadał zmrok. Price. Gdzie jest Price? Nie. To nie mógł być tylko sen! Z walącym sercem wstałam, owinęłam się sarongiem, tworząc z niego prowizoryczną sukienkę, przejrzałam się w łazienkowym lustrze i wyszłam z pokoju. Price i Michelle siedzieli na frontowej werandzie. Otworzyłam drzwi. Michelle umilkła gwałtownie, zanim zdążyłam usłyszeć, co mówi. – Kate. Chodź do nas. Price wstał. – Hej. Dobrze spałaś? Szczerze mówiąc, przez tych parę godzin spałam lepiej niż przez ostatni rok. – Tak – powiedziałam tylko. Zajęłam fotel, który odsunął dla mnie Price. Michelle zaproponowała mi wino, ale pokręciłam głową. Nie chciałam teraz pić. Spojrzałam na mojego męża – w blasku księżyca ponura świadomość tego czegoś w jego oczach stała się jeszcze bardziej wyrazista. O czym rozmawiali z Michelle? Powoli wciągnęłam i wypuściłam powietrze. – Nie przeszkadzajcie sobie. Kontynuujcie. – Tak tylko gadaliśmy. – Michelle upiła łyk wina, nie patrząc mi w oczy. – Tak? A o czym? – O niczym, skarbie – odparł Price. – Chelle opowiadała mi, co u rodziców. – No, oboje skopią ci tyłek, jak się dowiedzą, co kombinujesz – wtrąciła.

Price się roześmiał, ale dziwny dźwięk, jaki wydał, wcale nie przypominał jego normalnego śmiechu. Tylko czy cokolwiek było w tych okolicznościach normalne? Gdy się kochaliśmy, dotknął mojej duszy dwa razy. I na tych kilka błogich świętych chwil rzeczywistość odpłynęła. Ale teraz powróciła. Jak bogini zemsty. Price, który wciąż stał, odwrócił się do Michelle. – Dasz nam chwilę? Chciałbym zabrać żonę na spacer. Uśmiechnęła się. – Ależ oczywiście. Idźcie, proszę. – Kate? – zwróciła się do mnie. Westchnęłam i wstałam. A zatem czeka mnie spacer. Ale czy będzie rozmowa? A może skończy się tak, że będziemy się kochać pod gwiazdami? Nie mogłam nic poradzić na to, jak moje ciało reaguje na Price’a. Mimo to wiedziałam, że w pewnym momencie zażądam odpowiedzi. Wyglądał wspaniale, z tymi ciemnymi zmierzwionymi włosami i w białej lnianej koszuli. Rozpiął kilka guzików; kusiło mnie jego opalone piękno. Nawet stopy w sandałach miał wspaniałe. Jego foremne, poznaczone mięśniami nogi napięły się, gotowe na przechadzkę. A może do biegu? Był spięty. Znałam go wystarczająco długo, by czytać w nim jak w otwartej księdze. Wstałam i podałam mu rękę. – Ja przygotuję jakąś kolację – oświadczyła Michelle. – Kazałam zaopatrzyć kuchnię. Wróćcie za godzinę, jeśli macie ochotę. – Okej. Dzięki, siostrzyczko. – Price sprowadził mnie z tarasu na drobny piasek. Wcisnęłam palce w ciepłe ziarenka. – Zapomniałam klapek. – Nie bój się. Jak zobaczymy meduzę, wezmę cię na ręce. – Uśmiechnął się. – Bardziej obawiam się ostrych muszli – odparłam. – Zaraz wracam. Weszłam do domu. Michelle wyjmowała warzywa z lodówki. – Jednak nie idziesz? – Nie. Zapomniałam butów. Podążyłam do sypialni. – Masz ochotę na smażony makaron z krewetkami? – zapytała Michelle, gdy wróciłam do kuchni z klapkami. – Pewnie. Super. Przez ostatni rok jedzenie smakowało mi jak kurz. Może jednak dzisiaj znów poczuję jakiś smak? – Hej, Kate? Zawróciłam do kuchni. – Tak? – Nie bądź dla niego zbyt surowa. Wiele przeszedł. – Rozumiem, Chelle. Naprawdę. Nie wiem jeszcze, co się stało, ale musiało być źle – westchnęłam. – Tyle że ja też wiele przeszłam. I nie tylko ja. Ty, Brenda i Sonny, dalsza rodzina Price’a, przyjaciele. – Pokręciłam głową. – A on nic nie mówi. – Wiem. Przepraszam. – Michelle utkwiła wzrok w desce do krojenia, którą wyjęła z szafki. Ta reakcja postawiła mi włoski na karku. – Zaczekaj. A tobie coś mówił? – Przeszyła mnie zazdrość. – Nie. Nie do końca. – Co to oznacza, do cholery? – Nic. To nic nie oznacza. Zaprzyjaźniłyśmy się z Michelle w college’u, gdy ona była na pierwszym, a ja na przedostatnim roku. Poznałyśmy się przez Price’a, rzecz jasna, ale zbliżyłyśmy się niezależnie od niego. Ufałam jej, ale

czułam, że teraz nie mówi mi wszystkiego. – Musisz to usłyszeć od mojego brata – dodała. – No, idź już. Nadróbcie stracony czas. Zasługujecie na to oboje. Pokiwałam głową i wyszłam na taras. Price w milczeniu wziął mnie za rękę. Ruszyliśmy przed siebie. Księżyc oblewał nas srebrnym blaskiem. Szliśmy kilka minut, zanim podniósł głowę. – Gwiazdy tutaj są wspaniałe. Żadnego zanieczyszczenia ani smogu, który mógłby je zasłaniać. Spojrzałam na niego. Gwiazdy faktycznie wydawały się bardziej błyszczące i liczne. – Są oszałamiające – zgodziłam się. – Nie tak oszałamiające jak ty. – Ujął moje policzki w dłonie i złożył niewinny pocałunek na moich ustach. – Czy zdołasz mi wybaczyć, Kate? Zadał mi bardzo trudne pytanie. Był miłością mojego życia. I był taki czas, kiedy nie wyobrażałam sobie, by mógł zrobić coś, co musiałabym mu wybaczać. Może jeszcze tego nie zrobił? – Powiedziałeś wcześniej… Powiedziałeś, że ode mnie zależy, czy będziemy mieć więcej niż tę jedną noc. – Tak. – Co to znaczy? Przesunął dłoń z mojego policzka na bark i w dół ramienia, wywołując na mojej skórze mrowienie. – To znaczy, że ja nigdy nie wrócę, Kate. – Dlaczego? – Bo wiem różne rzeczy. Rzeczy, których nie powinienem wiedzieć. – Powiedz mi. Powiedz mi, co wiesz. – Pogłaskałam go po silnym przedramieniu. Obezwładniło mnie pragnienie kochania go i chronienia. – Może zdołamy to naprawić. Zawsze mawialiśmy, że razem możemy wszystko. Zamknął oczy z westchnieniem, po czym otworzył je i znów spojrzał na gwiazdy. – Boże, jesteś taka niewinna…! Ja zresztą też byłem. Jeszcze półtora roku temu. Przeszył mnie dreszcz. Zatarłam dłonie, mimo ciepłej nocy. – Price, przerażasz mnie. – Nie chciałem, skarbie. Nie chcę. Może wciąganie w to ciebie i mojej siostry to egoizm? Może powinienem zostawić was w spokoju? Pozwolić wam dalej żyć własnym życiem? – Price, proszę. Przesunął dłońmi po moich ramionach i ujął moje dłonie. – Miałem zginąć w katastrofie tego samolotu, a oni myślą, że zginąłem, dzięki Bogu. W przeciwnym razie naprawdę byłbym teraz martwy. Tak jak moi rodzice. Jak Chelle. – Zamknął oczy. Jego twarz wykrzywił grymas. – Tak jak ty.

ROZDZIAŁ 4 PRICE Prawda była trudna i bolesna. Kotłowała się we mnie jak stado wkurzonych byków, domagając się uwolnienia. Prawda mogła zabić nas wszystkich. Ale wszelkie złudzenia, że zdołam ukryć ją przed Kate i Chelle, rozwiewały się stopniowo, z upływem godzin. Otworzyłem usta, spodziewając się, że popłyną z nich słowa. Gdy jednak podniosłem wzrok, poraziło mnie piękno Kate. Nigdy nic nie było dla mnie cenniejsze od niej. Oddałbym wszystko za jej bezpieczeństwo. Umarłbym dla niej i zrobiłbym to wszystko raz jeszcze, gdyby dzięki temu miała nadal oddychać. Rozpaczliwie pragnąłem być z nią teraz, ale nie mogłem zapomnieć o grożącym nam niebezpieczeństwie. Uścisnąłem jej dłonie. – Jeśli powrócę do waszego życia, znów narażę wszystkich na ryzyko. Musisz to zrozumieć. Pokiwała głową. – Każdego dnia pragnąłem się z tobą skontaktować. I każdy dzień, kiedy tego nie robiłem, oznaczał, że ludzie, którzy pragnęli mojej śmierci, mogli nadal trwać w przekonaniu, że zginąłem naprawdę. Łzy zalśniły w jej oczach niczym blask księżyca na falach rozbijających się miękko o brzeg. – Kto mógłby pragnąć twojej śmierci? Gdyby tylko wiedziała! Z jedną taką osobą bym sobie poradził. Wykaraskałbym się z tego i żylibyśmy dalej jak dotychczas. Lecz chciwość, z korzeniami sięgającymi daleko i głęboko, przyczyniła się do katastrofy mojego samolotu. To nie była zemsta. To była wojna, w której nie mogłem zwyciężyć. – To nie ma znaczenia, skarbie. Ważne jest tylko to, że gdyby wiedzieli, że żyję i oddycham, zapragnęliby coś z tym zrobić. Nie mogą się dowiedzieć. Nigdy. – Chelle wspominała o twoich rodzicach. Nie zamierzasz powiedzieć im, że żyjesz? Myślałam, że po tym wszystkim wrócimy do domu… Pokręciłem głową w nadziei, że to, co jej zaproponuję, nie okaże się bardziej bolesne niż to, co już przeżyła. – Chelle zapewniła mnie, że nic im jeszcze nie powiedziała. Tyle że ona nie wie jeszcze, że oni wciąż muszą wierzyć w moją śmierć. Przynajmniej na razie. – A co z nami? Przełknąłem ślinę ze świadomością, że kolejne minuty odmienią naszą przyszłość na zawsze. Dopiero co odzyskałem Kate. I lada chwila mogłem ją stracić. – Powiedziałem ci, że mamy tę noc, kotku. Mamy resztę twoich wakacji, jeśli chcesz. Ale potem… Możesz albo wrócić do domu beze mnie… – Nie! – Zacisnęła dłonie w pięści na mojej koszuli i wtuliła się we mnie. Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza, gdy spojrzała na mnie z cierpieniem w oczach. – Nie możesz mnie o to prosić, Price. Nie teraz. Nie po wszystkim, przez co przeszliśmy. Otarłem tę łzę i ująłem w dłonie twarz Kate. – Nie proszę. Proszę cię, żebyś wyjechała ze mną. Morska bryza szumiała w palmowych liściach. Szelest zagłuszał ciszę, która zapadła między nami. – Nie rozumiem. To nie ma sensu. Kocham cię. Chcę odzyskać nasze życie. – Głos Kate drżał. Chciałem ją pocałować ponownie. Przekazać jej wszystko, czego nie mogłem jej powiedzieć, zetknięciem naszych warg. Idealną harmonią naszych zjednoczonych ciał. – Kate, musielibyśmy zniknąć. Na zawsze. Rozpocząć nowe życie. Pokręciła głową i odsunęła się ode mnie.

– Musi być inny sposób! – Chciałbym. Rozmawiając z nią, zastanawiałem się, czy mogę prosić Kate o takie poświęcenie. Dla mnie. Dla nas. W imię miłości, która wciąż płonęła między nami żywym ogniem. Prosiłem, by zrezygnowała z całego swojego życia dla tego, które moglibyśmy wieść razem. Niewypowiedziana odpowiedź kryjąca się za jej pięknymi oczami sprawiła, że moje serce zmieniło się w piersi w zrozpaczony bezkrwisty organ. Strach przed odmową zakorzenił się we mnie głęboko. – Nie musisz decydować teraz – dodałem szybko pod jego wpływem. – Wiem, że proszę cię o wiele, bo sam również musiałem zrezygnować ze wszystkiego. Tyle że ja nie miałem wyboru. – Miałeś. W jej głosie zabrzmiały uraza i żal, a ja poczułem, że wracamy do tego samego miejsca, w którym zaczęliśmy rozmowę na plaży kilka godzin temu. Czy Kate nigdy nie zrozumie ogromu mojego bólu, gdy musiałem od niej odejść? – To nie był wybór. Musiałem cię chronić. Tak musiało być. – Podszedłem do niej, przyciągnąłem ją do piersi i objąłem mocno. – Wiem, że nie wszystko ma sens. Że zadasz pytania, na które być może nigdy nie zdołam odpowiedzieć. Ale jeśli postanowisz wrócić do domu… Spodziewałem się, że wyładuje na mnie swój gniew, ale tylko płytko odetchnęła i zaczęła cicho płakać w moich ramionach. Nie byłem pewien, co jest gorsze, jej wybuchy czy łzy. Obie te rzeczy raniły mnie do żywego. Nasze spotkanie przypominało na razie emocjonalną kolejkę górską. Gdy Kate nie płakała, krzyczała z rozkoszy od mojego języka albo kutasa. Wynosiłem ją na wyżyny i strącałem w przepaść. Przychodziło mi to zbyt łatwo. Czy czekała nas przyszłość pełna przyjemności, czy może skazywałem Kate na życie pełne żalu za tym, co zostawi za sobą? Pocałowałem ją w czubek głowy i zacząłem uspokajać. Mogłem tylko okazać jej miłość i pozwolić, by podjęła decyzję. Musiałem wierzyć, że każda ścieżka, jaką wybierze, okaże się właściwa. – Price? Na dźwięk jej słabego głosu, poczułem ucisk w żołądku. Spodziewałem się odpowiedzi, na którą jeszcze nie byłem gotowy. – Tak, skarbie? – Kocham cię. Zacisnąłem powieki i westchnąłem ciężko. – Ja ciebie też. Staliśmy przez długi czas, tuląc się do siebie i kołysząc razem, a wokół nas zapadała noc. Dlaczego każda chwila z Kate wydaje mi się tak ponadczasowa? Dlaczego okrutny los sprawia, że czas, mimo wszystko, nie stoi po mojej stronie? – Chodź – powiedziałem w końcu. – Musimy coś zjeść.

Chelle kręciła się po kuchni i nakrywała do stołu z tą samą energią, jaka pozostała w mojej pamięci. Gdy jednak usiadła do stołu z Kate i ze mną, jej szeroki uśmiech wydał mi się zbyt szeroki. Niemal wymuszony. Może robi to dla dobra Kate? Nie ukrywała przede mną, że Kate wpadła w głęboką depresję po mojej rzekomej śmierci. Oto kolejna niefortunna okoliczność, która składa się na całą masę wyrzutów sumienia, że zostawiłem moją żonę. Podejrzewałem, że Chelle odegrała znaczącą rolę w podtrzymywaniu jej na duchu przez miniony rok, i wiedziałem, że będę jej za to wdzięczny aż do własnej faktycznej śmierci. Zerknąłem na Kate, która wpatrywała się pustym wzrokiem w szklankę z wodą. Upiłem duży łyk

wina. Odsunąłem od siebie skrupuły i postanowiłem poruszyć lżejszy temat. – Co słychać w „Tribune”? Kate podniosła wzrok i zamrugała kilka razy. Jakby powróciła z dalekiej podróży. – Hm. Nic nowego. Chyba. – To znaczy? Wzruszyła ramionami i nałożyła na talerz trochę makaronu. – Jakiś czas temu zrezygnowałam z etatu. Tempo pracy mnie przerosło. Po tym wszystkim, co się wydarzyło. Zmarszczyłem brwi. Gdy postanowiłem zniknąć, zabezpieczyłem ją finansowo na najbliższe kilka lat. Miała prawo do znacznej kwoty z ubezpieczenia, a poza tym zarabiałem siedmiocyfrowe sumy jako makler, więc zostawiłem jej także spore oszczędności. Bardziej jednak niż to, że zrezygnowała z pracy, niepokoił mnie fakt, że ktoś tak błyskotliwy jak Kate pozwolił sobie na przerwę w karierze. – Nadal piszesz? – zapytałem. – Napisała świetny artykuł o protestach w Hiszpanii na początku roku – wtrąciła Chelle. – Powinnaś brać więcej takich zleceń – zwróciła się do mojej żony. – Byłaś taka ożywiona po powrocie. Kate uniosła brew, udzielając niewyczerpanemu optymizmowi Chelle idealnej ciętej riposty bez słów. Musiałem się roześmiać. Mimika Kate tworzyła osobny język, w którym przez wspólne lata nabrałem biegłości. Wiedziałem, że wpadłem po uszy, zanim jeszcze ona powiedziała cokolwiek. Teraz spojrzała na mnie z ukosa. Kąciki jej ust ­uniosły się w znaczącym uśmieszku. – To była ciekawa podróż. Biorąc pod uwagę okoliczności. Chelle poklepała ją po ramieniu. – Uśmiechałaś się po powrocie o wiele częściej niż przed wyjazdem. Może powinniście się tam wybrać razem, gdy już wrócicie do domu na dobre? Kate uśmiechnęła się sztucznie. – Może. Dopiłem wino i nalałem sobie kolejny kieliszek. Wiedziałem, że muszę przestać wczytywać się w każde jej słowo i każde spojrzenie w nadziei, że znajdę w nich odpowiedź. Cholera, może trzeba było powiedzieć, że nie oczekuję odpowiedzi przed końcem jej wakacji? Nie musiałbym wtedy żyć w strachu, że zaraz padnie z jej ust „nie”. I zniweczy wszelkie szanse na szczęście, jakie miałem w tym życiu. – A co planujecie na jutro, papużki nierozłączki? Zostajecie w domu czy…? – Chelle puściła do nas oko. Znów wybuchnąłem śmiechem. Siostra czy nie, nie mogła przecież zignorować faktu, że moje ponowne spotkanie z Kate będzie łączyć się z seksem. Z całą masą seksu, jeśli miałem cokolwiek do powiedzenia w tej sprawie. Mógłbym spędzić te następne tygodnie w pościeli z moją żoną, choć coś mówiło mi, że to nie wystarczy, by przekonać ją do spędzenia ze mną reszty życia. – Chciałem jutro oprowadzić Kate po łodzi. To nic specjalnego, ale jednak dom. Moglibyśmy wypłynąć w morze i zwiedzić wysepki wokół Leiloi. W chłodnych błękitnych oczach Kate rozbłysło ciepło, niwelując nieco emanujące z niej napięcie. – Bardzo bym chciała – zapewniła mnie z lekkim uśmiechem. Na szczęście przez resztę kolacji słuchaliśmy opowieści Chelle o jej życiu w mieście – od nieudanych randek aż po zasłużony awans. Cieszyłem się, że choć przez chwilę mogę ignorować pole minowe, jakim stała się przeszłość moja i Kate. Unikałem jej tego dnia, jak mogłem, i wyszedłem z tego względnie bez szwanku. Śmialiśmy się, wykończyliśmy butelkę wina, a ja zauważyłem, że Kate dokłada sobie makaronu, co sprawiło mi radość. Ulga powoli zastępowała niepokój, który dręczył mnie wcześniej. Kate przeniosła swoje walizki do sypialni na dole, a ja pomogłem Chelle pozmywać po kolacji. – Jak się udał spacer? – zapytała cicho. Wzruszyłem ramionami. Odpowiedź nie była prosta.

– Było w porządku. Nie przeszkadza ci nasz jutrzejszy plan? Nie chciałem cię z niego wykluczać. Kate i ja… Mamy po prostu mnóstwo do przegadania. Rozumiesz? Przechyliła głowę i spojrzała na mnie spod ciemnych rzęs. – Price, kocham cię, ale nie zamierzam być piątym kołem u wozu, gdy wy na nowo będziecie odkrywać siebie. Minął rok. Szczerze mówiąc, nie potrafię sobie wyobrazić, przez co oboje teraz przechodzicie, ale na pewno nie jest to łatwe. Ja po prostu cieszę się, że żyjesz. Serio. Nadrobimy wszystko, gdy ułożycie z Kate swoje sprawy. Poczułem ucisk w gardle, ale zdołałem ukryć wszystko, co mogłoby zdradzić, że po tych wakacjach znów zniknę z życia mojej rodziny. Czułem się na siłach uporać tylko z jednym złamanym sercem dziennie. I mogłem mieć nadzieję, że Chelle wybaczy mi z czasem. Gdy się pożegnaliśmy, poszedłem szukać Kate, która zniknęła zaraz po kolacji. W sypialni paliło się światło, oblewając blaskiem jej nieruchomą postać na nieposłanym łóżku. Leżała na boku, z rękami przy piersi. Jej sarong tworzył barwną plamę na pościeli. Stanąłem w nogach i obserwowałem jej płytki oddech i spokojną twarz. Mój anioł. Moje życie. Nie wiem, ile czasu upłynęło, ale możliwość przyglądania się Kate po tej stronie jej snów stanowiła idealne zakończenie dnia pełnego emocjonalnych pułapek. Rozebrałem się, zgasiłem światło i ułożyłem się obok. Westchnęła, gdy wtuliłem się w jej ciepłe ciało. Mogłem ją rozebrać. Zawsze sypialiśmy nago. Ale zarys jej krągłości pod cienkim materiałem sprawił, że do mojego kutasa napłynęła krew. Nigdy nie przestałem jej pragnąć, nigdy nie przestałem cieszyć się tym, że wydaje się stworzona dla mnie i tylko dla mnie. Tej nocy jednak chciałem dać jej odpocząć. Tej nocy będzie spać w moich ramionach. A rankiem razem zmierzymy się z tym, co przyniesie przyszłość.

ROZDZIAŁ 5 KATE Obudziły mnie pierwsze promienie słońca, które wlewały się przez okno. Na chwilę ogarnęła mnie panika. Oto wróciłam do naszej kamienicy i obudziłam się sama, w kolejnym dniu bez miłości mojego życia. Ale on był tutaj, obok mnie, zaplątany w pościel do pasa, jak zawsze od naszej pierwszej wspólnej nocy. Mój sarong rozluźnił się podczas snu i teraz leżałam naga obok mojego męża. Déjà vu? Bardzo miłe déjà vu. Price oddychał miarowo i płytko, tak jak zapamiętałam. Jego ciemne włosy, potargane i seksowne, tworzyły rozkoszny kontrast ze śnieżną bielą poduszki, na której spoczywała jego głowa. Lekko rozchylał pełne wargi, gdy wypuszczał powietrze z płuc. Jakim cudem funkcjonowałam cały rok bez niego? Nie zdołałam powstrzymać cichego, lecz sarkastycznego śmiechu. No właśnie. Funkcjonowałam i nic więcej. Dobrze bawiłam się podczas podróży do Hiszpanii i parę razy się uśmiechnęłam, ale trudno było nazwać to życiem. Gdybym postanowiła zostać tutaj, zrezygnować ze wszystkiego innego – z domu, rodziny, przyjaciół, pracy – mogłabym przestać wyłącznie funkcjonować. Z Price’em znów zaczęłabym żyć. Czy mogłam jednak zostawić wszystko? Nie zobaczyć już nigdy matki, ojca, brata i siostry, nie poznać siostrzenic i bratanków? A co z nimi? Czy uznają, że umarłam? Że zostałam porwana? Ile będę mogła im powiedzieć? A dzieci? Boże, dzieci… Moje własne dzieci nigdy nie poznają dziadków, ciotek i wujków, kuzynostwa. Czy to uczciwe wobec nich? Czy już zawsze będziemy oglądać się z Price’em za siebie, z lęku przed potencjalnym zagrożeniem? Marzyłam o tym, by urodzić dzieci Price’a od chwili, kiedy objęłam wzrokiem jego ciemnowłose piękno, ale czy to nadal było możliwe? Nie potrafiłabym znieść myśli o narażeniu dziecka na takie ryzyko. Czy musiałabym zrezygnować z marzenia o byciu matką? Musiałabym zrezygnować ze wszystkiego. Z wyjątkiem Price’a. Spojrzałam na niego, na jego opalony tors w słonecznym blasku, i przez chwilę pomyślałam, że mogłabym to zrobić. Że byłoby warto. Bądź co bądź Price był miłością mojego życia. Był dla mnie ważniejszy niż wszyscy i wszystko inne w moim życiu razem wzięci. To jednak nie umniejszało znaczenia tych innych. Ani nie łagodziło wpływu, jaki wywarłoby na nich moje zniknięcie. Tyle że ja tak kochałam tego mężczyznę! Mój Price. Kochałam go miłością, która wypełniała moje serce i duszę, miłością, która niemal raniła intensywnością. Raniła w pozytywny sposób. Nasycała. Minął rok, a ja wciąż go kochałam. Nie zaczęłam nawet o nim zapominać, gdy nagle pojawił się, cały i zdrowy, otwierając przed nami drugą szansę na związek. Nie musiałam decydować od razu. Teraz zamierzałam się nim cieszyć. Samo patrzenie na jego boskie piękno napełniało mnie niezmierzoną radością. Ta twarz, to ciało… Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś je zobaczę. Że dotknę go ponownie. Musnęłam opuszkami palców jego solidne ramię. Zadrżał lekko, ale się nie obudził. Uśmiechnęłam się. Czysta męska uroda Price’a zawsze pozbawiała mnie tchu. Powiodłam dłonią przez jego pierś aż do talii, odsunęłam prześcieradło i obnażyłam go całego. Kształtne nogi i ciemne kędziory pomiędzy nimi… A także jego wspaniały kutas, teraz zwiotczały. Mogłam temu zaradzić. Pochyliłam głowę, odetchnęłam piżmową męskością i obsypałam go lekkimi pocałunkami. Zareagował błyskawicznie, sztywniejąc pod wpływem pieszczot. Oblizałam go, śledząc językiem

fioletową żyłę na całej długości członka, którą pamiętałam tak dobrze. Wciąż był tak samo aksamitnie gładki pod moim językiem, nadal tak samo ciepły i przyjemnie słonawy. Déjà vu. Podniosłam wzrok. Jego oczy były otwarte. I płonęły żywym ogniem. – Boże… Nie przestawaj, skarbie. Nie miałam takiego zamiaru. Oblizałam koniuszek, a potem wessałam cebulkową żołądź do ust i pociągnęłam. Jęknął. Przesunęłam wargami w dół, by poczuć go na podniebieniu. Wypuściłam i znów wzięłam w usta. A on jęknął ponownie. Gdy zaczęłam się spotykać z Price’em, byłam nowicjuszką w robieniu loda, lecz on okazał się cierpliwym nauczycielem. Teraz to uwielbiałam, uwielbiałam siłę, jaką mi to dawało – mogłam powalić go na kolana. Było to dla mnie takie osobiste, takie intymne. Po jego śmierci zastanawiałam się, czy zdołam kiedykolwiek wziąć do ust kutasa innego mężczyzny. Teraz poznałam odpowiedź. Nigdy. To mogłam robić tylko dla Price’a. Dodałam ruch ręki; wykręcałam dłoń, przesuwając ją w górę i w dół. Na przemian to ssałam, to rozluźniałam wargi, a moja cipka wilgotniała coraz bardziej, gdy dawałam rozkosz mężowi. – Kate, skarbie… – Jego głos był niski. – Przestań. Chcę być w tobie. Zamknęłam oczy. Ja też tego pragnęłam. Tego rozkosznego wypełnienia, które mógł mi zapewnić wyłącznie Price. Teraz jednak potrzebowałam czegoś innego. Potrzebowałam władzy. Byłam taka bezradna przez ostatni rok, tak spętana ciągiem wydarzeń, nad którymi nie miałam żadnej kontroli. W końcu ją odzyskałam i nie miałam zamiaru z niej rezygnować. Wypuściłam jego kutasa z ust, zacisnęłam na nim dłoń i spojrzałam w pociemniałe oczy Price’a. – Później. Teraz ja chcę ciebie. Chcę, żebyś doszedł w moich ustach. – Ale skarbie… Uciszyłam go, zsuwając się w dół, aż do nasady. – O Boże…! – jęknął, zamykając oczy. – Tak bardzo za tobą tęskniłem, Kate. Tak cholernie za tobą tęskniłem. Z nikim nigdy nie czułem się tak jak z tobą. Pracowałam nad nim ręką, lizałam go po jądrach, całowałam wnętrza jego ud, rozkoszując się głębokimi stęknięciami i pochwałami. Gdy jego jądra i kutas stężały, a ja wiedziałam, że jest gotowy, wzięłam go w usta całego. Gdy jego esencja trysnęła na moje podniebienie, jęknęłam z satysfakcją. Uwolniłam go, obsypałam tysiącami pocałunków jego kutasa i uda. A potem podsunęłam się wyżej i ułożyłam w zagłębieniu jego ramienia. – Kocham cię, Price. – Boże, Kate, tak bardzo cię kocham! Zamknęłam oczy. Byłam podniecona, gotowa. Wiedziałam, że z łatwością mogłabym namówić Price’a, by dał mi orgazm, ale ani drgnęłam. Nie czułam się jeszcze gotowa oddać władzy, stać się ponownie niewolnicą okoliczności i sytuacji poza moją kontrolą. Zamiast tego wzięłam głęboki oddech i przez chwilę marzyłam, że zostajemy tutaj na zawsze. W tym magicznym miejscu, bez żadnych konsekwencji. Zanurzyłam się w tym marzeniu do tego stopnia, że odpłynęłam w sen.

– Mmm… Price lizał moje sutki. Myślałam, że śnię, ale to była rzeczywistość. Przesunął się niżej i rozłożył moje nogi. Uśmiechnęłam się i otworzyłam oczy. Patrzył na mnie.

– Pomyślałem, że się zrewanżuję. – Musnął językiem mokre fałdki. – Jak długo spałam? – zapytałam. – Kto by to sprawdzał? – Pocałował moją cipkę. – Kogo to obchodzi? No właśnie, kogo to obchodzi? Dlaczego nie śnić jeszcze trochę dłużej? Price i ja razem na zawsze. Bez żadnych konsekwencji… – Tak słodko smakujesz, Kate. – Zanurzył się we mnie. Uniosłam biodra, by ułatwić mu dostęp i pozwolić jego językowi sięgnąć w moje najintymniejsze miejsca. Przeszedł mnie dreszcz; moja cipka pulsowała, gdy dręczył mnie tak, jak potrafił tylko on. W mniej niż minutę znalazłam się niemal na szczycie. – Właśnie tak, najsłodsza. Właśnie tak. – Wsunął we mnie dwa palce. Eksplodowałam. Całe moje ciało przeszywały elektryczne iskry. A on doskonale wiedział, co robić, jakie guziki naciskać, by doprowadzić mnie do ekstazy. – Jesteś taka piękna, gdy dochodzisz, Kate. Twoje ciało różowieje, a te dźwięki, które wydajesz… Boże! – Pieścił mnie palcami, pobudzając mój najczulszy punkt. – Przysięgam, że robienie ci tylko tego wystarczyłoby mi do szczęścia. Kosztowanie tego nieba pomiędzy twoimi nogami. – Znów dotknął językiem mojej łechtaczki. Ponownie poszybowałam w górę, tym razem jeszcze wyżej, i wykrzyczałam jego imię, gdy gwiazdy wybuchały w moim ciele. Był moim światem, moim mężczyzną. Moim powodem, by żyć. Gdy jego twardy kutas wypełnił mnie, zamknęłam oczy i pisnęłam cicho. Nasze usta się spotkały, języki zaczęły tańczyć. To była prawdziwa moc. Nas dwoje razem. Taki rodzaj miłości miał w sobie moc. Price przerwał pocałunek. – Kate, skarbie… – Oddychał szybko i z każdym pchnięciem przyspieszał. – Nie mogę… – pchnięcie – …żyć… – pchnięcie – …bez ciebie. – Pchnięcie. – Boże, tak! Szczytował we mnie, przyciskając wargi do moich i całując mnie głęboko. Pozostaliśmy złączeni pocałunkiem przez kilka chwil. A potem tylko trzymaliśmy się w objęciach. Znów zaczęłam sobie wyobrażać, że zostajemy tutaj na zawsze. Bez konsekwencji. Ale nadszedł poranek, a one razem z nim. Gdy Price odtoczył się na bok, zwróciłam w jego stronę twarz. – Price? – Hm? – Miał zamknięte oczy. – A co z twoimi rodzicami? Z moimi rodzicami? Z moim rodzeństwem? Mam siostrzenice i bratanków, Price. Mam… Otworzył oczy i dotknął palcami moich warg. – Skarbie. Pokręciłam głową. – A dzieci? Zawsze chcieliśmy mieć dzieci. Czy one będą bezpieczne? Westchnął. – N-nie wiem, Kate. – W takim razie jak możesz…? Znów położył palce na moich wargach. – Porozmawiamy o tym. Porozmawiamy o wszystkim. Coś wymyślimy. Obiecuję. Ale czy możemy nie robić tego dzisiaj? Chcę ci pokazać moją łódź. Chcę pokazać ci resztę tej niezwykłej wyspy. Chcę trzymać cię za rękę, spacerować z tobą, uśmiechać się, śmiać. Po prostu być. – Chciałabym. Naprawdę. Ale nie uciekniemy przed realiami, Price. Wiesz to równie dobrze jak ja. To, o co mnie prosisz, będzie miało reperkusje. Westchnął znów i usiadł. – Śniadanie? – Zmieniasz temat.

Uśmiechnął się, pochylił i musnął wargami moje wargi. – Cholerna racja. Musiałam się uśmiechnąć w odpowiedzi. – Na jakimś etapie trzeba będzie wziąć to wszystko pod uwagę. A co ważniejsze, musisz mi powiedzieć całą prawdę. Objął dłonią mój policzek i spojrzał na mnie spod przymkniętych powiek. – Kate, proszę. Tylko ten jeden dzień. Podaruj mi dzisiaj. Pozwól, że pokażę ci, jakie życie mogę ci tutaj dać. Nie wyglądał na smutnego. Zazwyczaj potrafiłam odczytywać nastroje Price’a, lecz teraz jego uczucia mi się wymykały. Jego dłoń wciąż spoczywała na moim policzku. Położyłam na niej moją. – Zrobiłabym dla ciebie wszystko. Dzisiaj może być twoje. – Dziękuję. – Wstał i włożył szorty, które miał na sobie poprzedniego dnia. – Napijmy się kawy, dobra? Muszę powiedzieć Chelle, jakie mamy plany. Potem możemy wziąć prysznic i ruszać. Pokiwałam głową, wstałam i owinęłam się sarongiem. Razem zeszliśmy do kuchni. Michelle siedziała przy stole nad w połowie pustym talerzem z owocami. – Już straciłam nadzieję, że was dzisiaj zobaczę. – Puściła do nas oko. Dawno przestałam wstydzić się przed Michelle. Ona wiedziała, że uważam jej brata za najseksowniejszego faceta na świecie. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale powstrzymała mnie gestem. – Proszę, oszczędź mi drastycznych szczegółów. Wiem, że jesteś po uszy zakochana w mężczyźnie swoich marzeń, ale to wciąż mój starszy brat. Uśmiechnęłam się, nalałam kawę do dwóch kubków i jeden z nich podałam Price’owi. – Owoce są w lodówce – poinformowała nas Michelle. – Jest też bekon, jaja, pieczywo pełnoziarniste i jogurt. – Mnie wystarczą owoce. Otworzyłam lodówkę i sięgnęłam po pojemniki z ananasem i mango. Na pewno nie byłby to pierwszy wybór Price’a. – Która z was, kobiet, ma ochotę zrobić mi porządny omlet? – Uniósł kąciki ust w diabolicznym uśmiechu. Michelle wywróciła oczami. – Ja nie robię śniadań. Poza tym wczoraj ugotowałam kolację. Price uwielbiał jaja. W przeszłości wiele razy robiłam mu ukochane omlety. Rezultatem moich pierwszych prób były jajecznice usiane papryką, cebulą i zabarwione na pomarańczowo serem cheddar, ale z czasem nabrałam wprawy. Sama nie przepadałam za jajkami i nie byłam dobrą kucharką, ale przepadałam za smażeniem omletów mężowi. – Ja to zrobię, skarbie – zadeklarowałam. Pocałował mnie w policzek. – Przez ostatni rok sam musiałem smażyć omlety. Nie umywały się nawet do twoich, Kate. Te moje wcale nie były arcydziełami, ale rozumiałam, co Price próbuje mi powiedzieć. Kochał omlety w moim wydaniu, ponieważ była w nich miłość. Ponieważ robiłam je dla niego. Moje oczy napełniły się łzami. Nagle tama pękła, a moim ciałem wstrząsnął szloch. Price podszedł do mnie od razu i otoczył silnymi ramionami. – Co się stało, skarbie? Pociągnęłam nosem. – Nic. To tylko… ten omlet. – Nie musisz mi go robić. Nie trzeba. – Nie. – Przytuliłam policzek do nagiego męskiego ramienia. – To nie to. Chcę go zrobić. Tylko… Po prostu przywykłam do myśli, że nie będę mogła. – Już, już – mruknął. – Możesz zrobić mi tyle omletów, ile tylko zechcesz. Obiecuję. Roześmiałam się przez łzy z własnego absurdalnego płaczu nad jajami, których nawet nie

lubiłam, po czym odwróciłam się do stołu. – Michelle? – Chyba dyskretnie się zmyła, gdy zaczęła się powódź… Westchnęłam. – Przepraszam. – Hej! – Price pogłaskał mój policzek, ocierając łzy. – Nie masz za co przepraszać. Słyszysz? To wszystko moja wina. Wyłącznie moja. Wcisnęłam twarz w jego twardą pierś. Wciąż kapało mi z nosa. Price był naprawdę przekonany o własnej winie, ale się mylił. Bo ja zdążyłam się już zaangażować. Każda decyzja, którą podejmę, będzie skutkować konsekwencjami zarówno dla nas obojga, jak i całej masy innych ludzi. Teraz to była nasza wspólna wina. Obiecałam mu jednak ten dzień, wolny od trosk i konsekwencji. Dotąd nigdy jeszcze nie złamałam danej mężowi obietnicy i nie zamierzałam tego zrobić teraz. Zdławiłam ostatni szloch i odsunęłam się, po czym sięgnęłam po chusteczkę. Wytarłam oczy i nos. I zdobyłam się na uśmiech. – Ten dzień, Price. Ten dzień jest dla ciebie. Dla nas. Pokaż mi swoją wyspę.

ROZDZIAŁ 6 PRICE Napędzał mnie ogień, którego się nie spodziewałem, gdy poprowadziłem Kate plażą do miejsca, gdzie zostawiłem wczoraj na brzegu moją dinghy. Otworzyła szeroko oczy i przycisnęła ręce do boków, obserwując, jak ciągnę łódkę ku pomarszczonej wodzie. – To nie jest ta łódka, prawda? Wybuchnąłem szczerym śmiechem. – Nie, moja najsłodsza. Łódka jest tam. – Wskazałem palcem na zakotwiczony kilka metrów od brzegu jacht. – Och… – mruknęła tylko. Może sprawiła to porządnie przespana noc, że na pozór niemożliwa do rozwiązania sytuacja wydała mi się nagle do przezwyciężenia. Pomogło też na pewno, że obudziłem się z idealnymi ustami Kate na moim kutasie. W każdym razie, cholera, dzisiaj miałem nadzieję, której nie miałem wczoraj. Pomimo małego wybuchu Kate nad omletem, który ostatecznie usmażyła (jej najlepszy do tej pory), czułem, że ten dzień to pod pewnymi względami nowy początek. Na razie udawało mi się również unikać odpowiedzi na sondujące pytania mojej żony. Zamierzałam podarować jej dzień zwykłego szczęścia – taki, jakie dawniej miewaliśmy codziennie. Boże, zasługiwaliśmy na to oboje! – Wskakuj. – Wziąłem ją na ręce. Niosłem, aż woda sięgnęła moich ud, i posadziłem ją w łódce. Przesunęła się ku burcie i mocno zacisnęła dłonie na plastikowych uchwytach. Popchnąłem dinghy, po czym wskoczyłem do środka i uruchomiłem śrubę. Po mniej niż minucie cumowaliśmy do rufy jachtu. Przenieśliśmy się z przestrzeni Kate do mojej, co jeszcze wzmocniło moją nadzieję. – Boże, jest ogromny… – powiedziała z zachwytem, gdy objęła wzrokiem oba pokłady. Roześmiałem się i podsadziłem ją na tylny. – Jest w porządku. – A mówiłeś, że to nic takiego. Nie spodziewałam się, że aż tyle! Wzruszyłem ramionami i wciągnąłem dinghy na rufę. – Ma zaledwie osiemnaście metrów. Częste cumowanie w zatokach na Maui i Riwierze sprawia, że człowiek nabiera innej perspektywy. Każda większa jednostka niepotrzebnie przyciąga uwagę. Ostatnie, czego mi trzeba, to pytania o faceta od tego jachtu. Powiodła palcami po czarnych literach na zawieszonym z tyłu kole ratunkowym. – Zawsze nazywał się Katherine? Stanąłem za nią i przytuliłem się do jej pleców. – Gdyby tak się nazywał, zapłaciłbym sprzedającemu tyle, ile sobie zażyczył, bez targowania – mruknąłem, muskając nosem jej włosy i wdychając ich owocowy aromat. – Wątpię. Podejrzewam, że dla ciebie nie negocjować to jak nie oddychać. – Spojrzała na mnie przez ramię z błyskiem ciekawości w niebieskich oczach. – Czy zmiana nazwy nie przynosi pecha? Wzruszyłem ramionami. – Nie, jeśli porządnie ochrzcisz jacht. To cały proces. Musisz usunąć każdy ślad starej nazwy z jednostki, zanim przyniesiesz cokolwiek z nową. Zajęło mi to parę tygodni. Musiałem wyrzucić nawet dzienniki pokładowe. Wciąż jeszcze dobrze pamiętałem tamten czas. Nie śpieszyłem się. Bądź co bądź od katastrofy miałem mnóstwo czasu. Odzieranie jachtu z jego dawnej tożsamości było dla mnie osobliwie oczyszczającym doświadczeniem. Nie musiałem się nawet domyślać powodów. Wciąż nosiłem w sobie pamięć o Kate, we wszystkim. Była jak tatuaż na moim sercu. Wieczne memento tego, co utraciłem.

– Jak się nazywał wcześniej? – Sza! – Podniosłem palec do ust i uśmiechnąłem się krzywo. – Teraz to Katherine. I dobrze mi służy, więc nie zapeszajmy. – Wziąłem Kate za rękę i splotłem nasze palce. – Chodź. Oprowadzę cię. Pokazałem jej kilka pomieszczeń: główną i gościnną sypialnię, podstawowo wyposażoną kuchnię i salon. Przez cały ten czas uważnie się przyglądałem, doszukując się oznak wahania i niepewności. Widziałem jednak tylko, że Kate chłonie wszystko. Zawsze była wytrawnym obserwatorem. Dziennikarka z powołania. – Czyli mieszkasz tutaj na stałe? Przygryzłem dolną wargę, zastanawiając się nad sensem pytania. – Tak. To znaczy… – Położyłem dłoń na karku i zacisnąłem palce. Kurwa. Muszę zaoferować jej nie tylko życie nomady na używanej łodzi. – Zasługujesz na więcej. Wiem. Mnie to odpowiada, ale… Podeszła do mnie i położyła palec na moich wargach. – Cii. Nie to próbuję powiedzieć. Pytam z czystej ciekawości. Bo ty, w sumie, możesz się domyślić, jak wyglądał ten miniony rok u mnie. To było nasze życie, tyle że bez ciebie. Ale nie wiem nic o życiu, jakie ty prowadziłeś. Nie doszukuj się we wszystkim podtekstów, okej? Wypuściłem powietrze z płuc i skinąłem głową. – Jasne. Wzięła mnie za rękę, uścisnęła ją i musnęła moje wargi swoimi. – Pokażesz mi, jak się tym pływa, kapitanie? Uśmiechnąłem się szeroko. – Jasne, skarbie. Poprowadziłem ją na pokład i zacząłem się krzątać, przygotowując wszystko do popołudniowego rejsu wokół Leiloi. Kate usiadła na jednej z poduszek otaczających miejsce dla kapitana, a ja pobudziłem silniki do życia. – Dokąd płyniemy? – Zobaczysz. Chwyciłem ją za kostki i ułożyłem sobie jej nogi na kolanach, gdy sterowałem. Dotykanie Kate, nawet w najniewinniejszy sposób, dodawało mi otuchy ponad miarę. Taka więź utrzymywała moją nadzieję przy życiu i uciszała wątpliwości. – Nie powiesz mi? – Będziesz musiała mi zaufać. – Uścisnąłem lekko jej stopę. Zachichotała i zaczęła się wyrywać, lecz trzymałem mocno. – Leiloa jest mała, ale pełna ukrytych skarbów. Pokażę ci parę moich ulubionych miejsc. Do niektórych można się dostać tylko łodzią. Pokiwała głową. Nawet gdy skupiłem się z powrotem na horyzoncie, czułem na sobie jej wzrok. Pieściłem jej łydki i twardniałem od tak zwyczajnego dotyku, ale musiałem skoncentrować się na rejsie i długim dniu, który dla nas zaplanowałem. – Trochę czytałam o wyspie, zanim tu przyjechałyśmy. Uniosłem brew z uśmiechem. – Czemu mnie to nie dziwi? W moim umyśle pojawiła się wizja Kate myszkującej w internecie, po tym jak Chelle poinformowała ją o niespodziewanym wyjeździe. Dawniej potrafiła pół nocy czytać różne źródła i zbierać informacje potrzebne do artykułu. Znajdowałem ją pochyloną nad laptopem, ze zmarszczką pomiędzy brwiami, tak pochłoniętą pracą, że całkiem zapominała o przerwach. – Wiesz, że w języku samoańskim Leiloa znaczy „zaginiona”? Mój uśmiech przybladł nieco. Spojrzałem w jej zamyślone oczy. – To akurat wiem. I mam nadzieję, że taka pozostanie. Na tej wyspie mieszka zaledwie kilka tysięcy osób. Leży tak bardzo na uboczu, że nie wyobrażam sobie, by kiedyś została zabudowana hotelami i przejęta przez turystów. Kate zmarszczyła lekko brwi.

– Jak długo tu mieszkasz? Wzruszyłem ramionami. – Kilka miesięcy. Dotychczas nigdzie nie zostawałem długo, ale tutaj mi się podoba. Nie da się być bardziej pośrodku niczego niż na wyspie, która zaginęła wśród Pacyfiku. Przez chwilę milczała. – Zaginiona wyspa dla zaginionego mężczyzny. Zacisnąłem wargi w wąską linię, bo niby jak polemizować z faktami? Rzeczywiście zaginąłem, aż dopiero Chelle przywróciła mi moją żonę. Zginąłbym ponownie, gdyby Kate wyjechała. Zginąłbym na zawsze. Jednak nawet ta wiedza nie dawała mi pewności, że zdołam opuścić wyspę, na której stworzyliśmy ostatnie wspólne wspomnienia. – Gdzie byłeś wcześniej? Zamyśliłem się nad długą listą miejsc, w których lądowałem po drodze tutaj. Nigdzie nie czułem się spokojny ani szczególnie bezpieczny, odkąd opuściłem Kate tamtej pamiętnej nocy. – Przez jakiś czas ukrywałem się w Europie. W małych szwajcarskich miasteczkach. Potem przeniosłem się do Włoch, a stamtąd do Azji. Parłem na południe, dopóki nie natknąłem się na wodę. Gdy nadarzyła się okazja, by załapać się na łódź płynącą na Hawaje, skorzystałem z niej. Dobrze poznałem tamtejsze wyspy. To tam kupiłem Katherine i zacząłem zapuszczać się dalej. – Chyba jestem zazdrosna. – Kate spuściła oczy i wykręciła palce. – Chelle miała rację co do tej Hiszpanii. Nic nie mogło naprawić tego, co się we mnie popsuło, kiedy, hm, umarłeś. Ale wyrwanie się z Nowego Jorku i zapełnienie choć części pustki po tobie nowym miejscem i nowymi doświadczeniami pomogło trochę. Sprawiło, że zaczęłam poważniej myśleć o podróżowaniu. Że może ono mogłoby mi pomóc. Ale gdy wróciłam do domu, nie minęło dużo czasu, a wszystko znów zaczęło wydawać się beznadziejne. – Uśmiechnęła się do mnie słabo. – Przepraszam. – Niepotrzebnie. Na dobre i na złe, prawda? Nie mogłem być z tobą wtedy, ale jestem tutaj teraz i słucham. Wiem, że to nie to samo, ale chcę słuchać, jeśli to ci jakoś pomaga. Pokiwała głową, a ja podążyłem za jej wzrokiem, który wbiła w horyzont. Chciałem wziąć ją w ramiona, chciałem powiedzieć, że wszystko już będzie dobrze. Chciałem bez końca powtarzać, jak bardzo mi przykro z powodu tego, na co ją naraziłem. Rytm fal uderzających o burty uspokoił moje myśli. Przeniósł mnie w szczęśliwsze czasy, gdy nasza miłość była prostsza. Uśmiechnąłem się, gdy napłynęło stare wspomnienie. – Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o Bali? Jej oczy błysnęły porozumiewawczo, kąciki ust uniosły się w uśmiechu. – Oczywiście, że pamiętam. Dlaczego ten plan nie wypalił? Roześmiałem się i zwolniłem łódź, bo zbliżyliśmy się do zatoczki, w której pragnąłem spędzić pierwszą część tego popołudnia. Leiloa to właśnie taki tropikalny raj, o jakich rozmawialiśmy, gdy oboje byliśmy spłukanymi studentami. A potem wessało nas prawdziwe życie i przejęło kontrolę. Nasze marzenia o poświęceniu kilku lat na mieszkanie w chacie na plaży przesłoniły poszukiwania pracy, a potem błyskawiczne tempo życia w Nowym Jorku. Gdy już stanęliśmy na nogi, mogłem myśleć wyłącznie o tym, żeby zarobić więcej i kupić nam coś większego w lepszej dzielnicy. Zdobyć miejsce, w którym będziemy mogli wychować dzieci, wydawać przyjęcia i imponować naszym rodzinom, które wzięły hipotekę na wszystko, żeby tylko przepchnąć nas przez college. – To, że jest to stare marzenie, nie oznacza jeszcze, że nie może się ziścić – mruknąłem z nadzieją. Nie obserwowałem jej reakcji, ponieważ wizja odrzucenia wciąż przerażała mnie jak cholera. Chciałem jednak, by Kate wiedziała, że nie jest za późno. Nadal mogłem pokazać jej świat. Mogliśmy jeszcze odnaleźć raj, o którym marzyliśmy.

Zachód słońca oznaczał zbliżający się koniec idealnego dnia. Pływaliśmy i nurkowaliśmy.

Zatrzymaliśmy się w małej chacie na plaży po drugiej stronie wyspy i zjedliśmy tam najlepszego kurczaka kalua w moim życiu. Piliśmy piwo i wspominaliśmy nasze dawne wspólne życie. Śmialiśmy się i za każdym razem, gdy słyszałem tę słodką muzykę, miałem wrażenie, że serce pęknie mi z czystej radości. Egoistycznie pragnąłem powrotu Kate do mojego życia, a szansa, że mógłbym powtórnie obdarzyć ją szczęściem, zakorzeniła się we mnie głęboko. Sprawiała, że pragnąłem pozbawić ją wyboru, zażądać, by została dla własnego i mojego dobra. Popłynęliśmy na maleńką ustronną plażę z najpiękniejszą szmaragdową wodą, jaką widziałem kiedykolwiek. Kate śmiała się, gdy ścigałem ją po piasku i w końcu schwytałem ją tylko po to, by porwać ją w ramiona i całować do utraty tchu. Całowaliśmy się chyba przez godzinę w cieniu palm, których umbrowe pnie wyginały się ku morzu. Kochałbym się z nią już wtedy, ale nie chciałem pozbawiać jej sił przed końcem dnia. Gdyby tylko mógł tak wyglądać każdy dzień! Gdyby tylko Kate mogła dostrzec dla nas taką przyszłość. My dwoje. I bezkresny horyzont. Moja skóra była rozgrzana i napięta po całym dniu na słońcu. Moje mięśnie rozluźniły się po wysiłku. Jednak nie byłem jeszcze gotów na powrót do domu i sen. Wciąż kilka kilometrów dzieliło nas od miejsca, w którym chciałem zacumować Katherine na noc. Kate przycupnęła na dziobie, wsparła podbródek na splecionych dłoniach i wpatrywała się w morze. Nogi podwinęła pod siebie, dzięki czemu miałem doskonały widok na jej tyłek. Ten dzień stanowił wizualne dopełnienie moich fantazji na temat życia z nią. Nie wiedziała jeszcze, że zgoda skaże ją, w dającej się przewidzieć przyszłości, na noszenie głównie bikini. Nie chciałem, by upłynęła chociaż jedna chwila bez dotykania jej; każda minuta, kiedy jej nie widziałem i nie mogłem doceniać jej fizycznego piękna, wydawała mi się stracona. Zwolniłem i zatrzymałem łódź, obracając ją dziobem do zachodzącego słońca. Dołączyłem do Kate kilka minut później, osuwając się na poduszkę obok niej. – Witaj, piękna. Jęknęła cicho i przechyliła głowę na bok. – To był idealny dzień. Chyba umarliśmy i poszliśmy do nieba. Powiodłem knykciami po jej ramieniu. Chyba nie widziała jeszcze nieba… Niebem było zjednoczenie naszych ciał, gdy słońce chowało się za horyzontem, a fale i oceaniczna bryza muskały naszą nagą skórę niczym najdoskonalszy ciepły jedwab. Gdy nasze oczy się spotkały, objąłem jej policzek i podprowadziłem jej usta do swoich. Wciąż jeszcze nie znudziły mi się jej wargi ani sposób, w jaki gładziły się i spierały nasze języki w zmysłowym tańcu, który oboje znaliśmy tak dobrze. Gdy się całowaliśmy, moje ręce wędrowały; nieśpiesznie przesunąłem je ponad bladoróżowymi trójkącikami zakrywającymi pełne piersi do smukłej kolumny jej szyi. Gdy odnalazłem sznurki bikini, szarpnąłem i obnażyłem Kate. Zakryła się rękami. – Price, nie możemy… Wsunąłem dłoń pomiędzy jej uda i pogłaskałem kciukiem centralnie przez figi. – Dlaczego nie, najsłodsza? Westchnęła cicho i spojrzała w kierunku wyspy. Każdy ciekawski miałby z tej odległości rozmiary mrówki. – Bo… – Jesteśmy tutaj tylko ty i ja, Kate. Odsunąłem jej dłoń i otoczyłem sutek wargami, rozkoszując się jego natychmiastową twardością pod moim językiem. Lizałem i skubałem, uciskałem pierś dłonią, po raz kolejny dziękując Bogu, że stworzył dla mnie kobietę idealną. – Jesteś pewien?

Jej głos był tak cichy, że niemal rozwiewał się w bryzie od oceanu. Poruszała biodrami w rytmie, w jakim cierpliwie gładziłem jej łechtaczkę. Wiedziałem, że mogę ją teraz nakłonić do wszystkiego. Polizałem jej piersi od spodu i dmuchnąłem na sutek, który pokrył się gęsią skórką. – Chcesz, żebym przestał? Odsunąłem na bok skrawek materiału z jej krocza i zanim zdołała odpowiedzieć, wepchnąłem w nią dwa palce. Była na mnie gotowa. Jej cipka otuliła mnie niczym mokry aksamit. – Nie… – wyjęczała. – Nie przestawaj. Nie przestawaj nigdy. Jej oczy zaszły mgłą; oddychała szybko i płytko przez rozchylone wargi. Wygięła się ku mojej ręce, jakby chciała usiąść na niej okrakiem. Wysunąłem się z niej i wstałem. Położyłem dłonie na jej biodrach i uniosłem ją. Chwyciła się metalowego relingu i nieco szerzej rozstawiła kolana. Stłumiłem jęk, przeczuwając rozkosz płynącą z tego zaproszenia. Słońce przed nami wyglądało jak punkt białego światła opadający ku opalizującej wodzie. Szybko poradziłem sobie ze sznurkami majteczek i stanąłem za nią. Wyswobodziłem się z kąpielówek i przesunąłem żołędzią po łechtaczce Kate. Ta leniwa podróż stanowiła najdoskonalszą torturę – moja krew płonęła, od spalonej słońcem piersi aż po główkę obolałego kutasa – gdy podążyłem wilgotnym szlakiem aż po brązową gwiazdkę pomiędzy jej pośladkami. Przygryzłem wargę i znieruchomiałem. Wiedziałem, że znów będą ją tam miał. Wkrótce, ale jeszcze nie dzisiaj. Zamiast tego zanurzyłem się w jej cipce w tej samej chwili, w której słońce znikło nam z oczu, pozostawiając po sobie tylko ciepłą pomarańczoworóżową poświatę na linii horyzontu. Gdy Kate krzyknęła, natarłem ponownie, badając dłońmi każdy centymetr mojego osobistego nieba. Eleganckie linie jej łopatek, gdy wychodziła naprzeciw moim pchnięciom. Wąską dolinę kręgosłupa spływającego do kości ogonowej. Te dwa idealne małe dołeczki, które pasowały do moich kciuków, gdy unosiłem jej biodra, by zbliżyć nasze ciała w najintymniejszy sposób. – Taka piękna… – wychrypiałem. Znałem wypukłości i zagłębienia w ciele tej kobiety na pamięć. Należała do mnie tak samo, jak ja należałem do niej. Myśl, że inny mężczyzna mógłby podziwiać ten widok, że być może tak się już stało… Ta myśl przedarła się przez mgłę rozkoszy. Kurwa. Wbiłem palce w skórę Kate i wypchnąłem biodra do przodu, aż poczułem opór jej wnętrza na żołędzi. Jej knykcie zbielały na relingu, ale mnie nie powstrzymała. Kolejne pchnięcia były mocne i szybkie. Zaborcze i gorączkowe. Miłość, zazdrość, żal i rozpacz napędzały siebie nawzajem. Krzyki Kate przeszły w gardłowe jęki i przekleństwa bez tchu. Odbijały się od wody i znikały w niej, gdy czułem zbliżający się orgazm. Zostań ze mną. Bądź ze mną. Pozwól mi się kochać w ten sposób przez całą wieczność… Odkąd przedstawiłem Kate swoją propozycję, chciałem paść na kolana i błagać, by została. Nie mogłem jednak tego z siebie wykrztusić. Mogłem wypowiedzieć tylko jedno zdanie, jedno zaklęcie, które zawierało wszystkie inne. – Kocham cię. Powtarzałem to bez końca, pod nosem, przez zaciśnięte zęby, aż jej aksamitna cipka stężała i napięła się wokół mnie. A potem pochłonęła mnie moja własna rozkosz i wytrysnąłem w niej, by posiąść ją w jedyny możliwy obecnie sposób.

ROZDZIAŁ 7 KATE Kocham cię. Słowa Price’a odbijały się echem w mojej głowie, gdy pędziłam przez kolejny orgazm. Nigdy jeszcze nie był wobec mnie tak gwałtowny, ale rozumiałam jego pragnienie i jego namiętność. Podzielałam je. Czułam każde pchnięcie, każdą konwulsję, gdy eksplodował we mnie. Metalowa barierka wbijała się w moją talię, ale nie zważałam na to. Mógł mnie mieć. Całą. Należałam do niego. – Moja… – wymruczał w moją szyję, jakby czytał w moich myślach. – Moja. Moja Kate. Gdy opadałam w dół, z powrotem w swoje myśli, trzymał mnie w ramionach, wciskał palce w moją skórę. Znieruchomieliśmy na kilka minut, aż w końcu musiałam spojrzeć mu w oczy. Spróbowałam go odepchnąć. – Price… – Mmm? – Jego pomruk zawibrował na mojej szyi. – Ja… muszę… zmienić pozycję. Uwolnił mnie, a ja odwróciłam się i spojrzałam w dół. Moja skóra była zaczerwieniona i opuchnięta tam, gdzie mnie trzymał, wbijając się we mnie. Nasza namiętność zawsze wykraczała poza skalę, ale nigdy jeszcze nie zostawił sińców na moim ciele. Zanim zdołał cokolwiek zauważyć lub powiedzieć, spojrzałam w jego pociemniałe oczy. Błyszczało w nich coś nowego. Coś, czego dotąd nie widziałam. – Price. Co się stało? Jego wzrok padł na moje biodra. – O Boże…! Skarbie, przepraszam. – Za co? – Sprawiłem ci ból? – Delikatnie pogłaskał czerwoną szramę na mojej talii. – To? Nie. To tylko poręcz. – A tutaj? – Musnął palcami nieznacznie obrzęknięte miejsca na moich biodrach. Objęłam dłonią jego zarośnięty policzek. – To nic. Nic mi nie jest. Ale co się dzieje? Coś się stało. Coś sprawiło, że byłeś taki, hm, gwałtowny. Włożyłam bikini, a on wciągnął kąpielówki i przeczesał palcami ciemne włosy. Na kilka sekund zamknął oczy, a gdy je otworzył, były zamglone. Nigdy dotąd nie widziałam, by Price płakał. Od czasu do czasu pociły mu się oczy, ale nigdy nie zauważyłam na jego policzku prawdziwej łzy. Aż do teraz. Poczułam, że zaraz pęknie mi serce. Otarłam łzę kciukiem. – Co się stało, skarbie? Na pewno da się to załatwić. Obiecuję. Pokręcił głową. – Nie mam prawa cię o to pytać. – Jesteś moim mężem. Możesz mnie pytać o wszystko. – Nie. Nie o to. Rok temu zrezygnowałem z tego prawa. Nie mogę oczekiwać, że ty… – Że ja co? Potarł palcami skronie. – Po prostu nie mogę znieść tej myśli. Mam ochotę… – Uderzył pięścią o metalową poręcz. – Kurwa! Mój puls przyśpieszył. Price był z natury bardzo zrównoważony. Zawsze. A przynajmniej kiedyś. Bóg jeden wie, co przeżył podczas minionego roku. Może teraz czuł się gotowy, by mi o tym opowiedzieć?

– Jakiej myśli? – Wyciągnęłam dłoń i pogłaskałam go po przedramieniu. – Możesz mi powiedzieć. Możesz mi powiedzieć wszystko. Może już czas? Opowiedz mi, co się wydarzyło. Roześmiał się z udręką. – Nie masz pojęcia! – Na pewno nie. Ale będę miała, gdy mi opowiesz. – Chodziło mi to, że nie masz pojęcia, co mnie męczy. A ja nie mam prawa pozwalać, by mnie to męczyło. Splotłam nasze palce. – Mówisz zagadkami, Price. Po prostu powiedz mi, co się stało. Poprowadził mnie ku wyściełanej ławce na pokładzie, na której usiedliśmy. Przez chwilę bawił się obrączką na mojej lewej dłoni, okręcając ją na palcu. – Wciąż ją nosisz. Uśmiechnęłam się. – Wciąż jesteśmy małżeństwem, prawda? – Cieszę się, że wybraliśmy platynę zamiast złota. Idealnie pasuje do twojej jasnej karnacji. I jest niezniszczalna. Poczułam ucisk w gardle. Włożyłam obrączkę na lewą dłoń przed wyjazdem z kraju, ale Price nie wiedział, że podczas pobytu w Hiszpanii nosiłam ją na prawej. Co ciekawe, był to pomysł Michelle. To ona przekonała mnie, że już czas. Że to pierwszy krok do odzyskania mojego życia. Oczywiście nie wiedziała wtedy, że Price żyje. Odchrząknęłam. – To zawsze była piękna obrączka – powiedziałam tylko. – Nie tak piękna jak kobieta, która ją nosi. – Price uniósł moją dłoń do ust i pocałował ją. – Muszę coś wiedzieć. – Oczywiście. Co takiego? – Nie było mnie rok, skarbie… – Jestem tego świadoma, możesz mi wierzyć. To był najgorszy rok w moim życiu. – Wiem. To znaczy, liczyłem na to. – Pokręcił głową. – Cholera. Źle to zabrzmiało. Ostatnie, czego bym chciał, to żebyś cierpiała. – Rozumiem. Wcale nie byłam pewna, czy rozumiem, ponieważ nie opowiedział mi jeszcze całej historii. Ale wyglądał na tak udręczonego, że pragnęłam go jakoś uspokoić. Nie mogłam znieść jego cierpienia. – Jak już mówiłem, nie mam prawa cię o to pytać, ale muszę. Powiedzmy, że to moja wada. Kate… Czy był ktoś inny? Żołądek zaciążył mi niczym kamień. Jak mogłam nie domyślić się, o co chodzi? Nie było nikogo. Naprawdę. Tylko czy mogę postawić na absolutną szczerość? Czy niewinny flirt w Hiszpanii może mieć dla niego znaczenie? Tylko się razem śmialiśmy, wymieniliśmy kilka pocałunków… Ale Price przez cały ten czas był obecny w moich myślach. Boleśnie przekonałam się, że nie jestem jeszcze gotowa, by o nim zapomnieć. Że wciąż bardzo kocham mojego zmarłego męża. Który wcale nie umarł. Spojrzał mi prosto w oczy. – O Boże. – Co? – Nadal potrafię czytać w twoich myślach. Powiedz mi. Proszę. – Zamknął oczy. – Zrób to szybko. – Czy ty kogoś miałeś? – zapytałam. – Oczywiście, że nie! – Wstał. Nawet w półmroku jego policzki pałały czerwienią. – Uciekałem, ukrywałem się, próbowałem nie dać się zabić. Próbowałem stworzyć dla nas jakieś życie. Kiedy, do cholery, miałbym czas, żeby kogoś przelecieć? Wyprostowałam plecy, ale się nie podniosłam.

Zazdrość. To właśnie zobaczyłam w jego oczach. Nigdy jej nie przejawiał w przeszłości. Nigdy nie byliśmy o siebie zazdrośni. Zawsze czuliśmy się pewnie w naszym zobowiązaniu. W naszej miłości. Westchnęłam ciężko. Jeśli oczekiwałam szczerości od niego, musiałam odwzajemnić się tym samym. Poprawiłam bikini, podeszłam i pogłaskałam Price’a po ramieniu. – Chodź, usiądź przy mnie – poprosiłam. Wbił wzrok w ocean. – Na pewno chcę to usłyszeć? – Nie wiem. Ty mi powiedz. – Uścisnęłam jego ramię, sztywne i napięte. – Obiecałam ci, że ten dzień będzie tylko dla nas. Zgodziłam się nie zadręczać cię pytaniami i dotrzymałam obietnicy. Czy nadal chcesz usłyszeć odpowiedź na swoje pytanie? – Cholera. Tak. Muszę wiedzieć. Zawrócił ze mną do ławki. Usiedliśmy, wzięłam go za rękę. – Po pierwsze, zapewniam cię, że nie byłam z nikim innym. Nie intymnie. Nie udało mu się ukryć westchnienia ulgi. – Dzięki Bogu! – Ale był ktoś, komu się spodobałam. Podczas mojej wycieczki do Hiszpanii. Pokiwał sztywno głową, wciąż pełen napięcia. Przełknęłam ślinę, zbierając się na odwagę. – Nazywał się Alejandro Dominguez. Price wykrzywił twarz. Nakryłam nasze złączone dłonie swoją. – On… – Zamknęłam oczy. Prawda była taka, że bardzo przypominał mojego męża: ta sama budowa, karnacja, te same ciemne seksowne oczy. – W sumie był bardzo podobny do ciebie. Z wyglądu i osobowości. Oddelegowano go do protestów jako reportera. Tak się poznaliśmy. – Urwałam, dając Price’owi chwilę na oswojenie się z moimi rewelacjami. – Mów dalej – wysyczał przez zaciśnięte zęby. – Zaprosił mnie na drinka, a ja się zgodziłam, bo pomyślałam, że będę miała okazję, by nakłonić go do podzielenia się ze mną źródłami. Świetnie mówił po angielsku, co ułatwiało sprawę. Bo, jak dobrze wiesz, mój hiszpański jest dość słaby. Pokiwał głową w napięciu. – Wahałam się, ale gdy nazwał mnie „Cataliną”, to hiszpańska wersja Katherine, wiesz, postanowiłam pójść. Dzięki temu imieniu poczułam się jak ktoś inny, a ktoś inny mógł przecież iść, prawda? – roześmiałam się nerwowo. – Pewnie brzmi to jak nonsens, ale bycie Kate przez tak długi czas przynosiło mi wyłącznie cierpienie, że chwilową zmianę tożsamości uznałam za dobry pomysł. A poza tym doszłam do wniosku, że nic się nie stanie, jeśli poznam go lepiej. Dużo rozmawialiśmy o protestach i o innych rzeczach. Był świeżo po rozwodzie, ja powiedziałam mu, że owdowiałam niedawno. Wypiliśmy butelkę rioji i zjedliśmy paellę z owocami morza w małej knajpce, którą nazywał „ukrytym klejnotem”. Nie dodałam, że był to pierwszy od miesięcy raz, kiedy naprawdę czułam smak jedzenia. Przypieczone brzegi paelli, soczyste przegrzebki i małże, lepki ryż doprawiony szafranem – prawdziwe niebo dla moich kubków smakowych. Wino miało pełny owocowy bukiet, idealnie pasujący do ostrości dania. Westchnęłam. – Sprawił, że się śmiałam, Price. Tak długo się nie śmiałam! Gdy zatem… – Gdy zatem co? – Gdy zatem… – Wykrzywiłam twarz w grymasie. – …zaprosił mnie do siebie… Price mocno ścisnął moje palce. Wzięłam głęboki oddech. – Pamiętaj, myślałam, że nie żyjesz.

Nieco rozluźnił uścisk. Ale tylko odrobinę. – Zaczęłam to rozważać. Wydawał się miły, polubiłam go. Uznałam jednak, że to nie najlepszy pomysł jechać do domu obcego człowieka w obcym kraju. Odprowadził mnie więc do hotelu i… – No, powiedz to, Kate! – …pocałował mnie. Price znów zacisnął palce wokół mojej dłoni. – Próbowałam odpowiedzieć… – Urwałam. Pocałunek Alejandra w niczym nie przypominał pocałunków Price’a. A ja nagle zrozumiałam, dlaczego i paella, i rioja smakowały tak wybornie. Udawałam, że Alejandro to Price. Skupiłam się na jego ciemnej urodzie, zignorowałam hiszpański akcent, modne ubrania od projektantów, których Price nie włożyłby nigdy. Ale ten pocałunek… Nie mogłam zignorować pocałunku. Alejandro całował bez zarzutu i być może w innych okolicznościach znalazłabym w tym przyjemność. Tyle że tak bardzo różnił się od Price’a. A co ważniejsze, mimo że pociągał mnie fizycznie, nie poczułam niczego. Żadnego pożądania, namiętności. Nawet iskry zainteresowania. Nie byłam Cataliną. Byłam Kate. A Kate kochała Price’a. – …ale nie mogłam, Price. Wszystko było nie tak. Przeprosiłam, podziękowałam mu za kolację i wróciłam do pokoju sama. Alejandro próbował wprawdzie nakłonić mnie do zmiany zdania. Nalegał, nawet bardzo. Ale tego mój mąż nie musiał wiedzieć. To nie było istotne. Ten drugi w końcu zrozumiał, że odpowiedź brzmi „nie”, i poszedł swoją drogą. A ja wróciłam do pokoju i przełożyłam obrączkę na lewą dłoń, gdzie było jej miejsce. Wymieniliśmy się adresami mailowymi, ale Alejandro nie odezwał się do mnie już nigdy więcej. Price stopniowo rozluźnił palce. – To wszystko? – zapytał szorstko. Pokiwałam głową. – To wszystko. – I dobrze. Nigdy więcej, okej? – W jego ciemnych oczach wciąż płonęła zazdrość i błyszczały niewylane łzy. Dotknęłam jego policzka, rozkoszując się ciepłym szorstkim zarostem. To mogłam mu obiecać z łatwością. – Nigdy więcej. Wstał, wziął mnie w ramiona i zszedł ze mną po schodkach do głównej sypialni, gdzie ułożył mnie delikatnie na łóżku. – Nikt inny – powiedział łagodniej, niż się spodziewałam. – Nikt poza mną nie dotyka tego twojego pięknego ciała. – Obrysował moje wargi palcem wskazującym. – Nikt inny nie całuje tych ust. Pocałunek okazał się namiętny i słodki zarazem – zjednoczenie dwóch ciał i dwóch dusz, które czuły się zagubione bez siebie nawzajem. Price zsunął dłonie niżej i zdjął ze mnie górę bikini, podczas gdy ja wyswobodziłam się z fig. Jego członek napierał na materiał kąpielówek. Przesunęłam palce na jego biodra i ściągnęłam slipki w dół, głaszcząc ciepłą skórę. Wszedł we mnie powoli, bez jakiekolwiek gry wstępnej. Nie licząc naszego pocałunku. Słodka gładka perfekcja… Byłam na niego gotowa. Wiedziałam, że będę zawsze. Moje ciało zawsze pozostanie domem dla jego ciała. Mogłam szybko osiągnąć orgazm, ale powstrzymałam się, tak jak on. Wykroczyliśmy poza proste potrzeby, żądze, namiętność. To była wyłącznie miłość. Czysta miłość. Rozkoszowaliśmy się nią, gdy wchodził we mnie i wysuwał się, pozwalając, by intensywność narastała stopniowo. Nie odrywaliśmy od siebie wzroku, a w oczach – nie tylko w oczach, lecz także i duszy – Price’a widziałam odbicie całej miłości, jaką do niego czułam. Szczytowaliśmy równocześnie, ze złączonymi także wargami. Po wszystkim leżeliśmy na boku. Wciąż byliśmy jednością; nasze śliskie od potu ciała stapiały się w jedno. Price oddychał ciężko w moją szyję, a ja wdychałam jego piżmowy aromat.

Wyspa, morze i mężczyzna. – Tak bardzo cię kocham, Kate. – Ja też bardzo cię kocham. Tylko ciebie, Price. Na zawsze. Przycisnął usta do mojego policzka, a ja zamknęłam oczy. To miało być nasze łóżko. Zawsze mieliśmy większy materac, ale teraz jego rozmiar ograniczały rozmiary łodzi. Dzięki temu mogłam być bliżej Price’a, co mi odpowiadało, bo nie zamierzałam już nigdy więcej spuszczać go z oka. To znaczy, gdybym postanowiła zostać. Jeśli zostanę… Jeśli… Kogo próbuję oszukać? Nie mogę go zostawić. Z zamyślenia wyrwała mnie wibracja telefonu. Price pocałował mnie lekko, po czym przetoczył się w stronę nocnego stolika i sięgnął po komórkę. Jego źrenice powiększyły się lekko, gdy spojrzał na wyświetlacz. Nie odebrał. Zamiast tego wstał i włożył kąpielówki. Podszedł do małej szafy, wyjął z niej bawełnianą koszulę i zakrył swoją opaloną pierś. Odwrócił się do mnie. – Zbieramy się. Muszę przed nocą zacumować łódź. – Kto dzwonił? – zapytałam. Price już wyszedł z pokoju.

ROZDZIAŁ 8 PRICE Lepiej, żeby Otis miał cholernie dobry powód, skoro zakłóca mój czas z Kate, myślałem. W głębi ducha liczyłem jednak na to, że wcale nie ma dobrego powodu, bo to oznaczałoby coś naprawdę złego. Otis był ode mnie o dekadę młodszy – dzieciak z wyspy, którego cechowała zbyt duża ambicja, by zadowalało go wyluzowane tropikalne życie. Gdy odnalazł mnie na Maui, musiał wyczuć we mnie przepracowanego nowojorczyka. Tuż po tym, jak kupiłem jacht, mianował się samozwańczo moim pierwszym oficerem, dopóki będę chciał. Uczył mnie żeglowania, a ja uczyłem go handlu akcjami. Przez większość czasu schodził mi z drogi. Nie potrzebował towarzystwa, ale dodatkowa para rąk na pokładzie bywała przydatna, a on nieraz udowadniał swoją wartość. Nie czułem potrzeby, by mówić o nim Kate, ponieważ gdyby zdecydowała się zostać, Otis miał sobie znaleźć nowe zajęcie. Stanąłem przy sterze i przekręciłem kluczyk w stacyjce. Mój telefon znów zawibrował, więc wyjąłem go z kieszeni. Ponownie Otis. Tym razem odebrałem. – Otis, czego, kurwa, chcesz? – Bryson, stary. Nowe imię pobudziło moje zakończenia nerwowe w bardzo niepokojący sposób. Przez ostatnią dobę byłem Price’em Lewisem. Nie śpieszyło mi się, żeby znów stać się kimś innym. To imię Price’a wykrzykiwała Kate w gorączce namiętności, nie imię Brysona Carra. A już na pewno nie tego pieprzonego Alejandra! – Hej, przepraszam. – Powiedziałem ci, że masz nie dzwonić. Chyba że to ważne – warknąłem. Nie chciałem, by cokolwiek odciągało mnie od Kate. Ani teraz, ani nigdy. – Wiem, wiem. Ale uznałem, że to może być ważne. Nieco piskliwy głos Otisa wyciągnął mnie z otchłani zazdrości, w którą wpadłem wcześniej. – Co jest? – Ktoś się kręci wokół willi – mruknął Otis. Wyrzucał z siebie słowa w pośpiechu. – Przejeżdżam obok niej kilka razy dziennie, jak prosiłeś. Wczoraj było czysto, ale dzisiaj przez cały dzień na końcu drogi prowadzącej do głównej bramy stał czarny samochód z ciemnymi szybami. Nadal stoi. – Cholera. – Potarłem dłonią nieogoloną szczękę. W głowie czułem gonitwę myśli. Silnik mruczał miarowo, gdy jacht przecinał fale, zbliżając się do miejsca, w którym zarzuciłem kotwicę poprzedniego wieczoru. – Co mam robić? Zobaczyć kto to czy… – Nie – odparłem stanowczo. – Trzymaj się z daleka. Ktokolwiek siedzi w tym samochodzie, może okazać się niebezpieczny. – Mogę udać głupiego, dozorcę albo coś w tym stylu. To nic wielkiego. Jak bardzo może to być niebezpieczne? – Tak, że możesz zostać zastrzelony, Otis. Wiesz to równie dobrze jak ja. Trzymaj się z daleka, do cholery. Ja już wracam do willi – odparłem i zakląłem cicho, bo przypomniałem sobie o Chelle. – W domu jest moja siostra. Zrób to dla mnie i sprawdź, co z nią. Widzimy się za dwadzieścia minut. – Jasne, szefie. Zakończyłem rozmowę i spróbowałem uspokoić dziko walące serce. W granicach ustronnej posiadłości przy plaży, którą wybrałem na ponowne spotkanie z Kate, parkowało niezidentyfikowane auto. To mógł być zbieg okoliczności, nic takiego. Albo mój najgorszy koszmar. Aż podskoczyłem, gdy Kate mnie dotknęła. Zacisnęła palce na moich barkach i zaczęła masować

zesztywniałe mięśnie. Teraz jednak nic nie zdołałoby mnie uspokoić. – Wszystko w porządku? Pokręciłem głową. – Kto dzwonił? – Kolega – odparłem celowo szorstkim tonem, by jak najszybciej uciąć tę rozmowę. Przysiadła na ławeczce obok. Przyglądała mi się ze zmarszczonymi brwiami i ramionami skrzyżowanymi na piersi. – Nie zamierzam wiecznie cię prosić, żebyś się przede mną otworzył, Price. Unikałem jej przeszywającego spojrzenia. – Świetnie, bo nie jestem gotowy na rozmowę. Siadaj i pozwól, że odwiozę nas do domu. Musiałem dostać się do willi, żeby ocenić sytuację i wykluczyć potencjalne zagrożenia. Wstała, zacisnęła dłonie w pięści po bokach. – Ten dzień był cudowny, Price – odezwała się ponownie, pokonując sztywność szczęki. – Czułam, że znów się w tobie zakochuję. Przypomniałam sobie wszystkie te rzeczy, które sprawiały, że byliśmy świetną parą. W sumie niemal zapomniałam, że potrafisz zachowywać się jak dupek, jeśli tylko chcesz. Westchnąłem i sięgnąłem po jej dłoń. – Kate. – Daj spokój. Zrobiła unik i odeszła. Znikła w innej części jachtu. Nie mogłem jednocześnie pobiec za nią i odtransportować nas do celu. Przeklinałem zatem pod nosem, myśląc z nadzieją, że gdy tylko zauważę willę, zarzucę kotwicę i być może zdołam jakoś uratować ten dzień.

Kate wyprzedziła mnie, maszerując w stronę willi. Jej tempo i postawa zdradzały, że zamierza zastosować wobec mnie swoją ulubioną karę wyniosłego milczenia. Mogła się wściekać, ile tylko chciała; nie zamierzałem zmarnować ani sekundy jej pobytu tutaj na takie pojedynki. Nie mieliśmy na to czasu. – Kate. Kate! – Podbiegłem, by się z nią zrównać. Chwyciłem ją za rękę i odwróciłem do siebie. Wyrwała się i skrzyżowała ramiona na piersi, co idealnie pasowało do jej zaciśniętych ust. – Wiem, że jesteś zła – powiedziałem. Jej nozdrza rozchyliły się nieco. – Czyżby? A skąd to wiesz? – Bo gdy się wkurzasz, stajesz się nieopisanie piękna. I stąd, że jestem twoim mężem i doskonale potrafię rozpoznać twój nastrój. – Cieszy mnie twoja przenikliwość, Price. Może zatem wiesz również, że nie jestem w nastroju, by dalej tkwić w niepewności? Może wyczuwasz, że nie interesuje mnie traktowanie jak naiwnej małej kobietki, której nie można powierzyć prawdy, by mogła w jej świetle podjąć najważniejszą decyzję co do swojej przyszłości ze swoim, hm, partnerem? To właśnie nas łączyło, pamiętasz? Prawdziwe partnerstwo. Przygryzłem wnętrze policzka, by na nią nie wrzasnąć. To nie była decyzja w sprawie kupna domu czy wzięcia wspólnego kredytu. To była kwestia życia lub śmierci. Kate nigdy nie zetknęła się ze śmiercią, tak jak ja, więc nie mogła tego zrozumieć. – Kate, posłuchaj… – Nie, to ty posłuchaj. – Rozplotła ramiona i gniewnie wbiła we mnie palec. – Nie mogę tak żyć. Nie będę tak żyć. Albo mi powiesz, co się z tobą działo i kto cię ściga, albo odpowiedź brzmi „nie”. Kocham cię i wolałabym umrzeć, niż cię zostawić, ale nie zamierzam spędzić reszty życia w strachu,

ponieważ ty nie potrafisz wyznać mi prawdy. Przycisnęła dłonie do piersi, do miejsca, do którego przyciskałem ucho wiele razy, by słyszeć, jak bije jej serce po kochaniu się ze mną. W jej oczach błysnęły łzy, a ja zacząłem ją błagać w duchu, by nie płakała. Jej łzy mnie rozbrajały. Stanowiły też gwarancję mojej porażki w każdej kłótni. – Złamałeś mi serce, Price. Odkąd tu przyjechałam, byłam z tobą szczera. – Łza spłynęła po policzku, gdy Kate rozłożyła drżące dłonie niczym książkę. – Otworzyłam się przed tobą w każdy możliwy sposób. Dlaczego ty nie możesz zrobić tego samego dla mnie? Dlaczego nie potrafisz mi zaufać? Przeczesałem włosy palcami, dławiąc się prawdą. Było za wcześnie. Należało poczekać, by się zgodziła i podjęła zobowiązanie wobec naszego nowego wspólnego życia. Ale co, jeśli ona nie blefuje? Co, jeśli zamierza mi odmówić, ponieważ trzymam ją do tej pory w niewiedzy? – Kate, ja próbuję cię chronić. Nie masz pojęcia, z czym się mierzę. Ci ludzie są pozbawieni wszelkich uczuć. Im mniej wiesz, tym lepiej. – Dam sobie radę, Price. Na miłość boską, wiem, co to groźba śmierci. Rozumiesz? Zmierzyłam się z twoją śmiercią, a potem miesiącami patrzyłam w lustro i mierzyłam się z nią ciągle od nowa. Codziennie dokonywałam wyboru: trwać albo pozwolić, by ból mnie zniszczył. Wiem, że przeszedłeś przez piekło. Ukrywasz przede mną prawdę, ale widzę to w twoich oczach. Ja mam za sobą inny rodzaj piekła, ale nie wątp ani przez chwilę, że również je przeżyłam. Wbiłem wzrok w pustkę pomiędzy nami, zdruzgotany jej wyzwaniem. Czułbym się lepiej z wyrwanym z piersi sercem niż z myślą, że z mojego powodu Kate rozważała odebranie sobie życia. Ale taka właśnie jest żałoba: obezwładniająca, brutalnie bolesna, mroczna plaga silniejsza niż rozsądek. Dobrze to znałem. – Tak bardzo mi przykro. Nigdy nie dowiesz się jak bardzo. – Porozmawiaj ze mną, Price. – Wzięła mnie za rękę. – Proszę cię po raz ostatni. Przełknąłem ślinę i uścisnąłem jej dłoń. – Ja po prostu muszę wiedzieć, że ze mną zostaniesz. Chciałem dać ci czas, byś mogła to przemyśleć. Nie chciałem cię nakłaniać do podjęcia tak ważnej decyzji pierwszego czy drugiego dnia. Zasługujesz na wybór. Gdy pokręciła głową, moje serce przestało bić. – Proszę. – Niemal nie słyszałem błagania, które spłynęło z moich warg. – Price, jeśli chcesz, żebym z tobą została i zostawiła wszystko i wszystkich innych, zrobię to. Byłam gotowa się zgodzić, gdy mnie o to poprosiłeś. Ale musimy wejść w tę przyszłość razem, z otwartymi oczami. I ze świadomością, z czym nam obojgu przyjdzie się mierzyć. Upłynęło kilka sekund. Odetchnąłem głęboko słonawym powietrzem, zdesperowany i przerażony zakłóceniem ciszy otoczenia prawdą. – Nie wiedziałem, że tamtej nocy w naszym mieszkaniu widzę cię po raz ostatni – powiedziałem. – Wiedziałem jednak, że coś może się zmienić, gdy wrócę. Kate wykrzywiła twarz, ale kontynuowałem, nie dając jej szansy na zadanie pytania. – Powiedziałem ci, że lecę do Zurychu na konferencję. To była prawda. Ale nie chodziło mi o nawiązywanie kontaktów. Pojechałem tam w jednym celu: aby spotkać się z przedstawicielami Cybermark Enterprises. Obserwowałem ich, odkąd handlowałem akcjami w Berg and Lynch. Specjalizują się w eksploracji danych. W tamtym czasie szybko się rozwijali, choć nie na tyle szybko, by znajdowało to odzwierciedlenie w to liczbach, jakie widziałem. Gdy poszedłem na swoje, nie przestałem się nimi interesować. Mój system pokazywał, że powinni rozwijać się w postępie geometrycznym, tymczasem cena ich akcji pozostawała stabilna. – Może twój system się mylił? W odniesieniu do tych konkretnych akcji… – Myślałem o tym, możesz mi wierzyć. Ale mój system ma dziewięćdziesięcioprocentową skuteczność, przecież wiesz. Poza tym prospekty firmy i roczne raporty zdawały się potwierdzać moje wnioski. – Pokręciłem głową. – Nie mogłem tego zostawić ot, tak. Zacząłem szperać, żeby zrozumieć,

dlaczego moje obliczenia się nie sprawdzają. Gdy skontaktowałem się z nimi po raz pierwszy, napomknąłem o trendach i o tym, że z radością dowiem się o nich więcej. Zaproponowali mi pracę. Kate uniosła brwi. – Pojechałeś tam na rozmowę o pracę? – Nie do końca. Pojechałem pod pretekstem odbycia rozmowy kwalifikacyjnej. Oni zaprosili mnie pod pretekstem zaproponowania mi posady. Ale obie strony miały inne plany. W moich myślach zapanował chaos. Wezbrały we mnie wspomnienia największego strachu, jaki przeżyłem dotychczas. Kolejka górska z piekła rodem, zaprojektowana tak, by wbić mnie w ziemię, na stałe odcisnęła się w moim mózgu. – Dostałem propozycję przelotu ich prywatnym samolotem do kwatery głównej w Genewie, na spotkanie z kadrą menedżerską. Jeden pilot, jeden pasażer. Jednosilnikowa maszyna. – Pokręciłem głową z ponurym uśmiechem. – Miałem złe przeczucia. Pilot ledwie patrzył mi w oczy, nie mówił po angielsku. Ale zabrnąłem już tak daleko. Musiałem rozwiązać tę zagadkę i dowiedzieć się, co robią ci ludzie. – I co się stało? Jak doszło do katastrofy? – Osiągnęliśmy wysokość przelotową, a wtedy pilot zaczął coś mamrotać po włosku. Położył moje dłonie na kontrolkach i uniósł oba kciuki, jakby sugerował, że teraz to ja mam pilotować ten cholerny samolot. Oczy Kate zogromniały. – Żartujesz? Pokręciłem głową. – Zanim się zorientowałem, on już zdejmował kurtkę i otwierał drzwi. W spadochronie, gotowy do skoku. Zgadnij, kto tego nie robił? Ja. Puściła moją dłoń i podniosła obie dłonie do ust. – Jakim cudem przeżyłeś? Samolot… Raport donosił, że był całkowicie zmiażdżony. Spalony. – To dlatego, że napełnili to cholerstwo taką ilością paliwa, żeby nie było potem szans na znalezienie ludzkiego ciała i identyfikację. To zresztą nie miało znaczenia, bo nie spadłem razem z samolotem. Spadłem z pilotem. Nie zamierzałem pozwolić, żeby opuścił tę cholerną maszynę beze mnie, więc się na niego rzuciłem. Zaczęliśmy się siłować. Samolot zanurkował i zanim się zorientowałem, wypadliśmy z niego obaj. Na ­szczęście on otworzył spadochron, bo ja nie wiedziałbym, co robić. – I obaj przeżyliście. To cud… – Spadochronów nie projektuje się tak, by sprowadziły bezpiecznie na ziemię dwóch dorosłych mężczyzn. Nie bez poważnych obrażeń. Walczyliśmy przez całą drogę w dół, ale nie puszczałem… – Odetchnąłem i wcisnąłem nasady dłoni w skronie, jakbym mógł w ten sposób wymazać wciąż potwornie żywe wspomnienia. – Kurwa. To było straszne…! Podszedłem na skraj wody, pozwalając, by fale obmyły moje stopy. Zanurzyłem je w mokrym piasku. Nikomu, nawet Otisowi, nie mówiłem dotąd, co wydarzyło się tamtego dnia. Żadna inna żywa istota nie znała mojej historii. Przyszło mi do głowy, że może to dlatego perspektywa wyznania wszystkiego Kate była dla mnie tak bolesna. Potworna prawda żyła we mnie przez rok, toksyczna, tocząca mnie jak choroba. Czy powiedzenie jej wszystkiego złagodzi ten ból? Uwolni od koszmarnej przeszłości? Poczułem, że Kate obejmuje mnie w pasie i przyciska policzek do moich pleców. Pod wpływem jej dotyku napięcie ustąpiło nieco. Nakryłem jej dłonie moimi i przytuliłem się do niej mocno. – Wylądowaliśmy z impetem na skraju polany. Złamałem rękę, bo przełożyłem ją przez szelki, gdy pilot próbował mnie odepchnąć. Ale sposób, w jaki wylądowaliśmy… Byłem nad nim i spadłem na niego całym ciężarem… – Powstrzymałem mdłości, które napływały, ilekroć w moich myślach pojawiała się twarz tamtego mężczyzny. Życie opuszczające jego oczy. Jego zaplątane w spadochron

ciało. – Złamał kark. Zginął na miejscu. Milczeliśmy przez długi czas. Kate tuliła się do mnie, a ja starałem się miarowym oddechem pokonać lęk, który uderzał za każdym razem, gdy powracały wspomnienia tamtego dnia. – On próbował cię zabić, Price. Apatycznie gapiłem się w horyzont. – Wiem. Powtarzam to sobie nieustannie. Nieważne jednak, ile razy toczę tę rozmowę sam ze sobą, nigdy nie czuję się po niej lepiej. Obeszła mnie, stanęła przede mną i położyła dłonie na moich policzkach. Jej oczy wciąż błyszczały wojowniczo, lecz kontekst był już inny. – Uratowałeś się. Może to okrutne, co powiem, ale ten mężczyzna dostał to, na co zasłużył. Ty zasługiwałeś na to, by żyć, wrócić do mnie, mieć życie i rodzinę. Nigdy w to nie wątp. – Nic o nim nie wiem. A jeśli nie miał wyboru? – Każdy ma wybór – odparła cicho. To zdanie odbiło się we mnie gromkim echem. Miniony rok stanowił dla mnie pasmo wyborów. Jeden nas rozdzielił, inne połączyły na nowo. Miałem nadzieję, że wyznanie Kate prawdy – no dobra, większej części prawdy – okaże się wyborem właściwym. – To teraz już wiesz – powiedziałem. – I może zdołasz zrozumieć, dlaczego się ukrywam, zamiast zgłosić się na policję. Bo to najprawdopodobniej skutkowałoby moją śmiercią. Jeśli zdołano zapłacić pilotowi tyle, by wyskoczył z tego cholernego samolotu, zaryzykował własnym życiem, by zakończyć moje, do czego można posunąć się, żeby uciszyć mnie raz na zawsze? Kiedy to się zatrzyma? – Odjąłem jej dłonie od swoich policzków i uścisnąłem je. – Myślałem też o tobie, o Chelle i o mojej rodzinie. Kate, przysięgam, pragnąłem tylko, żebyś była bezpieczna. Nigdy nie doświadczyłem niczego bardziej przerażającego niż upadek z nieba tamtego dnia, ale gdybym naraził na niebezpieczeństwo ciebie, nie potrafiłbym z tym żyć. Jej dolna warga drżała. – Dziękuję – odparła. – Za to, że mi powiedziałeś. I że dbałeś o moje bezpieczeństwo. – Skarbie… – wyszeptałem, pochylając się, by ją pocałować, zanim łzy znów przejmą nad nią kontrolę. Zanim jednak nasze wargi się spotkały, od strony willi dobiegł nas piskliwy krzyk. Krzyk kobiety.

ROZDZIAŁ 9 KATE Moje serce łomotało po opowieści Price’a. A gdy od strony domu rozległ się krzyk, zerwało się do prawdziwego galopu. W środku była Chelle! – Michelle! – Price odwrócił się i pobiegł ku willi. Pobiegłam za nim. Lęk dręczył mnie, gdy pędziłam po piasku ile sił. Price wreszcie dopadł drzwi i otworzył je szarpnięciem. – Michelle! Kurwa, gdzie jesteś? – Przebiegł przez salon i kuchnię. – Michelle! Chelle! – Wplótł palce we włosy i zacisnął dłonie w pięści. Niemal wychodziłam z siebie z nerwów. Chelle była moją najlepszą przyjaciółką. Jeśli coś jej się stało… Otworzyły się tylne drzwi. – Na litość boską, czemu się tak drzecie? Michelle stanęła przed nami bosa, w jasnozielonej sukience i z ciemnymi włosami zebranymi w wysoki koński ogon. Zaraz za nią do środka wszedł młody mężczyzna o czarnych włosach, smagłej cerze i brązowych oczach w kształcie migdałów. Jego uroda wskazywała na pacyficzne pochodzenie. Miał na sobie krzykliwe pomarańczowe szorty i czarny obcisły podkoszulek bez rękawów. – Otis – powiedział Price. – Co ty tutaj robisz? – Kazałeś mi zajrzeć do siostry – odparł mężczyzna. Price westchnął ciężko. – Fakt. Boże… – Przeczesał włosy palcami. – Kosztowaliście mnie właśnie kolejny rok życia. – Potarł czoło. – Cholera. Co za idiotyczny tekst. Przepraszam. Podeszłam bliżej, postanawiając nie komentować jego braku delikatności. Przecież przeprosił. – Usłyszeliśmy krzyk. Myśleliśmy… Michelle wybuchnęła śmiechem. – Och, to tylko ja. Twój kumpel mnie zaskoczył. Miałam słuchawki w uszach, trochę się wyłączyłam, słuchając new age na tamtym szezlongu. – Wskazała palcem na skórzany mebel na tarasie. – Nagle otworzyłam oczy i zauważyłam, że przygląda mi się obcy facet. – Pukałem – tłumaczył Otis. – Przysięgam. Ale nikt nie otworzył. Doszedłem do wniosku, że chciałbyś, żebym to sprawdził. W przeciwnym razie po co ­dawałbyś mi klucz? – Teraz tego żałuję – mruknął Price. Szturchnęłam go łokciem. – Kto to jest? – Och. Wybacz. To jest Otis, mój przyjaciel. Tu, na wyspie. Otis, to moja żona. Uścisnęliśmy sobie dłonie. – Miło mi – powiedziałem. – Moją siostrę już chyba poznałeś? – Tak – potwierdziła Michelle. – Po tym, jak śmiertelnie mnie wystraszył. Zamieszanie sprawiło, że moje serce wciąż tłukło się jak szalone. Cieszyłam się bardzo, że Michelle jest bezpieczna, ale wciąż brzmiała mi w uszach opowieść ­Price’a. Miałam mnóstwo pytań, a pierwsze z nich brzmiało: dlaczego nie przedstawił Michelle i mnie z imienia? – Gdy już wyjaśniłem jej, że nie stanowię zagrożenia, wypchnęła mnie za drzwi i wygłosiła bardzo stanowczy wykład. – Otis się uśmiechnął. Stanowczy wykład? To nie było podobne do Michelle. Musiała zrównać go z ziemią. Pozwoliłam sobie na lekki uśmiech.

– W każdym razie, gdy już przekonał mnie, że nie jest seryjnym mordercą, postanowiliśmy napić się wina – dokończyła Michelle. – Macie ochotę do nas dołączyć? Nie byłam pewna, czy po opowieści Price’a wino okaże się wystarczające. – A może parę kolejek tequili? Price zerknął na mnie. Jego wargi zacisnęły się w wąską linię. – Od kiedy to pijasz mocniejsze alkohole? Zazwyczaj ich nie pijałam, choć razem z Michelle obaliłyśmy kilka butelek w tygodniach po „śmierci” ­Price’a. Obie byłyśmy załamane. Tequila oczywiście nie pomogła. Tylko odsunęła w czasie nieuniknione. – Świetny pomysł – wtrąciła Michelle. – Może zmiksuję nam margarity? – A mamy tequilę? – zapytałam. – Barek miał być zaopatrzony. – Podeszła do niego na drugim końcu salonu, zaczęła myszkować i wyjęła butelkę patron añejo. – Voilà! Jak na śmiertelnie przerażoną kobietę prezentowała wyjątkowo dobry nastrój. Cała Chelle! Nic nie mogło jej popsuć humoru. Nic niepoważnego w każdym razie. Czy słyszała już opowieść Price’a? Miałam wrażenie, że coś jej powiedział poprzedniego wieczoru, ale ze mną nie podjęła tematu. Zaczęła kroić limonki i wypędziła nas z kuchni. – Idźcie na taras. Zaraz przyniosę drinki. Ogarnęło mnie otępienie. Rozpaczliwie pragnęłam porozmawiać z Price’em na osobności, wypytać go o tamten pamiętny dzień, który mi go odebrał. Wiedziałam, że nie mówi mi wszystkiego. Jak poskładał złamaną rękę, jeśli nie mógł nikomu zdradzić, kim jest? Jak się tu dostał, na drugi koniec świata, na tę wyspę? Jak zarabiał na życie? Po swojej „śmierci” nie miał przecież dostępu do naszych kont. Czy powiedział komuś o ciele martwego pilota? A firma, która stała za tym wszystkim? Dlaczego pierwszego wieczoru na wyspie twierdził, że jego rodzice, Chelle i ja już byśmy nie żyli, gdyby samolot nie spadł na ziemię? I kim w ogóle jest Otis? I jak dużo wie? Bez namysłu podążyłam na taras za mężczyznami. Usiadłam na kanapie obok Price’a, a Otis zajął miejsce naprzeciwko. Był młody, miał najwyżej dwadzieścia kilka lat. Powinien mieszkać w akademiku, gapić się na rozkładówki z nagimi kobietami i podrywać koleżanki. Dlaczego zadawał się z moim mężem? Otworzyłam usta, żeby zapytać, ale Price mnie uprzedził. – Chyba powinieneś już iść – zwrócił się do Otisa. Tamten uniósł ciemne brwi. – I przegapić margarity? Twoja siostra to niezła laska, Bryson. Bryson? Nie zareagowałam, ale Price zesztywniał. – Moja siostra jest dla ciebie za stara. – Hej, a może nabierze ochoty na zabawę z dzieckiem? Price wstał, a ja chwyciłam go za rękę, bez słowa dając mu do zrozumienia, by się uspokoił. Na szczęście posłuchał. Usiadł z powrotem, nie wypuszczając mojej dłoni. – Nigdy więcej nie wyrażaj się tak o mojej siostrze! Otis uniósł obie ręce. – Wybacz, stary. Łapy przy sobie. Obiecuję. – Naprawdę musisz już iść. Chcę porozmawiać z żoną i siostrą. – Ale najpierw drink. Zaprosiła mnie na wino, pamiętasz? – Gówno mnie to obchodzi. Mogła cię zaprosić nawet na prawdziwą ucztę, ale ty musisz już iść. – Price jeszcze mocniej zacisnął palce na mojej dłoni. Chłopak wstał i otrzepał pomarańczowe szorty. Obaj porozumieli się wzrokiem. Kolejne pytanie do mojego męża. – W porządku – mruknął Otis. – Pogadamy jutro? Price pokiwał głową, a jego kumpel poszedł do jeepa zaparkowanego nieopodal, na kamienistej ścieżce.

Przygryzłam wargę. Jedno było jasne. Otis, kimkolwiek jest, wie o knowaniach mojego męża znacznie więcej niż ja. Ale to miało się zmienić. – Price – oświadczyłam. – Jest wiele rzeczy, o których… – Margarity! – Michelle pchnęła drzwi pośladkiem i wyszła na taras z dzbankiem pełnym jasnozielonych pyszności i czterema kieliszkami do martini. Krawędzie szkła były oklejone solą. – Innych nie znalazłam. Nie ma tutaj kieliszków do margarity. Wstałam, żeby wziąć od niej tacę. – Będziemy potrzebować tylko trzech. Rozejrzała się. – A gdzie się podział Otis? – Musiał już iść – mruknął Price. – Och, szkoda. Był całkiem słodki. – Na litość boską, Chelle. – Pokręcił głową. – To przecież dzieciak! – No to co? Nie mogę się zabawić? Mam spędzić te trzy tygodnie jak zakonnica, podczas gdy wy będziecie się pieprzyć jak króliki? Nalała nam drinki. – Nie z nim. Nie w ten sposób w każdym razie. Michelle wywróciła oczami. – Dobra, żartowałam. Zgadzam się. Jest zbyt młody. Ale miło się na niego patrzy. Otis był przystojny, lecz nie mógł się równać z mężczyzną obok mnie. Który nadal był mi winien mnóstwo odpowiedzi. Ścisnęłam jego przedramię. – Price, co wie Chelle? – Mniej więcej to co ty. – Tak. I przepraszam, że ci nie powiedziałam, Kate. Chciałam, ale kazał mi przysiąc, że tego nie zrobię. Trudna sprawa taki wybór pomiędzy bratem a najlepszą przyjaciółką. – Zmierzyła Price’a gniewnym spojrzeniem. – Nie stawiaj mnie więcej w takiej sytuacji. – Rozumiem, na co was obie naraziłem, możesz mi wierzyć, i wiem, że zwykłe „przepraszam” nie wystarczy. A teraz… Wbił wzrok w przestrzeń. Jego oczy zaszły mgłą. Pogłaskałam go po dłoni. – A teraz co? Westchnął. – Nic. – Price. Nie okłamuj nas. – Jest powód, dla którego Otis zjawił się dzisiaj. Poprosiłem go jakiś czas temu, by obserwował dom. Chciałem mieć pewność, że willa jest wystarczająco ustronna, by zapewnić wam bezpieczeństwo. Ale… – Co takiego? – powtórzyłam. – Zobaczył dziś zaparkowany w pobliżu czarny samochód. Zauważyłaś coś, Chelle? – Nie – odparła. – Ale się nie rozglądałam. – A co dzisiaj robiłaś? – Spacerowałam po plaży, opalałam się, czytałam. Właśnie zjadłam kolację i wypoczywałam przy muzyce, gdy zjawił się Otis. Price westchnął przeciągle. – Dzięki Bogu. Może to nic takiego. Serce podeszło mi do gardła. Przeczucie mówiło mi, że to wcale nie nic takiego.

Przeglądałam się w łazienkowym lustrze. Włożyłam przezroczystą bladoniebieską halkę na ramiączkach, którą znalazłam w komodzie. Price czekał na mnie w łóżku. Wypiłam tylko jedną margaritę i miałam coraz więcej pytań. „Poprosiłem go jakiś czas temu, by obserwował dom. Chciałem mieć pewność, że willa jest wystarczająco ustronna, by zapewnić wam bezpieczeństwo”. Wystarczająco ustronna? Co dokładnie Price miał na myśli? Czyżby się ukrywał? A może nie? Czy ktoś jeszcze poza Chelle i mną wie, że żyje? Co to za tajemnice przede mną? Poczułam, że krew krzepnie mi w żyłach. Roztarłam ramiona. – Skarbie? – Dobiegł mnie głos z sypialni. Ten dźwięk mnie uspokoił. Mój mąż. Price. Mężczyzna, który nigdy by mnie nie skrzywdził i nie pozwoliłby nikomu tego zrobić. Sam tak powiedział. „Kate, przysięgam, pragnąłem tylko, żebyś była bezpieczna. Nigdy nie doświadczyłem niczego bardziej przerażającego niż upadek z nieba tamtego dnia, ale gdybym naraził na niebezpieczeństwo ciebie, nie potrafiłbym z tym żyć”. Mężczyzna, który kochał mnie ponad wszystko, tak jak ja kochałam jego. Wzięłam głęboki oddech. – Idę. Wyszłam z łazienki. – Wow. – Price zmrużył oczy. – Wyglądasz pięknie. Pasuje do ciebie ten kolor. Uśmiechnął się. W jego źrenicach rozbłysła miłość, a moje serce stopniało. Jak mogłam wątpić w tego człowieka? W mężczyznę, który zna mnie tak dobrze? Który kocha mnie jak nikt? Który zaryzykował wszystkim, żeby do mnie wrócić. A jednak pytania nie przestawały pukać do drzwi mojego umysłu, domagając się wejścia. I odpowiedzi. Nie dziś. Nie otworzę tych drzwi tego wieczoru. I tak już dzisiaj dużo usłyszałam, nawet mimo mojej obietnicy, że te godziny będą należały tylko do nas, bez żadnych pytań. Wspięłam się na łóżko i przytuliłam do Price’a. Zagarnął ustami moje wargi i pocałował mnie leniwie, zmysłowo. Aż oboje zaczęliśmy się wić z pragnienia. Wtedy pocałunek stał się gwałtowniejszy. Język i wargi Price’a skradły mi oddech, gdy brał, naznaczając mnie ponownie – nawet jeśli tylko w swojej głowie – jak wcześniej na jachcie. Gdy zabrakło nam tchu, przerwał pocałunek i gwałtownie wciągnął powietrze. – Zdejmij halkę – powiedział. Ton nie pozostawiał miejsca na nieposłuszeństwo. Ze zdumieniem spojrzałam w jego płonące oczy. Przecież lubił mnie rozbierać, zdejmować ze mnie warstwę po warstwie, szybko albo powoli, jakby rozpakowywał prezent. Kusiło mnie, żeby zapytać, ale zachowałam milczenie. Poprzysięgłam sobie, że pozwolę mu mieć to, co pozostało z naszego wspólnego dnia. Usiadłam i zsunęłam cienki materiał z ciała, po biodrach i nogach, aż utworzył kałużę przezroczystej akwamaryny obok łóżka. – A teraz połóż się obok mnie na łyżeczkę – nakazał. Nie musiał powtarzać. Uwielbiałam przytulać się w ten sposób. Ciało Price’a emanowało ciepłem. W okolicy krzyża poczułam członek. Zaczął całować moje barki, najpierw delikatnie, potem mocniej, z zębami. Zadygotałam z rozkoszy, która przeszyła mnie na wskroś.

– Jesteś moja, Kate. Zaryzykowałem wszystkim, by nas połączyć na nowo. Zamknęłam oczy. Jego słowa szybowały wokół mnie. – Obiecałaś… – Skubnął moją szyję. – Obiecałaś, że zostaniesz. To prawda. W tej chwili obiecałabym mu wszystko, o co by poprosił. Uczucia, które we mnie budził, a także pożądanie, były tak potężne, że nie potrafiłam się im oprzeć. – Tak, obiecałam. Obiecuję. – Chcę, żebyś dzięki mnie doszła, Kate. Chcę uczynić cię moją. Już należałam do niego. Gdy przesunął palce z mojego barku przez plecy na biodro i niżej, do linii pomiędzy pośladkami, by tam się zatrzymać, zesztywniałam nieco. Uprawialiśmy już wcześniej seks analny i oboje go lubiliśmy. Nie byłam jednak pewna, czy jestem nań gotowa dzisiaj, gdy w mojej głowie kotłowało się tyle pytań bez odpowiedzi. Ten sposób bycia ze sobą wymagał najwyższego poziomu zaufania. Ufałam Price’owi, ale… – O tak, skarbie. Wpuść mnie. – Zaczął mnie masować. Próbowałam się rozluźnić. Próbowałam przypomnieć sobie, jak bardzo ufałam mu kiedyś. Jak ufam mu nadal. Po kilku sekundach przedarł się przez ciasny krąg mięśni. – Spokojnie, najsłodsza. Spokojnie. To jest moje. Cała ty. Cała jesteś moja. – Twoja – powtórzyłam za nim. Powoli wsuwał we mnie palec i wysuwał go. Moja cipka odpowiadała, spragniona wypełnienia. – Price, proszę. Potrzebuję cię w sobie. – Jestem w tobie, skarbie. – Złapał moje ramię zębami. – Wiesz, o co mi chodzi. Odsunął się nieco i wsunął dwa palce w moją cipkę. Poruszał nimi w kierunku przeciwnym do palca w mojej pupie. Westchnęłam. – Wypełniam cię, Kate. To ja. Wypełniam cię. Dobrze ci? – O Boże, tak… – wyjęczałam. – Chcę, żebyś doszła, skarbie. Dojdź dla mnie. Teraz. Pomimo braku stymulacji łechtaczki doszłam na jego rozkaz. Moje biodra zafalowały. Wypchnęłam je ku tyłowi, próbując wypełnić obie moje szparki, ale wciąż pragnęłam więcej, więcej… Krzyknęłam, gdy jego kutas wszedł w moją cipkę. – Boże…! – jęknął Price. – Chciałem cię od tyłu, ale nie mogę czekać… Wdarł się we mnie mocno. Doskonałość. Na to właśnie liczyłam. Wypełnił mnie, uczynił całością. Moje sutki stwardniały, gdy zacisnęłam się wokół niego, przyjęłam go w sobie. Dyszałam w poduszkę, gdy znów zaczął narastać we mnie orgazm. – Potrzebuję cię – mruknął szorstko, wchodząc głębiej. – Potrzebuję cię, Kate. Pchnął głęboko, a ja doszłam. Moja pochwa drgała spazmatycznie wokół jego kutasa. – Moja – powtarzał jak mantrę. – Moja.

Poderwałam się na łóżku. Price wciąż się wtulał we mnie. Po ostatnim spełnieniu musieliśmy zasnąć. Coś mnie obudziło, ale co? Przez okno wlewał się do pokoju blask księżyca. Wciąż była noc. Nie widziałam zegara, ale… Pukanie do drzwi. To mnie obudziło. Chelle? Zadygotałam. Nie niepokoiłaby nas, gdyby to nie było ważne.

Wstałam, owinęłam nagie ciało sarongiem, podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Krzyknęłam cicho. Na progu stał Otis, nie Michelle. Zamienił szorty i podkoszulek na dżinsy i pstrokaty T-shirt. – Jak tu wszedłeś? – zapytałam. Pokazał mi klucz. – Dostałem od niego, pamiętasz? – Wiesz, że są telefony? – To ważne. Muszę pogadać z Brysonem. Bryson. Jasne. Kolejne pytanie. – Śpi. Otis przepchnął się obok mnie i wszedł do pokoju. – Już niedługo. Price oddychał płytko i równo, owinięty w pasie prześcieradłem. Dzięki Bogu. – Nie jest ubrany – mruknęłam. Otisa to nie zraziło. Postukał Price’a w ramię, najpierw lekko, potem trochę mocniej. – Bryson, stary, obudź się. Musimy pogadać. Natychmiast.

ROZDZIAŁ 10 PRICE Co jest, kurwa? – Wpatrywałem się w Otisa wyczekująco, zamknąwszy za nami drzwi na taras. Księżyc wciąż wisiał wysoko na niebie. – Która w ogóle jest godzina? – Chwila po pierwszej. Westchnąłem. Zmęczone mięśnie bolały. – Oby to było ważne. – Mieliśmy gościa. – Otis zmarszczył brwi. Jego młodzieńcza twarz stężała w ponurym grymasie. Rozejrzałem się wokół. Gdy przygotowywałem się do konfrontacji lub niebezpieczeństwa, mój puls przyśpieszał. – Nie tutaj. Tam. – Wskazał palcem łódź odwróconą do nas sterburtą. – Nie mogłem spać, ale pogasiłem wszystkie światła. Bawiłem się telefonem, gdy usłyszałem, że zbliża się inna łódź. Wstałem, żeby to sprawdzić, i zobaczyłem, że do Katherine cumuje policja gotowa wkroczyć na pokład i się rozejrzeć. Włączyłem światła. Powiem szczerze, że wyglądali na zdziwionych moim widokiem. – Co powiedzieli? – Gdy zapytałem, czego chcą, odparli, że otrzymali doniesienie o podejrzanej aktywności i muszą je sprawdzić. Zmarszczyłem czoło, a przez głowę przebiegły mi wszystkie możliwe scenariusze. Leiloa była cichą małą wyspą. A jeśli ktokolwiek w świecie wiedział, jak się przyczaić, byłem to ja. – Nie mam pojęcia, skąd te doniesienia. Wprawdzie wczoraj pieprzyłem się z żoną na bukszprycie, ale byliśmy co najmniej dwa kilometry od potencjalnych gapiów. Otis otworzył usta i zamrugał. – Nieźle, stary. Ale racja, nie wydaje mi się, żeby policja mówiła właśnie o tym. No wiesz, broń na wierzchu. Jakbym był jakimś cholernym przemytnikiem narkotyków czy coś takiego! – Przeszukali jacht? – Nie. Zadali mi jeszcze parę pytań, wiesz, skąd jestem i co robię na wyspie. Odpowiedziałem jak zwykle. Prawda z odrobiną fikcji? Wydawali się zadowoleni i odpłynęli. Kurewsko dziwna sprawa. Potarłem dłonią twarz i zacząłem spacerować po tarasie. Mogłem złożyć moje złe przeczucia na karb trwającej od roku paranoi, ale coś mi tu nie pasowało. Czułem to, a przeczucia utrzymywały mnie przy życiu i z dala od kłopotów, odkąd spadł samolot. Tamtego dnia przysiągłem sobie, że już nigdy więcej nie zignoruję instynktu. – Coś jest nie tak – mruknąłem w końcu. Otis zacisnął wargi. – No. Osunąłem się na fotel, wsparłem łokcie na kolanach i wbiłem wzrok w ziemię. Kurwa, naprawdę nie możemy mieć głupich trzech tygodni? Albo chociaż jednego? Zaledwie kilku dni spokoju? Czasu na zaplanowanie przyszłości? Może kilku leniwych popołudni poświęconych na zwiedzanie wyspy? Nie. To miejsce miało wkrótce przejść do przeszłości. W moich żyłach kipiał niepokój. Strach i zmęczenie ciążyły mi na żołądku. Jak mogłem robić to Kate? Czy aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy z tego, co oznacza dla niej zaangażowanie w moje pozbawione korzeni życie? Przycisnąłem nasady dłoni do oczu, jakbym w ten sposób mógł zablokować napływ emocji. – Bryson… – To nie jest moje imię – powiedziałem drżącym głosem. Otis milczał przez chwilę.

– Wiem, stary. Wiem, że o wielu rzeczach mi nie mówisz, ale najwidoczniej masz swoje powody. Powiedz, jak mogę ci pomóc. Pokręciłem głową. – Niepotrzebnie cię w to wszystko wciągnąłem… – W porządku, szefie. To ja przyszedłem do ciebie, pamiętasz? Poza tym znasz mnie. Lubię przygody. Otis był młody, w wieku, kiedy człowiek uważa, że jest niepokonany. Nie wiedział jeszcze, że ta przygoda może go zabić. Podniosłem wzrok, nagle czując głęboką wdzięczność i dla Otisa, i dla jego nieustającej lojalności wobec mnie. To był dobry dzieciak, miał przed sobą wspaniałą przyszłość. Nie zamierzałem wciągać go głębiej w ten bałagan. Nikt nie musiał wiedzieć, że w tym uczestniczy. Musiałem się od niego odciąć. Zaraz po tym, jak odeślę Chelle do domu i obmyślę, jak przenieść się z Kate w bezpieczniejsze miejsce, postanowiłem. U jego stóp leżał spakowany worek marynarski, jakby Otis był już gotowy na nieuniknioną zmianę. – Dzisiaj możesz zostać tutaj. Weź jedną z wolnych sypialni. Jutro opracujemy jakiś plan. – Super. Dzięki, szefie. – Sięgnął po worek. Odsunął drzwi i zatrzymał się w progu. – Idziesz? Pokręciłem głową. – Powinieneś się wyspać – dodał. – Nie wiemy, co przyniesie jutro. – Dzięki. Zaraz przyjdę. Wszedł do środka. Wcale nie zamierzałem się kłaść. Różne scenariusze bombardowały mój mózg maszynowym ogniem. Zawsze miałem plany zapasowe, co najmniej kilka na daną chwilę. Taka była natura mojej nowej egzystencji. Szansa na to, że ludzie, którzy próbowali mnie zabić, dowiedzieli się, gdzie faktycznie jestem, wywołała jednak przypływ adrenaliny jak nigdy dotąd. Za kilka godzin obudzą się Kate i moja siostra. Potrzebowałem planu dla nas wszystkich. Siedziałem na tarasie przez długie godziny, w myślach projektując nasze kolejne kroki. Zanim wstało słońce, podpłynąłem dinghy do jachtu, wyjąłem cenne rzeczy z sejfu ukrytego w głównej sypialni i spakowałem małą torbę. Nie posiadałem wielu osobistych drobiazgów, zwłaszcza że teraz nic nie miało dla mnie wartości sentymentalnej. Kate była całym moim światem, a nasze nowe życie dopiero się zaczynało. Zostawi dla ciebie wszystko, kołatało w mojej głowie. Ale jeśli nie zdołasz zapewnić jej bezpieczeństwa, to na nic. Dręczony wątpliwościami pracowałem w ciszy. Gdy wróciłem do willi, Kate nie spała, choć niebo wciąż jeszcze było ciemne. Stała na tarasie i patrzyła, jak zbliżam się od strony plaży. Skrzyżowała ramiona na piersi, na jej twarzy malował się niepokój. Perspektywa rozmowy, którą musieliśmy odbyć, przerażała. – Gdzie byłeś? – zapytała. Zamiast odpowiedzieć, wziąłem Kate w ramiona i nakryłem jej wargi swoimi. Była spięta. Nie opierała się, lecz nie poddała mi się z taką łatwością jak poprzedniego dnia. Musnąłem językiem jej zaciśnięte wargi, ale nie wpuściła mnie do środka. – Pocałuj mnie – szepnąłem w jej usta. Odwróciła głowę, unikając mojego pocałunku i spojrzenia. Zacząłem więc całować jej odsłoniętą szyję. Lizałem i skubałem jej skórę, aż zadrżała. – Nie odsuwaj się ode mnie. Muszę wiedzieć, że jesteś ze mną. Spojrzała mi w oczy. – Ja się od ciebie odsuwam? To ty odsuwasz się ode mnie za każdym razem, gdy próbujesz ukryć przede mną prawdę. Przez ostatnie godziny leżałam w łóżku, czekając na twój powrót. Przeszukałam

cały dom, ale nie było cię nigdzie. Jak mam się z tym czuć? Gdzieś ty chodził, do cholery? Co się dzieje? – Przepraszam. Nie próbuję niczego przed tobą ukrywać. Ja tylko… Musiałem cię dotknąć. – Pogłaskałem jej ręce. – Otis obudził mnie, żeby mi powiedzieć, że policja próbowała przeszukać łódź. Podobno było doniesienie o podejrzanej aktywności. Odpłynęli, gdy zobaczyli go na pokładzie. Wziąwszy pod uwagę to i samochód, zaczynam się martwić o nasz pobyt tutaj. – Jesteś pewien, że to oni? Oni. Mglisty zaimek określający Cybermark Enterprises, wielomiliardowy konglomerat, który pragnął mojej śmierci. – Niczego już nie jestem pewien. Ale nie zamierzam ryzykować twoim życiem tylko dlatego, że zrobiłem się zbyt pewny siebie. Powinniśmy opuścić to miejsce w ciągu doby. Poproszę Chelle, żeby przebukowała twój lot, gdy tylko wstanie. Otis dopilnuje, by ona również bezpiecznie opuściła wyspę. Kate przełknęła ślinę, ale nadal zaciskała zęby. Jak w chwilach, gdy starała się być silna. – A co z nami? – Co powiesz na Bali? Wykrzywiła twarz. – Nie możemy zostać tutaj? – Przykro mi – odparłem, choć byłem pewien, że to ciągłe przepraszanie powoli traci siłę działania. – Co powiem rodzinie? – Chelle wytłumaczy, że zakochałaś się w tubylcu i postanowiłaś zostać dłużej. Będzie informować na bieżąco, dopóki zdoła i dopóki nie będziesz mogła napisać do bliskich. Nie chcemy, żeby pojawiły się jakiekolwiek wątpliwości co do twojego bezpieczeństwa, a za nimi ryzyko śledztwa. Obmyślimy jakąś historyjkę o tym, że wybrałaś nowe życie. Stopniowo zaczniesz zamykać swoje sprawy w Nowym Jorku i będziesz pisać coraz rzadziej. W końcu przywykną do myśli, że nie wracasz. Oczywiście, uznają, że to ekstremalny krok, ale przecież masz za sobą traumatyczne przeżycie, długie cierpienie. Nie zdziwi ich zatem wiadomość, że zakochałaś się w kimś innym i pragniesz zacząć od nowa w tak drastyczny sposób. Gdy to mówiłem, dziękowałem w duchu losowi, że życie Kate nie przybrało takiego obrotu. Mogła przecież oddać serce innemu. Nawet jeśli było to dla mnie nie do wyobrażenia. Wysunęła się z moich objęć, otoczyła się ramionami i utkwiła wzrok w oceanie. Jej nagie barki stężały, a knykcie pobielały, tak mocno zaciskała palce na ramionach. – To lepszy pomysł niż sfingowanie twojej śmierci, Kate. Nie chciałbym angażować Chelle w takie kłamstwo ani narażać twojej rodziny na rozpacz. Poza tym, jeśli ludzie z Cybermarku podejrzewają, że żyję, udawanie, że ty umarłaś, wcale ich nie zniechęci. A niepotrzebnie zrani twoich najbliższych. Stała w milczeniu przez kilka minut. Oddałbym wszystko, żeby poznać jej myśli, ale nie chciałem naciskać. Już i tak wydawała się wytrącona z równowagi tym wszystkim, czego dowiedziała się w ostatnich dniach. – Jak będziemy żyć bez pieniędzy? Bez tożsamości? – Mam mnóstwo pieniędzy. Gdy się do mnie odwróciła, w jej oczach błyszczały łzy. – Skąd? Nie tknąłeś żadnego z naszych kont po swojej śmierci… Westchnąłem, zbierając siły na wyznanie kolejnej niewygodnej prawdy. – Miałem konto, o którym nie wiedziałaś. Wyprostowała plecy i otworzyła usta. – Co takiego? – Jedyny plus tego, że wyskoczyłem z samolotu nieopodal Zurychu, był taki, że miałem blisko do konta w szwajcarskim banku. Założyłem je parę lat temu. Niedługo po tym, jak rozpocząłem własną działalność.

Zacisnęła dłonie w pięści. – Ile na nim miałeś? – Kilkaset tysięcy. Ale to nie tak, jak myślisz. Nie próbowałem ukryć przed tobą tych pieniędzy. To miało być nasze zabezpieczenie, na wypadek gdyby z moją pracą nie wypaliło. – Robiłeś coś nielegalnego? – Nie, Kate. Jezu…! – zakląłem w duchu. – To nie jest niespotykane w mojej branży… – Nie jest nietypowe trzymanie kilkuset tysięcy dolarów na pieprzonym szwajcarskim koncie w tajemnicy przed żoną? Jasne, mnie też się to wydaje absolutnie normalne. – No cóż… Dzięki Bogu, że to zrobiłem. W przeciwnym razie byłbym martwy. Albo imałbym się różnych prac na czarno, żeby jakoś przeżyć. Tymczasem mogłem sięgnąć po tę kasę i kupić sobie nową tożsamość. – Brysona. Pokiwałem głową. – Brysona Carra. Oczywiście, wolałbym pozostać ­Price’em, ale szybko przywykłem do mojego nowego imienia. – Wepchnąłem dłonie do kieszeni szortów i przesunąłem gołą stopą po tarasie, by zagłuszyć niezręczną ciszę. Zamierzałem wydostać Kate z tej wyspy i nigdy więcej nie poruszać już tych tematów. – Z tych pieniędzy kupiłem nową tożsamość również tobie: paszport, akt urodzenia, ubezpieczenia. Wszystko, co może okazać się potrzebne. Na wszelki wypadek. To nie było tanie. Dolna warga Kate drżała lekko. – I kim miałabym być? – Dopóki nasza wersja będzie wiarygodna, możesz pozostać Kate. A potem nadal będziesz moją żoną. Bethany Carr. Znów się ode mnie odwróciła, kryjąc przede mną twarz. Bethany było imieniem najstarszej przyjaciółki mojej żony. Dorastały razem. Bethany wystąpiła jako druhna Kate i choć życie je rozdzieliło, pozostały w kontakcie i przyjaźniły się. Mimo to czułem się winny, że wybrałem imię bez konsultacji. Nie miałem wyjścia. Cholera, chciałem, żeby na mnie spojrzała! Potrzebowałem jej dotyku. Zapewnienia, że możemy to zrobić. Wykonałem krok w stronę Kate, ale ona podniosła dłoń i położyła ją na mojej piersi, zanim zdołałem ją objąć. Stanowczy gest mnie powstrzymał, choć przecież nie była ode mnie silniejsza. – Nie chcesz żadnych tajemnic, Kate, ale… – Chcę wracać do Nowego Jorku – oświadczyła płaczliwie, lecz zdecydowanie. Gwałtownie wciągnąłem powietrze, ale pojemność płuc ograniczyły żebra. – Kate. Nie. Proszę. – Nie możemy tak żyć. Zacisnąłem dłoń na jej dłoni, a ona się cofnęła. Kurwa, będę musiał ją błagać! – Kate, możliwe, że przyjechali tutaj za tobą. Gdy już raz znikniesz, jak ja, nie będziemy musieli uciekać. Obiecuję. Pragnę dla nas dobrego życia. Bezpieczeństwa i stabilności. Chcę mieć z tobą dzieci, dom, optymalnie taki, który nie pływa. Miejsce, w którym nie będziemy musieli wiecznie oglądać się za siebie. – Nie możesz mi tego obiecać. Jej słowa paliły jak uderzenie bicza. Były tak bezdyskusyjnie prawdziwe. Podróżowałem po świecie jako martwy człowiek. Uciekałem, ale głównie przed własnym lękiem i rozpaczą. Jeżeli źli ludzie zamierzali nas odnaleźć, nie mogłem zagwarantować Kate żadnej stabilności. Kończyły mi się obietnice, których mogłem dotrzymać. A co z jej obietnicami? – Obiecałaś, że ze mną zostaniesz. – Wiem. – Wyrwała rękę i wbiła wzrok w ziemię. Nie. Nie. Nie. To niemożliwe. Nie mogę jej stracić. – A więc to tak? Oczekujesz, że pozwolę ci odejść? Pojąłem, że nigdy nie zamierzałem się na to zgodzić. Przekonywałem sam siebie, że dam jej wybór. Prawda była jednak taka, że walczyłbym o nią do ostatniego tchu, walczyłbym bezwzględnie,

gdybym mógł dzięki temu zatrzymać ją przy sobie. – Oczekuję, że dasz mi czas, bym mogła to przemyśleć. Jestem dziennikarką, na litość boską. Nie przykładam pióra do papieru, dopóki nie poznam wszystkich faktów. Ty mi je wydzielasz, tylko tyle, ile muszę wiedzieć, a teraz oczekujesz, że rzucę wszystko, choć nie znam kompletnej historii. Nie zrezygnuję z całego swojego życia, z naszego życia, dopóki nie zyskam pewności, że nie ma innej opcji. – Jakiej innej opcji? Myślisz, że gdyby była jakakolwiek inna opcja, nie stanąłbym na głowie, by ją zrealizować? – Myślę, że wmówiłeś sobie, że w tej wojnie nie wygrasz. Mógłbyś zdemaskować tych ludzi i ich ciemne sprawki. Moglibyśmy razem zebrać dość informacji, by ich ujawnić, zanim zdołaliby zrobić nam krzywdę. Ta szalona sugestia sprawiła, że szeroko otworzyłem oczy ze zdumienia. – Ujawnić ich? Mowy nie ma, do cholery! Chcesz, żeby pozabijali nas wszystkich? – Informacja może okazać się potężniejsza niż chciwość i nikczemność. Wybuchnąłem zdławionym śmiechem. – Nie bądź naiwna, Kate! Wymierzyła mi policzek. Kurwa mać. Przycisnąłem palce do piekącego miejsca. Poczułem, jak oblewa mnie żar i przechodzi prąd, gdy szukałem odpowiednich słów. Myliła się. To ja miałem rację. Kate była uparta, łatwowierna i ślepa na rzeczywistość, z którą się mierzyliśmy. Nie miała cholernego prawa wracać do Nowego Jorku beze mnie! Była moja. Należeliśmy do siebie. Mógłbym to powtarzać przez cały pieprzony dzień, ale wolałem pokazać, gdzie jej miejsce. – Nie wracasz do Nowego Jorku beze mnie, Kate. Mięśnie jej szczęki stężały, gdy podszedłem bliżej. Chwyciłem ją za nadgarstek i przyciągnąłem do siebie. Objąłem jej sztywną postać, nie pozostawiając wyboru. Byłem wściekły jak diabli, ale nasze ciała pasowały do siebie tak idealnie… Nic nie mogło tego zmienić. W jasnoniebieskich oczach zapłonął ogień. – Nie mów mi, co mam robić! Utraciłeś to prawo, gdy mnie zostawiłeś. – Zawsze byłaś ze mną, dokądkolwiek się udawałem. Dręczyłaś mnie, niszczyłaś, a zarazem utrzymywałaś przy życiu. Skrzywiła się i zamknęła oczy. – Przestań. – Nie przestanę. Nigdy nie przestanę cię kochać. Potrzebować cię. Walczyć o ciebie. – Zsunąłem dłonie na jej tyłek. Pieściłem i uciskałem nagie pośladki przez sarong, aż wtuliła się we mnie. – Pieprzyć cię – wymamrotałem w jej rozchylone wargi. Położyłem dłonie na tkaninie i rozplątałem zwoje, które wisiały na jej nagich krągłościach niczym kurtyna. Objąłem jej piersi. Ugniatałem pełne półkule i łagodnie szczypałem zadziorne sutki opuszkami. – Price. Nie teraz. – Owszem, teraz. Uszczypnąłem mocniej. A ona krzyknęła cicho i zamknęła oczy z dostarczanej przez mnie rozkoszy. – Grozisz, że mnie zostawisz, a ja ci pokażę, że to tak nie działa – mruknąłem. – Ja nie… Nie pozwoliłem jej dokończyć. Połączyłem nasze usta i skorzystałem z wybuchu Kate, by wedrzeć się głębiej. Jęknąłem, gdy spotkały się nasze języki. Po dziesięciu sekundach ucztowania w niej byłem już twardy jak granit. Gotów zabrać nas oboje wprost w lepszą rzeczywistość. Od tylu miesięcy żyłem fantazjami na temat bycia z nią! Mieć ją tutaj, w ramionach, na żywo – wydawało mi się to wciąż zbyt cudowne, by mogło być prawdziwe. Nieważne, jak była na mnie wkurzona.

Podniosłem ją, opasałem się jej udami i ruszyłem w stronę domu. Oparłem jej plecy o solidną szybę przesuwanych drzwi na taras i zawładnąłem jej ustami w kolejnym bezkompromisowym pocałunku. Doszedłem do wniosku, że sypialnia jest zbyt daleko. Musiałem mieć Kate natychmiast. – Trzymaj się, skarbie – wychrypiałem, zarzucając sobie jej ręce na szyję. Zsunąłem szorty w dół i poprowadziłem ku niej kutasa. Nasza kłótnia musiała ją podniecić, bo była już w pełni gotowa; objęła mnie z łatwością. Zakorzeniłem się w niej głęboko, a wtedy ona krzyknęła i wbiła paznokcie w moje barki. – Niech cię szlag, Price! – jęknęła. To mnie nie zniechęciło. Namiętność i gniew Kate tylko mnie napędzały. Uśmiechnąłem się i pchnąłem mocniej. Stałem się władcą jej rozkoszy. Tylko ja mogłem zabrać ją tam, dokąd oboje pragnęliśmy się udać – do innego świata, w którym miniony rok nie istniał. Trzymałem ją w ramionach i pompowałem jak tłok. Pieprzyłem ją w zapamiętaniu, gnając ku orgazmowi, którego potrzebowałem tak rozpaczliwie. Kate orała moją skórę paznokciami, przeklinała mnie i jęczała moje imię. Odpowiadałem na to coraz bardziej gwałtownym pieprzeniem. – Jesteś tak głęboko. Tak mocno. Tak dobrze… W to, by ją unosić i nabijać na mojego kutasa raz za razem, wkładałem całą siłę. Moje mięśnie płonęły. Członek pulsował. Nie mógłbym być w niej bardziej kompletnie. To napięcie sprawiało, że kręciło mi się w głowie. Spazmy Kate zdradzały, że ona czuła to również. Wszystko. Każdy solidny centymetr mojej władzy. – Dojdziesz dla mnie, najsłodsza? – Tak… – wyjęczała. – Tak blisko… – Dla kogo dochodzisz? – Dla ciebie, Price. Boże, tylko dla ciebie! – Właśnie. Dojdź dla mnie teraz. O tak. Pokaż mi, jak dobrze się czujesz dzięki mnie. W mgnieniu oka dotarła na szczyt i rozpadła się w moich ramionach. Jej cipka zacisnęła się wokół mnie, aż zyskałem pewność, że nie mogłaby być ciaśniejsza. Jej bezradne krzyki popchnęły mnie ku krawędzi. Moja kochanka. Moja żona. Moje wszystko. Odnalazłem najgłębszą część niej i eksplodowałem z jękiem satysfakcji. Nie chciałem się wysuwać, ale moje nogi osłabły w tej pozycji. Postawiłem Kate na ziemi, podtrzymując ją, gdy z całości na nowo przekształcaliśmy się w dwa oddzielne jestestwa. Gdy moje komórki mózgowe podjęły normalną pracę, przypomniałem sobie, co nas doprowadziło do tego miejsca. Nie czułem już pieczenia na policzku, ale moje serce znalazłoby się w poważnych tarapatach, gdyby Kate postanowiła mnie zostawić. Miałem jednak nadzieję, że na razie zakończyliśmy tę dyskusję. Pogłaskałem ją po policzku, powiodłem kciukiem po piegach i zdecydowanej linii jej szczęki. Taka piękna! Pochyliłem głowę i pocałowałem kącik jej ust. – Uderz mnie tak jeszcze raz, Kate, a zerżnę cię tak mocno, że będziesz mnie czuła przez tydzień! – To wcale nie brzmi źle. – Osunęła się na drzwi z westchnieniem. Jej powieki uniosły się nieco i opadły ponownie. – A poza tym należało ci się.

ROZDZIAŁ 11 KATE Nie potrafiłam dojść do ładu z myślą, że oto spoliczkowałam własnego męża. Mężczyznę, który był dla mnie wszystkim. Dotąd nie zrobiłam tego nigdy. Nigdy wcześniej o tym nie pomyślałam, nawet gdy wcześniej zachowywał się jak dupek. Tymczasem zrobiłam to, gdy nasze życie wydawało się wywrócone do góry nogami… Tak. Należało mu się. Za to, że nazwał mnie naiwną. Może nie znałam wszystkich faktów – to była jego wina, nie moja – ale zaraz „naiwna”? Dwa dni temu, podczas naszego pierwszego spaceru po plaży, nazwał mnie „niewinną”. Zabawne, tamto określenie nie zrobiło na mnie aż takiego wrażenia. Teraz już jednak wiedziałam, że Price celowo nie mówi mi wszystkiego. I choć bardzo go kochałam, nie potrafiłam o tym zapomnieć. Jeśli mam z nim zostać – Bóg mi świadkiem, że pragnęłam tego bardziej niż kolejnego oddechu – musi podać mi wszystkie fakty! Moje serce było silne, ale nie mogłam już dłużej wyłączać głowy z tego równania. Price przerwał moje rozmyślania. – Ja tylko próbuję cię chronić, Kate. Otworzyłam oczy. – A może pozwolisz mi na to samo? Pozwolisz, żebym chroniła nas? Powiedz mi, z czym mamy do czynienia. Całą prawdę. Otwórz się przede mną. Czuję się taka bezradna, Price. – Skarbie… – Złożyliśmy przysięgę, pamiętasz? W bogactwie i w biedzie. W zdrowiu i w chorobie. Na dobre i na złe. – Nie rozumiesz. – Przestaniesz to powtarzać? – Zacisnęłam dłonie w pięści. – Nie rozumiem tylko dlatego, że masz przede mną sekrety. Na dobre i na złe, Price. Jeśli to jest złe… Obiecałam przecież, że ci w tym pomogę. – To jest o wiele gorsze. Pokręciłam głową. – To bez znaczenia. To, że nie przewidzieliśmy takiego scenariusza, nie zwalnia mnie z przysięgi, którą ci złożyłam. Ty przysięgałeś mi to samo. – Tak. I właśnie teraz próbuję dotrzymać tej przysięgi. Próbuję cię chronić. Spojrzałam gniewnie. – Kłamiesz. Poderwał głowę. – Co takiego? – Gdybyś naprawdę próbował mnie chronić, pozostałbyś w ukryciu i pozwoliłbyś mi bezpiecznie żyć w Nowym Jorku. W chwili, w której wciągnąłeś w to Chelle i mnie, chronienie nas przestało być twoim priorytetem. – Nieprawda! Ja… Położyłam dwa palce na jego pełnych wargach. – Nie chciałam, żeby zabrzmiało to tak ostro. Nie winię cię. Zrobiłabym to samo. Myśl o życiu bez ciebie, nawet gdyby oznaczałoby to, że chronię twoje… Mogłabym oskarżać go, że zachował się jak egoista, chcąc mieć mnie przy sobie, ale to nie wypadłoby szczerze. Moje życie przez ten ostatni rok, bez Price’a, wcale nie było życiem. Gdybym miała choć cień nadziei na to, żeby znów z nim być, zaryzykowałbym wszystkim. Owszem, zrobiłabym wszystko, aby go chronić. Ale koniec końców, nawet gdybym wiedziała, że najbezpieczniej będzie trzymać się z daleka, podjęłabym ryzyko spotkania.

On zrobił dokładnie to samo – przedłożył życie ze mną ponad moje bezpieczeństwo. Nie mogłam go za to ganić, choć może powinnam, ale musiał zrozumieć realia. – Kate… – Wiem. Nie byłeś samolubny. Po prostu byłeś sobą. Nie potrafię żyć bez ciebie, podobnie jak ty beze mnie. Ukrył twarz w dłoniach. – Boże! Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. Ale masz rację. Przepraszam cię, skarbie. Tak cholernie mi przykro! Przyciągnęłam go do siebie. Odsunęłam jego dłonie z twarzy i objęłam jego policzki. – Nie przepraszaj. Po prostu zrozum, że tak właśnie jest. Siedzę w tym po uszy. Musisz pozwolić mi sobie pomóc. – Wiem, co powiesz… – mruknął. – Och, czyżby? – Już to powiedziałaś. Chcesz wracać do Nowego Jorku. Pokiwałam głową. – Tak. W przeciwnym razie już zawsze będziemy uciekać. Zawsze będziemy oglądać się za siebie. Chwycił mnie za ramiona. Jego oczy rozbłysły w świetle świtu. – Chcesz usłyszeć prawdę? Całą prawdę? – zapytał i westchnął. – Prawda jest taka, że powrót do Nowego Jorku może zabić nas oboje. Przełknęłam ślinę. Już to słyszałam, ale te słowa wciąż przeszywały mnie jak myśliwski nóż. Nie chciałam umierać, ale nie chciałam też spędzić reszty życia w ukryciu. Co to za życie? Tak, byłabym z ukochanym mężczyzną, ale odważyłabym się na dziecko. Nigdy nie zostałabym matką, nie poczułabym, jak w moim brzuchu rośnie owoc miłości mojej i Price’a. Mogłam zrezygnować z kariery, rodziny, przyjaciół. Ale czy zdołałabym z szansy na posiadanie dzieci? Słowa utknęły mi w gardle, musiałam je z siebie wykrztusić. – Price, z tego, co mówisz, wynika, że i tak możemy zginąć. Przeczesał włosy palcami. – Wiem, jaka się stajesz, gdy chcesz się czegoś dowiedzieć. Nalegasz i nalegasz. Rozumiem, ale skarbie, czy moglibyśmy się położyć? Nie spałem przez większość nocy. Teraz pragnę cię tylko przytulić. Pragnę poczuć cię w swoich ramionach. Ja też nie spałam dużo i też powoli zaczynałam odczuwać tego skutki. Może oboje zdołalibyśmy spojrzeć na sprawę nieco bardziej obiektywnie, gdybyśmy byli wypoczęci? Michelle nie była rannym ptaszkiem, więc mieliśmy przed sobą jeszcze parę godzin; spędzenie ich na przytulaniu się do męża wydawało się całkiem niezłym pomysłem. Bez słowa wzięłam Price’a za rękę i poprowadziłam do sypialni. Nie planowałam, że znów będziemy się kochać – oboje potrzebowaliśmy snu – ale gdy się rozebrał i zaczął mnie całować, wszelkie postanowienia wzięły w łeb. Wsunął się we mnie bez wahania i wypełnił mnie głęboko. Zamknęłam oczy i poddałam się chwili. Cokolwiek miało się wydarzyć, cieszyłam się, że sprowadził mnie na tę wyspę. Moje życie nigdy nie będzie już takie samo, ale przynajmniej jesteśmy razem, myślałam. Nawet jeśli tylko przez kilka godzin. To i tak lepsze niż całe życie bez mojej bratniej duszy. Pchnięcia stały się mocniejsze, a ja uniosłam biodra, by się do nich dostosować. Gdy poszybowałam ku orgazmowi, Price skubnął moje ucho. – Na dobre i na złe – wyszeptał. – Na dobre i na złe – powtórzyłam.

Przetoczyłam się na drugi bok, by go dotknąć męża, ale po drugiej stronie materaca natrafiłam na pustkę. – Price? – Usiadłam i spojrzałam na szybę. Do sypialni wlewało się jaskrawe światło słońca. Wstałam. W łazience włożyłam jedwabny szlafrok i pantofle. Zeszłam po schodach do kuchni. – Cześć, śpiochu – powitała mnie Michelle. Rozejrzałam się dokoła. – Gdzie Price? – Wyszedł z Otisem jakiś czas temu. Nie chciał cię budzić. Powiedział, że niedługo wróci. – Kiedy to było? – Już parę godzin. – Cholera! – mruknęłam pod nosem. A taką miałam nadzieję, że obgadamy wszystko, gdy już się wyśpimy. – Która jest? – Właśnie minęło południe. – Michelle wskazała palcem na swój talerz. – Chcesz kanapkę czy coś? Pokręciłam głową i otworzyłam lodówkę. Nic nie wyglądało kusząco, ale sięgnęłam po miskę sałatki owocowej. Gdy otworzyły się drzwi frontowe, wydałam cichy okrzyk. Do środka wszedł Price, dzięki Bogu bez Otisa. Może jednak nie wszystko stracone? Rzuciłam mu się na szyję. – Gdzie byłeś? – Musiałem załatwić parę spraw. – Jakich spraw? Nie obchodziło mnie, że Michelle nas słyszy. Pewnie i tak wiedziała więcej niż ja. – Różnych spraw, skarbie. Nic ważnego. Spojrzałam mu prosto w oczy. – Koniec z tym. Dla mnie ważne jest wszystko. Dopóki nie usłyszę od ciebie, że jest inaczej. Otworzył usta, ale powstrzymałam go gestem. – Nie. Twoje puste zapewnienia już mi nie wystarczają. – W sumie – dobiegł nas z kuchni głos Michelle – zgadzam się z Kate. Wyłóżmy kawę na ławę. Te „wakacje” wcale nie ułożyły się tak, jak obiecałeś, braciszku. Czas puścić farbę. Masz kłopoty? Kłopoty? Michelle musi zdawać sobie sprawę, że jej brat ma kłopoty. W przeciwnym razie po co sfingowałby własną śmierć i ukrywał się na tej maleńkiej wyspie? Price zerknął na mnie i lekko pokręcił głową, więc nie otworzyłam ust. – Przecież już wiesz – zwrócił się do Chelle. – Dajcie mi chwilę, okej? Przeszedł z kuchni do sypialni siostry. – To było dziwne – oświadczyła. Pokiwałam głową. Zważywszy na wydarzenia w ostatnich dniach. Michelle posłużyła się eufemizmem. Nałożyłam sobie sałatki, usiadłam obok i wbiłam na widelec kawałek papai. – Jest kawa? – Tak. Naleję ci. – Wstała. – Dzięki. Kilka minut później wrócił Price. – Mam świetną wiadomość, siostrzyczko. Otis zaproponował, że zabierze cię dzisiaj na wycieczkę i nauczy snorkelingu. – Co takiego? – Michelle szeroko otworzyła oczy. – A co z twoimi wczorajszymi zastrzeżeniami? – To nie jest randka. Ale siedzisz tu sama od dwóch dni i nie masz co robić.

– Nie narzekam. Za drzwiami mam plażę. – Wiem. Może jednak chciałabyś jakiejś odmiany? – Ponieważ nie chodzi o mnie, Price, a o ciebie i Kate, z radością odegram swoją rolę. – Cóż… – odchrząknął. – Dzisiaj chodzi o ciebie. Chcę, żebyś się dobrze bawiła podczas pobytu tutaj. – Posłał mi błagalne spojrzenie. Miałam ją do tego namówić? Chyba właśnie to Price dawał mi do zrozumienia. Zawsze potrafiłam czytać w jego myślach. – Może faktycznie się wybierzesz, Chelle? – powiedziałam. – Price pokazał mi wyspę. Jest cudowna. Mają tu takie małe sklepiki, w których miejscowi artyści sprzedają swoje prace. Uwielbiasz takie rzeczy. Jedzenie też jest doskonałe. Powiedz Otisowi, żeby zabrał ją na ten wspaniały sorbet, na którym byliśmy – zwróciłam się do męża. – Na pewno poradzicie sobie we dwoje? – Michelle roześmiała się donośnie. – Nie mogę wprost uwierzyć, że właśnie to powiedziałam! Ochrzcicie każdy centymetr tej willi, co? W sumie nie dziwię się, że próbujecie się mnie pozbyć… – Nie próbuję… Powstrzymała brata. – Żartowałam. Pojadę. Fajnie będzie stąd wyjść. Wezmę prysznic i się przebiorę. Kiedy przyjdzie Otis? – Lada chwila. Rozległo się pukanie do drzwi. – Albo nawet szybciej. – Price wstał. – Cholera! Poproście, żeby dał mi pięć minut. – Michelle popędziła do sypialni. – Hej! – W progu stał Otis. – Czy moja randka jest gotowa? – To nie jest randka – wysyczał Price przez zaciśnięte zęby. – Spokojnie, stary. Żartowałem. – Otis wszedł do salonu i usiadł na kanapie. – Wszystko w porządku? Price sięgnął po kopertę leżącą na stoliku przy drzwiach, której nie zauważyłam wcześniej. – Wszystko tu jest, stary. Nie muszę ci chyba przypominać, że to bezcenny ładunek? – Rozumiem. Serio. Możesz na mnie liczyć. Moje mięśnie stężały. Co tu się dzieje? Michelle wyszła z sypialni w szortach, topie na ramiączkach i z torbą plażową na ramieniu. – Mam kostium kąpielowy, ręcznik i maskę. Potrzebne mi będzie coś jeszcze? A, zaraz! Nie wzięłam paszportu. – Nie trzeba – odparł Otis. – Na wyspie nie potrzebujesz dowodu tożsamości. Wszyscy mnie tutaj znają. Najlepiej zostawić paszport na miejscu. Będzie bezpieczny. Uśmiechnęła się. – W porządku. Do zobaczenia wkrótce – powiedziała i podążyła za Otisem do jego jeepa zaparkowanego na żwirowym podjeździe. Price ruszył za nimi, ale chwyciłam go za rękę. – Co się dzieje? Co było w tej kopercie? Patrzył z nieodgadnioną miną na odjeżdżającą siostrę, po czym ujął moją dłoń, podniósł ją do ust i pocałował. – Może pójdziemy za radą Michelle i ochrzcimy każdy centymetr tej willi…? Przeszyło mnie pożądanie, ale wiedziałam, że to nie jest dobry pomysł. Najpierw odpowiedzi. Zasługiwałam na nie. – Nie ma mowy. – Odsunęłam rękę. – Warto było spróbować. Zatem siadaj i napij się ze mną kawy. Mam ci dużo do powiedzenia. Poprowadził mnie do kuchni, nalał sobie kawy, dolał jej mnie. Siedziałam w milczeniu, czekając, aż z jego ust popłynie prawda. Gdy sekundy zamieniły się w minuty, powiedziałam:

– Teraz twój ruch. Upił łyk i westchnął. – Poszliśmy dzisiaj rano z Otisem do miejscowych władz, zapytać o to zamieszanie na łodzi wczorajszej nocy. – I? – Cóż… Okazuje się, że miejscowi omijali wczoraj jacht szerokim łukiem. Straż przybrzeżna też. Nigdzie nie ma śladu po żadnym doniesieniu. Mój puls przyśpieszył. – Co to oznacza? – To oznacza, a przynajmniej tak nam się wydaje, że ten, kto chciał przeszukać łódź, podszył się pod stróżów prawa. Głośno przełknęłam ślinę. – Jeśli to prawda, Otis rozmawiał z… – Price potarł skronie. – To znaczy, że oni już tu są, Kate. Przeszył mnie lodowaty dreszcz. – Oni? – Zapewne najemnicy. Nikt z kadry menedżerskiej Cybermarku nie brudziłby sobie rąk. Ogarnęły mnie mdłości. – I co teraz? – Mamy czas. Kazałem Otisowi pozostawiać ślady. Jeśli dobrze to rozegramy, zajmą ich na co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Teraz kierują ich ku wybrzeżu Japonii. To wcale nie poprawiło mi humoru. W pewnych okolicznościach dwadzieścia cztery godziny są jak wieczność, jednak teraz były bardziej jak mgnienie oka. – Jeszcze jedno, Kate. – Price odchrząknął. – Mówię ci to tylko dlatego, że gdyby role się odwróciły, oczekiwałbym podobnej szczerości od ciebie. Prawie kazałem Otisowi sprawdzić tego twojego Alejandra. – Prawie? Poczułam gniew. Nasza sytuacja była nieciekawa, życie w niebezpieczeństwie, a on marnuje czas na kogoś, z kim nie połączył mnie romans? – Nie denerwuj się. Nie mogłem przestać o tym myśleć. Musiałem wiedzieć. – Co cię powstrzymało? Westchnął. – Chciałbym powiedzieć, że zmieniłem zdanie, ale to byłoby kłamstwo. Po prostu zabrakło czasu. – No cóż… – Nadal czułam mdłości. – Brak czasu czy nie, mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że mamy ważniejsze sprawy niż Alejandro? To kompletne zero. Nic dla mnie nie znaczy i nie znaczył nigdy. Poza tym co mógłby znaleźć na niego Otis, czego nie powiedziałaby nam każda jedna wyszukiwarka? Przecież ten twój kumpel to jeszcze dzieciak! – Dzieciak, owszem. Ale też pieprzony geniusz. Dlaczego twoim zdaniem z nim pracuję? Większość jego rówieśników z wyspy surfuje albo ugania się za dziewczynami, nie myśląc o niczym innym. A on jest ambitny. Błyskotliwy. To utalentowany haker. Czasami jest jak prawdziwy wrzód na dupie, ale ma złote serce i jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Ufam mu. Powierzyłbym mu swoje życie. I twoje. Wtedy to do mnie dotarło. Uderzyło niczym ogłuszający grom po błyskawicy, która zalewa dom światłem w środku nocy. – On zabrał Chelle… Price przytaknął. – Odwiezie ją w bezpieczne miejsce. – A wczorajsze plany? Powiedziałeś, że poprosisz, żeby przebukowała swój lot… – Musiałem z nich zrezygnować. – Boże, Price. Co było w tej kopercie? – Kilka rzeczy. Choćby akt własności Katherine. Otis sprzeda ją i prześle nam pieniądze.

– I? – Szczegółowy plan podróży obojga. Oraz paszport Michelle. – Gdy wyszedłeś na chwilę z kuchni… – …wyjąłem jej paszport z szuflady w sypialni i włożyłem do koperty. – A gdyby po niego wróciła i zauważyła, że go nie ma? – Otis nad tym panował. Pamiętasz? Otworzyłam usta ze zdumienia. – Wszystko zaplanowałeś? – Nie. Otis potrafi improwizować. Mówię ci, to geniusz. Ze strachu niemal straciłam głos. Kolejne słowa utknęły mi w gardle. – Nigdy więcej jej nie zobaczymy, prawda? – wykrztusiłam wreszcie. Price westchnął ciężko. – To możliwe. – O Boże… – Potarłam czoło. – Chciałeś za nimi iść, a ja cię powstrzymałam. Przeze mnie nie pożegnałeś się z siostrą… – To nic, skarbie. Ty też się nie pożegnałaś. Przeze mnie. Ale jesteśmy razem, a Michelle będzie bezpieczna. Tylko to ma znaczenie. – Dokąd zmierza? – Na niewielką małą wyspę w pobliżu Martha’s Vineyard. Gdy dotrze na miejsce, zadzwoni po moich rodziców i ściągnie ich tam. We troje zamieszkają tam ­bezpiecznie tak długo, jak będzie to konieczne. Nabrałam powietrza i wypuściłam je, próbując zachować spokój. – Martha’s Vineyard? Dla mnie było to trochę zbyt blisko domu, ale czy mogłam kwestionować decyzje Price’a i Otisa? Oni tkwili w tym bagnie o wiele dłużej niż ja, a mój mąż zrobiłby wszystko, by zapewnić ochronę siostrze i rodzicom. – Zaplanowałeś to wszystko w dwie godziny? – Mówiłem ci, że zawsze mam plan B. Muszę mieć. Zapasowy plan. Dwadzieścia cztery godziny. Wybrzeże Japonii. Nie czułam niczego. Mój głos brzmiał osobliwie obojętnie. – A dokąd my się udamy, Price?

ROZDZIAŁ 12 PRICE Odpowiedź na pytanie Kate nie była prosta, ­zwłaszcza że moja żona wyraziła już pragnienie powrotu do domu, do Nowego Jorku. Dokąd mogliśmy się udać? Mogłem nas bezpiecznie przetransportować do Ameryki Środkowej. Nasze nowe tożsamości zapewniłyby nam bezpieczny wyjazd z kraju. Otis miał przyjaciół wzdłuż całego wybrzeża Pacyfiku, od Nikaragui po Peru. Ale co, jeśli Cybermark wciąż nas śledzi? Czy jakiekolwiek miejsce stanie się naszym domem na dłużej? Moje poczucie winy wdało się w potyczkę z determinacją, by za wszelką cenę zatrzymać Kate przy sobie. Gdy przychodziło do planowania naszej wspólnej przyszłości, przejmowałem absolutną kontrolę. Ostatni rok przeżyłem, nie ufając nikomu, nawet Otisowi. Tak mi dyktował instynkt samozachowawczy. Ale teraz u mego boku była Kate, najwyraźniej gotowa na wszelkie wyzwania, jakie mogła przynieść przyszłość. Może ma rację, oponując? – A dokąd ty chcesz jechać? Roześmiała się słabo. – Teraz mnie o to pytasz? Myślałam, że zawsze masz jakiś plan. – Oczywiście, że mam. – Przeczesałem włosy palcami, po czym znów spojrzałem jej w oczy. – Ale pytam, czego chcesz. Powiedziałaś przecież, że tkwimy w tym razem. Zawahała się. Posłała mi ostrożne spojrzenie, jakby nie mogła uwierzyć, że naprawdę uchylam te drzwi. Sam nie mogłem do końca w to uwierzyć, ale zamierzałem oderwać jedną rękę od kierownicy i podzielić się kontrolą nad naszym związkiem. Nawet jeśli ta perspektywa była przerażająca. – Powiedz, o czym myślisz, Kate. Rozchyliła wargi i spojrzała na mnie błagalnie. – Wczoraj mówiłam prawdę. Chcę wrócić do Nowego Jorku, ale nie pojadę bez ciebie. Przeraża mnie myśl o porzuceniu naszego życia bez oglądania się za siebie. Wydaje się, hm, zła. Strach zaciążył w moim żołądku jak kamień. Powrót do Nowego Jorku znajdował się na samym końcu mojej listy życzeń. – Zdajesz sobie sprawę, ile to wywoła problemów? Powinienem być martwy. Zmarszczyła nieco brwi, jak zawsze, gdy nad czymś myślała. – Nie musimy mówić o tym nikomu. A przynajmniej nie od razu. Chelle wie, ale przecież wyjechała na jakiś czas. Pokręciłem głową. – No to co? Mam się ukrywać w naszym pięćdziesięciometrowym mieszkaniu do końca życia, z nadzieją, że nikt, kto ma złe intencje, tego nie zauważy? Może dla ciebie to jest życie, ale dla mnie więzienie. Podeszła do mnie i wzięła mnie za ręce. – Nie musielibyśmy się długo ukrywać. Może nawet wcale. Gdybyśmy upublicznili to, co znalazłeś. Panika przeszyła moją pierś tysiącem lodowatych igieł. – Jezu, Kate! To tylko spekulacje! To znaczy, nawet gdybyś była w posiadaniu części moich starych plików, nie jestem pewien, czy znalazłabyś w nich cokolwiek wartego publikacji. Poleciałem do Zurychu, żeby pokopać głębiej i znaleźć więcej. Ten plan oczywiście nie wypalił. Nie mógłbym prosić nikogo innego o podjęcie takiego ryzyka. – Jestem dziennikarką i nie jestem sama. Należę do sieci ludzi z całego świata, którzy są oddani poszukiwaniu i publikowaniu prawdy. Moglibyśmy opublikować to na pierwszej stronie „Tribune” albo zgłosić się do moich kontaktów w „Journalu” z propozycją napisania artykułu o tym, co się wydarzyło.

Jawność stanie się naszą tarczą. Moglibyśmy najpierw po cichu skontaktować się z… – Kate, nie. Po prostu nie. Nie mogłem dłużej tego słuchać. Zawróciłem do naszej sypialni. Zatrzasnąłem za sobą drzwi i spojrzałem na taras, stanowczym gestem krzyżując ramiona na piersi. Co ja sobie, do cholery, myślałem, pytając ją o zdanie? Uciąłem tę dyskusję wcześniej, a tu proszę, znów rozmawiamy o Nowym Jorku! O najgorszym możliwym miejscu dla nas obojga. Z drugiej strony fakt, że zmusiłem ją, by przestała o tym mówić w paroksyzmach orgazmu, nie oznaczał, że przestała o tym myśleć. Mogłem udawać, że Kate nie znienawidzi mnie, jeśli poprowadzę ją drogą życia w ukryciu, ale to nie posłużyłoby w dłuższej perspektywie żadnemu z nas. Kurwa, co za patowa sytuacja! Usłyszałem cichy szczęk zamka i szelest jej kroków. Otoczyła mnie delikatnie ramionami w pasie. Przez minutę lub dwie słychać było tylko nasze oddechy. Burza w mojej głowie powoli przechodziła w sfrustrowany pomruk. – Chciałabym, byś bardziej we mnie wierzył – szepnęła. Zamknąłem oczy z westchnieniem. – To nie tak. Jesteś genialna, Kate. Ja tylko… Jak jej to wytłumaczyć? To ona lepiej operowała słowami. Koiła mnie nimi, uwodziła. Albo przekręcała moje tak, by postawić na swoim. – Price. – Wycisnęła ciepły pocałunek na mojej łopatce. – Uciekasz od roku. To, co ci zrobiono, i wybory, których dokonałeś później, niemal nas zniszczyły. To musi się skończyć. Ci ludzie muszą zapłacić za swoje czyny. Nie zamierzam poświęcać naszego życia, obietnicy bezpieczeństwa dla naszej rodziny, żeby oni mogli działać, jak gdyby nic się nie wydarzyło. A jeśli nie byłeś jedyny? Kto jeszcze mógł paść ich ofiarą? Artykułowała myśli, które nieraz lęgły się w mojej głowie. Jednak nic nigdy nie wydawało mi się warte tego, by prowokować ich agresję przeciwko sobie i tym, których kocham. Tyle że w końcu nas znaleźli. I wiele się zmieniło. Kate leniwie głaskała moje przedramiona, przytulając się do mnie mocno. Razem. Na dobre i na złe. Dopóki jesteśmy razem, możemy poradzić sobie ze wszystkim. Musiałem naprawdę w to uwierzyć. Bądź co bądź wszystkie inne nasze dotychczasowe przysięgi wziąłem sobie do serca. Byłem wobec Kate lojalny, tak jak ona wobec mnie. Musiałem zaufać pozostałym obietnicom, nawet jeśli przerażało mnie nieznane. – W takim razie Nowy Jork. Mój głos był ledwie szeptem. A jednak usłyszała. Poczułem, że kiwa głową. Stłumiłem przekleństwo i zignorowałem głos krzyczący, bym uciekał w przeciwnym kierunku. – Okej, Kate. Polecimy do Nowego Jorku.

Tak jak zadeklarowałem, w mniej niż czterdzieści osiem godzin opuściliśmy z Kate willę i wyspiarski raj Leiloi. Otis z Chelle byli w drodze na Vineyard, a ja wynająłem prywatną łódź, która dostarczyła nas niepostrzeżenie na lotnisko w Honolulu. Kate robiła taką minę, jakby się miała pochorować, gdy okazywała do kontroli nasze fałszywe paszporty, dzięki którym mieliśmy pozostać niezauważeni. Mnie bardziej martwił długi lot na lotnisko JFK. Miałem powód, by od dnia katastrofy trzymać się łodzi i transportu drogowego… Dziesięć godzin później zacisnąłem palce jak imadło na podłokietniku fotela, gdy nasz 747 nagle zaczął tracić wysokość. Na moim czole zebrał się pot, gdy przedzieraliśmy się przez chmury. Obłok potwornych niemile widzianych wspomnień przesłonił moje myśli. Mój żołądek w gardle, gdy samolot zanurkował ku ziemi. Chory uśmiech na twarzy pilota, gdy

życzył mi powodzenia. Panika, gdy zacisnąłem wokół niego ramiona, nie zgadzając się na śmierć. Spadanie. I godzinna walka z wymiotami obok martwego człowieka, zanim znalazłem sposób, by opatrzyć swoje rany. Początek najgorszego roku w moim życiu. Kate nakryła moją dłoń swoją. Jej słodki głos podziałał na moje skołatane nerwy jak balsam. – Wszystko w porządku, skarbie. Już prawie jesteśmy na miejscu. Gdy silniki zaczęły wyć inaczej i wypuściliśmy podwozie, przeszyła mnie kolejna fala mdłości. Zamknąłem oczy, oddychając płytko. Pocieszała mnie wyłącznie świadomość, że za dwadzieścia minut znajdziemy się na ziemi. Kate ścisnęła moją dłoń nieco mocniej. – Już prawie. Jeszcze tylko parę minut i znów znajdę się w Nowym Jorku. Wrócę do domu.

Na peryferiach miasta panował spokój. Chłód w powietrzu pasował do ponurego szarego nieba. Trasę z lotniska do naszego mieszkania pokonywałem tak wiele razy, że znałem ją na pamięć. Tuziny wczesnych poranków, takich jak ten, w kolejnych podróżach służbowych. Powroty późną nocą i łuna świateł nad miastem, gdy odliczałem minuty do kolejnego spotkania z Kate. Tym razem jednak wracaliśmy do domu ręka w rękę, obawiając się tego, co nas czeka. Każdy kilometr, każdy krok w stronę domu wydawał mi się czystą abstrakcją. To, jak nasze kroki odbijały się głośnym echem na wąskich schodach prowadzących do naszego mieszkania na drugim piętrze. Pożółkła farba na poręczy kończącej się na podeście przed naszymi drzwiami. „3B” z brązu przybite gwoździem do ościeżnicy. Nic nie wydawało mi się rzeczywiste. Gdy Kate szukała w podręcznej torbie kluczy, rozglądałem się w niemym niedowierzaniu i oswajałem się ze szczegółami, o których już dawno zapomniałem. Wszystko było znajome – od okolicy, którą mijaliśmy po drodze do ganku naszego budynku – ale ja czułem się jak obcy. Jak oszust. Przecież miałem być martwy. Jak mam się tutaj na nowo odnaleźć? Kate przygryzła wargę i przekręciła klucz w zamku, otwierając drzwi do mojej przeszłości. Weszła do środka z bagażami, a ja ruszyłem jej śladem. Miałem tylko plecak na ramieniu, nauczyłem się bowiem podróżować bez zbędnych gratów. Najpierw uderzył mnie zapach. Ten dziwny aromat, który zauważasz, gdy wchodzisz do czyjegoś domu, na który składają się środki czystości, zwierzęta, meble i ludzie zamieszkujący w tym miejscu. Zastanowiłem się, z czego składał się ten nasz i dlaczego wydał mi się teraz tak obcy. Gdy cisza zaczęła mi ciążyć, spojrzałem na Kate. Uśmiechnięta wpatrywała się we mnie z wahaniem rozszerzonymi, niespokojnymi źrenicami. – Wszystko w porządku? – Jasne. Nic mi nie jest – odparłem. Chciałem, by mój głos zabrzmiał szczerze, ale moje stopy przywarły do podłoża. Powrót tutaj mnie paraliżował. Rozejrzała się po pokoju. Niespokojna przygryzła wargę. – Wezmę szybki prysznic, a potem zrobię nam coś do jedzenia i trochę tu posprzątam. Okej? – Idź. Ja zaparzę kawę. Weszła do sypialni, po czym znikła w małej łazience, niegdyś naszej wspólnej. Ja zatrzymałem się tuż za jej progiem, próbując oswoić się z szokiem przebywania w miejscu, do którego nie zamierzałem wracać. Skromne wnętrze zmieniło się niewiele. Tak samo umeblowanie. Kanapa z drugiej ręki i mój stary poprzecierany fotel, który przetransportowałem ze studenckiego mieszkania. Stolik kawowy ze

szklanym blatem, którego nie potrafiliśmy utrzymać w czystości, na kwiecistym perskim dywanie, który rodzice Kate kupili nam po pierwszej wizycie. Kilka martwych roślin w doniczkach na parapecie. Dopiero teraz tak naprawdę zauważyłem bałagan. Wszędzie leżała poczta, stare gazety, zrolowane niedzielne wydania „New York Timesa”. Drgnąłem i nieśpiesznie przeszedłem do sypialni. Tutaj też zmieniło się niewiele – tylko ubrania Kate wisiały na każdym możliwym haczyku i leżały wszędzie. Przypomniało mi się, że nigdy nie potrafiła się zdecydować, co włożyć na ważne przyjęcie albo wydarzenie. Po jej przygotowaniach pokój wyglądał, jakby przeszło przez niego tornado. Tyle że poza tym zawsze była szalenie pedantyczna, a ja polubiłem tę jej cechę po wielu latach mieszkania w akademiku. Ale teraz jedyną uporządkowaną częścią pokoju była moja strona łóżka. Pościel była pomięta wyłącznie po stronie Kate, jakby moją każdego wieczoru wzbijała i wygładzała od nowa. Jakby tę drugą stronę materaca zajmowała jakaś niewidzialna osoba. W gardle poczułem pieczenie emocji. Co ja jej zrobiłem? Jak miała mi ponownie zaufać? Rzuciłem plecak na podłogę, rozebrałem się, cisnąłem ubranie byle gdzie i wszedłem do łazienki. Kate znalazłem pod prysznicem. Opierała dłonie na płytkach i pochylała głowę pod strumieniem wody. – Kate. Gwałtownie wciągnęła powietrze i podniosła wzrok. – Wszystko w porządku? – Tak. Mogę się przyłączyć? – Jasne. Wszedłem do kabiny i sięgnąłem po szampon. – Umyłaś się już? Opuściła wzrok. – Nie. Myślałam. Wycisnąłem odrobinę szamponu na dłoń i wmasowałem go w jej włosy. Jej ramiona rozluźniły się, a ręce opadły bezwładnie po bokach. Gdy niewielkie pomieszczenie wypełniło się aromatem grejpfruta, uśmiechnąłem się. – Mogę wiedzieć o czym? Westchnęła. – Miałeś dla nas plan, aż do teraz. Nadeszła moja kolej, by zastanowić się co dalej. Wiem, że musimy być ostrożni. Wiesz, do kogo się zgłosimy i jak. – Coś wymyślimy, Kate. Jutro stworzymy jakiś plan. Zdjąłem słuchawkę z uchwytu i spłukałem szampon z jej włosów. Odwróciła się i spojrzała na mnie. Położyła dłonie na mojej piersi. – Przyjechałeś tutaj dla mnie. Nie mogę cię zawieść. Jutro powinniśmy przejrzeć twoje archiwum. To chyba najlepszy początek. Uciszyłem ją głębokim pocałunkiem, od którego stopniała. Sięgnąłem po gąbkę z luffy i żel do ciała. Gdy zapadła pomiędzy nami cisza, umyłem Kate całą – od idealnych piersi aż po wymanikiurowane paznokcie u stóp. Kochaliśmy się już wiele razy, ale wciąż czułem, że potrzebuję jeszcze wielu godzin, by właściwie odnowić znajomość z jej ciałem. Prawda była taka, że potrzebowałem całej wieczności. Tymczasem nie miałem nawet tygodnia. Cholera, nie dałem jej nawet szansy, by w pełni nacieszyła się trzytygodniowymi wakacjami, które obiecała jej Chelle. Odkąd stanąłem przed nią na plaży kilka dni temu, nie mieliśmy nawet chwili oddechu i tylko ułamek tego czasu przeznaczyliśmy na zebranie sił. Dzień poświęcony odkrywaniu Leiloi okazał się wyjątkowo krótki. Wiedziałem, na ile mnie stać, ale nie mogłem pozwolić, by stres pożerał nas oboje. Tak jak teraz.

Umyłem się, zakręciłem wodę i sięgnąłem po czyste ręczniki. Kate owinęła się jednym z nich, przeszła do sypialni i stanęła obok łóżka. – Boże, przepraszam cię, Price. Mieszkanie wygląda strasznie… – Nie przejmuj się. Posprzątam. Ty odpocznij. Na pewno brakuje ci snu. Mówiłem poważnie, choć i mnie doskwierało zmęczenie po długim dniu. Ale po dziesięciu minutach mycia jej ponętnego ciała pod prysznicem mój kutas miał inne plany. Objąłem Kate od tyłu i wessałem jej ucho do ust. – Chyba że wolisz zmiąć razem ze mną tę drugą stronę łóżka… Uśmiechnęła się słabo. – To dziwne. Wiem. – Wcale nie. Sięgnąłem do węzła na jej ręczniku i pociągnąłem, aż opadł na podłogę. Przytuliłem ją, rozkoszując się żarem jej skóry na mojej. I nagle pożałowałem, że nie jesteśmy na wyspie. W upale, w którym ubrania stanowią tylko opcję, a życie wydaje się nieco prostsze. Nawet jeśli zaledwie przez chwilę. – Zaczynam myśleć, że jakimś cudem wiedziałaś, że wrócę… Dolna warga Kate zadrżała. – Tak bardzo chciałam w to wierzyć, choć w głębi ducha wiedziałam, że to niemożliwe. Myśl, że odszedłeś na zawsze, okazała się zbyt bolesna, bym mogła z nią żyć. Czasami wyobrażałam sobie, że wyjechałeś w interesach. Udawałam, że odliczam dni do twojego powrotu. Wiedziałam, że to popieprzone myślenie, ale nie potrafiłam się powstrzymać. Przesunąłem dłońmi po jej ciepłej skórze, aż zadygotała i wcisnęła we mnie pośladki. Z jej mokrych włosów kapała woda, nawilżając miejsce, gdzie się stykaliśmy. – Zawsze tu będę, Kate. Tuż obok ciebie. Każdej nocy. Zawsze. Westchnęła gardłowo, wzięła mnie za rękę i poprowadziła ją między swoje uda. Szybko odnalazłem cel. Muskałem jej łechtaczkę i pobudzałem ją, aż stała się mokra z podniecenia. Opcja, że pozwolę jej odpocząć, przestała być aktualna. Zamierzałem najpierw porządnie ją przelecieć, tak jak planowałem to robić każdej nocy przez resztę mojego życia. Jak to możliwe, że przetrwałem tak długo bez rozkoszy jej ciała, żywiąc się wyłącznie fantazjami o tym, jak było między nami? Wcisnęła biodra w moje dłonie. – Price… Kocham to, jak mnie dotykasz. Tak bardzo za tobą tęskniłam… Pragnąc więcej, wsunąłem palce głęboko w jej żar. Jęknęła cicho, a jej głowa opadła na moje ramię. Pod takim kątem miałem łatwy dostęp do jej szyi, więc całowałem i skubałem ją tam, jednocześnie pieprząc ją rytmicznie palcami. – Dotykałaś się w taki sposób, kochanie? Jej cipka zacisnęła się wokół moich palców. – Próbowałam się nie dotykać, ale tak bardzo za tobą tęskniłam… Za tym, jak czułam cię w sobie. Tyle że nigdy nie udało mi się dojść tak jak przy tobie. – I o czym wtedy myślałaś, najsłodsza? Co ci robiłem w tych fantazjach? Milczała przez chwilę. – Myślałam o naszym ostatnim razie… Tym przed twoim wyjazdem. Nie wiem dlaczego. Cały tamten dzień wciąż wydaje mi się taki realny. Pamiętam, że chciałeś brać mnie tak mocno, żebym czuła cię jeszcze przez wiele dni. Wcisnąłem jej biodra w swoją erekcję z gardłowym jękiem. Pieprzyliśmy się setki razy, ale z jakiegoś powodu ten ostatni raz przed katastrofą odcisnął się również w mojej pamięci. Nie byłem pewien, czy chcę odtwarzać wspomnienie tak silnie powiązane z tragedią dla nas obojga, ale mogło mi ono posłużyć za inspirację. – Wskakuj na łóżko, kochanie. Unieś dla mnie ten swój tyłeczek.

Wycofałem palce z cipki Kate, a gdy się odsunęła, wymierzyłem jej klapsa w pośladek. Wykonała mój rozkaz bez słowa sprzeciwu, klękając pośrodku łóżka. Wyciągnęła ręce przed siebie i oparła głowę na materacu, unosząc biodra w zmysłowej pozie. Kilka razy przejechałem dłonią po kutasie, podniecony jak nigdy widokiem jej idealnej błyszczącej cipki. Ustawiłem się za nią i dźwignąłem jej biodra wyżej, by mieć łatwiejszy dostęp do wszystkich tych miejsc, w których zamierzałem ją zadowolić. Pieszcząc uda Kate od tyłu, delikatnie rozchyliłem jej pośladki. Poderwała się, gdy przesunąłem dwa palce ponad jej spazmującą szparką, aż do łechtaczki. Zatrzymałem się tam na chwilę, po czym odbyłem drogę powrotną, znacząc jej podnieceniem różową zmarszczkę jej pupy. – Ufasz mi, skarbie? – Wywarłem nieznaczny nacisk na ciasne mięśnie. Próbowałem. Prosiłem. – Tak. Deklarowała zaufanie, ale czułem, że tężeje. – W takim razie zapomnij się. Zapomnij o wszystkim. Pochyliłem głowę i podążyłem językiem w ślad za palcami. Raz, drugi, trzeci, aż zaczęła się wić i napierać na mnie biodrami z wygłodniałym okrzykiem na ustach. Napięcie w jej ciele zmieniło charakter – teraz tworzyło je pożądanie, pragnienie, bym ją wypełnił. A ja nie mogłem już dłużej czekać.

ROZDZIAŁ 13 KATE Price obsypywał pocałunkami moją pupę, kręgosłup, barki i szyję, aż cała zaczęłam dygotać. Jego twardy kutas wciskał się pomiędzy moje pośladki. Wiedziałam, czego chce – intymności ostatecznej. Ostatecznego dowodu zaufania. Zawsze lubiliśmy analne zabawy, ale teraz nabrały one głębszego znaczenia. Prosił, bym zaufała mu całkowicie. Ufałam mu zawsze w przeszłości i ufałam teraz. On również okazał mi najwyższe zaufanie, wracając ze mną do Nowego Jorku. Przysięgłam sobie, że go nie zawiodę. – Weź mnie, Price – powiedziałam cicho. – Ufam ci. Pocierał żołędzią moją pupę, nawilżając mnie moimi sokami. – Gotowa? – Tak. Proszę. Przedarł się przez ciasną obwódkę mięśni. Odetchnęłam płytko, przyzwyczajając się do tego natarcia. Po chwili wszedł we mnie cały. Taki nabrzmiały. Tak pełny mojej miłości. Takie intymne połączenie! – W porządku? – zapytał. – Mmm, tak. Nawet lepiej niż w porządku. – Wypchnęłam ku niemu biodra. – Boże, Kate… – Wycofał się i zanurkował ponownie. – To jest takie cholernie cudowne! Zamknęłam oczy, rozkoszując się uczuciem wypełnienia, obecnością Price’a w moim ciele. Ten jeden akt był wyłącznie nasz, nigdy nie moglibyśmy dzielić się tymi doznaniami z nikim innym. Tylko Price mógł znaleźć się w tym osobistym miejscu w moim ciele. Tylko on. Ta jego bliskość, tak instynktowna i prawdziwa! To była esencja, sens życia. Miłość i zaufanie zredukowane do czysto fizycznej formy. Wdzierając się we mnie gwałtownie, Price wziął mnie za rękę i poprowadził ją na łechtaczkę. Zaczęliśmy razem masować twardy pączek, w rytmie, który podpowiedział mu instynkt, aż zaczęłam piąć się ku orgazmowi. – Właśnie tak, skarbie. Spraw, żeby było nam dobrze. Pokaż mi, jak bardzo kochasz to, co ci robię. Jego słowa strąciły mnie w przepaść, skąd jak katapulta wystrzeliłam ku cudownemu zapomnieniu. – Price! – krzyknęłam. – Kate! Boże, Kate! Pchnął po raz ostatni, z całych sił, i wypełnił mnie. Wdarliśmy się na ten szczyt razem, kręcąc się jak w kalejdoskopie. Tak bardzo nie chciałam wracać do rzeczywistości…

Obudziłam się kilka godzin później w ramionach Price’a, wciąż przytulona na łyżeczkę. Zapadła już noc. Nie miałam pojęcia, w której strefie czasowej znajduje się moje ciało. Nie wiedziałam nawet, jaka jest data. Uśmiechnęłam się, pozwalając, by na nowo ogarnęła mnie błogość płynąca z połączenia naszych ciał. Wtuliłam się w Price’a, gdy nagle zirytował mnie dziwny dźwięk. Otworzyłam szeroko oczy. Mój mąż chrapał miękko tuż obok mnie. Ostrożnie wyswobodziłam się z jego objęć i przesunęłam na skraj łóżka. Wstałam i włożyłam pierwsze ubranie, jakie zobaczyłam –

stare dżinsy i podkoszulek na ramiączkach. Boże, to mieszkanie wygląda jak nora! Próbując zapanować nad nerwami, podeszłam do drzwi wejściowych, włączyłam światło i wyjrzałam przez wizjer. To, co słyszałam, nie mogło być pukaniem, bo każdy, kto wchodził do budynku, musiał użyć domofonu. Otworzyłam drzwi. Na posadzce leżał świstek papieru. Rozejrzałam się szybko i podniosłam go z bijącym sercem. Ulotka miejscowej pizzerii. Westchnęłam ciężko. Tak się zestresować z powodu głupiej ulotki! Jakiś dzieciak pewnie dostał pieniądze za to, by roznieść je po budynku. Ale w środku nocy? Pokręciłam głową. Może ulotka leży tutaj już od jakiegoś czasu, a my jej po prostu nie zauważyliśmy. Bądź co bądź wchodziliśmy do budynku z bagażami i bez przerwy oglądaliśmy się za siebie. A może ktoś ją kopnął w kierunku naszych drzwi, przechodząc? Lecz jeśli tak, to co właściwie słyszałam? Nie pukanie, to co, do cholery? Przeszedł mnie lodowaty dreszcz, więc objęłam się ramionami. Czy jesteśmy tutaj bezpieczni? Szczerze wierzyłam, że razem z Price’em możemy stawić czoła wszystkiemu, ale może się pomyliłam, sugerując przyjazd do Nowego Jorku? Nie chciałam wiecznie uciekać, ale w co nas w takim razie wpakowałam? Jeśli naraziłam ­Price’a na niebezpieczeństwo… Pokręciłam głową, by rozjaśniło się w niej nieco. Nie powinnam myśleć w ten sposób. Jak już mówiłam, teraz tkwiliśmy w tym razem. – Kate? Podniosłam wzrok. Price stał w progu sypialni. – Hej – odparłam. – Czemu wstałeś? – Obudziłem się, a ciebie nie było. Zbyt wiele takich chwil przeżyłem przez miniony rok… – Przepraszam. – Położyłam ulotkę na stoliku i rozejrzałam się po pokoju. – Usłyszałam jakiś hałas. Price zesztywniał. – Jaki hałas? – Najwyraźniej nic takiego. Chyba po prostu jestem podenerwowana. Wiem, że przyjazd tutaj to był mój pomysł, ale nic na to nie poradzę. Mam wątpliwości. Wiem, że użyliśmy fałszywych paszportów i w ogóle, ale… Może powinniśmy przenieść się na tę wyspę, na której jest Michelle i stamtąd poprowadzić nasze śledztwo? – To niemożliwe, i dobrze o tym wiesz. Jeśli się tam zjawimy, narazimy na niebezpieczeństwo Chelle i moich rodziców. – Czyli twoi rodzice dotarli bezpiecznie? Pokiwał głową. – Właśnie sprawdziłem wiadomości. Dostałem esemesa od Otisa. Dobry stary Otis! – A on? Gdzie teraz jest? – Na razie z moją rodziną. Dopóki nie postanowimy, jaki powinien być jego kolejny krok. – My? – Owszem, my. Nie podejmuję już decyzji samodzielnie. Podejmujemy je razem. – A Otis nie ma nic przeciwko czekaniu na twoje rozkazy? Price się uśmiechnął. – Bardzo dobrze mu płacę za jego czas. Jasne. Cała ta kasa, którą mój mąż zbierał w tajemnicy przede mną! Powstrzymałam przypływ irytacji. Było, minęło.

Teraz musimy się skupić na tym co dalej. – Chcesz wracać do łóżka? – zapytał. – Tak, Price. Chcę. Chcę wrócić do łóżka i znów zatracić się w twoim ciele. Chcę zapomnieć o rzeczywistości i pożyć w świecie fantazji. – Podeszłam do niego, bawiąc się pasmem włosów. – Może nie miałam racji? Może trzeba było zostać na wyspie? – Nie było takiej możliwości, skarbie. I tak musielibyśmy przenieść się gdzieś indziej. Namierzyli mnie. Wiedzą, że żyję, Kate. – Mogliśmy popłynąć na Bali. Na jakąkolwiek inną maleńką wyspę. Taką, której nie ma na mapie. – Podczas trzygodzinnego rejsu[1]? – Znów się uśmiechnął, pokazując te swoje cudne dołeczki. Wtuliłam się w niego i zachichotałam, wspominając, jak siadywaliśmy razem w jego starym fotelu i oglądaliśmy powtórki Wyspy Gilligana w college’u. Szybko jednak spoważniałam. – Ile mamy czasu, zanim cię tu znajdą? – Nie wiem. Może tygodnie? A może godziny? Po prostu nie wiem, skarbie. – Pogłaskał mnie po włosach. – Wracaj ze mną do łóżka. Pokiwałam głową. Rozebrał mnie i przyciągnął, całując mnie najpierw delikatnie, a później bardziej namiętnie. Nasze języki się splotły. Pocałunki Price’a były jak magia. W jego ramionach mogłam uciec przed wszystkim, być tylko Kate. Absolutnie bezpieczną Kate u boku swojej prawdziwej miłości. Nie przestając mnie całować, objął moje piersi i pobudził twarde sutki. Pogłębiłam pocałunek, pragnąc większej intensywności. Więcej wszystkiego. Położył mnie na łóżku i nakrył moje ciało swoim. Wodził wargami po moich policzkach, szyi, ramionach i wypukłościach piersi. Wygięłam się ku niemu; moje sutki pragnęły jego ust. Nie zawiódł mnie. Wziął jeden twardy pączek między zęby, a drugi ścisnął pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. Jęknęłam. Moja cipka domagała się wypełnienia. Jego twardy jak granit kutas napierał na moje uda. Otarłam się o niego, prowokując niski jęk. – Boże, skarbie… – mruknął w moją skórę. – Pragnę cię, Price – wychrypiałam gardłowo. Wypuścił sutek z ust i zsunął się niżej, obsypując pocałunkami całe moje ciało. Gdy dotarł do centrum, odetchnął głęboko. – Taka dojrzała… – Musnął językiem moją łechtaczkę. Krzyknęłam i szerzej rozłożyłam nogi. A potem zacisnęłam palce na jego jedwabistych włosach. Wcisnęłam się w jego twarz. Pożerał mnie ustami, zębami, językiem, palcami, aż dygotałam jak galareta. Jeden orgazm przeszedł w drugi, drugi w trzeci. Wypełniła mnie rozkosz tak intensywna, że niemal bolesna. Ach, co to był za ból! Ból idealny, który stał się idealnym spełnieniem. Przechodziłam płynnie pomiędzy tymi dwoma stanami, aż w końcu zaczęłam błagać, by przestał. – Proszę, Price. Twój kutas… Potrzebuję go! Przewrócił mnie na brzuch i uniósł moje pośladki na udach. A potem wdarł się we mnie, wypełniając mnie całkowicie. Kiedy dotknął palcem mojego odbytu, niemal eksplodowałam ponownie. Pokonał ciasny krąg mięśni, a ja rozpadłam się na tysiąc kawałków. Gdy mój mąż penetrował mnie od tyłu, moje nasycone ciało osunęło się na miękkie łóżko. Pchnięcia przybrały na sile, poduszka stłumiła krzyki. – Kocham cię, Kate. Tak bardzo cię kocham! Gdy dołączył do mnie w orgazmie, wyszlochałam jego imię. – Price. Price. Nie zostawiaj mnie nigdy więcej!

Światło słońca wpadające do sypialni obudziło mnie po raz drugi. Teraz przynajmniej był dzień. Price jeszcze spał. Biedak, musi być wyczerpany! Bez wątpienia wymęczył go ten poprzedni rok. Wiecznie w ruchu, wiecznie na baczność. Mój ogląd sprawy się nie zmieniał – tak nie można żyć. Skąd zatem brały się wątpliwości? Proste. Choć wiedziałam, że postąpiliśmy słusznie, wracając tutaj, do domu, nie byłam gotowa, by znów stracić Price’a. A fakty były takie, że nasze życie zależało przede wszystkim od tego, jak szybko znajdziemy jakieś rozwiązanie tej sytuacji. Sytuacji, której do końca nie rozumiałam. Wstałam, starając się nie obudzić Price’a, włożyłam te same dżinsy i podkoszulek, które miałam na sobie w nocy, i przeszłam do kuchni. Oboje lubiliśmy gotować od czasu do czasu. Uśmiechnęłam się na wspomnienie wieczoru, kiedy robiliśmy sushi kompletnie nadzy, a potem jedliśmy je ze swoich ciał. Nie byliśmy mistrzami patelni, ale lubiliśmy wszystko robić razem. Otworzyłam lodówkę. Pustki. Mieliśmy tylko tuzin jaj, które kupiłam kilka tygodni temu, zieloną cebulkę, która zdążyła zwiędnąć, spleśniały kawałek cheddara i jakąś szynkę, która nie wyglądała najlepiej. Wyrzuciłam dymkę, ser i szynkę, i spojrzałam na jaja. Chyba się jeszcze nadają…? Odpadały moje słynne omlety, ale mogłam przygotować mężowi jajecznicę. A potem wybrać się do sklepu. Najpierw kawa. Sięgnęłam po puszkę. Pusta. Cholera! Jak mamy sobie z tym wszystkim poradzić bez kofeiny? Mogłabym pobiec na dół, do małej kawiarni na rogu, i kupić nam świeżo parzoną kawę. Wprawdzie nikt nie mógł dowiedzieć się o obecności Price’a, ale ja w końcu tutaj mieszkam. Nic dziwnego, że mam ochotę na kawę. Bądź co bądź wróciłam do domu, żeby nie uciekać. Poszłam do sypialni, włożyłam skarpetki i buty, wzięłam kurtkę, zwitek banknotów z torebki i wyszłam. Kaphi House prowadziła urocza nepalska para w średnim wieku; oboje parzyli świetną kawę. Kupiłam dwie duże kawy, torbę ziaren i bochenek ich domowego słodkiego chleba. Pędem zawróciłam do mieszkania. – Kate! Gdy weszłam do środka, Price krążył po salonie. – Co? Co się stało? – Odstawiłam kubki i torbę. – Gdzieś ty była, do cholery? – Nie denerwuj się. Poszłam tylko po kawę. Nic mi nie jest. – Nie powinnaś wychodzić z mieszkania. A jeśli ktoś cię zobaczył? Boże! – Przeczesał palcami zmierzwione włosy. – Na pewno ktoś cię widział! Kto dzisiaj pracował za ladą? Przełknęłam ślinę. – Nikt. To znaczy nikt, kogo znam. – Nie było Aaryana ani Niny? – Może byli na zapleczu? Nie wiem. Kupiłam ci ten chleb, który tak lubisz. – Jezu Chryste, Kate! O czym ty myślałaś? – Pomyślałam, że mam ochotę na pieprzoną kawę! To nic takiego, Price. Wszyscy wiedzą, że ja żyję. Spodziewałeś się, że zaszyję się w czterech ścianach na wieczność? Potrzebujemy jedzenia! Price gestem zmiótł torbę na podłogę. – Kto tam był? Kto cię widział? – A jakie to ma znaczenie? Jestem stałą klientką. Bardziej podejrzanie byłoby, gdybym tam nie poszła. Nikt nie wie, że wyjechałam, nie licząc ciebie i Chelle. – Podniosłam torbę. – Pewnie połamałeś

chleb. – Odpowiedz mi, Kate! Kto cię widział? – Jakiś nowy. Był młody. Mówił z akcentem. – Nie widziałaś go tam nigdy wcześniej? – Nie. Zazwyczaj rankiem za ladą stoi Nina, poza weekendami. A jaki mamy dzień? – Kurwa, nie wiem. – Price osunął się na swój stary śmieszny fotel. – Mówię poważnie. A jeśli ktoś cię widział? – Aaryan i Nina to przyjaciele. Nigdy nie zrobiliby nam krzywdy. – Nie? A gdyby ktoś wszedł do ich kawiarni i przyłożył ci pistolet do głowy? Myślisz, że przypomnieliby sobie, że widzieli cię rano? Mój oddech gwałtownie przyśpieszył, ale nie przestawałam się upierać. – Nie widzieli mnie. Ich barista mnie widział. – Jesteś pewna, że cię nie zna? – Chyba tak. – Musisz być pewna na sto procent! – Nie wie, jak się nazywam. Ja go nie rozpoznałam. Nic się nie stało, Price. – Modliłam się w duchu, żeby tak było. A jeśli popełniłam właśnie potworny błąd? Z powodu głupiej kawy? Odchrząknęłam. – Poza tym ktoś mógł nas przecież zobaczyć, gdy wczoraj wróciliśmy. – Nie wychodź już nigdy z mieszkania bez uprzedzenia. Usiadłam obok niego, objęłam dłonią jego policzek i musnęłam palcem zarost na brodzie. – Przykro mi, że się martwiłeś. Ale będę musiała wyjść ponownie. Muszę zrobić zakupy, żebyśmy nie umarli z głodu. – Zamówimy zakupy z dowozem. – I tak będziemy musieli otworzyć drzwi i zapłacić za to, co przywiozą, zwłaszcza jeśli będziesz nadal upierał się, byśmy używali tylko gotówki. – Kurwa. – Wstał. – Dlaczego nie pomyślałem o tym wcześniej? Napiszę do Otisa, żeby wszystko załatwił. Nie będziemy musieli stąd wychodzić. Pogłaskałam go po włosach. – Nie możemy zostać tutaj na zawsze. Wiesz to równie dobrze jak ja. – To do mnie niepodobne. Powinienem załatwić kwestię jedzenia z Otisem. Powinienem… Dotknęłam palcami warg Price’a, uciszając go. – Przez ostatni rok musiałeś myśleć za dziesięć osób. Nie karz się teraz za to, że zapomniałeś o czymś tak przyziemnym, jak zakupy. – To do mnie niepodobne… Musnęłam jego wargi swoimi. – Daj spokój. Nic mi się nie stało. Nie widział mnie nikt poza nowym pracownikiem Kaphi House. Okej? On nie ma pojęcia, kim jestem. Nie wyjdę więcej bez uprzedzenia. Ale na pewno wyjdę, Price. W przeciwnym razie będziemy tutaj więźniami. Chwycił w garść moje włosy i potarmosił je z uczuciem. – Jesteś taka odważna, skarbie. Zawsze byłaś. Ale wciąż nie wiesz, z czym mamy do czynienia. – Ależ wiem. – Nie wiesz. I Boże, mam nadzieję, że nigdy się nie dowiesz! Znów go pocałowałam. – A ja nie. Na dobre i na złe, pamiętasz? Może w takim razie zaczniemy? Mam kofeinę, słodki chleb i jaja, czyli paliwo potrzebne do tego, żeby przejrzeć twoje archiwum. Wstałam, wzięłam kawy i chlebek i zaniosłam to wszystko do kuchni. Price poszedł za mną. Usiadł na jednym z barowych stołków przy blacie, na którym zazwyczaj jadaliśmy posiłki. Upił łyk kawy i westchnął. – Tęskniłem za tym… – Parzą świetną kawę – zgodziłam się.

– Szkoda tylko… – Nikt mnie nie widział. Przysięgam. Masz ochotę na jajka? Nie ma nic innego, nie licząc chleba. Pokręcił głową. – Na razie wystarczy mi kofeina. Muszę pomyśleć. – Okej. – Oderwałam kawałek sprężystego chlebka i odetchnęłam aromatem drożdży. – Gdy ty będziesz myślał, ja chciałabym rzucić okiem na twoje materiały. Od czego powinnam zacząć? Znów upił łyk kawy. – Większość mam w komputerze; są zaszyfrowane. Ale mam też twardy dysk, od którego mogłabyś zacząć. – Świetnie. Gdzie? Wstał. – W salonie. Schowałem go za tą starą antologią Melville’a, którą podarował ci twój ojciec. Wiedziałem, że po tę jedną książkę nie sięgnie nigdy żadne z nas. – Podszedł do biblioteczki. Musiałam się roześmiać. Mój ojciec był profesorem literatury na Uniwersytecie Browna i uwielbiał klasyków. Ja podzielałam tylko jego miłość do Jane Austen. Price zdjął książkę z półki. – Zainstalowałem tutaj mały sejf jakiś czas temu. Kilka miesięcy przed katastrofą mojego samolotu. – I nic nie powiedziałeś? – Nie mogłem, Kate. Teraz już wiesz dlaczego. Przepraszam. Pokiwałam głową. Rozumiałam to, ale wciąż odczuwałam mdłości za każdym razem, gdy dowiadywałam się o czymś, co ukrywał przede mną Price. Tajne konto bankowe. Teraz sejf w naszym mieszkaniu. Nie wspominając o tym, że przez cały ten czas żył. Stanęłam za nim, gdy wprowadzał kombinację do zamka i otwierał wąskie drzwiczki. Nagle krzyknęłam cicho. Odwrócił się do mnie. – Co jest? – Coś usłyszałam. – Obejrzałam się przez ramię. – Nie, nic. – Chryste, Kate! Prawie dostałem zawału. Boże, ależ mam zszargane nerwy! Price odwrócił się z powrotem do sejfu, sięgnął do środka i spojrzał na mnie. Nie byłam w stanie dłużej tego znosić. – Co znowu? Jego twarz poszarzała, usta wykrzywiły się w grymasie, którego nie widziałam nigdy wcześniej. Serce podeszło mi do gardła. – Kate… Niech to szlag! – No co? Przerażasz mnie. – Rano. W Kaphi House. – Już to przerabialiśmy. Wszystko w porządku. Więcej nie wyjdę z domu bez twojej wiedzy. – Nic nie jest w porządku. – Uderzył pięścią w półkę tak mocno, że dwie książki spadły na podłogę z łoskotem. – I więcej nigdzie nie pójdziesz. Kropka! Moje wargi zadrżały. – Dlaczego? Co się stało? – Kupiłaś dzisiaj rano dwie kawy!

ROZDZIAŁ 14 PRICE Moje serce obijało się o żebra. Chłodny spokój, który zachowywałem zawsze, gdy byłem sam, całkiem wyparował. Dlatego, że wróciliśmy do Nowego Jorku? Dlatego, że miałem u swego boku Kate i ryzykowałem jej życiem, tak samo jak swoim? Niezależnie od powodu ściskałem pendrive’a palcami, nie potrafiąc opanować paranoi. Pokusa, by zabrać pliki, żonę i kilka osobistych drobiazgów, a potem prysnąć z miasta, była niemal nie do odparcia. Zamiast tego jednak zamknąłem sejf z trzaskiem i odstawiłem książkę na miejsce. Przeszedłem od okna do okna, nerwowo mierząc wzrokiem ulicę i szukając czegoś, czegokolwiek, co wskazywałoby, że zdemaskowała nas niewinna wycieczka Kate po kawę. Zaparkowane samochody. Drogie wózki. Bezdomny po drugiej stronie ulicy. Z mojego punktu widzenia wszystko wyglądało normalnie, a mimo to nie potrafiłem opanować nerwów. – Przyjazd tutaj to nie był dobry pomysł. Powinniśmy wyjechać. Gdy się odwróciłem, oczy Kate błyszczały. Miała zaciśnięte wargi. Była zdenerwowana i… Zła? – Dopiero co przyjechaliśmy, Price. – Znajdziemy jakieś mniej rzucające się w oczy miejsce niż to nasze pieprzone mieszkanie! Nie wiem, dlaczego nie nalegałem na to od początku. To jasne, że tutaj przede wszystkim zaczną szukać. Jeśli znaleźli nas na wyspie pośrodku Pacyfiku, znajdą nas i w Nowym Jorku. Kurwa! – Zaciągnąłem żaluzję i poszedłem do sypialni, prychając gniewnie. – Price, przestań. Zastanówmy się nad tym. – Kate podążyła za mną. – Potrzebujemy planu. Ucieczka za każdym razem, gdy się przestraszymy, to nie jest plan. – Dobra. Plan jest taki, że wynosimy się z tego mieszkania. Zatrzymamy się w hotelu. Takim z kamerami i dostateczną liczbą ludzi, żeby zniechęcić każdego, kto zdoła odkryć, gdzie mieszkamy. Włożyłem podkoszulek i dżinsy, które zdjąłem poprzedniego wieczoru, po czym podszedłem do szafy. Wszystkie moje dawne ciuchy leżały, jak je zostawiłem. Nie sądziłem, że będę wybierał ubrania z własnej szafy po roku, ale tak się właśnie działo. Chwyciłem kilka sztuk odzieży, a gdy się odwróciłem, zauważyłem, że Kate stoi za mną. Jej oczy były ogromne i zamglone, jakby już widziała, że cały jej świat znika. Znowu. Bolało mnie serce, gdy patrzyłem, jak to przeżywa, ale uleganie jej uczuciom sprowadzało na nas niebezpieczeństwo. Ulegałbym jej do samego grobu, ale najpierw pragnąłem spędzić z nią życie. – Zbierajmy się! – mruknąłem ostro. Jej warga drżała. Ciało było napięte jak struna. – Nie mogę tego zrobić. Nie jestem taka jak ty. Nie zdołam spakować całego życia do plecaka. To jest mój dom. Nasz dom. Znieruchomiałem. Możemy wrócić później. Chelle przyśle nam nasze rzeczy. Oba kłamstwa zatrzymały się na moich wargach. Po co karmić Kate kłamstwami? – Masz dwadzieścia minut. Potem jedziemy metrem do centrum. Być może nie wrócimy już nigdy. Łzy popłynęły, a ja zacisnąłem dłonie w pięści. Muszę być silny. Dla niej. Dla nas. Kate pokręciła głową. Powiodła nieobecnym wzrokiem po bałaganie, którego nie zdążyliśmy posprzątać. Tak, zrobiliśmy bałagan z naszego życia. Lecz nadszedł czas, by ruszyć z miejsca. Czas zacząć od nowa. Podeszła do pomiętej strony łóżka, aż do naszego przyjazdu nieskazitelnej, i wygładziła palcami narzutę. Do mojej strony. Wtedy to do mnie dotarło – mieszkanie stało się dla niej świątynią mojego martwego ja. Nie

prosiłem wyłącznie o to, by stąd odeszła. Prosiłem o znacznie więcej. Podszedłem do niej i chwyciłem ją lekko za ramiona. – Kate, popatrz na mnie. Podniosła na mnie oczy, jeszcze bardziej niebieskie przez łzy. – Mój dom jest przy tobie, Kate. Nie w jakimś gównianym mieszkaniu w Brooklynie. Gdziekolwiek jesteś, tam będę szczęśliwy i zadowolony. Straciłem cały majątek, tożsamość, całe życie. Na duchu podtrzymywała mnie tylko jedna myśl, o najważniejszym, co miałem. O tobie. Byłaś przy mnie, w moim sercu. Teraz mam cię naprawdę. Mamy siebie. Nieważne, dokąd pojedziemy, to zawsze będzie najważniejsze. Pokiwała głową, a po jej policzku spłynęła kolejna łza. Otarłem ją, marząc bym mógł sięgnąć w głąb niej i wymazać cały ból, jaki jej sprawiłem. – Price? – Tak, skarbie? – szepnąłem, zakładając pasmo włosów za jej ucho. Przełknęła ślinę i spojrzała mi w oczy. – Możemy odejść. Ale… Zacisnęła palce na mojej bawełnianej koszuli i pociągnęła lekko. Przeczesałem palcami jej miękkie włosy. – Chcę się kochać w naszym łóżku. Po raz ostatni. Chcę cię poczuć. Tylko ciebie. Nie cały ten ból. Otworzyłem usta, by powiedzieć, że nie ma na to czasu, ale uprzedziła mnie, sięgając do guzika moich dżinsów. Zdjęła je ze mnie, objęła dłonią twardniejący kutas i osunęła się na kolana. Zamknąłem oczy z westchnieniem, gdy otoczyła mnie wargami. Byłem pewien, że nawet gdyby śmierć pukała do naszych drzwi, znalazłbym sposób na usprawiedliwienie tego, co się dzieje. Gdy jęknęła, poczułem wibrację aż w palcach stóp. Jej język muskał i pieścił sam koniuszek, a ja przypomniałem sobie o oddechu dopiero wtedy, gdy wzięła mnie do ust całego. To było cholerne niebo. – O tak, skarbie… Weź mnie głęboko. Gdy na nią spojrzałem, wsunęła palce w szorstkie włosy na moich udach. Tyle miłości, tyle zaufania w tych wielkich okrągłych oczach! Jej leniwe płytkie ruchy stały się szybkie i głębokie. Jej podniebienie masowało moją żołądź raz po raz, budząc w ciele rozkoszne dreszcze. Moje mięśnie stężały. Poczułem znajome igiełki u podstawy kręgosłupa. – O kurwa, Kate! – wyjęczałem. To było zbyt dobre, zbyt intensywne. Nie miałem szans kochać się z nią przy takim tempie. Walcząc ze wszystkimi męskimi instynktami, jakie posiadałem, wycofałem się z jej ust i postawiłem ją na nogi. Pchnąłem ją na łóżko i rozpiąłem jej dżinsy. Zdarłem je z niej w pośpiechu, uwalniając jedną nogę. Zanim zdołałem rozebrać Kate do końca, ona usiadła, objęła mnie za szyję i pocałowała ogniście, wodząc swoim językiem po moim tak, jak pieściła mojego kutasa jeszcze chwilę temu. Nie mogłem już dłużej czekać. Zająłem miejsce pomiędzy jej nogami, odsunąłem na bok jej figi i wdarłem się w nią. Gdy ją wypełniłem, krzyknęła krótko. Nie zdążyliśmy się nawet rozebrać. Rozpoznałem spokój, który w tej samej chwili ­wypłynął na jej twarz. Spokój, który tylko bycie z nią – w niej, posiadanie jej, kochanie – mogło na mnie sprowadzić. Z kącika oka spłynęła łza; pochyliłem się i zebrałem ją wargami. Przypominałem jej, jak bardzo ją kocham, raz po raz, gdy zderzały się nasze ciała. – To jedyne miejsce, w jakim pragnę być, Kate. Z tobą, w tobie – wyszeptałem w jej ucho, wchodząc głęboko. – To jest mój dom. – Wiem – wyjęczała. Popłynęły kolejne łzy, pomieszane z okrzykami rozkoszy. A ja stałem się władcą tej rozkoszy.

I tego bólu. Tacy byliśmy. Musiałem to zaakceptować. Nie uczyniło nas takimi miejsce, a nasza miłość. Nasza przysięga. Nasza niezgoda na rozstanie, pomimo niesprzyjających okoliczności. Nie wiem, jaka chemia łączy dwie osoby, które potrzebują siebie, by przetrwać, ale ta sama energia przepływała teraz przeze mnie w Kate, łącząc nas, elektryzując każdy ruch. Jej spokój zastąpiło uniesienie. Była tam, tak blisko. Do diabła, ja też! Poczułem, jak tężeje wokół mojego kutasa, co jeszcze zwiększyło oszałamiające tarcie przy każdym pchnięciu. Stałem się cholernym niewolnikiem jej ciała. – Dojdź dla mnie, Kate. Chcę poczuć, jak rozpływasz się wokół mnie. Zamrugała. Wargi miała różowe i opuchnięte od naszych pocałunków. – Nie chcę, żeby to się skończyło… Pokręciłem lekko głową. – Nie skończy się. Obiecuję, skarbie. Ty i ja, my nie skończymy się nigdy. Dojdź dla mnie. Poczuj mnie. Otoczyłem ją ramieniem w talii i uniosłem ku sobie jej biodra. Nowy kąt pozwolił mojemu kutasowi ocierać się o jej szczyt przy każdym pchnięciu. Kate wbiła paznokcie jednej dłoni w moją pierś, drugą zacisnęła na moich włosach. Mocniej oplotła mnie udami. – Czuję cię. Price, mój Boże… Aaach! Dygotała, jakby rozpadała się na tysiąc kawałków. Mój orgazm eksplodował w tej samej chwili. Byłem wszędzie – wokół niej, w niej, zbierając jej skrawki, by móc połączyć nas znowu w całość tam, gdzie wszystko jest dobre. Nawet jeśli tylko przez chwilę. Próbowałem złapać oddech i odzyskać kontrolę nad mózgiem. Ale nie chciałem jeszcze wracać do rzeczywistości, zostałem zatem w Kate, rozkoszując się jej spazmami. Oddychałem nią, smakowałem sól na jej skórze. Wreszcie westchnąłem ciężko i się odsunąłem. Leżała na łóżku bezwładnie, z zaróżowioną twarzą, śliska. Wciąż z jedną nogą w dżinsach i w podartych mokrych majteczkach. Przygryzłem wargę, ponieważ ten widok wystarczył, bym stwardniał ponownie. Nie chciałem przerywać. Kurwa, nie zamierzałem! Zdarłem z Kate dżinsy i bieliznę i przeciągnąłem ją na skraj materaca. Otworzyła szeroko oczy, ale nie sprzeciwiła się, gdy szeroko rozłożyłem jej kolana i zanurzyłem palce w jej ociekającą cipkę. Moje spełnienie w niej było wciąż ciepłe i śliskie. Ułatwiało mi ruchy. Niewiele znałem bardziej satysfakcjonujących doznań niż szczytowanie w mojej żonie. Wiedziałem, że pewnego dnia zrobimy to, mając na uwadze jeszcze jeden cel. Zamierzałem dotrzymać obietnicy. Czułem, że zawiódłbym ją, gdybyśmy nie mogli założyć rodziny. – Pewnego dnia dam ci dziecko. Uśmiechnęła się słabo. – Wiem. Nie potrafiłem odczytać wyrazu jej twarzy. Nie wiedziałem, czy wyraża smutek, wiarę czy żal. A może Kate była zbyt wyczerpana po wcześniejszym orgazmie, by wykrzesać z siebie mocniejszą reakcję? Zaniepokoiło mnie, że nie potrafię rozszyfrować jej z taką łatwością jak zazwyczaj, więc pogłębiłem penetrację. Zamknęła oczy i wygięła się ku mnie w łuk. Zamierzałem sprawić, by znów krzyczała. A potem planowałem pieprzyć ją, aż zapomnę, w jakim bagnie tkwimy.

Po prysznicu i kilku kęsach pysznego chlebka z Kaphi House Kate zapakowała dwie torby: plecak turystyczny, który zabraliśmy kilka razy na wakacje w Góry Białe, i małą walizkę, którą miała na

Leiloi. Przyglądałem się jej uważnie – przystawała pomiędzy bagażami za każdym razem, gdy miała włożyć cokolwiek do jednego z nich. Niemal słyszałem, jak w milczeniu dokonuje wyborów. W jednej torbie znalazły się rzeczy najpotrzebniejsze, w drugiej – wszystko inne. Wszystko, co można by w razie potrzeby zostawić. Zajęło jej to dwadzieścia sześć minut. Opuściliśmy mieszkanie bez słowa. Bez pożegnania. Żadnych łez. Po prostu Kate zamknęła drzwi na klucz i wyszliśmy na ulicę. Zanim naciągnąłem starą bejsbolówkę, którą znalazłem w szafie, nisko na czoło, przystanąłem w progu i wyjrzałem przez szybę. Czapka, razem z okularami, czyniła mnie nierozpoznawalnym, ponieważ przesłaniała niemal całą twarz. Kate zrobiła to samo – zwinęła długie blond włosy w ciasny węzeł pod znacznie bardziej stylową fedorą. Po wyjściu z budynku skierowała się do metra. – Zaczekaj. Daj mi sekundę. Przebiegłem przez jezdnię i przystanąłem przed stosem brudnych szarych koców i gazet. Bezdomny, którego zauważyłem wcześniej z okna, spojrzał na mnie z bezzębnym uśmiechem. I oczy, i uśmiech miał wyjątkowo pogodne. Tworzyły nieoczekiwany kontrast z jego otoczeniem. – Jak mogę ci pomóc, synu? – Jestem ciekaw, czy zauważył pan tutaj coś nietypowego w ostatnich dniach. Zasznurował wargi, robiąc minę niemal jak postać z kreskówki. Zmarszczki na jego szczupłej twarzy pogłębiły się. – Nietypowego? – Może kręcił się tutaj ktoś podejrzany? Pokiwał głową w przód i w tył, jakby się zastanawiał. A mnie ogarnęło przeczucie, że coś przede mną ukrywa. Kucnąłem i wyjąłem portfel. – Ile? Głośno zarechotał i poklepał się po kolanie. – A może ja powiem, co wiem, a ty dasz mi tyle, ile to jest dla ciebie warte? Zawahałem się, ale schowałem portfel. – Okej. Zrobimy to po twojemu. – Mam na imię Joseph, tak na marginesie. Ująłem jego dłoń i uścisnąłem ją. – Miło cię poznać, Josephie. – A ty jesteś…? – Uniósł brew z krzywym uśmiechem. – Szukam informacji. Możesz mi pomóc? Machnął ręką i spojrzał w niebo. – Czasami ludzie są tak zajęci gapieniem się w ziemię, że nigdy nie spoglądają na niebo… Podążyłem za jego spojrzeniem. Ale zobaczyłem nad nami wyłącznie szare niebo i poszarpane linie dachów. – Co to oznacza? Wskazał palcem na coś ponad moim ramieniem. – Właśnie tam, na trzecim piętrze, zobaczyłem ich po raz pierwszy. Kilka tygodni temu. Nikt nigdy nie patrzy tak wysoko. Byłem po drugiej stronie ulicy. Kawiarnia otwiera się wcześnie, a ja lubię jej zapach. – Odetchnął głęboko, jakby od nowa przeżywał pierwszy aromat porannej kawy. Rozumiałem go, ale teraz miałem ochotę mocno nim potrząsnąć, żeby przestał dawkować mi informacje. – Kogo zobaczyłeś, Josephie? Co widziałeś? Skinął głową na Kate, która stała po drugiej stronie ulicy. – Jest ładna. Czasami kupuje mi kawę, więc zauważam, kiedy wychodzi i wraca. Zauważyłem, że za każdym razem gdy przechodziła, oni stawali w oknie. Potem znikali i znów się pojawiali, przebiegali obok mnie, jakby nagle zaczęli się śpieszyć. Dwóch gości. Wysocy. Włosy takie jasne, że prawie białe. Obserwowali ją. Ale nie wiem dlaczego.

Moje serce łomotało. Adrenalina wymierzyła mi mocnego kopniaka. Otworzyłem portfel i rzuciłem na kolana Josepha kilka setek. – A mnie widzieli? Przyjechałem dwa dni temu. Joseph znów uśmiechnął się szeroko. – Powiem ci za kilka minut. Jak tylko znikniecie na końcu ulicy albo pomaszerują za wami, albo nie. Kurwa. Nie podziękowałem mu. Nie dałem mu więcej pieniędzy, choć ewidentnie na nie zasłużył. Przebiegłem na drugą stronę i chwyciłem Kate za rękę. – Musimy iść. Natychmiast.

ROZDZIAŁ 15 KATE Nie miałam pojęcia, dlaczego Price zatrzymał się, by porozmawiać ze Starym Joem. To przecież jemu się śpieszyło, dlaczego zatem tracił cenne minuty na obcego człowieka? Kiedyś znałam go lepiej niż kogokolwiek innego. A teraz? Był dla mnie pod wieloma względami obcy. – O czym rozmawiałeś ze Starym Joem? – Powiedział, że ma na imię Joseph. – Bo ma. To ja i Nina nazywamy go Starym Joe. Ona daje mu darmową kawę, a ja mu ją przynoszę w drodze do domu. Czasami dorzucam jakiś chlebek albo rogalik. Jest alkoholikiem, ale to przyzwoity gość. Zawsze ma dla mnie miłe słowo. – Można mu wierzyć, twoim zdaniem? Przechyliłam głowę. – Skąd takie pytanie? Price rozejrzał się dokoła, po czym chwycił mnie za rękę i zaczął iść. – Nie rozmawiajmy tutaj. Wyjaśnię ci to, gdy dotrzemy do hotelu.

Price nie szczędził wydatków – wynajął dla nas najlepszy apartament, łącznie z uzbrojonym strażnikiem. Nie miałam pojęcia, że taka usługa jest możliwa w hotelach w centrum. Ale najwyraźniej wszystko da się kupić. Gdy tylko weszliśmy do pokoju, odwrócił się do mnie. – Zauważyłaś w ostatnim czasie kogoś nowego w okolicy naszego budynku? Na przykład, gdy wychodziłaś? – Zanim poleciałam na Leiloę? Nie. – Jesteś pewna? – Oczywiście, że jestem pewna. Ale, Price, przecież się nie rozglądałam. Pamiętaj, że przez ostatni rok żyłam jak we mgle. Wziął mnie za rękę i poprowadził na sofę obitą czarnym i zielonym brokatem. Delikatnie mnie na nią popchnął, po czym usiadł obok. – Zastanów się, Kate. Cokolwiek. Czy cokolwiek rzuciło ci się w oczy? Ktokolwiek? Przygryzłam dolną wargę. – Naprawdę niczego nie zauważyłam… – A kiedy nosiłaś kawę Josephowi? Może wtedy ktoś kręcił się w pobliżu? Pokręciłam głową. – Na przykład ktoś z bardzo jasnymi blond włosami? Znów pokręciłam głową. – Z tak jasnymi, że niemal białymi? – Platynowy blond? Nie. Price wypuścił powietrze z płuc. – Pytałeś mnie, czy Joemu można zaufać. Co ci powiedział? – Powiedział, że kilka tygodni temu zauważył dwóch blondynów na trzecim piętrze budynku naprzeciwko naszego. Za każdym razem gdy wychodziłaś, szli za tobą. Przeszył mnie lodowaty dreszcz. – Nigdy nigdzie nie wychodziłam, Price. Chyba że po kawę i do sklepu. Nie licząc dwóch tygodni w Hiszpanii oczywiście i zeszłotygodniowej podróży na wyspę. – Kurwa. Gdyby tylko tknęli cię palcem… – Wstał i zaczął spacerować po pokoju, przeczesując

włosy palcami. Też chciałam wstać, podejść i pocieszyć go. Zapewnić, że nikt nie zrobił mi krzywdy. Nikt mnie nie zranił. Ale coś zatrzymało mnie na kanapie. Czy jestem w niebezpieczeństwie? Jeśli Joe uważał, że tak, dlaczego mi nie powiedział? Zawsze uważałam go za miłego człowieka. Za osobę, która wiele przeszła, straciła wszystko i dlatego sięgnęła po alkohol. Z drugiej strony nigdy w zasadzie nie rozmawialiśmy. Nie znałam jego historii. Może nie zależy mu na niczym poza kolejną flaszką? Price podszedł do mnie. – Kate, proszę. Zastanów się. – Gdybym widziała facetów z platynowymi włosami, zapamiętałabym. – Serio? Bo to jest Nowy Jork, Kate. Kiedyś widziałem w metrze gościa z zielonymi włosami. Jasny blond to nic wyjątkowego. – Żałuję, że nie mogę ci pomóc. Możliwe, że ich widziałam, ale nie zauważyłam. – Cóż, oni zauważyli ciebie. – Według Joego. Joe jest miły, ale przecież mógł to wszystko zmyślić, żeby zarobić parę dolców. – Przekazał mi tę informację, zanim mu zapłaciłem – mruknął. – No to co? Chcesz wiedzieć, dlaczego Nina daje mu codziennie rano kawę? Żeby wytrzeźwiał. To pijak, Price. Aaryan i Nina próbowali mu pomóc. Proponowali mu pracę, ale odmówił. – Nie był pijany, gdy z nim rozmawiałem. – Może nie. Nie mam pojęcia. – Chwyciłam go za rękę i posadziłam obok siebie. – Nic już w tej sprawie nie zrobimy. Powiedz najemnikowi za drzwiami, żeby uważał na blondynów, a potem przejrzymy twoje archiwum. Pokiwał głową, zaciskając usta w wąską linię. Porozmawiał ze strażnikiem, sięgnął po swój laptop, rozstawił go na biurku i przysunął jeszcze jedno krzesło. Usiadłam obok niego. Włożył pendrive do portu. – Mogą tu być rzeczy, których nie zrozumiesz – uprzedził. Musiałam się roześmiać. – Jestem dziennikarką. Staję się ekspertem we wszystkim, o czym piszę. Jakoś sobie poradzę. – Boże… – Price na chwilę zamknął oczy. – To takie kurewsko protekcjonalne… Przepraszam, skarbie. Jesteś najmądrzejszą osobą, jaką znam. Oczywiście, że dasz sobie radę. Pogłaskałam jego umięśnione przedramię. – Zobaczmy to. Razem. Otworzył plik. – Nie zapisałem tutaj żadnych swoich analiz, tylko raporty kwartalne i analizy giełdowe. Nie chciałem ryzykować, że ktokolwiek znajdzie ten dysk i zorientuje się, że obserwuję firmę. Wszystko inne było zaszyfrowane na moim drugim laptopie, który spłonął razem z samolotem. – Nie miałeś kopii? – Miałem. Ale nie wiem, czy zdołam się do niej dostać. – Gdzie jest? – W domu moich rodziców. Musiałem przechować ją w bezpiecznym miejscu. Westchnęłam. – W porządku. Wytłumacz mi, co się dzieje. – Zacząłem obserwować Cybermark Enterprises parę lat temu. Dwa lata wcześniej zadebiutowała na giełdzie jako jednorożec. – Jednorożec? – Całkiem nowa spółka wyceniana na ponad miliard dolarów. Wciągnęłam powietrze do płuc. – Wow. Skąd całkiem nowa spółka może mieć tyle pieniędzy? – Z różnych źródeł. Z prywatnych i budowanych przez wiele lat biznesów. Może to być przypływ

gotówki ze spadku lub od inwestora. Albo masa innych sposobów. Wszystko to może być całkowicie legalne, ale zdarza się rzadko. Więc gdy zobaczyłem tego jednorożca, postanowiłem mieć na niego oko. – Czy ludzie z Cybermarku zebrali swoje pieniądze nielegalnie? – Możliwe, że stworzyli piramidę finansową, by je zebrać, ale zatarli wszelkie ślady. Nie znalazłem żadnego solidnego dowodu. Nikt nie wie, skąd pochodzą ich pieniądze, ale ja mam pewną teorię. – No to co się stało? Dlaczego zacząłeś zadawać pytania? – Wszystko było w porządku przez mniej więcej sześć miesięcy. Nie kupiłem żadnych akcji, ponieważ nie do końca odpowiada mi sama koncepcja jednorożca, ale śledziłem wyniki spółki. Akcje radziły sobie nieźle i według mojego systemu ich cena powinna rosnąć. Tymczasem nastąpiła stagnacja. – Dlaczego? – Tego właśnie chciałem się dowiedzieć. I tu się wszystko zaczęło. Poczułam mrowienie nerwów w całym ciele. Lada chwila miałam dowiedzieć się, co odebrało mi męża. Prawdy – czy byłam na nią gotowa, czy nie. – Zacząłem przyglądać się dokładniej wewnętrznym mechanizmom firmy i personelowi. Okazało się, że przeprowadzono rewolucję w dziale księgowości tuż przed okresem stagnacji. Tydzień po tym, jak się tym zainteresowałem, zwolniono dyrektora finansowego i zatrudniono nowego. – Fakt, że postanowiono posprzątać, nie musiał oznaczać niczego złego. Jeśli cena akcji spadała, może uznano, że potrzeba świeżego spojrzenia? – Może. To możliwe. Ale mało prawdopodobne. Widzisz, Kate, cena akcji niewiele ma wspólnego z tym, jak faktycznie radzi sobie spółka. Tu chodzi głównie o trendy rynkowe. – Okej… – O dymisji dyrektora finansowego napisał „Wall Street Journal”, więc fakt ten szybko stał się wiedzą powszechną. Nikt natomiast nie wiedział, że za dyrektorem poleciał cały dział księgowości. Sam się o tym dowiedziałem, dopiero gdy pogrzebałem głębiej. Cena akcji nieco spadła, co jest normalne. Zmiany personalne zawsze wywołują reakcję rynku. – To ma sens. – Po kilku dniach cena akcji wzrosła, choć wciąż były one niedoszacowane według mojego systemu. Wtedy już obserwowałem Cybermark regularnie. I po miesiącu znów odwołano dyrektora finansowego. – Znów? – Tak. Czyli zatrudniono już trzeciego w trakcie mniej więcej sześciu miesięcy. To też trafiło do gazet. Znów wymieniono całą księgowość, choć tym razem nie musiałem doszukiwać się tej informacji. Dyrektor marketingu firmy podał to oficjalnie do wiadomości, powołując się na politykę przejrzystości. Kilka godzin później pojawiły się oskarżenia o nieprawidłowości w księgach i cena akcji runęła w dół. – Inwestorzy spanikowali. – Właśnie. Zła decyzja, zwłaszcza że firma była rzekomo warta miliard dolarów. Zacząłem więc węszyć jeszcze bardziej. A wiesz, co mówią, ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Walnęłam go w ramię. – To nie jest śmieszne. A ty nie siedzisz w piekle, dzięki Bogu. – Zacząłem zadawać pytania. Mnóstwo pytań. Dowiedziałem się, że firma planowała wykupić większość swoich udziałów. – Dlaczego miałaby to zrobić? – Z wielu powodów. To nic wyjątkowego. Może po prostu chciano przejąć pakiet kontrolny akcji? Ale to też było intrygujące, bo wykup korporacyjny w start-upie to rzadki przypadek. Większość start-upów koncentruje się na wzroście, a nie wykupie akcji. W każdym razie Cybermark postanowił ściągnąć swoje akcje z parkietu, więc wywołał cały ten skandal z księgowością, żeby obniżyć ich cenę. Gdy sięgnęła dna, mógł wykupić, co tylko chciał. – Zrobiono to?

– Tak. Po mojej rzekomej śmierci. – Nie rozumiem. Dlaczego ludzie z Cybermarku mieliby cię zabić? – Celowo zmanipulowali rynek tak, żeby ich akcje sięgnęły dna, a oni mogli je wykupić po najkorzystniejszej cenie. W Stanach takie działania są nielegalne, w większości innych krajów również. Dowiedzieli się, że się nimi interesuję. Na tamtym etapie nie miałem jednak żadnych dowodów. Tylko przeczucie. Nigdy bym nie pomyślał, że zechcą mnie zabić. Musisz wiedzieć, Kate, że nigdy celowo nie naraziłbym się na bezpieczeństwo. Nie wsiadłbym do tego samolotu, gdybym myślał… – Price potarł czoło. – Boże… Pocałowałam go w policzek. – Wiem, skarbie. Westchnął. – Nie wiesz, ile razy przeżywałem to na nowo. I żałowałem, że nie odpuściłem. – To nie leży w twojej naturze. W mojej też nie. – Wiem. – Znów westchnienie. – Zdobyłeś w końcu ten dowód? Dowód, że w zamieszaniu z księgowością nie chodziło tylko o wymianę kadr? – Tak. Natrafiłem na pewne informacje. – Mów dalej. – Natknąłem się na gościa, który pracował dla nich na kontrakcie. Zatrudnili zewnętrzną firmę do przetestowania systemów bezpieczeństwa. Facet przez przypadek odkrył jakieś pliki dowodzące, że to wszystko spisek dla obniżenia ceny akcji. – Boże, Price! Jak udało ci się znaleźć tego konkretnego faceta? Uśmiechnął się. – To on odnalazł mnie. To Otis. Prawie spadłam z krzesła. – Otis? – Tak. Jak myślisz, jak znalazłem Leiloę? Najpierw znalazłem Otisa. – To przecież zaledwie dzieciak! – Ma dwadzieścia jeden lat, ale jest geniuszem. Pracował na zlecenie dla małej firmy na południowym Pacyfiku, którą zatrudnił Cybermark. To miało sens. Nie chcieli korzystać z usług jakiejś dużej korporacji zajmującej się bezpieczeństwem danych, znaleźli więc anonimowego człowieczka, którego mogli spłacić, by zapewnić sobie jego milczenie. – Ale Otis nie chciał milczeć… – O, chciał! Ale on jest trochę jak ja. Ciekawy. Gdy mój komputer spłonął razem z samolotem, nie mogłem skontaktować się z rodzicami, by przesłali mi kopię archiwum, więc musiałem zacząć od nowa. Skończyło się tak, że Otis znalazł mnie po numerze IP, którego używałem do poszukiwań. – Zhakował cię? Price się uśmiechnął. – No tak. Ale to dobrze. Bo bez niego nie przeżyłbym tego roku. – Dlaczego nie poszliście do władz? – Nie możemy, Kate. Otis trafiłby do więzienia. – Czy zhakował Cybermark celowo? – Nie. To był przypadek związany z tym, do czego go zatrudniono. – No to w czym problem? – Problem w tym, Kate, że korporacyjnie najemnicy prędzej by nas zamordowali, niż pozwolili nam zawrzeć ugodę z federalnymi. Rozmawialiśmy o tym milion razy, to patowa sytuacja. Do tej pory udaje się nam utrzymywać tożsamość Otisa w tajemnicy, a on nie chce się zgłaszać do władz. Szeroko otworzyłam oczy. – Czy to jego prawdziwe imię? Price pokręcił głową.

– Nie wiem. Sam nie podałem mu swojego prawdziwego imienia. Aż do ostatniego dnia. – Wow… – Odetchnęłam powoli. – Wow. Nie mogę w to uwierzyć. – Uwierz, bo nadchodzi gorsze. – O Boże! – Przycisnęłam dłonie do brzucha, ponieważ nagle poczułam mdłości. – Co jeszcze? – Otis szukał dalej. Dowiedzieliśmy się, że niektórzy ludzie w tej firmie to nie tylko przestępcy finansowi. Że są zaangażowani w naprawdę paskudne gówno. – O Boże… – powtórzyłam. – Chcę to wiedzieć? – Głównym udziałowcem Cybermarku jest Kelly Maguire. – I? – To baron narkotykowy, Kate. Handluje metamfetaminą. A dyrektor marketingu, który przekazał informacje do mediów, to jego sługus. Jego rzecznik. Price kontynuował, a ja zaczęłam się obawiać, że zaraz zwrócę zawartość żołądka. – Oni nie przestrzegają żadnych reguł. Narkotyki? Jakim cudem mój słodki mąż zaangażował się w to wszystko? Z powodu ciekawości, jaką wzbudziły w nim akcje zachowujące się niezgodnie z jego systemem? – Jak to możliwe? Skąd to wiesz? Dlaczego dotąd go nie złapano? – Bo jest czysty, Kate. Kupuje akcje przez sieć lipnych firm i manipuluje cenami krótkoterminowo, żeby osiągnąć zyski w dłuższej perspektywie. Jego nazwisko w żaden sposób nie łączy się z Cybermarkiem. Dokopałem się zbyt głęboko. Mam ich na widelcu, a oni to wiedzą. Wstałam, ściskając się za brzuch. – Powiedziałeś, że masz teorię na temat tego, skąd wzięły się pieniądze na start-up. To forsa z narkotyków, prawda? – Tak naprawdę nie wiem, skarbie, ale tak, to moja teoria. Na papierze firma jest czysta, ale możliwe, że to pralnia brudnych pieniędzy. Poczułam kwaśny posmak w gardle, straciłam ostrość widzenia. Narkotyki. Niebezpieczeństwo. – Kate? – Price wstał. Osunęłam się w jego ramiona. Nic nie widziałam. Nie mogłam oddychać. – Musisz się położyć. Price poprowadził mnie do sypialni i pomógł mi się wspiąć na łóżko. Cała się trzęsłam. Było mi zimno. Spojrzałam w jego ciepłe brązowe oczy. – Oddychaj. Już dobrze, skarbie. Zaopiekuję się tobą. Zaopiekuję się nami. Powoli odzyskiwałam kontrolę nad oddechem. Pomyśleć, że przez cały ten czas pragnęłam usłyszeć od niego całą historię, a teraz… Kurwa! Niewiedza to faktycznie błogosławieństwo. Narkotyki. W biznesie narkotykowym wszystko jest dozwolone. Morderstwo na porządku dziennym, w imię wszechmocnego dolara. – Kate, skarbie. Powiedz coś. Zarzuciłam Price’owi ręce na szyję i przyciągnęłam go do siebie. – Nie chcę rozmawiać. Pocałuj mnie. Zmiażdżył moje wargi swoimi. A ja brałam od niego, uciekając przed potwornym bałaganem, jakim stało się nasze życie. Obezwładniło mnie pragnienie. Potrzebowałam Price’a. W sobie. Natychmiast. Całowałam go gorączkowo, skubałam jego wargi, wsysałam je do ust. Mój język mocował się z jego językiem. Moje sutki już stwardniały, cipka pulsowała. Tak bardzo mi się śpieszyło! Pragnęłam, by wdarł się we mnie swoim wielkim kutasem i pieprzył mnie do nieprzytomności. Zapomnieć o rzeczywistości, chociaż na chwilę! Położyłam dłoń na pasku jego spodni. Kutas był twardy i gotowy. – Boże, Kate…! – jęknął Price w mój podbródek.

– Teraz, Price. Proszę. Teraz. Zdarł dżinsy z moich bioder, a ja się z nich wysunęłam. Zdołałam rozpiąć pasek i rozporek w jego spodniach, a gdy tylko uwolniliśmy z nich kutasa, Price wbił się we mnie z gardłowym jękiem. Dom. Z Price’em byłam w domu. Po jego zdumiewającej opowieści chciałam poczuć tę nagą część nas. Składnik, który czynił nas unikatowymi. Rozkosz, którą mogły dać sobie wyłącznie nasze ciała. Price dyszał ciężko. Z jego brwi kapał pot. – Nie wytrzymam. Musisz dojść, Kate. Na dźwięk tych słów wystrzeliłam razem z nim w otchłań rozkoszy. Przez kilka bezcennych chwil byliśmy bezpieczni, otuleni sobą jak peleryną niewidką, która chroniła nas przed wszystkim, co mogłoby nas skrzywdzić.

ROZDZIAŁ 16 PRICE Podczas gdy Kate drzemała w hotelowym łóżku, ja stałem przy oknie. Miasto za szybą rozbrzmiewało gwarem potoków samochodów i pieszych. Nie mogliśmy znaleźć się dalej od naszej oazy na Leiloi. To było teraz nasze więzienie. Dopóki nie znajdziemy sposobu na wydostanie się z niego. Trochę żałowałem, że za namową Kate zgodziłem się wrócić do Nowego Jorku. Jej reakcja szokiem na informacje, które zebrałem na temat Cybermarku, nie pomagała. Ścisnąłem nos u nasady i odetchnąłem ciężko. Może trzeba było od razu powiedzieć jej więcej, przedstawić jej jaśniej, z kim mamy do czynienia? Może gdybym tak zrobił, teraz sączylibyśmy drinki z rumem gdzieś na wybrzeżu Pacyfiku? Zamiast drżeć o życie. Przeprowadzka do hotelu nieco poprawiła mi humor. Byłem pewien, że tutaj jesteśmy bezpieczniejsi, choć stres i paranoja nie opuściły mnie całkowicie – byłem gotów walczyć lub uciekać przy pierwszej oznace zagrożenia. No i wiedziałem, że nie zasnę, dopóki nie opracuję jakiegoś planu. Usiadłem za biurkiem i znów otworzyłem laptop. Przeglądałem pliki, zmuszając mózg do wytężonej pracy i wyszukiwania szczegółów, które być może przeoczyłem wcześniej. Myśl. Myśl. Myśl! Im jednak dłużej czytałem, tym większe ogarniały mnie wątpliwości. Przecież to niemożliwe, żebym wyłącznie ja podejrzewał Cybermark, prawda? Jeśli nikt inny nie odkrył dotąd żadnych nieprawidłowości, jak udało się to mnie? Może ten mój pojedynczy punkt widzenia jest problemem? Jeżeli Kate zamierza zdemaskować Cybermark, musi mieć coś więcej niż tylko moją osobistą interpretację zakulisowych machlojek. Każdy reporter wart funta kłaków znalazłby dodatkowe źródła, by dzięki nim uzupełnić braki. Co nie udało się mnie podczas mojej misji w Zurychu. Braki, których nie zamierzałem uzupełniać odkryciami Otisa, bo to mogłoby skutkować uwięzieniem go. Powoli w mojej głowie zaczął formować się pomysł. Odnalazłem artykuły na temat zmian w dziale księgowości firmy. Chwyciłem za pióro i wypisałem nazwiska byłych pracowników na hotelowej papeterii. Jeżeli posiadają jakieś obciążające informacje, zapewne ukrywają je w obawie o własne życie. Ale był jakiś początek. Szybko wpisałem do wyszukiwarki nazwisko pierwszej osoby. Victoria Williamson. Przejrzałem wyniki. Profil na portalu społecznościowym pokazał, że kobieta wciąż pracuje w Cybermarku. Dziwne. Pogrzebałem głębiej i znalazłem jej konto na Facebooku, nieaktualizowane od ponad roku. Następnym wynikiem okazał się nekrolog. Przez chwilę łudziłem się, że to przypadkowa zbieżność nazwisk. Nic z tego. Victoria Williamson poniosła śmierć w wyniku tragicznego wypadku na nartach w Chamonix, ośrodku wypoczynkowym we francuskich Alpach. Ogarnęło mnie przerażenie. Wykreśliłem jej nazwisko z listy i wpisałem w wyszukiwarkę kolejne. Marc LeBaron. Pierwszym wynikiem był artykuł prasowy. Były dyrektor finansowy znaleziony martwy w Greenwood Lake. Otworzyłem go i zawartość żołądka podeszła mi do gardła. Marc zmarł w wyniku dziwacznego wypadku – wypadł ze swojej łódki podczas łowienia ryb wczesnym rankiem. Drżącą dłonią wykreśliłem go z listy. Zacząłem wstukiwać następne. – Price? Ochrypły od snu głos sprawił, że oderwałem wzrok od ekranu.

Kate usiadła na łóżku ze zmarszczonymi brwiami. Okryła się prześcieradłem. – Wszystko w porządku? Czy wszystko w porządku? Nie miałem ochoty odpowiadać. Zamiast tego odwróciłem się do komputera, by kontynuować poszukiwania. Kierowało mną rozpaczliwe pragnienie znalezienia kogoś żywego. Nie mogli przecież… Chyba że mogli. Już dowiedli, że mogą wyeliminować każdego. Albo chociaż próbować. Mordowali z zimną krwią. Kate mówiła coś, ale nerwowa gonitwa myśli w mojej głowie zagłuszała wszystko. Trey Otto. Trzy kliknięcia. Przypadkowe przedawkowanie. Marcia Breininger. Dwa kliknięcia. Wypadek samochodowy. – Price! Poderwałem się z krzesła, gdy Kate krzyknęła, kładąc dłoń na moim ramieniu. Potrząsnęła mną. – Price, porozmawiasz ze mną? Chwyciłem ją za rękę i ścisnąłem stanowczo. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że płonę. Miałem wilgotne dłonie, oddychałem ciężko i szybko. – Wszyscy nie żyją. Jej oczy zogromniały. – Co? Kto? Czym prędzej pokręciłem głową. – W porządku. No dobra, nie do końca. Ci ludzie zwolnieni z Cybermarku, o których ci mówiłem. Jeszcze nie odfajkowałem wszystkich na liście. Nie mogę w to uwierzyć! Jakim cudem tym bandziorom się to upiekło? Uścisk Kate zrobił się mocniejszy. – Price, do cholery! Zwolnij. Gadasz bez sensu! Wziąłem głęboki oddech, próbując zebrać myśli. – Doszedłem do wniosku, że powinniśmy spróbować skontaktować się z kimś, kto pracował w firmie. Zobaczyć, czy zgodzi się mówić albo chociaż wskazać nam właściwy kierunek. Na razie nie znalazłem wśród żywych nikogo z byłych pracowników działu księgowości Cybermarku. Same dziwaczne wypadki. Wszystkie, co do jednego. Kate przyglądała mi się przez kilka sekund, po czym zerknęła na listę, z której systematycznie wykreślałem kolejne nazwiska. Podniosła kartkę do oczu, studiowała ją przez chwilę, po czym odłożyła. Usiadła na kanapie z własnym laptopem, znów sięgnęła po listę i zaczęła nerwowo stukać w klawisze. Wstałem i podszedłem. – Pracowałem nad tym przez ostatnie dwadzieścia minut. Nie wierzysz mi? – Wierzę. Po prostu muszę to zobaczyć na własne oczy. Wplotłem palce we włosy i zacząłem spacerować po dywanie. Nie zdołam się z tego wycofać, potęgowało się z każdym nowym odkryciem mdlące uczucie w żołądku. Nie byłem pracownikiem firmy, więc nie trafię na taką listę, ale mogę podzielić los tych ludzi. Ale byłem tutaj. Żyłem, oddychałem, jako najprawdopodobniej jedyne ogniwo łączące wszystkie poszlaki. Cybermark zajmował się eksploracją danych, milionowymi oszustwami i mordowaniem każdego, kto wszedł im w drogę. Nagle zrozumiałem, że ucieczka przed całą tą sprawą jest niemożliwa. Więcej nawet – jest złem. Tak określiła to Kate, gdy jeszcze byliśmy na wyspie. – Musimy pokopać głębiej – oświadczyłem niespodziewanie. – Sporządziłem listę na podstawie artykułów, które ukazały się przed katastrofą. Nie śledziłem aktywności Cybermarku już po niej, a przecież muszą być inne ofiary. – Przyszedł mi do głowy nowy pomysł. Pobiegłem do laptopa. – Jaka data widnieje w nekrologu Victorii Williamson?

– Listopad. Pięć miesięcy po twoim zniknięciu. Sprawdziłem artykuł o jej zwolnieniu z firmy. – Odeszła w styczniu. To znaczy, że odczekano prawie rok. A Marc LeBaron? – Lipiec. Miał wakacyjny domek nad jeziorem. – Zwolniony w marcu. Wrócił do Stanów, więc może go postraszono? Cholera, kto wie? Ale to oznacza, że możemy skupić się na ostatnich zwolnieniach w dziale księgowości i spróbować dotrzeć do tych ludzi, zanim coś się stanie. Kate wpatrywała się w monitor z takim samym skupieniem jak ja jeszcze przed chwilą. – Kate, słyszysz mnie? Musimy sporządzić listę i namierzyć, kogo tylko się da. Biorąc pod uwagę nieprawidłowości w danych, które odkryłem dawno temu, i wskazówki, które być może ktoś nam udostępni, chyba zdołamy ujawnić przekręt. Miałaś rację, mówiąc, że powinniśmy iść z tym do mediów. Jest znacznie gorzej, niż sobie wyobrażałem. Gdy ludzie zobaczą, że byli pracownicy Cybermarku padają jak muchy… Może to nam zapewni ochronę? Podniosła wzrok. – Wiem, do kogo powinniśmy się udać. – Do kogo? Przygryzła wargę. – To ci się nie spodoba. – Żartujesz? Rozmawiamy o tuzinie ofiar, może więcej. Dlaczego, do cholery, miałbym się przejmować tym, do kogo się zgłosimy, o ile to zaufana osoba? – Alejandro napisał do mnie dziś rano. Przystanąłem i odwróciłem się do niej. – Alejandro? Ten… – Ten dziennikarz, którego poznałam w Hiszpanii. Niedawno przeprowadził się do Nowego Jorku i dostał pracę w „Journalu”. Pisze, że chciałby odnowić kontakt. Zacisnąłem dłonie w pięści. Z radością skontaktowałbym jedną z nich z jego twarzą. – Nie. Znajdziemy kogoś innego. Kate uderzyła dłońmi w poduszki po obu stronach swoich ud. – Dlaczego? Mogą upłynąć całe dni, a nawet tygodnie, zanim znajdę kogoś innego! Z nim mogłabym się spotkać od razu. Jeśli faktycznie ktoś już nas śledzi, możemy nie mieć czasu na skontaktowanie się ze źródłami tutaj w mieście. Stanie się to zbyt niebezpieczne. Cholera, to już jest zbyt niebezpieczne! Nie chciałem wciągać nikogo więcej w to bagno. Nikogo, kto dysponowałby wiedzą dostateczną, by narazić się na takie ryzyko jak ja. Jeśli jednak zamierzamy namówić kogokolwiek do grzebania w machlojkach Cybermarku, być może Alejandro jest kandydatem idealnym?, dopadła mnie przerażająca myśl. Czy ja naprawdę nienawidziłem mężczyzny, którego nigdy nie spotkałem? Nie byłem pewien, ale świadomość, że dotykał rękami i wargami mojej żony, z pewnością pobudzała moje i tak zszargane nerwy. – Dobra – syknąłem. Kate uniosła brwi. – Dobra? – Spotkamy się z nim. – My? Ty nie żyjesz, pamiętasz? Wykrzywiłem twarz w grymasie i znów zacząłem krążyć po pokoju. Kate miała rację. Mogła dostarczyć mu wszystkich istotnych informacji, nie ujawniając przy tym, że zmartwychwstałem. To by jednak oznaczało, że stawi się na spotkanie sama i narazi na jego awanse. Jeśli on znów jej dotknie… Zatrzymałem się w pół kroku. – Pójdę z tobą. Umów się z nim w miejscu publicznym. Gdzieś, gdzie tłum zapewni nam dość

anonimowości, bym mógł trzymać się blisko ciebie i nie rzucać się w oczy. Pokiwała głową. – To się może udać. Nie mogłem uwierzyć, że się na to zgadzam. Z drugiej strony wciąż przyswajałem wszystkie nowe, właśnie zebrane informacje. Czy miałem jakikolwiek wybór? Byłem w Nowym Jorku, zamierzałem spotkać się z człowiekiem, który próbował przelecieć moją żonę, żeby pomóc mu napisać artykuł, który być może uratuje nas oboje przed życiem w strachu. Jakim cudem doszło do tego wszystkiego? To nie miało znaczenia. Nie miałem czasu ani potencjału umysłowego, by doszukiwać się w tym sensu. – Napisz do niego i ustal godzinę. Ja zrobię kopię archiwum i sprawdzę, kogo jeszcze możemy dopisać do listy. Może znajdzie się ktoś bez nekrologu. – Jasne.

Kate układała włosy. Oparłem dłonie na futrynie, obejmując sytuację wzrokiem. Jej niezaprzeczalne piękno. Jej nerwowe gesty. Nieobecne oczy, jakby myślami znajdowała się już w przyszłości. Za mniej niż godzinę miała się spotkać z Alejandrem. Obciągnęła sweter i przechyliła głowę. – Wyglądasz pięknie. Zgodzi się na pewno. Napotkała mój wzrok w lustrze i rozluźniła barki. – Price, nie bądź taki. Powoli wypuściłem powietrze. – Nie jestem na ciebie zły. Po prostu nie lubię tego faceta. Westchnęła i znów przejrzała się w lustrze. – Wiem. Pomyślałam, że im lepiej będę wyglądać na tym spotkaniu, tym bardziej prawdopodobne, że on zgodzi się pomóc. Ale oczywiście teraz to wszystko wydaje mi się niewłaściwe. Stanąłem za nią i przytuliłem się do jej pleców. – Po prostu zachowujesz się mądrze i kalkulujesz, jak dostać to, czego chcesz. Wykorzystujesz wszystkie narzędzia, jakie posiadasz, żeby przeżyć. Możesz mi wierzyć, wiem, jakie to uczucie. – To nijak nie przystaje do tego, co przeżyłeś, Price. – Może i nie. Ale ty też ryzykujesz. Też wychodzisz ze swojej strefy komfortu. I angażujesz się w to wbrew wszelkim instynktom. Zamknęła na chwilę oczy, a potem odwróciła się do mnie. Oparła dłonie na mojej piersi i podniosła wzrok. – Skoro mowa o instynktach, muszę ci coś powiedzieć. Coś, co również ci się nie spodoba. Wstrzymałem oddech. Przyglądałem się jej, ale w jej jasnych niebieskich oczach nie zauważyłem żadnych wskazówek. – Słucham. – Tego wieczoru, kiedy jadłam kolację z Alejandrem… Powiedziałam ci, że mnie pocałował. W ułamku sekundy moje ciało stało się blokiem sztywnych mięśni. Boże drogi. A co, jeśli się z nim przespała? Jeśli wcześniej próbowała chronić moje uczucia, ale zrozumiała, że nie zdoła kłamać dłużej, skoro ma się z nim zaraz spotkać? Spróbowała się odsunąć, ale ani drgnąłem. – Kate, o co chodzi? Mów. – Był wobec mnie… agresywny. Wykrzywiłem twarz. – To znaczy? – Gdy mu taktownie odmówiłam, zachowywał się tak, jakby mi nie wierzył. Wciąż próbował,

jakby myślał, że jeśli będzie mnie całować i obmacywać, w końcu się podniecę i zgodzę z nim przespać. To oczywiście nie zadziałało. W efekcie też musiałam zareagować agresją, żeby zrozumiał, że nie jestem zainteresowana. W mojej głowie kotłowały się gniewne myśli. Miałem ochotę zabić tego faceta. To spotkanie było fatalnym pomysłem. Ale narażanie go na niebezpieczeństwo, żeby uratować naszą przyszłość, już nie. Czy fakt, że Alejandro obmacywał moją żonę, stanowił dostateczną podstawę, by wydać na niego wyrok śmierci? – Naprawdę potrafię czytać w twoich myślach – powiedziała Kate. W jej głosie brzmiała obawa. – No to o czym myślę? – Że masz ochotę go zabić i że to był fatalny pomysł. Zacisnąłem usta w wąską linię. – Trafiłaś w sedno. – Potrzebujemy tego, Price. Pozyskanie „Journala” jest zbyt ważne. Nie możemy pozwolić, by rozpraszały nas obawy o to, jak myśli o mnie Alejandro. Powiedziałam ci o tym, bo nie chciałam, żebyś się zdziwił, gdy zachowam się wobec niego bardziej bezpośrednio, ­niżbyś się spodziewał. Ostatnie, czego nam trzeba, to żebyś stracił panowanie nad sobą w środku mojego spotkania z nim, ujawnił, że żyjesz, i zaprzepaścił jakąkolwiek szansę na to, że zgodzi się z nami współpracować. – No to dobrze, że mi powiedziałaś, bo jeśli cię dotknie, właśnie to zrobię. Wszystko, co mówiła Kate, miało sens. Nie wpływało jednak w żaden sposób na moje pragnienie zniszczenia tego człowieka za to, że nie rozumiał, co znaczy „nie”. – Dam sobie radę. Penn Station nie nadaje się na intymne schadzki. Porozmawiam z nim, przekażę mu wszystkie fakty. A jeśli zażyczy sobie drugiego spotkania, tym razem z wydawcą, ustalimy termin i miejsce. Ucisk w moim żołądku nie tracił na sile. Wiedziałem, że musimy to zrobić, ale nie mogłem się pozbyć wrażenia, że to fatalny pomysł. Oczywiście w naszym obecnym położeniu wszystko wydawało się fatalne. Musiałem po prostu pokonać opory i zbliżyć nas do prawdy. W nadziei, że ta prawda nas wyzwoli. Byśmy mogli wieść życie, na jakie zasłużyliśmy. Nie wypuszczając Kate z objęć, zerknąłem na zegarek. Dochodziło wpół do piątej. W metrze robiło się coraz tłoczniej. – Powinniśmy się zbierać. Gdy zacząłem się odsuwać, Kate uniosła dłonie do mojej twarzy i objęła ją. Przez chwilę patrzyła mi prosto w oczy, jakby próbowała przekazać mi coś bez słów. Może jakieś uczucie? Może coś tak ważnego, że nie była w stanie powiedzieć tego na głos? – Co się stało, skarbie? – Kocham cię, Price – szepnęła. – Moja miłość do ciebie nigdy nie osłabła tylko dlatego, że odszedłeś. Wręcz przeciwnie, ona się wzmocniła. Rosła z każdym dniem, ponieważ miałam mnóstwo czasu na wspominanie tego, co mieliśmy. Wszystko brałam za pewnik. Najróżniejsze drobiazgi. Tysiące odłamków wspomnień składały się na szaloną miłość, jaką do ciebie czułam aż do tamtego dnia. Nic i nikt nie zdoła nam tego odebrać. Mogłoby cię nie być nadal, a ja i tak należałabym w głębi serca do ciebie. Wyłącznie do ciebie. Musisz to wiedzieć. Zabrakło mi słów, ponieważ ona wypowiedziała je wszystkie. Gdy ją pocałowałem, nasze usta połączyły się, najpierw delikatnie, a potem jak wygłodniałe. Fizyczna więź stała się kanałem dla całej mojej namiętności i oddania. Kate. Miłość mojego życia. Moja żona. Podsadziłem ją na blat, powiodłem wargami po jej szyi. Całowałem, ssałem, gryzłem. Rozsunąłem szeroko jej uda i przeciągnąłem palcem po szwie jej dżinsów na tyle mocno, by jęknęła. Kurwa! Nie mieliśmy na to czasu, a ja nie potrafiłem się powstrzymać. Sięgnąłem do guzika jej dżinsów i szarpnąłem, ale wtedy ona złapała mnie za rękę.

– Nie możemy. – Muszę znaleźć się w tobie, Kate. – Ja też cię pragnę. Ale powinniśmy już iść. W błagalnym jęku mieszały się pożądanie i rozsądek. Warknąłem gardłowo, zgadzając się z nią niechętnie. Odetchnąłem kilka razy, by zebrać myśli. I odsunąłem się powoli, robiąc Kate dość miejsca, by zeskoczyła z blatu i poszła do sypialni po kurtkę i torebkę. Podążyłem za nią. Byłem gotowy. Byłem gotowy na to, by wziąć się w garść i cierpliwie obserwować jej spotkanie z Alejandrem. Jeśli mogłem przeżyć bez niej cały rok, mogłem też wytrzymać parę minut, nie trzymając jej w ramionach i wiedząc, że inny mężczyzna pragnie tego, co moje.

Na Penn Station, jak zakładaliśmy, panował spory ruch. Na dworcu roiło się od dojeżdżających do pracy, turystów i innych ludzi. Nie byłem pewien, czy Kate zdoła zauważyć Alejandra w tym tłumie. Nie miałem czasu, by go sprawdzić, i pożałowałem tego, gdy tylko wyznała całą prawdę o ich spotkaniu. Zżerała mnie ciekawość niemal tak gwałtowna jak zazdrość. Kręciłem się po drugiej stronie hali z nisko nasuniętą na czoło czapką, która zakrywała mi oczy. Zauważyłem subtelną zmianę na jej twarzy, zanim zauważyłem człowieka. Był wysoki. Ciemnowłosy, o oliwkowej karnacji. Zastanawiając się, co takiego w nim widziała, musiałem przyznać, że nie wygląda jak straszydło. Wysoki, smagły i przystojny. Uśmiechał się, podchodząc do Kate; równe białe zęby niemal lśniły na tle jego skóry. Objął ją, ona uścisnęła go również. Spodziewałem się tego, a mimo to trafił mnie szlag. Wymienili uprzejmości. Poznałem to po mowie ciała Kate i łagodnym uśmiechu. Później ona spoważniała i zaczęła mówić. Wiedziałem, że wtajemnicza Alejandra w całą historię. Gestykulowała, jakby podkreślając wszystkie punkty, o których rozmawialiśmy wcześniej. Przeniosłem wzrok na niego, spodziewając się, że ujrzę ciekawość, podziw, może nawet pożądanie. Ale nie. To, co zobaczyłem, było o wiele gorsze – pusta zimna otchłań, nijak niezdradzająca, że jest gotów jej pomóc. Pomóc nam. Obejrzał się przez ramię, po czym wyciągnął do niej rękę. Kate przerwała w pół słowa. Nie zdołałem niczego wyczytać z ruchu jego warg, ale nakazał jej gestem, by poszła za nim. Zerknęła w moją stronę, lecz zanim zdołałem zasygnalizować jej, że ma się nie ruszać, podążyła za Alejandrem w gęstniejący tłum. Rzuciłem się do biegu, porzucając myśl o tym, że powinienem trzymać się z daleka i nie rzucać w oczy. Gdy skręcili za róg, Kate znikła mi z oczu. Dokąd on ją zabiera? Najbliższe wyjście jest w przeciwnym kierunku! Za rogiem zacząłem rozglądać się w poszukiwaniu jasnych włosów mojej żony. Każda sekunda, w której jej nie widziałem, była dla mnie sekundą bez tlenu. Kurwa, gdzie ona się podziewa? Przedzierałem się przez tłum. Rozglądałem się. Sekundy dłużyły się jak minuty. Każda blondynka wyglądała jak Kate, dopóki nie przekonywałem się na pewno, że to nie ona. Moje serce łomotało, gwałtownie obijając się o żebra. Panika osaczyła mnie niczym druga skóra. – Kate! – Rozglądałem się na wszystkie strony, wykrzykując jej imię. Nie obchodziło mnie już, że ktoś mnie zobaczy. – Alejandro! Znikła. Straciłem ją.

ROZDZIAŁ 17 KATE Serce mi waliło, gdy biegłam za Alejandrem, przedzierając się przez tłum. „Jeśli chcesz ocalić męża, chodź za mną”. Te słowa nie przestawały dźwięczeć mi w uszach. Jakby ktoś stale przewijał taśmę i puszczał je od nowa. Próbowałam nadążyć. Z obojętną miną obejrzał się na mnie przez ramię, chwycił mnie za rękę i zaczął za sobą ciągnąć. – Alejandro! – krzyknęłam. – Przestań! Pogubię nogi! Nie słuchał i parł przez tłum przechodniów. Mamrotałam „przepraszam” za każdym razem, gdy przez przypadek wpadałam na kogoś. Wiedziałam, że po wszystkim będę mieć poobijane ramiona. Dzisiaj Alejandro zachowywał się inaczej. Na naszej randce był czarujący i interesujący, dopóki pod jej koniec nie użył wobec mnie siły. Dziś też używał siły, ale jego urok poszedł się paść. Próbowałam zadawać mu pytania, ale nie odpowiadał. Nie miałam wyboru, musiałam za nim iść. Zrobiłabym wszystko, by ocalić Price’a. Przecież Alejandro jest dziennikarzem, jak ja. Interesuje go prawda. Obejrzałam się za siebie w poszukiwaniu czapki bejsbolowej Price’a. Nie dostrzegałam go, ale musiał za mną pójść. Znałam go dobrze, nie zostawiłby mnie nigdy. Gdyby jednak okazało się, że naprawdę jest w niebezpieczeństwie, miałam nadzieję, że go zgubimy. Nie zniosłabym myśli… Bum! Wpadłam z impetem na plecy Alejandra. To się zdarza, gdy człowiek nie patrzy pod nogi. Ale na nim nie zrobiło to wrażenia. Szarpał mnie nadal, aż w końcu tłum się przerzedził. Wtedy wyciągnął mnie przez podwójne drzwi na ulicę. Straciłam orientację. Zanim zdołałam ocenić, gdzie jesteśmy, wepchnął mnie do stojącej przy krawężniku ­limuzyny i wsiadł za mną. – Witaj, Kate. Wzdrygnęłam się i odwróciłam w kierunku głosu. Po mojej drugiej stronie siedział mężczyzna. Mężczyzna o platynowych blond włosach. – Kim jesteś? – Mam na imię Sven. – Ty… To o tobie mówił Stary Joe! Ale podobno było was dwóch. – Mój brat-bliźniak, Krister, zajmuje się teraz, hm, innymi rzeczami. Obserwowaliśmy cię, Kate. Krew zakrzepła mi w żyłach, najeżyłam się cała. Odwróciłam się do Alejandra. – Musimy iść – powiedziałam. – Ci ludzie nie są tymi, za których się podają. – Sięgnęłam do klamki. Alejandro powstrzymał mnie. Zaśmiał się cicho. – Jesteśmy ze Svenem starymi kumplami, Catalina. – Położył dłoń na moim kolanie. Strząsnęłam ją. – Nie waż się mnie dotykać – syknęłam przez zaciśnięte zęby. – Jesteś jednym z nich? A nasze spotkanie w Hiszpanii? – Szperałem. Próbowałem zebrać informacje o twoim mężu. – Myślałam, że nie żyje. – Tak. To stało się jasne dość szybko. Tamta noc w Hiszpanii wyświetliła się w mojej głowie niczym film w IMAX-ie. Alejandro szarpiący mnie za włosy, ściskający moją pierś… „Proszę, Catalina. Wiem, że pragniesz mnie równie mocno, jak ja ciebie. Chodźmy do łóżka”. Zaschło mi w gardle, poczułam ucisk w żołądku. Zrozumiał, że nie wydobędzie ze mnie żadnych informacji i postanowił mnie w zamian przelecieć!

Drań. Przełknęłam ślinę i odwróciłam się do Svena. Miał prawie białe włosy i brwi. Dziwne. Jak mogłam nie zauważyć, gdy z bratem czaili się na mnie? To proste. Nie patrzyłam. Pochłaniało mnie moje złamane serce. Z tego samego powodu nie domyśliłam się od razu, kim jest Alejandro. Ponieważ opłakiwałam Price’a. Price. Boże, gdzie jest Price? Nagle do mnie dotarło. – Powiedziałeś, że twój brat zajmuje się teraz innymi sprawami. Jakimi? Sven rozciągnął wargi w uśmieszku. – Przekazuje wiadomość. – Komu? – dopytywałam. – Jesteś bystra, Catalino – wtrącił Alejandro. – Na pewno wiesz. Z całej siły uderzyłam go pięścią w udo. – Myślicie, że zdołacie dorwać Price’a? Unikał was, dupki, przez cały ten czas! Znów wam ucieknie! – Nie ucieknie, skarbie – warknął Sven gardłowo. – Bo tym razem mamy kartę przetargową. Przełknęłam ślinę. Ja. Price zrobi wszystko, żeby zapewnić mi bezpieczeństwo… Nie wierzyłam w całe to paranormalne gówno, ale zamknęłam oczy i wezwałam męża myślami. Byliśmy przecież jak bratnie dusze. Może zdołam do niego dotrzeć? „Nie szukaj mnie, ukochany. Proszę. Sama jakoś do ciebie wrócę. Jeśli pójdziesz za mną, znajdziesz się w niebezpieczeństwie. Czekaj na mnie”. Otworzyłam oczy, besztając się w duchu za to, że nie rozejrzałam się po okolicy. Był najwyższy czas zorientować się, dokąd jedziemy. Spojrzałam ponad Svenem, ale zaciągnął żaluzje. Zaczęłam nerwowo stukać palcem w czarną szybę oddzielającą nas od kierowcy. – Hej! Hej! Porwano mnie! Pomocy! – Uspokój się, Catalina. On ci nie pomoże. – Bo pracuje z wami, wiem. Ale jeśli myślisz, że będę potulnie siedzieć, możesz… Łup! Moja głowa uderzyła o zagłówek. Poczułam pieczenie i jęknęłam cicho. Alejandro mnie spoliczkował. – Posłuchaj, puta – warknął. – Rób, co mówimy, albo będzie nieprzyjemnie. Nie zapominaj o naszej nocy w Hiszpanii. Mogłem cię wtedy mieć, gdybym tylko zechciał. Nie myśl sobie, że się nie pieprzyliśmy, bo ty tak zdecydowałaś. Odwróciłam się do niego. Pieczenie policzka przeszło w tępy ból. – Powiedziałeś mi, że jesteś dziennikarzem. Powinnam się była zorientować… – Kiedyś byłem. Ale trudno opłacić z tego rachunki. I dlatego się sprzedałeś? Nie powiedziałam tego. Nie chciałam, by znów mnie uderzył. Nie żebym bała się bicia, ale jeśli mam się z tego wykaraskać, muszę zachować przytomność. Sven przyłożył telefon do ucha. – Jedziemy – powiedział. Zaczęłam się rozglądać, szukając czegoś, czego mogłabym użyć jako broni. Czegokolwiek. Alejandro zabrał mi torebkę i położył ją na dywaniku obok swojej stopy. Może zdołam jej dosięgnąć? – Dlaczego nie ruszamy? – zapytał. – To pewnie korki. – Sven znów przycisnął do ucha komórkę. – Powiedziałem, że jedziemy. Minęło kilka sekund. – Dodge? Jesteś tam? – Cisnął telefon na podłogę ­limuzyny i załomotał pięścią w szybę. – Dodge? Jedziemy, do cholery! Nadal nic.

– Na miłość boską… – Sven otworzył drzwiczki po swojej stronie. Nie było go mniej niż minutę. – Kurwa! – usłyszałam. – Zabieraj ją i idziemy! – Co się dzieje? – zapytał gniewnie Alejandro. – Dodge nie żyje. Strzał w głowę. Musimy iść. Natychmiast! Bez namysłu zerwałam się z siedzenia i staranowałam Svena, zbijając go z nóg. – Suka! – wrzasnął. Dzięki Bogu wszędzie byli ludzie. Tłum oznaczał bezpieczeństwo. Nie ośmielą się mnie porwać, gdy będę kopać i krzyczeć! Musiałam się powstrzymać, by nie dopaść pierwszej osoby, jaką zobaczę, i nie prosić jej o pomoc. To nie był dobry pomysł. Wciągnęłabym tylko kolejnego niewinnego człowieka w ten horror. Musiałam zniknąć w tłumie. I to szybko. – Kate! Głos Alejandra. Blisko, więc zaczęłam biec w kierunku Penn Station. Z powrotem do Price’a. Jeśli nadal tam jest… Nie. Nie mogę biec w tamtym kierunku. Price był zbyt sprytny, by dać się złapać. Do tej pory zdołał ich unikać. Ale teraz myślał, że mnie mają. Poczułam ucisk w żołądku. – Nie, do cholery! – powiedziałam na głos. Nie zaszliśmy tak daleko po to, by znów się zgubić. Właśnie, że odnajdę Price’a! Albo umrę, próbując. Oparłam się pokusie powrotu na stację. Choć z łatwością znikłabym w tłumie, szanse na znalezienie go były nikłe. Cholera, nie pomyślałam, żeby złapać torebkę, a to oznacza, że porywacze mają moją komórkę. Mogą zadzwonić do Price’a, a on uzna, że wciąż mnie mają, bo połączenie będzie z mojego aparatu. Wszędzie roiło się od policji, ale oparłam się instynktowi po raz drugi. Bez pewności, że Price jest bezpieczny, nie mogłam szukać pomocy u stróżów prawa. Gdy odbiegłam na tyle daleko, by uznać, że zgubiłam Alejandra i Svena, wpadłam do jednego z biurowców. – Jak mogę pomóc? – zapytał portier. – Muszę skorzystać z łazienki. – Oczywiście. Za recepcją w lewo. Skinęłam głową strażnikowi za biurkiem i szybkim krokiem podążyłam do toalety dla pań. Dzięki Bogu żadnej obsługi. Zamknęłam się w kabinie, żeby pomyśleć, ale kręciło mi się w głowie. Nie miałam telefonu. Laptopa. Portfela. Pieniędzy. Co powinnam zrobić, na litość boską? Po kolei. Przede wszystkim muszę skontaktować się z Price’em, żeby wiedział, że nic mi nie jest. A do tego potrzebuję telefonu. Może niedaleko znajduje się jakaś budka, może mogę zapytać w recepcji? Uznałam, że porozmawiam ze strażnikiem w lobby. Wyszłam z kabiny i przejrzałam się w lustrze. Moje włosy były zmierzwione, a na czerwonym policzku już tworzył się siniak po ciosie Alejandra. Nic nie mogłam z tym zrobić. Nie miałam kosmetyczki. Zebrałam się na odwagę i opuściłam łazienkę. Cholera! Plecy i platynowe włosy! Przycisnęłam dłoń do ust. Ze strażnikiem rozmawiał Sven. Odwróciłam się i uciekłam. Nie mogłam wrócić do toalety; strażnik na pewno powiedział, dokąd poszłam. Rozejrzałam się szybko, a gdy otworzyły się drzwi windy towarowej na tyłach budynku, wpadłam do niej bez zastanowienia, niemal przewracając ludzi, którzy próbowali wysiąść.

– Przepraszam – wymamrotałam, naciskając guzik dwudziestego piątego piętra. Oby jak najdalej od Svena! Jeśli nie znajdzie mnie w łazience, może pomyśli, że pobiegłam dalej? Poza tym doszłam do wniosku, że na górze na pewno znajdę jakiś telefon. Nie dotarłam do dwudziestego piątego piętra. Winda zatrzymała się na piątym, żeby zabrać dwóch mężczyzn z ciężkimi pudłami, a ja wysiadłam. Mój puls szalał. Weszłam do pierwszego biura, jakie zobaczyłam, do firmy architektonicznej. Przed kontuarem recepcji wzięłam głęboki oddech. – Dzień dobry – powitała mnie jasnooka recepcjonistka. – Czy mogę w czymś pomóc? – Tak, proszę. Obawiam się, że zostałam właśnie… – Miałam dokończyć „napadnięta”, ale zrezygnowałam. Tamta będzie nalegać, żeby wezwać policję. – To znaczy, zgubiłam torebkę. Była w niej moja komórka, a muszę skontaktować się z mężem i zawiadomić go, że nie zdążę na lunch. Czy mogę skorzystać z waszego telefonu? – Zgubiła pani torebkę na piątym piętrze? Podzwonię po okolicznych firmach. Na pewno ją znajdziemy. – Nie, nie. To znaczy… – Myśl, Kate, myśl! – Zgubiłam ją w metrze. Ktoś musiał przeciąć pasek. Dopiero teraz zorientowałam się, że jej nie mam. – Boże, robię z siebie idiotkę! – Proszę, naprawdę muszę zadzwonić… Kobieta spojrzała na mnie i uniosła brwi. – No dobrze. Tam jest telefon dla klientów. – Wskazała palcem na stolik w poczekalni. – Doskonale. Bardzo dziękuję. Musiałam się powstrzymać, żeby nie podbiec. Usiadłam powoli w fotelu, sięgnęłam po słuchawkę i wybrałam numer nowej komórki Price’a. Jeden dzwonek. Dwa dzwonki. Trzy dzwonki. Dlaczego nie odbiera? Dopadli go? Cztery dzwonki. Pięć… – Kto mówi? Zalała mnie fala ciepła. Głos Price’a. Głos mojego męża. Price jest bezpieczny. – Price – wyszeptałam gorączkowo. – Dzięki Bogu! – Kate? To ty? – To ja. Alejandro w tym siedzi. Był z jednym z blondynów, o których mówił Stary Joe. Zabrali mnie do ­limuzyny, ale ktoś strzelił do kierowcy. – Strzelił? – Głos Price’a był niski i pełen emocji. – Gdzie jesteś? Nic ci nie grozi? – Uciekłam, ale wiedzą, gdzie jestem. Nie mam torebki ani telefonu. – Gdzie jesteś, skarbie? – powtórzył. Zerknęłam na recepcjonistkę. Ze słuchawkami na uszach pisała coś na klawiaturze. – W biurowcu niedaleko Penn Station. Nie zauważyłam adresu. Na piątym piętrze mieści się jakaś firma architektoniczna. Dlaczego nie zapamiętałam nazwy? – Jeśli wiedzą, że tam jesteś, musisz uciekać. Natychmiast. – Wiem, ale utknęłam na piątym piętrze. – Kurwa mać! – Price, posłuchaj. Oni chcą ciebie. Jest jeszcze jeden blondyn. – Zauważyłem go. Na razie udaje mi się go unikać. Ogarnęła mnie ulga. – Dzięki Bogu! Wciąż jesteś na Penn Station? – Tak. Ale idę po ciebie, skarbie. Idę.

– Nie! – Podniosłam głowę, żeby sprawdzić, czy recepcjonistka zauważyła mój wybuch, ale pozostawała zajęta pisaniem. – Ja przyjdę do ciebie. Nie wiem, co to za budynek, ale mogę wrócić na stację. – Kate, proszę! – To jedyny sposób, Price. Muszę się stąd jakoś wydostać, zanim mnie znajdą. Wiedzą, że tutaj jestem. Widziałam drugiego blondyna. Rozmawiał ze strażnikiem w lobby. Westchnął w słuchawki, dając mi tym samym do zrozumienia, że mam rację. – Kate, uważaj na siebie. Proszę, skarbie. Nie mogę cię stracić. Zamrugałam, by odpędzić łzy. Nie mogłam się teraz załamać. – Nie stracisz. Zaszliśmy już daleko. Uda się nam. Kocham cię, Price. – Kocham cię, Kate. Wracaj do mnie. – Wrócę. Obiecuję. – Odłożyłam słuchawkę. Nigdy jeszcze nie złamałam obietnicy danej mężowi i nie zamierzałam tego zrobić. Wstałam, skinęłam głową recepcjonistce i wymamrotałam „dziękuję”. Po czym wyszłam z biura. Po korytarzu kręciło się kilka osób. Uśmiechałam się, rozglądając się za drzwiami prowadzącymi na schody. Nie. To nie jest dobry pomysł. Sven wybierze schody, a jeśli mnie na nich zastanie, znajdę się w pułapce. Nie zdołam go wyprzedzić, a na klatce schodowej nie ma ludzi. Bez świadków Sven schwyta mnie z łatwością, zwłaszcza jeśli będzie z nim Alejandro albo ktoś jeszcze. Winda towarowa też odpada, bo korzysta z niej niewiele osób. Muszę pozostać w miejscu, gdzie są ludzie. Ludzie stanowią moją ochronę. Ludzie są świadkami. Pomodlę się, żeby nie wpaść na Svena, i pojadę główną windą. Jeśli jednak się z nim nie minę, wokół będę mieć ludzi. Nic nie zdoła mi zrobić. W co ten Price nas wpakował, do cholery? Powtarzałam sobie w myślach jego opowieść o Cybermarku. Tak, przestraszyłam się, gdy opowiedział mi o wszystkim, ale teraz, gdy znalazłam się w samym centrum tego bałaganu i bałam się o nasze życie, prawda wymierzyła mi kopniaka w tyłek wojskowym trepem. To było prawdziwe. Groziła nam śmierć. Podeszłam do wind i oddychając głęboko, nacisnęłam guzik.

ROZDZIAŁ 18 PRICE W polu mojego widzenia błysnęły znajome jasnoblond włosy. Opuściłem telefon i odwróciłem się, spodziewając się, że nawiążę kontakt wzrokowy z mężczyzną, który śledził mnie, gdy szukałem Kate. Ale on mnie nie zauważył. Schowałem się za dużą grupą studentek z bagażami, przykucnąłem i oparłem plecy o ścianę. Szybko otworzyłem aplikację z mapami na komórce i zacząłem szukać firm architektonicznych w pobliżu. Jeśli Kate była w ruchu, musiałem spróbować spotkać się z nią w połowie drogi. – Ale mam kaca! – mruknęła stojąca obok mnie dziewczyna. Inna jęknęła. – Boże, wiem! Myślałam, że zwymiotuję w taksówce. Ten facet jechał jak wariat. Wywróciłem oczami. Oddałbym wszystko za takie problemy. Gdy czekałem niecierpliwie na wyniki wyszukiwania możliwej lokalizacji Kate, śmiech i kolejne historie o zwariowanej popijawie toczyły się dalej. W tym budynku sieć działała wyjątkowo do dupy. Przeklinałem i ją, i rechoty idiotek obok, zapatrzony w wirujące kółko aplikacji. W końcu jakieś trafienie. Firma architektoniczna Moniz & Whitehead mieściła się na skrzyżowaniu Trzydziestej Czwartej i Ósmej. To musiało być to. Podniosłem się i rozejrzałem za śledzącym mnie mężczyzną. Nigdzie nie było go widać. Szczerze mówiąc, mało mnie obchodziło zagrożenie z jego strony – bardziej zależało mi na tym, by jak najszybciej dostać się do Kate. Nie sądziłem, by zaczął do mnie strzelać w miejscu publicznym. To nie było w stylu Cybermarku, nawet jeśli jego ludzie postępowali bezwzględnie. Skręciłem w kierunku wyjścia na Ósmą. Kate była blisko, zaledwie przecznicę stąd. Pomiędzy nami przechadzały się po chodnikach setki ludzi. Stanowiły naszą ochronę. Muszę tylko do niej dotrzeć. – Price Lewis? Na dźwięk męskiego głosu okręciłem się na pięcie. Otoczyli mnie jeszcze dwaj faceci w garniturach, emanujący władczą aurą, która natychmiast zdradziła ich zawód. Ten, który mnie zawołał, sięgnął po odznakę. – Agent Martino, FBI. Pójdzie pan z nami. Szeroko otworzyłem oczy. Nikt nie zwracał się do mnie pełnym imieniem i nazwiskiem od ponad roku. – Jak… – Zaraz panu wszystko wyjaśnię. Chodźmy. Agent wskazał głową na czarny samochód stojący przy krawężniku i wyciągnął do mnie rękę. Uchyliłem się. – Nie. Muszę znaleźć Kate. Ona jest tutaj. Uniósł brew. – Ma pan na myśli Kate Lewis, swoją małżonkę? Zanim zdołałem wytłumaczyć mu, że grozi jej poważne niebezpieczeństwo, na ulicy rozległy się strzały i krzyki. Krzyczało naraz zbyt wiele osób, bym zdołał usłyszeć głos Kate. Moje ciało poderwało się do biegu. Serce waliło mi w piersi jak młotem. Jeszcze dwa krótkie strzały i krzyki. Kate. Mój Boże! Gdzie ona jest? Gdy napłynęła ku nam fala uciekających przed niebezpieczeństwem ludzi, w moich żyłach wybuchła adrenalina. Już miałem zanurkować w tłum, ale powstrzymała mnie silna ręka.

– Nie tak szybko, Lewis – mruknął agent. – Zostajesz z nami. Próbowałem się wyrywać, ale wtedy unieruchomili mnie wszyscy trzej. – Puśćcie mnie! – Walczyłem ze wszystkich sił, przyduszony do ziemi. – Tam jest Kate! Muszę się do niej dostać! Nie jest bezpieczna! – Przestań się wyrywać, do cholery, Lewis! – warknął któryś agent przez zaciśnięte zęby. Nie! Nigdy nie przestanę walczyć w jej obronie! Uwolniłem jedną rękę i zamachnąłem się w kierunku pierwszej twarzy, jaką zobaczyłem. Agenta Martino. – Kurwa mać! – Upadł do tyłu, przyciskając dłoń do oka. Zanim jednak zdołałem wykorzystać tę okazję do ucieczki, na głowę spadło mi coś ciężkiego. Przez moją rozpaczliwą determinację przedarł się oślepiający ból. Po kilku sekundach wszystko wokół pociemniało, a odgłosy chaosu ucichły.

Moje ciało płonęło. Fale żaru paliły moją skórę niczym słońce. Nieustępliwe tropikalne słońce. Jaskrawobiałe światło przebijało się przez moje powieki, aż w końcu zbladło na tyle, bym rozpoznał znajomy krajobraz Leiloi. Co ja tutaj robię? Fale wzburzonego oceanu rytmicznie rozbijały się o brzeg. Wokół mnie rozciągała się plaża, na której czułem się jak w domu. Tyle że tym razem miałem wrażenie, że to pustynia, na której umrę. Miałem spieczone usta, zaschło mi w gardle. Moje kończyny nie chciały się poruszać. Wtedy usłyszałem swoje imię. Wypowiedziane miękko, niczym ptasi trel w oddali. Usłyszałem je ponownie, tym razem bliżej. Zamknąłem oczy, owinąwszy wokół tego dźwięku każdą myśl. Jakbym dzięki temu mógł ściągnąć do siebie Kate siłą umysłu. Poczułem ją. Chłodne dłonie sunęły po moim nagim torsie. Zawisła nade mną niczym anioł z nieba. Zamrugałem i poczułem, że moja klatka piersiowa opada ciężko. Kate. Mój anioł. – Skarbie – szepnąłem. Moje gardło uzdrowiła sama jej obecność. Kate uśmiechnęła się słodko i pochyliła, by musnąć moje wargi swoimi. Rozkoszowałem się tym miękkim dotykiem przez chwilę, po czym podniosłem się, pragnąc bardziej jej rozkosznych ust. Całowałem ją jak umierający człowiek, domagający się cienia i wody. Moja jedyna nadzieja. Zbawienie na krańcach bezlitosnego oceanu. Powoli usiadła na mnie okrakiem. Wodziła paznokciami po mojej piersi. Jej biust wylewał się z przezroczystej białej sukienki, zaprojektowanej tak, by kusiła, a nie okrywała. Ująłem te idealnie miękkie półkule w dłonie, a one ożyły nagle, jak obudzone intensywną magnetyczną siłą istniejącą pomiędzy naszymi ciałami. Jak to możliwe, żebym aż tak pragnął jej skóry? Ścisnąłem i uszczypnąłem jej sutki. Zamknęła oczy i jęknęła, a moje pytanie uniosła morska bryza. Zakołysała biodrami, ocierając się o moje krocze. Przeniosłem dłonie z jej piersi na szczyty ud i podwinąłem delikatną białą tkaninę, aż zobaczyłem nagą cipkę Kate. Zanim zdołałem przesunąć ją nad mojego obolałego kutasa, ona chwyciła go i pogłaskała od nasady aż po żołądź. Poruszałem biodrami przy każdym jej ruchu. Osunęła się niżej, a jej usta wygięły się w kuszącym uśmiechu. – Zajmę się tobą. Jęknąłem, bo nie przestawała mnie pieścić. I dlatego, że nie mogłem już dłużej ignorować tej rozdzierająco bolesnej potrzeby, by posiąść ją w pełni. By poczuć, jak jej idealna cipka otula mnie niczym rękawiczka. Zanim jednak zdołałem się o to upomnieć, zacisnęła wokół mojej męskości usta. Zataczała językiem idealne kółka, pobudzała żołądź, którą lizała i ssała.

Ideał. Jej usta. Jej ciało. Każdy ponętny centymetr Kate…

– Lewis! Moje nazwisko odbiło się ostrym echem od ścian, a rozkosz i fantazja skończyły się gwałtownie. Zamrugałem, wykrzywiłem usta w grymasie i znalazłem się w małym mrocznym pomieszczeniu. Kątem oka zauważyłem jakąś postać. Odwróciłem się. Ruch sprawił, że moją czaszkę przeszył ból tak dotkliwy, że od razu stoczyłem się z pryczy i zwymiotowałem do pobliskiej muszli klozetowej. I nagle przypomniałem sobie wszystko. Ktoś mnie ogłuszył. Zapewne kolbą pistoletu. Otworzyły się drzwi czegoś, co zidentyfikowałem jako celę. Zgrzyt metalu o metal odbił się echem w mojej głowie. Bez wątpienia doznałem wstrząśnienia mózgu. Zerknąłem na napakowanego strażnika. – Gdzie jest Kate? Wzruszył ramionami. – Agent Martino już czeka – poinformował. – On zna odpowiedzi, jeśli jakiekolwiek istnieją. Wstawaj, młody. Otarłem usta dłonią i podniosłem się z pryczy. Mężczyzna zaprowadził mnie do innego pomieszczenia, gdzie zgodnie z obietnicą czekał już agent Martino. Na jego policzku widniał wielki fioletowy siniec. – Lewis… – Mężczyzna uśmiechnął się słabo. – Znów się spotykamy. Jak się czujesz? Szczerze mówiąc, czułem, że przydałby mi się lekarz. Niezależnie od tego, w jakich kłopotach się znalazłem, na pewno przysługiwało mi do niego prawo. Ale cel miałem tylko jeden. Tylko jedna dręcząca obawa przedzierała się przez ból do mojego otępiałego mózgu. – Gdzie jest Kate? Może ją mają! Szukaliście jej? Nie zdołałem ukryć rozpaczy w głosie. Wyraz twarzy Martina nie uległ zmianie. – Siadaj. Zawahałem się, po czym osunąłem się na krzesło. Usiadł naprzeciwko mnie, pochylił się i od niechcenia przewiesił ramię przez oparcie. Z trudem zwalczyłem pokusę wywrócenia oczami na widok tej rutynowej postawy prawdziwego twardziela. – Powiedziałeś, że wszystko mi wyjaśnisz – mruknąłem. – A wtedy ty mnie walnąłeś. Co to, kurwa, miało być? Trzasnąłem pięściami w stół. – Wiesz, gdzie jest moja żona czy nie? Pokręcił głową. Moje serce waliło tak głośno, że niemal zagłuszyło jego następne słowa. – Powiesz mi wszystko, co wiesz, Lewis. A w zamian ja powiem ci, gdzie jest twoja żona. Szczęka opadła mi nieco, więc ją zamknąłem. Miałem ochotę walnąć go raz jeszcze i powiedzieć mu, gdzie dokładnie może sobie wsadzić te swoje federalne groźby. Ale co mogłem zrobić w tej beznadziejnej sytuacji, gdy nie wiedziałem nawet, czy Kate jest bezpieczna? – Śledzimy cię od paru tygodni – kontynuował Martino. – Jesteś sprytny. To muszę przyznać. Wykrzywiłem twarz. – Śledziliście mnie? – Jasne. Kręciliśmy się po obrzeżach posiadłości, w której zatrzymałeś się na Leiloi. Obserwowaliśmy cię w nadziei, że twoja żona doprowadzi nas do tego, dla kogo pracujesz. – Pracuję? O czym ty mówisz, do cholery?

– Cybermark Enterprises. Coś ci dzwoni? Zacisnąłem zęby. – Widzisz, Lewis, pracuję nad sprawą Cybermarku, odkąd znikłeś z radaru. Ludzie z księgowości padają tam jak muchy. – Wiem. – Domyśliliśmy się. Zakładaliśmy, że i twoja żona się domyśla. Dostaliśmy cynk, który doprowadził nas do twoich kumpli, Svena i Kristera. Nie byliśmy bardzo zaskoczeni, gdy okazało się, że ich główna siedziba ­mieści się obok twojego dawnego mieszkania. Muszę jednak przyznać, że byliśmy kurewsko zaskoczeni, gdy znaleźliśmy cię żywego na wyspie na Pacyfiku. – Ci blond zabójcy to nie moi pieprzeni kumple! Łażą za Kate, odkąd się z nią skontaktowałem. – Czyżby? To może wyjaśnisz mi, dlaczego sfingowałeś własną śmierć, jeśli nie miałeś nic wspólnego z tymi morderstwami? Opadła mi szczęka. Czy to się dzieje naprawdę? Jakim cudem można to było zrozumieć tak opacznie? – Mnie też próbowano zabić… Martino uniósł brew. – Śledziłem działania tej firmy w związku z ­własną robotą i zauważyłem, że nie zgadzają się liczby. Nie mogłem się powstrzymać – chciałem pogrzebać głębiej, więc się z nimi skontaktowałem. Zaprosili mnie do swojej głównej siedziby w Szwajcarii, a potem wsadzili mnie do tej cholernej latającej pułapki! – Znaleźliśmy ciało pilota. Twoje znikło bez śladu. Wzruszyłem ramionami. – Jeden spadochron. Martino pokiwał głową. – Nie miałem z tym nic wspólnego. Ja… – Potarłem czoło, jednak nie potrafiłem ukoić ani fizycznego, ani emocjonalnego bólu, które mnie dręczyły. – Nie mogłem już dłużej trzymać się z dala od Kate. Podjąłem decyzję, choć wciąż nie jestem pewien, czy dobrą. Ale nie potrafiłem bez niej żyć. Nie, jeśli istniał choć cień szansy, że zgodzi się żyć ze mną w ukryciu. Martino pochylił się, wyjął z kieszeni marynarki niewielki notes i długopis. Postukał jego końcówką w papier. – Zacznijmy od tego, co wiesz na temat Cybermarku – powiedział. Pokręciłem głową, chociaż bolało jak cholera. – Nie wiem wiele więcej niż wy. Mam historię ich finansów, która się nie zgadza, i listę martwych księgowych. Agent długopis i potarł nasadę nosa. – Będziesz potrzebować znacznie więcej, żeby się z tego wyplątać – poinformował mnie. – Sfingowałeś własną śmierć, posługujesz się fałszywym dowodem tożsamości. Twoja żona zrealizowała twoją polisę na życie. To jest oszustwo. Mówię o prawdziwych paragrafach. Lista tych rzekomych poszlak tak wiele znaczyła dla niego, a tak mało dla mnie. – Ci ludzie to mordercy! Sfingowałem własną śmierć, by chronić żonę. Zabiliby nas oboje. Jezu, pewnie wciąż chcą to zrobić! Jakimś cudem przeżyłem katastrofę samolotu, w której miałem zginąć. Przez kilka miesięcy harowałem fizycznie, a potem kupiłem łódź, nauczyłem się łowić ryby. I zastanawiałem się, czy mam prawo ryzykować życiem Kate, kontaktując się z nią. W cokolwiek zaangażował się Cybermark, nie ma to nic wspólnego ze mną! Przysięgam. Gdy rozległo się pukanie do drzwi, agent Martino wstał, uchylił je i powiedział coś szeptem do osoby na zewnątrz. Odwrócił się do mnie na chwilę. – Zaraz wracam. Jeszcze nie skończyliśmy. Wstałem szybko. – Gdzie jest Kate? Obiecałeś, że mi powiesz. – Ty nie powiedziałeś mi jeszcze wszystkiego.

– To jest moja żona, do cholery! Mów, gdzie ona jest! – Mój głos odbił się głośnym echem od ścian. Czułem dreszcze ze strachu przed nieznanym. Kate może być w niebezpieczeństwie, może być ranna. Kto strzelał na ulicy? Czy zdołała się ukryć? Boże kochany, może wciąż ucieka! Albo, co gorsza, może już zginęła z ręki tych blond braci! A ci garniturowcy trzymają mnie tutaj, by wydobyć ze mnie informacje, gdy mój cały świat być może legł w gruzach. Martino zignorował moje krzyki i wyszedł. Zacząłem dyszeć; ewidentnie groziła mi hiperwentylacja. Ale na tym etapie uspokoiłby mnie chyba tylko kolejny cios w głowę. Zacisnąłem drżące palce na włosach i zacząłem chodzić po pokoju. Przeklinałem samego siebie. Modliłem się. Próbowałem złożyć do kupy jakiś plan, ale nie miałem pojęcia, co mógłbym zaplanować w tych okolicznościach. Na szczęście Martino w końcu wrócił. I nie wydawał się już tak pewny siebie. W sumie wyglądał na rozczarowanego, jakby ktoś wytrącił mu z ręki ulubione lody. Znieruchomiałem i spojrzałem mu prosto w oczy. Dopiero wtedy zauważyłem kopertę, którą trzymał w dłoni. – Co się dzieje? – Siadaj. – Mów, gdzie jest moja żona! – Zacisnąłem dłonie w pięści, przelotnie rozważając użycie ich, by wydostać z niego odpowiedź. Podniósł dłoń, jakby chciał nią zaspokoić moje niewypowiedziane żądanie. – Kate została zatrzymana na dworcu. Nic jej nie grozi. Ulga była tak intensywna, podobnie jak nagła zmiana ciśnienia w całym moim ciele, że zdołałem tylko osunąć się na krzesło i ukryć twarz w dłoniach. Bogu dzięki. Bogu dzięki… Po chwili podniosłem wzrok. – A te strzały? Słyszałem, że ktoś strzelał. Pokiwał głową. – Jedna z naszych ekip śledziła Svena, a druga ciebie. Zlikwidowaliśmy kierowcę, a gdy Alejandro Dominguez zaczął strzelać do naszych, zdjęliśmy go. Zmarł z powodu obrażeń. Bracia zostali aresztowani. Kate znaleźliśmy już po wszystkim, szukała cię. Przesłuchaliśmy ją, gdy byłeś nieprzytomny. – I? Martino wzruszył ramionami z niemal znudzoną miną, która sprawiała, że jego nierzucająca się w oczy twarz zdawała się jeszcze bardziej pospolita. – Wasze wersje się potwierdzają. Chociaż cały buzowałem od ulgi, że Kate jest bezpieczna, nasze problemy wcale się nie skończyły. Nie, jeśli Martino naprawdę wierzy, że byłem w jakiś sposób zaangażowany w ohydne zbrodnie Cybermarku. – Co teraz? Co muszę zrobić, żeby was przekonać, że nie brałem w tym udziału? Nachylił się ku mnie i otworzył swoją kopertę. – Nic nie musisz. Ale będzie mi potrzebna twoja współpraca w sprawie przeciwko Cybermarkowi, jeśli chcesz uniknąć więzienia za fałszowanie dokumentów. Zmarszczyłem brwi. – Powiem ci wszystko, co wiem. Ale co się zmieniło? – Mój partner właśnie skończył ze Svenem i Kristerem. Normalnie udaje nam się namówić ludzi do sypania, bo wszyscy chcą ratować swoje tyłki. Tym razem jednak było trochę inaczej. Okazało się, że bracia są sobie bardzo bliscy. No wiesz, gdy nie spławiają ludzi w jeziorach… Obaj przyznali się do wszystkiego. Śpiewali jak kanarki, żeby się nawzajem ratować. W sumie to całkiem słodkie. – Czy to wystarczy, żeby zdjąć Cybermark? Wzruszył ramionami.

– To początek. Będziemy musieli poskładać resztę elementów z ich pomocą. I twoją. – Kiedy mogę zobaczyć Kate? Martino wywrócił oczami i westchnął głośno. – Jezu Chryste! Teraz już rozumiem, dlaczego wyczołgałeś się z grobu, żeby być z tą kobietą. – Nawet nie masz pojęcia dlaczego. Ulżyło mi, jasne, ale wiedziałem, że nic nie będzie w porządku, dopóki znów nie wezmę Kate w ramiona. Dopóki jej nie dotknę i nie przytulę. Zżerało mnie pragnienie powiedzenia jej, jak bardzo ją kocham, i przeprosin, że nie zdołałem zapewnić jej bezpieczeństwa. Zawiodłem ją, ale wiedziałem, że to się nie powtórzy już nigdy. Agent wyjął dyktafon z kieszeni i postawił go na stole pomiędzy nami. – Dobra, Lewis. Opowiesz mi tę historię od momentu, w którym dowiedziałeś się o Cybermarku, aż po dzień, kiedy postanowili dorwać ciebie i Kate. Jeśli mamy zdjąć tych popaprańców, muszę wiedzieć wszystko. – A co potem? – Potem będziesz mógł zobaczyć się z żoną i odzyskać swoje dawne życie. Co ty na to? Pokiwałem głową. – Włączaj to i bierzmy się do roboty.

EPILOG KATE Zawsze powtarzał, że mam najpiękniejsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widział. Price ucztował pomiędzy moimi nogami, ssał i szarpał, aż eksplodowałam w trzecim orgazmie. Gdy bryza od oceanu wpadła do pokoju przez otwarte okno i przykryła mnie chłodnym pledem, krzyknęłam. Mój mąż przeczołgał się na mnie, wpychając twardy członek pomiędzy moje uda, i zawładnął moimi ustami, wdzierając się we mnie. Spełnienie. Czyste spełnienie, jakiego zawsze doświadczałam z Price’em. Tyle że teraz jeszcze głębsze. Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy. Nasz pocałunek napędzały namiętność i pożądanie, ale przede wszystkim łączące nas miłość i wzajemna ufność. Price nacierał na mnie, pobudzając wszystkie zakończenia nerwowe w moim wnętrzu i wtapiając się w moje ciało. Jak potrafił. Gdy w końcu oderwaliśmy od siebie usta, oboje dyszeliśmy ciężko. Pot spływał po brwiach Price’a, gdy patrzył mi prosto w oczy. Jego tęczówki pociemniały z pożądania. Nie. Z miłości. – Kocham cię, Kate. Moja Kate… – wydyszał. – Ja cię też kocham, skarbie. Na zawsze. Wdzierał się we mnie intensywnie. Zawsze kochaliśmy się w taki sposób, ale ten wieczór był wyjątkowy za sprawą czegoś jeszcze. Zamierzałam mu zdradzić co już po wszystkim. Patrząc w jego płonące oczy – nie odrywaliśmy od siebie spojrzeń ani przez chwilę – otoczyłam nogami jego opalone muskularne ciało, próbując wciągnąć go w siebie jeszcze głębiej. Gdy musnął moją łechtaczkę, rozpłynęłam się w czystej błogości, szybując na fali orgazmu ponad cudownie zielonymi wzgórzami pięknego Bali. Naszego nowego domu. – Właśnie tak, najsłodsza – jęknął. – Dojdź dla mnie. Właśnie… Ach! – Wszedł aż po same jądra. Gdy mnie wypełniał, czułam każdy paroksyzm jego kutasa, każde uderzenie jego serca, gdy stykały się nasze piersi. Każdą kroplę potu na ciele Price’a witałam jak własną. Trwaliśmy złączeni jeszcze przez kilka bezcennych chwil, aż w końcu on przetoczył się na bok. Ułożyłam się w jego ramionach i oparłam głowę na jego barku. Tak doskonale pasowaliśmy do siebie! Bryza wciąż szeptała czule, unosząc zasłony otaczające łóżko w naszym domku na plaży. Był mały i przytulny, z dwiema sypialniami, nie licząc kuchni i salonu. Tylko tyle. Wszystko, czego potrzebowaliśmy. Wszystko, czego pragnęliśmy. Niewielka przestrzeń, żebyśmy zawsze wiedzieli, gdzie jest to drugie. Obiecaliśmy sobie, że nigdy więcej nie spuścimy się z oczu, jeśli tylko będzie to możliwe. Wiedziałam, że czas uleczy tę ranę. Na razie jednak byłam szczęśliwa, mając pewność, że mój mąż zawsze jest o jeden lub dwa pokoje ode mnie. Usiadłam. – Price. – Tak, skarbie? – Chodźmy na spacer. Muszę ci coś powiedzieć. Wstałam, owinęłam się sarongiem i wyszłam na taras przylegający do naszej sypialni. Z uśmiechem objęłam się ramionami.

Życie było dobre. Wszyscy, którzy nam zagrażali, nie żyli albo siedzieli za kratkami. Rodzice Price’a wrócili do domu, a Michelle… Roześmiałam się głośno. Wcale nie byliśmy pewni, gdzie podziewa się Michelle. Zniknęli z Otisem, gdy tylko odpowiedzieli na wszystkie pytania FBI. Codziennie przysyłała esemesa, w którym zapewniała nas, że jest szczęśliwa i nic jej nie grozi. Price utrzymywał kontakt z Otisem, żeby mieć pewność, że jego siostra jest bezpieczna i pod dobrą opieką. Po jakimś czasie przestał nawet marudzić, gdy ktoś wymieniał przy nim jego imię, choć w sumie wciąż nie mieliśmy pewności, jak brzmi ono naprawdę. Nigdy nie sądziłam, że Chelle zwiąże się z młodszym facetem, ale życie, jak widać, pisze własne scenariusze. Rozumieliśmy to z Price’em lepiej niż ktokolwiek. Price zjawił się obok w dżinsowych szortach. Nie mogłam przestać się na niego gapić. Czasem wydawało mi się, że jesteśmy razem od zawsze, tymczasem moje serce wciąż przyśpieszało na jego widok. Wiedziałam, że zawsze będę mieć na niego oko. Będę go widzieć. Nigdy nie uznam go za pewnik dany mi na zawsze. Przeżyłam bez niego rok – dość, by wiedzieć, że nie chcę przeżyć już ani jednej mikrosekundy w takiej sytuacji. Otrzymaliśmy drugą szansę na szczęście. Na miłość. Nie zamierzałam tego popsuć. – Cudowny wieczór – powiedział. Pokiwałam głową, zapatrzona na szafirowy ocean, miodowy piasek i pomarańczową kulę zachodzącego słońca. Fale uderzały o brzeg w naturalnie synchronicznym rytmie, to podkradając się do naszego ustronia, to odpływając. – Chciałaś mi coś powiedzieć, Kate? – zapytał. Odwróciłam się do niego i wzięłam go za ręce. – Tak. Uśmiechnął się. – Nie trzymaj mnie w napięciu. Poczułam zdenerwowanie. Zaczęłam zataczać kciukami kółka we wnętrzach jego dłoni. – Dlaczego nie ma tutaj żadnych mew? – Pewnie dlatego, że ich nie karmimy. – Uniósł moją dłoń do ust i pocałował ją. – Ale wątpię, żeby to był zasadniczy temat… Powiodłam palcami po jego cudownych wargach. Nie miałam powodów do nerwów. Przecież chcieliśmy tego zawsze, nawet jeśli kiedyś bałam się, że los mi tego odmówi. Byłam w euforii. Najbardziej w świecie pragnęłam urodzić mojemu mężowi dziecko. – Starałam się być dobrą żoną, Price… Spoważniał i złapał mnie za ramiona. – Byłaś najlepszą żoną, skarbie. Czasami nawet lepszą, niż zasługiwałem. – Dziękuję ci – odparłam. – Myślisz…? – Wzięłam głęboki oddech. – Co myślę? Objęłam jego szorstki od zarostu policzek. – Myślisz, że będę dobrą matką? – Żartujesz? Będziesz naj… Zaraz. Co takiego? – Price zatoczył się do tyłu. – Jesteś pewna? Pokiwałam głową. Przepełniała mnie radość. – Wpadłam do apteki, gdy załatwialiśmy dzisiaj sprawy w miasteczku. Kupiłam test ciążowy. Miesiączka spóźniała mi się kilka dni, więc… Price przytulił mnie do swojej twardej piersi. – To wspaniała wiadomość, skarbie. Najlepsza! – Opadł wargami na moje usta. Słońce zachodziło powoli za horyzont, fale rozbijały się o brzeg, otaczając nas swoją melodią. A my się całowaliśmy. Bardzo długo.

MEREDITH WILD Meredith Wild to autorka romansów, międzynarodowych bestsellerów okupujących pierwsze miejsca na listach „New York Timesa” i „USA Today”. Mieszka na Florydzie z mężem i trojgiem dzieci. Mówi o sobie: wielbicielka nowych technologii, amatorka whiskey i beznadziejna romantyczka. Występowała w „CBS This Morning”, „The Today Show”, na łamach „New York Timesa”, „The Hollywood Reporter”, „Publishers Weekly” i „The Examiner”. Kiedy nie mieszka w świecie fantazji ze swoimi postaciami, ma zwyczaj pojawiać się na www.facebook.com/meredithwild. Można ją też odwiedzić na www.meredithwild.com!

HELEN HARDT Literacka pasja Helen Hardt, autorki wymienianej na liście bestsellerów „New York Timesa”, „USA Today” i „Wall Street Journal" zaczęła się od książek czytanych jej przez mamę na dobranoc. Pierwszą opowieść napisała jako sześciolatka i od tego czasu pisze nieprzerwanie. Poza tym, że jest laureatką nagród za powieści historyczne i erotyczne, jest też matką i maniaczką gramatyki. Ma czarny pas w taekwondo, lubi dobre czerwone wino i uwielbia lody Ben & Jerry’s. Pisze w domu, w Kolorado, gdzie mieszka z rodziną. Zawsze czeka na wiadomości od Czytelników. Odwiedź ją na stronie www.facebook.com/HelenHardt

[1] Nawiązanie do tematu muzycznego czołówki Wyspy Gilligana, kultowego amerykańskiego serialu komediowego o przygodach siedmiorga rozbitków, którzy w wyniku sztormu trafiają na bezludną wyspę gdzieś na Pacyfiku (przyp. tłum.).