The Assassins Curse - tłumaczenie nieoficjalne

SAVE OFFLINE

Rozdział 1 Nigdy nie ufałam ładnym ludziom. A Tarrin z klanu Hariri był najpiękniejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek widziałam. Kojarzycie te świątynie z tymi wszystkimi obrazami bogów i bogiń wiszącymi w rządku nad świecami modlitewnymi? Medytuje się przy nich, by bogowie lepiej usłyszeli twoje prośby. Tak się składa, że Tarrin z klanu Hariri wyglądał jak jeden z tych obrazów. Złota skóra, ogromne czarne oczy i uśmiech, który działał prawdopodobnie na każdą dziewczynę stąd, aż do lodowych wysp. Znienawidziłam go od pierwszego wejrzenia. Znajdowaliśmy się w ogrodzie k l a n u Hariri. Mama i Papa siedzieli po obu moich stronach, jak para uzbrojonych strażników. Morze uderzało w wielką, marmurową ścianę, rozsiewając w powietrzu słoną i delikatną bryzę. Oblizałam się, a Mama uderzyła mnie rękojeścią miecza. - Podejrzewam, że wszystko zostało już ustalone? – zapytał Kapitan Hariri, ojciec Tarrina. – Jesteście gotowi, by sfinalizować naszą umowę? - Jak tylko dokonamy wymiany – odpowiedział Papa. Zirytowana przysłuchiwałam się tej wymianie zdań i wierciłam się w mojej przyciasnej, jedwabnej sukience. Ściskała mi biust, oczywiście nie celowo. Wiem, że dla mężczyzn tego typu rzeczy są pociągające, ale żaden nie domyśliłby się tego patrząc na mnie. Chociaż sama sukienka była całkiem ładna, w kolorze cynamonu, i układała się w sposób, w jaki panny z dworu nosiły parę sezonów wcześniej. Skonfiskowaliśmy ją ze statku jakiegoś kupca kilka miesięcy temu. Mama powiedziała, że wygląda jakby została uszyta specjalnie dla mnie, gdy posypywała moje oczy proszkiem antymonowym1 i próbowała jakoś upiąć włosy, starając się zmienić mnie w piękność. Po minie Pani Hariri mogę stwierdzić, że nie zadziałało. - Tarrin! – Kapitan Hariri podniósł rękę i mężczyzna wychylił się z cienia pawilonu. Powietrze było pełne tych małych, białych kwiatków z drzew obok, a parę z nich utknęło we włosach Tarrina. Ubrany był tak jak jego ojciec – w przykurzone, stare i arystokratyczne ciuchy. Jedynie to pokazywało, że on i jego rodzice są piratami. - Miło mi cię poznać, Ananno z klanu Tanarau. – Ukłonił się. I źle wymówił moje imię. Mama popchnęła mnie, a ja potknęłam się o fałdy sukienki i poplamiłam ją najpierw wodą morską z kałuży obok, a potem piaskiem, gdy

1

Tradycyjna mikstura używana przez kobiety na Bliskim Wschodzie do malowania oczu.

próbowałam przedrzeć się do tego głupiego ogrodu. Haririsowie byli jedynym klanem w całej Konfederacji, który spędzał więcej czasu na lądzie, niż na morzu. Tarrin i ja patrzyliśmy się na siebie przez kilka sekund, aż Mama znów uderzyła mnie w plecy. Wydusiłam z siebie jedno z tych pytań, które nakazała mi zadać. - Czy masz już statek? Chłopak uśmiechnął się promiennie. - Idealną, małą fregatę 2 wykradzioną z floty samego Władcy. Najszybszy statek, jaki stworzono. - Mówisz? A masz też na niego załogę, czy tylko tak się na nią patrzysz i zachwycasz? - Ananna. – wysyczała Mama, pomimo tego, że Papa starał się zdławić śmiech. Tarrin zamarł i popatrzył na mnie jak dziecko, które wie, że się z niego nagrywasz, ale nie rozumie żartu. - Najlepsza załoga na całych zachodnich wyspach. – To brzmiało jak przemówienie. – Mam dla niej wielkie plany, panno Tanarau. – Otworzył szeroko oczy i jego twarz nabrała blasku. – Chcę ją zabrać na Wyspy Nieba. Niemal zakrztusiłam się własną śliną. - Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - Oczywiście. Przecież dziewczyna urodzona w klanie Tanarau nie będzie się ich bała. Spojrzałam na niego. Powietrze w ogrodzie było gorące i nieruchome, jak promienie słońca. Nawet jeśli te wszystkie opowieści o Wyspach Nieba były zmyślone i przerysowane, działały mi na nerwy. Być może kłamał, ale i tak nie chciałam o tym słyszeć. Na Wyspach Nieba stajesz się szalony. Zmieniają cię i zmieniają, aż przestajesz być już człowiekiem. Mama wierzyła, że tam powstaje i stamtąd pochodzi cała magia. - Znam różnicę pomiędzy odwagą, a głupotą – powiedziałam i choć Tarrin się zaśmiał, wyglądał na zaniepokojonego. - Ona tylko żartuje. – uspokoiła go Mama. - Nieprawda. Zdzieliła mnie w tył głowy, przez co znów się potknęłam i poleciałam prosto na swojego rozmówcę. Poczułam na sobie gniewne spojrzenie jego matki. 2

Klasa okrętów żaglowych.

- Pomimo tego wszystkiego, brzmi to na miłą wycieczkę – wymamrotałam masując głowę. Kapitan Hariri pomasował pierś i zakaszlał. - Dlaczego nie pokażesz pannie Tanarau twojego statku, chłopcze? Tarrin obdarzył go spojrzeniem, z którego spokojnie dałoby się potem zrobić truciznę. Następnie odwrócił się do mnie z promiennym uśmiechem. Westchnęłam, ale moja głowa wciąż bolała w miejscu, w którym smagnęła mnie Mama. Doszłam do wniosku, że wszystko będzie lepsze od wiercenia się w tej sukience, podczas gdy Papa i Kapitan Hariri będą uzgadniali szczegóły przeniesienia klanu Tanarau do wybrzeża Jokja. Po zawarciu umowy mój klan będzie miał władzę nad klanem Hariri i ich bogatą flotą. Tarrin przeprowadził mnie przez wąskie schodki, które wyprowadziły nas z ogrodu. Fregata kołysała się na oceanie, jej drewno było wypolerowane i wywoskowane, a żagle zafarbowano na kolor bladego błękitu - koloru ślubu. - Nie masz jeszcze wszystkich kolorów – stwierdziłam, na co Tarrin od razu się zachmurzył. - Ojciec mi nie pozwolił. Powiedział, że najpierw sam muszę na nie zasłużyć. - Więc jeśli się pobierzemy, będziemy mieli statek bez kolorów? – Zmarszczyłam brwi. - Jeśli się pobierzemy? – Odwrócił się do mnie. – Myślałem, że to pewne. Ojciec i Kapitan Tanarau dyskutowali o tym od miesięcy. - Zamilkł na chwilę. – Lepiej, żeby nie była to jedna z waszych sztuczek. - Zaufaj mi, nie jest. - Może powinienem cię ostrzec, że mój ojciec nie ma oporów przed wysyłaniem zabójcy za swoimi wrogami. - Och, jak myślisz, ile mam lat? Pięć? – Podeszłam do krawędzi pomostu i dotknęłam łodzi. Drewno zostało tak wypolerowane, że miałam wrażenie jakbym dotykała jedwabiu. – Nie boję się już historyjek o zabójcach. – Spojrzałam na niego przez ramię. – Ale Wyspy Nieba to inna historia. – Zamyśliłam się. – To dlatego chcesz się udać na północ, prawda? Z powodu twojego ojca? Tarrin nie odpowiedział od razu. Odgarnął najpierw włosy z czoła i na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. - Skąd wiedziałaś? - Idiota by to zauważył. Spojrzał na mnie tymi swoimi wielkimi, czarnymi oczami. - Naprawdę myślisz, że to głupie?

- Tak. - Uśmiechnął się. - Podoba mi się, że jesteś ze mną szczera. Niemal było mi go szkoda, bo dotarło do mnie, że w całym jego życiu żadna dziewczyna nigdy nie mówiła mu całej prawdy. -Zawsze moglibyśmy powiesić kolory Tanarau – zasugerowałam. – Zamiast Hariri. W ten sposób nie będziesz musiał… W odpowiedzi zaśmiał się i powiedział: - Proszę cię. To byłoby jeszcze gorsze. Zła odpowiedź. Odwróciłam się od niego, podciągnęłam tą cholerną sukienkę i poszłam ścieżką, która z powrotem zaprowadziłaby mnie do dworu Hariri. Tarrin podążył za mną przepraszając. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Miałam go poślubić, czy go nienawidziłam, czy nie, czy Pani Hariri sądziła, że byłam zbyt brzydka, bym dołączyła do jej klanu, czy nie. Kapitan Hariri poniósł małe straty, gdy złodzieje napadli na Konfederację. Papie się to nie udało. Są trzy sposoby, by przypodobać się Konfederacji Piratów: morderstwo, bunt albo małżeństwo. Klan Hariri wybrał oczywiście tą najbardziej przyzwoitą opcję. Weszłam wystarczająco wysoko, by być otoczoną przez drzewa owocowe i winorośle z jasnymi kwiatami. Powietrze w Lisirra’i zawsze pachnie kardamonem i różami, szczególnie na terenie ogrodów, gdzie Kapitan Hariri miał swój dworek. Został zbudowany na często odwiedzanej ulicy, blisko targu, przez co wielbłądy kupców zawsze wzbijały chmury kurzu. Nagle w mojej głowie pojawił się pomysł, nie do końca legalny. Wiedziałam już, w jaki sposób mogłabym wymigać się od małżeństwa. - Panno Tanarau! – Chłopak biegł za mną. – Nie ma tu nic interesującego. Targ jest okropny. – Wydął usta. – Nie chciałabyś się znaleźć na pokładzie mojego statku? - Niedługo mnóstwo czasu będę spędzać na statku. – Obserwowałam dalej wielbłądy. Kupcy zawsze poluźniali liny i więzy, co szczerze mówiąc było śmieszne, bo księżniczka piratów mogłaby je rozwiązać w pięć sekund. Papa powiedział mi, żebym nigdy nie pozwoliła, by drzwi zamknęły mi się przed nosem. ,,Nawet jeśli w tym momencie nie masz pojęcia, co powinnaś zrobić”. Nigdy nie przepuścił żadnej okazji, a ja jestem jego rodzoną córką. Nawet jeśli chcą, bym poślubiła tego idiotę. Szłam dalej ulicą, starając się, by spódnica nie zahaczała mi o buty. Na naszym statku żadna dziewczyna nie miała ich w moim rozmiarze, więc

musiałam na nią uważać. Tarrin szedł za mną, gadał o łodziach i pytał, dlaczego chcę pójść na targ. - Ponieważ. – Chwyciłam spódnicę, by nie pokazała za dużo, gdy odwróciłam się gwałtownie w jego stronę. – Jestem spragniona i nie piłam słodkiej limonki od pół roku, bo sprzedają ją tylko w Lisirze. - Och. Powinnaś powiedzieć... Obróciłam się i starałam przedrzeć przez wejście targu przyozdobionego przez winorośle i kwiaty. Targ był mały, dokładnie tak, jak powiedział Tarrin. Kupcy sprzedawali głównie cięte rośliny i jedzenie. Rozglądałam się wokół szukając jakiegoś znaku reklamującego słodką limonkę i za wszelką cenę próbowałam nie patrzeć na mężczyznę obok mnie. Dość krótko zajęło mi znalezienie odpowiedniego kupca. Chociaż lepszym określeniem byłoby, że to on znalazł mnie, krzycząc w slangu Lisirran, że jestem ładna. Zerknęłam na niego i zauważyłam, że jego ręce lśniły i świeciły się, jakby wynalazł sposób na łapanie światła słonecznego. Sprzedawał biżuterię, w większości podróbki, ale część z nich wyglądała na dość cenne. Doszłam do wniosku, że on sam nie umiałby ich odróżnić. Ale co najważniejsze, jego wielbłąd był przywiązany do drewnianego kija jakąś cienką, rozlatującą się liną. Tarrin dogonił mnie i spojrzał na sprzedawcę. - Jeśli chcesz mnie przeprosić za naśmiewanie się ze mnie – powiedziałam. – To kup mi naszyjnik. - Chcesz go nosić na naszym ślubie? - Pewnie. – Przyjrzałam się wielbłądowi. Zacharczał i położył się na ziemi. Kochałam te garbate i wymęczone zwierzęta jak swój ulubiony kocyk. Tarrin podszedł do sprzedawcy z tym swoim firmowym uśmieszkiem, a ten zapytał go, czy chce czegoś dla mnie. Nie usłyszałam jego odpowiedzi, bo w tym momencie już byłam przy wielbłądzie i starałam się wyplątać go z liny. Rozwiązałam ją tak szybko, jak sól rozpuszcza się w wodzie. Użyłam kija do usadowienia się pomiędzy garbami wielbłąda i owinęłam wokół siebie sukienkę. Następnie pochyliłam się i wyszeptałam ,,Tt tt tt” do jego ucha, jak robili to sprzedawcy tysiące razy. Zwierzę wstało i pobiegło przed siebie. Przycisnęłam pięty do jego boków i wystrzeliliśmy jak strzała, powodując przy tym wielkie chmury złotego brudu. Przytuliłam się do jego szyi, a wiatr wyjmował pojedyncze kosmyki z mojej misternej fryzury. Sprzedawca wrzeszczał w moją stronę takie obelgi, że aż się zarumieniłam. Potem dołączył do niego Tarrin i wykrzyczał, żebym wróciła, i

że nie żartował, gdy mówił o zabójcach. Zacisnęłam oczy, szarpnęłam za lejce wielbłąda i wsłuchałam się w jego ciężki oddech. Pachniał okropnie, jak odchody i zbyt gorące słońce, ale nie obchodziło mnie to. Związaliśmy się ze sobą, ja i ten wielbłąd. Klepnęłam go, by ruszał. Chciałam, żeby zabrał mnie daleko, daleko od mojego małżeństwa i nic nierozumiejących rodziców. I zrobił to. Galopowaliśmy sobie przez ogród słuchając wrzasków. Nie miałam pojęcia, jak mam kierować tym wielbłądem - Papa zawsze uczył mnie kierowania łodzi, a nie zwierząt, ale mój nowy przyjaciel chyba jeszcze mniej wolał wrócić niż ja. Skręcił w jedną uliczkę, a potem w drugą, zagłębiając się coraz bardziej w alejki białych glinianych domów. W końcu zwolnił do marszu i razem spacerowaliśmy szerokimi, słonecznymi ulicami. Nie rozpoznawałam tej części miasta. Na zewnątrz nie było tylu ludzi, nie zauważyłam też żadnych sprzedających ani jasno pomalowanych sklepów. Kobiety wychylały się z okien gdy przejeżdżaliśmy obok i podnosiły brwi, jakbyśmy byli najśmieszniejszą rzeczą jaką tego dnia zobaczyły. W normalnych okolicznościach może bym im pomachała, ale teraz musiałam wymyślić gdzie mam się schować. Papa nauczył mnie, że ucieczka zawsze jest łatwa (mówił o ucieczce z więzienia, a nie małżeństwa, ale zawsze chodzi o to samo). Najtrudniej jest to potem przeczekać. Zauważyłam małą uliczkę i obróciłam w tamtą stronę szyję wielbłąda, by skręcił. Parsknął i pokręcił łbem, a potem ruszył naprzód. - Dzięki wielbłądzie. – Powietrze było tu chłodniejsze; spomiędzy dwóch budynków płynęła bryza, a dachy blokowały światło słoneczne. Ześlizgnęłam się ze zwierzęcia i przygładziłam sukienkę. Materiał był pokryty kurzem, a złota sierść wielbłąda ładnie kontrastowała z plamami błota. Uświadomiłam sobie również, że pachnę równie pięknie jak mój towarzysz. Poklepałam go po głowie, a on spojrzał się na mnie tymi ciemnymi, błyszczącymi i inteligentnymi oczami. - Dzięki. – Nie przyzwyczaiłam się do siedzenia na plecach zwierząt i źle bym się czuła, gdybym nie uświadomiła mu, że naprawdę doceniam jego pomoc. – Właśnie uratowałeś mnie od małżeństwa. Wielbłąd pokręcił lekko głową jakby mnie rozumiał. - A teraz jesteś wolny – dodałam. – Nie musisz się już kręcić wokół tej fałszywej biżuterii. – Podrapałam go po pysku. – I tym razem znajdź kogoś, kto zafunduje ci porządną kąpiel, zrozumiano?

Zamrugał, ale nie ruszył się. Popchnęłam go delikatnie i w końcu odwrócił się i pokłusował przed siebie. Osunęłam się na kurz i próbowałam zdecydować do dalej. Doszłam do wniosku, że musiałam uwolnić wielbłąda, bo z nim zbyt rzucałam się w oczy. Razem nieźle sobie radziliśmy w labiryntach rezydencji, ale większość ludzi zapamiętuje dziewczynę w pięknej sukience jadącą na wielbłądzie. Co oznacza, że muszę jak najszybciej pozbyć się tego wdzianka, najlepiej za pieniądze. Nie, że mam coś przeciwko złodziejstwu, ale zawsze łatwiej jest działać zgodnie z prawem. Wstałam i uderzyłam parę razy w materiał starając się usunąć resztki kurzu i wielbłądziej sierści. Potrząsnęłam też parę razy głową tak, by czarne, grube loki opadły na moje nagie ramiona. Następnie poszłam wzdłuż alejki i wkroczyłam w kolejną, tym razem bardziej tętniącą życiem. Grupa dzieciaków ganiała się na placu wrzeszcząc i śmiejąc się. Kobiety w jasnych sukienkach i koronkowych szalach nosiły kosze fig, daktyli i orzechów lub martwe kurczaki nawleczone na sznurek, lub słoje z wodą. Potrzebowałam jednej z tych kiecek. Jedną z pierwszych lekcji, jakie dostałam od Papy, gdy ledwo zaczęłam dreptać koło stołu, było skradanie się. Zawsze mówił, że to ,,Jeden z najważniejszych aspektów naszej pracy. Nie kwestionuj tego”. I skradanie się, szczerze mówiąc, w zatłoczonym miejscu było najłatwiejszym zajęciem na świecie, bo jedynie co musiałeś robić to zachowywać się, jakby to było twój teren, co wydawało się dość prostej w tej jedwabnej sukience. Podniosłam odrobinę podbródek i wyprostowałam ramiona, przez co ludzie sami schodzili mi z drogi i opuszczali wzrok. Szłam tak aż dotarłam do liny zawieszonej pomiędzy dwoma budynkami. Biały materiał trzepotał na nich jak żagle na naszej łódce. Naszej łódce. Ta myśl sprawiła, że się zatrzymałam. To nie była już moja łódka. I już nigdy nie będzie. Papa nauczył mnie, bym zawsze kończyła to co zaczęłam. Ale skończenie tego będzie oznaczać, że już nigdy nie zobaczę mojej łódki. Spędziłam na niej niemal siedemnaście lat mojego życia, a teraz już nigdy nie powspinam się na jej maszt i nie spojrzę na linię otaczającego nas horyzontu. Cholera, prawdopodobnie już nigdy nie wrócę na wyspę piratów na zachodzie, nie zatańczę na potańcówkach Konfederacji ani nie posłucham tych starych opowieści wojennych, które zawsze kołysały mnie do snu na własnoręcznie zrobionym hamaku. Nagle koło mniej przejechał wóz wzbijając przy tym wielką chmurę kurzu. Piasek dostał mi się do oczu i wmówiłam sobie, że to właśnie

przez niego muszę teraz wycierać łzy. Rozmyślanie o przeszłości nie miało sensu. Nie mogłam poślubić Tarrina i wrócić do domu. Mogę natomiast poużalać się nad sobą po znalezieniu pieniędzy i wymyśleniu planu. Wkroczyłam w alejkę. Lina nie była zawieszona zbyt wysoko i gdybym skoczyła, mogłabym chwycić materiał zanim dotknęłabym ziemi. Przycisnęłam się do ściany budynku i czekałam, aż ulice staną się czyste, a potem owinęłam sobie spódnicę wokół talii, rozpędziłam się i otworzyłam ramiona tak szeroko jak tylko mogłam, by chwycić jak najwięcej materiału. Lina ugięła się pod moim ciężarem, ale gdy pociągnęłam, ubrania spadły. Sekundę później już wybiegałam z uliczki, choć to i tak nie miało większego znaczenia: nikt mnie nie widział. Mijałam kolejne zakręty pewnym krokiem, aż znalazłam ciemny zaułek, gdzie mogłam się przebrać. Zabrałam dwa szaliki, więc jeden owinęłam sobie wokół głowy, a drugi wokół talii w stylu Lisirranu. Doszło do mnie, że poradzę sobie w tym mieście pomimo mojej ciemniejszej karnacji. Na szczęście nikt nie zauważył, że pod zwiewną sukienką wciąż nosiłam ciężkie, czarne buty, bo wtedy na pewno wydałoby się, co robiłam. Kiecka była trochę przyciasna w klatce i biodrach, ale w większości przypadków tak się dzieje. Miała jednak swoje plusy, bo materiał był wystarczająco gruby, by ukryć tatuaże Konfederacji Piratów na brzuchu. Wiedziałam, że moim następnym krokiem musi być znalezienie targu, gdzie mogłabym sprzedać moją suknię. Oczywiście nie mogłam wrócić do miejsca, w którym ukradłam wielbłąda, ale na szczęście targi zostały rozsiane w całym mieście. Jasne, Lisirra jest podstępnym miejscem, jak każde, w którym przebywa dużo ludzi. Pełno tu dziwnych zdarzeń i małych budynków, wokół których łatwo się zgubić. Ja znałam jedynie drogę do głównych punktów - miejsca blisko wody, kryjówek oszustów i inne tego typu. Tam na pewno najpierw będą mnie szukać. Nie miałam jednak pojęcia, gdzie znajduje się najbliższy targ. Włóczyłam się po ulicach wystarczająco długo, by gardło zaczęło mnie boleć z pragnienia. Było cieplej niż w ogrodzie, gdyż słońce wzeszło wyżej. Zdawało się, że każdy tylko marzy, by odpocząć w zimnym cieniu domu. Starałam się chodzić blisko nich, by chociaż odrobinę się ochłodzić. Niestety, mój plan się nie sprawdzał. Po pewnym czasie postanowiłam zagłębić się w kolejną zacienioną alejkę, żeby odpocząć. Sukienki użyłam jako poduszki. Ciepło sprawiło, że poczułam się senna i ledwo mogłam utrzymać otwarte oczy…

Głosy. Dwie kobiety rozmawiały w dialekcie Lisirran. Zerknęłam za ścianę i zauważyłam, że obie były trochę starsze ode mnie i obie miały bukłaki przypięte do paska na biodrze. Jedna z nich zaśmiała się, więc trochę płynu wypłynęło z manierki i wsiąknęło w piasek. - Przepraszam! – Czułam drapanie w gardle, gdy wyduszałam z siebie słowa z perfekcyjnym akcentem. Kobiety zamilkły i spojrzały na mnie. – Przepraszam, czy gdzieś w pobliżu jest targ? Mam sukienkę do sprzedania. - Targ? – Wyższa z nich zmarszczyła brwi. – Nie, najbliższy znajduje się przy ogrodach. Musiałam wyglądać na przybitą, bo dodała: - Jest jeszcze jeden niedaleko wyjścia na pustynię. Największy w mieście. Możesz tam sprzedać wszystko. Druga kobieta zerknęła na niebo. - Ale będzie już zamknięty, gdy tam dotrzesz. – Miała rację. Musiałam zasnąć w alejce, bo światło stało się grube i złociste. Wtedy najprawdopodobniej byłabym już mężatką. - Potrzebujesz wody? – zapytała wyższa. Przytaknęłam i otworzyłam szerzej oczy. Proszek antymonowy rozmazał się pewnie na połowie mojej twarzy, ale to i tak mogło tylko pomóc. Nieznajoma uśmiechnęła się. Miała przyjazną twarz o delikatnych rysach i nie więcej niż jedno dziecko. Druga popatrzyła na nią gniewnie zła, że pomaga żebrakowi. - Niedaleko jest publiczna fontanna – powiedziała. – Przejdź przez dwie alejki na zachód. – Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła kawałek prasowanej miedzi, a następnie rzuciła mi. Wystarczy na kupienie manierki i napełnienie jej. Pochyliłam się, by jej podziękować i wymamrotałam parę modlitw, których nauczyła mnie Mama, gdy poznawałam fach złodziejstwa. Błaganie to nie złodziejstwo, ale nie jestem na tyle dumna, by odmówić darmowych pieniędzy. Kobiety odwróciły się, a ja podążyłam w kierunku fontanny, która iskrzyła się w świetle zachodzącego słońca. Żadna siła nie zmusi mnie, bym zanurzyła w niej głowę. Po chwili zmieniłam zdanie, bo uznałam, że skoro mam manierkę, to należy z niej skorzystać. Słońce zniknęło już za budynkami i lampy zaczęły się zapalać, jedna po drugiej, przez co ulice zalał miękki i mglisty blask. Poczułam zapach wystawionego za okno jedzenia i usłyszałam jak burczy mi w brzuchu. Gdy już udało mi się ukraść kilka pasztecików z parapetu, postanowiłam zjeść je na mało uczęszczanym placu pod drzewem figowym. To były najlepsze paszteciki, jakie w życiu jadłam: ciasto wypieczono na

złocisty kolor, a mięso ugotowano tak, że nawet ja byłam pod wrażeniem. Zlizałam tłuszcz z palców i wypiłam parę łyków wody. Nie za bardzo chciałam spać na zewnątrz, bo przy najmniejszym hałasie budzę się, ponieważ myślę, że to atak. Dotarło jednak do mnie, że i tak nie mam zbyt wielkiego wyboru. Skuliłam się obok drzewa i znów użyłam sukienki jako poduszki. Jednak tym razem wyjęłam też nóż z buta i włożyłam do rękawa. To pomaga. Miałam kłopoty z zaśnięciem. Nie dlatego, że byłam na zewnątrz, tylko z powodu myślenia o moim klanie i rodzicach-zdrajcach: Mamie palącą fajkę i krzyczącą na załogę, Papie uczącego mnie jak trzymać miecz. Zabawne, całe życie kochałam Lisirra’ę i pustynię tak mocno, że spałam pod pokładem wśród jedwabiów i pledów, które ukradliśmy z innych statków. A teraz, gdy wyglądało na to, że spędzę resztę moich dni tutaj, w cywilizacji, wszystko o czym marzyłam to powrót na ocean. Gdy zasnęłam, śniło mi się, że byłam na pustyni. Lecz nie na pustyni Króla. W moim śnie cały piasek stopił się w czarne szkło, jakby coś go przypalało, a błyskawice przecinały niebo. Wiedziałam, że się zgubiłam i chciałam, żeby ktoś mnie znalazł, chociaż nie miałam pewności, czy ten ktoś na pewno by mi pomógł. Obudziłam się z walącym sercem. Wciąż trwała noc, cienie były zimne bez światła słonecznego, a ja czułam je na mojej skórze. Kuły mnie i szczypały tak, że miałam wrażenie, że po mojej skórze chodzą robaki. Sukienka była wilgotna od potu, ale nóż wciąż bezpiecznie spoczywał w rękawie. Zmusiłam się, by wstać. Nikt nie wyszedł na przechadzkę, byliśmy tylko ja, cienie i gwiazdy. Przez kilka minut oddychałam głęboko pragnąc, by ostatnie chwile snu odeszły w niepamięć, ale to dziwne pragnienie bycia znalezioną i niebycia znalezioną dobijało mnie. Może przez sen bogowie chcieli mi przekazać, że podjęłam złą decyzję opuszczając dom. I tak nie zamierzałam ich posłuchać. Wypiłam trochę wody i schowałam nóż w fałdy sukienki, a następnie skierowałam się w stronę wyjścia na pustynię. Wciąż trzęsłam się z powodu koszmaru i wiedziałam, że tej nocy już nie zasnę, więc równie dobrze mogę wykorzystać chłód nocy i udać się na targ jeszcze zanim go otworzą. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 2 Kobieta, z którą wczoraj rozmawiałam, nie kłamała - ten targ był największym targiem, jaki kiedykolwiek widziałam. Wózki sprzedawców i sklepy przeplatały się ze sobą, tworząc labirynt, który kończył się tuż pod ścianą oddzielającą miasto od pustyni. Szwendałam się po nim z sukienką pod pachą, a poranne różowo-szare światło oświetlało mi drogę. Sprzedawcy jedzenia już się wystawili, więc gdy przechodziłam, wyciągali w moja stronę bagietki z mięsem. Po dziesięciu minutach poczułam burczenie w brzuchu i przyczaiłam się koło wyjątkowo zajętego sprzedawcy, a następnie zabrałam mu dwa szaszłyki z kozim mięsem, nawet jeśli wiedziałam, że będę się czuła z tego powodu źle. Okradanie bogatych statków to jedno, a biednych kupców to drugie. Jadłam szaszłyki i zlizywałam tłuszcz z palców, idąc w stronę strefy ubrań. Były miękkie, tłuste i perfekcyjne. Z doświadczenia wiedziałam, że gdy jest się na oceanie, to na samą myśl o rybach i suszonym mięsie robi się człowiekowi niedobrze. Strefa ubrań naprawdę robiła wrażenie. Sklepy stały w ciasnym rządku, a w nich można było kupić bele materiału, gotowe suknie, szaliki i maski ochraniające przed piaskiem. Krawcy zdejmowali miary na ulicy, a wózki po brzegi wypełnione były przyrządami do makijażu i buteleczkami z perfumami. Spory wybór. Wiedziałam, że potrzebuję kupca, który nie będzie zadawał żadnych pytań, ale nie chciałam też kogoś, kto kochał pieniądze, bo zaraz wygadałby się Haririsowi, który pewnie już szukał swojej zaginionej panny młodej. Zdecydowałam, że lepiej będzie, jak udam się do delikatniejszej, bardziej respektowanej uliczki, a to oznaczało, że musiałam się trochę ogarnąć. Zwinęłam szczyptę proszku do oczu oraz lusterko z jednego z wózków z przyborami do makijażu, a następnie schowałam się za rogiem, gdzie starłam resztki proszku antymonowego kawałkiem szalika. Zrozumiałam swój błąd dopiero, gdy zauważyłam na nim czarne smugi; owinęłam go sobie wokół szyi tak, by pobrudzone skrawki nie były widoczne. Potem wtarłam sobie trochę proszku do oczu w powieki, tak jak kiedyś robiła to Mama. Złote smugi sprawiły, że moje oczy stały się duże, a spojrzenie zaskoczone. Powinno wystarczyć. Na targu zaczynał się robić tłok; ludzie chodzili grupkami od sprzedawcy do sprzedawcy. Pochyliłam głowę i przyspieszyłam kroku, obserwując każdy mijany sklep z ubraniami. Żaden nie wydawał się właściwy, chociaż do jednego prawie weszłam - był wielki, co najmniej z kilkoma pokojami, i

wypełniony po brzegi, co oznaczało, że łatwo byłoby mnie zapomnieć. Coś jednak kazało mi iść dalej i chyba dobrze zrobiłam, bo zdawało mi się, że widziałam moich rodziców kierujących się do wyjścia. Dotarłam już niemal do ściany oddzielającej miasto od pustyni, gdy zauważyłam sklep, który nagle wyłonił się zza tłumu ludzi. Znajdował się za rogiem alejki i jedynym znakiem, który na niego naprowadzał, była strzałka z napisem ,,Skupujemy suknie”. Sklep był mały, ale przy ścianie zamontowano dwa wieszaki z sukniami, które trzepotały na wietrze niczym wodne duchy uwięzione na lądzie. Weszłam do środka i zauważyłam jeszcze więcej sukien, niektóre tylko na wpół skończone. Światło było przyćmione i zimne, ale miało zapach jaśminu. W pomieszczeniu znajdowałam się tylko ja. - Czy mogę w czymś pomóc? - Zza zwiewnej zasłonki wyszła kobieta. Miała na sobie sukienkę podobną do tej, którą ukradłam, z tą różnicą, że ta pofarbowana była na kolor granatów, a na krawędziach przyszyto jej cekiny, przez które przed oczami pojawiły mi się małe jasne punkciki. Gdy szła w moją stronę, na jej twarz padły promienie słońca. Miała nieskazitelną urodę, przez co niemal się załamałam, ale było w niej coś nie tak, coś, czego nie potrafiłam dokładnie sprecyzować. - Och, przepraszam - powiedziała w Ein'a, którym mówiono na wyspach, które znajdowały się daleko od mojego miejsca zamieszkania. Rodzice mówili do mnie w Ein'a, gdy byłam jeszcze dzieckiem. - Zazwyczaj nie przyjmujemy obcokrajowców. Może nie wyglądałam tak niepozornie jak sądziłam. - Mówię w Królewskim – odpowiedziałam, nie chcąc borykać się z Ein'a. Kobieta uśmiechnęła się lekko i dotarło do mnie, co mi w niej nie pasowało – miała jasnoszare oczy, jak niebo parę chwil przed nadejściem tajfunu. Nigdy nie widziałam takiego koloru, nawet wśród ludzi pochodzących z lodowych wysp. Poczułam ucisk w żołądku. Chciałam wyjść z tego sklepu, ale musiałam sprzedać suknię. Odpakowałam ją, więc i położyłam na ladzie. Moje ruchy były niewymuszone i lekkie, jakbym odgrywała jakąś rolę. - Miałam nadzieję ją sprzedać - powiedziałam. Kobieta położyła ręce na szwach, a następnie potarła tkaninę dwoma palcami. Spojrzała na mnie. - Jest brudna. Przygryzłam wargę zbyt zdenerwowana, by odpowiedzieć żartem.

- I cuchnie wielbłądem. - Skierowała uwagę z powrotem na materiał i przechyliła głowę. - Ale rozpoznaję ten krój. Pochodzi z dworu. Ostatni sezon. Skąd ty ją wzięłaś? - Matka mi ją dała. - Unikaj kłamstwa tak często jak się da. Pomijaj ważne informacje, gdy tylko masz okazję. Kolejna lekcja Papy. - Hmmm. Wygląda jakby sporo przeszła. Będę pokazywała na jej przykładzie jak nie należy postępować z ubraniami. - Złożyła ją. - Zapłacę ci za nią sto kawałków prasowanej miedzi. - Dwieście. - Sto pięćdziesiąt. - Sto siedemdziesiąt. Zamilkła, a jej usta wygięły się w uśmiechu. - To uczciwa cena. Sto siedemdziesiąt. Na bogów, naprawdę chciałam wyjść z tego sklepu. Targowanie poszło zbyt łatwo, a jej uśmiech zmroził mi krew w żyłach. Przypominał mi trochę uśmiech rekina, złośliwy i chłodny. Kobieta zabrała sukienkę na tyły, a gdy wróciła, miała ze sobą małą paczuszkę wypełnioną moją miedzią. Wepchnęłam ją do ukrytej kieszeni sukienki, nawet nie zawracając sobie głowy liczeniem. Czułam, że miała odpowiednią wagę. - Poczekaj - powiedziała. Zatrzymałam się. - Bądź ostrożna. Zazwyczaj nie robię tego za darmo, ale polubiłam cię. Oni nadchodzą. Cóż, jeden z nich. On. Popatrzyłam się na nią. Powiedziała to, jakby był to ktoś, kogo nienawidziła. - O czym ty mówisz? - Och, przecież wiesz. Sen, który przyśnił ci się ostatniej nocy. Powietrze uszło z mojego ciała, jakbym brała udział w walce pijaków. - Zeszłej nocy nic mi się nie śniło. - Zaśmiała się. - W porządku, niech ci będzie. Ale znasz historie, tego jestem pewna. Czuję je od ciebie. - Historie. Jakie historie? - Jedyne co widziałam to jej szare oczy. A potem coś zamigotało w pokoju, może świeca. I wtedy to do mnie dotarło. Zabójcy. Ta historia o straszydle, którą opowiadał mi Papa, gdy nie słuchałam go albo Mamy. - Ach, widzę, że sobie przypomniałaś. - Na jej twarzy znów pojawił się rekini uśmiech. Zrobiłam krok w kierunku drzwi. - Będziesz potrzebowała mojej pomocy. Mieszkam nad sklepem. Kiedy przyjdzie czas, nie zwlekaj.

Próbowałam się do niej uśmiechnąć, ale prawda była taka, że cała się trzęsłam. W mojej głowie znów pojawił się obraz krzyczącego na mnie Tarrina. Mój ojciec nie ma oporów przed wysyłaniem zabójców za swoimi wrogami. Ale faceci powiedzą wszystko, by dostać to, czego chcą. Jeśli Tarrin nie oczarowałby mnie na swoim statku, próbował by mnie zastraszyć. Cóż, to nie zadziała. Kobieta przechyliła głowę i odwróciła się, by pójść z powrotem za zasłonę. Wybiegłam wtedy na słoneczną ulicę i wzięłam głęboki oddech. Wszystko było w porządku, przed sobą miałam tylko piasek i słońce. Normalne i wygodne. Poza tym czułam ciężar w kieszeni. Wystarczająco, by zamówić pokój. Mimo to wciąż czułam strach. Nie myślałam o zabójcach przez lata. Papa mówił o nich, jakby byli ghulami, duchami albo potworami, które miały przyjść i zabrać mnie w nocy. Historie zawsze kończyły się śmiercią przeznaczonej ofiary. ,,Są bezwzględni" - powiedział jednej nocy, gdy miałam dziesięć albo jedenaście lat. Twarz zrobiła mi się wtedy czerwona i aż swędziała ze złości. Pyskowałam do niego, Mamy lub do obojga i prawdopodobnie spędziłam też trochę czasu w areszcie. Lampiony kołysały się nad naszymi głowami, a światło uwydatniało ostre rysy Papy. ,,Nie możesz uciec zabójcy" Pochylił się i w jego oczach zamigotały cienie. ,,Wisielce, głupi biurokraci, nieuczciwi kompani, więźniowie - z tymi możesz się dogadać, jeśli wystarczająco się postarasz. Ale ten rodzaj śmierci jest jedynym rodzajem śmierci." Zawsze to mówił, gdy opowiadał mi historie o zabójcach - jedyny rodzaj śmierci. Pojawiało się to w mojej głowie za każdym razem, gdy zrobiłam coś złego, jak zepsucie nawigacji albo próba przeczytania księgi zaklęć Mamy bez jej zgody. A zabójcy nie dość, że byli świetnymi wojownikami, to jeszcze nierzadko posługiwali się magią krwi. Mieszkali w ciemnych i ukrytych kryjówkach, jak krokodyle, ale ten, kto chciał, zawsze ich znajdował. Byli ostatnią deską ratunku dla tchórzy, mężczyzn zbyt przerażonych, by walczyć w pojedynkę – i to dlatego byli tacy niebezpieczni. Dzięki nim tchórze mieli moc. Gdy trochę podrosłam, dotarło do mnie, że nigdy nie słyszałam o piracie, który nie umarł w bitwie, z głupoty, albo pijaństwa. Dlatego zabójcy nie mogli istnieć. A nawet jeśli byli na tym świecie tacy ludzie, to z pewnością nie interesowali się karaniem córki kapitana za jej przewinienia. Albo odmówienie małżeństwa, jeśli mam być dokładna. Dokładnie to sobie powtarzałam, gdy szłam w stronę sprzedawców, by kupić sobie napój ze słodkiej limonki. Kobieta ze sklepu w wolnym czasie była prawdopodobnie wiedźmą, próbującą nakręcać biznes przez nakładanie

zaklęć ochronnych po obniżonej cenie, a jedyną rzeczą, która śniła mi się w nocy, było moje dzieciństwo. Zapłaciłam za pokój w gospodzie na krańcu miasta. Znajdowała się tuż przy ścianie, dzięki czemu nie miałam daleko do targu. Poza tym, mój pokój wychodził na pustynie, co przypominało mi trochę ocean. Moje nowe mieszkanie było jasne i zakurzone, ale też czyste - a przynajmniej czystsze niż kajuta na łodzi Papy. Zatrzymałam się w gospodzie na cztery dni i przez cztery dni nie przyśniło mi się nic niepokojącego. Sny były takie same jak pierwszej nocy - wędrowałam przez czarną szklaną pustynię i czekałam, aż ktoś mnie znajdzie, choć wiedziałam, że i tak umrę. Spałam podczas dnia, a wychodziłam tylko gdy słońce zeszło nisko i chowało się za horyzontem. Noce marnowałam na targu nocnym, który znajdował się tylko parę ulic od targu dziennego i był przesycony słodkim zapachem magii. Po zachodzie słońca zamiast ubrań i jedzenia sprzedawano jastrzębie zaklęcia i magiczne zapasy: księgi, uroki i prawdopodobnie klątwy, jeśli wiedziałeś kogo zapytać. Dla mnie to było niebezpieczne miejsce, ale nie dlatego, że nagle zaczęłam wierzyć w zabójców. Po prostu w nocy na targu kręciło się mnóstwo podejrzanych typów i szansa, że ktoś mnie zauważy, a następnie wyda klanowi Hariri lub moim rodzicom była dość duża; nie powstrzymało mnie to jednak od pójścia tam. Lubiłam słuchać zaklinaczy piasku, którzy czerpali siłę z pustyni. Mama robiła to samo, tyle, że z wodą pochodzącą z oceanu. Gdy tak słuchałam zaklęć, dotarło do mnie, że tęsknię za nią. Najdłuższym okresem czasu, który spędziłam bez niej - i bez Papy - były trzy tygodnie. Uczyłam się wtedy magii od wodnej wiedźmy, nazywanej Starą Cerią, wtedy jednak było to coś innego. Wiedziałam, że niedługo przypłynie po mnie Papa, a Mama będzie czekać na pokładzie. Wtedy to by się nie zdarzyło. Podczas tych czterech dni i nocy spędziłam mnóstwo czasu na zastanawianiu się, co by było, gdybym nie była związana z Konfederacją. Wiedziałam, że musiałam się ukrywać do czasu, aż Haririsowie mnie sobie odpuszczą, ale żeby być wolną i zarobić fortunę, jak to mówiła Mama wszystkim młodym mężczyznom z własnym statkiem, musiałam opuścić Lisirrę. Moim największym pragnieniem był własny statek, ale jakie dziecko Konfederacji by tego nie chciało? Oczywiście Konfederacja nie pozwoliłaby zostać kobiecie kapitanem statku, a jedyne, co miało Królestwo, to statki wojenne i kupieckie. Chociaż zawsze mogłam udać się na południe, gdzie piraci nie dostają tatuażu Konfederacji i nie przestrzegają też ich zasad.

Miło było spędzać poranki nad planowaniem tego, co zrobię, gdy już umknę Haririsom. Prawdopodobnie najpierw udałabym się na jedną z wysp, może Wyspę Kości, która jest największa, przez co łatwo pozostać niezauważonym, a następnie dalej na południe. Marzenia wypędziły z mojego umysłu Tarrina oraz tęsknotę za rodzicami. Czwartej nocy obudziłam się, jak zwykle, po zachodzie słońca, ale głowę miałam ciężką, jakby ktoś ją wypełnił dżemem różanym. Pominęłam więc jedzenie i udałam się prosto na nocny targ myśląc, że zimne powietrze oczyści mój umysł. Nie oczyściło. Światła wydawały się rozmyte i migające. Nawoływania i rozmowy sprzedawców na przemian wzmacniały się i cichły, a potem zaczęły brzmieć jak powtarzające się akordy. Ledwo przeszłam przez bramę wejściową, gdy utknęłam. Nie mogłam się ruszyć. Stałam tam, jakby nogi wrosły mi w ziemię. Ręce opadły mi bezwładnie po bokach. Nagle poczułam jakiś zapach w powietrzu, ostry i leczniczy, jak pajęcza mięta. Paliła moja gardło, ale po chwili byłam wolna. Świat zachowywał się jakby nic się nie stało. Upadłam na ziemię, a wokół mnie uniósł się tuman kurzu. Kaszlałam, a z oczu ciekły mi łzy. Słyszałam szepty ludzi: mówili, by mieć oczy szeroko otwarte oraz że trzeba uważać na klątwy i znaki chorób. Zmusiłam się, by usiąść. Parę osób gapiło się na mnie z cienia, więc starałam się ich ignorować. To nie była magia mojej Mamy, to wiedziałam na pewno. Jej magia ma w sobie coś z oceanu - wznoszenie się i opadanie, rozbijanie się i opływanie. W jej magii człowiek się zanurza. A ta była na zimna, wykalkulowana. Wstałam i zauważyłam, że najbliższy sprzedawca spoglądał na mnie jednym okiem, jakby sądził, że zamierzam ukraść jego ukochane skarby. Zrobiłam parę kroków w tył, kaszląc, raz po raz wycierając usta. Moja ręka zostawiła ślady błota na twarzy. - Hej - powiedział sprzedawca i pochylił się w stronę swojego wózka. Nie spotkałam jego spojrzenia. - Hej, ty. Nawet nie próbuj. Moja głowa wciąż była ciężka. Zerknęłam na niego mrugając. - Idź sobie. Myślisz, że wcześniej tego nie widziałem? Kimkolwiek jest twój mały partner, gwarantuję ci, że zaraz oberwie moim zaklęciem ochronnym. - Nie mam... Sprzedawca spojrzał się na mnie takim wzrokiem, że uznałam, że dalsze wyjaśnienia nie mają sensu. Poza tym, w mojej głowie wciąż przewijało się słowo zabójca. Mężczyzna odwrócił się w stronę klienta, a na jego twarzy pojawił się uśmiech, ale wciąż zerkał przez ramię, jakby wypełniał jakiś

rozkaz. Po chwili dotarło do mnie, że po prostu ma na oku złodzieja, jak każdy inny. Znów zakaszlałam, a następnie odwróciłam się, chcąc udać się z powrotem do gospody. Prowadząca do niej ulica była bardziej pusta i cichsza niż powinna. W połowie drogi zatrzymałam się i wyciągnęłam nóż z buta, a następnie wlokłam się dalej, marząc, bym mogła biec lub chociaż iść szybciej, jednak coś w moich stawach skrzeczało, jak u jakiejś starej kobiety. Cień się poruszył. Zamarłam. Cień też. Stałam tak przez kilka sekund, słuchając bicia serca i odległego hałasu targu nocnego. W mojej głowie znów pojawiły się stare opowieści Papy. Mówił, że zabójcy poruszają się w ciemności i cieniach tak, jak ryba porusza się w wodzie. Rozluźniłam mięśnie tak, że trzymałam nóż w odpowiedni sposób i oczekiwałam na moment, w którym cień znów się poruszy. Nic. Zrobiłam parę kroków w kierunku gospody, więc cień wykonał ruch. Prześlizgiwał się pomiędzy budynkami jak wąż. Nagle poczułam ból, który po chwili stał się jeszcze gorszy. Wszystko, co mogłam zrobić, to po prostu iść powoli. Serce waliło mi jak młot, oddech miałam urywany, na twarzy pojawiły się wypieki, a ciało przebiegały dreszcze. W głowie miałam pustkę. Zdarzyło się to naprawdę niespodziewanie. W jednej sekundzie zatrzasnął się zamek, a ja zobaczyłam cały świat, czysty i niczym nieskażony, jakbym wciąż znajdowała pod błękitnym niebem. Odwróciłam się i zobaczyłam płaszcz, ciemny jak nocne niebo, śledzącego mnie mężczyzny. Nie miałam pojęcia, co złamało zaklęcie, ale byłam za to wdzięczna. - Chcesz ze mną walczyć? Chodź tu i walcz! Mój głos odbijał się echem od ścian. W ciemności zauważyłam płonące bladoniebieskie oczy. Moja głowa znów stała się ciężka, a umysł zamglony. Wkroczyła magia. Oczy płonęły wciąż i wciąż. Strach sprawił, że nie mogłam się ruszyć nawet o centymetr. To był zabójca. - Walcz ze mną! - zaskrzeczałam. Nawet ja słyszałam histerię w moim głosie; słowa brzmiały tak, jakby miały się zaraz rozpaść.

Zabójca posuwał się naprzód, cały w czerni, oprócz srebrnego paska na boku. Nie wyglądał jakby się gdzieś śpieszył. Zmusiłam się, by zrobić krok w jego stronę, pomimo magii i bólu przeszywającego plecy. Krzyk bólu, który z siebie potem wydobyłam, wzniósł się ponad budynki i gwiazdy, a następnie zmienił się eksplozję białego światła, które powaliło nas na ziemię. Nikt nie był bardziej zaskoczony niż ja. Gdy upadałam, udało mi się zobaczyć go tak, jakby nasze spotkanie odbyło się za dnia: ziarenka piasku na płaszczu, kształt nosa pod ciemną pustynną maską, wzory na zbroi. Patrzył się na mnie. - Jesteś z Mgły? – wysyczał. Skurczybyk mówił perfekcyjnym Królewskim. - Skąd? Zabójca rozejrzał się jakby kogoś szukał. Chciałam zobaczyć, kogo tak pragnie ujrzeć, ale nie odważyłam się oderwać od niego wzroku. - Kim jesteś? – zapytał, jednak zanim zdążyłam odpowiedzieć, prychnął jakieś słowo w języku brzmiącym jak uschnięte kwiaty, piękne i okropne jednocześnie. Chwilę później usunął się ze światła i zniknął w cieniu. Przez kilka minut czekałam na śmierć. Nie przyszła. Światła też nigdzie nie było widać. Usiadłam i przypomniałam sobie historie Papy: oni zawsze zabijają swoje ofiary. A on tego nie zrobił. Po prostu zniknął w cieniu. Pomimo tego nie pozwoliłam sobie poczuć się zbyt pewnie. Pewność jest użyteczna, gdy targujesz się o cenę, ale doprowadzi cię do zguby, jeśli tylko w nią uwierzysz. Może ten mężczyzna nie był zabójcą, tylko jakimś wynajętym przez Kapitana Hariri nożownikiem. Ale co w takim razie z poruszającymi się cieniami, mgłą w mojej głowie i jego oczami? Żaden z ludzi Hariri nie mógłby wykonać tej sztuczki z oczami. I mój głos zmieniający się w światło… To nie byłam ja. Ten rodzaj zaklęć ochronnych stanowił podstawy magii, a ja nawet nie poczułam jej obecności. Zaczęłam iść w stronę gospody, myśląc nad tym, co się stało i przyciskając nóż do piersi jakbym była żoną jakiegoś kupca, która nie ma pojęcia jak używać jednego cholernego kawałka metalu. Wszystko spowiła ciemność. Minutę zajęło mi zauważenie, że żadna latarnia zasilana magią nie płonie, a to spowodowało, że poczułam falę zimna w kręgosłupie. Nagle przypomniałam sobie kobietę ze sklepu, tą, która kupiła moją sukienkę. Będziesz potrzebować mojej pomocy. Gdy przyjdzie czas, nie zwlekaj.

Zatrzymałam się. Noc była cicha i spokojna. Nie słyszałam nawet hałasu nocnego targu. Nigdy nie ufałam ładnym ludziom. Ale Papa zawsze powtarzał, że czasami muszę zaufać jednej osobie, której nie chcę zaufać. ,,Po prostu o tym pamiętaj” – mawiał. Cóż, chciałam uniknąć jedynego rodzaju śmierci. Doszłam też do wniosku, że będę o tym pamiętać, wracając do sklepu z sukniami. Mama próbowała mnie nauczyć magii na dolnych pokładach, gdy tylko pojawiła się moja pierwsza miesiączka, ale okazało się, że i tak bardziej lgnę do Papy, który zawsze był lepszy w kradzieżach, skradaniu się, przekonywaniu i walce. Muszę przyznać, że do większości rzeczy miał naturalny talent. Chociaż ja, w przeciwieństwie do niego, mogłam rozpoznać magię, gdy ją zobaczyłam lub poczułam. Poszłam prosto do sklepu z sukniami, wspinając się po ogrodzeniu do dziennego marketu i skradając się po ulicach, aż nie zauważyłam znaku. Kobieta siedziała na zewnątrz i jadła miodowy placek, a latarnie oświetlały rysy jej twarzy. Wyglądała na zmęczoną. - Dobrze – powiedziała, gdy mnie zobaczyła. – Nie zwlekałaś. - To byłaś ty, prawda? To najbardziej prawdopodobna wersja i chcę się upewnić. – Zamilkłam, pocierając suche oczy. Kobieta ugryzła trochę placka. – Wcześniej. Gdy zabójca mnie zaatakował. Kobieta położyła jedzenie na udzie. - Wiesz, że według wszelkich praw powinnaś być teraz martwa. - Wiem. Ale ty mi pomogłaś, choć nie mam pojęcia dlaczego. Wzruszyła ramionami i skończyła placek. - Dlaczego nie wejdziesz do środka? Przygotuję trochę kawy. Myślę, że obie jej potrzebujemy. – Wstała i weszła do sklepu. Zawahałam się. Wciąż coś było nie tak, jej pomoc w walce z zabójcą. Targowanie też poszło za łatwo. Kobieta wychyliła głowę na ulicę. - Pochodzisz z rodziny piratów, prawda? Zmarszczyłam brwi. - Skąd wiesz? - Bo na ciebie spojrzałam. Nie martw się, nie wydam cię temu, przed którym uciekasz. - Od nikogo nie uciekam. - Pirat na pustyni? Oczywiście, że uciekasz. – Uśmiechnęła się. – Pytam, bo piraci, z którymi robię interesy, są tacy przezorni, ale zawsze robią niewłaściwe rzeczy. Weszłaś do mojego sklepu jakby to była pułapka, ale poszłaś na nocny targ, choć wiedziałaś, że śledzi cię zabójca.

Nie odpowiedziałam, bo wiedziałam, że ma rację. - Wejdź do środka, to ci pomogę. Zabrała mnie na tyły sklepu, za zasłonę i wstawiła wodę na palenisko. Para unosiła się w stronę przytłumionego światła księżyca. Usiadłam ma niskim stoliku w rogu i obserwowałam ją. Przygotowanie kawy nie zajęło jej dużo czas i nie zapytała się mnie, ile słodzę. Usadowiła się na stole przede mną. Poczekałam, aż napije się ze swojego kubka, zanim uniosłam do ust swój. - Co o nich wiesz? – zapytała. Spojrzałam na piankę w mojej kawie. - Są zatrudniani – odpowiedziałam. – Znają magię krwi. – Zamknęłam oczy. – Są jedynym rodzajem śmierci. – Poczułam się dziwnie bezpiecznie w tym małym pokoju, chciałam pójść spać. - Ananna – powiedziała, a dźwięk mojego imienia sprawił, że otworzyłam oczy. Zacisnęłam pięści. Kobieta spojrzała na mnie spod mocno wymalowanych powiek. - Skąd znasz moje imię? - Uśmiechnęła się. - A skąd wiedziałam, że byłaś na celowniku? Wiem różne rzeczy. - Tak, ale nie miałabym nic przeciwko, gdybyś powiedziała mi, skąd wiesz, że to był zabójca. Tym razem na jej twarzy pojawił się powściągliwy uśmiech. Posłałam jej gniewne spojrzenie, wzięłam kolejny łyk kawy i rozejrzałam się po pokoju, próbując znaleźć coś, czego mogłabym użyć przeciw kobiecie, ale były tam tylko suknie, bransolety i szpule materiału. Ten sklep mógłby należeć do każdego. - Walczyłam kiedyś z jednym z nich. Wygrałam. To przyciągnęło moją uwagę. Spojrzałam na nią, próbując odgadnąć czy kłamie, czy naprawdę byłą kobietą, która uciekła od jedynego rodzaju śmierci. - Nie bądź taka zaskoczona. Bez względu na to, co słyszałaś, oni są ludźmi. - Co się stało? – zapytałam. – Dlaczego ktoś próbowałby cię zabić? - A ciebie? – odcięła się. – To naprawdę nie ma teraz znaczenia. Musimy się skupić na tym, który poluje na ciebie. - Nic mi nie powiesz, prawda? - Oczywiście, że nie. Ta wiedza jest cenniejsza niż złoto. Ale pomogę ci. Choć nie zamierzam ryzykować mojego życia, by ocalić twoje, mogę zaoferować ci pomoc. Nie zdecydowałam jeszcze czy przyjąć tą ofertę, czy nie, kiedy odsunęła swój kubek i położyła ręce na stole. Na blacie pojawiły się postacie, mały człowiek w todze i dziewczyna w eleganckiej sukience.

- Nie jestem dobra w magii – powiedziałam. – Więc nie myśl, że zmierzę się z nim sama. - Ale ty już to zrobiłaś. – Kobieta nie patrzyła na mnie. – Poza tym, masz w sobie wystarczająco dużo magii. Widzę ją. - Jesteś pewna? Bo uwierz mi, próbowałam… Przysunęła swoją twarz do mojej; ugrzęzłam we mgle. Nie mogłam nic powiedzieć, w uszach mi brzęczało, powietrze uchodziło ze świstem z płuc. - Dość pewna. - W porządku. Jesteś pewna. – Głos miałam cienki i słaby, ale kobieta uśmiechnęła się i cała szarość zniknęła. Pokój znów stał się normalny. - Jutro w nocy pójdziesz na pustynię. Łatwiej ci będzie przebywać na otwartej przestrzeni. Postacie na stole poruszyły się. Szata zabójcy zatrzepotała. Dziewczyna- nie mogłam o niej myśleć jak o sobie - zrobiła kilka kroków w tyłu, włosy przysłoniły jej twarz. - Tak będzie bez mojej pomocy – powiedziała. W jednej chwili zabójca skoczył z małym mieczem w ręce, a dziewczyna upadła na ziemię. Podskoczyłam, krew pulsowała mi w uszach. Pomodliłam się w sekretnym języku Konfederacji. Kobieta uniosła brew. - Ale to się nie zdarzy. Dam ci pewną rzecz, właściwie to parę rzeczy, ale to, czym są, nie jest ważne. Podniosła ręce nad postaciami. Zmieniły się. Tym razem dziewczyna miała w ręce cztery malutkie flakoniki. Gdy szata zabójcy zaczęła trzepotać, dziewczyna rzuciła w jego stronę flakoniki, małe jak ziarenka ryżu. Wokół niego rozbłysło zielone światło i zabójca zniknął. - Gdzie on odszedł? – zapytałam. - Gdzieś, gdzie nigdy nie będzie w stanie cię śledzić. – Machnęła ręką nad stolikiem i postacie zniknęły. - Więc umrze? Kobieta wstała i podeszła do lady po drugiej stronie pokoju. Wyciągnęła z szuflady cztery małe fiolki. - Nie zadawaj tylu pytań. – Położyła fiolki na stole. – Cztery składniki, każda fiolka zawiera jeden. Rzuć je jednocześnie i wypowiedz wezwanie. Otworzą drzwi i oni go wciągną. - Jacy oni? Nie odpowiedziała. - Dlaczego ty nie możesz tego zrobić? Wręczyła mi fiolki, wszystkie mieściły się w mojej dłoni.

- Ćwicz. - Co? Nie możesz tego zrobić z powodu ćwiczeń? Kobieta spojrzała się na mnie. - Mam lepsze rzeczy do roboty niż włóczenie się za tobą po pustyni. I tak już wystarczająco ci pomogłam, wręczając cztery fiolki, bo mogłam dać dwie. Ich zawartość jest bardzo droga i rzadka. Na mojej twarzy pojawił się grymas. Wskazała na czystą część ściany, na której nie wisiały żadne suknie ani płótna materiału. - Rzuć je tam. Chcę zobaczyć czy potrafisz otworzyć portal; wezwanie jest przeznaczone tylko dla zabójców, więc nie ma obawy, że ciebie też wciągną. Och, zapomniałam, że będziesz go potrzebować. – Podeszła do lady, napisała coś na skrawku papieru, złożyła go i mi podała. Otworzyłam ją. - Nie potrafię tego przeczytać – stwierdziłam. Założyłam, że był to inny język, bo choć znałam alfabet, słowa wyglądały jak przypadkowy zbitek liter. - Powiedz to parę razy. Pisałam w Królewskim. To nie miało prawa zadziałać. Rzucanie zaklęć w nieznanym języku? Słuchanie rad pięknej kobiety z dziwnymi szarymi oczami? Chociaż, jeśli nie spróbuję, zostanę trupem. A życie odebrałby mi jedyny rodzaj śmierci. Wydukałam słowa parę razy, aż kobieta powiedziała: - Może być. Będą wiedzieli, o co ci chodzi. - Znowu ci oni. Istnieje powód, dla którego nie powiesz mi kim są? – Nie podobało mi się, że ukrywa przede mną informacje. - Nie tym powinnaś się martwić. – Kiwnęła głową w stronę pustej ściany. – Teraz powiedz wezwanie i rzuć fiolki. Pamiętaj, by zrobić to jednocześnie. Wzięłam głęboki oddech. Jeszcze raz powtórzyłam sobie w głowie słowa, a potem wzięłam zamach, wydukałam wezwanie i rzuciłam fiolki. Eksplodowały, tworząc przezroczysto-zielone światło, wystarczająco potężne, bym cofnęła się do tyłu. Poczułam podmuch powietrza i wydawało mi się, że usłyszałam buczenie, głębokie i odbijające się od zieleni. Światło rozlało się po podłodze sklepu. Po chwili ściemniało i doszło aż do drzwi. Po drugiej stronie zauważyłam mgłę. Wtedy światło zaczęło powoli zanikać, aż nie zostało nic. Podeszłam do stołu i opadłam na krzesło. Czułam się jakbym właśnie stoczyła tysiąc morskich bitew. - Teraz wiesz, dlaczego nie chcę tego robić. Otwarcie takiego portalu, jak ten, zabiera całą energię. Oparłam czoło o stolik. Drewno było zimne w porównaniu z moją skórą. - Muszę znów to zrobić. Jesteś pewna, że zadziała?

- Tak pewna jak tego, że stoję tu dokładnie przed tobą – odpowiedziała. – Wyślesz go daleko i nigdy nie wróci. Czułam bicie serca przypominające mi, ze wciąż żyję. - Sugeruję, byś znalazła sobie miejsce do spania. Odpoczywaj. Mam zaklęcie, które uchroni cię do zachodu słońca, ale ani minuty dłużej. Podniosłam głowę, wypiłam resztki kawy i podniosłam kubek tak, by spojrzeć na fusy. Nie, żebym kiedykolwiek pamiętała, co oznaczają. Zresztą, wtedy też nie miałam pojęcia. – Usatysfakcjonowana? – Nie spodobał mi się sposób, w jaki o to zapytała. Jakby po moim wyjściu miała się zacząć turlać ze śmiechu. - Może. Zaśmiała się, wręczyła nowe fiolki i kazała iść w swoją stronę. Tłumaczenie:martth Korekta: KlaudiaRyan

Rozdział 3 Opuściłam gospodę o wschodzie słońca. Cztery fiolki były schowane w mojej kieszeni, ale wyciągnęłam nóż. Nawet jeśli po części to Papa mnie w to wciągnął, wolałam nie myśleć co by było, gdyby dowiedział się, że wyszłam kompletnie nieprzygotowana. Przez długi czas szłam po piasku, wystarczająco długi, by słońce chowało się za horyzontem, a gwiazdy zaczęły świecić na nieskończonej czarnej pustce. Wiatr trzymał włosy z dala od mojej twarzy i podwinął sukienkę. Byłam tak przerażona, że dławiłam się własnym oddechem. Uczestniczyłam wcześniej w walkach, ale wtedy miałam zdecydowanie większy wybór broni. Walkach przeciwko ludziom, a nie duchom. I choć wtedy moja skóra stawała się lepka i odrętwiała, nie musiałam sobie przypominać o oddychaniu. Przeszłam już wystarczająco, by Lisirra stała się tylko łańcuchem świateł. Przez minutę chciałam po prosty odwrócić się, wyrzucić fiolki i pobiec prosto do ogrodu, by błagać o wybaczenie. Nagle poczułam leczniczy zapach. Dokładnie taki, jak poprzedniej nocy. Zatrzymałam się. Tym razem wiatr sprawił, że włosy przysłoniły mi widok. Ścisnęłam mocniej nóż, włożyłam rękę do kieszeni i czekałam. Cień wydłużył się, zawinął i rozszerzył. Odwróciłam się w poszukaniu błyszczących oczu, skrawka czarnego materiału. Nic. Dotknęłam fiolek. Świat nagle stał się zbyt duży. I wtedy się pojawił. Nie widziałam go, ale poczułam zimny oddech na karku. Odwróciłam się wyrzucając w górę piasek i wyciągając nóż z fałd sukienki. Kawałek skóry. Wyciągnęłam fiolki, zniszczyłam w dłoni i wyrzuciłam je, krew, magię i szkło w kierunku tej skóry. Wykrzyczałam wezwanie, ale słowa wciąż brzmiały niezgrabnie. Wybuchające światło było czyste i jasne, a w ciemności pustyni miało dokładnie taki sam kolor jak południowe morza. Wystrzeliło w niebo jak fontanna i przez parę sekund cała pustynia stała się zielona. I wtedy coś się stało. Światło nie pokryło piasku jak powinno. Nie zmieniło się w bramę i nie zniknęło. Po prostu zgasło, jak świeczka pomiędzy palcami Mamy, gdy mówiła mi dobranoc. Znów nastała ciemność, a zabójca

stał dokładnie naprzeciwko mnie. Jego oczy- ciemne, normalne, ani trochę niebieskie, spoglądały na mnie spod pustynnej maski. Krzyczałam. Nie miałam czasu by myśleć co będzie, jeśli magia kobiety zawiedzie. Nie miałam czasu myśleć o niczym. Po prostu krzyczałam i krzyczałam, a zabójca patrzył się na mnie z błyszczącym u boku mieczem. Błysnęła stal, a na moim prawym ramieniu pojawiła się krew. Upadłam na piasek. Rzucił się w moją stroną, więc w jednej chwili przypomniałam sobie nauki Papy i wbiłam nóż w jego nogę. Zrobił kilka chwiejnych kroków w tył próbując wyciągnąć ostrze. Wyglądał na lekko zszokowanego. Wciąż nie miałam czasu na myślenie. Znów wyskoczyłam z nożem w ręku, na co on wykonał zamaszysty ruch mieczem. W ostatniej chwili udało mi się uskoczyć, ale piasek wleciał mi do oczu. Przeturlałam się na bok i przyszło mi na myśl, że wyglądam trochę jak krab. Dotarło też do mnie, że zabójca, jak na zabójcę, porusza się dość wolno. Może jednak ta magia coś zdziałała. Albo może było mu mnie żal. W ciągu walki uczucia pojawiają się o wiele częściej niż moglibyście przypuszczać. Zabójca sięgnął do jakiegoś ciemnego miejsca w swojej zbroi, a ja rzuciłam w niego nożem nie dbając o to, gdzie dokładnie trafi. Rękojeść odbiła się od jego piersi. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. W jego oczach dostrzegłam blask i doszłam do wniosku, że się ze mnie śmieje, co sprawiło, że zamiast strachu poczułam złość. Sięgnęłam po kolejny nóż, wstałam i rozejrzałam się w poszukiwaniu czegoś, co mogłabym użyć jako broń albo odwrócenie uwagi. Nic. Nic oprócz dziwnego, oślizgłego ruchu na piasku, czarnego wśród czarnej nocy. Potem parę wąskich, białych kłów. Był dokładnie za zabójcą i zbliżał się do jego kostek, ale on wydawał się tym nie przejmować. Pewnie zbyt wiele myśli dotyczących mojego morderstwa zaprzątało mu głowę. Nigdy nie lubiłam węży. Nigdy nie wiesz, kiedy się ich spodziewać, a kiedy zobaczyłam tego, wrzasnęłam bez ostrzeżenia i rzuciłam się na niego przebijając go na wylot. Strach przerodził się w głupotę, ale ona dobrze działała na mój refleks. Ciemność wyłoniła się z piasku; wąż zadrgał parę razy i umarł. Cała noc znieruchomiała. Przysięgam, że w tamtym momencie, na świecie byliśmy tylko ja i zabójca. Po chwili powiedział coś w tym swoim piękno-okropnym języku, ale nie próbował mnie zabić. Wyciągnęłam nóż z węża i wytarłam go o brzeg sukienki. Zabójca wciąż gapił się na zwierzę jakby nigdy wcześniej takiego nie widział. Wykorzystałam ten moment na ucieczkę i zaczęłam skradać się po piasku.

- Zatrzymaj się – powiedział, a ja zamarłam, pewna, że zaraz umrę. Usłyszałam kroki. Stanął obok mnie i kiedy zmuszałam się, by odwrócić się, a następnie spojrzeć mu w oczy, zdjął maskę. W ogóle nie przypominał ducha, był normalnym człowiekiem, jak powiedziała kobieta ze sklepu. Młodszy niż oczekiwałam, ale wciąż trochę starszy ode mnie, może z pięć lat. Jego cały lewy policzek pokrywały blizny, postrzępione na krańcach, jakby w ich powstawaniu uczestniczył ogień albo magia. Poza tymi skazami był przystojny, niemal tak jak Tarrin z klanu Hariri, więc nie do końca odetchnęłam z ulgą. - Czy ty właśnie ocaliłaś moje życie? – zapytał. - Może. – Doszłam do wniosku, że w sytuacji jak ta, dwuznaczność będzie najlepszym wyjściem. - Dlaczego to zrobiłaś? Spojrzałam na martwego węża, a potem na jego pobliźnioną twarz. - Wydawało mi się, że to dobry pomysł. Zmarszczył brwi i popatrzył w niebo. Czekałam, aż wyciągnie nóż i przejedzie nim po moim gardle, ale zamiast tego usiadł koło mnie, przyciągnął kolana do klatki i ponuro popatrzył w przestrzeń. - Wolałbym, by do tego nie doszło – powiedział. - Um… przepraszam? – Obserwowałam go przez parę minut i zapytałam – Zamierzasz mnie zabić czy co? Spojrzał na mnie, a księżycowe światło zamigotało w jego oczach. Zdecydowałam, że wolę go, gdy jest zamyślony. - Nie – odpowiedział posępnie. - Och. – Ulga zalała moje ciało. Każdy przy zdrowych zmysłach odwróciłby się i pobiegł do Lisirry, ale zamiast tego znów otworzyłam usta. – Dlaczego nie? Zawahał się. - Ocaliłaś moje życie. Od węża i w ogóle. - To najgłupszy powód, jaki kiedykolwiek słyszałam. - Oczekiwałem, że będziesz za to wdzięczna. - Jestem przepełniona wdzięcznością. Po prostu twierdzę, że to głupi powód. - Tak, ale obawiam się, że mam takich więcej. – Spojrzałam na niego z rezerwą. – Muszę cię teraz chronić – powiedział szybko, jakby był tym zawstydzony. - Co? Dlaczego? - Ocaliłaś mi życie. Tak to po prostu działa. - Co działa?

Nie odpowiedział tylko potarł czoło, a ja doszłam do wniosku, że musi to być coś związanego z honorem, przysięgą albo coś w tym rodzaju. Dość głupia przysięga jak na zabójcę, ale co ja tam wiedziałam. Słyszałam o statkach w Konfederacji z naprawdę różnymi zasadami, jak na przykład o kapitanie, który dawał swojej załodze złoto za każdym razem, gdy przybywali do ziem Królewskich. Oddawał im więcej niż tym w świątyni, więc pół swojego życia spędził na uciekaniu przed Królewskimi wojskami. Na szczęście Mama i Papa nigdy nie bawili się w takie rzeczy. Od małego uczyli mnie, że honor to sprawa indywidualna. - Nie potrzebuję twojej ochrony. Jestem piratem. - Trochę daleko od oceanu. – Spojrzał na mnie kątem oka. – Poza tym, obawiam się, że jednak jej potrzebujesz. Klan Hariri oczekuje twojej śmierci. Wyślą kogoś jeszcze. - Albo powiesz im, że to zrobiłeś – powiedziałam zadowolona ze swojej przebiegłości. - Zażądają dowodu. - O cholera. – Zadrżałam. I tak byłam już w wystarczająco nieciekawej sytuacji, a teraz jeszcze to. Dowód? Dzięki bogom, że nigdy nie weszłam w tą rodzinę. Usiadłam koło niego i przez chwilę nic nie mówiliśmy. Wpadł w jakiś rodzaj transu, przez co zapach mięty roznosił się dosłownie wszędzie, a jego oczy znów lśniły błękitem. Gdy już przestałam się go bać doszłam do wniosku, że przypominają mi kolor lodowców na północnych morzach. Zaczęłam rozmyślać nad swoimi sprawami. Miałam szczęście z wężem, co do tego nie ma wątpliwości. Jeśli wysłaliby kolejnego zabójcę - a na pewno to zrobią - przydałby mi się osobisty strażnik. Jeszcze lepiej jeśli ten strażnik też będzie zabójcą. Nie miałam wielkiej ochoty przyznawać mu racji, ale chyba faktycznie potrzebowałam jego pomocy. Poza tym mogłabym razem z nim udać się na Wyspę Kości albo nawet prosto do południowych miast. Jego honor nie był moim problemem. Po kilku minutach potrząsnął głową i zamrugał parę razy, a jego oczy znów miały normalny kolor. Wyglądało to trochę tak, jakby wysłał gdzieś swoją duszę, a ona właśnie wróciła. Z magią nigdy nic nie jest pewne. - Jak twoja noga? – zapytałam. Chyba dobrze byłoby się z nim zaprzyjaźnić. - Co? - Twoja noga. Dźgnęłam cię.

Popatrzył na mnie, a potem rozłożył ręce nad ciemnym materiałem spodni. W większości przypadków nie da się zobaczyć krwi na czerni i tym razem nawet księżycowe światło nie pomogło. - Płytka rana, nic mi nie będzie. – Obrócił głowę w moją stronę. – Jak twoja ręka? - Och. – Zerknęłam na nią. Krew zdążyła już zaschnąć na skórze i szczerze mówiąc, przestała boleć gdzieś w połowie walki. – Nic, z czym nie miałabym do czynienia wcześniej. – Zamilkłam na chwilę. – W ogóle to jestem Ananna. Zawahał się. Już miałam mu powiedzieć, że nie musi mi zdradzać swojego imienia, ale odpowiedział: - Możesz mi mówić Naji. - Cieszę się, że mogę cię jakoś nazywać. – Wyglądał jakby chciał się uśmiechnąć, jego oczy pojaśniały, ale koniec końców jego twarz pozostała jak z kamienia. I wtedy wszczął się wiatr. Myślałam tylko o tym, by trzymać piasek z daleka od oczu. Naji chwycił mnie za nadgarstek i szorstko postawił na nogi. Kiedy spojrzałam w górę, serce zaczęło mi walić jak młot. Z kłębowiska piasku unoszącego się w powietrzu przenikało światło. Gdy ziarenka uderzyły w moją skórę, pozostawiły na niej złoty lśniący blask, jak opakowania drogiej farby do ciała, które czasem kradliśmy z statków kupieckich. - Klan Hariri? – zapytałam oszołomiona. Piasek wleciał mi do ust. – Tak szybko? Naji założył maskę z powrotem na twarz zostawiając tylko oczy. - Nie. Znajdź jakąś kryjówkę. - Jesteśmy na środku pustyni! Odepchnął mnie od siebie, przez co niemal upadłam. Z oczu ciekły mi łzy, a nozdrza płonęły. Wyciągnęłam nóż z sukni i przycisnęłam mocno do biodra tak, jak kiedyś nauczył mnie Papa. Nie miałam powodów, by chować się za jakimś drzewkiem. Ja i moi ludzie się nie ukrywają. Nagle z kłębowiska piasku i światła wyłoniła się postać: kobieta w pofalowanej sukni. Coś w niej, jej sposób poruszania się, wydawało się znajome… To była kobieta ze sklepu. Wyglądała na jeszcze bardziej doskonałą i piękną, niż pamiętałam. Jej włosy zostały upięte ciemnymi wstążkami, a skóra lśniła tym samym blaskiem co piasek. Jej wyblakłe oczy wyglądały jak kamienie. Próbowałam

coś z siebie wydusić, powiedzieć, że Naji nie był już wrogiem, ale spojrzała na mnie i tym samym unieruchomiła. - Ty – powiedziała. – Dlaczego nie jesteś martwa? - Co? – Ledwo wydobyłam z siebie szept. Poczułam jak fala złości i zmieszania przepływa przez moje ciało. Kobieta objęła wzrokiem pustynię. - Powinnam była wiedzieć, że nie warto wysyłać tu szczura wodnego. – Patrzyła się na mnie. – Ale miałaś potencjał. Naprawdę myślałam, że to zadziała. Dotarło do mnie, że ta kobieta mnie wykorzystała - nie miałam tylko pojęcia jak. Znienawidziłam się za to, że jej zaufałam i na to pozwoliłam. Wyciągnęłam przed siebie nóż, lecz ona podniosła jedną rękę i poleciałam do tyłu. Wylądowałam na tyle twardo, by wyleciało ze mnie całe powietrze, jednak wtedy Naji znów postawił mnie na nogi. Przycisnął usta do mojego ucha i wyszeptał: - Jeśli tak chcesz walczyć, weź to. – Wsunął mi w rękę chropowaty, suchy i tak potężny przedmiot, że nawet ja rozpoznałam w nim magię. - Zabójca – wysyczała. Mężczyzna sięgnął po swój miecz, ale nie rzucił go w jej kierunku. Zamiast tego chwycił garść ciemnego pyłu i cisnął go w jaśniejący piasek. Pustynię znów przykrył mrok. Krzyk kobiety rozbrzmiewał w ciemności, kiedy jej sylwetka zaatakowała jego. Mrugałam intensywnie, pragnąć, by oczy jak najszybciej się przystosowały. Kiedy wreszcie tak się stało, pierwsze co zauważyłam, to krzyżujące się ostrza kobiety i Najiego. Przyjrzałam się amuletowi, który mi wręczył. Był to naszyjnik złożony z wysuszonych liści winorośli i płatków kwiatów na wąskim kawałku skóry. Gdy go założyłam, natychmiast poczułam się chroniona, niedostępna. Bezpieczna. Cholerny idiota! Tak wziął sobie do serca tą idiotyczną przysięgę chronienia mnie, że teraz walczył kompletnie bez ochrony. Amulet musiał zatrzymać magię z wcześniej – tę, którą próbowałam wepchnąć go do portalu. Więc jeśli kobieta spróbowałaby czegoś takiego, wtedy udałoby jej się to. Wiedziałam, że lepiej nie wskakiwać w środek walki, więc zamiast tego, ukryłam się za nią w piasku. Gdy uderzyła Najiego w plecy magią i przygotowywała się na kolejny cios, zaatakowałam zagłębiając nóż w jej łopatce. Zawyła, a następnie obróciła się w moją stronę. Z jej rany sączyło się światło i parę kropelek poleciało na moją twarz. Zamarłam, niepewna co powinnam zrobić z piękną kobietą, która nie krwawi krwią.

Sekundę później znów zrobiła ten swój ruch ręką, ale tym razem zostałam na miejscu. Kilka chwil przed tym jak uświadomiła sobie, że mój sekret spoczywa na szyi, wbiłam ostrze w jej brzuch, a światło popłynęło na piasek i materiał mojej sukienki. Jakieś ręce pociągnęły mnie w tył. Naji. Powiedział coś w swoim języku i niebo otworzyło się, a gwiazdy zniknęły w ciemność. Owinął sobie moją rękę wokół szyi i przycisnął tak mocno, że mogłam poczuć jego oddech na karku. Wszystkie wiatry ze świata wiały w stronę dziury. Słyszałam krzyk kobiety, gdy unosiła się, jej światło zamieniało się w gwiazdy, a ona sama po chwili zniknęła. Dziura sama się załatała. Kiedy zabójca mnie puścił, wyczerpana upadłam na piasek. Po chwili przewróciłam się na plecy i obserwowałam niebo. Światło z gwiazd oślepiało. - Kim ona była? – zapytałam. - Wstań. Nie możemy tu zostać. Nie jest bezpiecznie. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – odcięłam się, po czym wstałam. Pomimo tego, że kobieta zniknęła, wciąż się trzęsłam. Jej światło nadal znajdowało się na moich ubraniach, skórze i nożu, ale blask już zanikał. Naji sięgnął po naszyjnik, a ja czułam jego dotyk na długo po tym, jak schował go w swoim płaszczu. - Więc? - Jest z Innoświata. Ścigała mnie od jakiegoś czasu. Spojrzałam na niego. - Istnieje coś takiego? To coś jak lodowe wyspy? Obrócił głowę w stronę ciemności. Wciąż miał założoną maskę. - Nie. Nie jak lodowe wyspy. Czekałam na wyjaśnienie. Westchnął. - To świat umiejscowiony tuż nad naszym. Niektórzy nazywają go Mgłą. - Och, oczywiście, to wszystko wyjaśnia. – Przypomniałam sobie jednak, jak kobieta odmówiła odpowiedzi na pytanie, gdzie zielony portal zaprowadzi Najiego. Gdzieś. - Opowiem ci później. Musimy się stąd zmyć zanim przyjdą opady. Uznałam, że opady oznaczają przedobrzenie magii. Nawet ja czułam dreszcze w miejscu, gdzie użyto jej w zbyt dużej ilości naraz. Mama opowiadała mi historie o tym jak to cię zmienia, że w sumie magia to tak naprawdę zmiany w czystej postaci. Mówiła, że znała wiedźmę, która zmieniła się w drzewo z granatami po tym, jak próbowała ożywić swojego

męża. A ja widziałam sztormy pojawiające się w wodnych bitwach, gdy używała magii. Naji odwrócił się, płaszcz zatrzepotał wokół jego nóg. Poszedł w kierunku miasta. Powietrze było tak przepełnione magią, że piasek zmieniał się w postacie i figury. Mimo dreszczy podążyłam za nim. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 4 Szliśmy na tyle długo, by miasto zaczęło się robić coraz większe i jaśniejsze. Naji się nie odzywał, a ja starałam się myśleć o rzeczach, o które mogłabym go zapytać, ale mało co przychodziło mi do głowy. Na szczęście wędrówka chroniła mnie przez chłodem pustyni. Naji zatrzymał się tuż przed główną bramą, jego płaszcz trzepotał i rzucał długi cień na piasek. Po chwili zdjął maskę i odwrócił się w moją stronę. Wyglądał tak, jakby brał udział w walce: krew na twarzy, poszarpane ubrania, rysy na broni. Chociaż ja pewnie nie prezentowałam się o wiele lepiej. - Czy zostawiłaś coś w twoim pokoju w gospodzie? - zapytał. - Co? - Gospoda Pustynnego Światła. - Kiwnął głową w stronę miasta. - Tam gdzie się zatrzymałaś. - Skąd... Och. - Zmarszczyłam brwi zastanawiając się czy kiedyś obserwował mnie przez otwarte okno. - Kilka zapasowych ubrań. - Chyba lepiej nie było mu mówić o pieniądzach. - Dlaczego pytasz? Na jego twarzy pojawiło się pełne skupienie. - Muszę cię chronić i obawiam się, że nie możesz już tam zostać. Moglibyśmy wynająć pokój w strefie przyjemności. Wiedziałam jak to się skończy. Wynajmiemy ten pokój, a recepcjonista weźmie mnie albo za prostytutkę, albo za jego dziewczynę, albo Kaol jeszcze wie za co. Nie to, żebym wyglądała jak czyjaś dziewczyna, ale wiecie - nie zadawałby za wiele pytań. Gdybym była jakimś zwykłym uciekinierem, byłaby to świetna kryjówka, bo nikt tam nigdy nie patrzy nikomu w oczy. Niestety, strefa przyjemności należała do tych części miasta, w których najczęściej można spotkać moich rodziców - lub co gorsza - członków załogi Kapitana Hariri. O ile moi rodzice wciąż byli w mieście. Ta myśl sprawiła, że posmutniałam. Odwróciłam się od Najiego, by nie mógł zobaczyć wyrazu mojej twarzy. - Weź swoje rzeczy. Poczekam na ciebie w alejce koło gospody. - Zaczął znikać w cieniu, dokładnie jak wtedy gdy po raz pierwszy mnie zaatakował. Dokładnie jak w historiach. Gdy niemal przestał być widoczny, zmaterializował się przede mną. - Czego chcesz? - warknęłam.

- Dać ci ostrzeżenie. Nie myśl, że będziesz mogła wymknąć się tylnym wyjściem. Dowiem się. - Co?! Nie zamierzałam się wymykać! - Wyśledzę cię i jeśli będzie to konieczne, zwiążę. - Naprawdę? - Byłam trochę wkurzona, bo nie zrobiłam nic, przez co mógłby sądzić, że zamierzam uciec. I nie zrobiłabym, póki Haririsowie by mnie ścigali. - Więc dlaczego jeszcze tego nie zrobiłeś? Nie związałeś? - Bo to okrutne. Zamurowało mnie. Kopnęłam piasek, na co on wywrócił oczami. Po paru minutach przeszłam sama przez bramę pustyni, ale udało mi się złapać go kątem oka. Mój pokój wyglądał dokładnie tak jak go zostawiłam: zapasowe sukienki powieszone na oparciu sofy, a pieniądze schowane pod luźną deską podłogi. Było tak jakbym po prostu udała się na nocny targ, a nie walczyła z jakąś istotą z mgły i załatwiła sobie ochroniarza-zabójcę. Naji czekał na mnie w alejce. Nie stał w cieniu, ale znów zakrył twarz maską. Wyglądał z lekka przerażająco, ale przynajmniej jego oczy już się nie świeciły. - Za bardzo zwracasz na siebie uwagę - powiedziałam wręczając mu jedną z moich sukienek. - Masz, weź to. Nie wziął. - Robię to o wiele dłużej niż... - Wątpię. Poza tym, do tej pory zawsze pracowałeś sam, prawda? Mogłeś ukrywać się w cieniu i nie było problemu. Ale teraz masz mnie i musisz się zachowywać jak normalna osoba. - Przycisnęłam sukienkę do jego brzucha i tym razem delikatnie jej dotknął. - Co to? - Jedna z moich sukienek. Nie mam ochoty nosić jej przez całą drogę do strefy przyjemności. A teraz zdejmij tą maskę i zachowuj tak, jakbyś miał prawo tu być. Spojrzał na mnie, a światło ulicy padało na blizny, których nie zdołała ukryć maska. Po kilku sekundach udał się w stronę cienia. Zaklęłam po cichu. Naji zniknął, a otaczające mnie cienie były płaskie i nieruchome. Ułożyłam sukienki i wyszłam na ulicę, na której stało jedynie kilka sprzedawców z wyłożonym towarem. Kiwnęłam głową w ich stronę, jakby całkowicie normalne było dla mnie spacerowanie w samotności na kilka godzin przed świtem. Dotarłam do strefy przyjemności, gdy niebo stało się szare, a następnie weszłam w alejkę i czekałam.

Naji zmaterializował się przy mnie parę chwil później. - I co teraz? Tak w ogóle powinnam cie uprzedzić, że moi rodzice wciąż mogą się tu gdzieś kręcić. Oczywiście nie o tej godzinie, ale wiesz. - Twoi rodzice? - Zdjął maskę. - Tak, moi rodzice. Kaol, nie wiedziałeś? - Oczywiście, że nie. - Miałam na myśli to, dlaczego cię zatrudnili, dlaczego Haririsowie... - Nie wprowadzono mnie w szczegóły - przerwał mi. - Dano mi jedynie potrzebne informacje do zaklęć. Powinniśmy znaleźć jakieś miejsce zanim wstanie słońce. Potrzebujesz odpoczynku. - Czy to część twojej ochrony? Upewnienie się, że prześpię wystarczającą ilość godzin? Nie odpowiedział, po prostu wyszedł na ulicę. Miałam nadzieję, że zapłaci za pokój, bym mogła oszczędzić pieniądze na później. To właśnie powiedziałby mi Papa. Naji odwrócił się zirytowany, jakbym była jakimś dzieckiem, którego musi pilnować. Po chwili dołączyłam do niego. Strefę przyjemności zajmowali głównie pijacy próbujący znaleźć drogę do domu, więc nikt nie zaszczycił nas spojrzeniem. Szliśmy około dziesięciu minut, gdy Naji przemówił: - Dlaczego twoi rodzice mieliby tu być? Zerknęłam na niego, ale patrzył się prosto przed siebie. Wyglądało to trochę tak, jakby nie chciał, by ktokolwiek widział, że ze sobą rozmawiamy. - Są piratami, już ci to mówiłam. - Powiedziałaś, że byli. Byliśmy na tyle blisko wybrzeża, że czułam w powietrzu sól. Żołądek ścisnął mi się z tęsknoty, nie tyle jednak z powodu łodzi Papy, co samego oceanu. - Dorastałam na pirackim statku. Plądrowanie i rabowanie to moje główne umiejętności. - Jak czarująco. Czy twoi rodzice zabraliby cię z powrotem do siebie gdyby cię znaleźli? - Nie brzmiał zbyt optymistycznie, gdy o to pytał. - A co jeśli tak? Co wtedy stałoby się z tobą? Naprawdę musisz być moim cieniem tylko z powodu jakiejś głupiej przysięgi... - Wyraz jego twarzy sprawił, że zamilkłam. - Nie mów o rzeczach, o których nie masz pojęcia. - Jego głos był niski i groźny. - Chodź, Gospoda Cienia Węża już niedaleko. Znałam ją, ale już nic więcej nie powiedziałam. Żadne miejsce w strefie przyjemności nie miało wysokiego standardu, ale to osiągnęło status wybitnego. Plus był taki, że rodzice zazwyczaj jej unikali, gdy przypływali do

miasta. Słyszałam, że parę prostytutek ma tam swoją siedzibę, więc raczej nie wpadnę tam na nikogo, kogo znam. Chociaż jeśli Kapitan Hariri wysłał tam swoich ludzi... Strach powoli zaczął przeszywać moje myśli, więc zerknęłam na Najiego, jego maskę, broń, ciemne ubrania i zastanowiłam się czy znów będę potrzebować jego ochrony. Wszyscy sprzedawcy rozłożyli już swoje towary. I skoro była to strefa przyjemności, paru mężczyzn chodziło od jednego do drugiego szukając miejsca, gdzie mogliby przespać swoje pijaństwo. Większość z nich odwracała wzrok, kiedy przechodziliśmy koło nich, ale wciąż słyszałam ich bełkot. Nagle Naji podniósł rękę i z powrotem założył maskę. Nie zatrzymał się, ale i tak gwałtowność tego ruchu wprawiła mnie w stan gotowości. - Co się stało? - zapytałam, na co on zerknął na mnie kątem oka. - Jeszcze chwila i będziemy. - To nie odpowiedź na moje pytanie. - Nie jesteś w niebezpieczeństwie. - Dlaczego założyłeś maskę? Jego oczy stały się ciemniejsze, gdy odwrócił się i zaczął iść szybszym, bardziej zamaszystym krokiem. Westchnęłam zirytowana i po chwili zwolniłam. Zerknął na mnie przez ramię. - Co? - zapytałam. - Powiedziałeś, że nie jestem w niebezpieczeństwie. Nagle usłyszeliśmy salwy śmiechu pochodzące z jednej z tych zacienionych, wąskich alejek Lisirran, które wyglądają jak rysy oddzielające dwie części budynku. Kilka chwil później z cienia wyłonił stary Królewski żeglarz. Pochylił się, zaśmiał głośno i powiedział: - No, i to jest coś, czego nigdy nie spodziewałbym się zobaczyć. Mała dziewczynka kłóci się z zabójcą. Znowu się zaśmiał (co przypominało mi trochę charczenie wielbłąda) i wziął długi łyk z butelki. - Nie jestem małą dziewczynką - powiedziałam. Naji tylko na niego spojrzał, ale zauważyłam, że trzyma dłoń na rękojeści miecza. Podążyłam za nim, choć nie przejęłam się zbytnio pijaczyną. Zresztą, co innego mogłoby mnie tu spotkać? - Dlaczego nosisz tą maskę? - zawołał za nami mężczyzna. - Wiesz, że nie jesteś na pustyni. Naji wciąż uparcie szedł przed siebie. Zauważyłam, że zostałam trochę z tyłu, bo chciałam zobaczyć co zrobi. Gdy całe życie spędza się z piratami to potrafi się wyczuć zapach bójki w powietrzu.

- Nie zamierzasz mi odpowiedzieć? - Tym razem mężczyzna go dogonił. - Czy może historie o tym, że obcinają wam języki są prawdziwe? - Chwycił Najiego za przedramię. Sekundę później pijak leżał na ziemi, but mojego towarzysza był przyciśnięty do jego klatki piersiowej, a jego miecz do gardła. Musiałam przyznać, że mnie zaskoczył. - Nie. Nie są. Od tego momentu tłum zaczął się przerzedzać. Pijacy, żeglarze, zaspane prostytutki. Paru z nich zerkało na Najiego, na co on odpowiadał spojrzeniem błyszczących oczu. To oni zawsze pierwsi odwracali wzrok. Nagle pijak wysunął się spod stopy Najiego, chwycił go za kostkę i pociągnął. Naji zachwiał się, ale w ostatniej chwili złapał równowagę. Nawet jeśli większość ludzi potrafiłaby to zrobić i tak byłam pod wrażeniem. I wtedy poczułam coś zimnego przy szyi. - O cholera - powiedziałam upuszczając sukienki. - Poderżnę gardło twojej małej przyjaciółce, jak ci się to podoba? - Ręce mu się trzęsły, a oddech cuchnął, ale ja i tak stałam jak na baczność, czując, jak serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Ekscytacja z obserwowania walki została zastąpiona przez strach z wzięcia udziału w jednej. Nie byłam już świadoma tłumu - jedyne rzeczy, jakie się wtedy liczyły to świecące oczy Najiego, chłód noża i pijak przyciskający swoje ciało do mojego. Mój towarzysz zrobił krok w przód. Nóż zagłębił się w skórę. - Nie ruszaj się! - zaskrzeczałam. - Proszę, zabijesz mnie! - Starałam się, by mój głos brzmiał jak najbardziej histerycznie, by mężczyzna nie zauważył jak sięgam do fałd sukienki. - Ach, nie pomożesz jej? - zapytał. - Masz nadzieję znaleźć kogoś ładniejszego? Wbiłam nóż w jego bok. Mężczyzna zawył i puścił mnie. Gdy podbiegałam do Najiego, powiedziałam mu: - Mówiłam, że nie potrzebuję twojej pomocy. W odpowiedzi tylko na mnie spojrzał. Po chwili podszedł do pijaka, który zwijał się na ulicy z ręką przyciśniętą do brzucha, przez którą sączyła się czerwień. Tłum znów zaczął szeptać. Naji pochylił się i zanurzył palce w jego krwi. Mężczyzna wydał z siebie niski, przerażony skowyt. Mój towarzysz zaczął cicho śpiewać. Tłum powoli się rozchodził, ich szepty zmieniły się w bełkot. Oczy Najiego błysnęły błękitem. Pijak westchnął i zamknął oczy, a na ulicy zapanowała całkowita cisza. Naji sięgnął po moje sukienki i nóż, a następnie mi je wręczył.

- Chodź - powiedział i chwycił mnie za ramię. Tłum się przed nami rozstąpił. - Co zrobiłeś temu człowiekowi? – zapytałam, próbując uwolnić się z jego uścisku, ale nie puszczał. - Oddzieliłeś duszę od jego ciała? Dlaczego nie zabiłeś go normalnie? - W ogóle go nie zabiłem - odwarknął. - Obudzi się za jakąś godzinę. Resztę drogi przeszliśmy w ciszy. Moja szyja wciąż trochę krwawiła w miejscu, gdzie przyciśnięto do niej nóż. Rozcierałam ją i patrzyłam na Najiego zastanawiając się nad tym co zrobił. Gdy dotarliśmy do gospody, w holu znajdowały się jedynie dwie prostytutki i mężczyzna, którego uznałam za pirata, choć miał na sobie arystokratyczne ubranie. Kiedy Naji wszedł wszyscy troje poszli do swoich pokoi bez słowa, a sam recepcjonista trząsł się, gdy mój towarzysz powiedział mu, że chce pokój. Poza tym, cały czas spoglądał na mnie przerażonym wzrokiem. Zastanawiałam się czy to dlatego, że słyszał o walce, czy po prostu bał się zabójców. - A... a pani? - wyjąkał. - Czy dla niej będzie osobny pokój? - Chciałam się roześmiać, gdy usłyszałam jak nazywa mnie panią, kiedy miałam krew na mojej sukience i rękach. - Nie - odpowiedział Naji. - Zostanie ze mną. - Recepcjonista zbladł, jakby mężczyzna właśnie wywołał ducha jego zmarłej matki albo coś w tym stylu. Kiedy próbował wręczyć mu klucze do pokoju, ręka tak mu się trzęsła, że je upuścił. Momentalnie przestało mi być wesoło, bo dotarło do mnie, że tak zawsze będą się zachowywać ludzie, gdy Naji będzie w pobliżu. Może gdyby Tarrin spotkał jakąś ładną dziewczynę, zapomniałby o całej sprawie, a wtedy ja mogłabym uwolnić się od Najiego. Wiecie, nadzieja umiera ostatnia. Naji zakończył transakcję i udał się w kierunku schodów. Zanim do niego dołączyłam, pochyliłam się w stronę recepcjonisty i powiedziałam: - Nie martw się, niedługo znów mnie zobaczysz. Mężczyzna spoglądał to na mnie, to na zabójcę, który zaczynał się powoli irytować. - Nic mi nie zrobi - dodałam, ale on pokręcił głową i wyszeptał. – Uciekaj. Odejdź. Widziałem już takich typów i to, co robią niewinnym dziewczynom, takim jak ty. Zastanawiałam się, dlaczego ten człowiek uznał mnie za niewinną. Bo nie byłam ładna? Doszłam do wniosku, że moje uspokajanie go nic nie da. - Nie musisz dbać o moją dobrą reputację - powiedział Naji, gdy byliśmy już poza zasięgiem recepcjonisty. - Nie mam takiej.

- Och, wybacz. Mam się zachowywać jak twój więzień czy coś w tym rodzaju? Wysłać mu wiadomość, że potrzebuję pomocy? - Proszę nie rób tego. - A tak w ogóle, co on myślał, że mi zrobisz? Otworzył drzwi do pokoju. Był mniejszy niż w mojej poprzedniej gospodzie i nawet nie w połowie tak czysty. Pomyślałam o tych wszystkich łajdakach Konfederacji, którzy się przewinęli przez to miejsce i zadrżałam. Poza tym, stało tam tylko jedno łóżko. - Prawdopodobnie coś z magią krwi - odpowiedział. Nagle przypomniały mi się historie, w których morał zawsze był jeden: nie zadzieraj z magią krwi. Nawet Mama mnie przed nią ostrzegała. - Możesz spać na łóżku. A nawet powinnaś. - Spojrzał na mnie jakby oczekiwał, że będę się z nim kłócić , a gdy tego nie zrobiłam, dodał - I nie, to nie z powodu przysięgi, tylko dlatego, że będę cię musiał w nocy obudzić. - Po co? – Potrzebuję parę rzeczy, po które pójdziesz, bym potem mógł zdecydować, co dalej. Nie wyjaśnił dokładnie co, więc uznałam, że powinnam się po prostu cieszyć kolejnym dniem życia. Byłam okropnie zmęczona i dotarło to do mnie dopiero, gdy weszliśmy do pokoju. Zawsze po morskich bitwach regenerowałam się całymi dniami, więc po chwili padłam na łóżko i jak przystało na każdego dobrego pirata, zasnęłam natychmiast. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 5 Przespałam całą noc. Gdy się obudziłam, wszystko bolało mnie tak bardzo, że ledwo byłam w stanie podnieść się z łóżka. Naji siedział w kącie, oczy mu błyszczały. Zamachałam mu parę razy przed twarzą, a kiedy nawet nie mrugnął, przebrałam się w świeżą sukienkę i umiejscowiłam sakiewkę z pieniędzmi w jej fałdach. To, że mnie chronił, nie oznaczało, że mnie nie okradnie. Potem usiadłam na skraju łóżka i czekałam. Kiedy po kilku minutach wciąż nie wyrwał się ze swojego transu, krzyknęłam: - Hej! Gdybym spróbowała się teraz wymknąć, pewnie by mi się udało, nie sądzisz? Zadziałało. Blask zniknął z jego oczu, a on wstał, jakby kompletnie nic się wczoraj nie stało. - Nie. - zdjął swój płaszcz i miecz gdy spałam. Zauważyłam, że jego ręce były pokryte dziwnymi, wijącymi się tatuażami, w tym samym kolorze, co jego oczy, gdy wpadał w ten swój dziwny trans. Choć widział, że im się przyglądam, nic nie powiedział. Po chwili podszedł do starego wyniszczonego biurka, na którym powiesił swój płaszcz i zaczął go przeszukiwać. - Jestem głodna. - A ja jestem pewien, że dadzą ci coś na dole. - Nie mam pieniędzy. - Nonsens. - Zerknął na mnie przez ramię. Ciemne kosmyki opadły mu na czoło, a ja poczułam się niesamowicie głupio, że zwróciłam na to taką uwagę. – W sukni masz ukrytą pełną sakwę prasowanej miedzi. Natychmiast zapomniałam o włosach. - Skąd wiesz? Uśmiechnął się i dotknął ręką piersi, tak jak ludzie pustyni, gdy nie chcą udzielić odpowiedzi na pytanie, które im zadałeś. - Chciałbym, żebyś poszła dziś na nocny targ. Dam ci pieniądze, ale oczekuję też, że wrócisz ze wszystkim, o co poproszę. Pamiętaj też o tym, że zwiążę cię, jeśli uznam to za konieczne. Spojrzałam na niego gniewnie. - A sam nie możesz iść? - Nikt mi niczego nie sprzeda. - Nie patrzył na mnie gdy to mówił. Znów poczułam to dziwne uczucie w brzuchu, dokładnie takie jak wtedy, gdy

spotkaliśmy tego recepcjonistę i gdy widziałam jak Naji używał magii krwi na ulicy. - Co dokładnie zamierzasz zrobić? Z tymi, no, rzeczami z... - Nic, co miałoby cię zranić. Wyciągnął prasowane metale, złoto i srebro, warte o wiele więcej niż to, co miałam w kieszeni. Zrobiłam krok w przód, by zobaczyć skąd je wyciąga, ale spojrzał na mnie tak, że momentalnie zamarłam. - A co z kobietą z Mgły? - zapytałam. - Nie sądzisz, że będzie mnie dalej ścigać? - Nie. - Jednak w jego głosie pojawiło się zawahanie, jakby coś przede mną ukrywał. - Naprawdę myślisz, że znów nie spróbuje? - Ona nie. - Ale ktoś inny już tak. Przeczesał ręką włosy. - Nie będą cię ścigać. - Już to robili. - Nie, wtedy po prostu weszłaś im w drogę. To nie to samo. Spojrzałam się na niego zastanawiając się, czy uświadomić go, że nie zrozumiałam sensu jego słów. Już miałam się odezwać, gdy odwrócił się i powiedział: - Idź schodami i poproś recepcjonistę o papier i atrament. - Nie musisz tego zapisywać. Zapamiętam. – Puknęłam się w skroń. Kiedy się nie poruszyłam, zerknął na mnie zirytowany, więc zrobiłam to o co prosił. Był to inny mężczyzna niż ten, który próbował przekonać mnie do ucieczki. Szkoda. Chciałam trochę pocieszyć tego biednego człowieka, albo przynajmniej zobaczyć wyraz jego twarzy, kiedy zobaczyłby, że nie byłam martwa. Recepcjonista dał mi to, o co poprosiłam bez większego zainteresowania, ale uprzedził, że jeśli nie oddam atramentu, osobiście się po niego pofatyguje. Machnęłam mu ręką na znak, że rozumiem i pognałam z powrotem po schodach. Nagle poczułam zapach jedzenia niosący się z kuchni: ostry, ciepły i bogaty. Nie przeszkodził mi on jednak w wędrówce do naszego pokoju. Im szybciej Naji napisałby tą swoją listę, tym szybciej ja mogłabym coś zjeść. Niestety, wbrew moim oczekiwaniom nie spieszył się. Używał specjalnego gęsiego pióra, długiego, cienkiego i tak czarnego, że mógłby chyba

wyssać kolor nawet z tęczy. Usiadłam na łóżku, podczas gdy on kompletował swoją listę, kręcąc głową i mamrocząc do siebie. - Jestem głodna - powiedziałam. - Ja też. Ale w tym momencie są rzeczy ważniejsze od naszych apetytów. - Odsunął od siebie kartkę, a następnie przycisnął ją do ściany i dopisał jeszcze jedną rzecz. - Masz. To powinno być wszystko. Zeskoczyłam z łóżka, wyrwałam kartkę z jego dłoni i przestudiowałam jego kanciaste i nierówne pismo. Wszystko zostało napisane w Królewskim i większość listy stanowiły rośliny. Płatki róży, ruta, wysuszone winorośle. Rzeczy używane w magii. - Potrafisz czytać. - Oczywiście, że tak. Złożyłam kartkę i wsunęłam ją do kieszeni. - W sumie to po co miałbyś dawać mi listę, jeśli nie umiałabym jej przeczytać? - Mogłabyś dać ją sprzedawcom. - Jak sprytnie. Tyle, że ja zapłaciłabym za yirrus mokradłowy, cokolwiek to jest, a oni daliby mi jakieś chwasty z parku. - Pokręciłam głową. - Powiedz mi lepiej, jak zbierałeś zapasy zanim mnie poznałeś. - Nie kupowałem ich na targu nocnym. Pozwoliłam mu mieć ostatnie słowo, bo byłam tak głodna, że ledwo myślałam. Położyłam dłoń na gałce i już niemal otworzyłam drzwi, gdy zagrzmiał: - Czekaj! - Jakby grupa Królewkich marynarzy miała wedrzeć się przez te drzwi, gdy tylko bym je uchyliła. Zamarłam, wszystkie moje bolące mięśnie się napięły. Ale Naji tylko dotknął ręką czoła i podszedł do mnie. - Klątwy i ciemność. Co do cholery jest z tobą nie tak? - Sięgnął do szaty, wyjął amulet, który nosiłam podczas bitwy i rzucił go w moją stronę. W momencie, w którym przedmiot znalazł się w moich rękach, Naji wyprostował się. - Mam nadzieję, że to je odstraszy - wymamrotał bardziej do powietrza w pokoju niż do mnie. - O czym ty mówisz? - Załóż amulet. - Wskazał palcem na moją klatkę. - I noś go cały czas. - Po co? - Dla ochrony. - Wiem do czego służy. Bardziej interesuj mnie przed czym ma mnie chronić. Spojrzał na mnie groźnie.

- Prawdopodobnie przed niczym, ale nie podoba mi się pomysł wysyłania cię samej. - Wysłałeś mnie na dół. - To co innego. Wciąż byłaś w budynku. - I co z tego? Potrafisz patrzeć przez ściany czy co? Co jeśli ktoś by mnie porwał, gdy recepcjonista by nie patrzył? - Nikt nie zamierzał cię porywać. - Ale teraz, na targu nocnym, już tak? - Prawdopodobnie nie. - To po co mi ta ochrona? - Przestań zadawać pytania! - wrzasnął. - Myślałem, że byłaś głodna! - Jestem głodna! Po prostu chcę mieć pewność, że nie wchodzę do jaskini lwa. Naji zamknął oczy i potarł czoło. - Nie wchodzisz do żadnej jaskini lwa. Tak długo, jak przysięgniesz mi, że nie zdejmiesz tego amuletu, będziesz bezpieczna. Spojrzałam się na niego. - Nie przysięgam. Ale obiecuję. - założyłam amulet i w tym samym momencie poczułam się bezpieczna. Chwilę później, zanim Naji mógłby jeszcze cokolwiek dodać, stałam przed drzwiami kuchni. Targ nocny w strefie przyjemności był o wiele większy niż ten, przy którym niemal zabił mnie Naji. Domy publiczne ciągnęły się przez całą drogę do portu, przy którym cumowało wystarczająco dużo statków, bym nie była w stanie dojrzeć jasnego światła gwiazd. Na ulicy tłoczyło się tylu sprzedawców, ile chwastów w parku i każdy z nich nawoływał mnie, bym kupiła jego amulet, klątwę lub eliksir miłości. Ignorowałam ich wszystkich. Zebranie większości rzeczy z listy Najiego zajęło mi mniej czasu niż oczekiwałam. Te rośliny, które rozpoznałam - sproszkowana echinacea, płatki róży, korzeń hiacynta - kupiłam jako pierwsze i od różnych sprzedawców, by żaden nie mógł domyślić się jakiej klątwy będę używać. Potem zostały rzeczy dziwne, ja na przykład kwiat umanu. Nigdy o takim nie słyszałam i jak się później okazało, był niezwykle rzadki i niezwykle drogi, bo rósł jedynie w południowej części Qilar. Musiałam o niego pytać pięciu różnych sprzedawców i ostatecznie zostałam wysłana do starego, pomarszczonego mężczyzny sprzedającego krew wężów. - Po co ci taki chwast? - zapytał. - Do magii.

- Nie pyskuj mi tu dziewczyno - odpowiedział, ale sięgnął pod stół i parę sekund później na stole pojawiła się roślina przypominająca mi trochę ciało owinięte w całun pogrzebowy. Nie wyglądał jak żaden znany mi kwiat, z powykręcaną, drewnianą łodygą, całą zdeformowaną i groteskową, i długimi, fruwającymi, białymi płatkami. - Obchodź się z tym ostrożnie - powiedział stary mężczyzna. - Wezwiesz duchy, jeśli nie będziesz uważać. Podziękowałam mu uprzejmie i schowałam kwiat umanu do torby, by nie musieć znów na niego patrzeć. Na liście była jeszcze jedna rzadka roślina, którą rozpoznałam: le'ki. Mama używała jej do zaklęć, które pomagały nam znaleźć najlepszy statek kupiecki. Zastanawiałam się, czy mogę ją znaleźć na targach przy wybrzeżu i miałam rację. Pierwszy sprzedawca miał jej pół cala, wysuszonej i sproszkowanej, jak kazał Naji. I choć on chciał tylko jedną czwartą cala, wzięłam wszystko, bo przypominała mi dom, ten morski, słony zapach i opalizujący, różowy blask, jak środek muszli. Unikałam trochę zejścia do portu, ale gdy już się tam znalazłam, nie chciałam odchodzić. Miałam wszystko oprócz yirrusu mokradłowego, a nie było nawet północy, więc poszłam przed siebie, z dala od świateł miasta, z dala od jego granic. Kołysające się na wodzie łodzie wydawały ten pusty, uspokajający dźwięk. Nie spotkałam nikogo oprócz strażnika, ale on i tak nie zaszczycił mnie spojrzeniem. Jedna osoba i tak nie jest w stanie ukraść łodzi. Usiadłam na pomoście z zapasami na udzie i zaczęłam obserwować ocean. Mama zawsze mówiła, że morze ma swój własny umysł, ale nigdy nie będę w stanie tego poczuć tak jak ona. Kochałam ocean, nie zrozumcie mnie źle, ale dla mnie i dla Papy to była tylko woda, ogromna i piękna, silna i większa niż cokolwiek na całym świecie. Nigdy nie była jednak czymś, z czym mogłabym porozmawiać o swoich problemach. Kiedy byłam młodsza, wstawałam wcześniej i wdrapywałam się na takielunek, by oglądać jak Mama używa magii. Czasami pływała nago, a fale opływały ją jakby była meduzą. Innym razem śpiewała i oddawała morzu różne rzeczy, które skradliśmy z kupieckich statków, jak na przykład parę monet, naszyjnik, czy apaszkę. Dary nigdy się nie unosiły; woda zawsze wsysała je do swoich głębin, a następnie wypuszczała stróżkę dymu w to miejsce. Pewnego razu Mama spuściła do wody słoik, nałapała trochę tego dymu i wypiła go. Trzy dni później wygraliśmy z klanem Lae, chociaż każdy, nawet Papa, sądził, że przegramy.

Myśląc o moim dzieciństwie, Mamie i jej magii i nawet o tej okropnej bitwie, poczułam napływający smutek. Nie chciałam już przebywać blisko portu, więc podniosłam się i ruszyłam w stronę migających świateł targu nocnego. Wspomnienia sprawiły, że poczułam się zagubiona i zdezorientowana, przez co nie zauważyłam, że idę wprost do centrum miasta, zamiast z powrotem na targ. Przeklęłam i zawróciłam, starając się rozpoznać chociaż jeden znajomy punkt, jednak w przytłumionym świetle latarni wszystko wyglądało tak samo. Po kilkukrotnej zmianie kierunku uznałam, że to wszystko było bezcelowe. Zgubiłam się, ale w mieście, w przeciwieństwie do oceanu, mogłam kogoś zapytać o drogę. Oczywiście w nocy wszystko zamknięto na cztery spusty. Przez pewien czas wędrowałam po ulicy, kopałam napotkane kamienie i ściskałam amulet Najiego. Nic. Nagle poczułam zapach kadzidła. Kadzidła oznaczają świątynie, a świątynie są zawsze otwarte dla wierzących i szukających odpoczynku lub oświecenia. Poza tym, kapłanka na pewno wskazałaby mi drogę. Podążałam za zapachem przez parę minut, na przemian gubiąc go i odnajdując, aż dotarłam do małej świątyni umiejscowionej pomiędzy sklepem ślusarskim i biurem czarodzieja. Lampy nad wejściem płonęły złotą magią, a kiedy weszłam do środka, zmieniły swój kolor tak, że przypominały mi trochę poranne słońce. Nikt nie modlił się przy żadnym portrecie, ale zauważyłam kapłankę wychodzącą z korytarza. Jej poświęcona biżuteria dzwoniła gdy się poruszała. - Wyglądasz jakbyś należała do morza - powiedziała wychodząc z cienia. Kapłanki zawsze tak mówią, jakby czuły ogromną potrzebę brzmienia jak poeci. - To prawda. I muszę do niego wrócić. Mogłabyś mi wskazać drogę do portu? Uśmiechnęła się krzywo. - Masz na myśli targ nocny? - Nie, mam na myśli port. Muszę się tam z kimś spotkać. - Dlaczego nie poprosisz bogów o pomoc? Jasna cholera. Oczywiście, że musiałam trafić na taką, co bierze swoją robotę na poważnie. - Bo bogowie lubią mieć czas na przemyślenia. Ja go nie mam. Wyglądała na niemal rozbawioną. Po chwili wręczyła mi kadzidło i wskazała ręką na świątynię. Westchnęłam i chodziłam od portretu do portretu, aż dotarłam do Kaol, bogini fal, tajfunów i piratów. Położyłam

kadzidło przy małej, białej świeczce pod jej wizerunkiem, uklęknęłam i wdychając słodki dym zaczęłam mamrotać coś o zgubieniu drogi. Po kilku minutach wstałam i spojrzałam wyczekująco na kapłankę. - Kaol zazwyczaj nie odpowiada na prośby - powiedziała. - Lepiej gdybyś pomodliła się do E'mko. - Wskazała na portret na przeciwko Kaol. I o ile ocean mojej bogini był ciemny i chaotyczny, z postrzępionymi błyskawicami oraz szarym tajfunem, ocean E'mko był spokojny, płaski i przejrzysty, a on sam spoglądał łaskawie na swoich wyznawców. - E'mko jest bogiem żeglarzy. Ja nim nie jestem. Kapłanka przechyliła głowę. - Jesteś piratem? Wzruszyłam ramionami. - Powiedziałam ci, że po prostu muszę się dostać do portu. - Więc się dostaniesz. Kaol pomaga piratom. - uśmiechnęła się. - Gdy modlitwa się skończy, zobaczymy czy ci odpowie. Znów westchnęłam i uklękłam przed jej portretem czekając, aż kadzidło się wypali. Nie wiedziałam za wiele o bogach, szczególnie, że oni sami nie robili za wiele, by się rozsławić, ale Papa przysięgał, że Kaol zawsze dba o swojej dzieci i, że to dlatego zawsze statek piratów mógł przepłynąć bezpiecznie przez tajfun, podczas gdy Królewski już nie. Gdy ostatni ślad zapachu kadzidła zniknął w powietrzu, zauważyłam, że od kilkunastu sekund wstrzymywałam oddech i niemal oczekiwałam, że usłyszę jej głos mówiący mi jak mam dojść do portu. Zamiast tego kapłanka chwyciła mnie za rękę i powiedziała: - Idź do końca ulicy, a następnie skręć w prawo. Wtedy usłyszysz morze. Spojrzałam na nią gniewnie. - Nie mogłaś zrobić tego od razu? - Ja nic nie powiedziałam. Tylko Kaol. Nie wierzyłam w to nawet przez chwilę, ale podziękowałam jej i wybiegłam na ulicę. Miałam jeszcze jedną rzecz do kupienia - yirrus mokradłowy - a nie miałam pojęcia gdzie go szukać. Może o to powinnam była się pomodlić. Kapłanka dobrze wskazała mi drogę. Gdy tylko usłyszałam szum morza, doszłam do portu, a następnie targu nocnego. Kiedy zapytałam się pierwszego napotkanego sprzedawcę o yirrus mokradłowy, usłyszałam tylko: - Obawiam się, że nie mam niczego takiego. Musiałam wyglądać na zawiedzioną, bo przyciągnęła mnie bliżej i wyszeptała:

- Koło łodzi Pani Morza Słonego stoi ktoś nowy. On może to mieć. Wyprostowała się i wskazała głową na miasto. - Stoi tuż koło drzewa cytrynowego i zazwyczaj przywozi ze sobą szarego konia. Podziękowałam jej i ruszyłam dalej. Tłum się trochę przerzedził. Wiatr wiejący z pustyni był zimny i suchy, przez co każdy, nawet sprzedawcy, wydawali się kulić wewnątrz siebie. Ale wtedy zauważyłam drzewo cytrynowe i szarego konia, dokładnie tak jak powiedziała tamta kobieta. Gdy podeszłam bliżej, zwierzę parsknęło. Mężczyzna stał do mnie tyłem, wiatr bawił się fałdami jego płaszcza. Nawet gdy kilka razy odchrząknęłam, on wciąż się nie odwracał. W końcu powiedziałam: - Przepraszam! - Miałam wrażenie, że muszę krzyczeć, by wiatr nie zdołał mnie zagłuszyć. - Tak, moja droga? - Zerknął na mnie przez ramię. - Wyglądasz jakbyś przeszła długą drogęa - dodał uprzejmie, ale ja poczułam się wytrącona z równowagi. Jak jakiś zwykły sprzedawca z targu nocnego mógł wiedzieć jaką drogę przeszłam? - Szukam yirrusu mokradłowego. Kobieta z portu powiedziała, że go masz. Sprzedawca odwrócił się, a ja natychmiast zamarłam. Miał takie same szare oczy jak kobieta ze sklepu z sukniami. Może mogłabym to uznać za przypadek, gdyby nie to, że pod jego spojrzeniem robiło mi się niedobrze, jakby wszystko wokół nagle zrobiło się szare. - Został mi jeden. – Uśmiechnął się promiennie. - Opuszczę też trochę cenę. Wyglądasz jakbyś miała w tej torbie niezłe zapasy. - Wskazał na sakwę. Nie odpowiedziałam. Nie mogłam też przestać się trząść. Nie było w nim nic niepokojącego, nic, przed czym zawsze ostrzegał mnie Papa. Nic oprócz tych cholernych oczu. - To musi być niezwykle trudne dla kogoś takiego jak ty - dodał. - Kogoś tak młodego. - Odbywam praktyki - prychnęłam. Kiwnął głową i odwrócił się do swoich słojów i pojemników. - Tylko daj mi chwilę... Nie dałam. Odwróciłam się i pobiegłam wzdłuż ulicy tak szybko jak potrafiłam. Włosy smagały mnie po twarzy, sukienka powiewała w rytm kroków, a torba uderzała o moje biodro. Biegłam dopóki nie poczułam się bezpieczna, czyli aż całkowicie nie opuściłam targu nocnego. Następnie przysiadłam na kamieniu przed barem. Zapach dymu i mocnej kawy unosił się w nocnym powietrzu. Śmiech

mężczyzny był głośniejszy niż muzyka. Jakaś kobieta śpiewała piosenkę, którą prawie rozpoznałam. Może Naji będzie zły za niekupienie yirrusu mokradłowego, ale nie wydałam wszystkich jego pieniędzy i miałam dobry powód, by tego nie robić. Te szare oczy. Nie mogłam przestać o nich myśleć. Niemożliwie czyste i nieruchome, przeszywające na wylot. Z Innoświata. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić, jakiś inny świat nad naszym? Coś mi jednak mówiło, że kobieta ze sklepu i ten mężczyzna nie byli ludźmi. Ta dwójka... To nie tylko przez te oczy. To też sposób w jaki na mnie patrzyli. Bo czułam się jak mysz otoczona przez węże. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 6 Uspokojenie się zajęło mi trochę czasu, ale w końcu wstałam i chwiejąc się wróciłam do gospody. Za ladą stał mężczyzna, który obsługiwał nas zeszłej nocy. Gdy mnie zobaczył, otworzył szeroko oczy i wbiegł do pokoju za sobą. Byłam zbyt wyczerpana, by czerpać z tego jakąkolwiek radość. Kiedy weszłam, Naji siedział na łóżku z przyciśniętym do nosa kciukiem i palcem wskazującym. Bazgrał coś na kawałku papieru, ale gdy tylko zamknęłam drzwi położył rękę na stół i wydał z siebie dziwne, zadowolone westchnięcie, jakby wreszcie mógł odpocząć po długim dniu podróży. Jego tatuaże jarzyły się tak bardzo, że mogłyby być jedynym źródłem światła w pokoju. Po chwili wrócił do pisania. - Znalazłaś wszystko? Nie było cię dłużej niż przypuszczałem. - Wszystko oprócz yirrusu mokradłowego. - Czułam drapanie w gardle kiedy to mówiłam. Nie przestawał pisać. - Dlaczego nie? Do przybrzeżnego targu nocnego stale przyjeżdżają jakieś podejrzane typy gotowi sprzedać ci swój niegodziwy towar. Sekundę zajęło mi uświadomienie sobie, że żartuje, ale nie byłam w nastroju na takie rzeczy. - Więc? - Podniósł głowę i utkwił we mnie spojrzenie. - Dlaczego nie kupiłaś yirrusu mokradłowego? - Mam twoje pieniądze. - Sięgnęłam do kieszeni, wyciągnęłam ostatni kawałek prasowanego złota i rzuciłam go na łóżko. Błyszczał się w świetle rzucanym przez lampę na stole. Naji zerknął na niego, a następnie zaczął przyglądać się mojej twarzy, jakby chciał z niej wyczytać odpowiedź. Zrozumiałam, że nie było powodu, by go okłamywać. Nie w takiej sprawie. - Jeden ze sprzedawców miał szare oczy. - Nie zareagował. - Takie same jak kobieta, którą spotkałam wcześniej. Ta, którą... - Więc nie chciałaś nic od niego kupować. Potrząsnęłam głową. - Przyprawiał mnie o dreszcze. Naprawdę mi przykro. Ale jeśli intuicja dziewczyny coś jej mówi, to należy się jej posłuchać. Tego nauczył mnie Papa. - Pomimo tego całego rabowania wydaje się być mądrym człowiekiem. Westchnął. - Czy sprzedawca... jakoś na ciebie zareagował? Mamrotał coś? Nucił? - Zachowywał się jakby chciał rzucić zaklęcie? Nie. - Wzruszyłam ramionami. - Powiedział, że wyglądam jakbym przeszła długą drogę, co mnie

trochę zmartwiło. To było przed tym, jak zobaczyłam jego oczy. Poza tym zachowywał się normalnie. Naji przytaknął. - Dobrze zrobiłaś. To oczywiste, że wysłali go, by spróbował nas znaleźć. - Zamilkł na chwilę. - Cieszę się, że nie zdjęłaś naszyjnika tylko po to, by zrobić mi na złość. Zresztą, i tak by cię rozpoznał. Moja ręka powędrowała do cienkiego, skórzanego paska na mojej szyi. Zapomniałam, że go w ogóle noszę. - Możesz mi już go oddać. Zrobię ci twój, byś wreszcie mogła przestać pożyczać mój. Zdjęłam amulet i od razu poczułam jak powietrze w pokoju staje się inne, mroczniejsze, jakby magiczna lampa zaczęła się psuć. Naji schował go do fałd płaszcza i znów zaczął coś pisać. Nie podobało mi się to, że już go nie mam. - Po co ci yirrus mokradłowy? - zapytałam. - Był ważny? - Wszystko na tej liście było ważne. - Jego pióro skrobało po papierze. Ale obejdę się bez niego. Chciałam usiąść, ale dziwnie byłoby siedzieć na łóżku obok Najiego, więc usadowiłam się na podłodze i zaczęłam go obserwować. Kiedy skończył, schował pióro do płaszcza i przeczytał wszystko. Po chwili wstał, przetrząsnął torbę i wyjął z niej wysuszone winorośle, i płatki róży. - Nie musisz tak mi się przyglądać - powiedział kładąc wszystko na łóżku. Nie było opcji, bym wyszła z gospody po ucieczce od Szarych Oczu, a zejście na dół i przeprowadzenie przyjaznej pogawędki z prostytutkami i pijaczynami też mi się za bardzo nie uśmiechało. - Wolałabym zostać, jeśli to dla ciebie nie problem. - Zerknął na mnie. Blizny sprawiały, że jego twarz wydawała się nieprawdziwa, trochę jak maska, ale mi to nie przeszkadzało. - Możesz się poczuć trochę... rozstrojona. Wzruszyłam ramionami. Naji wziął winorośl, płatki róży i liście akacji, a następnie zaczął przeplatać je ze sobą mamrocząc w tym swoim języku. Pokój stawał się coraz ciemniejszy, natomiast jego tatuaże świeciły coraz mocniej. Dotarło do mnie, że praktykuje brudną magię - śpiew nad uschniętymi liśćmi i te sprawy - ale świecące tatuaże i ciemność to była zupełnie inna sprawa. Naji położył amulet na łóżku, a po chwili sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął nóż z wcześniej, zanim mogłam zorientować się co robi, przejechał nim po dłoni. Gdy pojawiła się krew, przechylił ją i kilka kropel spadło na winorośl.

Jego tatuaże świeciły tak mocno, że cały pokój stał się niebieski. Nagle przestał mówić i zacisnął pięść. Tatuaże wróciły do normalności. Tak samo pokój, choć wciąż mogłam wyczuć zapach krwi, metaliczny i ostry, unoszący się w powietrzu. Nie patrząc na mnie obwiązał dłoń chusteczką. Widok krwi nie jest dla mnie czymś strasznym, ale używanie jej do magii... Mama mówiła mi, że to mroczne i niebezpieczne, w dodatku brzmiała tak, jakby chciała przekazać, że w magii krwi nigdy nie używa się krwi czarującego. Twierdziła, że to magia przemocy. - Chcę cię przeprosić - powiedział Naji, a następnie osunął się na łóżko z amuletem w dłoni. - Nie chciałem używać ack'mory... - Co to ack'mora? Spojrzał na amulet. - To, co ty nazywasz magią krwi. Nie chciałem jej używać, ale bez yirrusu mokradłowego... - Zamilkł i podał mi amulet. - To dla ciebie. Proszę, noś go cały czas. Brzmiał bardziej formalnie niż zazwyczaj, jakby był zdenerwowany. Dziwne, bo to zazwyczaj ja nie mogłam zachować spokoju. Oderwałam kawałek materiału od mojego szalika i przywiązałam go do amuletu tak, bym mogła go założyć na szyję. Poczucie bezpieczeństwa, które mnie objęło było ciepłe i pulsujące, jak krew. - Nigdy nie widziałam, by ktoś to tak łączył - powiedziałam. Naji wstał i zaczął sprzątać łóżko. Gdy mówiłam zerkał na mnie kątem oka. - Łączył? - Ta, brudna magia i magia krwi. Uh, ack'mora. - Tak, czasami to robię. Nauczyłem się trochę... jak ty to nazywasz? Brudna magia? Od mojej matki. - Masz matkę! - Nie chciałam tego wykrzyczeć, ale idea tego, że on skądś pochodzi była zbyt dziwna. - Oczywiście, że miałem matkę. - Spojrzał na mnie gniewnie i wyjął z torby kwiat umanu. Minutę zajęło mi uświadomienie sobie, że użył czasu przeszłego. - Przykro mi - odpowiedziałam i naprawdę czułam się z tym źle. - Ja po prostu... Jesteś zabójcą i nie sądziłam... - Miałem matkę zanim dołączyłem do Zakonu - powiedział chłodno. Było widać, że nie miał ochoty o tym rozmawiać. - Chyba wolałabyś amulet zrodzony z ziemi, a nie ze mnie, ale musiałem go zrobić. Pomyślałam o dziwnym sposobie, w jaki to powiedział, jakby wyrwał część siebie i włożył ją do tego amuletu.

- Dziękuję. - Nie ma za co - odpowiedział i ukłonił się. Oczywiście nie był to pełen ukłon, po prostu kiwnięcie głową, ale i tak poczułam ciepło na policzkach. - Obawiam się, że następne zaklęcie jest trochę bardziej złożone. - Na łóżku leżały wszystkie pozostałe rzeczy, które mu kupiłam, czyli proszki i kwiat umanu. - Będę wychodził z siebie na parę chwil. Mam pytania, na które potrzebuję odpowiedzi. - Po tym nastąpiła długa pauza, jakby czekał, aż coś powiem. - Naprawdę nie musisz tu być. To... Będę używał czegoś bardzo rzadkiego, pełnej ack'morry... Nie oczekiwałbym... - Wyprostował się i przejechał ręką po skołtunionych włosach. - Pomimo to proszę, byś została w hotelu. Moja... przysięga. Nie jestem pewien co się ze mną stanie, gdy będziesz w niebezpieczeństwie, a ja będę znajdował się daleko. Tyle gadania, a jedyną rzeczą, którą byłam w stanie z siebie wydusić, było: - Daleko? Przytaknął. - Mgła? - Cholera, nie. - Potrząsnął głową. - Nazywamy to Kajjil... nie ma na to tłumaczenia. - Ale to miejsce? Przestał przestawiać probówki z proszkami i spojrzał mi twardo w oczy. - Nie jestem upoważniony, by rozmawiać o tym z obcymi - powiedział, a ja, choć jestem córką Konfederacji Piratów, zrozumiałam wystarczająco. Użyłam języka piratów, by powiedzieć mu, że rozumiem, co było żartem, bo wiedziałam, że nie ma opcji, by wiedział, o co mi chodzi. Ale w jakiś sposób odpowiedział mi na to pół-uśmiechem, który wywodził się z jego oczu i zabrał się do pracy. To oglądało się dużo dziwniej, bo nie było to nic innego, jak okruchy magii, którymi sama interesowałam się wcześniej. Jej większą część zgromadził w kwiecie umanu. Po chwili Naji zaczął mieszać proszki w jakiejś dużej glinianej misie, którą jak podejrzewam, zwędził z kuchni, a następnie położył kwiat umanu na podłodze i zrobił wokół niego duże koło z wymieszanych proszków. Po kilku sekundach znów wyjął nóż, ale tym razem ciął się wzdłuż tatuażów na rękach. Krew kapała na podłogę, jakbyśmy byli u siebie w domu, a nie w gospodzie. Powiedział kilka słów, następnie zaśpiewał jeszcze kilka, wszedł do środka koła i wszystko stało się naprawdę dziwne. W pokoju zapadła ciemność, chociaż w rogu wciąż paliła się lampa. Po prostu nie dawała światła. Zresztą tak samo zachowywały się tatuaże Najiego,

które już dawno zaczęły promieniować blaskiem. Było trochę tak, jakby ciemność połknęła jasność. Więc wszystkim co widziałam, były niebieskie zawijasy na jego rękach oraz błękitne oczy. Po chwili zaczął śpiewać głośniej, a ja poczułam zapach krwi tak mocno, że miałam wrażenie, że spływa po mojej twarzy, więc już po sekundzie tarłam policzki starając się ją zmyć. One jednak były czyste i po tym, jedyne co wyczułam, to leczniczy zapach magii zabójcy. Wtedy kwiat umanu zaczął się rozświetlać i wić, a do głosu Najiego dołączył kolejny, który raczej nie był ludzki, bardziej chrapliwy i zwierzęcy. Kwiat umanu wciąż się wił i kręcił, tańczył jak Księżniczka Luni w starej baśni, w której tańczyła aż do swojej śmierci. Działo się tak przez dłuższą chwilę. Śpiew, kwiat umanu i blask jego oczu. Jednak pomimo tego wszystkiego, nie byłam przerażona, nawet jeśli wiedziałam, że powinnam. Po krótkim namyśle doszłam do wniosku, że amulet działał i to z niego pochodziła moja pewność siebie. Nie potrafiłam stwierdzić jak długo nie było Najiego, nie mogło być to jednak zbyt długo, bo nie zdrętwiały mi nogi. Kiedy wrócił, wszystko stało się jednocześnie. Śpiew ucichł, kwiat umanu przestał tańczyć, a światło wróciło do pokoju. Upadając, Naji wyrzucił kwiat ze środka koła. Potoczył się w moim kierunku, a ja odskoczyłam, nie tyle ze strachu, co z ostrożności. Naji wciąż się nie poruszał. Podeszłam do niego i stojąc tuż przy granicy koła, szturchnęłam go w ramię. W odpowiedzi jęknął, więc szturchnęłam go mocniej. Część mojej ręki, która znajdowała się w kole zaczęła mrowić. Zapach jego magii był tak przytłaczający, że czułam go w gardle, jednak pokój wydawał się normalny. Naji podniósł się tak szybko, że aż odskoczyłam. Zamrugał parę razy, a jego oczy znów były ciemne. Gdy zauważył, że znajduję się niedaleko niego potarł czoło i powiedział: - Nie przekraczaj lini. - Wiem, nie jestem idiotką. - Zmarszczyłam brwi. - W porządku? Przytaknął i opuścił głowę. Przeszłam szybko przez pokój i oparłam się o łóżko. - Czego się dowiedziałeś? - Dowiedziałem? - Powiedziałeś, że masz parę pytań, na które potrzebujesz odpowiedzi. - Och. - Spochmurniał na chwilę. - Wygląda na to, że musimy przejść przez pustynię. - Podpierając się jedną ręką o łóżko wstał.

- Co!? Pustynię? - Miałam nadzieję, że gdziekolwiek poszedł, zobaczył klan Hariri. Dobra, może nie ich, ale ich cienie, tak jak robią to wróżbici. Miałam nadzieję, że powie mi, że nie ściga mnie żaden inny zabójca. - Nie chcę iść na pustynię. - Już jesteś na pustyni. Pokręciłam głową. - Nie. Jestem w Lisirze, a to co innego. - Skrzyżowałam ramiona i spojrzałam na niego. - Dlaczego musimy iść przez pustynię? - Muszę się z kimś zobaczyć. - To tyle? Tyle zamierzasz mi powiedzieć? Naji zerknął na mnie i w tym momencie, przysięgam, że wyglądał jakby miał z milion lat. - Tak. Tym powinnaś się teraz martwić. - Gówno prawda! - Przeszłam przez pokój uważając, by nie nastąpić na koło, wzięłam moje ubrania i owinęłam je szalikiem tak, bym mogła je nieść jak torbę. Po sekundzie zdjęłam amulet i rzuciłam go na łóżko. - Co ty robisz? - Ochodzę. - Nie możesz odejść. Podeszłam do niego tak blisko, że byłam w stanie wyczuć zapach jego magii. - Oczywiście, że mogę. Mam pieniądze i rozum, a ty nie możesz zrobić nic, by mnie powstrzymać. - Och, jest pełno rzeczy, które mogę zrobić i dobrze o tym wiesz. Nie miałam na to odpowiedzi, więc po prostu odsunęłam się od niego, a następnie udałam w kierunku holu. Nie myślałam o tym co robię. Było dokładnie tak jak wtedy, gdy uciekałam od Tarrina. Zwiewaj, plan wymyśli się później. Naji krzyknął. Zamarłam, bo nie brzmiał to jak krzyk używany w magii. Brzmiał jakby krzyczał z bólu, jakby ktoś walnął go w brzuch. Na holu panowała cisza - nikt nie wychylił się, by sprawdzić co się dzieje. Po chwili rozległo się trzaśnięcie i drzwi otworzyły się. Naji wybiegł z pokoju, jedną ręką trzymał się za głowę, jego skóra była pokryta potem. Tatuaże wyglądały na chore i powoli zanikały. - Ananna - powiedział dławiąc się. - Nie możesz... - Co do cholery jest z tobą nie tak? - Jedna część mnie wciąż chciała uciekać, ale druga miała ochotę przyłożyć mu do czoła zimny okład i poczęstować kubkiem miętowej herbaty.

Zatoczył się przyciskając ramię do ściany. Niemal oczekiwałam, że zaraz przede mną pojawi się jakiś wkurzony żeglarz i zleje za to, że przeszkadzam mu w dobrej zabawie. - Nie możesz.. - Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. - Nie możesz wyjść sama, bez żadnej ochrony. Klan Hariri... - Chrzanić klan Hariri. Niech wyślą najgorszego. Naji spojrzał na mnie jakby chciał wywrócić oczami i zwymiotować jednocześnie. - Właśnie w tym tkwi problem. Oni to zrobią. - Odsunął się od ściany i zachwiał. - Proszę, wróć do pokoju. Nie możesz odejść. Muszę cię chronić. Wtedy to do mnie dotarło, choć oczywiście, trochę mi to zajęło. - Jesteś pod wpływem klątwy? - zapytałam, na co on się zachmurzył i odwrócił głowę w stronę drzwi. - Jesteś? - Wejdź do pokoju. Zrobiłam o co prosił. Rzuciłam moje suknie na podłogę i usiadłam na łóżku. Kolory wróciły już na jego policzki, a i oczy nie wyglądały już tak szkliście i pusto. Zamknął drzwi i zaczął niszczyć koło z piasku. - Więc? Jesteś, prawda? Dlatego musisz mnie chronić. Nie odpowiedział. Na podłodze widoczne były już tylko smugi zaschniętej krwi i przypadkowe kupki proszku, ale i tak dalej je niszczył. Kurz sprawił, że kichnęłam. W końcu na mnie spojrzał. - Tak - odpowiedział, a potem wrócił do rozkopywania proszków. Założyłam dłonie na udo i starałam się zachowywać jak dama. Naji nie chronił mnie z powodu jakiejś głupiej przysięgi. Chronił mnie, bo inaczej to jemu stałaby się krzywda. - Kiedy to się stało. Podczas walki jak podejrzewam? - Wróciłam myślami do tamtej nocy, ruchu piasku, zabiciu węża... - Wąż. - Naji patrzył na mnie przez chwilę, a potem przytaknął. - On był jakiś specjalny? Wyglądał jakby był znużony, ale pokręcił głową. - Zwykła żmija, w złym miejscu, o złym czasie. Ale sądzę, że ukąsiłaby mnie, gdybyś jej nie zabiła. - Och. Przestał niszczyć to, co pozostało z koła i oparł się o ścianę krzyżując ramiona. - Uratowałaś mi życie. Teraz ja muszę chronić twoje. - I to wszystko zaczęło się od węża? - Oczywiście.

- Więc to, co mówiłeś, było prawdą. O chronieniu mnie i w ogóle? To nie tylko przysięga. - Zmarszczyłam brwi. - Co by się stało, jeśli byś zawiódł? - Prawdopodobnie bym umarł. - Ddwrócił się i zaczął grzebać przy swoim płaszczu. - Tak właśnie działają tego typu klątwy. Na to też nie miałam odpowiedzi. Kiedy zabiłam węża, przez przypadek aktywowałam jakieś zaklęcie i teraz utknęliśmy w swoim towarzystwie. Właśnie dlatego zwykli ludzie nie znoszą magii. - Dlaczego więc musimy przejść przez pustynię? Tam znajdziemy jakiś lek? - Powiedziałem, że nie chcę o tym rozmawiać. - Znów się nachmurzył. - A co z Haririsami? Tak bardzo chciałeś mnie zabić, że teraz przejdziesz przez całe morze piasku, by tylko to zrobić? Chyba postradałeś zmysły, jeśli sądzisz, że z tobą pójdę... - Ile razy mam powtarzać, że nie będziemy o tym dyskutować. - W jego głosie pojawiło się jednak to coś, co sprawia, że to ty zawsze zamykasz się pierwszy. Jednak im dłużej o tym myślałam, tym coraz bardziej stawałam się zła. To było jeszcze gorsze od przysięgi, bo przysięgi mogą być złamane. A ja nie miałam ochoty na to, by jakaś głupia klątwa zaprzątała mi głowę. - A ja sądzę, że jednak powinniśmy o tym dyskutować. - Wstałam. - Tu nie chodzi tylko o ciebie. Miałam plany. I one nie uwzględniały tiptopowania za zabójcą, by ten nie dostał bólu głowy. Naji spojrzał na mnie. - Nie ma o czym dyskutować. Jeśli spróbujesz zostać razem z innymi szczurami wodnymi, przywiążę cię do siebie. - Nie zrobisz tego. Podszedł do mnie na tyle blisko, bym mogła zauważyć, że jego blizny migotały od resztki magii w powietrzu. - Wszystko czego potrzebuję to kropla twojej krwi. I wiem, że łatwo ją zdobędę. Rzuciłam się na niego, ale odsunął się szybko, przez co zderzyłam się ze ścianą. Wyciągnął gęsie pióro, a następnie zaczął coś skrobać na górze swojej zbroi. Robił wszystko, byle tylko nie musieć na mnie patrzeć, więc to ja go obserwowałam. Wciąż miałam na głowie klan Hariri i poza tym, jeśli udałabym się na południe, w końcu by mnie dopadli. - Pójdę - powiedziałam, nawet jeśli już podjął za mnie decyzję. Przynajmniej zajmiesz się klanem Hariri. Naji zerknął na mnie, a następnie odłożył pióro, usiadł na podłodze, wziął do ręki kwiat umanu i zaczął wyrywać jego płatki. Żadne z nas się nie

odzywało. Jedynym dźwiękiem w pokoju było odrywanie płatków od łodygi, jeden za jednym razem, białe jak duchy. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 7 Dwa dni później opuściliśmy gospodę. Prawdopodobnie z mojej strony była to głupota - pomagać człowiekowi, który za kilka kawałków prasowanego złota chciał zobaczyć mnie martwą, ale za każdym razem, gdy myślałam o ucieczce, słyszałam w głowie ten okropny krzyk, który wydał z siebie, kiedy próbowałam odejść i to sprawiało, że czułam ucisk w brzuchu. Poza tym, decyzja chyba została już podjęta. Magicy krwi. Kto by się spodziewał, że nawet im nie udało się pozbyć klątwy, którą rzucił szary Kowalski. Naji znów wysłał mnie na targ bym zrobiła zakupy. Dał mi listę paru proszków, które miałam załatwić na targu nocnym, ale reszta była zwykłymi rzeczami, o które zbytnio nie zawracał sobie głowy. Większość z nich ukradłam czając się przy stoiskach tuż przed zamknięciem. Maski pustynne i wodę, za którą zapłaciłam, bo chciałam zachować resztki przyzwoitości, załatwiłam za jednym razem, gdy targ był wyjątkowo zatłoczony. Za resztę pieniędzy kupiłam wielbłąda. Naprawdę silnego i dobrze wyglądającego, z łagodnymi brązowymi oczami oraz z eleganckim, spokojnym krokiem. Przyprowadziłam go w poranek, w którym wyruszaliśmy. Naji czekał na mnie w cieniu, z twarzą zakrytą jak zawsze. Kiedy zobaczył wielbłąda, spojrzał na niego, a potem na mnie i powiedział: - Kupiłaś wszystko, prawda? - Prawda. Zmrużył oczy pod maską. Zastanawiałam się, czy się uśmiechał. Wyruszyliśmy. Ja i wielbłąd kroczyliśmy przez ulicę, jakbyśmy byli kimś ważnym, a Naji wybierał ciemne miejsca, jak duchy w historiach. Nie pojawił się, dopóki nie dotarliśmy do krańców miasta, a słońce chowało się za horyzontem, nadając niebu szarą barwę. - Musimy kierować się na południowy wschód - powiedział. - Wiesz, gdzie to jest? Nie chcę, byś zawędrowała... - Nie obrażaj mnie. Zerknął na mnie. - Mówię poważnie. Pierwszą rzeczą, jakiej się nauczyłam, było odróżnianie północy od południa. - To nie do końca prawda - najpierw nauczyłam się odróżniać wschód od zachodu, bo to oczywiste, ale nie chciałam się do tego przyznawać. Wskazałam palcem na horyzont. - Tam. Południowy wschód. Podczas dnia patrzysz na cień, a podczas nocy na gwiazdy, oczywiście jeśli nie masz kompasu. - Którego my faktycznie nie posiadaliśmy.

- Albo możesz wypowiedzieć zaklęcie, co zaraz zrobię ja. - Mój sposób jest lepszy. - Klepnęłam szyję wielbłąda, a on parsknął jakby się ze mną zgadzał. - Każdy może to zrobić. Naji nie odpowiedział. Nie było jeszcze zbyt gorąco, ale już musiałam przewiązać sobie szalik przez głowę, by chronić się przed słońcem. Zabójca kazał mi też założyć maskę pustynną, pomimo tego, że przez to swędział mnie nos. W dodatku miałam na sobie jedną z tych lekkich- jak-powietrze sukienek, których materiał był miękki i chłodny jak morska bryza. Słyszałam jak to jest, gdy raz znajdziesz się daleko od oceanu - niektórzy członkowie załogi Papy opowiadali mi o tym. Jednak te historie i tak nie były wystarczające, by przygotować mnie na tą wyprawę. Pierwsze godziny jakoś zniosłam, ale gdy słońce wschodziło coraz wyżej i wyżej, tworząc na niebie okrągły łuk, chciałam jedynie, by piasek zmienił się w ocean, niebiesko-zielony, zimny i spieniony. Zamiast tego tylko kłuł mnie w oczy. Moja skóra pokryła się potem, a materiał sukienki, który się do niej przylepił, nie robił nic, by ją ochłodzić. Nie wspominam nawet o moich stopach, bolących od wielogodzinnego marszu - do wielbłąda przypięliśmy pakunki z jedzeniem i piciem, choć Naji stwierdził, że możemy na nim jechać, jeśli tylko będziemy mieli na to ochotę. - Dlaczego nie idziemy nocą? - zapytałam chwiejąc się. - Będzie zbyt ciemno, a nie mogę ryzykować zapalenia latarni. Poza tym, poradzimy sobie. Przywykłem do podróżowania podczas dnia. - Bo ty jesteś magiem. Ja nie. Naji westchnął. - Przyzwyczaisz się do ciepła. To zakończyło dyskusję. W południe zatrzymaliśmy się, by coś zjeść i odpocząć. Naji rozstawił namiot szybko i sprawnie, po czym powiedział mi, żebym usiadła w cieniu, co zrobiłam bez większych protestów, a następnie wyracjonował mi trochę wody oraz garść suszonych fig. Ich widok sprawił, że poczułam ucisk w brzuchu. - Nie pij zbyt szybko. - Wpełznął za mną do namiotu i wrzucił do ust jedną z fig. Nie słuchałam go zbyt uważnie, przez co prawie natychmiast poczułam, jak wywraca mi się w żołądku. Jęknęłam i osunęłam się na ścianę namiotu, ale on chwilę później postawił mnie do pionu. - Zaraz wszystko zwrócisz - wymamrotał. - Nie sądziłam, że na świecie istnieje taki rodzaj ciepła. - Weź figę. - Pokręciłam głową, na co on westchnął. - Mają kalorie, a co za tym idzie, uczynią twoją wędrówkę łatwiejszą. - Co!? Nie zatrzymujemy się tu na noc?

- Czy dla ciebie to wygląda jak noc? Nie zawracałam sobie głowy odpowiadaniem mu. Cień namiotu wydawał się drgać, płonąć w ognistym słońcu. Piasek przykrywał moje stopy i przylepiał się do łydek. Kiedy znów wyruszyliśmy, poczułam się trochę lepiej. Podejrzewam, że to przez to, że słońce zaczęło znikać za wydmami i powietrze zaczęło robić się trochę chłodniejsze. Co oczywiście nie zmienia faktu, że ciepło, które wciąż wydawało się migotać na horyzoncie, przypominało mi trochę wodę, przez co w mojej głowie pojawiały się wspomnienia o łodzi Papy, najpierw te spokojne, w których słońce grzało, a ja miałam przed sobą spokojny ocean, a potem te z tajfunem, wiatrem i deszczem, który przenikał przez pokład i przez który marzłam do szpiku kości. Oddałabym kończynę, byleby tylko znaleźć się w środku tajfunu zamiast grzęznąć na tej cholernej pustyni. Po tym, jak zrobiło się już zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć, Naji pozwolił mi się zatrzymać. Znów rozłożył namiot na tyle szeroki, byśmy oboje mogli się w nim położyć. Zdjęłam szalik i ułożyłam go jak poduszkę. Po chwili przyniósł wodę. - Za dwa tygodnie od teraz będziemy nad kanionem. - Dwa tygodnie! - Szczęka mi opadła. - Jeszcze dwa tygodnie prawieumierania? - Wcale prawie nie umarłaś. - Spojrzał na mnie. - I masz całkowitą pewność, że nie uczestniczyłaś w dłuższych podróżach? Wiem, że do Qilar jest prawie miesiąc drogi... - To na łodzi! - Chciałabym wtedy móc w niego czymś rzucić. - Nie idziesz cały czas, masz cień żagli i morską bryzę... Kaol, czy ty kiedykolwiek byłeś na morzu? - Nie odpowiedział. - Nie mogę w to uwierzyć wymamrotałam przykładając bukłak do piersi. - Dwa tygodnie na pustyni z zabójcą, który nie potrafi zauważyć głupiego węża. - Gdybyś nie zabiła tamtego węża - powiedział spokojnie. - Ja zabiłbym ciebie. - Och, zamknij się. - Wzięłam duży łyk wody. - Zamierzasz mi powiedzieć gdzie idziemy? - Mówiłem już, nad kanion. - Coś jeszcze? - Nie. - Zerknął na mnie. - Zostań tu. - Nigdzie się nie ruszam, będę tu odpoczywać przez te dwa kolejne, cholerne tygodnie. Zniknął w wyjściu namiotu. Wypiłam trochę z bukłaka, ułożyłam go obok siebie i położyłam się na szaliku słuchając wiatru obijającego się o ściany

namiotu oraz sapania wielbłąda. Na początku myślałam o tym jak okropne będą te dwa tygodnie i jak prawdopodobnie zamierzam wyschnąć, jak szkielet na słońcu. Gdziekolwiek poszedł Naji, wrócił niedługo potem, a ja po chwili wyczułam dym i poczułam się zwiewnie, i spokojnie, jakbym była na morzu. Zdecydowanie najlepsza część całego dnia. I wtedy zabójca zaczął powtarzać moje imię, w kółko i w kółko, potrząsając mną, bym się obudziła. Panowała całkowita ciemność, a jedynym źródłem światła był czerwono-złoty blask, którego źródło znajdowało się za materiałem namiotu. Po paru rozmazanych sekundach dotarło do mnie, że Naji siedział na zewnątrz, pilnował ogniska i w ogóle mnie nie dotykał. Moje ciało po prostu trzęsło się z zimna. Usiadłam i owinęłam się szalem starając się zyskać trochę ciepła. - Ananna? - Naji wetknął głowę do środka. - O, dobrze, obudziłaś się. Chodź coś zjeść. - Dlaczego tu jest tak cholernie zimno? - Noc - odpowiedział, jakby to wszystko wyjaśniało. Pewnie, teraz to już wiem, ale wtedy czułam się jakbym miała nocleg na lodowych wyspach. Wyszłam z namiotu i wyciągnęłam ręce do ognia starając się, by szal był ciasno owinięty wokół mojej szyi i ramion. Naji wręczył mi puszkę z rybą i szpinakiem ugotowanymi nad ogniskiem, i w tej samej sekundzie mój brzuch zaburczał. Chwyciłam naczynie i zaczęłam palcami wsadzać sobie rybę do ust. - Ostrożnie. Nie jedz zbyt szybko. Przypomniało mi się, co się stało z wodą i zwolniłam. Po gorącym posiłku i przesiadywaniu nad ogniskiem szybko zrobiło mi się ciepło. Kiedy skończyliśmy podeszłam do wielbłąda, który elegancko ułożył się na piasku. Podrapałam go za uszami, pogłaskałam szyję , a on spojrzał na mnie tymi ciemnymi oczami i przez chwilę poczułam się dziwnie szczęśliwa, nawet jeśli byłam otoczona tylko przez piasek, niebo i wyschnięte małe drzewka, nawet jeśli podróżowałam z zabójcą, który nic mi nigdy nie mówił. Ale następnego dnia, podczas zdecydowanie najgorętszej jego części, zaczęłam się chwiać i nie widziałam wyraźnie. W mojej głowie łomotało, jakbym brała udział w walce. Niebo zaczęło zanurzać się w piasku, a piasek zaczął zmieniać się w niebo. Było tak gorąco, że piasek stał się biały, a ja nie potrafiłam nawet sobie przypomnieć jak wyglądają chmury. Następną rzeczą, jaką pamiętam, były obejmujące mnie ramiona Najiego. Mrugnęłam i spojrzałam na niego, na jego ciemne oczy i tą część blizny, której maska nie obejmowała. - Tym razem pojedziesz na wielbłądzie.

- Co się stało? - Choroba słoneczna. Podniósł mnie, jedną rękę ułożył pod moimi kolanami, a drugą pod ramiona, a ja poczułam jak kręci mi się w głowie, choć nie wiedziałam, czy to od słońca, czy od tego, że on mnie niesie. Jego pierś lepiła się od potu, nawet przez fałdy płaszcza. Nie nosił broni, ale jedyne, co wtedy zaprzątało mi umysł, był sposób w jakim jego klatka piersiowa poruszała się pod moim policzkiem. Posadził mnie na wielbłądzie i trzymał rękę na mojej talii, gdy próbowałam usiąść prosto. Wziął linę wielbłąda, ja ucisnęłam jego boki i zwierzę ruszyło. - Przepraszam - powiedział nie patrząc na mnie. - Powinienem cię słuchać, gdy narzekałaś na ciepło. Zerknęłam na niego czując szczęście i wzruszenie, że zdobył się na to, by mnie przeprosić. Potem nie mówił nic więcej, ale następnego dnia pozwolił mi spać trochę dłużej i wyracjonował dwa razy więcej wody niż zazwyczaj. - Czy to cię zraniło? - zapytałam, gdy on pakował namiot. - Co mnie zraniło? - Gdy dostałam choroby słonecznej? Skończył pakowanie namiotu i schował go do jednej z toreb, a następnie przywiązał ją do boku wielbłąda. - Dlaczego to ma znaczenie? - odpowiedział w końcu. Zmarszczyłam brwi. - Chcę wiedzieć. Byłam prawie pewna, że nie zamierza odpowiadać, ale po paru sekundach opuścił luźno ręce i powiedział: - Tak, trochę, ale złapałem cię zanim się poważnie zraniłaś, więc nie był to jakiś szczególny ból. Poza tym, mamy wielbłąda... - Odwrócił się w moją stronę. Nie nasunął maski na twarz i przez to wyglądał jakby nie miał ubrań. Zaczęłam się zastanawiać jakby to było dotknąć jego blizny. - To nie jest coś, o co powinnaś się martwić. - Nie martwię się o to. Zwykła ciekawość. - Nie była to do końca prawda. Przez odpoczynek na wielbłądzim grzbiecie i dodatkowe godziny snu, w ranek szło mi się o wiele łatwiej. Naji pozwolił mi jeździć na zwierzęciu każdego wieczora i nie zmienił swojej decyzji do końca drogi. On sam nie wyglądał jakby potrzebował odpoczynku. Podejrzewałam, że to jakaś sztuczka z magią krwi, ale nie oferował mi żadnych wyjaśnień i ja też o nic nie pytałam. Dni zlewały się ze sobą, dokładnie tak jak na morzu. Jeden długi dzień, jedna długa noc. Na końcu krajobraz zaczął się zmieniać. Zniknęły pustynne

drzewa i piasek stał się bardziej chropowaty. Nasza ścieżka wytyczona była przez małe kamienie i kępki brązowo-zielonych roślin. - Jesteśmy blisko - powiedział któregoś dnia. - Blisko czego? - Miałam nadzieję, że odpuści i da mi jakąś wskazówkę gdzie idziemy. - Kanionu. - A co jest w kanionie? - Rzeka. - Już przestało mnie obchodzić, że nigdy nie mówi niczego ważnego. - Rzeka? Woda? - Rzeka to zazwyczaj woda, więc tak. -Och, dzięki Kaol i E'mko. - Zamknęłam oczy i odepchnęłam od siebie cały ten obraz kurzu, piasku, niewygód podróży, przygotowując się na kąpiel wśród wcale nie takich bezużytecznych roślin... - Jeszcze tam nie dotarliśmy. - Otworzyłam oczy. Naji patrzył na mnie z wykrzywioną twarzą, a jego oczy błyszczały i migotały. - Czy ty się ze mnie śmiejesz? - Nigdy. Dźgnęłam go niewidzialnym mieczem i tym razem naprawdę się zaśmiał, gardłowo i szorstko, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy kiedyś znów będę w stanie go rozbawić. Kiedy już wiedziałam, że nasze przeznaczenie zawiera rzekę, podróż stała się łatwiejsza. Nie musiałam już nawet wskakiwać na wielbłąda, na co Naji zresztą też nie nalegał. Kiedy szliśmy, zaczęłam mu opowiadać żarty, by znów usłyszeć jego śmiech. Nie zrobił tego ani razu. Następny dzień zaczął się tak samo jak poprzedni, ale tym razem natychmiast podjęłam moje próby rozbawienia Najiego. Myślałam właśnie nad żartem o magach-dworzanach, który na pewno by go rozśmieszył. Już miałam go powiedzieć, gdy niebo zaczęło się zmieniać. Zabójca zauważył to jako pierwszy, ale nic nie powiedział, po prostu zatrzymał wielbłąda i wyjął broń z torby. Przeszłam trochę, zanim się zorientowałam, że nie słyszę już jego cichych kroków. Odwróciłam się i zobaczyłam, że Naji przygotowuje się do walki. - Co robisz? - Nic, o co powinnaś się martwić. - Gówno prawda. Mówiłam do niego, rzucając piaskiem, kamieniami i najgorszymi przekleństwami, jakie w życiu słyszałam, gdy to zobaczyłam. Tą dziwną chmurę na horyzoncie, wijącą się i ciemną jak kropla atramentu w wodzie.

- Co to? - Zatrzymałam się parę kroków przed Najim, patrząc to na niego, to na pustynię. Długi i ciemny pasek migotał na niebie, prawie jak palce ducha. - I nie śmiej mi mówić, że nie mam się o co martwić! - Burza piaskowa. - Nieprawda. - Skąd wiesz? - Jego oczy zamigotały nad maską. - Widziałaś burze piaskowe na oceanie? - Nie, ale gdyby to faktycznie była burza, nie stałbyś tutaj jak kołek. Daj mi swój miecz. Klepnął udo wielbłąda, by ten znów ruszył. - Absolutnie nie. Naji szedł koło zwierzęcia, a ja za nim. - Więc daj mi swój nóż. Chcę być zdolna do walki, jeśli przyjdzie co do czego. - Masz nóż. - Zamilkł na chwilę. - O ile dobrze pamiętam, dźgnęłaś mnie nim w udo. - Ten nóż nie jest wart złamanego miedziaka. Chcę twój. Westchnął. - Niech do ciebie dotrze, że jeśli nie walczysz, ułatwiasz mi sprawę. Jeśli nie... - Pokręcił głową, jakby szukał właściwych słów. - Jeśli nie wpadniesz w niebezpieczeństwo. Poza tym, to równie dobrze może być coś nieszkodliwego. Paru Jadorr'a robiących sobie wycieczkę krajoznawczą. - O co ci do cholery chodzi? - Zabójcy, Ananna - powiedział kwaśno. - Ktoś z Zakonu. Ktoś taki jak ja. - Mówisz? - odwarknęłam, nawet jeśli nie za bardzo wiedziałam, kim byli ci cali Jadorr'a. - Bo zazwyczaj, gdy wyruszasz zostawiasz tak wielki ślad, że widać go aż z Qilar? Nie odpowiedział. Owinęłam sobie fałdy sukienki wokół talii, gdzie był wetknięty mój nóż. Naji szedł szybciej niż wcześniej. Nie biegł, ale ja już dostawałam zadyszki. Wielbłąd truchtał koło niego. Co chwilę zerkałam za siebie, by obserwować chmurę, a ona robiła się coraz większa i większa. - Musimy się zatrzymać - powiedziałam. - Ananna... - Co? Musimy. Jego oczy spojrzały na mnie zza maski. Nienawidziłam jej. - Posłuchaj. To oczywiste, że coś nas ściga. Ty prawie biegniesz. I to nie pomaga. Powinniśmy walczyć. - Naji mrugnął, ale nie odpowiedział. -

Powinniśmy odpocząć. Odpocząć i stawić im czoła. Prawdopodobnie się tego nie spodziewają, jeśli zazwyczaj uciekasz od walki jak teraz. - Po prostu wolę ofensywę. - Tak i to właśnie dlatego zostałeś zabójcą, krwawym-mordercą-dowynajęcia. Bo nikt nigdy od ciebie nic nie oczekiwał, więc albo walczysz jak tchórz, albo nie walczysz w ogóle. Wzdrygnął się, gdy powiedziałam słowo tchórz. Znaczy nie tak całkowicie, był to tylko błysk w oku. Ale i tak to zauważyłam. Potem zrobił coś, czego w ogóle się nie spodziewałam. Powiedział wielbłądowi, by się zatrzymał i wyciągnął nóż z płaszcza. - Poczujesz się lepiej, jeśli ci to dam? - Trochę, jednak wciąż chcę odpocząć. Potrząsnął głową. - Nie możesz z nimi walczyć. Nie bez magii. - Przecież ty masz jej pełno. - Nie. - Podszedł bliżej i pochylił się tak, że nasze oczy znajdowały się na tym samym poziomie. - Każda magia, którą wytwarzam, pochodzi ze mnie, rozumiesz? Za każdym razem zabiera mały kawałek mnie. Nie mogę po prostu wypowiedzieć zaklęcia, które chcę i kiedy chcę. Muszę dać mojemu ciału czas, by się zregenerowało. - Zacisnęłam usta w wąską linię, więc nie mógł zobaczyć co myślę. Poczułam się trochę głupio, że nie domyśliłam się tego wcześniej: co robi z nim magia. - Rzuciłem zaklęcie chroniące zanim opuściliśmy gospodę, ale było słabe, po tym jak wykonałem dla ciebie amulet. Nosisz go, prawda? Podniosłam maskę, by mógł zobaczyć moją szyję. Byłam pewna, że wiedział, że jeszcze go nie zdjęłam, ale nie chciałam tego mówić głośno. - Te czarne pasma pochodzą z bloków. To ostrzeżenie, a nie zaproszenie do bitwy. Kanion jest już blisko, powinniśmy być w stanie dotrzeć tam niedługo... Wiatr się zmienił. Gdy się kłóciliśmy powietrze stało się jeszcze bardziej gorące, nieruchome i suche. Duszne. A potem wzniosła się bryza i poruszyła fałdami mojej sukienki. Była zimna jak lód. Poczułam chłód w kręgosłupie, jakby dotknął mnie sam duch. - O nie - powiedział Naji, jakby to było jedyne przekleństwo, jakie znał. Zamarłam, bryza zmieniła się w wiatr, a potem w wichurę. Cały pot natychmiast wyparował z mojej skóry. Szal odwinął mi się z ramion i poruszał się po piasku jako jedyna biała rzecz, która wkrótce i tak zniknęła w zbliżającej się ciemności. Zabójca zaśpiewał coś w tym swoim języku, oczy zaczęły mu błyszczeć. Zrobiłam krok w przód, a nogi kłuły mnie tak, jakby ktoś umieścił w nich

milion szpilek. Przynajmniej znów mogłam się poruszać. Wyciągnął nóż, a gdy tylko go od niego wzięłam, chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie. - Proszę, nie walcz, dopóki nie będziesz musiała - wyszeptał mi do ucha. Nagle wielbłąd wydał okropny, przerażony dźwięk i pobiegł przed siebie, byle dalej od ciemności, zabierając całe nasze zapasy. Wołałam za nim, by został, ale Naji położył mi rękę na ramieniu. - Pozwól mu. Będę w stanie przywołać go później... później, gdy to się już skończy. - Myślałam, że uważasz, że nie możemy tego wygrać. - Bo nie możemy. Nie chciałem... cię przerazić. Już byłam przerażona, ale nie miałam zamiaru mu tego mówić. Przysunęłam się bliżej niego, kiedy ciemność zbliżyła się jeszcze bardziej. Coś poruszało się w piasku. Na horyzoncie pojawiły się postacie. Wyobrażałam sobie, że wyglądają jak Naji, jak cała armia Najich, ale myliłam się. Wyglądali jak olbrzymy, którzy chcą zniszczyć mrówki. I gdy się zbliżali, wydawali skrzypiący dźwięk, metaliczny i donośny. Poczułam jak dzwoni mi w uszach, dotarło to do moich kości. - Czym oni są? - wyskrzeczałam bliska paniki. - Nie mam pojęcia - odpowiedział. - Co?! - Obróciłam się w jego stronę, oczy wciąż mu błyszczały. Wydawało mi się, że powiedziałeś... - Jadorr'a jest wśród nich. Ale Zakon nie zajmuje się metalurgią. Metalurgia. Słowo obracało się w moim umyśle, jakbym powinna wiedzieć co to znaczy, ale nie do końca mogła to uchwycić. Istoty się zatrzymały, piasek opadł. Gęsty, czarny dym unosił się ku niebu, mieszając się z atramentowym kłębowiskiem z bloku Najiego. Ich skóra świeciła w tych nielicznych promieniach słońca, dokładnie tak jak ostrze mojego noża, dokładnie tak jak... Jak metal. - Są maszynami - powiedziałam odrętwiała. Naji wbił palce w moje ramię. - Tym razem zabicie węża ci nie pomoże. - W innych okolicznościach to by mnie wkurzyło, ale wtedy byłam tak zajęta radzeniem sobie z moją paniką, że mało mnie to obchodziło. Istoty stały już dłuższy czas, trzeszcząc, buzując i wypuszczając z siebie dym. Naji mamrotał coś do siebie. - Dlaczego oni nic nie robią? - wyszeptałam, na co on zaczął śpiewać trochę głośniej. Maszyny mierzyły nas wzrokiem.

A potem nagle przestał. Nie podobało mi się, że nie słyszę jego głosu, bo tak długo jak on śpiewał, tak długo czułam się bezpieczna. - Potrafisz używać miecza? - zapytał. - Oczywiście, że potrafię. Wyciągnął miecz z pochwy i skierował go rękojeścią w moją stronę. Z bliska wyglądał jeszcze mniej zachęcająco niż nóż, miał grube ostrze i na końcu był lekko zakrzywiony. - Gdy oni atakują, ty walczysz. - Taki mam plan. - Spróbuj, proszę, się nie zranić. I nie rób nic głupiego - powiedział, wziął głęboki oddech i odszedł. Tak po prostu. Zostawił mnie i wszedł prosto w dym. Próbowałam go wołać, by przypomnieć, że nie potrzebuje też swojego noża, ale dym dostał się do moich płuc i wywołał napad kaszlu. Nagle jedna z maszyn otworzyła się i wypuściła w powietrze jeszcze więcej dymu. Natychmiast zapomniałam o Najim. Użyłam jego miecza, by uciąć sukienkę tuż nad kolanem, a następnie podniosłam miecz, tak jak Papa nauczył mnie dawno temu. Postać zeskoczyła na piasek. Mężczyzna. Tarrin z klanu Hariri. Jęknęłam i bezwiednie zrobiłam krok w tył, ale nie opuściłam miecza. Moje myśli były jak trucizna, zamieniające mnie w kamień, pośród światła i dymu tych okropnych maszyn. Haririsowie. Jak długo nas śledzili? Od kiedy umieli używać takiej magii? Tarrin wystroił się jak jakiś ważniak z Qilar: długi płaszcz, wysokie buty, ogólnie miał na sobie chyba każdy dostępny materiał. Gdy podchodził do mnie, zdjął kapelusz i przyłożył do serca. Jego przystojna twarz nie pasowała do otoczenia, całego tego ciemnego dymu. - Nie musimy walczyć - powiedział. - Wysłałeś zabójcę, by mnie zabił! Tarrin zachmurzył się. - Nie ja, tylko moi rodzice. Ostrzegałem cię. Serce waliło mi jak młot, pot spływał po plecach. Część mnie chciała zaatakować, choć atak na nieuzbrojonego mężczyznę nie jest chyba najmilszą rzeczą na świecie. Potem jednak przypomniałam sobie Najiego mówiącego mi, bym nie robiła nic głupiego. Atak na Tarrina, gdy za nim stoi cała armia maszyn? W przeciwieństwie do Najiego nie nazwałabym tego głupotą. - Poza tym, jeszcze cię nie zabił - powiedział.

- Zauważyłam to, możesz mi wierzyć na słowo. Tarrin zmarszczył brwi. - Panno Tanarau, rodzice chcą ci dać jeszcze jedną szansę. Rozmawiałem z nimi o tym. Moj ojciec pożyczy mi nawet załogę i statki. - Czyli to? - Wskazałam głową na błyszczące w słońcu maszyny. - Po prostu wróć ze mną do Lisirry, proszę. Wciąż możemy się pobrać na statku - nikt nie zdjął jeszcze żagli ślubnych - i jeśli wrócisz jako moja narzeczona, ojciec pozwoli mi wywiesić jego kolor. - Uśmiechnął się do mnie. Myślałam o tym. Naprawdę. Ale choć nie mam wielu życzeń, małżeństwo to wciąż ostatnia rzecz, której bym pragnęła. Z drugiej strony to by wszystko ułatwiło, gdybym tak po prostu wspięła się na jedną z maszyn Tarrina i pozwoliła, by zabrała mnie daleko od piasku i suchego, gorącego powietrza pustyni. Opuściłam miecz. Ręce bolały mnie już od ciągłego stania w pozycji bojowej i chciałam wyglądać jak najmniej groźnie, gdy będę go prosić. - Czy Naji może pójść z nami? Na twarzy Tarrina pojawił się grymas. - Kim jest Naji? - Moim towarzyszem podróży. Tarrin spojrzał na mnie tak, jakbym zaproponowała mu miskę skorpionów na śniadanie. - Co? Zabójca? Dlaczego miałby z nami iść? - Też nie szaleję z tego powodu ze szczęścia, ale nie mogę go tu zostawić. - Oczywiście, że możesz. Zmarszczyłam brwi i pomyślałam o jego krzyku, kiedy próbowałam opuścić gospodę. Co by się stało, jeśli faktycznie bym wyszła? Ten krzyk był krzykiem umierającego człowieka. - To nie potrwa wieczność. Tylko do czasu, gdy go wyleczymy. - Wyleczymy? O czym ty mówisz? - Jest pod wpływem klątwy, która każe mu mnie chronić. Musi przebywać blisko mnie. To naprawdę nic takiego, przecież będziesz mógł zamknąć go w areszcie. - Oszalałaś? Czy ty w ogóle masz pojęcie co on robił? - Zabijał ludzi za pieniądze? Przestań, też byś na to poszedł, jeśli cena byłaby odpowiednia. - Nie o tym rozmawiamy. - Zniżył głos. - Nie zawierałaś układów z zabójcami tak jak moja rodzina. Są mroczni. Magia, której używają, nie jest właściwa. Nie jest naturalna.

- Nie zawierałam z nimi układów? A jak nazwiesz spędzenie z jednym dwóch tygodni na pustyni? Nie używałby magii na twojej łodzi, mam co do tego pewność. Byłoby to tylko do czasu, aż zdjęlibyśmy klątwę... Tarrin skrzyżował ramiona i nadął się, jakbym była nieposłusznym członkiem jego załogi, którego musi przywrócić do pionu. - Nie mogę mieć czegoś takiego na moim statku. Z jego magią żaden areszt, by go nie powstrzymał. Na pokład spadłaby kropla naszej krwi i on już miałby nas wszystkich pod kontrolą.... - Tak, dlatego musimy zdjąć z niego tą klątwę i pozwolić mu odejść. - Panno Tanarau, proszę! - Wyrzucił ręce w powietrze. - Po prostu zostawmy go tutaj. - Dlaczego nie pozwalasz mu iść z nami? Nie jest tak niebezpieczny jak sądzisz i poza tym, gdyby coś nas zaatakowało, byłby świetną bronią. - Tak naprawdę w to nie wierzysz, prawda? - Oczywiście, że tak. Dlaczego to ty nie wierzysz mi? Tarrin westchnął. - To nie tak, że ci nie wierzę. Po prostu sądzę, że się mylisz, bo nie wiesz, jacy naprawdę są zabójcy. - Naprawdę? To w takim razie oświeć mnie: dlaczego miałabym chcieć poślubić mężczyznę, który mnie nawet nie słucha? Zbladł. - Czyli mówisz mi nie? - Tak sądzę. Może potraktujesz to jako lekcje i następnym razem odniesiesz się do kobiety z większym szacunkiem. - Nie, nie, ty nie rozumiesz. - Potrząsnął szybko głową. - Wracasz ze mną albo jako moja narzeczona, albo jako trup. To jedyny sposób, bym dostał kolory... Patrzyłam na niego i zimny dreszcz piął się wzdłuż mojego kręgosłupa. - Moja załoga czeka - powiedział kiwając głową w stronę maszyn. Nasza załoga, jeśli tylko zgodzisz się wrócić ze mną. - A jeśli nie? - Chcę tych kolorów, panno Tanarau. - A ja chcę własny statek, więc mamy problem. - Znów podniosłam miecz. Tarrin spojrzał na mnie i po chwili wyjął swój. Nigdy nie miałam jednak okazji z nim walczyć, bo nagle w dymie eksplodowało potężne, oślepiające światło, które natychmiast mnie powaliło. Tarrin wyłożył się tuż koło mnie, z rozcięcia na jego głowie sączyła się krew - uderzył się w skałę, gdy upadał.

- Cholera! - Doturlałam się do niego ciągnąc za sobą miecz. Odwrócił się w moją stronę i mrugnął parę razy. - Jako moja narzeczona - wykrztusił, a ja zobaczyłam jak porusza rękami, co oznaczało, że nie zranił się tak poważnie jak to wyglądało i próbował mnie kiwnąć. - Albo jako trup. Wszystko potoczyło się za szybko. Stanął na nogi i wyciągnął nóż z fałd płaszcza. Ale ja wiedziałam, że nadchodzi - to była jedna z najstarszych sztuczek Konfederacji, przed którą Papa nauczył mnie jak się bronić, gdy jeszcze nie wyrosłam z pieluch. Zagłębiłam nóż w jego brzuchu. Krew trysnęła na piasek, a on popatrzył na mnie zszokowany i przerażony. Przez chwilę po prostu trzęsłam się i gapiłam na niego. Brałam wcześniej udział w morskich bitwach, ale w tym wypadku wszystko potoczyło się jakoś inaczej. Dałam się rozproszyć i znałam Tarrina. - Musiałam - powiedziałam mu, ale było już za późno. Zebrałam w sobie całą odwagę i odwróciłam się w stronę maszyn, bo wiedziałam, że zabijając Tarrina, zmieniłam wszystko. I miałam rację. Pierwszą rzeczą, którą zauważyłam, było to, że cała jego załoga wyciągnęła miecze i pistolety - bo oczywiście taki przyjazny klan jak Haririsowie wyposażył całą swoją armię w mini-działa. Cholera. Drugą rzeczą, którą zauważyłam, był Naji krzyczący słowa w języku, którego nie rozumiałam, a jego oczy przypominały mi dwie gwiazdy. Trzecią rzeczą był bliźniak Najiego, mężczyzna w takim samym płaszczu i wygrawerowaną bronią, galopujący przez dym na koniu czarnym jak noc. Te trzy rzeczy były wszystkim, czego potrzebowałam. Podniosłam miecz i wykrzyczałam wszystko, całą moją złość, strach i wstyd za zabicie Tarrina. A potem pobiegłam walczyć. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 8 Załoga Tarrina strzelała tak, jakby była na wpół ślepa, chociaż istniała możliwość, że czarny dym też miał swój udział. Odwróciłam się w stronę jednego ze strzelających mężczyzn i pobiegłam w jego kierunku, unikając przy tym kilkunastu pchnięć mieczem. Jeden z nich chciał rzucić się na mnie, ale wystawiłam stopę i potknął się o nią. Nigdy się tego nie spodziewają. Nagle usłyszałam świst kuli, która przeleciała tak blisko mnie, że byłam w stanie poczuć jej ciepło. Odwróciłam się w stronę mojego napastnika. Właśnie zmieniała proch do następnego strzału, gdy ruszyłam w jej stronę i cięłam ją wzdłuż nogi. Krzyknęła i upuściła pistolet. Chwyciłam go, a następnie ukryłam w piasku. W takich walkach, nawet najdrobniejsze rzeczy mogą przysporzyć nam kłopotów. Na pustyni rozległ się kolejny huk i tym razem ku niebu wzniosła się kolumna światła. Wszyscy upadli na ziemię. Jako, że ja znalazłam się tam już wcześniej, miałam kilka dodatkowych sekund, by z powrotem stanąć na nogi. Potem podniosłam pistolet i pobiegłam szukać Najiego. Usłyszałam kilka strzałów, ale żaden z nich mnie nie dosięgnął. Naji leżał na ziemi koło czarnego konia, który prychnął, gdy tylko mnie zobaczył. Rozejrzałam się, ale nigdzie nie zauważyłam jeźdźca. Kiedy dotarłam do Najiego, wyglądał tak, jakby chciał kazać mi uciekać, ale odezwałam się pierwsza: - Potrzebujemy planu. - Co? Trochę kulejąc, z dymu zaczął wyłaniać się drugi zabójca, natomiast załoga klanu Hariri odzyskiwała już przytomność umysłu i kolejno zaczęła we mnie celować. Odsunęłam się od Najiego i wystrzeliłam w tłum. Ktoś krzyknął. Wyrzuciłam pistolet jak najdalej od siebie, by nikt nie zdołał go przeładować i pobiegłam w ich stronę, raczej uderzając, niż tnąc ich mieczem, modląc się jednocześnie do każdego boga i bogini, by żaden z naboi nie nawiązał ze mną bliskiego kontaktu. Trzeci rozbłysk światła i już wszyscy, nawet ja, padliśmy na ziemię. Upadek wycisnął powietrze z moich płuc, a kiedy próbowałam z powrotem wstać, nade mną pojawił się jakiś nieprzyjemny typ z dwoma mieczami oraz inna kobieta z parą noży. Pokonałam ich, ale zarobiłam przy tym jedno cięcie w ramię i bok. Zaczęłam zastanawiać się, czy Naji cierpiał, a jeśli tak, to czy dużo bardziej ode mnie.

Zdołałam zdobyć kolejny pistolet, tym samym sposobem co ostatnio – skradaniem się, cięciem i kradzieżą. Mimo to, byłam już naprawdę zmęczona, bolał mnie każdy mięsień, żołnierze Tarrina wciąż nadciągali, wściekli i gotowi do poświęceń, a ja nie mogłam przestać myśleć o wykrwawiającym się dziedzicu klanu Hariri. Naji wrzasnął moje imię. Dźwięk ten, pomimo ciepła słońca i bitwy, zmroził mnie do szpiku kości. Zatrzymałam się w połowie drogi do jelit jakiegoś gościa i dopiero huk pistoletu parę stóp dalej przywołał mnie do porządku. Brzmiał jakby umierał. Kuląc się i przeciskając, dotarłam do Najiego. Leżał na piasku biały jak śmierć, z twarzą wykrzywioną w agonii. Uklękłam przy nim, a czarny dym oplótł nas swoimi mackami. Byłam za to wdzięczna, nawet jeśli przyprawiło mnie to o atak kaszlu. - Nie mogę… - wydyszał. – Pomóż… - Z jego ust popłynęła strużka krwi. - Nie mamy czasu na twoje gadanie – odpowiedziałam i natychmiast zaczęłam szukać rany. – Gdzie ten drugi? Streszczaj się. - Martwy. - To już coś. – Krwawił z klatki piersiowej, z miejsca, w którym znajdowała się nienaruszona zbroja. Magiczna rana. Cholera. Z dymu zaczęła wychodzić jakaś postać. Zauważyłam miecz i wystrzeliłam, zanim ten mógł zrobić jeszcze jeden krok. Wiedziałam, że nie mogliśmy tam zostać, Naji i ja. Jego wymęczyło używanie magii, a ja nie chciałam mu sprawić jeszcze więcej bólu walcząc z całą załogą. Myśl jak pirat, powiedziałam sobie. Myśl jak Papa. Powiedział mi raz, że ucieczka to żaden wstyd. Zawsze lepsze to, niż śmierć. - Musisz wstać – powiedziałam Najiemu i szarpnęłam go mocno. – Musisz wstać i wsiąść na tego konia. Przytaknął i podniósł się na łokciach. Dym powoli się przerzedzał, ukazując przy tym pasma białego nieba i więcej członków załogi Tarrina. - Pośpiesz się! Muszę się nimi zająć, a jeśli to cię zrani… Nie wstał. Zanurzył palce w krwi z klatki piersiowej i zaczął rysować jakieś symbole na piasku. - Wsiadaj na konia!

- Ochrona – warknął i zaczął mamrotać w swoim języku. Jego oczy zabłysły słabo, ale jedyną rzeczą, którą widziałam, byli zbliżający się żołnierze Haririsów. Wiedziałam, że muszę walczyć, więc stanęłam na nogi i rzuciłam się w ich stronę, ignorując ból gardła, pleców i kilkudziesięciu innych miejsc. Jednak najbardziej ignorowałam jęki Najiego. Wiedziałam, że go ranię, ale czy miałam inny wybór? I wtedy znów wykrzyknął moje imię, jednak tym razem był już na koniu. Zdawałam sobie sprawę z tego, że to głupota, ja, ucieczka i środek bitwy, ale patrząc na Najiego, ledwo trzymającego się na grzbiecie zwierzęcia, miałam ochotę się rozpłakać. Pobiegłam w jego stronę i wskoczyłam przed niego, bym mogła trzymać lejce. Gdy objął mnie w talii i przycisnął głowę do moich ramion, kopnęłam w boki konia i ruszyliśmy. Wszystko mnie bolało. Czułam na karku gorący i wilgotny oddech Najiego, ale cieszyłam się z tego, bo przynajmniej wiedziałam, że wciąż żyje. Kiedy wyjechaliśmy z dymu, odwróciłam się i spojrzałam na niebo. Słońce już niemal chowało się za horyzontem. Naji jęknął coś. Szarpnęłam lejcami kierując konia na południowy wschód. Naji stękał coś w moją szyję przez pięć czy dziesięć minut, a gdy przestał, dotarło do mnie, że nikt nas nie śledzi. Zatrzymałam konia i odwróciłam się. Oprócz nas, na pustyni nie było żywej duszy, chmura czarnego dymu została daleko za nami. - Nie… dam rady… Dojedź do rzeki. – Jego głos rozbrzmiewał tuż przy moim uchu. Nie wiedziałam, czy chodzi mu o to, że nie może już utrzymać zaklęcia ochronnego, czy sam powoli nie daje już rady, ale nie miałam czasu na rozmyślania. Z powrotem zmusiłam konia do galopu. - Daleko jeszcze? – zawołałam starając się przekrzyczeć wiatr i piasek. Mruknął coś i zanurzył twarz w moim ramieniu. Nawet przez zbroję czułam, że jego ciało miało wyższą temperaturę niż zazwyczaj. Pędziliśmy tak szybko jak się dało. Za każdym razem, gdy zwalniałam, trzęsły mi się ręce i kazałam sobie uważać na moment, w którym przestanę czuć oddech Najiego. Nigdy nie nastąpił. Zachód słońca. Zarówno Naji, jak i zaklęcie ochronne, wciąż jakoś dawało radę. I wtedy krajobraz zaczął się zmieniać. Na początku nie zwróciłam na to uwagi, ale potem zauważyłam, że roślinność stawała się coraz bardziej obfita i bogata; już nie byliśmy na pustyni. Na niebie pojawił się księżyc, pełny i ciężki, dający wystarczająco dużo światła, byśmy nie musieli rozpalać ogniska. Oddech Najiego był lekki i słaby, a koń co chwilę się potykał. Nagle wyczułam wodę.

Świeżą, czystą, słodką wodę. Potem już usłyszałam, szemrzącą jak głosy i nie mogłam już wytrzymać – rozpłakałam się. Sądziłam, że może to sobie wyobraziłam, bo tak bardzo za nią tęskniłam. - Kanion. – Głos Najiego sprawił, że podskoczyłam. – Zatrzymaj się. Zwolniłam. Ziemia znajdowała się niedaleko nas, a ja doszłam do wniosku, że kanion jest granicą, która oddziela pustynię od morza. - Jak długo zajmie nam zejście na dół? – zapytałam. Nie odpowiedział, po prostu zadrżał, zakaszlał i jeszcze bardziej przycisnął głowę do moich pleców. - Zostań tu – powiedziałam i zeskoczyłam z konia. Zabójca zakołysał się i zwiesił głowę. Skradałam się w krzokach, aż dotarłam do krawędzi kanionu, a następnie uklękłam i pochyliłam się. Światło rzeki przedzierało się przez ciemność. Dno nie było za daleko, ale nie mogłam ryzykować skoku, nie wiedząc, co skrywa woda. Poza tym, musiałam się martwić i o konia, i o Najiego – oboje potrzebowali się nawodnić. Na szczęście, zejście w dół wyglądało w miarę łagodnie, więc mogliśmy tam zejść, o ile zrobilibyśmy to powoli. Wiedziałam, że nie możemy czekać do rana. Naji wciąż chybotał się na grzbiecie zwierzęcia. Jego ręce były ciemne od krwi, która przesiąkła też przez moją sukienkę. Dźgnęłam go i w każdej sekundzie, w której się nie ruszał, czułam coraz większy ucisk w klatce. W końcu odwrócił głowę w moją stronę. - Schodzimy w dół – powiedziałam. – Musisz się trzymać. Będę prowadzić konia. Przytaknął i słabo pociągnął grzywę konia. Wzięłam lejce, a następnie pociągnęłam, więc zwierzę ruszyło. Całe jego ciało było pokryte białym potem. Miałam nadzieję, że da radę dotrzeć na dół. Schodzenie było monotonne, ale nie tak trudne, jak sądziłam. Każdy dźwięk odbijał się echem w ciemności, a nocny chłód pustyni sprawił, że na moim ciele nie zachowała się nawet kropelka potu. W jednym miejscu Naji niemal spadł z konia. Złapałam go i z siłą, której nie powinnam mieć, usadowiłam go z powrotem na miejscu. Potem chwyciłam jego nadgarstek i sprawdziłam puls – dzięki Kaol, wciąż tam był. Wymamrotałam pod nosem kilka przekleństw i ruszyliśmy dalej. Po jakimś czasie piasek i kamienie zmieniły się w miękką trawę, a później, jak wkroczyliśmy na płaskie podłoże, w brzeg rzeki. Mój okrzyk zwycięstwa niósł się wzdłuż ścian kanionu. Naji wciąż siedział zgarbiony na grzbiecie konia, kiedy ten podszedł się napić. Gdy zwierzę się pochyliło, Zabójca przechylił się, więc podbiegłam do niego i pomogłam zejść na ziemię. Zdjęłam maskę z jego

twarzy, przebiegając palcami po bliznach. Zmieszał się pod moim dotykiem, ale już wyglądał, jakby miał zaraz zejść. Blada skóra, zapadnięte oczy. Gdy koń siorbał przy rzece, nabrałam trochę wody w dłonie i skropiłam nią twarz Najiego, mając nadzieję, że wypije jej choć trochę. Jego usta, pocięte i krwawiące, poruszyły się trochę, więc zrobiłam tak jeszcze kilka razy, a następnie tak delikatnie jak potrafiłam, zdjęłam jego zbroję. Materiał jego płaszcza był cały we krwi. Przycisnęłam rękę do jego twarzy i po chwili jego powieki zatrzepotały. - Naji – powiedziałam. – Naji, musisz się obudzić. Nie wiem, jak mam cię wyleczyć. Jęknął coś w swoim języku, ale słowa brzmiały jak ciernie róż. - Cholera, Naji, nie wiem, co to znaczy! – Zacisnęłam pięści w rzece, błoto przepływało przez moje palce. Znów coś jęknął, podniósł rękę i położył ją na piersi. Jego krew lśniła w świetle księżyca. Kucnęłam koło niego i zaczęłam zastanawiać się nad ranami, które leczyłam na łodzi Papy: cięcia noża, rany postrzałowe, posiniaczone twarze, złamane palce. Nigdy nie musiałam zajmować się czymś związanym z magią, bo jeśli już coś jakimś cudem się zdarzyło, to wtedy zawsze zjawiała się Mama. Mama. Chciałabym, by była przy mnie, ona i jej magia, magia morza, wody… Rzeki. Podczołgałam się do jej brzegu. Wszystko mieniło się srebrem i światłem, zimnem i pięknem. Koń chodził w tę i z powrotem, łącząc się z cieniem. Nigdy nie byłam w stanie rozmawiać z wodą. Ale Mama mi powiedziała, że jeśli bardzo bym tego chciała, to mogłabym to zrobić, więc może po prostu nigdy nie pragnęłam tego wystarczająco mocno. Weszłam do wody. Zimno przeniknęło mnie, sprawiło, że poczułam grzechotanie kości. Muł przylepiał się do moich nagich nóg. Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się tak bardzo, jak tylko potrafiłam. - Rzeko. – Mówiłam tak, jakbym była milionem osób jednocześnie. – Rzeko, proszę o rozmowę z tobą. Mama nauczyła mnie tych słów dawno temu, więc czekałam spokojnie, ale woda po prostu bawiła się fałdami mojej sukni. Wtedy sobie przypomniałam. Mama zawsze dawała oceanowi jakiś prezent, więc ja też musiałam to zrobić Wielbłąd uciekł z całym ekwipunkiem, więc miałam jedynie amulet ochronny, który stworzył dla mnie Naji oraz nóż, którym ocaliłam jego życie. Wrzuciłam nóż do wody. Mama zawsze mi powtarzała, że woda zna

prawdziwą wartość rzeczy. I to była wymiana, kolejny sposób na uratowanie mu życia. Znów powiedziałam moją prośbę, tym razem głośniej. Starałam się zawrzeć w moim głosie cały ból i żal. Jeśli pozwolę Najiemu umrzeć, powiedział mój głos tonem, nie słowami, równie dobrze sama mogłam go zabić. Tak jak zabiłam Tarrina z klanu Hariri. Woda zabulgotała cicho, ale wciąż przepływała koło mnie. Zdałam sobie sprawę, że muszę usprawiedliwić moją prośbę. - Naji umiera. Muszę się dowiedzieć, jak mogę mu pomóc. – Zamilkłam na parę sekund, a potem dodałam. – Jeśli w tej rzece jest coś, co może mu pomóc, to proszę. Bardzo to docenię. Mama kazała mi być uprzejmą, gdy chcę czegoś od duchów. Nagle powietrze w kanionie stało się ciężkie i nieruchome, sprawiło, że miałam wrażenie jakbym była ostatnim człowiekiem na ziemi. I wtedy rzeka zaczęła się podnosić, najpierw na poziom mojej talii, potem klatki piersiowej obmywała Najiego, a następnie uniosła go na powierzchnie. Gdzieś z ciemności usłyszałam rżenie konia. Potem, tak szybko jak woda podniosła się, tak wróciła do normalności. Rzeka pokrzyw. Jej nazwa pojawiła się w mojej głowie, jakbym cały czas ją znała, tylko nie potrafiła sobie przypomnieć. Przedzierając się przez rośliny i kamienie, dotarłam do brzegu. Naji dyszał i sapał, kropelki wody migotały na jego skórze. Minęłam go potykając się o trawy. Czułam, jak coś rośnie przy ziemi w miejscu, gdzie naszła ją woda. Powinny tam być kolczaste liście, jak u ostu… Moje ręce zacisnęły się wokół grubej łodygi, a dłonie paliły, jakby gryzło je tysiąc mrówek. To było to. Wyciągnęłam roślinę z ziemi, a następnie podczołgałam się do Najiego, który wciąż leżał w tym samym miejscu pokryty błotem. Poczułam, jak poczucie winy ściska mi serce. - Trzymaj się – wyszeptałam do Najiego odsuwając włosy z jego twarzy. – Mam coś, co ci pomoże. Sapnął i zadrżał, a ja wiedziałam, że umiera i, że muszę działać szybko. Użyłam jego noża, by uciąć materiał blokujący mi dostęp do rany. Nie wyglądała jak żadna inna rana, którą kiedykolwiek widziałam – nie było to cięcie ani oparzenie, tylko dziura wielkości pięści na samym środku jego klatki. Gapiłam się na nią przez parę sekund, a ona wydawała się rosnąć i rosnąć, jakby chciała połknąć mnie całą.

Ale część mnie wiedziała co robić. Rzeka mówiła mi, że to mnie hipnotyzuje, że tam wcale nie było dziury i, że musiałam się skoncentrować. Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową, przez co już wcale nie czułam się zdezorientowana. Kiedy znów otworzyłam oczy, upewniłam się, że nie patrzę dokładnie na jego pierś. Odrywałam liście od łodygi, część dzięki światłu księżyca, a część na wyczucie. Nie grzebałam się ani nie wahałam – było trochę tak, jakbym robiła to całe życie. Potem włożyłam liście do ust i żułam je, aż stały się miękkie i lepkie. Smakowały jak woda rzeki, stalowo i czyście. Wyplułam je na dłoń, a następnie przyłożyłam do piersi Najiego. Przez kilka sekund miałam wrażenie, że moja ręka zanurzy się w ciemności, że wpadnę do dziury i obudzę się otoczona przez zło. Jego klatka piersiowa stała się gąbczasta, zgniła i gorętsza, niż przy jakiejkolwiek gorączce, ale była tam, bez żadnej dziury ani niczego takiego. Polałam trochę wody na jego ranę. Kiedy pracowałam, śpiewałam w języku, którego nie znałam; słowa brzmiały jak bulgot wody nad kamieniami, jak deszcz spadający do sadzawki, jak lawina kamieni w kanionie. Gdy skończyłam, cała wiedza natychmiast wyparowała z mojej głowy. Upadłam na błoto i spojrzałam w gwiazdy, ale one rozmywały się, były poza moim zasięgiem. Chciałam pozostać przytomna, by upewnić się, że z Najim będzie wszystko w porządku, ale nie dałam rady. Czułam się tak wyczerpana, że natychmiast zasnęłam i śniłam o morzu. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 9 Następnego dnia obudziło mnie słońce. Pomimo wody było tam niemal tak gorąco jak na pustyni, więc gdy usiadłam, wszystko zaczęło mnie boleć. Twarz, szyja, nogi: w miejscach, w których się nie zakryłam, miałam poparzenia słoneczne. Przynajmniej powietrze pachniało czystością – żadnego przeładowania magii. Jednak nigdzie nie było Najiego. Mimo oparzeń szybko wstałam. Zauważyłam kilka śladów stóp kierujących się w stronę rzeki. Woda odbijała białe światło słoneczne, niemal mnie oślepiając. Ale zastałam tam Najiego – dryfował nago na środku rzeki. Wiecie, nie jestem zbyt wstydliwa, jeśli chodzi o takie rzeczy – większość piratów to mężczyźni, więc nie było to nic, czego nie widziałabym wcześniej. Poza tym spotkałam się kiedyś z Tajem na tyłach gospody, na zachodnich pirackich wyspach. Jednak wtedy, na widok Najiego, na mojej twarzy pojawiła się czerwień, która nie miała nic wspólnego ze słońcem. Spuściłam wzrok. Chciałam się ukryć w krzokach, zaczekać, aż wyszedłby i się ubrał, ale martwiłam się o niego, więc zawołałam: - W porządku? - Obudziłaś się – powiedział, co nie było odpowiedzią na moje pytanie. Słyszałam plusk wody, ale nie podnosiłam wzroku, dopóki nie stanął tuż przede mną. Owinął szatę wokół pasa. Miał całą pierś wytatuowaną w takie same wijące się tatuaże jak te na rękach. Pomimo tego, że jego rana uleczyła się i zostawiła swój ślad w postaci wściekle czerwonego koła, wciąż był blady i zmizerniały. Nie sądziłam, że powinien pływać, ale nic nie powiedziałam. - Będziesz miał bliznę? – zapytałam. Nie odpowiedział od razu. Dotarło do mnie, że zapomniałam o bliznach na jego twarzy. – Um, mam na myśli… - Tak, będzie blizna. – Spojrzał na pierś i przejechał palcami po skórze. – Nie wiedziałem, że potrafisz władać magią. Powiedział to tak, jakby mnie o coś oskarżał, więc zmieszałam się trochę, próbując znaleźć właściwe słowa. - Poprosiłam rzekę. Mama mnie tego nauczyła. A przynajmniej próbowała. Z morzem. Nigdy wcześniej nie zadziałało. - A tak, rzeczywiście. Powinienem się domyślić. Wy, piraci, macie jakieś specjalne powiązania z wodą. – Zamilkł i oblizał usta, spoglądając na kanion, jakby spodziewał się kogoś zobaczyć. Może klan Hariri. - Znów ocaliłaś mi życie – powiedział, wciąż patrząc w górę.

- Ta, mam tylko nadzieję, że nie podwoiłam klątwy. – Ironia powtórnego uratowania jego życia jakoś do mnie nie trafiała. Zabiłam Tarrina, by móc zawrzeć układ z wodą i ocalić Najiego. - Wątpię, że to działa w ten sposób. - Ale jeśli tak, to przepraszam. Spojrzał na mnie tak bacznie, że przyprawiło mnie to o dreszcze. - Nie. Nie przepraszaj. Nie miałem na myśli… - Wziął głęboki oddech. – Dziękuję. Choć wiedziałam, że to głupie, i tak poczułam zawroty głowy, gdy mi podziękował. Potem złapał mnie za ramię i powiedział: - Magia cię wyczerpała. Dzisiaj będziemy odpoczywać, a potem wyruszymy. Poza tym powinnaś coś zjeść. - A co z tobą? Wczoraj byłeś jedną nogą w grobie. Dzisiaj zresztą też nie wyglądasz zbyt pięknie. - Masz rację – powiedział i poprowadził mnie do brzegu. Usiedliśmy, a ja poczułam w głowie pustkę. – Oboje musimy wypocząć. Zasugerowałem to, bo jestem przyzwyczajony do tego rodzaju leczenia; robię to regularnie. Natomiast ty… - Jego oczy zamigotały, jakby chciał się uśmiechnąć, ale tego nie zrobił. – Zeszłej nocy władałaś bardzo potężną magią. - To nie ja, tylko rzeka. - Nieprawda. Nie powiedziałam nic więcej, bo nie wiedziałam, do czego zmierzał, a ja i tak nie chciałam się w to zagłębiać. Resztę dnia spędziliśmy na wylegiwaniu się przy brzegu rzeki. Złapałam kilka ryb, nadziewając je na nóż Najiego – było to o wiele łatwiejsze, niż powinno, więc pewnie magia rzeki wciąż działała. Upieczone na zrobionym przez Najiego ognisku smakowały lepiej, niż cokolwiek innego, co jadłam w ciągu ostatnich dwóch tygodniach. Poczułam się po tym o wiele lepiej, ale mojego kompana chyba to wyczerpało, bo po chwili odwrócił się w stronę traw i zasnął. Wykorzystałam ten czas na kąpiel. Opłukałam sukienkę – albo szmatę, jak kto woli – i wyłożyłam ją na słońcu, by wyschła. I ponieważ Naji wciąż spał, ja też postanowiłam się trochę wygrzać. Kaol, czułam się tak dobrze, jakby wszystkie moje mięśnie potrzebowały jedynie trochę ciepła. Podłożyłam ręce pod głowę i wsłuchiwałam się w bulgotanie rzeki oraz ciche chrapanie Najiego. Od czasu do czasu w mojej głowie pojawiał się wykrwawiający na piasku Tarrin i gdy tak się działo, moja pierś bolała, jakby była tam świeża rana. Wiem, że poczucie winy donikąd nie prowadzi, szczególnie gdy jesteś piratem, ale i tak czułam się podle, nieważne jak wiele razy przypominałam sobie, że on

zabiłby mnie przy pierwszej lepszej okazji. A nawet jeśli nie on, to któryś z członków jego załogi. Nawet nie wiedziałam, czy przeżyli – tak to zazwyczaj jest w bitwach, gdzie jedyna rzecz, która cię otacza, to chaos. Ale Tarrin wciąż o sobie przypominał i to nie tylko dlatego, że wiedziałam, że klan Hariri na pewno zapragnie zemsty. Wyruszyliśmy następnego ranka. Koń odszedł, dołączając do wielbłąda. Nie miałam nic przeciwko spacerowi, ale Naji wciąż był zbyt blady i poruszał się wolniej niż zazwyczaj, szurając nogami jak staruszek. - To tylko parę dni drogi stąd – powiedział. - Co? – Zerknęłam na niego kątem oka. – Tylko nie próbuj mi wciskać, że chodzi o kanion. Nie odpowiedział od razu i już myślałam, by mu nagadać, gdy odparł: - Leila. - Kim ona do cholery jest? - Kimś, kto może mnie wyleczyć. - Tak. Jasne. – Zatrzymałam się i położyłam ręce na biodrach. Kaol, dlaczego nie mogliśmy spotkać się z tą całą Leilą, zanim dopadł nas klan Hariri? Chociaż czy to by coś zmieniło? Tarrin wciąż by mnie nie słuchał, ale może bym go nie zabiła. Może zgodziłabym się z nim pójść i może doszlibyśmy do porozumienia. - Coś nie tak? – Naji odwrócił się w moją stronę. Znów miał na sobie swoje szaty, ale widziałam jego ranę w miejscu, gdzie je przecięłam. – Myślałem, że się ucieszysz, gdy się dowiesz, że niemal dotarliśmy do celu. - Jestem wystarczająco ucieszona – wymamrotałam. Naji zmarszczył brwi. - Powiedz mi. To może być coś ważnego. - Niby dlaczego? Przecież od nocy, w której uratowałam twoje życie, największy błąd mojego życia, tak na marginesie, o niczym mnie nie informowałeś. – Przyśpieszyłam. Słyszałam jego kroki, gdy próbował mnie dogonić. - Ananna – zaczął. - Naprawdę chcesz wiedzieć? – Złość pulsowała w moim ciele, próbując wydostać się na zewnątrz. Złość na Najiego, na siebie, na Tarrina za to, że nie postawił się ojcu. – Zabiłam go. Zabiłam Tarrina. Był synem kapitana. Wiem, że dla ciebie to nic nie znaczy… Naji się nie poruszył. - Ale syn kapitana jest kimś specjalnym, bo dzierży imię statku. Wynajęcie zabójcy do córki kapitana to nic, ale syn… - Aż do tamtego

momentu nie pozwoliłam sobie o tym myśleć i wtedy zwaliło się to na mnie jak tsunami. Haririsowie na pewno będą żądni zemsty. Jeśli wysłali zabójcę tylko dlatego, że wystawiłam ich syna do wiatru, to nawet nie chciałam myśleć o tym, co zrobią, gdy dowiedzą się o tym. Chciałam, by mój umysł mógł odciąć się od tego wszystkiego jak poprzedniej nocy. - Wiem, co to oznacza – powiedział cicho. – Morderstwo syna kapitana. Pracowałem wcześniej z Konfederacją. I wtedy położył rękę na moim ramieniu. Spojrzałam na rany na jego kostkach, nachodzące na siebie pajęczyny blizn. Jego dotyk był ciepły. - Leila jest wiedźmą rzeczną. Sądzę, że będzie w stanie mi pomóc z moją klątwą. - Ta, doszłam do tego wieki temu. - Ale nawet gdy klątwa zostanie zdjęta – kontynuował. – Będę cię dalej chronił. Opuścił rękę. W miejscu, w którym mnie dotykał, czułam pustkę. - Dziękuję – wymamrotałam, rumieniąc się. - Chodź. Gdy dotrzemy do Leily, wszystko się ułoży. Zobaczysz. Pewnie, pomyślałam. Może dla ciebie. Ale i tak dalej szłam obok niego. Wędrówka wzdłuż rzeki zajęła nam trzy dni. Choć nie było z nami wielbłąda, szło nam się o wiele łatwiej niż na pustyni. Poza tym mieliśmy dostęp do świeżej wody, ryb i zdecydowanie ciekawszych krajobrazów. Obok rzeki rosło mnóstwo małych niebieskich kwiatków, traw i pokrzyw, których użyłam do uratowania Najiego. Z każdą chwilą ściany kanionu robiły się coraz większe i bardziej strome, aż zaczęło mi się wydawać, że na pustyni byłam lata temu. Obserwowałam też nachodzące na siebie złotożółte, rdzawoczerwone i beżowe paski. Mimo to musieliśmy odpocząć przez kilka godzin - stan Najiego nie wydawał się polepszać. Pomimo słońca wciąż był tak samo blady i czasami potykał się o wystające kamienie. Spał o wiele dłużej niż ja i ledwo jadł cokolwiek. Martwiłam się, bo nie miałam pojęcia, jak mogłam mu ulżyć. Nie było opcji, by rzeka znów mi pomogła, bo nie posiadałam już niczego, co mogłabym wymienić. Trzeciego dnia dotarliśmy do domu. Został zbudowany z kamieni pochodzących z kanionu, jego schody prowadziły w dół rzeki. Obok nich unosiły się trzy małe łódki oraz tratwa,

która wyglądała tak, jakby została zrobiona z przypadkowych kawałków drewna. - Nareszcie. Jesteśmy. - To to? – Znajdowaliśmy się po drugiej stronie rzeki. Podeszłam do brzegu. Dom wydawał się pusty, nieruchomy i cichy. - Tak. Dom Leili. – Naji zamknął oczy, a następnie zachwiał się w miejscu. Nie dość, że ranny, to był jeszcze cały mokry. – Ona mi pomoże. Miałam jednak wrażenie, że nie mówił do mnie, więc nic na to nie odpowiedziałam. - Chyba musimy płynąć wpław – powiedziałam. Woda poruszała się wolno, a jej powierzchnia była gładka jak lustro. Pomimo tego wyglądała na głęboką. Naji otworzył oczy i przytaknął. Po chwili usiadł, zdjął buty i przymocował je do swojego noża, miecza, i pióra, co mnie zaskoczyło, bo sądziłam, że wrzucił je do torby na wielbłądzie. - Moja maska pustynna. - Co z nią? - Gdzie jest? - Nie wiem. Naji wstał, z butami i mieczem przywiązanymi do nogi. - Nie wiesz? Zabrałaś mi ją! Ja nigdy bym jej nie zgubił. - Wiesz, nie wydawałeś się tym wcześniej przejmować. – Naprawdę nie wiedziałam, co się z nią stało. Prawdopodobnie zostawiłam ją przy brzegu rzeki albo została przykryta mułem. - Wcześniej jej nie potrzebowałem. - Więc po co ci teraz? Nie jesteśmy już na pustyni. Twarz Najiego naprawdę się zachmurzyła, a w oczach pojawiły się gniewne błyski. - To nie ma znaczenia – powiedział, odwracając się w stronę domu, a następnie chwycił buty i wszedł do wody. Poszłam za nim, pewna, że niedługo znów będę musiała uratować mu życie. Woda była zimniejsza, niż się spodziewałam, ale nie wiedziałam, czy to z powodu głębokości czy tej całej Leili. Prawdopodobnie obie te rzeczy się do tego przyczyniły. Po drugiej stronie rzeki Naji założył buty i owinął płaszcz wokół swojej piersi, a po chwili zapukał. Musieliśmy czekać. Kimkolwiek była ta Leila, pewnie nieźle się bawiła. Naji znów zapukał. - Nie ma jej – powiedziałam.

- Oczywiście, że jest. – Mój kompan pochylił się w stronę szyby i przesunął włosy, aby zakrywały jego blizny. – Musi być. W tym samym momencie, jakby cały czas tam stała i nas podsłuchiwała, otworzyła drzwi. Kobieta, na którą natychmiast spłynęło światło słoneczne, była przepiękna. Zaokrąglona tam, gdzie powinna być, z grubymi włosami, które sięgały wąskiej talii oraz dużymi oczami i rzęsami tak długimi, że pewnie nawet nie słyszała o takim czymś jak proszek antymonowy. I te perfekcyjne pełne usta. Natychmiast się domyśliłam, dlaczego Naji tak się pieklił o tę maskę. Oczywiście nie zaufałam jej ani trochę. - Naji! – zawołała, unosząc ręce. – Mój ulubiony oszpecony zabójca! Co cię tu sprowadza?3 - Przestań, Leila. Wiesz, dlaczego tu jestem. – Nie brzmiał jednak, jakby był zły. Właściwie to gapił się na nią tym samym maślanym wzrokiem, który widziałam tysiące razy u załogi Papy, gdy tylko na pokład wchodziła jakaś piękna kobieta4. Na mnie nikt nigdy tak nie patrzył. Leila uśmiechnęła się, co wyglądało jak wschód słońca nad rzeką. - Oczywiście, że wiem! Jedna niemożliwa klątwa, jedna rundka zaklęć. Chociaż wygląda na to, że całkiem nieźle sobie radzisz. Niemożliwa klątwa? Krew napłynęła mi do uszu. Mama opowiadała mi o nich, gdy próbowała mnie nauczyć magii. Były to twory północy, zimne i podstępne jak lód. Oczywiście niemożliwe do złamania. Więc Naji ciągnął mnie przez całą pustynię po lek, który nie istnieje. Nie chciałam go załamywać. I stojąc tam, przed nim i Leilą, zobaczyłam życie, o którym marzyłam, będąc jeszcze małą dziewczynką. A potem uświadomiłam sobie, że było to niemożliwe. Zabiłam syna kapitana i resztę życia musiałam spędzić z cholernym magiem krwi. Klątwy z północy i ta ich szemrana, barbarzyńska magia. - Zakon powiedział, że możesz mi pomóc – powiedział Naji. Leila wzruszyła jednym ramieniem i zamrugała kilkakrotnie. Miałam ochotę ją uderzyć. Miałam ochotę uderzyć ich oboje. Ale wtedy kiwnęła głową w stronę tajemniczej ciemności jej domu. - Wejdź – powiedziała. – Ona też. Chyba nie chciałbyś, by czekała na zewnątrz. Przyprawia cię o mały ból głowy, nieprawdaż? No cóż. Zaczynałam sądzić, że nawet mnie nie widziała. - Chodź – zawołał mnie i skierował się w stronę wejścia.

3

Jakby ktoś się jeszcze wahał: nie lubimy jej. Tak. Naprawdę jej nie lubimy. Nie jej wina, że jest ładna xD /M. (beta) 4

Leila czekała przy drzwiach, spoglądając na Najiego dumnym wzrokiem. Nie chciałam wchodzić, ale faktycznie mogła nam pomóc. Weszłam. Dom był mały, ciemny i zimny. Pachniał jak rzeka. Naji usiadł na kamiennym stole znajdującym się na środku pomieszczenia. Leila zniknęła gdzieś na tyłach i zawołała do niego: - Mam coś dla ciebie za tą fatygę, najdroższy Naji, jeśli tylko dasz mi sekundkę. Usiadłam za nim. Woda kapała z mojej sukni, więc miałam nadzieję, że ona to posprząta. Po chwili wróciła z wyszczerbioną filiżanką i czajnikiem. Nalała do niej gorącej wody i zapach zielonych liści herbaty rozniósł się w powietrzu. Obserwowałam, jak Naji pił, czekając, aż wydarzy się coś złego, ale on po prostu odchylił się do tyłu i satysfakcjonująco wypuścił z siebie powietrze. - Nic, z czym nie miałabym wcześniej do czynienia – powiedziała Leila. Zerknęłam na nią, na co się zaśmiała. - Naji, jak ty żeś z nią przeżył? Jest taka ponura. Zacisnęłam dłonie. - Dziękuję, czuję się o wiele lepiej – powiedział, patrząc na nią. - Słyszałam, że moja rzeka pomogła ci parę dni temu. – Znów się uśmiechnęła i cały pokój wypełnił się światłem. Kaol, jak ona mnie wkurzała. Oczy Najiego spotkały na chwilę moje, ale już po chwili znów poświęcił całą swoją uwagę Leili. - Możesz mi pomóc czy nie? - Wiesz, nazywa się to niemożliwą klątwą nie bez powodu. – Pochyliła się w stronę ściany. – Ale zobaczę, co da się zrobić. Wstań, bym mogła cię obejrzeć. Przez kilka sekund Naji w ogóle się nie ruszał, ale potem pochylił odrobinę głowę i odsunął się od stolika. Leila podeszła do niego dumnym krokiem i przyglądała się mu, jakby był cielęciem prowadzonym na rzeź. Każda cząstka mnie chciała wstać i podstawić jej nogę tylko po to, by potknęła się i przestała być taka doskonała. - I? – zapytał Naji, nie podnosząc wzroku. Leila zatrzymała się. Znajdowała się tylko kilka cali od niego, wystarczająco blisko, by mogła go pocałować. Podłożyła dwa palce pod jego podróbek i zmusiła go, by podniósł głowę. Patrzyła się na niego przez długi czas, ale Naji nie poruszył się nawet o milimetr.

- Taka szkoda – powiedziała. – Byłeś takim pięknym mężczyzną.5 Naji odsunął się od niej, uderzając biodrem w kant stołu. - Zostaw go w spokoju – zawołam, wstając i marząc, bym miała przy sobie mój nóż. Czy naprawdę niemożliwa klątwa nie wystarczała? Musiała się jeszcze śmiać z jego twarzy? Leila zerknęła na mnie i zaśmiała się, co sprawiło, że poczułam się mniejsza niż pyłek kurzu. Naji wcisnął się głęboko w krzesło, z pochyloną głową i włosami zasłaniającymi całą jego twarz. - Jesteś pewien, że to ty masz ją chronić? – Leila podeszła do niego, objęła go ramieniem i zanurzyła twarz w jego włosach. – Och, już nie bądź taki – zamruczała. – Wiesz, że tylko żartowałam. - Nie, nie żartowałaś – odparłam. Tak bardzo chciałam mieć wtedy ten nóż, ale nie tylko z powodu Najiego. Chciałam go, bo nie mogłam znieść poniżania, a ona tym właśnie była. Poniżała ludzi, bo sama nie miała żadnej skazy. - Ananna – zaprotestował zabójca. – Przestań. Ona mi pomoże. - Jeśli będę potrafiła – dodała, wciąż stojąc przy Najim, z ustami układającymi się w coś na kształt uśmiechu. Tego było za wiele. Wypadłam z domu i usiadłam na najniższym schodku, zanurzając stopy w wodzie. Walić ból głowy Najiego. Siedziałam tak dłuższą chwilę, ale nikt po mnie nie wyszedł. Zresztą i tak tego nie oczekiwałam. Pluskałam się tak do zachodu słońca. Myślałam nawet o tym, by przepłynąć rzekę i rozbić obóz po drugiej stronie, ale było zbyt ciemno, i wątpiłam, czy byłabym w stanie złapać jakieś ryby. Powietrze stało się zimne, więc zaczęłam się trząść pod moją cienką i przykrótką sukienką. Duma kazała mi zostać na zewnątrz tak długo, aż zyskałam pewność, że oboje poszli spać. Pchnęłam gałkę tak, żeby zawiasy nie skrzypiały. Podłogę wyłożono kamieniami, więc moje nagie stopy też nie robiły za wiele hałasu. - Cieszę się, że wróciłaś do środka. Krzyknęłam. Naji siedział na łóżku w kącie pokoju i podniósł rękę, gdy mnie zobaczył. - Gdzie Leila? - Śpi, jak sądzę. Usiadłam na podłodze obok łóżka i podciągnęłam kolana pod brodę. - Nie lubię jej – powiedziałam cicho.

5

Wspominałam już, że jej nienawidzimy? Ok, jednak zgadzam się z tym, że to zwykła suka. Nienawidzimy. /M.

- Wolałbym o tym nie mówić. – Łóżko zaskrzypiało, gdy przewrócił się na plecy i przykrył się cienkim pledem. - Jest piękna – dodałam. - Wiem. Chciałam go za to spoliczkować. - To automatycznie oznacza, że nie jest też godna zaufania. - Dlaczego? Bo jest piękna? - Ta. Pięknym ludziom wszystko przychodzi zbyt łatwo. Nie wiedzą, jak przetrwać w tym świecie. Ktoś brzydki, nieciekawy albo po prostu normalny musi pracować dwa ciężej niż oni. Na wszystko. Oni po prostu podchodzą do ludzi, a oni ich słuchają; biorą na poważnie. Więc tak, nie ufam pięknym ludziom. - Rozumiem. – Odwrócił głowę. Nie patrzyłam na niego, tylko na skazy w kamieniach. – Nic dziwnego, że tak szybko mi zaufałaś. Słyszałam ciężki ton w jego głosie, cień zgorzknienia. Podniosłam wzrok, ale on patrzył się na sufit. - Nie jesteś brzydki – powiedziałam, ale on nie odpowiedział, więc wiedziałam, że moja opinia i tak nie miała żadnego znaczenia. Tłumaczenie: martth Korekta: Martinaza

Rozdział 10 Leila nie zawracała sobie zbytnio głowy przekonywaniem mnie do siebie, bo większość jej czasu zajmowało bawienie się Najim i nie dawanie mu żadnej konkretnej odpowiedzi na temat klątwy. - Musi odpocząć – powiedziała mi w dniu naszego przybycia. – Zanim będę mogła coś zdziałać, musi odpocząć. - Wyszła wtedy na zewnątrz, by pozbierać do słoika trochę rzecznego mułu. Spędzałam w domu tak mało czasu, jak tylko się dało i byłam zaskoczona, że w ogóle się do mnie odezwała. Nie pytałam o niego, mimo, że mnie to ciekawiło. – Jest o wiele gorzej niż przypuszczałam – dodała, mieszając błoto ręką, które przepływało przez jej palce i błyszczało w słonecznym świetle. – Dziwię się, że doszedł tak daleko. - Zajęłam się nim – odgryzłam się, chociaż próbowałam trzymać język za zębami. Spojrzała na mnie znad w połowie pełnego słoika. - Ważne, że próbowałaś, słońce – odpowiedziała. – Ale nie jesteś przyzwyczajona do tego typu magii. – Okrutny uśmieszek. – Albo w ogóle jakiejkolwiek magii. Pomyślałam o tym, jak rzeka do mnie przemówiła, jak pomagała mi w uleczeniu Najiego. - A tak na marginesie, mam trochę starych ubrań, które mogą na ciebie pasować. Męskich ubrań, oczywiście. Obawiam się, że w moje byś się nie zmieściła. Wiedziałam, że tym razem nie dam rady siedzieć cicho, więc weszłam do wody, by zmyła ze mnie całą złość. Zanurzyłam się i otworzyłam oczy, bym była w stanie zobaczyć światło. Naji powiedział mi, że Leila była jakąś wiedźmą rzeczną, ale nie wyglądało na to, by rzekę obchodziło to, której z nas pomaga. Nie była jak Naji. Zostałam pod powierzchnią tak długo, jak tylko mogłam, bo czułam się tam bezpiecznie i woda sprawiała, że wszystko stawało się nieważne. Jedno muszę jej przyznać: Najiemu się polepszało. Na policzki wróciły mu kolory i nie trząsł się, gdy krzątał się gdzieś po domu. Jednak pomimo codziennych okładów z mułu rzecznego, rana zasklepiała się powoli. Czasami obserwowałam, jak jej długie, delikatne palce przesuwają się po jego piersi. Kiedy śpiewała, jej głos lśnił jak gwiazda, czysto, jasno i perfekcyjnie. Wtedy dotarło do mnie, że byli kochankami, zanim Naji nabawił się swoich blizn. Bo dotykała go tak, jakby wiedziała jak, a on spoglądał na nią tak, jakby jej dotyk

zaprzątał mu wszystkie myśli. Wtedy zawsze czułam ten dziwny ból brzucha. Chociaż już nigdy nie odezwała się słowem na temat jego twarzy, a przynajmniej nie zrobiła tego przy mnie. W domu Leili znajdowaliśmy się już niemal tydzień, gdy ogłosiła przy obiedzie, że może z nami porozmawiać na temat klątwy. - Wreszcie – powiedziałam. Naji kopnął mnie pod stołem. - Też musisz tam być – stwierdziła. - Niby gdzie? - W ogrodzie, jak sądzę – odpowiedział Zabójca, szturchając rybę na talerzu. Właściwie, ryby były naszym śniadaniem, obiadem i kolacją. - To tutaj jest ogród? - Tak, na tyłach – powiedziała Leila. To nie miało sensu. Dom został zbudowany przy ścianie kanionu i nawet jeśli miałaby schody prowadzące na powierzchnię, znajdowała się tam jedynie pustynia. - Magia – dodała i puknęła się w pierś. Na mojej twarzy pojawił się grymas, na co ona uśmiechnęła się, jakbym powiedziała coś niesamowicie głupiego, co uznała za zabawne. Odsunęłam się na krześle i odepchnęłam talerz, mój apetyt zniknął. Siedziałam tak i czekałam, aż Naji i Leila skończą, a następnie udadzą się na tyły domu. Nie śpieszyło mi się. Byłam pewna, że każe mi zagęszczać ruchy, ale zamiast tego przysunął się do mnie i powiedział: - Ananna, proszę. Omiotłam go wzrokiem, a on obserwował mnie przez chwilę, jakby zastanawiał się, czy powinien coś dodać. Nie mogłam tak po prostu znieść ciszy, więc skrzyżowałam ramiona i odwzajemniłam spojrzenie. - Zeszłej nocy udałem się do Kajjil, by porozmawiać z Zakonem. - A co to ma do rzeczy? - Klan Hariri nie zatrudnił kolejnego Jadorr’a. Jeśli martwisz się, że uleczenie mnie sprawi, że cię zostawię… jeśli to jest wasz sposób myślenia… - Już ci to mówiłam – odgryzłam się. – Potrafię się sobą zająć. - Oczywiście. Sądziłem po prostu, że to może być powód twojej małomówności. - Cóż, nie dziwi mnie to. Że tak sądzisz. – Użyłam mojego, najlepszego spojrzenia. Nie chciałam myśleć o klanie Hariri. Nie chciałam myśleć o Tarrinie. – Po prostu nie rozumiem do czego potrzebuje mnie Leila. - Powiedziała, że potrzebuje twojej pomocy. - Co?

- Jesteś częścią klątwy. - Ta, tej niemożliwej. Wciąż nie widzę, w jaki sposób mogłabym… Wyraz twarzy Najiego sprawił, że zamilkłam. Jeszcze nigdy nie widziałam tak zdesperowanego mężczyzny. Sprawiło to, że sama stałam się świadoma tego, jak bardzo pragnęłam złamania tej klątwy. - Ja po prostu nie wiem, co dobrego byłabym w stanie tam zrobić – wymamrotałam. - Ale możesz mi dać te pięć minut – powiedział. To mi wystarczyło. Podążyłam za Najim na tyły domu, przez ciemny, kamienny korytarz, mijając pokoje błyszczące zbyt równomiernym światłem, jak na świece. I doszliśmy do ogrodu. Znajdował się pod ziemią. Nie wpadało do niego światło słoneczne, ale posiadał ten sam dziwny blask, co w reszcie domu. Żadna roślina nie przypominała tych, które widziałam wcześniej: wszystkie były tak blade, że niemal mogłam przez nie patrzeć. Za każdym razem, gdy koło jakiejś przechodziłam, wykręcała się w moją stronę, jakby chciała mnie poobserwować. Leila usiadła na kamiennej ławeczce na środku ogrodu. Miała na sobie jedną z tych delikatnych sukienek, które sprawiały, że wyglądała jak jeden z tych kwiatów. Kiedy do niej podchodziliśmy, poklepała miejsce koło siebie. Pozwoliłam Najiemu je zająć. I tak zachowała je dla niego. - Z tego co widzę, wszyscy obecni. – Jakbyśmy byli jakimś wielkim tłumem, a nie trójką obcych mieszkających ze sobą w jednym domu przez tydzień. – Naji, chciałabym, abyś na mnie spojrzał. – Cholerny uśmieszek. – Wiem, że to dla ciebie ciężkie… Zacisnęłam pięści i zrobiłam krok w jej kierunku. Chyba pomogło, bo zamknęła się na chwilę, a gdy znów się odezwała, zmienił jej się ton. - Spójrz na mnie i się nie ruszaj. To naprawdę ważne, byś tego nie robił. Potem zerknęła na mnie i wymamrotała: - Też cię tu potrzebuję. Podejdź tu, tak, połóż dłoń na jego dłoni, nie, wewnętrzną częścią w dół, dobrze. Wyciągnęła skądś jedwabny, niebieski szalik i związała nasze ręce. - Teraz – powiedziała, spoglądając na mnie. – Musisz tu stać i nie odsuwać swojej ręki od jego. - Jestem do niego przywiązana – odpowiedziałam. - I nie przerywaj. Naji nie patrzył na żadną z nas, gdy ze sobą rozmawiałyśmy. Po prostu trzymał głowę tak nisko, że włosy zakrywały wszystkie jego blizny. - Nie dawaj mi powodu, bym ci przerywała, to nie będę tego robić.

Zerknęła na mnie, ale się nie odezwała. Zamiast tego, położyła rękę na ramieniu Zabójcy, zamknęła oczy i zanuciła. Kwiaty zadrżały i zaczęły tańczyć. Twarz zabójcy nie wyrażała kompletnie nic i zastanawiałam się, czy kupił to wszystko. Bo w tych ostatnich tygodniach widziałam mnóstwo magii, a jej nucenie i kołysanie, w ogóle na mnie nie podziałało. Oczywiście, w tych podziemiach unosiła się magia – musiała tam być, skoro znajdowały się tam te okropne kwiaty i Leila zapewne również umiała się nią posługiwać. Ale wtedy mogłaby równie dobrze usiąść na łóżku i czytać książkę, efekt byłby taki sam. Kłamała. Zachowywała się tak na tyle długo, by stało się to irytujące. Przenosiłam ciężar ciała z jednej nogi na drugą, spoglądając na blizny Najiego. Ręka zaczęła mi się pocić od tego całego przywiązania. I w końcu przestała. Nawet jaskinia wydawała się mieć tego dość. Naji spoglądał na nią z taką nadzieją, że niemal złamało mi to serce. - Wybacz, najdroższy. Nie ma nic, co mogłabym zrobić - Co!? – wstał, napinając się jakby miał zaraz walczyć. Szal opadł na ziemię. Poczułam się tak, jakby cała ziemia usunęła mi się spod nóg. Nie ma nic, co mogłabym zrobić. Dotarło do mnie, że ja też miałam nadzieję, że coś da się zrobić. Nie rozpoznałam jej, dopóki nie poczułam pustki w sercu. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że odtąd całe moje życie będzie tak wyglądać. - Co masz na myśli? Nic? Nawet z amuletem… - To niemożliwa klątwa – odpowiedziała spokojnie. – Czego oczekiwaliście? - Ale powiedziałaś… I Zakon… - Naji podniósł ręce i odsunął się od niej. Kwiaty zwijały się, jakby chciały mieć z nim jak najmniej wspólnego. – Nie mogę w to uwierzyć. Czułam się odrętwiała. Leila wiedziała, że nic nie zrobi w momencie, gdy otworzyła nam drzwi, ale wodziła go za nos, bo… cholera, nie wiem dlaczego. Bo była piękna, a on był w niej zakochany. Dlatego nienawidzę pięknych ludzi. Podnoszą cię na duchu, a potem niszczą. Ponieważ my im na to pozwalamy. - Naji, kochanie – powiedziała. – Wciąż mogę ci pomóc. Zabójca wyprostował się trochę, ale nie odwrócił. - Kłamca. – Nie dało mi to jednak satysfakcji, której oczekiwałam. Spojrzała się na mnie, jakbym była brudnym kawałkiem prasowanej miedzi, a następnie wstała i podeszła do Najiego. Położyła mu rękę na ramieniu i wyszeptała coś do ucha. W odpowiedzi westchnął.

- Wszystkie niemożliwe klątwy pochodzą z północy – powiedziała Leila. – Więc północne klątwy, potrzebują północnego leku. Nawet te niemożliwe. – Uśmiechnęła się. – Szczególnie te niemożliwe. - O czym ty mówisz? – zapytał. - Mogę dać wam łódkę. - Co ty tam do niego szepczesz? – odezwałam się. - Nie twój interes – odgryzła się. – Naji, mogę dać tobie i twojemu strażnikowi łódkę oraz obietnicę ochrony rzeki. - Sami możemy się zająć klanem Hariri. - Nie mówię o jakiejś bandzie niedomytych piratów. - Co? Kto jeszcze nas ściga? Odwróciła się, a jej włosy opadły wzdłuż kręgosłupa jak długie, jedwabne liny. - Mgła, oczywiście. Ogród nagle wydawał się zbyt zimny. - A co ma do tego Mgła? – Starałam się brzmieć odważnie, ale mój głos i tak zadrżał, kiedy przypomniałam sobie przeszywające spojrzenie szarych oczu. – Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wcześniej? Myślałam, że musimy się martwić tylko o klan Hariri. Chodzi mi o to, że obiecałaś zapewnić nam ochronę. – Słowa wylewały się ze mnie za każdym razem, gdy czułam strach. Oboje mnie zignorowali. - Rzeka zaprowadzi was do Portu Iskassaya, gdzie możecie zarezerwować rejs na Wyspy Nieba. - Kaol! – krzyknęłam. – Wyspy Nieba! Naji i Leila spojrzeli na mnie. - Nie popłynę tam. Uciekłam od Tarrina, bo on chciał mnie tam zabrać. Leila uśmiechnęła się pobłażliwe, ale odwróciłam się do Najiego i powiedziałam: - Chyba nie sądzisz… - To jedyny sposób – wtrąciła się. - Nie pytałam cię o zdanie. - Zgadzam się z nią, Leila – odrzekł. – Wiesz, że ja też nie mogę tam płynąć. - Dziękuję – powiedziałam. Wreszcie nauczył się jak gadać z sensem. - Och, Naji, amulet jest tak silny, że czułam go nawet wtedy, gdy mieliście jeszcze trzy dni drogi. Nigdy cię nie dopadną. - Wciąż nie rozumiem dlaczego z tych wszystkich miejsc na ziemi, wysyłasz mnie właśnie tam.

- Wiesz równie dobrze jak ja, że jedyną nadzieją na złamanie niemożliwej klątwy jest magia Wysp. Poza tym – Szeroki uśmiech. – Tam żyje Czarodziej Eirnin. - Nigdy o nim nie słyszałem – odpowiedział Naji. - Pochodzi z północnych, lodowych wysp. Uczyłam się o nim jako dziecko. Na długo przed tym, jak spotkałam ciebie. – Przysunęła się bliżej niego, a on zatonął w niej, jakby jej bliskość była ogromną ulgą. – Widziałam, jak rzuca niemożliwe klątwy. 6 Prychnęłam i kopnęłam kurz na podłodze, na co Naji rzucił mi długie, ostrzegawcze spojrzenie. - To zbyt niebezpieczne. - Więc rzuć więcej zaklęć. Ktoś tak potężny jak ty… - Jej oczy zalśniły i Naji zerknął na nią maślanym wzrokiem. – Poradzisz sobie. - A co ze mną? – zapytałam. – Czy ja sobie poradzę? Wiem, co się dzieje z obojętnymi na Wyspach Nieba. Zmieniają się w burzowe chmury albo wpadają do morza i toną w nieskończoność. - Nie jesteś obojętna – powiedział. – Uleczyłaś mnie przy rzece. Spojrzałam na niego. - No dobra, ale wciąż nie mam takiej mocy jak ty. - Muszę chronić ciebie, zanim zajmę się sobą – odpowiedział. – Leila ma rację co do magii… - Oczywiście, że tak… - Mówiąc to, sięgnęła po kosmyk jego włosów. Nie potrafiłam nic z siebie wydusić po tym, jak usłyszałam, że stawia moje bezpieczeństwo nad własne. - To może być moje jedyne wyjście – powiedział. - Moje też. Nie tylko ty tu jesteś pod wpływem klątwy. Wciąż nie chcę tam płynąć. – Ale już wiedziałam, że to może być tego warte, jeśli Wyspy mogłyby złamać naszą klątwę. I tak to właśnie tam działy się wszystkie niemożliwe rzeczy. Po prostu niemożliwość często idzie w parze z okropieństwem. Naji zmarszczył smutno brwi. - Oczywiście. Żaden statek kupiecki nie zgodzi się na Wyspy Nieba. - Ani żaden piracki – dodałam. – często zatrzymujemy się w Porcie Iskassaya by odpocząć. - Jak praktycznie – odezwała się Leila. – Podróżujesz z piratem. Naji odsunął się od niej i kwiatów, i wrócił do środka koła. 6 Tu powinno się znaleźć zdanie: ,, And a cure is only one letter off from a curse.", jednak w naszym ojczystym języku nie miałoby ono najmniejszego sensu. Ogólnie znaczy to ,,I poza tym, cure (lek) jest tylko jedną literą mniej od curse (klątwa). Dalej chyba wszystko jasne.

- Musimy pogadać – powiedział do mnie. - Zgadzam się całkowicie. Rzucił mi jedno z tych swoich spojrzeń. Przez kilka sekund nie sądziłam, by Leila pozwoliła nam opuścić ogród, ale nic nie powiedziała, kiedy chwycił mnie za ramię i poprowadził na wilgotne tyły domu. - Mówiłam ci, że nie jest godna zaufania – powiedziałam. – Stawiam całą moją miedź, że planowała to przedstawienie od momentu, w którym przybyliśmy. Naji nie odzywał się przez naprawdę długą chwilę, a gdy w końcu to zrobił, niemal powalił mnie na kolana. - Prawdopodobnie masz rację. Po prostu… liczyłem na to…, że teraz nie będzie grała w żadne gierki. Nie teraz. Nie… z tym wszystkim. – Pochylił się i zanurzył twarz w dłoniach. – Wiedziałem, że trenowała na północy, dlatego tu przybyliśmy, ale naprawdę miałem nadzieję… - Co miała na myśli, gdy mówiła o ochronie przed Mgłą? Naji opuścił ręce. - Och, tutaj akurat jej słowo jest na wagę złota. Nie zrobiłaby nic, by mnie zabić. - To nie odpowiedź na moje pytanie. - Bo ta odpowiedź cię nie obchodzi. - Naprawdę? W takim razie klątwa również mnie nie obchodzi, więc jeśli nie masz nic przeciwko, już sobie pójdę. – Zdjęłam amulet i udałam się w stronę drzwi. - Ananna! – Znów chwycił mnie za ramię. Tak właściwie to nie miałam zamiaru odchodzić. Nie jestem aż tak bezduszna, by pozwolić komuś umierać w męczarniach z mojego powodu. Nawet jeśli ten ktoś to morderca i kłamca. Cholera, mordercy i kłamcy kołysali mnie do snu. Wyrwałam mu rękę. – Słuchaj, jeśli chcesz, bym udała się z tobą na Wyspy Nieba, czego zresztą nie uważam za najgłupszy pomysł na świecie, musisz mi mówić różne rzeczy. - Mówić ci różne rzeczy. - Tak. Pamiętasz, jak nie powiedziałeś mi, kim jest Leila, albo co nas czeka w kanionie? Albo czym był ten czarny dym, gdy zaatakował nas klan Hariri? – Zerknęłam na niego i po paru sekundach przytaknął. – Cóż, to chyba na tyle. - Wiem, co oznacza ,,mówić różne rzeczy”. - Brzmiało tak, jakbyś pytał. Zakoduj sobie, że jeśli chcesz biletu na piracki statek, musisz mnie mieć przy sobie. Nie posiadasz odpowiedniej gotówki, a nawet gdybyś posiadał, to i tak żaden pirat z Konfederacji nie pozwoliłby wejść na swój pokład magowi krwi. – Przycisnęłam sobie kciuk do

serca. – To moja rola. Jeśli chcesz mieć swoje sekrety, to w porządku, ale wtedy co roku będę ci wysyłać listy urodzinowe na Port Iskassaya. W oczach Najiego pojawił się uśmiech, ale byłam zbyt zarobiona, by mnie to obchodziło. - To brzmi jak umowa. - Powiesz mi w końcu, dlaczego do cholery powinnam się martwić o Mgłę? – Kaol, nawet wypowiedzenie tego przyprawiało mnie o dreszcze. - Ktoś z Innoświata pragnie mojej śmierci. Nie mają powodu, by z tobą walczyć, ale ja to już zupełnie inna sprawa. To długa… Leila i jej delikatna, biała sukienka, pojawiła się w drzwiach. Uśmiechała się okrutnie, jej zęby lśniły w świetle lampy. Naji spojrzał na nią twarzą przepełnioną tęsknotą, a potem zerknął na mnie. - Powiem ci o tym na rzece. - W porządku. – Więc nie chciał o tym rozmawiać przy Leili. - Ale jeśli nie poznam całej historii przed Portem Iskassaya, odchodzę. Oczy Najiego znów zamigotały. Po chwili wyciągnął rękę. Potrząsnęłam nią. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 11 Leila pożyczyła nam swoją największą łódkę, z nowiusieńkimi żaglami i sieciami na ryby. Nie chciałam jej ufać i choć bolało mnie to niesamowicie, musiałam przyznać, że Naji miał rację, kiedy mówił, że nie chce naszej - albo przynajmniej jego - śmierci. Dała nam również kosz ryb i trochę rzecznych traw, które u niej jedliśmy. Nie miałam najmniejszej ochoty na nie patrzeć, ale i tak przyjęłam podarunek. Skombinowała kilka ubrań dla Najiego, które później zarzucił sobie na swoje wyjściowe szaty zabójcy. Jego normalne ubranie pocięła do załatania starych żagli i koców, więc nosił te same znoszone męskie ciuchy co ja. - Gdzie ty je znalazłaś? – zapytał. - Na pewno pamiętasz, najdroższy – powiedziała i uśmiechnęła się do niego, na co opuścił głowę. - Obawiam się, że nie mam niczego dla ciebie – dodała, ledwo odwracając głowę w moim kierunku. Zdusiłam pragnienie wykonania jakiegoś obraźliwego gestu. - I najdroższy, twoją broń położyłam na dole. - Dziękuję – odpowiedział, podnosząc głowę. Przyglądali się sobie przez kilka sekund, więc odwróciłam się i wyszłam, by zająć się jakimiś błahymi sprawami, i tym samym, nie musieć na nich patrzeć. A potem wyruszyliśmy. Z tego co dowiedział się Naji, do Portu Iskassaya mieliśmy trzy dni drogi (Oczywiście Leila mu o tym powiedziała, choć nie miał najmniejszego pojęcia o żeglowaniu). Mieliśmy zamiar zostawić łódź, kiedy tylko dotrzemy do portu, więc od razu przypomniał mi się nasz wielbłąd – zaczęłam zastanawiać się czy wciąż wędruje przez pustynię, obciążony naszymi ubraniami, pieniędzmi i jedzeniem, czy może już dotarł do domu Leili. Cały pierwszy dzień Naji wyglądał za burtę i spoglądał na rzekę. Nie zawracał sobie głowy przebieraniem się, a jego włosy co chwilę przykrywały jego twarz tak, że wyglądał jak książę z baśni. Chciałam zająć się żeglugą, ale statek świetnie radził sobie sam, więc po chwili poczułam takie znużenie, że pochyliłam się nad nim. Zerknął na mnie, ale się nie odezwał. - Tęsknisz za nią, prawda? Wciąż patrzył na wodę i nie odpowiadał. Słońce chowało się w kanionie, rzucając pomarańczowo-czerwone pasma i zmieniając kolor wody na srebrny.

Nie wiem dlaczego go o to zapytałam. Było trochę tak, jakbym chciała, żeby powiedział coś, co mnie zrani. - Nie tęsknisz za kimś takim jak Leila – odpowiedział po takim czasie, że już dawno zdążyłam pomyśleć, że nie miał w ogóle takiego zamiaru. – Jedynie czujesz jej nieobecność. - To nie ma sensu. - Trudno to wyjaśnić. Zawsze grała w te swoje gierki, ale zrobiła się jeszcze gorsza zaraz po tym, jak… - Zamilkł. – To nie ma znaczenia. Przyszedłem do niej tylko dlatego, że byłem zdesperowany. Ledwo ją teraz widuję. Pochylił się za ogrodzenie. - Dziękuję. Za to, że to robisz. Zrobiło mi się go trochę żal, więc po prostu kiwnęłam głową i powiedziałam: - Już ci to tłumaczyłam. Też nie chcę, byś kręcił się przy mnie całe życie. - Znajdę sposób, by ci to wynagrodzić. Nie spodobał mi się sposób w jaki to powiedział. Jakbym była jakąś jego służącą. - Obiecuję – dodał, ale nie odpowiedziałam, po prostu odeszłam, mamrocząc coś o konieczności sprawdzenia sieci. Zresztą, on też nic nie powiedział, gdy to robiłam. Żałowałam, że na statku nie ma więcej zajęć, bym mogła się rzucić w wir pracy, a nie w wir rozpamiętywania. Mama nazwałaby to zastojem, ale to zawsze miało miejsce, gdy byłeś na morzu długie miesiące i tak bardzo tęskniłeś za cywilizacją, że jeszcze chwila i wyskoczyłbyś za burtę, a następnie popłynął wpław do miasta. Chociaż, rzeka i tak nie była głównym źródłem moich problemów. Drugiego popołudnia Naji wyszedł na pokład i zawołał mnie. Siedziałam na takielunku – nie pracowałam, ani nic takiego, po prostu obserwowałam mijające nas ściany kanionu. Podciągnęłam się na linie i pochyliłam, by zobaczyć jak krąży w kółko, obracając głowę na różne strony. - Spójrz w górę! – krzyknęłam. Zatrzymał się i podniósł głowę, zasłaniając jednocześnie oczy. - Jak się tam wdrapałaś? Wzruszyłam ramionami, a następnie zaczęłam zjeżdżać po linach, przeskakując z jednej na drugiej, aż wylądowałam parę stóp od niego. - Jestem ci winien wyjaśnienia – powiedział.

- Sądziłam, że zapomniałeś. Już tylko czekałam, aż będę mogła cię zostawić w porcie. Potrząsnął głową. Miał delikatny wyraz twarzy, niemal uprzejmy i zaczęłam się zastanawiać jakby wyglądał, gdyby się uśmiechnął. Byłam pewna, że, nawet z tą blizną, świetnie. - W porządku. Opowiadaj. - Pamiętasz tą kobietę z pustyni? Tą, która dała ci zaklęcie, byś wygnała mnie do Innoświata? - Myślałam, że nie żyje. - Nie. Odesłałem ją tam, skąd pochodzi. - Ale ona się wykrwawiała… - Oni nie umierają. Nie potrafię tego wyjaśnić – po prostu zapamiętaj, że nie są ludźmi. Skrzyżowałam ramiona. Musiałam to sobie wszystko poukładać. Widziałam już syreny i merfolki, ale można je zabić tak łatwo jak człowieka. Nic dziwnego, że dostawałam dreszczy na samą myśl o tych z Mgły. - Więc co jej zrobiłeś? – zapytałam. – Że to ją tak wkurzyło? - Jej akurat nic. Służy komuś w Innoświecie, jednemu z tysięcy lordów, którzy nieustannie dążą do powiększenia swojej władzy. Związałem kilku jej kolegów z naszym światem. - Co? - Zabiłem dzieci, które tu umieścił. Nie byli dziećmi, gdy to robiłem – dodał, bo chyba musiałam wyglądać na zbulwersowaną. Są pewne granice, których nie należy przekraczać. – Chcieli zniszczyć cienkie bariery pomiędzy światami, by moc z Mgły mogła się tu przedrzeć. To skomplikowane, ale… Zamilkł na chwilę. – Chciał poświęcić nasz świat, by mieć większą moc w swoim. Powietrze nagle stało się nieruchome. Jedyny ruch pochodził z łodzi, która prześlizgiwała się po wodzie. - Och. Ocaliłeś nas. Ocaliłeś cały świat. – Uśmiechnęłam się lekko, nawet jeśli dziwnie było myśleć o nim jak o bohaterze. – Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. - Nie bądź. – Zmarszczył brwi. – Zatrudniono mnie do tego, nie wiedziałem, kto kogo zdenerwował. Właściwie, to nie rozumiałem konsekwencji tego co zrobiłem do momentu, gdy po raz pierwszy mnie zaatakowała. Pochyliłam się za ogrodzenie i pomyślałam o tym wszystkim, co zdarzyło się przez ostatnie tygodnie. Naji z mojego zabójcy zmienił się w mojego ochroniarza.

- Nie musisz się o to martwić. – Spojrzał na mnie poważnie. – Ale to dlatego Leila zaoferowała nam swoją ochronę przed Innoświatem. Ponieważ… - Tak długo, jak jesteśmy na rzece. - Co? - Zaoferowała swoją ochronę na tak długo, jak jesteśmy na rzece. – Skrzyżowałam ręce. – I nie okłamuj mnie. Powiedziałeś, że przekładasz moje bezpieczeństwo nad swoje. Naji westchnął. - W porządku. Martwię się, że Innoświat użyje ciebie – klątwy – by mnie dopaść. - Masz na myśli narażenie mnie na niebezpieczeństwo, byś musiał przyjść i mnie uratować? - Mniej więcej. Jednak naprawdę nie musisz się tym przejmować. – Wzruszył ramionami. – Widziałem jak walczysz. Poradzisz sobie ze wszystkim, co naśle na ciebie Mgła. Odwróciłam się zawstydzona. Woda lśniła wokół nas jak milion małych diamentów. Niebo zaczęło się przybliżać, ciężkie i wybielone przez ciepło. - Dzięki, że mi to powiedziałeś – rzekłam. Moje słowa zlewały się ze sobą, jakbym była pijana. – Doceniam to, że traktujesz mnie jak partnera. - Nie ma za co. Kiwnęłam głową w stronę rzeki. To by było na tyle. Do Portu Iskassaya dotarliśmy o świcie. Stałam na dziobie statku i obserwowałam, jak miasto oblewa różowe światło poranka oraz jak bardzo nie chcę zamieniać rzeki na podróż do Wysp Nieba. Naji zjawił się chwilę po mnie, ubrany w swoje szaty zabójcy z bronią przypiętą do boku i maską naciągniętą na usta. - To w ogóle nie wygląda podejrzanie – powiedziałam. Naji westchnął. - Ananna, to są moje ubrania. Czuję się w nich sobą… - Chodziło mi bardziej o twoją maskę. Zachmurzył się. - Nie zdejmę jej. - Wiem. Tak tylko mówię. Musiałam się nieźle natrudzić, by urzędnik pozwolił nam zostawić łódź za darmo. - Będziemy tam tylko pół godziny – prosiłam. – Nie przysporzymy ci żadnych problemów. Biurokrata obdarzył mnie długim, ostrym spojrzeniem.

- Daję wam dwadzieścia minut. Jeśli do tego czasu nie wrócicie, oddam ją pierwszemu przechodniowi. Uśmiechnęłam się, zasalutowałam i poszliśmy dalej. Zastanawiałam się, czy faktycznie odda ją przechodniowi, ale nie było to coś, o co bardzo bym się martwiła. Naji stał się bardzo cichy, zdecydowanie cichszy niż zazwyczaj, co było dość dziwne, bo w mieście znajdowało się jedynie parę spelun, domów publicznych i nielegalnych aren. Trzymał się blisko budynków, wchodząc i wychodząc z cienia. Wkrótce byliśmy na językach wszystkich starych marynarzy, którzy nie mieli nic lepszego do roboty, jak tylko siedzenie i upijanie się wczesnym rankiem. Do Portu Iskassaya przypłynęłam tylko raz, kiedy byłam małą dziewczynką. To nie główny port, otoczony jest tylko przez pustynię i rzekę, która nie prowadzi w żadne konkretne miejsce. Ktoś jednak zbudował go pomimo sprzeciwu kupców, lecz ku ucieszy piratów. Większość ludzi traktuje go jako miejsce do odpoczynku i uzupełnienie zapasów zanim wyruszą w otwarte morze. Kazałam Najiemu skryć się w cieniu, co jak przewidywałam, zrobił bez większych protestów, gdy ja wędrowałam po dokach, szukając właściwego statku, który zabrałby nas na Wyspy Nieba. Oczywiście, taki statek nie istniał. Starałam się wyglądać na chłopaka, ale mój biust nie ułatwiał mi tego. Klan Hariri szuka dziewczyny i poza tym, chłopakom zawsze jest łatwiej dostać się na pokład. Na szczęście większość osób nie zwracała na mnie większej uwagi. Przeszłam przez doki tak szybko jak tylko mogłam, obserwując przy tym kolory statków. Zdecydowałam, że nie podejdę do jakiegokolwiek statku Konfederacji, ale znowu, moje tatuaże mi tego nie ułatwiały. Jak się później okazało, w porcie nie cumowały żadne okręty Konfederacji, ale nie sądziłam, by każdy był oznakowany. Przez cały czas zastanawiałam się, czy na pewno chcę przez to przechodzić – powiedzenie Najiemu, że nikt nie chce nas ze sobą zabrać, nie wydawało się nie wiadomo jak trudne. Może moglibyśmy po prostu spędzić resztę naszych dni w Porcie Iskassaya, wymieniając się historiami z marynarzami w spelunach. Przypłynięcie tutaj mogło okazać się bardziej owocne, niż wypłynięcie w dalszą podróż: może to tu moglibyśmy znaleźć lek. Przynajmniej nie mogło już być gorzej. Znaczy się, kierowaliśmy się do źródła wszelkiej magii, a to nie jest coś, czemu można ufać. Jednak i tak obserwowałam doki, po części dlatego, że mu to obiecałam, a po części dlatego, że sama chciałam, by moje życie wróciło do normalności. Po około dwudziestu minutach miałam dwie możliwości: zniszczony, stary

jacht, który wyglądał na co najmniej milion lat lub nieźle trzymający się żaglowiec z załogą pochodzącą z Jokji, Najare i innych południowych krajów zupełnie nie powiązanych z Królestwem. Zdecydowałam się spróbować szczęścia ze statkiem Wolnych Krain, Zemstą Ayel. Miałam nadzieję, że moja piracka intuicja nie zardzewiała. Kilku marynarzy siedziało przy statku, popijając rum i grając w karty. Przechodziłam koło nich, starając się zachowywać naturalnie, aż jeden z zezem uśmiechnął się do mnie. - Nie jesteś chłopakiem – powiedział. - Zostaw ją, Shan – zawołała jedyna kobieta, jaka tam z nimi siedziała. Wyglądała tak, jakby była mózgiem całej tej załogi. Położyła karty i spojrzała na mnie. Miała ciemnobrązową skórę i włosy związane jedwabną chustką. W jej postawie było coś spokojnego i inteligentnego, dlatego też od razu ją polubiłam. - Ignoruj go. Sądzę, że każda dziewczyna ubrana jak chłopak potrzebuje każdej pomocy, ale nie potrzebuje jej w ogóle. Którą opcją jesteś? - Potrzebuję statku, więc podejrzewam, że tą pierwszą. - Statku? Dokąd chcesz płynąć? - Tam gdzie wy. Zmierzyła mnie wzrokiem. Mężczyźni przy stoliku przetasowali karty i zerknęli po sobie. Wiedziałam, że nie chcą, bym pałętała się im pod nogami, ale nie sądziłam, by ich opinie miały wtedy jakieś wielkie znaczenie. - Nasz cel to Qilar. To dobre miejsce dla kogoś, kto nie wie czego chce. Jeden z nich, nie ten z zezem, wymamrotał coś o potrzebie udawania kapitana. Kobieta zignorowała go. - Co potrafisz robić? - Moi rodzice mieli łódź taką jak ta. – Kiwnęłam głową w stronę kołysającego się statku. – Nie tak dużą, ale spędziłam na niej całe moje życie i wiem, że żegluga to żegluga. Znam się też trochę na nawigacji i umiem walczyć, jeśli zajdzie taka potrzeba. - Miejmy nadzieję, że jednak nie. – Uśmiechnęła się. - Jeszcze coś – powiedziałam, starając się znaleźć najlepszy sposób na powiedzenie tego. – Nie jestem sama. Mam ze sobą… - Nie wiedziałam, jak mam nazwać Najiego. Nie mogłam przecież powiedzieć, że zabójcę. – Strażnika. - Strażnika? – Kobieta uniosła brew. – Gdzie ona jest? - On. Wrócił do gospody. Nie będzie sprawiał żadnych problemów, zajmie się sobą. - Zakładam, że nie ma takiej wiedzy co ty?

Nie było sensu kłamać. Potrząsnęłam głową. Kobieta siedziała i mamrotała coś do siebie. Po chwili wstała, wyciągając rękę. - Mów mi Marjani. Wróć tu za trzy godziny i przyprowadź swojego strażnika. Porozmawiam z kapitanem. - Ananna – odpowiedziałam, dotykając piersi. - I dziękuję. - Nie dziękuj mi jeszcze. – Ale uśmiechnęła się do mnie i miałam wrażenie, że wszystko pójdzie jak należy. Opuściłam doki i udałam się do alejki, gdzie zostawiłam Najiego. Zmaterializował się sekundę później. Zabawne, że kiedyś ta sztuczka sprawiała, że prawie dostawałam zawału serca. - Myślę, że coś znalazłam. - Naprawdę? – Uniósł brew. – Zgodzili się płynąć na Wyspy Nieba? To wydaje się zbyt proste… Nie odezwałam się. - Jasna cholera, Ananna. Nie możemy tak po prostu wędrować od statku do statku… - Oczywiście, że możemy – przerwałam mu. – I dokładnie to zrobimy. - Nie sądzę… - Nie wiesz. To nie jest twój świat, tylko mój. Płyną do Qilar, prawdopodobnie zatrzymają się w Porcie Idai, a jeśli na świecie żyje ktoś wystarczająco szalony, by zabrać nas na Wyspy Nieba, to znajduje się właśnie tam. – Zerknęłam na niego. – Wiesz, że to nieuniknione. Oczy Najiego były czarne jak węgle i ostre jak diamenty, ale nie wydał z siebie już żadnego protestu. Zdecydowałam spędzić te trzy godziny w strefie zakupów, gdzie można znaleźć najbardziej zarozumiałe typy z całego miasta. Nie jestem zbyt dobrym kieszonkowcem, ale doszłam do wniosku, że jakieś pieniądze są zawsze lepsze niż żadne. Naji nie cieszył się zbytnio, że znów się rozdzielamy, więc wyciągnęłam amulet zza kołnierza i mu go pokazałam. - Będę niedaleko. Wywróciłam oczami. - Pozwoliłeś mi iść do doków bez tego wszystkiego. - I ledwo mogłem się ruszać przez ból głowy, który dostałem chwilę później. Spojrzałam na swoje dłonie. Miałam milion pomysłów, jak na to odpowiedzieć, ale nie wybrałam żadnego z nich.

W strefie zakupów panował tłum, co było mi na rękę, choć tym razem potrzebowałam damskich ubrań. Wykorzystałam kilka sztuczek jednego z członków załogi Papy i dwie godziny później jedną kieszeń miałam wypchaną monetami, a drugą biżuterią. Opuściłam strefę zakupów jakby się paliło i udałam się w stronę nadbrzeża, gdzie spotkałam jednego z handlarzy. Na szczęście nie zadawał pytań jak dziwnemu mężczyźnie-lub-kobiecie udało się zdobyć tyle biżuterii. Kiedy od niego odeszłam, cienie zaczęły się zwijać i skręcać. Słońce znajdowało się wysoko na niebie, więc podejrzewałam, że Naji nie miał zbyt wiele do roboty. Weszłam w pierwszą alejkę, którą zauważyłam. - Nigdy nie widziałem tak doskonałej sztuki złodziejstwa – powiedział, wyłaniając się z ciemności. Uśmiechnęłam się szeroko i wręczyłam mu pieniądze od handlarza, które po chwili schował do fałd płaszcza. - Zatrzymaj. Podejrzewam, że wpuszczą nas na statek, więc lepiej nie zostawiaj monet na wierzchu. - Jak sobie życzysz. - I… - Wzięłam głęboki oddech, bo wiedziałam, że mu się to nie spodoba. – Musisz zdjąć tą maskę. Miałam wrażenie, że się w sobie skurczył. - Dlaczego? - Bo muszą nam zaufać. Zakrywanie swojej twarzy to jak sygnał tego, że masz złe intencje. - Ale ja zazwyczaj je mam. - Teraz nie masz, a nawet gdybyś miał, to i tak musisz ją zdjąć. – Nic nie odpowiedział. – Słuchaj, na statku nikogo nie będzie obchodziła twoja twarz. Zwęził oczy. - Przy mnie nigdy jej nie nosiłeś. Nie ma tu też Leili. Zdawałam sobie sprawę, że nie powinnam tego mówić, ale on w ogóle się nie odezwał, nie zareagował. Przez kilka minut po prostu spoglądaliśmy na siebie, czując jak ziarenka piasku przylepiają nam się do nóg. Potem zerwał z siebie maskę i wyszedł na słońce. Gdy dotarliśmy do statku Wolnych Krain, nie było już nikogo, kto grałby w karty, a rozłożone żagle konkurowały z bezchmurnym niebem. Bladozielone i błyszczące morze uderzało w ściany doków. - To twój strażnik? Odwróciłam się i zauważyłam Marjani, stojącą obok człowieka z ekstrawaganckim, kapitańskim kapeluszem. Kiedy tylko zobaczył Najiego, wytrzeszczył oczy, na co ten posłał grymas w jego stronę i skrzyżował ramiona. - Ta – odpowiedziałam. – To jest Naji.

- Oczekiwałam małego chłopca. - Czasami tak się zachowuje. Marjani zaśmiała się, na co Naji zmienił obiekt swojego ataku groźnych min. - Jaką sprawę masz w Porcie Idai? – zapytał kapitan. Odezwałam się, zanim Zabójca zdążyłby cokolwiek zepsuć. - Spotykam się ze starym przyjacielem, po tym, jak pokłóciliśmy się w Lisirze. Wiesz jak to jest. - To też członek twojej załogi? – Kapitan kiwnął głową w stronę Najiego. - Nie, proszę pana. Przygarnęłam go zaraz po tym, jak moja załoga zostawiła mnie na śmierć. - Pewnie nie byłaś z tego powodu zbyt szczęśliwa. - Ani trochę. Mężczyzna spojrzał mi w oczy. - Więc dlaczego dokładnie za tobą chodzi? - Chce załatwić pewną sprawę z moim dawnym pierwszym oficerem. Dzięki Kaol, twarz Najiego pozostawała bez wyrazu. – Musi z nim zamienić parę słów, zapewne wie pan o co chodzi. Kapitan zaśmiał się. - Jakich słów? – zapytał, odwracając się do mojego towarzysza. – Chodzi o kobietę? - Jak zawsze – odpowiedział. Mężczyzna znów się zaśmiał i już wiedziałam, że go mieliśmy. Powiedz jakiemukolwiek zrzędliwemu bandycie ckliwą historyjkę o zdradzie i złamanym sercu, a będzie jadł ci z ręki. - Cóż, jeśli nie ma nic przeciwko dzieleniu kabiny z resztą załogi to myślę, że możemy cię przygarnąć. Naji zbladł trochę, ale się nie odezwał. Kapitan kiwnął głową w moją stronę. - Potrafisz pracować z takielunkiem, prawda? Tak mi powiedziała Marjani. - I z czymkolwiek, co mi pan tylko każe. Dorastałam na takiej łodzi jak ta. – I tęskniłam za nią jak nigdy, i za dźwiękiem wiatru uderzającego w drewno, i za bryzą morską, która rozpryskiwała się na mojej twarzy, kiedy prześlizgiwałam się po linach – jednak żadnej z tych rzeczy nie wypowiedziałam na głos. Kapitan uśmiechnął się, jakby ktoś mu właśnie powiedział, że kilka mil dalej płynie zupełnie nieuzbrojony statek kupiecki. - Dokładnie taką kobietę lubię mieć na statku.

Nie będę kłamać – po tych kilku tygodniach podążania za Najim, zupełnie nie wiedząc, co dalej ze mną będzie, dobrze było to słyszeć. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 12 Marjani towarzyszyła nam podczas wejścia na pokład, kiedy reszta załogi przygotowywała żagle. Poprowadziła nas w dół, do kajut załogi, gdzie pełno było hamaków, słoików z rumem i wygniecionych ubrań. Naji zmarszczył nos, siadając na jednym z hamaków w rogu. - Wiem, czym jesteś – powiedziała mu Marjani. Napięłam wszystkie mięśnie, ale Naji po prostu patrzył na nią spokojnie. - Co dokładnie masz na myśli? – zapytał. Jednym szybkim ruchem chwyciła jego nadgarstek i podciągnęła rękaw jego szaty aż do łokcia. Tatuaże wiły się wokół jego całego ramienia. - Magia krwi – powiedziała. – Jesteś jednym z Jadorr’a. - Wyciągnęłam nóż, ale ona po prostu na mnie zerknęła, jakby nie chciała zawracać sobie mną głowy. - Załoga o tym nie wie i cię nie rozpozna. Wszyscy pochodzą z Wolnych Krain i mamy nasze własne problemy, którymi musimy się zająć. Ja to dostrzegłam, bo studiowałam Królewską politykę na uniwersytecie. – Puściła jego rękę. - Poszłaś na studia? – Rozmawiałam raz z jednym uczonym. W ogóle nie przypominał mi Marjani. - Powiesz im? – zapytał Naji. Kobieta zacisnęła usta w cienką kreskę. Byłam niemal pewna, że wykopie nas z łodzi albo zabije. Albo oba. - Dlaczego tu jesteście? – Wysunęła rękę w moją stronę. – Nie odpowiadaj. Niech on to zrobi. Naji uważnie jej się przyglądał. Nie schrzań tego – pomyślałam. - Zemsta – odpowiedział w końcu. – Tak jak mówiła Ananna. – Jego usta wygięły się w coś przypominającego pogardliwy uśmiech. – Nawet Jadorr’a się kiedyś zakochują. Wtedy nastąpiła długa pauza podczas, której patrzyliśmy tylko na siebie i uderzające w łódź fale. I nagle Marjani się zaśmiała. - Nie tego oczekiwałam – powiedziała. - Tak, podejrzewam co słyszałaś i wątpię, czy chociaż połowa z nich ma jakieś odzwierciedlenie w rzeczywistości. Marjani znów się zaśmiała i potrząsnęła głową. - Z tych wszystkich rzeczy, które myślałam, że zobaczę. I nie, nie zamierzam was wydać. – Odwróciła się od Najiego, który natychmiast odchylił się na hamaku i przyłożył rękę do czoła. Kiedy przechodziła obok mnie, chwyciła moją rękę i wyszeptała: - Powinnaś na niego uważać. Gdy wyruszymy w morze. - Ja tu jestem – wtrącił się Naji. – Słyszę wszystko co mówisz.

- To dobrze – odpowiedziała mu. – Już możesz zacząć się przyzwyczajać. Takie rzeczy będą zdarzały się dużo częściej podczas tych paru tygodni. - Piraci plotkują jak stare kobiety – dodałam. - A gdy są znudzeni, zazwyczaj wpadają w kłopoty. A ty właśnie wyglądasz na takiego co się szybko nudzi. Nie odezwał się. - Poradzimy sobie – odpowiedziałam za nas oboje. – Zajmę się nim. - Chciałabym pomóc, ale nie będę w stanie. Mam mnóstwo pracy na statku. - Nie musisz tego robić. – Zamilkłam na chwilę. – Ale ja… my… bardzo to docenimy. Już teraz bardzo to doceniamy. - Potrafię o siebie zadbać – powiedział Naji. - Jestem tego pewna. – Marjani podeszła do szafy i odwróciła się w jego stronę. – Ale nie waż się używać magii krwi na tym statku. Może nie rozpoznają ciebie, ale na pewno rozpoznają to. Zaufaj mi. Gdy to zrobisz, zabijesz siebie i swoją przyjaciółkę. I prawdopodobnie mnie... za to, że was tu sprowadziłam. Naji patrzył się na nią przez sekundę lub dwie, a następnie przytaknął. - Dziękuję. - Nie ma za co. Po prostu radźcie sobie do Portu Idai. To będą dla mnie najlepsze podziękowania. – Kiwnęła szybko w moją stronę i udała się na pokład. Wyruszyliśmy o zachodzie słońca, jak w tych wszystkich głupich historiach. Naji wyszedł na pokład i oparł się o barierki. Ja siedziałam na takielunku i podciągałam liny, by żagle były właściwie umocowane. Kiedy go zauważyłam, jego czarne szaty powiewały przez morską bryzę. Nie wyglądał na zbyt szczęśliwego. Na otwartym oceanie znaleźliśmy się niedługo potem. Tafla wody była gładka jak szkło, błyszcząca jak gwiazdy. Kapitan i jego oficer przynieśli na pokład parę butelek rumu, więc wszyscy usiedli i zaczęli opowiadać historię oraz śpiewać stare pieśni. Część z nich znałam, część pochodziła od Konfederacji, tylko miała zmienione słowa, a części w ogóle nie kojarzyłam. Jak na przykład ta historia, którą opowiadała Marjani. Głównym bohaterem był starożytny duch drzew. Duch zakochał się w pewnej księżniczce i żeby mogli być razem, zamienił ją w ptaka. Ona jednak nie odwzajemniała jego uczuć, więc uciekła od niego i dotarła do wyspy, gdzie żyły tylko ptaki. Marjani powiedziała, że była tam dużo szczęśliwsza niż na jakimkolwiek bankiecie. Podobała mi się. Jak tylko Marjani skończyła, jakiś marynarz zaczął opowiadać o Wyspach Nieba. Pochylił się do ognia tak, że jego twarz nie wyglądała już jak twarz człowieka. Mówił o starym kapitanie, który pod wpływem klątwy dopłynął do Wysp. Kiedy płynął, on i jego załoga chudli coraz bardziej i bardziej, aż stali się niczym innym jak tylko światłem księżyca i starymi kośćmi. Kapitanowi udało się jednak przeżyć, bo zawarł układ z Wyspami, lecz

gdy wrócił do Anjare, jego myśli były z nimi uwiązane. Duchy okazały się o wiele sprytniejsze niż on. Naji cały czas siedział na uboczu, wokół niego kręciły się cienie. Wzięłam parę łyków rumu po wysłuchaniu historii o Wyspach, a potem dołączyłam do niego. Wszystko wydawało się jasne od rumu i muzyki, chociaż Zabójcy udawało się chyba połknąć trochę tej jasności po prostu tam siedząc. Pomyślałam o jego gęsim piórze. - Znasz jakieś historie? – zapytałam go. - Nie. - Naprawdę? Absolutnie żadnej? – Chciałam się do niego przysunąć tak, jak robiła to Leila, ale nawet alkohol nie dodawał mi takiej odwagi. – W Zakonie nie opowiadają wam żadnych historii? Włosy opadły mu na czoło. - Opowiadają, ale ty nie masz prawa ich usłyszeć. – Odgarnął ciemne kosmyki jakby były jakimiś pająkami, które nawiedzają go we śnie. - Dlaczego nie? - Bo są przerażające. Nie wierzę, że muszę ci to tłumaczyć. Zabolało mnie to. Odsunęłam się od niego i podciągnęłam kolana pod brodę. Ktoś przyniósł ze sobą stare skrzypce i zaczął grać jedną ze starych pieśni, które miały zapewnić dobrobyt podczas podróży. Siedzieliśmy koło siebie przez kilka minut, podczas gdy załoga cieszyła się muzyką i światłem księżyca na środku pokładu. - Annana – odezwał się w końcu Naji. – Ja już to robiłem. Właściwie, to robiłem to niepokojąco często. - Wiem – odpowiedziałam miękko, a on pochylił się w moją stronę, jakby obchodziło go co mówię. – Po prostu chciałam ci pomóc. - To bardzo uprzejme z twojej strony. Nie mam wielkiego doświadczenia w tych sprawach, ale… doceniam to. Zarumieniłam się. - Chciałabym, żeby przestało ci być mnie żal. Zamrugał. Muzyka wibrowała wokół nas, drżąco i miękko. Nikt nie tańczył. - Nie jest mi ciebie żal. Podejrzewam, że to powinno polepszyć mój nastrój, ale tak się nie stało. Piosenka się skończyła i po chwili zaczęła następna. Kolejna pieśń morska i wciąż nikt nie tańczył. Może skoro nie byli częścią Konfederacji, nie znali kroków. Albo po prostu ich to nie obchodziło. Kilka sekund zajęło mi rozpoznanie tej melodii i jak już to zrobiłam, zrozumiałam, że była to piosenka prosząca o powodzenie w miłości. Na łodzi Papy interpretowaliśmy to jako prośbę o złagodzenie choroby morskiej. - To nie w porządku – powiedziałam. – Nikt nie tańczy. Naji zerknął na mnie kątem oka. Jego brew podjechała do góry, jakby poważnie się nad czymś zastanawiał. Miałam nadzieję, że chodzi o mnie, ale wiedziałam, że tak nie było.

Wstałam i wskoczyłam do światła. Kilka sekund zajęło mi przypomnienie sobie kroków: dużo wykopów, skoków i obrotów, ale jak już zaczęło mi wychodzić to załoga zaczęła wyć, wrzeszczeć i klaskać do rytmu. Wtedy wstał ten wielki, przysadzisty marynarz i dołączył do mnie. Niech mnie cholera weźmie, jeśli nie szło mu lepiej ode mnie. Po chwili rozpoczęła się kolejna piosenka, prosząca o zwycięstwo w bitwie, a ja śmiałam się i tupałam, i żadna ciemność Najiego nie mogła mi w tym przeszkodzić. Szybko wpadłam w rutynę. Zawsze tak się dzieje na morzu, kiedy opadnie ta cała otoczka nowości. Wpadłam rutynę, choć minęło sporo czasu, odkąd znalazłam się na otwartym oceanie – ruch łodzi pod moimi stopami, zapach gnijącego drewna, morskiej wody i rumu. Nie zauważasz jak bardzo za czymś tęsknisz, aż z powrotem to dostajesz i dopiero wtedy zaczynasz się zastanawiać, jak do tej pory dawałeś sobie radę bez tego. Starałam się zbytnio nie myśleć o klątwie Najiego. Nie chciałam sobie przypominać o przytłaczającej możliwości, że przebywanie na Zemście mogło być moim ostatnim razem na statku. Kapitan umieścił mnie na takielunku, bo choć pomimo moich rozmiarów, umiałam się na niego wspinać lepiej niż większość mężczyzn. Jeszcze przed końcem tygodnia nabawiłam się odcisków i poznałam kilku członków załogi. Polubiłam ich, choć często próbowali mnie zawstydzić jakimiś wulgarnymi historiami. Oczywiście, ja też miałam kilka asów w rękawie, które pozwoliły mi wywołać rumieniec na ich twarzach. Pewnego dnia, gdy znajdowaliśmy się już na morzu ponad tydzień, kilku z nich opowiedziało mi o Marjani. - Jest córką jakiejś grubej ryby w Jokja – powiedział Chari. Był stary, pogodny i znał się na linach. – Uciekła, kiedy jej ojciec chciał ją wydać za mąż za jakiegoś podrzędnego dworzanina. Poszła też na studia. Jedliśmy wtedy lunch: kilka gotowanych jajek, kozie mleko i chleb miodowy – jedne z ostatnich świeżych rzeczy, jakie nam pozostały. - Nie chce, by ludzie wiedzieli – kontynuował Chari. – Boi się, że ktoś wykorzysta to przeciwko niej i ją odeśle. Nie odpowiedziałam, bo doszłam do wniosku, że to nie moja sprawa – zajmowanie się cudzymi problemami. - Nah, po prostu nie chce, by ludzie myśleli, że jest nadętą dziwką. Szkoda, że to nie działa – powiedział Ataño, który nie był dużo młodszy ode mnie i zawsze chciał coś udowodnić. Chari rzucił w niego skorupkami i kazał się zamknąć, na co wybuchnęłam śmiechem. Ataño rzucił mi spojrzenie, które mogłoby roztopić szkło i pewnie by podziałało, gdybym nie przywykła do ciągłych grymasów Najiego. - A co z tobą, słoneczko? – zapytał Chari. – Masz jakąś historię? – Wiedziałam, że tak naprawdę chce usłyszeć historię Najiego. Nie chciałam mu jednak wciskać kitu, a tym bardziej opowiadać prawdziwej. - Urodziłam się i dorastałam na pokładzie, tak jak przypuszczałeś – odpowiedziałam. - Do tego nie trzeba żadnej historii.

Chari odchylił się z namysłem, podczas gdy Ataño próbował wyciągnąć sobie resztę skorupek z włosów. - Ananna! To był kobiecy głos, a na tym pokładzie oprócz mnie znajdowała się jeszcze tylko jedna kobieta. Marjani. - Dokończymy później – wymamrotał Chari. Pochyliłam się za ogrodzenie i pomachałam jej, zastanawiając się jednocześnie czego ode mnie chce. - Muszę z tobą porozmawiać – zawołała. Ataño warknął na ten swój dziwny sposób. Zignorowałam go i ześlizgnęłam się po linie, zastanawiając się nad powodami: Naji coś spieprzył. Marjani chciała nas zaszantażować. Kapitan miał zamiar wyrzucić nas za burtę. - Powiedziałaś, że znasz się na nawigacji? – zapytała, kiedy wylądowałam na pokładzie. Spojrzałam na nią. - Trochę. – To była prawda: Mama pokazała mi to raz czy dwa, ale to głównie Papa się tym zajmował. Wciąż powtarzał, że nauczy mnie tego kiedy dorosnę, ale potem to już mnie tylko zbywał. - To wystarczy. Chodź. Podążyłam za nią na dół, chociaż cały czas zastanawiałam się dlaczego potrzebuje mojej pomocy. Minęliśmy kilku marynarzy, którzy próbowali wróżyć sobie z fusów. Marjani trzymała głowę wysoko, dokładnie tak jak Mama. Nikt jej nie zaczepił. Miała ten sam wyraz twarzy nie-igraj-ze-mną co ona, taki sam, który kiedyś ćwiczyłam w lustrze z nadzieją, że kiedyś dostanę własną załogę. Kwatera kapitana na Zemście Ayel okazała się lepsza, niż przypuszczałam, z brokatowymi, jedwabnymi,zwisającymi zasłonami i dużym szklanym oknem, które pozwalało wpadać światłu do środka. W powietrzu unosiły się drobinki kurzy. Marjani przeszła przez nie i powiedziała: - Mam trochę problemów z mapą. – Wyciągnęła na stół wielką mapę świata, a następnie wskazała na błyszczący się punkt na oceanie. – Syreny. Kręcą się w tej okolicy i z tego co wczoraj wywróżyłam, raczej tam zostaną. Spojrzała się na mnie wyczekująco. - Syreny? – Mrugnęłam. – Naprawdę chodzi ci o nawigację? Zerknęła na mnie zanim roześmiała się głośno. - A co, myślałaś? Że ściągam cię tutaj, byś policzyła ze mną szczury? – Znów się zaśmiała. - Myślałam, że chcesz mi coś powiedzieć. Spoważniała i pokręciła głową. - Powiedziałam ci już, że tego nie zrobię. Nie, ja po prostu… - Przeniosła wzrok na mapę. – Na tym statku nikt niczego nie wie. No, może oprócz kapitana, ale on spędza całe dnie pijąc rum z załogą. – Potarła czoło. – Czuję się jak jakaś gospodyni. - Słuchaj, nie wiem za dużo, tylko tyle, co nauczył mnie Papa…

Pomachała ręką. - Rozumiem. Po prostu chciałam porozmawiać z kimś, kto będzie wiedział o czym mówię. - Och. – Zmarszczyłam brwi. - Chyba to da się zrobić. – Tak naprawdę to byłam podekscytowana, ale starałam się tego nie pokazywać. Poznanie nawigacji to jeden krok bliżej do zostania kapitanem. Uśmiechnęła się, a ja zaczęłam się zastanawiać, jak mogłam w ogóle pomyśleć, że zamierza wyrzucić nas za burtę. - No cóż – powiedziałam. – Syreny. - Miałaś już nimi do czynienia? Pokręciłam głową. - Papa zawsze opływał je szerokim łukiem. Spojrzała na mnie dziwnie, więc dodałam: - Tak robił też mój ostatni kapitan. Nie chcieli stracić całej załogi. - Właśnie tego się obawiałam. Ale tutaj docierają wpływy Konfederacji, Uloi i Tanisia. – Wskazała palcem na mapie. – I wszyscy mają na pieńku z kapitanem. A jeśli popłyniemy tutaj. – Kolejny punkt – Będziemy za daleko od celu. – Zerknęła na mnie. – Sugestie? - Żadnych. – Zmarszczyłam brwi. – Mój ostatni kapitan prawdopodobnie spróbowałby z Konfederacją. – Nie wspomniałam o tym, że on był z Konfederacji. – Ryzyko walki kontra gwarantowane opóźnienie kontra syreny. Ale on lubił walczyć. - Nie chciałabym się na to porywać – odpowiedziała. – Mamy zbyt duży… - Zamilkła i zerknęła na mnie kątem oka. Wiedziałam już, że mówi o ładunku. Marjani narysowała na mapie parę łuków, omijając syreny, ale dość blisko północnych krain. Poczułam płomyk nadziei, ale mimo to wątpiłam, że zamierzała podpłynąć gdzieś blisko Wysp Nieba. Nie jest głupa. Jednak choć bardzo chciałam zdjąć z nas tą klątwę, nie byłam pewna, czy chciałam już stawić czoła Wyspom. Więc obserwowałam pracę Marjani, próbującą zapamiętać swoje ruchy, sposób, w jaki używała całej swojej ręki, jej malutkie gryzmoły zapisane w notatniku. Jej pismo było pozakręcane i miękkie, przypominało mi trochę kaligrafię, którą widziałam w księdze zaklęć Mamy. Nie tych roślinnych – z czymś innym. Alchemią. Nie lubiła o tym rozmawiać. - To jedyna droga – wymamrotała w końcu. – Na północ. Klątwy! Kapitan nie będzie zadowolony. – Popatrzyła na mnie. – Zajmie nam to ponad dwa tygodnie. Prawie trzy. - Mamy tyle jedzenia? - Poradzimy sobie. Wzruszyłam ramionami. - Cóż, jeśli nie chcesz walczyć ani stracić połowy załogi, to prawdopodobnie jedyna droga. – Znów poczułam dreszcz, ale Marjani chyba tego nie zauważyła. Pisała coś w swoim notatniku, skreślała zapisane linijki. Kiedy znów poświeciła uwagę mapie, zapytałam, czy też mogę spojrzeć.

- Na moje notatki? Poczułam jak się rumienię, ale zebrałam całą swoją dumę i przytaknęłam. - Zawsze chciałam… – Jednak mój głos nie dawał rady. Marjani wręczyła mi zeszyt bez mrugnięcia okiem. - Nauczyć się nawigacji? Pokiwałam głową. - Nie jest tak źle, jeśli opanujesz matematykę. - Moja matematyka opiera się głównie na liczeniu monet. – Chciałam ją zapytać o uniwersytet, ale znów pochyliła się nad mapą. Przesunęłam palcem po wyschniętym atramencie, czytając jej zapiski na temat szybkości i kierunków. - Może będę miała trochę czasu, by cię w to wprowadzić – powiedziała, przerywając ciszę. – Szczególnie z tym poślizgiem. Spojrzałam na jej notatki. - Byłabym szczęśliwa – odpowiedziałam. – Byłabym naprawdę szczęśliwa. Tamtej nocy Naji opuścił kwatery załogi i udał się na pokład. Lekki wiatr popychał nas w stronę lodowych wysp, z dala od syren. Kapitan wydał rozkazy jeszcze po południu, więc cała załoga od razu zabrała się od pracy. Zaczęłam się zastanawiać co by zrobili, gdyby to Marjani kazała im to zrobić. Albo ja. - Coś się zmieniło – powiedział, przysuwając się do mnie. Stałam tuż przy ogrodzeniu i obserwowałam czarny ocean. – Nie płyniemy w tym samym kierunku. - Potrafisz to stwierdzić? - Tak. – Zmarszczył brwi. – Płynęliśmy na wschód, teraz kierujemy się na północ. Udało ci się ich przekonać, by zabrali nas… Uderzyłam go w ramię. - Oszalałeś? Nie mów tego tak głośno! - Chociaż nikt się przy nas nie kręcił. Załoga go o nic nie podejrzewała, ale na pewno plotkowali, gdy siedział pod pokładem. – I nie. Wciąż płyniemy do Poru Idai. Ale mamy opóźnienie z powodu kilku syren. - Syren? – Spojrzał na ciemność. – Nienawidzę oceanu. To sprawiło, że posmutniałam. To prawda, syreny są wrzodem na dupie, ale jak mógł nie zauważyć tego piękna – światła zostawiającego jasne plamy na wodzie, pocałunków słonego wiatru? Chciałam się tym z nim podzielić, pokazać, że na tym świecie jest coś więcej niż tylko krew i cień. Naprawdę nie zauważał, że ocean był częścią mnie? Oczywiście, że nie. Ledwie mnie zauważał, nieciekawą, nudną z kędziorami zamiast włosów. - Jak długo potrwa to opóźnienie? Wzruszyłam ramionami. - Będziemy tylko parę tygodni do tyłu. - Nie o to pytałem.

Spojrzałam się na niego. Jego twarz była całkowicie pozbawiona wyrazu. - Nie jestem pewna. Na tyle krótko, byśmy nie musieli się o to martwić. Naji zmarszczył brwi. - Nosisz ten amulet, który dla ciebie zrobiłem? Oczywiście, chociaż na morzu raczej nic nie mogło mi zagrozić. Przytaknęłam. - To dobrze. Nie zdejmuj go. Wiedziałam, że czegoś mi nie mówi, prawdopodobnie czegoś związanego z Mgłą. Jednak chociaż twierdził, że nienawidzi oceanu, wydawał się oczarowany blaskiem fal. - Nie jest tak źle – powiedziałam. - Co? - Bycie tutaj. –Zerknęłam na niego. – Wiem, że coś cię przeraziło, ale tu jestem bezpieczniejsza. Nie wpadłam w żadne niebezpieczeństwo, więc nic nie powinno cię boleć. Wiatr zawiał tak, że włosy Najiego przysłoniły mu całą twarz. - To prawda, nie zostałaś zaatakowana. – Westchnął. – Ale całe dnie huśtasz się na linach jak jakaś małpa. - To boli? – Niemal mnie tym obraził. Siedziałam na takielunku odkąd skończyłam cztery lata. Wydawało mi się to równie trudne jak chodzenie. - Nie za bardzo. Czasami dostaje lekkiego bólu głowy. – Popatrzył na mnie. – Ale możesz spaść. - W taką pogodę jak ta? Nie ma opcji. – Zmarszczyłam brwi. Fala znów uderzyła w burtę, tym samym rozpryskując wodę na mojej twarzy i ramionach. Mama twierdziła, że tak ocean starał się dołączyć do rozmowy. To jej sposób na doradzanie. Naji westchnął ciężko i wytarł twarz rękawem. - Wracam do kwater załogi. - Poczekaj. Ku mojemu zdziwieniu, zatrzymał się. - Posłuchaj. Po pierwsze, to niezdrowe, że tak długo siedzisz na dole. Dostaniesz tam depresji szybciej, niż złapiesz wesz łonową w burdelu. Po drugie… - Zamilkłam na chwilę, zastanawiając się, jak to ubrać w słowa. – Marjani chce mnie nauczyć nawigacji, ale nie mam pojęcia o matematyce. - W porządku. Co to ma wspólnego ze mną? Te słowa uderzyły mnie jak jeden z ciosów Mamy. - Bo ty… - jąkałam się. – Ty… uczyłeś się. Pomyślałam, że mógłbyś… Spojrzał się na mnie, ale nie wydawał się już być zły. - Pomyślałam, że mógłbyś mnie pouczyć. – Uparcie spoglądałam w stopy, a twarz miałam tak czerwoną, jakbym spędziła cały dzień na słońcu. – Marjani jest bardzo zajęta, a ja pomyślałam… i w końcu spędzasz tyle czasu sam. - Och. – Zrobił dwa kroki w moim kierunku. Był na tyle blisko, że poczułam dreszcze wzdłuż kręgosłupa. - Przynajmniej się czymś zajmiesz.

- Tak. – Zamilkł, a ja podniosłam głowę i zobaczyłam, że cały czas na mnie patrzy. Jego oczy miały kolor oceanu w nocy. – Obawiam się jednak, że matematyka nie jest moją mocną stroną. - Ale wciąż wiesz więcej niż ja. - Tak, chyba tak. – Wziął głęboki oddech. – Byłbym szczęśliwy, gdybym mógł ci pomóc. - Naprawdę? Przytaknął. Przytuliłam go. Po prostu zarzuciłam mu ręce na szyję, jakby był Charim, Papą, albo jakimkolwiek innym członkiem klanu Tanarau. Dotarło do mnie co zrobiłam, kiedy niezdarnie położył ręce na moich łopatkach, jakby nie był pewien, co miał zrobić. Odsunęłam się. - Przepraszam – wymamrotałam. - Twój entuzjazm daje mi nadzieję na przyszłość. Możemy zacząć nawet teraz, jeśli chcesz. Wydaje mi się, że nie… pracujesz. - Jestem na dziennej zmianie. – Zmrużyłam oczy. – Myślałam, że chcesz wrócić na dół. Kazał mi trochę poczekać na odpowiedź. - Cóż, powietrze tutaj ma o wiele lepszą jakość. - Ta, zawsze się zastanawiałam, jak możesz znieść ten smród. Wyglądał tak, jakby chciał się zaśmiać, ale ponieważ to Naji, nie zrobił tego. - Potrzebujemy jakiegoś papieru. I atramentu. - Poproszę Marjani. – Nagle cała noc stała się jaśniejsza. Zabójca nie patrzył już na nikogo wilkiem, a ja miałam się czegoś nauczyć. Mama i Papa cały czas z tym zwlekali. Naji kiwnął głową, a ja pobiegłam do kwatery kapitana po atrament i kawałek papieru. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 13 Marjani uczyła mnie podstaw nawigacji wieczorami, po porze obiadowej, kiedy większość załogi była zajęta piciem rumu na pokładzie i obserwowaniem zachodzącego słońca. Na początku kazała mi tylko badać swoje stare zapiski, bym mogła nauczyć się obliczeń. Poza tym ćwiczyłam z Najim równania na pokładzie, gdy kapitan nie miał dla mnie żadnej pracy. W pierwszych dniach załoga nas ignorowała, po prostu zajmowała się swoimi sprawami, jakby nas tam nie było. Potem Ataño zaczął się huśtać na linach nad nami i pytać, co tam zapisuję, choć patrzył wtedy na Najiego. - Nie twój interes – odpowiedziałam mu, skrobiąc piórem Zabójcy. - Dla mnie to wygląda jak jakiś urok. – Wylądował na deskach i zerknął na mojego towarzysza. – Znasz magię, poparzeńcu? - Ananna uczy się matematyki – powiedział. Ataño zwinął się ze śmiechu, zbyt głupi lub zbyt skupiony na dręczeniu by zauważyć, że Naji nie odpowiedział na jego pytanie. Zarumieniłam się jakbym miała jakieś oparzenie słoneczne, ale wciąż skrobałam, bo bardziej zależało mi na nauczeniu się matematyki, niż szacunku Ataño. - Na cholerę? – zapytał. – W sumie to nawet lepsze, niż te wasze zaklęcia. – Znów się zaśmiał. - Nie masz czasem zmiany? – wymamrotałam. Nie potrafiłam się skoncentrować na równaniu, gdy tak stał i gapił się na mnie. - Nie możesz mi mówić co mam robić – odpowiedział. - Gdy już nauczy się nawigacji – odezwał się Naji. – Będziesz służył pod jej kolorami. Zawstydzona jak cholera przestałam pisać. Mimo to byłam trochę podbudowana tym, że Naji sądził, że kiedyś zostanę kapitanem. Potem nastąpiła długa pauza, podczas której Ataño tylko gapił się na niego. - Ona nigdy nie będzie moim kapitanem. - Tak, prawdopodobnie masz rację. Wątpię, że zatrudniłaby kogoś tak niekompetentnego jak ty. Ugryzłam dolną wargę, żeby powstrzymać śmiech, ale zauważyłam, że Ataño patrzył się na Najiego z żądzą mordu w oczach. Zabójca nie wydawał się tym zbytnio przejmować, jednak raczej nie powinniśmy się pakować w kłopoty, jeśli przebywaliśmy na tym statku jako goście. Na szczęście oficer podszedł do nas i zdzielił Ataño w głowę, zanim mógł powiedzieć coś więcej.

- Zabieraj swój tyłek do pracy – powiedział do niego zanim spojrzał na mnie. - Robię coś dla Marjani – odpowiedziałam naprawdę szybko, tak, jak mi kazała, gdyby któryś oficer się mną zaciekawił. Oficer podniósł brwi, ale po chwili przytaknął i odszedł. - Nie powinieneś tak mówić do Ataño – zwróciłam się do Najiego. – Zrobiłeś sobie z niego wroga. Widziałeś jego oczy? - Nie boję się dzieci. Zmarszczyłam brwi i pochyliłam się nad równaniem, by nie mógł zobaczyć mojej twarzy. Atrament rozprysnął się na kartce. - Za mocno naciskasz – powiedział Naji. - Nie jestem dzieckiem – wymamrotałam. - Co? - Ataño ma tyle lat co ja. – Nie chciałam mu tego mówić, ale jakoś tak samo wyszło. – A ja nie jestem dzieckiem. Popatrzył na mnie. Odwzajemniałam spojrzenie tak długo jak mogłam, ale to on zawsze wygrywał takie pojedynki. Znów poświęciłam całą swoją uwagę równaniom. Wyglądały jak jakieś szlaczki, jak nonsens. - Masz tyle lat co on? – zapytał. - Uh, tak. Siedemnaście. Zamilkł. - Hmmm – odpowiedział w końcu. – Dałbym mu trzynaście. - Och, zamknij się. Oboje wiemy, że to nieprawda. - Cóż, dałbym mu trzynaście patrząc na jego działania. Trzynaście czy siedemnaście, to nie ma znaczenia. Nie może mi zagrozić. – Zawahał się na chwilę. – I nie pozwolę, by zagroził tobie… - Och, proszę cię. – Rzuciłam pióro. – Myślisz, że boję się Ataño? Naprawdę myślisz, że… Wtedy zobaczyłam iskierki w oczach Najiego i wiedziałam, że się ze mnie nabija. - Widzisz? Teraz wiesz jak to jest. Spojrzałam na niego. Wyglądał na zadowolonego z siebie, nawet na szczęśliwego i to wystarczyło, bym naprawdę wróciła do równań. Też byłam szczęśliwa, z powodu uczenia się nawigacji, a co za tym idzie, pierwszego kroku do zostania kapitanem własnego statku. Poza tym nie miałam żadnych wieści od klanu Hariri. Znów widziałam przyszłość w jasnych barwach.

Po pewnym czasie, Naji zaczął przychodzić ze mną na lekcje do Marjani. O nic nie pytał – oczywiście, że o nic nie pytał – ale pokazywał się w kwaterach kapitana po każdym posiłku. Marjani położyła przede mną mapy z miarami, każąc wyliczyć kurs z Lisirry do Arkuz, stolicy Jokji, gdzie się urodziła. Kiedy zapytała o moje miejsce urodzenia odpowiedziałam Lisirra, bo porywistej, czarno-piaskowej wysepki, gdzie przyszłam na świat nie było nawet na mapie. A potem usłyszałam głos Najiego zza drzwi, pytającego, czy może wejść. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, bym do ciebie dołączył. Bo uważam załogę za… - Zawahał się, a Marjani wyglądała tak, jakby miała się zaraz roześmiać. - Wrzód na dupie? – zaproponowałam. - Coś w tym rodzaju – odpowiedział. Ułożył swoje włosy tak, by zakrywały bliznę, więc zmarszczyłam brwi, zastanawiając się co mu powiedzieli inni marynarze. - Musimy przez to przebrnąć – powiedziała Marjani. – Ale jeśli chcesz, możesz tu usiąść. Zabójca usiadł na pozłacanym krześle i obserwował nas bez słowa. Trochę zajęło mi opracowanie kursu z Lisirry do Arkuz, bo używałam przestarzałych obliczeń Marjani. Gdy go w końcu skończyłam, miałam wrażenie, że zajęło mi to zbyt długo, ale kobieta wyglądała na zadowoloną. - Dobra robota. Szybko się uczysz. – Uśmiechnęła się. – Dobrze byś sobie poradziła na studiach. Bardzo mnie to ucieszyło, ponieważ nikt tak nigdy do mnie nie powiedział. - Tak – potwierdził Naji. – Poradziłaby sobie. Marjani zerknęła na niego. - Gdzie chodziłeś? - Do Szkoły Świątynnej w Lisirze. - Och. – Przekartkowała swój notatnik i z powrotem mi go wręczyła. – Lisirra do Qilar. Dalej. Westchnęłam jakbym była zirytowana, ale tak naprawdę to coś sprawiało mi dużo frajdy. Marjani odwróciła się do Najiego. - Szkoła Świątynna w Lisirze. Tam uczą magii, prawda? Naji przytaknął i odpowiedział: - Nie uczyłem się tam ack’morry, jeśli o to ci chodzi. - Przyznaję, że zżerała mnie ciekawość. – Uśmiechnęła się. – Sama nie mam żadnego talentu do magii. Na uniwersytecie w Arkuz studiowałam matematykę i historię.

- Byłem. Przepięknie. - Miasto czy uniwersytet? - Oba. Czułam się tak, jakby rozmawiali w innym języku. Uniwersytety, historia i magia. Zastanawiałam się, co ja bym studiowała, gdybym poszła na uniwersytet. Prawdopodobnie nie mieliby zajęć z bycia piratem. - Byłam w Arkuz – powiedziałam. – Płynęliśmy przez jakąś rzekę w dżungli, by wymienić się towarami z miejscowymi. - Naprawdę? – zapytała Marjani. – Nigdy nie lubiłam dżungli. Nigdy nie wiesz, kiedy będzie padać. – Pochyliła się nad mapą. – Och, dobra robota. - Mam to? – Byłam tak zajęta słuchaniem ich rozmowy, że widocznie robiłam to już automatycznie. - Masz to – potwierdziła. Po tym Naji zaczął przychodził na moje lekcje każdego dnia. Myślę, że połączyło go z Marjani to, że oboje studiowali. Nie miał dużo do zaproponowania w kwestii nawigacji, ale wraz z kobietą opowiadali mi o tych wszystkich dziwnych rzeczach, jak władcy krajów na przestrzeni wieków albo jak policzyć objętość kontenera bez miarki. Było zabawnie. Wtedy też Marjani wprowadziła mnie w prawdziwą nawigację, czyli taką, która miała nam pomóc ominąć syreny i dołożyć trzy tygodnie drogi. Jednego poranka zawołała mnie i wręczyła kawałek papieru, pióro i sekstant7. - Potrzebuję obliczeń. Wiesz jak to zrobić, więc do roboty. Czułam na sobie spojrzenia załogi, gdy majstrowałam przy sekstancie. Marjani musiała porozmawiać z kapitanem, a ja miałam wrażenie jakbym była główną atrakcją na statku. Jednak, gdy podniosłam go do góry i spojrzałam na błękitne niebo, wszystko inne przestało istnieć. Po tym nie pracowałam już tyle na takielunku, bo Marjani cały czas kazała mi coś wymierzać. Może się wydawać, że tworzenie nowego kursu, gdy jesteś na wodzie jest dość ryzykowne, ale jakoś dawaliśmy radę. Cały czas kierowaliśmy się z północy na wschód. Powiedziała, że to po części moja zasługa. Nie do końca w to wierzyłam, choć nie miałam żadnych powodów, by sądzić inaczej. Jednego popołudnia weszłam na pokład i jak co dzień, zaczęłam odmierzać odległości. Natychmiast zauważyłam, że coś jest nie tak. Słyszałam dużo krzyków i nie był to łomot lin ani wiatru, ani żaden inny dźwięk. Na początku pomyślałam, że może wreszcie wytropili nas ci z Mgły, albo co gorsza, Haririsowie. Serce zaczęło walić mi jak młot, sięgnęłam też do 7

Przyrząd nawigacyjny

kieszonki na biodrze, gdzie trzymałam nóż. Którego wciąż nie włożyłam z powrotem. Głupia. Musiałam poprosić Najiego o nóż, lub zakosić jego, gdy będzie spał. Potem jednak uświadomiłam sobie, że nie słyszę odgłosów uderzających się mieczy, ani wystrzału pistoletów. Poza tym nikt nie wył, to były po prostu krzyki. I gwizdy. Moje serce zaczęło walić jeszcze mocniej. Pobiegłam na pokład, gdzie Ataño i kilkoro jego kumpli stali wokół ogrodzenia. Naji też tam był, spoglądał na nich bez emocji. Ataño powiedział coś, czego nie dosłyszałam i po chwili pociągnął skórę po swojej lewej stronie twarzy tak, że wykrzywił ją grymas, jak u Najiego. Jego kumple wybuchli śmiechem jakby to była najśmieszniejsza rzecz jaką w życiu widzieli. Ja natomiast poczułam się tak, jakby ktoś przywalił mi pięścią w brzuch. - Odpieprzcie się! – krzyknęłam. Cała trójka odwróciła się w moją stronę, więc zaczęłam tam biec. Połowa załogi stała na pokładzie lub obserwowała tą sytuację, ale nie robili nic, by ją przerwać. Nagle Ataño znalazł się na deskach, z kolanami Najiego na piersi i jego mieczem przyciśniętym do gardła. Zamarłam. Naji syknął przez zaciśnięte zęby i przycisnął miecz do jego policzka. Kropla krwi spłynęła na pokład i zabłysła w świetle słońca. Ataño zajęczał i zacisnął mocniej powieki. - Spójrz na mnie – powiedział Naji głosem zimnym jak burza lodowa. Mężczyzna otworzył oczy. - To jest ostatni raz, kiedy patrzysz na moją twarz. Jeśli zobaczysz, że idę, spójrz w inną stronę. Bo jeśli znów to zrobisz, lub znów się do mnie odezwiesz, upewnię się, że twoja twarz będzie wyglądać jeszcze gorzej niż moja. Nikt na pokładzie się nie poruszył. Nawet wiatr nie odważył się zawiać. Jedyne dźwięki, jakie mogliśmy usłyszeć w tej ciszy, były cichymi jękami Ataño. - Rozumiesz? - T… tak – odpowiedział. Naji odsunął się. Ataño poderwał się i zaczął kręcić głową, patrząc wszędzie, tylko nie na Najiego. Jego kompani dołączyli do niego. Zabójca wytarł rąbek miecza o swoją szatę. I wtedy jakby zaklęcie straciło swą moc. Kilku większych marynarzy otoczyło go, chwyciło za ręce i wrzuciło do więzienia. Widziałam, że w ogóle się nie stawiał.

Wiedziałam, że jeśli Naji chciałby walczyć, oni wszyscy już byliby martwi. Wszyscy. Gdy zaatakował Ataño, przebył te pięć stóp tak szybko, że nawet tego nie zauważyłam. Nie poruszał się tak nawet w walce w strefie przyjemności w Lisirze – tym razem, nie zobaczyłam nawet jak sięga po miecz, ani nawet drgnięcia jego ręki. W jednej sekundzie stał tam jak ofiara, a w drugiej przyciskał miecz do gardła Ataño, zanim ktokolwiek mógłby się zorientować co się dzieje. Dwójka marynarzy zaciągnęło Najiego pod pokład, do aresztu, ale jedyne, o czym myślałam to ta noc na pustyni i to, czego mi nie zrobił, choć mógł. Areszt śmierdział jak zepsute ryby, mocz i pleśń. Woda kapała mi na plecy, gdy szłam po wilgotnej podłodze. W kieszeni miałam upchniętą maskę pustynną Najiego. Siedział skulony w kącie. Jego oczy prześlizgnęły się po mnie, gdy weszłam, ale nic nie powiedział. Patrzyłam na niego przez minutę, jego włosy były skołtunione od morskiej wody, a światło latarni jeszcze bardziej uwydatniało jego bliznę. Spoglądając na nią sama poczułam ból po lewej stronie twarzy. - Zabrali ci nóż? – zapytałam. Potrząsnął głową. - Mogę go zobaczyć? Oddam. Spojrzał na mnie. - No dawaj, przecież nic ci nie zrobię. Sięgnął do płaszcza, a po chwili rozległ się trzask. Odwróciłam się i zobaczyłam, że parę cali od mojej głowy był wbity nóż. Poczułam się dumna z siebie, bo nawet nie mrugnęłam, choć tym razem, widziałam jak to robi. Coś mi jednak mówiło, że tym razem chciał, żeby tak było. Wyciągnęłam nóż ze ściany i podeszłam do kłódki, a następnie przekręciłam nóż w dziurce tak, jak nauczył mnie Papa. Kiedy usłyszałam klik, otworzyłam celę i weszłam do niej. - Przyniosłam ci twoja maskę – powiedziałam, wyciągając ją przed siebie. Naji popatrzył na mnie tak, że zaczęłam myśleć, że to był zły pomysł. Ale wtedy wziął ją ode mnie i wyprostował na kolanach. - Jesteś pewna, że to nie będzie wyglądać podejrzanie? – zapytał głosem ociekającym sarkazmem. Zawstydzona, spuściłam wzrok. - Przykro mi. – Głos mi się załamał. – Nie sądziłam… Na łodzi Papy oni by nigdy…

- Zapomnij o tym. – Naciągnął sobie maskę na twarz, zakrywając bliznę. – Oczywiście, masz rację. Młodzi mężczyźni na łodzi twojego ojca nigdy nie żartowaliby sobie z oszpeconego przybysza. Na pewno są tam tylko szlachetni ludzie. Nie wiedziałam co powiedzieć. Niemal czułam płomienie na twarzy, a on wciąż na mnie patrzył. - Nie masz pojęcia jak to jest. Wyglądać jak ja. Być zabójcą. Ludzie myślą, że jestem potworem. - Ja nie – odpowiedziałam tak miękko, że nie byłam pewna, czy mnie usłyszał. Chciałam stamtąd wyjść. Chciałam wbiec na pokład i bić Ataño dopóki, by tego nie odszczekał. Zamiast tego usiadłam koło Najiego. W ogóle się do mnie nie odzywał. Powietrze pęczniało od jego złości, więc cały czas się zastanawiałam jak to naprawić. Nic jednak nie przychodziło mi do głowy. Po pewnym czasie w końcu powiedział: - Przepraszam. Dźwięk jego głosu sprawił, że podskoczyłam. - Przepraszam, że byłem dla ciebie taki niemiły. Nie myślę, że to twoja wina. - Och. W porządku. – Zagryzłam dolną wargę i spojrzałam na wilgotne deski. – Starałam się to powstrzymać… - Wiem. Znów siedzieliśmy w ciszy. - Mogę cię o coś zapytać? - Zależy od pytania. - Nie chodzi o… - Po prostu zapytaj, Ananna. Wzięłam głęboki oddech. - Mogłeś zabić Ataño i uciec zanim ktokolwiek by cię zauważył. Nigdy nie widziałam człowieka, który poruszałby się tak szybko jak ty. Nie odpowiedział. - Rozumiem, dlaczego go nie zabiłeś, nie o to pytam. Ale… - Zmusiłam się, by na niego spojrzeć. – Dlaczego mi tego nie zrobiłeś? Zanim zaczęła się ta klątwa i w ogóle. Na pustyni? Mogłeś dopaść mnie szybciej niż kot w dżungli. Wiem, że miałam zaklęcie, ale chyba się wyłączyło, bo pociąłeś mnie i… - Mój głos ucichł. Naji patrzył prosto przed siebie. - To prawda. Nie miałaś żadnego zaklęcia na pustyni. - Więc dlaczego…

- Ponieważ nie chciałem cię zabić. Spojrzałam na niego. Po raz pierwszy od dawna zapomniałam języka w gębie. - Ananna! Wyłaź stamtąd do cholery zanim ktokolwiek cię zobaczy. Marjani. Zaskoczona podniosłam głowę i uderzyłam się w sufit. Naji zerknął na mnie, ale nie zapytał, czy wszystko w porządku. Wciąż słyszałam jego słowa: Nie chciałem cię zabić. Nie miałam pojęcia co zrobić z tym fantem. Marjani otworzyła drzwi i stanęła wyczekująco. Nie powiedziała, ani słowa o masce Najiego. Wręczyłam mu jego nóż i wyszłam z celi. Trzask metalu zadzwonił mi w uszach. - Załoga twierdzi, że poruszasz się jak duch – powiedziała mu, pochylając się w stronę krat. Naji nie odpowiedział. - Na szczęście kapitan nie wierzy w duchy. - A powinien. - Czy zamierza wyrzucić Najiego za burtę? – zapytałam. - Kapitan? – Popatrzyła na mnie. – Nie. Zabójca nawet nie mrugnął. - Ataño jest małym, bezużytecznym gównem. Ale w ciągu ostatnich trzech godzin zrobił więcej, niż przez ostatnie trzy lata, więc wszyscy są zadowoleni. – Uśmiechnęła się. – Kapitan wypuści cię jutro rano. - Cudownie – odpowiedział Zabójca, choć wcale nie brzmiał jakby naprawdę tak myślał. – Jasna cholera, naprawdę mam ochotę wynieść się z tego statku. - Cóż, do Qilar mamy cztery tygodnie, więc trochę sobie poczekasz. Szepty staną się jeszcze gorsze. Musisz pamiętać, że jesteś tu na łasce kapitana. Powinieneś cieszyć się, że ma gdzieś przesądy. Podniósł lekko głowę. - Nie, jestem szczęściarzem, bo ma nawigatora wystarczająco mądrego, by potrafił mu je wyperswadować. Marjani nic nie powiedziała, ale ze sposobu w jaki zacisnęła usta wiedziałam, że ma rację. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 14 Jakiejkolwiek magii Marjani użyła na kapitanie, wypuścił go nazajutrz o wschodzie słońca. Gdy kucharz nie patrzył, zwędziłam mu nóż. Kiedy to wszystko się wydało, znajdowałam się na dolnym pokładzie, ukryta, by nawet przypadkiem nikt mnie nie zauważył. Ataño nigdzie nie było widać. Kapitan kazał kilku marynarzom wymierzyć pistolet w czoło Najiego. - Nie widzę nawet śladu magii – powiedział kapitan, kiedy odkluczał celę. – Więc żadnego odbiegania od normy, bo wyrzucę cię za burtę. Nie wspomniał nic o odstawieniu mnie, ale ja nie potrafię zabić mężczyzny w mniej niż sekundę. - Rozumiem – odpowiedział mu Naji. Miał na sobie maskę, ale jego słowa brzmiały wyraźnie i bez wyrazu. Kapitan przytaknął, jakby mu to wystarczyło i otworzył drzwi. Marynarze wciąż trzymali go na muszce, gdy wychodził na pokład. Naji zerknął na nich, ale nic nie powiedział. Nagle kapitan zamarł. - Co ty tu robisz? – zapytał. - Sprawdzam co u mojego przyjaciela. Mężczyzna stłumił chichot. - Przecież go nie zranię, dziewczyno. Nie, dopóki on sam mnie nie zaatakuje. - Nie zrobi tego. – Przenosiłam ciężar ciała z nogi na nogę. – Z wielkim szacunkiem, proszę pana, ale bardziej boję się, że Ataño będzie szukał zemsty. Tym razem kapitan wybuchnął śmiechem. Nawet jego oficerowie zerknęli na siebie, śmiejąc się. Zmarszczyłam brwi. - Ataño nie będzie już sprawiał więcej kłopotów – odpowiedział mi. – Nie mogę uwierzyć, że dopiero teraz uczy się dyscypliny. – Znów ryknął i cała trójka wyszła na pokład. Po tym wszystko wróciło do normalności. Dalej pracowałam dla Marjani, robiłam pomiary i wyznaczałam kurs do Qilar. Naji znów zaczął spędzać całe dnie w kajutach, zostawiając mnie samą z matematyką. Poszłam do niego raz czy dwa, ale prawie w ogóle ze mną nie rozmawiał, tylko mamrotał coś o swojej pracy. - Co ty tam piszesz? – zmarszczyłam brwi. – Jakąś magię? - Nie bądź śmieszna. Gdy powiedziałem, że nie chcę być na tym statku nie chodziło mi o to, by wyrzucili mnie za burtę. – Wręczył mi kawałek papieru. To była historia – stara historia o chłopcu, który zgubił się na pustyni i musiał sobie radzić ze skorpionami, by wrócić do domu.

- Po co to piszesz? - Potrzebuję czegoś do roboty. – Położył się na hamaku. - Nikt tego nie robi. - Robi, gdy jest na morzu i nudzi się niemiłosiernie. – Chwycił papier i dopisał coś. – Słyszałem od Marjani, że pracujesz nad naszą klątwą. - Staram się dobić nas do Portu Idai tak szybko jak to możliwe. – Nie to, że cieszyła mnie perspektywa opuszczenia Zemsty. Nie chciałabym pracować na żadnym statku, który byłby gotów zabrać nas na Wyspy Nieba. Naji przestał pisać i spojrzał na mnie. - Doceniam to, chociaż nie cieszę się na kolejną podróżą na północ. - Ja też. Wziął pióro i znów zaczął coś pisać. - Myślisz, że to wypali? – zapytałam go. - Co wypali? - Myślisz, że znajdziemy lek? Zacisnął pięści, ale wciąż pisał. - Nie wiem. To nie była odpowiedź, którą chciałam usłyszeć. Zostawiłam go i jego historie, i wróciłam na pokład, gdzie czekała na mnie Marjani. Słodka rutyna, ocean, wiatr, sól i żagle. Czułam się, jakby to był początek końca. Tydzień później zmieniła się pogoda. Zaczęłam pomagać przy takielunku, bo wiatr wiał przez całe popołudnie. Południowy, gorący i suchy, smakujący jak kurz i przyprawy. Wszystkich wprawiło to w koszmarny nastrój, szczególnie tych bardziej przesądnych, którzy chodzili po całym pokładzie i szeptali zaklęcia. A pili wszyscy i ci przesądni, i ci nie. Przyznaję też, że tamtego dnia moja ręka sama powędrowała do amuletu. Przez ten wiatr, na pokładzie cały czas lądowały ogromne krople wody. Mimo to słońce wciąż porządnie grzało. Marynarze ciągle gdzieś chodzili. Marjani stała na drążku sterowym i utrzymywała statek na właściwym kursie. Nagle trafiła we mnie ogromna, zielona fala. Upadłam na deski, uderzając w stary, znoszony but Chariego. Ledwo zwrócił na mnie uwagę, gdy ciągnął liny, wykrzykując przekleństwa i modlitwy. Wstałam i wyciągnęłam rękę po linę, by mu pomóc. Gdyby nie to słońce i dziwny zapach, czułabym się jak w środku tajfunu. Może to dzieło arystokratów z Mgły, ponownie próbujących scalić oba światy.

Przez pół sekundy wyczułam ostry, leczniczy zapach, dokładnie taki, jak ten na nocnym targu w Lisirze. Lina wyślizgnęła mi się z rąk. - Na litość bogów, dziewczyno! – krzyknął Chari. – Trzymaj tę linę, bo wypadniesz za burtę! Zapach magii Najiego zniknął. Przecież on nie może… – pomyślałam, siłując się z wiatrem. To musi być mgła. On nie może tego robić. Naraziłby mnie na niebezpieczeństwo… I wtedy napadła na mnie kolejna fala, zmywając ze sobą wszystkie myśli o Najim. Musiałam utrzymać ten cholerny statek na powierzchni. Nagle rozległ się dźwięk dzwonu, clang clang clang, oznaczający, że ktoś nas zaatakował, sztorm lub po prostu kłopoty. Woda lała się na nas jak z wodospadu, sól dostawała się do moich oczu i ran na palcach. Chari odwrócił się do mnie, chwycił mój nadgarstek i pociągnął w stronę fokmasztu8. - Wchodź tam! – krzyknął, wskazując ręką na takielunek. Woda rozprysła się na mojej twarzy, rozmazując obraz, gdy to zobaczyłam: Żagiel sztormowy zaczął przegrywać swoją walkę. - Cholera! – Zawiązałam linę, cały czas ślizgając się po mokrym pokładzie. Ubrania przykleiły mi się do ciała. Wiatr chciał mnie powalić na kolana, ale zacisnęłam paznokcie na włóknach, wykorzystując całą moją siłę. Żagiel trzepotał w przód i w tył, brzmiąc przy tym jak uderzenia bicza, ale przynajmniej było tam sucho. Wyciągnęłam się, chcąc go chwycić. Pudło. Poprawiłam postawę. Wzięłam głęboki oddech. Obserwowałam i czekałam, czekając, aż zawieje w moim kierunku. Tym razem uczepiłam się jego końca jedną ręką, choć wiatr miał inne zamiary. Poczułam, jak trzęsą mi się ręce, a do oczu napływają łzy. Wrzasnęłam, bo nie miałam zamiaru umierać, poprawiając głupi żagiel. I wreszcie mi się udało. Zrobiłam to w ułamku sekundy pomiędzy podmuchami. Przywiązałam żagiel na miejsce i poprawiłam linę bolącymi palcami. Statek szarpnął i przechylił się. Kiedy leciałam w stronę pokładu, udało mi się chwycić jedną z lin. Krzyknęłam, ale mój głos połknął kolejny podmuch. Nikt z dołu mnie nie zauważył. Kopałam powietrze, huśtając się jak małpa. Wiatr wciąż wył, więc zaczęłam się spuszczać na dół. Znienawidziłam się za to. Każda część mojego ciała była obolała. I wtedy usłyszałam niski, trzeszczący jęk. Wiedziałam, że zmieniali kurs, byśmy mogli przeżyć. W normalnych okolicznościach poradziłabym sobie z

8

Pierwszy maszt od strony dziobu

tym łatwością, ale już powoli przestawałam dawać rady, ten ruch sprawił, że puściłam linę. Przez chwilę udało mi się utrzymać na jednej ręce. Przez wodę i światło słoneczne, cały pokład pokryły tęcze. Wtedy straciłam przyczepność i spadłam. Kiedy się obudziłam, był tylko ból. Pulsował w całym moim ciele, od paznokci u rąk do palców u stóp. Ale leżałam na czymś miękkim, wałach liny i starego żagla, i to pewnie dlatego moje ciało nie leżało jeszcze na dnie oceanu. Statek płynął już spokojnie, wiatr nie wiał już tak, jakby chciał zniszczyć cały świat. Nie słyszałam jednak żadnych głosów, tylko mruczenie oceanu. Podciągnęłam się na łokciach i gdy nie poczułam żadnego przekrętu w kościach, usiadłam. Powietrze było zimne. To mnie zaniepokoiło. Nie mogliśmy się znajdować wokół jakiegokolwiek zimnego prądu, nie o tej porze roku. Nie ważne, jak bardzo sztorm zwiał nas z kursu. Nie sztorm, pomyślałam, przypominając sobie leczniczy zapach. Po chwili wypchnęłam tą myśl z umysłu. Kolejne minuty poświęciłam na wstaniu oraz zrobieniu kilku pierwszych kroków. Wtedy też, z powodu niespodziewanego bólu uda, upadłam na ziemię. Znajdowaliśmy się gdzieś indziej. Zobaczyłam to, gdy tylko wyczołgałam się z cienia takielunku. Niebo miało kolor ostrza miecza, a woda ochlapująca drewno, ciemnego granatu, niemal czerni. Poza tym wszystko pachniało jak metal i sól. Płynęliśmy na północ, może w stronę lodowych wysp. Byłam tam tylko kilka razy w życiu, ale na zawsze zapamiętam wszechobecny zapach zimna. Kilku marynarzy tłoczyło się na dziobie statku. Chari i Marjani też tam stali, kobieta owinęła sobie ręce wokół klatki. Pokuśtykałam w ich kierunku. - Hej! – zawołałam ochrypłym głosem. Nikt się nie odwrócił. – Hej, co się dzieje… Zatrzymałam się. W oddali widniał zielony pasek zieleni, tej zieleni, którą możesz spotkać tylko na północy. A pod tą linią zieleni, była linia czarnej plaży, a jeszcze pod nią pasek szarości. Niebo. Dziura pomiędzy wyspą i morzem. I wtedy cały ból w moim ciele został zastąpiony przez zimny uścisk śmierci, i przypomniałam sobie leczniczy zapach, zanim… Marjani zerknęła przez ramię.

- Ananna! Och, Aje, myślałam, że cię wyrzuciło. Ja… - Zamarła, zasłaniając usta ręką. – Wyglądasz okropnie. Starałam się odgryźć, albo powiedzieć coś na temat liny, upadku, albo tej okropnej wyspy przed nami. Zamiast tego, odwróciłam się i pokuśtykałam do drabiny. - Ananna? Co ty… Czekaj, jest zalany… - Zostań tam – odpowiedziałam, bo co innego mogłam zrobić? Oczywiście mnie nie posłuchała, tylko dogoniła i chwyciła za rękę. Ból rozprzestrzenił się po całym ramieniu. - Puść mnie! Muszę… - Co? - Nie chciałam tego powiedzieć na głos. - Co musisz? - Naji. – Tylko tyle potrafiłam z siebie wydusić. Odeszłam od niej i pół zjeżdżając, pół schodząc, znalazłam się na dolnym pokładzie, który na pół stopy został zalany wodą. Pływały w niej puste butelki rumu, jakby to miała być dla mnie jakaś wiadomość, trochę ubrań i kawałki wysuszonych ryb. Zaczęłam się trząść. Marjani zatrzymała się na drabinie. - Ananna, wracaj! Jest za zimno, dostaniesz hipotermii… Nie miałam zielonego pojęcia co to jest, ale i tak mnie to nie obchodziło. Skierowałam się w stronę kabin załogi. Pierwszą rzeczą, jaką poczułam, był ten okropny leczniczy zapach, silniejszy, niż cokolwiek co kiedykolwiek tu zdechło. Do oczu napłynęły mi łzy, gardło zapiekło, a skóra szczypała od nadmiaru magii. Ściany wręcz błyszczały czerwienią. I wtedy zauważyłam Najiego, leżącego w poprzek hamaka, z krwią spływającą po ramionach i skórą białą jak śmierć. Części statku pływało wokół niego jak płatki kwiatów. Gdy tylko mnie zauważył, podniósł głowę. Pokuśtykałam przed siebie i podniosłam jakąś szmatę, całą zabarwioną przez rdzawy atrament, nie czarny, jak u Marjani. To nie była historia. Spoglądałam na to przez dłuższy czas, ale nie widziałam w tym żadnego sensu. Po chwili ścisnęłam ją w pięści i rzuciłam w kąt. Naji jęknął i odchylił głowę. Złość przepłynęła przeze mnie jak fala. - Ty sukinsynie – powiedziałam. – Ty obrzydliwa, uparta, kupo gówna… Naji starał się odpowiedzieć, ale jego słowa zlewały się ze sobą. Zaczęłam się zastanawiać jak bardzo go zraniłam, spadając z takielunku, czy jego ciało roztrzaskało się jakby było ze szkła. Miałam taką nadzieję. Nagle złość stała się białym błyskiem, gorącym i obezwładniającym. Podbiegłam do niego, podniosłam podbródek i trzasnęłam go w twarz. - Ananna! Co ty robisz?

Marjani wpadła do pokoju. Znów uderzyłam Najiego, tym razem otwartą dłonią. Starał się odsunąć ode mnie, zablokować moje ciosy. Chwyciłam jego nadgarstki, podniosłam z hamaka i znów trzasnęłam. Osunął się na ścianę. I wtedy do akcji wkroczyła Marjani, chwytając moją talię. - Przestań – powiedziała. – Przestań. – Odsunęła mnie do niego. Napięłam mięśnie, ale dotarło do mnie, że to bezcelowe. – Uspokój się – powtarzała w kółko. – Ananna, nie ma na to czasu. Uspokój… Nagle zamarła, spoglądając na ściany. Odepchnęłam się od niej. Na hamaku, Naji jęczał moje imię. - Zamknij się – powiedziałam mu. Serce waliło w moje żebra, ale nie miałam już ochoty walczyć. - Powietrze – odezwała się Marjani. – Coś jest nie tak… - Wyciągnęła jeden z morskich dzienników i skupiła na nim całą swoją uwagę. Stałam tam, oddychając ciężko i czekając, aż stanie się tak zła jak ja, jednak wyglądała jedynie na zasmuconą. Spojrzała na Najiego. - Nie powinieneś tego robić. - Nie rozumiesz – odpowiedział jej Naji. – Klątwa… - Zamknij się! – wrzasnęłam na niego. – Zabijesz nas. – Odwróciłam się do Marjani. – Od początku kierowaliśmy się do Portu Idai, ale nigdy nie sądziłam, że będzie w stanie zrobić takie coś. - Ja też nie – powiedziała Marjani, podchodząc do mnie. – Wiem o klątwie – dodała miękko. – Opowiedział mi. - Co? - Próbowałem… - wycharczał Naji. – Próbowałem ocalić… - Weź go – nakazała Marjani, kiwając głową w jego stronę. – I przyjdźcie na pokład. I na litość Aje, zachowujcie się. - Wiedziałaś? Jak długo? Nie odpowiedziała, po prosty wyszła z kwater. Odwróciłam się do Najiego. Udało mu się usiąść, a pod jego okiem, w miejscu, w którym go uderzyłam, formował się siniak. - Słyszałeś ją – powiedziałam. - Jesteśmy… Wyspy? Dotarliśmy? - Zamknij się. Chwyciłam go za ramię i zmusiłam do wstania. Zawiesił się na mnie. W porządku. Narzuciłam na siebie jego ramię i wspólnie przemierzaliśmy wnętrze statku. Nie chciało mi się nawet myśleć o tym wszystkim. Przyłapano nas na gorącym uczynku. To, że mieliśmy Marjani po naszej stronie pomagało, ale to nie ona nas nakryła, tylko wszyscy. Załoga. Kapitan. Jeśli

mielibyśmy szczęście, wrzuciliby nas do więzienia na resztę podróży. Wątpiłam, że tak się stanie. Trochę nam zajęło wejście na pokład, bo Naji nie mógł sobie poradzić na drabinie. Kaol wie, jak bardzo musiałam mu przy tym pomóc. Gdy w końcu nam się udało, rzucił się na deski, oddychając ciężko. Kapitan, Marjani i reszta załogi czekali tam na nas. - Czy to prawda, Ananna? – zapytał mnie kapitan. Marjani spojrzała na mnie znacząco. Zachowujcie się. Naji kaszlnął i podniósł się na rękach. Włosy przylepiły mu się do twarzy. - Ja to zrobiłem – odezwał się. – Nie obwiniajcie jej. Kapitan spojrzał na niego jakby chciał wyjąć miecz i załatwić to wszystko w tradycyjny sposób. Zamiast tego po prostu prychnął i odwrócił się w moją stronę. - Jego nie pytałem. Zamknęłam oczy. Czułam, jak serce wali mi w piersi, jak krew krąży w moich żyłach. - Więc? - Tak, to prawda. – Zmusiłam się, by spojrzeć mu w oczy. Jeśli była tam jakakolwiek iskra uprzejmości, już dawno zniknęła. – Nie miałam pojęcia, że zamierza to zrobić, przecież powstrzymałabym go… Kapitan podniósł rękę, więc się zamknęłam. Trzęsłam się z zimna i ze strachu, zastanawiając się co zamierza z nami zrobić. - Magia krwi – powiedział, niemal plując. – Nie mogę uwierzyć, że przyprowadziłaś takie coś na pokład. Ufałem ci, dziewczyno. Zarumieniłam się ze wstydu, ale nie podniosłam głowy. Kaol, byłam z tego dumna. - Uwierzyłem w tą całą, cholerną historię… - Mężczyzna pokręcił głową. - Przepraszam – odpowiedziałam, spoglądając to na kapitana, to na Marjani. Zmarszczyła brwi. - Wyrzucić ich za burtę – powiedział w końcu. Marjani popatrzyła na niego. - Kapitanie, nie sądzę… Ta woda ich zabije. - I bardzo dobrze. – Uśmiechnął się. Do oczu napłynęły mi zły. W życiu rozpłakałam się może ze dwa razy, ale ani razu nikt nie groził mi wyrzuceniem w lodowatą wodę z powodu niecierpliwego maga krwi. Marjani spojrzała na mnie zdesperowana i wiedziałam, że nie chciała tego wszystkiego. Nigdy nie czułam się tak mała, bezwartościowa i umierająca.

I wtedy odezwał się Chari. - Proszę pana – powiedział, wychodząc z tłumu. – Zgadzam się, że oni nie zasługują już na pobyt tutaj, ale widziałem, jak ta dziewczyna próbowała ocalić statek. Kapitan popatrzył na niego, ale wytrzymał jego wzrok. Sprawiał, że ludzie od razu czuli do niego szacunek. - Więc co proponujesz? – zapytał mężczyzna. - Dajmy im łódź. – Marynarzom się to nie spodobało, bo zaczęli syczeć i buczeć. – Albo kawałek deski. Coś, co pozwoli im dotrzeć do wyspy. Chciałam pocałować tego starego sukinsyna, naprawdę chciałam. – Przecież i tak są martwi. To by pan zrobił, gdybyśmy byli na południu. Coś mi zaświtało. Nie miałam nic do stracenia. - Zasady Konfederacji - powiedziałam. – Rebelianci są wygnani. Nie zabijani. Wszyscy przestali gadać i zwrócili się w moim kierunku. - Nie jesteśmy częścią Konfederacji - odpowiedział kapitan. - Ale ja jestem. – Wzięłam głęboki oddech. – Moje pełne imię to Ananna z klanu Tanarau. Mój ojciec jest kapitanem takiego samego statku. – Podniosłam skrawek koszulki, by pokazać im mój tatuaż. Kapitan zachmurzył się. - Narysowałaś to. Znów mnie oszukujesz. - Naprawdę chce pan ryzykować? – Szturchnęłam Najiego stopą. – Ma pan pojęcie co on potrafi zrobić? To sieć magii krwi, kapitanie. Jest tak blisko śmierci, że może wysłać wiadomość do mojego ojca. W tydzień będziecie martwi. Zapadła całkowita cisza, więc doszłam do wniosku, że musiałam przekonać przynajmniej połowę z nich. Kapitan też nie wyglądał na pełnego wątpliwości. - Nie obchodzi mnie Konfederacja. Mógłbym cię zabić tu i teraz, i mieć to wszystko gdzieś. I wtedy Naji zaczął nucić. Powiem szczerze, że w tamtym momencie zamarłam. Pomyślałam, że może wzywa jakąś ciemność, by nas z stamtąd zabrała. Ale kiedy na niego spojrzałam, oczy miał ciemne jak noc, w ogóle nie błyszczały. Dotarło do mnie, że udaje dla mnie. - Słyszy pan to! – krzyknęłam. – Teraz rozmawia z moim ojcem. Nie może pan mnie zabić. Nie możesz pan zabić żadnego z nas.

Oczy kapitana rozszerzyły się ze strachu, ale Marjani cały czas na nas spoglądała. Nucenie zaczęło docierać do marynarzy, więc stali się nerwowi i co chwilę wyglądali za burtę. - Powstrzymaj go – powiedział kapitan. - Nie mogę. On mnie nie słucha. Jeśli o mnie chodzi, właśnie powinniśmy płynąć do Portu Idai. Kapitan zrobił parę kroków w tył. - W porządku. Chcesz, bym traktował cię jak rebelianta Konfederacji. Marjani, przygotuj im łódź. - I pistolet – dodałam. Nie chciałam ryzykować mojego szczęścia na Wyspach Nieba. - I cholerny pistolet. – Splunął na pokład. Marjani kiwnęła głową i zniknęła za masztem. Naji przestał śpiewać i przewrócił się na plecy. Kapitan wziął głęboki oddech, wyglądał na uspokojonego. Potem kiwnął głową paru marynarzom, by poprowadzili mnie do łodzi, gdzie czekała Marjani. Jeden z nich chyba chciał na mnie splunąć, ale spojrzał na Najiego i się powstrzymał. - Odejdźcie – powiedziała im. Nie zrobili tego. - Róbcie co mówię. – Wyciągnęła mały nóż, którego nigdy nie zauważyłam. Tym razem posłuchali. Przycisnęła nóż do mojego gardła i pochyliła się. Wiedziałam, że nie chciała mnie zabić, ale i tak nie było to miłe. Nikt nie lubi grożenia. - Posłuchaj – wysyczała do mojego ucha. – Powiedział mi kiedyś, że ktoś was śledzi. - Co… - Starał się mnie przekonać do zmiany kursu. Nie chciał podawać mi żadnych szczegółów, ale po prostu… bądźcie ostrożni. – Na jej twarzy pojawiło się zrozumienie. – I na litość Aje, przeżyjcie. Nie moczcie się i nie zaziębiajcie. Z każdej wyspy jest jakaś droga ucieczki. I zanim mogłam odpowiedzieć, odwróciła się i przecięła liny. Spadliśmy na ciemne morze. Zemsta Ayel wznosiła się nad nami jak lewiatan, a ja nie miałam innego wyboru, jak tylko chwycić wiosło i dobić nas do brzegu. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 15 Wyspa naprawdę się unosiła. Moje ręce były już tak obolałe, że ledwo mogłam nimi ruszać. Rzuciłam więc wiosła do łodzi i tak dryfowaliśmy po lekko wzburzonych wodach. Drżałam z zimna, ran, obezwładniającego uczucia strachu w moim żołądku. Przed nami wyspa unosiła się nad morzem, z ostrymi, czarnymi kamieniami pod szarymi plażami i wysepkami wokół. Z oddali mogłabym po prostu uznać ją za kolejny ląd. - Hej. – Potrząsnęłam ramię Najiego. Leżał skulony na siatce i w ogóle się nie ruszał. – Na E’mko i jego dwanaście tańczących koników morskich, lepiej, żebyś nie był martwy. Wyprostował się lekko, jęcząc przy tym cicho. Jego oddech przypominał małą, białą chmurkę. - Masz jakieś zaklęcie, które zabrałoby nas na ląd? To musiało przykuć jego uwagę. Usiadł, odgarniając włosy z twarzy. - Jesteśmy tutaj – powiedział. - Oczywiście, że jesteśmy tutaj. Przecież dopiero co wykopano nas z Zemsty Ayel. – Zmarszczyłam brwi. Jego oczy zaszkliły się, gdy spoglądał na wyspę. Mnie natomiast widok tej cholernej rzeczy przyprawiał o mdłości, więc gapiłam się na Najiego, nawet jeśli chciałam go udusić. - Coś tam pamiętam… - Przyłożył rękę do zdrowego oka. – Nie potrafię się skupić. - Fantastycznie. – Co za niespodzianka. Utknęłam z magiem krwi, który powoli zaczyna wariować. Albo ta wyspa wywierała na niego taki wpływ, dokładnie tak jak w historiach. Zmieniając go, sprawiając, że zapominał kim jest. Obserwowałam go, czekając, aż kości zaczną wyłaniać się z jego twarzy. Wyglądał trochę gorzej, niż zazwyczaj, ale może to z powodu klątwy. Miałam nadzieję, że to z powodu klątwy. - Zimno tu. – Brzmiał jak małe dziecko. - Nic na to nie poradzę. – Woda popychała nas do lądu, jakby to była zupełnie normalna wyspa. Część mnie chciała się odwrócić, złapać jakiś błysk Zemsty, jednak tego nie zrobiłam. Woda uderzała w ściany łódki, rozsiewając na nas zimną mgłę. Naji jęknął i chwycił się za głowę. Ja wciąż nie czułam się dobrze. Łódka szarpnęła. Jej dziób przemierzał łuk szarej wody, gdy nagle się cofnęła.

- Co to do cholery było? – krzyknęłam. Chwyciłam wiosła, nawet jeśli za wiele nie mogłam z nimi zrobić. Naji osunął się, mamrocząc coś o byciu słabym. - Zamknij się. – Nie słyszałam niczego nadzwyczajnego, po prostu świst wiatru i szum fal. Znów nami rzuciło, tylko tym razem wylądowałam na udzie Zabójcy. Ugryzłam się w język, chcąc powstrzymać krzyk. - Ananna – powiedział. – Musimy się dostać na ląd. – Przynajmniej tu wrogowie nie deptali nam po piętach. – Możemy wiosłować? - Nie… Naprawdę nie wiem. Kaol! – Zanurzyłam wiosła w wodzie, próbując przybliżyć nas do wyspy. Nie byliśmy daleko, niemal przy cieniu, który rzucała ziemia. Spróbowałam podnieść wiosła, ale lewe utknęło, więc wrzasnęłam i puściłam je. Rzuciłam sobie drugie wiosło na udo i usiadłam nieruchomo. Płynęliśmy pod wyspą, było ciemno jak w nocy, choć woda błyszczała srebrem. Łódka uderzyła o kawałek wystającego kamienia, jednak miał zbyt gładką powierzchnię, by dało się po nim wspiąć. Nie miałam też czasu na bawienie się z liną. Łódka znów się przychyliła. Naji chwycił się za brzuch, jego oczy lśniły jak woda. Wpadłam na pomysł. - Jak słaby jesteś? Możesz coś zrobić? - Co? - Moglibyśmy wykorzystać ten twój cień – powiedziałam. – Możesz mnie zabrać ze sobą? Nie odpowiedział. - Naji? - W normalnych okolicznościach może i bym mógł. - Naji! Z tą wodą jest coś nie tak! Znów nie odpowiedział, więc spojrzałam się na niego zirytowana. - Może ktoś nie powinien zużywać całej swojej energii na zmianę kursu. Ale przecież ty nie miałeś o tym pojęcia, prawda? - To nie była tylko magia – odpowiedział ponuro. - Ta, ale to ty naraziłeś mnie na niebezpieczeństwo przez ten wiatr. Cholera, niemal mnie zabiłeś. - Nie martw się, ja też na tym nie skorzystałem. - Cóż, podejrzewam, że oboje umrzemy jeśli nie dostaniemy się na ląd. – Moje całe ciało drżało w oczekiwaniu na uderzenie, ale woda była gładka jak tafla lustra. – Rób swoje.

- Swoje? - Jasna cholera, Naji! To coś z cieniem. Teraz też jesteśmy w cieniu. Tu wszędzie są cienie, muszą być. Więc zrób co trzeba by zabrać nas z tej łódki. Cisza. Wzięłam głęboki oddech. Ledwo mogłam się ruszać przez to wszystko. - To może mnie zranić – powiedział. - Nie obchodzi mnie to. Znów zamilkł. Wyciągnęłam pistolet zza paska. Nic. - Więc? - Musisz mnie dotknąć. Cóż, to nie… Musimy… Chodź tutaj. Wyciągnął rękę i przyciągnął mnie do siebie. Jego dotyk mnie zaskoczył i o dziwo, nie było mi już w ogóle zimno. - Musimy być blisko. Tak blisko, jak to tylko możliwe. Przysunęłam się do niego. Nie miał przy sobie swojej broni, czułam też jego wszystkie mięśnie. Pachniał jak magia, pot i morze, ale pod tym wszystkim znajdowało się coś jeszcze, coś ciepłego, i słodkiego, jak miód, i przez chwilę naprawdę się nie bałam. Byłam na niego wściekła, byłam przerażona, ale chciałam go mieć przy sobie. I wtedy cienie zaczęły się poruszać, prześlizgiwać jak koty. Zamarłam, myśląc, że to wyspa i jej magia, ale Naji przycisnął mnie do siebie, i powiedział: - Wszystko w porządku. Wypuściłam powoli powietrze. Coś drażniło moją skórę, coś zimnego i wilgotnego. Przecisnęło się przez materiał ubrań, naciskało na włosy i głowę. Nagle przestałam cokolwiek widzieć, wokół mnie znajdowała się tylko czerń. W mojej głowie zaczęło coś ryczeć i Kaol, wystraszyłam się jak cholera. Mimo to wciąż czułam dotyk Najiego, wciąż czułam jego zapach miodu. I wtedy dla odmiany poczułam zapach gleby, sosny i gnijącego drzewa. Znajdowaliśmy się na wyspie. Było trochę tak, jakbym mrugnęła i bach! Jesteśmy na wyspie, wtuleni w siebie pod drzewem wyższym, niż jakikolwiek statek jaki w życiu widziałam, z plażą jakieś dziesięć stóp dalej. Zabójca poluźnił swój uścisk i upadł z hukiem na ziemię. To mogło mnie zranić. Echo jego słów kołatało mi się w głowie i pomyślałam, że gdy mówił zranić, może miał na myśli zabić, więc przysunęłam się do niego, a następnie przycisnęłam palce do jego szyi, aż wyczułam puls. Potem położyłam głowę na jego piersi i słuchałam bicia jego serca. - Jest w porządku – powiedziałam w razie gdyby mnie słyszał.

Od strony morza zawiała bryza, gryząca i zimna. Przypomniały mi się słowa Marjani: nie moczcie się i nie zaziębiajcie. W obu przypadkach nie szło nam zbyt dobrze. Miałam nadzieję, że w tych drzewach nie kryją się te same potwory co w wodzie. Wypchnęłam tą myśl z głowy, bym mogła się skupić na niezamarzaniu. Zostawiłam Najiego pod drzewem i udałam się w stronę plaży. Piasek był szorstki i ciemny, jak Oratańska sól. Gdzieniegdzie leżały szarobrązowe konary wyrzucone przez morze, więc wzięłam jeden i wbiłam w piasek, starając się nie myśleć o tym okropnym miejscu. Potem wysypałam trochę proszku z pistoletu i strzeliłam w niego. Z lasu wystrzeliła chmara białych ptaków. Osunęłam się na ziemię, szukając mojego noża, ale ptaki już zmieniły się w szare chmury. Dzięki Kaol to wszystko wypaliło. Proszek zabłysnął, zatlił się i zapłonął. Obserwowałam przez chwilę ogień, siedząc wystarczająco blisko, by ciepło przeniosło się na moją skórę. Światło dało mi poczucie bezpieczeństwa. Wróciłam do Najiego. Wciąż się nie obudził. Zdjęłam mu buty i płaszcz, a następnie powiesiłam nad ogniem, by mogły wyschnąć. Potem, wykorzystując całą moją siłę, owinęłam ręce wokół jego piersi i pociągnęłam w stronę ogniska. Westchnął i zaczął kręcić głową w tą i we wtą. Zaciągnęłam go tak blisko ciepła jak tylko mogłam. Wtedy zajęczał i jego powieki zatrzepotały. Po chwili spojrzał na mnie, a następnie na ognisko. Powiedział coś, ale nie potrafiłam go zrozumieć. Potem usiadłam koło niego i zdjęłam własne buty. Przysunęłam stopy do płomieni. Rozgrzewając się, przemyślałam kilka rzeczy. Tylko raz pozwoliłam sobie zerknąć na horyzont w poszukiwaniu Zemsty Ayel. Zauważyłam tylko szare smużki dymu, ale Kaol, dawno nie czułam takiej desperacji. Drzemałam na piasku, otumaniona ciepłem i ogniem, kiedy poczułam jak coś mną potrząsa. Przewróciłam się i moim oczom ukazał się nie kto inny jak mój ulubiony zabójca. - Żyjesz – powiedział. - Oczywiście, że żyję – odwarknęłam. – To ty nam tu cały czas mdlejesz. - Czuję się już lepiej. Ale tak nie wyglądał. Sprawiał wrażenie wynędzniałego, a skórę miał białą jak widmo. Jeden siniak powstawał w niezabliźnionej części jego twarzy, a drugi tuż pod okiem. Kaol, miałam nadzieję, że mu się polepszy. Drżącą ręką odgarnął włosy z twarzy.

- Musimy znaleźć świeżą wodę – powiedziałam, choć raczej zrobiłabym to ja. On nie byłby w stanie się nawet podnieść. – I wolałabym, by nie zamieniła nas w potwory. – Zerknęłam na miękkie szare niebo. – Myślisz, że będzie padać? Widziałam raz śnieg, gdy płynęliśmy do lodowych wysp. Wiedziałam, że jest zimny jak śmierć i chyba bym się załamała, gdybym zobaczyła go po raz drugi. - Nie powinno – odpowiedział, ale nie miałam pojęcia, czy chodzi mu o śnieg, czy wodę, ale nie dopytywałam. Usiadłam najlepiej jak potrafiłam – moje ciało zesztywniało bardziej, niż przypuszczałam, jakbym właśnie stoczyła osiem rund z krakenem. - Nie wiem co tym o tym wszystkim sądzisz, ale ja nie zamierzam tu siedzieć i umierać. – Chwyciłam buty. Były suche, ale także sztywne i jakby mniejsze. Gdy je ubierałam, mówiłam – Jedną z pierwszych rzeczy jakich się nauczyłam jest to, że trzeba znaleźć wodę. Dopiero potem martwisz się o schronienie. – Pochyliłam się nad ogniskiem. – Nie przypuszczałam jednak, że zabierzesz nas na opuszczone północne ziemie. Naji zamknął oczy i zwiesił głowę pomiędzy kolana. - Poza tym martwię się, że coś nas śledzi. To przyciągnęło jego uwagę, bo od razu się wyprostował. - To Mgła, prawda? - Klan Hariri nie podążałby za nami tak długo bez jakiejkolwiek groźby ataku. Westchnęłam i zaczęłam szamotać się z drugim butem. - Ananna, twój objazd zabrał nas do miejsca, gdzie bariera pomiędzy światami jest najcieńsza. Złapali mój ślad, kiedy byliśmy jeszcze na morzu. Próbowałem ocalić statek. – Pochylił się. – Musisz być ostrożna. To miejsce w którym część Innoświata znalazła drogę do naszego. Jego głos powoli cichł, jakby mówienie zabierało mu wszelkie siły. Spoglądałam na niego z otwartymi ustami. - Żartujesz?! – krzyknęłam. – Nie mogłeś mi tego powiedzieć wcześniej? - Musimy znaleźć Czarodzieja Eirnin. - Nie ignoruj mnie. - Nie masz pojęcia… Przez tą klątwę jestem niemal ubezwłasnowolniony… Jeśli Innoświat mnie znajdzie, jeśli znajdą ciebie… - To sobie z nimi poradzę! Nie wiesz, że ta klątwa też mnie rani? Kaol! Powinnam pozwolić ci umrzeć na tej pustyni. Twarz Najiego zachmurzyła się jak niebo przed tajfunem, a ja natychmiast pożałowałam moich słów. Tak naprawdę nie chciałam, by umarł,

z klątwą czy bez, więc wstałam. Nie podobało mi się to odchodzenie od ognia, ale miałam nadzieję, że ciepło rozprzestrzeniło się po plaży. Powiem szczerze, że wycieczka po zimnym i zamglonym lesie zbytnio mnie nie pociągała. - Zostań tu – powiedziałam. – Znajdę jakieś źródło lub staw… lub cokolwiek do picia. – Zerknęłam na niego. – Prawdopodobnie będziesz potrzebował wody bardziej ode mnie, bo poza tym spadałam dziś z takielunku. Poszłam w stronę drzew zanim mógł zaprotestować. Gdy doszłam do wniosku, że jestem już wystarczająco daleko, odważyłam się zerknąć w tamtą stronę. O jakaż to była niespodzianka, gdy próbował założyć buty. Fantastycznie. Mimo to czekałam na niego. Oparł się o drzewo, by utrzymać równowagę. - Nie dasz rady – powiedziałam. - Czuję się w porządku. – Zachwiał się lekko. – Będzie gorzej, jeśli pójdziesz tam sama. Nie powinniśmy… Nie powinniśmy zostawać zbyt długo… - Naji, my tu utknęliśmy! Weszłam głębiej w cienie. Powietrze było wilgotne, zimne i przylepiało się do mnie jak stary, mokry szal. Gdziekolwiek bym nie postawiła stopy, wszędzie hałasowałam – trzask gałęzi, przekleństwa. Naji nie radził sobie lepiej, był tak samo pełen gracji jak Saeliniańska tancerka i niemal dwa razy głośniejszy. Szliśmy przez dwadzieścia minut, kiedy nagle usłyszałam bębnienie na górze, dalekie i miękkie. Znów przeklnęłam - nie mieliśmy gdzie się schować. - Musimy wracać – powiedziałam. – Nie chcę, by moje og… Zatrzymałam się. Naji pochylał się nad pniem sosny, jego skóra błyszczała jakby miał gorączkę. - Na rozgwiazdę Kaola. Wyglądasz jakbyś umierał. Jęknął cicho i potarł czoło. - Nie jestem pewien, czy mogę iść dalej. Miałem nadzieję, że zaklęcie doprowadzi mnie do Eirninego, ale… - Zamilkł. Spojrzałam na niego, nie mając najmniejszego zamiaru myśleć o zaklęciu, głównego powodu mojej śmierci na tej pływającej wyspie. - Zużyłem całą moją magię na zabranie nas na ląd – powiedział żałośnie. – Teraz się wyczerpała. - Świetnie – warknęłam. – Szkoda, że nie wyczerpała się, gdy byliśmy na Zemście. – Odwróciłam się, krew pulsowała mi w uszach. - Ananna! Czekaj! – Słyszałam trzask gałęzi oznaczający to, że próbuje mnie dogonić. – Nie rozumiesz.

- Och, doskonale rozumiem. Utknęliśmy tu przez ciebie bez jakiejkolwiek ochrony. – Obróciłam się, by spojrzeć mu w oczy. Wyglądał na mniejszego i starego. – To właśnie próbujesz mi powiedzieć, prawda? Nie możesz stworzyć żadnych zaklęć ochronnych? Nie musiał odpowiadać. - Przynajmniej zabrałeś nas na ląd zanim zassał nas ocean. – Przycisnęłam pięści do oczu. Byłam wyczerpana. Jedyne o czym marzyłam to drzemka przy trzaskającym ognisku. Wiedziałam jednak, że nie mogę sobie na to pozwolić. - Daj mi twój miecz – powiedziałam. – I wracaj do ognia. Próbował zmierzyć mnie wzrokiem, ale był na to zbyt słaby, więc po prostu zrobił co kazałam, przytaknął i odszedł. Poszłam przed siebie. Deszcz moczył mi włosy i ramiona, sprawił, że drżałam. Zdawało mi się, że las chce mnie zgnieść. Co prawda trzymałam broń przed sobą, ale wątpiłam, czy poradziłabym sobie z istotami, które skrywała wyspa. Zgodnie z naukami Papy, zatrzymałam się i starałam wyczuć bulgotanie rzeki. Jednak wokół mnie był tylko las, szum liści, kapanie wody, trzask gałęzi i korzeni, i za tym wszystkim jeszcze jakaś dziwna odległa muzyka. Nie ufałam jej. Nie ufałam tej ,,normalności”. To właśnie czyni magię najbardziej niebezpieczną: czujesz, jakby należała do nietykalnego świata. Drzewa ściemniały od deszczu, a mgła zaczęła opadać coraz niżej, szara, zimna i wilgotna. Zacisnęłam dłoń na rękojeści, starając się ignorować uczucie paniki w klatce, gdy nagle doznałam błysku pirackiej intuicji: w tym lesie nie byłam bezpieczna. Powinnam wracać na plażę. Moja lewa ręka sama oderwała się od miecza i powędrowała do amuletu Najiego. Przypomniałam sobie, jak opierał się o drzewo, jak pocierał czoło, blady z wyczerpania. Prawdopodobnie cierpiał. Ale na mnie liczył. Zastanawiałam się, czy to przez to nie może się uzdrowić. Jednak jeśli nie zdobędę wody, umrzemy z odwodnienia w ciągu kilku dni. A nawet zakażona magią, była lepsza niż to. Więc poszłam dalej. Po pewnym czasie las rozjaśnił się trochę, nie od słońca wychylającego się znad chmury, a od zmieniających się drzew. Stały się wysokie, chude i blade, z białymi krystalicznymi liśćmi, które brzękały o siebie, gdy zawiał wiatr. To musiała być ta muzyka, którą słyszałam wcześniej. Podniosłam wyżej miecz. Nic w tym lesie nie było naturalne, ale po kilku chwilach

poczucie zagrożenia minęło. Drzewa dzwoniły i błyszczały wokół mnie, a ja czułam zbyt wielkie wyczerpanie by mieć się na baczności. Wtedy usłyszałam najlżejszy szum wody w swoim życiu. Ciężko było go wydobyć z muzyki, więc cały czas uważnie słuchałam i wędrowałam, próbując znaleźć źródło. Nie wiem ile mi to zajęło, ale w końcu dotarłam do źródła, znajdującego się pod normalną sosną. Woda wyglądała na czystą i zdatną do picia, więc wypiłam kilka łyków bez większego namysłu. Nagle przypomniało mi się, że jestem na Wyspach Nieba, a co za tym idzie: ta woda mogła mnie zniszczyć. Cofnęłam się i spojrzałam na źródło, czekając aż coś się zmieni lub wydarzy. Nic nie poczułam i chociaż wciąż nie ufałam w tą ich całą ,,normalność', pozwoliłam sobie na kolejny łyk słodkiej wody, modląc się jeszcze do Kaol i E’mko o ochronę przed duchami. Nagle deszcz przestał padać. Usiadłam koło źródła, słuchając dźwięków przyrody i niemal oczekując na kolejną falę przerażającej mgły. Znów nic się nie stało. Po pewnym czasie zaczęłam myśleć o Najim, o jego klątwie. Rzucił zaklęcie tak silne, że wyczerpało to całą jego magię, a my nawet nie wiedzieliśmy, czy można go wyleczyć. Cholera, nie wiedzieliśmy nawet czy Czarodziej Eirnin był na tej pływającej skale. Może po prostu umarłby na tej plaży, a ja byłabym wolna od klątwy na tyle długo, by połknęła mnie wyspa. Może mimo wszystko nie powinnam zostawiać go samego. Oderwałam kilka pasków od moich spodni – i tak były już mokre od deszczu – i zawiesiłam je na gałęziach, by z powrotem móc odnaleźć źródło. Na szczęście ognisko wciąż płonęło. Zabójca kucał koło niego, podtrzymując głowę dłońmi, z włosami splątanymi od deszczu. Poruszył się lekko, kiedy do niego podeszłam, ale nic nie powiedział, nawet na mnie nie spojrzał. - Znalazłam źródło – powiedziałam. Żadnej odpowiedzi. Usiadłam koło niego, położyłam miecz na kolanach i patrzyłam na ognisko, starając się ignorować wilgoć powietrza. - Źródło – odezwał się w końcu, mamrocząc do swoich stóp. - Ta, no wiesz. Wypiłam trochę i nic się nie stało, więc miejmy nadzieję… - Nie potrafiłam skończyć tamtej myśli. Znów siedzieliśmy w ciszy. - Przepraszam, że powiedziałam, że cieszę się, że twoja magia się wyczerpała. Naji uniósł głowę, ale wciąż na mnie nie patrzył. Jedyne co słyszałam to rozbijające się za nami fale. - To się zdarza, gdy się nadwyrężam – odpowiedział.

- Wiem. Kolejna chwila ciszy. - Mam nadzieję, że wyzdrowieję przez kilka następnych dni, bym mógł rzucić zaklęcie śledzące na Eirninego, ale ja nie… - Znów opuścił głowę. – Nigdy nie było tak źle jak teraz. W dodatku ta klątwa… Po prostu nie wiem. Bawiłam się rąbkiem koszuli i jak nigdy wcześniej przyglądałam się sandałom. Gdy to powiedział, moja głowa stała się strasznie ciężka. Może nie musiał umierać, byśmy dostali się na tą przeklętą wyspę. - Może moglibyśmy znaleźć czarodzieja w zwyczajny sposób. – Nie to, że podobał mi się pomysł wycieczki po wyspie. - Wątpię, by nam się to udało. - Ale to nie jest duża wyspa. Naji zerknął na mnie kątem oka, ale to wystarczyło, bym zobaczyła ból i słabość, którą spowodowała moja wędrówka po lesie. - To nie wielkość mnie martwi. Nie podejrzewam, by Czarodziej Eirnin chciał, by go odnaleziono. Większość z nich tego nie chce. Oczywiście dopóki nie wiesz gdzie szukać. Nie musiałam odpowiadać. - Być może będę w stanie stworzyć jutro ognisko – powiedział. – Bardzo małe. - Wolałabym, byś skupił się na wyzdrowieniu. - Może powinnaś pokazać mi to źródło. Masz rację, potrzebujemy wody, by przetrwać. – Westchnął. – Schronieniem i jedzeniem zajmiemy się jutro. - Mogę to zrobić dzis… - Nie. – Jego głos niemal przeciął powietrze, pozostawiając mnie z uczuciem takiego zimna, jakiego nie mógł spowodować żaden deszcz. – Nie. Raz wystarczy. Nie musiałam go pytać co ma na myśli. - Przepraszam – powiedziałam miękko. Naji wstał bez mojej pomocy, ale i tak zauważyłam, że lekko drżał. Nie wiedziałam, czy to z powody zimna, czy z jego stanu, czy z powodu tego, że się o mnie bał. Nie powiedziałam nic na temat tego, że nie da rady. Nie powiedziałam nic na temat zaklęcia, które rzucił na Zemście Ayel. Szliśmy ramię w ramię, gdy prowadziłam go przez las. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 16 Tamtej nocy zrobiłam nam mały namiot z liści paproci i znalezionych gałęzi. Zasnęłam przy akompaniamencie bulgotania wody i dźwięków lasu, ale czułam na sobie błysk jego tatuaży. Na początku dziwnie było tak spać koło niego, więc położyłam się na plecach i objęłam brzuch rękami, bym nie musiała go dotykać. Następnego dnia obudziłam się cała pokryta paprotkami i deszczówką. W nocy namiot trochę się załamał, prawdopodobnie z powodu sztormu. Naji spał zwinięty po swojej stronie, ale jego tatuaże stały się nieciekawe i płaskie. Odrzuciłam paprotki, zdjęłam przesiąknięty płaszcz i zadrżałam w zimnym, wilgotnym powietrzu. Źródło bulgotało i wzburzało się parę stóp dalej. Zabójca nie ruszał się. Potrząsnęłam jego ramieniem. Jęknął, a powieki zatrzepotały. - Naji? – zapytałam. – Wszystko w porządku? Przeturlał się na plecy, próbując zdjąć z siebie wszystkie chwasty jakie na niego spadły. - Ananna? Gdzie jesteśmy? - Kaol! Naprawdę nie wiesz? – Złość zmieniła się w panikę. Przycisnęłam mu rękę do czoła, jego skóra wręcz paliła. – Myślę, że masz gorączkę. Zamknął oczy. Położyłam głowę na jego piersi, próbując wychwycić objawy północnej choroby, ale jego oddech był spokojny i równomierny. - Muszę odpocząć – wymamrotał. - Naji! – Znów nim potrząsnęłam. Poruszył się trochę, ale nie odpowiedział. Przynajmniej jego pierś wznosiła się i opadała, a jego tatuaże znów zaczęły świecić. Wstałam i chodziłam wokół źródła. Jeśli był chory, potrzebował ciepła i schronienia. Zresztą perspektywa zostania w lesie niezbyt mi odpowiadała. Wzięłam jego miecz i poszłam na plażę. Las dopiero się budził, ale wszystko i tak brzmiało jak ślubna muzyka. Poruszałam się pośród wąskich przestrzeni między drzewami, a liście poruszały się w najmniejszych podmuchach wiatru. Przylepiały się do mojej skóry, a kiedy próbowałam je z siebie zdjąć, rozbijały się i zostawiały ślad na palcach jak cukrowe figurki z piekarni w Lisirze. Mimo to podróż minęła mi całkiem spokojnie. Piasek kłębił się przy morzu. Potarłam ramiona, starając się wytworzyć choć trochę ciepła. Nie podziałało. Choć płaszcz wciąż był mokry, musiałam go

założyć. Nie miałam pojęcia w którą powinnam iść stronę, który kierunek zaprowadzi mnie do schronienia. Wszystkie te cholerne drzewa wyglądały tak samo, a chmury przykryły całe słońce. Nie powinnam go tam zostawiać. Ale jeśli bym została, co by mi to dało? Obserwowałabym jak płonie w gorączce lub zanurza się w glebie i staje się częścią Wysp? Nie. Musiałam coś zrobić. Zbierałam największe kawałki drewna jakie znalazłam i ułożyłam blisko lasu. Plaża wydawała mi się bezpieczniejsza. Była otwartą przestrzenią, co oznaczało, że łatwiej byłoby mi dostrzec zagrożenie. Ale nie miałam pojęcia jak daleko sięgają fale, a nie chciałam za bardzo ryzykować. Kiedy już zebrałam całe drewno, odważyłam się wejść z powrotem do lasu. Nie miałam ochoty na ponownie spotkanie z paprotkami, ale nie widziałam nigdzie lepszego materiału na schronienie. Wyciągnęłam miecz i weszłam jeszcze głębiej w las. W jednym miejscu światło zmieniało się w gęsty, złoty kolor, któremu ani trochę nie ufałam. Nie było opcji, że północne słońce potrafiło tworzyć takie rzeczy. Ale w tej części puszczy drzewa zdawały się jakieś inne, z pniami pokrytymi białymi pasmami. Znów mi się to nie podobało, ale mus to mus. Oczywiście, to głównie podążanie za radami Papy postawiło mnie w takiej sytuacji, ale podejrzewam, że i tak nie miałam przy tym zbyt wielkiego wyboru. Zresztą, w tamtym momencie nie było inaczej. Oparłam drewno o jedną z sosen – tą, którą rozpoznałam z lodowych wysp. Potem spróbowałam zapleść korę drzewa w dach, który przywiązałam do drewna za pomocą starych winorośli. Gdy skończyłam, zrobiłam krok w tyłu i spojrzałam z uznaniem na moją pracę. Niemal zapomniałam gdzie byłam. Niemal się przekonałam, że jestem na zwykłej wyspie i to po prostu jedna z przygód, o których tak marzyłam. Ale wtedy poczułam zapach wydobywający się z lasu, zapach stęchlizny i magii. Wyciągnęłam miecz zanim mój mózg przeanalizował możliwe zagrożenie. Plaża była tak pusta i odizolowana jak zawsze. Wślizgnęłam się pod schronienie i zerknęłam w górę, gdzie specjalnie zostawiłam puste przestrzenie. Doszłam do wniosku, że było wystarczająco szerokie, byśmy mogli z Najim spokojnie się wyciągnąć i wystarczająco wysokie, bym mogła podnieść sufit leżąc. W momencie, gdy schronienie przestało być problemem, musiałam się zająć sprawą jedzenia. Szczerze mówiąc, nie ufałam tej wyspie na tyle, by cokolwiek z niej zjeść. Nawet jeśli woda nie wyrządziła żadnych szkód.

Ale burczało mi w brzuchu i doszłam do wniosku, że Naji będzie musiał coś przekąsić, jeśli chcemy, by wyzdrowiał. Więc poszłam z powrotem w stronę źródła, próbując jednocześnie rozpoznać jakąkolwiek roślinę. Niespodzianka! Nie udało mi się! Kiedy dotarłam na miejsce, paprotki leżały zgniecione na ziemi, a mojego towarzysza nigdzie nie było widać. Wszystkie myśli natychmiast wyleciały mi z głowy. Podniosłam miecz, napięłam mięśnie i krążyłam wokół źródła tak cicho jak tylko mogłam. - Ananna? Zamarłam, a następnie powoli się odwróciłam. Naji opierał się o drzewo, trzymając swoją koszulkę jak koszyk. - Poszłaś sobie – powiedział. – I zabrałaś mój miecz. Opuściłam broń. - Myślałam, że umierasz. I potrzebowaliśmy schronienia. Prawdziwego, a nie zrobionego z liści. – Kopnęłam paprotki. - Nie umieram. Po prostu leczenie zabiera dużo czasu. – Zrobił krok w moją stronę i zauważyłam, że trzęsą mu się ręce. - Więc czy w takim razie powinieneś sobie spacerować po lesie? - Prawdopodobnie nie. Ale byłem głodny. – Uklęknął przy pozostałościach namiotu i rozłożył koszulkę. Ciemnoczerwone i małe brązowe jagody poturlały się po ziemi. - Wiem, że można je jeść – powiedział. – Rosną też na lodowych wyspach. - Na mojej twarzy pojawił się grymas. Zdenerwowałam się, że znalazł coś, czego ja nie potrafiłam. - Weź trochę. Pokażę ci, gdzie znaleźć ich więcej. Wzięłam jedną jagodę i powąchałam, pachniała słodko jak deszczówka. Byłam zbyt głodna żeby zachować ostrożność. Wrzuciłam ją do ust. Najlepsze jagody jakie kiedykolwiek jadłam. Po tym, jak pierwsza mnie nie zabiła, zjadłam całą garść. Nie usatysfakcjonowało mnie to zbytnio, ale przynajmniej burczenie ustało. Gdy skończyłam, Naji gapił się na mnie. - Dobrze, że zjadłem trochę w drodze powrotnej. - Przepraszam. Jego oczy zaświeciły się lekko, przez co poczułam się dziwnie szczęśliwa, nawet jeśli otaczała mnie czysta magia. - Zrobiłam nam schronienie – powiedziałam. - Ach, więc dlatego tak zniknęłaś. - Mam nadzieję, że za bardzo cię nie zraniłam. Wzruszył ramionami. - Nie było tak źle jak wczoraj.

- Cóż, doszłam do wniosku, że potrzebujemy czegoś lepszego niż namiot z paprotek. Poza tym musimy zrobić też nowe ognisko, ale nie wiem czy zdziałam coś w tej wilgoci. – Wstałam i potarłam ramiona. – Chcesz, żebym ci to pokazała? Nie… Nie podoba mi się ten las. Naji przechylił głowę i spojrzał na mnie, jakby chciał coś powiedzieć, ale tylko przytaknął. Powrót na plażę trochę nam zajął. Zabójca potykał się o gałęzie i co chwilę musiał odgarniać stare winorośle. Chociaż pozwolił mi nieść swój miecz, cały czas miałam napięte mięśnie, niemal oczekując, że coś mi zaraz wyskoczy z cienia. Non stop słyszałam jakieś dzwonienie, odgłosy zwierząt i wiatr, który brzmiał jak szept kobiety. W jednym momencie Naji mocno się zachwiał, całe jego czoło było pokryte potem. Ledwo co udało mi się go złapać zanim zemdlał. - Niebezpiecznie – wyszeptał. Jego twarz się wykrzywiła, przycisnął rękę do skroni. – Niebezpiecznie. Dla ciebie. - Co niebezpiecznie? Las? Wrzasnął z bólu i chwycił moje ramiona. Jego palce były lepkie i zimne. Odciągnęłam kołnierz bluzki, by pokazać mu, że wciąż noszę jego amulet. - Dzięki cieniom – wyszeptał i osunął się na mnie, jakby uszło z niego całe powietrze. – Przepraszam, że nie mogę cię lepiej ochronić. Wokół nas szeleścił las, wypuszczając z siebie piórkowe, ciemnozielone liście. Mój oddech stał się szybki i urywany. Wiedziałam, że nie mogliśmy tam zostać… wiedziałam, że ja nie powinnam tam zostać. Ale nie mogłam tak po prostu go zostawić. - Masz – powiedziałam, wciskając mu miecz. – Tym mnie ochronisz. Jego palce zacisnęły się na rękojeści. Wyprostował się lekko, jego twarz nie wydawała się już taka ściągnięta i mizerna. Głupia klątwa. Przecież wiem jak używać miecza. - Biegnijmy. By zapewnić mi bezpieczeństwo. Patrzył na mnie jakby niczego nie rozumiał, ale potem odpowiedział: - Tak, myślę, że to może zadziałać. Więc pobiegliśmy. Poruszałam się szybciej niż on, przeskakując nad paprotkami i wystającymi korzeniami, ale on trzymał się lepiej, niż przypuszczałam. Podejrzewam, że moje bezpieczeństwo go tak umocniło. Wynurzyliśmy się z lasu. Morze nie niosło ze sobą tych samych, zimnych szeptów co las. Dysząc, runęłam na piasek. Czułam też jak w żołądku przewracają mi się niedawno zjedzone jagody. Naji uklęknął koło mnie i wziął długi głęboki oddech.

- Dziękuję. Nie potrafiłem myśleć jasno. - Ta, wyglądałeś na trochę zaniepokojonego. – Usiadłam i odwróciłam się, by widzieć las. – Chcesz zobaczyć schronienie? Wstałam i pomogłam mu zrobić to samo, bo trząsł się jak jakiś staruszek. Schronienie nie było daleko, wyróżniało się niczym brzydka, szara ropucha. - Nie to, że się znam – powiedziałam. – Ale chyba wytrzyma sztorm. Założę się, że ochroni nas do znalezienia czarodzieja. – Starałam się brzmieć pewnie, bo doszłam do wniosku, że lepiej będzie dla Najiego, jeśli nie będę go niczym martwić. Jednak w głębi siebie bałam się, że nigdy nie znajdziemy Eirninego. Pomogłam mu wejść do schronienia. Wyciągnął się na plecach i zamknął oczy. Ledwo zdążyłam go zapytać jak się ma, zanim jego klatka zaczęła unosić się i opadać w rytmie snu. Zabrałam mu miecz i wyszłam na plażę. Nie chciałam odchodzić za daleko – i oczywiście nie miałam zamiaru wchodzić do lasu. Mimo to potrzebowaliśmy ognia. Papa pokazał mi jak stworzyć ognisko, odkąd zrozumiałam, że Mama nigdy nie będzie w stanie tego zrobić z powodu bycia wodną wiedźmą. Doszłam do wniosku, że bezpiecznie będzie spalić drewno, które znalazłam. Zbudowałam też z niego schronienie i wypiłam wodę oraz zjadłam jagody, które pochodziły z wyspy. Poza tym porządnie zmarzłam. Tym razem ognisko nie miało tylko podbudować mojej pewności siebie. Wędrowałam po wyspie szukając jakiegoś drewna. Następnie zebrałam całą swoją odwagę i weszłam z powrotem do lasu, w poszukiwaniu zeschniętych korzeni i patyków. Nigdy jednak nie poszłam dalej niż parę stóp. Nigdy nie dotarłam do cieni nakrapianych drzew. Z kamieniami poszło łatwiej. Były rozrzucone po całej plaży w sporych kupkach, jakby ktoś próbował wysłać wiadomość do bogów lub duchów Wysp. Część mnie miała nadzieję, że to Czarodziej Eirnin, że może już się na niego natknęliśmy i nie musieliśmy czekać na wyzdrowienie Najiego. Ale nigdy nikogo nie widziałam. Żadnych zwierząt, żadnych ptaków, żadnych czarodziejów. Kiedy wróciłam do schronienia, jarzyło się bladym błękitem, który wywołał u mnie dreszcze przez samo patrzenie na nie. Zajrzałam tam i zobaczyłam, że wszystkie tatuaże zachowują się tak samo na całym jego ciele. Może leczył się szybciej, niż myślałam. Zebrałam drewno, usiadłam na piasku i zaczęłam uderzać kamieniem o kamień, aż wytworzyła się iskra. Powinieneś nakarmić ogień suchą trawą, którą łatwo znaleźć na północy, ale moje ognisko musiało zadowolić się

zeschniętymi korzeniami. Szczęście było po mojej stronie. Miałam porządny ogień w momencie, gdy słońce niemal chowało się za horyzontem, który jak podejrzewałam, znajdował się na wchodzie. Próbowałam się nad tym nie rozwodzić. Ognisko rosło i rosło, a na wyspie zapadała ciemność. Naji wciąż spał, a światło jego tatuaży mieszało się ze światłem płomienia. Nigdy nie wpełzłam do schronienia, bo nie chciałam zostawiać ognia samemu sobie. Zasnęłam więc pod otwartym niebem. Przeturlałam się na plecy. Wciąż było ciemno, ale nie wiedziałam czy to z powodu godziny, czy chmur zbierających się nad nami. Przynajmniej ognisko wciąż płonęło, rozświetlając resztę plaży… Nie, jednak nie płonęło. Usiadłam prosto i krzyknęłam. Z paleniska pozostała jedynie kupka popiołu. Światło pochodziło ode mnie. Znów wrzasnęłam, wstałam i doczłapałam do krańca wyspy. Za mną ciągnęły się smugi światła. Zatrzymałam się przerażona. Morze rozbijało się i wzburzało przy moich stopach. Wzięłam głęboki oddech i podniosłam rękę. Zamiast krwi, pod moją skórą rozchodziły się jasne linie. - Nie – wyszeptałam, bo wiedziałam, że te wszystkie historie o Wyspach były prawdziwe, że zaczęłam się zmieniać w światło księżyca. – Nie, nie. – Zachwiałam się, starając zapanować nad paniką. Nie mogliśmy zbudować łódki i żyć na łodzi, i nie mogliśmy też zostać na wyspie. W moich oczach pojawiły się łzy, rozmazując światło i zmieniając je w złociste ziarenka piasku. Osunęłam się na ziemię. Wtedy wzdął się wiatr, przynosząc ze sobą zapach soli i ryb… - Odsuń się od krawędzi! – Jakieś ręce chwyciły mnie za ramiona i pociągnęły w tył. Wyrywałam się i krzyczałam, ale to był tylko Naji. Tyle, że nie świeciły się tylko jego tatuaże, a on cały. - Zmieniamy się w światło księżyca! – krzyknęłam. - Nie, nie zmieniamy. Niemal spadłaś z wyspy. Chodź. Jego głos był silniejszy od tego, który zapamiętałam z pustyni. Poprowadził mnie z powrotem do schronienia i posadził obok pozostałości z ogniska. - Co się dzieje? – załkałam. Mrugnął kilka razy. Dziwnie było widzieć jego jasną skórę i ciemne oczy, przeciwieństwo tego, co zazwyczaj robiła z nim jego magia.

- Wszystko w porządku – powiedział. – Czy wyglądam jakbym cierpiał z powodu twojego niebezpieczeństwa? Nic się nie stało. I nie stanie, póki będziesz trzymała się z dala od krawędzi. - Ale historie… Naji wyciągnął mój amulet spod koszulki. - To zapewnia ci bezpieczeństwo. Martwisz się i to właśnie jest tego efekt. Sztuczka z dworów królewskich. – Jego światło pojaśniało na kilka sekund. - Na pewno? - Tak. – Odgarnął kosmyk z mojej twarzy. Ten ruch był niedbały i swobodny, ale chwilę później położył rękę na udzie i spojrzał w inną stronę. Poczułam ciepło na policzkach i zauważyłam, że mój własny blask nabrał ckliwego odcienia. – Podejrzewam, że to z powodu pica z tego źródła. W ciągu paru dni powinienem wyzdrowieć na tyle, by to powstrzymać. Westchnęłam, gdy moja panika niemal zniknęła. - Pomyśl o tym w ten sposób – powiedział. – Nie musimy się martwić o światło, kiedy będziemy szli się napić. - Co?! Źródło! Sam stwierdziłeś, że to jego wina! - Ale to także nasze źródło wody. Którego potrzebujemy, jeśli nie chcemy umrzeć. Którego ja potrzebuję, jeśli chcesz, bym rzucił zaklęcie tropiące na Eirniniego. - Jak dla mnie wyglądasz całkiem nieźle – wymamrotałam. - Ale tak się nie czuję. – Wstał i wyciągnął rękę. Przedzieraliśmy się przez drzewa. Nasz blask oświetlał nam drogę, ale cienie i tak skręcały się, i wydłużały. Musiałam powstrzymywać się przed tym, by odebrać Najiemu miecz. Zawsze czuję się bezpieczniej z bronią w ręku. Źródło wyglądało tak jak zawsze. Ukląkł przy nim i zaczął pić, ale ja się powstrzymałam. Jego światło odbijało się od powierzchni wody. - Ananna. Przysięgam ci, że to bezpieczne. Byłam spragniona. I wiedziałam, że bez wody długo nie wytrzymam. Po co miałabym przechodzić tą całą drogę, jeśli na końcu umarłabym z pragnienia. - Dobra. – Usiadłam koło niego i zaczęłam pić. Nic się nie działo w drodze powrotnej – żadnych szeptów, żadnego bólu u Najiego. Poprowadził mnie tą samą drogą, więc zebraliśmy trochę orzechów i jagód. Byłam tak głodna, że zjadłam je jeszcze gdy szliśmy. Tym razem udało im się napełnić mój żołądek. Słońce zaczęło powoli wychylać się zza chmur i zmyło wystarczająco naszego blasku, bym pomyślała, że wszystko zaczęło wracać do normalności.

- Nie powinniśmy tu zostawać – powiedział Naji. - Coś się boli? - Nie. Po prostu nie chcę się ociągać. Wyjście z lasu jak zawsze uspokoiło moje zmysły. Na otwartej przestrzeni, w świetle północnego światła, nasz blask zniknął niemal całkowicie. - Schronienie – powiedział Naji. - Co z nim nie tak? - Zniknęło. Zatrzymałam się i zerknęłam na plażę. Miał rację. Jedyne co widziałam to drzewa, cienie i piasek. Strach znów zagościł w moim sercu. - Ktoś wie, że tu jesteśmy – powiedziałam. – Czarodziej? Próbuje nas przestraszyć? – Mój głos stawał się coraz wyższy i wyższy. – W ogóle nie zamierza nam pomóc? Utknęliśmy tu bez powodu? - Nie sądzę, by o to chodziło. – Odsunął się ode mnie i poszedł w stronę miejsca, w którym kiedyś znajdowało się nasze schronienie. I wtedy to zobaczyłam: kupka popiołu z naszego ogniska. Nasz nowy dom został zastąpiony gigantycznym, popielatym drzewem, wznoszącym się ku niebu. - Cholerna wyspa – powiedział Naji. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. - To magia. - Wiem, że te magia! – wrzasnęłam. – Ta wyspa to nic innego jak cholerna magia! – Czułam wzbierającą się we mnie desperację. Najiemu nigdy się nie polepszy, czarodziej nigdy nie pomoże nam z tą klątwą, a my umrzemy tu z powodu iskierki nadziei, którą dała mu Leila. – A co jeśli już jesteśmy w środku? Naji odwrócił się w moją stronę. Nawet jeśli cały błysk już zniknął, jego oczy wydały mi się o wiele ciemniejsze niż normalnie. - Powinniśmy być wdzięczni, że tak się nie stało. Odwróciłam się i poszłam w stronę tego, co zostało z naszego ogniska. Drzewo, które wyrosło kilka stóp dalej, odwróciło swoje gałęzie w moim kierunku i zrzuciło deszcz szarych, poskręcanych liści. Wszystko na tej wyspie było szare. Niebo, piasek, cienie, nasz dom. Stawałam się coraz bardziej pewna, że moje życie będzie niczym innym, jak tylko szarością. Następne dni spędziliśmy w namiocie z paprotek, który zbudowałam na plaży. Jednej nocy sztorm zdmuchnął całą moją pracę, ale Naji czuł się na tyle

dobrze, by zbudować małe ognisko. Mimo to musiało go to nieźle zmęczyć, bo chwilę później zasnął, a światło z jego tatuaży oświetlało całą okolicę. Cały czas zmienialiśmy naszą lokalizację i nigdy nie użyliśmy dwa razy tego samego rodzaju paproci. Chodziliśmy do źródła różnymi ścieżkami. Naji powiedział, że to powstrzyma wyspę od zmiany, choć nie wyjaśnił o co mu dokładnie chodzi. Przynajmniej wszystko wróciło do normalności. Rzeczy stały się rutyną. Nie przyzwyczaiłam się do nich, ale rutyna to rutyna. Jednego ranka obudziłam się, a Najiego nigdzie nie było. Poczułam znajome ukłucie bólu. Poderwałam się na nogi, rozdzierając namiot i wykrzykując jego imię. W mojej głowie pojawiło się milion myśli. Może mimo wszystko zmienił się w światło księżyca, a ja będę następna. Może zmienił się w paprotkę, a ja w przypływie strachu go rozdarłam. Cofnęłam się, niemal wchodząc na ognisko. Nie czułam nic, oprócz bicia swego serca. - Naji? – powiedziałam ostatni raz. Nie czułam już nadziei. Nie zaskoczyło mnie to, ale tylko dlatego, że mi też już nic nie zostało. - Ananna? Wszystko w porządku? Wyłonił się z cienia jednego z drzew. - Ty! – krzyknęłam. – Co z tobą nie tak? Mrugnął parę razy. - Myślałam, że zmieniłeś się w paprotkę! - Och. Och, Ananna, przepraszam, nie sądziłem… - Cały czas ględzisz mi to tym, bym nie zostawiała cię samego, a potem sam mi odwalasz coś takiego? Podszedł do mnie. Poruszał się ze swoją dawną gracją, prześlizgując się po ziemi zamiast szurając. Ledwo zauważyłam, że ta umiejętność łączyła się z powrotem jego magii. - Byłem niespokojny – powiedział. – Przepraszam. Nie groziło ci żadne niebezpieczeństwo. Podejrzewam, że to było jakieś usprawiedliwienie, ale moje serce wciąż biło zbyt szybko. - Chcę ci coś pokazać. - Niby co? Czy twój miecz zmienił się w dworską suknię? – Popatrzyłam na niego. – A może znalazłeś czarodzieja? Czy… - Nie, aż tak dobrze mi nie poszło. Ale myślę, że i tak to docenisz. Odwrócił się i poszedł przed siebie. Podążyłam za nim bo nie miałam już zbytniej ochoty na bycie samą. Po piętnastu minutach dotarliśmy do

rozpadającej się, małej szopy, umiejscowionej za drzewami, ale wciąż w zasięgu plaży. W ogóle jej nie ufałam. - Czy ktoś tu mieszka? – Musiałam jednak przyznać, że wyglądała na dawno opuszczoną, bo kamienie były porysowane i popękane, a w dachu było pełno dziur. - Spójrz na nią, Ananna. Ale odpowiedź brzmi: nie, nikt tu nie mieszka. Rzuciłem zaklęcie historyczne. Małe, ale wystarczające. Zatrzymałam się przed drzwiami i szturchnęłam je stopą. Na środku paliło się ognisko. Kamienna podłoga była pokryta piaskiem, starym popiołem i małymi kryształkami sody. W kącie znajdowało się kilka kamiennych słoików oraz rozpadające się łóżko. Poczułam w sobie ciepło, ale wciąż patrzyłam na to wszystko z powątpiewaniem. - To sztuczka wyspy – powiedziałam, odwracając się do Najiego. – To będzie nasze schronienie. A potem pójdziemy po wodę, a kiedy wrócimy, to coś zmieni się w kupkę kamieni. – Pomyślałam o tym, co się stało na plaży i zadrżałam. - Nie zmieni. Rzuciłem zaklęcie historyczne, pamiętasz? Naji oparł się o framugę. - Ta szopa znajduje się tutaj od niemal siedemdziesięciu pięciu lat. I pierwsze zaklęcie, jakie tu rzucono, było zaklęciem ochrony. - I wciąż działa? - To bardzo silna magia. Bardzo stara magia. Zerknęłam na niego. Wszedł do środka i ognisko rzuciło światło na jego zniszczone ubrania. - Czy zrobiłbym cokolwiek, by narazić cię na niebezpieczeństwo? Właściwie, to zrobił mnóstwo takich rzeczy. Ciągnął mnie przez pustynię, choć prawie się roztapiałam. Przez niego utknęliśmy na Wyspach Nieba. Ale zrobił to wszystko, bo chciał złamać to klątwę tak bardzo jak ja. Wzruszyłam ramionami, ale nie zaszczyciłam go spojrzeniem. - Powinnaś usiąść przy ognisku. Pali się przez magię, więc nie musisz go pilnować. - Czuję się dobrze. - I niech tak zostanie. Musiałam przyznać, że płomienie wyglądały okropnie zachęcająco. Poza tym Naji wyglądał zdrowo, w ogóle nie czuł bólu. Zrobiłam ostrożny krok do środka, a następnie podeszłam do ogniska. Ciepło wsiąknęło

w moją skórę. Usiadłam i przyciągnęłam kolana do piersi. Zabójca usadowił się obok mnie. - Dlaczego to zrobiłeś? – zapytałam. - Co? - Znalazłeś szopę. - Bo jej potrzebowaliśmy. Nie wiem ile potrwa moje wyleczenie, a to, że śpimy na zewnątrz nie pomaga. Nie odpowiedziałam, przybliżyłam się jedynie do ognia. Naji wstał i zaczął krążyć po pokoju jak dziki kot zamknięty w klatce. - Mam nadzieję, że czarodziej złamie naszą klątwę – powiedziałam do ogniska. Naji zatrzymał się. Popatrzyłam na niego, a on odwzajemnił spojrzenie. Światło ogniska ślizgało się po jego bliznach. Nie odezwał się jednak słowem, ani na temat klątwy, ani na żaden inny. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 17 Chatka była na wpół zniszczona, ale pokochałam ją w momencie, gdy przez część tygodnia szalał sztorm. Co prawda w dachu znajdowały się dziury wielkości mojej pięści i woda lała się przez nie niczym mały wodospad, ale Naji rozpalił ognisko, więc nie było tak źle. Jednak mój towarzysz co chwilę pocierał głowę, co jak sądzę miało związek z szeptami wiatru. Tym razem słyszałam słowa w nieznanym języku. Następnego dnia słońce w końcu wyłoniło się zza chmur, rzucając na plażę snopy bladego światła. Trudno było mi sobie przypomnieć sztorm z wczoraj, a jeszcze trudniej szepczący głos, który już zaczął wydawać mi się tylko snem. Załatałam dach liśćmi paprotek i igłami sosny, a Zabójca zamiótł wnętrze miotłą, którą zrobiłam mu z gałęzi. Kiedy skończyliśmy, usiedliśmy przy ogniu i zjedliśmy jagody oraz blade kremowe bulwy, które wykopał Naji. Powiem szczerze, że mój brzuch nie czuł się zbytnio usatysfakcjonowany. - Może będę w stanie złapać trochę ryb – powiedział, gdy skończyliśmy. – Być może to jest powód, dla którego nie leczę się tak szybko jak powinienem. Po prostu te jagody nie dostarczają mi wystarczająco dużo siły. - Potrzebujemy jakiejś liny. Chyba mogę ci jedną zrobić z sieci, które dała nam Marjani… - To nie będzie konieczne. – Zamilkł na chwilę, wiatr miotał drzewami znajdującymi się na plaży. – Wyspa rzuca wystarczająco dużo cienia na morze, bym był w stanie poruszać się przez nie. Robiłem to już wcześniej na mokradłach w Qilar. - Od jak dawna byłeś w stanie to zrobić? – Też nie miałam tyle siły, ile zazwyczaj, ale podejrzewałam, że to z powodu wyspy lub mojego codziennego świecenia. - Paru dni. - Co?! Więc dlaczego jeszcze się za to nie zabrałeś? - Nie chciałem zostawiać cię samej. - Przecież już to robiłeś. Zmarszczył brwi. - Sprawy wyglądały inaczej. Pomyślałam o szeptach wiatru. - Mam mój amulet. - Wiem. - Jeśli nie złapię żadnych ryb, oboje prawdopodobnie umrzemy z głodu. I nie będzie wtedy miało znaczenia to czy dopadnie nas Mgła. O to się martwisz, prawda? O Mgłę?

- Cholera jasna, Naji! Obiecałeś, że będziesz mi o wszystkim mówić. - Przecież mówię. – Wyprostował się, wiatr odgarnął włosy z jego twarzy. Zachmurzył się, a część blasku wydobywała się przez skórę, jego blizny lśniły delikatną bielą. – Gdy mnie nie będzie, musisz obiecać, że zostaniesz w szopie. - Dobra. Mam tylko nadzieję, że nie zmieni się w drzewo. - Nie zmieni. – Zmarszczył brwi i spojrzał na drzewa. – Chodź. - Do lasu? Po co? - Muszę coś zebrać. – Powlókł się przed siebie i dotknął roślin leżących na piasku. Następnie wziął trzy wąskie, świecące liście paproci, zwinął je razem i wymamrotał coś w swoim języku. Jego blask pojaśniał na chwilę, a następne wręczył mi paprotki. – Powieś to nad drzwiami. Obróciłam rośliny w dłoni. Były o wiele cięższe niż powinny być. - No dalej. Musisz to zrobić. - Od czego to ma mnie niby ochronić? – zapytałam, gdy szliśmy z powrotem do szopy. – Mgłą czy Wyspą? - To praktycznie to samo. Poczułam chłód wędrujący w dół mojego kręgosłupa. Wcisnęłam paprotki w szczelinę nad drzwiami, a chwilę później Naji podał mi swój miecz. - Zostań w środku. - Idź już. Umieram z głodu. Przytaknął, wszedł w cień chatki i zniknął. Nie było go dłużej, niż oczekiwałam, ale nie tyle, bym sama poszła łowić ryby w tradycyjny sposób. Nudziłam się i zaczęłam wrzucać liście paproci, które wpadły przez dziurę w dachu, do ognia. Kiedy skończyły mi się rośliny, stanęłam przed drzwiami z mieczem i obserwowałam wijące się cienie. Uderzałam palcami w drewno. Przeanalizowałam każdy cal paprotek na górze. Myślałam o poleceniu Najiego. Kątem oka zauważyłam ruch. Wyciągnęłam nóż, nawet jeśli mózg podpowiadał mi, że to tylko mój przyjaciel. Tyle, że to nie był on, tylko szara mgła, wydobywająca się zza drzew, zasłaniająca mi widok lasu, plaży, wszystkiego… - Jasna cholera! Wchodź do środka! – Pociągnął mnie za ramiona i wepchnął z powrotem do szopy. Krzyknęłam i upuściłam miecz na rozpadającą się podłogę. Drzwi zatrzasnęły się z taką siłą, że kamienie w ścianach poruszyły się. Czułam oddech Najiego na szyi. Pachniał jak morze i zimne noce lodowych wysp. - Co u diabła! – krzyknęłam. – Skąd się tu wziąłeś? - Woda. – Puścił mnie i obróciłam się do niego twarzą. Był tak samo suchy, gdy wychodził, ale trzymał w ręku dużą, srebrną rybę. Nie wyglądał na wściekłego jak oczekiwałam, jedynie na zmęczonego. – Czułem, że zrobisz coś głupiego. Mówiłem, byś nie wychodziła na zewnątrz. Osunęłam się na podłogę, serce waliło mi jak młot. - Po prostu się nudziłam – wymamrotałam.

- Na szczęście cię nie zauważyli – powiedział, kładąc rybę na kamieniu koło ogniska. – Oni rosną w siłę. Musisz być bardziej ostrożna. – Pochylił się nade mną, a ja popatrzyłam na niego. Czułam zawroty głowy i coś, czego nie mogłam zidentyfikować. – Obiecaj, że nie wyjdziesz sama. - Ale przecież to ty… - Obiecaj. - Obiecuję. Kaol. Przepraszam, że stałam w cholernych drzwiach. Przeszedł koło mnie i wyciągnął nóż. - Niech to szlag trafi, chciałbym leczyć się szybciej. Jeśli tylko bym wiedział jak długo muszę ich trzymać z dala od ciebie… - Ode mnie! To ciebie tu śledzą. Przejechał nożem po łuskach ryby, jego ruchy były szybkie i pewne. Jeśli nie byłabym na niego zła, mogłabym być pod wrażeniem. - Obecnie jestem chroniony o wiele bardziej niż ty – powiedział. – Mam za sobą siłę całego Zakonu. Na mojej twarzy pojawił się grymas. - Nie tnij tej ryby tak cienko. Spali się. Zostawił rybę i spojrzał na mnie. - Sama wolałabyś się tym zająć? - Oczywiście. Zrobię to dwa razy lepiej. Wyjął nóż i wręczył mi go, jak jakąś ofertę pokoju. Czyszczenie ryby trochę mnie uspokoiło. Naji nie powiedział też już słowa o Mgle, a gdy nasza ryba już się piekła, zapomniałam o mgle kłębiącej się przy drzewach. Byłam w środku, otoczona przez ciepło i zapach prawdziwego jedzenia. Byłam bezpieczna. Nasza dwójka spokojnie poradziła sobie z całą rybą. Miała soczyste, niemal słodkie mięso. Najlepszy posiłek jaki jadłam od wieków. Gdy skończyliśmy, Zabójca wyciągnął swój miecz i zaczął go ostrzyć o kamień, który przyniósł z plaży. Nie zajęło mu to dużo czasu, pewnie ćwiczył to wystarczająco długo. Trzymał swój miecz nad ogniem. Lśnił, rzucając na ziemię małe srebrne kropki. - Od dawna go masz? – zapytałam. Część ludzi, a szczególnie żołnierze, przywiązywali dużą wagę do swoich mieczy. Mogą o nich opowiadać godzinami. Nigdy do nich nie należałam. Broń to broń. - Dostałem go, gdy składałem moje przysięgi. – Położył miecz na kolanach. - Jakie przysięgi? – Celibat? Pomyślałam po tym, ale nie odważyłam się wymówić tego słowa na głos. Zresztą i tak ich nigdy nie dotrzymuje. Zabójca podniósł głowę. - Nie mogę o tym rozmawiać z obcymi. - Och, oczywiście, że nie. – Chwyciłam miecz za rękojeść i wywinęłam parę razy w powietrzu. Ale bez poczucia zagrożenia przypominał mi tylko o Tarrinie z klanu Hariri i upuściłam go na podłogę.

Naji obdarzył mnie jednym ze swoich spojrzeń i wsunął go do swojej pochwy. - Mogę cię o coś zapytać? – powiedziałam. - Nie opowiem ci o sekretach Zakonu. - Nawet o jednym? Zmrużył oczy, a ja doszłam do wniosku, że prawdopodobnie żartował w swój dziwny pokręcony sposób. Wzięłam głęboki oddech. - Dlaczego mnie nie zabiłeś? Mój towarzysz spojrzał na cienie prześlizgujące się po drzwiach. - Więc? – naciskałam. – Czy to też jest sekret Zakonu? Westchnął i oparł się o ścianę. W tamtym momencie w ogóle nie wyglądał na zabójcę. Właściwie, z powodu blizny i długich włosów trącił mi raczej piratem. Nawet jego tatuaże przypominały mi oceaniczne fale. - Wiesz kim są Jadorr’a? – zapytał. - Zabójcami. W jego oczach pojawiło się zmęczenie. - Nie. Czy znasz ich rolę w historii Królestwa? Wzruszyłam ramionami. Na pirackim statku historia na niewiele się zdaje. - Kiedyś zapobiegali wojnom. Zanim Królestwo zebrało w sobie kraje pustynne, kładli kres niekończącym się walkom pomiędzy królami. Lepiej zabić jednego człowieka, niż pozwolić armii żołnierzy wedrzeć się do miasta i spalić wszystko co napotkają. Konfederacja nie za bardzo zawracała sobie głowę takimi rzeczami. Poza tym odkąd byłam małą dziewczynką nie wybuchła żadna wojna. Królestwo narodziło się na długo przede mną - Nie rozumiem co to ma wspólnego ze mną – powiedziałam. - Bo nie ma. O to mi chodzi. Zakonowi zawsze płacono za jego usługi, ale w momencie, kiedy Królestwo stało się jednością, obchodzili go jedynie kupcy z wystarczająco głęboką kieszenią. - Jak Kapitan Hariri? - Jak Kapitan Hariri. – Naji potrząsnął głową. – Dołączyłem do Zakonu, gdy moja siła sama się objawiła.Po tym jak nauczyłem się magii płynącej z ciemności i śmierci, a nie z ziemi, jak to robili moja matka i brat… - Miałeś brata? Spojrzał na mnie ostro. - Moja matka mnie odesłała. Powiedziała, że mogę zmienić moją magię w coś dobrego, że mogę zmusić Królestwo, by przestało wykorzystywać ludzi… - Zaśmiał się szorstko. – Podejrzewam, że raz czy dwa nawet to zrobiłem. Moje główne zajęcie to załatwianie spraw bogatych ludzi. Gardzę bogactwem. Nie odpowiedziałam. Papa zawsze mi powtarzał, że bogactwo to siła. Ale wiedziałam też do czego dąży Naji. - Więc dlatego mnie nie zabiłeś? – zapytałam. – Bo uważałeś, że nie byłam warta twojego czasu? Popatrzył na mnie.

- Nie. Nie zabiłem cię, ponieważ uważałem, że to byłoby złe. Nie miałam pojęcia dlaczego, ale poczułam gorąco na twarzy. I to nie z powodu ognia. - Nikomu nie powiem – powiedziałam. - To nie ma znaczenia. I tak nikt nie uwierzy, że uciekłaś zabójcy. - Jadorr’a. Znów na mnie popatrzył, ale w ogóle nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy. Nawet oczy pozostawały dla mnie zagadką. - Tak. Jadorr’a. A jego głos był miękki jak pocałunek. Obudziło mnie bębnienie deszczu o dach. Liczenie przemijających dni stanowiło dla mnie nie lada wyzywanie, bo niebo prawie cały czas pokrywały chmury, a słońce nie zawsze wschodziło i zachodziło w tym samym miejscu. Mimo to deszcz był wszechobecny. To wstyd, że nie potrafiłam dodawać do siebie dni właśnie przez niego. Ale jedyne co wtedy słyszałam to właśnie miękkie bębnienie deszczu. Chociaż tamtego ranka coś się zmieniło. Szopa nie była oświetlona przez jasny blask naszej skóry, a jasnoniebieskie światło. Światło w kolorze północnych lodowców. Usiadłam, rozwalając poduszkę z liści, którą używałam do spania. Naji siedział w kącie, koło ognia, a jego oczy i tatuaże błyszczały. Moje serce załomotało. Czy tropił czarodzieja? A może po prostu rozmawiał z Zakonem? Może odnalazł sposób, by ściągnąć nas do domu. Pierwszy raz, odkąd wylądowaliśmy na tej wyspie, poczułam coś, co mogłam uznać za radość. Obok ogniska leżała kupka jagód. Zjadłam je, a następnie sprawdziłam słój z wodą. Był pusty. Przeklnęłam i usiadłam na liściach. Doszłam do wniosku, że pomyślał o jedzeniu, ale nie o wodzie. A po śnie chciało mi się pić. Obserwowałam go przez chwilę, opierając głowę o kamienną ścianę. Nie poruszył się. Nawet jego klatka nie unosiła się i nie opadała w rytm oddechu. Szczerze mówiąc, to było upiorne. Nigdy wcześniej nie widziałam go z tak bliska podczas transu, bo zawsze miałam lepsze rzeczy do roboty. - Naji! – powiedziałam, machając mu rękami przed twarzą. – Chce mi się pić! Nie poruszył się. Światło w szopie również się nie zmieniło. - Jeśli nie przerwiesz tego transu, sama pójdę po wodę. Nic. Westchnęłam. Jego miecz leżał koło łóżka. Wycieczka do źródła nie zajęłaby dużo czasu, ścieżkę znałam już wystarczająco dobrze i miałam tak dobry humor, że czułam się wręcz niezwyciężona. W zeszłym tygodniu w ogóle nie widziałam mgły ani nie słyszałam żadnych głosów. Poza tym nosiłam amulet Najiego. Ochronił mnie przed mężczyzną z Mgły na nocnym targu w Lisirze. Sprawiał, że patrzył przeze mnie. Może z wyspą mógł zrobić to samo.

A tylko Kaol mógł wiedzieć, ile Najiego nie będzie. Chwyciłam miecz, słoik na wodę i wyszłam na zewnątrz. Krople deszczu były zimne i kłujące, takie jak zawsze w tym miejscu. Sprawiał, że tęskniłam za ciepłym, miękkim deszczem, który padał na pirackich wyspach. Jednak, kiedy weszłam w gęstszą część lasu, liście zaczęły przyjmować na siebie większość kropel. Przeskakiwałam nad korzeniami i niszczyłam paprocie. Mój umysł zaczął kłębić się jak morze, myśląc o klątwie, wyrzuceniu z Zemsty i walką z klanem Hariri. Pomyślałam o Tarrinie, który dopadł mnie nawet przy Porcie Iskassaya. Wspomnienie znów stało się świeże: jego oddech przy moim uchu, miecz w jego brzuchu, ciepło jego krwi na moich rękach. Miecz, którego użyłam do zabicia Tarrina właśnie trzymałam w dłoni. Nagle nie mogłam już znieść dotyku broni. Wyrzuciłam go w rośliny, moje serce waliło jak młot. Obserwowałam, jak znika w buszu i przez sekundę zastanawiałam się co zrobiłam. A potem moje myśli powędrowały gdzieś indziej. Las stał się cichy. Na świecie zawsze panuje jakiś hałas. Ale nie teraz. Zatrzymałam się i wtedy to usłyszałam, tą pustkę dźwięku, jakby drzewa wstrzymywały oddech. Poczułam zimny dreszcz pnący się wzdłuż mojego kręgosłupa, moje dłonie były zimne i lepkie. A ja po prostu stałam tam, sama, bez broni, bo właśnie ją wyrzuciłam. Jak bardzo trzeba być głupim, by zrobić coś takiego? Nagle nade mną pojawiło się migotanie, kłąb srebrnej mgły. Zrobiłam krok w tył, starając się obmyślić najlepszą drogę ucieczki. Zawędrowałam do dźwięcznegogo lasu, a te wszystkie chude drzewa, z tymi przezroczystymi liśćmi… - Ananna z klanu Tanarau. Z mgły wyszła wysoka i chuda kobieta, jej oczy miały ten sam upiorny srebrne kolor jak oczy kobiety ze sklepu. Ale ona była inna. Kobieta z wtedy wyglądała wystarczająco ludzko, by mnie zmylić. Ta miała wąską, dziką twarz, ze szpiczastym podbródkiem i zbyt ostrymi kośćmi policzkowymi. A srebro w jej oczach blokowało całą biel. - Nie wiem kto to – odpowiedziałam. Kobieta zaśmiała się. Zauważyłam szpiczaste zęby. - Nie wiesz kim jesteś? – zapytała. - Wiem, że nie jestem Ananną z klanu Tanarau. Znów się zaśmiała i dotarło do mnie, że kłamstwo nie ma żadnego sensu. Zaczęłam się modlić do morza, by Naji się pospieszył. - Kim jesteś? – spytałam. Przechyliła głowę, a wokół jej ciała zamigotały cienie. Za każdym razem, gdy na nie spoglądałam, czułam zawroty głowy. Kobieta uniosła się parę centymetrów. Minutę zajęło mi zauważenie, że nie miała stóp, że jej spódnica kończyła się chmurą przerażającej mgły, która już wspinała się po moich ubraniach. Te małe światełka pojawiały mi się przed

oczami, więc musiałam użyć całej mojej siły woli, by skupić się na linii jej nosa. Wiedziałam, że lepiej nie patrzeć jej w oczy. - Na pewno wiesz – powiedziała. – Spotkałaś już mój rodzaj. Harbor. Ale ona nalegała na pełne ludzkie ciało. – Zaśmiała się. – Głupia. Przynajmniej wykrwawiła się w twoim świecie, a nie w moim. - Nie o tym mówię. Wiem, że nie jesteś człowiekiem. – Wzięłam głęboki oddech i spróbowałam się uspokoić. – Znasz moje imię, więc ja powinnam znać też twoje. Kobieta spoglądała na mnie przez dłuższy czas. Stałam spokojnie, mimo, że mgła wciąż kłębiła się u moich stóp. - Możesz mnie nazywać Echo. - Oczekujesz, że uwierzę, że to twoje imię? - Nie powiedziałam, że to moje imię. Powiedziałam, że możesz mnie tak nazywać. – Obdarzyła mnie tym chytrym, powolnym uśmiechem, który przypominał mi lisa. - Więc czego chcesz? - Jestem pewna, że wiesz. - Mylisz się. – Kłamstwo. Cholernie dobrze wiedziałam, czego chce. Znowu dość długo się na mnie patrzyła, jakby nie mogła zdecydować, czy kłamię, czy jestem aż tak głupia. Chyba wybrała co najmniej jedną możliwość. - Twojego towarzysza – powiedziała w końcu. – Zabójcę. - A, on. – Zmarszczyłam brwi. – Nie wiem gdzie się teraz znajduje. Przechyliła głowę. - Nie myl mnie z Harbor. Robię to o wiele dłużej niż ona. Ten amulet, który ci dała był jednym z moich projektów. Powinien zadziałać, ale zabójca zachował ostrożność, której nie przewidziałam. Kobieta poruszyła ręką wzdłuż linii mojego gardła, blisko, ale nie na tyle, by mnie dotknąć. Czułam amulet Najiego na moim sercu. - Wygląda na to, że też się zabezpieczyłaś. - W tym miejscu nie mogłam postąpić inaczej. Przybliżyła się. Jej ciało wydzielało zimno tak, jak normalna osoba wydziela ciepło. Wciąż mnie nie dotknęła i jak podejrzewałam, była to zasługa amuletu. - Wciąż możesz mi pomóc – powiedziała. – To będzie nasz układ. Poza tym nigdy bym nie oczekiwała, że będziesz pracować za darmo. Jej srebrne oczy prześlizgnęły się po mojej twarzy i spoczęły na amulecie. - Ach tak? Co byś mi zaoferowała? Zaśmiała się. - Cokolwiek chcesz. - Pieniądze? Mam na myśli Królewskie pieniądze, a nie jakąś waszą bezwartościową Mgielną walutę. - Tak, możemy ci zapewnić ludzkie bogactwo.

Spojrzałam na ziemię za nią, z której się wyłoniła. Zamigotała, jak chmury burzowe, które właśnie się rozmyśliły. Z mojej perspektywy Mgła była szarością. Była niczym. - Mój lord byłyby zadowolony, jeśli przyprowadziłabyś mu zabójcę. Nagrodziłby cię dobrodziejstwem. – Uśmiechnęła się. – Setkami dobrodziejstw. Jej ręka powędrowała do mojego czoła. Nie mogła mnie dotknąć, ale wciąż czułam się jakbym wchodziła w sam środek tajfunu. I wtedy w mojej głowie pojawiły się obrazy. Mnie z moim własnym statkiem, eleganckim i wysokim, z żaglami w kolorze krwi. Mnie, z moją własną załogą, która słuchała mnie nawet pomimo tego, że byłam kobietą. Razem dobijaliśmy do portów w Qilar i do wszystkich innych w Królestwie. Konfederacja bała się mnie i mojego statku, a wszyscy jej piraci byli członkami mojej floty. Rządziłam oceanami, jako najbogatsza kobieta na świecie. Miałam kochanków przystojniejszych od Tarrina, przystojniejszych od Najiego. Dysponowałam magią Innoświata, dzięki której miałam władzę na morzami, tajfunami, sztormami, wiatrami, a nawet światłem słonecznym. Stałam się najbardziej perfekcyjną wersją siebie, silną, przerażającą i piękną. Chciałam tego. Chciałam zerwać amulet z szyi, rzucić go na ziemię i biec do Zabójcy, aż znalazłabym go zwijającego się z bólu. Zawsze bierz pieniądze, mawiał Papa. Zawsze możesz zmienić warunki umowy. Ale chciałam też tego, bo Naji mnie nie widział i nigdy by tego nie zrobił w sposób w jaki bym chciała. Pragnęłam tego. Ale po prostu nie mogłam. Odsunęłam się od niej, moje czoło było wilgotne w miejscu, w którym niemal mnie dotknęła. - Podobało ci się, prawda? – zapytała. - Faktycznie, ma swój urok. – Zrobiłam kolejny krok w tył, mając nadzieję, że moje nogi nie trzęsły się za bardzo. – Ale myślę, że jednak sobie odpuszczę. Nie potrzebujesz mojej pomocy. Oczy Echo stały się płaskie jak lustra. Przez drzewa przetoczyła się ciemność. Las zadrżał. Ziemia się zatrzęsła. - Nie możesz mnie zranić – powiedziałam, pocierając amulet kciukiem. – Nie boję się ciebie. Uśmiechnęła się, ukazując jasne i ostre zęby, a następnie wydała z siebie długi syk. Ale miała rację. Nie poruszyła się, by zaatakować. Byłam chroniona. - Chroniona? – prychnęła. – Myślisz, że jesteś chroniona? - Oczywiście, że tak. Nie możesz mnie nawet dotknąć. – Próbowałam nie myśleć o tym, że mogła czytać moje myśli. - Jak sądzisz, dlaczego wyrzuciłaś swój miecz? – Jej głos nie przypominał już ludzkiego. Prześlizgnęła wzrokiem po moim ciele, a ja znów poczułam tą zimną wilgoć. Mimo to dzielnie stałam nieruchomo. – Mogę cię kontrolować, zmusić, byś mnie do niego zaprowadziła… - Więc dlaczego tego nie zrobiłaś?

Na jej twarzy pojawił się grymas. Nie zamierzałam nawet drgnąć. Nie zamierzałam uciekać. I wtedy coś wyłoniło się z podszycia, coś szybkiego i czarnego jak smoła. Gdzieś mignął mi miecz, który następnie przeszył kobietę i jej ciemną mgłę. Sekundę później nie było już żadnych światełek. Po prostu wyparowała. Natomiast wejście od Mgły całkowicie wyschło, jakby znajdowało się zbyt długo na słońcu. Usiadłam na przezroczystych liściach i wilgotnych paprotkach. Po mojej prawej złamała się gałąź. Nawet nie musiałam tam patrzeć, wiedziałam kto to. - Mówiłem ci, że to niebezpieczne – powiedział. - Odeszła? - Jak na razie. – Zamilkł na chwilę. – Dziękuję. - Za co? Stanął obok mnie. Próbowałam patrzeć w ziemię i nie myśleć o tym, skąd właśnie wyszedł. - Za to, że nie powiedziałaś jej gdzie mnie znaleźć. Kopnęłam spadające liście, robiąc rów w ziemi obcasem buta. Odgłosy lasu wróciły, ćwierkanie, bębnienie deszczu, dźwięki kryształowych drzew, ale cisza pomiędzy nami połknęła to wszystko. - Niemal to zrobiłam – powiedziałam po chwili. - Niemal zrobiłaś co? - Pomogłam jej cię znaleźć. – Nie mogłam na niego patrzeć. – Pokazała mi te wszystkie rzeczy, gdybym… wspaniałe rzeczy. Mój własny statek, moja własna załoga. – Zamilkłam, chcąc zapomnieć o tej przyszłości, która nigdy nie będzie miała miejsca. Naji zamarł. Wiedziałam, że na mnie patrzy, mimo, że sama nie miałam takiego zamiaru. - Więc dlaczego tego nie zrobiłaś? - Bo tak. - To żadna odpowiedź. – Ostrość jego głosu przecięła powietrze. Tym razem spojrzałam na niego. Zmarszczył brwi, a oczy zatopiły się w jego twarzy. – Nie mogę tak robić, Ananna, jeśli istnieje szansa, że oddasz mnie Innoświatowi. Nie, jeśli zamierzasz uciec, chociaż ci dokładnie wytłumaczyłem… - Wziął głęboki oddech. – Co cię powstrzymało? Dlaczego jej nie pomogłaś? - Bo jesteś moim przyjacielem. Cała ostrość w jego głosie zniknęła. - Och. - Nie obrócę cię przeciwko twoim wrogom. – Wstałam, zrzucając liście z mojej sukienki. – Więc możesz przestać się o to martwić. Ale wciąż chce mi się pić. Dlatego cię zostawiłam… byłeś w transie i zapomniałeś o wodzie. Nie odpowiedział. Znów zaczęłam kopać podszycie, szukając słoja na wodę. Nie pamiętam, bym go upuszczała, ale to pewnie kolejna sztuczka Innoświata.

- Jest parę stóp za tobą – powiedział. – Za tamtym drzewem. Zerknęłam na niego, a następnie przeszukiwałam roślinność, aż poczułam gładką powierzchnię słoja. Czekał na mnie z rękami skrzyżowanymi na piersi. Chwilę później pokonaliśmy resztę drogi do źródła, a cisza była ciężka od niewypowiedzianych myśli. Źródło czekało na nas jakby nic się nie stało. Bulgotało i burzyło się w swoim miejscu pod sosną. Zanurzyłam w nim słój i poczułam, jak zimna jak lód woda przepływa pomiędzy moimi palcami. Przypominała mi o tym, jak Echo prawie mnie dotknęła. Wiem, że Naji widział jak drżę. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013

Rozdział 18 Naji obrócił się i zaczął krążyć przez dźwięczny las, łamiąc przy tym korzenie i te świecące, przezroczyste liście. Obserwowałam go zza źródła, czekając, aż te myśli przestaną krążyć mi po głowie. W końcu tak zmęczyłam się słuchaniem jego kroku po podszyciu, że zapytałam: - Więc jak mniemam, znalazłeś Eirninego? - Tak. – Zatrzymał się, spojrzał na mnie, a potem znów na drzewa. Wiatr zawiał, poruszając liśćmi, które natychmiast przerzuciły swoje blade kropki gdzie indziej. Dźwięczenie było dosłownie wszędzie. - To wszystko? - A co mam ci jeszcze powiedzieć? Zerknęłam na niego. Wciąż na mnie nie patrzył, ale ja wiedziałam, że coś pominął. Stałam się mistrzem w dostrzeganiu jego niedomówień. - Nie wiem. Inaczej bym nie pytała. - Czarodziej Eirnin żyje w centrum wyspy. Nie mamy stąd daleko. To wszystko co wiem. Westchnęłam i po raz ostatni napełniłam słój. - Cóż, więc chyba powinniśmy iść go poszukać. – Wyprostowałam się i poprawiłam słój na biodrze. - Zamierzasz to ze sobą zabrać? – zapytał. - Oczywiście. Na tej cholernej wyspie niemożliwe jest odróżnienie wschodu od zachodu. Większe są szanse, że zgubimy się w drodze do szopy, niż kiedykolwiek znajdziemy czarodzieja. - Śledziłem go. Dokładnie wiem gdzie się teraz zajmuje. –Zachmurzył się. – Tak jak wiedziałem gdzie ty byłaś, gdy Innoświat zaatakował. Popchnęłam go, lekko rozlewając wodę. Nie powiedział już nic na temat ataku. Pozwoliłam mu się prowadzić przez dźwięczące drzewa i ciemniejsze części lasu. Deszcz towarzyszył mi przez cały pobyt przy źródle, a teraz jeszcze bardziej się nasilił. Naji wystrzelił naprzód, jakby w ogóle go to nie obchodziło, jakby nie zauważył tej spływającej wody, szarego światła i zapachu gleby.

Szliśmy przez długi czas. Deszcz rozmywał moje pole widzenia i przepełniał słój. Drzewa tłoczyły się przy mnie, przybliżając się i wijąc, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy to czasem nie kolejna sztuczka Mgły. Echo wracającej na ostatnią walkę. Moje ręce zaczęły się trząść. I wtedy drzewa się przerzedziły, a ja zobaczyłam małą, kamienną chatkę stojącą na środku ogrodu oraz dym wydobywający się z dziury w dachu. Czas zdawał się zatrzymać. Zupełnie zapomniałam o Mgle i wyspie, gdy zobaczyłam ten dom, ważna była tylko klątwa Najiego, która była również moją klątwą. Przeszliśmy tak wiele, by nas wyleczyć. Ten kamienny dom ledwo zdawał się odpowiedni do tego rodzaju magii. Zabójca pukał już do frontowych drzwi. Przebiegłam przez ogród, by do niego dołączyć. Wyglądały jak normalne rośliny, nie jak te dziwne, które hodowała Leila w swojej jaskini. Uginały się pod ciężarem deszczu. Drzwi otworzyły się ze zgrzytem, a w nich ukazała się srebrna twarz. Naji nic nie powiedział. Wtedy drzwi otworzyły się na całą szerokość i stanął w nich mężczyzna w nierówno przyciętej tunice i spodniach. Wyglądał jak ludzie z północy, jakby ktoś wyciągnął wszystkie kolory z jego ubrań i skóry. - A któż to stoi na moim ganku – powiedział po Królewsku z dziwnym syczącym akcentem. – Morderca i piratka w chłopięcym przebraniu. Spojrzałam na moje ubrania, porwane, zniszczone i pokryte błotem, piaskiem oraz wyschniętą krwią. Zapomniałam, że wyglądam jak chłopak. - Więc jesteście tutaj by mnie zabić czy obrabować? Właściwie to nie sądzę, by wasz blask wam w tym pomógł, ale przecież jestem tylko czarodziejem. Wiecie, to mnie wkurzyło. Przebyliśmy pół świata, ścigały nas potwory, klątwa Najiego była niemożliwa do złamania, a on tak tam stał i żartował o zawodach. Zrobiłam krok w przód, odpychając Najiego. - Proszę mnie posłuchać. Czy wyglądamy, jakbyśmy byli w stanie kogokolwiek obrabować? Mężczyzna wyglądał jakby chciał wybuchnąć śmiechem. - Ten może i by mógł – powiedział. – Ale ty wyglądasz jakbyś była w połowie drogi do Kajjil. - Skąd znasz to słowo? – zapytał mój towarzysz. - Co? Przecież to nie żadna tajemnica. – Puścił mi oczko. – Poza tym znam ich sporo. Wejdźcie do środka. Przygotuję wam coś ciepłego do picia i nowe ubrania. Naji wpadł do domu. Zanim do niego dołączyłam, umieściłam słój przed wejściem, by nie zapomnieć go zabrać.

Wnętrze miało swój urok, wszystko było czyste i uporządkowane, z prostymi, drewnianymi meblami oraz suszonymi kwiatami nad krokwią. Gdy tylko przekroczyłam próg, poczułam się chroniona. Bezpieczeństwo pachniało jak rum, a uczucie przypominało to, kiedy po raz pierwszy ubrałam amulet Zabójcy. Skierowałam się prosto na środek pokoju, gdyż tam właśnie znajdowało się ognisko. Naji usiadł koło mnie i położył ręce na kolana. Światło oświetlało jego twarz i uwydatniało blizny. Mężczyzna powiesił czajnik nad ogniem i przysunął sobie krzesło. Poczułam się, jakbym znowu siedziała u stóp Papy, a on opowiadał mi historie. Ale ten mężczyzna nie opowiadał żadnych historii, a po prostu patrzył hardo to na mnie, to na Najiego. Potem przyjrzał się zawartości czajnika. - Jesteś Czarodziejem Eirninem? – zapytał Naji. - Z pewnością. – Zerknął na niego. – Leila powiadomiła mnie, że jesteście w drodze. Opowiedziała mi też o klątwie. – Jego blade oczy błysnęły. – I słyszałem wasze imiona przynoszone przez szepty wiatru. – Popatrzył na mnie. – Widzę, że udało ci się wyjść cało ze spotkania z Mgłą. Spuściłam wzrok na ręce. - Z tego, co Leila o tobie opowiadała, tego bym się nie spodziewał. - Co to niby ma znaczyć? Eirnin wstał. - Obiecałem wam czyste ubrania, prawda? W moim wieku zapomina się o różnych sprawach. Poczekajcie tutaj. – Przeszedł przez pokój i wszedł do garderoby. Obserwowałam go. Naji obserwował ogień. – Proszę bardzo. – Podał mi długą perłową suknię, ciężką i ciepłą, zakończoną koronką oraz szary płaszcz. – Możesz się przebrać na zapleczu jeśli chcesz. Nie minęło dużo czasu odkąd nosiłam tak porządne ubranie, ale czułam się jakby to było błogosławieństwo od Kaol. Poszłam na zaplecze i zrzuciłam z siebie wilgotne ubrania. Czułabym się lepiej, gdybym przedtem mogła wziąć kąpiel, ale kto wie co czekało na mnie w domu czarodzieja. Mimo to założenie nowych ubrań sprawiło, że odzyskałam dobry humor. Kiedy wróciłam do pokoju, Naji wyglądał jak gentleman. Miał na sobie białą koszulkę i ciemnobrązowe spodnie- żadnej czerni. Eirnin wręczył mi ceramiczny kubek z czymś ciepłym i słodkim. Wiedziałam, że powinnam być bardziej ostrożna, ale trzęsłam się z powodu zimna i spotkania z Mgłą, więc wzięłam parę łyków bez większego rozmyślania. Dał mi jakiś rodzaj alkoholu, słodki jak miód, ale też pikantny. Usiadłam przy ognisku i piłam, piłam, piłam. - Możesz mi pomóc? – zapytał Naji.

Czarodziej zaśmiał się. - Pomóc ci z niemożliwą klątwą? No nie wiem. Opowiedz mi o niej. Spuścił wzrok na kubek. - Co chcesz wiedzieć? - Wszystko. W pokoju zapadła cisza. Słyszałam trzaskający ogień i bębnienie deszczu o dach. - Wiesz, że tu jest bezpiecznie – powiedział Czarodziej Eirnin. – Nie utrzymuję kontaktów z Innoświatem. Naji ścisnął kubek. Blask płomieni sprawiał, że jego twarz wydawała się złożona z ciemności i światła. - Znajdowałem się na północy – odpowiedział. – Miałem zadanie wyśledzić przywódcę jakiejś grupy, który uciekł. – Wziął łyk napoju. – Była zima. Ciemna, lodowata. Dotarłem aż do jednego z północnych plemion. Zabiłem kilku z nich, a im udało się mnie zranić. Nie planowałem tego, ale przywódca się mnie spodziewał… albo kogoś takiego jak ja… - Jego głos ucichł. - Więc która z tych, ach, przypadkowych śmierci, ma coś wspólnego z twoją klątwą? – zapytał Eirnin. - Nie mam pojęcia. Złapali mnie, po raz pierwszy w moim życiu i wyciągnęli na śnieg. Wszystko było białe. A potem z namiotu wyszła jakaś kobieta. Wyglądała tak, jakby wyrzeźbiono ją z lodu. I była starożytna, starsza niż góry. Powiedziała mi, że pewnego dnia ktoś ocali mi życie. A gdy tak się stanie, będę mu wdzięczny na zawsze. Więc będę musiał go chronić. - Jak podejrzewam, to ty? Głos Eirninego przerwał magię opowieści. Wstałam szybko, rozlewając przy tym trochę napoju. Naji nie patrzył na żadnego z nas. - Tak, to ja. Powiedziałam mu, że nie musi, ale… - Cóż, to klątwa – odpowiedział bez emocji staruch. – Nic na to nie poradzę. – Zwrócił się do Najiego – Co się stanie, jeśli nie zapewnisz jej bezpieczeństwa? - Czuję ból. - Możesz być trochę dokładniejszy? - Ból głowy, klatki piersiowej lub stawów. Zależy od rodzaju zagrożenia. Pomyślałam o spotkaniu z Echo, o kłębiącej się mgle. Eirnin przytaknął. - Więc możesz mi pomóc? – Naji obrócił się, a na jego twarzy malowała się taka desperacja, że poczułam ucisk w brzuchu. - Nie.

Całe powietrze uciekło z pokoju. - Co? – głos Najiego był zimny i niebezpieczny, jak ostrze jego noża. Mimo to Eirnin nic nie zrobił, nie skurczył się w sobie, ani nawet nie zachowywał się jakby się bał. - Czego oczekiwałeś, Jadorr’a? To niemożliwa klątwa. Ty to wiesz. Nawet ta tutaj to wie. – Kiwnął głową w moją stronę. Twarz Zabójcy wykrzywiła się z wściekłości. - Ale znam tą lodową kobietę. Jest dość tradycyjna. Zawsze rzuca zaklęcia w starym północnym stylu. – Eirnin zamilkł na chwilę, a jego oczy znów błysnęły. – Północ różni się od gorącego, cywilizowanego południa. My inaczej patrzymy na rzeczy. Na słowa. Nikt się nie odezwał, dom niemal pulsował magiczną energią. Dotarło do mnie, że wstrzymuję oddech. - To, co czarodzieje Królestwa nazywają niemożliwą klątwą, nie jest tym, co my nazywamy niemożliwą klątwą. Północna klątwa nie jest niemożliwa, że nieuleczalna. Naji drgnął i napiął mięśnie. Jego miecz lśnił przy jego boku. - Ale nie moja w tym rola, by cię wyleczyć. – Czarodziej odchylił się na krześle i złączył palce. – Jeśli chcesz złamać jedną z tych starych, północnych, niemożliwych klątw, musisz wypełnić trzy niemożliwe zadania. Energia, która krążyła po domu, opadła. Mimo to Naji wciąż spoglądał na Eirninego, a jego wzrok był silny i pewny. - Czy przynajmniej wiesz czym one są? – zapytał. - Oczywiście. Wyczułem je w minucie, w której przekroczyłeś ten próg. – Uśmiechnął się, ale nie powiedział nic więcej. - Więc? Jakie są? - Niemożliwe. Dotarło do mnie, że Naji wykorzystuje teraz całą swoją siłę woli, by nie rzucić się na niego tak jak na Ataño. Wiedziałam, że Eirnin też się tego domyślił. Ile to on miał z Leilą wspólnego. - Może chciałbyś je zapisać – powiedział czarodziej. – Chyba mam gdzieś tutaj papirus… - Nie – odpowiedział mu. – Nie chciałbym. Eirnin uśmiechnął się. Sama miałam ochotę go porządnie walnąć. - W porządku. Pierwsze: znajdź gwiezdne kamienie księżniczki i przytrzymaj je, skóra naprzeciw kamienia. Cóż. Nie miałam pojęcia czym są gwiezdne kamienie, ale nie brzmiało to aż tak źle. Na tym świecie roi się od księżniczek. Naji wciąż gapił się na Eirninego.

- Drugie: stwórz życie podczas aktu przemocy. Twarz Najiego zachmurzyła się. - Mówisz o gwałcie? - Obawiam się, że nie chodzi dokładnie o to. Zabójca przycisnął palce do kubka, twarz miał wykrzywioną ze złości. Po prostu czekałam, aż kawałki kubka rozsypią się po podłodze. - Chcesz usłyszeć trzecie? – zapytał Eirnin. - Wiesz, że tak. Czarodziej uśmiechnął się. - Trzecie zadanie to doświadczyć pocałunku prawdziwej miłości. - Naprawdę? – zapytał. - Owszem. Musisz znaleźć kogoś, kto pokocha cię za to, kim jesteś. – Zamilkł na chwilę. – Powodzenia, morderco. Coś pojaśniało w moim sercu, jakby pierwsza gwiazda wschodziła na niebie. A potem Naji otworzył usta. - Leila. Ona jedyna… Światło zgasło. Zarumieniłam się i spuściłam wzrok na ręce. - Leila! – Eirnin wybuchnął śmiechem. – Ta kobieta nigdy w swoim życiu nie kochała żadnego człowieka i nigdy nie będzie. Na twoim miejscu nie stawiałbym na nią. Ale dzięki wszystkim bogom, nie jestem tobą. Naji poderwał się i rzucił kubkiem o ścianę. Podskoczyłam na dźwięk rozbijanej porcelany. Nie miałam pojęcia dlaczego, ale naprawdę chciałam opuścić tą chałupę. I odejść od Najiego. Chrzanić Innoświat. Wściekły wyszedł na zewnątrz, trzaskając drzwiami tak mocno, że cały dom się zachwiał. - Wygląda na to, że zostaliśmy we dwoje – powiedział czarodziej. Wstałam i poprawiłam spódnicę. Bezwartościowy, taki był ten stary człowiek. Tyle poświęciliśmy, by dostać się na tą koszmarną wyspę, z dala od cywilizacji, z dala od ludzi, którzy faktycznie mogli nam pomóc. - Historie są prawdziwe. To miejsce połączyło się z Mgłą. – Pochylił się. Był tak blady, że wyglądał jak duch. – Ale oni cię nie zranią. Nie, jeśli myślą, że możesz im pomóc. Pamiętaj to, moja droga, gdy następnym razem odwiedzi cię Echo. Bo tak się dzisiaj przedstawiła, prawda? Zadrżałam na dźwięk jej imienia. - Powinnam iść. – Zawahałam się, bo nie chciałam go obrazić. – Dziękuję za ubrania i… - Pomachałam kubkiem. – I za pomoc, oczywiście. Chciałabym, byś mógł zrobić więcej.

- Na pewno. – Obdarzył mnie dziwnym spojrzeniem, które w ogóle mi się nie spodobało. – Bądź ostrożna, mały piracie. Rzeczy z tego lasu wiedzą jak cię dopaść. Musisz się martwić o coś jeszcze oprócz Mgły. Popatrzyłam na niego. - Nie muszę. Eirnin wyszczerzył się. I to by było na tyle. Zamknęłam za sobą drzwi. Nie przeszłam za dużo, gdy Naji wyłonił się z cienia sosny. Wrzasnęłam tak głośno, że mój głos odbijał się echem od drzew. Zatopiłam się we własnych myślach. Jako, że nie chciałam myśleć o Echo i mgle, zamiast tego zastanawiałam się nad Najim i rzeczami, których dowiedziałam się u Czarodzieja Eirninego. Oddałam mu moje serce, temu cholernemu krwawemu zabójcy, bez mrugnięcia okiem. - Mówiłem ci, że nie chcę, byś chodziła sama. - Przestań mnie pouczać jakbym była małym dzieckiem. To ty mnie zostawiłeś. Naji podszedł do mnie. - Zapomniałaś słoja z wodą. - Na Kaol i jej poświęcone rozgwiazdy! – Zatrzymałam się i obróciłam w kierunku domu. – Cholera, nie wracam tam. – Odgarnęłam kosmyk włosów z twarzy. - Przynajmniej dał nam coś do picia. Prychnął i udał się przed siebie, nie zawracając sobie głowy zachowaniem ciszy. Poszłam za nim. - I co teraz? – zapytałam. - Wrócimy do szopy. - Nie o to mi chodziło. – Podbiegłam do niego. – Mam na myśli klątwę. Wiesz jak wydostać się z wyspy? Powiedziałeś, że Zakon cię chroni… dlaczego nie mogliby nas stąd zabrać? Nie mów tylko, że to niemożliwe. Znam historie. Zatrzymał się. - Skąd to wiesz? - Wiem co? O Zakonie? – Prawie się zaśmiałam. – Czyli oni naprawdę to potrafią? - Oczywiście, że tak. – Ale jego wyraz twarzy się zmienił. Z wściekłej do niemal… smutnej. – Rozmawiałem z nimi tego ranka. Magia jest tutaj silna. Mogliby mi tu wysłać pomocnika przez Kajjil. Krople wody wylądowały na moim nowym płaszczu. - Ale tego nie zrobią, prawda? Naji spojrzał na mnie, a potem potrząsnął głową. Powinnam wiedzieć, że to nie poszłoby tak łatwo. Odszedł trochę, wzrok miał wbity w ziemię.

- A dlaczego nie? – zawołałam za nim. –Nie chcą ci pomóc, kiedy śledzi cię Mgła? Czy może jesteś już bezużyteczny, bo masz tą klątwę? Zatrzymał się. Wiatr rozwiewał jego włosy. Gdy się odwrócił, jego twarz była jak maska. - Nie uratowaliby ciebie. Nie ryzykowaliby przeprowadzenia obcego przez Kajjil. - Więc to chyba ja wszystko zepsułam, prawda? Przyprawiam cię o bóle głowy i nie pozwalam uratować… - Nie zgodziłem się – odpowiedział. – Nawet gdy myślałem… gdy miałem nadzieję, że Eirnin mnie uleczy. Świat się zatrzymał. Ja i Naji byliśmy pomnikami. Las nie trząsł się już od wiatru i deszczu. Nawet kapanie ustało. Ale moje serce wciąż biło zbyt szybko, pragnąc wydostać się na zewnątrz. - Co? – wyszeptałam. - Daj mi rękę – powiedział, a następnie podszedł do mnie i chwycił ją. Cienie stłoczyły się wokół nas. Nie wiedziałam dokładnie co się dzieje, aż stanęliśmy w cieniu sosny koło naszej szopy. – Nie chciałem znów przedzierać się przez drzewa – powiedział i wszedł do środka, zostawiając mnie samą na zewnątrz. - Hej! – krzyknęłam. Mój głos zniknął w podmuchu wiatru. – Naji! Nie przyszedł, więc ja poszłam do niego. Zastałam go wgapiającego się w ogień. - Naprawdę miałeś to na myśli? – Oparłam się o framugę. – O zostaniu ze mną nawet gdybyś został wyleczony… - Tak. – Spojrzał na mnie przez ramię. – Zamknij, proszę, drzwi. Wiatr zdmuchnie ogień. Weszłam do środka i usiadłam koło niego. - To była jedyna przyzwoita możliwość – powiedział. Poczułam ciepło w sercu i przez moment pomyślałam o tym, by pochylić się i pocałować go w policzek. Pierwsze niemożliwe zadanie. - Poza tym Mgła dopadłaby cię w momencie, w którym bym odszedł. Nawet jeśli byś się nie poddała. – Odwrócił wzrok, gdy to mówił. – Nawet jeśli nie byłabyś związana ze mną klątwą. Jakoś by cię wykorzystali. Ciepło w moim sercu zamarzło. - Potrafię o siebie zadbać – warknęłam. Naji wrzucił kolejny patyk do ogniska. - Założę się, że potrafię nas wyciągnąć z tej wyspy. Nie odpowiedział.

- Każde dziecko Konfederacji wie jak zbudować ognisko ratownicze – kontynuowałam. – Zrobiłabym to wcześniej, ale myślałam, że najpierw czarodziej cię wyleczy. - A tego nie zrobił. Zerknęłam na niego. - Ale wiesz teraz jak to zrobić samemu. Po prostu wyspa nie jest do tego odpowiednim miejscem. Musimy zbudować ognisko. I dokładać do niego zielone rośliny, by wydzielało dużo dymu. - Ciężko będzie je tu utrzymać – powiedział Naji. – Z powodu sztormów. - Możemy jakoś temu zaradzić. - Nie wydaje mi się, żeby to pomogło. – Westchnął. – Znam sposób, ale… - Sposób na co? By płonęło? – Spojrzałam na niego. – Więc dlaczego tego nie zrobiłeś? Dlaczego nie zrobiłeś tego w momencie, w którym powiedzieli ci, że nam nie pomogą? Spojrzenie, którym mnie obdarzył, było tak ostre jak jego miecz. - Kaol. Podoba ci się tutaj, prawda? Lubisz zimne, deszczowe wyspy na krańcu świata. Nic dziwnego, że jesteś zabójcą. Otworzył usta. Zamknął je. A potem powiedział: - Blizny nie pojawiają się tak po prostu w nocy, Ananna. Skądś pochodzą. Zajęło mi to dłużej niż powinno, by zrozumieć o co mu chodzi. - Och. Och, więc nie musisz… Mogę po prostu dbać o ognisko… Wstał i rzucił do ogniska gałązkę, co wywołało chmurę iskier i popiołu. - W porządku – odpowiedział, ale jego głos sugerował, że wcale tak nie było. - Naji… - Wyszedł z szopy, a ja przez chwilę po prostu tam siedziała, nie wiedząc czy chce być sam. Wzdął się wiatr, rzucając gałęziami o ścianę szopy. Wróciłam myślami do wydarzeń na pustyni. A potem zaczęłam się zastanawiać co się stało, że nabawił się tak strasznych blizn i czy ktoś mu wtedy w ogóle pomógł. Narzuciłam sobie płaszcz na ramiona i wyszłam na zewnątrz. Stał kilkanaście metrów od szopy. Z piasku wydobywał się dym, a on wrzucał do niego drewno. Zebrałam kilka gałęzi z krawędzi lasu i zaniosłam do niego. Popatrzył na mnie, ale żadne z nas się nie odezwało. Jako, że oboje pracowaliśmy, zbudowanie porządnego ogniska nie zajęło nam dużo czasu. Położyłam wokół niego kilka kamieni. Naji kiwnął głową w

stronę przyniesionych przeze mnie gałęzi i wrzuciłam je do paleniska. Drewno zwijało się i zamieniało w popiół. - Odsuń się – powiedział mój towarzysz. Jego głos był niespodzianką wśród tak długiej ciszy. Wyciągnął nóż, a następnie podciągnął rękaw szaty. Jego blizny błyszczały lekko, jak ścieżki prowadzące w górę i dół jego skóry. Zamknął oczy, zaczął nucić i zanurzył nóż w przedramieniu. Ognisko pojaśniało, a potem przybrało złoty kolor, którego nigdy w życiu nie widziałam. Czułam jak coś dotykało moich myśli, stara się mnie przybliżyć… Złapał kilka kropel swojej krwi ręką. Jego nucenie brzmiało, jakby nie śpiewał on sam, a tysiące ludzi. Chciałam podejść bliżej, ale coś mi mówiło, żeby pozostać na miejscu. I wtedy wrzucił krew do ognia. Rozległo się westchnięcie i sekundę później ogień wybuchnął, tak gorący i jasny, że upadłam na piasek. Postacie w środku wirowały, wyginały się i tańczyły. Kaol, czułam ich desperację. Gdyby one przestały się poruszać, cały mój świat obróciłby się w nicość. Naji chwycił moją rękę i postawił na nogi. Pozostawił smugę krwi na moim płaszczu. - Nie zbliżaj się. To nie ognisko do gotowania. - Co zrobiłeś? – zapytałam. - Przyprawiłem się o ból głowy – warknął. – Przez narażenie cię na niebezpieczeństwo. Niemal powiedziałam: w porządku, ale wtedy jego blizny zalśniły i natychmiast porzuciłam ten pomysł. Zerknęłam na ogień, złociste światło i tańczące ciała. Pomyślałam o historiach Papy o zabójcach, które zawsze mi opowiadał. Nie było sposobu, by ich powstrzymać, by im przeszkodzić. Zabawne jak mylne potrafią być historie. Naji pociągnął mnie za rękę na plażę. Za każdym razem, gdy próbowałam odwrócić się w stronę ogniska, szarpał mnie w swoją stronę. Kiedy odeszliśmy na wystarczającą odległość, puścił mnie i zatrzymał się. Wiatr odgarniał włosy z jego twarzy, ukazując ciemne linie jego blizn. Czarny piasek kłębił się u naszych stóp. Niebo miało niemal taki sam kolor. - Marjani po nas wróci – powiedziałam. – Wiem to. Naji westchnął i skrzyżował ręce na piersi. - A jakie to ma znaczenie? – zapytał. - Dla mnie cholerne duże… - Dla ciebie. Ale ja wciąż jestem pod wpływem klątwy, więc nie ma znaczenia, czy Marjani wróci czy nie. Czy ktokolwiek po nas wróci.

- Tak, ale dla mnie ma znaczenie! Jestem tak samo pod wpływem klątwy jak ty! Muszę wszędzie za tobą chodzić i nie mogę robić niczego co bym chciała. Nie mogę nic kupić w pirackim sklepie, ani wspiąć się po takielunku. Nie odpowiedział. - Poza tym, to nie jest do końca niemożliwe. Bo inaczej po co czarodziej by nam o tym mówił? Po prostu musisz wypełnić te zadania… Naji odwrócił się w moją stronę. Myślałam, że ujrzę wściekłość na jego twarzy, ale zobaczyłam tylko smutek. - Te zadania są niemożliwe. Stąd pochodzi ich nazwa. Trzy niemożliwe zadania, jedna niemożliwa klątwa. Przynajmniej jedno zadanie nie jest niemożliwe. Niemal powiedziałam to głośno. Niemal powiedziałam: zakochałam się w tobie. Nawet jeśli to nie miało sensu, nawet jeśli to mnie wkurzało – bo czasami traktował mnie jak dziecko, obrażał się o byle co, gdy miał zły nastrój i nienawidził oceanu. Ale kochałam go i jeśli bym go wtedy pocałowała, wypełniłabym jedno zadanie. A jeśli to zadanie mogło zostać wypełnione, to dwa pozostałe również. Naji usiadł na piasku i wyciągnął nogi. Wyglądał na tak smutnego, że nie miałam pojęcia, że mogę to znieść. Po kilku chwilach usadowiłam się koło niego. Bryza morska delikatnie nas owiewała. Czułam smak soli w gardle. - Sądzę, że te zadania nie są tak naprawdę niemożliwe – powiedziałam. - A co ty wiesz o magii? Zignorowałam ten przytyk. - Dzięki niej uratowałam ci życie. Nie odpowiedział. Przysunęłam się do niego i położyłam rękę na jego ramieniu. Przechylił głowę w moją stronę, jego włosy łaskotały mi knykcie. - Marjani wróci – dodałam. – Dotrzyma słowa. - Tak właściwie to niczego nie obiecała… - Zamknij się. Wróci. A potem wejdziemy na łódź, znajdziemy gwiezdne kamienie księżniczki, a ty będziesz walczył tak długo, aż domyślisz się jak stworzyć z tego życie. Na jego twarzy pojawił się grymas. Szare, północne światło spadło na nas jak deszcz. Morze wzbijało się na dolnym krańcu wyspy. A ja, w sekretnych częściach mojego umysłu, wyobraziłam sobie pocałunek prawdziwej miłości. Tłumaczenie: martth Korekta: Myosotis013