The Winners Curse - całość.pdf

SAVE OFFLINE

The Winner’s Curse Marie Rutkoski

Nieoficjalne tłumaczenie waydale.

Tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym, służącym do promocji autora. Tłumaczenie nie służy do otrzymania korzyści materialnych. Proszę o nie udostępnianie tłumaczenia. 1|Strona

1 Nie powinna była być skuszona. O tym właśnie myślała Kestrel, zmiatając srebro marynarzy z improwizowanego stolika do gry ustawionego na rogu targu. - Nie idź – powiedział jeden marynarz. - Zostań – dopowiedział drugi, lecz Kestrel zamknęła swoją przypasaną do nadgarstka aksamitną torebkę. Słońce się obniżyło i skarmelizowało kolor otoczenia, co oznaczało, że grała w karty na tyle długo, iż mógł zauważyć ją ktoś ważny. Ktoś, kto powiedziałby jej ojcu. Karty nie były jej ulubioną grą. Srebro nie opłaci jej jedwabistej sukienki rozdartej od nieobronionej skrzyni, której użyła, jako stołek. Ale marynarze byli znacznie lepszymi przeciwnikami niż przeciętni arystokraci. Obracali kartami ze zdziczałymi trikami, przeklinali przegrywając, przeklinali wygrywając, wyżłabiali ostatnią srebrną zwornikową monetę od przyjaciela. I oszukiwali. Kestrel lubiła szczególnie to, jak oszukiwali. Wtedy nie tak łatwo było ich pokonać. Uśmiechnęła się i zostawiła ich. Potem jej uśmiech zniknął. Ta godzina przyprawiającego o dreszczyk emocji ryzyka będzie ją kosztować. To nie hazard rozgniewa jej ojca czy towarzystwo, w którym przebywała. Nie, Generał Trajan będzie chciał wiedzieć, dlaczego jego córka była sama na targu. Inni ludzie też się zastanawiali. Dostrzegała to w ich oczach, gdy wlokła się między straganami oferującymi otwarte worki przypraw, zapach ten mieszał się z solnym powietrzem rozchodzącym się od pobliskiego portu. Kestrel zgadywała słowa, których ludzie nie ważyli się wyszeptać, kiedy ich mijała. Oczywiście, że nie mówili. Wiedzieli, kim była. I wiedziała, co by mówili. Gdzie była eskorta Lady Kestrel? A jeśli nie miała dostępnej żadnej rodziny ani przyjaciółki na eskortowanie jej do targu, to gdzie był jej niewolnik? Cóż, co do niewolnika, zostali oni w jej willi. Kestrel nie potrzebowała ich. Co do miejsca pobytu jej eskorty, ona zastanawiała się nad tym samym. Jess oddaliła się, aby popatrzeć na towary. Kestrel widziała ją po raz ostatni, kiedy snuła się jak pijana od kwiatu pszczoła między straganami, jej jasne włosy były niemal białe w letnim słońcu. Technicznie rzecz biorąc Jess mogła mieć tyle kłopotów, ile Kestrel. Młodej Valoriańskiej dziewczynie, która nie była częścią wojska nie wolno było chodzić samej. Ale 2|Strona

rodzice Jess mieli na jej punkcie bzika i nie mieli takiego samego pojęcia dyscypliny, co najwyżej oceniany generał Valoriańskiej armii. Kestrel przyglądała się straganom w poszukiwaniu przyjaciółki i nareszcie dostrzegła błysk blond warkocza wystylizowanego w najnowszej modzie. Jess rozmawiała ze sprzedawczynią biżuterii, która wymachiwała parą kolczyków. Przejrzyste łezki złota zalśniły. Kestrel podeszła bliżej. - Topazy – mówiła starsza kobieta do Jess. – Rozjaśnią twoje śliczne brązowe oczy. Tylko dziesięć zworników. Sprzedawczyni biżuterii twardo zaciskała usta. Kestrel spotkała szare oczy kobiety i dostrzegła, że jej pomarszczona skóra była opalona po wielu latach pracy na dworze. Była Herraninką, ale znak na jej nadgarstku udowadniał, że była wolna. Kestrel zastanawiała się, jak zdobyła sobie tą wolność. Niewolnicy uwolnieni przez swoich panów byli rzadcy. Jess uniosła wzrok. – Och, Kestrel – westchnęła. – Czyż te kolczyki nie są idealne? Być może gdyby waga srebra w torebce Kestrel nie ciążyła na jej nadgarstku, to nic by nie powiedziała. Być może gdyby ten ciężar na jej nadgarstku nie przekuwał również jej serca strachem, Kestrel pomyślałaby zanim się odezwała. Ale zamiast tego wypaliła coś, co było wyraźną prawdą. – To nie są topazy. To szkło. Nagle pojawił się bąbel ciszy. Rozciągnął się, zrobił cienki i przejrzysty. Ludzie wokół nich słuchali. Kolczyki zadrżały w powietrzu. Ponieważ drżały kościste palce sprzedawczyni biżuterii. Ponieważ Kestrel właśnie oskarżyła ją o próbę oszustwa Valorianki. A co stałoby się potem? Co stałoby się jakiemukolwiek Herraninowi na miejscu tej kobiety? Czego świadkiem byłby tłum? Na miejsce zdarzenia zostałby wezwany oficer straży miasta. Apel niewinności zignorowany. Stare ręce przywiązane do pręgierza. Cięgi, dopóki krew nie zaciemniłaby ziemi targu. - Pokaż mi je – powiedziała Kestrel władczym głosem, bo była bardzo dobra w byciu władczą. Sięgnęła po kolczyki i udała, że przygląda im się. – Ach. Najwyraźniej się pomyliłam. Rzeczywiście są to topazy. - Proszę je wziąć – szepnęła sprzedawczyni. - Nie jesteśmy biedne. Nie potrzebujemy prezentu od kogoś takiego, jak ty. – Kestrel położyła monety na stoliku kobiety. Bąbel ciszy pękł i kupcy powrócili do dyskusji nad tym, co przykuło ich uwagę. 3|Strona

Kestrel podała kolczyki Jess i odprowadziła ją stamtąd. Gdy szły, Jess przyglądała się jednemu kolczykowi, pozwalając kołysać mu się jak mały dzwoneczek. – No więc są prawdziwe? - Nie. - Skąd wiesz? - Są całkowicie przejrzyste – powiedziała Kestrel. – Nieskazitelne. Dziesięć zworników to zbyt tania cena na topaz takiej jakości. Jess mogła skomentować, że dziesięć zworników to za wysoka cena na szkło. Ale powiedziała jedynie. – Herraninie powiedzieliby, że bóg kłamstw musi cię kochać, tak wyraźnie wszystko widzisz. Kestrel przypomniała sobie zbolałe szare oczy kobiety. – Herraninie opowiadają za dużo historii. – Byli marzycielami. Jej ojciec zawsze mawiał, że to dlatego byli łatwi do podbicia. - Wszyscy kochają historie – powiedziała Jess. Kestrel zatrzymała się, żeby wziąć kolczyki od Jess i założyła je na uszy przyjaciółki. – Zatem załóż je na następny społeczny obiad. Powiedz wszystkim, iż zapłaciłaś oburzającą sumę, a oni uwierzą, że to prawdziwa biżuteria. Czy historie właśnie tego nie robią, czynią prawdziwe rzeczy fałszywymi, a fałszywe prawdziwymi? Jess uśmiechnęła się, obracając głowę na boki, a kolczyki błysnęły. – No i? Jestem piękna? - Głuptasie. Wiesz, że jesteś. Teraz Jess prowadziła drogę, mijając stół z mosiężnymi misami, w których był sproszkowany barwnik. – Teraz moja kolej, żeby coś ci kupić – powiedziała. - Mam wszystko, czego potrzebuję. - Brzmisz jak staruszka! Ktoś mógłby pomyśleć, że masz siedemdziesiąt lat, nie siedemnaście. Tłum był teraz gęstszy, pełen złotych rys Valorianów, włosy, skóra i oczy rozciągały się od odcieni miodowych do jasnobrązowych. Sporadyczne ciemne głowy należały do dobrze ubranych domowych niewolników, którzy przybyli ze swoimi panami i trzymali się blisko ich boków. - Nie wyglądaj na taką zmartwioną – powiedziała Jess. – Chodź, znajdę coś, co cię uszczęśliwi. Bransoletka? Ale to przypomniało Kestrel o sprzedawczyni biżuterii. – Powinnyśmy wracać do domu. 4|Strona

- Nuty? Kestrel zawahała się. - Aha – powiedziała Jess. Chwyciła Kestrel za rękę. – Nie puszczaj. To była stara zabawa. Kestrel zamknęła oczy i była ciągnięta na ślepo przez Jess, która śmiała się i Kestrel również się roześmiała, tak jak kilka lat temu, kiedy spotkały się po raz pierwszy. Generał był zniecierpliwiony żałobą swojej córki. – Twoja matka nie żyje od pół roku – powiedział. – To wystarczająco długo. – W końcu przekonał senatora z pobliskiej willi, żeby przyprowadził na wizytę córkę, również ośmioletnią. Mężczyźni weszli do domu Kestrel. Dziewczynki miały zostać na zewnątrz. – Bawcie się – rozkazał generał. Jess paplała do Kestrel, która ją ignorowała. Nareszcie Jess przestała. – Zamknij oczy – powiedziała. Zaciekawiona Kestrel posłuchała. Jess złapała ją za rękę. – Nie puszczaj! – Biegały po trawistych terenach generała, ślizgając się, upadając i śmiejąc. Tak samo było teraz, poza naciskiem ludzi znajdujących się wokół nich. Jess zwolniła. Potem zatrzymała się i powiedziała. – Och. Kestrel otworzyła oczy. Dziewczyny doszły do drewnianej bariery sięgającej pasa, która górowała nad znajdującym się poniżej dołem. – Przyprowadziłaś mnie tutaj? - Nie chciałam – odparła Jess. – Rozproszył mnie kapelusz kobiety – czy ty wiedziałaś, że kapelusze są w modzie? – i szłam za nią, żeby lepiej się przyjrzeć i… - I przyprowadziłaś nas do targu niewolnikami. – Tłum zbierał się za nimi, hałaśliwy od niespokojnego oczekiwania. Za niedługo zacznie się aukcja. Kestrel cofnęła się. Usłyszała zduszone przekleństwo, kiedy jej pięta spotkała się z czyimiś palcami. - Teraz nie wydostaniemy się stąd – powiedziała Jess. – Równie dobrze możemy zostać, dopóki nie skończy się aukcja. Setki Valorianów zebrało się przed barierą, która zakrzywiała się w szerokim półkolu. Wszyscy w tłumie ubrani byli w jedwabie, każdy miał sztylet przypięty do biodra, choć niektórzy – tak jak Jess – nosili je, jako ozdobną zabawkę, nie broń.

5|Strona

Dół poniżej był pusty poza dużym drewnianym blokiem aukcyjnym. - Przynajmniej mamy dobry widok. – Jess wzruszyła ramionami. Kestrel wiedziała, że Jess rozumiała, dlaczego jej przyjaciółka twierdziła głośno, że szklane kolczyki były topazami. Jess rozumiała, dlaczego zostały zakupione. Ale wzruszenie ramion dziewczyny przypomniało Kestrel, że istniały pewne rzeczy, o których nie mogły dyskutować. - Ach – odezwała się spiczasto-broda kobieta przy Kestrel. – Nareszcie. – Zmrużone oczy utkwiła w dole i krępym mężczyźnie kierującym się do jego centrum. Był Herraninem z typowymi czarnymi włosami, choć jego skóra była blada od łatwego życia, bez wątpienia z powodu takiego samego faworyzmu, dzięki któremu dostał tę robotę. To był ktoś, kto nauczył się jak zadowalać jego Valoriańskich zdobywców. Licytator stanął przed blokiem. - Pokaż nam najpierw dziewczynę – zawołała kobieta stojąca obok Kestrel, głosem głośnym i ospałym. Teraz krzyczało wiele głosów, każdy wołał, co chciał zobaczyć. Kestrel trudno było oddychać. - Dziewczyna! – krzyknęła spiczasto-broda kobieta, tym razem o wiele głośniej. Licytator, który machał przed sobą rękoma, jakby zgarniał krzyki i podekscytowanie przestał, kiedy krzyk kobiety przeciął hałas. Zerknął na nią, potem na Kestrel. Błysk zaskoczenia wydawał się pojawić na jego twarzy. Myślała, że musiała to sobie wyobrazić, bo spojrzał na Jess, a potem spojrzał na wszystkich Valorianów stojących przy barierce nad nim. Uniósł rękę. Zapadła cisza. – Mam dla was coś bardzo wyjątkowego. Akustyka dołu była stworzona do niesienia szeptu i licytator znał swój handel. Jego cichy głos sprawił, że wszyscy pochylili się bliżej. Przesunął rękę w stronę otwartego, jednak pokrytego daszkiem i zacienionego małego budynku na tyłach dołu. Pstryknął palcami raz, potem dwa i coś poruszyło się w prowizorycznej zagrodzie. Wyszedł młody mężczyzna. Tłum zaszumiał. Konsternacja wzrosła, kiedy niewolnik powoli przeszedł przez żółty piasek. Wszedł na blok aukcyjny. To nie było nic wyjątkowego.

6|Strona

- Dziewiętnastolatek i w świetnej kondycji. – Licytator klepnął niewolnika po plecach. – Ten – powiedział – byłby idealny do domu. Śmiech przebiegł przez tłum. Valorianie szturchali się nawzajem i chwalili licytatora. Potrafił zabawić tłum. Niewolnik nie wyglądał dobrze. Wyglądał, pomyślała Kestrel, jak brutal. Głęboki siniak na policzku niewolnika był dowodem walki i obietnicą, że będzie trudny do kontrolowania. Jego nagie ramiona były umięśnione, co prawdopodobnie potwierdziło tylko przekonanie tłumu, że będzie najlepszy dla kogoś pracującego z batem. Być może w innym życiu byłby przygotowany do domu; jego włosy były brązowe, wystarczająco jasne, aby zadowolić niektórych Valorianów, a choć jego rysów nie dało się rozpoznać z odległości Kestrel, to w jego postawie widniała duma. Lecz jego skóra była zbrązowiała od pracy na powietrzu i oczywiście do takiej pracy powróci. Może zostanie kupiony przez kogoś, kto potrzebował dokera albo robotnika budowlanego ścian. Jednak licytator utrzymywał swój żart. – Mógłby służyć przy waszym stole. Więcej śmiechu. - Albo być waszym służącym. Valorianie trzymali się po bokach i poruszali szybko palcami, błagając licytatora, żeby przestał, przestał, był zbyt zabawny. - Chcę odejść – powiedziała Kestrel do Jess, która udawała, że nie słyszy. - W porządku, w porządku. – Licytator uśmiechnął się szeroko. – Chłopak ma prawdziwe umiejętności. Słowo honoru – dodał, kładąc rękę na sercu i tłum znowu zachichotał, bo powszechną wiedzą było, że nie było czegoś takiego jak honor Herranina. – Ten niewolnik został wyszkolony na kowala. Byłby idealny dla każdego żołnierza, szczególnie dla oficera z własną strażą i utrzymywaną bronią. Zabrzmiał pomruk zainteresowania. Herrańscy kowale byli rzadcy. Gdyby był tutaj ojciec Kestrel to pewnie złożyłby ofertę. Jego strażnik od dawna narzekał na jakość pracy miastowego kowala. - Rozpoczynamy licytację? – zapytał licytator. – Pięć pilastrów. Czy ja słyszę pięć brązowych pilastrów za chłopaka? Panie i panowie, nie możecie zatrudnić kowala za tak mało. - Pięć – ktoś zawołał. - Sześć. I licytacja zaczęła się na dobre. 7|Strona

Ciała za plecami Kestrel równie dobrze mogły być skałami. Nie mogła się ruszyć. Nie potrafiła patrzeć na wyrazy twarzy jej ludzi. Nie potrafiła skupić uwagi na Jess ani patrzeć na zbyt jasne niebo. To były wszystkie powody, postanowiła, dlaczego niemożliwym było, żeby patrzyła na cokolwiek innego niż niewolnika. - Och, dajcie spokój – powiedział licytator. – Jest wart przynajmniej dziesięć. Ramiona niewolnika zesztywniały. Licytacja ciągnęła się dalej. Kestrel zamknęła oczy. Gdy cena dosięgła dwudziestu pięciu pilastrów, odezwała się Jess. – Kestrel, niedobrze ci? - Tak. - Pójdziemy jak tylko to się skończy. Nie potrwa to długo. W licytacji zapadła chwila ciszy. Wyglądało na to, że niewolnik pójdzie za dwadzieścia pięć pilastrów, nędzną cenę, jednak taką, jaką ktokolwiek zapłaciłby za osobę, która za niedługo zostanie zapracowana do bezużyteczności. - Moi drodzy Valorianie – powiedział licytator. – Zapomniałem o jednej rzeczy. Jesteście pewni, że nie byłby z niego dobry domowy niewolnik? Bo ten chłopak potrafi śpiewać. Kestrel otworzyła oczy. - Wyobraźcie sobie muzykę podczas kolacji, jacy oczarowani będą wasi goście. – Licytator zerknął na niewolnika, który stał z wysoko uniesioną brodą na bloku. – No dalej. Zaśpiewaj dla nich. Dopiero wtedy niewolnik zmienił pozycję. Był to nieznaczny ruch i szybko powstrzymany, ale Jess wciągnęła powietrza, tak jakby, tak jak Kestrel, spodziewała się wybuchu walki w poniższym dole. Licytator syknął na niewolnika w szybkim języku Herrańskim, zbyt cicho, żeby Kestrel zrozumiała. Niewolnik odpowiedział w swoim języku. Jego głos był niski: - Nie. Być może nie znał akustyki dołu. Być może nie obchodziło go to ani nie martwiło, że Valorianie znali na tyle języki Herraninów, żeby go zrozumieć. Bez znaczenia. Aukcja już się skończyła. Nikt go nie zechce. Zapewne osoba, która zaproponowała dwadzieścia pięć pilastrów żałowała już tej oferty za kogoś tak bardzo nieustępliwego, że nie słuchał się nawet własnych ludzi. Ale jego odmowa dotknęła Kestrel. Kamienna postawa niewolnika przypominała jej ją samą, kiedy jej ojciec żądał czegoś, czego nie mogła mu dać.

8|Strona

Licytator był wściekły. Powinien zamknąć licytację albo przynajmniej na pokaz zapytać o wyższą cenę, ale stał tam po prostu, zaciskając po bokach pięści, najprawdopodobniej wymyślając jak ukarać młodzieńca zanim przekaże go do nieszczęśliwego łupania kamienia albo gorącej kuźni. Ręka Kestrel poruszyła się sama. – Zwornik – zawołała. Licytator odwrócił się. Przeszukał tłum. Kiedy odnalazł Kestrel radosny uśmiech rozjaśnił jego twarz. – Ah – powiedział – tutaj jest ktoś, kto zna wartość. - Kestrel. – Jess pociągnęła ją za rękaw. – Co ty wyprawiasz? Zagrzmiał głos licytatora: - Po raz pierwszy, po raz drugi… - Dwanaście zworników! – zawołał mężczyzna opierający się o barierę naprzeciwko Kestrel, po drugiej stronie półkola. Szczęka opadła licytatorowi. – Dwanaście? - Trzynaście! – krzyknął następny głos. Kestrel skrzywiła się w duchu. Jeżeli musiała coś zaoferować – i czemu, czemu musiała to zrobić? – to nie powinna być to tak wysoka cena. Wszyscy wokoło patrzyli na nią: na córkę generała, wysoce towarzyską dziewczynę, która mknęła od jednego przyzwoitego domu do następnego. Myśleli… - Czternaście! Myśleli, że jeśli ona chciała niewolnika, to musi zasługiwać na tę cenę. Musiał istnieć powód, żeby go chcieć. - Piętnaście! I rozkoszna tajemnica dlaczego sprawiała, że każda oferta przebijała następną. Niewolnik patrzył na nią teraz i nic dziwnego, skoro to ona wszczęła ten obłęd. Kestrel poczuła jak coś wewnątrz niej drga na zawiasie przeznaczenia i wyboru. Podniosła rękę. – Oferuję dwadzieścia zworników. - Dobre nieba, dziewczyno – odezwała się spiczasto-broda kobieta po jej lewej stronie. – Odpuść sobie. Czemu dawać tyle na niego? Bo jest śpiewakiem? Śpiewakiem nieprzyzwoitych, pijackich piosenek Herraninów, jak już. Kestrel nie spojrzała na nią ani na Jess, chociaż czuła, że dziewczyna wykręca sobie palce. Kestrel nie odrywała wzroku od niewolnika. - Dwadzieścia pięć! – wykrzyknęła gdzieś z tyłu kobieta. 9|Strona

Cena była teraz wyższa niż Kestrel miała w swojej torebce. Licytator wyglądał jakby nie wiedział, co ze sobą zrobić. Przetarg wznosił się coraz wyżej, każdy głos podawał wyższą cenę, aż zdawało się, że strzała z przywiązaną liną szybuje między tłumem, łączących wszystkich ludzi razem, zaciskając ich podekscytowaniem. Głos Kestrel był bezbarwny: - Pięćdziesiąt zworników. Nagła, oszołomiona cisza raniła jej uszy. Jess sapnęła. - Sprzedany! – krzyknął licytator. Jego twarz była dzika od radości. – Dla Lady Kestrel za pięćdziesiąt zworników! – Ściągnął niewolnika z bloku i dopiero wtedy wzrok młodzieńca oderwał się od Kestrel. Spojrzał na piasek tak uważnie, jakby odczytywał tam swoją przyszłość, dopóki licytator nie pchnął go w stronę zagrody. Kestrel wciągnęła drżący oddech. Jej kości wydawały się wodniste. Co ona zrobiła? Jess wsunęła pocieszająco rękę pod jej łokieć. – Naprawdę jest ci niedobrze. - I masz raczej lekko w torebce, powiedziałabym. – Prychnęła spiczasto-broda kobieta. – Wygląda na to, że ktoś cierpi na Przekleństwo Zwycięzcy. Kestrel odwróciła się do niej. – Co ma pani na myśli? - Nie przychodzisz często na aukcje, prawda? Przekleństwo Zwycięzcy jest, kiedy wychodzisz na szczyt licytacji, ale tylko poprzez zapłacenie słonej ceny. Tłum przerzedzał się. Licytator wyprowadzał już kogoś innego, ale rozpadła się lina podekscytowania, która przywiązała Valorianów do dołu. Przedstawienie się skończyło. Ścieżka była teraz czysta, żeby Kestrel mogła odejść, ale nie mogła się ruszyć. - Nie rozumiem – powiedziała Jess. Kestrel również nie rozumiała. Co ona sobie myślała? Co próbowała udowodnić? Nic, odpowiedziała samej sobie. Obracając się plecami do dołu, zmusiła stopę do wykonania pierwszego kroku z dala od tego, co zrobiła. Nic takiego.

10 | S t r o n a

2 Poczekalnia w prowizorycznej zagrodzie dla owiec była otwartą przestrzenią skierowaną w stronę ulicy. Śmierdziała niewymytym ciałem. Jess trzymała się blisko, przyglądając się żelaznym drzwiom umieszczonym w dalekiej ścianie. Kestrel starała się nie robić tego samego. To był jej pierwszy raz tutaj. Domowi niewolnicy zwykle byli kupowani przez jej ojca albo rodzinnego zarządcę, który nimi nadzorował. Licytator czekał blisko miękkich krzeseł ustawionych dla Valoriańskich kupców. – Ach. – Uśmiechnął się promiennie, kiedy zobaczył Kestrel. – Zwyciężczyni! Miałem nadzieję, że będę tutaj, zanim panienka dotrze. Opuściłem dół tak szybko, jak mogłem. - Zawsze wita pan osobiście swoich klientów? – Była zaskoczona jego zapałem. - Tych dobrych, tak. Kestrel zastanawiała się, ile dało się usłyszeć przez maleńkie zakratowane okno w żelaznych drzwiach. - W innym wypadku – kontynuował licytator – pozostawiam końcową transakcję w rękach mojej asystentki. Teraz jest w dole, próbuje sprzedać bliźniaków. – Wywrócił oczami na trudność utrzymania razem rodziny. – Cóż – wzruszył ramionami – ktoś może zechce dobrany zestaw. Dwójka Valorianów weszła do poczekalni, mąż i żona. Licytator uśmiechnął się, zapytał czy zechcą usiąść i powiedział, że zaraz do nich przyjdzie. Jess szepnęła do ucha Kestrel, mówiąc, że para sadowiąca się na niskich fotelach w dalekim kącie przyjaźniła się z jej rodzicami. Czy Kestrel miała coś przeciwko, żeby się z nimi przywitała? - Nie – powiedziała Kestrel. – Nie mam nic przeciwko. – Nie powinna obwiniać Jess o czucie dyskomfortu przez każdy mały detal dotyczący kupna ludzi, nawet jeśli ten fakt kształtował każdą godzinę jej życia, od momentu kiedy niewolnik zaczynał jej poranną kąpiel do momentu kiedy kolejny rozplątywał jej włosy na noc. Po tym jak Jess dołączyła do małżeństwa, Kestrel spojrzała znacząco na licytatora. Skinął głową. Wyciągnął z kieszeni gruby klucz, podszedł do drzwi, żeby je otworzyć i wszedł do środka. – Ty. – Kestrel usłyszała jego słowa po Herrańsku. – Pora wyjść. Nastąpił szelest i licytator powrócił. Niewolnik wyszedł za nim. Uniósł wzrok na Kestrel. Jego oczy były koloru chłodnej, czystej szarości. Zaskoczyły ją. Jednak powinna się spodziewać zobaczyć ten kolor w Herraninie i Kestrel pomyślała, że to siniak na jego policzku musiał sprawić, że wyraz jego oczu był tak osobliwy. Jednak poczuła dyskomfort pod jego spojrzeniem. Potem jego rzęsy opadły. Spojrzał na

11 | S t r o n a

ziemię pozwalając, żeby długie włosy osłoniły jego twarz. Jedna strona wciąż była opuchnięta po walce albo biciu. Wyglądał na zupełnie obojętnego na wszystko, co się wokół niego działo. Kestrel nie istniała ani licytator, ani nawet on sam. Licytator zamknął żelazne drzwi. – A teraz. – Splótł dłonie w jednym klaśnięciu. – Drobna sprawa zapłaty. Podała licytatorowi swoją torebkę. – Mam dwadzieścia cztery zworniki. Licytator zamarł niepewny. – Dwadzieścia cztery to nie pięćdziesiąt, moja pani. - Dzisiaj poślę mojego zarządcę z resztą. - Ach, ale co jeśli zabłądzi? - Jestem córką Generała Trajana. Uśmiechnął się. – Wiem. - Pełna suma nie jest dla nas problemem – ciągnęła Kestrel. – Po prostu dzisiaj nie nosiłam ze sobą pięćdziesięciu zworników. Moje słowo jest dobre. - Jestem tego pewien. – Nie wspomniał o tym, że Kestrel mogła w każdej chwili powrócić po swój zakup i zapłacić pełną sumę, a Kestrel nie powiedziała nic na temat wściekłości, którą widziała na jego twarzy, kiedy niewolnik mu się przeciwstawił ani o jej podejrzeniu, że licytator się zemści. Prawdopodobieństwo tego wzrastało z każdą chwilą, kiedy niewolnik tutaj pozostawał. Kestrel patrzyła, jak licytator się namyśla. Mógłby upierać się, żeby wróciła później, zaryzykować urażenie jej i stracić całą sumę. Albo mógłby schować nawet nie połowę pięćdziesięciu zworników i być może nigdy nie uzyskać reszty. Ale był sprytny. – Mogę odprowadzić panienkę do domu z tym zakupem? Chciałbym zobaczyć, że Smith bezpiecznie dotrze. Wtedy pani zarządca może zająć się resztą ceny. Zerknęła na niewolnicę. Zamrugał na swoje imię, ale nie uniósł twarzy. – Dobrze – powiedziała licytatorowi. Przekroczyła poczekalnię do Jess i zapytała małżeństwo czy odprowadzą dziewczynę do domu. - Oczywiście – powiedział mąż – Senator Nicon, przypomniała sobie Kestrel. – Ale co z panią? Skinęła głową na dwóch mężczyzn za jej ramieniem. – Oni pójdą ze mną.

12 | S t r o n a

Jess wiedziała, że Herrański licytator i buntowniczy niewolnik nie byli idealną eskortą. Kestrel też o tym wiedziała, ale przebłysk niechęci na tę sytuację – sytuację, którą sama stworzyła – sprawił, że miała dosyć wszystkich zasad, które rządziły jej światem. Jess zapytała. – Jesteś pewna? - Tak. Para uniosła brwi, jednak najwyraźniej postanowili, że ta sytuacja nie była ich sprawą poza plotką, którą mogli roznieść. Kestrel opuściła targ niewolników, licytator i Smith szli za nią. Szła szybko przez dzielnice, które oddzielały tę obskurną część miasta od Dystryktu Ogrodowego. Ulice były uporządkowane, prostokątne, zaprojektowane przez Valorianinów. Znała drogę, jednak miała dziwne poczucie zagubienia. Dzisiaj wszystko wydawało się obce. Gdy minęła Kwaterę Wojowników, przez której gęste koszary biegała, jako dziecko, wyobraziła sobie żołnierzy powstających przeciwko niej. Choć oczywiście wszyscy ci uzbrojeni mężczyźni i kobiety umarliby, żeby ją ochronić i oczekiwali, że stanie się jedną z nich. Kestrel musiała tylko poddać się życzeniom jej ojca i zwerbować się do armii. Kiedy drogi zaczęły się zmieniać, by skręcać w irracjonalnych kierunkach i wić niczym woda, Kestrel poczuła ulgę. Nad jej głową drzewa rozciągały się w zielonym sklepieniu. Słyszała fontanny za wysokimi kamiennymi murami. Dotarła do masywnych żelaznych drzwi. Jeden ze strażników jej ojca zerknął przez okno w drzwiach i je otworzył. Kestrel nie powiedziała nic do niego ani do innych strażników, a oni nic nie powiedzieli do niej. Poprowadziła drogę przez teren. Licytator i niewolnik podążali za nią. Była w domu. Ale odgłos kroków na kamiennej dróżce za nią przypominał Kestrel, że to nie zawsze był jej dom. Ta posiadłość i cały Dystrykt Ogrodowy zostały stworzone przez Harraninów, którzy nazywali te miejsca inaczej, gdy należały do nich. Weszła na trawnik. Mężczyźni również, ich kroki ucichły teraz przez trawę. Żółty ptaszek zaświergotał i zanurkował w drzewa. Kestrel słuchała, dopóki muzyka nie ucichła. Nie zatrzymywała się w drodze do willi. Dźwięk jej sandałów na marmurowej podłodze wejścia odbił się cichym echem od ścian obmalowanych żywymi istotami, kwiatami i bogami, których nie znała. Jej kroki zmieszały się z szeptem wody pieniącej się w płytkim basenie wbudowanym w podłogę. - Piękny dom – odezwał się licytator. 13 | S t r o n a

Spojrzała na niego ostro, chociaż nie usłyszała nic zgorzkniałego w jego głosie. Przyglądała mu się w poszukiwaniu jakiegoś znaku, że rozpoznał dom, że go odwiedzał – jaki uhonorowany gość, przyjaciel, a może nawet członek rodziny – przed Wojną Herrańską. Ale to było głupie pojęcie. Wille w Dystrykcie Ogrodowym należały do Herrańskich arystokratów, a gdyby licytator był jednym z nich, to nie skończyłby w takiej pracy. Stałby się domowym niewolnikiem, być może korepetytorem dla Valoriańskich dzieci. Jeżeli licytator kojarzył jej dom, to dlatego, że przyprowadzał tutaj jej ojcu niewolników. Wahała się, żeby spojrzeć na Smitha. Kiedy to zrobiła, on nie odwzajemnił spojrzenia. Gosposia podeszła do niej długim korytarzem, który rozciągał się nad fontanną. Kestrel odesłała ją z poleceniem, żeby przyprowadziła zarządcę i poprosiła go, aby przyszedł z sumą dwudziestu sześciu zworników. Gdy zarządca przybył, jego jasne brwi były ściągnięte razem, a ręce trzymające małą kasetkę były napięte. Dłonie Harmana jeszcze mocniej zacisnęły się na kasetce, kiedy dostrzegł licytatora i niewolnika. Kestrel otworzyła kasetkę i odliczyła pieniądze na wyciągniętej dłoni licytatora. Schował srebro, po czym opróżnił torebkę, którą przyniósł razem ze sobą. Z lekkim ukłonem oddał jej płaską torebkę. – Ogromną przyjemnością było robienie z panią biznesu. – Odwrócił się, żeby odejść. Powiedziała: - Lepiej, żeby nie było na nim świeżego znaku. Oczy licytatora przeniosły się na niewolnika i spojrzały na jego szmaty, brudne, okaleczone ramiona. – Możesz sprawdzić, moja pani – odparł przeciągając głoski licytator. Kestrel zmarszczyła brwi, poruszona myślą, żeby kogokolwiek sprawdzać, nie mówiąc o nim. Ale nim mogłaby uformować odpowiedź licytator wyszedł. - Ile? – zażądał Harman. – Ile w sumie to kosztowało? Powiedziała mu. Wciągnął długi oddech. – Twój ojciec… - Powiem mojemu ojcowi. - No to, co ja mam z nim zrobić? Kestrel spojrzała na niewolnika. Nie poruszył się, ale stał na tym samym czarnym kafelku, jakby wciąż znajdował się na bloku aukcyjnym. Zignorował całą rozmowę, wyłączając się na język Valoriański, którego pewnie nie rozumiał w pełni. Jego wzrok był uniesiony, wpatrzony w namalowanego słowika na dalekiej ścianie. – To jest Smith – powiedziała Kestrel do zarządcy.

14 | S t r o n a

Niepokój Harmana jakoś zmalał. – Kowal1? – Niewolnicy byli czasami nazywani przez swoich panów za ich profesję. – Możemy to wykorzystać. Wyślę go do kuźni. - Poczekaj. Nie jestem pewna czy chcę, żeby tam był. – Odezwała się do Smitha po Herrańsku. – Śpiewasz? Spojrzał na nią, a Kestrel zobaczyła ten sam wyraz twarzy, co w poczekali. Jego szare oczy były lodowate. – Nie. Smith odpowiedział w jej języku, a jego akcent był lekki. Odwrócił się. Ciemne włosy opadły do przodu. Zasłoniły jego profil. Kestrel wbiła paznokcie we wnętrze dłoni. – Dopilnuj, by wziął kąpiel – powiedziała do Harmana głosem, który miała nadzieję, że był dziarski, a nie sfrustrowany. – Daj mu odpowiednie ubrania. Zaczęła oddalać się korytarzem, po czym zatrzymała się. Słowa wypłynęły z jej ust: - I obetnijcie mu włosy. Kestrel poczuła chłód spojrzenia Smitha na swoich plecach, kiedy odchodziła. Teraz łatwo było nazwać emocję w jego oczach. Pogarda.

1

Kowal – po ang. to blacksmith.

15 | S t r o n a

3 Kestrel nie wiedziała, co powiedzieć. Jej ojciec, świeżo po kąpieli po upalnym dniu trenowania żołnierzy, rozcieńczył swoje wino. Trzecie danie zostało podane: kurki nafaszerowane przyprawionymi rodzynkami i rozgniecionymi migdałami. Dla niej to smakowało sucho. - Ćwiczyłaś? – zapytał. - Nie. Jego duże ręce zamarły. - Będę – powiedziała. – Później. – Napiła się ze swojego kubka, po czym przejechała kciukiem po jego powierzchni. Szkło było ciemnozielone i ładnie ukształtowane. Od dawna było w tym domu. – Jacy są nowi rekruci? - Mają mleko pod nosem, ale nie są tacy źli. – Wzruszył ramionami. – Potrzebujemy ich. Kestrel kiwnęła głową. Valorianie zawsze stawali w obliczu barbarzyńskich inwazji na marginesie ich terytoriów, a kiedy imperium rozwijało się coraz bardziej w ciągu ostatnich pięciu lat, ataki robiły się coraz częstsze. Nie zagrażali półwyspowi Herrany, ale Generał Trajan często trenował bataliony, które zostaną wysłane na zewnętrzne rejony imperium. Szturchnął widelcem marchewkę w polewie. Kestrel spojrzała na srebrny widelec, jego ząbki lśniły w blasku świecy. Był to wynalazek Herraninów, który wchłonął się w jej kulturę tak dawno temu, że łatwo było zapomnieć, iż Valorianie kiedykolwiek jedli palcami. - Myślałem, że dziś popołudniu miałaś iść z Jess na targ – powiedział. – Czemu nie dołączyła do nas na kolację? - Nie towarzyszyła mi w drodze do domu. Odłożył widelec. – Więc kto towarzyszył? - Ojcze, wydałam dzisiaj pięćdziesiąt zworników. Machnął ręką, pokazując, że taka suma nie grała roli. Głos miał pozornie spokojny: Jeżeli znowu chodziłaś po mieście sama… - Nie byłam sama. – Powiedziała mu, kto z nią był i dlaczego. Generał potarł się po brwi i zacisnął powieki. – Taka była twoja eskorta? - Nie potrzebuję eskorty. - Na pewno byś jej nie potrzebowała, gdybyś zwerbowała się do wojska. 16 | S t r o n a

I oto znowu naciskali na wrażliwy punkt starej kłótni. – Nigdy nie będę żołnierzem – powiedziała. - Co do tego określiłaś się jasno. - Jeżeli kobieta potrafi walczyć i umrzeć za imperium, to dlaczego kobieta nie może chodzić sama? - O to chodzi. Kobieta żołnierz udowodniła swoją siłę, dlatego nie potrzebuje ochrony. - Ja też nie. Generał położył ręce na stole. Gdy dziewczyna przyszła, żeby zabrać talerze, warknął na nią aby wyszła. - Nie możesz szczerze wierzyć, że Jess mogłaby zaoferować mi jakąkolwiek ochronę – powiedziała Kestrel. - Kobiety, które nie są żołnierzami nie chodzą same. Taki jest zwyczaj. - Nasze zwyczaje są absurdalne. Valorianie są dumni z tego, że potrafią przetrwać na małej ilości jedzenia, jeśli tak będzie trzeba, ale wieczorny posiłek jest obrazą, jeżeli nie ma przynajmniej siedmiu dań. Potrafię wystarczająco dobrze walczyć, ale jeśli nie jestem żołnierzem, to tak jakby lata treningu nie istniały. Ojciec posłał jej spokojne spojrzenie. – Twoja siła militarna nigdy nie uczestniczyła w walce. Co było kolejnym sposobem na powiedzenie, że była kiepską wojowniczką. Powiedział łagodniej: - Jesteś strategiem. Kestrel wzruszyła ramionami. Ojciec zapytał: - Kto zasugerował, żebym zaciągnął Dacrańskich barbarzyńców w góry, kiedy zaatakowali wschodnią granicę imperium? Wszystko, co zrobiła, to zauważyła oczywistą rzecz. Zbytnie poleganie barbarzyńców na kawalerii było wyraźne. Tak jak fakt, że wyschnięte wschodnie góry nie dałyby koniom wody. Jeśli ktokolwiek był strategiem, to jej ojciec. Używał strategii właśnie w tej chwili, wykorzystując pochlebstwa, żeby dostać to, czego pragnął. - Wyobraź sobie, co zyskałoby imperium, gdybyś naprawdę ze mną współpracowała – powiedział – i wykorzystała ten talent na zabezpieczenie jego terytorium zamiast rozkładać na części logikę zwyczajów, które zarządzają naszą społecznością. - Nasze zwyczaje są kłamstwem. – Kestrel zacisnęła palce na kruchym szkle jej kubka.

17 | S t r o n a

Ojciec spojrzał na jej zaciśniętą dłoń. Sięgnął po nią. Cicho, stanowczo powiedział. – To nie są moje zasady. Tylko imperium. Walcz o nie i będziesz miała swoją niezależność. Nie walcz i zaakceptuj swoje ograniczenia. Tak czy inaczej, żyjesz według naszych praw. – Uniósł jeden palec. – I nie narzekasz. A więc nic nie powie, zadecydowała Kestrel. Zabrała rękę i wstała. Przypomniała sobie, jak niewolnik używał swojej ciszy, jako broń. Targowano się o niego, popychano go, prowadzono, patrzyło się na niego. Zostanie umyty, obstrzyżony i ubrany. Jednak nie zamierzał oddawać wszystkiego. Kestrel poznawała siłę, kiedy ją napotykała. Tak jak jej ojciec. Zmrużył na nią swoje jasnobrązowe oczy. Opuściła jadalnię. Przemierzyła północne skrzydło willi, aż dotarła do podwójnych drzwi. Otworzyła je i przeszukała ciemne wnętrze po omacku w poszukiwaniu małego, srebrnego pudełka i lampy naftowej. Jej palce znały ten rytuał. Bez problemu było zapalić lampę na ślepo. Grać też mogła na ślepo, ale nie chciała ryzykować opuszczenia nuty. Nie dzisiaj, kiedy nic tylko szarpała się i popełniała błędy. Okrążyła fortepian pośrodku pokoju, przesuwając rękę po jego płaskiej, wypolerowanej powierzchni. Ten instrument był jedną z niewielu rzeczy, które jej rodzina przywiozła ze stolicy. Należał do jej matki. Kestrel otworzyła kilka szklanych drzwi prowadzących do ogrodu. Wciągnęła powietrze nocy głęboko w płuca. Ale poczuła zapach jaśminu. Wyobraziła sobie, jak ten mały kwiatek kwitnie w ciemności, każdy płatek sztywny, spiczasty i idealny. Znowu pomyślała o niewolniku, nie wiedząc dlaczego. Spojrzała na swoją zdradziecką dłoń, tą która uniosła się, żeby pochwycić uwagę licytatora. Kestrel potrząsnęła głową. Już nie będzie myśleć o niewolniku. Usiadła przed rzędem czarnobiałych klawiszy instrumentu, których było niemal sto. Nie o takie ćwiczenie chodziło jej ojcu. Mówił o jej codziennych sesjach z kapitanem jego straży. Cóż, nie chciała trenować się w walce czy czymkolwiek innym, czego chciałby ojciec. Oparła palce na klawiszach. Nacisnęła lekko, nie na tyle mocno, żeby młoteczki wewnątrz uderzyły o krosno metalicznych strun. Wzięła głęboki wdech i zaczęła grać.

18 | S t r o n a

4 Zapomniała o nim. Minęły trzy dni i pani domu wydawała się całkowicie nieświadoma faktu, iż zakupiła niewolnika, by zwiększyć kolekcję generała liczącą czterdziestu ośmiu niewolników. Niewolnik nie był pewien czy czuł ulgę. Pierwsze dwa dni były rozkoszne. Nie mógł sobie przypomnieć ostatniego razu, kiedy wolno mu było być leniwym. Kąpiel była niesamowicie gorąca, a mydło sprawiło, że zapatrzył się w parę. Piana była bogatsza niż kiedykolwiek w ostatnich latach. Pachniała wspomnieniami. Po tym jego skóra wydawała się nowa, a choć trzymał sztywno głowę, kiedy inni Herrański niewolnik obcinał mu włosy i choć wciąż unosił dłoń, żeby odsunąć kosmyki, których już nie było, w drugi dzień stwierdził, że wcale mu to nie przeszkadzało. Dawało mu to czysty pogląd na świat. Trzeciego dnia przyszedł po niego zarządca. Niewolnik, nie mając żadnych rozkazów, przechadzał się po terenie. Dom był zakazany, ale nie przeszkadzało mu przyglądanie mu się z zewnątrz. Naliczył wiele okien i drzwi. Leżał na trawie, pozwalając by jej ciepłe, zielone źdźbła łaskotały jego dłonie, zadowolony że nie miał zbyt stwardniałej skóry, żeby to poczuć. Żółta ochra ścian willi lśniła w świetle, po czym przygasła. Zapamiętywał w myślach, które pokoje domu ciemniały o jakiej porze dnia. Spoglądał na drzewa pomarańczy. Czasami zasypiał. Inni niewolnicy starali się, jak mogli, żeby go ignorować. Początkowo rzucali mu spojrzenia przechodzące od niechęci do zdezorientowania i tęsknoty. Nie potrafił zmusić się do dbania o to. Gdy tylko został skierowany do kwater niewolników umieszczonych w budynku, który wyglądał niemal dokładnie jak stajnie, wyłapał hierarchię ważności generała Herrańskiego. On był ostatni. Jadł swój chleb, tak jak reszta niewolników i wzruszał ramionami ilekroć pytano go dlaczego nie został przypisany do zadania. Odpowiadał na bezpośrednie pytania. Jednak przeważnie słuchał. Trzeciego dnia rysował w głowie mapę zabudowań gospodarczych: kwater niewolników, stajni, koszar osobistej straży generała, kuźni, małych szopek na zapasy, małego domku obok ogrodu. Posiadłość, pewnie dlatego, że wciąż była częścią miasta, była duża. Niewolnik czuł się szczęście, że miał tyle godzin na jej studiowanie. Siedział na łagodnym wzgórzu koło sadu, na wysokości, która pozwoliła mu zobaczyć zarządcę kierującego się do niego z willi długo przed tym zanim Valorian przybył. To 19 | S t r o n a

zadowalało niewolnika. Potwierdziło to, to co sam zaczął podejrzewać: że dom Generała Trajana nie będzie łatwy do obrony, jeśli zostanie zaatakowany prawidłowo. Posiadłość pewnie została podarowana generałowi, bo była największa i najładniejsza w mieście oraz idealna do utrzymywania osobistej straży i koni, lecz zadrzewione stoki otaczające dom miałyby zalety dla nieprzyjaznej siły. Niewolnik zastanawiał się czy generał naprawdę tego nie dostrzegał. Z drugiej strony Valorianie nie wiedzieli, jak to jest być zaatakowanym we własnym domu. Niewolnik zatrzymał swoje myśli. Zagrażały wyoraniem przeszłości. Zmusił swój umysł do bycia zamarzniętą ziemią; twardą i jałową. Skupił się na zarządcy, który wspinał się po wzgórzu. Zarządca był jednym z niewielu Valoriańskich służących, tak jak gosposia, których pozycje były zbyt ważne, żeby przydzielić je Herraninom. Niewolnik przypuszczał, że zarządca był dobrze opłacany. Zdecydowanie był dobrze ubrany w złotych materiałach, które uwielbiali Valorianie. Rzadkie żółte włosy mężczyzny powiewały na wietrze. Kiedy się do niego zbliżał, niewolnik usłyszał jak mruczy po Valoriańsku i wiedział, że to on był celem irytacji mężczyzny. - Ty – odezwał się zarządca w bardzo akcentowanym Herrańskim. – Tutaj jesteś, leniwy wałkoniu. Niewolnik przypomniał sobie imię zarządcy – Harman – ale go nie użył. Nic nie powiedział, tylko pozwalał Harmanowi dać upust swojemu gniewowi. Bawiło go słyszenie, jak ten człowiek partaczył jego język. Akcent zarządcy był śmieszny, gramatyka jeszcze gorsza. Jego jedyną umiejętnością było bogate słownictwo zniewag. - Ty chodź. – Harman machnął ręką, pokazując, że powinno się za nim iść. Niewolnik szybko zorientował się, że jest prowadzony do kuźni. Kolejna Herraninka czekała na zewnątrz. Rozpoznał ją, choć widział ją tylko na wieczornych posiłkach. Nazywała się Lirah i pracowała w domu. Była ładna; młodsza od niego, prawdopodobnie zbyt młoda, by pamiętać wojnę. Harman zaczął mówić do niej po Valoriańsku. Niewolnik starał się być cierpliwy, kiedy Lirah tłumaczyła. - Nie można przeszkadzać Lady Kestrel pytaniem, gdzie cię przydzielić, więc ja – zarumieniła się – to znaczy on – skinęła na Harmana – postanowił dać ci zajęcie. Zwykle straż generała sama zajmuje się naprawą swoich broni i Valoriański kowal z miasta jest regularnie zatrudniony, by wykuwać nową broń. Niewolnik skinął głową. Istniały dobre powody, dlaczego Valorianie uczyli kilku Herrańskich kowali. Trzeba było się tylko rozejrzeć po kuźni, by zrozumieć. Każdy widział ciężkie narzędzia i zgadywał, jakiej siły było trzeba, żeby nimi manipulować. 20 | S t r o n a

- Od teraz ty to będziesz robić – ciągnęła Lirah – dopóki nie udowodnisz, że jesteś kompetentny. Harman wziął następującą ciszę za zaproszenie na dalsze słowa. Lirah tłumaczyła. – Dzisiaj będziesz robić podkowy. - Podkowy? – To było zbyt łatwe. Lirah posłała mu współczujący uśmiech. Kiedy się odezwała, to był jej własny głos, a nie sztuczne powtarzanie słów Harmana. – To test. Masz zrobić tyle, ile zdołasz do zachodu słońca. Umiesz też podkuwać konia? - Tak. Lirah wyglądała, jakby żałowała tej odpowiedzi za niego. Powiedziała zarządcy, który rzekł. – A więc jutro będzie to robił. Każdy koń w stajni musi zostać podkuty. – Prychnął. – Zobaczymy, jak te zwierzę radzi sobie z innymi. Przed wojną Valorianie podziwiali, nawet zazdrościli – tak, zazdrościli – Herraninom. Po wojnie było tak, jakby czar prysł albo został rzucony nowy. Niewolnik nigdy nie mógł w to uwierzyć. Jakimś sposobem „zwierzę” stało się możliwe. Jakimś słowem tym słowem nazywano jego. Te odkrycie miało dziesięć lat, jednak było przerabiane codziennie. Powinno zmatowieć przez powtarzanie. Zamiast tego był obolały od ciągłego ukłucia zaskoczenia. Był zgorzkniały od powstrzymywanego gniewu. Zadowolony, wytrenowany wyraz twarzy Lirah nie zmienił się. Wskazała na pojemnik węglowy, podpałkę oraz stertę surowego i używanego żelaza. Zarządca położył pudełko zapałek na kowadle. Potem wyszli. Niewolnik rozejrzał się po kuźni i debatował czy powinien zaliczyć ten test, czy go oblać. Westchnął i rozpalił ogień. *** Jego wakacje się skończyły. Pierwszego dnia w kuźni niewolnik zrobił więcej niż pięćdziesiąt podków – wystarczająco, żeby sprawiać wrażenie oddanego i utalentowanego, ale nie na tyle, by przykuć uwagę. Następnego dnia podkuł wszystkie konie, nawet te, których podkowy były nowe. Stajenny ostrzegł, że niektóre zwierzęta mogą być niebezpieczne, zwłaszcza ogiery generała, ale niewolnik nie miał żadnych problemów. Jednakże upewnił się, że te zajęcie zajęło mu cały dzień. Lubił przysłuchiwać się cichemu rżeniu koni i lubił czuć ich delikatny, ciepły oddech. Również stajnie były przyzwoitym miejscem na słuchanie nowości – albo byłyby takie, gdyby żołnierz przyszedł przegonić konia. Albo dziewczyna.

21 | S t r o n a

Niewolnika osądzano, jako dobry zakup. Lady Kestrel miała dobre oko, powiedział niechętnie Harman i niewolnikowi dano kilka broni do naprawy, tak jak i rozkazy na nowe. Każdego zmierzchu, kiedy niewolnik szedł z kuźni do kwater, willa płonęła światłem. To była godzina policyjna i pora snu niewolników, lecz niespokojni Valorianie jeszcze długo będą na nogach. Byli wyszkoleni na życie przy małej ilości snu, być może sześciu godzinach – mniej, jeśli to konieczne. To była jedna z tych rzeczy, która pomogła im w wygraniu wojny. Niewolnik pierwszy wyciągnął się na swoim materacu. Co noc próbował przesiać wydarzenia dnia i zebrać z nich przydatne informacje, ale doświadczał tylko ciężkiej pracy. Znużony zamknął oczy. Zastanawiał się czy tamte dwa dni idylli okażą się być niefortunnym szczęściem. Że czas pozwolił mu zapomnieć, kim był. Mieszało mu to w umyśle. Czasami, na krawędzi snu, wydawało mu się, że słyszy muzykę.

22 | S t r o n a

5 Zwykle Kestrel myślała o swoim domu, jak o miejscu rozbrzmiewającym echem, miejscu pełnym głównie niezamieszkanych, nawet ślicznych, pokoi. Błonie także były ciche, dźwięki niewielkie: drapanie motyki w ogrodzie, głuchy odgłos kopyt konia dochodzący z wybiegu znajdującego się daleko za domem, westchnienie drzew. Zazwyczaj Kestrel podobało się, jak przestrzeń i cisza sprawiały, że jej zmysły były bardziej pobudzone. Jednakże ostatnio nie miała w domu spokoju. Odosobniała się muzyką, ale okazywało się, że grała jedynie trudne kawałki, gdzie nuty ściskały się ze sobą, a jej palce goniły za sobą po klawiszach. Jej sesje pozostawiały ją wykończoną. Sztywność była mała i w pewnych miejscach – w nadgarstkach, dolnej części pleców – ale kiedy nie grała, nie mogła zignorować bólu. Każdego poranka przysięgała sobie, że będzie delikatnie obsługiwać się pianinem. Jednak o zmierzchu, po godzinach czucia przytłoczenia – nie, tak jakby ukrywała się we własnym domu – znowu wyrywała coś wymagającego z muzyki. Pewnego popołudnia, być może osiem dni po aukcji, nadeszła notka od Jess. Kestrel otworzyła ją z zapałem, ucieszona z dystrakcji. Jess, w swoim typowym zawijający się piśmie i krótkich zdaniach, zapytała dlaczego Kestrel się przed nią ukrywała. Czy mogłaby złożyć dzisiaj wizytę Jess? Była potrzebna porada Kestrel, co do tego w co się ubrać na piknik Lady Faris. Jess dodała postscriptum: zdanie w mniejszym piśmie, litery były ściśnięte oraz pośpieszne pokazując, że nie mogła oprzeć się wtrąceniu oczywistej aluzji, nawet jeśli tym samym obawiała się, że może zaniepokoić tym Kestrel: Tak poza tym, mój brat o ciebie pytał. Kestrel sięgnęła po swoje buty do jazdy konnej. Kręcąc się po pomieszczeniach swojego pokoju, dostrzegła w oknie domek kryty strzechą znajdujący się przy ogrodzie. Kestrel zatrzymała się, skórzane buty w ręce obijały się o jej udo. Domek nie był tak daleko od kwater niewolników, które dało się jeszcze dostrzec przez okno. Poczuła ukłucie dyskomfortu. Oczywiście, że tak się czuła. Kestrel odwróciła wzrok od kwater niewolników i skupiła się na domku Enai. Od kilku dni nie widziała się ze swoją starą opiekunką. Nic dziwnego, że ten widok ją niepokoił, kiedy pokazywał słodki, mały domek, który Kestrel zbudowała dla kobiety, która ją wychowała. Cóż, odwiedzi Enai w drodze do stajni. Ale kiedy skończyła wiązać buty i zeszła na dół, zarządca odkrył już, że Kestrel wychodzi poprzez niemal natychmiastowy system plotek w tym domu. Harman dopadł ją przy drzwiach salonu. - Wybierasz się na przejażdżkę, moja pani? Założyła rękawiczkę. – Jak widzisz. 23 | S t r o n a

- Nie musisz prosić o eskortę. – Pstryknął palcami na starszego Herranina szorującego podłogę. – Ten się nada. Kestrel wypuściła wolno oddech. – Jadę do domu Jess. - On na pewno umie jeździć – powiedział Harman, choć oboje dobrze wiedzieli, że było to mało prawdopodobne. Niewolników nie uczono jazdy konnej. Albo nabywali tę umiejętność przed wojną albo wcale. – Jeśli nie – dodał Harman – możecie pojechać powozem. Generał chętnie poświęci wykorzystanie dwóch koni do powozu, żebyś została odpowiednio eskortowana. Kestrel skinęła nieznacznie głową. Odwróciła się do wyjścia. - Moja pani, jeszcze jedna sprawa… Kestrel wiedziała, co to mogła być za jeszcze jedna sprawa, ale nie mogła go powstrzymać, bo żeby to zrobić musiałaby przyznać, iż wiedziała, a chciałaby nie wiedzieć. - Minął tydzień odkąd zakupiłaś tego młodego niewolnika – rzekł zarządca. – Nie dałaś żadnych instrukcji, co do jego zatrudnienia. - Zapomniałam – skłamała Kestrel. - Oczywiście. Masz ważniejsze sprawy na głowie. Jednak byłem pewien, że nie chcesz aby leniuchował i nic nie robił, więc przydzieliłem go do kuźni i służenia, jako kowal przy koniach. Dobrze sobie radzi. Wyrazy uznania, Lady Kestrel. Znakomicie oceniasz rynek Herraninów. Spojrzała na niego. Powiedział obronnie: - Przydzieliłem go do pracy w kuźni tylko dlatego, że się do tego nadawał. Odwróciła się do drzwi. Kiedy je otworzyła, widziała tylko drzewa. Z tej strony domu nie było żadnego widoku, który mógłby ją wytrącić z równowagi. – Dokonałeś dobrego wyboru – powiedziała. – Rób z nim, co ci pasuje. Kestrel wyszła na zewnątrz, jej eskorta podążała za nią bez słowa. W końcu nie wstąpiła do domku. Skierowała się prosto do stajni. Jak zawsze był tam stajenny, stary Herranin. Nie było nikogo innego. Kestrel podeszła, żeby pogładzić po nosie swojego konia, grubokościste zwierzę wyhodowane na wojnę i wybrane dla niej przez generała. Gdy usłyszała za sobą kroki, dźwięk kogoś nowego wchodzącego do stajni, odwróciła się. Dwoje żołnierzy podeszło do stajennego i rozkazali, żeby osiodłać ich koni. Kestrel ominęła

24 | S t r o n a

ich wzrokiem i zobaczyła czekającego cierpliwie przy wejściu Herrańskiego niewolnika, którego Harman wybrał na jej eskortę. Nie miała zamiaru marnować czasu na dowiadywanie się czy potrafił jeździć. Chciała już wyjechać. Gdy dotrą do domu Jess, to pośle go do kuchni, żeby nie musiała go widzieć aż do powrotu do domu. - Najpierw przygotuj mój powóz – powiedziała do stajennego, rzucając żołnierzom spojrzenie, które ośmielało ich do kłótni. Nie sprzeciwili się, ale byli wyraźnie zirytowani. Nie obchodziło jej to. Musiała odjechać, im szybciej tym lepiej. *** - Ta? Kestrel uniosła wzrok, siedząc na niskiej sofie pełnej rozrzuconych sukienek. - Kestrel – powiedziała Jess – skupiaj uwagę. Kestrel zamrugała. Czarnowłosa dziewczyna, niewolnica Jess, przewiązywała szarfę wokół talii jej pani, przyciągając kwieciste spódnice do jej bioder, by ukształtowały się w dzwonek. Kestrel zapytała Jess: - Nie przymierzałaś już tej sukienki? - Nie. – Jess wyrwała szarfę z rąk niewolnicy i rzuciła ją na stertę jedwabiu obok Kestrel. – Jest okropna, prawda? - Nie – powiedziała Kestrel, ale Jess próbowała już ściągnąć z siebie sukienkę, podczas gdy jej niewolnica niespokojnie starała się odpiąć guziki zanim te się urwą. Różowe spódnice wylądowały na kolanach Kestrel. - Co zamierzasz założyć? – Jess stała teraz w halce. – Piknik Lady Faris jest tym wydarzeniem letniego sezonu. Nie możesz wyglądać mniej niż olśniewająco. - Dla Kestrel nie będzie to stanowiło żadnego problemu – odezwał się szczupły, stylowo ubrany mężczyzna opierający się o framugę drzwi, które otworzył tak cicho, że nawet tego nie zauważyły. Brat Jess uśmiechnął się do Kestrel. Kestrel odwzajemniła uśmiech Ronanowi, ale w krzywy sposób, który pokazywał, iż wiedziała, że jego przesadne flirtowanie było teraz modne wśród młodych Valoriańskich mężczyzn i nie brało się tego poważnie. Wiedziała również, że po to – te przebieranie się, bezpieczne komplementy Ronana – właśnie tutaj przyszła w nadziei, że jej umysł stanie się zbyt zagracony, żeby myśleć samemu. Przekroczył pokój, zepchnął sukienki z sofy na podłogę i usiadł obok Kestrel. Czarnowłosa niewolnica, wyglądając na oblężoną, pochyliła się by pozbierać delikatne materiały. 25 | S t r o n a

Kestrel poczuła nagły impuls, żeby powiedzieć coś ostrego, ale nie była pewna komu. Wtem melodia muzyki dobiegającej z korytarza uchroniła ją przed zawstydzeniem wszystkich w pokoju, włączając w to ją samą. - Nokturn Senest – powiedziała, rozpoznając ten kawałek. Ronan oparł jasnowłosą głowę o ozdobnie wydrążone drewno przybite do krawędzi sofy. Opadł na miękkie oparcie, wyciągając nogi i spojrzał na Kestrel. – Kazałem Olenowi zagrać – powiedział, mówiąc o ich Herrańskim muzyku. – Wiem, że to jeden z twoich ulubionych kawałków. Kestrel słuchała. Nuty były ostrożne, ale dziwnie odmierzone. Napięła się przy trudnym przejściu i nie była zaskoczona, kiedy usłyszała fałsz. - Mogłabym zagrać – zaproponowała. Rodzeństwo wymieniło się spojrzeniami. – Innym razem – powiedział Ronan. – Nasi rodzice są w domu. - Nie zauważą. - Jesteś zbyt utalentowana. – Dotknął jej dłoni. – Zauważą. Kestrel zabrała rękę. Nieprzejęty Ronan sięgnął po samotną wstążkę leżącą między nimi i bawił się kawałkiem materiału, nawijając go na bladego palca. – Więc – powiedział – co takiego słyszę o twoim rozrzutnym zakupie na aukcji? Wszyscy o tym mówią. - Albo mówili – powiedziała Jess – aż do pojedynku między kuzynami Trenex. - Na śmierć? – zapytała Kestrel. Pojedynki zostały zakazane przez imperatora, ale były zbyt głęboko zakorzenione, żeby tak łatwo je wykorzenić. Zwykle władze przymykały na nie oko, dopóki nie było straty życia, a nawet wtedy jedyną karą była nałożona grzywna. - Nie – odparła z podnieceniem Jess – ale polała się krew. - Opowiedz mi wszystko. Jess wciągnęła oddech, gotowa wysypać plotkę, ale Ronan uniósł palec owinięty wstążką i wycelował nim w Kestrel. – Ty – powiedział – zmieniasz temat. No dalej. Wyjaśnij tajemnicę, która kosztowała cię pięćdziesiąt zworników. - Nie ma żadnej tajemnicy. – Postanowiła podać rozsądny powód, który nie miał nic wspólnego z tym, dlaczego go kupiła. A dlaczego to zrobiła? Być może z litości. Tego dziwnego poczucia sympatii.

26 | S t r o n a

A może nie było to nic więcej niż proste, zawstydzające posiadanie? - Niewolnik jest kowalem – powiedziała Kestrel. – Mój ojciec ma osobistą straż. Potrzebowaliśmy kogoś do utrzymywania broni w dobrym stanie. - To właśnie zalecił licytator – powiedziała Jess, zakładając kolejną suknię. – Niewolnik idealnie nadawał się do gospodarstwa Kestrel. Ronan uniósł brwi. – W wysokości pięćdziesięciu zworników? - Co mnie to obchodzi? – Kestrel chciała zakończyć tę rozmowę. – Jestem dość bogata. – Dotknęła rękawa Ronana. – A ile – potarła między palcami jedwab – to kosztowało? Ronan, którego ręcznie haftowana koszula pewnie kosztowała tyle samo co niewolnik, pozwolił, by osiągnęła swój cel. - On będzie trwał dłużej niż ta koszula. – Kestrel puściła tkaninę. – Powiedziałabym, że trafiła mi się okazyjna cena. - W sumie prawda – powiedział Ronan, wyglądając na rozczarowanego, choć Kestrel nie potrafiła stwierdzić czy to przez to, że się odsunęła, czy dlatego, że jej tajemnica okazała się nie być wcale taka tajemnicza. Wolała te drugie. Chciała zapomnieć o niewolniku i żeby wszyscy inni zrobili to samo. - Mówiąc o ubraniach – odezwała się Jess – wciąż nie ustaliliśmy, co ubiorę. - A to? – Kestrel wstała ucieszona, że może opuścić sofę i przeszła przez przebieralnię, żeby wyciągnąć sukienkę, której rękaw wyzierał z otwartej szafy. Trzymała ją, wpatrując się w niezwykle jasny odcień bzu. Przesunęła ręką po rękawie i upuściła go, podziwiając połysk sukienki. Była srebrzysta. – Materiał jest śliczny. - Kestrel, odbiło ci? – Oczy Jess były szeroko otwarte. Ronan roześmiał się i Kestrel zdała sobie sprawę, iż myślał, że sobie żartowała. - Nie wiem dlaczego w ogóle mam tę sukienkę – powiedziała Jess. – Ten kolor jest taki niemodny. Jest praktycznie szary! Kestrel rzuciła Jess zaskoczone spojrzenie, ale nie widziała twarzy swojej przyjaciółki. Widziała jedynie wspomnienie zgorzkniałych, pięknych oczu niewolnika.

27 | S t r o n a

6 Niewolnik wyciągnął z ognia rozgrzany do czerwoności pas metalu. Trzymając metal szczypcami, użył młota, żeby go spłaszczyć i wyrównać. Szybko, zanim mógłby się schłodzić, ustawił pas na krawędzi kowadła i walił o niego, aż połowa się zakrzywiła. Przypomniał sobie, że on również musiał się ugiąć. Musiał przybrać kształt, którego oczekiwano od niego tutaj w domu generała, bo inaczej nigdy nie osiągnie tego, czego pragnął. Kiedy skończył, zapakował podkowy do drewnianej skrzyni. Przyjrzał się ostatniej, sunąc palcem rzędzie dziur, gdzie gwoździe zostaną wbite w kopyto konia. Podkowa była, na swój sposób, idealna. Odporna. A kiedy już przybita do konia, rzadko widziana. Zaniósł podkowy do stajni. Była tam ta dziewczyna. Nadskakiwała nad jednym z wojennych koni. Wróciła powozem, ale wyglądała, jakby zamierzała jechać konno; miała na sobie buty do jazdy. Niewolnik trzymał się na dystans, układając podkowy obok reszty. Jednak ona podeszła, prowadząc za sobą konia. Zawahała się, choć nie widział na to powodu. – Martwię się, że Javelinowi odpada podkowa – powiedziała po Herrańsku. – Proszę, sprawdź go. Jej ton był uprzejmy, ale „proszę” zgrzytające. To było kłamstwo, pozór, że jej słowa nie były rozkazem. Śliska warstwa farby na więzieniu. A jemu nie podobało się słuchanie jej głosu, bo tak dobrze mówiła w jego języku. Brzmiała, jakby uczono ją od dziecka. To go wytrąciło z równowagi. Skupił się na jednym Valoriańskim słowie. – Javelin – powiedział, obracając w ustach imię konia. - To broń – powiedziała. – Coś jak dzida. - Wiem – odparł, po czym tego pożałował. Nikt – zwłaszcza ona albo generał – nie powinien odkryć, że rozumiał cokolwiek z Valoriańskiego języka. Ale ona nie zauważyła. Była zbyt zajęta pocieraniem szyi konia. W końcu czemu miałaby zważać na cokolwiek, co mówi niewolnik? Koń opierał się o nią, jak wyrośnięty kotek. – Nazwałam go, kiedy byłam młoda – mruknęła. Zerknął na nią. – Jesteś młoda. - Wystarczająco młoda, żeby chcieć zaimponować ojcu. – W jej twarzy tkwił smutek.

28 | S t r o n a

Wzruszył jednym ramieniem. Zareagował w sposób, który nie pokazywał świadomości, że podzielił się czymś, co brzmiało jak sekret. – Te imię do niego pasuje – powiedział, chociaż wielka bestia była z nią o wiele zbyt czuła, żeby to było prawdą. Odwróciła wzrok od konia, patrząc prosto na niego. – Twoje nie pasuje do ciebie. Smith. Być może to było zaskoczenie. Albo podstęp jej nieskazitelnego akcentu. Później będzie sobie mówił, że to dlatego, iż był pewien, że jej następnym krokiem będzie zmiana jego imienia, tak jak Valorianie robili czasami ze swoimi niewolnikami, a jeśli tak by się stało to na pewno zrobiłby albo powiedziałby coś głupiego, a wtedy wszystkie jego plany byłyby zrujnowane. Ale szczerze mówiąc, to nie wiedział czemu to powiedział. – Mój pierwszy sprzedawca nazwał mnie Smithem – powiedział. – To nie moje imię. Nazywam się Arin.

29 | S t r o n a

7 Generał był zajętym człowiekiem, ale nie tak zajętym, żeby nie dowiedzieć się, gdyby Kestrel zlekceważyła jego życzenia. Od dnia aukcji Kestrel czuła się obserwowana. Uważała, żeby uczestniczyć w treningach z Raxem, kapitanem straży jej ojca. Nie, żeby Rax się przejął, gdyby nie pojawiła się w sali treningowej przylegającej do koszar strażników. Kiedy była dzieckiem i dziko potrzebowała udowodnić swoją siłę, Rax był uprzejmy, na swój własny sposób. Zaobserwował, że nie miała naturalnego talentu do walki. Uśmiechał się na jej wysiłki i dopilnował, by była kompetentna we wszystkich broniach, które żołnierz musiał dzierżyć. Ale kiedy mijały lata, tak samo mijała jego cierpliwość. Stała się nieostrożna. Opuszczała swoją obronę w szermierce. Jej oczy nie przestawały rozmarzać, nawet kiedy krzyczał. Puszczała szeroko strzały, przechylając głowę, jakby słuchała czegoś, czego on nie mógł usłyszeć. Kestrel pamiętała jego wzrastające podejrzenie. Ostrzeżenia, żeby przestała próbować osłaniać dłonie. Zbyt ostrożnie trzymała swój treningowy miecz, cofała się, jeśli wydawało się, że atak Raxa zagrozi jej palcom i przyjmowała ciosy cielesne, które zabiłyby ją, gdyby jego miecz był stalowy, a nie drewniany. Jednego dnia w wieku piętnastu lat odebrał jej tarczę i walnął płaską częścią miecza w jej odsłonięte palce. Opadła na kolana. Poczuła, jak jej twarz zbladła od bólu i strachu i wiedziała, że nie powinna płakać, nie powinna przytulać do siebie palców, nie powinna pochylać ciała, by osłonić dłonie przed dalszą szkodą. Nie powinna była potwierdzać tego, co Rax już wiedział. Poszedł do generała i powiedział mu, że jeśli chciał muzyka, to mógł sobie go kupić na targu. Ojciec Kestrel zabronił jej grać. Ale jedną z jej prawdziwych wojskowych umiejętności była bezsenność. W tym dorównywała generałowi. Więc kiedy opuchlizna w jej lewej ręce minęła, a Enai odwinęła opatrunek, który usztywniał jej palce, Kestrel zaczęła grać nocą. Przyłapano ją. Pamiętała, jak biegła za ojcem, ciągnąc za jego ramiona, łokcie, ubrania, kiedy maszerował w środku nocy do koszar po buławę. Zignorował jej błaganie. Z łatwością zniszczyłby pianino. Buława była zbyt duża, a ona zbyt mała, żeby stać na jej drodze. Gdyby zasłoniła klawisze, zniszczyłby pudło. Zniszczyłby jego młotki, przerwał struny. - Nienawidzę cię – powiedziała do niego – i moja matka też by cię znienawidziła.

30 | S t r o n a

To nie był jej nieszczęśliwy głos, pomyślała potem Kestrel. To nie były jej łzy. Widywał dorosłych mężczyzn i dorosłe kobiety rozpaczających nad czymś gorszym. To nie to sprawiło, że opuścił buławę. Ale nawet teraz Kestrel nie wiedziała czy oszczędził ten instrument z miłości do niej, czy miłości do zmarłej. - Co będzie dzisiaj? – Rax zapytał ze swojej ławki po drugim końcu sali treningowej. Przejechał dłonią po siwych włosach i twarzy, jakby mógł zetrzeć widoczne znudzenie. Kestrel zamierzała mu odpowiedzieć, ale zapatrzyła się na obrazy wiszące wzdłuż ścian, choć dobrze je znała. Pokazywały dziewczęta oraz chłopców przeskakujących nad grzbietami byków. Obrazy były Valoriańskie, tak jak ten szczególny budynek był wybudowany przez Valorianów. Jasne, rudawe, a nawet kasztanowe włosy rozwiewały się sztandarach za namalowaną młodzieżą, kiedy przeskakiwali nad rogami byków, kładli dłonie na ich grzbietach i lądowali na zadach. Taki był rytuał przejścia i zanim został zakazany przez te samo prawo, które zakazało pojedynkowania, było to coś co robili wszyscy Valorianie, kiedy kończyli czternaście lat. Kestrel to zrobiła. Dobrze pamiętała ten dzień. Ojciec był z niej dumny. Zaoferował jej każdy prezent urodzinowy, jaki by sobie zapragnęła. Kestrel zastanawiała się czy niewolnik – czy Arin – widział te obrazy i co sobie o nich myślał. Rax westchnął. – Nie musisz ćwiczyć stania i gapienia się. Już jesteś w tym dobra. - Sztylety. – Wypchnęła z głowy myśli o niewolniku. – Popracujmy nad Sztyletami. - Co za niespodzianka. – Nie powiedział, że robili to wczoraj, przedwczoraj i przedprzedwczoraj. Sztylety były jedyną techniką, którą próbowała udoskonalić, a on przyglądał się temu bez narzekania. Rax uniósł pałasz, kiedy ona przypasała małe sztylety do łydek, talii i przedramion. Każde strzępione, treningowe ostrze łatwo mieściło jej się w dłoni. Sztylety były jedyną bronią, które pozwalały jej zapominać, że były bronią. Rax leniwie zablokował pierwszy sztylet, który rzuciła przez pomieszczenie. Jego ostrze uderzyło o jej ostrze w powietrzu. Ale miała ich więcej. A kiedy dojdzie do bliskiej walki wręcz, jak Rax zawsze do tego doprowadzał, to może będzie w stanie go pokonać. *** Nie pokonała. Kestrel kuśtykała przez trawnik w stronę domu Enai. Na czternaste urodziny Kestrel poprosiła ojca o wolność tej kobiety. Według prawa niewolnicy należeli do głowy gospodarstwa. Enai była opiekunką Kestrel, ale była własnością generała. Nie był zadowolony tą prośbą. Jednak obiecał Kestrel wszystko. 31 | S t r o n a

A chociaż Kestrel była teraz wdzięczna, iż Enai postanowiła pozostać w willi, że była tutaj dzisiaj, kiedy Kestrel zapukała do jej drzwi spocona i zniechęcona, to przypomniała sobie, jak jej szczęście się rozwiało, gdy powiedziała Enai o jej prezencie urodzinowym, a Herraninka patrzyła na nią bez słowa. - Wolna? – Enai dotknęła swojego nadgarstka, gdzie znajdowałby się znak. - Tak. Nie… cieszysz się? Myślałam, że chciałabyś tego. Enai opuściła dłonie na kolana. – Gdzie miałabym pójść? Kestrel zobaczyła wtedy to, co widziała Enai: problemy samotnej, starej Herrańskiej kobiety – choć wolnej – w jej okupowanym kraju. Gdzie miałaby sypiać? Jak zarobi na jedzenie i kto ją zatrudni, kiedy Herraninie nie mogli nikogo zatrudniać, a Valorianie mieli niewolników? Kestrel wykorzystała trochę spadku zapisanego jej po śmierci matki, żeby wybudować ten domek. Dzisiaj Enai zmarszczyła brwi, gdy otworzyła drzwi. – Gdzieś ty była? Muszę być dla ciebie nikim, że ignorowałaś mnie tak długo. - Przepraszam. Enai złagodniała, zakładając postrzępiony kosmyk włosów Kestrel za ucho. – Zdecydowanie jesteś przykrym widokiem. Wchodź do środka, dziecko. Na palenisku do gotowania palił się mały ogień. Kestrel opadła na stojące przed nim krzesło, a kiedy Enai zapytała czy jest głodna i dostała odmowę, Herraninka posłała Kestrel badawcze spojrzenie. – Co jest? Na pewno jesteś już przyzwyczajona do dostawania lania od Raxa. - Jest coś, o czym boję się ci powiedzieć. Enai zbyła to, jako nonsens. – Czy nigdy nie trzymałam przy sobie twoich tajemnic? - To nie jest tajemnica. Praktycznie wszyscy wiedzą. – To co powiedziała następnie brzmiało tak nieznacznie na coś, co wydawało się takie wielkie. – Ponad tydzień temu poszłam z Jess na targ. Poszłam na licytację. Twarz Enai nabrała ostrożnego wyrazu. - Och, Enai – powiedziała Kestrel. – Popełniłam błąd.

32 | S t r o n a

8 Arin był zadowolony. Dostał więcej zamówień na broń i naprawę, i odbierał brak skarg od straży za to, że jego praca była doceniana. Choć zarządca często domagał się więcej podków niż było potrzeba, nawet na stajnie tak duże, jak generała, to Arinowi nie przeszkadzała ta pamiętliwa i łatwa praca. Otumaniała jego umysł. Wyobrażał sobie, że jego głowa jest pełna śniegu. Gdy zniknęła jego nowość dla niewolników generała, coraz więcej z nim rozmawiali podczas posiłków, byli mniej ostrożni co do jego słów. Stał się tak wspólną cechą w stajni, że szybko zaczął być ignorowany przez żołnierzy. Słyszał wiele relacji z sesji treningowych poza ścianami miasta. Słuchał z pobielałymi knykciami, kiedy ściskał uzdę konia, pełnych czci powieści o tym jak dziesięć lat temu generał, wtedy porucznik, wyżłobił ścieżkę destrukcji od gór tego półwyspu po miasto portowe, kończąc Herrańską wojnę. Arin rozluźniał palce, jeden po drugim i wracał do pracy. Pewnego razu na kolacji Lirah usiadła obok niego. Była nieśmiała, posyłała mu zaciekawione spojrzenia długo zanim zapytała: - Kim byłeś przed wojną? Uniósł brew. – Kim byłaś ty? Twarz Lirah zamgliła się. – Nie pamiętam. Arin również skłamał. – Ja też nie. *** Nie złamał żadnych zasad. Innych niewolników mogło kusić podczas drogi poprzez gaj pomarańczy, który znajdował się pomiędzy kuźnią a kwaterami niewolników, żeby zerwać owoc z drzewa. Żeby zerwać go szybko, posypać jasną skórkę ziemią i zjeść. Czasem, gdy Arin jadał posiłki składające się z chleba i mięsa, to o tym myślał. Kiedy przechodził pod drzewami, było to niemal nie do zniesienia. Zapach cytrusów osuszał mu gardło. Ale nie dotykał owoców. Odwracał wzrok i szedł dalej. Arin nie był pewien, którego boga obraził. Być może boga śmiechu. Takiego z próżną, okrutną duszą, który spojrzał na niespotykanie dobre zachowanie Arina, uśmiechnął się i powiedział, że nie może to trwać wiecznie. Był niemal zmierzch i Arin wracał ze stajni do kwater niewolników, kiedy to usłyszał. Muzykę. Zamarł. Jego pierwszą myślą było to, że sny, które miewał niemal każdej nocy wypływały z jego głowy. Potem, kiedy nuty dalej przedzierały się przez poruszające się drzewa i zagłuszały świergot cykad, zdał sobie sprawę, że to była rzeczywistość. 33 | S t r o n a

Muzyka dochodziła z willi. Stopy Arina podążyły za muzyką zanim umysł był w stanie kazać im się zatrzymać, a kiedy jego umysł zrozumiał, co się dzieje, to również został oczarowany. Nuty były szybkie, przejrzyste. Walczyły ze sobą w cudowny sposób, jak przeciwprądy w morzu. Potem ustały. Arin uniósł wzrok. Dotarł do czystej przestrzeni pomiędzy drzewami. Niebo stało się purpurowe. Nadchodziła godzina policyjna. Prawie odzyskał panowanie nad swoimi zmysłami, prawie się odwrócił, kiedy kilka niskich dźwięków wkradło się w powietrze. Teraz muzyka nadchodziła w wolnych ciosach, innym kluczu. Nokturn. Arin skierował się do ogrodu. Za nim szklane drzwi na parterze paliły się od światła. Godzina policyjna nadeszła i minęła, ale jego to nie obchodziło. Zobaczył, kto grał. Rysy jej twarzy były oświetlone. Zmarszczyła lekko brwi, nachyliła się w nadchodzącym przejściu i nakropiła kilkoma wysokimi nutami zmartwiony dźwięk. Zapadła noc. Arin zastanawiał się czy ona uniesie wzrok, ale nie martwił się, że zostanie zobaczony w cieniach ogrodu. Znał prawo takich rzeczy: ludzie w jasno oświetlonych miejscach nie potrafią dostrzec niczego w ciemności.

34 | S t r o n a

9 Po raz kolejny zarządca zatrzymał Kestrel nim opuściła willę. – Idziesz do miasta? – zapytał, blokując drzwi do ogrodu. – Nie zapominaj, moja pani, że potrzebujesz… - Eskorty. - Generał dał mi rozkazy. Kestrel postanowiła podirytować Harmana tak bardzo, jak on irytował ją. – Więc poślij po kowala. - Dlaczego? - Żeby był moją eskortą. Zaczął się uśmiechać, po czym zorientował się, że wcale nie żartowała. – On jest nieodpowiedni. Wiedziała o tym. - Jest ponury – powiedział Harman. – Krnąbrny. Wczoraj złamał godzinę policyjną. Nie dbała o to. - Po prostu nie pasuje do tej roli. - Dopilnuj, by pasował – powiedziała. - Lady Kestrel, on jest kłopotliwy. Jesteś zbyt niedoświadczona, by to dostrzec. Nie widzisz, co znajduje się tuż pod twoim nosem. - Nie? Widzę ciebie. Widzę kogoś, kto rozkazał naszemu kowalowi zrobienie setek podków w ciągu dwóch tygodni, odkąd tutaj jest, kiedy jego główną wartością dla nas jest wyrabianie broni, a gdy tylko część zrobionych podków znajduje się w stajni. Nie widzę, gdzie zniknął ten nadmiar podków. Wyobrażam sobie, że mogę znaleźć je na targu, sprzedane za ładny zysk. Mogę znaleźć je zamienione w, bez wątpienia, ładny zegarek. Ręka Harmana powędrowała do złotego łańcuszka zegarka, który wystawał z jego kieszeni. - Rób, co mówię, Harman, bo inaczej tego pożałujesz. *** Kestrel mogła posłać Arina do kuchni, kiedy przybyli do domu Jess. Wewnątrz nie miała oficjalnej potrzeby eskorty. Ale kazała mu pozostać w salonie, podczas gdy ona i Jess siedziały popijając ochłodzoną herbatę z osmanthusa i jedząc hibiskusowe ciastka z obranymi 35 | S t r o n a

pomarańczami. Arin stał sztywno przy dalekiej ścianie, granat jego ubrań mieszał się z zasłoną. Jednak trudno jej było go ignorować. Został ubrany według oczekiwań społeczności. Kołnierzyk jego koszuli był wysoko postawiony, była to oznaka Herrańskiej mody sprzed wojny. Nosili je wszyscy domowi niewolnicy. Ale, jeśli byli mądrzy, nie nosili na twarzy wyrazu oczywistej niechęci. Przynajmniej jego długie rękawy ukrywały mięśnie i blizny, które pokazywały pracę wartą dekady. To było ulgą. Kestrel myślała jednak, że niewolnik ukrywał coś więcej. Przyglądała mu się kątem oka. Miała swoją teorię. - Kuzyni Trenex znowu zaczynają – powiedziała Jess i zaczęła opisywać ich ostatni zatarg. Arin wyglądał na znudzonego. Oczywiście, że tak, przecież nie rozumiał Valoriańskiej rozmowy. Jednak Kestrel podejrzewała, że wyglądałby tak samo nawet gdyby podążał za wszystkim, co mówiono. A myślała, że tak właśnie było. - Przysięgam – ciągnęła Jess, bawiąc się kolczykami, które Kestrel zakupiła tamtego dnia na targu. – To tylko kwestia czasu nim jeden z kuzynów umrze, a drugi będzie musiał zapłacić cenę śmierci. Kestrel pamiętała jedyne słowo jakie Arin wypowiedział po Valoriańsku: nie. Jak lekki był jego akcent. Rozpoznał również imię Javelina. Może to nie było takie niezwykłe; Arin był kowalem i pewnie wykonywał oszczepy dla Valorianów. Jednak wydawało jej się, że dziwnym było dla niego, żeby znał te słowo. Tak naprawdę to łatwość, z którą je rozpoznał kazała jej nad tym pomyśleć. - Nie mogę uwierzyć, że piknik Lady Faris jest tylko za kilka dni! – gawędziła Jess. – Przyjedziesz tutaj godzinę wcześniej, prawda, i pojedziesz naszym powozem? Ronan kazał mi ciebie zapytać. Kestrel wyobraziła sobie dzielenie się małym powozem z Ronanem. – Myślę, że najlepiej będzie jak pojadę osobno. - Tylko dlatego, że nie masz poczucia zabawy! – Jess zawahała się, po czym dodała. – Kestrel, mogłabyś spróbować być bardziej… normalna na przyjęciu? - Normalna? - No wiesz, wszyscy myślą, że jesteś trochę ekscentryczna. Kestrel wiedziała.

36 | S t r o n a

- Oczywiście ludzie cię kochają, naprawdę. Ale kiedy uwolniłaś tę swoją opiekunkę, to dużo się mówiło. Zapomniano by o tym, tyle że zawsze robisz coś innego. Twoja muzyka jest otwartym sekretem – nie, żeby to było niewłaściwe. Już wcześniej odbywały tę rozmowę. Problem tkwił w oddaniu Kestrel. Gdyby grała sporadycznie, tak jak jej matka, to nie byłoby to tak zauważalne. Gdyby Herraninie nie cenili tak wysoko muzyki przed wojną, to też mogłoby zmienić sprawy. Ale w oczach Valoriańskiego społeczeństwa muzyka była przyjemnością, którą się odbierało, nie wykonywało i niewielu ludziom przychodziło do głowy, że wykonywanie i odbieranie mogło być tym samym. Jess wciąż mówiła. - …potem była ta aukcja… - Zerknęła z zażenowaniem na Arina. Kestrel też to zrobiła. Jego twarz była beznamiętna, jednak trochę bardziej ostrożna. - Wstydzisz się bycia moją przyjaciółką? – Kestrel zapytała Jess. - Jak możesz tak mówić? – Jess wyglądała na szczerze zranioną i Kestrel pożałowała swojego pytania. Było niesprawiedliwe, zwłaszcza, kiedy Jess dopiero co zaprosiła ją do wzięcia udziału w pikniku razem z jej rodziną. - Spróbuję – powiedziała jej Kestrel. Jess czuła ulgę. Robiła co mogła, aby rozluźnić napięcie poprzez przewidywanie, bardzo szczegółowo, jakie dania zostaną zaserwowane na przyjęciu i które pary zakochanych najprawdopodobniej będą zachowywać się skandalicznie. – Będą tam wszyscy przystojni młodzi mężczyźni. - Hmm – mruknęła Kestrel, obracając swoją szklankę w pełnym obrocie na stoliku. - Czy mówiłam ci, że Faris pokaże swoje dziecko na pikniku? - Co? – Kestrel zatrzymała dłoń. - Chłopczyk ma już pół roku i powinniśmy mieć doskonałą pogodę. To idealna okazja na przedstawienie go społeczeństwu. Dlaczego wyglądasz na tak zaskoczoną? Kestrel wzruszyła ramionami. – To śmiały ruch. - Nie widzę dlaczego. - Bo ojciec dziecka nie jest mężem Faris. - Nie – wyszeptała Jess w udawanym przerażeniu. – Skąd to wiesz? - Nie wiem na pewno. Ale ostatnio odwiedziłam Faris w domu i widziałam dziecko. Jest zbyt piękny. Ani trochę nie przypomina starszych dzieci Faris. Właściwie – Kestrel stuknęła w swoją szklankę – jeśli to prawda, to najlepszym sposobem na ukrycie tego jest właśnie to, co 37 | S t r o n a

planuje Faris. Nikt nie uwierzyłby, że światowa dama bezczelnie pokazałaby nieślubne dziecko na największym przyjęciu sezonu. Jess sapnęła, po czym roześmiała się. – Kestrel, bóg kłamstw musi cię kochać! Kestrel zdawała się bardziej poczuć niż usłyszeć ostre wciągnięcie oddechu po drugiej stronie pokoju. - Co powiedziałaś? – wyszeptał Arin po Valoriańsku. Wpatrywał się w Jess. Spojrzała na niego i Kestrel, niepewna. – Bóg kłamstw. Od Herraninów. Valorianie nie mają bogów, wiesz. - Oczywiście, że nie macie bogów. Nie macie dusz. Kestrel podniosła się na nogi. Przysunął się do nich. Pomyślała o chwili, kiedy licytator rozkazał mu śpiewać, a gniew niewolnika praktycznie spływał z jego skóry. – Dosyć – rozkazała. - Mój bóg cię kocha? – Szare oczy Arina były zmrużone. Jego klatka piersiowa raz się uniosła. Potem stłumił swoją furię głęboko w sobie. Podtrzymał wzrok Kestrel i zobaczyła, iż był świadomy, że zdradził jak bardzo dokładnie znał jej język. W zdecydowanie spokojnym głosie Arin zapytał Jess. – Skąd wiesz, że ją kocha? Kestrel zaczęła mówić, ale Arin uniósł rękę, żeby ją powstrzymać. Jess odezwała się zszokowana. – Kestrel? - Powiedz mi – zażądał Arin. - Cóż… - Jess próbowała się roześmiać. – Musi, prawda? Kestrel tak wyraźnie widzi prawdę. Jego usta wykrzywiły się okrutnie. – Wątpię. - Kestrel, on jest twoją własnością. Nie zamierzasz nic zrobić? Te słowa, zamiast zmusić ją do działania, sparaliżowały ją. - Myślisz, że widzisz prawdę – powiedział do Kestrel po Herrańsku – bo ludzie pozwalają ci w to wierzyć. Jeśli oskarżysz Herranina o kłamstwo, to czy myślisz, że ośmieli się temu zaprzeczyć? Uderzyła w nią okropna myśl. Poczuła, jak krew odpływa jej lodowato z twarzy. – Jess. Daj mi swoje kolczyki. - Co? – Jess była żałośnie zdezorientowana. - Pożycz mi je. Proszę. Oddam ci je. 38 | S t r o n a

Jess odpięła kolczyki i położyła je na wyciągniętej dłoni Kestrel. Złote, szklane łezki zalśniły przed nią. Ale czy naprawdę były szklane? Herrańska sprzedawczyni biżuterii na targu powiedziała, że to topazy zanim wykrztusiła pod oskarżeniem Kestrel, że wcale nimi nie są. Kestrel zapłaciła więcej niż było warte szkło, ale nie tyle ile kosztowałyby klejnoty. Może to były topazy, a sprzedawczyni zbytnio się bała, żeby upierać się na prawdzie. Wstyd wstrząsnął Kestrel. W pokoju zapadła cisza, Jess bawiła się koronkowymi mankietami rękawów, Arin wyglądał na złośliwie zadowolonego, iż jego słowa dotarły do Kestrel. - Wychodzimy – powiedziała do niego. Nie pokazywał dalszych oznak oporu. Wiedziała, że to nie dlatego, iż bał się, że go ukarze. Tylko dlatego, że był teraz pewien, iż nigdy tego nie zrobi. *** Kestrel wypadła z powozu i wpadła do sklepu najbardziej renomowanego Valoriańskiego jubilera w mieście. Arin poszedł za nią. - Chcę wiedzieć czy są prawdziwe. – Kestrel upuściła kolczyki z brzękiem na stolik przed jubilerem. - Topazy? – zapytał. Trudno jej było mówić. – Tego właśnie chcę się dowiedzieć. Jubiler zerknął na łezki przez soczewkę, po czym rzekł. – Trudno powiedzieć. Chciałbym porównać je z kamieniami, które na pewno są prawdziwe. Może to trochę zająć. - Nie spiesz się. - Moja pani. – Arin odezwał się w swoim języku, jego głos był bardzo uprzejmy, jakby jego wybuch w salonie nigdy nie miał miejsca. – Mogę przejść się po targu? Zerknęła na niego. To była niezwykła prośba i nie mógł mieć wielkich nadziei, że zostanie mu przyznana, zwłaszcza po jego wcześniejszym zachowaniu. - Nie jesteś na zewnątrz – powiedział – więc w tej chwili nie potrzebujesz eskorty. Chciałbym zobaczyć się z przyjacielem. - Przyjacielem? - Mam przyjaciół. – Po chwili dodał: - Wrócę. Myślisz, że zaszedłbym daleko, gdybym spróbował uciec?

39 | S t r o n a

Prawo było wyraźne co do ujętych uciekinierów. Odcinano im uszy i nosy. Takie oszpecenie nie zakłócało zdolności niewolnika do pracy. Kestrel stwierdziła, że nie potrafiła znieść widoku twarzy Arina. Miała raczej nadzieję, że ucieknie, że uda mu się i już nigdy więcej go nie zobaczy. - Weź to. – Ściągnęła z palca pierścionek ostemplowany szponami ptaka. – Nie możesz chodzić sam bez znaku wolności czy mojej pieczęci. Pozwoliła mu odejść. *** Arin chciał zobaczyć jej odcięte jasne włosy i wepchnięte pod szal roboczy. Chciał, żeby znalazła się w więzieniu. Chciał trzymać zamykający go klucz. Niemal wyczuwał jego zimny ciężar. Fakt, iż nie przyznawała sobie przysługi jego boga jakimś sposobem nie łagodził jego niechęci. Sprzedawca na targu wykrzyknął, co ma na sprzedaż. Ten dźwięk wdarł się w myśli Arina, zatrzymując ich czarny piruet. Miał tutaj swój cel. Musiał dostać się do domu aukcyjnego. I musiał oczyścić umysł. Teraz nic nie powinno ostudzić jego humoru, nawet gorzki posmak w gardle. Pozwolił słońcu przemyć jego twarz i wciągnął w płuca kurz targowego powietrza. Smakowało nawet świeżej niż te w cytrusowym gaju generała, bo kiedy je wdychał, to mógł przynajmniej udawać, że jest wolny. Spacerował myśląc o rzeczach, których dowiedział się w salonie. Jego umysł ich dotykał, biorąc pod uwagę ich kształty oraz rozmiary, jakby były koralikami na sznurku. Zastanawiał się chwilę nad jednym szczególnym faktem: jego nowa pani uwolniła niewolnika. Arin pozwolił, żeby ta informacja przesunęła się wzdłuż sznurka w jego umyśle, obiła się o resztę koralików i ucichła. To nie miało związku z jego sytuacją. W ostatniej godzinie zdarzyło się wiele rzeczy, których nie rozumiał. Nie miał pojęcia dlaczego dziewczyna wyglądała na niespokojną, ściskając te kolczyki. Wiedział tylko, że jakoś zdobył przewagę – jeśli nie bez zapłaty. Teraz będzie ostrożna z tym, co mówi po Valoriańsku w jego towarzystwie. Arin został zatrzymany tylko raz w drodze do swojego celu i żołnierz pozwolił mu przejść. Niedługo zajęło mu dojście do domu aukcyjnego, gdzie poprosił o widzenie z Krętaczem, który delektował się swoim Valoriańskim przezwiskiem tak bardzo, iż nikt nie wiedział, jak nazywano go przed wojną. – Krętacz to idealne imię dla licytatora – zawsze mawiał. Krętacz wszedł do poczekalni. Gdy zobaczył Arina, uśmiechnął się szeroko. Nikczemny błysk zębów przypominał Arinowi o tym, co licytator próbował ukrywać przed wieloma

40 | S t r o n a

ludźmi. Krętacz był niski, a choć był również krępy, to lubił podtrzymywać bezproblemową, leniwą postawę. Niewielu pomyślałoby, że był wojownikiem. Dopóki się nie uśmiechnął. - Jak udało ci się tego dokonać? – Krętacz zamachnął się ręką w powietrzu, wskazując stojącego przed nim Arina, dobrze ubranego i samego. - Poprzez poczucie winy, jak sądzę. - Dobrze dla ciebie. – Licytator skierował go do celi przechowawczej. Wsunęli się do środka, po czym otworzyli wąskie drzwi znajdujące się wewnątrz, które były ukryte przed jakimkolwiek Valorianem czekającym w poczekali na swój zakup. Arin i Krętacz stali w ciemności pomieszczenia bez okien, aż licytator zapalił lampę. - Nie możemy liczyć na to, że będziesz miał więcej takich okazji – powiedział Krętacz – więc lepiej opowiedz wszystko i to szybko. Arin zdał relację z minionych dwóch tygodni. Opisał układ willi generała, rysując przybliżoną mapę na zdartym kawałku papieru i końcówką węgla, które dał mu Krętacz. Naszkicował tereny z zabudowaniami gospodarczymi i wskazał, gdzie obszar był pagórkowaty, a gdzie płaski. – W domu byłem tylko raz. - Myślisz, że możesz to zmienić? - Może. - Czego dowiedziałeś się o ruchach generała? - Niczego niezwykłego. Prowadzi sesje treningowe poza murami miasta. Rzadko bywa w domu, jednak nigdy nie jest od niego daleko. - A dziewczyna? - Odbywa wizyty towarzyskie. Plotkuje. – Arin postanowił nie mówić, że w jej komentarzach o dziecku Lady Faris było coś zbyt bystrego. Nie wspominał również o całkowitym braku zaskoczenia na jej twarzy, gdy odezwał się po Valoriańsku. - Mówi o swoim ojcu? Czy ta rozmowa w stajni się liczyła? Dla Krętacza by się nie liczyła. Arin potrząsnął głową. – Nigdy nie mówi o wojsku. - Nie oznacza, że tego nie zrobi. Jeżeli generał ma plan, to może jej go wyznać. Wszyscy wiedzą, że chce, aby zgłosiła się do wojska. Arin nie zamierzał tego mówić. Jednak wymsknęło mu się brzmiąc na oskarżenie: Powinieneś był mi powiedzieć, że jest muzykiem. Krętacz popatrzył na niego spod przymrużonych powiek. – To nie było istotne. 41 | S t r o n a

- Dla ciebie dosyć istotne, żeby próbować sprzedać mnie jako śpiewaka. - Dzięki bogu szansy, że to zrobiłem. Nie interesowała ją okazja na kowala. Czy wiesz, jak długo próbowałem umieścić kogoś w tym domu? Niemal wszystko zrujnowałeś swoim dziecięcym nieposłuszeństwem. Ostrzegłem cię, jak będzie w dole. Kazałem ci jedynie zaśpiewać dla tłumu. Musiałeś tylko posłuchać. - Nie jesteś moim panem. Krętacz potargał krótkie włosy Arina. – Oczywiście, że nie. Słuchaj, chłopaku, następnym razem, kiedy wprowadzę cię jako szpiega do wysoko postawionego domu Valoriańskiego, obiecuję, że powiem ci, co dama lubi najbardziej. Arin wywrócił oczami. Przesunął się do wyjścia. - Hej – powiedział Krętacz – co z moją bronią? - Pracuję nad nią. *** Kątem oka Kestrel zobaczyła, jak Arin wchodzi do jubilera w samą porę, żeby usłyszeć, jak starszy człowiek mówi: - Przykro mi, moja pani, ale to nie są topazy. Tylko ładne odłamki szkła. Kestrel poczuła wielką ulgę. - Nie trzeba czuć wielkiego rozczarowania – powiedział do niej jubiler. – Możesz mówić znajomym, że to topazy. Nikt nie będzie mądrzejszy. Później w powozie odezwała się do Arina. – Chcę, żebyś mówił mi prawdę. Jego twarz zdawała się zblednąć. – Prawdę? Zamrugała. Po chwili zrozumiała błędną komunikację. Nie potrafiła powstrzymać ukłucia urazy: Arin sądził, że jest taką panią, która wtrącałaby się w osobiste życie niewolnika, że zechciałaby dowiedzieć się o szczegółach spotkania z przyjacielem. Przyjrzała mu się i jego ręka wykonała dziwny gest, unosząc się do skroni, by zetrzeć coś niewidzialnego. – Nie próbuję zakłócać twojej prywatności – powiedziała. – Twoje sekrety należą do ciebie. - Więc chcesz, abym donosił na innych niewolników – powiedział bezbarwnie. – Żebym zgłaszał ci ich złe uczynki. Żebym mówił czy ktoś ukradł chleb ze spiżarni czy pomarańczę z gaju. Nie zrobię tego. - Nie o to proszę. – Kestrel rozważyła swoje słowa zanim znowu się odezwała. – Miałeś rację. Ludzie mówią mi to, co sądzą, że chcę usłyszeć. Mam nadzieję, że bez problemu

42 | S t r o n a

będziesz ze mną szczery, tak jak w salonie Jess. Chciałabym wiedzieć, jak naprawdę widzisz sprawy. Powiedział powoli. - To byłoby dla ciebie cenne. Moja szczerość. - Tak. Nastąpiła cisza. Wtedy powiedział. – Mógłbym czuć się swobodniej w mówieniu, gdybym mógł bardziej się wałęsać. Kestrel słyszała okazję w jego słowach. – Mogę to załatwić. - Chcę przywilejów domowego niewolnika. - Są twoje. - I prawo do samotnego odwiedzania miasta. Tylko raz na jakiś czas. - Żeby widywać się z przyjacielem. - Właściwie, to moją ukochaną. Kestrel odezwała się dopiero po chwili. – Bardzo dobrze.

43 | S t r o n a

10 - O nie. – Kestrel uśmiechnęła się przy stole do gry w karty. Ona i trzech innych graczy Gryz i Żądło siedzieli na tarasie na widoku wszystkich gości Lady Faris, którzy przechadzali się po trawie. – Nie chcesz zrobić tego – powiedziała Kestrel do młodego człowieka siedzącego naprzeciw niej. Palce Lorda Irexa zatrzymały się na czarnej karcie, którą położył gotowy ją obrócić i pokazać grafikę na jej ukrytej stronie. Zacisnął usta, po czym uniósł je w uśmieszku. Ronan zerknął na Kestrel ze swojego kąta przy stole. On również znał bezwzględną naturę Irexa i oboje wiedzieli, że na dobre wychodziło to Irexowi, a przynajmniej w walce wręcz. Ubiegłej wiosny wygrał turniej, wydarzenie organizowane co roku, by pokazać umiejętności bojowe Valorianów, którzy nie zwerbowali się jeszcze do wojska. - Na twoim miejscu posłuchałbym jej – odezwał się Ronan, leniwie tasując swoje karty barwy kości słoniowej. Benix, czwarty gracz, zachowywał swoje myśli dla siebie. Żadne z nich nie wiedziało, że Irex zaczepił Kestrel po odebraniu wiosennej nagrody. Na uroczystym przyjęciu goszczonym przez gubernatora, Irex osaczył ją w alkowie i złożył jej propozycję. Jego oczy wyglądały na niemal czarne, tłuste od arogancji. Kestrel roześmiała się i odeszła. - Jestem pewna, iż jesteś bardzo zadowolony z posiadania pary lisów – powiedziała teraz Kestrel do Irexa – ale będziesz musiał się poprawić. - Położyłem kartę – odparł chłodno Irex. – Nie mogę jej zabrać. - Pozwolę ci ją zabrać. Ten jeden raz. - Chcesz, żebym ją zabrał. - Ach. Zatem przyznajesz, iż wiem, jaką kartą chcesz zagrać. Benix zmienił pozycję na delikatnym krześle Lady Faris. Zaskrzypiało. – Obróć cholerną kartę, Irex. A ty, Kestrel: Przestań się z nim droczyć. - Oferuję jedynie przyjacielską poradę. Benix prychnął. Kestrel patrzyła na przyglądającego jej się Irexa, jego gniew wzrastał, kiedy nie potrafił stwierdzić czy słowa Kestrel były kłamstwem, prawdą w dobrej wierze, czy prawdą, którą miała nadzieję, że osądzi za kłamstwo. Obrócił kartę: lis. - Szkoda – powiedziała Kestrel i obróciła jedną ze swoich kart, dodając trzecią pszczołę do dwóch innych pasujących kart. Zabrała cztery złote monety stawki na swoją stronę stołu. – Widzisz, Irexie? Dbałam tylko o twój najlepszy interes. 44 | S t r o n a

Benix westchnął gwałtownie. Oparł się na swoim protestującym krześle, wzruszył ramionami i zdawał się być doskonałym obrazem rozbawionej rezygnacji. Pochylał głowę, tasując karty Gryz i Żądło, ale Kestrel widziała, jak rzucił Irexowi ostrożne spojrzenie. Benix także dostrzegł wściekłość, która zamieniła twarz Irexa w kamień. Irex odepchnął się od stołu. Przeszedł przez brukowy taras na trawnik, który opływał najwyżej postawionymi członkami Valoriańskiego społeczeństwa. - To nie było konieczne – powiedział Benix do Kestrel. - Było – odparła. – On jest nieznośny. Nie przeszkadza mi branie jego pieniędzy, ale nie potrafię znieść jego towarzystwa. - Nie mogłaś o mnie pomyśleć zanim go przepędziłaś? Może ja zechciałbym mieć szansę na wygranie jego złota. - Lord Irex może się poświęcić – dodał Ronan. - Cóż, nie lubię biednych przegranych – powiedziała Kestrel. – Dlatego gram z wami. Benix jęknął. - To diablica – zgodził się wesoło Ronan. - Więc czemu z nią grasz? - Lubię przegrywać z Kestrel. Dam wszystko, co będzie chciała wziąć. - Kiedy ja żyję w nadziei, że pewnego dnia wygram – powiedział Benix i poklepał przyjaźnie dłoń Kestrel. - Tak, tak – powiedziała Kestrel. – Oboje jesteście wspaniałymi pochlebcami. A teraz stawiajcie pieniądze. - Brakuje nam czwartego gracza – zauważył Benix. W Gryz i Żądło grało się parą albo czwórką. Mimowolnie Kestrel spojrzała na stojącego niedaleko Arina, która przyglądał się ogrodowi albo domowi ponad nim. Ze swojej pozycji miał widok na karty Irexa i Ronana. Jednak nie był w stanie dostrzec jej kart. Zastanawiała się, co myślał o grze – jeśli w ogóle starał się za nią podążać. Być może czując na sobie jej wzrok Arin zerknął w jej stronę. Jego oczy były spokojne, niezainteresowane. Nic nie potrafiła w nich wyczytać. - A więc nasza gra jest chyba skończona – powiedziała wesołym tonem lordom. – Dołączymy do reszty?

45 | S t r o n a

Ronan wsypał złoto do jej torebki i nasunął jedwabny pasek na jej nadgarstek, niepotrzebnie ruszając szeroką kokardą, aż leżała płasko na skórze Kestrel bez zmarszczki. Zaoferował ramię i przyjęła je, opierając dłoń na chłodnym jedwabiu jego rękawa. Benix zrównał z nimi krok i we trójkę skierowali się do serca szumiącego przyjęcia. Kestrel bardziej wiedziała niż widziała, że Arin zmienił pozycję i poszedł za nimi niczym cień wskazówki zegara słonecznego. Właśnie to miał robić, jako jej towarzysz na pikniku Lady Faris, jednak miała niekomfortowe wrażenie bycia śledzoną. Odsunęła od siebie tą myśl. To przez ciągnącą się nieprzyjemność grania w Gryz i Żądło z Irexem. Cóż, zachowanie tego młodego lorda nie było jej winą. Pchał się tam, gdzie nie był proszony. I wydawał się teraz pocieszony, siedząc u stóp ślicznych córek Senatora Nicona i Jess. Róże, czerwienie oraz pomarańcze były modą tego sezonu i spódnice kobiet pełne były tiulu. Trawnik Lady Faris wyglądał, jakby trawa zwabiła do ziemi chmury zachodu słońca i tam je przywiązała. Kestrel poprowadziła Ronana do miejsca, gdzie siedziała ich gospodyni popijając wodę cytrynową, podczas gdy jej dziecko raczkowało obok niej po trawie pod czujnym okiem strażnika niewolnika. Kilkoro młodych mężczyzn siedziało wokół Faris, a kiedy Kestrel się zbliżała porównywała pulchną twarz dziecka z każdą twarzą faworytów pani, próbując odnaleźć dopasowanie. - …oczywiście to najbardziej wstrząsający skandal – mówiła Faris. Zaostrzyła się ciekawość Kestrel. Skandal? Jeżeli był natury romantycznej, to jej szacunek wobec Faris właśnie miał wzrosnąć. Tylko kobieta o stalowych nerwach plotkowałaby o romansach innych ludzi, podczas gdy jej własny romans chichotał i łapał za trawę maleńkimi piąstkami. - Uwielbiam skandale – odezwał się Ronan, kiedy on, Kestrel i Benix usiedli. - Powinieneś – powiedział Benix. – Zawsze je powodujesz. - Nie te, których chciałbym najbardziej. – Ronan uśmiechnął się do Kestrel. Faris trzepnęła go po ramieniu swoim wachlarzem gestem, który niby miał go karcić, ale wszyscy w kręgu wiedzieli, że zachęcała by kontynuował dowcipne, flirciarskie przekomarzanie, które zrobiłoby sukces z tego przyjęcia – jeżeli oczywiście komplementy były skierowane do gospodyni. Ronan natychmiast pochwalił nisko wyciętą suknię Faris z rozciętymi rękawami. Podziwiał zdobioną klejnotami rękojeść jej sztyletu przypiętego ponad szarfą, tak jak wszystkie damy nosiły swoją broń.

46 | S t r o n a

Kestrel słuchała. Raz jeszcze widziała, że komplementy jej przyjaciela były tylko odłamkami sztuki i sztuczki. Były papierowymi łabędziami, sprytnie złożonymi, by móc pływać w powietrzu przez kilka chwil. Niczym więcej. Kestrel poczuła, jak coś się w niej zmniejsza. Nie wiedziała jednak czy tym czymś było napięcie zmieniające się w ulgę, czy oczekiwania słabnące do rozczarowania. Zerwała kwiatek polny z trawnika i podsunęła go dziecku. Chwycił go, patrząc ciemnookim podziwem na płatki zgniecione w jego uścisku. Uśmiechnął się i jeden dołeczek pojawił się w jego lewym policzku. Pochlebstwa Ronana wywołały rywalizację obecnych młodych mężczyzn, więc Kestrel musiała trochę zaczekać zanim rozmowa powróciła do sedna sprawy: skandalu. - Ależ wy dżentelmeni mnie rozpraszacie! – powiedziała Faris. – Nie chcecie usłyszeć moich newsów? - Ja chcę – odezwała się Kestrel, podając dziecku kolejnego kwiatka. - Tak jak powinnaś. Twój ojciec nie będzie zadowolony. Kestrel uniosła wzrok z dziecka, a kiedy to zrobiła zobaczyła, że Arin jest w zasięgu słuchu, jego wyraz twarzy zaciekawiony. - Co ma z tym wspólnego mój ojciec? – Niemożliwym dla niej było uwierzenie, że jej ojciec wplątał się w jakiś romans. – Nie jest nawet w mieście. Prowadzi sesję treningową w miejscu oddalonym stąd o jeden dzień. - Tak może być. Ale kiedy Generał Trajan powróci, Senator Andrax zapłaci jeszcze większą cenę. - Za co? - Za sprzedawanie beczek czarnego prochu wschodnim dzikusom. Nastąpiła oszołomiona cisza. - Andrax sprzedał broń wrogom imperium? – spytał Benix. - Twierdzi, że beczki skradziono. Ale pytam was, jak miałoby się to stać? To on ich strzegł. Teraz ich nie ma. Wszyscy wiedzą, że Andrax lubi wypełniać kieszenie łapówkami. Co może go powstrzymać przed nielegalnym handlem z barbarzyńcami? - Masz rację – powiedziała Kestrel – mój ojciec będzie wściekły. Lady Faris zaczęła wyliczać podnieconym tonem możliwe kary dla senatora, który został wtrącony do więzienia, aż stolica poda instrukcje. – Mój mąż sam poszedł przedyskutować sprawę z imperatorem. Och, co się stanie z Andraxem? Egzekucja, jak myślicie? Co najmniej 47 | S t r o n a

banicja na południową tundrę! – Wianuszek wielbicieli Faris dołączył do spekulacji, wymyślając kary tak dziko okrutne, że stały się makabrycznymi żartami. Tylko Ronan milczał, patrząc jak dziecko Faris wspina się na kolana Kestrel i obślinia jej rękaw. Kestrel trzymała dziecko, wpatrując się w nie, ale tak naprawdę nie widziała jego jasnych włosów powiewających na wietrze. Obawiała się powrotu ojca. Wiedziała, co przyniosą te wieści. Będzie zbulwersowany zdradą senatora i wykorzysta te wiadomości, żeby nakłonić Kestrel do dostrzeżenia konieczności dodania lojalnych żołnierzy do szeregów imperium. Jego presja wzrośnie. Nie mogła oddychać. - Jesteś w tym dobra – powiedział Ronan. - W czym? Pochylił się, by dotknąć główki dziecka. – Byciu matką. - Co to ma znaczyć? Ronan wyglądał na zakłopotanego. Potem powiedział gładko. – Nic, jeśli ci się to nie podoba. – Zerknął na Benixa, Faris i resztę, ale rozmawiali o narzędziach do miażdżenia kciuków i stryczkach. – Nie miałem nic na myśli. Cofam to. Kestrel posadziła dziecko na trawie obok Faris. – Nie możesz tego cofnąć. - Tylko ten raz – powiedział, powtarzając jej wcześniejsze słowa podczas gry. Wstała i odeszła. On poszedł za nią. – Daj spokój, Kestrel. Powiedziałem tylko prawdę. Weszli w cienie gęstych drzew laranów, których liście miały krwisty kolor. Wkrótce spadną. - Nie chodzi o to, że pewnego dnia nie chciałabym mieć dziecka – powiedziała Kestrel do Ronana. Widocznie czując ulgę, odparł. – Dobrze. Imperium potrzebuje nowego życia. Potrzebowało. Wiedziała o tym. Kiedy Valoriańskie imperium rozciągało się po kontynencie, stawało przed problemem utrzymywania tego, co zdobyło. Rozwiązaniami były sprawność militarna i powiększanie populacji Valoriańskiej, więc imperator zakazał jakichkolwiek działań, które niepotrzebnie zagrażały życiu Valorianów – na przykład pojedynki oraz zabawy w postaci przeskakiwania przez byków, które kiedyś podkreślały ceremonie dojrzewanie. Małżeństwo stawało się obowiązkiem do wieku dwudziestu lat dla każdego, kto nie był żołnierzem.

48 | S t r o n a

- Po prostu… - Kestrel znowu spróbowała. – Ronan, czuję się w potrzasku. Pomiędzy tym, czego pragnie mój ojciec, a… Uniósł obronnie ręce. – Ja nie próbuję cię przytłaczać. Jestem twoim przyjacielem. - Wiem. Ale kiedy masz do wyboru tylko dwie opcje – wojsko albo małżeństwo – nie zastanawiasz się czy istnieje trzecia, czwarta, a może nawet jeszcze więcej opcji? - Masz wiele opcji. Prawo mówi, że w ciągu trzech lat musisz wyjść za mąż, ale nie za kogo. W każdym razie jest jeszcze czas. – Szturchnął ją ramieniem w przekomarzający sposób, w jaki dzieci zaczynały udawaną bójkę. – Wystarczająco czasu, żebym przekonał cię do właściwego wyboru. - Do Benixa, oczywiście. – Roześmiała się. - Benix. – Ronan zwinął dłoń w pięść i potrząsnął nią w kierunku nieba. – Benix! – krzyknął. – Wyzywam cię na pojedynek! Gdzie się podziewasz, ty wielka niezdaro? – Ronan wypadł spod larańskich drzew, ukazując ogromny talent aktora komicznego. Kestrel uśmiechała się patrząc za nim. Może jego głupie flirty tuszowały coś prawdziwego. Ludzkie uczucia były trudne do stuprocentowego rozpoznania. Rozmowa z Ronanem przypominała grę Gryz i Żądło, gdzie Kestrel nie umiała stwierdzić czy prawda wyglądała jak kłamstwo, czy kłamstwo jak prawda. Jeśli to była prawda, to co wtedy? Zamarła, pielęgnując ten blask śmiechu, który pozostawał w jej wnętrzu, a pytanie które sobie postawiła pozostało bez odpowiedzi. Ktoś – mężczyzna – podszedł do niej od tyłu i objął ją ramieniem w talii. Nie uwodzicielsko. Agresywnie. Kestrel uchyliła się i obróciła, wyciągając swój sztylet z pochwy. Irex. Jego sztylet również był wyciągnięty. - Walka, droga Kestrel? – Jego postawa była wyluzowana. Nie wiedział, jak grać w Gryz i Żądło, ale jego umiejętność bojowa przewyższała jej. - Nie tutaj – powiedziała sztywno. - Nie, nie tutaj. – Jego głos był łagodny. – Ale gdziekolwiek, jeśli tego chcesz. - Co ty wyrabiasz, Irex? - Masz na myśli chwilę temu? Och, sam nie wiem. Może próbowałem dobrać się do twojej kieszeni. – Jego ton sugerował ordynarne podwójne znaczenie. 49 | S t r o n a

Kestrel wsunęła sztylet do pochwy. – Tylko kradzieżą dostaniesz moje złoto. – Wyszła spod nakrycia drzew i zobaczyła z drżącą wdzięcznością, że przyjęcie wciąż trwało, że dźwięk porcelany i łyżeczek wciąż wydzwaniał nad cichymi rozmowami i że nikt niczego nie zauważył. Nikt poza, być może, Arinem. Czekał na nią. Poczuła przebłysk czegoś nieprzyjemnego – może wstydu, kiedy zastanawiała się, ile podsłuchał z tego popołudnia. Niepokoju na myśl, że mógł być świadkiem tej ostatniej rozmowy z Irexem i źle ją zrozumiał. A może martwiło ją co innego? Może to była myśl, że Arin doskonale wiedział, co się działo za drzewami i nie zrobił nic, żeby się wtrącić, żeby pomóc. Jego miejscem nie było wtrącanie się, przypomniała sobie. Nie potrzebowała jego pomocy. - Wychodzimy – powiedziała mu. *** Pozwoliła, żeby jej zły humor kipiał w ciszy powozu. W końcu nie mogła znieść błędnego koła swoich myśli, to jak wciąż powracały do Irexa i jej głupiej decyzji, żeby upokorzyć go w Gryz i Żądło. – No więc? – zapytała Arina. Siedział naprzeciwko niej w powozie, ale nie uniósł na nią wzroku. Przyglądał się swoim dłoniom. – Co, no więc? - Co myślisz? - O? - O przyjęciu. O czymkolwiek. O układzie, który zawarliśmy, a który mógłbyś przynajmniej udawać, że dotrzymujesz. - Chcesz plotkować o przyjęciu. – Wydawał się zmęczony. - Chcę, żebyś ze mną porozmawiał. Wtedy na nią spojrzał. Odkryła, że zacisnęła pięść na swojej jedwabnej spódnicy. Puściła. – Na przykład wiem, że usłyszałeś o Senatorze Andraxie. Myślisz, że zasługuje na tortury? Na śmierć? - Zasługuje na to, co dostanie – powiedział, po czym znowu umilkł. Kestrel poddała się. Zapadła się w swoim gniewie. - Nie to cię martwi. – Arin brzmiał niechętnie, niemal niedowierzająco, tak jakby nie mógł uwierzyć w słowa opuszczające jego usta. Kestrel czekała. 50 | S t r o n a

Powiedział: - Tamten mężczyzna jest dupkiem. Oczywiste było, kogo miał na myśli. Oczywiste było, że żaden niewolnik nie powinien wypowiadać się tak o jakimkolwiek Valorianie. Ale magicznie było słyszeć te słowa głośno. Kestrel wydusiła śmiech. – A ja jestem idiotką. – Przycisnęła chłodne dłonie do czoła. – Wiedziałam, jaki on jest. Nigdy nie powinnam była zagrać z nim w Gryz i Żądło. Albo powinnam była dać mu wygrać. Drgnął kącik ust Arina. – Podobało mi się patrzenie na jego przegraną. Nastąpiła cisza i Kestrel, choć czuła się pocieszona, wiedziała, że zrozumienie tego popołudnia przez Arina było dość kompletne. Rzeczywiście czekał przy larańskich drzewach, słuchając jej i Irexa. Czy dalej nic by nie zrobił, gdyby coś się wydarzyło? - Umiesz grać w Gryz i Żądło? – zapytała. - Może. - Albo umiesz, albo nie. - Nie ma znaczenia czy umiem, czy nie. Wydała niecierpliwy odgłos. – Bo? Jego zęby błysnęły w późnym, zmieniającym się świetle. – Bo nie chciałabyś zagrać przeciwko mnie.

51 | S t r o n a

11 Gdy generał wrócił do domu i usłyszał wieści o Senatorze Andraxie nie czekał nawet, żeby zmyć z siebie brud poprzednich dni. Wspiął się z powrotem na swojego konia i popędził go w kierunku więzienia. Było popołudnie, kiedy powrócił do willi i Kestrel, która usłyszała jego konia w jednym ze swoich pokojów, zeszła po schodach i zobaczyła, jak kuca przy basenie w przejściu. Ochlapał wodą twarz i włosy, które sterczały od potu. - Co się stanie z senatorem? – zapytała Kestrel. - Imperator nie lubi karać śmiercią, ale w tym wypadku sądzę, że zrobi wyjątek. - Może beczki czarnego prochu zostały skradzione, tak jak twierdzi Andrax. - Oprócz mnie tylko on posiadał klucz do tego szczególnego arsenału i nie było śladu włamania. Miałem swój klucz ze sobą i wyjechałem na trzy dni. - Beczki wciąż mogą być w mieście. Przypuszczam, że ktoś rozkazał, aby zatrzymano statki w porcie i je przeszukano? Ojciec skrzywił się. – Oczywiście myślisz o tym, co rząd powinien był zrobić dwa dni temu. – Zamilkł na chwilę. – Kestrel… - Wiem, co zamierzasz powiedzieć. – Dlatego przyszła do ojca i poruszyła temat zdrady senatora: nie chciała czekać, aż generał zmieni to w narzędzie, które będzie mógł na niej użyć. – Imperium potrzebuje takich ludzi, jak ja. Uniósł brwi. – Więc zrobisz to? Zwerbujesz się do armii? - Nie. Mam sugestię. Twierdzisz, że mam umysł stworzony na wojnę. Odparł powoli. – Umiesz zdobyć to, czego pragniesz. - Jednak od kilku lat moje szkolenie militarne skupiało się na fizyczności, które zmieniło mnie jedynie w mało kompetentną wojowniczkę. – Kestrel widziała przed sobą Irexa, który trzymał sztylet tak naturalnie, iż wydawał się wyrastać z jego dłoni. – To nie wystarczy. Powinieneś uczyć mnie historii. Powinniśmy wymyślać scenariusze wojenne, omawiać korzyści oraz wady porządku batalionu. W międzyczasie będę miała otwarty umysł, co do walczenia za imperium. Jego jasnobrązowe oczy marszczyły się w kącikach, ale zaciskał surowo usta. – Hmph. - Nie podoba ci się moja sugestia? - Ciekaw jestem, co będzie mnie to kosztować. 52 | S t r o n a

Kestrel przygotowała się. To była trudna część. – Kończą się moje sesje z Raxem. On wie tak dobrze, jak ja, że doszłam tak daleko, jak tylko mogę. Marnujemy jego czas. Generał potrząsnął głową. – Kestrel… - I przestaniesz na mnie naciskać, żebym wstąpiła do wojska. To czy zostanę żołnierzem jest moim wyborem. Generał potarł mokre dłonie, które wciąż były brudne. Woda, która z nich skapywała była brązowa. – Oto moja kontroferta. Będziesz uczyć się ze mną strategii wtedy, kiedy będzie mi na to pozwalał harmonogram. Twoje sesje z Raxem dalej będą trwać, ale tylko co tydzień. I podejmiesz swoją decyzję do wiosny. - Nie muszę zadecydować do dwudziestego roku życia. - Tak będzie lepiej dla nas obojga, Kestrel, jeśli szybko się dowiemy na czym stoimy. Była gotowa się zgodzić, ale uniósł jeden palec. – Jeżeli nie wybierzesz mojego życia – rzekł – wyjdziesz za mąż na wiosnę. - To jest pułapka. - Nie, to zakład. Zakład, że lubisz swoją niezależność zbyt bardzo by nie walczyć u mojego boku. - Mam nadzieję, że widzisz ironię w tym, co właśnie powiedziałeś. Uśmiechnął się. Kestrel powiedziała: - Przestaniesz próbować mnie przekonać? Żadnych więcej kazań? - Żadnych. - Będę grać na pianinie kiedy tylko zechcę. Nic nie powiesz na ten temat. Jego uśmiech się skurczył. – Dobrze. - I – jej głos zadrżał – jeżeli wyjdę za mąż to za osobę, którą ja wybiorę. - Oczywiście. Każdy Valorian w naszej społeczności się nada. To było sprawiedliwe, zadecydowała. – Zgadzam się. Generał poklepał jej policzek mokrą dłonią. – Dobra dziewczynka. *** Kestrel szła korytarzem. Noc przed powrotem ojca leżała przebudzona, widząc pod powiekami trzy karty ze pszczołami, sztylet Irexa i jej własny. Myślała o tym, jak potężna 53 | S t r o n a

czuła się w jednej sytuacji, a jak bezradna w drugiej. Studiowała swoje życie, jak losowanie kart Gryz i Żądło. Wierzyła, że widziała czystą linię gry. Ale zapomniała, że to ojciec nauczył jej tej gry. Kestrel miała poczucie, że właśnie dokonała bardzo złego interesu. Minęła bibliotekę, po czym zatrzymała się i otworzyła drzwi. Wewnątrz było dwoje domowych niewolników, ścierających kurze. Zamarli na dźwięk jej stóp na progu i spojrzeli na nią – nie, zerknęli, jakby potrafili wyczytać z jej twarzy wszystkie błędy. Lirah, urocza dziewczyna z zielonkawymi oczami, powiedziała. – Moja pani… - Wiesz gdzie jest Smith? – Kestrel nie była pewna dlaczego użyła drugiego imienia Arina. Dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę, że nie dzieliła się jego prawdziwym imieniem z nikim innym. - W kuźni – odparła natychmiast Lirah. – Ale… Kestrel odwróciła się i skierowała się do drzwi ogrodowych. *** Myślała, że szukała lekkiej dystrakcji. Ale kiedy usłyszała szczęk metalu o metal i zobaczyła Arina szurającego trzonkiem stali o kowadło jednym zestawem narzędzi i obijał o niego kolejnym, Kestrel wiedziała, że przyszła do złego miejsca. - Tak? – zapytał, stojąc do niej plecami. Jego koszula robocza była przemoknięta od potu. Ręce były osmolone. Zostawił ostrze miecza, żeby schłodziło się na kowadle i poszedł po kolejny, krótszy metal, żeby włożyć go do ognia, który rzucał na jego profil chwiejną poświatę. Zmusiła swój głos, żeby należał do niej. – Pomyślałam, że możemy zagrać w grę. Zmarszczył ciemne brwi. - Gryz i Żądło – powiedziała Kestrel. Dodała bardziej stanowczo. – Sugerowałeś, że potrafisz grać. Użył szczypiec, by wzniecić ogień. – Tak. - Sugerowałeś, że mógłbyś mnie pokonać. - Sugerowałem, że nie ma powodu by Valorianka chciała zagrać z Herraninem. - Nie, sformułowałeś się tak ostrożnie, żeby to co powiedziałeś mogło być tak zinterpretowane. Ale nie to miałeś na myśli.

54 | S t r o n a

Odwrócił się do niej, splatając ramiona na torsie. – Nie mam czasu na gry. – Końcówki jego palców miały czarne kręgi kurzu węglowego schowane pod paznokciami i na skórce. – Mam pracę. - Nie, jeśli powiem, że nie masz. Obrócił się. – Lubię kończyć to, co zaczynam. Zamierzała wyjść. Zamierzała zostawić go w hałasie i żarze. Zamierzała nie mówić nic więcej. Zamiast tego Kestrel stwierdziła, że rzuca wyzwanie. – I tak nie możesz się ze mną równać. Rzucił jej spojrzenie, które dobrze rozpoznawała, spojrzenie pełne wyważonej pogardy. Ale tym razem również się roześmiał. – Gdzie proponujesz byśmy zagrali? – Wskazał ręką na kuźnię. – Tutaj? - W moich pokojach. - Twoich pokojach. – Arin pokręcił głową z niedowierzeniem. - W pokoju dziennym – powiedziała. – Albo pokoju przyjęć – dodała, choć martwiła ją myśl o grze z nim w Gryz i Żądło w miejscu tak publicznym dla całego domu. Oparł się o kowadło, myśląc. – Pokój dzienny się nada. Przyjdę, kiedy skończę ten miecz. W końcu mam teraz przywileje domu. Równie dobrze mogę je wykorzystać. – Arin zaczął mówić coś innego, po czym zamilkł, przesuwając spojrzeniem po jej twarzy. Zrobiła się niespokojna. Zdała sobie sprawę, że się patrzył. Patrzył się na nią. - Masz brud na twarzy – powiedział krótko. Wrócił do pracy. Później w łazience Kestrel to zobaczyła. W chwili, kiedy przechyliła lusterko, żeby pochwycić niskie, żółte światło późnego popołudnia zobaczyła, co on widział, tak jak Lirah, która próbowała jej o tym powiedzieć. Słaba smuga znaczyła nachylenie jej wysokiej kości policzkowej, przyciemniała policzek i przesuwała się po linii szczęki. To był odcisk dłoni. Cień pozostawiony po twardej dłoni ojca, kiedy dotknął jej twarzy, żeby przypieczętować ich umowę.

55 | S t r o n a

12 Arin się wykąpał. Miał na sobie ubrania domowe, a kiedy Kestrel zobaczyła go stojącego w progu, jego ramiona były zrelaksowane. Wszedł do pokoju bez zaproszenia, wyciągnął krzesło spod małego stolika, przy którym czekała Kestrel i usiadł. Ułożył ramiona w pozycji niedbałego wyluzowania i oparł się o ozdobione brokatem krzesło, jakby należało do niego. Dla Kestrel wyglądał, jakby czuł się jak w domu. Z drugiej strony sprawiał takie wrażenie również w kuźni. Kestrel odwróciła od niego wzrok, układając na stole karty do Gryz i Żądło. Przyszło jej do głowy, że Arin miał talent, by czuć się komfortowo w tak różnych środowiskach. Zastanawiała się, jak wypadłaby w jego świecie. - To nie jest pokój dzienny – powiedział. - Och? – Kestrel przetasowała karty. – A ja myślałam, że sobie siedzimy2. Jego usta lekko się uniosły. – To jest pokój pisarski. A raczej – wyciągnął sześć kart – był. Kestrel wyciągnęła swoją partię kart. Postanowiła nie pokazywać zaciekawienia. Nie pozwoli sobie na odwrócenie uwagi. Ułożyła swoje karty wnętrzem do dołu. - Poczekaj – powiedział. – Jaka jest stawka? Rozważyła to ostrożnie. Wyciągnęła z kieszeni spódnicy małe drewniane pudełko i postawiła je na stole. Arin podniósł pudełko i potrząsnął nim, słuchając cichemu brzękowi jego zawartości. – Zapałki. – Odrzucił pudełko na stół. – Niezbyt wysoka stawka. Ale jaka była odpowiednia stawka dla niewolnika, który nie miał czym się targować? Te pytanie martwiło Kestrel odkąd zaproponowała tą grę. Wzruszyła ramionami, mówiąc. – Może boję się, że przegram. – Rozdzieliła pomiędzy nimi zapałki. - Hmm – powiedział, po czym wyłożyli swoje stawki. Arin ustawił swoje karty tak, by widział ich grafiki bez ukazywania ich Kestrel. Rzucił na nie okiem, po czym uniósł wzrok, by przyjrzeć się luksusowi jego otoczenia. To ją zirytowało – zarówno dlatego, że nie potrafiła nic odczytać z jego miny i dlatego, że zachowywał się jak dżentelmen odwracając wzrok, oferując jej chwilę na przejrzenie jej kart bez obawy, że czymś się przed nim zdradzi. Tak jakby potrzebowała takiej przewagi. - Skąd wiesz? – zapytała. - Skąd wiem co?

2

Tutaj pokój dzienny jest tłumaczony z sitting room (a dziwnie by było, gdybym napisała pokój do siedzenia), dlatego kiedy Arin mówi, że to nie jest „sitting room” Kestrel tak odpowiada.

56 | S t r o n a

- Że to był pokój pisarski. Nigdy nie słyszałam o takim pomieszczeniu. – Zaczęła układać własne karty. Dopiero, kiedy dostrzegła ich wzory zastanowiła się czy Arin rzeczywiście był uprzejmy w nie patrzeniu, czy celowo ją prowokował. Skupiła się na swojej partii, czując ulgę na widok dobrych kart. Tygrys (najwyższa karta); wilk, mysz, lis (niezłe trio, poza myszą); i para skorpionów. Lubiła karty Żądła. Często były niedoceniane. Kestrel uświadomiła sobie, że Arin czekał z odpowiedzią na jej pytanie. Obserwował ją. - Wiem – powiedział – przez pozycję tego pomieszczenia w twoim pokoju, kremowy kolor ścian i obrazy łabędzi. W tym miejscu dama Herrańska pisałaby listy albo notowałaby coś w dzienniku. To prywatny pokój. Nie powinienem tutaj wchodzić. - Cóż – powiedziała speszona Kestrel – to nie jest już ten pokój. Zagrał swoją pierwszą kartą: wilkiem. To oznaczało o jedną szansę mniej, żeby dodała wilka do jej partii. Postawiła swojego lisa. - Ale jak w ogóle rozpoznajesz ten pokój? – naciskała Kestrel. – Byłeś wcześniej domowym niewolnikiem? Jego palec drgnął na karcie. Kestrel nie chciała go zdenerwować, ale widziała, że to zrobiła. - Wszystkie domy Herrańskich arystokratów miały pokoje pisarskie – odpowiedział. – To powszechna wiedza. Każdy niewolnik powiedziałby ci to samo, co ja. Lirah by mogła, gdybyś ją zapytała. Kestrel nie zdawała sobie sprawy, że znał Lirah – a przynajmniej nie na tyle, by tak swobodnie rzucać jej imię w rozmowie. Ale oczywiście tak było. Przypomniała sobie, jak szybko Lirah powiedziała jej o miejscu pobytu Arina. Dziewczyna odezwała się, jakby odpowiedź już drżała na wierzchu jej umysłu, niczym ważka nad wodą, długo przed tym jak Kestrel zadała pytanie. Kestrel i Arin grali w ciszy, pozbywając się kart, wyciągając nowe, grając innymi, odzywając się tylko by się założyć. Wtem Arina zatrzymał ręce. – Przeżyłaś plagę. - Och. – Kestrel nie zauważyła, że jej luźne, rozcięte rękawy zsunęły się, ukazując skórę wnętrza jej ramion. Dotknęła krótkiej blizny nad lewym łokciem. – Tak. Wielu Valorianów zaraziło się podczas kolonizacji Herrany. - Większość Valorianów nie było leczonych przez Herraninów. – Patrzył na bliznę.

57 | S t r o n a

Kestrel zasłoniła skórę rękawami. Uniosła zapałkę i obróciła ją w palcach. – Wtedy miałam siedem lat. Niewiele pamiętam. - Na pewno jednak wiesz, co się wydarzyło. Zawahała się. – Nie spodoba ci się to. - Nie ma znaczenia, co mi się podoba. Odłożyła zapałkę. – Moja rodzina dopiero tutaj przybyła. Mój ojciec nie zachorował. Chyba miał naturalną odporność. Zawsze wydawał się… niezniszczalny. Twarz Arina napięła się. - Ale moja matka i ja byłyśmy bardzo chore. Pamiętam, jak obok niej spałam. Jej skóra była gorąca. Niewolnikom kazano nas rozdzielić, żeby jej gorączka nie popędzała mojej, a moja jej, ale zawsze budziłam się w jej łóżku. Ojciec zauważył, że żaden Herranin nie wyglądał na zarażonego – a jeśli był, to nie umierał. Znalazł Herrańskiego lekarza. – Powinna była tutaj skończyć. Jednak szare spojrzenie Arina było uporczywe i czuła, że gdyby nie powiedziała nic więcej to byłoby to kłamstwo, które dostrzegłby z łatwością. – Ojciec powiedział lekarzowi, żeby nas uzdrowił albo zostanie zabity. - Więc lekarz was uzdrowił. – Arin brzmiał na zdegustowanego. – Przez strach o własne życie. - Nie dlatego. – Kestrel spojrzała na swoje karty. – Nie wiem dlaczego. Bo byłam dzieckiem? – Kestrel pokręciła głową. – Pociął mi ramię, żeby wykrwawić chorobę. Przypuszczam, że tak robili wszyscy Herrańscy lekarze, skoro rozpoznajesz bliznę. Zatamował krwotok. Zszył ranę. Potem dźgnął się nożem. Coś błysnęło w oczach Arina. Kestrel zastanawiała się czy próbował, tak jak ona często robiła, kiedy patrzyła w lustro, wyobrazić ją sobie jako dziecko, żeby zobaczyć, co było w niej takiego, co chciał uratować lekarz. – A twoja matka? – zapytał. - Pamiętam to. Było mnóstwo krwi. Umarła. W ciszy Kestrel usłyszała, jak spadający liść ociera się o szklane okno, które otwarte było w kierunku przygasającego nieba. Było ciepło, ale lato już się kończyło. - Zagraj swoimi kartami – powiedział szorstko Arin. Kestrel odwróciła je, nie czując żadnej radości w fakcie, że na pewno wygrała. Miała cztery skorpiony. Arin obrócił swoje. Dźwięk karty uderzającej o drewniany stolik był nienaturalnie głośny. Cztery żmije. 58 | S t r o n a

- Wygrywam – powiedział, chwytając w rękę zapałki. Kestrel wpatrywała się w karty, czując otępienie wdzierające się w jej kończyny. – Cóż – powiedziała. Odchrząknęła. – Dobrze zagrane. Posłał jej uśmiech bez humoru. – Ostrzegałem. - Tak. Rzeczywiście. Wstał. – Chyba wyjdę, póki mam przewagę. - Do następnego razu. – Kestrel zorientowała się, że wyciągnęła do niego rękę. Spojrzał na nią, po czym chwycił ją w swoją dłoń. Poczuła odpływ odrętwienia, które zostało zastąpione innym rodzajem zdziwienia. Puścił jej rękę. – Mam sprawy do załatwienia. - Na przykład? – Starała się o lekki ton. Odpowiedział uprzejmie. – Na przykład rozważanie, co zrobię z moim nagłym przypływem zapałek. – Rozszerzył oczy w udawanej radości i Kestrel uśmiechnęła się. - Odprowadzę cię – powiedziała. - Myślisz, że się zgubię? Albo ukradnę coś po drodze? Poczuła, jak na jej twarz wlewa się wyniosłość. – I tak opuszczam willę – powiedziała, chociaż nie miała takich planów, dopóki te słowa nie opuściły jej ust. Szli w milczeniu przez dom, aż dotarli na parter. Kestrel widziała, jak jego krok zamiera niemal niepostrzeżenie, kiedy minęli zamknięte drzwi ukrywające jej pianino. Zatrzymała się. – Jakie jest twoje zainteresowanie tym pokojem? Spojrzenie, które jej rzucił było cięte. – Nie interesuję się pokojem muzycznym. Zmrużyła oczy, patrząc za jego oddalającą się figurą.

59 | S t r o n a

13 Pierwsza lekcja Kestrel z ojcem miała miejsce w ich bibliotece, ciemnym pomieszczeniu z półkami wypełnionymi pięknie oprawionymi tomami. Tylko niektóre były w jej języku; imperium miało małą tradycję literacką. Większość książek było po Herrańsku i jeśli kilkunastu Valorianów dobrze mówiło w tym języku, to mniejsza ilość potrafiła w nim czytać, bo alfabet inaczej się pisano. Jednak wszyscy Valoriańscy kolonizatorzy nie ruszali swoich podbitych bibliotek. Tak wyglądały ładniej. Ojciec stał wyglądając przez okno. Nie lubił siedzieć. Kestrel siedziała w fotelu do czytania, jako celowy gest różnicy. - Projekt Valoriańskiego imperium zaczął się dwadzieścia cztery lata temu, kiedy zajęliśmy północną tundrę – powiedział. - Łatwy teren do podbicia. – Kestrel nie potrafiła wykazać się generałowi mieczem, ale mogła przynajmniej pokazać mu, że znała jej historię. – Ich ludzi było niewielu, rozrzuceni w dalekich plemionach, które były w namiotach. Zaatakowaliśmy w lecie przy niewielkiej stracie życia po obu stronach. To był test, żeby zobaczyć czy sąsiedzi Valorii sprzeciwią się na nasz rozwój. Było to także symboliczne zwycięstwo, które miało zachęcić naszych ludzi. Lecz tundra oferuje brak rolnictwa, mało mięsa i kilku niewolników. Przeważnie jest bezwartościowa. - Bezwartościowa? – Generał otworzył jedną z szuflad stojących pod ścianami pod regałami i wyciągnął zwiniętą mapę, którą rozwinął i przyczepił do stołu szklanymi wagami. Kestrel wstała i przybliżyła się, żeby przyjrzeć się zarysowi kontynentu i zasięgowi imperium. - Może nie bezwartościowa – przyznała. Wskazała na tundrę, która utrzymywała wąskie pasmo ziemi w znacznej części północy imperium – aż zamarznięty teren rozciągał się na wschód i rozszerzał na południe, żeby zakrzywić się wokół północnowschodniego kąta imperium. – Zapewnia Valorii naturalną barierę przed barbarzyńską inwazją. Tundra nie jest przyjazną ziemią na wojnę, zwłaszcza teraz, kiedy jest broniona przez nas. - Tak. Ale tundra ma dla nas inną wartość, której nie zobaczysz patrząc na tą mapę. To tajemnica państwowa, Kestrel. Ufam, że jej dotrzymasz. - Oczywiście. – Nie potrafiła powstrzymać dreszczyku intrygi, tak jak i szczęścia, że ojciec tak bardzo jej ufał, choć wiedziała, że chciał, aby tak właśnie się czuła. - Na tundrę zostali wysłani szpiedzy długo przed tym zanim zaatakowaliśmy. Robimy to z każdym terytorium, które chcemy zdobyć; tundra nie była wyjątkiem. Ale szpiedzy odnaleźli tam mineralne depozyty. Trochę srebra, które zostało wydobyte i pomaga nam w fundowaniu wojen. Co ważniejsze, jest tam ogromna ilość siarki, kluczowy składnik w tworzeniu czarnego prochu. 60 | S t r o n a

Uśmiechnął się, kiedy zobaczył jej wielkie oczy. Wtedy szczegółowo opisał przygotowania do inwazji, początkowe potyczki i jak tundra została zdobyta przez Generała Darana, który zobaczył obietnicę w ojcu Kestrel, gdy ten był młodym oficerem i uczył go wojny. Kiedy ojciec skończył, Kestrel dotknęła półwyspu Herrańskiego. – Opowiedz mi o Wojnie Herrańskiej. - Pragnęliśmy tego terytorium długo przed tym zanim je zdobyłem. Gdy to zrobiłem, Valoriańscy osadnicy byli spragnieni odrobiny nagrody. Przez kilka dekad przed wojną Herraninie obnosili się bogactwem ich kraju, jego dobrami, pięknem, bogatą ziemią – jego bliską doskonałością, zwłaszcza dlatego, że równie dobrze mogła być to wyspa. – Generał przesunął palcem wokół półwyspu otoczonego niemal z każdej strony przez południowe morze poza miejscem, gdzie łańcuch górski oddzielał go od reszty kontynentu. – Herraninie uważali nas za durnych dzikusów. Lubili nas na tyle, żeby wysyłać na nasz ląd statki z luksusami na sprzedaż. Nie wydawali się myśleć o tym, że każda alabastrowa miska albo worek przypraw były pokusą dla imperatora. Chociaż Kestrel wiedziała o większości, to czuła się jakby historia, którą znała była wyboistą rzeźbą, a słowa jej ojca były silnymi uderzeniami dłutem odłupującym szczegóły w marmurze, aż mogła zobaczyć prawdziwy kształt skryty w kamieniu. - Herraninie wierzyli, że są nietykalni – mówił. – Mieli niemal rację. Opanowali morze. Ich marynarka wojenna była o wiele bardziej zaawansowana od naszej, zarówno w okrętach, jak i treningu. Nawet jeśli nasza marynarka byłaby dla nich większym przeciwnikiem, morze było przeciwko nam. - Zielone sztormy – powiedziała Kestrel. Nadchodził sezon sztormów. Trwał do wiosny, gdzie nawałnice pojawiały się znikąd na drogach morskich i uderzały w brzegi, zamieniając kolor nieba w upiorną zieleń. - Inwazja przez morze była samobójstwem. Lądem była niemożliwa. Nie dało się przeprowadzić armii przez góry. Istniało jedno przejście, jednak było tak wąskie, że armia musiałaby przeciskać się przez nie prawie gęsiego i powoli, ułatwiając Herrańskim siłom uszczuplenie naszych sił, aż nic by nam nie zostało. Kestrel wiedziała, co zrobił jej ojciec, ale do tej pory czegoś sobie nie uświadomiła. – Miałeś ten czarny proch z poprzedniej zdobyczy tundry. - Tak. Wykorzystaliśmy go do wypakowania gór i wyburzyliśmy sobie tamte przejście, rozszerzając je tak, że armia mogła zwyciężyć. Herraninie nie byli przygotowania na inwazje lądową. Ich siła tkwiła w morzu. - A ich głupotą była wczesna kapitulacja. Oczywiście, kiedy zająłem miasto, to niewiele mogli zrobić. Jednak wciąż mieli marynarkę wojenną: flotę niemal setki szybkich statków z 61 | S t r o n a

armatami. Wątpię, że odbiliby miasto; marynarze musieliby w końcu zejść na ląd, a ich liczba była mniejsza od naszej, niezbyt zdolna przeciwko kawalerii. Ale ich statki mogły nas nękać. Mogliby przynieść wojnę na wody Valoriańskie i wykorzystać szkodę do negocjowania lepszych warunków kapitulacji. Ale miałem miasto i jego ludzi – oraz reputację. Kestrel odwróciła się. Ściągnęła z półki książkę Herrańskiej poezji, przeglądając ją. Ojciec już na nią nie patrzył, tylko w przeszłość. - Więc Herraninie poddali się – powiedział. – Wybrali życie niewolników zamiast żadnego. Oddali nam swoje statki a wtedy nasza marynarka wojenna stała się największą marynarką na świecie. Teraz każdy Valoriański żołnierz potrafi dobrze żeglować. Upewniłem się, że ty też się tego nauczyłaś. Kestrel znalazła fragment, którego szukała. Początek pieśni o podróży do magicznych wysp, gdzie czas nie miał znaczenia. To było wołanie do marynarzy, żeby skierowali statek na otwarte wody. Skieruj kil do przerw w falach, czytała. Skieruj się do słonego morza. - Istnieje wiele powodów naszej wygranej – powiedział ojciec – i nauczę cię ich. Ale najbardziej fundamentalny powód jest prosty. Oni byli słaby. My nie. Zabrał jej książkę i zamknął ją. *** Jej spotkania z generałem nie były częste. Był zajęta, a Kestrel wdzięczna. Ich rozmowy przechylały ją zbyt łatwo między fascynacją a odrazą. Więcej liści opuściło drzewa. Letnie ciepło wypłynęło z powietrza. Kestrel ledwo zauważyła, ponieważ przebywała w domu, stwierdzając, że potrafiła zapomnieć o większości tego, czego uczyła się od ojca, kiedy grała na pianinie. Grała niemal w każdą wolną godzinę, kiedy w końcu mogła. Muzyka sprawiała, że czuła się, jakby trzymała lampę, która rzucała wokół niej aureolę blasku i choć wiedziała, że istnieli ludzie oraz odpowiedzialności w ciemności, to ona ich nie widziała. Płomień tego, co czuła, kiedy grała sprawiał, że była rozkosznie ślepa. Do dnia, gdy odnalazła coś, co czekało na nią w pokoju muzycznym. Mała karta koloru kości słoniowej leżała na dokładnie środkowym klawiszu pianina. Kawałek Gryz i Żądła leżał do góry nogami. Pusta strona patrzyła w górę. Wyglądało to dla niej, jak pytanie… albo zaproszenie.

62 | S t r o n a

14 - Zacząłem już myśleć, że nie będziesz grać z kimś, kogo nie możesz pokonać – powiedział Arin. Kestrel podniosła wzrok z pianina i zobaczyła go przy drzwiach, które zostawiła otwarte, po czym zerknęła na talię Gryz i Żądło leżącą na stoliku przy oknach ogrodowych. - Wręcz przeciwnie – odparła Kestrel. – Byłam zajęta. Rzucił spojrzenie na pianino. – Słyszałem. Kestrel usiadła przy stole, mówiąc. – Intryguje mnie twój wybór pokoju. Zawahał się i pomyślała, że gotów był zaprzeczyć jakiejkolwiek odpowiedzialności za ten wybór, udawać, że to duch zostawił tę kartę na pianinie. Wtedy zamknął za sobą drzwi. Pomieszczenie, choć wielkie, nagle wydawało się ciasne. Arin przeszedł przez pokój, by dołączyć do niej przy stole. – Nie podobało mi się granie w twoim pokoju – powiedział. Postanowiła nie brać urazy. Przecież poprosiła go o szczerość. Kestrel potasowała karty, ale kiedy postawiła na stole pudełko zapałek, powiedział: - Zagrajmy o coś innego. Kestrel nie zabrała dłoni z pokrywki pudełka. Znowu zastanawiała się, co mógłby jej zaoferować, o co mógłby zagrać i nic nie przyszło jej do głowy. Arin powiedział: - Jeśli wygram, zadam ci pytanie, a ty na nie odpowiesz. Poczuła nerwowy trzepot. – Mogłabym skłamać. Ludzie kłamią. - Jestem chętny zaryzykować. - Jeśli taka jest twoja stawka, to przypuszczam, że moja nagroda będzie taka sama. - Jeśli wygrasz. Nadal nie mogła się zgodzić ot tak. – Pytania i odpowiedzi są bardzo nieregularnymi stawkami w Gryz i Żądło – powiedziała z rozdrażnieniem. - Podczas gdy zapałki są idealną stawką, a wygrywa i przegrywa się je z takim podekscytowaniem. - Dobra. – Kestrel rzuciła pudełko na dywan, gdzie wylądowało ze stłumionym odgłosem. Arin nie wyglądał na zadowolonego, rozbawionego ani w ogóle inaczej. Po prostu wyciągnął swoją partię. Ona zrobiła to samo. Grali w wielkiej koncentracji i Kestrel była zdeterminowana, by wygrać. Nie wygrała. 63 | S t r o n a

- Chcę wiedzieć – powiedział Arin – czemu nie jesteś jeszcze żołnierzem. Kestrel nie potrafiła stwierdzić, jakiego oczekiwała od niego pytania, ale na pewno nie tego i te pytanie przypominało lata kłótni, o których wolałaby zapomnieć. Podała zbywającą odpowiedź. – Mam siedemnaście lat. Prawo nie wymaga jeszcze, abym zwerbowała się do armii albo wyszła za mąż. Oparł się o swoje krzesło, bawiąc się jedną ze swoich zwycięskich kart. Stuknął wąską stroną o stolik, obrócił kartą w palcach i stuknął drugą stroną. – To nie jest pełna odpowiedź. - Nie wydaje mi się, żebyśmy określali, jak długie lub krótkie powinny być odpowiedzi. Zagrajmy jeszcze raz. - Jeśli wygrasz, będziesz zadowolona taką odpowiedzą, jaką ty mi dałaś? Powiedziała powoli: - Wojsko jest życiem mojego ojca. Nie moim. Nie jestem nawet zręczną wojowniczką. - Naprawdę? – Jego zaskoczenie wydawało się szczere. - Och, zdaję egzaminy. Potrafię obronić się tak dobrze, jak większość Valorianów, ale nie jestem dobra w walce. Wiem, jak to jest być w czymś dobrym. Arin znowu zerknął na pianino. - Jest także moja muzyka – przyznała Kestrel. – Pianino nie jest całkiem przenośne. Nieszczególnie mogłabym je ze sobą wziąć, gdyby posłano mnie na bitwę. - Granie muzyki jest dla niewolników – rzekł Arin. – Tak jak gotowanie czy sprzątanie. Kestrel usłyszała w jego słowach gniew schowany niczym podłoże skalne pod niedbałym szmerem jego głosu. – Nie zawsze tak było. Arin milczał i chociaż Kestrel początkowo starała się odpowiedzieć na jego pytanie w najbardziej zwięzły sposób, to czuła się zmuszona do wyjaśnienia ostatecznego powodu za jej oporem generałowi. – Również… nie chcę zabijać. – Arin zmarszczył brwi, więc Kestrel zaśmiała się, żeby potraktować lekko tę rozmowę. – Doprowadzam ojca do szału. Ale czy nie robią tego wszystkie córki? Zatem zgodziliśmy się rozejm. Zgodziłam się, że na wiosnę zgłoszę się do armii albo wyjdę za mąż. Przestał obracać kartą między palcami. – A więc wyjdziesz za mąż. - Tak. Ale przynajmniej będę miała najpierw sześć miesięcy spokoju. Arin upuścił kartę na stół. – Zagrajmy jeszcze raz. Tym razem Kestrel wygrała i nie była przygotowana na to, jak jej krew buzowała od triumfu. 64 | S t r o n a

Arin wpatrywał się w karty. Jego usta były wąską linią. Tysiąc pytań napłynęło Kestrel do głowy, przepychając się i walcząc o pierwszeństwo. Ale zdawała się tak zaskoczona, jak Arin tym, które wymknęło się spomiędzy jej ust. – Dlaczego zostałeś wyuczony na kowala? Przez chwilę Kestrel sądziła, że nie odpowie. Zacisnął szczękę. Wtedy się odezwał. – Wybrano mnie, bo byłem ostatnim dziewięciolatkiem na świecie dostosowanym do bycia kowalem. Byłem chudy. Śniłem na jawie. Kuliłem się. Widziałaś narzędzia w kuźni? Młot? Trzeba ostrożnie myśleć o tym, jakiemu niewolnikowi pozwolisz go unosić. Mój pierwszy sprzedawca spojrzał na mnie i zdecydował, że nie jestem typem, który unosi rękę w gniewie. Wybrał mnie. – Uśmiech Arina był chłodny. – No i podoba ci się moja odpowiedź? Kestrel nie mogła się odezwać. Arin odepchnął swoje karty. – Chcę pójść do miasta. Chociaż Kestrel powiedziała, że może chodzić do miasta i wiedziała, że nie było nic złego w tym, że niewolnik miał nadzieję na zobaczenie się ze swoją ukochaną, to chciała odmówić. – Tak szybko? – wykrztusiła. - Minął miesiąc. - Och. – Kestrel powiedziała samej sobie, że miesiąc musiał być długim okresem czasu na niewidzenie się z ukochaną osobą. – Oczywiście. Idź. *** - Zrobiłem około trzydziestu broni – powiedział Arin do licytatora. – Przeważnie sztylety, dobre na bliski atak. Kilka mieczy. Zapakowałem je i przyniosę dziś w nocy pod południowozachodni mur posiadłości generała, cztery godziny przed świtem. Upewnij się, że ktoś będzie czekał po drugiej stronie. - Załatwione – powiedział Krętacz. - Możesz spodziewać się więcej. Co z beczkami czarnego prochu? - Są zabezpieczone. - Zastanawiam się czy powinienem spróbować zrekrutować któregoś z niewolników generała. Mogą być przydatni. Krętacz pokręcił głową. – Nie warto ryzykować. - Gdybyśmy nie mieli ludzi w domu Senatora Andraxa, to nigdy nie udałoby nam się ukraść czarnego prochu. Nasz człowiek musiał tylko zabrać klucz swojego pana, a potem zwrócić go na miejsce. Możemy stracić podobną okazję u generała. 65 | S t r o n a

- Powiedziałem nie. Serce Arina wydawało się wyrywać z jego piersi, bo tak bardzo był rozgniewany. Le wiedział, że Krętacz miał rację, a jego humor nie był winą licytatora. Tylko jego własną. Albo jej. Nie był pewien, co bardziej przeszkadzało mu w ostatniej grze Gryz i Żądło: czy to że ułatwił jej zadanie, czy to że ona ułatwiła zadanie jemu. - Co z dziewczyną? – zapytał Krętacz i Arin żałował, że nie zadał mu innego pytania. Arin zawahał się, a po chwili odpowiedział. – Informacje o umiejętnościach militarnych Lady Kestrel są wyolbrzymione. Ona nie będzie stanowiła dla nas problemu. *** - Proszę. – Kestrel podała swojej starej opiekunce niewielką, ceramiczną miskę. – Syrop na twój kaszel. Enai westchnęła, co spowodowało kolejny napad kaszlu. Oparła się o poduszki, które Kestrel ułożyła za jej ramionami, po czym uniosła wzrok do sufitu. – Nienawidzę jesieni. I boga dobrego zdrowia. Kestrel usiadła na brzegu łóżka. – Biedna Amma – powiedziała, używając Herrańskiego słowa na matka. – Opowiedzieć ci historię, tak jak ty robiłaś, kiedy byłam chora? - Nie. Wy, Valorianie, źle opowiadacie historie. Wiem, co powiesz. „Walczyliśmy. Wygraliśmy. Koniec.” - Chyba stać mnie na coś lepszego. Enai potrząsnęła głową. – Najlepiej jest rozpoznawać rzeczy, których nie da się zmienić, dziecko. - Zatem, kiedy ci się polepszy to przyjdziesz do willi i dla ciebie zagram. - Tak. Zawsze mi się to podoba. Kestrel opuściła jej bok i krzątała się po dwuizbowym domku, rozpakowując kosz jedzenia i sprzątając. - Poznałam Smitha – zawołała Enai. Kestrel znieruchomiały ręce. Wróciła do sypialni. – Gdzie? - A jak myślisz? W kwaterach niewolników. - Myślałam, że tam nie chodzisz – powiedziała Kestrel. – Nie powinnaś wychodzić na zewnątrz, dopóki ci się nie polepszy. - Nie zamartwiaj się. Poszłam tam parę dni temu zanim zachorowałam. 66 | S t r o n a

- I? Enai wzruszyła ramionami. – Niewiele mówiliśmy. Ale wygląda na to, że jest bardzo lubiany. Nawiązał przyjaźnie. - Na przykład, z kim? - On i stajenny – ten nowy, zapominam jego imienia – dogadują się. Na posiłkach Smith zwykle siedzi z Lirah. Kestrel skupiła się na schludnym ułożeniu koca na klatce piersiowej Enai. Przesuwała po nim dłońmi, myśląc o owalnej twarzy Lirah i jej słodkim głosie. – Lirah jest miła. Jest dla niego dobrą przyjaciółką. Enai sięgnęła po jej rękę. – Wiem, że żałujesz zakupu, ale istnieją gorsze miejsca, w których mógłby się znaleźć. Kestrel zdała sobie sprawę, że już nie żałowała zakupu i zmarszczyła brwi. Jaką osobą się stała, że tak się czuła? - Dałam mu przywileje domowe – powiedziała wiedząc, że jej ton był obronny. – Często służy także, jako moja eskorta do miasta. Enai przełknęła trochę syropu i zrobiła minę. – Tak, słyszałam od innych. Czy społeczeństwo o tym mówi? - O czym? - O Smithie. Czy społeczeństwo mówi o tym, że pojawia się, jako twoja eskorta? - Ja nic o tym nie wiem. Krążyła plotka o cenie, jaką za niego zapłaciłam, ale wszyscy o tym zapomnieli. - Może tak być, ale myślę, że nadal przykuwa uwagę. Kestrel przyjrzała się twarzy kobiety. – Enai, co próbujesz powiedzieć? Dlaczego ludzie mieliby o nim mówić? Enai przyglądała się bardzo prostej miseczce syropu. W końcu powiedziała: - Przez jego wygląd. - Och. – Kestrel poczuła ulgę. – Kiedy jest ubrany w strój domowy to nie wygląda tak szorstko. Dobrze się utrzymuje. – Ta myśl zdawała się przygotowywać do wywołania innych myśli, ale pokręciła głową. – Nie, nie sądzę, żeby dawałby komuś powód do narzekania na jego wygląd. Enai odparła: - Na pewno masz rację.

67 | S t r o n a

Kestrel miała poczucie, że słowa kobiety nie były zgodą, a bardziej decyzją na odpuszczenie niewypowiedzianego tematu.

68 | S t r o n a

15 Słowa Enai martwiły Kestrel, ale nie na tyle, by zmieniła nawyki. Dalej zabierała ze sobą Arina na wizyty w społeczeństwie. Lubiła jego wyostrzony umysł – nawet ostry język. Musiała jednak przyznać, że ich rozmowy po Herrańsku stworzyły fałszywe poczucie prywatności. Myślała, że to przez sam język; Herraninie zawsze wydawali się bardziej intymni niż Valorianie, pewnie dlatego, że po śmierci jej matki, ojciec miał dla niej mało czasu i to Enai wypełniła pustkę, odwracając uwagę Kestrel od łez poprzez uczenie jej na nie Herrańskiego słowa. Kestrel często musiała sobie przypominać, że Arin znał jej język tak samo dobrze, jak ona znała jego. Czasami, kiedy dostrzegała, jak przysłuchuje się absurdalnej rozmowie przy kolacji, zastanawiała się, jak udało mu się tak całkowicie opanować Valoriański. Tylko niewielu niewolnikom udawało się to. Niedługo po drugiej grze w Gryz i Żądło z Arinem, wybrali się do domu Jess. - Kestrel! – Jess ją przytuliła. – Zaniedbujesz nas. Jess czekała na wyjaśnienie, ale kiedy Kestrel przejrzała w myślach swoje powody – lekcje strategii z ojcem, godziny praktyk przy pianinie i dwie gry Gryz i Żądło, które zajęły więcej czasu w jej myślach niż rzeczywistości – powiedziała jedynie: - Cóż, teraz tutaj jestem. - I masz gotowe przeprosiny. Jeśli nie, to zemszczę się na tobie. - Och? – Kestrel podążyła za Jess do salonu, słuchając kroków idącego za nimi Arina, które ucichły, gdy przeszedł z marmurowego korytarza na podłogę z wykładziny. – Powinnam się bać? - Tak. Jeśli nie będziesz błagać o moje wybaczenie, to nie pójdę z tobą krawcowej, by zamówić suknie na bal Pierwszego Dnia Zimy organizowany przez gubernatora. Kestrel roześmiała się. – Pierwszy dzień zimy jest jeszcze daleko. - Ale twoje przeprosiny, mam nadzieję, nie są. - Bardzo, ale to bardzo mi przykro, Jess. - Dobrze. – Brązowe oczy Jess błyszczały wesołością. – Wybaczam ci pod warunkiem, że pozwolisz mi wybrać twoją suknię. Kestrel posłała jej bezradne spojrzenie. Zerknęła na Arina, który stał przy ścianie. Choć jego mina była pusta, to miała wrażenie, że nabijał się z niej. - Ubierasz się zbyt skromnie, Kestrel. – Gdy Kestrel zaczęła protestować, Jess złapała w dłonie jedną z jej rąk i potrząsnęła nią. – Proszę. Taka jest prawda. Valorianka honoruje swoje słowo. 69 | S t r o n a

Kestrel opadła na sofę u boku Jess, przyznając porażkę. - Ronanowi będzie przykro, że przegapił twoją wizytę – powiedziała Jess. - Nie ma go? - Odwiedza rodzinę Lady Faris. Kestrel uniosła jedną brew. – Więc jestem pewna, że jej urok ukoi wszystkie żale, które może poczuje poprzez przegapienie mojej wizyty. - Nie mów mi, że jesteś zazdrosna. Wiesz, co Ronan do ciebie czuje. Kestrel stała się dotkliwie świadoma obecności Arina w pokoju. Spojrzała na niego, oczekując znudzonej miny, którą zwykle nosił w obecności Jess. Nie było jej. Wyglądał na dziwnie skupionego. – Możesz odejść – powiedziała do niego. Wyglądało to tak, jakby mógł się sprzeciwić. Po czym obrócił się na pięcie i opuścił pomieszczenie. Gdy zamknęły się za nim drzwi, Kestrel powiedziała do Jess. – Ronan i ja jesteśmy przyjaciółmi. Jess fuknęła zirytowana. - I istnieje tylko jeden powód, dlaczego taki młody mężczyzna, jak on odwiedza Lady Faris – ciągnęła Kestrel, myśląc o dziecku Faris i jego uśmiechu pełnym dołeczków. Rozważyła możliwość tego, że to dziecko Ronana. To jej nie martwiło – a to ją martwiło. Nie powinna się przejmować? Czy nie podobała jej się uwaga Ronana? Jednak myśl o tym, że spłodził dziecko musnęła powierzchnię jej umysłu i umknęła cicho bez plusku, przełyku czy drżenia. Cóż, jeśli dziecko było jego, to zostało poczęte ponad rok temu. A jeżeli Ronan był teraz z Faris, to jaka obietnica istniała pomiędzy nim a Kestrel? - Faris jest znana – powiedziała do Jess. – Poza tym, jej mąż jest w stolicy. - Młodzi mężczyźni odwiedzają ją, bo jej mąż to jeden z najbardziej wpływowych ludzi w mieście i mają nadzieję, że Faris pomoże im stać się senatorami. - Jak myślisz, jaką cenę każe im zapłacić? Jess wyglądała na zgorszoną. - Czemu Ronanowi miałaby przeszkadzać zapłata? – zapytała Kestrel. – Faris jest piękna. - Nigdy by tego nie zrobił. - Jess, jeśli myślisz, że przekonasz mnie, iż Ronan jest niewiniątkiem, które nigdy nie było z kobietą, to jesteś w błędzie. 70 | S t r o n a

- Jeśli myślisz, że Ronan wolałby Faris od ciebie, to oszalałaś. – Jess potrząsnęła głową. – Pragnie tylko oznaki twojej sympatii. On podarował ci jej wiele. - Puste komplementy. - Nie chcesz tego dostrzec. Nie uważasz, że jest przystojny? Kestrel nie mogła zaprzeczyć, że Ronan był wszystkim, na co mogłaby mieć nadzieję. Miał wysportowaną figurę. Był dowcipny, dobroduszny. I nie miał nic przeciwko jej muzyce. Jess zapytała: - Nie chciałabyś, żebyśmy były siostrami? Kestrel sięgnęła po jeden z wielu lśniących, bladych warkoczy Jess. Wysunęła go z zaczesanej do góry fryzury dziewczyny i schowała go za jej uchem. – Już nimi jesteśmy. - Prawdziwymi siostrami. - Tak – powiedziała cicho Kestrel. – Chciałabym tego. – Zawsze pragnęła być częścią rodziny Jess, odkąd była dzieckiem. Jess miała idealnego starszego brata i pobłażliwych rodziców. Jess wydała zadowolony odgłos. Kestrel spojrzała na nią ostro. – Nie waż się mu o tym mówić. - Ja? – spytała niewinnie Jess. *** Później tego dnia Kestrel siedziała z Arinem w pokoju muzycznym. Wyłożyła swoje karty: parę wilków i trzy myszy. Arin obrócił swoje ze zrezygnowanym westchnięciem. Nie miał złego zestawu, ale nie był dość dobry i poniżej jego zwykłego poziomu umiejętności. Zesztywniał na krześle, jakby fizycznie przygotowywał się na jej pytanie. Kestrel przyjrzała się jego kartom. Była pewna, że stać go było na lepiej niż parę os. Pomyślała o kartach, które pokazał wcześniej w grze i niedbały sposób, w jaki odrzucił resztę. Gdyby nie wiedziała, jak bardzo nie lubił z nią przegrywać, to podejrzewałaby go o to, że dał jej wygrać. Powiedziała: - Wydajesz się rozproszony. - Czy to jest twoje pytanie? Pytasz mnie, dlaczego jestem rozproszony? - Więc przyznajesz, że jesteś rozproszony.

71 | S t r o n a

- Rzeczywiście jesteś diablicą – powiedział, powtarzając słowa Ronana podczas ogrodowego przyjęcia Faris. Po czym wyraźnie zirytowany własnymi słowami, dodał: - Zadaj swoje pytanie. Mogłaby naciskać na temat, ale jego rozproszenie było mniej interesującą tajemnicą w porównaniu do tej narastającej w jej umyśle. Nie uważała, żeby Arin był tym, za kogo się podawał. Posiadał ciało kogoś urodzonego do ciężkiej pracy, jednak wiedział, jak grać w Valoriańską grę i grał w nią dobrze. Mówił w jej języku, jak ktoś kto pilnie się go uczył. Znał – albo udawał, że znał – nawyki Herrańskiej damy i rozkład jej pokoi. Był zrelaksowany i doświadczony przy jej ogierze, a choć to nie musiało nic znaczyć – nie jeździł na Javelinie – Kestrel wiedziała, że jeździectwo wśród Herraninów przed wojną było oznaką wysokiej klasy. Kestrel myślała, że Arin był kimś, kto upadł daleko. Nie mogła zapytać czy to prawda. Pamiętała jego gniewną odpowiedź, kiedy zapytała dlaczego został wyuczony na kowala, a tamte pytanie wydawało się dość niewinne. Jednak zraniło go. Nie chciała go ranić. - Jak nauczyłeś się grać w Gryz i Żądło? – zapytała. – To Valoriańska gra. Wyglądał, jakby poczuł ulgę. – Kiedyś Herraninie lubili przypływać do waszego kraju. Lubiliśmy waszych ludzi. I zawsze podziwialiśmy sztukę. Nasi marynarze dawno temu przywieźli ze sobą talię Gryz i Żądło. - Gryz i Żądło to gra, nie sztuka. Splótł ramiona na klatce piersiowej rozbawiony. – Jeśli tak twierdzisz. - Jestem zaskoczona, że Herraninie lubili cokolwiek w Valorianach. Myślałam, że uważaliście nas za głupich dzikusów. - Dzikie kreatury – mruknął. Kestrel była pewna, że źle go usłyszała. – Co? - Nic. Tak, w ogóle nie mieliście ogłady. Jedliście rękami. Waszą ideą rozrywki było zobaczenie, kto kogo pierwszy zabije. Ale – spojrzał jej w oczy, po czym odwrócił wzrok – byliście znani również z innych rzeczy. - Jakich rzeczy? Co masz na myśli? Potrząsnął głową. Znowu zrobił ten dziwny gest, unosząc palce, by pstryknąć powietrze przy skroni. Potem złożył ręce, rozłożył je i zaczął tasować karty. – Zadałaś za dużo pytań. Jeśli chcesz więcej, to będziesz musiała je wygrać.

72 | S t r o n a

Teraz nie pokazywał żadnych oznak rozproszenia. Kiedy grali, ignorował jej próby sprowokowania go albo rozśmieszenia. – Widziałem twoje sztuczki na innych – powiedział. – Na mnie nie zadziałają. Wygrał. Kestrel czekała podenerwowana i zastanawiała się, czy on też tak się czuł, kiedy przegrał. Jego głos był niepewny. – Zagrasz dla mnie? - Zagrać dla ciebie? Arin skrzywił się. Dodał bardziej zdeterminowanym tonem. – Tak. Coś, co wybiorę. - Nie mam nic przeciwko. Po prostu… ludzie rzadko o to proszą. Wstał od stolika, przeszukał półki ciągnące się wzdłuż ściany i wrócił ze stertą nut. Wzięła je od niego. – To nuty na flet – powiedział. – Pewnie trochę czasu zajmie ci zamiana ich na nuty na pianino. Mogę zaczekać. Może po naszej następnej grze… Machnęła niecierpliwie kartkami, żeby go uciszyć. – To nie takie trudne. Skinął głową, po czym usiadł na krześle najdalszym od pianina, przy szklanych drzwiach na ogród. Kestrel cieszyła się z jego dystansu. Usiadła na ławce pianina, przeglądając nuty. Tytuł oraz notacje były po Herrańsku, strony zżółkłe od starości. Oparła kartki o półkę pianina, spędzając więcej czasu niż było to konieczne na wyrównanie papieru. Podekscytowanie przebiegało wzdłuż jej palców, jakby już zagłębiła dłonie w muzyce, ale te uczucie było obramowane metalicznym połyskiem strachu. Żałowała, że Arin wybrał muzykę na fleta ze wszystkich instrumentów. Piękno fleta tkwiło w jego prostocie, w podobieństwie do ludzkiego głosu. Zawsze brzmiał czysto. Brzmiał samotnie. Pianino, z drugiej strony, było siecią części – statkiem ze strunami, jak takielunek, pudłem, jako kadłubem, uniesioną pokrywą, jako żaglem. Kestrel zawsze uważała, że pianino nie brzmiało, jak osobny instrument, ale jeden połączony w parę z jego niskimi i wysokimi połowami łączącymi się razem albo rozłączającymi. Muzyka fletowa, pomyślała sfrustrowana i nie odważyła się spojrzeć na Arina. Jej otwierające nuty były niezgrabne. Zatrzymała się, po czym oddała melodię prawej dłoni i zaczęła wymyślać lewą, wyciągając ciemne, bogate frazy ze swojego umysłu. Kestrel czuła, jak kontrapunkt zrasta się w istnienie. Zapominając o trudności tego, co robiła, po prostu grała. Była to łagodna, zapadająca w pamięć muzyka. Kiedy się skończyła, Kestrel czuła żal. Jej oczy wyszukały Arina po drugiej stronie pokoju.

73 | S t r o n a

Nie wiedziała czy przyglądał się jej graniu. Teraz na nią nie patrzył. Jego wzrok był nieskupiony, skierowany w stronę ogrodu, ale tak naprawdę go nie widząc. Rysy jego twarzy złagodniały. Wyglądał inaczej, zorientowała się Kestrel. Nie potrafiła stwierdzić dlaczego, ale teraz wyglądał dla niej inaczej. Wtedy spojrzał na nią i wystraszyła się tak, że opuściła jedną rękę na klawisze, wywołując bardzo niemuzykalny dźwięk. Arin uśmiechnął się. To był prawdziwy uśmiech, który poinformował ją, że wszystkie inne, które jej podarował takie nie były. – Dziękuję – powiedział. Kestrel poczuła, jak się rumieni. Skupiła się na klawiszach i zagrała coś, cokolwiek. Prosty wzór, żeby oderwać się od faktu, że nie była kimś, kto łatwo się czerwienił, zwłaszcza bez żadnego oczywistego powodu. Ale odkryła, że jej palce nakreślały donośność tenoru. – Naprawdę nie śpiewasz? - Nie. Zastanowiła się nad barwą jego głosu i pozwoliła dłoniom ponieść się niżej. – Poważnie? - Nie, Kestrel. Zsunęła ręce z klawiszy. – Szkoda.

74 | S t r o n a

16 Gdy Kestrel otrzymała wiadomość od Ronana, który zapraszał ją na jazdę konną z nim i Jess na ich posiadłości, przypomniała sobie coś, co jej ojciec powiedział ostatnio o ocenianiu wroga. - Na wojnie wszystko zależy od tego, co wiesz o umiejętnościach i zaletach twojego przeciwnika – powiedział. – Tak, szczęście zagra pewną rolę. Teren będzie interesujący. Liczby są ważne. Ale to, jak negocjujesz siły swojego przeciwnika prawdopodobnie najbardziej zdecyduje o bitwie. Arin nie był wrogiem Kestrel, ale ich rozgrywki Gryz i Żądło sprawiły, że dostrzegała w nim godnego przeciwnika. Więc rozważyła słowa ojca. – Twój przeciwnik będzie chciał ukrywać swoje zalety aż do końcowego momentu. Wykorzystaj szpiegów, jeśli możesz. Jeśli nie, to jak skłonisz go do wyjawienia wiedzy, której szukasz? – Generał odpowiedział na własne pytanie. – Uraź jego dumę. Kestrel posłała domowego niewolnika do kuźni z rozkazem, żeby Arin spotkał się z nią w stajni. Kiedy przybył, Javelin był już osiodłany, a Kestrel czekała ubrana do jazdy konnej. - Co to jest? – zapytał Arin. – Myślałem, że chcesz eskorty. - Chcę. Wybierz konia. Ostrożnie powiedział: - Jeżeli mam z tobą jechać, musimy wziąć powóz. - Nie, jeśli umiesz jeździć. - Nie umiem. Dosiadła Javelina. – Więc sądzę, że musisz podążyć za mną powozem. - Wpakujesz się w kłopoty, jeśli będziesz jechać sama. Zebrała lejce w dłonie. - Gdzie jedziesz? – zapytał Arin. - Ronan zaprosił mnie na przejażdżkę po jego terenach – powiedziała i ruszyła Javelinem z cwału. Wyjechała ze stajni, a potem z posiadłości, zatrzymując się tylko po to, by powiedzieć strażnikom przy bramie, że będzie za nią jechał niewolnik. – Prawdopodobnie – dodała, wyprowadzając Javelina przez bramę zanim strażnicy mogliby zapytać o nieprawidłowość tej sytuacji. Skierowała Javelina w stronę jednej z wielu dróżek dla koni, które Valorianie wyrobili w zieleńszych częściach miasta, tworząc drogi przeznaczone jedynie dla jeźdźców podróżujących dobrym tempem. Kestrel oparła się pokusie, żeby spowolnić konia. Napierała nim do przodu, wsłuchując się w kopyta uderzające o ziemię pokrytą kocem ognistych liści. 75 | S t r o n a

Minęło trochę czasu nim usłyszała za sobą galopowanie i dopiero wtedy zwolniła, instynktownie obracając Javelina, żeby zobaczyć niewyraźnie konia i jeźdźca zmierzających ścieżką. Arin zwolnił i zrównał się z Kestrel. Konie parsknęły. Arin spojrzał na nią, na uśmiech, którego nie potrafiła skryć i jego twarz wydawała się nosić równe części frustracji i rozbawienia. - Jesteś złym kłamcą – powiedziała mu. Wybuchł śmiechem. Wtedy trudno jej było na niego patrzeć, więc opuściła wzrok na jego ogiera. Rozszerzyła oczy. – Takiego konia wybrałeś? - Jest najlepszy – odparł poważnie Arin. - Należy do mojego ojca. - Nie mam tego za złe koniowi. Teraz to była kolej Kestrel na śmiech. - No dalej. – Arin popędził swojego ogiera do przodu. – Lepiej, żebyśmy się nie spóźnili – powiedział, a jednak, nie omawiając tego, jechali wolniej niż pozwalała na to droga. Kestrel już nie miała wątpliwości, że dziesięć lat temu Arin był na pozycji bardzo podobnej do jej; pozycji pełnej bogactwa, łatwości, edukacji. Choć była świadoma tego, że nie wygrała sobie prawa do zadania mu pytania i nie chciała nawet wygłaszać swojego dziwacznego niepokoju, Kestrel nie potrafiła znieść milczenia. – Arin – odezwała się, przyglądając się jego twarzy. – Czy to był mój dom? Chodzi mi o willę. Mieszkałeś tam przed wojną? Szarpnął za lejce. Jego ogier od razu się zatrzymał. Kiedy przemówił, głos Arina był niczym muzyka, którą chciał, by zagrała. – Nie – powiedział. – Tamtej rodziny nie ma. Jechali dalej w ciszy, aż Arin powiedział. – Kestrel. Czekała, po czym zorientowała się, że tak dokładnie to do niej mówił. Po prostu wypowiadał jej imię, rozważał je, badał sylaby Valoriańskiego słowa. - Mam nadzieję, iż nie będziesz udawał, że nie wiesz, co to oznacza.

76 | S t r o n a

Rzucił jej oschłe spojrzenie z ukosa. - Pustułka3 to jastrząb. - Tak. Idealne imię dla wojowniczki. - Cóż. – Jego uśmiech był mały, ale tam był. – Przypuszczam, że żadne z nas nie jest osobą, którą mieliśmy zostać. *** Ronan czekał w swojej rodzinnej stajni. Bawił się rękawicami w dłoniach, kiedy stał i patrzył, jak Kestrel i Arin zmierzają w jego stronę. - Myślałem, że weźmiesz powóz – rzekł Ronan do Kestrel. - Na jazdę konno? Naprawdę, Ronanie. - Ale twoja eskorta. – Rzucił spojrzenie na Arina, który siedział swobodnie na ogierze. – Nie sądziłem, że któryś z twoich niewolników jeździ. Kestrel patrzyła, jak Ronan ciągnie za palce rękawiczek. – Czy jest jakiś problem? - Kiedy już tutaj jesteś, to zdecydowanie nie ma żadnego. – Jednak jego głos był napięty. - Bo jeśli nie podoba ci się sposób, w jaki przyjechałam, to możesz przyjechać do mojego domu następnym razem, kiedy mnie zaprosisz, po czym eskortujesz mnie do swojej posiadłości, a potem znowu dopilnujesz, żebym dojechała bezpiecznie do domu i wrócisz tak, jak przybyłeś. Zareagował na jej słowa, jakby były flirciarskie. – Byłoby to przyjemnością. Mówiąc o przyjemności, zasmakujmy jej trochę razem. – Dosiadł swojego konia. - Gdzie jest Jess? - Chora od bólu głowy. Jakoś Kestrel w to wątpiła. Jednakże nic nie powiedziała i pozwoliła, by Ronan poprowadził drogę ze stajni. Obróciła się, żeby za nim podążyć i Arin zrobił to samo. Ronan zerknął do tyłu, jasne włosy musnęły jego ramię. – Na pewno nie chcesz, żeby on do nas dołączał. Koń Arina, idealnie spokojny aż do tej chwili, zaczął wiercić się i zapierać. Wyczuwał napięcie, którego Kestrel nie mogła dostrzec w jego jeźdźcu, który patrzył na nią beznamiętnie, czekając aż przetłumaczy słowa Ronana na Herrański, żeby mógł udawać, że to konieczne. – Zaczekaj tutaj – powiedziała mu w jego języku. Obrócił konia z powrotem do stajni. 3

Pustułka – przetłumaczenie Kestrel.

77 | S t r o n a

- Powinnaś zmieniać swoją eskortę – powiedział Ronan do Kestrel, kiedy Arin odjechał. – Ten trzyma się zbyt blisko twoich pięt. Kestrel zastanawiała się, kto zorganizował jej samotną jazdę z Ronanem, siostra czy brat. Postawiłaby na Ronana – który przecież posłał zaproszenie i nie natrafiłby na żaden opór, prosząc Jess o zostanie w domu dla paru prywatnych godzin. Ale wyjątkowo paskudny nastrój Ronana kazał jej myśleć inaczej. Zachowywał się tak, jak zachowywałby się ktoś, kogo swatająca siostra wrobiłaby go w coś, czego nie chciał robić. Ten dzień, który był dla niej piękny, już nie wyglądał tak pogodnie. Jednak, kiedy zatrzymali się, żeby usiąść pod drzewem, uśmiech Ronana powrócił. Otworzył torbę przy siodle, ukazując obiad, po czym rozwinął teatralnym gestem koc piknikowy, usiadł na nim i rozciągnął swoją długą figurę. Kestrel dołączyła do niego. Nalał lampkę wina i zaoferował jej ją. Uniosła brew. – To dość duża ilość wina, jak na taką porę dnia. - Liczę na to, że cię nim opiję i sprawię, że powiesz rzeczy, których nie pożałujesz. Upiła łyk, patrząc jak nalewa drugą lampkę i zapytała. – Nie boisz się o siebie? Napił się. – Czemu miałbym? - Być może to ty ujawnisz rzeczy, o których wolałbyś nie mówić. Rozumiem, że odwiedzałeś Lady Faris. - Zazdrosna, Kestrel? - Nie. - Szkoda. – Westchnął. – Smutna, nudna prawda jest taka, że Faris posiada najlepsze plotki. - Którymi się podzielisz. Ronan odchylił się, żeby oprzeć się na jednym łokciu. – Cóż, Senator Andrax został przeniesiony do stolicy, gdzie czeka na rozprawę za sprzedawanie czarnego prochu naszym wrogom. Czarny proch nie został odnaleziony, pomimo poszukiwań – to nic dziwnego, tak naprawdę. Pewnie dawno temu zniknął na wschodzie. Co jeszcze? Córka Senatora Linuxa skradła parę dobrych godzin z pewnym marynarzem na pokładzie jednego ze statków w porcie i została zamknięta w swoim pokoju przez rodziców na sezon jesieni – pewnie również na zimę. Mój przyjaciel Hanan przegrał swój spadek – nie martw się, Kestrel, odzyska go. Tylko proszę cię, błagam, nie graj z nim w Gryz i Żądło przez kilka miesięcy. Och i kapitan straży miastowej popełnił samobójstwo. Ale o tym wiedziałaś. Niemal wylała swoje wino. – Nie. Kiedy to się stało? 78 | S t r o n a

- Przedwczoraj. Naprawdę nie wiedziałaś? Cóż, jak sądzę, twojego ojca znowu nie ma. A ty spędzasz zbyt wiele czasu zamknięta w tej willi. Nie mogę pojąć, jakim cudem nie szalejesz od nudy. Kestrel znała kapitana. Oskar jadał u niej kolacje. Był przyjacielem ojca i w przeciwieństwie do większości jego przyjaciół był wesoły i dobrze lubiany. - To było honorowe samobójstwo – powiedział Ronan, co oznaczało, że kapitan upadł na własny miecz. - Ale dlaczego? Ronan wzruszył ramionami. – Presja stanowiska? - Był kapitanem od kolonizacji. Był w tym znakomity i szanowany. - Może problemy osobiste. – Ronan rozłożył dłonie. – Naprawdę nie wiem i żałuję, że poruszyłem tak ponury temat. Ten dzień nie idzie tak, jak miałem nadzieję. Możemy, proszę, porozmawiać o czymś innym od samobójstwa? *** W drodze do domu Arin zapytał: - Czy twoja przejażdżka nie była przyjemna? Kestrel uniosła wzrok zaskoczona jego dogryzającym tonem. Zdała sobie sprawę, że marszczyła czoła, zatracona w myślach. – Och, była bardzo miła. Po prostu niepokoją mnie pewne wieści. - Jakie wieści? - Kapitan straży miastowej zabił się. - Czy to cię… smuci? Znałaś go? - Tak. Nie. Tak, znałam go, jako przyjaciela mojego ojca, ale nie na tyle dobrze, żeby odczuć jego śmierć. - Więc nie rozumiem, czemu cię to dotyczy. - To dotyczy całego miasta. Na pewno nastanie jakiś nieład, kiedy gubernator mianuje nowego kapitana i przejście może wcale nie pójść tak gładko. Oskar był bardzo dobry w pilnowaniu porządku miasta i jego straży. Nie to mnie niepokoi. – Kestrel potrząsnęła głową. – Jego samobójstwo jest drugą rzeczą w ostatnim czasie, która nie ma sensu. - Co masz na myśli? - Senator Andrax. Uwielbia złoto, niewątpliwie, lecz tylko dlatego, że zapewnia mu komfort. Dobre jedzenie, kochanki. Lubi łapówki: łatwe pieniądze. Nie usiądzie ze mną przy 79 | S t r o n a

stole do gry w Gryz i Żądło, bo tak bardzo boi się przegrać. Jak on mógłby zaryzykować wszystko, żeby sprzedać czarny proch barbarzyńcom? - Może jest w nim taka strona, której nigdy nie widziałaś. Ale on nie ma nic wspólnego z kapitanem. - Tyle, że oba te wydarzenia są dziwne. Oskar nie miał powodu, żeby popełnić samobójstwo. Nawet imperator pochwalił jego zasługi, jako kapitana. Jego strażnicy go podziwiali. Wydawał się szczęśliwy. - No i? Nie wiesz wszystkiego. Ludzie są nieszczęśliwi z wielu powodów. – Głos Arina był niecierpliwy i pomyślała, że nie rozmawiali już o kapitanie. – Co ty wiesz o nieszczęściu? – zapytał. – Czemu uważasz, że dostrzegasz, co znajduje się w sercach ludzi? Pogonił swojego konia naprzód i zagadka dotycząca senatora oraz kapitana wyleciała z głowy Kestrel, kiedy skoncentrowała się na utrzymaniu tempa.

80 | S t r o n a

17 Ojciec Kestrel nie zbył tak łatwo śmierci kapitana, jak Ronan i Arin. Podczas następnej lekcji w bibliotece słuchał ze zmarszczonymi głęboko brwiami, jak Kestrel porusza temat. - Czy Oskar miał wrogów? – zapytała. - Wszyscy mają wrogów. - Być może ktoś utrudnił mu życie. - Albo ktoś sprawił, że upadł na swój miecz. – Kiedy generał zobaczył jej zaskoczenie, dodał. – Nietrudno sprawić, żeby morderstwo wyglądało, jak honorowe samobójstwo. - O tym nie pomyślałam – powiedziała cicho. - A co teraz myślisz? - Jeśli to było morderstwo, to mógłby zostać zabity przez kogoś mającego duże szanse na przejęcie jego stanowiska kapitana. Ojciec położył rękę na jej ramieniu. – Śmierć może być tylko tym, na co wygląda: samobójstwem. Ale przedyskutuję nasze obawy z gubernatorem. Ta sprawa wymaga dalszej myśli. *** Jednak Kestrel miała w zapasie mało myśli. Enai nie czuła się lepiej. - Twój kaszel zaczyna mnie martwić – powiedziała swojej opiekunce, kiedy siedziały blisko kominka w jej domku. - Nawet go lubię. Dotrzymuje mi towarzystwa. I sprawia, że odwiedzasz mnie częściej… kiedy nie grasz w Gryz i Żądło. Kestrel nie podobał się fałszywie skromny wyraz twarzy Enai ani fakt, że niemal niemożliwe było, by cokolwiek co wydarzyło się w willi pozostało prywatne. Te gry były prywatne. Kestrel odparła ostrym tonem. – Pozwól mi posłać po lekarza. - Powie mi tylko, że jestem stara. - Enai. - Nie chcę widzieć się z lekarzem. Nie próbuj rządzić mną. To uciszyło Kestrel. Postanowiła nie naciskać na sprawę. Wszak gorączkowy błysk w oczach Enai już dawno zniknął. Kestrel, bardzo chcąc zmienić temat, zapytała o coś, co 81 | S t r o n a

powiedział Arin. To było jak igła w ciemnej części jej umysłu, szyjąca niewidoczne wzory. – Czy Herraninie lubili targować się z Valorianinami przed wojną? - O tak. Wasi ludzie zawsze mieli złoto na Herrańskie dobra. Valoria była naszym największym nabywcą eksportów. - Ale czy mieliśmy reputację z innego powodu? Poza byciem bogatymi i brutalnymi, bez żadnych manier. Enai upiła swojej herbaty, spoglądając na Kestrel znad brzegu kubka. Kestrel poczuła się nieswojo i miała nadzieję, że Enai nie zapyta, co zainspirowało te pytania. Ale kobieta powiedziała tylko: - Byliście znani ze swojego piękna. Oczywiście tak było przed wojną. - Tak – powiedziała cicho Kestrel. – Oczywiście. *** Z okna swojej przebieralni Kestrel dostrzegała ogród. Jednego poranka, kiedy jej włosy wciąż były luźno rozpuszczone, zauważyła Arina i Lirah rozmawiających przy rzędach jesiennych warzyw. Arin miał na sobie ubrania robocze i stał plecami do okna, nie dając Kestrel szansy na odczytanie jego ekspresji. Jednakże twarz Lirah była wyraźna niczym świt. Kestrel zorientowała się, że zbliżyła się do okna. Chłód szkła owiał jej skórę, a paznokcie wbijała w parapet. Odsunęła się. Nie chciała, żeby przyłapano ją na szpiegowaniu. Zacisnęła wokół siebie aksamitny szlafrok i pozwoliła, żeby widok różowego nieba wypełnił jej oczy, ale nadal wydawało się, że widziała jedynie nieskrywaną adorację Lirah. Kestrel usiadła przed widzącym lusterkiem w jej toaletce, następnie zastanowiła się dlaczego zrobiła tak durną rzecz, jak spojrzenie na samą siebie. Lustrzane odbicie jedynie udowodniło jej niezadowolenie. I czemu miałoby ją obchodzić to, co zobaczyła w ogrodzie? Czemu miałaby się czuć tak, jakby pewne zaufanie zostało przełamane? Jej odbicie zmarszczyło brwi. Czemu miałaby się tak nie czuć? Miała obowiązek dbania o swoich niewolników. Było coś haniebnego w tym, jak Arin akceptował uwagę Lirah, kiedy miał ukochaną. Kestrel wątpiła, żeby Lirah wiedziała o kobiecie na targu. Kestrel pchnęła ręką owalne lusterko, obracając je na zawiasach, aż było zwrócone do ściany, a ona patrzyła na pusty, perłowy tył. Nie zamierzała już nad tym myśleć. Nie stanie się jedną z tych pań, które śledziły ruchy swoich niewolników i plotkowały na ich temat z braku czegokolwiek interesującego w ich życiu. Później tego dnia Arin przyszedł do pokoju muzycznego z prośbą o odwiedzenie miasta. Kestrel była niezwykle uprzejma. Dała ma swój sygnet i powiedziała, żeby spędził tam tyle czasu, ile zapragnie, żeby tylko wrócił przed godziną policyjną. Kiedy wyglądało na to, że chce jeszcze chwilę zostać, usiadła przy pianinie, wyraźnie dając mu do zrozumienia, że może odejść. Jednak nie zagrała, dopóki nie wyszedł i czuła, że opuścił już willę i był daleko stąd. 82 | S t r o n a

*** Kiedy Krętacz zobaczył Arina, powitał go w sposób, w jaki kiedyś witali się Herrańscy mężczyźni, czyli przycisnął na moment dłoń do boku jego twarzy. Arin uśmiechnął się, robiąc to samo. Znał Krętacza od wielu lat, dokąd był chłopcem i właśnie przeszedł od swojego pierwszego sprzedawcy do drugiego. Poznali się w kamieniołomie poza miastem. Arin pamiętał, jak szary kurz skalny sprawiał, że wszyscy wyglądali staro, pudrując włosy i osuszając skórę. Jednakże Krętacz wydawał się niemal brutalnie pełen życia, a wieczorem w kwaterach niewolników nie było wątpliwości, kto nimi dowodził. - Wszystko ma się dobrze – powiedział teraz Krętacz. – Prawie każde gospodarstwo w mieście ma Herranina poświęconemu naszej sprawie – a teraz, dzięki tobie, są uzbrojeni. - Dziś w nocy zostawię najnowszą partię broni przy murze, ale nie jestem pewien ile jeszcze zdołam zrobić – rzekł Arin. – Nikt nie zauważył, co robię na boku, bo wypełniam rozkazy zarządcy na czas, ale jeśli ktoś postanowi sprawdzić, to będzie wiadomo, że brakuje żelaza i stali. - Więc przestań. Twoja pozycja jest zbyt ważna, żeby ryzykować. Zorganizuję kogoś, żeby przeprowadził nalot na miastowy arsenał zanim zostanie wyznaczony nowy kapitan do zastąpienia Oskara. Krętacz był przed wojną miastowym strażnikiem. Raz spojrzał na dwunastoletniego Arina, nazwał go szczeniakiem z wielkimi łapami i powiedział „Wyrośniesz do nich”. Po godzinie policyjnej uczył Arina walki. Nieszczęście Arina zelżało, choć część powróciło, gdy Krętacz pochlebił komuś i wydostał się z kamieniołomu po zaledwie dwuletniej pracy. Ale umiejętności, które Krętacz mu podarował wciąż pozostawały. - Powinieneś zaplanować włamanie do arsenału po wybraniu nowego kapitana – powiedział Arin. – Jeżeli wtedy zauważą, że brakuje broni, to będzie wyglądał niekompetentnie. - Dobry pomysł. W międzyczasie ty i ja wciąż będziemy się spotykać. Potrzebujemy naszej chwili w posiadłości generała. Dasz nam ją. Wtedy właśnie Arin powinien powiedzieć Krętaczowi, że Kestrel zaczynała widzieć wzór wydarzeń. Powinien wyjawić, że odnalazła coś dziwnego w śmierci kapitana, chociaż nie mogła wiedzieć, że dwoje niewolników kapitana przytrzymywało go, kiedy trzeci klęczał na podłodze z mieczem mężczyzny, czekając na ostateczne pchnięcie. Arin powinien był powiedzieć coś swojemu przywódcy. Jednak tego nie zrobił. *** Trzymał swoją odległość od willi. Zbyt łatwo było się potknąć w obecności Kestrel.

83 | S t r o n a

Pewnego dnia Lirah przyszła do kuźni. Arin był pewien, że zostanie wezwany, by służyć jako eskorta dla Kestrel. Poczuł ekscytującą obawę. - Enai chciałaby się z tobą zobaczyć – powiedziała Lirah. Arin postawił młot na kowadle. – Dlaczego? – Jego interakcje z Enai były ograniczone i chciał, żeby takie pozostały. Oczy tej kobiety były zbyt bystre. - Jest bardzo chora. Arin zastanowił się nad tym, po czym skinął głową, wychodząc za Lirah z kuźni. Gdy weszli do domku, słyszeli odgłosy snu zza otwartych drzwi sypialni. Enai zakaszlała i Arin usłyszał płyn w jej płucach. Kaszel ustał, ustępując szorstkiemu oddechowi. - Ktoś powinien iść po lekarza – powiedział Arin do Lirah. - Lady Kestrel już poszła. Była bardzo zdenerwowana. Wkrótce wróci, mam nadzieję. – Lirah dodała niepewnie. – Chciałabym z tobą zostać, ale muszę wracać do domu. – Arin ledwie zauważył, że dotknęła jego ramienia zanim go zostawiła. Nie chcąc budzić Enai, Arin przyjrzał się domkowi. Był przytulny i dobrze utrzymany. Podłoga nie skrzypiała. Wszędzie były oznaki wygody. Kapcie. Stos suchego drewna. Arin przesunął dłonią po gładkim gzymsie kominka, aż dotknął porcelanowego pojemnika. Wewnątrz znajdował się mały warkocz ciemnoblond włosów z rudawym odcieniem, spleciony w pętlę i związany złotym drucikiem. Pomimo, iż wiedział, że nie powinien, Arin przesunął jednym koniuszkiem palca po warkoczu. - To nie twoje – powiedział głos. Zabrał rękę. Odwrócił się z gorącą twarzą. Poprzez otwarte drzwi sypialni Arin zobaczył, że Enai patrzy na niego z łóżka. – Przepraszam. – Założył pokrywkę na pojemniku. - Wątpię – mruknęła i nakazała mu, by podszedł bliżej. Arin zrobił to powoli. Miał przeczucie, że nie spodoba mu się ta rozmowa. - Spędzasz dużo czasu z Kestrel – powiedziała Enai. Wzruszył ramionami. – Robię to, co mi każe. Enai przytrzymała jego spojrzenie. Mimowolnie odwrócił wzrok pierwszy. - Nie skrzywdź jej – powiedziała kobieta. 84 | S t r o n a

Grzechem było złamanie obietnicy złożonej osobie na łożu śmierci. Arin wyszedł, nie składając żadnej obietnicy.

85 | S t r o n a

18 Po śmierci Enai Kestrel siedziała w swoim pokoju, przypominając sobie, jak ta kobieta nauczyła ją malować drzewo poprzez dmuchanie przez puste pióro na plamę atramentu na papierze. Kestrel widziała białą kartkę. Czuła ból w płucach, widziała rozkładające się czarne gałęzie i myślała, że tak właśnie wyglądał jej smutek, wbijając korzenie i gałęzie w jej ciało. Miała matkę i tamta matka zniknęła. Potem miała kolejną matkę i ta również zniknęła. Świt nadchodził, odchodził i dzień się ciągnął, a Kestrel nie zdawała sobie nawet sprawy, że czas mijał. Odsuwała od siebie jedzenie, które przynosili jej niewolnicy. Nie chciała czytać listów. Nie potrafiła nawet myśleć o graniu na pianinie, bo to Enai namawiała ją do dalszej praktyki po śmierci matki. Usłyszała wspomnienie tego, jak Enai mówi, jaka to była śliczna melodia i czy Kestrel mogłaby znowu ją zagrać? Te wspomnienie stało się własnym refrenem: powtarzało się, malało, powracało. A potem Kestrel znowu widziała skórę i kości twarzy Enai, wykaszlaną krew i wiedziała, że to ona była winna, że powinna wcześniej uprzeć się na lekarza, a teraz Enai nie żyła. Było późne popołudnie i siedziała sama w pokoju śniadaniowym, wypatrując pusto przez okno na złą pogodę, kiedy usłyszała szybkie, mocne kroki kierujące się prosto do niej. - Przestań płakać. – Głos Arina był brutalny. Kestrel uniosła koniuszki palców do policzka. Były mokre. – Nie powinieneś tutaj być – powiedziała ochryple. W pokoju śniadaniowym nie mogli przebywać mężczyźni. - Nie obchodzi mnie to. – Postawił Kestrel na nogi, a szok, który poczuła zmusił ją do spojrzenia mu w oczy. Źrenice jego oczu były rozszerzone od emocji. Od złości. – Przestań – powiedział. – Przestań udawać żałobę po kimś, kto nie był twoją krwią. Jego ręka była niczym żelazo wokół jej nadgarstka. Uwolniła się, okrutność tego, co właśnie powiedział przywołała świeże łzy do jej oczu. – Kochałam ją – szepnęła Kestrel. - Kochałaś ją, bo robiła wszystko, co chciałaś. - Nieprawda. - Ona nie kochała ciebie. Nigdy nie mogłaby cię pokochać. Gdzie jest jej prawdziwa rodzina, Kestrel? Nie wiedziała. Bała się zapytać. - Gdzie jest jej córka? Jej wnuki? Jeżeli cię kochała, to dlatego, że nie miała wyboru i nikt inny jej nie pozostał. 86 | S t r o n a

- Wyjdź – powiedziała, ale jego już nie było. Światło przygasło. Niebo za oknami zmieniło się w szmaragd. To był pierwszy zielony sztorm w tym sezonie i kiedy Kestrel usłyszała wiatr obijający się o dom, wiedziała, że Arin się mylił. Od kilku miesięcy chciał ją ukarać. Czyż go nie kupiła? Czyż nie była jego właścicielką? To była jego zemsta. Tylko tyle. Deszcz wbijał gwoździe w szyby okien. W pokoju zrobiło się niemal czarno. Kestrel po raz kolejny usłyszała w głowie głos Arina i nagle poczuła się załamana. Nawet, jeśli nie wątpiła w swoje uczucia do Enai, to w jego słowach tkwiła prawda. Nie zauważyła jego powrotu. Ten sztorm był głośny, pokój był ciemny. Wciągnęła głośno powietrze, gdy zorientowała się, że stał obok niej. Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, żeby się go bać. Ale on jedynie rozpalił zapałkę i przytknął ją do knota lampy. Był przemoczony od deszczu. Jego skóra od niego błyszczała. Kiedy na niego spojrzała, wzdrygnął się. – Kestrel. – Westchnął. Przetarł ręką mokre włosy. – Nie powinienem był mówić tego, co powiedziałem. - Chciałeś to powiedzieć. - Tak, ale… - Arin wyglądał na zmęczonego i zdezorientowanego. – Byłbym zły, gdybyś jej nie opłakiwała. – Wyciągnął rękę w cieniu i przez niepewny moment Kestrel myślała, że ją dotknie. Ale on tylko oferował coś na wnętrzu dłoni. – To było w jej domku – powiedział. To był warkocz z włosów Kestrel. Wzięła go ostrożnie; nawet wtedy jej najmniejszy palec musnął jego mokrą dłoń. Natychmiast opuścił rękę. Przyjrzała się warkoczowi, obracając jasny pierścień w palcach. Wiedziała, że nie wybierał on stron pomiędzy jej prawdą, a Arina. To nie był dowód miłości Enai. Jednak był pocieszeniem. - Powinienem iść – powiedział Arin, choć wcale się nie ruszył. Kestrel spojrzała na jego twarz płonącą w świetle lampy. Stała się świadoma tego, że była tak blisko niego, że jej bosa stopa opierała się o mokry brzeg dywanu, na którym stał Arin ociekający deszczem. Dreszcz przebiegł po jej skórze. Kestrel odsunęła się. – Tak – odparła. – Powinieneś. *** Następnego poranka ojciec wpadł do jej pokoju odwiedzin i rzekł. – Te twoje odosobnienie trwało już wystarczająco długo. – Stanął przed jej krzesłem ze złączonymi stopami. Często przybierał tę pozę, kiedy wolał sobie pochodzić po pokoju. – Wiem, jak 87 | S t r o n a

bardzo byłaś przywiązana do swojej opiekunki i przypuszczam, że biorąc wszystko pod uwagę, jest to zrozumiałe. Ale przegapiłaś sesję treningową z Raxem, lekcję ze mną i nie wychowałem cię tak, żebyś załamywała się przy najmniejszej trudności. - Nic mi nie jest, ojcze. – Kestrel nalała filiżankę herbaty. Dopiero wtedy naprawdę jej się przyjrzał. Była pewna, że miała worki pod oczami, lecz była nienagannie ubrana na późny jesienny dzień w społeczności. - Cóż – powiedział. – To dobrze. Bo posłałem po Jess. Czeka na dole w salonie. Kestrel postawiła filiżankę na spodku i wstała, żeby powitać przyjaciółkę. - Kestrel. – Generał dotknął jej ramienia. Kiedy przemówił, jego głos był wyjątkowo niepewny. – Obowiązkiem każdego dziecka jest przeżycie jego rodziców. Moja profesja nie jest bezpieczna. Chciałbym… Kestrel, kiedy umrę, nie opłakuj mnie. Uśmiechnęła się. – Ty mi nie rozkazujesz – powiedziała, całując go w policzek. *** Jess była w swoim żywiole. Pogoniła Kestrel do swojego powozu i zatrzymały się przed sklepem najlepszej krawcowej w mieście. – Obiecałaś – ostrzegła Kestrel, kiedy wyszły z powozu. Kestrel obrzuciła ją wzrokiem. – Obiecałam, że pozwolę ci wybrać materiał na moją suknię. - Kłamczucha. Mogę wybrać wszystko. - Och, no dobra – powiedziała Kestrel, ponieważ entuzjazm Jess sprawiał, że jej własny smutek odpływał. A tak poza tym, to ile szkody mogła wyrządzić Jess? Gdy weszły do sklepu, Jess odsunęła materiały, które wybrałaby Kestrel i naszkicowała projekty dla krawcowej, które sprawiły, że Kestrel rozszerzyła oczy. – Jess. To jest bal Pierwszego Dnia Zimy. Ja zamarznę. Czy mogę, proszę, mieć rękawy? - Nie. - A dekolt… - Cicho bądź. Twoja opinia nie jest potrzebna. Kestrel poddała się i stała na bloczku, podczas gdy krawcowa spinała wokół niej materiał, a Jess podawała instrukcje. Potem dwie młode kobiety zostawiły Kestrel samą, chowając się w magazynie, gdzie stosy tkanin błyszczały na półkach. Jess szeptała, krawcowa odszeptywała i kiedy Kestrel próbowała zrozumieć ich podekscytowany spisek, zaczynała podejrzewać, iż Jess organizowała nie jedną, a dwie suknie. 88 | S t r o n a

- Jess – zawołała Kestrel – czy dobrze słyszę, że chcesz, by wieczorowa suknia była haftowana, a suknia balowa prosta? - Oczywiście. Potrzebujesz również nowej sukni wieczorowej na uroczystą kolację u Lorda Irexa. Szpilka dźgnęła Kestrel w talię. – On urządza przyjęcie? - Najwyższa pora. Liczy na to, że pewnego dnia zostanie senatorem, więc musi zacząć pokazywać przyjazną stronę społeczności. Poza tym jego rodzice pojechali do stolicy na sezon zimy. Ma cały dom dla siebie. - Nie idę – powiedziała beznamiętnie Kestrel. - Musisz iść. - Nie zostałam zaproszona. - Oczywiście, że zostałaś zaproszona. Jesteś córką Generała Trajana i jeśli teraz pierwszy raz słyszysz o przyjęciu, to tylko dlatego, że nie otwierałaś listów od ponad tygodnia. Kestrel pamiętała groźne przytyki Irexa. – Nie. Absolutnie nie. - Ale czemu? - Nie lubię go. - Jakie to ma znaczenie? Będzie tam pełno ludzi i jego dom jest na pewno na tyle duży, żebyś mogła go unikać. Wszyscy tam będą. Jak to będzie wyglądać, jeśli ciebie nie będzie? Kestrel pomyślała o grze Gryz i Żądło. Musiała przyznać, że gdyby zaproszenie Irexa było kartą, a nie kawałkiem złożonego i zapieczętowanego papieru, to zagrałaby nią lekko. Jess zbliżyła się i sięgnęła po dłonie Kestrel. – Nie lubię widzieć, jak się smucisz. Pojedź z Ronanem i ze mną, a będziemy trzymać cię z daleka od Irexa i sprawimy, że będziesz się z niego śmiać. Chodź, Kestrel. Nie poddam się, dopóki się nie zgodzisz.

89 | S t r o n a

19 Kiedy sukienka przeznaczona na przyjęcie Irexa przybyła zapakowana w muślin i przewiązana sznurkiem, to Arin przyniósł paczkę Kestrel. Nie widziała się z nim od pierwszego zielonego sztormu. Nie lubiła myśleć o tamtym dniu. To przez żałobę, postanowiła, nie chciała go pamiętać. Uczyła się, jak z nią żyć. Powróciła do muzyki, pozwalając by ona, spacery i lekcje opływały śmierć Enai, wygładzając jej postrzępione krawędzie. Mało czasu spędzała w willi. Nie wysyłała zaproszeń do Arina na grę Gryz i Żądło. Jeśli wychodziła do ludzi, to wybierała inną eskortę. Gdy Arin wszedł do jej pokoju dziennego, który tak naprawdę był pokojem pisarskim, Kestrel odłożył książkę na sofę i odwróciła jej grzbiet, by nie mógł dostrzec tytułu. - Hmm – odezwał się Arin, obracając w dłoniach zapakowaną sukienkę. – Co to może być? - Na pewno wiesz. Zacisnął paczkę w palcach. – Bardzo miękki rodzaj broni, jak mi się wydaje. - Dlaczego dostarczasz moją sukienkę? - Zauważyłem z nią Lirah. Zapytałem czy mogę ci ją przynieść. - A ona ci pozwoliła, oczywiście. Uniósł brwi na jej ton. – Była zajęta. Pomyślałem, że ucieszy się, iż ma o jedną rzecz mniej do zrobienia. - A więc to bardzo uprzejme z twojej strony – powiedziała Kestrel, choć usłyszała, jak jej głos sugerował co innego i zirytowała się na samą siebie. Powoli zapytał: - O co ci chodzi? - O nic. - Prosiłaś, żebym był z tobą szczery. Uważasz, że tak jest? Przypomniała sobie jego ostre słowa podczas sztormu. – Tak. - Czy ja nie mogę prosić o to samo od ciebie? Odpowiedź brzmiała nie, żaden niewolnik nie mógł o nic ją prosić. Odpowiedź brzmiała nie, jeżeli chciał jej prywatnych myśli, to mógł je wygrać w Gryz i Żądło. Ale Kestrel przełknęła nagły przebłysk podenerwowania i przyznała samej sobie, że ceniła jego szczerość – i własną,

90 | S t r o n a

kiedy przebywała w jego towarzystwie. Nie było nic złego w mówieniu prawdy. – Myślę, że nie jesteś sprawiedliwy wobec Lirah. Ściągnął brwi. – Nie rozumiem. - Niesprawiedliwe z twojej strony jest to, jak zachęcasz Lirah, kiedy twoje serce tkwi gdzieindziej. Wciągnął gwałtownie powietrze. Kestrel pomyślała, że może powie jej, iż to nie jej interes, bo tak było, ale potem zobaczyła, że nie był urażony, tylko zaskoczony. Wysunął krzesło w ten swój zaborczy, naturalny sposób i opadł na nie, opuszczając suknię na kolana. Przyjrzał się jej. Zmusiła się do podtrzymania jego wzroku. - Nie myślałem tak o Lirah. – Arin potrząsnął głową. – W ogóle nie myślę wyraźnie. Muszę być ostrożniejszy. Kestrel chyba powinna czuć się spokojniejsza. Arin położył paczkę na sofie, na której siedziała. – Nowa suknia oznacza wydarzenie na horyzoncie. - Tak, uroczysta kolacja. Lord Irex jest gospodarzem. Zmarszczył czoło. – A ty idziesz? Wzruszyła ramionami. - Potrzebujesz eskorty? Kestrel zamierzała odmówić, ale rozkojarzył ją zdeterminowany wyraz ust Arina. Wyglądał niemal… opiekuńczo. Była zaskoczona, że tak wyglądał. Była zdezorientowana i być może dlatego powiedziała: - Szczerze mówiąc, ucieszyłoby mnie twoje towarzystwo. Przytrzymał jej wzrok. Potem spojrzał na książkę u boku Kestrel. Nim mogłaby go powstrzymać, podniósł ją zwinną ręką i przeczytał tytuł. To była Valoriańska historia jej imperium i wojen. Zmieniła się twarz Arina. Oddał książkę i wyszedł. *** - Gdzie jedziemy? – Arin patrzył przez okno powozu na drzewa Dystryktu Ogrodowego, ich nagie gałęzie wąskie i fioletowe w półmroku. Kestrel bawiła się spódnicami. – Arin. Wiesz, że jedziemy na przyjęcie Irexa. - Tak – odparł krótko, ale nie odrywał wzroku od mijanych drzew.

91 | S t r o n a

Lepiej, żeby patrzył na nie, a na nią. Aksamitna suknia była ciemnoczerwona, spódnice rozmyślnie pogniecione we wzorze podkreślonym przez złote, haftowane liście wijące się w kierunku gorsetu, gdzie splatały się i odbijały światło. Widoczna. Suknia sprawiała, że była widoczna. Kestrel zagłębiła się w swoim kącie powozu, czując jak sztylet wbija się w jej bok. Ten wieczór u Irexa nie będzie łatwy. Arin zdawał się myśleć tak samo. Siedział tak sztywno na miejscu naprzeciwko niej, że wyglądał na zdrętwiałego. Napięcie wlało się w powietrze między nimi. Gdy pochodnie rozjaśniły ciemność za oknami i woźnica ustawił się za innymi powozami czekającymi na dostęp na drogę prowadzącą do willi Irexa, Kestrel rzekła: - Może powinniśmy wrócić do domu. - Nie – powiedział Arin. – Chcę zobaczyć ten dom. – Otworzył drzwi. Milczeli, kierując się dróżką do willi. Choć ten dom nie był tak duży, jak Kestrel, to także był dawnym Herrańskim domem: eleganckim, ładnie zaprojektowanym. Arin szedł za Kestrel, tak jak oczekiwano od niewolników, ale to ją niepokoiło. Wyczuwanie go tak blisko i niemożliwość spojrzenia mu w twarz było wytrącające z równowagi. Weszli do domu razem z resztą gości i skierowali się do pokoju przyjęć, który był wyłożony Valoriańską bronią. - To nie jest ich miejsce. – Usłyszała słowa Arina. Odwróciła się i zobaczyła, jak wpatruje się zszokowany w ściany. - Irex to wyjątkowy wojownik – odparła Kestrel. – I niezbyt skromny. Arin nic nie powiedział, więc Kestrel także milczała. Przygotowała się na moment, kiedy kolejka gości zmaleje i będzie musiała podziękować Irexowi za gościnność. - Kestrel. – Irex chwycił jej dłoń. – Nie sądziłem, że przyjdziesz. - Czemu miałabym nie przyjść? Przyciągnął ją bliżej. Choć jego uścisk był bolesny, pozwoliła mu na to. Ludzie krążyli wokoło nich i nie sądziła, że zawstydzenie Irexa przed jego gośćmi czemuś by pomogło. Powiedział: - Nie miejmy między sobą złej krwi. – Uśmiechnął się i dołeczek wbił się w lewy policzek sprawiając, że wyglądał dziwnie dziecinnie, kiedy równocześnie jego głos był nieprzyjemny. – Czy nigdy się nie zastanawiałaś dlaczego chciałem z tobą zagrać w Gryz i Żądło? - Bo chciałeś mnie pokonać. Ale tego nie zrobisz. – Położyła wolną rękę na jego dłoni, która ją ściskała. Ten gest wyglądałby przyjaźnie dla każdego, kto patrzył, ale Irex poczuł, jak szczypie go w nerw, który zmusił go do puszczenia jej ręki. – Urocze przyjęcie. Moje podziękowania dorównują gracji, którą mi okazałeś. 92 | S t r o n a

Uśmiech zniknął z jego twarzy. Ale Lady Faris stała za Kestrel i Arinem, złakniona uwagi, więc łatwo było Kestrel odsunąć się i pozwolić, by kobieta dopchała się do Irexa, mówiąc jaka to szkoda, iż jej mąż nie mógł do niej dołączyć. Niewolnica w służebniczej sukni podsunęła Kestrel wino, po czym poprowadziła drogę do otwartego solarium z niską fontanną i kwiatami cieplarnianymi. Muzycy grali dyskretnie za hebanową siatką, gdy goście witali się nawzajem, niektórzy gawędzili w miejscu, inni wycofywali się do cichych rozmów na kamienne ławki stojące wzdłuż fontanny. Kestrel obróciła się do Arina. Jego oczy były zamglone od wściekłości, dłonie ściśnięte w pięści. - Arin – zaczęła zaniepokojona, ale odwrócił wzrok i skupił się na jakimś punkcie po drugiej stronie pomieszczenia. – Twoi przyjaciele są tutaj – powiedział. Podążyła za jego wzrokiem, dostrzegając Jess i Ronana śmiejących się z czegoś, co powiedział Benix. - Odpraw mnie – powiedział Arin. - Co? – spytała, choć faktycznie był jedyną eskortą w tym pomieszczeniu. Niewolnicy przechadzający się wśród tłumu byli służącymi należącymi do Irexa. - Dołącz do swoich przyjaciół. Nie chcę już tutaj być. Poślij mnie do kuchni. Nabrała oddech i skinęła głową. Obrócił się na pięcie i po chwili zniknął. Od razu poczuła się samotna. Nie oczekiwała tego. Ale kiedy zapytała samą siebie, czego oczekiwała, zobaczyła durny obraz siebie i Arina siedzących razem na ławce. Kestrel spojrzała na szklany dach, piramidę purpurowego nieba. Dostrzegła ostry zarys księżyca i wspomniała słowa Enai o tym, że najlepiej zdawać sobie sprawę z rzeczy, których nie da się zmienić. Przeszła przez pokój, by powitać przyjaciół. *** Kestrel jadła mało na kolacji, a piła jeszcze mniej, choć Ronan, który siedział po jej prawej, skupiał dużą uwagę jej talerzowi i kubkowi. Cieszyła się, kiedy zaserwowano ostatnie danie i wszyscy przenieśli się do przylegającej sali balowej, bo przy stole zaczynała czuć się przytłoczona, a gadka Ronana miała wzór, który zbyt łatwo dało się przewidzieć. Wolała słuchać muzyki. Nawet w tłumie brała cichą przyjemność z czegokolwiek, co flecista grał do tańców. Myślała, że Arin też by to robił, gdyby tu był.

93 | S t r o n a

- Kestrel. – Ronan dotknął jej długiego kolczyka, żeby się zakołysał. – Śnisz na jawie. Co tak bardzo zajmuje twoje myśli? - Nic takiego – odparła i poczuła ulgę, kiedy Benix podszedł do nich po pomoc Ronana. - Bliźniaczki Raul – powiedział prosząco Benix, rzucając spojrzenie w kierunku identycznych sióstr. – Jedna nie zatańczy bez drugiej, Ronan, więc jeśli nie miałbyś nic przeciwko… Ronan wyglądał na zirytowanego. - No co? – spytał Benix. Gdy zerknął między Ronana i Kestrel, machnął lekceważąco dłonią. – My troje jesteśmy starymi znajomymi. Kestrel może oddać cię na jeden taniec. Kestrel zdecydowanie mogła. Ale udawała złość w taki sposób, który sugerował, że jednocześnie nie miała nic przeciwko i trochę miała, kiedy tak naprawdę wcale jej to nie obchodziło. Powiedziała chłopcom, że znajdzie Jess i kąt, gdzie będą mogły poplotkować. - Tylko jeden taniec – powiedział Ronan do Benixa i przeszli przez pokój do bliźniaczek. Taniec się zaczął, ale Kestrel nie szukała Jess. Znalazła krzesło w cieniu i siedziała, słuchając z zamkniętymi oczami fletu. - Lady Kestrel? – odezwał się niespokojny głos. Kestrel otworzyła oczy, dostrzegając dziewczynę ubraną w Herrański służebniczy strój. – Tak? - Możesz, proszę, ze mną pójść? Jest pewien problem z twoją eskortą. Kestrel wstała. – Co się stało? - Ukradł coś. Kestrel wyszła pospiesznie z pokoju żałując, że dziewczyna nie może iść szybciej przez korytarze willi. Musiała nastąpić jakaś pomyłka. Arin był inteligentny, o wiele zbyt przebiegły, żeby zrobić coś tak niebezpiecznego. Musiał wiedzieć, co działo się z Herrańskimi złodziejami. Dziewczyna zaprowadziła Kestrel do biblioteki. Gromadziło się tam paru mężczyzn: dwóch senatorów, którzy trzymali Arina za ramiona i Irex, którego mina była zadowolona, kiedy zobaczył Kestrel, jakby właśnie wyciągnął wysoką kartę w Gryz i Żądło. – Lady Kestrel – odezwał się – co takiego przyprowadziłaś do mojego domu? Kestrel spojrzała na Arina, który nie chciał odwzajemnić jej spojrzenia. – Nie mógłby nic ukraść. – Usłyszała coś rozpaczliwego w swoim głosie. Irex również musiał. Uśmiechał się.

94 | S t r o n a

- Widzieliśmy go – powiedział jeden z senatorów. – Wsuwał to do koszuli. – Wskazał na książkę, która upadła na podłogę. Nie. Oskarżenie nie mogło być prawdziwe. Żaden niewolnik nie naraziłby się na chłostę za kradzież, nie za książkę. Kestrel odzyskała rezon. – Mogę? – zapytała Irexa, wskazując na leżącą książkę. Machnął ręką, dając pozwolenie. Kestrel schyliła się po książkę i Arin rzucił jej spojrzenie. Opadło jej serce. Jego twarz była wykrzywiona nieszczęściem. Przyjrzała się zamkniętej, oprawionej w skórę książce. Rozpoznała tytuł: to był tom Herrańskiej poezji, dość znanej. W jej bibliotece również była taka kopia. Kestrel trzymała książkę nie rozumiejąc, nie widząc nic wartego ryzyka kradzieży – a przynajmniej nie tutaj w bibliotece Irexa, kiedy jej własna mogła służyć celom Arina. W jej umyśle szepnęło podejrzenie. Przypomniała sobie dziwne pytanie Arina w powozie. Gdzie jedziemy? Jego ton był niedowierzający. Jednak znał ich cel podróży. Teraz Kestrel zastanawiała się czy rozpoznał coś w mijanym krajobrazie i czy jego pytanie było bardziej automatycznymi słowami kogoś obrzydzonego nagłym zrozumieniem. Otworzyła książkę. - Nie – odezwał się Arin. – Proszę. Ale już zobaczyła dedykację. Dla Arina, było napisane, od Ammy i Etty, z miłością. To był dom Arina. Ten dom należał do niego, ta biblioteka, ta książka, dedykacja od jego rodziców prawdopodobnie sprzed dziesięciu lat. Kestrel odetchnęła powoli. Opierała palce na kartce tuż pod czarnym napisem. Uniosła wzrok, by spotkać się z uśmieszkiem Irexa. Jej umysł ochłonął. Zdiagnozowała sytuację tak, jak jej ojciec zdiagnozowałby bitwę. Znała swój cel. Znała swojego przeciwnika. Rozumiała, co mogła przegrać, a czego nie. Kestrel zamknęła książkę, położyła ją na stole i odwróciła się plecami do Arina. – Lordzie Irexie – powiedziała ciepłym głosem. – To tylko książka. - Moja książka – odparł Irex. Usłyszała za sobą zduszony odgłos. Bez patrzenia Kestrel rzekła po Herrańsku. – Chcesz zostać usunięty z pokoju?

95 | S t r o n a

Odpowiedź Arina była cicha. – Nie. - Więc bądź cicho. – Uśmiechnęła się do Irexa. W ich języku powiedziała: - To wyraźnie nie jest przypadek kradzieży. Kto śmiałby od ciebie kraść? Na pewno chciał tylko na nią popatrzeć. Nie można go winić za ciekawość luksusów, które mieszczą się w twoim domu. - Nie powinno go być w bibliotece, nie wspominając o dotykaniu jej zawartości. Poza tym byli świadkowie. Sędzia osądzi na moją korzyść. To moja własność, więc ja zadecyduję o liczbie biczów. - Tak, twoja własność. Nie zapominajmy, że rozmawiamy również o mojej własności. - Zostanie ci zwrócony. - Tak mówi prawo, ale w jakim stanie? Nie chcę widzieć go uszkodzonego. Ma więcej wartości niż książka w języku, którego nikt nie chce czytać. Ciemne oczy Irexa pomknęły za Kestrel, potem wróciły do niej. Stały się przebiegłe. – Masz bezsporne zainteresowanie dobrem swojego niewolnika. Ciekawi mnie do czego się posuniesz, by zapobiec karze, której mogę udzielić zgodnie z prawem. – Położył rękę na jej ramieniu. – Możemy załatwić sprawę pomiędzy sobą. Kestrel usłyszała, jak Arin wciąga oddech na zrozumianą sugestię Irexa. Nagle czuła gniew, że jej umysł wyłapywał dźwięk tego gwałtownego wdechu. Gniewała się na siebie za uczucie słabości, ponieważ Arin był osłabiony i na Irexa za jego znaczący uśmiech. – Tak. – Kestrel postanowiła zmienić słowa Irexa w coś innego. – To jest pomiędzy nami i losem. Wypowiedziawszy formalne słowa wyzwania na pojedynek, Kestrel odsunęła się od dotyku Irexa, wyciągnęła sztylet i ustawiła go bokiem na poziomie klatki piersiowej, jakby rysując linię pomiędzy nim a nią. - Kestrel – powiedział Irex. – Nie to miałem na myśli, kiedy powiedziałem, że możemy załatwić sprawę. - Myślę, że ta metoda bardziej nam się spodoba. - Pojedynek. – Cmoknął językiem. – Pozwolę ci to cofnąć. Ten jeden raz. - Nie mogę tego cofnąć. Wtedy Irex wysunął własny sztylet i powtórzył gest Kestrel. Stali nieruchomo, po czym schowali swoje ostrza. - Nawet pozwolę ci wybrać broń – powiedział Irex. - Sztylety. A ty wybierzesz porę i miejsce.

96 | S t r o n a

- Moje ziemie. Jutro, dwie godziny przed zachodem słońca. Tak będę miał czas na zebranie ceny śmierci. Kestrel chwilowo stała nieruchomo. Ale skinęła głową i w końcu odwróciła się do Arina. Wyglądał na chorego. Wisiał w uchwycie senatorów. Wyglądało to tak, jakby nie powstrzymywali go, a podtrzymywali. - Możecie puścić – powiedziała Kestrel do senatorów, a kiedy to zrobili poleciła Arinowi, żeby za nią poszedł. Gdy opuścili bibliotekę, Arin się odezwał. – Kestrel… - Ani słowa. Nie odzywaj się, dopóki nie będziemy w powozie. Szli szybko korytarzami – korytarzami Arina – a kiedy Kestrel rzucała mu ukradkowe spojrzenia, nadal wyglądał na oszołomionego. Kestrel już kiedyś cierpiała na chorobę morską, na początku lekcji żeglarstwa i zastanawiała się czy tak właśnie czuł się Arin, otoczony tym domem – kiedy oczy dostrzegają horyzont, ale brzuch tego nie potrafi. Ich milczenie zostało przełamane, kiedy drzwi powozu zamknęły ich w środku. - Oszalałaś. – Głos Arina był wściekły, zdesperowany. – To był moja książka. Moja robota. Nie miałaś prawa się mieszać. Myślałaś, że nie zniosę kary za zostanie przyłapanym? - Arin. – Omiótł ją strach, kiedy nareszcie zorientowała się, co zrobiła. Usiłowała brzmieć spokojnie. – Pojedynek to tylko rytuał. - Nie ty powinnaś walczyć. - Wiesz, że ty nie możesz. Irex nigdy by się nie zgodził, a gdybyś skierował na niego ostrze, każdy Valorian w pobliżu od razu by się na ciebie rzucił. Irex mnie nie zabije. Posłał jej cyniczne spojrzenie. – Zaprzeczysz, że jest lepszym wojownikiem? - Więc przeleje pierwszą krew. Będzie usatysfakcjonowany i oboje odejdziemy z honorem. - Powiedział coś o cenie śmierci. To były prawne punkty karne w pojedynku na śmierć. Zwycięzca płacił wysoką cenę rodzinie zmarłego. Kestrel zlekceważyła to. – Zabicie córki Generała Trajana będzie kosztować Irexa więcej niż złoto. Arin schował twarz w dłoniach. Zaczął kląć, wygłaszać każdą obelgę, jaką wymyślili Herrańczycy przeciwko Valorianom, przeklinał ich przez każdego boga. - Naprawdę, Arin.

97 | S t r o n a

Opuścił ręce. – Ty też. Jaką durną rzecz zrobiłaś. Czemu to zrobiłaś? Czemu zrobiłabyś coś tak głupiego? Pomyślała o jego twierdzeniu, że Enai nigdy nie mogła jej kochać, a jeśli tak, to była to wymuszona miłość. - Ty możesz nie myśleć o mnie, jak o przyjaciółce – powiedziała Kestrel do Arina – ale ja myślę o tobie, jak o moim przyjacielu.

98 | S t r o n a

20 Kestrel spała spokojnie tej nocy. Zanim przyznała sobie przyjaźń Arina nie wiedziała, że to właśnie do niego czuła. Umilkł w powozie i wyglądał dziwnie, jak ktoś, kto wypił wino, spodziewając się wody. Ale nie zaprzeczył jej słowom, a znała go na tyle dobrze, by wierzyć, że zrobiłby to gdyby tak zapragnął. Przyjaciel. Ta myśl ją uspokajała. Wyjaśniała wiele rzeczy. Kiedy zamknęła oczy przypomniała sobie coś, co ojciec często mawiał do niej, gdy była mała i do żołnierzy w noc przed bitwą: - W snach nic nie może was zranić. Sen otoczył ją niczym aksamit. Potem nadszedł świt, wyraźny i zimny. Spokój Kestrel zniknął. Założyła szlafrok i poszukała w szafie uroczystego stroju do walki. Ojciec zamawiał nowy strój co roku i tegoroczny był schowany pod sukienkami. Ale był: czarne getry, tunika i sztywna kurtka. Zjadała ją obawa, kiedy wpatrywała się w ubrania. Na chwilę zostawiła je tam, gdzie były. Nie chodziło o to, że bała się pojedynku, myślała Kestrel zamykając drzwi szafy. Nie wzdrygała się na zadanie pierwszej rany, która nie mogła być gorsza niż te, które otrzymywała podczas sesji treningowych. Nie obawiała się przegranej z Irexem. W oczach społeczeństwa porażka w pojedynku nie przynosiła wstydu. Ale mogły powody Kestrel do walki. Czy społeczeństwo o nim mówi? pytała Enai. Kestrel przycisnęła dłoń do drzwi szafy, po czym oparła czoło o palce. Teraz społeczeństwo będzie mówić o Arinie, jeśli wcześniej tego nie robili. Wyobraziła sobie, jak wiadomość o pojedynku roznosi się wśród gości Irexa, którzy musieli być zszokowani oraz oczarowani szczegółami. Pani walcząca w imieniu jej niewolnika złodzieja? Czy kiedykolwiek ktoś to zrobił? Wyraźnie nie. Mogła spodziewać się widowni przy pojedynku. Co im powie? Że starała się ochronić przyjaciela? Spokojny sen był kłamstwem. Nie było w nim nic spokojnego. Kestrel wyprostowała się. Wyzwanie do pojedynku zostało wydane, otrzymane i byli świadkowie. Nie było hańby w przegranej, ale była w kuleniu się. Założyła prostą suknię, zamierzając odwiedzić koszary, gdzie liczyła na to, iż potwierdzi, że ojciec nie wróci do jutra ze swoich sesji treningowych. Kestrel wiedziała, że nie mogła utrzymać pojedynku w sekrecie. Nawet ojciec usłyszy te plotki. Jednak wolałaby, żeby przyjechał po fakcie. 99 | S t r o n a

Gdy otworzyła zewnętrzne drzwi swojego pokoju znalazła na korytarzu niewolnicę, której ramiona opadały pod ciężarem małego kuferka. - Lady Kestrel – powiedziała. – Przed chwilą przyszło to od Lorda Irexa. Kestrel przejęła kuferek, ale dłonie jej zdrętwiały od świadomości, co musi w nim być. Nie potrafiła zgiąć palców. Kuferek spadł na marmurową podłogę korytarza, rozsypując zawartość. Złote kawałki obracały się i toczyły, dzwoniąc jak małe dzwonki. Irex wysłał cenę śmierci. Kestrel nie musiała liczyć monet, żeby wiedzieć, że było ich pięć tysięcy. Nie musiała dotykać złota, żeby pamiętać, co wygrała od Irexa w Gryz i Żądło, i by myśleć, że któregoś dnia mógłby stać się lepszym graczem, jeśli rozumiał psychologię zastraszania na tyle, by płacić cenę śmierci przed rozpoczętym pojedynkiem. Stała nieruchomo obmyta kwaśnym strachem. Oddychaj, nakazała sobie. Rusz się. Ale mogła tylko patrzeć, kiedy niewolnica goniła za zabłąkanymi monetami i druga dziewczyna weszła do korytarza, by pomóc w napełnieniu kuferka. Stopa Kestrel poruszyła się do przodu. Potem kolejny krok i następny, i była gotowa uciec od widoku rozsypanego złota, aż wspomnienie przecięło jej bezmyślną panikę. Zobaczyła uśmiech Irexa, który ukazywał dołeczki. Poczuła, jak jego dłoń ją ściskała. Zobaczyła broń na ścianach, jego jak przewracał kartę Gryz i Żądło, jego buty miażdżące przez trawnik Lady Faris, piętę przekopującą darń trawy i kurz. Zobaczyła jego oczy tak ciemne, że niemal czarne. Kestrel wiedziała, co musiała zrobić. Zeszła na dół do biblioteki i napisała dwa listy. Jeden do ojca, drugi do Jess i Ronana. Złożyła je, zapieczętowała swoim sygnetem i odłożyła przybory do pisania na bok. W jednej ręce trzymała listy, wosk był twardy, jednak nadal ciepły przy skórze, kiedy usłyszała kroki na w marmurowym korytarzu, coraz bliższe. Arin wszedł do biblioteki i zamknął drzwi. – Nie zrobisz tego – powiedział. – Nie będziesz się z nim pojedynkować. Widok Arina nią wstrząsnął. Nie będzie potrafiła myśleć jasno, jeśli dalej będzie tak mówił, tak na nią patrzył. – Ty nie dajesz mi rozkazów – odparła Kestrel. Chciała wyjść. Zablokował jej drogę. – Wiem o przesyłce. Wysłał ci cenę śmierci. - Najpierw moja suknia, teraz to? Arin, ktoś mógłby pomyśleć, że monitorujesz wszystko co wysyłam i odbieram. To nie twoja sprawa. Złapał ją za ramiona. – Jesteś taka mała. 100 | S t r o n a

Kestrel wiedziała, co robił i nienawidziła tego, nienawidziła go za przypominanie o jej fizycznej słabości, o tej samej porażce, której świadkiem był jej ojciec, ilekroć patrzył na jej walki z Raxem. – Puść. - Spraw, żebym cię puścił. Spojrzała na Arina. Cokolwiek zobaczył w jej oczach sprawiło, że rozluźnił ręce. – Kestrel – rzekł ciszej – byłem już kiedyś wychłostany. Baty a śmierć to co innego. - Nie umrę. - Pozwól Irexowi mnie ukarać. - Nie słuchasz mnie. – Powiedziałaby więcej, ale zdała sobie sprawę, że jego dłonie wciąż leżały na jej ramionach. Kciuk napierał lekko na jej obojczyk. Kestrel złapała oddech. Arin drgnął, jakby właśnie się przebudził i odsunął się. Nie miał prawa, pomyślała Kestrel. Nie miał prawa ją dezorientować. Nie teraz, kiedy potrzebowała czystego umysłu. Wszystko wydawało się takie proste zeszłej nocy w ciemności powozu. - Nie wolno ci – powiedziała Kestrel – mnie dotykać. Uśmiech Arina był gorzki. – Oznacza to chyba, że nie jesteśmy już przyjaciółmi. Nic nie powiedziała. - Dobrze – powiedział – więc nie masz powodu do walki z Irexem. - Nie rozumiesz. - Nie rozumiem twojego przeklętego Valoriańskiego honoru? Nie rozumiem, że twój ojciec pewnie wolałby zobaczyć cię wypatroszoną niż żyć z córką, która odwróciła się od pojedynku? - Masz we mnie bardzo mało wiary, żeby myśleć, że Irex wygra. Przeczesał dłonią krótkie włosy. – Gdzie w tym wszystkim jest mój honor, Kestrel? Spojrzeli sobie w oczy i rozpoznała jego wyraz twarzy. Ten sam wyraz widziała po drugiej stronie stołu do gry Gryz i Żądło. Ten sam, który widziała w dole, kiedy licytator kazał Arinowi zaśpiewać. Odmowa. Determinacja tak zimna, że mogłaby pokryć pęcherzami skórę, tak jak metal w zimie.

101 | S t r o n a

Wiedziała, że będzie ją zatrzymywał. Być może będzie przebiegły. Może pójdzie do zarządcy za jej plecami, powie mu o kradzieży i pojedynku, i poprosi, żeby zaprowadzić go przed sąd i Irexa. Gdyby ten plan nie podpasował Arinowi, znalazłby inny. On będzie problemem. - Masz rację – powiedziała. Arin mrugnął, po czym zmrużył oczy. - Właściwie – ciągnęła – gdybyś dał mi wyjaśnić, to powiedziałabym ci, że postanowiłam odwołać pojedynek. - Naprawdę. Pokazała mu dwa listy. Ten zaadresowany do jej ojca był na górze. Pozwoliła, żeby pokazywał się jedynie brzeg drugiego. – Jeden jest do mojego ojca mówiący o tym, co się stało. Drugi do Irexa, gdzie przepraszam i zapraszam go po odbiór swoich pięciu tysięcy monet, kiedy tylko będzie chciał. Arin wciąż wyglądał sceptycznie. - Przyjdzie również po ciebie, oczywiście. Znając go każe cię chłostać do chwili, aż będziesz nieprzytomny, a nawet potem. Jestem pewna, że kiedy się obudzisz będziesz się bardzo cieszył, że postanowiłam zrobić dokładnie to, czego chciałeś. Arin prychnął. - Jeśli we mnie wątpisz, to możesz pójść ze mną do koszar, żeby popatrzeć, jak daję list do ojca żołnierzowi, z rozkazami na szybką przesyłkę. - Chyba tak zrobię. – Otworzył drzwi biblioteki. Opuścili dom i przekroczyli twardą ziemię. Kestrel zadrżała. Nie zabierała płaszcza. Nie mogła ryzykować, że Arin zmieni zdanie. Gdy weszli do koszar, Kestrel przesunęła wzrokiem po sześciu strażnikach po służbie. Poczuła ulgę, bo liczyła na to, że znajdzie tylko czterech i niekoniecznie Raxa, któremu najbardziej ufała. Podeszła do niego, Arin był tylko krok za nią. - Zawieź to generałowi jak najszybciej. – Podała Raxowi pierwszy list. – Niech posłaniec zaniesie drugi list Jess i Ronanowi. - Co? – odezwał się Arin. – Poczekaj… - I zamknijcie tego niewolnika.

102 | S t r o n a

Kestrel odwróciła się, żeby nie patrzeć na to, co stało się następnie. Usłyszała, jak w pomieszczeniu wybuchł chaos. Usłyszała przepychankę, krzyk, odgłos pięści uderzających o ciało. Pozwoliła, by zamknęły się za nią drzwi i odeszła. *** Ronan czekał na nią za strzeżoną bramą posiadłości. Wyglądało na to, że czekał już od jakiegoś czasu. Jego koń wąchał brązową trawę, kiedy Ronan siedział na pobliskim głazie, rzucając kamyczkami w kamienny mur generała. Gdy zobaczył Kestrel przejeżdżającą przez bramę na Javelinie, rzucił garść kamyków na drogę. Nie wstawał, opierając łokcie na zgiętych kolanach, kiedy patrzył na nią ze zmarszczoną i pobladłą twarzą. Powiedział: - Zastanawiam się czy nie ściągnąć cię z konia. - A więc dostałeś moją wiadomość. - I natychmiast tutaj przyjechałem, gdzie strażnicy powiedzieli mi, że pani domu dała surowe rozkazy, żeby nikogo – nawet mnie – nie wpuszczać. – Obrzucił ją wzrokiem, pochłaniając czarne ubrania do walki. – Nie wierzyłem w to. Wciąż w to nie wierzę. Po twoim zniknięciu zeszłego wieczora wszyscy na przyjęciu mówili o wyzwaniu, jednak byłem pewien, że to tylko plotka rozpoczęta przez Irexa przez coś, co spowodowało tę urazę między wami. Kestrel, jak mogłaś się tak obnażyć? Zacisnęła ręce na lejcach. Pomyślała o tym jak jej dłonie będą pachnieć skórą i potem, kiedy je rozluźni. Skoncentrowała się na wyobrażeniu sobie tego zapachu. To było łatwiejsze niż zwracanie uwagi na wirujące w niej chore uczucie. Wiedziała, co powie Ronan. Spróbowała przekierować rozmowę. Spróbowała porozmawiać o samym pojedynku, co wydawało się przystępne obok powodów na pojedynek. – Nikt chyba nie wierzy, że mogę wygrać – powiedziała lekko. Ronan zeskoczył z kamienia i podszedł do jej konia. Złapał za siodło. – Dostaniesz, czego chcesz. Ale czego chcesz? Kogo chcesz? - Ronan. – Kestrel przełknęła ślinę. – Pomyśl o tym, co mówisz. - Tylko to, co mówią wszyscy inni. Że Lady Kestrel ma kochanka. - Nieprawda. - On jest jej cieniem, czai się za nią, słucha, przygląda się. - Wcale nie – próbowała powiedzieć Kestrel i z przerażeniem stwierdziła, że jej głos drży. Poczuła pieczenie w oczach. – On ma dziewczynę.

103 | S t r o n a

- Czemu w ogóle o tym wiesz? No i co, jeśli ma? To nie ma znaczenia. W oczach społeczeństwa nie ma. Uczucia Kestrel były jak transparenty w sztormie, prawie pękając w wiązaniach. Oplątywały ją. Skupiła się i kiedy się odezwała, sprawiła, żeby jej słowa były lekceważące. – Jest niewolnikiem. - Jest mężczyzną, tak jak ja. Kestrel zsunęła się z siodła, stanęła twarzą w twarz z Ronanem i skłamała. – Jest dla mnie nikim. Gniew Ronana trochę zmalał. Czekał, słuchając. - Nigdy nie powinnam była wyzwać Irexa. – Kestrel postanowiła wplątać trochę prawdy w swoją historię, żeby ją wzmocnić. – Ale on i ja mamy nieprzyjazną historię. Złożył mi ofertę w zeszłą wiosnę. Odrzuciłam go. Od wtedy był… agresywny. Wtedy dostała współczucie Ronana i była wdzięczna, ponieważ nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby on i Jess odwrócili się do niej plecami. Potrzebowała ich – nie tylko dzisiaj, ale zawsze. - Irex mnie rozgniewał. Niewolnik był tylko wymówką. – O ile łatwiejsze byłoby wszystko, gdyby tak było. Ale Kestrel nie zamierzała brać pod uwagę prawdy. Nie chciała znać jej kształtu ani widzieć jej twarzy. – Zachowałam się bezmyślnie i pochopnie, ale wyciągnęłam karty i muszę nimi zagrać. Pomożesz mi, Ronanie? Zrobisz tak, jak poprosiłam w liście? - Tak. – Nadal wyglądał nieszczęśliwie. – Choć z tego co widzę, niewiele mogę zrobić oprócz stania i patrzenia na twoją walkę. - A Jess? Będzie na pojedynku? - Tak, jak tylko skończy wypłakiwać oczy. Aleś nas przeraziła, Kestrel. Kestrel otworzyła torbę przypiętą do siodła i podała Ronanowi sakiewkę z ceną śmierci. Wziął ją, rozpoznając co to jest po ciężarze i fakcie, że jej list przekazał mu, czego się spodziewać. Rzekł cicho: - Przeraziłaś mnie. Przytuliła się do niego, wtulając się w jego ramiona. Rozluźniły się wokół niej. Położył brodę na czubku jej głowy i poczuła jego przebaczenie. Próbowała odsunąć od siebie myśli o Arinie stojącym na bloku aukcyjnym, o wyrazie jego oczu, kiedy zapytał gdzie był jego honor, o tym jak przeklinał jej strażników w swoim języku. Przytuliła Ronana jeszcze mocniej, przyciskając policzek do jego torsu. Ronan westchnął. – Pojadę z tobą do domu Irexa – powiedział – i odwiozę cię bezpiecznie do domu po twojej wygranej. 104 | S t r o n a

*** Droga do domu Irexa była zapchana powozami. Społeczeństwo obowiązkowo pokazało się na ten pojedynek: Kestrel widziała setki dobrze ubranych ludzi rozmawiających między sobą z podekscytowaniem, ich oddech parował w jesiennym powietrzu. Ronan zszedł z konia, więc ona także, pozwalając aby ich konie dołączyły do reszty. Kestrel przyjrzała się tłumowi otaczającemu wycięcie w drzewach. Ludzie uśmiechali się, kiedy ją dostrzegali, ale to nie były uprzejme uśmiechy. To były fałszywie skromne spojrzenia i niektóre twarze miały wyraz niezdrowej fascynacji, jakby to nie był pojedynek, a powieszenie i jedynym pytaniem było czy kark kryminalisty od razu się złamie. Kestrel zastanawiała się, ile ludzi zgromadzonych w chowającym się słońcu wiedziało, że Irex zapłacił już cenę śmierci. Kestrel poczuła się chłodno i twardo. Chodzący kościotrup. Ronan objął ją ramieniem. Wiedziała, że to był dowód dla społeczeństwa i usiłowanie uspokojenia jej. Osłaniał jej reputację swoją własną. Nie prosiła go o to i fakt, że zobaczył coś brakującego w jej planie sprawiło, że czuła zarówno ulgę, że był u jej boku, jak i większy strach niż wcześniej. - Nie widzę mojego ojca. – Palce Kestrel drżały. Ronan złapał ją za ręce i choć jego oczy pełne były zwątpienia i posłał jej pretensjonalny uśmiech przeznaczony dla tłumu. Powiedział głośno: - Jakie zimne masz ręce. Miejmy już za sobą ten pojedynek, dobrze, a potem idźmy w jakieś ciepłe miejsce? - Kestrel! – Benix wyrwał się z tłumu, trzymając dłoń Jess i machając zamaszyście do przyjaciół. Benix miał radosny krok, kiedy do nich szedł, ale Jess nie potrafiła tak dobrze grać. Wyglądała okropnie. Oczy miała czerwone, a twarz poplamioną. Benix złapał Kestrel w niedźwiedzim uścisku, potem udawał, że pojedynkuje się z Ronanem – ruch, który rozbawił niektórych z tych, którzy się przyglądali, ale przywołał świeże łzy do oczu Jess. – To nie jest żart – powiedziała. - Och, siostro – drażnił się Ronan. – Bierzesz rzeczy zbyt poważnie. Tłum przesunął się rozczarowany, że przybycie Kestrel nie wywołało żadnych emocjonalnych wybuchów wśród jej przyjaciół. Gdy ludzie się odwracali, Kestrel zobaczyła wyraźną drogę do Irexa, wysokiego i ubranego na czarno pośrodku przestrzeni przeznaczonej na pojedynek. Uśmiechnął się do niej i Kestrel była tak wytrącona z równowagi, że nie wiedziała, iż jej ojciec przybył, dopóki nie poczuła jego ręki na ramieniu. Był zakurzony i pachniał koniem. – Ojcze – powiedziała i chciała wtulić się w jego ramiona. Powstrzymał ją. – Nie teraz. 105 | S t r o n a

Zarumieniła się. - Generale Trajan – odezwał się wesoło Ronan. – Bardzo się cieszę, że pan dotarł. Benixie, czy ja widzę bliźniaczki Raul, tam na przodzie, blisko miejsca na pojedynek? Nie, ty ślepy nietoperzu. Tam, obok Lady Faris. Może obejrzymy pojedynek razem z nimi? Ty też, Jess. Potrzebujemy twojej kobiecej obecności, byśmy mogli udawać, że jesteśmy zainteresowani bliźniaczkami tylko dlatego, że chciałabyś porozmawiać o kapeluszach z piórami. Jess ścisnęła dłoń Kestrel i ich trójka od razu by odeszła, gdyby generał ich nie zatrzymał. – Dziękuję – powiedział. Przyjaciele Kestrel porzucili swoją wesołą grę, której Jess i tak dobrze nie wykonywała. Generał skupił się na Ronanie, przyglądając mu się tak, jak zrobiłby to z nowym rekrutem. Potem zrobił coś rzadkiego. Skinął głową z aprobatą. Kącik ust Ronana uniósł się w niewielkim, zmartwionym uśmiechu, kiedy odprowadził resztę. Ojciec Kestrel stanął naprzeciwko niej. Gdy zagryzła wargę, rzekł. – Teraz nie pora na okazywanie słabości. - Wiem. Sprawdził pasy na jej przedramionach, biodrach i łydkach, ciągnąc za skórę, która mocowała sześć sztyletów do jej ciała. – Trzymaj dystans od Irexa – powiedział cicho, choć ludzie stojący najbliżej nich odsunęli się, żeby dać im trochę prywatności – szacunek dla generała. – Najlepiej jakbyś utrzymywała tę walkę w konkursie na rzucanie sztyletów. Możesz unikać jego, rzucać swoje i może nawet uda ci się zadać pierwszą ranę. Spraw, żeby opróżnił swoje pochwy. Jeśli oboje stracicie sześć Sztyletów, pojedynek skończy się remisem. – Poprawił jej kurtkę. – Nie pozwól, żeby zmienił to w walkę wręcz. Generał siedział obok niej podczas turnieju wiosennego. Widział Irexa w walce i bezpośrednio potem próbował zwerbować go do armii. - Chcę, żebyś był na przodzie tłumu – powiedziała Kestrel. - Nie byłbym nigdzie indziej. – Mała zmarszczka pokazała się między brwiami ojca. – Nie pozwól mu się zbliżyć. Kestrel potaknęła, choć nie miała zamiaru słuchać jego porady. Przedarła się przez gromadę ludzi, by spotkać się z Irexem.

106 | S t r o n a

21 Poufna rozmowa między Kestrel a Irexem była niemożliwa, co pewnie go zadowalało. Równie bardzo lubił być słuchanym, jak i oglądanym, i nie interesowało go odsunięcie się od tłumu, dopóki nie będą musieli zająć swoich miejsc po przeciwnych końcach kolistej przestrzeni oznaczonych czarną farbą na umarłej trawie. - Lady Kestrel. – Mówił wyraźnie dla słuchającej widowni. – Otrzymałaś mój prezent? - I przywiozłam go z powrotem. - Czy to oznacza, że się wycofujesz? No dalej, zgódź się na wysłanie do mnie swojego niewolnika i podaj mi rękę. Nakłuję ci mały palec. Pierwsza krew będzie należeć do mnie, nasi przyjaciele wrócą szczęśliwi do domu i dołączysz do mnie na kolację. - Nie, podobają mi się obecne plany. Kiedy ty stoisz na swoim miejscu, a ja jestem pięćdziesiąt kroków od ciebie. Ciemne oczy Irexa zamieniły się w szparki. Jego usta, które niektórzy nazywali czarującymi, opuścił uśmiech. Irex odwrócił się do niej plecami i poszedł zająć swoje miejsce. Ona zajęła swoje. Irex, jako osoba wyzwana, wyznaczył przyjaciela do rozpoczęcia pojedynku. Gdy młody mężczyzna krzyknął „Start!”, Irex wysunął sztylet z ramienia i rzucił. Kestrel łatwo uniknęła ostrza, oczekując, że przejdzie do ofensywy. Sztylet przeciął powietrze, by utknąć w drzewie. Ich widownia cofnęła się od pojedynkowego okręgu. Zdarzały się już wcześniej straty w ludziach stojących po bokach i Sztylety były szczególnie niebezpieczną rozgrywką do oglądania. Irex wyglądał na niezmartwionego, że jego pierwsza próba poniosła porażkę. Kucnął, wysuwając Sztylet z pochwy na łydce. Zważył go w ręce, obserwując Kestrel. Wykonał manewr mylący, ale jeśli była w czymkolwiek zręczna, to w przejrzeniu blefu, zwłaszcza kiedy Irex nie miał zamiaru ukrywać swoich uczuć. Ruszył do przodu i rzucił. Jego szybkość była przerażająca. Kestrel uderzyła o ziemię, szurając policzkiem o brud, po czym wstała zanim Irex mógłby złapać ją w tak bezbronnej pozycji. Kiedy wstała, zobaczyła na ziemi coś połyskującego: końcówkę jej warkocza oderwaną przez nóż. Kestrel odetchnęła szybko. Irex utrzymywał swoją pozycję jakieś trzydzieści kroków od niej. Balansowała na palcach u stóp, czekając i zobaczyła, że gniew Irexa na jej obrazę zniknął albo tak bardzo zmieszał się z zadowoleniem, że zdawał się być w dobrym humorze. Jego 107 | S t r o n a

pierwszy rzut był szaleńczy oraz niemądry, skoro wyciągnął Sztylet z jednego z dwóch najłatwiejszych miejsc do sięgnięcia. Gdy Sztylety stawały się walką wręcz, niekorzyścią było posiadanie kilku noży, a także stracenie tych w przedramionach a nawet w biodrach. Kestrel wiedziała, że on o tym wiedział, bo inaczej nie rzuciłby drugim Sztyletem z łydki. Był zarozumiały, ale potrafił być ostrożny. To utrudni zadanie Kestrel. Niemal wyczuwała frustrację ojca. Ludzie wykrzykiwali do niej sugestie, ale nie słyszała głosu ojca. Przez chwilę zastanawiała się czy trudno było mu nie krzyknąć do niej, żeby rzuciła kilka własnych Sztyletów. Wiedziała, że tego pragnął. To była rozsądna rzecz dla słabszego wojownika: mieć nadzieję na wcześniejsze zakończenie pojedynku poprzez cios gdziekolwiek. Ale chciała zbliżyć się do Irexa na tyle, żeby porozmawiać bez ryzyka, że ktoś ich podsłucha. Będzie potrzebowała wszystkich noży, kiedy będzie w zasięgu jego ramienia. Irex przekrzywił głowę. Albo był zdziwiony, że Kestrel nie podejmowała jedynej rozsądnej strategii, albo rozczarowany, że prawie nic nie robiła. Prawdopodobnie oczekiwał więcej walki. Kestrel nigdy nie zadawała sobie wiele trudu, żeby ukazać swoje bardzo przeciętny umiejętności w broni i społeczność przypuszczała, że córka generała musiała być znakomitą wojowniczką. Trzymał się z dala, nie pokazując zainteresowania w opróżnieniu więcej pochw. Nie zbliżał się, co było problemem – jeśli Kestrel nie mogła zwabić go do siebie, to ona będzie musiała pójść do niego. Okrzyki były teraz chaotyczne. Wzrosły do czegoś na wzór huczącej ciszy. Ojciec Kestrel powiedziałby, że powinna stać na swoim miejscu. Zamiast tego wyciągnęła dwa ostrza z łydek i pobiegła do przodu. Ostrze obróciło się w jej ręce i poleciało – okropny rzut, ale odwrócił uwagę Irexa od drugiego, który mógłby w niego uderzyć, gdyby się nie schylił i rzucił własny Sztylet. Poślizgnęła się na trawie, próbując uniknąć noża. Uderzyła bokiem o ziemię, kiedy Sztylet walnął w ziemię tuż obok jej nogi. Jej umysł się oblodził, zamykając się na kłódkę. Był szybki, zbyt szybki. Nie widziała nawet, jak jego ręka się porusza. Potem but Irexa kopnął ją w żebra. Kestrel sapnęła w bólu. Zmusiła się do wstania i wyciągnęła nóż z ramienia. Przecięła powietrze przed sobą, ale Irex odsunął się z łatwością, wytrącił jej ostrze z ręki i przejął je, jako własne. Uniosła z trudem klatkę piersiową. Oddychanie bolało. Myślenie bolało. Przelotnie wyobraziła sobie, jak ojciec zamyka oczy z niepokojem. Nigdy nie uzbrajaj swojego przeciwnika, zawsze mawiał.

108 | S t r o n a

Ale miała to, czego chciała. Ona i Irex byli teraz w centrum okręgu, zbyt daleko od wrzeszczącej widowni, żeby ich rozmowa została podsłuchana. - Irex. – Jej głos był cienki i słaby. – Musimy porozmawiać. Kopnął ją w kolano. Poczuła, jak coś zgrzyta i poddaje się tuż przed tym, jak padła na ziemię. Siła upadku wepchnęła rzepkę z powrotem na miejsce. Krzyknęła. Szok był zbyt wielki na ból. Potem nadszedł: spazm przechodzący z nogi do mózgu. To nie strach zmusił Kestrel do wstania. Była ogłupiała od bólu i nie miała miejsca na czucie czegokolwiek innego. Nie wiedziała, jak udało jej się wstać, tylko że to zrobiła, a Irex na to pozwolił. - Nigdy cię nie lubiłem – syknął. – Taka wyniosła. Wizja Kestrel wybielała. Miała dziwne wrażenie, że pada śnieg, ale kiedy biel kierowała się w stronę twarzy Irexa, zdała sobie sprawę, że to nie był śnieg. Zaraz miała zemdleć. Irex spoliczkował jej twarz. To mocno zabolało. Usłyszała sapnięcie i nie była pewna czy nadeszło z tłumu, czy z jej własnego gardła. Kestrel musiała się teraz odezwać i to szybko, bo inaczej pojedynek zakończy się z miażdżącym ją Irexem zanim wykorzysta dobrze wszystkie swoje Sztylety. Trudno było znaleźć powietrze na słowa. Wyciągnęła sztylet. Trochę pomogło czucie jego twardości w dłoni. – Jesteś ojcem dziecka Faris. - Co? – wykrztusił. Kestrel modliła się, żeby się nie myliła. – Spałeś z żoną Senatora Tirana. Spłodziłeś jej dziecko. Irex przywrócił swoją osłonę, sztylet odbijał jasno światło w zachodzącym słońcu. Ale przygryzł wnętrze policzka, sprawiając, że twarz zrobiła mu się szczuplejsza i ten mały ślad niepokoju kazał jej myśleć, że może przeżyje ten pojedynek. Zapytał: - Czemu tak mówisz? - Zadaj cios na tyle łatwy, żebym go zablokowała i ci powiem. Zrobił to i dźwięk ostrza odpychającego jego sztylet wzmocnił Kestrel. – Macie te same oczy – powiedziała. – Dziecko ma ślad dołeczka w lewym policzku, tak jak ty. Faris wyglądała blado, kiedy zajmowaliśmy miejsca do walki i widzę, że jest na przodzie tłumu. Nie sądzę, że martwi się o mnie. Odparł powoli: - Twoja wiedza o takim sekrecie nie sprawia, że mniej chcę cię zabić.

109 | S t r o n a

Wzięła drżący oddech, zadowolona ze swojej racji, zadowolona, że wahała się nawet, kiedy tłum dalej krzyczał. – Nie zabijesz mnie – powiedziała – ponieważ powiedziałam Jess i Ronanowi. Jeśli umrę, powiedzą o tym wszystkim innym. - Nikt im nie uwierzy. Społeczeństwo będzie myśleć, że opłakują cię i chcą mi zaszkodzić. - Czy społeczeństwo będzie tak myśleć, kiedy zaczną porównywać twoją twarz do dziecka? Czy Senator Tiran tak zrobi? – Okrążyła go kulejąc, a on na to pozwolił, choć wyciągnął drugi Sztylet i trzymał je oba w gotowości. Przesuwał szybko stopy, kiedy ona starała się nie potknąć. – Jeżeli Ronan będzie miał trudność z rozpoczęciem skandalu, nakarmi go pieniędzmi. Dałam mu pięć tysięcy monet złota i przekupi znajomych, żeby przysięgli, iż plotka jest prawdziwa, że widzieli cię w łóżku z Faris, że trzymasz kosmyk włosów chłopca blisko serca. Powiedzą wszystko, prawdę czy nieprawdę. Kilkoro ludzi jest tak bogatych, jak ty. Ronan ma wielu przyjaciół – takich jak biedny Hanan – którzy z chęcią przyjmą złoto, żeby zrujnować reputację kogoś, kogo nikt tak naprawdę nie lubi. Irex opuścił ramiona. Wyglądał, jakby było mu niedobrze. Kestrel korzystała ze swojej przewagi. – Przespałeś się z Faris, żeby zachęciła swojego męża do pomocy tobie w zdobyciu miejsca w Senacie. Może zrobiłeś to też z innych powodów, ale tylko tym się przejmujemy. Ty powinieneś się przejmować, bo jeśli Tiran będzie cię podejrzewał, to nie tylko wycofa swoją pomoc. Obróci Senat przeciwko tobie. Zobaczyła, jak wypływa z niego walka. - Chociaż ten pojedynek nie złamał żadnych zasad, nie był czysty – powiedziała. – Zacząłeś burdę. Społeczeństwo będzie pomrukiwać z dezaprobatą zanim Ronan i Jess zniszczą twoją reputację. - Społeczeństwo będzie niezadowolone ze mnie? – zakpił Irex. – Twoja reputacja nie jest taka bielutka. Kochanica niewolników. Kestrel zachwiała się na nogach. Odezwała się dopiero po chwili, a kiedy to zrobiła nie była pewna czy to co powiedziała było prawdą. – Cokolwiek ludzie będą o mnie mówić, mój ojciec będzie twoim wrogiem. Twarz Irexa wciąż był zaostrzona od nienawiści, ale powiedział: - Bardzo dobrze. Możesz żyć. – Jego głos stał się niepewny. – Powiedziałaś generałowi o Faris? Kestrel pomyślała o swoim liście do ojca. Był prosty. Wyzwałam Lorda Irexa na pojedynek, pisało. Będzie miał dzisiaj miejsce na jego ziemiach, dwie godziny przed zachodem słońca. Proszę, przyjedź. – Nie. To zawiodłoby mój cel. Irex rzucił Kestrel spojrzenie takie, które widziała już na twarzach przeciwników w Gryz i Żądło. – Cel? – spytał ostrożnie.

110 | S t r o n a

Kestrel poczuła opływający ją triumf, silniejszy nawet od bólu w kolanie. – Chcę, by mój ojciec uwierzył, że słusznie wygrałam ten pojedynek. Ty masz przegrać. Celowo przegrasz i podarujesz mi wyraźne zwycięstwo. – Uśmiechnęła się. – Chcę pierwszej krwi, Irexie. Mój ojciec patrzy. Niech to wygląda dobrze.

111 | S t r o n a

22 Po pojedynku generał pomógł Kestrel wsiąść na konia, który przemierzył tylko kilka kroków zanim zakołysała się na siodle. Rwało ją prawe kolano. Wydawało się, jakby jakiś węzeł wsunął się do środka i odplątywał się, przyciskając gorące zwoje do wewnętrznej strony skóry. Ojciec zatrzymał Javelina. – Możemy wypożyczyć powóz. - Nie. – Jaki był sens pokonania Irexa, jeśli nie potrafiła usiedzieć na koniu? Kestrel nie zdawała sobie sprawy, że miała tak wielką dumę. Może nie chciała wojskowego życia jej ojca, ale wyglądało na to, że potrzebowała jego aprobaty tak bardzo, jak wtedy, gdy była dzieckiem. Generał wyglądał, jakby miał się kłócić, po czym powiedział tylko: - To było decydujące zwycięstwo. – Pogonił swojego konia do przodu, narzucając tempo. Było wolne, jednak Kestrel krzywiła się z każdym szarpnięciem kopyt ogiera. Ucieszyła się, kiedy noc zafarbowała niebo. Poczuła, jak jej twarz sztywnieje od bólu, ale przypomniała sobie, że nawet ojciec nie potrafił widzieć w ciemności. Nie mógł widzieć jej strachu. Wciąż oczekiwała jego pytania: dlaczego wyzwała Irexa do pojedynku? Ale nie zapytał i wkrótce mogła myśleć tylko o tym, żeby utrzymać miejsce na koniu. Przygryzała wargę. Kiedy dotarli do domu, jej usta smakowały krwią. Nie była świadoma przejścia przez bramę. Dom po prostu się pojawił, jasny i trochę drżący na krawędziach. Słabo usłyszała, jak ojciec odzywa się do kogoś innego, a potem jego ręce były na jej talii ściągając ją z Javelina, jakby była dzieckiem. Postawił Kestrel na stopach. Ugięło się pod nią kolano. Poczuła, jak dźwięk dusi się w jej gardle i zemdlała. *** Gdy Kestrel otworzyła oczy, leżała w swoim łóżku. Ktoś rozpalił ogień, który rzucał pomarańczowe światło na suficie. Na stoliku nocnym paliła się lampa naftowa, obrzucając różnymi cieniami twarz jej ojca. Przysunął blisko krzesło i być może na nim spał, lecz oczy miał czujne. - Trzeba ci naciąć kolano – powiedział. Spojrzała na nie. Ktoś – ojciec? – przeciął prawą nogawkę getrów przy jej udzie i pod czarną tkaniną jej kolano było opuchnięte tak, że było dwa razy większe. Miała poczucie, jakby coś je uciskało i było gorące. - Nie wiem, co to znaczy – powiedziała Kestrel – ale nie brzmi zbyt miło. 112 | S t r o n a

- Irex zwichnął ci rzepkę. Wróciła na miejsce, ale uderzenie musiało zerwać mięsień. Twoje kolano napełnia się krwią. Właśnie to sprawia ci tyle bólu: opuchlizna. – Zawahał się. – Mam trochę doświadczenia z takim rodzajem rany z pola bitwy. Mogę odsączyć krew. Poczujesz się lepiej. Ale będę musiał użyć noża. Kestrel pamiętała, jak przecinał ramię jej matki, krew przelewającą się między jego palcami, kiedy próbował zamknąć ranę. Patrzył na nią teraz i pomyślała, że widział tę samą sytuację albo widział, że Kestrel ją pamiętała, i odzwierciedlali swoje własne koszmary. Opuścił wzrok na okaleczone ręce. – Posłałem po lekarkę. Możesz zaczekać na jej przybycie, jeśli tak wolisz. – Głos miał bezbarwny, jednak tkwił w nim mały, smutny ton, który prawdopodobnie tylko ona by usłyszała. – Nie sugerowałbym tego, gdybym nie czuł, że jestem do tego zdolny i nie sądził, że lepiej zrobić to teraz. Ale to twój wybór. Spojrzał jej w oczy. Coś w jego spojrzeniu kazało jej myśleć, że nigdy nie pozwoliłby, żeby Irex ją zabił, że wpadłby do okręgu i dźgnął Irexa w plecy, gdyby myślał, że jego córka może umrzeć, że odrzuciłby swój honor razem z nią. Oczywiście Kestrel nie mogła być tego pewna. Jednak skinęła głową. Posłał niewolnika po czyste szmaty, które wsunął pod jej kolano. Następnie podszedł do ognia i wsunął mały nóż w płomienie, żeby go wysterylizować. Wrócił do jej boku, trzymając w dłoni poczerniały nóż. – Obiecuję – powiedział, ale Kestrel nie wiedziała czy zamierzał powiedzieć, iż obiecuje, że to pomoże, czy może wiedział, co robił albo że uratowałby ją przed Irexem, gdyby potrzebowała ratunku. Zagłębił nóż w kolanie i znowu zemdlała. *** Miał rację. Kestrel czuła się lepiej, kiedy tylko otworzyła oczy. Kolano miała obolałe i owinięte bandażem, ale rozpalona opuchlizna zniknęła, a razem z nią wielki ból. Ojciec stał do niej plecami, wypatrując przez ciemne okno. - Lepiej zwolnij mnie z naszej umowy – odezwała się. – Wojsko mnie teraz nie przyjmie, nie ze złym kolanem. Obrócił się i odwzajemnił jej słaby uśmiech. – Chciałabyś – powiedział. – Choć bolesny, nie jest to poważny uraz. Wkrótce znowu staniesz na nogach i zanim miesiąc się skończy będziesz chodzić normalnie. Nie ma trwałego uszkodzenia. Jeśli we mnie wątpisz i myślisz, że jestem zaślepiony nadzieją, że kiedyś zostaniesz oficerem, to lekarka powie ci to samo. Siedzi w pokoju dziennym. Kestrel spojrzała na zamknięte drzwi sypialni i zastanawiała się, dlaczego nie było tutaj teraz lekarki.

113 | S t r o n a

- Chcę cię o coś zapytać – rzekł ojciec. – Wolałbym, żeby tego nie usłyszała. Nagle wydawało się, że to serce Kestrel, a nie kolano, było obolałe. Że to w serce wbito nóż i je wykrwawiono. - Jaką umowę zawarłaś z Irexem? – zapytał ojciec. - Co? Posłał jej spokojne spojrzenie. – Pojedynek nie szedł po twojej korzyści. Potem Irex wstrzymał się i wyglądało na to, że przeprowadziliście ciekawą rozmowę. Gdy walka znowu się zaczęła, zdawało się, że Irex jest inną osobą. Nie powinien był z tobą przegrać – a przynajmniej nie w taki sposób – chyba że powiedziałaś coś, co go do tego zmusiło. Nie wiedziała, jak odpowiedzieć. Gdy ojciec zadał swoje pytanie, była tak strasznie wdzięczna, że nie dociekał jej powodów na pojedynek, że nie usłyszała niektórych jego słów. - Kestrel, chcę mieć tylko pewność, że nie dałaś Irexowi jakiejś władzy nad sobą. - Nie. – Westchnęła rozczarowana, że ojciec przejrzał jej zwycięstwo. – Jeśli już, to ja mam nad nim władzę. - Ach. Dobrze. Powiesz mi w jaki sposób? - Znam sekret. - Bardzo dobrze. Nie, nie mów mi, co to za sekret. Nie chcę wiedzieć. Kestrel spojrzała na ogień. Pozwoliła, by płomienie oczarowały jej oczy. - Myślisz, że obchodzi mnie, jak wygrałaś? – spytał łagodnie ojciec. – Wygrałaś. Twoje metody nie mają znaczenia. Kestrel pomyślała o Herrańskiej Wojnie. Pomyślała o cierpieniu, które ojciec przyniósł temu krajowi i jak jego czyny doprowadziło do tego, że stała się panią, a Arin niewolnikiem. – Naprawdę w to wierzysz? - Tak – odparł. – Wierzę. *** Arin usłyszał skrzypienie drzwi koszar. Ten dźwięk od razu podniósł go na nogi, ponieważ tylko jedna osoba przyszłaby tak późno do jego celi. Wtedy usłyszał pierwszy ciężki krok i rozluźnił ręce na metalowych kratach. Nadchodzące kroki nie należały do niej. Należały do kogoś dużego. Silnego, wolnego. Prawdopodobnie do mężczyzny. Światło pochodni wlało się w celę Arina. Gdy zobaczył, kto ją niósł, odsunął się od krat. Zobaczył, jak dziecięcy koszmar staje się rzeczywistością. 114 | S t r o n a

Generał wsadził pochodnię do kinkietu. Patrzył się, obejmując wzrokiem świeże siniaki Arina, jego wzrost, rysy. Generał jeszcze bardziej zmarszczył brwi. Ten mężczyzna nie wyglądał, jak Kestrel. Był pełen masy i mięśni. Lecz Arin odnalazł ją w sposobie, w jakim jej ojciec uniósł brodę i jego oczy miały tę samą niebezpieczną inteligencję. - Czy nic jej nie jest? – zapytał Arin. Gdy nie otrzymał żadnej odpowiedzi, powtórzył pytanie po Valoriańsku. I ponieważ potępił samego siebie pytaniem, którego nie mógł nie zadać, Arin powiedział coś, co obiecywał, że nigdy nie wypowie. – Proszę pana. - Jest cała i zdrowa. Uczucie napłynęło do Arina, coś jak sen albo nagła nieobecność bólu. - Gdybym miał wybór, to zabiłbym cię – powiedział generał – ale to spowodowałoby więcej gadania. Zostaniesz sprzedany. Nie od razu, bo nie chcę, żeby widziano, że reaguję na skandal. Ale wkrótce. - Spędzę trochę czasu w domu i będę cię obserwował. Jeżeli zbliżysz się do mojej córki, zapomnę o moim lepszym osądzie. Rozkażę, żeby rozerwano cię kończyna po kończynie. Rozumiesz?

115 | S t r o n a

23 Przychodziły listy. Podczas pierwszych dni po pojedynku Kestrel wczytywała się w nie, pragnąc rozproszenia od bycia przykutą do łóżka, rozpaczliwie chcąc się dowiedzieć, co społeczeństwo o niej myśli. Na pewno zdobyła trochę szacunku poprzez pokonanie najlepszego wojownika w mieście? Ale listy były przeważnie od Jess oraz Ronan i pełne fałszywej wesołości. A potem nadeszła notka. Mała, złożona w gruby kwadrat. Ostemplowana pustą pieczęcią. Zapisana kobiecą ręką. Niepodpisana. Myślisz, że jesteś pierwsza?, pisało. Jedyną Valorianką, która wzięła niewolnika do łóżka? Biedna idiotka! Pozwól, że przekażę Ci zasady. Nie bądź taka oczywista. Dlaczego myślisz, że społeczeństwo pozwala na to, by senator wezwał ładną pokojówkę do swoich pokojów o późnej godzinie? Albo żeby córka generała brała długie przejażdżki powozem z tak cudowną „eskortą”? Nie dlatego, że potajemne romanse są niemożliwe. Dlatego, że udawanie, iż są niemożliwe pozwala, żeby wszyscy przymykali oko na fakt, że możemy wykorzystywać swoich niewolników tak, jak tego zapragniemy. Kestrel poczuła palenie na twarzy. Potem zapadła się tak, jak papier w jej pięści. Wrzuci list do ognia. Zapomni o nim, zapomni o wszystkim. Ale kiedy wysunęła prawą nogę spod koca, jej kolano zawyło w proteście. Siedziała na brzegu łóżka, wpatrując się w ogień, a potem na bose stopy leżące płasko na podłodze. Zadrżała i powiedziała sobie, że to przez ból w zabandażowanym kolanie. Bo nogi nie potrafiły unieść jej własnego ciężaru. Bo nie potrafiła zrobić czegoś tak prostego, jak zejść z łóżka i przejść przez pokój. Tej pierwszej nocy po pojedynku Kestrel obudziła się i ojca nie było. Na krześle przysuniętym blisko jej łóżka spała niewolnica. Kestrel widziała linie pod oczami kobiety, niezgrabne zgięcie szyi i jak jej głowa poruszała się w tył i w przód w sposób pokazujący, że ktoś potrzebował snu. Ale Kestrel nią potrząsnęła. - Musisz coś zrobić – powiedziała Kestrel. Kobieta zamrugała zaczerwienionymi oczami. - Idź powiedzieć strażnikom, żeby wypuścili Smitha. Jest uwięziony w koszarach. On… 116 | S t r o n a

- Wiem – rzekła kobieta. – Został wypuszczony. - Tak? Przez kogo? Niewolnica odwróciła wzrok. – To była decyzja Raxa. Powiedział, że możesz mu się poskarżyć, jeśli ci się to nie podoba. Te ostatnie słowa brzmiały na kłamstwo. Nie miały nawet sensu. Ale kobieta poklepała ją po dłoni i powiedziała: - Sama widziałam Smitha w kwaterach niewolników. Nie wygląda tak źle. Nie martw się, moja pani. – Twarz kobiety, której imienia Kestrel zapomniała, była tak pełna współczucia, że kazała jej wyjść. Kestrel przypomniała sobie wyraz twarzy kobiety. Spojrzała na porwany list i znowu zobaczyła jego słowa – takie złośliwe, takie wyrozumiałe. Oni nie rozumieli. Nikt nie rozumiał. Mylili się. Kestrel wsunęła się z powrotem pod okrycia. Kilka godzin później zawołała niewolnicę i poprosiła ją o otwarcie okna. Do środka wlało się zimne powietrze i Kestrel drżała, dopóki nie usłyszała dalekiego dzwonienia, dźwięku młota uderzającego o kowadło. Arin musiał wiedzieć, że ona nie może do niego przyjść. Dlaczego on nie przyszedł do niej? Mogła go zmusić. Gdyby wysłała rozkaz, musiałby go spełnić. Kestrel wzdrygnęła się na tę myśl i ból, który przyniosła. Wiedziała, że nawet, jeśli wszyscy wierzyli w złą rzecz, to byli także zbyt blisko prawdy. *** - Powinnaś była pozwolić mi na wcześniejszą wizytę – powiedziała Jess, policzki miała poczerwieniałe od zimna na zewnątrz. – Minął tydzień od pojedynku. Kestrel opadła na poduszki. Wiedziała, że widok Jess będzie boleć, przypomni jej o tym, że istniało życie poza jej sypialnią. – Ronan nie jest zaproszony. - Oczywiście, że nie! Nie pozwolę mu na zobaczenie się z tobą, dopóki nie będzie z tobą lepiej. Wyglądasz okropnie. Nikt nie chce całować inwalidy. - Dziękuję, Jess. Tak bardzo się cieszę, że przyszłaś. Jess wywróciła oczami. Zaczęła mówić, po czym jej wzrok padł na stolik nocny. – Kestrel. Nie otwierasz listów. Były zebrane w stertę niczym gniazdo zwiniętych wężów.

117 | S t r o n a

- Co powiedziałaby mi te listy? – zapytała Kestrel. – Że moja reputacja jest zrujnowana, jak nigdy? - Możemy to naprawić. Kestrel zgadywała, co mogła powiedzieć Jess: że powinna pójść z Ronanem na bal z okazji Pierwszego Dnia Zimy. Ronan będzie chętny. Będzie ucieszony. To powstrzyma część plotek i zacznie inne. Było to jakieś rozwiązanie. Kestrel uśmiechnęła się lekko. Potrząsnęła głową. – Jesteś taka lojalna. - I bystra. Mam pomysł. Bal nie jest tak daleko i… - Nudzi mi się, jak siedzę tyle czasu w łóżku. Może odwrócisz moją uwagę, Jess? Jeszcze lepiej, może ja zrobię coś dla ciebie? Jestem ci dłużna. Jess odsunęła włosy z czoła Kestrel. – Wcale nie. - Wspierałaś mnie. Wynagrodzę ci to. Kiedy będę się dobrze czuć, ubiorę cokolwiek zechcesz. Jess żartobliwie przycisnęła dłoń do brwi Kestrel. – Musisz mieć gorączkę. - Nauczę cię gry w Gryz i Żądło, żeby nikt cię nie pokonał. Jess roześmiała się. – Nie kłopocz się. Nie lubię gier. - Wiem. – Kestrel poczuła, jak opuszcza ją uśmiech. – To jedna z rzeczy, które w tobie podziwiam. Jess zrobiła lekko zdziwioną minę. - Nigdy nie ukrywasz tego, kim jesteś – powiedziała Kestrel. - Myślisz, że ty to robisz? Uważasz, że nie zdaję sobie sprawy, iż chociaż poprosiłaś mnie, żebym odwróciła twoją uwagę, to ty próbujesz odwrócić moją uwagę? Kestrel skrzywiła się. - Poszłoby ci lepiej – rzekła Jess – gdybyś nie była przykuta do łóżka. I nieszczęśliwa. Kestrel sięgnęła po jej dłoń i ścisnęła ją. – Mówiłam poważnie. - Więc przestań pogrywać. Na twoje problemy istnieje oczywista odpowiedź. Zorientowała się, że Jess mówiła o czymś więcej niż balu. Kestrel zabrała rękę.

118 | S t r o n a

Jess westchnęła. – Dobra. Nie będziemy mówić o Ronanie. Nie będziemy mówić o małżeństwie. Nie będziemy mówić o fakcie, że choć bardzo chcesz wygrać, to zachowujesz się, jakbyś zamierzała przegrać. *** Arin dorzucił do ognia w kuźni. Nie dla ciepła, ale koloru. Łaknął go w zimne miesiące. Był chorowitym dzieckiem i ta pora roku najbardziej przypominała mu jego dom, uczucie uwięzione w środku, kiedy nie wiedział, że pewnego dnia będzie śnił o tych pomalowanych ścianach, zasłonach koloru indygo, błękicie sukienki jego matki. Chłód na zewnątrz, kolor wewnątrz. Tak właśnie było. Arin przyglądał się, jak ogień płonie szkarłatnie. Potem wyszedł na zewnątrz i rozejrzał się po terenie, zobaczył poprzez bezlistne drzewa, że nikogo nie było w pobliżu. Mógł skraść sobie kilka minut. Gdy wrócił do kuźni, oparł się o kowadło. Jedną ręką wyciągnął książkę z ukrycia za pudłem z podpałką, a w drugiej trzymał młot, żeby – w razie gdyby ktoś go przyłapał – mógł szybciej udać, że pracuje. Zaczął czytać. Była to książka, którą widział u Kestrel, opowiadającą o historii Valoriańskiego imperium. Zabrał ją z biblioteki po tym, jak ją zwróciła, kilka tygodni temu. Co by powiedziała, gdyby zobaczyła, że czyta książkę o swoim wrogu, w języku wroga? Co by zrobiła? Arin wiedział, co: zmierzyłaby go spojrzeniem i wyczułby w niej zmianę wyobrażenia. Jej opinia o nim zmieniłaby się tak, jak zmienia się dzień, nabierając lub tracąc cień. Subtelnie. Niemal niedostrzegalnie. Widziałaby go inaczej, choć nie wiedziałby jak. Nie widziałby, co to oznaczało. Działo się to raz po raz, odkąd tutaj przybył. Czasami żałował, że w ogóle się tutaj pojawił. Cóż. Kestrel nie widziała go w kuźni ani nie wiedziała, co czytał, bo nie mogła opuszczać swojego pokoju. Nie mogła nawet chodzić. Arin zamknął książkę, ściskając ją sztywnymi palcami. Prawie wrzucił ją do ognia. Rozkażę, żeby rozerwano cię kończyna po kończynie, powiedział generał. Nie dlatego Arin trzymał się od niej z daleka. Nieszczególnie. Wyrzucił myśli z głowy. Schował książkę tam, gdzie była. Zajął się cichą pracą, rozgrzewając żelazo i węgiel, żeby wyprodukować stal.

119 | S t r o n a

Dopiero po jakimś czasie Arin uświadomił sobie, że nucił ponurą nutę. Choć raz się nie powstrzymywał. Presja piosenki była zbyt silna, potrzeba dystrakcji zbyt wielka. Potem zorientował się, że muzyka uwięziona za jego zaciśniętymi zębami była melodią, którą Kestrel zagrała mu parę miesięcy temu. Poczuł w ustach jej uczucie, niskie i żywe. Przez chwilę wyobrażał sobie, że to nie melodia dotykała jego ust, a Kestrel. Ta myśl zatrzymała jego oddech, tak jak i muzykę.

120 | S t r o n a

24 Kiedy nikt nie patrzył Kestrel ćwiczyła chodzenie po swoim pokoju. Często musiała opierać się ręką o ścianę, ale udawało jej się dojść do okien. Nigdy nie widziała tego, czego chciała, przez co zastanawiała się czy był to cud, czy Arin tak całkowicie jej unikał, że chodził innymi ścieżkami niż tymi, które były w jej widoku. Jeszcze nie dawała rady schodom, co oznaczało, że wizyta w pokoju muzycznym na parterze była niemożliwa, chyba że zgodziłaby się na bycie niesioną, czego nie zamierzała zrobić. Jednak Kestrel przyłapywała się na graniu palcami fantomowych melodii na meblach, udach. Nieobecność muzyki powodowała w niej ból. Ciekawiło ją, jak Arin znosił nie śpiewanie, jeśli rzeczywiście był śpiewakiem. Kestrel pomyślała o długiej kondygnacji schodów i zmusiła swoje słabe mięśnie do pracy. Stała w pokoju przyjęć, trzymając dłońmi oparcie krzesła, kiedy wszedł ojciec. - Oto moja dziewczynka – powiedział. – Już stoi na nogach. Z takim nastawieniem szybko staniesz się oficerem. Kestrel usiadła. Rzuciła mu lekki, ironiczny uśmiech. Odwzajemnił go. – Chciałem powiedzieć, iż cieszę się, że ci lepiej i przykro mi, że nie mogę pójść na bal Pierwszego Dnia Zimy. Dobrze, że już siedziała. – Dlaczego ty chciałbyś pójść na bal? - Myślałem, że mógłbym cię zabrać. Tylko na niego patrzyła. - Uświadomiłem sobie, że nigdy nie tańczyłem z własną córką – powiedział. – I byłby to mądry ruch. Mądry ruch. A więc okazanie siły. Przypomnienie szacunku co do rodziny generała. Kestrel powiedziała cicho: - Słyszałeś plotki. Uniósł rękę, odwracając się do niej. - Ojcze… - Przestań. - To nieprawda. Ja…

121 | S t r o n a

- Nie będziemy o tym dyskutować. – Zasłonił dłonią oczy, po czym ją opuścił. – Kestrel, nie po to tutaj jestem. Chciałem ci powiedzieć, że wyjeżdżam. Imperator wysyła mnie na wschód, żeby walczyć z barbarzyńcami. We wspomnieniach Kestrel nie po raz pierwszy ojciec był wysyłany na wojnę, ale strach, który czuła był zawsze ten sam, zawsze wielki. – Na jak długo? - Tyle, ile będzie trzeba. Wyjeżdżam razem z moim pułkiem w poranek balu. - Całym pułkiem? Wyłapał ton jej głosu. Westchnął. – Tak. - Co oznacza, że nie będzie żadnych żołnierzy w mieście i otoczeniu. Jeżeli będzie problem… - Będzie straż miastowa. Imperator uważa, że poradzą sobie ze wszystkimi problemami, a przynajmniej do chwili, aż przybędzie armia ze stolicy. - Więc imperator jest głupcem. Kapitan straży miastowej nie jest przygotowany do zadania. Sam powiedziałeś, że nowy kapitan jest partaczem, kimś kto zdobył pozycję tylko dlatego, że jest lizusem gubernatora… - Kestrel. – Jego głos był stłumiony. – Już wyraziłem moje zastrzeżenia imperatorowi. Ale dał mi rozkazy. Moim obowiązkiem jest ich spełnienie. Kestrel przyjrzała się swoim palcom, jak splatały się ze sobą. Nie powiedziała Wróć bezpiecznie, a on nie powiedział Zawsze wracam. Powiedziała to, co powinna powiedzieć Valorianka. – Walcz dobrze. - Będę. Był w połowie drogi do drzwi, kiedy spojrzał do tyłu, mówiąc. – Ufam, że zrobisz to, co właściwe, kiedy mnie nie będzie. Co oznaczało, że jej nie ufał – nie całkiem. *** Później tego dnia Lirah przyniosła Kestrel lunch. Niewolnica nie chciała na nią spojrzeć. Postawiła tacę na niskim stoliku blisko sofy, gdzie leżała Kestrel, a jej ruchy były pospieszne, drżące. Wylała trochę herbaty. - Nie musisz się spieszyć – powiedziała Kestrel. Dłonie dziewczyny uspokoiły się, ale oddech stał się niespokojny i ostry. Łza spłynęła po jej policzku.

122 | S t r o n a

Kestrel nagle zrozumiała, czemu Lirah tak się spieszyła: bo nie mogła znieść dłuższego pobytu w tym samym pomieszczeniu z jej panią. Jej panią, która, według wszystkich, wzięła sobie kochanka, którego Lirah chciałaby dla siebie. Kestrel powinna czuć litość. Chęć wyjaśnienia, że to w co wierzyła Lirah – to w co musiało wierzyć całe miasto – nie było prawdą. Zamiast tego Kestrel nie potrafiła powstrzymać się od przyjrzenia się pięknu dziewczyny, temu jak łzy sprawiały, że jej zielone oczy były jeszcze bardziej zielone. Zastanawiała się, jak musiała wyglądać ukochana Arina, jeżeli Lirah nie potrafiła zmienić jego wyboru. Gdy Kestrel starała się wyobrazić sobie dziewczynę z targu – dziewczynę Arina – powoli przyszła do niej myśl. Czy to dlatego Arin jej unikał? Bo skandal dotarł do uszu jego ukochanej? Kestrel poczuła w gardle przypływ gniewu. Nienawidziła jej. Nienawidziła tej kobiety bez twarzy i imienia. - Przynieś mi parasol – powiedziała Kestrel do Lirah. – I wyjdź. *** Parasolka nie była zbyt dobrą laską. Jej czubek wbijał się w twardą, łysą ziemię i złożony kształt skrzypiał, kiedy Kestrel kulała przez teren. Ale doprowadziła ją do celu. Znalazła Arina przechodzącego przez nagi gaj pomarańczy, przez ramię miał przerzucony sprzęt do osiodłania konia. Zadźwięczał, kiedy zatrzymał się i spojrzał na nią. Stał ze sztywno ustawionymi barkami. Gdy Kestrel się zbliżyła, zobaczyła, że miał zaciśniętą szczękę i nie było śladu tego, co zrobili mu jej strażnicy. Żadnych siniaków. Nie mogłoby ich być, nie przez coś, co wydarzyło się niemal miesiąc temu. - Czy ja cię zawstydziłam? – zapytała Kestrel. Coś dziwnego przeszło po jego twarzy. – Czy mnie zawstydziłaś – powtórzył Arin. Spojrzał na puste gałęzie, jakby spodziewał się zobaczyć tam owoc, jakby to nie była prawie zima. - Książka. Dedykacja, którą przeczytałam. Pojedynek. To jak cię oszukałam. Rozkaz, który dałam, żeby cię zamknięto. Zawstydziłam cię? Splótł ramiona na torsie. Potrząsnął głową, nie odwracając wzroku od drzew. – Nie. Bóg długów wie, co jestem mu winny.

123 | S t r o n a

- Więc o co chodzi? – Kestrel tak mocno starała się nie pytać o plotki ani o kobietę z targu, że wypowiedziała coś gorszego. – Dlaczego nie chcesz na mnie spojrzeć? - Nie powinienem nawet z tobą rozmawiać – mruknął. Dotarło do niej dlaczego nigdy nie miało dla niej sensu, że to Rax uwolnił Arina. – Mój ojciec – powiedziała. – Arinie, nie musisz się nim martwić. Wyjeżdża w poranek balu Pierwszego Dnia Zimy. Cały pułk będzie wysłany na wschód, by walczyć z barbarzyńcami. - Co takiego? – Spojrzał na nią ostrym wzrokiem. - Może być tak, jak wcześniej. - Nie sądzę. - Ale… jesteś moim przyjacielem. – Jego twarz się zmieniła, choć nie tak, żeby Kestrel mogła ją odczytać. – Po prostu powiedz mi, o co chodzi, Arin. Powiedz mi prawdę. Kiedy się odezwał, jego głos był surowy. – Jesteś moją właścicielką. Jak możesz wierzyć, że powiem ci prawdę? Czemu miałbym to zrobić? Parasol zadrżał w uścisku Kestrel. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, jednak zorientowała się, że gdyby to zrobiła, to nie miałaby kontroli nad tym, co mówi. - Powiem ci coś, co możesz wierzyć, że jest prawdą. – Arin podtrzymał jej wzrok. – Nie jesteśmy przyjaciółmi. Kestrel przełknęła ślinę. – Masz rację – szepnęła. – Nie jesteśmy. *** Arinowi niemal rozcięto gardło. - Niech cię chroni bóg życia – sapnął Krętacz. Cofnął się z nożem lśniącym w cieniach jego małej sypialni. – Co ty tutaj robisz, do diabła? Włamujesz się do mojego domu, jak jakiś złodziej. Wchodzisz przez okno. Masz szczęście, że w porę zobaczyłem twoją twarz. - Muszę ci coś powiedzieć. - Zacznij od tego dlaczego nie mogłeś przyjść do domu aukcyjnego o przyzwoitej porze. Myślałem, że masz przepustkę. Co z sygnetem dziewczyny? - Niedostępny. Krętacz spojrzał zmrużonymi oczami na Arina, stukając płaską częścią krótkiego ostrza o udo. W słabym świetle lampy ulicznej wolny uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. – Pokłóciłeś się ze swoją panią, co? Kłótnia kochanków? Arin poczuł, jak jego twarz napina się i ciemnieje. 124 | S t r o n a

- Spokojnie, chłopcze. Powiedz mi tylko: czy plotki są prawdziwe? - Nie. - W porządku. – Krętacz uniósł ręce, jakby się poddawał, trzymając luźno nóż. – Jeśli tak mówisz, to tak jest. - Krętaczu. Złamałem godzinę policyjną, wspiąłem się po generalskim murze i przedarłem się przez strzeżone miasto, żeby z tobą porozmawiać. Nie sądzisz, że mamy do przedyskutowania ważniejsze sprawy niż Valoriańskie plotki? Krętacz uniósł brew. - Generał wyjeżdża, żeby walczyć na wschodzie. Zabiera ze sobą cały pułk. W poranek balu Pierwszego Dnia Zimy. Na taką okazję czekaliśmy. Krętacz położył nóż na stoliku. Wypuścił oddech, który zmienił się w śmiech. – To jest piękne – powiedział. – Idealnie. Arin zobaczył w myślach delikatną twarz Kestrel. Zobaczył jej zabandażowane kolano. Jak zbielały jej knykcie. Usłyszał jej łamiący się głos. - Rewolucja wydarzy się w noc balu – powiedział Krętacz. – Beczki czarnego prochu będą na miejscu. Będę prowadził atak na posiadłość generała. Zostawi swoją osobistą straż, więc możemy spodziewać się oporu. Ale damy radę z twoją bronią i przejęcie tej posiadłości będzie ważnym zwycięstwem. W międzyczasie wysoko postawione Valoriańskie społeczeństwo na balu znajdzie zatrutą niespodziankę w swoim winie. Arinie. – Krętacz spojrzał na niego z marsową miną. – Nie patrz tak. Nawet ty nie znajdziesz skazy w tym planie. Uda się. Miasto będzie nasze. – Krętacz oparł rękę na ramieniu Arina, ściskając je. – Wolność będzie nasza. Te słowa przecięły więzy oplatające Arina. Powoli skinął głową. Odwrócił się do okna. - Co ty wyprawiasz? – zapytał Krętacz. – Zaryzykowałeś wystarczająco przychodząc tutaj i tak samo będziesz ryzykował, wracając do willi. Zostań. Mogę cię ukrywać do ataku. Dlaczego nie chcesz na mnie spojrzeć? zapytała Kestrel. Zraniło go cierpienie w jej głosie. Wciąż go raniło. Sprawiło, że przypomniał sobie, jak ojciec podarował mu szklanego konia na ósmy dzień imienia. Arin pamiętał jego zwężone nogi, wygiętą szyję: rzecz przypominającą gwieździstą jasność. Potknął się i rozbiła się na kafelkach. - Nie – powiedział Arin do Krętacza. – Wracam. Muszę tam być, kiedy to się stanie.

125 | S t r o n a

25 Spacer do gaju pomarańczy pomógł kolanowi Kestrel, jak nic innego. Sztywność złagodniała i każdego dnia zmuszała się do większych dystansów. Wkrótce tylko trochę utykała, a potem wcale. Powróciła do swojej muzyki, pozwalała palcom płynąć, pozwalała dzikim nutom dziurawić umysł, aż nie mogła już więcej myśleć. Nie myślenie było rozkoszne, nie pamiętanie o zimnym gaju pomarańczy, o tym, co powiedziała, zrobiła, zapytała i pragnęła. Kestrel grała. Zapomniała o wszystkim, oprócz rozwijającej się wokół niej muzyki. *** Dzień przed Pierwszym Dniem Zimy, Valoriańska gosposia przyniosła Kestrel paczkę owiniętą muślinem. – Od krawcowej – powiedziała. Kestrel trzymała paczkę i niemal widziała blask poprzez muślin. Odłożyła ją na bok. Tego wieczora niewolnica przyniosła jej liścik od ojca. Jest tu ktoś, kto chce się z Tobą zobaczyć. Być może Ronan. Ta myśl jej nie ucieszyła. Przyszła, odeszła i nawet jej nie dotknęła, dopóki nie zdała sobie sprawy, że jej nie dotknęła, a powinna. Było z nią coś nie tak. Powinna się cieszyć z wizyty przyjaciela. Powinna mieć nadzieję, że Ronan był kimś więcej. Nie jesteśmy przyjaciółmi, powiedział Arin. Ale nie będzie myśleć o Arinie. Ostrożnie ubrała się na kolację. *** Kestrel rozpoznała głos mężczyzny dobywający się z jadalni, ale początkowo nie umiała stwierdzić skąd. – Dziękuję, że nie zarekwirowałeś mojego statku – mówił. – Straciłbym dużo zysku – może nawet sam statek – gdyby imperium pożyczyło go na rzecz wojny. - Nie dziękuj mi – odparł ojciec Kestrel. – Gdybym go potrzebował, to bym go wziął. - Nie jest dla ciebie wystarczająco duży, Trajan? – drażnił się głos. Kestrel, stojąc za drzwiami, nagle wiedziała, kto to był. Pamiętała bycie małą dziewczynką, niewymuszone uśmiechy posiwiałego człowieka, kartki nut przynoszone jej z dalekich terenów. 126 | S t r o n a

- Przeciwnie, Kapitanie Wensan – odezwała się, wchodząc do pokoju. Mężczyźni wstali z miejsc. – Wierzę, że ojciec nie wziął twojego statku do wojska, bo to jeden z najlepszych, załadowany armatami, a on nie chce opuszczać niezabezpieczonego portu, kiedy jutro wyjedzie. - Kestrel. – Kapitan nie uścisnął jej dłoni na powitanie, ale położył na chwilę rękę na jej głowie, tak jak robiło się z ukochanym dzieckiem. Nie poczuła rozczarowanie, że to on, a nie Ronan, był gościem. – Przeceniasz mnie – powiedział Wensan. – Jestem prostym kupcem. - Może – powiedziała Kestrel, kiedy we trójkę usiedli przy stole na wyznaczonych miejscach, ojciec na czele, ona po jego prawej stronie, a kapitan po lewej. – Ale wątpię, że armata jest tam dla dekoracji. - Wiozę cenne towary. Armata odstrasza piratów. - Tak jak twoja załoga. Mają sporą reputację. - Dobrzy wojownicy – zgodził się ojciec – choć nie mają najlepszej pamięci. Kapitan rzucił mu przenikliwe spojrzenie. – Nie mogłeś o tym usłyszeć. - Że twoja załoga nie potrafi zapamiętać kodu, który ma uratować ich życie? Kod był hasłem, którego marynarze na pokładzie żądali od żeglarzy na tratwach, znajdujących się daleko na dole, kiedy było zbyt ciemno, żeby zobaczyć kto przypłynął z brzegu. - Sprawdziłem każdy statek i załogę zanim postanowiłem, które wezmę na bitwę – powiedział ojciec Kestrel. – Lubię być gruntowny. – Przyglądał się swojemu talerzowi. Był pusty, czekał na pierwsze danie. Dotknął jego białej obwódki, przesuwając palec na środek, gdzie był wzór ptaka. W tym geście było coś celowego. Wensan spojrzał na talerz, potem na swój, Kestrel i trzy inne, które leżały na stole w honorze zmarłych rodziny. – Zdecydowanie jesteś. – Dodał niepotrzebnie. – Zgadzam się. Pomiędzy dwoma mężczyznami była przekazywana wiadomość. Kestrel przyjrzała się porcelanie, którą ojciec musiał wybrać dzisiaj nie bez powodu. W tym domu była niezliczona ilość zestawów naczyń z różnymi wzorami. Ten szczególny miał Valoriańskie wzory, każdy pokazywał drapieżnego ptaka: sokoła, kanię, puchacza, rybołowa i pustułkę. Odnosiły się do pieśni marszowej, której uczyły się Valoriańskie dzieci. - Używasz ptaków z „Pieśni Piór Śmierci” jako haseł do twojego statku? – zapytała Kestrel kapitana. Wensan pokazał tylko chwilę zdziwienia, a ojciec żadnego. Kestrel zawsze szybko odgadywała sekrety. 127 | S t r o n a

Wensan odpowiedział żałośnie: - Tylko to załoga potrafi zapamiętać. Hasło musi zmieniać się każdej nocy, wiesz. Kolejność nazw ptaków w piosence jest łatwym wzorem do zapamiętania. Generał zawołał niewolników, żeby przynieśli pierwsze danie. Wensan zaczął historie o swoich podróżach i Kestrel myślała, że może dlatego ojciec go zaprosił: żeby poprawić jej humor. Potem przyjrzała się talerzowi kapitana i zorientowała się, że nie taki był powód. Jego talerz pokazywał pustułkę. Najwyraźniej to nie dlatego, że kapitan był starym przyjacielem ojciec nie zarekwirował jego statku ani dlatego, że jego armata mogłaby ochronić port. To była wymiana. Przysługa, która domagała się spłaty. „Zgadzam się” powiedział Kapitan Wensan, patrząc na swój talerz. Zgodził się strzec Kestrel podczas nieobecności ojca. Kestrel była świadoma, że zesztywniała. Uniosła wzrok na ojca, który rzekł. – Kapitan Wensan będzie na balu Pierwszego Dnia Zimy. Niewolnicy przynieśli jedzenie. Kestrel spojrzała na trzy puste talerze, dwa dla brata i siostry jej ojca, którzy zmarli w bitwie i puchacza dla jej matki. Kestrel zastanawiała się czy wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby matka żyła. Może Kestrel i ojciec nie komunikowaliby się kodem ani nie stosowaliby strategii przeciwko sobie, dla siebie. Może Kestrel mogłaby mówić to, co chciała. Co by powiedziała? Że wiedziała, iż ojciec chciał, aby kapitan jej pilnował, tak, ale również żeby upewnić się, że nie popełni błędu, nie popełni grzechu przeciwko społeczeństwo i niemu? Mogłaby powiedzieć, że nie winiła go za brak wiary, kiedy ona nie ufała już samej sobie. Mogłaby powiedzieć, że widziała miłość ojca tak dobrze, jak jego niepokój. - Jak miło dla Kapitana Wensana – powiedziała z uśmiechem, sięgając po nóż i widelec. – Jestem pewna, że będzie bawił się świetnie na balu. Jednakże ja nie idę. *** O świecie Kestrel wzięła powóz do miasta i do portu. Ojciec mówił, że nie chce, aby patrzyła na jego odpływ, więc nie było jej tam podczas szarych godzin, kiedy statki przygotowano do odpływu. Ale stała w zimnym wschodzie słońca na niemal pustych dokach. Wzniósł się wiatr i słone powietrze wdarło się pod jej płaszcz. Zobaczyła, jak dwieście statków płynie w kierunku otwartej wody. Pozostało tylko sześć statków handlowych, razem z tym należącym do Kapitana Wensana, które kołysały się na

128 | S t r o n a

wodzie. Garstka kutrów czepiała się brzegu, zbyt mała by pomóc armii. Policzyła je nieobecnie. Kestrel zastanawiała się czy generał był na pokładzie jednego ze statków i czy mógł ją dostrzec. Flota odpłynęła niemal jak tancerze w tańcu, gdzie nie można się dotykać. Szczęście opiera się na byciu wolnym, mawiał często ojciec Kestrel, a wolność opiera się na byciu odważnym. Pomyślała o sukni balowej zapakowanej w muślin. Dlaczego miałaby nie iść na bal? Czego miała się bać? Spojrzeń? Niech patrzą. Nie była bezbronna, tak jak nie potrzebowała ochrony ojca czy kapitana. Kestrel była ranna, ale już nie była. *** Tkanina była niemal płynna. Suknia opinała chłodno jej skórę, opadając w prostych, złotych liniach, blada niczym zimowe słońce. Odsłaniała ramiona i miała na tyle niski dekolt, by pokazywać zarysy obojczyków. Suknię łatwo było założyć – niewolnica musiała tylko zapiąć parę małych perłowych guziczków, które znajdowały się na dolnej części pleców – i Kestrel była przyzwyczajona do samodzielnego przymocowania sztyletu wysadzonego klejnotami do talii. Ale kiedy została sama wiedziała, że jej włosy będą problemem, a nie zamierzała wołać Lirah, osoby najbardziej zdolnej do pomocy. Siedziała przy swojej toaletce, przyglądając się ostrożnie swojemu odbiciu. Włosy miała rozpuszczone, rozlewały się po jej ramionach, o kilka odcieni ciemniejsze od sukni. Zebrała garść i zaczęła splatać warkocza. - Podobno idziesz dzisiaj na bal. Kestrel zerknęła w lustro, żeby zobaczyć stojącego za nią Arina. Potem skupiła się na swoich ocenionych oczach. – Nie wolno ci tutaj być – powiedziała Kestrel. Nie spojrzała na niego znowu, ale wyczuła jego czekanie. Zorientowała się, że ona też czekała – czekała na siłę, żeby go odesłać. Westchnęła, dalej zaplatając warkocza. - Twoje uczestniczenie w balu nie jest dobrym pomysłem – rzekł.

129 | S t r o n a

- Nie sądzę, żebyś był w pozycji do radzenia mi, co powinnam a czego nie powinnam robić. – Zerknęła na jego odbicie. Jego twarz jeszcze bardziej strzępiła jej nerwy. Warkocz wysunął się z jej palców i rozplątał. – No co? – warknęła. – To cię bawi? Arin uniósł kącik ust i wyglądał bardziej, jak on, jak osoba, którą poznawała od zakończenia lata. – „Bawi” nie jest właściwym słowem. Ciężkie kosmyki opadły do przody, zasłaniając jej twarz. – Lirah zwykle zaplata mi włosy – mruknęła. Usłyszała, jak Arin wciąga oddech, jakby zamierzał się odezwać, ale tego nie zrobił. Po czym cicho rzekł: - Ja mógłbym to zrobić. - Co? - Mógłbym zapleść ci włosy. - Ty? - Tak. Tętno Kestrel gryzło ją w gardle. Otworzyła usta, ale zanim mogłaby coś powiedzieć, przeszedł przez pokój i wziął w ręce jej włosy. Jego palce zaczęły się poruszać. Dziwne było, że w pokoju było tak cicho. Wydawało się, że powinien być jakiś dźwięk, kiedy koniuszek palca musnął jej kark. Albo kiedy pociągnął za kosmyk i przypiął go spinką. Gdy pozwolił, by cienki niczym wstążka warkocz opadł do przodu i stuknął ją w policzek. Każdy jego gest był tak donośny, jak muzyka i Kestrel nie mogła uwierzyć, że nie słyszała żadnych nut, wysokich czy niskich. Wypuściła powoli oddech. Jego dłonie zamarły. – Zraniłem cię? - Nie. Spinki znikały z toaletki w szybkim tempie. Kestrel patrzyła, jak małe warkoczyki gubią się w większych, zanurzają i wysuwają w coraz bardziej misternym wzorze. Poczuła delikatnie pociągnięcie. Przekręcenie. Dreszcz powietrza. Chociaż Arin jej nie dotykał, nie dotykał żadnej żywej części jej ciała, to wydawało się, że na Kestrel została zarzucona gęsta sieć, która zamgliła jej wizję i mieniła się na skórze. - Proszę – powiedział. Kestrel patrzyła, jak jej odbicie uniosło rękę do głowy. Nie wiedziała, co powiedzieć. Arin odsunął się, chowając dłonie w kieszeniach. Ale jego oczy wpatrywały się w nią w lustrze i jego twarz złagodniała, tak jak wtedy kiedy zagrała mu na pianinie. Zapytała: - Jak…? Uśmiechnął się. – Jak kowal zdobył taką niespodziewaną umiejętność? 130 | S t r o n a

- No tak. - Moja starsza siostra zmuszała mnie do tego, kiedy byłem mały. Kestrel prawie zapytała, gdzie była teraz siostra Arina, po czym wyobraziła sobie najgorsze. Widziała, jak Arin przygląda się jej wyobrażaniu i dostrzegła po jego minie, że najgorsze było prawdą. Jednak jego uśmiech nie zniknął. – Nienawidziłem tego, oczywiście – powiedział. – Tego, jak mi rozkazywała. Tego, że jej na to pozwalałem. Ale teraz… to miłe wspomnienie. Wstała i odwróciła się do Arina. Między nimi stało krzesło i nie była pewna czy była wdzięczna za tę barierę, czy nie. - Kestrel, jeśli musisz iść na bal, weź mnie ze sobą. - Nie rozumiem cię – powiedziała sfrustrowana. – Nie rozumiem, co mówisz, jak się zmieniasz, jak zachowujesz się w jeden sposób, a potem przychodzisz tutaj i zachowujesz się inaczej. - Ja również nie zawsze rozumiem samego siebie. Ale wiem, że chcę dzisiaj z tobą iść. Kestrel pozwoliła, żeby te słowa poniosły się echem w jej umyśle. W jego głosie była miękka siła. Nieświadoma melodia. Kestrel ciekawiło, czy Arin wiedział, jak obnażał siebie, jako śpiewaka z każdym prostym, zwykłym słowem. Zastanawiała się czy zamierzał ją tym zniewolić. - Jeśli uważasz, że głupie z mojej strony będzie pójście na bal Pierwszego Dnia Zimy – powiedziała – to możesz być pewien, że jeśli wezmę ciebie to będzie o wiele gorzej. Uniósł jedno ramię. – Albo ogłosimy śmiałą wiadomość o tym, co oboje wiemy, że jest prawdą: że nie masz, co ukrywać. *** Żona gubernatora Neril zawahała się na tylko na króciutki moment, kiedy zobaczyła Kestrel w kolejce osób do witania na balu. Ale gubernator miał wysokie mniemanie o Generale Trajanie i, co ważniejsze, polegał na nim. Dlatego mężczyźni byli sojusznikami – co z kolei oznaczało, że Neril musiała być ostrożna przy córce generała, o czym Kestrel doskonale wiedziała. - Moja droga! – powiedziała Neril. – Wyglądasz olśniewająco. – Jednak jej spojrzenie nie spoczęło na Kestrel. Powędrowały za nią, gdzie stał Arin. - Dziękuję – odparła Kestrel. Uśmiech Neril był sztywny. Nie spuszczała wzroku z twarzy Arina. – Lady Kestrel, mogę cię prosić o przysługę? Widzisz, połowa moich niewolników dzisiaj zachorowała. 131 | S t r o n a

- Tak wielu? - Udają, oczywiście. Ale wybicie z nich kłamstw nie sprawi, że będę miała dzisiaj więcej sług. Wychłostany niewolnik nieszczególnie mógłby obsługiwać moich gości, a przynajmniej nie z koniecznym opanowaniem i postawą. Kestrel nie podobał się kierunek tej rozmowy. – Lady Neril… - Mogę pożyczyć dzisiaj twojego niewolnika? Kestrel wyczuła napięcie w Arinie tak wyraźnie, jakby stał tuż obok niej, muskając ją ramieniem, zamiast za nią, gdzie ledwo go widziała. – Mogę go potrzebować. - Potrzebować go? – Neril ściszyła głos: - Kestrel, robię przysługę tobie. Wyślij go teraz do kuchni zanim bal naprawdę się zaczął i zauważy więcej ludzi. Wątpię, żeby miał coś przeciwko. Kestrel przyglądała się Arinowi, kiedy robiła szaradę tłumaczenia mu Valoriańskich słów Neril. Myślała, że tak, będzie miał coś przeciwko. Jednak, kiedy się odezwał głos miał skromny. Mówił po Valoriańsku, jakby już go nie obchodziło, kto wiedział, jak dobrze mówił w języku imperium. – Moja pani – powiedział do Neril. – Nie znam drogi do twojej kuchni i łatwo byłoby zgubić się w tak wielkim domu. Może zaprowadzić mnie jeden z twoich niewolników, ale widzę, że wszyscy są zajęci… - Tak, dobrze. – Neril machnęła niecierpliwie ręką. – Poślę niewolnika, żeby cię znalazł. Szybko – dodała, ostatnie słowo kierując do Kestrel. Potem skupiła uwagę na następnych gościach w kolejce. Dom gubernatora był Valoriańskim budynkiem wybudowanym po podboju, więc sala przyjęć prowadziła do komnaty tarcz, gdzie wytłoczone tarcze okalały ściany i lśniły w świetle pochodni, kiedy goście gawędzili i pili. Domowy niewolnik włożył lampkę wina do ręki Kestrel. Uniosła ją do ust. Ktoś wytrącił ją z jej rąk. Rozbiła się u jej stóp, wino rozlało się blisko jej butów. Ludzie przerwali rozmowy, patrząc. - Przepraszam – mruknął Arin. – Potknąłem się. Kestrel wyczuła gorąco w sposobie, w jaki wszyscy na nią patrzyli. Na niego. Na nią stojącą obok niego. Zobaczyła Neril wciąż widoczną na progu między salą przyjęć a komnatą tarcz, która obróciła się i spojrzała na scenę. Kobieta wywróciła oczami. Złapała niewolnika za łokieć i pchnęła go w stronę Kestrel i Arina. - Kestrel, nie pij dzisiaj żadnego wina – rzekł Arin. - Co? Dlaczego nie? 132 | S t r o n a

Niewolnik Neril był coraz bliżej. - Powinnaś mieć czysty umysł – powiedział jej Arin. - Mój umysł jest idealnie czysty – syknęła do niego, żeby nie usłyszał mruczący tłum. – Co się z tobą dzieje, Arin? Prosisz, żeby towarzyszyć mi w wydarzeniu, na które uważasz, że nie powinnam iść. Milczysz w powozie przez całą drogę tutaj, a teraz… - Po prostu obiecaj, że nie będziesz pić. - Bardzo dobrze, nie będę, jeśli to dla ciebie takie ważne. – Czy ten moment, tak jak inne na uroczystej kolacji u Irexa, ukrywał jakąś traumę z przeszłości Arina, której nie dostrzegała? – Ale co… - Arin. – To był niewolnik Neril. Mężczyzna wydawał się zaskoczony widokiem Arina, ale również zadowolony. – Masz za mną pójść. *** Gdy Arin wszedł do kuchni, Herrańczycy zamilkli. Zobaczył, jak ich twarze się zmieniają i poczuł się, jakby coś lepkiego zostało wtarte w jego skórę przez to, jak na niego patrzyli. Jakby był bohaterem. Zignorował ich, przepychając się obok lokajów i służących, aż dotarł do kucharza, który piekł świnię na rożnie nad ogniem. Arin chwycił go. – Które wino? – zażądał. Kiedy trucizna zostanie podana, destrukcja padnie na każdego Valorianina w tym domu. - Arin. – Kucharz uśmiechnął się. – Myślałem, że miałeś być dzisiaj w posiadłości generała. - Które wino? Kucharz zamrugał, nareszcie pojmując niecierpliwość w głosie Arina. – Mrożone wino z jabłek, bardzo słodkie, na tyle słodkie, by zamaskować truciznę. - Kiedy? - Kiedy zostanie podane? Tuż po trzeciej rundzie tańców.

133 | S t r o n a

26 Sala balowa dźwięczała od śmiechu i głośnych rozmów. Gorąco przesiąkało przez próg na korytarz, w którym stała Kestrel. Zacisnęła mocno palce. Była podenerwowana. Wyglądała na podenerwowaną. Nikt nie musiał wiedzieć, jak się czuła. Kestrel rozluźniła ręce i wstąpiła do sali balowej. Niespodziewanie nastąpiła cisza. Gdyby okna były otwarte i wleciałoby przez nie powietrze, Kestrel usłyszałaby dzwonienie żyrandoli, bo było tak cicho. Twarze zamarły. Zaczęły się odwracać jedna po drugiej. Szukała w tłumie przyjaciela i nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymywała oddech, dopóki nie zauważyła Benixa. Uśmiechnęła się. Ruszyła w jego stronę. Dostrzegł ją. Widziała, że tak. Ale jego oczy nie chciały jej widzieć. Tak, jakby była przejrzysta. Jak lód albo szkło czy coś równie kruchego. Zatrzymała się. Benix odwrócił się do niej plecami. Przeszedł na drugą stronę pomieszczenia. Zaczęły się szepty. Irex, dość daleko ale nie wystarczająco, roześmiał się i powiedział coś do ucha Lady Faris. Policzki Kestrel zamrowiły ze wstydu, jednak nie mogła się wycofać. Nie mogła się ruszyć. Najpierw zobaczyła uśmiech. Potem twarz: Kapitana Wensana idącego na jej ratunek, przedzierającego się przez ludzi. Poprosi Kestrel do pierwszego tańca i jej obecność zostanie uratowana, nawet jeśli szacunek był zrujnowany. A ona zgodziłaby się, ponieważ nie miałaby innego wyboru, jak zaakceptować litość kapitana. Litość. Ta myśl odgoniła rumieniec z twarzy. Przeskanowała tłum. Nim kapitan mógłby do niej dotrzeć, podeszła do stojącego w pobliżu senatora. Senatora Caran był od niej dwa razy starszy. O cienkich włosach i wąskiej twarzy. Jego reputacja była bez skazy tylko dlatego, że był zbyt nieśmiały, by wyłamać się z szeregu. - Proszę poprosić mnie do tańca – powiedziała cicho. - Słucham?

134 | S t r o n a

Przynajmniej z nią rozmawiał. – Proszę poprosić mnie do tańca – powtórzyła – albo powiem wszystkim, co o panu wiem. Od razu zamknął szeroko otwarte usta. Kestrel nie znała żadnych sekretów Carana. Być może nie miał żadnych. Jednakże liczyła na to, iż za bardzo będzie się bał, by zaryzykować, że cokolwiek powie. Poprosił ją do tańca. Oczywiście nie był idealnym wyborem. Ale Ronana nie było, a Benix wciąż nie chciał spojrzeć jej w oczy. Albo zmienił, co do niej zdanie od pojedynku, albo zawiodła go odwaga przy nieobecności Ronana i Jess. Albo może nie zamierzał już zatapiać swojej reputacji razem z reputacją Kestrel. Taniec się zaczął. Caran milczał przez cały czas. Gdy instrumenty spowolniły do końca, lutnia wyciszała lekką nutę, aż nie było już więcej muzyki, Kestrel się odsunęła. Caran ukłonił się niezgrabnie i odszedł. - Cóż, to nie wyglądało zbyt fajnie – odezwał się głos za nią. Kestrel odwróciła się. Ogarnęła ją radość. To był Ronan. – Wstyd mi za siebie – powiedział. – Szczerze wstyd, że spóźniłem się tak bardzo, iż musiałaś zatańczyć z tak nudnym partnerem, jak Caran. Jak to się stało? - Zaszantażowałam go. - Ach. – Ronan spojrzał na nią zaniepokojony. – Więc nie jest zbyt dobrze. - Kestrel! – Jess przedarła się przez ludzi, zbliżając się do nich. – Nie sądziliśmy, że przyjdziesz. Powinnaś była powiedzieć. Gdybyśmy wiedzieli, od razu byśmy przyjechali. – Jess wzięła Kestrel za rękę i zaciągnęła na krawędź parkietu do tańca. Ronan poszedł za nimi. Za nimi tancerze rozpoczęli drugą rundę. – Ledwo weszliśmy do powozu – ciągnęła Jess. – Ronan był taki apatyczny, mówił, że nie ma sensu tutaj przyjeżdżać, jeśli nie będzie mógł z tobą być. - Słodka siostrzyczko – rzekł Ronan – czy to teraz moja kolej na podzielenie się prywatnymi rzeczami na twój temat? - Głupolu. Nie mam żadnych sekretów. Ani ty, jeśli chodzi o Kestrel. No więc? – Jess spojrzała na nich z triumfem. – Masz jakieś sekrety, Ronanie? Zacisnął grzbiet nosa palcami, marszcząc brwi w bolesnym wyrazie. – Już nie. - Wyglądasz ślicznie, Kestrel – powiedziała Jess. – Czyż nie miałam racji, co do sukienki? I ten kolor będzie doskonale pasował do chłodzonego wina z jabłek. 135 | S t r o n a

Kestrel czuła zawroty głowy, ale nie była pewna, czy to z ulgi po zobaczeniu swoich przyjaciół, czy po wymuszonym wyznaniu Ronana. Uśmiechnęła się. – Wybrałaś tkaninę mojej sukni, by pasowała do wina? - Wyjątkowego wina. Lady Neril jest z niego bardzo dumna. Wiele miesięcy temu powiedziała mi, że planuje na bal import paru beczek ze stolicy i przyszło mi do głowy, że za prosto jest dopasowywać suknię jedynie do biżuterii, sztyletu i butów. Lampka wina w ręce przypomina klejnot, nieprawdaż, duży i płynny? - Więc lepiej wezmę sobie kieliszek. By dopełnić mój strój. – Kestrel nie zapomniała o obietnicy złożonej Arinowi, aby nie pić, ale odsunęła od siebie ten fakt razem ze wszystkimi innymi myślami o nim. - O tak – powiedziała Jess. – Musisz. Nie uważasz, Ronanie? - Nie uważam. Myślę tylko o tym, co mogłaby myśleć Kestrel i czy ze mną zatańczy. Jeśli się nie mylę, to przed podaniem tego legendarnego wina jest jeszcze jeden taniec. Szczęście Kestrel trochę oklapło. – Z przyjemnością, ale… czy wasi rodzice nie będą mieli nic przeciwko? Ronan i Jess wymienili się spojrzeniami. – Nie ma ich tutaj – odparł Ronan. – Wyjechali, żeby spędzić zimę w stolicy. Co oznaczało, że gdyby tutaj byli, to mieliby coś przeciwko – tak jak każdy rodzic, biorąc pod uwagę skandal. Ronan odczytał minę Kestrel. – Nie ma znaczenia, co oni myślą. Zatańcz ze mną. Wziął ją za rękę i po raz pierwszy od dłuższego czasu, poczuła się bezpieczna. Wyciągnął ją na środek parkietu, zaczynając taniec. Ronan nie odzywał się przez kilka chwil, po czym dotknął cienkiego warkoczyka kręcącego się na policzku Kestrel. – Ładne. Wspomnienie rąk Arina w jej włosach sprawiło, że zesztywniała. - Przepiękne? – spróbował znowu Ronan. – Wspaniałe? Kestrel, nie został wymyślony właściwy przymiotnik, aby cię opisać. Starała się o lekki ton. – Co zrobią damy, kiedy te przesadne flirtowanie wyjdzie z mody? Będziemy rozpieszczane. - Wiesz, że to nie tylko flirt – powiedział Ronan. – Zawsze o tym wiedziałaś. I naprawdę tak było, nawet kiedy pragnęła wyrzucić tę świadomość z głowy i bardziej się jej przyjrzeć. Poczuła słaby przebłysk strachu. 136 | S t r o n a

- Wyjdź za mnie, Kestrel. Wstrzymała oddech. - Wiem, że ostatnio było ciężko – ciągnął Ronan – i że na to nie zasługujesz. Musiałaś być taka silna, taka dumna, taka przebiegła. Ale wszystkie te nieprzyjemności znikną, jak tylko ogłosimy nasze zaręczyny. Znowu będziesz mogła być sobą. Ale była silna. Dumna. Przebiegła. Za kogo ją uważał, jeśli nie za osobę, która bezlitośnie pokonywała go w każdej partii Gryz i Żądło, która oddała Irexowi cenę śmierci i powiedziała mu, co może sobie z nią zrobić? Jednak Kestrel przełknęła słowa. Oparła się o jego ramię. Łatwo było z nim tańczyć. Łatwo byłoby powiedzieć tak. - Twój ojciec będzie szczęśliwy. Moim prezentem ślubnym dla ciebie będzie najlepsze pianino, jakie ma do zaoferowania stolica. Kestrel spojrzała mu w oczy. - Albo zatrzymasz swoje – powiedział szybko. – Wiem, że jesteś do niego przywiązana. - Po prostu… jesteś bardzo uprzejmy. Parsknął krótkim, zdenerwowanym śmiechem. – Uprzejmość ma z tym bardzo mało wspólnego. Taniec zwolnił. Wkrótce się skończy. - Więc? – Ronan zatrzymał się, chociaż muzyka wciąż grała, a tancerze obracali się wokół nich. – Co… cóż, co myślisz? Kestrel nie wiedziała, co myśleć. Ronan oferował wszystko, czego mogłaby zapragnąć. Więc dlaczego jego słowa ją zasmuciły? Dlaczego czuła się, jakby coś traciła? – Powody, które podałeś nie są powodami na małżeństwo – powiedziała ostrożnie. - Kocham cię. Czy to jest wystarczający powód? Może. Może by tak było. Ale kiedy muzyka wypłynęła z powietrza, Kestrel dostrzegła Arina na marginesie tłumu. Przyglądał się jej z dziwnie zrozpaczonym wyrazem twarzy. Tak, jakby on również coś tracił albo to już było stracone. Zobaczyła go i nie rozumiała, jakim cudem mogła kiedykolwiek przegapić jego piękno. Jakim cudem nie uderzało w nią zawsze tak, jak teraz, niczym cios. - Nie – wyszeptała Kestrel. - Co? – Głos Ronana wbił się w ciszę. - Przykro mi. 137 | S t r o n a

Ronan obrócił się, by odnaleźć cel spojrzenia Kestrel. Przeklął. Kestrel odeszła, przepychając się przez niewolników niosących tace załadowane kieliszkami jasnozłotego wina. Światła i ludzie rozmazywali się w jej piekących oczach. Przeszła przez drzwi, wzdłuż korytarza, wyszła z pałacu na zimną noc, wiedząc bez patrzenia, słyszenia czy dotykania go, że Arin był przy jej boku. *** Kestrel nie rozumiała, po co miejsca w powozie musiały być zwrócone do siebie przodem. Dlaczego nie mogły być zaprojektowane na takie chwile, kiedy chciała po prostu się ukryć? Rzuciła jedno spojrzenie na Arina. Nie rozkazywała, żeby zapalono lampy powozowe, ale światło księżyca była silne. Arin w nim błyszczał. Wypatrywał przez okno na znikający pałac gubernatora, kiedy powóz kierował się do domu. Wtem oderwał wzrok od okna gwałtownym ruchem głowy i opadł na siedzenie, twarz wypełniało mu coś podobnego do zszokowanej ulgi. Kestrel poczuła błysk instynktownej ciekawości. Potem przypomniała sobie gorzko, że to właśnie kupiła jej ciekawość: pięćdziesiąt zworników za śpiewaka, który nie chciał śpiewać, przyjaciela, który nie był jej przyjacielem, kogoś, kto należał do niej, a jednak nigdy nie będzie jej. Kestrel odwróciła spojrzenie od Arina. Przysięgła sobie, że już więcej na niego nie spojrzy. - Dlaczego płaczesz? – zapytał cicho. Jego słowa sprawiły, że łzy poleciały szybciej. - Kestrel. Wciągnęła drżący oddech. – Bo kiedy mój ojciec wróci do domu powiem mu, że wygrał. Dołączę do armii. Chwila ciszy. – Nie rozumiem. Kestrel wzruszyła ramionami. Nie powinno ją obchodzić czy rozumiał, czy nie. - Zrezygnowałabyś z muzyki? Tak. Zrezygnowałaby. - Ale twój układ z generałem miał rozstrzygnąć się na wiosnę. – Arin wciąż brzmiał na skonsternowanego. – Masz czas do wiosny, żeby wyjść za mąż albo zwerbować się do armii. Ronan… Ronan poprosi o ciebie boga dusz. Poprosi cię o rękę. - Poprosił. Arin nic nie powiedział. - Ale nie mogę – powiedziała. 138 | S t r o n a

- Kestrel. - Nie mogę. - Kestrel, proszę, nie płacz. – Niepewne palce dotknęły jej twarzy. Kciuk przesunął się po mokrej skórze kości policzkowej. Cierpiała przez to, cierpiała przez nieszczęście świadomości, iż cokolwiek opętało go, by to zrobił nie mogło być niczym więcej od współczucia. Na tyle ją cenił. Ale nie wystarczająco. - Dlaczego nie możesz za niego wyjść? – szepnął. Złamała dane sobie słowo i spojrzała na niego. – Przez ciebie. Dłoń Arina drgnęła na jej policzku. Pochylił ciemną głowę, zagubił się we własnym cieniu. Potem zsunął się z siedzenia i klęknął przed nią. Położył ręce na pięściach na jej kolanach i delikatnie je rozwarł. Trzymał je tak, jakby łapał wodę. Nabrał oddech, żeby się odezwać. Zatrzymałaby go. Życzyłaby sobie, żeby ogłuchła, oślepła, zmieniła się w nieczuły dym. Powstrzymałaby jego słowa z przerażenia, tęsknoty. W taki sposób, że przerażenie i tęsknota stałyby się nie do rozróżnienia. Mimo to trzymał ją za ręce i nic nie mogła zrobić. - Pragnę tego samego, co ty – powiedział. Kestrel odsunęła się. Niemożliwe, żeby jego słowa oznaczało to, co myślała. - Niełatwo mi było tego pragnąć. – Arin uniósł twarz, żeby zobaczyła jej wyraz. Bogata emocja widniała na jego rysach, oferowała samą siebie i prosiła, żeby ją nazwać po imieniu. Nadzieja. - Ale już oddałeś swoje serce – odparła. Zmarszczył czoło, po czym złagodniał. – Och. Nie, nie tak, jak myślisz. – Roześmiał się lekko, ten dźwięk był łagodny, jednak w jakiś sposób dziki. – Zapytaj mnie, dlaczego chodziłem na targ. To było okrutne. – Oboje wiemy dlaczego. Potrząsnął głową. – Udawaj, że wygrałaś partię Gryz i Żądło. Dlaczego tam chodziłem? Zapytaj mnie. Nie po to, by zobaczyć się z dziewczyną, która nie istnieje. - Ona… nie? - Skłamałem. Kestrel zamrugała. – Więc dlaczego chodziłeś na targ? 139 | S t r o n a

- Bo chciałem poczuć się wolny. – Arin uniósł rękę, żeby musnąć powietrze przy skroni, po czym niezręcznie ją opuścił. Kestrel nagle zrozumiała ten gest, który widziała tyle razy. To był stary nawyk. Odsuwał ducha, włosy, których już tam nie było, bo rozkazała, żeby je obciąć. Pochyliła się i pocałowała go w skroń. Dłoń Arina trzymała ją lekko przy sobie. Przesunął policzkiem po jej policzku. Wtedy dotknął wargami jej brwi, zamkniętych oczu, linii gdzie szczęka łączyła się z gardłem. Kestrel odnalazła wargami jego usta. Jego wargi były słone od jej łez i smaki tego, jego, ich pogłębiającego się pocałunku, napełniły ją uczuciem jego cichego śmiechu sprzed paru chwil. Dzikiej miękkości, miękkiej dzikości. W jego rękach przesuwających się po jej cienkiej sukni. W jego żarze parzącym jej skórę… wlewającym się w nią, kiedy w nim tonęła. Odsunął się lekko. – Nie powiedziałem ci wszystkiego – rzekł. Powóz podskoczył, przyciskając do niej ciężar jego ciała, a potem odpychając. Kestrel uśmiechnęła się. – Masz więcej wymyślonych przyjaciół? - Ja… Odległy wybuch przedarł się przez noc. Jeden z koni zaryczał. Powóz zatrząsnął się, uderzając głową Kestrel o ramę okna. Usłyszała krzyk woźnicy, trzask bicza. Powóz się zatrzymał. Rękojeść sztyletu Kestrel wbiła się w jej bok. - Kestrel? Nic ci nie jest? Dotknęła głowy w oszołomieniu. Jej palce były mokre. Nastąpił drugi wybuch. Powóz znowu zadrżał, kiedy konie się spłoszyły, ale Arin trzymał mocno Kestrel. Wyjrzała przez okno w kierunku miasta i zobaczyła słaby blask na niebie. – Co to było? Arin milczał. Potem: - Czarny proch. Pierwszy wybuch nastąpił w koszarach miastowej straży. Drugi w arsenale. Mogło być to przypuszczenie, ale wcale tak nie brzmiało. Połowa umysłu Kestrel doskonale wiedziała, co to oznaczało, jeśli Arin o tym wiedział, ale druga połowa trzasnęła drzwiami na tą świadomość, pozwalając jej zrozumieć tylko to, co oznaczało, jeśli miał rację. Miasto było atakowane. Śpiąca miastowa straż została zabita. Wrogowie przetrząsali broń w arsenale.

140 | S t r o n a

Kestrel wyszła z powozu. Arin był tuż za nią. – Kestrel, powinnaś wrócić do powozu. Zignorowała go. - Krwawisz – powiedział. Kestrel spojrzała na Herrańskiego woźnicę ciągnącego za lejce i przeklinającego wiercące się konie. Widziała rosnące światło ponad centrum miasta, pewną oznakę pożaru. Spojrzała na dróżkę. Byli tylko kilka minut drogi od jej posiadłości. Kestrel zrobiła krok w stronę domu. - Nie. – Arin złapał ją za ramię. – Musimy wrócić razem. Konie ucichły. Nierówny rytm ich prychania i walących kopyt rozpłynął się w nocy, kiedy Kestrel pomyślała o słowie Arina: musimy. Drzwi, które zatrzasnęła w swoim umyśle otworzyły się na oścież. Dlaczego Arin kazał jej nie pić wina? Co było nie tak z winem? Pomyślała o Jess i Ronanie oraz wszystkich tancerzach na balu. - Kestrel. – Głos Arina był cichy, ale nalegający, to był początek wyjaśnienia, którego nie chciała słuchać. - Puść mnie. Opuścił rękę i Kestrel dostrzegła, iż zobaczył, że wiedziała. Wiedziała, że, cokolwiek dzisiaj się działo, nie było to dla niego zaskoczeniem. Że cokolwiek czekało na nią w domu było tak niebezpieczne, jak czarny proch czy zatrute wino. Zarówno Arin, jak i Kestrel byli świadomi, że jej opcje tutaj – na tej drodze, samotna, w nocy – były niewielkie. - Co się dzieje? – Herrański woźnica zszedł z siedzenia. Zbliżył się, po czym spojrzał ponad ciemnym grzbietem wzgórza na słaby blask miasta. Skrzyżował spojrzenia z Arinem. – Nadszedł bóg zemsty – odetchnął. Kestrel wyciągnęła sztylet i przycisnęła go do gardła woźnicy. – Niech szlag weźmie waszych bogów – powiedziała. – Odwiąż konia. - Nie – powiedział Arin do woźnicy, który przełknął nerwowo ślinę pod ostrzem Kestrel. – Ona cię nie zabije. 141 | S t r o n a

- Jestem Valorianką. Zrobię to. - Kestrel, nastąpią… zmiany po dzisiejszej nocy. Lecz daj mi szansę, żebym wyjaśnił. - Nie sądzę. - Więc pomyśl o tym. – W świetle księżyca szczęka Arina stwardniała do czarnej linii. – Jaki będzie twój następny ruch po zabiciu swojej woźnicy? Zaatakujesz mnie? Uda ci się? - Zabiję się. Arin cofnął się o krok. – Nie zrobiłabyś tego. – Jednak w jego oczach był strach. - Honorowe samobójstwo? Uczy się tego wszystkie Valoriańskie dzieci, kiedy dorastają. Ojciec pokazał mi, gdzie wbić ostrze. - Nie. Nie zrobiłabyś tego. Rozgrywasz partie do końca. - Herraninie zostali niewolnikami, bo byli zbyt kiepscy w zabijaniu i zbyt tchórzliwi, żeby umrzeć. Mówiłam ci, że nie chcę zabijać, nie, że tego nie zrobię. I nigdy nie powiedziałam, że boję się śmierci. Arin spojrzał na woźnicę. – Odwiąż oba konie. Kestrel trzymała spokojnie ostrze, kiedy woźnica zdjął z pierwszego konia sprzęt. Gdy wspięła się na jego nagi grzbiet, Arin rzucił się w jej stronę. Spodziewała się tego i miała przewagę w postaci wysokości oraz butów o drewnianej podeszwie. Kopnęła go w brew i patrzyła, jak się zatacza. Potem wplotła jedną rękę w grzywę konia i zmusiła go do puszczenia się w galop. Kestrel widziała wystarczająco dobrze w świetle księżyca, by unikać głębokich kolein w drodze. Skupiała się na tym, nie na zdradzie wypalonej w jej skórze. Napiętnowanych na jej ustach. Buty spadły jej ze stóp, a warkocze obijały się o plecy. Nie minęło długo zanim usłyszała za sobą dźwięk kopyt. *** Brama posiadłości była otwarta, a droga zasypana ciałami straży generała. Kestrel zobaczyła Raxa, jego martwe oczy wpatrujące się przed siebie. Krótki miecz był zatopiony w jego brzuchu. Jej koń pędził przez ziemię do domu, kiedy strzała przedarła powietrze i uderzyła w bok bestii. Koń wrzasnął. Kestrel została zrzucona na ziemię. Leżała ogłuszona. Wtedy palce prawej ręki zorientowały się, czego już dłużej nie trzymały i zaczęły szukać noża. 142 | S t r o n a

Otoczyła ręką rękojeść w chwili, kiedy w zasięgu jej wzroku pojawił się but. Pięta wbiła się w zimowy grunt, podeszwa zawisła nad jej knykciami. - Oto pani domu – powiedział licytator. Kestrel patrzyła na niego, na kuszę, którą trzymał z taką łatwością, na sposób, w jaki ją oceniał, przesuwając wzrokiem od nagich stóp poprzez podartą suknię po krwawiące czoło. – Pianistka. – Opuścił buta, lekko naciskając na kości jej palców. – Rzuć nóż albo zmiażdżę ci rękę. Kestrel opuściła nóż. Chwycił ją za kark i uniósł do góry. Oddychała szybko i płytko ze strachu. Uśmiechnął się i znowu go zobaczyła, kiedy stał w dole, licytując Arinem. Ten niewolnik został wyszkolony na kowala, powiedział wtedy licytator. Byłby idealny dla każdego żołnierza, szczególnie dla oficera z własną strażą i utrzymywaną bronią. Żaden Valorian w mieście nie miał własnej straży oprócz Generała Trajana. Kestrel po raz kolejny zobaczyła, jak licytator spojrzał jej w oczy tamtego dnia. Jego radość, kiedy rzuciła ofertę, jego wyraz twarzy, kiedy dołączyli inni. Nie ekscytował się tym, że cena była zawyżana, zorientowała się Kestrel. Był niespokojny. Tak jakby sprzedaż Arina była przeznaczona tylko dla niej. Ziemia zadrżała od zbliżających się kopyt. Uśmiech licytator stał się jeszcze szerszy, kiedy Arin zatrzymał swojego konia. Licytator wskazał na cienie drzew. Pojawili się uzbrojeni Herrańczycy. Wycelowali broń w Kestrel. Licytator podszedł do Arina, który zsiadł z konia. Położył rękę na policzku Arina. Arin zrobił to samo. Stali, tworząc obraz, który Kestrel widziała tylko na zakurzonej Herrańskiej sztuce. To był gest przyjaźni tak głębokiej, jak rodzina. Arin skrzyżował z nią spojrzenia. - Ty jesteś bogiem kłamstw – syknęła.

143 | S t r o n a

27 Zaprowadzili ją do domu. Kestrel nic nie mówiła, kiedy kamienie i gałęzie wbijały się w jej nagie stopy. Gdy licytator popchnął ją przez drzwi, zostawiła krwawe ślady stóp na kafelkach. Ale jej uwagę odwrócił inny widok. Harman, jej zarządca, unosił się twarzą do dołu w fontannie, jasne włosy marszczyły się, jak trawa morska. Niewolnicy generała tłoczyli się w korytarzu za fontanną, wykrzykując pytania do uzbrojonych mężczyzn, których odpowiedzi były stosem zdań takich, jak Zaatakowaliśmy miasto, Gubernator nie żyje i w kółko Jesteście wolni. - Gdzie gosposia? – zapytał licytator. Wśród niewolników nastąpiło poruszenie. Valoriańska gosposia nie tyle została wypchana do przodu, co niewolnicy odsunęli się, żeby ją pokazać. Licytator złapał kobietę za ramiona, wycofał ją pod ścianę, przycisnął szerokie ramię do jej klatki piersiowej i wyciągnął ostrze. Zaczęła szlochać. - Przestań – odezwała się Kestrel. Odwróciła się do niewolników. – Powstrzymajcie to. Była dla was dobra. Nie poruszyli się. - Dobra? – zwrócił się do nich licytator. – Czy była dla was dobra, kiedy kazała wam czyścić klozety? Kiedy biła was za rozbicie talerza? - Nikogo by nie skrzywdziła. – Głos Kestrel był wysoki ze strachu, którego nie mogła już dłużej powstrzymywać. Sprawił, że wypowiedziała złą rzecz. – Nie pozwoliłabym na to. - Już nie wydajesz rozkazów – rzekł licytator i rozciągnął gardło kobiety. Opadła na ścianę umalowaną kwiatami, dławiąc się własną krwią, przyciskając dłonie do gardła, jakby mogła zatrzymać wszystko wewnątrz. Licytator nie odsunął się. Pozwalał, żeby ochlapywała go jej krew, aż zsunęła się na podłogę. - Ale ona nic nie zrobiła. – Kestrel nie potrafiła się powstrzymać, chociaż wiedziała, że odzywanie się było głupie, bardzo głupie. – Robiła tylko to za co jej płaciłam. - Kestrel. – Głos Arina był ostry. Licytator obrócił się do niej. Znowu uniósł swoje ostrze. Kestrel miała dość czasu, by przypomnieć sobie odgłos młota uderzającego o kowadło, pomyśleć o wszystkich broniach, 144 | S t r o n a

które wykuł Arin i by zdać sobie sprawę, że gdyby chciał zrobić ich więcej na boku, to nie byłoby to trudne. Licytator rzucił się w jej stronę. Ani trochę trudne. - Nie – odezwał się Arin. – Ona jest moja. Mężczyzna zatrzymał się. – Co? Arin podszedł do nich, stając w krwi gosposi. Stanął obok licytator, postawę miał rozluźnioną i lekceważącą. – Jest moja. Moją nagrodą. Zapłatą za oddane usługi. Wojennym łupem. – Arin wzruszył ramionami. – Nazywaj ją, jak chcesz. Nazywaj ją moją niewolnicą. Kestrel zalał wstyd tak trujący, jak to, co musieli wypić jej przyjaciele na balu. - Trochę się o ciebie martwię, Arin – powiedział powoli licytator. – Chyba straciłeś jasność tej sytuacji. - Czy jest coś złego w traktowaniu jej tak, jak ona traktowała mnie? - Nie, ale… - Valoriańska armia wróci. Ona jest córką generała. Jest zbyt cenna, żeby ją tracić. Licytator schował swój nóż, ale Kestrel nie mogła ukryć swojej obawy. Ta nagła alternatywa dla śmierci nie wydawała się lepszą. - Tylko pamiętaj, co stało się z twoimi rodzicami – powiedział licytator do Arina. – Pamiętaj, co Valoriańscy żołnierze zrobili twojej siostrze. Arin spojrzał na Kestrel. – Pamiętam. - Naprawdę? Gdzie byłeś podczas ataku na posiadłość? Spodziewałem się znaleźć tutaj mojego zastępcę. Zamiast tego byłeś na przyjęciu. - Bo dowiedziałem się, że będzie tam niewolnik kapitana. Podał mi cenne informacje. Nadal musimy zająć się statkami handlowymi, Krętaczu. Poślij mnie. Pozwól, że zrobię to za ciebie. – Potrzeba zadowolenia tego człowieka była wyraźna na twarzy Arina. Krętacz też to widział. Westchnął. – Weź paru wojowników. Znajdziesz ich więcej w dokach. Przejmij wszystkie statki i spal je. Jeśli choć jeden odpłynie, żeby powiadomić imperium, że przejęliśmy miasto, to będzie bardzo krótkotrwała rewolucja. - Zajmę się tym. Nie opuszczą portu. - Niektóre już mogły. Marynarze na pokładzie musieli usłyszeć eksplozje. 145 | S t r o n a

- Jeszcze więcej powodów, żeby poczekali na powrót ich żeglarzy z lądu. Krętacz przyznał to grymasem ostrożnego optymizmu. – Idź. Ja zmiotę to, co pozostało z domu gubernatora. Kestrel pomyślała o swoich przyjaciołach. Spojrzała na krew na podłodze. Nie patrzyła ani nie słuchała, kiedy Arin do niej podszedł. Wtedy licytator powiedział: - Jej ręce. Uniosła wzrok. Arin zerknął na jej pięści. – Oczywiście – powiedział do licytatora i Kestrel zrozumiała, że właśnie rozmawiali o najlepszym sposobie na grożenie jej. Jej ramię opadło bezwładnie, kiedy Arin je chwycił. Przypomniała sobie licytatora w dole, w pełnym żarze lata. Ten chłopak potrafi śpiewać, rzekł. Przypomniała sobie but mężczyzny na swojej ręce. Fakt, iż całe miasto wiedziało o jej słabości do muzyki. Gdy Arin wyciągnął ją z pomieszczenia, Kestrel pomyślała o tym, że chyba to mogło ją najbardziej boleć. Że wykorzystali przeciwko niej coś, co kochała. *** Przysięgła sobie, że nie odezwie się do Arina, ale wtedy powiedział: - Idziesz ze mną do portu. Zaskoczyło ją to tak, że odparła: - Po co? Czemu nie zamknąć mnie w koszarach? Byłoby to idealne więzienie dla twojej nagrody. Dalej prowadził ją korytarzami jej domu. – Chyba, że Krętacz zmieni, co do ciebie zdanie. Kestrel wyobraziła sobie, jak licytator otwiera drzwi jej celi. – Przypuszczam, że martwa na nic wam się nie zdam. - Nigdy bym na to nie pozwolił. - Jaka wzruszająca troska o Valoriańskie życie. Tak, jakbyś nie pozwolił swojemu przywódcy na zabicie tamtej kobiety. Tak, jakbyś nie był odpowiedzialny za śmierć moich przyjaciół. Zatrzymali się przed drzwiami pokoju Kestrel. Arin odwrócił się do niej. – Pozwolę na śmierć każdego Valorianina w tym mieście, jeśli to oznacza, że będziesz żyć. - Tak jak Jess? – W jej oczach pojawiły się nagle łzy. – Ronana? Arin odwrócił wzrok. Skóra nad jego okiem zaczynała ciemnieć po tym, jak go kopnęła. – Spędziłem dziesięć lat, jako niewolnik. Nie mogłem już nim być. Co sobie dzisiaj wyobrażałaś w powozie? Że pasowałoby mi zawsze obawiać się dotykania ciebie? - To nie z niczym nic wspólnego. Nie jestem idiotką. Sprzedałeś mi się z zamiarem zdrady. 146 | S t r o n a

- Ale nie znałem cię. Nie wiedziałem, jak… - Masz rację. Nie znasz mnie. Jesteś nieznajomym. Położył rękę na drzwiach. - Co z Valoriańskimi dziećmi? – zażądała. – Co z nimi zrobiliście? Też zostały otrute? - Nie. Kestrel, nie, oczywiście, że nie. Będą pod opieką. W wygodzie. Zajmować się nimi będą ich opiekunki. Zawsze taka była część planu. Myślisz, że jesteśmy potworami? - Myślę, że ty nim jesteś. Arin zacisnął palce na drzwiach. Otworzył je pchnięciem. Poprowadził ją do przebieralni, otworzył szafę i przejrzał jej ubrania. Wyciągnął czarną tunikę, getry oraz kurtkę, po czym rzucił je Kestrel. - To jest strój do uroczystej walki – powiedziała chłodno. – Oczekujesz, że będę walczyła w pojedynku na porcie? - Jesteś zbyt zauważalna. – W jego głosie było coś dziwnego. – W ciemności. Ty… wyglądasz, jak otwarty płomień. – Znalazł kolejną czarną tunikę i rozerwał ją dłońmi. – Proszę. Opleć tym włosy. Kestrel stała nieruchomo, trzymając czarną tkaninę w rękach, kiedy przypomniała sobie ostatni raz, gdy miała na sobie takie ubrania. - Przebierz się – powiedział Arin. - Wyjdź. Pokręcił głową. – Nie będę patrzeć. - Właśnie. Nie będziesz, ponieważ wyjdziesz. - Nie mogę zostawić cię samą. - Nie bądź absurdalny. Co niby zrobię, odbiję samodzielnie miasto z mojej wygodnej przebieralni? Arin przeczesał ręką włosy. – Możesz się zabić. - Chyba wyraźnie widać po tym, jak pozwalam tobie i twojemu przyjacielowi mną dyrygować, że chcę pozostać przy życiu – odparła zgorzkniale. - Możesz zmienić zdanie. - I co dokładnie zrobić? 147 | S t r o n a

- Mogłabyś powiesić się na pasku od sztyletu. - Więc go zabierz. - Użyjesz ubrań. Getrów. - Powieszenie to niegodny sposób śmierci. - Rozbijesz lustro w toaletce i się potniesz. – Znowu głos Arina wydawał się obcy. – Kestrel, nie będę patrzeć. Zorientowała się, dlaczego jego słowa brzmiały szorstko. W pewnym momencie przeniosła się na Valoriański język, a on za nią podążył. To jego akcent słyszała. - Obiecuję – powiedział. - Twoje obietnice są nic nie warte. – Kestrel odwróciła się i zaczęła rozbierać.

148 | S t r o n a

28 Wziął jej konia. Kestrel dostrzegała logikę. Jej powóz został porzucony na drodze i stajnie były przeważnie puste, ponieważ ojciec zabrał wiele koni. Javelin był najlepszy z tych koni, które pozostały. Na wojnie własność przechodziła na tych, którzy potrafili odbierać i utrzymać przy sobie, więc ogier był Arina. Ale to bolało. Obserwował ją ostrożnie, kiedy osiodłał Javelina. Stajnie dźwięczały hałasem: odgłosem innych Herraninów przygotowujących koni do jazdy, prychaniem bestii wyczuwających ludzkie napięcie, stukaniem w drewno pod kopytami i stopami. Jednak Arin milczał i przyglądał się Kestrel. Pierwszą rzeczą, jaką zrobił po wejściu do stajni było wzięcie lejców, rozcięcie ich nożem, związanie rąk Kestrel i postawienie ją pod strażą. Nieważne było, że była bezsilna. Patrzył na nią, jakby było wręcz przeciwnie. A może po prostu rozważał, jak trudno będzie zabrać jeńca konno do miasta i portu. Dałoby to Kestrel trochę satysfakcji, gdyby nie była bardzo świadoma tego, co powinien zrobić. Pozbawić ją przytomności, jeżeli chciał zatrzymać swoją nagrodę. Zabić, jeżeli zmienił zdanie. Zamknąć w więzieniu, jeżeli i tak była zbyt wielkim kłopotem. Widziała jego rozwiązania równie dobrze, co on. Ktoś zawołał imię Arina. On i Kestrel odwrócili się, by zobaczyć Herrańską kobietę opierającą się o drzwi stajni, ciężko oddychała. Twarz miała mokrą od potu. Wyglądała znajomo i Kestrel uświadomiła sobie czemu w tej samej chwili, co zrozumiała, dlaczego była tutaj ta kobieta. Była jedną z niewolników gubernatora. Przybyła, jako posłaniec z wiadomościami o tym, co wydarzyło się na balu po wyjściu Kestrel i Arina. Arin podszedł do kobiety. Kestrel próbowała zrobić to samo, ale została odciągnięta przez strażnika. Arin zerknął na Kestrel i nie podobało jej się te spojrzenie. Był to wyraz twarzy kogoś, kto właśnie zyskał przewagę. Jakby potrzebował jeszcze więcej. - Na osobności – powiedział do kobiety. – Potem powiedz Krętaczowi, jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś. Arin i niewolnica gubernatora wyszli ze stajni. Drzwi trzasnęły za nimi. Kiedy wrócił, był sam. - Czy moi przyjaciele nie żyją? – zapytała Kestrel. – Powiedz mi. 149 | S t r o n a

- Powiem ci po tym, jak posadzę cię na tym koniu i nie będziesz ze mną walczyć, i po tym, jak usiądę za tobą, a ty nie dostaniesz żadnych mądrych pomysłów, żeby mnie odepchnąć albo zrzucić nas obojga. Powiem ci, kiedy dojedziemy do portu. – Podszedł do niej. Nic nie powiedziała i musiał zadecydować, że się zgodziła, a może nie chciał słuchać jej głosu, tak jak ona nie chciała mówić, ponieważ nie czekał na odpowiedź. Uniósł Kestrel na Javelina, po czym usadowił się za nią w szybkim, płynnym ruchu. Kestrel poczuła, jak linie jego ciała dopasowują się do niej. Jego bliskość była wstrząsem. Kestrel postanowiła jednak, że zgodzi się na układ. Nie zasygnalizowała Javelinowi, żeby się cofnął. Nie walnęła tyłem głowy w szczękę Arina. Postanowiła się zachowywać. Skupiła się na tym, co miało znaczenie. Tamten pocałunek nic nie znaczył. Nic. Liczyło się to, jak to wszystko rozegra. Konie wybiegły ze stajni. *** Kestrel poczuła oddech Arina, jak tylko dostrzegli port i wiedziała, że to z ulgi, ponieważ wszystkie statki, które widziała tego poranka wciąż tam były. Kestrel była rozczarowana, choć niezaskoczona, bo wiedziała po okresie, kiedy uczyła się żeglugi, że załogi uważały swoje statki za wyspy. Marynarze na pokładzie nie uważają niebezpieczeństwa na lądzie za niebezpieczeństwo dla nich i lojalność, co do swoich kolegów na lądzie trzymałaby ich w miejscu tak długo, jak mogliby bezpiecznie czekać. Co do rybaków posiadających mniejsze łodzie, większość miało domy na lądzie i tam pewnie byli, pośród gęstego dymu po czarnym prochu, ognia i ciał, które Javelin omijał, gdy przejeżdżali przez miasto. Żaden rybak, który sypiał na swojej łodzi raczej nie ryzykowałby popłynięciem do stolicy podczas sezonu zielonych sztormów, a Kestrel widziała chmury zbierające się w nocy, gdy jechali do portu. Małe łodzie były szczególnie narażone. Kiedy Kestrel im się przyglądała, przyszedł jej do głowy maleńki pomysł. Łodzi nie można było spalić. Zwłaszcza barek rybackich. Być może później będzie potrzebować jednej z nich. Arin zsiadł i zsunął Kestrel z Javelina. Skrzywiła się. Udawała, że to nie przez dotyk jego dłoni, a pieczenie, kiedy jej pocięte stopy, schowane w butach do walki, dotknęły ziemi. - Powiedz mi – powiedziała do Arina. – Powiedz mi, co wydarzyło się na balu. Jego twarz oświetlał blask ognia. Palące się koszary miastowej straży, choć nie były blisko doków, zmieniły się w piekło. Niebo nad nimi miało ziemistą, pomarańczową aurę. – Ronanowi nic nie jest – rzekł Arin. Kestrel zaparło na chwilę oddech – jego układ słów mógł znaczyć tylko jedno. – Jess.

150 | S t r o n a

- Żyje. – Arin sięgnął po związane ręce Kestrel. Odsunęła się. Arin zatrzymał się, po czym zerknął na okrążających ich Herraninów, którzy byli w zasięgu słuchu. Patrzyli na nią z otwartą nienawiścią, a na niego z podejrzliwością. Chwycił ją za nadgarstki i zacieśnił więzy. – Jest chora – powiedział szorstko. – Wypiła trochę zatrutego wina. Słowa przeszły drżąco przez Kestrel i choć kazała sobie niczego nikomu nie pokazywać, zwłaszcza Arinowi, nigdy jemu, nie mogła nic poradzić na to, że jej głos był zbolały. – Przeżyje? - Nie wiem. Jess nie jest martwa, powtarzała sobie Kestrel. Nie umrze. – A Benix? Arin pokręcił głową. Kestrel przypomniała sobie, jak Benix odwrócił się do niej plecami na balu. Sposób, w jaki opuścił wzrok. Ale pamiętała również jego gromki śmiech i wiedziała, że mogłaby za pomocą żartów przekonać go do przyznania się do błędu. Mogłaby powiedzieć mu, iż rozumiała, jak kruchy czuł się człowiek, kiedy wyrywał się z szeregu, odsłaniając się na dezaprobatę społeczeństwa. Mogłaby, gdyby śmierć nie skradła szansy na naprawienie ich przyjaźni. Nie będzie płakać. Nie znowu. – Co z Kapitanem Wensanem? Arin zmarszczył brwi. – Żadnych więcej pytań. Teraz układasz strategię. Nie pytasz już o przyjaciół, ale przetrzymujesz mnie albo szukasz przewagi, której ja nie dostrzegam. On nie był dla ciebie nikim ważnym. Kestrel otworzyła usta, po czym je zamknęła. Miała swoją odpowiedź – i nie zamierzała go poprawiać ani pokazywać więcej siebie. - Nie mam czasu, żeby podawać ci listę żywych i martwych, nawet gdybym taką miał – powiedział Arin. Rzucił szybkie spojrzenie na uzbrojonych Herraninów, następnie machnął ręką w rozkazie, żeby za nim podążyli. Ci, którzy jeszcze nie zsiedli z koni, teraz to zrobili i skierowali się do małego budynku blisko doku znajdującego się najbardziej w centrum, tego, w którym mieszkał kapitan. Kiedy się zbliżali, Kestrel zobaczyła nową grupę Herraninów ubranych w stroje dokowych niewolników. Otaczali budynek. Jedynie Valorianie w zasięgu wzroku leżeli martwi. - Kapitan? – Arin zapytał mężczyznę, który wydawał się przywódcą tej nowej grupy.

151 | S t r o n a

- W środku – odparł Herranin – pod strażą. – Spojrzał na Kestrel. – Powiedz, że to nie jest ta osoba, co myślę. - Ona się nie liczy. Podlega mnie, tak jak ty. – Arin otworzył drzwi, ale przedtem Kestrel dostrzegła obronny wyraz jego ust i obrzydzenie na twarzy drugiego mężczyzny. A chociaż Kestrel wiedziała już, że plotki o niej i Arinie musiały być dla jego ludzi tak niepokojące, jak dla jej ludzi, dopiero teraz ta wiedza nabrała kształtu, który przypominał broń. Niech Herraninie myślą, że była kochanką Arina. Dzięki temu będą wątpić w intencje i lojalność człowieka, którego Krętacz nazywał swoim zastępcą. Kestrel weszła za Arinem do domu kapitana na podeście. Pachniał smołą i konopiami, ponieważ kapitan sprzedawał towary, jak również pracował, jako pewnego rodzaju urzędnik, notując w swojej księdze, które łodzie przypływały i odpływały, które dokowały przy którym porcie. Dom był zaopatrzony w beczki smoły oraz zwoje liny i zapach stoczniowy był silniejszy od smrodu moczu, który plamił spodnie kapitana. Valorian bał się. Pomimo, że ostatnich parę godzin wstrząsnęło tym, w co wierzyła Kestrel, to strach tego człowieka ponownie nią wstrząsnął, ponieważ był w swoim żywiole, trenował na żołnierza, jego rola w porcie była podobna do roli miastowego strażnika. Jeżeli się bał, co to miało znaczyć dla zasady, której prawdziwy Valorian nigdy nie przestrzegał? Jakim cudem Valorianie zostali tak łatwo zaskoczeni, tak łatwo zaatakowani? Tak, jak została ona. Był to Arin. Arin, który był szpiegiem w domu generała. Arin, którego bystry umysł tworzył tajemny plan, rzeźbił go bronią ukradkiem robioną, informacjami, którymi się wygadywała. Który zlekceważył jej niepokoje, co do samobójstwa kapitana straży, które nie mogło być samobójstwem, lecz morderczym krokiem w stronę rewolucji. Arin zbył dziwność tego, że Senator Andrax sprzedał czarny proch wschodnim barbarzyńcom i oczywiście, że Arin to zrobił, ponieważ wiedział, że nie został sprzedany, ale skradziony przez Herrańskich niewolników. Arin, który umieścił haki w jej sercu i przyciągnął ją do siebie tak, żeby nie widziała nic innego prócz jego oczu. Arin był jej wrogiem. Każdego wroga trzeba było obserwować. Zawsze określaj zalety i słabości swojego przeciwnika, mawiał ojciec. Kestrel postanowiła być wdzięczną za ten moment, kiedy była wepchnięta do domu kapitana razem z dwudziestoma ilomaś Herraninami oraz jeszcze pięćdziesiątką na zewnątrz. To była szansa na zobaczenie czy Arin był równie dobrym przywódcą, co szpiegiem i graczem w Gryz i Żądło. 152 | S t r o n a

I być może Kestrel będzie miała okazję na przechylenie szali w swoją stronę. - Chcę imion – powiedział Arin do kapitana – wszystkich żeglarzy, którzy teraz są przy brzegu oraz ich statków. Kapitan podał informacje drżącym głosem. Kestrel zobaczyła, jak Arin pociera się po policzku, przyglądając się mężczyźnie, na pewno myśląc, jak sądziła Kestrel, że jakikolwiek plan Arina, żeby przejąć albo spalić statki będzie wymagał tak wielu ludzi, jak to możliwe. Na lądzie nie powinno być nikogo do pilnowania kapitana, który był już bezużyteczny. Zabicie go było oczywistym i najszybszym krokiem. Arin uderzył mężczyznę bokiem pięści w głowę. To był dokładny cios wycelowany w skroń. Mężczyzna osunął się na biurko. Jego oddech poruszył kartkami księgi. - Mamy dwie opcje – powiedział Arin do swoich ludzi. – Do tej pory dobrze sobie radziliśmy. Przejęliśmy miasto. Jego przywództwo zostało usunięte albo jest pod naszą kontrolą. Teraz potrzebujemy tyle czasu, ile możliwe zanim imperium dowie się o tym, co się wydarzyło. Mamy ludzi strzegących przełęczy. Jedyną inną drogą na przekazanie informacji imperium jest morze. Przejmiemy statki albo je spalimy. Musimy teraz zadecydować. - Tak czy inaczej, podejdziemy tak samo. Chmury burzowe nadciągają z południa. Gdy zakryją księżyc, wejdziemy w ciemności na szalupy, będziemy tulić się do zakrzywienia zatoki, aż będziemy mogli okrążyć statki i zbliżyć się do ruf. Wszystkie dzioby są zwrócone w kierunku miasta i światła. Będziemy po ciemnej stronie otwartego morza, kiedy marynarze zbiorą się przy łuku i będą patrzeć na pożar miasta. Jeśli liczymy na przejęcie wszystkich statków, rozdzielimy się na dwie drużyny. Pierwsza zacznie z największym i najniebezpieczniejszym: tym należącym do Kapitana Wensana. Druga czeka przy najbliższym, największym statku. Przejmujemy statek Wensana, po czym obrócimy armaty na drugi statek, który będzie zaatakowany przez drugą grupę. Z tymi dwoma statkami możemy wymusić kapitulację następnego najbliższego oraz największego statku i kontynuujemy kurczenie możliwości na stawianie oporu przez kupców. Rybacy nie mają armat, więc będą nasi po bitwie morskiej. Zatopimy każdy statek, które spróbuje wypłynąć z zatoki. Wtedy nie tylko kupimy sobie czas, którego potrzebujemy, ale będziemy mieli również statki, jako naszą broń przeciwko imperium, tak jak wszystkie towary, które posiadają na pokładzie. Najwyraźniej Arin nie był w połowie tak bystry, jak myślała Kestrel, żeby dyskutować taki plan przy niej. Albo uważał, że niczego nie zrobi z tymi informacjami. Może nie obchodziło go, że słyszała. Jednak był to przyzwoity plan… poza jedną rzeczą. - Jak zaatakujemy statek Wensana? – zapytał Herranin. - Wdrapiemy się po drabince kadłuba.

153 | S t r o n a

Kestrel roześmiała się. – Zostaniecie załatwieni po kolei przez załogę, kiedy tylko zorientują się, co się dzieje. Pokój zamarł. Wszyscy wyprostowali plecy. Arin, który był zwrócony do Herraninów, odwrócił się twarzą do Kestrel. Spojrzenie, które jej rzucił przeszyło powietrze między nimi. - Więc będziemy udawać, że jesteśmy ich Valoriańskimi marynarzami, którzy byli na lądzie – powiedział – i poprosimy, żeby wciągnęli nasze szalupy na pokład. - Udawanie Valorianów? To będzie wiarygodne. - Będzie ciemno. Nie zobaczą naszych twarzy i znamy imiona tych na lądzie. - A wasz akcent? Arin nie odpowiedział. - Chyba macie nadzieję, że wiatr porwie wasz akcent – powiedziała Kestrel. – Ale może marynarze zapytają o kod. Może wasz mały plan umrze w wodzie, tak jak wy wszyscy. Trwała cisza. - Kod – powtórzyła. – Hasło, którego używa każda rozsądna załoga i dzieli się tylko ze sobą, aby powstrzymać ludzi przed atakiem statku, tak jak wy macie głupią nadzieję zrobić. - Kestrel, co ty robisz? - Daję wam jakąś poradę. Wydał niecierpliwy odgłos. – Chcesz, żebym spalił statki. - Naprawdę? Tego właśnie chcę? - Bez nich będziemy słabsi przeciwko imperium. Wzruszyła ramionami. – Nawet z nimi nie macie żadnych szans. Arin musiał poczuć, jak zmienia się nastrój w pomieszczeniu, kiedy słowa Kestrel odsłoniły to, co wszyscy musieli wiedzieć: że Herrańska rewolucja była beznadziejnym wysiłkiem, który zostanie zmiażdżony, jak tylko nadejdą imperialne siły, zgodnie z planem, poprzez przełęcz, aby zastąpić pułk wysłany na wschód. Oblegną miasto i wyślą posłańców po więcej wojska. Tym razem, kiedy Herraninie przegrają, nie zostaną niewolnikami. Zostaną uśmierceni. - Zacznijcie ładować szalupy tymi beczkami smoły – powiedział Arin do Herraninów. – Użyjemy ich, by spalić statki. - Nie będzie to konieczne – powiedziała Kestrel. – Nie, kiedy znam kod Wensana. 154 | S t r o n a

- Ty – powiedział Arin. – Ty go znasz. - Tak. Nie znała. Jednakże miała dobre przypuszczenie. Ograniczyła szereg możliwości – wszystkie ptaki w „Pieśni Piór Śmierci” – miała wspomnienie tego, jak Kapitan Wensan spojrzał na talerz z pustułką. Mogłaby postawić złoto o to, jaki kod wybrałby na wieczór balu. Kestrel potrafiła odczytać wyraz twarzy, jakby patrzyła poprzez poruszającą się wodę na ziarniste dno, unoszący się albo opadający muł, przepłynięcie ryby. Widziała, jak Wensan podejmuje decyzję, tak jak widziała teraz podejrzliwość w oczach Arina. Jej pewność trochę osłabła. Arin. Czyż Arin nie obalił jej zdolności odczytywania innych? Ponieważ myślała, że był szczery w powozie. Myślała, że jego wargi poruszały się na jej ustach, jakby w modlitwie. Ale myliła się. Arin wyciągnął Kestrel z domu kapitana. Drzwi trzasnęły za nimi, Arin zaciągnął ją na daleki koniec pustego pomostu. – Nie wierzę ci – rzekł. - Myślę, że posiadasz dość głęboką wiedzę o moim domu. Co zostaje przyniesione, jakie listy wychodzą. Kto przychodzi, kto wychodzi. Myślę, iż wiesz, że Kapitan Wensan jadł u nas wczoraj kolację. - Był przyjacielem twojego ojca – powiedział powoli Arin. - Jego statek przywiózł pianino mojej matki ze stolicy, kiedy byłam dzieckiem. Zawsze był dla mnie miły. A teraz nie żyje. Prawda? Arin nie zaprzeczył. Światło księżyca przygasło, ale Kestrel wiedziała, że Arin widział smutek ogarniający jej twarz. Niech widzi. To pomoże w jej celach. – Znam hasło – powiedziała. - Nigdy byś go nie wyjawiła. – Chmury zasłoniły księżyc, rzucając cień na rysy Arina. – Szydzisz ze mnie. Chcesz, żebym nienawidził samego siebie za to, co zrobiłem. Nigdy mi nie wybaczysz i na pewno mi nie pomożesz. - Masz coś, czego chcę. Zimna ciemność wydawała się wokół nich płynąć. - Wątpię – powiedział Arin. - Chcę Jess. Pomogę ci zaatakować statki, a ty mi ją dasz.

155 | S t r o n a

Prawda może być równie oszukańcza, co kłamstwo. Kestrel rzeczywiście chciała się wymienić dla szansy, by pomóc Jess a przynajmniej, żeby trwać przy jej boku, jeśli nadejdzie śmierć. Jednak Kestrel liczyła także, że ta prawda będzie tak wiarygodna, iż Arin nie zobaczy, że ukrywała co innego: iż potrzebowała, żeby przynajmniej jedna barka rybacka pozostała w porcie. - Nie mogę ci jej tak po prostu dać – odparł Arin. – Krętacz zadecyduje, co stanie się z ocalałymi. - Ach, ale wydajesz się być uprawniony do szczególnych przywilejów. Jeśli możesz przywłaszczyć sobie jedną dziewczynę, to czemu nie dwie? Wykrzywił usta w wyrazie przypominającym obrzydzenie. – Jak tylko będę mógł załatwię, żebyś się z nią spotkała. Zaufasz mojemu słowu? - Niewielki mam wybór. A teraz do rzeczy. Powiedziałeś Krętaczowi, iż poszedłeś na bal, by zebrać informacje od niewolnika kapitana. Podzielisz się ze mną tymi informacjami. - Nie dlatego poszedłem na bal. - Co? - Nie ma żadnych informacji. Skłamałem. Kestrel uniosła brew. – Jakie to zaskakujące. Czy właśnie nie złożyłeś obietnicy i poprosiłeś, abym zaufała twojemu słowu? Naprawdę, Arinie. Musisz posortować swoje kłamstwa oraz prawdy, bo inaczej sam nie będziesz wiedział które to które. Cisza. Czyżby go zraniła? Miała taką nadzieję. - Twój plan na zaatakowanie statków jest wystarczająco solidny – powiedziała – ale będziesz musiał udoskonalić parę ważnych szczegółów. – Powiedziała mu, co miała na myśli. Zastanawiała się czy Arin wiedział, że zaakceptowanie jej pomocy wzmocni podejrzenie jego ludzi, co do tego, że byli kochankami, że współpracował z Valorianką, która niekoniecznie chciała dla nich dobrze. Zastanawiała się czy wiedział, że jeśli dziś osiągnie swój cel, to wygrana będzie podważana przez sposób, w jaki została osiągnięta. Arin pewnie o tym wiedział. Musiał wiedzieć, że nie było czegoś takiego, jak czysta wygrana. Lecz Kestrel wątpiła, by domyślił się, że Kapitan Wensan nauczył ją, jak żeglować. Nawet, gdyby Arin jakimś cudem o tym wiedział, uznawała, że jego umysł był zbyt zajęty, by zauważyć, że barka rybacka była jej najlepszą szansą na ucieczkę do stolicy. Gdy zobaczy okazję na ucieczkę, podejmie ją. Przyprowadzi na te miasto całe armie imperium. 156 | S t r o n a

29 Arin pracował już kiedyś w porcie. Został sprzedany z kamieniołomu do kolejnej kuźni, a kiedy jego drugi pan kowal umarł, Arin należał do części towarów dzielonych przez spadkobierców. Jego imię wciąż widniało, jako Smith, ale ukrył umiejętności tego handlu przed nowymi właścicielami i został sprzedany po niższej cenie do stoczni. Nigdy nie żeglował, jednak poznawał Herrański statek, kiedy go widział. Dokował je razem z resztą niewolników, ciągnął za linie, żeby przewrócić masywne statki na boki w trakcie odpływów. Potem brodził w błocie, by zeskrobać stwardniałe życie morskie z kadłuba, skorupy pąkla falowały wokół niego, rozcinając skórę, zostawiając za sobą cienkie czerwone linie. Pamiętał smak potu w ustach, wodę sięgającą łydek i wszystko szybkie, tak szybkie, żeby niewolnicy pociągnęli za rolki ze sznurkami i raz jeszcze obrócili statek, by wyczyścić jego drugą stronę zanim wzrośnie woda. Następnie Valorianie zabierali skradzione statki i odpływali. Gdy sterował szalupą w kierunku statku Wensana, który był zrobiony przez Herraninów i wyposażony w Valoriańskie armaty, Arin przypomniał sobie wyczerpanie po tamtej pracy, ale również to jak naprężała jego mięśnie, aż ból w ramionach kamieniał. Był wdzięczny Valorianom za uczynienie go silnym. Jeśli był wystarczająco silny, to może przeżyć tę noc. Jeśli przeżyje, będzie mógł odzyskać odłamki osoby, którą był kiedyś i wytłumaczy się przed Kestrel tak, aby zrozumiała. Siedziała w milczeniu obok niego w szalupie. Inni Herraninie przy wiosłach obserwowali, jak uniosła związane ręce, by szarpnąć za czarną tkaninę okrywającą jej włosy. Niezręczna sprawa. Ale także konieczna, ponieważ nowy przewrót w planie wymagał, żeby Kestrel została zobaczona i rozpoznana. Herraninie patrzyli na jej starania. Patrzyli, jak Arin opuścił wiosło, żeby zaproponować pomoc. Wzdrygnęła się tak mocno, że zmiana pozycji potrząsnęła łódką. Było to tylko lekkie drżenie na drewnie, ale wszyscy je poczuli. Wstyd wgryzł się w jego wnętrzności. Kestrel ściągnęła materiał z głowy. Chociaż chmury zasłaniały większość nieba, połykając księżyc oraz pogłębiając ciemność wokół nich, włosy i blada skóra Kestrel zdawały się błyszczeć. Wyglądało to tak, jakby promieniała od wewnątrz. Arin nie potrafił na to patrzeć. Powrócił do wioseł. Arin wiedział o wiele lepiej od któregokolwiek Herranina w szalupie, że Kestrel potrafiła być przebiegła. Że nie powinien ufać jej planu, tak jak nabrał się na jej sztuczki w Gryz i Żądło czy podążył ślepo w jej pułapkę, którą zarzuciła na niego w poranek pojedynku.

157 | S t r o n a

Jej plan na przejęcie statku był mocny. Ich najlepszą opcją. Jednak wciąż badał go tak, jakby to było kopyto konia, macał powierzchnię w poszukiwaniu skazy, niebezpiecznego rozdarcia. Nie widział nic takiego. Myślał, że musi coś istnieć, po czym zdał sobie sprawę, że skaza, którą wyczuł leżała w nim. Dzisiejsza noc rozdarła Arina. Sprawiła, że bitwa rozgrywająca się w jego wnętrzu zmieniła się we wrzącą wojnę. Oczywiście, że był pewien, iż coś jest nie tak. Niemożliwe. Niemożliwe jest kochać zarówno Valoriankę, jak i jego własnych ludzi. Arin był tą skazą. *** Kestrel patrzyła, jak cztery inne szalupy płyną po atramentowej wodzie. Dwie podpłynęły do statku Wensana i zatrzymały się przy drabinie kadłuba, skryte przez ciemność i kąt kadłuba, który posiadał szeroki pokład główny zwężający się w dół. By zobaczyć te szalupy, marynarze na głównym pokładzie musieliby wyglądać za burtę. Marynarze nie wykrzykiwali żadnego alarmu. Dwie następne szalupy przypłynęły do kolejnego największego statku, dwumasztowca z jednym rzędem armat, był to wyraźny drugi gracz dla trójmasztowca Wensana z dwoma pokładami armat. Herraninie spojrzeli na Arina. Skinął głową i zaczęli wiosłować bez myśli o ostrożności, tylko szybkości. Wiosła brzęczały w zapięciach mocząc, chlapiąc i zamiatając wodę. Gdy szalupa dotarła do statku Wensana, marynarze już stali przy poręczach, patrząc na nich z góry. Ich twarze były niewyraźnymi plamami w ciemności. Kestrel wstała. – Zamieszki w mieście! – zawołała do marynarzy, potwierdzając to, co bez wątpienia sami zobaczyli za portem i murami miasta. – Wciągnijcie nas na pokład! - Nie jesteś od nas. – Poniósł się głos z głównego pokładu. - Jestem przyjaciółką Kapitana Wensana: Kestrel, córka Generała Trajana. Kapitan wysłał mnie razem z waszą załogą, żebyście mnie ochronili. - Gdzie kapitan? - Nie wiem. Rozdzielono nas w mieście. - Kto jest z tobą? - Terex – zawołał Arin, ostrożnie naciskając na r. Jeden po drugim, Herraninie w szalupie wykrzykiwali imiona podane przez kapitana tych marynarzy, którzy byli zaginieni z tego 158 | S t r o n a

statku. Wypowiedzieli je szybko, niektórzy połykali sylaby, ale każdy podawał znośną wersję wymowy, której wyuczyła ich Kestrel, kiedy tylko opuścili ląd. Marynarz znowu się odezwał: - Jaki jest kod? - Ja nim jestem – odpowiedziała Kestrel z taką pewnością, której wcale nie czuła. – Moje imię: Pustułka4. Cisza. Kilka ostrych sekund, podczas których Kestrel miała nadzieję, iż miała rację, miała nadzieję, iż się myliła i nienawidziła siebie za to, co robiła. Brzęk. Metaliczne rozwijanie. Z głównego pokładu obniżano sznury z hakami. Nastąpił zagorzały stukot, kiedy Herraninie przyczepili je do szalupy. Jednakże Arin się nie ruszył. Wpatrywał się w Kestrel. Być może nie był przekonany, że znała hasło. Albo nie potrafił uwierzyć, że mogłaby zdradzić własny lud. Kestrel spojrzała na niego tak, jakby patrzyła przez okno. Nieważne, co myślał. Już nie. Sznury zaskrzypiały. Szalupę uniesiono ociekającą z wody. Drgnęła i zakołysała się, kiedy marynarze na pokładzie ciągnęli za linie. Potem zaczęła się unosić. Kestrel nie widziała drabiny na rufie ani Herraninów w innych szalupach na wodzie. Byli niewyraźnymi cieniami. Ale dostrzegła ruch na kadłubie. Herraninie wspinali się po drabinie. Nie było za późno, aby ostrzec marynarzy znajdujących się na pokładzie. Mogła postanowić, że ich nie zdradzi. Nie rozumiała, jak ojciec potrafił ciągle to robić: podejmować decyzje, które trwoniły życia dla wyższych celów. Ale czy byłoby warto, gdyby Kestrel zabezpieczyła sobie drogę ewakuacyjną do stolicy? To, jak przypuszczała, zależało od tego, ile Valorianinów zginie na statku Wensana. Kestrel przerażała jej chłodna kalkulacja. Ta część sprawiała, że opierała się wojsku: fakt, że potrafiła podejmować takie decyzje, że posiadała strategiczny umysł, że ludzie tak łatwo stawali się pionkami w grze, którą zamierzała wygrać. Szalupa wznosiła się coraz wyżej. Kestrel zacisnęła wargi. Arin zerknął na czarny materiał, który zakrywał jej włosy, potem na nią. Musiał brać uwagę, żeby zakneblować nim Kestrel, kiedy dopełniła już swoją rolę w tym planie. Na jego 4

Już wcześniej tłumaczyłam tę imię, ale przypomnę tylko, że kody na statek Wensana składały się z nazw ptaków, dlatego podałam przetłumaczoną wersję, nie samo Kestrel, jako jej imię.

159 | S t r o n a

miejscu tak by zrobiła. Ale nie zrobił tego, co sprawiło, że poczuła się jeszcze gorzej niż gdyby to zrobił. Była to czysta hipokryzja z jego strony, żeby nie spełniać bezwzględności, do której wiedziała, że był zdolny. Tak jak ona. Szalupa znalazła się na równym poziomie z głównym pokładem. Kestrel miała dość czasu, żeby dostrzec szok na twarzach marynarzy nim Herraninie w szalupie wyskoczyli na pokład z uniesioną bronią. Mała łódka zakołysała się gwałtownie, pusta prócz Kestrel. Arin uchylił się przed ostrzem marynarza, odbił je swoim własnym i walnął mężczyznę w gardło. Marynarz się wycofał. Arin podciął mu nogi w tym samym czasie, co zadał kolejny cios. Marynarz przegrał. Tak samo było na całym pokładzie. Herraninie uderzali w Valorianów, z których większość nie miała czasu na wyciągnięcie broni. Gdy marynarze mierzyli się z niespodziewanym zagrożeniem, które wnieśli na pokład, nie dostrzegli drugiego: więcej Herraninów wspinających się na pokład po drabinie. Tak jak Kestrel zaplanowała, ta druga fala zaatakowała Valorianów od tyłu. Złapani w pułapkę marynarze szybko się poddali. Chociaż więcej marynarzy wychodziło z dolnych pokładów, robili to poprzez wąskie włazy, niczym myszy wychodzące z tunelów. Herraninie atakowali ich jeden po drugim. Krew plamiła deski. Wiele upadłych marynarzy nie ruszało się. Z kołyszącej się szalupy Kestrel słyszała mężczyznę, którego Arin zaatakował pierwszego. Trzymał się za gardło. Okropne były odgłosy, które wydawał, coś pomiędzy sapaniem, a duszeniem. I oto był Arin przepychający się przez burdę i zadający ciosy, które mogły nie zabijać, ale nadal bolały, pozostawiały siniaki i rozlewały krew. Kestrel widziała to w nim w dzień, kiedy go kupiła. Brutalność. Pozwoliła sobie na zapomnienie o niej, ponieważ jego umysł był tak precyzyjnie nastrojony. Ponieważ jego dotyk był łagodny. Jednak stał się takim czymś. Takim czymś był. A co z nią, tą, która zaaranżowała upadek Valoriańskiego statku przez ręce wrogów? Kestrel nie całkiem mogła w to uwierzyć. Nie mogła uwierzyć, że to było takie proste. Valorianie nigdy nie wpadali w zasadzkę. Nigdy się nie poddawali. Byli odważni, gwałtowni, woleliby umrzeć niż się poddać. Jej szalupa znieruchomiała. Wstała i odwróciła się w stronę wody znajdującej się w dole. Wcześniej tej nocy, kiedy zagroziła, że się zabije, powiedziała to bez zastanowienia czy byłaby zdolna to zrobić. Groźba była dobrym ruchem. Dlatego go wykonała. Potem Krętacz położył buta na palcach Kestrel. Po śmierci nie było muzyki. 160 | S t r o n a

Wybrała życie. Teraz stała w szalupie wiedząc, że gdyby uderzyła w powierzchnię wody z tej wysokości, to coś na pewno by się złamało i szybko by zatonęła, kiedy miała związane ręce. Co wybrałby dla niej ojciec Kestrel? Honorową śmierć czy życie, jako nagroda Arina? Zamknęła oczy, wyobrażając sobie twarz generała, gdyby zobaczył, jak poddaje się Krętaczowi, gdyby widział ją teraz. Czy naprawdę znajdzie sposób na popłynięcie do stolicy? Czy warto było pozostać przy życiu, żeby zobaczyć się z Jess po to tylko, by patrzeć na śmierć przyjaciółki? Kestrel słuchała uderzeń fal o statek, krzyków walki i śmierci. Pamiętała, jak jej serce, tak ciasne niczym zwój, otworzyło się, kiedy Arin ją pocałował. Rozwinęło się. Jeżeli jej serce naprawdę było zwojem, mogła je spalić. Stałoby się tunelem płomienia, garstką popiołu. Zniknęłyby sekrety, które w sobie zapisała. Nikt by nie wiedział. Ojciec wybrałby dla Kestrel wodę, gdyby wiedział. Jednak nie mogła. Ostatecznie to nie przebiegłość powstrzymała ją przed skokiem ani determinacja. Tylko szklany strach. Nie chciała umierać. Arin miał rację. Rozgrywała partie do końca. Nagle Kestrel usłyszała jego głos. Otworzyła oczy. Krzyczał. Krzyczał jej imię. Przepychał się przez ludzi, torując sobie drogę między grotmasztem, a poręczą równoległą szalupie. Kestrel zobaczyła w nim przerażenie odzwierciedlające to, co czuła, kiedy patrzyła w wodę. Kestrel zebrała siłę w nogach i wskoczyła na pokład. Uderzyła stopami w deski, siła ruchu powaliła ją na ziemię. Ale w walce z Raxem nauczyła się, jak ochronić dłonie. Przytuliła je do siebie, przycisnęła twarde więzy do klatki piersiowej, upadła najpierw na bark i przekręciła się. Arin podniósł ją na nogi. I chociaż widział jej wybór, musiał dostrzec, jak płonie na jej twarzy, potrząsnął nią. Powtarzał słowa, które wykrzykiwał zbliżając się do poręczy. – Nie rób tego, Kestrel. Nie. Otaczał dłońmi jej twarz. - Nie dotykaj mnie – powiedziała. Arin opuścił ręce. – Bogowie – powiedział ochryple. - Tak, byłoby to dla ciebie dość niefortunne, nieprawdaż, gdybyś stracił swoją małą kartę przetargową przeciwko generałowi? Nie bój się. – Uśmiechnęła się krucho. – Okazuje się, że jestem tchórzem. 161 | S t r o n a

Arin pokręcił głową. – Trudniej jest żyć. Tak. Tak było. Kestrel wiedziała, że dzisiaj nie będzie ucieczki i pewnie nie będzie jej przez jakiś czas. Jej plan zadziałał wspaniale. Teraz przejęty statek obracał armaty na dwumasztowca, gdzie czekało więcej Herraninów gotowych do zaatakowania marynarzy, kiedy ich uwagę rozproszyło zaskoczenie wystrzeloną armatą. Po tym, jak ten statek wpadnie w ręce Arina, inne statki w porcie również upadną. Rozpadało się. Lekki, lodowaty deszcz. Kestrel nie drżała, choć wiedziała, że powinna, jeśli nie z zimna to z lęku. Wybrała życie, dlatego powinna obawiać się tego, co oznacza życie w tym nowym świecie.

162 | S t r o n a

30 Kestrel prowadzono przez salę przyjęć domu Irexa – nie, Arina. Valoriańskie bronie mrugały do niej ze ścian, pytając dlaczego nie wytrąciła z równowagi swojego najbliższego strażnika i nie złapała za rękojeść ostrza. Zdołałaby to zrobić nawet ze związanymi rękami. Arin wszedł do domu pierwszy. Szedł przed nią, odwrócony do niej plecami. Poruszał się z takim zapałem, że jego emocje były oczywiste. Łatwo byłoby go zaskoczyć. Wbić ostrze między łopatki. Jednak Kestrel nic nie zrobiła. Miała plan, mówiła sobie, taki, który nie obejmował jej śmierci, a logicznym przebiegiem wydarzeń byłoby zabicie Arina. Herranin wypchnął ją z korytarza. W przedsionku przy fontannie czekała ciemnowłosa młoda kobieta. Gdy zobaczyła Arina jej twarz się rozjaśniła i zalała łzami. On niemal przebiegł dzielącą ich krótką przestrzeń, żeby wziąć ją w ramiona. - Siostra czy kochanka? – odezwała się Kestrel. Kobieta uniosła wzrok, przytulając się do niego. Jej twarz stwardniała. Odsunęła się od Arina. – Co? - Jesteś jego siostrą czy kochanką? Podeszła do Kestrel i ją spoliczkowała. - Sarsine! – Arin odciągnął ją. - Jego siostra nie żyje – powiedziała Sarsine – i mam nadzieję, że będziesz cierpieć tak bardzo, jak cierpiała ona. Kestrel przycisnęła palce do piekącego policzka – i zasłoniła uśmiech związanymi dłońmi. Pamiętała siniaki na Arinie, kiedy go kupiła. Jego gburowate nieposłuszeństwo. Zawsze zastanawiała się dlaczego niewolnicy ubiegali się o karę. Ale słodko było poczuć przechylenie władzy, jakkolwiek nieznaczne, kiedy ta ręka uderzyła ją w twarz. By wiedzieć, pomimo bólu, że przez chwilę to Kestrel miała władzę. - Sarsine jest moją kuzynką – powiedział Arin. – Nie widziałem jej od lat. Po wojnie została sprzedana, jako domowa niewolnica. Byłem robotnikiem, więc… - Nie obchodzi mnie to – odparła Kestrel.

163 | S t r o n a

Spojrzał na nią pociemniałymi oczami. Były koloru zimowego morza – wody daleko pod stopami Kestrel, kiedy patrzyła w dół i wyobrażała sobie, jakby to było zatonąć. Zerwał kontakt wzrokowy. – Zostaniesz jej opiekunką – powiedział do swojej kuzynki. – Eskortuj ją do wschodniego skrzydła, niech wybierze sobie pokój… - Arin! Straciłeś rozum? - Usuń wszystko, co może być bronią. Zewnętrzne drzwi mają być przez cały czas zamknięte. Ma mieć wszystko, czego potrzebuje, ale pamiętaj, że jest więźniem. - We wschodnim skrzydle. – Głos Sarsine był zachrypły od obrzydzenia. - Jest córką generała. - Och, wiem. - Więźniem politycznym – powiedział Arin. – Musimy być lepsi od Valorianów. Jesteśmy kimś więcej niż dzikusami. - Naprawdę myślisz, że trzymanie twojego ptaszka w luksusowej klatce zmieni to, jak widzą nas Valorianie? - Zmieni się to, jak widzimy samych siebie. - Nie, Arin. Zmieni się to, jak wszyscy widzą ciebie. Pokręcił głową. – Jest moja i mogę z nią robić, co chcę. Wśród Herraninów nastąpił niespokojny szum. Serce Kestrel przyspieszyło. Wciąż starała się o tym zapomnieć: pytanie tego, co oznaczało należenie do Arina. Sięgnął po nią i przyciągnął ją stanowczo do siebie, a jej buty zaskrzypiały na kafelkach. Machnięciem noża rozciął więzy na jej nadgarstkach i dźwięk skóry uderzającej o podłogę rozbrzmiał głośno w akustyce przedsionka – niemal tak głośno, jak zduszony protest Sarsine. Arin puścił Kestrel. – Proszę, Sarsine. Weź ją. Jego kuzynka patrzyła na niego bez słowa. W końcu skinęła głową, ale wyraz jej twarzy dawał jasno do zrozumienia, iż uważała, że Arin wplątuje się w coś fatalnego. – Chodź za mną – powiedziała do Kestrel i poprowadziła drogę z przedsionka. Nie zaszły daleko, kiedy Kestrel zdała sobie sprawę, że Arin musiał wrócić do sali przyjęć. Usłyszała odgłos broni zrywanych ze ściany i rzuconych na podłogę. Ostry dźwięk poniósł się echem po domu. ***

164 | S t r o n a

Pokoje rozchodziły się z centrum apartamentu: sypialni, całkowicie cichej przestrzeni rozjaśnionej szarością, kiedy nadchodzący świt prześwitywał przez okna. Apartament był elegancki niczym perła: gładki i czysty. Kolory były stonowane, choć Kestrel wiedziała z tego, co Arin kiedyś jej powiedział, że miały znaczenie. Pomimo ozdobnych Valoriańskich mebli, to był apartament Herrańskiej arystokratki. Sarsine nic nie powiedziała, tylko uniosła fartuch swojego domowego stroju, żeby zrobić kołyskę. Zaczęła wsadzać do niej lusterka, gasidło świecy, ciężki marmurowy kałamarz… przedmioty wybrzuszyły tkaninę, grożąc rozerwaniem. - Przynieś koszyk – powiedziała Kestrel – albo skrzynię. Sarsine przeszyła ją wzrokiem, bo obie wiedziały, że tak właśnie zrobi. W apartamencie było zbyt wiele rzeczy, które stałyby się bronią w odpowiednich rękach. Kestrel była niezadowolona, że znikają, ale cieszyła się, że kiedy ich nie będzie, to przynajmniej będzie miała poczucie, że dała rozkaz, a Sarsine posłuchała. Ale Sarsine podeszła do zewnętrznych drzwi i wezwała pomoc. Wkrótce Herraninie wchodzili i wychodzili z pokojów, niosąc pogrzebacze. Miedziany dzban. Zegar ze spiczastymi wskazówkami. Kestrel przyglądała się, jak wszystko znika. Najwyraźniej Sarsine dostrzegała tyle zagrożeń w obiektach codziennego użytku, co Kestrel. Nieważne. Kestrel zawsze mogła odkręcić nogę z któregoś stołu. Ale będzie potrzebowała czegoś więcej niż broni do ucieczki. Apartament znajdował się zbyt wysoko, żeby wyskoczyć przez okno. Tylko jeden pokój i jedne drzwi prowadziły do reszty domu – i wyglądało na to, że miały bardzo solidny zamek. Gdy Herraninie wyszli, pozostawiając Sarsine z nią samą, Kestrel powiedziała: - Czekaj. Sarsine nie opuściła grubego klucza w ręce. - Miałam zobaczyć moją przyjaciółkę – rzekła Kestrel. - Twoje dni wizyt towarzyskich dobiegły końca. - Arin obiecał. – Kestrel poczuła gulę w gardle. – Moja przyjaciółka jest chora. Arin powiedział, że mogę ją zobaczyć. - Mnie nic nie wspominał. Sarsine zamknęła za sobą zewnętrzne drzwi, a Kestrel nie błagała. Nie chciała dawać jej satysfakcji z wiedzy, jak bardzo bolało ją usłyszenie klucza przekręcającego się w zamku i głuchego odgłosu działającej zasuwy. *** 165 | S t r o n a

- Co ty wyprawiasz, Arin? Spojrzał na Sarsine, pocierając ze zmęczeniem oczy. Zasnął na krześle. Był już pełen poranek. – Nie mogłem zasnąć w moich starych pokojach. Przynajmniej tutaj, w apartamencie Etty… - Nie mówię o twoim wyborze komnaty sypialnej, choć zauważyłam, jak wygodnie blisko znajduje się do wschodniego skrzydła. Arin skrzywił się. Zwykle istniał jeden powód dlaczego mężczyzna więził pokonaną kobietę po bitwie. – To nie tak. - Nie? Zbyt wiele ludzi usłyszało, jak nazywasz ją wojennym łupem. - To nieprawda. Sarsine wyrzuciła ręce w powietrze. – Więc czemu tak powiedziałeś? - Bo nie wymyśliłem innego sposobu na uratowanie jej! Sarsine znieruchomiała. Po chwili pochyliła się nad nim i potrząsnęła jego ramieniem, jakby wybudzała go z koszmaru. – Ty? Uratować Valoriankę? Arin chwycił ją za rękę. – Proszę, wysłuchaj mnie. - Wysłucham, kiedy powiesz coś, co zrozumiem. - Kiedy byliśmy dziećmi odrabiałem za ciebie lekcje. - No i? - Kazałem Anireh milczeć, kiedy śmiała się z twojego nosa. Pamiętasz? Przewróciła mnie. - Twoja siostra była zbyt piękna dla własnego dobra. Ale to wszystko było dawno temu. O co ci chodzi? Arin trzymał teraz jej obie dłonie. – Coś nas łączy i to pewnie nie na długo. Valorianie nadejdą. Będzie oblężenie. – Szukał słów. – Na bogów, po prostu posłuchaj. - Och, Arinie. Nie nauczyłeś się jeszcze? Bogowie cię nie usłyszą. – Westchnęła. – Ale ja tak. Opowiedział jej o dniu, kiedy został sprzedany Kestrel i każdym dniu potem. Niczego nie ukrywał. Gdy skończył, zmienił się wyraz twarzy Sarsine. – Nadal jesteś głupcem – powiedziała, ale łagodnie. - Jestem – szepnął. 166 | S t r o n a

- Co planujesz z nią zrobić? Arin oparł bezradnie głowę o wyrzeźbione oparcie krzesła ojca. – Nie wiem. - Zażądała spotkania z chorą przyjaciółką. Powiedziała, że jej obiecałeś. - Tak, ale nie mogę tego zrobić. - Dlaczego nie? - Kestrel mnie nienawidzi, ale wciąż ze mną rozmawia. Kiedy zobaczy Jess… już nigdy tego nie zrobi. *** Kestrel siedziała na oszklonej werandzie. Była ciepła, pełna roślin doniczkowych i ich mineralnego, niemal mlecznego zapachu. Słońce znajdowało się już wysoko ponad świetlikiem. Przepalało się przez zmarszczki deszczu pozostałym na szkle po nocnym sztormie, który zgasił pożar w mieście. Przez okno położone najdalej na południe Kestrel przyglądała się znikającym płomieniom. To była długa noc, długi poranek. Ale Kestrel nie chciała spać. Spojrzała na roślinę. Jej Herrańską nazwą cierń damy. Była duża i miała grubą łodygę, była co najmniej tak stara, jak wojna. Miała liście, które wyglądały, jak kwiaty, bo ich zieleń stawała się błyszczącą czerwienią w słońcu. Mimowolnie Kestrel pomyślała o pocałunku Arina. Jak rozpalił w niej światło i przemienił ją z prostego liścia w ogień. Kestrel otworzyła drzwi werandy i weszła do ogrodu na dachu, otoczonego wysokimi ścianami. Odetchnęła zimnym powietrzem. Wszystko było tutaj martwe. Wachlarze brązowych liści. Łodygi, które połamią się, jak tylko ktoś ich dotknie. Kamienie leżały rozrzucone w wymyślnych wzorach na ziemi, w szarości, błękicie oraz bieli, w kształcie jajeczek ptaków. Przesunęła dłońmi po zimnych ścianach. Nie było szorstkich krawędzi, nic co dałoby jej palcom uchwyt. Nie mogła się wspiąć. W dalekiej ścianie były drzwi, ale Kestrel pewnie nigdy się nie dowie dokąd prowadziły. Były zamknięte. Kestrel stała, rozmyślając. Mocno przygryzła wargi. Potem wróciła na werandę i wyniosła cierń damy. Rozbiła doniczkę o kamienie. ***

167 | S t r o n a

Dzień się kończył. Kestrel patrzyła, jak światło na zewnątrz żółknieje. Sarsine przyszła i zobaczyła szczątki roślin w ogrodzie. Zebrała ceramiczne odłamki, po czym zawołała grupę Herraninów aby poszukali w apartamencie czy nie ma więcej odłamków. Kestrel dopilnowała, by ukryć niektóre ostro wyglądające odłamki w miejscach, gdzie zostaną odnalezione. Ale te najlepsze – te, które rozcięłyby gardło tak łatwo, jak nóż – powiesiła za oknem. Przywiesiła je paskiem materiału, wplotła w bujny, wiecznie zielony bluszcz, który piął się po ścianach za pokojem kąpielowym i zamknęła okno na końcu paska, zabezpieczając go pomiędzy ramą a parapetem. Nie odkryli tego i Kestrel znowu zostawiono samą. Piekły ją oczy, a kości stały się ołowiane, jednak nie zamierzała zasypiać. W końcu zrobiła coś, czego się obawiała. Spróbowała rozplątać włosy. Szarpała za warkocze, przeklinała, kiedy się kołtuniły. Ból nie dawał jej zasnąć. Tak samo wstyd. Pamiętała dłonie Arina wsuwające się w jej włosy, muśnięcie koniuszka palca w dołku za uchem. Wróciła Sarsine. - Przynieś mi nożyczki – powiedziała Kestrel. - Wiesz, że tego nie zrobię. - Bo boisz się, że zabiję cię nimi? Kobieta nie odpowiedziała. Kestrel spojrzała na nią zaskoczona ciszą i tym, jak twarz Sarsine stała się zamyślona, zaciekawiona. - A więc zetnij je – rzekła Kestrel. Zrobiłaby to sama swoim prowizorycznym sztyletem ukrytym w bluszczu, gdyby to nie ryzykowało pytań. - Możesz pożałować ścięcia włosów, taka społeczna dama, jak ty. Kestrel poczuła kolejną falę zmęczenia. – Proszę – powiedziała. – Nie mogę ich znieść. *** Sen Arina był niespokojny, a kiedy się obudził był zdezorientowany, że znajduje się w pokojach ojca. Ale szczęśliwy, pomimo wszystko, że tutaj jest. Może to szczęście, a nie miejsce, było dezorientujące. Było to nieznajome uczucie. Stare i tak jakby sztywne, jakby jego stawy bolały, kiedy nimi ruszano. Przetarł ręką twarz i podniósł się. Musiał wyjść. Krętacz nie pożałuje Arinowi jego powrotu do domu, ale trzeba było ustalić plany.

168 | S t r o n a

Schodził po schodach zachodniego skrzydła, kiedy zobaczył Sarsine piętro niżej. Wychodziła ze wschodniego skrzydła z koszykiem w rękach. Zatrzymał się. Wyglądało to tak, jakby miała kosz tkanego złota. Arin zbiegł ze schodów. Podszedł do kuzynki i złapał ją za ramię. - Arin! - Coś ty zrobiła? Sarsine wyrwała się. – To, czego chciała. Weź się w garść. Ale Arin widział Kestrel taką, jaka była zeszłej nocy przed balem. Jak jej włosy były rozlanym światłem w jego dłoniach. Wplótł pragnienie w warkocze, chciał, żeby je wyczuła nawet, kiedy obawiał się, że to zrobi. Skrzyżował z nią spojrzenia w lustrze i nie znał, nie potrafił poznać jej uczuć. Znał tylko ogień swoich. - To tylko włosy – powiedziała Sarsine. – Odrosną. - Tak – odparł Arin – ale nie wszystko odrasta. *** Popołudnie chyliło się ku wieczorowi. Minął niemal cały pełen dzień od balu Pierwszego Dnia Zimy i jeszcze więcej odkąd Kestrel spała. Siedziała przytomna, wpatrując się w drzwi zewnętrze jej pokojów. Otworzył je Arin. Potem cofnął się, wciągając powietrze, jakby go przestraszyła. Zacisnął rękę na framudze, patrząc. Jednak nic nie powiedział na temat tego, że wciąż miała na sobie strój do walki. Nie wspomniał postrzępionych końców włosów sięgających jej ramion. - Musisz ze mną iść – powiedział. - Zobaczyć Jess? Zacisnął usta. – Nie. - Powiedziałeś, że mnie zabierzesz. Najwyraźniej nie ma czegoś takiego, jak Herrański honor. - Zabiorę cię, jak tylko będę mógł. Teraz nie mogę. - Kiedy? - Kestrel, jest tutaj Krętacz. Chce się z tobą zobaczyć. Zacisnęła ręce w pięści.

169 | S t r o n a

- Nie mogę mu odmówić – powiedział Arin. - Bo jesteś tchórzem. - Bo jeśli to zrobię, pogorszy się twoja sytuacja. Kestrel uniosła brodę. – Pójdę – rzekła – jeśli już nigdy nie będziesz udawał, że robisz cokolwiek z mojego względu. Arin nie skomentował oczywistego: że nie miała żadnego wyboru. Skinął tylko głową. – Bądź ostrożna – powiedział. *** Krętacz nosił Valoriańską marynarkę, którą Kestrel była pewna, iż widziała na gubernatorze zeszłej nocy. Siedział po prawej stronie pustego stołu jadalnego, ale wstał, kiedy weszli Kestrel i Arin. Podszedł do nich. Obrzucił ją wzrokiem. – Arin, twoja niewolnica wygląda wręcz dziko. Brak snu sprawił, że jej myśli były rozbite i błyszczące niczym odłamki luster na sznurkach. Słowa Krętacza obróciły się w jej głowie. Arin napiął się obok niej. - Bez urazy – powiedział mu Krętacz. – Był to komplement dla twojego gustu. - Co chcesz, Krętaczu? – zapytał Arin. Mężczyzna potarł kciukiem dolną wargę. – Wina. – Spojrzał prosto na Kestrel. – Przynieś. Sam rozkaz nie był ważny. Ważne było to, jak wyraził się Krętacz: jako pierwszy rozkaz z wielu i jak ostatecznie zmieniały się one wszystkie w dwa słowa: bądź posłuszna. Jedyną rzeczą powstrzymującą Kestrel od ukazania swoich myśli na twarzy była świadomość, iż Krętacza zadowoli jakikolwiek opór. Jednak nie potrafiła zmusić się do ruchu. - Pójdę po wino – powiedział Arin. - Nie – odezwała się Kestrel. Nie chciała zostawać sama z Krętaczem. – Ja pójdę. Przez niepewny moment Arin stał niezręcznie. Potem podszedł do drzwi i zawołał Herrańską dziewczynę do pokoju. – Proszę, eskortuj Kestrel do piwniczki z winem, a potem przyprowadź ją tu z powrotem. - Wybierz dobry rocznik – powiedział Krętacz do Kestrel. – Ty będziesz wiedzieć najlepiej. Gdy opuszczała pokój, podążał za nią iskrzącym się wzrokiem.

170 | S t r o n a

Wróciła z wyraźnie oznaczoną butelką Valoriańskiego wina datowaną na rok Herrańskiej Wojny. Postawiła ją na stole przed dwójką siedzących mężczyzn. Arin zacisnął szczękę i pokręcił lekko głową. Krętacz przestał się uśmiechać. - Te było najlepsze – powiedziała Kestrel. - Nalewaj. – Krętacz podstawił jej swój kielich. Odkorkowała butelkę i nalała – i wciąż lała, nawet kiedy czerwone wino wypłynęło poza brzegi kielicha i spłynęło po stole na kolana Krętacza. Skoczył na nogi, rozmazując wino na swoich wytwornych, skradzionych ubraniach. – Niech cię szlag! - Powiedziałeś, że mam nalewać. Nie mówiłeś, żebym przestała. Kestrel nie była pewna, co stałoby się następnie, gdyby Arin nie zainterweniował. – Krętaczu – powiedział – będę musiał cię poprosić, żebyś przestał pogrywać z tym, co moje. To było prawie niepokojące, jak szybko zniknęła wściekłość Krętacza. Ukazując prostą tunikę pod spodem, ściągnął z siebie ochlapaną marynarkę i użył jej do wytarcia wina. – Jest o wiele więcej ubrań tam, skąd to przyszło. – Odrzucił marynarkę na bok. – Zwłaszcza z tyloma trupami. Może przejdziemy do rzeczy? - Byłbym wdzięczny – powiedział Arin. - Posłuchaj go – powiedział Krętacz do Kestrel przyjaznym tonem. – Tak szybko wraca do swoich wytwornych zwyczajów. Arin nigdy nie był plebejuszem, nawet gdy rozbijał skały. Nie, tak jak ja. – Kiedy Kestrel milczała, Krętacz rzekł: - Mam dla ciebie małe zadanie, dziewczynko. Chcę, żebyś napisała list do swojego ojca. - Zgaduję, iż mam mu napisać, że wszystko w porządku, byście mogli utrzymać waszą rewolucję w sekrecie tak długo, jak to możliwe. - Powinnaś się cieszyć. Takie listy z mylnymi informacjami utrzymują przy życiu takich Valorianinów, jak ty. Jeśli chcesz żyć, musisz być do czegoś dobra. Choć mam przeczucie, że nie interesuje cię bycie dobrą. Pamiętaj, nie potrzebujesz wszystkich palców do napisania listu. Prawdopodobnie trzy palce na jednej ręce by wystarczyły. Oddech Arina był syknięciem. - I splamić strony moją krwią? – spytała chłodno Kestrel. – Wątpię, by to przekonało generała, że mam dobre zdrowie. – Gdy Krętacz zaczął odpowiadać, Kestrel mu przerwała. – Tak, jestem pewna, że posiadasz długą listę wymyślnych gróźb, które z radością byś spełnił. Nie kłopocz się. Napiszę ten list.

171 | S t r o n a

- Nie – powiedział Arin. – Przepiszesz go. Ja podyktuję. W innym wypadku znajdziesz sposób, żeby ostrzec go kodem. Serce Kestrel opadło. Rzeczywiście taki był jej plan. Postawiono przed nią papier i atrament. - Drogi Ojcze – rzekł Arin. Pióro zadrgało. Wstrzymała oddech, czując nagły ból w gardle. Ale postanowiła, że na dobre wyjdzie, jeśli litery będą nieschludne. Ojciec może dostrzec stres w charakterze pisma. - Bal poszedł lepiej niż się spodziewałam – ciągnął Arin. – Ronan poprosił mnie o rękę i zgodziłam się. – Umilkł. – Ta wiadomość musi być dla ciebie rozczarowująca, ale będziesz musiał wnieść chwałę w imperialnym wojsku za nas oboje. Wiem, że tak będzie. Wiem także, że ciebie nie można zaskoczyć. Doskonale ci wyjaśniłam moje zdanie, co do wojskowego życia. A uczucia Ronana były wyraźne od jakiegoś czasu. Kestrel uniosła pióro zastanawiając się, kiedy Arin uświadomił sobie coś, czego ona nie widziała tak długo. Gdzie był teraz Ronan? Czy gardził nią tak bardzo, jak ona gardziła sobą? - Ciesz się z mojego szczęścia – powiedział Arin. Dopiero po chwili zorientowała się, że te słowa były przeznaczone na kartkę. – Teraz podpisz. Dokładnie taki list Kestrel napisałaby w normalnych warunkach. Czuła, jak głęboko zawiodła swojego ojca. Arin rozumiał jej serce, myśli, sposób, w jaki rozmawiała z kimś, kogo kochała. A ona wcale go nie znała. Arin wziął list, przeglądając go. – Jeszcze raz. Tym razem schludnie. Napisała kilka kopii zanim był zadowolony. Ostatni list został napisany stabilną ręką. - Dobrze – powiedział Krętacz. – Ostatnia rzecz. Kestrel potarła ze zmęczeniem atrament na skórze. Mogłaby wtedy zasnąć. Chciała tego. Sen był ślepy, głuchy i zabrałby ją z tego pokoju oraz od tych mężczyzn. - Powiedz nam, ile mamy czasu zanim nadejdą posiłki – rzekł Krętacz. - Nie. - Teraz chyba nadszedł czas, kiedy zacznę wymienić moje wymyślne groźby. - Kestrel nam powie – odezwał się Arin. – Zobaczy, że tak będzie mądrze. Krętacz uniósł brwi. - Powie nam, kiedy zobaczy, co możemy zrobić jej ludziom. – Wyraz twarzy Arina próbował powiedzieć jej coś, czego nie mówiły słowa. Kestrel skupiła się i zorientowała, że 172 | S t r o n a

już kiedyś widziała te spojrzenie. To był ostrożny błysk Arina dobijającego targu. – Zabiorę ją do pałacu gubernatora, gdzie zobaczy martwych i umierających. Zobaczy swoich przyjaciół. Jess.

173 | S t r o n a

31 - Nie prowokuj Krętacza – powiedział Arin, kiedy wysiedli z powozu na zakurzoną dróżkę prowadzącą do pałacu gubernatora, który wyglądał mrocznie dla Kestrel, ponieważ jego impresywna fasada była taka sama, jak poprzedniej nocy, lecz świateł palących się w oknach było teraz tylko kilka. - Kestrel, słyszysz mnie? Nie możesz z nim pogrywać. - On zaczął. - Nie o to chodzi. – Żwir zachrzęścił pod ciężkimi butami Arina, gdy szedł drogą. – Nie rozumiesz, że on pragnie twojej śmierci? Od razu skorzystałby z okazji – rzekł Arin, trzymając ręce w kieszeniach i trzymając głowę w dole niemal tak, jakby mówił sam do siebie. Szedł naprzód, jego długie nogi były szybsze od niej. – Nie mogę… Kestrel, musisz zrozumieć, że nigdy bym cię sobie nie przywłaszczył. Nazwanie cię nagrodą – moją nagrodą – było tylko słowami. Ale zadziałało. Krętacz cię nie skrzywdzi, przysięgam, że tego nie zrobi, ale musisz… trochę się ukryć. Trochę pomóc. Po prostu powiedz nam ile mamy czasu przed bitwą. Daj mu powód, by zdecydował, że nie będziesz lepsza martwa. Przełknij swoją dumę. - Może dla mnie nie jest to takie łatwe, jak dla ciebie. Obrócił się do niej. – To nie jest dla mnie łatwe – powiedział przez zęby. – Wiesz, że nie. Jak myślisz, co ja musiałem przełykać przez te ostatnie dziesięć lat? Jak myślisz, co ja musiałem przetrwać? Stali przed drzwiami pałacu. – Szczerze – powiedziała – nie mam najmniejszego pojęcia. Możesz opowiedzieć swoją smutną historyjkę komu innemu. Wzdrygnął się, jakby go spoliczkowała. Jego głos był niski, kiedy odparł: - Potrafisz sprawić, że ludzie czują się tacy mali. Kestrel poczuła gorący przypływ wstydu – po czym zawstydził ją własny wstyd. Kim on był, że ona powinna przepraszać? Wykorzystał ją. Okłamał. Jego słowa nie miały żadnego znaczenia. Jeśli miała czuć wstyd to tylko dlatego, że tak łatwo dała się oszukać. Przeczesał palcami krótko przystrzyżone włosy, ale powoli gniew zniknął, zastąpiony przez coś cięższego. Nie patrzył na nią. Jego oddech palił zimne powietrze. – Rób ze mną, co chcesz. Mów, co chcesz. Ale przeraża mnie to, jak nie chcesz dostrzec zagrożenia, które ryzykujesz z innymi. Może teraz zobaczysz. – Otworzył drzwi domu gubernatora. Najpierw uderzył w nią smród. Krew i rozpadające się ciało. Nacisnął na żołądek Kestrel. Powstrzymała się od zakrztuszenia. W sali gościnnej leżały ciała ułożone w stos. Lady Neril leżała twarzą do dołu, niemal w tym samym miejscu, gdzie stała w noc balu, witając gości. Kestrel rozpoznała ją po szalu w 174 | S t r o n a

pięści, materiał lśnił w świetle pochodni. Było setki martwych. Zobaczyła Kapitana Wensana, Lady Faris, całą rodzinę Senatora Nicona, Benixa… Kestrel uklękła obok niego. Jego duża dłoń była, jak zimna glina. Słyszała, jak jej łzy opadają na jego ubranie. Zmoczyły jego skórę. - Zostanie dzisiaj pochowany razem z innymi – powiedział cicho Arin. - Powinien zostać spalony. Palimy naszych zmarłych. – Nie mogła już patrzeć na Benixa, ale nie potrafiła także się podnieść. Arin jej pomógł, jego dotyk był łagodny. – Dopilnuję, żeby zrobiono to właściwie. Kestrel zmusiła nogi do ruchu, by ominąć ciała ułożone jedne na drugim niczym gruz. Pomyślała, że w końcu musiała zasnąć i był to złowrogi sen. Stanęła na widok Irexa. Usta miał splamione fioletem trucizny, ale na boku miał lepkie rozcięcie i ostatnie cięcie w szyi. Nawet otruty, walczył. Łzy znowu nadeszły. Arin zacieśnił uchwyt. Przepchnął ja obok Irexa. – Nie waż się go opłakiwać. Gdyby nie był martwy, sam bym go zabił. *** Chorzy leżeli w sali balowej. Tutaj smród był gorszy: wymiotów oraz cierpkiego zapachu odchodów ludzkich. Herraninie poruszali się między posłaniami, wycierając twarze mokrymi szmatkami, zabierając ze sobą baseny i dziwnie było widzieć, jak wciąż zachowują się, jak niewolnicy, widzieć litość w ich oczach i wiedzieć, że to tylko litość sprawiała, że troszczyli się o ludzi, których sami próbowali zniszczyć. Herranin uniósł wzrok, dostrzegł obecność Kestrel i zaczął wypytywać Arina, ale Kestrel nie słyszała. Opuściła jego bok. Potknęła się w pośpiechu, szukając wśród posłań szerokich brązowych oczu, zadartego nosa, małych ust. Kestrel prawie jej nie rozpoznała. Usta Jess były fioletowe, powieki opuchnięte. Wciąż miała na sobie suknię balową, przewiewną zieloną kreację, która teraz wyglądała na niej strasznie źle. - Jess – odezwała się Kestrel. – Jess. Oddech dziewczyny na chwilę się urwał, po czym zmienił w świst. Był to jedyny znak przytomności. Kestrel odszukała Arina. Stał pod odległą ścianą. Nie chciał spojrzeć jej w oczy. Podeszła do niego. Złapała go. Zaciągnęła go w stronę przyjaciółki. 175 | S t r o n a

- Co to jest? – zażądała. – Jakiej trucizny użyliście? - Ja nie… - Było to coś, do czego mielibyście łatwy dostęp, może na wsi. Roślina? - Kestrel… - Mogliście zebrać to miesiące temu, wysuszyć, a potem skruszyć. Musiało być bezbarwne, żeby wymieszać się z chłodzonym winem. – Kestrel przejrzała swoje wspomnienia wszystkiego, co Enai opowiadała jej o lokalnych roślinach. – Simberry? Nie, nie zadziałałoby tak szybko… - Łykołak5. - Nie wiem, co to jest. - Wiosenny korzeń, suszony na słońcu, a potem w ziemi. - A więc istnieje antidotum – upierała się Kestrel, choć Arin nic takiego nie powiedział. Odpowiedział dopiero po dłuższej chwili. – Nie. - Tak, istnieje! Herraninie byli najlepszymi lekarzami na świecie. Nigdy nie pozwolilibyście na to, aby istniała trucizna bez leku. - Nie ma antidotum… tylko coś, co mogłoby pomóc. - Więc powinniście im to dawać! Obrócił jej ramionami tak, żeby nie widziała rzędów posłań. – Nie mamy tego. Nikt nic nie planował dla ocalałych. Ziele, którego potrzebowalibyśmy powinno zostać zebrane w jesieni. Mamy zimę. Już nic nie będzie. - Tak, będzie. Nie ma jeszcze śniegu. Mrozu też nie. Większość roślin nie umiera do pierwszego mrozu. Enai tak mówiła. - Prawda, ale… - Znajdziesz to. Arin milczał. - Pomóż jej. – Kestrel załamał się głos. – Proszę. - To delikatna roślina. Wszystkie mogły umrzeć w zimnie i nie jestem pewien czy będę w stanie… 5

Łykołak – (ang. nightlock) przetłumaczenie zaczerpnięte przeze mnie z Igrzysk Śmierci.

176 | S t r o n a

- Obiecaj mi, że poszukasz – powiedziała Kestrel tak, jakby nie przyrzekała, że jego obietnice były nic nie warte. - Poszukam – odparł. – Obiecuję. *** Uparł się, żeby najpierw zabrać ją do swojego domu. - Mogę pójść z tobą w góry – powiedziała. – Też mogę poszukać. Jego uśmiech był oschły. – Nie ty spędzałaś w dzieciństwie wiele godzin ślęcząc nad botanicznymi książkami, zastanawiając się dlaczego jeden gatunek drzewa miał liście o czterech palcach, a inny sześć. Kołysanie powozu usypiało Kestrel. Godziny straconego snu ciążyły na jej powiekach. Starała się utrzymać je otwarte. Za oknem zmierzch uległ nocy. - Macie mniej niż trzy dni – mruknęła. - Co? - Zanim przybędą posiłki. Gdy nic nie powiedział, Kestrel wyraziła na głos to, co musiał myśleć. – Przypuszczam, że to nie jest pora, abyś szukał w górach rośliny. - Obiecałem, że pójdę. Więc tak zrobię. Kestrel zamknęła oczy. Zasypiała i wybudzała się na zmianę. Kiedy Arin znowu się odezwał, nie była pewna czy oczekiwał, że go usłyszy. - Pamiętam siedzenie z moją matką w powozie. – Nastąpiła długa cisza. Potem znowu zabrzmiał głos Arina w ten wolny, płynny sposób, który ukazywał w nim śpiewaka. – W moim wspomnieniu jestem mały i śpiący, a ona robi coś dziwnego. Ilekroć powóz zwraca się w stronę słońca, unosi rękę, jakby czegoś szukała. Światło obrysowuje jej palce ogniem. Potem powóz przejeżdża przez cienie i jej ręka opada. Znowu światło słońca prześwietla okno i raz jeszcze jej ręka się unosi. Staje się zaćmieniem. Kestrel słuchała, czując się tak, jakby sama historia była zaćmieniem, omiatając ją swoją ciemnością. - Tuż przed zaśnięciem – mówił – zdałem sobie sprawę, że osłaniała moje oczy przed słońcem. Usłyszała, jak Arin zmienia pozycję i poczuła, jak na nią patrzy.

177 | S t r o n a

- Kestrel. – Wyobraziła sobie, jak pochyla się do przodu. Jak patrzy na nią w blasku latarni powozu. – Przetrwanie nie jest złe. Możesz sprzedawać swój honor na małe sposoby tak długo, jak będziesz chronić samą siebie. Możesz nalać lampkę wina tak, jak trzeba, patrzeć, jak człowiek pije i knuć swoją zemstę. – Być może teraz przechylił lekko głowę. – Zapewne knujesz nawet we śnie. Nastąpiła cisza tak długa, jak uśmiech. - Knuj dalej, Kestrel. Przetrwaj. Gdybym nie przeżył nikt nie pamiętałby mojej matki, nie tak, jak ja pamiętam. Kestrel nie mogła już się oprzeć snowi. Wciągnął ją w swoje objęcia. - I nigdy nie poznałbym ciebie. *** Kestrel była niejasno świadoma tego, że zostaje uniesiona. Oplotła ramionami czyjąś szyję, schowała głowę w jego ramieniu. Usłyszała westchnienie i nie była pewna czy należało do niej, czy do niego. Poczuła kołysanie, jakby była niesiona na górę. Ułożono ją na czymś miękkim. Ściągnięto buty ze stóp. Gruby koc otulił ją aż po brodę i ktoś mruknął Herrańskie błogosławieństwo snów. Enai? Kestrel zmarszczyła brwi. Nie, głos był całkiem inny od Enai, ale kto wypowiedziałby te słowa, jeśli nie jej opiekunka? Potem dłoń na jej czole zniknęła. Kestrel postanowiła, że rozgryzie tę zagadkę później. Zasnęła. *** Koń poślizgnął się na rumowisku skałek. Arin trzymał się siedzenia, kiedy zwierzę rzuciło się, po czym rozłożyło kopyta i złapało równowagę. Mogło być gorzej, pomyślał ponuro Arin, kiedy musiał zjechał w dół dróżki, a nie w górę. Szukał przez niemal cały dzień. Mała nadzieja, którą miał na napotkanie rośliny, zniknęła. W końcu zsiadł z konia. Góra była jałowa, brązowo-szara, bez żadnych drzew i dostrzegał przed sobą podstępne rozcięcie, przez które przeszli Valorianie dziesięć lat temu. Zobaczył połysk metalu. Broń Herraninów, zamaskowane ubrania, kiedy on albo ona – razem z kilkoma innymi – strzegli przełęczy. Arin wsunął się za odsłoniętą skałę, ciągnąc za sobą swojego konia. Wcisnął lejce w pęknięcie między dwoma głazami. Arina nikt nie mógł zobaczyć – tak jak jego konia.

178 | S t r o n a

Powinien tutaj być, strzegąc przełęczy albo przynajmniej usiłując w jakiś sposób zatrzymać jego kraj. Jego. Ta myśl cały czas nim poruszała. Była warta śmierci. Warta niemal wszystkiego, żeby znowu stać się osobą, którą był przed Herrańską Wojną. Jednak on hazardował słabymi szansami sukcesu. Szukając rośliny. Wyobraził sobie reakcję Krętacza, gdyby go teraz zobaczył, szukającego w ziemi wyblakłej zmarszczki zieleni. Byłyby drwiny, które Arin mógłby zbyć wzruszeniem ramion oraz wściekłość, którą Arin mógł wytrzymać – nawet zrozumieć. Ale nie mógł znieść tego, co widział w myślach. Wzrok Krętacza przenoszący się na Kestrel. Celujący w nią, dokładający jeszcze jeden powód do jego nienawiści. A im bardziej Arin próbował ją ochronić, tym bardziej wzrastała niechęć Krętacza. Arin zacisnął ręce w zimnie. Dmuchnął na nie, wsunął palce pod ramiona i zaczął iść. Powinien dać jej odejść. Pozwolić, żeby zniknęła na wsi, w odizolowanych farmach, gdzie nie mieli pojęcia o rewolucji. Jeśli tak, to co wtedy? Kestrel ostrzegłaby ojca. Znalazłaby jakiś sposób. Potem pełna siła imperialnego wojska spadłaby na półwysep, kiedy Arin wątpił, by Herraninie daliby radę choćby batalionowi, który przejdzie przez przełęcz za mniej niż dwa dni. Jeżeli wypuściłby Kestrel, to równie dobrze zamordowałby swoich ludzi. Arin szturchnął kamień butem, chcąc go kopnąć. Nie zrobił tego. Szedł dalej. Myśli dziobały jego zdrowie psychiczne, proponując rozwiązania, które powodowały tylko problemy, drażniąc go pewnością, że straciłby wszystko, co chciał zatrzymać. Dopóki tego nie znalazł. Arin odnalazł ziele wyrastające z zakurzonej ziemi. Była to nędzna ilość, która już więdła, ale wyrwał je z ziemi z gwałtowną nadzieją. Uniósł wzrok z brudnych dłoni, by zobaczyć, że raz jeszcze miał przed sobą widok przełęczy. Pomysł skradł mu oddech. Pomysł był tak mały, jak listki w dłoni Arina. Ale urosła, zakorzeniła się i Arin zaczął dostrzegać, jak można pokonać Valoriańskie posiłki.

179 | S t r o n a

Dostrzegł, jak może wygrać.

180 | S t r o n a

32 Kiedy Kestrel obudziła się w łóżku, nie chciała myśleć o tym, jak się tutaj znalazła. Następnie przeminął cały dzień. Chłód wślizgnął się do domu, zmierzch wydawał się ciążyć na ramionach Kestrel, a umysł pełen był Arina i Jess. Usłyszała klucz obracający się w zamku. Kestrel podniosła się, dopiero wtedy orientując się, że siedziała i wpatrywała się przed siebie. Przeszła przez drzwi apartamentu i stanęła przed ostatnimi drzwiami, które się otworzyły. Sarsine. – Gdzie jest Arin? – zapytała. Lepiej nic nie ujawniać. – Nie wiem. - W tym problem. Cisza. - Problem dla ciebie – wyjaśniła Sarsine – bo jest tutaj Krętacz, żąda spotkania z Arinem, a skoro mojego nieodpowiedzialnego kuzyna nie można znaleźć, Krętacz chce porozmawiać z tobą. Puls Kestrel zwolnił tak jak wtedy, kiedy Rax przygotowywał jakiś szybki atak albo kiedy ojciec zadawał pytanie, a ona nie znała odpowiedzi. – Odmów mu. Sarsine roześmiała się. - To twój rodzinny dom – powiedziała Kestrel. – Jest twoim gościem. Kim on jest, żeby ci rozkazywać? Sarsine pokręciła głową, choć żałosny wyraz ust pokazywał, że nie obwiniała Kestrel za próbowanie. Gdy przemówiła, jej słowa nie miały być groźbą, ale Kestrel usłyszała jej echo – cokolwiek powiedział Krętacz. – Jeśli nie pójdziesz ze mną, by się z nim zobaczyć, on przyjdzie tutaj. Kestrel zerknęła na ściany, myśląc o wzorze pokojów apartamentu, jak obracały się do środka niczym skorupa ślimaka, sprawiając wrażenie, że osoba jest oddzielona od świata, schowana w intymnej, uroczej przestrzeni. Albo złapana w pułapkę. - Pójdę – powiedziała. ***

181 | S t r o n a

Sarsine zaprowadziła ją do przedsionka, gdzie Krętacz siedział na marmurowej ławce przed fontanną. Światło pochodni rozchodziło się po pomieszczeniu, a woda fontanny opadała w czerwonych i pomarańczowych smugach. - Chcę porozmawiać z nią na osobności – rzekł Krętacz do Sarsine. - Arin… - powiedziała. - …nie jest przywódcą Herraninów. Ja jestem. - Zobaczymy, jak długo to potrwa – powiedziała Kestrel, po czym zagryzła wargę. Zobaczył, jak to robi i oboje wiedzieli, co to znaczyło. Błąd. - Nie ma sprawy – powiedziała Kestrel do Sarsine. – Idź. Sarsine posłała jej powątpiewające spojrzenie i wyszła. Krętacz podparł łokcie na kolanach i spojrzał na Kestrel. Przyjrzał się jej: długim, luźno złączonym rękom, fałdom sukienki. Ubrania Kestrel tajemniczo pojawiły się w szafie apartamentu, pewnie kiedy spała i cieszyła się z tego. Strój do walki służył dobrze, ale noszenie sukni pasującej do społeczeństwa sprawiało, że Kestrel czuła się gotowa na inne rodzaje bitwy. - Gdzie jest Arin? – zapytał Krętacz. - W górach. - Po co? - Nie wiem. Wyobrażam sobie, że skoro Valoriańskie posiłki przejdą przez przełęcz, analizuje jej wartości i wady, jako pola bitwy. Krętacz rzucił jej radosny uśmieszek. – Czy przeszkadza ci bycie zdrajczynią? - Nie widzę, żebym nią była. - Właśnie potwierdziłaś, że posiłki przejdą przez przełęcz. Dziękuję. - Nie ma co mi dziękować – odparła. – Niemal każdy użyteczny statek w imperium został wysłany na wschód, co oznacza, że nie ma innego sposobu na dotarcie do miasta. Każdy, kto ma mózg mógł się tego domyślić, dlatego Arin jest w górach, a ty tutaj. Pod skórą Krętacza zaczął wzrastać rumieniec. – Moje stopy są zakurzone – powiedział. Kestrel nie miała pojęcia, jak na to odpowiedzieć. - Umyj je – rzekł. 182 | S t r o n a

- Co takiego? Ściągnął buty, rozciągnął przed sobą nogi i oparł się na ławce. Kestrel, która stała dość nieruchomo, skamieniała. - Herrańskim zwyczajem jest, żeby pani domu umyła stopy wyjątkowym gościom – powiedział Krętacz. - Nawet, jeśli taki zwyczaj istniał, to umarł dziesięć lat temu. I nie jestem panią domu. - Nie, jesteś niewolnicą. Zrobisz tak, jak ci rozkażę. Kestrel przypomniała sobie słowa Arina, że może sprzedawać się na małe sposoby. Ale czy mówił o tym? - Wykorzystaj fontannę – powiedział Krętacz. Gniew owładnął Kestrel, ale wiedziała lepiej, żeby go nie pokazywać. Usiadła na brzegu fontanny, zanurzyła w niej jego stopy i umyła je energicznie, tak jak widziała, jak niewolnicy pracowali w pralni. Gdyby była niewolnicą, być może byłaby w stanie udawać, że myła co innego, ale nigdy nie myła czego innego niż siebie, więc nie było zaprzeczenia, że trzymała skórę, ciało i kości. Nienawidziła tego. Wyciągnęła stopy z fontanny i położyła je na kafelkach. Oczy Krętacza były na wpół przymknięte, ich źrenice bardzo jasne. – Wytrzyj je. Kestrel wstała. - Nie wyjdziesz – powiedział. - Muszę pójść po ręcznik. – Była wdzięczna za wymówkę, żeby odejść, żeby pójść gdziekolwiek i nie wrócić. - Twoja spódnica się nada. Teraz trudniej było powstrzymać emocje. Ukucnęła i używając brzegu spódnicy wytarła jego stopy. - Teraz posmaruj je olejkiem. - Nie mam olejku. - Znajdziesz trochę pod kafelkiem z ozdobą boga gościnności. – Krętacz wskazał na podłogę. – Naciśnij na krawędź. Otworzy się.

183 | S t r o n a

I były tam fiolki pokryte dziesięcioletnim kurzem. - Są w każdym Herrańskim domu – rzekł Krętacz. – W twojej willi także. A raczej mojej. Wiesz, nie musisz zostawać tutaj wbrew swojej woli. Możesz wrócić do domu. Kestrel ochlapała olejkiem stopy Krętacza i wsmarowała go w szorstką skórę. – Nie. Nie ma tam nic, czego bym chciała. Poczuła jego spojrzenie na swojej pochylonej głowie, na dłoniach poruszających się na jego stopach. – Robisz to dla Arina? - Nie. - A co dla niego robisz? Kestrel wyprostowała się. Jej dłonie były tłuste. Wytarła je o spódnicę, nie przejmując się tym, że obrzydzenie było przynajmniej jedną z rzeczy, które Krętacz chciał zobaczyć. Dlaczego by tego chciał? Obróciła się, żeby wyjść. - Nie skończyliśmy – powiedział. - Skończyliśmy – odparła Kestrel – chyba, że chciałbyś zobaczyć, ile nauczył mnie ojciec w walce wręcz. Utopię cię w tej fontannie. Jeśli mi się nie uda, wrzasnę tak głośno, że zbiorą się tutaj wszyscy Herraninie z tego domu i będą zastanawiać się, jakim człowiekiem jest ich przywódca, że Valoriańska dziewczyna tak łatwo złamała jego samokontrolę. Odeszła, a on za nią nie poszedł, choć czuła na sobie jego wzrok, dopóki nie skręciła za rogiem. Znalazła kuchnię, najbardziej zaludnione miejsce w domu i stała przy ogniu, słuchając metalowego brzęku czajników. Zignorowała dziwne spojrzenia. Potem zaczęła dygotać, najbardziej z furii. Powiedz Arinowi. Kestrel odsunęła od siebie tę myśl. Co dobrego zrobi powiedzenie Arinowi? Arin był czarnym pudełkiem schowanym pod gładkim kafelkiem. Otwierającą się pod nią pułapką. Nie był tym, za kogo go uważała. Może Arin wiedział, że to się stanie albo coś w tym stylu. Może nawet nie miałby nic przeciwko.

184 | S t r o n a

33 Arin przeszedł przez próg swojego domu. Przebiegł przez oświetlone korytarze, po czym stanął gwałtownie, kiedy zobaczył Krętacza wpatrującego się gniewnie w fontannę przedsionku. Nagle Arin znowu stał się dwunastoletnim chłopcem, ręce miał pokryte skorupą białego pyłu po wydobywaniu tak wielkiej ilości skały, ile mógł, żeby udowodnić swoją siłę temu człowiekowi. - Martwiłem się, że miniemy się – powiedział Arin. – Najpierw pojechałem do twojej willi, ale powiedziano mi, że przyszedłeś tutaj. - Gdzie byłeś? – Krętacz był w ponurym humorze. - Robiłem zwiad przełęczy. – Gdy Krętacz jeszcze bardziej zmarszczył brwi, Arin dodał. – Skoro tą drogą pewnie przybędą posiłki. - Oczywiście. Wiadomo. - I wiem, co z nimi zrobić. Na twarzy Krętacza pojawił się błysk. Arin posłał po Sarsine, a kiedy przyszła poprosił, żeby przyprowadziła Kestrel. – Potrzebuję jej opinii. Sarsine zawahała się. – Ale… Krętacz machnął na nią palcem. – Na pewno dobrze zarządzasz tym domem, ale nie widzisz, że twój kuzyn pęka w szwach od planu, który może oszczędzić nasze kryjówki? Nie zanudzaj go domowymi szczegółami takimi, jak kto sprzecza się z kim… czy to, że twoja wyjątkowa podopieczna nie czuje się towarzysko. Po prostu idź po dziewczynę. Wyszła. Arin przyniósł mapę ze swojej biblioteki, po czym pospieszył do jadalni, gdzie Krętacz czekał z Kestrel oraz Sarsine, która posłała Arinowi zirytowane spojrzenie mówiące, że umywała sobie ręce od ich trójki. Wyszła przez drzwi. Arin rozłożył mapę na stole i obciążył jej krawędzie kamyczkami wyciągniętymi z kieszeni. Kestrel usiadła opancerzona upartą ciszą. - Posłuchajmy twojego planu, chłopcze – powiedział Krętacz, patrząc tylko na niego.

185 | S t r o n a

Arin poczuł przypływ podekscytowania, które czuł dawno temu, kiedy po raz pierwszy zaczęli planować zaatakowanie miasta. – Już załatwiliśmy Valoriańskich strażników po naszej stronie góry. – Dotknął mapy, przesunął palcem po wstążce przełęczy. – Teraz poślemy przez przełęcz mały oddział na ich stronę góry. Wybierzemy mężczyzn i kobiety, którzy będą mogli udawać Valorianów aż do ostatniej chwili. Strażnicy imperium zostaną usunięci. Niektórzy nasi ludzie zajmą ich miejsce, inni ukryją się na pogórzu i przez przełęcz zostanie wysłany posłaniec, który ostrzeże naszych wojowników, którzy mają beczki czarnego prochu tutaj – Arin wskazał na środek przełęczy – po obu stronach. Będziemy potrzebować ludzi znających góry i będą potrafili wspiąć się na tyle wysoko, by mieć widok na Valorianów. Będą również musieli być chętni na ewentualne zgniecenie lawiną, którą mogą spowodować eksplozje. Czterech ludzi się nada, dwóch po każdej stronie. - Nie zostało nam wiele czarnego prochu – powiedział Krętacz. – Powinniśmy oszczędzić na prawdziwą inwazję. - Nie dożyjemy inwazji, jeżeli nie użyjemy teraz czarnego prochu. – Arin położył dłonie na stole, pochylając się nad mapą. – Większość naszych oddziałów, jakieś dwa tysiące ludzi, będzie oskrzydlać nasze wejście do przełęczy. Valoriański batalion zawsze ma z grubsza taką samą liczbę, więc… - Zawsze? – spytał Krętacz. Oczy Kestrel, które stopniowo mrużyła w trakcie słuchania planu Arina, zmieniły się w szparki. - Wiele się nauczyłeś, jako niewolnik generała – powiedział z aprobatą Krętacz. Nie całkiem w taki sposób Arin poznał szczegóły Valoriańskiego wojska, ale powiedział tylko: - Dwa oddziały, nasz i ich, będą mniej więcej jednakowe w liczbach, ale nie w doświadczeniu ani broni. Będziemy słabsi. I Valorianie będą mieli łuczników oraz kusze. Jednakże nie będą ciągnęli ciężkich armat, kiedy nie planują bitwy. Tutaj będziemy mieć przewagę. - Arin, my także nie mamy armat. - Mamy. Po prostu musimy je wyładować ze statków, które przejęliśmy w porcie i wciągnąć na zbocze góry. Krętacz przez chwilę patrzył bez słowa, po czym poklepał Arina po ramieniu. – Wspaniale. Kestrel oparła się na krześle. Splotła ramiona. - Kiedy cały ich batalion znajdzie się w przełęczy – powiedział Arin – i zaczną pojawiać się po naszej stronie, wystrzelimy z armat w ich linię frontu. Kompletna niespodzianka.

186 | S t r o n a

- Niespodzianka? – Krętacz pokręcił głową. – Valorianie wyślą naprzód zwiadowców. Gdy ktoś zobaczy armaty, szybko staną się podejrzliwi. - Nie zobaczą armat ponieważ nasza broń i oddziały będą zamaskowani materiałami w kolorze tego. – Wskazał na blade kamienie. – Nadadzą się jutowe worki wzięte ze stoczni i możemy zedrzeć pościel z Valoriańskich łóżek. Wtopimy się w zbocze góry. Krętacz uśmiechnął się szeroko. - Zatem wystrzelimy z armat w linię frontu – mówił Arin – którą będzie kawaleria. Przy odrobinie szczęścia konie spanikują, a jeśli nie, to i tak będą miały problem z utrzymaniem równowagi na tamtym opadającym stoku. W międzyczasie beczki czarnego prochu wybuchną pośrodku przełęczy i spadną kamienie, blokując jedną połowę batalionu od drugiej. Wtedy nasz oddział po drugiej stronie przełęczy wyjdzie i szybko załatwi jedną połowę Valoriańskiego batalionu, który powinien być uwięziony i roztargniony. To samo zrobimy z drugą połową. Wygrywamy. Krętacz początkowo nic nie powiedział, choć jego mina mówiła sama za siebie. – Więc? – zwrócił się do Kestrel. – Co myślisz? Nie chciała na niego spojrzeć. - Zmuś ją do gadania, Arin – narzekał Krętacz. – Powiedziałeś, że chcesz poznać jej opinię. Arin, który obserwował niewielkie zmiany w nastroju oraz ciele Kestrel i widział, jak narasta uraza, odparł: - Myśli, że ten plan może zadziałać. Krętacz spojrzał to na nią, to na niego. Utkwił na dłużej wzrok w Kestrel, prawdopodobnie próbując zobaczyć to, co widział Arin. Potem wzruszył ramionami w ten pretensjonalny sposób, który robił z niego takiego faworyta, jako licytatora. – To lepsze niż cokolwiek innego, co dostałem. Muszę powiedzieć wszystkim, co robić. Kestrel rzuciła Arinowi ukradkowe spojrzenie. Nie potrafił go zrozumieć. Krętacz objął Arina jednym ramieniem i wyszedł. Będąc sam na sam z Kestrel, Arin wyciągnął z kieszeni roślinę: garstkę zieleni z łodygą przypominającą drut i szczupłymi listkami. Położył ją na stole przed nią. Jej oczy błysnęły, stały się klejnotami radości. To jak na niego patrzyła było skarbem. - Dziękuję – odetchnęła. - Powinienem poszukać tego szybciej – powiedział. – Nie powinnaś musieć prosić. – Dotknął trzema palcami wierzchu jej dłoni, był to Herrański gest, który można uważać za podziękowanie za prezent, ale również jako prośbę o wybaczenie. 187 | S t r o n a

Ręka Kestrel była gładka. Błyszczała, jakby była naoliwiona. Zabrała ją. Zmieniła się. Arin zobaczył tę zmianę, zobaczył, jak opuszcza ją szczęście. – Co jestem ci za to winna? – zapytała. - Nic – odparł szybko zdezorientowany. Czy on nie był dłużny jej? Czy raz o niego nie walczyła? Czy nie wykorzystał jej zaufania, by wywrócić jej świat do góry nogami? Arin przyjrzał się Kestrel i zorientował się, że nie zmieniła się, ale powróciła do tego samego gniewu, który napinał jej ramiona przez cały czas, kiedy siedziała obok Krętacza. Oczywiście, że Kestrel była wściekła, musząc słuchać spisku na zniszczenie jej ludzi. Lecz, gdy tylko Arin przypuścił, że chodzi o to, jego umysł powrócił do nieprzeniknionego spojrzenia, które mu posłała. Obrócił je tak, jakby obrócił muszelkę, zastanawiając się, jakie stworzenie żyło wewnątrz. Przypomniał sobie te spojrzenie: zmarszczenie brwi, napiętą linię ust. - O co chodzi? – zapytał. Wyglądała tak, jakby miała nie odpowiedzieć. Potem powiedziała: - Krętacz przywłaszczy sobie twoje pomysły, jako swoje. Arin o tym wiedział. – Obchodzi cię to? Oddech obrzydzenia. - Potrzebujemy przywódcy – powiedział Arin. – Musimy wygrać. Jak nie ma znaczenia. - Uczyłeś się – rzekła i Arin uświadomił sobie, że zacytował z jednej z książek jej ojca na temat wojny. – Zabierałeś podręczniki z mojej biblioteki, czytałeś o Valoriańskich szykach bojowych i metodach ataku. - Ty byś tego nie zrobiła? Machnęła niecierpliwie ręką. - Najwyższa pora, żeby moi ludzie nauczyli się czegoś od twoich – powiedział. – Wszak podbiliście połowę znanego świata. Co myślisz, Kestrel? Byłby ze mnie dobry Valorian? - Nie. - Nie? Nawet, kiedy posiadam tak pomysłowe strategie, że mój generał je kradnie? - A kim jesteś ty, żeby mu na to pozwalać? – Kestrel wstała, wyprostowana i zgrabna niczym miecz. - Jestem kłamcą. – Arin powoli wypowiedział za nią słowa. – Tchórzem. Nie mam honoru. 188 | S t r o n a

Znowu to. Te spojrzenie, wściekłe na ukryte rzeczy. Sekret. - Co jest, Kestrel? Powiedz mi, co się dzieje. Jej twarz stwardniała w sposób, który powiedział Arinowi, że nie dostanie odpowiedzi. – Chcę zobaczyć Jess. Roślina leżała postrzępiona i wiotka na stole. Arin zastanawiał się, jaką dokładnie miał nadzieję, że ona coś polepszy. *** Śnieg opadał na drogę prowadzącą do powozu. Kestrel była wdzięczna za roślinę, którą Sarsine niosła ze sobą, lecz wieczór zatruwał jej myśli, przekręcał wnętrzności z niepokoju. Myślała o Krętaczu. Rozważała plan Arina – przebiegły, mający duże szanse na zadziałanie. Jej ucieczka była pilniejsza niż wcześniej. Jednak jak miała to zrobić, będąc na dziedzińcu Arina, otoczona Herraninami, którzy coraz mniej wyglądali na rozwydrzonych buntowników, a bardziej na członków wojska? Jeśli by uciekła, co stałoby się z Jess? Sarsine weszła do powozu. Kestrel zamierzała wejść za nią, gdy zerknęła przez ramię na dom. Mienił się ponuro, oświetlony wieczornym śniegiem. Kestrel dostrzegła architektoniczny wzór wirowy, który odzwierciedlał jej apartament pokojów po wschodniej stronie budynku. Wysoki kamienny prostokąt był jej ogrodem na dachu, choć wydawał się dwa razy szerszy. Drzwi. Kestrel przypomniała sobie zamknięte drzwi w ogrodzie i zdała sobie sprawę z kilku rzeczy. Drzwi musiały prowadzić do drugiego ogrodu podobnego do jej. Dlatego ta wysoka ściana z zewnątrz wydawała się dwa razy szersza. Ten drugi ogród łączył się z zachodnim skrzydłem, które płonęło oknami tak wielkimi, jak te w jej apartamencie z tymi samymi wzorami. Co ważniejsze, dach zachodniego skrzydła opadał w dół. Kończył się nad pokojem na parterze, który mógł być biblioteką albo salonem. Kestrel uśmiechnęła się. 189 | S t r o n a

Nie tylko Arin miał plan. *** - Tylko dla Jess – powiedziała Kestrel do Herrańskiej lekarki i nie obchodziło ją, że mnóstwo ludzi umierało u jej stóp. Chodziła krok w krok za lekarką, nie chcąc ryzykować, że jeden liść może pójść do kogoś innego, chociaż dostrzegała inne twarze, które rozpoznawała pod fioletową maską trucizny. Wybrała Jess. Gdy napój został przygotowany i przechylony do ust Jess, dziewczyna zakrztusiła się. Płyn spłynął po jej brodzie. Lekarka pochwyciła go spokojnie brzegiem miski i spróbowała znowu, ale stała się ta sama rzecz. Kestrel zabrała miskę lekarce. – Wypij to – powiedziała do przyjaciółki. Jess jęknęła. - Zrób to – rzekła Kestrel – bo pożałujesz. - Jakie masz urocze podejście do pacjentki – odezwała się Sarsine. - Jeśli nie wypijesz – powiedziała Kestrel do Jess – pożałujesz, ponieważ już nigdy nie będziesz miała szansy na droczenie się ze mną, na zobaczenie, jak pragnę za wiele rzeczy i robię głupie rzeczy, żeby je zdobyć. Nigdy nie usłyszysz, jak mówię, że cię kocham. Kocham cię, siostrzyczko. Proszę, wypijesz to? Chrząknięcie wydobyło się z gardła Jess. Kestrel wzięła to za zgodę i przystawiła miskę do jej ust. Jess wypiła. Minęły godziny. Noc stała się jeszcze głębsza. Jess nie dawała żadnych oznak powrotu do zdrowia, Sarsine zasnęła na krześle i gdzieś tam Arin przygotowywał się do bitwy, która mogła nadejść tak wcześnie, jak świt. Wtem Jess wciągnęła oddech: płytki, mokry oddech. Ale lepszy. Uchyliła powieki, a kiedy zobaczyła Kestrel, wychrypiała: - Chcę moją mamę. Takie coś wyszeptała do niej kiedyś Kestrel, kiedy były małymi dziewczynkami śpiącymi w jednym łóżku, ich stopy były zimne, miękkie i dotykały się nawzajem. Kestrel trzymała teraz przyjaciółkę za rękę i zrobiła to, co robiła wtedy Jess, czyli mruczała pocieszające rzeczy, które ledwie były słowami, bardziej muzyką. Kestrel poczuła na dłoni słaby nacisk palców Jess. - Nie puszczaj – powiedziała Kestrel. 190 | S t r o n a

Jess posłuchała. Jej oczy nabrały ostrości, rozszerzyły się i obudziły na świat. *** - Powinnaś powiedzieć Arinowi – odezwała się później Sarsine w powozie. Kestrel wiedziała, że nie mówiła o Jess. – Nie powiem. Ty też nie. – Dodała pogardliwie: Boisz się Krętacza. Kestrel nie powiedziała, że ona też się go bała. *** Tamtej nocy Kestrel znowu wypróbowała zamknięte drzwi. Ciągnęła za klamkę całą swoją siłą. Drzwi były masywne. Nawet nie drgnęły. Stała, drżąc na śniegu. Potem weszła do pokojów i wróciła ze stołem, który ustawiła pod ścianą w dalekim kącie. Wspięła się na stół i wciąż nie była wystarczająco wysoka, by dosięgnąć szczytu. Miała nadzieję, że będzie mogła podeprzeć się o kształt kąta, aby unieść się do góry. Ściana była zbyt gładka. Zsunęła się z powrotem w dół. Nawet stawiając krzesło na stole, ściana była dla niej zbyt wysoka, a postawienie czegokolwiek na krześle byłoby niebezpieczne. Prawdopodobnie spadłaby na kamienie. Kestrel zeszła i przyjrzała się ogrodowi w świetle lampy rzucanym z jej werandy. Przygryzła wnętrze policzka i zastanawiała się czy książki ustawione w stos na krześle stojącym na stole zrobiłyby różnicę, kiedy coś usłyszała. Zgrzyt pięty o kamyki. Dźwięk dochodził zza drzwi po drugiej stronie ściany. Ktoś się przysłuchiwał. Wciąż słuchał. Tak cicho, jak mogła, Kestrel zabrała krzesło ze stołu i weszła do środka. *** Zanim Arin wyruszył do przełęczy, podczas najzimniejszych godzin nocy znalazł czas, by rozkazać, aby wszystkie części mebli na tyle lekkich, by Kestrel nimi ruszała zostały zabrane z jej apartamentu.

191 | S t r o n a

34 Gdy jego ludzie ustawiali się wewnątrz i naokoło przełęczy, Arin myślał o tym, że mógł źle zrozumieć Valoriańskie uzależnienie od wojny. Przypuszczał, że było wywołane chciwością. Bezlitosnym poczuciem wyższości. Nigdy nie myślał o tym, że Valorianie szli na wojnę również z miłości. Arin uwielbiał te godziny czekania. Ciche, iskrzące się napięcie podobne do błyskawic bez grzmotów. Jego miasto znajdowało się daleko na dole i za nim, trzymał rękę na zakrzywieniu armaty, miał uszy otwarte na akustykę przełęczy. Wpatrywał się w nią, a chociaż czuł smród strachu od otaczających go mężczyzn i kobiet, trwał w pewnym rodzaju zdumienia. Czuł się taki żywy. Jakby jego życie było świeżym, przejrzystym owocem z cienką skórką. Mogłoby zostać rozkrojone, a jego by to nie obchodziło. Nic innego nie miało takiego uczucia. Nic, oprócz… I to była kolejna rzecz, którą robiła wojna. Pomagała Arinowi zapomnieć o tym, czego nie mógł mieć. Usłyszeli szuranie. Poniosło się echem po przełęczy, narastając w dźwięku, aż wybiegł jeden z posłańców Krętacza i pobiegł prosto do dowódcy. Arin nie był daleko od Krętacza, ale nawet gdyby był, to usłyszałby sapnięcie chłopca. – Idą – powiedział. – Nadchodzą. Potem trwał chaos i pośpiech. Sprawdzanie czy armaty są odpowiednio ustawione, a potem znowu. Odcinanie lontów z długich, wąskich zwojów palnego sznura. Kulenie się pod burym materiałem. Arin zerkał przez dziurę wyciętą w prześcieradle. Oczy paliły go od niemrugania. Ale oczywiście usłyszał ich zanim zobaczył. Perkusję tysięcy maszerujących stóp. Wtem z przełęczy wystąpił pierwszy front Valorianów. Arin czekał i czekał na pierwszy strzał Krętacza. Nadszedł. Kula armatnia przecięła materiał, przeszyła powietrze i walnęła w kawalerię. Rozwaliła koni i ludzi na kawałki. Arin usłyszał krzyki, ale zablokował je. Prześcieradła koloru kamieni zniknęły – już nie były potrzebne – i Arin dźwigał kulę do wnętrza armaty, wystrzelił, zrobił to jeszcze raz rękami czarnymi od prochu, kiedy przy jego boku pojawiła się kobieta. Pociągnęła go za rękaw. – Krętacz jest ranny – powiedziała. Valorianie również do nich strzelali, strzały przecinały powietrze z przerażającą dokładnością. Arin wciągnął powietrze. Pobiegł. Strzały śmignęły obok niego.

192 | S t r o n a

Zanurkował za głazy, które częściowo osłaniały armatę Krętacza. Mężczyzna leżał na plecach, jego twarz była spryskana czarnym prochem. Wokół niego tłoczyli się Herraninie, patrząc na niego w szoku. - Nie! – krzyknął na nich Arin. – Oczy na Valorian, nie na niego! – Drgnęli zaskoczeni, po czym powrócili do swoich obowiązków, którymi było dziurawienie formacji Valorian. - Poza tobą. – Arin chwycił najbliższego mężczyznę za koszulkę. – Powiedz, co się stało. – Arin kucnął i poklepał Krętacza po ramionach, klatce piersiowej, szukając krwi. – Żadnych ran. Dlaczego nie ma ran? - Po prostu upadł – odparł człowiek. – Gdy armata odpaliła, podmuch zwalił Krętacza z nóg. Musiał uderzyć się w głowę. Śmiech Arina był gwałtowny. Pierwszy moment bitwy i dowódca stracił przytomność. Niezbyt dobry omen. Wciągnął Krętacza bardziej za głazy i wyciągnął lunetkę z kieszeni mężczyzny. Została zabrana z willi generała. Była wysokiej jakości. Odrobinę zbyt wysokiej. Arin zobaczył przez nią, że Valoriańska kawaleria utrzymała swoich koni pod kontrolą, nawet na zdradziecko zboczu bombardowanym przez armaty. Ciągle się zbliżali. Potem Arin dostrzegł coś gorszego. Niektórzy żołnierze za linią frontu wyciągali szyje, żeby przyjrzeć się bokom przełęczy. Zobaczył jasny błysk ochraniacza na ramię, gdy Valorian dobył strzałę, wycelował w klify i wystrzelił. Jeden z czterech Herraninów mających podpalić beczki czarnego prochu spadł z klifu. Arin przeklął. Patrzył i nic nie mógł zrobić, kiedy trzech innych Herraninów pokonały kusze. To tyle, pomyślał Arin. To był koniec wszystkiego. Jeżeli nie będą mogli rozdzielić Valoriańskiego batalionu poprzez spuszczenie kamieni na przełęcz, to Herraninie szybko zostaną zdeptani przez doświadczoną armię, która już dochodziła do siebie po niespodziance. Ale ostatnia Herraninka na stoku trzymała się klifu, jakimś cudem wciąż żywa. Spadła. Obróciła się w powietrzu i zapaliła. Wtedy Arin zauważył małą beczkę, którą trzymała w ramionach. Uderzyła w ziemię i eksplodowała. Ogień złapał się Valoriańskiej armii. Tylko taką drugą szansę uzyska Arin. - Celujcie w łuczników – rozkazał tym, którzy zajmowali się armatą Krętacza. – W kusze. Roznieście słowo. Skierujcie cały ogień na ten szwadron. 193 | S t r o n a

- Ale Valorianie są coraz bliżej… - Zróbcie to! Arin napełnił wór taką ilością czarnego prochu, ile mógł utrzymać. Chwycił zwój z lontem, przerzucił worek przez ramię i podbiegł do podnóża klifu. To co robił było szalone. Wręcz szurnięte, jakby ktoś przeklął go imionami bogów szaleństwa i śmierci, kiedy był niemowlakiem. Ponieważ Arin biegł do wąskiej dróżki dla kóz wydrapanej w klifie. Potem znalazł się na tej dróżce i był pewien, że skręci sobie kostki w nogach, zanim wdrapie się tak wysoko, gdzie znajdowały się te luźno wyglądające skały otoczone czarnymi gałęziami zimowych krzewów. A jeśli najpierw nie złamie sobie kości, to zostanie postrzelony. I tak się stało. Ból zapłonął w jego udzie. Drzewiec strzały wystawał z jego ciała. Druga musnęła jego kark. Zachwiał się, po czym wymusił z siebie świeży przypływ szybkości. Tętno Arina drżało mu w uszach, głośne niczym wystrzał z armaty. Wzniesienie skał po jego lewej stronie oferowało ukrycie. Biegł wzdłuż niego wysoko w górę przełęczy. Potem kucnął, trzęsąc się i przeklinając, kiedy wykrwawiał się na worek czarnego prochu. Wcisnął go w podnóże kruszącej się, kamienistej sterty i szarpnął za lont. Rozpalił zapałkę i trzymał ją, dopóki nie zaczęły go palić palce, a lont chwycił ogień. Następnie w górę. W górę, jakby całego jego ciało było stworzone z tych słów, starał się znaleźć ponad nadchodzącym wybuchem. Wybuch nadszedł. Rozerwał stok. Cisnął gazy z klifu. Ziemia wysunęła się spod stóp Arina. Spadł w deszczu kamieni.

194 | S t r o n a

35 Kestrel usłyszała z daleka wiwaty. Jej nastrój opadł. Valoriańscy żołnierze nie wiwatowali po wygranej. Oni śpiewali. Plan Arina zadziałał. Kestrel podeszła do okna w kształcie diamentu, które wyglądało na dziedziniec oraz miasto znajdującej się za nim. Otworzyła je. Do środka wleciało zimowe powietrze, drobiny śniegu zakłuły ją w policzki. Wychyliła się za parapet. Do domu zbliżała się grupka jeźdźców, ich tempo było na tyle wolne, by dopasować się do Javelina, którego jeździec opierał się o jego szyję. Na pewno Herraninie nie wiwatowaliby, gdyby Arin był martwy albo umierający? Głupia, pomyślała do siebie Kestrel. Martwi nie jeżdżą na koniu. Burza uczuć ją skonsternowała i Kestrel nie wiedziała czy jej emocje były słuszne, bo nie wiedziała, co czuła. Nie mogła nawet myśleć. Wtem konie stanęły. Arin zsunął się z Javelina i wśród Herraninów nastąpił szum, kiedy każdy walczył, aby pierwszy do niego dotrzeć. Ludzie go podtrzymywali, wsuwali barki pod jego ramiona. Twarz Arina była blada z bólu i poczerniała od kurzu oraz siniaków. Jego podarte ubrania były poplamione szkarłatem. Błyszczące, krwawe flagi. Jedna stopa była bosa. Odchylił głowę, pochwycił spojrzenie Kestrel i uśmiechnął się. Kestrel zamknęła okno i zamknęła swoje serce, ponieważ nie spodziewała się tego, co poczuła, kiedy zobaczyła, jak Arin kuśtyka ścieżką. Nie powinna tego czuć, nie tego: Czystej, rozwalającej ulgi. *** - Bohater. – Krętacz patrzył na Arina rozciągniętego na łóżku. Arin zaczął potrząsać głową, po czym skrzywił się z bólu. – Po prostu szczęściarz. - Cholerny szczęściarz. Plątanina krzewów powstrzymała cię przed spadnięciem z klifu, byłeś praktycznie pochowany pod stertą kamieni, a jednak niczego nie złamałeś. - Czuję się, jakbym połamał wszystko. Krętacz miał dziwny wyraz twarzy. 195 | S t r o n a

- Ty też miałeś szczęście – rzekł Arin. - Żeby stracić przytomność i przegapić bitwę? Nie sądzę. – Ale Krętacz wzruszył ramionami, usiadł na brzegu łóżka, poklepał Arina po posiniaczonym ramieniu i zachichotał, gdy Arin przeklął. – Zawsze jest następny raz. Powiedz, co stało się po tym, jak wyciągnęli cię spod skał. - Plan zadziałał. Valoriańscy oficerowie na przodzie i tyle zostali od siebie odcięci przez osuwisko, które pokonało większość ich środkowych szeregów. Poddali się. Myślę, że udało nam się upewnić, iż żaden posłaniec nie uciekł po Valoriańskiej stronie przełęczy. Wysłałem rannych do pałacu gubernatora. Równie dobrze można zmienić te miejsce w szpital, którym się stało. - Masz na myśli naszych rannych. Arin podparł się na łokciu. – Z obu stron. Wziąłem więźniów. - Arin, Arin. Nie potrzebujemy więcej Valoriańskich zwierzaków. Już mamy pełno arystokratów. Przynajmniej ich listy sieją błędną informację w stolicy. I zapewniają jakąś rozrywkę. - Co chciałbyś, żebym zrobił, zabił ich wszystkich? Krętacz otworzył dłonie, jakby leżała w nich odpowiedź. - To krótkowzroczne – powiedział Arin zbyt zmęczony, aby brać urazę. – I poniżej nas. Milczenie Krętacza zyskało twardą krawędź. - Spójrz na to w ten sposób – powiedział ostrożniej Arin. – Pewnego dnia możemy być w pozycji do wymiany więźniów. To nie była ostatnia bitwa. Niektórzy z nas mogą zostać pojmani w następnej. Krętacz wstał. – Później o tym porozmawiamy. Kim ja jestem, aby powstrzymywać naszego bohatera od odpoczynku? - Proszę, przestań mnie tak nazywać. Krętacz cmoknął językiem. – Ludzie będą cię za to uwielbiać – rzekł. Ale nie brzmiał tak, jakby to była dobra rzecz. *** Możliwość przyszłości nie była już słaba dla Herraninów. Przed bitwą w dużej mierze kontynuowali mieszkanie w miejscach, gdzie byli niewolnikami, jeżeli nie posiadali pierwotnych domów, do których mogliby wrócić. Teraz przejmowano puste Valoriańskie domy. Do Krętacza zwracano się z prośbą o przeniesienie do tego czy innego miejsca, ale 196 | S t r o n a

czasami ludzie zerkali najpierw na Arina, zanim się odzywali. Wtedy Krętacz niezmiennie odmawiał. Arin starał się stworzyć z ich wojowników odpowiednią armię. Spisał listę ludzi, którzy wyróżniali się podczas bitwy i zasugerował, aby zostali oficerami. Tytuły, które zapisał były te same, co te używane przez Herrańską armię przed podbojem. Krętacz czytał listę ze zmarszczonymi brwiami. – Przypuszczam, że chcesz również przywrócić monarchię. - Rodzina królewska nie żyje – odparł powoli Arin. - A więc ty jesteś następną najlepszą rzeczą? - Tego nie powiedziałem. I to nie ma nic wspólnego ze stwarzaniem oficerów. - Nie? Spójrz na tę listę. Połowa z nich miała kiedyś błękitną krew, tak jak ty. - A połowa z nich nie miała. – Arin westchnął. – To tylko lista, Krętaczu. Ty decydujesz. Krętacz rzucił mu oceniające spojrzenie, po czym skreślił kilka imion i zapisał inne. Podpisał listę teatralnym gestem. Arin powiedział, iż powinni zacząć zdobywać ziemię poza miastem, zdobyć gospodarstwa, by przywieźć do miasta zboże i inne artykuły spożywcze, by przygotować się na oblężenie. – Dobrym pierwszym wyborem byłaby posiadłość Ethyra. - Dobra, dobra. – Krętacz machnął ręką. Arin zawahał się, po czym zaoferował mu małą, ale ciężką torbę. – Być może zainteresują cię te książki. Mówią o Valoriańskiej historii i wojnach. - Jestem za stary na szkołę – powiedział Krętacz i zostawił Arina z wyciągniętą ręką. *** Kestrel zaczęła nienawidzić swojego pokoju. Zastanawiała się, jaką rodzinę posiadał Irex, że zamek działający tylko z zewnątrz był dodany do apartamentu tak wspaniałego, że musiał należeć do jego matki. Zamek składał się z Valoriańskiego mosiądzu, zawiły i solidny. Kestrel znała go już bardzo dokładnie, ponieważ spędziła wystarczająco czasu na sprawdzeniu czy można go wyważyć. Gdyby miała wybierać, którego aspektu apartamentu najbardziej nie cierpiała, to byłaby to trudna decyzja pomiędzy zamkiem, a ogrodem, choć obecnie żywiła szczególną urazę do zasłon.

197 | S t r o n a

Ukrywała się za nimi, by przyglądać się, jak Arin opuszcza dom i wraca – bardzo często na jej koniu. Pomimo tego, jak wyglądał po bitwie, jego rany nie były poważne. Mniej utykał, bandaż na szyi zniknął, a wściekłe siniaki stonowały się w brzydką zieleń i fiolet. Minęło kilka dni, kiedy ze sobą nie rozmawiali, a to zdenerwowało Kestrel. Trudno było zapomnieć o jego uśmiechu – wyczerpanym, słodkim. A potem ten wodospad ulgi. Kestrel wysłała mu list. Jess miała duże szanse na wyzdrowienie, napisała. Poprosiła o odwiedzenie Ronana, którego przetrzymywano w miastowym więzieniu. Odpowiedź Arina była krótką notatką: Nie. Postanowiła nie naciskać. Jej prośba była spowodowana poczuciem obowiązku. Bała się zobaczenia z Ronanem – nawet gdyby zgodził się, żeby z nią porozmawiać. Nawet gdyby teraz jej nie nienawidził. Kestrel wiedziała, że spojrzenie na Ronana byłoby stanięciem oko w oko z jej porażką. Zrobiła wszystko źle… wliczając w to niezdolność do pokochania go. Złożyła list składający się z jednego słowa i odłożyła go na bok. *** Arin opuszczał willę generała, która stała się główną siedzibą wojska, kiedy pozdrowił go jeden z nowych oficerów. Thrynne, mężczyzna w średnim wieku, sprawdzał Valoriańskie konie schwytane podczas bitwy. – Te nadadzą się na nasz marsz do gospodarstwa Metrea – powiedział. Arin zmarszczył brwi. – Co? - Krętacz wysyła nas na przejęcie gospodarstwa Metrea. Arin stracił cierpliwość. – To idiotyczne. Metrea uprawia oliwki. Chcesz żywić się oliwkami podczas oblężenia? - Eee… nie. - Więc idźcie do Ethyry, gdzie będą mieli zapasy zboża oraz bydło. - Teraz? - Tak. - Czy powinienem najpierw zapytać Krętacza? - Nie. – Arin potarł się po czole, głęboko zmęczony ostrożnym kroczeniem wokół Krętacza. – Po prostu idź. 198 | S t r o n a

Thrynne zebrał swoje wojsko. Kiedy Arin zobaczył następnego dnia Krętacza, nie wspominał nic o rozkazie dowódcy ani jak został zmieniony. Przyjaciel Arina był radosny i zasugerował Arinowi, aby odwiedził „swoje Valoriańskie bydło”, przez co miał na myśli więźniów z bitwy. – Zobacz czy warunki są takie, jakbyś chciał – powiedział Krętacz. – Może pójdziesz tam jutro popołudniu? Minęło trochę czasu odkąd Krętacz o cokolwiek go poprosił. Arin przyjął prośbę, jako dobry znak. *** Wziął ze sobą Sarsine. Miała talent do organizacji i już zmieniła pałac gubernatora w coś, co zaczęło wyglądać, jak odpowiedni szpital. Arin myślał, że mogłaby wiedzieć, co zrobić z potencjalnym przepełnieniem w więzieniu. Tyle, że przepełnienie okazało się nie być problemem. Krew pokrywała podłogę więzienia. W celach leżały wykrzywione ciała. Wszyscy Valoriańscy żołnierze zostali zabici – postrzeleni poprzez kraty więzienne albo przebici dzidą we śnie. Arina ścisnęło w żołądku. Usłyszał sapnięcie Sarsine. Jego buty stały w ciemnej kałuży krwi. Nie wszyscy więźniowie byli martwi; ci, którzy zostali złapani w noc rozpoczęcia rewolucji wciąż żyli, patrząc na Arina z przerażeniem. Milczeli… być może bojąc się, że będą następni. Ale jeden z nich stanął blisko krat swojej celi, jego ciało było smukłe, twarz przystojna, ruchy eleganckie w taki sposób, którego Arin nienawidził. Zazdrościł. Ronan nic nie mówił. Nie musiał. Jego zjadliwy wyraz twarzy był gorszy od słów. Obwiniał Arina. Nazywał go zwierzęciem grzebiącym we krwi. Arin odwrócił się. Przeszedł długim korytarzem, starając się nie czuć tak, jakby uciekał i stanął przed strażniczką. – Co się stało? – zażądał, choć znał odpowiedź. - Rozkazy – odparła strażniczka. - Krętacza? - Oczywiście. – Wzruszyła ramionami. – Powiedział, że powinno się to zrobić dawno temu. - A wy nie pomyśleliście, że jest w tym coś złego? W zabijaniu setki ludzi? - Ale mieliśmy rozkazy – odezwał się inny strażnik. – To Valorianie. - Zmieniliście te więzienie w rzeźnie! 199 | S t r o n a

Jeden z Herraninów chrząknął i splunął. – Krętacz mówił, że tak zareagujesz. Sarsine złapała Arina za łokieć i wyciągnęła go z więzienia zanim zrobiłby coś głupiego. Arin zamrugał na żelazne niebo. Wziął duże, czyste wdechy powietrza. - Krętacz jest problemem – powiedziała Sarsine. Oddychaj, rozkazał sobie Arin. Sarsine wykręcała sobie palce. Po czym powiedziała szybko: - Jest coś, co powinnam była ci powiedzieć wcześniej. Spojrzał na nią. - Krętacz nienawidzi Kestrel – rzekła. - Oczywiście, że tak. Jest córką generała. - Nie, chodzi o coś więcej. To nienawiść kogoś, kto nie dostaje tego, czego pragnie. Sarsine dokładnie wytłumaczyła, co myślała, że pragnął Krętacz. To sparzyło Arina. Ta wiedza w nim wykipiała: mieszaniną gniewu i obrzydzenia. Nie dostrzegł. Nie zrozumiał. Dlaczego dopiero teraz dowiedział się, że Krętacz chciał być sam na sam z Kestrel i to w taki sposób? Arin uniósł rękę, żeby zatrzymać słowa Sarsine, ponieważ na końcu jego ostatnich myśli nadeszły następne, jeszcze gorsze: Co jeśli Krętacz chciał, żeby morderstwa w więzieniu były czymś więcej niż pokazem władzy nad Arinem? Co jeśli były odwróceniem uwagi? *** Kestrel opierała czoło o okno w salonie, wypatrując na pusty dziedziniec. Pozwalała, by zimne szkło zamroziło jej mózg, bo już nie mogła znieść własnych myśli – czy własnej niekompetencji. Czemu wciąż była więźniem? Przeklinała samą siebie, kiedy poczuła na karku dłoń. Jej ciało wiedziało, jak zareagować jeszcze przed umysłem. Kestrel uderzyła piętą w łuk stopy człowieka, wycelowała łokciem w miejscu tuż pod żebrami, wsunęła się pod grube ramię… …i została złapana za włosy. Krętacz przyciągnął ją do siebie. Wykorzystał całe ciało, żeby odepchnąć ją od okien pod ścianę. 200 | S t r o n a

Zacisnął rękę na jej ustach. Przekręciła głowę na bok. Krętacz wbił kciuk pod jej brodę i odwrócił do siebie jej twarz. Druga ręka odnalazła jej palce i mocno ścisnęła. - Nie walcz – powiedział. – Miękkie rzeczy się nie łamią.

201 | S t r o n a

36 Próbował zaciągnąć ją na podłogę. Wyrwała rękę i uderzyła wnętrzem w jego nos. Poczuła, jak się łamie. Krew polała się między palcami. Krętacz burknął, sapnął. Uniósł ręce do złamanego nosa, tłumiąc dźwięki, łapiąc krew. Uwalniając Kestrel. Przepchnęła się obok niego. Myślała tylko jedno, Nóż. Jej prowizoryczny, ceramiczny nóż schowany w bluszczu. Miała broń, nie była bezbronna, to się nie stanie, ona nie… Krętacz zdzielił ją w twarz wierzchem dłoni. Cios zwalił Kestrel z nóg. Znalazła się na podłodze, przyciskając policzek do dywanu, mrugając na utkane wzory. Zmusiła się do uniesienia. Została pchnięta z powrotem na dół. Usłyszała sztylet wyciągany z pochwy, a Krętacz mówił rzeczy, których nie chciała zrozumieć. Wtem usłyszała trzask. Kestrel nie potrafiła zastanowić się, co to był za dźwięk, nie potrafiła nawet oddychać pod ciężarem Krętacza. Lecz nagle się podniósł. Już na nią nie patrzył. Patrzył na Arina, który wparował przez drzwi. Arin wszedł do pokoju. Miał uniesiony miecz. Jego twarz była tak blada i napięta, iż wydawała się zrobiona jedynie z kości oraz furii. - Arin – odezwał się uspokajająca Krętacz. – Nic się nie stało. Arin zamachnął się i jego ostrze odcięłoby głowę Krętacza, gdyby drugi mężczyzna nie zrobił uniku. Krętacz zaczął mówić, jakby kłócili się o grę, w której zapomniano zasad. Powiedział, że to niesprawiedliwe, iż Arin miał większą broń i że starzy przyjaciele nie powinni walczyć. Valorianka zaatakowała jego. - Spójrz na moją twarz – powiedział Krętacz. – Spójrz, co mi zrobiła. Arin pchnął mieczem w tors Krętacza. Był chrzęst metalu na kości. Odgłos duszenia, strumień krwi. Arin pchnął aż po rękojeść. Ostrze miecza przebiło plecy Krętacza i mężczyzna opadł, zapadając się w sobie, wylewając czerwień na Arina, ale wyraz twarzy Arina nie zmienił się. Składał się z twardych linii i morderstwa. Oczy Krętacza były szeroko otwarte. Niedowierzające. Potem straciły wyraz. Arin puścił. Kucnął na podłodze obok Kestrel. Uniósł krwawą rękę do jej posiniaczonego policzka, a ona wzdrygnęła się na mokre dotknięcie, ale pozwoliła, by Arin wziął ją w ramiona, przytulił delikatnie do szalejącego serca. Wciągnęła oddech. 202 | S t r o n a

Łyk powietrza. Ostry. Płytki. Jeszcze raz. Zaczęła dygotać. Zęby grzechotały jej w głowie. Arin mruczał Cii, tak jakby Kestrel płakała, przez co zdała sobie sprawę, że tak było. I przypomniała sobie, że Arin nie był schronieniem, a klatką. Odepchnęła się od niego. – Klucz – szepnęła. Arin opuścił ręce po bokach. – Co? - Dałeś Krętaczowi klucz do moich pokoi! – Bo jak inaczej Krętacz wszedłby tutaj tak cicho? Arin zaprosił go tutaj, otworzył mu swój dom, zaoferował swoje własności, zaoferował ją… - Nie. – Arin wyglądał na chorego. – Nigdy. Musisz uwierzyć, że nigdy bym tego nie zrobił. Kestrel zacisnęła szczękę. - Pomyśl, Kestrel. Po co dawałbym Krętaczowi klucz do twojego apartamentu, po to tylko, żeby go zabić? Pokręciła głową. Nie wiedziała po co. Arin przesunął dłonią po czole. Rozmazała się krew. Próbował zetrzeć ją rękawem, ale kiedy na nią spojrzał, nad jego szarymi oczami wciąż widniało czerwone pasmo. Zniknęła brutalność, która wypełniała jego twarz, gdy wszedł do pokoju. Teraz wyglądał po prostu młodo. Wstał, poszedł wyciągnąć miecz z ciała i przeszukał kieszenie zmarłego. Wyciągnął gruby żelazne kółko z tuzinami kluczy. Obrócił nim, wpatrując się w przesuwające i dzwoniące klucze. Arin zamknął klucze w pięści. – Mój dom – powiedział ochryple. Spojrzał na Kestrel. – Klucze można podrobić. – Błagał ją spojrzeniem. – Nie mam pojęcia, ile zestawów kluczy miała rodzina Irexa. Krętacz mógł je jakoś zdobyć jeszcze przed Pierwszym Dniem Zimy. Rozumiała, że to co mówił mogło być prawdą. Nie sądziła, by ktokolwiek mógł udać te przerażenie na twarzy Arina, kiedy zobaczył Kestrel na podłodze. Ani to, jak wyglądał teraz: jakby to, co jej się wydarzyło, działo się jemu. - Uwierz mi, Kestrel. Wierzyła… i nie wierzyła. Arin rozpiął kółko, zsunął dwa klucze i położył je na dłoni Kestrel. – Te są do twojego apartamentu. Zatrzymaj je. 203 | S t r o n a

Przyjrzała się matowemu metalowi w ręce. Rozpoznała jeden klucz. Ten drugi… - Czy ten jest do drzwi w ogrodzie? - Tak, ale… - Arin odwrócił wzrok – nie chciałabyś go użyć. Kestrel zgadywała, że Arin mieszkał w apartamencie w zachodnim skrzydle i że należał do jego ojca, tak jak jej apartament do jego matki. Ale dopiero teraz zrozumiała, po co były te dwa ogrody: żeby mąż i żona odwiedzali się nawzajem bez wiedzy całej posiadłości. Kestrel wstała, bo Arin stał i miała dosyć kucania na podłodze. - Kestrel… - Arin wyraźnie nie chciał zadawać tego pytania. – Jak bardzo jesteś ranna? - Tak jak widzisz. – Puchło jej oko, a dywan obdarł skórę na jej policzku. – Moja twarz. Nic więcej. - Mógłbym zabić go tysiąc razy i wciąż chciałbym zrobić to jeszcze raz. Spojrzała na wykrzywione ciało Krętacza, które moczyło dywan krwią. – Niech lepiej ktoś to posprząta. Nie ja. Nie jestem twoją niewolnicą. - Naprawdę nią nie jesteś – odparł cicho. - Mogłabym ci uwierzyć, gdybyś dał mi cały zestaw kluczy. Zadrżał kącik jego ust. – Ach, ale czy miałabyś jakikolwiek szacunek do mojej inteligencji? *** Gdy zapadła noc, Kestrel wypróbowała drzwi ogrodu. Ogród Arina był równie goły, co jej, ściany równie gładkie. Jego weranda była pociemniała, ale korytarz prowadzący do reszty apartamentu był lśniącym tunelem. Gdzieś w warstwach i kształtach oświetlonych pokojów poruszył się długi cień. Arin, przytomny. Wróciła do swojego ogrodu i zamknęła drzwi. Drgawki, które ogarnęły ją wcześniej – potem – powróciły. Tym razem były głęboko wewnątrz. Nawet, jeśli weszła do ogrodu z myślą o ucieczce, kiedy zobaczyła cień Arina wiedziała, że tak naprawdę szukała jego towarzystwa. Nie mogła znieść samotności. Kestrel zaczęła chodzić w tę i z powrotem, rozpryskując kamyki pod stopami. Jeśli będzie się poruszać, to może zapomni o ciężarze Krętacza. O jej gorącej, piekącej twarzy. O chwili, kiedy zrozumiała, że nie może nic zrobić. 204 | S t r o n a

Arin to zrobił. Potem zarzucił sobie ciało na ramiona i wyniósł je. Zwinął krwawy dywan i też go zabrał. Pewnie naprawiłby drzwi, które wisiały na zawiasach. Ale Kestrel kazała mu wyjść. Więc wyszedł. Arin stawał się osobą, którą podziwiał jej ojciec. Pozbawiony skrupułów. Zdolny do podjęcia decyzji, wykonania jej i zostawienia za sobą. Kestrel czuła, że Arin był cieniem jej samej – a raczej tym, kim miała być. Córka Generała Trajana nie byłaby w takiej sytuacji. Nie byłaby przerażona. Wbiła stopy w kamienie. Potem usłyszała coś i stanęła. Gdy pierwsza nuta zadźwięczała w zimnej ciemności, Kestrel nie rozumiała, co to. Dźwięk czystej, niskiej piękności. Czekała i znowu usłyszała. Piosenkę. Wezbrała się niczym soki z drzewa, złote kropelki na drewnie. Potem bogate ześlizgnięcie. Śpiewak testujący swoje umiejętności. Rozluźniający się. Głos Arina poniósł się nad ścianą ogrodu. Rozlał się wokół jej strachu, wlał się w niego. Ciche ciepło muzyki nabrało znajomego kształtu. Kołysanka. Enai śpiewała ją Kestrel dawno temu, a teraz śpiewał ją dla niej Arin. Może zobaczył ją w swoim ogrodzie albo usłyszał jej niespokojny spacer. Kestrel nie wiedziała, jakim cudem wiedział, iż potrzebowała jego pocieszenia tak bardzo, jak potrzebowała kamiennej ściany stojącej między nimi. Jednak, kiedy piosenka się skończyła, a noc rozbrzmiała ciszą, która sama w sobie była pewną muzyką, Kestrel już się nie bała. I uwierzyła Arinowi. Wierzyła we wszystko, co kiedykolwiek jej powiedział. Wierzyła w jego ciszę po drugiej stronie ściany, która mówiła, że zostanie tam tak długo, jak będzie tego potrzebowała. Gdy Kestrel weszła do środka, zabrała ze sobą jego piosenkę. To była świeca, która rozświetlała jej drogę i czuwała podczas jej snu. *** Arin obudził się. Jego gardło wciąż wydawało się pełne muzyki.

205 | S t r o n a

Potem przypomniał sobie, że zabił przyjaciela i Herraninie nie mieli przywódcy. Szukał w sobie żalu. Nie znalazł żadnego. Jedynie zimne echo jego własnej udręczonej wściekłości. Wstał i oblał twarz wodą, zmoczył nią włosy. Twarz w lustrze nie wydawała się należeć do niego. Arin ubrał się ostrożnie i poszedł zobaczyć, jak wygląda świat. W korytarza za swoim apartamentem zauważył powściągliwe spojrzenia od ludzi, niektórzy byli służącymi Irexa, niektórzy pracowali w tym domu, kiedy jeszcze żyli jego rodzice. Powrócili do miejsca, gdzie urwały się ich życia. Kiedy speszony Arin powiedział, że nie muszą wykonywać swoich starych roli, to powiedzieli mu, że wolą sprzątać i gotować niż walczyć. Zapłata może przyjść później. Inni Herraninie mieszkali w domu Arina, wojownicy, którzy szybko stawali się żołnierzami. Oni również patrzyli na przechodzącego Arina, ale nic nie powiedzieli o ciele, które niósł wczoraj i zakopał na błoniach. Brak pytań zaczynał go denerwować. Minął otwarte drzwi biblioteki, po czym stanął, wrócił. Otworzył szerzej drzwi, żeby lepiej widzieć Kestrel. Ogień tlił się w palenisku. W pokoju było ciepło, a Kestrel przeglądała półki jakby to był jej dom i Arin chciał, żeby tak się tutaj czuła. Zwrócona do niego plecami wysunęła książkę z rzędu, trzymając palec na jej grzbiecie. Zdawała się wyczuć jego obecność. Odłożyła książkę na miejsce i odwróciła się. Obtarcie na policzku pokryło się strupem. Poczerniałe oko było zamknięte. Przyglądało mu się drugie oko w kształcie migdała, złociste, doskonałe. Jej widok wstrząsnął Arinem bardziej niż się spodziewał. - Nie mów ludziom dlaczego zabiłeś Krętacza – powiedziała. – Nie zdobędziesz żadnej przychylności. - Nie obchodzi mnie, co o mnie myślą. Muszą wiedzieć, co się stało. - To nie twoja historia do opowiedzenia. Zwęglone polano poruszyło się w ogniu. Jego trzask był głośny. – Masz rację – odparł powoli Arin – ale nie mogę kłamać w tej sprawie. - Więc nic nie mów. - Będę przesłuchiwany. Zostanę uznany za odpowiedzialnego przez naszego nowego przywódcę, choć nie jestem pewien, kto zajmie miejsce Krętacza…

206 | S t r o n a

- Ty. Oczywiście. Pokręcił głową. Kestrel wzruszyła jednym ramieniem. Obróciła się z powrotem do książek. - Kestrel, nie przyszedłem, żeby rozmawiać o polityce. Jej dłoń lekko zadrżała, po czym przesunęła się po tytułach, żeby to ukryć. Arin nie wiedział, ile zmieniła pomiędzy nimi poprzednia noc ani w jaki sposób coś zmieniła. – Przepraszam – powiedział. – Krętacz nigdy nie powinien być dla ciebie zagrożeniem. Nie powinnaś być nawet w tym domu. Jesteś w tej pozycji, bo ja cię w niej postawiłem. Tutaj. Wybacz mi, proszę. Jej palce zatrzymały się: smukłe, silne i nieruchome. Arin odważył się sięgnąć po jej rękę, a Kestrel jej nie zabrała.

207 | S t r o n a

37 Miała rację. Herraninie szybko przyjęli Arina, jako przywódcę, albo dlatego, że zawsze go podziwiali, albo dlatego, iż podobał im się talent Krętacza do okrucieństwa i przypuszczali, że jeśli Arin go zabił, to musiał być lepszym potworem. Zdecydowanie był lepszym strategiem. Całe pokosy półwyspu zaczęły wpadać pod władzę Herraninów, kiedy wysyłano szwadrony do przejęcia gospodarstw. Gromadzono wielkie zapasy wody i jedzenia, wystarczająco na rok oblężenia – a przynajmniej tak podsłuchała Kestrel od strażników przy wejściach domu. - Jak możesz liczyć na sukces przeciwko oblężeniu? – Kestrel zapytała Arina podczas jednego z rzadkich razów, kiedy był w domu i nie prowadził ataku we wsi. Siedzieli przy stole w jadalni, gdzie Kestrel nie mogła mieć noża przy posiłku. W nocy Kestrel pielęgnowała wspomnienie piosenki Arina. Ale w dzień nie mogła ignorować podstawowych faktów. Brakującego noża. Jak każde łatwe wyjście z domu Arina była strzeżone, nawet okna na parterze. Strażnicy obserwowali ją czujnie, kiedy przechodziła obok. Kestrel posiadała dwa klucze, które tylko udowadniały, że pozostawała pod uprzywilejowaną formą aresztu domowego. Miała zdobywać swoją wolność jednym kluczem na raz? A kiedy jej ojciec wróci z imperialnym wojskiem – co nieuchronnie się stanie – co wtedy? Kestrel próbowała wyobrazić sobie stanie się zdrajczynią i radzenie Herraninom w trwającej wojnie. Nie mogła. Nieważne, że sprawa Arina była słuszna ani, że Kestrel pozwalała sobie teraz na przyznanie tego. Nie mogła walczyć z własnym ojcem. - Możemy na jakiś czas wstrzymać oblężenie – odparł Arin. – Mury miasta są mocne. Budowane przez Valorianów. - Co oznacza, że będziemy wiedzieć, jak je pokonać. Arin zakręcił swoim kielichem, patrząc na czysty obrót wody. – Chcesz się założyć? Mam zapałki. Słyszałem, że są bardzo dobrą stawką. – Widziała zarys uśmiechu. - Nie gramy w Gryz i Żądło. - Ale gdybyśmy grali, a ja wciąż podnosiłbym stawkę do punktu, gdzie nie mogłabyś znieść przegranej, co byś zrobiła? Może zrezygnowałabyś z gry. Jedyną nadzieją Herrany na wygranie z imperium jest stanie się zbyt bolesnym zadaniem, aby zdobywać ją ponownie. Zatrzymać Valorianów w niekończącym się oblężeniu, kiedy woleliby walczyć ze wschodem. Zmusić ich do ponownego podbicia wsi, kawałek po kawałku, marnowania pieniędzy i żyć. Pewnego dnia imperium postanowi, że nie warto z nami walczyć. Kestrel pokręciła głową. – Herrana zawsze będzie tego warta. 208 | S t r o n a

Arin spojrzał na nią, opierając ręce na stole. On również nie miał noża. Kestrel wiedziała, że to dlatego, aby było mniej oczywiste, iż to jej nie ufano z nożem. Zamiast tego było to widoczne jeszcze bardziej. - Brakuje ci guzika – powiedział nagle. - Co takiego? Sięgnął przez stół i dotknął materiału na jej nadgarstku, miejsca z otwartym szwem. Koniuszkiem palca musnął wystrzępioną nić. Kestrel zapomniała, czym się martwiła. Myślała o nożach, przypomniała sobie, a teraz mówili o guzikach, ale nie potrafiła powiedzieć, co jedno miało wspólnego z drugim. - Dlaczego tego nie zszyjesz? – zapytał. Odzyskała rezon. – Głupie pytanie. - Kestrel, nie wiesz, jak przyszyć guzik? Nie zamierzała odpowiadać. - Zaczekaj tu – powiedział. Arin wrócił z przyborami do szycia oraz guzikiem. Nawlókł igłę, zagryzł ją zębami i złapał jej nadgarstek obiema dłońmi. Jej krew zmieniła się w wino. - Tak się to robi – rzekł. Wyciągnął igłę z ust i przedziurawił tkaninę. *** - Tak się rozpala ogień. - Tak się robi herbatę. Małe lekcje, wepchnięte tu i tam, między dniami. W trakcie Kestrel wyczuła cichą historię tego, jak Arin nauczył się tego, co robił. Myślała o tym podczas długich okresów czasu, kiedy go nie widziała. Minęło kilka dni po tym, jak Arin przyszył guzik do jej rękawa. Potem przeszedł pusty tydzień po tym, jak rozpalił ogień w kominku w bibliotece, a potem jeszcze dłużej odkąd włożył jej do rąk gorący kubek idealnie zaparzonej herbaty. Nie było go. Walczył, mówiła Sarsine. Nie mówiła gdzie. 209 | S t r o n a

W jej nowoodkrytej – choć ograniczonej – wolności Kestrel często wędrowała przez skrzydła, gdzie pracowali ludzie. Niektóre drzwi były dla niej zaryglowane. Kuchnie również. Wcześniej nie były, w ten okropny dzień z Krętaczem przy fontannie, ale teraz były, kiedy wszyscy wiedzieli, że Kestrel mogła chodzić po domu. W kuchniach było za dużo noży. Za dużo ognia. Ale rozpalano ogień regularnie w bibliotece i jej apartamencie, i Kestrel nauczyła się, jak rozpalić taki gdziekolwiek. Czemu nie podpalić domu i liczyć na ucieczkę w zamieszaniu? Jednego dnia przyglądała się frędzlom w zasłonach w salonie i ścisnęła podpałkę na tyle mocno, by drzazgi wbiły jej się w dłoń. Potem rozluźniła uchwyt. Ogień był zbyt niebezpieczny. Mógł ją zabić. Wmawiała sobie, iż to dlatego odstawiała małe kijki do paleniska i wrzuciła z powrotem do pudełka z podpałką. Nie dlatego, że nie mogła znieść myśli o zniszczeniu domu rodzinnego Arina. Nie dlatego, że ogień mógł również zabić Herraninów, którzy tutaj mieszkali. Gdyby uciekła i przysłała imperialną armię do miasta, czy to nie byłoby to samo, co przyniesienie śmierci do każdego Herranina w tym domu? Do Arina? Wtem wściekła się na jego głupotę, że uczył ją tak wyraźnie niebezpiecznej umiejętności, jak rozpalanie ognia. Wściekała się na to, co robiła jej myśl o jego śmierci. Kestrel zamknęła pokrywkę pudełka na podpałkę i na niespodziewany żal jej myśli. Opuściła swoje pokoje. Przemierzała skrzydło kwater służących: korytarz małych pokojów umieszczonych blisko siebie z kredowobiałymi, identycznymi drzwiami, na tyłach domu. Dzisiaj Herraninie je opróżniały. Przeszły obok niej oprawione płótna. Kestrel patrzyła, jak kobieta przesuwa w ramionach dużą, opalizującą lampę naftową, by oprzeć ją na biodrze niczym dziecko. Jak, co druga kolonialna rodzina, rodzina Irexa zmieniła kwatery służących w przechowalnię, a budynek gospodarczy zmienili w miejsce dla niewolników. Prywatność była luksusem, na który niewolnicy nie zasługiwali, a przynajmniej tak myślało większość Valorianów… ku swojej zgubie, ponieważ zmuszanie swoich niewolników do spania i jedzenia razem w jednej, wspólnej przestrzeni pomogło im spiskować przeciwko swoim zdobywcom. Kestrel zadziwiało, jak ludzie sami sobie stawiali pułapki. Przypomniała sobie ten pocałunek w powozie w noc Pierwszego Dnia Zimy. Jak jej całe istnienie o niego prosiło. Ona również stworzyła sobie pułapkę. Kestrel poszła dalej. Zbiegła po schodach do pokojów roboczych. Niższy poziom był ogrzewany przez stały ogień z kuchni. Minęła ciche pomieszczenie. Pralnię, gdzie stały żagle wywieszonych prześcieradeł. Zobaczyła pracujących ludzi w pomywalni, gdzie wanny pełne 210 | S t r o n a

były garnków i parującej wody, a puste, miedziane umywalki czekały na mycie porcelanowych zestawów do kolacji. Przeszła obok pomywalni, po czym zatrzymała się, żeby poczuć zimną bryzę omiatającą jej kostki. Przeciąg. Co oznaczało, że gdzieś w pobliżu były otwarte drzwi na zewnątrz. Czy to była szansa Kestrel na ucieczkę? Mogłaby ją podjąć? Podejmie ją? Podążyła za prądem zimnego powietrza. Poprowadziło ją do suchej spiżarni, której drzwi były uchylone. Wewnątrz stały wory zboża. Ale to nie było źródło powiewu. Kestrel szła dalej pustym korytarzem. Na jego końcu jasne ostrze światła przecinało podłogę. Zimno wpływało do środka. Drzwi do podwórza kuchennego były otwarte. Kilka płatków śniegu zawirowało w korytarzu i zniknęło. Może teraz. Może teraz była ta chwila, kiedy mogła uciec. Kestrel zrobiła kolejny krok. Tętno zadrżało jej w gardle. Wtem otworzyły się szeroko drzwi, światło zalało korytarz i do środka wszedł Arin. Powstrzymała sapnięcie. On także był zaskoczony jej widokiem. Nagle wyprostował się pod ciężarem worka ze zbożem zarzuconego przez ramię. Szybko spojrzał na otwarte drzwi. Odłożył worek i zaryglował za sobą drzwi. - Wróciłeś – powiedziała. - Znowu wyjeżdżam. - By ukraść więcej zboża z przejętej posiadłości wiejskiej? Jego uśmiech był idealnie łobuzerski. – Buntownicy muszą jeść. - I przypuszczam, że wykorzystujesz mojego konia w tych twoich bitwach i kradzieżach. - Z radością wspiera szczytny cel. Kestrel fuknęła i odwróciłaby się, żeby wrócić poprzez pokoje robocze, ale powiedział: Chciałabyś go zobaczyć? Javelina? Stała nieruchomo. - Tęskni za tobą – powiedział Arin. 211 | S t r o n a

Zgodziła się. Kiedy Arin ułożył w spiżarni ostatni ładunek zboża i podał jej swój płaszcz, wyszli na podwórze kuchenne i przekroczyli kamienne płyty, docierając do błoni i stajni. W stajni było ciepło. Miała zapach siana, skóry, naturalnego nawozu i, jakimś sposobem, słońca, jakby było tutaj przechowywane przez zimę. Konie Irexa były lśniącymi pięknościami. O wysokim zapale. Niektóre tupały w swoich boksach, kiedy Kestrel i Arin weszli do środka, a inny machnął łbem. Ale Kestrel patrzyła tylko na jednego konia. Podeszła prosto do jego boksu. Górował nad nią, ale opuścił łeb, żeby pchnąć ją w bark, dmuchnąć gwałtownie na uniesione ręce i dotknąć końcówek włosów. Kestrel ścisnęło w gardle. Była samotna. Myślała, że samotność nie powinna boleć tak bardzo – nie, kiedy istniało wszystko inne. Ale tutaj był jej przyjaciel. Sunięcie dłonią po aksamitnym nosie Javelina przypomniało jej o tym, jak niewielu miała przyjaciół. Arin trzymał się na uboczu, ale teraz podszedł bliżej. – Przykro mi – powiedział – ale muszę przygotować go do jazdy. Dzień zanika. Muszę jechać. - Oczywiście, że musisz – odparła i z przerażeniem usłyszała zduszony dźwięk swojego głosu. Poczuła, że Arin na nią patrzy. Poczuła pytanie w jego spojrzeniu, kiedy zobaczył, że jest bliska łez, a to również bolało, jeszcze bardziej od samotności, ponieważ uświadomiła sobie, że czuła samotność przez niego, że przez nią wędrowała po domu, szukając jeszcze jednej małej lekcji. - Mógłbym zostać – powiedział. – Mógłbym wyjechać jutro. - Nie. Chcę, żebyś jechał teraz. - Naprawdę? - Tak. - Ach, ale co z tym, czego ja chcę? Miękkość jego głosu sprawiła, że uniosła wzrok. Odpowiedziałaby mu – jak, nie była pewna – gdyby Javelin nie zwrócił na niego uwagi. Ogier zaczął trącać nosem Arina, jakby ten był jego najulubieńszą osobą na świecie. Kestrel poczuła ukłucie zazdrości. Potem zobaczyła coś, co wypędziło z jej głowy myśli o zazdrości, samotności oraz pragnieniu i po prostu ją rozgniewało. Javelin skubał pewną część Arina, wąchając wokół kieszeni w takim rozmiarze, żeby trzymać… - Zimowe jabłko – powiedziała Kestrel. – Arin, przekupywałeś mojego konia! - Ja? Nie. - Tak! Nic dziwnego, że tak bardzo cię lubi. 212 | S t r o n a

- Jesteś pewna, że to nie z powodu mojej urody i zadowalających manier? – Wypowiedział to lekko – nie całkiem sarkastycznie, jednak głosem, który mówił Kestrel, iż wątpił, aby posiadał którąś z tych cech. Ale był zadowalający. Zadowalał ją. I nigdy nie zapomni o jego pięknie. Zapamiętała je zbyt dobrze. Zarumieniła się. – To niesprawiedliwe – powiedziała. Zauważył wzrastający kolor jej skóry. Wykrzywił usta w uśmiechu. A chociaż Kestrel nie była pewna czy potrafił zinterpretować, jaki miał na niej efekt poprzez proste stanie tam i wymawianie słowa zadowalający, to wiedziała, iż zawsze wiedział, kiedy miał przewagę. Naciskał na temat. – Czy teoria twojego ojca o wojnie nie obejmuje przekonania drugiej strony przez zaproponowanie słodyczy? Nie? Niedopatrzenie, jak sądzę. Zastanawiam się… mógłbym przekupić ciebie? Kestrel zacisnęła palce. To pewnie wyglądało na gniew. Nie był to gniew. Był to instynktowny gest kogoś niebezpiecznie kuszonego. - Otwórz dłonie, Piąstko – powiedział Arin. – Otwórz oczy. Nie skradłem jego miłości do ciebie. Spójrz. – Prawdą było, że w trakcie ich rozmowy Javelin odwrócił się od Arina, rozczarowany pustą kieszenią. Koń dotknął nosem ramienia Kestrel. – Widzisz? – spytał Arin. – Zna różnicę między łatwym celem, a swoją panią. Arin był łatwym celem. Zaproponował zabranie ją do stajni, a oto rezultat: ze swojego miejsca Kestrel widziała otwartą siodlarnię, jej zorganizowanie i wszystko, czego potrzebowała, aby szybko osiodłać Javelina. Prędkość będzie miała znaczenie, kiedy będzie uciekała. A ucieknie, musi uciec, to była tylko kwestia wyjścia z domu w odpowiednim czasie, w odpowiedni sposób. Javelin będzie najszybszym sposobem na dotarcie do portu i łodzi. Gdy Arin i Kestrel opuścili stajnię, śnieg przestał padać i wszystko było kryształowe. Kestrel nie wiedziała czy zrobiło się jeszcze chłodniej, czy tylko tak się wydawało. Zadrżała w płaszczu Arina. Pachniał nim. Jak ciemna, letnia ziemia. Z radością odda mu ten płaszcz. Żeby patrzeć, jak zakłada go w oczekiwaniu na jakąkolwiek misję, która go stąd zabierze. Mącił jej w głowie. Wciągnęła w płuca chłodne powietrze i zmusiła się do bycia, jak ten oddech… niepohamowaną, lodowatą czystością. *** Co pomyślałby ojciec Kestrel, gdyby wiedział, jak się wahała, jak czasami była bliska pragnienia, by pozostać faworyzowanym więźniem? Nie przyznawałby się do niej. Żadne jego dziecko nie wybrałoby kapitulacji.

213 | S t r o n a

Poszła, pod strażą, zobaczyć się z Jess. Twarz dziewczyny była poszarzała, ale umiała sama siadać i jeść. – Słyszałaś coś o moich rodzicach? – zapytała Jess. Kestrel pokręciła głową. Kilkoro Valorianów – cywilów, bywalców – wróciło nieoczekiwanie wcześnie z pobytu w stolicy na sezon zimy. Zostali zatrzymani w przełęczy i uwięzieni. Rodziców Jess nie było wśród nich. - A Ronan? - Nie wolno mi się z nim widzieć – powiedziała Kestrel. - Wolno ci widzieć się ze mną. Kestrel pamiętała notatkę Arina składającą się z jednego słowa. – Sądzę, że Arin nie uważa cię za zagrożenie – odparła ostrożnie. - Szkoda – mruknęła Jess, milknąc. Jej twarz wydawała się zapaść sama w sobie. Niewiarygodne dla Kestrel było to, że Jess – Jess – mogła wyglądać tak zwiędle. - Spałaś coś? – zapytała Kestrel. - Zbyt wiele koszmarów. Kestrel również je miała. Zaczynały się od ręki Krętacza na jej karku, a kończyły na głośnej pobudce w ciemności, przypominaniu sobie, że ten człowiek był martwy. Śniła o dziecku Irexa, skupionych na niej ciemnych oczach i czasami mówił, jak dorosły. Oskarżał ją o zrobieniu z niego sieroty. To była jej wina, mówił, bo była ślepa na Arina. Nie możesz mu ufać, mówiło dziecko. - Zapomnij o snach – powiedziała Kestrel do Jess, chociaż sama nie mogła posłuchać swojej rady. – Mam coś, czym cię rozweselę. – Podała przyjaciółce złożony stos sukienek. Kiedyś jej ubrania były zbyt ciasne na Jess. Teraz będą na niej wisieć. Kestrel o tym myślała. Myślała o Ronanie w więzieniu, o Benixie, Kapitanie Wensanie i tym ciemnookim dziecku. - Skąd je masz? – Jess przesunęła dłonią po jedwabiu. – Nieważne. Wiem. Arin. – Wykrzywiła usta, jakby znowu piła truciznę. – Kestrel, powiedz, że to nieprawda, co oni mówią, iż naprawdę jesteś jego, iż jesteś po ich stronie. - To nieprawda. Zerkając wokoło, by upewnić się, że nikt nie podsłuchuje, Jess pochyliła się i szepnęła: Obiecaj mi, że sprawisz, aby za to zapłacili. Właśnie to chciała usłyszeć Kestrel od Jess. Po to tutaj przyszła. Spojrzała w oczy przyjaciółki, która była tak bliska śmierci. 214 | S t r o n a

- Obiecuję – powiedziała Kestrel. *** Jednak, kiedy wróciła do domu, Sarsine miała uśmiech na twarzy. – Idź do salonu – powiedziała. Jej pianino. Jego powierzchnia lśniła, niczym mokry atrament. Emocje zalały Kestrel, ale nie chciała ich nazywać. Nie powinna ich czuć tylko dlatego, że Arin oddał jej coś, co mniej więcej zabrał. Kestrel nie powinna grać. Nie powinna siadać na tej znajomej aksamitnej ławce ani myśleć o tym, jak przewożenie pianina przez miasto było nie byle jakim wyczynem. To oznaczało ludzi. Rolki ze sznurami. Koni wysilających się, by ciągnąć wóz. Nie powinna zastanawiać się, jak Arin znalazł czas i błagał swoich ludzi o dobrą wolę, żeby przywieźć tutaj jej pianino. Nie powinna dotykać chłodnych klawiszy ani wyczuwać rozkosznego napięcia pomiędzy ciszą a dźwiękiem. Przypomniała sobie, jak Arin odmawiał śpiewania przez nie wiadomo ile. Kestrel nie posiadała takiej siły. Usiadła i zagrała. *** Ostatecznie nie trudno było zgadnąć, które pokoje należały do Arina przed wojną. Były ciche i zakurzone. Wszystkie dziecięce meble zostały usunięte i apartament był całkiem zwyczajny, jego okna zasłaniały ciemnofioletowe zasłony. Wyglądał tak, jakby przez ostatnie dziesięć lat służył, jako apartament gościnny dla gorszego rodzaju gości. Jego jedynymi niezwykłymi cechami były zewnętrzne drzwi zrobione z innego, jaśniejszego drewna niż w reszcie domu… oraz to, że w salonie na ścianach wisiały instrumenty. Dekoracja. Być może rodzina Irexa uważała małe instrumenty za urocze. Drewniany flet wisiał pod skosem ponad gzymsem kominka. Na dalekiej ścianie był rząd małych skrzypiec, co jedne, to większe aż do ostatnich, które były w połowie rozmiaru skrzypiec dla osoby dorosłej. Kestrel często tam przychodziła. Pewnego dnia, kiedy dowiedziała się od Sarsine, że Arin wrócił do domu, ale jeszcze go nie widziała, poszła do tego apartamentu. Dotknęła jednej z jego skrzypiec, sięgając dalej, by szarpnąć za najwyższą strunę największego instrumentu. Dźwięk był cierpki. Skrzypce były zniszczone – bez wątpienia wszystkie takie były. Tak się dzieje, kiedy instrument jest pozostawiony w takim stanie przez dziesięć lat.

215 | S t r o n a

Podłoga zaskrzypiała gdzieś w jednej z zewnętrznych komnat. Arin. Wszedł do pokoju i zorientowała się, że czekała na niego. Bo dlaczego przychodziła tutaj tak często, niemal codziennie, jeżeli nie miała nadziei na to, iż ktoś zauważy i powie mu, że można ją tutaj znaleźć? Ale chociaż przyznawała się do chęci bycia z nim w jego starych pokojach, to nie tak to sobie wyobrażała. Kiedy przyłapał ją na dotykaniu jego rzeczy. Opuściła wzrok. – Przepraszam – mruknęła. - W porządku – odparł. – Nie mam nic przeciwko. – Zdjął skrzypce z uchwytów i wsadził je do jej rąk. Były lekkie, ale Kestrel opuściła ramiona, jakby pustka skrzypiec była okropnie ciężka. Odchrząknęła. – Nadal grasz? Pokręcił głową. – Przeważnie zapomniałem, jak grać. I tak nie byłem w tym dobry. Uwielbiałem śpiewać. Przed wojną martwiłem się, że talent mnie opuści, tak jak często zdarza się u chłopców. Dorastamy, zmieniamy się, nasze głosy się mutują. Nie ma znaczenia, jak dobrze śpiewasz, kiedy masz dziewięć lat, wiesz. Nie, kiedy jesteś chłopcem. Gdy nadchodzi zmiana, musisz mieć po prostu nadzieję na najlepsze… że twój głos stanie się czymś, co znowu pokochasz. Mój głos przeszedł mutację dwa lata po inwazji. Bogowie, jak ja piszczałem. A kiedy mój głos w końcu się ustabilizował, wydawał się być okrutnym żartem. Był zbyt dobry. Ledwo wiedziałem, co z nim robić. Czułem się taki wdzięczny za ten talent… i taki wściekły, bo znaczył tak mało. A teraz… - Wzruszył ramionami, nazbyt skromnym gestem. – Cóż, wiem, że jestem zardzewiały. - Nie – powiedziała Kestrel. – Nie jesteś. Masz piękny głos. Cisza, która potem nastąpiła była miękka. Zacisnęła palce na skrzypcach. Chciała zadać Arinowi pytanie, jednak nie potrafiła się na to zdobyć, nie potrafiła powiedzieć, że nie rozumiała, co stało się z nim w noc inwazji. To nie miało sensu. Śmierć jego rodziny była tym, co jej ojciec nazwałby „stratą zasobów”. Oddział Valoriański nie miał litości dla Herrańskiego wojska, ale starał się zminimalizować straty wśród cywili. Nie można ożywić zwłok. - O co chodzi, Kestrel? Potrząsnęła głową. Odłożyła skrzypce z powrotem na ścianę. - Zapytaj mnie. Pamiętała stanie przed pałacem gubernatora i odmawianie wysłuchaniu jego historii, i po raz kolejny poczuła wstyd. 216 | S t r o n a

- Możesz pytać mnie o wszystko – powiedział. Każde pytanie wydawało się być niewłaściwe. W końcu zapytała: - Jak przeżyłeś inwazję? Nie od razu odpowiedział. – Moi rodzice i siostra walczyli. Ja nie – odparł w końcu. Słowa były bezużyteczne, żałośnie bezużyteczne – nawet kryminalnie w tym, jak nie mogły wytłumaczyć żalu Arina i nie mogły usprawiedliwić tego, jak jej ludzie żyli na ruinach jego ludzi. Jednak Kestrel znowu powiedziała: - Przykro mi. - To nie twoja wina. Wydawało jej się, że jednak była. Arin wyprowadził ją ze swojego starego apartamentu. Gdy weszli do ostatniego pokoju, pokoju powitań, zatrzymał się przed zewnętrznymi drzwiami. Było to bardzo małe zawahanie, nie dłuższe niżby druga wskazówka zegara pozostała o jedno bicie dłużej niż powinna. Ale w tym krótkim czasie Kestrel zrozumiała, że ostatnie drzwi nie były bladsze od innych, ponieważ były zrobione z innego drewna. Były nowsze. Kestrel wzięła w swoją rękę posiniaczoną dłoń Arina, jej szorstkie ciepło, paznokcie wciąż obramowane węglem z komina kowala. Jego skóra wyglądała na obdartą: wyszorowaną do czysta i szorowaną często. Ale czarny brud był zbyt wrośnięty. Splotła z nim palce. Kestrel i Arin przeszli razem przez przejście i ducha starych drzwi, które jej ludzie rozwalili dziesięć lat temu. *** Po tym Kestrel ciągle go wypatrywała. Wykorzystywała wymówkę tych lekcji, które jej dawał. Mówiła, że chce więcej. Nabyła szereg mało ważnych umiejętności takich, jak czernienie butów. Arina łatwo było znaleźć. Chociaż ataki na wsie toczyły się dalej, coraz bardziej opierał się na porucznikach, żeby prowadzili wypady. Spędzał więcej czasu w domu. - Nie wiem, co on sobie wyobraża – powiedziała Sarsine. - Daje swoim oficerom szansę pokazania na co ich stać – rzekła Kestrel. – Pokazuje, że im ufa i pozwala im na zbudowanie ich zaufania. To mocna strategia militarna. Sarsine posłała jej twarde spojrzenie. - Deleguje – powiedziała Kestrel. - Wykręca się. I jestem pewna, że wiesz dlaczego. 217 | S t r o n a

To rozpaliło jasną zapałkę zadowolenia w Kestrel. I wypaliło się szybko, niczym ta właśnie zapałka. Przypomniała sobie obietnicę złożoną Jess, że sprawi, by Herraninie zapłacili. Ale o tym nie chciała myśleć. Uświadomiła sobie, że nigdy nie podziękowała Arinowi za to, że przywiózł jej tutaj pianino. Znalazła go w bibliotece i zamierzała powiedzieć to, po co tam przyszła, jednak kiedy zobaczyła, że studiuje mapę blisko kominka, oświetlony snopem iskier, gdy jedno polano padło na drugie, dokładnie przypomniała sobie swoją obietnicę przez to, jak bardzo pragnęła o niej zapomnieć. Wypaliła coś, co nie miało z niczym nic wspólnego. – Wiesz, jak zrobić miodowe półksiężyce? - Czy ja…? – Opuścił mapę. – Kestrel, nie chcę cię rozczarowywać, ale nigdy nie byłem kucharzem. - Wiesz, jak zrobić herbatę. Roześmiał się. – Zdajesz sobie sprawę, że ugotować wodę potrafi każdy? - Och. – Kestrel ruszyła do wyjścia, czując się idiotycznie. Co ją w ogóle opętało, żeby zadawać takie absurdalne pytanie? - To znaczy, tak – powiedział Arin. – Tak. Wiem, jak zrobić półksiężyce. - Naprawdę? - Ach… nie. Ale możemy spróbować. Poszli do kuchni. Jedno spojrzenie Arina oczyściło pomieszczenie, a potem byli tylko we dwoje, wysypali mąkę na drewniany stół do pracy i Arin wyciągnął z szafki słoik miodu. Kestrel rozbiła jajko do miski i wiedziała, dlaczego o to zapytała. Żeby mogła udawać, że nie było żadnej wojny, nie było żadnych stron i takie było jej życie. Półksiężyce wyszły twarde niczym skały. - Hmm. – Arin przyjrzał się jednemu. – Mógłbym ich użyć, jako broni. Zaśmiała się, zanim mogłaby sobie przypomnieć, że to nie było zabawne. - Właściwie, to są wielkości twoich broni – powiedział. – Co przypomina mi, że nigdy nie powiedziałaś, jak walczyłaś w Sztylety z najlepszym wojownikiem w mieście i wygrałaś. 218 | S t r o n a

Powiedzenie mu byłoby błędem. Przeczyłoby to najprostszej zasadzie wojny: by ukrywać swoją siłę i słabości tak długo, jak to możliwe. Jednak Kestrel opowiedziała Arinowi historię tego, jak pokonała Irexa. Arin zakrył twarz jedną ręką obsypaną mąką i spojrzał na nią spomiędzy palców. – Jesteś przerażająca. Niech mi bogowie dopomogą, jeśli ci się przeciwstawię, Kestrel. - Już to zrobiłeś – zauważyła. - Ale czy jestem twoim wrogiem? – Arin przekroczył dzielącą ich przestrzeń. – Jestem? – powtórzył miękko. Nie odpowiedziała. Skoncentrowała się na tym, jak krawędź stołu wbijała się w jej plecy. Stół był prosty i rzeczywisty, łączone drewno, gwoździe i dobre krawędzie. Żadnego drżenia. Żadnego zapadania. - Ty moim nie jesteś – powiedział Arin. I pocałował ją. Kestrel rozchyliła usta. To było rzeczywiste, jednak ani trochę proste. Pachniał drewnianym dymem i cukrem. Słodycz pod płomieniem. Smakował miodem, który zlizał z palców kilka minut wcześniej. Jej tętno przyspieszyło i to ona nachyliła się zachłannie do pocałunku, ona wsunęła kolano między jego nogi. Wtedy jego oddech stał się urywany, a pocałunek mroczny i namiętny. Podniósł ją na stół, żeby jej twarz znajdowała się na równym poziomie z jego twarzą, a kiedy się całowali wydawało się, że słowa ukrywały się w otaczającym ich powietrzu, że były niewidzialnymi stworami, które muskały ją i Arina, potem szturchały, łaskotały, szarpały. Mówcie, mówiły. Mówimy, odpowiedział pocałunek. Miłość była na czubku języka Kestrel. Ale nie mogła tego powiedzieć. Jak mogła kiedykolwiek to powiedzieć po tym wszystkim, co między nimi zaszło, po pięćdziesięciu zwornikach zapłaconych licytatorowi, po godzinach cichego zastanawiania się Kestrel, jakby to brzmiało, gdyby Arin zaśpiewał, gdy ona grała, po związanych nadgarstkach, trzasku jej kolana pod butem i wyznaniu Arina w powozie w noc Pierwszego Dnia Zimy. Zdawało się to być wyznaniem. Ale nie było. Nic nie powiedział o spisku. Nawet gdyby powiedział, i tak byłoby za późno, kiedy wszystko działo się ku jego korzyści. Kestrel raz jeszcze przypomniała sobie obietnicę złożoną Jess.

219 | S t r o n a

Jeżeli teraz nie opuści tego domu, to zdradziłaby samą siebie. Oddałaby się komuś, kogo pocałunek Pierwszego Dnia Zimy pozwolił jej wierzyć, że tylko jej pragnął, kiedy miał nadzieję na odwrócenie świata do góry nogami tak, by to on był na szczycie, a ona na dole. Kestrel odsunęła się. Arin przepraszał. Pytał, co zrobił nie tak. Twarz miał zarumienioną, usta opuchnięte. Mówił coś o tym, że może to było zbyt szybko, ale mogliby mieć tutaj życie. Wspólne życie. - Moja dusza należy do ciebie – powiedział. – Wiesz, że tak jest. Uniosła rękę, żeby nie patrzeć na jego twarz, jak i po to, by powstrzymać jego słowa. Wyszła z kuchni. Wykorzystała całą swoją dumę, aby nie biec. *** Poszła do swojego apartamentu, włożyła czarne ubrania do walki i buty, i wyciągnęła z bluszczu prowizoryczny nóż. Obwiązała się paskiem materiału, który przytrzymywał nóż do jej talii. Weszła do ogrodu, czekając na zmrok. Kestrel zawsze myślała, że ogród na dachu był jej najlepszą szansą na ucieczkę. Jednak nie wiedziała, jak tę szansę podjąć. Omiotła wzrokiem cztery kamienne ściany. Znowu nic nie zobaczyła. Kestrel patrzyła twardo na drzwi, ale co dobrego miało jej to dać? Drzwi prowadziły do apartamentu Arina, a Arin… Nie. Kestrel myślała, że nie, nie przejdzie przez te drzwi, nie zrobi tego, kiedy nagle dotarło do niej, iż miała swoją odpowiedź. Mało dawało myślenie o drzwiach, jako przejściu przez ścianę. Drzwi były sposobem na wejście na ścianę. Kestrel położyła prawą rękę na klamce, a palce lewej stopy na niższym zawiasie. Lewą ręką oparła na kamiennej framudze i podparła się na tym zawiasie, balansując na takiej małej rzeczy, jedynie pasku metalu. Potem postawiła prawą nogę obok ręki na klamce. Przesunęła ciężar i stanęła prosto, żeby chwycić górny zawias zanim wbiła palce w pęknięcie, gdzie góra drzwi dotykała kamienia. Kestrel wspięła się po drzwiach na górę ściany, która oddzielała jej ogród od Arina. Szła wzdłuż niej, dopóki nie dotarła na dach. Potem zeszła po jego zboczu, biegnąc na spotkanie z ziemią.

220 | S t r o n a

38 Arin śnił o Kestrel. Obudził się, a sen rozwiał się niczym perfumy. Nie pamiętał go, ale zmienił otaczające go powietrze. Zamrugał w ciemności. Gdy usłyszał dźwięk, zorientował się, że spodziewał się czegoś takiego od dłuższego czasu. Lekkie kroki na dachu. Arin wygramolił się z łóżka. *** Kestrel zeskoczyła na pierwsze piętro, zsunęła się po jego dachu na brzuchu, palcami u stóp szturchnęła coś pustego. Rynna. Obróciła się, żeby za nią chwycić, następnie zawisła z kamiennej krawędzi nad ziemią. Puściła się. Uderzenie nią wstrząsnęło, a złe kolano zakłuło, ale złapała równowagę i pobiegła do stajni. Javelin prychnął, kiedy tylko ją zobaczył. - Cii. – Wyprowadziło go z boksu. – Teraz cichutko. – Nie potrzebowała lampy, którą ktoś mógł zobaczyć z domu. Kestrel potrafiła po omacku złapać sprzęt, którego potrzebowała. Łatwe. Zapamiętała lokalizację uzdy, wędzidła i wszystkiego innego w tamten dzień w stajni. Szybko osiodłała Javelina. Gdy wypadli w nocne powietrze, Kestrel spojrzała na dom. Spał. Nie było żadnego okrzyku alarmu, ze środka nie wybiegał żaden żołnierz. Ale w zachodnim skrzydle było małe światło. To nic, powiedziała sobie. Arin pewnie zasnął, kiedy paliła mu się jeszcze lampa. Kestrel wciągnęła do płuc zapach konia. Tak pachniał jej ojciec, kiedy wracał do domu z kampanii. Uda się jej. Uda się jej dotrzeć do portu. Popędziła Javelina do przodu. *** Kestrel przemknęła przez Ogrodowy Dystrykt, popędzając Javelina konnymi ścieżkami do centrum miasta. Dopiero, kiedy niemal dotarła do jego świateł, usłyszała za sobą innego jeźdźca we wzgórzach.

221 | S t r o n a

Lód oblał kręgosłup Kestrel. Strach, że tym jeźdźcem był Arin. Strach na nagłą nadzieję, że to był on. Zatrzymała Javelina i zeskoczyła na ziemię. Lepiej iść pieszo wąskimi ulicami do portu. Teraz ostrożność była ważniejsza od szybkości. We wzgórzach rozbrzmiało echo kopyt. Bliżej. Przytuliła mocno Javelina za szyję, po czym odepchnęła go, dopóki było ją na to stać. Trzepnęła go po zadzie, żeby wrócił do domu. Nie wiedziała czy pójdzie do jej willi, czy do Arina. Ale odjechał i być może zaciągnie za sobą drugiego jeźdźca, jeżeli rzeczywiście była ścigana. Wsunęła się w cienie miasta. I to było magiczne. Tak, jakby Herrańscy bogowie odwrócili się od własnych ludzi. Nikt nie zauważył Kestrel czającej się pod ścianami ani nie usłyszał, jak roztrzaskuje cienki lód kałuży. Żaden nocny wędrowiec nie spojrzał jej w twarz i nie zobaczył Valorianki. Nikt nie widział córki generała. Kestrel dotarła do portu, zeszła do doków. Gdzie czekał Arin. Jego oddech tworzył białe chmurki w powietrzu. Włosy miał czarne od potu. Nieważne, że Kestrel była przed nim na konnej ścieżce. Arinowi wolno było otwarcie biec przez miasto, kiedy ona przedzierała się alejkami. Ich spojrzenia się skrzyżowały i Kestrel poczuła się całkowicie bezbronna. Lecz miała broń. On nie miał, a przynajmniej nie widziała żadnej. Instynktownie opuściła dłoń na wyszczerbioną krawędź swojego noża. Arin to zobaczył. Kestrel nie była pewna, co było pierwsze: jego szybkie zranienie, tak proste i gwałtowne czy jej pewność – równie prosta, równie gwałtowna – że nigdy nie wycelowałaby w niego bronią. Wyprostował się z przysiadu biegacza. Jego twarz zmieniła wyraz. Dopóki tak się nie stało, Kestrel nie zauważyła rozpaczliwej linii jego ust. Nie rozpoznała cichej prośby, dopóki nie zniknęła, a jego twarz postarzała się od czegoś smutnego. Zrezygnowanego. Arin odwrócił wzrok. Gdy znowu na nią spojrzał było tak, jakby Kestrel była częścią pomostu pod jej stopami. Żaglem przywiązanym do łódki. Czarnym prądem wody. Jakby wcale jej tam nie było. Obrócił się, wszedł do oświetlonego domu nowego Herrańskiego kapitana portu i zamknął za sobą drzwi. 222 | S t r o n a

Przez chwilę Kestrel nie mogła się ruszyć. Potem pobiegła do barki rybackiej znajdującej się wystarczająco daleko od sąsiednich barek, że mogłaby odpłynąć od brzegu niezauważona przez marynarzy na innych statkach. Wskoczyła na pokład i szybko przejrzała zapasy łodzi. Maleńka kabina była ogołocona z prowiantu. Gdy podniosła kotwicę i rozwinęła linię przywiązującą łódź do doku, wiedziała, chociaż nie mogła tego widzieć, że Arin rozmawiał z kapitanem portu, rozpraszał jego uwagę, podczas gdy Kestrel przygotowywała się do wypłynięcia w morze. W zimie. Bez wody i jedzenia, i z pewnością bardzo małą ilością snu, jeżeli miała przetrwać podróż, która zajmie, co najmniej trzy dni. Przynajmniej był silny wiatr. Miała szczęścia, mówiła sobie Kestrel. Szczęście. Wypłynęła w kierunku stolicy. *** Kiedy wypłynęła z zatoki, a światła miasta przygasły, po czym zniknęły, Kestrel nie widziała już brzegu. Ale znała gwiazdozbiory, a gwiazdy były tak wyraźne i jasne, jak nuty wybrzmiałe z wysokich, białych klawiszy pianina. Kierowała się na zachód. Kestrel ciągle chodziła po małym pokładzie, przypinała linie, pozwalała by wiatr rozkładał grotżagiel. Nie miała odpoczynku i to było dobre. Gdyby odpoczęła, zrobiłoby się jej zimno. Pozwoliłaby sobie na myślenie. Może nawet by zasnęła, a wtedy zaryzykowałaby śnienie o tym, jak Arin ją puścił. Nauczyła się na pamięć tego, co powie, kiedy dotrze do portu w stolicy. Jestem Lady Kestrel, córka Generała Trajana. Herraninie przejęli półwysep. Musicie wezwać mojego ojca ze wschodu i posłać go na stłumienie buntu. Musicie. *** Jasny, kruchy świt. Jego kolory były halucynogenne i Kestrel przyłapała się na myśleniu, że róż był chłodniejszy od pomarańczy, a żółć wcale nie lepsza. Wtedy zdała sobie sprawę, że to nie była racjonalna myśl i że drżała w swojej cienkiej kurtce. Zmusiła się do ruchu. Jej dłonie popękały i krwawiły w mrożącym wietrze, rozdzierały się na sznurach. W jej ustach powstała wyschnięta jaskinia. Pragnienie i chłód były o wiele boleśniejsze od głodu czy znużenia. Wiedziała, że kilka dni bez wody może zabić człowieka, nawet w najlepszych warunkach. 223 | S t r o n a

Ale czyż Kestrel nie nauczyła się bronić przed potrzebą? Przypomniała sobie twarz Arina, kiedy sięgnęła po nóż. Zmusiła się do zapomnienia o tym. Skupiła się na uderzaniu fal, ominęła nagą, skalistą wyspę i wyrecytowała słowa, które wypowie za dwa dni, jeżeli wiatr się utrzyma. *** Nie utrzymał. Żagle opadły podczas drugiej nocy. Jej łódź dryfowała. Starała się nie patrzeć na niebo, bo czasami widziała blask, chociaż wiedziała, że gwiazdy skrywały się za chmurami. Niebezpieczny znak. Słabła. Jej ciało szalało z pragnienia. Rozerwała kabinę na strzępy sądząc, że gdzieś tam musi znajdować się butelka słodkiej wody. Znalazła jedynie małą filiżankę i łyżkę. A więc sen. Będzie spać, aż wzniesie się wiatr. Kestrel przywiązała żagle w kierunku stolicy, po czym przecięła linię na pół. Stworzyła dzwonek z filiżanki i łyżki, żeby ją obudził, jeżeli wiatr wzrośnie. Kestrel wróciła do kabiny. Wszystko było nieruchome. Zero wiatru. Zero fal. Zero przechylania i kołysania łodzi. Skupiła się na tej nicości, wyobraziła ją sobie, jako atrament rozlewający się na wszystkim, co mogłaby pomyśleć czy poczuć. Zasnęła. *** To był postrzępiony, nawiedzony sen, gdzie jej umysł przewracał się przez słowa, które miała wypowiedzieć, kiedy dotrze do stolicy. Walczyła z obrazami Arina trzymającego roślinę, zakrwawionego miecza, jej ręki. Próbowała wykręcić życie ze wspomnienia jej skóry dotykającej jego skóry. Zamiast tego świeciło jasno w jej ciemnym umyśle, ciągnęło się, jak ciekłe klejnoty, destylowało tak, jak alkohol albo lotna substancja chemiczna, wzrastając w sile, kiedy zmuszano je do redukcji. Jej na wpółprzytomna osoba mówiła: Arin cię puścił, ponieważ Valoriańska inwazja jest nieunikniona. Przynajmniej w ten sposób wie, kiedy jej się spodziewać. Kestrel usłyszała muzykę, która nazywała ją kłamcą. Kłamca, brzmiał dzwonek.

224 | S t r o n a

Dzwonił, dzwonił i dzwonił, aż Kestrel obudziła się gwałtownie i wypadła z kabiny, żeby zobaczyć trzaskającą filiżankę z łyżką. Naprzeciw brutalnemu, zielonemu niebu. Zielony sztorm. *** Fale wymiotowały na pokład. Kestrel przywiązała się do rumpela i mogła jedynie się trzymać, patrzeć, jak wiatr rozdzierał żagle i mieć nadzieję, że nadal była skierowana na zachód, kiedy łódź odbijała się od grzbietów wody i rzucała w dół, na boki, znowu w dół. Arin cię puścił, żebyś umarła właśnie w taki sposób. Ale nawet, kiedy kręciło jej się w głowie, to nie miało dla niej żadnego sensu. Kestrel ponownie powtórzyła słowa, które miała powiedzieć, przeciągnęła je niczym robótki, które widziała, jak robili niewolnicy. Zbadała materiał słów, ich włókno i wiedziała, że nie mogła ich wypowiedzieć. Nie zrobi tego. Kestrel przysięgła na bogów Arina, że tego nie zrobi. *** Zero wiatru. Niewiele widziała. Słona woda zamgliła jej wzrok. Ale usłyszała, jak łódź o coś szura. Wtem usłyszała głosy. Valoriańskie głosy. Stoczyła się z łódki. Chwyciły ją jakieś dłonie i ludzie zadawali pytania, których w pełni nie rozumiała. Nagle jedno miało sens: - Kim jesteś? - Jestem Lady Kestrel – wychrypiała. Bez zaproszenia – źle, niewłaściwie – wszystkie słowa, które zapamiętała, wylały się z niej zanim mogła zamknąć usta. – Córka Generała Trajana. Herraninie przejęli półwysep…

225 | S t r o n a

39 Obudziła się, kiedy ktoś zrosił wodą jej usta. Natychmiast oprzytomniała, błagając o więcej, kiedy dostawała tylko niewielkie łyki. Kestrel piła i myślała o rzeczach, których piękno było surowe i chłodne. Deszcz na srebrnych miskach. Lilie w śniegu. Szare oczy. Zrobiła coś, przypomniała sobie. Coś okrutnego. Niewybaczalnego. Kestrel zmusiła się do uniesienia na łokciach. Leżała na dużym łóżku. Wciąż widziała niewyraźnie, ale na tyle dobrze, by zaobserwować, iż miękkość amortyzująca jej ciało była futrem tak rzadkim i cennym, że jego zwierzę było ofiarą polowań niemal do punktu wyginięcia i że człowiek trzymający kubek wody miał na sobie szaty Valoriańskiego lekarza z imperium. - Dzielna dziewczyna – powiedział. Jego uśmiech był miły. Kestrel zobaczyła go, rozumiejąc, że osiągnęła sukces. Dotarła do stolicy, została rozpoznana i uwierzono jej. Nie, próbowała powiedzieć. Nie chciałam tego. Ale jej usta nie działały. - Przeszłaś mękę – rzekł lekarz. – Musisz odpocząć. Poczuła na języku dziwny smak, słabą gorycz, której smak zmienił się w otępiałe uczucie, które zamrowiło ją w gardle. Lek. Otępienie przetrzymywało ją do czasu, aż ogarnęła ją senność. *** Śniła o Enai. Śpiąca wersja Kestrel wiedziała, że to nie było realne, że martwych nie ma. Ale pragnęła siedzieć blisko Enai, zmienić się w małą dziewczynkę i nie patrzeć w górę, nie szukać w twarzy kobiety winy, która musiała tam być. Kestrel zastanawiała się, jak patrzyłby na nią duch Arina. Prześladowałby jej sny. Pokazywałby obrazy, gdzie jest zabijany w bitwie. Wykrzywiłby usta z drwiną, którą znała. Jego oczy byłyby pełne nienawiści. Tak patrzyło się na zdrajcę.

226 | S t r o n a

- Przyszłaś, żeby mnie przekląć – powiedziała Kestrel do Enai. – Nie musisz. Przeklinam samą siebie. - Przebiegłe dziecko – powiedziała Enai, tak jak zawsze mówiła, kiedy Kestrel była niegrzeczna. Ale to nie było to samo, Kestrel chciała powiedzieć, co wpychanie nut do krokwi w sali treningowej Raxa i czytanie ich, kiedy była sama i miała uczyć się walki. To nie było to samo, co ostre słowo. Rozegrany figiel. Kestrel kupiła życie, pokochała je i sprzedała. - Myślę, że przyda się historia, aby poprawić ci nastrój – rzekła Enai. - Nie jestem chora. - Ależ jesteś. - Nie potrzebuję historii. Muszę się obudzić. - I co zrobić? Kestrel nie wiedziała. - Była sobie kiedyś szwaczka, która potrafiła utkać materiał z uczucia – zaczęła Enai. – Szyła suknie radości: zwiewne, błyszczące, eleganckie. Wycinała tkaninę z ambicji i zapału, idylli i przemysłu. Stała się tak zręczna w swoim handlu, że przyciągnęła uwagę boga. Postanowił nabyć jej usługi. - Który to bóg? - Cicho – powiedziała Enai. W tym śnie Kestrel znalazła się w swoim dziecięcym łóżku, tym z wyrzeźbionymi zwierzętami na łowach. Enai siedziała obok niej, prostując elegancko ramiona w sposób, który Kestrel zawsze próbowała naśladować. Kobieta kontynuowała historię. – Bóg przyszedł do szwaczki i powiedział „Chcę koszulę zrobioną z pociechy.” „Bogowie nie potrzebują takich rzeczy” odparła szwaczka. Bóg na nią spojrzał. Dziewczyna dostrzegała groźbę, kiedy ją widziała. Spełniła jego żądanie, a kiedy bóg wypróbował koszulę, pasowała do niego idealnie. Jej kolory go zmieniły, sprawiły, że jego twarz nie wyglądała tak blado. Szwaczka przyglądała mu się i posiadała myśli, którymi wiedziała, że niemądrze byłoby się dzielić. Bóg zapłacił jej w hojnym złocie, chociaż nie określiła ceny. Był zadowolony. Jednak to nie wystarczyło. Wrócił, zamówił płaszcz towarzystwa i odszedł zanim szwaczka mogłaby się zgodzić. Oboje wiedzieli, że to zrobi.

227 | S t r o n a

Dopieszczała rąbek płaszcza, kiedy do sklepu weszła starsza kobieta i przyjrzała się wszystkim rzeczom, na które nie było ją stać. Kobieta sięgnęła przez ladę, przy której szwaczka siedziała, pracując. Pomarszczone palce zadrżały nad płaszczem towarzystwa. Wyblakłe oczy wpatrywały się z taką tęsknotą, że szwaczka dała jej płaszcz i nie chciała niczego w zamian. Mogła zrobić kolejną – i to szybko. Jednakże bóg był i tak szybszy. Powrócił do jej wioski szybciej niż zapowiadał. Kogo zobaczył, jak nie starszą kobietę śpiącą przy swoim kominku, otuloną płaszczem, który był dla niej o wiele zbyt duży? Co poczuł, jak nie uchwyt zdrady, szybką, głęboką strzałę zazdrości, która powinna zawstydzić boga? Przyszedł do sklepu szwaczki w ten swój cichy sposób, jak lód tworzący się w nocy. „Daj mi płaszcz” zażądał. Szwaczka trzymała przy sobie igłę. Nie była to żadna broń przeciwko bogu. „Nie jest gotowy” powiedziała. „Kłamca.” Słowo opadło z własnym ciężarem. Kestrel zapytała: - Jestem w tej historii szwaczką czy bogiem? Enai kontynuowała, jakby nic nie usłyszała. – Mógłby wtedy ją zniszczyć, ale przyszła mu do głowy inna ścieżka zemsty. Lepszy sposób na odpłacenie się jej nieszczęściem. Wiedział, że miała siostrzeńca: małego chłopca, jedyny strzęp rodziny, jaka jej pozostała. Płaciła za jego opiekę swoimi kolczykami, a on spał teraz w sąsiednim mieście pod czujnym okiem opiekunki, którą bóg mógł rozproszyć, oszukać i uśpić. Tak zrobił. Opuścił sklep szwaczki i wkradł się do śpiącego chłopczyka. Nie miał żadnej litości dla małych, zaokrąglonych kończyn, policzków zarumienionych we śnie, plamy niesfornych włosów w ciemności. Bóg kradł już wcześniej dzieci. - To jest bóg śmierci – powiedziała Kestrel. - Kiedy bóg odsunął kocyk, musnął palcem koszulkę nocną dziecka. Znieruchomiał. Nigdy, w całym swoim nieśmiertelnym życiu, nie dotknął czegoś tak pięknego. Koszulka była utkana z materiału miłości. Poczuł plusz aksamitu, muśnięcie jedwabiu, odporną tkaninę, która się nie postrzępi. Jednak była w niej jedna rzecz, która tam nie pasowała: małe, mokre kółko wielkości koniuszka palca. Albo łzy boga. Wyschła. Tkanina znowu była równa. Bóg odszedł.

228 | S t r o n a

W międzyczasie szwaczka się zaniepokoiła. Od wielu dni nie miała kontaktu ze swoim najlepszym i najgorszym klientem. Niemożliwe było, żeby tak łatwo mu uciekła. Nikt nie przeciwstawiał się bogom, a zwłaszcza temu bogu. W umyśle szwaczki powstała szczelina myśli. Podejrzenie. Wzrosło w trzęsienie ziemi, które ją roztrzaskało, ponieważ nagle zobaczyła, tak jak bóg, najpewniejszy sposób na doprowadzenie jej do rozpaczy. Popędziła do sąsiadującego miasteczka i do domu opiekunki. Jej dłoń drżała na drzwiach, bo spodziewała się znaleźć za nimi śmierć. Otworzyły się. Chłopiec rzucił jej się w ramiona, łając ją za to, że tym razem nie było jej tak długo, pytając dlaczego musiała pracować tak ciężko. Szwaczka przytulała go do siebie mocno, dopóki nie zaczął narzekać. Gdy przesunęła palcami po jego twarzy pewna, że jakimś sposobem śmierć wkradła się pod jego skórę i pokaże się za godzinę albo minutę, jeśli nie teraz, dostrzegła, że czoło chłopca zostało oznaczone. Oznaczone przez boga ochrony. Jego przysługa. Był to prezent bez ceny. Szwaczka wróciła do swojego sklepu i czekała. Choć raz nie miała zajętych rąk. Były spokojnymi nieznajomymi. One też czekały, ale bóg nie przyszedł. Zatem szwaczka zrobiła coś przerażającego. Wyszeptała jego imię. Przyszedł, milcząc. Nie miał na sobie nic, co zrobiła, tylko własne ubrania. Były imponująco wycięte, idealnie dopasowane. Jednak szwaczka nie wiedziała, jak mogła kiedykolwiek przegapić ich wytarty stan. Materiał starł się do cienkich chmur. „Chciałabym ci podziękować” powiedziała. „Nie zasługuję na podziękowanie” odparł bóg. „Niemniej chciałabym ci je dać.” Bóg nie odpowiedział. Nie ruszała rękami. „Więc uszyj mi tkaninę z siebie” rzekł. Szwaczka chwyciła go za ręce. Pocałowała go i bóg ją skradł dla siebie. Historia przeszyła Kestrel w postaci gwałtownego wiatru, który zapiekł ją w oczy i wycisnął łzy na policzki. - Och, proszę – powiedziała Enai. – Myślałam, że historia była zachęcająca. - Zachęcająca? Szwaczka umiera. - To ponura interpretacja. Powiedzmy zamiast tego, że dokonała wyboru. Bóg pozwolił jej wybrać i tak zrobiła. Ty, Kestrel, nie dokonałaś wyboru.

229 | S t r o n a

- Dokonałam. Nie wiesz o tym? Do tej pory imperator wysłał swoje jastrzębie pocztowe do mojego ojca. Wojna już się zaczęła. Jest za późno. - Czyżby? *** Kestrel obudziła się. Ciało miała słabe z głodu i wstrząśnięte snami, ale wstała z celem. Przebrała się. Przyszli do niej niewolnicy, ich twarze były mapami imperium, północnej tundry i południowych wysp, półwyspu Herrany. Zignorowała fakt, że ich liczba okazywała szacunek imperatora do niej. Zignorowała to, że sufit jej pokoju był tak wysoki, że nie mogła rozpoznać koloru farby. Przygotowała się na spotkanie z imperatorem. Kestrel zabrano do pokoju stanowego i zostawiono samą z człowiekiem, który rządził połową świata. Był chudszy niż przedstawiały go posągi, srebrne włosy miał przycięte w militarnym stylu. Uśmiechał się. Uśmiech imperatora jest drogocenną rzeczą, twierdzą, mieczem wyciągniętym od strony rękojeści – a przynajmniej, kiedy ten uśmiech jest uprzejmy, tak jak teraz. – Przyszłaś zażądać swojej nagrody, Lady Kestrel? Atak na Herranę zaczął się dwa dni temu, kiedy spałaś. - Jestem tutaj, aby poprosić pana o powstrzymanie ataku. - Powstrzymanie…? – Linie jego twarzy zatopiły się głęboko w sobie. – Czemu miałbym to zrobić? - Wasza Wysokość, słyszałeś kiedyś o Klątwie Zwycięzcy?

230 | S t r o n a

40 - Imperium od tego cierpi – mówiła Kestrel. – Już go nie stać na utrzymanie tego, co wygrało. Nasze terytoria stały się za duże. Barbarzyńcy o tym wiedzą. Dlatego ośmielają się atakować. Imperator machnął lekceważąco ręką. – To myszy skubiące zboże. - Pan też o tym wie. Dlatego atakuje pan ich, żeby wyglądało tak, jakby zasoby imperium były niewyczerpalne, nasze wojsko niezrównane, kiedy tak naprawdę jesteśmy rozciągnięci tak mocno, jak stara tkanina. Zaczęły pojawiać się dziury. Uśmiech imperatora pokazał ostrą krawędź. – Ostrożnie, Kestrel. - Jeżeli nie usłyszy pan prawy, to tylko kwestia czasu zanim imperium się rozpadnie. Herraninie nigdy nie powinni być zdolni do powstania przeciwko nam. - Ten problem zostanie rozwiązany. W tym czasie twój ojciec dławi bunt. Mury miasta upadną. – Imperator zrelaksował się na swoim tronie. – Generał Trajan nie prowadzi wojny, ale eksterminację. Kestrel zobaczyła każdą bezbronną część ciała Arina, jego twarz znikającą w kałuży krwi. Arin ją puścił. Równie dobrze mógł sobie podciąć gardło. Poczuła narastający strach, gęsty niczym żółć. Przełknęła go. Zebrała swoje myśli i ułożyła je, jak karty do gry. Rozegra partię i wygra. - Brał pan pod uwagę koszt kolejnej Herrańskiej wojny? – zapytała imperatora. - Będzie mniejszy niż utrata terytorium. - Tak długo, jak wytrzymają mury miasta, Herraninie mogą przetrwać długie oblężenie, które ukróci pańskie finanse. Imperator zacisnął usta. – Nie ma innej możliwości. - Co, jeśli mógłby pan utrzymać terytorium bez wojny? Musiał usłyszeć, tak jak Kestrel, głos jej ojca wydobywający się z jej ust. Tę intonację wykalkulowanej pewności. Postawa imperatora nie zmieniła się, wyraz twarzy również. Ale uniósł palec z tronu i stuknął raz w marmur w sposób, w jaki uderzyłby o dzwonek, żeby usłyszeć jego dźwięk.

231 | S t r o n a

- Proszę dać Herraninom ich niezależność – powiedziała. Ten palec przeciął powietrze, by wskazać na drzwi. – Wyjdź. - Proszę mnie wysłuchać… - Usługi twojego ojca dla imperium nic nie będą dla mnie znaczyć – twoje usługi nic nie będą znaczyć – jeśli wypowiesz kolejne bezczelne, szalone słowo. - Herrana wciąż może być pańska! Może pan zatrzymać terytorium, jeśli tylko pozwoli pan im rządzić nim. Da im pan obywatelstwo, jednak sprawi pan, że ich przywódca przysięgnie panu wierność. Niech ludzie płacą podatki. Niech oddają dobytki. Niech oddają uprawy. Oni chcą wolności, życia, domów. Reszta do uzgodnienia. Imperator milczał. - Nasz gubernator i tak nie żyje – powiedziała Kestrel. – Proszę pozwolić Herraninom wybrać nowego. Wciąż nic nie mówił. - Nowy gubernator, oczywiście, odpowiadałby panu – dodała. - I sądzisz, że Herraninie się na to zgodzą? Kestrel pomyślała o dwóch kluczach, które Arin wsadził jej do ręki. Ograniczona wolność. Jednak lepsza od żadnej. – Tak. Imperator pokręcił głową. - Nie wspomniałam o najlepszej części szybkiego końca Herrańskiej rewolucji – powiedziała. – W tej chwili wschód myśli, że wycofał pan wojska. Barbarzyńcy sobie gratulują. Poprzez szpiegów albo złapanych pocztowych jastrzębi, usłyszeli o trudnościach w Herranie. – To były przypuszczenia, ale stały się wiarą, kiedy dostrzegła minę imperatora. Kestrel mówiła dalej. – Barbarzyńcy wiedzą, że oblężenie dobrze zbudowanych murów miasta zajmie trochę czasu, więc odsuwają się od frontu, gdzie z nimi walczyliśmy i wracają do swojej królowej, by podzielić się dobrymi wiadomościami. Pozostawiają kilka symbolicznych batalionów na ziemi, którą sądzą, że nie będą musieli chronić. Ale gdyby odesłałby pan nasze oddziały z powrotem i złapał barbarzyńców z zaskoczenia… - Rozumiem. – Imperator złożył razem ręce i oparł brodę na spiczastych knykciach. – Ale nie dostrzegasz, że Herrana jest kolonią. Domy, które chcą odzyskać Herraninie należą do senatorów. - Barbarzyńcy mają złoto. Niech pan wzbogaci rozczarowanych senatorów rabunkami ze wschodu.

232 | S t r o n a

- Nawet jeśli. To co proponujesz nie ucieszy się popularnością. - Jest pan imperatorem. Co pana obchodzi opinia publiczna? Uniósł brwi. – Taki komentarz każe mi się zastanawiać czy jesteś naiwna, czy próbujesz mną zmanipulować. – Przyjrzał się jej. – Jesteś zbyt sprytna, by być naiwną. Kestrel wiedziała, żeby lepiej się nie odzywać. - Jesteś córką najsławniejszego generała w Valoriańskiej historii. Nie dostrzegała, jaki kształt nabierały myśli imperatora. - Nie jesteś także nieatrakcyjna. Spojrzała na niego. - Mam syna – powiedział. Tak, wiedziała, choć co spadkobierca imperium miał wspólnego z… - Imperialny ślub – rzekł. – Taki, który sprawi, że wojsko mnie pokocha. Taki, który odwróci uwagę senatorów oraz ich rodzin, żeby ich głównym zmartwieniem było, jak zdobyć zaproszenie. Podobają mi się twoje plany dla Herrany i wschodu, Kestrel, ale spodobają mi się jeszcze bardziej, jeżeli poślubisz mojego syna. Nikt nie jąkał się przed imperatorem. Kestrel wciągnęła oddech i podtrzymała go do chwili, aż mogła spokojnie odpowiedzieć. – Być może pański syn wolałby kogoś innego. - Nie sądzę. - Nigdy się nawet nie spotkaliśmy. - No i? Twarz imperatora stała się wąska od czegoś, co Kestrel rozpoznała, jako okrucieństwo w tym samym momencie, co przypomniała sobie, iż ojciec zawsze go szanował. – Czy jest jakiś powód, dlaczego nie chwytasz okazji, aby stać się moją córką? – zapytał. – Jakiś powód, dlaczego kłócisz się tak zaciekle o Herraninów? Plotki krążą w stolicy i nie ja jeden usłyszałem o twoim pojedynku z Lordem Irexem. - Nie, Kestrel, niewinna mina nie podziała. Już uzgodniliśmy, że jesteś zbyt inteligentna na niewinność. Możesz się cieszyć, że nie wymagam jej w synowej. Jednakże wymagam wyboru. Zgódź się na poślubienie mojego syna, a ja zniosę oblężenie, wyślę nasze oddziały z powrotem na wschód i poradzę sobie z politycznymi konsekwencjami. Odmów, a nastąpi druga Herrańska wojna i inne konsekwencje. - Wybieraj. 233 | S t r o n a

41 Kiedy Arin zobaczył ogromną Valoriańską flotę wpływającą do portu, poczuł ulgę. Kiedy zniszczyli kilka łodzi przejętych w noc Pierwszego Dnia Zimy, czuł ulgę, nawet kiedy płonące drewno trzaskało o wodę, a podpalone wraki tonęły. Herraninie odnajdowali odwagę w tym, co uważali za nieustraszoność Arina. Nie potrafił wyobrazić sobie ich reakcji, gdyby dowiedzieli się, że zaprosił tę wojnę, a wyraz jego twarzy ukazywał radość. Bardziej wyczuł niż zobaczył zielony sztorm, który rozdarł brzeg dwa dni po odpłynięciu Kestrel. Sztorm przedarł się przez niego, pozbawiając go wszystkiego, aż stał się pustą przestrzenią wyjącą od świadomości tego, co zrobił, od obrazu małej barki rybackiej przechylającej się, znikającej pod wodą. Wyobraził sobie usta pełne wody morskiej, to jak Kestrel z nią walczy. Jej kończyny słabną, po czym giną w labiryncie fal. Początek oblężenia prawdopodobnie oznaczał śmierć Arina. Ale oznaczał również, że Kestrel żyła. A więc Herraninie sądzili, że na jego twarzy widniała szalona radość wojownika widzącego bitwę. Pozwolił im w to wierzyć. Ty jesteś bogiem kłamstw, powiedziała Kestrel. Patrzył na swoich ludzi i uśmiechał się, a ten uśmiech był kłamstwem – ale takim, jak pisanie na lustrze, którego odbicie jest odwrotnością prawdy. Po jej wypłynięciu Arin rozkazał, żeby zniszczono pomosty w porcie. Ale kiedy Valorianie przypłynęli, zarzucili kotwice tak blisko brzegu, jak możliwe i wysłali inżynierów w małych łódkach. Pod strażą prędko odbudowano doki, a Herraninie niewiele mogli zrobić prócz patrzenia i czekania za murami. Arin ustawił armaty wzdłuż blanków, lecz port był poza zasięgiem. Otwarcie bram i wysłanie ludzi do zakłócenia rekonstrukcji pomostów było samobójstwem, zatem Herraninie obserwowali zachód i wschód słońca, kiedy Valoriańskie oddziały wychodzą na brzeg, by wyładować machiny oblężnicze. Wyciągnęli armaty. Wypchali beczki czarnego prochu. Ustawili konie i piechotę. I jakimś sposobem już wysłali żołnierzy wokół miasta na stronę wychodzącą na góry. Arin miał informacje o emblematach wyszytych w ich kurtkach i wiedział, że reprezentowali komandosów, elitarną brygadę służącą, jako wywiadowcy i wykwalifikowaną w fortelu. Szybko wtopili się w kamienie i nagie drzewa. Przed miesiącem Arin polecił wykopanie koryt wokół miasta. Gdy dni poprzedzające zielony sztorm przyniosły ciepłe wiatry, które przemoczyły zimową ziemię, Herraninie wcisnęli gruzy w błotniste koryto – meble, porąbane drzewa, rozbite butelki. Ziemia znowu zamarzła. Arin przyglądał się, jak mężczyzna staje na krawędzi głębokiej, zasłanej koleiny. Twarz miał zasłoniętą hełmem, ale Arin wiedziałby nawet bez imperialnej flagi namalowanej na 234 | S t r o n a

zbroi mężczyzny, kim on jest. Już wcześniej widział wymierzony krok generała, ciężar jego chodu. Generał Trajan zbadał koryto. Spojrzał na konie wyładowywane ze statków. Arin zauważył, kiedy zobaczył trudność przeprowadzenia armii przez koryto – nieład, połamane nogi koni, szkło wbite w kopyta i przecinające buty. Poszedł porozmawiać z grupą inżynierów. Pojawiły się deski drewna. Postawiono fundamenty. Po tygodniu Valorianie przekroczyli swoje prowizoryczne mosty i znaleźli się w zasięgu muru. *** Utrzymywali ostrożną odległość po tym, jak Herraninie zaczęli rzucać płonącymi grudkami smoły zabranej ze stoczni i oblepionej wokół papieru oraz drewna. Były ofiary. Wóz dostawczy Valorian został spalony. Lecz inni żołnierze wyszli naprzód, by zapełnić puste luki w rzędach, a pozostałe wozy odsunięto do tyłu. Inżynierowie zaczęli usypywać trzy kopce. - Zabić ich – powiedział Arin do swoich najlepszych łuczników – było ich mało, mając jedynie wrodzoną wprawę do łuków i kusz oraz niewielki trening po przejmowaniu wiosek. Bóg wojny ich faworyzował. Inżynierowie padli. Jednak żołnierze przejęli robotę. Kopce ziemi i kamieni zaczęły narastać, i zostały wzmocnione drewnem ze zdemontowanych mostów. Zaczęły formować wieże. Arin wiedział, że to tylko kwestia czasu zanim wieże sięgną wysokości muru, powstaną mosty do przekroczenia przepaści i Valorianie staną po drugiej stronie. - Tunel pod murem – rzekł Arin do swoich żołnierzy. – Kopcie, aż dotrzecie do tych wież. Wtedy opróżnijcie je od dołu. *** Kilka dni zajęło Valorianom zorientowanie się dlaczego wieże zdawały się zapadać. Arin usłyszał, jak generał rzuca rozkaz. Wbito łopaty w ziemię wokół wież. Kiedy przedarli się do tunelów, żołnierze wpadli do środka. - Uszczelnić tunele! – krzyknął Arin. Posłuchano. Valorianom nie udało się wejść w taki sposób do miasta. Wejście zostało im zamknięte, tak jak Herraninom pozostawionym na śmierć w tunelach. ***

235 | S t r o n a

Wieże rosły. Arin posiadał tylko niewielki arsenał kul armatnich oraz czarnego prochu, ale wykorzystał większość do rozbicia wież. Valorianie wyciągnęli naprzód katapulty. Strzelili ogniem w miasto. Zaczęło płonąć. *** Śnieg opadał z sykiem na ogień, pomagał go ugasić. Minęły trzy tygodnie od wyjazdu Kestrel i Arin – wyczerpany, usmolony dymem – wspominał, jak śmiało zapewniał ją, że Herraninie wytrzymają rok oblężenia. Jakby potrzeba było do tego tylko dobrego zapasu zboża i wody. Wykorzystał ostatni zapas artylerii armatniej, żeby zniszczyć katapulty. Potem Herraninie mieli tylko mury i to, co mogli od nich odbić, aby się ochronić. W działalności wroga nastąpił zastój. Arin myślał, że śnieg zwilżył ich determinację albo generał knuł swój następny ruch. Ale kiedy coś uderzyło o mur od strony gór i zadrżał niczym żywa rzecz, Arin uświadomił sobie, że to było częścią knucia. Komandosi wysadzali ścianę. *** Herraninie wylali ukrop i smołę na komandosów. Wrzeszczeli. Padali. Ale Generał Trajan usłyszał, tak jak Arin, odgłos swojego sukcesu. Zebrał wojsko, które Arin zorientował się, że było ustawione wokół miasta na ten moment. Wkrótce skupią swoją główną siłę na osłabionym murze. Rozwalą kawałki skał. Będą uderzać w rozpadającą się fasadę, aż pojawi się dziura i będzie się poszerzać. Stworzą sobie wejście bosakami uruchomionymi przez machiny oblężnicze. Wejdą do miasta. To będzie masakra. Arin przyjął pozycję przy murze od strony gór. Nie widział, jak statek wpływa do portu. Lecz zobaczył jastrzębia – małego, pustułkę – przelatującego nad miastem i nurkującego do generała. Mężczyzna odwiązał rurkę od jego nóżki i ją odwinął. Znieruchomiał. Zniknął pośród swoich żołnierzy. Valoriańska armia zaprzestała atak.

236 | S t r o n a

Wtedy Arin ruszył wzdłuż muru, biegnąc w kierunku morza i choć nie mógł powiedzieć, iż wiedział, co się działo, to wiedział, że coś się zmieniło, a w jego myślach istniała tylko jedna osoba potrafiąca zmienić jego świat. Na blanku nadmorskim siedział drugi jastrząb. Przyglądał mu się – z przekrzywionym łbem, ostrym dziobem, zaciskając szpony na kamieniu. Śnieg okrywał jego pióra. Wiadomość, którą niósł była krótka. Arin, Wpuść mnie. Kestrel

237 | S t r o n a

42 Kestrel patrzyła, jak otwiera się ciężka brama. Arin przestąpił przez nią i trzasnęła za nim tak, że zamknięty mur był za jego plecami, tak jak morze było za jej plecami. Ruszył do niej. Nagle rzucił spojrzenie na jej czoło – tak jak zrobił to ojciec, kiedy spotkała go parę chwil wcześniej. Twarz Arina zbladła. Na czole miała lśniącą linię złotego pyłu i olejku z mirry. Był to Valoriański znak zaręczonej kobiety. Zmusiła się do uśmiechu. – Nie ufasz mi na tyle, aby wpuścić mnie do miasta, Arinie? Cóż, rozumiem. - Co zrobiłaś? Łamiący się ton jego głosu złamał Kestrel. Jednak trzymała się w garści. - Ale Ronan… - Arin urwał. – Jak, Kestrel? Kto? - Pogratuluj mi. Mam poślubić dziedzica imperium. Patrzyła, jak jej wierzy. Patrzyła, jak zdrada obmywa mu twarz, a potem zrozumienie. Patrzyła na jego myśli. Czyż nie odsunęła się od jego uścisku, uciekła przez jego dach i niemal wyciągnęła na niego broń? Kim on dla niej był? A Kestrel lubiła wygrywać. Czyż rola imperatorki nie była kuszącą stawką? Władza mogła przekonywać bardziej niż Ronan. Przekonanie Arina było okrutne. Ale nie powiedziała nic, żeby je zmienić. Gdyby wiedział o prawdziwych warunkach oferty imperatora, to nigdy by jej nie zaakceptował. - Choć przyjemnie byłoby rozmawiać z tobą o szczegółach mojego nadchodzącego ślubu – powiedziała – ważniejsze są teraźniejsze sprawy. Imperator ma dla ciebie wiadomość. Oczy Arina pociemniały. Jego ton był zgryźliwy. – Wiadomość? - Wolność dla ciebie i twoich ludzi. Mianuje cię gubernatorem. Oczywiście masz przysiąc lojalność imperatorowi, przyjmować jego wysłanników i odpowiadać przed nim. Ale dopóki sprawa nie dotyczy bezpośrednio imperium, możesz rządzić swoimi ludźmi tak, jak ci się podoba. – Kestrel podała mu kartkę papieru. – Lista oczekiwanych podatków i danin Herrany, które mają być płacone za honor bycia częścią imperium. Arin zgniótł kartkę w pięści. – To sztuczka. 238 | S t r o n a

- Poddajcie się teraz i przyjmijcie jego szlachetną propozycję albo poddajcie się wkrótce, kiedy mój ojciec rozwali wasz mur i wykończy Herrańskich ludzi. Może być to sztuczka, ale ją właśnie wybierzesz. - Dlaczego imperator miałby to zrobić? Kestrel zawahała się. – Dlaczego? - Jeżeli ta oferta jest prawdziwa, to jest szlachetna. I nie ma żadnego sensu. - Radzę ci nie kwestionować mądrości imperatora. Jeśli widzisz dobrą okazję, to ją bierz. – Kestrel machnęła ręką, wskazując na swoje przystrojenie: białe futra, złoto, biżuterie. – Ja z pewnością tak zrobiłam. W Arinie było okropne napięcie, które przypominało Kestrel o jego dziecięcych skrzypcach. Zbyt długo był za bardzo napięty. Gdy nareszcie się odezwał, jego odpowiedź była niskim warknięciem. – Zgadzam się. - Więc daj rozkazy na otwarcie bramy. Mój ojciec wejdzie i eskortuje wszystkich Valorianów z twojego miasta do stolicy. - Zgadzam się – rzekł Arin – pod jednym warunkiem. Wspominałaś wysłanników. Będzie jeden wysłannik od imperium. Ty nim będziesz. - Ja? - Ciebie rozumiem. Wiem, jak w tobie czytać. Kestrel nie była tego taka pewna. – Myślę, że to będzie dopuszczalne – powiedziała, chcąc odwrócić się od tego, jak bardzo pragnęła tego warunku. Jak chwyciłaby się jakiejkolwiek okazji, aby go zobaczyć, nawet w celu wprowadzenia w życie woli imperatora. Ponieważ nie mogła odwrócić się od własnego pragnienia, odwróciła się od niego. - Proszę, nie rób tego – powiedział. – Kestrel, ty nie wiesz. Nie rozumiesz. - Widzę rzeczy dość wyraźnie. – Zaczęła oddalać się na spotkanie z ojcem, w którego oczach nareszcie zrobiła coś, co uczyniło go dumnym. - Nie widzisz – odparł Arin. Udawała, że go nie słyszy. Przyglądała się, jak niebo rozpuszcza się w śniegu i rozdrabnia się nad ołowianym morzem. Czuła lodowate iskry na skórze. Śnieg padał na nią, padał na niego, ale Kestrel wiedziała, że żaden płatek nigdy nie dotknie ich obojga. Nie obejrzała się, kiedy znowu się odezwał. - Nie widzisz, Kestrel, chociaż bóg kłamstw się kocha. 239 | S t r o n a