Pelton Kristi - Scars and tats .pdf

SAVE OFFLINE

Kristi Pelton „Scars and tats" Tłumaczenie : beataaa_13 Tłumaczenie to, w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie. Tłumaczenia są tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji danego autora. Tłumaczenia nie służą do otrzymywania korzyści materialnych.

Rozpowszechnianie tłumaczenia bez mojej zgody jest ZABRONIONE!!!

Świat jest pełen potworów z przyjazną twarzą i aniołów pełnych blizn (Heater Brewer/nieznany)

Rozdział 1 Mela „Blizny są jak tatuaże, tylko z lepszą historią” (nieznany)

Blizny są trwałe. To znaki reprezentujące coś, co nas zraniło. Niektóre są widoczne. Niektóre nie. Ja miałam każde z nich. - Jesteś taka piękna – szepnął mi do ucha, patrząc na mnie w lustrze. Wiedziałam, co oznacza to spojrzenie, więc ostrożnie odwróciłam wzrok. On przejechał palcami wzdłuż moich pleców, a potem próbował zanurzyć rękę między moimi nogami. Odsunęłam się... jak zawsze. - Ian, nie możemy. Musimy zawieźć Becka do opiekunki i pojechać na przyjęcie. Starałam się nie odmawiać mu seksu. Biorąc pod uwagę moje problemy... ten był ogromny. Dało się to jednak jakoś tolerować. Niebieskie tęczówki, w których zakochałam się dwa lata temu, zwęziły się z troski i delikatnie poklepał moje plecy. Usiłując złagodzić moje odrzucenie, potarłam tyłek o jego krocze, a potem nieśmiało odwróciłam wzrok. - Mówię nie tylko na razie. Zrobiłam już fryzurę i makijaż. Ciepły uśmiech ozdobił jego wargi. Dziwne, że próbował mnie pocieszyć, kiedy to ja odmówiłam jego dotyku. Mrugnął, a następnie żartobliwie uszczypnął mnie w tyłek. - Chodź tutaj – wyszeptał. W jednej chwili odwrócił mnie i opuścił czarną koronkę, która zakrywała moje piersi. Nikt nie wiedział, że mój dziwny mąż był seksownym diabłem. - Ian – westchnęłam, kiedy przyjemność rozprzestrzeniła się po moim ciele, dochodząc do każdego nerwu. Nie potrafiłam się tym jednak cieszyć. Kiedy delikatnie ssał mój już nabrzmiały sutek, moje ciało zesztywniało, nawet wtedy, kiedy próbowałam z tym walczyć. - Ian. Mleko wylatuje.

- Mela. - Oparł czoło na moim mostku. - Tak bardzo cię kocham. Obie dłonie zaplątałam w jego włosy tak, by nie mógł się już przybliżyć. - Też cię kocham. - Uśmiechnęłam się. Spojrzał na mnie, a potem jego usta zakryły drugi sutek. Odkąd zaczęłam karmić piersią to miejsce było bardzo wrażliwe. Tak przyjemne. Tak intensywne. Dopóki... się nie sprzeciwiłam. - Ian... - jęknęłam. Zatrzymał się i pocałował mnie w brzuch, a następnie w usta. Uśmiechnęłam się. - Wiem, że nie powinienem być zazdrosny o naszego małego faceta, ale cholera... on może więcej, niż ja. - Delikatnie założył z powrotem mój biustonosz i wsunął okulary na nos. - Postaram się załatwić to szybko. - Pocałowałam go i poszłam w stronę wyjścia. - A ten mały facet potrzebuje tego do życia. - Ja też! - krzyknął. Beck spał spokojnie w łóżeczku, kiedy po niego przyszłam. Podłączyłam się do maszyny, która wydobywała ze mnie mleko, jak u krowy i usiadłam na bujanym fotelu. Nie było dnia, bym nie uważała się za najszczęśliwszą kobietę na świecie. Księżniczka z dwoma mężczyznami. Nigdy nie chciałam, by Beck poznał życie, które kiedyś miałam. Jego tata naprawdę był moim księciem. Moim wybawicielem. Dzwonek mnie zaskoczył i od razu popatrzyłam na łóżeczko, upewniając się, ze Beck nadal śpi. To była nasza pierwsza osobna noc, odkąd się urodził. Powiedzenie, że byłam nerwowym wrakiem byłoby wielkim niedopowiedzeniem, ale musiałam być odważna. Beck zostawał w domu mojej przyjaciółki Mindy. Poznałam ją w klinice. Było bardzo wątpliwe, że zostawię go tam całą noc. Uśmiechnęłam się do siebie, zmierzając w stronę lodówki. Kiedy przechodziłam do kuchni, zauważyłam matkę Iana, stojącą w holu. Natychmiast zaczęłam się bać. Od długiego czasu sprawiała, że czułam się nikim. Dwie butelki mleka zatrzęsły się w moich dłoniach. Boże, nienawidziłam wszystkiego w tej kobiecie. Cicho zakręciłam pokrywki i ustawiłam je na blacie.

- Dlaczego nie mogę zobaczyć Becka? - Usłyszałam jak pyta. Krew zaczęła przebiegać przez moje żyły. Ta kobieta nie znajdzie się w pobliżu Becka. Nigdy. - Mamo. To się nie wydarzy. Jak możesz się spodziewać, że pozwolimy ci być blisko naszego syna, skoro nawet nie potrafisz być miła dla niej? - Ian, jeśli pozwolisz mi go zobaczyć, nie pójdę na to przyjęcie charytatywne. Poza tym, synu, mogłeś znaleźć kogoś dużo lepszego od May-lay. Zaśmiała się, gdy wypowiedziała moje imię... źle, jak zawsze - Mamo, jej imię wymawia się Mee-la. Wiesz to. Jesteśmy razem już dwa lata. Mogłabyś powstrzymać te bzdury? To nie był pierwszy raz, kiedy powoli wymawiał jej moje imię. Nigdy nie interesowała się tym, żeby się poprawić. - Cokolwiek. Wiem, że nie pochodzi stąd, więc... Instynktownie przewróciłam oczami. Rodzice Iana nienawidzili mnie za wszystko. Według nich byłam Meksykanką, choć urodziłam się w Kolumbii. Cóż, chodziło o to, że moja skóra była brązowa, a nie biała... jak u nich. - Matko, czego chcesz? Po co tu przyszłaś? - spytał Ian, niecierpliwym tonem. - Cóż, nie mogę już odwiedzić własnego syna? Też jesteś poza granicami dla nas? Ian odchrząknął, a w moich oczach pojawiły się łzy. Wiedziałam, że mu ciężko. Nienawidziłam, że był rozdarty między rodziną, a mną. W minionym roku zauważyłam, że pije coraz więcej alkoholu – stało się to częścią jego nocnego rytuału. - Nie, mamo, nie możesz. Odmówiłaś przyjęcia Meli. Zraniłaś ją, a to ma taką samą wartość, jakbyś zraniła mnie. Nie jesteś tutaj mile widziana. Wyjaśniliśmy sobie to. - Ian! - wrzasnęła. - Przyniosłam dowód. Zdjęcia. Proszę, spójrz na nie. - Beck śpi – syknął. - Nie krzycz. Właściwie to możesz wyjść. Coś uderzyło z trzaskiem o podłogę, a zdjęcia rozproszyły się po całym pokoju. Kiedy zobaczyłam twarz siostry... swoją... na nagich zdjęciach, mój żołądek się przewrócił. Chwyciłam się blatu dla równowagi.

- Ona jest dziwką. Meksykańską dziwką! Gwiazdą porno. - WYJDŹ – rzucił przez zaciśnięte zęby. Kiedy usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi, upadłam na kolana, zbierając fotografie. Chciałam, by odeszły. Znikły. Właśnie tak będę na zawsze postrzegana, choć to nie byłam prawdziwa ja. - Mela, nie – powiedział cicho. - Proszę, kochanie. - Kucnął przy mnie i odrzucił zdjęcia na bok, z dala ode mnie. - Spójrz na mnie. - Moje zalane oczy spotkały się z jego. - Ty i ja. To wszystko, co się liczy. Okej? - Beck... Ian. Beck się liczy. - Oczywiście, że tak, Mela. On jest naszym wszystkim. Chcę, żebyś wyrzuciła ze swojej głowy to, co usłyszałaś. Ian patrzył na mnie mieszanką miłości, która przez dotyk i słowa, odurzała moje zmysły. Od pierwszego dnia tak na mnie działał. Dnia, w którym ocalił moje życie... dosłownie. Instynktownie, mój kciuk prześledził bliznę na nadgarstku. Bliznę, która już zawsze tam będzie. - Spójrz na mnie. - Delikatnie potrząsnął moimi ramionami. - Nie wracaj tam. Teraz jesteś ze mną. Beck cię potrzebuje, Mela. Ja cię potrzebuję. Desperacja wypełniała jego słowa, a po chwili rozbudzony krzyk Becka rozniósł się echem po całym domu. Uśmiechnęłam się. To musiał być jakiś znak. - Widzisz kochanie. Też mogę płakać tak głośno, jeśli ma cię to przekonać. Powiedz tylko, jak długiego krzyku potrzebujesz. Ian wiedział jak wywołać u mnie śmiech. Kiedy jego kciuki delikatnie otarły łzy z moich policzków, pocałowałam go. Żałowałam, że nie mogę dać mu wszystkiego. Małżeństwo tylko zamaskowało moje blizny. - Te małe problemy w naszym wieczorze nie zwalniają cię z późniejszego seksu. - Mrugnął do mnie, a ja się zaśmiałam. Głośny krzyk Becka sprawił, że oboje wstaliśmy. Podniosłam się na palcach i rzuciłam się Ianowi na szyję. - Kocham cię, Doktorku. - Ja ciebie też – odpowiedział. - Teraz rusz swoją dupę. Szybko pobiegłam do pokoju po naszego małego urwisa.

*** Patrzenie na Iana, chodzącego po pokoju zawsze mnie dziwiło. Nawet tamtego dnia, kiedy wszedł do mojej sali, gdy zostałam przywieziona na ostry dyżur. Pamiętam jak wyglądał, zanim spojrzał na mnie z głębokim smutkiem w oczach. Dzisiaj patrzył na mnie, wypijając szklankę burbona, jakby wznosił swoje własne „toasty”. Dzisiaj utrzymywałam jego spojrzenie. Nie sądziłam, że kiedykolwiek czyjeś oczy będą mnie jeszcze tak uwielbiały. Dwa lata temu nie potrafiłam patrzeć mu w oczy. - May-lay? - zapytał tamtej nocy, wymawiając źle moje imię. Przełknęłam guzek w gardle. - Mela. Jak Reba, ale inaczej. Lekki uśmiech rozciągnął się na jego ustach. Stał tam jako atrakcyjny mężczyzna w grubych okularach... grając rolę lekarza... który wiedział o moim nadgarstku. Musiałam wyglądać rozpaczliwie i żałośnie. - Mela. Dlaczego tutaj jesteś? Próbowałam się na nim skupić. Skutki środków przeciwbólowych płynęły jednak przez moje żyły i opóźniały moją reakcję. Ostatnią rzecz, którą chciałam robić, to rozmowa. Jeśli by mnie rozpoznał... ją... straciłabym wszystko. - Powiedz mi, co zrobiłaś. - Jestem całkiem pewna, że jest to w mojej karcie – wymamrotałam. Albo powiedziałam. Cóż, nie wyszło dobrze. Nienawidziłam ludzi. Wszyscy myśleli, że wiedzą, co jest dla mnie najlepsze. Przewracałam oczami na głupotę tego świata. - Jezu Chryste, jesteś piękna – szepnął Ian, wyrywając mnie ze wspomnień. Podał mi szklankę. - Całą noc cię pragnąłem. - Dziękuję – odpowiedziałam, patrząc jak popija burbon. Potajemnie jednak miałam nadzieję, że na przyjęciu wypije wystarczająco dużo, by potem zasnąć i zapomnieć o seksie. - Ian McKinley. Jak się masz? - zapytał jakiś mężczyzna, wyciągając do niego dłoń. Jak zwykle odeszłam cicho... starając się nie istnieć w jego świecie. Przez chwile mocno ściskał moją dłoń, ale wiedziałam, że puści. Nie chciał robić sceny. Kiedy piłam swoją wodę, senator... jego matka... przeszła obok mnie.

- Gdyby twoja twarz nie ozdabiała większości stron pornograficznych, nie miałby problemu, aby cię przedstawić. - To nie moja twarz. - Chciałam powiedzieć o wiele więcej, ale nigdy nie znalazłam odwagi. W rzeczywistości to była moja cholerna twarz... tylko nie moja. - Planujesz prowadzić dziś wieczorem. Szkoda, bez względu na to, jak mój syn ciężko próbuje, nie potrafi upić cię na śmierć. Jesteś nikim więcej, jak dziwką. - Hej! Wystarczy. - Odezwał się mężczyzna, którego nie znałam. Senator zerknęła na niego z uśmiechem. - Och, ona wie, że żartuję. Zamrugałam, aby przyjrzeć się człowiekowi przede mną, a jego niebieskie tęczówki wypalały we mnie dziurę. - W porządku? - zapytał troskliwie. - Tak. Kiedy się odwróciłam, usłyszałam jego głos. - Jesteś piękna. Nie pozwól jej mówić inaczej. *** - Kochanie, byłoby miło móc przespać choć jedną, całą noc. Nie mogę zostać dzisiaj wezwany, więc moglibyśmy cieszyć się tym czasem – powiedział Ian w samochodzie. Nie był zadowolony, że pojechałam po Becka. - Wiem, ale zostawienie go na cztery godziny było już dla mnie wielkim krokiem. Nie możemy zacząć od małych? Uśmiechnął się i opadł na siedzenie. - Oczywiście, że możemy. Widziałam po jego zachowaniu, że prawdopodobnie nie będzie w stanie uprawiać dzisiaj seksu, więc odetchnęłam z ulgą. Jednocześnie obiecałam sobie, że jutro spróbuję się przekonać. - Więc może wróćmy do domu, on pójdzie szybko spać, a ty i ja... Uśmiechnęłam się, ale machnęłam ręką. - Nie mów tego przed nim. - Ma trzy miesiące, Mela. Nie ma pojęcia, o czym mówimy. W rzeczywistości będzie szczęśliwy ze wszystkiego, co powiemy tym cichym tonem. Zachichotałam, a Ian odwrócił się do tyłu.

- Hej, Beckster. - Obniżył lekko swoje siedzenie. - Kiedy wrócimy do domu, będę kochał się z twoją matką. - Ian! Przestań! - Roześmiałam się, wiercąc się na siedzeniu kierowcy. Nigdy nie miałam wiele z seksu. W wieku dwudziestu czterech lat orgazm wciąż mnie unikał. Chciałam mu to powiedzieć. Wiem, że on próbowałby jakoś zareagować... ale trudno było się do tego przyznać. Byłam zawstydzona. - Musi wiedzieć. Musi wiedzieć, że jesteś też częścią mnie. Beck natychmiast zaczął płakać. - Spójrz! - Zaśmiałam się. - Protestuje. Ian zaczął się śmiać. Ten dźwięk w ciągu ostatnich dwóch lat stał się pokarmem dla mojej duszy. Piękne, długie rzęsy rozbłysły nad jego oczami i odrzucił głowę do tyłu. W tym samym czasie minęła nas ciężarówka... Pokręciłam głową na jej prędkość. - Kocham cię, Ian – powiedziałam głośno. Ian spojrzał w moim kierunku. Jego pijackie, niebieskie oczy wpatrywały się we mnie szczerze. - Też cię kocham. Całym sobą. Beck cały czas czymś się denerwował, więc zaczęłam śpiewać. - Jesteś moim słońcem, jedynym słońcem. - Twój głos jest piękny, Mela. Wiedziałam, że mówi poważnie. Śpiewałam dobrze. Kiedy Ian zajął się Beckiem, miałam chwilę, by przypomnieć sobie czasy, gdy razem z siostrą, Ari, śpiewałyśmy w salonie dla całej rodziny. Zawsze nieśmiało stałam za nią i sztywno kiwałam głową, choć ona tańczyła po całym pokoju. Niektóre rzeczy się nie zmieniły. - Co się dzieje, kumplu? - zapytał Ian naszego syna. W tym samym momencie zarejestrowałam jasne światła, które skręciły w naszą stronę z przeciwległego pasa. Impulsywnie uderzyłam stopą w hamulec, aby zapobiec zderzeniu. Opony zapiszczały, a moje ciało szarpnęło się do przodu w momencie wstrząsu. Kiedy pojazd w nas uderzył, gwałtowny hałas rozbrzmiał przez mój mózg, tworząc dźwięk... którego nigdy nie zapomnę. Ramię, które wystawiłam przed Iana, by chronić go przed obrażeniami było jak kruchy

makaron i jego ciało bez żadnego problemu wyleciało przez przednią szybę. Nasz samochód zmarszczył się i nie mogłam wydostać nóg. Po chwili poczułam mocne uderzenie w twarz i straciłam przytomność. Kiedy otworzyłam oczy, słyszałam różne głosy. Ciepło przebiegało przez moje ciało. Krzyk ucichł na chwilę, po czym znowu się zaczął. Palenie... spalenizna... straszliwy zapach przeniknął do samochodu i zaczęłam się dusić. - Dobrze się czujesz? - zapytał jakiś głos. Po chwili rozległo się wołanie. - O Boże, tu jest dziecko! Dziecko? Beck! Poczułam panikę, a serce boleśnie biło w mojej piersi. O mój Boże. Próbowałam otworzyć drzwi i się wydostać, ale samochód był zniszczony i nie dało się nic zrobić. Przekręciłam się w stronę Becka, a ból przeszył moją szyję. Z trudem uwolniłam nogi, raniąc je o deskę rozdzielczą. Kiedy spojrzałam między fotele, odetchnęłam z ulgą. Jego fotelik był przekręcony, ale wydawał się nienaruszony. - Beck! - krzyknęłam. Przez ciemność mogłam dostrzec jedynie jego twarz i cienką stróżkę krwi, spływającą mu po policzku. Odsunęłam jego fotelik i jakoś udało mi się wyjść z samochodu. - Dobrze się pani czuje? - krzyknął mężczyzna. - Zadzwoniliśmy na 911. Byliście tylko we dwójkę w samochodzie? IAN! Opanował mnie strach. On został wyrzucony przez przednią szybę. Ruszyłam do przodu, mocno trzymając Becka. Powoli stawiałam jedną nogę przed drugą, a czerwone i niebieskie światła zaczynały błyszczeć w oddali. Dopiero po chwili go zauważyłam. Leżał jakieś pięćdziesiąt metrów od samochodu. - Nie! - zawołałam. To był dziki krzyk. Zwiększyłam tempo, a dojście do niego to były najgorsze dziesięć sekund mojego życia. Jego ciało było dziwnie wykrzywione. On był lekarzem w pogotowiu. Uratował mi życie. Uratował wiele żyć. Teraz moja kolej, by uratować jego. - Ian! Proszę. Powiedz mi, co mam robić. Cichy jęk wydostał się z jego gardła. Krew była wszędzie. Tak. Dużo. Krwi. - Ian – szepnęłam. - Kochanie. Potrzebuję cię. Proszę, Ian.

- Mela – westchnął, plując krwią. Po chwili zamknął oczy. - W porządku, Ian. Nic ci nie będzie. Nic ci nie będzie. Nic ci nie będzie. Wierzyłam w te słowa. Prosiłam, by były prawdziwe. - Proszę pani, musi się pani cofnąć, byśmy mogli się wami zająć – powiedział mężczyzna w uniformie. - On potrzebuje lekarza, ale jest okej. Z nim w porządku. W porządku – powtarzałam jak mantrę. - Proszę, pomóżcie mu. Beck zaczął płakać, a zapach dymu coraz mocniej unosił się w powietrzu. Ktoś klęknął obok Iana. - Jak się nazywa? - Ian McKinley. - Łzy popłynęły z moich oczu. - Jakieś pokrewieństwo z panią senator? - To jej syn. Stałam się niespokojna. Myśl o tej kobiecie sprawiała, że czułam się chora. Jakby nie było już wystarczająco chaotycznie, nagle otoczyli nas funkcjonariusze policji. Jasne światła oślepiały moje oczy, a pytania bombardowały mnie z każdej strony. Próbowałam dać Beckowi smoczek, ale odmówił. Może coś wyczuł. Oficer policji przemówił do radia. Pracujemy przy śmiertelnym wypadku. Wezwij wsparcie, jeśli to możliwe. Śmiertelny? Spojrzałam na drugi pojazd. To była ta sama ciężarówka, która minęła nas wcześniej. Powinnam powiedzieć to oficerom. Strażacy pracowali przy kabinie kierowcy. Wyglądało na to, że tam ktoś był martwy. - Proszę pani, musimy zbadać ciebie i dziecko. Moja pięść natychmiast zacisnęła się na uchwycie fotelika. - Ze mną w porządku – powiedziałam. - Ian odpiął pas, by zająć się dzieckiem i to on potrzebuje pomocy. Ratownik patrzył na mnie z pustą miną. - Masz dość dużą ranę na czole. Trzeba to sprawdzić. Przez ramię zobaczyłam, że medycy wnoszą Iana do karetki. Od razu

pobiegłam w tamtą stronę. - Czekajcie. Jedziemy z wami – krzyknęłam, ale dłoń ratownika mnie zatrzymała. - Pani McKinley, pojedziecie w innej karetce. - Nie! NIE! Jadę z mężem. - Nie, proszę pani. Senator zażądała, by jej syn jechał sam. Och, oczywiście, że tak. - Jestem jego żoną. Mam prawo jechać razem z nim. Nagle rozbrzmiały syreny i Ian został zabrany. Moje łzy mieszały się z krwią. - Chcielibyśmy zabrać dziecko osobno, byśmy mogli go zbadać – powiedział mężczyzna, sięgając po fotelik. Natychmiast odsunęłam się od niego. - Nie. Nikt nie dotknie mojego dziecka. - Okej. W porządku. Pojedziemy wszyscy razem. Nie miałam pojęcia, gdzie były nasze telefony. Musiałam do kogoś zadzwonić. Potrzebowałam pomocy. - Proszę pani? - Ratownik podał mi dłoń i pomógł wejść do karetki. Trzymałam Becka blisko siebie i zmrużyłam oczy, gdy usiedliśmy. - Pani McKinley, dziecko będzie siedzieć z przodu. - Nie. On nie opuszcza mojego boku. - Dobrze – odezwał się inny lekarz. - Zajmiemy się nim tutaj. Kiedy poczułam ukłucie w rękę, odwróciłam się w ich stronę. - Czemu podajecie mi kroplówkę? Mężczyzna kontynuował swoją pracę z poważną miną. - Masz dość dużą ranę na czole. To standardowa procedura w karetce. Drugi lekarz uniósł Becka i zaczął go badać. Mój ciemnoskóry chłopczyk... z niebieskimi oczami... Położyłam się na noszach i zamknęłam oczy, modląc się o zdrowie dla Iana. Dla nas wszystkich. *** Wokół mojego ramienia zacisnął się przyrząd do mierzenia ciśnienia. Moje

oczy ważyły tonę. Walczyłam, aby je otworzyć... żeby zachować je otwarte. Bip, a potem ucisk zniknął. Udało mi się otworzyć oczy na tyle długo, by zobaczyć kołyskę obok łóżka. Beck. Odwróciłam się w jego stronę i zobaczyłam jego małe ciałko, odpoczywające spokojnie. Delikatnie pogłaskałam jego czoło, ale więcej uniemożliwiał mi przewód kroplówki. Okropny zapach środka antyseptycznego unosił się w powietrzu, więc pokręciłam głową, chcąc się go pozbyć. Nagle ciemność znów mnie przytłoczyła. Obudziłam się. Było ciemno, a zegar wskazywał trzecią w nocy. Spojrzałam na bok, gdzie wcześniej spał Beck. Ian! Wypadek... Beck... nie było go w kołysce. Odrzuciłam kołdrę i wstałam, wyrywając kroplówkę. Moje bose stopy ślizgały się po zimnej podłodze, a puls szaleńczo tętnił w mojej głowie. - Pani McKinley – krzyknęła pielęgniarka, przybiegając do mnie. - Gdzie jest Beck i Ian? - Mój głos nie brzmiał, jak mój własny. Pielęgniarka wydawała się zagubiona przez mój akcent, więc odetchnęłam i powtórzyłam powoli. - Gdzie oni są? - Proszę pani, musi pani wrócić do łóżka. - Spójrz na mnie – zagroziłam, chwytając ją za ramiona. - Nie rozumiesz. Mój syn. Muszę wiedzieć, gdzie jest. Pocieszający uśmiech ozdobił jej twarz, gdy zaczęła prowadzić mnie z powrotem do pokoju. - W porządku. Pani Senator jest z nim. Moje ciało zamarło. - Czy Ian też tam jest? To był jedyny cholerny sposób, że będę to akceptować. Zaskoczony wyraz przemknął po twarzy kobiety. - Nie, proszę pani. Natychmiast wstałam, by szukać Becka. Z każdym krokiem czułam się coraz gorzej, a krew spływała po mojej ręce. Fala zawrotów głowy opanowała moje ciało i musiałam przytrzymać się ściany. - Pani McKinley, proszę. Pójdę po Becka. - Gdzie jest pokój Iana? Twarz biednej pielęgniarki się załamała. Oczywiście, że nie mogłam wiedzieć,

gdzie jest jego pokój. Zakaz pani senator. - Przyniosę tu Becka. Proszę, po prostu niech pani wróci do pokoju. Byłam wyczerpana. Miałam wrażenie, że coś mi wstrzyknęła, ale niczego nie widziałam. - Proszę, nie pozwól im zabrać mojego dziecka. - Nikt nie chce go zabrać. Pani senator się nim opiekowała, kiedy pani odpoczywała. Zaraz go przyniosę. Obiecuję. Kiedy wróciłam do łóżka, zbadała ranę po kroplówce. - Założysz mi nową? - zapytałam. Wzruszyła ramionami. - Nie sądzę, że jest potrzeba. Obudziłaś się i prawdopodobnie zostaniesz dzisiaj wypisana. - Ian? Jak mocno został ranny? Spojrzała na drzwi i potrząsnęła głową. - Pani McKinley, twój mąż został przywieziony w stanie krytycznym. - Nie. Nie. Nie. Nie. - Krytycznym? Pokręciłam głową. - Nie. - Ian był moim... wszystkim. - Gdzie on jest? - Nie mogłam oddychać. - Ian! - krzyknęłam. Musiał wiedzieć, że go potrzebuję. - Ian! - Marcy. Zawołaj dr. Trebeck. Musimy ją uspokoić. - Pielęgniarka potrząsnęła moimi ramionami. - Pani McKinley, proszę się uspokoić. - Ian! - krzyczałam nadal. Drzwi się otworzyły i weszły kolejne pielęgniarki. Może coś wiedziały. Musiały coś wiedzieć. Cokolwiek. - Mamy miligram ativanu. Gdzie do cholery jest jej wenflon? - Wyciągnęła go. Zrób domięśniowo. - Powiedziałaś jej o dr. McKinely'u? Spojrzałam dziko na pielęgniarkę. Powiedzieć mi co? Szaleńczo złapałam ją za ramiona, by zwrócić jej uwagę. Kłujący ból jednak szybko mnie powstrzymał. - Czekaj, powiedz mi... Straciłam zdolność mówienia. Moje ciało nie mogło się ruszyć i opadłam na

materac. Muszę wiedzieć. Powiedzcie mi. Pielęgniarka pochyliła się w moją stronę. - Pani McKinley, kiedy się obudzisz, twój syn będzie tutaj. Obiecuję. - To były ostatnie słowa, które usłyszałam. Obudził mnie krzyk Becka. Moja klatka piersiowa była ciężka i wiedziałam, że mój syn potrzebuje karmienia – a ja uwolnienia. Kiedy otworzyłam oczy, skoncentrowałam się na postaci stojącej bezpośrednio przede mną i trzymającej Becka. Włożyła mu do ust butelkę. Butelkę! Natychmiast opanował mnie gniew. - Co? - Oczyściłam gardło. Nie potrafiłam skupić się na tej osobie. - Czym go karmisz? - Sztuczna mieszanka - powiedziała lodowato. Rozpoznałam ten głos od razu. Ian był nią karmiony. Mleko z piersi jest przereklamowane. - Daj mi go, proszę. - Moje tętno wibrowało w strasznym tempie. Senator przytuliła Becka mocniej. - Wiesz, Maylay. - Me-la – poprawiłam z zaciśniętymi zębami. - Kiedy niemowlęta zostają zabrane od matek w ciągu pierwszych kilku miesięcy życia, to tak naprawdę nie mają żadnych wspomnień prawdziwej rodzicielki, tylko osoby, która zajęła jej miejsce. Tak to działa. Zacisnęłam pięści. Nie było cholernej mowy, że odbierze mi dziecko. Ian by to zrozumiał. Nie pozwoliłby na to. - Daj mi syna, albo wezwę policję. Ubrana w swój wełniany garniturek odstawiła butelkę na parapet, a Beck od razu zaczął się niepokoić. Gdy tylko się zbliżyła, chwyciłam swoje dziecko i mocno do siebie przyciągnęłam. Moje ciało odetchnęło z ulgą. Nie myśląc wiele, podciągnęłam koszulę i zaczęłam go karmić. Czujnym okiem nadal obserwowałam jednak senator, która ubrała torebkę na ramię. - Zabiorę ci to, co ty zabrałaś ode mnie – warknęła chłodno. - Nie chcę od ciebie niczego. Niczego! Pustka pojawiła się w jej oczach. Początkowo myślałam, że spogląda na mnie, ale szybko uświadomiłam sobie, że była po prostu zamyślona.

- Ian nie żyje. Zabiłaś go. Nie dasz rady sama. Beck będzie z nami... Jej paraliżujące słowa przeleciały przeze mnie jak delikatna mgła. Minęło trochę czasu, zanim wchłonęłam to, co powiedziała. Głośny szloch wyrwał się z mojego gardła, kiedy patrzyłam jak zamyka drzwi. Przez chwilę byłam zamroczona w czasie, powtarzając jej słowa... ale wtedy uderzyło mnie jej ostatnie stwierdzenie. Beck mógł trafić do niej.

Rozdział 2 Mela „Życie trwa dalej, ale blizny pozostają” (Lil Wayne) Moja torebka i telefon były w szafce po drugiej stronie łóżka. Kiedy Beck skończył jeść, położyłam go do kołyski i chwyciłam swoje rzeczy. Nie rozmawiałam z siostrą prawie trzy lata. Modliłam się, by jej numer nie uległ zmianie. Mój palec drżał nad przyciskiem połączenia, ale jedno spojrzenie na Becka wystarczyło, żeby wiedzieć, że nie mam innego wyjścia. - Mela? Co się do diabła stało? - odpowiedziała po drugim sygnale. Łzy popłynęły po mojej twarzy. Była jedyną osobą, której mogłam teraz zaufać. Mela? - Ari – zapłakałam. - Potrzebuję twojej pomocy. - Gdzie jesteś? - W szpitalu. Ian nie żyje. Możesz przyjechać? - Jestem w drodze. Gdy zakończyłam połączenie, przyszła pielęgniarka. - Pani McKinley. Wkrótce zostanie pani wypisana, dobrze? - Skinęłam głową. Przykro mi z powodu pani męża. Chciałaby pani porozmawiać z kapelanem? Wszystko, czego chciałam, to zniknąć... po prostu zniknąć... ale kiedy spojrzałam na Becka, wiedziałam, dlaczego żyję i co powinnam zrobić. *** Powrót do domu bez Iana był złym pomysłem. Ari miała przyjechać w ciągu godziny. Miałam już spakowane wszystkie rzeczy Becka i zaczynałam układać swoje, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Byłam zdenerwowana zobaczeniem siostry. Jednak zamiast Ari, w drzwiach stał mężczyzna w garniturze ze stosem papierów w ręce.

- Pani McKinley. Miałem to dostarczyć. Mężczyzna dał mi kopertę i wrócił do czarnego samochodu. Natychmiast zamknęłam drzwi i rozerwałam papier. Prywatny wniosek: Senator Eleanor i Mela McKinley. Dziecko potrzebujące opieki: Beck McKinley. Składający wniosek stwierdza następującą prawdę: Beck McKinley wymaga opieki zgodnie ze statusem Kolorado 36.04 – gdy jedno lub oboje rodziców nie są w stanie lub nie chcą zajmować się dzieckiem i 31.01 – gdy rodzic jest pod wpływem nielegalnych substancji. Mela McKinley zostaje wezwana na przesłuchanie i jest zobowiązana przedstawić sądowi Becka McKinley'a.

Przesłuchanie miało odbyć się za dwa tygodnie. Czternaście dni. Przestałam czytać i opadłam na kamienną posadzkę. Byłam w domu, który znajdował się sześć godzin drogi od szpitala. Mój mąż nie żył, a dziecko było w niebezpieczeństwie. Wzięłam głęboki oddech, starając się opanować. Pukanie do drzwi mnie zaskoczyło, ale tym razem wyjrzałam i zobaczyłam siostrę. Od razu ją przytuliłam. Moja bliźniaczka. Moja starsza o półtorej minuty siostra. Druga połowa mojej duszy. Ale też powód, dla którego chciałam umrzeć trzy lata temu. - Tak mi przykro. Tak mi przykro. - Znów się przytuliłyśmy. - Gdzie mój siostrzeniec? Chciałabym go zobaczyć. Nie mogłam powstrzymać łez. Upadłam na podłogę, a ramiona Ari mocno mnie objęły, jakby od tego zależało moje życie. Właściwie tak było. Kiedy otworzyłam oczy po długim czasie, byłam przykryta kocem. Moja siostra trzymała Becka, a moje serce zabiło mocniej. Ciocia Ari, uśmiechnęłam się na tą myśl. Jak ironiczna była ta sytuacja? Siostra, którą kochałam nad życie, której nie chciałam widzieć, ani przebywać w pobliżu, ale teraz potrzebowałam jej rozpaczliwie. Nie byłam pewna, czy dam radę to zrobić. - Mam plan – powiedziała cicho. - Suka jest senatorem. Czy jest możliwość, że to miejsce jest podsłuchiwane, czy coś?

Od razu podejrzliwie przeskanowałam pokój. Nigdy o tym nie myślałam. - Nie. Nie ma mowy. Kiedy tutaj przychodziła, nigdy nie wiedziała, co się działo. - W porządku. - Odetchnęła. - Wiem, że mój styl życia cię skrzywdził. Wiem, że robiłam różne rzeczy, a ludzie myśleli, że to ty. Wiem, że nie pomogłam ci w tej sytuacji... - Ari, ludzie myślą, że pieprzę się cały czas. Nie zajmujesz się po prostu pornografią. Ty jesteś pornograficzną gwiazdą. Są zabawki seksualne robione z twoim podobieństwem. - Wiem, Mela. Wiem też, że z tego powodu zaprzepaściłam twoją szansę na śpiewanie. Wiem, że cię zraniłam. Wiem, że... Przepraszam. - Jej gniew i ból były takie żywe. - Widząc tą piękną istotę... - wyszeptała, wpatrując się w Becka. - Nigdy nie chcę, by cierpiał przeze mnie. Ja... - Zaczęła ponownie. Wiem, że myślisz, że ludzie, z którymi się bawię są... - Niesmaczni? - zapytałam z lekkim uśmiechem. -Okej. Może być to. Ale musisz mi zaufać, dobrze? Kiwnęłam głową. Potrzebowałam pomoc. Wzięłabym każdą. - Dobrze. - Mój przyjaciel, Rock, przyjedzie jutro do twojego domu. Wyjedziesz z nim. - Nie zostawię Becka - Nie pozwoliłabym na to. Rock zabierze cię razem z synem. Zostaniesz kilka dni z jego mamą. Ona się wami zaopiekuje i zajmie się Beckiem, kiedy ty będziesz szukać miejsca na pobyt... do życia. Potrząsnęłam głową. - Nie zostawię Becka. - W porządku, ale to będzie łatwiejsze, jeśli pozwolisz jej się nim zająć. Będzie z nią bezpieczny, a jazda po górach Skalistych z dzieckiem nie będzie komfortowa. Jak do diabła to się stało? Jak moje życie mogło się tak zmienić? Spojrzałam na rodzinne zdjęcie – Ian, Beck i ja. Teraz moje możliwości były ograniczone. Mogłam zostać i walczyć o Becka, ale senator miała wpływy i pieniądze, których nie miałam ja. Poza tym opowiadała, że nadużywałam narkotyków? To było śmieszne. Była też siostra, która bardzo mnie zraniła i zepsuła perspektywy na przyszłość. Postanowiłam złożyć życie swoje i Becka na jej rękach.

W ciągu ostatnich dwunastu godzin nie miałam czasu na smutek. Moje serce zostało wyrwane, zniszczone i wepchnięte z powrotem do piersi, bez możliwości płaczu. Spakowałam jak najwięcej. Głównie zdjęcia i ubrania. Zajęłam się też kontem i pozostawiłam rzeczy Iana nienaruszone. W końcu niewielki ryk rozniósł się po okolicy. - Myślę, że to Rock. Choć to brzmi na więcej, niż jeden motor. Gdzie jest Beck? - Wskazałam na pomieszczenie obok. - Zostań tam z nim. Wróciłam do pokoju. Stałam tam i dopiero po chwili zorientowałam się, że nie mam niczego, czym mogłabym ochronić swojego syna lub siebie... Przez całą przeszłość byłam ofiarą. Ian mnie znalazł i pomógł, ale nie byłam tą kobietą, którą zbudował. Byłam jego żoną. Matką Becka. Ale teraz nadszedł czas, by stać się Melą McKinley. Sama określę, kim ona będzie. Nigdy więcej nie będę nieprzygotowana. Nigdy. Sześć minut później gang motocyklowy pojawił się w moim domu. Domu Iana. Dżinsy, czapki, ciężkie buty, tatuaże. Wszystkie oczy przemknęły od Ari do mnie. - Cóż, ona na pewno jest twoją bliźniaczką – powiedział Rock, otrzepując dłoń. Być może byłyśmy identyczne, ale on z łatwością nas rozpoznawał. Jego oczy błyszczały, kiedy patrzył na Ari. - Miło cię poznać – przywitałam się. - Mela, to Rock, Mikey, Two, Duckie, Woody i Dano. Dlaczego zabrałeś całą ekipę? Przygryzłam wargę. - Im więcej ludzi o tym wie, tym bardziej prawdopodobnie, że nas znajdą. Rock podszedł do mnie, a ja cofnęłam się o krok. Nadal musiałam popracować nad byciem odważną. - Mela. Ci ludzie umarliby, zanim zdążyliby mnie zdradzić. A gdyby w jakikolwiek sposób sprawili ból siostrze Ari... zaufaj mi... spotkałaby ich śmierć. Wszyscy wpatrywali się we mnie. Rock był przystojny, choć nie wyglądał na miłego. Blizna rozciągała się na jego policzku, ale to sprawiało, że był jeszcze bardziej pociągający. Objął Ari ramieniem. - Ja przemyślałem to tak. Im więcej motorów, tym łatwiej będzie stąd wyjechać bez zostania rozpoznanym. Przywieźliśmy trike dla chłopca.

Ari wyglądała na niezdecydowaną. - Co to znaczy? - Najlepiej jeśli wywieziemy tak Becka. Jeśli ktokolwiek obserwuje dom, nie będą nic podejrzewać, gdy odjadą same motory. - Beck ma jechać na motocyklu? - Mój głos był głośniejszy. - Nie. Nie dokładnie. Trike ma mały schowek – wyjaśniła Ari. Moje oczy rozszerzyły się, a facet, który nazywał się Woody wstał i podszedł w moją stronę. - Jest tam wentylacja. Będę jechał bardzo ostrożnie. Poza tym pokonamy w ten sposób mały dystans. - Spojrzał na mnie, próbując mnie pocieszyć. Zaopiekuję się nim. Złapałam krawędzie koszuli, próbując ją ściągnąć. Nie mogłam oddychać i wydawało mi się, że z każdą kolejną próbą było coraz gorzej. - Duckie – zawołał Rock. Długowłosy facet od razu do mnie podbiegł. - Pomóż jej usiąść. Ari, czy ona ma jakieś obrażenia po wypadku? Potrząsnęłam głową, ale jednocześnie wskazałam na szwy pod moimi włosami. Nadal nie mogłam oddychać. - Czy mogę spojrzeć na twoją klatkę piersiową? - On jest lekarzem, Me – wtrąciła Ari. Duckie nie wyglądał jak lekarz. Dr. Duckie. Co się do cholery działo z moim życiem? Podniosłam t-shirt, pokazując wszystkim swoje ciało. - Spójrz, kochanie. - Duckie wskazał na moją klatkę. - Pas utrzymał cię bezpiecznie na miejscu, ale nieźle cię posiniaczył. Wow... mogłam dostrzec wyraźny zarys pasa na moim ciele. - Przez kilka dni oddychanie będzie bolało. Mogę dotknąć? - Kiwnęłam głową, a on przyłożył dłonie po obu stronach żeber i zaczął naciskać. - Boli? - Nie – wyszeptałam. Nie chciałam, by Duckie mnie dotykał. Chciałam Iana. Chciałam mojego księcia. Łzy popłynęły mi po policzkach. - Ari. - Rock wskazał głową na mnie. - Chodź, Me. Odpoczniemy.

Zanim zdałam sobie sprawę, co robię, moje ręce wyleciały do przodu, zatrzymując ją w miejscu. Nie w agresywny sposób, ale zadziałało. - Co, jeśli zostaniemy... Beck i ja? Co, jeśli zostaniemy i będziemy walczyć? Jestem jego matką. Sąd nie może mi go zabrać bez powodu. Ari pokiwała lekko głową. - Wtedy ja też zostanę i będę walczyć. - Dlaczego po prostu nie zabierzemy jej i chłopca, a ty pójdziesz do sądu, by zobaczyć, o co chodzi tej kobiecie? Zaufaj mi, poza strojem, nie ma między wami różnicy. Nigdy się nie dowiedzą – powiedział Rock. Ari wybuchnęła gromkim śmiechem. - Czy wiesz jak dużo czasu minęło, odkąd ostatnio ją grałam? Mały uśmiech ozdobił moje wargi. Na litość boską, ona była piękna i gdzieś w swojej głowie wiedziałam, że jestem do niej podobna – choć żadna część mnie tego nie czuła. Ian zrobił wiele, by to wzmocnić, ale w tej chwili chciałam być niewidzialna. Jednak miała rację, często się wymieniałyśmy... ja byłam dobra z angielskiego, ona z matematyki. Z chłopcami było tak samo. Ja przechodziłam przez obiadki, randki i filmy... ona załatwiała sprawy łóżkowe. Kiedy weszła w świat pornograficzny... miałam trzy lata spokoju, dopóki nie stała się twarzą fantazji każdego mężczyzny. - Mela? Co o tym myślisz? - Ja pojadę z Rockiem i wezmę Becka. Ty pójdziesz do sądu. Skinęła głową. - Zrobione. Jeden z facetów podniósł telefon i odwrócił się do nas. Na tyle jego kurtki przeczytałam Blizny Wojowników MC. Wszyscy w pokoju na niego patrzyli. Próbowałam przypomnieć sobie jego imię. Two albo Mikey. - Co się stało? - spytał Rock, gdy zakończył połączenie. - Marco przyjechał. Czarny Lincoln stoi po drugiej stronie ulicy i obserwuje dom. - Mela? - zapytał Rock. - Powinienem był zapytać o to wcześniej, ale czy masz coś przeciwko broni w swoim domu? - Broni? - Tak.

Moja wcześniejsza myśl o chronieniu Becka pojawiła się ponownie. - Nie. Rock posłał skinienie pozostałym. - Rozładowujcie się. Zostajemy tu na noc. Zabierzemy ich dopiero przy świetle słonecznym. Świetle? Mam opuścić ten dom w dzień? Dźwięk metalu rozbrzmiał w całym domu. Mężczyźni ściągali kurtki i kładli broń na blacie w kuchni. Ari objęła mnie ramieniem. - Sprawdźmy, co u Becka. Kiedy łzy zaczęły łamać moje bariery, odwróciłam się i zostawiłam gang motocyklowy wraz z całym arsenałem broni w kuchni. Wróciłam do salonu dopiero około trzeciej nad ranem, gdy większość mężczyzn już spała. Ian był jedyną osobą, która naprawdę o mnie dbała, ale widok tylu facetów też dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Pistolety, które wcześniej widziałam w kuchni, teraz spoczywały obok każdego z nich. Rock pewnie był w sypialni razem z Ari. Weszłam do kuchni i wyciągnęłam butelkę wody. Lodówka była cała obklejona magnesami i naszymi zdjęciami, które na nowo przywołały wspomnienia. Zaczęłam cicho płakać i położyłam butelkę na karku, próbując znaleźć coś, co mogłoby złagodzić ból. - Straciłem żonę cztery i pół roku temu. Zaskoczona, upuściłam butelkę wody. Rock siedział na krześle przy oknie. Na jego udach spoczywał pistolet. - Co robisz? - wyszeptałam. - Obserwuję frontowe drzwi. Upewniam się, że nie mamy żadnych gości. Wzięłam krzesło i przeniosłam je bliżej niego. Kiedy usiadłam, przyciągnęłam kolana do piersi. - Co się stało z twoją żoną? - Pijany kierowca w nią uderzył. - W jej motor? - Nie, rower. O siódmej trzydzieści rano.

- Przykro mi. - Myślałam, że wypłakałam już wystarczającą ilość łez, ale to chyba niekończąca się dostawa. - Czy to jest ten moment, w którym powiesz mi, że ból zniknie? - Nie. Nie ma mowy. On nigdy nie zblednie. Myślę o Dee każdego dnia. Nigdy nie wierzyłem, że kiedykolwiek jeszcze kogoś pokocham. W swoim sercu też byłam pewna, że nikogo więcej nie pokocham. Nigdy. - Ale to zrobiłeś? Rock nagle wstał z fotela i podniósł pistolet, oglądając coś na zewnątrz. W ciągu kilku sekund pozostali znaleźli się w kuchni. Dwójka została na korytarzu, obserwując drzwi. Jak do cholery to usłyszeli? Rock śledził lufą pistoletu kogoś, chodzącego po chodniku. - Kto do kurwy spaceruje o trzeciej nad ranem? - Czysto? - spytał głos z korytarza. Jedyną rzeczą, którą słyszałam, to bicie własnego serca. Instynktownie pobiegłam, by sprawdzić Becka, a kiedy znalazłam się za rogiem, Duckie podniósł broń w moją stronę. Gdy mnie rozpoznał, natychmiast ją opuścił. - Przepraszam, Mela. - Powoli wyciągnął do mnie rękę. - Mówiłem ci, nikt nie skrzywdzi twojego dziecka. Znałam tych ludzi dopiero od siedmiu godzin, a już byliby w stanie zabić dla Becka lub mnie. Tego rodzaju lojalność... ochrona... była mi obca. Duckie usiadł przy kołysce. - Idź i skończ to, co robiłaś. Zostanę z tym małym facetem. Moja przyszłość nie była nawet mglistym obrazem, który mogłam zobaczyć. W pudełku brakowało tysiąca elementów. Czy Beck kiedyś wskoczy na motor z bronią w ręku? Czy aby uniknąć matki Iana musimy stać się innymi ludźmi... z nowymi tożsamościami? Kiedy wróciłam do salonu, mężczyźni wrócili na swoje poprzednie miejsca, a Rock nadal siedział przy oknie. Użył drugiego krzesła, by wyprostować nogi i lekko się odprężył. - Dziękuję za ochronę... pomoc... wszystko, co dla mnie robisz. - Mela. Kocham twoją siostrę. Zrobię dla niej wszystko. Ona chce, żebyś była chroniona. Właśnie to robimy.

- Więc znalazłeś miłość? Niski chichot rozbrzmiał przez jego klatkę piersiową. - Kochanie, twoja siostra zalazła mi za skórę, jak nikt inny. Z całym szacunkiem do Dee... - Wziął głęboki oddech. - Zabiłbym dla Dee. Zabiłbym dla każdego z tych facetów. Ale za twoją siostrę byłbym w stanie umrzeć, w ciągu sekundy. Ciepłe łzy popłynęły po mojej twarzy, kiedy go słuchałam. - Ona cię kocha? - Tak. - Jak sobie radzisz? Z jej... pracą? Potrząsnął głową. - Nie lubię o tym rozmawiać. Zapadła cisza, a Rock znów studiował podwórko. - Ma szczęście, że cię ma. Ma szczęście, że ma was wszystkich – wyszeptałam. Zsunęłam się z krzesła, ale zanim wyszłam z pokoju, usłyszałam jego głos. - Zakochałem się w tym, kim jest, a nie tym, co robi. Jednak potrzebuję, by sama powstrzymała innych. Uśmiechnęłam się do niego. - Rozumiem. - Mela. Wyjeżdżamy rano. Musimy wyruszyć, zanim ludzie zorientują się, co się dzieje. Wróciłam do pokoju. Ciemność mnie ogarnęła i ledwo potrafiłam przełknąć strach, czający się w moim żołądku. Liczyło się tylko to małe życie. Musiałam być silna i odważna... nie mogłam go opuścić. - Mela. Obudź się. - Szorstki szept dotarł do moich uszu. Z każdą sekundą powracania do rzeczywistości, ból był coraz większy. Ian... nie żyje. Możliwość zabrania Becka ode mnie. Miałam nadzieję, że tym razem po obudzeniu znajdę się w innym wymiarze. Duckie zawisł nade mną. - Dobrze się czujesz? Odwróciłam się i zobaczyłam pustą kołyskę. Dziwne, przecież sama go tam kładłam. - Beck?

- Ari go ma. Ale on jest głodny. To wtedy poczułam pełnię swojej piersi i mrowienie, które towarzyszyło, gdy mleko powoli wypływało. Poszłam do kuchni, ale zatrzymałam się, kiedy zobaczyłam Ari. Nie miałam pojęcia, czy była teraz między nami jakakolwiek różnica. Była ubrana w moje spodnie do jogi, koszulkę Chicago Cubs i buty do tenisa. To wielka zmiana w porównaniu do wczorajszych dżinsów i krótkiego topu. - Tak bardzo jak kocham tą małą istotkę... nie mam dla niej nic, a zaufaj mi, potrzebuje tego. Uśmiechnęła się i podała mi Becka, a Rock natychmiast uniósł palec i wskazał drugi pokój. Cały gang wyszedł, zostawiając nas samych, więc mogłam nakarmić syna piersią. - Powiesz mi, dlaczego masz na sobie moje ubrania? Nalała sobie filiżankę kawy i usiadła obok mnie. - Plan Rocka polega na tym, że zabiorę Becka na spacer... wyglądając jak ty. Kiedy będziemy za blokiem, wystartujecie. - Strach zamigotał w moich oczach, ale Ari poklepała mnie po ramieniu. - Me, to zadziała. Zaufaj mi. Zaufaj nam. Ci faceci zaopiekują się tobą. Beck delektował się mlekiem, a ja patrzyłam na niego uważnie. Jego życie było w moich rękach, a ja powierzyłam go obcym ludziom. Jednak w jakiś sposób im ufałam. Bardziej, niż prawdziwej rodzinie Becka. W ciągu kolejnych czterdziestu minut ubierałam się w rzeczy Ari. Czerwony top, obcisłe dżinsy i bandana, obejmująca rozpuszczone włosy. Kiedy spojrzałam na siostrę w moich ubraniach, emocje mnie przytłoczyły. Znowu się połączyłyśmy; staliśmy twarzą w twarz i pomagałyśmy sobie. - Nie żegnajmy się – powiedziała, a jej wargi drżały. - Nigdy. Kocham cię. Dziękuję ci za... - Utrzymanie siostry i siostrzeńca bezpiecznych? Nie dziękuj mi. Jestem ci to winna. Obróciła się na pięcie i podeszła do drzwi, ale ją zatrzymałam. - Nigdy nie byłam na spacerze dookoła bloku. Roześmiała się i zwróciła do Rocka. - Utrzymaj ją bezpieczną.

Pocałował jej czoło. - Wiesz, że to zrobię, kochanie. Pochyliłam się i pocałowałam najcenniejszą osobę w moim życiu. Miałam nadzieję, że zobaczę go za kilka godzin. Pachniał jak krem przeciwsłoneczny, ale i tak wdychałam jego zapach tak mocno, jak tylko pozwalały moje płuca. Potem razem z Ari zniknęli. Po piętnastu minutach, Rock zaprowadził mnie do kuchni. Mój brzuch boleśnie się skręcił, gdy czekałam na jego instrukcje. - Mela i ja, Duckie, Two i Dano wyruszymy w lewo. Woody i Mikey w prawo. Roach stoi w dole ulicy, obserwując, ile pojazdów za nami ruszy. Jeśli będziemy śledzeni, przesiądziemy się do samochodu, stojącego za barem niedaleko stąd. Woody i Mikey, wy jedziecie do sklepu Harley'a. Wszyscy znają nasze sygnały. Pytania? Przez moją głowę przebiegło tysiąc pytań, ale spokojnie stałam i czekałam, aż ktoś w końcu powie, że to szaleństwo. Kiedy rozmawialiśmy o szczegółach, spojrzałam na tatuaże, zdobiące rękę Rocka. Byłam pewna, że każdy opowiadał jakąś historię. - Dobra, zróbmy to. Zróbmy? Czy to znaczy, że wychodzimy? Rock dotknął moich pleców. - Kiedy jesteśmy na motorze, Ari zazwyczaj spogląda przez moje lewe ramię i mocno trzyma mnie w pasie. - Mrugnął. - To seksowne, wiem. Próbowałam się uśmiechnąć, ale nie wiem, czy wyszło. - Boję się – wyszeptałam. - Wiem. Mam cię. Nigdy nie jeździłam na motorze. Kiedy drzwi garażu się otworzyły, usłyszałam głośny ryk... tak intensywny, że poczułam go w piersi. Chciałam zakryć uszy, ale powstrzymałam się. Objęłam Rocka w pasie i wpatrywałam się w horyzont nad jego lewym ramieniem. - Zbliż się do mnie – krzyknął, a potem ruszyliśmy. Ryk rur wydechowych był ogłuszający. Okulary przeciwsłoneczne Ari maskowały moje spojrzenie, kiedy obserwowałam każdy kierunek. Cały czas przed oczami miałam wizję niedalekiego zobaczenia Becka. To trochę mnie uspokoiło. Nie miałam też wątpliwości, że porozmawiam z Ari o zakładaniu

kasków. Nikt ich tutaj nie miał. I choć w ciągu tych dwunastu godzin, kiedy poznałam cały gang, zdążyłam się z nimi zżyć, to właśnie o siostrę bałam się najbardziej. Kiedy dojechaliśmy do pubu, wstrzymałam oddech. Za chwilę dowiemy się, czy ktoś nas śledził. Rock wyłączył silnik i położył stopy na ziemi. Na co czekał? Nie przećwiczyliśmy tej części. Zaczęłam panikować. Instynktownie pochyliłam głowę i pocałowałam go za uchem. Przekręcił głowę w moim kierunku. - Powinnam zejść? - zapytałam. Posłał mi szybkie skinienie, więc powoli przekręciłam nogę, stawiając ją stabilnie na ziemi. Rock pocałował moje czoło, a potem trzymając się za ręce, weszliśmy do baru z wszystkimi innymi. Usiedliśmy przy wielkim stole, ale nikt nic nie mówił. Rock ścisnął moją dłoń, więc skupiłam się na nim. - W tym miejscu pojawi się mała paczuszka. Ktoś go tutaj przywiezie. Beck. Miał na myśli Becka. - Okej – powiedziałam cicho. Jego telefon zadzwonił, więc przyłożył go do ucha, a potem bez słowa wyłączył. - Etap drugi to wyjazd. Duckie, jedź z powrotem do domu pomóc. Dano i Two podążą za mną, a potem wrócą do was. Duckie zgodził się skinieniem głowy. Każdy dźwięk w barze zwracał moją uwagę. Krzyczący mężczyźni. Pisk drzwi, prowadzących do kuchni. Nawet dźwięk strzałek. Telefon Rocka znów zadzwonił, a on zachował tą samą procedurę. Odebrał, wysłuchał bez słowa i wyłączył się. - Wracają do domu ze spaceru. Żadnych incydentów. Poczułam ulgę, gdy usłyszałam, że Beck jest pod naszym dachem. Strach przed stratą syna był ogromny. Duckie wstał, zasalutował grupie, skinął głową na mnie i wyszedł. Wiem, że następnym razem, gdy go zobaczę, przyprowadzi moje dziecko. Rock wziął mnie za rękę i wyprowadził na zewnątrz. Kiedy wróciliśmy na drogę, uderzyło w nas straszne słońce. Cieszyłam się, że Rock porusza się dość szybko. Widziałam, że widoki zapewne były piękne, ale

ja i tak myślałam tylko o Becku. Tawerna Berta znajdowała się na lewo od autostrady. Nie wiedziałam, kim był Bert, ale nie obchodziło mnie to. Podczas zejścia z motoru, wykonaliśmy ten sam rytuał, co poprzednio. Rock przytulił mnie do siebie i pomógł zeskoczyć, a moje uda ślizgnęły się po gorącym siedzeniu. - Nie jestem pewna, czy dam radę teraz chodzić – jęknęłam. - Naprawdę! Na drzwiach zauważyłam napis tylko wyglądamy miło i wtedy po raz pierwszy zaczęłam się śmiać. Twarz Rocka wykrzywiła się z szoku. - Śmiech u ciebie brzmi naprawdę dobrze, Mela. Usiedliśmy przy małym stole, a Dano i Two podążyli za nami. Rock przez dłuższą chwilę wysłuchiwał kogoś w telefonie. - Wszystko w porządku? Moje piersi były pełne, a maszyna do zbierania mleka znajdowała się w bagażniku motoru Rocka. - Tak. Duck do nich wrócił. Wyruszą rano. Muszę zadzwonić do twojej siostry. Zanim wyszedł, złapałam jego biceps. - Coś jest nie tak? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Duck powiedział, że płakała. Ona nie płacze, nigdy. Kiedy odszedł od stołu, zdałam sobie sprawę, jak wiele Ari dla niego znaczy. Jego klatka piersiowa gwałtownie unosiła się i opadała, gdy czekał na odpowiedź. - Chłopcy, muszę wyjąć coś z bagażnika Rocka. Skinęli, a ja poszłam po maszynę. W najgorszej, najbardziej obrzydliwej łazience, jaką kiedykolwiek widziałam, podniosłam t-shirt i przymocowałam pompę do piersi. Stałam tak, trzymając wszystko na kolanach, a pot spływał mi po plecach. Nagle stare, drewniane drzwi się otworzyły, uderzając o poobijany mur. Rock rozglądał się dziko po całym pomieszczeniu, a kiedy mnie zobaczył, jego jabłko Adama poskoczyło i od razu się odwrócił. - Ja... przepraszam. Nie wiedziałem, gdzie jesteś. Nie odchodź bez powiadamiania mnie. Zrozumiano?

- Tak. Przepraszam. - Mela, gdzie będziemy to trzymać? - szepnął. Mówił o mleku? Mój portfel i pompa były jedynymi rzeczami, które ze sobą wzięłam... jedynymi, których potrzebowałam. Szczerze, nigdy nie rozmawialiśmy o długości tej podróży. - Nie wiem. - Mój głos drżał przez słabość, obawy... nawet zirytowanie. - Mela, musisz mi mówić, kiedy się oddalasz. Zobaczę, czy dam radę to gdzieś schować. - Od razu po tych słowach, wyszedł. Kiedy po piętnastu minutach zobaczyłam ilość mleka w butelce, łzy wypłynęły z moich oczu. Wiedziałam, co się stało. Po zabiegu w szpitalu... a teraz to... wysuszałam się. Za niedługo zniknie moje jedyne połączenie z Beckiem. Każdy będzie mógł go nakarmić. Każdy będzie mógł wsunąć mu do ust butelkę. Poczucie niedoskonałości i porażki wstrząsnęło moim ciałem. Osunęłam się na brudną podłogę, a mała ilość mleka rozlała się dookoła, kiedy upuściłam butelkę. Przypomniałam sobie czas spędzany na placu zabaw, kiedy miałam jedenaście lat. Ari i ja byłyśmy w osobnych klasach, ale miałyśmy przerwy w tym samym czasie. Ona nigdy nie chciała chodzić po drabince jak wszyscy inni – musiała zwisać głową w dół. Kiedyś nabrałam odwagi i zrobiłam to samo, ale prawie od razu spadłam, tworząc chmurę pyłu wokół siebie – która odebrała mi dech. Są momenty w życiu, które zapamiętasz na zawsze... gdzie byłeś, jak się czułeś... co robiłeś. To był jeden z nich. Teraz, kiedy rozbrzmiał mój rozpaczliwy szloch, a płuca walczyły o powietrze, przypominałam siebie z tamtego wydarzenia, gdy bezradnie leżałam na brudzie. Instynktownie przyciągnęłam nogi do piersi i położyłam czoło na kolanach. Mój mąż nie żył. Moje zbawienie... moje życie... zniknęło. Nawet się nie pożegnaliśmy. Wyszeptał tylko „Mela”, gdy umierał. Gdzieś z tyłu usłyszałam ciężkie kroki. - Jezus. Chwilę później, leżałam już w ramionach Rocka. Zanim wyniósł mnie z łazienki, zobaczyłam moją pompę i puste butelki, porozwalane na podłodze. Nie potrzebowałam ich już. - Rock? - Zmiana planów. Nie zrobimy dzisiaj trzeciej części. Użyj gotówki i zapłać

hotel. Teraz. Usiedliśmy i znów walczyłam, by zwinąć się w pozycję płodową, ale Rock złapał mnie za ramiona. Nie wiem, jak długo tam byliśmy. Straciłam zdolność racjonalnego myślenia. Gdzieś w głowie zarejestrowałam, że wyszliśmy z baru i Rock zaprowadził mnie do pokoju hotelowego. - Ari. - Usłyszałam jego szept, gdy otworzyłam oczy. - Ona potrzebuje lekarza. Nie daje rady. - Doskonale wiedziałam, że tak było. To dziwne, ale byłam tego całkowicie świadoma. - Myślę, że to może być szok. Przygotuję wodę, by mogła wziąć gorącą kąpiel. - Nastąpiła długa pauza. - Okej, zrobię to. Rock odłożył telefon i powoli do mnie podszedł. Kiedy stanął nade mną, wiedziałam, że nadszedł czas, aby się rozebrać. - Mela. Przygotowałem kąpiel. - Wyraźnie wypowiadał każde słowo. - Twoje ubrania są brudne od podłogi z tamtej łazienki. Możesz się rozebrać? Mruganie powiek na suchych oczach było niemal bolesne. Kiedy spojrzałam na Rocka, zobaczyłam troskę, wymalowaną na jego twarzy. Zrobił długi, głęboki wdech. - Mogę to zrobić. Delikatnie wyprostowałam nogi i pochyliłam się na krześle. Kiedy chciałam wstać, Rock chwycił mnie za nadgarstek. - Ari o tym wie? - wyszeptał. Rozejrzałam się dookoła, ponieważ nie byłam pewna o czym mówił, ale potem moje spojrzenie wylądowało na bliźnie na moim nadgarstku. Natychmiast opuściłam wzrok na podłogę. Nigdy nie opowiadałam tej historii nikomu, poza Ianem. - Wie? Potrząsnęłam głową. - Nie. Proszę, nie mów jej. - Dlaczego? - zapytał. W jego głosie wyczułam zarzut. - Nie chcę, żeby była mną rozczarowana. - Dlaczego to zrobiłaś? - Jaką to robi różnicę? - Dlaczego? - Uderzył pięścią w stół, a moje ciało zadrżało. Wstrząśnięta,

potrząsnęłam głową, nie chcąc, by nieprzyjemne wspomnienia najechały mój mózg. - Rock... ja... - Co się stało, Mela? Wtedy w mojej głowie odezwał się głos Iana. Nie wstydź się. To część tego, kim jesteś. Jeśli nie miałabyś tych blizn, ja nie miałbym ciebie. Coś wspaniałego zrodziło się z czegoś złego. Wzięłam głęboki wdech. - W pewnym momencie chciałam się od niej uwolnić. Ari została złapana w swoim własnym świecie. Nie jestem pewna, że w ogóle to zauważyła. Oczyściłam gardło, powtarzając w głowie słowa Iana. - Po ukończeniu studiów, pracowałam na jednym z tych rancz dla problematycznych nastolatków. Musiałam spłacić tak wiele kredytów studenckich, a z tego były dobre pieniądze. Poza tym, ta praca była idealna. Uczyłam ich muzyki i śpiewu, a nikt nie wiedział o Ari... byłam tylko ja i moja artystyczna terapia dla dzieciaków z problemami. Co zaskakujące, Rock obserwował mnie uważnie i wsłuchiwał się w każde słowo. Kiedy zamilkłam, kiwną głową na zachętę, bym kontynuowała. - To Ari zawsze była tą z mnóstwem przyjaciół. Ja byłam cichą bliźniaczką. W każdym razie, pewnego dnia razem z niektórymi osobami z rancza poszliśmy nocą na miasto. Spotkaliśmy grupkę facetów, którzy byli przekonani, że jestem Ari. Widziałam, jak przeglądali coś w telefonach, a potem wskazywali na mnie. Nie chciałam, by moi współpracownicy i podopieczni o tym wiedzieli... o niej. A to sprawiło, że czułam się okropnie. Wstydziłam się jej. Na twarzy Rocka pojawił się bolesny grymas. Żadna część mnie nie chciała go ranić. - Ci mężczyźni poszli za nami. Gdy moi przyjaciele odprowadzili mnie do mieszkania, weszłam do środka. Nie byłam tam nawet dwie minuty, gdy usłyszałam pukanie. Byłam pewna, że to moim znajomi. Nie myślałam i od razu otworzyłam drzwi. Zaczęłam wolniej oddychać. To zabawne, ponieważ kilka lat temu, dokładnie w tym samym momencie też oddech został mi skradziony. Rock gwałtownie wstał z krzesła. Chciałam coś zrobić, ale nie widziałam co. To naturalne, że czuł potrzebę chronienia Ari. Podszedł do drzwi łazienki i przyłożył czoło do zimnej futryny.

- Zranili cię? - zapytał szeptem. - Tak. Było ich czterech. Dwóch nic nie zrobiło, ale pozostali... - Jezus, Mela. - Próbowałam im powiedzieć, że nie jestem Ari. Po tylu latach jej afiszowania się seksem... zaczęłam nawet nienawidzić tej myśli. Nienawidzić jej. Dwóch z nich mnie trzymało, ale nie zostałam zgwałcona. Jeden z nich doszedł, gdy patrzył, jak jego przyjaciel wkłada we mnie palce. Byli na tyle mądrzy... by nie zgwałcić mnie naprawdę. - Mela, to wciąż gwałt. - Proszę, nie mów jej. - Ona nie ma pojęcia, kochanie. Nie ma pojęcia, przez co przeszłaś. - Nie chcę, żeby się dowiedziała. To by ją zabiło. Rock wpatrywał się we mnie, czekając na dalszą część. - Zwolniłam się z pracy i uciekłam. Mogłam zadzwonić na policję. Miałam przecież w sobie DNA jednego z nich. Ale... nikomu nie powiedziałam. Czułam, że już nigdy nie ucieknę od tego, co Ari wykreowała. Podróżowałam po całym stanie. Trzy dni w Ft. Collins i jakiś facet rozpoznał mnie w sklepie spożywczym. - Zaśmiałam się. - Zrobiłam to tamtej nocy. W ten sposób poznałam Iana. Rock zniknął w łazience. Kiedy wyszedł, spojrzał na mnie. -Włączyłem ciepłą wodę. Wrócę za trzy minuty. Trzasnął za sobą drzwiami, ale nie było to zamierzone. Moje historia nie była przyjemna... wiedziałam o tym. A teraz uciekałam ponownie. Blizny wewnątrz i na zewnątrz mnie nigdy nie miały szans się uzdrowić, a już otwierały się na nowo. Chciałam wyzdrowieć. Chciałam przestać uciekać.

Rozdział 3 Mela „Nigdy nie wiesz, jak silny jesteś, dopóki bycie silnym nie jest twoim jedynym wyborem. (Nieznany) Kiedy wjechaliśmy na cementową drogę, prowadzącą do domu matki Rocka, byłam zszokowana ogromem przestrzeni. Ceglany, wielopiętrowy dom był piękny. Nazwij to stereotypem... nazwij to jak chcesz... ale nigdy nie połączyłabym Rocka z tego rodzaju wychowaniem. Poczułam smutek – zachowałam się z nim dokładnie tak, jak inni w stosunku do mnie. Górskie powietrze mnie ożywiło. To i Beck w moich ramionach sprawiłoby, że świat znów stałby się znośny. Trzy dni jazdy obiły mój tyłek i ponaciągały mięśnie. Nie miałam żadnych aktywności od dawna, więc to dodatkowo wzmocniło efekt. Rock wyłączył silnik, a pojawiająca się cisza od razu została przerwana przez starszą kobietę, wybiegającą frontowymi drzwiami. - Cześć, skarbie. - Wyciągnęła ręce przed siebie. - Mamo – powiedział Rock, obejmując ją. - To jest Mela. Popatrzyła na mnie łagodnym wzrokiem. Wyglądała dokładnie tak, jak powinny wyglądać matki. Siwe włosy, upięte w luźny kucyk i kilka pasemek, opadających swobodnie na jej twarz. Ciepły błękit w oczach pasował do nieba. Kiedy mnie przytulała, mogłam wyczuć zapach jabłek i szczęścia. Stawiałam, że miała około sześćdziesięciu lat. - Witaj, kochanie. Dodasz do tego domu egzotyczne piękno, którego brakowało. - Dziękuję... za pomoc. Rock wskazał na małą chatkę z cegły, stojącą niedaleko wielkiego domu. - Nazywamy go celą – roześmiał się. - Celą? Jak w areszcie? Skinął głową i wskazał na wielopiętrowy budynek. - Duży dom. - Potem

wskazał na mały. - Cela. - Mrugnął. - Dodatkowo, za każdym razem, gdy była wkurzona na tatusia, wysyłała go tam. - Uśmiechnęłam się. - To coś w rodzaju więzienia. Tylko, że tam zostajesz na lata. W areszcie to tylko wizyta. Roześmiałam się. Nie słyszałam tego dźwięku od tygodnia. - Możesz być tutaj tak długo, jak będziesz tego chciała. Ale jeśli byłbym tobą, natychmiast szukałbym innego miejsca. Nie jestem pewien, jak szybko ta kobieta połączy wszystkie kawałki, ale ktoś może zacząć cię śledzić, jeśli połączą mnie z twoją siostrą. Rock położył moje rzeczy na fotelu w rogu. Dom był mały, ale doskonały. Osobliwy. Kolorowy. Jasny. Uroczy. I choć widziałam w nim ślady wcześniejszych walk, nie chciałam przysparzać matce Rocka kolejnej. - Rock? - Spojrzał na mnie. - Powiedziałam ci o swoich bliznach. Jak nabyłeś swoją? Po moim pytaniu, jego palce przesunęły po bliźnie na policzku. - Czasami zapominam, że ją mam. - Wyszedł z domku i usiadł na huśtawce, stojącej na ganku. Dołączyłam do niego. - Po śmierci Dee, wyszedłem i upiłem się. Chciałem zabić pijanego kierowcę, który ją zabił, ale zamiast tego, zrobiłem to samo, co on. Gdy byłem już mocno pijany, wsiadłem na motor i skończyłem w rowie, obok autostrady. Dzięki Bogu, tylko ja ucierpiałem. Ta blizna mi o tym przypomina. Nie wypiłem żadnego drinka od tamtej nocy. Szturchnęłam go w ramię, mając nadzieję, że przyniesie mu to mały komfort. - Ari ma szczęście – szepnęłam. - Wszyscy mamy blizny, Mela. Moje są głębsze wewnątrz, niż za zewnątrz, ale chodzi o przeżycie. O ruszenie dalej. Wzięłam głęboki wdech i skinęłam głową. - Wiem to. Chcę też, żebyś wiedział, że nigdy nie narażę twojej mamy na ryzyko. Od razu spróbuję znaleźć coś innego. Rock złapał mnie za ramię, a ja skupiłam na nim całą swoją uwagę. Nigdy nie był agresywny i miałam nadzieję, że nie zacznie. - Mela, moja matka ma arsenał, którego mogłoby pozazdrościć jej wojsko Stanów Zjednoczonych. Uśmiechnęłam się, ale na jego twarzy nie był oznak tego, że żartował. Wstał i

wskazał na duży dom. - Ona nauczy cię strzelać jutrzejszego ranka. Może nawet dzisiaj. Kiedy stąd wyjedziesz, będziesz gotowa, by walczyć samotnie. Ja teraz wyjeżdżam. Mam jutro spotkanie z Duckiem. - Beck? - zapytałam z nadzieją. Posłał mi ciepły uśmiech. - Dostarczenie go do ciebie będzie dla mnie zaszczytem. - Och, Rock. - Zakopałam twarz w dłoniach, a on otoczył mnie ramionami. -Krzycz – szepnął mi do ucha. - Płacz. Ale teraz. Ponieważ kiedy ten mały facet przyjedzie, będzie potrzebował swojej mamy. Kiedy pocałował moje włosy, wiedziałam, że to jego pożegnanie. Natychmiast poczułam pustkę i samotność. Z każdym jego krokiem, moje serce ściskało się coraz mocniej. Był moją tarczą przez ostatnie dni. Teraz czułam się narażona... mój pancerz zniknął. Tarcza się złamała. - Zaczekaj – wyszeptałam, gdy zobaczyłam, że jego matka biegnie po schodach, by go pożegnać. To mnie pocieszyło, choć chwilowo – wyobrażenie, że pewnego dnia troszczę się tak o Becka. Robię dla niego wszystko. Opiekuję się nim. Zrobiłabym dokładnie to, co ona. Szanując ich czas, odwróciłam się i postanowiłam rozejrzeć się po chatce, która przez najbliższy czas będzie moim domem. Podłoga była drewniana i prowadziła do małej sypialni z wielkim łóżkiem, przykrytym piękną kołdrą. Niedaleko znajdowała się łazienka z prysznicem i wanną. Rozmarzyłam się na ich widok, wyobrażając sobie relaksacyjną kąpiel. Ręczniki leżały w kącie. Ryk motoru mnie zaskoczył. Skierowałam się do drzwi, ale kiedy tam dotarłam, zobaczyłam tylko kurz i wyblakły dźwięk w oddali. Rock zawsze powtarzał, że głośne rury ratują życie. Rock odszedł.

Rozdział 4 Ari „Prawdziwa miłość to poświęcenie dla tych, których kochasz” (Francis Chan) - Jezu, jak ona mogła się tak ubierać? - zapytałam Two, który czekał, by zabrać mnie do sądu. Miałam w ręce eleganckie spodnie i koszulę. - Ubierz się. Mela nigdy nie spóźniłaby się na przesłuchanie sądowe. - Myślę, że ta dziewczyna jest chudsza ode mnie. Cholera, te spodnie są ciasne. Two zachichotał na korytarzu. Kiedy wyszłam z sypialni, zobaczyłam go, ubranego w garnitur. Zaśmiałam się. Wyglądał całkiem przystojnie. Mela nie miała pojęcia, kto jest w naszej grupie. Lekarz. Adwokat. Nauczyciel. To zawsze wywoływało mój śmiech. Objęłam Two za ramię i weszliśmy do kuchni. Duckie i Rock wyjechali z Beckiem trzy dni temu. Mela wkrótce powinna zobaczyć syna. - Święte gówno, popatrz na siebie – powiedział Mikey. - Zamknij się, kurwa. - Odwróciłam wzrok. - Chodźmy. - Wyglądasz naprawdę ładnie, Ari – dodał Dano. - Wyglądam jak pieprzona nauczycielka. Wszyscy się roześmiali. Potem Dano wstał i rozejrzał się dookoła. - Podjedziemy motorami po samochód, abyśmy dotarli na przesłuchanie jak normalni ludzie. Woody zostanie tutaj, gdyby ktoś chciał wejść do domu. Kiwnęłam głową. - Two jest jedynym, który nie będzie miał broni, ponieważ wchodzi z tobą do sądu. - Ta suka nie jest na tyle głupia, by próbować tam czegoś – powiedziałam. Two krzyknął, kiedy weszliśmy do garażu. - Zróbmy to! Mela. Mela. Mela. Próbowałam wejść w umysł swojej siostry. Zanim dojechaliśmy do sądu, przebrnęłam przez wszystkie jej wspomnienia.

*** - Proszę wstać. Sąd rejonowy drugiego okręgu rozpoczyna rozprawę, której przewodniczy Marcus Colt. - Dziękuję, można usiąść. - Sędzia wsunął się na duże krzesło za ławeczką. Sąd rozpatrzy sprawę Eleanor McKinley. - Przerwał, spoglądając na wredną sukę. - Przeciwko Meli McKinley. - Podniosłam głowę do góry. - Proszę o przedstawienie. - Wysoki sądzie, Jose Rivera, występuję w imieniu Senator McKinley. Two wstał zaraz po nim i poprawił krawat. - Wysoki sądzie, Thomas Clark, występuję w imieniu Meli McKinley. Notatka o moim przybyciu została dołączona w poprzednim tygodniu. - Dziękuję, panie Clark. Może pan usiąść. Natychmiast podniósł się adwokat z przeciwnego stołu. - Wysoki sądzie, kwestia wstępna. Dziecko, według pozwu, również miało się dzisiaj pojawić. Cóż, to się nigdy nie wydarzy. Nawet za milion pieprzonych lat. Śnij dalej, suko. Sędzia przeczytał dokument. - Mam pozew twierdzący, że pozwany, Beck McKinley, to dziecko potrzebujące opieki. Pozew ten opiera się na fakcie, że Ian McKinley został zabity w wypadku samochodowym. Panie Rivera, to brzmi jak doniesienie popełnienia przestępstwa, a nie sprawa o opiekę na dzieckiem. - Wysoki sądzie, dziecko obecnie nie ma rodziców chętnych lub zdolnych do opieki nad nim. Ojciec zmarł, a testy toksykologiczne matki, przeprowadzone w szpitalu wypadły pozytywnie. Two wstał. - Sprzeciw, wysoki sądzie. Nie dostaliśmy żadnych wyników testów, potwierdzających, że pani McKinley była pod wpływem narkotyków. - Pani McKinley, byłaby pani gotowa zrobić te testy dzisiaj? Two odchrząknął. - Wysoki sądzie, to nie jest pani McKinley. To Ari Gomez. Przebywała w domu swojej siostry od dwóch tygodni. Ja natomiast jestem tutaj w imieniu Meli McKinley.

Senator natychmiast spanikowała i zaczęła mówić coś do swojego adwokata. - Wysoki sądzie, chcielibyśmy wiedzieć, gdzie znajduje się dziecko. Two wstał ponownie. - Wysoki sądzie, z całym szacunkiem, ale nie mam pojęcia. Pani Gomez nie widziała swojej siostry trzy lata. Przybyła do miasta, żeby ją odwiedzić, ale kiedy weszła do jej domu, pani McKinley i niemowlę zniknęli. Sędzi spojrzał na wszystkich wokół. - Nie jestem pewny, co tu się dzieje, ale wnioskodawca będzie musiał jakoś poinformować pozwanego, zanim będziemy mogli kontynuować. Jasne jest, że dzisiaj mamy do czynienia ze złą siostrą. Senator skuliła się, a jej wargi zacisnęły się w wąską linię. Zastanawiałam się, kiedy ostatnio ktoś ją pieprzył. Mrugnęłam do niej, a powolny, celowy uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Szach – mat, suko. Gdy schodziłam po schodach na dziedzińcu, zobaczyłam Dano, biegnącego w moją stronę. Odwróciłam się i przygotowałam do walki z kimkolwiek, kto był za mną. Senator wraz ze swoimi ochroniarzami. - Cóż, nie wiem, kim do diabła jesteś. Dziwka jest dziwką. Ale pozwól mi coś powiedzieć... nie masz pojęcia, kim ja jestem. Jeśli myślisz, że pozwolę jej zniknąć gdzieś z moim wnukiem, to się mylisz. Kiedy ich znajdę, nigdy więcej nie zobaczysz chłopca. - Czy to groźba, głupia suko? Two złapał mnie za ramię, gdy jeden z jej ochroniarzy ruszył do przodu. - To obietnica, obrzydliwa dziwko. Nie wiesz, jak wiele mam znajomości. Zaśmiałam się. To był rodzaj chichotu, który zrozumieją tylko złoczyńcy. - Moje znajomości sprawiają, że twoje wyglądają jak pieprzony żart. Utworzyłam broń z palców. - Pif paf – wyszeptałam. - Jeśli cokolwiek mi się stanie, moi ludzie znajdą Becka. Zaufaj mi. Poza tym, grozisz Senatorowi Stanów Zjednoczonych? - Och, oczywiście, że nie. To nie jest groźba. To pieprzona obietnica, jeśli kiedykolwiek pojawisz się niedaleko Becka. Teraz zabierz stąd swoją paskudną i nieużywaną cipę... babciu. Poczułam się lepiej, kiedy mogłam jej dogadać. Two chwycił mnie za ramię i poprowadził w kierunku samochodu. Dano wrócił na motor i ruszył, zanim

suka zauważyła jego obecność. Gdy tylko mój tyłek uderzył w siedzenie pasażera, wyciągnęłam telefon. Rock musiał powiedzieć Meli z czym walczyła. Musiał pomóc jej zrozumieć, jak niebezpieczna jest ta kobieta.

Rozdział 5 Mela „Dostawanie po tyłku jest normą w życiu. Wstawanie i kontynuacja dążenia do celu jest wyborem” (Zig Zgilar) Głośny wystrzał obudził mnie po jednej z najbardziej spokojnych nocy, jaką miałam od dłuższego czasu. Szybko ubrałam buty i wyskoczyłam z domku, zauważając matkę Rocka, celującą z pistoletu do puszek po drugiej stronie ogrodzenia. Przez chwilę stałam i obserwowałam, jak zręcznie poruszała bronią. - Dzień dobry, kochanie – krzyknęła. - Gotowa na strzelanie? - Chyba. - Kiwnęłam głową. Odwróciła się do mnie. - Nigdy nie mów „chyba”. Jeśli chcesz znaleźć siłę... pewność siebie... musisz udawać, gdy ich nie masz. Nie musisz wierzyć w to, co mówisz, ale musisz sprawić, że uwierzy ten, do kogo to mówisz. Rozumiesz? - Tak – odpowiedziałam. -Nie, kochanie. Spraw, żebym uwierzyła w to, co mówisz. Jesteś gotowa na strzelanie? Skinęłam głową. - Tak, proszę pani. Daj mi pistolet. - Moja dziewczyna. - Podała mi broń. *** Kiedy usłyszałam ryk rur w oddali, nawet nie przejmowałam się zakładaniem butów. Wybiegłam z domu i stanęłam na drodze. Po chwili moim oczom ukazał się żółty mustang i dwa motory. Duckie prowadził samochód, a Rock siedział na tylnej kanapie, wraz z moim synem. Wielkie, niebieskie oczy Becka wpatrywały się w okno. Gdy tylko usłyszał mój głos, uśmiechnął się, a ja przytuliłam go mocno do swojej piersi. Na początku poczułam lekki smutek, że

nie będę mogła go już karmić, ale w ciągu ostatnich dni, matka Rocka kilkukrotnie mówiła, że nie mam przejmować się tym, czego nie mogę zmienić. Miała rację. Małe nóżki Becka poruszały się z podniecenia. Delikatnie obejrzałam zadrapanie na jego twarzy, które było już prawie wyleczone, a potem pocałowałam go w skroń. - Znalazłaś swoje miejsce? - zapytał Rock. - Tak, to... - Nie, Mela. Nie możemy wiedzieć. Jest szansa, że będziemy śledzeni i nękani, więc nie chcę, by ktokolwiek z moich ludzi wiedział... zwłaszcza Ari. Czy to ma sens? To miało sens i wiedziałam, że on tylko chroni swoich ludzi. Ja zrobiłabym to samo. Teraz czas na bycie samodzielną. Tylko ja i Beck. Dosłownie. To było to. I to było w porządku. Mogłam to zrobić. - Ty... musisz wiedzieć, że sąd nie będzie rozpatrywał twojej sprawy, dopóki nie pojawisz się w nim osobiście. Senator przyrzekła, że będzie cię szukać. Ona nie zostawi tego tak po prostu. Musisz uciec. Musisz zaginąć. Oto czek. To pieniądze, które Ari wycofała z banku, gdy zamykała twoje rachunki. Two, działając jako twój adwokat, pomoże ci uzyskać kwotę z ubezpieczenia. Woody jest sędzią, więc zadba o to, by wszystko odbyło się sprawnie i cicho. Kiwnęłam głową. Sama zabrałam trochę pieniędzy, ale za mało, by zacząć nowe życie. - To twoja nowa karta ubezpieczenia społecznego. - Uniosłam brwi. - Nie pytaj. Po prostu od teraz jesteś Mela McKinney. Nie masz za to ubezpieczenia zdrowotnego. Musisz znaleźć lekarza. Płać za wszystko gotówką. - McKinney? Nie McKinley. - Oto twoje nowe prawo jazdy. Trzymałam mocno Becka przy swoim boku i próbowałam zrozumieć wszystko, co powiedział Rock. Pomógł mi, jak tylko mógł. Pomyślał o wszystkim. Teraz... reszta mojego życie będzie zależeć już tylko ode mnie. *** Osiem tygodni... tyle zajęło nam przyzwyczajenie się do wysokości i naprawienie chaty najlepiej jak potrafiłam. Szczególną uwagę zwróciłam na

kącik dla Becka. Dodałam izolację do ścian. Zaopatrzyłam się we wszystkie rzeczy, które mogłyby być nam potrzebne, aby się ukryć. Przy odrobinie szczęścia mogliśmy żyć tutaj bezpiecznie. Wędrowanie po górach byłoby dużo większym wyzwaniem od domowej kryjówki, ale musiałam się przygotować także na ten scenariusz. Zaczęłam swoje szkolenie już pierwszego dnia z Beckiem na plecach. Rock od początku twierdził, że potrzebny jest plan. Bez dostępu do drogi, trudno byłoby dostać się do samochodu, ale to wcale nie było daleko... wystarczyło przejść na drugą stronę góry. Każdego dnia biegałam po wzgórzach, pokonując małe odległości – codziennie nieco dalej, niż przedtem. Po kilku miesiącach wreszcie opanowałam bieganie po górach tak, że nawet ciężar Becka mi nie przeszkadzał. Kupiłam wózek, by mieć w czym transportować Becka, podczas naszych wypadów do miasta. Zawsze miałam też ubraną czapkę. Nie wiedziałam, kto może rozpoznać mnie lub Ari, a ostatnią rzeczą, której chciałam, to utrata anonimowości. Może ludzie mnie rozpoznawali. Może nie. Ale w ciągu roku nikt nic nie powiedział. Beck i ja znaleźliśmy dom. Kiedy mijały kolejne miesiące, strach wydawał się blaknąć. Nigdy się nie zmniejszał, ale niektóre dni były łatwiejsze od innych. Moim priorytetem było utrzymanie Becka w bezpiecznym miejscu i to nigdy się nie zmieniło. Nie wiem dokładnie, kiedy życie i oddychanie bez Iana stało się znośne. Ale próbowałam działać na zasadzie małych kroków – uśmiechy Becka, jego pierwsze kroczki. Między zapewnieniem mu bezpieczeństwa, a walką o poczucie normalności, musiałam też uważać, by nie stracić siebie. Z każdym dniem przychodziła jednak nowa siła. *** Utrzymywałam zgrabne kształty. Na szczęście Bóg pobłogosławił mnie dobrą genetyką, więc nigdy nie musiałam ciężko pracować, by utrzymać formę. A bieganie po górach z Beckiem na plecach miało swoje skutki. Miałam najlepsze kształty w całym swoim życiu. Kiedyś w mieście zauważyłam grupkę dziewcząt, biegnących po parku. Za każdym razem, kiedy tam byłam, było tak samo. Jak w zegarku. Zaciekawiona, obserwowałam je uważnie, a pewnego dnia zobaczyłam je później, niż zwykle. Wracały z przeciwnego kierunku, gdzie zazwyczaj biegły. Śmiały się i wzajemnie wspierały, a potem znikły w pobliskim budynku. Ostrożnie popchnęłam wózek w tamtą stronę i zaczęłam spoglądać przez okno. Z zafascynowaniem obserwowałam, jak jedna z dziewczyn wspina się po grubej

linie do sufitu. Kolejna biegała, a trzecia skakała na drewniane pudło. Głośna i ciężka muzyka wypełniała całe pomieszczenie. W końcu mój wzrok padł na wysokiego, muskularnego mężczyznę po drugiej stronie okna, który uważnie mi się przyglądał. Gdy nasze spojrzenia się skrzyżowały, uśmiechnął się, a ja natychmiast zabrałam Becka i pospieszyłam do samochodu. Prawda była jednak taka, że bardzo spodobało mi się to, co tam zobaczyłam. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. Przez cztery miesiące obserwowałam jak wybiegają z siłowni i ścigają się wokół parku. Kilka z nich było szybszych od reszty. Nawet poznałam ich imiona, gdy przysłuchiwałam się krzykom i śmiechom. - Chcesz do nas dołączyć? - zapytał głęboki baryton. Instynktownie złapałam mocniej rączkę wózka. - Nie. Dziękuję. Wstałam i chciałam odejść, ale mężczyzna dotknął moje ramię. - Mamy plac zabaw dla dzieci. Pierwszy miesiąc bezpłatny. Posłałam mu mały uśmiech. - Będę pamiętała, dziękuję. Kiedy wracaliśmy do samochodu, słyszałam jak jedna z kobiet zapytała, czy do nich dołączę. Nie byłam pewna odpowiedzi mężczyzny, ponieważ byliśmy już za daleko. Najwyraźniej grupka zauważyła, że ich obserwuję. Kiedy zabezpieczyłam Becka w foteliku samochodowym, wyobraziłam sobie, że jestem częścią tej grupy. Czy to byłoby bezpieczne? *** Nadeszły chłodniejsze dni, więc musiałam ubierać kurtkę za każdym razem, gdy biegłam w góry. Wiedziałam, że nasze wyprawy będą ograniczone, kiedy spadnie śnieg. Minęło kilka miesięcy odkąd mężczyzna próbował namówić mnie na siłownię. Nie wróciłam tam od tamtego dnia. Ale dzisiaj zamierzałam tam wejść. Znak nad drzwiami głosił Crossfit. Nie było dzwonka, więc po prostu weszłam z wózkiem do środka. Natychmiast dostrzegłam ogromny plac zabaw, który na pewno spodobałby się Beckowi. - Cóż, dzień dobry. - Odwróciłam się w stronę głosu, który słyszałam tamtego dnia. - Jestem Layne. Wyciągnął dłoń, a ja ją uścisnęłam. Jego uśmiech był przyjazny. - Cześć.

- Pozwól, że wszystko ci pokażę. Odwrócił się i ruszył do tylnej części siłowni. Moje serce przyspieszyło, ale poszłam za nim, pomimo lekkiego wahania. Miał dredy i przypominał trochę Lenny'ego Kravitza. Ubrany był w szorty i koszulkę z wymiotującym klownem. - To są toalety. Męskie. Damskie. Prysznice też. - Uśmiechnął się. - Tutaj są szatnie, a tam biuro. Nie mamy recepcji przy wejściu, ponieważ chcemy, by ludzie weszli dalej, niż frontowe drzwi. Weszliśmy na główną salę. Około dwudziestu pięciu hantli zostało postawionych w kącie. Lustro pokrywało całą jedną ścianę, a na drugiej znajdowało się pełno półek z ciężarkami i piłkami. Były też pudła, na które dziewczyny wskakiwały i kilka przyrządów typu rowerek i wioślarz. Po przeciwnej stronie wisiała wielka tablica. Była całkowicie zapisana, ale niczego nie rozumiałam. - To nie jest zwykła siłownia? Już wiedziałam – to mnie zaintrygowało. Ale nie byłam pewna, jak zacząć i co robić. - Nie. Crossfit jest trochę inny. Nietradycyjny. Wymagający. Każdego dnia mamy wyznaczony trening, który robimy na czas. - Że co? - To trochę potrwa, by wszystko zrozumieć, ale obiecuję, że to łatwe. Mamy tutaj wspaniałych ludzi, którzy pomogą ci na każdym kroku.- Przechylił głowę i wskazał na tablicę. - WOD. Trening na dany dzień. Jest też pre-WOD, czyli ćwiczenia rozciągające, które robisz najpierw, aby się rozgrzać. Każdego dnia koncentrujemy się na jednej części ciała. W niektóre dni przysiady. W inne sztanga. Coś w tym stylu. Ale ty nadal patrzysz na mnie tym zdezorientowanym wyrazem twarzy. - Roześmiał się, ale jego brązowe oczy błyszczały. Było jasne, że uwielbia to, co robi. - To łatwiejsze, niż się wydaje. Chciałabyś spróbować? Kiwnęłam głową, a potem spojrzałam na Becka. - Spróbujemy zostawić go na placu zabaw? - zapytał Layne. Nie mogłam wyjść na zewnątrz, jak inne kobiety i zostawić syna w środku. - Może innym razem – powiedziałam. - Dziękuję za twój czas. - Proszę pani? - Jego oczy napotkały moje. - Nie stracisz go z zasięgu wzroku.

Nigdy nie zostawiałam go samego. Nawet spał ze mną przez większość nocy. - Ale inne dziewczyny wybiegają na zewnątrz – powiedziałam. - Niektóre z WOD-ów to bieganie. Niektóre nie. Dzisiaj nie. Te dziewczyny biegają bez powodu. - Uśmiechnął się. - Kto tak robi? Roześmiałam się. Mama Rocka zawsze powtarzała, że siła fizyczna umocni mnie także psychicznie. Nadszedł czas. Podniosłam Becka i zaprowadziłam go do placu zabaw. Nie wyglądał na zmartwionego. Ja za to wzięłam głęboki oddech, próbując się uspokoić. - Nie marnuj oddechu w ten sposób, będziesz potrzebować każdego z nich. - W jego słowach pojawiła się nutka groźby, a potem niegrzeczny uśmieszek wygiął jego wargi, kiedy włączał muzykę. Beck bawił się całe czterdzieści pięć minut, przez które ukończyłam WOD-a. Pragnęłam umrzeć. Nie mogłam oddychać. Wiedziałam już, dlaczego klown na jego koszulce wymiotuje. Wiedziałam też, że na pewno tu wrócę. - Okej? - zapytał Layne, podając mi butelkę wody. Skinęłam głową, ale nie byłam przekonana. - Mam dla ciebie kilka papierów do wypełnienia. To w porządku? - zapytał. Papierki? To oznaczało dane, adres... - Mówiłeś, że pierwszy miesiąc jest bezpłatny. - Tak jest. Nie musisz nic płacić, aż do drugiego miesiąca. - Nie lubię papierkowej roboty. - Podeszłam do placu zabaw i podniosłam Becka. - Chodź tutaj, duży facecie. - Muszę to po prostu mieć zapisane. To tylko zezwolenie. Mówi, że jeśli stanie ci się krzywda lub przesadzisz z jakimiś ćwiczeniami, to ja nie jestem za to odpowiedzialny. - Przesadzić? Masz na myśli umrzeć? - Możliwe. – Uśmiechnął się. Miał w dłoni dwa arkusze papieru. Kiedy wręczył mi długopis, zaczęłam wypisywać ten pierwszy. - Co to jest? - zapytałam, wskazując na drugą kartkę.

- To dotyczy portali społecznościowych. Oznacza, że mogę pokazywać cię na snapchacie, twitterze lub facebooku. Albo stronie internetowej siłowni. Nie wiedziałam, co to jest snapchat, ale odsunęłam się od niego. - Nie, nie. - Pokręciłam głową. - Nie mogę tego zrobić. - Hej, jest w porządku. - Wziął kartkę i rozerwał na małe kawałki. - Nie musisz tego podpisywać. Nie będę... - Żadnych zdjęć. Żadnych filmów. Nigdy. Mogę zapłacić gotówką? Nie zadał żadnego pytania. Od razu się zgodził. Jednak kiedy odchodziłam, patrzył na mnie rozszerzonymi oczami. Musiałam wyglądać śmiesznie. Bez dokumentów. Bez zdjęć. Bez konta bankowego. Bez nazwiska.

Rozdział 6 Mela „Musimy przeżyć życie na własną rękę, ale nie musimy robić tego samemu” (Sheri Dew) Dwanaście miesięcy. Tak dużo czasu minęło, zanim byłam gotowa podzielić się swoim imieniem. Tylko imieniem. Layne nigdy nie naciskał, zaakceptował moją płatność gotówką bez żadnych reklamacji. Wiedział, że coś musiało się wydarzyć... na pewno myślał, że jestem kryminalistką lub kimś takim, ale nigdy nie powiedział o tym ani słowa. Dopiero po kilku latach podzieliłam się swoją historią. Stałam się silniejsza, niż kiedykolwiek byłam. Nauczyłam się wszystkich podstaw crossfitu z pomocą nowych przyjaciółek, które znały mnie jako Melę. Wiedziały też o Becku, ale byłam pewna, że nie zrobią nam krzywdy. One... Molly, Syd, Grace, Kimber i Bella... były moimi kotwicami. Nie pytały kim jestem i skąd podchodzę. Podczas codziennych treningów, kiedy myślałam, że nie dam już rady... one zawsze pchały mnie dalej. Sprawiły, że uwierzyłam w siebie. W wieku dwudziestu dziewięciu lat byłam fizycznie, psychicznie i emocjonalnie silniejsza, niż kiedykolwiek wcześniej. Och, jak bardzo chciałam, żeby Ian mógł mnie teraz zobaczyć. *** Gdyby to wciąż było Boże Narodzenie, pomyślałam, gdy zobaczyłam ilość śniegu, która spadła wiosną tego roku. Beck siedział przy oknie i patrzył zdziwiony, jak jego oddech tworzył na szybie małą mgiełkę, która szybko znikała. Robił ją w kółko. - Mama. Śnieg. Zaśmiałam się. - Tak, kolego. Dużo śniegu. Czajnik zagwizdał, więc wyłączyłam go i zalałam gorącą czekoladę Becka oraz moją herbatę. Dwie kostki lodu w kubku natychmiast zaczęły się topić. - Mamo, Layne.

Dodałam miód do swojej herbaty, a do jego czekolady wrzuciłam jeszcze jedną kostkę lodu. - Nie, kolego. Dzisiaj nie spotykamy się z Layne – wyjaśniłam. Usiadłam na sofie przy kominku. - Layne tu jest – powiedział, dotykając okna. Nagły chłód opanował moje ciało i wszystkie włoski stanęły mi na karku. W zwolnionym tempie, moje oczy przeniosły się do miejsca, w które patrzył Beck. Postać stała kilkaset jardów od naszego domu. Był zakopany w śniegu i próbował jakoś przemieścić się w naszą stronę. Szybko odstawiłam kubek i poczułam panikę, która prawie natychmiast zamieniła się w odwagę – pewność siebie. - Beck. Chodź tutaj. Teraz. - Moje słowa były wyraźne, a on od razu wykonał polecenie. - Co się stało, mamo? - Kochanie, nie wiem, kto to jest, a moją pracą jest co? - Ochronić mnie? - Tak. - Skinęłam głową. - Chronić się. Zawsze. - Uśmiechnął się. - Pójdziesz do swojego pokoju. Wiesz, gdzie jest jedzenie i woda. Nie wyjedziesz stamtąd, dopóki mamusia po ciebie nie przyjdzie. - Albo Layne! - krzyknął. - Tak. Albo Layne. Ale ty i Layne macie magiczne słowo, którego nikt inny nie zna. Więc nie wyjdziesz, dopóki nie usłyszysz tego słowa. Rozumiesz? Łzy pojawiły się w moich oczach, ale walczyłam z nimi dzielnie, nie pozwalając im spaść. - Tak. Iść teraz? - Tak! Idź teraz, kolego. Kocham cię. - Kocham cię bardziej – krzyknął, biegnąc do swojej kryjówki. W chwili, gdy zniknął z mojego punktu widzenia, odwróciłam się w stronę naszego gościa. Dzięki Bogu, śnieg zmuszał go do walki, więc jego kroki były powolne. Wzięłam naładowaną strzelbę oraz mały pistolet i wyszłam bez płaszcza na werandę.

- Odwróć się i wróć tam, skąd przyszedłeś. Podążaj swoimi śladami! Zatrzymał się od razu. Wyciągnął ręce do przodu, osłaniając się przed wiatrem. - Potrzebuję pomocy. - Jego głos był przytłumiony przez szalik, zakrywający usta. - Nie znajdziesz jej tutaj. Ruszaj się. Wsunęłam mały pistolet do spodni i uniosłam strzelbę. Mój policzek naciskał na zimną stal, kiedy kierowałam ją na cel. Pistolet byłby trafniejszym wyborem, ale strzelba miała lepszy efekt. Mama Rocka mnie tego nauczyła. - Proszę – powiedział słabo. - Panie. Ostrzegam cię. Nie podchodź bliżej. Zrobił kolejny krok, ale upadł na śnieg. Leżał tak przez chwilę, więc skorzystałam z okazji i pobiegłam po zabawkową lornetkę Becka, która bardzo dobrze działała. Zobaczyłam kłęby pary, a potem jedną rękę, która po chwili znów zniknęła w śniegu. Przez zarys lornetki oglądałam, jak zebrał wystarczającą ilość energii, aby wstać. Jego buty i nogi były zakryte śniegiem. Jego powieki zmęczone i mocno zmarznięte. Śnieg padał tak gęsto... Pospiesznie wróciłam do domu i zabrałam kajdanki. Gdy wróciłam, przybysz nie ruszył się nawet o centymetr. Ubrałam wysokie buty i płaszcz, a pistolet schowałam w spodniach. Potem ruszyłam w jego stronę. Niechciany turysta wciąż stał bez ruchu, a jego oddechy były widoczne w powietrzu. - Proszę, nie strzelaj do mnie – błagał słabo. - Dlaczego tu jesteś? - Zamieć mnie złapała. - Dlaczego tu jesteś? Mam na myśli to, co cię tutaj sprowadza. Nie ma tu żadnych dróg. - Zgubiłem się. Ja... po prostu... zgubiłem się. Nie wierzyłam mu. Moje ręce drżały, gdy do niego dotarłam. Bądź silna. Otarłam się niechcący o jego skórę i wzięłam głęboki wdech. Płonął. Gorączka. Cholera! Natychmiast wróciłam do domu i zabrałam sanki Becka. W ciągu minuty dotarłam do nieznajomego ponownie i podniosłam go za ramiona. Z jego gardła wydobył się niski jęk, kiedy wiozłam go do domu. Na ganku zatrzymałam się,

by wziąć oddech, a potem przetransportowałam go blisko kominka. Nie ruszał się i wydawało mi się, że stracił przytomność. Instynktownie odsłoniłam jego niebieskie już palce i zaczęłam pocierać tak, jak robiłam to z malutkimi paluszkami Becka, gdy było mu zimno. Jak mógł być tak zmarznięty, skoro płonął od gorączki? Położyłam jego rękawiczki blisko ognia, by mogły wyschnąć. Im szybciej stąd wyjdzie, tym lepiej. - Beck! - krzyknęłam, wchodząc do jego pokoju. - WOD. W porządku. Chodź tu. Mama potrzebuje twojej pomocy. Kiedy ściągnęłam czapkę i szalik nieznajomego, przez chwilę nie mogłam przestać na niego patrzeć. Choć policzki miał zapadnięte, a ciemne koła otaczały jego oczy, był przystojnym mężczyzną. Jego gęste brwi pasowały do zarośniętej brody. - Mamusiu, kto to jest? Posłałam mu poważne spojrzenie. - Ten mężczyzna jest chory. Potrzebuję, żebyś przyniósł mi dwie miski ciepłej wody. Nie gorącej, dobrze? Skinął głową i pobiegł do kuchni. Czułam się strasznie, gdy zakładałam nieznajomemu kajdanki, ale nie mogłam tak po prostu go zostawić. Nie znałam go. Słyszałam płynącą wodę w kuchni i byłam dumna ze sposobu, w jaki wychowałam Becka. W razie potrzeby potrafił być niezależny – choć miał dopiero cztery lata. Poszłam do łazienki i złapałam pomadkę oraz ibuprofen, a potem weszłam do kuchni po butelkę wody. - Jak ci idzie? - Dobrze. Beck szedł powoli, starając się nie wylać wody z małych miseczek. Jego małe dłonie ledwo utrzymywały naczynia, ale dzielnie szedł przed siebie. Gdy byliśmy już niedaleko gościa, wzięłam od niego miski. - Dobra robota, kolego. Dziękuję ci. Kiedy Beck klęknął obok nieznajomego, moje serce się zatrzymało. Od razu podbiegłam i złapałam go za ramiona, odsuwając go na bezpieczną odległość. - Nie znamy go, Beck. Musisz trzymać się od niego z daleka. Umowa? Mój syn uśmiechnął się, a potem zajął miejsce na sofie. Ja usiadłam obok naszego gościa i delikatnie zanurzyłam jego palce w ciepłej wodzie. Otworzyłam też butelkę i uniosłam jego kark, wlewając ciecz do jego ust. Od razu zaczął się dusić, ale przynajmniej otworzył oczy.

- Proszę pana – powiedziałam. - Musisz to przełknąć. Wrzuciłam trzy tabletki do jego ust i lekko przechyliłam butelkę. Kiedy zobaczyłam, że jego jabłko Adama się rusza, wiedziałam, że połknął. To dobry początek. - Mamusiu, jakie jest jego imię? - zapytał Beck z kanapy. Jego dżinsy były mokre. Dżinsy? Jak ten idiota mógł się tak ubrać na burzę śnieżną? Powoli je rozpięłam i zaczęłam ściągać, a moim oczom ukazał się napis Armani na gumce jego bielizny. Przystojny... bogaty i głupi. Walczyłam, by nie patrzeć na jego krocze, ale przeklęte bokserki opinały go mocno i szczerze mówiąc, nie mogłam zignorować wybrzuszenia. Kiedy udało mi się ściągnąć jego dżinsy, położyłam je obok kominka, dodałam drewna do ognia i zakryłam jego nogi kołdrą. Co z oczu, to z serca. Poza tym nie potrzebowałam Becka, zadającego pytania. Wargi nieznajomego były w bardzo złym stanie, więc posmarowałam je grubą warstwą pomadki. Był tylko nieprzytomny, nie martwy. - Mamusiu, jakie jest jego imię? - Przepraszam, Beck. Nie wiem. Poczekaj chwilkę. - Sięgnęłam do dżinsów i znalazłam portfel. Otworzyłam go i od razu zauważyłam prawo jazdy, należące do kierowcy z Colorado. - Jackson. Jackson Winslow. Zaczęłam przyglądać się brodatemu nieznajomemu. Jego włosy były dłuższe po jednej stronie. Ten mężczyzna... ten obcy był strasznie przystojny. Wyjątkowo piękny. Potrząsnęłam głową, próbując pozbyć się budującego pragnienia. Minęło tyle czasu, odkąd czułam dotyk mężczyzny. Ale ten człowiek mógł zostać tutaj wysłany, aby nas znaleźć... aby nas zranić... zabrać Becka. Był poza granicami. Zapadła noc, a księżyc pięknie oświetlał dużą ilość śniegu. Bawiłam się z Beckiem przy stole w kuchni, a migoczące światło kominka rzucało cień na ścianę i naszego gościa. Wyglądał tak spokojnie. Mimo, że czułam się źle, że założyłam mu kajdanki, mój jedyny cel w życiu siedział naprzeciwko mnie i zrobiłabym wszystko, co byłoby konieczne, aby go chronić. - Kolego. Chcesz spać dzisiaj w kryjówce? - Mogę? Wstałam. - Tak, idź i się przygotuj.

Beck wyskoczył z fotela i ruszył do swojego pokoju. Nic nie mogło sprawić, żebym uśmiechała się bardziej, niż widok jego entuzjazmu do życia. Ten chłopiec był żywym wizerunkiem ojca. Przez większość dni to było dobre. Nie wiedziałam, co może wydarzyć się tej nocy, więc powiedziałam Beckowi, że może wyjść, jeśli będzie tego potrzebował. Kiedy znalazł się pod pokrowcem w swoim namiocie, zasunęłam zamek i poszłam do łazienki. Umyłam twarz i zęby, a potem wróciłam do mężczyzny w salonie. Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do półmroku, zauważyłam, że nieznajomy drży. Podeszłam bliżej i dotknęłam jego czoła. Cholera. Płonął. Ponownie. Natychmiast pobiegłam do kuchni i zwilżyłam ręcznik zimną wodą, a potem wróciłam i położyłam mu go na czole. Wzdrygnął się i jęknął. Nawet na chwilę otworzył oczy. Nie myśląc wiele, ściągnęłam wszystko, co przykrywało jego ciało. Musiałam go schłodzić... szybko. Zostawiłam go i poszłam do kuchni po butelkę wody, tabletki i termometr. Kiedy włożyłam mu cyfrowy termometr między usta, zdałam sobie sprawę, że niektóre zaczerwienianie na jego twarzy i ustach zniknęły. Pomadka pomogła. - Wow! - wyszeptałam głośno, gdy wyciągnęłam termometr. Przekręciłam ręcznik na zimniejszą stronę. - Wow. - Nie wiem, czy to był jęk, czy nie, ale od razu wycofałam się nieco. -Aaah. Obcy wyglądał upiornie. Gorączka. To musiała być gorączka. - Jackson. Musisz to przełknąć. - Uniosłam jego głowę i wrzuciłam mu do ust cztery tabletki, a potem delikatnie poklepałam jego policzki... broda była szorstka pod moimi palcami, ale osiągnęłam cel. Otworzył oczy. Przechyliłam mu do ust butelkę wody. - Przełknij – zażądałam, a on to zrobił. Na moment nasze spojrzenia się skrzyżowały, a siła lub cokolwiek, co przeszło między nami, spowodowało, że odskoczyłam jak poparzona. Co do cholery? Znam go? Moja lewa ręka drżała, kiedy postawiłam obok niego butelkę wody. Nie, żeby miał jakiekolwiek szansę napicia się. Obydwie ręce miał zakute kajdankami. Zegar pokazywał 22:15. Gorączka powinna spaść w ciągu godziny. Wtedy go sprawdzę. Usiadłam na sofie, a moje oczy przeskakiwały od ognia do nieznajomego. Słyszałam w umyśle słowa Layne: informacje są dobre, zawsze sprawdź to, co potrafisz. Podniosłam portfel Jacksona i wyjęłam prawo jazdy. Jego zdjęcie było

doskonałe. Kto wygląda tak dobrze na zdjęciu do dokumentów? Trzydzieści jeden lat. Siedemdziesiąt sześć kilogramów. Metr osiemdziesiąt pięć wzrostu. Niebieskie oczy. Dawca narządów. Ian też był dawcą, ale nie miałam pojęcia, czy jego narządy zostały przekazane. Może żyje w kimś innym... Mężczyzna nie miał żadnych innych zdjęć dziewczyn, rodziny, dzieci... w ogóle żadnych zdjęć. Jedna karta Visa. Jedna karta American Express.1 I coś w rodzaju identyfikatora. Na zdjęciu wyglądał młodziej, ale nadal uderzająco przystojny. Adwokat w Stanach Zjednoczonych. Ten mężczyzna był prawnikiem. Moje serce przyspieszyło. Co przyniosło tego prawnika do mojego domu? Przyszedł tutaj celowo, czy naprawdę się zgubił? Jeśli jednak szuka walki... wojny... przyszedł pod właściwy adres. Byłam gotowa.

1 Karta płatnicza

Rozdział 7 Mela „Nigdy nie ufaj swoim strachom, one nie znają twojej siły” (Athena Singh) Mój budzik dzwonił co godzinę i mimo że nie spałam, alarm mnie zaskoczył. Dotknęłam czoła nieznajomego i wtedy zdałam sobie sprawę, że nie śpi. Nie patrzyłam na niego. Nie potrafiłam. Jego skóra była chłodniejsza w dotyku. Wróciłam na sofę i przykryłam się kołdrą. Miałam nadzieję, że sen tym razem przyjdzie. - Dziękuję – wyszeptał. Wpatrywałam się w tańczące cienie na suficie. Odchrząknął. - Dziękuję – powiedział głośniej. - Nie ma za co. - Mogę się napić? Odsunęłam kołdrę i wzięłam butelkę wody. Nie była już schłodzona jak wcześniej, ale pochyliłam ją w jego stronę, nie zwracając uwagi na jego oczy lub usta. Kiwnął głową dwukrotnie i lekko się podniósł. - Dlaczego jestem uwięziony? - Jego głos był słaby. - Dlaczego tu jesteś? - Dlaczego jestem uwięziony? - Odpowiedz na moje pytanie. - Ty odpowiedz na moje. Gniew... frustracja... nie wiem, co zmotywowało mnie do wzięcia broni, ale ją złapałam. Może strach. Gdy tylko uniosłam pistolet, nieznajomy próbował wstać. - Nie zabijaj mnie. - Wystawił przed siebie obie ręce, jakby były w stanie powstrzymać kulkę. - Zabić cię? - Chociaż zabiłabym w razie potrzeby, nie chciałam go zranić.

Nasze spojrzenia na chwilę się skrzyżowały i zanim zdałam sobie sprawę, że jest bardzo blady, on upadł, uderzając głową o kamienny kominek. To było tak przerażające, że na chwilę zamarłam. Potem wyrzuciłam broń na sofę i podbiegłam do niego. Krew zabarwiła kamień i swobodnie wypływała z rany. - Gówno! Gówno! Gówno! Przeciągnęłam koszulkę przez głowę i przyłożyłam ją do jego rany. Jednocześnie mocno przycisnęłam palce do jego szyi. Dzięki Bogu jego puls był silny. Złapałam go za ramiona i przetransportowałam do kuchni, gdzie oczyściłam krew. Cholerne rany głowy tak bardzo krwawiły. Zabrałam go do łazienki i owinęłam uszkodzenie bandażem, a potem przeciągnęłam go do sypialni. Krew była wszędzie, znacząc każdy zakątek domu. Choć byłam całkiem silna, dzięki treningom, ciężar nieznajomego był dla mnie prawie niemożliwy do podniesienia. Gdy w końcu udało mi się położyć go na łóżku, uświadomiłam sobie, że klucz do kajdanek został w salonie, a cholerny bandaż już był przemoczony krwią. Kiedy wróciłam do sypialni, zaczął się ruszać. Nie tracąc kolejnej minuty, wzięłam jeden jego nadgarstek i przypięłam do ramy łóżka. Nigdy wcześniej nie słyszałam, jak mężczyzna skomle, ale dźwięk, który wydawał Jackson właśnie do tego był podobny. Stanęłam obok łóżka i wpatrywałam się w niego. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z ogromu mięśni tego człowieka. Jego skóra była znacznie jaśniejsza, od mojej. Coś zatrzepotało w mojej miednicy. A mówiąc o trzepotaniu... jego oczy też to czyniły. - Zamierzasz użyć swojej broni? - jęknął. - Może. - Nie zamierzasz mnie zastrzelić, więc przestań zachowywać się w ten sposób – wymamrotał. Nie byłam gotowa na takie słowa. - Zraniłeś sobie głowę o kominek i muszę zmienić bandaż. - Zmieniłam temat. Wzruszył ramionami. - Myślisz, że jestem w stanie zatrzymać cię w jakiś sposób? - Po prostu staram się zachowywać uprzejmie. Zamknął oczy i wolną ręką dotknął miejsca wokół rany. Potem szarpnął drugie ramię. - Tak? Nazywasz to uprzejmym, pani?

Starając się być ostrożna, delikatnie ściągnęłam stary bandaż i zmieniłam opatrunek. Kiedy się odsunęłam, jego błękitne oczy wpatrywały się we mnie. - Skoro jesteś tak cholernie uprzejma, Mary Poppins2, czemu nie powiesz mi, co robię na twoim łóżku, z raną głowy, pistoletem wycelowanym w swoją stronę i zakuty kajdankami! Zmarszczyłam brwi. - Powiedz mi, dlaczego tu jesteś. - Dlaczego tu jestem? Po co, do diabła, chcesz to wiedzieć? Zgubiłem się. - Zgubiłeś? - Hmm. Tak. Zgubić. Zapodziać się. Dryfować. Być w niewłaściwym miejscu. - Wiem, co to znaczy. Skąd jesteś? - Denver. Potrząsnęłam głową i położyłam dłonie na piersi. - Jesteś daleko od Denver, Pinokio. - Mieszkam w Denver. Zdarzyło się kilka rzeczy i musiałem się stamtąd wydostać. Zaginąć. Ale nie dosłownie. Nie miałem pojęcia, kiedy ta zamieć się pojawiła. Szczerze mówiąc, gdybym nie natknął się na twój dom, prawdopodobnie bym nie żył. - Tak, w porządku. Nie spodziewam się podziękowań. Znów szarpnął uwięzioną ręką. - Za co mam ci dziękować? Za celowanie do mnie z broni? Za założenie mi kajdanek? Albo za ściągnięcie ubrań? Przewróciłam oczami i wróciłam do salonu, by zabrać wodę i ibuprofen. - A co niby miałam zrobić z twoimi przemoczonymi dżinsami? Kto do cholery ubiera dżinsy na śnieg? I kto nie chroni swoich ust? Postawiłam wszystko na stoliku nocnym, żeby mógł zabrać to wolną ręką. - Powiedziałem ci, dlaczego tu jestem. Teraz ty powiedz mi, dlaczego jestem traktowany jak przestępca. To... byłoby uważane za porwanie. Przetrzymywanie wbrew własnej woli. Miał rację, ale nie obchodziło mnie to. Zapewnienie Beckowi bezpieczeństwa było moim priorytetem. Robię to, co muszę. 2 Główna bohaterka książek dla dzieci. Jest egocentryczna i niemiła, ale kocha dzieci i troszczy się o nie.

- Uważasz, że jestem tutaj, aby cię skrzywdzić? - zapytał, a jego głos nieco zmiękł. Te słowa zwróciły moją uwagę. Powoli uniosłam głowę, a nasze spojrzenia się skrzyżowały. Prąd elektryczny przepłynął między nami, a on również musiał to zauważyć, ponieważ od razu odwrócił wzrok. - Spójrz. Nie jestem tu, aby cię skrzywdzić. Po prostu potrzebowałem pomocy. - Cisza zawisła między nami. Nie ufałam mu. - Okej, cokolwiek to jest. Pamiętaj, że to ty upuściłaś pierwszą krew. Nie ja. A porwanie? Możesz trafić do więzienia, kobieto. - Upuściłam pierwszą krew? - Zaśmiałam się sarkastycznie. - Trafię do więzienia tylko wtedy, gdy zostanę złapana... Rambo. Pierwsza krew? Kto tak mówi? Wyszłam z pokoju i zgasiłam światło. Potrzebowałam snu. Nagle przede mną pojawił się Beck w piżamie z dinozaurami. - W porządku, kolego? - Zsikałem się – powiedział smutno, patrząc na spodnie. - Och, zdarza się. Poza tym dzisiejsza noc była dziwna. - Zmieniłem spodnie. Rzadko miał takie wypadki, ale dzisiejsza noc nie była normą i nie spał we własnym łóżku. - Jesteś takim dobrym chłopcem. Chodźmy do twojego śpiwora. Pokiwał głową. - Czy Jackson wyszedł? - Nie, śpi w moim łóżku, ponieważ jest chory. Kiedy ty byłeś chory, też spałeś w moim łóżku. - Czy on też dostanie lody? Rozwinęłam śpiwór i pomogłam Beckowi się w nim znaleźć. - Możliwe. Kiedy Beck poszedł spać, wróciłam do sypialni. Jackson był niespokojny. Ostrożnie dotknęłam jego czoła, uważając, by nie dotknął mnie wolną ręką. Gorączka wróciła. Tym razem wzięłam mocniejsze tabletki.

- Jackson – szepnęłam, dotykając jego policzka. - Jesteś znów gorący. Weź je. Podałam mu tabletki, a on je popił. Po przełknięciu popatrzył na mnie. - Uważasz, że jestem gorący? Natychmiast się cofnęłam. Prawdę mówiąc, był prawdopodobnie najgorętszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam. Jednak nie mój typ. Bardziej Ari. Postanowiłam nie odpowiadać. Pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy, że to powiedział. Postawiłam butelkę wody na nocnym stoliku i odrzuciłam na bok kołdrę. Chory, czy nie... coraz trudniej było na niego patrzeć. Przez ostatnie lata byłam tylko matką Becka. Zapomniałam, że byłam też kobietą. Kobietą z potrzebami. Kiedy położyłam się na sofie, zegar wskazywał drugą w nocy. Cóż, to była najdłuższa noc w moim życiu. - Mary. - Usłyszałam cichy dźwięk. - Mary. - Teraz głos był głośniejszy. Natychmiast zdałam sobie sprawę, że to Jackson. Kim była Mary? Dziecko... kobieta... żona? Absurdalne poczucie zazdrości przepłynęło przez moje żyły. Powoli przeszłam do sypialni i zapaliłam światło. - Hej, kim jest Mary? - zapytałam. - Poppins. Wiesz. - Roześmiał się. Ja nie. - Przepraszam, że cię obudziłem, ale muszę siusiu. Wskazał ręką pustą butelkę wody. Nie zamierzałam go uwalniać, więc wzięłam ją i odkręciłam zakrętkę. - Proszę bardzo. Moje oczy były zmęczone, ale zauważyłam jak dokładnie studiował moją twarz. - Nie ma mowy, że wyceluję w tą butelkę. Potrzebuję takiej po Gatorade lub Mickey Big Mouth.3 - Cokolwiek. Po prostu wysikaj się do cholernej butelki. - Nasikam do łóżka, zanim wyceluję do tej butelki – zagroził. - Potrzebuję więcej, niż jednej ręki, aby objąć swojego potwora. Moje brwi uniosły się w zdumieniu. - Masz dwanaście lat? 3 Napoje. Chodzi o to, że ich butelki są większe, mają większe otwory :D

Poszłam do kuchni po pistolet. Coś głęboko w mojej duszy wiedziało, że Jackson nie przybył tu, aby mnie skrzywdzić, ale Beck spał w pokoju obok, więc wolałam nie ryzykować. Gdy wróciłam do sypialni, od razu skupił się na broni w mojej dłoni. - Jak masz na imię? - Możesz pozostać przy Mary. Klucz drżał w mojej dłoni, kiedy zaczęłam odblokowywać kajdanki. Potem cofnęłam się, a on roztarł nadgarstek. - Nie podoba mi się Mary – wyszeptał. Wzruszyłam ramionami. Nie obchodziło mnie to, co mu się podobało, a co nie. Choć moje wnętrze krzyczało, że to stek bzdur. Był kawałek mnie, który zastanawiał się, czy uważa mnie za atrakcyjną. Od czterech lat zajmowałam tylko rolę matki. Nie miałam do czynienia z żadnym mężczyzną, oprócz Layne. Jackson wyrwał mnie z chwilowej namiętności, gdy nagle pojawił się przede mną. Natychmiast wycelowałam w niego bronią. - Zastrzelę cię. - Wątpliwe. Gdybyś chciała mojej śmierci, już dawno byś strzeliła. I na pewno nie dawałabyś mi tabletek na gorączkę. - Po prostu sikaj! - Wskazałam pistoletem łazienkę. - Drzwi otwarte. Uśmiechnął się pod nosem, choć ja nie miałam pojęcia, co go tak rozbawiło. - Byłoby miło mieć swoje spodnie. - Dżinsy, nie spodnie. Ubrałeś dżinsy na zamieć stulecia, panie Armani. - Zostały mi podarowane – powiedział, odnosząc się do bielizny. Jego okrągły, ponętny tyłek mnie dręczył, ale walczyłam, by zachować powściągliwą minę, kiedy się odwrócił. Zmusiłam się, by patrzeć mu prosto w oczy. - Jesteś chory? - zapytałam. Jego magnetycznie niebieskie oczy przykuły się do moich. - Możliwe. Prawdopodobne. Kilka czerwonych, spuchniętych pęcherzyków pokrywało jego palce. Z całą

pewnością to początek odmrożeń. - Kiedy jestem gorący, moje ciało strasznie boli. Nagle chwycił moją rękę. Ciche westchnienie uciekło z mojego gardła, kiedy delikatnie oparł mnie o ścianę. Przewyższał mnie o kilka dobrych cali. - Posłuchaj, Jasmine. - Zmarszczyłam brwi. Jasmine? - Nie zamierzam cię skrzywdzić. Jestem w twoim domu. Jesteś dla mnie miła, poza twoimi inteligentnymi ustami, słabym poczuciem humoru i pieprzonym pistoletem przy mojej twarzy. Nie wiem, jaki jest twój problem, ale ja nie mam żadnego, oprócz bycia tutaj przez złą nawigację. Ciepło jego oddechu rozgrzewało moją skórę. A kobieta, która kilka lat walczyła o zaufanie, odwagę i kontrolę... straciła to w ciągu kilku sekund. Pojedyncza łza popłynęła po moim policzku. Dopiero, gdy zacisnęłam pięść, zdałam sobie sprawę, że upuściłam broń. Jackson pochylił się z bolesnym grymasem i ją podniósł. Gówno! - Masz. - Podał mi pistolet. - Nie wierzę, że go użyjesz, ale zawsze dobrze go mieć. Wzięłam go i obserwowałam, jak Jackson wrócił do łóżka. Przykrył się kołdrą i odwrócił się na lewy bok, a potem skuł swoją rękę. - Dlaczego nazywasz mnie Jasmine? - zapytałam, oszołomiona. Ten mężczyzna oddał mi pistolet i sam skuł się kajdankami. Co. Do. Cholery. - Cóż, wiem, że nie masz na imię Mary. Poza tym przypominasz mi Jasmine z „Alladyna”. Szczerze widziałam tylko część tego filmu, choć teraz miałam ochotę zobaczyć całość. Chciałam mieć też swoje trzy życzenia.

Rozdział 8 Jackson Ludzie nigdy nie myślą z perspektywy innych osób. Gdyby to robili, mogliby zrozumieć dużo więcej. (nieznany) Wow. Ona naprawdę nie widziała, kim jestem. Nie miała pojęcia. Nawet małej iskry rozpoznania. Oddanie jej pistoletu było jedynym sposobem, aby zaczęła mi ufać. Wystarczył moment, bym okradł ją z kontroli i spokojnie mógł go zabrać. Byłem w jej głowie. Dokładnie tam, gdzie miała mnie wpuścić. Czułem, jakby moja rana była zakażona. Miałem gorączkę i bolało mnie całe ciało. Nie wierzyłem, że sam się wyleczę, ale po ilości śniegu, który spadł, wiedziałem, że zostanę tu trochę. Ciekawe, czy miała jakieś antybiotyki. Jakie były moje szanse na znalezienie tej kobiety, która prawie cztery lata temu zapadła się pod ziemię? A moja rola w życiu pani Senator? Mela McKinley. Kiedy leżałem w jej łóżku, zastanawiałem się, jak udało jej się uciec. Podziwiałem ją za to bardzo długo. Zdjęcia chłopca były poustawiane w ramkach. Niewątpliwie był tu z nią. Nie było mowy, że sama się tak chroniła. Walka w jej oczach... energia elektryczna, którą czułem, gdy na nią patrzyłem... Żadne zdjęcie, które wcześniej widziałem nie oddawało wyglądu tej kobiety. Jej piękno było naturalne, czyste... A te oczy. Nie mogłem oddychać, gdy nasze spojrzenia się krzyżowały. Nawet przez chwilę byłem pewien, że również to czuła. Lubiłem jej zdezorientowanie. Była pięknie wrażliwa. Jej dolna warga była taka pełna... i drżała, gdy się z nią konfrontowałem. Ale kiedy samotna łza opadła na jej policzek, zamarłem – musiałem się wycofać. Wyglądało na to, że w domu znajduje się tylko ona i chłopak... Beck. Nie byłem pewny, gdzie on był, ale pewno w tym domu.

Rozdział 9 Mela „Rany mogą się wyleczyć, ale blizny pozostają na zawsze” (nieznany) - Mamo. Mamo. Mamo. Poczułam lekkie uderzenie na policzku, więc otworzyłam oczy. - Dzień dobry, kolego. - Czy Jackson się obudził, mamo? Możemy z nim porozmawiać? Moja głowa i usta były gotowe krzyknąć „nie”, ale mój instynkt podpowiadał mi, że Jackson jest bezpieczny. Mógł wczoraj zrobić wiele, a on po prostu oddał mi kontrolę. Albo przynajmniej tak mi się wydawało. Bycie ostrożnym jeszcze nikomu nie zaszkodziło. - Na początku pozwolisz mi sprawdzić naszego gościa, dobrze? - Beck pokiwał głową. Cieszył się, że będzie miał możliwość spotkania z nim. - Idź umyć ząbki. Moje oczy wyglądały jak papier ścierny po krótkich, dwóch godzinach snu. Poszłam do kuchni i chwyciłam butelkę wody, a potem zabrałam też ibuprofen. - Jackson – zawołałam, wchodząc do pokoju. Jego ciałem wstrząsały dreszcze i był cały mokry. - Jackson! Próbował otworzyć oczy, ale szybko znów je zamknął. Starałam się go zmusić, by połknął tabletki i w końcu otworzył usta. Dzięki Bogu. Oparłam jego głowę o poduszkę. Bandaż był zabarwiony krwią i zrobiłam notatkę w głowie, aby go później zmienić. Korzystając z okazji, że był mało uważny i zdezorientowany, postanowiłam unieść jego koszulkę, by sprawdzić, dlaczego przy każdym ruchu na jego twarzy pojawiał się grymas. Święte gówno! Ten mężczyzna miał perfekcyjne ciało. Idealny abs pokrywał jego brzuch, a dwie żyły, przepełnione krwią przebiegały przez jego długość... aż do pięknego V i śladów włosów przy

gumce Armaniego. Natychmiast poczułam napięcie między nogami. Czułam się winna... to było dość niezręczne. - Mamo. - Usłyszałam szept zza drzwi. Wyrzuciłam obce uczucie z głowy i odwróciłam się do Becka, kładąc palec na ustach. - Ciii, Chwileczkę. Kiedy uniosłam koszulkę Jacksona trochę wyżej, zobaczyłam tatuaż krzyża pod jego piersią. Artystyczny obrazek nie wyglądał na świeży, więc szukałam dalej. Przechyliłam głowę, zastanawiając się, co mogłoby go boleć. Wtedy moje spojrzenie przykuły czerwone smugi na jego ciele. Po nich dotarłam do miejsca, w którym się spotykały i zobaczyłam głębokie nacięcie. Krawędzie były gładkie, ale pojawił się obrzęk i stan zapalny... zakażenie było tak poważne, że praktycznie nie mogłam zauważyć szwów. Jezus. Potrzebował antybiotyków. Potrzebował lekarza. Smugi się rozprzestrzeniały, a to znaczyło, że zakażenie dotarło do krwi. Małe nóżki Becka zaplątały się we mnie, kiedy wybiegłam z sypialni. - Co się stało, mamo? Czy Jackson jest chory? - Tak, kolego. I to bardzo. Chyba do końca życia nie zrozumiem, dlaczego mam zamiar zrobić to, co zamierzam, dla mężczyzny, którego w ogóle nie znam... ale na litość boską, on potrzebuje pomocy. Zdecydowałam, że muszę stąd wyjść natychmiast, jeśli chcę wrócić na noc. - Beck, muszę iść w góry, dobrze? Pokiwał głową. - Ja też? Przez mój mózg przebijało się tysiące myśli. Bez niego zrobiłabym to szybciej, ale myśl, że mogłabym zostawić syna z mężczyzną, którego nie znałam i nie ufałam, sprawiła, że czułam się chora. - Kolego, co jeśli byłbyś odpowiedzialny za lekarstwa i butelki z wodą? Pokiwał z podnieceniem. - To nie jest zabawa, Beck. To misja. Bardzo ważna. Nie znamy Jacksona i nie wiemy, dlaczego tu jest. - Oczy Becka były szerokie, pochłaniając moje słowa. - Jest zamknięty i nie może zostać uwolniony. Ty również nie możesz się do niego zbliżyć. Położyłam mu tabletki obok łóżka,

żeby mógł po nie sięgnąć. Co dwie godziny, twój alarm zadzwoni. Jedyne, co musisz zrobić, to obudzić go i powiedzieć, że ma je wziąć. Możesz walić w drzwi. Jeśli nie uda ci się go obudzić... nic się nie stanie. Wziął głęboki wdech i pokiwał głową. - Mogę to zrobić, mamo. - W butelkach jest woda. W lodówce zrobiłam kilka kanapek z masłem orzechowym. Są też owoce. Pamiętaj, że jakby ktoś zapukał do drzwi, idziesz do kryjówki i nie wychodzisz. Wyraziłam się jasno? - Mamo, dam radę to zrobić. Ten dzieciak miał tylko cztery lata i na litość boską, wiedziałam, że da radę, choć nie powinnam mieć tej pewności. Zostawić go samego w wieku czterech lat? Mój Boże, co ja sobie myślałam? Jednak on był inny, niż większość czterolatków... Jackson się o tym przekona. Byłam tego pewna. Żaden inny czterolatek w historii czterolatków nie byłby w stanie tego zrobić. - Pamiętasz, jak zmienić filmy. Wiesz, że nie możesz wyjść na zewnątrz. Kiwnął głową. - Ogień w kominku nie zgaśnie, dopóki nie wrócę do domu. Duże, stalowe drzwiczki chroniły płomienie od Becka. - Kanapki są w lodówce, woda też, alarm co dwie godziny, filmy... jesteś ustawiony, kolego. Roześmialiśmy się oboje. Podniosłam go, aby go pocałować, a potem wyszłam na zewnątrz. Słońce właśnie wschodziło, więc nie było jeszcze nieprzyjemnej duchoty. Włożyłam rakiety na plecy i związałam buty na skuterze śnieżnym. Musiałam jechać nim całą drogę. W tym śniegu nie było nawet mowy o samochodzie. Jechałam przez śnieżne zaspy i mijałam kolejne mile. Nie było to daleko, ale śnieg uniemożliwiał szybką jazdę, nawet na skuterze śnieżnym. Kiedy wyjechałam do góry, przystanęłam na chwilę, by napić się wody i złapać oddech. Miasto poniżej wyglądało jak zimowa kraina cudów. Było piękne. Kiedy zjechałam na dół, zauważyłam, że właściwie nikogo nie ma na zewnątrz, ale wiedziałam dokładnie, gdzie mieszka dr. Hendrick. Minął cały rok, odkąd ostatnio go potrzebowałam. - Jest Beck? - zapytała jego żona z frontowych drzwi. Potrząsnęłam głową. - Nie. Mam gościa. Długa historia, ale on ma gorączkę. Zauważyłam też sporą ranę. Była szyta, ale na pewno wdało się zakażenie. Zrzuciłam buty i szybko weszłam do ciepłego mieszkania. - Eric – wrzasnęła kobieta.

Po chwili do pokoju wszedł dr. Hendrick w puszystych, futrzanych kapciach. - Beck? - zapytał. Opowiedziałam mu historię. Kiedy dowiedział się, że zostawiłam Becka samego, od razu dał mi dwie buteleczki antybiotyku. - Mela, dobrze się czujesz? Jesteś cała czerwona. Byłam wyczerpana, ale czułam się dobrze. - Chciałam jak najszybciej wrócić do Becka. Kiedy ubierałam płaszcz, pani Hendrick podała mi butelkę wody. Szczerze mówiąc, chyba jednak nie czułam się dobrze. Mimo to, działałam na adrenalinie. Wrócić do Becka to wszystko, o czym potrafiłam myśleć. Uścisnęłam obydwoje i ruszyłam... do domu. Choć było dopiero późne popołudnie, zmrok już nadchodził po jednej stronie gór. W domu było ciemno, oprócz światła w sypialni. Szybko podążyłam do drzwi i wyciągnęłam klucz z kieszeni kurtki. Gdy dostałam się do domu, Beck się odwrócił. Rozmawiał z Jacksonem. - Mamo! Wróciłaś! Przybiegł do mnie z otwartymi ramionami, ale pozwoliłam, by moja frustracja, strach i wyczerpanie zwyciężyło. Wyciągnęłam Becka z sypialni bez kontaktu wzrokowego z Jacksonem. Nie miałam pojęcia, czy śpi, czy nie. - Beck! O czym zawsze mówiliśmy? - Od razu zaczęłam płakać. - Nie możesz ufać ludziom. Co mu powiedziałeś? Dlaczego z nim rozmawiałeś? Beck... Dwie wielkie łzy spadły na jego policzki. - Nic mu nie powiedziałem, mamo. Przyrzekam. Uczył mnie grać w gry i rozmawialiśmy o piłce nożnej. The Broncos4. Nie chciałem cię zasmucić. Otarł łzy, a ja skinęłam głową, próbując przełknąć gulę w gardle. - Okej. Okej. Przepraszam. Kiedy cię z nim zobaczyłam, przestraszyłam się. Beck potrząsnął głową. - Nie mogę z nim rozmawiać? Wzięłam głęboki wdech. - Pozwól, że na początku sama się o nim czegoś dowiem, okej? Potem o tym porozmawiamy. Jaką grę cię nauczył? - Kamień, papier, nożyce. - Beck natychmiast zacisnął pięść. 4 Klub futbolu amerykańskiego z siedzibą w Denver

Uśmiechnęłam się lekko, gdy zobaczyłam jak formuje nożyce ze swoich małych paluszków. - To świetna gra. Cieszę się, że potrafisz w nią grać. Pójdę podać mu lekarstwo, a potem wrócę, aby położyć cię do łóżka. - Ale mamo, dopiero wróciłaś do domu. Skoro naskoczyłam na niego jak kompletna idiotka, mogę mu chyba pozwolić posiedzieć dłużej dzisiejszego wieczoru. - Okej. Masz dziesięć minut na wzięcie prysznica, a potem poczytamy. Zgoda? Beck rzucił się do łazienki, a ja chwyciłam antybiotyki. Jackson siedział prosto na łóżku w sypialni. Błyszczące, niebieskie oczy przebiegły wzdłuż mojego ciała, gdy weszłam. - Weź to – powiedziałam. Na stoliku nocnym stały jeszcze cztery tabletki. Beck wykonał zadanie. Uśmiechnęłam się wewnętrznie. - On nie zrobił nic złego – oznajmił Jackson niskim głosem. - Nie skrzywdziłbym twojego syna. - Co się stało z twoim bokiem? Muszę przemyć tą ranę. - Zignorowałam jego słowa. Nie odpowiedział. Położyłam ręcznik obok niego, by woda utleniona nie znalazła się na pościeli i powoli wylałam ciecz na podrażnione, zszyte cięcie. Wzdrygnął się. - Piecze? - zapytałam, zdziwiona. Ten muskularny facet wzdrygnął się na małe pieczenie? Może nie był tak silny jak myślałam. Jackson pokiwał głową. Ok, to było naprawdę urocze. Jakby był moim dzieckiem. Delikatnie przemyłam ranę, ale zatrzymałam się, gdy zobaczyłam jego zaciśniętą szczękę. - Doceniam to, co dla mnie zrobiłaś. Wstałam i odłożyłam wodę utlenioną. Zabrałam też mokry ręcznik. - Będziesz miał paskudną bliznę. Nie byłam przygotowana, by złapał mnie za nadgarstek. Kiedy to zrobił, jego masywna dłoń pochłonęła moją. Z niepokojem wpatrywałam się w jego oczy. Jego wzrok wymagał mojej uwagi... dotykał czegoś głęboko wewnątrz mnie, zapierał dech w piersiach.

- Czy będzie podobna do twoich blizn? - zapytał, przesuwając palcem po zgrubieniu na moim nadgarstku. Jego oczy nigdy nie opuściły moich. Znajomy rumieniec pojawił się na mojej twarzy, jak wtedy, gdy inni ludzie widzieli moje blizny. Bardzo niewielu z nich pytało. Próbowałam zabrać rękę, ale trzymał ją mocno. Starał się mnie przeczytać, ale ja nie mogłam mu nic dać. - Spójrz, panie Winslow, nie dokarmiam przybłęd. Więc byłoby dobrze, gdybyś skupił się na wyzdrowieniu, byś mógł stąd odejść. Zmrużył oczy, a potem puścił mój nadgarstek i dotknął swoich ust. - Wyzdrowieć to znaczy dobrze się odżywiać. - Jesteś głodny? - spytałam. - W tej chwili tak. Gdy gorączka wróci, to nie. - W takim razie coś ci przygotuję. Kiedy zaczęłam odchodzić, zawołał mnie. - Jasmine? Uśmiechnęłam się do siebie. Jego przydomki bardzo mi się podobały, choć Jasmine wolałam bardziej, od Mary. - Tak? - Sam sobie zrobię jedzenie, albo przynajmniej ci pomogę, jeśli mnie uwolnisz. Część mnie chciała to zrobić. Bardzo duża część mnie. Ale... po prostu nie mogłam. Jeszcze nie. Wyszłam z pokoju bez odpowiedzi. Nie przygotowałam nic, odkąd wróciłam z miasta, więc zaczęłam gotować zupę pomidorową. Kto jej nie lubił? Zrobiłam mu też kanapkę z szynką i serem. Nigdy nie martwiłam się o gotowanie. Beck zadowalał się zwykłymi tostami. Ale z jakiegoś powodu chciałam, aby Jackson polubił to, co przygotuję. Zauważyłam jego uśmiech, gdy weszłam z tacą do sypialni. - Dostawa specjalna – zawołałam. Patrzył w punkt za mną, więc byłam pewna, że Beck stał w drzwiach. - Trudno jeść jedną ręką – powiedział z lekkim uśmiechem. - Będziesz musiał sobie poradzić – odpowiedziałam sucho. Sfrustrowany pokręcił głową, ale zaczął jeść. - Chciałabym, abyś wziął podwójną dawkę

antybiotyku dziś wieczorem. - Cokolwiek powiesz, Nancy. - Nancy? Teraz Nancy? - Kolejne szalone imię. - Pielęgniarka Nancy5. - Zachichotał. - Powiedz mi swoje prawdziwe imię, a przestaniemy grać w tą grę. - Okej, Grizzly Adams. Kiedy wyszłam, spotkałam Becka. Stał za mną i śmiał się... mały zdrajca. - Pielęgniarka Nancy. Kto to jest, mamo? Chwyciłam buteleczkę z tabletkami. - Jackson jest po prostu głupi, kolego. - On jest zabawny, mamo. Uśmiechnęłam się do niego. - Może mógłbyś tym razem zostać w kuchni. Kanapka prawie zniknęła, kiedy wróciłam do sypialni, a Jackson jadł zupę. - Masz – powiedziałam, upuszczając tabletki na tacę. - Musisz coś wiedzieć. - Okej. - Zanim wyjechałem z Denver, brałem Tamiflu6, ponieważ niektórzy ludzie z mojego biura mieli pozytywne testy na grypę. Myślę, że dlatego miałem gorączkę. Zastanawiam się, czy nie powinnaś też wziąć tego leku. Albo Beck. Och, dlaczego nie mógł być kutasem cały czas? I cholera, jego oczy były tak cudownie niebieskie. - Jesteśmy zdrowi. Ale dziękuję za sugestie. - Dziękuję za gościnność. - Gościnność odnosi się do życzliwości. Ciepła. Proszę nie myl tego z miejscem do spania i śniadaniem. Musisz odejść tak szybko, jak tylko wydobrzejesz. - Rozumiem. - Jestem zmęczona. Oto twoja dawka do snu. Położę też trochę obok, gdybyś obudził się w środku nocy i nie czuł się dobrze. Zaraz przyniosę wodę. 5 Bohaterka bajki i filmów pornograficznych :) 6 Lek, który podawany jest chorym, u których podejrzewana jest grypa podwyższonego ryzyka np. „świńska grypa”

- Muszę iść do łazienki. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że nie był w łazience przez cały dzień. - Gdzie twój mocz z wcześniej? Przechylił głowę. - W butelkach pod łóżkiem. Nie zamierzałem dać ich twojemu synowi. Na pewno nie spodziewam się też, że ty je opróżnisz. Jeśli mi pozwolisz, sam się tym zajmę. - Natychmiast poszłam do kuchni po pistolet. Gdy wróciłam do sypialni, przewrócił oczami. - Nie potrzebujesz tego. Nie. Skrzywdzę. Cię. Tym razem rzuciłam mu klucze, by sam się odblokował. Gdybym się zbliżyła, mógłby mi zabrać broń. Uwolnił się, potarł swój nadgarstek i wstał. Podniósł trzy butelki z moczem i zniknął w łazience. Ten mężczyzna... ten doskonale wyglądający mężczyzna... wciąż miał na sobie tylko bokserki. Im dłużej patrzyłam na jego ciało, tym trudniej było się skoncentrować. Zaczynał mnie denerwować. Kiedy umył ręce, wyszedł z łazienki i spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. To było tak, jakby był bronią – a ja jego celem. Przełknęłam, albo przynajmniej próbowałam. Wystarczyło sześć kroków, by znalazł się przede mną. Powoli przystawiłam pistolet do jego piersi, choć wiedziałam, że nie ma w nim żadnej kuli. - Nie zamierzasz mnie zastrzelić – szepnął cichym tonem, który wibrował w moim ciele. Jego wargi wciąż były czerwone, ale już nie tak spuchnięte, jak na początku. - Jestem mężczyzną. Trudno mi oddać ci tą kontrolę. W mojej naturze jest to, że chcę ci pomóc, dbać o ciebie... - przerwał. - Boisz się czegoś. Pozwól mi pomóc. Opiekowałaś się mną. Teraz ja chcę się zająć tobą. Gdy to drugie stwierdzenie opuściło jego usta, pragnienie opanowało moje ciało i jęknęłam... na głos! Natychmiast zasłoniłam ręką usta. Nie mogłam tego robić. Zostałam pozbawione chęci fizycznego kontaktu. Zostałam pozbawiona pragnienia. Zarumieniłam się. Żałowałam, że nie dotykałam go, kiedy był prawie nieprzytomny. Może dziś wieczorem, gdy jego gorączka wzrośnie. Bez żadnego słowa odwrócił się ode mnie, a ja upadłam na ścianę. Kiedy usłyszałam zapięcie kajdanek, szybko popatrzyłam na niego, by upewnić się, że jest zamknięty. Mógł być wolny, gdyby tylko chciał... ale nie. Wstałam na drżących kolanach, próbując odzyskać utraconą równowagę. Złapałam klucze do kajdanek i wyszłam z sypialni. Kiedy obudziłam się w środku nocy, byłam zaniepokojona. Beck spał

spokojnie, więc poszłam sprawdzić Jacksona. On również spał dobrze. Pierwszy zestaw pigułek zniknął ze stolika nocnego. Dotknęłam jego czoła, a potem przeniosłam rękę na szyję. Ciepłe, ale nie gorące. Kiedy odsuwałam rękę, potarłam lekko jego brodę. Szorstkość była dokładnie tym, czego się spodziewałam. Próbowałam wyobrazić go sobie bez brody, ale było ciężko. Delikatnie opuściłam rękę na jego jabłko Adama, a krew rozprzestrzeniła się przez moje ciało do miejsc, w których nie była już tak długo. Czułam zaciskające się na mnie pnącza, ale to nie powstrzymało mnie do przesunięcia ręki na jego brzuch, czując solidne mięśnie. Mój Boże... jego ciało... nigdy czegoś takiego nie widziałam. Zatrzymałam się, gdy moje palce były blisko rany. Nie chciałam go obudzić – to tylko potwierdziłoby, że jestem zdesperowaną kobietą, macającą prawie nieprzytomnego faceta. Jednym z moich największych ubolewań w życiu z Ianem było to, że nigdy nie nauczyłam się uprawiać seksu. Dla mnie seks nigdy nie wiązał się z przyjemnością, ponieważ bałam się, że wtedy stałabym się siostrą. Jej działanie sprawiły, że seks był dla mnie czymś brudnym. Rock pomógł mi to zwalczyć kilka lat temu. A teraz, w tej chwili, nie chciałam niczego więcej, niż seksu. Nie wiem dlaczego... ale tak było. Kiedy popatrzyłam na bokserki Armaniego, zdałam sobie sprawę, że są pełniejsze, niż wcześniej. Około sześciu lub siedmiu cali pełniejsze i kilka centymetrów szersze. Ach, cholera, miał erekcję. Zamarłam, zastanawiając się, czy go nie obudziłam. Potem uciekłam z sypialni. Robiłam naleśniki dla Becka, który siedział w salonie i oglądał film. Ogień w kominku płonął, więc otworzyłam stalowe drzwiczki, aby ciepło promieniowało do pomieszczenia, ale nadal nie mogłam pozbyć się uczucia chłodu. - Beck, syrop jagodowy się skończył – krzyknęłam. - Mam tylko klonowy. - Ale to był mój ulubiony. - Mój też! - krzyknął Jackson z sypialni. Beck zachichotał. - Mamo, czy Jackson może wyjść i zjeść z nami? Posłałam Beckowi swoje najgorsze spojrzenie i znów zachichotał. - Chciałbym tam przyjść i zjeść, Beckster. Ale zostanę tutaj, zamknięty w lochu... - Loch – powtórzył mój syn, śmiejąc się. - Co to jest loch, mamo?

Kiedy chciałam przewrócić naleśniki, poczułam ostry ból w ciele. Zaczęłam drżeć. - Beck – jęknęłam. Chwyciłam blat, mając nadzieję, że to pomoże mi w walce z bólem. Miałam wrażenie, że coś rozrywa mnie od środka. - Mamusiu? Nic ci nie jest? Słyszałam Becka. Wiedziałam, że do mnie mówił, ale jedno spojrzenie na niego, zabrało mi większość energii. Kiedy uklęknęłam na ziemi, potrząsnęłam głową. - Nie, kochanie. Łopatka wypadła mi z ręki, a drugą strąciłam dwa widelce z blatu. Przez cały pobyt tutaj, tylko raz miałam zatrucie pokarmowe, ale nigdy nie było tak źle. Co ja miałam zrobić? - Idź do kryjówki – zarządziłam. - Proszę. Zwinęłam się do pozycji płodowej. Ból przebijał się przez moje ciało, powodując spustoszenie. - Beck. Proszę. Ukryj się – jęknęłam. - Beck. Posłuchaj mnie – krzyknął Jackson z innego pokoju. - Złap klucze i przyjdź mnie uwolnić. Twoja mama potrzebuje pomocy. Moje oczy rozszerzyły się na chwilę. Wystarczająco, by zobaczyć jak Beck wykonuje rozkaz Jacksona. Jego małe, bose stópki poruszały się tak szybko. Wszystko, czego go nauczyłam – niebezpieczni nieznajomi, nie ufaj nikomu (oprócz mamy i Layne) – na moment zniknęło. Nie wiedziałam, jakie będą tego konsekwencje. Co może się wydarzyć tutaj, pośrodku gór Skalistych. Nawet moje powieki bolały. Otworzyłam je na chwilę, akurat, by zobaczyć dwie pary nóg, kroczące w moim kierunku. Rozdzierający jęk wydobył się z mojego gardła, kiedy Jackson uniósł mnie w ramiona. - Dobra wiadomość jest taka, że to trwa tylko kilka dni – wyszeptał mi do ucha. - Zaufaj mi, możesz na mnie liczyć. Uśmiechnął się i delikatnie położył mnie na łóżku, a ja się skuliłam. Pościel wciąż była ciepła od jego ciała. Chciałam stracić przytomność jak najszybciej. - Weź to – powiedział, rzucając mi dwie tabletki. Nawet na nie nie spojrzałam.

Po prostu wrzuciłam do ust i połknęłam, modląc się, by pomogły na ból. - Nie krzywdź mojego syna – mruknęłam, walcząc, by otworzyć oczy. - Jackson, naleśniki się palą – krzyknął Beck. - Już idę, kolego. Trzymaj się. Beck wybrał naleśniki zamiast mnie... tak samo, jak przedtem wybrał obcego... nie mogłam uwierzyć, jak szybko ten mały cwaniak zmienił zespoły. Miałam zamiar rozważyć zmianę jego imienia na Benedykt 6.

6 Chodzi o generała, Benedicta Arnolda, znanego przede wszystkim ze zdrady i spisku przeciwko Ameryce.

Rozdział 10 Mela „Czasami musimy po prostu pozwolić rzeczom odejść” (nieznany) Śmiech Beck przywrócił mnie do żywych. Ból nie był już tak intensywny, ale nadal pozostawał w mojej podświadomości. Pościel była mokra od mojego potu. Znów usłyszałam śmiech Becka. Powoli zebrałam całą swoją energię i wstałam, przytrzymując się ściany. Stanie prosto było niemożliwe, ponieważ plecy bolały zbyt mocno, ale jakoś udało mi się wyjść z sypialni. Zobaczyłam Becka w kuchni. Uderzał dłonią w stół, a Jackson ze śmiechu odrzucił głowę do tyłu. Uniósł brwi, kiedy mnie zobaczył. - Mamusiu! Z tobą lepiej. Jackson nauczył mnie grać w Slapjack7. Wygrywam. Gdy zobaczyłam, że Jackson przebiega wzrokiem po moim ciele, zdałam sobie sprawę, jak strasznie musiałam wyglądać. Wsunęłam włosy za ucho i przebiegłam językiem po suchych wargach. - Kamień, papier, nożyce oraz Slapjack w dwadzieścia cztery godziny. Co za szczęście, chłopcze. - Sarkazm wypełniał moje słowa, ale Beck tego nie pojął. Mężczyzna nie uciekł z Beckiem. Nie zranił jego, ani mnie. Niewinnie bawił się z moim synem, gdy byłam chora na coś, co sam przyniósł do naszego domu. Poczucie winy miało niesamowitą moc. Chciałam, żeby zrozumiał, że Beck i ja jesteśmy niedostępni dla niego. I modliłam się, by nie pamiętał incydentu z erekcją... - Beck, szczotkowałeś zęby? I co dalej, Jackson? - zapytałam, zbliżając się do lodówki. - Wojna na kciuki? Nie wiem, dlaczego byłam zła. Poza tym, że mój syn zakochał się w tym mężczyźnie, więc on mógł złapać go i molestować całą noc. Nie było sensu być na niego złą... prawda? - Uuu... - Jackson przyłożył pięść do ust. - Przyszedł niszczyciel dobrej zabawy. 7 Prosta gra w karty.

Zaczął się śmiać i zaprowadził Becka do łazienki. Kiedy mój syn się odwrócił, posłałam mu lodowate spojrzenie. - Spójrz, panienko, staram się tylko pomóc. Ty pomogłaś mi. Do diabła, zaryzykowałaś życie, by zdobyć dla mnie leki. Cóż... podłączyłem telefon, ale nie ma sygnału, więc nie za bardzo mogę wezwać pomoc drogową, by się stąd wydostać. Zerknęłam na telefon, podłączony do gniazdka. Odkąd tutaj przybyliśmy, razem z Beckiem żyliśmy odłączeni od świata. Nie oglądaliśmy wiadomości... nawet tych lokalnych... a jedynym sposobem, by dowiedzieć się o pogodzie, było wyjrzeć na zewnątrz. - Przepraszam. Dziękuję za opiekę nad Beckiem. Dziękuję, że go nie skrzywdziłeś. Jackson wrzucił pozostałe karty do pudełka, a potem podszedł do okna. - Dlaczego masz na tym punkcie taką paranoje? Nie jestem pedofilem. Nie wykorzystuję dzieci. Nie jestem też przestępcą. Uderzył pięścią w drewniane obramowanie okna. Kilka razy. Byłam zbyt słaba, by stać, więc opadłam na sofę. Był prawnikiem. Amerykańskim... to znaczyło, że zna Senatora. Nie miałam wątpliwości. - Po prostu idź. Zapewniam, że ze mną w porządku. Weź skuter śnieżny i odejdź. - Może sobie nie przypominasz... wiesz, w twoim nieprzytomnym stanie... że mnie uratowałaś. Cóż, uwięziłaś mnie, ale nadal umarłbym, gdybyś mi nie pomogła. Wiem, że wyglądam wrednie, stąd twój komentarz o Grizzly Adamsie, a jestem zbyt dumny, by stąd teraz wyjść, nawet na skuterze. Chociaż... może mógłbym znaleźć inną rodzinę, by ją dręczyć i torturować. - Proszę, po prostu użyj swojego telefonu i zadzwoń do przyjaciela, by po ciebie przyjechał – jęknęłam. Ból powrócił. - Racja panienko. Gdyby tylko był tu zasięg. Przyłożyłam poduszkę do twarzy. Jak to się mogło stać? Było o wiele łatwiej, gdy byliśmy tylko we dwoje z Beckiem. - Chodzi o telefon. Nie masz tam żadnego alarmowego numeru, pod który można zadzwonić? - Mam. To jest nagły wypadek?

- Całkiem cholernie blisko. - Wiesz, że jeśli mnie stąd wyrzucisz, nie będziesz mogła mnie już molestować? O. Mój. Boże. On nie spał. Krew napłynęła mi do twarzy i byłam wdzięczna, że przykryłam ją poduszką. - Idź! - krzyknęłam, gdy usłyszałam jego chichot. - Pewnie, Gilligan. Tylko zerwę kilka kokosów i naprawię radio, którego nie masz.8 Czy kiedykolwiek pomyślałaś, że choć jedno urządzenie komunikacyjne mogłoby się przydać? - Gotowy do zabawy, Jackson? - spytał Beck, wbiegając do pokoju. - No jasne, kolego. Nauczę cię grać w walki na kciuki. - Yay! - Pozwolisz jednak, że najpierw podam twojej mamie leki. Poduszka wciąż zakrywała moją twarz. Kiedy usłyszałam szelest tabletek, wyciągnęłam przed siebie rękę, a potem odsłoniłam twarz na tyle, by móc je wrzucić do ust i połknąć... na sucho. Byłam taka głupia, że go dotykałam. Ugh... To było tak cholernie upokarzające. Gdy obudziłam się kolejnym razem, w domu panowała cisza. Nie byłam pewna, czy to dzień, czy noc. Spojrzałam w kierunku okna. Wyglądało, jakby było już późno. Co dziwniejsze, leżałam w sypialni. Nie przypominam sobie, żebym do niej przechodziła. Wstałam i poszłam do salonu. Nic. Nikogo. Moje kolana bolały, ale weszłam do pokoju Becka. Pusto! - Beck! - krzyknęłam mieszanką gniewu i strachu. Więcej strachu... nie, więcej gniewu. Jeśli Beck pokazał Jacksonowi kryjówkę... Nagle usłyszałam pisk na zewnątrz. Odwróciłam się tak gwałtownie, że prawie straciłam równowagę. Wybiegłam z domu, a zimne powietrze dźgało moją skórę, niczym noże. Beck krzyknął, gdy Jackson go złapał. Z dużej ilości śniegu zbudowali fort z tunelami. Ukłucie zazdrości uderzyło we mnie, gdy patrzyłam na ich zabawę. Razem z Beckiem często budowaliśmy bałwanki... ale nigdy forty lub tunele. To było coś, co mógłby zrobić z nim ojciec. Nie ma dla mnie większej przyjemności w życiu, niż śmiech mojego dziecka. 8 To wszystko odnosi się do serialu „Gilligan;s Island”.

Było mi więc bardzo trudno złościć się na Jacksona, że tak się zachował. Kiedy łzy pojawiły się w moich oczach, zostałam zauważona. - Patrz, Beck, mama przypatruje się naszemu fortowi, jakby zamierzała go zdobyć. - Jackson do mnie mrugnął. Chora, czy nie chora... moje ciało zadziałało od razu, wysyłając dreszcz przyjemności do każdego zakątka. - Dziękuję ci. Za wszystko, co zrobiłeś – powiedziałam zimno. Musiałam odmówić jego urokowi. Beck zżył się z nim już za nas oboje. Ja nie mogłam tego zrobić. To było tymczasowe i chciałabym, żeby Beck też to zrozumiał. Musiałam pamiętać, że ten mężczyzna wszedł do naszego domu z raną... zakażoną raną. Prawnik, czy nie, wyjechał z jakiegoś powodu – żeby uciec od kogoś lub czegoś. - Mam zamiar wziąć prysznic – oznajmiłam sucho. - Masz w kuchni gorącą czekoladę? - zapytał. Kiwnęłam głową. - Oczywiście. Pianki też. - Uśmiechnęłam się do Becka. Obaj chłopcy ruszyli ramię w ramię do kuchni. To była trudna scena do oglądania, więc pobiegłam do łazienki. Od razu zauważyłam, że jeden z moich ozdobnych ręczników był mokry i wisiał na drzwiach prysznicowych. - Wezmę go. Przepraszam, nie wiedziałem, gdzie mogę go wysuszyć – rzucił Jackson, wchodząc za mną. - To jest ręcznik, którego nie moczymy – zawołał Beck z sypialni. Jackson spojrzał na ręcznik, a potem na mnie. - Co to znaczy? Wzruszyłam ramionami. - To po prostu ręcznik, którego nie używamy. Jest dekoracją. Gdy powiesiłam ręcznik na haczyku, Jackson nadal patrzył na mnie zdezorientowany. - Po co trzymasz ręczniki, których nie używasz? Czy ten człowiek miał kiedykolwiek żonę? - W kuchni też jest ręcznik, którego nie możemy używać – dodał Beck. Ten mały łobuz nie stał po mojej stronie.

- Sprawiają, że łazienka jest ładna. Kuchnia też. To dekoracje. - Okej – powiedział Jackson, kładąc szczególny nacisk na literę „o”. - Aaa, znalazłem również szczoteczkę do zębów pod umywalką. Mam nadzieję, że to nie była dekoracja. Nasza bliskość była dla mnie niezręczna. Wiedział, że ostatnio go dotykałam... cóż, to było dwa dni temu... bez względu na to, nie mogłam dać mu nic więcej. Poza tym jego ego nie potrzebowało karmienia. To było oczywiste. - Potrzebujesz, abym umył twoje plecy? - zapytał. - Nie, dziękuję. - A co z przodem? - Jego oczy były poważne. Dopiero po chwili zobaczyłam cwany uśmieszek na jego ustach. Utrzymywałam jego spojrzenie i otworzyłam drzwi, pokazując, że ma wyjść. Jak przeszliśmy z chęci zabicia do tego... Po prysznicu poczułam ulgę od bólu. Ubrałam długą koszulkę i wysuszyłam włosy. Potem dołączyłam do nich w kuchni. Nie wiedziałam, jak długo uda mi się wytrzymać, ale musiałam być blisko Becka. - Jak się czujesz? - zapytałam Jacksona. - Świetnie – zażartował. - Myślę, że jest coraz lepiej. To była kombinacja grypy, a ja dodatkowo miałem zakażoną ranę. Mam nadzieję, że twoja choroba nie będzie, aż taka zła. Popatrzyłam na Becka, który ssał swoją gorącą czekoladę, tworząc białe wąsy na twarzy. - Co ci się stało... wiesz, ta rana? Jego błękitne oczy pociemniały o trzy odcienie i zacisnął szczękę. Wiedziałam już, że nie zamierza odpowiedzieć. - Dlaczego mnie zamknęłaś? - zapytał. - Coś za coś. - Brzmisz jak prawnik. Jesteś? - Ty mi powiedz. Przeszukiwałaś mój portfel. Przechyliłam głowę. - Dlaczego miałabym tego nie robić? W końcu obcy człowiek był w moim domu.

- Więc nie zadawaj pytań, na które znasz odpowiedź. To, co powiedział, było prawdą. Gry nie były w moim stylu. Do diabła, Jackson Winslow nie był w moim stylu. Gdybym nie zobaczyłam karty prawnika, przypuszczałabym, że jest jakimś modelem. - To sprawiedliwe. Dlaczego więc miałabym cię nie zamknąć? - Czy unosisz broń na każdego, kto zbliża się do twojego domu? - zapytał, marszcząc czoło. Żadne z nas nie wydawało się odpowiadać na nic. Po prostu rzucaliśmy w siebie pytaniami. - Tak. Mam syna, którego muszę chronić. - Przed kim? Kiedy spojrzałam na Becka, oparł się o stół. - Od prawników, którzy zostali dźgnięci – powiedziałam sarkastycznie. Uśmiechnął się. - Daj mi go. - Wziął ode mnie Becka. - Zabiorę go do łóżka. Weź leki, by uniknąć gorączki. Zaskoczona, patrzyłam jak Jackson kołysał mojego syna w ramionach i zabrał go do sypialni. Szybko chwyciłam butelkę wody i połknęłam dwie tabletki. Musiałam zachować czujność. Wiedziałam, że śnieg w tych rejonach czasami nie roztapiał się przez miesiące. Czy powinnam zmusić go, by wziął skuter śnieżny i odjechał? Ale wtedy zostalibyśmy bez środka transportu. - Moje rękawy są mokre – wyjaśnił Jackson, wchodząc do pokoju bez koszulki. - Nie chciałem ściągać jej przy Becku. Nie masz czasami niczego w, uch, moim rozmiarze? Rozpaczliwie starając się nie reagować, spojrzałam na niego, jakby jego nagość nie miała na mnie wpływu. Miałam nadzieję, że skutecznie ukryję oszołomienie jego gładkim, opalonym, muskularnym torsem, przypominającym posąg skalny. Wyćwiczone „V” wychodziło z jego dżinsów... jak mrugająca, świecąca strzałka. Cudowne uczucie, które zaatakowało moje ciało było wybawieniem. Czułam się żywa i chciana, choć tak naprawdę nie wiedziałam, czy go pociągam. Gówno! Zapytał mnie o koszulkę. - Nie, przepraszam. - Czy możemy porozmawiać?

Miałam wrażenie, że wiedziałam, co będzie dalej. Chciałam zwiększyć nasz dystans, więc usiadłam na sofie przy kominku. - Pewnie. - Czy Beck ma ojca? Oparłam głowę. To pytanie mnie nie zaskoczyło. Nawet miało sens. - Oczywiście. - Gdzie on jest? Moje oczy się rozszerzyły. Spojrzałam na niego i mimo choroby, nadal czułam energetyczne połączenie między nami. Ten mężczyzna mógł skrzywdzić Becka... ale nie zrobił tego. Może i miał głupie poczucie humoru, ale zawsze okazywał mi szacunek. Nie było jednak mowy, że mu zaufam. Ryzyko przeważyło korzyści. Wewnętrzny strach był za duży. Pozostałam cicho. - Czego się boisz? - zapytał. - Jestem zmęczona, Jackson. -Czy kiedykolwiek zdradzisz mi swoje imię? - Podszedł do kominka. - Cóż, przyjaciele i rodzina nazywają mnie Jack. Tylko nauczyciele w mojej katolickiej szkole wołali do mnie Jackson. Nie wydaje mi się, że byłaś równie święta, co ja. Przewróciłam oczami. - Jakiego typu jesteś prawnikiem? - Federalnym prokuratorem. Uniosłam brwi. Ogromna część mnie chciała mu powiedzieć, co się stało – pismo, które dostałam, o tym, że chcą mi zabrać Becka – ale straciłam odwagę. A może to jakiś podstęp? Może dostał zadanie, aby nas znaleźć? Zamknęłam oczy, ale po chwili poczułam dotyk jego palców na swojej twarzy. - Przystawiasz się do mnie, gdy jestem chora? - Nie. Nie przystawiam się – zaśmiał się. - Sprawdzam, czy nie masz gorączki. Teraz zamierzam zabrać cię do łóżka. Kiedy uniósł moje ciało, poczułam ból. Najwyraźniej leżenie na sofie na chwilę go uśpiło. - Nie molestuj mnie, Jack...

Kiedy położył mnie na łóżku, zachichotał. - Tak, jak ty mnie? Myślę, że to byłoby sprawiedliwe. - Usiadł na krawędzi łóżka. - Sprawdzałam, czy nie jesteś rozpalony – skłamałam. - Na pewno. Geppetto uważa, że kłamiesz, piękna. Usłyszawszy jak nazywa mnie piękną, stado motyli rozleciało się po moim ciele. Zagubiłam się w jego oczach. Nawet w ciemnościach czułam elektryczne wstrząsy. - Kiedy jestem z kobietą, chcę, żeby była dla mnie gorąca, ale nie ze względu na gorączkę. - Mrugnął z uśmiechem. - Nie skrzywdzę ciebie, ani Becka. Zaufaj mi. A kiedy poczujesz się lepiej, mam zamiar utorować swoją drogę na twoim ciele. - Zaczęłam mówić, ale przybliżył palec do moich ust. - Ciii, śpij. Potrzebujesz odpoczynku. Poza tym, jeśli coś powiesz, zabijesz chwilę... więc nie. Kiedy zamknęłam oczy, mogłam myśleć tylko o nim. Nie wiedziałam, czy to było ostrzeżenie, czy obietnica, ale jego słowa wydawały się być zamierzone. A jak każdy dobry prawnik wiedział, że zamiar to dziewięć dziesiątych czynu... albo coś podobnego...

Rozdział 11 Jackson „Ludzie są w większej części tym, co ukrywają, niż tym, co pokazują.” (nieznany) Kiedy Beck przyszedł do mnie w środku nocy, od razu poczułem, że jest rozpalony. Gówno. Mela nadal spała i miałem wrażenie, że jej gorączka zniknęła, więc nie mogłem jej teraz obudzić. Znalazłem dziecięcy ibuprofen w szafce i podałem Beckowi dawkę napisaną na pudełku. - Czy mogę się z tobą położyć? - spytał słabo Beck. - Tak. Oczywiście, że możesz, kolego. Mela mi nie ufała, nie otworzyła się na mnie, więc niczego bym nie stracił, jednak wolałem, żeby nie zastała nas razem w łóżku. - Może tu usiądziemy, co? Brązowe włosy Becka zatrzęsły się, gdy skinął głową. Posadziłem go na kolanach, a on przysunął się do mojego ramienia. Cholera, był gorący. Przylgnął do mnie jeszcze mocniej... to było urocze. Był bardziej ufny od matki. Zasnął w moich ramionach zaledwie kilka minut później. Im więcej czasu tu spędziłem, tym mniej chciałem odchodzić. Nigdy nie pragnąłem rodziny, szczególnie po tych wszystkich gównach z moją, ale oglądając tę dwójkę... nigdy czegoś takiego nie widziałem. Wyglądało, jak jakiś kodeks wojskowy. Rodzina. Lojalność. Zaangażowanie. Ochrona nie była właściwym słowem. Bardziej szaleńcze i dzikie strzeżenie. Ta kobieta miała mięśnie wszędzie, ale nie w masywny sposób... bardziej seksowny i pociągający. Jej czekoladowe oczy przypominały deser w eleganckiej restauracji. Tak piękne... kuszące... onieśmielające. Włosy Becka pachniały jagodami. Boże. Dzieci były takie ufne. Kiedy poczułem, jak jego małe ciało drży, ogarnęło mnie poczucie ochrony. Jeśli on mi zaufał, nie mogłem go zawieźć. Będę tym mężczyzną, którym on chce, żebym był.

Rozdział 12 Mela „Blizny, których nie widzisz, goją się najtrudniej” (nieznany) O słodki Jezu. Całe moje ciało skręcało się z bólu. Nic dziwnego, że Jackson chciał umrzeć. Ja też tego chciałam. Kołysałam się na materacu, prosząc o ulgę. Po chwili wstałam z łóżka, by się wysikać, ale zimno z sedesu tylko powiększyło moją agonię. Światło nad zlewem było włączone, a gdy otworzyłam lodówkę, blask padł na małą łyżeczkę do leków dla małych dzieci. Choć ból strzelał przez wszystkie moje nerwy, macierzysty instynkt był większy. Kiedy weszłam do salonu, dostrzegłam migotanie promieni z kominka, które rozbłysły na brodatej twarzy Jacksona. Jego szyja była skręcona pod dziwnym kątem, a gdy podeszłam bliżej, zauważyłam, że mój syn był przytulony do tego nieznajomego. Nieznajomego, którego znał dopiero kilka dni, a z którym już tak mocno się zżył. Nie chciałam nawet myśleć, jaki ból będzie czuł Beck, kiedy Jackson odejdzie. Ten sam, co ja czułam, gdy traciłam Iana. Zamknęłam na chwilę oczy, a kiedy je otworzyłam, zobaczyłam Jacksona z palcem na ustach. Potem uniósł go i skierował w swoją stronę. Chciał, bym do niego podeszła. Moje kolana były słabe, ale od razu skierowałam się w jego stronę. Pochyliłam się jak najbliżej, by móc usłyszeć, co ma do powiedzenia. - On też to ma – szepnął. - Przykro mi. Dałem mu coś na gorączkę. Nie chciałem cię budzić. Moje serce zabiło boleśnie w piersi i nie zdając sobie sprawy, z tego, co robię, oparłam czoło o szyję Jacksona. Nikt nigdy się nami nie opiekował. Zawsze sama dbałam o Becka. Trudno było zaakceptować kogoś nowego do wypełniania tej roli. - Też jesteś rozpalona. Natychmiast podniósł Becka i położył go na sofie, a potem złapał mnie delikatnie w pasie i zaniósł do sypialni. Szczerze mówiąc, mogłabym się do

tego przyzwyczaić. Jęknęłam, gdy ból znów zajął całe moje ciało... niczym koc agonii. Zaczęłam drżeć, gdy moja skóra zderzyła się z zimną pościelą. Jackson pobiegł do kuchni, a po chwili wrócił z tabletkami i wodą. - No dalej, Jazzy J. Jeff, usiądź. Nie mogłam. Nie chciałam. - Dlaczego Jazzy J? - Będę się w to bawił, dopóki nie powiesz mi prawdziwego imienia – powiedział, przechylając zimną wodę do moich ust. Kiedy poczułam, jak Jackson głaszcze moje włosy, otworzyłam oczy. To pierwszy raz, kiedy tak naprawdę chciałam na niego spojrzeć... spróbować przeczytać to, co mówią jego oczy. Ale nie miałam siły z nimi walczyć. - Mela, mam na imię Mela. Następnego ranka, szare światło wpadło przez okna. Szare światło oznaczało chmury, a chmury oznaczały śnieg. Kiedy leżałam, wpatrując się w wentylator na suficie, zastanawiałam się, czy chcę więcej opadów, czy nie. Tydzień temu nie chciałam tego mężczyzny blisko nas... teraz nie byłam pewna, czy chcę, żeby poszedł. Powoli wstałam i udałam się do salonu w koszulce i krótkich spodenkach. Beck spał spokojnie na zgiętych nogach Jacksona, zwinięty w kokon. Moje oczy przebiegały między nimi, niczym wahadło. Naprawdę mogliby być ojcem i synem... oboje z elektryzującymi, niebieskimi oczami, które swoją drogą aktualnie były zamknięte. Jako matka nie chciałam, by mój syn został zraniony, ale biorąc pod uwagę jego natychmiastowy pociąg do Jacksona, miałam przeczucie, że to nadejdzie. Cicho otworzyłam drzwi kominka. Potrzebne były nowe kawałki drewna, ale otwarcie frontowych drzwi na pewno by ich obudziło. Spojrzałam przez okno na padający śnieg, patrząc jak biała kołdra zasłania wszystko wokół. Nagle moje oczy zatrzymały się na zbliżających się do nas skuterach śnieżnych i zaczęłam panikować. - Beck! - krzyknęłam. Jego oczy otworzyły się szeroko, a Jackson zerwał się na równe nogi. - Beck, wiem, że nie czujesz się dobrze, ale musisz iść do swojej kryjówki. Teraz! - Przetarł oczy, a jego czerwone policzki doskonale oddawały jego kiepski stan. - Teraz, Beck! Jackson podbiegł do okna, odsłaniając zasłonę. - Nie znasz ich? Jedno spojrzenie na moją twarz wystarczyło, by podbiegł do szafki, gdzie

trzymałam pistolet. Potrząsnęłam głową. - Miałam na myśli to, co powiedziałam. Nikt tu nigdy nie przychodzi. Wyciągnęłam strzelbę zza drzwi, a hałas silników był coraz bardziej słyszalny. Jackson złapał mnie za ramię, ale nie mogłam na niego patrzeć. - Spójrz na mnie – powiedział tonem, który wymagał mojej uwagi. - Idź z Beckiem. Załatwię to. Pokręciłam głową. - Nie! - Idź, Mela! Teraz! Jego oczy pociemniały. Zawsze powtarzałam Beckowi, żeby się nie wahał, gdy każę mu coś zrobić, a teraz sama zapłaciłam za te słowa. Pobiegłam więc, ale tylko do drugiego pokoju. Wstrzymałam oddech, gdy usłyszałam otwieranie drzwi. - Czy mogę panom w czymś pomóc? - spytał Jackson. - Szukamy kogoś. Mamy broń, ale nie chcemy kłopotów. Żółć podeszła mi do gardła. Wiedziałam, że mój świat może się zmienić w ciągu kolejnych minut. Zamknęłam oczy i odmówiłam cichą modlitwę. - Kogo szukacie? - Mężczyznę. Nazywa się Jackson Winslow. Milczenie. To był nasz Jackson. Czy był poszukiwany? Niebezpieczny? Spał obok Becka. Był w naszym domu od prawie tygodnia. - No cóż, patrzycie na niego. - Czy możemy zobaczyć jakiś dowód tożsamości? - Oczywiście. Powiecie mi, o co chodzi? Ostrożnie wyjrzałam za róg, by zobaczyć, co się działo. Jackson wyciągnął przed siebie swój dowód osobisty. Cieszyłam się, że cały czas stoi w drzwiach, utrzymując tych ludzi na zewnątrz. - Zostałeś uznany za zaginionego, panie Winslow – powiedział jeden z mężczyzn. - Wygląda na to, że zostałeś odnaleziony. - Dzięki Bogu, już się martwiłem. - Zaśmiał się Jackson. - Wynająłem ten dom, aby zrobić sobie przerwę.

- Biorąc pod uwagę pana pracę i ostatnie incydenty z rodziną, pojawiły się obawy o pana miejsce pobytu. Jest pan tutaj sam? - Jakie to ma znaczenie? - zapytał. - Ale odpowiedź brzmi tak. Jestem sam. Wypuściłam oddech, nawet nie zdając sobie sprawy, że go wstrzymywałam. - Czy potrzebuje pan pomocy, by się stąd wydostać? Znów zaczerpnęłam oddech. Nie byłam pewna, dlaczego tak bardzo obawiałam się tej odpowiedzi, ale czekałam, by usłyszeć jego słowa. - Nie. Dobrze mi tu. Zamknęłam oczy, a moje ciało się zrelaksowało. To była moja szansa, aby go stąd wyrzuć... aby wyjechał i nigdy więcej już się z nim nie spotkać. Tymczasem milczałam, a rzeczywistość uderzyła we mnie dość brutalnie – nie chciałam, by odchodził. Dopiero zaczęłam go poznawać i niezależnie od wszystkiego, polubiłam go. Bardzo. - Okej. Powiadomimy rodzinę, że jest pan bezpieczny. - Dziękuję. - Usłyszałam zamknięcie drzwi. Zastanawiałam się, co znaczyła 'rodzina'... kto to był. Ci mężczyźni nie powiedzieli nic o żonie... nie wspominając nawet o dzieciach. Przez prawie cztery lata nikt nie przyszedł do naszego domu. Mogłam tylko teoretycznie przygotować się do chwil, takich jak ta, więc byłam wdzięczna, że Jackson był tu ze mną. Nigdy wcześniej nikt nas nie chronił. - Mela? Moje prawdziwe imię w jego ustach coś we mnie rozbudziło. Kiedy wszedł za róg, w którym się ukrywałam, moje oczy sięgnęły jego. Bez większego zastanowienia, zaczęłam iść w jego kierunku, a z każdym krokiem mieszanina emocji była coraz większa. Część mnie chciała płakać, a druga - dziękować mu. Jackson, jakby czytał w moich myślach, rozłożył ramiona, a ja instynktownie zbliżyłam się do uścisku. Gdy otoczył mnie ramionami, zastanawiałam się, jak zachowałby się Beck, gdyby nas teraz zobaczył. Na szczęście był w kryjówce, więc mogłam pozwolić, by Jackson mnie trzymał. Czułam się bezpieczna. To było miłe uczucie. Mój policzek doskonale mieścił się między mięśniami jego klatki piersiowej, a jego masywne ręce utrzymywały mnie w jednym miejscu. - Ochronię was, Mela, ale muszę wiedzieć przed kim mam was chronić. - Jego głos był szorstkim szeptem.

Moje sutki stwardniały. Instynktownie przybliżyłam się do niego, a kiedy jego ręce zacisnęły się na moich ramionach, odchyliłam głowę, próbując go przeczytać. Jego zamknięte powieki ukrywały coś przede mną. Coś się nie zgadzało. Zacisnął szczękę i odsunął mnie od siebie. - Musimy pójść po Becka – mruknął, opuszczając głowę. Sprawiłam, że czuł się nieswojo. Przygryzłam wargę. Nasz moment okazał się niezręczny, ponieważ źle przeczytałam jego intencje. Ogromne ściany, które przez lata zbudowałam były na skraju rozpadu. Mój mózg krzyczał, że jeśli nie dopuszczę do siebie ludzi, to nie zostanę zraniona. - Pójdę po niego – powiedział cicho i skierował się do kryjówki Becka. Och, oczywiście, że mój syn musiał mu ją pokazać. W ciągu kilku minut znów usłyszałam swoje imię, pochodzące z jego ust. - Mela, on nie wyjdzie. Powiedział, że nie znam tajnego hasła. Zainteresowały mnie zmarszczki na jego czole. Nie wiedziałam, co oznaczają. Mój brak doświadczenia po raz kolejny opóźniał moją umiejętność porozumiewania się z mężczyzną. Wstałam i poszłam do Becka. Byłam dumna, że robił tak, jak powinien. - Powiedz mi przed kim się ukrywasz. Powiedz mi, Mela. Powiedz mi, dlaczego Beck musi się ukrywać i nie może wyjść bez sekretnego słowa. Powiedz mi, dlaczego jest mądrzejszy od wszystkich czterolatków, jakich kiedykolwiek spotkałem. - Beck! - krzyknęłam. - WOD. Gdyby Jackson chciał zranić Becka, już dawno by to zrobił. Kiedy odejdzie, zmienimy sekretne słowo. Beck kochał swoje codzienne treningi, które Layne przygotowywał dla niego każdego dnia, kiedy chodziłam na siłownię, stąd to hasło. Beck przyczołgał się do mnie. Jego powieki był opuchnięte, a twarz czerwona. - Och, kochanie. Jesteś rozpalony. Oparł głowę na moim ramieniu, a Jackson od razu wstał, gotowy go zabrać. Kiedy próbowałam podnieść się z podłogi, mój syn wyciągnął ręce do obcego mężczyzny, jakby to było dla niego naturalne. - Zaniesiesz go do łóżka? Ja przyniosę lekarstwa.

Jackson ruszył do sypialni, a kiedy weszłam tam z lekami, Beck leżał już przykryty na łóżku. - Jackson, zostaniesz z nami na zawsze? - zapytał, kaszląc. Jackson spojrzał na mnie... nie wiedział, co powiedzieć. - Nie mogę się stąd wydostać. - Zachichotał. - Matka natura przysłała nam dużo śniegu. Nie mogę na razie odejść. To było kłamstwo. Mógł wyjechać z tymi mężczyznami. Mógł też wziąć nasz skuter śnieżny. Ale nie zrobił tego. Został... ochronił nas. - Będziesz moim tatą? Moje oczy instynktownie zamknęły się na ten niezamierzony cios. Byłam bliska upadku, kiedy ból rozprzestrzenił się po całym ciele. Ojciec Becka nie żył, ale chłopiec pragnął go mieć. Zasługiwał na niego. Szybko ustawiłam leki na nocnym stoliku i uciekłam z pokoju, żeby nie załamać się na ich oczach. Siedząc w kuchni, słyszałam jak Jackson podaje leki Beckowi. Otworzyłam szafkę nad lodówką i wyciągnęłam butelkę wódki. Nie piłam alkoholu od lat – to Ian był tym, który pił. Dużo. Butelka była jeszcze pełna, nie otworzona. Nalałam trochę do szklanki i wypiłam. Ciecz podrażniła moje gardło i wypaliła drogę do żołądka. Nalałam kolejną dawkę. - Jest 9.30 rano – powiedział Jackson, wchodząc do kuchni. - Dziękuję, ojcze czasu. Niewielki syk wydostał się z moich ust, kiedy połknęłam drugą porcję. Była tak samo silna, jak pierwsza. Nigdy nie piłam, ponieważ według mnie wódka smakowała strasznie. Chciałam po prostu, aby moje uczucia wyblakły. Sprawić, że odejdą. Otworzyłam lodówkę i nalałam do szklanki soku pomarańczowego, a potem dodałam do niej wódkę. Jackson chwycił mnie za ramię. - Przestań! Beck będzie cię potrzebował. - Wydaje mi się, że wykonujesz świetną robotę. - Byłaś chora, Mela. - Stanął przy zlewie i połknął swój antybiotyk. Jego niebieskie oczy zatrzymały się na mnie, kiedy wypijałam swojego drinka. Jestem dla niego nowy. Nowością. Chcesz mnie do siebie wpuścić i uważasz, że wódka ci w tym pomoże? - Nalałam kolejną dawkę, a powolny uśmiech sięgnął jego ust. - Rozumiem. Potrzebujesz alkoholu, by zamaskował to, co do mnie czujesz?

- Co? - Próbujesz to ukryć, ale potrzebujesz kogoś, kto się tobą zaopiekuje. - Stał tak blisko, że musiałam unieść szyję, aby na niego spojrzeć. - Co ważniejsze, chcesz, abym to ja się tobą zaopiekował. - Przepraszam. Czy to paliłeś trawkę, kiedy nie byłam przytomna? W którym momencie się zagubiłeś i pomyślałeś, że cię potrzebuję? Wódka działała, ale to nie miało znaczenia. Te trzy szklanki wystarczyły... by jej skutki płynęły przez moje żyły. Cofnęłam się o krok, a Jackson zrobił jeden do przodu, jakbyśmy grali w szachy. Szliśmy tak, dopóki nie trafiłam na ścianę. Szach mat. - Coś w twoim ciele stopniało, kiedy cię trzymałem. Nie byłaś w stanie oddychać, dopóki cię nie puściłem. To znaczący gest. Odwróciłam wzrok. - Byłam mieszanką emocji. - Tak to się teraz nazywa? Zbliżenie było bardzo niepokojące. Moje ciało odżywało w sposób, w jaki nie robiło tego od dawna. Właściwie to nigdy. Musiałam to zatrzymać. Przecież Beck był w pokoju obok, a ja nadal byłam chora. Nie wiedziałam też, dlaczego Jackson został dźgnięty. Próbowałam się odsunąć, ale jego ramiona dotknęły ściany między mną. Zostałam uwięziona. Opuściłam głowę, spoglądając na swoje stopy. - Spójrz na mnie – zażądał. - Nie – odpowiedziałam. Jego niebieskie oczy był moją zgubą. - Spójrz. Na. Mnie. Czułam przyciąganie do jego oczu, ale zanim nasze spojrzenia się skrzyżowały, mnóstwo motylków rozbrzmiało w mojej piersi, a słaby jęk potwierdził jego słowa. - Przestań ignorować to, czego chce twoje ciało. - A niby czego, według ciebie, chce moje ciało? - zapytałam. Delikatnie przebiegł palcami po moich twardych, wystających przez materiał koszulki sutkach. - Mnie. Całego mnie. - Ponownie je dotknął, a ja próbowałam ukryć przyspieszony oddech. Bez skutku. - A ja zamierzam wziąć ciebie. Każdą

najmniejszą część. - Moje kolana zadrżały, gdy mówił, ale on szybko złapał mnie w talii, aby nie dopuścić do upadku. - Wracając do sedna. Mogę cię pocałować? - Absolutnie nie... Nawet nie mogłam dokończyć, ponieważ jego usta opadły na moje. Początkowo walczyłam z pocałunkiem, ale ciepło... czułość... pragnienie... wygrały. Jego ramię owinęło się wokół mnie, a usta nigdy nie opuściły moich. Nasze języki się splotły i czułam, jakbyśmy zanurzyli się w tańcu. Trzymał moje usta w niewoli, nawet na chwilę nie łamiąc kontaktu. Jakimś sposobem czułam ten pocałunek w piersiach i dole mojej pachwiny. Nie rozumiałam, jak mógł to sprawić samym pocałunkiem. Kontrolował mnie. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam. Nigdy moje zdradzieckie ciało nie zareagowało w ten sposób. Nigdy nie chciałam nikogo tak bardzo. Kiedy zwolnił, nie mogłam się powstrzymać przed obawami, czy mój pocałunek był dobry. Nie robiłam tego już bardzo długo. Czułam się zardzewiała. Ale on całował doskonale. Kiedy przerwał, otworzyłam oczy i próbowałam ustabilizować walące tętno. Bądź mądra, Mela. - Chcesz zagrać w grę? Zacisnęłam usta i zapytałam podejrzliwie. - Czy częścią tej gry jest bycie nagim? Uśmiechnął się. - Ta gra nazywa się „Just the Tip”9. - Ile ty masz lat? Dwanaście? - Odsunęłam się od niego. Rozejrzałam się za siebie. Na szczęście Beck spał spokojnie w sypialni. - Mam trzydzieści jeden. A ty? - Dwadzieścia dziewięć. Za stara, by grać w gry. Usłyszałam jego śmiech. Czułam się przy nim słaba, ale lubiłam spędzać z nim czas. - Nigdy nie jesteś za stary na gry. Chcesz usiąść przy ogniu, dopóki Beck nie odpocznie? Kiwnęłam głową. Miałam wiele do zrobienia w domu po trzech dniach 9 Google powiedziało, że to gra erotyczna, która polega na tym, że mężczyzna może wejść „tylko czubkiem” penisa.

choroby, ale chciałam usiąść i z nim porozmawiać. Tak więc zrobiłam. - Tak, ale potem muszę wziąć prysznic. Jackson usiadł na jednym końcu sofy, więc ja pospieszyłam na drugi. - Kolejna gra? - Nazywa się „co wolisz”. Czekał, aż odpowiem, ale szczerze, nie znałam tej gry. - Zaczniesz? Poklepał ręką o oparcie sofy i poruszył brwiami. Był podekscytowany. Odwróciłam wzrok. - Wolałabyś zostać zaatakowana stadem mrówek, czy utknąć w ruchomym błocie? Grymas ozdobił moją twarz. - Co? Żadne! - Celem gry jest wybranie czegoś. To było absolutnie szalone pytanie. - Ale nie chciałabym, żeby wydarzyło się żadne z tych rzeczy. Kciukiem i palcem wskazującym potarł sobie oczy, potrząsając głową. - Okej, spróbujmy jeszcze raz. Wolałabyś zjeść lodowy rożek, czy zwykłe lody? - Jakiego rodzaju rożek? Jakiego rodzaju lody? - spytałam. Przeniósł palce do mojej stopy. Nie łaskotał, ale trzymał... uciskał... masował. - Zabijasz mnie – powiedział. Ten mężczyzna był doskonały. Jego kości policzkowe były czymś, za co każda dziewczyna dałaby się zabić, a broda... mój Boże. - Myślę, że lody. - W końcu odpowiedziałam, choć nadal nie rozumiałam w pełni tej gry. - Wolałbyś zgubić się w czasie zamieci śnieżnej, czy zostać złapanym przez huragan? Podrapał brodę, a ja nie mogłam oderwać od niego wzroku. Dziesięć minut temu czułam ją na swojej twarzy. Teraz, gdy o tym myślę, czuje lekkie podrażnienia na policzkach. - Jeśli ta zamieć śnieżna przyprowadziłaby mnie tutaj, wybrałbym ją.

Jego wzrok był poważny. Było mi niezręcznie, więc próbowałam wyrwać stopę z jego ucisku, ale mocno ją trzymał. - Wolałabyś znaleźć zagubionego mężczyznę na śniegu, czy zbudować bałwana? - To łatwe. Bałwana. - Dlaczego? - On nie pyta. - Uśmiechnęłam się. Potarł moją stopę. - Pyta? On w ogóle nie mówi. Uśmiechnęłam się szeroko. - Ding! Ding! Ding! - Właśnie tego chcesz, Mela? Mężczyzny, który nie mówi? Zerknęłam na niego i wzruszyłam ramionami. - Moja kolej. Wolałbyś mieć masaż stóp, czy masaż pleców? - Pleców. To łatwe. Ty? Potrząsnęłam głową. - Musisz zadać swoje pytanie. Leniwy uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. - Wolałabyś pocałować mnie ponownie, czy też nie pocałować mnie? Zarumieniłam się. Znów próbowałam wyrwać stopę, ale zacisnął uchwyt. - Jackson. - Mela – odparł, nie troszcząc się o to, że czuję się niezręcznie. - Odpowiedz. - Tak – szepnęłam. - Co? - spytał zdezorientowany. - To nie było pytanie na tak lub nie. Możesz zastosować tutaj oznaczenia A i B. - Zaśmiał się i przyciągnął moje ciało do siebie. Moje plecy leżały na sofie, a nogi znajdowały się na jego kolanach. - A. Natychmiast pochylił się do przodu, a jego ciało rozszerzyło moje nogi. Jedną ręką głaskał moje włosy, a drugą położył na moim policzku. Ciepło jego oddechu napędzało moje pragnienie i wtedy nasze języki się spotkały. Gdy jeden długotrwały pocałunek się kończył, od razu zaczynał się kolejny i dopiero, gdy nerwowy jęk wydostał się z jego gardła, zdałam sobie sprawę, że poruszam naprzeciw niemu biodrami.

Otworzyłam szeroko oczy i obie dłonie położyłam na jego klatce, próbując go zatrzymać. Jackson spojrzał na mnie, a niebieskie płomienie otaczały jego tęczówki. Błysk pożądania. Potrzeba. Moje ciało nigdy nie odpowiedziało w ten sposób, więc spanikowałam. - Posłuchaj, co twoje ciało próbuje ci powiedzieć. Przestań analizować. - Powinnam wstać. - Mela. Powiedz mi, że tego nie chcesz. - Cisza. Nie mogłabym tego przyznać. Całe moje ciało było na niego przygotowane. - Czego się boisz? - wyszeptał i delikatnie pocałował mnie w czoło. Ja? Bałam się zostać nią. Jackson nie miał pojęcia, jakie emocjonalne blizny nosiłam. Gdyby wiedział, że moja siostra była pornograficzną gwiazdą, spodziewałby się, że pieprzę jak mistrzyni. Ale nie. Nawet nie byłam blisko. Milczałam. Jackson z lekkim westchnieniem wycofał się z kanapy i wyciągnął rękę, by mi pomóc. Nie chciałam go zranić. Kiedy wstałam, nie puścił mojej dłoni. - Wolałabyś, żebym wyjechał stąd, ale był w tobie, czy żebym wyjechał, nigdy nie czując tego wszystkiego? Nigdy nie pragnęłam mężczyzny bardziej. Nigdy. Nawet Iana i to przyniosło poczcie winy. Kiedy nasze spojrzenia się spotykały, to było jak samozapłon. Żadne z nas nie mogło zaprzeczyć, że coś się między nami działo... ale pożegnanie było nieuniknione. Nie mogłam jednak odpowiedzieć na jego pytanie. Gra skończona. - Mela, proszę, nie musisz nic mówić, jeśli zmienisz zdanie. Po prostu daj mi zielone światło, a ja zabiorę to wszystko z dala od ciebie. Zrobię resztę. Cisza... to była moja jedyna odpowiedź... cisza.

Rozdział 13 Jackson „Blizny, których nie widzisz, goją się najtrudniej” (nieznany) Kiedy patrzyłem na około sześć cali świeżego śniegu, który niedawno spadł, zastanawiałem się, czy kiedykolwiek opuszczę to miejsce. Ta kobieta zalazła mi za skórę, jak żadna inna. Jej cholernie hipnotyzujące oczy przyciągają mnie do siebie na każdym kroku – jestem ich niewolnikiem. Może to była jej niewinność. A może głód i pragnienie, ukryte za tymi oczami. Była głodna uwagi... dotyku... miłości. Miałem nadzieję, że pozwoli mi ją zaspokoić. Chociaż obawiałem się, że jeśli tak się stanie, nigdy nie będę chciał odchodzić... a musiałem odejść. Rzadko kiedy tyle śniegu napadało jednego poranka, ale ludzie mówią, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Mogłem więc znaleźć swój powód. Za każdym razem, gdy patrzyłem na włosy Meli, obracałem je wokół palców, zastanawiałem się, jak to byłoby czuć ją w sobie. Cholera... ta kobieta była naprawdę urodzona do pieprzenia... przeze mnie. Gdy jej długie nogi owinęły się wokół mnie, zdałem sobie sprawę, że prawdopodobnie nikt nie dotykał jej w ten sposób od wypadku. Kurwa, chciałem być pierwszym. Zastanawiałem się, co dzieje się w moim domu. Mój telefon był poza zasięgiem. Nikt nie mógł się ze mną skontaktować. Brak wiadomości. Brak połączeń. Brak e-maili. Nie miałem pojęcia, jak zostało to opisane w wiadomościach. W każdym razie moja praca przy wyborach prezydenckich i tak byłaby zagrożona... więc mogłem całkowicie obwiniać siebie lub ojca. Do diabła, nawet nie wiedziałem, czy nadal miałbym pracę, gdybym teraz wrócił. Patrzyłem przez okno, szukając czegoś niezwykłego. Właśnie w ten sposób Mela spędzała swoje dni... cały czas patrzyła za siebie. Ciągłe czuwanie. Byłaby zawstydzona mężczyzną, którym byłem kiedyś. Ostatnie trzy lata spędziłem na zarabianiu pieniędzy i zaliczaniu kolejnych kobiet. Miałem nadzieję, że ona nigdy się o tym nie dowie. Każda część mnie chciała być teraz tym mężczyzną, którym myślała, że jestem. Mężczyzną, o którym myślał Beck... ale za pomocą kilku słów mogłem zburzyć ich wnioski. Czekałem zbyt

długo. Mela na pewno zapytałaby, dlaczego czekałem. Byłaby ciekawa, jaki był mój motyw. Sam musiałem to zrozumieć, zanim będzie za późno. Beck spał spokojnie na poddaszu, a Mela w sypialni. Oglądając ją, jako matkę – patrzenie na jej relację z Beckiem sprawiły, że zapragnąłem być ojcem. Jego ojcem. Te myśli były absurdalne. Przecież znałem ich dopiero osiem dni, a przez większość z tego, któreś z nas było chore. Bez wątpienia musiałem odejść. Wycofać się. Wyjść. Wiedziałem, co widziała, gdy na mnie patrzyła. Byłem tutaj grając ojca Becka... dając jej fałszywe wyobrażenie. Może musiałem upewnić się, że zrozumie, że nie jestem dobrym materiałem na ojca. Gdyby naprawdę znała mnie i moją rodzinę, nigdy nie pozwoliłaby mi zbliżyć się do Becka. Kurwa... może nadszedł czas, aby Mela McKinley poznała prawdziwego Jacksona Winslowa. Kiedy odwróciłem się od okna, ona tam stała. Po prostu stała. Jej długie, ciemne, chude, nagie nogi wystawały spod koszulki, sięgającej tuż poniżej talii. Czarne majtki rozkosznie opinały jej cipkę. Nasze spojrzenia skrzyżowały się nawet w tej ciemności. Czułem, że to było moje zielone światło... zielone światło, o które się modliłem. Zielone światło, na które czekałem. Zielone światło, którego się bałem. Jezu, chciałbym ją pożreć, ale zasłużyła na dużo więcej ode mnie.

Rozdział 14 Mela „Na końcu, żałujesz tylko tych szans, których nie wykorzystałeś” Od pierwszej sekundy, kiedy stanęłam przed nim półnaga, żałowałam tego. W jego oczach pojawiło się coś innego, niż wcześniej. Wahanie? Co do cholery? Zielone światło, chłopie! Po raz pierwszy w życiu postanowiłam nieudolnie spróbować doświadczyć czegoś seksualnie, a on zamierzał powiedzieć nie. Mogłam to wyczytać z jego twarzy. - Jackson... - wyszeptałam jego imię. Nawet nie otworzył oczu. Moje ciśnienie zaczęło się podnosić i naciągnęłam koszulkę tak, by zakryć majtki. To było niespodziewane. Czułam się tak, jak nigdy nie chciałam. Brudna i brzydka. - Pieprz się – powiedziałam pod nosem i odwróciłam się, by iść do kuchni. Zanim zrobiłam dwa kroki, jego silne ramiona mnie otoczyły. Och, jak bardzo chciałam zagubić się w tym uścisku. Całe moje ciało napięło się jednak gniewem. - Przestań mieszać mi w głowie. Chcę, żebyś jutro wyjechał. Możesz zabrać skuter, by dotrzeć do miasta. Telefon powinien mieć tam zasięg. - Mela, nie... - Dlaczego miałbyś zostać? Twoja rodzina czeka! Czy to żona, Jackson? Dzieci? Wracaj do nich, do domu. Nie potrzebujemy cię tutaj! - Nie ma żadnej żony, Mela. Żadnych dzieci. Przyszedłem tutaj właśnie po to, by uciec od tego, co dzieje się w domu. Ja nigdy nie myślałem, że... - Co się wydarzyło? Nigdy nie myślałeś o czym? Że natkniesz się na biedną i zdesperowaną kobietę z synem? Oszczędź litości. Wyrwałam się z jego uścisku, ale od razu chwycił mnie za ramiona. - Przestań. Ty... nie rozumiesz. Muszę stąd odejść. Nie mogę tu zostać na zawsze. Mam swoje życie!

Choć wiedziałam to przez cały czas, te słowa mnie zraniły. Część mnie chciała, żeby został. Potrzebowałam go. - Cóż, za pięć miesięcznych rat w wysokości $29.99, możemy być twoi. To umowa na całe życie. Program wynajmowania rodzin. - Popatrzyłam na niego, a potem odepchnęłam. Doszłam do zlewu, ale wtedy złapał mnie i odwrócił do siebie. Nagle zapomniałam, jak oddychać. Moje zmysły odżyły. - Czego ty ode mnie chcesz? - spytał, a jego szczęka zacisnęła się bardzo mocno. - Czy to nie było oczywiste? - Mojego kutasa? Tego chcesz, Mela? Łzy pojawiły się w moich oczach. Cholera, chciałam o wiele więcej. Ale tak, chciałam, by znalazł się we mnie. Nawet z myślą, że odejdzie, nadal tego pragnęłam. - Tak. Jackson uniósł brwi. To było dość sprzecznym ruchem. Chciał mi to dać, czy nie? Niespodziewanie popchnął mnie w kierunku ściany i objął w pasie. - Nie, Jackson – powiedziałam, ale tak bardzo go pragnęłam. Dłonią potarł mój policzek. - Nie mów nie, Mela, chyba, że naprawdę masz to na myśli. Jeśli powiesz nie ponownie, przestanę, a nie chcesz, żebym przestał. Słowa, które wypowiadał – głębia jego tonu – zadrżały w moich twardych sutkach. - Chcę usłyszeć, jak to mówisz. - Przybliżył się i jedną ręką dotknął mojej piersi. - Powiedz, że mnie pragniesz, Mela. - Drugą rękę włożył w moje majtki. - Jezu, skarbie. Powiedz mi, że nie chcesz, abym przestał. - Aaah – jęknęłam, niezdolna do koncentracji. Chciałam być jego skarbem. Usłyszałam jak rozpina dżinsy, a moje ciało zastygło w oczekiwaniu. To nie było tak, jak myślałam, że będzie. Żadnych pocałunków. Żadnego przytulania. Żadnej gry wstępnej. Tylko seks. To było w porządku, mogłam być dziewczyną na jedną noc. Włożył we mnie palec, jednocześnie ściągając moje majtki. Potem rozszerzył moje nogi i ustawił główkę penisa przy moim wejściu.

- Tego właśnie pragniesz? Mojego kutasa? Kiwnęłam głową, choć pragnęłam o wiele więcej. Brutalnie zwolnił i wsuwał się we mnie centymetr po centymetrze... rozciągając mnie... napełniając mnie. - Przestań – jęknęłam. Od razu się zatrzymał. Czułam, jakbym była rozrywana. Minęło już tak dużo czasu, od ostatniego razu. Mimo że kochałam Iana, Jackson był zupełnie inny. Było mi z nim dobrze. - Zrelaksuj się. Nie zamierzam się zatrzymać, dopóki nie weźmiesz mnie całego. Wepchnął się o kolejny cal. Moje ciało było mnóstwem wymieszanych emocji. Chociaż wyginałam się w łuk i poruszałam biodrami, wiedziałam, że nie dojdę. - Dojdź, Mela. Dojdź na moim kutasie – powiedział poruszając się coraz szybciej. Moje ciało przeżywało tak wiele wrażeń, ale nie doszłam. Wiedziałam to. Jego palce stymulował mnie w sposób, którego nigdy nie doświadczyłam, ale to nic nie zmieniało. Mimo że bałam się mu powiedzieć, słowa same wypadły z moich ust. - Nigdy wcześniej nie doszłam, więc nie martw się o mnie. Jackson przestał się ruszać. Wycofał się ze mnie i obrócił mnie do siebie. - Co? Mimo, że było ciemno, krew spłynęła do moich policzków i byłam wdzięczna, że nie mógł tego zobaczyć. Potrząsnęłam głową. - W porządku – dodałam. - Nawet nie jestem pewna, czy potrafię. To nie jest wielka sprawa. Nie chciałam tłumaczyć się ze swoich umysłowych zahamowań. Jackson złapał mnie za rękę i poprowadził do sypialni. Jego nastrój zupełnie się zmienił. Czułam się pusta bez niego. Brakowało mi go wewnątrz siebie. - Mela? Wplątał palce w moje włosy i zaczął mnie całować. Nasze wargi szybko odnalazły wspólny rytm. Delikatne, ale uwodzące pocałunki... języki wycofujące się i odnajdujące się ponownie. Niewielki jęk uciekł mi z gardła,

kiedy podniósł mnie i położył na łóżku. Po kolejnym, długim pocałunku, jego usta opuściły moje i zaznaczyły mokry szlak wzdłuż szyi, aż do piersi. Były bardzo wrażliwe po urodzeniu Becka, ale teraz? Nie wiedziałam. Po serii pocałunków wokół sutków, zakrył ustami moją pierś. - Och... - jęknęłam, a całe moje ciało odczuwało pragnienie. Światło księżyca, wpadające przez okno, rzucało na niego blask. Patrzyłam, jak podniósł na mnie swój wzrok, ocierając brodę o brodawkę. Chropowatość dodawała niesamowitego efektu. - Mela, mam zamiar sprawić, że dojdziesz – powiedział. To nie było pytanie. To było oświadczenie, a całe moje ciało już odczuwało konsekwencję jego słów. Potraktował moje kości miednicy i brzuch całymi seriami pocałunków, a potem przeniósł się między moje nogi. Mój Boże... ten człowiek był seksualnym mistrzem. Kiedy jego język spoczął na mojej łechtaczce, nie mogłam pozwolić, by pomyślał, że nie potrafi tego robić. Udawałabym... żeby poczuł się lepiej. Przecież to nie jego wina, że byłam seksualną kaleką. Kiedy jednak kontynuował, ciepło przeszło przez mój brzuch i dziwne uczucie ogarnęło moje ciało. Gdy włożył we mnie palec, zagubiłam się w tym. - O mój Boże, Jackson. Coś mi się działo... straciłam całą kontrolę. Moje mięśnie były zaciśnięte i zgięłam kolana, a on nadal nie przestawał. Chciałam, żeby się zatrzymał, ponieważ nie wiedziałam, co się wydarzy, ale była to bardzo krótka chwila. Kiedy złapał mój sutek między kciukiem, a palcem wskazującym i zaczął go ściskać... wiedziałam, że nigdy nie każe mu przestać. Nie udawałam. - Proszę, Jackson. Nie zatrzymuj się. - Nieznane dotąd uczucie ogarnęło moje ciało. Byłam już na szczycie i nadchodziła kulminacja. - O Boże! - krzyczałam, gdy moim ciałem wstrząsnęły fale pożądania. Mrowiło mi w brzuchu i nie mogłam trzeźwo myśleć. Jego broda przesuwała się po moich udach, gdy całował wrażliwe miejsca. Mój Boże... to się wydarzyło. Łzy szczęścia zalały moje policzki. - Jak było, skarbie? - spytał dumnie. - Umm. - Zaczęłam się śmiać. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Byłam zakłopotana. - Nie dostanę nawet żadnego słowa podziwu lub entuzjazmu? - Dziękuję – wykrztusiłam i popatrzyłam na niego.

- Jezu, Mela. To była moja przyjemność. Zaufaj mi. Wiedziałam jak to działa. Teraz była moja kolej, aby go zadowolić. - Spójrz na mnie. - Zrobiłam to. - Zrelaksuj się. Przestań myśleć. Po prostu pozwól mi cieszyć się twoim ciałem. Ty ciesz się moim... tyle razy, ile zapragniesz. Okej? Kiwnęłam głową. Mężczyźnie, którego właściwie nie znałam, oprócz imienia, pozwoliłam wejść we mnie bez zabezpieczenia. Głupia. Głupia. Głupia. Ale tak bardzo go pragnęłam. Z łatwością obrócił biodra i wszedł we mnie, pozbawiając mnie tchu. Wbiłam paznokcie w jego ramiona, aby go spowolnić, ale nic sobie z tego nie zrobił. Wbił się, aż do ostatniego centymetra i musiałam krzyknąć. Podniosłam biodra, a on delikatnie się poruszał. Spodziewałam się, że po pierwszym orgazmie będę chciała odpocząć, ale teraz pragnęłam kolejnego. - Kurwa. Mela. Kurwa. Chciałbym dojść w tobie. - Ja też, ale nie możemy. Część mnie chciała mu pozwolić. Moje ciało było jego. Posiadał je, przynajmniej w moim umyśle. Posiadał, a więc mógł zrobić wszystko, co mu się podobało. - Nie – warknął. - Chcę sprawić, abyś była moja. Chcę zostawić swój kawałek w tobie. - Jackson – zasyczałam, czując jak moje ciało reaguje na niego ponownie. Mogę zajść w ciążę. Nie możemy... - Chcę tego, Mela. Chcę to zrobić z tobą. Przez chwile te słowa wirowały w moim umyśle, ale szybko zastąpiło je pragnienie. Zamierzałam dojść... dwa razy w jedną noc. Zaczęłam głośno oddychać, czekając na wybuch. - Och... - powiedzieliśmy jednocześnie. Kiedy po raz drugi poczułam potężną eksplozję, było mi bardzo przyjemnie. Jego jęki stały się coraz głośniejsze i przyspieszył tempo, a ja zajadałam się najbardziej satysfakcjonującym uczuciem, jakie kiedykolwiek czułam. Niespodziewanie wysunął się ze mnie i doszedł na moim brzuchu. Jego krótkie oddechy powoli się wydłużały, a potem opadł obok mnie.

Zapadła cisza, a napięcie było nie do zniesienia. Jackson pochylił się i złożył pocałunek na moim czole, a następnie wstał i poszedł do łazienki. Nie chciałam się ruszać. Chciałam się zagubić w momencie, który właśnie dzieliliśmy. Po raz pierwszy seks okazał się dla mnie przyjemnością. Kiedy Jackson wrócił, jego nagie ciało nadal wywoływało śmieszne reakcje w moim umyśle. Delikatnie wyczyścił mój brzuch papierem toaletowym, a potem znów poszedł do łazienki. Po zrobieniu tego, cokolwiek tam robił, przeszedł do kuchni. - Zaraz wrócę – powiedział cichym tonem. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Seks ze względu na seks. Ale nie podobało mi się, jak się czułam, gdy poszedł do innego pokoju. Nie chciałam, żeby szedł do kuchni. Chciałam go obok siebie. Może nie byłam na to przygotowana. Ubrałam koszulkę i poszłam za nim do kuchni. Stał przy oknie, wpatrując się w noc, a w ręce trzymał szklankę. Chwycił butelkę z blatu i nalał sobie trochę. Alkohol? Miałam dwie butelki burbonu, ale nigdy ich nie otworzyłam. - Z tobą w porządku? - wyszeptałam. Nie chciałam budzić Becka. Uniósł głowę, ale nie spojrzał na mnie. Potem przeniósł wzrok na szklankę. Poczułam się dziwne. - Tak. W porządku. - Jackson. Co jest? Burbon naprawdę na to pomoże? Przechylił szklankę do ust. - Jeden łyk za Melę, drugi za burbon. Jego zimne słowa przeszyły moje ciało. Na nowo poczułam każdą głupią niepewność, jakie miałam do seksu. Co do cholery? - Czy te dwa łyki pomogą ci zapomnieć? - Cztery łyki jak do tej pory i tak, coś w tym stylu – powiedział sarkastycznie. Dupek. Chciał zapomnieć? Boże, byłam taka głupia. Całkowicie zawiodłam się na tym człowieku. Chwyciłam kluczyki do skutera i rzuciłam nimi w niego. - Wynoś się. Odwróciłam się, a kiedy zaczęłam iść z powrotem do sypialni, poczułam jak jedno jego ramię otoczyło mój brzuch, a drugie szyję. - Nie odejdę teraz. Powiedz mi z iloma mężczyznami byłaś, Mela?

Zapach alkoholu z jego oddechu przeciął mój policzek. Irytowało mnie to. - Jaką to robi różnicę? - Powiedz mi. - Byłam aż taka zła? - Jego nos potarł mój policzek. - Z jednym. - Ojcem Becka? Kiwnęłam głową. - Czy to problem? - Boże, nie, ale wiesz, że będę musiał kiedyś odejść. Nie mogę tu zostać. - Nie chcę, żebyś odchodził – przyznałam wreszcie. - Czy masz możliwość, by tu przyjeżdżać? Chciałbyś? - Mela. Zaufaj mi. Nie chcesz, żebym tu wracał. Odsunęłam się od niego. - Jeśli nie chcesz tu wrócić, to miej odwagę, aby powiedzieć to i po prostu odejdź. Usłyszałam za sobą, że ponownie napełnia szklankę. Od razu przypomniałam sobie słowa senator o tym, dlaczego Ian pił. Kiedy Jackson przełknął ciesz, syknął cicho. - Spójrz. To nie jest wielka sprawa. Po drugiej stronie gór jest wiele innych mężczyzn, z którymi mogę spać. Nie czuj się zobowiązany. Wciągnął głośno powietrze. - Kto? - Kto, co? - Z kim planujesz się przespać? - Może z moim przyjacielem, Laynem – skłamałam. Zacisnął pięść i spojrzał przez okno. - Czego ty kurwa chcesz? - Och, słowo kurwa nie wychodziło często z moich ust. - Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, chociaż próbuję. - Podszedł do mnie, lekko się potykając. Zapach burbonu wypełnił przestrzeń między nami. - Wiem, czego chcę, Mela. Trzymam to właśnie w moich rękach. To ja byłam tą, którą trzymał. - Poważnie. Mógłbyś ogarnąć swój umysł? Przeszliśmy od ciebie nie pragnącego mnie, przez ciebie chcącego mieć ze mną dziecko, do ciebie chcącego, bym spała z innymi facetami...

- Myślisz, że chcę, abyś spała z innymi? - Jego głos był głośniejszy o kilka oktaw. - Nie wiem! - Też podniosłam głos. - Jesteś do bani w komunikowaniu się, jak na prawnika. Dlaczego nie możesz po prostu ze mną porozmawiać? - Porozmawiać z tobą? O czym chciałabyś rozmawiać? - O czymkolwiek. Mocno mnie pocałował, a potem cofnął się, wycierając dolną wargę. - Mela, ty byłaś... z jednym mężczyzną. Jeden mężczyzna do cholery. Ja... Boże... byłem z... dużo więcej. - Zaśmiał się. - Nigdy nie przeżyłem jednak takiego doświadczenia. - Wskazał między nim, a mną. - Nigdy nie pragnąłem kogoś w ten sposób, w jaki pragnę ciebie. Zmarszczyłam brwi. Naprawdę nie wiedziałam, co to oznacza. - Żyjesz... w bańce. Ten stały stan strachu. Nie wiem, czego się boisz. Nie ufasz mi. Gdybyś żyła w prawdziwym świecie, a nie w tym odizolowanym domu, wiedziałabyś kim naprawdę jest Jackson Winslow. Wiedziałabyś, co zrobił jego ojciec. Stałam, słuchając jak mówi w trzeciej osobie. Co jego ojciec miał z tym wspólnego? - Zaufaj mi, na pewno nie chciałabyś, żebyś ty lub twój synek jakoś byli z tym powiązani. Nie mogę dać ci tego, czego chcę... - Odwrócił się w stronę lodówki. - Nie powinienem był mówić tego o posiadaniu z tobą dziecka. Wyrzuciłam ręce w powietrze. - Cokolwiek. W ciągu kilku sekund był z powrotem przy mnie. Podniósł mnie i posadził na ladzie. - Wolałbym, żebyś mnie do siebie przyciągała, a nie odpychała. - Zaśmiał się, ale jego twarz pozostawała poważna. Próbowałam się odsunąć, ale on się nie ruszał. - Idź do diabła, Jackson – powiedziałam pod nosem. - Dajesz mi same bzdury. Ta gra w kotka i myszkę jest już bardzo stara i nudna. - Jesteś hipokrytką. Mówisz o komunikacji, a sama nie chcesz niczego przyznać. - Co chcesz wiedzieć? - zakwestionowałam.

- Ojciec Becka. Kochasz go? Cało moje ciało zesztywniało. - Oczywiście, że go kochałam. - Kochałaś? - Jackson zmarszczył brwi. Przełknęłam. - Umarł w wypadku samochodowym. Teraz to Jackson głośno przełknął. - Ty i Beck ukrywacie się przed czymś. Co to jest? - To ktoś. Nie coś. Matka ojca Becka. Długa historia. Ona ma pieniądze. Władze – przerwałam, by nie powiedzieć za dużo. - Chce mi go zabrać. Pokiwał głową. - Chcecie się ukrywać na zawsze? - Nie, miałam zamiar robić to, dopóki... - Dopóki co? - Dopóki nie będę pewna, że jesteśmy bezpieczni. Spojrzał na moją twarz i wyraźnie czegoś na niej szukał. Nadal chciałam go uderzyć. Owinął ręce wokół mnie, kładąc mi dłonie na tyłku i przyciągnął mnie bliżej. Nigdy nie spotkałam nikogo takiego. Był zaborczy i irytujący – chodząca sprzeczność. Był też najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. I doskonale o tym wiedział. - Ufasz mi? - zapytał. Byłam pewna, że to burbon przepływa teraz przez jego żyły i umysł. - Tak – szepnęłam. Zerknęłam na zegarek. Minęły dopiero trzy godziny, odkąd położyłam Becka do łóżka. Biorąc pod uwagę gorączkę i czas działania leków, mieliśmy jeszcze jakąś godzinkę lub dwie. - Wiesz, że nigdy bym was nie skrzywdził? - zapytał, szukając potwierdzenia. - Twoje słowa czasami mnie krzywdzą. Dlaczego nie możesz być po prostu miły? Prąd elektryczny, płynący między nami, wyglądał jak błyskawica, gdy nasze spojrzenia się skrzyżowały. Moje wnętrzności były chaotyczną falą paniki, że odejdzie i nadziei, że zostanie. Pragnęłam go bardziej, niż czegokolwiek... Zaczęłam też go trochę rozumieć.

Jackson wsunął dłoń w moje majtki, kradnąc mój oddech. Nie byłam przygotowana na tą inwazję, choć wciąż byłam mokra. Gdy jego kciuk otarł się o moją łechtaczkę, starałam się nie odwrócić od niego wzroku. Wszystko we mnie krzyczało, bym go odepchnęła – ale pragnęłam, by mnie dotykał. Próbowałam to zamaskować. Kiedy włożył we mnie jeden palec, zacisnęłam wargi. On jednak cierpliwie czekał na reakcję. Teraz, gdy znałam to uczucie... ciepło... pożądanie... natychmiast je rozpoznałam. Górny guzik w jego spodniach ledwo utrzymywał się na miejscu – cholera, wyglądał lepiej, niż człowiek miał prawo wyglądać. Oparłam głowę o szafkę za mną i patrzyłam Jacksonowi w oczy, kiedy krążył palcami po moim wrażliwym miejscu. Jednocześnie starałam się zapamiętać ten ruch, by potem samodzielnie go spróbować. Niewielki jęk wypadł z mojego gardła, a oczy Jacksona jeszcze bardziej się rozszerzyły. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej i uniosłam się lekko, a moje oddechy stawały się coraz mniej regularne. Chociaż nie przerwaliśmy kontaktu wzrokowego, wiedziałam, że rozpiął swoje dżinsy. Po raz pierwszy w życiu czułam seksualne pożądanie. Chciałam Jacksona. Chciałam seksu. Kiedy główka penisa zahaczyła o moje wejście, napięłam się i rozszerzyłam mocniej nogi. Jackson trzymał swoje dłonie na moich pośladkach, utrzymując mnie w miejscu. - Jesteś jak mała pijawka – szepnęłam. - Mmm. Nie masz pojęcia – jęknął. - Nigdy nie będę miał cię dosyć. Przez kilka sekund patrzył mi w oczy, po czym wszedł we mnie do końca. - Ach – krzyknęłam. To było takie nagłe. - Owiń nogi wokół mnie – polecił, podnosząc mnie z lady. - Beck nie musi tego oglądać. Zamknij za nami drzwi. Tak zrobiłam, gdy tylko znaleźliśmy się w sypialni. W głowie usłyszałam jego słowa z wcześniej, że nie jest dobrym mężczyzną i nie powinien przebywać w pobliżu Becka, ale dla mnie był doskonały. Sposób, w jaki położył mnie na łóżku... jakbym była najcenniejszym diamentem, którego nie chciał złamać. Przesunął moje ręce nad głowę. - Trzymaj się ramy – rozkazał. Chwyciłam zimne, żelazne pręty. Byłam niespokojna. Bałam się, że może mnie zranić w jakiś sposób. Ale kiedy sięgnął po coś i jednym płynnym ruchem zapiął to wokół pierwszego nadgarstka, a potem sięgnął po drugi, robiąc to

samo, nie byłam już zdenerwowana. Byłam wściekła. Zimne kajdanki więziły moje ręce. - Jackson, uwolnij mnie. - Nie ma mowy – powiedział niskim głosem. - Jackson – odpowiedziałam groźnie. - Mela – przedrzeźniał mnie z uśmiechem. - Pamiętasz, kiedy ty mnie więziłaś... i dotykałaś mnie, gdy myślałaś, że spałem? - Proszę, proszę – błagałam. - Nie musisz prosić. Zamierzam się zadowolić. Kiedy umiejscowił się między moimi nogami, zaczął delikatnie przygryzać wewnętrzną stronę moich ud. - Mam zamiar wyjechać dokładnie za dwa dni, Mela. Muszę zająć się pewnymi rzeczami w domu. Ale zamierzam wrócić. Muszę się dowiedzieć, czy to miałoby szansę zadziałać. Jego język powoli przemieszczał się do mojej łechtaczki, a kiedy tam dotarł, szarpnęłam się mocno, testując swoją silną wolę. - To nie fair. Przerwał na chwilę i popatrzył na mnie poważnie. - Pomyśl. Przynajmniej nie masz wycelowanego w siebie pistoletu. Od razu po tych słowach wrócił do wcześniejszych czynności. Tak bardzo tego pragnęłam. Szarpnęłam biodrami, ale bałam się dojść ponownie. Nie miałam kontroli. Lubiłam ją mieć. - Odpuść, Mela. - Jak on zdążył mnie już tak dobrze poznać? - Powiedz to. Powiedz to głośno. Chcę usłyszeć, że dochodzisz dla mnie. Boże, jego słowa. Jego usta. - Mam zamiar dojść dla ciebie... - wykrztusiłam. Poczułam to znów. Uczucie, którego jeszcze do niedawna nie mogłam odczuwać. Teraz nie chciałam już bez niego żyć. - Boże, Jackson – jęknęłam. Mój brzuch płonął, wysyłając nieznośne mrowienie wzdłuż całego ciała.

- Chcę pożreć tą cipkę – warknął. Chwycił mnie za kostki i przytrzymał je w miejscu, wsuwając się pod moje kolana. Chciałam, żeby mnie pożarł. Nigdy wcześniej nikt mnie nie pożerał. - Mela. Chcesz być pieprzona, kochanie? Mam zamiar pieprzyć cię tak mocno, że nie będziesz pamiętać własnego nazwiska. Ale gwarantuję ci... nigdy nie zapomnisz już mojego. - Och, Boże... - westchnęłam. Myślałam, że te ostre słowa sprawią, że poczuję się brudna, ale było wręcz odwrotnie... to moje nowe uzależnienie. Jeszcze piętnaście minut temu chciałam go wyrzucić ze swojego domu. Teraz był zanurzony wewnątrz mnie z pragnieniem, płonącym w oczach. Moje ręce były związane, więc nie mogłam niczego kontrolować. Nie mogłam go powstrzymać. Jezu, próbowałam się wyłączyć jakieś tysiąc razy, ale mój umysł i silna wola nie współpracowały tym razem. Dodaj to tego boga seksu i bam. Orgazm. W liczbie mnogiej. Szarpałam rękami. Chciałam powstrzymać go od zniszczenia mojej macicy. Walczyłam, aby ścisnąć nogi, ale za każdym razem, gdy próbowałam złączyć kolana, on rozdzielał je, zmuszając do większego rozwarcia. On miał rację. Nie mogłam przypomnieć sobie własnego nazwiska, ale jego powtarzałam w głowie jak mantrę. Mój mózg wielokrotnie przypominał mi jego imię, podczas kolejnych trzydziestu minut pieprzenia – czasami celowo powolnego, czasami szybkiego i intensywnego. W końcu głęboki jęk wydostał się z jego gardła i wiedziałam, że był blisko. Jego pchnięcia znów stały się głębsze i po chwili doszedł wewnątrz mnie. Nawet w ciemności byłam w stanie dostrzec satysfakcję na jego twarzy. Nie czułam się jednak brudna... czułam się cudownie. Cieszyłam się, że mu też się podobało. Wreszcie położył się obok mnie; uwolnił moje nadgarstki i delikatnie pomasował podrażnione miejsca. Jego dłonie były takie łagodne. Zaczął całować moje nadgarstki, zwracając szczególną uwagę na blizny. Ucałował je. Nie poszedł do łazienki. Nie poszedł do kuchni. Przytulił się za to do mojego ciała, co bardzo mnie zaskoczyło. W końcu zmęczenie po chorobie zwyciężyło i zasnęłam. Kiedy obudziłam się kilka godzin później, zaczęłam panikować. Beck! Chciałam wstać, ale Jackson mnie powstrzymał. - Dałem mu lekarstwa – wyszeptał. - Widział nas? Razem?

- Nie. Zasnęłaś, a ja do niego poszedłem. Był gorący. Obudziłem go i dałem mu leki. Teraz śpi spokojnie. Moje serce podskoczyło radośnie. - Dziękuję ci. Jackson wyciągnął ramię i myślałam, że znów chce wymasować ślady po kajdankach na moich nadgarstkach, jednak on zapytał o coś zupełnie innego. - Opowiedz mi o tym. - Jego język przebiegł po bliznach. To dziwne, jak łatwo zapomniałam o nich w jego obecności. - Proszę. Tylko dwoje ludzi znało tą historię. Rock i... Ian. - Sprawdzę co u Becka, a potem ci powiem, ok? Jackson odciągnął kołdrę, pozwalając mi wstać. Od bardzo dawna nie stałam nago przed mężczyzną, ale w nim było coś, dzięki czemu pozwoliłam mu gapić się na mnie, kiedy wsuwałam koszulkę i spodenki. Jego oczy penetrowały mnie w zupełnie inny sposób. Gdy przeszłam do drugiego pomieszczenia, pozwoliłam sobie na minutę oddechu. Aby przetworzyć ostatnie kilka dni... ostatnie kilka godzin. Bycie z tym mężczyzną naprawdę było grą w kotka i myszkę. Każde z nas było choć przez chwile tym słabszym. W ciągu ostatnich czterech lat fizycznie przygotowałam się na wszystko, co mogłoby się wydarzyć. Jednak emocjonalne pragnienie bycia kochanym i chcianym zostało uśpione. Teraz miałam historię do opowiedzenia. Nie była piękna, ale nadal moja. Paraliżowała mnie możliwość odrzucenia. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że jego odrzucenie niekonieczne musiało oznaczać, że to ja nie byłam wystarczająco dobra. Może po prostu to on nie będzie widział tego, ile byłam warta. Zrozumiałam, że to było w porządku. Kiedy nadejdzie czas, że Jackson zechce nas opuścić... wiedziałam, że będzie ze mną dobrze.

Rozdział 15 Jackson Nigdy nie spodziewałem się takiego przywiązania... - Z nim w porządku? - zapytałem, kiedy wróciła do sypialni. Wzruszyła ramionami. - Jego gorączka zmalała. Śpi. Kiedy wróciła do łóżka, zagwizdałem cicho. - Pozbądź się tej koszulki. Mela przygryzła dolną wargę. - Wolałabym ją zostawić. Wiesz, na wszelki wypadek. - Okej, rozumiem. - Nie chciałem czegokolwiek między nami. Podobało mi się czucie jej nagiej skóry, ale rozumiałem jej obawy. Oparłem się o poduszki i przyciągnąłem ją do siebie. Chciałem, żeby mnie przytuliła. Otoczyłem ją opiekuńczo ramieniem. Wiedziałem, że to będzie dla niej trudne – blizny wyraźnie świadczyły o tym, że próbowała się zranić. Pocałowałem czubek jej głowy. - Mów do mnie – wyszeptałem. Po głębokim oddechu, przyszedł czas na zwierzenia. - Mam siostrę. Ona jest... aktorką pornograficzną. - Przerwała na chwilę i westchnęła. - Od zawsze z tym walczyłam. Może bardziej z nią... nie jestem pewna. Zaufaj mi, czuję się okropnie mówiąc to wszystko. Czy miałeś kiedykolwiek kogoś w swoim życiu, którego zachowanie cię zawstydzało? Albo wpłynęło na ciebie? Zmieniło twoje życie? Ukryłem szyderczy śmiech... gdyby tylko wiedziała. Nigdy nie byłem bardziej zażenowany i zawstydzony, ani nic nie wpłynęło mocniej na moje życie, niż zachowanie mojego ojca przez ostatni rok. Choć mimo wszystko, nigdy nie próbowałem się zranić – jego tak, ale siebie nie. - To moja bliźniaczka. - Jej głos był tak cichy, że ledwo ją słyszałem. Tego nie wiedziałem.

- Masz bliźniaczkę? Skinęła głową. - I z tego powodu, ze względu na jej styl życia... czasami ludzie mnie z nią mylą. Och. To miało sens. Złączyłem nasze palce, by dodać jej otuchy na resztę historii. - Byłyśmy w tym samym college'u. Odeszłam, by uciec przed jej reputacją. Musiałam to zrobić, ponieważ ludzie mnie rozpoznawali. Znalazłam pracę, wymarzoną. Byłam muzycznym terapeutą na ranczu dla kłopotliwych dzieci. Uśmiechnąłem się. Była idealna do tej pracy. - Pasowałaś tam. Dlaczego wyjechałaś? Jej ciało zesztywniało. - Musiałam uciec. Mój umysł natychmiast obrał kilka kierunków naraz. Zastanawiałem się, co mogło się wydarzyć na ranczu, pełnym nastolatków, ale żadne wyjaśnienie nie było dobre. - Chcesz mi powiedzieć? - Nie. - Może mógłbym pomóc? - To było sześć lat temu. Nic nie może już tego zmienić. Było tam czterech facetów... - przerwała. - Okej. - Zacisnąłem szczękę. - Niektórzy pracownicy rancza wyszli pewnego wieczoru. Napiłam się drinka lub dwa. Dobrze się bawiliśmy. Zauważyłam, że ci faceci patrzą na swoje telefony, a potem na mnie. Widziałam rozpoznanie na ich twarzach. Pomyślałam, że pewnie oglądają filmiki mojej siostry i uważają, że to ja. Westchnęła głośno. - Gdy przyjaciele odprowadzili mnie do domu, kilka minut później ktoś zadzwonił do drzwi. Byłam pewna, że czegoś zapomnieli. Otworzyłam je. Kiedy potrząsnęła głową, moja pięść się zacisnęła. Przez ostatnie kilka lat na sali sądowej nauczyłem się, że twój gniew ma decydujące znaczenie. Chociaż

moje serce zatrzęsło się w piersi, walczyłem o kontrolowanie swojej reakcji. - Wtedy byłam... cóż... seksualną kaleką. Nigdy z nikim nie byłam. Oglądanie jej. Oglądanie rzeczy, które robiła... to uczyniło ze mnie seksualną niemowę. Jezus. Dlaczego nie mogłem tam być? Mój oddech wzmagał się, choć walczyłem, by go uspokoić. Czy dlatego została sama? Zabiłbym ich dla niej. Nigdy nie pozwoliłbym już nikomu zbliżyć się do Becka lub niej. - Zasypiasz? - zapytała. Czy ona sobie ze mnie żartowała? - Nie, nie zasypiam. Co się wydarzyło dalej? Nie byłem pewien, czy kiedykolwiek będę w stanie jeszcze zasnąć. Zapewnienie jej ochrony stało się dla mnie priorytetem. Dwa pistolety w jej domu nie wystarczą. - Ci faceci weszli do środka i zaczęli mówić okropne rzeczy. Robić okropne rzeczy. - Jej klatka piersiowa gwałtownie się unosiła. - Jeden z nich mnie trzymał, a drugi ściągnął moje majtki. To nie było trudne, ponieważ miałam sukienkę. Kurwa. Kurwa. Kurwa. - Miałam jednak szczęście. Nie zgwałcili mnie. Rozszerzyli moje nogi i mówili sprośne komentarze na temat tego, jaka jest moja cipa. Jeden z nich to wszystko nagrywał. - Odetchnęła. - Nigdy wcześniej z nikim nie byłam. - Co on nagrywał? Potrząsnęła głową. - Jeden z nich włożył we mnie palce, a drugi doszedł, patrząc na to. - Nikomu nie powiedziałaś? - zapytałem z niedowierzaniem. Nie było już szans na utrzymanie emocji pod kontrolą. Przeczesałem włosy palcami. - Nie – odparła. - Miałaś szczęście? Szczęście, Mela? To gwałt! Od razu pokręciła głowa. - Nie. Nie! Wpatrywałem się w nią. Mogłem zauważyć strach, który zagościł w jej oczach. Musiałem się uspokoić. Uklęknąłem na łóżku i złapałem ją za ręce.

- Chcę ich znaleźć. Jestem prokuratorem. Zapłacą za to. - Tych facetów? Nie. Nie chcę ich widzieć. Mają video i... - Kolejny powód, by to zrobić. Zabiję ich, Mela. Już nie żyją. Pieprzyć system sprawiedliwości. - W głowie już wymyślałem, co im zrobię. - Nigdy więcej nie chcę cię już widzieć zranioną. Czy to dlatego masz broń? - Przełknęła mocno, zamykając oczy. Nie wiedziałem, co to oznacza. - Wróć do miasta. Chodź ze mną. Będę chronił ciebie i Becka. Mela wciąż leżała na łóżku, owinięta kołdrą, niczym zbroją. - Jackson. Nie mogę. Posłuchaj mnie. Kiedy tutaj przyjechałam, byłam słaba i wystraszona. Nauczyłam się strzelać. Znalazłam przyjaciół, dzięki którym stałam się silniejsza fizycznie i emocjonalnie. Są po drugiej stronie tych gór. Nadal ich potrzebuję. - Jak mam cię tutaj zostawić? Zostawić Becka? - Nie mogę na to odpowiedzieć. Po prostu... odejdziesz. Te słowa musiały smakować okropnie, ponieważ natychmiast się skrzywiła. Przez kilka minut milczałem, próbując ułożyć konkretne zdanie. - Muszę odejść. Zrobię to... za jakieś trzydzieści sześć godzin. Ale obiecuję ci, że wrócę. Skinęła głową i zacisnęła dłoń na mojej. To prawie złamało mi serce. Delikatnie owinąłem ją ramieniem i przytuliłem do swojej klatki. Położyła głowę na moim barku, a ciepło jej gorących łez spłonęło w mojej duszy. Kiedy obudziłem się następnego ranka, usłyszałem, że ktoś śpiewa. Przestrzeń obok mnie była pusta, więc zrozumiałem, że to Mela wstała, by nie wzbudzać podejrzeń u Becka. Jezus mnie kocha... to wiem na pewno. Biblia tak mi mówi. Moje serce zamarło, kiedy słuchałem jej śpiewu. Anielski ton jej głosu dotykał miejsca głęboko w mojej duszy – miejsca, do którego nie dotarła jeszcze żadna inna istota. Dzieci nie mogą robić nic złego. One są słabe, ale on jest silny. Tak, Jezus mnie kocha. Tak, Jezus mnie kocha.

Tak, Jezus mnie kocha. Biblia tak mi mówi. - Jeszcze raz, mamusiu. - Głos Becka był wyczerpany. Moje ciało zamarło, kiedy słuchałem jej głosu. Jakby jej troskliwość i wrażliwość nie wystarczyły... ta kobieta była piękna, ciepła i niewinna na tak wiele sposobów. Ale miała też głos anioła. - Musisz sam wypowiedzieć swoje modlitwy, Beck. Porozmawiaj z Bogiem o rzeczach, za które jesteś wdzięczny. Poproś o przebaczenie, jeśli zrobiłeś coś, czego nie powinieneś. Podrapałem się po głowie, czując zawstydzenie z niektórych rzeczy, które sam zrobiłem. Wina pulsowała przez moje żyły. Musiałem zrobić to samo, co Beck. Przebaczenie wciąż czekało, prawda? - Boże, błogosław mamusię i tatusia w niebie. Błogosław ciotkę Ari i Rocka. Błogosław Layne, Molly, Grace, Syd, Belle i Kimber. Boże, błogosław też Jacksona. Proszę, niech on z nami zostanie. I proszę, pozwól mi już dzisiaj czuć się lepiej. Aman. - Mówi się Amen, kolego. - Amen – powtórzył. - Beck, rozmawialiśmy o Jacksonie. Musi odejść. - Dlaczego nie możemy go zatrzymać, mamo? -On nie jest nasz, żebyśmy mogli go zatrzymać, kolego. Poczułem ból i gulę w gardle, która utrudniała oddychanie. Nie byłem przygotowany na to, że w ciągu kilku sekund pojawią się za rogiem. Szybko zwilżyłem usta, starając się wymusić uśmiech, ale jedno spojrzenie na twarz Meli wystarczyło. Wiedziała, że słyszałem ich rozmowę. - Dzień dobry! - powiedziała z uśmiechem. - Jackson! Zanim zdążyłem się odwrócić, Beck już owinął swoje ramiona wokół mnie. Nawet gdy go podnosiłem, moje oczy nadal były skupione na Meli – pełne pytań. Beck oparł głowę na moim ramieniu, a ciepło jego ciała ogrzało moją skórę. Miał gorączkę. - Dostał leki? - zapytałem.

- Właśnie przyszłam, aby mu podać. - Chcę leżeć w łóżku mamy – szepnął. Po ostatniej nocy było w tym łóżku coś świętego. To było nasze łóżko. Meli i moje. A Beck był jej przedłużeniem – to też było jego łóżko. Mogliśmy się z nim dzielić. Ale tylko z nim. Po tym, jak Mela podała mu lekarstwa, zaczął oglądać film na tablecie. My usiedliśmy w kuchni, a gdy ja piłem kawę, ona obierała ziemniaki na obiad. - Mogę pomóc? Jej brązowe oczy spojrzały na mnie z wahaniem. - Dlaczego czekasz z odejściem do jutra? Krzesło zaskrzypiało głośno, gdy wstałem. - Myślałem o odejściu już dzisiaj. Wolisz tą opcje? - Ja tylko pytam, Jackson. Dlaczego jutro? Skupiła się na ziemniakach i to cholernie mnie irytowało. Podszedłem do niej i złapałem ją za ramiona, dociskając jej plecy do swojej klatki piersiowej. - Gdybym został dzień dłużej, nie dałbym rady wyjechać – wyszeptałem. Dreszcz przeszedł po jej ciele, a potem zaczęła się śmiać. Kochałem sposób, w jaki na nią działałem. Nigdy nikogo nie pragnąłem bardziej. - Więc zostać jeszcze dzisiaj nie będzie ci ciężko? - Będzie to jedna z najtrudniejszych rzeczy w moim życiu, Mela. Niepodziewanie odwróciła się w moją stronę. W ręce trzymała obranego do połowy ziemniaka. - Nie. - Machnęła ręką, jakby odpychała jakąś myśl. - Proszę, nie zachowuj się tak, jakby jeden dzień robił różnicę. W jej oczach pojawiły się łzy. Przysięgam na wszystko, co święte, nigdy nie będę tym, który sprawi jej ból ponownie. - Mela. To bzdury. Jeden dzień z pewnością może zrobić ogromną różnicę. W ciągu ostatnich dziewięciu dni zmieniło się... wszystko. Potrząsnęła głową. - Myślę, że powinieneś iść.

- Nie. - Jej słowa mnie uderzyły. - Nie możesz powiedzieć nie – szepnęła. - Jestem kurewsko pewny, że mogę. Nie wyjadę stąd do jutra. Nie przegapię kolejnej nocy z tobą. Mój gwałtowny ton nie pozostawiał miejsca na błędną interpretację. Kiedy zamknęła oczy, na jej policzku pojawiła się łza, którą od razu starła. Potem, w całkowitym poddaniu, oparła czoło na mojej piersi. A ja ją trzymałem. Trzymałem ją tak, jakby życie jej i Becka od tego zależało. Przez resztę dnia powietrze między nami było napięte w oczekiwaniu, co miało nadejść. Oczekiwaniu na każdy oddech... każde spojrzenie. Jedyną osobą, która stała na drodze, by jej nie pożreć tu i teraz był czterolatek, potrzebujący uwagi. Z każdym spojrzeniem jednak rozbierałem ją w umyśle. Z każdym spojrzeniem budowałem swoje pragnienie. Za każdym razem, gdy wsuwała włosy za ucho i pochylała się do Becka, obserwowałem jej szyję. Było to pierwsze miejsce, w które zamierzałem ją później pocałować. Po południu Beck poczuł się lepiej i postanowił wziąć prysznic. To sprawiło, że Mela też wydawała się szczęśliwsza. A skoro oboje byli szczęśliwi, mi również się to udzieliło. Mela pomagała synowi w łazience, a ja rozmyślałem o możliwościach. Najbardziej satysfakcjonującą była wizja gonienia przestępców w dzień i wracania do nich nocą. Czytanie Beckowi, jedzenie rodzinnej kolacji, oglądanie bajki, zanoszenie go do łóżka i powrót do sypialni jego mamy. Uśmiechnąłem się do siebie, choć ta myśl mnie szokowała. Nagle Mela wpadła do pokoju, a jej koszulka była cała mokra. Mogłem zauważyć sutki, wystające przez materiał. Jej szczęka była zaciśnięta, ale i tak była piękna. - W porządku? Zmrużyła oczy. - Beck wstał, chcąc wyjść, ale potem skoczył w dół i oblała mnie fala wody. Jej głos nie był zły... raczej podirytowany. Zniknęła w sypialni, a ja poszedłem do łazienki. - Hej, kolego. Ubrałeś się? - Sha-bam! - krzyknął Beck, udając ruchy karate.

Roześmiałem się i kucnąłem do jego poziomu. Zdecydowanie czuł się dużo lepiej. - Posłuchaj, Beck. Czy to zabawne, kiedy twoja mama jest zła? - Grymas ozdobił moją twarz. - Nie! - Spojrzał na mnie dziwnie. - Dokładnie. - Przyciągnąłem go do siebie, a on zachichotał. - Więc powiedz swojej mamie, że jest ci przykro za pomoczenie jej, umowa? Bo wiem, że nie chcesz, aby była na ciebie zła. Ja też nie chcę, żeby była zła na mnie. Myślę, że oboje będziemy szczęśliwsi, kiedy ona będzie radosna. - Jesteś zabawny, Jackson – odpowiedział Beck i pobiegł z głośnym krzykiem do pokoju. Będziemy musieli popracować nad tą mama-musi-być-wesoła teorią. Kiedy Mela wróciła, miała na sobie dżinsy, a brązowe włosy związała w luźny kucyk. Wyglądała uroczo. - Gdzie on jest? - Pobiegł do swojego pokoju. Przewróciła oczami i ruszyła za nim. - Przepraszam, mamo – powiedział Beck. - Dlaczego przepraszasz? - Nie wiem. Jackson powiedział mi, że mam tak powiedzieć. Mela odwróciła się w moją stronę, a ja z uśmiechem wzruszyłem ramionami. - No cóż, Jackson miał rację. Wiem, że tylko się bawiłeś, ale pochlapałeś mnie, kolego. Dziękuję, że mnie przeprosiłeś. - Jackson powiedział, że nie chcemy, żebyś była zła. - Hmm. Czy to prawda? Gówno. Beck i Mela nadal rozmawiali, więc ruszyłem do kuchni. Zapach kolacji unosił się w powietrzu. Sposób w jaki wcześniej przygotowywali posiłek był godny pozazdroszczenia... prawie, jakby nie potrzebowali mężczyzny... prawie. W końcu wrócili do kuchni, a ja pomogłem Beckowie układać talerze. Wiedziałem, że przyzwyczaił się już do pomocy matce. Byli świetnym

zespołem. Przy stole zaczęli grać w grę, której nie znałem. - Najlepszy najgorszy, Jackson? - powiedział Beck. Zmarszczyłem brwi. - Nie wiem, co to jest, kolego. Powiedz mi. Beck wziął głęboki oddech, najwyraźniej zirytowany moją niewiedzą. W tej chwili przypominał mi swoją cholerną matkę. - Musisz powiedzieć swoją najlepszą i najgorszą część dnia. - Najlepszą? Mela odchrząknęła. - Tak. Jaka była najlepsza część twojego dzisiejszego dnia? - Myślę, że wiesz, co to było, mamo. - Drażniłem się, a jej oczy rozszerzyły się w panice. Mrugnąłem do niej z głupim uśmiechem. - To zdecydowanie była walka na poduszki z Beckiem. - Moją też! - krzyknął chłopiec. - To też moja ulubiona część. A najgorsza? - Hmm... - Potrząsnąłem głową. - Nie było nic takiego. Beck westchnął. - Mamusia! Zaśmiałem się głośno. - Zakładam, że nie chodziło o nią. Po włożeniu do ust puree, Beck potrząsnął głową. Boże, kochałem tego dzieciaka. Próbował coś powiedzieć, ale jego słowa były zniekształcone przez ziemniaki. - Beckwith James – powiedziała zdecydowanie Mela. Poprawił się na krześle i przełknął to, co miał w ustach. - Jackson, to nie jest okej nie mieć najgorszej części. - Wyprostował się. - Moją jest twoje odejście. Mela wstała. Wiedziałem, że nie chciała, aby jej syn cierpiał. Wiedziałem też, że martwi się, że to ja go zranię. - Beck. Chciałbym tutaj wrócić i cię odwiedzić, jeśli to w porządku. - Jackson. - Mela wypowiedziała moje imię tym samym głosem, co swojego syna dwie minuty temu. To nie było dobre. To ostrzeżenie. Ale ja wiedziałem, czego chciałem. - Tak, proszę pani? - zapytałem.

- Nie obiecuj mu nic, dopóki nie będziesz pewny, że dasz radę dotrzymać danego słowa. - Właśnie dlatego mu to powiedziałem. Jestem pewny. - Zwróciłem się do Becka. - Obiecuję, że wrócę. - Po tych słowach usłyszałem huk, gdy talerze wylądowały w zlewie. - Zaraz przyjdę. W kuchni Mela patrzyła przez okno. Podszedłem do niej i owinąłem jej ciało ramionami. Natychmiast zesztywniała. - Nie chcesz, żebym wrócił? - Nie wiem, czego chcę. Kilka dni temu mój syn patrzył przez okno i zobaczył ciebie. To wszystko stało się tak szybko. Jedyne, czego chciałam, to żebyś poszedł stąd jak najszybciej, a teraz... nie mogę sobie wyobrazić twojego odejścia. - Mela. Gdybym nie musiał odchodzić, nie zrobiłbym tego. Chciałbym tu zostać. Chciałbym zostać tutaj tak długo, jak długo mi pozwolisz. Odwróciła się, a jej oczy były ciemne. - Czy ty rozumiesz, że my jesteśmy w pakiecie? Kupisz jedną rzecz, a drugą dostajesz w prezencie. - Poważnie? Myślisz, że tego nie rozumiem? - Przewróciłem oczami, a ona swoje zwęziła. - Mela. Myślisz, że tego nie wiem? - Kiedy wrócisz, dasz mu nadzieję, Jackson. Będzie myślał, że już zawsze będziesz niedaleko. - Nie słuchasz mnie, kobieto! Chcę być w pobliżu. - Tak, mamo. On chce być blisko nas – powiedział Beck, niosąc naczynia do kuchni. Cofnąłem się. To zabawne, jak mógł przestraszyć mnie czterolatek. - Słyszałam – odpowiedziała Mela, biorąc od niego talerz. - A teraz może wybierzesz film, który obejrzymy przed snem? Kiedy odwróciła się z powrotem do zlewu, zdecydowałem, że dokończymy tą rozmowę potem. Nie minęło wiele czasu, zanim Beck zasnął. Byliśmy dopiero w połowie filmu. Mela popatrzyła na mnie i po jej minie byłem pewny, że pragnie mnie tak samo, jak ja ją. - Zostawiamy go tutaj, czy mam zabrać go do łóżka? - zapytałem.

- Tak szybko? Zasnął jakieś osiemdziesiąt sekund temu – drażniła się. - Tak. Zamierzam robić z tobą niegrzeczne rzeczy przez całą noc. Mamy dużo do nadrobienia. - Nadrobienia? - Tak. - Kiwnąłem głową. - Jesteś trochę do tyłu, jeśli chodzi o ograzmy. Gdybyś doświadczyła orgazmu w wieku dwudziestu jeden lat... i potem miała co najmniej pięć każdego roku... licznik wskazywałby trzydzieści pięć. Wierzę, że trzy miałaś wczorajszej nocy. Więc, jeśli moja matematyka jest poprawna, a zawsze jest, dziś wieczorem musimy dobić do trzydziestu dwóch. - Trzydziestu dwóch, huh? - Nie lubię przegrywać, więc może lepiej już zacznijmy. Zachichotała. - Wow, jakie to było romantyczne. Cóż, więc teraz chciała romansu? Nigdy tego nie robiłem, ale przyjąłem wyzwanie. Wstałem, wpatrując się w nią. Jeśli chciała romansu, będę tym mężczyzną. Wyciągnąłem do niej rękę, a ona z łatwością podniosła się z moją pomocą. Otoczyłem ją ramionami i zaniosłem do sypialni. Pościel była wyprana... pachniała lawendą. Kiedy po raz pierwszy spotkałem tą kobietę, walczyła o każdą uncję kontroli. Kajdanki, pistolet, groźby. Teraz jej niewinne oczy wpatrywały się we mnie, a ona poddawała się wszystkiemu, cokolwiek miało nadejść. Ściągnąłem koszulę, a ona zaczęła całować mój tors. - Jesteś taki... doskonały – powiedziała. Zaśmiałem się i zająłem się nią. Po chwili jej koszula leżała obok mojej na podłodze. - Zaufaj mi, nie jestem doskonały. Ale dziękuję. Myślę, że ty też jesteś piękna. Zaskoczyła mnie, kiedy usiadła i sięgnęła po pasek w moich spodniach. Jej dłonie lekko się trzęsły. Odpięła pierwszy guzik i powoli ściągnęła moje dżinsy. Bielizna Armaniego również wylądowała na podłodze. Mela owinęła palce wokół mojego kutasa, a kiedy pochyliła się do przodu, nie było mowy, abym jej odmówił. Zamknęła swoje usta na moim penisie i zaczęła pracować językiem. Cholera. Złapałem ją za włosy, a ona przyspieszyła. Wiedziałem, że jej seksualne doznania nie były duże, więc sam nie przejmowałem inicjatywy. Byłbym

szczęśliwy, gdybym mógł być jej przewodnikiem, ale do diabła, mogłem być też okazem doświadczalnym. Kiedy dodała swoją dłoń i zaczęła masować, byłem gotowy wybuchnąć. Kurwa. Myśl o dojściu w jej gardle spowodowała, że ugięły się pode mną kolana. Im bardziej zwiększała tempo, tym miałem coraz większą ochotę dojść. W pewnym momencie mój penis uderzył w tył jej gardła i na chwilę zamknęła oczy, ale nie przerwała. Cichy syk wyszedł z jej ust, więc powoli odsunąłem jej głowę. - Zmusisz mnie do dojścia, Mela. Robisz to wyjątkowo dobrze. Wytarła dolną wargę. - Nigdy tego nie robiłam. Wiadomość, że mój kutas był jedynym, który kiedykolwiek znalazł się w jej ustach sprawiła, że miałem ochotę pozwolić jej dokończyć robotę. Ale dzisiaj było coś ważniejszego, niż moje własne potrzeby. Delikatnie popchnąłem Melę na plecy i rozpiąłem jej dżinsy. - Tym bardziej mnie to cieszy – wykrztusiłem. Kiedy rzuciłem na bok jej spodnie, postanowiłem zniszczyć jej różowe majtki. Chciałem też zniszczyć każdego faceta, którego kiedykolwiek będzie pragnęła. Mela McKinley była moja. Nawet jeśli tego nie wiedziała. Nazwij to mentalnością jaskiniowca, nazwij to sobie jak chcesz. Nie zamierzałem jej stracić. Nie teraz... nie kiedykolwiek. Nie miałem pojęcia, jak mam się rano z nią pożegnać, ale byłem pewny, że wrócę, a tego wieczoru zostawię w niej cząstkę siebie. Mój kutas drgnął, kiedy poczuł jej wilgoć. Nigdy w życiu nie pozwoliłem sobie na surowy seks. To nigdy nie było opcją. Aż do teraz. To było ryzykowne, ale według mnie było warto. Seks może być niebezpieczną rzeczą, ale zawsze potrafiłem się kontrolować. A cipka Meli... kurwa. Ona sprawiła, że postanowiłem zaryzykować bardziej, niż zwykle. Jej nogi zwisały z boku łóżka. Zgiąłem je w kolanach i rozszerzyłem. Była wilgotniejsza ode mnie. Bardzo mokra. Jednym ruchem wszedłem w nią, aż do końca, a z jej ust uleciał cichy jęk. Drżała od tempa, które nadawałem, a jej biodra unosiły się, chcąc więcej. Wiedziałem już, że nigdy nie pozwolę, aby była z innym mężczyzną. Nie miałem pojęcia, jakich kochanków miała w przeszłości, ale teraz zabiłbym każdego, kto chciałby spróbować z nią swoich szans. - Jackson – wyszeptała.

Spojrzałem w dół, oglądając jak radość opanowuje jej twarz. Wiedza, że byłem jedynym, który sprawił, że doszła, było cudownym uczuciem. Od teraz to będzie moją pracą. Nigdy tego nie zaniedbam. Sprawianie jej przyjemności było czymś, do czego się urodziłem. Mela jęknęła, a ja szeroko się uśmiechnąłem. Nie dlatego, że kochałem ten dźwięk, ale dlatego, że wyobraziłem sobie wypełnianie przyszłych wniosków o pracę. Pod doświadczeniem wpisałbym – urodzony, by sprawiać Meli przyjemność. Kiedy jej nogi owinęły się wokół mnie, przyspieszyłem tempo. Z radością oglądałem jak rozpada się pod falą przyjemności, a jej cipka zaciska się wokół mojego kutasa. W ostatniej chwili zdołałem z niej wyjść i dojść ponownie na jej brzuch. Jezus. Pewnego dnia uwolnię się wewnątrz niej. Pewnego dnia. Teraz zamierzałem ją po prostu trzymać. - Nie chcę być zabijaczem nastroju, ale wczoraj w nocy nasza rozmowa zaczęła się od blizny i nigdy jej nie dokończyłaś. Czy mogłabyś mi opowiedzieć, co się stało dalej? - Pewnego dnia – wyszeptała, a ja odpuściłem.

Rozdział 16 Jackson Dom jest tam, gdzie serce twoje... Siedząc przy biurku i oglądając panoramę Denver... mogłem zauważyć góry w oddali. Góry, w których postanowiłem się zgubić – w których się zakochałem. Nigdy czegoś takiego nie czułem. Nawet teraz nie byłem pewny, jak to określić. Ale gdy próbowałem przebrnąć przez niekończącą się liczbę nowych e-maili, słyszałem głosy w swojej głowie, a moje skupienie było gdzieś indziej. Mój umysł był daleko stąd, w ośnieżonej chatce razem z moim sercem. Jedyne, co widziałem, to łzę spływającą po jej policzku, gdy szeptała pożegnanie, choć zapewniałem ją, że wrócę. Dwa tygodnie. Właśnie tak ustaliliśmy z Melą. Musiałem uporządkować sprawy rodzinne i zawodowe. Moja matka wciąż walczyła. Próbowała ułożyć sobie życie bez współmałżonka, opiekuna, partnera. Miała nadzieję, że mój ojciec się nami zajmie, jednak on nie wytrzymał do końca. Ja chciałbym. Chciałem powiedzieć matce o Meli. Może to by ją pocieszyło. Nie byłem pewny, więc postanowiłem na razie milczeć. To mogłoby jeszcze bardziej ją obciążyć. Chociaż mój ojciec przeprosił, niewypowiedziany żal trzymał się jego słów. Uraza już zawsze będzie stała między nami. Nigdy nie zrozumie, dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem. W Colorado Springs pojawiła się nowa komórka terrorystyczna i musiałem współpracować z FBI. Kiedy czytałem dokumenty niejawne, moje myśli wracały do Meli. Jej oczu, miękkości skóry, pełnych ust i włosów w moich rękach. Doskonale pamiętam moment naszego pożegnania, gdy razem z Beckiem machali mi w drzwiach. Wiedziałem, że walczyła, by się nie załamać. Chciała być twarda dla syna. Wróciłem do mejli. Przeczytałem trzy, zanim zacząłem poważnie zastanawiać się nad wzięciem chorobowego. Ale to byłoby dużo gorsze. Siedziałbym cały dzień i wyobrażał sobie Melę oraz Becka, dewastującego mój dom, pełny łatwo tłukących się przedmiotów. Uśmiechnąłem się na tą myśl. Kliknąłem ikonę wyszukiwarki google na komputerze, ignorując resztę e-maili. Zacząłem od sprawdzania mebli i łóżek piętrowych – Beckowi by się to

spodobało. Zastanawiałem się też nad psem. Potrzebowali psa, gdyby mnie z nimi nie było. Ostrzegałby ich w razie zagrożenia. Och... kogo ja oszukiwałem? Mela miała lepszy słuch od psa10. Otworzyłem Google Earth. Znalazłem małe miasteczko, a potem najechałem myszką na dom Meli. Dach jej chatki był pokryty śniegiem, a z komina unosiły się kłęby dymu. Uśmiechnąłem się do pieprzonego ekranu. Byłem daleko, ale teraz wydawało mi się, że jestem tuż obok – cholera, cieszyłem się, że mogłem zobaczyć ten dom. Dom. Ta chatka mogłaby się zmieścić w najmniejszym skrzydle mojej villi. Jeden z moich trzech samochodów kosztował więcej, niż ta chatka. Jakakolwiek z moich śmiesznych zabawek pewnie też. Sprzedałbym każdą z nich, jeśli to oznaczałoby, że mógłbym wrócić do nich wcześniej. W ciągu tych dziesięciu dni ta chatka stała się moim prawdziwym domem. Wróciłem do Denver dopiero dwadzieścia siedem godzin temu, a już cholernie chciałem do tam wrócić. Bolało mnie to. Potrzebowałem Meli w ramionach. Wcześniej wydawało mi się, że straciłem motywację i chęci do życia... ale ona to zmieniła. *** - Gdzie ty kurwa byłeś? - zapytał Dalton, uderzając mnie pięścią w klatkę piersiową. - Zaginiony. - To była moja jedyna odpowiedź. Wsunąłem się obok niego na barowe krzesło. - Mógłbyś wyjaśnić? Dalton był moim najlepszym przyjacielem od czwartej klasy. Po szkole prawniczej, ja wybrałem rząd – on wybrał obronę. Ja straciłem wszystko – on zarobił majątek. Taki w skrócie był Jackson Winslow. Nigdy nie próbowałem złamać moralności, ani etyki w pracy. Przestępcy byli przestępcami, a moja praca polegała na tym, by ich skazać. Wyjąłem wezwanie z kieszeni marynarki i pokazałem je Daltonowi. - Twój tata? - spytał, otwierając pognieciony papier. Skinąłem głową i spojrzałem na TJ, obsługującego bar. Doskonale znał mój ulubiony trunek, więc po chwili obok mnie pojawiła się szklanka burbonu i dietetyczna cola. 10 Komplement roku :p

- Jezus – ryknął Dalton, oddając mi dokument. - Przeszukałem wszystko, stary. Nie zrobiłeś nic złego. Oboje gapiliśmy się na grę Bronco's w telewizji, popijając nasze drinki. - Czy wiesz, jak szybko rozdmuchałem te pieniądze? Co mam mu pokazać? Zachichotał. - Ładny, pieprzony samochód. Ładny, pieprzony dom. Operacje, które wykonałeś na swojej cholernie idealnej twarzy. Dalton wyśmiewał się z mojego wyglądu, odkąd byliśmy w szkole średniej. Roześmiałem się razem z nim i poprosiłem o kolejną szklankę alkoholu. Burbon idealnie rozgrzewał mój żołądek. - Okej, może nie zrobiłeś nic ze swoją twarzą, ale powinieneś. - Zacznę od tego. Nastrój zmienił się ponownie. Minęło już sześć miesięcy odkąd ojciec został oskarżony o oszustwa związane z papierami wartościowymi. - Więc... gdzie zniknąłeś? - Poznałem kogoś. - Uśmiech pojawił się na mojej twarzy, ale potem spoważniałem. - Spójrz na mnie. Uniósł brwi. - Co jest? - Nikt nie może się o tym dowiedzieć. - Jasna sprawa. - Skinął głową. - Jestem poważny. Ja... nie mogę pozwolić, by moje gówno ją dotknęło. - No dalej, kolego. Czy kiedykolwiek cię zawiodłem? Od razu pomyślałem o Becku... Boże, tak bardzo brakowało mi tego chłopca. Dalton miał rację. Ufałem mu bezgranicznie. - Spędziłem dziesięć dni z Melą McKinley. Patrzyłem, jak rozpoznanie dosięga jego twarzy, a potem zaczął cytować nagłówki gazet. - Senator McKinley? Jej syn został zabity? Zaginiona kolumbijska piękność? - Tak.

- Uciekła razem z dzieckiem, prawda? - Beckiem – powiedziałem cicho. The Chiefs trafili, a cały bar wypuścił zbiorowe westchnienie. Zaczęły się jęki i obelgi. Kibice Bronco's nie byli przyzwyczajeni do przegranej. - Czy ona wie, kim jesteś? Opuściłem głowę. Nie miała pojęcia. - Nie. - Więccc? - Więc, co? - spytałem, przebiegając palcami po brodzie. - Nauczyłeś się czegoś? Czy ona wie, że Senator jest w więzieniu? Tym razem pociągnąłem za włosy. Byłem cholernie zirytowany samym sobą. - Nie, Dalton. Ona ocaliła moje pieprzone życie i była strzeżona jak diabli. Zaufaj mi, ta kobieta nie chce być znaleziona. - Chwyciłem szklankę w dłonie i miałem ochotę ją zniszczyć. - A czego się nauczyłem? Dowiedziałem się, że to, kim jestem, nie jest tym, kim muszę być. - Dokończyłem napój. - Chryste, Dalton. Przez ostatnie kilka lat byłem bałaganem. Mam szczęście, że nadal jestem prokuratorem USA w Colorado. Doskonale o tym wiesz. Dłonie ześlizgujące się po mojej klatce piersiowej przykuły moją uwagę. Szybko obróciłem się na fotelu i zobaczyłem Rhylie Ramshaw w ciasnej sukience i błyszczących szpilkach. - Pan Winslow. Gdzie byłeś? - Pochyliła się i złapała mój krawat. - Pani Ramshaw – powiedziałem, próbując zdjąć jej palce. Każdy facet przy barze na nią patrzył. Dwa tygodnie temu też byłem jednym z nich. Ale nie teraz. Była nikim przy Meli. - Dobrze cię widzieć. Jak tam świat wydawniczy? Wiedziałem, że chciałaby artykułu o mnie, mojej rodzinie lub ojcu. Spanie z nią nie było jedną z najlepszych decyzji w moim życiu, ale to była przeszłość. - Zawsze szuka kolejnej historii na okładki. - Zaśmiała się. - Jednak dopóki jej nie znajdę, lubię od czasu do czasu być związaną. Mrugnęła i uniosła mój krawat. Cóż, była tylko jedna kobieta na tym świecie, którą chciałem związać. Mógłbym to zrobić... już w ten weekend. Uśmiechnąłem się do siebie. Zamiast dwóch tygodni... wrócę po jednym.

- Twój uśmiech sugeruje, że idziemy – powiedziała, a ja nagle się przeraziłem. Spojrzałem na Daltona. Co do kurwy? To było dla mnie nowe. Potrząsałem głową, dopóki przyjaciel mnie nie uratował. - Nie dzisiaj, Rhyle. Ten człowiek musi mnie zawieźć do domu. - W porządku. Może wszyscy moglibyśmy wrócić razem. Dalton zapłacił kartą rachunek i popchnął mnie w kierunku wyjścia. - Nie. - To wszystko, co powiedziałem. - Czekaj. Co? - spytała Rhyle zszokowana. Poszła za nami. W chwili, gdy nasza trójka wyszła na zewnątrz, fotografowie zaczęli klikać. Stało się to dla mnie codziennością. Pięć lat temu zostałem spadkobiercą pieprzonego majątku i złotem dla paparazzi. Teraz byłem synem niedawno skazanego przestępcy, który spędzi resztę życia w więzieniu – jeszcze większy fenomen dla nich. - Jackson! - krzyknął jeden z reporterów. - Jakie to uczucie zmienić się z playboya milionera w więziennego chłopca? - Hej, Jackson! - krzyknął inny. - Czy oddasz pieniądze ludziom, których skrzywdził twój ojciec, zanim pójdziesz do więzienia? - On nie pójdzie do więzienia – ostrzegł Dalton. - Naucz się prawa. Sprawdź swoje informacje. Lampy błyskowe mrugały na nas, kiedy odprowadzaliśmy Rhyle do samochodu. Ona kochała to gówno. Jej nazwisko w śmieciowych magazynach było dokładnie tym, czego chciała. Uderzyłem w dach jej samochodu, pokazując, że ma odjechać. Po tym jak razem z Daltonem wsunęliśmy się do McLarena, drzwi się zamknęły, a my usiedliśmy w milczeniu. Paparazzi stali przy oknach, ale my nic nie słyszeliśmy. - Znam cię od dawna, Winslow. To była oficjalnie najgorsza strategia wyjścia, jaką kiedykolwiek widziałem w swoim życiu z Rhyle. - Wiem! Przepraszam. - Nigdy nie widziałem, jak odmawiałeś kobiecie seksu, kolego. Siedziałem, rozmyślając o jego słowach. Były prawdziwe. Ale nigdy wcześniej nie znalazłem kobiety, z którą chciałbym zostać. Aż do teraz.

- Tak. Właśnie w tym tkwi różnica. Seks jest seksem. - A ty chcesz z Melą czegoś więcej? - Dokładnie. Zaczął się śmiać. - Wow. To gówno wysadzi magazyny. Już widzę te nagłówki... Milioner, prokurator, playboy upija się z miłości do zaginionej piękności. - Zamknij się, kurwa. - Burbon działał w moim ciele. - Nie obchodzi mnie to, co piszą. Ona jest wszystkim, czego chcę. Mogą to napisać w swoich gazetach. W oczach Daltona coś zamigotało. - Dlaczego tu siedzimy? - Wypiłem trzy szklanki burbonu i coli w ciągu niecałej godziny. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję jest DUI11. - Więc wymieńmy się miejscami – zażądał. Zaczął się przesuwać po całej powierzchni przedniego siedzenia i zmusił mnie, abym się podniósł. Paparazzi robili kolejne zdjęcia i mogłem sobie tylko wyobrazić te cholerne nagłówki. Oboje zaczęliśmy się śmiać. - Tak się cieszę, że to ja jestem z tyłu – westchnął Dalton. Łzy śmiechu płynęły po mojej twarzy, gdy na chwilę utknęliśmy, a moja głowa uderzyła o dach samochodu. - I to moja strategia wyjścia była zła? - zapytałem, kiedy ruszyliśmy. - Wydostałem nas stąd, stary. - Dalton się roześmiał.

11 Skrót od prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu

Rozdział 17 Mela Mój najlepszy przyjaciel, mój kochanek, moje wszystko... - Beck. Zwolnij trochę. Byłeś chory. Pamiętaj o tym, kolego – ostrzegłam syna, gdy skakał na pudełka szybciej ode mnie. - Następne są wyskoki, prawda mamusiu? - Zgadza się. Upadłam na podłogę, by po chwili wyskoczyć w górę. Potem powtórzyłam to dziewiętnaście razy. Kiedy skończyliśmy robić WOD na dzisiaj, pot lał się z nas oboje. - Co się z tobą stało, tygrysie? Beck wypił butelkę wody. - Chcę być jak Jackson. - Tak się stanie, jeśli nadal będziesz pracować tak ciężko. - Uśmiechnęłam się. Usłyszenie jego imienia robiło dziwne rzeczy z moim ciałem. Przez ostatnie siedem dni nieustannie rozmyślałam o jego dotyku, ustach, języku i uśmiechu. Powiedział, że wróci. Zostało jeszcze siedem dni. Nie zawiódł mnie ani razu, kiedy tu był, więc poczekam. Jeszcze jeden tydzień. Tego popołudnia, gdy Beck uczył się literek, oboje usłyszeliśmy hałas sinika. Zerknął na mnie i zanim nawet mogłam dać mu jakiekolwiek wskazówki, chwycił plecak i pobiegł do kryjówki. Zrobił swoje, więc teraz moja kolej. Przygotowałam się i otworzyłam drzwi, a moje serce zamarło. Jackson stał przede mną w okularach i znów miał na sobie dżinsy. Jego idealny uśmiech sprawił, że moje kolana zmiękły. - Czy musimy przechodzić przez to za każdym razem? - drażnił się. Wyciągnął przed siebie ręce. - Skuj mnie, skarbie. Przygryzłam dolną wargę. - Wróciłeś. Zabrał broń z mojej dłoni i wsunął ją do tylnej kieszeni dżinsów.

- Wątpiłaś? Przy okazji jestem tydzień wcześniej. Wtedy jego usta opadły na moje. Jego były zimne z wędrówki tutaj – moje były gorące. Ogień i lód spotkały się. Jęknęłam, gdy pocałunek się pogłębiał. Jak mogłabym żyć bez niego? To było szalone... nieodpowiedzialne. Przez cztery lata żyłam w bańce, chroniącej syna, która pękła podczas obecności tutaj tego mężczyzny. Moje zmartwienia przerwał Jackson, kończąc pocałunek. - Tęskniłem za tobą i Beckiem – powiedział bez tchu. - Jest ukryty? Kiwnęłam głową. - Tak. - Mogę...? - zapytał, przechylając głowę w kierunku kryjówki Becka. Uśmiechnęłam się. - Oczywiście. Kiedy wrócił, trzymał w ramionach Becka. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek widziałam swojego syna bardziej szczęśliwego. Jego oczy płonęły z podniecenia. - Mamo! To Jackson! Moje serce zabiło mocniej, kiedy oboje dołączyli do mnie w kuchni. Jackson skrócił nieco brodę, gdy wrócił do cywilizacji, ale nadal wyglądał przystojnie. Przez chwilę zagubiłam się w jego oczach. - W porządku? - zapytał. - Czasami mam wrażenie, że to sen. Zastanawiam się, czy jesteś prawdziwy. Podszedł do mnie bardzo blisko, a stopy Becka uderzały mnie w twarz. - Każdego ranka, kiedy będę cię budził, przypomnę ci, że to jest prawdziwe. A kiedy nie będziemy fizycznie razem, obudzę się i powiem sobie, że to nie był sen. Raz za razem. Mój podbródek zaczął się trząść i emocje mnie przytłoczyły, ale nie miałam szans się rozpaść, ponieważ Jackson pocałował moje usta. - Eww – krzyknął Beck. - Całowaliście się. Zachichotałam spoglądając na syna. Moje policzki się zaczerwieniły, kiedy widziałam jak zakrywał oczy, próbując zablokować obrazy przed nim. Niezależnie od mojego śmiechu, Jackson odsunął się od razu. Nie spodziewałam się tego. Przeszliśmy od niego jako zakładnika, stającego się moją opiekunką i

kochankiem, by odejść i wrócić ponownie w niecały miesiąc. To było takie szalone i niespodziewane. Wszystko, czego potrzebowaliśmy. Po raz pierwszy od dawna, można było zauważyć trawę spod śniegu. Zawsze cieszyłam się z tego momentu, ale teraz było mi smutno. Śnieg był symbolem naszego początku. Po kolacji Beck rysował, a Jackson pomagał mi sprzątać. Napięcie między nami było namacalne. Kiedy zaczęłam zmywać, on włożył dłoń do wody i złączył ją z moją. Jego palce przeplatały się z moimi, przesuwając się przez wodę z mydłem w najbardziej zmysłowy sposób. Nasze ręce kochały się w wodzie, a gdy skończyłam czyścić ostatni widelec, nie zostało już nic z wyjątkiem brudu i naszych dłoni. - Jackson – szepnęłam. - Muszę wiedzieć coś... cokolwiek o tobie. Nie wiem nic. - Co chcesz wiedzieć. Pytaj o wszystko. - Nie wiem. Tego jest tak dużo. - Westchnęłam. - Kto zrobił ci tą ranę na boku? Czy jesteś niebezpieczny? - Przerwałam na chwilę. - Czy jesteś w kimś zakochany? - Pytanie po pytaniu zalewały mój umysł. - Kiedy musisz wrócić? Poważnie, to było jak biegunka jamy ustnej. Pytania właściwie same ze mnie wychodziły. Jackson wyciągnął ręce z wody, a potem odwrócił się do mnie z leniwym uśmiechem. - To dużo rzeczy jak na cokolwiek. Rzucił mi ręcznik, bym mogła wysuszyć ręce. Jeśli go tym wystraszyłam, nie był mnie wart, prawda? Prawda. - Pytanie pierwsze. Kto zrobił mi tą ranę na boku? Mój ojciec. - Jego niebieskie oczy wpatrywały się we mnie. Chciał zobaczyć moją reakcję? Walczyłam, żeby nie pokazać żadnej. - On... wpadł w kłopoty. Biorąc pod uwagę moją pozycję w Colorado, musiałem etycznie odrzucić jakiekolwiek zaangażowanie w tą sprawę, ale pozew przeciw niemu musiał zostać zbadany. Poznałem pewne informacje, które mogłyby pomóc federalnym i zostałem rozdarty między moimi zobowiązaniami zawodowymi, a rodziną. Pewnej nocy, on... nie był w dobrym humorze. Jackson mówił głośno i wyraźnie, poważnie rozważał każde słowo. Było jasne, że starał się być ostrożny, co do wypowiadanych zdań. - Powiedziałem mu, że nie mogę po prostu siedzieć i zachować te informacje

dla siebie. - Potrząsnął głową. - Myślę, że spanikował. To, co na niego miałem niewątpliwie wydłużyłoby jego wyrok. Kiedy wyciągnął nóż... Jackson usiadł i zamknął oczy, a cisza powstała między nami. Delikatnie złapałam go za rękę, a on ścisnął moją dłoń. - Nie sądzę, że miał to na myśli. To znaczy miał, ale on nie... nie. - Jego głos drżał. - Wiem, że on mnie kocha. Szybko kiwnęłam głową. - Oczywiście, że tak, Jackson. Więc... będzie miał kłopoty za zranienie ciebie? - Jesteś drugą osobą, której o tym powiedziałem – wyszeptał. - Mój przyjaciel założył szwy, a zaraz potem wyruszyłem.. chciałem się zgubić. - To wtedy cię znalazłam? - Uśmiechnęłam się. Kciukiem potarł moją twarz. - Nie, skarbie. Właśnie wtedy wyciągnęłaś dwa pistolety i mnie porwałaś. Śmiejąc się próbowałam go odepchnąć, ale złapał mnie za łokcie i przytrzymał w miejscu. Jego oczy były ciemne... poważne. - Pytanie numer dwa. Czy jestem niebezpieczny? Zależy co masz przez to na myśli. Nigdy nie skrzywdziłbym ciebie ani Becka, jeśli o to pytasz. Te słowa mocno mnie uderzyły. Wiedziałam, że istnieje ryzyko niezamierzonego bólu. Chciałam wyjaśnienia, ale zdecydowałam się odpuścić. - Okej. - Nie byłam pewna, co jeszcze powiedzieć. - Pytanie numer cztery. - Założył moje włosy za uszy. - Muszę wrócić za parę dni. Jeśli to w porządku. Boże, tak bardzo potrzebowałam spędzić z nim te kilka dni. Beck też na to czekał. Wzięłam głęboki wdech. - Wróciłeś tylko po seks? - Pytanie piąte. Tak. To był naprawdę, naprawdę, naprawdę dobry seks. - Jego twarz była niczym kamień, ale kiedy lekko uniósł lewą brew, przyjęłam wyzwanie. - Jackson – wyszeptałam. - To nie było dobre... potrafię zrobić to lepiej. Nigdy wcześniej nie słyszałam, jak mężczyzna ryczy, ale z jego ust wyszło coś podobnego. Zgarnął moje ciało w ramiona i podskoczył. Zostałam wrzucona na

jego plecy, niczym worek ziemniaków. - Jackson! - krzyknęłam, zwisając na jego plecach, kiedy biegał po salonie. Beck zaczął się śmiać i skakał, próbując mnie dosięgnąć. - Twoja mama sprawiła, że Hulk jest zły, Beck! Teraz pojawił się łaskotkowy potwór. - Jackson odwrócił się i delikatnie położył mnie na podłodze. - Pomóż mi, Beck! W jednej chwili palce obu mężczyzn zaczęły łaskotać każdą część mojego ciała, z którą się zetknęły. - STOP! - wrzasnęłam, starając się od nich odsunąć. Uważałam jednak, by nie kopnąć Becka. - Przestańcie. Proszę! - błagałam, śmiejąc się histerycznie. Nagle drzwi otworzyły się, uderzając o tylną ścianę. Chłodniejsze powietrze wpadło do domu wraz z Layne. Jego oczy były dzikie. Miałam wrażenie, że był gotowy zabić. Jackson natychmiast wstał, przygotowując się do ataku, a Layne bez ostrzeżenia rzucił się na niego. Oboje upadli na ziemię i zaczęli walczyć. - Layne, nie! - krzyknęłam. - Beck, kryjówka! - wrzasnął Jackson. Beck natychmiast wybiegł, odciągając moją uwagę. Jackson leżał na ziemi, a kiedy krzyknęłam jeszcze raz na Layne, ten uderzył go w brzuch. Odwrócił go i natychmiast zakręcił ręce wokół szyi Layne.

Rozdział 18 Jackson Kochaj ich lub strzelaj do nich. - Jackson, proszę. Nie! Głos Meli odbijał się echem w oddali, ale jej słowa nie zostały zarejestrowane przez mój umysł. Nic nie było rejestrowane z wyjątkiem moich rąk wokół szyi mężczyzny. Jego szyja była ogromna. Całe jego ciało było ogromne. Słyszałem wcześniej to imię. Layne. Mela wspominała, że mogłaby się z nim przespać. Zacisnąłem chwyt. Oczy mężczyzny były dzikie... pełne gniewu lub strachu. Byłem gotowy go zabić, żeby chronić Melę i Becka. Zobaczyłem błysk przed sobą i spojrzałem w górę. To była Mela. Biegła w moją stronę. Czy ona nie powinna wziąć broni w takim momencie? Wyciągnąłem jedną rękę w jej stronę, aby powstrzymać ją przed uderzeniem mnie w twarz. Jej oczy były szalone, kiedy rzuciła się na mnie, spychając mnie z mężczyzny w salonie. Złapałem oddech i wstałem, wyciągając przed siebie ręce. Musiałem utrzymać go na dystans. - Bierz broń – poleciłem jej. Złapała moje policzki w dłonie. - Jackson. Przestań. Layne jest moim przyjacielem. To przyjaciel Becka. - Co tutaj robisz? - zapytałem go. Mężczyzna spojrzał na mnie ciemnymi oczami. Ten człowiek był napakowany jak pieprzony Big Mac. Przysięgam na Boga, prawdopodobnie przegrałbym tą walkę. Mela spokojnie do niego podeszła. Do niego... nie do mnie! - Wszystko w porządku? Nigdy nie byłem rasistą, ale muszę przyznać, że byłem zazdrosny o czarnego mężczyznę przed sobą. - Co tu się do diabła dzieje? - spytał szeptem.

- Layne. To... mój przyjaciel... Jackson. - Wskazała na mnie. Krew przebiegała przez moje ciało, a guzek pojawił się w moim gardle. Nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz się tak czułem... wkurzało mnie to. Jego nozdrza rozszerzały się przy każdym wdechu. Też był zły. - Jackson – wyszeptała Mela. - To mój przyjaciel, Layne. To było znów te cholerne słowo. Przyjaciel. Nienawidziłem tego, a teraz zdałem sobie sprawę, że oboje byliśmy jej przyjaciółmi. Layne przemknął obok mnie i zniknął za rogiem, a ja spojrzałem na Melę. Nigdy nie przypuszczałem, że się malowała, ale teraz na jej twarzy widoczna była czarna plama od łez. - Przyjaciel? - zapytałem. Odwróciłem się, gdy usłyszałem głos Becka. Mężczyzna niósł go jak worek mąki. - Jackson. Layne tu jest! Zmusiłem się do uśmiechu. - Widzę to, kolego. - Layne, Jackson zna kilka zabawnych gier. Lubi też Broncos. Facet uśmiechnął się jeszcze szerzej ode mnie. - To cudownie. Będziesz musiał mnie ich nauczyć, gdy wyjdzie. Kiedy to się stanie? - zapytał Melę z zaciśniętą szczęką. - Jeszcze nie wiem. Nie rozmawialiśmy o tym. - Mamusiu! Czy mogę wrócić do miasta z Layne? Proszę. - Myślę, że będzie lepiej, Beckster, jeśli oboje zostaniemy tutaj – zaproponował Layne. Zaśmiałem się pod nosem. Oczywiście, że tak. - Może to jest dobry pomysł, jeśli zabierzesz go do miasta. Minęło już kilka tygodni, a to pozwoliłoby mi wyprostować niektóre rzeczy tutaj. Nie podobały mi się jej wibracje. Layne kiwnął głową, a Beck wybuchł seriami wiwatów. Po chwili Mela zabrała syna do pokoju, by go spakować, a ja zostałem sam na sam z nieznajomym facetem. - Znam cię – szepnął. - Zaufaj mi, ona nie. Inaczej nie stałbyś w tym domu. Wstał, wsuwając marynarkę. - Jeśli ją skrzywdzisz...

- Nie mam zamiaru jej skrzywdzić. A jeśli mnie znasz, wiesz o mojej sprawie, a to oznacza, że też masz tajemnice, które przed nią ukrywasz. Więc pieprz się. Kiedy do mnie podszedł, zdałem sobie sprawę, że jest dobre sześć cali wyższy ode mnie. Był też masywniejszy. - Nie masz żadnych szans na niezranienie jej. Rozważ to ostrzeżenie. Cisza była jedyną odpowiedzą, jaką mu dałem. - Gotowy! - krzyknął Beck, podbiegając do mężczyzny. Mela podała mu parę butelek wody i przekąsek. - Jak tam jest? - zapytała. - Będzie z nim w porządku. Po drugiej stronie gór śniegu prawie nie ma. Zdążymy przed zmierzchem. Przyjedziesz jutro do miasta, czy spotkamy się w połowie drogi? - Przyjedziemy do miasta – odpowiedziała, patrząc na mnie. Layne pocałował Melę w czoło i ubrał plecak na ramię. Potem wyciągnął dłoń do Becka, ale on to zignorował. Zamiast tego podbiegł do mnie i owinął swoje małe ramiona wokół moich bioder. Natychmiast go podniosłem. - Baw się dobrze, Beck. Spojrzał na mnie. - Też powinieneś przyjść. Layne jest taki zabawny. - Może następnym razem. Wszyscy dorośli w tym pokoju wiedzieli, że to się nigdy nie zdarzy. - Pa, mamo! - Kocham cię, Beck. Mela machała im z ganku, kiedy szli przez śnieg. Ja stałem za nią i przygotowywałem gotowe argumenty, jak każdy dobry prawnik. Kiedy zamknęła drzwi, w pokoju od razu zrobiło się chłodniej. Spojrzała na mnie wkurzonymi oczami. - No co? - zapytałem. - Nie możesz tak po prostu bić ludzi, którzy postawią stopę w moim domu. - Postawią stopę? Mela, ten mężczyzna szturmem wszedł do tego domu i zaatakował mnie pierwszy. Skąd mogłem wiedzieć, że jest twoim przyjacielem?

- Rzucałem kolejne przygotowane cytaty z głowy. - Wszystko, o czym mogłem myśleć, to żeby wydostać stąd Becka i ochronić ciebie. Zamknęła oczy. - Dusiłeś go. - Mela, udusiłbym każdego, żeby cię chronić. - Nie możesz tak robić. - Pokręciła surowo palcem. Zacisnąłem szczękę. - Możesz kontrolować życie czterolatka, ale nie możesz kontrolować mojego. Otworzyła usta, ale po raz pierwszy nic z nich nie wyszło. Dopiero po chwili zebrała myśli. - Jackson, ty tak naprawdę nawet mnie nie znasz. Co do kurwy? Czy te słowa miały jakieś drugie dno? Zanim Conan wpadł do środka, wszystko było dobrze. Musi być kimś więcej, niż tylko przyjacielem. - Wiem, że jesteś miłą, troskliwą, łagodną, fenomenalną matką. Opiekuńczą pielęgniarką. Jedyną w swoim rodzaju kochanką i lojalną obrończynią. To wszystko, co muszę wiedzieć. Jej oczy złagodniały, a potem opuściła głowę. - Jackson, usiądź. Proszę – wyszeptała. Zrobiłem to, a ona stała i przez dłuższy czas wpatrywała się w okno. - Ja... kilka lat temu... ja... - Przerwała i położyła rękę na brzuchu. Odwróciła się do mnie. - Chciałbyś ze mną być? To nie było to, do czego zmierzała. Za cholerę. Chciała powiedzieć zupełnie coś innego. A jej pytanie miało wiele interpretacji. - Co masz na myśli? Być z tobą? Pokręciła głową z grymasem. - Nie miałam na myśli długo i szczęśliwie. Myślałam o czymś... seksualnym... teraz. Chcę być z tobą. Potrzebuję cię. Uśmiechnąłem się i to nie był zwykły uśmiech... to był cholerny, pieprzony, głupawy śmiech. Głupawy, ponieważ mnie uszczęśliwił. Głupawy, ponieważ też jej chciałem. Głupawy, ponieważ wiedziałem, że te słowa były dla niej trudne. - Chodź tutaj. - Podeszła do mnie, opuszczając głowę. - Huh uh. - Pokiwałem palcem. - Wróć do tego okna i patrz na mnie, kiedy będziesz tutaj szła. Nie bądź nieśmiała, Mela. Nie wstydź się. Jeśli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebować, powiedz mi. Nie ważne, gdzie będę. Rozumiesz mnie?

Przewróciła oczami z diabelskim uśmieszkiem. Z wielką przesadą odwróciła się i wróciła do okna. Wypięła swoją seksowną pupę i kołysała biodrami z boku na bok. Roześmiałem się głośno. Boże, była taka urocza. Zachichotała, kiedy ją objąłem. - Posłuchaj mnie, dobrze? - Skinęła głową, a jej figlarny wyraz twarzy nieco pobladł. - Wiem, że mówienie mi, czego pragniesz jest dla ciebie trudne. Wiem, że możesz uznać to za dziwne, ale chcę dać ci to, czego chcesz. Czego potrzebujesz. Okej? - Tak, spróbuję. Czasami trudno jest to zrobić przez nią, a także Becka. Przechyliłem głowę na bok. - Rozumiem, dlaczego sytuacja twojej siostry może to utrudniać, ale pomóż mi zrozumieć, dlaczego Beck? Wzruszyła ramionami. - Przez większość czasu jestem w trybie „mamy” i nigdy nie musiałam wychodzić z niego do trybu „seksu”. - Cóż, najwyższy czas się nauczyć – zażartowałem. Mela przygryzła dolną wargę. - Powiedz mi, czego chcesz. Muszę to usłyszeć. Oglądałem jak bierze długi wdech, a rumieniec obejmuje jej policzki. - Chciałabym cię znów spróbować. Odwróciła wzrok, ale przytrzymałem jej podbródek. - Co to znaczy? - Zacisnęła usta, a ja wziąłem ją za rękę. - Użyj słów, kochanie. - Zwęziła oczy, ale nie oderwała się ode mnie. - Powiedz to, Mela. - Jackson – szepnęła. - Chcę znów odbyć z tobą stosunek oralny. Niewielki chichot opuścił moją klatkę piersiową. - Kochanie... po prostu to powiedz. Chcesz possać mojego kutasa. - Zakryła twarz dłońmi, ale szybko je zabrałem. - Mela. Ja też tego chcę. Ale muszę najpierw zapytać, dlaczego nie robiłaś tego ze swoim mężem? - On wiedział, że ze sobą walczę. Wiedział, że seks jest dla mnie ciężki. Prosił mnie o to kilka razy, ale ja nie chciałam. Teraz czuję się winna, Jackson. Czuję się winna, że nie mogłam tego z nim zrobić przez dwa lata, ale zrobiłam to dla ciebie po ośmiu dniach. Czy to nie jest okropne? Zobaczyłem, że jej podbródek drży. To było straszne. Nie chciałem jej zasmucać. Pocałowałem czubek jej nosa. - Nie, skarbie. To nie jest okropne. Minęło kilka lat. Dorosłaś. Uzdrowiłaś się.

Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że to ma też coś wspólnego ze mną... albo z nami. - Wzruszyłem ramionami. - Założę się, że Ian zrozumiał i wybaczył, ponieważ mocno cię kochał. - Lekko pociągnąłem ją za włosy. - Mela, posłuchaj mnie. Nigdy nie będę chciał się tobą dzielić... z wyjątkiem niego. Sądzę, że Ian jest szczęśliwy widząc nas razem. Jest szczęśliwy, że zdrowiejesz. Ian zawsze będzie twoim aniołem w niebie, a ja będę nim na ziemi. Ścisnęła moją dłoń. - Jackson, twój przyjazd tutaj bardzo mnie zmienił. Nie wiem, co planuje dla nas przyszłość, ale moje życie już na zawsze będzie inne dzięki tobie. Jestem gotowa znów żyć. Dziękuję ci. Łagodnie potarłem palcami jej twarz. - Mela, co byś powiedziała, gdybym zapytał cię, czy upadniesz przede mną na kolana? To nie była propozycja, ani nawet sugestia. Jej brązowe oczy rozszerzyły się na początku, ale potem opadły na mojego półtwardego penisa i pragnienie wypełniło jej wzrok. Przełknęła ślinę, schylając się w dół i usiadła na podłodze. Oblizałem usta i czekałem, niczym pies na swój ulubiony posiłek. - Tak samo, jak ostatnim razem, okej? Uniosłem jej brodę dwoma palcami. - Zrobiłaś to doskonale. - To mi o niej przypomina – przyznała. - To jest nasze. To nie ma nic wspólnego z nią. Jedna łza potoczyła się po jej policzku i uniosła rękę, żeby ją wytrzeć, ale ją ubiegłem. - Chcę to zrobić dla ciebie. Dla mnie. Dla nas. Otworzyła usta i uwolniła mojego kutasa, który przypominał ptaszka, czekającego na jedzenie od matki. Chciałbym być jej jedzeniem... pokarmem... wszystkim, czego potrzebuje. Zrelaksowałem się, kiedy poczułem na sobie jej ciepłe usta. Jej ruchy nie były agresywne, ani szybkie. Cały czas miała otwarte oczy i uważnie obserwowała swoją pracę. Podobało mi się to całkowicie, ale chciałem już być w jej wnętrzu. Chciałem ją kochać i rozkoszować się nią tak brutalnie wolno, jak ona teraz mną. Sięgnąłem w dół i podniosłem ją za ramiona. Wytarła wargę palcem wskazującym. - Wszystko w porządku? - zapytała z wahaniem.

- Tak. Pragnę cię i choć bardzo mi się to podobało, muszę już znaleźć się w tobie. Delikatnie się zaczerwieniła, więc ją pocałowałem. Wielokrotnie. Po długim, powolnym tańcu, jaki urządziły sobie nasze języki, pochyliłem się i uniosłem ją w ramionach. To będzie dla mnie nowe. W zeszłym tygodniu ją pieprzyłem. Dziś wieczorem będę się z nią kochał. To słowo trochę mnie przerażało. Nawet, gdy położyłem ją na łóżku, część mnie chciała powiedzieć 'kocham cię, ale zdecydowałem, że to za wcześnie. Kiedy odpiąłem jej dżinsy, uniosła biodra, by pomóc mi się ich pozbyć. Jej białe, koronkowe majtki prawie rozbłyskiwały w ciemności na jej brązowej skórze. Boże, tak bardzo chciałem uczynić ją swoją. - Jesteś piękna – szepnąłem. Jednym ruchem zerwałem jej majtki, a potem pozbyłem się swojej koszuli. Schowałem twardego kutasa w bokserki, ale nie byłem pewny, czy nie rozerwie materiału. Mela ściągnęła swoją bluzkę, a jej włosy opadły na plecy. Usiadła na brzegu łóżka, a jej palce sięgnęły mojej blizny. Skóra wokół nadal była zaróżowiona i choć próbowałem się powstrzymać, mimowolnie się wzdrygnąłem. Przeniosła ręce na moje biodra i przyciągnęła mnie bliżej, składając pocałunki na długości blizny. - Super seksowne, prawda? - zapytałem, chcąc pozbyć się tego obrzydliwego znaku. - Shh. - Potrząsnęła mną. - Ona oznacza, że przetrwałeś ból. Nagle uderzyło mnie to, że nigdy nie skończyła mi mówić o bliznach na swoim nadgarstku. Chciałem wiedzieć. Jej oczy wpatrywały się w moje – byłem pewny, że jeśli powiedziałbym jej o swoim bólu, zrozumiałaby. Musiałem to zrobić. Powiedzieć jej każdą pieprzoną rzecz. Boże, miałem nadzieję, że nie jest za późno. Niespodziewanie Mela sięgnęła na moją talię. Celowo nie ubrałem bokserek Armaniego – to była przeszłość. Zsunęła je ze mnie i zaskoczyła mnie, całując końcówkę nabrzmiałego kutasa. Pocałowała ją. Kurwa, była cudowna. Kiedy dodała język, całe moje ciało się napięło. - Zaufaj mi, będziesz mogła to zakończyć w ten sposób, ale potrzebuję cię teraz, okej? - Proszę, ja też tego potrzebuję – powiedziała, kiedy rozpinałem jej biustonosz.

Uwolniłem jej piersi, a ona usiadła na łóżku, zaciskając nogi. - Rozłóż je, Mela. Lubię widzieć to, co zamierzam posmakować. Zaskoczyła mnie, kiedy jeszcze mocniej zacisnęła kostki. Odmawiała mi, ale na jej ustach widniał lekki uśmiech. - Zaufaj mi. Zakończysz to na swój sposób, ale potrzebuję być w tobie teraz. Uśmiechnęła się do mnie drwiąco. - W porządku – powiedziałem cicho... po czym złapałem za jej kostki i rozsunąłem. - Muszę radzić sobie z dystansem geograficznym i byciem z dala od ciebie i zrobię to. Muszę radzić sobie z tobą, nie ufającą mi i zrobię to. Ale nie będę radził sobie z tobą, odsuwającą ode mnie swoją cipkę. Tak długo, jak będziesz mnie pragnąć, Mela, to jest moje. Rozumiesz? Skinęła głową, a ja podniosłem jej nogę i zacząłem składać pocałunki na dużym palcu u stopy, kolanie, udzie i biodrze, zanim ją opuściłem. Jej ciało zadrżało, kiedy wypuściłem powietrze na jej brzuch. Widziałem jej twardniejące sutki, więc podążyłem tam językiem. Zacisnąłem usta wokół jednego z nich, a Mela jęknęła głośno, wyginając plecy. Jezu... kurwa. Była gotowa. Umiejscowiłem się między jej nogami, a potem z powolnym i rozmyślnym naciskiem wszedłem w nią. Kurwa. Opadłem na jej piersi, a nasze jęki zaczęły mieszać się z pocałunkami. Zapach seksu unosił się w powietrzu. Nigdy nie lubiłem pozycji misjonarskiej, ale przyjemność na jej twarzy była wszystkim, co chciałem zobaczyć. Chciałem być jedynym mężczyzną, który kiedykolwiek będzie widział ją w takim stanie. Dłonie Meli błądziły po moich plecach, pośladkach, włosach. Cudowne uczucie wypełniało moją klatkę piersiową. Spokój, którego nigdy nie doświadczyłem... walczyłem, by nie powiedzieć jednego słowa za dużo. Kiedy wyszeptała moje imię, wiedziałem, że jestem blisko. - Zaraz dojdę, Mela. Gdzie chcesz, żebym to zrobił? Trzymała mój wzrok, kiedy mówiła. - Tak głęboko we mnie, jak tylko możesz. Przez chwilę wciąż na nią patrzyłem, szukając afirmacji tych słów. Kiedy jednak uniosła biodra, wyrzuciła mnie na krawędź. Jęknąłem głośno, dochodząc w niej. Eksplodowałem w jej wnętrzu, będąc najgłębiej, jak tylko potrafiłem. - Ach! - krzyknęła. Moje ciało drgało z impulsem, gdy całkowicie się opróżniłem. W tym świecie nie było uczuć. Nie było rozmów. Po raz pierwszy udało nam się odpocząć bez

obaw, że ktoś nas złapie. Słońce wpadające przez okno było wkurzające. Zrzuciłem kołdrę i wtedy zdałem sobie sprawę, że Meli nie ma w łóżku. Rozciągnąłem ręce i uśmiechnąłem się do siebie na wspomnienie ostatniej nocy. Byłem zszokowany, gdy zobaczyłem Melę, siedząca na fotelu w rogu pokoju. Była skulona w pozycji embrionalnej, a jej oczy były opuchnięte i czerwone. Beck? - Mela? - Chciałem wyskoczyć z łóżka, ale zanim to się stało, usłyszałem przeładowanie broni. Usiadłem więc z powrotem na materacu. - Co robisz, kochanie? - zapytałem, trzymając ręce przed sobą. - Skąd znasz Iana? - szepnęła, kierując broń w moją stronę. - Co masz na myśli? - W nocy zdałam sobie sprawę, że wcześniej powiedziałeś jego imię. Skąd je znasz? Zmarszczyłem brwi. Nie przypominałem sobie, że je powiedziałem, ale kurwa... jej świeże łzy na policzkach mnie zabijały. Powoli wstałem, chcąc do niej podejść. - Nie! - syknęła, podnosząc broń. - Przestań, Mela. Wiesz cholernie dobrze, że tego nie użyjesz. BAM! Pistolet wystrzelił w kąt pokoju. Moje oczy rozszerzyły się i instynktownie zakryłem uszy, patrząc na dziurę w ścianie. - Jezu Chryste. Mela! Czy ty kurwa oszalałaś? - Powiedz mi, Jackson. Skąd znasz jego imię? - Beck mi powiedział – skłamałem. - Mela, nie mam zamiaru cię zranić. Potrząsnęła głową, starając się złapać oddech. Pistolet drżał w jej dłoniach. - Bzdury! - Kochanie, proszę – szepnąłem, unosząc ręce w geście poddania. - Dlaczego? Dlaczego Beck miałby powiedzieć ci imię swojego ojca? Przełknąłem sucho, wymyślając kłamstwo, by uwiarygodnić poprzednie. To była straszna prawda o kłamstwach. Powiesz jedno i musisz powiedzieć następne.

- Nie pamiętam. Zapytałem go chyba. Nawet nie wiem dlaczego to zrobiłem. Przerwałem na chwilę. - Mela. To jest szaleństwo. Nie masz powodu, żeby mi nie ufać. Właściwie to kłamałem raz za razem. Wstałem i złapałem swojego kutasa w dłonie. - Co ty robisz? - Szukam bokserek. - Ciągle patrzyłem w dół. - Zanim wyciągnęłaś broń, byłem gotowy na rundę drugą. - Zaoferowałem jej mały uśmiech. Odetchnęła. - Znasz Iana? - zapytała, ustawiając broń na stoliku obok krzesła. - Nie! - To była prawda. Ubrałem bokserki i dżinsy, a potem kucnąłem przed nią. - Spójrz na mnie. Chcę zaopiekować się tobą i Beckiem. Nie dopuszczę do was nikogo, kto będzie chciał was skrzywdzić. Masz moje słowo. Jej oczy gorączkowo przeszukiwały moją twarz, szukając jakichkolwiek wahań. Potem potarła ramiona. - Słuchaj, Annie Oakley12. Poważnie musimy coś zrobić z tymi pistoletami. Odepchnąłem ją lekko, badając jej twarz i zobaczyłem wielkie łzy na policzkach. Jej blizny były dużo głębsze, niż sobie to wyobrażałem. Byłem zły na siebie, że nie znalazłem jej wcześniej. Mógłbym być tam dla niej. Pomógłbym jej. - Przepraszam, nigdy więcej. Zaczęła płakać, a ja ją przytuliłem. Trzymałem ją tak, jakby od tego zależało moje życie. Nie... trzymałem ją tak, jakby jej życie od tego zależało. - Zrobiłaś dziurę w pieprzonej ścianie, kochanie – zażartowałem, ale nigdy nie byłem poważniejszy. - Czasami zamierzam cię wkurzać, ale zaufaj mi, nigdy cię nie skrzywdzę. Po prostu czasami zachowuję się głupio. Okej? - Kiwnęła głową, ale z jej oczu ponownie poleciały łzy. Głaskałem jej włosy. - Mela, w porządku. Shhh... - Jackson. Bałam się przez tak długi czas. Cztery lata. Stawałam się coraz silniejsza. - Zatrzymała się i przetarła nos wierzchem dłoni. - Przepraszam. Moja historia jest... bardzo skomplikowana. Nie mogę sobie tak po prostu pozwolić na odpuszczenie. Musisz to zaakceptować. Nie mogę z tobą wrócić i trudno mi komukolwiek zaufać. 12 Amerykańska kobieta – strzelec wyborowy :) Kocham te jego przydomki